«Σκατοψυχιά» ή «Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια»

«Κωλοζωόφιλοι, νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους» είπε ο σκατόψυχος και κλώτσησε το κουτάβι.

«Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια» είπε ο σκατόψυχος και πούλησε 5 ευρώ το ροδάκινο στο παιδάκι της Ειδομένης.

Σκατοψυχιά. Συγγνώμη αλλά ‘πολιτικώς ορθή’ χαρακτηρισμός δεν μου βγαίνει. Σκα-το-ψυ-χιά. Σκατόψυχοι άνθρωποι – με έμφαση στο ‘σκατόψυχοι’ κι όχι στο ‘άνθρωποι’. Αυτοί που φαντασιώνονται για τον συνάνθρωπό τους ‘κακό ψόφο’ και ‘καρκίνο’. Αυτοί που σε καταριούνται. Αυτοί που σε μισούν. Αυτοί που ζουν, τρέφονται κι αναπνέουν μέσα απ’ την δική σου απελπισία. Μέσα από τον δικό σου πόνο. Αυτοί που δεν περπατάνε: Έρπουν. Έρπουν μέσα στην βία, την σκληρότητα, στην κακοποίηση.

Οι σκατόψυχοι. Ζουν ανάμεσά μας. Καταπίνουν τον αέρα μας. Κουνάνε το δάχτυλο. Κι ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουνε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή τους. Ανάθεμα αν οι ίδιοι έχουν δώσει ένα πακέτο μακαρόνια στον Έλληνα – εγώ σου λέω – άνεργο. Ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουν σκεπάσει με μια κουβέρτα τον Έλληνα – εγώ σου λέω – άστεγο. Ανάθεμα κι αν έχουν βάλει ένα τσουκάλι στη φωτιά για τον Έλληνα – εγώ σου λέω – γείτονα. Αν έχουν χαρίσει ένα παιχνίδι στο Ελληνάκι – εγώ σου λέω – του ισογείου.

Οι σκατόψυχοι. Κρίνουν τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις και κυρίως για ΠΟΙΟΝ το κάνεις. Γιατί η μόνη αποδεκτή ομάδα που χρήζει συνδρομής είναι οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κι αυτούς μόνον όταν τους βοηθάς εσύ. Εσύ, όχι εκείνοι. Ποτέ εκείνοι.

Σκατοψυχιά:

«Νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους».

Λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Λες κι εδώ δεν είναι απλά μαθηματικά: Ο άνθρωπος που θα αγκαλιάσει το αδέσποτακι, θα νοιαστεί και τον συνάνθρωπο. Ο άλλος που θα βασανίσει ένα κουτάβι, θα χτυπήσει και τον αδύναμο.

Γιατί όλοι αυτοί είναι ΚΑΙ θρασύδειλοι. Χέστηδες. Χτυπάνε παιδιά, χτυπάνε ηλικιωμένους, χτυπάνε άτομα με κινητικά ή νοητικά προβλήματα. Χτυπάνε, κακοποιούν, βιάζουν όποιον τους παίρνει και γλείφουν όποιον δεν τους παίρνει. Τον οποίον καταριούνται πίσω απ’ την πλάτη του. Να ψοφήσει από καρκίνο – κλασική διαχρονική αξία σαν το ταγιέρ Σανέλ.

Τελικά, όποιος ‘ρωτούσε για την ποιότητα’ αυτή η κρίση του έδωσε την απάντηση. Μια κρίση που ξεσκαρτάρισε συμπεριφορές και χαρακτήρες. Μια κρίση που έβγαλε προς τα έξω τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Απ’ τη μια μεριά, άνθρωποι που τους χαίρεσαι, απ’ την άλλη, ανθρωπάκια και τα φτύνεις. Καθάρματα με σφιχτά χείλη, μάτια σχισμές, χέρια γροθιές και την κατάρα στην κωλότσεπη.

Επί προσωπικού: Αλλιώς μου τα ‘πανε κι άλλα μου τάξανε. Νόμιζα πως τα χρόνια θα με προικίσουν με τις αρετές της ανοχής, της υπομονής, της κατανόησης. Αντί γι’ αυτό, μου ‘κατσε το εντελώς αντίθετο: Θυμώνω πιο πολύ. Δεν έχω πια ούτε ανοχές, ούτε αντοχές με τον σκατόψυχο. Να διάολο να πάει και στα τσακίδια. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω. Ούτε ψόφο θα του…ευχηθώ – ούτε με καρκίνο θα τον καταραστώ. Τόση τοξικότητα στη ζωή μου δεν την αντέχω, δεν την θέλω – και συνεπώς δεν την επιλέγω.

Άρα τι κάνουμε;

Άρα συνεχίζουμε, μάγκες. Συνεχίζουμε κανονικά και ψύχραιμα. Έτσι για να τους σπάσουμε τα νεύρα, ρε γαμώτο. Συνεχίζουμε να είμαστε εθελοντές. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε όποιον μας έχει ανάγκη. Τον Έλληνα, τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, την κακοποιημένη γυναίκα, τον ανήμπορο ηλικιωμένο, το χτυπημένο παιδί, το βασανισμένο ζώο…

Είμαστε εδώ, είμαστε εκεί, είμαστε παντού, είμαστε όπου μπορούμε, είμαστε όσο αντέχουμε, είμαστε όσο μας βαστάν τα πόδια μας, τα κότσια μας, η τσέπη μας κι η καρδιά μας.

Είμαστε παρόντες. Και σε όποιον αρέσουμε, γατάκια.

Έλενα Ακρίτα

Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! - Της Έλενα Ακρίτα

Πρώτη φορά βλέπω να βρίζουν όλοι επειδή μια νέα κυβέρνηση δηλώνει ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ ότι θα υλοποιήσει όσα δεσμεύτηκε ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ. Δεν έχει ξαναγίνει, μιλάμε για παράνοια.

      Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! Απ' τη μύτη, μας το βγάζετε. Κάνετε σαν το κωλόπαιδο που όλοι είχαμε στην τάξη και μας έβγαζε ξινή την πενταήμερη: Μια θα βρέξει, μια το μπέργκερ χάλια, μια μου πήρες τη μερέντα, μια αλλάξτε μουσική. Ίδιοι είστε!

      Τι μίρλα είναι αυτή. Τι γκρίνια, τι μιζέρια, τι λαός είμαστε εμείς, έλεος κάπου! Κάθεται ο άλλος σαν κυράτσα και παραμονεύει πότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΑΘΕ, θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στραβή.

      Read my lips, δεξιούλη μου: Θα τη κάνει τη στραβή, που να πάει ο διάολος. Θα την κάνει, στο λέω και στο υπογράφω. Νέοι είναι, άπειροι είναι, πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση είναι, θα γίνει η πατάτα, θα γίνει το φάουλ, θα γίνει το λάθος: Μόνο οι νεκροί είναι αλάνθαστοι.

      Αλλά αυτό το σίχαμα που βιώνουμε τρεις μέρες τώρα, δεν παλεύεται με τίποτα, αδερφάκι μου. Με τί-πο-τα:Κάθεται η ΝΔ σαν τη γριά στο κατώφλι και κουτσομπολεύει όποιον περνάει μπροστά της:
      Κι όταν λέω 'γριά', δεν εννοώ την γιαγιούλα την καλοκάγαθη.
      Την 'άλλη' εννοώ: την μικρόψυχη, την κακιασμένη, τη στρίγγλα πεθερά. Αυτή που έμεινε χήρα κι ανέραστη στα 30  της - και της φταις εσύ γι' αυτό.

                  Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...

      Γιατί ορκίστηκαν στην «τιμή και στη συνείδηση» τους κι όχι στο Ευαγγέλιο.
      Γιατί δεν φόρεσαν γραβάτες.
      Γιατί δεν έβαψαν ρίζα.
      Γιατί έφτυσαν τσίχλα στον κήπο (κάτι ξέρω 'γω που τις καταπίνω).
      Γιατί πήγε η Κωνσταντοπούλου με κίτρινο παλτό.
      Γιατί ο Βαρουφάκης το βράδυ έφαγε στη 'Ράτκα'.
      Γιατί έχει λιλά σημειωματάριο.

      Λίιιιγο να το χαρούμε, πάει; Να μην ξεσκιζόμαστε, πάει; Να στείλουμε στα τσακίδια αυτή την εμφυλιοπολεμική φάση, πάει;
      Και στα πίσω πίσω - ειδικά εμείς που δεν ανήκουμε πλέον στη «γενιά της τρελής χαράς» γιατί που πολλά έχουν δει τα μάτια μας - κρατάμε από πριν μικρό καλάθι.

      Αλλά να εγκαλούμε μια κυβέρνηση επειδή δηλώνει ότι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις της - ε, καλά δεν υπάρχει αυτό, τέρμα!
      Βγήκε ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο κι - όσο μας επέτρεψε να ακούσουμε ένας που έβηχε συνέχεια κολλητά στον ηχολήπτη - έβαλε 4 προτεραιότητες. Τις οποίες 4 προτεραιότητες ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ είχε βάλει και πριν την 25η:
     
            Μίλησε για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
            Μίλησε για την ανεργία και την Οικονομία.
            Μίλησε για διαπραγμάτευση με τους εταίρους.
            Μίλησε για φορολογία, διαπλοκή, διαφθορά.

      Τι το 'θελε; Την ίδια μέρα πέσανε πάνω μας οι εφτά πληγές του Φαραώ. Χρηματιστήρια πάτωσαν, επενδυτές έφυγαν, τράπεζες πήραν ταγάρι ζητιανιάς και γενικώς ήρθαν τα πάνω κάτω.
(Παρένθεση: Το γεγονός ότι όλα όοοολα ΟΟΟΛΑ αυτά παίζει να είναι εσκεμμένες ενέργειες εν όψει διαπραγματεύσεων, ούτε που να μας διαπεράσει το πλατινέ. Κλείνει παρένθεση).

      Και από τηλεοράσεως, δάχτυλα άρχισαν να κουνιούνται:
                  «Πού θα βρείτε τα λεφτά;»

      Κι έβλεπες στο μάτι τους αυτή την χαιρεκακία, αυτή την ξινίλα, αυτό το μίσος από τους «πατριώτες». Που προτιμάνε να πάει η χώρα κατά διαόλου - μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν «σας τα ΄λεγα εγώ, δοξάστε με!». Που λένε «μακάρι να βγω» ψεύτης. Και το βλέπει το μάτι το γουρλωμένο «μακάρι να φουντάρουμε παρά να βγω ψεύτης».

                  Που θα βρούνε τα λεφτά;;;
            Δεν ξέρω - αν ήξερα θα ήμουνα ο Δραγασάκης. Μπορεί να τα βρούνε, μπορεί και όχι. Μπορεί να την πατήσουμε όλοι μαζί, μπορεί να προχωρήσουμε όλοι μαζί.  Μπορεί να δικαιωθούμε, μπορεί και να διαψευστούμε.

      Δεν ξέρει κανείς που θα μας βγάλει  αυτός ο δρόμος. Αφήστε μας όμως να απολαύσουμε τη διαδρομή. Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο!
      Και ποιος ξέρει; Μπορεί - λέω εγώ τώρα - ΑΥΤΗ η πολιτική να μας βγάλει σε ξέφωτο...
      Γιατί η ΑΛΛΗ πολιτική μας έβγαλε στον Καιάδα.

Υ.Γ. Α, μην ξεχάσω. Όποιος ΝΔκράτης πρώην υπουργός χρειάζεται χαρτί υγείας, ευχαρίστως να του δώσω. Πήγα σήμερα σουπερ μάρκετ και guess what: Είχε στοίβες, Σοφία μου.

Της Έλενα Ακρίτα

------------------
[Πηγή]

Προς το Facebook, Google etc και όλες τις free υπηρεσίες που παραβιάζουν την ...ιδιωτικότητά μου!

Ας μην είμαστε υποκριτές, για ποιο λόγο χρησιμοποιούμε το FB, το Twitter κλπ., για ποιο λόγο αναρτούμε τις σκέψεις μας εκεί; Για να τις βλέπουμε μόνο εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος; Όχι βέβαια. Το κάνουμε για να τις διαβάσουν οι φίλοι μας (εικονικοί ή όχι δεν έχει σημασία) και, ή δυνατόν, όλος ο κόσμος. Η μήπως όχι; Το ίδιο βέβαια ισχύει και με τις φωτογραφίες ή βίντεο που δημοσιεύουμε ή κοινοποιούμε από τρίτους. Πείτε αλήθεια, πόσες φορές δεν χαρήκατε με τα πολλά like / retweet / favorite ή σχόλια που πήρατε με την τάδε ή την δείνα ανάρτησή σας; 

Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, τα ελεύθερα μιντια από τη δεκαετία του 90, ήταν μια επανάσταση για τον απλό πολίτη. Άντε αν δεν ήταν επανάσταση, ήταν τουλάχιστον ένα επαναστατικό εργαλείο, που σαν τέτοιο έχει όπως το μαχαίρι, την καλή του και την αρνητική πλευρά. Η καλή του είναι, ότι δίνει στον καθένα τη δυνατότητα, να γίνει εν δυνάμει ένας αυτοδίδακτος δημοσιογράφος ή ένας μικρός συγγραφέας. Και μάλιστα χωρίς να ξοδέψει μία, ΔΩΡΕΑΝ!. Η κακή του πλευρά -εκτός των άλλων- είναι ότι χάνει το copyright, χάνει την αποκλειστικότητα των δημοσιεύσεών του: ο καθένας που τον διαβάζει, μπορεί χωρίς να χρειάζεται να τον ρωτήσει, να τον αντιγράψει, να τον οικειοποιηθεί, να τον αναπαράγει ανεξέλεγκτα. Επαφίεται στην καλή προαίρεση του αντιγραφέα, να κοινοποιήσει την Πηγή. Αν δεν το κάνει δεν τιμωρείται γι'αυτό.

Θες λοιπόν ιδιωτικότητα, ή έστω αν θες copyright πληρώνεις και τυπώνεις τις σκέψεις, τις ιδέες σου σε ένα βιβλίο κλπ. Όταν όμως συμφωνείς να χρησιμοποιήσεις ένα free εργαλείο όπως το FB, Twitter etc. πρέπει να σκεφτείς ότι ό,τι κι αν σου πει ο κατασκευαστής, τα πάντα είναι στον έλεγχο του κατασκευαστή (και υπό τον έλεγχο των αναγνωστών σου)!. Το ίδιο και με τα e-mail, sms etc: ό,τι και να κάνεις –εκτός κι αν τα αποκρυπτογραφήσεις (πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο!)-, δεν χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερος hacker, για να τα διαβάσεις, π.χ. εγώ, κωδικούς χρήστη δεν στέλνω μέσω e-mail, παρά μόνο τηλεφωνικά (αν και αυτό ως γνωστόν παραβιάζεται -απλά είναι λίγο ποιο ασφαλές επειδή είναι ποιο δύσκολο -και λιγότερο πιθανό να γίνει). 

Αν θες λοιπόν -δωρεάν- επικοινωνία με άλλους, μην το ψάχνεις, τα πάντα είναι δημόσια και οπωσδήποτε στον έλεγχο του κατασκευαστή, οτιδήποτε άλλο είναι -συγνώμη- μπούρδα - ηλιθιότητα!.

Κάθε λίγο και λιγάκι, ιδιαίτερα στο FB, αναρτώνται -όπως και τώρα- παρόμοια hoaxes (=φάρσες): 

Από χθες ένα νέο hoax κυκλοφορεί στο Facebook. Το νέο hoax προσπαθεί να “πιαστεί” από την ανασφάλεια του κάθε χρήστη που σκέφτεται ότι τα δεδομένα που έχει ανεβάσει στην δημοφιλή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης δεν θα ήθελε να βρεθούν σε χέρια τρίτων. Σίγουρα θα έχετε διαβάσει άλλες φορές εκκλήσεις σε αναρτήσεις "φίλων" με την προτροπή ότι όσο ποιο πολλά like γίνουν, δήθεν τόσο χρήματα θα πληρώσει το Facebook για "καλό σκοπό"... κλπ. Όλ' αυτά είναι hoaxes, δηλαδή κοινώς μπούρδες που κάποιος τις σκαρφίστηκε και πέφτουν όλοι στη λούμπα.

Βλέποντας το πόσοι και πόσες, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις από άλλους χρήστες και σάιτς, δημοσιεύουν αυτή την παπαριά με τη δήλωση προστασίας από το φουμπου, σε πιάνει θλίψη. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε από πού ξεφύτρωσαν τόσοι ψεκασμένοι, γιατί πηγαίνουμε κατά διαόλου και διάφορα τέτοια.
Όταν δεν έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε ούτε τα αυτονόητα, άστα βράστα.

Παράδειγμα: η παραπάνω παράγραφος δεν είναι δική μου, την πήρα με copy - paste από ανάρτηση 'φίλου' στο FB, με την οποία και συμφωνώ. Αν δεν αναφέρω ότι την έγραψε ο συγγραφέας Νίκος Αραπάκης, δεν θα το καταλάβαινε ίσως κανείς, εκτός από τον ίδιο! Και πιστεύω θα του άρεσε κιόλας που το έκανα... 

Έτσι δουλεύουμε στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης: όλα ΔΗΜΟΣΙΑ και ΔΩΡΕΑΝ, ελεύθερο COPY - PASTE με αναφορά πηγής. Τέλος. 

Οτιδήποτε άλλο δεν ισχύει, εκτός κι αν είσαι ηλίθιος ή ανόητος -εκτός από ευκολόπιστος-, και πιστεύεις σε χίμαιρες.

Μπορείς να ζήσεις χωρίς το FB, το Twitter; Μπορείς. 

Χωρίς τη μηχανή αναζήτησεις GOOGLE; Δεν μπορείς, ομολόγησέ το. 

Ε λοιπόν, αν τα χρησιμοποιείς, να ξέρεις ότι σε 'διαβάζουν', και, σύμφωνα μ'αυτά που γράφεις σου στέλνουν διαφημίσεις, απ' τις οποίες κονομάνε πολύ χρήμα. Αυτό είναι το τίμημα της ελεύθερης χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Και πρόσεξε, υπάρχουν εργαλεία με τα οποία μπορείς να "εξαφανίσεις" τις διαφημίσεις τους π.χ. AdBlock plus!

Εξακολουθείς να διαφωνείς με τα παραπάνω, κανένα πρόβλημα, γύρνα στην παλαιολιθική εποχή: μη χρησιμοποιείς ΚΑΝΕΝΑ ελεύθερο μιντια, κανένα e-mail / SMS μην χρησιμοποιείς κινητή τηλεφωνία, κλείσε το Internet!

Τελειώνοντας παραθέτω την πρωινή ανάρτηση - απάντηση για το εν λόγο θέμα, όπου βέβαια το βάρος πέφτει στην ειρωνική - πιπεράτη ανάρτηση της πανέξυπνης Έλενας Ακρίτα!

---------

Επειδή κάποιος μαλάκας του'ρθε η ιδέα ότι μπορεί με κάποιο τρόπο ν'απαγορεύσει το Facebook, Google etc, να παραβιάζει (δήθεν) την ιδιωτικότητά του και τα συναφή και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μάταιο (όσο και ανόητο), αναρτώ κι εγώ ένα κείμενο της Έλενας Ακρίτα που με εκφράζει κάργα:

"Λόγω του γεγονός που έχω τα νεύρα μου από 8 χρονώνε και το Facebook καταπατάει τα δεδομένα μου με βρεμμένα πόδια, ενώ το παρκέ δε σφουγγαρίζεται μαλάκα, ε μαλάκα, ΠΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΤΑΚΙΑ ΛΕΜΕ. Και λόγω του γεγονός που επιτρέπει την κλοπή πληροφοριών, 3 ασημένια κουταλάκια κι ένα πρίτι μπρα τώρα μόνο 9,9 €, δηλώνω τα εξής:
Σήμερα, 27 Νοεμβρίου και ώρα - θα 'ναι παρά τέταρτο ή πάω πίσω; - σύμφωνα με το άρθρο δεν το θυμάμαι θα ρωτήξω τον Κούγια, ό,τι φωτογραφίες, κείμενα, Λειβαδίτη, Μπουκόφσκι, 111.488 καρδούλες και και μια τυροκαυτερή να τσιμπάει η παρέα - όλα ανήκουν στο προφίλ μου. Το ανφάς χάριζμά τους στα μούτρα τα δικά τους.
Λόγω του γεγονός που είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα, λέω του Facebook ασταδιάλα ρε. Κι άμα θες να ξες, απαγορεύεται να αποκαλύψεις, αντιγράψεις, βρίσεις, να με πεις αι μαρή, να με κράξεις που πήγα περίπτερο με καλσόν και τσόκαρο.
Και του λέω "Άκου να δεις, Facebook άμα μου ξεπατικώσεις το ευαίσθητο δεδομένο "κασερόπιτα με τζίντζερ και μπλακ φόρεστ" πρώτον θα πας φυλακή και δεύτερον χάλια μωρέ δεν τρώγεται. ΚΙ ΕΜΕΝΑ FACEBOOK ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ, ΝΤΑΞ;
Αντιγράψτε το όλοι 13 φορές και θα γίνετε πλούσιοι, ευτυχισμένοι και με μια χοληστερίνη θεά. Ένας που δεν το αντέγραψε τον βρήκε ο Χάρος στο φτερό και ο ΕΝΦΙΑς όταν σκύβει για νερό. Και μια άλλη ξεφτιλίστηκε καθότι όταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται μην τηνε παρεξηγείτε πως πονάει δεν ξέρετε. Λόγω του γεγονός αυτού, δηλώνω ότι είμαι η Έλενα, είμαι καλά κι η διπολική μου ακόμα καλύτερα. Ακούς, Facebook, ακούω να λες, α γεια σου παλκάρ' μου."

Χίλιες ξυλιές σε ξένο κώλο - Της Έλενας Ακρίτα

Στην κτηνωδία, στη φρικαλεότητα, στον πόνο, στην πείνα, στην αναλγησία, στην απόγνωση, στην απελπισία - πετάμε ανέμελα, έτσι σαν ριχτάρι σε καναπέ τριθέσιο.

Είμαστε ψιλογαϊδούρια ή ιδέα μου; Έχουμε καταλάβει ότι δεν πέθανε μόνο η κατσίκα του γείτονα; Πέθανε κι ο γείτονας! Κι εμείς εκεί. Με το μάτι απαθές. Ακατοίκητο: «Ενοικιάζεται βλέμμα διαμπερές, ευάερο κι ευήλιο». Με άλλοθι που φέρουν περήφανα το λάβαρο μιας εγκληματικής ηλιθιότητας. Στην κτηνωδία, στη φρικαλεότητα, στον πόνο, στην πείνα, στην αναλγησία, στην απόγνωση, στην απελπισία - πετάμε ανέμελα, έτσι σαν ριχτάρι σε καναπέ τριθέσιο, δυο-τρεις προκάτ φράσεις και καθαρίζουμε: «Ο καημένος, μωρέ». «Αχ, το πουλάκι μου!». «Πω, πω, το τέρας!». «Τι κτήνη υπάρχουν στον κόσμο!». Και το κορυφαίο: «Κλείσε την τηλεόραση, ψυχοπλακώθηκα».

Αυτοί είμαστε. Και λέω «είμαστε» γιατί δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Κι εμείς που μιλάμε για την κατσίκα του γείτονα δεν είδα να προτάξαμε τα στήθη μας για να τη σώσουμε. Απλά κάποιοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Και κάποιοι όχι.

Πόσο, μα πόσο, ΜΑ ΠΟΣΟ κρετίνος πρέπει να είναι κάποιος που μπαίνει σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης και πιστεύει πως «με ένα κλικ μπορείς κι εσύ να σώσεις από την πείνα ένα παιδάκι της Αφρικής».

Δεν ξέρω, ίσως κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά. Άντε και κάνω εγώ κλικ. Αυτό το κλικ θα μεταμορφωθεί σε γάλα; Το οποίο γάλα θα διακτινιστεί από το Πικέρμι στην αφρικανική ήπειρο;

Κι όμως, πέφτουν βροχή τα κλικαρίσματα. Ένας έξοχος τρόπος να αποκοιμίσεις τη συνείδησή σου όταν τη βλέπεις να μισανοίγει αγουροξυπνημένη το μισό της βλέφαρο. Με ένα κλικ ταΐζεις ένα παιδί, με ένα κλικ σώζεις έναν άμαχο, βρίσκεις το φάρμακο κατά του καρκίνου, με ένα κλικ εξολοθρεύεις έναν τζιχαντιστή.

Είπα «τζιχαντιστή»... Στον πρώτο αποκεφαλισμό όλοι πάθανε σοκ. Στον δεύτερο κλείσανε τα μάτια. Στον τρίτο βάλανε μπρίκι για καφέ. Σκοτώνουν άμαχους, μωρά παιδιά, βασανίζουν, θάβουν ζωντανούς, σταυρώνουν, μας γυρίζουν πίσω στον πιο ζοφερό μεσαίωνα. Οχι εμάς. Την κατσίκα του γείτονα.

Μία από τα ίδια και με τον Έμπολα. Όσο πέθαινε ο κοσμάκης μακριά από μας, οξαποδώ, στου διαόλου το κέρατο - όσο αποδεκατίζονταν τα ανθρωπάκια σαν τις μύγες ούτε που ίδρωνε το αφτί μας. Με ένα «τς, τς, τς, φουκαράδες, μωρέ!» πάνε κι αυτοί, να περάσουν οι επόμενοι.

Μόνο όταν άρχισε να κοντοζυγώνει προς Ευρώπη μεριά - βλέπε Ισπανίδα νοσοκόμα - άρχισαν να μας ζώνουν τα μαύρα φίδια. Σε μια Ελλάδα όπου το ανεπανάληπτο «σαξές στόρι» που ζούμε έχει καραξενιτέψει τη μισή νεολαία (η υπόλοιπη μισή μαζεύει μπογαλάκια και λεφτά για το εισιτήριο) τώρα αγχωθήκαμε. Τώρα που η δική μας η κατσίκα... ουπς... το δικό μας το παιδί που σπουδάζει έξω, που δουλεύει έξω, που ζει - ή φυτοζωεί - έξω, μπορεί να κινδυνέψει. Προσωπικά δεν ανησυχώ: με ένα κλικ στα σόσιαλ μίντια θα κρατήσω το δικό μου παιδί γερό.

Η τραγωδία μακριά... Πέρα στους πέρα κάμπους... Δεν μας αγγίζει - κι ούτε πρόκειται, έτσι που μας κόβω. Για να ξυπνήσουμε από τη χειμερία νάρκη πρέπει να μας κοπανάει πορτοπαράθυρα, να μας ταρακουνήσει από τα πέτα, να μας μπουγελώσει με παγωμένους κουβάδες νερό. Καθότι, τι του λείπει του ψωριάρη; Ice bucket challenge με μαργαριτάρι!

Για τους περισσότερους από εμάς η τραγωδία περνάει ξώφαλτσα από τη σφαίρα της μυθοπλασίας στον ρεαλισμό - μόνο όταν πέσουμε μούρη με μούρη μαζί της. Όπως στο Σούλι: η Δέσπω - που έκανε πόλεμο με νύφες και μ' αγγόνια - όταν κοντοζυγώναν οι Τούρκοι ανέκραξε την ιστορική φράση:

- Oops, it's getting too close to home, guys!

Γι' αυτό το λέμε: Μακριά από μας! Χίλιες ξυλιές σε ξένο κώλο. Άσχετα που - μετά συγχωρήσεως - απ' τον ξένο στον δικό μας ένα τσιγάρο δρόμος.

Η κατσίκα ψόφησε. Λίγο πριν πεθάνει τα τελευταία της λόγια ήταν:

- Αυτά όλα συμβαίνουν στους άλλους! Σ' εμένα ποτέ!

Είμαστε ψιλογαϊδούρια ή ιδέα μου;

Κι αν είσαι γαϊδούρι γιατί να νοιαστείς για την κατσίκα;

------------------------

Πηγή:palmografos