Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Πανεπιστήμιο: Στο μετέωρο βήμα του «FIGHT OR FLIGHT» - Του Σπύρου Γεωργάτου (Πρόεδρος Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 31, 2013
Πανεπιστήμιο: Στο μετέωρο βήμα του «FIGHT OR FLIGHT» - Του Σπύρου Γεωργάτου (Πρόεδρος του Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)
Λέγεται και γράφεται ότι «στο Πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν ανέκαθεν δύσκολα, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει επιστημονική παράδοση». Σωστό, αν και υπήρξαν άλλες παραδόσεις, εκτός Πανεπιστημίου, που θα μπορούσαν υπό συνθήκες να αποτελέσουν τη βάση για πρωτότυπους πειραματισμούς, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην έρευνα (από την παράδοση των λεγόμενων ιατροφιλοσόφων και τη λαϊκή ζωγραφική, μέχρι τις διάφορες σχολές της νεοελληνικής ποίησης και το απαράμιλλο σε δεξιοτεχνία και αισθητική «μαστοριλίκι» των γεφυροποιών της Ηπείρου). Απουσία των κατάλληλων πολιτικών και οικονομικο-κοινωνικών συνθηκών, η ανώτατη εκπαίδευση δεν στηρίχθηκε όμως ποτέ σ’ αυτό το «ευγενές» υπόστρωμα και αναπτύχθηκε στρεβλά κι «απ’ τα πάνω», με κύριο στόχο την ανασυγκρότηση των μεσαίων στρωμάτων μετά τον πόλεμο.

Το σύγχρονο, μαζικό Πανεπιστήμιο άρχισε να συγκροτείται μετά το ’82, με την εισαγωγή του πρώτου νόμου-πλαισίου από την κυβερνηση Παπανδρέου. Το πλαίσιο αυτό προέβλεπε συγκεκριμένα όργανα (αυτο)διοίκησης (τομέας-τμήμα-σχολή), θέσπιζε τέσσερις καθηγητικές βαθμίδες (λέκτορες, επίκουροι, αναπληρωτές, τακτικοί καθηγητές) και έδινε δικαίωμα λόγου και ψήφου τόσο στο διδακτικό-ερευνητικό προσωπικό, όσο και στους διοικητικούς υπαλλήλους και τους φοιτητές. Αυτή η «βίαια ωρίμανση» στο θεσμικό επίπεδο αντιμετώπιζε έναν κραυγαλέο και αντιπαραγωγικό αναχρονισμό και ανταποκρίνονταν πλήρως στα δεδομένα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Παρόλα αυτά, όπως ήταν αναμενόμενο, η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου-πλαισίου οδήγησε σταδιακά σε παραμορφώσεις και δημιούργησε πολλά λειτουργικά προβλήματα. Η διαδικασία επιλογής επιστημονικού προσωπικού, αλλά και η εκλογή πρυτάνεων και προέδρων στα διάφορα τμήματα, ήταν απ’ την αρχή ευάλωτη στον παραγοντισμό και -δοθέντος του χρόνου- διαμόρφωσε ένα εκτεταμένο δίκτυο ομαδοποιήσεων και πελατειακών σχέσεων που δεν είχαν προηγούμενο στα διεθνή ακαδημαϊκά χρονικά. Οι δημόσιες επενδύσεις χρησιμοποιήθηκαν από αυτές τις ομάδες με τρόπο που προκλητικά συνδύαζε τη σπατάλη με την ελλειπή υποστήριξη και τη στελέχωση βασικών υπηρεσιών. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα όρια του αγοραίου και του ακαδημαϊκά επιτρεπτού έγιναν δυσδιάκριτα.

Τα εκφυλιστικά φαινόμενα έφτασαν στο αποκορύφωμά τους όταν προέκυψε η ανάγκη «εξωτερικής χρηματοδότησης» των ερευνητικών προγραμμάτων και των υποδομών. Δοθείσης της ευκαιρίας, τα πελατειακά δίκτυα των ελληνικών Πανεπιστημίων διασυνδέθηκαν τότε με τα δίκτυα της «υψηλής» ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και τις κερδοσκοπικές συμμορίες που λυμαίνονταν τις δημόσιες επενδύσεις, εδραιώνοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς «πληβείων-πατρικίων» μέσα στα ανώτατατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η κατάσταση όμως αυτή φαίνεται ότι περιείχε και τον σπόρο της αυτο-αναίρεσής της: Τα νέα κονδύλια προϋπέθεταν και προέβλεπαν σε κάποιο βαθμό μια μετρήσιμη πρόοδο στην επιστημονική παραγωγή, τόσο ποσοτική όσο και ποιοτική. Έφερναν τους Ευρωπαίους στην Ελλάδα και έστελναν τους Έλληνες πανεπιστημιακούς στα σώματα, τις επιτροπές και τα εργαστήρια των συνεργατών τους στην Ευρώπη. Καθιστούσαν όλους τους εμπλεκόμενους πολύ πιο οξυδερκείς στα οικονομικά της εκπαίδευσης και ανεδείκνυαν ανά πάσα στιγμή την υστέρηση σε υποδομές, χρηματοδότηση, επιχειρησιακά πλάνα και εξειδικευμένο προσωπικό που υπήρχε στην Ελλάδα.

Εν μέσω πελατειακών φαινομένων και χωρίς να υποχωρεί ο παραγοντισμός, στο ελληνικό Πανεπιστήμιο άρχισε λοιπόν να εμφανίζεται μια αντίρροπη «ροή»: Η τάση για την εισαγωγή αξιολογικών κριτηρίων και μέτρων ελέγχου της απόδοσης. Τέτοια μέτρα ανταποκρίνονταν καλύτερα στις προς τρίτους υποχρεώσεις και παράλληλα διέσωζαν τα προσχήματα, αφού το αίτημα για «αξιοκρατία» και χρηστή διοίκηση -που διατυπώνονταν από εκείνους που από θέση ή πεποίθηση είχαν τα χέρια τους «καθαρά»- είχε γίνει στο μεταξύ πιεστικό. Σ’ αυτή τη βάση, διάφορες -αυθεντικές ή κατ’ επίφαση- καθηγητικές ελίτ άρχισαν από τη δεκαετία του ’90 να διεκδικούν περισσότερες πρόνοιες στο θεσμικό πλαίσιο, που θα θωράκιζαν το Πανεπιστήμιο απέναντι στον απροκάλυπτο παραγοντισμό.

Με άλλα λόγια, η ίδια η ανάπτυξη του Πανεπιστημίου, όσο ασύμμετρη και στρεβλή κι αν ήταν, έσπρωχνε τα πράγματα προς μια κατεύθυνση αυτο-κάθαρσης και ανασυγκρότησης που θα μπορούσε, εάν βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις, να ανατρέψει και το στρεβλό και το φαύλο της όλης διαδικασίας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο γινόταν μάλιστα ακόμα πιο πιθανό αν συνυπολογίσει κανείς ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μελών του προσωπικού διέθετε πια και διαχειριστική εμπειρία και επιστημονική επάρκεια, αλλά και ένα απόθεμα “ακαδημαϊκoύ ήθους» –που είχε προκύψει από τα «παθήματά» τους και τις πικρές εμπειρίες τους σε ένα καθεστώς αποκλεισμών και αυξανόμενης ευνοιοκρατίας.

Θα το πω πολύ λακωνικά: Αυτή η ευκαιρία για την ανανέωση και την πραγματική μεταρρύθμιση του ελληνικού Πανεπιστημίου πέρασε ανεκμετάλλευτη όταν η προγραμματική πρωτοβουλία που θάπρεπε να έχει αναλάβει το ίδιο το πανεπιστημιακό κίνημα, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη δυναμική που δημιουργήθηκε με τη μάχη του άρθρου 16, «υπεκλάπη» από τους νεοφιλελεύθερους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο τέλος του ’90-μέσα του 2000: Όλα τα δυνάμει «οραματικά» στοιχεία για την ανανέωση του Πανεπιστημίου αντικαταστάθηκαν με τα αντίστοιχα ψευδώνυμά τους. Βροχή τα ιδεολογήματα περί «καινοτομίας», «ανταγωνιστικότητας», «αριστείας», «επιχειρηματικότητας», «απόδοσης», «λογοδοσίας», που είχαν μεν διακινηθεί από πριν, αλλά η κοινότητα τα αντιμετώπιζε με επιφύλαξη.

Πλήθος οι θεσμικές παρεμβάσεις, με αποκορύφωμα τους νόμους Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου, που μαζί με τα ξερά έκαιγαν και τα χλωρά (ή μάλλον κυρίως αυτά τα δεύτερα), με την κατάργηση του ασύλου (αντί να καταργηθεί το ιδιότυπο «άσυλο» της αυθαιρεσίας), την ανάθεση της διαχείρισης σε «μάνατζερ» και εξω-πανεπιστημιακά στελέχη (αντί να θεσπίζονται κανόνες πραγματικού και ουσιαστικού ελέγχου) και την άνευ προηγουμένου περιστολή της δημόσιας δαπάνης (που συνέπεσε με το μνημόνιο, αλλά ήταν ήδη δρομολογημένη από πολύ πιο πριν, στη λογική της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου Πανεπιστημίου). Το «κερασάκι» σ’ αυτή τη νεοφιλελευθερη τούρτα ήταν οι πρόσφατες απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και οι επερχόμενες απολύσεις διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού μέσα στο 2014.

Αυτή η έφοδος του νεοφιλευθερισμού από τη μια πλευρά απειλεί με διάλυση το δημόσιο Πανεπιστήμιο και από την άλλη επιχειρεί να αφαιρέσει από το πανεπιστημιακό κίνημα κάθε προϋπόθεση για να αρθρώσει κάποτε έναν ριζοσπαστικό, προγραμματικό λόγο: Εν μέσω σφοδρών συγκρούσεων, η πιο αυτονόητη στάση είναι η άμυνα. Δηλαδή η υπεράσπιση των ζωτικής σημασίας όρων για την επιβίωση του Πανεπιστημίου, χωρίς αστερίσκους και επεξηγήσεις. Γιατί τη στιγμή που η κυβέρνηση απολύει το σύνολο των φυλάκων, των βιβλιοθηκονόμων ή των τεχνικών υποστήριξης δικτύων σε διάφορα Πανεπιστήμια, οποιαδήποτε απόπειρα αυτο-κάθαρσης θα ήταν όχι μόνο παρεξηγήσιμη, αλλά και καθαρά αυτοκτονική.

Επειδή η κυβέρνηση ειδικεύεται τελευταία στη «μαζική ψυχολογία» και χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερο τις μεθόδους του λεγόμενου «κοινωνικού αυτοματισμού», επισημαίνω εδώ ένα φαινόμενο αντίστοιχο αυτής της «αμυντικής αντίδρασης» που ανέφερα παραπάνω. Πολλά είδη ζώων (ανάμεσα σ’ αυτά και το περιούσιο είδος μας) όταν αντιμετωπίζουν κίνδυνο «επαπειλουμένου θανάτου» αναστέλλουν ή περιορίζουν στο ελάχιστο ορισμένες λειτουργίες τους (όπως η πέψη και η ούρηση) για να ενεργοποιήσουν στο μέγιστο συστήματα που θα τους επιτρέψουν είτε να μείνουν στη θέση τους και να παλέψουν μέχρις εσχάτων (fight), είτε να το βάλουν στα πόδια και να ξεφύγουν από τα νύχια του θηρευτή (flight).

Αν τα σαΐνια του υπουργείου υπολογίζουν ότι μέσω ενός παρόμοιου κοινωνικού ανακλαστικού θα εκμηδενίσουν κάθε αντίσταση και κάθε μελλοντική απόπειρα ανασυγκρότησης του δημόσιου Πανεπιστημίου, έχω να τους πω το εξής: Μπορεί το «shock και δέος» των επικοινωνιακών επιθέσεων, των εισαγγελικών παρεμβάσεων και των απολύσεων να τους εξυπηρετεί στην παρούσα φάση γιατί εκβιάζει μέχρι εκεί που δεν πάει αυτούς που θίγονται άμεσα, αποθαρρύνει κάθε ριζοσπαστική πρωτοβουλία και προκαλεί μια κάποιαν αμηχανία, ιδιαίτερα σε αυτούς που αντιστέκονται, αλλά ταυτόχρονα πιστεύουν ότι όντως υπάρχουν κακώς κείμενα που πρέπει να διορθωθούν. Ας έχουν όμως υπόψη ο κ. Αρβανιτόπουλος και οι επιτελείς του ότι η αντίδραση «fight or flight» έχει αβέβαιη έκβαση, γιατί σε μερικές φορές το υποψήφιο θύμα ανασυντάσσεται, αντιστέκεται και νικάει (ή τρώει) τον θύτη!

Του Σπύρου Γεωργάτου Πρόεδρος του Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

------------------------------------
Πηγή: efsyn

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Δεν Είναι Δικτατορία, Μάτια Μου

Τρίτη, Οκτωβρίου 29, 2013

Ξέχνα τον Κάφκα. Ο Γιόζεφ Κ. είσαι εσύ και η Δίκη σου έχει ξεκινήσει.

Θα έρθουμε από το σπίτι σου να σε πάρουμε, χωρίς καν να σου απαγγείλουμε κατηγορίες. Δεν τις χρειάζεσαι.

Αφού είσαι ένοχος, το είπαν στις ειδήσεις, είσαι ένοχος, το έγραψαν οι εφημερίδες, είσαι ένοχος, το διέταξε ο πρωθυπουργός, είσαι ένοχος, το λέει και η ΕΥΠ, είσαι ένοχος, το ξέρει η αστυνομία και η γειτόνισσα που προσπαθεί να διαφυλάξει την αθωότητα της, ότι πολυτιμότερο έχει.

Είσαι ένοχος, γιατί τολμάς να αντιτίθεσαι στα σχέδια ανάπτυξης και να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις, ότι τάχα κάποιοι διασπείρουν αρσενικό, στα χώματα και στα ύδατα.

Είσαι ένοχος, κύριε Παρατηρητή Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, και το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί παρακολουθούσαμε τα τηλεφωνήματα σου, διαβάζαμε τις συνεντεύξεις σου και καταχωρούσαμε τις αναρτήσεις σου.

αρχείο λήψης (1)Γι” αυτό καλύτερα να ετοιμαστείς. Να βγάλεις τις πιτζάμες σου, να φιλήσεις τα παιδιά σου και πρόσεχε να τα κρατήσεις όσο περισσότερο μπορείς στην αγκαλιά σου, γιατί όταν τα ξαναδείς, όταν θα μπορέσεις να τα αγκαλιάσεις ξανά, θα έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Είσαι ένοχος, εσύ γιατρέ του Κόσμου, που τολμάς να αμφισβητείς την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, και να μιλάς για τη χώρα σου λες και είναι η Ουγκάντα. Ναρκωτικά δεν βρήκαμε στο ιατρείο σου, αλλά κατάλαβες πόσο ένοχος είσαι.

Είσαι ένοχος, εσύ συγγραφέα των ορέων, που διαλαλείς από τη Χιώτικη γιάφκα σου την ανάγκη να επιστρέψουμε σε πιο ήπιες μορφές αγροτικής εκμετάλλευσης και αποκηρύσσεις τον καταναλωτισμό. Πως νομίζεις, κακόμοιρε γραφιά, ότι χτίστηκαν οι αυτοκρατορίες; Με ήπια εκμετάλλευση και αυτοδιάθεση;

Είσαι ένοχος, εσύ διαδηλωτή, εσύ καταληψία, εσύ μαθητή, εσύ απεργέ, που συνεχίζεις να πιστεύεις ότι με τον αγώνα σου μπορείς να καταστρέφεις το όραμα μιας ελεύθερης οικονομίας, το όραμα ενός κόσμου όπου τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στην απόλυτη και ολοκληρωτική επικράτηση του 1%.

Είσαι ένοχος, εσύ φιλήσυχε και νομοταγή ανθρωπάκο, που νομίζεις ότι αυτή ακριβώς η απάθεια σου είναι τεκμήριο της αθωότητας σου. Γιατί χρωστάς λεφτά κι εσύ, χρωστάς αίμα. Τα βγάζεις πέρα και πληρώνεις τις δόσεις, αλλά σύντομα θα αφήσεις ένα χρέος απλήρωτο, το περιμένουμε με αδημονία αυτό. Τότε θα έρθουμε από το σπίτι σου ή θα σε σταματήσουμε στο δρόμο, και θα πάρεις το δρόμο για το αυτόφωρο, γιατί θα χρωστάς λεφτά, γιατί θα χρωστάς αίμα, εσύ ο τέως νομοταγής και νυν φοροφυγάς.


Ξέχνα τον Ουίνστον Σμιθ του “1984”, ο Όργουελ ήταν ένας αφελής.

Δεν χρειάζεται να στήσουμε κάμερες για να παρακολουθούμε την κάθε σου κίνηση ούτε πρέπει να μαντεύουμε τι σκέφτεσαι. Μόνος σου έβαλες τις κάμερες στο σπίτι σου. Μόνος σου αγόρασες το έξυπνο τηλέφωνο για να σε ακούμε. Μόνος σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό, μας δείχνεις τι σκέφτεσαι.

images (1)Τα τραγούδια που ακούς στο youtube, τα μπλογκ και τα σάιτ που διαβάζεις, τα like που κάνεις και οι αναρτήσεις που αναδημοσιεύεις.

Ξέρουμε πότε κοιμάσαι και πότε ξυπνάς, τι τραγουδάς στο σπίτι και τι σου αρέσει να διαβάζεις. Ξέρουμε τις αγαπημένες σου ταινίες και τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Ξέρουμε τα πάντα για σένα και δεν χρειάστηκε να σε αναγκάσουμε να μας τα πεις.


Ξέχνα τον Γκάι Μόνταγκ που έκαιγε τα βιβλία στους “451 φαρενάιτ”. Ο Μπράντμπερι δεν πήγε πανεπιστήμιο, ήταν ένας αυτοδίδακτος ερασιτέχνης.

Δεν χρειάστηκε να κάψουμε τα βιβλία. Σε μάθαμε να διαβάζεις σκουπίδια, βιβλία γραμμένα όπως και οι σαπουνόπερες που βλέπεις. Αυτά προωθούσαμε, αυτά σου άρεσαν. Αυτά σου άρεσαν, αυτά εκδίδαμε. Βιβλία που σε κάνουν να ξεχνιέσαι ή σε κάνουν να ξεχνάς, καθώς δίπλα σου κάποιος φυλακίζεται, κάποιος δολοφονείται, κάποιος οδηγείται στην αυτοκτονία. Αλλά αυτός ο κάποιος δεν είναι εσύ, εσύ ταξιδεύεις με ένα βιβλίο.

Και σύντομα θα καις τα βιβλία μόνος σου, για να ζεσταθείς. Και στη φυλακή δε θα έχεις βιβλία για να ξεχνιέσαι. Στο δρόμο τα βιβλία θα τα σχίζεις για να γεμίσεις τα ρούχα σου, να μην κρυώνεις.

n9HIKnOΔεν χρειάστηκε να κάψουμε τις εφημερίδες. Οι περισσότερες είναι δικές μας, τις πληρώνουμε για να εκδίδουν βιβλία-φαντάσματα και να γράφουν ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε.

Και αν δε σου φτάνουν αυτές έχεις και τα free press που σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικός, ωραίος, μοντέρνος, χίπστερ.

Τα ξέρεις αυτά, τα έμαθες τόσα χρόνια που αγόραζες περιοδικά ιλουστρασιόν, τόσο ιλουστρασιόν όσο θα ήθελες να είναι η ζωή σου, τριάντα χιλιάδες Κλικ πάνω από την πλέμπα όπου ανήκεις.


Ξέχνα τον Μπέρναρντ του “Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου”. Ο Χάξλει δεν ήξερε τίποτα από ψυχολογία των μαζών.

Δεν χρειάζεται η γονιδιακή αναβάθμιση για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τους τσιγγάνους, τους Πακιστανούς, τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους, τους Τούρκους και τους Κούρδους, τους Σύριους, τους Παλαιστίνιους, του Αφρικανούς και τους Κινέζους…

Δεν χρειάζεται να γίνεις πολίτης “Α” για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τις πόρνες, τους μετανάστες, τους άνεργους, τους τσιγγάνους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους ομοφυλόφιλους, τους πιο φτωχούς από εσένα.

images (2)Δεν χρειάζεσαι το “σόμα”, το μαγικό φάρμακο της ευτυχίας που διατίθεται δωρεάν, για να αφιονίζεσαι.

Έχεις τα αγχολυτικά σου, τα οποία αγοράζεις, έχεις την τηλεόραση, χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις ούτε μια μέρα, έχεις το ποδόσφαιρο, για να ζητωκραυγάζεις, έχεις τον τζόγο, για να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα γίνεις πλούσιος κι εσύ, όπως αυτοί που βλέπεις στην τηλεόραση, όπως αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια και επιδοτούνται από το κράτος, από τα λεφτά που δίνεις εσύ, για να συνεχίσουν να γλεντάνε πάνω από τον τάφο σου.


Ξέχνα τους Ελόι και του Μόρλοκς, της “Μηχανής του Χρόνου”. Ο Ουέλς πίστευε στους εξωγήινους.

Οι δουλοπάροικοι δεν είναι κρυμμένοι στα έγκατα της γης. Είναι δίπλα σου, κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Είναι δίπλα σου, πτώματα που ξεβράζονται στην αγαπημένη σου παραλία. Είναι δίπλα σου, τους κυνηγάς με τσεκούρια και μαχαίρια.

Οι δουλοπάροικοι είναι τα παιδιά σου. Δίχως σχολεία, δίχως περίθαλψη, δίχως δάση, δίχως πατρίδα, δίχως μέλλον.

male_eye_1_by_r4xx4r-d56hkzwΔουλοπάροικος είσαι κι εσύ. Να δουλεύεις χωρίς να ανταμοίβεσαι, να απολύεσαι χωρίς να αποζημιώνεσαι, να σου κάνουν έξωση επειδή σε απολύσανε, να σε κλείνουν φυλακή επειδή διαμαρτύρεσαι.


Όχι, μάτια μου, δεν είναι δικτατορία, δεν είναι χούντα.

Είναι καφκικός εφιάλτης, είναι οργουελικός ολοκληρωτισμός, είναι χαξλεϊκή δυστοπία, είναι ο “Πόλεμος των Κόσμων” και εσύ είσαι αναλώσιμος, είναι 451 βαθμοί φαρενάιτ όπου καίγεσαι αδιαμαρτύρητα.

Μόνος σου με δημιούργησες και συνεχίζεις να πιστεύεις σε εμένα, γιατί ξέρεις ότι εγώ είμαι η μόνη οδός, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

αρχείο λήψης (2)Το ξέρεις ότι είσαι ένοχος, το ξέρεις ότι είσαι εν δυνάμει εγκληματίας, το ξέρεις ότι μια νύχτα θα έρθω για σένα, θα έρθω για το σπίτι σου, θα έρθω για το παιδί σου. Κανείς δε θα σε υπερασπιστεί, γιατί δεν πιστεύεις σε τίποτα πια και κανείς δεν πιστεύει σε σένα.

Τελείωσε η εποχή των οραμάτων και των ιδανικών, επικράτησα απόλυτα.

Είμαι η ΤΙΝΑ, μάτια μου, το τέλος της ιστορίας, το τέλος του ανθρώπου.

Το μόνο που επιτρέπεται να κάνεις εσύ, είναι να υποτάσσεσαι.

There Is No Alternative!

Μάτια μου…


------------------------------
Πηγή: Γελωτοποιός
(Εκπληκτικό κείμενο, ευγνωμονώ αυτόν (-η) -τον Γελωτοποιό- που το 'γραψε, επίσης ευγνωμονώ τον Γ. Μακριδάκη που το ανακάλυψε -μιας και το κείμενο αναφέρεται και σ' αυτόν.)

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Ο δεύτερος θάνατος της ΕΡΤ - Του Νίκου Χειλά

Σάββατο, Οκτωβρίου 26, 2013
Ο δεύτερος θάνατος της ΕΡΤ - Του Νίκου Χειλά
Έχουμε να πούμε πολλά. Για τον καιρό, το μνημόνιο, τους ξένους, τους ντόπιους, τα εσώψυχά μας. Και η όρεξη μας να μιλάμε αυξάνει, χάρη και στα νέα μέσα επικοινωνίας, από μέρα σε μέρα. Το σύμπαν της γλώσσας μας διαστέλλεται ταχύτερα από το φυσικό. Και αυτό οριοθετεί και τη συνολική μας ύπαρξη. «Τα όρια μας είναι τα όρια της γλώσσας μας» έλεγε ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Όσο περισσότερο διευρύνονται αυτά, άλλο τόσο κι εμείς. 

Υπάρχουν μόνο δυο (θεμιτοί) περιορισμοί σε αυτή τη διεύρυνση. 

Ο ένας είναι γλωσσικός: Το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορούμε (ακόμα) να εκφράσουμε με έννοιες. Γι αυτό ισχύει μια άλλη ρήση του Βιτγκενστάιν: «Για ότι δεν μπορούμε να μιλάμε, πρέπει να σωπαίνουμε». 

Ο δεύτερος περιορισμός είναι επικοινωνιακός - αφορά στο δημόσιο λόγο και συνίσταται στους γραφτούς και άγραφους νόμους που απαγορεύουν τη συκοφαντία και τη σπίλωση της τιμής των άλλων. 

Αυτό το διαχρονικό ποτάμι του λόγου χωρίζεται, σύμφωνα με το θεωρητικό της επικοινωνίας Μάρσαλ Μακλούεν, σε τρεις εξελικτικές φάσεις: 

Η πρώτη είναι κυρίως ακουστική. Η επικοινωνία βασίζεται στον προφορικό λόγο με πρόμαχο την υψηλή ρητορική, και με φυσικά όργανα τη γλώσσα και το αυτί. Η φάση αυτή άρχισε στους προϊστορικούς χρόνους και κράτησε μέχρι και την Αναγέννηση. 

Η δεύτερη φάση είναι κυρίως οπτική. Η επικοινωνία βασίζεται στο γραπτό λόγο, με φυσικό όργανο το μάτι. Η φάση εγκαινιάζεται το 1450 μ.Χ. με την ανακάλυψη της τυπογραφίας από τον Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ και τη συνακόλουθη επανάσταση στην έκδοση βιβλίων.

Η τρίτη εξελικτική φάση, που καταλήγει στη σημερινή ραδιοτηλεόραση, είναι η οπτικοακουστική. Η επικοινωνία βασίζεται στη σύνθεση λόγου και εικόνας, σε μια καινούρια γλώσσα δηλαδή, με φυσικά όργανα το αυτί και το μάτι. Η φάση αυτή εγκαινιάστηκε στο Μεσοπόλεμο με την ανακάλυψη της τηλεόρασης και, χάρη στο ίντερνετ, φαίνεται πως θα συνεχιστεί για πολλές ακόμη δεκαετίες.

Ο πρώτος «θάνατος» της ΕΡΤ, τον Ιούνιο του 2013, αποτέλεσε έτσι μετωπική επίθεση και κατά της τρίτης, πιο εξελιγμένης σήμερα μορφής επικοινωνίας. Με το «μαύρο», η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ήθελε να δείξει, ότι μπορεί, πρώτον, να συρρικνώνει κατά το δοκούν τα όρια της γλώσσας των άλλων, και δεύτερον, να ασκεί βιοπολιτική βία: Να «τυφλώνει» το μάτι και να «κουφάνει» το αυτί του τηλεθεατή – τα φυσικά όργανα δηλαδή, που, ιστορικά μετεξελιγμένα, του επιτρέπουν να κάνει την πρώτη κριτική αποτίμησή των οπτικοακουστικών πληροφοριών. 

Η αλήθεια είναι, ότι στις πέντε σχεδόν δεκαετίες της ύπαρξής της, η ΕΡΤ δεν ανταποκρίθηκε ποτέ επαρκώς στον καθαυτό ρόλο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης: στην παραγωγή δηλαδή δημόσιων αξιών (public value), όπως τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες και πάει λέγοντας. Στον τομέα ενημέρωσης ήταν υποχείριο της εκάστοτε κυβέρνησης (με λίγους θύλακες ελευθερίας), ενώ στον πολιτιστικό τομέα, όπου έκανε συχνά καλή δουλειά, δεν ήταν πάντα απαλλαγμένη από σκοπιμότητες και δουλείες. 

Αυτό άλλαξε μέσα σε μια νύχτα, με το κλείσιμο του σταθμού. Ξαφνικά, η ΕΡΤ έγινε αγνώριστη. Η απαλλαγή από τους κυβερνητικούς τοποτηρητές, και τις άχρηστες ιεραρχίες, της έδωσαν φτερά. Η εφαρμογή της συνταγής: Ποιοτική ραδιοτηλεόραση = αυτοδιαχείριση συν πολιτικά ελεύθερη έκφραση (έστω και μόνο στον τομέα της ενημέρωσης, οι άλλοι τομείς δεν είναι πλέον σε θέση να λειτουργήσουν) της επιτρέπει τη συνεχή διεύρυνση των ορίων μιας γλώσσας, η οποία είναι το καλύτερο δυνατό εργαλείο κατανόησης της κρίσης. Οι εργαζόμενοι και στις πιο προηγμένες δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις του δυτικού κόσμου την ζηλεύουν γι αυτό. 

Γι αυτό και ο δεύτερος «θάνατος» της, που επήλθε την Πέμπτη, 24.10.2013, με τη διακοπή του προγράμματος της από το δορυφόρο 
Astra, είναι ίσως πιο επώδυνος από τον πρώτο. Η έξωση του από τις 
τηλεοπτικές οθόνες πλήττει και τις νέες ποιοτικές μορφές επικοινωνίας συρρικνώνοντας παράλληλα τα όρια του δημόσιου λόγου. Από αυτό χάνουν όχι μόνο οι τηλεθεατές της ΕΡΤ στην ελληνική επαρχία, που έκαναν τη λήψη τους από το Astra, αλλά και το σύνολο του ραδιοτηλεοπτικού κόσμου – στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Η αρχή του τέλους; Ποιος ξέρει. Η ΕΡΤ αποδεικνύεται πάντως εφτάψυχη και συνεχίζει να εκπέμπει μέσω του ίντερνετ. Από την άλλη, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να κινήσει τις επόμενες ημέρες τις εισαγγελικές διαδικασίες για την εκκένωση των κτιρίων του σταθμού από τους εργαζομένους. Αυτό, αν το κάνει, θα σήμανε τον τρίτο και τελευταίο θάνατο του σταθμού. Όχι όμως και τέλος εποχής στην ιδέα μιας πολιτικά ελεύθερης και οργανωτικά αυτοδιοικούμενης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Και μιας νέας, διευρυμένης, γλώσσας, που έχει μπει ήδη στο λεξιλόγιο εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών.


---------------------------------
Πηγή:tovima

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Τα «μαγειρέματα» του υπουργείου Παιδείας

Παρασκευή, Οκτωβρίου 25, 2013
Τα «μαγειρέματα» του υπουργείου Παιδείας
Με δύο εισηγήσεις - στις οποίες… τρύπωσε το «Π»- ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος «αιτιολόγησε» στον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκο Μητσοτάκη  την… κατασκευή του αλγορίθμου που καθόρισε τους 1349 διαθέσιμους διοικητικούς (από τους οποίους μόλις οι…498 προέρχονται από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο).

Η πρώτη γίνεται στις 20 Σεπτεμβρίου στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τον υπουργείο Παιδείας να «υποβάλλει την οριστική πρόταση πλεοναζουσών πληρωμένων και κενών οργανικών θέσεων προς κατάργηση και ίδρυση σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο…», στο πλαίσιο της αξιολόγησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδας. Η δεύτερη και… διαφορετική εισήγηση παραδίδεται στον κ. Μητσοτάκη στις 14 Οκτωβρίου, στην οποία καταργούνται 1349 διοικητικοί υπάλληλοι και προτείνεται να «γεννηθούν» 649 θέσεις «δια μετατάξεως».

Η… κατάργηση

Αφού πρώτα τίθενται οι στόχοι της αξιολόγησης, στη συνέχεια  προτείνονται «δείκτες, χρονοδιάγραμμα και μεθοδολογία» στο πλαίσιο των… 3 βημάτων (αξιολόγηση, κατάργηση και ξανά… κατάργηση)  που θα ακολουθηθούν.  Βέβαια, οι δείκτες δεν είναι τίποτα άλλο από τα «εξαρτήματα» για να κατασκευαστεί ο αλγόριθμος. Χαρακτηριστικό παραδείγματα, τα οποία επιβεβαιώνουν  και το  ρεπορτάζ του «Π» στις 17 Οκτωβρίου περί αλχημείας στα πανεπιστήμια-  είναι τα εξής:

-  η εκτίμηση των απαιτήσεων σε διοικητικούς υπαλλήλους ως συνάρτηση των μελών ΔΕΠ κάθε ιδρύματος υπολογίζοντας μόλις 1 διοικητικό για κάθε 100 μέλη ΔΕΠ και 1,5 διοικητικό για κάθε 100 φοιτητές.  Στη δεύτερη περίπτωση εξαιρέθηκαν τα δύο Πολυτεχνεία (Αθήνας και Κρήτης) το ΑΣΚΤ και το Γεωπονικό πανεπιστήμιο λόγω του εργαστηριακού τους χαρακτήρα.

-  η εκτίμηση των απαιτήσεων σε διοικητικούς υπαλλήλους ως συνάρτηση των τμημάτων κάθε Ιδρύματος υπολογίζοντας μόλις 15 διοικητικούς υπαλλήλους για κάθε τμήμα(!).

- οι λεγόμενοι συντελεστές βαρύτητας, που ορίστηκαν σε 35% για τις απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους με βάση το πλήθος τμημάτων, σε 40% για τις απαιτήσεις με βάση τους εξυπηρετούμενους φοιτητές και σε 25% για τις απαιτήσεις με βάση το πλήθος μελών ΔΕΠ/ΕΠ.

Η… διαφορετική εισήγηση σχεδόν ένα μήνα μετά

Ένας πίνακας με τα περί «αξιολόγησης» παραδίδεται στην πρώτη εισήγηση και ένας- άλλος- στη δεύτερη. Με μία προσεκτική ματιά διαπιστώνεται πως στη Θεσσαλονίκη μπορεί η εισήγηση του υπουργείου για το πλεονάζον προσωπικό του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου (όπως κατατέθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης στις 20.9.2013) να ανέφερε ότι θα πρέπει να τεθούν σε διαθεσιμότητα 169 διοικητικοί υπάλληλοι, η τελική απόφαση, όμως, σημειώνει πως μπαίνουν στον «πάγο» 132  διοικητικοί υπάλληλοι. «Τι άλλαξε μέσα στη συνεδρίαση και πώς το περίφημο μοντέλο έδινε άλλα αποτελέσματα τη μία ημέρα και άλλα (περισσότερο επιβαρυντικά μάλιστα) την επόμενη; Έχουν άδικο όσοι διαμαρτύρονται για περίεργα μαγειρέματα;», αναρωτιόταν το «Π» την περασμένη Πέμπτη.

Στην Πάτρα, μάλιστα, η εισήγηση του υπουργείου ανέφερε πως τίθενται σε διαθεσιμότητα 118 διοικητικοί υπάλληλοι του Ιδρύματος. Βέβαια η κατάσταση διαφοροποιήθηκε άρδην στις 14 Οκτωβρίου, καθώς στην τελική εισήγηση βρέθηκε πλεόνασμα 65 διοικητικών υπαλλήλων! Άλλαξε κάποιος δείκτης, κάποιο χρονοδιάγραμμα, κάποια μεθοδολογία; Ή όχι;

Επίσης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας η εισήγηση ανέφερε πλεόνασμα 40 διοικητικών υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα. Τελικά όμως εξαιρέθηκε από την τελική απόφαση και στη θέση του μπήκε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Εκεί η πρώτη εισήγηση ανέφερε πλεόνασμα 33 υπαλλήλων αλλά η τελική απόφαση διαμορφώθηκε σε… κενά 2 διοικητικών υπαλλήλων. Παρόμοιες «αλχημείες» παρατηρούνται και στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια που τα νούμερα δεν «κολλούσαν» και άλλαξαν.

Τελικά, ποιος έχει δίκιο; Το υπουργείο Παιδείας και η περίφημη Ομάδα Διοίκησης Έργου (με προεδρεύων τον γενικό γραμματέα κ. Κυριαζή εκ… Πειραιώς) ή οι διοικητικοί υπάλληλοι που έχουν καταγγείλει τα δύο υπουργεία για μεροληπτική στάση απέναντι στους διοικητικούς τόσο συλλογικά – μέσω της Ομοσπονδίας τους- όσο και «ατομικά» ως προς το τμήμα μέσω του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών; Η «χαμένη», πάντως, αξιολόγηση καταδεικνύει και τους λόγους που το υπουργείο αρνούταν να την δώσει στους συλλόγους των διοικητικών υπαλλήλων.  Όπως φαίνεται, η διαθεσιμότητα ήταν ένα «χτύπημα» κάτω από τη ζώνη από την μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην – ήδη υποτιμημένη βάση ετήσιας χρηματοδότησης και προϋπολογισμού- δημόσια Παιδεία.

Την Τρίτη, πάντως, γράφαμε πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το υπουργείο Παιδείας απαντώντας στο αίτημα του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού Αθηνών για χορήγηση της αξιολόγησης (δηλαδή των δύο εισηγήσεων του κ. Αρβανιτόπουλου στον κ. Μητσοτάκη) τους παρέπεμψε στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Το… μπαλάκι «πετάχτηκε» κι όποιος πρόλαβε- να το ξεφορτωθεί- πρόλαβε!

Δείτε την πρώτη εισήγηση στις 20 Σεπτεμβρίου

Δείτε τη δεύτερη εισήγηση στις 14 Οκτωβρίου 


Του Μίλτου Σακελλάρη



---------------------------------
Πηγή:topontiki

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ακυβέρνητες Πολιτείες: Αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα βιβλίου & εντύπου

Δευτέρα, Οκτωβρίου 21, 2013
Ακυβέρνητες Πολιτείες: Αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα βιβλίου & εντύπου
Ένα νέο συνεργατικό βιβλιοπωλείο - καφέ στη Θεσσαλονίκη

Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες είναι μια νέα προσπάθεια στον χώρο του βιβλίου, των εντύπων και των κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Είναι μια προσπάθεια βγαλμένη από την αναγκαιότητα.
Την αναγκαιότητα να περπατήσει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το βιβλίο που δεν ενημερώνει απλά αλλά κεντρίζει, που δεν διηγείται μοναχά αλλά παραδειγματίζει, που δεν υποτάσσεται στην ελαφρότητα της βάρβαρης εποχής μας αλλά επιμένει να βρίσκεται "εκτός των τειχών" των αλυσίδων παραγωγής υπηκόων. 

Έτσι, λοιπόν, οι Ακυβέρνητες Πολιτείες βασίζονται στα βιβλία και στους δημιουργούς που αγωνίζονται ενάντια στο ρεύμα, στέκονται δίπλα τους και δίνουν τη δική τους μάχη, για να πάψει κάποια στιγμή το βιβλίο να είναι εμπόρευμα και οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό εργαλεία της μηχανής εμπορευματοποίησης της γνώσης. 

Είναι όμως αυτή η προσπάθεια παιδί και μιας ακόμη ανάγκης. Της ανάγκης να αντιμετωπίσουμε την αντεργατική και αντικοινωνική επίθεση που ονομάζουν "κρίση". Της ανάγκης να απαντήσουμε στην ανεργία, τόσο συλλογικά όσο και ο καθένας μας για τον εαυτό του. Της ανάγκης να επιβιώσουμε και να σταθούμε όρθιοι σ' ένα χώρο που για τα αφεντικά δεν χωράνε αξιοπρεπείς μισθοί και συμβάσεις αλλά μόνο το κέρδος και ο ανταγωνισμός. Της ανάγκης να ζήσουμε, σήμερα, διαφορετικά.

Αυτή είναι λοιπόν οι αναγκαιότητα που μας έφτασε να διαβούμε το κατώφλι των Ακυβέρνητων Πολιτειών. Οι Πολιτείες μας, φιλοδοξούν να είναι ένα βιβλιοπωλείο για το κίνημα, ένα βιβλιοπωλείο-καφέ συνεργατικό/αυτοδιαχειριζόμενο. 

Οι δραστηριότητες που φιλοδοξούμε να καλύψουμε ξεκινούν από τη λιανική πώληση βιβλίων, τη χονδρική διάθεση εκδοτικών οίκων στη πόλη, αλλά και στη περιφέρεια της Β.Ελλάδας, την πώληση και διανομή εντύπων, εφημερίδων, περιοδικών, fanzine και φτάνουν ως την έκδοση εντύπων ή/και βιβλίων, την διενέργεια εκδηλώσεων, βιβλιοπαρουσιάσεων, παρουσιάσεων τέχνης. 

Ένα αντίστοιχο, πολύ γνωστό εγχείρημα, που χρησίμευσε σε μας ως παράδειγμα, είναι το βιβλιοπωλείο "Εκδόσεις των Συναδέλφων" στην Αθήνα. Η νομική μορφή που έχουμε είναι "Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση". Οι βασικές αρχές που βασίζεται η λειτουργία της προσπάθειας μας είναι:

· Δεν υπάρχει καμία σχέση μισθωτής εργασίας-εξάρτησης. Κάθε μέλος είναι ισότιμο με τα άλλα.

· Άμεση δημοκρατία στις αποφάσεις. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω της Γενικής Συνέλευσης με απλή πλειοψηφία, ενώ σε ζητήματα που ορίζονται με βάση το καταστατικό με αυξημένη πλειοψηφία.

· Δεν προωθούμε τον εθελοντισμό που συνιστά απλήρωτη εργασία. Εμείς δεν έχουμε αυτή την "πολυτέλεια", ανήκουμε στην εργατική τάξη και προσπαθούμε να δίνουμε απάντηση στα ζητήματα εργασίας και επιβίωσης.

· Ισότητα - Ισονομία - Ίση κατανομή κερδών, πέρα από φύλο - φυλή - θρησκεία.

· Διαφάνεια - Δημοσιότητα - Όριο αμοιβών . Επιδιώκουμε τη διαφάνεια σε όλες τις διαδικασίες, τη δημόσια υπεράσπιση του μοντέλου λειτουργίας μας, όριο στις αμοιβές μας ως άρνηση αποστοίχισης από την εργατική τάξη, ένσημα με βάση την τελευταία σύμβαση του κλάδου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ορίσαμε τις διεκδικήσεις του κλάδου (των εργαζομένων στο χώρο του βιβλίου) ως "ταβάνι" στις αμοιβές μας.

· Στήριξη, συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες, συμμετοχή σε όλες τις κλαδικές και γενικές απεργίες. Πολιτική αλληλεγγύη, οικονομική στήριξη και προπαγάνδιση εργατικών και κοινωνικών αγώνων. 

· Ανάπτυξη της ιδέας της αυτοδιαχείρισης, μέσω του αποθέματος, για τη στήριξη νέων εγχειρημάτων με κοινό πλαίσιο.

Αυτές είναι λοιπόν οι αρχές μας, αυτή είναι και η πρώτη μας ανακοίνωση σαν κοινό εγχείρημα. Σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο μας Αλεξάνδρου Σβώλου 28 για να τα πούμε με καφέ ή μπύρα, να γνωριστούμε, αλλά κυρίως να γνωρίσετε από κοντά τον πλούτο που κρύβουν τα βιβλία και τα έντυπα στα ράφια των Ακυβέρνητων Πολιτειών.



ΥΓ. Σε λίγες ημέρες θα είναι έτοιμη η ιστοσελίδα και το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των Ακυβέρνητων Πολιτειών, όπου θα μπορείτε να ενημερωθείτε για τις νέες εκδόσεις, να κάνετε παραγγελίες, να ενημερωθείτε για τα νέα και τις εκδηλώσεις που σχεδιάζουμε, αλλά και να διαβάσετε βιβλιοκριτικές και παρουσιάσεις που μας συγκίνησαν. Έως τότε μπορείτε να επικοινωνείτε ηλεκτρονικά με το edw@bibliopoleio.org (Αλ.Σβώλου 28, τηλ.2310 273207, Θεσσαλονίκη).

----------------------------------
Πηγή:Δράση

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Η Αριστερά που θέλουμε

Κυριακή, Οκτωβρίου 20, 2013
Η Αριστερά που θέλουμε
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, με την ανακήρυξη του A. Τσίπρα ως υποψηφίου της για την θέση του Προέδρου της Κομισιόν, ανακοίνωσε μεταξύ άλλων ότι “φιλοδοξεί να στείλει μήνυμα πως η στρατηγική της λιτότητας μπορεί να ηττηθεί”.
Λιτότητα, εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σημαίνει συρρίκνωση της οικονομίας, των εισοδημάτων, περιορισμός των οικονομικών πόρων, του χρήματος που κυκλοφορεί, γεγονός που οδηγεί στην μείωση της κατανάλωσης.

Αυτή την πολιτική φιλοδοξεί, όπως υποστηρίζει, να ανατρέψει η Αριστερά, η ελληνική, η ευρωπαϊκή, η παγκόσμια.

Τα πολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν είναι δύο:

1. Με ποιους αναπτυξιακούς τρόπους θα βγάλει η Αριστερά την οικονομία από την ύφεση; Με αποανάπτυξη, με ανάπτυξη της σμίκρυνσης και του σεβασμού στο οικοσύστημα ή με την ήδη εδώ και δεκαετίες γνωστή πολιτική “ανάπτυξης”, στο όνομα όμως των λαών αυτή τη φορά και όχι στο όνομα των πολυεθνικών και του κεφαλαίου;

Δυστυχώς τίποτε δεν με κάνει να πιστεύω ότι θα αλλάξει η στρατηγική της “ανάπτυξης” παγκοσμίως. Οι (κεντρο)αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που, π.χ, καταστρέφουν και απομυζούν τον Αμαζόνιο για να εισπράξουν χρήμα και να το διανείμουν στον φτωχό λαό τους, δείχνουν ποιον δρόμο τραβάει η παγκόσμια Αριστερά.

2. Λιτότητα και πτώση της κατανάλωσης εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος σημαίνουν ανάσα για το ευρύτερο σύστημα, το οποίο μας περιέχει όλους και δεν είναι άλλο από το μοναδικό αυθύπαρκτο σύστημα, το Οικοσύστημα. Λιγότερη κατανάλωση προϊόντων δηλαδή, σημαίνει λιγότερη κατανάλωση φυσικών πόρων. Αυτό θέλει να ανατρέψει η ελληνική, η ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά; Να επαναφέρει την κατανάλωση των φυσικών πόρων σε υψηλά επίπεδα; Και μάλιστα από καταναλωτές οι οποίοι δεν αναπληρώνουν τίποτε από αυτά που καταναλώνουν; Αυτό είναι Αριστερό όραμα για τον πλανήτη άραγε; Να συνεχίσει να φουσκώνει το καταναλωτικό σύστημα μέχρι αυτό να υποκαταστήσει το οικοσύστημα; Να συνεχίσει να πιέζει, να καταστρέφει, να απομυζά το οικοσύστημα με την “ανάπτυξη” του συστήματος;

Δυστυχώς η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια Αριστερά είναι ακόμη πολύ πιο πίσω από τα Κινήματα των Πολιτών που έχουν ήδη σκεφτεί, φιλοσοφήσει και πράξει αναλόγως για το ζήτημα όχι μόνον της εξοικονόμησης, αλλά και της αναπλήρωσης πλέον των φυσικών πόρων.

Η αριστερή πολιτική ιδεολογία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε εντός του καπιταλισμού και δεν μπορεί, όπως φαίνεται, να ξεφύγει από τα όρια που της έθεσε το σύστημα που τη γέννησε, είναι μια παραδοσιακή Αριστερά, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να γίνει ένα σύγχρονο πολιτικό Κίνημα οικουμενικό, όχι πανανθρώπινο διότι δεν κατοικούν μόνον άνθρωποι αυτόν τον πλανήτη. Δεν έχει καταφέρει να θέσει, ούτε ίσως έχει διανοηθεί ακόμη, το βασικότερο σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα του πλανήτη, που δεν είναι άλλο από το ότι κατοικείται από μια ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει ολοταχώς προς το αδιέξοδο, ροκανίζοντας μέρα τη μέρα τους φυσικούς του πόρους με τρόπους μη αναστρέψιμους, με αποτέλεσμα να (εξ)αφανίζει δια παντός χιλιάδες είδη ζωής, μαζί και ανθρώπινης, οδηγούμενη έτσι σε ένα φρικιαστικό άμεσο μέλλον κατά το οποίο όσα χρήματα κι αν έχει καταφέρει να παράξει η χρηματοοικονομική φούσκα του καπιταλισμού, αυτά θα είναι απλά κουπόνια δίχως αξία, αφού δεν θα έχουν κανένα αντίκρυσμα σε φυσικούς πόρους και προϊόντα, οι άνθρωποι δε θα προσπαθούν να ζήσουν τρώγοντας αυτά τα τυπωμένα χαρτονομίσματα, τα οποία συν τοις άλλοις είναι και άνοστα.

Οι ανά τον πλανήτη αριστεροί άνθρωποι θέτουν πλέον φωναχτά τα ερωτήματα και τα αιτήματά τους:

Πού είναι η Αριστερά της διαίσθησης, της ενόρασης, της φιλοσοφίας, των συναισθημάτων, του ενδιαφέροντος για τη ζωή συνολικά, για το οικοσύστημα, για τον πλανήτη ολόκληρο; Πού είναι η Αριστερά που έχει απεγκλωβιστεί από το χρηματοοικονομικό ψευδοπεριβάλλον, που έχει απελευθερωθεί από τα πλαστά διλήμματα τύπου “λιτότητα-ανάπτυξη”, που θα ξαναθέσει στο ύψος τους τις απαξιωμένες από τον καπιταλισμό αξίες, που θα διεκδικήσει να ξαναγίνουν οι φυσικοί πόροι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος, που θα διδάξει στις ερχόμενες γενιές το ευτελές του χρήματος και την πραγματική σημασία και ορισμό του πλούτου και της φτώχειας.
Μια τέτοια Οικουμενική Αριστερά έχουμε ανάγκη. Όχι πια την παραδοσιακή, την εντός ορίων, όρων και ορισμών καπιταλισμο, Αριστερά. Αυτήν την έχει προσπεράσει η εποχή μας.

Του Γ. Μακριδάκη

-----------------------
Πηγή:thepressproject

Ευαίσθητοι χορηγοί στρατιωτικών παρελάσεων…

Κυριακή, Οκτωβρίου 20, 2013
Ευαίσθητοι χορηγοί στρατιωτικών παρελάσεων…
Τελικά, δεν είναι μόνο ο όμιλος Βαρδινογιάννη ο πρόθυμος χορηγός των στρατιωτικών παρελάσεων. Υπάρχουν άλλοι πέντε επιχειρηματίες που εκδήλωσαν την πρόθεσή τους να συνδράμουν οικονομικά για να ξαναδούμε τανκς και πολεμικά αεροπλάνα στις παρελάσεις. Ο υπουργός Άμυνας, που αποκάλυψε την ξαφνική προθυμία των άλλων πέντε, δεν μπήκε στον κόπο να μας δώσει και ονόματα. Μας έδωσε όμως έναν παραλληλισμό, μια σύγκριση κατά κάποιο τρόπο. Τους παρομοίασε περίπου με τους ευεργέτες Ζάππα και Μπενάκη. Ενδιαφέρον. Εκείνο που θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, θα ήταν αν απαντιόταν και ένα άλλο ερώτημα. Όχι απαραίτητα από τον υπουργό, αλλά ενδεχομένως από τους πρόθυμους χορηγούς στρατιωτικών παρελάσεων, από αυτούς που ενθουσιάστηκαν από την πρωτοβουλία τους, αλλά ίσως και από την κοινωνία ολόκληρη. Γιατί ένας/μία με μεγάλη οικονομική επιφάνεια επιλέγει να πληρώνει βενζίνες και γενικά καύσιμα για τανκς και αεροπλάνα που θα παρελάσουν σε μια επέτειο και δεν ρίχνει μια ματιά γύρω του;

Ενδεχομένως, βέβαια, ο περίγυρος ενός πλούσιου να μην περιλαμβάνει εικόνες σαν κι αυτές που εισπράττουμε όλοι καθημερινά. Αστεγους, φτωχούς, ανήμπορους, απελπισμένους που πολλαπλασιάζονται με φοβερά γρήγορους ρυθμούς. Και όχι μόνο στις παραδοσιακά υποβαθμισμένες περιοχές, αλλά και εκεί που σε κοντινές εποχές φιλοξενούσαν μεσαία εισοδήματα.

Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης καταγράφουν σχεδόν καθημερινά όσα συμβαίνουν. Και κατά διαβολική σύμπτωση, τις ημέρες που καταγραφόταν η περίφημη χορηγία για τις παρελάσεις (η οποία παρεμπιπτόντως, παρ’ ότι τουλάχιστον πρωτοφανής για τα ελληνικά, ευρωπαϊκά και ενδεχομένως παγκόσμια χρονικά, κατά πώς φαίνεται δεν σχολιάστηκε αρνητικά ούτε από τα περισσότερα μέσα, ούτε από τα πολιτικά κόμματα, των αριστερών συμπεριλαμβανομένων –γιατί άραγε;), ο Δήμος της Αθήνας έδινε στοιχεία για τους άστεγους της πόλης. Και αυτά τα στοιχεία δεν μπορεί να μην έπεσαν στα μάτια κάποιων… χορηγών.

Μου φαίνεται αδύνατο να μην πληροφορήθηκαν πως οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται, πως ανήκουν κυρίως στις λεγόμενες παραγωγικές ηλικίες (26-55 χρόνων), πως στερούνται τις βασικές συνθήκες υγιεινής, πως κατά κύριο λόγο αποτελούν θύματα της οικονομικής κρίσης, πως δεν υπάρχει καμιά προοπτική γι’ αυτούς. Προοπτική για στοιχειωδώς αξιοπρεπή βελτίωση της σκληρής καθημερινότητάς τους.

Θα τα είδαν όλα αυτά, δεν μπορεί. Ακόμα και οι έχοντες και κατέχοντες έχουν έναν τρόπο, έστω από μακριά, να μαθαίνουν τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο, στην πραγματική ζωή. Κι όμως, οι μεγάλοι χορηγοί αυτού του τόπου κάνουν τις δικές τους επιλογές και ιεραρχήσεις.

Προτιμούν να δίνουν κάποια χρήματα σε βενζίνες και κηροζίνες για στρατιωτικές παρελάσεις. Αραγε, ο Ζάππας και ο Μπενάκης, τους οποίους επικαλέστηκε ο υπουργός, κάτι τέτοιο θα έκαναν; Ο Αβραμόπουλος ίσως έχει μια καλή απάντηση.

Τις υπόλοιπες απαντήσεις μάλλον θα πρέπει να τις βρούμε μόνοι μας. Εμείς, τα κόμματα, οι φορείς, οι εκπρόσωποι θεσμών και δεν ξέρω ποιος άλλος. Πρέπει να ψαχτούμε λίγο, να αναζητήσουμε ιεραρχήσεις, ανάγκες, επιλογές. Τι ακριβώς θέλουμε σ’ αυτήν τη χώρα; Εμείς, αλλά και τα κόμματα που μας εκπροσωπούν, όσους εκπροσωπούν. Και η αναζήτηση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τον παραλληλισμό που προαναφέρουμε. Ναι, είναι εντυπωσιακό να προτιμούν καύσιμα για στρατιωτικά οχήματα, από στήριξη κάποιων που έχουν ανάγκη, αλλά δεν πρόκειται παρά για έναν παραλληλισμό που έτυχε χρονικά να συμπέσει τις ίδιες ημέρες. Ωστόσο, δεν είναι παρά ένα καλό παράδειγμα για να σκεφτούμε λίγο παραπάνω.

Αφορμή αποτέλεσε ο παραλληλισμός των δύο γεγονότων που συνέβησαν σε σχεδόν παράλληλο χρόνο. Βασικά, αφορμή για αυτογνωσία. Να αναρωτηθούμε, για παράδειγμα, γιατί πρέπει να επιμένουμε στις παρελάσεις, και μάλιστα επιδοτούμενες από οικονομικούς χορηγούς. Τονώνεται κάποιο φρόνημα, ανυψώνεται κάποιο ηθικό, επανέρχονται αναγκαίες ιστορικές μνήμες ή ισχύει άραγε αυτό που είπε και ο περίφημος Αβραμόπουλος, ότι «οι πολίτες πλήρωσαν γι’ αυτά τα πολεμικά οχήματα και θέλουν να τα βλέπουν»; Και αν πράγματι υπάρχουν πολλοί πολίτες που θέλουν να βλέπουν άρματα, οι ίδιοι πολίτες δεν θέλουν να μη βλέπουν εικόνες ανέχειας δίπλα τους, εικόνες που αποκτούν δραματικό χαρακτήρα;

Ρητορικά φυσικά τα ερωτήματα, δεν περιμένουν απάντηση. Και να περίμεναν, φοβάμαι πως η απάντηση προσωπικά θα με απογοήτευε…

Του Γιάννη Παντελάκη

-------------------
Πηγή:fsyn

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Σκέψεις με αφορμή δηλώσεις ανθρώπων της τέχνης

Τρίτη, Οκτωβρίου 15, 2013
Σκέψεις με αφορμή δηλώσεις ανθρώπων της τέχνης
«Τους βαρούν με τα πολυβόλα [τους κομμουνάρους]. Όταν άκουσα τον χαρμόσυνο ήχο, αισθάνθηκα ανακούφιση», Εντμόντ ντε Γκονκούρ. «Βρώμικα κολάρα, σκούφοι φρυγικοί, εκτροφείς σαλιγκαριών, σωτήρες του λαού, ξεπεσμένοι, ανίκανοι, τεμπέληδες. Γιατί οι εργάτες ανακατεύονται με την πολιτική;», Αλφονς Ντοτέ.

«Στην ανωριμότητα του εργάτη υπάρχει η ανάγκη μιας κυβέρνησης σοφών μανδαρίνων», έγραφε ο Φλομπέρ που χαρακτήριζε τους εργάτες κάφρους, ενώ ο Εμίλ Ζολά χαρακτήριζε το αιματοκύλισμα του λαού του Παρισιού «αποτρόπαια αναγκαιότητα». Αλλά και αυτός ακόμα ο Βίκτωρ Ουγκό κατέκρινε τους κομμουνάρους για τη βίαιη πρακτική τους, που όπως πίστευε προερχόταν από την αγραμματοσύνη τους, ενώ ο Θεόφιλος Γκοτιέ διαμαρτυρόταν πως είναι δυνατόν το Παρίσι να τρομοκρατείται από κάποιους κατάδικους. Είναι οι ίδιοι συγγραφείς που έγραψαν τους «Άθλιους», το «Ζερμινάλ» και τη «Μαντάμ Μποβαρί».

Κική Δημουλά, Πέτρος Μάρκαρης, Απόστολος Δοξιάδης, Διονύσης Σαββόπουλος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Λένα Διβάνη, Χρήστος Χωμενίδης, Σώτη Τριανταφύλλου, Θανάσης Χειμωνάς, Πέτρος Τατσόπουλος, Σωκράτης Μάλαμας και άλλοι άνθρωποι της τέχνης ήλθαν το τελευταίο διάστημα στην επικαιρότητα για δηλώσεις ή πράξεις τους.  Σχόλια πολλά και ανταπαντήσεις που αφορούσαν κυρίως στην ερμηνεία των δηλώσεων ή πράξεών τους. 

Μα τι κάνουν οι καλλιτέχνες αυτές τις κρίσιμες ώρες; Γιατί δεν μιλούν; Γιατί δεν βγαίνουν μπροστά;

Αλλά αντί για εύκολες απαντήσεις ας γυρίσουμε πάλι λίγο πίσω. Γιατί ο Σεφέρης δεν αποκήρυσσε τη χούντα τα δυο πρώτα χρόνια της; Γιατί ο Μίκης έγινε υπουργός της Ν.Δ και ο Μικρούτσικος υπουργός του ΠΑΣΟΚ; Πως ο δημιουργός της «πλατείας» και της «παράγκας» έγινε κολαούζος του συστήματος; Πως εξηγείται η στάση του Τσιτσάνη στην κατοχή; Γιατί ο Μπιθικώτσης τραγούδησε τον ύμνο της χούντας; Πως εξηγείται πως ο Βαμβακάρης ήταν οπαδός του Βασιλιά; Ποια εξήγηση θα μπορούσε να δοθεί στο ότι ο Θ. Αγγελόπουλος, ο δημιουργός ότι πιο αριστερού και ριζοσπαστικού έχει δώσει η τέχνη μετά τη μεταπολίτευση (και όχι μόνο στη χώρα μας),  εξυμνούσε τον  εκσυγχρονισμό του Σημίτη, ή στη δήλωσή του αμέσως μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 πως η λύση είναι η εθνική ενότητα, ενώ την ίδια χρονιά έκανε τη «Σκόνη του χρόνου»;

Είναι δυνατόν ένα έργο τέχνης να αυτονομηθεί από το δημιουργό του; Ή αντίστροφα μπορεί οι γενικότερες απόψεις του δημιουργού να έρχονται σε αντίθεση με το περιεχόμενο του έργου του; Και αν ναι, μήπως αυτό αποτελεί μια ειδική περίπτωση, μια εξαίρεση στον κανόνα; Ποιός είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση;

Είναι αλήθεια πως η απαρχή κάθε έργου τέχνης βρίσκεται σε κάποιο προσωπικό ζήτημα - πρόβλημα που βασανίζει τον δημιουργό και απαιτεί έκφραση, διέξοδο, λύτρωση. Πρόβλημα όμως που για να γίνει τέχνη πρέπει να μεταπλαστεί με τα  εκφραστικά μέσα και την αντίστοιχη γλώσσα της και να ανυψωθεί κατά το δυνατό στο επίπεδο του καθολικού – οικουμενικού. Για να επιτευχθεί όμως αυτό απαραίτητη προϋπόθεση είναι η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον του, με τις κοινωνικές αντιθέσεις και τις αγωνίες των καιρών, αλλιώς η τέχνη είναι ναρκισσιστική, τέχνη αυνανισμός.

Θα μπορούσαμε συνοπτικά να επισημάνουμε πως ενώ το έργο τέχνης είναι προϊόν αλληλεπίδρασης των εσωτερικών αντιφάσεων του δημιουργού με τις αντιθέσεις της κοινωνίας, αντίθετα η πολιτική τοποθέτηση ενός δημιουργού, ως πολίτη, καθορίζεται κατ’ αρχήν από τα συμφέροντα του, από τη θέση του στην κοινωνία.

Ποια όμως είναι η θέση των δημιουργών - καλλιτεχνών μέσα στην κοινωνία;

Και εδώ βέβαια η απάντηση δεν εύκολη, αλλά είναι σύνθετη και πολύπλοκη. Ούτε ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη τάξη, ούτε όμως και διαχέονται σε όλες τις τάξεις και στρώματα. Ούτε ακόμα θα μπορούσαν να καταταχτούν σε κάποιο συγκεκριμένο κοινωνικό στρώμα, όπως πχ η διανόηση.

Αν εξαιρέσουμε την ερασιτεχνική δημιουργία, η τέχνη που αποτελεί συνέχεια - τομή του παγκόσμιου πολιτισμού, που λαμβάνει υπόψη της ότι πολυτιμότερο έχει επιζήσει στο πέρασμα των χρόνων, η τέχνη λοιπόν αυτή, που κάποιοι την ονόμασαν αληθινή και άλλοι υψηλή τέχνη, απαιτεί κόπο και χρόνο που δεν χωρά στο καθημερινό ωράριο της εργατικής τάξης.

Στο σημείο αυτό να επικαλεστούμε την ομοφωνία των κλασσικών, πως ο καταμερισμός εργασίας στον καπιταλισμό, δεν αφήνει δυνατότητες για ανάπτυξη προλεταριακής τέχνης και ότι της εργατικής τάξης δεν της αξίζει ο αποκλεισμός της από την πρόσβαση στην υψηλή τέχνη και η ενασχόληση της με την υποκουλτούρα που προορίζει γι’ αυτήν η πολιτιστική βιομηχανία. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση και υποτίμηση της ερασιτεχνικής δημιουργίας, που αντίθετα οφείλουμε να την ενθαρρύνουμε, να την ενισχύουμε και να προβάλλουμε, ιδιαίτερα όταν αυτή αποτελεί συλλογική προσπάθεια των «από κάτω».

Με δεδομένο λοιπόν πως ο καλλιτέχνης προσπαθεί να βρει τρόπους και μέσα για να μπορεί να είναι δημιουργός - στο βαθμό που η ενασχόληση του με την τέχνη δεν είναι χόμπι, αλλά ζωτική ανάγκη - προκρίνουμε με το κίνδυνο της απλούστευσης την εξής κατηγοριοποίηση:

Στην πρώτη κατηγορία θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τους δημιουργούς που έχουν σταθερό εισόδημα χωρίς να εργάζονται, ανεξάρτητο από το καλλιτεχνικό τους έργο, οπότε μπορούν να αφιερώνονται αναπόσπαστα στο έργο τους.
Στη δεύτερη κατηγορία τους δημιουργούς που όντας στελέχη της πολιτιστικής βιομηχανίας ή και στελέχη οργανισμών και επιτροπών του κρατικού μηχανισμού, μπορούν αξιοποιώντας τη θέση τους και να ασχολούνται με την τέχνη τους, αλλά και κυρίως να βρίσκουν την αναγκαία χρηματοδότηση και προβολή του έργου τους.

Στην τρίτη κατηγορία οι δημιουργοί που με επιλογή τους υποαπασχολούνται, αφενός για να εξοικονομούν τα προς το ζην και αφετέρου να απελευθερώνουν τον αναγκαίο χρόνο που απαιτεί  η τέχνη τους.

Τέλος οι ελάχιστοι δημιουργοί που έχουν την τύχη να ζουν αποκλειστικά από το καλλιτεχνικό τους έργο.

Κάτω από αυτό το πρίσμα θα μπορούσαμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, μα και να εξηγήσουμε κάθε μια ξεχωριστά, τις δηλώσεις των ανθρώπων της τέχνης που ήρθαν στο φως της επικαιρότητας έχοντας σαν κριτήριο κυρίως όχι το έργο τους, αλλά την κοινωνική θέση τους και τα όρια ή τις απαιτήσεις που αυτή θέτει. Και σε συνθήκες ολόπλευρης κρίσης του συστήματος τα όρια στενεύουν και οι απαιτήσεις αυξάνονται και τότε ο καλλιτέχνης θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Και εμείς δεν πρέπει να κρατήσουμε τόσο, το ότι η ιστορία απέδειξε ότι οι περισσότεροι πηγαίνουν με την τάξη τους, αλλά το ότι υπήρχαν και δημιουργοί  που επέλεξαν το δρόμο της συμπόρευσης με τους αγώνες του λαού με  αντίτιμο διώξεις, φυλακίσεις και εξορίες.

Και βέβαια από την άλλη μεριά έχουμε περιπτώσεις όπου ενώ ο δημιουργός δεν κάνει το μεγάλο άλμα, το έργο του αλληλεπιδρώντας με τις κοινωνικές αντιθέσεις και τις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου αυτονομείται από το δημιουργό του, τον ξεπερνά και επανοηματοδοτείται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Άξιον εστί» του  Οδυσσέα Ελύτη, που με την ώθηση της μουσικής του Μίκη, αναβαπτίστηκε μέσα στους λαϊκούς αγώνες σε λαϊκή υμνωδία.

Και μια σημείωση ως επίλογο. Είναι στιγμές στην ιστορία όπου η έννοια του ωραίου επαναδιαπραγματεύεται. Και στις μεγάλες ανατάσεις του λαϊκού κινήματος, ορισμένες στιγμές μιας διαδήλωσης μπορεί να αξίζουν (και καλλιτεχνικά) περισσότερο από τη θέαση ενός πίνακα στην αίθουσα ενός μουσείου.
Αναφορές:
Εφημερίδα «Εποχή» : Ν. Σεβαστάκης «Συγγραφείς και κομμούνα. Ο λόγος της απόρριψης».
Εφημερίδα «Ριζοσπάστης»: «Αφιέρωμα στην παρισινή Κομμούνα: Τέχνη και Παρισινή Κομμούνα».



Βασίλης Τσιράκης

----------------------------
Πηγή:aristeroblog

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

Τρίτη, Οκτωβρίου 15, 2013

να συμμορφωθείς

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.Αφού ο Κεδίκογλου είπε ότι η κυβέρνηση τσάκισε το φασισμό, αφού ο Πρετεντέρης είπε ότι εξαρθρώθηκε η χ.α., τότε μάλλον πρέπει να νιώθουμε πιο ήρεμοι. Αφού ο Μιχελάκης είπε ότι έχουμε δημοκρατία και άρα δεν μπορούμε να βρίσκουμε αναλογίες σε περιόδους που η αντίδραση θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη και νομιμοποιημένη, τότε μάλλον θα πρέπει να βάλουμε την εξάρθρωση (την ποιά;) των αβγών, τη μαρφίν και τις σκουριές στο ίδιο καλάθι. Εδώ έχουμε δημοκρατία, οπότε, το ερώτημα επανέρχεται: καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Παρακαλώ απαντήστε με μια λέξη. Η λάθος απάντηση προκαλεί την αυτόματη κατάταξη στο στρατόπεδο των ακραίων και άρα υπόπτων και άρα καλύτερα να περάσετε μια βόλτα απ’ το τμήμα της γειτονιάς σας.
*
Έγραφε ο Ελεφάντης ότι ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει τις αρχές της παντού: (μεταξύ άλλων) την στρατιωτικοποίηση της εργασίας.
*
Οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν την εξίσωση αβγών – «ακροαριστεράς», χρησιμοποιώντας ως συνδετικό κρίκο τη «βία», λέγοντας πως το αντιμνημονιακό πνεύμα έφερε το φασισμό, είναι και αυτοί που συνεργάζονται με ρατσιστές και ακροδεξιούς (μιλάω για μεγάλο μέρος της ΝΔ) προκειμένου να λειτουργήσει το μνημόνιο. Ο Μπίστης έσταζε μέλι στο προταγκον.γρ για τον Βορίδη (αυτόν που δήλωνε κραδαίνοντας το ρόπαλο: βία στη βία των μαρξιστών) λέγοντας ότι ως προς το μεταναστευτικό διαφέρουν κάπως οι απόψεις τους, αλλά οκ ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Η διαφωνία της κεντροαριστεράς με την ακροδεξιά ως προς το μεταναστευτικό ευτυχώς μετά από ώριμες πολιτικές συζητήσεις, νηφάλιο διάλογο και συναινετική διάθεση κατέληξε ευτυχώς σε ένα συμβιβασμό και γέννησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γεγονός που μας γεμίζει περηφάνια για τον πολιτικό πολιτισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Κατά τ’ άλλα, ο Μπίστης και οι λοιποί κεντροαριστεροί θεωρούν ότι οι αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες έφεραν το φασισμό. Απ’ τις μούτζες στην εμπορία όπλων. Λογικότατο.
Περίπου σα να λέμε ότι οι σπαρτακιστές έφεραν τον Χίτλερ με τις τρελές ιδέες τους ή ότι οι αναρχικοί είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου γιατί μισούσαν τους μπάτσους.
*
Έτσι οι περίφημοι κεντροαριστεροί υπογράφουν το ένα μετά το άλλο ασαφές και αόριστο κείμενο, με επικλήσεις στην επικείμενη ανάπτυξη. Ποτέ δε μας λένε όμως τί εννοούν όταν λένε ανάπτυξη.
Γιατί σκέφτομαι ότι η ανάπτυξη την εποχή των μνημονίων δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Με άλλα λόγια, ελαστική ή εκ περιτροπής απασχόληση, εξαφανισμένες αποζημιώσεις, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, πολιτικές επιστρατεύσεις, εξορύξεις χρυσού, απευθείας αναθέσεις και άνθιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας η οποία συνοψίζεται σε επιχειρηματίες τύπου Μελισσανίδη. Υπ’ αυτή την έννοια τα έργα των αβγών στο Πέραμα ή στα κατά τόπους γραφεία ευρέσεως εργασίας (και αλλού*) καθιστούν τα αβγά ένα ολοκληρωτικά μνημονιακό κόμμα.
*
Αλλά η μνημονιακή Ελλάδα, η Ελλάδα μετά το Καστελόριζο, που θα έλεγε κι ο ολντ, είναι κυρίως η ιστορίας μιας αλλαγής παραδείγματος ή καλύτερα ανθρωπότυπου. Δηλαδή η στρατιωτικοποίηση της εργασίας, το κατεξοχήν μνημονιακό κατόρθωμα, κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με κάποια απόπειρα συσσώρευσης κεφαλαίου ή ασφάλισης περαιτέρω κερδών. Έχει να κάνει με μια νέα υποταγή, η οποία παίρνει τη μορφή της πίστης σε ένα συλλογικό φαντασιακό που ως ευτυχία εννοεί την ανασφάλιστη εργασία με 360€ χωρίς ωράριο. Το δικαίωμα στην απεργία αυτοκαταργείται , ενώ το δικαίωμα της καταστολής περιλαμβάνει πια μια νέα τεράστια γκάμα, από τις προληπτικές προσαγωγές μέχρι το ξεχείλωμα του όρου τρομοκρατία.
*
Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν υπάρχει πια κοινωνία, αλλά ούτε καν τα ίδια τα άτομα που την απαρτίζουν. (Και) αυτό το νόημα έχουν οι επιθέσεις των ένστολων στα Εξάρχεια. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται η διαφορετική κουλτούρα, η αμφισβήτηση του κυρίαρχου παραδείγματος, αλλά θα καταστέλλονται σκληρά τόσο οι καθεαυτό πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, όσο και οι ίδιες σου οι βόλτες, τα στέκια, η καθημερινή συνύπαρξη και οι καταλήψεις άχρηστων και άδειων κτιρίων. (Η δήλωση: καλύτερα άχρηστα και έρημα, παρά γεμάτα από εκείνη τη ζωή που εμπεριέχει την πιο ουσιαστική κριτική στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, οι οποίες πλέον θα ρυθμίζουν και τις πιο λεπτές πτυχές της επιβίωσης).
Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.
*
Υπ’ αυτή την έννοια, καθετί που σε πρώτη σκέψη μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά εντέλει δυναμιτίζει τη συλλογική κατάθλιψη ή την τυφλή πίστη στον κομφορμισμό και την κορεκτίλα, μπορεί υπό προϋποθέσεις (και κάποιο αλκοόλ ίσως) να προκαλέσει συγκίνηση.
Ο τύπος που ράβει κοστούμια από άμφια και παίζει κλαρίνο στην πλατεία Εξαρχείων υπαινίσσεται (ερήμην του πιθανώς και άρα ακόμη πιο ειλικρινώς) ότι το να είσαι περίεργος, ανάποδος και έξω απ’ τις περιγραφές του αποδεκτού με βάση τον Πάγκαλο ή την Τριανταφύλλου, είναι πια μια προσωπική υποχρέωση που κι αν κάποτε στοιχίζει ακριβά, προκαλεί κύματα ανυπολόγιστης ψυχικής γαλήνης.
Κάνοντας ένα μικρό (ή μεγάλο) λογικό άλμα, σκέφτομαι ότι το να αντιστέκεσαι με όποιον τρόπο μπορείς στη λογική του There is no alternative, στο δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι προαποφασισμένα (κατά το η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού που σου υποδεικνύουν οι άλλοι, ποιοί άλλοι; αυτοί που κοιτάζουν ανέμελοι την εξουθένωσή σου, βάζοντας συνήθως και κάτι στην άκρη) είναι μια σπουδαία, παρηγορητική και γενναιόδωρη πράξη. Το να αμφισβητείς τη νέα ελλάδα, όπως μπορείς, αποδεικνύεται η πιο σπουδαία ποίηση της εποχής μας, η πιο υψηλή δημιουργία, αυτό που μετατρέπει την αναξιοπρέπεια σε γενναιότητα και τον καθημερινό ζόφο σε ζωή.

---------------------
Πηγή:tovytio

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.