Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι / του Στίβεν Ράτνερ

Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2012

Νέα στατιστικά στοιχεία αποκαλύπτουν ολοένα και πιο κραυγαλέο χάσμα μεταξύ των εισοδημάτων των πλουσίων και των υπολοίπων -και την απελπισμένη ανάγκη που υπάρχει να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα αυτό. Η διαμορφούμενη κατάσταση μοιάζει εξωφρενική ακόμα και για μια χώρα που θεωρείται -κι είναι- εξοικειωμένη με την εισοδηματική ανισότητα.

Το 2010, μια χρονιά όπου η χώρα συνέχισε να ανακάμπτει μετά την ύφεση, το ιλιγγιώδες 93% του πρόσθετου εισοδήματος που παρήχθη σε σχέση με το 2009, γύρω στα 288 δις, τα καρπώθηκε το 1% των πλουσιότερων φορολογουμένων, με ετήσιο εισόδημα τουλάχιστο 352,000 δολαρίων. Το ποσό αυτό αντιπροσώπευσε μέση εισοδηματική αύξηση της τάξης του 11.6% στα νοικοκυριά αυτά.

Ακόμα εκπληκτικότερος είναι ο βαθμός με τον οποίο οι ­υπερ-πλούσιοι πλουτίζουν ταχύτερα από τους απλούς πλούσιους. Το 2010, το 37% της αυτής της υπεραξίας το καρπώθηκε το πλουσιότερο 0.01%, μια χούφτα 15,000 νοικοκυριών με μέσο εισόδημα 24 εκατομμύρια δολάρια. Αυτή η ομάδα είδε το εισόδημά της να αυξάνει κατά 21.5%.

Το υπόλοιπο 99% είχε μια λιλιπούτεια ετήσια αύξηση της τάξης των... 80 δολαρίων κατά κεφαλή σε πραγματικές τιμές. Το πλουσιότερο 1%, με μέσο ετήσιο εισόδημα 1,019,089 δολάρια, είδε αυξήσεις της τάξης του 11.6%.

Τα δεδομένα αυτά, που τα άντλησαν από τα επίσημα φορολογικά στοιχεία δύο Γάλλοι οικονομολόγοι, οι Τομά Πικετί (Thomas Piketty) κι Εμανιέλ Σαέζ (Emmanuel Saez), δείχνουν επίσης πως οι πιο πλούσιοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να δημιουργούν πλούτο, παρά να τον κληρονομούν. Πράγμα που δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό: η ταχεία ανάπτυξη των αμερικανικών επιχειρήσεων -που δραστηριοποιούνται στις τεχνολογίες αιχμής ή τα χρηματοοικονομικά- έχουν αυξήσει τη ζήτηση για πολύ καλά καταρτισμένους και μορφωμένους εργαζόμενους. Παράλληλα, οι παραδοσιακές βιομηχανίες χρειάζονται όλο και λιγότερους τυπικούς χειρώνακτες εργάτες.

Το αποτέλεσμα; Η αμοιβή των αποφοίτων κολεγίων αυξήθηκε σε πραγματικές τιμές κατά 15.7% τα τελευταία 32 χρόνια, ενώ την ίδια περίοδο εκείνη των εργαζόμενων που δεν έχουν αποφοιτήσει από το λύκειο μειώθηκε κατά 25.7%.

Η κρατική πολιτική έπαιξε κι αυτή το ρόλο της, ιδίως επί Τζορτζ Μπους (George W. Bush) που μεταξύ άλλων μείωσε κατά 15% τη φορολογία της κερδοφορίας και των μερισμάτων. Έτσι κατάφερε η γραμματέας του Ουόρεν Μπάφετ (Warren E. Buffett) να έχει ψηλότερο ποσοστό φορολογίας από το αφεντικό της.

Το αποτέλεσμα είναι πως το πλουσιότερο 1% τα πάει καλύτερα από οποτεδήποτε άλλοτε την τελευταία εικοσαετία. Στα χρόνια της οικονομικής άνθησης επί Κλίντον (Clinton) το πλουσιότερο 11% καρπώθηκε το 45% της υπεραξίας· επί Μπους, το αντίστοιχο ποσοστό έφτασε στο 65%·  σήμερα είναι 93%.

Καθώς γνωρίζουμε καλύτερα τις αιτίες που δημιουργούν αυτή την ανισότητα, βελτιώνεται και η δυνατότητά μας να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα: χρειαζόμαστε καλύτερη εκπαίδευση και κατάρτιση, δικαιότερο φορολογικό σύστημα, περισσότερα προγράμματα πρόνοιας για τους μη προνομιούχους, ενθάρρυνση της κοινωνικής κινητικότητας που να βοηθά να ξεφύγει κανείς από τον εισοδηματικό πάτο κ.ο.κ..

Όσο για το κράτος, ναι μεν δεν μπορεί να καθυποτάξει εντελώς ορισμένες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η οικονομία μας, όπως την παγκοσμιοποίηση, αλλά  μπορεί ακόμα να κάνει πολλά.

Μέσα στη χρονιά αναμένεται να εκπνεύσουν μια σειρά από χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί πολύπλοκα νομοθετικά κείμενα, με αποτέλεσμα πολλά να κρίνονται από τη στάση του κογκρέσου. Το σημαντικότερο είναι πως θα λήξει η περίοδο ισχύος των φοροαπαλλαγών του Μπους. Αν το κογκρέσο δεν παρέμβει, η φορολογία των πλουσίων θα επιστρέψει στις πολύ υψηλότερες κλίμακες όπου βρισκόταν επί Κλίντον, πριν το 2000. Παράλληλα, λόγω της αποτυχίας να υπάρξει συμφωνία στη δημοσιονομική διαχείριση, θα ισχύσουν αυτομάτως περικοπές δαπανών ύψους 1.2 τρις δολαρίων.

Προς το παρόν όμως, οι πολιτικές προοπτικές μοιάζουν από ανησυχητικές ως τρομακτικές. Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, οι Ρεπουμπλικάνοι της βουλής των αντιπροσώπων δημοσιοποίησαν ένα πρόγραμμα βαθιά άνισων φορολογικών περικοπών, εκτενών και ασαφών περικοπών σε κοινωνικές δαπάνες (σαν την εκπαίδευση, τις υποδομές, την έρευνα και ανάπτυξη) και στραγγαλίσματος των κοινωνικών προγραμμάτων που απευθύνονται στους φτωχότερους, σαν τα επιδόματα ανεργίας, τα κουπόνια διατροφής, τις φοροαπαλλαγές των εισοδημάτων που προέρχονται από μισθοδοσία κ.λπ.

Παρόμοιες πολιτικές αντί να καταπραΰνουν, θα οξύνουν το πρόβλημα της εισοδηματικής ανισότητας. Το αντίστοιχο πρόγραμμα που θα ανακοινώσουν οι Δημοκρατικοί την επόμενη εβδομάδα θα είναι αναμφίβολα πολύ ελκυστικότερο. Και είναι προς τιμή του προέδρου Ομπάμα (Obama) που αναφέρθηκε ευφραδώς στην ανάγκη να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα αυτό. Αλλά με τους Δημοκρατικούς να μειοψηφούν στη βουλή των αντιπροσώπων και τις εκλογές να επίκεινται, είναι αμφίβολο αν θα περάσουν οι προτάσεις τους.

Ο μόνος τρόπος να διορθωθούν οι εισοδηματικές ανισότητες είναι να εφαρμοσθούν πολιτικές που στοχεύουν στην άρση των αιτίων που τις δημιουργούν. Αυτό σημαίνει να αφεθούν να εκπνεύσουν οι φοροαπαλλαγές του Μπους υπέρ των πλουσίων και να χρηματοδοτηθούν περισσότερο ορισμένα από τα κοινωνικά προγράμματα που θέλουν να καταργήσουν οι Ρεπουμπλικάνοι. Η διαιώνιση του σημερινού εισοδηματικού χάσματος είναι ταυτόχρονα κακή οικονομική και κακή κοινωνική πολιτική. Χρωστάμε στους λιγότερο ευνοημένους μια ευκαιρία να ανέλθουν κοινωνικά.

Ο Steven Rattner είναι οικονομικός αναλυτής που υπήρξε επί μακρόν στέλεχος της Ουολ Στριτ

The Rich Get Even Richer

©New York Times

--------------------

(Πηγή: ppol.gr )

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Όλη η Ελλάδα αντιστέκεται! 25η Μαρτίου 2012

Τρίτη, Μαρτίου 27, 2012

Η Ελλάδα αντιστέκεται! 25η Μαρτίου οι Έλληνες δείχνουν την αντίθεσή τους με την υποδουλωτική κυβερνητική πολιτική!

ΒΕΡΟΙΑ - Οι 30 συλληφθέντες στη Βέροια αναμένεται να οδηγηθούν στο αυτόφωρο, αφού έτσι φαίνεται ότι αποφάσισε ο εισαγγελέας υπηρεσίας σε συνεργασία με τις αστυνομικές δυνάμεις.
 Αυτή τη στιγμή βρίσκεται μια ομάδα πολιτών αλληλέγγυων έξω από το κτήριο της ΑΔ Ημαθίας και καλούνται όλοι όσοι είναι ευαισθητοποιημένοι απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις αυταρχισμού να δώσουν το "παρών" ΤΩΡΑ ώστε να αποδείξουμε στην πράξη ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.



ΗΡΑΚΛΕΙΟ - Ματαιώθηκε η παρελαση!

Προσαγωγές και σε ΒΕΡΟΙΑ, ΣΕΡΡΕΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ.

Επεισόδια και σε ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΠΑΤΡΑ, ΛΑΡΙΣΑ, ΠΕΙΡΑΙΑΣ, ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΚΟΡΙΝΘΟ, ΤΡΙΠΟΛΗ, ΝΑΥΠΛΙΟ, ΚΕΡΚΥΡΑ, ΖΑΚΥΝΘΟ, ΡΕΘΥΜΝΟ, ΧΑΝΙΑ!





ΛΑΡΙΣΑ - Προς το τέλος της παρέλασης μια ομάδα διαδηλωτών, που μέχρι εκείνη την στιγμή διαδήλωναν ήσυχα με συνθήματα, προσπάθησαν να ρίξουν τα κάγκελα και να βγουν στον δρόμο….
Και ο πόλεμος με την κουκουλωμένη ΧΟΥΝΤΑ άρχισε!


ΧΑΝΙΑ!!!!

ΚΑΛΛΙΘΕΑ - Δάκρυα στα μάτια των παιδιών http://www.youtube.com/watch?v=-sntkTez3uU

ΜΥΤΙΛΗΝΗ - Μυτιλήνη πορεία διαμαρτυρίας στην παρέλαση 25/03/2012 με στενή αστυνομικολιμενική συνοδεία. http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D4rgXkcd0nmo&h=jAQHsfJZPAQEnF0jA6I0ll3xmFEDvbzT-h64CQOZ18QFs9w

ΑΓΡΙΝΙΟ - ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΑΓΡΙΝΙΩΤΩΝ. http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DrZvpkoZLeOI&h=LAQGA_g5W

ΖΑΚΥΝΘΟΣ - Ούτε στην Ζάκυνθο ούτε πουθενά!!!

ΛΗΞΟΥΡΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ - Λύκειο στο Ληξούρι Κεφαλονιάς άλλαξε …δρόμο στη παρέλαση προκειμένου να μην χαιρετήσει τους επίσημους.
 Φυσικά ο κόσμος καταχειροκρότησε τους νεαρούς.
 Για ακόμα μια φορά τα αγόρια του Γενικού Λυκείου μας εξέπληξαν ευχάριστα, καθώς δεν παρέλασαν μπροστά από τους επισήμους, αλλά προτίμησαν να στρίψουν λίγο πριν στο στενό όπου στεκόταν η Φιλαρμονική.
 Έτσι, παρέλασαν στον πεζόδρομο και ξαναβγήκαν στην παραλιακή από την πλατεία, ολοκληρώνοντας την παρέλαση μπροστά στον υπόλοιπο κόσμο, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα…
ΜΠΡΑΒΟ παιδιά!

ΤΡΙΚΑΛΑ - Κανένας βουλευτής των Τρικάλων (γιατί άραγε;) δεν παρέστη σήμερα στην παρέλαση στα Τρίκαλα, ενώ «έσπασαν» τα τηλέφωνα σε αναπήρους πολέμου να παραστούν στην παρέλαση!!

ΧΙΟΣ - Οι διαδηλωτές «ανέβαλαν» την παρέλαση – Άφαντοι οι επίσημοι!

ΧΑΛΚΙΔΑ - Παρέλαση με προσαγωγές και... τσιρότα

ΠΕΙΡΑΙΑΣ - ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ...ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ''ΕΠΙΣΗΜΟΥΣ''

ΚΑΙ ...ΣΥΝΤΑΓΜΑ!!
Η μεγάλη παρέλαση, ή η ΜΕΓΑΛΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΗΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ" ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ!!!
Σε ΟΛΗ την Ελλάδα αντίδραση και στο Σύνταγμα ...θέατρο για λίγους!
 http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DAhmK_OcmrEY&h=hAQFfKi3K

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

------------------------------------
(Από e-mail πριν 2 ημέρες)

Σιδερόφρακτη - αστυνομοκρατούμενη 25η Μαρτίου 2012 στο Βόλο

Τρίτη, Μαρτίου 27, 2012
Αυτή η 25η Μαρτίου 2012 που "γιορτάστηκε" στο Βόλο και σ' ολόκληρη την Ελλάδα, ήταν μια άλλη, εντελώς διαφορετική επέτειος της επανάστασης του 1821.

Το κέντρο της πόλης, από την πλατεία Ελευθερίας και προς την παραλία, ήταν πλήρως αστυνομοκρατούμενο, από εκατοντάδες αστυνομικούς, λιμενικούς, ματ και λοιπούς ένστολους όλων των σωμάτων ασφαλείας, αλλά και πάρα πολλούς αστυνομικούς της ασφάλειας με πολιτικά. Η περιοχή ήταν απροσπέλαστη. Στην Ιάσονος και βέβαια στην παραλία, είχαν στηθεί σιδερένιοι φράχτες, μπροστά στους επισήμους, απέναντι στην Τράπεζα της Ελλάδας, στην Μινέρβα, την Κυψέλη κλπ.
Το κέντρο ήταν ολοκληρωτικά κάτω από αστυνομική κατοχή. Εάν κανείς ήθελε από την πλατεία Ελευθερίας περπατώντας επί της Ερμού να κατευθυνθεί προς την παραλία, υπήρχαν αστυνομικοί με πολιτικά (και με πολιτικά αυτοκίνητα) που διενεργούσαν δήθεν προληπτικούς ελέγχους σε ανυποψίαστους πολίτες. Συνολικά έγιναν 7 προσαγωγές στην ασφάλεια, κυρίως για εκφοβισμό.


Στην παραλία, ο χώρος γύρω από το ηρώο ήταν περιφραγμένος με σχοινί και υπήρχαν παντού γύρω ασφαλίτες και ένστολοι λιμενικοί. Ο κόσμος παρακολούθησε την δέηση του μητροπολίτη και εναπόθεση στεφάνων από απόσταση 10δων μέτρων. Παρόλα ταύτα όταν ακούστηκαν τα ονόματα του Καρτάλη και του Δημάρχου υπήρχαν αυθόρμητες αποδοκιμασίες μεγάλης μερίδας κόσμου.

Στην εξέδρα των επισήμων ο κόσμος δεν είχε πρόσβαση περιμετρικά και οι επίσημοι δεν περπάτησαν από το ηρώο για να φθάσουν εκεί, αλλά ήρθαν από την Ιάσονος με αστυνομική κάλυψη από την Αγίου Νικολάου (μεταξύ Κυψέλης και Τράπεζας της Ελλάδος) και με τον ίδιο τρόπο έφυγαν, ενώ ο κόσμος τους αποδοκίμαζε.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Οι συνέπειες του δεύτερου Μνημονίου - Του Στέργιου Σκαπέρδα*

Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2012
Παρά τις θριαμβολογίες για την επιτυχία του PSI, η χώρα πλέον μπαίνει σε μια πολύ διαφορετική φάση της κρίσης, με ακόμη στενότερες οικονομικές και πολιτικές επιλογές από αυτές που είχε μέχρι τώρα. Η λιτότητα -κι επομένως η ύφεση- θα συνεχισθεί και το μέλλον φαίνεται ζοφερό, χωρίς ενδείξεις για το πώς θα έρθει η οικονομική ανάκαμψη και χωρίς ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση.

Μέχρι πρότινος ο δημόσιος διάλογος ήταν περισσότερο για τους υπαρκτούς και ανύπαρκτους κινδύνους μιας «άτακτης» χρεοκοπίας και εξόδου από την Ευρωζώνη και σχεδόν καθόλου για το τι θα συμβεί μετά το PSI και την εφαρμογή του δεύτερου Μνημονίου. Με τις επερχόμενες εκλογές, είναι αναγκαίο να ανοίξει δημόσιος διάλογος για την πραγματική κατάσταση της χώρας. Περιληπτικά, μερικές σημαντικές συνέπειες των πρόσφατων εξελίξεων είναι οι εξής:

• Στην καλύτερη περίπτωση το δημόσιο χρέος θα κατεβεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020, υψηλότερο από όσο ήταν στην αρχή της κρίσης όταν η Ελλάδα σταμάτησε να χρηματοδοτείται από τις διεθνείς αγορές. Κανένας σοβαρός αναλυτής δεν θεωρεί τέτοιο επίπεδο χρέους βιώσιμο, δηλαδή η κανονική πληρωμή ακόμη και μόνο των τόκων θα σημαίνει συνεχή συρρίκνωση του εθνικού εισοδήματος και ακόμη χαμηλότερη δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους στο μέλλον.

• Ενώ στην αρχή της κρίσης η συντριπτική πλειονότητα του χρέους διέπετο από το ελληνικό δίκαιο, τώρα πλέον το μεγαλύτερο μέρος του το χρωστάμε στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και στο ΔΝΤ, ενώ το ιδιωτικό χρέος θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο. Αυτό σημαίνει πως το νέο χρέος, αν και δεν είναι βιώσιμο, είναι δυσκολότερο και να αθετηθεί και, σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη, να μετατραπεί στο νέο εθνικό νόμισμα.

• Αν και όλοι οι ξένοι επίσημοι ομολογιούχοι εξαιρέθηκαν από το PSI, όλοι οι ντόπιοι ομολογιούχοι έλαβαν μέρος (με μερικά ασφαλιστικά ταμεία αναγκαστικά). Οι ελληνικές τράπεζες θα ανακεφαλαιοποιηθούν μέχρι και με 50 δισ. ευρώ που θα δανεισθεί το Δημόσιο, χωρίς όμως το Δημόσιο να έχει δικαίωμα ψήφου για πέντε χρόνια. Στο μεταξύ δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την κάλυψη των απωλειών λόγω «κουρέματος» των ασφαλιστικών ταμείων και μικρών αποταμιευτών σε ομόλογα του Δημοσίου.

• Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οικονομική ύφεση θα συνεχισθεί για ακόμη δύο χρόνια. Ομως είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς πώς η συνεχιζόμενη λιτότητα και η έλλειψη ρευστότητας μπορούν να φέρουν ανάπτυξη μετά το 2014. Υπό αυτές τις συνθήκες, η άποψη του κ. Ρουμπινί για άλλα πέντε χρόνια αύξησης της ανεργίας και ύφεσης φαίνεται πιο ρεαλιστική. Κατ’ αυτό το χρονικό διάστημα, «ανάπτυξη» δεν θα είναι δυνατή, εφόσον δεν είναι συμβιβάσιμη με την οικονομική πολιτική της λιτότητας που απορρέει από το Μνημόνιο.

• Εκτός των Ευρωπαίων επιτρόπων και επιτηρητών σε καίρια υπουργεία και τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, έπονται και δεσμευμένοι λογαριασμοί απ’ όπου η αποπληρωμή του χρέους θα είναι η απόλυτη προτεραιότητα του δημόσιου προϋπολογισμού. Τελικά, είναι η εφαρμογή του Μνημονίου που θα φέρει πλέον την πραγματικότητα του να μην υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις.

• Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν έχει ουσιαστικά βελτιωθεί, παρά την ύφεση τεσσάρων συνεχών ετών. Αυτό δεν είναι παράδοξο, δεδομένης της εμπειρίας σχεδόν ενός αιώνα, καθώς η εσωτερική υποτίμηση –η μείωση των μισθών και τιμών– ως μέθοδος ανάκτησης ανταγωνιστικότητας δεν έχει δουλέψει πουθενά χωρίς να καταστρέψει πρώτα την οικονομία (κατά το «η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής, δυστυχώς, απέθανε»). Ενα βασικό στοιχείο που κάνει την εσωτερική υποτίμηση πολύ δύσκολη είναι πως, καθώς οι μισθοί πέφτουν, η αξία των ντόπιων ιδιωτικών χρεών δεν προσαρμόζεται. Αυτό κάνει τα χρέη ακόμη πιο δυσβάσταχτα, οδηγώντας σε μεγαλύτερες μειώσεις στην κατανάλωση και σε χρεοκοπίες, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε περιστολή των πιστώσεων, περαιτέρω συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και αύξηση της ανεργίας. Η εναλλακτική λύση στην εσωτερική υποτίμηση που στην πράξη βοηθά την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας είναι η εξωτερική υποτίμηση, η οποία όμως χρειάζεται εθνικό νόμισμα.
Η Ελλάδα, εν περιλήψει, αντιμετωπίζει ένα εξοντωτικό, μη βιώσιμο χρέος το οποίο όμως είναι πλέον πιο δύσκολο από πριν να αθετηθεί ή να μετατραπεί σε καινούργιες «δραχμές», όταν ο πιο εύκολος τρόπος για να ανακτήσει η χώρα ανταγωνιστικότητα και να γυρίσει στην ανάπτυξη είναι ακριβώς να έχει το δικό της νόμισμα.

Η ευκαιρία που δόθηκε από τον κ. Σόιμπλε –προσυμφωνημένη αθέτηση πληρωμών χωρίς το βάρος καινούργιων δανείων και έξοδος από την Ευρωζώνη (και χωρίς έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση) – απορρίφθηκε χωρίς καμία συζήτηση. Η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα δύο μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης έκαναν την επιλογή χωρίς κανένα δημόσιο διάλογο για τις μελλοντικές επιπτώσεις των δεσμεύσεων που ανέλαβαν, δεσμεύσεις που θα έχουν επιπτώσεις βάθους δεκαετιών.
Τι μέλλει γενέσθαι; Δύο είναι οι πιθανές πηγές σεναρίων που μπορούν ν’ αλλάξουν τη σημερινή δυναμική. Η μία προέρχεται από την ίδια την Ευρωζώνη. Για παράδειγμα, καλός για την Ελλάδα θα ήταν ένας υψηλότερος πληθωρισμός, έστω και 4%, που θα έκανε το χρέος βιώσιμο. Αν και η ανταγωνιστικότητα δεν θα βελτιωνόταν αισθητά ως αποτέλεσμα πληθωρισμού, η δυνατότητα ανάκτησης ανταγωνιστικότητας μέσω της εξόδου από την Ευρωζώνη θα ήταν πιο συμφέρουσα εφόσον το χρέος θα είναι βιώσιμο.
Τέτοιο σενάριο όμως θα ήταν απίθανο να πραγματοποιηθεί χωρίς ριζικές αλλαγές στη λειτουργία της ΕΚΤ, ειδικά όταν η μοναδική εντολή που έχει είναι ο περιορισμός του πληθωρισμού. Μια πιο επιεικής αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους από τους εταίρους θα ήταν δύσκολο να συμβεί έξω από συνθήκες βαθύτερης γενικής κρίσης που θα συμπεριλάμβανε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά αυτό θα σήμαινε και περισσότερα προβλήματα για την Ελλάδα και θα έπαιρνε χρόνο, που η χώρα μπορεί να μην έχει.

Η δεύτερη πηγή αλλαγών θα είναι οι εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Είναι πολύ πιθανό η χώρα να έχει μια σειρά αδύναμων κυβερνήσεων που δεν θα μπορούν να κάνουν τις περικοπές που επιβάλλονται από το Μνημόνιο, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να κάνει αναγκαστική παύση πληρωμών. Κάτι τέτοιο φυσικά θα συσχετίζεται με τη συνεχιζόμενη χειροτέρευση της οικονομίας, των δημοσίων υπηρεσιών και της κοινωνίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μια κυβέρνηση που θα έχει γνώμονα το δημόσιο συμφέρον θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει αναγκαστικές επιλογές που θα απομόνωναν τη χώρα ακόμη περισσότερο, αφού μια παύση πληρωμών θα στρεφόταν ενάντια στους εταίρους της Ευρωζώνης. Η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα έχει μόνο νομικά μέσα να κερδίσει χρόνο και χρήμα – αμφισβήτηση παλαιών και καινούργιων δανειακών συμβάσεων και μέτρων σε ευρωπαϊκά και ελληνικά δικαστήρια, με την ελπίδα πως μέχρι τότε θα υπάρχουν και άλλες χώρες και άλλες πολιτικές δυνάμεις να βοηθήσουν. Δηλαδή αυτό ακριβώς που παραπλανητικά υποτίθεται πως το PSI ήθελε να αποφύγει – την εξαθλίωση και απομόνωση της χώρας, είναι πολύ πιθανό να έρθει εξαιτίας του.
----------------------
(Πηγή: Καθημερινή)

* Ο κ. Στέργιος Σκαπέρδας είναι καθηγητής Οικονομικών, University of California, Irvine.


Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Κον Μανώλη Καψή (Mega Τσάνελ)... - Του Νίκου Μπογιόπουλου

Κυριακή, Μαρτίου 25, 2012
Ο Μανώλης Καψής του Mega εμφανίστηκε την περασμένη Παρασκευή το βράδυ στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού για να διατρανώσει ότι τάσσεται υπέρ της έκθεσης του ΔΝΤ, η οποία εισηγείται να φτάσει ο βασικός μισθός στην Ελλάδα στα επίπεδα εκείνου της Κροατίας.

Τώρα που «τέλειωσαν τα δανεικά», κατά τον γλαφυρό τόνο του κ. Καψή, οι εργαζόμενοι πρέπει να ζουν με μισθούς με 300 ευρώ το μήνα...

(σ.σ.: τα ίδια είχε πει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και αδελφός του, ο Παντελής Καψής, πάλι σε εκπομπή του Mega, όταν και δήλωσε ότι δεν ξέρει κάποια άλλη λύση για τη «σωτηρία» της χώρας από το να πάνε οι μισθοί στα 300 ευρώ..).

Κατόπιν τούτων, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:

1ο) Η «φούσκα» της ιδιωτικής τηλεόρασης αποτελεί παρακολούθημα της γενικότερης καπιταλιστικής «φούσκας». Στον κόσμο που υπηρετεί ο Καψής και όταν φουσκώνει και όταν σκάει η «φούσκα», οι εργαζόμενοι την πληρώνουν.

2ο) Επειδή η «πιάτσα» είναι δεδομένη και το τι μισθοί «παίζουν» στη «φούσκα» της ιδιωτικής τηλεόρασης είναι γνωστό, τον Καψή τον κόβουμε να καθαρίζει για το θεάρεστο έργο της ενημέρωσης που επιτελεί περί τα 10 με 12 χιλιάρικα τον μήνα, ήτοι μεικτά περί τα 150 χιλιάρικα το χρόνο.

3ο) Επί τρία χρόνια, λοιπόν, που ο ελληνικός λαός, ο λαός των εργαζομένων, υφίσταται τους «πανωλεθριάμβους» των μνημονίων για τους οποίους πανηγυρίζει ο Καψής, ο ίδιος πρέπει να έχει καβαντζώσει προ φόρων περί τα 400 - 450 χιλιάρικα. Μάλιστα, δεν αποκλείουμε ως συνετός φορολογούμενος πολίτης να εισπράττει και επιστροφές φόρου.


4ο) Ενας εργαζόμενος με βασικό τα 590 ευρώ μεικτά το μήνα για να πάρει τα λεφτά που παίρνει ο Καψής σε ένα μήνα θέλει... 20 μήνες, για να πάρει τα λεφτά που παίρνει ο Καψής σε ένα χρόνο θέλει... 18 χρόνια και για να πάρει τα λεφτά που έχει πάρει ο Καψής αυτά τα τρία χρόνια της λαϊκής λεηλασίας πρέπει να δουλεύει και... μετά θάνατο.

5ο) Δεν ξέρουμε πόσο σπουδαίο θεωρεί τον εαυτό του ο Καψής (προφανώς πολύ σπουδαίο) για να πιστεύει ότι, ενώ αυτός ζει με το παντεσπάνι του, οι άλλοι πρέπει να ζουν με το ξεροκόμματο και να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν καν αυτό το ξεροκόμματο. Ξέρουμε, όμως, ότι σε αυτήν τη χώρα, είναι πολύ προσοδοφόρο για κάποιους να βγαίνουν στα κανάλια και να προπαγανδίζουν - έναντι αδρότατης αμοιβής - ότι οι άλλοι πρέπει να ζουν με τρεις κι εξήντα.

6ο) και τελευταίο: Ο Καψής μπορεί να ισχυριστεί ότι τα όσα λέει δεν συνιστούν διατεταγμένη προπαγάνδα, αλλά την αυθεντική και ειλικρινή άποψή του για το πώς θα «σωθεί» η χώρα. Δικαίωμά του. Δικαίωμά του να πιστεύει ότι «σωτηρία» της Ελλάδας σημαίνει οι άνθρωποί της, εμείς και τα παιδιά μας, δηλαδή, να ζούμε με 300 ευρώ το μήνα.

Αν όμως αυτή είναι όντως η άποψή του, τότε ας κοπιάσει να την εφαρμόσει ως καλός πατριώτης που είναι πρώτα στον εαυτό του:

Να παραιτηθεί από τον παχυλό μισθό του (σ.σ.: θα μπορούσε, για παράδειγμα, να τον καταθέτει στο λογαριασμό του... Πετσάλνικου) και να αρχίσει - συμβάλλοντας έτσι πρώτος αυτός στη «σωτηρία» της χώρας - να ζει ο ίδιος με 300 ευρώ το μήνα.


ΥΓ: Ως στήλη και ως άνθρωποι δεσμευόμαστε ότι εφόσον το πράξει, εμείς θα διοργανώσουμε έρανο για να του εξασφαλίσουμε κι άλλα 300 μηνιαίως...

------------------------
(Πηγή: rizospastis.gr)

Ενύπνιον 25ης Μαρτίου - του Στάθη

Κυριακή, Μαρτίου 25, 2012
Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή

απ’ τον εσπερινό ήδη του Σαββάτου, βάζουν τα καλά τους τα ξωκλησάκια του Αιγαίου για να ανάψουν, στο λιόγερμα της παραμονής, το πρώτο κεράκι της γιορτής.

Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ’ το «αθάνατο κρασί του 21» - σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες,

ανάρια - ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ’ τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά - μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ’ το Δίστομο

τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ’ τα Καλάβρυτα

και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ’ τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη - «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ’ την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ’ τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά

αγκαλιά με τα γράμματα απ’ τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.

Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ’ τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Βαγγέλιο» παρέα

με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα,

του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ’ αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.

Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ’ την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να εύχεται ο πρωτομάρτυρας

στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων - όμως


Μεγάλη η Γιορτή

κι όσο πάει και μεγαλώνει το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.

Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ’ την Καππαδοκία ως τη Θράκη,

και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για

να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.

Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ - όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα

για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ

ελε λευ

λέξη αγνώστου ετύμου η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες

του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.

Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας - τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ

από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας - ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ’ την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.

Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ’ τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή

μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε’ της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»

Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!

Εχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! - τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ’ τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!

Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται!


Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτή σ’ αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.

Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται...

------------------------
(Πηγή: enikos.gr)

Το δικό μου σχόλιο:
Ποιο καλύτερο επετειακό λογοτεχνικό κείμενο, ποιο καλύτερο στιχούργημα απ' το σημερινό σου κείμενο, αγαπητέ Στάθη, είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω! Σ' ευχαριστώ από καρδιάς που με την γραφίδα και την πέννα σου με συντροφεύεις κάθε μέρα, σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς...

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Κι εσείς τι προτείνετε; - Του Γιάννη Αλμπάνη

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2012
«Κι εσείς τι προτείνετε;»  Το ερώτημα συνοδεύει σταθερά τις εξ αριστερών κριτικές στο Μνημόνιο και την κοινωνική ερήμωση. Στην πραγματικότητα, δεν το θέτουν μόνοι όσοι ειλικρινά αναζητούν εναλλακτικές προτάσεις, αλλά και όσοι υπονοούν δια της ρητορικής ερώτησης ότι το Μνημόνιο, όσο επώδυνο για είναι, αποτελεί μονόδρομο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Το «κι εσείς τι προτείνετε» μπορεί να ηχεί εκνευριστικό όταν διατυπώνεται από τους Ηρακλείς της καθεστωτικής κοινοτοπίας στο Protagon, εντούτοις, αποτελεί το πιο χτυπητό σημάδι της αλλαγής (προς τα αριστερά) της πολιτικής συγκυρίας. Μέχρι πρόσφατα αυτό το ερώτημα δεν διατυπωνόταν ποτέ (ή τουλάχιστον διατυπωνόταν πολύ σπάνια), τόσο γιατί η συντριπτική πλειοψηφία ουδόλως ενδιαφερόταν για το ποιο ακριβώς πρόγραμμα υποστήριζε  η Αριστερά, όσο και γιατί οι νεανικές πρωτοπορίες που εντάσσονταν στο κίνημα, περισσότερο το έπρατταν ορμώμενες από μια ηθική απόρριψη του καπιταλισμού και των ιεραρχικών σχέσεων, παρά από μια καλά θεμελιωμένη ιδεολογική τοποθέτηση. Το «κι εσείς τι προτείνετε» ανταποκρίνεται σε μια συγκυρία όπου ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι αυτό που όντως προτείνουν οι καθεστωτικές δυνάμεις είναι η συντεταγμένη πορεία από το κακό στο χειρότερο, πράγμα που έχει σα συνέπεια oλοένα και περισσότεροι να τείνουν ευήκοα ώτα στις αριστερές φωνές.

Τώρα λοιπόν μας ακούν, και τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι ανάγκη η Αριστερά να κάνει όσο πιο σαφές γίνεται το μήνυμα της. Γιατί τώρα δεν χρειάζεται πια να δώσει δυνάμεις για να πείσει ότι η κατάσταση είναι χάλια –η συντριπτική πλειοψηφία το ξέρει γιατί το ζει καθημερινά. Ούτε χρειάζεται να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για να πείσει ότι είναι επείγουσα ανάγκη η αλλαγή πορείας –και αυτό το ξέρουν οι περισσότεροι, γι’ αυτό άλλωστε διατίθενται να ακούσουν τι έχει να πει η Αριστερά. Αν ανατρέξουμε στις αρχαιοελληνικές καταβολές της λέξης, θα θυμηθούμε ότι κρίση δεν είναι μόνο ο κλυδωνισμός του υπάρχοντος, αλλά και το σημείο καμπής όπου το υποκείμενο της δράσης θα πρέπει να κάνει μια επώδυνη επιλογή. Τώρα λοιπόν για τη μεν ελληνική κοινωνία είναι η ώρα της επιλογής, για τη δε Αριστερά η ώρα της παρουσίασης της επιλογής που προτείνει, με όσο πιο απλό, κατανοητό και πειστικό τρόπο γίνεται.

Οι δυσκολίες της επιλογής

Το να παρουσιάσει η Αριστερά την επιλογή που προτείνει δεν είναι απλό εγχείρημα, για τρεις βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες ο ορίζοντας της αριστερής πολιτικής ήταν η αντίσταση (ριζοσπαστική ή μετριοπαθής) και όχι ένα πρόγραμμα ανατροπής και μετασχηματισμού. Οι τάχα μου «προοδευτικές» προτάσεις κυβερνητικής υπευθυνότητας αποτέλεσαν (κι αποτελούν) εκφράσεις ενσωμάτωσης στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, κι όχι αριστερά εναλλακτικά μοντέλα. Κατά συνέπεια, οι ίδιοι οι αριστεροί μοιάζουν να έχουν «ξεχάσει» τις θεμελιώδεις ιδεολογικές αναφορές της Αριστεράς. Δεύτερον, γιατί η ίδια ακριβώς κοινωνία που αγανακτεί με το Μνημόνιο και λοιδωρεί τους «πολιτικούς», αδυνατεί (ή τέλος πάντως αδυνατούσε έως τώρα) να φανταστεί μια οικονομική οργάνωση που δεν θα βασίζεται στα ιδεολογήματα του ανθρωποφαγικού νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το μόνο μέτρο που το περιβάλλει σταθερά ως ένα βαθμό η κοινωνική συναίνεση. Ο τρίτος λόγος που εξηγεί τις δυσχέρειες της αριστερής πρότασης  είναι ότι η Αριστερά δεν παίζει μόνη της στο αντιμνημονιακό τερέν. Μπορεί η άνευ όρων προσχώρηση του Σαμαρά στο μνημονιακό μπλοκ να άνοιξε πολιτικό χώρο, αλλά το πολιτικό σύστημα δείχνει γρήγορα ανακλαστικά στην κάλυψη του χώρου αυτού. Ξεκινώντας από την Άκρα Δεξιά και φτάνοντας στην Κενροαριστερά μπορεί κανείς να βρει τουλάχιστον πέντε κόμματα (Χρυσή Αυγή, Καμμένος, εσχάτως ΛΑΟΣ, Καστανίδης-Κατσέλη, ΔΗΜΑΡ) που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στέκονται κριτικά ή απορρίπτουν το Μνημόνιο. Κι ενώ είναι σχετικά εύκολο να εγκαλέσεις για έλλειψη αξιοπιστίας όσους το εφάρμοσαν ή σκοπεύουν να το εφαρμόσουν (πρώτα ο Θεός…), δεν ισχύει το ίδιο για όσους από την αρχή το απέρριψαν ή για όσους στην πορεία δηλώσουν ότι βλέπουν πλέον το πράγματα με άλλο μάτι –και θα είναι πολλοί αυτοί…

Σε τι διαφοροποιείται λοιπόν η Αριστερά είτε από τους νεόκοπους αντιμνημομιακούς είτε από τη λαϊκίστικη-εθνικιστική κριτική του Μνημονίου;

Η σκοπιά της Αριστεράς

Η Αριστερά δεν είναι γενικά η παράταξη του αντι-Μνημονίου, αλλά μια παράταξη που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στο Μνημόνιο, από τη σκοπιά όμως ενός ορισμένου πολιτικού προγράμματος: από τη σκοπιά των εργαζομένων (ντόπιων και μεταναστών) και όχι  της «εθνικής οικονομίας»? από τη σκοπιά της κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι της (καπιταλιστικής) «ανάπτυξης»? από τη σκοπιά της πραγματικής (και γι’ αυτό άμεσης και συμμετοχικής) δημοκρατίας και όχι από αυτήν της «σωτηρίας της χώρας». Η «εθνική οικονομία», η «ανάπτυξη» και «η σωτηρία της χώρας» ανήκουν στο λεξιλόγιο όσων θέλουν να βρουν  τρόπους για να διασώσουν το κλυδωνιζόμενο σύστημα.  Για την Αριστερά η πάλη ενάντια στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο και την κυβέρνηση των τραπεζιτών δεν είναι μόνο άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη ενάντια στην ντόπια εργοδοσία, αλλά και με την επιδίωξη να εφαρμοστεί μια πολιτική αναδιανομής του πλούτου και αλλαγής αντίληψης για την παραγωγή. Η Αριστερά αντιπαλεύει το Μνημόνιο από τη σκοπιά της αντίθεσής της στον καπιταλισμό, και όχι από αυτήν της αναζήτησης μιας υποτιθέμενης εύρυθμης λειτουργίας του Στο επόμενο διάστημα, όσο θα είναι αναγκαίο να ξεσκεπαστεί η υποκρισία εκείνων απορρίπτουν το Μνημόνιο για να το εφαρμόσουν στην πράξη, άλλα τόσο πρέπει να καταγγέλλεται ο αντιμνημονιακός «αντιιμπεριαλισμός της πεντάρας» της λαϊκίστικης ακροδεξιάς (είτε της απροκάλυπτης είτε της ντροπαλής).  Αν με τους πρώτους διατρέχουμε τον κίνδυνο της διαιώνισης της μνημονιακής πολιτικής, με τους δεύτερους μπορεί να ανοίξει για πρώτη φορά η πόρτα στο ενδεχόμενο της επιστροφής των μεσοπολεμικών βρικολάκων –άσε που οι βρικόλακες στο τέλος πάντες τα κάθε λογής μνημόνια εφαρμόζουν...

Λιτό, σαφές και σταθερό μήνυμα

Ωστόσο, η υπενθύμιση των διαφορών που χωρίζουν την Αριστερά με άλλες «αντιμνημονιακές» δυνάμεις δεν αρκεί για να κάνει την πρόταση της εύληπτη και πειστική. Είναι εξίσου σημαντικό το αριστερό μήνυμα να είναι λιτό, σαφές και σταθερά επαναλαμβανόμενο:

Λιτό, γιατί κανένας δεν μπορεί να θυμηθεί σχοινοτενείς και περίπλοκες τοποθετήσεις.

Σαφές, γιατί κανείς δεν αρκείται σε γενικόλογες απαντήσεις όταν τα ερωτήματα είναι τόσο ξεκάθαρα πιεστικά, όσο η ίδια η επιβίωσή του.

Σταθερά επαναλαμβανόμενο, γιατί αν η πολιτική πρόταση διαφοροποιείται κάθε βδομάδα είτε ως προς το περιεχόμενο είτε ως προς τη μορφή της, τότε πολύ απλά αυτοαναιρείται. Κάτι που είτε αλλάζει είτε κατά καιρούς αποσιωπάται, δεν μπορεί να γίνει πειστικό.

Με δυο λόγια, η Αριστερά πρέπει να έρθει σε ρήξη με την παράδοση του βερμπαλιστικού πολιτικού λόγου που τον καταλαβαίνουν μόνο οι μυημένοι, του «να τα πούμε όλα για να γίνουμε πολυσυλλεκτικοί» με το οποίο τελικά κανείς δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του, του  πολυσέλιδου προγράμματος που δεν παίζει κανένα πολιτικό ρόλο γιατί κανείς δεν μπαίνει στο κόπο να το διαβάσει, της ωριαίας πολιτικής ομιλίας της οποίας το περιεχόμενο κανένας δεν θυμάται μετά το τέλος της. Χρειαζόμαστε λίγα και καθαρά πράγματα, στα οποία να επιμένουμε.

Και αυτά τα λίγα πράγματα θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε τέσσερις βασικούς άξονες:

1.    Στην απόρριψη του Μνημονίου και την άρνηση πληρωμής του χρέους, ακόμα και αν αυτό σημάνει τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ.
2.    Στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και την επιβολή μορατόριουμ στην αποπληρωμή των χρεών των εργαζόμενων, καθώς και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
3.    Στην αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος μέσω της αποφασιστικής φορολόγησης του πλούτου και της δωρεάν πρόσβασης για όλους σε βασικές δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγεία και η παιδεία.
4.    Σε ένα επείγον πρόγραμμα καταπολέμησης της ανεργίας μέσω της αύξησης των δημόσιων επενδύσεων και της διευκόλυνσης των εργαζόμενων να πάρουν στα χέρια τους τη διοίκηση όσων επιχειρήσεων απειλούνται με λουκέτο.


Είναι προφανές ότι οι προαναφερθέντες άξονες δεν εξαντλούν την αριστερή πολιτική πρόταση –μπορεί μάλιστα ορισμένοι να τους κρίνουν  ανεπαρκείς. Αποτελούν όμως ένα παράδειγμα του ότι αυτή η πρόταση όχι μόνο πρέπει, αλλά μπορεί να συνοψιστεί σε λίγες φράσεις. Έχουμε πράγματα να πούμε και μπορούμε να τα πούμε απλά και γρήγορα για να απαντάμε με πειστικότητα στο «κι εσείς τι προτείνετε». Ωστόσο, σε κάθε τέτοια απάντηση είναι απαραίτητο να προστίθεται μια απλή αλλά θεμελιώδης σημείωση: Όσα προτείνει η Αριστερά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από την ίδια, αλλά από τους ίδιους «τους από κάτω». Γιατί αυτό που διαφοροποιεί την Αριστερά από τον αστικό πολιτικό κόσμο, είναι ότι δεν θεωρεί τον εαυτό της σωτήρα των κατατρεγμένων, αλλά στηρίζεται στη θεμελιώδη πεποίθηση ότι «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας». Η αριστερή πολιτική πρόταση δεν είναι όχημα ανάθεσης, αλλά πλαίσιο αυτοοργάνωσης και συλλογικής δράσης.
-----------------
REDNotebook

PSI: ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ! - Άρθρο Κ. Λαπαβίτσα

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2012
του
Κ. Λαπαβίτσα
Το PSI αποτελεί όντως θρίαμβο, αλλά δυστυχώς όχι για την Ελλάδα. Πρόκειται μάλλον για τεράστια επαγγελματική επιτυχία του Λι Μπουχάιτ, της διεθνούς εταιρείας νομικών Κλίρι Γκότλιμπ. Ο κορυφαίος ειδικός των αναδιαρθρώσεων έπεισε, ή εξανάγκασε, τους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας να διαγράψουν χρέος που δεν επρόκειτο να αποπληρωθεί ποτέ, λαμβάνοντας σημαντικό ποσό μετρητών. Με την προτροπή και τη συναίνεση της Γερμανίας, ο κ. Μπουχάιτ μεγαλούργησε.

Το PSI ουσιαστικά απεμπλέκει τους ιδιώτες πιστωτές του...
εξωτερικού από την κρίση, ικανοποιεί τους Γερμανούς πολιτικούς επιβάλλοντας μέρος του κόστους στους ιδιώτες, και φυσικά ανταμείβει αδρά την Κλίρι Γκότλιμπ. Για τις διεθνείς αγορές, που έχουν ήδη απορροφήσει πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ρευστότητας από την ΕΚΤ του κ. Ντράγκι, τα πράγματα βαίνουν καλώς. Οχι όμως και για την Ελλάδα.

Πρώτον, με το PSI η χώρα βρίσκεται στην πράξη σε αθέτηση πληρωμών. Οι εντόπιοι θριαμβολογούντες έχουν περιέργως λίγα να πουν γι' αυτό. Συχνά είναι οι ίδιοι που νωρίτερα κατακεραύνωναν όσους τολμούσαν να μιλήσουν για αναδιάρθρωση, λέγοντας ότι θα οδηγούμασταν σε απομόνωση από τις αγορές. Το PSI σφράγισε την αποβολή της Ελλάδας από τις αγορές στις οποίες δεν πρόκειται να επιστρέψει για πολλά χρόνια.

Δεύτερον, το PSI έπληξε κυρίως τους εγχώριους δανειστές. Τα κράτη που κάνουν αναδιάρθρωση συνήθως φροντίζουν να μεταθέσουν την πίεση στους ξένους ώστε να προστατεύσουν την εγχώρια οικονομία. Με το PSI η Ελλάδα φόρτωσε με τεράστια βάρη τα ασφαλιστικά της Ταμεία, αλλά και τους ιδιώτες που εμπιστεύτηκαν το κράτος με τις αποταμιεύσεις τους. Οσο για τις τράπεζες, αυτές θα λάβουν κεφάλαια από νέο δημόσιο δανεισμό, ύψους ίσως και 50 δισ., που βέβαια θα επιβαρύνει την εγχώρια οικονομία.

Τρίτον, το PSI δεν κάνει βιώσιμο το χρέος. Το 2012 θα είναι ασήμαντη η μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ -ίσως και λιγότερο απο 10%- αν ληφθούν υπόψη οι νέες δανειακές ανάγκες για τη χρηματοδότηση του PSI. Στην καλύτερη περίπτωση το χρέος θα μειωθεί σταδιακά στο 120,5% μέχρι το 2020, παραμένοντας υπέρογκο για μια χώρα όπως η Ελλάδα που δανείζεται σε νόμισμα το οποίο δεν ελέγχει.

Ακόμη και το 120,5% όμως χρειάζεται ανάπτυξη, την οποία το νέο Μνημόνιο εκτιμά περίπου στο 2,5% ετησίως. Ο μέτριος αυτός στόχος, που δεν πρόκειται να φέρει ουσιαστική μείωση της ανεργίας, υποτίθεται ότι θα επιτευχθεί με τη συντριβή του εργατικού κόστους και τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις». Αλλά οι χαμηλότεροι ελληνικοί μισθοί δεν θα ανεβάσουν συστηματικά την ανταγωνιστικότητα διότι οι γερμανικοί μισθοί παραμένουν παγωμένοι. Οι δε «μεταρρυθμίσεις» καταστρέφουν τους ελεύθερους επαγγελματίες, χωρίς να αλλάζουν τον πυρήνα της ελληνικής οικονομίας. Το λαλίστατο νέο Μνημόνιο δεν έχει τίποτε να πει, για παράδειγμα, για τη μονοπωλιακή δομή του κλάδου της διανομής, ή της παραγωγής τροφίμων, που κοστίζουν τόσο ακριβά στα νοικοκυριά.

Τέταρτο, οι διεθνείς αγορές ήδη εκτιμούν ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί και νέα αναδιάρθρωση. Με το PSI όμως, το ελληνικό χρέος μετατρέπεται κυρίως σε διακρατικό, ή πολυμερές, που θα διέπεται από τη βρετανική και άλλες διεθνείς νομοθεσίες. Οταν λοιπόν φτάσει η ώρα της νέας αναδιάρθρωσης, η Ελλάδα θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τα κράτη της Ε.Ε. και με το ΔΝΤ. Οι υπέρμαχοι των Μνημονίων, αφού απέκοψαν τη χώρα από τις αγορές, δημιουργούν τώρα και συνθήκες διεθνούς απομόνωσης.

Τα πράγματα βέβαια θα κινηθούν πολύ πριν από το 2020 διότι η νέα λιτότητα δημιουργεί τραγική κατάσταση στην ελληνική οικονομία. Οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται κατά 400 εκατ., ενώ η κατανάλωση πλήττεται από τη μείωση μισθών και συντάξεων. Ο δυναμισμός των εξαγωγών φαίνεται να εξαντλείται, καθώς η ευρωπαϊκή οικονομία μπαίνει σε ύφεση, ενώ η ισοτιμία του ευρώ παραμένει υψηλή για τις εκτός ΟΝΕ αγορές. Η ρευστότητα για τους μικρομεσαίους θα παραμείνει ελλιπής, διότι οι τράπεζες συνεχίζουν να τηρούν αμυντική στάση. Και μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό, το ελληνικό κράτος λογαριάζει να δημιουργήσει μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα το 2013-14. Πρόκειται για εθνική αυτοκτονία.

Η βασική αιτία όλων αυτών των παραλογισμών έχει ομολογηθεί επανειλημμένως – η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ με κάθε κόστος. Εστω κι αν δημιουργηθεί οικονομικός και κοινωνικός όλεθρος. Εστω κι αν μετατραπεί σε προτεκτοράτο, ή αποικία, όπως ανοικτά πλέον την αποκαλεί ο εγκυρότερος διεθνής Τύπος. Εστω κι αν οι δημοκρατικές διαδικασίες τεθούν σε αναστολή.

Η πραγματικότητα έχει όμως τον τρόπο να επιβάλλεται, όποιες κι είναι οι φοβίες ή οι ψυχώσεις των κυβερνώντων. Στην πράξη η Ελλάδα οδεύει προς νέα αθέτηση πληρωμών που θα είναι επώδυνη και θα εμπεριέχει σύγκρουση. Μετά το PSI τα ελληνικά όπλα είναι λίγα. Θα είναι απαραίτητο για τη χώρα να χρησιμοποιήσει τις έννοιες του απεχθούς και μη νομιμοποιημένου χρέους για να πετύχει ουσιαστική μείωση των απαράδεκτων χρεών που φορτώθηκε με τα Μνημόνια. Για τον σκοπό αυτό θα χρειαστεί μια κυβέρνηση που θα κάνει παύση πληρωμών και λογιστικό έλεγχο του χρέους. Και που θα είναι έτοιμη να κινητοποιήσει ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις για να βγάλει τη χώρα από τον ζουρλομανδύα του ευρώ. Τότε ίσως φανεί πραγματικά χρήσιμη και η πείρα του κ. Μπουχάιτ.

*Ο  Κώστας Λαπαβίτσας είναι Καθηγητής Οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών (SOAS) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» την Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

ΝΕΜΕΣΙΣ του Phillip Roth (Εκδόσεις Πόλις)

Κυριακή, Μαρτίου 18, 2012
Πρόλογος:
Συστήνω σε όσους δεν έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο, να αποφύγουν να διαβάσουν διεξοδικά την "Υπόθεση του βιβλίου" και να διαβάσουν κατευθείαν τον σχολιασμό.

Η υπόθεση του βιβλίου
Ο Μπάκυ Κάντορ είναι καθηγητής Γυμναστικής και Διευθυντής του υπαίθριου αθλητικού κέντρου της περιοχής του Νιούαρκ. Το έτος 1945, είναι μόλις 23 ετών, Εβραίος στην καταγωγή, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα σε πολλά αθλήματα, εύρωστος και δυνατός. Από την μια πλευρά είναι ένας μέσος άνθρωπος σε εξυπνάδα, διόλου φιλοσοφημένος. Από την άλλη είναι πολύ συγκροτημένος χαρακτήρας, υπερβολικά ευσυνείδητος και αφοσιωμένος στη δουλειά του, πολύ τίμιος κι εργατικός, με αίσθηση του χρέους προς την πατρίδα και την κοινωνία αλλά και με ηγετικές ικανότητες. Χωρίς να έχει την αίσθηση του χιούμορ, επικοινωνεί άριστα με όλους, είναι πολύ αγαπητός από τους μαθητές και τους γονείς τους. Δεν γνώρισε την μητέρα του -πέθανε στη γέννα του- ζει με τον παππού και την γιαγιά του από γεννησιμιού του. Ο πατέρας του ζει αλλού και έχει απωθημένα μ' αυτόν γιατί είναι κακοποιό στοιχείο, έκανε φυλακή κλπ.δεν θέλει καν να τον ξέρει. Την ανατροφή του και τα θετικά του χαρακτήρα του, θεωρεί ότι τα χρωστάει όλα στον παππού του, που είχε πριν πεθάνει ένα παντοπωλείο. Η γιαγιά του τον υπεραγαπά, το ίδιο κι αυτός και την φροντίζει με κάθε τρόπο. Από μικρός είχε πρόβλημα με την όρασή του, χωρίς γυαλιά δεν βλέπει σχεδόν καθόλου. Αυτός είναι άλλωστε κι ο λόγος που δεν τον πήραν στο στρατό -όπως όλους τους συνομήλικους του- να πολεμήσει για την πατρίδα ενάντια στους Γερμανούς του Χίτλερ και τους Ιάπωνες, κι αυτό το γεγονός το φέρει βαρέως στην συνείδησή του.Στη ζωή του γνώρισε κι αγάπησε μόνο μια κοπέλα, την Μάρσια, κόρη ενός γιατρού.

Εκείνη την εποχή στην περιοχή του ξεσπά μια επιδημία πολυομελίτιδας. Πεθαίνουν ήδη οι πρώτοι 2 μαθητές του. Η κατάσταση στην πόλη γίνεται κάθε μέρα -και λόγω της υψηλής θερμοκρασίας που επικρατεί-, όλο και χειρότερη. Τα κρούσματα αυξάνουν, οι θάνατοι -κυρίως νέων παιδιών- επίσης. Σ' αυτή την συγκυρία η αγαπημένη του Μάρσια λείπει σε κατασκήνωση στο Ίντιαν Χιλ, στην εξοχή, μακριά από την περιοχή της επιδημίας και προσκαλεί τον Κάντορ να παραιτηθεί από την θέση του στο αθλητικό κέντρο και να έρθει στην κατασκήνωση, σε αντικατάσταση κάποιου υπεύθυνου που αποχώρησε. Προσπαθεί να τον πείσει να φύγει και λόγω των κινδύνων μόλυνσής του από την επιδημία που θερίζει τον κόσμο αλλά και για να βρίσκονται επιτέλους μαζί. Ο Κάντορ ενώ αρχικά αρνείται σθεναρά, προβάλλοντας το καθήκον του στα παιδιά του αθλητικού κέντρου την δύσκολή αυτή στιγμή, αλλά και τη φροντίδα που έχει ανάγκη η γιαγιά του, εντούτοις μια σχεδόν τυχαία επίσκεψη στον μέλλοντα πεθερό του, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα, η θαλπωρή που ένοιωσε στο σπίτι μαζί του, τα λόγια που άκουσε, (ή μήπως εκείνο το ροδάκινο που έφαγε στον κήπο;), κάτι τέλος πάντων τον έκανε να αναθεωρήσει την απόφασή του και την επομένη ημέρα ανακοίνωσε στον προϊστάμενό του, την παραίτησή του από το κέντρο, ακούγοντας πολλά υποτιμητικά σχόλια για την πράξη του απ΄ αυτόν.

Πηγαίνοντας στην κατασκήνωση του Ίντιαν Χιλ, παρ' όλο που ζει τον έρωτά του με την Μάρσια τις πρώτες ημέρες, εντούτοις τον κατατρώνε οι τύψεις για την πράξη του, ν' αφήσει τα δύσκολα και να κοιτάξει την πάρτη του.Σε χρόνο ρεκόρ μετά την άφιξή του στην κατασκήνωση, αρρωσταίνει ο κολλητός και καλύτερος αθλητής του και μεταφέρεται στο νοσοκομείο όπου αργότερα πεθαίνει. Ο Κάντορ σκέπτεται πως αυτός έφερε το ιό. Δεν μπορεί καν ούτε στην Μαρσια να το εκμυστηρευτεί αυτό, μα με την πρώτη ευκαιρία προσφέρεται να εξετασθεί αν είναι ο ίδιος φορέας. Η εξέταση αποδεικνύει του λόγου το αληθές, σε λίγο έρχονται τα πρώτα συμπτώματα και τελικά καταλήγει να επιζήσει μεν, αλλά με ανάπηρο το ένα του χέρι και κουτσαίνοντας στο ένα του πόδι, να παραμείνει δηλαδή ανάπηρος στην υπόλοιπή του ζωή.

Σχολιασμός (της υπόθεσης) του βιβλίου
Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο χρήζει πολλαπλής ανάγνωσης και ερμηνείας. Εδώ ο συγγραφέας ξετυλίγει τη μαεστρία του. Φιλοσοφεί τα γεγονότα. Κάνει έμμεσα ερωτήσεις, χωρίς να δίνει τελεσίδικες απαντήσεις. Συμπερασματικά προκύπτουν οι παρακάτω προβληματισμοί:
  • Η χρονικότητα (το timing) των πράξεών μας τίθεται επί τάπητος: είμαστε δέσμιοι της τύχης; Υπάρχει δυνατότητα επιλογής - πρόβλεψης ή είναι όλα προδιαγεγραμμένα; Θεωρεί (μάλλον) ότι το τυχαίο φυγείν αδύνατο, το ίδιο και για την χρονικότητα των πράξεών μας. Άρα το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο; Παράδειγμα 1ο: στην κατασκήνωση μαθαίνει από την γιαγιά του ότι μετά από λίγες μέρες που έφυγε, οι αρχές έκλεισαν το κέντρο. Άρα αν έμενε λίγο παραπάνω στο πόστο του δεν θα χρειαζόταν να υποστεί όλον αυτόν τον λεκτικό εξευτελισμό που του έκανε ο προϊστάμενός του για την παραίτησή του. Παράδειγμα 2ο: εφόσον αυτός ήταν ο φορέας, αν τους εγκατέλειπε νωρίτερα, ίσως δεν θα πέθαιναν τόσα παιδιά στο αθλητικό κέντρο, στην κατασκήνωση κοκ.
  • Το περί Θεού πρόβλημα: ο Roth φαίνεται να μην πιστεύει στην καλοσύνη του Θεού. Τι κάνει ο καλός θεός και φέρνει την πολιομυελίτιδα; (Θυμίζει αρκετά τον Σαραμάγκου στο βιβλίο του "Κάϊν".)
  • Η ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας, πρέπει να έχει συγκεκριμένα όρια. Πρέπει να γνωρίζουμε τα όρια της ευθύνης μας (αυτογνωσία). Δεν μπορούμε να πιστεύουμε πως είμαστε υπεύθυνοι για όλα όσα συμβαίνουν στον τομέα ευθύνης μας, παραβλέποντας όλους τους άλλους (έστω συμπληρωματικούς) παράγοντες.  Είναι αρρωστημένο και το λιγότερο άδικο να τιμωρούμε τον εαυτό μας, νομίζοντας ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα κακά που συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι οι τύψεις στοιχειώνουν τον Κάντορ. Πιστεύει πως αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος όλων αυτών των θανάτων και στο αθλητικό κέντρο και στην κατασκήνωση. 
  • Έχει ένας ανάπηρος το δικαίωμα για καλή ζωή, ή είναι εξαιτίας αυτού καταδικασμένος να βιώνει δυστυχία, τύψεις και λύπηση από τους γύρω του; Έτσι ο Κάντορ για να εξαγνισθεί από τις τύψεις του, απωθεί την Μάρσια -που παρά την αναπηρία του, τον αγαπά ακόμη και θέλει να τον παντρευτεί- και την παρακινεί να τον εγκαταλείψει. Είναι δίκαιο να συμπεριφέρεται έτσι στον εαυτό του; Ο Roth φαίνεται να είναι της άποψης, πως και ο ανάπηρος πρέπει να χαρεί την ζωή του, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την κατάστασή του. Μάλλον θεωρεί λάθος του Κάντορ, που για να αυτοτιμωρηθεί, αρνήθηκε την πρόταση της αγαπημένης του Μαρσια να τον παντρευτεί και να ζήσουν μαζί.
  • Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του; Ο Roth επιμένει, ότι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του Κάντορ, έπαιξε κυρίαρχο ρόλο η διαπαιδαγώγηση που πήρε από τον παππού του. Φθάνει αυτό από μόνο του ή χρειάζεται επιπλέον να υπάρχει και η ανάλογη μαγιά που έρχεται μαζί με τα γονίδια;
  • Η "Νέμεσις" - σύμφωνα με την αρχαία μυθολογική της έννοια - τιμωρούσε την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Έτσι αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, και κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του, τότε μιλάμε για «θεία δίκη». Έτσι ο Κάντορ για να εξαγνισθεί από το υποτιθέμενο κακό που έκανε στους άλλους (χωρίς να το γνωρίζει), προσπαθούσε να αυτοτιμωρηθεί στην υπόλοιπη ζωή του. Αυτό από μόνο του προσδίδει μιαν αρχαία τραγωδιακή ένταση στην υπόθεση του βιβλίου, γιατί ο βασικός ήρωας της υπόθεσης, ο Κάντορ, εκτός από την ψυχολογία του θύματος, θεωρεί τον εαυτό-του και θύτη.
Σε κάθε περίπτωση όταν η ανάγνωση ενός βιβλίου, αφενός σε καθηλώνει με την αφήγηση της υπόθεσης και αφετέρου σε ωθεί σε περισσότερη εσωτερίκευση, διαλογισμό και αυτογνωσία, θεωρώ ότι είναι ένα εξαιρετικά επιτυχημένο βιβλίο.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Φωτογραφίες από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, στις 11/3/2012

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2012
Φωτογραφίες από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, την περασμένη Κυριακή 11/3/2012 του φίλου συμπολίτη Αλέξανδρου Παπαδημητρίου.















#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.