Οι οξείς τόνοι με τους οποίους υποδέχτηκε σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση την εξαγγελία της κατάργησης των Συμβουλίων Ιδρύματος (ΣΙ) των πανεπιστημίων, ούτε είναι πολιτικά αθώοι, ούτε προδίδουν το ύστερο ενδιαφέρον και την καθυστερημένη αγωνία της πρώην συγκυβέρνησης για την Παιδεία. Απλώς αποκαλύπτουν τη στενή σχέση του καταστροφικού για τα πανεπιστήμια νόμου Διαμαντοπούλου, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άλλωστε η πρωτοφανής κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 255 βουλευτών που υπερψήφισαν την «αντιμεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του 2011. Καθώς η ενορχηστρωμένη υποστήριξη εκείνου του νόμου δεν ήταν παρά η πρόβα τζενεράλε της μετέπειτα συγκυβέρνησης της λιτότητας και των μνημονίων, που θα βύθιζε τη χώρα στην καταστροφή και τους έλληνες στην εξαθλίωση.
Δικαίως λοιπόν ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Παιδείας, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, έκαναν ξεχωριστή μνεία στην ανάγκη άμεσης κατάργησης των Συμβουλίων στα πανεπιστήμια. Αφού αυτά διαδραμάτισαν το ρόλο της ναυαρχίδας της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πολλώ δε μάλλον, που τα ΣΙ εκτέλεσαν χρέη Δούρειου Ίππου για την άλωση των πανεπιστημίων από τις τότε φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Πως αλλιώς εξηγείται η... σατανική σύμπτωση, σε όποιο πανεπιστήμιο έγιναν πρυτανικές εκλογές με το νόμο Διαμαντοπούλου, να εκλεγούν πρυτάνεις φιλικά διακείμενοι απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση; Αφού η σκανδαλωδώς αυταρχική και εξόφθαλμα αντιδημοκρατική εξουσία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων, που αποδόθηκε από το νόμο Διαμαντοπούλου στα ΣΙ, λειτούργησε στην πράξη ως... ξεσκαρτάρισμα των ανεπιθύμητων και των αντιφρονούντων.
Έτσι επετεύχθη αυτό που άλλοτε θεωρούνταν ακατόρθωτο, εν μέσω δηλαδή έντονα αντικυβερνητικού κλίματος, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές στις οποίες επικράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε ένα χώρο που παραδοσιακά υπήρξε χώρος αμφισβήτησης και οιωνεί αντιπολίτευσης, να «εκλεγούν» πρυτάνεις που πρόσκεινται στην κυβέρνηση! Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία των ΣΙ, τα οποία, κατά τα άλλα, ήρθαν να εκδιώξουν τον κομματισμό από τα πανεπιστήμια. Μια απλή σύγκριση της πολυφωνίας των Συνόδων των Πρυτάνεων, επί εποχής δημοκρατικών, άμεσων και με καθολική ψηφοφορία πρυτανικών εκλογών, με τη σημερινή... ομοιοχρωμία των πρυτανικών αρχών που προέκυψαν μετά από τις μεθοδεύσεις των Συμβουλίων, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τον πραγματικό τους ρόλο.
Όσο για τους... λαμπρούς επιστήμονες από το εξωτερικό που πλαισίωσαν τα πρώτα ΣΙ, αυτοί χωρίς να το γνωρίζουν, έπαιξαν ρόλο άλλοθι και προπετάσματος καπνού, στην επιχείρηση της κυβερνητικής άλωσης των πανεπιστημίων. Αφού στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μπορεί να ήταν άριστοι, πράγματι, επιστήμονες, δεν μπόρεσαν όμως να προσφέρουν τα αναμενόμενα, καθώς ήταν παντελώς άσχετοι τόσο με το σύνθετο έργο της διοίκησης των ιδρυμάτων, όσο όμως και με την πολύπλοκη και πολυσχιδή ελληνική πραγματικότητα. Ο απρόκλητα αντιδημοκρατικός άλλωστε τρόπος της ανάδειξής τους, όχι με ανοικτή και δημοκρατική εκλογή από την κοινότητα, αλλά με κλειστή διαδικασία διορισμού τους από τα εσωτερικά μέλη των ΣΙ, λειτούργησε υπέρ της δημιουργίας δικτύων διαπλοκής και σχέσων εξάρτησης εντός των Συμβουλίων.
Οι στρεβλώσεις της δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής δεοντολογίας, οι οποίες επινοήθηκαν από το νόμο Διαμαντοπούλου προκειμένου να αναδειχθούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων κατ΄εικόνα και ομοίωση των συντακτών του νόμου, συνέβαλαν ώστε τα Συμβούλια να αναλωθούν σε άγονες αντιπαραθέσεις με τους δημοκρατικά, ακόμη τότε, εκλεγμένους πρυτάνεις. Κορυφαία παραδείγματα, η σύγκρουση ΣΙ και πρύτανη στο ΕΚΠΑ, η οποία έφτασε μέχρι τα δικαστήρια. Αλλά και η πρωτοφανής στα πανεπιστημιακά χρονικά ακύρωση από το ΣτΕ των πρυτανικών εκλογών που οργάνωσε το ΣΙ στο ΑΠΘ, που αιτία είχε την εμμονή του Συμβουλίου, ως άλλου Φρανκεστάιν, να παραβιάσει τον ίδιο το νόμο που το είχε δημιουργήσει, προκειμένου να μην συμμετάσχει ο πρύτανης του ιδρύματος στη διαδικασία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων. Έσυραν δηλαδή το ΑΠΘ σε πρωτοφανή περιπέτεια και προκάλεσαν στη λειτουργία του τεράστια ανωμαλία, προκειμένου να μην υπάρχει μαρτυρία κατά τη μεθόδευση της απόρριψης των ανεπιθύμητων υποψηφίων πρυτάνεων...
Τα ΣΙ του νόμου Διαμαντοπούλου θα μείνουν στην ιστορία ως ο μοναδικός πανεπιστημιακός θεσμός που λειτούργησε ερήμην της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αφού μόνιμη αγωνία τους ήταν η αναζήτηση ασφαλών χώρων, εντός και εκτός πανεπιστημίων, μακρυά από τα μάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας, προκειμένου να συνεδριάζουν εν κρυπτώ.
Ακόμη θα μείνουν στην ιστορία ως ο θεσμός εκείνος που είδε τα πανεπιστήμια να καταρρέουν από την ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας και, ως άλλοι Νέρωνες, παρακολούθησαν εκ του μακρόθεν την καταστροφή, χωρίς να προσπαθήσουν να την εμποδίσουν.
Τα ΣΙ ακόμη, θα μείνουν στην ιστορία ως οι μοναδικοί θεσμοί που ενώ δημιουργήθηκαν στο όνομα της αυτοδιοίκησης, θεσμοθετήθηκαν ως όργανα... ετεροδιοίκησης. Αφού κατά το ήμισυ στελεχώθηκαν από εξωτικά μέλη, ξένα με την πανεπιστημιακή κοινότητα...
Όσον αφορά δε το δήθεν κενό που θα αφήσει πίσω της η κατάργησή τους, η επαναφορά των αρμοδιοτήτων τους στη Σύγκλητο, το κορυφαίο ακαδημαϊκό όργανο αυτοδιοίκησης και δημοκρατικής εκπροσώπησης, θα συμβάλει καθοριστικά ώστε να επανέλθουν τα πανεπιστήμια σε τροχιά δημοκρατίας, αυτοδιοίκησης και ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας.
Η απάντηση, τέλος, στην κατηγορία ότι η νέα κυβέρνηση εξήγγειλε την κατάργηση ενός θεσμού, χωρίς να προτείνει την αντικατάστασή του, είναι ότι η αποκατάσταση της ομαλότητας σε ένα χώρο που υπέφερε από αλλαγές που περιόρισαν την εσωτερική δημοκρατία, αποδυνάμωσαν την αυτοδιοίκηση και διαστρέβλωσαν την ακαδημαϊκή λειτουργία των πανεπιστημίων, από μόνη της, συνιστά μείζονα και αυτοτελή πολιτική παρέμβαση σε δημοκρατική κατεύθυνση.
Μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άλλωστε η πρωτοφανής κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 255 βουλευτών που υπερψήφισαν την «αντιμεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του 2011. Καθώς η ενορχηστρωμένη υποστήριξη εκείνου του νόμου δεν ήταν παρά η πρόβα τζενεράλε της μετέπειτα συγκυβέρνησης της λιτότητας και των μνημονίων, που θα βύθιζε τη χώρα στην καταστροφή και τους έλληνες στην εξαθλίωση.
Δικαίως λοιπόν ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Παιδείας, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, έκαναν ξεχωριστή μνεία στην ανάγκη άμεσης κατάργησης των Συμβουλίων στα πανεπιστήμια. Αφού αυτά διαδραμάτισαν το ρόλο της ναυαρχίδας της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πολλώ δε μάλλον, που τα ΣΙ εκτέλεσαν χρέη Δούρειου Ίππου για την άλωση των πανεπιστημίων από τις τότε φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Πως αλλιώς εξηγείται η... σατανική σύμπτωση, σε όποιο πανεπιστήμιο έγιναν πρυτανικές εκλογές με το νόμο Διαμαντοπούλου, να εκλεγούν πρυτάνεις φιλικά διακείμενοι απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση; Αφού η σκανδαλωδώς αυταρχική και εξόφθαλμα αντιδημοκρατική εξουσία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων, που αποδόθηκε από το νόμο Διαμαντοπούλου στα ΣΙ, λειτούργησε στην πράξη ως... ξεσκαρτάρισμα των ανεπιθύμητων και των αντιφρονούντων.
Έτσι επετεύχθη αυτό που άλλοτε θεωρούνταν ακατόρθωτο, εν μέσω δηλαδή έντονα αντικυβερνητικού κλίματος, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές στις οποίες επικράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε ένα χώρο που παραδοσιακά υπήρξε χώρος αμφισβήτησης και οιωνεί αντιπολίτευσης, να «εκλεγούν» πρυτάνεις που πρόσκεινται στην κυβέρνηση! Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία των ΣΙ, τα οποία, κατά τα άλλα, ήρθαν να εκδιώξουν τον κομματισμό από τα πανεπιστήμια. Μια απλή σύγκριση της πολυφωνίας των Συνόδων των Πρυτάνεων, επί εποχής δημοκρατικών, άμεσων και με καθολική ψηφοφορία πρυτανικών εκλογών, με τη σημερινή... ομοιοχρωμία των πρυτανικών αρχών που προέκυψαν μετά από τις μεθοδεύσεις των Συμβουλίων, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τον πραγματικό τους ρόλο.
Όσο για τους... λαμπρούς επιστήμονες από το εξωτερικό που πλαισίωσαν τα πρώτα ΣΙ, αυτοί χωρίς να το γνωρίζουν, έπαιξαν ρόλο άλλοθι και προπετάσματος καπνού, στην επιχείρηση της κυβερνητικής άλωσης των πανεπιστημίων. Αφού στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μπορεί να ήταν άριστοι, πράγματι, επιστήμονες, δεν μπόρεσαν όμως να προσφέρουν τα αναμενόμενα, καθώς ήταν παντελώς άσχετοι τόσο με το σύνθετο έργο της διοίκησης των ιδρυμάτων, όσο όμως και με την πολύπλοκη και πολυσχιδή ελληνική πραγματικότητα. Ο απρόκλητα αντιδημοκρατικός άλλωστε τρόπος της ανάδειξής τους, όχι με ανοικτή και δημοκρατική εκλογή από την κοινότητα, αλλά με κλειστή διαδικασία διορισμού τους από τα εσωτερικά μέλη των ΣΙ, λειτούργησε υπέρ της δημιουργίας δικτύων διαπλοκής και σχέσων εξάρτησης εντός των Συμβουλίων.
Οι στρεβλώσεις της δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής δεοντολογίας, οι οποίες επινοήθηκαν από το νόμο Διαμαντοπούλου προκειμένου να αναδειχθούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων κατ΄εικόνα και ομοίωση των συντακτών του νόμου, συνέβαλαν ώστε τα Συμβούλια να αναλωθούν σε άγονες αντιπαραθέσεις με τους δημοκρατικά, ακόμη τότε, εκλεγμένους πρυτάνεις. Κορυφαία παραδείγματα, η σύγκρουση ΣΙ και πρύτανη στο ΕΚΠΑ, η οποία έφτασε μέχρι τα δικαστήρια. Αλλά και η πρωτοφανής στα πανεπιστημιακά χρονικά ακύρωση από το ΣτΕ των πρυτανικών εκλογών που οργάνωσε το ΣΙ στο ΑΠΘ, που αιτία είχε την εμμονή του Συμβουλίου, ως άλλου Φρανκεστάιν, να παραβιάσει τον ίδιο το νόμο που το είχε δημιουργήσει, προκειμένου να μην συμμετάσχει ο πρύτανης του ιδρύματος στη διαδικασία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων. Έσυραν δηλαδή το ΑΠΘ σε πρωτοφανή περιπέτεια και προκάλεσαν στη λειτουργία του τεράστια ανωμαλία, προκειμένου να μην υπάρχει μαρτυρία κατά τη μεθόδευση της απόρριψης των ανεπιθύμητων υποψηφίων πρυτάνεων...
Τα ΣΙ του νόμου Διαμαντοπούλου θα μείνουν στην ιστορία ως ο μοναδικός πανεπιστημιακός θεσμός που λειτούργησε ερήμην της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αφού μόνιμη αγωνία τους ήταν η αναζήτηση ασφαλών χώρων, εντός και εκτός πανεπιστημίων, μακρυά από τα μάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας, προκειμένου να συνεδριάζουν εν κρυπτώ.
Ακόμη θα μείνουν στην ιστορία ως ο θεσμός εκείνος που είδε τα πανεπιστήμια να καταρρέουν από την ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας και, ως άλλοι Νέρωνες, παρακολούθησαν εκ του μακρόθεν την καταστροφή, χωρίς να προσπαθήσουν να την εμποδίσουν.
Τα ΣΙ ακόμη, θα μείνουν στην ιστορία ως οι μοναδικοί θεσμοί που ενώ δημιουργήθηκαν στο όνομα της αυτοδιοίκησης, θεσμοθετήθηκαν ως όργανα... ετεροδιοίκησης. Αφού κατά το ήμισυ στελεχώθηκαν από εξωτικά μέλη, ξένα με την πανεπιστημιακή κοινότητα...
Όσον αφορά δε το δήθεν κενό που θα αφήσει πίσω της η κατάργησή τους, η επαναφορά των αρμοδιοτήτων τους στη Σύγκλητο, το κορυφαίο ακαδημαϊκό όργανο αυτοδιοίκησης και δημοκρατικής εκπροσώπησης, θα συμβάλει καθοριστικά ώστε να επανέλθουν τα πανεπιστήμια σε τροχιά δημοκρατίας, αυτοδιοίκησης και ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας.
Η απάντηση, τέλος, στην κατηγορία ότι η νέα κυβέρνηση εξήγγειλε την κατάργηση ενός θεσμού, χωρίς να προτείνει την αντικατάστασή του, είναι ότι η αποκατάσταση της ομαλότητας σε ένα χώρο που υπέφερε από αλλαγές που περιόρισαν την εσωτερική δημοκρατία, αποδυνάμωσαν την αυτοδιοίκηση και διαστρέβλωσαν την ακαδημαϊκή λειτουργία των πανεπιστημίων, από μόνη της, συνιστά μείζονα και αυτοτελή πολιτική παρέμβαση σε δημοκρατική κατεύθυνση.
Γιάννης Μυλόπουλος
---------------------------
[Πηγή]
Popular
Sites
Labels
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου