Αιχμάλωτη Κοινωνία Β’ Μέρος Του Χρήστου Γιαννίμπα

Ενοχοποίηση της κοινωνίας
 

Ο Καπελέρης έγινε τηλεοπτικός «αστέρας» γιατί μέρα παρά μέρα έβαζε τηλεοπτικό «χέρι» σε γιατρούς καλλιτέχνες κλπ. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει περάσει μέρα που να μην ακούσουμε για στραβούς που βλέπουν, για μαϊμού ανάπηρους, για μαϊμού συντάξεις, για καταθέσεις εκατομμυρίων με εισοδήματα της πλάκας κλπ. Αναρωτιέμαι. Όλα αυτά τώρα τα έμαθαν; Δεν τα ήξεραν; Μήπως ήρθαν από άλλο πλανήτη και τους έπνιξε η μπόχα; Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν 5 ή 10 χρόνια; Οι ίδιοι δεν ήταν και πριν 5, 10 και 20 χρόνια; Μήπως ήμουν εγώ που σας υποσχέθηκα «μηδενική ανοχή στη διαφθορά»; [1] Γιατί τέτοιος τηλεοπτικός βομβαρδισμός τώρα;Η απάντηση είναι απελπιστικά απλή. Τώρα πρέπει να περάσουν μέτρα που κανονικά θα ξεσήκωναν και τις πέτρες. Ως εκ τούτου ένα μέρος από την κοινωνία της συνενοχής που οι ίδιοι (ελίτ και πολιτικοί) δημιούργησαν πρέπει να αναδειχτεί. Να έρθει στο προσκήνιο. Ο λόγος προφανής. Η ενοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας (πχ «όλοι μαζί τα φάγαμε»). Διάβαζα σε σχόλιο συμπολίτη μας (3/9/12): «Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας εμείς θα το σκοτώσουμε» [2]. Σε αυτήν ακριβώς την ενοχή («Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας») αναφέρομαι. Θα έχετε βέβαια παρατηρήσει ότι απ’ όλες τις σχετικές ειδήσεις απουσιάζουν παρασιτική ελίτ και πολιτικοί. Δηλαδή όλοι αυτοί που δημιούργησαν την κοινωνία της συνενοχής. Αυτοί που την στήριξαν και την στηρίζουν με την ατιμωρησία. Λέτε όλοι αυτοί να έχουν «αξιολόγηση» ΑΑΑ (Άφθαρτοι, Άσπιλοι, Αμόλυντοι); Κοντολογίς η επιχείρηση αποβλέπει στο να δηλητηριάσουν το σύνολο του δημόσιου βίου, να αφοπλίσουν και να ταπεινώσουν την κοινωνία. Η επιχείρηση αυτή ταυτόχρονα συσκοτίζει και την ουσία.

Ο κάθε ένας ξεχωριστά υπάλληλος, επιχειρηματίας κλπ, μπορεί να έχει μια ηθική στάση και συμπεριφορά στη ζωή που να είναι υποδειγματική. Βεβαίως μπορεί και να μην έχει. Η διαφθορά δεν προσωποποιείται. Το πρόβλημά μας δηλαδή δεν είναι πέντε, δέκα ή πενήντα χιλιάδες κακοί. Μακάρι να ήταν αυτοί το πρόβλημα. Δείχνουν λοιπόν το θερμόμετρο και τάχα έκπληκτοι μας λένε: 39 ο πυρετός, 38,5 αύριο, 40 μεθαύριο κλπ. Δείχνουν το σύμπτωμα και κουβέντα για την αρρώστια. Κοντολογίς το πρόβλημα δεν είναι οι κακοί αλλά το κακό με το οποίο έχουν μολύνει την ελληνική κοινωνία και πίσω από το οποίο είναι οχυρωμένοι παρασιτική ελίτ και πολιτικοί.

Την ίδια στιγμή που οι τηλεοπτικοί κανονιοβολισμοί διαφθοράς δίνουν και παίρνουν αποκρύπτεται πως η διαφθορά είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει αιμοδότη τις απαρχαιωμένες κρατικές δομές, το απολιθωμένο πολιτικό μας σύστημα και το σπουδαιότερο την παρασιτική οικονομική ελίτ τραπεζιτών και επιχειρηματιών. «Ξεχνούν» πως τα κόμματά τους είναι αυτά που παρεμβαίνουν σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής; Αυτά είναι που συνδέονται με το κράτος σε ένα σφιχταγκάλιασμα μ’ αυτό και έχουν το αποκλειστικό μονοπώλιο της διαμεσολάβησης του κράτους με την κοινωνία. «Ξεχνούν» πως η παρασιτική ελίτ απομυζά τους κρατικούς πόρους, την κρατική περιουσία και τους κόπους των Ελλήνων. Ακόμα και σήμερα τρώνε το αγλέορα. Απόδειξη. Το ΑΕΠ μειώθηκε 17%. Μισθοί και συντάξεις (που είναι το 95% του ΑΕΠ) μειώθηκαν 40%. Η διαφορά τι έγινε; Σε ποιες τσέπες πήγε; Στην περίπτωσή τους ισχύει μια «παροιμία» που μου είχε πει πριν αρκετά χρόνια ένας λατινοαμερικάνος ποδοσφαιριστής. «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley» (Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι).

Βία και Φόβος

Τα τελευταία δύο (τουλάχιστον) χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλά που επηρέασαν το σύνολο των Ελλήνων. Κάποιους λιγότερο, κάποιους περισσότερο και πάρα πολλούς με δραματικό τρόπο. Στην ελληνική κοινωνία ασκείται μια πρωτοφανής βία. Γιατί η φτώχεια και η ανεργία είναι βία και μάλιστα εξελιγμένη μορφή βίας αλλά και αποτελεσματική. Ταυτόχρονα ο φόβος για το σήμερα και το αύριο είναι διάχυτος. Οι προπαγανδιστές του φόβου φροντίζουν να φωλιάσει σε όλους. Το γενικό πλαίσιο είναι η ανάδειξη του χειρότερου. Ο εργαζόμενος με τον πετσοκομμένο μισθό είναι καλύτερα από τον άνεργο που παίρνει επίδομα ανεργίας. Αυτός πάλι είναι καλύτερα από το άνεργο που δεν παίρνει επίδομα (μακροχρόνια άνεργοι, νέοι που αναζητούν την πρώτη τους εργασία κλπ). Κι αυτός όμως είναι καλύτερα από τον άστεγο και πάει λέγοντας.

Την ίδια στιγμή ο φόβος του νομίσματος καλλιεργείται για όλους. Με την απειλή της δραχμής περνάνε μέτρα και διαλύουν την κοινωνία. Το νόμισμα γίνεται το πρωτεύον και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα, τριτεύοντα και τελικά παρακολουθήματα του νομίσματος. Αν τώρα αυτό δεν είναι φετιχισμός τότε τι είναι; Κι αν τα προηγούμενα έχουν βάση, ο φόβος για το νόμισμα είναι μια τεράστια μπαρούφα όσο τουλάχιστον θα υπάρχει το ευρώ. Για λόγους οικονομικούς, γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς που η ανάλυσή τους ξεφεύγει απ’ αυτό το άρθρο. Σημειώνω μόνο πως κι αν ακόμα υπάρχει μία πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή αυτή ενισχύεται από τις ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές. Θα μου επιτρέψετε όμως μια παρένθεση αφού θυμίσω πως δεν υπάρχει καμία διαδικασία αποπομπής μια χώρας από την ΕΕ.

Η ΕΕ δεν χτίστηκε σε ένα βράδυ. Τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξαν συνθήκες επί συνθηκών. Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων. Για μια εικοσαετία «παρέλασαν»αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και λοιποί που διαμόρφωσαν την σημερινή ΕΕ. Αναρωτιέμαι λοιπόν. Όλοι αυτοί πως και δεν πρόβλεψαν την πιθανότητα αποπομπής μιας χώρας για τους x, y λόγους; Πχ. για την Ελλάδα που «είναι μπήξε, δήξε και όλο το κακό συναπάντημα».

Λέτε να πίστεψαν πως με το ευρώ «εισερχόμαστε σε μια περίοδο διαρκούς προόδου και ανάπτυξης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας»; Άρα ο Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ήταν κουτός όταν έλεγε: «Κάθε φορά που ακούτε να λένε» τα παραπάνω «πουλήστε τα όλα και κρυφτείτε κάτω από το τραπέζι».

Λέτε να ήταν μια αβλεψία, ένα λάθος που όλοι μαζί έκαναν;

Λέτε να πίστεψαν πως με το «μαγικό» ευρώ καμία χώρα της ΕΕ δεν θα είχε ελλείμματα ή μικρότερη ανταγωνιστικότητα (σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ).Δηλαδή όλες οι χώρες θα ήταν πλεονασματικές. Έναντι ποιων άραγε; Μήπως σε σχέση με τους Φόυφουτους της Φουφουτίας; Υποθέστε οτιδήποτε άλλο θέλετε.

Οι ηγέτες που «παρέλασαν» και τα πολυάριθμα (και χρυσοπληρωμένα από τους λαούς) επιτελεία τους δεν ήταν και δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δεν προβλέπεται στις συνθήκες αποπομπή γιατί δεν ήθελαν και δεν θέλουν να υπάρχει αποπομπή. Τόσο απλό είναι. Η νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ και το παρασιτικό κεφάλαιο που διαφεντεύει σ’ αυτήν, ενδιαφέρεται για τον όποιο πλούτο έχει η κάθε χώρα, πρωτίστως όμως ενδιαφέρεται για τον «ζωντανό πλούτο» της. Δηλαδή τους κατοίκους της και πως θα επιβάλλουν εξελιγμένες μορφές φεουδαρχικών σχέσεων. Θα παραλλήλιζα τη σχέση αυτή με την φεουδαρχική εξάρτηση ενός δανειολήπτη από μια τράπεζα. Η τράπεζα ναι μεν βάζει υποθήκη το ακίνητο (ρίχνει και μια ματιά στον «ισολογισμό» του δανειολήπτη), πρωτίστως όμως την ενδιαφέρει ο ίδιος ο δανειολήπτης και αυτόν δένει χειροπόδαρα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Κι αν ακόμα πεθάνει τα βάρη μεταφέρονται στα παιδιά του (κληρονόμους του). Ανάλογηφεουδαρχική εξάρτηση έχουν οι χώρες και οι κάτοικοί τους από τη νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ στην οποία έχουν παραχωρηθεί σχεδόν τα πάντα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν πως αποφασίζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί τους στη Βουλή (ή έστω στο ευρωκοινοβούλιο). Ίσως πάλι να πιστεύουν πως η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή συμβαίνουν σε κάποια άλλη μακρινή χώρα, ή είναι αριστερές ιδεοληψίες ή τέλος πάντων δεν τους αφορούν. Κοντολογίς το ζήτημα σήμερα δεν είναι το ευρώ ή δραχμή. Τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται. Το ζήτημα είναι ποια ΕΕ; Οι λαοί θα έχουν λόγο ή θα ψηφίζουμε για χαβαλέ αφού οι αποφάσεις που μας αφορούν θα παίρνονται στα κλειστά κονκλάβια της τραπεζοκρατίας και θα μας έρχονται πακεταρισμένες; (Και κάμποσα άλλα τέτοια «χαζά»).

Αποπροσανατολισμός Διαστρέβλωση Κατασυκοφάντηση.

Είναι η αιχμή του δόρατος της παρασιτικής ελίτ και των πολιτικών. Τη δουλειά έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ΜΜΕ που ελέγχονται απ’ αυτήν. Μέσω αυτών προωθεί όχι μόνο τους εκλεκτούς της αλλά διαμορφώνει απόψεις και συνειδήσεις. Για παράδειγμα ένα γεγονός που πήρε διαστάσεις ενώ είναι της πλάκας.

Π. Ρουμελιώτης (στους New York Times): «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα.» Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή αφού το θέμα όχι μόνο πήρε μεγάλες διαστάσεις, αλλά απασχολεί και τη δικαιοσύνη. (Ασχολούνται οι οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης). Στις 22/8 κατάθεσε ο Π. Ρουμελιώτης, στις 3/9 η Λ. Κατσέλη, στις 4/9 ο Γ. Αρσένης και η Β. Παπανδρέου και ίσως κληθεί και ο Γ. Παπανδρέου. Εννοείται στα ΜΜΕ το θέμα «πουλάει». Επειδή όμως εγώ είμαι αφελής (ή και βλάξ) δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα.

Σκέφτομαι δύο «σενάρια».

Πρώτο. Το ΔΝΤ είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση που όταν μια χώρα έχει πρόβλημα δανεισμού, σπεύδει μετά από αίτημα της χώρας να την βοηθήσει. Μιας και οι αγορές δεν τη δανείζουν (ή τη δανείζουν με ληστρικά επιτόκια) της δίνει το ΔΝΤ δάνεια με χαμηλά επιτόκια (πχ 3,5%). Ταυτόχρονα το ΔΝΤ που έχει ικανό επιστημονικό δυναμικό, στέλνει μια ομάδα (3 ή 4 ατόμων) στη αιτούσα χώρα. Αυτοί πάλι κάνουν μια δική τους (αυθεντική) επιστημονική έρευνα (εργασία) παίρνοντας υπόψη ΟΛΑ τα δεδομένα της χώρας. Εννοείται βέβαια πως οι θέσεις του ΔΝΤ είναι de facto σωστές. Αφού δηλαδή το είπε το ΔΝΤ είναι εξ ορισμού μια επιστημονικά σωστή ανάλυση. Ως εκ τούτου η ηγεσία της χώρας την αποδέχεται και σώζει την χώρα. Οι κάτοικοί της καθιερώνουν ημέρα (που είναι αργία)εορτασμού του ΔΝΤ. Σε κάποιες κάνουν και παρελάσεις ενώ σε κάποιες άλλες έχει καθιερωθεί Άγιος Δουνουτού. Εντάξει, υπάρχει και μία χώρα (ίσως δύο) που οι οικονομικές προβλέψεις του ΔΝΤ επιβεβαίωσαν το «μαλάκα» τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ που έλεγε πως: «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής». Όμως είναι η εξαίρεση του κανόνα αφού όλες οι χώρες ευγνωμονούν το ΔΝΤ για τις φιλανθρωπικές του υπηρεσίες. Κατ’ αποκλειστικότητα μάλιστα σας πληροφορώ πως έχει προταθεί ο/η Διευθυντής του να είναι ισόβια Πρέσβης Καλής Θέλησης της UNESCO.

Δεύτερο. Κάποιοι ηλίθιοι, άσχετοι και κατά βάση απάτριδες και ριψάσπιδες, διαδίδουν πως το ΔΝΤ ναι μεν δίνει δάνεια με χαμηλά επιτόκια αλλά ο σκοπός του είναι αποκλειστικά η διασφάλιση των δανειστών της χώρας. Να πάρουν αυτοί (οι δανειστές) τα νόμιμα και παράνομα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα δάνειά τους. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα του ΔΝΤ περιελάμβανε παντού εκποίηση δημόσιας περιουσίας με ιδιωτικοποιήσεις [3] κερδοφόρων κοινωφελών και μη επιχειρήσεων, εκτάσεων γης, αδειών εκμετάλλευσης υπηρεσιών, δικαιωμάτων σε ορυκτό πλούτο και σε νερά κλπ.

Ας ξανά διαβάσουμε τη δήλωση Ρουμελιώτη. «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί…». Δηλαδή υπήρχε περίπτωση το πρόγραμμα να μπορούσε να εφαρμοστεί και εν ολίγοις ισχύει το πρώτο «σενάριο». Δεν θα αναφερθώ στα ΜΜΕ και το ντόρο που ξεσήκωσαν (δεν περίμενα κάτι άλλο). Απευθύνομαι όμως στους οικονομικούς εισαγγελείς. Κύριοι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Σοβαρά τώρα τρώτε το χρόνο σας ασχολούμενοι με όσα αυτονόητα σε όλο τον πλανήτη είπε ο Ρουμελιώτης; Άλλα σοβαρά πράγματα δεν έχετε να ασχοληθείτε; Ασχολείστε με το ανέκδοτο περί ΔΝΤ κι αν ήξερε ή δεν ήξερε η τότε πολιτική ηγεσία ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει; Εκτός αν τους θεωρείτε βλάκες οπότε και πάλι απαλλάσσονται λόγω βλακείας.

Μονόδρομος.

Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, σχέδιο ή δρόμος. Περιττό να θυμίσω πόσες φορές μόνο τα τελευταία δύο χρόνια ακούσαμε πως αυτά που κάνουν είναι μονόδρομος. Τύφλα να ‘χει η ηγεσία του ΚΚΕ που ως γνωστό εξ αποκαλύψεως γνωρίζει τις νομοτέλειες. Το ίδιο και ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά (με «ολίγη» από Κουβέλη). Ξέρουν το δρόμο που μάλιστα είναι μονόδρομος. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να διδαχθούν από την κοινωνία που διαλύεται ή έστω να συνομιλήσουν μ’ αυτήν. Το αντίθετο μάλιστα. Τους έχει ανατεθεί ο ρόλος να καθοδηγήσουν την κοινωνία στο μονόδρομο αυτό. Κάτι δηλαδή σαν τον Μωυσή. Βέβαια δεν υπάρχει η φλεγόμενη βάτος και η εντολή δεν είναι «Βγάλε το λαό μου, τους γιους του Ισραήλ, από την Αίγυπτο» αλλά η παρεμφερής «καθοδήγησε το λαό στην έξοδο από την κρίση». Βέβαια δεν υπάρχει Θεός αλλά Τρόικα (όμως κι αυτοί «θεοί» είναι). Τώρα αν οι εντολές που τους δόθηκαν είναι δέκα ή άλλος αριθμός. Αν τους δόθηκαν σε πέτρινες πλάκες, σε CD ή DVD. Στο όρος Αιγάλεω ή στις Βρυξέλες, είναι λεπτομέρειες. Αν πάλι η κοινωνία δεν δέχεται να καθοδηγηθεί (και προφανώς δεν δέχεται και τους το έδειξε και στις εκλογές), της περιγράφουν τη μοίρα της που είναι η εξαθλίωσή της. Δηλαδή Δραχμή, άδεια ράφια κλπ. Ένα είδος τιμωρίας για την παραβίαση των νομοτελειών της τρόικας.

Πρώτο μνημόνιο, ενδιάμεση συμφωνία, δεύτερο μνημόνιο, PSI, PSI plus κλπ. Μα δεν είναι προφανές πως κάθε μονόδρομος αυτοαναιρείται από τον επόμενο που κι αυτός ήταν μονόδρομος, και τον επόμενο, και το μεθεπόμενο κλπ. Και κάθε φορά πανηγύρια και γιορτές που σωθήκαμε. Γι’ αυτό κι οι κολοτούμπες. Πανηγύρι χωρίς κολοτούμπες γίνεται; Δεν γίνεται.

Συμπεράσματα.

Επαναφέρω το αρχικό ερώτημα. «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;». Νομίζω πως οι προαναφερθείσες προσεγγίσεις απαντούν με αρκετή σαφήνεια στο ερώτημα αυτό.

Η παρασιτική ελίτ και οι πολιτικοί εκφραστές τους όπως ανέλυσα έχουν πολλά όπλα στη φαρέτρα που ειδικά στην παρούσα φάση τα χρησιμοποιούν ταυτόχρονα. Με την κοινωνία της συνενοχής που δημιούργησαν επιχειρούν την ενοχοποίηση της κοινωνία και τον αφοπλισμό της. Με την συνεχιζόμενη ατιμωρησία στηρίζουν τις επιλογές τους και ουσιαστικά προτρέπουν στην διαφθορά.

Ο αποπροσανατολισμός και η κατασυκοφάντηση διαφορετικών πολιτικών επιλογών, η απόκρυψη και διαστρέβλωση θέσεων είναι στη ημερήσια διάταξη. Όλα αυτά χρησιμοποιούνται όχι μόνο έναντι των άλλων πολιτικών επιλογών αλλά και για ομάδες, τάξεις και φορείς της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα καλλιεργείται μια απίστευτη ανθρωποφαγία.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε την απίστευτη βία και το γενικευμένο φόβο που καλλιεργείται, τότε νομίζω το ερώτημα έχει απαντηθεί επαρκώς.

Μένει όμως κάτι ακόμα. Κι αυτό το έχει θέσει προ πολλού και με άριστο τρόπο ο ποιητής οπότε περιττεύει οτιδήποτε άλλο.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
Χάιντε Σύμβολον αιώνιον!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
Θα ‘ρτη ανάποδα ο ντουνιάς
Κώστας Βάρναλης (Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου)

Προς ποια κατεύθυνση

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και με την εξαθλίωση να απλώνεται σαν πανούκλα, το κυριότερο πλέον ερώτημα δεν είναι αν θα «γίνει κάτι» αλλά προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτό το «κάτι» που γεννοβολά η κοινωνία. Οι πολλοί καλούνται να αντιληφθούν πως ήδη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» (Ποίημα του Γιώργου Σκούρτη). Και όχι μόνο οι εξ Εσπερίας και ο νοών νοείτω. Όσο συνεχίζεται το αυτομαστίγωμα. Όσο ο φόβος απλώνεται. Όσο καταπίνεται αμάσητη η διαστρέβλωση και η κατασυκοφάντηση και επιπλέον αναπαράγεται. Τόσο ποιο δύσκολη θα γίνεται η κατάσταση. Η κοινωνία σπαταλά πόρους και δυνάμεις και το σπουδαιότερο χάνει χρόνο. Και βέβαια τίποτε από αυτά δεν μας περισσεύει. Καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως στην πολιτική τα θέματα (αυτά καθ’ αυτά) δεν είναι ούτε προοδευτικά ούτε αντιδραστικά ούτε έχουν χρώμα. Προοδευτικό ή αντιδραστικό είναι το περιεχόμενο, οι προτεινόμενες λύσεις αλλά και η ιεράρχηση των θεμάτων.

Οι διεργασίες στην κοινωνία έχουν ήδη ξεκινήσει. Στις διεργασίες αυτές απαιτείται η συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού αξιωματούχων πολιτών. Μόνο τότε οι απαιτούμενες αλλαγές θα γίνουν με «λαϊκή νομιμοποίηση». Ειδάλλως θα γίνουν σε αντίθετη κατεύθυνση με κρίσεις, ρήξεις και καταρρεύσεις και συνακόλουθα μεγάλο υλικό και ανθρώπινο κόστος.

Οι «μέρες της αθωότητας» παρήλθαν. Το καινούργιο προσπαθεί να ανδρωθεί. Φυσικά εμπεριέχει και κάτι από το παλιό αλλιώς θα ήταν παρθενογένεση. Αντί για μουρμούρα Give Them A Chance και το σπουδαιότερο συνδιαμορφώστε το. Κάτι που απαιτεί να συνειδητοποιηθεί πως η συμμετοχική μας δημοκρατία δεν είναι μια αξία που βρίσκεται στη φύση. Προϋποθέτει το πρώτο της συνθετικό. Δηλαδή την συμμετοχή που είναι μια αξία καθαυτή και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κάτι άλλο γιατί τότε και η ίδια η δημοκρατία θα είναι ήδη ένα άλλο πράγμα. Να θυμίσω πως στην Αθήνα του Περικλή όποιος δεν μετείχε στα κοινά δεν ήταν απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει με τους Αθηναίους στην ίδια κοινωνία.

It’s up to you. Η μπάλα είναι στο γήπεδο του καθενός. Αν θέλει ας κάνει παιχνίδι ή ας την πετάξει στην εξέδρα. Αλλά τότε ας μην μυξοκλαίει.

[1] Λέτε να υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε πολιτικός να διακηρύξει κάτι άλλο εκτός της «μηδενικής ανοχής»; Ο διάδοχός του όμως τον ξεπέρασε. «Πάνω απ’ όλα και όλους βάζουμε την Ελλάδα». Ουουαααου, μπράβο μεγάλε, είσαι ο πρώτος, είσαι άπαιχτος.
[2] Βογιαντζάκης Γιώργος. Σχόλιο εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=24752
[3] Κάποιοι τις λένε ποιο εύηχα αποκρατικοποιήσεις. Άλλωστε οι κρατικές δημόσιες επιχειρήσεις και αρχές είναι de facto ανήθικες, αδιαφανείς, δυσλειτουργικές και όλο το κακό συναπάντημα. Αντίθετα οι ιδιωτικές οτιδήποτε κάνουν είναι καλώς καμωμένο. Οι ιδιωτικές εταιρείες είναι a priori ηθικές, διαφανείς, αποδοτικές κλπ.
Διαβάστε το 1ο μέρος του άρθρου εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=25020

------------------------------------------------------
Πηγή: http://www.koutipandoras.gr/?p=25131