Κίνημα αυτοοργανωμένων επιτροπών υπέρ του «όχι, μέχρι τη νίκη» σε όλη τη χώρα

Είναι κάπως παράταιρο ένα άρθρο γνώμης να ξεκινά με τίτλο που μοιάζει με προκήρυξη πολιτικής οργάνωσης. Ωστόσο, το χωρικό και χρονικό πλαίσιο απαιτούν να οξύνουμε το λόγο μας, προκειμένου να υπερασπιστούμε την υπόστασή μας, απέναντι σε ένα εξουσιαστικό σύστημα που έχοντας συμπεριλάβει και ένα κόμμα το οποίο θεωρείτο μέχρι πρότινος αριστερό επιχειρεί να μας βυθίσει σε μια παρακμιακή παθητικότητα και σε μια γενική κατάθλιψη.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι το Συμβάν. Η τυχοδιωκτική- καθότι ήλπιζε να κρυφτεί πίσω από το «ναι» του λαού ή πίσω από ένα οριακά πλειοψηφικό «όχι» για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή στροφή του- απόφαση του πρωθυπουργού σχετικά με την προκήρυξη δημοψηφίσματος, διαμόρφωσε τους όρους του Συμβάντος, δηλαδή της ρηγμάτωσης του ιστορικού συνεχούς, διά της (επανά-) εισόδου του κοινωνικού στο πολιτικό, με όρους μάλιστα κυριαρχίας του πρώτου επί του δεύτερου, δηλαδή με όρους προοδευτικούς. 

Οι κραυγές μέχρι και περί κινδύνου εμφυλίου πολέμου ενόψει δημοψηφίσματος όταν δεν ήταν απλά αναμασήματα κοινοτοπιών από αφελείς, εξέφραζαν στη βάση τους το φόβο απέναντι ακριβώς σε αυτή τη διαδικασία. Το φόβο δηλαδή της εξουσίας - εν προκειμένω αστικής - η πολιτική διεργασία είτε εν γένει, είτε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι να πάψει να αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης από ένα κλειστό και αδιαφανές ιερατείο ειδικών- έστω με μια στρεβλωμένη μεταφορά της λαϊκής βούλησης διά της αντιπροσώπευσης- και να καταληφθεί από την απευθείας εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση και ακόμα χειρότερα για το σύστημα εξουσίας, συμμετοχή.

Το δημοψήφισμα λοιπόν μπορεί να θεωρείται Συμβάν ακριβώς διότι αποτέλεσε ρήγμα στο συνεχές της κατάληψης της πολιτικής από το ιερατείο, δηλαδή στο συνεχές της συντηρητικής διαχείρισης και πολιτικής. Τούτο όχι μόνο, ούτε κυρίως εξαιτίας της διαδικασίας του δημοψηφίσματος αυτής καθ' εαυτής αλλά επειδή πρώτον τη μάχη υπέρ του όχι την έδωσαν κατά βάση αυθόρμητες  συσπειρώσεις πολιτών. Δεύτερον, επειδή το σχεδόν 62% προέκυψε μετά από μια ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος εξουσίας, τόσο του διεθνούς, όσο και του εγχώριου. Και τρίτον, διότι ο πυρήνας και η βάση του «όχι» χτίστηκαν πάνω σε μια μεταστροφή του συλλογικού φαντασιακού, το οποίο από την κυριαρχία του διδύμου «φόβος - ασφάλεια» μετατοπίστηκε έστω πρόσκαιρα στο δίδυμο «απελευθέρωση - μαχητικότητα». 

Αντίθετα με ό,τι η συντηρητική προσέγγιση διατείνεται στο πλαίσιο ενός δήθεν ορθολογισμού, η πολιτική προκειμένου να είναι δημοκρατική και κυρίαρχα κοινωνική διεργασία άρα εν τέλει όντως ορθολογική πρέπει να διαπνέεται πρωτίστως από την ικανότητα του κάθε ενός ανθρώπου και των συλλογικοτήτων του να (ανά) στοχάζονται και να συλλαμβάνουν στο φαντασιακό τους την ύπαρξή τους με θετικά εκτατικούς όρους, όπως κατεξοχήν είναι το απελευθερωτικό πρόταγμα. Κανένα επαναστατικό ή εν γένει προοδευτικό Συμβάν, από τη γέννηση της δημοκρατίας στην αρχαιότητα μέχρι τα επαναστατικά γεγονότα όπου γης των νεότερων χρόνων δε θα είχε λάβει χώρα, χωρίς αυτήν την πυρηνική διαδικασία.

Το σύστημα εξουσίας - κάθε σύστημα εξουσίας - στέκεται έμφυτα εχθρικά ή τουλάχιστον καχύποπτα απέναντι σε τέτοιες μετατοπίσεις του φαντασιακού και απέναντι σε τέτοιες ρηγματώσεις του συνεχούς της συντηρητικής διαχείρισης. Ο άνθρωπος ή ο λαός που κατακτά τη δυνατότητα να φαντάζεται και να στοχάζεται τη ζωή αλλιώς έχει πραγματώσει ένα μεγάλο απελευθερωτικό βήμα απέναντι σε εξουσιαστικούς καταναγκασμούς. Γι' αυτό το κάθε σύστημα εξουσίας προσπαθεί να (ξανά-) γεμίσει και να καλύψει το εν λόγω ρήγμα είτε με αγωνιώδεις υποσχέσεις περί ασφάλειας, είτε με εξίσου αγωνιώδεις απειλές περί συντριβής του ανθρώπου και του λαού εάν εγγραφεί οριστικά στο Συμβάν και αλλάξει πορεία.

Το σύστημα εξουσίας δεν είναι μονοδιάστατο και στατικό αλλά δυναμικό. Υπάρχει ο πυρήνας του, εν προκειμένω το σύμπλεγμα που αρκετά σχηματικά περιγράφουμε ως οικονομική ολιγαρχία, ξένη και ντόπια, με τη δεύτερη να είναι προσαρτημένη στην πρώτη, όπως και ένα τμήμα των κυβερνητικών ελίτ. Υπάρχουν οι πολιτικοί του βραχίονες, δημοσιογράφοι - παπαγάλοι, βουλευτές και υπουργοί που συνθέτουν κατά βάση αυτά που στην Ελλάδα είναι τα μνημονιακά κόμματα. Υπάρχουν όμως και γραφειοκρατικά συστήματα φύσει εξουσιαστικά, που παρότι δεν ανήκουν στο σύστημα εξουσίας προτιμούν τη σταθερότητα μιας γνωστής αντιπαλότητας παρά το ανασφαλές «κολύμπι» σε μια δυναμική και άγνωστη λαϊκή θάλασσα - βλ. ΚΚΕ. 

Το σύστημα εξουσίας είναι επίσης δυναμικό: προσάρτησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών τους στελεχών, μέσα από ένα συνδυασμό απειλών και υποσχέσεων. Από το “θα σε συν τρίψουμε” στον Τσίπρα πέρασε στο «θα συν τρίψουμε τους αντιπάλους σου και θα σε αναγορεύσουμε σε εθνικό ηγέτη». Κίβδηλες οι υποσχέσεις αλλά πάντα θελκτικές για καριερίστες. 

Υπάρχει λοιπόν ένα Συμβάν, ένα ρήγμα δηλαδή από τη μια και ένα συνασπισμένο σύστημα εξουσίας από την άλλη που προσπαθεί να το γεμίσει με ψεύτικες υποσχέσεις περί ασφάλειας και διαρκείς απειλές. Τι πρέπει να κάνει τώρα ο λαός λοιπόν;

Το πρώτο και το βασικό είναι να αναστοχαστεί. Να σκεφτεί πώς θα τεθεί στα πράγματα, πώς θα υπάρξει μέσα στις συνθήκες. Διαδικασία καθόλου αφελής και θεωρητική αλλά πολύ συγκεκριμένη και πρακτική. Δηλαδή ο λαός που ρηγμάτωσε ένα συνεχές το οποίο τον ήθελε στο περιθώριο της πολιτικής διεργασίας, έμφοβο και πειθήνιο καλείται να διαλέξει μεταξύ από τη μια του να υποταχθεί στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη του να μεγαλώσει το ρήγμα γεμίζοντάς το με απελευθερωτική αποφασιστικότητα και αποφασιστικότητα να απελευθερωθεί. 

Στην πρώτη περίπτωση τον περιμένει η εφαρμογή ενός 3ου μνημονίου το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να διαλύσει κάθε παραγωγική δυναμική και να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παρακμή ύφεσης, υπερχρέωσης, ταπείνωσης και εξάρτησης. Τον περιμένει η εφαρμογή ενός μνημονίου που σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μη «βγαίνει» για το λαό και η κατάθλιψη της ήττας και του αισθήματος ματαίωσης. Δηλαδή μια μακρά περίοδος βασανισμού του χωρίς κανένα όφελος τελικά για τον ίδιο.

Στη δεύτερη περίπτωση τον περιμένει η μεγάλη δυσκολία της κατάκτησης ενός μεγαλύτερου και βαθύτερου πεδίου ελευθερίας για τον ίδιο, μέσα από την προφανώς δύσκολη προσπάθεια αλλαγής οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και εν τέλει πνευματικού μοντέλου, που θα έχει αγωνίες και πόνο αλλά και την προοπτική υπέρβασης της παρακμής. 

Απαιτείται σχέδιο προκειμένου να υλοποιηθεί ένα τέτοιο άλμα; Φυσικά ναι. Υπάρχει σήμερα; όχι στο βαθμό που θα έπρεπε παρότι βασικές επεξεργασίες είναι υπαρκτές, τόσο από πλευράς των δανειστών, όσο και από εγχώριες δυνάμεις. Αρκεί η έξοδος από το ευρώ και θα είναι ανέφελη μια τέτοια επιλογή; προφανώς όχι. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για το τι θα παράγει και τι θα καταναλώνει η χώρα ανά κλάδο και περιφέρεια. Τι θα εισάγει και τι θα εξάγει. Πώς θα αναδιατάξει το ανθρώπινο δυναμικό της. Ποιες κοινωνικές υπηρεσίες θα παρέχει και σε ποιους,  προκειμένου να ζούμε σε μια ουσιαστικά ασφαλή, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία. Σε ποιες διεθνείς συμφωνίες εκτός και εντός ΕΕ θα συμμετέχουμε και από ποιες θα επιδιώξουμε να εξαιρεθούμε. 

Πόσο ανοιχτή, πόσο κλειστή - και πού αντίστοιχα - θα είναι η οικονομία μας. Τι σημαίνει ανοιχτή και δυναμική κοινωνία. Πώς εννοούμε τη δημοκρατία μας. Ποιες είναι οι μεγάλες αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, στο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό, στο δημογραφικό, στη διεθνή πολιτική, στο περιβαλλοντικό, στις πόλεις μας, στην αντίληψή μας για τα δικαιώματα του πολίτη. Και μέσα από όλα αυτά ποιες είναι οι εναλλακτικές μας απέναντι σε μια ευρωζώνη που γίνεται μνημόνιο διαρκείας, κοινώς πώς και πότε θα μπορούμε να εξ έλθουμε από μια νομισματική και δημοσιονομική ένωση που δεν είναι λειτουργική γενικά και σίγουρα για την Ελλάδα. Αλλά και από αυτήν την Ευρωζώνη έως τότε τι διεκδικούμε.

Για να υλοποιηθεί όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, η ρωγμή πρέπει να μεγαλώσει και να «γεμίσει» με ελευθερία ή ακόμα ακριβέστερα με απελευθερωτικές ενέργειες. Αυτές προηγούνται του σχεδιασμού και όχι το αντίστροφο. Δεν απελευθερώνεσαι επειδή έχεις σχέδιο, αποκτάς σχέδιο για τη ζωή σου αφού και επειδή αποφάσισες να ζεις ελεύθερα. 

Το δεύτερο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι ως λαός την απόφασή μας της 5ης Ιουλίου συγκροτώντας στο πλαίσιο αυτοοργάνωσης επιτροπές υπεράσπισης του όχι μέχρι τη νίκη, σε όλη τη χώρα. Επιτροπές υπεράσπισης του όχι απέναντι σε κάθε μνημόνιο και συνολικά απέναντι στην πολιτική της εξάρτησης και του καταστροφικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομισμού. Επιτροπές που θα λάβουν χαρακτηριστικά αλληλεγγύης και αντίστασης στο νέο μνημόνιο, σχεδιασμού για την εναλλακτική διέξοδο αλλά εν τέλει συγκρότησης ενός γνήσια απελευθερωτικού υποκειμένου. 

Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να υλοποιήσει την απελευθερωτική του προσπάθεια και να επιβάλλει να προχωρήσουν μπροστά, στην υπεράσπιση του όχι διαφορετικές δυνάμεις με την απαραίτητη ενότητα και σχεδιασμό. Οποιαδήποτε ολιγωρία θα επιτρέψει στο σύστημα εξουσίας να πάρει πίσω όλα όσα κινδυνεύει να χάσει μετά το «όχι» της 5ης Ιουλίου, ίσως δε και ακόμα περισσότερα. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά στην πολύπλευρη και βαθιά ρήξη, τώρα που πραγματοποιήσαμε ως λαός το πρώτο αναγκαίο βήμα.

----------------
[πηγή]

Σύντροφοι, διαβάστε New York Times. Του Θέμη Τζήμα

Η αναφορά του κυβερνητικού αξιωματούχου στους New York Times, που στην Ελλάδα αναπαράγει το tvxs σχετικά με τον κυβερνητικό σχεδιασμό επίθεσης στα συνδικάτα, μετά την οπερέτα της «Βίλα Αμαλία» και σε συνδυασμό με τις εμφανώς προβοκατόρικου χαρακτήρα τρομοκρατικές ενέργειες έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που γράφεται εδώ και κάποιες εβδομάδες ως προς τη στρατηγική της έντασης και της αυταρχικοποίησης.

Εν όψει ενός καταστροφικού από πλευράς ύφεσης, φτώχειας και ανεργίας 2013, με τα νέα μέτρα να βρίσκονται προ των πυλών και με τον ξένο παράγοντα - κυρίως τη Γερμανία αλλά όχι μόνο - να απαιτεί πολιτική σταθερότητα προς όφελος των δυνάμεων του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, το κατεστημένο της χώρας διά της τρικομματικής συγκυβέρνησης ετοιμάζει σαρωτική επίθεση σε κάθε κοινωνική δομή ή υπόλειμμά της, που έστω και κατ' ελάχιστο θα μπορούσε να απειλήσει το σχεδιασμό του παρασιτισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, προκειμένου αφενός να αποπροσανατολίσουν όσο είναι δυνατόν, το λαό και αφετέρου να προχωρήσουν γρήγορα στην περαιτέρω αυταρχικοποίηση πριν ενταθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι συστημικές δυνάμεις αξιοποιούν τους βασικούς πυλώνες κυριαρχίας τους: τη Χρυσή Αυγή, το παρακράτος με τις προβοκατόρικες ενέργειές του, τα ΜΜΕ, τους νεοαποικιακού τύπου θεσμούς ελέγχου του χρήματος - βλέπε Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - και φυσικά την τρικομματική συγκυβέρνηση, που υπό το πρόσχημα της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης», με τόνους δυσφήμησης στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού και με την υλική βία του κράτους επιτίθεται σε κάθε κοινωνικό, μαζικό χώρο. Επικαλούμενη μάλιστα τον κυρίαρχο αντιμεταπολιτευτικό - κατ' ουσίαν αντιδημοκρατικό- λόγο, η κυβέρνηση ντύνει αυτήν της την επίθεση με ρητορική «νόμου και τάξης», «υπευθυνότητας», «σοβαρότητας» κλπ.

Σε αυτήν την επίθεση που ξεκίνησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά κλιμακώνεται με τη σημερινή, οι βασικοί σταθμοί διόλου τυχαία είναι ο χώρος της γ' βάθμιας εκπαίδευσης και τα συνδικάτα. Ο στόχος ήταν και παραμένει να εξαφανιστούν ως χώροι κοινωνικής ζύμωσης και δράσης, ακόμα και στη σημερινή τους ηττημένη εκδοχή. Το κατεστημένο της χώρας επιδιώκει στη νέα φάση επιδείνωσης της κρίσης, που έρχεται τόσο σε οικονομικό - κοινωνικό, όσο και σε δημοκρατικό επίπεδο να μην υφίσταται ο παραμικρός οργανωμένος χώρος αντίδρασης.

Αφού όμως αυτός είναι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ως αιχμής του δόρατος του κατεστημένου, το ερώτημα που μπαίνει είναι τί κάνει η αριστερά και ευρύτερα οι προοδευτικές αντισυστημικές δυνάμεις. Μέχρι σήμερα τόσο οι παραπάνω δυνάμεις, όσο και οι κοινωνικοί χώροι αντιμετώπισαν τις απανωτές επιθέσεις του κατεστημένου σα να επρόκειτο για μεμονωμένα και συνήθη συμβάντα. Δεν κατανόησαν ότι υπό τη διπλή πίεση απαξίωσης από τα κάτω και επίθεσης με από τα πάνω, οι προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις, οι χώροι δράσης και τα κοινωνικά κινήματα ωθούνται στην οριστική εξαφάνιση. Δεν αντιλήφθηκαν ότι οι διαπραγματευτικές και διαμεσολαβητικές πρακτικές που εφήρμοζαν σε προηγούμενες φάσεις δεν αποδίδουν διότι δεν υφίσταται άλλη, πρόθυμη να διαπραγματευτεί πλευρά όπως παλιότερα αλλά νεοαποικιακού τύπου δυνάμεις, αποφασισμένες να ισοπεδώσουν οποιοδήποτε θεσμό και χώρο επιδιώκει ρόλο σημαντικότερο από εκείνον ενός πρωτοκολλητή προειλημμένων αποφάσεων.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στο βαθμό που δε συνοδεύεται από κοινωνική οργάνωση στους χώρους δουλειάς, εκπαίδευσης, στα κοινωνικά κινήματα, στη διανόηση, εάν δε σηματοδοτεί τη νέα ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μπορεί να εξελιχθεί σε μια μεγαλοπρεπή παγίδα: είτε ενός περίκλειστου κόμματος, χωρίς δυνατότητα να κυβερνήσει, είτε σε μια βραχύβια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που θα καταρρεύσει υπό το βάρος των αντιφάσεων και αντιθέσεων, χρεωμένη με τις «αμαρτίες» όλων των προηγουμένων.

Σήμερα λοιπόν πρέπει όλοι αν μη τι άλλο οφείλουμε να διαβάσουμε καλά τους New York Times. Το τί έπεται είναι σαφές. Ο κυβερνητικός σχεδιασμός είναι πεντακάθαρος και επιπλέον στο ημίφως ή και ξεκάθαρα στο φως της μέρας φαίνονται οι δυνάμεις της ανωμαλίας που εδώ και καιρό κινούνται.

Ήρθε η ώρα η ευρύτερη αριστερά, ο σοσιαλιστικός και ο κομμουνιστογενής χώρος, οι όντως προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι απαιτείται κοινή δουλειά στη βάση. Θα πρέπει δηλαδή να στηθούν νέα συνδικάτα, να ριζοσπαστικοποιηθούν και να από - γραφειοκρατικοποιηθούν τα ήδη υπάρχοντα. Για παράδειγμα, το συνέδριο της ΓΣΕΕ και όλες οι εργατικές οργανώσεις πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικά συγκρουσιακό χαρακτήρα, όχι μεταξύ παρηκμασμένων γραφειοκρατιών αλλά ζωντανών δυνάμεων από τη μια και συντήρησης από την άλλη.

Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία πρέπει να πάρουν φωτιά με περιεχόμενο προοδευτικό, ώριμο και συγκρουσιακό απέναντι στον πυρήνα των κατεστημένων δυνάμεων. Τα κοινωνικά κινήματα να αναζωογονηθούν, να δώσουν έμφαση στο τρίπτυχο αλληλεγγύη- επιβίωση- κοινωνική απελευθέρωση. Ένα μεγάλο δημοκρατικό και αντιφασιστικό μέτωπο πρέπει να απλωθεί παντού συμπεριλαμβάνοντας και πολίτες πιο συντηρητικών αντιλήψεων, με τον τόνο να δίνει η αριστερά βεβαίως.

Νέα ρεύματα στην τέχνη και στη διανόηση πρέπει να ενισχυθούν κόντρα στο ευτελές lifestyle που κυριάρχησε τις προηγούμενες δεκαετίες και στους οργανικούς, συστημικούς «διανοουμένους» που αποθέωσαν την επιφανειακότητα και την κοινοτοπία. Χωρίς πνευματική καθοδήγηση και αφύπνιση ο κοινωνικός αυτοματισμός θα μετατραπεί σε ηλικιακό και ενδοταξικό κανιβαλισμό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όλοι και φυσικά οι δυνάμεις τις οποίες εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός οφείλουμε να διαμορφώσουμε ενιαίο, μετωπικό σχήμα πάλης που από τη βάση θα εξελίσσεται προς τα πάνω. Σύντομα, η κοινωνική διάλυση, η σύγχυση στις τάξεις του λαού και ο αυταρχισμός θα καταστήσουν απαγορευτικές τις συνθήκες για την όποια τέτοια συγκρότηση.

Σύντροφοι, η πολυτέλεια των ευγενικών προειδοποιήσεων έχει τελειώσει. Τα νέα μας ήρθαν -ακόμα και- από τους New York Times.

------------------------------------------

Πηγή:tvxs.gr

Η χούντα στον τύπο μας αφορά όλους. Του Θέμη Τζήμα

Επειδή τα πράγματα παίρνουν αστραπιαία μια άγρια και επικίνδυνη τροπή: α) σύλληψη Κώστα Βαξεβάνη, β) κόψιμο εκπομπής στη ΝΕΤ του Κ. Αρβανίτη - Μ. Κατσίμη και σήμερα γ) Πρωτοφανές περιστατικό σύλληψης μετά από δημοσίευση φωτογραφιών στο Facebook, θεωρώ πολύ σημαντικό το παρακάτω άρθρο του Θέμη Τζήμα, το οποίο και παραθέτω αυτούσιο.

Α.Μ.

***

Έχουμε και λέμε: ένα ξένο μέσο φιλοξενεί καταγγελίες για βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ. Ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, χωρίς να έχει ζητήσει τη διενέργεια ΕΔΕ ως ώφειλε και χωρίς να έχει ζητήσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης όπως έπρεπε να κάνει, βγαίνει στη  Βουλή και απαξιώνει τις καταγγελίες. Αποφαίνεται μόνος του ότι ουδέποτε έλαβαν χώρα οι βασανισμοί και εγκαλεί όσους ζητούν διερεύνηση του ζητήματος.

Λίγες ημέρες αργότερα η ιατροδικαστική έκθεση τον ξεμπροστιάζει, τόσο τον ίδιο, όσο και τα χουντικά στεγανά βασανιστών, στην αστυνομία. Η έκθεση αποφαίνεται ότι τα βασανιστήρια όντως έλαβαν χώρα. Τα εγχώρια ΜΜΕ θάβουν το θέμα, όπως το είχαν θάψει και στην αρχή. Ο υπουργός αισθανόμενος ασφάλεια από τη μιντιακή ομερτά δε ζητά συγγνώμη, δεν παραιτείται, δε ζητά καν να ξεκινήσει άμεση διερεύνηση σχετικά με το τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη του- αν όντως είναι τόσο “αθώος”. Η κυβέρνηση το ίδιο. Ο πρωθυπουργός εκστομίζει λόγους περί “άκρων”, δημοκρατίας και πατριωτισμού, ενόσω ανέχεται- στην καλύτερη περίπτωση- το χουντικό άκρο βασανιστών να θεριεύει μέσα στο κράτος.

Δύο δημοσιογράφοι, της δημόσιας τηλεόρασης σχολιάζουν το ζήτημα και αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ο υπουργός να είχε καταλήξει προτού γίνει έρευνα ότι το τα βασανιστήρια ουδέποτε έλαβαν χώρα. Λίγες ώρες μετά, η εκπομπή τους έχει κοπεί από τη δημόσια τηλεόραση και οι ίδιοι μάλλον απολύονται.

Δεν είναι κάποια χώρα του Καυκάσου, από εκείνες που οι πρόεδροί τους δεν έχουν αλλάξει την τελευταία εικοσαετία, ούτε της Μ. Ανατολής ή της Αφρικής. Πρόκειται για την Ελλάδα των μνημονίων, του χρυσαυγίτικου λόγου, των χουντικών στεγανών, του “πολέμου κατά των άκρων”, που αφορά βεβαίως όλως τυχαίως μόνο την αριστερά.

Εδώ και δεκαετίες στον τύπο της χώρας χτίζεται ο αυταρχισμός, η φίμωση, η παραπληροφόρηση και η συσκότιση. Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις για το πώς γίνεται αυτό: αρκεί να διαβάσει κανείς για παράδειγμα τις αναλύσεις της αμερικανικής πρεσβείας σχετικά με το ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ως εργαλεία προώθησης επιχειρηματικών συμφερόντων. Αρκετοί έχουν και έχουμε μιλήσει για αυτά. Οι περισσότεροι βέβαια δεν έχουν βήμα. Ακόμα και το διαδίκτυο σε μερικές νησίδες αξιοπρέπειας πατάει, καθώς κατά τα άλλα κατακλύζεται από εκβιαστικά blogs και υπερπληροφόρηση που συνειδητά κατατείνει στη σύγχυση.

Αρκεί να θυμηθεί επίσης πόσες φορές ψήφισε τους τηλεϋπουργούς και τηλεβουλευτές, πόσες φορές θαμπώθηκε από τους επαγγελματίες “διαμορφωτές κοινής γνώμης” και από τον πολιτικώς ορθό λόγο. Και βεβαίως πού οδήγησαν οι παραπάνω τη χώρα, πόσο ανεπαρκή φάνηκαν τα δημιουργήματα της τηλεοπτικής χούντας μέσα στην κρίση, όταν η χώρα τους χρειάστηκε. Πόσο χυδαίοι φαντάζουν σήμερα οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι.

Η κρίση στο χώρο του τύπου πριν να γίνει οικονομική ήταν δεοντολογική, δημοσιογραφική. Τόσο στο κέντρο, όσο και στην περιφέρεια. Η οικονομική κρίση επιδείνωσε ραγδαία την καρτελοποίηση του τύπου. Οι απολύσεις μη αρεστών δημοσιογράφων, οι παρεμβάσεις του επιχειρηματία ιδιοκτήτη στη δημοσιογραφική δουλειά έγιναν ακόμα εντονότερες.

Όλα αυτά είναι μάλλον γνωστά. Ωστόσο το κόψιμο της εκπομπής των Κατσίμη- Αρβανίτη αποτελεί ένα ακόμα σημείο καμπής.

Πρώτον γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή, έστω νομικοφανής δικαιολογία. Απλά κόπηκαν γιατί δεν άρεσαν στον υπουργό, στην κυβέρνηση και στη διορισμένη από την τελευταία διοίκηση της ΕΡΤ.  Ακολουθεί το κόψιμό τους, αυτό ενός δημοσιογράφου της ΕΤ3, που τόλμησε να αναφερθεί στις διαμαρτυρίες πολιτών την 26η Οκτωβρίου.  Η χυδαιότητα της λογοκρισίας επιτελεί εκπαιδευτικό ρόλο. Δε θα υπάρχουν ευγένειες πλέον, δε θα γίνεται ανεκτή ούτε η παραμικρή νύξη.

Δεύτερον, γιατί δεν πρόκειται απλά για υπόθεση κομματικής λογοκρισίας αλλά συστημικής. Δεν πρέπει από εδώ και πέρα να υπάρξει η παραμικρή νησίδα άλλης άποψης. Ούτε στον παραδοσιακό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, ούτε στο διαδίκτυο, ούτε στην τέχνη και στη διανόηση. Ισοπέδωση. Άλλοτε με απολύσεις και βία, άλλοτε με δυσφήμηση και δικαστικές εμπλοκές.

Τρίτον, γιατί γίνεται σε μια δημόσια τηλεόραση που έκανε ορισμένα θετικά βήματα τα προηγούμενα χρόνια. Τέταρτον και στη βάση των προηγουμένων, διότι ο πλήρης έλεγχος του τύπου αποτελεί ακόμα μια κρίσιμη επιλογή στην κατεύθυνση της αυταρχικοποίησης, διά του μιθριδατισμού. Συνηθίζουμε να πέφτει ξύλο σε παραστάσεις που δεν αρέσουν στους χρυσαυγίτες, να γίνονται βασανιστήρια και κανείς να μη διώκεται, να αναπτύσσεται στρατός στους δρόμους των πόλεων, να λειτουργεί επιλεκτικά η δικαιοσύνη, να μην υπάρχει δημόσιο βήμα για όποιον δε λέει αυτό που απαιτεί κάθε φορά το κατεστημένο της χώρας.

Δεν έχουμε αντιληφθεί φαίνεται ότι ο τύπος και δη ο ηλεκτρονικός αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια του κατεστημένου. Ο συσχετισμός ισχύος δεν αποτυπώνεται στον τύπο, φτιάχνεται – εν πολλοίς και- διά του τύπου.

Θα μου πείτε, η άμυνα απέναντι σε όλα αυτά εξαρτάται μόνο από το ζήτημα Αρβανίτη-Κατσίμη; Όχι είναι η απάντηση. Όχι μόνο. Αλλά και από αυτό. Οι εκτροπές ποτέ δε γίνονται τόσο αιφνιδιαστικά όσο νομίζουν οι περισσότεροι. Χτίζονται σιγά - σιγά. Με μικρά, επιφανειακώς αποσπασματικά γεγονότα. Το μεγάλο χτύπημα, το καταλυτικό έρχεται σε ένα βράδυ, μετά το οποίο η ζωή σου έχει αλλάξει. Γιατί δεν είδες το νήμα που συνδέει τα επιμέρους γεγονότα.

----------------------
Πηγή:tvxs.gr