'Ελεγείο' του Γιάννη Κουβαρά απο το 'Δωρητής σώματος'

"Ελεγείο" του Γιάννη Κουβαρά

Στους γύφτους
Σ'όσους αντιστέκονται
Στον Ιούδα (όχι στους Iούδες)
Στον κύκνο που πεθαίνοντας
τύλιξε με την κορδέλα του λαιμού του τον μικρό Πάμπλο Νερούντα
Στον Ωριγένη που αυτοευνουχίστηκε
Στην πόρνη και στον στρατιώτη
που κάηκαν λαμπάδες
στο βωμό της μοναξιάς
όταν το παλιό σπίτι πήρε φωτιά
(δες χαιρέκακες εφημερίδες)
και στην άλλη μικρή πόρνη
απ' τη Xιλή
που' χε στο δωμάτιο της εικόνισμα
ένα πορτραίτο του Τολστόι
Στον Τζορντάνο Μπρούνο
Στους ξυπόλητους μικρούς χριστούς
των τριών σημείων του ορίζοντα
Στους ζωντανούς του κάτω κόσμου
τους ανθρακωρύχους
Στη Μητέρα ποίηση
Ω Alma Mater
Στη γυναίκα που ξεκουμπώνει το στήθος της
Στον Μιχαήλ Κατσαρό και τον παππού του
Στον άγνωστο του νεκροτομείο
Σε σας, τους εαυτούς μου
ακόμα στους οδομάχους του '71
στη γυναίκα - Κλυταιμνήστρα πάνω στο παρισινό οδόφραγμα
που σηκώνοντας τη φούστας της να δείξει την κοιλιά της
έλεος στους φαντάρους που τους γέννησε
τη γάζωσαν με 14 σφαίρες...
Στον άγνωστο εργάτη
Στον άγνωστο ποιητή
Στον Οδυσσέα Ανδρούτσο , στον Μάλερ
Σ΄όσους τραγούδησαν στα βασανιστήρια
Στους κρατούμενους που άντεξαν το γύρο του στρατοπέδου
με τις αρβύλες καρφωμένες στα πόδια τους
Στους αυτοπυρπολημένους και αυτοπυρποληθησόμενους
Στους επικηρυγμένους
ακόμα σ' όσους κατεβαίνουν σε λάθος στάση
παίρνοντας δύο ωραία πόδια από πίσω
στον μικρόν Ηλία
που ' σπασε το ρολόι της σάλας
να πετάξει ο φυλακισμένος κούκος
στο απολιθωμένο δάσος της ταράτσας
Στους ναύτες του Ποτέμκιν
όχι όταν κλαίνε σαν μωρά
στις κούνιες-κρεβάτια τους
αλλ' όταν ρίχνουν το γιατρό στη θάλασσα
Στους Κροστανδιώτες
ακόμα
Στη Δώρα που κήδεψε μόνη τη μάνα της
και το βράδυ έπρεπε ν' ανέβει στη σκηνή
Στον Τάκη Πέτρουλα που θαγραφε
τα ομορφότερα ποιήματα
Στο θυμωμένο ποτάμι κόσμο
που γύρισε απ' την κηδεία του Α.Π.
Τέλος σε εκείνους που ανάβοντας τσιγάρο
θυμούνται πάντα τον 21χρονο Lingg
που πριν τη δίκη του αυτοκτόνησε
ανάβοντας τσιγάρο με τη δυναμίτη στην άκρη
για να μην νομιμοποιήσει τους δήμιους του Σικάγο
στο απέραντο σφαγείο του κόσμου

Στις καταποντισμένες ουτοπίες....

******

Από Biblionet για το βιβλίο "Δωρητής σώματος". Εκδόσεις "πλέθρον" 1988.

"Τί να σας πω για μένα; Δεν ξέρω τίποτα για μένα: Δεν ξέρω καν την ημερομηνία θανάτου μου".

Γεννήθηκα πριν 7-8 χρόνια (τότε μυήθηκα στην παράνομη αίρεση της Ποίησης). Μητρίδα μου η Αρκαδία (αναγραμματισμός του Α-καρδία, που άκαρδα σκορπάει τα παιδιά της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα). Έφυγα με τις πρώτες καραβιές πριν τρεις χιλιάδες χρόνια για την Κύπρο την θαλασσόκαρδη, ου μ' εθέσπισεν Μοίρα μητρυιά άμοιρη...

Και τί είναι η πάλη των τάξεων μπροστά στην πάλη των ποιητικών παρατάξεων; Δεν ανήκω σε καμιά γενιά, ανήκω στους άστεγους, σε καμιά λογοτεχνική κλάση-ΕΣΣΟ, δεν είμαι φαντάρος, είμαι λιποτάκτης.

Κι επειδή η ποίηση σήμερα δεν διαβάζεται, αγρυπνώ τις νύχτες, σαν σε άρρωστο παιδί, για το φάρμακο... Κατά τ' άλλα ζω κι εγώ στο ζόφο της προϊστορίας, δεν αξιώθηκα να γίνω ακόμα χορτοφάγος.

Λοιπά βιογραφικά μου μέλη θα μαζέψετε στις σελίδες καθώς και στο προηγούμενο βιβλίο μου "Οδός ανθρώπου", εκδ. Φιλιππότη 1983, που επειδή πείστηκα ότι δεν αποδείχτηκε μονόδρομος, πήρα το θάρρος να ξαναχτυπήσω το τζάμι σας.

Τον τίτλο "Δωρητής σώματος" δώρισε στη συλλογή ο φίλος ποιητής Δημήτρης Πυρφόρος ή Πορφύρης κατά κόσμον.

ΜΑ-ΦΙ-Α: κυβέρνηση,δικαστικοί και δημοσιογράφοι 'ξεπλένουν' το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο

Υπάρχει μια πολύ βασική προϋπόθεση για να βρεις την αλήθεια ή, τέλος πάντων, για να την πλησιάσεις κι αυτή δεν είναι άλλη από το να την αναζητάς. Οταν, αντιθέτως, ψάχνεις δικαιολογίες για να σταματήσεις το κυνήγι της εκτίθεσαι, πόσω μάλλον όταν η δουλειά σου είναι να διερευνάς σε βάθος. Στην Ελλάδα ακόμα κι αν καταγραφεί με κάμερα ο πρωθυπουργός τής χώρας να λαμβάνει μετρητά στο χέρι από μεγαλοεπιχειρηματίες η δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης θα υποστηρίζουν πως η βιντεοσκόπηση έγινε παράνομα κι έτσι δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη. Κι αυτό μολονότι, για παράδειγμα, αυτός ο τρόπος χρησιμοποιήθηκε για να πιαστούν για δωροδοκία διοικητής νοσοκομείου κι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και παρόλο που η νομολογία τού Αρειου Πάγου επιτρέπει να συνυπολογίζονται από τα δικαστήρια στοιχεία παρανόμως κτηθέντα όταν αυτό δεν έχει γίνει στο λουτρό σπιτιού και η υπόθεση ανάγεται στην προστασία τού δημόσιου συμφέροντος. Στην επίμαχη περίπτωση Χαϊκάλη έχουμε ομολογία Αποστολόπουλου πως επιχείρησε να τον δωροδοκήσει (ο ίδιος ισχυρίζεται πως το έκανε για να παγιδεύσει τον βουλευτή), αλλά ο "παναθηναϊκάκιας" εισαγγελέας Εφετών Ισ. Ντογιάκος, τον οποίο ο πρωθυπουργός καλούσε να γαμήσει τους χρυσαυγίτες (αλήθεια, έρευνα για τις υποκλοπές τηλεφωνικών συνδιαλέξεων του πρωθυπουργού τής χώρας θα διεξαχθεί;), δεν έκρινε σκόπιμο ούτε καν να αρθεί το απόρρητο των ηλεκτρονικών επικοινωνιών των εμπλεκόμενων στη δυσώδη ιστορία. Την αρχειοθέτησε στο πιτς φιτίλι σαν να είχε καταγγελθεί πως κάποιος διπλοπαρκάρισε στο Παγκράτι κι όχι πως έχει στηθεί ένα ολόκληρο μαφιόζικο κύκλωμα εξαγοράς ψήφων για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας...

Θλίβομαι που αναγκάζομαι να το γράψω αλλά αυτήν τη στιγμή η χώρα κυβερνάται από μια παρέα ακροδεξιών, νεοφιλελεύθερων μαφιόζων οι οποίοι είναι πλήρως εξαρτημένοι κι άρα υποταγμένοι στα κελεύσματα του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Οι άνθρωποι που κόπτονται, για παράδειγμα, τόσο πολύ για την ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης είναι οι ίδιοι που επικυρώνουν την πράξη νομοθετικού περιεχομένου (μια ακόμα) για τη δίμηνη επέκταση του μνημονίου σε άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας. Οι τύποι που έλεγαν στον πατέρα τού Νίκου Ρωμανού πως υπάρχει διάκριση εξουσιών και δεν μπορούν να παρέμβουν στη δικαιοσύνη είναι οι ίδιοι που έχουν καταντήσει ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς τα πουτανάκια τους. Τα καθάρματα που ομνύουν στην πολιτική σταθερότητα είναι τα ίδια που τρομοκρατούν τους πολίτες για χρεοκοπία, "Grexit" και λοιπά κουραφέξαλα. Τα λαμόγια που χρησιμοποιούν για προβοκάτσιες τους νεοναζί και τα όργανα της τάξης κατηγορούν την αξιωματική αντιπολίτευση για αναρχία. Οι απατεώνες που παριστάνουν τους σοβαρούς αριστερούς τής ευθύνης που "έχουν πάρει τη μισή Αθήνα" μυρίζουν σαν ξελιγωμένα ντόμπερμαν παλτό γυναικών βουλευτών για να αποδεικνύουν ότι πίσω από τη σοβαροφάνειά τους κρύβονται η συστημική εντολή που έχουν λάβει να αποτελέσουν μαξιλαράκι ασφαλείας για εκείνους που πίνουν το αίμα τού λαού κι ένας σεξισμός ο οποίος μαρτυρά κόμπλεξ κατωτερότητας. Οι "υπεύθυνοι" βουλευτές που σπεύδουν να ψηφίσουν Στ. Δήμα επειδή ο Αντ. Σαχλαμαράς τους έταξε υπουργεία εξευτελίζουν ακόμα κι αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Και τα διαπλεκόμενα μίντια που σπέρνουν τον πανικό σε κάθε ευκαιρία αλλά σιωπούν στην αποκάλυψη "Γουότεργκεϊτ" ετοιμάζονται για μια προεκλογική περίοδο κατά την οποία δεν θα κρίνουν τα πεπραγμένα τής απερχόμενης κυβέρνησης (ακόμα κι αυτά δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα), αλλά σχεδόν αποκλειστικώς το τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Συγγνώμη, αλλά εσείς αν όλα αυτά τα αποκαλείτε δημοκρατία μάλλον διαβάζουμε διαφορετικά λεξικά...

Με τί κουράγιο κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη δικαστικοί και δημοσιογράφοι που "ξεπλένουν" το ένα σκάνδαλο μετά από το άλλο; Τί σκατά λειτουργοί είναι αυτοί που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν σε βάθος υποθέσεις που αν αποδειχθεί η βασιμότητά τους τινάζουν ολόκληρο το σύστημα στον αέρα; Οι ίδιοι πολιτικοί και γραφιάδες που ασχολούνται στο δημόσιο λόγο τους αποκλειστικώς με το να κατηγορούν το πόπολο πως μαζί τα φάγαμε έχουν συγχωρέσει αμαρτίες των ίδιων και συναδέλφων τους αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ. Ειρωνεύονται την αξιωματική αντιπολίτευση γιατί δεν έχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα σαρωτικό ρεύμα νίκης κι εν μέρει έχουν δίκιο στις επικρίσεις τους για λαϊκισμό, συντεχνιασμό και ήξεις αφήξεις στη στρατηγική της. Ούτε για τον γράφοντα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το αριστερό κόμμα των ονείρων του. Με βάση, όμως, την προσωπική μου εμπειρία κι αυτή παλαιότερων εμού η αρνητική προπαγάνδα σε βάρος του δεν έχει προηγούμενο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Ούτε το ΠΑΣΟΚ του 1981 δεν είχε δεχθεί τόση λάσπη από εκείνους που τρέμουν πως θα χάσουν τα κλεμμένα κεκτημένα τους...

Πάρτε το χαμπάρι λοιπόν πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφική για τον τόπο μόνο αν δεν συγκρουστεί με τη σαπίλα. Οι νοικοκυραίοι δεν χρειάζεται να ανησυχούν πως θα μας πετάξουν από το ευρώ κα την Ευρωπαϊκή Ενωση, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρός ότι αυτό δεν θα είναι για το καλό μας. Αν η Ανγκ. Μέρκελ, η οποία δεν φημίζεται για τα ρίσκα που αναλαμβάνει, πάρει μια τέτοια απόφαση έχει υπογράψει τη δική της πολιτική ληξιαρχική πράξη θανάτου κι αυτή της χώρας της αφού το ντόμινο που θα ακολουθήσει θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Με βάση, επομένως, τα περιθώρια που παρέχει το σημερινό Σύνταγμα δεν υπάρχει δημοκρατικότερη διέξοδος από τις εκλογές εδώ και τώρα, οι οποίες θα έρθουν ως λαϊκή λύτρωση από εκείνους που εκμεταλλεύονται τη θεσμική τους εξουσία για να λειτουργούν με την "ηθική" νονών τής νύχτας... 

Του vromostomos

----------------

[Πηγή] 

To F του Ντανιέλ Κέλμαν - Βιβλιοπαρουσίαση

Μου έμεναν ακόμη καμιά 50ρια σελίδες μέχρι να τελειώσω το βιβλίο και ένα βράδυ αποφασίζουμε (με τη γυναίκα μου) να δούμε την ταινία "Αύγουστος" (του Τζον Γουέλς με τους Μέριλ Στριπ, Τζούλια Ρόμπερτς κ.α.). Η ταινία παρουσιάζει το οικογενειακό δράμα των Γουέστον, μιας οικογένειας που ζει στην Οκλαχόμα και είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης. Μια μητέρα -παίζει έξοχα η Μέριλ Στριπ-που σέρνεται ανάμεσα σε διάφορες ουσίες, χάπια και στο αλκοόλ, ο επίσης αλκοολικός πατέρας και συγγραφέας άντρας της την ανέχεται εδώ και 35 χρόνια, και, ενώ την έχει γραπτά προειδοποιήσει ότι θα αυτοκτονήσει, αυτή δεν κάνει το παραμικρό για να το αποσοβήσει: χάνεται κάποια στιγμή και τελικά τον βρίσκουν νεκρό στην βάρκα του. Η μια του κόρη -η υπέροχη Τζούλια Ρόμπερτς-  βρίσκεται αντιμέτωπη με την κρίση μέσα στο γάμο της, η μικρότερη κόρη που ζει ακόμη μαζί τους, αποκαλύπτεται πως είναι ερωτευμένη με τον ξάδελφό της, που τελικά δεν είναι ξάδελφος αλλά παιδί του πατέρα της από τη σχέση του με την αδελφή της μάνας της...Τελικά μετά την εξαφάνιση του πατέρα, που όλη η υπόλοιπη οικογένεια που συγκεντρώνεται στο σπίτι για να στηρίξουν τη μητέρα, αποκαλύπτονται πολύ καλά κρυμμένα μυστικά, μεταξύ των άλλων, ότι η μητέρα έγινε έτσι εξαιτίας της συμπεριφοράς της δικής της μητέρας, που δεν την αγαπούσε και την κακομεταχειρίζονταν. Έτσι η ταινία τελειώνει με την μητέρα να μένει μόνη κι έρημη, την εγκαταλείπουν όλοι, η οικογένεια καταστρέφεται. Γιατί η μητέρα κατέστρεψε την οικογένειά της; Αν η μάνα της της συμπεριφέρονταν σωστά, με αγάπη, θα γίνονταν άλλος άνθρωπος; Γιατί δεν προσπάθησε να σώσει τον άνδρα της απ' την αυτοκτονία ενώ το ήξερε; Πολλά ερωτήματα... Ήταν το πεπρωμένο της να της συμβούν όλα αυτά; Ήταν τυχαία γεγονότα ή ήταν στο dna της;

Μόλις τελείωσε η ταινία, την συνδύασα αυτόματα με το βιβλίο που διάβαζα εκείνη τη στιγμή, το F του Ντανιέλ Κέλμαν:

• και οι 2 υποθέσεις αναφέρονται σε ουσιαστικά διαλυμένες οικογένειες,
• στη πρώτη έχουμε 3 κορίτσια, στο βιβλίο έχουμε να κάνουμε με 3 αγόρια, τον Μάρτιν (απ'το πρώτο γάμο του πατέρα) και τους δίδυμους Ιβαν και Ερικ,
• στη ταινία ο πατέρας παίζει παθητικό ρόλο και στο τέλος αυτοκτονεί, στο βιβλίο ο πατέρας -σε αντιδιαστολή με την ταινία- κοιτάζει μόνο την πάρτη του, εγκαταλείπει τους γιους του, αναζητώντας την "ελευθερία" και την "ολοκλήρωσή" του,
• και στις 2 περιπτώσεις, τα παιδιά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επιλέγουν να ζήσουν μια συμβατική αλλά μίζερη ζωή, να κάνουν ένα επάγγελμα ή λειτούργημα που δεν το πιστεύουν, που δεν τους αρέσει, χωρίς να έχουν το θάρρος και τη δύναμη να το αναθεωρήσουν, και τέλος
• όλα τα παιδιά, εξαιτίας τυχαίων (ή μήπως όχι) συμπτώσεων, αλλά και δικών τους αποφάσεων, οδηγούνται στην καταστροφή ή στο θάνατο (Ιβαν).

Η υπόθεση του βιβλίου

Προβληματίστηκα πολύ για το πως θα περιγράψω την υπόθεση του βιβλίου. Αφού διάβασα πολλές αναφορές στο βιβλίο, θεώρησα πιο σωστό, πιο χρήσιμο και ουσιαστικό, να παραθέσω σχεδόν εξ ολοκλήρου την υπόθεση του βιβλίου όπως την συζήτησε ο δημοσιογράφος Γρηγόρης Μπέκος σε μια συνέντευξη που πήρε το 2014 από τον ίδιο τον συγγραφέα όταν ήρθε στην Ελλάδα:

Στο οικογενειακό αυτό μυθιστόρημα πρωταγωνιστούν οι Φρίντλαντ, ο πατέρας Άρτουρ και οι τρεις γιοι του, οι δίδυμοι Έρικ και Ιβάν και ο ετεροθαλής αδελφός τους Μάρτιν. Η οικογένεια (Familie) του μύθου (Fabel) ονομάζεται Friedland. Ο Κέλμαν δανείζεται το συγκεκριμένο γράμμα από το λατινικό αλφάβητο για να στήσει ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών με το πεπρωμένο (Fatum) του καθενός.

«Για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσουν τα παραδοσιακά ρεαλιστικά μυθιστορήματα που ασχολούνται με οικογένειες. Ξεκίνησα να γράφω την “Mέτρηση του κόσμου” για ανθρώπους σαν κι εμένα, που δεν τους αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα αλλά που θα διάβαζαν κάτι διαφορετικό. Το ίδιο συνέβη και με το τελευταίο, δεν μου αρέσει το οικογενειακό μυθιστόρημα του κοινωνικού ρεαλισμού, ας πούμε, και γι’ αυτό έγραψα το “F”, ακριβώς για τον ίδιο λόγο» είπε ο συγγραφέας.

 Ο «αντι-πάτερ» φαμίλιας και επίδοξος συγγραφέας Άρτουρ, στην αρχή του μυθιστορήματος, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980, βάζει τα ανήλικα παιδιά του στο αυτοκίνητο και πάνε όλοι μαζί να παρακολουθήσουν την παράσταση του Λίντεμαν, ενός μεγάλου υπνωτιστή. Η εμπειρία θα αποδειχθεί απρόβλεπτα σημαδιακή για όλους στην πορεία του χρόνου. Ο Λίντεμαν λέει ότι «η ύπνωση δεν είναι ύπνος, αλλά ένα είδος αγρύπνιας στραμμένης προς τα μέσα, όχι αβουλία αλλά πρωτοβουλία». Ο Άρτουρ, λοιπόν, αμέσως μετά την ύπνωση αποφασίζει να εγκαταλείψει τις δεσμεύσεις της ζωής του και εξαφανίζεται κυνηγώντας την ελευθερία και την έμπνευση. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνει διάσημος για τα εύπεπτα και ευπώλητα βιβλία φιλοσοφίας που γράφει.

Ο άπιστος ιερέας, το «golden boy» και ο παραχαράκτης

Στα επόμενα κεφάλαια, μια εικοσαετία και πλέον αργότερα, μαθαίνουμε τους δρόμους που τράβηξαν στη ζωή τους τα τρία αδέλφια. Παρακολουθούμε μια συγκεκριμένη ημέρα (8/8/08) από την ενήλικη ζωή τους. Ο μεγαλύτερος όλων, ο Μάρτιν, έγινε ένας καθολικός ιερέας που πασχίζει μάταια να πιστέψει στον Θεό. Ο Έρικ έγινε αυτό που λέμε «golden boy», χρηματιστής και σύμβουλος επενδύσεων, ένας υπερχρεωμένος απατεώνας που φοβάται ότι είναι θέμα χρόνου να βρεθεί πίσω από τα κάγκελα και γι’ αυτό το έχει ρίξει στα ψυχοφάρμακα. Τελικώς η πρόσφατη οικονομική κρίση θα τον σώσει! 

Ο Ιβάν, ο τρίτος εξ αυτών που σε συνδυασμό με τον Μάρτιν αποτελούν μια ευθεία αναφορά στους «Αδελφούς Καραμάζοφ» του Φ. Ντοστογιέφσκι, έγινε ένας εστέτ έμπορος τέχνης που πλαστογραφεί τους πίνακες ενός γέρου ζωγράφου και παραπλανά τον καλλιτεχνικό κόσμο. «Ο Έρικ είναι μια φιγούρα της εποχής μας. Ο Μάρτιν όχι και τόσο, αναρωτιόμουν μάλιστα όταν έγραφα ότι μπορεί να ταίριαζε καλύτερα στη δεκαετία του 1950. Εις ό,τι αφορά τώρα τον παραχαράκτη Ιβάν, εντάξει, η παραχάραξη της τέχνης δεν είναι τόσο παλιά όσο η ίδια η τέχνη, αλλά είναι τόσο παλιά όσο και η λατρεία για τον αυθεντικό καλλιτέχνη και το έργο του» απάντησε ο Κέλμαν για τις επιμέρους επιλογές του. Στο μυθιστόρημα αυτό επανεμφανίζεται, κάποια στιγμή, ο κυνικός δημοσιογράφος Σεμπάστιαν Τσέλνερ που γνωρίσαμε στο «Εγώ και ο Καμίνσκι». 

 «Ο Σεμπάστιαν είναι ένας πιεστικός τύπος που δεν έχει και πολλές ικανότητες, είναι μάλλον ανίκανος και προσπαθεί συνεχώς να φορτώνεται στους άλλους. Αντιθέτως ο Ιβάν είναι ένας πολύ ταλαντούχος ζωγράφος, ένας αξιαγάπητος άνθρωπος που επιπλέον συμπεριφέρεται εδώ και ως ήρωας. Είναι μεν παραχαράκτης αλλά αυτό δεν είναι συνώνυμο του κακού χαρακτήρα. Όταν έγραφα το “Εγώ και ο Καμίνσκι” (σ.σ. αυτό είναι το επίθετο του γέρου ζωγράφου που προσπαθεί να εκμεταλλευθεί ο Τσέλνερ εκδίδοντας μια βιογραφία αμέσως μετά τον θάνατό του) ο Σεμπάστιαν δεν μου ήταν καθόλου συμπαθής. Τον χρησιμοποίησα για να γράψω μια σάτιρα για τον συγκεκριμένο μικρόκοσμο της τέχνης. Η σάτιρα είναι υπερβολή. Εν προκειμένω προσπαθώ, έχοντας μιλήσει με πολλούς ανθρώπους, να αποδώσω με πιστότητα τον καλλιτεχνικό χώρο και όσους κινούνται σε αυτόν» συνέχισε ο συγγραφέας.

Το μυθιστόρημα αυτό, είπαμε στον Κέλμαν, έχει και μια έντονη μεταφυσική αγωνία. «Είναι κάθε άλλο παρά μεταφυσικό ως προς τις προθέσεις του. Είναι εναντίον της μεταφυσικής, είναι πολύ σκληρό και αυστηρό απέναντι στην θρησκεία επί παραδείγματι. Από την άλλη βεβαίως εμφανίζονται και φαντάσματα, όντως συμβαίνουν ορισμένα μεταφυσικά πράγματα. Αυτή την αντίφαση όντως την φέρει το βιβλίο, το παρατήρησα αργότερα αυτό που λέτε, αλλά καθώς έγραφα αντί να την αμβλύνω αυτή την κατεύθυνση, την όξυνα, την επέτεινα. Και επειδή μάλλον υπονοείτε κάτι για τις δικές μου μεταφυσικές ανησυχίες, νομίζω ότι το έκανα αυτό επειδή ταιριάζει κάπως με την προσωπικότητά μου: αφ’ ενός δεν πιστεύω καθόλου στα φαντάσματα, αφ’ ετέρου τα φοβάμαι πολύ» είπε. 

Η τέχνη της ψευδαίσθησης 

Στα βιβλία του προσεγγίζει συνεχώς την τέχνη μέσα από την ματαιότητα. «Κάθε τι το ανθρώπινο φέρει κάτι το πεπερασμένο, δεν συμφωνείτε; Αν το δούμε τελείως ψυχρά η τέχνη είναι πεπερασμένη κι αυτή. Όταν κάποιος λατρεύει τον Σαίξπηρ, τον Ρέμπραντ ή τον Μπαχ, έχει την εντύπωση ότι είναι αιώνιες αξίες και ότι, ως τέτοιες, θα κρατήσουν για πάντα. Μπορεί όμως να υπάρξουν εποχές στο μέλλον στις οποίες οι άνθρωποι δεν θα διαβάζουν Σαίξπηρ, δεν θα απολαμβάνουν τον Ρέμπραντ, ούτε θα ακούνε τον Μπαχ. Σε τελική ανάλυση, κάποια στιγμή μπορεί να μην υπάρχουν καν άνθρωποι, πόσο μάλλον τα δημιουργήματά τους» προβληματίστηκε ο Κέλμαν.

Ο Άρτουρ γράφει ένα μυθιστόρημα – μέσα στο μυθιστόρημα του Κέλμαν – υπό τον τίτλο «Οικογένεια». Ο πρωταγωνιστής του ονομάζεται «F» και το βιβλίο σημειώνει τεράστια επιτυχία. Το πρόβλημα είναι ότι όποιος το διαβάσει δεν έχει καλό τέλος, προκαλείται ένα «κύμα αυτοκτονιών». Μπορεί, ρωτήσαμε τον γερμανό συγγραφέα, να γίνει όντως η λογοτεχνία τόσο επικίνδυνη; «Δεν πιστεύω ότι η λογοτεχνία μπορεί να φέρει έναν άνθρωπο στα όριά του, πόσο μάλλον να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία. Αυτό είναι ένα παιχνίδι από μέρους μου. Ξέρετε, ακόμη και στην περίφημη περίπτωση του νεαρού Βέρθερου (του Γκαίτε) είναι αμφίβολο αν όντως υπήρξαν άνθρωποι που αυτοκτόνησαν ή αν αυτό ανήκει στη μυθολογία του έργου και του ρομαντισμού. Η λογοτεχνία, υπό αυτή την έννοια, δεν είναι επικίνδυνη και στο κάτω κάτω δεν υπάρχει και λόγος να γίνει» γέλασε ο ίδιος. 

Η κουβέντα ήταν αβίαστη και ενδιαφέρουσα. Περί των πλέον πρόσφατων λογοτεχνικών του αναφορών ο λόγος. «Τα ερεθίσματα δεν τα δέχεται κανείς παθητικά, τα αναζητεί ενεργητικά. Όταν λοιπόν θέλεις να γράψεις, έχεις την ανάγκη να γράψεις, αρχίζεις να τα ψάχνεις. Η πιο ταιριαστή παρομοίωση νομίζω είναι ο ραδιοφωνικός δέκτης τον οποίο βάζεις σε λειτουργία και γυρίζεις το κουμπί προκειμένου να βρεις την κατάλληλη για εσένα συχνότητα. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Ρομπέρτο Μπολάνιο για το θάρρος που είχε ως συγγραφέας να αφήνει πράγματα αναπάντητα και ανεξήγητα, να τα αφήνει δηλαδή ανοιχτά. Ως προς αυτό ήταν μια πραγματική έμπνευση για εμένα» είπε ο Κέλμαν.

Ομολογουμένως αυτή η συνθήκη που μεταμορφώνει τη λογοτεχνία σε ψευδαίσθηση, σε κάτι ρευστό που διαχέεται μέσα στη ζωή, διαπερνά το βιβλίο. «Είπατε ψευδαίσθηση και ξέρω ακριβώς τι εννοείτε. Χαίρομαι δηλαδή που το βλέπετε κι εσείς έτσι, επειδή η αίσθησή μου διαβάζοντας τον Μπολάνιο είναι ακριβώς αυτή, ένας κόσμος που αποκλίνει κάπως από τον δικό μας, δεν είναι ακριβώς ο κόσμος που ξέρουμε αλλά δεν είναι τελείως ανοίκειος, είναι κάτι παράλληλο και διαφορετικό» είπε ο Κέλμαν.

Ο έλληνας σοφέρ και η παράνοια

Υπάρχουν όμως και οι λεπτομέρειες. Γιατί επέλεξε ο σοφέρ του Έρικ να είναι Έλληνας, και επιπλέον φωνακλάς και καθόλου ευγενής; «Α, είναι μια σύμπτωση! Δεν έχει καμιά πολιτική ούτε πολιτισμική αναφορά η επιλογή αυτή. Αυτό που ήθελα ήταν να πάω ένα βήμα παραπέρα την τρέλα του Έρικ. Δίπλα σε έναν άνθρωπο που είναι κλεισμένος μέσα σε έναν παρανοϊκό μικρόκοσμο, έβαλα δίπλα του μια ακόμη πιο παρανοϊκή περίπτωση. Αυτό που μ’ αρέσει περισσότερο στον σοφέρ είναι ότι πρόκειται για έναν Έλληνα που έχει το πιο μη ελληνικό όνομα που μπορεί κάποιος να φανταστεί! Ε, δεν γίνεται να σε λένε Κνουτ και να είσαι πραγματικός Έλληνας» απάντησε ο ίδιος που δεν έχει άλλωστε και μεγάλη γνώση της σύγχρονης Ελλάδας, στο μυαλό του η Ελλάδα ταυτίζεται ακόμη με την κλασική αρχαιότητα. Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό; Είναι μάλλον παρήγορο… 

Το εκνευριστικό πάντως με τον Έρικ, είπαμε στον Κέλμαν, είναι ότι δεν τιμωρήθηκε, ότι δεν υπέστη τις συνέπειες των πράξεών του. Είστε λίγο «αντιπαιδαγωγικός» κύριε Κέλμαν; «Χμμ, έχετε απόλυτο δίκιο. Είναι τελείως αντιπαιδαγωγικό το μήνυμα. Αλλά αυτό δυστυχώς συμβαίνει στον κόσμο, συνήθως αυτοί που πράττουν τα χειρότερα, τελικά τη γλιτώνουν. Παρ’ όλα αυτά ούτε αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα. Έτσι μου βγήκε. Για να σας απαντήσω τελείως σοβαρά αυτό που ήθελα να δείξω με το μυθιστόρημα είναι η πολύ μεγάλη δύναμη του τυχαίου στη ζωή μας. Σε τελική ανάλυση ο Έρικ, αυτός που ήταν εκατό τοις εκατό σίγουρος ότι θα την πατήσει, ήταν και ο μοναδικός που τελικά δεν την πάτησε. Ήταν πεπεισμένος ότι το κακό ήταν προ των πυλών αλλά τη γλίτωσε. Ο Ιβάν την πάτησε ενώ δεν είχε κανέναν λόγο να ανησυχεί. Προσέξτε όμως, μπορεί οι χειρότεροι να τη γλιτώνουν αλλά καταστρέφουν ό,τι αγγίζουν με τα χέρια τους. Η κληρονομιά του Ιβάν για παράδειγμα, την οποία ανέλαβε μετά ο Έρικ, έγινε καπνός» υπογράμμισε ο ίδιος. 

Η αποδοχή της τυχαιότητας είναι προφανώς αποδεκτή από την επιστήμη σήμερα, είναι ένας κοινός τόπος. Αυτό όμως είναι καθησυχαστικό για τους ανθρώπους;
«Χάνει κανείς το έδαφος κάτω από τα πόδια του όταν συνειδητοποιεί την παντοδυναμία του τυχαίου. Παρ’ όλα αυτά πρέπει κανείς να το λαμβάνει υπ’ όψιν του και να το προσέχει, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι είμαστε όντα που δεν μπορούν να ζήσουν διαφορετικά, ότι πρέπει να κατασκευάζουμε οι ίδιοι την αφήγηση της ζωής μας εκ των υστέρων, ότι δεν είμαστε καν σε θέση να αποφύγουμε την σκέψη ότι, αν χάσουμε το τρένο, αυτό είχε κάποιο προκαθορισμένο νόημα για τη ζωή μας»
υπογράμμισε ο Κέλμαν.

Κρίση, Ευρώπη, Γερμανία

Ο Έρικ, το «golden boy», έγινε η αφορμή να συζητήσουμε και για την οικονομική κρίση. «Η γνώση που αποκόμισα τα τελευταία χρόνια, διαβάζοντας όλο και περισσότερο βιβλία που δεν είναι λογοτεχνικά, είναι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι αμείβονται αδρά για να κάνουν αυτές τις δουλειές, και για τους οποίους επικρατούσε η εντύπωση ότι είναι ειδήμονες, στην πραγματικότητα είναι τελείως άσχετοι, δεν έχουν ιδέα τι κάνουν. Αποκόμισα επίσης και μια σιγουριά: ότι δεν πρέπει να τρέφουμε κανενός είδους σεβασμό προς το πρόσωπό τους». Δεν αναφέρθηκε μόνο στους χρηματοπιστωτικούς παίκτες αλλά και τους οικονομολόγους. «Έχουν διασπείρει ένα σωρό θεωρίες με ένα πολύ σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο και λένε ότι η οικονομία εμπεριέχει πάντοτε τις σωστές απαντήσεις. Αυτό σήμερα αποδεικνύεται μια πλάνη. Δεν είναι επιστήμη αυτό το πράγμα» είπε ο Κέλμαν και επεσήμανε ότι «η οικονομική ελίτ και οι τράπεζες φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης επειδή συμπεριφέρθηκαν παντελώς ανεύθυνα».

...

***

Νομίζω ότι οι απαντήσεις του συγγραφέα ήταν καταλυτικές για την κατανόηση (αλλά και για μια εμβάθυνση)  του βιβλίου. Και οι δύο υποθέσεις (η ταινία και το βιβλίο), θέτουν πληθώρα ερωτημάτων στον θεατή ή αναγνώστη αντίστοιχα, χωρίς να δίνουν (πάντα) λύσεις:

• υπάρχει πεπρωμένο (Fate, Fatum lat.); αν ναι, είναι όλα προδιαγεγραμμένα στη ζωή μας; και τότε που είναι η ελευθερία μας (Freiheit = ελευθερία στα γερμανικά); 
• πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του τυχαίου στη ζωή μας (Η αποδοχή της τυχαιότητας είναι αποδεκτή σήμερα από την επιστήμη);
• που είναι το ψεύδος (Fake engl., Fälschung γερμανικά) και εντέλει μπορούμε πάντα να ξεχωρίζουμε το ψευδές από το μη ψευδές, το σωστό από το λάθος, τον αυθεντικό ζωγραφικό πίνακα από τον πλαστό; 
• υπάρχει πάντα το θετικό και το αρνητικό, ή μήπως μπορεί ενίοτε να ισχύει και κάτι άλλο τρίτο, τέταρτο, διαφορετικό; 

Συνηθίσαμε να κραδαίνουμε πάντα την παντιέρα του ορθολογισμού, για να κατανοήσουμε τα πάντα. Όμως η ζωή, η πραγματικότητα, είναι πολύ πιο πολύπλοκη, ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο πολύπλοκη είναι... Κ' ύστερα, πως μπορούμε να κατανοήσουμε (ή να αντιληφθούμε) τις συμπτώσεις, την τυχαιότητα κάποιων συμβάντων, που είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα καθορίζουν την ζωή μας; Η σωστή απάντηση σε κάθε πρόβλημα που μας τίθεται στη ζωή μας, στη δουλειά μας, παντού, δεν είναι σχεδόν ποτέ του τύπου άσπρο - μαύρο, συνήθως βρίσκεται κρυμμένη στο περιθώριο του γκρίζου, κι αυτό είναι πολύ δύσκολο να το βρεις -αν όχι ακατόρθωτο. Υπάρχουν και ερωτήσεις που δεν έχουν απάντηση, όπως π.χ. αυτή για την ύπαρξη του Θεού κλπ. Σ' αυτές τις περιπτώσεις καλείται ο καθένας, να πάρει απόφαση, με γνώμονα το συναίσθημα ή το ένστικτο, ή ίσως την τύχη...

Για όλα αυτά τα ερωτήματα, μπορείς να γράψεις βαθυστόχαστες πραγματείες. Ο Ντάνιελ Κέλμαν (Η μέτρηση του κόσμου, Εγώ και ο Καμίνσκι, Φήμη) προτίμησε να γράψει ένα μυθιστόρημα με τον αινιγματικό τίτλο F, γεμάτο χιούμορ, ειρωνεία και αναπάντητα ερωτήματα. Ίσως όμως και με μια κρυφή απάντηση που πρέπει ο κάθε αναγνώστης να βρει την δική του. Εδώ ο Κέλμαν ανήκει στους κορυφαίους της γενιάς του. Μπορεί κανείς επίσης να το διαβάσει και ως σατιρική καρικατούρα της εποχής. Μπορεί όμως και να το διαβάσει με έναν πολύ πιο προσωπικό τρόπο.

«Ο κόσμος βρίσκεται μέσα σου κι εσύ δεν είσαι εκεί»

Στο μυθιστόρημα υπάρχουν στιγμές όπου αυτό το «κάτι» αποκτάει οντότητα και εν τέλει «μιλάει» στους χαρακτήρες, στον καθένα με τη δική του γλώσσα. Ο Κέλμαν ακατάπαυστα υφαίνει τις ιστορίες του, ώστε η μία να διεισδύει μέσα στην άλλη, οι χαρακτήρες να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται σχεδόν ταχυδακτυλουργικά, τα πεπρωμένα τους να διασταυρώνονται και να αποκλίνουν, με ταυτότητες ρευστές ο ένας διαχέεται μέσα στον άλλο και παρακολουθούμε τις συνέπειες ενός, εν πολλοίς» κατασκευασμένου δράματος.

«Περπατούσαμε σιωπηλοί. Τα φανάρια αναβόσβηναν, τα αυτοκίνητα κόρναραν και στα αυτιά μου έφταναν ξέφτια από τις κουβέντες των περαστικών. Είχα την αίσθηση πως όλοι εκείνοι οι ήχοι ήταν μέρος μιας μυστικής γλώσσας, σαν να μου μιλούσε το σύμπαν με χιλιάδες φθόγγους, αλλά εγώ δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ κι έτσι δεν καταλάβαινα τίποτα».

Ο κάθε χαρακτήρας βιώνει τις συνέπειες του κόσμου που αυτός έχει κατασκευάσει, μια εικονική πραγματικότητα η οποία όμως αποκτάει σάρκα και οστά όταν γίνεται τιμωρητική. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο Κέλμαν εξετάζει τη φύση των οικογενειακών δεσμών, την αναπόδραστη αλληεπίδραση μεταξύ των μελών, του πεπρωμένου και της ατομικής ευθύνης αλλά και τη φύση της ίδιας της πραγματικότητας που μεταβάλλεται αναλόγως τη θέση που θα τύχει να βρεθεί ο κάθε χαρακτήρας τη δεδομένη στιγμή.[*]

-------

Υ.Γ.
Την Κυριακή 14/12/2014 συζητήσαμε το βιβλίο στη Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου.
Εδώ εκφράζω την προσωπική μου άποψη σχετικά με το βιβλίο, που νομίζω -ως ένα βαθμό- εκφράζει τους περισσότερους απ' τους παρευρισκομένους.
Αξίζει όμως να αναφέρω ένα γεγονός που μας συγκίνησε όλους:
Τελευταία μίλησε η Βάσω, η οποία, για πρώτη φορά όπως η ίδια είπε, έγραψε ένα 2σέλιδο χειρόγραφο κείμενο, με σκέψεις της πάνω στο βιβλίο. Της άρεσε, είπε, τόσο πολύ, που στο τέλος αποφάσισε να κάνει το εξής: όπου και αν άνοιγε τυχαία το βιβλίο, πάντα αυτό που διάβαζε το έβρισκε σημαντικό ή της άρεσε πολύ! Αυτό, το έκανε, είπε, 4-5 φορές και πάντα με επιτυχία! Τυχαίο; Διάβαζε λοιπόν τις σκέψεις της για την 1τη παραπομπή και μετά άνοιγε το βιβλίο στη συγκεκριμένη σελίδα και μας διάβαζε το ανάλογο απόσπασμα κοκ. Μόλις τελείωσε, αυθόρμητα την χειροκροτήσαμε όλοι συγκινημένοι!

Απόστολος Μωραϊτόπουλος, To F του Ντανιέλ Κέλμαν - Daniel Kellman

Η ύστατη ώρα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Ο βόρβορος αναταράσσεται λόγω του ότι οι δυσώδεις πολιτικοί εκπρόσωποι των καταναλωτών προσπαθούν απεγνωσμένα να διασώσουν τα τομάρια τους την ύστατη ώρα της πολιτικής τους υπόστασης.

Θα είναι ακόμη πιο δυσώδεις και θλιβεροί όταν καταφθάσει, οσονούπω, για τον καθένα και η ύστατη ώρα της φυσικής του υπόστασης, την οποίαν προφανώς και απολύτως εμφανώς έχουν εδώ και χρόνια λησμονήσει, κοιτάζοντας αφ’ υψηλού την ζωή, τον άνθρωπο και όλα τα άλλα πλάσματα, ως κλασσικοί αμόρφωτοι και υπέρμετρα ανόητοι, θεωρούντες εαυτούς σπουδαίους και υπεράνω όλων επειδή κατέχουν δήθεν δύναμη εκ θέσεως πολιτικής ή συσσώρευσης κουπονιών χρηματικών.

Παρακολουθούμε, αυτόν τον καιρό της πλήρους κατάρρευσης των πάντων, τον επίσημο και δημόσιο εξευτελισμό τού ούτως ή άλλως ευτελούς εξ ορισμού αξιακού συστήματος, το οποίο συμπαρασύρει μαζί του κάθε μικρόνου ανθρωπάκι- πολιτικάντη καταναλωτή του συρμού που το ενσαρκώνει.

Αναμείνατε εξελίξεις και άλλες πολύ σύντομα. Μόνον ο θάνατος αλλάζει τις γενιές των ανθρώπων και τις ιστορικές περιόδους της ανθρωπότητας επί της γης.

Νομοτελειακά, όποιος ασχολείται καθημερινά με το χρήμα, όποιος άλλη μέριμνα δεν ασκεί παρά μονάχα σπαταλάει ενέργεια για να το αποκτήσει, να το συσσωρεύσει, να το κυκλοφορήσει, να το κρύψει από λογαριασμό σε λογαριασμό και από τράπεζα σε τράπεζα, να εξαγοράσει συνειδήσεις και ανθρώπους ως εμπορεύματα, να εξαγοραστεί, όποιος το προσκυνάει και το σκέφτεται ολημερίς σαν θεό και όχι σαν εργαλείο, πεθαίνει πλήρης τρόμου, λόγω του ότι έχει χάσει ήδη τη ζωή απασχολούμενος με τόσα άλλα ανούσια και τοξικά πλην αυτής, έχει δε θρέψει και ποτίσει εαυτόν με τόσα απορρίμματα υλικά, νοητικά και συναισθηματικά αγορασμένα με το ίδιο αυτό το χρήμα, ώστε δεν το πιστεύει το ξαφνικό άγγελμα πως η ζωή του, η δική του μοναδική ζωή και ύπαρξη τελείωσε, τέρμα, πάπαλα, ούτε τα κουπόνια, με οποία τόσα χρόνια έπαιζε, τον σώζουν πια, ούτε οι θέσεις εξουσίας επί της ζωής των άλλων ανθρώπων και πλασμάτων καθιστούν αθάνατο και άτρωτο το σάπιο του σαρκίο καθώς και το αρρωστημένο και κενό, παρ’ όλες τις σπουδές σε ανώτατα ιδρύματα των αγορών κρανίο του, το μόνο που ίσως μπορεί να πιστέψει την ύστατή του ώρα πια, αναξιοπρεπής και θλιβερός επαίτης της ζωής ως έχει καταντήσει, είναι ότι τόσα χρόνια αυτοκτονούσε μέρα με την ημέρα ενώ ήταν βέβαιος ότι ζει και ότι εξουσιάζει…

Του Γιάννη Μακριδάκη

~~~~~~~

Σχόλιο της Κρυσταλίας Πατούλη:

Την ύστατη ώρα…

Όταν κοιτάζω δεξιά
με πιάνει πόνος στην καρδιά
γραβάτες, πρόβατα, σωροί από κόμματα
νεκροταφεία ιδεών
και κομματόσκυλα σαν τα μαντρόσκυλα
στα εκτροφεία οπαδών.

Όταν κοιτάζω αριστερά
με πιάνει πόνος στην καρδιά
καθένας μόνος του αυτός κι ο δρόμος του
διαμαρτυρία περιωπής
κι όταν τελειώνουμε
μαζί πληρώνουμε
την ήττα της συγκομιδής.

Τηλεόραση, ασφαλίτες, Πασόκοι και φασίστες
κι ένας λαός που ξεψυχά…
την ύστατη ώρα ας έρθει μια μπόρα
για να ξεπλύνει τη σκουριά.

Δεν ξέρω αν ψάχνω για λαό
ή ίσως για πρωθυπουργό
και φτιάχνω κόμματα κι άλλα προσχώματα
απ’ τον εαυτό μου να κρυφτώ,
σε ιδεολογήματα
ή μες στα χρήματα
αρέσκομαι να κολυμπώ.

Το παρελθόν μου όμως ξεχνώ
κι ίσως γι’ αυτό το ξαναζώ
όσοι μου μοιάζουνε καταδικάζουνε
ο,τι είναι διαφορετικό
κι η ανωτερότητα
λαμβάνει οντότητα
με χαρακτήρα γονιδιακό.

Τηλεόραση, ασφαλίτες, Πασόκοι και φασίστες
κι ένας λαός που ξεψυχά…
την ύστατη ώρα ας έρθει μια μπόρα
για να ξεπλύνει τη σκουριά.

To τραγούδι του Λάζαρου Μαυροματίδη, με τίτλο “Περισκόπιο” (Lyon, 28.05.2012). Γράφτηκε με αφορμή τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές το Μάη του 2012.

https://www.youtube.com/watch?v=gAGHWFjTcrw&feature=youtu.be

Οι Γλάστρες των Φόβων - Εξαιρετικό (προφητικό;) κείμενο του Λάκη Λαζόπουλου

Παρακολουθώ, όχι με κομμένη την ανάσα, τα όσα συμβαίνουν. Με αναμενόμενη την ανάσα. Ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης, που έχει υφανθεί από ελληνικά χέρια σε ξένους αργαλειούς.

Πως έγινε ο κόσμος;

Σηκώνουν δέκα τηλέφωνα, αναστατώνουν αγορές, καταρρέουν χρηματιστήρια, ανακοινώσεις τρόμου βγάζουν οι διεθνείς οίκοι τους, αν δεν είμαστε καλά παιδιά, δηλαδή δεξιά παιδιά, η Γερμανία θα μας βγάλει απ' το Ευρώ. Λες και μπήκαμε στην Δεξιά Νομισματική Ένωση.

Πόσο ίδιοι! Πόσο θλιβερά επαναλαμβανόμενοι. Nα βγαίνει ο εντεταλμένος Στουρνάρας να ομιλεί περί κινδύνου ρευστότητας. Αυτός και όλοι αυτοί, που όταν είχε τελειώσει πραγματικά η ρευστότητα και την φέρναν με αεροπλάνα, μυστικά, κρατούσαν το στόμα τους βουλωμένο για να μην φέρουν πανικό στον κόσμο και τώρα, προκειμένου να μην χάσουν τις θέσεις τους προσφέρουν πανικό απλόχερα.

Να με εκβιάζει εμένα η κάθε κυράτσα Βούλτεψη , ότι χωρίς την παρουσία της στο πολιτικό προσκήνιο κινδυνεύει η σταθερότητα μου. Ρε, σε τι σημείο εξευτελισμού έφτασε η σταθερότητα μου! Να φοβάμαι μην αλλάξει η Βούλτεψη, ο Άδωνις, ο Πλεύρης, ο Βορίδης, ο Γιακουμάτος, εκπρόσωποι της καμιάς πλειοψηφίας, σημαιοφόροι του αναποτελεσματικού.

Σαν έτοιμος από καιρό αποχαιρέτα τη την σταθερότητα.

Σταθερότητα.

Ωραία λέξη!

Σταθερότητα ενός διαρκούς θανάτου. Κάθε μέρα εξαφανίζεται και ένας από την αγορά, από τη ζωή, από τον δρόμο, από το σπίτι που ζούσε, από τη δουλειά που πήγαινε. Έχουμε αλλάξει λεξικό, έχουν αλλάξει οι λέξεις έννοια. Πάλι σε κίνδυνο, πάλι σε κρισιμότητα, πάλι οι γνωστές φράσεις των σεσημασμένων γραφιάδων.

Και να ο Βενιζέλος, να ανοίγει το στόμα του και να ξεχύνεται το μακρόσυρτο συντακτικό του παραλήρημα. Δεν ομιλεί πλέον, κάνει μικρά διαγγέλματα κινδύνου και καταλήγει "Φάγαμε τον γάιδαρο. Απομένουν 3 τρίχες μόνο από την ουρά".

Ε! ας τις φάμε κι αυτές.

Τώρα, μεταξύ μας, έχουν και το δίκιο τους. Είναι ανισόρροπο αυτό που πάμε να κάνουμε. Πάμε να ξεφύγουμε από τα χέρια του δήμιου. Τον καημένο τον δήμιο δεν τον σκέφτεσαι; Πως σηκώνεσαι και τρέχεις την ώρα που αυτός σου κόβει τον λαιμό; Που πα ρε αγενή! Λίγος σεβασμός. Έχει πονέσει το χεράκι του από το μαχαίρι που σε κόβει 6 χρόνια τώρα και λίγο πριν σε αποτελειώσει φεύγεις;
Φοβερά διλήμματα έρχονται να κατασκηνώσουν στο νου του μέσου ανθρώπου. Μόνο που στις γλάστρες των φόβων μας, οι σπόροι τους δεν καρποφορούνε πια. Πρώτη φορά νοιώθω την βαρβαρότητα να περπατάει με τα στρατεύματα της, στους διαδρόμους του μυαλού μου. Πρώτη φορά βλέπω πόσα υποκείμενα κυκλοφορούν με κιτρινωπές ή ροζουλί γραβάτες, καπνίζοντας τα ανήσυχα πούρα τους στα μούτρα μου. Πρώτη φορά βλέπω την γελοιότητα, να ανεμίζει επηρμένα στις οροφές της κατάντιας μας.
Βιαστές του αυτονόητου. Χωρίς αυτούς δεν θα τρέξει η ιστορία. Είναι η ώρα για εθνική συνεννόηση. Να έχουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Φαντάζομαι έναν ίδιο, σαν αυτόν που είχαμε. Ένας γέρων που υπέγραφε ότι χαρτί του έβαζαν μπροστά του. Λένε, ότι στις ελεύθερες ώρες του ο Παπούλιας υπέγραφε και χαρτιά υγείας. Και αν ακόμα είχε υποστεί 40 εγκεφαλικά, θα αντιδρούσε στην υπογραφή έστω και ενός χαρτιού. Βλέπαμε την Ελλάδα να περνάει κάθε μέρα στην φτώχεια, τα νέα παιδιά να μεταναστεύουνε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μιλάει με τους υπεύθυνους του τόπου, βουλιαγμένοι όλοι στους καναπέδες τους. "Να κοιτάξουμε και τους φτωχούς", "Ο κόσμος περνάει δύσκολα". Έλα! Σηκώθηκε η τρίχα μου όρθια από την ανησυχία σας. Ώστε φτάσανε τα νέα στα διαμερίσματα της Αντουανέτιας Δημοκρατίας μας; Ότι η χώρα παραπαίει;

Πονάει το μυαλό μου! Ακούω κραυγές απόγνωσης μέσα μου. Πάω να αλλάξω κανάλι μήπως και σωθώ. Και βλέπω τον Παπανδρέου να θέλει να φτιάξει καινούριο κόμμα. Πήρε το κόμμα του 40% και το έκανε 4% και θέλει να αναλάβει κι άλλο. Θέλει, λέει, κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ξέρει αυτός από κυβερνήσεις ειδικού σκοπού. Τον δικό του ειδικό σκοπό τον έφερε εις πέρας.

Έβαλε την χώρα στην μεγαλύτερη εθνική περιπέτεια, στον μεγαλύτερο διεθνή εξευτελισμό. Την πέταξε στα σκυλιά να την φάνε. Και κυκλοφορεί αμέριμνος ο θεμελιωτής της αθλιότητας και κάνει και προτάσεις αντί να κλειστεί αυτοβούλως στο ντουλάπι της ιστορίας. Με τους διορισμένους του να τον χειροκροτούν.
Γιώργο γερά, να φύγει η δεξιά! Αυτός, που συνεργάστηκε με την ακροδεξιά και διατυμπάνιζε πόσο σώφρων άνθρωπος είναι ο Καρατζαφέρης. Εισαγγελείς αμέριμνοι, παρακολουθούν τα τερατώδη μαύρα χρήματα που κατέφθαναν στα ταμεία του τέως κόμματος του, από όπου ζούσε αυτός και όλοι αυτοί οι θρασύτατοι λογάδες του τίποτα. Υπουργοί και παρατρεχάμενοι. Χρυσοχοϊδηδες και Λοβέρδοι, μόνιμοι υπουργοί μιας διακαναλικής δημοκρατίας. Αλλά οι 29 προμηθευτές της Siemens συνιστούν συγκυβέρνηση. Αυτοί ξέρουν..

Ω! Σε τι δημοκρατία μ' έχεις φέρει, μπαμπά, για να ζήσω!

Ούτε την είχα φανταστεί έτσι όταν τη διάβαζα στα βιβλία. Ότι δηλαδή η δημοκρατία κινδυνεύει αν αποχωρήσει μια εταιρία από το χρηματιστήριο. Τρόμαξαν λοιπόν τα Χρηματιστήρια μήπως φύγει ο Άδωνις από την ιστορία; Αποθρασύνθηκαν οι αναρχικοί μόλις έμαθαν ότι ο Γιακουμάτος, ο Μητσοτάκης και ο Ντινόπουλος μπορεί να μην είναι κυβέρνηση;

Αρπάξανε τα καλάσνικοφ και άρχισαν να γαζώνουν την Ισραηλινή πρεσβεία; Αυτά τα καλάσνικοφ, όταν το άκουσα, δεν ξέρω για ποιο λόγο, ένιωσα τον ήχο τους να μοιάζει με αυτόν τον ήχο της φράσης του πρωθυπουργού όταν μιλούσε για το καλάσνικοφ του Ρωμανού. Φυτέψτε και τα καλάσνικοφ στις γλάστρες των φόβων μας.

Δεν αρπάζονται έτσι τα καλάσνικοφ και γαζώνουν, αυτή την τη συγκεκριμένη πρεσβεία. Θέλει σχέδιο οργανωμένο από καιρό. Με πρόβες πολλές για να σκάσουνε όλα μαζί τη κατάλληλη ώρα. Άθλιο υφαντό, πλεγμένο από ελληνικά χέρια στους ξένους αργαλειούς. Τι κάνει μπουμ - μπουμ στα κεραμίδια; Η προβοκατόγατα!

Πάμε στο μυαλό του μέσου Έλληνα. Πάμε να σπείρουμε στις γλάστρες των φόβων του. Να διασπείρουμε. Κάνουμε συγκεκριμένες πράξεις, που η λογική του φόβου μονοδρομεί τους συνειρμούς. "Ο πρωθυπουργός μας παλεύει να γίνουν επενδύσεις. Να γίνει πραγματικότητα η ΑΟΖ παρά το ότι οι Τούρκοι μας απειλούν. Το Ισραήλ μας στηρίζει και να τώρα οι παλιοαναρχικοί , που ξέρουμε ποιοι είναι από πίσω τους, πάνε να ανατρέψουν τη μεγάλη αυτή επιτυχία του πρωθυπουργού μας".

Είναι οι αναρχικοί από πίσω;
Είναι οι Τούρκοι από πίσω;
Ή είναι οι ίδιοι από πίσω;

Σαν αυτούς που καίνε τα σπίτια τους για να εισπράξουν τις ασφάλειες. Σαν αυτούς τους μαντράδες πολυτελών αυτοκινήτων που συνεννοούνται με "κουκουλοφόρους" για να κάψουν τα πολυτελή αυτοκίνητα τους, τα οποία αφήνουν κατά λάθος οι ιδιοκτήτες τους στη περιοχή των Εξαρχείων, ώρες και μέρες προσυνεννοημένες ώστε να καούν και να μοιραστούν την ασφάλεια ο ιδιοκτήτης, ο μαντράς και ο ''κουκουλοφόρος''. Τους "κουκουλοφόρους" της MARFIN δεν θα τους βρούνε. Αυτούς που γαζώσαν την πρεσβεία δεν θα τους βρούνε. Θα βρουν όσους θέλουν να βρουν.

Ελάτε να μας φοβίσετε πάλι. Αυτή την φορά πρέπει να μας φοβίσετε πιο πολύ. Ελάτε! Φυτέψτε τους σπόρους. Κι εσείς, Μπάμπηδες και Πρετεντέρηδες, αρχίστε να ποτίζετε. Ο καθένας ζει, τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα μέσα στην γλάστρα των δικών του φόβων. Ζούμε σε καθεστώς μη αναπνέουσας δημοκρατίας.

Στη γλάστρα του μικρομεσαίου, ας πούμε, ανθίζει ο φόβος της αναρχίας, ο φόβος ότι θα του κάψουν το μαγαζί, ο φόβος ότι θα του κόψουν κι άλλο τον μισθό κι άλλο τη σύνταξη. Κι ενώ του κόβουν την σύνταξη, αυτός φοβάται μήπως του κόψουν περισσότερο την σύνταξη.

Κι όταν του κόψουν περισσότερο την σύνταξη τότε φοβάται μήπως έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και του κόψουν σύριζα την σύνταξη. Κι έτσι κάθεται αδιαμαρτύρητος στην γλάστρα του!

Ξέρουν λοιπόν όλοι αυτοί τι σπόρους να σπείρουν στις γλάστρες των φόβων μας. Ξέρουν αυτοί πως να δηλητηριάζουν την κοινή λογική.

Πως ξεπήδησαν τόσα πολλά γεγονότα καθώς ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ξεκινήσει μία αναμενόμενη διαδικασία; Την διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν είχε τους 180, το σύστημα θα πούλαγε ακόμα σταθερότητα. Αλλά επειδή χρειάζεται τους 180, πουλά αποσταθεροποίηση. Απροκάλυπτα. Αδίστακτα. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν.

Και στον τρίτο γύρο θα προτείνει αριστερό Πρόεδρο. Και ποιος θα είναι αυτός ο πουλημένος αριστερός που θα έχει συνεννοηθεί με τον δεξιό πρωθυπουργό και τον ασθμαίνοντα Βενιζέλο - υποχείριο της εξουσιομανίας του - ποιος; Ποιος θα παίξει αυτόν τον βρώμικο ρόλο; Ή μήπως ο Καραμανλής είναι η έκπληξη; Έφυγε για να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο και επανέρχεται για να στηρίξει το μνημόνιο; Ποιος;
Ούτε λόγος για βουλευτές εξαγορασμένους. Έχουν διαφθαρεί όλοι εκτός από τους βουλευτές.
'Εχει χαλάσει η μύτη μου αλλά εμένα αυτή η Βουλή μου βρωμάει Καρατζαφερίλα. Μου βρωμάει σάπιο πατριώτη, μου βρωμάει πληρωμένη υπευθυνότητα. Αλλά όπως λέει και μια παροιμία του καιρού μας 'Όπου ακούς πολύ πατριώτης, ψάξε για πολλές off-shore".

Και τι θα γίνει αν κάποιοι απ' αυτούς που θα ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, βρεθούνε μετά από κάνα μήνα να είναι μπλεγμένοι στις προμήθειες όπλων; Θα έχει ψηφιστεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας με ψήφους υποδίκων; Ερωτώ.

Δεν υπάρχει αναδρομικό ήθος; Δηλαδή μέχρι να σε πιάσουνε μπορεί να είσαι πρωθυπουργός και όταν σε πιάσουν, τι να κάνουμε, ήσουν; Ο Καρατζαφέρης, ας πούμε, τις off shore τις είχε και όταν συγκυβερνούσε και ασφαλώς το γνώριζαν οι συνεταίροι του. Αλλά τότε έκανε τη δουλειά τους. Και τι θα γίνει αν βρεθεί κάποιος εξαγορασμένος ή να έχει επιχειρηθεί να εξαγοραστεί; Το παραβλέπουμε και συνεχίζουμε την διαδικασία ή παρεμβαίνουν αληθινοί εισαγγελείς;

Αυτή την φορά το Σύνταγμα δεν έχει καταλυθεί από συνταγματάρχες αλλά από συνταγματολόγους.
Ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες οι βουλευτές για να μην τους καταλάβουμε. Αλλά όλοι πια ξέρουμε. Άλλο ο φόβος, άλλο η γνώση.

Είναι η ώρα να σπάσουμε γλάστρες και ποτιστήρια. Εμείς είμαστε ο σπόρος. Μπορούμε να διαλέξουμε το χώμα στο οποίο θα φυτέψουμε το μέλλον μας. Διότι άλλο εθνική συνεννόηση και άλλο εθνική επίκυψη.

Δυστυχώς στην Ελλάδα η γλάστρα της επίκυψης, ανθίζει χειμώνα καλοκαίρι.

Ετούτο τον χειμώνα όμως;

του Λάκη Λαζόπουλου

----------------
[Πηγή]16/12/2014

Ξέθαψαν ακόμα και τον Μητσοτάκη για να διδάξει πώς γίνονται οι 'καλές' αποστασίες...

Το σύστημα μπορούσε να καταπνίξει την καταγγελία απόπειρας δωροδοκίας τής βουλευτού των ΑΝΕΛΛ, Στ. Ξουλίδου, μολονότι ακόμα δεν έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη, η οποία μελετά 40 σελίδες συνομιλιών της με τον υποψήφιο δωροδοκούντα. Η απόπειρα έγινε από ένα περιθωριακό άτομο (λες και θα γινόταν ποτέ από τον ίδιο τον Αντ. Σαχλαμαρά ή κάποιο γνωστό στέλεχος της Ν.Δ.) μέσω facebook και σε μια "εθνομητέρα" η οποία δεν είναι κι ό,τι σοβαρότερο έχει γεννήσει ποτέ αυτή η χώρα.

Βεβαίως και πριν και μετά από την αποκάλυψη Ξουλίδου το παρασκήνιο βουίζει για πετυχημένες κι αποτυχημένες απόπειρες δωροδοκίας βουλευτών για να βγάλουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Στ. Δήμα ώστε να μπορεί το κατεστημένο να κοιμάται ήσυχο. Κι έρχεται σήμερα ο, επίσης βουλευτής των ΑΝΕΛΛ, Π. Χαϊκάλης να μιλήσει κι αυτός δημοσίως και με συγκεκριμένα στοχεία για προσπάθεια εξαγοράς τής ψήφου του, η οποία περιλαμβάνει όλο το πακέτο που καταδεικνύει τη σαπίλα τού συστήματος: έγινε από πρώην σύμβουλο του ρεζίλη των Παπανδρέου κι αφορά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και σβήσιμο τραπεζικών δανείων τού Π. Χαϊκάλη. Και ύστερα οι φαύλοι των φαύλων θα απαιτούσαν από τον ελληνικό λαό να αναχρηματοδοτήσει και πάλι τις "καημενούλες" τις τράπεζες για να μην καταρρεύσει το σύστημα. Ε, λοιπόν, ας καταρρεύσει κι ας πάει στα τσακίδια τέτοιο που είναι και το δημόσιο χρήμα να κατευθύνεται είτε απευθείας στους πολίτες είτε μέσω συλλογικοτήτων με διαφανείς διαδικασίες και με κριτήριο την κοινωνική δικαιοσύνη...

Η ελίτ μέσα στην απελπισία της ξέθαψε ακόμα και τον Κ. Μητσοτάκη προκειμένου να μάθει στους νεώτερους πώς γίνονται οι "καλές" αποστασίες. Ο απατεώνας με τις δέκα συντάξεις βγήκε από τον πολιτικό του τάφο για να νουθετήσει το πόπολο που έχει το θράσος να ζητά μία, μόνο μία και στον κόσμο άλλη καμία αξιοπρεπή σύνταξη. Ο πολιτικός που έγινε δισεκατομμυριούχος από διαφόρων ειδών μίζες κι ο οποίος μαζί με την υπόλοιπη "Αγία Οικογένεια" έχουν διορίσει το μισό Δημόσιο εξακολουθεί στα 96 του να παριστάνει τον Νέστορα που λέει σκληρές αλήθειες και γι' αυτό ο κοσμάκης τον αποκαλεί Δρακουμέλ. Ο πανικός τού κατεστημένου μυρίζει από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά κι αυτό θα πρέπει να γεννά την αισιοδοξία στο λαό πως η κυβέρνηση που έρχεται μέσα στο λαϊκισμό και στην απειρία της ξεκινά με ένα σπουδαίο πλεονέκτημα: δεν ελέγχεται από τους εθνικούς μας νταβατζήδες. Γι' αυτό και η πιο ορατή λύτρωση για τον τόπο είναι οι εκλογές εδώ και...χθες για να εγκαταλείψει τη διακυβέρνησή του η εγκληματική συμμορία τής πασοκονεοδημοκρατίας, η οποία εξάντλησε όλα τα αθέμιτα μέσα για να διαιωνίσει την ανισοκατανομή τού πλούτου: γιγάντωσε το νεοφιλελευθερισμό, θέριεψε το νεοναζισμό κι έκανε κουρελόχαρτα το Σύνταγμα και τους νόμους για να μην χάσει τα οφίτσιά της. Ακόμα και τη δίμηνη παράταση του μνημονίου με πράξη νομοθετικού περιεχόμενου την πέρασαν οι δημοκράτορες...

Την ίδια ώρα, βεβαίως, λαλίστατοι δημοσιογραφίσκοι-γκεμπελίσκοι τύπου Τράγκα, οι οποίοι δεν ξέρουν να διαβάζουν ούτε μια λέξη στα αγγλικά αλλά μας βομβαρδίζουν καθημερινώς με το τί γράφουν οι "Φάινανσιαλ Τάιμς", αδυνατούν να αρθρώσουν μια απάντηση στο ερώτημα γιατί τόσα πολλά ξένα μέσα ενημέρωσης έδωσαν το "παρών" στη Βουλή για την πρώτη κι όχι τόσο σημαντική ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου. Αφού, σύμφωνα με την προπαγάνδα τους, οι δανειστές μας θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε από τη στιγμή που δεν μας φοβούνται πια προς τί το μαζικό ενδιαφέρον των δικών τους μιντιακών φερέφωνων; Τόση μεγάλη σημασία έχει για το διεθνές ακροατήριο να πληροφορηθεί ποιός θα είναι ο επόμενος "Πρώτος Πολίτης" του Ελλαδιστάν, ο οποίος θα καταθέτει στεφάνια στο μνημείο τού Αγνωστου Στρατιώτη και θα παρακολουθεί παρελάσεις εκ του σύνεγγυς, μόνος αυτός αφού στο λαό δεν του επιτρέπεται; Η, μήπως, το κάνουν από υπολανθάνοντα φιλελληνισμό και μια καλλιτεχνική τάση επιστροφής στα χρόνια τού ρομαντισμού που αποθέωσαν την αρχαία Ελλάδα;...

Οι τροϊκανοί τρέμουν και τώρα το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας κυβέρνησης που δεν θα αποδεχθεί ένα ακόμα μνημόνιο γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν οικοδομήσει ένα σύστημα πάνω στην απληστία κι αυτή δεν είναι το συμπαγέστερο σκυρόδεμα του κόσμου. Αρκεί να φταρνιστούν ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τον ελληνικό λαό για να κρυολογήσουν οι γίγαντες με τα πήλινα πόδια τής παγκόσμιας οικονομίας. Γι' αυτό και δεν πιάνουν πλέον οι απειλές και οι φοβέρες εκείνων που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας κυβερνούν, αλλά να βρίσκονται στη φυλακή σε διπλανά κελιά με τα ακροδεξιά ανδρείκελά τους. Αν θέλουν να διατηρήσουν έστω ένα ελάχιστο ψήγμα αξιοπρέπειας και υστεροφημίας ας προκηρύξουν τώρα εκλογές, πριν καν την τρίτη ψηφοφορία, κι ας απαλλάξουν αυτοί και οι χρηματοδότες τους την πατρίδα από την εγκληματική και σιχαμερή παρουσία τους...

Του vromostomos


(Μόλις πριν λίγο έσκασε η βόμβα: Αναφέρεται το όνομα του Γιώργου Αποστολόπουλου, ως του μεσάζοντα, ατόμου που δραστηριοποιείται στον τραπεζικό χώρο και κατά καιρούς έχει εργαστεί για funds του εξωτερικού, την Deutche Bank αλλά και για ελληνική τράπεζα, την Πειραιώς του Σάλλα, φέρεται να κατέθεσε ο Παύλος Χαϊκάλης, αναφορικά με την υπόθεση απόπειρας δωροδοκίας του, ώστε να ψηφίσει για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Α.Μ.)

-------------------
[Πηγή]

Οι επιπόλαιες εκτιμήσεις ενός Φερνάζη - Του Πάνου Θεοδωρίδη

Είναι φρικτότατοι εχθροί οι Pωμαίοι.
Μπορούμε να τα βγάλουμε μ’ αυτούς,
οι Καππαδόκες; Γένεται ποτέ;
Είναι να μετρηθούμε τώρα με τες λεγεώνες;
Κι αυτοί οι τροτσκισταί, όλο μπλαμπλά

Με κατάποση τριάντα ασπιρινών, εξασφαλίζεις μια πλύση στομάχου και διαδίδουν χωρις να διαψεύδονται ότι έκαμες απόπειρα αυτοκτονίας. Με κατάποση τριάντα καφεδων και ένα σλήπηνγκ μπαγκ, εξασφαλίζεις ισόβιο ρεζίλεμα ως απεργός πείνας και διαδίδουν, χωρις να διαψεύδονται, ότι κοροϊδεύεις τον κοσμάκη, τάχα μου βουλευτής.

Αλλ΄όταν ,ως αρχηγός κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, ξεκινάς μιά σμηνοσειρά ανοήτων και χονδροειδών γνωμικών, θαρρείς και είσαι πολιτευτής κάτω στου Βάλτου τα χωριά και στα πέντε βιλαέτια, ξαμολώντας εκτός απο νταούλια και ζουρνάδες την κρητική λύρα και τους πεντοζάληδες, προσπαθείς να ακυρώσεις τον πικρότατο εσωτερικό σου αριστερισμό, που σε πλακώνει, με έναν ανεπίκαιρο γιαννοπουλισμό που προκαλεί χειροκροτήματα και αφαιρεί αξιοπιστία.

Η Δεξιά, Αλέξη, δεν είναι αήττητη.Όπως οι λεγεώνες. Αλλά ξέρει και πηγαίνει by the book. Με φοβισμένη η διεφθαρμένη Σύγκλητο, με τρομοκράτες πραιτωριανούς, με στωικότητα και κρύφιον ηδονισμό, τραχιά και επιλεκτικώς ανεκτική, η Ρώμη θα την πατάει πάντοτε απο κακή εκτίμηση, απο Γερμανούς των Δρυμών που θα της τρώνε τις λεγεώνες σαν το λίπος απο τους αγριόχοιρους. Επίσης, μπορεί να χάνει μάχες απο Γότθους και Πάρθους, αλλα Μακεδόνες, Περγαμηνούς,Αιγυπτίους και Νοτίους Έλληνες των συμπολιτειών, Καρχηδονίους και Γαλάτες, τους έχει στο χεράκι.

Κι εμείς είμαστε Καππαδόκες κατά το φρόνημα. Μπαίγνιο της αρχαιότητας που έλεγαν το καππαδοκικό "Τίτυς" όπως εμείς το "βλάχαρος" και οι Σκοτσέζοι το "Τζίμι", ενίοτε ες μικρόν γενναίοι, όταν  ένας Μιθριδάτης καταφέρνει να μας πειθαρχήσει,αλλά και τότε φροντίζει να παίρνει τακτικά μικρές δόσεις φαρμάκι γιά να μη τον πεθάνουμε.

Δεν θα κυβερνήσεις Τεύτονες και Αλλοβρύγους που τους έστελναν στον όλεθρο παρανοΪκοί καλόγεροι  αφήνοντας τους Δρυίδες τους κρεμασμένους πέντε χρόνια απο τα αιδοία σε αιωνόβια δέντρα.΄Εξω απο τα αυστηρά ,παράδοξα κόμματά τους, που ρωτούσαν γιά την ιδεολογική συμπεριφορά της ερωμένης που κιαλάριζες και σου επέτρεπαν τεκνοποιία ή ένα ραντεβουδάκι, οι αριστεροί δεν λογαριάζονται ως κάτι παραπάνω από ανενεργοί ιδεολόγοι.

Θα κυβερνήσεις κεντρώους.

Αυτοί σε φουσκώνουν με το πληθος τους, αυτοί έρχονται και φεύγουν. Οι αριστεριστές είναι στο πλευρό σου ώσπου να διαπράξεις το σφάλμα να εκφέρεις ένα "και" με δεξιό αξάν. Μη ρωτάς πως είναι το δεξιό αξάν. Μήτε αυτοί το ξέρουν.

Η χώρα που θα κυβερνήσεις θα έχει το ίδιο Σύνταγμα, δεν θα της δώσεις τις κοινωνικές δομές που χρειάζεται, δεν θα αλλάξεις τον συσχετισμό πλούσιων και φτωχών, δεν θα προσεγγίσεις παρά τις μειώσεις των φορολογικών βαρών, την ανάκτηση της δημοσιοϋπαλληλικής αισιοδοξίας. Δεν συμπαθείς το εμπόριο και τις επιχειρήσεις. Δεν συμπαθείς πολλά πράγματα. Ψηφίζεις με προθυμία αντισυνταγματικούς αποκλεισμούς των Χρυσαυγιτών, όταν οι άλλοι τους ετοιμάζουν σαρμανίτσα για να κάνουν κούνια μπέλα.

Αν χάσεις από αυτούς τους ενωμένους εν απελπισία τριαρίους και λεγεωνάριους που δεν έχουν την ανεκτίμητη Πέμπτη Λεγεώνα στους Αετούς τους, και οι στρατηγοί τους έχουν τυφλωθεί απο τρελά μανιτάρια και κρασιά πρόωρα ωριμασμένα βάζοντας αίμα ταύρου και δέρμα σαλαμάντρας στις πληγές τους, δεν θα ξανακούσει κανείς για σένα.Κι αν δεν βρεις τους 121 της Συγκλήτου, όλοι θα σε θεωρήσουν αδύναμο και θα αποστρατευτούν, υπογράφοντας δεκατέσσερα μνημόνια στο δευτερόλεπτο κι ας καλείς σε χορευτικές πιρουέτες τους αντιπάλους σου.

Κανένας απο τον όμιλό σου δεν σου φόρτωσε τον ρόλο του Σπάρτακου, αλλά μη το παίζεις Κατιλίνας. Στείλε τους αριστεριστές στα μανίπουλι να μαχαιρώνουν φαλαγγίτες στα νεφρά και τους κεντριστές στις κοόρτεις που τοξεύουν τους ελέφαντες. Στείλε για ενισχύσεις στις περιφέρειες που δεν σε ξέρουν. Και παντού, κωλπετσωμένους κεντυρίωνες. Κι όποιος βγάζει γλώσσα, στο χωριό του.

Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό,
επίμονα κ’ η ποιητική ιδέα πάει κι έρχεται —
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην·
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Αλέξης
Του Πάνου Θεοδωρίδη

-----------------
[Πηγή]

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι - Του Ζαχαρία Στουφή

Μακάριος θα πει ευτυχισμένος και συνεκδοχικά ικανοποιημένος, ήρεμος και γαλήνιος. Ειρωνικά είναι ο πνευματικά νωθρός, ο ασυγκίνητος. Μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ικανοποιημένος και ευτυχισμένος μέσα στη γαλήνη και την ηρεμία, αυτός που είναι πνευματικά νωθρός. Δηλαδή ο βλάκας και για να είμαι πιο συγκεκριμένος, ο μαλάκας. Στο Λεξικό της Σύγχρονης Ελληνικής Δημοτικής Γλώσσας του Εμμ. Κριαρά η επόμενη λέξη από την λέξη μακάριος είναι η λέξη μακαριότητα που θα πει, έλλειψη πνευματικής ανησυχίας και ηθικού προβληματισμού, ασυγκινησία. Νομίζω πως δεν υπάρχει ακριβέστερος ορισμός  για να ορίσουμε την βλακεία- μαλακία.

Η έννοια της μακαριότητας δεν προήλθε από τους μαλάκες αλλά από τους Αγίους που μετά από πολλές πνευματικές ασκήσεις, κατέκτησαν την ασυγκινησία. Από εκεί προέρχεται και η προσφώνηση των αρχιεπισκόπων, μακαριότατος. Η είσοδος του μαλάκα στην μακαριότητα, αξίζει πραγματικά να ερευνηθεί, αφού έγινε από την ίδια την εκκλησία και επισημοποιήθηκε με την φράση «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Ως γνωστόν τον μαλάκα κανένας δεν τον θέλει και όλοι τον αποφεύγουν, δεν είναι τυχαία η σύγχρονη λαϊκή ρήση που λέει: «την μαλακία πολύ αγάπησαν, το μαλάκα κανείς» (υπονοώντας και τον αυνανισμό). Όμως ο μαλάκας δεν είναι ένα σπάνιο κοινωνικό φαινόμενο? σύμφωνα με το δοκίμιο του Διονύση Χαριτόπουλου «Περί βλακείας» η κοινωνία μας απαρτίζεται κατά 30% από βλάκες που είναι μοιρασμένοι δίκαια και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Όταν λοιπόν σε λένε εκκλησία και έχεις το ένα τρίτο του ποιμνίου σου μαλάκες δεν μπορείς να τους εξορίσεις στην απομόνωση της μαλακίας γιατί τότε δύο πράγματα θα συμβούν.  Κατά πρώτον δεν θα τους έχεις νικήσει γιατί η μαλακία είναι αήττητη και κατά δεύτερον, θα χάσεις τον έλεγχο της προθυμίας τους, την οποία και μπορείς να εκμεταλλευτείς παντοιοτρόπως. Όμως ο μαλάκας θέλει και την αναγνώριση, γουστάρει τους ρόλους και τους τίτλους, γι’ αυτό και η εκκλησία, φρόντισε να τον εντάξει στη μακαριότητα, μιας και έτσι μοιάζει εκ πρώτης όψεως με το αδιάκοπό του χαμόγελο που περιμένει να εκτελέσει, εντολές «άνωθεν».

Κατά την μεσαιωνική περίοδο, υπήρχε θεοκρατία και η ερμηνεία του κόσμου ήταν μόνο θεολογική (στην χώρα μας που δεν πέρασε ούτε ο διαφωτισμός, η θεοκρατία μια χαρά κρατεί μέχρι  σήμερα). Επί θεοκρατίας, λοιπόν, οι μαλάκες προστατεύτηκαν στην μακαριότητα, ενώ για κάποιες άλλες μειονότητες, όπως π.χ. οι αυτόχειρες, υπήρξε (και υπάρχει) πολύ αυστηρή μεταχείριση. Η πράξη τους ερμηνεύεται ως κορυφαία και ασυγχώρητη αμαρτία, μιας και δεν έχουν την δυνατότητα να μετανοήσουν.  Όμως υπάρχουν δύο βασικά σημεία στα οποία πρέπει να σταθούμε προκειμένου να κατανοήσουμε τη στάση της εκκλησίας. Οι αυτόχειρες είναι πολύ λιγότεροι από τους μαλάκες και μετά την πράξη τους, δεν μπορείς να τους κάνεις κάτι. Από την άλλη, έχει παρατηρηθεί πως ποτέ, κανένας μαλάκας δεν αυτοκτόνησε, οπότε η εκκλησία δεν χάνει μαλάκες, ενώ φροντίζει να είναι παραδειγματικές οι φοβέρες για τους υπόλοιπους. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο που είναι άξιο παρατήρησης. Μη μπορώντας ο μαλάκας να ακολουθήσει φυσιολογικές διαδρομές σκέψης και αντιμετώπισης των φαινομένων και των δυσκολιών της ζωής, καταφεύγει στη μεταφυσική που δεν είναι μόνο η εκκλησία αλλά και κάθε λογής μάγισσες, μέντιουμ, αστρολόγοι, καφετζούδες, κ.α. Τόσο πολύ κοντά και αγκαλιασμένοι είναι οι μαλάκες με την κάθε λογής μεταφυσική, που μεταφυσική και μαλακία είναι πλέον συνώνυμα.

Κατά τον 20ο αιώνα, με την εμφάνιση του κουμμουνισμού στην Ελλάδα, ατόνησε η θρησκευτική συνείδηση, έτσι οι μαλάκες που είχαν βρει εκεί καταφύγιο, κινδύνευσαν να μείνουν απροστάτευτοι και να χρεωθούν την πραγματική τους ιδιότητα χωρίς καμία πλέον μάσκα  (τις προηγούμενες δεκαετίες, οι έφηβοι εξαπολύθηκαν στο κυνηγητό του μαλάκα, αποκαλώντας έτσι τους  πάντες. Σε αυτήν την σπουδαία επαναστατική πράξη, άθελά τους συμμετείχαν ακόμα και οι μαλάκες).

Στον 20ο  αιώνα, μπορεί ο κόσμος να μην ερμηνεύεται αμιγώς θεολογικά, ερμηνεύεται όμως πολιτικά και το αρχαίο ρητό «όλα είναι πολιτική» επανέρχεται στο προσκήνιο. Η ελεύθερη πολιτική σκέψη, συνδέεται με το πολίτευμα της δημοκρατίας που τα βασικά της συστατικά είναι τα κόμματα και οι εκλογές. Τα κόμματα λοιπόν, ανέλαβαν τη διασφάλιση της «δημοκρατίας» και την παραγωγή της όποιας πολιτικής σκέψης. Εδώ ξαναμπαίνει το ερώτημα, όταν σε λένε εκλογικό σύστημα και το 30% των ψηφοφόρων σου, το οποίο είναι μοιρασμένο δίκαια σε όλα τα κόμματα είναι μαλάκες, τότε τι κάνεις; Φυσικά, ποτέ, κανένα κόμμα δεν διέγραψε τους βλάκες του, αντίθετα, τους ανταμείβει χρησιμοποιώντας τους ακόμα και ως βουλευτές. Η κοινωνική διαστρωμάτωση μέσα στην οποία επιμένουν να παίζουν το πολιτικό παιχνίδι, έχει οικονομικά χαρακτηριστικά, δεν υπάρχει η τάξη του μαλάκα γιατί πολύ απλά, κανένα κόμμα δεν συμφέρει. Τα κόμματα απενοχοποιούν τους μαλάκες, ονομάζοντάς τους κατά περίπτωση, ακτιβιστές, επαναστάτες, ενεργούς πολίτες, στελέχη, πατριώτες, υπεύθυνους ψηφοφόρους κ.α. Στον ορισμό του χρήσιμου ηλίθιου, ανταποκρίνονται οι περισσότεροι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Αυτοί οι μαλάκες, ούτε λίγο ούτε πολύ, νομίζουν πως είναι οι σωτήρες του κόσμου, δηλαδή οι σωτήρες μας.

Αυτήν τη μετονομασία του μαλάκα σε «σωτήρα» την πληρώσαμε με την καταστροφή της ίδιας μας της χώρας γιατί οι μαλάκες δεν έχουν πολιτική σκέψη, απλά, εκτελούν εντολές, ικανοποιώντας μικροσυμφέροντα και απωθημένα ταμπού και κόμπλεξ. Οι καλύτεροι ψηφοφόροι των κομμάτων είναι οι οπαδοί και καλύτερος οπαδός από τον μαλάκα δεν πρόκειται να υπάρξει. Μέσω της πολιτικής που διεξήχθη σε καιρό «δημοκρατίας», οι μαλάκες έφτασαν να πάρουν ακόμα και την εξουσία. Όλη κι όλη η προσφορά της μαλακίας στην εξουσία συνοψίζεται στη φράση «όλα είναι χρήμα». Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο κόσμος άρχισε να αυτοερμηνεύεται μέσω της οικονομίας, ενώ δεν έλεγε να πάρει χαμπάρι το πόσο μαλακισμένα άτομα τον κυβερνούν. Έτσι, το θηρίο του καταναλωτισμού βρήκε νέους τρόπους να προστατέψει τους μαλάκες και να απενοχοποιήσει την μαλακισμένη στάση ζωής τους.

Ο αποχρωματισμένος από τις θρησκείες και την πολιτική, όρος, «θετική ενέργεια» και «θετική σκέψη» είναι πλέον μια ακόμη στέγη του μαλάκα. Στις μέρες μας, μόνο ένας μαλάκας μπορεί να έχει θετική ενέργεια και να κάνει θετικές σκέψεις. Όμως το καταναλωτικό τέρας δεν αρκέστηκε στο να βρει έναν όρο για να προστατέψει τον μαλάκα, φρόντισε και να εκδικηθεί τους διώκτες του, εντάσσοντάς τους σε έναν όρο «αντίθετο». Οι ενοχοποιητικοί όροι «αρνητική ενέργεια» και «αρνητική σκέψη», φυσικά, δεν απευθύνονται σε μαλάκες αλλά σε ανθρώπους με αυξημένο το ηθικό κριτήριο που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, η οποία δεν συνάδει με την τηλεόραση αλλά είναι προϊόν γνώσης και επεξεργασμένης σκέψης. Αρνητικός είναι ακόμα και όποιος τολμάει να αντιτίθεται σε ηλίθια life style πανηγυράκια, από όπου κι αν προέρχονται. Τελευταία, πιστεύει τόσο πολύ ο μαλάκας πως έχει πάρει το πάνω χέρι, που δεν είναι καθόλου τυχαίες οι φράσεις όπως, κουλτουριάρης, ψαγμένος, τρελάρας, με τις οποίες οι μαλάκες χαρακτηρίζουν τους πνευματικούς ανθρώπους.

Οι μαλάκες δεν δύνανται να έχουν πνευματική ζωή και προσωπικότητα, γι’ αυτό καταφεύγουν στα «κοινά ενδιαφέροντα» που φυσικά δεν είναι άλλα από το ποδόσφαιρο, τα βιντεοπαιχνίδια και η αδιάκοπη παρακολούθηση της τηλεόρασης. Αυτό ακριβώς είναι και η ενεργειακο-θετική σκέψη, η με κάθε τρόπο συμμετοχή στην καταστροφή του πνεύματος και των ελευθεριών, μέσω της αδιάκοπης χρήσης καταναλωτικών προτύπων και προϊόντων. Η πεποίθηση του «είμαι καλά» μου επιβάλει το ακριβώς αντίθετο και το αρνητικό «δεν είμαι καλά» μου επιτρέπει την συμμετοχή σε κάθε λογής ηλιθιότητα. Προκειμένου πάντα να είμαι καλά, επιτρέπεται να εργάζομαι σε άθλιες συνθήκες, να έχω ψυχαναλυτή ή και εξομολόγο, να πίνω μπάφους και να ερμηνεύω την ζωή μου και την καθημερινότητά μου μέσα από τη μεταφυσική και τις προλήψεις.

Σίγουρα, όλοι έχετε ένα γνωστό άτομο που παίρνει κάθε τρείς και λίγο τηλέφωνο μια θεία του που ζει στου διαόλου τη μάνα για να τον/την ξεματιάσει. Ματιάζεται το όμορφο και την πεποίθηση της ομορφιάς την έχουν, κυρίως, οι «θετικοί» άνθρωποι, άσχετα αν στην πραγματικότητα υποφέρουν από ημικρανίες. Στην περίπτωση που έχεις συνείδηση της πραγματικότητάς σου, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα πεις δεν είμαι καλά, δεν ζω καλά, και τότε θα ξεκινήσεις μια αλλαγή με αποτέλεσμα να σε πουν αρνητικό ή ότι κάνεις αρνητικές σκέψεις. Ο καταναλωτισμός του 20ου αιώνα δεν απενοχοποίησε μόνο την μαλακία αλλά κατάφερε να οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία στην μαλακοποίησή της.

Σήμερα, η θετική ενέργεια, η πολιτική και η θρησκεία συνυπάρχουν άψογα και δίνουν καταφύγιο στον κάθε μαλάκα που σε συνδυασμό με μερικά επαγγέλματα που διατηρούν την αίγλη τους λόγω των μεγάλων οικονομικών απολαβών τους, όπως αυτό του γιατρού, του δικηγόρου, του καθηγητή πανεπιστημίου και του επιχειρηματία, είναι πολύ δύσκολο για ένα μαλάκα να μείνει εντελώς απροστάτευτος. Ακόμα και σε εποχές που έχουμε πόλεμο (συχνό φαινόμενο για την Ελλάδα), η μητέρα πατρίδα χρειάζεται ακόμα και τον πιο τελευταίο μαλάκα προκειμένου να δώσει τη ζωή του στα εθνικά ιδανικά. Αν ο πόλεμος είναι εθνικός, τότε ο βλάκας γίνεται ήρωας, αν είναι εμφύλιος, τότε γίνεται επαναστάτης ή προστάτης του πολιτεύματος, ανάλογα με ποια πλευρά έχει στρατευθεί. Πάντως, σε κάθε περίπτωση οι βλάκες στρατεύονται.

Ζούμε σε μία χώρα όπου οι μαλάκες έχουν σε όλους τους τομείς την εξουσία γιατί πολύ απλά, συνεργάζονται άψογα με το χρήμα και κάθε μορφή πλάνης και ψέματος που το υπηρετεί. Ζούμε σε μία μαλακία και μάλιστα απενοχοποιημένη, οπότε, αυτοί που δεν είναι μαλάκες δεν έχουν το παραμικρό μέλλον.

Τέλος έχω την ανάγκη να θέσω ένα ερώτημα: οι μαλάκες γεννιούνται ή γίνονται;  Αν γίνονται, σημαίνει ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους επιλέγουν συνειδητά τη μαλακία σαν τρόπο ζωής και πορεύονται με αυτήν μέχρι να πεθάνουν. Γι’ αυτό, έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε ακόμα και τα πιο προσβλητικά πράγματα γι’ αυτούς. Αν όμως γεννιούνται, τότε είναι έρμαια της φύσης τους και το κείμενό μου είναι τουλάχιστον φασιστικό, ενώ εγώ είμαι απάνθρωπος. Αν όμως συμβαίνουν και τα δύο, είτε ταυτόχρονα, είτε κατά περίπτωση, τότε τι είμαι εγώ και το κείμενό μου;

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Από τον ποιητή και συγγραφέα Ζαχαρία Στουφή

------------------------

[Πηγή]

Βαθύ σκοτάδι, πυκνό.

Αν κάποιος κάνει μια πρόχειρη συλλογή από τις χαρακτηριστικές φωτογραφίες που απεικονίζουν την αστυνομική βία έτσι όπως αυτή εκδηλώθηκε την τελευταία χρονιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, θα χάσει το λογαριασμό.

Το υλικό, είναι απίστευτα μεγάλο σε όγκο και μεταφέρει την  αισχρή, εγκληματική βία των οργάνων της εξουσίας έτσι όπως πια πολλαπλασιάζεται όχι μόνο ασυγκράτητη, αλλά και ενθαρρυμένη από τις «δημοκρατικές κυβερνήσεις».

Βία που εκφράζεται κατά σχεδόν απόλυτο κανόνα  σε βάρος ανύποπτων πολιτών που διαμαρτύρονται ή διεκδικούν ειρηνικά. Πολλές φορές, ακόμα και γιατί έτυχε να περνούν από εκεί.
Η βία, το αίμα , τα κομματιασμένα κορμιά, τα ματωμένα κεφάλια, τα ένστολα όργανα του κράτους με τα προτεταμένα πόδια και τα άρβυλα προσγειωμένα σε πλάτες και κρανία, είναι μια χυδαία  καθημερινότητα που ο τηλεϊθαγενής   παρακολουθεί άπραγος από τη συσκευή του και όσο παρακολουθεί, ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στα μαξιλάρια του καναπέ του.
Όπου νάναι, ο κόσμος θα χαθεί μέσα στους καναπέδες του  και από τις παχιές μαξιλάρες θα εξέχουν μόνο κάποια χέρια (σαν εκείνων που πνίγονται στο νερό) που θα κινούνται σπασμωδικά κρατώντας το τηλεκοντρόλ μήπως και τους δει κανένας και τους το πάρει για να αλλάξει το κανάλι.

Σε μερικούς, ίσως φανώ μελοδραματικός.

Τους διαβεβαιώνω πως όσα γράφω, τα γράφω διατηρώντας (ακόμα) την ψυχραιμία μου και μετά από σκέψη.

Ενώ το τέρας του «Ισλαμικού Κράτους» κατάφερε να κάνει  τους αποκεφαλισμούς «άλλη μία είδηση» που περνάει ανάμεσα σε άλλες πολλές (δεν είναι πια καν “breaking news”)  ενώ κοντεύουμε να το πάρουμε απόφαση πως η Ευρώπη έχει πετάξει 25.000.000 ανέργους ανθρώπους στα σκουπίδια, ενώ η «ανάπτυξη» έρχεται για όσους επιστρέφουν στην αγορά εργασίας με κουτσουρεμένες απολαβές και κατεστραμμένα δικαιώματα, ενώ στα ρετιρέ της Ε.Ε. η αναίδεια και το θράσος χτυπάνε κόκκινο με τους απίθανους μισθούς και τις εξωφρενικές αποζημιώσεις των γραφειοκρατών που ορίζουν τις τύχες μας, ένα νέο εφιαλτικό πείραμα είναι σε εξέλιξη στην Ισπανία αυτή τη φορά.

Προφανώς, για να δοκιμαστεί και στη συνέχεια να τεθεί προς εξαγωγή στις υπόλοιπες άτακτες χώρες.

Και τι απίθανος ημερολογιακός συμβολισμός!

Μόλις 24 ώρες είχαν περάσει από την Παγκόσμια Μέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που βεβαίως έδωσε αφορμή στους ανά την υφήλιο επαγγελματίες υποκριτές να βγάλουν τα σχετικά λογύδρια, όταν η Ισπανική Κυβέρνηση έβγαλε τη γλώσσα της, μαύρη και διχαλωτή, στην κοινωνία.

Ψηφίστηκε ο περίφημος νόμος φίμωτρο (Ley Mordaza) που ουσιαστικά με τρόπο απροκάλυπτο θεσμοποιεί την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καθιστά την αστυνομία απόλυτο κυρίαρχο και ρυθμιστή στην κοινωνία.

Οι Ισπανοί μπορεί να λένε πως  αυτός ο νόμος τους επιστρέφει στις χειρότερες μέρες του Φράνκο, αλλά αυτό που πρέπει να επισημανθεί ή μάλλον που πρέπει να σημάνει τον συναγερμό είναι πως πλέον, στην Ευρώπη της κρίσης, ότι συμβαίνει «εκεί» θα πάει μετά «αλλού» θα έρθει και εδώ, και παντού.

Ανάμεσα στα διάφορα άρθρα του νόμου, ξεχωρίζω βιαστικά κάποια.

Προσέξτε τις λεπτομέρειες, και επίσης τα αστρονομικά χρηματικά πρόστιμα προς έναν λαό ήδη κομμένο φέτες από την οικονομική κρίση.

• Φωτογράφηση ή ηχογράφηση της αστυνομίας: Πρόστιμο από 600 μέχρι…30.000 ευρώ.
• Ειρηνική ανυπακοή στην εξουσία: 600 μέχρι 30.000 ευρώ.
• Παρεμπόδιση έξωσης: το ίδιο
• Συγκέντρωση μπροστά στο κογκρέσο: το ίδιο
• Για να ασκηθεί έφεση στο δικαστήριο απαιτείται η πληρωμή των δικαστικών εξόδων, το κόστος των οποίων εξαρτάται από το πρόστιμο.
• Ο νέος νόμος, επιτρέπει την τυχαία εξακρίβωση στοιχείων, επιτρέποντας την στοχοποίηση μεταναστών και μειονοτήτων.
• Η αστυνομία μπορεί πλέον να πραγματοποιεί επιδρομές κατά την κρίση της, χωρίς να έχει διαταραχθεί η «τάξη»  .
• Επιτρέπονται πλέον οι σωματικοί έλεγχοι κατά την κρίση των αστυνομικών
• Η κυβέρνηση μπορεί να απαγορεύσει κάθε διαμαρτυρία κατά βούληση, αν αισθάνεται ότι διαταράσσεται η «τάξη».

Το μόνο (κατά κάποιο τρόπο) καλό αυτής της υπόθεσης, βρίσκεται στο ότι περιέχει πολλά στοιχεία από αυτά που ονειρεύονται οι ακροδεξιοί και οι εθνικιστές.

Είναι δηλαδή, ένα εμπόδιο στην προσπάθεια τους να πείσουν πως είναι αντισυστημικοί. Ένα θλιβερό αστείο που στην Ελλάδα τουλάχιστον αρκετός κόσμος το μάσησε και το κατάπιε για μια μεγάλη περίοδο.

Βαθύ λοιπόν το σκοτάδι.

Τουλάχιστον, αυτό βλέπω εγώ. Σε έναν πλανήτη τρομερά ταραγμένο με εκατομμύρια ανθρώπους σε συνθήκες σκλαβιάς και διωγμού, με την ανθρώπινη ζωή να έχει χάσει κάθε αξία.  Ακόμα πιο εφιαλτικό σύμπτωμα είναι η αδυναμία όλων μας σχεδόν, να έχουμε πλήρη συνείδηση για το τι συμβαίνει.

Σε 60 περίπου χρόνια, η γη, το χώμα δεν θα είναι πια καλλιεργήσιμο.

Η αλόγιστη χρήση των χημικών, οι εξαντλητικές για τους φυσικούς πόρους μαζικές παραγωγές, η βίαιη κλιματική αλλαγή για την οποία πια δεν αμφιβάλλει κανείς, μας έχουν φέρει σε ένα παρόν απελπιστικό και μας οδηγούν στον εφιάλτη.

Το μόνο που βλέπω, είναι μία κατεστραμμένη γη με έναν τεράστιο εξαθλιωμένο πληθυσμό και μια ολιγαρχία, το περίφημο 1% προστατευμένη από πανίσχυρες δυνάμεις αστυνομικές-στρατιωτικές. Εκτός αν, Podemos παντού; Ερωτηματικό.

Του  Γιώργου Πήττα

----------------
[Πηγή]

Νίκη του Ρωμανού σε βάρος του ανθρωπάκου

Ανακούφιση προκάλεσε στον προοδευτικό κόσμο η τελική τροπολογία όπως υπερψηφίστηκε από τη Βουλή. Με τις πιέσεις της κοινής γνώμης και με τον κίνδυνο να σέρνεται σε εκλογές με γεμάτα φέρετρα, ο Αθανασίου κι ο Σαμαράς αποδέχτηκαν αλλαγές στην τροπολογία.

Η κυβέρνηση σε ρόλο Κρέοντα επί 31 μέρες ασελγούσε επικοινωνιακά πάνω σε έναν κρατούμενο που θυσίαζε εκούσια τη ζωή του για δικαιώματα που του στερήθηκαν αναιτιολόγητα λόγω κυβερνητικής παρέμβασης (αλλαγή νόμου και αδιαφορία)... Στην τραγωδία της Ελληνικής Δημοκρατίας το ρόλο του μηχανής θεός τον ανέλαβε η αλληλεγγύη των πολιτών, εκείνων που ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι τα μέλη του Χορού (πολίτες) σε μεγάλο αριθμό ακολουθούσε αναντίρρητα το Νόμο του κρεόντειου στέμματος, ενώ οι υποκριτές (αιρετοί) σιωπούσαν μπροστά στις προσταγές του τυράννου.

Αν επιχειρήσουμε μία ανάγνωση της στάσης των πολιτών τούτες τις άγριες μέρες παρατηρούμε πως κάποιοι έχουν μετεξελίξει τη δειλία τους σε φθόνο για τον άλλο. Είναι το απαύγασμα της μικροαστικής αποξένωσης από το θάνατο και το συνάνθρωπο... Η δειλία του ανθρωπάκου που κρύβεται όταν του κόβουν δικαιώματα και χαίρεται να βλέπει να κόβονται και από τους απόκληρους... Γιατί οι απόκληροι πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα από τον ανθρωπάκο ώστε εκείνος να μένει ευχαριστημένος με ό,τι έχει...

Δεν είναι μόνο η αποικείωση της Ύπαρξης του Άλλου... Αυτό το ξεπεράσαμε. Είναι ο φθόνος που κάποιος τολμά όταν εμείς σερνόμαστε υποταγμένοι... Ο Άλλος, και ειδικά ο απόκληρος, δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί δικαιώματα, ούτε να θυσιάζεται για τις ιδέες του... Ούτε καν του αναγνωρίζεται το δικαίωμα στη διεκδίκηση ακόμα και σε κατοχυρωμένα δικαιώματα που συναντούν την άρνηση του Κράτους.

Ο ανθρωπάκος απαιτεί από τους άλλους υπακοή και δειλία σαν εκείνη που αυτός επέλεξε για τον εαυτό του. Ο ανθρωπάκος ειρωνεύεται κάθε αντίσταση, αρνείται την αξία του Άλλου σε δικαιώματα, απαξιώνει τη διαφορετική αντίληψη, εξορίζει σε υπάθρωπη ιδιότητα όπως επιλέγει διαφορετική στάση.

Δεν είναι απλά συντηρητικός. Είναι το είδος της φίλαυτης αδιαφορίας συντηρητισμού που αποφεύγει εκούσια να δει την αλήθεια, να αναζητήσει στον αγώνα του άλλου έναν δρόμο διαφυγής. Τρέμει στην ιδέα να αλλάξει κάτι από εκείνα που έχει σταθμισμένα στο μυαλό του. Τα αισθάνεται σαν ανισορροπία. Κρύβει πίσω από τον αγώνα των άλλων την ευκαιρία να αρπάξει τους καρπούς της νίκης, αλλά όσο εκείνοι αγωνίζονται τους λοιδορεί.

Φορτώνει τις δικές του αδυναμίες, τη δική του ηττοπάθεια στον Άλλο, στο παιδί, στον αρνητή... Όσα δεν άλλαξε σε τόσα χρόνια, και ταυτιζόμενος με το βασανιστή του, τα χρεώνει σε σταθερότητα και ισορροπία.

Και δυστυχώς η αλλοτρίωση προχωρά περισσότερο, καθώς ο Άλλος μετατρέπεται σε έναν Ξένο, αποανθρωποποιημένο ον, όμοιο με εκείνο του πρωτοφασισμού του Ουμπέρτο Έκο. Η δική του αποτυχία ως πολιτικό ον γίνεται επιθετικότητα, ο δικός του τρόμος να συγκρουστεί αρνείται και τη σύγκρουση των άλλων ταυτισμένος με τα συμφέροντα του καταπιεστή του.

Ο ανθρωπάκος δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν παύει να είναι προτεραιότητα απάντων η ζωή ενός ανθρώπου, όταν η μεγαλύτερη αξία, η ζωή, υπονομεύεται με συνειδητές αποφάσεις κρυμμένες πίσω από νομιμοφάνεια, τότε απειλούνται οι ζωές όλων. Όταν υπονομεύεται η αξιοπρέπεια και η αξία του Άλλου, απειλείται και η δική του.

Σε μία άλλη ανάγνωση όμως ανάγνωση του 30ήμερου της απεργίας πείνας οφείλουμε να καταγράψουμε ως τραγικότερο όλων το γεγονός ότι τα τρία Υπουργεία με -πολιτική- συνάφεια με την υπόθεση Ρωμανού (Παιδείας, Δικαιοσύνης και Υγείας), ελέγχονται από τρεις νομικούς.

Οι τρεις -νομικοί- Υπουργοί ενάντια σε κάθε λογική και αρχή της Φιλοσοφίας του Δικαίου και της Κοινωνιολογίας του Σωφρονισμού, απείχαν επιδεικτικά από κάθε τοποθέτηση επί της ουσίας (των εκπαιδευτικών αδειών). Η ποινή για αυτούς έχει μόνο τιμωρητικό στόχο με παραδειγματική διάσταση. Παραβλέπουν κάθε σωφρονιστική προσέγγιση, αδιαφορούν για την επανένταξη των κρατουμένων.

Βέβαια, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρενέβη το έκανε κατόπιν πιέσεων και μόλις της 31η ημέρα. Τη στιγμή που κυβερνητικοί και μιντιακοί παράγοντες καταγγέλλουν την αντιπολίτευση για προσβολή του θεσμού της Προεδρίας (και άρα του πολιτεύματος), ο ίδιος ο Πρόεδρος ενώ είχε θεσμική δυνατότητα, απέφευγε να παρέμβει και να πιέσει την κυβέρνηση στην εξεύρεση λύσης. Δεν περιμέναμε κάτι άλλο, αλλά οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ποιοι είναι εκείνοι που τελικά προσβάλλουν το θεσμό της Προεδρίας...

Σε μία χώρα όπου οι βασανιστές της χούντας έμειναν ατιμώρητοι και οι απόγονοι Χιτών και ταγματασφαλιτών υπουργοποιούνται, οι σύγχρονοι βασανιστές της ΕΛΑΣ μένουν ατιμώρητοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σιωπούσε παρά τη συνειδητή πολιτική πράξη αυτοθυσίας δύο νέων ανθρώπων για αυτονόητες κοινωνικές και νομικές κατακτήσεις.

Τελικά όμως τη λύση έδωσε η κοινή γνώμη όπως εκφράστηκε με τις δεκάδες δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Ο κίνδυνος να διασυρθεί η χώρα στο εξωτερικό από τον αντίχτυπο του θανάτου ενός αντιφρονούντα σε καθεστώς φυλάκισης και οι επικείμενες εκλογές, ήταν αυτές που πίεσαν την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αλλάξουν στάση την τελευταία στιγμή. Αλλιώς θα ξεπερνούσαν και τη χούντα, που φοβούμενη το διεθνή διασυρμό ικανοποιούσε μερικά θεμελιώδη αιτήματα των απεργών πείνας. Η δυναμική όμως - καθημερινή σχεδόν - παρέμβαση (διά του τύπου, των κινηματικών δράσεων, των συγκεντρώσεων) των αλληλέγγυων πολιτών κατέδειξαν την απανθρωπιά της κυβέρνησης.

* Κατεβάστε τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από εδώ ή εδώ

Του Δήμου Χλωπτσιούδη


---------------------------
[Πηγή]

Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ!

Η βέβαιη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές γκρέμισε το Χρηματιστήριο της Αθήνας, το οποίο είχε εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια και έσπαγε όλα τα ρεκόρ το ένα πίσω από το άλλο.


Ενδεικτικό της κατάρρευσης του χρηματιστηρίου είναι πως, σε πολλές περιπτώσεις, τα περίπτερα, αντί για ρέστα από το χαρτονόμισμα των 5 ευρώ, έδιναν δέκα χιλιάδες μετοχές της Eurobank.

Παράλληλα, η βέβαιη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ανάγκασε πολλούς τραπεζίτες να διαφύγουν στο εξωτερικό, ενώ κάποιοι τραπεζίτες πήγαν και κλείστηκαν μόνοι τους στις φυλακές του Κορυδαλλού.

Πάντως, το θετικό είναι πως μειώθηκε η ανεργία στη χώρα μας, αφού πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι -μπροστά στον βέβαιο θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ- εγκατέλειψαν τις δουλειές τους και προσπαθούν να φύγουν στο εξωτερικό.

Αν συνεχιστεί αυτό το ρεύμα εξόδου από τη χώρα, θα δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και θα μπορέσουν να επιστρέψουν οι Έλληνες που έφυγαν τα προηγούμενα χρόνια.

Από την άλλη, χιλιάδες πολίτες προσπαθούν εγκαταλείψουν με κάθε τρόπο τη χώρα αλλά αυτό είναι αδύνατο, αφού ιπτάμενοι αναρχικοί τους γυρίζουν πίσω και τους λένε «έτσι που τα κάνατε, τώρα θα κάτσετε εδώ να τα λουστείτε».

Στα θετικά της βέβαιης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως η Ελλάδα θα γίνει ακόμα πιο φτηνή, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να έχουμε 170 εκατομμύρια τουρίστες.

Νεοδημοκράτες και πασόκοι κάνουν το τελευταίο πλιάτσικο, ώστε να κάνουν την τελευταία γερή μπάζα και να διαφύγουν μέσα από τους υπονόμους στην Βραζιλία αλλά, μέσα στους υπονόμους, τους περιμένουν οι υπόγειοι αναρχικοί.

Οι αγορές έχουν προεξοφλήσει τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, οπότε δεν υπάρχει λόγος να πετάμε χρήματα και χρόνο σε εκλογές για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και νέα κυβέρνηση.

Πρέπει ο Αντώνης Σαμαράς να παραδώσει αύριο το πρωί την εξουσία στον Αλέξη Τσίπρα, και μετά να πάρει από το χέρι τον Βενιζέλο και να πάνε να χωθούν στη φυλακή μέχρι να τα τινάξουν.

Η βέβαιη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ εξαφάνισε τον ήλιο από τον ελληνικό ουρανό, ενώ οι μετεωρολόγοι δήλωσαν πως, αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα θα γίνει Σιβηρία για είκοσι χρόνια, και μετά θα πέσει ακρίδα.

Ελληνίδες και Έλληνες, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ να έρθει στην εξουσία.

Να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να μην γίνουν εκλογές και πάμε και ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ.

Να μην κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα που η χώρα οδεύει στην ανάπτυξη και την ευημερία.

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία.

Είναι κρίμα να πάνε χαμένες οι θυσίες που έκαναν οι Έλληνες τα τελευταία πέντε χρόνια, και οι θυσίες που θα κάνουν τα επόμενα εξήντα χρόνια.

Του Pitsirikos

-----------------
[Πηγή]

Η αξιοπρέπεια νίκησε

31 ημέρες. 31 ημέρες χρειάστηκε ο Νίκος Ρωμανός για να λυγίσει την αντίσταση μιας Κυβέρνησης που έκανε επίδειξη ισχύος παίζοντας με τη ζωή ενός 21χρονου.

Μιας Κυβέρνησης που εδώ και 2,5 χρόνια το μόνο που βλέπει είναι νούμερα, δείκτες κι αγορές αδιαφορώντας για τους πολίτες τους οποίους αντιμετωπίζει ως υπηκόους.

Ο Νίκος Ρωμανός, έπειτα από 31 ημέρες απεργίας πείνας, κέρδισε το νόμιμο δικαίωμά του να σπουδάσει απέναντι σε μια Κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της που τον βλέπουν σαν εχθρό.

Και πολύ καλά κάνουν. Ο Νίκος Ρωμανός είναι εχθρός τους γιατί εκπροσωπεί όλα όσα φοβούνται.

Την αυτοθυσία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Όλα όσα δεν τολμήσαμε εκατομμύρια πολίτες να διεκδικήσουμε, αυτά κατάφερε να κερδίσει ο Νίκος Ρωμανός. Μόνος του.

Μέσα από το δωμάτιο-κελί ενός νοσοκομείου, με μοναδικό όπλο το κορμί του, πέτυχε σήμερα μια τεράστια νίκη.

Λέγαμε από την αρχή ότι πιθανή υποχώρηση της Κυβέρνησης δε θα συνιστά νίκη αλλά δικαίωση.
Λέγαμε ότι η εφαρμογή του Νόμου πρέπει επιτέλους να σταματήσει να αντιμετωπίζεται σαν νίκη.
Λέγαμε ότι δε θέλουμε άλλους ήρωες.
Λέγαμε ότι θέλουμε απλά ο Νίκος Ρωμανός να ζήσει.

Όμως, με τη σημερινή τροπολογία που “δίνει το δικαίωμα σε όλους τους επιτυχόντες κρατούμενους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στις σχολές τους, με το λεγόμενο «βραχιολάκι», αφού συμπληρώσουν το πρώτο δίμηνο των μαθημάτων του εξ αποστάσεως, χωρίς την προϋπόθεση να έχει προηγουμένως αποφανθεί το δικαστικό συμβούλιο”, ο Νίκος Ρωμανός πέτυχε μια ιστορική νίκη όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλους όσους στο μέλλον μπορεί να βρεθούν στη θέση του.

31 ημέρες χρειάστηκε ο Νίκος Ρωμανός για να ξεφτιλίσει το ανύπαρκτο Κράτος Δικαίου του Αντώνη Σαμαρά που καταρρέει και να στήσει την ελληνική κοινωνία μπροστά τον καθρέφτη της.

Και μπροστά σε αυτόν τον καθρέφτη οι μάσκες έπεσαν. Μπροστά στον καθρέφτη που έστησε ο Νίκος Ρωμανός μετρηθήκαμε. Με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Ξέρουμε πολύ καλά πλέον ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι άλλοι.

Ο Νίκος Ρωμανός μάς ξεβράκωσε. Όλους. Και τελικά νίκησε. Μόνος του. Χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Σήμερα, η “Δημοκρατία” του Αντώνη Σαμαρά υπέστη βαριά ήττα. Ένα φύσημα θέλει για να πέσει.

Ο Νίκος Ρωμανός δεν ήταν αυτοκαταστροφικός, ούτε αυτοκτονικός, όπως χαρακτηρίστηκε. Ήταν απλά αποφασισμένος να φτάσει ως το τέρμα. Δεν έκανε πίσω ούτε στιγμή.

Μέχρι σήμερα που, νικητής πια, κάνοντας ένα βήμα μπροστά, προς τη ζωή, σταμάτησε την απεργία πείνας κι άρχισε να σιτίζεται.

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Η αξιοπρέπεια νίκησε.

Νίκο Ρωμανέ, σε ευχαριστώ για κάθε μία από αυτές τις 31 ημέρες. Σε ευχαριστώ για αυτό το μάθημα ζωής.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Δεν υπάρχει χώρος για ανήθικο δίδαγμα σήμερα. Το μόνο που υπάρχει είναι το ήθος και το σθένος αυτού του αγωνιστή.)


--------------------
[Πηγή]