«O κ. Draghi μίλησε». Σε ποια γλώσσα Γιάννη;

Κύριε Βαρουφάκη,

Ομολογώ πως δεν έχω υπόψη μου άλλη περίπτωση οικονομολόγου που τα άρθρα του να αναπαράγονται από πολλά site αλλά το σπουδαιότερο να έχουν αναγνωσιμότητα στο αποκαλούμενο «πλατύ κοινό» (συνήθως διαβάζονται από τους «ειδικούς»). Αυτό βέβαια, αγαπητέ Γιάννη, αποδεικνύει με έμμεσο έστω τρόπο πως οι Έλληνες αγωνιούν αλλά και διψούν για κάτι άλλο εκτός των τετριμμένων (και κατά βάση ηλίθιων), «αναλύσεων» του τύπου: «κακά τα μέτρα αλλά αναγκαία» (πχ. του οικονομολόγου πρωθυπουργού μας στη ΔΕΘ).

Φίλτατε Γιάννη, σχετικά με τα δύο τελευταία συνεχόμενα άρθρα σου «Αναμένοντας τον κ. Draghi» (5/9) και «Ο κ. Draghi μίλησε» (7/9), να μου επιτρέψεις να ανακατέψω λίγο την «τράπουλα». Παραθέτω κάποια δεδομένα μιας και δεν είναι όλοι «Βαρουφάκηδες».

Α. Ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων είναι η Γερμανία (άλλωστε μαζί με Ολλανδία και Λουξεμβούργο είναι οι μόνες πλεονασματικές χώρες). Τα κεφάλαια που έχουν δανείσει οι Γερμανοί (Δημόσιο, Τράπεζες και επιχειρήσεις) στον «κακό» νότο είναι τα παρακάτω (τα ποσά είναι σε δις € και τα έχω στρογγυλέψει).

	Δημόσιο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Σύνολο
Ισπανία	21	63	64	148
Ιταλία	40	48	46	134
Πορτογαλία	6	13	10	29
Ελλάδα	18	3	8	29

Τα 4 «γουρουνάκια» λοιπόν χρωστούν 340 δις €. Η υπόλοιπη Ευρώπη χρωστά άλλα 1080 δις €. Συνολικά δηλαδή η Ευρώπη χρωστά 1420 δις € (1,42 τρις €). Αν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα κεφάλαια επενδυτικών και κερδοσκοπικών funds που είναι τοποθετημένα σε ομόλογα χωρών της Ευρώπης και είναι γερμανικά, τότε το παραπάνω ποσό αυξάνει ακόμα περισσότερο.

[Παρενθετικά σημειώνω πως τα δανεικά χρήματα είναι εικονικό χρήμα ή μιας και ζούμε στην εποχή των computers ηλεκτρονικό χρήμα. Γι’ αυτό άλλωστε ο μεγάλος έρωτας των τραπεζών είναι το Fiat money (Fiat στα λατινικά σημαίνει δημιουργώ). Ενδεικτικά η Deutsche Bank με ίδια κεφάλαια 36 δις € έχει σύνολο ισολογισμού 1500 δις € (1,5 τρις € !!). Δηλαδή έχει πολλαπλασιαστή 42 (περίπου). Βεβαία και οι απλοί πολίτες όταν δανείζονται ή κόβουν επιταγές ή χρησιμοποιούν κάρτες, δημιουργούν εικονικό χρήμα. Όμως υπάρχουν δύο τεράστιες διαφορές. Η ποσοτική διαφορά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να δανειστεί 42 φορές τα δικά του χρήματα (Πχ. με 100.000 € να δανειστεί 4.200.000 €). Το σημαντικότερο όμως είναι η τεράστια ποιοτική διαφορά. Αν ο απλός πολίτης κάνει λάθος εκτιμήσεις ή υπολογισμούς ή κάτι στραβώσει (πχ. κρίση), θα χάσει το σπίτι του ή την επιχείρησή του (και αν έχει κι επιταγές πιθανόν να καταλήξει στη φυλακή). Επιπλέον θα συνεχίσει να χρωστά τα δανεικά μέχρι δευτέρας παρουσίας κι αυτός κι οι κληρονόμοι του [1]. Στις τράπεζες δεν τρέχει τίποτα. Έρχεται το κρατικό ιππικό και καθαρίζει (εννοείται με χρήματα των απλών πολιτών)].

Β. Στο σύστημα Target II της ευρωζώνης η εικόνα δανειστών και οφειλετών είναι: (Αύγουστος του 2012, τα ποσά σε δις €).

ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ			ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ
Γερμανία	727		Ισπανία	423
Ολλανδία	124		Ιταλία	28
Λουξεμβούργο	123		Ελλάδα	105
Φιλανδία	59		Ιρλανδία	103
			Πορτογαλία	74
			Βέλγιο	41
			Αυστρία	38
			….
			κλπ

Παρατηρήσεις

(β1) Επειδή κάποιοι, δικαίως, εκπλήσσονται με τα +123 δις ευρώ του Λουξεμβούργου, σημειώνω πως τα ποσά του Λουξεμβούργου ουσιαστικά είναι κι αυτά γερμανικά. (Το Λουξεμβούργου είναι ο φορολογικός παράδεισος των Γερμανών). Θυμίζω πως πρόεδρός του είναι ο Jean Claude Juncker (και από το 2004 είναι ο ημιμόνιμος Πρόεδρος της ομάδας των Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης).
(β2) Από τον πίνακα αυτό προκύπτει πως η ΕΚΤ (με κατατιθέμενα κεφάλαια 10,76 δις και ισολογισμό 3 τρις) χρωστά στη Γερμανία 727 δις (και συνολικά 1034 δις). Ποσά βέβαια που τα χρωστούν στην ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών.

Βαράτε με κι ας κλαίω

Έρχομαι στις αποφάσεις που υποτίθεται ΔΕΝ ήθελαν οι Γερμανοί μέχρι χθες. Αρχικά θυμίζω πως το μεσημέρι ο Draghi ανακοίνωσε την απόφαση της ΕΚΤ και το βράδυ (της ίδιας μέρας) βραβεύτηκε από τον Σόϊμπλε που στην βράβευση είπε: «‘Όταν έχουμε τέτοιους ανθρώπους στην Ευρώπη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους με τέτοιο παραδειγματικό τρόπο, τότε δεν φοβάμαι για τη σταθερότητα του Ευρώ» (Die Welt). Πάμε παρακάτω.

Ο κ. Draghi αποφάσισε την χωρίς όριο (η ακριβής φράση του ήταν: No quantitative limits) αγορά ομολόγων των χωρών του νότου. Όμως αυτά τα ομόλογα (ουσιαστικά Ισπανίας, Ιταλίας και ίσως αύριο και Γαλλίας) θα είναι περιουσιακά στοιχεία της ΕΚΤ. Δηλαδή ουσιαστικά της Γερμανίας (βεβαίως έμμεσα). Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά η Γερμανία θα έχει δικαιώματα στις χώρες που χρωστούν. Άμεσα στην ΕΚΤ και μέσω αυτής, έμμεσα, στις χώρες που χρωστούν. Εννοείται πως ανάλογα δικαιώματα έχουν στις χώρες της ευρωζώνης οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και επιχειρήσεις της Γερμανίας (βλέπε πίνακα στο Α).

Ποια ήταν μέχρι χτες η πολιτική και δημοσιονομική γραμμή των Γερμανών άρα και της ευρωζώνης; Οι (περιβόητες) αγορές θα υποχρεώνουν τις κακές χώρες και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν δημοσιονομική εξυγίανση παίρνοντας τα κατάλληλα προς τούτο μέτρα. Πώς θα το κάνουν αυτό οι αγορές; Πολύ απλά με την πίεση που θαασκούν στα spreads των κρατικών ομολόγων. Κοντολογίς, οι αγορές θα συνετίζουν τις κυβερνήσεις. Ο Draghi όμως μίλησε, όπως λέει και ο Βαρουφάκης, και πλέον η ΕΚΤ θα συνετίζει τις αγορές με οποιοδήποτε κόστος και έτσι θα προστατεύει τα κράτη και τις κυβερνήσεις. (Το άλλο με τον Τοτό ήδη το ξέρετε). Έθεσε βέβαια και κάποιους όρους.

Η αγορά των ομολόγων από την ΕΚΤ θα γίνεται (από τη δευτερογενή αγορά) μόνο αν η χώρα υπάγεται στο μηχανισμό EFSF (πρόεδρος ο γερμανός T. Wieser και διευθύνων σύμβουλος ο γερμανός K. Regling) ή το διάδοχο μηχανισμό ESM (γερμανική διοίκηση και εδώ) και εφαρμόζει τις προβλεπόμενες μεταρρυθμίσεις. Θα μπαίνουν δηλαδή σε ειδικό πρόγραμμα αποτοξίνωσης (πχ για την Ελλάδα να σταματήσουν οι Έλληνες να πίνουν ούζα). Δηλαδή οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται με ένα MoU (μνημόνιο) και αν σταματούν τις μεταρρυθμίσεις τότε και η ΕΚΤ θα σταματά τις αγορές ομολόγων οπότε οι αγορές θα αναλαμβάνουν δράση και θα τιμωρούν. Έτσι αν αύριο γίνουν (και φυσικά θα γίνουν) εκλογές σε κάποια χώρα, πχ Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία ή Πορτογαλία και η νέα κυβέρνηση αρνηθεί να σφάξει (ή μάλλον να συνεχίζει να σφάζει) το λαό της, τότε η ΕΚΤ θα την αφήσει βορά στις αγορές. Αν τώρα αυτό δεν είναι εκβιασμός τότε τι είναι και τι νόημα έχουν οι εκλογές; Πρακτικά Ισπανοί και Ιταλοί (και όποιοι άλλοι αύριο) θα πρέπει να δεχθούν εποπτεία των εθνικών τους προϋπολογισμών (στα πρότυπα ΔΝΤ και Ελλάδας). Ποιος θα ασκεί την εποπτεία και θα χαράζει πολιτικές δίνοντας τις κατευθυντήριες γραμμές; Μα φυσικά οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη. Δηλαδή με απλά ελληνικά οι Γερμανοί. Αν πάλι αυτό δεν είναι ταπείνωση και απροκάλυπτη απώλεια εθνικής κυριαρχίας τότε τι είναι;

Σημειώνω ακόμα το εξής κουφό. Στο ESM που θα έχει κεφάλαια 700 δις συμμετέχουν η Ιταλία (με 18%) και η Ισπανία (με 12%). Δηλαδή η Ιταλία θα βάλει 126 δις (το 18% των 700 δις) και η Ισπανία 64 δις (το 12% των 700 δις). Που θα βρουν (οι χρεωμένοι) Ιταλοί και Ισπανοί αυτά τα τεράστια ποσά για να συμμετάσχουν, ένας «θεός» το ξέρει. Αν τελικά δεν συμμετάσχουν (που μάλλον είναι το πιθανότερο) ή συμμετάσχουν με δανεικά, το ESM θα είναι κυριολεκτικά γερμανικό.

Τα ομόλογα που θα αγοράζει η ΕΚΤ θα έχουν διάρκεια ανάλογη με αυτή που «τρέχει» παράλληλα προς τις τράπεζες με τα LTROs. Δηλαδή μέχρι τρία χρόνια. Θεωρητικά το διάστημα αυτό είναι αρκετό για να επιβληθούν οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Ποιες μεταρρυθμίσεις; Μα αυτές που γίνονται και στη χώρα μας (για το καλό μας). Διάλυση κοινωνικού κράτους και εργασιακών σχέσεων, πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας κλπ. Η διάρκεια των 1 – 3 ετών έχει όμως μια πολύ σημαντική παράμετρο. Περιορίζει το χρόνο αποπληρωμής της Γερμανίας στα τρία χρόνια.

Η ΕΚΤ παραιτείται, για τις αγορές του νέου προγράμματος, από το δικαίωμα «πρώτης διασφάλισης» (σε σχέση με ιδιώτες κατόχους κρατικών ομολόγων). Δηλαδή σε περίπτωση «κουρέματος» (haircut) χρέους ή αδυναμίας αποπληρωμής (πτώχευση) η ΕΚΤ στο μέλλον θα δέχεται και ζημιές των ομολόγων που θα αγοράζει. Αν τώρα σας πω ότι και αυτό είναι κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο για τη Γερμανία θα εκπλαγείτε; Αν πράγματι στο μέλλον κάποια ομόλογα κουρευτούν ή υπάρξει αδυναμία αποπληρωμής τους ποιος θα έχει ζημιά; Θα μου πείτε η ΕΚΤ. Σωστό. Άρα όλες οι χώρες της ευρωζώνης μαζί και η Γερμανία συμπληρώνω εγώ. Η ζημιά όμως για τη Γερμανία θα είναι μόνο κατά το ποσοστό συμμετοχής της στη ΕΚΤ που είναι 18,94% και όχι 100% αν χρεοκοπούσε μια χώρα οφειλέτης της. Δηλαδή με την απόφαση Draghi η Γερμανία, ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, έχει εξασφαλίσει το 81,06% των χρημάτων της περιορίζοντας τη ζημιά της στο 18,94%. Ουσιαστικά κάνει διάχυση (διασπορά) κινδύνου.

Επιγραμματικά

Η Γερμανία, δηλαδή ο κύριος δανειστής της Ευρωζώνης (βλέπε πίνακες), εξασφαλίζει τα χρήματά της από την ΕΚΤ η οποία ΕΚΤ είναι οικονομικά εξαρτημένη απ’ αυτήν (τη Γερμανία). Εξασφαλίζει εποπτεία και κυριαρχικά δικαιώματα στους οφειλέτες της ΕΚΤ. Αύριο θα ανταλλάσσει τις απαιτήσεις της με περιουσιακά στοιχεία των κρατών οφειλετών της και θα επεμβαίνει κυριαρχικά στα κράτη αυτά για την είσπραξη τους. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν προτεκτοράτα, δεν έχετε άδικο. Κοντολογίς η Γερμανία εφαρμόζει κατά γράμμα μια παλιά ρήση (και διαχρονική αλήθεια) του M.A. Rothschild: «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του».

Το συμπέρασμα του Βαρουφάκη είναι πως: «ο Πρόεδρος της ΕΚΤ μόλις εισήλθε σε ένα αδιέξοδο … Η Κρίση τον ανάγκασε σε αγορές ομολόγων επειδή η Περιφέρεια «αυτονομήθηκε» λόγω της ασύμμετρης ύφεσης που την πλήττει και η οποία ανεβάζει τα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων στην Περιφέρεια την ώρα που τα ρίχνει στην Γερμανία. Για αυτό αρχίζει αγορές ομολόγων της Περιφέρειας. Για να κλείσει αυτή την ψαλίδα» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Ναι Γιάννη μου. Τον πήρε ο πόνος τον Draghi αν ο φαρμακοποιός της γειτονιά σου δανείζεται με 10% (αν βρει να δανειστεί) και ο γερμανός φαρμακοποιός με 1%. Το ίδιο για την όποια μικρή, μεσαία ή μεγάλη επιχείρηση (που για τα δεδομένα της Γερμανίας, κι όχι μόνο, είναι «περίπτερο»).

Ο κ. Draghi «μόλις έλαβε μία απόφαση με ουσιώδεις επιπτώσεις στους Γερμανούς φορολογούμενους» μας λέει ο Gideon Rachman στους Financial Times (11/9/12).
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Bundesbank που αυθημερόν έβγαλε ανακοίνωση  στην οποία μας λέει πως τα σχέδια της ΕΚΤ «ισοδυναμούν με χρηματοδότηση κυβερνήσεων τυπώνοντας χρήμα» και «αναδιανέμουν σημαντικούς κινδύνους σε φορολογούμενους πολλών χωρών». Αφήνει δε να εννοηθεί πως η πρωτοβουλία της ΕΚΤ και του Draghi είναι παράνομη και επικίνδυνη και πως οι Γερμανοί φορολογούμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ θα πληρώσουν τη λυπητερή. Ο Jens Weidmann επικεφαλής της Bundesbank στην ΕΚΤ, που έχει μόνο μία ψήφο όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι κεντρικοί τραπεζίτες [2], ήταν ο μόνος που ψήφισε κατά του προγράμματος αγοράς ομολόγων. (Απορούν ακόμα κάποιοι γιατί στη Γερμανία αριστεροί και δεξιοί συμφωνούν ότι η λιτότητα στον κακό Νότο και τα «γουρούνια» πρέπει να είναι το τίμημα των πακέτων «στήριξης»;)
Δεν θα συνεχίσω σήμερα. Σε επόμενο άρθρο (προαναγγέλλω τον τίτλο: «Γράμμα στο Βαρουφάκη») θα αναφερθώ αναλυτικά. Επί του παρόντος να βάλω ένα πρόχειρο διαγώνισμα.

Διαγώνισμα.

Ποιο από τα αναφερόμενα πρόσωπα είπε:

(Ι) «Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα σε όλους τους λαούς της θα βρει ταχέως αυξανόμενη ευημερία όταν τα εθνικά οικονομικά σύνορα παραμεριστούν»

(α) Ο Σόϊμπλε (β) Ο Μπαρόζο (γ) Άλλος

(ΙΙ) «… να επανοργανώσει την Ευρώπη γκρεμίζοντας τα σύνορα που ακόμα χωρίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Είμαι πεπεισμένος ότι σε 50 χρόνια ο κόσμος δεν θα σκέφτεται πλέον με όρους χωρών»

(α) Ο Βίλλυ Μπραντ (β) Ο Χέλμουτ Κολ (γ) Άλλος

(ΙΙΙ) «Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι εκτός χρόνου. Όχι πια διαβατήρια και βίζες. Η ενοποίηση της Ευρώπης αποδεικνύεται ως μια αναπόφευκτη εξέλιξη»

(α) Ο Κ. Καραμανλής (β) Ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν (γ) Άλλος

Για να μην σας έχω σε αγωνία η σωστή απάντηση και στις τρεις είναι η (γ).

Συγκεκριμένα:

Στο (Ι) : Arthur Seuss Inquart διοικητή της κατεχόμενης από τους ναζί Ολλανδίας (το 1940).
Στο (ΙI) : Joseph Goebbels Υπουργός Προπαγάνδας της Χιτλερικής Γερμανίας (11/9/40)
Στο (III) : Carl Megerie Αξιωματούχος του Υπουργείου Προπαγάνδας του Ράιχ (το 1941).

Τρεις προσφορές σε όσους απάντησαν σωστά.

- «Η αταξία των μικρών εθνών πρέπει να εξουδετερωθεί. Η προσπάθεια της Γερμανίας αποσκοπεί στη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης» Adolf Hitler το 1943.

- Τον Ιούνιο του 1940 ο Hermann Goering (στρατάρχης του Ράιχ, υπουργός Πολεμικής Αεροπορίας και δεύτερος στην ιεραρχία της Χιτλερικής Γερμανίας), διέταξε την εκπόνηση σχεδίου με σκοπό: (1) Να καθιερωθούν σταθερές και αμετάκλητες ισοτιμίες στα νομίσματα των ευρωπαϊκών χωρών. (2) Να αρθούν οι τελωνειακοί δασμοί ανάμεσα στις κατεχόμενες χώρες και το «Μείζων Γερμανικό Ράιχ». Τη διαταγή του στρατάρχη υλοποίησαν (τότε στα χαρτιά, σήμερα …) ο οικονομολόγος του Ράιχ, CarlClodius και ο πρεσβευτής του Ράιχ, Ritter σε κείμενο που προέβλεπαν: Τελωνειακή, οικονομική και νομισματική ένωση των χωρών της Ευρώπης.

- Tο 1944 τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο πολεμικό μέτωπο. Η ήτα για τους διορατικούς γερμανούς ήταν θέμα χρόνου. Σύμφωνα με την έκθεση EW-Pa 128 τηςΥπηρεσίας Πληροφοριών του Αμερικανικού Στρατού, έκθεση που είναι γνωστή ως «The Red House Report», κορυφαία μέλη της βιομηχανικής και τραπεζικής ελίτ της Γερμανίας συγκεντρώθηκαν (10 Αυγούστου 1944) στο ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου. Εκεί σχεδίασαν την μακροχρόνια υλοποίηση της τελωνειακής, οικονομικής και νομισματικής ένωσης των χωρών της Ευρώπης. Ένα «τέταρτο Ράιχ» (μια νέα γερμανική αυτοκρατορία) που όμως δεν θα ήταν πολιτική/στρατιωτική αλλά οικονομική.
Θα συμφωνείτε πως ως «θεωρίες συνομωσίας» τα παραπάνω είναι πολύ καλά. Το δυστύχημα για όλους μας είναι πως όσα συμβαίνουν αργά και σταθερά στην ΕΕ,κάνουν τις συνθήκες περί ισότιμης συμμετοχής, ισοτιμίας στη λήψη αποφάσεων, κοινοτικής αλληλεγγύης και άλλες παπαριές να φαντάζουν ακριβώς ως τέτοιες. Δηλαδή παπαριές. Αντίθετα η Ευρώπη έχει προ πολλού απαντήσει σε ένα παλιό ερώτημα. Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη; Οπότε …

Γιάννη μου, «ο κ. Draghi μίλησε». Τώρα σε ποια γλώσσα μίλησε, κάνει νιάου, νιάου. Και δεν είναι μια γάτα που ξέρει γερμανικά αλλά μάλλον μια Γερμανία που«μιλά χιτλερικά». Γι’ αυτό Γιάννη μου σήμερα και αύριο το μείζον είναι ποια ΕΕ και γενικότερα Ευρώπη; Αν θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει ΕΕ γιατί οι λαοί δεν θα ανεχτούν μια παρασιτική τραπεζοκρατία και φεουδαρχικές σχέσεις εξάρτησης και κατοχής. Άλλη Ευρώπη ονειρεύονται. Κοντός ψαλμός αλληλούια ή όπως έλεγε κι ένας καπετάνιος «οι νύχτες είναι γκαστρωμένες».

Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1] Βλέπε άρθρο μου εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=22804
[2] Υποθέτω θα βγάζει αφρούς από το στόμα κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία και η ψήφος του μετράει όσο και της Ελλάδας ή της Μάλτας, της Σλοβενίας κλπ.Kalo kuragio κύριε Weidmann. Οσονούπω θα διορθωθεί αυτή η παραφωνία.

-----------------------------------

Πηγή: www.koutipandoras.gr

Εξαιρετικά κατατοπιστικό άρθρο...

«Η άλωση της Κωσταντίας» συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη

Μια αφήγηση – παρουσίαση από την Κρυσταλία Πατούλη για την εμπειρία ανάγνωσης του μυθιστορήματος «Η άλωση της Κωσταντίας», το νέο βιβλίο του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εστία.

«Εμείς οι χριστιανοί», έλεγε η Κωνσταντία, «δεν βάζουμε γαμπρούς Οθωμανούς ή νύφες Τούρκισσες στα σπίτια μας, πεντακόσια χρόνια το βαστούσαμε αυτό, από παππούδες μας το βρήκαμε να μην παίρνουμε από αυτούνους». Η ίδια, από κείνες τις Πολίτισσες, που παρέμειναν αναγκαστικά και για πάντα εκτός συνόρων της πατρίδας τους, αλλά όπως και όλοι οι έλληνες στη συνοικία του Τζιχάνγκιρ, συντηρεί με νύχια και με δόντια τα «σύνορά» της στις πεποιθήσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τις... συνταγές και κυρίως τα όνειρα για το μέλλον της κόρης της.

Παραδοσιακή Κωνσταντινοπολίτισσα, λοιπόν, -όχι τυχαία- η Κωσταντία γιατί, δεν έχει να… ανατρέψει. Ακόμη και οι λέξεις της «βγαίνουν σαν ψυχές» από το παρελθόν, ανάμεσα σε… βαριές ανάσες, καθώς διαβάζει απνευστί το σοκαριστικό γράμμα του γαμπρού της, που συλλαβίζει… μόνο ανατροπές.

Η κόρη της, έκανε το λάθος (τώρα το βλέπει!) και τον παντρεύτηκε πριν ένα χρόνο τον Γιάννη, έναν χιώτη -τάχα μου δήθεν- στην καταγωγή (όπως συνειδητοποιεί επίσης τώρα) και φιλόλογο στο επάγγελμα (στο μόνο που δεν την κορόιδεψε ο... αθεόφοβος, αλλά που ξέρεις μ' αυτόν!).
«Ις there anybody out there?» μοιάζει να φωνάζει από την άλλη πλευρά ο Γιάννης, δραπετεύοντας από το... The Wall, ενώ εξομολογείται στην πολυσέλιδη επιστολή που έστειλε από την Χίο εν έτη 2005 στην 65χρονη πεθερά του, την πραγματική ιστορία της καταγωγής του, ξετυλίγοντας βασανιστικά το νήμα που τον δένει με τις ρίζες του, το πολύπλοκο όσο και τρομακτικό γενεόγραμμά του.

Και η αφήγηση προχωράει με συναρπαστική αγωνία, σε δύο σκηνικά, ένα αυτό του γράμματος του Γιάννη, και ένα εκείνο της Κωσταντίας με τη φίλη της Βαγγελία που το διαβάζουν όλη τη νύχτα, χάνοντας τον ύπνο τους, σχολιάζοντάς το γραμμή προς γραμμή.

Η αφήγηση, άλλωστε, είναι και η λέξη κλειδί αυτού του μυθιστορήματος που η «Άλωση της Κωσταντίας» όχι μόνο την ανανοηματοδοτεί αλλά και την προστατεύει ως κόρη οφθαλμού... καθώς μέσω αυτής, ο ήρωάς του ανακατασκευάζει το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, και μάλιστα, όχι μόνο το δικό του μα και του κάθε εν δυνάμει «άλλου», του κάθε εν δυνάμει «διαφορετικού» (υιοθετώντας τις πολλές, πολύπλοκες και ιδιοσυγκρασιακές "φωνές" τους κατά Μιχαήλ Μπακτίν) εντός και εκτός μας.

Σταθείτε στην σκηνή που ο Γιάννης αντικρίζει για πρώτη φορά τον πατέρα του. Αριστουργηματική και απίστευτα αληθινή στιγμή. Είναι, όμως άραγε η αλήθεια; Το μόνο σίγουρο είναι ότι μένει ανεξίτηλα σαν αποτύπωμα στο μυαλό του αναγνώστη επαναλαμβάνοντας ότι τελικά, τις «Ιθάκες» μας τις κατασκευάζουμε εμείς οι ίδιοι και όχι μόνο ως προορισμό, μα κυρίως ως αφετηρία.

Η επινόηση είναι η μεγαλύτερη αλήθεια; Είμαστε άραγε μόνο ότι κάθε φορά επιλέγουμε να αφηγούμαστε; Ο τρόπος, η συνήθεια, ο σκοπός της αφήγησής μας; Είμαστε οι... λέξεις μας; Τα σύνορα; Τα τείχη που διαλέγουμε να φυλάμε σαν... Θερμοπύλες;

Με ανάλογα αναπάντητα ερωτήματα (ο Μακριδάκης άλλωστε, δεν συνηθίζει να δίνει απαντήσεις, να κάνει διδαχές, να καταδεικνύει, ή να χειραγωγεί) και ενώ ο ένας επαναπροσδιορισμός σαν ντόμινο συμπαρασέρνει τον επόμενο καταρρίπτοντας μοιραία όλες τις προηγούμενες... αλήθειες, η αφήγηση φτάνει στο τέλος της και παρόλα τα σασπένς, την ανεπανόρθωτη... έκθεση των ηρώων, την τραγωδία και την συγκίνηση συγχρόνως με την κωμωδία και το ξεκαρδιστικό γέλιο, ξαφνικά το σκηνικό, οι πρωταγωνιστές και οι ιστορίες τους δείχνουν απελπιστικά απαράλλακτοι. Κι όμως, ΟΛΑ, έχουν αλλάξει.

Το ευφυέστερο σύγγραμμα του Μακριδάκη και ένα βιβλίο, αναμφισβήτητα χωρίς σύνορα.

*Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης γεννήθηκε το 1971 στη Χίο και σπούδασε μαθηματικά. Από το 1997, που ίδρυσε το Κέντρο Χιακών Μελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Χίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Κέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό “Πελινναίο”. Έχει γράψει τα βιβλία “Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι, όλοι. Χιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Μέση Ανατολή: Μαρτυρίες 1941 – 1946″ (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2006) και “10.516 μέρες: Ιστορία της νεοελληνικής Χίου 1912 -1940″, ιστορικό αφήγημα (εκδ. Κ.Χ.Μ., Πελινναίο 2007), το πρώτο μυθιστόρημά του “Aνάμισης ντενεκές” (Eστία 2008) κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά, “Η δεξιά τσέπη του ράσου”, νουβέλα (Εστία 2009), “Ήλιος με δόντια”, μυθιστόρημα (Εστία 2010), “Λαγού μαλλί”, νουβέλα (Εστία 2010), “Η άλωση της Κωσταντίας”, μυθιστόρημα (Εστία 2011), “Το ζουμί του πετεινού”, νουβέλα (Εστία 2012).

Διαβάστε ακόμη για την προσεχή μεταφορά του βιβλίου στο σανίδι του θεάτρου Μεταξουργείο:

H Άλωση της Κωσταντίας στο Μεταξουργείο. Της Κρυσταλίας Πατούλη

---------------------------------------
Πηγή: tvxs.gr

‘Ημερολόγια μιας ενδιαφέρουσας εποχής’ (Νησίδες, 2012) Βιβλίο του Μάρκου Καραγιάννου

Κατασκευάζοντας ένα νέο "εμείς"

Μάρκος Καραγιάννος: ‘Ημερολόγια μιας ενδιαφέρουσας εποχής’ (Νησίδες, 2012)

Το βιβλίο του Μάρκου Καραγιάννου Ημερολόγια μιας ενδιαφέρουσας εποχής που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νησίδες το καλοκαίρι που μας πέρασε, είναι ένα κοινωνικό-πολιτικό δοκίμιο γραμμένο άλλοτε ποιητικά άλλοτε δημοσιογραφικά σε μορφή ακανόνιστων ημερολογίων και σημειώσεων. Πραγματεύεται και αποτυπώνει μια εποχή βαθιά διχασμένη από τις νέες πολιτικοοικονομικές συνθήκες που γεννά η παρούσα οικονομική κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Επιχειρεί ένα δύσκολο έργο, από τη μία της αποδόμησης στερεοτύπων που σχετίζονται με δαιμονοποιημένες κοινωνικές ομάδες -όπως οι ‘Έλληνες’ στην Ευρώπη ή οι ‘μετανάστες’ στην εν Ελλάδι πραγματικότητα- και από την άλλη της παρακίνησης σε δράση μέσα από την αναζήτηση και οριοθέτηση κοινών συλλογικών τόπων.

Σύμφωνα με τον Καραγιάννο,  η νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης σε επίπεδο πολιτικής διακυβέρνησης, επιδιώκει τη θεμελίωση μιας κανονικότητας, ενός νέου τύπου Homo Economicus που θα ξέρει να ελίσσεται, να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και να αποφασίζει υπολογιστικά, ρεαλιστικά και στρατηγικά. Αυτού του είδους η επιδιωκόμενη υπαγωγή «όλων των διαστάσεων της ανθρώπινης ζωής, ακόμα και των πιο μύχιων, στη λογική της βελτιστοποίησης»,[1] όπως το θέτει η Αθηνά Αθανασίου, αρνείται τις πιθανότητες αναποφασιστικότητας που κατοικεί σε κάθε κοινωνική εκδήλωση των υποκειμένων. Σ’ αυτήν την επιχειρούμενη ‘οικονομοποίηση’ της βιωμένης εμπειρίας, ο Καραγιάννος αντιτάσσει τη φιγούρα του άσκοπου περιηγητή, που ξαναβρίσκει δρόμους εφόσον τους έχει ήδη πρώτα χάσει:

Η ελευθερία εκείνη του να συζητάς ατελείωτα, να περιφέρεσαι δίχως λόγο, να κάνεις λάθη και να στοχάζεσαι πάνω σ’ αυτά …. χάνεται μέσα σε μια επίμονη εγκατάσταση μιας παραγωγικής και χρησιμοθηρικής λογικής που μετράει το χάσιμο και ζητάει το κέρδος σε ό, τι κάνουμε…. η ελευθερία της μη απόφασης που  δημιούργησε αν μη τι άλλο μια άλλη εμπειρία και μια άλλη υποκειμενικότητα, για περισσότερες ευκαιρίες, για περισσότερες επιστροφές, στεγνώνει στα κελεύσματα των ΄ρεαλιστών΄. (σελ.133-134)

Η επιμονή του συγγραφέα καθόλη τη διάρκεια του αναγνώσματος στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, παρ όλα αυτά, αρνείται ένα είδος προσωποποιημένης αντίστασης, προσπαθεί κατά βάση να συντάξει ένα ‘εμείς’ που πράττει κάτι ‘άλλο’ απ’ αυτό που είθισται  («φτιάχνοντας δικούς μας χρόνους και τους δικούς μας τόπους, κατασκευάζουμε διαφορετικές αφηγήσεις και βρίσκουμε τα σημεία αναφοράς μας» σελ. 51). Αυτή η επινόηση ενός σύγχρονου ‘εμείς’  καθώς και νέων σύγχρονων μορφών συλλογικότητας  διαπερνούν εγκάρσια το όλο εγχείρημα του Καραγιάννου. Ήδη από την πρώτη σελίδα διαβάζουμε:

«Το κακό
Την ανάγκη
να εμβαθύνουμε
τις ελλείψεις
Ερώτηση: Ποιοί;
Για ποιούς;»

Είναι σαφές πως από τότε που το σημείο αναφοράς της αντικαπιταλιστικής θεωρίας και πράξης έπαψε να το δομεί αποκλειστικά η έννοια της ‘κοινωνικής τάξης’, αυτή η ερώτηση -το  «ποιοι είμαστε;»- που αναζητά κοινούς τόπους που θα αποτελούν σημεία έμπνευσης και ορμητήρια  κοινωνικής ανατροπής, αποτελεί ένα ιδιαιτέρως σημαντικό διακύβευμα για έναν χειραφετητικό πολιτικό λόγο. Η εξεύρεση ενός ‘εμείς’, μίας συλλογικής  ταυτότητας που θα ενώνει απέναντι σε έναν κοινό ‘εχθρό’ και θα εγκαλεί τους μετέχοντες σε δράση απέναντί του γίνεται κατά κάποιο τρόπο σχεδόν σισύφειο έργο στο παρόν τοπίο κατακερματισμένων και ανταγωνιστικών ταυτοτήτων που συστοιχίζονται γύρω από διαφορετικές εθνικότητες, τάξεις και κοινωνικά φύλα. Σ’ αυτήν την λογική ο Καραγιάννος επινοεί ένα συλλογικό υποκείμενο που από τη μία διατηρεί ισχυρές δεσμεύσεις και πίστη σε μία μη-οικονοποιημένη σφαίρα εμπειρίας και από την άλλη παράγεται ως διαδικασία, διατηρώντας αμφιβολίες, αναστοχαζόμενο πάνω σε αυτές δεσμεύσεις και τις πίστεις του:

 «να σταθούμε στις απουσίες»
 «να  νικήσουμε την κατάθλιψη»
«να μάθουμε να βρούμε λόγους/ αντιλόγους, διατηρώντας συγχρόνως αμφιβολίες»
«να κάνουμε ότι μπορούμε ενάντια στα χειρότερα»
«να κάνουμε υπερβάσεις ξανά και ξανά»
«να οργανωθούμε»
«να περάσουμε με συγκροτημένα όπλα στην αντεπίθεση και στη διεκδίκηση»
«να διευρύνουμε την πραγματικότητα και να ζήσουμε με βάση τις αντιφάσεις της και την παραδοχή τους»
«να επανιδρύσουμε την έννοια του τέλους» (σελ.24)

Αυτός ο αναστοχασμός στην έννοια του ‘εμείς’ δείχνει να εντάσσεται μέσα σε μια γενικότερη συζήτηση περί της συνταγματικής ρευστότητας της κάθε κοινωνικής ταυτότητας.  Από τη μία αυτή η συζήτηση ανοίγει ένα πεδίο ανταγωνισμού  στο κοινωνικό που στρατηγικά ο αντικαπιταλιστικός, δημοκρατικός λόγος μπορεί συμβολικά να επενδύει, αλλά από την άλλη όμως υπονοεί πως κάθε κοινότητα είναι και η ίδια ρευστή, πως ποτέ δε μπορεί να υπάρχει μια τελική ‘συμφιλίωση’ μεταξύ των δρώντων της που μία μεσσιανικού τύπου επανάσταση μπορεί να φέρει. Σε αυτή τη βάση, ο αντικαπιταλιστικός, χειραφετητικός λόγος και πράξη, περιστρέφεται συνήθως είτε γύρω από την προσπάθεια δημιουργίας μίας Γκραμσιανού τύπου ‘ηγεμονίας’, δηλαδή της σταδιακής στρατηγικής υπεροχής ενός αριστερού σχηματισμού που θα μπορεί να εγκαλεί καταφατικά τα κοινωνικά υποκείμενα στη δράση του, είτε  μιας αμεσοδημοκρατικού τύπου κοινότητας   που δε θα στοχεύει την κατάληψη της εξουσίας, αλλά θα προεικονίζει την κοινωνία στην οποία θέλει να ζήσει μέσω της συμμετοχής, της συναπόφασης, ομοφωνίας, της εθελοντικής προσφοράς και της κοινωνικής οικονομίας. Ο Καραγιάννος στο βιβλίο του, δυστυχώς πολλές φορές μέσω μιας διολίσθησης σ’ ένα διδακτισμό, φαίνεται να είναι φίλα προσκείμενος και στα δύο αυτά σχήματα. Από τη μία θεωρεί σημαντική την ηγεσία και την «ανάγκη συμμαχιών, πληροφόρησης, στρατηγικής, λόγου», και από την άλλη θεωρεί τα κόμματα δυσκίνητα και γραφειοκρατικά, επιζητώντας προεικονιστικές κοινότητες του ‘εδώ και τώρα’, «νέες κοινωνικές σχέσεις που θα δημιουργήσουν νέους θεσμούς».

Τα τελευταία χρόνια πάντως η λεγόμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης της οικονομίας και η ταξικού χαρακτήρα επίθεση με τις λεγόμενες ‘πολιτικές λιτότητας’, έχουν χρωματίσει ιδιαίτερα και έχουν προσδώσει ένα ιδιαίτερο νόημα σ’ αυτές τις αναζητήσεις  ενός ‘εμείς’ ως φορέα επαναστατικής αλλαγής. Το βασικότερο σημείο  αυτής της νέας συνθήκης αποτελεί  μία απόπειρα θεωρητικής και πρακτικής σύλληψης ενός συλλογικού υποκειμένου  με βασικό άξονα την τοποθέτησή του στον κοινωνικό καταμερισμό  της εργασίας:  την κοινωνική τάξη, τις οικονομικές απολαβές και την αλλοτριωτική φύση της εργασίας του. Αυτός ο ταξικός χρωματισμός  της σύγχρονης αναζήτησης του ‘εμείς’ μεσουρανεί στο σύνθημα «είμαστε το 99%» που προέταξε το κίνημα ‘Occupy Wall Street’ πολιτικοποιώντας στην ουσία ένα στατιστικό, έναν αριθμό, διαχωρίζοντας το κοινωνικό σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα με βάση την οικονομική του κατάσταση, τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.

Στην ελληνική δημόσια σφαίρα με αφορμή το κίνημα των Αγανακτισμένων -που εντάσσεται σε ένα γενικότερο κίνημα πλατειών από τη Μαδρίτη μέχρι το σαν Φραντσίσκο- έχει ανοίξει μια αντίστοιχη συζήτηση σχετικά με αυτή τη νέα κατασκευή του ‘εμείς’. Από τη μία σε κείμενα όπως το «Περί Άμεσης Δημοκρατίας» του Γιώργου Λιερού ,το αποκαλούμενο και «Μανιφέστο της Πλατείας Συντάγματος», έχουν διατυπωθεί πανηγυρικές τοποθετήσεις υπέρ μιας οργανικής αμεσοδημοκρατικής κοινότητας που έχει ξεπροβάλλει μέσα από το κίνημα των πλατειών και που μπορεί να εξαπλώνεται μέσω της συλλογικής ισχύος και να προσφέρει καλύτερες διαχειριστικές λύσεις από ότι το κράτος.[2] Διατυπώσεις όπως “εάν το πλήθος στην Ελλάδα έπαιρνε την κατάσταση της χώρας στα χέρια του… θα ήμασταν μια “απελευθερωμένη ζώνη» αποδίδουν σ’ αυτό το ετερόνομο πλήθος του 99% μία απολυτρωτική αποστολή απελευθέρωσης και σωσίματος του εαυτού του και του φυσικού κόσμου γύρω του.  Από την άλλη, άλλες πολιτισμικές εκδηλώσεις διατυπώνουν αμφιβολίες ως προς αυτή τη δυνατότητα του πλήθους να δημιουργεί οργανικές κοινότητες που θα έχουν την ικανότητα να ‘πετυχαίνουν’ εφόσον δεν απειλούνται από άλλες μορφές οργάνωσης. Για παράδειγμα, η επερχόμενη έκθεση «Στα όρια του μαζί»,[3] στοχεύει να «καταγράψει και να αναδείξει την ‘αποτυχία’ της ενσωμάτωσης στην κοινότητα ή τη συλλογικότητα» και «να αναδείξει διυποκειμενικά εμπόδια εντός μιας συλλογικής διαδικασίας».

Ο γενικότερος λόγος γύρω από την ενδεχόμενη επινόηση ενός νέου ‘εμείς’ πάντως, που τα δια-εθνικά κινήματα των πλατειών γέννησαν, φαίνεται να είναι προσανατολισμένος ή τουλάχιστον να λαμβάνει υπ’ όψιν του τη συνθήκη ενός υποκειμένου στην παγκοσμιοποιημένη του εκδοχή, με κοινά προβλήματα, οικολογικής φύσης, επισφαλούς εργασίας και αποξένωσης από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πως σ’ αυτό το πλαίσιο η μεταχείριση αυτών των δυνατοτήτων του ‘εμείς’ από τον Καραγιάννο γίνεται περισσότερο με μία αμφιθυμική, παρά κατηγορηματική  διάθεση. Ενώ καταρχήν χαρακτηρίζει τους αριθμούς «γλώσσα εξουσίας» και «τρόπο ερμηνείας και ελέγχου», τελικά υποκύπτει στο να χρησιμοποιήσει αυτό το αριθμητικό στατιστικό σύνθημα ώστε να κατονομάσει ένα παγκόσμιο συλλογικό υποκείμενο και να παρακινήσει σε δράση: «να ενωθούμε εμείς, το 99%».Η φύση, όμως,  αυτού του πρώτου πληθυντικού, του 99%, ποτέ δεν κατονομάζεται σαφώς ως προς την προέλευσή του (ή όποτε αυτό γίνεται ανατρέπεται μερικές σελίδες παρακάτω), περισσότερο ‘κατασκευάζεται’, υποδεικνύεται δηλαδή μέσα από κανονιστικές προτάσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει και πως. Ο συγγραφέας παρά την πίστη που διατηρεί στην δυναμική του ‘εμείς’ ως όχημα πολιτικής ανατροπής, δεν ενδίδει σε μια τελεολογικού χαρακτήρα ρητορεία περί πίστης σε μία λυτρωτική-σωτηριολογική επάνοδο μιας ‘οργανικής κοινότητας’. Αντιθέτως το ζήτημα της πολιτικής οργάνωσης και απόφασης παραμένει ανοιχτό και ρευστό και όπως ο ίδιος το θέτει «η δημοκρατική διαδικασία μπορεί να προκρίνει άμεσα αιρετούς αντιπροσώπους» και «η αντιπροσώπευση πρέπει  να λειτουργήσει με άλλους όρους».

Σε ένα σημαντικό κείμενό για το ζήτημα της ‘αντιπροσώπευσης’ που οι σύγχρονες αμεσοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας η Jodi Dean και ο Jason Jones γράφουν:

"Η μεταχείριση του κινήματος Occupy ως μετα- ή αντι- αντιπροσωπευτικού αποκηρύσσουν το διχασμό και επομένως αστοχούν να δουν τη νέα μορφή πολιτικής  αντιπροσώπευσης που το Occupy εφευρίσκει. Αυτοί που προτρέπουν ότι καθένας/ καθεμία πρέπει να μιλάει μόνο για τον εαυτό του/ της αποκηρύσσουν το διχασμό εντός του καθενός/ καθεμίας. Με το να προϋποθέτουν  πως το άτομο μπορεί ξεκάθαρα να ξέρει και να αντιπροσωπεύει το δικό του συμφέρον, αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τους τρόπους με τους οποίους τα υποκείμενα είναι εσωτερικά διχασμένα, μη όντας εξ ολοκλήρου συνειδητά σχετικά με τις επιθυμίες και τις ορμές που τα κινητοποιούν…- αν η αντιπροσώπευση αποκλείει και ιεραρχικοποιεί, τότε αυτές οι διαδικασίες συμβαίνουν και εντός των ανθρώπων, όπως και μεταξύ τους".[4]

Η ‘αντιπροσώπευση’, σύμφωνα με τους Jones και Dean δεν είναι εκ φύσεως ‘κακή’, το ζήτημα είναι οι μορφές αντιπροσώπευσης που θα διέπουν την όποια κοινότητα, το εκάστοτε ‘εμείς’. Η παντελής απάρνηση της αντιπροσώπευσης χάριν μιας φιλελευθερίζουσας γλώσσας που προάγει τυφλή πίστη στις εμμενείς δυνατότητες του ‘ατόμου’ ως αδιάσπαστης, αδιαχώριστης και αυθύπαρκτης οντότητας, παραμελεί σύμφωνα με τους ίδιους «τις προκαταλήψεις, τις παρανοήσεις και τις συναισθηματικές επενδύσεις που δομούν τα ίδια τα ατομικά υποκείμενα».

Πάνω στις συναισθηματικές επενδύσεις και αντιφάσεις του υποκειμένου, ο Καραγιάννος επιχειρεί μια απόπειρα δημιουργίας σταθερών μέσα από βίωμα της  κρίσης που αποδομεί  μέχρι πρότινος σταθερές. Σ’ αυτές τις σταθερές κεντρικό ρόλο παίζει η σημασία της μνήμης («να ξεχνάμε μα και να θυμόμαστε») και της πράξης. Ως ημερολόγιο, κι όχι ως δοκίμιο, το βιβλίο προσπαθεί να εφεύρει νοήματα, να ντύσει συναισθηματικά ένα υποκείμενο  μέσα από πειραματισμούς, σφάλματα και πολλές φορές εσκεμμένα χοντροκομμένες διατυπώσεις. Παρότι το συλλογικό υποκείμενο, το ‘εμείς’, που ο Καραγιάννος προτείνει είναι συχνά  αρνητικά καθορισμένο σε σχέση με τον πόλο ενός θολού και αδιευκρίνιστου ‘αυτοί’,  δεν κατέχει την αλήθεια μιας κοινωνικής τάξης, είναι το ίδιο συνεχώς σε μια διαδικασία κατασκευής, αναστοχασμού και αμφιβολίας, έχει μνήμη, επιστρέφει, ρωτάει και αναζητά δημόσιο χώρο. Δεν επιζητά την αντιπροσώπευση αλλά και δεν την ταυτίζει με τον κοινοβουλευτισμό, αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα, επιζητά άλλους  τρόπους κοινωνικότητας, διακυβέρνησης και διαχείρισης της ζωής του.

Υποσημειώσεις

[1] Αθανασίου Αθηνά, Η κρίση ως «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», (2012), σελ. 15
[2] π.χ. δύο κείμενα που εκδόθηκαν στο περιοδικό Πανοπτικόν 16 Φεβρουάριος 2012 - Φώτης Τερζάκης, «Τι είναι  άμεση δημοκρατία» και Γιώργος Οικονόμου «Άμεση Δημοκρατία και Φιλελευθερισμός»
[3] http://the-symptom-projects.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html
[4] Occupy Wall Street and the Politics of Representation


Πάνος Κομπατσιάρης

-------------------------------------------------
Πηγή: REDNotebook

δεν ήμουν

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να ζήσω αυτά τα χρόνια, αυτές τις ουρές, αυτές τις αγωνίες, αυτές τις φτώχειες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις και θα σκέφτεσαι τις φωτογραφίες κάποιων διακοπών, τότε που ήμαστε όλοι είκοσι και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Τίποτα δεν έμπαινε ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία.

Θα πεις. Ήμουν φτιαγμένος για εκείνη την μακρινή παραλία με την παράταιρη καντίνα, τις παγωμένες μπύρες και την πίτα κάτω απ’ το αρμυρίκι. Για αυτοσχέδιες συναυλίες, μυστήριες γυναίκες, σπιτικά ποτά, αγέραστα καφενεία και νυχτερινές μπάρες. Ήμουν φτιαγμένος για πρωινές βόλτες και σακούλες γεμάτες βιβλία. Για βραδινά μπάνια και κοφτές ντρίπλες.

Οι ώμοι μου ήταν φτιαγμένοι για ένα σακίδιο που θα ξυπνούσε στη μία μεριά του κόσμου και θα κοιμόταν στην άλλη. Τα δάχτυλά μου ήταν φτιαγμένα για να γράφω εξυπνακίστικες ιστορίες και εντυπώσεις από απερίγραπτα τοπία. Το στόμα μου ήταν φτιαγμένο για να γελάει με φριχτά ανέκδοτα και να πίνει (άλλο) ένα τελευταίο κονιάκ και να φιλάει εξωτικούς λαιμούς, ξαπλωμένα χέρια και σεντονένια πόδια.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Τώρα κάνω βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε βιογραφικά, μετανάστες στοιβάζονται σε στρατόπεδα.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

Δεν περιμέναμε ότι πρέπει να βγάλουμε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουμε ξανά μαζί σε χαμένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούμε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυμάζαμε. Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο.

Και τώρα, μείναμε να περπατάμε ανάμεσα στα λυσσασμένα για αίμα θύματα . Ο χαλασμός παντού γύρω. Ίσως κάναμε λάθος, ίσως ήμαστε αφελείς, ίσως συνοψίσαμε το όνειρο σε ότι χωρούσε στην αγοραστική μας δύναμη.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για αυτό, θα σου πω.

Ύστερα, θα κοιτάξουμε τριγύρω, τους δρόμους που περπατήσαμε. Την Καραγιώργη Σερβίας, την Αιόλου, την Αθηνάς απ’ την Ομόνοια ως την Πλάκα. Περιφερόμενοι μετανάστες, μικρομάγαζα, βιοτεχνίες, παπατζήδες, διάσημα εμπορικά καταστήματα, ξεχασμένες κόκκινες σημαίες, πρεζάκια στην Κλαυθμώνος, στένσιλ “welcome to the dark side”, δυο τρία μπαράκια που κάποτε παραήπιες, το τμήμα στην κάθετη της Κολοκοτρώνη – περνάς και φτύνεις πάντα – , η πλατεία Συντάγματος γεμάτη κόσμο μπερδεμένο, μαλόξ στα μάτια στην Πανεπιστημίου, Δεκέμβριος 2008 καθισμένος στην άσφαλτο – δίπλα σου περνάει ένας και στο πλακάτ η Κούνεβα, την άλλη την πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα – βόλτες στη Σωκράτους να δεις με τα ίδια σου τα μάτια, οι μαύρες σου μαυρίζουν την ψυχή, ένοχος γιατί μόλις βγήκες από το πάλαι ποτέ «σόουλ», πεταχτά φιλιά, μια γριά με αίματα και μάσκα σε κάποια διαδήλωση, το μεταξουργείο καθημερινή πρωί, μια ρακή στο Γιλμάζ στα Εξάρχεια, το παρκάκι απέναντι καθώς φτιαχνόταν, τα σουβλάκια των Κούρδων στην Κάνιγγος, ένας Πακιστανός που σου λέει ευχαριστώ σαν τρελός για ένα δίευρω. Κοιτάξαμε την πόλη μας, τους δρόμους που περπατήσαμε.

Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε.

-----------------------------------
Πηγή: http://tovytio.wordpress.com

Εξαιρετικό κείμενο, λογοτεχνική περιγραφή της καθημερινότητάς μας...

Η ανάδυση του ομότιμου κινήματος Του Βασίλη Κωστάκη

ομότιμος -η -ο [με ίση τιμή, ισόβαθμος]

 

<Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο;/>

Από τη μία, σήμερα το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό σύστημα βασίζεται σε μια εσφαλμένη αντίληψη αφθονίας σε έναν πεπερασμένο υλικό κόσμο. Ασπάζεται την αέναη υλική παραγωγή και κατανάλωση σε έναν κόσμο με περιορισμένους φυσικούς πόρους. Από την άλλη, προωθεί την ψευδαίσθηση της «σπανιότητας» στην πνευματική παραγωγή η οποία, όμως, εγγενώς βρίσκεται σε καθεστώς αφθονίας (δηλ. το κόστος παραγωγής μιας επιπλέον μονάδας πληροφορίας, ας πούμε ο κώδικας ενός προγράμματος, είναι σχεδόν μηδενικό). Αντί, λοιπόν, να ενθαρρύνει τον πειραματισμό με την ελεύθερη πληροφορία, ορθώνει νομικούς φραγμούς (π.χ. copyright, πατέντες ή οι πρόσφατες νομοθετικές πράξεις/συνθήκες ACTA, SOPA/PIPA) εξυπηρετώντας την ιδιωτική κερδοφορία ενώ εμποδίζει την ελεύθερη συνεργασία των πολιτών. Συνεπώς, προτεραιότητα για την επίτευξη ενός βιώσιμου συστήματος αποτελεί η αναστροφή της παραπάνω λογικής. Δηλαδή από τη μία είναι επιτακτική η συνειδητοποίηση του πεπερασμένου των φυσικών πόρων ενώ παράλληλα οφείλουμε να υποστηρίξουμε, όπου είναι δυνατόν, την κοινωνική καινοτομία, τροποποιώντας την αδιαλλαξία των πατέντων και των copyright.

Έπειτα από αρκετές δεκαετίες βιομηχανικού καπιταλισμού και αποτυχημένων «κομμουνιστικών» καθεστώτων, κάποιοι σήμερα μιλάνε για μια εναλλακτική προσέγγιση: την ομότιμη προοπτική που βασίζεται στην αυτονομία, το μοίρασμα, την αλληλεγγύη και την κοινωνική καινοτομία. Η ευρεία διαθεσιμότητα των σύγχρονων τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνίας (π.χ. οι προσωπικοί υπολογιστές και η πρόσβαση στο διαδίκτυο) έχει αναδείξει νέα συνεργατικά μοντέλα οργάνωσης που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε εδώ ως «ομότιμο κίνημα». Εγχειρήματα όπως το Ελεύθερο Λογισμικό/Λογισμικό Ανοικτού Κώδικα (ΕΛ/ΛΑΚ, π.χ. οι εκδόσεις λογισμικού βασισμένων στο Linux ή o Apache HTTP εξυπηρετητής) και η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia καταδεικνύουν ότι ο ομότιμος τρόπος παραγωγής, τουλάχιστον στη σφαίρα της πληροφορίας (δηλ. στην παραγωγή κώδικα λογισμικού, γνώσης, σχεδίων, πολιτισμού), μπορεί να ανταγωνιστεί και ακόμη να υπερσκελίσει τον καπιταλιστικό. Πέρα από τα έργα ΕΛ/ΛΑΚ και τη Wikipedia, οι πλατφόρμες διάθεσης έργων πολιτισμού όπως το Internet Archive ή το Librivox• τα νομικά εργαλεία κατοχύρωσης και διάθεσης πνευματικών δημιουργημάτων όπως οι άδειες Κοινών Δημιουργημάτων (Creative Commons) ή οι άδειες Γενικής Δημόσιας Χρήσης (General Public Licenses) • οι διαδικτυακές κοινότητες ανοικτού σχεδιασμού παράλληλα με την πρόοδο στις τεχνολογίες τρισδιάστατης εκτύπωσης• οι κολλεκτίβες των “hackerspace” και οι κοινότητες “κάντο-μόνος-σου”• οι πλατφόρμες διάθεσης μεταφρασμένων, σε δεκάδες γλώσσες, υπότιτλων ταινιών• οι χιλιάδες ιστότοποι ενημέρωσης• τα παγκόσμια κινήματα για ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση και για ανοιχτά δημόσια δεδομένα• λαμβάνουν χώρα την ίδια στιγμή σε παγκόσμια και τοπική κλίμακα. Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Αποτελούν συμπτώσεις, τυχαία, μη συσχετιζόμενα γεγονότα ή είναι εκφράσεις και εκφάνσεις ενός νέου πολιτισμού με όλες του τις αντιφατικότητες και τις ευκαιρίες για αναγέννηση; Σημάδια ενός αναδυόμενου κόσμου που δημιουργεί και δημιουργείται, μέσα στις παρυφές του παλιού, από νέες ετερόκλητες υποκειμενικότητες –το πλήθος– και σαν τη λάβα αργά στην αρχή και μαινόμενη στη συνέχεια, μέσα από τις ρωγμές, προσπαθεί να δημιουργήσει νέα γη;

Το σύντομο αυτό άρθρο προσπαθεί να καταδείξει πως όλα τα παραπάνω αποτελούν πτυχές του ομότιμου κινήματος που εγκαινιάζει ένα νέο τρόπο παραγωγής ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με τα κυρίαρχα δόγματα της οικονομικής θεωρίας: Ότι δηλαδή οι άνθρωποι παράγουν υποκινούμενοι από τη θέλησή τους για χρηματικό κέρδος καθώς και ότι η καινοτομία δημιουργείται μόνο από εταιρικές ιεραρχίες και κρατικές γραφειοκρατίες. Τουλάχιστον στη σφαίρα της πληροφορίας ο ομότιμος τρόπος παραγωγής έχει δείξει ότι μπορεί να είναι το ίδιο (και κατά μερικούς ακόμη περισσότερο) παραγωγικός και καινοτόμος με τους παραδοσιακούς τρόπους παραγωγής.

Και πρόσφατα παρατηρούμε το ομότιμο κίνημα να απλώνεται και στην υλική παραγωγή: Κάποιοι σχεδιάζουν αντικείμενα (από τους κρίκους της κουρτίνας μέχρι ποδήλατα, τρακτέρ, ρομπότ και ανεμογεννήτριες) χρησιμοποιώντας εργαλεία ΕΛ/ΛΑΚ και τα διαθέτουν ελεύθερα στο διαδίκτυο• κάποιοι χακάρουν και τροποποιούν ήδη υπάρχοντα σχέδια αναβαθμίζοντάς τα ή απλώς προσαρμόζοντάς τα στις δικές τους ανάγκες• και κάποιοι δίνουν σε αυτά τα σχέδια υλική υπόσταση χρησιμοποιώντας τρισδιάστατους εκτυπωτές χαμηλού κόστους και ανοικτού κώδικα, όπως οι εκτυπωτές MakerBot, Ultimaker ή ο εκτυπωτής RepRap που μπορεί να αναπαράγει ένα μεγάλο μέρος του εαυτού του.

Οι άνθρωποι πριν τη βιομηχανική παραγωγή, συνήθιζαν να σχεδιάζουν και να παράγουν πολλά από τα εργαλεία και τα προϊόντα τους συλλογικά. Σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε αυτό το είδος της κοινωνικής παραγωγής να αναγεννιέται μέσα σε ένα ομότιμο πλαίσιο. Πρωτοβουλίες και εγχειρήματα όπως τα Fab/Media Labs ή τα εκατοντάδες hackerspaces ανά τον κόσμο παρέχουν τη γνώση και την υποδομή για πειραματισμό με πρακτικές ομότιμης παραγωγής στον υλικό κόσμο. Η πτώση του κόστους αλλά και η αύξηση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας των τρισδιάστατων εκτυπωτών θα σημάνει την ευρεία διαθεσιμότητά τους, η οποία με τη σειρά της θα ανοίξει νέους ορίζοντες για την ομότιμη παραγωγή στον υλικό κόσμο. Για παράδειγμα, φανταστείτε κάποιος να κατεβάζει ελεύθερα τα σχέδια –προϊόν συνεργατικής παραγωγής– των τμημάτων μιας ανεμογεννήτριας από ομότιμες πλατφόρμες, και στη συνέχεια μέσω προγραμμάτων ΕΛ/ΛΑΚ και ομότιμα σχεδιασμένων τρισδιάστατων εκτυπωτών, να εκτυπώνει μια ανεμογεννήτρια για την παραγωγή ενέργειας σε μικρή ή και μεγάλη κλίμακα.

<Το πλήθος χακάρει την πληροφορία, τροποποιεί την πληροφορία, μοιράζεται την πληροφορία, ξαναχακάρει, ξανατροποποιεί, ξαναμοιράζεται, κ.ο.κ., και σε λίγο ίσως είναι σε θέση να παράγει προϊόντα, ομότιμα σχεδιασμένα, με υλική υπόσταση. Και τι καταλαβαίνει κανείς έπειτα από όλα αυτά; Ότι το μέλλον είναι περισσότερο πιθανό να το δημιουργήσεις από ότι να το προβλέψεις/>

Η ομότιμη θεωρία, σαν απόπειρα δημιουργίας μιας θεωρίας που επιτρέπει την κατανόηση του ομότιμου κινήματος,  βρίσκεται στη μοναδική θέση να παντρεύει την αξία της ελευθερίας του ατόμου  με τις κύριες αξίες της Αριστεράς, την ισότητα και την αλληλεγγύη. Ψάχνοντας, λοιπόν, μια απάντηση στο ερώτημα με το οποίο άρχισε αυτό το άρθρο, ισχυριζόμαστε πως το ομότιμο κίνημα μας δείχνει το δρόμο.

<Εμείς ας συμμετέχουμε σε μια πανδαισία δημιουργίας που δημιουργεί τον κόσμο που θέλει, μέσα στον κόσμο που θέλει να ξεπεράσει/>

του Βασίλη Κωστάκη

Ο Βασίλης Κωστάκης (PhD, MSc, MA), οικονομολόγος, είναι επιστημονικός συνεργάτης πανεπιστημιακών και ερευνητικών ιδρυμάτων. Σύντομα κυκλοφορεί από τις Βορειοδυτικές Εκδόσεις το βιβλίο του “Ομότιμο Μανιφέστο”.

--------------------------------------------------------

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr

Ο τελευταίος επιζών Του Παναγιώτη Πασπαλιάρη

Τι κοινό έχουν ο Άκης Τσοχατζόπουλος, η Όλγα Τρέμη, ο αποτυχών πυροσβέστης της Χίου, η παπαδιά της επικαιρότητας, ο δικαστής που καταγγέλλει ως αντισυνταγματική την περικοπή μόνο του δικού του μισθού, ο γιατρός που κλείνει τα νοσοκομεία γιατί του κόβουν επίσης το μισθό, ο χρυσαυγίτης με το μηχανάκι και τη μαύρη σημαία, με το γείτονα ίσως και με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Για να βοηθήσω λίγο ο Τσοχατζόπουλος, λέγεται από τις διωκτικές αρχές, έκλεβε του Έλληνες, η Τρέμη διαφήμιζε οπλικά συστήματα, ο παρολίγον πυροσβέστης έκαψε τη Χίο, η παπαδιά σκότωσε τον άντρα της, οι δικαστές ενέχονται πρώτοι αυτοί για τα χάλια της δικαιοσύνης, οι γιατροί επίσης, για τα χάλια της υγείας και τη σπατάλη και τα φακελάκια, οι χρυσαυγίτες γιατί παροτρύνουν, ίσως και εκτελούν, επιθέσεις και δολοφονίες εναντίον αθώων ανθρώπων, ο γείτονας ίσως και εμείς γιατί πιστεύουμε ότι άλλοι είναι υπεύθυνοι, άλλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους, να μαζεύουν σκουπίδια, να φροντίζουν το περιβάλλον.

Να το πάρει το ποτάμι. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών είναι η έλλειψη συνείδησης. Για την ακρίβεια το κομμάτι εκείνο της συνείδησης το οποίο υπερβαίνει το εγώ και το εντάσσει σε ένα περιβάλλον. Ζω γιατί ο αέρας, το νερό, η τροφή, είναι καθαρά και μου επιτρέπουν να ζω. Ζω γιατί ζω ανάμεσα σε ανθρώπους κι όχι μόνος σε μια έρημο. Ζω γιατί επιτρέπω σε όλα τα παραπάνω να συζούν με εμένα ειρηνικά σε μια σχέση αλληλεγγύης, γιατί όχι αγάπης.

Αντιθέτως, δε ζω, αλλά απλώς «απογράφομαι», όταν θεωρώ δεδομένα τα μέσα επιβίωσης και ατελείωτα, όταν δε μου χρειάζεται κανείς για να επιβιώσω, όταν μια ακατάληπτη μανία, η μανία της εξουσίας ή του πλουτισμού ή της ακατάσχετης σεξουαλικής απόλαυσης ή της εξολόθρευσης των εχθρών ή απλώς του διορισμού στο δημόσιο και της πάχυνσης των ιστών μου, με έχουν καταλάβει. Όχι, το ότι τρώω πολύ, το ότι αλλάζω συντρόφους σαν τα πουκάμισα, το ότι κονομάω τρελά, το ότι εξουσιάζω τον κοσμάκη δε με κάνουν άνθρωπο με συνείδηση. Με κάνουν ένα νεκροζώντανο βιολογικό ον χωρίς συνείδηση. Κάτι σαν ζόμπι.

Οι Έλληνες (και όχι μόνο) μετατραπήκαμε σε ζόμπι. Γυαλίζουν τα μάτια μας, βγαίνουμε από τους πανάκριβους τάφους μας, αυτούς με την tv και το a/c, και περπατάμε σα μπουλούκια προς το στόχο μας. Αν βρούμε κάτι ζωντανό στο διάβα μας το σκοτώνουμε κι αυτό. Ιδιαίτερα τα νέα παιδιά που βγαίνουν από την εφηβεία. Και τους ανθρώπους που ονειροπερπατούν ακόμα.

Στο βιβλίο του Richard Matheson “I am legend” (δεν αναφέρομαι στην κακή μεταφορά του στην οθόνη), ένας ιός έχει μετατρέψει όλους τους ανθρώπους σε βρικόλακες. Όλους εκτός από έναν. Καλείσαι ως αναγνώστης να βιώσεις τον τρόμο του τελευταίου αυτού επιζώντα, που αντιμετωπίζει τις επιθέσεις τους με στόχο να τον κάνουν όμοιό τους με ένα δάγκωμα. Μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις στο τέλος του βιβλίου ότι πολύ μεγαλύτερος ήταν ο τρόμος ο δικός τους, μήπως μολυνθούν τα ίδια από τον τελευταίο επιζώντα. Μήπως μολυνθούν από τη ζωή.

Καλούμαστε, αν έχουμε λίγη ζωή μέσα μας, αυτή που έρχεται με την πλήρη συνείδηση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος που ζει, να μολύνουμε τους γύρω μας με αυτή.

-------------------------------------------

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr/?p=25165

Αιχμάλωτη Κοινωνία Β’ Μέρος Του Χρήστου Γιαννίμπα

Ενοχοποίηση της κοινωνίας
 

Ο Καπελέρης έγινε τηλεοπτικός «αστέρας» γιατί μέρα παρά μέρα έβαζε τηλεοπτικό «χέρι» σε γιατρούς καλλιτέχνες κλπ. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει περάσει μέρα που να μην ακούσουμε για στραβούς που βλέπουν, για μαϊμού ανάπηρους, για μαϊμού συντάξεις, για καταθέσεις εκατομμυρίων με εισοδήματα της πλάκας κλπ. Αναρωτιέμαι. Όλα αυτά τώρα τα έμαθαν; Δεν τα ήξεραν; Μήπως ήρθαν από άλλο πλανήτη και τους έπνιξε η μπόχα; Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν 5 ή 10 χρόνια; Οι ίδιοι δεν ήταν και πριν 5, 10 και 20 χρόνια; Μήπως ήμουν εγώ που σας υποσχέθηκα «μηδενική ανοχή στη διαφθορά»; [1] Γιατί τέτοιος τηλεοπτικός βομβαρδισμός τώρα;Η απάντηση είναι απελπιστικά απλή. Τώρα πρέπει να περάσουν μέτρα που κανονικά θα ξεσήκωναν και τις πέτρες. Ως εκ τούτου ένα μέρος από την κοινωνία της συνενοχής που οι ίδιοι (ελίτ και πολιτικοί) δημιούργησαν πρέπει να αναδειχτεί. Να έρθει στο προσκήνιο. Ο λόγος προφανής. Η ενοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας (πχ «όλοι μαζί τα φάγαμε»). Διάβαζα σε σχόλιο συμπολίτη μας (3/9/12): «Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας εμείς θα το σκοτώσουμε» [2]. Σε αυτήν ακριβώς την ενοχή («Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας») αναφέρομαι. Θα έχετε βέβαια παρατηρήσει ότι απ’ όλες τις σχετικές ειδήσεις απουσιάζουν παρασιτική ελίτ και πολιτικοί. Δηλαδή όλοι αυτοί που δημιούργησαν την κοινωνία της συνενοχής. Αυτοί που την στήριξαν και την στηρίζουν με την ατιμωρησία. Λέτε όλοι αυτοί να έχουν «αξιολόγηση» ΑΑΑ (Άφθαρτοι, Άσπιλοι, Αμόλυντοι); Κοντολογίς η επιχείρηση αποβλέπει στο να δηλητηριάσουν το σύνολο του δημόσιου βίου, να αφοπλίσουν και να ταπεινώσουν την κοινωνία. Η επιχείρηση αυτή ταυτόχρονα συσκοτίζει και την ουσία.

Ο κάθε ένας ξεχωριστά υπάλληλος, επιχειρηματίας κλπ, μπορεί να έχει μια ηθική στάση και συμπεριφορά στη ζωή που να είναι υποδειγματική. Βεβαίως μπορεί και να μην έχει. Η διαφθορά δεν προσωποποιείται. Το πρόβλημά μας δηλαδή δεν είναι πέντε, δέκα ή πενήντα χιλιάδες κακοί. Μακάρι να ήταν αυτοί το πρόβλημα. Δείχνουν λοιπόν το θερμόμετρο και τάχα έκπληκτοι μας λένε: 39 ο πυρετός, 38,5 αύριο, 40 μεθαύριο κλπ. Δείχνουν το σύμπτωμα και κουβέντα για την αρρώστια. Κοντολογίς το πρόβλημα δεν είναι οι κακοί αλλά το κακό με το οποίο έχουν μολύνει την ελληνική κοινωνία και πίσω από το οποίο είναι οχυρωμένοι παρασιτική ελίτ και πολιτικοί.

Την ίδια στιγμή που οι τηλεοπτικοί κανονιοβολισμοί διαφθοράς δίνουν και παίρνουν αποκρύπτεται πως η διαφθορά είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει αιμοδότη τις απαρχαιωμένες κρατικές δομές, το απολιθωμένο πολιτικό μας σύστημα και το σπουδαιότερο την παρασιτική οικονομική ελίτ τραπεζιτών και επιχειρηματιών. «Ξεχνούν» πως τα κόμματά τους είναι αυτά που παρεμβαίνουν σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής; Αυτά είναι που συνδέονται με το κράτος σε ένα σφιχταγκάλιασμα μ’ αυτό και έχουν το αποκλειστικό μονοπώλιο της διαμεσολάβησης του κράτους με την κοινωνία. «Ξεχνούν» πως η παρασιτική ελίτ απομυζά τους κρατικούς πόρους, την κρατική περιουσία και τους κόπους των Ελλήνων. Ακόμα και σήμερα τρώνε το αγλέορα. Απόδειξη. Το ΑΕΠ μειώθηκε 17%. Μισθοί και συντάξεις (που είναι το 95% του ΑΕΠ) μειώθηκαν 40%. Η διαφορά τι έγινε; Σε ποιες τσέπες πήγε; Στην περίπτωσή τους ισχύει μια «παροιμία» που μου είχε πει πριν αρκετά χρόνια ένας λατινοαμερικάνος ποδοσφαιριστής. «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley» (Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι).

Βία και Φόβος

Τα τελευταία δύο (τουλάχιστον) χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλά που επηρέασαν το σύνολο των Ελλήνων. Κάποιους λιγότερο, κάποιους περισσότερο και πάρα πολλούς με δραματικό τρόπο. Στην ελληνική κοινωνία ασκείται μια πρωτοφανής βία. Γιατί η φτώχεια και η ανεργία είναι βία και μάλιστα εξελιγμένη μορφή βίας αλλά και αποτελεσματική. Ταυτόχρονα ο φόβος για το σήμερα και το αύριο είναι διάχυτος. Οι προπαγανδιστές του φόβου φροντίζουν να φωλιάσει σε όλους. Το γενικό πλαίσιο είναι η ανάδειξη του χειρότερου. Ο εργαζόμενος με τον πετσοκομμένο μισθό είναι καλύτερα από τον άνεργο που παίρνει επίδομα ανεργίας. Αυτός πάλι είναι καλύτερα από το άνεργο που δεν παίρνει επίδομα (μακροχρόνια άνεργοι, νέοι που αναζητούν την πρώτη τους εργασία κλπ). Κι αυτός όμως είναι καλύτερα από τον άστεγο και πάει λέγοντας.

Την ίδια στιγμή ο φόβος του νομίσματος καλλιεργείται για όλους. Με την απειλή της δραχμής περνάνε μέτρα και διαλύουν την κοινωνία. Το νόμισμα γίνεται το πρωτεύον και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα, τριτεύοντα και τελικά παρακολουθήματα του νομίσματος. Αν τώρα αυτό δεν είναι φετιχισμός τότε τι είναι; Κι αν τα προηγούμενα έχουν βάση, ο φόβος για το νόμισμα είναι μια τεράστια μπαρούφα όσο τουλάχιστον θα υπάρχει το ευρώ. Για λόγους οικονομικούς, γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς που η ανάλυσή τους ξεφεύγει απ’ αυτό το άρθρο. Σημειώνω μόνο πως κι αν ακόμα υπάρχει μία πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή αυτή ενισχύεται από τις ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές. Θα μου επιτρέψετε όμως μια παρένθεση αφού θυμίσω πως δεν υπάρχει καμία διαδικασία αποπομπής μια χώρας από την ΕΕ.

Η ΕΕ δεν χτίστηκε σε ένα βράδυ. Τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξαν συνθήκες επί συνθηκών. Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων. Για μια εικοσαετία «παρέλασαν»αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και λοιποί που διαμόρφωσαν την σημερινή ΕΕ. Αναρωτιέμαι λοιπόν. Όλοι αυτοί πως και δεν πρόβλεψαν την πιθανότητα αποπομπής μιας χώρας για τους x, y λόγους; Πχ. για την Ελλάδα που «είναι μπήξε, δήξε και όλο το κακό συναπάντημα».

Λέτε να πίστεψαν πως με το ευρώ «εισερχόμαστε σε μια περίοδο διαρκούς προόδου και ανάπτυξης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας»; Άρα ο Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ήταν κουτός όταν έλεγε: «Κάθε φορά που ακούτε να λένε» τα παραπάνω «πουλήστε τα όλα και κρυφτείτε κάτω από το τραπέζι».

Λέτε να ήταν μια αβλεψία, ένα λάθος που όλοι μαζί έκαναν;

Λέτε να πίστεψαν πως με το «μαγικό» ευρώ καμία χώρα της ΕΕ δεν θα είχε ελλείμματα ή μικρότερη ανταγωνιστικότητα (σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ).Δηλαδή όλες οι χώρες θα ήταν πλεονασματικές. Έναντι ποιων άραγε; Μήπως σε σχέση με τους Φόυφουτους της Φουφουτίας; Υποθέστε οτιδήποτε άλλο θέλετε.

Οι ηγέτες που «παρέλασαν» και τα πολυάριθμα (και χρυσοπληρωμένα από τους λαούς) επιτελεία τους δεν ήταν και δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δεν προβλέπεται στις συνθήκες αποπομπή γιατί δεν ήθελαν και δεν θέλουν να υπάρχει αποπομπή. Τόσο απλό είναι. Η νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ και το παρασιτικό κεφάλαιο που διαφεντεύει σ’ αυτήν, ενδιαφέρεται για τον όποιο πλούτο έχει η κάθε χώρα, πρωτίστως όμως ενδιαφέρεται για τον «ζωντανό πλούτο» της. Δηλαδή τους κατοίκους της και πως θα επιβάλλουν εξελιγμένες μορφές φεουδαρχικών σχέσεων. Θα παραλλήλιζα τη σχέση αυτή με την φεουδαρχική εξάρτηση ενός δανειολήπτη από μια τράπεζα. Η τράπεζα ναι μεν βάζει υποθήκη το ακίνητο (ρίχνει και μια ματιά στον «ισολογισμό» του δανειολήπτη), πρωτίστως όμως την ενδιαφέρει ο ίδιος ο δανειολήπτης και αυτόν δένει χειροπόδαρα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Κι αν ακόμα πεθάνει τα βάρη μεταφέρονται στα παιδιά του (κληρονόμους του). Ανάλογηφεουδαρχική εξάρτηση έχουν οι χώρες και οι κάτοικοί τους από τη νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ στην οποία έχουν παραχωρηθεί σχεδόν τα πάντα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν πως αποφασίζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί τους στη Βουλή (ή έστω στο ευρωκοινοβούλιο). Ίσως πάλι να πιστεύουν πως η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή συμβαίνουν σε κάποια άλλη μακρινή χώρα, ή είναι αριστερές ιδεοληψίες ή τέλος πάντων δεν τους αφορούν. Κοντολογίς το ζήτημα σήμερα δεν είναι το ευρώ ή δραχμή. Τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται. Το ζήτημα είναι ποια ΕΕ; Οι λαοί θα έχουν λόγο ή θα ψηφίζουμε για χαβαλέ αφού οι αποφάσεις που μας αφορούν θα παίρνονται στα κλειστά κονκλάβια της τραπεζοκρατίας και θα μας έρχονται πακεταρισμένες; (Και κάμποσα άλλα τέτοια «χαζά»).

Αποπροσανατολισμός Διαστρέβλωση Κατασυκοφάντηση.

Είναι η αιχμή του δόρατος της παρασιτικής ελίτ και των πολιτικών. Τη δουλειά έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ΜΜΕ που ελέγχονται απ’ αυτήν. Μέσω αυτών προωθεί όχι μόνο τους εκλεκτούς της αλλά διαμορφώνει απόψεις και συνειδήσεις. Για παράδειγμα ένα γεγονός που πήρε διαστάσεις ενώ είναι της πλάκας.

Π. Ρουμελιώτης (στους New York Times): «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα.» Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή αφού το θέμα όχι μόνο πήρε μεγάλες διαστάσεις, αλλά απασχολεί και τη δικαιοσύνη. (Ασχολούνται οι οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης). Στις 22/8 κατάθεσε ο Π. Ρουμελιώτης, στις 3/9 η Λ. Κατσέλη, στις 4/9 ο Γ. Αρσένης και η Β. Παπανδρέου και ίσως κληθεί και ο Γ. Παπανδρέου. Εννοείται στα ΜΜΕ το θέμα «πουλάει». Επειδή όμως εγώ είμαι αφελής (ή και βλάξ) δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα.

Σκέφτομαι δύο «σενάρια».

Πρώτο. Το ΔΝΤ είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση που όταν μια χώρα έχει πρόβλημα δανεισμού, σπεύδει μετά από αίτημα της χώρας να την βοηθήσει. Μιας και οι αγορές δεν τη δανείζουν (ή τη δανείζουν με ληστρικά επιτόκια) της δίνει το ΔΝΤ δάνεια με χαμηλά επιτόκια (πχ 3,5%). Ταυτόχρονα το ΔΝΤ που έχει ικανό επιστημονικό δυναμικό, στέλνει μια ομάδα (3 ή 4 ατόμων) στη αιτούσα χώρα. Αυτοί πάλι κάνουν μια δική τους (αυθεντική) επιστημονική έρευνα (εργασία) παίρνοντας υπόψη ΟΛΑ τα δεδομένα της χώρας. Εννοείται βέβαια πως οι θέσεις του ΔΝΤ είναι de facto σωστές. Αφού δηλαδή το είπε το ΔΝΤ είναι εξ ορισμού μια επιστημονικά σωστή ανάλυση. Ως εκ τούτου η ηγεσία της χώρας την αποδέχεται και σώζει την χώρα. Οι κάτοικοί της καθιερώνουν ημέρα (που είναι αργία)εορτασμού του ΔΝΤ. Σε κάποιες κάνουν και παρελάσεις ενώ σε κάποιες άλλες έχει καθιερωθεί Άγιος Δουνουτού. Εντάξει, υπάρχει και μία χώρα (ίσως δύο) που οι οικονομικές προβλέψεις του ΔΝΤ επιβεβαίωσαν το «μαλάκα» τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ που έλεγε πως: «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής». Όμως είναι η εξαίρεση του κανόνα αφού όλες οι χώρες ευγνωμονούν το ΔΝΤ για τις φιλανθρωπικές του υπηρεσίες. Κατ’ αποκλειστικότητα μάλιστα σας πληροφορώ πως έχει προταθεί ο/η Διευθυντής του να είναι ισόβια Πρέσβης Καλής Θέλησης της UNESCO.

Δεύτερο. Κάποιοι ηλίθιοι, άσχετοι και κατά βάση απάτριδες και ριψάσπιδες, διαδίδουν πως το ΔΝΤ ναι μεν δίνει δάνεια με χαμηλά επιτόκια αλλά ο σκοπός του είναι αποκλειστικά η διασφάλιση των δανειστών της χώρας. Να πάρουν αυτοί (οι δανειστές) τα νόμιμα και παράνομα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα δάνειά τους. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα του ΔΝΤ περιελάμβανε παντού εκποίηση δημόσιας περιουσίας με ιδιωτικοποιήσεις [3] κερδοφόρων κοινωφελών και μη επιχειρήσεων, εκτάσεων γης, αδειών εκμετάλλευσης υπηρεσιών, δικαιωμάτων σε ορυκτό πλούτο και σε νερά κλπ.

Ας ξανά διαβάσουμε τη δήλωση Ρουμελιώτη. «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί…». Δηλαδή υπήρχε περίπτωση το πρόγραμμα να μπορούσε να εφαρμοστεί και εν ολίγοις ισχύει το πρώτο «σενάριο». Δεν θα αναφερθώ στα ΜΜΕ και το ντόρο που ξεσήκωσαν (δεν περίμενα κάτι άλλο). Απευθύνομαι όμως στους οικονομικούς εισαγγελείς. Κύριοι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Σοβαρά τώρα τρώτε το χρόνο σας ασχολούμενοι με όσα αυτονόητα σε όλο τον πλανήτη είπε ο Ρουμελιώτης; Άλλα σοβαρά πράγματα δεν έχετε να ασχοληθείτε; Ασχολείστε με το ανέκδοτο περί ΔΝΤ κι αν ήξερε ή δεν ήξερε η τότε πολιτική ηγεσία ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει; Εκτός αν τους θεωρείτε βλάκες οπότε και πάλι απαλλάσσονται λόγω βλακείας.

Μονόδρομος.

Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, σχέδιο ή δρόμος. Περιττό να θυμίσω πόσες φορές μόνο τα τελευταία δύο χρόνια ακούσαμε πως αυτά που κάνουν είναι μονόδρομος. Τύφλα να ‘χει η ηγεσία του ΚΚΕ που ως γνωστό εξ αποκαλύψεως γνωρίζει τις νομοτέλειες. Το ίδιο και ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά (με «ολίγη» από Κουβέλη). Ξέρουν το δρόμο που μάλιστα είναι μονόδρομος. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να διδαχθούν από την κοινωνία που διαλύεται ή έστω να συνομιλήσουν μ’ αυτήν. Το αντίθετο μάλιστα. Τους έχει ανατεθεί ο ρόλος να καθοδηγήσουν την κοινωνία στο μονόδρομο αυτό. Κάτι δηλαδή σαν τον Μωυσή. Βέβαια δεν υπάρχει η φλεγόμενη βάτος και η εντολή δεν είναι «Βγάλε το λαό μου, τους γιους του Ισραήλ, από την Αίγυπτο» αλλά η παρεμφερής «καθοδήγησε το λαό στην έξοδο από την κρίση». Βέβαια δεν υπάρχει Θεός αλλά Τρόικα (όμως κι αυτοί «θεοί» είναι). Τώρα αν οι εντολές που τους δόθηκαν είναι δέκα ή άλλος αριθμός. Αν τους δόθηκαν σε πέτρινες πλάκες, σε CD ή DVD. Στο όρος Αιγάλεω ή στις Βρυξέλες, είναι λεπτομέρειες. Αν πάλι η κοινωνία δεν δέχεται να καθοδηγηθεί (και προφανώς δεν δέχεται και τους το έδειξε και στις εκλογές), της περιγράφουν τη μοίρα της που είναι η εξαθλίωσή της. Δηλαδή Δραχμή, άδεια ράφια κλπ. Ένα είδος τιμωρίας για την παραβίαση των νομοτελειών της τρόικας.

Πρώτο μνημόνιο, ενδιάμεση συμφωνία, δεύτερο μνημόνιο, PSI, PSI plus κλπ. Μα δεν είναι προφανές πως κάθε μονόδρομος αυτοαναιρείται από τον επόμενο που κι αυτός ήταν μονόδρομος, και τον επόμενο, και το μεθεπόμενο κλπ. Και κάθε φορά πανηγύρια και γιορτές που σωθήκαμε. Γι’ αυτό κι οι κολοτούμπες. Πανηγύρι χωρίς κολοτούμπες γίνεται; Δεν γίνεται.

Συμπεράσματα.

Επαναφέρω το αρχικό ερώτημα. «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;». Νομίζω πως οι προαναφερθείσες προσεγγίσεις απαντούν με αρκετή σαφήνεια στο ερώτημα αυτό.

Η παρασιτική ελίτ και οι πολιτικοί εκφραστές τους όπως ανέλυσα έχουν πολλά όπλα στη φαρέτρα που ειδικά στην παρούσα φάση τα χρησιμοποιούν ταυτόχρονα. Με την κοινωνία της συνενοχής που δημιούργησαν επιχειρούν την ενοχοποίηση της κοινωνία και τον αφοπλισμό της. Με την συνεχιζόμενη ατιμωρησία στηρίζουν τις επιλογές τους και ουσιαστικά προτρέπουν στην διαφθορά.

Ο αποπροσανατολισμός και η κατασυκοφάντηση διαφορετικών πολιτικών επιλογών, η απόκρυψη και διαστρέβλωση θέσεων είναι στη ημερήσια διάταξη. Όλα αυτά χρησιμοποιούνται όχι μόνο έναντι των άλλων πολιτικών επιλογών αλλά και για ομάδες, τάξεις και φορείς της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα καλλιεργείται μια απίστευτη ανθρωποφαγία.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε την απίστευτη βία και το γενικευμένο φόβο που καλλιεργείται, τότε νομίζω το ερώτημα έχει απαντηθεί επαρκώς.

Μένει όμως κάτι ακόμα. Κι αυτό το έχει θέσει προ πολλού και με άριστο τρόπο ο ποιητής οπότε περιττεύει οτιδήποτε άλλο.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
Χάιντε Σύμβολον αιώνιον!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
Θα ‘ρτη ανάποδα ο ντουνιάς
Κώστας Βάρναλης (Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου)

Προς ποια κατεύθυνση

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και με την εξαθλίωση να απλώνεται σαν πανούκλα, το κυριότερο πλέον ερώτημα δεν είναι αν θα «γίνει κάτι» αλλά προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτό το «κάτι» που γεννοβολά η κοινωνία. Οι πολλοί καλούνται να αντιληφθούν πως ήδη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» (Ποίημα του Γιώργου Σκούρτη). Και όχι μόνο οι εξ Εσπερίας και ο νοών νοείτω. Όσο συνεχίζεται το αυτομαστίγωμα. Όσο ο φόβος απλώνεται. Όσο καταπίνεται αμάσητη η διαστρέβλωση και η κατασυκοφάντηση και επιπλέον αναπαράγεται. Τόσο ποιο δύσκολη θα γίνεται η κατάσταση. Η κοινωνία σπαταλά πόρους και δυνάμεις και το σπουδαιότερο χάνει χρόνο. Και βέβαια τίποτε από αυτά δεν μας περισσεύει. Καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως στην πολιτική τα θέματα (αυτά καθ’ αυτά) δεν είναι ούτε προοδευτικά ούτε αντιδραστικά ούτε έχουν χρώμα. Προοδευτικό ή αντιδραστικό είναι το περιεχόμενο, οι προτεινόμενες λύσεις αλλά και η ιεράρχηση των θεμάτων.

Οι διεργασίες στην κοινωνία έχουν ήδη ξεκινήσει. Στις διεργασίες αυτές απαιτείται η συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού αξιωματούχων πολιτών. Μόνο τότε οι απαιτούμενες αλλαγές θα γίνουν με «λαϊκή νομιμοποίηση». Ειδάλλως θα γίνουν σε αντίθετη κατεύθυνση με κρίσεις, ρήξεις και καταρρεύσεις και συνακόλουθα μεγάλο υλικό και ανθρώπινο κόστος.

Οι «μέρες της αθωότητας» παρήλθαν. Το καινούργιο προσπαθεί να ανδρωθεί. Φυσικά εμπεριέχει και κάτι από το παλιό αλλιώς θα ήταν παρθενογένεση. Αντί για μουρμούρα Give Them A Chance και το σπουδαιότερο συνδιαμορφώστε το. Κάτι που απαιτεί να συνειδητοποιηθεί πως η συμμετοχική μας δημοκρατία δεν είναι μια αξία που βρίσκεται στη φύση. Προϋποθέτει το πρώτο της συνθετικό. Δηλαδή την συμμετοχή που είναι μια αξία καθαυτή και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κάτι άλλο γιατί τότε και η ίδια η δημοκρατία θα είναι ήδη ένα άλλο πράγμα. Να θυμίσω πως στην Αθήνα του Περικλή όποιος δεν μετείχε στα κοινά δεν ήταν απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει με τους Αθηναίους στην ίδια κοινωνία.

It’s up to you. Η μπάλα είναι στο γήπεδο του καθενός. Αν θέλει ας κάνει παιχνίδι ή ας την πετάξει στην εξέδρα. Αλλά τότε ας μην μυξοκλαίει.

[1] Λέτε να υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε πολιτικός να διακηρύξει κάτι άλλο εκτός της «μηδενικής ανοχής»; Ο διάδοχός του όμως τον ξεπέρασε. «Πάνω απ’ όλα και όλους βάζουμε την Ελλάδα». Ουουαααου, μπράβο μεγάλε, είσαι ο πρώτος, είσαι άπαιχτος.
[2] Βογιαντζάκης Γιώργος. Σχόλιο εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=24752
[3] Κάποιοι τις λένε ποιο εύηχα αποκρατικοποιήσεις. Άλλωστε οι κρατικές δημόσιες επιχειρήσεις και αρχές είναι de facto ανήθικες, αδιαφανείς, δυσλειτουργικές και όλο το κακό συναπάντημα. Αντίθετα οι ιδιωτικές οτιδήποτε κάνουν είναι καλώς καμωμένο. Οι ιδιωτικές εταιρείες είναι a priori ηθικές, διαφανείς, αποδοτικές κλπ.
Διαβάστε το 1ο μέρος του άρθρου εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=25020

------------------------------------------------------
Πηγή: http://www.koutipandoras.gr/?p=25131
 

Δημοσιογραφία επί πληρωμή, η δημοσιογραφία του σήμερα

Το αέναο ερώτημα δεν είναι το αν η δημοσιογραφία του σήμερα είναι ανεξάρτητη αλλά σε τι βαθμό. Ενα ερώτημα που δεν θα απαντηθεί, όταν ακούς ότι η τρόικα έχει… λαδώσει κόσμο και κοσμάκη για να μιλούν για το τι καλό είναι το μνημόνιο και πόσο καλό θα μας κάνει.

Ακούστηκε, γράφτηκε. Καμία αντίδραση.

Πραγματική δημοσιογραφία, με τον όρο και την έννοια που την είχαμε στο μυαλό μας όταν ξεκινούσαμε, κάνουν πλέον ελάχιστοι. Όχι «ροζ δημοσιογραφία», του στυλ ότι ο τάδε πήγε με τον τάδε ή να χώσουμε μια κάμερα στην ντουλάπα του Κορκολή για να δούμε πόσες πιτσιρίκες πηδάει.

Πουλάει μεν, δημοσιογραφία δεν είναι, δε.

Μιλώ και εννοώ για δημοσιογραφία αποκαλυπτική. Ο Τάσος Τέλλογλου του ΣΚΑΪ έχει κάνει πολλές μεγάλες αποκαλύψεις, κυρίως με τη Siemens. Ο ALPHA είχε βγάλει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Τελευταίος των Μοϊκανών και δεν έχω λόγο, ούτε προσωπική γνωριμία ούτε του χρωστάω κάτι, ο Κώστας Βαξεβάνης. Το αποτέλεσμα θυμίζει λίγο τους ανεμόμυλους που χτυπούσε ο Δον Κιχώτης επειδή νόμιζε ότι είναι ιππότες: μηδέν εις το πηλίκον, χωρίς ο ίδιος να δονκιχωτίζει.

Εξηγούμαι: στα τελευταία τεύχη του εξαιρετικού «Hot Doc» έγιναν αποκαλύψεις για τον σκοτεινό ρόλο των τραπεζών αναφορικά με την ελληνική κρίση και το πώς η Πειραιώς, η Marfin και άλλες έκαναν αυξήσεις Μ.Κ. με… αέρα κοπανιστό. Δεν κινήθηκε φύλλο.

Στη δε Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία δεν είναι κρατική, ούτε καν το ίδιο το κράτος δεν έχει δικαίωμα να δει τα αρχεία της διότι έχει μικρό… ποσοστό.

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού, διάβασα για την περίπτωση της παρακολούθησης που κατήγγειλε ο ερευνητής του Reuters Στίβεν Γκρέι στο κέντρο της Αθήνας: τον έπιασε και παραδέχθηκε ότι ήταν αστυνομικός που το έκανε για… 100 ευρώ.

Διαβάσατε πουθενά για το περιστατικό; Το ακούσατε στις ειδήσεις; Όχι βέβαια… Ασχολούνται με την τρόικα, πρώτο θέμα είναι πια η Λαγκάρντ και ο Μοσκοβισί. Ούτε καν μια αυτοκτονία, από τις δεκάδες τον τελευταίο καιρό.

Τρέμη, Χούκλη, Στάη και Κοσιώνη φορούν το γλυκό τους χαμόγελο (μεταξύ μας… Σία δαγκωτό!) και αρχίζουν: «Κρίσιμη συνάντηση σήμερα στη Ρώμη… μπλα μπλα μπλα». Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.

Το περιστατικό παρακολούθησης του Γκρέι «θάφτηκε» από τα ελληνικά Μέσα. Το έγραψαν μόνο ορισμένα blogs, εμφανώς και προφανώς επί πληρωμή αφού αλλοίωσαν τα γεγονότα και παρουσίασαν τον Γκρέι ως… κατάσκοπο και εχθρό του ελληνικού έθνους.

Όπως ορθώς αναρωτιέται και ο Κώστας, ποιος να το αναφέρει; Αφού όλοι παίρνουν διαφημιστική χορηγία από την Τράπεζα Πειραιώς…

Επιπροσθέτως, η περίφημη υπόθεση των οικονομικών εισαγγελέων Πεπόνη και Μουζακίτη, οι οποίοι προχώρησαν σε ανοιχτές καταγγελίες για προσπάθεια παρέμβασης στο έργο τους και δήλωσαν παραίτηση το φθινόπωρο, την οποία ανακάλεσαν μετά από λίγο, μεταφέρθηκε στα ελληνικά Μέσα ως ΠΑΣΟΚική παρέμβαση των Παπανδρέου εναντίον τους!

Ναι, του Γιώργου Παπανδρέου που δεν μπόρεσε να κάνει μια παρέμβαση για να λειτουργήσει σωστά η κυβέρνησή του, και θα έκανε στους εισαγγελείς. Γέλασε ο κάθε πικραμένος.

Παρένθεση: όντως τον ΓΑΠ πρέπει να τον κρεμάσουμε στη Βουλή που οδήγησε στο ΔΝΤ μια χώρα με χρέος 320 δισ. ευρώ. Και δεν περίμενε τους χιλιάδες Κινέζους και Ρώσους επιχειρηματίες που θα μας δάνειζαν τζάμπα (επειδή, ως γνωστόν, όλοι είναι μαλάκες πλην των Ελλήνων).

Θυμίζω το πώς μεταφέρθηκε στα ελληνικά Μέσα, την ημέρα που έπεσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με το περίφημο στόρι του δημοψηφίσματος: πριν καν προσγειωθεί το αεροπλάνο ο ΓΑΠ είχε τελειώσει και τα κανάλια ετοίμαζαν ήδη τα δελτία, χωρίς να έχουν το ρεπορτάζ.

Κλείνει η παρένθεση. Φυσικά, κανένα κανάλι και κανένα site ή (τα, κατά τα άλλα, ανεξάρτητα) blogs δεν αναδημοσίευσε την έρευνα του Reuters στις 3 Απριλίου με θέμα την Τράπεζα Πειραιώς, στο επίκεντρο της οποίας είναι ο πρόεδρος της Μιχάλης Σάλλας. Το Διεθνές Πρακτορείο εμφάνιση την οικογένεια Σάλλα να χρησιμοποιεί την τράπεζα για πλουτισμό. Όλα όμως τα Μέσα έγραψαν για την αγωγή της καλής τράπεζας ενάντια του κακού πρακτορείου.

Πραγματική και ανεξάρτητη δημοσιογραφία, όχι αστεία…

Κανένα Μέσο δεν έχει αναφέρει ποτέ τίποτε για τις παρακολουθήσεις, ακόμη και πρωθυπουργών: θυμάστε το περιστατικό με τη Vodafone που παρουσίαζαν Βουλγαράκης – Ρουσόπουλος; Θάφτηκε.

Την αυτοκτονία υψηλόβαθμου στελέχους της εταιρείας; Θάφτηκε.

Το Βατοπέδι και τα πάρε δώσε με τη Marfin; Θάφτηκε.

Τη Siemens; Θάφτηκε.

Το σκάνδαλο του ποδοσφαίρου και τα λόγια μεγαλοπαραγόντων; Θάφτηκε.

Και η λίστα είναι ατελείωτη…

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ο δημοσιογράφος αποκαλύπτει (χωρίς να παραθέτει ονόματα αλλά τα αρχικά τους) ονόματα που δρουν ως… παράΕΥΠ: μια υπηρεσία μέσα στην υπηρεσία. Είδατε καμιά εισαγγελική παρέμβαση; Όχι βέβαια… Περίοδος διακοπών, γαρ…

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης: «Όταν το 1963 δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης από το παρακράτος, λέγεται πως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήγε στον φίλο του Αλέξανδρο Νάτσινα, διοικητή της ΚΥΠ, και εκνευρισμένος του είπε: “μα ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;”. Υπάρχει άνθρωπος που θα διακινδύνευε σήμερα μια τέτοια ερώτηση; Μα φυσικά οι τράπεζες».

Οποιος διαφωνεί, να σηκώσει το χέρι του.

---------------------------------------------------------------------
Πηγή: http://www.koutipandoras.gr (Νίκος Μποζιονέλος)

"Απ’ την απαίτηση στην επαιτεία..." (ή πως το Συρτάκι του Βόλου θα «ενισχύσει το ηθικό» του έθνους που δυσπραγεί) του Στάθη

Εισαγωγικό σημείωμα: Στις 18/8/2012 ανάρτησα το άρθρο Το καραγκιοζιλίκι με το συρτάκι του Βόλου για να καταγράψω έτσι απλά την (σίγουρα μειοψηφική) άποψή μου, για αυτό το ρεζιλίκι που θα γίνονταν στην πόλη μου. Ποτέ δεν περίμενα, αυτή μου η ενέργεια, να έχει μια τέτοια απήχηση (αρνητική ή θετική δεν έχει σημασία): μέχρι στιγμής διαβάστηκε πάνω από 2300 φορές, συζητήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ.
Την σκυτάλη πήρε (στον "Ταχυδρόμο" της προπερασμένης Κυριακής) ο αειθαλής αρθρογράφος Γιάννης Μαντίδης, με ένα εξαιρετικό σημείωμά του. 
Δεν ήθελα να επανέλθω ξανά στο θέμα -υπάρχουν μύρια άλλα θέματα που μας κατατρέχουν αυτή την στιγμή- μα σήμερα, ο αγαπημένος μου Στάθης στον eniko.gr, με αφορμή αυτό το θέμα, έγραψε το παρακάτω εξαιρετικό σημείωμα και φυσικά δεν μπορούσα να το παραβλέψω. Απολαύστε το...
Απ. Μωραϊτόπουλος

* * *

Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν και 5.614 εξ ημών το γλεντάνε κιόλας χορεύοντας ομού κι όλοι μαζί συρτάκι για να μπουν στα ρεκόρ Γκίνες και ταυτοχρόνως
να «ενισχύσουν το ηθικό» του έθνους που δυσπραγεί, να «δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας» κι άλλα τέτοια πιασάρικα παρόμοια, απότοκα
ενός τηλεορασάκικου τρόπου σκέψης που θα άφηνε ακόμα και τον τζίτζικα (του παραμυθιού με τον μέρμηγκα) άφωνο.
Τι να πω; μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι (πλην όμως όχι! άλλη δουλειά δεν έχει ο Κύριος παρά να μηχανεύεται τον χαμό του ρωμαίικου) - μωραίνει όμως ον βούλεται απολέσαι η πολλή τηλεόραση, ο ρηχός δημόσιος λόγος, η αβάσταχτη ελαφρότης του μελό που μας δέρνει - συχνά πιο ελαφρόμυαλου κι απ’ τα τούρκικα σίριαλ που μας έχουν καρφώσει στον εγκέφαλο.
Ζεϊμπέκικα αλά Γιωργάκη μπροστά στον Τζεμ, τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια και τις πίστες, όπου πρωτοπόρησε η εθνική μας γκλαμουριά του λάιφ στάιλ και της λαμογιάς,
μόνον οικεία κακά μάς θυμίζουν πλέον, απ’ αυτά που μας έφεραν έως εδώ.
Κακέκτυπα αυτών των συμπεριφορών, όπως ο χορός των 5.614 αθλοφόρων των Γκίνες, όχι μόνον δεν εξορκίζουν την κρίση (πώς θα μπορούσαν;) αλλά βυθίζουν σε βαθειά μελαγχολία τις σκιές εκείνων που χόρεψαν άλλους χορούς, στο Ζάλογγο, το Αρκάδι, το Κούγκι - όμως τι λέω; τι ανίερες συγκρίσεις κάνω;
Ζούμε σε μια χώρα που πλέον καταδιώκονται οι νεφροπαθείς, οι ανάπηροι, οι καρκινοπαθείς, οι χρονίως πάσχοντες
κι εμείς καθόμαστε παράλυτοι στ’ αυγά μας κι ακούμε τα μέτρα να φέρνουν το ένα το άλλο.
Διότι αυτή η τακτική των αλλεπάλληλων σοκ στο ίδιο κόλπο είναι: εξαγγέλλονται, φέρ’ ειπείν, μέτρα 11,6 δισ., σε παίρνει η σφαίρα ξώφαλτσα ή ανάμεσα στα μάτια (το ίδιο είναι), αγανακτείς, βρίζεις, λέγε-λέγε τα παπαγαλάκια εμπεδώνεις τα μέτρα που σε σκότωσαν, τα μηρυκάζεις, τα χωνεύεις -εν τέλει τα αποδέχεσαι- και τότε: τσουπ
νέα μέτρα! Χειρότερα! Περισσότερα! Πανικός! Ωρύεσαι! Αλλά σε έχουν ήδη βάλει στο χέρι, σε έχουν ήδη εκπαιδεύσει να ετοιμάζεσαι για το χειρότερο! κι όταν
το χειρότερο έρχεται, εσύ ήδη άλλο ακόμα χειρότερο περιμένοντας το καταπίνεις - και πάει λέγοντας το κακό.

Τα «τελευταία» κάθε φορά μέτρα έχουν διαρκώς ουρά, έχουν διαρκώς συνέχεια. «Νέα μείωση μισθού» σου λένε, δεν βγαίνουν τα 11,6 δισ., χρειαζόμαστε 13,5 δισ. που είναι 18,2 δισ. - χραπ
σου κόβουν και το πενθήμερο!
Σου κόβουν ό,τι απέμεινε απ’ τον 13ο και τον 14ο μισθό (σήμερα απ’ τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, αύριο από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα) και εσύ το καταπίνεις κι αυτό διότι κάτι άλλο ακόμα χειρότερο περιμένεις. Κι ύστερα σου φταίει ο διπλανός σου, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν γίνεται ΠΑΣΟΚ, σου φταίνε όλοι, άρα
ουδείς.
Κι αυτοί που όντως φταίνε συνεχίζουν το «Σοκ και Δέος», την «Καταιγίδα της Ερήμου» με τον πανικό, τους «λαγούς», τις διαρροές, τα παπαγαλάκια, τρελαίνεσαι, μπερδεύεσαι, τα παρατάς κι αφήνεις μόνον την απελπισία σου να ελπίζει...
Σε τι όμως μπορεί να ελπίζει η απελπισία; σε σχολεία που έχουν φέτος βιβλία, αλλά δεν έχουν πετρέλαιο;...
Είναι το αποκατασταθέν αυτονόητο (να έχουν δηλαδή βιβλία τα σχολεία) ικανή συνθήκη για να πραγματώνεται το αδιανόητο, να μην έχουν δηλαδή πετρέλαιο, απρόσκοπτη διδασκαλία, όλο και πιο πλούσιους πόρους;

Δεν πάμε μόνον στραβά σαν τον κάβουρα, αλλά και προς τα πίσω σαν τους ηττημένους στρατούς - ίσως όμως πάλι, μπορεί και να κάνω λάθος. Ισως ένα συρτάκι (στα κάρβουνα) να είναι κάτι που θα μπορούσε να με εγκαρδιώσει, αν και οι αναστενάρηδες σ’ αυτήν τη χώρα είναι πολύ λιγότεροι από 5.614!
Αρα, στερούμεθα εμπροσθοφυλακής...

------------------------
Πηγή: enikos.gr