Κλέων Γρηγοριάδης: Αν δεν αγωνιστώ, θα είναι σαν να φτύνω τους αγώνες του πατέρα μου

Ο Κλέων Γρηγοριάδης είναι πρωταγωνιστής σε σειρά του MEGA. Αυτό δεν τον εμπόδισε να εκφράσει ευθέως την αντίθεσή του στην μεροληπτική δημοσιογραφία του καναλιού υπέρ του ΝΑΙ. Όταν προσκλήθηκε την ώρα του δελτίου ειδήσεων να παρέμβει ως ένας από τους καλλιτέχνες που τάσσονται υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, μίλησε για χούντα στην ιδιωτική τηλεόραση.  Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του για το συμβάν, όπως και για την κατάσταση στη χώρα, λίγες ώρες πριν το δημοψήφισμα.

Πώς βλέπετε όλη αυτή την κατάσταση ως πολίτης;

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στην κατάσταση στην οποία αναφέρθηκα και εγώ χτες μιλώντας ως τηλεφωνικός καλεσμένος στο MEGA. Η αιτία που δέχτηκα να παρέμβω και δεν το έχω κάνει σχεδόν ποτέ στα 31 χρόνια που είμαι ηθοποιός, είναι η αγανάκτηση. Και είναι αγανάκτηση υπερκομματική θα έλεγα και υπερ-ιδεολογική θα έλεγα. Δεν έχει σχέση ούτε με την ιδεολογία μου ούτε με τις κομματικές μου προτιμήσεις. Είναι αγανάκτηση δημοκρατίας. Είναι εμφανές ότι έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το δημοψήφισμα. Και για μένα αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και παράλληλα εξόχως εκνευριστικό, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Είναι επικίνδυνο για την ομαλότητα, για τη ζωή μας, για τη δημοκρατία μας το να έχουμε δημοκρατία α λα καρτ, δηλαδή όσο θέλουν.

Αναφέρατε χτες στο MEGA, τη λέξη χούντα.

Έζησα τις συνέπειες της χούντας, ξέρω πώς είναι. Να ακούς Μίκη Θεοδωράκη και κάθε φορά που φτάνεις σε τροχονόμο να το σβήνεις διότι αλλιώς θα σε συνελάμβαναν και επειδή το ξέρω δεν θέλω να υπάρξει το ρίσκο να το ξαναζήσουμε. Τα πράγματα είναι απλά. Ο πρωθυπουργός της χώρας και το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισαν -όπως δικαιούνται από το Σύνταγμα- να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα για ένα πολύ κρίσιμο εθνικό θέμα, το κρισιμότερο που αντιμετωπίσαμε μετά τη δικτατορία. Είναι δικαίωμα του λαού να αποφανθεί αν συμφωνεί με την εισηγητική πρόταση του πρωθυπουργού ή όχι.  Όπως έχει τονίσει ο ίδιος, η όποια απόφαση θα είναι απολύτως σεβαστή. Και μέχρι εδώ όλα είναι νόμιμα και θεσμικά σωστά.

Από τη στιγμή όμως που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιδρά στο δημοψήφισμα, σε ένα θεσμικό δικαίωμα του πρωθυπουργού δηλαδή, χαρακτηρίζοντάς το πραξικόπημα, τότε έχει χαθεί και η μπάλα και το νόημα των λέξεων. Και μάλιστα αναφέρω ότι πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο, πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος με εντελώς πραξικοπηματικό τρόπο σύμφωνα με όλους τους συνταγματολόγους, όχι της Ελλάδας, αλλά όλης της γης πέρασε τους μνημονιακούς νόμους με κατεπείγοντα νομοσχέδια, το καθένα από τα οποία περιελάμβανε εκατοντάδες άρθρα.

Μια κυβέρνηση λοιπόν κατηγορείται ότι λειτουργεί με πραξικοπηματικό τρόπο επειδή κάνει δημοψήφισμα, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από καθετί απολυταρχικό και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την κατηγορεί για πραξικόπημα, ενώ ο ίδιος πραξικοπηματικά έχει περάσει τους βαρβαρότερους μνημονιακούς νόμους, οι οποίοι έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, τον οικονομικό ιστό, τον ανθρώπινο ιστό, έχει καταπατήσει την αξιοπρέπειά μας.

Μαζί με τον θεσμικό παράγοντα, τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλα θεσμικά παραγοντούδια, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, συντεταγμένα και οργανωμένα από την επόμενη μέρα ξεκινούν μια μάχη ώστε να μη μιλήσει ο λαός. Και ω του θαύματος σύσσωμα τα ιδιωτικά κανάλια ενορχηστρωμένα, αρχίζουν να μας μεταδίδουν αποκλειστικά εικόνες με πανικόβλητο κόσμο. Είναι λογικό από τη μία ο κόσμος να πανικοβάλλεται -βέβαια πιστεύω ότι ακόμη και αν μας έλεγαν ότι μένουμε για πάντα στο ευρώ, πάλι πολλοί θα πανικοβάλλονταν- αλλά είναι προβληματικό να γίνεται focus από τα κανάλια μόνο σε αυτό. Δεν είναι όμως μόνο τα πλάνα, είναι και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως  τόνος της φωνής των παρουσιαστών οι οποίοι φωνάζουν λες και έχει γίνει πυρηνική επίθεση στην Ελλάδα. Τα κανάλια έχουν καλλιεργήσει το αίσθημα πως ψηφίζουμε για το αν θα είμαστε ζωντανοί ή νεκροί τη Δευτέρα.

Όλο αυτό αγγίζει τα όρια της παρανομίας και της προσπάθειας να κατασταλεί η νομιμότητα, που ξεφεύγει ακόμη περισσότερο αν σε αυτά προσθέσουμε ότι μαζί με τα κανάλια, μαζί με όλους τους φιλοτροϊκανούς της ελληνικής αντιπολίτευσης, παρεμβαίνουν και όλοι οι παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεσμικοί και άλλοι, πρωθυπουργοί, άνθρωποι που δεν έχουν όμως θεσμικό ρόλο να μιλήσουν για το δημοψήφισμα. Στην αρχή μας λέγανε ψηφίστε «Ναι», αλλά τώρα λένε προς Θεού μη γίνει το δημοψήφισμα, ας το ξανασκεφτεί ο πρωθυπουργός, ας μην το κάνει!

Όλος αυτός ο μηχανισμός προσπαθεί να ακυρώσει το δικαίωμα του πρωθυπουργού να ασκεί την πρωθυπουργία για την οποία έχει εξαιρετικά νωπή εντολή να την ασκεί. Είμαστε μπροστά σε μια εκτροπή και μία ανωμαλία που θυμίζει χουντικές περιόδους. Δεν μπορεί να μας γυρίζουν 500 χρόνια πίσω, επειδή φοβούνται ότι θα κυβερνήσουν για πρώτη φορά αριστεροί.  Δεν θα το επιτρέψουμε να γίνει.

Δεν φοβηθήκατε με την παρέμβασή σας στο MEGA;

Απειλείται η δημοκρατία και δεν θα κάτσω στα αβγά μου. Δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω στην ηλικία μου. Πολύ σύντομα θα πεθάνω, το πολύ σε τριάντα χρόνια, αν είμαι εξωφρενικά τυχερός, έχω να ζήσω λιγότερο δηλαδή από όσο έχω ζήσει. Ο φόβος μού δημιουργεί μόνο γέλιο. Διότι ο βασικός φόβος του ανθρώπου είναι ότι είναι φθαρτός, ότι πρόκειται να παραδώσει τη ψυχή του στο σύμπαν με την λήξη του πολύ αυτού ωραίου ονείρου και αυτό τον φόβο τον έχω ξεπεράσει, άλλο δεν έχω. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι είμαστε φθαρτοί, κοιτάω την κόρη μου και τα παιδιά των άλλων και βλέπω πως όταν πεθάνω ξέρω ότι η ζωή θα συνεχιστεί. Έπειτα, έχω εισπράξει τόση αγάπη που δεν αντιστοιχεί στη ζωή που μου μένει να ζήσω, ούτε καν σε ολόκληρη τη ζωή που έχω ζήσει. Έχω εισπράξει τόση αγάπη που κανένας δεν μπορεί να μου κάνει κακό.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είπε πως τρώτε ψωμί από το κανάλι και ήταν ντροπή αυτό που κάνατε.

Είναι ακριβώς η λογική και η ιδεολογία του ό,τι είπε. Είναι τρομερό πώς αποκαλύπτεται κανείς μιλώντας. Αυτή είναι η διαφορά μας  με τον κ. Γεωργιάδη. Έχει μάθει κάθε φορά που βρίσκει μια δουλίτσα και βολεύεται, να υποτάσσεται πλήρως στα αφεντικά του. Αν του πουν βάλε ένα κομπινεζόν τώρα και κάνε μια τούμπα και προσγειώσου ανάποδα, θα το κάνει γιατί σέβεται το μαγαζί που του δίνει ψωμί να φάει. Αυτό ακριβώς επαναφέρει τις εργασιακές σχέσεις στον Μεσαίωνα. Ο βασιλιάς είχε τον τρελό του. Και ο τρελός του ήταν ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βορίδης, κάποιος από όλους αυτούς που αλλάζουν κόμμα κάθε 15 εβδομάδες. Ξεκινούν από την ΕΠΕΝ, φτάνουν στο ΛΑΟΣ, βρίζουν 15 χρόνια τη Νέα Δημοκρατία όσο είναι ΛΑΟΣ, μετά βρίσκονται υπουργοί της ΝΔ, λες να σκέφτονται να πάνε και με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Όλοι αυτοί οι χαριτωμένα γραφικοί τύποι, έχουν συνηθίσει κάθε φορά που χώνονται ή επιχειρούν να χωθούν σε ένα μαγαζάκι, να τα κάνουν αμέσως πλακάκια με τον μαγαζάτορα, να σέβονται, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Γεωργιάδης το μαγαζί από το οποίο τρώνε, ξεχνώντας όμως ποιοι είναι, τι πιστεύουν για τον κόσμο, το μέλλον, την ανθρωπότητα. Θέλω να έχω ισότιμες σχέσεις στο μαγαζί που δουλεύω. Δεν είμαι υπάλληλος του σταθμού, ποτέ δεν υπήρξα, αλλά συνεταίρος και απαιτώ οι συνεταίροί μου να με σέβονται. Είμαι σίγουρος ότι αν ο κ. Γεωργιάδης δούλευε στο MEGA θα έπαιρνε τηλέφωνο τον διευθυντή και θα του έλεγε «κ. διευθυντά πείτε μου, τι να πω σήμερα;»

Δεν πιστεύετε ωστόσο ότι θα υπάρξουν συνέπειες στη δουλειά σας; Μήπως ξαφνικά «σας πεθάνουν» στο σίριαλ;

Η «Δικαίωση» γυρίζεται από τον Δημήτρη Αρβανίτη. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν θα μπορούσε κανένας να τον αναγκάσει να με «κόψει». Ακόμη και αν τον έπαιρνε ο Άδωνις Γεωργιάδης και του έλεγε «πας και δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει;», είμαι σίγουρος ότι θα του απαντούσε «κάνε μας τη χάρη ρε καραγκιόζη». Για να δίνουμε πάντως και όλη την εικόνα, τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί. Από εκεί και έπειτα δεν φοβάμαι για το επαγγελματικό μου μέλλον και μου αρέσει να παίρνω και κάποια ρίσκα.

Είμαι επίσης γιος του Γιώργου Γρηγοριάδη. Στους περισσότερους ανθρώπους δεν λέει τίποτα, γιατί ο πατέρας μου δεν είναι τόσο διάσημος όπως ο Μανώλης Γλέζος. Όμως ο Γ. Γρηγοριάδης, ο περίφημος γιατρός των φτωχών, ο οποίος είναι 80 χρονών και ο οποίος έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά κατά τη δικτατορία, έχει ζήσει πολλά. Απετάχθη αμέσως από αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού μόλις έγινε η χούντα, συνελήφθη αμέσως και βασανίστηκε βάρβαρα, χάνοντας τον αριστερό του αμφιβληστροειδή, ενώ συνεχίζει να χειρουργείται. Όντας γιος αυτού του ανθρώπου, που υπήρξε και δήμαρχος στο Ν. Ηράκλειο για 8 χρόνια με το ΚΚΕ Εσωτερικού, δεν μπορώ παρά να αγωνιστώ.

Αν ο πατέρας μου έδωσε ένα μάτι και αρκετούς μήνες βασανιστηριών για να λέμε τη γνώμη μας ελεύθερα σήμερα, είναι υποχρέωσή μου να αγωνιστώ για να συνεχίσουμε να μιλάμε ελεύθερα. Αν δεν το κάνω θα είναι σαν να φτύνω το βγαλμένο μάτι του πατέρα μου.

Είδαμε ότι 500 άνθρωποι του Πολιτισμού πήραν θέση υπέρ του ΟΧΙ. Έχω την αίσθηση πως είναι από τις πρώτες φορές που ο Πολιτισμός παίρνει θέση τα τελευταία χρόνια με όνομα και επώνυμο.

Ο Πολιτισμός έχει θέση εξ ορισμού. Κάθε φορά που υπάρχει μια οικονομική κρίση στην πραγματικότητα έχει προηγηθεί μια δεκαετία πολιτιστικού ελλείμματος. Τα προηγούμενα χρόνια είχε φύγει ο Πολιτισμός από το πεδίο και τη θέση του είχε πάρει κάτι που παριστάνει τον Πολιτισμό. Το lifestyle. Κάτι που είναι ντυμένο κουλτούρα και Τέχνη. Δηλαδή ο Ψευδοπολιτισμός. Στην Ελλάδα έχουμε φάει τόνους ψευδοπολιτισμού, από την εποχή του Φώσκολου.

Τη δεκαετία 1995-2005, την περίοδο της υποτιθέμενης ανάπτυξης, που τίποτα δεν αναπτύχθηκε εκτός από την κατανάλωσή μας, όλος ο Κωστοπουλικός μηχανισμός, μαζί με το παραπαίον ΠΑΣΟΚ, φτιάξανε αυτόν τον παραπολιτισμό που καταναλώσαμε. Αν ανοίγαμε σε αυτή τη δεκαετία την τηλεόραση κατά 99% θα βλέπαμε έναν τραγουδιστή που δεν ήταν τραγουδιστής, θα ακούγαμε τραγούδια που δεν ήταν τραγούδια με στίχο δίχως νόημα και κλεμμένη μουσική, το ίδιο συνέβαινε και με τις τηλεοπτικές σειρές, χωρίς να απαξιώνω τις όποιες θετικές εξαιρέσεις, το ίδιο και με το σινεμά, παρότι από τη φύση του αντιστέκεται, γιατί το κάνεις για τη ψυχή της μάνας σου. Τα ιδιωτικά κανάλια άρχισαν να χρηματοδοτούν ελληνικές ταινίες και μιλούσαν τότε για άνθιση του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Κανένας νέος ελληνικός κινηματογράφος. Ήταν από την ίδια την παλαιότητα, ήταν για παράδειγμα συρραφή 2-3 επεισοδίων ενός σίριαλ της πλάκας.

Η Τέχνη είναι καταφύγιο για τους λαούς που προσπαθούν να τους στερήσουν βασικές κατακτήσεις και δικαιώματά τους. Μου έκανε εντύπωση γιατί την ανέχονται τα αυταρχικά κράτη και δεν συλλαμβάνουν όποιον κάνει Τέχνη, είτε παλιά είτε τώρα. Τους αφήνουν γιατί αλλιώς θα έπεφταν οι κυβερνήσεις. Το ψυχικό αίτημα των λαών για πραγματική Τέχνη είναι τόσο λυσσαλέο, που η πείνα είναι τέτοια, που είναι μεγαλύτερη από την αληθινή πείνα. Αν ήταν στο χέρι τους θα την απαγόρευαν και θα επέτρεπαν μόνο τη ψευδοτέχνη, αλλά δεν μπορούν.

--------------------

[πηγή]

Προς παραπλανημένους ΝΑΙοέλληνες - Του Γιάννη Μακριδάκη

Επειδή το βέβαιον είναι ότι αυτοί που θα ψηφίσουν ναι δεν είναι μόνον οι διαχρονικά πατριδοκάπηλοι αλλά είναι και άνθρωποι καλών προθέσεων -γνωρίζω προσωπικά κάποιους-, οι οποίοι όμως είναι παραπλανημένοι και γίνονται άθελά τους πιόνια επιτήδειων που διαιρούν τις κοινωνίες για να βασιλεύουν οι ίδιοι, θα ήθελα σήμερα, παραμονή του δημοψηφίσματος να απευθυνθώ με λίγα λόγια σε αυτούς και να τους πω ότι:

Αποτελούμε όλοι μας μια κοινωνία που τα τελευταία 5 χρόνια ζει κατά κοινή ομολογία μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση, η οποία αυτοτροφοδοτείται λόγω των πολιτικών που ακολουθούνται και αποτελεί ένα συνεχόμενο καθοδικό σπιράλ, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου, αργά ή γρήγορα δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς μας. Όποιος νομίζει ότι θα γλυτώσει είναι βαθιά πλανεμένος.

Υποστήκαμε όλοι μας προσβολές από πολιτικούς ανακόλουθους και κυνικούς, οι οποίοι εξυπηρετούσαν εμφανώς συμφέροντα άλλων, εξωτερικών παραγόντων και όχι των πολιτών που δήθεν υπηρετούσαν ως αιρετοί. Ανεχτήκαμε πραξικοπηματικές πολιτικές και παραβιάσεις του Συντάγματος, μέχρι και κυβέρνηση διορισμένου τραπεζίτη συνεργάτη των δανειστών. Εξευτελιστήκαμε και εκποιηθήκαμε όλοι μας όταν εξευτελίστηκε η δημοκρατία και όταν εκποιήθηκε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της κοινής μας πατρίδας. Όποιος νομίζει ότι δεν εξευτελίστηκε και δεν εκποιήθηκε ο ίδιος, είναι δυστυχώς βαθιά πλανεμένος.

Αύριο Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 περνάμε όλοι μαζί πάλι ένα ιστορικό σημείο καμπής. Εμείς και μόνον εμείς το μεθοδεύσαμε, εμείς και μόνον εμείς το προκαλέσαμε, η κοινή μας κρίση, η συνισταμένη των “θέλω” μας, οδήγησαν μέχρι εδώ. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός σε ένα σαφές και διαυγές ερώτημα:

Λέμε ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, τα χαρακτηριστικά της οποίας εγγυώνται την συνέχιση των πολιτικών που βιώσαμε όλοι μας κατά τα 5 τελευταία χρόνια;

Κανένα άλλο δεν είναι το ερώτημα παρά μονάχα αυτό. Όποιος νομίζει ότι είναι κάποιο άλλο, έχει πέσει στην παγίδα που του έστησαν για να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά οι εξωτερικοί παράγοντες του διχασμού και οι εγχώριοι τοποτηρητές τους που για τα συμφέροντά του ο καθένας σκούζουν από την πρώτη στιγμή ότι το ερώτημα είναι άλλο, και δη η παραμονή ή όχι της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Όποιος αποδέχεται ότι πράγματι αυτό είναι το ερώτημα και το διακύβευμα, όποιος προσέρχεται στην κάλπη για να ψηφίσει σε αυτό το δήθεν ερώτημα, γίνεται όμοιος με τους εγχώριους τοποτηρητές των δανειστών, εκείνους που τόσα χρόνια εφάρμοζαν και νομιμοποιούσαν στην κοινωνία μας τις πολιτικές τους και ευελπιστούν να τις συνεχίσουν μέχρι να μας εκποιήσουν εντελώς. Εμπρός δε στην ελπίδα τους αυτή και μη διστάζοντας να υπηρετήσουν για μιαν ακόμη φορά τους εντολείς τους, θέτουν από μόνοι τους και εκ του μη όντος, το ζήτημα για το οποίο τόσον υποκριτικά διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι απεύχονται.

.

Προσωπικά ψηφίζω όχι σε κάθε μορφής συμβιβασμό με την Ευρώπη ως κυνική χρηματοοικονομική ένωση. Προσωπικά δεν με καλύπτει ούτε η πολιτική της δήθεν αριστεράς του Σύριζα, ούτε φυσικά το αριστερό μνημόνιο που κατέθεσαν, ούτε καν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα ήθελα να ήταν αυτό που δεν είναι αλλά εσείς λέτε ότι είναι και θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος αν πράγματι είχατε δίκιο αλλά δεν έχετε. Παρόλα αυτά θα πάω να ψηφίσω όχι στη συνέχιση των πολιτικών εξαθλίωσης και μη σεβασμού στη δημοκρατία και στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Βγείτε κι εσείς από την πλάνη σας, μην γίνεστε υποχείρια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των εγχώριων πατριδοκάπηλων και των έξωθεν διατακτών τους, σταθείτε στο ύψος της ιστορικής αυτής περίστασης και απαιτήστε κι εσείς να σταματήσει επιτέλους η αργή και βασανιστική συλλογική μας πορεία προς την υπανάπτυξη, την εκποίηση, την εξαθλίωση.

------------------

[πηγή]

Το Χρέος... - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κάθε ερώτημα που τίθεται επιτακτικά και ζητάει απάντηση με ένα ναι ή ένα όχι, αποτελεί δίλημμα και διχάζει την πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου, άρα, κατ’ επέκταση και τις κοινωνίες του.

Η διαρκής μάχη του νου με την ψυχή κορυφώνεται σε τέτοιες στιγμές.

Ο νους βάζει συνεχώς εμπόδια και ενεργοποιεί τον φόβο, το αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Η ψυχή πετάει ελεύθερη, δεν φοβάται, βρίσκει δρόμους και διεξόδους, δεν υποτάσσεται.

Ο νους σε περιορίζει στο άτομό σου και στο παρουσιάζει αδύναμο και ανεύθυνο, σου βγάζει μπροστά τη μικρότητά σου, νομίζεις ότι εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, σε ρωτάει, κάτσε εδώ που κάθεσαι, σε συμβουλεύει, δεν χρειάζονται αλλαγές, καλή είναι αυτή πορεία κι ας καταλήγει στον Θάνατο, τουλάχιστον πάει αργά.

Η ψυχή σε ωθεί να γίνεις πανανθρώπινος, να νιώσεις το μεγαλείο σου, ναι, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο και τη ζωή σου, σου λέει, αυτό είναι το Χρέος σου, διότι εσύ εκπροσωπείς την Ανθρωπότητα σήμερα, και έχεις Ευθύνη μεγάλη.

Ο νους επεμβαίνει ξανά και βάζει εμπρός την υποκρισία. Τότε επικαλείσαι τα παιδιά σου, σε τι κόσμο θα ζήσουν αν εσύ δεν υποδουλωθείς, αν κάνεις τον επαναστάτη, τι συνθήκες θα βρουν αν εσύ αλλάξεις πορεία και δεν την αφήσεις στην ίδια ροή. Επικαλείσαι και την πατρίδα, που δεν της αξίζει να απομονωθεί, να βγει στο περιθώριο αν εσύ πάρεις την τύχη της στα χέρια σου και δεν την αφήσεις στους άλλους όπως τη βρήκες και όπως σου μάθανε.

Η ψυχή όμως γνωρίζει καλά. Πως δυστυχώς και τα παιδιά σου για την πάρτη σου τα ‘κανες, όχι για τη δική τους, για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, για να σε κληρονομήσουν και να σε γηροκομήσουν τα ‘κανες και όχι για να τους δώσεις το δώρο της ζωής, από το φόβο σου μπρος στη σκέψη του θανάτου τα ‘κανες και όχι από τον ενθουσιασμό σου για το μεγαλείο της ζωής. Με τον νου τα ‘κανες δηλαδή τα παιδιά σου, υπολογιστικά και όχι με την ψυχή σου, αυθόρμητα.

Η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά. Πως και την πατρίδα σου σε κάθε ευκαιρία την εκπόρνευσες, το ίδιο έχεις σκοπό να πράξεις ξανά, πως τίποτε δημόσιο ποτέ σου δεν σεβάστηκες, απεναντίας έσπευσες με κάθε ευκαιρία να το καταχραστείς, πως πάντοτε την εκποίηση του αληθινού πλούτου προς απόκτηση πλασματικού πλούτου χρήματος είχες στον νου σου.

Ο νους δουλεύει με γνώμονα την αξία του χρήματος, σπέρνει τον φόβο, επενδύει στη μικρότητα, στον εγωισμό, στην αυτοσυντήρηση, και στην υποκρισία.

Η ψυχή πλανάρει σε άλλο αξιακό σύστημα και αποφασίζει ελεύθερα, οικουμενικά, με αξιοπρέπεια, για το μεγαλείο της Ύπαρξης, για την Ευθύνη και για το Χρέος της να αλλάξει τον Κόσμο.

Οι Έλληνες, λαός που είχε την τύχη να μπορεί να διαβάσει από το πρωτότυπο έναν Καζαντζάκη, καλούνται ξανά αυτή την ιστορική στιγμή, έστω και με αυτούς τους όρους, να αναμετρηθούν σε κοινή πανανθρώπινη θέα στην αιώνια μάχη του νου με την ψυχή τους, καλούνται να φανούν αντάξιοι των νεκρών τους και άξιοι των παιδιών τους, καλούνται να αποδείξουν ότι η λοβοτομή του καταναλωτισμού δεν πέτυχε σε όλους και δεν τους ισοπέδωσε, ότι στην πλειοψηφία τους έχουν παραμείνει άνθρωποι ψυχωμένοι και έχουν συναισθήματα κι άλλα εκτός τον φόβο.

ΥΓ

Προσωπικά, δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι οι μη λοβοτομημένοι και οι ψυχωμένοι συμπολίτες μου αποτελούν πλειονότητα, διότι τη γνωρίζω πολύ καλά, εμπειρικά και γνωστικά την κοινωνία των νεοελλήνων καταναλωτών. Είτε είναι λεγόμενοι δεξιοί και απολιτίκ, που θα ψηφίσουν ναι, είτε είναι λεγόμενοι αριστεροί που θα ψηφίσουν όχι, η συντριπτική τους πλειονότητα είναι υπόδουλοι του νου τους και ενός συστήματος ευτελισμένων αξιών το οποίο υπηρετούν τυφλά. Παρ’ όλα αυτά το ΟΧΙ αυτό, έστω και έτσι, μισερό, μη καθαρό, ένα όχι που μπορεί ξανά να οδηγήσει σε ένα ναι, είναι ένα βήμα προς τα εμπρός, αυτό αναγνωρίζω.

-------------------

[πηγή]

Όλη η σαπίλα της χώρας υπέρ του ΝΑΙ - Του Pitsirikos

Η τηλεοπτική παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή μας δίνει να καταλάβουμε αφενός πως το ΟΧΙ προηγείται στις δημοσκοπήσεις και αφετέρου πως όλη η σαπίλα της χώρας είναι υπέρ του ΝΑΙ.

Ως και τον Καραμανλή επιστράτευσαν -μετά τον Σάκη Ρουβά-, για να στηρίξουν το ΝΑΙ. Τον Καραμανλή που -μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη- ήταν ο αρχιερέας της χρεοκοπίας.

Αυτό το δημοψήφισμα κάνει θαύματα. Αφού μίλησε στην τηλεόραση ο εξαφανισμένος Καραμανλής, θα μιλήσουν και οι μουγκοί.

Καραμανλής, Μητσοτάκης, Σημίτης, όλη η σαπίλα της χώρας υπέρ του ΝΑΙ.

Αφού δεν πήγαν στον εισαγγελέα για τα «έργα» τους, μας δίνουν τώρα και συμβουλές για το μέλλον μας.

Την Κυριακή δεν ψηφίζουμε ΟΧΙ μόνο για το Μνημόνιο.

Την Κυριακή ψηφίζουμε ΟΧΙ στη σάπια Ελλάδα που θέλει να μας σαπίσει κι εμάς.

Ψηφίζουμε ΟΧΙ στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο, ΟΧΙ στα σάπια ΜΜΕ, ΟΧΙ στους σάπιους και κρατικοδίαιτους «πνευματικούς ανθρώπους», ΟΧΙ στους «καλλιτέχνες» του κώλου.

Ψηφίζουμε ΟΧΙ στην παλιά Ελλάδα.

Ψηφίζουμε ΝΑΙ στη νέα Ελλάδα της δημιουργίας.

-------------------

[πηγή]

Τρώγεται η αξιοπρέπεια; - Του Κώστα Κάππα

Ακούω συχνά (και μάλιστα και από ευαίσθητα και αγαπημένα χείλη που με εξέπληξαν) το (απαξιωτικό) ερώτημα “Τρώγεται η αξιοπρέπεια;”. Σκέφθηκα να απαντήσω με το μελάνι της καρδιάς, για την Ιστορία που γράφεται μόνο με αξιοπρέπεια και για το ψωμί που δεν καταπίνεται χωρίς αυτήν. Δεν ξέρω αν θα τους πείσω. Από την στιγμή και μόνο που θέτουν το ερώτημα, η παραπάνω προσέγγιση από εμένα είναι εντελώς άσκοπη. Ας πάμε λοιπόν στον “ρεαλισμό” και ας δοκιμάσουμε εάν τρώγεται η αξιοπρέπεια, πόσες θερμίδες έχει και πως είναι η γεύση της.

Κατ’ αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τα ψευτοδιλλήματα, “Ναι ή Όχι στις προτάσεις των δανειστών;”, “Ευρώ ή Δραχμή;”, “Μέσα ή Έξω από την Ευρώπη;”! Να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ των κακών (καλών) ευρωπαίων γενικά και αόριστα και των καλών (κακών) Ελλήνων. Αυτή την στιγμή ΜΑΙΝΕΤΑΙ ένας ταξικός πόλεμος. Πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος και να μην έχει δει την λύσσα των “θεσμών”, δανειστών, κεφαλαιοκρατών, πολιτικών εκπροσώπων τους, τραπεζών κ.λ.π. ενάντια σε ότι αφορά στον ελληνικό λαό και αρχίζει από δέλτα: δημοκρατία, δικαιοσύνη, διάλογος, διαβούλευση, διαλλακτικότητα, διάσωση, δουλειά, δανειοδότηση, δαπάνες, δεκτικότητα, δομές, δικαιοδοσία, δεοντολογία, διαχείριση, διαφάνεια, δημιουργία, δημοσιογραφία, διαγραφή, διαδικασίες, διακανονισμός, διεθνισμός, δικαιοκρισία, δικαιώματα, κ.λ.π., κ.λ.π.

Για να δούμε πόσο αποτελεσματικό όπλο είναι η αξιοπρέπεια μπροστά στην καταιγίδα των μέτρων, στον εργασιακό μεσαίωνα και στην διασφάλιση τροφής.

Εάν δεν υπάρχει αξιοπρέπεια (θεωρηθεί άχρηστο όπλο, ακόμη και εμπόδιο στην επιβίωση):

Το χρέος θα είναι πάντα εκεί, εκφοβιστικό, εκβιαστικό, δαμόκλειος σπάθη για όποια πλειοψηφία κοινοβουλευτική αποφασίσεις οποτεδήποτε στο μέλλον, αλλά δεν τους αρέσει. Παίρνεις ότι μισθό ή σύνταξη σου δώσουν (τα πλάνα τους είναι για 300 – 400 ευρώ, “για να είμαστε ανταγωνιστικοί με τις όμορες χώρες” όπως αποφάσισαν και δήλωσαν για εμάς, εννοώντας την Βουλγαρία). Δεν απεργείς, υπάρχει εφεδρεία ανέργων. Δεν αντιμιλάς γιατί δεν ξεχνάς τις εκδικητικές παραπομπές σε δίκη των εκπαιδευτικών. Αποδέχεσαι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δεν παντρεύεσαι και δεν κάνεις παιδιά για να μην αυξηθούν τα στόματα που χρειάζεται να θρέψεις. Δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν διασκεδάζεις, δεν κάνεις τουρισμό. Δεν αρρωσταίνεις. Απλά δεν αρρωσταίνεις! Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιζήσεις. Με 1000 – 1500 θερμίδες. Θα σε κρατάνε ζωντανό και σε έξαψη δίπλα στο ακουστικό αναμένοντας το πολυπόθητο τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, για κάποιες ώρες δουλειά την εβδομάδα (τα λεγόμενα “Συμβόλαια Μηδενικών Ωρών Εργασίας – Zero Hour Contract", ιδέ  Αγγλία).

Πως η αξιοπρέπεια γίνεται το υπέρτατο όπλο μάχης:

Το κλειδί από την γέννηση μέχρι τον θάνατο είναι η αυτοεκτίμηση η οποία κερδίζεται, υποχρεώνει τον άλλο να σε σεβαστεί και τελικά οδηγεί στην αξιοπρέπεια. Σέβεσαι την αποστολή σου, όποια και εάν είναι αυτή. Εάν σκουπίζεις δρόμους, ο δρόμος αστράφτει, την Ιατρική  και την Δικηγορία τις βλέπεις ως λειτούργημα και όχι ως μέσον πλουτισμού και πάει λέγοντας. Εδώ είναι και το κλειδί της αλληλεξάρτησης του τρίπτυχου “προσφορά εργατικής δύναμης – απολαβές – αξιοπρέπεια”. Όταν επενδύεις τεράστιο κόπο για να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου, είτε πριν την ανάληψη της εργασίας, σπουδάζοντας σε βάθος, είτε δουλεύοντας σκληρά, δεν σου περνάει από το μυαλό, ούτε για πλάκα, να ξεπουλήσεις το προϊόν του μόχθου σου για πενταροδεκάρες!

Η αξιοπρέπεια, ατομική, ομαδική, ταξική και κοινωνική, είναι ανατροφοδοτούμενη κινητήρια δύναμη. Πλούσιος από γνώση, κοινωνική συνείδηση γραμμένη με τατουάζ στον εγκέφαλό σου και εργατική υπερηφάνεια για την καθημερινή προσφορά σου στους συνανθρώπους σου, αρνείσαι να δουλέψεις για 3 ευρώ την ώρα, αρνείσαι να γίνεις απεργοσπάστης και ρουφιάνος, αρνείσαι την βία της εξουσίας και του φασισμού, απαιτείς μέτρα ασφαλείας στα κάτεργα των υπεργολάβων της βιομηχανίας και στα αμπάρια των πλοίων. Απαιτείς φτηνά φάρμακα, καλά σχολεία, πουλάς ελεύθερα τα πορτοκάλια σου στους Ρώσους και δεν σαμποτάρεις την δική τους οικονομία. Αρχίζεις επιτέλους να παράγεις… κάτι που σου απαγορεύουν έως τώρα (εκτός των rooms to let και αυτά με απαγορευτικό ΦΠΑ!).

Το ίδιο κάνει και ο διπλανός σου αλλά και ο συνάδελφός σου στην άλλη άκρη της χώρας. Κλειδί του συντονισμού; Η λαχτάρα της αναρρίχησης στα ανώτερα δυνατά επίπεδα μόρφωσης, εκπαίδευσης, εργατικότητας, συνέπειας λόγων και έργων, αλληλεγγύης και αγωνιστικότητας ώστε να μετατρέπεται ακόμη και η αγγαρεία σε λειτούργημα. Οι μικρές και μεγάλες νίκες, οι νέες απολαβές, τα νέα καθήκοντα, οι νέες σχέσεις των ανθρώπων, σιγουρεύουν όλο και περισσότερο μία ατέρμονη πορεία προς τα εμπρός. Είναι σαν το ποτάμι. 

Όσο ψηλώνει η αξιοπρέπεια τόσο ο καθρέφτης γίνεται πιο μαγικός. Τούφες άσπρο μαλλί πέφτουν, τα δύο μπροστινά πόδια σηκώνονται και από το στόμα αρχίζουν να βγαίνουν λέξεις και όχι μπεεε. Αυτό που βλέπεις πλέον σαν είδωλό σου, απαιτεί κρέας, αυτοκίνητο, σπίτι και όχι μαντρί, επιχειρήματα και όχι άναρθρες κραυγές/εντολές από τον βοσκό. Μην φοβάσαι μην σε κτυπήσουν οι τσοπαναραίοι. Εάν είσαστε λίγοι ίσως αναμετρηθείτε μέχρι να το πάρουν απόφαση. Εάν είσαστε πολλοί, το πιάνουν στον αέρα και αμέσως χαζογελούν εκπέμποντας φοβική κολακεία και σας προσκαλούν στη καλύβα της στάνης να πιείτε αδερφικά ένα ποτήρι κρασί.

Να γιατί θα ψηφίσω ΝΑΙ - Του Κώστα Κάππα

Γιατί επιλέγω ΝΑΙ στο δημοψήφισμα

 Γιατί με βολεύει.

Δεν είμαι άνεργος. Στο κάτω – κάτω, 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, εάν είναι και φοβισμένοι και υποτακτικοί, είναι πολλαπλό όφελος για εμάς που έχουμε πρόσβαση σε κάποια κανάλια εξουσίας: Αποτελούν ανεξάντλητη δεξαμενή φτηνού δυναμικού και μου επιτρέπουν να κλείνω το στόμα του κάθε έξυπνου που ζει από τα λεφτά μου και στην ΔΙΚΗ ΜΟΥ επιχείρηση απεργεί και με εκβιάζει.

Δεν είμαι λαός. Έχω ένα επίπεδο ζωής. Σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια στην Ευρώπη, ρούχα, ποιοτικά restaurants, έχω χρήματα, τα αυξάνω αλλά και ξέρω να τα χαλάω. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει εάν η κυρία Ελένη και η κάθε Ελένη, ζει με 10 ευρώ την ημέρα; Δεν θα σας απαντήσω με το κλασσικό, «Εδώ στην Αφρική τα παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα». Δεν ζω στην Αφρική και δεν είμαι η Ελένη.

Είμαι έξυπνος. Το απέδειξα με την επιτυχία μου. Γνωρίζω ότι, οποιαδήποτε συμφωνία και να ψηφιστεί, όχι μόνο θα επιβιώσω αλλά και θα πλουτίσω κι’ άλλο. Με είπαν αδίστακτο και με ρώτησαν γιατί φέρομαι έτσι. Τους απάντησα απλά «γιατί μπορώ…».

Μ’ αρέσει ο διεθνισμός. Είμαι καταναλωτής. Θέλω φτηνά και ποιοτικά προϊόντα. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει εάν το λάδι είναι ελληνικό ή ισπανικό; Δεν αγοράζω λάδι για να στηρίξω τις σπουδές της κόρης του έλληνα αγρότη, αλλά για να απολαύσω τη σαλάτα μου. Εάν άνοιγα επιχείρηση ελαιολάδου και μου το πούλαγε φτηνά, θα το αγόραζα και θα το στήριζα.

Έχω τις δικές μου αξίες: δεν με απασχολούν οι αξίες. Οι λαοί μια ζωή είναι ήρωες, φιλότιμοι, αλτρουιστές, φιλεύσπλαχνοι, αγωνιστές, έχουν ήθος, αγωνιστικότητα, υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και όλα αυτά σήμερα στην Ελλάδα τα ταυτίζουν με το ΟΧΙ. Εγώ απλά είμαι πλούσιος.

Έχω τους δικούς μου στόχους. Να περνάω καλά. Δεν ψάχνω για πολιτικές, ιδεολογικές, ιστορικές ή κοινωνικές δικαιολογίες. Δεν με ενδιαφέρει τι είπε ο Πλάτωνας, τι είπε ο Αριστοτέλης, δεν με ενδιαφέρει εάν με πουν συντηρητικό. Το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία του ονειροπόλου και απένταρου φοιτητή στα χέρια μου έγινε Μπριζόλα – Δύναμη – Εξουσία.

Δεν θέλω περιπέτειες. Δεν έχω κανένα λόγο να αγωνιστώ για οτιδήποτε. Δεν ξέρω τι σημαίνει ΕΚΑΣ, δεν ζούμε με την σύνταξη της γιαγιάς. Αν βγει το ΟΧΙ, όλοι αυτοί οι οποίοι αυτό-αποκαλούνται λαός θα πιστέψουν ότι έχουν δύναμη και θα κάνουν όνειρα. Τα όνειρα είναι επικίνδυνα όταν στο ξυπνητό τους σπάνε τα όρια μας.

Δεν είμαστε πολλοί σαν και εμένα και δεν πρέπει να είμαστε πολλοί, για να μπορεί να φτάνει η πίτα για όλους μας. Πρέπει να βρούμε εκείνους που θα μας στηρίξουν ξεφωνίζοντας στα κανάλια, στους δρόμους και στην Βουλή για τις αξίες της Ευρώπης και θα αρκεστούν σε λίγη πίτα. Πρέπει όμως να βρούμε και τους πολλούς εκείνους που θα μας στηρίξουν, θα πουν ΝΑΙ, δεν θα πάρουν πίτα αλλά θα τους δώσουμε Ευρώπη.

------------------------
[πηγή]

Δημοψήφισμα: Επτά κρίσιμες μέρες.- Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί.

 

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού. Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Από τα χαράματα του Σαββάτου, η ελληνική κυβέρνηση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πόλεμο που δεν επέλεξε, αποφεύγοντας την  ύστατη στιγμή την ταπεινωτική παράδοση. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.

3. Το ψυχόδραμα της «διαπραγμάτευσης», που κράτησε πέντε μήνες, ήταν εν πολλοίς η σύγκρουση δύο αυταπατών. Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης είχε την αυταπάτη ότι οι δανειστές θα υποχωρήσουν, έστω και την ύστατη στιγμή, προσφέροντας μια κακή μεν, πλην πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, αφενός μεν γιατί θα φοβούνταν το οικονομικό κόστος της ρήξης, αφετέρου δε λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων ή και των αντιθέσεών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευρά των δανειστών, συνηθισμένη από την εύκολη παράδοση των Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου, πίστευε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας είναι κουτάβι που γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει. Ότι στο τέλος, με το πιστόλι του bankrun στον κρόταφο, θα παραδινόταν άνευ όρων και θα υπέγραφε μια συμφωνία που θα διέλυε την κυβέρνηση και το κόμμα του, για να δρομολογήσει τη μετατροπή ενός ακρωτηριασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όμηρο των νέων κυβερνητικών του εταίρων, όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Κι οι δύο πλευρές συμπεριφέρθηκαν σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας, που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Και η σύγκρουση ήρθε.

4. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης έκανε το παν για να αποφύγει τη σύγκρουση. Η πρόταση των 47 σελίδων που κατέθεσε αποτελούσε Μνημόνιο με υφεσιακά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρατούσε ωστόσο δύο στοιχεία που την έκαναν- ίσως- οριακά διαχειρίσιμη: κάποια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών («να πληρώσουν οι πλούσιοι, και όχι τα συνήθη υποζύγια») και κάποια δέσμευση ουσιαστικής ελάφρυνσης για το χρέος. Το ισχυρότατατο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε αφαίρεσε και τα δύο αυτά στοιχεία, καθιστώντας σαφέστατο ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οικονομικής, τεχνοκρατικής φύσης, αλλά ξεκάθαρα πολιτικό: να ταπεινωθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και κυρίως ο ελληνικός λαός, αυτό το απείθαρχο στρατιωτάκι που δεν λέει να κάτσει στη σειρά του και βάζει τρελές ιδέες ανυπακοής και ανταρσίας στους υπόλοιπους υποτελείς. Με άλλα λόγια, εκβίασαν τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει τον Ρουβίκωνα όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.

5. ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται από τίποτα, όπως δεν δεσμεύονται από τίποτα οι αντίπαλοι. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΟΧΙ στη συμφωνία των δανειστών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανεξάρτητα από το περιορισμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ βρίσκεται ούτως η άλλως μπροστά μας και- είτε το βλέπει ως επιβεβλημένη, λυτρωτική έξοδο από το θάλαμα βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε, είτε ως το μη χείρον έναντι της αιώνιας λιτότητας- θα είναι έτοιμος να το αποδεχθεί αν καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Το κυριότερο, τα καταιγιστικά γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται, η πόλωση και οι συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, θα παρασύρουν και τα δύο στρατόπεδα σε μια δίνη ριζοσπαστικοποίησης. Την 6η Ιουλίου θα βρεθούμε, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελλάδα, με μια άλλη Αριστερά και έναν άλλο λαό- για το καλύτερο ή το χειρότερο.

6. Ακριβώς γιαυτό το λόγο, οι δανειστές και τα ελληνικά κέντρα πραγματικής εξουσίας θα κάνουν το παν για να μη γίνει το δημοψήφισμα (κι αν δεν τα καταφέρουν, για να το κερδίσουν, επιστρατεύοντας κάθε νόμιμο και βρώμικο μέσο). Η απόφαση του Eurogroup για τερματισμό του προγράμματος και ο αναμενόμενος τερματισμός του ELA στις τράπεζες, σημαίνουν απλούστατα επιτάχυνση του bankrun, ώστε οι πολίτες να πάνε στις κάλπες με κλειστές τράπεζες και επιβολή capital controls (Το τελευταίο δεν είναι τόσο τραγικό: λίγοι θα υποφέρουν αν μπορούν να σηκώσουν από την τράπεζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλλωστε η Κύπρος δεν έζησε και την Αποκάλυψη με capital controls επί δύο χρόνια). Ο ιταμός αποκλεισμός Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Eurogroup από τους Ντάισελμπλουμ- Σόιμπλε (τον οποίο αποδέχτηκαν, ρουφώντας τη μύτη τους, τα ανθρωπάκια που τους πλαισιώνουν) ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους «αγανακτισμένους πολίτες». Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα να λένε ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα κι οι Βρετανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσυρσης από την ΕΕ, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους. Αλλά ένα ελληνικό δημοψήφισμα για μια εξοντωτική οικονομική συμφωνία είναι αιτία πολέμου.

Στην προσπάθεια ματαίωσης του δημοψηφίσματος και δημιουργίας κλίματος πολιτικής ανωμαλίας, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Παυλόπουλος, ένας συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος ωστόσο απέφυγε, παρά τις τρομερές πιέσεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δεκέμβρη του 2008, δεν διανοείται να περάσει στην πολιτική Ιστορία του τόπου σαν καινούργιος Γλύξμπουργκ των καινούργιων Ιουλιανών.

7. Σε κάθε περίπτωση, η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί. Η άθλια στάση των δανειστών και του ντόπιου υπηρετικού προσωπικού τους έχει συσσωρεύσει τεράστια οργή και ριζοσπαστικοποίηση σε ένα μεγάλο μέρος τόσο των εργατικών, όσο και των μεσαίων στρωμάτων που ασφυκτιούν. Το στρατόπεδο του ΟΧΙ διαθέτει τρία πολύ ισχυρά, στο συνδυασμό τους, χαρτιά- την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων απέναντι σε διεθνείς τοκογλύφους και Έλληνες ολιγάρχες, της δημοκρατίας απέναντι στους νεοπραξικοπηματίες και της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους καθηλώνουν την Ελλάδα σε ρόλο αποικίας χρέους. Η ρήξη με το ιερατείο των Βρυξελλών θα προκαλέσει αναταραχή στις αγορές και σοβαρά πολιτικά προβλήματα των κυβερνώντων, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κούγκι» κάποιων απελπισμένων. Είναι, μπορεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμμετρο πόλεμο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χάσουν.

8. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, αποφασιστικότητα και γερά νεύρα- κάτι που δεν έδειξαν οι δηλώσεις Βαρουφάκη από τις Βρυξέλλες, όπου εμφάνισε το δημοψήφισμα κάτι σαν απλό διαπραγματευτικό ατού, που μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, αν μας φέρουν κάτι σαν το κείμενο των 47 σελίδων.

Δεύτερον, αποφασιστικές κινήσεις της κυβέρνησης για τον έλεγχο από την πλευρά της της Τράπεζας της Ελλάδας και των συστημικών τραπεζών, ώστε να διαχειρισθεί, εν ανάγκη με έκτακτα μέτρα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε.

Τρίτον, την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με επιτροπές του «όχι» σε όλη την Ελλάδα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων, με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκστρατεία γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Τέταρτον, τις γενικές γραμμές του πολιτικού και κοινωνικού σχεδίου για  την Ελλάδα της 6ης Ιουλίου: ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να κατανοήσει την ανάγκη να αναλάβει ρίσκα, να σηκώσει άγκυρα για «αχαρτογράφητα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλλακτική λύση που του προσφέρουν είναι να μείνει εσαεί καθηλωμένος στα βρώμικα νερά, σ’ αυτό το λιμάνι της αγωνίας, όπου τον βομβαρδίζουν καθημερινά χωρίς να έχει έξοδο κινδύνου. Για να το κάνει, όμως, θα πρέπει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανάλογα με τα οφέλη που θα προσδοκά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνωστου να υπερκεραστεί από τη θετική ελπίδα μιας Ελλάδας της δικαιοσύνης και της κυριαρχίας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.

--------------------

[πηγή]

Οι 10 Μικροί Σόϊμπλε

Την άλλη Κυριακή ο ελληνικός λαός θα απαντήσει.

Τον μεγάλο Σόϊμπλε και στους μικρούς Σόϊμπλε εντός της χώρας.

Η απόφαση του Πρωθυπουργού τους ξάφνιασε.

Οι βυθισμένοι στην ρουτίνα “του υπογράφω τα Μνημόνια” και ύστερα με του δημοσιογράφους μου κάνω πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, ώστε να παραμείνω στην εξουσία, ξαφνιάστηκαν, πετάχτηκαν όρθιοι.

Ο λαός θα στείλει στα σπίτια τους όσους ακόμα επιμένουν ότι οι δικοί τους πολιτικοί ήταν οι σωστοί.

Τι ζητούν οι μικροί Σόϊμπλε;

Να συνεχίσει η νέα κυβέρνηση να κάνει αυτά που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση και έπεσε;

Αν ο λαός ήθελε την πολιτική του Σαμαρά, ποιος ο λόγος να ψηφίσει τον Τσίπρα;

Ότι και να συμβεί, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της ερχόμενης Κυριακής, θα είναι υπέρ του Πρωθυπουργού.

Είναι κίνηση ματ.

Ας υποθέσουμε ότι οι ξένοι τα μαζεύουν και αποσύρουν τις προτάσεις τους, όπως ήδη διακινούν τέτοιες πληροφορίες οι δημοσιογράφοι του Mega.

Θα είναι νίκη του.

Αν στο δημοψήφισμα πάρει συντριπτική πλειοψηφία το ΟΧΙ, συρρικνώνεται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το Ποτάμι, που στηρίζουν την υπερψήφιση κάθε συμφωνίας, όποιας συμφωνίας.

Δηλαδή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζοντας το ΝΑΙ, στηρίζουν νέα περικοπή μισθών, νέα περικοπή συντάξεων, απόλυτη διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταστροφικό Φ.Π.Α. για τον τουρισμό.

Ένα ισχυρό ΟΧΙ θα δρομολογήσει εξελίξεις στα κόμματα τους, τα οποία θα πρέπει να αλλάξουν αρχηγούς και πολιτικές.

Με την κίνηση λοιπόν αυτή ο Τσίπρας, θέλει να φανερώσει στον ελληνικό λαό, ότι πίσω από τα μισόλογα της αντιπολίτευσης κρύβεται η απόλυτη και πλήρης υποταγή σε ότι διατάσουν οι ξένοι.

Με τον τρόπο αυτό τους θέτει εκτός μάχης.

Την άλλη Κυριακή, ο ελληνικός λαός θα θέσει τα όρια του καινούργιου πολιτικού τοπίου, το οποίο θα αποσαφηνιστεί στις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Το σάπιο σκηνικό της μεταπολίτευσης θα μπει στο μουσείο του παρελθόντος.

Παράλληλα με την κίνηση αυτή ο Τσίπρας, ενώνει τις φωνές διαφωνίας στο εσωτερικό του κόμματος του και της κυβέρνησης του, βάζοντας τους όλους σε μάχη ιδεολογική με τους εκβιαστές. 

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να μικραίνει. Πρέπει να αναστραφεί η ίδια αυτή καταστροφική πορεία.

Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε ο Παπανδρέου.

Δεν μπορεί οι θεσμοί να συνεχίσουν την πλήρη αποικιοποίηση της χώρας. Με το δημοψήφισμα αυτό θα βγουν οι μάσκες όλων. Και των απλών ανθρώπων.

Τι πραγματικά θέλουμε; Πρέπει να απαντήσουμε.

Αυτός που θα ψηφίσει ΝΑΙ, θα πρέπει να ξέρει πλέον ότι θα κοπεί η σύνταξη του και σταδιακά θα φτάσει στα 280 Ευρώ, ίσως και κάτι λιγότερο. 

Αν το επιθυμεί ας ψηφίσει ΝΑΙ. 

Ακόμα και αν ένας λαός θέλει να αυτοκτνήσει ομαδικά ή να οδηγηθεί στον αργό δημοσιονομικό θάνατο που του επιβάλλουν, δεν μπορείς να του το απαγορεύσεις.

Οφείλεις ως κυβέρνηση να το στηρίξεις.

Εκείνο που δεν μπορείς να στηρίξεις, είναι να σε ψηφίζει ο λαός να μην υπογράψεις Μνημόνιο και εσυ να λες υπέγραψα διότι με πιέσαν πάρα πολύ.

Θα αρχίσουν τώρα στα κανάλια να μιλούνε για την έξοδο από το Ευρώ, για την δραχμή που έρχεται, για τον δειλό Τσίπρα που δεν θα σταθεί δίπλα στους θαρραλέους Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμο και Καρατζαφέρη, για την ανευθυνότητα της κυβέρνησης που αντιμιλάει στην Λανγκάρτν.

Θα δείχνουν συνέχεια βενζινάδικα και ΑΤΜ, από την Δευτέρα ουρές στα σουπερ μάρκτ για ρύζια και μακαρόνια, θα διαλέγουν τα πρόσωπα που κάνουν δηλώσεις, σύμφωνες με τις απόψεις τους και θα μοντάρουν ξανά την ιστορία όπως τους συμφέρει.

Αφήστε τους να βγάλουν αφρούς. Θα πάρετε την ‘εκδίκηση’ σας την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είναι υποχρεωμένοι να διαβάσουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.

Τότε θα δείτε την χλωμάδα στα πρόσωπα των 10 Μικρών Σόϊμπλε.

Τέλος, στο ερώτημα, τι θα γίνει μετά την απόφαση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, η απάντηση υπάρχει.

Πρώτον, αν υπάρξει ισχυρό ΟΧΙ, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να συνεχίσει να συντάσσεται με την γραμμή του Δ.Ν.Τ.

Δεύτερον, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι ο ελληνικός λαός θέλει να παραμείνει στο Ευρώ και ζητάει από τους Ευρωπαίους να βρουν μία άλλη πολιτική, η οποία να τους επιτρέπει να ζήσουνε και να αποπληρώσουν εκείνο το χρέος που μπορούν.

Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να έχει μία πολιτική.

Δεν είναι δυνατόν να εκλέγονται μόνοδεξιές φιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Δεν μπορεί να ισχύουν οι απόψεις του Σόϊμπλε σε όλο τον κόσμο.

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν ιδιαιτερότητες στις χώρες. 

Δεν μπορεί να παγορεύεται σε μία χώρα να εξετάζει για το πως διογκώθηκε το έλλειμα της.

Η εξεταστική για το χρέος ήταν αυτή που οδήγησε την Λανγκάρντ στην αλλαγή στάσης.

Ήθελε να εξαναγκάσει την κυβέρνηση να υπογράψει, αμέσως μετά να χάσει την δεδηλωμένη και είχαν έτοιμο τον Θεοδωράκη για Πρωθυπουργό.

Την ανατροπή αυτή την σχεδίαζαν εδώ και καιρό.

Ο Τσίπρας σιωπηλός περίμενε διαπραγματευόμενος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Δεν μπορεί να σταθεί μία Ευρώπη επιμένοντας σε μία μόνο πολιτική και μάλιστα απολύτως καταστροφική και αυτί διαπιστωμένο από όλους. Εχθρούς και φίλους.

Του Λάκη Λαζόπουλου

-----------------------

[πηγή]

Another Brick in the Eurozone ή εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΑΤΜ

Πλέον, έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει ένα ακόμα άρθρο. Μάλλον τίποτα. Τι άλλο να πεις γι’ αυτήν την Ευρώπη των «Σόιμπλε»;

Τι να πεις γι’ αυτήν την Ελλάδα των προσκυνημένων και επίορκων; Αυτών που αποζητούν δικαίωση για τα εγκλήματά τους, στην εξαθλίωση των Ελλήνων και στην άνευ όρων παράδοση της χώρας. Στην ολοσχερή μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Για τι πράγμα να γράψεις; Για Δημοκρατία και Εθνική ανεξαρτησία; Για ελεύθερους ανθρώπους; Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Γάλλους και όλους τους λαούς που ονειρευτήκαμε μια Ενωμένη Ευρώπη;

Τι να πεις για τη ζωή όλων μας που έγινε γκρίζα και πικρή; Το χειρότερο δεν είναι τα χρώματα και οι γεύσεις που χάθηκαν. Είναι ότι θέλουν να βάλουν τα όνειρα των λαών στην παρανομία. Ναι, στην παρανομία. Γιατί αυτοί που ονειρεύονται κάποια στιγμή θα ονειρευτούν και την απελευθέρωσή τους και τότε θα θελήσουν να αποτινάξουν όσα τους πνίγουν.

Οι λέξεις για το ιερατείο της ΕΕ και τους ντόπιους υπαλλήλους τους έγιναν αδειανά πουκάμισα. Γι’ αυτούς, εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΑΤΜ. «Η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών». Αυτά είχε πει (μεταξύ άλλων) ο Οδ. Ελύτης στην απονομή του Νόμπελ.

Αντί για ένα ακόμα άρθρο, θα ακολουθήσω αυτά που είπε. Θα το κάνω αλληγορικά με την ελπίδα οι συμπατριώτες μου να κατανοήσουν την αλληγορία. Ίσως και να αναγνωρίσουν τους «Σόιμπλε» και τις «Μέρκελ» στα πρόσωπα.

Another Brick in the Wall



We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Ουσιαστικά το δημοψήφισμα είναι για την Δημοκρατία, την Εθνική ανεξαρτησία, την αποφυγή της μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους. Ας υψώσουμε το ανάστημά μας έτσι ώστε τα παιδιά μας να μην λένε τα λόγια από το πρώτο μέρος στο μουσικό έργο των Pink Floyd «The Wall».

Daddy’s flown across the ocean.
Leaving just a memory
A snap shot in the family album
Daddy what else did you leave for me?
Daddy what you leave behind for me?
All in all it was just a brick in the wall
All in all it was all just a bricks in the wall

Μετάφραση



Ο μπαμπάκας έχει πετάξει πέρα από τον ωκεανό
Αφήνοντας μόνο μία ανάμνηση
Μία φωτογραφία της στιγμής στο οικογενειακό άλμπουμ
Μπαμπάκα τί άλλο άφησες για μένα;
Μπαμπάκα τί άφησες πίσω για μένα;
Τελικά ήταν μόνο ένα τούβλο στον τοίχο
Τελικά ήταν μόνο τούβλα στον τοίχο.


---------------------
[πηγή]

Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι ΌΧΙ

Ήταν 8 του Φλεβάρη όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκλεινε τις προγραμματικές του δηλώσεις λέγοντας μεταξύ άλλων “είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους”. Από τότε κύλησε πολύ νερό, με πολλά λάθη στο εσωτερικό αλλά και σωστές κινήσεις που υπήρχαν στις υποσχέσεις του, και πολλές υποχωρήσεις στο εξωτερικό αλλά και συνεχή προσπάθεια για να καταφέρει κάτι καλύτερο από ό,τι του πρόσφεραν, από ό,τι οι άλλοι θα είχαν υπογράψει δίχως αντίρρηση. Πολλά, πάρα πολλά ίσως μπορούμε να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό, όχι όμως ότι δεν διαπραγματεύτηκε, ότι δεν έβγαλε το λάδι στους δανειστές, ότι δεν υπήρξε το σκληρό καρύδι που δεν περίμεναν, ότι έβγαλε ποτέ -απ’ την άκρη του μυαλού του έστω- πως κουβαλάει μαζί του και τον καθαρό λόγο της αριστεράς. Πέντε μήνες και φτάσαμε στο χτες, στο απροχώρητο, στο σκληρότερο τελεσίγραφο των, τάχα μου, εταίρων μας.
Τι έκανε ο Αλέξης Τσίπρας; Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό που τον λοιδόρησαν όταν συγκινούνταν προφέροντάς το στις 8 Φλεβάρη: υπηρέτησε το Σύνταγμα της χώρας. Όταν κάθε άλλη εναλλακτική εξαντλήθηκε, κατέφυγε σε αυτό και στον λαό που από αυτό ορίζεται ως κυρίαρχος. Με δημοψήφισμα του δίνει πρώτη φορά τη δυνατότητα, μετά από σαράντα χρόνια, να ξαναορίσει με άμεση απόφασή του το μέλλον του. Το δίλημμα; Ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών. Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι όχι.

• Όχι γιατί πρώτη φορά μου δείχνουν ότι με σέβονται.
• Όχι γιατί πρώτη φορά μετά από δεκαετίες κάποιος Έλληνας πολιτικός δε βγαίνει στο εξωτερικό με το κόμπλεξ του κατώτερου συγγενή απ’ το χωριό.
• Όχι γιατί δε θέλω η ψήφος μου να συμβάλλει στη διαιώνιση των αδικιών, στα βάρη πάντα στους φτωχούς, πάντα στους αδύναμους.
• Όχι γιατί είμαι ένας απ’ το 1,5 εκατομμύριο ανέργων που δημιούργησαν τα ναι των προηγούμενων.
• Όχι γιατί τα διαβάσματά μου, οι ποιητές, οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που με διαμόρφωσαν, με πείθουν να μην φοβάμαι τίποτα όταν υποστηρίζω τα ιδανικά μου.
• Όχι γιατί αυτό είναι η αξιοπρέπεια: να διαλέγω εγώ πώς θα παλέψω για τη ζωή μου και πώς εν τέλει θα τη ζήσω.
• Όχι γιατί κοιτάζω σε κανάλια και πολιτικούς ποιοι υποστηρίζουν το ναι και τρέχω με σιγουριά για το σωστό μου απέναντι.
• Όχι γιατί γεωγραφικά είμαι στην Ευρώπη, ιδεολογικά όμως είμαι σε όλο τον πλανήτη, δεν έχω ανάγκη την υποταγή για να μείνω εκεί.
• Όχι γιατί είκοσι χρόνια τώρα έχω φάει τις σόλες των παπουτσιών μου σε πορείες και συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας κι άλλα όμοια όχι όπως στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στην παράδοση του Οτσαλάν, στον πόλεμο στο Ιράκ, στην αστυνομική ασυδοσία (απ’ τον θάνατο του Γρηγορόπουλου ως των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ), στην εξόντωση των Παλαιστίνιων, στους φράχτες της Ευρώπης, στα μνημόνια, στους φασίστες της Χρυσής Αυγής.
• Όχι γιατί δεν ξεχνάω ότι το ευρώ ή η δραχμή είναι ένα εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Ένα απλά εργαλείο στην υπηρεσία μας κι όχι εμείς στη δικιά του.
• Όχι γιατί μια ακόμη υπογραφή θα στείλει κι άλλους φίλους μου κι άλλους γνωστούς μου μετανάστες στο εξωτερικό ζώντας κάπου που δε θα θέλουν, μακριά από όσους θέλουν.
• Όχι γιατί είναι κάτι αρνήσεις που δεν τις φτάνουν όλα τα ναι του κόσμου. Είναι κάτι αρνήσεις που συστήνονται στο ξημέρωμα πεταλούδες και τις βρίσκει το βράδυ δράκους.
• Όχι γιατί είμαι αριστερός. Με γνώση και συναίσθηση της σοβαρότητας της απόφασής μου θα πάω να ψηφίσω, με σφιγμένη γροθιά θα αγωνιστώ απέναντι σε όσα δύσκολα θα έρθουν και την ίδια σφιγμένη γροθιά θα υψώνω για να υπενθυμίζω στους δικούς μου ότι όσο δε με απογοητεύουν, όσο με υπολογίζουν θα είμαι δίπλα τους.

------------------------
[πηγή]