Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα - Από την Έμμυ Χριστούλα

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.

Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, ΄΄ όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη ΄΄.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με ΄΄ ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο΄΄.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι ΄΄ οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 ΄΄ και άρα η παρουσία της είναι ένα ΄΄ ιστορικό λάθος΄΄ .

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που  δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.

Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα ΄΄ θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε ; ΄΄. Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι  το ευρωπαικό διευθυντήριο είναι ΄΄ δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός΄΄, ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο  αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για ΄΄ λύσεις εν πτήσει΄΄ σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια  τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες  τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση  όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι : ΄΄ Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!΄΄

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική : ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση ΄΄ και τώρα τι κάνουμε΄΄.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε  ζήτησες συγγνώμη.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται ΄΄ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης ΄΄.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι  δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι : η αξιοπρέπεια.

Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.

Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως  κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.

Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;

Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.

Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη  ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ, ( τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα : από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του ΄΄ υπαρκτού σοσιαλισμού΄΄, τότε  στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια ΄΄οντολογική χίμαιρα΄΄, μια ΄΄ ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος ΄΄ για 72 μέρες.

Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει-  μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που. εις το όνομα της εγγυημένης ΄΄τάξης΄΄ τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες,  διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : ΄΄ αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς΄΄

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.

Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο  όνειρο, από αυτά  που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους  επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και  ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν  ΄΄ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!΄΄ μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Έμμυ Χριστούλα

--------------------------
[πηγή]

Για τα λουλούδια στο δέντρο. Μια αυτοκτονία για τη ζωή όχι για το θάνατο. - του Θάνου Ανδρίτσου

Τι μπορείς να πεις για μια αυτοκτονία; Η είδηση μιλάει από μόνη της, το αφοπλιστικό γράμμα του αυτόχειρα- κραυγή για μια κοινωνία σε αποσύνθεση- δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, ούτε φλυαρίας. Ένας συνάνθρωπος μας, αδυνατώντας να βρει μια χαραμάδα φωτός μέσα στο βαθύ μνημονιακό σκοτάδι, έδωσε τέλος στη ζωή του. Τελεία. Καλύτερη εικόνα για να περιγράψει τις καθημερινές αναρίθμητες τραγωδίες, δυστυχώς δεν υπάρχει. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις μου όταν έφτασε στα αυτιά μου, η είδηση.

Με αυτές τις σκέψεις κατηφόρισα χθες το μεσημέρι στη γνωστή πλατεία. Ακόμα ο κόσμος λιγοστός, είχε αρκετές ώρες μέχρι τις 6 που γέμισε για άλλη μια φορά. Γύρω από το δέντρο που κάτω από τη σκιά του επέλεξε να φύγει ο  Δημήτρης Χριστούλιας, μαζεμένοι αρκετοί, άλλοι θλιμμένοι, άλλοι εξοργισμένοι, άλλοι σιωπηλοί, άλλοι βγάζοντας κραυγές. Στον κορμό καρφιτσωμένα μερικά χαρτάκια με μηνύματα. Τι μηνύματα; Οργής, αγώνα, συμπαράστασης, τιμής της μνήμης; Πώς να τα περιγράψει κανείς. Και χαμηλά μερικά λουλούδια, τα περισσότερα τριαντάφυλλα. Μαζί μου, ένας φίλος προσπαθεί να αποθανατίσει τη στιγμή, πιο πολύ τα πρόσωπα όσων βρίσκονται εκεί. Τι σκέφτονται; Τι περιμένουν; Βλέπουν τον εαυτό τους σαν τον επόμενο αυτόχειρα, ή σφίγγουν τη γροθιά για να είναι ο τελευταίος; Ποιος ξέρει τι ο καθένας κουβαλά σε αυτή την πόλη;

Σκέφτηκα ότι, τέτοια ώρα, με τέτοιο καιρό, δεν είχα ξαναβρεθεί σε εκείνο το σημείο από πέρυσι το καλοκαίρι. Από αυτά τα ηλιόλουστα μεσημέρια πριν τις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις που ο κόσμος ήταν διάσπαρτος σε διάφορες γωνίες, πηγαδάκια στήνονταν ή πολλοί ρωτούσαν και εγώ κάπου πήγαινα, σε μια συνάντηση, σε κάποια επιτροπή. Το συγκεκριμένο δέντρο βρίσκεται πίσω από το σημείο που στηνόταν η μικροφωνική. Θυμήθηκα ότι τις περισσότερες μέρες δεν πήγαινα εκεί, ήταν στημένες οι σκηνές, μόνο καμιά φορά για να συζητήσω κάτι ήσυχα ή να ψιλοτσακωθώ για μια διαφωνία σε μια απόφαση της συνέλευσης ή για να καταστρώσουμε ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Ήταν καλό σημείο γιατί δεν έφταναν τα μεγάφωνα και μπορούσες να μιλήσεις ήσυχα. Αλλά θυμήθηκα και τις άλλες μέρες, τις μη- κανονικές, τις γεμάτες χημικά. Έτυχε να βρίσκομαι μερικές ώρες κοντά του, όταν έλαχε να κρατήσω λίγες ώρες το μικρόφωνο. Το ζήλευαν πολλοί αυτό το δέντρο, ζήλευαν τη σκιά του όταν καίγονταν στον καυτό ήλιο. Το ζήλευα και εγώ γιατί από κάτω κάθονταν και ξεκουράζονταν αρκετοί, έβαζαν και στον κορμό την πλάτη τους, ενώ εγώ με δυσκολία καμιά καρέκλα με χαλασμένα πόδια μπορούσα να βρω.

Περπάτησα αρκετά χθες, σκεφτόμενος. Πως πέρασε αυτή η χρονιά; Πώς πέρασε ο καιρός από το περσινό καλοκαίρι, όταν η ίδια πλατεία γέμιζε πολλούς με αισιοδοξία, κέρδιζε λίγα αλλά άφηνε παρακαταθήκη για τα πάντα; Οι περίεργες πολιτικοψυχολογικές προσλαμβάνουσες που έχω μου δημιουργούν πάντα κάποια πρώτα συναισθήματα διαφορετικά από τα μετέπειτα. Σκέφτηκα την αντίθεση. Εκεί που άνθιζε η αισιοδοξία, ηγεμόνευσε η απελπισία; Στο δέντρο που δροσίζονταν πριν ξαναπάνε στη μάχη, σταγόνες αίμα. Είναι έτσι; Πολλά στρυφογυρνάνε αλλά κάτι δε μου κολλάει.

Στη μαύρη καταχνιά του μνημονίου πολλοί δεν αντέχουν και χάνονται.

Ήταν ο μόνος; Όχι. Στη γειτονιά μας, στο διπλανό σπίτι, σε μια γέφυρα που κάποτε περάσαμε, στις ράγες ενός τρένου που βρισκόμαστε μέσα, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι δίνουν τέλος στη ζωή τους. Ήταν ο τελευταίος; Όχι. Όπως μας ενημερώνουν, μόνο μερικές δεκαετίες ακόμα χρειάζονται για να ξεπεράσουμε τα προβλήματα. Ίσως να μείνει και κάποιος ζωντανός.

Είχε κάτι το διαφορετικό; Ναι. Η τραγική πράξη του δεν έγινε στις κλειστές πόρτες και παράθυρα του σπιτιού του, ούτε σε ένα μακρινό γκρεμό. Έγινε στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από το ελληνικό κοινοβούλιο, το κάστρο των οικονομικών δήμιων. Δεν έγινε στα κρυφά, δεν έγινε αθόρυβα χωρίς να τραντάξει την χειμαζόμενη καθημερινότητά μας. Έγινε σαν πράξη που απαίτησε να εκληφθεί σαν δήλωση, τοποθέτηση, πολιτική παρακαταθήκη.

Τι αξίζει να σκεφτείς για τον κυρ Δημήτρη; Μήπως αυτό του αγαπημένου μας ποιητή Βλαδίμηρου, που λέει περίπου ότι σε αυτή τη ζωή το εύκολο δεν είναι το να πεθάνεις, αλλά το να ζήσεις;  Ή μήπως έχουμε τον σύγχρονο, κατάδικό μας «καιόμενο», έναν μάρτυρα με μια αυτοθυσία πιο παλιά από τη 12^η Φλεβάρη, πιο παλιά από το καλοκαίρι, πιο παλιά από την 6^η Μάη, από το Facebook και το twitter. Περίεργες οι μέρες, περίεργες οι πράξεις, περίεργη και η ποίηση. Πολλά νοήματα και πολλές ερμηνείες ταυτόχρονα.

Και κάποια στιγμή διάβασα το γράμμα. Και κάποια στιγμή αργότερα πήρα και ένα τηλεφώνημα από έναν άγνωστο αριθμό. Ήταν μια συντρόφισσα από τους Αμπελόκηπους. Ήθελε να μου πει κάποιες σκέψεις για μια ανακοίνωση. Τον ξέραμε, λέει. Πήγαινε συχνά στις λαϊκές συνελεύσεις, ερχόταν σε εκδηλώσεις, ένας άνθρωπος μια ζωή μέσα στις μάχες. Πολιτική δήλωση έκανε, να ταρακουνήσει, να δώσει σινιάλο αντίστασης ήθελε, μην ακούτε τι σας λένε τα  κανάλια.

Άρα στο δέντρο που κάθονταν το καλοκαίρι, μπορεί να έκατσε και αυτός. Άρα στο δέντρο αυτό δεν επέλεξε μόνο πεθάνει. Μπορεί να επέλεξε και να ζήσει.

Μα τι άλλο; Υπάρχουν χιλιάδες μέρες, χιλιάδες τρόποι, χιλιάδες μέρη να αυτοκτονήσεις. Αν όμως θες να αυτοκτονήσεις για το θάνατο. Όμως ο Δημήτρης Χριστούλιας δεν ήθελε να φύγει έτσι, δεν ήθελε να παραιτηθεί ούτε να υμνήσει το θάνατο. Για τη ζωή πέθανε, για τη ζωή αυτοκτόνησε. Και είναι χρέος μας να παλέψουμε για να είναι ο τελευταίος. Είναι χρέος μας να καταλάβουμε ότι η πάλη, η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα δεν είναι μόνο ζητήματα βούλησης, αλλά και επιβίωσης, διαφύλαξης της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο Δημήτρης Χριστούλιας μίλησε ο ίδιος για τον εαυτό του και την πράξη του. Στο σημείωμα του και σήμερα ξανά μέσα από την κόρη του. Δεν θα ήθελε να κλάψουμε για την προσωπική του τραγωδία, να τον λυπηθούμε για τα δεινά του, αλλά να δώσουμε τέλος στις ατομικές και συλλογικές τραγωδίες που γέμισε πια αυτός ο τόπος. Ίσως για αυτό και χθες τα λουλούδια έκαναν το σημείο να μοσχοβολά τη μυρωδιά της ζωής και όχι τη δυσωδία του θανάτου.

Άλλωστε το μέλλον πάντα στη ζωή ανήκει. Φρόντισε να το θυμίσει και ο ίδιος γιατί φοβήθηκε μήπως έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε. Και οι πιο μισητοί δικτάτορες κάποτε ανατρέπονται. Έτσι κλείνει το σημείωμά του. Έχοντας πρώτα αφήσει κληρονομιά σε αυτούς που θα το κάνουν. Στους νέους χωρίς μέλλον που κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα.

Υ.Γ. Οι στιγμές που βρέθηκα χθες στο Σύνταγμα, βλέποντας τους ανθρώπους γύρω μου και προσπαθώντας να φανταστώ τι σκέφτονται, με έκαναν να καταλάβω μια τεράστια απόσταση. Και όχι αυτή μεταξύ του πολιτικού συστήματος και των πολιτών για την οποία πάντα και ορθά μιλάμε. Αλλά μια άλλη. Αυτή μεταξύ του πλασματικού κόσμου της εκλογικής ευφορίας, των κυβερνητικών κουστουμιών και των μεγάλων ποσοστών της Αριστεράς και του πραγματικού, των ανείπωτων καθημερινών δραμάτων της κοινωνίας. Και μπορεί και πρέπει οι κάλπες να δώσουν σύγχρονα αντάρτικα μηνύματα, αλλά το σίγουρο είναι ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ».

----------------------------------------

(Πηγή: ilesxi.wordpress.com )

Η συγκλονιστική επιστολή της κόρης του Δ. Χριστούλα

«Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου (Δημήτρη Χριστούλα), δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.

 Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.

Για κάποιους, για ''τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας΄΄, σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.

Για το λόγο αυτό προσλαμβάνει ένα άλλο περιεχόμενο, αυτό το περιεχόμενο που τραγουδήσαμε παρέα για πρώτη φορά στη συναυλία του αγαπημένου μας Μίκη το 75, που τραγουδάγαμε πάντα στις δικές μας γιορτές και για τους δικούς μας νεκρούς... Κοιμήσου πατέρα, κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου.

Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες.

Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα, ενός νέου ''To όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομα μας είναι Αντίσταση΄΄.

Έμμυ Χριστούλα».

Μια υποψία ταραχής στο Χρυσοτρίκλινο… του Στάθη

Ταράχθηκαν οι Πρίγκηπες στο Ιερό Παλάτιο.

Νωρίς -λίαν πρωί- για τους Σεπτούς Γόνους, γύρω στις 9 με την ώρα των λαϊκών, έφθασαν από την αγορά τα νέα
στα Κάτω Δώματα. Και πρώτοι ρίγησαν καθώς τα έμαθαν οι Ευνούχοι.

Ενας πληβείος, λέει, ανέβηκε μόνος του στον Σταυρό

εν Μέση Οδώ

μεσ’ στην Πλατεία Συντάγματος

μέσα στη μέση στο Μεϊντάνι.

Κι εκεί, μπροστά στα μάτια πλήθους πληβείων απέθανε, χωρίς υπόσχεση αναστάσεως να αφήσει, χωρίς κάποιαν ελπίδα άλλη να υπαινιχθεί πως υπάρχει,

χωρίς κάποιο σημείο που να μπορεί αισίως να ερμηνευθεί πίσω του να κληροδοτήσει.

Τίποτα.

Απλώς έδωσε τέλος ο ίδιος στη ζωή του, λέγοντας ότι ζωή δεν είναι πια, και με το ίδιο του το χέρι, αυτόχειρ, κατέληξε.

Σφόδρα ταράχθηκε το πλήθος και ο ένας με τον άλλον άρχισαν να συναθροίζονται στην Αγορά, από στόμα σε στόμα τα νέα, τι έγινε και πώς και γιατί;

Αυτό το «γιατί» εξόχως ανησυχητικό και με αυτό το «γιατί» μαντάτο έσπευσαν οι σμπίροι στους Ευνούχους και οι Ευνούχοι από τα Κάτω Δώματα

στα Ανω, να πληροφορήσουν τους Σεπτούς Περίκλειστους για την ταραχή, και πιθανώς την αναταραχή που διατρέχει την Αγορά κι αναστατώνει την Πόλη.

Κι αυτοί, οι Σεπτοί, ήρεμοι όπως πάντα, νηφάλιοι και γνώστες -παλιές γενιές αυτές οι Δυναστείες- το πρώτον

είπαν να ειπωθεί στο πλήθος για τη βαθειά τους θλίψη! Πρώτα αυτό: ότι θρηνούν! Και ύστερα ότι το πράγμα θα εξετασθεί. Δικαιοσύνη θα αποδοθεί.

Ας μην ανησυχούν οι πληβείοι - άλλωστε οι
καιροί είναι κρίσιμοι, δεν είναι ωφέλιμη η αταξία, θα εξετάσουν οι Σεπτοί, θα
αποφανθούν οι επαΐοντες. Ολα θα γίνουν όπως προβλέπουν οι νόμοι - έτσι
παράγγειλαν οι Γόνοι των Δυνατών οι πάνσεπτοι, απαραβίαστοι και ιεροί, έτσι έσπευσαν να διαδώσουν στο πόπολο και οι Ευνούχοι, ώστε
να κρατηθεί σε τάξη η Αγορά, να συνεχισθούν οι δοσοληψίες.

Κι ενώ έτσι είπαν οι Ιεροί στους σμπίρους τους να πράξουν, φώναξαν οι ίδιοι τους Πραίτορες, τα Ντόμπερμαν και τους Γκόλντεν Γκαουλάιτερ Οπίνιον Μέικερς να συσκεφθούν περί το πρακτέον.

- Να τον βγάλουμε «διαταραγμένον» , είπε ο ένας, «παρία» είπε ο άλλος, «σαλόν» είπε ο τρίτος - δεν γίνεται

φώναξαν εν χορώ οι σμπίροι. Αφησε πίσω του γράμμα και γραφή -τώρα ευρέθη!- στο οποίο κατηγορεί εσάς τους Σεπτούς ότι του κάψατε τη ζωή και για αυτό σας την πετάει στα μούτρα.

Παύσις.

Θα μπορούσε να ήταν και θλίψη, αν δεν ήταν απλώς μια έκδηλη αμηχανία.



Και τότε μίλησε ο πιο πονηρός απ’ τους Σεπτούς -παλιά αλεπού και δεινός ρήτωρ- «αυτή είναι η λύσις» δήλωσε.

«Η σιωπή μας απέναντι στον νεκρό.

Η αμηχανία μας η οποία μπορεί να εκληφθεί κι ως θλίψη.

Έτσι "σεμνά" να απορροφήσουμε το γεγονός!

Οχι πως πρέπει να αμελήσουμε να διατρανώσουμε αυτή μας τη θλίψη, θερμά να είναι τα συλλυπητήριά μας προς τους οικείους του, αλλά

και τον λοιπό λαό!

Που περνάει δύσκολες ώρες! Δεν είναι τώρα η στιγμή για εκμετάλλευση του τραγικού συμβάντος,
αυτό να τονίσουμε», είπε ο πιο πονηρός απ’ τους Σεπτούς - σιγά την πονηρία δηλαδή, απλά πράγματα. Γνωστά:

«Οι ευθύνες θα αναζητηθούν».

«Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί».

Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. «Τα παραπάνω, θα είναι πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος».

Ισως, τέλος, να επρόκειτο περί αδύναμου χαρακτήρος. Αν αυτοκτονούσαν όλοι όσοι δεν αντέχουν την πολιτική μας, δεν θα μας έμενε κανείς να κυβερνήσουμε - πήγε να καγχάσει ο Πρωτοσεπτός,

αλλά ήταν η θλίψη του σπουδαία και δεν εκάγχασε...


Ζήτησε μάλιστα να του φέρουν κι ένα κρεμμύδι - ήταν σπουδαία η θλίψις του και θα έπρεπε το δάκρυ να φανεί...

-------------------------------
(Στάθης enikos.gr)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στον συμβολικό χαρακτήρα της πράξης του 77χρονου αυτόχειρα, που αυτοπυροβολήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, αναφέρθηκε με μία λιτή δήλωσή της η κόρη του.

Μιλώντας στα "Νέα" η κόρη του 77χρονου συνταξιούχου, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, είπε: "Το περιεχόμενο του σημειώματος είναι η φωνή του πατέρα μου, το πολιτικό περιεχόμενο της πράξης του".
Στο σημείωμα που βρέθηκε στην τσέπη του 77χρονου και είχε ως παραλήπτη την κόρη του, ο αυτόχειρας "μίλησε" εκφράζοντας τους φόβους και τις αγωνίες πολλων συμπολιτών του, που έχουν "γονατίσει" από τα οικονομικά μέτρα και την κρίση.