Another Brick in the Eurozone ή εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΑΤΜ

Πλέον, έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει ένα ακόμα άρθρο. Μάλλον τίποτα. Τι άλλο να πεις γι’ αυτήν την Ευρώπη των «Σόιμπλε»;

Τι να πεις γι’ αυτήν την Ελλάδα των προσκυνημένων και επίορκων; Αυτών που αποζητούν δικαίωση για τα εγκλήματά τους, στην εξαθλίωση των Ελλήνων και στην άνευ όρων παράδοση της χώρας. Στην ολοσχερή μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Για τι πράγμα να γράψεις; Για Δημοκρατία και Εθνική ανεξαρτησία; Για ελεύθερους ανθρώπους; Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Γάλλους και όλους τους λαούς που ονειρευτήκαμε μια Ενωμένη Ευρώπη;

Τι να πεις για τη ζωή όλων μας που έγινε γκρίζα και πικρή; Το χειρότερο δεν είναι τα χρώματα και οι γεύσεις που χάθηκαν. Είναι ότι θέλουν να βάλουν τα όνειρα των λαών στην παρανομία. Ναι, στην παρανομία. Γιατί αυτοί που ονειρεύονται κάποια στιγμή θα ονειρευτούν και την απελευθέρωσή τους και τότε θα θελήσουν να αποτινάξουν όσα τους πνίγουν.

Οι λέξεις για το ιερατείο της ΕΕ και τους ντόπιους υπαλλήλους τους έγιναν αδειανά πουκάμισα. Γι’ αυτούς, εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΑΤΜ. «Η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών». Αυτά είχε πει (μεταξύ άλλων) ο Οδ. Ελύτης στην απονομή του Νόμπελ.

Αντί για ένα ακόμα άρθρο, θα ακολουθήσω αυτά που είπε. Θα το κάνω αλληγορικά με την ελπίδα οι συμπατριώτες μου να κατανοήσουν την αλληγορία. Ίσως και να αναγνωρίσουν τους «Σόιμπλε» και τις «Μέρκελ» στα πρόσωπα.

Another Brick in the Wall



We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Ουσιαστικά το δημοψήφισμα είναι για την Δημοκρατία, την Εθνική ανεξαρτησία, την αποφυγή της μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους. Ας υψώσουμε το ανάστημά μας έτσι ώστε τα παιδιά μας να μην λένε τα λόγια από το πρώτο μέρος στο μουσικό έργο των Pink Floyd «The Wall».

Daddy’s flown across the ocean.
Leaving just a memory
A snap shot in the family album
Daddy what else did you leave for me?
Daddy what you leave behind for me?
All in all it was just a brick in the wall
All in all it was all just a bricks in the wall

Μετάφραση



Ο μπαμπάκας έχει πετάξει πέρα από τον ωκεανό
Αφήνοντας μόνο μία ανάμνηση
Μία φωτογραφία της στιγμής στο οικογενειακό άλμπουμ
Μπαμπάκα τί άλλο άφησες για μένα;
Μπαμπάκα τί άφησες πίσω για μένα;
Τελικά ήταν μόνο ένα τούβλο στον τοίχο
Τελικά ήταν μόνο τούβλα στον τοίχο.


---------------------
[πηγή]

Εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας Του Χρήστου Γιαννίμπα

Το 1975 παρακολούθησα πρώτη φορά τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (από το Θέατρο Τέχνης του αείμνηστου Κάρολου Κουν). Έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε και έχω παρακολουθήσει άλλες πέντε παραστάσεις με τους Όρνιθες. Κάθε φορά εδραιωνόταν όλο και περισσότερο η πεποίθησή μου πως το συγκεκριμένο έργο του Αριστοφάνη είναι ένα από τα σπουδαιότερα πνευματικά δημιουργήματα της ανθρωπότητας (από όσα εγώ γνωρίζω). Ομολογώ πως η κρίση μου αυτή βασίζεται περισσότερο στην διαίσθηση παρά στη λογική. Λέγοντας λογική εννοώ την τυπική λογική. Δηλαδή ένα αυστηρά κλειστό και ομόφωνα καθορισμένο σύστημα κανόνων. Αναφέρομαι στην διαίσθηση με την φιλοσοφική σημασία του όρου και όχι την τρέχουσα. Δηλαδή την διαισθητική κρίση ως μια άμεση κατανόηση της αλήθειας όχι εξ αιτίας μιας απόδειξης, αλλά με την άμεση κατανόηση του περιεχομένου της. Μια τέτοια κρίση μπορεί βέβαια στη συνέχεια να υποβληθεί στη διαδικασία της τυπικής λογικής, αλλά μπορεί και να μην απαιτήσει ποτέ απόδειξη που πολλές φορές είναι αδύνατο να υπάρξει. Μια διαισθητική κρίση για παράδειγμα είναι αυτή της επάρκειας ενός αναγκαστικά περιορισμένου αριθμού πειραματικών δεδομένων για την επαλήθευση (επιβεβαίωση) ενός ισχυρισμού. Τέτοιες κρίσεις διατυπώνουν οι επιστήμονες. Ο φυσικός που επαληθεύει μια υπόθεση, ο χημικός κτλ. Παρόμοια κρίση διατυπώνει ο δικαστής που θεωρεί τις «αποδείξεις», που δεν είναι πάντα σύμφωνες με την τυπική λογική, επαρκείς για την ετυμηγορία του. Υπάρχουν δύο ακραίες περιπτώσεις λογικής και διαισθητικής κρίσης. Η μία είναι στα μαθηματικά όπου λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Ένας μαθηματικός μπορεί όλη του τη ζωή να εργάζεται στα όρια της (δοσμένης) λογικής παραβλέποντας πως το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης είναι αναπόφευκτο. Έτσι άλλωστε εμφανίσθηκε ο φετιχισμός και η ειδωλολατρία της λογικής σκέψης. Δηλαδή η λαθεμένη πεποίθηση πως τα πάντα μπορούν να αποδειχτούν αυστηρά και πως αυτά που δεν μπορούν βρίσκονται έξω από την επιστήμη. Η άλλη ακραία περίπτωση είναι η κρίση για το ωραίο, την ομορφιά και γενικότερα την αισθητική. Ο ισχυρισμός για παράδειγμα πως αυτός ο πίνακας είναι «ωραίος», μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο με μια άλλη διαισθητική κρίση. Είναι «ωραίος» γιατί έχει «απαλές γραμμές», «ωραία χρώματα» κτλ. Όμως δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί λογικά. Παραβλέπω το γεγονός πως τέτοιες κρίσεις περιορίζονται τοπικά, ιστορικά, εθνικά κτλ.

Για να επιστρέψω στους Όρνιθες  του Αριστοφάνη, οι ειδικοί λένε πως το έργο αποτελεί μια αλληγορία και έναν υπαινιγμό για την Σικελική εκστρατεία που ήταν σε εξέλιξη την εποχή που παίχτηκε το έργο (414 π.Χ.). Η εκστρατεία κατέληξε σε πανωλεθρία των Αθηναίων ενώ αποτέλεσε και την αρχή της πτώσης τους. Άλλοι πάλι βλέπουν στο έργο μία φυγή και ένα παραμύθι που τραβά τον άνθρωπο μακριά από την δυσάρεστη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν κάποια άποψη είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστή, ούτε και κατανοώ αυτές τις «αντιπαραθέσεις». Προσωπικά δεν ξέρω και πιστεύω ούτε οι ειδικοί ξέρουν, ποια είχε ως βασική ιδέα στο μυαλό του ο Αριστοφάνης, ούτε και τους σκοπούς του όταν το έγραψε πριν 2500 χρόνια. Αλλά και δεν πιστεύω πως έχει καμία σημασία. Ο καθένας δικαιούται να βιώνει τα κείμενα με το δικό του τρόπο, με τις δικές του εμπειρίες. Μια παράσταση του έργου μπορεί να φέρνει έναν άλλο αέρα, μια φρεσκάδα και να τονίζει περισσότερο την μια ή την άλλη πτυχή του έργου. Σημασία έχει τι παίρνει (προσλαμβάνει) ο καθένας απ’ αυτό. Θα σας πω λοιπόν τι παίρνω εγώ προσπαθώντας έτσι να αιτιολογήσω γιατί κατατάσσω τους Όρνιθες στα κορυφαία πνευματικά έργα. Σημειώνω πως πολλές φορές η διατύπωση ενός ερωτήματος έχει μεγαλύτερη αξία από την απάντηση (ή τις απαντήσεις) που δίνονται σε αυτό.

Με τους Όρνιθες, στη σκέψη μου γεννώνται μερικά ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία της Νεφελοκοκκυγίας; Να υπάρξει εδώ, στη γη, ως έργο των ανθρώπων. Ή μήπως είναι αποκλειστικότητα της Νεφελοκοκκυγίας και των πουλιών κατοίκων της που ούτε χρήμα έχουν (χάρτινο ή πλαστικό), ούτε κανόνες αγοράς, ούτε CDS και οίκους αξιολόγησης, ούτε και ΜΜΕ; Αν μπορεί να υπάρξει Νεφελοκοκκυγία στη γη πως θα είναι αυτή και επιπλέον θα είναι αιώνια ή θα έχει ημερομηνία λήξης; Μήπως πάντα καραδοκεί κάποιος Πεισθέταιρος που κι αν ακόμα υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία θα καθορίσει θεσμούς, ελευθερίες, παραγωγικούς και άλλους μηχανισμούς; Μήπως δηλαδή κάθε επαναστατικό σύστημα ιδεών μόλις καθιερωθεί γίνεται μια καρικατούρα του αρχικού ενθουσιασμού και της ιδεολογίας και τελικά εγκλωβίζεται σε εξουσία και γραφειοκρατία; (Γαλλική επανάσταση, Σοβιετική επανάσταση και χιλιάδες άλλες μικρότερες από το Γαλλικό Μάη και το Πολυτεχνείο μέχρι τις πλατείες Τιεν αν Μεν και Ταχρίρ). Από την άλλη πάλι σκέφτομαι μήπως ο Πεισθαίτερος, ίσως και ο αγαθός Ευελπίδης, είναι οραματιστές; Ανεξάρτητα αν ο Πεισθαίτερος είναι ή όχι ένας μικρός δικτατορίσκος, ίσως έχει ένα όραμα για το «έθνος των πουλιών». Μπορεί αυτό να είναι και ουτοπικό. Όμως κι αν ακόμα το όραμα είναι πράγματι ουτοπικό, είναι αυτός λόγος να παραιτηθεί κάποιος από το ταξίδι και τις διεργασίες προς την ουτοπία και την Νεφελοκοκκυγία; Μήπως δηλαδή αν δεχτούμε πως η κοινότητα των πουλιών είναι «χαμένη από χέρι» ακυρώνουμε όλες τις επαναστάσεις, μεγάλες ή μικρές, αλλά και τους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο; Επιπλέον στο ταξίδι αυτό προς το καλύτερο αύριο, ουτοπικό ή όχι, θα καθοδηγήσει τις «μάζες» των πουλιών η «συνειδητή πρωτοπορία» που εξ αποκαλύψεως γνωρίζει το δρόμο και τις παγίδες ή και μόνο η αναφορά σε κάποια «συνειδητή πρωτοπορία» είναι ύβρις και ιδεολογικό πραξικόπημα; Μήπως τελικά η ουτοπία του σήμερα μπορεί να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο; Ερώτημα που παραπέμπει στη διαλεκτική δυνατότητας και πραγματικότητας, τη διαλεκτική του δυνάμει και του ενεργεία. Μια διαλεκτική που πρώτος διατύπωσε ο Αριστοτέλης, ανέπτυξε ο Χέγκελ και εμπλουτίστηκε από το Μαρξισμό και τις σημερινές φυσικές και κοινωνικές επιστήμες.

Στην παράσταση βέβαια η κάθε σκηνοθετική ματιά δικαιούται να απαντά, αν το θέλει, σε ένα ή περισσότερα από τα ερωτήματα και με τον τρόπο που θέλει. Μήπως έτσι οι Όρνιθες του Αριστοφάνη χάνουν κάτι από την αξία τους; Πιστεύω πως όχι. Η αξία τους παραμένει μεγάλη και αναλλοίωτη γιατί αρκεί και μόνο το γεγονός πως τίθενται ερωτήματα. Ερωτήματα που δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Θα μπορούσε κάποιος να εντάξει όλα αυτά σε ένα. Την «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο μοναχικό της ταξίδι στην Ιστορία. Ένα ταξίδι που ναι μεν είναι terra incognita, αλλά σ’ αυτό έχουμε τα εφόδια της Ιστορικής διαδρομής που έχει ήδη διανυθεί. Αναφέρομαι στην «τραγωδία» της ανθρωπότητας ως μια «μάχη» μεταξύ λογικής και διαισθητικής κρίσης, με το περιεχόμενο αυτών των εννοιών που ήδη ανέφερα. Εννοώ μια δραματική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μέρη που και τα δύο πιθανόν να έχουν δίκιο αλλά κατά διαφορετικό τρόπο. Το ένα με βάση τη λογική, την ορθολογικότητα και το άλλο με βάση την διαίσθηση, το αλόγιστο, το ανθρώπινο.

Στην αυθεντική τραγωδία, αυτή η σύγκρουση λύνεται με τον θάνατο του ήρωα και τον θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στη συλλογιστική αλήθεια. Για παράδειγμα η σύγκρουση του Σαλιέρι και του Μότσαρτ, που περιγράφει ο Πούσκιν, δεν είναι (ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο) μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα ζηλότυπο και φθονερό και σε μια ιδιοφυΐα. Είναι σύγκρουση ανάμεσα στη συνεπή «επιστημονική» γραμμή που εκφράζει ο Σαλιέρι και την «έξω λογική» τέχνη του Μότσαρτ που με το θάνατό του επιβεβαιώνει το άδικο του επιστήμονα και λογικού Σαλιέρι. Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή η ηρωίδα είναι η ενσάρκωση του φυσικού δικαίου και της οικογένειας. Ο Κρέων η ενσάρκωση του δικαίου του κράτους, της δύναμης του νόμου. Η Αντιγόνη με το θάνατό της επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης πάνω στη λογική. Ανάλογα ο Οθέλλος δεν είναι ζηλότυπος αλλά εύπιστος. Εμπιστεύεται τις «αποδείξεις». Το μαντήλι και την συλλογιστική του Ιάγου. Αφού η Δεισδαιμόνα μπόρεσε να ξεγελάσει τον πατέρα της μπορεί να απατήσει και το σύζυγό της κτλ. Τελικά ανάμεσα στις δύο κρίσεις, την αληθινή (η Δεισδαιμόνα είναι αθώα) και την λαθεμένη (αυτή είναι ένοχη), ο Οθέλλος επιλέγει τη λαθεμένη γιατί είναι συλλογιστικά διατυπωμένη. Αποδεδειγμένη με έναν λογικό συλλογισμό. Ο θάνατος της Δεισδαιμόνας επιβεβαιώνει το λαθεμένο των «αποδείξεων» που πίστεψε ο Οθέλλος. Το ίδιο κάνουν και τα πουλιά στους Όρνιθες. Αν και η αρχική διαισθητική τους κρίση εκφράζεται με τις άγριες διαθέσεις τους, τελικά πείθονται από τις συλλογιστικά διατυπωμένες «θέσεις» του Πεισθέταιρου να ιδρύσουν και να οικοδομήσουν τη Νεφελοκοκκυγία. Ο Αριστοφάνης βέβαια γράφει κωμωδία και όχι τραγωδία. Έτσι η αρχική διαισθητική κρίση των πουλιών και η αρνητική τους θέση, επαληθεύεται όταν γρήγορα καταφθάνουν στη Νεφελοκοκκυγία οι «καλοθελητές» και τα λαμόγια. Ο οραματιστής(;) Πεισθέταιρος τους εκδιώκει. Τελικά όμως ο δικτατορίσκος Πεισθέταιρος (που στο τέλος παντρεύεται με την όμορφη νεαρή θεά Βασίλεια) επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης των πουλιών.

Πιθανόν τα παραπάνω παραδείγματα να μην είναι τα καλύτερα. Μπορεί η ερμηνεία τους να μην είναι η ορθότερη. Σε κάθε περίπτωση η διαισθητική κατανόηση βρίσκεται σε άσχημη θέση όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει το κύρος του συλλογισμού. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση είναι η «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο ταξίδι της στην Ιστορία που προανέφερα. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το γεγονός πως ο συλλογισμός κλεισμένος στον εαυτόν του είναι ανίσχυρος και δεν μπορεί να διασφαλίσει μια επαρκή γνώση όχι μόνο στις φυσικές επιστήμες αλλά και στην ηθική, τις κοινωνικές επιστήμες, την οικονομία, την πολιτική. Στην εποχή μας, που επιστήμες και τεχνολογία καλπάζουν, το κύρος της συλλογιστικής γνώσης δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο γιατί η χρησιμότητά της είναι πρόδηλη. Ο κίνδυνος είναι η μεγιστοποίηση του ρόλου της και η ελαχιστοποίηση της σπουδαιότητας της διαισθητικής κρίσης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα για παράδειγμα στην οικονομία και την πολιτική. Η συλλογιστική γνώση και η «αλήθεια» των αριθμών, που κατά κόρο προβάλλουν οι κυβερνώντες, όχι μόνο μεγιστοποιείται αλλά υποκαθιστά πλήρως την διαισθητική κρίση. Όμως η κοινωνία δεν είναι in vitro αλλά in vivo και ο πολιτικός δεν είναι λογιστής. Δεν είναι ένας μαθηματικός όπου (όπως προανέφερα) λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Δεν μπορεί να εργάζεται στα όρια της δοσμένης λογικής παραβλέποντας το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης που είναι αναπόφευκτο. Άλλωστε η ελπίδα, που θρέφει οράματα, γεννά προσδοκίες, κινητοποιεί, υπάρχει μόνο στη διαισθητική ατζέντα της πολιτικής, ενώ είναι εκτός όλων των οικονομικών λογιστικών που επιπλέον πολλές φορές στερούνται και ηθικής. Δεν έχουν αυτό που η φιλόσοφος Susan Neiman έχει ονομάσει «Ηθική Διαύγεια» (Moral Clarity). Δηλαδή ένα συνδυασμό ηθικών αρχών που πρέπει να είναι ο οδηγός στη λήψη αποφάσεων για πραγματικά ζητήματα.

Τρία χρόνια παρακολουθούμε την αρχαιοελληνική τραγωδία «Αντιγόνη της Τρόϊκας». Το λαό, ως Αντιγόνη, να ενσαρκώνει την οικογένεια, το δίκαιο της επιβίωσης, το φυσικό δίκαιο. Τους κυβερνώντες, ως Κρέων, να ενσαρκώνουν και να εφαρμόζουν το δίκαιο του κράτους και τη δύναμη του «νόμου» των αγορών. Να κατηγορούν τους αντιφρονούντες. Όπως κι ο Κρέων που κατηγορεί την Ισμήνη, τον Αίμονα, τον Τειρεσία, πως χρηματίζονται, είναι βαλτοί, ασεβείς, απειθείς κλπ. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε μια «διασκευή» του Οθέλου. Οι κυβερνόντες σε ρόλο Ιάγου, με «μαντήλια» και συλλογιστικά διατυπωμένες «αλήθειες», να πείθουν τον Οθέλο, κυρίαρχο λαό, για την ενοχή της Δεισδαιμόνας που, σε διπλό ρόλο, επίσης υποδύεται ο λαός. Τελικά και στις δύο τραγωδίες ο «θάνατος» του ελληνικού λαού επαληθεύει το θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στην λογιστική τους «αλήθεια».

Οι περισσότεροι έλληνες ίσως (λέω ίσως) να μην καταλαβαίνουν και πολλά από μνημόνια, PSI, ελλείμματα, ισοζύγια, βιώσιμο χρέος κλπ. Όμως αντιλαμβάνονται διαισθητικά πως οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αυτή η διαισθητική κρίση, αποτυπώνεται στο χόλο, το θυμό, την οργή για το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο που κυβέρνησε και συνεχίζει να κυβερνά. Έτσι, αυτό έχει απονομιμοποιηθεί και έχει χάσει την πολιτική (και εκλογική) του εμβέλεια. Δυστυχώς ένα σημαντικό τμήμα πολιτών προσεγγίζουν εκλογικά τη ΧΑ. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς όχι πολιτικά ή ιδεολογικά. Κάποιοι έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια σταθερή αξία ύπαρξης όπως είναι η εθνική ταυτότητα. Κάποιοι θεωρούν πως έτσι εκδικούνται το πολιτικό σύστημα. Βεβαίως κάνουν λάθος. Δεν αντιλαμβάνονται πως η ΧΑ κάνει σημαία την πλέον απεχθή εκδοχή της εθνικής μας ταυτότητας. Ούτε πως γυρνούν την πλάτη στη Δημοκρατία που την ταυτίζουν με το (πράγματι διεφθαρμένο) πολιτικό σύστημα. Κάποιοι (λίγοι) βρίσκουν ιδεολογικό στήριγμα στα ναζιστικά παραληρήματα της ΧΑ.

Ταυτόχρονα βρίσκεται υπό διαμόρφωση μια πλειοψηφία κοινωνικών δυνάμεων που θέλουν μια ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, με όλα εκείνα τα υλικά που διαχρονικά θέρμαιναν και θερμαίνουν την καρδιά και το μυαλό των προοδευτικών ανθρώπων όπου γης. Δικαιοσύνη, Ισονομία, Ισοπολιτεία, Διαφάνεια, Απολογισμός. Έννοιες αναλλοίωτες στο χρόνο ανεξάρτητα αν διασύρθηκαν πολύ κι από πολλούς. Σ’ αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν πολίτες που τα συμφέροντά τους δεν χωράνε στην κρατική προστασία και τους πολιτικούς προστάτες. Δεν βλέπουν το μέλλον τους όπως οι «κλασσικοί πελάτες» των πολιτικών (αριστοκράτες εργάτες και υπάλληλοι τμήματος του σκουριασμένου δημοσίου και ιδιωτικού φορέα). Πάρα πολλοί έχουν επάρκεια γνώσεων και ικανότητα επεξεργασίας του τεράστιου όγκου πληροφοριών με τον οποίο όλοι μας καθημερινά βομβαρδιζόμαστε. Έχουν την ικανότητα να διακινούν την πληροφορία και τη γνώση. Πολλοί έχουν υψηλή ειδίκευση. Οικονομικά κινούνται σε όλα τα επίπεδα. Από τους υψηλά αμειβόμενους μέχρι τους υποαπασχολούμενους και τους ανέργους. Αυτή η εν δυνάμει πλειοψηφία έχει ήδη γυρίσει την πλάτη στο παλιό. Ένα μέρος της, εκλογικά και εν μέρει μόνο πολιτικά, εκφράστηκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι σήμερα τον ψηλαφίζουν. Κάποιοι άλλοι στέκονται διστακτικά ή και επιφυλακτικά απέναντί του. Τίποτα το περίεργο. Μπορεί να γύρισαν την πλάτη στο παλιό αλλά το νέο δεν έχει ακόμα πλήρως διαμορφωθεί. Άλλωστε το παλιό δεν πέθανε και ούτε είναι διατεθειμένο να δώσει χώρο στο νέο. Ξέρει πως η πραγματική εξουσία του δεν βρίσκεται μόνο ή κυρίως στην κυβερνητική εξουσία που πιθανόν να χάσει (ιδίως με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο). Γι’ αυτό αντιστέκεται και θα αντισταθεί με λύσσα και με χίλιους τρόπους. Συκοφαντεί και θα συκοφαντήσει μέχρι αηδίας. Εκβιάζει και θα εκβιάσει με τα πλέον απίστευτα «διλλήματα». Ενοχοποιεί και θα ενοχοποιήσει Έλληνες, Γερμανούς, αλλοεθνείς, τους πάντες, προκειμένου να διασώσει το τομάρι του. Προσπαθεί και θα προσπαθήσει να ενσταλάξει στο νέο, όποια και όσα «γονίδια» μπορεί προκειμένου να το διαφθείρει και να επιστρέψει αύριο με άλλο προσωπείο. Παρέδωσε και θα παραδώσει ακόμα περισσότερο τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα, προκειμένου να διατηρήσει έστω και μέρος της εξουσίας του. Παρουσίασε και θα παρουσιάσει τη δική του επιβίωση ως επιβίωση της χώρας. Κοντολογίς λοιπόν λέω αυτό που κι ο λαός διαισθητικά αντιλαμβάνεται. Οι άνθρωποι αυτοί πρόδωσαν, κατέστρεψαν και ξεπούλησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα. Σήμερα χτίζουν το δικό τους αύριο. Όσο παραμένουν, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η ανοικοδόμηση του δικού μας αύριο. Και θυμηθείτε με, στα εθνικά μας ζητήματα (περιλαμβάνω και τον εθνικό μας πλούτο), η βλάβη απέχει ελάχιστα από το να είναι μη αναστρέψιμη.

Η Νεφελοκοκκυγία, μεταφορικά, είναι εμπρός μας. Δεν ξέρω πως θα είναι. Δεν ξέρω αν (και πως) θα μετεξελιχθούν οι Πεισθέταιροι ούτε καν οι Ευελπίδηδες. Δεν ξέρω αν το όραμά τους είναι ουτοπικό. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτοί δεν έχουν πίσω τους ούτε τα ΜΜΕ, ούτε την οικονομική ελίτ, ούτε τους παρασιτικούς μηχανισμούς της. Έχουν μόνο την εμπιστοσύνη που τους δίνεται και δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα πολιτικής επιβίωσης αν την προδώσουν. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει δίκη προθέσεων. Αυτό που ξέρω είναι πως κι αν ακόμα το όραμα είναι ουτοπικό, δεν είναι λόγος να προσκολλάται κάποιος στο διεφθαρμένο χθες. Να παραιτείται, ήδη από σήμερα, από το ταξίδι και τις διεργασίες προς ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως από μόνα τους, ταξίδι και διεργασίες είναι τεράστιο κέρδος. Αυτό που ξέρω είναι πως πολλές χθεσινές ουτοπίες είναι σήμερα πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι πως η μάχη για ένα καλύτερο αύριο είναι καθεαυτή μια νίκη. Πως το καλύτερο αύριο δεν φύεται στη φύση ούτε χαρίζεται. Πως τα βαμπίρ του χθες δεν μπορεί να είναι οι μηχανοδηγοί προς το αύριο ούτε οι αρχιτέκτονες του αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν υπάρχουν Ιστορικές αναγκαιότητες παρά μόνο δυνατότητες. Πως καμιά «συνειδητή πρωτοπορία» δεν γνωρίζει εξ αποκαλύψεως τις παγίδες και το δρόμο, ούτε θα τον ανοίξει για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό που ξέρω είναι πως οι λαοί της Ευρώπης είναι δίπλα μας. Η δική μας μάχη για μια Ευρώπη των λαών, κι όχι των τραπεζιτών και των αγορών τους, για μια Ευρώπη αλληλεγγύης και Δημοκρατίας, είναι και δική τους μάχη και αντίστροφα. Αυτό που ξέρω είναι πως : «Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε τα μυστικά των άστρων, ούτε αρμένισε στις θάλασσες που δεν τις έχει ο χάρτης, ούτε άνοιξε καινούργιους δρόμους για το ανθρώπινο πνεύμα» [1]

Αυτό που ξέρω είναι πως αξίζει να εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας.

ΥΓ 1. Αν αναρωτιέστε γιατί «ενέπλεξα» την τέχνη στην πολιτική, είναι γιατί η τέχνη «εγείρεται στο σημείον όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ’ αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη». Γιατί «η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών». Γιατί, τέλος, «Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα». (Από το λόγο του Ο. Ελύτη στην απονομή του Νόμπελ).

ΥΓ 2. Το παραπάνω άρθρο είναι «συνέχεια» του : «Πείτε μου πως κάνω λάθος».

(Βλέπε εδώ : www.koutipandoras.gr  )

[1] Από ποίημα της Έλεν Άνταμς Κέλλερ (1880 – 1968), την οποία θεωρώ προσωποποίηση της αστείρευτης δύναμης του ανθρώπου. Αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια που αντιτάχθηκε στους πολέμους. Ήταν κωφή και τυφλή αλλά έμαθε τη νοηματική γλώσσα και ήταν το πρώτο άτομο (με κώφωση και τύφλωση) που αποφοίτησε από Πανεπιστήμιο. Μελέτησε πολλούς συγγραφείς και φιλοσόφους και έμαθε Ελληνικά, Λατινικά και Γερμανικά. Πάλεψε για τα εργατικά δικαιώματα και την ψήφο των γυναικών. (Και ναι, αυτά στην εποχή της ήταν ουτοπίες).

--------------------------------------------

Πηγή: www.koutipandoras.gr

«O κ. Draghi μίλησε». Σε ποια γλώσσα Γιάννη;

Κύριε Βαρουφάκη,

Ομολογώ πως δεν έχω υπόψη μου άλλη περίπτωση οικονομολόγου που τα άρθρα του να αναπαράγονται από πολλά site αλλά το σπουδαιότερο να έχουν αναγνωσιμότητα στο αποκαλούμενο «πλατύ κοινό» (συνήθως διαβάζονται από τους «ειδικούς»). Αυτό βέβαια, αγαπητέ Γιάννη, αποδεικνύει με έμμεσο έστω τρόπο πως οι Έλληνες αγωνιούν αλλά και διψούν για κάτι άλλο εκτός των τετριμμένων (και κατά βάση ηλίθιων), «αναλύσεων» του τύπου: «κακά τα μέτρα αλλά αναγκαία» (πχ. του οικονομολόγου πρωθυπουργού μας στη ΔΕΘ).

Φίλτατε Γιάννη, σχετικά με τα δύο τελευταία συνεχόμενα άρθρα σου «Αναμένοντας τον κ. Draghi» (5/9) και «Ο κ. Draghi μίλησε» (7/9), να μου επιτρέψεις να ανακατέψω λίγο την «τράπουλα». Παραθέτω κάποια δεδομένα μιας και δεν είναι όλοι «Βαρουφάκηδες».

Α. Ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων είναι η Γερμανία (άλλωστε μαζί με Ολλανδία και Λουξεμβούργο είναι οι μόνες πλεονασματικές χώρες). Τα κεφάλαια που έχουν δανείσει οι Γερμανοί (Δημόσιο, Τράπεζες και επιχειρήσεις) στον «κακό» νότο είναι τα παρακάτω (τα ποσά είναι σε δις € και τα έχω στρογγυλέψει).

	Δημόσιο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Σύνολο
Ισπανία	21	63	64	148
Ιταλία	40	48	46	134
Πορτογαλία	6	13	10	29
Ελλάδα	18	3	8	29

Τα 4 «γουρουνάκια» λοιπόν χρωστούν 340 δις €. Η υπόλοιπη Ευρώπη χρωστά άλλα 1080 δις €. Συνολικά δηλαδή η Ευρώπη χρωστά 1420 δις € (1,42 τρις €). Αν μάλιστα προσθέσει κανείς και τα κεφάλαια επενδυτικών και κερδοσκοπικών funds που είναι τοποθετημένα σε ομόλογα χωρών της Ευρώπης και είναι γερμανικά, τότε το παραπάνω ποσό αυξάνει ακόμα περισσότερο.

[Παρενθετικά σημειώνω πως τα δανεικά χρήματα είναι εικονικό χρήμα ή μιας και ζούμε στην εποχή των computers ηλεκτρονικό χρήμα. Γι’ αυτό άλλωστε ο μεγάλος έρωτας των τραπεζών είναι το Fiat money (Fiat στα λατινικά σημαίνει δημιουργώ). Ενδεικτικά η Deutsche Bank με ίδια κεφάλαια 36 δις € έχει σύνολο ισολογισμού 1500 δις € (1,5 τρις € !!). Δηλαδή έχει πολλαπλασιαστή 42 (περίπου). Βεβαία και οι απλοί πολίτες όταν δανείζονται ή κόβουν επιταγές ή χρησιμοποιούν κάρτες, δημιουργούν εικονικό χρήμα. Όμως υπάρχουν δύο τεράστιες διαφορές. Η ποσοτική διαφορά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να δανειστεί 42 φορές τα δικά του χρήματα (Πχ. με 100.000 € να δανειστεί 4.200.000 €). Το σημαντικότερο όμως είναι η τεράστια ποιοτική διαφορά. Αν ο απλός πολίτης κάνει λάθος εκτιμήσεις ή υπολογισμούς ή κάτι στραβώσει (πχ. κρίση), θα χάσει το σπίτι του ή την επιχείρησή του (και αν έχει κι επιταγές πιθανόν να καταλήξει στη φυλακή). Επιπλέον θα συνεχίσει να χρωστά τα δανεικά μέχρι δευτέρας παρουσίας κι αυτός κι οι κληρονόμοι του [1]. Στις τράπεζες δεν τρέχει τίποτα. Έρχεται το κρατικό ιππικό και καθαρίζει (εννοείται με χρήματα των απλών πολιτών)].

Β. Στο σύστημα Target II της ευρωζώνης η εικόνα δανειστών και οφειλετών είναι: (Αύγουστος του 2012, τα ποσά σε δις €).

ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ			ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ
Γερμανία	727		Ισπανία	423
Ολλανδία	124		Ιταλία	28
Λουξεμβούργο	123		Ελλάδα	105
Φιλανδία	59		Ιρλανδία	103
			Πορτογαλία	74
			Βέλγιο	41
			Αυστρία	38
			….
			κλπ

Παρατηρήσεις

(β1) Επειδή κάποιοι, δικαίως, εκπλήσσονται με τα +123 δις ευρώ του Λουξεμβούργου, σημειώνω πως τα ποσά του Λουξεμβούργου ουσιαστικά είναι κι αυτά γερμανικά. (Το Λουξεμβούργου είναι ο φορολογικός παράδεισος των Γερμανών). Θυμίζω πως πρόεδρός του είναι ο Jean Claude Juncker (και από το 2004 είναι ο ημιμόνιμος Πρόεδρος της ομάδας των Υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης).
(β2) Από τον πίνακα αυτό προκύπτει πως η ΕΚΤ (με κατατιθέμενα κεφάλαια 10,76 δις και ισολογισμό 3 τρις) χρωστά στη Γερμανία 727 δις (και συνολικά 1034 δις). Ποσά βέβαια που τα χρωστούν στην ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες των άλλων χωρών.

Βαράτε με κι ας κλαίω

Έρχομαι στις αποφάσεις που υποτίθεται ΔΕΝ ήθελαν οι Γερμανοί μέχρι χθες. Αρχικά θυμίζω πως το μεσημέρι ο Draghi ανακοίνωσε την απόφαση της ΕΚΤ και το βράδυ (της ίδιας μέρας) βραβεύτηκε από τον Σόϊμπλε που στην βράβευση είπε: «‘Όταν έχουμε τέτοιους ανθρώπους στην Ευρώπη, οι οποίοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους με τέτοιο παραδειγματικό τρόπο, τότε δεν φοβάμαι για τη σταθερότητα του Ευρώ» (Die Welt). Πάμε παρακάτω.

Ο κ. Draghi αποφάσισε την χωρίς όριο (η ακριβής φράση του ήταν: No quantitative limits) αγορά ομολόγων των χωρών του νότου. Όμως αυτά τα ομόλογα (ουσιαστικά Ισπανίας, Ιταλίας και ίσως αύριο και Γαλλίας) θα είναι περιουσιακά στοιχεία της ΕΚΤ. Δηλαδή ουσιαστικά της Γερμανίας (βεβαίως έμμεσα). Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά η Γερμανία θα έχει δικαιώματα στις χώρες που χρωστούν. Άμεσα στην ΕΚΤ και μέσω αυτής, έμμεσα, στις χώρες που χρωστούν. Εννοείται πως ανάλογα δικαιώματα έχουν στις χώρες της ευρωζώνης οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και επιχειρήσεις της Γερμανίας (βλέπε πίνακα στο Α).

Ποια ήταν μέχρι χτες η πολιτική και δημοσιονομική γραμμή των Γερμανών άρα και της ευρωζώνης; Οι (περιβόητες) αγορές θα υποχρεώνουν τις κακές χώρες και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν δημοσιονομική εξυγίανση παίρνοντας τα κατάλληλα προς τούτο μέτρα. Πώς θα το κάνουν αυτό οι αγορές; Πολύ απλά με την πίεση που θαασκούν στα spreads των κρατικών ομολόγων. Κοντολογίς, οι αγορές θα συνετίζουν τις κυβερνήσεις. Ο Draghi όμως μίλησε, όπως λέει και ο Βαρουφάκης, και πλέον η ΕΚΤ θα συνετίζει τις αγορές με οποιοδήποτε κόστος και έτσι θα προστατεύει τα κράτη και τις κυβερνήσεις. (Το άλλο με τον Τοτό ήδη το ξέρετε). Έθεσε βέβαια και κάποιους όρους.

Η αγορά των ομολόγων από την ΕΚΤ θα γίνεται (από τη δευτερογενή αγορά) μόνο αν η χώρα υπάγεται στο μηχανισμό EFSF (πρόεδρος ο γερμανός T. Wieser και διευθύνων σύμβουλος ο γερμανός K. Regling) ή το διάδοχο μηχανισμό ESM (γερμανική διοίκηση και εδώ) και εφαρμόζει τις προβλεπόμενες μεταρρυθμίσεις. Θα μπαίνουν δηλαδή σε ειδικό πρόγραμμα αποτοξίνωσης (πχ για την Ελλάδα να σταματήσουν οι Έλληνες να πίνουν ούζα). Δηλαδή οι κυβερνήσεις θα δεσμεύονται με ένα MoU (μνημόνιο) και αν σταματούν τις μεταρρυθμίσεις τότε και η ΕΚΤ θα σταματά τις αγορές ομολόγων οπότε οι αγορές θα αναλαμβάνουν δράση και θα τιμωρούν. Έτσι αν αύριο γίνουν (και φυσικά θα γίνουν) εκλογές σε κάποια χώρα, πχ Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία ή Πορτογαλία και η νέα κυβέρνηση αρνηθεί να σφάξει (ή μάλλον να συνεχίζει να σφάζει) το λαό της, τότε η ΕΚΤ θα την αφήσει βορά στις αγορές. Αν τώρα αυτό δεν είναι εκβιασμός τότε τι είναι και τι νόημα έχουν οι εκλογές; Πρακτικά Ισπανοί και Ιταλοί (και όποιοι άλλοι αύριο) θα πρέπει να δεχθούν εποπτεία των εθνικών τους προϋπολογισμών (στα πρότυπα ΔΝΤ και Ελλάδας). Ποιος θα ασκεί την εποπτεία και θα χαράζει πολιτικές δίνοντας τις κατευθυντήριες γραμμές; Μα φυσικά οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη. Δηλαδή με απλά ελληνικά οι Γερμανοί. Αν πάλι αυτό δεν είναι ταπείνωση και απροκάλυπτη απώλεια εθνικής κυριαρχίας τότε τι είναι;

Σημειώνω ακόμα το εξής κουφό. Στο ESM που θα έχει κεφάλαια 700 δις συμμετέχουν η Ιταλία (με 18%) και η Ισπανία (με 12%). Δηλαδή η Ιταλία θα βάλει 126 δις (το 18% των 700 δις) και η Ισπανία 64 δις (το 12% των 700 δις). Που θα βρουν (οι χρεωμένοι) Ιταλοί και Ισπανοί αυτά τα τεράστια ποσά για να συμμετάσχουν, ένας «θεός» το ξέρει. Αν τελικά δεν συμμετάσχουν (που μάλλον είναι το πιθανότερο) ή συμμετάσχουν με δανεικά, το ESM θα είναι κυριολεκτικά γερμανικό.

Τα ομόλογα που θα αγοράζει η ΕΚΤ θα έχουν διάρκεια ανάλογη με αυτή που «τρέχει» παράλληλα προς τις τράπεζες με τα LTROs. Δηλαδή μέχρι τρία χρόνια. Θεωρητικά το διάστημα αυτό είναι αρκετό για να επιβληθούν οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Ποιες μεταρρυθμίσεις; Μα αυτές που γίνονται και στη χώρα μας (για το καλό μας). Διάλυση κοινωνικού κράτους και εργασιακών σχέσεων, πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας κλπ. Η διάρκεια των 1 – 3 ετών έχει όμως μια πολύ σημαντική παράμετρο. Περιορίζει το χρόνο αποπληρωμής της Γερμανίας στα τρία χρόνια.

Η ΕΚΤ παραιτείται, για τις αγορές του νέου προγράμματος, από το δικαίωμα «πρώτης διασφάλισης» (σε σχέση με ιδιώτες κατόχους κρατικών ομολόγων). Δηλαδή σε περίπτωση «κουρέματος» (haircut) χρέους ή αδυναμίας αποπληρωμής (πτώχευση) η ΕΚΤ στο μέλλον θα δέχεται και ζημιές των ομολόγων που θα αγοράζει. Αν τώρα σας πω ότι και αυτό είναι κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο για τη Γερμανία θα εκπλαγείτε; Αν πράγματι στο μέλλον κάποια ομόλογα κουρευτούν ή υπάρξει αδυναμία αποπληρωμής τους ποιος θα έχει ζημιά; Θα μου πείτε η ΕΚΤ. Σωστό. Άρα όλες οι χώρες της ευρωζώνης μαζί και η Γερμανία συμπληρώνω εγώ. Η ζημιά όμως για τη Γερμανία θα είναι μόνο κατά το ποσοστό συμμετοχής της στη ΕΚΤ που είναι 18,94% και όχι 100% αν χρεοκοπούσε μια χώρα οφειλέτης της. Δηλαδή με την απόφαση Draghi η Γερμανία, ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, έχει εξασφαλίσει το 81,06% των χρημάτων της περιορίζοντας τη ζημιά της στο 18,94%. Ουσιαστικά κάνει διάχυση (διασπορά) κινδύνου.

Επιγραμματικά

Η Γερμανία, δηλαδή ο κύριος δανειστής της Ευρωζώνης (βλέπε πίνακες), εξασφαλίζει τα χρήματά της από την ΕΚΤ η οποία ΕΚΤ είναι οικονομικά εξαρτημένη απ’ αυτήν (τη Γερμανία). Εξασφαλίζει εποπτεία και κυριαρχικά δικαιώματα στους οφειλέτες της ΕΚΤ. Αύριο θα ανταλλάσσει τις απαιτήσεις της με περιουσιακά στοιχεία των κρατών οφειλετών της και θα επεμβαίνει κυριαρχικά στα κράτη αυτά για την είσπραξη τους. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν προτεκτοράτα, δεν έχετε άδικο. Κοντολογίς η Γερμανία εφαρμόζει κατά γράμμα μια παλιά ρήση (και διαχρονική αλήθεια) του M.A. Rothschild: «Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του».

Το συμπέρασμα του Βαρουφάκη είναι πως: «ο Πρόεδρος της ΕΚΤ μόλις εισήλθε σε ένα αδιέξοδο … Η Κρίση τον ανάγκασε σε αγορές ομολόγων επειδή η Περιφέρεια «αυτονομήθηκε» λόγω της ασύμμετρης ύφεσης που την πλήττει και η οποία ανεβάζει τα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων στην Περιφέρεια την ώρα που τα ρίχνει στην Γερμανία. Για αυτό αρχίζει αγορές ομολόγων της Περιφέρειας. Για να κλείσει αυτή την ψαλίδα» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Ναι Γιάννη μου. Τον πήρε ο πόνος τον Draghi αν ο φαρμακοποιός της γειτονιά σου δανείζεται με 10% (αν βρει να δανειστεί) και ο γερμανός φαρμακοποιός με 1%. Το ίδιο για την όποια μικρή, μεσαία ή μεγάλη επιχείρηση (που για τα δεδομένα της Γερμανίας, κι όχι μόνο, είναι «περίπτερο»).

Ο κ. Draghi «μόλις έλαβε μία απόφαση με ουσιώδεις επιπτώσεις στους Γερμανούς φορολογούμενους» μας λέει ο Gideon Rachman στους Financial Times (11/9/12).
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Bundesbank που αυθημερόν έβγαλε ανακοίνωση  στην οποία μας λέει πως τα σχέδια της ΕΚΤ «ισοδυναμούν με χρηματοδότηση κυβερνήσεων τυπώνοντας χρήμα» και «αναδιανέμουν σημαντικούς κινδύνους σε φορολογούμενους πολλών χωρών». Αφήνει δε να εννοηθεί πως η πρωτοβουλία της ΕΚΤ και του Draghi είναι παράνομη και επικίνδυνη και πως οι Γερμανοί φορολογούμενοι ούτε λίγο ούτε πολύ θα πληρώσουν τη λυπητερή. Ο Jens Weidmann επικεφαλής της Bundesbank στην ΕΚΤ, που έχει μόνο μία ψήφο όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι κεντρικοί τραπεζίτες [2], ήταν ο μόνος που ψήφισε κατά του προγράμματος αγοράς ομολόγων. (Απορούν ακόμα κάποιοι γιατί στη Γερμανία αριστεροί και δεξιοί συμφωνούν ότι η λιτότητα στον κακό Νότο και τα «γουρούνια» πρέπει να είναι το τίμημα των πακέτων «στήριξης»;)
Δεν θα συνεχίσω σήμερα. Σε επόμενο άρθρο (προαναγγέλλω τον τίτλο: «Γράμμα στο Βαρουφάκη») θα αναφερθώ αναλυτικά. Επί του παρόντος να βάλω ένα πρόχειρο διαγώνισμα.

Διαγώνισμα.

Ποιο από τα αναφερόμενα πρόσωπα είπε:

(Ι) «Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας ανάμεσα σε όλους τους λαούς της θα βρει ταχέως αυξανόμενη ευημερία όταν τα εθνικά οικονομικά σύνορα παραμεριστούν»

(α) Ο Σόϊμπλε (β) Ο Μπαρόζο (γ) Άλλος

(ΙΙ) «… να επανοργανώσει την Ευρώπη γκρεμίζοντας τα σύνορα που ακόμα χωρίζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς. Είμαι πεπεισμένος ότι σε 50 χρόνια ο κόσμος δεν θα σκέφτεται πλέον με όρους χωρών»

(α) Ο Βίλλυ Μπραντ (β) Ο Χέλμουτ Κολ (γ) Άλλος

(ΙΙΙ) «Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι εκτός χρόνου. Όχι πια διαβατήρια και βίζες. Η ενοποίηση της Ευρώπης αποδεικνύεται ως μια αναπόφευκτη εξέλιξη»

(α) Ο Κ. Καραμανλής (β) Ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν (γ) Άλλος

Για να μην σας έχω σε αγωνία η σωστή απάντηση και στις τρεις είναι η (γ).

Συγκεκριμένα:

Στο (Ι) : Arthur Seuss Inquart διοικητή της κατεχόμενης από τους ναζί Ολλανδίας (το 1940).
Στο (ΙI) : Joseph Goebbels Υπουργός Προπαγάνδας της Χιτλερικής Γερμανίας (11/9/40)
Στο (III) : Carl Megerie Αξιωματούχος του Υπουργείου Προπαγάνδας του Ράιχ (το 1941).

Τρεις προσφορές σε όσους απάντησαν σωστά.

- «Η αταξία των μικρών εθνών πρέπει να εξουδετερωθεί. Η προσπάθεια της Γερμανίας αποσκοπεί στη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης» Adolf Hitler το 1943.

- Τον Ιούνιο του 1940 ο Hermann Goering (στρατάρχης του Ράιχ, υπουργός Πολεμικής Αεροπορίας και δεύτερος στην ιεραρχία της Χιτλερικής Γερμανίας), διέταξε την εκπόνηση σχεδίου με σκοπό: (1) Να καθιερωθούν σταθερές και αμετάκλητες ισοτιμίες στα νομίσματα των ευρωπαϊκών χωρών. (2) Να αρθούν οι τελωνειακοί δασμοί ανάμεσα στις κατεχόμενες χώρες και το «Μείζων Γερμανικό Ράιχ». Τη διαταγή του στρατάρχη υλοποίησαν (τότε στα χαρτιά, σήμερα …) ο οικονομολόγος του Ράιχ, CarlClodius και ο πρεσβευτής του Ράιχ, Ritter σε κείμενο που προέβλεπαν: Τελωνειακή, οικονομική και νομισματική ένωση των χωρών της Ευρώπης.

- Tο 1944 τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο πολεμικό μέτωπο. Η ήτα για τους διορατικούς γερμανούς ήταν θέμα χρόνου. Σύμφωνα με την έκθεση EW-Pa 128 τηςΥπηρεσίας Πληροφοριών του Αμερικανικού Στρατού, έκθεση που είναι γνωστή ως «The Red House Report», κορυφαία μέλη της βιομηχανικής και τραπεζικής ελίτ της Γερμανίας συγκεντρώθηκαν (10 Αυγούστου 1944) στο ξενοδοχείο Maison Rouge του Στρασβούργου. Εκεί σχεδίασαν την μακροχρόνια υλοποίηση της τελωνειακής, οικονομικής και νομισματικής ένωσης των χωρών της Ευρώπης. Ένα «τέταρτο Ράιχ» (μια νέα γερμανική αυτοκρατορία) που όμως δεν θα ήταν πολιτική/στρατιωτική αλλά οικονομική.
Θα συμφωνείτε πως ως «θεωρίες συνομωσίας» τα παραπάνω είναι πολύ καλά. Το δυστύχημα για όλους μας είναι πως όσα συμβαίνουν αργά και σταθερά στην ΕΕ,κάνουν τις συνθήκες περί ισότιμης συμμετοχής, ισοτιμίας στη λήψη αποφάσεων, κοινοτικής αλληλεγγύης και άλλες παπαριές να φαντάζουν ακριβώς ως τέτοιες. Δηλαδή παπαριές. Αντίθετα η Ευρώπη έχει προ πολλού απαντήσει σε ένα παλιό ερώτημα. Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη; Οπότε …

Γιάννη μου, «ο κ. Draghi μίλησε». Τώρα σε ποια γλώσσα μίλησε, κάνει νιάου, νιάου. Και δεν είναι μια γάτα που ξέρει γερμανικά αλλά μάλλον μια Γερμανία που«μιλά χιτλερικά». Γι’ αυτό Γιάννη μου σήμερα και αύριο το μείζον είναι ποια ΕΕ και γενικότερα Ευρώπη; Αν θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει ΕΕ γιατί οι λαοί δεν θα ανεχτούν μια παρασιτική τραπεζοκρατία και φεουδαρχικές σχέσεις εξάρτησης και κατοχής. Άλλη Ευρώπη ονειρεύονται. Κοντός ψαλμός αλληλούια ή όπως έλεγε κι ένας καπετάνιος «οι νύχτες είναι γκαστρωμένες».

Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1] Βλέπε άρθρο μου εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=22804
[2] Υποθέτω θα βγάζει αφρούς από το στόμα κάθε φορά που γίνεται ψηφοφορία και η ψήφος του μετράει όσο και της Ελλάδας ή της Μάλτας, της Σλοβενίας κλπ.Kalo kuragio κύριε Weidmann. Οσονούπω θα διορθωθεί αυτή η παραφωνία.

-----------------------------------

Πηγή: www.koutipandoras.gr

Εξαιρετικά κατατοπιστικό άρθρο...

Αιχμάλωτη Κοινωνία Β’ Μέρος Του Χρήστου Γιαννίμπα

Ενοχοποίηση της κοινωνίας
 

Ο Καπελέρης έγινε τηλεοπτικός «αστέρας» γιατί μέρα παρά μέρα έβαζε τηλεοπτικό «χέρι» σε γιατρούς καλλιτέχνες κλπ. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει περάσει μέρα που να μην ακούσουμε για στραβούς που βλέπουν, για μαϊμού ανάπηρους, για μαϊμού συντάξεις, για καταθέσεις εκατομμυρίων με εισοδήματα της πλάκας κλπ. Αναρωτιέμαι. Όλα αυτά τώρα τα έμαθαν; Δεν τα ήξεραν; Μήπως ήρθαν από άλλο πλανήτη και τους έπνιξε η μπόχα; Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν 5 ή 10 χρόνια; Οι ίδιοι δεν ήταν και πριν 5, 10 και 20 χρόνια; Μήπως ήμουν εγώ που σας υποσχέθηκα «μηδενική ανοχή στη διαφθορά»; [1] Γιατί τέτοιος τηλεοπτικός βομβαρδισμός τώρα;Η απάντηση είναι απελπιστικά απλή. Τώρα πρέπει να περάσουν μέτρα που κανονικά θα ξεσήκωναν και τις πέτρες. Ως εκ τούτου ένα μέρος από την κοινωνία της συνενοχής που οι ίδιοι (ελίτ και πολιτικοί) δημιούργησαν πρέπει να αναδειχτεί. Να έρθει στο προσκήνιο. Ο λόγος προφανής. Η ενοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας (πχ «όλοι μαζί τα φάγαμε»). Διάβαζα σε σχόλιο συμπολίτη μας (3/9/12): «Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας εμείς θα το σκοτώσουμε» [2]. Σε αυτήν ακριβώς την ενοχή («Εμείς δημιουργήσαμε το τέρας») αναφέρομαι. Θα έχετε βέβαια παρατηρήσει ότι απ’ όλες τις σχετικές ειδήσεις απουσιάζουν παρασιτική ελίτ και πολιτικοί. Δηλαδή όλοι αυτοί που δημιούργησαν την κοινωνία της συνενοχής. Αυτοί που την στήριξαν και την στηρίζουν με την ατιμωρησία. Λέτε όλοι αυτοί να έχουν «αξιολόγηση» ΑΑΑ (Άφθαρτοι, Άσπιλοι, Αμόλυντοι); Κοντολογίς η επιχείρηση αποβλέπει στο να δηλητηριάσουν το σύνολο του δημόσιου βίου, να αφοπλίσουν και να ταπεινώσουν την κοινωνία. Η επιχείρηση αυτή ταυτόχρονα συσκοτίζει και την ουσία.

Ο κάθε ένας ξεχωριστά υπάλληλος, επιχειρηματίας κλπ, μπορεί να έχει μια ηθική στάση και συμπεριφορά στη ζωή που να είναι υποδειγματική. Βεβαίως μπορεί και να μην έχει. Η διαφθορά δεν προσωποποιείται. Το πρόβλημά μας δηλαδή δεν είναι πέντε, δέκα ή πενήντα χιλιάδες κακοί. Μακάρι να ήταν αυτοί το πρόβλημα. Δείχνουν λοιπόν το θερμόμετρο και τάχα έκπληκτοι μας λένε: 39 ο πυρετός, 38,5 αύριο, 40 μεθαύριο κλπ. Δείχνουν το σύμπτωμα και κουβέντα για την αρρώστια. Κοντολογίς το πρόβλημα δεν είναι οι κακοί αλλά το κακό με το οποίο έχουν μολύνει την ελληνική κοινωνία και πίσω από το οποίο είναι οχυρωμένοι παρασιτική ελίτ και πολιτικοί.

Την ίδια στιγμή που οι τηλεοπτικοί κανονιοβολισμοί διαφθοράς δίνουν και παίρνουν αποκρύπτεται πως η διαφθορά είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει αιμοδότη τις απαρχαιωμένες κρατικές δομές, το απολιθωμένο πολιτικό μας σύστημα και το σπουδαιότερο την παρασιτική οικονομική ελίτ τραπεζιτών και επιχειρηματιών. «Ξεχνούν» πως τα κόμματά τους είναι αυτά που παρεμβαίνουν σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής; Αυτά είναι που συνδέονται με το κράτος σε ένα σφιχταγκάλιασμα μ’ αυτό και έχουν το αποκλειστικό μονοπώλιο της διαμεσολάβησης του κράτους με την κοινωνία. «Ξεχνούν» πως η παρασιτική ελίτ απομυζά τους κρατικούς πόρους, την κρατική περιουσία και τους κόπους των Ελλήνων. Ακόμα και σήμερα τρώνε το αγλέορα. Απόδειξη. Το ΑΕΠ μειώθηκε 17%. Μισθοί και συντάξεις (που είναι το 95% του ΑΕΠ) μειώθηκαν 40%. Η διαφορά τι έγινε; Σε ποιες τσέπες πήγε; Στην περίπτωσή τους ισχύει μια «παροιμία» που μου είχε πει πριν αρκετά χρόνια ένας λατινοαμερικάνος ποδοσφαιριστής. «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley» (Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι).

Βία και Φόβος

Τα τελευταία δύο (τουλάχιστον) χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλά που επηρέασαν το σύνολο των Ελλήνων. Κάποιους λιγότερο, κάποιους περισσότερο και πάρα πολλούς με δραματικό τρόπο. Στην ελληνική κοινωνία ασκείται μια πρωτοφανής βία. Γιατί η φτώχεια και η ανεργία είναι βία και μάλιστα εξελιγμένη μορφή βίας αλλά και αποτελεσματική. Ταυτόχρονα ο φόβος για το σήμερα και το αύριο είναι διάχυτος. Οι προπαγανδιστές του φόβου φροντίζουν να φωλιάσει σε όλους. Το γενικό πλαίσιο είναι η ανάδειξη του χειρότερου. Ο εργαζόμενος με τον πετσοκομμένο μισθό είναι καλύτερα από τον άνεργο που παίρνει επίδομα ανεργίας. Αυτός πάλι είναι καλύτερα από το άνεργο που δεν παίρνει επίδομα (μακροχρόνια άνεργοι, νέοι που αναζητούν την πρώτη τους εργασία κλπ). Κι αυτός όμως είναι καλύτερα από τον άστεγο και πάει λέγοντας.

Την ίδια στιγμή ο φόβος του νομίσματος καλλιεργείται για όλους. Με την απειλή της δραχμής περνάνε μέτρα και διαλύουν την κοινωνία. Το νόμισμα γίνεται το πρωτεύον και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα, τριτεύοντα και τελικά παρακολουθήματα του νομίσματος. Αν τώρα αυτό δεν είναι φετιχισμός τότε τι είναι; Κι αν τα προηγούμενα έχουν βάση, ο φόβος για το νόμισμα είναι μια τεράστια μπαρούφα όσο τουλάχιστον θα υπάρχει το ευρώ. Για λόγους οικονομικούς, γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς που η ανάλυσή τους ξεφεύγει απ’ αυτό το άρθρο. Σημειώνω μόνο πως κι αν ακόμα υπάρχει μία πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή αυτή ενισχύεται από τις ασκούμενες μνημονιακές πολιτικές. Θα μου επιτρέψετε όμως μια παρένθεση αφού θυμίσω πως δεν υπάρχει καμία διαδικασία αποπομπής μια χώρας από την ΕΕ.

Η ΕΕ δεν χτίστηκε σε ένα βράδυ. Τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξαν συνθήκες επί συνθηκών. Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων. Για μια εικοσαετία «παρέλασαν»αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι και λοιποί που διαμόρφωσαν την σημερινή ΕΕ. Αναρωτιέμαι λοιπόν. Όλοι αυτοί πως και δεν πρόβλεψαν την πιθανότητα αποπομπής μιας χώρας για τους x, y λόγους; Πχ. για την Ελλάδα που «είναι μπήξε, δήξε και όλο το κακό συναπάντημα».

Λέτε να πίστεψαν πως με το ευρώ «εισερχόμαστε σε μια περίοδο διαρκούς προόδου και ανάπτυξης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας»; Άρα ο Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ήταν κουτός όταν έλεγε: «Κάθε φορά που ακούτε να λένε» τα παραπάνω «πουλήστε τα όλα και κρυφτείτε κάτω από το τραπέζι».

Λέτε να ήταν μια αβλεψία, ένα λάθος που όλοι μαζί έκαναν;

Λέτε να πίστεψαν πως με το «μαγικό» ευρώ καμία χώρα της ΕΕ δεν θα είχε ελλείμματα ή μικρότερη ανταγωνιστικότητα (σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ).Δηλαδή όλες οι χώρες θα ήταν πλεονασματικές. Έναντι ποιων άραγε; Μήπως σε σχέση με τους Φόυφουτους της Φουφουτίας; Υποθέστε οτιδήποτε άλλο θέλετε.

Οι ηγέτες που «παρέλασαν» και τα πολυάριθμα (και χρυσοπληρωμένα από τους λαούς) επιτελεία τους δεν ήταν και δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δεν προβλέπεται στις συνθήκες αποπομπή γιατί δεν ήθελαν και δεν θέλουν να υπάρχει αποπομπή. Τόσο απλό είναι. Η νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ και το παρασιτικό κεφάλαιο που διαφεντεύει σ’ αυτήν, ενδιαφέρεται για τον όποιο πλούτο έχει η κάθε χώρα, πρωτίστως όμως ενδιαφέρεται για τον «ζωντανό πλούτο» της. Δηλαδή τους κατοίκους της και πως θα επιβάλλουν εξελιγμένες μορφές φεουδαρχικών σχέσεων. Θα παραλλήλιζα τη σχέση αυτή με την φεουδαρχική εξάρτηση ενός δανειολήπτη από μια τράπεζα. Η τράπεζα ναι μεν βάζει υποθήκη το ακίνητο (ρίχνει και μια ματιά στον «ισολογισμό» του δανειολήπτη), πρωτίστως όμως την ενδιαφέρει ο ίδιος ο δανειολήπτης και αυτόν δένει χειροπόδαρα μέχρι δευτέρας παρουσίας. Κι αν ακόμα πεθάνει τα βάρη μεταφέρονται στα παιδιά του (κληρονόμους του). Ανάλογηφεουδαρχική εξάρτηση έχουν οι χώρες και οι κάτοικοί τους από τη νεοφιλελεύθερη τραπεζοκρατία της ΕΕ στην οποία έχουν παραχωρηθεί σχεδόν τα πάντα. Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν πως αποφασίζουν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί τους στη Βουλή (ή έστω στο ευρωκοινοβούλιο). Ίσως πάλι να πιστεύουν πως η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ή συμβαίνουν σε κάποια άλλη μακρινή χώρα, ή είναι αριστερές ιδεοληψίες ή τέλος πάντων δεν τους αφορούν. Κοντολογίς το ζήτημα σήμερα δεν είναι το ευρώ ή δραχμή. Τέτοιο δίλημμα δεν υφίσταται. Το ζήτημα είναι ποια ΕΕ; Οι λαοί θα έχουν λόγο ή θα ψηφίζουμε για χαβαλέ αφού οι αποφάσεις που μας αφορούν θα παίρνονται στα κλειστά κονκλάβια της τραπεζοκρατίας και θα μας έρχονται πακεταρισμένες; (Και κάμποσα άλλα τέτοια «χαζά»).

Αποπροσανατολισμός Διαστρέβλωση Κατασυκοφάντηση.

Είναι η αιχμή του δόρατος της παρασιτικής ελίτ και των πολιτικών. Τη δουλειά έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ΜΜΕ που ελέγχονται απ’ αυτήν. Μέσω αυτών προωθεί όχι μόνο τους εκλεκτούς της αλλά διαμορφώνει απόψεις και συνειδήσεις. Για παράδειγμα ένα γεγονός που πήρε διαστάσεις ενώ είναι της πλάκας.

Π. Ρουμελιώτης (στους New York Times): «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα.» Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή αφού το θέμα όχι μόνο πήρε μεγάλες διαστάσεις, αλλά απασχολεί και τη δικαιοσύνη. (Ασχολούνται οι οικονομικοί εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης). Στις 22/8 κατάθεσε ο Π. Ρουμελιώτης, στις 3/9 η Λ. Κατσέλη, στις 4/9 ο Γ. Αρσένης και η Β. Παπανδρέου και ίσως κληθεί και ο Γ. Παπανδρέου. Εννοείται στα ΜΜΕ το θέμα «πουλάει». Επειδή όμως εγώ είμαι αφελής (ή και βλάξ) δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το ζήτημα.

Σκέφτομαι δύο «σενάρια».

Πρώτο. Το ΔΝΤ είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση που όταν μια χώρα έχει πρόβλημα δανεισμού, σπεύδει μετά από αίτημα της χώρας να την βοηθήσει. Μιας και οι αγορές δεν τη δανείζουν (ή τη δανείζουν με ληστρικά επιτόκια) της δίνει το ΔΝΤ δάνεια με χαμηλά επιτόκια (πχ 3,5%). Ταυτόχρονα το ΔΝΤ που έχει ικανό επιστημονικό δυναμικό, στέλνει μια ομάδα (3 ή 4 ατόμων) στη αιτούσα χώρα. Αυτοί πάλι κάνουν μια δική τους (αυθεντική) επιστημονική έρευνα (εργασία) παίρνοντας υπόψη ΟΛΑ τα δεδομένα της χώρας. Εννοείται βέβαια πως οι θέσεις του ΔΝΤ είναι de facto σωστές. Αφού δηλαδή το είπε το ΔΝΤ είναι εξ ορισμού μια επιστημονικά σωστή ανάλυση. Ως εκ τούτου η ηγεσία της χώρας την αποδέχεται και σώζει την χώρα. Οι κάτοικοί της καθιερώνουν ημέρα (που είναι αργία)εορτασμού του ΔΝΤ. Σε κάποιες κάνουν και παρελάσεις ενώ σε κάποιες άλλες έχει καθιερωθεί Άγιος Δουνουτού. Εντάξει, υπάρχει και μία χώρα (ίσως δύο) που οι οικονομικές προβλέψεις του ΔΝΤ επιβεβαίωσαν το «μαλάκα» τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ που έλεγε πως: «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής». Όμως είναι η εξαίρεση του κανόνα αφού όλες οι χώρες ευγνωμονούν το ΔΝΤ για τις φιλανθρωπικές του υπηρεσίες. Κατ’ αποκλειστικότητα μάλιστα σας πληροφορώ πως έχει προταθεί ο/η Διευθυντής του να είναι ισόβια Πρέσβης Καλής Θέλησης της UNESCO.

Δεύτερο. Κάποιοι ηλίθιοι, άσχετοι και κατά βάση απάτριδες και ριψάσπιδες, διαδίδουν πως το ΔΝΤ ναι μεν δίνει δάνεια με χαμηλά επιτόκια αλλά ο σκοπός του είναι αποκλειστικά η διασφάλιση των δανειστών της χώρας. Να πάρουν αυτοί (οι δανειστές) τα νόμιμα και παράνομα, υπαρκτά κι ανύπαρκτα δάνειά τους. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα του ΔΝΤ περιελάμβανε παντού εκποίηση δημόσιας περιουσίας με ιδιωτικοποιήσεις [3] κερδοφόρων κοινωφελών και μη επιχειρήσεων, εκτάσεων γης, αδειών εκμετάλλευσης υπηρεσιών, δικαιωμάτων σε ορυκτό πλούτο και σε νερά κλπ.

Ας ξανά διαβάσουμε τη δήλωση Ρουμελιώτη. «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί…». Δηλαδή υπήρχε περίπτωση το πρόγραμμα να μπορούσε να εφαρμοστεί και εν ολίγοις ισχύει το πρώτο «σενάριο». Δεν θα αναφερθώ στα ΜΜΕ και το ντόρο που ξεσήκωσαν (δεν περίμενα κάτι άλλο). Απευθύνομαι όμως στους οικονομικούς εισαγγελείς. Κύριοι, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Σοβαρά τώρα τρώτε το χρόνο σας ασχολούμενοι με όσα αυτονόητα σε όλο τον πλανήτη είπε ο Ρουμελιώτης; Άλλα σοβαρά πράγματα δεν έχετε να ασχοληθείτε; Ασχολείστε με το ανέκδοτο περί ΔΝΤ κι αν ήξερε ή δεν ήξερε η τότε πολιτική ηγεσία ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει; Εκτός αν τους θεωρείτε βλάκες οπότε και πάλι απαλλάσσονται λόγω βλακείας.

Μονόδρομος.

Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, σχέδιο ή δρόμος. Περιττό να θυμίσω πόσες φορές μόνο τα τελευταία δύο χρόνια ακούσαμε πως αυτά που κάνουν είναι μονόδρομος. Τύφλα να ‘χει η ηγεσία του ΚΚΕ που ως γνωστό εξ αποκαλύψεως γνωρίζει τις νομοτέλειες. Το ίδιο και ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά (με «ολίγη» από Κουβέλη). Ξέρουν το δρόμο που μάλιστα είναι μονόδρομος. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να διδαχθούν από την κοινωνία που διαλύεται ή έστω να συνομιλήσουν μ’ αυτήν. Το αντίθετο μάλιστα. Τους έχει ανατεθεί ο ρόλος να καθοδηγήσουν την κοινωνία στο μονόδρομο αυτό. Κάτι δηλαδή σαν τον Μωυσή. Βέβαια δεν υπάρχει η φλεγόμενη βάτος και η εντολή δεν είναι «Βγάλε το λαό μου, τους γιους του Ισραήλ, από την Αίγυπτο» αλλά η παρεμφερής «καθοδήγησε το λαό στην έξοδο από την κρίση». Βέβαια δεν υπάρχει Θεός αλλά Τρόικα (όμως κι αυτοί «θεοί» είναι). Τώρα αν οι εντολές που τους δόθηκαν είναι δέκα ή άλλος αριθμός. Αν τους δόθηκαν σε πέτρινες πλάκες, σε CD ή DVD. Στο όρος Αιγάλεω ή στις Βρυξέλες, είναι λεπτομέρειες. Αν πάλι η κοινωνία δεν δέχεται να καθοδηγηθεί (και προφανώς δεν δέχεται και τους το έδειξε και στις εκλογές), της περιγράφουν τη μοίρα της που είναι η εξαθλίωσή της. Δηλαδή Δραχμή, άδεια ράφια κλπ. Ένα είδος τιμωρίας για την παραβίαση των νομοτελειών της τρόικας.

Πρώτο μνημόνιο, ενδιάμεση συμφωνία, δεύτερο μνημόνιο, PSI, PSI plus κλπ. Μα δεν είναι προφανές πως κάθε μονόδρομος αυτοαναιρείται από τον επόμενο που κι αυτός ήταν μονόδρομος, και τον επόμενο, και το μεθεπόμενο κλπ. Και κάθε φορά πανηγύρια και γιορτές που σωθήκαμε. Γι’ αυτό κι οι κολοτούμπες. Πανηγύρι χωρίς κολοτούμπες γίνεται; Δεν γίνεται.

Συμπεράσματα.

Επαναφέρω το αρχικό ερώτημα. «Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν/με σε αυτή την λαίλαπα της εξαθλίωσης;». Νομίζω πως οι προαναφερθείσες προσεγγίσεις απαντούν με αρκετή σαφήνεια στο ερώτημα αυτό.

Η παρασιτική ελίτ και οι πολιτικοί εκφραστές τους όπως ανέλυσα έχουν πολλά όπλα στη φαρέτρα που ειδικά στην παρούσα φάση τα χρησιμοποιούν ταυτόχρονα. Με την κοινωνία της συνενοχής που δημιούργησαν επιχειρούν την ενοχοποίηση της κοινωνία και τον αφοπλισμό της. Με την συνεχιζόμενη ατιμωρησία στηρίζουν τις επιλογές τους και ουσιαστικά προτρέπουν στην διαφθορά.

Ο αποπροσανατολισμός και η κατασυκοφάντηση διαφορετικών πολιτικών επιλογών, η απόκρυψη και διαστρέβλωση θέσεων είναι στη ημερήσια διάταξη. Όλα αυτά χρησιμοποιούνται όχι μόνο έναντι των άλλων πολιτικών επιλογών αλλά και για ομάδες, τάξεις και φορείς της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα καλλιεργείται μια απίστευτη ανθρωποφαγία.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε την απίστευτη βία και το γενικευμένο φόβο που καλλιεργείται, τότε νομίζω το ερώτημα έχει απαντηθεί επαρκώς.

Μένει όμως κάτι ακόμα. Κι αυτό το έχει θέσει προ πολλού και με άριστο τρόπο ο ποιητής οπότε περιττεύει οτιδήποτε άλλο.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
Χάιντε Σύμβολον αιώνιον!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
Θα ‘ρτη ανάποδα ο ντουνιάς
Κώστας Βάρναλης (Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου)

Προς ποια κατεύθυνση

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και με την εξαθλίωση να απλώνεται σαν πανούκλα, το κυριότερο πλέον ερώτημα δεν είναι αν θα «γίνει κάτι» αλλά προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτό το «κάτι» που γεννοβολά η κοινωνία. Οι πολλοί καλούνται να αντιληφθούν πως ήδη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» (Ποίημα του Γιώργου Σκούρτη). Και όχι μόνο οι εξ Εσπερίας και ο νοών νοείτω. Όσο συνεχίζεται το αυτομαστίγωμα. Όσο ο φόβος απλώνεται. Όσο καταπίνεται αμάσητη η διαστρέβλωση και η κατασυκοφάντηση και επιπλέον αναπαράγεται. Τόσο ποιο δύσκολη θα γίνεται η κατάσταση. Η κοινωνία σπαταλά πόρους και δυνάμεις και το σπουδαιότερο χάνει χρόνο. Και βέβαια τίποτε από αυτά δεν μας περισσεύει. Καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως στην πολιτική τα θέματα (αυτά καθ’ αυτά) δεν είναι ούτε προοδευτικά ούτε αντιδραστικά ούτε έχουν χρώμα. Προοδευτικό ή αντιδραστικό είναι το περιεχόμενο, οι προτεινόμενες λύσεις αλλά και η ιεράρχηση των θεμάτων.

Οι διεργασίες στην κοινωνία έχουν ήδη ξεκινήσει. Στις διεργασίες αυτές απαιτείται η συμμετοχή του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού αξιωματούχων πολιτών. Μόνο τότε οι απαιτούμενες αλλαγές θα γίνουν με «λαϊκή νομιμοποίηση». Ειδάλλως θα γίνουν σε αντίθετη κατεύθυνση με κρίσεις, ρήξεις και καταρρεύσεις και συνακόλουθα μεγάλο υλικό και ανθρώπινο κόστος.

Οι «μέρες της αθωότητας» παρήλθαν. Το καινούργιο προσπαθεί να ανδρωθεί. Φυσικά εμπεριέχει και κάτι από το παλιό αλλιώς θα ήταν παρθενογένεση. Αντί για μουρμούρα Give Them A Chance και το σπουδαιότερο συνδιαμορφώστε το. Κάτι που απαιτεί να συνειδητοποιηθεί πως η συμμετοχική μας δημοκρατία δεν είναι μια αξία που βρίσκεται στη φύση. Προϋποθέτει το πρώτο της συνθετικό. Δηλαδή την συμμετοχή που είναι μια αξία καθαυτή και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κάτι άλλο γιατί τότε και η ίδια η δημοκρατία θα είναι ήδη ένα άλλο πράγμα. Να θυμίσω πως στην Αθήνα του Περικλή όποιος δεν μετείχε στα κοινά δεν ήταν απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει με τους Αθηναίους στην ίδια κοινωνία.

It’s up to you. Η μπάλα είναι στο γήπεδο του καθενός. Αν θέλει ας κάνει παιχνίδι ή ας την πετάξει στην εξέδρα. Αλλά τότε ας μην μυξοκλαίει.

[1] Λέτε να υπάρχει περίπτωση ο οποιοσδήποτε πολιτικός να διακηρύξει κάτι άλλο εκτός της «μηδενικής ανοχής»; Ο διάδοχός του όμως τον ξεπέρασε. «Πάνω απ’ όλα και όλους βάζουμε την Ελλάδα». Ουουαααου, μπράβο μεγάλε, είσαι ο πρώτος, είσαι άπαιχτος.
[2] Βογιαντζάκης Γιώργος. Σχόλιο εδώ: http://www.koutipandoras.gr/?p=24752
[3] Κάποιοι τις λένε ποιο εύηχα αποκρατικοποιήσεις. Άλλωστε οι κρατικές δημόσιες επιχειρήσεις και αρχές είναι de facto ανήθικες, αδιαφανείς, δυσλειτουργικές και όλο το κακό συναπάντημα. Αντίθετα οι ιδιωτικές οτιδήποτε κάνουν είναι καλώς καμωμένο. Οι ιδιωτικές εταιρείες είναι a priori ηθικές, διαφανείς, αποδοτικές κλπ.
Διαβάστε το 1ο μέρος του άρθρου εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=25020

------------------------------------------------------
Πηγή: http://www.koutipandoras.gr/?p=25131
 

Ελλάδα: Φεουδαρχική κατοχή 2012 του Χρήστου Γιαννίμπα

Ένας 70χρονος (συνταξιούχος οικοδόμος) αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι στο κενό. Λίγα λεπτά πριν ο δικαστικός κλητήρας του κοινοποιούσε την έξωση γιατί δεν είχε πληρώσει κάποια ενοίκια. Ευτυχώς τα κανάλια δεν ήταν εκεί να αποθανατίσουν τη στιγμή. Ευτυχώς δεν υπήρχε ούτε ερασιτεχνικό βίντεο. Ευτυχώς γιατί τα τηλεοπτικά μέσα θα μας μετέδιδαν (και μάλιστα σε επαναλήψεις) την αυτοκτονία. Άλλωστε τους περισσεύει και η απανθρωπιά και η σκοπιμότητα. Για να καλύψουν την πρώτη βάζουν ένα μικρό γκρίζο κύκλο που υποτίθεται αφήνει αθέατο το αίμα και το πρόσωπο. Είναι το φύλλο συκής που καλύπτει τη γυμνή απανθρωπιά τους και ταυτόχρονα καθησυχάζει τη συνείδηση του ΕΣΡ. Για την δεύτερη δεν χρησιμοποιούν τίποτα. Η σκοπιμότητα επιβάλλει να συνηθίσουμε και εν τέλει να αποδεχτούμε ως φυσιολογικό το θέαμα που μας δείχνουν.
Ο 70χρονος ήταν ο πατέρας μας, ο παππούς μας. Χθες ήταν ο ξάδελφος μας για χρέη. Προχθές ο θείος μας . Κι αυτός για χρέη. Την προηγούμενη εβδομάδα ο κολλητός μας. Τον προηγούμενο μήνα ο κουμπάρος μας και λίγο παλιότερα ο γείτονάς μας. Αύριο σειρά έχει το παιδί μας. Κι εμείς; Εμείς ποια συνηθίσαμε και το θεωρούμε φυσιολογικό. Γι’ αυτό:
«Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ»
Κοντεύουν τις 3.500 οι «οικονομικές» αυτοκτονίες (αν δεν τις ξεπέρασαν κιόλας). Και μάλιστα είμαστε και «τυχεροί» που είναι μόνο τόσοι, όπως μας εξηγούσε πριν λίγες ημέρες σε μια ομήγυρη καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο. Για φανταστείτε η Ελλάδα να είχε άλλο κλίμα και όχι αυτό το μοναδικό και αξιοζήλευτο που έχει. Οι Έλληνες να είχαν άλλη ψυχοσύνθεση και όχι «έξω καρδιά». Θα είχαν ξεπεράσει τις 10.000 οι αυτοκτονίες. Ευτυχώς ο «Θεός της Ελλάδας» (ο πρωτομάστορας που λέει κι ο ποιητής), φρόντισε για μας. Γι’ αυτό:
«Κι εμείς οι άλλοι, μα το ναι
κάνουμε πάρτι ρεφενέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ»
Αχ καλέ μου Κώστα Χαντζή, που να φανταστούμε όταν μας τραγουδούσες τους στίχους της Σώτιας Τσώτου, πως θα ερχόταν εποχή που ο «κάποιος στην άκρη του γκρεμού» που «κοιτάει το τέλος τ’ ουρανού» και «μονάχος του πεθαίνει» δεν θα ήταν ένας, ούτε δύο αλλά χιλιάδες. Υποθέταμε πως η Σώτια (που ο θάνατός της πριν λίγους μήνες μας άφησε όλους φτωχότερους), όταν εμπνεόταν τους στίχους αυτούς στην απομόνωση που την είχε η χούντα, είχε στο μυαλό της την εκτέλεση του πατέρα της (Γιώργου Κρανιώτη) από τους Γερμανούς μπροστά στο σπίτι τους και την πυρπόλησή του για να μείνουν στο δρόμο. Τότε είμαστε νέοι, δεν ξέραμε καν πως ακόμα και η αυτοκτονία για χρέη δεν σε απαλλάσσει απ’ αυτά. Συνεχίζεις να χρωστάς ακόμα και πεθαμένος. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως οι τραπεζίτες είναι εξ ίσου «Γερμανοί». Βέβαια στο σχολείο μας είπαν πως η φεουδαρχία πέθανε πριν πάρα πολλά χρόνια. Δεν μας είπαν όμως πως για τις τράπεζες οι φεουδαρχικές σχέσεις ζουν και βασιλεύουν.

Φεουδαρχική σχέση τράπεζας – δανειολήπτη.
Κάποιος στην Ελλάδα (γενικότερα στην Ευρώπη) δανείστηκε με υποθήκη ένα ακίνητο. Το ίδιο έκανε και ένας Αμερικανός. Καπιταλισμός στην Ευρώπη, καπιταλισμός και στις ΗΠΑ. Τράπεζες και τραπεζίτες στην Ευρώπη, τράπεζες και τραπεζίτες και στις ΗΠΑ. Μέχρις εδώ ήταν οι ομοιότητες. Πάμε τώρα στην τεράστια ποιοτική διαφορά και δεν εννοώ επιτόκια κλπ. (Οι αριθμοί παρατίθενται χάριν της συζήτησης και παρακαλώ επικεντρώστε την προσοχή σας όχι σ’ αυτούς αλλά στην ουσία της ποιοτικής διαφοράς).
Ο Γιάννης (ο Έλληνας) δανείστηκε 400.000 με υποθήκη ένα ακίνητο (έστω οικία ή κατάστημα ισόποσης αξίας). Το ίδιο έκανε και ο John (ο Αμερικάνος). Για 3 – 4 χρόνια τα πράγματα πάνε κατ’ ευχή. Γιάννης και John αποπληρώνουν 50.000 και μένουν 350.000 για αποπληρωμή. Κάποια στιγμή οι δουλειές δεν πάνε καλά ή απολύονται (και μένουν άνεργοι) ή ακόμα χειρότερα καλημέρα κρίση. Γιάννης και John δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο. Αυτό μπαίνει σε καθυστέρηση, γίνεται ληξιπρόθεσμο και τελικά καταγγέλλεται από την τράπεζα. Η κρίση όμως έχει πλήξει και τις αξίες (τιμές) των ακινήτων που έστω είναι πλέον 200.000 (από 400.000 πριν την κρίση). Οι τράπεζες (σε Ελλάδα και ΗΠΑ) τελικά «παίρνουν» το σπίτι (το βγάζουν στο σφυρί). Γιάννης και John έχουν χάσει τις 50.000 που ήδη έχουν καταβάλει και βέβαια το σπίτι τους. Από το σημείο αυτό και μετά εμφανίζεται η ποιοτική διαφορά. Προσέξτε.
Στις ΗΠΑ (τη μητρόπολη του καπιταλισμού) η ευθύνη του John σταματά όταν η τράπεζα του πάρει το ακίνητο. Δεν μπορεί να του πάρει τίποτε άλλο. Αυτό το ακίνητο ήταν υποθήκη, αυτό παίρνει και πάπαλα. Τελεία και παύλα. Αν η τράπεζα δάνεισε ποσό λίγο μικρότερο, ίσο ή μεγαλύτερο από την αξία του ακινήτου, αν δεν υπολόγισαν την κρίση, αν και αν και αν … Ας πρόσεχαν. Η ευθύνη (εκτός του John που χάνει τις 50.000) βαραίνει και την τράπεζα που χάνει (400.000 το δάνειο – 50.000 οι πληρωμές του John – 200.000 η πώληση του ακίνητου =) 150.000
Παρένθεση. Πέρυσι προβλήθηκε μια ταινία (ανάλαφρη κομεντί) με τίτλο «Υπόθεση Larry Crowne». Ο Larry, τον υποδύεται ο (πάντα καλός) Tom Hanks (που σκηνοθετεί και την ταινία), λόγω της κρίσης χάνει τη δουλειά του και υπό την απειλή της τράπεζας να του πάρει το σπίτι του (που έχει με δάνειο) προσπαθεί να βρει δουλειά. Ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα οικονομικών (σε άλλο μάθημα διδάσκει η καθηγήτρια Julia Roberts). Κάποια στιγμή διαπιστώνει πως η τρέχουσα αξία του σπιτιού του είναι πολύ μικρότερη από το υπόλοιπο του δανείου προς την τράπεζα. Φυσικά κάνει την λογική και αυτονόητη κίνηση. Πηγαίνει στην τράπεζα και δίνει τα κλειδιά του σπιτιού του στην εμβρόντητη υπάλληλο αφήνοντάς την σύξυλη. Αυτά (εκτός σινεμά) γίνονται και στην ζωή στην «κομμουνιστική» Αμερική. Γιατί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουμε φεουδαρχία.
Επανέρχομαι στο Γιάννης μας. Έχει ήδη πληρώσει 50.000 και έχει ήδη χάσει και το ακίνητό του όπως και ο John. Η ευθύνη όμως του Γιάννη, σε αντίθεση με τον John, δεν σταματά εδώ. Συνεχίζει να χρωστά τις υπόλοιπες 150.000 και αν δεν έχει να τις δώσει (που προφανώς δεν έχει) η τράπεζα και οι καλοί μας τραπεζίτες θα του ξεπουλήσουν το μαγαζί του κι αν δεν έχει μαγαζί (ή έχει και δεν φτάνει) θα ξεπουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα τη γυναίκα του, τα παιδιά του και το κατοικίδιό του (σκυλί, γάτα, καναρίνι οτιδήποτε). Ο Γιάννης μένει όχι μόνο άφραγκος αλλά κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους. Αν μάλιστα έχει και μερικές επιταγές που ύστερα από όλα αυτά προφανώς θα «σκάσουν», θα καταλήξει στην φυλακή (η ακάλυπτη επιταγή είναι και ποινικό αδίκημα). Θέλει μεγάλη φαντασία ή εγκεφαλογράφημα για να δει κανείς πως η αυτοκτονία έχει ήδη φωλιάσει στο μυαλό του Γιάννη;

Δάνεια recourse και non recourse

Τα δάνεια στην Αμερική, όπως του John στο παράδειγμα, είναι non recourse (όπως τα λένε οι οικονομολόγοι). Η ευθύνη είναι κυρίως των τραπεζών. Αυτές είναι που πρέπει να σταθμίσουν (αυτή  άλλωστε είναι η δουλειά τους), εκτός από το αυτονόητο ετήσιο εισόδημα του δανειολήπτη, πόσο αξίζει το ακίνητο ώστε να δώσουν τέτοιο ποσό δανείου που να αντιστοιχεί σε μέρος μόνο του ακινήτου. Δηλαδή η τράπεζα «δένεται» κυρίως με το ακίνητο. Αν τώρα ο δανειολήπτης δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο η τράπεζα παίρνει το ακίνητο και η ευθύνη του δανειολήπτη σταματά εκεί. Στην Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα, τα δάνεια είναι recourse. Το δάνειο ναι μεν είναι συνδεδεμένο με το ακίνητο αλλά την τράπεζα δεν την ενδιαφέρει πρωτίστως η αξία του ακινήτου. Κι αυτό γιατί κι αν ακόμα η αξία είναι ή γίνει μικρότερη (λόγω κρίσης, παλαιότητας, σεισμού, φωτιάς κλπ), η τράπεζα έχει δεμένο χειροπόδαρα το δανειολήπτη. Θα τον κυνηγά μέχρι δευτέρας παρουσίας και όπως είπαμε δεν αρκείται μόνο στο συγκεκριμένο ακίνητο αλλά σε οποιαδήποτε περιουσιακή αξία (κινητή ή ακίνητη) του δανειολήπτη. Είναι πρόδηλο πως η σχέση αυτή είναι κυριολεκτικά μια φεουδαρχική σχέση με τεράστιες και πολλαπλές επιπτώσεις. Κοινωνικές και οικονομικές ακόμα και για μη δανειολήπτες. Οι τράπεζες φυσικά επιδιώκουν το κέρδος. Δεν είναι φιλανθρωπικά ή πατριωτικά ιδρύματα. Όταν όμως δανείζουν βασιζόμενες κυρίως στην φεουδαρχική δέσμευση του δανειολήπτη και όχι αποκλειστικά και μόνο στο πάγιο και την αξία του, η συνέπεια είναι να δανείζουν «αβέρτα κουβέρτα». Τις συνέπειες αυτής της τακτικής πληρώνουμε όλοι (δανειολήπτες και μη) σήμερα. Προσοχή. Δεν λέω πως πληρώνουμε μόνο αυτές τις τακτικές, ούτε ότι είναι το μεγαλύτερο κουσούρι του τραπεζικού συστήματος. Λέω πως είναι ένα τεράστιο ζήτημα που επηρεάζει όλους μας και που με τραγικό τρόπο επαληθεύεται σήμερα. Δεν μπορεί να ξεχάσατε την «απλοχεριά» και «γενναιοδωρία» των τραπεζών να δίνουν δάνεια υποθηκεύοντας το μέλλον των δανειοληπτών (κατ’ επέκταση το μέλλον όλων μας) και όχι πρωτίστως και κυρίως το (όποιο) ακίνητο. Τι θα γινόταν αν τα δάνεια στην Ελλάδα ήταν non recourse; Δεν θα φούσκωναν οι τιμές διαφόρων assets. Τα δάνεια θα ήταν ποιο μετρημένα αλλά πολύ καλύτερης ποιότητας. Οι τιμές των παγίων θα ήταν πολύ ποιο ρεαλιστικές. Το σπουδαιότερο, η ευθύνη δεν θα ήταν αποκλειστικό φορτίο του δανειολήπτη με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.

Εμείς δεν φταίμε;
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε αυτούς που εκλέγουμε για κυβερνήτες ενώ μας πουλούσαν φύκια (διάβαζε πυραμίδα αναδιανομής των δανεικών), για μεταξωτές κορδέλες (διάβαζε ανάπτυξη).
Φταίμε, γιατί δεν μελετήσαμε τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ώστε να ξέρουμε πως «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής».
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε στον Παπανδρέου και πως «λεφτά υπάρχουν». Πιστέψαμε λίγο ποιο πριν τον Καραμανλή που στην επιστολή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (για τις πρόωρες εκλογές), τον διαβεβαίωνε (μαζί κι εμάς) πως:  «η Χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη, πλην όμως ευοίωνη καμπή», «το δημοσιονομικό έλλειμμα παρουσίασε θεαματική βελτίωση» και «Η Ελλάδα απέκτησε, σε ευρωπαϊκό αλλά και στο γενικότερο διεθνές επίπεδο, την οικονομική –και όχι μόνον– αξιοπιστία που της αρμόζει».
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε Αλογοσκούφη και Παπαθανασίου, πως πέτυχαν «την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», πως «η Οικονομία μας άλλαξε ρότα. Ξέφυγε από τον κάβο της δημοσιονομική εκτροπής». Πως «η κρίση είναι εισαγόμενη» κλπ.
Φταίμε, γιατί από πολίτες μετατραπήκαμε σε καταναλωτές. Φταίμε, γιατί ανταλλάξαμε το «αγοράζω ότι είμαι» με το «είμαι ότι αγοράζω». Φταίμε, γιατί από καταναλωτές της πραγματικότητας μετατραπήκαμε σε καταναλωτές της δυνατότητας. Φταίμε, γιατί η αξία χρήσης (σε μεγάλο βαθμό) έπαψε να είναι βασικό κριτήριο των αγορών μας.
Φταίμε, γιατί τους δώσαμε τη δυνατότητα να μας τιμωρήσουν ξανά και ξανά και ξανά.
Και τώρα τι κάνουμε;
Να πληρώσουμε με τη ζωή μας το φταίξιμο; Μας αξίζει η θανατική ποινή κι αν ακόμα αποδεχτούμε την «λογική» Πάγκαλου («μαζί τα φάγαμε») για τα παραπάνω φταιξίματα μας; Και οι τράπεζες; Είναι αθώες του αίματος; Ναι, μας λέει ο νομοθέτης. Είναι αθώες και το φταίξιμο είναι αποκλειστικά του δανειολήπτη (ούτε καν «λογική» του Πάγκαλου). Ο δανειολήπτης, ως κοινωνική μονάδα θα πληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θα πληρώσει ξανά αυτά που είχε πριν πληρώσει για να πάρει σύνταξη. Θα πληρώσει για τις καταθέσεις όλων μας κι αν ακόμα ο ίδιος δεν είχε και δεν έχει καταθέσεις. Τέλος, θα πληρώνει μέχρι δευτέρας παρουσίας το δάνειο που πήρε από την τράπεζα η οποία εν τω μεταξύ του πήρε μέχρι και το βρακί που φοράει.
Αγαπημένε μου αναγνώστη.
Παραμέρισε τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές σου προτιμήσεις. Σε ικετεύω να το κάνεις ώστε με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα να αντιληφθείς πως η κατάσταση με τα δάνεια δεν πάει άλλο; Δεν χρειάζονται κόμματα και χρώματα. Αρκεί η ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Πόσες αυτοκτονίες πρέπει να μετρήσουμε ακόμα; Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας βρίσκονται λόγω δανείων σε τραγική κατάσταση. Χάνουν τα σπίτια τους. Χάνουν τα υπάρχοντά τους. Χάνουν το βιός τους και είναι ήδη κουρέλια. Ίσως το χειρότερο δεν έχουν αύριο. Δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Οι γονείς μου έζησαν τη χούντα του Μεταξά, τον μεγάλο πόλεμο, τον ακόμα οδυνηρότερο εμφύλιο και τη χούντα των Συντ/χών. Μικρός τους θυμάμαι μια ζωή να εύχονται να μην ζήσουμε πείνα και κατοχή. Ευτυχώς έφυγαν πριν δουν να ζούμε και πείνα και κατοχή. Δεν είναι κατοχή από ξένη χώρα. Ούτε είναι αόρατος ο εχθρός. Είναι η τραπεζική φεουδαρχική κατοχή των εκατοντάδων χιλιάδων (recourse) δανείων. Η ανθρωπιστική κρίση δεν θα έρθει. Είναι ήδη εδώ. Είναι παρούσα και προσθέτει θύματα με γεωμετρική πρόοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας ΔΕΝ ζητάνε πλέον να μην τους πάρει η τράπεζα το ακίνητό τους. Ας το πάρει, λένε. Αλλά να με απελευθερώσουν από τα φεουδαρχικά δεσμά. Ας με αφήσουν να ξεκινήσω από το ΜΗΔΕΝ και όχι από το μείον (τις μείον 150.000 του Γιάννης στο παράδειγμα). Πώς να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή όταν ήδη έχεις χάσει σπίτι, δουλειά τα πάντα και χρωστάς κι από πάνω;
Κάτι πήγαν να κάνουν με ένα νόμο (για πρώτη κατοικία) αλλά τελικά προέκυψε ένα κουτσό, στραβό και ακρωτηριασμένο κατασκεύασμα. Κι αυτοί που έχουν ένα και μοναδικό υποθηκευμένο ακίνητο αλλά αυτό δεν είναι πρώτη κατοικία; Τι κάνουν αυτοί; Κόβουν φλέβες ή αυτοκτονούν; Κι αυτοί που είναι μικροβιοτέχνες, μικροεπαγγελματίες όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες; Αυτοκτονούν κι αυτοί;
Έκκληση
Απευθύνω έκκληση σε Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη που στηρίζουν την κυβέρνηση. Στους Βουλευτές ΟΛΩΝ των κομμάτων. Στον Αλέξη Τσίπρα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο Διστομίτη φίλο και συγχωριανό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά που συμβαίνει να είναι και ο μοναδικός βιομηχανικός εργάτης στο κοινοβούλιο. Αλλάξτε τα δεδομένα. Όχι αύριο. Σήμερα. Καμιά ένωση δανειοληπτών, κανένα ΕΚΠΟΙΖΩ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα έξω από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Αλλάξτε το σήμερα κιόλας.
Πρόταση
(Οι προτάσεις που ακολουθούν, παρατίθενται ενδεικτικά και χρήζουν επεξεργασίας).
(1)   ΟΛΑ τα δάνεια μετατρέπονται σε non recourse.
(2)   Για ΟΛΟΥΣ τους δανειολήπτες με υποθήκη ακινήτου (οποιουδήποτε και όχι κατ’ ανάγκην πρώτη κατοικία) : (2α) Αν το ακίνητο αυτό είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ακίνητο, τότε οποιοδήποτε χρέος δανείου οποιουδήποτε είδους (επαγγελματικό, κατοικίας, επισκευαστικό κλπ) πάνω από το 70% (ενδεικτικό το 70) της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ πραγματικής αξίας του ακινήτου ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ. (2β) Ταυτόχρονα ο δανειολήπτης αποδέχεται οποιοδήποτε έλεγχο και άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών του ενώ δηλώνει υπεύθυνα πως δεν έχει κινητές αξίες εντός ή εκτός Ελλάδος (ομόλογα, μετοχές, futures, κλπ). (2γ) Ψευδής δήλωση θα συνεπάγεται άμεση δήμευση αυτών και απώλεια του ως άνω ευεργετήματος. (2δ) Σε περίπτωση που ο δανειολήπτης δεν έχει εργασία (συνειδητά δεν γράφω άνεργος), παγώνει η εξυπηρέτηση του δανείου όπως διευθετήθηκε στο (2α) χωρίς να προστίθενται τόκοι. (2ε) Το επιτόκιο για το κουρεμένο δάνειο καθορίζεται κοινό για ΟΛΟΥΣ σε επιτόκιο ΕΚΤ + 4% (το 4 ενδεικτικό).
(3)   Καμία έξωση ενοικιαστή δεν εκτελείται λόγω μη καταβολής ενοικίου με τις παρακάτω προϋποθέσεις. (3α) Ο ενοικιαστής δεν έχει άλλη κατοικία στην πόλη διαμονής του και δεν εισπράττει ο ίδιος ενοίκιο από μίσθωμα σε όλη την επικράτεια μέχρι και του ποσού που δεν υπερβαίνει το 35% του μισθώματος που ο ίδιος καταβάλει. (3β) Ο ιδιοκτήτης του μισθώματος έχει συνολικά ΚΑΘΑΡΑ εισοδήματα που υπερβαίνουν τις 18.000. Σε αντίθετη περίπτωση επιδοτείται (αναλογικά) από το κράτος για το μίσθωμα.
(4)   Όλα τα μισθώματα (κατοικιών, επαγγελματικής στέγης κλπ) μειώνονται κατά 25% αναδρομικά από 1/1/12 (Βλέπε σημείωση [2]) Όσα έχουν ήδη μείωση μικρότερη προσαρμόζονται μέχρι το 25%
Αγαπημένε μου αναγνώστη.
Ομολογώ πως δεν περιμένω πολλά (για να μην πω τίποτα) από τη νέα Βουλή. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι όλοι εμείς μπορούμε να περιορίσουμε την ανθρωπιστική κρίση από τις εκτεθείσες αιτίες. Γι’ αυτό απευθύνομαι στην ΑΝΘΡΩΠΙΑ σου και σε εκλιπαρώ. Διέδωσε αυτό το άρθρο. Δώσε φωτοτυπίες σε όλους τους φίλους και γνωστούς σου που δεν έχουν και πολύ σχέση με το internet. Κοινοποίησε το όπου μπορείς. Ας μαζευτούμε όσοι μπορούμε. Δεν είναι ανάγκη να έχουμε δάνειο για να δράσουμε και να πιέσουμε, με κάθε πρόσφορο τρόπο, προκειμένου η τραπεζική φεουδαρχική κατοχή επιτέλους να τερματιστεί. Μπορούμε και το ξέρετε όλοι σας. Μην περιμένουμε τους «φεουδάρχες» να κτυπήσουν την πόρτα συγγενών και φίλων. Μην περιμένουμε να πληροφορηθούμε πως ο Γιάννης αυτοκτόνησε. Σας ικετεύω να δράσουμε τώρα. Σήμερα. Πολλοί μαζί θα βρούμε τον τρόπο. Θέτω στη διάθεσή σας το email μου και το σπουδαιότερο, όλο μου το είναι για κάθε δράση που θα συμφωνηθεί. Κλείνοντας θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια στροφή από ένα ποίημα του αγαπημένου φίλου μου Φώντα Λάδη (Από την συλλογή «Γράμματα από την Γερμανία» μελοποιημένα από τον Μίκη Θεοδωράκη). Η εικόνα είναι από μια συλλεκτική έκδοση (που μου έχει χαρίσει) με τα χειρόγραφα του Μίκη.

«Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
σ’ Αμερική κι Ευρώπη,
άνθρωποι μας γεννήσανε
και μας πουλάν ανθρώποι».
Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1]  Το άρθρο αυτό (και την ηλεκτρονική διεύθυνση ανάρτησής του) θα κοινοποιήσω με email, Fax και συστημένη επιστολή σε όλους τους Βουλευτές. Ελπίζω κάποιοι να ακούσουν.
[2] Η πολυκατοικία που μένω έχει 5 διαμερίσματα με 5 ενοικιαστές και ανήκει στην Εκκλησία. Ύστερα από 3 χρόνια κρίσης με τσεκούρωμα μισθών συντάξεων 40% και ταυτόχρονη αύξηση ειδών διατροφής 18% δέησε ο Κύριος και από 1/6/12 ελάττωσαν (και στους 5) το μίσθωμα  κατά 10%. Σεβαστοί Πατέρες είμαι σίγουρος πως μετά απ’ αυτή την «θεάρεστη» μείωση, έχετε σίγουρα «πρώτο τραπέζι πίστα» στον παράδεισο. Συγχώρεσε με Θεέ μου.
-----------------------
Πηγή:Κουτί της Πανδώρας