Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Ο τελευταίος επιζών Του Παναγιώτη Πασπαλιάρη

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11, 2012

Share

& Comment

Παναγιώτης Πασπαλιάρης
Τι κοινό έχουν ο Άκης Τσοχατζόπουλος, η Όλγα Τρέμη, ο αποτυχών πυροσβέστης της Χίου, η παπαδιά της επικαιρότητας, ο δικαστής που καταγγέλλει ως αντισυνταγματική την περικοπή μόνο του δικού του μισθού, ο γιατρός που κλείνει τα νοσοκομεία γιατί του κόβουν επίσης το μισθό, ο χρυσαυγίτης με το μηχανάκι και τη μαύρη σημαία, με το γείτονα ίσως και με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Για να βοηθήσω λίγο ο Τσοχατζόπουλος, λέγεται από τις διωκτικές αρχές, έκλεβε του Έλληνες, η Τρέμη διαφήμιζε οπλικά συστήματα, ο παρολίγον πυροσβέστης έκαψε τη Χίο, η παπαδιά σκότωσε τον άντρα της, οι δικαστές ενέχονται πρώτοι αυτοί για τα χάλια της δικαιοσύνης, οι γιατροί επίσης, για τα χάλια της υγείας και τη σπατάλη και τα φακελάκια, οι χρυσαυγίτες γιατί παροτρύνουν, ίσως και εκτελούν, επιθέσεις και δολοφονίες εναντίον αθώων ανθρώπων, ο γείτονας ίσως και εμείς γιατί πιστεύουμε ότι άλλοι είναι υπεύθυνοι, άλλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους, να μαζεύουν σκουπίδια, να φροντίζουν το περιβάλλον.

Να το πάρει το ποτάμι. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών είναι η έλλειψη συνείδησης. Για την ακρίβεια το κομμάτι εκείνο της συνείδησης το οποίο υπερβαίνει το εγώ και το εντάσσει σε ένα περιβάλλον. Ζω γιατί ο αέρας, το νερό, η τροφή, είναι καθαρά και μου επιτρέπουν να ζω. Ζω γιατί ζω ανάμεσα σε ανθρώπους κι όχι μόνος σε μια έρημο. Ζω γιατί επιτρέπω σε όλα τα παραπάνω να συζούν με εμένα ειρηνικά σε μια σχέση αλληλεγγύης, γιατί όχι αγάπης.

Αντιθέτως, δε ζω, αλλά απλώς «απογράφομαι», όταν θεωρώ δεδομένα τα μέσα επιβίωσης και ατελείωτα, όταν δε μου χρειάζεται κανείς για να επιβιώσω, όταν μια ακατάληπτη μανία, η μανία της εξουσίας ή του πλουτισμού ή της ακατάσχετης σεξουαλικής απόλαυσης ή της εξολόθρευσης των εχθρών ή απλώς του διορισμού στο δημόσιο και της πάχυνσης των ιστών μου, με έχουν καταλάβει. Όχι, το ότι τρώω πολύ, το ότι αλλάζω συντρόφους σαν τα πουκάμισα, το ότι κονομάω τρελά, το ότι εξουσιάζω τον κοσμάκη δε με κάνουν άνθρωπο με συνείδηση. Με κάνουν ένα νεκροζώντανο βιολογικό ον χωρίς συνείδηση. Κάτι σαν ζόμπι.

Οι Έλληνες (και όχι μόνο) μετατραπήκαμε σε ζόμπι. Γυαλίζουν τα μάτια μας, βγαίνουμε από τους πανάκριβους τάφους μας, αυτούς με την tv και το a/c, και περπατάμε σα μπουλούκια προς το στόχο μας. Αν βρούμε κάτι ζωντανό στο διάβα μας το σκοτώνουμε κι αυτό. Ιδιαίτερα τα νέα παιδιά που βγαίνουν από την εφηβεία. Και τους ανθρώπους που ονειροπερπατούν ακόμα.

Στο βιβλίο του Richard Matheson “I am legend” (δεν αναφέρομαι στην κακή μεταφορά του στην οθόνη), ένας ιός έχει μετατρέψει όλους τους ανθρώπους σε βρικόλακες. Όλους εκτός από έναν. Καλείσαι ως αναγνώστης να βιώσεις τον τρόμο του τελευταίου αυτού επιζώντα, που αντιμετωπίζει τις επιθέσεις τους με στόχο να τον κάνουν όμοιό τους με ένα δάγκωμα. Μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις στο τέλος του βιβλίου ότι πολύ μεγαλύτερος ήταν ο τρόμος ο δικός τους, μήπως μολυνθούν τα ίδια από τον τελευταίο επιζώντα. Μήπως μολυνθούν από τη ζωή.

Καλούμαστε, αν έχουμε λίγη ζωή μέσα μας, αυτή που έρχεται με την πλήρη συνείδηση του εαυτού μας και του περιβάλλοντος που ζει, να μολύνουμε τους γύρω μας με αυτή.

-------------------------------------------

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.