Ενύπνιον 25ης Μαρτίου - του Στάθη

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή

απ’ τον εσπερινό ήδη του Σαββάτου, βάζουν τα καλά τους τα ξωκλησάκια του Αιγαίου για να ανάψουν, στο λιόγερμα της παραμονής, το πρώτο κεράκι της γιορτής.

Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ’ το «αθάνατο κρασί του 21» - σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες,

ανάρια - ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ’ τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά - μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ’ το Δίστομο

τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ’ τα Καλάβρυτα

και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ’ τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη - «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ’ την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ’ τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά

αγκαλιά με τα γράμματα απ’ τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.

Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ’ τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Βαγγέλιο» παρέα

με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα,

του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ’ αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.

Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ’ την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να εύχεται ο πρωτομάρτυρας

στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων - όμως


Μεγάλη η Γιορτή

κι όσο πάει και μεγαλώνει το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.

Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ’ την Καππαδοκία ως τη Θράκη,

και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για

να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.

Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ - όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα

για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ

ελε λευ

λέξη αγνώστου ετύμου η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες

του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.

Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας - τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ

από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας - ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ’ την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.

Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ’ τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή

μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε’ της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»

Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!

Εχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! - τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ’ τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!

Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται!


Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτή σ’ αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.

Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται...

------------------------
(Πηγή: enikos.gr)

Το δικό μου σχόλιο:

Ποιο καλύτερο επετειακό λογοτεχνικό κείμενο, ποιο καλύτερο στιχούργημα απ' το σημερινό σου κείμενο, αγαπητέ Στάθη, είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω! Σ' ευχαριστώ από καρδιάς που με την γραφίδα και την πέννα σου με συντροφεύεις κάθε μέρα, σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς...

Κι εσείς τι προτείνετε; - Του Γιάννη Αλμπάνη

«Κι εσείς τι προτείνετε;»  Το ερώτημα συνοδεύει σταθερά τις εξ αριστερών κριτικές στο Μνημόνιο και την κοινωνική ερήμωση. Στην πραγματικότητα, δεν το θέτουν μόνοι όσοι ειλικρινά αναζητούν εναλλακτικές προτάσεις, αλλά και όσοι υπονοούν δια της ρητορικής ερώτησης ότι το Μνημόνιο, όσο επώδυνο για είναι, αποτελεί μονόδρομο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Το «κι εσείς τι προτείνετε» μπορεί να ηχεί εκνευριστικό όταν διατυπώνεται από τους Ηρακλείς της καθεστωτικής κοινοτοπίας στο Protagon, εντούτοις, αποτελεί το πιο χτυπητό σημάδι της αλλαγής (προς τα αριστερά) της πολιτικής συγκυρίας. Μέχρι πρόσφατα αυτό το ερώτημα δεν διατυπωνόταν ποτέ (ή τουλάχιστον διατυπωνόταν πολύ σπάνια), τόσο γιατί η συντριπτική πλειοψηφία ουδόλως ενδιαφερόταν για το ποιο ακριβώς πρόγραμμα υποστήριζε  η Αριστερά, όσο και γιατί οι νεανικές πρωτοπορίες που εντάσσονταν στο κίνημα, περισσότερο το έπρατταν ορμώμενες από μια ηθική απόρριψη του καπιταλισμού και των ιεραρχικών σχέσεων, παρά από μια καλά θεμελιωμένη ιδεολογική τοποθέτηση. Το «κι εσείς τι προτείνετε» ανταποκρίνεται σε μια συγκυρία όπου ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι αυτό που όντως προτείνουν οι καθεστωτικές δυνάμεις είναι η συντεταγμένη πορεία από το κακό στο χειρότερο, πράγμα που έχει σα συνέπεια oλοένα και περισσότεροι να τείνουν ευήκοα ώτα στις αριστερές φωνές.

Τώρα λοιπόν μας ακούν, και τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι ανάγκη η Αριστερά να κάνει όσο πιο σαφές γίνεται το μήνυμα της. Γιατί τώρα δεν χρειάζεται πια να δώσει δυνάμεις για να πείσει ότι η κατάσταση είναι χάλια –η συντριπτική πλειοψηφία το ξέρει γιατί το ζει καθημερινά. Ούτε χρειάζεται να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για να πείσει ότι είναι επείγουσα ανάγκη η αλλαγή πορείας –και αυτό το ξέρουν οι περισσότεροι, γι’ αυτό άλλωστε διατίθενται να ακούσουν τι έχει να πει η Αριστερά. Αν ανατρέξουμε στις αρχαιοελληνικές καταβολές της λέξης, θα θυμηθούμε ότι κρίση δεν είναι μόνο ο κλυδωνισμός του υπάρχοντος, αλλά και το σημείο καμπής όπου το υποκείμενο της δράσης θα πρέπει να κάνει μια επώδυνη επιλογή. Τώρα λοιπόν για τη μεν ελληνική κοινωνία είναι η ώρα της επιλογής, για τη δε Αριστερά η ώρα της παρουσίασης της επιλογής που προτείνει, με όσο πιο απλό, κατανοητό και πειστικό τρόπο γίνεται.

Οι δυσκολίες της επιλογής

Το να παρουσιάσει η Αριστερά την επιλογή που προτείνει δεν είναι απλό εγχείρημα, για τρεις βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες ο ορίζοντας της αριστερής πολιτικής ήταν η αντίσταση (ριζοσπαστική ή μετριοπαθής) και όχι ένα πρόγραμμα ανατροπής και μετασχηματισμού. Οι τάχα μου «προοδευτικές» προτάσεις κυβερνητικής υπευθυνότητας αποτέλεσαν (κι αποτελούν) εκφράσεις ενσωμάτωσης στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, κι όχι αριστερά εναλλακτικά μοντέλα. Κατά συνέπεια, οι ίδιοι οι αριστεροί μοιάζουν να έχουν «ξεχάσει» τις θεμελιώδεις ιδεολογικές αναφορές της Αριστεράς. Δεύτερον, γιατί η ίδια ακριβώς κοινωνία που αγανακτεί με το Μνημόνιο και λοιδωρεί τους «πολιτικούς», αδυνατεί (ή τέλος πάντως αδυνατούσε έως τώρα) να φανταστεί μια οικονομική οργάνωση που δεν θα βασίζεται στα ιδεολογήματα του ανθρωποφαγικού νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το μόνο μέτρο που το περιβάλλει σταθερά ως ένα βαθμό η κοινωνική συναίνεση. Ο τρίτος λόγος που εξηγεί τις δυσχέρειες της αριστερής πρότασης  είναι ότι η Αριστερά δεν παίζει μόνη της στο αντιμνημονιακό τερέν. Μπορεί η άνευ όρων προσχώρηση του Σαμαρά στο μνημονιακό μπλοκ να άνοιξε πολιτικό χώρο, αλλά το πολιτικό σύστημα δείχνει γρήγορα ανακλαστικά στην κάλυψη του χώρου αυτού. Ξεκινώντας από την Άκρα Δεξιά και φτάνοντας στην Κενροαριστερά μπορεί κανείς να βρει τουλάχιστον πέντε κόμματα (Χρυσή Αυγή, Καμμένος, εσχάτως ΛΑΟΣ, Καστανίδης-Κατσέλη, ΔΗΜΑΡ) που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στέκονται κριτικά ή απορρίπτουν το Μνημόνιο. Κι ενώ είναι σχετικά εύκολο να εγκαλέσεις για έλλειψη αξιοπιστίας όσους το εφάρμοσαν ή σκοπεύουν να το εφαρμόσουν (πρώτα ο Θεός…), δεν ισχύει το ίδιο για όσους από την αρχή το απέρριψαν ή για όσους στην πορεία δηλώσουν ότι βλέπουν πλέον το πράγματα με άλλο μάτι –και θα είναι πολλοί αυτοί…

Σε τι διαφοροποιείται λοιπόν η Αριστερά είτε από τους νεόκοπους αντιμνημομιακούς είτε από τη λαϊκίστικη-εθνικιστική κριτική του Μνημονίου;

Η σκοπιά της Αριστεράς

Η Αριστερά δεν είναι γενικά η παράταξη του αντι-Μνημονίου, αλλά μια παράταξη που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στο Μνημόνιο, από τη σκοπιά όμως ενός ορισμένου πολιτικού προγράμματος: από τη σκοπιά των εργαζομένων (ντόπιων και μεταναστών) και όχι  της «εθνικής οικονομίας»? από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι της (καπιταλιστικής) «ανάπτυξης»? από τη σκοπιά της πραγματικής (και γι’ αυτό άμεσης και συμμετοχικής) δημοκρατίας και όχι από αυτήν της «σωτηρίας της χώρας». Η «εθνική οικονομία», η «ανάπτυξη» και «η σωτηρία της χώρας» ανήκουν στο λεξιλόγιο όσων θέλουν να βρουν  τρόπους για να διασώσουν το κλυδωνιζόμενο σύστημα.  Για την Αριστερά η πάλη ενάντια στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο και την κυβέρνηση των τραπεζιτών δεν είναι μόνο άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια στην ντόπια εργοδοσία, αλλά και με την επιδίωξη να εφαρμοστεί μια πολιτική αναδιανομής του πλούτου και αλλαγής αντίληψης για την παραγωγή. Η Αριστερά αντιπαλεύει το Μνημόνιο από τη σκοπιά της αντίθεσής της στον καπιταλισμό, και όχι από αυτήν της αναζήτησης μιας υποτιθέμενης εύρυθμης λειτουργίας του Στο επόμενο διάστημα, όσο θα είναι αναγκαίο να ξεσκεπαστεί η υποκρισία εκείνων απορρίπτουν το Μνημόνιο για να το εφαρμόσουν στην πράξη, άλλα τόσο πρέπει να καταγγέλλεται ο αντιμνημονιακός «αντιιμπεριαλισμός της πεντάρας» της λαϊκίστικης ακροδεξιάς (είτε της απροκάλυπτης είτε της ντροπαλής).  Αν με τους πρώτους διατρέχουμε τον κίνδυνο της διαιώνισης της μνημονιακής πολιτικής, με τους δεύτερους μπορεί να ανοίξει για πρώτη φορά η πόρτα στο ενδεχόμενο της επιστροφής των μεσοπολεμικών βρικολάκων –άσε που οι βρικόλακες στο τέλος πάντες τα κάθε λογής μνημόνια εφαρμόζουν...

Λιτό, σαφές και σταθερό μήνυμα

Ωστόσο, η υπενθύμιση των διαφορών που χωρίζουν την Αριστερά με άλλες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δεν αρκεί για να κάνει την πρόταση της εύληπτη και πειστική. Είναι εξίσου σημαντικό το αριστερό μήνυμα να είναι λιτό, σαφές και σταθερά επαναλαμβανόμενο:

Λιτό, γιατί κανένας δεν μπορεί να θυμηθεί σχοινοτενείς και περίπλοκες τοποθετήσεις.

Σαφές, γιατί κανείς δεν αρκείται σε γενικόλογες απαντήσεις όταν τα ερωτήματα είναι τόσο ξεκάθαρα πιεστικά, όσο η ίδια η επιβίωσή του.

Σταθερά επαναλαμβανόμενο, γιατί αν η πολιτική πρόταση διαφοροποιείται κάθε βδομάδα είτε ως προς το περιεχόμενο είτε ως προς τη μορφή της, τότε πολύ απλά αυτοαναιρείται. Κάτι που είτε αλλάζει είτε κατά καιρούς αποσιωπάται, δεν μπορεί να γίνει πειστικό.

Με δυο λόγια, η Αριστερά πρέπει να έρθει σε ρήξη με την παράδοση του βερμπαλιστικού πολιτικού λόγου που τον καταλαβαίνουν μόνο οι μυημένοι, του «να τα πούμε όλα για να γίνουμε πολυσυλλεκτικοί» με το οποίο τελικά κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του, του  πολυσέλιδου προγράμματος που δεν παίζει κανένα πολιτικό ρόλο γιατί κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να το διαβάσει, της ωριαίας πολιτικής ομιλίας της οποίας το περιεχόμενο κανένας δεν θυμάται μετά το τέλος της. Χρειαζόμαστε λίγα και καθαρά πράγματα, στα οποία να επιμένουμε.

Και αυτά τα λίγα πράγματα θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε τέσσερις βασικούς άξονες:

1.    Στην απόρριψη του Μνημονίου και την άρνηση πληρωμής του χρέους, ακόμα και αν αυτό σημάνει τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
2.    Στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και την επιβολή μορατόριουμ στην αποπληρωμή των χρεών των εργαζόμενων, καθώς και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
3.    Στην αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος μέσω της αποφασιστικής φορολόγησης του πλούτου και της δωρεάν πρόσβασης για όλους σε βασικές δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγεία και η παιδεία.
4.    Σε ένα επείγον πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας μέσω της αύξησης των δημόσιων επενδύσεων και της διευκόλυνσης των εργαζόμενων να πάρουν στα χέρια τους τη διοίκηση όσων επιχειρήσεων απειλούνται με λουκέτο.

Είναι προφανές ότι οι προαναφερθέντες άξονες δεν εξαντλούν την αριστερή πολιτική πρόταση –μπορεί μάλιστα ορισμένοι να τους κρίνουν  ανεπαρκείς. Αποτελούν όμως ένα παράδειγμα του ότι αυτή η πρόταση όχι μόνο πρέπει, αλλά μπορεί να συνοψιστεί σε λίγες φράσεις. Έχουμε πράγματα να πούμε και μπορούμε να τα πούμε απλά και γρήγορα για να απαντάμε με πειστικότητα στο «κι εσείς τι προτείνετε». Ωστόσο, σε κάθε τέτοια απάντηση είναι απαραίτητο να προστίθεται μια απλή αλλά θεμελιώδης σημείωση: Όσα προτείνει η Αριστερά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από την ίδια, αλλά από τους ίδιους «τους από κάτω». Γιατί αυτό που διαφοροποιεί την Αριστερά από τον αστικό πολιτικό κόσμο, είναι ότι δεν θεωρεί τον εαυτό της σωτήρα των κατατρεγμένων, αλλά στηρίζεται στη θεμελιώδη πεποίθηση ότι «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας». Η αριστερή πολιτική πρόταση δεν είναι όχημα ανάθεσης, αλλά πλαίσιο αυτοοργάνωσης και συλλογικής δράσης.
-----------------
REDNotebook

PSI: ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ! - Άρθρο Κ. Λαπαβίτσα

του
Κ. Λαπαβίτσα

Το PSI αποτελεί όντως θρίαμβο, αλλά δυστυχώς όχι για την Ελλάδα. Πρόκειται μάλλον για τεράστια επαγγελματική επιτυχία του Λι Μπουχάιτ, της διεθνούς εταιρείας νομικών Κλίρι Γκότλιμπ. Ο κορυφαίος ειδικός των αναδιαρθρώσεων έπεισε, ή εξανάγκασε, τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας να διαγράψουν χρέος που δεν επρόκειτο να αποπληρωθεί ποτέ, λαμβάνοντας σημαντικό ποσό μετρητών. Με την προτροπή και τη συναίνεση της Γερμανίας, ο κ. Μπουχάιτ μεγαλούργησε.

Το PSI ουσιαστικά απεμπλέκει τους ιδιώτες πιστωτές του...
εξωτερικού από την κρίση, ικανοποιεί τους Γερμανούς πολιτικούς επιβάλλοντας μέρος του κόστους στους ιδιώτες, και φυσικά ανταμείβει αδρά την Κλίρι Γκότλιμπ. Για τις διεθνείς αγορές, που έχουν ήδη απορροφήσει πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ρευστότητας από την ΕΚΤ του κ. Ντράγκι, τα πράγματα βαίνουν καλώς. Οχι όμως και για την Ελλάδα.

Πρώτον, με το PSI η χώρα βρίσκεται στην πράξη σε αθέτηση πληρωμών. Οι εντόπιοι θριαμβολογούντες έχουν περιέργως λίγα να πουν γι' αυτό. Συχνά είναι οι ίδιοι που νωρίτερα κατακεραύνωναν όσους τολμούσαν να μιλήσουν για αναδιάρθρωση, λέγοντας ότι θα οδηγούμασταν σε απομόνωση από τις αγορές. Το PSI σφράγισε την αποβολή της Ελλάδας από τις αγορές στις οποίες δεν πρόκειται να επιστρέψει για πολλά χρόνια.

Δεύτερον, το PSI έπληξε κυρίως τους εγχώριους δανειστές. Τα κράτη που κάνουν αναδιάρθρωση συνήθως φροντίζουν να μεταθέσουν την πίεση στους ξένους ώστε να προστατεύσουν την εγχώρια οικονομία. Με το PSI η Ελλάδα φόρτωσε με τεράστια βάρη τα ασφαλιστικά της Ταμεία, αλλά και τους ιδιώτες που εμπιστεύτηκαν το κράτος με τις αποταμιεύσεις τους. Οσο για τις τράπεζες, αυτές θα λάβουν κεφάλαια από νέο δημόσιο δανεισμό, ύψους ίσως και 50 δισ., που βέβαια θα επιβαρύνει την εγχώρια οικονομία.

Τρίτον, το PSI δεν κάνει βιώσιμο το χρέος. Το 2012 θα είναι ασήμαντη η μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ -ίσως και λιγότερο απο 10%- αν ληφθούν υπόψη οι νέες δανειακές ανάγκες για τη χρηματοδότηση του PSI. Στην καλύτερη περίπτωση το χρέος θα μειωθεί σταδιακά στο 120,5% μέχρι το 2020, παραμένοντας υπέρογκο για μια χώρα όπως η Ελλάδα που δανείζεται σε νόμισμα το οποίο δεν ελέγχει.

Ακόμη και το 120,5% όμως χρειάζεται ανάπτυξη, την οποία το νέο Μνημόνιο εκτιμά περίπου στο 2,5% ετησίως. Ο μέτριος αυτός στόχος, που δεν πρόκειται να φέρει ουσιαστική μείωση της ανεργίας, υποτίθεται ότι θα επιτευχθεί με τη συντριβή του εργατικού κόστους και τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις». Αλλά οι χαμηλότεροι ελληνικοί μισθοί δεν θα ανεβάσουν συστηματικά την ανταγωνιστικότητα διότι οι γερμανικοί μισθοί παραμένουν παγωμένοι. Οι δε «μεταρρυθμίσεις» καταστρέφουν τους ελεύθερους επαγγελματίες, χωρίς να αλλάζουν τον πυρήνα της ελληνικής οικονομίας. Το λαλίστατο νέο Μνημόνιο δεν έχει τίποτε να πει, για παράδειγμα, για τη μονοπωλιακή δομή του κλάδου της διανομής, ή της παραγωγής τροφίμων, που κοστίζουν τόσο ακριβά στα νοικοκυριά.

Τέταρτο, οι διεθνείς αγορές ήδη εκτιμούν ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί και νέα αναδιάρθρωση. Με το PSI όμως, το ελληνικό χρέος μετατρέπεται κυρίως σε διακρατικό, ή πολυμερές, που θα διέπεται από τη βρετανική και άλλες διεθνείς νομοθεσίες. Οταν λοιπόν φτάσει η ώρα της νέας αναδιάρθρωσης, η Ελλάδα θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τα κράτη της Ε.Ε. και με το ΔΝΤ. Οι υπέρμαχοι των Μνημονίων, αφού απέκοψαν τη χώρα από τις αγορές, δημιουργούν τώρα και συνθήκες διεθνούς απομόνωσης.

Τα πράγματα βέβαια θα κινηθούν πολύ πριν από το 2020 διότι η νέα λιτότητα δημιουργεί τραγική κατάσταση στην ελληνική οικονομία. Οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται κατά 400 εκατ., ενώ η κατανάλωση πλήττεται από τη μείωση μισθών και συντάξεων. Ο δυναμισμός των εξαγωγών φαίνεται να εξαντλείται, καθώς η ευρωπαϊκή οικονομία μπαίνει σε ύφεση, ενώ η ισοτιμία του ευρώ παραμένει υψηλή για τις εκτός ΟΝΕ αγορές. Η ρευστότητα για τους μικρομεσαίους θα παραμείνει ελλιπής, διότι οι τράπεζες συνεχίζουν να τηρούν αμυντική στάση. Και μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό, το ελληνικό κράτος λογαριάζει να δημιουργήσει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα το 2013-14. Πρόκειται για εθνική αυτοκτονία.

Η βασική αιτία όλων αυτών των παραλογισμών έχει ομολογηθεί επανειλημμένως – η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ με κάθε κόστος. Εστω κι αν δημιουργηθεί οικονομικός και κοινωνικός όλεθρος. Εστω κι αν μετατραπεί σε προτεκτοράτο, ή αποικία, όπως ανοικτά πλέον την αποκαλεί ο εγκυρότερος διεθνής Τύπος. Εστω κι αν οι δημοκρατικές διαδικασίες τεθούν σε αναστολή.

Η πραγματικότητα έχει όμως τον τρόπο να επιβάλλεται, όποιες κι είναι οι φοβίες ή οι ψυχώσεις των κυβερνώντων. Στην πράξη η Ελλάδα οδεύει προς νέα αθέτηση πληρωμών που θα είναι επώδυνη και θα εμπεριέχει σύγκρουση. Μετά το PSI τα ελληνικά όπλα είναι λίγα. Θα είναι απαραίτητο για τη χώρα να χρησιμοποιήσει τις έννοιες του απεχθούς και μη νομιμοποιημένου χρέους για να πετύχει ουσιαστική μείωση των απαράδεκτων χρεών που φορτώθηκε με τα Μνημόνια. Για τον σκοπό αυτό θα χρειαστεί μια κυβέρνηση που θα κάνει παύση πληρωμών και λογιστικό έλεγχο του χρέους. Και που θα είναι έτοιμη να κινητοποιήσει ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις για να βγάλει τη χώρα από τον ζουρλομανδύα του ευρώ. Τότε ίσως φανεί πραγματικά χρήσιμη και η πείρα του κ. Μπουχάιτ.

*Ο  Κώστας Λαπαβίτσας είναι Καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών (SOAS) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» την Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

ΝΕΜΕΣΙΣ του Phillip Roth (Εκδόσεις Πόλις)

Πρόλογος:
Συστήνω σε όσους δεν έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο, να αποφύγουν να διαβάσουν διεξοδικά την "Υπόθεση του βιβλίου" και να διαβάσουν κατευθείαν τον σχολιασμό.

Η υπόθεση του βιβλίου
Ο Μπάκυ Κάντορ είναι καθηγητής Γυμναστικής και Διευθυντής του υπαίθριου αθλητικού κέντρου της περιοχής του Νιούαρκ. Το έτος 1945, είναι μόλις 23 ετών, Εβραίος στην καταγωγή, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα σε πολλά αθλήματα, εύρωστος και δυνατός. Από την μια πλευρά είναι ένας μέσος άνθρωπος σε εξυπνάδα, διόλου φιλοσοφημένος. Από την άλλη είναι πολύ συγκροτημένος χαρακτήρας, υπερβολικά ευσυνείδητος και αφοσιωμένος στη δουλειά του, πολύ τίμιος κι εργατικός, με αίσθηση του χρέους προς την πατρίδα και την κοινωνία αλλά και με ηγετικές ικανότητες. Χωρίς να έχει την αίσθηση του χιούμορ, επικοινωνεί άριστα με όλους, είναι πολύ αγαπητός από τους μαθητές και τους γονείς τους. Δεν γνώρισε την μητέρα του -πέθανε στη γέννα του- ζει με τον παππού και την γιαγιά του από γεννησιμιού του. Ο πατέρας του ζει αλλού και έχει απωθημένα μ' αυτόν γιατί είναι κακοποιό στοιχείο, έκανε φυλακή κλπ.δεν θέλει καν να τον ξέρει. Την ανατροφή του και τα θετικά του χαρακτήρα του, θεωρεί ότι τα χρωστάει όλα στον παππού του, που είχε πριν πεθάνει ένα παντοπωλείο. Η γιαγιά του τον υπεραγαπά, το ίδιο κι αυτός και την φροντίζει με κάθε τρόπο. Από μικρός είχε πρόβλημα με την όρασή του, χωρίς γυαλιά δεν βλέπει σχεδόν καθόλου. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που δεν τον πήραν στο στρατό -όπως όλους τους συνομήλικους του- να πολεμήσει για την πατρίδα ενάντια στους Γερμανούς του Χίτλερ και τους Ιάπωνες, κι αυτό το γεγονός το φέρει βαρέως στην συνείδησή του.Στη ζωή του γνώρισε κι αγάπησε μόνο μια κοπέλα, την Μάρσια, κόρη ενός γιατρού.

Εκείνη την εποχή στην περιοχή του ξεσπά μια επιδημία πολυομελίτιδας. Πεθαίνουν ήδη οι πρώτοι 2 μαθητές του. Η κατάσταση στην πόλη γίνεται κάθε μέρα -και λόγω της υψηλής θερμοκρασίας που επικρατεί-, όλο και χειρότερη. Τα κρούσματα αυξάνουν, οι θάνατοι -κυρίως νέων παιδιών- επίσης. Σ' αυτή την συγκυρία η αγαπημένη του Μάρσια λείπει σε κατασκήνωση στο Ίντιαν Χιλ, στην εξοχή, μακριά από την περιοχή της επιδημίας και προσκαλεί τον Κάντορ να παραιτηθεί από την θέση του στο αθλητικό κέντρο και να έρθει στην κατασκήνωση, σε αντικατάσταση κάποιου υπεύθυνου που αποχώρησε. Προσπαθεί να τον πείσει να φύγει και λόγω των κινδύνων μόλυνσής του από την επιδημία που θερίζει τον κόσμο αλλά και για να βρίσκονται επιτέλους μαζί. Ο Κάντορ ενώ αρχικά αρνείται σθεναρά, προβάλλοντας το καθήκον του στα παιδιά του αθλητικού κέντρου την δύσκολή αυτή στιγμή, αλλά και τη φροντίδα που έχει ανάγκη η γιαγιά του, εντούτοις μια σχεδόν τυχαία επίσκεψη στον μέλλοντα πεθερό του, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα, η θαλπωρή που ένοιωσε στο σπίτι μαζί του, τα λόγια που άκουσε, (ή μήπως εκείνο το ροδάκινο που έφαγε στον κήπο;), κάτι τέλος πάντων τον έκανε να αναθεωρήσει την απόφασή του και την επομένη ημέρα ανακοίνωσε στον προϊστάμενό του, την παραίτησή του από το κέντρο, ακούγοντας πολλά υποτιμητικά σχόλια για την πράξη του απ΄ αυτόν.

Πηγαίνοντας στην κατασκήνωση του Ίντιαν Χιλ, παρ' όλο που ζει τον έρωτά του με την Μάρσια τις πρώτες ημέρες, εντούτοις τον κατατρώνε οι τύψεις για την πράξη του, ν' αφήσει τα δύσκολα και να κοιτάξει την πάρτη του.Σε χρόνο ρεκόρ μετά την άφιξή του στην κατασκήνωση, αρρωσταίνει ο κολλητός και καλύτερος αθλητής του και μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου αργότερα πεθαίνει. Ο Κάντορ σκέπτεται πως αυτός έφερε το ιό. Δεν μπορεί καν ούτε στην Μαρσια να το εκμυστηρευτεί αυτό, μα με την πρώτη ευκαιρία προσφέρεται να εξετασθεί αν είναι ο ίδιος φορέας. Η εξέταση αποδεικνύει του λόγου το αληθές, σε λίγο έρχονται τα πρώτα συμπτώματα και τελικά καταλήγει να επιζήσει μεν, αλλά με ανάπηρο το ένα του χέρι και κουτσαίνοντας στο ένα του πόδι, να παραμείνει δηλαδή ανάπηρος στην υπόλοιπή του ζωή.

Σχολιασμός (της υπόθεσης) του βιβλίου

Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο χρήζει πολλαπλής ανάγνωσης και ερμηνείας. Εδώ ο συγγραφέας ξετυλίγει τη μαεστρία του. Φιλοσοφεί τα γεγονότα. Κάνει έμμεσα ερωτήσεις, χωρίς να δίνει τελεσίδικες απαντήσεις. Συμπερασματικά προκύπτουν οι παρακάτω προβληματισμοί:

• Η χρονικότητα (το timing) των πράξεών μας τίθεται επί τάπητος: είμαστε δέσμιοι της τύχης; Υπάρχει δυνατότητα επιλογής - πρόβλεψης ή είναι όλα προδιαγεγραμμένα; Θεωρεί (μάλλον) ότι το τυχαίο φυγείν αδύνατο, το ίδιο και για την χρονικότητα των πράξεών μας. Άρα το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο; Παράδειγμα 1ο: στην κατασκήνωση μαθαίνει από την γιαγιά του ότι μετά από λίγες μέρες που έφυγε, οι αρχές έκλεισαν το κέντρο. Άρα αν έμενε λίγο παραπάνω στο πόστο του δεν θα χρειαζόταν να υποστεί όλον αυτόν τον λεκτικό εξευτελισμό που του έκανε ο προϊστάμενός του για την παραίτησή του. Παράδειγμα 2ο: εφόσον αυτός ήταν ο φορέας, αν τους εγκατέλειπε νωρίτερα, ίσως δεν θα πέθαιναν τόσα παιδιά στο αθλητικό κέντρο, στην κατασκήνωση κοκ.
• Το περί Θεού πρόβλημα: ο Roth φαίνεται να μην πιστεύει στην καλοσύνη του Θεού. Τι κάνει ο καλός θεός και φέρνει την πολιομυελίτιδα; (Θυμίζει αρκετά τον Σαραμάγκου στο βιβλίο του "Κάϊν".)
• Η ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας, πρέπει να έχει συγκεκριμένα όρια. Πρέπει να γνωρίζουμε τα όρια της ευθύνης μας (αυτογνωσία). Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως είμαστε υπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν στον τομέα ευθύνης μας, παραβλέποντας όλους τους άλλους (έστω συμπληρωματικούς) παράγοντες.  Είναι αρρωστημένο και το λιγότερο άδικο να τιμωρούμε τον εαυτό μας, νομίζοντας ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι οι τύψεις στοιχειώνουν τον Κάντορ. Πιστεύει πως αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος όλων αυτών των θανάτων και στο αθλητικό κέντρο και στην κατασκήνωση. 
• Έχει ένας ανάπηρος το δικαίωμα για καλή ζωή, ή είναι εξαιτίας αυτού καταδικασμένος να βιώνει δυστυχία, τύψεις και λύπηση από τους γύρω του; Έτσι ο Κάντορ για να εξαγνισθεί από τις τύψεις του, απωθεί την Μάρσια -που παρά την αναπηρία του, τον αγαπά ακόμη και θέλει να τον παντρευτεί- και την παρακινεί να τον εγκαταλείψει. Είναι δίκαιο να συμπεριφέρεται έτσι στον εαυτό του; Ο Roth φαίνεται να είναι της άποψης, πως και ο ανάπηρος πρέπει να χαρεί την ζωή του, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την κατάστασή του. Μάλλον θεωρεί λάθος του Κάντορ, που για να αυτοτιμωρηθεί, αρνήθηκε την πρόταση της αγαπημένης του Μαρσια να τον παντρευτεί και να ζήσουν μαζί.
• Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του; Ο Roth επιμένει, ότι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του Κάντορ, έπαιξε κυρίαρχο ρόλο η διαπαιδαγώγηση που πήρε από τον παππού του. Φθάνει αυτό από μόνο του ή χρειάζεται επιπλέον να υπάρχει και η ανάλογη μαγιά που έρχεται μαζί με τα γονίδια;
• Η "Νέμεσις" - σύμφωνα με την αρχαία μυθολογική της έννοια - τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Έτσι αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, και κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του, τότε μιλάμε για «θεία δίκη». Έτσι ο Κάντορ για να εξαγνισθεί από το υποτιθέμενο κακό που έκανε στους άλλους (χωρίς να το γνωρίζει), προσπαθούσε να αυτοτιμωρηθεί στην υπόλοιπη ζωή του. Αυτό από μόνο του προσδίδει μιαν αρχαία τραγωδιακή ένταση στην υπόθεση του βιβλίου, γιατί ο βασικός ήρωας της υπόθεσης, ο Κάντορ, εκτός από την ψυχολογία του θύματος, θεωρεί τον εαυτό-του και θύτη.

Σε κάθε περίπτωση όταν η ανάγνωση ενός βιβλίου, αφενός σε καθηλώνει με την αφήγηση της υπόθεσης και αφετέρου σε ωθεί σε περισσότερη εσωτερίκευση, διαλογισμό και αυτογνωσία, θεωρώ ότι είναι ένα εξαιρετικά επιτυχημένο βιβλίο.

Βίντεο από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, στις 11/3/2012

Βίντεο από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, την περασμένη Κυριακή 11/3/2012 του φίλου συμπολίτη Αλέξανδρου Παπαδημητρίου. 

LaikiSyneleysi11-03-2012_1

LaikiSyneleysi11-03-2012_2

LaikiSyneleysi11-03-2012_3

LaikiSyneleysi11-03-2012_4

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος# 

Φωτογραφίες από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, στις 11/3/2012

Φωτογραφίες από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, την περασμένη Κυριακή 11/3/2012 του φίλου συμπολίτη Αλέξανδρου Παπαδημητρίου.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ 1ης ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ - ΒΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ 11/03/2012

Με επιτυχία έλαβε χώρα η Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, την περασμένη Κυριακή 11/3/2012 στο 24ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου και ώρα 11:00. Η Λαϊκή Συνέλευση διοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία Κατοίκων Χρυσοχοΐδη (Επιτροπή Πολιτών) σε συνεργασία με τον Δημοτικό Σύμβουλο Κώστα Καραμπάση. Παραβρέθηκαν πάνω από 70 κάτοικοι της συνοικίας μας, με καταγεγραμμένα 65 ονόματα παρευρισκομένων.

Τον Δήμο Βόλου εκπροσώπησαν οι Αντιδήμαρχοι Πολεοδομίας κ. Νικόλαος Μόσχος και Τεχνικών Υπηρεσιών κ. Φώτης Λαμπρινίδης.

Από την Επιτροπή Πολιτών, τον Κώστα Καραμπάση αλλά και από πολλές παρεμβάσεις των παρευρισκομένων κατοίκων τέθηκαν συνολικά τα παρακάτω προβλήματα που χρήζουν λύση:
1.    Σύνδεση της οδού Γληνού με τον Περιφερειακό, απαλλοτρίωση και χρηματοδότηση  του έργου,
2.    Λακκούβες σε πολλούς δρόμους της περιοχής, άλλες που αφορούν την ΔΕΥΑΜΒ και άλλες την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου,
3.    Δεν υπάρχει σύστημα απορροής όμβριων υδάτων (ενώ πληρώνουμε γι’ αυτό στον λογαριασμό της ΔΕΥΑΜΒ),
4.    Αντικατάσταση αμιαντοσωλήνων της ΔΕΥΑΜΒ (ποιότητα νερού),
5.    Έλλειψη κοινόχρηστων χώρων, πρασίνου και parking,
6.    Ηλεκτροδότηση σε σκοτεινά σημεία της περιοχής,
7.    Παρεμβάσεις στον προαύλιο χώρο του Σχολείου καθώς και εργασίες που θα βοηθήσουν την στέγαση του Νηπιαγωγείου,
8.    Παρέμβαση στην οδό Αγίας Αικατερίνης για την ασφαλή διέλευση των πεζών,
9.    Παρεμβάσεις για την δημιουργία κράσπεδων όπου δεν υπάρχουν,
10.    Διαγραμμίσεις στα φανάρια του Περιφερειακού για ασφαλή διέλευση μαθητών και πεζών,
11.    Μονοδρόμηση της Ιθάκης,
12.    Επαναφορά της οδού Πυργιαλή στην προγενέστερη κατάσταση, που αφορά την εκ περιτροπής στάθμευση, διότι έχει δημιουργήσει αξεπέραστα προβλήματα.

Από την μεριά της Δημοτικής Αρχής πρώτα απάντησε ο Αντιδήμαρχος κ. Μόσχος. Ενημέρωσε πως για το θέμα της Γληνού (1.) έχει βγει κονδύλι από την Κτηματική Υπηρεσία, το οποίο ανέρχεται στα 200.000 €, μένει να βρεθούν τα χρήματα για να προχωρήσει το έργο !!! Για τις διαγραμμίσεις (10.) ανέφερε ότι θα γίνουν. Για την Πυργιαλή (12.) είπε πως  θα επανεξεταστεί το θέμα.

Για τα υπόλοιπα απάντησε ο Αντιδήμαρχος κ. Λαμπρινίδης, λέγοντας επί λέξει ότι οι προτάσεις των κατοίκων είναι λογικές και στα πλαίσια των δυνατοτήτων, θα γίνει προσπάθεια να υλοποιηθούν. Για τις λακκούβες (2.) ανέφερε πως θα γίνουν αμέσως μόλις το επιτρέψει ο καιρός, οπότε θα ξεκινήσει η εργολαβία. Όσον αφορά τα όμβρια ύδατα (3.) ανέφερε ότι είναι θέμα της ΔΕΥΑΜΒ.

Από την μεριά των παρευρισκομένων κατοίκων ειπώθηκε, πως δεν είναι δυνατόν να λέμε πως ένα έργο όπως είναι η σύνδεση της Γληνού με τον Περιφερειακό, που αποτελεί την μοναδική έξοδο της συνοικίας προς την πόλη, να χρονίζει, λέγοντας πως πρέπει πρώτα να βρεθούν τα 200.000 €. για να γίνει το έργο. Ήδη περιμένουμε σχεδόν μια 10τία (από τότε που έγινε αυτό που κατ’ ευφημισμόν ονομάζουμε Περιφερειακός, το 2004), πόσο θα περιμένουμε ακόμη; Από το 2009, μετά από αγώνες 3 ετών, πολλές κινητοποιήσεις και παραστάσεις, επιτέλους καταφέραμε να φτάσουμε αισίως στον ορισμό κονδυλίου… χωρίς χρήματα!. Προτάθηκε δε στο εντωμεταξύ να μεριμνήσει ο Δήμος να καλύπτει τις τεράστιες λακκούβες (που με τις βροχές γίνονται ρυάκια), στο τμήμα αυτό της Γληνού, με χοντρό χαλίκι για να έχουμε έτσι έστω κάποια πρόσβαση στο κομμάτι αυτό.

Όσον αφορά την ΔΕΥΑΜΒ, αν και την καλέσαμε δεν ήρθε κανένας. Όμως τα προβλήματα που αφορούν την υπηρεσία αυτή είναι πολύ σημαντικά (βλέπε σ. 3. & 4.) και βέβαια δεν είναι ανεξάρτητη, ανήκει στην δικαιοδοσία του Δήμου. Τι νόημα έχει τότε να λέμε «αυτό είναι θέμα της ΔΕΥΑΜΒ»;  Εμείς λέμε ότι και αυτό είναι θέμα του Δήμου.

Υπάρχουν όμως και άλλα προβλήματα, η λύση των οποίων δεν κοστίζει τίποτα το ιδιαίτερο, όπως οι άλλες λακκούβες στους γύρω δρόμους, η καλύτερη ηλεκτροδότηση, οι παρεμβάσεις στον προαύλιο χώρο του Σχολείου (σημεία 2., 5. έως και 12.). Αυτά τα απλά προβλήματα γιατί δεν λύνονται άμεσα; Τι να τα κάνουμε τα καλά λόγια του κ. Λαμπρινίδη και την αφοπλιστική ειλικρίνεια του κ. Μόσχου, όταν χωρίς την κινητοποίηση των κατοίκων, δεν γίνεται τίποτα, τα πάντα χρονίζουν και μένουν μόνο οι υποσχέσεις και τα ευχολόγια. Οι κινητοποιήσεις μας δεν θα σταματήσουν. Θα επανέλθουμε.

Η Λαϊκή Συνέλευση βιντεοσκοπήθηκε για το αρχείο μας και το πλήρες βίντεο, φωτογραφίες, ανακοινώσεις κλπ. θα αναρτηθούν στο ιστολόγιό μας (http://protovouliaxrysoxoidi.blogspot.com/ και στο http://apopseis-eponyma.blogspot.com/). (Eπικοινωνία στο: amoraitop@gmail.com)

Για την Πρωτοβουλία Κατοίκων Χρυσοχοΐδη:
Αχλαδιώτης Γιώργος
Λαγδάρη Αριστέα
Μωραϊτόπουλος Απόστολος
Παπαδημητρίου Αλέξανδρος
Παπαρήγα Ιωάννα
Πυργιώτης Κώστας
Σπηλιωτόπουλος Μάριος

Και ο Καραμπάσης Κώστας

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Το γιαούρτι (του Συνταξιούχου)...

Πρώτη καταχώρηση: 08/03/2012

08:00Ο Στάθης στον eniko

Αγαπητέ Γιώργο

σπανίως απευθύνομαι γράφοντας σε δεύτερο πρόσωπο υπό μορφήν ανοικτής επιστολής προς κάποιον, αλλά σήμερα, ας κάνουμε μιάν εξαίρεση

χάριν μιας παλιάς (εκ των πραγμάτων) σχέσης αφ’ ενός μεταξύ ενός καλλιτέχνη κι ενός σχολιαστή, αφ’ ετέρου μεταξύ δύο φίλων,

έστω πρώην φίλων. Αν είμαστε πρώην φίλοι, διότι, όσο κι αν χώρισαν οι δρόμοι μας (όταν οι φίλοι δεν τροφοδοτούν τη φιλία τους, η σχέση τους χλωμιάζει) ορισμένες πέτρες, απ’ αυτές που θεμελιώνουν οι άνθρωποι τα σπίτια τους, παραμένουν στη θέση τους - και, με τα χρόνια, γίνονται ιερές.

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω, αγαπητέ μου Γιώργο, όπως κι εκατομμύρια άλλοι Ελληνες, ότι «έχεις πια εγγραφεί στην πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας, ότι έχεις κοσμήσει τα ελληνικά γράμματα», όπως είχε η ταπεινότης μου την τιμή να δηλώσει για σένα, όταν ρωτήθηκε από καλούς ανθρώπους, θεράποντες της ιστορίας μας - πες τους καταγραφείς, συναξαριστές, «Αλεξανδρινούς», έρχεται

απ’ τα πολύ παλιά η σκούφια του γένους μας - πες τον λαό, πολίτες, συμπατριώτες σου.

Στενοχωρήθηκα με όσα έπαθες στο Ιλιον.

Στενοχωρήθηκα όμως ακόμα περισσότερο με όσα άρχισες μετά να δηλώνεις.

«Δυστυχώς υπάρχει και φασισμός στη χώρα μας» είπες! Κι έχεις δίκιο! Είναι φασισμός να πάει το μεροκάματο στα 427 διά 25 ίσον 17 Ευρώ την ημέρα.

Είναι βία ή μάλλον βιασμός να είναι ο ένας στους δύο νέους άνεργος.

Το κόψιμο της σύνταξης του παππού και της γιαγιάς, το βαρύ χαράτσι που πρέπει να πληρώνουν ο πατέρας και η μάνα, τα νηστικά παιδιά στα χωρίς βιβλία σχολεία, όλα αυτά κι άλλα πολλά που έχουν βυθίσει τα περισσότερα ρωμέικα σπίτια σε βαθειά κατάθλιψη, ίσως να μην έχουν να κάνουν με τον φασισμό των μελανοχιτώνων,

αλλά έχουν οπωσδήποτε να κάνουν με τον φασισμό των καπιταλιστών (όχι μόνον των τοκογύφων, αλλά όλων).

Και βεβαίως, με τον φασισμό του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί, βάζοντας τα επιτόκια πάνω απ’ τους ανθρώπους - ανάμεσά τους, νομίζω, και η Αννα. Ή μήπως δεν ψήφισε κι αυτή το Μνημόνιο.

Θα μου πεις ότι εσύ δεν ψήφισες το Μνημόνιο, όπως ότι ούτε έχεις ψηφίσει ποτέ σου ΠΑΣΟΚ. Και πάλι δίκιο έχεις! Ούτε κι εγώ, εμένα όμως δεν με έχουν γιαουρτώσει -τουλάχιστον όχι ακόμα- γιατί;

(Βεβαίως, μηδένα προ του τέλους μακάριζε - αν κάποια στιγμή υποστώ κι εγώ, στο μέτρο του γραφία, την αποδοκιμασία των συμπολιτών μου, θα προσπαθήσω να καταλάβω το γιατί) - Ομως

τι σ’ τα λέω όλα αυτά, τα ξέρεις.

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικώς είμαι κατά των γιαουρτιών και της μούντζας, όπως είμαι κι εναντίον της (χρήσιμης στην εξουσία) βίας των μπαχαλάκηδων, αυτών που καίνε το βιβλιοπωλείο του κ. Γεωργιάδη (και τον «βγάζουν» έτσι βουλευτή) ή αυτών (των ίδιων) που διαλύουν τις διαδηλώσεις

στέλνοντας ξανά και ξανά τον κόσμο σπίτι του τριάντα χρόνια τώρα.

Ομως, αγαπητέ μου Γιώργο, δεν είμαι κατά της βίας γενικώς, πιστεύω, όπως κι εσύ άλλωστε, ότι ενίοτε «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας» και πάντως είμαι οπωσδήποτε υπέρ της δημόσιας αποδοκιμασίας - τη

βρίσκω πολύ δημοκρατική: Ιδιαιτέρως όταν διατυπώνεται με παρρησία και σθένος - αρχαίο κουσούρι κι αυτό, από όταν οι Αθηναίοι, ας πούμε, πέταγαν ζαρζαβατικά στους τραγωδούς ή τους κωμωδιογράφους αν έγραφαν «πατάτες» ή

γιούχαραν (επίσης μετά ζαρζαβατικών, πριν να τους εξορίσουν) όσους πολιτικούς διαπίστωναν οι πολίτες ότι προσπαθούσαν αν τους εξαπατήσουν.

Μερικές φορές οι πολίτες έκαναν λάθος - αλλά έτσι είναι η δημοκρατία, ένα τσαχπίνικο πολίτευμα που κάνει μεν λάθη, προσπαθεί όμως μερικές φορές τουλάχιστον να τα διορθώσει.

Εχεις λοιπόν για μιαν ακόμα φορά δίκιο, όταν επικαλείσαι τη Δημοκρατία, παρ’ ότι δεν αντιστέκεσαι σε όσους τώρα την καταλύουν

κουρελιάζοντας το Σύνταγμά της,

υπαγάγοντας τη χώρα σε Καθεστώς Κατοχής,

και καθιστώντας την Ελλάδα εκ νέου Φόρου Υποτελή.

Ομως, κι αυτά τα ξέρεις, δεν χρειάζεται να σου τα υπενθυμίσω εγώ, ούτε μεταξύ μας χωράνε δοκησισοφίες περί Χούντας, αυτές άφησέ τες για τις μαζορέτες και τα ντόμπερμαν του συστήματος που παθαίνουν ιερή φρίκη με τους «αγανακτισμένους» είτε

πολίτες στο Σύνταγμα είτε θεατές στην Επίδαυρο, αλλά δεν λένε λέξη για τα βάσανα του κόσμου (αυτά που τον έκαναν και τον κάνουν «αγανακτισμένο»). Τα ίδια παπαγαλάκια έχουν βγάλει τον σκασμό για τους Δυνατούς - πες τους νταβατζήδες, λαμόγια, φοροφυγάδες, αεριτζήδες.

Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, υπέρ των αφεντικών τους και ουδέν ακούουν, εσύ όμως, ένας καλλιτέχνης, πρόμαχος συχνά του λαού, σίγουρα ακούς τη βοή των επερχομένων.

Οταν όμως, παλιέ μου φίλε, ενώ ακούς τη βοή των επερχομένων εσύ σιωπάς, κραυγές, αιτιάσεις και μεγάλες φωνές των απελπισμένων θα λάβεις ως απάντηση.

Δεν θα σου έλεγα, «Γιώργαρε» των καλύτερων μας χρόνων, να σκύψεις το κεφάλι με σεβασμό μπροστά σε αυτούς που σε γιαούρτωσαν επειδή εσύ τους όπλισες το χέρι (δεν είμαστε δε και Χριστιανοί να πάμε να τους πλύνουμε τα πόδια), ούτε να στρέψεις και το άλλο μάγουλο, θα σου έλεγα όμως -αν μου το επιτρέπεις- να κλείσεις το στόμα σου και να ανοίξεις τα αυτιά σου. Για λίγο.

Ετσι σαν σε προσευχή στους ποιητές που έχεις τραγουδήσει κι αποδίδοντας, με ενός (μεγάλου) λεπτού σιγή, τιμές στους πληβείους για τους οποίους έχεις τραγουδήσει.

Ωστε, όταν ανοίξεις ξανά το στόμα σου να ανοίξουν ξανά και οι άνθρωποι τα αυτιά τους να σε ακούσουν κι όχι το στόμα τους για να σε αποπάρουν.

Μάλιστα με λέξεις βαρειές.

Ξέρω, και τελειώνω με αυτό, ότι ξέρεις κι εσύ πως δεν πρόκειται για «οργανωμένες μειοψηφίες» κι άλλα καταγέλαστα? τα ίδια μας τα έργα βλέπουμε κάθε μέρα που μας κάνουν τη χάρη οι θεοί να ξυπνάμε το πρωί,

τα ίδια, που, αν κλείσουμε μπροστά τους τα μάτια, θα αρχίσουν να μας κρατάνε ξάγρυπνους τη νύχτα - με τις «καλές κυράδες», όπως αποκαλούσαν τις Ερινύες οι αρχαίοι, να λεηλατούν την ψυχή μας...

Με την αγάπη μου, Σ.

Αδαμάντιος Πεπελάσης: Τελείωσε η εποχή που πρόσφερε πλούτο και ανθρώπινο πόνο

Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα. 

Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;

Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.

Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;

Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.

Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;

Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.

Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;

Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.

Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.

Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.

Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.

Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.

Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.

Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;

Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά;  Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού;  Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;

Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.

Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;

 Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.

Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.

Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!

Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;

Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη; 

Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.

Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;

Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.

Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;

Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.

Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης; 

Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.

Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο; 

Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.

Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;

Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε;  Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!

Πώς το ερμηνεύετε αυτό;

Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.

Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.

Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν; 

Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε;  Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.

Του χα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;

Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε;  Ξέρεις τι λέει για σένα;  Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.

Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας; 

Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.

Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;

Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.

Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;

Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας;  Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.

Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;

Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.

Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;

Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;

Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;

Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.

Πηγή: 'Περιοδικό Μόνο',Του Κώστα Καραβίδα,Φεβρουαρίου 16, 2012

Το Πασοκονουδού και το ΚΚΕ

Ο πρωτογονισμός που η ηγεσία του ΚΚΕ προσεγγίζει κάθε οικονομικό (π.χ. κίνημα της πατάτας) ή κοινωνικό ζήτημα (π.χ. κίνημα πλατειών, ναρκωτικά) είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και επιστημονικής ανεπάρκειας των στελεχών του να αντιμετωπίσουν τα σύνθετα προβλήματα της εποχής. Η βασική θεώρησή τους, πως τίποτε δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό, τους αυτοαπαλλάσσει από την υποχρέωση μελέτης και την ανάγκη διατύπωσης προτάσεων. Τούτη τη φορά όμως ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και προσέβαλαν βαθύτατα τον παραγωγικό κόσμο της αγροτικής οικονομίας. Θορυβημένη από την οργή των αγροτών, όταν η σοφή καθοδήγηση του κόμματος αποδοκίμασε και ειρωνεύτηκε το κίνημα διανομής αγροτικών προϊόντων από τον παραγωγό στον καταναλωτή, η ηγεσία του ΚΚΕ καταφεύγει στην ταχυδακτυλουργία της παρανόησης και της διαστρέβλωσης των θέσεών της.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Δευτέρας έγραφαν: “Ο στόχος προβολής του 'κινήματος της φθηνής πατάτας' είναι ίδιος με εκείνον της προβολής του λεγόμενου κινήματος των πλατειών. Αποπροσανατολισμός των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών, απομάκρυνσή τους από το αγροτικό κίνημα με προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια και την Ε.Ε.”. Στον χθεσινό “Ριζοσπάστη” διευκρινίζουν σε κείμενο με τίτλο "Προσπάθεια παρερμηνείας των θέσεων του κόμματος". Γράφουν. “Οι μορφές όπως το 'κίνημα της πατάτας' έχουν πολύ περιορισμένες δυνατότητες και δεν λύνουν το πρόβλημα της εκμετάλλευσης της αγροτιάς από το κεφάλαιο...”.

ΑΚΟΥΣΕ κανείς από κάποιον αγρότη από όσους φιλοξένησαν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, πως με αυτόν τον τρόπο λύνεται το πρόβλημα της εκμετάλλευσης της αγροτιάς; Ασφαλώς μέσα στην άγρια ύφεση κάθε επαγγελματίας ψάχνει λύσεις επιβίωσης αναζητώντας τρόπους να σώσει τη σοδειά του. Αυτό το κίνημα μπορεί να μην είναι οργανωμένο αλλά στέλνει μηνύματα. Στο χέρι των αγροτών είναι να τα οργανώσουν και υποχρέωση και συμφέρον της κοινωνίας είναι να τα ενισχύσει. Απλά το ΚΚΕ φοβάται ότι δεν ελέγχεται από την αλάνθαστη καθοδήγηση ποντάροντας για την ενίσχυσή του μόνο ή κυρίως στην απελπισία και την φτώχεια. Δεν νομίζω πως έχει νόημα να ασχοληθούμε περισσότερο με την ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ. Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα καταλάβει πως χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο σε μια γραμμή που παραπέμπει, στην μετά θάνατο σοσιαλιστική ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟ σίγουρο είναι πως όλοι οι αγρότες είτε κινούνται στην κατεύθυνση του “κινήματος της πατάτας” είτε όχι, είναι υποχρεωμένοι να οργανωθούν να συντονιστούν με κοινωνικά δίκτυα και φορείς για να αντιμετωπίσουν τα πανίσχυρα αλλά απαραίτητα στο εμπόριο δίκτυα εμπορίας και διανομής. Στην τοπική μικροκλίμακα αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο και η εμπειρία από τις ευρωπαϊκές χώρες Βρετανία και Γαλλία, όπου έχουν μεγάλη επιτυχία οι AMAP, δείχνει τον δρόμο. Όμως όταν θες και χρειάζεσαι θεαματική βελτίωση των της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και αναζητείς βίζα στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές αγορές, πρέπει να είσαι δυνατός και έτοιμος να εξασφαλίσεις στρατηγικές συνεργασίες ή και να δημιουργήσεις δικά σου εμπορικά δίκτυα διανομής.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ έργο, δύσκολο στοίχημα, που για να κερδηθεί απαιτεί κυβέρνηση με βούληση και όραμα εθνικής ανάπτυξης. Με αυτούς που ξεπουλάνε τα πάντα και κατεδαφίζουν την έρευνα, διαλύουν τον χρηματοπιστωτικό πυλώνα που μπορεί και πρέπει να στηρίξει την αγροτική ανάπτυξη, ασφαλώς δύσκολα θα βρεθεί λύση μακράς πνοής. Το Πασοκονουδού που σχεδιάζεται για να συνεχίσει την πολιτική που έχουν επιβάλει οι δανειστές δεν προτείνει τίποτα. Το ίδιο κάνει και το ΚΚΕ. Η ζωή όμως είναι σκληρή και η κοροϊδία αυτή γίνεται αντιληπτή. Πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ανατροπής των πολιτικών υποτέλειας από όπου και αν προέρχονται, αν η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου της εργασίας, των υπηρεσιών των επιστημών των τεχνών και του πολιτισμού, δεν ενώσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα για τη σωτηρία και προκοπή του τόπου;

Πηγή: 'Αυγή',Χρήστου Δημήτρης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/03/2012

d.xristou@avgi.gr

Αντικομμουνιστικές πατάτες με καπιταλιστικές ρίζες

Καντάρια από αντικομμουνιστικές πατάτες με καπιταλιστικές ρίζες στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι οποίες προέρχονται από τον ιμπεριαλιστικό σπόρο του Νευροκοπίου και διατίθενται από τους γνωστούς - άγνωστους εθελοντές της αντίδρασης, προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό νόημα της πατατοφαγίας!
Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για αμερικανικού τύπου πατάτες, γιατί ως γνωστό η πατάτα έχει αντιδραστικό παρελθόν και την εισήγαγαν στην Ευρώπη προ-ιμπεριαλιστές τυχοδιώκτες.
Επίσης είναι γνωστό ότι η πατάτα στην Ελλάδα επιβλήθηκε από τον Καποδίστρια, επαίσχυντο πράκτορα του τσαρικού καθεστώτος.
Η πρωτοφανής προδοτική πρωτοβουλία μειοψηφικής ομάδας πολιτών να αυτενεργήσουν δίχως την απαιτούμενη επαναστατική άδεια αυθεντικότητας που εκχωρείται από τον Περισσό, αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι το κίνημα της πατάτας είναι υποκινούμενο από τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές αγορές.
Είναι προφανές επίσης ότι πρόκειται για πατάτες γενόσημες, προβοκάτσια της ξένης και ντόπιας πλουτοκρατίας, που θα έχει καταστροφικές συνέπειες στα στομάχια των αγνών προλεταρίων της εργατικής τάξης.
Αυτή η καπιταλιστική φύτρα πατάτας που κυκλοφορεί ελεύθερη δίχως το κομματικό καπέλωμα και το καπέλο του μεσάζοντα, αυτή η πατάτα που αλλοιώνει την αυθεντική γεύση του λαϊκού κινήματος, δεν θα περάσει!
Κάθε πατάτα που δεν διακινείται από το ΠΑΜΕ αποτελεί κίνδυνο για την υγεία του λαού κι είναι μια ακόμα επίθεση της άρχουσας τάξης και των λακέδων της, των μεσαζόντων και των λοιπών παρασίτων του συστήματος ενάντια στις αγνές αγωνιστικές ΠΑΤΑΤΕΣ του Περισσού.

Πηγή: ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ - 'το Ποντίκι' 6/3/2012

Για την τιμή της... πατάτας

Μια απάντηση στην άποψη του ΚΚΕ για το... κίνημα της πατάτας, του συνάδελφου Γιώργου Γκαραγκούνη (3/3/2012):

Ε, όχι καλέ μου φίλε. Περισσότερο ενοχλεί το γεγονός ότι κάθε τέτοια κίνηση από τους πολίτες δεν καπηλεύεται ούτε καπελώνεται από κανένα μα κανένα κόμμα.

Ενοχλεί την κυβέρνηση, γιατί καταλαβαίνει ότι αν κάποιοι κατανοήσουν ότι μαζί ο ένας με τον άλλον έχουν δύναμη και τα καταφέρνουν με συνένωση και συνεννόηση, μετά θα ακολουθήσει άλλο κίνημα από αυτό "της πατάτας". Όχι των αγανακτισμένων, αλλά των αποφασισμένων πολιτών.
Ενοχλεί την αντιπολίτευση, γιατί αυτό που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί κομματικά της ξεφεύγει, γυρίζοντας την πλάτη στην όποια τέτοια κομματική προσπάθεια.

Ενοχλεί αν θέλεις και το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια ξόδευε τις δυνάμεις του προσπαθώντας να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους (αλλά υπό τη δική του σκέπη) και στάθηκε ανάξιο να οργανώσει κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που γίνεται τώραακομμάτιστα: Να οργανώσει τους αγρότες, παραγωγούς, κτηνοτρόφους - μέλη του, ώστε να προσφέρουν τα προϊόντα τους απ' ευθείας σε κοινωνικά παντοπωλεία (υποστηριζόμενα ως οργάνωση κι όχι ως επιχείρηση κι αυτά από το ΚΚΕ), ώστε να λειτουργήσει ως σύστημα - φάρος ενάντια στην ασυδοσία και στην αισχροκέρδεια.

Αυτή θα ήταν κίνηση - ματ, θα έδειχνε στον κόσμο την αποφασιστικότητα του κόμματος ναβοηθήσει πραγματικά τους πολίτες και θα υπήρχε αντιστοιχία στα λόγια και στα έργατου καθενός. Οι πολίτες θα έβλεπαν στηνοργάνωση του ΚΚΕ το αντίβαρο της πολιτικήςκι επιχειρηματικής σαπίλας και τηναποφασιστικότητα που θα ήθελαν να έχει μιακυβέρνηση για τον τόπο. Θα ξέρανε πέρανπάσης αμφιβολίας τι να επιλέξουν στιςεπόμενες εκλογικές διαδικασίες. Τι ναπεριμένει ο κόσμος; Επανάσταση, ΓιούριαΑδέρφια να φάμε τον εχθρό; Δεν είναιπόλεμος στο καπιταλιστικό σύστημα ηαυτοοργάνωση των πολιτών;

Και τώρα; Τώρα οι Έλληνες μη βλέποντας κάτιουσιαστικό, απτό, που να τους βοηθά στηνκαθημερινότητά τους, στρέφονται σ' αυτό πουουσιαστικά τους δίνει δύναμη. Στον εαυτότους, όχι ως εγωισμό αλλά ως μια ακόμηψηφίδα ενός ατέλειωτου ψηφιδωτού, που-μακάρι- να μεγαλώνει σε έκταση καθημερινά.Άγνωστοι μεταξύ τους ή "φίλοι" στα παντόςτύπου κοινωνικά δίκτυα (πχ.facebook)αποφασίζουν για κάτι τόσο απλό: ΤΗΝ ΠΑΤΑΤΑως διατροφή κι όχι ως πνευματική σύγχυση.Σίγουρα ΔΕΝ πρόκειται για μόδα, αλλά γιααυτοοργάνωση. Κι όσο υπάρχει επιτυχία, τόσοο κόσμος θα αυτοοργανώνεται. Πάντα θαυπάρχει ερέθισμα για κάτι νέο.

Παράδειγμα; Η επικοινωνία που έχουμε ωςΕνεργοί Πολίτες Λάρισας με παραγωγούς. Ήδηέχουμε προσφορές για φακές, λάδι κλπ. Δενπρόκειται να κάνουμε πλειστηριασμούς καιδημοπρασίες, ώστε ν' αντικαταστήσουμε τοσημερινό σύστημα με κάτι άλλο παρόμοιο. Οιπολίτες ως καταναλωτές θα γνωρίσουν τουςπαραγωγούς ως συνεταίρους σε μιαπροσπάθεια προμήθειας φθηνότερων τροφίμωνΝΤΟΠΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ. Ο παραγωγός θα κερδίζειχωρίς την ύπαρξη μεσαζόντων. Οι παραγωγοί θ' αρχίσουν κι αυτοί να οργανώνονται, ώστενα μην αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλοτιμολογειακά και προσφέροντας από κοινούτα προϊόντα τους. Θα μπορούν να ταπαραδίδουν μαζικά, έχοντας μόνο έναμεταφορικό κόστος. Αυτοοργάνωση.

Κι οι δυο τους ευχαριστημένοι και ο ΜΟΝΟΣδυσαρεστημένος το κράτος, που θα χάνει τοΦΠΑ των μεσαζόντων και των εισαγωγέων, πουόλοι ξέρουμε πως μπορούσαν να κλέψουν τοΔημόσιο άλλα δηλώνοντας κι άλλα δίνονταςστον παραγωγό. Είναι όμως αυτοί οι μόνοιδυσαρεστημένοι;

Κάθε σκάλα έχει πολλά σκαλοπάτια.Σκαλί-σκαλί την ανεβαίνεις. Και "το κίνηματης πατάτας" είναι ένα απ' αυτά. Γιατί κι ηπατάτα, το λάδι, το γάλα, το μέλι και κάθε τιπου παράγεται στον τόπο μας τρόφιμο ή μη,υπηρεσίες ή ενέργεια είναι Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣΠΛΟΥΤΟΣ. Κάθε δράση που βοηθά στο σωστόδιαμερισμό του σ' όλους τους Έλληνες είναικαλοδεχούμενη.