Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Από την επικάλυψη του Κραυσίδωνα, στο γραμμικό πάρκο της Καραμπατζάκη – Η 30χρονη ιστορία με ημερομηνίες και γεγονότα «δύο» πόλεων που τις χώριζε ένα ποτάμι - Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2017

Share

& Comment





Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Νέα Ιωνία «δένεται σε δέντρα» για να μην πειράξουν την «παραλία της», για να μην καταστραφεί το γραμμικό πάρκο του Κραυσίδωνα, ώστε να συνδεθεί ο δρόμος με τον περιφερειακό.
Πως όμως φτάσαμε στο σήμερα; Πως η Νέα Ιωνία κατάφερε να σώσει την επικάλυψη του ποταμού, ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Τι αποκαλύπτουν τα αρχεία…
 Στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Βόλου του 1985, για την οργάνωση των χερσαίων και θαλάσσιων Δικτύων Μεταφορών,
δείχνει την Αρτηρία Κραυσίδωνα ως κύρια οδό παράκαμψης του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Βόλου, σε συνδυασμό με την Παράκαμψη Αγριάς (συμπεριλαμβανομένης της σήραγγας της Γορίτσας), και με διακεκομμένη γραμμή την πραγματική Αρτηρία Παράκαμψης που υλοποιείται σταδιακά μετά το 1999.
Με αυτά τα δεδομένα, το ΥΠΕΧΩΔΕ προχώρησε το 1986-87 σε μελέτη της «Αρτηρίας Κραυσίδωνα».
Από την «Περιβαλλοντική Μελέτη Οδού δια του Κραυσίδωνα στον Βόλο (Τμήμα από οδό Λαρίσης μέχρι οδό Αναπαύσεως), που συντάχθηκε τον Μάρτιο 1989 από αρχιτέκτονες της Διεύθυνσης Οδικών Έργων Δ1 του ΥΠΕΧΩΔΕ έγινε γνωστό ότι στην προμελέτη της οδού εξετάστηκαν τρεις εναλλακτικές λύσεις:
Λύση 1: Υπόγειο συγκοινωνιακό έργο με εγκιβωτισμό του υδραυλικού έργου. Λύση 2: Υπέργειο συγκοινωνιακό έργο με Άνω Διάβαση των σιδηροδρομικών γραμμών. Λύση 3: Ισόγειο συγκοινωνιακό έργο με εγκιβωτισμό του υδραυλικού έργου και κάλυψη της κοίτης.
Από το ΥΠΕΧΩΔΕ επιλέχθηκε η Λύση 3, το ισόγειο έργο, η επικάλυψη, δηλαδή, του Κραυσίδωνα, παρά τις αντιρρήσεις τόσο της Ομάδας που εκπόνησε την Περιβαλλοντική Μελέτη όσο και των Πολεοδόμων του Γραφείου Παπαγιάννη, που εκπόνησαν το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του 1985.
Οι τελευταίοι, με κύρια υπεύθυνη την αρχιτέκτονα-πολεοδόμο κ. Ράνια Κλουτσινιώτη, εκπόνησαν ειδική Πολεοδομική Μελέτη για τη Ζώνη του χειμάρρου Κραυσίδωνα τον Δεκέμβριο 1991, όταν πλέον η επικάλυψη είχε ματαιωθεί και ο Δήμος Νέας Ιωνίας είχε ήδη προκηρύξει αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για την αξιοποίηση-ανάπλαση του Κραυσίδωνα, όπου ρητά αναφέρεται ότι «…πέρασε αρκετός καιρός από την τραυματική εμπειρία της δημοπράτησης του έργου του Κραυσίδωνα, με μελέτη που συντάχθηκε μονομερώς με ευθύνη της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Έργων (του ΥΠΕΧΩΔΕ)…». Στην προμελέτη περιγραφόταν ακόμη ένα σενάριο που δεν εξετάστηκε ποτέ από το ΥΠΕΧΩΔΕ:
«η παρόχθια αρτηρία Κραυσίδωνα πρέπει να έχει χαρακτήρα αρτηρίας της πόλης που η λειτουργία της θα συμπληρώνει τις λοιπές αρτηρίες της πόλης. Για την αρτηρία αυτή… θα πρέπει να αντιμετωπιστεί υποβάθμιση του επιπέδου διέλευσής της σε συγκεκριμένο κεντρικό τμήμα του πολεοδομικού ιστού. Παράλληλα από τον χαρακτήρα της θα πρέπει να αποφευχθεί συστηματικά η χρησιμοποίησή της για οχλούσες διαμπερείς-υπερτοπικές μετακινήσεις (μεταφορά προϊόντων, αγαθών κ.λπ.… Ο οδικός άξονας θα πρέπει να μελετηθεί και να κατασκευαστεί το πολύ με δύο λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και να εξυπηρετεί τον παρακείμενο αστικό ιστό, με συνεχείς διασταυρώσεις με αυτόν, που εκτός των άλλων διασφαλίζουν και μέση ταχύτητα στη ροή των αυτοκινήτων. Η πρόταση για υποβάθμιση της αρτηρίας Κραυσίδωνα με ήπιας κλίμακας έργα, δίχως να θίγεται η σημερινή κοίτη του Κραυσίδωνα προκύπτει από την ανάγκη διέλευσης σιδηροδρομικών γραμμών της 2ας Νοεμβρίου.
Η «αρτηρία Κραυσίδωνα», από «αρτηρία παράκαμψης» μετατρέπεται σε «συμπληρωματική αρτηρία της πόλης» και μάλιστα στους παρόχθιους δρόμους Ζάχου και Καραμπατζάκη. Η 4η Λύση θα μπορούσε να πει κανείς, δεν εξετάστηκε ποτέ από το ΥΠΕΧΩΔΕ στα στάδια της προμελέτης και στην πόλη έγινε γνωστή, πάρα πολύ αργά. Κανείς δεν μπορεί σήμερα με βεβαιότητα να πει τι θα είχε συμβεί αν εξαρχής ήταν αυτή η κατασκευαστική μελέτη του ΥΠΕΧΩΔΕ, καθώς η ιστορία γράφεται μόνο μία φορά.

Η εφημερίδα που εξέδιδε η Νομαρχία και προανήγγειλε την επικάλυψη του Κραυσίδωνα
Το ΥΠΕΧΩΔΕ αποφάσισε να καλύψει το ποτάμι
Στο μεταξύ, το ΥΠΕΧΩΔΕ προχώρησε την «Μελέτη κατασκευής Αρτηρίας Παράκαμψης της πόλης του Βόλου με κάλυψη του χειμάρρου Κραυσίδωνα – Τμήμα οδού Λαρίσης έως οδό Αναπαύσεως» και έφτασε μέχρι τη δημοπράτηση του έργου και την ανακήρυξη του Αναδόχου. Στον Φάκελο Υδραυλικής Μελέτης – Οριστική Μελέτη με πληρότητα Εφαρμογής – Έργα Κάλυψης και Διευθέτησης – Ιανουάριος 1988 συναντά κανείς τα παρακάτω έργα:
  1. Σε μήκος 45 μ μέχρι και την οδό Νικηταρά ανοικτή κοίτη, το οποίο αποτελεί μεταβατικό τμήμα προσαρμογής.
  2. Από την οδό Νικηταρά και σε μήκος 360 μ. (έως γραμμές ΟΣΕ) κλειστή διατομή διαστάσεων 2,00 * 9,00 μ.
  3. Από γραμμές ΟΣΕ και σε μήκος 50,00 μ. κλειστή διατομή μεταβλητού πλάτους.
  4. Στη συνέχεια έως και την οδό Αναπαύσεως, σε μήκος 535,00 μ. κλειστή διατομή πλάτους 9,50 μ.
  5. Στη συνέχεια και σε μήκος 130,00 μ. ανοικτή διατομή πλάτους 9,50 μ.
  6. Στη συνέχεια και σε μήκος 250,00 μ. ανοικτή διατομή μεταβλητού πλάτους (περίπου μέχρι την οδό Αχιλλοπούλου).
  7. Προσαρμογή με την υπάρχουσα κατάσταση και τέλος εργολαβίας.
Αυτά ήταν, σε γενικές γραμμές, τα έργα που είχαν προγραμματιστεί στον Κραυσίδωνα και μετά ξεκινά η αντίδραση διάσωσής του.

Δημοσιεύματα αθηναϊκών εφημερίδων της εποχής για τα επεισόδια στον Βόλο
Το χρονολόγιο των γεγονότων
της περιόδου 1988 – 1995
Ιούνιος 1988: Ανακοινώνεται η έναρξη των έργων για την επικάλυψη του Χειμάρρου Κραυσίδωνα και τη μετατροπή του σε εσωτερικό δακτύλιο κυκλοφορίας αυτοκινήτων.
29 Ιουνίου 1988: Πρώτη ανακοίνωση της Οικολογικής Κίνησης Βόλου, η πρώτη επίσημη αντίδραση για το έργο.
7 Ιουλίου 1988: Ανακοίνωση και συλλογή υπογραφών από κατοίκους της περιοχής για να περάσει έξω από την πόλη ο περιφερειακός δακτύλιος.
21 Ιουλίου 1988: Γίνεται η πρώτη απόπειρα για την έναρξη των έργων που αποτράπηκε από παρόχθιους και οικολόγους.
22 Ιουλίου 1988: Το Νομαρχιακό Συμβούλιο Μαγνησίας τάσσεται υπέρ της επικάλυψης της κοίτης του Κραυσίδωνα.
26 Ιουλίου 1988: Γίνεται η δεύτερη απόπειρα για την έναρξη των έργων παρουσία αστυνομικής δύναμης, σοβαρά επεισόδια απειλήθηκαν.
29 Ιουλίου 1988: Το Δημοτικό Συμβούλιο Ν. Ιωνίας ζητεί προσωρινή αναστολή των εργασιών. Ο τότε δήμαρχος Ν. Ιωνίας κ. Ανδρέας Βαλαχής προσπαθεί να εξηγήσει στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα το πώς συμφώνησε στην επικάλυψη του Κραυσίδωνα.
9 Αυγούστου 1988: Το Δημοτικό Συμβούλιο Ν. Ιωνίας κρίνει ότι τα στοιχεία που αφορούν στο έργο είναι ανεπαρκή.
27 Αυγούστου 1988: Το Τεχνικό Επιμελητήριο Τμήμα Μαγνησίας τάσσεται υπέρ του έργου.
Αύγουστος 1988: Η εφημερίδα της Νομαρχίας προαναγγέλλει εμμέσως πλην σαφώς τη χρήση βίας με σκοπό την εκτέλεση του έργο. Η ενημέρωση συνεχίζεται πόρτα-πόρτα από την Οικολογική Κίνηση Βόλου με φυλλάδια, και στις γειτονιές με συγκεντρώσεις και συζητήσεις.
Σεπτέμβριος 1988: Το θέμα «Κραυσίδωνας» βγαίνει εκτός Νομού. Ιδρύεται ο Σύλλογος Φίλων του Κραυσίδωνα. Θεωρείται βασική προϋπόθεση η κατασκευή διαφόρων έργων στις ορεινές περιοχές του χειμάρρου, αλλά γι’ αυτά τα έργα δεν είχε προβλεφθεί τίποτα. Για τους παλιότερους, που είχαν ζήσει τις πλημμύρες στον Βόλο-Ν. Ιωνία στις 13.10.1955, το θέμα ήταν κάτι περισσότερο από σοβαρό.
Ιανουάριος 1989: Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ευρωβουλευτές ενημερώνονται για την επιχειρούμενη επικάλυψη του Κραυσίδωνα.
3 Απριλίου 1989: Το Δημοτικό Συμβούλιο Ν. Ιωνίας επανέρχεται και ψηφίζει ομόφωνα κατά της επικάλυψης. Λίγες μέρες αργότερα ακολουθεί και το εργατικό Κέντρο Βόλου που τάσσεται κατά του έργου.
8 Απριλίου 1989: Το ΥΠΕΧΩΔΕ εκδίδει προκαταρκτική περιβαλλοντική μελέτη, που, όπως ήταν αναμενόμενο, εντοπίζει προβλήματα (πρόταση για αλλαγή σχεδιασμού και κατασκευή υπόγειου δρόμου).
Απρίλιος – Μάιος 1989: Ακολουθεί πλήθος ενημερωτικών συναντήσεων με φορείς, κόμματα και συλλόγους και ακολουθούν ανακοινώσεις.
12 Μαΐου 1989: Το Νομαρχιακό Συμβούλιο Μαγνησίας αποφασίζει να γίνει Δημοψήφισμα. Ο Δήμος Βόλου κατά πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του έργου στον Κραυσίδωνα.
27 Ιουνίου 1989: Η πρώτη εκδήλωση στην κοίτη του Κραυσίδωνα όπου τίθεται το ζήτημα της αξιοποίησης συνολικά ως γραμμικού πάρκου.

Ενημέρωση στις γειτονιές από πολίτες που αντιδρούσαν στον σχεδιασμό των έργων στον Κραυσίδωνα
23 Σεπτεμβρίου 1989: Εκδήλωση τοπικών και πανελλαδικών οικολογικών Οργανώσεων στην κοίτη του Κραυσίδωνα. Λίγο αργότερα ανακοινώνεται ότι ο δήμαρχος Βόλου κ. Μιχάλης Κουντούρης είναι υποψήφιος για το Βραβείο «ΑΤΤΙΛΑ» λόγω της εμμονής του στην επικάλυψη του Κραυσίδωνα.
Μάρτιος 1990: Οι φίλοι του Κραυσίδωνα καταθέτουν την πρότασή τους για την ανάπλαση του Κραυσίδωνα και τη μετατροπή του σε χώρο αναψυχής, άθλησης και εκδηλώσεων.
Μάρτιος – Μάιος 1990: Οι συσχετισμοί στα συμβούλια αλλάζουν ενώ διαφαίνεται πλέον ότι το έργο αμφισβητείται. Ο Δήμος Ν. Ιωνίας σταθερά στον αγώνα για την προστασία και ανάδειξη του χειμάρρου.
6 Ιουνίου 1990: Στον αγώνα κατά της επικάλυψης μπαίνουν και οι νεολαίες των κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΕΑΡ.
24 Ιουνίου 1990: Το Τεχνικό Επιμελητήριο Τμήμα Μαγνησίας τάσσεται αντίθετο με την επικάλυψη του Κραυσίδωνα. Ο κλοιός σφίγγει και οι πληροφορίες έλεγαν για αιφνίδια επέμβαση στο ποτάμι.
27 Ιουνίου 1990 ώρα 5:30 το πρωί: Τα ΜΑΤ με πλήρη εξάρτηση περιφρουρούν την κοπή των δέντρων στο ποτάμι. Αμέσως κινητοποιούνται πολίτες και φορείς. Η μάχη δόθηκε με ξύλο και δακρυγόνα. Αρκετοί πολίτες ξυλοφορτώθηκαν, μεταξύ αυτών ο αντιδήμαρχος και μετέπειτα δήμαρχος κ. Στέφανος Φούσκης, ο τότε πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Βόλου κ. Κώστας Καραγιάννης και πολλά μέλη οικολογικών οργανώσεων. Ο τότε νομάρχης κ. Γεώργιος Διδάγγελος, ο τέως δήμαρχος Βόλου κ. Κουντούρης και ο τέως δήμαρχος Ν. Ιωνίας κ. Παύλος Μαβίδης παρακολουθούν από την όχθη τις εξελίξεις.
27 Ιουνίου 1990 ώρα 9:30 το πρωί: Οι εργασίες σταματούν και τα ΜΑΤ αποχωρούν.
28 Ιουνίου 1990: Η καταδίκη των γεγονότων είναι καθολική από σημαντικούς φορείς της πόλης και στις 29 Ιουνίου 1990 το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου τάσσεται υπέρ της ματαίωσης του έργου στον Κραυσίδωνα.
8 Ιουλίου 1990: Οι τρεις Βολιώτες συγκοινωνιολόγοι μηχανικοί Χ. Σκυργιάννης, Γ. Τουλουμάκος και Ν. Τρίμης δημοσιοποιούν τις απόψεις τους με εκτενές άρθρο στην εφημερίδα «Θεσσαλία» με τίτλο «Γιατί δεν αποτελεί λύση ο Κραυσίδωνας».
30 Ιουλίου 1990: Οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού Βόλου και της Νίκης δίνουν το δικό τους αγώνα στο Ποτάμι.
Απρίλιος 1991: Η Δημοτική Αρχή Ν. Ιωνίας αποφασίζει την προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την ανάπλαση του χειμάρρου. Αντιδρά ο Δήμος Βόλου ο οποίος βλέπει τους παρόχθιους δρόμους (Ζάχου-Αλαμάνας και Καραμπατζάκη) σαν οδικές αρτηρίες.
Δεκέμβριος 1991: Δημοσιοποιείται η «Πολεοδομική Μελέτη – Ζώνη χειμάρρου Κραυσίδωνα» του Γραφείου Αρχιτεκτονικών και Πολεοδομικών Μελετών Θύμιος Παπαγιάννης και Συνεργάτες Α.Ε.Μ.
31 Ιανουαρίου 1992: Η ομάδα των Μελετητών Αρχιτεκτόνων Ελένης Γαλλή, Δήμητρας Νικολάου και Δημήτρη Φιλιππιτζής με συμβούλους και ειδικούς συνεργάτες τους κ.κ. Άρη Προδρομίδη, Κώστα Κίτσο, Χαράλαμπο Σκυργιάννη. Κώστα Κατσιφαράκη και Άγγελο Παπαϊωάννου παρουσιάζει στο Δημαρχείο Ν. Ιωνίας τη μελέτη αξιοποίησης και ανάπλασης του χειμάρρου με τον γενικό τίτλο «Το Όνειρο του Κραυσίδωνα». Ο δήμαρχος Βόλου κ. Δημήτρης Πιτσιώρης διαφωνεί με τη μελέτη επειδή οι παρόχθιοι δρόμοι μετατρέπονται σε δρόμους «πειθαρχημένης κυκλοφορίας».
Φεβρουάριος 1992 – Φεβρουάριος 1993: Ο Κραυσίδωνας και η ανάπλασή του συνεχίζουν να αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης.
Μάρτιος 1993: Μετά την αντιπαράθεση επέρχεται συμφωνία για κοινή πρόταση ανάπλασης του χειμάρρου και υποβολή για χρηματοδότηση από την ΕΟΚ, στη βάση της μελέτης «Το όνειρο του Κραυσίδωνα». Στις 09.07.1993 δημοσιεύεται επιστολή του κ. Πιτσιώρη προς τον Κοινοτικό Επίτροπο κ. Παλαιοκρασσά.
5 Αυγούστου 1993: Ενώ οι Φίλοι του Κραυσίδωνα, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και ο Δήμος Ν. Ιωνίας συνεχώς επισημαίνουν το πρόβλημα που θα προκύψει από τη διάνοιξη της παρόχθιας οδού Ζάχου στην πλευρά του Δήμου Βόλου, γίνεται γνωστό ότι η ανάπλαση του Κραυσίδωνα εντάσσεται στο Ευρωπαϊκό Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα LIFE.
Φεβρουάριος 1994: Κοπή δενδροστοιχίας κατά τη διάνοιξη της οδού Ζάχου.
Ιούνιος 1994: Τα έργα ανάπλασης της παρόχθιας περιοχής από την πλευρά της Ν. Ιωνίας (οδός Καραμπατζάκη και κάθετοι δρόμοι που καταλήγουν σ’ αυτήν) ξεκινούν και ολοκληρώνονται σύμφωνα με όσα περιλαμβάνονται στο «Όνειρο του Κραυσίδωνα» το καλοκαίρι του 1995. Η περιοχή μετατρέπεται σε περιοχή «πειθαρχημένης κυκλοφορίας» με ειδική σήμανση που, επειδή δεν προβλέπονταν στον ελληνικό Κ.Ο.Κ., αντιγράφτηκε από τον γερμανικό.
Έτος 1995: Τα έργα «ανάπλασης» της οδού Ζάχου έχουν σκοπό τη διοχέτευση της κυκλοφορίας γεγονός που εξοργίζει τους κατοίκους.
Νοέμβριος 1995: Οι κάτοικοι της οδού Ζάχου συστήνουν Επιτροπή προκειμένου να διεκδικήσουν τη μετατροπή της οδού Ζάχου σε δρόμο «πειθαρχημένης κυκλοφορίας» και την ανάπλαση της κοίτης του χειμάρρου. Η προσπάθεια αν και αξιόλογη δεν κράτησε για πολύ, η απογοήτευση από την εξουσία της Δημοτικής αρχής Βόλου ήταν εμφανής, από τα κείμενα της εποχής.
Ο Δήμος Νέας Ιωνίας υλοποίησε στο σύνολό του τον κυκλοφοριακό και αναπλαστικό σχεδιασμό για την οδό Καραμπατζάκη και τους κάθετους σ’ αυτήν δρόμους. Ο Δήμος Βόλου προχώρησε στην πλήρη διάνοιξη-διαπλάτυνση της οδού Αριστοτέλους Ζάχου μέχρι την οδό Γιάννη Δήμου με δύο λωρίδες κυκλοφορίας (από τις οποίες η προς τις κατοικίες είναι συνήθως κατειλημμένη από σταθμευμένα αυτοκίνητα) και αμφίδρομη κίνηση στο τμήμα από Λεωφόρο Ειρήνης μέχρι Γιάννη Δήμου. Κατασκεύασε επίσης αμφίπλευρα πεζοδρόμια και σ’ αυτό της πλευράς του χειμάρρου τοποθέτησε σήμανση ποδηλατοδρόμου. Αργότερα τοποθετήθηκαν και δύο ξύλινες πεζοποδηλατογέφυρες που συνδέουν τις όχθες του χειμάρρου.

Το θέμα του Κρυασίδωνα πέρασε τα «σύνορα» της Μαγνησίας
Όμως τα διάφορα συγκοινωνιακά έργα στην περιοχή του Κραυσίδωνα συνεχίστηκαν.
Το 2003 ξεκίνησε και στις αρχές του 2005 δόθηκε στην κυκλοφορία η λοξή γέφυρα στο ύψος του Πλινθοκεραμοποιείου Τσαλαπάτα, ως αποτέλεσμα «Μελέτης διαχείρισης της κυκλοφορίας στην είσοδο της πόλης του Βόλου» που ανατέθηκε στις 29.07.1999 με την απόφαση 36/99 από τον Δήμο Βόλου στον συγκοινωνιολόγο μηχανικό κ. Σταύρο Φραγγινέα.
Το 2005 έγινε η διάνοιξη στις γραμμές του ΟΣΕ, Ζάχου με Παπαδιαμάντη. Ακολούθησε απαλλοτρίωση-διαπλάτυνση ενός μεγάλου τμήματος της οδού Αλαμάνας (έχει μείνει ακόμη αδιάνοικτο (2012) ένα πολύ στενό τμήμα από την οδό Βυζαντίου προς την οδό Κωλέτη/Μητροπολίτου Γρηγορίου) και μεταξύ 18.09.2008 και 20.10.2009 καθαιρέθηκε η παλιά και κατασκευάστηκε νέα γέφυρα για τη σύνδεση των οδών Κωλέτη και Μητροπολίτου Γρηγορίου.
Τον Νοέμβριο 2004 δόθηκε στην κυκλοφορία η μεγάλη γέφυρα που αποκαθιστά τη συνέχεια των οδών Γιάννη Δήμου (στην πλευρά του Βόλου) και Παρασκευοπούλου (στην πλευρά της Νέας Ιωνίας) που εκείνη την περίοδο διανοίχτηκε.
Τέλος Μαΐου 2004, στο πλαίσιο της κατασκευής της Αρτηρίας Παράκαμψης, ξεκίνησε η κατασκευή νέας λοξής γέφυρας που θα συνδέει την οδό Ζάχου με την Αρτηρία Παράκαμψης, στο ύψος του Αγίου Γερασίμου, ένα έργο που αμφισβητήθηκε από πολλούς και συνάντησε έντονη αντίδραση από την πλευρά των πολιτών, Περιβαλλοντικών Οργανώσεων και του Δήμου Ν. Ιωνίας. Τον Ιούλιο του 2004, ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων και των προβλημάτων που προέκυψαν με τον ανάδοχο του έργου, αυτό εγκαταλείφθηκε μαζί με τα μπαζώματα και τους αγωγούς που είχαν τοποθετηθεί στην κοίτη του χειμάρρου. Η απομάκρυνσή τους έγινε μέσα στον χειμώνα με πρωτοβουλία των εργαζομένων στον εργολάβο του έργου. Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο 2005, η «εργολαβία σκούπα» της Αρτηρίας Παράκαμψης ανέλαβε να ολοκληρώσει το έργο. Ο Δήμος της Ν. Ιωνίας συνεπικουρούμενος από τις περιβαλλοντικές Οργανώσεις κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων. Οι εργασίες συνεχίστηκαν και μετά την εκδίκαση της υπόθεσης που έγινε στις 12-5-2005 και σταμάτησαν αργότερα, αφ’ ενός λόγω προβλημάτων της Αναδόχου Εταιρείας, η οποία τελικά εγκατέλειψε το έργο (και αφ’ ετέρου λόγω σοβαρού τεχνικού προβλήματος στα υψόμετρα, που προέκυψε κατά την εφαρμογή της υπάρχουσας μελέτης.
Έτος 2017 έχουμε τη σύνδεση των οδών Ζάχου και Καραμπατζάκη με την περιφερειακή οδό του Βόλου, μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει δοθεί στην κυκλοφορία.


------------------------
https://e-thessalia.gr/apo-tin-epikalypsi-tou-krafsidona-sto-grammiko-parko-tis-karabatzaki-30chroni-istoria-imerominies-ke-gegonota-dyo-poleon-pou-tis-chorize-ena-potami/

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.