Μανώλης Γλέζος : 'Το πανεπιστημιακό άσυλο και αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων'

Η εκκένωση του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους συνολικά δεκατέσσερις (14) αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές», υπό των αστυνομικών δυνάμεων, αποτελεί ξεκάθαρα ωμή παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου.
 Απορώ πώς, μέσα σε 19 μέρες κατάληψης, δεν βρέθηκε ούτε μια μικρή ομάδα καθηγητών, από αυτούς μάλιστα που υπεραμύνονται του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων, να μπουν στην Πρυτανεία και να συνομιλήσουν με τους καταληψίες, ασκώντας τον αυτονόητο έλεγχο που οφείλουν στο χώρο όπου λειτουργούν και διδάσκουν.
 Οι εκπαιδευτικοί ασκούν λειτούργημα, και μάλιστα ιερό, γιατί, πέραν των γνώσεων (οφείλουν να) διδάσκουν ήθος δημοκρατικό, κοινωνική αλληλεγγύη και συμπεριφορά, καθώς και πανανθρώπινες αξίες. 

Αντί, λοιπόν, όλοι αυτοί να βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο, όπως όφειλαν, διαγκωνίζονταν στα ΜΜΕ, κάνοντας εκκλήσεις προς την Πολιτεία να εκδιώξει τους καταληψίες.
 

Αλλά πού απευθύνονταν; Στην αστυνομία και στις δικαστικές αρχές; Μα οι καθηγητές πριν απ’ όλους θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είναι δουλειά ούτε της αστυνομίας ούτε των δικαστικών αρχών να εμπλέκονται στα των Πανεπιστημίων. Άλλωστε είναι οι ίδιοι που κόπτονται για το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. 

 

 Πώς έχουν, επιτέλους, στο μυαλό τους αυτό το περίφημο Αυτοδιοίκητο;
Θα μπορούσα να μιλήσω και για την ευθύνη των ίδιων των φοιτητών, που επίσης υπερασπίζονται (και καλά κάνουν) το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αλλά θεωρώ ότι η ευθύνη των καθηγητών τους είναι σαφώς μεγαλύτερη.

 Τέλος, υπάρχουν ευθύνες και στην, πολυπληθή πλέον, κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω και την κυβέρνηση την ίδια. 

 Πολλοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανάμεσά τους. Γιατί όλοι αυτοί, που άλλοτε κατήγγελλαν κάθε απόπειρα κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου, σήμερα σιωπούν και ως χτες αδρανούσαν, περιοριζόμενοι στο ρόλο θεατών;
 

 Οι αρχές της δημοκρατίας δεν μπορούν να είναι «α λα καρτ», ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Χρέος μας είναι να υπερασπιστούμε χωρίς ταλαντεύσεις το πανεπιστημιακό άσυλο και να κατανοήσουμε ότι δεν καταλαμβάνεται, δεν ιδιωτικοποιείται και βεβαίως δεν χρησιμοποιείται ως χώρος βίας και τρομοκρατίας από καμιά πλευρά. Και οι μόνοι αρμόδιοι να το υπερασπίζονται είναι οι καθηγητές και οι φοιτητές.

Μανωλης Γλεζος



Βρυξέλλες, 18 Απριλίου 2015

Κατάργηση Συμβουλίων: Η δημοκρατική ομαλότητα επανέρχεται στα πανεπιστήμια

Οι οξείς τόνοι με τους οποίους υποδέχτηκε σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση την εξαγγελία της κατάργησης των Συμβουλίων Ιδρύματος (ΣΙ) των πανεπιστημίων, ούτε είναι πολιτικά αθώοι, ούτε προδίδουν το ύστερο ενδιαφέρον και την καθυστερημένη αγωνία της πρώην συγκυβέρνησης για την Παιδεία. Απλώς αποκαλύπτουν τη στενή σχέση του καταστροφικού για τα πανεπιστήμια νόμου Διαμαντοπούλου, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άλλωστε η πρωτοφανής κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 255 βουλευτών που υπερψήφισαν την «αντιμεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του 2011. Καθώς η ενορχηστρωμένη υποστήριξη εκείνου του νόμου δεν ήταν παρά η πρόβα τζενεράλε της μετέπειτα συγκυβέρνησης της λιτότητας και των μνημονίων, που θα βύθιζε τη χώρα στην καταστροφή και τους έλληνες στην εξαθλίωση.

Δικαίως λοιπόν ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Παιδείας, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, έκαναν ξεχωριστή μνεία στην ανάγκη άμεσης κατάργησης των Συμβουλίων στα πανεπιστήμια. Αφού αυτά διαδραμάτισαν το ρόλο της ναυαρχίδας της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Πολλώ δε μάλλον, που τα ΣΙ εκτέλεσαν χρέη Δούρειου Ίππου για την άλωση των πανεπιστημίων από τις τότε φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Πως αλλιώς εξηγείται η... σατανική σύμπτωση, σε όποιο πανεπιστήμιο έγιναν πρυτανικές εκλογές με το νόμο Διαμαντοπούλου, να εκλεγούν πρυτάνεις φιλικά διακείμενοι απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση; Αφού η σκανδαλωδώς αυταρχική και εξόφθαλμα αντιδημοκρατική εξουσία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων, που αποδόθηκε από το νόμο Διαμαντοπούλου στα ΣΙ, λειτούργησε στην πράξη ως... ξεσκαρτάρισμα των ανεπιθύμητων και των αντιφρονούντων.

Έτσι επετεύχθη αυτό που άλλοτε θεωρούνταν ακατόρθωτο, εν μέσω δηλαδή έντονα αντικυβερνητικού κλίματος, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές στις οποίες επικράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε ένα χώρο που παραδοσιακά υπήρξε χώρος αμφισβήτησης και οιωνεί αντιπολίτευσης, να «εκλεγούν» πρυτάνεις που πρόσκεινται στην κυβέρνηση! Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία των ΣΙ, τα οποία, κατά τα άλλα, ήρθαν να εκδιώξουν τον κομματισμό από τα πανεπιστήμια. Μια απλή σύγκριση της πολυφωνίας των Συνόδων των Πρυτάνεων, επί εποχής δημοκρατικών, άμεσων και με καθολική ψηφοφορία πρυτανικών εκλογών, με τη σημερινή... ομοιοχρωμία των πρυτανικών αρχών που προέκυψαν μετά από τις μεθοδεύσεις των Συμβουλίων, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τον πραγματικό τους ρόλο.

Όσο για τους... λαμπρούς επιστήμονες από το εξωτερικό που πλαισίωσαν τα πρώτα ΣΙ, αυτοί χωρίς να το γνωρίζουν, έπαιξαν ρόλο άλλοθι και προπετάσματος καπνού, στην επιχείρηση της κυβερνητικής άλωσης των πανεπιστημίων. Αφού στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μπορεί να ήταν άριστοι, πράγματι, επιστήμονες, δεν μπόρεσαν όμως να προσφέρουν τα αναμενόμενα, καθώς ήταν παντελώς άσχετοι τόσο με το σύνθετο έργο της διοίκησης των ιδρυμάτων, όσο όμως και με την πολύπλοκη και πολυσχιδή ελληνική πραγματικότητα. Ο απρόκλητα αντιδημοκρατικός άλλωστε τρόπος της ανάδειξής τους, όχι με ανοικτή και δημοκρατική εκλογή από την κοινότητα, αλλά με κλειστή διαδικασία διορισμού τους από τα εσωτερικά μέλη των ΣΙ, λειτούργησε υπέρ της δημιουργίας δικτύων διαπλοκής και σχέσων εξάρτησης εντός των Συμβουλίων.

Οι στρεβλώσεις της δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής δεοντολογίας, οι οποίες επινοήθηκαν από το νόμο Διαμαντοπούλου προκειμένου να αναδειχθούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων κατ΄εικόνα και ομοίωση των συντακτών του νόμου, συνέβαλαν ώστε τα Συμβούλια να αναλωθούν σε άγονες αντιπαραθέσεις με τους δημοκρατικά, ακόμη τότε, εκλεγμένους πρυτάνεις. Κορυφαία παραδείγματα, η σύγκρουση ΣΙ και πρύτανη στο ΕΚΠΑ, η οποία έφτασε μέχρι τα δικαστήρια. Αλλά και η πρωτοφανής στα πανεπιστημιακά χρονικά ακύρωση από το ΣτΕ των πρυτανικών εκλογών που οργάνωσε το ΣΙ στο ΑΠΘ, που αιτία είχε την εμμονή του Συμβουλίου, ως άλλου Φρανκεστάιν, να παραβιάσει τον ίδιο το νόμο που το είχε δημιουργήσει, προκειμένου να μην συμμετάσχει ο πρύτανης του ιδρύματος στη διαδικασία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων. Έσυραν δηλαδή το ΑΠΘ σε πρωτοφανή περιπέτεια και προκάλεσαν στη λειτουργία του τεράστια ανωμαλία, προκειμένου να μην υπάρχει μαρτυρία κατά τη μεθόδευση της απόρριψης των ανεπιθύμητων υποψηφίων πρυτάνεων...

Τα ΣΙ του νόμου Διαμαντοπούλου θα μείνουν στην ιστορία ως ο μοναδικός πανεπιστημιακός θεσμός που λειτούργησε ερήμην της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αφού μόνιμη αγωνία τους ήταν η αναζήτηση ασφαλών χώρων, εντός και εκτός πανεπιστημίων, μακρυά από τα μάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας, προκειμένου να συνεδριάζουν εν κρυπτώ.

Ακόμη θα μείνουν στην ιστορία ως ο θεσμός εκείνος που είδε τα πανεπιστήμια να καταρρέουν από την ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας και, ως άλλοι Νέρωνες, παρακολούθησαν εκ του μακρόθεν την καταστροφή, χωρίς να προσπαθήσουν να την εμποδίσουν.

Τα ΣΙ ακόμη, θα μείνουν στην ιστορία ως οι μοναδικοί θεσμοί που ενώ δημιουργήθηκαν στο όνομα της αυτοδιοίκησης, θεσμοθετήθηκαν ως όργανα... ετεροδιοίκησης. Αφού κατά το ήμισυ στελεχώθηκαν από εξωτικά μέλη, ξένα με την πανεπιστημιακή κοινότητα...

Όσον αφορά δε το δήθεν κενό που θα αφήσει πίσω της η κατάργησή τους, η επαναφορά των αρμοδιοτήτων τους στη Σύγκλητο, το κορυφαίο ακαδημαϊκό όργανο αυτοδιοίκησης και δημοκρατικής εκπροσώπησης, θα συμβάλει καθοριστικά ώστε να επανέλθουν τα πανεπιστήμια σε τροχιά δημοκρατίας, αυτοδιοίκησης και ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας.

Η απάντηση, τέλος, στην κατηγορία ότι η νέα κυβέρνηση εξήγγειλε την κατάργηση ενός θεσμού, χωρίς να προτείνει την αντικατάστασή του, είναι ότι η αποκατάσταση της ομαλότητας σε ένα χώρο που υπέφερε από αλλαγές που περιόρισαν την εσωτερική δημοκρατία, αποδυνάμωσαν την αυτοδιοίκηση και διαστρέβλωσαν την ακαδημαϊκή λειτουργία των πανεπιστημίων, από μόνη της, συνιστά μείζονα και αυτοτελή πολιτική παρέμβαση σε δημοκρατική κατεύθυνση.

Γιάννης Μυλόπουλος

---------------------------

[Πηγή]

Υπό κατάληψη η Πρυτανεία του Π.Θ. - ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ του Τμήματος ΠΤΔΕ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

ΣΧΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΤΗΣ 6^ΗΣ/4-12-2014 ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Με απόφαση της Συνέλευσης του Π.Τ.Δ.Ε. εγκρίνεται ομόφωνα το παρακάτω ψήφισμα:

Ο κρατούμενος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Διεκδικεί εκπαιδευτική άδεια, όπως βάση του νόμου δικαιούται, για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα που εισήχθη φέτος με πανελλαδικές εξετάσεις.

Ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θεωρούμε ως αυτονόητο δικαίωμα όλων τη δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον απεργό πείνας φοιτητή Νίκο Ρωμανό και ζητάμε από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς την άμεση ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του για απρόσκοπτη παρακολούθηση των μαθήματων του.

Ο καλός κύριος Φορτσάκης κι εμείς (με έμφαση στο δεύτερο) - Του Σπύρου Γεωργάτου

Ανάστατο το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά το «κλείδωμα» της Πρυτανείας, τα ΜΑΤ, τις συλλήψεις, την ανοίκεια επίθεση σε βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου κι εκείνο το αλλιώτικο ύφος που παραπέμπει σε άλλους καιρούς και άλλα ήθη, ο καλός κύριος Φορτσάκης θέλει τώρα να καταργήσει τους φοιτητικούς συλλόγους και να «κυβερνά» μέσω ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων. Σημεία των μνημονιακών καιρών, όπου οι συλλογικές διαδικασίες εξοβελίζονται, τα συλλογικά όργανα υποκαθίστανται από εικονίδια και ψηφία κι όποιος δεν συμμορφώνεται προσάγεται για τα περαιτέρω. Θα μπορούσε κανείς να κουνήσει με απογοήτευση το κεφάλι κατατάσσοντας όλα αυτά τα περιστατικά αυτά στον φάκελο «έργα και ημέρες ακραίως ακραίων». Δεν δραπετεύουμε όμως τόσο εύκολα με ένα «αι χάσου». Πώς και γιατί εξελέγη αυτός ο άνθρωπος Πρύτανης σε ένα ιστορικό Πανεπιστήμιο και μάλιστα με άνετη πλειοψηφία; Ανεξάρτητα από τα ευτράπελα με τις προ-επιλογές υποψηφίων και τα Συμβούλια που διοικούν για λογαριασμό της κυβέρνησης το Πανεπιστήμιο, κάποιοι –και μάλιστα πολλοί- τον επέλεξαν. Για να το δούμε λοιπόν αυτό με όσο γίνεται πιο καθαρό μάτι.

Το φαινόμενο του «φθίνοντος λόγου»

Τα τελευταία χρόνια, μεγαλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας (τόσο καθηγητές όσο και φοιτητές) φαίνεται να προσαρμόζεται πλαστικά στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Τα αριθμητικά δεδομένα των πρόσφατων εκλογών για την εκλογή μελών των Συμβουλίων Ιδρύματος και πρυτανικών αρχών δείχνουν ανάγλυφα το εξής: ενώ το 1/3 περίπου των μελών του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού  αντιστέκονται στις μεθοδεύσεις του Υπουργείου (π.χ., ηλεκτρονική ψηφοφορία, προ-επιλογή υποψηφίων από τα Συμβούλια Ιδρύματος), τα υπόλοιπα 2/3 προσαρμόζονται ανάλογα με τις συνθήκες και τελικά συμμορφώνονται σε όσα προβλέπει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Ποσοστό κατά πολύ μικρότερο των 2/3 συμμετέχει στις εκλογές των συλλόγων του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού, ενώ ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό, περίπου το 1/10, δίνει το παρόν στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων και τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτό το «φαινόμενο του φθίνοντος λόγου», είναι αποκαλυπτικό.

Φυσιολογικά, θα περίμενε κανείς τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας να είναι συσπειρωμένα γύρω από τους συλλόγους τους και να κινητοποιούνται αγωνιστικά για θέματα που τους αφορούν άμεσα όπως η φοιτητική μέριμνα, οι μισθολογικές περικοπές, οι εξελίξεις, οι διορισμοί και οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στους εκπαιδευτικούς και τους ερευνητικούς χώρους. Βέβαια, το πάτημα ενός πλήκτρου στην ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι μια στάση λιγότερο απαιτητική από την ενεργό συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες. Αν το σκεφτούμε όμως καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι όσο εύκολη είναι η «υπακοή» πατώντας ένα πλήκτρο στην ηλεκτρονική ψηφοφορία, άλλο τόσο θα ήταν και η «ανυπακοή» αν αποφάσιζε κανείς να μην το πατήσει. Για αυτό θα πρέπει να εξετάσουμε μια εναλλακτική ερμηνεία που ίσως εξηγεί καλύτερα τη φαινομενικά παθητική στάση μεγάλης μερίδας πανεπιστημιακών.

Μια βάσιμη ερμηνεία είναι ότι οι συνδικαλιστικές ενώσεις στο Πανεπιστήμιο (με εξαίρεση ίσως τα σωματεία των διοικητικών υπαλλήλων που κινήθηκαν με διαφορετικό τρόπο την τελευταία περίοδο) ασχολούνται ελάχιστα με θέματα εργασιακής φύσεως και προβλήματα που έχουν σχέση με την καθημερινότητα του Πανεπιστημίου. Το ίδιο ισχύει και για τους (αποδεκατισμένους) φοιτητικούς συλλόγους. Και αυτό συμβαίνει διότι την υπεράσπιση των «συνδικαλιστικού» και των «κλαδικού» τύπου αιτημάτων την έχουν αναλάβει εργολαβικά τα θεσμικά όργανα, όπως οι Πρόεδροι των Τμημάτων και οι πρυτανικές αρχές οι οποίες, αντί να επικεντρώνονται σε θέματα θεσμικού χαρακτήρα, πολλές φορές συμπεριφέρονται ως «πάτρονες» που προστατεύουν επιλεκτικά μερίδες της κοινότητας οι οποίες αποτελούν την «πελατεία» (clientele) της διοίκησης.

Επομένως, η συμπεριφορά μεγάλης μερίδας πανεπιστημιακών που εκλέγουν «τον λάθος άνθρωπο» δεν είναι καθόλου «παράδοξη» ή «ανεξήγητη». Εξηγείται από το γεγονός ότι εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα λυμαίνονται το Πανεπιστήμιο και διαχειρίζονται όχι μόνο συμβολικό κεφάλαιο, αλλά και συγκεκριμένα υλικά προνόμια, δηλαδή θέσεις εργασίας, πρόσθετες αμοιβές, επιλεκτική πρόσβαση σε κοινοτικά κονδύλια, κλπ.

Για να το διατυπώσω διαφορετικά: στο σημερινό Πανεπιστήμιο εξελίσσεται ένα περίεργο φαινόμενο «αντιποίησης αρμοδιοτήτων»: με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα θεσμικά όργανα (πρυτανικές αρχές, πρόεδροι, κλπ)  συμπεριφέρονται ως διαμεσολαβητές που προωθούν κατά βάση συντεχνιακά αιτήματα και εξασφαλίζουν «προστασία» στο lobby τους, ενώ οι συνδικαλιστικές ενώσεις, οι σύλλογοι,  συμπεριφέρονται λίγο-πολύ ως πολιτικές παρατάξεις που με έναν μαξιμαλιστικό ή καταγγελτικό τρόπο προσφέρουν ένα κάποιο άλλοθι -σε όσους βέβαια το χρειάζονται.

Το μόνο forum στο οποίο γίνεται μια στοιχειώδης συζήτηση για θέματα θεσμικής φύσεως και γενικότερης ακαδημαϊκής σημασίας είναι το υπερ-όργανο της συνόδου των πρυτάνεων, που δεν αποτελεί βέβαια «σύνθεση» των Συγκλήτων, αλλά μια λίγο-πολύ αυτόνομη ομάδα «παραγόντων» που κινείται με τον δικό της τρόπο ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και το Υπουργείο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κυριαρχεί η στρεβλή αντιπροσώπευση και ο απροκάλυπτος παραγοντισμός.

Το υπόβαθρο των πελατειακών σχέσεων

Οι πελατειακές σχέσεις στο Πανεπιστήμιο –όπως και σε άλλα τμήματα του δημόσιου τομέα- δεν είναι μια «ατέλεια» ή μια «υποστροφή» προς ένα καθεστώς φεουδαρχικού τύπου με πάτρονες και προστατευόμενους που οφείλεται σε «πολιτισμική υστέρηση», αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος συνάρθρωσης τυπικών κανόνων και άτυπων «παραδόσεων» που συνεργαστικά αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτός ο τρόπος συνάρθρωσης δεν είναι βέβαια ο μόνος δυνατός. Γιατί όπως βλέπουμε αυτές τις ημέρες από τα γεγονότα στο ΕΚΠΑ, υπάρχει και ο εναλλακτικός τρόπος χειρισμού και «διαπαιδαγώγισης» της «πελατείας» μέσω του αυταρχισμού και της προσφυγής στην κρατική καταστολή.

Από πού προκύπτουν και πού στηρίζονται οι πελατειακές σχέσεις στο Πανεπιστήμιο; Με δεδομένη τη σημασία που έχει η απουσία ακαδημαικής παράδοσης στα ελληνικά πανεπιστημιακά πράγματα, τρεις άλλες συνθήκες δημιουργούν τις προυποθέσεις για την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων. Πρώτον, η καταστρατήγηση του αυτοδιοίκητου και οι αλληλεξαρτήσεις της κεντρικής γραφειοκρατίας (Υπουργείο) με τις πρυτανικές αρχές και άλλους «παράγοντες». Δεύτερον, η εργασιακή επισφάλεια (ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χαμηλές καθηγητικές βαθμίδες και το επί συμβάσει προσωπικό). Και τρίτον, η συστηματική υποχρηματοδότηση στην έρευνα και την εκπαίδευση που έχει εφαρμοστεί τις δυο τελευταίες δεκαετίες.

Στη μνημονιακή περίοδο, η δημόσια επένδυση για την Παιδεία έφτασε σε οριακό σημείο (είμαστε 27οι στους 28 σε ευρωπαικό επίπεδο), με συνέπεια τη μη αντιστρεπτή απώλεια πολλών υποδομών και την ηθική/ψυχολογική φθορά του ανθρώπινου δυναμικού, που πλέον αναζητεί λύσεις στην πρακτική της «διευκολυνόμενης» ανέλιξης, της ετεροαπασχόλησης, της αποχής από την εργασία (absenteeism) ή τη μετανάστευση. Η υποχρηματοδότηση δεν καθιστά (μόνο) ατελέσφορη την προσπάθεια που καταβάλλεται στο εκπαιδευτικό και το ερευνητικό επίπεδο, αλλά και ανατροφοδοτεί άλλα φαινόμενα όπως την συστηματική διαστρέβλωση των όποιων κανόνων και των ελεγκτικών μηχανισμών σε ό,τι αφορά την αποτίμηση του παραγόμενου εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου. Όταν όλοι γνωρίζουν ότι «με αυτά τα μέσα δουλειά δε γίνεται», είναι φυσικό να ελαστικοποιούνται ή να παραμορφώνονται όλοι οι κανόνες –συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν στην εργασιακή συνέπεια και το ακαδημαϊκό ήθος. Προφανέστατα, η ανεπάρκεια μέσων και πόρων που προκύπτουν από την υποχρηματοδότηση «εκλογικεύει» και νομιμοποιεί επίσης την εισαγωγή κερδοσκοπικών κριτηρίων στις εκπαιδευτικές λειτουργίες καθιστώντας «αυτονόητη» την ιδιωτικοποίηση. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η διολίσθηση στην υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων θέσεων είναι πολύ εύκολη.

Ακόμη και αν μεταβληθεί το πολιτικό σκηνικό στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη. Το αντίθετο θα συμβεί: εάν μια άλλη κυβέρνηση επιχειρήσει να εισαγάγει ένα πιο δημοκρατικό, αλλά και πιο ορθολογικό, κανονιστικό πλαίσιο, είναι ενδεχόμενο η «απάθεια» μιας μεγάλης μερίδας μελών του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού να μετατραπεί σε «μαχητική διεκδίκηση» των απολεσθέντων εικονικών ή υλικών προνομίων τους. Εάν λοιπόν το ζητούμενο είναι η παραγωγική κινητοποίηση της κοινότητας και η συγκεκριμενοποίηση ενός νέου Οράματος, οι δυνάμεις που εκπροσωπούν την ακαδημαϊκότητα και την ανανέωση του Πανεπιστημίου θα πρέπει να εφεύρουν νέους τρόπους επικοινωνίας με το σύνολο της κοινότητας και να εισηγηθούν ένα νέο πλέγμα μέτρων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα παρά μόνο μέσω «πυρήνων ποιότητας» (δηλαδή μειοψηφιών), που μπορούν να ερεθίσουν ξανά τα ακαδημαϊκά αντανακλαστικά παράγοντας πρωτότυπες επεξεργασίες και προγραμματικό λόγο. Αυτή η εκτίμηση μπορεί να ξενίζει και να ακούγεται «αριστοκρατική», αλλά, πώς να το κάνουμε, αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα και αντιστοιχεί σε μια πραγματική ανάγκη.

Προς αναζήτηση Νέων Δομών

Ένα υπόδειγμα «αντι-δομής», ή καλύτερα «ενδιάμεσης δομής», που ενεργοποιήθηκε στο ελληνικό Πανεπιστήμιο από το 1976 ως τις αρχές του ’80, δηλαδή σε μια κρίσιμη περίοδο της μεταπολίτευσης, ήταν ο «Πανεπιστημιακός Όμιλος». Ο Όμιλος -όπως μπορεί να θυμούνται οι γηραιότεροι - ήταν μια ένωση προσώπων με 80 περίπου μέλη από όλη την επικράτεια, στην πλειοψηφία τους καθηγητές των ΑΕΙ με σημαντικό επιστημονικό έργο και αντιστασιακές περγαμηνές στην περίοδο της δικτατορίας. Είχε «κεντροαριστερό» πολιτικό στίγμα που εκτείνονταν από το «ηρωικό» ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕεσ και τις παρυφές του (μεταπολιτευτικού) ΚΚΕ. 

Η ιδρυτική διακήρυξη του Πανεπιστημιακού Ομίλου περιελάμβανε τέσσερις στόχους:

1. Να περιγραφούν τα εκπαιδευτικά προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση (ιστορική, κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική).
2. Να διατυπωθούν επιστημονικά κατοχυρωμένες προτάσεις για την αντιμετώπισή τους.
3. Να ξεπεραστεί η τεχνοκρατική αντίληψη για τον ρόλο της Επιστήμης στη σύγχρονη ζωή, ώστε οι έλληνες επιστήμονες να στοιχίσουν τη γνώση τους προς τα ευρύτερα προβλήματα του ελληνικού χώρου και
4. Να καθοριστούν οι στόχοι της εκπαίδευσης έτσι ώστε η αλλαγή να θέσει την Παιδεία πραγματικά στην υπηρεσία του λαού.

Παρά την προοδευτική στοχοθεσία του, ο Πανεπιστημιακός Όμιλος είχε συγκεκριμένα όρια και έναν κάποιο «ακαδημαικό συντηρητισμό» που δεν κατόρθωσε να υπερβεί όταν το πανεπιστημιακό κίνημα έθεσε επί τάπητος το πρόβλημα του ενιαίου φορέα διδασκόντων και της συνδιοίκησης στο τέλος της δεκαετίας του ‘70. Παρόλα αυτά, οι παρεμβάσεις του, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια μετά τη δημιουργία του, υπήρξαν καίριες και υποβοήθησαν τη συγκρότηση ενός εκπαιδευτικού μετώπου, που τελικά κατόρθωσε να επιβάλει τις θέσεις του και να επιτύχει την αλλαγή του νόμου-πλαισίου το 1982.

Ένα ανάλογο Όργανο, μια «ενδιάμεση δομή» αυτού του τύπου, προσιδιάζει ίσως στις σημερινές συνθήκες. Βέβαια, το Πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται αυτή τη φορά «μεγαλοσχήμονες», ιδίως τώρα που οι άνθρωποι «με προσωπικές και επώδυνες εμπειρίες από την ηρωική εποχή» -όπως λέει ο Δ. Μαρωνίτης- σιγά-σιγά αφυπηρετούν και αποστρατεύονται. Εκείνο που χρειαζεται είναι ένα μέτωπο πανεπιστημιακών που διαθέτουν αδιαμφισβήτητο ακαδημαϊκό κύρος και αναγνωρισιμότητα, αλλά δεν ανήκουν στη χωρεία των «μεγαλοπαραγόντων» και των «παρατρεχάμενων» του εκάστοτε Υπουργείου –ακόμα και αν αυτό το Υπουργείο είναι μέρος μιας «προοδευτικής» κυβέρνησης. Επιπλέον, χρειάζεται ένα «χώρος» με αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, πολιτική εγρήγορση και επίγνωση των συσχετισμών, αλλά εντελώς απαλλαγμένος από μικρο-παραταξιακές δεσμεύσεις και ιδεολογικό πουριτανισμό. Το κυριότερο: χρειάζεται ένα Όργανο που έχει διαρρήξει τα δεσμά μιας «μικρομεσαίας» παράδοσης και έχει χωρίς περιστροφές υιοθετήσει ως κύριο «αλγόριθμο» της ανάλυσής του την ακαδημαϊκότητα, δηλαδή την πίστη στην αυταξία της Παιδείας, τη στράτευση στην «Ιδέα του Πανεπιστημίου» και τη χωρίς υποσημειώσεις αποδοχή της Κριτικής μέσα σε μια διαδικασία παραγωγικής αμφισβήτησης.

Με τί θα μπορούσε να καταπιαστεί ένας νέος Πανεπιστημιακός Όμιλος στην παρούσα συγκυρία; Πρώτα απ’ όλα με τα λεγόμενα μεγάλα θέματα όπως η χρηματοδότηση, η αξιολόγηση και το θεσμικό πλαίσιο της ανώτατης εκπαίδευσης. Μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα θέματα υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» που δεν είναι καθόλου αυτονόητο πώς πρέπει κανείς να τις διαβεί. Τί ακριβώς σημαίνει «αυτοδιοίκητο» στην περίπτωση της «δημόσιας, δωρεάν Παιδείας»; Τί διακρίνει την πλήρη «απελευθέρωση» (deregulation) της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την πλήρη εγκατάλειψη του Πανεπιστημίου από τον διακριτικό δημόσιο έλεγχο με σεβασμό της αυτονομίας των ΑΕΙ; Ποια ακριβώς είναι τα θεσμικά μέτρα που θωρακίζουν τα ΑΕΙ απέναντι στους κερδοσκόπους και την ιδιωτικοποιήση; Πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μια πιθανή αύξηση της δημόσιας επένδυσης για την Παιδεία και πώς θα αντιμετωπιστεί σε αυτή την περίπτωση το διαχρονικό αίτημα του ... «δώσε και σε μένα μπάρμπα»; Χρειαζόμαστε κάποιας μορφής απολογισμό και αξιολόγηση προσώπων και δομών; Σε τί θα διέφερε μια «χρηστή» και «χρήσιμη» ΑΔΙΠ από την ΑΔΙΠ που υπάρχει σήμερα; Για τις συνέργειες και την οριζόντια δικτύωση τί λέμε; Έχει νόημα η έννοια των «πόλων», δηλαδή των clusters που απαρτίζονται από περισσότερα του ενός Πανεπιστήμια και μοιράζονται χώρους και (ενδεχομένως) προσωπικό; Εξοικονομούνται πόροι με αυτόν τον τρόπο και εξασφαλίζονται κρίσιμες μάζες; Πώς διοικούνται τέτοιες οντότητες; Κοντολογίς, τί πάει να πει «ανατροπή» στο πεδίο της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα διαφέρουν πάρα πολύ αν απαιτήσουμε, όπως αναφέρει στην ιδρυτική του διακήρυξη ο Πανεπιστημιακός Όμιλος,  επιστημονική τεκμηρίωση, ή εάν, αντίθετα, αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του ακαδημαικού χώρου όπως μέχρι τώρα, με την ελαφρότητα του επιχειρήματος «αυτά είναι ψευδο-διλήμματα και επινοήσεις των νεοφιλελευθέρων». Ο προγραμματικός λόγος των ακαδημαικά και δημοκρατικά σκεπτόμενων δεν μπορεί παρά να είναι ένας λόγος αξιολογικά μεταρρυθμιστικός -και  σε αυτό τον βαθμό και το μέτρο ριζοσπαστικός. Αυτό, ας μη γελιόμαστε,  σημαίνει αξιολογικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, τη χρηματοδότηση, το θεσμικό πλαίσιο, τις υποδομές.

Όσα γράφονται παραπάνω θα ήταν ίσως το καλύτερο «φάρμακο» και η επί της ουσίας απάντηση στον κύριο Φορτσάκη. Γιατί, όπως λέει και ο καλός συνάδελφός μου Γιάννης Παντής, η λέξη-κλειδί στην εποχή μας είναι «Αξιοπρέπεια». Θα προσέθετα ακόμη μια, με το ίδιο πρώτο συνθετικό: «Αξιοκρατία». 

Σπύρος Γεωργάτος

----------------
[Πηγή]

Ποτάμι φοιτητών ενάντια στην αστυνομοκρατία των Φορσάκηδων...

Χιλιάδες φοιτητές συμμετείχαν σήμερα το απόγευμα στην πορεία διαμαρτυρίας ενάντια για την χουντική απόφαση της αστυνομίας και του Φορτσάκη και Σια, να αποκλείσει τις πανεπιστημιακές σχολές στο κέντρο της Αθήνας. Η αστυνομοκρατία στα Πανεπιστήμια δεν θα περάσει. Αυτό που συνέβησαν σήμερα είναι ανήκουστα, η @Ellinofreneia θυμίζει ότι ο πρύτανης ΕΜΠ Κονοφάγος, μετέπειτα υπουργός ΝΔ, δεν επέτρεψε την είσοδο της αστυνομίας. Επί Χούντας αυτό, όχι σήμερα.

ΜΑΤ χτυπάνε φοιτητές στο Πολυτεχνείο και κάποιο με τσαγανό καταβρέχουν τα ΜΑΤ με λάστιχο| 13-11-2014

Ιδού οι 2 τραυματίες φοιτητές, τα "θρασίμια" του κ. Σαμαρά, μετά από την ανάλογη "περιποίηση" που είχαν από τα ΜΑΤ των Φορσάκηδων!

Ο Νίκος Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας για το νόμιμο δικαίωμά του να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας
 
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Σε αυτό το σημείο, ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο, ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.

Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον, όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.

Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.

Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

*
Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε, άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.
Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.

Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Υ.Γ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.

Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού

(Ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη και καταδικάστηκε για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης. Ήταν φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ήταν μαζί του το βράδυ της δολοφονίας του από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του. Ήταν τότε και οι δυο 15 ετών.)

---------------------
[ΠΗΓΗ]

«Θρασίμια» είναι οι φοιτητές ή αυτοί που εξαπατούν, υβρίζουν και εκμεταλλεύονται τον Ελληνικό Λαό;

Ο εξευτελισμός και η κατάπτωση της πολιτικής ζωής πραγματώνεται στην καθημερινή πράξη αλλά και στον καθημερινό πολιτικό λόγο. Την Παρασκευή, 31 Οκτώβρη 2014, ο Πρωθυπουργός της χώρας από το βήμα της νεολαίας του κόμματός του καθύβρισε όχι μόνο τους φοιτητές, οι οποίοι ζήτησαν από τον Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών να πάρουν μέρος στην συνεδρίαση της συγκλήτου για θέματα που τους αφορούσαν, αλλά και τους γονείς και τις οικογένειες των φοιτητών που διαμαρτύρονταν.

Σε μια οργίλη και απάδουσα προς Πρωθυπουργό αποστροφή του λόγου του, θεωρώντας το πανεπιστήμιο ιδιοκτησία του και τους φοιτητές και τις οικογένειές τους υποτακτικούς του, είπε ότι οι φοιτητές είναι «θρασίμια που δεν έχουν αγωγή από τις οικογένειες τους». Αν ο πρωθυπουργός της χώρας, συνυπεύθυνος με το μεγάλο κομμάτι της πολιτικής και οικονομικής κυβερνώσας πλειοψηφίας για το διαρκές έγκλημα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης του Ελληνικού λαού, σε δημόσιο λόγο καθυβρίζει αυριανούς επιστήμονες, άραγε τι να περιμένει κανείς απ' αυτόν και από του υπόλοιπους «πνευματικούς ταγούς» της κυβερνώσας πλειοψηφίας, η οποία χωρίς αιδώ καθημερινά ευτελίζει την πολιτική ζωή της χώρας με τη διαρκή και συστηματική αφαίμαξη του μόχθου των Ελλήνων που εργάζονται πραγματικά και όχι των τρωκτικών που με την ανοχή, αν όχι τη συναίνεση, της εξουσίας, καθημερινά, λυμαίνονται την Ελληνική κοινωνία;

Η ελληνική γλώσσα με τη θαυμαστή εκφραστική της δύναμη επιτρέπει στον κάθε ομιλητή να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια αλλά και στον κριτικό ακροατή να διακρίνει και να αξιολογήσει το ποιόν και τις προθέσεις του.

Ξεκινώντας από τον χαρακτηρισμό θρασίμια (Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτρακη: θρασίμι: ψοφίμι, άνθρωπος θρασύδειλος. Λεξικό Μπαμπινιώτη: θρασίμι: νεκρό ζώο, άταφο πτώμα ζώου, (υβριστ.) άνθρωπος που προσποιείται τον γενναίο, ενώ στην πραγματικότητα είναι δειλός, συν. θρασύδειλος, αυθάδης χαμερπής) μπορούμε να διακρίνουμε και τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που επεχείρησε ο ομιλητής αλλά και την εμπάθεια εναντίον των φοιτητών, που τόλμησαν να ζητήσουν δημοκρατία και διάλογο. Ταυτόχρονα, υποδεικνύει την έλλειψη γλωσσικής αισθητικής, πολιτικής ευαισθησίας και αλλά και παιδαγωγικού τακτ απέναντι σε ανθρώπους που βλέπουν το μέλλον τους να σχεδιάζεται και να διαμορφώνεται όχι από τους ίδιους αλλά από τους θλιβερούς εκπροσώπους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. (Φοβάμαι / μέτρα ασφαλείας που πήρανε για την αναπνοή μου / και σε πολυεθνικό μονόδρομο το μέλλον δώσαν αντιπαροχή. / Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. / Βασίλης Παπακωνσταντίνου). Αν, η άμουση και ακαλαίσθητη πλειοψηφία της κυβερνητικής εξουσίας μπορούσε να αισθανθεί και να συμμεριστεί την αγνή ευαισθησία, την αγωνία και την απελπισία των νέων, τότε ο ύπατος εκπρόσωπός τους, τουλάχιστον, θα είχε σιωπήσει.

Αλήθεια πού πήγε η μόλις προ τριών ημερών κατανόηση του διδάγματος του Έπους του 40 και το αίτημα για εθνική σύμπνοια; Αλήθεια ποιος δίδαξε αυτή την πολιτική και παιδαγωγική στάση στον Πρωθυπουργό της χώρας απέναντι σε νέους που προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου η ανεργία , η αναξιοκρατία, η κυριαρχία των κολλητών και των ημετέρων και η προκαταβολική καταστροφή της ζωής τους αποτελούν την τραγική πραγματικότητα; Ποιος έχει το ηθικό ανάστημα να καθυβρίσει νέους ανθρώπους που αγωνίζονται για ένα πανεπιστήμιο δημοκρατικό, ανοιχτό στη γνώση, αξιοκρατικό, που θα κοινωνεί τη γνώση στους φοιτητές και θα έχει δασκάλους που θα αγαπούν και θα σέβονται το φοιτητή, που θα διαλέγονται μαζί του και θα αναζητούν την πρόοδο και την αριστεία συνεργατικά και ισότιμα;

Αν, όμως, το ελληνικό πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των μεγάλων κομμάτων έχει, χρόνια τώρα, δώσει δείγματα γραφής κοινωνικής αναλγησίας, πολιτικού αυταρχισμού και κοντόφθαλμης προσέγγισης των κοινωνικών προβλημάτων, θα περίμενε κανείς πως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και ο επικεφαλής τους Πρύτανης θα κινούνταν σε διαφορετικό μήκος κύματος, ανταποκρινόμενοι στον ρόλο τους ως πνευματικών ανθρώπων.

Αντί γι' αυτό, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών ή «ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας», όπως τον χαρακτήρισε νεαρός φοιτητής, αναλώθηκε σε απειλές και σε απαιτήσεις αποχώρησης των φοιτητών από την αίθουσα, κουνώντας το χέρι λες και απευθυνόταν σε μαθητές που πρέπει να τους φοβίσει. Αντί για διάλογο και παιδαγωγικό τακτ ισχυρίστηκε ότι είχε καλέσει τους φοιτητές το μεσημέρι, για να συζητήσει τα θέματα για τα οποία η σύγκλητος θα είχε αποφασίσει από τις εννέα το πρωί! Δεν γνωρίζει φαίνεται ο κύριος Πρύτανης ότι χωρίς τους φοιτητές είναι ανύπαρκτος και ότι η δημοκρατία απαιτεί αρετή, τόλμη, ελευθερία , σεβασμό και όχι απειλές και ΜΑΤ. Φαίνεται ότι η γνώση και η θέση αντί να οδηγεί στο σεβασμό των συνανθρώπων και μάλιστα νέων, αντί να παρακινεί στη δημοκρατική διαλλακτικότητα και συνεργασία, αντί να συμβάλλει στην ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του πανεπιστημίου, καλεί σε βοήθεια την αστυνομία. Φαίνεται πως λησμόνησε ότι περίπου μισό αιώνα (41 χρόνια) πριν οι νέοι άνθρωποι που «τους έλεγαν αλήτες» ήταν αυτοί που δημιούργησαν το Έπος του Πολυτεχνείου (όχι αυτοί που εξαργύρωσαν και εξαργυρώνουν τις επιταγές της συμμετοχής τους με κυβερνητικούς και άλλους θώκους ευτελίζοντας την έννοια της ανιδιοτελούς και πατριωτικής προσφοράς) και επέτρεψαν σε όλους μας να ζούμε σήμερα δημοκρατικά και μακριά από φασιστικά και χουντικά πρότυπα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των νεκρών του Πολυτεχνείου για το ατυχές δίδυμο, Πρωθυπουργού και Πρύτανη, που προτίμησαν να καθυβρίσουν φοιτητές, γονείς και ευρύτερα τον Έλληνα εργαζόμενο που με σκληρή δουλειά στοχεύει να δει τα παιδιά του να ζουν καλύτερα σε μια δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία. Δε σεβάστηκαν την αγωνία των νέων, δε μπορούν να δεχθούν την αμφισβήτηση, ενώ γνωρίζουν ότι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι των τραγικών περιπετειών του Ελληνικού λαού.

Ο πνευματικός ηγέτης, που με πολιτική μεγαθυμία, δημοκρατική ευαισθησία, με παιδαγωγική κατανόηση και με σεβασμό στο νέο και την αγωνία του για τη ζωή επιδιώκει να αποτελεί πρότυπο για την ελληνική κοινωνία, αντικαταστάθηκε από τον αυταρχισμό, την επίδειξη πολιτική πυγμής, τις απειλές και την περιφρόνηση σε ό,τι πιο ωραίο και πιο ελπιδοφόρο έχει να επιδείξει ένας λαός, τους νέους και μάλιστα τους φοιτητές.

Φαντάζομαι το επιχείρημα, που χρόνια τώρα ακούμε ελλείψει ουσιαστικού αντίλογου στα ουσιώδη ζητήματα που θέτει η κοινωνία, η λογική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια: αποτελούν μικρές μειοψηφίες. Όμως, επειδή ηθελημένα αγνοούν την ιστορία, θα πρέπει να μάθουν ότι οι φωτεινές μειοψηφίες κίνησαν και κινούν την ιστορία και όλοι οι άλλοι ακολουθούν και συμμετέχουν. Και επειδή η πολιτική και η επιστήμη πάνε μαζί, ας γνωρίζουν ότι, αν ο νέος στα είκοσι του χρόνια δεν είναι επαναστάτης, τότε δε δικαιούται να είναι νέος.

Η μόνη ελπίδα, σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς είναι οι νέοι, οι νέοι που μοχθούν καθημερινά στο σκληρό αγώνα της ζωής και κάποιοι κύριοι των γραφείων, που δεν ξέρουν τι είναι ο μόχθος και φτώχια, τους αφαιρούν τη ζωή και υπεξαιρούν το τίμημα του κόπου τους χωρίς ίχνος σεβασμού στον άνθρωπο, και οι νέοι που σπουδάζουν, που σκέπτονται, που αντιδρούν στον άμεσο ή έμμεσο φασισμό, που αντιστέκονται στη διάλυση του πανεπιστημίου στο βωμό της αδηφάγου και ανελέητης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που τολμούν να λένε όχι σε ό,τι εξαθλιώνει τον άνθρωπο, σε ό,τι επιχειρεί να του διαστρεβλώσει τη σκέψη, σε όσους επιχειρούν να μας πουν απαγορεύεται να σκέπτεσαι και να αντιδράς, ότι πρέπει να υπακούς στη δική μας νομιμότητα , στη νομιμότητα που ο αυταρχισμός κάθε μορφής μπορεί να προωθεί μέσα από πολιτικό προσωπικό που ξέρει μόνο να ψηφίζει τα κελεύσματα των αρχηγών, αδιαφορώντας και καταδικάζοντας σε ισόβια φτώχια και απαξίωση τους απλούς ανθρώπους που τους ψήφισαν.

Η προσβολή αυτή θα συνοδεύει τους ρέκτες της και θα τους στιγματίζει στην πολιτική, επιστημονική και κοινωνική τους διαδρομή και ας μην επαναπαύονται στην αδράνεια των ανθρώπων που προσπαθούν να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής. Η ιστορία τέτοιους «πνευματικούς ανθρώπους» (;) τους διαγράφει αυθωρεί και χωρίς έλεος. Στην ιστορία μένουν πράξεις δημοκρατίας και ελευθερίας, αγάπης στον συνάνθρωπο, πράξεις αλτρουισμού και ύψιστης κοινωνικής, επιστημονικής και πολιτικής και πατριωτικής ευαισθησίας, όπως αυτές των ηρώων του Πολυτεχνείου.

Άργος 4 Νοέμβρη 2014
Βασίλης Τσιλιμίγκρας

--------------------------------

Πηγή:argolika.gr

Το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές!

Τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ποιους φοιτητές έχουν; 

Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές; 

Μίλησέ μου ειλικρινά αγαπητή μου αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη. Διαβάζοντας τον τίτλο τούτου του κειμένου, ποια ακριβώς περιμένεις να είναι η συνέχεια; Μάλλον μια μακρά λίστα βορειο-ευρωπαϊκών και αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, σωστά; Και στο τέλος του κειμένου, περιμένεις σίγουρα να διαβάσεις σχόλια για το πόσο χάλια είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια, για το δράμα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για την εθνική ντροπή που τα πανεπιστήμιά μας είναι στην 300η ή στη 500η ή στην 1000η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Πάντα μου προξενούσε ενδιαφέρον όλη αυτή η φιλολογία για τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια. Καταρχήν, ελάχιστα πράγματα χαίρουν πανεθνικής αποδοχής, όπως αυτή η άποψη. Τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια, να μια ιδέα που αγκαλιάζεται απ’ όλη την οικογένεια, τον μπαμπά, τη μαμά, τα παιδιά, ενίοτε και τον παππού και τη γιαγιά που ξεπαραδιάζονται «για να πάει έξω το παιδί». Εθνική συναίνεση, όχι αστεία! Εκτός όμως από το πόσο δημοφιλής είναι αυτή η άποψη, έβρισκα πάντα ενδιαφέρον και το πόσο άκριτα υιοθετείται.

Ας πούμε, θα περίμενε κάποιος όλοι αυτοί που έχουν τόσο πολύ εσωτερικεύσει το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να θέσουν στον εαυτό τους το απλό ερώτημα: Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές;Ομολογώ ότι αυτή η απορία με απασχόλησε πολύ, και οι απαντήσεις που έχω λάβει κατά καιρούς σε συζητήσεις είναι, το λιγότερο, αστείες: «διαβάζουμε από μικροί», «το έχουμε στο DNA μας», «αν δεν ήταν τα κακά πανεπιστήμια της Ελλάδας οι απόφοιτοι θα ήταν ακόμη καλύτεροι», κ.ο.κ. Το προφανές όμως δεν το έχω ακούσει ποτέ. Περίεργο ε; Περίεργο που δεν σκεφτόμαστε ότι οι Έλληνες απόφοιτοι είναι καλοί επειδή τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καλά. Τόσο απλά.

Ας ξαναδούμε πάλι το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ένα κακό πανεπιστήμιο να βγάζει αποφοίτους που γίνονται κατά κύματα αποδεκτοί για μεταπτυχιακές σπουδές από ένα καλό πανεπιστήμιο; Τρία τινά μπορούν να συμβαίνουν. Ή το εδώ «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο κακό, ή το εκεί «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο καλό αλλά μάλλον σούπερ-μάρκετ, ή και τα δύο. Αν το «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι κακό, τότε σταματήστε να συκοφαντείτε το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν το «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι και τόσο καλό, τότε σταματήστε να θεοποιείτε τα ξένα. Αν ισχύουν και τα δύο, τότε απλά τελειώνει η συζήτηση (με αυτούς τους όρους που ξεκίνησε τουλάχιστον)!

Η πραγματικότητά του δικού μου μικρόκοσμου, πάντως, του γεμάτου από μαθητές, συγγενείς και φίλους, είναι σαφής: η Μαρίνα στην AA του Λονδίνου κι από εκεί στο Cambridge, ο Αργύρης στο LSE, η Ιόλη στoCentralSchool κι από εκεί στο Saint-Martins, ο Θανάσης στο Konstanz, ο Γιώργος στη Σορβόννη, ο Κώστας στο Kent και μετά στο Aberystwyth, ο Δημήτρης στο City, η Χρύσα στο Imperial, ο Θοδωρής στο St. Gallen, ο Δημήτρης στο Leuven, η Κωνσταντίνα στο MIT, η Δήμητρα και ο Παναγιώτης στο Rotterdam, ο Σωκράτης στο ETH, ο Στάθης στο Bristol. Όλοι στα κορυφαία πανεπιστήμια του τομέα τους, και όλοι προερχόμενοι από ελληνικά πανεπιστήμια. Σταματάω εδώ, κι εσείς προσθέστε τα δικά σας ονόματα και τα δικά τους πανεπιστήμια. Πώς ξεφύτρωσαν και συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί;

Η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στη νεολαία ως προς το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο έχει σβήσει έως και τα αυτονόητα. Πήγα να κάνω μάστερ στο εξωτερικό, έχοντας ολοκληρώσει 58 μαθήματα με πτυχίο τετραετούς φοίτησης από το Πάντειο Πανεπιστήμιο – ναι, Πάντειο, και να μην σας πιάνει σύγκρυο. Κι εκεί στα βόρεια οι συμφοιτητές μου είχαν ολοκληρώσει 30 μαθήματα με πτυχίο τριετούς φοίτησης. Και να θέλει, δεν μπορεί το ξένο πανεπιστήμιο να μην σε πάρει όταν έχεις κάνει σε προπτυχιακό επίπεδο ό,τι αυτό πάει να διδάξει σε μεταπτυχιακό. Κι όμως, ο μεγάλος αριθμός μαθημάτων που ολοκληρώνουν οι Έλληνες φοιτητές και το εντυπωσιακό εύρος των σπουδών τους δεν παίζει κανέναν ρόλο στην εικόνα που οι ίδιοι έχουν για τον εαυτό τους. Έτσι, συναντώ αποφοίτους Πολυτεχνικών Σχολών με πέντε (5) χρόνια προπτυχιακής φοίτησης στην πλάτη τους, οι οποίοι νοιώθουν να υπολείπονται συναδέλφων τους από το εξωτερικό, οι οποίοι ολοκληρώνουν σπουδές με τα μισά μαθήματα. Τόσο πολύ μας έχουν διαλύσει τη ψυχολογία οι κήρυκες.

«Α, όλα κι όλα, δεν παίζει ρόλο η ποσότητα σε ένα πρόγραμμα σπουδών, αλλά η ποιότητα», θα μου πείτε. Κι όμως, ποσότητα και ποιότητα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήγα να διδάξω Ιστορία Ψυχρού Πολέμου σε φοιτητές Διεθνών Σχέσεων, σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Πώς σας φαίνεται ο άλλος να μην γνωρίζει τι σημαίνουν τα αρχικά ΟΗΕ; Φυσιολογικό, αν δεν έχεις κάνει κάποιο μάθημα σχετικά με τον θεσμό αυτό. Στο Πάντειο είχα κάνει – κι όμως, ο αγγλοσάξονας που είχα μπροστά μου είχε 300% μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τον οποιοδήποτε Έλληνα συνάδελφό του. Μια άλλη φορά δίδαξα «Παγκοσμιοποίηση» σε μεταπτυχιακούς, πάλι στο εξωτερικό. Ο εδώ προπτυχιακός φοιτητής της χρονιάς μου έφευγε με «Μικροοικονομική», «Μακροοικονομική», «Δημόσια Οικονομικά» και «Διεθνή Οικονομικά» στο τσεπάκι. Ο εκεί μεταπτυχιακός αγνοούσε ως και τη στοιχειώδη οικονομική ορολογία.

«Μα δες τις παγκόσμιες κατατάξεις, τα rankings, τις λίστες!!» ακούω ευθύς αμέσως την επόμενη ένστασή σας. Αχ αυτές οι λίστες… Σκεφθήκατε ποτέ ποιος τις γράφει; Ποιοι συμμετέχουν στις επιτροπές και στα πάνελ που επιλέγουν τα πανεπιστήμια; Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή;

Ας δούμε ενδεικτικά μερικές λίστες. Ας πάμε, π.χ., στη λίστα του Forbes για τα bestbusinessschools ανά τον κόσμο. Ποιο είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο επιλογής; Κρατηθείτε: ο μισθός που παίρνεις μόλις βρεις δουλειά μετά την ολοκλήρωσή ων σπουδών σου. Ναι! Ο μισθός αγαπητές μου αναγνώστριες έχει αναχθεί στο βασικότερο κριτήριο για την κατάταξη των πανεπιστημίων και την αξιολόγηση των σπουδών. Το χρήμα που θα βγάλεις στη ζωή σου κρίνει αν σπούδασες καλά ή κακά! Το ίδιο και με τις λίστες των FinancialTimes για τα καλύτερα μάστερ οικονομικών και επιχειρηματικών σπουδών. Η κρίσιμη λεπτομέρεια – ότι δηλαδή ο πρώτος μισθός στις ΗΠΑ ή στην Ελβετία είναι 3 και 4 φορές πάνω απ’ τον αντίστοιχο ελληνικό (ακόμη και αν τον συγκρίνουμε προσαρμοσμένο στη βάση των διαφορετικών επιπέδων τιμών στην αγορά), και άρα το αμερικανικό και το ελβετικό πανεπιστήμιο θα εμφανίζεται πάνω απ’ το αντίστοιχο ελληνικό βάσει του μισθού των αποφοίτων του – φαίνεται ότι διαφεύγει απ’ τους περισσότερους.

«Ναι, αλλά δεν μας λες κουβέντα για την έρευνα, τα journals, τις συμμετοχές στα συνέδρια…». Η πανεπιστημιακή έρευνα στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι μια πονεμένη, πάρα πολύ πονεμένη ιστορία. Επιγραμματικά: όταν η χρηματοδότηση εξαρτάται πλέον από την ερευνητική παραγωγή, είναι σαφές ότι αντί το πανεπιστήμιο να υπηρετεί την επιστήμη, καταλήγει η επιστήμη (ή η επίφασή της) να υπηρετεί το πανεπιστήμιο και τη μακροπρόθεσμη οικονομική του επιβίωση. Είναι τεράστιο ερώτημα το πόσα από τα άρθρα που κατακλύζουν τις επί γης επιστημονικές επιθεωρήσεις έχουν πραγματική κοινωνική χρησιμότητα, ή απλώς αναμασούν τα ίδια και τα ίδια – ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες, όπου τα κριτήρια επιστημονικότητας είναι πάντα πιο χαλαρά και αόριστα. Επίσης, σκεφθείτε ποιοι κάνουν τις ερευνητικές αξιολογήσεις: οι ίδιοι οι καθηγητές των ίδιων πανεπιστημίων που βγαίνουν πρώτα στις αξιολογήσεις. Έχω ζήσει από κοντά τη διαδικασία της «Άσκησης Ερευνητικής Αξιολόγησης» (Research AssessmentExercise) των βρετανικών πανεπιστημίων· επιλεγμένοι καθηγητές αξιολογούν την ερευνητική παραγωγή κάθε πανεπιστημίου. Και τα γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια είναι αυτά που δίνουν τους καθηγητές-μέλη των πάνελ, οι οποίοι στη συνέχεια αξιολογούν τα πανεπιστήμια βγάζοντας πρώτα τα ήδη γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια από τα οποία προέρχονται. Και πώς βγαίνει άραγε η ποσοτική αξιολόγηση του κάθε επιστημονικού περιοδικού, του κάθε άρθρου, και πάει λέγοντας; Πάλι από τους ίδιους.

Αλλά ας υποθέσουμε χάριν του επιχειρήματος ότι πράγματι η έρευνα που παράγεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπολείπεται άλλων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Τι σχέση έχει αυτό με το αν τα ελληνικά πανεπιστήμια παρέχουν καλή παιδεία ή όχι; Τι σχέση έχει η διδασκαλία με την έρευνα; Σύμφωνα με τον κοινό νου, ένα πανεπιστήμιο με υψηλού επιπέδου έρευνα θα έχει και υψηλού επιπέδου διδασκαλία. Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να ισχύει το αντίστροφο; Θυμάμαι σαν τώρα τους συναδέλφους μου στο εξωτερικό πώς αντιμετώπιζαν την κάθε τάξη, σαν βάρος το οποίο τους αποσπούσε από τον ιερό σκοπό τους: να γράψουν το επόμενο peer-reviewed άρθρο και να το καταθέσουν για την επόμενη κρίση, ώστε να εμπλουτίσουν το βιογραφικό και να επιβιώσουν για άλλο ένα χρόνο μέχρι να μονιμοποιηθούν. Όταν η καριέρα σου εξαρτάται από τις δημοσιεύσεις, και όταν για τις δημοσιεύσεις απαιτείται χρόνος, καθετί που σε αποσπά απ’ αυτές – δηλαδή η διδασκαλία – είναι ένα βάρος. Δεν είναι λοιπόν αυτόματη η μετάφραση μιας ισχυρής ερευνητικής κουλτούρας σε διδασκαλία υψηλού επιπέδου. Με άλλα λόγια, το ότι πατώνουν ερευνητικά τα ελληνικά πανεπιστήμια – αν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο – δεν λέει κάτι για το επίπεδο διδασκαλίας και παιδείας που παρέχουν.

Αν κατάφερα να σας πείσω για την ποιότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, ή τουλάχιστον για το αβάσιμο της μιζέριας που περιτριγυρίζει όλη τη σχετική συζήτηση, μένει να αναρωτηθούμε γιατί αυτή η μιζέρια έχει παγιωθεί τόσο έντονα. Καταρχήν, γιατί πράγματι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει προβλήματα – κομματικοκρατία, γραφειοκρατία, έλλειψη πόρων, και πολλά άλλα. Οι υποδομές συχνά είναι προβληματικές, γιατί έτσι πρέπει να είναι – π.χ. το ελληνικό κράτος αρνήθηκε να δώσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το γειτονικό κτίριο Σαρίδη, επειδή εκεί «έπρεπε» να στεγαστεί το υπουργείο Τύπου. Κομματικές παρέες  (όλωςτυχαίως των κομμάτων που υποστηρίζουν με τον τρόπο τους τη συγκεκριμένη φιλολογία για να προωθήσουν τις «μεταρρυθμίσεις») συχνά βάζουν το χεράκι τους σε λογής ζητήματα, κυρίως στελέχωσης. Και καθηγητές συχνά στέκονται ασυνεπείς ως προς το έργο τους – ακόμα θυμάμαι τον καθηγητή μου που μια φορά παράτησε τη διάλεξη και τους φοιτητές για να πάει να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο, και την ίδια στιγμή μας υμνούσε τον Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό… Αλλά τούτα τα προβλήματα δεν είναι μοναχά ελληνικό προνόμιο, και επίσης τούτα τα προβλήματα, περιέργως, δεν έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των ξένων πανεπιστημίων προς τους έλληνες απόφοιτους. Α, ναι, και τούτα τα προβλήματα δεν λύνονται με το να απολύεις διοικητικό προσωπικό και να κόβεις τη χρηματοδότηση!

Το ζήτημα όμως είναι βαθύτερο: η δυσφήμηση του ελληνικού πανεπιστημίου υπηρετεί την ανάγκη ιδεολογικής ηγεμονίας του κεφαλαίου. Θολώνει τη νεολαία, τσακίζει τη συνείδησή της, σπέρνει τη μοιρολατρία, και τη στέλνει γραμμή στα λογής ιδιωτικά κολλέγια και στις όλο πρεστίζ διεθνείς τους συνεργασίες. Παγιώνει όλη την κουβέντα περί της δήθεν ανάγκης εισαγωγής της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, νομιμοποιώντας το ιδιωτικό σε όλες του τις εκφάνσεις. Και ακυρώνει τη συλλογικότητα, όπως αυτή θα μπορούσε εν δυνάμει να εκφραστεί γύρω από τον πανεπιστημιακό θεσμό και τη μεταρρύθμισή του. Ξεψυχισμένος, ως φοιτητής, σου απομένει το να παραλάβεις τις σημειώσεις σου από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, να περιμένεις υπομονετικά να πάρεις το πτυχίο σου, και δρόμο. Κι ούτε θα σκεφτείς ποτέ, σαν μάθεις ότι σε πήρανε στο εξωτερικό, ότι κάποιο λιθαράκι θα έβαλε και το ελληνικό σου πανεπιστήμιο.

Κλείνοντας, ας υπενθυμίσω τη βασική θέση του κειμένου. Ανάμεσα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου είναι και τα ελληνικά. Όχι μόνο τα ελληνικά, όχι όλα τα ελληνικά, αλλά ΚΑΙ τα ελληνικά. Με τα αποτσίγαρα στο πάτωμα, με τις σκισμένες αφίσες τους, με τις καταλήψεις για ψύλλου πήδημα, με απλήρωτους διδάσκοντες, με μισοάδειες βιβλιοθήκες, με βιβλία που παραδίδονται στο τέλος της χρονιάς, με όλα αυτά και παρόλα αυτά. Ξέρω πως θα μου τρίψετε στη μούρη rankings και λίστες και αξιολογήσεις. Εγώ θα επικαλεστώ μοναχά την ωμή πραγματικότητα των χιλιάδων φοιτητών που διαπρέπουν σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο εξωτερικό. Από πού βγήκαν όλοι αυτοί; Ουρανοκατέβατοι; Τους έβρεξε ο καλός θεούλης; Ή τους έβγαλε η αθάνατη ελληνική ψυχή; Αμ δε! Τους δημιούργησε το Πάντειο, το Πολυτεχνείο, η Πάτρα, η Κρήτη, ο Πειραιάς, το Αριστοτέλειο, η Κομοτηνή, το Αθηνών, τα Γιάννενα, και πάει λέγοντας.

Γι’ αυτό, αγαπητοί έλληνες φοιτητές, κι εσείς σπαστικοί γονείς τους, πάψτε να διαβάζετε την προπαγάνδα εναντίον του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Πάψτε να αυτό-κομπλεξάρεστε – το πτυχίο και το βιογραφικό σας είναι μια χαρά. Μην ακούτε τους κήρυκες που ως μόνο χόμπι στη ζωή τούτη διάλεξαν την αποδόμηση του καθετί δημόσιου, του καθετί που δεν υπηρετεί το κεφάλαιο, του καθετί μη Δυτικού και μη καραμπινάτα αγοραίου. Προϋπόθεση για να βελτιωθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι να πιστέψουμε σ’ αυτά και στο έργο τους, να πάψουμε να τα συκοφαντούμε και να τα υπονομεύουμε. Όταν τα γραφεία εισαγωγής φοιτητών – τα admissions offices αγγλιστί – των πιο διάσημων πανεπιστημίων στον κόσμο επιδεικνύουν την πιο τυφλή εμπιστοσύνη στους απόφοιτους του ελληνικού πανεπιστημίου, ξανά και ξανά, δεν βρίσκω λόγο να μην κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Του Ηρακλή Οικονόμου 

----------------------------------------

Πηγή:www.toperiodiko.gr 

Πρυτανικές Εκλογές στο Π.Θ.: Λίγοι οι θεατές, χλιαρά τα χειροκροτήματα, πολλές οι αποδοκιμασίες

Λίγοι ήταν οι θεατές της χθεσινής παράστασης του "Κόψτε τους" στη Θεσσαλία. Χλιαρά τα χειροκροτήματα στο τέλος, ενώ δεν έλειψαν και οι αποδοκιμασίες, όπως μαρτυρούν τα αείποτε αδιάσειστα ποσοτικά δεδομένα:

Ψήφισαν 279 από τους 450 εγγεγραμμένους,
ποσοστό 62% και απείχε το 38% (171 διδάσκοντες)

Από τους 279 διδάσκοντες που συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία,
μόνον 246 (54,5% των εγγεγραμμένων) ψήφισαν έναν εκ των τριών «εκλεκτών» του Συμβούλιου του Π.Θ,  ενώ 33 εκφράσθηκαν ψηφίζοντας λευκό.

Δηλαδή:

Απείχαν  ή ψήφισαν λευκό 204, ποσοστό 45,5% των εγγεγραμμένων.

Πρύτανης εξελέγη ο κ. Πετράκος Γεώργιος του Κωνσταντίνου  με 128 ψήφους, 

ποσοστό 52% των «εγκύρων» ψηφοδελτίων, δηλαδή  

ποσοστό 28,4% των εγγεγραμμένων.

Φημολογείται πως το έργο θα κατέβει γρήγορα, λόγω της ταχύτητάς τους (που ως γνωστόν είναι πλεονέκτημα...)

-------------------

Πηγή: Ανακοίνωση από το Εναλλακτικό Σχήμα για το Δημόσιο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο (ΕΣΔΕΠ)

ΠΡΥΤΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΟ Π.Θ.:ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟ ΑΛΩΠΕΚΗΣ – ΑΝΤΙΟΧΙΔΑ ΦΥΛΗ*

Αγαπητοί μου,

Σε περίοδο μείζονος συρρίκνωσης των οικονομικών πόρων του Πανεπιστημίου μας όπου οι ακαδημαϊκές μονάδες ελάμβαναν ψιχία από τον τακτικό προϋπολογισμό, η παρούσα πρυτανεία με υπεύθυνο Οικονομικών τον Κοτζαμάνη(1) πέτυχε το ακατόρθωτο: να πολλαπλασιάσει τους πόρους αλλά και την απορρόφηση τους και μάλιστα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η εξοικονόμηση ήταν τόσο μεγάλη, που υποστηρίχτηκαν και οι αναγκαίες υποδομές του Τμήματος Πληροφορικής της Λαμίας, για τη δημιουργία του οποίου η κυβέρνηση «λησμόνησε» την ανάγκη επί πλέον χρημάτων.

Αυτό το βίωσαν απαξάπαντες.

Σε αυτό που δεν προέβη η παρούσα διοίκηση ήταν να κομπάσει για τη χρηστή της

διαχείριση και να διατυμπανίσει ότι η αύξηση των κονδυλίων στα Τμήματα σε εποχή

συρρίκνωσης της κρατικής επιχορήγησης οφείλεται -μεταξύ άλλων- στη μείωση του

κόστους συντήρησης κατά 700.000 € και του κόστους καθαρισμού κατά 1,5 εκατομμύρια € ετησίως!

Επί δεκαετίες διελάνθανε των διοικητικά «εμπειρότατων» διοικητών που διετέλεσαν στα

ύπατα αξιώματα των ακαδημαϊκών μονάδων και αυτού του Ιδρύματος (εξ ων και νυν

Σύμβουλοι και υποψήφιοι Πρυτάνεις) ότι παραλαμβάνονταν έργα καθαρισμού και (άνευ

ουσιαστικού αντικειμένου) συντήρησης με υπερδιπλάσιους από τους πραγματικά

εργαζομένους και μάλιστα διπλάσιες ώρες από τις πραγματικές!

Πίσω από το σπάσιμο του αποστήματος αυτού γνωρίζουν όλοι, από στρατηγούς έως

πελταστές, πως βρίσκεται κυρίως ο Κοτζαμάνης, που δεν δίστασε να συγκρουστεί με τα

συμφέροντα εντός και εκτός των τειχών (ακόμα και με το ΠΑΜΕ) προς όφελος της

κοινότητας, επέτυχε δε την απορρόφηση των πρωτάκουστα εξοικονομηθέντων κονδυλίων

(συν)εργαζόμενος με τα Τμήματα σε 16-ωρη βάση.

Και βέβαια ο μικρός μας Δήμος Αλωπεκής δια των Συμβούλων του ευχαρίστησε δεόντως

τον άνδρα με τον «δημοκρατικό» εξοστρακισμό του από την εκλογική διαδικασία για

ανάδειξη Πρύτανη, ακολουθώντας τις διαχρονικές αξίες της φυλής μας. Αλλά μη

αρκεσθέντες ως εκεί, με αισθήματα δικαιοσύνης, σωφροσύνης και ανδρείας προχωρήσαμε

και στη διαπόμπευσή του ως τον τελευταίο σε ακαδημαϊκή αξία και διοικητική εμπειρία

συνάδελφο.. .

Ποιοι? Εμείς που τα πολλά χρόνια που πέρασαν γενναιόδωρα μοιραζόμασταν τον

προϋπολογισμό του ιδρύματός μας -εν γνώσει ή εν αγνοία μας- με τους εργολάβους

καθαριότητας, συντήρησης και φύλαξης.

Ότι και να γίνει, ένα είναι σίγουρο φίλτατοι. Με την πάροδο του πανδαμάτορα χρόνου, όλοι ενθυμούνται τον Αριστείδη και ουδείς τον ταπεινό χωρικό που τον εξοστράκισε.

Κλείνοντας, στέλνω στους έμπειρους διοικητές του Δήμου Αλωπεκής και τους εκλεχτούς

ακαδημαϊκούς της Αντιοχίδας φυλής το παρακάτω μικρό δώρο από μια μεγαλύτερη

παρακαταθήκη που μας άφησε ο εξοστρακισθείς, τα οποία και θα παραμείνουν κτήματά

μας ανεπιστρεπτί,

μετα δε παρρησίας δηλώνω ότι στις επερχόμενες πρυτανικές εκλογές παραμένω στηρίζων

την υποψηφιότητα Κοτζαμάνη.

Νικ. Δαναλάτος

Ετήσιο κόστος καθαρισμού ανά Ακαδημαϊκό Τμήμα στο Π.Θ. το έτος 2013-14 και κατά

τα προηγούμενα πολλά χρόνια..! (Ίδιος αριθμός εργαζομένων ανά οίκημα – ίδια ποιότητα

καθαρισμού).

 

-----------------------------

* Ο δήμος και η φυλή καταγωγής του Αριστείδη.

1 Καθ. Βύρων Κοτζαμάνη, τ. Αν. Πρύτανη Οικονομικών, υποψ. Πρύτανη αποκλεισθέντα από το ΣτΙ

Η μόνη στάση αξιοπρέπειας: αποχή από την «εκλογή» Πρύτανη (στο Π.Θ.)

Η επίθεση που δέχεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο με τους νόμους Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου ξεπερνάει τις επιταγές του μνημονίου και το αυστηρά οικονομικό πλαίσιο. Πέρα από τη δραματική συρρίκνωση των πιστώσεων, την μείωση του προσωπικού και -ακόμη περισσότερο- του συνολικού εισοδήματος των συντελεστών της πανεπιστημιακής κοινότητας, την επισφάλεια εργασίας που προωθείται για όλους -μέσω της αξιολόγησης διαρκείας και της γενίκευσης του θεσμού των συμβασιούχων έργου-, αμετάκλητος στόχος για την κυβέρνηση παραμένει η χειραγώγηση των Πανεπιστημίων, η μετατροπή τους σε παρόχους αυτοχρηματοδοτούμενων υπηρεσιών, η κατάργηση του όποιου χειραφετητικού τους ρόλου, η μετακίνησή τους από το πεδίο της κοινωνίας πολιτών σε αυτό της «αγοραίας συναλλαγής».

Σε αυτή τη διαδικασία αλλαγής παραδείγματος και επιβολής του επιχειρηματικού Πανεπιστημίου, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κατάλυση της αυτονομίας και του αυτοδιοίκητου των Ιδρυμάτων. Η πολιορκία εκτός των τειχών -επί υπουργίας Γιαννάκου- δεν απέδωσε. Έπρεπε να θεσπιστεί και να κινηθεί με ταχύτητα, μιας και αυτή αποτελεί «πλεονέκτημα», ένας Δούρειος Ίππος άλωσης, που θα επέβαλε τους Εσωτερικούς Οργανισμούς και Κανονισμούς Λειτουργίας, θα εφάρμοζε την κατάργηση του ασύλου, θα εξασφάλιζε την ιδιωτικο-οικονομική διαχείριση των πόρων, και θα έλεγχε τους Πρυτάνεις, μιας και έχει το δικαίωμα προεπιλογής υποψηφίων της αρεσκείας του και αποκλεισμού κάθε εναλλακτικής και αντιτιθέμενης φωνής.

Διαφωνώντας με το Ν.4009/2011 η μεγάλη πλειονότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας και όλοι οι συντεταγμένοι φορείς της (Σύλλογοι Διδασκόντων, Σύλλογοι Εργαζομένων, Φοιτητικοί Σύλλογοι), είχαμε από τότε προβλέψει την απόδοση αυτού του ρόλου Δούρειου Ίππου στο Συμβούλιο Ιδρύματος, μια άποψη που σήμερα δικαιώνεται, δυστυχώς απόλυτα, στο ΕΜΠ, στο ΕΚΠΑ, στο ΑΠΘ, στα Πανεπιστήμια Πατρών και Ιωαννίνων, αλλά και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με την επιλογή αποκλειστικά υποψηφίων Πρύτανη απόλυτα ευπειθών στην κυβερνητική πολιτική χειραγώγησης και μετάλλαξης του Πανεπιστημίου.

Η αντίθεσή μας συνολικά στους Ν.4009/2011 & Ν.4076/2012, και ειδικά στον ρόλο των Συμβουλίων Ιδρύματος, είναι γνωστή στην πανεπιστημιακή κοινότητα του ΠΘ και έμπρακτα εκφρασμένη. Η προεπιλογή υποψηφίων Πρύτανη αποτελεί μια ακραία προσβλητική και αντιδημοκρατική μεθόδευση που ακόμα και θιασώτες του οργάνου αδυνατούν να υποστηρίξουν. Στο Πανεπιστήμιό μας, η άκρως επιλήψιμη διαδικασία επιλογής υποψηφίων Πρύτανη, συνιστά έναν ακόμα λόγο για κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος, σε μια επερχόμενη αλλαγή του θεσμικού πλαισίου των ΑΕΙ. Επισημαίνουμε την επιλεκτική επίκληση της νομιμότητας από πλευράς ΣΙ ΠΘ, αναφορικά με την παύση ή μη του εν ενεργεία Πρύτανη, αφού το ΣΙ ΠΘ υιοθέτησε απόφαση γνωμοδοτικού οργάνου, του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και αγνόησε αντίθετη άποψη –έστω και μη τελεσίδικη- του καθ’ ύλην αρμόδιου δικαστικού οργάνου, του Συμβουλίου της Επικρατείας. Υπενθυμίζουμε ότι αναπληρωματικά μέλη της επιτροπής οργάνωσης των εκλογών Πρύτανη ήταν ταυτόχρονα και υποψήφιοι, μάλιστα ο ένας επιλέχτηκε μεταξύ των τριών τελικών υποψηφίων. Και βέβαια εξοργιζόμαστε με την, σε δημόσια διαδικτυακή θέα όλων μας, συνδιαμόρφωση τακτικής της εκλογικής διαδικασίας μεταξύ υποψηφίου και μέλους του Συμβουλίου, τις παραινέσεις του υποψηφίου και την ανταπόκριση του οργάνου.

Όλα τα παραπάνω εκτιμούμε πως για τα εναπομείναντα μέλη του αποψιλωμένου Συμβουλίου Ιδρύματος ΠΘ δεν αποτελούν σοβαρούς λόγους ώστε να παραιτηθούν. Είμαστε όμως σίγουροι ότι την Τετάρτη 9/7, αν τελικά στηθούν ηλεκτρονικές (άρα και διαβλητές) κάλπες, πολλά  περισσότερα μέλη ΔΕΠ από ότι στην προηγούμενη -και πάλι κηδεμονευόμενη- πρυτανική εκλογή, θα ακολουθήσουν την πρόταση για ΑΠΟΧΗ την οποία και πάλι καταθέτουμε και δεν θα νομιμοποιήσουν με τη συμμετοχή τους τη «γονιδιακή μετάλλαξη» όλων μας, αλλά θα κρατήσουν την μόνη στάση αξιοπρέπειας που αντιστοιχεί στην παρωδία «εκλογή» Πρύτανη που στήνουν.

Βόλος, 6/7/2014

Aγωνιστική Συνεργασία Πανεπιστημιακών ΠΘ

Υγεία: ο ερευνητής μέσα στον καθηγητή Του Κώστα Κάππα

Να αντισταθώ εγώ μόνος μου, δεν αντέχω άλλο. Ούτε και εσύ. Πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να ενεργοποιηθούν οι πολίτες-ασθενείς. Στο κάτω κάτω, οι λαοί έχουν την υγεία που τους αξίζει. Αλήθεια, μας αξίζει το σημερινό σύστημα υγείας; 

Σπουδάζεις στην Ελλάδα, μετά συνεχίζεις, συχνά έξω. Αφήνεις πολλά χρόνια από τη νιότη σου στο νοσοκομείο της μεγάλης ξένης πόλης, συγκινείσαι, πεισμώνεις και μαγεύεσαι ταυτόχρονα. Ονειρεύεσαι να σώσεις τον κόσμο και κατεβαίνεις κουρδισμένος στην Ελλάδα να γίνεις τμήμα του θεϊκού τρίπτυχου: βλέπω το κλινικό πρόβλημα, ερευνώ για να του βρω λύση, την βρίσκω και θεραπεύω. Και όλα αυτά τα διδάσκω στους φοιτητές και στους νέους γιατρούς. Τρία σ’ ένα! Τι καλύτερο χωράφι να ευδοκιμήσει το τρίπτυχο αυτό από ένα Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο;

Πας συνειδητά στην επαρχία, θυσιάζεις την οικογενειακή ζωή, τους βλέπεις δύο διήμερα τον μήνα. Μπαίνεις στο τριτοβάθμιο νοσοκομείο και ανακαλύπτεις ότι είναι το μοναδικό που προσφέρει θεραπευτικές ακτινοβολίες για τους ασθενείς, για μία τεράστια περιοχή, κοντά στο ένα εκατομμύριο κάτοικοι. Μαζεύεις τα επιδημιολογικά στοιχεία της περιοχής και αναμένεις ότι κάτι λιγότερο από 3.000 κάτοικοι θα ασθενήσουν από καρκίνο, από τους οποίους οι 2.000 περίπου θα υποβληθούν και σε ακτινοθεραπεία. Τρομάζεις. Σύμφωνα με τα διεθνή standards, ο γραμμικός επιταχυντής (η βασική ακτινοθεραπευτική μονάδα) μπορεί να εξυπηρετήσει σωστά, το πολύ 500 ασθενείς τον χρόνο. Εχεις δύο γραμμικούς επιταχυντές, 1.000 ασθενείς το πολύ. Τι κάνεις για τους άλλους 1.000;

Αφού φωνάξεις, κάνεις εκατοντάδες έγγραφα, παρακαλέσεις για νέα μηχανήματα και απογοητευτείς, στο τέλος εθελοτυφλείς και κοιτάς τι θα κάνεις με τους 1.000 που μπορείς. Κοιτάς τους γραμμικούς επιταχυντές και διαπιστώνεις ότι είναι του… 1994. Μόλις ανακάλυψες ότι όλη η τεχνογνωσία μετά το σωτήριο έτος 1994 είναι μεν στο κεφάλι σου, αλλά η αντίστοιχη τεχνολογία λείπει από το μηχάνημα. Αυτόματα επιλέγεις μόνο τα περιστατικά εκείνα, για τα οποία η ποιότητα της θεραπείας θα είναι αποδεκτή ακόμη και με την παλιά αυτή τεχνολογία. Τα άλλα τα στέλνεις να γεμίσουν τις ουρές του «Αγιου Σάββα» και του Θεαγενείου.

Μετράς τους συναδέλφους σου και ανακαλύπτεις ότι είναι λιγότεροι από όσους πρέπει και συνεχώς μειώνονται, είτε με ρουσφετολογικές μεταθέσεις, είτε με συνταξιοδοτήσεις, είτε, είτε, είτε… Είναι το κλήμα στραβό, το τρώει και ο γάιδαρος… ο γραμμικός επιταχυντής χαλάει συχνά (υψηλή τεχνολογία + παλαιότητα + εντατική χρήση = εφιάλτης) και πολλές φορές η γραφειοκρατία του Δημοσίου μαζί με την έλλειψη κονδυλίων οδηγεί σε πολύμηνη διακοπή της λειτουργίας του.

Οταν κλείνει το ένα μηχάνημα για περισσότερο από ένα χρόνο, σημαίνει μείον 500 ασθενείς. Τι κάνουν αυτοί; Οι 100 θα βρουν (εν μέσω κρίσης; στο χωριό; από πού;) τα 7.000-8.000 ευρώ, τα οποία απαιτούνται (επιπλέον των 5.000 που πρέπει να δώσει ο ασφαλιστικός φορέας) στο ιδιωτικό νοσοκομείο, άλλοι 100 θα απορροφηθούν σχετικά σύντομα από τα δημόσια ακτινοθεραπευτικά τμήματα Αθήνας-Θεσσαλονίκης και οι υπόλοιποι 300, ο Θεός και η ψυχή τους…

Τότε θα θυμηθείς τη στατιστική: Ακόμη και για μέτριας ποιότητας παροχή ακτινοθεραπείας, οι μισοί ασθενείς διεθνώς θεραπεύονται οριστικά και οι άλλοι μισοί καταλήγουν, λόγω της ασθένειας, με μέσο χρόνο επιβίωσης τα 12 χρόνια (άλλοι σε εβδομάδες, άλλοι σε μήνες και άλλοι ύστερα από πολλά χρόνια). Τότε ανακαλύπτεις γιατί το κράτος δεν βιάζεται (έστω ασυνείδητα και όχι επίτηδες) να βρει προσωπικό και νέα μηχανήματα.

Ο καρκινοπαθής είναι πλέον προβληματικός εργαζόμενος, «άχρηστος» για το σύστημα. Ζητά συνεχώς άδειες από την εργασία του για check up, σε παρά πολλές περιπτώσεις βγαίνει με 67% αναπηρία και στοιχίζει πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε φάρμακα και συντάξεις. Οταν κλείνει λοιπόν ένας γραμμικός επιταχυντής, π.χ. για ένα χρόνο, η οικονομία για το Σύστημα δεν είναι τα 250.000 ευρώ της συντήρησης που θα έπρεπε να γίνει εάν λειτουργούσε, αλλά τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τους «ενοχλητικούς» και «άχρηστους» ασθενείς…

Τότε θα σου τεθεί ένα ηθικό δίλημμα: Εάν είσαι «απολίτικος» επιστήμονας θα πεις: «Δεν φταίω, εάν αντί για 2.000 ασθενείς μου ανέθεσαν τελικά 500. Για τους 500 θα κάνω το καλύτερο που μπορώ και θα κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδησή μου». Ξεχνάς όμως ότι και ο κορυφαίος επιστήμονας του κόσμου να είσαι, η στατιστική είναι αμείλικτη: με τα συγκεκριμένα οικονομοτεχνικά δεδομένα θα σώσεις τους μισούς, άντε το 60%, ήτοι 300 ανθρώπους και θα δώσεις παράταση ζωής στους υπόλοιπους.

Εάν όμως σκεφθείς ότι έχεις ηθική υποχρέωση και σε εκείνους που τους αποτρέπει ή απαγορεύει το σύστημα να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία, τότε θα ουρλιάξεις και θα παλέψεις να ξαναγίνουν τουλάχιστον 1.000 αυτοί που θα έρθουν σε σένα. Και τους μισούς να κάνεις καλά, είναι πολλές δεκάδες περισσότερα άτομα από αυτά του «αποστειρωμένου» συναδέλφου σου.

Ο αγώνας όμως ματώνει: το σύστημα έχει τους ανθρώπους του, έχει μηνύσεις, έχει διασυρμό, έχει τον φόβο. Τι θέλει -στην ουσία- να σου πει, είτε με το καλό είτε με το άγριο: «Γιατί βασανίζεσαι με όλα αυτά; Πεινάς, σου σκοτώσαμε τα όνειρα, τσάμπα σπούδασες, σε απειλούμε με απόλυση. Πήγαινε στην κοινωνική τάξη σου! Πήγαινε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου θα έχεις την τεχνολογία και την εξουσία που σου αξίζει. Φύγε από τη μιζέρια! Αν δεν φύγεις με το καλό, θα σε στείλουμε με το άγριο!».

Να αντισταθώ εγώ μόνος μου, δεν αντέχω άλλο. Ούτε και εσύ. Πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να ενεργοποιηθούν οι πολίτες-ασθενείς. Στο κάτω κάτω οι λαοί έχουν την υγεία που τους αξίζει. Αλήθεια, μας αξίζει το σημερινό σύστημα υγείας;

********* 

(Ο καθηγητής Κώστας Κάππας, μου έκανε την τιμή, να με κοινοποιήσει προσωπικά αυτό του το άρθρο. Συμφωνώ απολύτως με τις απόψεις του, γι'αυτό και το αναδημοσιεύω. Ο καθηγητής Κώστας Κάππας, αποτελεί κόσμημα για τη πανεπιστημιακή κοινότητα και ιδιαίτερα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, και, είναι τιμή μου, που με θεωρεί φίλο του.)

-------------------------

Πηγή: efsyn