Η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει πίσω, δεν πρέπει να ταπεινωθεί - Είμαστε μαζί της - Κριτική μετά

Λίγες ώρες πριν το νέο Eurogroup, είναι ολοφάνερο πως η γερμανική κυβέρνηση επιθυμεί να ταπεινώσει την ελληνική κυβέρνηση και τους Έλληνες -που την έκαναν κυβέρνηση με τις ψήφους τους-, ώστε η Ελλάδα να γονατίσει και οι λαοί της Ευρώπης να αποδεχτούν την γερμανική ηγεμονία. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί σε καμία περίπτωση.

Σήμερα στο Eurogroup η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει πίσω.

Αν η Ελλάδα δεν κάνει πίσω, αύριο θα είναι μια νέα και πιο φωτεινή ημέρα για την Ευρώπη.

Η σθεναρή στάση της Ελλάδας απέναντι στην έξαλλη και λυσσασμένη σήμερα γερμανική κυβέρνηση θα γίνει το παράδειγμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Η Ελλάδα δεν θα προλαβαίνει να μετράει υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο.

Αντιθέτως, η Γερμανία θα πρέπει να αποδείξει πως σέβεται τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Στο παρελθόν δεν τις σεβόταν ιδιαίτερα. Και αυτό δεν το έχει ξεχάσει κανείς.

Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την έξοδο μιας χώρας από την ευρωζώνη.

Αν η Ελλάδα επιθυμεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, αυτό θα πρέπει να οφείλεται σε απόφαση των Ελλήνων πολιτών και όχι στην απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης.

Και βέβαια, αν η Γερμανία θέλει να αφανίσει την Ελλάδα, θα την πάρουμε μαζί μας. Ο καθείς και τα όπλα του.

Αυτές τις κρίσιμες ώρες, πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική κυβέρνηση.

Πρέπει να την στηρίξουμε όλοι. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.

Δεν είναι θέμα καλοσύνης ή «πατριωτισμού»· είναι θέμα λογικής, αξιοπρέπειας και επιβίωσης.

Οι όποιες διαφωνίες μπορούν να περιμένουν. There is a time and a place.

Οι Έλληνες πρέπει να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση, και η κυβέρνηση πρέπει να στηρίξει τους Έλληνες· και πρώτα, αυτούς τους Έλληνες που έχουν πληγεί περισσότερο από την χρεοκοπία και τα μνημόνια.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να εξευτελιστεί στο Eurogroup. Πρέπει να επιβιώσει και να επιστρέψει στην Ελλάδα, ώστε να δουλέψουμε όλοι μαζί και να φτιάξουμε την χώρα μας.

Η Γερμανία πρέπει να ηττηθεί.

Για μια ακόμα φορά, η Γερμανία είναι επικίνδυνη για την Ευρώπη και την ανθρωπότητα.

Αν οι Γερμανοί επικροτούν τον τραμπουκισμό της κυβέρνησής τους απέναντι στην Ελλάδα, ας κάνουν τραμπουκισμούς μεταξύ τους.

Αν οι Γερμανοί θέλουν το Τέταρτο Ράιχ, εμείς θέλουμε Δημοκρατία.

Έχουν και οι Γερμανοί πολίτες τις ευθύνες τους για αυτούς που ψηφίζουν.

Ας τις αναλάβουν επιτέλους.

Αν πιστεύουν πως δεν έχουν ευθύνες, ας θυμηθούν λίγο το πρόσφατο παρελθόν τους.

Η Γερμανία έχει προκαλέσει πολύ πόνο στην ανθρωπότητα. Φτάνει.


Του Pitsirikos

~~~§§§~~~

(Οι τελευταίες μέρες είναι αποκαλυπτικές: υποτίθεται ότι στο Eurogroup αποφασίζουν 19, αλλά στην πραγματικότητα ο εξής ένας, η Γερμανία!

Παρά τις μεγάλες υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με το αίτημα παράτασης που υπέβαλε, η απάντηση της Γερμανίας ήταν τελεσιγραφική, ιταμή και απροκάλυπτη: Χαρακτηρίζει το ελληνικό αίτημα ως «Δούρειο Ίππο για την Ευρώπη» και αξιώνει από την Αθήνα την ανάκληση όλων των δεσμεύσεων για κατάργηση μέτρων λιτότητας που έχουν γίνει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, και την επιστροφή στις πολιτικές που ακολουθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση!
Ουσιαστικά λέει, πως οι εκλογές των κρατών μελών είναι νόμιμες αρκεί να (συνεχίσουν) να εφαρμόζουν το πρόγραμμα της κυρίαρχης Γερμανίας!

Κάτω απ'αυτό το πρίσμα των δυσκολιών, όσο κι αν διαφωνούμε με τις όποιες εκπτώσεις έχει ήδη κάνει η Ελλάδα (εν μέσω διαπραγματεύσεων), ένα είναι σίγουρο (συμφωνώντας με τον Pitsirikos):
α)η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει πίσω, δεν πρέπει να ταπεινωθεί και
β)Η Γερμανία πρέπει να ηττηθεί.

Επομένως για να γίνει αυτό:
Αυτές τις κρίσιμες ώρες, πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική κυβέρνηση.
Πρέπει να την στηρίξουμε όλοι. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.
Δεν είναι θέμα καλοσύνης ή «πατριωτισμού»· είναι θέμα λογικής, αξιοπρέπειας και επιβίωσης.
Οι όποιες διαφωνίες μπορούν να περιμένουν.
AMOR 20/02/2015)



----------------
[Πηγή]

Αυτή είναι η Ελλάδα: Εντυπωσιακό γράφημα δείχνει πόσοι πραγματικά είμαστε και από πού κρατάει η σκούφια μας κλπ.

Πόσοι είμαστε; Ποιοι είμαστε; Με τι ασχολούμαστε; Ποιες είναι οι ρίζες μας; Αλλά και κάμποσα άλλα ευφάνταστα και άκρως χρηστικά ερωτήματα καλείται να απαντήσει το εντυπωσιακό γράφημα της εταιρείας interweave. Με απλό και ευσύνοπτο τρόπο κάνει την ανατομία της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς παρουσιάζει την ακριβή πληθυσμό, τη διάρθρωσή του ανά ηλικία, φύλλο και επαγγελματικό προσανατολισμό και φτάνει μέχρι το πόσες ώρες περνάμε on line.

----------------
[Πηγή]

«Αντί Στεφάνου» ή αλλιώς Αντί Ανάπτυξης, σύμφωνα με τη Κρυσταλία Πατούλη, για το νέο Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Μία κωμική όσο και σοκαριστική νουβέλα «πολιτισμικής φαντασίας», από τον φυσικό καλλιεργητή - ερευνητή - συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη και τις εκδόσεις Εστία, που εισάγει τη νεοελληνική λογοτεχνία στη μετακαταναλωτική εποχή της ανθρωπότητας, θα βρίσκεται τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015 στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

Μάλλον το Χάος φρόντισε να συμπέσει ημερολογιακά, η έκδοση του 10ου αυτού βιβλίου του συγγραφέα, με τη μέρα γενεθλίων της μάνας του, στην οποία είναι και αφιερωμένη -όπως έγραψε ο ίδιος στον προσωπικό του ιστότοπο- αλλά και συγκυριακά με τη μέρα των ιστορικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της μάνας γης - της χώρας μας, με μια Ευρώπη σκαιού μέλλοντος.

Ένα συγγραφικό έργο Αντί Ανάπτυξης, ή αλλιώς «Αντί Στεφάνου», όπως προφητικά ίσως τιτλοφορείται, αφού μάλλον υπονοείται στις σελίδες του ως ο μόνος τρόπος για να μην ετοιμάσουμε τα…  στέφανα του πλανήτη.

Στέφανος ονομάζεται ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος παρατά την Ιατρική για να ταξιδέψει σε Κίνα, Ινδίες και Ιαπωνία, για να εγκατασταθεί κατόπιν στο κτήμα του παππού του επιδιδόμενος στην φυσική καλλιέργεια της γης, αντισυμβατική όσο και αδιανόητη για τους συμπολίτες του στο μικρό νησί όπου ζει.

Διάγει δε τον βίο του τόσο λιτά ως προς την χρήση φυσικών πόρων, που η κοινωνία γύρω του παρερμηνεύοντας τις κατά γενική ομολογία πρωτόγονες συνήθειές του, καταλήγουν να τον χαρακτηρίσουν ως ανισόρροπο ή ακόμη και χυδαίο "φιλόσοφο του πρωκτού" αφού σύντομα νιώθουν και να απειλούνται από αυτόν λόγω της αλλοπρόσαλλης δράσης του εντός κοιμητηρίου, όπου πρόσφατα έχει διοριστεί ως νεκροθάφτης.

Πάνω από τον τάφο της μάνας του, το μόνο τάφο που θα προλάβει να σκάψει στην ολιγοήμερη θητεία του ως νεκροπομπός, η Λεμονιά θα τον κάνει τσακωτό! Άναυδη θα τρέξει το δίχως άλλο έξαλλη να τον διαπομπεύσει αμέσως κατά την κρίση της.

Τα νέα φυσικά κάνουν όχι μόνο το γύρο του νησιού αλλά και υπερατλαντικό τηλεφωνικό ταξίδι για να φτάσουν στ’ αυτιά του ζάμπλουτου και συντηρητικού θείου του, ενώ παράλληλα η φαντασία όλων οργιάζει.

Ένας νέος ήρωας εισβάλλει από την… πίσω πόρτα της λογοτεχνίας αλλά και της ζωής μας, για να γεμίσει υγιή παράσιτα την οπτική οθόνη του σύγχρονου μέσου καταναλωτή. Ένας νέου τύπου αποδιοπομπαίος τράγος καθρεφτίζει άθελά του τη μοιραία αποπομπή του ίδιου του συστήματος από τον εαυτό του.

Θα υποψιαστούμε το έως και διαστραμμένα αντεστραμμένο είδωλό μας στον καθρέφτη του; Ή θα πορευτούμε «Αντί Στεφάνου» και αρνούμενοι να ανανοηματοδοτήσουμε τη ζωή και το θάνατο; Η απάντηση έρχεται, αφού γυρίσουμε όπισθεν και την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Κι εύχομαι όχι την τελευταία μαρμάρινη σελίδα της ιστορίας μας.-

Της Κρυσταλίας Πατούλη

***

Μετά από 3 μυθιστορήματα και 2 ιστορικά βιβλία, η 5η νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη: "Αντί Στεφάνου", εκδόσεις Εστία – 2015

Δεν ευδοκίμησε τελικά ως νεκροθάφτης στη θέση του Ευταξία ο Στέφανος ο Λαδικός. Μοναχά μία κηδεία πρόλαβε να διεκπεραιώσει και αυτή ήταν της μητέρας του. Διότι η Πάτρα, εκ του Κλεοπάτρα, Λαδικού, το γένος Κουμά, η επονομαζόμενη και Ξυλαγγούρω κάποτε, όταν ήταν ακμαία, υπό των ζηλοφθόνων γυναικών της μικράς νήσου, απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία 66 ετών, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς σύμφωνα με τη γνωμάτευση του αγροτικού γιατρού, τρεις μόλις μέρες αφότου ανέλαβε καθήκοντα εντός νεκροταφείου ο μοναχογιός της. Έγειρε το κεφάλι της αριστερά σαν λαβωμένο πουλάκι, όπως καθόταν στο κατώφλι του σπιτιού της το απόγευμα της Δευτέρας 19ης Μαΐου και ξεψύχησε ήσυχα. Σαν να αποκοιμήθηκε γλυκά κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Είχε και ένα απολύτως εμφανές όσο και αινιγματικό μειδίαμα στα χείλη της, το οποίο αν και κατά κόρον ερμηνεύτηκε ως αδιάψευστο τεκμήριο του ότι έφυγε από τη ζωή ικανοποιημένη, ίσως να ήταν τελικά μόνον επιτιμητικό αφού, όπως πικρόχολα αποφάνθηκε και ο περιπτεριούχος καπετάν Παράσχος Ψιλάκης κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι του απογοητευμένος από την απολύτως πλέον διακριτή κοινωνική της νήσου παρακμή, η μακαρίτισσα ίσως προείδε λόγω μιας πιθανής προθανάτιας έκλαμψης τα όσα αλλοπρόσαλλα επακολούθησαν την έξοδο αυτής.

Πρόδρομος μιας μετακαταναλωτικής εποχής ή εντελώς ανισόρροπος ήταν τελικά ο νεκροθάφτης Στέφανος Λαδικός; Η κοινωνία του μικρού νησιού πάντως δεν μπόρεσε να αποδεχτεί τις δράσεις του εντός νεκροταφείου και τις απόψεις του περί σαρκίου των νεκρών, και έτσι τον απέπεμψαν σύντομα από το πόστο του.

Μια νουβέλα που αφηγείται με μπρίο τη σχάση ανάμεσα στο ιερό και το γελοίο, το σύστημα της τοπικής κοινωνίας και το οικοσύστημα της φυτοκοινωνίας.

(Στο εξώφυλλο έργο του ζωγράφου Δημήτρη Τράγκα από τη σειρά σχεδίων Ο ταξιδευτής, γραφίτης σε χαρτί.)
 

***

«Οι αγορασμένοι δημοσιογράφοι της Γερμανίας» - Βιβλίο του πρώην αρχισυντάκτη της FAZ Udo Ulfkotte

Ο πρώην αρχισυντάκτης της FAZ αποκαλύπτει πώς πολιτικοί, μυστικές υπηρεσίες και τραπεζίτες καθοδηγούν τα ΜΜΕ στη χώρα του.

 Βόμβα στα θεμέλια της σύγχρονης γερμανικής δημοσιογραφίας αποτελεί το βιβλίο του πρώην αρχισυντάκτη της Frankfurter Allgemeine Zeitung Ούντο Ούλφκοτε,

«Τα δύο τρίτα των δημοσιογράφων στη Γερμανία είναι εξαγοράσιμοι», «Οι πεμπτοφαλαγγίτες των ΗΠΑ», «Το παραμύθι της Μέρκελ -Έτσι ψεύδεται η καγκελαρία στον λαό», «Πώς λαδώθηκα από εταιρεία πετρελαιοειδών», «Δημοσιογραφικά ταξίδια και φοροαπάτες», «Πώς πληρώνονται οι βίλες στην Τοσκάνη», «Πίσω από τη FAZ υπάρχει ένα διεφθαρμένο κεφάλι» και «Αγόρασε κι εσύ έναν δημοσιογράφο, μπορείς!»... Αυτοί είναι κάποιοι χαρακτηριστικοί τίτλοι από κεφάλαια του βιβλίου, που δείχνουν τη σαπίλα του σημερινού δημοσιογραφικού κατεστημένου στη Γερμανία, των ανθρώπων που μας κουνούν το δάχτυλο και απαξιώνουν καθημερινά τη χώρα μας με πληρωμένα «ρεπορτάζ».

Ο επί δεκαεφτά χρόνια αρχισυντάκτης μιας από τις μεγαλύτερες γερμανικές εφημερίδες αποφάσισε να δώσει στη δημοσιότητα δεκάδες μεγάλα ονόματα (και πρώτα πρώτα το... δικό του) και άλλα μικρότερα εν ενεργεία συναδέλφων του, της τηλεόρασης, εφημερίδων και περιοδικών, που κατέχουν σήμερα σημαντικές θέσεις, ασκώντας όχι μόνο «αγορασμένη δημοσιογραφία», αλλά και φοροδιαφυγή, αφού, όπως αναφέρει, «αρκετοί από αυτούς έχουν πολυτελείς βίλες στην Τοσκάνη, αδήλωτες στη γερμανική εφορία, μια και έχουν σπόνσορες μεγάλες εταιρείες. Εταιρείες που τους πληρώνουν με 5.000, 70.000 και 15.000 ευρώ για να γράψουν ένα καλό κομμάτι ανάλογο με τα συμφέροντά τους ή ακόμα και να κάνουν ανοιχτά ένα καλό PR (σ.σ.: Public Relations/δημόσιες σχέσεις) μέσω των εντύπων τους ή του τηλεοπτικού φορέα στον οποίο εργάζονται», αναφέροντας στο θέμα αυτό και τον σημερινό παρουσιαστή του κεντρικού δελτίου της ZDF, Κλάους Βέμπερ.

Γιούνκερ: Οι Ευρωπαίοι δεν καταλαβαίνουν τις αποφάσεις της ΕΕ!

Στην αρχή του βιβλίου ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η απάντηση που δίνει ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ όταν ο Ούντο Ούλφκοτε τον ρωτά «πώς γίνεται τα κορυφαία μας ΜΜΕ να δοξάζουν το ευρώ και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ εκατομμύρια πολίτες της ΕΕ στέκονται διατακτικά απέναντι της;». Η απάντηση που παίρνει από τον σημερινό πρόεδρο της Κομισιόν είναι αποκαλυπτική, αλλά και εξωφρενική, καθώς ο κ. Γιούνκερ απαντά ως... άλλος μάγειρας: «Παίρνουμε μια απόφαση και τη βάζουμε σ' ένα κλειστό δωμάτιο. Την αφήνουμε αρκετές μέρες να ωριμάσει και να δούμε τι θα γίνει. Αν μέχρι τότε δεν υπάρξει καμία κραυγή ή... επανάσταση -άλλωστε, οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τι αποφασίσαμε-, τότε τη βγάζουμε και τη σερβίρουμε κομμάτι κομμάτι, βήμα βήμα, μέχρι να μην υπάρχει πλέον επιστροφή»...

Εντύπωση προκαλεί επίσης ένα ολιγόλογο σημείωμα, συγγραφέα και εκδότη, στο εσώφυλλο, όπου αναφέρονται τα στοιχεία του βιβλίου (έκδοση, ημερομηνία, εκτύπωση, τιράζ κ,λπ.), όπου αναφέρουν χαρακτηριστικά τα εξής: «...Οι πληροφορίες που δημοσιεύονται είναι επεξεργασμένες και ελεγμένες με ιδιαίτερη προσοχή. Τυχόν ευθύνη του συγγραφέα και του εκδότη για ζημιές σε πρόσωπα και περιουσίες δεν είναι δεκτή». Δηλαδή σε απλά ελληνικά... αγωγές και μηνύσεις δεν εξυπηρετούν σε τίποτα και δεν γίνονται δεκτές, αφού τα κείμενα αυτά είναι στοιχειοθετημένα και προσεκτικά γραμμένα. (Προφανώς, ο συγγραφέας έχει κι άλλους «άσους στο μανίκι» για τα ονόματα που «δίνει»!)

Ο επί δεκαεπτά χρόνια αρχισυντάκτης της Frankfurter Allgemeine Zeitung περιγράφει λεπτομερώς πώς «έρχονταν οι προσκλήσεις για ρεπορτάζ στην εφημερίδα από υπουργούς της κυβέρνησης, από την καγκελαρία, από ξένες κυβερνήσεις, από τηνίδια την BND (σ.σ. Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών) ή τη CIA, τραπεζίτες ή μεγάλες εταιρείες, όπως, π.χ., η Shell», και πώς «η ιδιοκτησία της εφημερίδας κανόνιζε μαζί μου ποιος συνάδελφος θα καλύψει το ρεπορτάζ, το οποίο συνήθως ήταν πλουσιοπάροχα καλυμμένο με πεντάστερα ξενοδοχεία, δωρεάν μετακινήσεις με ελικόπτερα, πάντα πρώτη θέση στο αεροπλάνο και φαγητά στα καλύτερα εστιατόρια, συν τα δώρα (χρηματικά ή άλλα, όπως πανάκριβα ρολόγια) στο τέλος της αποστολής»...

«Μετείχα κι εγώ σε πάρα πολλές τέτοιες αποστολές για στημένα ρεπορτάζ, ανταποκριτής σε πολεμικά μέτωπα, μεταφέροντας τις πληροφορίες από εκεί σύμφωνα με τις επιταγές της εργοδοσίας μου. Μετείχα σε "ρεπορτάζ", φτάνοντας μέχρι το Ομάν για να γράψω τα καλύτερα λόγια για τον αιμοσταγή δικτάτορα της χώρας, οι μετακινήσεις μου ήταν πάντα με κλιματιζόμενο ελικόπτερο, η σουίτα μου ήταν υπερπολυτελής, στο εστιατόριο με περίμενε πάντα σπέσιαλ φαγητό και το βράδυ στο κομοδίνο της σουίτας μου υπήρχε ένα πανάκριβο ρολόι δώρο του σουλτάνου. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι σήμερα για όλα αυτά και ζητώ συγγνώμη. Εγώ, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, υπήρξα διεφθαρμένος κατηύθυνα και παραπληροφόρησα αναγνώστες. Τα αναφέρω για να μην ασκήσουν τέτοιου είδους δημοσιογραφία οι νεότεροι συντάκτες», σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ούντο Ούλφκοτε.

Και συνεχίζει: «Συνάδελφος (σ.α: αναφέρει το όνομά του) "άρρωστος" με τα βαριά δίκυκλα έψαχνε απεγνωσμένα να βρει ανταλλακτικά για τη μηχανή του στη Γερμανία και ήταν πανάκριβα. Σε ταξίδι του με το κυβερνητικό αεροσκάφος στην Αμερική βρήκε ολόκληρη μηχανή, την έκανε μικρά κομμάτια, την πήρε μαζί του στο αεροπλάνο της καγκελαρίας και την έφερε στη Γερμανία. Φυσικά, δεν πλήρωσε τίποτα, διότι δεν περάσαμε από τελωνείο, όπως και μερικοί άλλοι συνάδελφοι εκμεταλλευόμενοι το αεροπλάνο της Luftwaffe» - πρόκειται για το αεροπλάνο που χρησιμοποιεί ως προεδρικό αεροσκάφος η καγκελαρία.

Μυστικές υπηρεσίες με γραφείο στην εφημερίδα!

Αναφερόμενος στη διαπλοκή των δημοσιογράφων με τις μυστικές υπηρεσίες ο Ούλφκοτε γράφει ότι «φτάσαμε στο σημείο να εγκαταστήσει γραφείο απέναντι από την εφημερίδα η BND και οι πράκτορές της να δίνουν κομμάτια για δημοσίευση κατευθείαν, παρακάμπτοντας τους πάντες. Εξάλλου, δημοσιογράφοι συνδεδεμένοι με διάφορες αμερικανικές οργανώσεις, συνδεδεμένες με τη σειρά τους με CIA, Μπίλντερμπεργκ κ.λπ., παίρνουν αμερικανικά βραβεία. Και ποιος τα απονέμει; Η Σαμπίνε Κρίστιανσεν και ο Στέφαν Κορνέλιους (σ.σ: γνωστοί αρθρογράφοι) από τη Suddeutsche Zeitung. (...)

«Γα κάθε "καλό ρεπορτάζ" και ανάλογα με το πόσο αυτό επηρεάζει την κοινή γνώμη, ο Αμερικανός πρέσβης στη Γερμανία πληρώνει από 3.670 μέχρι και 14.700 ευρώ τους δημοσιογράφους», καταγγέλλει ο πρώην αρχισυντάκτης της FAZ και, κλείνοντας, επισημαίνει: «Όταν γυρίζουν οι συντάκτες από το ρεπορτάζ στο εξωτερικό παίρνουν εκτός του μισθού τους και των εκτός έδρας -ενδεικτικά αναφέρω-, π.χ., 57 ευρώ τη μέρα για παραμονή στο Χιούστον, 64 ευρώ στη Νορβηγία, 70 ευρώ στη Σουηδία, 77 ευρώ στην Αγκόλα κ.ο.κ. Αλλά τα έξοδά τους, όπως προανέφερα, είναι ήδη πληρωμένα από σπόνσορες κι αυτά, φυσικά, περνιούνται σαν έξοδα της εφημερίδας. Δηλαδή πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης ως... σπόνσορας άλλη μια φορά το ταξίδι του δημοσιογράφου. Κι αυτός ο έρμος πολίτης εκεί έξω δεν έχει ιδέα για όλα αυτά», καταλήγει ο Ούντο Ούλφκοτε.

Διαβάστε επίσης:

Udo Ulfkotte - Ich weiß Dinge, die ihr niemals glauben würdet 

Udo Ulfkotte: »Gekaufte Journalisten« auf dem Weg zum Bestseller

------------------

[Πηγή]

Όλη η αλήθεια για το Eurogroup - Του Pitsirikos

Χαμός γίνεται με τις διαρροές και τις φήμες από το χτεσινό Eurogroup αλλά η αλήθεια είναι πως χτες η ελληνική αποστολή παρουσίασε στις Ευρωπαίες εταίρες τα νέα χαρτονομίσματα της Ελλάδας, και οι Ευρωπαίοι ζήλεψαν και θέλουν να τα χρησιμοποιούν κι αυτοί. Το χαρτονόμισμα της νέας ελληνικής δραχμής -που αξίζει όσο 30 ευρώ- έχει πάνω τον Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος είχε πει «Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει ένας μαλάκας, μια πουτάνα και ένας ρουφιάνος. Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή.»

Ο Νίκος Καζαντζάκης επιλέχτηκε για το χαρτονόμισμα των δυο δραχμών, εξαιτίας της εμβληματικής φράσης του «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι άφραγκος».

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ο ιδανικός για το χαρτονόμισμα των πέντε δραχμών, ώστε να θυμίζει στους Γερμαναράδες πως θα πρέπει επιτέλους κάποτε να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Η Μελίνα Μερκούρη είναι το δέκα το καλό, ενώ η επιλογή της ικανοποιεί τόσο τους πασόκους που σήμερα είναι ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Στις 20 δραχμές, ο Γιάννης Ρίτσος, ώστε να ικανοποιηθεί ο κόσμος της Αριστεράς αλλά και να διεμβολιστεί το ΚΚΕ που σήμερα διαβάζει Λένα Μαντά.

Ο Άρης Βελουχιώτης κοσμεί το χαρτονόμισμα των 50 δραχμών, για να θυμίζει στις Ευρωπαίες εταίρες πως η Ελλάδα δεν τραβάει κανένα ζόρι να γκρεμίσει όλες τις γέφυρες με την Ευρώπη, να κλείσει τα σύνορα και να γίνει Κούβα. Με μπουζούκια.

Στο χαρτονόμισμα των 100 δραχμών, ο Μίκης Θεοδωράκης, γιατί, αν βάζαμε κάποιον άλλον, θα μας τρέλαινε με την γκρίνια του και θα μας έφερνε γρουσουζιά.

Τις νέες ελληνικές δραχμές -που θα αντικαταστήσουν τα ευρώ και θα είναι στο εξής το επίσημο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- φιλοτέχνησε ο Jo Di. Ο Jo Di είναι μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πληρώνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Σε δολάρια.

Του Pitsirikos


-------------------
[Πηγή]

Κατάργηση Συμβουλίων: Η δημοκρατική ομαλότητα επανέρχεται στα πανεπιστήμια

Οι οξείς τόνοι με τους οποίους υποδέχτηκε σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση την εξαγγελία της κατάργησης των Συμβουλίων Ιδρύματος (ΣΙ) των πανεπιστημίων, ούτε είναι πολιτικά αθώοι, ούτε προδίδουν το ύστερο ενδιαφέρον και την καθυστερημένη αγωνία της πρώην συγκυβέρνησης για την Παιδεία. Απλώς αποκαλύπτουν τη στενή σχέση του καταστροφικού για τα πανεπιστήμια νόμου Διαμαντοπούλου, με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κατεύθυνση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί άλλωστε η πρωτοφανής κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 255 βουλευτών που υπερψήφισαν την «αντιμεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου το καλοκαίρι του 2011. Καθώς η ενορχηστρωμένη υποστήριξη εκείνου του νόμου δεν ήταν παρά η πρόβα τζενεράλε της μετέπειτα συγκυβέρνησης της λιτότητας και των μνημονίων, που θα βύθιζε τη χώρα στην καταστροφή και τους έλληνες στην εξαθλίωση.

Δικαίως λοιπόν ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Παιδείας, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων στη Βουλή, έκαναν ξεχωριστή μνεία στην ανάγκη άμεσης κατάργησης των Συμβουλίων στα πανεπιστήμια. Αφού αυτά διαδραμάτισαν το ρόλο της ναυαρχίδας της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Πολλώ δε μάλλον, που τα ΣΙ εκτέλεσαν χρέη Δούρειου Ίππου για την άλωση των πανεπιστημίων από τις τότε φιλοκυβερνητικές δυνάμεις. Πως αλλιώς εξηγείται η... σατανική σύμπτωση, σε όποιο πανεπιστήμιο έγιναν πρυτανικές εκλογές με το νόμο Διαμαντοπούλου, να εκλεγούν πρυτάνεις φιλικά διακείμενοι απέναντι στην προηγούμενη κυβέρνηση; Αφού η σκανδαλωδώς αυταρχική και εξόφθαλμα αντιδημοκρατική εξουσία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων, που αποδόθηκε από το νόμο Διαμαντοπούλου στα ΣΙ, λειτούργησε στην πράξη ως... ξεσκαρτάρισμα των ανεπιθύμητων και των αντιφρονούντων.

Έτσι επετεύχθη αυτό που άλλοτε θεωρούνταν ακατόρθωτο, εν μέσω δηλαδή έντονα αντικυβερνητικού κλίματος, λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές στις οποίες επικράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε ένα χώρο που παραδοσιακά υπήρξε χώρος αμφισβήτησης και οιωνεί αντιπολίτευσης, να «εκλεγούν» πρυτάνεις που πρόσκεινται στην κυβέρνηση! Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία των ΣΙ, τα οποία, κατά τα άλλα, ήρθαν να εκδιώξουν τον κομματισμό από τα πανεπιστήμια. Μια απλή σύγκριση της πολυφωνίας των Συνόδων των Πρυτάνεων, επί εποχής δημοκρατικών, άμεσων και με καθολική ψηφοφορία πρυτανικών εκλογών, με τη σημερινή... ομοιοχρωμία των πρυτανικών αρχών που προέκυψαν μετά από τις μεθοδεύσεις των Συμβουλίων, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τον πραγματικό τους ρόλο.

Όσο για τους... λαμπρούς επιστήμονες από το εξωτερικό που πλαισίωσαν τα πρώτα ΣΙ, αυτοί χωρίς να το γνωρίζουν, έπαιξαν ρόλο άλλοθι και προπετάσματος καπνού, στην επιχείρηση της κυβερνητικής άλωσης των πανεπιστημίων. Αφού στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μπορεί να ήταν άριστοι, πράγματι, επιστήμονες, δεν μπόρεσαν όμως να προσφέρουν τα αναμενόμενα, καθώς ήταν παντελώς άσχετοι τόσο με το σύνθετο έργο της διοίκησης των ιδρυμάτων, όσο όμως και με την πολύπλοκη και πολυσχιδή ελληνική πραγματικότητα. Ο απρόκλητα αντιδημοκρατικός άλλωστε τρόπος της ανάδειξής τους, όχι με ανοικτή και δημοκρατική εκλογή από την κοινότητα, αλλά με κλειστή διαδικασία διορισμού τους από τα εσωτερικά μέλη των ΣΙ, λειτούργησε υπέρ της δημιουργίας δικτύων διαπλοκής και σχέσων εξάρτησης εντός των Συμβουλίων.

Οι στρεβλώσεις της δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής δεοντολογίας, οι οποίες επινοήθηκαν από το νόμο Διαμαντοπούλου προκειμένου να αναδειχθούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων κατ΄εικόνα και ομοίωση των συντακτών του νόμου, συνέβαλαν ώστε τα Συμβούλια να αναλωθούν σε άγονες αντιπαραθέσεις με τους δημοκρατικά, ακόμη τότε, εκλεγμένους πρυτάνεις. Κορυφαία παραδείγματα, η σύγκρουση ΣΙ και πρύτανη στο ΕΚΠΑ, η οποία έφτασε μέχρι τα δικαστήρια. Αλλά και η πρωτοφανής στα πανεπιστημιακά χρονικά ακύρωση από το ΣτΕ των πρυτανικών εκλογών που οργάνωσε το ΣΙ στο ΑΠΘ, που αιτία είχε την εμμονή του Συμβουλίου, ως άλλου Φρανκεστάιν, να παραβιάσει τον ίδιο το νόμο που το είχε δημιουργήσει, προκειμένου να μην συμμετάσχει ο πρύτανης του ιδρύματος στη διαδικασία της προεπιλογής των υποψηφίων πρυτάνεων. Έσυραν δηλαδή το ΑΠΘ σε πρωτοφανή περιπέτεια και προκάλεσαν στη λειτουργία του τεράστια ανωμαλία, προκειμένου να μην υπάρχει μαρτυρία κατά τη μεθόδευση της απόρριψης των ανεπιθύμητων υποψηφίων πρυτάνεων...

Τα ΣΙ του νόμου Διαμαντοπούλου θα μείνουν στην ιστορία ως ο μοναδικός πανεπιστημιακός θεσμός που λειτούργησε ερήμην της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αφού μόνιμη αγωνία τους ήταν η αναζήτηση ασφαλών χώρων, εντός και εκτός πανεπιστημίων, μακρυά από τα μάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας, προκειμένου να συνεδριάζουν εν κρυπτώ.

Ακόμη θα μείνουν στην ιστορία ως ο θεσμός εκείνος που είδε τα πανεπιστήμια να καταρρέουν από την ακολουθούμενη πολιτική της λιτότητας και, ως άλλοι Νέρωνες, παρακολούθησαν εκ του μακρόθεν την καταστροφή, χωρίς να προσπαθήσουν να την εμποδίσουν.

Τα ΣΙ ακόμη, θα μείνουν στην ιστορία ως οι μοναδικοί θεσμοί που ενώ δημιουργήθηκαν στο όνομα της αυτοδιοίκησης, θεσμοθετήθηκαν ως όργανα... ετεροδιοίκησης. Αφού κατά το ήμισυ στελεχώθηκαν από εξωτικά μέλη, ξένα με την πανεπιστημιακή κοινότητα...

Όσον αφορά δε το δήθεν κενό που θα αφήσει πίσω της η κατάργησή τους, η επαναφορά των αρμοδιοτήτων τους στη Σύγκλητο, το κορυφαίο ακαδημαϊκό όργανο αυτοδιοίκησης και δημοκρατικής εκπροσώπησης, θα συμβάλει καθοριστικά ώστε να επανέλθουν τα πανεπιστήμια σε τροχιά δημοκρατίας, αυτοδιοίκησης και ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας.

Η απάντηση, τέλος, στην κατηγορία ότι η νέα κυβέρνηση εξήγγειλε την κατάργηση ενός θεσμού, χωρίς να προτείνει την αντικατάστασή του, είναι ότι η αποκατάσταση της ομαλότητας σε ένα χώρο που υπέφερε από αλλαγές που περιόρισαν την εσωτερική δημοκρατία, αποδυνάμωσαν την αυτοδιοίκηση και διαστρέβλωσαν την ακαδημαϊκή λειτουργία των πανεπιστημίων, από μόνη της, συνιστά μείζονα και αυτοτελή πολιτική παρέμβαση σε δημοκρατική κατεύθυνση.

Γιάννης Μυλόπουλος

---------------------------

[Πηγή]

Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων...

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις: μεταξύ άλλων "καινών δαιμονίων" ο πρωθυπουργός τής χώρας δεσμεύεται ότι θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ο υπουργός Οικονομικών χαρακτηρίζει σαθρή την τρόικα δίπλα σε έναν εκπρόσωπό της και μιλά για ναζισμό και το σκάνδαλο της Siemens ενώπιον του γερμανού ομολόγου του, ενώ σε μεγάλες ελληνικές πόλεις λαοθάλασσες συγκεντρώνονται προκειμένου να υποστηρίξουν κι όχι να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση και η παγκόσμια ατζέντα μετατοπίζεται από τη λιτότητα στην ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο. Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων, ακόμα κι αν δεν αξιωθώ να πατήσω ποτέ το πόδι μου σε αυτόν. Αναγνωρίζω ότι μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο που δεν θα διαρκέσει πολύ. Ενδεχομένως σήμερα, αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί να κάνουν κωλοτούμπα και να βάλουν την υπογραφή τους σε νέα μνημόνια με διαφορετική ονομασία. Για πρώτη, όμως, φορά έχουμε μια κυβέρνηση με σχέδιο για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία, το οποίο ήδη υλοποιεί και σε καθημερινή βάση έχουμε τοποθετήσεις που μας ξανακάνουν υπερήφανους που είμαστε έλληνες. Κι αυτό αναγνωρίζεται από τον ελληνικό λαό, ο οποίος με όλο και μεγαλύτερη προσμονή αναρωτιέται "ρε λες;", όπως ακριβώς και το καλοκαίρι τού 2004 ύστερα από κάθε επιτυχία τής εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας...

Ο Β. Σόιμπλε βρέθηκε σε τόσο δυσχερή θέση ώστε αναγκάστηκε να δηλώσει πως το σκάνδαλο της Siemens είναι ελληνικό ζήτημα, σαν η πολυεθνική εταιρεία να μην έχει καμιά σχέση με τη Γερμανία και την κυβέρνησή της, η οποία έσπευσε να την "ξεπλύνει" και να μην εκδώσει στην Ελλάδα τον Μ. Χριστοφοράκο. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έκανε πως δεν άκουσε και την τοποθέτηση Βαρουφάκη για την επώαση του ναζιστικού φιδιού στη χώρα μας και την αναφορά του στη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης. Γενικώς, η Γερμανία μέσα στην αλαζονική υποκρισία της εξακολουθεί να παριστάνει την αρσακειάδα όταν οι επιχειρήσεις της αποτελούν το μεγαλύτερο διαφθορέα τής Ευρώπης κι όταν η οικονομική της πολιτική έχει τα ίδια κίνητρα με τα οποία ξεκίνησε ο Χίτλερ να λεκιάζει με αίμα τον 20ό αιώνα. Η γερμανική κυβέρνηση μιλά, και καλά κάνει, για την ανάγκη μεγαλύτερης συνεισφοράς των ελλήνων πλούσιων στην εθνική προσπάθεια. Την ίδια ώρα, όμως, το χάσμα πλούσιων-μικρομεσαίων ολοένα και γιγαντώνεται στην ίδια τη γερμανική επικράτεια, από τη στιγμή που ο γερμανικός λαός ναι μεν αμείβεται καλύτερα από πολλούς άλλους λαούς στην Ευρώπη αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει απολαύσει το γερμανικό θαύμα στον ίδιο βαθμό που το έχουν απολαύσει οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες. Κι αν μη τί άλλο μια ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να σηκώνεις κεφάλι με αντάλλαγμα να πηγαινοέρχεσαι στη δουλειά σου με ένα πολυτελές αυτοκίνητο και να κοιμάσαι σε ένα άνετο σπίτι δεν μπορεί να είναι το όνειρο κι όλων των υπόλοιπων ευρωπαίων. Πόσω μάλλον όταν αυτό γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με το έτσι θέλω...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι Χίτλερ. Δεν εκτιμώ πως η δική της Τελική Λύση περιλαμβάνει τη συγκέντρωση όλων των λαών τής νότιας Ευρώπης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εξόντωσή τους σε θαλάμους αερίων. Ούτε θεωρώ πως έχει σκοπό να εισβάλει με τα στρατεύματά της σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τού πλανήτη. Η καγκελάριος, εξάλλου, ανήκει στην κατ' εξοχήν γερμανική γενιά που μεγάλωσε με το στίγμα τού ναζισμού, το οποίο έχει περάσει ως κόμπλεξ και στις επόμενες. Οταν, όμως, ισχυρίζεται πως δεν επιθυμεί μια γερμανική Ευρώπη προφανώς κοροϊδεύει μόνο τον εαυτό της. Η ίδια δεν θα ησυχάσει αν δεν κινεζοποιήσει την ευρωπαϊκή οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν και, κυρίως, αν δεν μεταλαμπαδεύσει την προτεσταντική της ηθική, η οποία έχει οδηγήσει σε μαζικές ανθρωποθυσίες τους προηγούμενους αιώνες, και στους υπόλοιπους ευρωπαίους. Προφανώς και κάθε λαός έχει προτερήματα για τα οποία δικαίως αισθάνεται υπερήφανος. Και είναι, επίσης, θεμιτό να θέλει να διδάσκει το "know how" και στους υπόλοιπους. Η γερμανική μεθοδικότητα, οργανωτικότητα κι ακρίβεια είναι αρετές που πρέπει να περάσουν, για παράδειγμα, και στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Είναι αρρωστημένη, ωστόσο, η αντίληψη που επικρατεί στη γερμανική ελίτ, την οποία με τη σειρά της έχει προπαγανδίσει στο γερμανικό λαό, πως η ίδια η Γερμανία δεν έχει να διδαχθεί τίποτα κι από κανέναν γιατί τα ξέρει όλα. Ούτε είναι ντροπή να αναγνωρίζει κάθε τόσο πως κάνει και λάθη, όπως συνέβη με τα μνημονιακά μέτρα που επέβαλε στα "PIGS"...

Η λιτότητα δεν απότυχε μόνο στην Ελλάδα, όπως πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες που ντρέπονται για την εθνικότητά τους, αλλά οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μοναδικά επιτυχημένα παραδείγματα εξόδου από κρίση είναι αυτά που δεν ακολούθησαν την καλβινιστική δημοσιονομική πειθαρχία. Ρωτήστε από τις ΗΠΑ έως την Ισλανδία κι από την Αργεντινή έως την Τουρκία και θα σας το επιβεβαιώσουν. Όλα αυτά σημαίνουν, επομένως, ότι η κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας των δέκα εκατομμυρίων ψυχών μπορεί και να έχει δίκιο όταν λέει στην αντίστοιχη της μεγάλης Γερμανίας των 80.000.000 κατοίκων πως το οικονομικό της μοντέλο απότυχε να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη απλούστατα γιατί δεν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος του. Γι' αυτό, άλλωστε, και η κυβέρνηση Τσίπρα ξεσηκώνει τα πλήθη όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία, όπου η πλειονότητα δεν θέλει πλέον η Ελλάδα να βγει από το ευρώ. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, έχει ήδη υπογράψει το πιστοποιητικό πολιτικού θανάτου του...  

Του vromostomos

--------------------

[Πηγή]

Εκθεση – κόλαφος για το ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

«Τα προγράμματα λιτότητας έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης «γενναιοδωρίας» των πιστωτών μας, οι οποίοι τη στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού Τύπου (βλ. Bild), αλλά και σε σημαντικό μέρος του ελληνικού, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς οφείλουμε τώρα, αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέφουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

Τίποτε απ” όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρεται σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign. Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα. «Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Με βάση την παρούσα έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέφει στους πιστωτές!

Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ. Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος- κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.

Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση. Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!

Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας. Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά. Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας!

Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal. Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει και ο εκπρόσωπος του Ιράν.

Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα κ.ά.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους, που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωσή του. Όπως ακριβώς συνέβη…

Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»…

Υπηρέτες των αρπακτικών!

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση -αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής- δέχτηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους που αρνήθηκαν να δεχτούν το «κούρεμα», τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με τη μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν. Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο. Το συνολικό ποσό του χρέους των «αρπακτικών κεφαλαίων» που αρνήθηκε τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλει τη συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο. Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά κεφάλαια από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».

Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά), με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους… αφορούν τέτοια θέματα, ενώ Αγγλία και Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας τη διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Δ” Ράιχ.

Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά τη μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει πού τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία- ουδέποτε… καταδέχτηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοι ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων.
Καθόλου τυχαία, μπορεί να πει κανείς, μια και έτσι συντηρούνταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές και οι τράπεζες. Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους.


Του Λεωνίδα Βατικιώτη

------------------
[Πηγή]

Κύριε Σόιμπλε η πόρτα σας…μπάζει κι' έχει οσμή αίματος!

Μια χώρα που διεκδικεί ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη δεν αρκεί νάχει οικονομική ευρωστία. Απαιτείται και ένα ηθικό πλεονέκτημα. Και τι σημαίνει μια χώρα νάχει ηθικό πλεονέκτημα το γνωρίζουν καλά οι Γερμανοί διανοούμενοι που έχουν μελετήσει καλά την ελληνική Γραμματεία. Πάμε λοιπόν:

Η οικονομική ευρωστία της Γερμανίας στηρίζεται σήμερα σε κολοσσούς της παγκόσμιας οικονομίας που είναι θεμελιωμένοι σε αίμα ανθρώπινο. Έχουμε και λέμε:

1.Bertelsmann

Ιδρύθηκε το 1845 και υπήρξε στενός συνεργάτης του Χίτλερ, στηρίζοντας την προπαγάνδα του αντισημιτισμού με έκδοση βιβλίων. Ο ιδρυτής της, Mohn, έκανε σημαντικές δωρεές στο Χίτλερ κι ήταν μέλος των Ες- Ες. Στα εργοστάσιά του, στη Λιθουανία και την Ουκρανία, δούλεψαν χιλιάδες Εβραίοι σε καθεστώς δουλείας.

2. KodaK

Είχε συναλλαγές με τους Ναζί και στα εργοστάσιά της δούλεψαν πάνω από 350 Εβραίοι σε καθεστώς δουλείας.

3. Hugo Boss

Σχεδίασε τις στολές των Ες- Ες και της ναζιστικής νεολαίας. Χρησιμοποίησε 140 εργάτες εβραϊκης καταγωγής, κρατούμενους, κι” ο αριθμός τους αυξήθηκε με άλλους σαράντα αιχμαλώτους πολέμους από τη Γαλλία.

4.IBM

Παρείχε πληροφορίες στους Ναζί για τον εντοπισμό των Εβραίων και συνέβαλε στην εξόντωσή τους από τον Χίτλερ. Εξέλιξε τα αυτόματα συστήματά της στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

5.Bayer.

Θυγατρική τής IG Farben. Δώρισε 81.000.000 μάρκα στο χιτλερικό καθεστώς. Είχε τα εργοστάσια της πλησίον του Άουσβιτς για νάχει εργατικά χέρια δωρεάν. Υπολογίστηκε οτι πάνω από 350.000 πέθαναν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους σ” αυτά τα εργοστάσια.

6. Siemens

Χρησιμοποίησε κρατουμένους στα εργοστάσια της. Το 2001 προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων όταν για να προωθήσει προϊόντα της έκαμε χρήση της λέξης Zykon. Το Zykon ήταν το θανατηφόρο εντομοκτόνο που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων.

7. ΒMW

Ο ιδρυτής της εταιρίας χρησιμοποίησε δούλους στα εργοστάσια παραγωγής όπλων και το 1933 έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος, κάτι που του εξασφάλισε πακτωλό χρημάτων. Η εγγονή του παραδέχτηκε ότι η αυτοκρατορία χτίστηκε από την εκμετάλλευση 50.000 αιχμαλώτων πολέμου. Ο παππούς της υποχρέωνε τους αιχμαλώτους να εργάζονται με απειλή εκτέλεσης. Στο εργοστάσιο του στο Αννοβερο υπήρχε ειδικός χώρος εκτελέσεων.

8. Audi

Χρησιμοποίησε πάνω από 20.000 αιχμαλώτους πολέμου στα εργοστάσια της. Πριν λήξει ο πόλεμος έστειλε 688 στο εκτελεστικό απόσπασμα. Μετά το τέλος του πολέμου αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων δολαρίων.

9. Daimler Benz μερσεντές

Δούλεψε για το στρατό του Χίτλερ. Στα εργοστάσιά της είχε πάνω από 63.000 κρατουμένους στρατοπέδων που δούλευαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Τα εργοστάσιά της φυλάσσονταν από τα Ες- Ες.

10. Deutshe BanK

Αγόρασε 4.446 κιλά χρυσό από την κεντρική Τράπεζα του Ναζιστικού καθεστώτος. Τα 744 απ/ αυτά προερχόταν από κρατουμένους στρατοπέδων συγκέντρωσης. Παραχώρησε επίσης δάνειο στο Χίτλερ για την κατασκευή του Άουσβιτς. Το 1998 αποδέχτηκε την ηθική ευθύνη.

11.Opel

Ήταν η δημιουργός του πρώτου θαλάμου αερίων.

12. Puma

Ο συνιδρυτής της, Ντάσλερ, χρησιμοποίησε χιλιάδες κρατουμένους των στρατοπέδων για να δοκιμάζουν τα παπούτσια του σε στίβος αντοχής.

13.Volkswagen

Τέσσερις στους πέντε εργάτες της υπήρξαν κρατούμενοι στρατοπέδων. Συνεργαζόταν στενά με το Χίμλερ που της έστελνε εργάτες από το Άουσβιτς.

Κύριε Σόιμπλε!

Όλοι αυτοί «στηρίζουν» σήμερα το «Γερμανικό θαύμα». Ως εκ τούτου απέναντι στην Ευρώπη πρέπει να αισθάνεστε ενοχή. Διότι τι θα πει αποκηρύξατε το Ναζισμό; Σάματις σας έπαιρνε να κάνετε αλλιώς; Αποκηρύξατε το Ναζισμό, αλλά στα φυντάνια του στηρίζετε την οικονομία σας. Και ειδικά απέναντι σ” αυτόν τον τόπο στερείστε ηθικού πλεονεκτήματος…

Ως εκ τούτου, κακώς σας αντιμετωπίζουμε έστω με το μίνιμουμ της διπλωματικής ευγένειας.

Βγάλε λοιπόν το σκασμό γιατί το αίμα είναι ακόμα νωπό!

Του Άρη Σκιαδόπουλου

----------------
[Πηγή]

'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος' - Βιβλίο του Γιώργου Σανιδά

Χθες Παρασκευή στις 19:00 στο "Πόλις" έγινε μια ωραία εκδήλωση προς τιμήν του βραβευμένου σκιαθίτη συγγραφέα Γιώργου Σανιδά. Στην εκδήλωση αυτή παρουσιάστηκαν 3 βιβλία του, συγκεκριμένα:

1) "Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος"  από τον Αποστόλη Μωραϊτόπουλο,

2) "Το κάστρο της ελευθερίας & ο Μπαρμπαρόσα" από τον Γιώργο Παρίση και

3) "Ναυαγισμένοι Έρωτες" από τον Νίκο Φιλάρετο.

~~~§§§~~~

"Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος" 

Στο βιβλίο του 'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος', ο βραβευμένος σκιαθίτης συγγραφέας Γιώργος Σανιδάς, παίρνει ένα σπουδαίο όσο και περίτεχνο λογοτεχνικό ρίσκο: όπως κι ο ίδιος αναφέρει, τολμάει το απίθανο, το αδιανόητο, φαντάζεται δηλαδή τί θα γίνονονταν «Αν επέστρεφε σήμερα στον κόσμο «ο φτωχός άγιος των γραμμάτων μας», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποια εποχή του χρόνου θα επέλεγε, πού θα πήγαινε, ποιες μνήμες του θα ανακαλούσε, πού θα του υπαγόρευε η συνείδησή του να σταθεί, τι θα έβλεπε, τι θα άκουγε, πώς θα σχολίαζε την κρίση και τα έργα των σύγχρονων ανθρώπων, τι θα συμβούλευε, ποια μυστικά του «πάνω» κόσμου θα αποκάλυπτε, με ποιον θα συνομιλούσε, πόσο θα παρέμενε και τελικά, αν έφευγε ξανά, υπήρχε περίπτωση νέας επανόδου του; Επαναφέρει λοιπόν τον αγαπημένο του συντοπίτη σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, από την αιωνιότητα του παραδείσου του με τη μορφή πνεύματος, ξανά στα εγκόσμια και μάλιστα στο αγαπημένο του νησί, τη Σκιάθο. Από τη πρώτη στιγμή της άυλης επιστροφής του, τον συνοδεύει νοητά στην περιπλάνησή του στο νησί για συνολικά 3 μέρες, όσα είναι και τα κεφάλαια του 50σέλιδου όμορφου αφηγήματός του. Σ' όλη αυτή την 3ήμερη περιπλάνηση, αφήνεται έντεχνα ο κυρ-Αλέξανδρος σε πρώτο πρόσωπο να σχολιάζει, να θυμάται, ν' αναπολεί αλλά και να κριτικάρει και να δίνει τις απαντήσεις του σ’όλ' αυτά τα υποθετικά ερωτήματα, εμπλουτίζοντάς τα διακριτικά και με αληθινή συστολή και με τα προσωπικά βιώματα, απόψεις και πιστεύω του ίδιου του συγγραφέα, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και την ιδιαίτερα οδυνηρή, σκληρή και αδυσώπητη κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι, τα τελευταία 4-5 χρόνια.

Από αριστερά Γιώργος Παρίσης, Νίκος Φιλάρετος, Αποστόλης Μωραϊτόπουλος, Γιώργος Σανιδάς

Η Πρώτη μέρα είναι μια Μεγάλη Πέμπτη.

Πέρασαν πάνω από 100 χρόνια απ' τον σωματικό θάνατό του, το 1911. Στην αρχή, ο συγγραφέας αφήνει τον κυρ-Αλέξανδρο να εξιστορεί πως άφησε τα εγκόσμια και κοιμήθηκε βαθιά, μακάρια τον ύπνο του δικαίου. Περιγράφει ο ίδιος πως εξαϋλώθηκε και απαλλάχτηκε απ' το περιττό σωματικό του βάρος, πως αναβαπτίστηκε εκ του μηδενός και έτσι έγινε πνεύμα αγαθό κι ελεύθερο, που τριγυρνά ανέμελα, στις αυλές του παραδείσου. Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που πεθυμούσε, ήταν να ξαναπατήσει τα ιερά χώματα της πατρίδος του, έστω για μία τελευταία φορά [σελ.14, 2-3 §]:

"Σ' αυτή την απόφαση με έσπρωξε και κάτι ακόμη. Τελευταία ένοιωθα συνεχώς ανήσυχος σαν κάποιοι εκεί κάτω να με στοχάζονταν έντονα. Ημείς τα πνεύματα ζούμε παράλληλα και στις καρδιές όσων μας στοχάζονται κι όταν αυτές οι καρδιές καίνε και μας καλούν, γινόμαστε αύρα κι ερχόμαστε να τις δροσίσουμε...
Νά 'μαι τώρα, σιμώνω περιχαρής, του Λαζάρου στο νησί μου...
Λέω περιχαρής γιατί επιπροσθέτως με χαροποιεί ο λόγος μου καθώς διαπιστώνω πως ολοένα και περισσότερο, λανθανόντως, προσεγγίζει τη δημοτική, αυτή που μιλούσαν πάντα οι απλοί άνθρωποι για τους οποίους και μόνο, ενδιαφερόμουν. «Σαρξ έκ της σαρκός τους» υπήρξα άλλωστε κι εγώ σε εκείνον τον μάταιο κόσμο..." 

Πρώτη του επιθυμία ήταν να επισκεφθεί την Μητρόπολη, μέρα που ήταν, και ν' ανάψει ένα κεράκι. Μπαίνοντας στην εκκλησία αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τ' άφησε: βλέπει τους μεγάλους, φανταχτερούς πολυελαίους, τα ψεύτικα πολύχρωμα κι εκτυφλωτικά κεριά, πολύ χρυσάφι και μάρμαρα παντού, καμιά κατάνυξη στο πλήρωμα του εκκλησιάσματος κλπ... Διαπιστώνει ότι πολλά άλλαξαν από τότε. Αναρωτιέται όμως άλλαξαν προς το καλύτερο; Μάλλον όχι. Γίναμε περισσότερο άνθρωποι του "φαίνεσθαι" μονολογεί κι όχι της "ουσίας" και του "είναι" [σελ.17,3-5§]:


"Δεν περίμενα βέβαια να συναντήσω στα στασίδια της εκκλησίας το γέρο Φραγκούλη, τη θεια Αχτίτσα," τη σταχομαζώχτρα", το Μελαχρώ, το Διόμικο, το Μαθηνιώ', το Λαλιώ, αλλά όχι κι αυτό το αδιάντροπο θέαμα! Εδώ πλέον είναι πασιφανές πως κυριαρχεί το λούσο, ο νεοπλουτισμός, δίνουν και παίρνουν οι άσχετοι σχολιασμοί, οι ασεβείς ψίθυροι και βασιλεύει η οχλαγωγία.

Ε, χριστιανοί νισάφι! Η εκκλησία δεν είναι θέατρο, ούτε οι ψάλτες θεατρίνοι...

Αν εξαιρέσεις ελάχιστους, καμία κατάνυξη, μέθεξη, ευλάβεια, συστολή, περισυλλογή, ταπείνωση, μόνο έπαρση και κομπασμός. Παρέλαση κενοδοξίας. Μύτες ψηλές αντί για σκυφτά κεφάλια ακόμα και από ανθρώπους που θα λάβουν σε λίγο, τη Θεία Κοινωνία των αχράντων μυστηρίων. «Τί νά τάξω»...για νά σταματήσουν; «Εγώ δέν έχω ασήμι...», συγχωρά με Θεέ μου τον βλάστημο. Εσύ βλέπεις και κρίνεις, αρκεί..."

Μετά κάνει ένα περίπατο στα σοκάκια. Αναρωτιέται που πήγε το υγρό χώμα που υπήρχε παλιά, γιατί οι περισσότεροι διαβάτες είναι τόσο βιαστικοί, γιατι τρέχουν έτσι, θέλουν κάτι να προφτάσουν; Έγιναν όλοι δέσμιοι του καταιγιστικού ρυθμού των τερατουπόλεων; Ο ίδιος παραμένει σαν πνεύμα που είναι αόρατος, και την ομιλία του δεν μπορούν να την ακούσουν οι κοινοί θνητοί, παρά μόνον οι Άγγελοι.

Ύστερα φτάνει στο παλαιό πετρόχτιστο πατρικό του. Με πολύ μεγάλη συγκίνηση διαπιστώνει ότι δεν έπεσε κι αυτό στην μανία των νεοελλήνων, να αφανίζουν το παρελθόν τους, αλλά διατηρήθηκε σχεδόν ανέπαφο ως Μνημείο μιας άλλης εποχής! Χαίρεται πολύ που τον ενθυμούνται ακόμη οι άνθρωποι.

Συνεχίζοντας τον περίπατό του ο κυρ-Αλέξανδρος, περιδιαβαίνει όλη τη πολίχνη, διαπιστώνοντας τεράστιες αλλαγές: πολύβουη αγορά, τεχνητός φωτισμός, σκόνη, σκουπίδια παντού."Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι". Πόρτες σφαλιστές, ελάχιστοι γηγενείς, έρημοι οι μέσα δρόμοι, καμιά χαρά και συντροφικότητα όπως παλιά. Στους ελάχιστους ανθρώπους που συνάντησε, παρά την υλική ευημερία, δεν συνάντησε χαρά και ευτυχία. Κι όλοι μουρμούριζαν την λέξη "κρίση"! Ο ίσκιος λοιπόν αυτής της "κρίσης", μάλλον οδήγησε κάποιους να με θυμούνται τώρα πιο έντονα, μονολογεί [σελ.21,4-6§]:

Η μόνη λέξη που ακούω κατά κόρον παντού, κυρίως από τους Έλληνες, είναι η λέξη «κρίση». Αυτός ο ίσκιος απλώθηκε πάνω απ' τη χώρα και μάλλον αυτός έκανε κάποιους, λίγους, να με στοχάζονται τώρα πιο έντονα. Εσείς οι μετρημένοι, οι μυημένοι, οι νοσταλγοί μιας άλλης ζωής, με καλέσατε και μόνο εσείς δυστυχώς, έχετε το προνόμιο να μ' ακούτε.
«Τί άλλο», όμως, «είναι ή κρίσις ειμή σύγκρισις;». Με τί άραγε συγκρίνουν οι σύγχρονοι, το απεχθές παρόν; Με το διάχυτο, βέβηλο παρελθόν της επίπλαστης ευημερίας; Σε τι κόσμο τελικά επιθυμούν να οδηγηθούν οι ημεδαποί, αν βγουν -αν- απ' το τέλμα στο οποίο φαίνεται πως έχουν περιέλθει;
Έλληνες, για να απαντήσετε ορθά στο βασανιστικό τούτο ερώτημα, ας ανατρέξετε στις ωραίες αναμνήσεις, στα «ϊχνη τά ύγρά, τά μαλακά πτίλα», τόν «χνοΰν, ον έκρίπτει ό άνεμος», τις μνήμες μιας φαιδράς εποχής αγνότητας. Δεν ωφελούν τα σκυθρωπά βλέμματα κι οι σκοτεινές καρδιές που σας κάνουν ξένους στον ίδιο σας τον τόπο. Η κρίση δεν αφορά μόνο τον άρτο και πρέπει να ειδωθεί σαν ευκαιρία ριζικής αναγέννησης και πραγματικής αλληλεγγύης, μόνο έτσι θα ξεπεραστεί, άλλως θα οδηγήσει σε νέα, απείρως οδυνηρότερη!




Και λίγο παρακάτω [σελ.23,§3]:
Αν δεν ήξερα, δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω αν βρίσκομαι σε νησί, ή σε στεριά, σε πόλη ή σε χωριό. Ζητείται επιγόντως ταυτότης πριν χαθεί κάθε ίχνος παράδοσης! Και ο απεχθέστερος όλων των δρόμων, ο κεντρικότερος, το σύνχρονο σημείο αναφοράς, ο πλέον απρόσωπος, - τι ειρωνεία! - φέρει το όνομά μου! Καλύτερα να ήταν ποτόκι στο οποίο να στράγγιζαν τα όμβρια ύδατα του Θεού, παρά αυτές οι ορδές των βαρβάρων.

Και λέγοντας τα παραπάνω, ξαναθυμάται τους στίχους του προπερασμένου αιώνα στο πόνημά του "Οι ελαφροΐσκιωτοι", όπου περιέγραφε το μίσος που εβασίλευε μεταξύ ατόμων και οικογενειών, πράγμα που παρέμεινε απαράλλαχτο και στο σήμερα!

Στο τέλος μπουχτισμένος από την υπερβολή και την μεγαλομανία, πηγαίνει προς το λιμανάκι, να βρει τη γιατρειά του. Διαπιστώνει κι εκεί την ίδια κατάσταση. Μόνο το Μπούρτζι τον γεμίζει με χαρά γιατί του φαίνεται πολύ καλλωπισμένο και κατάφυτο, όπου αντικρίζει και την προτομή του.

Από αριστερά Γιώργος Παρίσης, Νίκος Φιλάρετος, Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

Η Δεύτερη μέρα είναι η Μεγάλη Παρασκευή.

Ανέτειλε λοιπόν η επόμενη μέρα, η Μ. Παρασκευή "η σεμνοτέρα και ιεροτέρα του Χριστιανισμού ημέρα". Μετά αφού θυμήθηκε νοερά όλες τις εκκλησίες του νησιού που είναι αφιερωμένες στην Παναγία, -11 τον αριθμό- "παρόντες σήμερα, τη μαύρη μέρα της ταφής του υιού τους", αναπόλησε τα παλιά ήθη και έθιμα που είχαν σχέση με τον στολισμό του επιταφίου, την περιφορά του στο χωριό με κωδωνοκρουσίες, όπως και τον κυματοειδεί λικνισμό του όπως το περιγράφει εδώ [σελ.31,2§]:

«Τό ιερόν Έπιτάφιον ύφίστατο ενίοτε κυματοειδείς λυκνισμούς, ώς μυστηριώδες πλοΐον, τό όποιον «σκαμπανεβάζει» εις τάς ανωφέρειας και κατωφέρειας τού δρόμου, και ήτο μακρόθεν έκλαμπρον θέαμα. Εις όλα τά παράθυρα και τάς πεζούλας των οικιών, πήλινα θυμιατήρια και τίνες μεγάλαι κεραμίδες εκάπνιζον, διαχέοντα εύωδίαν....Τέλος έπιστρέφομεν εις τόν ναόν. Τώρα κατά τά νησιωτικά μας έθιμα, έμελλε νά διαδραματισθη μεγάλη επική σκηνή - ή διαρπαγή τών λαμπάδων. Αί λαμπάδες, αί άνημμέναι έπί τού Επιταφίου, είναι εξόχως θαυματουργοί και μάλιστα έν ώρα τρικυμίας εις τήν θάλασσαν... ' Υψιτενές τό Έπιτάφιον εΐσήρχετο εις τόν ναόν...»."

Η ημέρα αυτή ήταν συνυφασμένη με προσευχή, νηστεία, θλίψη και κατάνυξη θυμάται. Μα τι βλέπει σήμερα γύρω του;  Κάτω στο λιμάνι μεγάλη καοσμοσυρροή. Όλοι τρώγουν, πίνουν, γελούν και χαριεντίζονται αναίσχυντα. Αλοίμονο, μονολογεί, το θρησκευτικό συναίσθημα έχει τελματώσει, η ανθρωπότητα βαδίζει στα τυφλά στο χείλος του γκρεμού! Αν ξεχάσουμε να χαλιναγωγούμε τα πρωτόγονα ένστικτά μας, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στην παρακμή! "Επτωχεύσαμε παντού ως νεοέλληνες" [σελ. 35,3-τέλος]:

«Άμυνα περί πάτρης δέν είναι αί σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι έπιστρατεΐαι, ουδέ τά σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα πέρι πάτρης, θά ήτο η ευ συνείδητος λειτουργία τών θεσμών, ή εθνική αγωγή, ή χρηστή διοίκησις, ή καταπολέμησις τοϋ ξένου ϋλισμοΰ και πίθηκισμοϋ, τοϋ διαφθείροντας τό φρόνημα και εκφύλισα­ντος σήμερον τό έθνος, και ή πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ήμύνθη περί πάτρης; Και τί πταίει ή γλαϋξ, ή θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οί πλάσαντες τά ερείπια. Και τά έρείπια έπλασαν οί ανίκανοι κυβερνήται τής'Ελλάδος».

Ανίκανοι κυβερνήτες, λοιπόν; Ναι. Αλλά ποιος, πέρα από μας τους διαιωνίζει; Ο λαός, ο λαός ας αναλάβει επιτέλους την ευθύνη του τόπου και της τύχης του!...
 
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας; Οι δάσκαλοι του γένους; Οι ευπατρίδες ευεργέτες; Οι αδωρόκητοι πολιτικοι. Οι ιερείς; Κάνουν μνημόσυνα; Πώς ανέχονται όλα όσα συμβαίνουν; Η πλειοψηφία σιωπά, ιδιωτεύει, «φιλοσοφεί ως εγώ, και ουδέν πράττει». Ή μήπως κάποιοι βολεύονται εντός της χοάνης του συστήματος με τους στείρους, χωρίς αγάπη κανόνες;Ή μήπως κάποιοι κρύβονται πίσω απ' τη μελ­λούμενη ζωή λες και οι πράξεις τους ή οι παραλείψεις τους, σ' αυτή για την οποία έχουν την ευθύνη, δεν θα μετρήσουν; Βαυκαλίζονται όσοι πιστεύουν πως με ευχές, ασθενείς επικλήσεις, προσευχές και ψευδοπροσπάθειες για το θεαθήναι θα εξαργυρώσουν τη συνενοχή τους για το χάλι αυτού του κόσμου. «Ουαί ημίν γραμματείς και Φαρισαίοι»


Η Τρίτη μέρα είναι η Μεγάλο Σάββατο.

Εδώ ο συγγραφέας φέρνει στη θύμηση του κυρ-Αλέξανδρου διάφορα υπέροχα αποσπάσματα από τη "Φλώρα ή Λαύρα", απ' τον "Λαμπριάτικο Ψάλτη", το "Θέρος - Έρος", "Στην Αγι-Αναστασά" κλπ. και καταλήγει στις ...παρυφές του Κάστρου, όπου κι εδώ έφθασε ο ¨πολιτισμός", σαν θλιβερός αντίλαλος του απολίτιστου κόσμου! Και καταλήγει [σελ. 49, §2-3]:

Η περιοχή του Κάστρου, του κάθε άπαρτου «Κάστρου», απέμεινε τώρα το στερνό καταφύγιο σωτηρίας, η τελευταία ευκαιρία, το μήλο αυτού του επίγειου παραδείσου, ο απαγορευμένος καρπός που αν κοπεί, θα αποβληθεί το γένος των Ελλήνων δια παντός απ' αυτόν τον τόπο!
Δεν αξίζει τέτοια τύχη στα αθώα παιδιά σας, στους μελλοντικούς 'Ελληνες, έχει και σπουδαίες στιγμές η ιστορία μας, έχει ακόμα απίστευτης ομορφιάς άπαρτα «Κάστρα», ετούτη η χώρα.
Αδελφοί απόγονοι συντοπίτες, πρέπει να σταματήσετε πάραυτα την αδιέξοδη πορεία προς την άβυσσο, την ακατάσχετο αιμορραγία της γης και το βίαιο θάνατο της ζωής του πλανήτη. Μαραίνετε τις λίμνες, στερεύετε τα ρέματα, στραγγίζετε και φαρμακώνετε τα γλυκά νερά, μολύνετε «τα ρόδινα ακρογιάλια», τη θάλασσα και τον ουρανό, προκαλείτε τον αφανισμό των πλείστων ζωντανών πλασμάτων, ρημάζετε τους αγρούς , καταστρέφετε τα δάση, απογυμνώνετε τα βουνά, πουλάτε ασύστολα τη γενέθλια γη, χτίζετε, χτίζετε, χτίζετε,... πριονίζετε εν τέλει, το κλαδί πάνω στο οποίο πατάτε.


Τελειώνοντας θέλω να πω πως όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου αυτό το μικρό βιβλιαράκι, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι θα με αποζημίωνε με τόσες πολλές δόσεις παπαδιαμάντειας λογοτεχνίας και σοφίας, συνταιριασμένες (παντρεμένες) έντεχνα, αθόρυβα και σεμνά και δια της τεθλασμένης οδού, και με τους δικούς του προβληματισμούς και απόψεις για την σημερινή πολύχρονη κρίση που περνάμε όλοι στην πατρίδα μας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδιαίτερα στους νεότερους (και όχι μόνο).

Του Αποστόλη Μωραϊτόπουλου (AMOR 6/2/2015)


-------------------

(Οι 3 φωτογραφίες είναι από άλμπουμ του Ν. Φιλάρετου)