Όχι ρε, να ΜΗ σώσετε το νερό στο Βόλο

Υπέπεσε στην αντίληψή μου μια καμπάνια "Σώστε το νερό στο Βόλο" (βλ.εικόνα), η οποία προφανώς αφορά τα σχέδια της δημοτικής αρχής του Βόλου να ιδιωτικοποιήσει την εταιρία ύδρευσης της πόλης.

Και ρωτάω κι εγώ: γιατί να το σώσουμε το νερό στο Βόλο, ρε παιδιά;

Δεν εξελέγη δημοκρατικότατα και με ευρεία πλειοψηφία ο Αχιλλέας Μπέος δήμαρχος της πόλης;
Εξελέγη.
Δεν ήξερε πολύ καλά όλη η βολιώτικη κοινωνία το ποιόν του Αχιλλέα Μπέου;
Το ήξερε.
Και, παρόλα αυτά, δεν τον ψήφισε;
Τον ψήφισε.
Άρα;
Άρα ο ψηφισθείς Αχιλλέας Μπέος δικαιούται να πάρει το νερό και να το πουλήσει, να το διακόψει, να του ρίξει χώματα.. ακόμα και σκατά μέσα, αν θέλει, και να το κεράσει στους πολίτες του.

Η πόλη εξέλεξε εμφατικότατα έναν απ' τους πιο προφανείς εχθρούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να διαχειριστεί τα δημοτικά πράγματα και τώρα θα εναντιωθούμε στην απόφασή του, επικαλούμενοι τα...ανθρώπινα δικαιώματα;
Ντροπή, ρε παιδιά!
Οι Βολιώτες αποφάσισαν και ψήφισαν αυτόν που τους αξίζει.
Τώρα θα πάρουν και αυτό που τους αξίζει.

Επομένως, καλώ κάθε δημοκρατικό πολίτη να μη συμμετέχει σε αυτήν την καμπάνια.
Γιατί η λαϊκή εντολή στο Βόλο ήταν η έγκριση του προγράμματος "γαμάω και δέρνω".
Η λαϊκή εντολή ψήφισε υπέρ του δημοτικού... bullying (που' ναι και της... μοδός) και οφείλουμε να σεβαστούμε την απόφασή της.
Ο λαός είναι σοφός.
Μπορεί να 'χει και δίκιο.

 

Αχιλλέα, πούλα τα όλα!
Και βγάλε και πενήντα χρυσαυγίτες να περιπολούν την πόλη.
Έτσι, για να σφίξουν οι κώλοι.
Αυτών που είτε ψηφίζουν για χαβαλέ, είτε με οπαδικά κριτήρια, είτε με ρουσφετολογικά κριτήρια, είτε είναι φασίστες, είτε είναι της λογικής "δε βαριέσαι; Καπιταλισμό έχουμε. Όλοι ίδιοι είναι: Τί να βγει ο Μπέος... τί ο Συριζαίος!"

Ε τώρα όλοι αυτοί θα λουστούν την επιλογή τους.
Στις δημοκρατίες αποφασίζουν οι πλειοψηφίες.

Πούλα τα όλα Αχιλλέα!
Μην αφήσεις τίποτα.
Η λαϊκή εντολή είναι μαζί σου.


-------------------
[Πηγή]

Το Grexit είναι προτιμότερο από ένα τρίτο Μνημόνιο

Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιλογή (ή τουλάχιστον τη λιγότερο κακή) μεταξύ των πραγματικών εναλλακτικών που είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμή η νέα ελληνική κυβέρνηση. Με τη συμφωνία η κυβέρνηση μπόρεσε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» (μέσω του στραγγαλισμού του τραπεζικού συστήματος) που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριοι σκληροπυρηνικοί της λιτότητας. Επιπλέον, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, σε ένα επίσημο διπλωματικό έγγραφο καταγράφηκαν στοιχεία μιας εναλλακτικής λογικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, στον αντίποδα των αντιλήψεων με βάση τις οποίες διαμορφώθηκαν τα μνημόνια. Από την άλλη, μιας και δεν πρέπει να ωραιοποιούμε την κατάσταση, η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη εμπεριείχε και σημαντικές παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά, τουλάχιστον συγκριτικά με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ –οι ΑΝΕΛ δεν έχουν ζήτημα με τις ιδιωτικοποιήσεις...

Μια συμφωνία που δεν εφαρμόζεται

Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία Ελλάδας-Eurogroup, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής. Η κυβέρνηση αρχίζει να εφαρμόζει το πρόγραμμά της (Μέτρα Αντιμετώπισης Ανθρωπιστικής Κρίσης, Ανασύσταση ΕΡΤ, Ρύθμιση Ληξιπρόθεσμων Οφειλών στο Δημόσιο-100 δόσεις), ενώ τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών είναι στην Αθήνα για να αντλήσουν στοιχεία σχετικά με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παραβιάσει σε κανένα σημείο τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Αντιθέτως, το άλλο συμβαλλόμενο μέρος, δηλαδή το Εurogroup, δεν την εφαρμόζει. Για την ακρίβεια, διάφοροι κύκλοι του έχουν προβεί σε σειρά πράξεων και παραλείψεων που οδηγούν στην πλήρη υπονόμευσή της.

Η υπονόμευση της συμφωνίας από τους ακραία συντηρητικούς ευρωπαϊκούς κύκλους έχει δύο εκφάνσεις. Η πρώτη είναι η διαρκής προσπάθεια να διολισθήσουμε από το περιεχόμενο της συμφωνίας σε αυτό του Μνημονίου και της 5ης αξιολόγησης. Δεν είναι μόνο οι συνεχείς αναφορές διαφόρων ιθυνόντων (με προεξάρχοντα τον Σόιμπλε) σε «μνημόνιο» και «τρόικα». Πιο σημαντική είναι η προσπάθεια επαναφοράς στο τραπέζι πολιτικών που κινούνται έξω από το συμφωνημένο πλαίσιο και συνιστούν μέρος όσων είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Αλλά η βασική έκφανση της υπονόμευσης της συμφωνίας αποτελεί το μπλοκάρισμα της χρηματοδότης του ελληνικού Δημοσίου. Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, όχι μόνο δεν έχει ανοίξει η στρόφιγγα της δανειακής χρηματοδότησης, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν επιτρέπει καν μια μικρή αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου για την έκδοση έντοκων γραμματίων ώστε να καλυφθούν όπως-όπως οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου. Με πιο απλά λόγια, αν τον Φλεβάρη ήταν το τραπεζικό σύστημα που απειλούταν με ασφυξία, τώρα είναι η σειρά του Δημοσίου.

Προς ένα αδυσώπητο δίλημμα;

Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, και διατηρώντας πάντα την αυτοσυγκράτηση που είναι αναγκαία όταν πρόκειται κανείς να προβεί σε πολιτικές εικασίες, η μέχρι τώρα συμπεριφορά των ακραία συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων μπορεί να οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα: Μέσω της χρηματοδοτικής ασφυξίας , επιχειρούν να θέσουν την ελληνική κυβέρνηση προ του αδυσώπητου διλήμματος «Τρίτο μνημόνιο ή Grexit». Θέλουν δηλαδή να φέρουν τα πράγματα σε εκείνο το οριακό σημείο που η κυβέρνηση θα πρέπει να υποταχτεί και να προδώσει τη λαϊκή εντολή προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου και να παραμείνει στην ευρωζώνη.

Η συμπεριφορά τους δεν υπαγορεύεται βέβαια από τη όποια οικονομική λογική. Τα χρήματα που έχει ανάγκη η Ελλάδα (λίγα δισεκατομμύρια) είναι σταγόνα στον ωκεανό της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο δε ελληνικός προϋπολογισμός έχει σταθερά πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ η νέα κυβέρνηση διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά με χρηστό τρόπο.

Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής συντήρησης θέλουν να συντρίψουν πολιτικά τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για να δολοφονήσουν εν τη γενέσει του ένα εναλλακτικό πολιτικό παράδειγμα με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία. Χτυπάνε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώσουν με το Podemos και το Sinn Fein.

Επιπλέον, η ραγδαία άνοδος του δεξιού λαϊκισμού στη Γερμανία ωθεί τον συνασπισμό εξουσίας υπό την Μέρκελ στη συντηρητικοποίηση και, κυρίως, την εθνική περιχαράκωση. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε λειτουργεί πολύ περισσότερο σαν μια γερμανική ηγεσία, παρά σαν μια ευρωπαϊκή ηγεμονική δύναμη.

Οι δύσκολες επιλογές

Η κυβέρνηση μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι έχει σαν θεμελιώδη αρχή το σεβασμό στη λαϊκή εντολή. Για πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση που βασική έγνοια της είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών και όχι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων. Επίσης, η κυβέρνηση, σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες, έδειξε ότι εκτός από εντιμότητα, διαθέτει και πολιτικό κριτήριο, αφού και ελιγμούς έκανε και συμμαχίες οικοδόμησε. Αυτό που λογικά πράττει τώρα η κυβέρνηση είναι η συνέχιση της οικοδόμησης συμμαχιών με στόχο να αρθεί το αδιέξοδο και να μην ευοδωθούν τα σχέδια των σκληροπυρηνικών της λιτότητας. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να τα καταφέρει.

Ωστόσο, αν τα πράγματα φτάσουν στο έσχατο σημείο, και το δίλημμα είναι «Τρίτο Μνημόνιο ή Grexit», η απάντηση μια κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας επουδενί μπορεί να είναι «Τρίτο Μνημόνιο». Και αυτό όχι γιατί ο Grexit είναι η βασιλική οδός προς την ανάπτυξη, όπως αφελώς ορισμένο διατείνονται –κάθε άλλο: το Grexit θα σημάνει πτώση του ΑΕΠ και θα υπαγορεύσει περιοριστικές πολιτικές. Ούτε μόνο γιατί πολιτικά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να «σηκώσει» μνημονιακές πολιτικές –το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σημαντικό από το όποιο (καλώς εννοούμενο) κομματικό συμφέρον.

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που πρέπει να οδηγήσουν στην (πραγματικά επώδυνη) επιλογή του Grexit αν τα πράγματα εντέλει φτάσουν στο όριο. Ο πρώτος είναι ότι τα όποια μνημονιακά υφεσιακά μέτρα αναγκαστεί να πάρει η κυβέρνηση, δεν θα είναι ούτε τα τελευταία ούτε θα ανοίξουν το δρόμο στην ανάκαμψη για τους πολλούς. Αντιθέτως, η διατήρηση του μνημονιακού πλαισίου εγγυάται, από τη μια μεριά, τη διαρκή λήψη νέων μέτρων όταν δεν πιάνονται οι (άπιαστοι) στόχοι του προγράμματος, και από την άλλη, παγιώνει την οικονομική στασιμότητα (με ύφεση ή πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης), αφού δεν προβλέπει πολιτικές για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Το Grexit είναι πολύ επώδυνο (γι’ αυτό και ορθά δεν ήταν η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξει προοπτικές που δεν υπάρχουν στο μνημονιακό πλαίσιο.

Ο βασικός όμως λόγος που αν τα πράγματα (με ευθύνη των Ευρωπαίων) φτάσουν στο όριο, δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή το τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι αυστηρά οικονομικός. Το τρίτο Μνημόνιο θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση του λαού, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που οι εκλογές έχουν φέρει έναν άνεμο ελπίδας και ανάτασης. Ένας λαός ταπεινωμένος όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά αξιοπρεπής μέσα στην Ευρώπη, αλλά ούτε και να φανεί δημιουργικός στο οικονομικό πεδίο –η ψυχολογία συνιστά βασική πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας. Ο ταπεινωμένος λαός θα βυθιστεί στον κυνισμό και την απάθεια, με κίνδυνο να στραφεί στις δυνάμεις του φασιστικού σκότους, Παράλληλα, η ταπείνωση του ελληνικού λαού θα ενταφιάσει την αριστερή ελπίδα σε όλη την Ευρώπη.

Αν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν στο όριο, κι έχουμε να διαλέξουμε αυστηρά μεταξύ πολύ επώδυνων επιλογών, πρέπει να προτιμήσουμε τη λιγότερό κακή, αυτήν δηλαδή που δεν αποκλείει και την παραμικρή ακτίνα φωτός.

Του Γιάννη Αλμπάνη

-------------------------

[Πηγή]

Αυτός ο Βαγγέλης κάτι ήθελε να πει…

Μια ολόκληρη κοινωνία σε πανικό καταθέτει στο Xρηματιστήριο Αξιών των social media, χωρίς αιδώ, το περίσσευμα της υποκρισίας που διαθέτει. Επιδιδόμενη σε ατέρμονες ηθικολογίες, με συναισθητικές εξάρσεις και μανιφέστα της σύγχυσης, έντρομη μην κληθεί σε αναγνώριση του θύτη στον καθρέφτη της, στη γεμάτη αναίδεια ψυχής της.

Μια ολόκληρη κοινωνία, που όφειλε σήμερα να βυθιστεί στη σιωπή για να συνδιαλλαγεί με τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά που της απέμειναν, παραδίδει εισαγγελικά παραγγέλματα στον εαυτό της, φροντίζοντας, ανεπιτυχώς, να αποφύγει να αναμετρηθεί με τον ιερέα, τον χωροφύλακα, τον επαρχιώτη, τον ομοφοβικό, τον δήμιο, τον νόθο επαναστάτη που εκτρέφει μέσα της.

Στοχοποιεί κι απαιτεί τη σύλληψη, εδώ και τώρα, των 2, 3, 40, 50,100 (όσοι κι αν είναι αυτοί, αρκεί να είναι μετρήσιμοι και με ονοματεπώνυμο) ενόχων για να αποφύγει την ηθική αυτουργία. Για να προλάβει να εκλείψει ο χρόνος και να μην αναγνωρίσει τη δική του οικογένεια, την «αγία ελληνική οικογένεια», εκτροφείο ψυχοπαθολογιών, που απορρίπτει με ενοχές -για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι- τα δικά της παιδιά.

Τα παιδιά, που είναι διαφορετικά, είναι περισσότερο μελαψά, λιγότερο ψηλά, περισσότερο παχουλά, λιγότερο άνδρες, λιγότερο γυναίκες, φτωχά, αποτυχημένα, τα «…λιγότερο ή περισσότερο» παιδιά της. Όχι λιγότερο, όχι περισσότερο, «κανονικά». Υποταγή στην «κανονικότητα», που δεν ανατρέπει, δεν προκαλεί ρήξεις, δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο, το κοινώς αποδεκτό αενάως διαπλεκόμενο σύστημα.

«Κανονικά» ώστε να μπορούν υποκρινόμενα να πείθουν και να διαιωνίζουν το μοντέλο. Δεν αρκεί να υποκρίνεσαι, πρέπει και να πείθεις. «Κανονικά», αρκεί να μη βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με τους πανταχόθεν ανατρεπτικά «επικίνδυνους» διαφορετικούς. Για να αισθάνονται τη δέουσα αμηχανία, φόβο, οργή, όταν συναλλάσσονται με τον διαφορετικό «Άλλο». Αυτόν που θα κατασπαράξουν, άλλοτε ήπια, με χιούμορ και «καθωσπρεπισμό» κι άλλοτε βίαια με θόρυβο και κρότο, για να τρομάξουν κι οι ίδιοι και να το βάλουν για μία ακόμη φορά στα πόδια.

Ένας κόσμος που σήμερα είναι «Όλοι Βαγγέληδες», αύριο θα προσμετρά τα «like» του ναρκισσισμού του με ευαρέσκεια (τραγική ειρωνεία, ένδειξη αποδοχής!) που για μία ακόμη φορά απόφυγε αυτό το υποκριτικό βλέμμα στον καθρέφτη του. Αυτό το βλέμμα που κανένας εισαγγελέας δεν θα εκδώσει ένταλμα σύλληψης.

Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, τους θρήνους και τις φτηνές ιαχές θριάμβου του ετεροπροσδιορισμού. Και τώρα σιωπή… Αυτός ο Βαγγέλης κάτι ήθελε να πει…



Της Μαρίνας Δελάκη

----------------------------
[Πηγή]

Κακοφορμίζει η πληγή - Από τη Σοφία Λαμπίκη

Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή “δεν είναι πολύ άντρας”

Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.

Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.

“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.
 

Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;


Η αστυνομία που ασχολείται με την υπόθεση βγάζει ψυχιατρικές κρίσεις αντί να κάνει την απλούστερη έρευνα,να μπουντρουμιάσει συμφοιτητές και εκπαιδευτικούς μέχρι να μάθει ονόματα,αν δεν τα ξέρει ήδη και τα συγκαλύπτει.


Οι δημοσιογράφοι στα περισπούδαστα άρθρα τους χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης-αποσιωπητικά, θαυμαστικά- για να προσδώσουν μια γαργαλιστική νότα στο βασανιστήριο του ανθρώπου.


Βουλευτής,καταγγέλλεται, πως έκανε διαρκώς παρεμβάσεις υπέρ των βασανιστών,το όνομα του καλύπτεται απ το βρωμερό πέπλο της συγκάλυψης.


Τίποτα δεν έρχεται στο φως διαδικτυακά, ούτε ένα βίντεο, ούτε μια φωτογραφία, δεκάδες πρέπει να υπάρχουν, βρωμερά τιμαλφή σε συνενόχων, καλών συμπολιτών μας, τα χέρια.

Στο πηγάδι του ναζιστικού Σαλόν Κίτυ που ζούμε, ο καθένας παίζει το ρόλο που προβλέφτηκε γι αυτόν απ τις τσατσάδες της κοινωνίας.


Άλλος πορτιέρης,άλλος βασανιστής, άλλος πουτάνα, άλλος παρατηρητής αμέτοχος στις κουίντες να ευχαριστεί το θεό που δεν είναι ο ίδιος στους βασανιζόμενους.
 

Και ακούω στο μυαλό μου την κραυγή του παιδιού “έναν καφέ να πιω μη με βασανίζετε” και σκέφτομαι τους στίχους του ποιητή:


“Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων”.

Σε όλους τους Βαγγέληδες που κάθε μέρα βασανίζονται μέσα στην ανοχή και τα γελάκια των άλλων φωνάζω:

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ,ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ,ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ.
ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΤΕ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΓΎΡΩ ΣΑΣ.

Της Σοφίας Λαμπίκη (24/2/2015)

----------------------------
[Πηγή]

Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

Όχι, ο κύριος Σόιμπλε προφανώς εννοεί εκείνη την παραπάνω  σαλάτα που κάποια στιγμή φαγώθηκε καταχρηστικά το καλοκαίρι στη Σαντορίνη ή στα Κουφονήσια. Γιατί ο κύριος Σόιμπλε, είναι από αυτούς που έστησε τον μύθο «καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας» πριν τον πάρει το Ποτάμι και οι όμοιοί του και μας πνίξουν στις ενοχές.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα δεν κατέρρευσαν επειδή οι πολίτες ήταν επιπόλαιοι και αχόρταγοι, ασυνείδητοι και βουλιμικοί. Αυτά τα στοιχεία παθογένειας ήταν σύγχρονα  φαινομένα της τραπεζικής λειτουργίας και μέρος του κόλπου. Η Ευρώπη κατέρρευσε γιατί οι Τράπεζες τζόγαραν με επικίνδυνα προιόντα, μετέτρεψαν κάθε παραγωγική τους λειτουργία σε ιπποδρομιακή αντίληψη για την Οικονομία. Όταν έσκασε η φούσκα, οι κυβερνήσεις με το επιχείρημα πως αν καταρρεύσουν οι Τράπεζες θα καταρρεύσει η Οικονομία, έσωσαν τις τράπεζες. Μετέτρεψαν δηλαδή το ιδιωτικό τους χρέος σε Δημόσιο, σε δικό μας μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση. Στην Ελλάδα η Τραπεζοκλεπτοκρατία «ανακεφαλαιοποίησε» όσα είχαν κλέψει οι Τραπεζίτες.

Τα φαινόμενα που υπονοεί ο Σόιμπλε, ήταν αποτέλεσμα της λειτουργίας της Οικονομίας των Τραπεζών. Οι Τράπεζες άνοιξαν, έδωσαν φτηνό χρήμα, μοίρασαν ακόμη και δάνεια για την πιτυρίδα, για δύο λόγους. Για να κλέψουν οι τραπεζίτες δανείζοντας κρυφές εταιρείες με δικούς τους αχυρανθρώπους και για να αγοράσουν τα θύματατα γερμανικά και γαλλικά προιόντα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι BMW και οι πολυτελείς εξάρσεις που υπονοεί ο Σόιμπλε.

Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν αυτός που ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε ζητήσει να δώσουν οι Τράπεζες φτηνά δάνεια σε όλους. Λίγο αργότερα κούναγε τα πρώτα ευρώ που έβγαλε με το Σημίτη από το ATM και που συμβόλιζαν την εύρωστη ελληνική Οικονομία. Στην πραγματικότητα συμβόλιζαν την παγίδευση της Ελλάδας σε ένα άνισο σύστημα το οποίο έπρεπε να υπηρετεί. Και βέβαια τη διαφθορά που εξέφρασε σε όλο το μεγαλείο της η Πασοκική εντερική Σημητική χλωρίδα. Όταν ανέλαβε βέβαια πρωθυπουργός ο Παπαδήμος μίλησε και αυτός για την ευθύνη των Ελλήνων οι οποίοι κατανάλωναν πάνω από όσα παρήγαγαν.

Είναι περιττό να πούμε πως ο καταναλωτισμός και οι τεχνητές ανάγκες δημιουργήθηκαν συστηματικά μέσα από ένα mediaκο σύστημα που ήταν συνδεδεμένο με την πολιτική και οικονομική ελιτ που μεθόδευσε όλα αυτά.

Προφανώς απέναντι στα συγκεκριμένα φαινόμενα ο καθένας στάθηκε και με την προσωπική του ευθύνη ή την άγνοια. Όμως τα τηλεοπτικά κωλάδικα δεν μιλούσαν τότε για οικονομία αλλά για τα πάρτυ του Κωστόπουλου. Και όποιος είχε την ατυχία να ακούει Πρετεντέρη ανυποψίαστος, ήταν σίγουρος πως το χρήμα που κυκλοφορεί δεν είναι ένα μεγάλο κόλπο, αλλά το αποτέλεσμα λειτουργίας μιας μεγάλης Σημιτικής Ελληνικής Οικονομίας .

Ως σήμερα όσοι έστησαν το παιχνίδι συνεχίζουν,προτάσσοντας τις ευθύνες των Ελλήνων, των Ισπανών, των Πορτογάλων των Κυπρίων. Γιατί η δημιουργία της ενοχής είναι απαραίτητη στο να λειτουργήσει το σύστημα και ο φόβος.

Όταν λοιπόν ο Σόιμπλε κουνάει το δάχτυλο, δεν το κάνει γιατί το πιστεύει. Άλλωστε ο ίδιος το 2000, ήταν πρωταγωνιστής ενός μεγάλου σκανδάλου χρηματισμού και διαφθοράς για το οποίο ζήτησε συγνώμη. Οπότε δεν  πρόκειται για πίστη στην ηθική αλλά για απλή λειτουργία των κανόνων του συστήματος. Τώρα γιατί ο Θεοδωράκης είναι έτοιμος να μας βγάλει την καλοκαιρινή σαλάτα από τη μύτη ως ευθύνη της κρίσης, είναι μάλλον γιατί ο ίδιος θεωρεί πως έχει δικαίωμα να φάει παντεσπάνι. Όταν άγνωστος ως δημοσιογράφος κάποιων περιοδικών  το 2000, παίρνεις ξαφνικά 24.000 ευρώ μισθό στην ΕΡΤ, χάνεις και το μέτρο και το  μέτρημα.

Του Κώστα Βαξεβάνη

---------------------
[Πηγή]

24 έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο) αποκτούν ζωή και κίνηση

24 έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο) αποκτούν ζωή και κίνηση μέσα στη μικρή μήκους ταινία "DOMENICOS" σε σκηνοθεσία του Ζουάν Κούρτις.

Ο δημιουργός αυτού του έργου ζωντανεύει διάσημους πίνακες του Ελ Γκρέκο μέσα σε μια ιστορία γύρω από τη ζωή του Χριστού. Η ψηφιακή επεξεργασία των πινάκων για τη δημιουργία αυτού του έργου έγινε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη που σκοπό έχει την προσέλκυση νέων ανθρώπων στα ελληνικά εικαστικά έργα.

--------------------
[Πηγή]

Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης: Είμαι ναρκομανής, γερμανοτσολιάς και ηλίθιος

Απάντηση του Χαϊνη Δημήτρη Αποστολάκη για τις συκοφαντίες μετά τη συνέντευξή του στο In.gr)

---

Η λέξη ‘ λαός ‘ προσδιορίζει μια- ούτως ή άλλως- φαντασιακή κατηγορία. Το κάθε σύνολο, το φέρνω στο μυαλό μου σαν τις καλύτερες στιγμές του. Τον Έλληνα τον φαντάζομαι σαν τον Καζαντζάκη και σαν τον Καβάφη κι όχι σαν τον δικτάτορα Παπάγο. Το Ρώσο σαν τον Πούσκιν και το Ντοστογιέφσκι κι όχι σαν τον ολιγάρχη Αμπράμοβιτς. Το Γερμανό σαν τη Ρόζα Λούξενμπουργκ, σαν τον Αïνστάιν και σαν το Χέγκελ κι όχι σαν τον Χίτλερ. Τον αρχαίο Αθηναίο σαν το Σωκράτη κι όχι σαν τους δικαστές του. 

Είναι το κόλπο μου για να μην αυτοκτονήσω. Να χαίρομαι με τις ιερές μειοψηφίες αντί να βρίζω τις πλειοψηφίες και τους αρχηγούς τους. Ο κάθε λαός είναι οι κορυφές του πνεύματός του κι όχι οι γελοίοι σατραπίσκοι του.

Η μόδα της εποχής στην Ελλάδα είναι η δαιμονοποίηση του γερμανικού ‘λαού’ κι όχι η εκ βάθρων κριτική του καπιταλιστικού οικοδομήματος, μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς.    
Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε: στην αρχαία Ρώμη οι Χριστιανοί, στη βυζαντινή αυτοκρατορία οι Βογόμιλοι, στην δυτική αυτοκρατορία οι Καθαροί, στο μεσαίωνα οι ορθολογιστές επιστήμονες, τους τέσσερις τελευταίους αιώνες οι Εβραίοι, τις τελευταίες δεκαετίες οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί, οι τρομoκράτες. 

Στις μέρες μας, ο εχθρός είναι οι μουσουλμάνοι για τους αμόρφωτους δυτικούς, οι δυτικοί για τους αμόρφωτους μουσουλμάνους, οι γερμανοί για τους αμόρφωτους έλληνες και οι έλληνες για τους αμόρφωτους γερμανούς.

Δέχτηκα δριμεία και ατεκμηρίωτη- προσωπική- επίθεση (βλ. συνέντευξη στο in.gr):

• ότι καταναλώνω ουσίες

Απάντηση: μου προμηθεύει χασίσι ο Βαμβακάρης, αψέντι ο Ρεμπώ και ηρωίνη ο Μπάροουζ. Τρελή μαστούρα!

• ότι είμαι μέρος του συστήματος

Απάντηση: Προσκαλώ τον οιονδήποτε να επισκευτεί την πολυτελή βίλα μου (ενοίκιο 250 ευρώ), διαστάσεων 3×3 μέτρων, να πιούμε μια τσικουδιά μαζί.( Όποιος βρει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια ή δεύτερο μπουφάν, να τα απαλλοτριώσει, δια συνοπτικών διαδικασιών). Είμαι αυτοεγκλεισμένος τώρα και 10 χρόνια. Δε σκοπεύω να βγώ τις προσεχείς δεκαετίες.

• ότι αγνοώ (!!!) τον πρόσφατο παγκόσμιο πόλεμο

Απάντηση: Οι γονείς μου ήταν παιδιά στην κατοχή και μου μετέδωσαν όλη τη φρίκη του πολέμου. Είπα περιληπτικά, ότι τα πολτισμικά επιτεύγματα δίνουν τη σκυτάλη, πολλές φορές, σε συλλογικούς ναρκισσισμούς, που είναι άκρως επικίνδυνοι. Για παράδειγμα, την πρωτοφανή πολιτισμική έξαρση στην Ελλάδα τον 5^ο π.Χ. αιώνα, τη διαδέχεται μια περίοδος 150 χρόνων που έλαβαν χώρα 100 πόλεμοι. Όλες οι ελληνικές πόλεις ενεπλάκησαν και αποδυναμώθηκαν. Ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος διαρκείας, για τα μέτρα της εποχής εκείνης και μάλιστα με τρομερές ακρότητες (διαβάστε πως συμπεριφέρθηκαν οι Αθηναίοι στους κατοίκους της Μήλου).
Επίσης, βαριέμαι να παλεύω για τα αυτονόητα. Ίσως, κάποια μέρα, πρόσωπο με πρόσωπο (έτσι καθαρίζω εγώ τους λογαριασμούς μου), σας εξηγήσω την άποψη μου, για την ανάδυση του γερμανικού υπερεθνικισμού, σα διαλεκτική απάντηση στην αγγλική αποικιοκρατία ύστερα από την εξαθλίωση που προκάλεσε η πρώτη μεγάλη κρίση του ’29.

Υ.Γ. 1. Ο τίτλος της συνέντευξης στο in.gr είναι της δημοσιογράφου.

Υ.Γ. 2. Αν βρείτε ένα σοβαρό ιστορικό ή φιλόσοφο, να διαφωνεί μαζί μου, για τον πήδο του πνεύματος από τον Πλάτωνα στον Καντ, να με φτύσετε όπου με δείτε. Ευτυχώς, για μένα, που υπάρχουν κι οι Monty Pythons: Διεθνής Τελικός Φιλοσοφίας (βίντεο): 

-----------------------
[Πηγή]

Ο παλαιός των ημερών, Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 1994

[Ένας πολύ σημαντικός Έλληνας συγγραφέας, ο Παύλος Μάτεσις, έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2013. Σαν μνημόσυνο, αναδημοσιεύω μία κριτική για το βιβλίο του Ο Παλαιός των Ημερών*, από το περιοδικό Οδός Πανός, τχ. 85, 1996]

Ο Παλαιός των Ημερών του Παύλου Μάτεσι είναι μία περιδιάβαση στην Ελλάδα που έφυγε, στην Ελλάδα με τις μνήμες του Βυζαντίου και των χρόνων της τουρκοκρατίας, στη λαϊκή Ελλάδα μιας εποχής σχετικά πρόσφατης, που μας φαίνεται όμως πάρα πολύ μακρινή. Ωστόσο, δεν μπόρεσα να δω το βιβλίο παρά σαν μαρτυρία και αλληγορία για τη σημερινή Ελλάδα του τέλους της δεύτερης χιλιετίας, την Ελλάδα που επιστρέφει στον μυστικισμό και τον ανορθολογισμό και επιζητεί κάθε στιγμή το θαύμα. «Αχόρταγοι για θαυματουργήματα», κατά την ειρωνική διατύπωση του συγγραφέα (σελ. 131).

Στον «Παλαιό των Ημερών» παρατηρούμε από τη μία πλευρά την ανάγκη του μέσου ανθρώπου για θαύματα, μαζί με την αφέλεια και την ευκολοπιστία του, και από την άλλη τον εσωτερικό λαβύρινθο και το αδιέξοδο στο οποίο περιέρχονται εκείνοι που οι συνθήκες και κάποια ιδιαιτερότητα τούς κατέστησαν «χαρισματικούς» και ημίθεους στη συνείδηση του λαού. Οι άνθρωποι αυτοί, αρχικά με τη θέλησή τους και στη συνέχεια σαν άβουλα πρόσωπα ενός δράματος, απομονώνονται στον μύθο που με τόσο κόπο και θυσίες είχαν προσπαθήσει να δημιουργήσουν. Όταν και αν διαισθανθούν την απάτη, με την οποία είχαν ξεγελάσει τους άλλους μα και τον ίδιο τους τον εαυτό, είναι πλέον αργά. Η «ύβρις» έχει συντελεστεί.

Αν προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τις πηγές και τα «πηγάδια» απ’ όπου αντλεί το υλικό και τη θεματολογία του ο συγγραφέας, θα βρεθεί μπροστά σε ένα μωσαϊκό, που αποτελείται από τα πιο ετερόκλητα συστατικά στοιχεία. Υπάρχουν αναφορές στον Όμηρο, στον αρχαίο μύθο του Διονύσου Ζαγρέως, στις Βάκχες του Ευριπίδη, στα συναξάρια, στις λεγόμενες «λαϊκές φυλλάδες», στα επίσημα και στα απόκρυφα ευαγγέλια, στις βιογραφίες του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, στο Άρωμα του Patrick Suskind και σε πλήθος άλλων κειμένων, που μόνο ο συγγραφέας θα μπορούσε ίσως να απαριθμήσει. Όσον αφορά στη λογοτεχνική παράδοση, το μυθιστόρημα θυμίζει τον «μαγικό ρεαλισμό» κάποιων πεζογράφων της Λατινικής Αμερικής.

Η οικονομία του έργου, με την πολλαπλή και διαρκή προσβολή κατά της θείας και της φυσικής δικαιοσύνης και με την κάθαρση που ακολουθεί, είναι εκείνη της αρχαίας τραγωδίας. Το κύριο εύρημα του συγγραφέα, η απάτη που συντελείται σε βάρος του Ελισσαίου από το πρόσωπο που εμπιστεύεται περισσότερο, αφορά στη δύναμη της υποβολής και στη μεταμόρφωση ενός αδύναμου, αδικημένου ανθρώπου που θέλει να εκδικηθεί.

Μια άλλη, ιδιαίτερα ευρηματική, σύλληψη του συγγραφέα είναι το σύνολο της ιστορίας του μετανάστη από την Αμερική, που επιστρέφει στο χωριό. Όλη η διήγηση μού φάνηκε αλληγορική. Αυτό που έδωσαν οι Έλληνες στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, το πήραν πίσω σε κάποιες περιπτώσεις παραλλαγμένο, σάπιο και αρρωστημένο. Οι νεότεροι Έλληνες, που περίμεναν πολλά από τον αμερικάνικο πολιτισμό, επένδυσαν στον δυτικό τρόπο ζωής ό,τι πιο πολύτιμο είχαν και για χάρη του αρνήθηκαν μία συνεχή παράδοση χιλιετιών. Μα ο πολιτισμός αυτός, ή μάλλον το υποκατάστατό του που εισήχθη στη χώρα μας, «μόλυνε» όχι μόνο τις κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις και τις οικονομικές διαδικασίες, αλλά -το κυριότερο- και την τρυφερή ψυχή των παιδιών. Οι γλυκές καραμέλες που ο «Αμερικάνος» μοίραζε στα παιδιά, έκρυβαν μέσα τους ένα ισχυρό δηλητήριο, που μετέδιδε τη θανατηφόρα αρρώστια, φορέας της οποίας ήταν ο ίδιος. Εξαιτίας της αναμονής του μεγάλου κέρδους όλοι γελάστηκαν και ως τον θάνατό του ήλπιζαν σε ονειρικό οικονομικό αντίκρισμα των θυσιών τους. Έπρεπε να πεθάνει, για να διαπιστώσουν ότι ήταν πιο φτωχός από εκείνους, ότι δεν είχε να τους προσφέρει τίποτα, ότι τους είχε εξαπατήσει. Αναμένοντας τον σύντομο θάνατό του, που όμως καθυστερούσε τραγικά, του χάρισαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, από χρήματα και υλικά αγαθά μέχρι τις ανήλικες -δώδεκα και δεκατριών χρόνων- κόρες τους. Ανταγωνίζονταν μάλιστα με τίνος την κόρη θα κοιμηθεί ο «ξένος», ενώ παρίσταναν όλοι τους ανήξερους στις κοινές συναναστροφές. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, φορέας και προσωποποίηση της αρχέγονης παράδοσης, που είχε μείνει ανεπηρέαστη από όλα τα παραμύθια και τις κοροϊδίες του «Αμερικάνου», παίρνει την απόφαση να τον σκοτώσει.

Ο Παύλος Μάτεσις δουλεύει την ελληνική γλώσσα με πρωτότυπο και επιτυχημένο τρόπο: την αποδεσμεύει συνειδητά από τους απόλυτους κανόνες των εγχειριδίων γραμματικής και συντακτικού και την επαναφέρει σε ένα επίπεδο που αγγίζει τη ζωντάνια του προφορικού λόγου. Δεν παραβλέπει την ιστορία αυτής της γλώσσας και χρησιμοποιεί με κάθε ευκαιρία, με φυσικό τρόπο, παλαιότερους τύπους και λέξεις που έχουν σχεδόν ξεχαστεί. Παρά το πλήθος των αναφορών σε κείμενα και συγγραφείς, δημιουργεί έναν κόσμο μαγικό και εντελώς ανεξάρτητο από τις πηγές, οι οποίες αποτέλεσαν την πρώτη ύλη του μυθιστορήματος.

Παραθέτω δύο τυχαία αποσπάσματα από το βιβλίο, που επιβεβαιώνουν το πόσο εμπνευσμένα και ποιητικά χρησιμοποιεί τις λέξεις ο Μάτεσις: «Ο ίδιος που εποίησε τον κόσμο, ο ίδιος ωσαύτως εποίησε και τον θάνατο. Τη ζωή δεν μπορείτε να την αποφύγετε, είναι μεταδοτική, σαν θανατηφόρο μόλεμα. Πηγαίνετε στα σπίτια σας οι ζωντανοί. Τον άλλο Μάρτη να γυρίσετε» (σελ. 143). «Κάτι ωραίο φτάνει, είπε το άλλο πρωί ο Ζάγρος ξυπνώντας. Τι είναι αυτό το ωραίο που μοσκοβολάει έτσι, η άνοιξη ξανάρχεται, παραμέρισε το καλοκαίρι και γυρίζει ξανά, η άνοιξη είναι που μοσκοβολάει; Ή εγώ;» (σελ. 173).

Του Διονύση Στεργιούλα

~~~§§§~~~

...

«Αχόρταγοι για θαυματουργήματα», χαρακτηρίζονται από τον Μάτεσι οι άνθρωποι κι εδώ ακόμα περισσότεροι οι Έλληνες, όχι μόνοι εκείνοι οι ήρωες μιας παλιάς Ελλάδας, αλλά και οι σύγχρονοι που εγκλωβισμένοι στην αναμονή της εκ δύσης θαυματουργικής προόδου τους δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτά που έδωσε ο δικός τους πολιτισμός στη δύση επιστρέφουν τώρα αρρωστημένα κι απατηλά, όπως ο Ελληνοαμερικανικός μετανάστης που επιστρέφει στο χωριό. Ωστόσο η όλη πνοή του βιβλίου αυτού συνοψίζεται στα λόγια του ίδιου του συγγραφέα: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και ποτέ δεν ανασταίνεται».

Ο Παλαιός των Ημερών στην Παλαιά Διαθήκη είναι μια άλλη ονομασία του Θεού ή κατά την Καινή Διαθήκη αναφέρεται στη θεία φύση του Χριστού. Εντέχνως και σκοπίμως ο Μάτεσις χρησιμοποιεί αυτόν τον τίτλο και με τον Παλαιό των Ημερών σατιρίζει τη θρησκοληψία και τον τρόπο με τον οποίο αυτή μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε ενέργειες καθόλα παράλογες και οπωσδήποτε απομακρυσμένες από κάθε ρεαλισμό.

Ο Μάτεσις ωστόσο δεν περιορίζεται μόνο στη θρησκεία, σε βιογραφίες αγίων και συναξάρια για να καταδείξει, αλληγορικώς τελικά, σύγχρονα και άκρως επίκαιρα ζητήματα αλλά η θεματολογία του αντλεί υλικό από αρχαίους μύθους, από τον Όμηρο, από τον Ευριπίδη και πλήθος άλλων κειμένων που «ο προσεκτικός και καλλιεργημένος αναγνώστης», στον οποίο απευθύνεται ο Μάτεσις, θα αναγνωρίσει και θα αντιληφθεί την ευρηματικότητα της διακειμενικότητας, της συμβολικής σύνδεσης και της αλληγορικής διάστασης προσώπων και καταστάσεων. Θα εντοπίσει οτι οι συνήθεις προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και βασκανίες μπορούν απλώς να μεταμφιέζονται και να είναι παρούσες υπό άλλη μορφή –αν όχι την ίδια- σε όλες τις εποχές.

Οι τόσες πολλές γκροτέσκες αναφορές και η αριστοτεχνική κομψότητα της γλώσσας και του ύφους του Μάτεσι συμβάλλουν στη δημιουργία ενός μωσαϊκού που είναι δύσκολο να εξακριβωθούν όλες οι ερμηνείες και οι  συμβολισμοί που ο συγγραφέας χρησιμοποίει προκειμένου να καταστήσει σαφές το νόημά του. Με σαρκαστική διάθεση και καυστικό χιούμορ ο Μάτεσις έχει δηλώσει ότι «οι δρόμοι στα βιβλία είναι κακοτράχαλοι- ιδιαίτερα στον Παλαιό των Ημερών». Τα υπερφυσικά γεγονότα, η παραδοξολογία και ο μυστικισμός που διαπνέουν το βιβλίο αποδεικνύουν του λόγου του το αληθές.

Μεγάλο απόσπασμα της Μαρίας Φιλίππου

~~~§§§~~~

[...]

Η ταξινόμηση των υπερφυσικών στοιχείων στο έργο του Μάτεσι δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Ο συμφυρμός καταστάσεων διατρέχει μεθοδικά το σύνολο του ματεσικού έργου. Χρονικές βαθμίδες συμφύρονται μεταξύ τους. Στο μυθιστόρημα Σκοτεινός Οδηγός η ηρωίδα Μυρτάλη, γεφυρώνοντας το παρόν με το παρελθόν, έχει τη δυνατότητα να αντικρίζει ιστορικές πόλεις της Μεσογείου, επίσης τον Δαίδαλο και τον Ίκαρο που πετούν στον ουρανό, μπορεί ακόμη να κατεβαίνει στον Άδη ή να συναντιέται στο σύγχρονο παρόν με τις αρχαίες Ερινύες. Πολύ εντυπωσιακότερος είναι ίσως ο συμφυρμός των χρονικών βαθμίδων γύρω από το πρόσωπο του Μύρτου, ήρωα που απαντάται τόσο στο ομότιτλο μυθιστόρημα όσο και στον Αλδεβαράν. Ο Μύρτος στο ομότιτλο μυθιστόρημα είναι ένα οκτάχρονο παιδί που κοιμάται συνεχώς από τη γέννησή του. Χρονικά τοποθετείται στα 1940. Ο Μύρτος στον Αλδεβαράν είναι ένας εικοσιπεντάχρονος νέος. Χρονικά τοποθετείται στη νέα χιλιετία, είναι δηλαδή ήρωας σύγχρονος. Το «προκλητικό» με τους δύο ήρωες, που επιβεβαιώνει ακριβώς και το συμφυρμό των χρονικών βαθμίδων, είναι πως έχουν τα ίδια στοιχεία ταυτότητας: κοινή νησιώτικη καταγωγή, κοινούς συγγενείς – δύο δίδυμους θείους που ξεπερνούν τα ενενήντα τους χρόνια, κοινά περιουσιακά στοιχεία, κοινή ευωδιά στην ανάσα και στο κορμί τους και, φυσικά, κοινό όνομα, και μάλιστα όνομα σπάνιο, όχι συνηθισμένο. Παρ’ όλα αυτά απέχουν μεταξύ τους περίπου μισόν αιώνα!

Μια δεύτερη κατηγορία συμφυρμού είναι αυτή των διαφορετικών τόπων. Ήδη από τον Σκοτεινό Οδηγό προκύπτει πως ένας μεταφυσικός τόπος, ο Άδης, γίνεται τόπος προορισμού για ένα φυσικό πρόσωπο, τη Μυρτάλη. Στην Ύλη Δάσους σπίτια αποκτούν την έκταση μιας ολόκληρης επαρχίας, συναιρώντας στη φυσική τους ύπαρξη μια περιορισμένη έκταση, εκείνη δηλαδή των ίδιων των σπιτιών, με ένα αχανές τοπίο, αυτό δηλαδή μιας ολόκληρης επαρχίας! Αντίστοιχα στο Πάντα Καλά η ηρωίδα Αρσενία βλέπει έναν άντρα που της απευθύνεται από απόσταση τριάντα χιλιομέτρων (!), σ’ ένα ακόμη παράδειγμα συμφυρμού των χώρων.

Ένας από τους πιο περίεργους συμφυρμούς στο έργο του Μάτεσι είναι αυτός των έμψυχων με τα άψυχα. Στο διήγημα Ύλη Δάσους της ομότιτλης συλλογής ο ήρωας «παλιώνει», μεταφέρεται σε παλαιοπωλείο κι εκεί, με το πέρασμα του χρόνου, μετατρέπεται σε ξύλινο γλυπτό!

Ο συμφυρμός μύθου-πραγματικότητας είναι ένας ακόμη σημαίνων συμφυρμός, όπου ως μύθος λογίζονται τα πρόσωπα των έργων του συγγραφέα, ενώ ως πραγματικότητα ο ίδιος ο συγγραφέας. Έτσι, στο Πάντα Καλά ο ίδιος ο συγγραφέας του μυθιστορήματος, δηλαδή ο Παύλος Μάτεσις, κερνά καφέ στην ηρωίδα του Αρσενία, προσφέροντάς της το θαύμα που εκείνη ζήτησε, κι ενώ η Αρσενία τον κοιτά να περνά τον απέναντι δρόμο! Στο ίδιο μυθιστόρημα η Ρουμπίνη, που πρωταγωνιστούσε στη Μητέρα του Σκύλου, κρατά στα χέρια της το βιβλίο του Μάτεσι στο οποίο η ίδια πρωταγωνιστεί, ενώ γνώση του μυθιστορήματος έχει και η φαρμακοποιός Βασιλεία! Στο διήγημα «Για ώρα ανάγκης» της συλλογής Ύλη Δάσους ο ήρωας γνωρίζει το διήγημα «Το ηλιοτρόπιο» της ίδιας συλλογής. Με άλλα λόγια, τα φανταστικά πρόσωπα του λογοτεχνικού μύθου έχουν γνώση του δημιουργού τους και του έργου του, που είναι ωστόσο υπαρκτά, όχι φανταστικά! Μάλιστα, η ηρωίδα Μυρτάλη στον Σκοτεινό Οδηγό αφήνει τα σημάδια της στον κόσμο του συγγραφέα και κάνει ολόκληρη συζήτηση με τη Ρουμπίνη, που εμφανίζεται και εδώ, για το αν είναι «ύπαρξη υπαρκτή» και για το αν μπορεί να γίνει στην περίπτωση που δεν είναι, κάτι που στο τέλος το κατορθώνει!

Ο συμφυρμός του κόσμου των μυθιστορημάτων με τον κόσμο τον πραγματικό, πέρα από την έκπληξη που προκαλεί, γεννά και προβληματισμούς αναφορικά με το τι είναι πραγματικό και τι όχι. Όταν οι ήρωες αφήνουν το στίγμα τους στον κόσμο του συγγραφέα, θα ’ταν δύσκολο να αμφισβητηθεί η πραγματική τους ύπαρξη. Από την άλλη, μήπως δεν είναι αληθινός ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας αν δεν είναι αληθινοί οι ήρωές του, από τη στιγμή που συμπλέκεται στην ίδια διάσταση μαζί τους; Ο Μάτεσις βάζει δυναμίτες στις βεβαιότητες και τις κλονίζει. Παράλληλα όμως, δικαιώνοντας σαν πιθανό οποιοδήποτε ενδεχόμενο, ακόμη και το πλέον παράδοξο, βάζει δυναμίτες και σε κάθε αβεβαιότητα. Έτσι, βεβαιότητα κι αβεβαιότητα μοιάζουν εξίσου πιθανές, και το ερώτημα τι είναι πραγματικότητα και τι μύθος υποβιβάζεται σε ερώτημα χωρίς νόημα.

Η παραπάνω απόπειρα ερμηνείας μιας πολύ μικρής πτυχής του έργου του Μάτεσι δεν είναι τίποτε περισσότερο από την «ψύχωση» του υποφαινόμενου φιλολόγου να «αποκρυπτογραφήσει» οπωσδήποτε τα μυστήρια του ματεσικού σύμπαντος. Η «ερμηνεία» αυτή ίσως φαντάζει πρόκληση, εφόσον ο Μάτεσις αποποιείται την εκλογίκευση του έργου του, είναι ωστόσο μία «ερμηνεία» που επί της ουσίας δεν ερμηνεύει τίποτα, αφού αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Έτσι συμπορεύεται με τη στόχευση του Μάτεσι για «α-σημία» στο έργο του, δηλαδή για απουσία οποιουδήποτε συμβολισμού από τις καταστάσεις που περιγράφει.

Εφόσον τα πράγματα έχουν έτσι, δηλαδή απλώς τελούνται, καμία απόπειρα εκλογίκευσης δεν ευσταθεί. Μόνη δυνατότητα είναι να προσεγγίζεται το έργο του Μάτεσι με τον ίδιο τρόπο που θα προσεγγιζόταν μια μουσική σύνθεση: ακούγοντας κι απολαμβάνοντας, πέρα από κάθε προσπάθεια ερμηνείας. Η μόνη αποδεκτή προσέγγιση λοιπόν γίνεται με κριτήρια αισθητικά.

[...]

του Γιάννη Στρούμπα

 

~~~§§§~~~

Αν και βιβλιοφάγος αισθάνομαι πολύ μικρός και άτυχος που τόσο αργά ανακαλύπτω έναν πολύ μεγάλο σύγχρονο Έλληνα συγγραφέα, τον Παύλο Μάτεσι! Τον "Παλαιό των ημερών", τον ξαναδιάβασα δεύτερη φορά μέσα σε λίγο χρόνο και ξαναγοητεύτηκα. Είναι ένα μυθιστόρημα, που διαβάζεται σαν παραμύθι. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι μοναδική. Η μυθοπλασία του συγγραφέα σε καθηλώνει και σε συναρπάζει σαν μικρό παιδί, γιατί τα πάντα όσα περιγράφονται είναι συνάμα αληθινά και σουρεαλιστικά, φυσικά και υπερφυσικά, ζωντανοί και νεκροί γίνονται ένα κ.α.: οι άνθρωποι αποκτούν θεϊκές ιδιότητες, την άλλη στιγμή γίνονται πάλι ανθρώπινοι με την χειρότερη ζωόδική τους ιδιότητα, τα φυσικά φαινόμενα εξανθρωπίζονται -παίρνουν ζωή- η φυσιολογική ροή των πραγμάτων τη μια τηρείται κανονικά, την άλλη στιγμή γκρεμίζεται αναπάντεχα στο γκροτέσκο!.

Έψαξα πολύ να βρω περισσότερα στοιχεία για το βιβλίο και γενικότερα για τον συγγραφέα. Η αλήθεια είναι ότι η συγκομιδή μου ήταν πολύ μικρή! Ίσως είμαστε εθισμένοι περισσότερο στους "στρωτούς" συγγραφείς, στην "βατή" μυθιστοριογραφία... Την μοναδική ανάλυση του έργου του που βρήκα, ήταν αυτή του Γιάννη Στρούμπα, κομμάτια της οποία παραθέτω πιο πάνω.

Σημαδιακό για τα θέματα στα οποία αναφέρεται το βιβλίο -και πως τα πράγματα επαναλαμβάνονται και στους καιρούς μας- είναι κι αυτό που πριν λίγο άκουσα σε διαφήμιση για μια κυριακάτικη εφημερίδα (αύριο 8/3/2015 "Παρασκήνιο"): προσφέρουν βιβλίο με όλα τα "Θαυματουργά Αγιάσματα στην Ελλάδα"!

Ακόμα κι αν ισχύει αυτό:

"Εφόσον τα πράγματα έχουν έτσι, δηλαδή απλώς τελούνται, καμία απόπειρα εκλογίκευσης δεν ευσταθεί. Μόνη δυνατότητα είναι να προσεγγίζεται το έργο του Μάτεσι με τον ίδιο τρόπο που θα προσεγγιζόταν μια μουσική σύνθεση: ακούγοντας κι απολαμβάνοντας, πέρα από κάθε προσπάθεια ερμηνείας. Η μόνη αποδεκτή προσέγγιση λοιπόν γίνεται με κριτήρια αισθητικά." το βιβλίο αποτελεί σχεδόν κλασσικό ανάγνωσμα για κάθε σοβαρό αναγνώστη, όπως επίσης και το υπόλοιπο έργο του.

AMOR (7/3/2015)

Τελειώστε τους ολιγάρχες, πριν σας τελειώσουν

Έγγραφο ενός αξιωματικού από το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας παρουσιάζεται από τον ΣΚΑΪ και υιοθετείται αμέσως από τον Αντώνη Σαμαρά. Το έγγραφο αναφέρεται σε πλήρη εκκένωση των κέντρων μεταναστών, απελευθέρωση εξάμηνης διάρκειας όλων των αλλοδαπών και μη κράτηση όποιου μετανάστη θα εισέρχεται παράνομα στη χώρα.

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γιάννης Πανούσης, γίνεται έξαλλος, δηλώνει άγνοια για το έγγραφο, ανακαλεί την διαταγή, διατάζει ΕΔΕ, ενώ ζητούνται παραιτήσεις.

Έχω γράψει πολλές φορές πως άλλαξε η κυβέρνηση αλλά δεν άλλαξε η εξουσία. Δεν είναι εύκολο να αλλάξει η εξουσία μετά από καθεστώς Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-Ολιγαρχών μετά από 40 χρόνια.

Φυσικά, το έγγραφο του αξιωματικού της Αστυνομίας, οι «αποκαλύψεις» του ΣΚΑΪ και η άμεση παρέμβαση Σαμαρά είναι σχεδιασμένες από πριν.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει παραιτηθεί ακόμα, γιατί οι Βρυξέλλες και οι Έλληνες ολιγάρχες τον έχουν διαβεβαιώσει πως θα επιστρέψει, αφού το σχέδιό τους είναι να ανατραπεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Φυσικά, ο ΣΚΑΪ δεν έχει καμία σχέση με την ενημέρωση -ούτε είχε ποτέ- αλλά μόνο με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων κάποιων ολιγαρχών.

Κι όμως, τον ΣΚΑΪ επέλεξε ο υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, για να ανακοινώσει το άνοιγμα της ΕΡΤ.

Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια στάση να κρατήσω με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Από τη μία βλέπω πως το σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης και των Ελλήνων ολιγαρχών είναι να ανατραπεί αυτή η κυβέρνηση, και από την άλλη βλέπω αυτή την κυβέρνηση να μην τολμάει τίποτα.

Βέβαια, όσο τους βλέπω όλη μέρα στα χουντοκάναλα να λένε «Νίκο μου» και «Γιώργο μου», σκέφτομαι πως παίζει να είναι και εντελώς ξεπουλημένοι. Άλλα έλεγαν προεκλογικά για τα κανάλια και τους ολιγάρχες.

Κύριοι της κυβέρνησης, το σχέδιο είναι να σας ανατρέψουν.

Αν είναι να πέσετε, τουλάχιστον να πέσετε ηρωικά.

Η άλλη επιλογή που έχετε είναι να γίνετε κι εσείς τα σκυλάκια της Μέρκελ και των ντόπιων νταβατζήδων, με την ελπίδα να κονομήσετε κι εσείς, όπως οι προηγούμενοι, και να κρατηθείτε στην κυβέρνηση.

Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση, θα σας ανατρέψουν οι πολίτες.

Τέλος πάντων, ενημερώστε μας για τις προθέσεις σας, ώστε να ξέρουμε πώς να σας αντιμετωπίσουμε.

Δεν γίνεται να είστε και κυβέρνηση, και αντιπολίτευση. Αυτά τα κόλπα τα έκανε το ΠΑΣΟΚ.

Δεν γίνεται να είστε όλη μέρα στα κανάλια των ολιγαρχών, και μετά να τους καταγγέλλετε. Μπαλόνια μας τα κάνατε με τα αριστερά στελέχη σας που κάνουν χαριτωμενιές με τα παπαγαλάκια και κοντεύουν να γίνουν πιο γελοία και από τον σιχαμένο Άδωνι.

Δεν γίνεται να είστε και ήρωες, και πουλημένοι.

Θα είστε το ένα από τα δυο.

Εγώ θα σας έλεγα να φάτε τους ολιγάρχες, πριν σας φάνε αυτοί.

Γιατί θα σας φάνε.

Αν είναι να πέσετε, μην πέσετε σαν κότες.

Γιατί θα πέσετε σαν πολύ χαζές κότες.

Ενώ νομίζετε ότι είστε πάρα πολύ έξυπνοι.

Του Pitsirikos

----------------------
[Πηγή]

Ύπουλο χτύπημα του ΣΥΡΙΖΑ στα Εξάρχεια - Του Pitsirikos

Αίσθηση προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η απόφαση του νέου αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Γιάννη Πανούση, να αποσυρθούν οι κλούβες των ΜΑΤ από την περιοχή των Εξαρχείων, αν και στο Διδυμότειχο και στην Κοζάνη δεν το πήραν και πολύ χαμπάρι, γιατί δεν ξέρουν κατά πού πέφτουν τα Εξάρχεια και ούτε θέλουν να μάθουν.

Η απόσυρση των κλουβών από τα Εξάρχεια είχε σαν αποτέλεσμα να προσγειωθούν οι ιπτάμενοι αναρχικοί στην πλατεία Εξαρχείων, και να μην υπάρχει ούτε θέση ελεύθερη στα καφέ και στα σουβλατζίδικα.

Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, επήλθε αμηχανία, οι αναρχικοί άρχισαν να βαριούνται και τώρα ζητούν από τον Γιάννη Πανούση να επιστρέψουν οι κλούβες με τα ΜΑΤ στα Εξάρχεια, ώστε να μην χάσει η περιοχή το παραδοσιακό της χρώμα.

Παράλληλα, οι αναρχικοί ζητούν να παραμείνουν οι παραδοσιακοί ασφαλίτες στα Εξάρχεια -για να υπάρχει κάποια ποικιλία- και υπόσχονται πως δεν θα τους πειράξουν.

Ενοχλημένοι από την απόσυρση των κλουβών των ΜΑΤ από τα Εξάρχεια είναι και οι νεαροί από τα βόρεια προάστια που δεν έχουν πια λόγο να τραβιούνται τα Σαββατόβραδα από την Εκάλη στην πλατεία Εξαρχείων, για να νιώσουν πως -εκτός από τους πλούσιους γονείς τους, τα πλούσια σπίτια τους και τα πλούσια σχολεία τους- τους καταπιέζουν και τα ΜΑΤ που είναι κάπως πιο φτωχά αλλά είναι τα σκυλιά των πλούσιων αφεντικών.

Μαθητές από το Κολλέγιο Αθηνών και την Σχολή Μωραΐτη μαζεύουν υπογραφές για να επιστρέψουν οι κλούβες των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, ενώ ζητούν από τον Γιάννη Πανούση να στείλει μερικές κλούβες με ΜΑΤ στη Φιλοθέη και στο Ψυχικό, ώστε αφενός να ζωντανέψουν κάπως αυτές οι πολύ βαρετές γειτονιές και αφετέρου να έχουν ως σημάδι τις κλούβες όσοι πάνε μια επίσκεψη σε αυτές τις περιοχές, και χάνονται επειδή γυρνάνε με τις ώρες μέσα σε ίδιους δρόμους, με ίδια σπίτια, ίδιους κήπους και ίδιες Φιλιππινέζες.

Απογοήτευση προκάλεσε στους αναρχικούς και η απουσία της Αστυνομίας από την πρώτη αντιφασιστική πορεία με κυβέρνηση της Αριστεράς, με αποτέλεσμα πολλοί αναρχικοί να πάθουν κατάθλιψη και να τους τρέχουν στους γιατρούς.

Κάποιοι αναρχικοί έγραψαν συνθήματα πάνω στις κλούβες των ΜΑΤ -χωρίς να υπάρξει καμία αντίδραση-, ενώ κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας αξιωματικός της Αστυνομίας που παρακάλεσε ευγενικά τους αναρχικούς να προσέχουν την ορθογραφία στα αντιεξουσιαστικά συνθήματα που γράφουν, και τους κάλεσε να ζωγραφίσουν όμορφα graffiti με λουλούδια πάνω στις κλούβες, ώστε να σπάσει κάπως η μπατσίλα.

Πολύ συγκινητική ήταν και η στιγμή που κάποιοι άνδρες των ΜΑΤ παρηγορούσαν τους αναρχικούς και τους χάιδευαν τρυφερά τα μαλλιά, ενώ έβαζαν τριαντάφυλλα στα μπουκάλια με τη βενζίνη.

Μάλιστα, ένας άνδρας των ΜΑΤ έριξε μια μολότοφ στους συναδέλφους του, για να χαρούν λίγο τα παιδιά του χώρου που ήταν πολύ στενοχωρημένα.

Οι στιγμές ήταν φορτισμένες και για τους άνδρες των ΜΑΤ, αφού, στην διάρκεια των μακρόχρονων συγκρούσεων με τους αναρχικούς, είχαν αναπτυχθεί σχέσεις βαθιάς αλληλοεκτίμησης.

Η απελπισία των παιδιών του αναρχικού χώρου έχει φτάσει στα ύψη, αφού η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απειλεί να αφανίσει το αναρχικό κίνημα.

Σε έκτακτη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο, δεκάδες αναρχικοί έκαναν την αυτοκριτική τους και είπαν πως ήταν λάθος που οι αναρχικοί δεν πήγαν μαζικά στις κάλπες να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή, ώστε να φουντώσει το αντιφασιστικό κίνημα.

Κάποιοι αναρχικοί είπαν πως, αν στην επόμενη πορεία δεν είναι περικυκλωμένοι από τριάντα διμοιρίες των ΜΑΤ, θα κλειστούν σε μοναστήρια, επειδή νιώθουν τόσο ταπεινωμένοι που δεν έχουν μούτρα να κυκλοφορήσουν στην κοινωνία.

Για να μην χαθεί η φλόγα του αναρχικού κινήματος -και μέχρι να ξεκινήσει πάλι η κρατική καταστολή-, οι αναρχικοί αποφάσισαν κάποιοι από αυτούς να ντύνονται ματατζήδες και να γίνονται εικονικές συγκρούσεις στα Εξάρχεια που θα συνοδεύονται από το παραδοσιακό κάψιμο των κάδων.

Είναι τέτοια η απελπισία των παιδιών του χώρου, που, πριν από μερικές ημέρες, κάποιοι άγνωστοι επιτέθηκαν σε λιλιπούτειο καρναβαλιστή -που είχε ντυθεί μπάτσος- και του πήραν το νεροπίστολο.

Θέλοντας να τεστάρουν τις αντιδράσεις της νέας κυβέρνησης, χτες το βράδυ, οι αναρχικοί -οι οποίοι πια θα λέγονται «αντικρατιστές», ακολουθώντας τη μόδα ΣΥΡΙΖΑ να λέμε την Τρόικα «θεσμούς» και την τυρόπιτα «φύλλο με τυρί χωρίς μπουγάτσα»- έκαψαν μερικά καταστήματα και λίγα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας αλλά τα ΜΑΤ δεν αντέδρασαν, αν και κάποιοι ματατζήδες πέταξαν μερικές κρότου-λάμψης, για να μην κλαίνε τα παιδιά του χώρου επειδή τα ΜΑΤ δεν τους έδιναν καμία σημασία.

Ο Γιάννης Πανούσης θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει μια πολιτική λύση στο ζήτημα της σχεδόν 40ετούς παρουσίας των πολυπληθών αναρχικών ομάδων, και προτείνει να γίνουν τα Εξάρχεια ένα ωραίο αναρχικό μουσείο, ώστε να έρχονται τουρίστες από όλο τον κόσμο και να πληρώνουν εισιτήριο για να βλέπουν τους αναρχικούς να τρώνε σουβλάκια στον Κάβουρα.

Επίσης, ο κ. Πανούσης δήλωσε πως θέλει αστυνομικούς-επιστήμονες και όχι μπάτσους, αλλά αυτό είναι κάπως δύσκολο γιατί το εμπόριο ναρκωτικών και η προστασία νυχτερινών μαγαζιών έχουν πιο πολλά λεφτά από την επιστήμη.

Του Pitsirikos

-------------------

[Πηγή]

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΩΣ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ - Του Μιχάλη Ψύλου

«Κατ` αρχήν θέλω να δηλώσω ότι δεν τρέφω καμιά συμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ» Με αυτά τα λόγια ξεκινά το άρθρο της στην πορτογαλική εφημερίδα Publico ηΤερέζα ντε Σοόυζα, μία από τις πιο σημαντικές δημοσιογραφικές «πένες» στην Πορτογαλία. «Αλλά αν τα πράγματα πάνε καλά στις επόμενες εβδομάδες, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει μεγάλη χρησιμότητα για την Ευρώπη. Ο πολιτικός αντίκτυπος της ελληνικής κρίσης θα είναι μεγάλος και στις κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις θα βρεθούν σε πολύ μειονεκτική θέση στις εκλογές αν πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα» γράφει η Τερέζα ντε Σόυζα, θέτοντας και το μεγάλο διακύβευμα: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν ταπεινωθεί» ,σε λίγους μήνες ο ευρωπαικός Νότος θα έχει αλλάξει ριζικά, καθώς τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην Ισπανία διεξάγονται εκλογές το φθινόπωρο,οι δεξιές κυβερνήσεις θα σαρωθούν και στην εξουσία θα ανέβουν πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στην γερμανική πολιτική της λιτότητας στην Ευρώπη.Αυτό είναι γνωστό στο ευρύ κοινό σε ότι αφορά την Ισπανία καθώς οι θέσεις του PODEMOS είναι πολύ κοντά δε εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μεγάλο βαθμό το ίδιο ισχύει όμως και στην Πορτογαλία όπου το Σοσιαλιστικό κόμμα ,που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, έχει αποτινάξει το φιλο-μνημονιακό παρελθόν του καταδικάζοντας και μάλιστα με σκληρό τρόπο την πολιτική της λιτότητας. Ο σοσιαλιστής βουλευτής Ζοζέ Γκαλάμπα κατέκρινε και μάλιστα έντονα την δεξιά υπουργό Οικονομικών της Πορτογαλίας ,Μαρία Λουίς Αλμπουκέρκ γιατί στη διάρκεια της τελευταίας κρίσιμης συνεδρίασης του Eurogroup «ενδιαφέρθηκε περισσότερο να υπερασπιστεί την πολιτική της λιτότητας αντί τα εθνικά συμφέροντα της Πορτογαλίας» . Όπως αποκάλυψε άλλωστε η γερμανική εφημερίδα Die Welt η υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας πίεσε προσωπικά τον Βόλφγκανκ Σόιμπλε να είναι σκληρός και να μην ενδώσει στα αιτήματα της Ελλάδας «Η Πορτογαλική Κυβέρνηση, αντί να υπερασπίζεται το εθνικό συμφέρον και το συμφέρον της Ευρώπης, έχει καταντήσει να υπερασπίζεται απλά το δικό της συμφέρον τα τελευταία τρία χρόνια με αποτέλεσμα ο μεγάλος χαμένος να είναι ο πορτογαλικός λαός» τόνισε ο σοσιαλιστής βουλευτής και πρόσθεσε: «Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας στη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα ασχολήθηκε περισσότερο με την επιβολή λιτότητας στους Έλληνες,αντί να συνειδητοποιήσει ότι μια θετική διαπραγμάτευση για τους Έλληνες θα είχε επίσης ευνοικό αντίκτυπο για την Πορτογαλία και για την Ευρώπη»Όπως εξηγεί και ο ΓΓ του ΚΚ Πορτογαλίας ,Χερόνιμο ντε Σόουζα « η δεξιά κυβέρνηση της Πορτογαλίας είναι πάντα ευθυγραμμισμένη με τις χειρότερες ευρωπαικές ντιρεκτίβες και την υποταγή στη Γερμανία» .

Οι Γερμανοί θέλουν να ταπεινώσουν τον Τσίπρα
Η ισπανική εφημερίδα El Pais σημειώνει ότι «Βερολίνο και ευρωπαίοι εταίροι έχουν δείξει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό τους έναντι της νέας ελληνικής κυβερνησης γιατί φοβούνται μια πολιτική επιδημία στην υπόλοιπη Ευρώπη αν Τσίπρας πετύχει… Αντί να φοβάται όμως τη …μόλυνση ,η Βόρεια Ευρώπη καλά θα κάνει να αποδεχτεί μια ελάφρυνση του χρέους σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια».

Οι Γερμανοί κωφεύουν όμως . Κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν ότι η πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών διατηρεί εχθρικά αισθήματα απέναντι στη Γερμανία, γιατί τη θεωρεί ως την κύρια υπαίτια για τα πρωτοφανή οικονομικά δεινά που υφίστανται οι λαοί .Γι’ αυτό αναπτύσσεται ραγδαία ο αντιγερμανισμός και όχι απλώς από «θυμό προς τους δανειστές». Η γερμανική εφημερίδα Die Welt εφημερίδα παραδέχεται ότι ο αντι-γερμανισμός δεν προέρχεται μόνο από την Αριστερά στην Ευρώπη, αλλά από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα .«Στην Ισπανία οι οπαδοί του κόμματος Podemos στις διαδηλώσεις φωνάζουν αντι-γερμανικά συνθήματα και κρατούν μαριονέτες με σβάστικα. Αλλά και στην Ιταλία σε άρθρα, προεκλογικές ομιλίες, αφίσες δεξιών και αριστερών κομμάτων η Άνγκελα Μέρκελ παρουσιάζεται συχνά ως Ναζί.’’Δεν θέλουμε τους Γερμανούς’’ ήταν το βασικό προεκλογικό σύνθημα του ιταλικού συντηρητικού Κόμματος των Αξιών στις τελευταίες ευρωεκλογές».

«Η Ευρώπη έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό της για να ταπεινώσει τους Έλληνες» τονίζει χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος Πολ ντε ΓκράουPaul De Grauwe . Αυτή είναι και η πεμπτουσία της γερμανικής Ευρώπης: Να ταπεινώσει ,να εξευτελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την ελληνική κυβέρνηση ώστε να «πειστούν» οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης ότι η λιτότητα είναι μονόδρομος. Για αυτό πρέπει να μείνει όρθια και με σταθερές αντιμνημονιακές θέσεις η ελληνική κυβέρνηση ως το φθινόπωρο. Για να δοθεί ώθηση στις αντιμνημονιακές πολιτικές δυνάμεις σε Πορτογαλία και Ισπανία ώστε να κερδίσουν στις εκλογές και να υπάρξει έτσι πραγματικό μέτωπο του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στην γερμανοποίηση της Ευρώπης.Μέχρι τότε το Βερολίνο θα προσπαθεί με κάθε μέσο να ταπεινώνει την κυβέρνηση Τσίπρα. Στο ίδιο μήκος κύματος με τον δεξιό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ,ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου,Μάρτιν Σούλτς σε συνέντευξή του στην El Pais προσπαθεί να λοιδορήσει την ελληνική κυβέρνηση: « Πολλά κόμματα στην Ευρωζώνη υπόσχονται : Ψηφίστε μας και εμείς θα αλλάξουμε τα πάντα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Σαφώς είναι δύσκολο να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους, ότι έχουν κάνει συμβιβασμούς.Η ελληνική κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει ότι δεσμεύεται από τις δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και αυτή είναι η βάση της οικονομικής μας στήριξης…Σε μια νομισματική ένωση, όλες οι χώρες χάνουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους και αυτό απαιτεί δεσμεύσεις» .

Το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Ελλάδα
«Με μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση να αντιτίθεται στις βάναυσες πολιτικές λιτότητας της τρόικα, η Ελλάδα βρίσκει μόνη της – όπως η Ισπανία το 1936» σημειώνει ο ισπανός συγγραφέας Πέδρο Λουίς Ανγκόστο ( Pedro Luis Angosto). «Αν θέλουμε να αποτρέψουμε τους εχθρούς της δημοκρατίας που τώρα κυβερνούν τον κόσμο από το να κάνουν με την Ελλάδα και την Ευρώπη ότι έκαναν το 1939, πρέπει να στηρίξουμε αποφασιστικά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό .Το μέλλον σας, το δικό μας και το μέλλον του καθενός παίζεται σήμερα στην Ελλάδα» τονίζει ο ισπανός συγγραφέας.

Η ιστορία έχει να παραθέσει άλλωστε πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι κάθε φορά επιτυγχάνεται μια προοδευτική περίοδος ,η αντίδραση προσπαθεί να ανατρέψει την κατάσταση και να την επαναφέρει στο σημείο εκκίνησης. «Ο κόσμος πήγε μπροστά με την Γαλλική Επανάσταση, αλλά μόλις ο Ναπολέων ηττήθηκε ,η Γαλλία έπεσε στα νύχια της Ιεράς Συμμαχίας. Στη Ρωσία επίσης ,η Οκτωβριανή Επανάσταση άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας αλλά οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αντέδρασαν σκληρά και η επανάσταση υπέστη μακροπρόθεσμα ήττα. Στην Ισπανία ,το πραξικόπημα της 17ης Ιουλίου 1936 έγινε σε συνεργασία του δικτάτορα Φράνκο με τον Μουσολίνι,όπως αποκαλύφθηκε από επίσημα έγγραφα της εποχής. Αποτέλεσμα ; αυτό που συνέβη τότε στην Ισπανία ήταν μόνο η αρχή για αυτό που συνέβη με τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο στην Ευρώπη.

Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί τηρουμένων των αναλογιών και για την Ευρώπη, που αναδύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με ένα κράτος πρόνοιας, το οποίο στις μέρες μας εξαρθρώνεται από ένα ολιγαρχικό πολίτευμα στην υπηρεσία των αγορών» λέει ο Πέδρο Λουίς Ανγκόστο.

Περιοδικο ΕΠΙΚΑΙΡΑ

--------------------

[Πηγή]

Σφύριξε κι έληξαν – by To Skouliki Tom

Την επ’ αόριστον διακοπή όλων των πρωταθλημάτων αποφάσισε η Πολιτεία με αφορμή τα φαινόμενα βίας που ταλανίζουν τον φαντασμαγορικό χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν επιτρέπουν στους χαρισματικούς ποδοσφαιριστές μας να ξεδιπλώσουν το απύθμενο ταλέντο τους.

Αυτό φυσικά δε θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας αλλά είναι μια ανάσα αξιοπρέπειας στην αισθητική μας, αφού θα απαλλαχτούμε έστω και προσωρινά από το θέαμα 22 ατάλαντων εκατομμυριούχων που κλωτσάνε μία μπάλα ενώ λοβοτομημένα ούγκανα ξεσπάνε τα ψυχολογικά τους στις κερκίδες.

Ο Υφυπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντόνης συναντήθηκε σήμερα με τις Αρχές του ποδοσφαίρου, αν κι αυτό δεν έχει καμία λογική, αφού είναι γνωστό ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο κουμάντο κάνει το παρακράτος του Μαρινάκη, του Αλαφούζου και του Μελισσανίδη που διατηρούν ομάδες για να ξεπλένουν χρήμα από τις παράνομες δραστηριότητές τους.

Στη χθεσινή συνεδρίαση της Paragka League, ο γενικά φιλήσυχος Βαγγέλης Μαρινάκης αποκάλεσε τον καθωσπρέπει Γιάννη Αλαφούζο κομπλεξικό ανθρωπάκι, γαμημένη αδερφή και πουτάνα, ενώ στη συνέχεια άρχισε να τον κυνηγάει παιχνιδιάρικα γύρω από το τραπέζι για να τον γαμήσει, παρά την πεποίθηση του κ. Αλαφούζου ότι θα του κλάσει αλλά τελικά τη λύση έδωσε ένας μπράβος του κ. Μαρινάκη που έριξε μπουκέτο στο πιο επικίνδυνο και σκοτεινό πρόσωπο που βρισκόταν στο δωμάτιο, τον Βασίλη Κωνσνταντίνου. Πάντα ο μαλάκας της υπόθεσης την πληρώνει.

Σε κάθε περίπτωση, η χθεσινή συνεδρίαση έκανε για ακόμα μια φορά αισθητή την απουσία της ΑΕΚ από τη μεγάλη κατηγορία. Δε γίνεται να λείπει ο Δημήτρης Μελισσανίδης από τέτοιο τσίρκο.

Ανάμεσα στα μέτρα που συζητιούνται για την πάταξη της βίας στα γήπεδα είναι το ηλεκτρονικό εισιτήριο, το τουρνικέ και η τοποθέτηση καμερών, αν και το καλύτερο θα ήταν να μαντρώσουν όλους τους χούλιγκαν της Ελλάδας μαζί με τα ΜΑΤ και τους μεγαλομετόχους των ομάδων στο ΟΑΚΑ μέχρι να μη μείνει ούτε ένας ζωντανός.

Για όσους δε γνωρίζουν, τουρνικέ είναι αυτές οι σιδερένιες περιστρεφόμενες μπάρες που τοποθετούνται σε διάφορους χώρους κι επιτρέπουν να περνάει ένα άτομο κάθε φορά, εκτός από το Γήπεδο Καραϊσκάκη όπου μπαίνουν πάντα δυο-δυο ή αν είναι μικρόσωμοι τρεις-τρεις.

Όποιος παρακολουθεί φανατικά το μπλογκ μας ξέρει ότι χάρηκα πάρα πολύ με αυτήν την απόφαση, αφού σιχαίνομαι το ποδόσφαιρο, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί μου θυμίζει έντονα την Ευρωπαϊκή Ένωση όπου 28 χώρες παριστάνουν ότι παίζουν μπάλα και στο τέλος κερδίζει πάντα η Γερμανία.

ΕΞΩ ΑΠO ΤΗ SUPER LEAGUE KAI ΤΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ!
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ!

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Το καλύτερο το είδα από τη Δέσποινα Κουτσούμπα που το είδε από τον Βαλάντη Νταλικέρογλου που δε ξέρω αν το είδε από κάπου αλλά δεν έχει καμία σημασία, αφού, ευτυχώς, στα social media δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα: Αν είχε χιούμορ ο Τσίπρας δε θα διέκοπτε τη Σουπερλίγκα αλλά θα έδινε παράταση 4 μήνες, ζητώντας από τους μεγαλομετόχους μέτρα ως τη Δευτέρα. Μνημόνιο παντού ρε!)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Α, κι όποιος θέλει γήπεδο για την ομάδα του να το φτιάξει μόνος του. Για να μπορεί μετά να το σπάει με την ησυχία του και να μην του λέμε κουβέντα.)

-------------------

[Πηγή]

Η Μαστούρα έρχεται! – by To Skouliki Tom

Με δάκρυα χαράς έγινε δεκτή στη χώρα μας η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με το Eurogroup για 4μηνη παράταση της δανειακής σύμβασης, πράγμα που θα επιτρέψει την ομαλή επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα των τελευταίων 5 χρόνων έπειτα από ένα επώδυνο 20ήμερο κομμουνιστικής διακυβέρνησης.

Τα πανηγύρια στους δρόμους και τις κεντρικές πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη εβδομάδα, όταν η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε το αίτημα επέκτασης της δανειακής σύμβασης, ενώ το γλέντι κορυφώθηκε το απόγευμα της Τρίτης, όταν έγινε γνωστό ότι οι Ευρωπαίοι υπέκυψαν στις ασφυκτικές πιέσεις της Ελλάδας και δέχτηκαν να υπογράψουν το μνημόνιο που τους προτείναμε.

Φυσικά, η καταπληκτική αυτή συμφωνία δε θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς κόστος, αφού, ως ένδειξη καλής θέλησης, η ελληνική πλευρά δέχτηκε την αντικατάσταση της λέξης “τρόικα” με τη λέξη “θεσμοί” και την επιθυμία των δανειστών οι όροι της δανειακής σύμβασης να μη λέγονται πια “μνημόνιο” αλλά “μορατόριουμ”.

“Μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Ας λένε την τρόικα όπως θέλουν, ας την πουν και τριολέ, έλεγχος από τους τρεις οργανισμούς υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει”, τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

“Αυτό που δε μας λέει όμως ο κύριος Σόιμπλε είναι πώς θα καταφέρει η γερμανική κυβέρνηση να εξηγήσει στους ψηφοφόρους της τη συμφωνία που υπέγραψε. Η Μαστούρα ήρθε! Η Ελλάδα καλλιεργεί, η Ευρώπη αγοράζει! SYRIZA-PODEMOS-ANTONIS REMOS!”, συμπλήρωσε κατόπιν.

Τα ευχάριστα νέα όμως δε σταματούν εδώ, αφού, όπως όλα δείχνουν, η Κυβέρνηση δε θα καταφέρει να πραγματοποιήσει το 99% του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, ενώ θα δώσει σκληρή μάχη ώστε να καταστεί αδύνατη και η υλοποίηση του υπόλοιπου 1%, σύμφωνα με έγκυρες πηγές από το περιβάλλον του Πρωθυπουργού.

Όπως ήταν φυσικό, στα σχέδια της Κυβέρνησης εναντιώνονται ήδη δεκάδες εφοπλιστές που δεν αντέχουν άλλο να σηκώνουν μόνοι τους το βαρύ φορτίο της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου, ενώ ο Λάτσης ανακοίνωσε ήδη ότι επιστρέφει το Ελληνικό στο Δημόσιο, αφού πρώτα κατασκευάσει με λεφτά από την τσέπη του ένα γιγάντιο οικολογικό πάρκο.

Από τη μεριά τους, οι απλοί πολίτες, που τις προηγούμενες μέρες είχαν σηκώσει πάνω από 22 δις από τις τράπεζες, σχηματίζουν ουρές στα ταμεία προκειμένου να λάβουν το έκτακτο επίδομα των 30.000 ευρώ που μοιράζει η Κυβέρνηση, ώστε το χρέος της Ελλάδας να διπλασιαστεί και να χρειαζόμαστε δανεικά μέχρι το τέλος του κόσμου.

Μάλιστα, στο πλαίσιο της Δημιουργικής Ασάφειας που εισήγαγε πρόσφατα η Κυβέρνηση στην πολιτική ορολογία, ο Υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης εξετάζει το ενδεχόμενο παράλληλης κυκλοφορίας του ευρώ και της δραχμής, ώστε να ικανοποιηθούν και οι 352 συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τόνισε ότι το μέτρο θα ισχύσει μέχρι τον Ιούνιο, οπότε θα αναγκάσουμε την Ευρώπη να υπογράψει ένα ακόμα πιο δυσβάστακτο για την Ελλάδα μνημόνιο.

Τέλος, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσίευσε η Αυγή και επιβεβαίωσε το Left.gr, η δημοτικότητα του Αλέξη Τσίπρα εκτοξεύτηκε στο 1500%, ενώ το 800% των Ελλήνων πολιτών καταδικάζει τις μονομερείς ενέργειες και ζητάει σταδιακή επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μέχρι το 2058.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Ξετρελαμένη με τις εξελίξεις δηλώνει η Κούλα από την Καλλιθέα που επιτέλους θα σταματήσει να ξενυχτάει παρακολουθώντας τα μαραθώνια Eurogroup, ενώ, κινούμενος στο ίδιο μήκος κύματος, ο Χάρης, που τα τελευταία χρόνια ζει μαζί με τη γυναίκα του σε μια στοά της Πανεπιστημίου, εκμυστηρεύτηκε στο μπλογκ μας ότι δεν άντεχε άλλο να αγωνιά για τον δείκτη του Χρηματιστηρίου και τη ρευστότητα των τραπεζών. Νενικήκαμεν!)

-------------------

[Πηγή]

Σχεδιάζοντας το μέλλον - Από τον Νίκο Αραπάκη

Είμαι απ’ αυτούς που πίστευαν, και πιστεύουν, ότι η πολιτική δεν μπορεί να διεξάγεται με μανιχαϊστικούς όρους. Το δίπολο καλοί-κακοί δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στην πολιτική. Σχεδόν όλοι όσοι καταθέτουν τις απόψεις τους στο στίβο της πολιτικής έχουν κάποιες προτάσεις από τις οποίες, ακόμη κι αν δεν είναι χρήσιμες στην ολότητά τους, μπορείς να πάρεις πράγματα. Η απόλυτη αλήθεια, στην πραγματικότητα, είναι ένα κράμα των επιμέρους αληθειών. Και δεν έχει καμία σημασία αν η αλήθεια του ενός επιβεβαιώνεται κατά 90% και του άλλου κατά 10%. Ακόμη κι έτσι, το γενικό συμπέρασμα δεν αλλάζει.

Έκανα αυτή τη μικρή εισαγωγή για να πω ότι η υιοθέτηση από μέρους της κυβέρνησης μεγάλου μέρους των μνημονίων δεν με βρίσκει αντίθετο επί της αρχής. Σαφώς και είχαν κάποια χρήσιμα μέτρα τα μνημόνια που μας επέβαλλαν. Το θέμα είναι λοιπόν να εντοπίσουμε ποια είναι αυτά. Και πάνω απ’ όλα να βρούμε ποια είναι αυτά που συνάδουν με τη γενικότερη κοσμοθεωρία μας. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο να εντοπίσουμε το πρόβλημα, το οποίο στην περίπτωσή μας είναι σαφές, αλλά το πώς θα το αντιμετωπίσουμε χωρίς να εξολοθρεύσουμε την κοινωνία και να παρεκκλίνουμε από τις αρχές μας.

Η ελληνική δημόσια διοίκηση είναι δυσλειτουργική. Κι αυτό δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κάποιος τις σχετικές έρευνες για να το διαπιστώσει. Η καθημερινή επαφή με τις πάσης φύσεως δημόσιες υπηρεσίες φτάνει και περισσεύει για να καταλήξει κάποιος σε αυτό το συμπέρασμα. Άρα χρειάζεται αναμόρφωση. Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι το πώς. Πώς, δηλαδή, θα καταφέρουμε να κάνουμε καλύτερο το δημόσιο, χωρίς, βεβαίως, να ξεπαστρέψουμε τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά και χωρίς να θυσιάσουμε την εξυπηρέτηση του πολίτη προς όφελος μιας ομάδας εργαζομένων. Εύκολο δεν είναι, αλλά ούτε και αδύνατο.

Η νεοφιλελεύθερη λογική αυτών που μας επέβαλλαν τα μνημόνια έλεγε ότι η θεραπεία θα έρθει μέσω της συρρίκνωσης. Ενώ όλες οι έρευνες συμφωνούν ότι το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος του δημόσιου τομέα αλλά ο τρόπος λειτουργίας του, κάποιοι, αφενός για να εξυπηρετήσουν τις ιδεολογικές εμμονές τους, αφετέρου διότι έπρεπε να περισσέψουν χρήματα για να ξεπληρωθούν τα δάνεια, επέλεξαν ως μέσο θεραπείας της αθρόες απολύσεις και τη δραματική μείωση των απολαβών. Κάπως έτσι άρχισαν να κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και διάφορες άλλες υπηρεσίες. Βελτιώθηκε η κατάσταση; Αστεία πράγματα. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μόνο ένας αποκομμένος από την ελληνική πραγματικότητα θα πίστευε πως οι αθρόες απολύσεις υπαλλήλων και η μείωση των μισθών θα μπορούσαν να είναι η απάντηση στο πρόβλημα.

Υπάρχει άλλη λύση; Ναι, κατά την εκτίμησή μου, υπάρχει. Θα πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή ώστε το δημόσιο και να μην απασχολεί ανθρώπους που δεν τους χρειάζεται ή πιστεύουν ότι δημόσιος υπάλληλος σημαίνει «τα ξύνω και πληρώνομαι», αλλά και να δίνει κίνητρο σε αυτούς που είναι συνεπείς ώστε να επιβραβεύει την εντιμότητα και την εργατικότητά τους. Τώρα, με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, θα το βρουν οι υπεύθυνοι. Πάντως, το συμπέρασμα είναι ένα: ο δημόσιος τομέας (και όχι μόνο) χρειάζεται επανασχεδιασμό.

Μέχρι λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του ’50 πολλοί οικονομολόγοι, θεωρούσαν το σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο πιο επιτυχημένο. Οι ρυθμοί ανάπτυξης αλλά και η δυναμική που εμφάνιζε έπειθαν ότι θα επικρατήσει στο μέλλον. Η συνέχεια δεν επιβεβαίωσε τις προβλέψεις. Γιατί; Διότι το επιτυχημένο σοσιαλιστικό μοντέλο δεν κατάφερε να εξελιχθεί, να γίνει καλύτερο, να ενσωματώσει τις αναγκαίες αλλαγές σε έναν κόσμο που άλλαζε καθημερινά ώστε να συνεχίσει να είναι ανταγωνιστικό.

Μεταρρύθμιση, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Το σοβιετικό οικονομικό μοντέλο απέτυχε να μεταρρυθμιστεί και κατέρρευσε. Η οικονομία είναι κάτι ζωντανό, ζει, κινείται, αλλάζει, μεταμορφώνεται.  Κι όποιος θέλει να επιβιώσει στον σκληρό κόσμο της οικονομίας πρέπει να προσαρμόζεται καθημερινά. Άρα, η μεταρρύθμιση, μολονότι τα χρόνια της κρίσης, ως έννοια, κακοποιήθηκε όσο ποτέ, όχι μόνο δεν έχει αρνητική χροιά, αλλά είναι κάτι άκρως απαραίτητο. Αυτό που μένει να διευκρινιστεί είναι τι εννοούμε με τη λέξη μεταρρύθμιση. Διότι εδώ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μεταρρύθμιση είναι η εξαθλίωση. Όσο κόβουμε μισθούς, συντάξεις, συρρικνώνουμε το κράτος τότε βρισκόμαστε στο σωστό μεταρρυθμιστικό δρόμο.

Η έννοια της μεταρρύθμισης, που στην πραγματικότητα σημαίνει αλλαγή προς το καλύτερο και όχι διάλυση και καταστροφή, πρέπει να επανακτηθεί από την αριστερά. Πρέπει να την κάνει κτήμα της, να πείσει τον κόσμο ότι οι αλλαγές που θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις θα είναι προς όφελος των πολλών. Είναι λάθος να χαρίζουμε αυτή την τόσο σημαντική έννοια σε ανθρώπους που είναι συντηρητικοί, αλλεργικοί σε οποιαδήποτε αλλαγή δεν εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες. Όπως ήταν λάθος η παραχώρηση της πατρίδας και του πατριωτισμού, στο όνομα ενός γενικόλογου διεθνισμού, στη δεξιά, και δη την άκρα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση…

Αυτό, λοιπόν, που μένει να απαντηθεί είναι «ποιες μεταρρυθμίσεις;». Διότι είναι αυτονόητο πως η αλλαγή από μόνη της δεν συνιστά σώνει και καλά μεταρρύθμιση. Υπάρχει αλλαγή προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο. Ευθύνη της κυβέρνησης είναι να βρει, και να εφαρμόσει, τις αλλαγές που θα βοηθούν την κοινωνία και δεν θα την εξολοθρεύουν. Κι αυτό, βέβαια, δεν μπορεί παρά να έχει σαφές ιδεολογικό πρόσημο. Κι όταν λέω ιδεολογικό πρόσημο, εννοώ πως δεν μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις οι οποίες, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα διορθώσουν την κατάσταση στο βάθος του χρόνου, θα σπείρουν τη δυστυχία και την εξαθλίωση.

Κάτι σαν κι αυτό που γινόταν μέχρι τώρα δηλαδή. Κόμπαζαν για τα πλεονάσματα, ενώ την ίδια ώρα η κοινωνία είχε ισοπεδωθεί. Μολονότι ζούμε σε μια εποχή στην οποία κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει τους αριθμούς, έχουμε τη δυνατότητα να θέτουμε προτεραιότητες. Το γνωστό, και ιδιαίτερα απεχθές στο μπλοκ της «κοινής λογικής», οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς.

Με αφορμή αυτό, μας δίνεται η δυνατότητα να ανοίξουμε ένα διάλογο για το ποια κοινωνία θέλουμε να χτίσουμε επάνω στα ερείπια της τωρινής. Να θέσουμε δηλαδή βασικά ερωτήματα, όπως, αν η υλική ευημερία είναι το άπαν. Αν, δηλαδή, προς χάριν της υλικής ευημερίας θα θυσιάσουμε δικαιώματα τα οποία αποκτήθηκαν με κόπο και με αίμα. Θέλουμε, δηλαδή, να ζούμε σε μια κοινωνία η οποία δεν θα έχει εργασιακές σχέσεις; Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η κατάργηση των εργασιακών σχέσεων θα βοηθήσει στην παραγωγή επιπλέον πλούτου, θέλουμε ο εργαζόμενος να είναι εντελώς αναλώσιμος;

Να μπορεί το αφεντικό να μας απολύει όποια ώρα θέλει χωρίς να δικαιούμαστε την παραμικρή αποζημίωση; Θέλουμε να ισοπεδώνουμε αρχέγονα δάση, πανέμορφες παραλίες για να τις κάνουμε ευρώ; Θέλουμε, προς χάριν των ισοσκελισμένων οικονομικών, μια κοινωνία μεγάλο μέρος της οποίας θα ζει στο περιθώριο; Θέλουμε το κοινωνικό κράτος να αντικατασταθεί από τη φιλανθρωπία του ΣΚΑΙ και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη;

Αυτά και πολλά άλλα θα κληθούμε να απαντήσουμε στο επόμενο διάστημα. Κι η απάντηση σε πολλά από αυτά τα ερωτήματα έχει μια και μόνο απάντηση: μεταρρύθμιση. Αλλά, για να μην παρεξηγηθούμε, μεταρρύθμιση σχεδιασμένη για να εξυπηρετεί τους πολλούς και όχι για να ευημερούν οι αριθμοί και κάποιοι ελάχιστοι.

---------------------

[Πηγή]

Α, Β, Γ, Δ και πάει λέγοντας (για Γλέζο, Σύριζα, Grexit...)

Χωρίς περιττούς προλόγους, απαριθμίζω τις σκέψεις μου:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η κυβέρνηση του βουνού ούτε κανένας δούρειος ίππος που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό. Είναι μια εκλεγμένη κυβέρνηση που εκφράζει το 4% αυτών που τον ψήφιζαν ανέκαθεν και ένα 33% ανθρώπων που προέρχονται από άλλους δημοκρατικούς χώρους. Αυτά λοιπόν που θα εφαρμόσει οφείλουν να είναι αντίστοιχα, γι’ αυτό καλό θα είναι να λείπουν από τώρα οι επαναστατικές χοντράδες, για να μην ζαλιστούμε μετά από τις κωλοτούμπες.
2. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι που δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τη διαπραγμάτευση και υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να φύγει από το ευρώ ας ψήφιζαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να μας βγάλει εκτός Ευρωζώνης ούτε και θυμάμαι να την ζήτησε ποτέ. Αν κάποιοι σημερινοί βουλευτές ήθελαν ένα τέτοιο σενάριο, ας μιλούσαν προεκλογικά ανοιχτά για το ενδεχόμενο Grexit αντί να το αποφεύγουν ως απίθανο.
3. Από την άλλη, όταν άνθρωποι σαν τον Γλέζο εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, οι ΣΥΡΙΖΑίοι οφείλουν να ακούν. Δεν χρειάζεται να απαντήσουν. Ειδικά όταν προσπαθούν να αποδομήσουν τον επικριτή με επιχειρήματα τύπου “ίσως δεν ενημερώθηκε σωστά”, “τον σεβόμαστε, αλλά ο χρόνος δεν ήταν κατάλληλος” κλπ. Ακόμα χειρότερο δε είναι κάποιοι να ζητάνε την παραίτησή του επειδή τόλμησε να κάνει κριτική στην κυβέρνηση.
4. Αυτοί που παλιότερα έκραζαν τον Γλέζο ως ξεμωραμένο γέρο που δεν ξέρει τι λέει και ζητούσαν από το ΣΥΡΙΖΑ να τον μαζέψει, πώς έγινε και σήμερα θεωρούν ότι βρήκε πάλι τα λογικά του και πως, όχι μόνο δεν πρέπει να τον μαζέψουν, αλλά να του επιτρέψουν να λέει ό,τι θέλει; Μήπως, λέω μήπως, ο Γλέζος ήταν πάντα αυτός που ήταν και οι ίδιοι είναι απλά ηλίθιοι; Μήπως ΣΥΡΙΖΑίοι και αντιπολιτευόμενοι σήμερα έδειξαν λίγη -λίγη, μωρέ, τόσο δα- υποκρισία;
5. Speaking of υποκρισία, βέβαια, να θυμηθούμε ότι προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι χρειάζεται κούρεμα. Με την (εν εξελίξει) συμφωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το χρέος στο σύνολό του. Σε αυτή την περίπτωση, η κατηγορία της κωλοτούμπας δεν είναι αβάσιμη. Στην περίπτωση βέβαια που εξακολουθεί να θεωρεί ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, τότε τι πιστεύει ότι θα αλλάξει τόσο ριζικά μέσα σε 4 μήνες;
6. Δέχομαι, ωστόσο, ότι η κυβέρνηση δεν μπορούσε να τραβήξει άλλο τη διαπραγμάτευση γιατί, όπως είπαμε, δεν είχε εξουσιοδότηση να φτάσει σε Grexit. Σε αυτή τη βάση, λοιπόν, επιλέγω να μην μιλήσω για κωλοτούμπα, αλλά για αναθεώρηση της πραγματικότητας: δέχομαι δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε άλλη εναλλακτική. Από την άλλη όμως, να δεχτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι, με βάση αυτά που έλεγε, η συμφωνία δεν αντικατοπτρίζει προεκλογικές δεσμεύσεις.
7. Αύριο η κυβέρνηση θα καταθέσει τα μέτρα που προτείνει. Αν η Ευρώπη τα αποδεχθεί, θα έχουμε συμφωνία. Αν όχι, θα χαθούν όλα και θα βρεθούμε ξαφνικά πίσω στο μηδέν πέντε μέρες πριν λήξει το πρόγραμμα.
8. Αν τελικά υπάρξει συμφωνία, η αντιπολίτευση θα πρέπει να αποφασίσει αν είναι συνέχιση του μνημονίου ή όχι. Αν ναι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οφείλουν να  την υπερψηφίσουν. Αν όχι, τότε πάλι θα πρέπει να την υπερψηφίσουν γιατί θα είναι μια συμφωνία στην οποία έχει δεσμευτεί και η Ευρώπη που τόσο πολύ αγάπησαν.
9. Το μόνο που δε θέλω να δω είναι κομματικές γραμμές. Ο κάθε βουλευτής θα πρέπει να είναι ελεύθερος να ψηφίζει και να εκφράζεται κατά τη συνείδησή του. Αν κάποιοι δεν αποδέχονται τη συμφωνία με την Ευρώπη, ακόμα και αν είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή στους ΑΝΕΛ, ας την καταψηφίσουν. Όσοι όμως συμφωνούν, σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν, να ψηφίσουν υπέρ. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα Κοινοβούλιο. Οι γελοιότητες που είδαμε στο παρελθόν, δηλαδή γκρίνια και ψευτομαγκιές που αντικαθίσταντο από “Ναι σε όλα”, δεν αρμόζουν σε μια χώρα που θέλει να κάνει μια νέα αρχή αφήνοντας πίσω τον παλαιοκομματισμό και τις κομματικές γραμμές.

 

-------------------
[Πηγή]