ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ; Του ΘΟΔΩΡΗ ΑΖΟΥΔΗ*

(Δεν είμαι μέλος κανενός κόμματος ή οργάνωσης, ούτε γνωρίζω τον συγγραφέα αυτού του άρθρου, απλά έτυχε να το διαβάσω, το βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρο και σημαντικό, συμφωνώ στα περισσότερα και κατ' εξαίρεση (για κομματικό κείμενο) το αναδημοσιεύω αυτούσιο) Α.Μωρ.
 
ΑΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,

Προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

Κ. Βάρναλης

Στην παρούσα πολιτική συγκυρία και απέναντι σε μια κυβέρνηση που, παρακάμπτοντας τη βουλή, κυβερνάει με προεδρικά διατάγματα και σε μια κοινωνία που μετουσιώνει ταχύτατα την απελπισία και την οργή της σε φθόνο και εκφασισμό, οι κοινωνικές αντιστάσεις ξεπηδάνε με την σπαταλημένη ορμή του αυθόρμητου σκιρτήματος. Υψώνουν τη σημαία του δικαίου με την αφέλεια ενός θυμωμένου παιδιού.

Κι εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», παρακολουθούμε και σχολιάζουμε τις διαδοχικές επιστρατεύσεις προσμένοντας να γίνει το θάμα και να πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο καλοκαιρινό φρούτο! Μα δε διδαχτήκαμε τίποτα επιτέλους; Ποια εκλογική νίκη να προσμένουμε μέσα σε μια κόλαση κοινωνικής ήττας;

Κάθε κλαδική απεργία σήμερα αντιμετωπίζει την υπαρξιακή πρόκληση ή να ηττηθεί εν τω γεννάσθαι ή να αποκτήσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ας γίνει επιτέλους συνείδηση της αριστεράς, διότι φαίνεται πως η κοινωνία το έχει ήδη αντιληφθεί, ότι ο αγώνας έχει παύσει από καιρό να είναι συνδικαλιστικός, δηλαδή, να επιδιώκει την ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων και ότι αν επιμείνει ως τέτοιος είναι καταδικασμένος στην ήττα. Ο λαός απαιτεί από εμάς, με όλη τη δύναμη της απελπισίας του, να οργανώσουμε την ανατροπή.

Για να είναι το φθινόπωρο θερμό, για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, για να διεκδικήσουμε το χάδι της ιστορίας, ας τολμήσουμε να προσδώσουμε στην πάλη μας τα χαρακτηριστικά της πολιτικής σύγκρουσης! Ήρθε η ώρα της ανατροπής και, όπως το συμπυκνώνει ο Β. Ουγκώ: «Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της.»  

ΟΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ.

Θεμέλιος λίθος κάθε απολογισμού μας πρέπει να είναι η διαπίστωση ότι οι ηρωικοί αγώνες και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται ως σήμερα ηττώνται συναντώντας ανυπέρβλητα εμπόδια και συγκεκριμένα όρια. Οι αντανακλαστικές απαντήσεις, η ξεπερασμένη συνδικαλιστική ατζέντα, τα κλαδικά αιτήματα, ο κατακερματισμός είναι τα όρια αυτά, που τείνουν να αποκτήσουν δομικό χαρακτήρα εγκλωβίζοντας τους κοινωνικούς αγώνες στα στενά πλαίσια της πολυδιασπασμένης αριστεράς, χωρίς την ευρύτερη κοινωνική συναίνεση και υποστήριξη. Κανένας κλάδος δεν έχει καταφέρει να πείσει πλειοψηφικά κομμάτια της κοινωνίας, με εξαίρεση ίσως την ΕΡΤ, ότι αγωνίζεται όχι αποκλειστικά για τη δική του σωτηρία αλλά υπερασπίζεται με τον αγώνα του ευρύτερα συλλογικά συμφέροντα. Αν για παράδειγμα ο αγώνας των εκπαιδευτικών προσλαμβάνεται από την κοινωνία ως στενά συντεχνιακός, αν αποτυγχάνει να πείσει ότι υπερασπίζεται το δημόσιο σχολείο και τη μόρφωση των παιδιών όλου του λαού, αυτό σημαίνει ότι αποτυγχάνει να κερδίσει την ηγεμονία στην κοινωνική διαπάλη. Το ταξικό συμφέρον του κόσμου της εργασίας, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το καλό του κοινωνικού συνόλου και η ήττα αυτή στο πεδίο της ηγεμονίας συνεπάγεται αδυναμία συγκρότησης κοινωνικού συνασπισμού των δυνάμεων της εργασίας. Χωρίς όμως την χορωδία των κοινωνικών συμμαχιών, το σόλο της εργατικής τάξης θα είναι καταδικασμένο να ηχεί ως ένα μοιρολόι, ένας θρηνητικός κομμός αρχαίας τραγωδίας!

Οι κίνδυνοι που πρέπει να αποφύγουμε: 

1. Να αποδεχτούμε ως αμετάβλητο όριο της πολιτικής και του προγράμματός μας την αδυναμία του κινήματος.

Η εκτίμηση ότι το εργατικό κίνημα είναι αναποτελεσματικό αλλά και ότι οι ευρύτεροι συσχετισμοί είναι δυσμενείς βρίσκει σύμφωνο ένα ευρύτατο φάσμα των δυνάμεών του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Μπροστά όμως στο συνταρακτικό αυτό γεγονός ο πολιτικός φορέας διστάζει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενες πολιτικές αναγνώσεις, ενώ ο χειμαζόμενος κόσμος της εργασίας μάς παρακολουθεί στην κυριολεξία με κομμένη την ανάσα.

Η πρώτη, η δεξιά ανάγνωση, εμφανίζεται ενδεδυμένη τον μανδύα του ρεαλισμού και διεκδικεί τον ρόλο ενός αντικειμενικού παρατηρητή της κοινωνικής διαπάλης: «Υπό ομαλές συνθήκες, η επιδίωξη μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν και εύλογη και θεμιτή, εφόσον βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις άσκησης πραγματικής εξουσίας, δηλαδή -πρώτα και κύρια- η στιβαρή παρουσία λαϊκού κινήματος, ικανού όχι μόνο να δώσει την εντολή στις πολιτικές δυνάμεις που το εκπροσωπούν αλλά και να απαιτήσει στη συνέχεια -και στην ανάγκη να επιβάλει- την εκτέλεσή της. Δυστυχώς σήμερα δεν συντρέχουν τέτοιες προϋποθέσεις» (Γ. Μαύρου, Εφημερίδα των Συντακτών). Η ανάγνωση αυτή, αν και αισθάνεται μια δυσανεξία για τους συλλογικούς απολογισμούς, (αλήθεια ο απολογισμός του «εννιαμελούς» για την επιστράτευση των καθηγητών πότε κυκλοφορεί;) διαπιστώνει, όπως ειπώθηκε στο πρόσφατο συνέδριο, ότι «στο παρελθόν οι κυβερνήσεις της αριστεράς προσφέρανε πολλά αλλά… πέσανε, διότι καλλιεργήσανε …μεγάλες προσδοκίες στο λαό»! Η αντίληψη αυτή υπεκφεύγει και παραιτείται από την δύσκολη αλλά αναγκαία προσπάθεια ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η άποψη αυτή διαθέτει κοινωνικό ακροατήριο, κοινωνική βάση. Φωνή της είναι το μοιρολόι των απελπισμένων της «ανθρωπιστικής καταστροφής» και πολλαπλασιαστής της η αποδοχή της κοινωνικής ήττας και η παραίτηση. Γιατί άλλωστε να χρονοτριβούμε στο χρονοβόρο έργο της ανασυγκρότησης του κινήματος, όταν βρισκόμαστε μια ανάσα από τον εκλογικό θρίαμβο; Η εκτίμηση αυτή, ρητή ή και άρρητη, βρίσκεται στη βάση της πρότασης για «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας». Έτσι περιχαρακώνεται ο αγώνας στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, εμπεδώνεται η ηττοπάθεια, περιορίζονται τα όρια άσκησης πολιτικής εκ μέρους της αριστεράς και το πρόγραμμά της εγκλωβίζεται σε έναν ρηχό μεταρρυθμισμό. Τελικά, οδηγεί τον λαό στην εμπέδωση της ήττας, στη λογική της ανάθεσης και των εκλογών ως ύστατο σωσίβιο. Αλλά αν δεν μπορείς να επιβάλεις τις εκλογές, μήπως φαντάζει τουλάχιστον αστείο συνεχώς να τις προφητεύεις;

Η δεύτερη προσέγγιση, η ριζοσπαστική, διαφέρει ριζικά, διότι, ενώ διαπιστώνει τους δυσμενείς συσχετισμούς, αναλαμβάνει ταυτόχρονα το επίπονο έργο της ανατροπής τους. Και ας αναγνωρίσουμε ότι η ανατροπή των συσχετισμών και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, εκτός από οργανωτική και πολιτική, δεν παύει στο ελάχιστο να είναι και μια μεγάλη ιδεολογική διαπάλη στο χώρο των αξιών για την ταυτότητά του. Κατά συνέπεια, η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, όταν ριζοσπαστικοποιεί την κοινωνία και όχι όταν υποτάσσεται στο συντηρητισμό της, όταν πρόταγμα της δράσης της είναι να δημιουργεί ακροατήριο για το κοινωνικό της όραμα, τον σοσιαλισμό! Ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι χωρίς ένα ρωμαλέο εργατικό και λαϊκό κίνημα, χωρίς το οξυγόνο των ταξικών αγώνων η αριστερά είναι καταδικασμένη σε δεινή ήττα, πρώτιστα ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική και στο τέλος και εκλογική. Σήμερα η επέλαση των βαρβάρων του μνημονίου επιχειρεί να αποσαρθρώσει το εργατικό κίνημα, την ίδια την κοινωνική βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί οποιαδήποτε αριστερή πολιτική. Απέναντι στην προσπάθειά αυτή του συστήματος, ας αποφύγουμε την παγίδα του κάθε μεταμοντέρνου θετικισμού, δηλαδή, το ρόλο του παρατηρητή, που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων, συνδιαμορφώνει το πεδίο της παρατήρησης, της κοινωνικής διαπάλης, συνδιαμορφώνει τη συνείδηση, την πολιτικοποίηση και το βαθμό ανάπτυξης του κινήματος. Αν εξάλλου ως μαρξιστές αναζητούμε ένα πεδίο απολογισμού της όποιας πολιτικής ορθότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την πολιτική και ιδεολογική επένδυση στο κίνημα και τις οργανωμένες δυνάμεις του. Οι φιλόσοφοι αρκετά εξηγήσαμε την πραγματικότητα! Καιρός να την αλλάξουμε!

2. Να υποκαταστήσουμε την προτεραιότητα οργάνωσης των κοινωνικών αγώνων από την επεξεργασία ενός εκλογικού προγράμματος.

«…η συζήτηση, μετά τα οργανωτικά και τα εσωκομματικά, θα μετατοπιστεί μοιραία και αναγκαστικά στα προγραμματικά ζητήματα……..«Είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε ένα νέο εκλογικό πρόγραμμα, δωρικό, συνοπτικό και συγκεκριμένο», δηλώνουν εμφατικά στους ηγετικούς κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προετοιμάζουν το έδαφος για μια σειρά προγραμματικές συνδιασκέψεις αμέσως μετά το καλοκαίρι, οι οποίες πιθανότατα θα καταλήξουν σε ένα προγραμματικό συνέδριο εντός του έτους………. η μηδενιστική συζήτηση περί μνημονίου ή ακόμη και της διαγραφής του χρέους δεν θεωρείται το μείζον ζήτημα. Αντιθέτως, κάποιοι θέλουν να προχωρήσουν τη συζήτηση στο επόμενο στάδιο», μας πληροφορεί ο πάντα καλά ενημερωμένος και προπάντων «αμερόληπτος» παρατηρητής Α. Κωβαίος από το ΒΗΜΑ (Κυριακή 21/7).

Ας το ξεκαθαρίσουμε! Η επικέντρωση, σε σημείο ψυχαναγκασμού, στην εκπόνηση ενός αναλυτικού και «εφαρμόσιμου» προγράμματος συνιστά μέγιστη υπεκφυγή από τα πραγματικά πολιτικά μας καθήκοντα! Το οποιοδήποτε πρόγραμμα θα παραμείνει κενό γράμμα και ασκήσεις επί χάρτου, μια χίμαιρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλάβει να εκπονήσει και κυρίως να πραγματοποιήσει το σχέδιο της ανατροπής, αν δεν αναλάβει τον αγώνα για την εξουσία. Το μόνο πρόγραμμα που μας χρειάζεται στην παρούσα πολιτική συγκυρία είναι να μετατρέψουμε την κοινωνική κρίση, την κρίση νομιμοποίησης, στην πολιτική της έκφραση, σε κρίση εξουσίας. Το πρόγραμμα που σήμερα χρειάζεται ο λαός είναι η πολιτική μας συμβολή, ώστε να μετατρέψουμε τους τυφλούς και θνησιγενείς συνδικαλιστικούς αγώνες σε μια συνεκτική κοινωνική συμμαχία, που θα τολμήσει να πολιτικοποιήσει τα προτάγματά της και να αγωνιστεί για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων.

Γελιέται και παραπλανά και τους εργαζόμενους όποιος σήμερα πιστεύει ότι το κέντρο της πολιτικής μας δράσης πρέπει να επικεντρωθεί σε κάποιο εξειδικευμένο πρόγραμμα. Του διαφεύγει ότι, ενόσω κάποια επιτελεία «σοφών» θα επεξεργάζονται προγράμματα, τα ερείπια των κοινωνικών αγώνων θα τα μετατρέπουν σε ένα πουκάμισο αδειανό, μια φαντασίωση κάποιων αυτοϊκανοποιούμενων ειδικών της διακυβέρνησης. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να κερδηθεί στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος και ποια η αξιοπιστία του πολιτικού φορέα που το εκπονεί, όταν αυτός αποδεικνύεται καθημερινά τραγικά ανεπαρκής να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους, που κατά κύματα οδηγούνται στον Άδη; Εν τέλει ας το καταλάβουμε ότι η διαπάλη για τον χαρακτήρα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί στους κοινωνικούς αγώνες!

Ας μας πουν λοιπόν οι ειδήμονες της προγραμματικής εμβάθυνσης έστω μια λέξη για το χαρακτήρα που μπορεί και πρέπει να πάρει μέσα στις συνθήκες της σημερινής κοινωνικής κρίσης, των απολύσεων και των μετατάξεων, ο αγώνας γι’ αυτές τις προγραμματικές διεκδικήσεις. Ας μας πουν μια έστω λέξη γι’ αυτό που διψά να ακούσει κάθε εκπαιδευτικός, κάθε νοσηλευτής, κάθε εργαζόμενος στους δήμους, κάθε απολυμένος ή εν δυνάμει απολυμένος, κάθε άνεργος: πώς θα μετατρέψουμε τους αποσπασματικούς και ανεπαρκείς συνδικαλιστικούς αγώνες σε μια μεγάλη πολιτική απεργία, σε ένα εκτεταμένο κίνημα ανυπακοής για την ανατροπή της κυβέρνησης! Όσο δύσκολο και αν φαντάζει σήμερα, άλλο τόσο είναι αναγκαίο.

Διαφορετικά διακινδυνεύουμε και πάλι να παρασυρθούμε σε έναν ατελέσφορο κινηματισμό, στα όρια του ρηχού ακτιβισμού. Είναι ψυχοφθόρα και ατελέσφορη η εμπλοκή των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στα αντανακλαστικά ξεσπάσματα των πληττόμενων κλάδων χωρίς να διαθέτουν πολιτικό σχέδιο, χωρίς να παλεύουν μέσα στο κίνημα την πολιτική του γραμμή. Η κραυγή των αθλίων χρειάζεται το συνθέτη που θα την ενορχηστρώσει σε συμφωνία, το δίκαιο πρέπει να περιβληθεί το πολιτικό σχέδιο, για να ανυψωθεί σε ιστορική αναγκαιότητα!

Το σημαντικό στην πολιτική αυτή συγκυρία δεν είναι, επομένως, η λεπτομερής ανάπτυξη ενός κυβερνητικού προγράμματος, στη βάση του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα πείσει την κοινωνία να τον ψηφίσει, διότι απλά η προτεραιότητα αυτή οδηγεί στη λογική της ανάθεσης και δεν οργανώνει την ανατροπή. Η ετοιμότητα της διακυβέρνησης δεν γίνεται κατανοητή από το λαό ως λεπτομερειακή πρόταση επί παντός επιστητού αλλά ως μια συνεκτική στοχοθεσία (κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή του απεχθούς χρέους, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, στάση πληρωμών, έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας), ικανή να δημιουργεί όρους κινήματος, δηλαδή, ικανή να συσπειρώνει σε ένα κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό εξουσίας και έτσι ικανή να πείθει τον λαό ότι αν αυτοί είναι ο φόβος, εμείς είμαστε η ελπίδα! Επιβάλλεται μιλώντας τη γλώσσα της δυνατότητας να πείσουμε ότι το αναγκαίο είναι και εφικτό!

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Για να είμαστε ρεαλιστές, το συνδικαλιστικό κίνημα , ένα βήμα πριν τον επιθανάτιο ρόγχο του, βρίσκεται σε αδυναμία να διεξάγει στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις έναν αγώνα με πολιτικά χαρακτηριστικά. Μόνο τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αναλάβει ένα τέτοιο καθήκον, να εκπονήσει και να οργανώσει το πολιτικό σχέδιο της ανατροπής. Αυτό ακριβώς είναι το αδιέξοδο που συναισθάνεται ένα μέρος της κοινωνίας, που ωθείται στην παθητικοποίηση αλλά ταυτόχρονα και το αγωνιώδες αίτημα που διατυπώνει προς το ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια η κοινωνία μάς θέτει ενώπιον των πολιτικών μας καθηκόντων αλλά διατυπώνει ταυτόχρονα και το μέτρο με βάση το οποίο μας κρίνει. Ας το καταλάβουμε πριν είναι αργά ότι κάθε συνδικαλιστική αποτυχία, κάθε επιστράτευση πιστώνεται από την κοινωνία ως πολιτική νίκη της κυβέρνησης και ως πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μη φαντασιωνόμαστε εκλογικούς θριάμβους στο έδαφος της κοινωνικής συντριβής!

Το πολιτικό μας καθήκον, επομένως, είναι να οργανώσουμε ένα Ενιαίο Μέτωπο Πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων. Αυτό σημαίνει:

α) Ως πολιτικό κόμμα είναι επείγον να αναλάβουμε μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία καλώντας τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς και όλους τους αγωνιστές να συναποφασίσουμε όχι απλά τη διεξαγωγή ενός αμυντικού συνδικαλιστικού αγώνα οπισθοφυλακών αλλά μια νικηφόρα πολιτική ανατροπή. Με την τόλμη που επιβάλλουν οι ιστορικές συνθήκες ας καλέσουμε τον λαό στην μόνη ίσως μάχη που και ο ίδιος νιώθει ότι αξίζει να δοθεί. Στο κάλεσμα αυτό ο αδιαπραγμάτευτος στόχος για την κυβέρνηση της αριστεράς δεν πρέπει να τίθεται ως προαπαιτούμενο ενός τέτοιου μετώπου αλλά να την τροφοδοτεί και να την προετοιμάζει ως δυνατότητα, να είναι δηλαδή ένα ανοιχτό στοίχημα για το οποίο πρέπει να οικοδομούμε τις προϋποθέσεις. Το πρόταγμά μας για κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να πάρει σάρκα και οστά, να εξειδικευτεί σε μέτωπο δράσης, προκειμένου να πάψει να είναι μια αόριστη ιδεολογική ζύμωση χωρίς νόημα, μία εξαγγελία χωρίς αντικείμενο.

Η δημόσια διατύπωση μιας τέτοιας πρόσκλησης υλοποιεί έμπρακτα και με πολιτική συνέπεια την προεκλογική μας διακήρυξη για ενότητα της αριστεράς, απηχεί τους πόθους όλων των εργαζομένων για ενότητα στη δράση, εκθέτει στην κριτική τις ηγεσίες που τυχόν θα την απορρίψουν, διαμορφώνει νέους συσχετισμούς και για τους λόγους αυτούς προετοιμάζει ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο. Το ιστορικό πρόβλημα αλλά και ο δικός μας ιστορικός ρόλος είναι να συμβάλουμε, ώστε οι οργανώσεις της αριστεράς, που εξακολουθούν να υπάρχουν από τους διάφορους σταθμούς που πέρασε η πάλη των τάξεων, να δράσουν από κοινού, να αναλάβουν μεγάλες κινηματικές πρωτοβουλίες, που θα στηρίζονται όμως πολιτικά, ώστε οι θνησιγενείς συνδικαλιστικοί αγώνες να αποκτήσουν χαρακτήρα ενός μεγάλου ενιαίου πολιτικού αγώνα για την ανατροπή κυβέρνησης και μνημονίων. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

β) Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ, δια των συνδικαλιστικών στελεχών του, χρειάζεται να αναλάβει μια μεγάλη πρωτοβουλία μέσα στο κίνημα, ώστε να αποκατασταθεί η ενότητα των δυνάμεων της εργασίας και ο συντονισμός στη δράση τους. Στη σημερινή ιδιαίτερα συγκυρία της ταξικής διαπάλης, με ανοιχτό το μέτωπο της ΕΡΤ, με τις χιλιάδες απολύσεων στην εκπαίδευση, στους δήμους, αύριο στην υγεία, στην αμυντική βιομηχανία υπάρχει το έδαφος για να δημιουργηθεί ένα κέντρο αγώνα. Είναι ώριμος και αναγκαίος ο αγωνιστικός συντονισμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, ώστε να ξεπεραστούν στη δράση οι ιστορικές πληγές του εργατικού κινήματος. Και βέβαια, με δεδομένο τον προδοτικό ρόλο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ο συντονισμός των αγώνων από ένα άλλο κέντρο πρέπει να γίνει κατανοητός ως η αναγκαία προϋπόθεση της πολιτικής ανατροπής. Το σχέδιο αυτό έχει δύο πλευρές, αφενός να συνενώσει τις οργανωμένες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος και αφετέρου να συσπειρώσει τις πλατιές μάζες της κοινωνίας και τους άνεργους, που βρίσκονται σε κατάσταση αδράνειας ακόμα και κοινωνικού αυτοματισμού. Ας έχουμε επίγνωση ότι μόνο μέσα στις υψηλές θερμοκρασίες των κοινωνικών αγώνων αναζωπυρώνεται η ελπίδα.

γ) Τέλος, οι νομαρχιακές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά πρέπει να συνεδριάσουν και να συντονίσουν τις τοπικές οργανώσεις ώστε να δημιουργηθούν σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά πλατιές, ενωτικές επιτροπές αγώνα από όλες τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, έτσι ώστε ο αγώνας να βγει από τα στενά συνδικαλιστικά του όρια, να απλωθεί και να κερδίσει τη συμπαράσταση ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας, με απώτερο στόχο την οργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής κινητοποίησης, ενός ρεύματος πολιτικής ανυπακοής, που θα ανατρέψει την κυβέρνηση. Με τις δράσεις αυτές να στοχεύσουμε στη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου, ενός νέου ιστορικού συνασπισμού των δυνάμεων της εργασίας, ικανού για την ηγεμονία.

Τίποτα δεν θα είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε μια κοινωνία βαθειά απογοητευμένη, καχύποπτη και αποπροσανατολισμένη. Αν όμως αντιλαμβανόμαστε ότι τα παλιά εργαλεία της αριστεράς, οι αμυντικοί συνδικαλιστικοί αγώνες, η ιδεολογική ζύμωση και οι εκλογικές μάχες, έχουν σκουριάσει, αν αντιλαμβανόμαστε την ιστορική πρόκληση και τα καθήκοντα που ο ίδιος ο λαός μάς αναθέτει –και όσο ακόμα υπάρχει το πολιτικό μας κεφάλαιο- ας ενώσουμε τη φωνή μας με αυτή του Νταντόν: «Τόλμη, πάντοτε τόλμη, ακόμη περισσότερη τόλμη!».

*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

ΤΡΙΤΗ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

--------------------------------------------------------------------
Πηγή:iskra

Ενιαίο αντιναζιστικό μέτωπο; Του Νίκου Αραπάκη

[...] Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος. [...]

Τα τελευταία χρόνια, ένα πρόσωπο του στενού συγγενικού μου περιβάλλοντος εκδήλωσε ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα. Για τουλάχιστον μια πενταετία νοσηλευόταν συνεχώς σε διάφορα νοσοκομεία, χωρίς, όμως, να καταφέρουν να εντοπίσουν τη ρίζα του κακού. Οι γιατροί έτρεχαν μονίμως πίσω από τα –διαφορετικά κάθε φορά– συμπτώματα, αδυνατώντας να εντοπίσουν τι ήταν αυτό που τα προκαλούσε. Μέχρι που, λίγο καιρό πριν, μάλλον τυχαία, το πρόβλημα εντοπίστηκε και αντιμετωπίστηκε.

Έκανα αυτή τη μικρή, άσχετη εισαγωγή για να καταδείξω ότι ακολουθώντας τα συμπτώματα δεν είναι αυτονόητο ότι θα καταλήξεις στην αιτία. Διότι κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση που προανέφερα, μπορούν να σε παραπλανήσουν και να σε οδηγήσουν σε εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Και το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις σε αυτή την περίπτωση είναι να ερμηνεύσεις το σύμπτωμα ως αίτιο. Αυτό, δηλαδή, που γίνεται, από κάποιους, με την περίπτωση της χρυσής αυγής.

Αντί να αντιληφθούν ότι η χρυσή αυγή μεταλλάχθηκε από ένα περιθωριακό μόρφωμα σε κοινοβουλευτικό κόμμα λόγω των πολιτικών εξαθλίωσης, προσπαθούν να αποδώσουν τη γιγάντωσή της στον υφέρποντα φασισμό της ελληνικής κοινωνίας.

Βέβαια, αυτή η εκδοχή δεν είναι εντελώς λανθασμένη. Σαφώς και υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που βρίσκει θελκτικές τις θέσεις της χρυσής αυγής.  Όμως, γιατί, εφόσον η χρυσή αυγή υπάρχει για πολλά χρόνια, αυτές τις θέσεις τις ανακάλυψε τώρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Λόγω των πολιτικών λιτότητας, οι οποίες έχουν επιβληθεί. Κι αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι.

Η άνοδος των φασιστικών κινημάτων πήγαινε, πάντοτε, χέρι-χέρι με την εξαθλίωση. Όσο ένας λαός εξαθλιώνεται, τόσο πιο εύκολα χάνει την ψυχραιμία του και γίνεται ευεπίφορος σε κηρύγματα μίσους, τόσο πιο εύκολα υποκύπτει σε κόμματα τα οποία, ελλείψει πραγματικών θέσεων, επαγγέλλονται την τιμωρία και την εκδίκηση.

Ακούω/διαβάζω διάφορες απόψεις τον τελευταίο καιρό, οι οποίες συνηγορούν υπέρ ενός ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου. Λένε όσοι διακινούν αυτές τις απόψεις, ότι πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων, να συνασπιστούμε εναντίον του ναζιστικού κινδύνου. Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι παράλογη αυτή η θέση. Όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτισμένοι, οφείλουμε να καταδικάζουμε ρητά και απερίφραστα τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα των νεοναζιστών. Όμως, από την ομόθυμη καταδίκη μέχρι τη δημιουργία ενιαίου μετώπου, υπάρχει χάος.

Κι αυτό το χάος, κάποιοι επιχειρούν να το καλύψουν με τεράστια λογικά άλματα. Πώς είναι δυνατόν να συμπαραταχθούμε άνθρωποι με εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες; Αρκεί ο ναζιστικός κίνδυνος για να μας ενώσει και να μας κάνει να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας; Αλλά κι αν ακόμη υποθέσουμε ότι αρκεί, θα έχει πραγματικό αντίκτυπο στην κοινωνία ή θα είναι μια πομφόλυγα με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων;

Εδώ που βρισκόμαστε δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να βαυκαλιζόμαστε. Όσο σοβαρός και υπαρκτός κι αν είναι ο κίνδυνος των νεοναζιστών, δεν μπορεί να κατεδαφίσει, ιδίως υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, τα τείχη που μας χωρίζουν.

Πώς θα ταυτιστώ εγώ με κάποιον ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να πουληθεί το νερό, ότι πρέπει να κλείσουν νοσοκομεία και σχολεία, ότι τα εκατομμύρια των ανέργων είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό του τόπου;

Και μην μου πει κανείς ότι αυτά είναι άσχετα. Είναι σχετικότατα. Και όχι μόνο είναι σχετικότατα, αλλά είναι και αυτά τα οποία θα χτίσουν τα θεμέλια επάνω στα οποία θα στηριχτούμε. Διότι μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο προθέσεων.

Πρέπει να υπάρχουν οι βάσεις εκείνες οι οποίες θα την κρατήσουν και θα τη στηρίξουν στο βάθος του χρόνου. Ιδίως όταν μιλάμε για τη συνένωση τόσων πολλών και διαφορετικών υλικών. Κι ας υποθέσουμε, ότι άνθρωποι με τις δικές μου απόψεις καταπίνουμε όλα τα παραπάνω και δεχόμαστε να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο μέτωπο.

Οι βουλευτές της ΝΔ οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη για τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη, ή αυτοί που ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας του Τατσόπουλου, όταν προσπάθησε να τον σύρει στα δικαστήρια ο χρυσαυγήτης Παπάς, θα δεχθούν να συμμετάσχουν; Αστεία πράγματα. Απλώς, δεν γίνεται. Όποιος πιστεύει ότι με αυτά τα υλικά μπορεί να δημιουργηθεί ένα αρραγές μέτωπο, ικανό να αντιπαραταχθεί απέναντι στους νεοναζιστές αποτελεσματικά και με ομοψυχία, ζει σε έναν δικό του, φανταστικό κόσμο ή εξυπηρετεί προσωπικές σκοπιμότητες.
Πέραν αυτού όμως, υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Αυτοί που θέτουν το ζήτημα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου θεωρούν, προφανώς, πως το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι το κορυφαίο, αυτό το οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Είναι, όμως, έτσι; Είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή; Εννοείται πως όχι.

Η χρυσή αυγή, όσο κι αν είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν είναι το μεγαλύτερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι πολιτικές που εξαθλιώνουν το λαό, και οι οποίες, όσο δεν αναχαιτίζονται, θα εξακολουθούν να τροφοδοτούν τη δεξαμενή της χρυσής αυγής. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το αποδεικνύει η πράξη. Η χρυσή αυγή γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, κάθε καινούργιο μέτρο πιστώνει στον εκλογικό λογαριασμό της καινούργιους ψηφοφόρους. Κι αν αυτό δεν αλλάξει, όχι ένα αλλά εκατό αντιναζιστικά μέτωπα να φτιάξουμε, πάλι η χρυσή αυγή θα δυναμώνει. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, εθελοτυφλεί.

Η χρυσή αυγή αντλεί ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των κατεστραμμένων. Κι όσο γεμίζουν αυτές οι δεξαμενές, το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί. Θα κυνηγάμε, δηλαδή, το σύμπτωμα αδιαφορώντας για την αιτία. Εκτός αυτού όμως, υπάρχει και ένας ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος: Εάν, όντως, συμφωνήσουμε όλοι να συμπαραταχθούμε μέσα από ένα κοινό μέτωπο εναντίον της χρυσής αυγής, ελλοχεύει ο κίνδυνος να την εμφανίσουμε στα μάτια των πολιτών ως τη μοναδική αντισυστημική δύναμη. Και οι νεοναζί, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι στα επικοινωνιακά παίρνουν άριστα, θα το εκμεταλλευτούν από την πρώτη στιγμή, με αποτέλεσμα, αντί να τους απομονώσουμε και να τους συρρικνώσουμε, να τους ενισχύσουμε. Το έχουν σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο όλοι όσοι διακινούν την ιδέα του ενιαίου αντιναζιστικού μετώπου; Άγνωστο.

Λοιπόν, ας αφήσουμε τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί ενιαίων αντιναζιστικών μετώπων, οι οποίες δεν έχουν παρά μόνο επικοινωνιακή αξία, κι ας προσπαθήσουμε να αντιπαρατεθούμε στον ναζιστικό κίνδυνο, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του, με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και, κυρίως, έχοντας επίγνωση της κατάστασης.

Εάν χρειαστεί συμπαράταξη εναντίον της χρυσής αυγής (στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές είναι πιθανό, προ του κινδύνου κάποιοι δήμοι να καταλήξουν στα χέρια των νεοναζιστών, να τεθεί ένα τέτοιο ζήτημα), θα αποφασιστεί από τους πολίτες και όχι από κάποιους «σοφούς».

Και πάνω απ’ όλα, ας προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο χρυσή αυγή ερμηνεύοντας σωστά τα όσα μας συμβαίνουν. Διότι εάν πιστέψουμε ότι η χρυσή αυγή θα συρρικνωθεί μέσα από ένα αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας αντιναζιστικό μέτωπο, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα απ’ όσα μας συμβαίνουν.

Και το χειρότερο δεν θα είναι αυτό, αλλά ότι την ίδια ώρα, ενόσω εμείς θα μιμούμαστε τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, το νεοναζιστικό μόρφωμα θα μεγαλώνει και θα διαποτίζει με δηλητήριο ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.-

---------------------------
Πηγή: tvxs.gr

Αρβελέρ: η αβάστακτη ελαφρότητα των διανοουμένων

«Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι ένα είδος αδράνειας. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει ένα όραμα. Μνημόνιο-όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά; Πολύ περισσότερο απ’ όλα με φοβίζει ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα -όχι της ελπίδας, την οποία έχουν εναποθέσει στους ξένους- αλλά του οράματος», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων η διαπρεπής Ελληνίδα του εξωτερικού, βυζαντινολόγος, ακαδημαϊκός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Λέει πολλά ακόμα, σωστά και μη για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, τα οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο μπορείς κάπως ν' αποδεχτείς, - ιδιαίτερα όταν εκτιμάς κι αγαπάς την ίδια (έχεις διαβάσει βιβλία της κ.λπ.) την θεωρείς άνθρωπο του πνεύματος, άκρως επιτυχημένη στον τομέα της κ.λπ. - και εκεί που πας να τελείωσεις με την ανάγνωση της συνέντευξής της, για καπάκι την ακούς να μας λέει τα εξής κουφά για το μαύρο στην ΕΡΤ και όχι μόνο:

«Ήταν τραγικό αυτό για τη χώρα προς τα έξω. Μαύρο στην ΕΡΤ. Με ρώτησαν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι "τι έγινε" και τους είπα "δεν υπάρχει εθνικός αερομεταφορέας, δεν υπάρχει εθνική τηλεόραση, ε, μένει ο εθνικός ύμνος". Δεν έχουν κάνει μελέτη πουθενά, να πούνε είναι τόσοι, κοστίζουν τόσο, πρέπει γίνει αυτό. Είναι πράγματα να αρχίζει ο κακομοίρης, ο Μητσοτάκης, από την αρχή; Αν με ρωτούσες από πού να αρχίσουμε, θα σου έλεγα ότι αν ο Μητσοτάκης κάνει καλή δουλειά, νομίζω θα την κάνει, θα καταφέρουμε κάτι. Νομίζω ότι αν δεν τα καταφέρει αυτός, δεν θα τα καταφέρει κανένας. Είμαι αισιόδοξη. Νομίζω ότι οι δυο τους τώρα, Σαμαράς και Βενιζέλος, θα τα καταφέρουν, αλλά δεν θα είμαι αισιόδοξη αν η "Χρυσή Αυγή" πάρει μεγάλα ποσοστά. Εκεί, τα πράγματα θα δυσκολέψουνε, γιατί τότε οι Ευρωπαίοι θα πούνε "τώρα κάντε ό,τι θέλετε". Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει, γελάνε. Αλλά με τη "Χρυσή Αυγή" δεν γελάνε καθόλου».

Εξακολουθώ να έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους του πνεύματος που εκτιμώ για το ταλέντο τους π.χ. στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στην επιστήμη κ.λπ., όταν τους διαβάζω να λένε κυριολεκτικά αρλούμπες για την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα... Κι αυτό παρότι έχω πρόσφατα ξαναδιαβάσει το "Εγχειρίδιο Βλακείας" του Δ. Χαριτόπουλου, στο οποίο ξεκάθαρα αποκαθηλώνονται οι κάθε λογής "άνθρωποι του πνεύματος" & "διανοούμενοι" όπως αντικειμενικά είναι:

"Ο αριθμός των βλακών ανάμεσά μας, είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο νομίζουμε: όσοι είναι χάχες μεταξύ των παρκαδόρων είναι και μεταξύ των πανεπιστημιακών. Πρέπει να αμφιβάλλουμε περισσότερο με τη γελοία κάστα των διανοουμένων, που ενώ θεωρούν ότι ζουν σ’ ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν." (Δοξιάδης, Δημουλά, Τατσόπουλος, Χειμωνάς). (εδώ πρέπει να προσθέσουμε δυστυχώς και την Αρβελέρ!)

Παρότι αριστερών πεποιθήσεων, δεν πιστεύω ότι τη λύση θα τη φέρει το ανώνυμο πλήθος ή ο ανώνυμος πολίτης ή ο ανώνυμος μπλογκερ με τα άρθρα του και τις όποιες ιδέες του. Την ιστορία την γράφουν κάποιες (στην αρχή) ισχνές αλλά επώνυμες μειοψηφίες, που γεννούν τις ιδέες - λύσεις, γειώνονται με τη δύναμη και το πάθος του ανώνυμου πλήθους και κάνουν την μικρή ή μεγάλη ανατροπή!.

Είμαι αισιόδοξος "γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος ότι θα αφανίσει τους ηλίθιους, τους ανήθικους και τους αναξιοπρεπείς του πλανήτη, επειδή ακριβώς δεν το βάζει ο νους τους ή δεν το υπολογίζουν λόγω αλαζονείας."*

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------
 *(δανεισμένο από εδώ)

Μια βδομάδα διακοπές στη Θάσο, κόντρα στο μνημόνιο...!

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ναι είναι αλήθεια, τολμήσαμε να πάμε 1 βδομάδα διακοπές στη όμορφη Θάσο, ξεχνώντας για λίγο λιτότητες και μνημόνια...!

Η αλήθεια είναι, πως αν δεν μας προσκαλούσε ένας παλιόφιλος να μείνουμε σπίτι του, δεν θα το αποτολμούσαμε ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, ανήκουμε στο 30% των Ελλήνων που φέτος μπόρεσαν, κουτσά - στραβά να πάνε έστω για λίγες μέρες διακοπές.

Μας παραχωρήθηκε λοιπόν μια κάμαρη με 2 κρεβάτια για ύπνο, χρησιμοποιούσαμε μια κοινή κουζίνα να μαγειρεύουμε το καθημερινό μας μεσημεριανό, κι αυτό ήταν όλο. Την εν λόγω συμβίωση την αντέξαμε 5 ημέρες, για τις υπόλοιπες 2 την... κοπανήσαμε, αποδράσαμε, νοικιάσαμε ένα ωραιότατο δωμάτιο σε ξενοδοχείο στη Σκάλα Πρίνου με 26 € (χωρίς πρωϊνό) και περάσαμε ωραία κι ελεύθερα. Το ανέκδοτο στην προκείμενη περίπτωση ήταν, ότι όταν μας ανακοίνωσε ο ξενοδόχος την τιμή δλδ. τα 26€, -προφανώς από συνήθεια ή κεκτημένη ταχύτητα-, τον ρωτήσαμε μήπως μπορεί να γίνει καλύτερη τιμή, κι εκεί έγινε μεταξύ μας μια μικρή παύση, γελάσαμε και οι δυό πλευρές και είπαμε οκ.

Το ταξίδι Βόλος - Κεραμωτή είναι ακριβώς 400 χλμ., με το δικό μας πεζω 206 κάναμε 4,5 ώρες, καταναλώσαμε περίπου 30 λ. βενζίνη δλδ. 50 € συν περίπου 20 € διόδια. Από Κεραμωτή με πλοίο για Θάσο κοστίζει άλλα 22 €, σύνολο 2 * 92 = 184 € συν τη βενζίνη μέσα στο νησί δλδ. σύνολο έξοδα μετακίνησης περίπου 220 €.

Η Θάσος είναι ένα εξαιρετικό νησί από κάθε άποψη: έχει πάρα πολλές ακτές, η μια καλύτερη απ' την άλλη, άλλες με ψιλό χαλικάκι, άλλες με χρυσαφένια άμμο, οι περισσότερες ρηχές, γενικά παραλίες για όλα τα γούστα, έχει ένα εκπληκτικό αρχαιολογικό μουσείο, που θα ζήλευε ακόμα και ο Βόλος, μια αρχαία αγορά καλοσυντηρημένη και πολλά άλλα αρχαία ευρήματα, έχει επίσης ένα σχεδόν τέλειο οδικό σύστημα που συνδέει όλες τις παραθαλάσσιες πόλεις (σκάλες) και χωριά, που θα ζήλευε ακόμα και το Πήλιο, έχει βουνό με πολύ πράσινο (πολλά πεύκα, πλάτανους, πολλά ελιόδενδρα και γενικά πολύ βλάστηση) κ.λπ. Να μην ξεχάσω να αναφέρω το εξαιρετικό Δημοτικό καμπινγκ στη Σκάλα Πρίνου (στο οποίο θα γίνονταν το πανελλαδικό αντιρατσιστικό καμπινγκ).

Στα αρνητικά πρέπει να πούμε την παντελή έλλειψη νησιώτικου χρώματος και αρχιτεκτονικής στους οικισμούς και στην πολεοδομία γενικότερα: οι αυθαιρεσίες και οι πολεοδομικές παραβάσεις, πρέπει να αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Ελάχιστα κτίσματα κυρίως στον Λιμένα, θυμίζουν ότι βρισκόμαστε σε νησί. Το πολυδιαφημιζόμενο χωριό Θεολόγος είναι απλά για λύπηση: δεν έχει πλατεία, έχει μόνο 2 δρόμους (μονόδρομους), ο ένας σε βγάζει έξω απ' το χωριό και κάνοντας ουσιαστικά αναστροφή μπορείς να επιστρέψεις από τον άλλο δρόμο... Κανένα χρώμα ορεινού χωριού, με εξαίρεση ελάχιστα πετρόχτιστα σπίτια που αργοπεθαίνουν απεριποίητα. Το μόνο που έχει είναι μια τουριστική κιτς ατραξιόν με τις 4-5 ταβέρνες που διαθέτει, κυρίως με ντόπια ψητά και τον πολύ καλό παραγωγό Σουρίνη, στον οποίο πρέπει να σταματήσεις (αν μπορέσεις σε κάποιο πεζοδρόμιο να παρκάρεις) να αγοράσεις εξαιρετικό μέλι και ντόπια γλυκά εξαιρετικής ποιότητας και σε χαμηλές τιμές.

Αν θέλεις να φας ντόπιο ψητό, μην κάνεις το λάθος -όπως εμείς- να κάνεις τόσα χιλιόμετρα να πας στον Θεολόγο, πήγαινε από τον Λιμένα σε 10-15 λεπτά στο χωριό Παναγιά, που έχει τα πάντα, είναι και ποιο γραφικό - σου θυμίζει λίγο ορεινό Πήλιο.

Το νησί το γυρίσαμε σχεδόν 3 φορές με το αυτοκίνητο: το γύρο του νησιού τον κάνεις σε 1-2 ώρες και είναι 100 χλμ. Αξίζει να κολυμπήσεις και να θαυμάσεις όσο το δυνατόν περισσότερες ακτές και στην πρωτεύουσα του νησιού στο Λιμένα (ή Θάσο) αξίζει να βγεις το βραδάκι να θαυμάσεις (και να φωτογραφίσεις) στο παλιό λιμάνι το ηλιοβασίλεμα, πίνοντας μια δροσερή μπύρα ή έναν καφέ.

Τέλος δεν πρέπει να ξεχάσω να πω, πως οι τιμές γενικά στη Θάσο, ήταν πολύ καλές έως φθηνές (ίσως με μόνη εξαίρεση την ταβέρνα "Αύγουστος" στο Θεολόγο...), ο κόσμος ήταν ευγενικός και πολύ εξυπηρετικός.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι να έχουμε όλοι μας.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Ο ανθρωπολογικός τύπος του ύστερου καπιταλισμού

Ποτέ άλλοτε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν είχε τόση εντροπία, αλλά και ποτέ ίσαμε τώρα δεν υπήρχε αυτή η ηγεμονία της ιδεολογίας του καπιταλισμού στην κοινωνία.Πραγματικά το καπιταλιστικό φανταστικό έχει καταλάβει και κυριαρχεί στο μυαλό και στην καρδία του σύγχρονου ανθρώπου.

Οι άνθρωποι πλέον δεν ονειρεύονται, δε ζητούν ένα άλλο σύστημα πιο ανθρώπινο και πιο ελεύθερο, δεν έχουν κανένα όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση. Μέσα ακόμα και από την κρίση του καπιταλισμού , δεν αναδύεται ο άνθρωπος του μέλλοντος όπως συνέβαινε σ όλες τις παλαιότερες κοινωνίες σε κρίση. Ο καπιταλισμός ιδιαίτερα με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» – ή του κρατικού καπιταλισμού καλύτερα – έγινε πιο επιθετικός αλλά και ο πλανήτης πιο ασταθής και πιο ανισσόροπος. Η πρόβλεψη του Κέυνς ότι μέσω του καπιταλισμού όλες οι ανάγκες του ανθρώπου θα ικανοποιούνται –έτσι έλεγε το 1928-με ένα μικρό μόνο μέρος της εργασιακής του απασχόλησης για να ικανοποιηθεί ο παλαιός Αδάμ μέσα μας , όχι μόνο δεν ίσχυσε αλλά δείτε πως είναι ο κόσμος σήμερα.

Η παγκόσμια κρίση πλέον , ιδιαίτερα μετά την επικράτηση των νέων τεχνολογιών και με τα απίστευτα παίγνια γεωστρατηγικής, δεν ξέρουμε καν πως θα ελεγχτεί. Ο κόσμος πλέον και όχι μόνο οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση έχει γίνει αβέβαιος.

Ο καπιταλισμός πριν φανερώσει τα αδιέξοδα του κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων , διαμόρφωσε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο.

Και επειδή  όταν κανείς θέλει δροσερό , γάργαρο νερό να πιει για να ξεδιψάσει πρέπει να πάει στην πηγή την λαλέουσα ακούστε ένα απόσπασμα.

«ότι κατάφεραν οι ταξικές κοινωνίες μέσα στα τελευταία 2500 χρόνια δεν το κατάφεραν οι κοινωνίες των γενών 7500-8000 πριν.Κατάφεραν δηλαδή να καταστρέψουν ότι καλό, υψηλό και ευγενές έχει το ανθρώπινο είδοςεις βάρος ενός μόνο χαρακτηριστικού του, της λαιμαργίας. Αλλά αυτό δεν θα το κατάφερναν ποτέ αν δεν έπεφτε θεραπαινίδα στην ποδιά τους η Επιστήμη και κατά περιόδους και η Τέχνη»

Το απόσπασμα είναι από την «Καταγωγή της Οικογένειας» του Ένγκελς και έχει γραφεί πριν 150 και πάνω χρόνια την εποχή του πρώιμου καπιταλισμού. Σήμερα δεν θα χρειαζόταν σχεδόν τίποτα επιπλέον για να περιγράψει και να εξηγήσει το γιατί, για την κατάσταση που έχει περιέλθει η κοινωνία και ο άνθρωπος. Ο καπιταλισμός πως κατάφερε να διαμορφώσει αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο; Έναν  άνθρωπο μοναχικό, νευρωτικό, φοβικό και φοβισμένο αλλά και ατομιστή, επιθετικό, λαίμαργο, αποθηκευτικό καταναλωτικό και ενεργοβόρο; Καριερίστα, αμοραλιστή, εγωιστή, αμετροεπή, ασεβή με τη φύση και το περιβάλλον ανταγωνιστικό; έναν άνθρωπο «κάτοικο του εγώ» και απηνή  διώκτη του «εμείς»  έναν άνθρωπο που ακόμα και στη σημερινή γενική καταστροφή, διατηρεί μια ψευδαισθητική πιθανότητα ατομικής διαφυγής; Σε μια πρόσφατη έρευνα οι πολίτες σκόραραν σαν υπέρτατη αξία την οικογένεια. Με σωστή ανάγνωση της έρευνας προκύπτει η αποθέωση του ατομισμού.

Πώς λοιπόν, με ποιους μηχανισμούς, ανεδύθη και συγκροτήθη ως υποκείμενο, το σημερινό υβρίδιο ανθρώπου; Η σημερινή εκτρωματική μορφή του ανθρώπινου όντος; Κατ’ αρχάς υπάρχει ένα πρώτο ερώτημα. Γιατί ο σημερινός άνθρωπος αποτελεί ένα ανθρώπινο υβρίδιο. Η εξήγηση είναι προφανής. Ο καθένας μας πρέπει να σκεφθεί, ότι ατομικός άνθρωπος δεν υπάρχει. Ο καθένας από μας αν μεγάλωνε έξω από τους άλλους ανθρώπους δεν θα ήταν άνθρωπος αλλά κάτι άλλο. Ο άνθρωπος είναι ο κοινωνικός άνθρωπος. Συγκροτούμαι και συμπληρώνομαι ως άνθρωπος επειδή «κλέβω» από τους άλλους ανθρώπους, απ’ την κοινωνία, από ότι με περιβάλλει. Αυτό το μέρος ο άνθρωπος  δεν πρέπει να το καρπούται  ως ατομικό υποκείμενο. Οφείλει να το επιστρέφει στην κοινωνία. Αυτή είναι η ιστορική και επιστημονική νομιμοποίηση του αιτήματος  μιας κοινωνίας της αλληλεγγύης, του μοιράσματος, της συλλογικότητας, της ευθύνης και της ελευθερίας.

Μιας κοινωνίας που θα επιτρέπει σε κάθε μέλος της να αυτοπραγματώνεται. Δεν την ονομάζω κομμουνιστική, επειδή μετά την περιπέτεια των ιδεών του μαρξισμού με την εφαρμογή του στις ανατολικές χώρες, έχει φορτιστεί αρνητικά ο όρος. Όμως πρόκειται για αυτό το πράγμα.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν κακοποιήθηκε λέξη  —- όπως ο Κομμουνισμός. Ακόμα και ο απολυταρχικός καπιταλισμός της Κίνας σήμερα Κομμουνισμός ονομάζεται. Καμία σχέση δεν έχουν όλες αυτές οι περιπτώσεις και όλες αυτές οι περιπέτειες  με το όραμα του Μαρξ.

«Ο Κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ’ αυτό πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα που καταργεί την σημερινή κατάσταση πραγμάτων» έλεγε ο Μαρξ.

Η τερατώδης αντίληψη της ταύτισης του κομμουνισμού με το υπερτροφικό κράτος και της κοινωνίας με το κόμμα ή του πολιτικού του γραφείου, δεν γέννησε το καινούριο αλλά κυοφόρησε και γέννησε ένα τέρας, στο τέλος.

Κοινωνία «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» ήταν ο κομμουνισμός για τον Μαρξ. Αλλά ας επανέλθουμε στο πώς και στο γιατί του σημερινού ανθρωπολογικού τύπου.

Δυο λύκους έχει μέσα του κάθε άνθρωπος έλεγε ο γερό-Ινδιάνος στον εγγονό του. Τον καλό και τον κακό. Και ποιος κερδίζει παππού; Ρωτά ο εγγονός. Αυτόν που ταΐζεις παιδί μου.

Ο καπιταλισμός λοιπόν τάισε τον κακό λύκο. Και αυτός μεγάλωσε, θέριεψε, υπερίσχυσε. Και ο καλός έμεινε υποδεέστερος, αδύναμος, για τις δουλειές του σπιτιού. Καχεκτικός και απαξιωμένος.
Προσωπικά πιστεύω πως ο κακός λύκος, ο ζωώδης, ο ενστικτώδης άνθρωπος δηλαδή, ως πρώτος γεννηθείς είναι δυνατότερος. Εκ γενετής. Διότι για τους ψυχαναλυτές και ψυχαναλύζοντες έπιασε πρώτος τη θηλή. Κάτι που φαίνεται να γνώριζαν και οι πρώτες αναδιανεμητικές κοινωνίες και οι Αρχαίοι Αθηναίοι στην Αθηναϊκή δημοκρατία.

Ο καλός κυνηγός που έφερνε στην καλύβα το μεγάλο θήραμα-βαριά βιομηχανία της εποχής μας-έπαιρνε ίσο μερίδιο με όλους στη φυλή. Όχι από αλτρουϊσμό-όπως πιστεύουμε-αλλά από καθήκον, επειδή του το επέβαλε η κοινωνία, παρ’ ότι διεμαρτύρετο.

Οι Αρχαίοι Αθηναίοι είχαν θεσπίσει τον θεσμό των εύθυνων  και των δέκα λογιστών, που κάθε πολίτης που ασκούσε δημόσιο αξίωμα περνούσε απ’ την βάσανο τους.

Απ’ τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη σας διαβάζω

Σκηνή πρώτη: Κατάκοιτος, με γάγγραινα στο πόδι, ο Μιλτιάδης έχει μεταφερθεί στο δικαστήριο, κι εκεί, με κατάπληξη κι έσχατη αποκαρδίωση ακούει την καταδίκη του.

Σκηνή δεύτερη: Μ’ εγκαρτέρηση, μετά τον εξοστρακισμό του από τους Αθηναίους ο Αριστείδης, ανεβαίνει στο καράβι που θα τον απομακρύνει απ’ την πατρίδα του.

Σκηνή τρίτη: Ο Φειδίας ριγμένος στις φυλακές σαν κακούργος αργοπεθαίνει από γηρατειά και θλίψη.

Σκηνή τέταρτη: Ο Σωκράτης, στο στρώμα της φυλακής μετά την καταδίκη του σε θάνατο πίνει το κώνειο ήρεμος και ξεψυχάει κλπ κλπ

Γι αυτό σήμερα 2500 χρόνια μετά εξακολουθούμε να μελετούμε το φαινόμενο της Αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας.

Αλλά εν τω μεταξύ έχομε θεσπίσει το «Νόμο περί ευθύνης υπουργών»  για να κατοχυρωθεί το ακαταδίωκτο σε κάθε λεηλάτη του δημόσιου πλούτου.

Πώς όμως ο σύγχρονος καπιταλισμός-ιδιαίτερα ο ύστερος-μπόρεσε να διαμορφώσει τον ανθρωπολογικό τύπο της κατανάλωσης; Μπόρεσε δηλαδή να διαμορφώσει τον σκελετό του, την σπονδυλική του στήλη; Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν για 5 μήνες σταματήσουν οι άνθρωποι να καταναλώνουν τα «απαραίτητα» ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει. Επομένως όποιος θέλει ανατροπή αρκεί να κάνει αυτό. Χωρίς ρητορείες και εσχατολογικές ιδέες ή σωτηριολογικές εξαγγελίες. Όμως για να το πούμε στην γλώσσα των μαθηματικών «Δοςμοι πα στω και τα γαν κινάσω» έλεγε ο Αρχιμήδης.

Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός συνέδεσε την καταναλωτική αγορά όχι με τις πραγματικές ανάγκες αλλά με την επιθυμία των ανθρώπων (εφαρμόζοντας ιδέες της ψυχανάλυσης), ο ξέφρενος καπιταλισμός θα έφτανε στα ύψη, η σπατάλη ενέργειας εκεί που ποτέ δεν είχε φτάσει και τα προϊόντα δεν θα σήμαιναν μόνο κάλυψη στοιχειωδών αναγκών, αλλά θα είχαν  και έχουν  και άλλα ψυχολογικά συμφραζόμενα .

Διότι οι ανάγκες έχουν όρια, οι επιθυμίες είναι ακόρεστες. Το αυτοκίνητο πχ πλέον δεν είναι μόνον μέσο μεταφοράς, αλλά καλύπτει κι άλλες ψυχολογικές ανάγκες, είναι ισχυρό σήμα ευμάρειας, καταξίωσης κλπ. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα αγαθά.

Τα λογικά επιχειρήματα και η λογική αναλυτική σκέψη, τα πολιτικά ενεργήματα και τα στρατηγικά προτάγματα για την κοινωνία, αντικαταστάθηκαν από υποσυνείδητα ορμέμφυτα, εικόνες, επιθυμίες και φαντασιώσεις έτσι όπως ο πολίτης να μην ενεργεί λογικά αλλά συναισθηματικά. Έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς όλη την παθολογία σύζευξης κοινωνίας-αγοράς-πολιτικής.

Ο πλανήτης έχει αρκετό πλούτο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του καθενός, αλλά όχι και την αδηφαγία όλων. Έλεγε ο Μαχάντμα Γκάντι.

Όμως ο καπιταλισμός έχει ανάγκη για να ζει ,την αδηφαγία.

Όλοι διαισθανόμαστε τι θα γίνει σε λίγα χρόνια. Οι επιστήμες και εν μέρει και η τέχνη όπως έλεγε ο Έγκελς αντί να πουν αυτό πρέπει να πουν, βαυκαλίζονται με ιδέες παντοδυναμίας, εμπεδώνοντας στην συνείδηση των ανθρώπων ότι ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα λύσει. Ήρθε όμως η Φουκοσίμα για να μας δείξει ότι το αρχαίο Ύβρις-Άτι-δίκη εξακολουθεί να κυριαρχεί στο Σύμπαν και στα  ανθρώπινα.

Έκανα αυτό τον μακροσκελή πρόλογο γιατί θεωρώ το βιβλίο εξόχως πολιτικό. Γιατί πιστεύω ότι η λύση θα είναι πολιτική και ότι τίποτε δεν κινείται έξω από την σφαίρα της πολιτικής. Ποιας πολιτικής όμως; Της πολιτικής ως τέχνης του εξαπατάν, ως τέχνης της ιδίας κάρπωσης του δημόσιου πλούτου; Ως τέχνης για την προάσπιση των συμφερόντων μιας ελίτ, ή ως πρακτικής για την βελτίωση της ζωής των ανθρώπων; Πρέπει επομένως να επαναορίσομε την Πολιτική. Και κυρίως να επινοήσουμε τρόπους ελέγχου της όποιας εξουσίας. Αλλά πριν ζητήσουμε ένα νέο συλλογικό πολιτικό υποκείμενο που θα ενσαρκώσει τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοδιαχείρισης, της αυτονομίας, της ελευθερίας  και της συμμετοχής, πρέπει να αλλάξουμε –να αρχίσουμε να αλλάζουμε- τον άνθρωπο. Έχομε ανάγκη από ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της επανανοηματοδότησης της ζωής, της ολιγάρκειας, της εκ νέου ιεράρχησης των αξιών, αλλιώς κινούμαστε στο ίδιο μοτίβο. Το παλιό σε συσκευασία καινούργιου.

Κοίταξε πως λειτουργεί ένα κόμμα στο εσωτερικό του για να δεις μπροστά σου την μελλοντική κοινωνία. Προσομοίωση της κοινωνίας είναι το κόμμα.

Διότι βασικός νόμος στις θεωρίες της συμπεριφοράς   είναι το εξής: «αν θέλεις να μάθεις κάτι κάντο το. Αν θέλεις να το ξεμάθεις κάνε κάτι άλλο».  Και άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Μόνο έτσι θα έλθει το καινούργιο. Αλλά νησίδες τέτοιου τύπου πρέπει να πολλαπλασιαστούν διότι  μόνο τότε  αυτή  η τρικυμισμένη θάλασσα των πολλαπλών συλλογικοτήτων θα μετατραπεί σε παλμικό κύμα προωθητικό της κοινωνίας.

Οι ιδέες της αποανάπτυξης σήμερα φαντάζουν ουτοπικές, ή γραφικές κατ άλλους. Όμως προσέξτε. Τα μεγάλα  άλματα στο  σκέπτεσθαι  αλλά και στο πράττειν δεν έγιναν όταν δώσαμε διαφορετικές απαντήσεις στα ίδια ερωτήματα αλλά όταν θέσαμε νέα ερωτήματα. Όπως :

• Συνιστά η ανάπτυξη πρόοδο και η αποανάπτυξη οπισθοδρόμηση;
• Η θεωρία ή η πρακτική συμπεριφορά θα αλλάξει τον άνθρωπο;
• Μπορεί να ζητήσουμε αλλαγή χωρίς εμείς να αλλάξουμε. Μπορεί να αλλάξουμε χωρίς να αλλάξουμε δηλαδή;
• Είναι οι φυσικοί πόροι περατοί ή θα βρει ο άνθρωπος τρόπους να αντιμετωπίσει το πρόβλημα;
• Μπορεί να αλλάξει η κοινωνία χωρίς επανανοηματοδότηση των αξιών της ζωής;
• Τα κόμματα όπως υπάρχουν σήμερα, αυτά που θέλουν να εκσυγχρονίσουν το παλιό, αλλά και αυτά που ευαγγελίζονται ένα νέο μέλλον, είναι σε θέση να το κάνουν, λειτουργώντας με τέτοια ιδεολογικά σχήματα , πρακτικές και λειτουργίες του παρόντος;
• Υπάρχει πρόβλημα όταν λες ότι θέλεις κάτι και κάνεις κάτι άλλο; Όταν υπάρχει σχάση μεταξύ ιδεών και πρακτικής; Μεταξύ ιδεολογίας και κοινωνικής συμπεριφοράς;
• Υπάρχει σήμερα επαναστατική προοπτική ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, χωρίς τις ιδέες της αποανάπτυξης, της άμεσης δημοκρατίας και της συμμετοχής;
• Είναι κινδυνολογία όταν λέμε σήμερα κοντοφτάνουνε όπως λέτε εδώ στη Κρήτη ή είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος;
• Είναι αξία μόνον η εργασία ή και η τεμπελιά; Ακούστε τι λέει ο Ν.Καρούζος

«Τέλος, την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύτηκε. Είν’ ακριβώς η μέρα όπου καθιερώνεται στην ύπαρξη η τεμπελιά, με τον άνθρωπο πλασμένο μέσα στη μακαριότητα της Εδέμ. Αυτή την κατάσταση την ανέτρεψε ο Αδάμ εκλέγοντας. Το παιχνίδι του παράδεισου διαδραματίστηκε ανάμεσα στο δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσεως. Εάν οι πρωτόπλαστοι παρέμεναν υπήκοοι της απραξίας και υπαρκτικής πληρότητας, τρώγοντας απ’ το δέντρο της ζωής μονάχα, θα ‘χε γλιτώσει ο κόσμος απ’ την Ιστορία, η τεμπελιά θα ‘τανε αδιάκοπη έκφανση αθανασίας (η αιωνιότητα). Ωστόσο, η εξέλιξη υπήρξε εκείνη που ξέρουμε και έτσι ο άνθρωπος εξώστηκε απ’ τον παράδεισο, ήτανε γι’ αυτό προειδοποιημένος (ίσον νους), η αιωνιότητα κομματιάστηκε για να καταντήσει χρόνος, εισέβαλε ο θάνατος, η εργασία έγινε αναγκαιότητα. Πρώτο ερώτημα: τι το ήθελε στον παράδεισο ο Θεός το δέντρο της γνώσεως; Απόκριση: Η νοητική σύλληψη «παιχνίδι», δεν έχει δομική υπόσταση χωρίς κανόνες και επομένως χωρίς τον κίνδυνο για λανθασμένη κίνηση. Δεύτερο ερώτημα: γιατί να εκφράζει αναγκαστικά το δέντρο της γνώσεως όλεθρο; Απόκριση: Η γνώση κρεουργεί την πληρότητα, εισάγει στις μετρήσεις, προκαλεί τη θνητότητα του ενός πράγματος υπέρ του άλλου, θέτει όρια και ιδρύει αέναα τις διαφορές τέμνοντας. Τρίτο ερώτημα: και γιατί η τεμπελιά κι όχι η εργασία; Τρίτη απόκριση: γιατί η τεμπελιά ταυτίζεται με την εσωτερική ζωή, με το άσπιλο, τη νοσταλγία της αδαμικής μακαριότητας, πέραν καλού και κακού, συνυφαίνοντας έτσι μιαν ανώτερη μορφή εργασίας: του απόλυτου τη χρήση

• Έχει σχέση το ευ  ζην με το ΑΕΠ μόνο;

Σας είπα μερικές σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το βιβλίο. Ένα βιβλίο που σου ανοίγει ένα νέο χώρο ιδεών και σκέψεων. Ένα βιβλίο αναστοχασμού.

Σαν ερέθισμα για σκέψη, για μεταβολισμό νέων ιδεών και συναισθημάτων.

Το σύστημα έχει εμπεδώσει στον άνθρωπο πλήθος δοξασιών και στερεοτύπων, έτσι που το φυσικό να φαίνεται αφύσικο. Και κάθε αφύσικο φυσικό. Τσεκάρετε τις πρώτες σκέψεις που σας έρχονται ακούγοντας αυτά, για να δείτε πόσο αλήθεια είναι αυτό που σας λέω. Σκεφθείτε μόνον ότι σήμερα στον πλανήτη 1 έχει να φάει και 4 λιμοκτονούν. Είναι αυτός ένας κόσμος για τα ανθρώπινα μέτρα;

Όμως τίποτα δεν θα αλλάξει χωρίς την δράση των ανθρώπων, ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της ιστορίας του και της μοίρας του.

Όλα τα πράγματα συμβαίνουν για μια πρώτη φορά… Προς το παρόν η ιστορία αναπαύεται στο  ανάκλιντρο της ανάγκης η  δολιχοδρομεί. Εχουμε πολύ δρόμο μέχρι να βγεί στο πάμφωτο μπαλκόνι της ελευθερίας,όχι μόνον ως κοινωνική και ιστορική τάση και όχι νόμο,όχι μόνο ως ηθικό πρόταγμα ,αλλά και κυρίως ως αποτέλεσμα της συνειδητής δράσης των ανθρώπων αν αποφασίσουν να δράσουν ικανοποιώντας την θέληση τους και την επιθυμία τους ,ζώντας σε μια κοινωνία και μια ζωή έμπλεη νοήματος

Υ.Σ Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου << Ο Ανθρωπολογικός τύπος της Αποανάπτυξης-Τοποικοποιήσης >>

Γ. Κοκκινάκος

-----------------------------------------------
Πηγή:http://apokoinou.com/

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

Δεν πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, λένε με κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί εταίροι ενώ έχουν ήδη υπογράψει αυτόματη λήψη νέων μέτρων για την κάλυψη κάθε εκτροχιασμού των εσόδων.

Θα βγουν στην κινητικότητα αλλά δεν θα απολυθούν, θα απορροφηθούν από άλλες υπηρεσίες, λένε όλοι, ο καθένας με τη σειρά του, ενώ έχουν ήδη υπογράψει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Έχουν μπλέξει μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους, γι’ αυτό έχουμε αρχίσει να βιώνουμε σουρεαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες από δω και πέρα θα πληθαίνουν μέχρι τον πλήρη ευτελισμό, μέχρι την τελική πτώση του καθεστώτος.

Οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που μας λένε εδώ και τρία χρόνια ότι έχουμε πόλεμο και ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Το καταλάβαμε όλοι, και ο πιο αδαής ακόμα, ότι έχουμε πόλεμο. Είδαμε με τα μάτια μας τους νεκρούς και τους κατατρεγμένους. Το μόνο που δεν μας είπαν, αλλά το καταλάβαμε κι αυτό κατόπιν, ήταν οι ίδιοι σε ποιών το πλευρό μάχονται. Σιγά σιγά, και ο πιο δύσπιστος μα και ο πιο βλαξ των πολιτών κατανόησε ότι όσοι μας σάλπισαν τον πόλεμο πήραν το μέρος των εισβολέων.

Σιγά σιγά επίσης καταλάβαμε ότι από εμάς δεν πρόκειται να σωθεί στο τέλος κανείς. Και το καταλάβαμε αυτό κλιμακωτά, κατά ομάδες, όπως ακριβώς μας χώρισαν και μας επιτέθηκαν. Όποια ομάδα δεχόταν επίθεση, άρχιζε να νιώθει και να καταλαβαίνει το τι πραγματικά συμβαίνει, πού οδηγεί. Όσοι εξ αρχής έκρουαν τον κώδωνα διότι διέβλεπαν για διάφορους λόγους την συνολική κατάσταση, όπως σε κάθε εποχή αγνοούνταν, ακόμα και λοιδορούνταν από την ευρεία μάζα διότι είναι πλέον εξακριβωμένο ότι η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου.

Όσοι εξαρχής πήραν θέσεις στην αντίσταση ενάντια στην εξαθλίωση, στον ρατσιμό και στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας και όσοι ζητούσαν επιτακτικά και εργάζονταν για τον συντονισμό και την διεύρυνση όλων αυτών των κινημάτων, χαρακτηρίζονταν είτε γραφικοί, είτε ήρωες, είτε ακτιβιστές, είτε, είτε…

Σήμερα όμως και ακόμα περισσότερο αύριο, με την νέα επίθεση που δεχόμαστε και θα γενικευτεί με απολύσεις και δραστικές μειώσεις στα εισοδήματα μέσω νέων περικοπών και φόρων, μόνο οι πολύ πλούσιοι – διαπλεκόμενοι που επωφελούνται της κατάστασης και οι βλάκες, δεν έχουν νιώσει ότι τελείωσε η εποχή του εγώ και έχει αρχίσει προ πολλού η εποχή του εμείς.

Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχουμε νιώσει ότι ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε, να γίνουμε οι ίδιοι ήρωες, ακτιβιστές, μαχητές, δεν υπάρχουν πια γραφικοί στους δρόμους, μόνο στους καναπέδες, έχουμε νιώσει ότι επιβάλλεται να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μπαίνουν καθημερινά στον κοινό αγώνα.

Ένα όμως ήταν και είναι ακόμα το εν δυνάμει σημείο καμπής του αγώνα αυτού και μένει να το χρησιμοποιήσουμε, να το εκμεταλλευτούμε και να το κάνουμε πράγματι ιστορικό σημείο καμπής, σημείο που από αυτό και μετά ο κοινός μας αγώνας παίρνει πορεία αισθητά ανοδική μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την πτώση του απολυταρχικού, ακροδεξιού, φασιστικού αυτού καθεστώτος που απομυζεί τη χώρα και τη ζωή μας και βρίσκεται τώρα στο τελικό του στάδιο, αυτό του σουρεαλισμού.

Κι αυτό το σημείο δεν είναι άλλο από την με τόσο βίαιο και φασιστικό τρόπο ένταξη του κλάδου των εργαζομένων της ΕΡΤ στον κοινό μας αγώνα. Η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοί της είναι η προίκα που έδωσε στον αγώνα μας η ηλιθιότητα του φασισμού.

Και επιβάλλεται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να νιώσουν, να κατανοήσουν ότι κανείς τους δεν πρόκειται να διασωθεί, κανείς τους δεν πρόκειται να τη βγάλει καθαρή, κανείς τους δεν πρόκειται να βολευτεί σε νέα θεσούλα διότι πολύ απλά κανείς μας δεν πρόκειται να επιζήσει. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να δοθούν από τώρα και στο εξής ψυχή τε και σώματι στον κοινό μας αγώνα ενάντια στους φασίστες που μας έχουν κηρύξει ανελέητο και μέχρις τελικής εξολόθρευσης πόλεμο. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να νιώσουν ότι η ώρα του μικρού εγώ έχει παρέλθει εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, και ότι τώρα πια είναι η ώρα του μεγάλου και γενναίου εμείς. Επιβάλλεται να στρατευθούν μαζί με όλους όσους εξαρχής αλλά και όσους σιγά σιγά μπήκαν στον κοινό αγώνα ενάντια στα τρία μέτωπα από τα οποία δεχόμαστε αδυσσώπητες επιθέσεις, ενάντια στην εξαθλίωση, τον ρατσισμό και την εκποίηση της πατρίδας. Επιβάλλεται να μπουν κι αυτοί στην κοινή μας λογική που δεν είναι άλλη από το ότι παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και εξαπολύουμε επίθεση για να απελευθερωθούμε από τους εισβολείς και τους εγχώριους τοποτηρητές τους.

Η ΕΡΤ είναι το μεγάλο, το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας και μόνον οι εργαζόμενοί της με την εμπειρία και τις γνώσεις τους μπορούν να το αξιοποιήσουν. Συνεπικουρούμενοι από όλους εμάς, όλους τους κλάδους και τους ανθρώπους που εξαρχής ή σιγά σιγά μπήκαν κι αυτοί στον κοινό αγώνα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ επιβάλλεται να γίνουν ο πολιορκιτικός μας κριός για την μεγάλη και τελική μας επίθεση.

Τώρα είναι η ιστορική στιγμή και δεν θα περιμένει.

Την παρουσία της την νιώθουμε καθαρά όλοι όσοι εξαρχής αλλά και όλοι όσοι με τον καιρό μπήκαμε στον κοινό αγώνα. Την νιώθουν όλοι οι αγωνιστές που μάχονται για την προστασία των τόπων τους από τους πολυεθνικούς εισβολείς καταστροφής, όλοι οι αγωνιστές από τις Σκουριές μέχρι το Αποπηγάδι, όλοι οι αγωνιστές σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά που έχουν εδώ και χρόνια συγκροτήσει επιτροπές, ομάδες, συλλογικότητες και δραστηριοποιούνται αλληλέγγυα και αντιρατσιστικά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν που μαζεύτηκαν από την πρώτη στιγμή έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Και χιλιάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα οι οποίοι λόγω απόστασης δεν μπόρεσαν να παραστούν εκεί. Εκατομμύρια Έλληνες πολίτες δηλαδή αυτή τη στιγμή αισθάνονται την ιστορικότητά της, νιώθουν ότι είναι και ότι μπορεί να γίνει πράγματι το σημείο καμπής που θα απογειώσει τον κοινό αγώνα. Και ζητούν αίσθημα ευθύνης και αποφασιστικότητα από τους εμπλεκόμενους στην ιστορία της ΕΡΤ, κυρίως από τους εργαζομένους της αλλά και από τους στενά εμπλεκόμενους αλληλέγγυους στον αγώνα τους.

Ζητούν να αρθεί επιτέλους αυτή η διαφορά οπτικής και να παρθεί η τελική απόφαση ότι η ΕΡΤ είναι υπό κατάληψη από τους πολίτες, μεταξύ των οποίων τυγχάνει να βρίσκονται και οι πρώην εργαζόμενοί της, οι οποίοι με μια άκρως φασιστική ενέργεια της ακροδεξιάς που κυβερνά την Ελλάδα, απολύθηκαν σε μια νύχτα.

Ζητούν η υπό κατάληψη ΕΡΤ, η ελεύθερη ΕΡΤ, η απελευθερωμένη από την κρατική χειραγώγιση και προπαγάνδα ΕΡΤ να γίνει το κανάλι τους, μέσα από το οποίο θα επικοινωνήσουν τον τίμιο και ηρωικό τους τριετή τουλάχιστον αγώνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αλλά κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, που αποχαυνώνεται από τα ιδιωτικά καθεστωτικά δίκτυα και έχει πέσει θύμα της χείριστης προπαγάνδας που λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, ότι κάθονται στον καναπέ και στο φβ, ότι δεν κουνιέται τίποτα στη χώρα και πως ό,τι κι αν μας κάνουν τα δεχόμαστε άβουλοι.

Ήρθε η ώρα μέσω της ΕΡΤ και των ανταποκριτών της αγωνιστών από κάθε γειτονιά, κάθε πόλη και κάθε χωριό της Ελλάδας, να φωτιστεί η ειδησεογραφία και η καθημερινότητα από την πλευρά των πολιτών και όχι πια του κράτους του φασισμού και της καταστολής, να παρουσιαστεί ο κοινός, μεγάλος, γενναίος αγώνας και να φουντώσει. Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης για να απελευθερώσουμε την πατρίδα, να διασώσουμε ό,τι προλάβουμε και κυρίως να διασώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον αφανισμό.

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

ΥΓ
Επειδή άρχισαν οι γνωστές και βαρετές αντιδράσεις και σχόλια περί πνευματικών ανθρώπων και ποιοι είναι αυτοί και ποιος τους ορίζει και διάφορα τέτοια, με αφορμή βέβαια το κείμενο που έχουμε συνυπογράψει με τον Χαϊνη, να δώσω για μια ακόμα φορά τον προσωπικό μου ορισμό:

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που παράγει πνευματικό έργο και ταυτόχρονα δεν συναλλάσσεται με την εξουσία, αντιλαμβάνεται τις ιστορικές στιγμές προτού αυτές χαρακτηριστούν ιστορικές, είναι δλδ η κεραία της κοινωνίας, και δεν μπορεί να σιωπήσει, δεν μπορεί να μην μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του διότι αν σιωπήσει, αν δεν δράσει θα εκραγεί.

Όλοι οι άλλοι, όσοι δεν εμπίπτουν σε αυτόν τον ορισμό είναι οι γνωστοί σάλιακες αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί, διαννοούμενοι, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες κ.α., οι οποίοι προσδοκούν θέσεις και βραβεία για την υποτέλεια και την ανικανότητά τους είτε γλείφοντας το καθεστώς είτε παραμένοντας σιωπηροί.

------------------------------------
Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/?p=3210

«Πρυτάνευσε» η καταστολή

Μία μέρα μετά την αναφορά του Αντώνη Σαμαρά, στην ομιλία του στο πολιτικό συνέδριο της Ν.Δ., πως τόλμησε, λέει, «να σπάσει τα άλατα [sic] ενός απίστευτου κατεστημένου και να καταργήσει το άσυλο της παρανομίας μέσα στα πανεπιστήμια», εμφανίστηκαν οι πρόθυμοι καθηγητές που θέλησαν να δείξουν ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο στο ελληνικό πανεπιστήμιο: η αστυνομία.

Ηταν ιστορική ημέρα για το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το κτίριο της πρυτανείας στα Προπύλαια η χθεσινή, με τις δυνάμεις καταστολής να αλωνίζουν στους διαδρόμους και στις αίθουσες, να προσάγουν 12 φοιτητές κλεισμένους στο γραφείο του πρύτανη και άλλους 19 από το προαύλιο, και να χτυπούν δυνατά την πόρτα του αμφιθεάτρου του δεύτερου ορόφου, όπου περίπου 30 φοιτητές είχαν φυγαδευτεί από διοικητικούς υπαλλήλους του κτιρίου και προσποιούνταν ότι κάνουν αιτήσεις για Erasmus(!). Είχε και άλλα ωραία η επιχείρηση «ανακατάληψης», όπως θα την ονόμαζε ο πρωθυπουργός, του Πανεπιστημίου από την αστυνομία: πυροσβέστες που προσπαθούσαν να παραβιάσουν με τροχό τη σιδερένια πόρτα της εισόδου, ΜΑΤ που έριχναν χημικά, αποθούσαν βίαια τους φοιτητές με τις ασπίδες τους, απωθούσαν βουλευτές και κρατούσαν σε απόσταση ασφαλείας δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ.

Ολα αυτά για μια ειρηνική, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, παράσταση διαμαρτυρίας φοιτητών έξω από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε το Συμβούλιο Ιδρύματος (είναι συνήθεις οι παραστάσεις διαμαρτυρίας φοιτητών στις συνεδριάσεις των Συμβουλίων) για να συζητήσει θέματα αιχμής του Πανεπιστημίου, όπως την κατάρτιση του εσωτερικού κανονισμού του ιδρύματος και ζητήματα αναδιάρθρωσης των σχολών.

«Βρεθήκαμε εδώ γιατί θεωρούμε ότι αυτό που συνέβαινε αφορά το μέλλον μας. Οι καθηγητές μάς είπαν ότι δεν έχουμε καμία δουλειά εδώ, ότι εκείνοι είναι οι αρμόδιοι να αποφασίσουν. Ομως αυτό για το οποίο αποφασίζουν είναι οι δικές μας ζωές, όχι οι δικές τους. Οταν έληξε η συνεδρίαση, άνοιξε η πόρτα και μείναμε μπροστά στην είσοδο για να μάθουμε τι συζητήθηκε. Αντικρίσαμε την εικόνα που περιγράφει πολύ καλά το δικό μας μέλλον: τα ΜΑΤ έξω από τις σχολές κι εμάς ανήμπορους να διεκδικήσουμε κάθε δικαίωμα», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Στράτος Κατσένης, φοιτητής ΑΣΟΕΕ.

Η αστυνομία επενέβη, σύμφωνα με το ελεύθερο που της έχει δώσει η κατάργηση του ασύλου, ύστερα από τηλεφωνική καταγγελία του προέδρου του Συμβουλίου Δημήτρη Μπερτσιμά (καθ. στο ΜΙΤ) και της Βασιλικής Κιντή (αν. καθηγήτρια στο τμήμα ΜΙΘΕ) ότι έχουν εγκλωβιστεί και κινδυνεύει η ζωή τους(!). Αποστάσεις από την αστυνομική επέμβαση κράτησε ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης, που χαρακτήρισε «θλιβερό θέαμα» την παρουσία της αστυνομίας στην είσοδο της πρυτανείας.

Οι προσαχθέντες μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ, όπου στις 3 το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 250 άτομα, στην πλειονότητά τους φοιτητές αλλά και γονείς των προσαχθέντων. Στα πηγαδάκια, κάποιοι εξηγούσαν ότι γλίτωσαν από το μένος των ΜΑΤ από καθαρή τύχη. «Λαέ άκου τους φοιτητές, σήμερα κυνηγάνε όλους τους αγωνιστές» ακουγόταν από τους συγκεντρωμένους.

«Ετοιμαστείτε για μπάτσες»

«Μας έχωσαν μέσα σε ένα κελί και, όταν κάποιοι αρνηθήκαμε να δώσουμε τις τσάντες μας, αρχίσανε να μας σπρώχνουν και να λένε “ετοιμάζεστε να φάτε τις μπάτσες σας”. Τελικά ούτε τις τσάντες μας πήρανε ούτε δακτυλοσκοπήσεις και φωτογραφήσεις προσώπων έγιναν, παρά μόνο εξακρίβωση στοιχείων», εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος, λίγα λεπτά αφότου αφέθηκε ελεύθερος, εν μέσω πανηγυρισμών από τους συγκεντρωμένους.

«Στη δεύτερη ομάδα προσαγωγών, που ήμουν εγώ, τα ΜΑΤ μάς τραβούσαν βίαια και μας έβριζαν», δήλωσε στην «Εφ.Συν.» η Σοφία από το Πολιτικό της Νομικής, ανακουφισμένη και αυτή από την απελευθέρωσή της. Στις 4.20 και οι 31 προσαχθέντες είχαν αφεθεί ελεύθεροι.



-----------------------------
Πηγή:efsyn

ΕΛΜΕ Μαγνησίας: Αγώνας για καμία απόλυση - Πρόγραμμα δράσης

Με ανακοίνωσή της η ΕΛΜΕ Μαγνησίας, κάνει γνωστό το πρόγραμμα δράσης των επόμενων ημερών, που καλούνται να υλοποιήσουν τα μέλη της. Αναλυτικά το πρόγραμμα:

Τρίτη, 9 Ιουλίου 2013

Αρ. Πρωτ. 85

Προς

·        Σχολεία και Υπηρεσίες της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Νομού Μαγνησίας

    ΜΜΕ

Θέμα: «Αγώνας για Καμία Απόλυση -  Πρόγραμμα Δράσης»

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

από την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ανακοινώθηκε η πρόθεσή της για χιλιάδες διαθεσιμότητες, κινητικότητες, υποχρεωτικές μετακινήσεις ή όπως αλλιώς ευφάνταστοι καρεκλοκένταυροι ονόμασαν τη χειραγώγηση και τις απολύσεις εκείνων που μαθαίνουν στα παιδιά τους γράμματα.

Μπορούμε να γράψουμε πολλά γι αυτά, μπορούμε να πούμε ακόμη περισσότερα αλλά τούτη την ώρα πρέπει μόνο να δράσουμε.

Πρέπει να δράσουμε καίρια και αποφασιστικά, ενωμένοι μεταξύ μας, ενωμένοι με κάθε πολίτη που θίγεται απ αυτές τις πολιτικές ενωμένοι με κάθε οργάνωση που αντιπαλεύει τις πολιτικές της καταστροφής της δημόσιας εκπαίδευσης και ολόκληρης της χώρας μας.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ έχοντας επίγνωση της κατάστασης αλλά και της ευθύνης την οποία έχει επωμισθεί, ειδικά στην παρούσα συγκυρία,  στην έκτακτη συνεδρίασή του, τη Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013 αποφάσισε το ακόλουθο πρόγραμμα δράσης:

Την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013 και ώρα 13.00 θα δοθεί συνέντευξη τύπου από τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Μαγνησίας για να ενημερωθεί ο κάθε πολίτης της περιοχής μας, ο κάθε γονέας, ο κάθε μαθητής για τα απεχθή τεκταινόμενα στην εκπαίδευση.

Την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013 και ώρα 20.00 θα κληθούν, ο Σύλλογος Δασκάλων, οι Γονείς και Κηδεμόνες, τα θεσμικά συνδικαλιστικά μας όργανα του ΕΚΒ , οργανωμένα κινήματα, φορείς και πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων του Δημόσιου και του Ιδιωτικού τομέα για να προτείνουν τρόπους ενωτικής και ενιαίας αντιμετώπισης της λαίλαπας που βιώνουμε.

Την Πέμπτη και κάθε Πέμπτη πραγματοποιείται συγκέντρωση – συνέλευση εκπαιδευτικών σε διαφορετικό σχολείο κάθε φορά με αντικείμενο την οργάνωση του αγώνα, τον συντονισμό, την ανταλλαγή απόψεων και προτάσεων.

Η αρχή θα γίνει στις 11 Ιουλίου 2013 και ώρα 08.30 πμ στον προαύλιο χώρο του συγκροτήματος Μουρτζούκου.
Ειδικότερα θα συζητηθούν, προτάσεις για τις επόμενες αγωνιστικές κινήσεις του κλάδου και προτάσεις για την βελτιστοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και τη συνδρομή των εκπαιδευτικών σ’ αυτή.

Προτάσεις οι οποίες τέθηκαν στο ΔΣ της ΕΛΜΕ είναι η εφαρμογή των νόμων για διοικητική υποστήριξη των Σχολείων, ίδρυση ολοήμερων Λυκείων και Γυμνασίων ανοιχτών στη γνώση και την κοινωνία, εθελοντικές μετατάξεις κά. Επίσης θα συζητηθούν τρόποι και δράσεις αντιμετώπισης του νέου Δούρειου Ίππου του κοινωνικού αυτοματισμού και ακόμη χειρότερα, του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Το απόγευμα της Πέμπτης 11 Ιουλίου 2013 και ώρα 19.30 η ΕΛΜΕ να συμμετάσχει στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Πλατεία Πανεπιστημίου αναδεικνύοντας την θέλησή της να συμπαραταχθεί με κάθε ενεργό, αγωνιστικό κίνημα το οποίο έχει σα σκοπό την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών αγαθών, της δουλειάς και της αξιοπρέπειας καθενός μας.

Το ίδιο  απόγευμα της Πέμπτης 11 Ιουλίου 2013 και ώρα 21.00 η ΕΛΜΕ θα συμμετάσχει σε συγκέντρωση στήρηξης και αλληλοσυμπαράστασης με τους αγωνιστές  της ΕΡΑ έξω από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Βόλου.

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες,

καλείστε να συμμετάσχετε ενεργά σε όλες τις δράσεις της ΕΛΜΕ Μαγνησίας.

Οι καιροί είναι εξαιρετικά δύσκολοι.

Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα μόνο του.

Δεν πρέπει να είμαστε ηττοπαθείς, απογοητευμένοι, ή φοβισμένοι.

Πρέπει, μαζικά, οργανωμένα, ενωτικά και δυναμικά να αντισταθούμε.

Μόνο έτσι θα νικήσουμε






-------------------------------------
Πηγή: http://www.alfavita.gr

Ήρθε η ώρα της επίθεσης (για την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ)

Ήρθε η ώρα να σημάνουμε την γενική επίθεση. Από θλιμμένοι θεατές της ζοφερής μας πραγματικότητας, να προχωρήσουμε σε μια παράτολμη πράξη ανάληψης κοινωνικής ευθύνης.

Σήμερα άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων απευθύνουν σε όλους προσκλητήριο γενικής επίθεσης, με πρώτο βήμα την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ είναι το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας, είναι η μοναδική μας ευκαιρία να διατυπώσουμε το νέο οικουμενικό αφήγημα και θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία αν δεν το πράξουμε.

Η δημόσια τηλεόραση της Ελλάδας δεν ανήκει ούτε στο κράτος ούτε στους εργαζομένους της. Την ευθύνη λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φέρουν οι  πνευματικοί άνθρωποι που έχουν χρέος να πρωτοστατήσουν, οι εργαζόμενοί της που έχουν την διάθεση να αυταπαρνηθούν και κάθε πολίτης που νιώθει το κάλεσμα του συλλογικού οράματος.

Καλούμε λοιπόν όλους και όλες την Κυριακή 14 Ιουλίου και ώρα 7μμ. στην ΕΡΤ για να ληφθούν αποφάσεις ώστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, για να γίνει η ΕΡΤ η πρώτη τηλεόραση παγκοσμίως που θα εκπέμπει από τους ίδιους τους πολίτες και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.

Χαϊνης Δ. Αποστολάκης

Γιάννης Μακριδάκης

 *****

(Με νέο άρθρο του Γ.Μακριδάκη, ακυρώνεται η εκδήλωση...)

Επικίνδυνοι τυχοδιώκτες!

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι βγήκαν να μας κατηγορήσουν για επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που θα προκαλέσει το τελικό κυβερνητικό χτύπημα.. Άνθρωποι από μέσα από το “κίνημα” μάς κατηγορούν και άνθρωποι από δήθεν μέσα…

Επειδή καμιά διάθεση δεν έχουμε να κάνουμε ζημιά στο κίνημα της ΕΡΤ όπως υπάρχει, όπως το οργανώνουν και όπως τελικά το προχωρούν κάποιοι μέχρι σήμερα, επειδή κάποιοι ψάχνουν θύματα για να τους φορτώσουν την τελική αποτυχία αλλά κυρίως την ενδεχόμενη κυβερνητική επέμβαση και καταστολή, ακυρώνουμε την εκδήλωση και την παρέμβασή μας που θα γινόταν την Κυριακή στην ΕΡΤ.

Την άποψή μας την είπαμε, την γράψαμε, την κατέγραψε η Ιστορία. Αν οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν συμφωνούν, δεν θέλουν, δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή οτιδήποτε άλλο δεν, ας συνεχίσουν όπως αυτοί ξέρουν και όπως κάνουν μέχρι σήμερα, δίχως επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς στο διάβα τους.

---------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis

Ο εμφύλιος, ο άνεργος και το τρομπόνι, του Γιώργου Πήττα

Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα
Μουρμουρητό μητρικού θρήνου
Ποιες είναι αυτές οι ορδές που συνωστίζονται κουκουλωμένες
Σ' απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη
Ζωσμένες απ' τον χαμηλό ορίζοντα μονάχα
Ποια είναι η πόλη πέρα απ' τα βουνά
Διασπάται, μετασχηματίζεται, εκρήγνυται μες στον μενεξεδένιο αέρα
Πύργοι που πέφτουν
Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια
Βιέννη, Λονδίνο
Εξωπραγματικές
(Έρημη Χώρα, T.S. Eliot, σελ. 59 από την έξοχη απόδοση της Παυλίνας Παμπούδη)

Δεν είναι μόνο οι "κανονικές" αυτοχειρίες. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που μέσα από την αυτοματαίωση που γεννά η κρίση στην προσωπικότητα ενεργοποιούν αυτόματα την όποια αρρώστια προκειμένου να αποδράσουν από το κακό. Είναι και οι άλλοι.
Όλοι εκείνοι που είναι εδώ, ανάμεσα μας (εμείς συχνά) που έχοντας πέσει στην αλεστική μηχανή της κρίσης με ένα ή άλλο τρόπο βιώνουν ψυχή τε και σώματι την πλήρη διάρρηξη σε οτιδήποτε μέχρι χτες γνώριζαν ως "ζωή".

Και όπως η κρίση διαρρηγνύει την "Κοινωνική Συνοχή", ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τσακίζει τη συνοχή στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις ρίχνοντας τις μέσα στο πολεμικό πεδίο της εκτόξευσης ενοχών δημιουργώντας έτσι οικείους εμφυλίους και καθιστώντας τον κάθε ένα ακόμα πιο αδύναμο.

Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για τις κοινωνίες μας που είναι θεμελιωμένες στην ενοχή και στη θυματοποίηση. Μετάνοια και προσευχή.

Ταυτόχρονα δουλεύουν, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.

Η Νότια Ευρώπη , μαζί με την Ιρλανδία γύρω από την οποία κυριαρχεί μία κυριολεκτική συνωμοσία σιωπής, είναι  «έρημη χώρα», ένα απέραντο waste land για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του Ποιητή.

Δεν ξέρω αν  όσα βιώνουμε –σε όλη σχεδόν την Ευρώπη- είναι αποτέλεσμα ενός αργού θανατηφόρου σχεδίου ή αν είναι το προϊόν της ανθρώπινης ατέλειας, της ακόρεστης πλεονεξίας, της πείνας για δύναμη και εξουσία.

Είναι πολλοί, που έχουν τις απαντήσεις για όλα, μονίμως έτοιμες, να κρέμονται στην άκρη των χειλιών τους.

Εκστομίζονται σχεδόν πάντα ως αφορισμοί «έτσι είναι» και χωρίς καμία ουσιαστική ανάλυση.

Είναι ενοχλητικοί.

Όχι τόσο πάντως, όσο οι άλλοι, οι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι, που αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην τρελή ευτυχία τους αφού ακόμα δεν έχουν στερηθεί το καθημερινό τους sushi  και τα εκκωφαντικά χαχανητά της επίπλαστης αυτοπεποίθησης τους, συντάσσονται ασμένως με οτιδήποτε νεοφιλελεύθερο προκειμένου να δείξουν την άνεση τους. Αυτοί, δεν είναι  ενοχλητικοί.

Είναι εμετικοί , όπως όλοι οι επηρμένοι.

Το χειρότερο: Αν και διατυμπανίζουν πως βρίσκονται σε πόλεμο με την 20ετή ΠΑΣΟΚική Αυτοκρατορία στην πραγματικότητα είναι τα γνησιότερα προϊόντα του life style που έφερε η Παπανδρεϊκή παρέα.

Έγραψα στην αρχή : «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.»

Ο Αυριανισμός από τη μια, η γκλαμουροκαλαμαριά από την άλλη. Ο πάτος και η κορυφή, να συμπιέζουν μέχρι πολτοποίησης οτιδήποτε φυσιολογικό υπήρχε σε αυτή τη χώρα.

Εξανέστησαν πολλοί με τον εμετό Μιχαλολιάκο και τα λεκτικά του κοπρίσματα για τον Γιάννη Αντετοκούμπο . Την καλύτερη απάντηση βέβαια, την έλαβε από Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Εξανέστησαν λοιπόν πολλοί, αλλά υπάρχει ένα λάθος.

Ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του μπορεί κάποτε να υπήρξαν ιδεολόγοι φασίστες, ναζί κ.α. αλλά, πια, αν κάποιος κάτσει να μελετήσει τις κινήσεις τους και τα λεγόμενα τους, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξει:  Πως είναι νέτα σκέτα επαγγελματίες πολιτικάντηδες που βρήκαν μέσα από την απελπισία και την εξαθλίωση, την επιχειρηματική ευκαιρία να στήσουν το μαγαζί τους.

Και μέχρι τώρα, κάνουν τρελές εισπράξεις, ούτε στον ύπνο τους δεν τα είχαν φανταστεί όλα αυτά. Πρέπει να κάνουν εικόνισμα όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια. Ευτέλισαν τόσο πολύ την «τιμή» της πολιτικής, που αίφνης τα σκατά απέκτησαν «αξία».

Και, σε όλο αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι, κομματάκια. Τα εκατομμύρια των ανέργων σε όλη την Ευρώπη. Οι κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία κατά της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που οι πληττόμενες χώρες αδιαφορούν η μία για την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι βάλλουν μεταξύ τους, ενώ τα ανθρωπάκια που δυστυχώς κρατούν την τύχης της Ευρώπης στα χέρια τους χαχανίζουν σε κάθε συνάντηση και μοιράζουν ψιχία για την ανεργία (που προκάλεσαν) που θα τα καταπιούν είτε οι γραφειοκρατίες (που καλλιέργησαν) είτε κάποιοι επιτήδειοι (που δημιούργησαν).

Η κόλαση:

Αθήνα, 28 Ιουνίου 2013, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Ο άνθρωπος είναι άστεγος, είναι άνεργος, είναι μουσικός.

Δεν ζητιανεύει, προσφέρει μουσική με το τρομπόνι του ως αντάλλαγμα για λίγα ψιλά.
Κάποιοι καταστηματάρχες ενοχλούνται. Καλούν την αστυνομία, αυτή φτάνει.
Τον αρπάζουν, τον τραβολογάνε, αυτός με όση δύναμη έχει φωνάζει: «Πεινάω! Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για να βγάλω μια τυρόπιτα».

Ο σπαραγμός του, κάνει κάποιους περαστικούς να σταματήσουν.

Ο τρομπονίστας αδύναμος, έχασε τις αισθήσεις του για δέκα λεπτά περίπου και γλύτωσε τη σύλληψη.

Όταν συνήλθε, έμαθε πως το τρομπόνι του, είχε κατασχεθεί.

Λόγια, δεν υπάρχουν για να περιγραφτεί η κτηνωδία: Παραπονούμενων καταστηματαρχών και αστυνομικών.

Λόγια, με αφορμή αυτή την ιστορία την τόσο συμβολική, για να περιγράψει κάποιος πως ένας «εμφύλιος», έχει ήδη ξεκινήσει, δεν υπάρχουν.

Τελικά, θα βγάλω το φτυάρι για να θάψω δικαιολογίες  αναλύσεις και ψευδοεκλογικεύσεις . Αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη – όπως ο κος Draghi που φέσωσε την Ιταλία και τώρα μας διασώζει, πρέπει να φύγουν.  Αλλά πως;
Αφού είμαστε όλοι, μύρια κομμάτια και αυτοί ενωμένοι.

---------------------------------
Πηγή:tvxs

Ποιοί σχεδιάζουν να μας κάνουν Αίγυπτο; Του Στέλιου Κούλογλου

Αντιγράφω από το χθεσινό ρεπορτάζ του tvxs.gr : «Τον πομπό αναλογικού σήματος που είχαν στήσει οι τεχνικοί της ΕΡΤ στον πύργο του ΟΤΕ στα Γεράνεια Όρη κατέβασε πριν από λίγο η Αστυνομία, χωρίς να επιδείξει κάποιο νομικό έγγραφο ή να συνοδεύεται από εισαγγελέα. Eμφανίστηκε στις εγκαταστάσεις του ΟΤΕ μια ομάδα αστυνομικών μαζί με δυο πολίτες που δεν αναγνωρίστηκαν από κανέναν. Aνέβηκαν στον έκτο και στον έβδομο όροφο. έσπασαν τις πόρτες και έθεσαν τα μηχανήματα εκτός λειτουργίας». Η ακροδεξιά ομάδα, που ελέω Βενιζέλου κυβερνά την χώρα, παραβιάζει ανοιχτά τους δημοκρατικούς κανόνες και έχει αποθεώσει την ανομία. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επιβάλλει την πολιτική της.

Έχω αναφερθεί ξανά από τη στήλη αυτή στις βασικές αιτίες της ανομίας. Το παγκόσμιο ρεκόρ της πολυνομίας που κατέχει η Ελλάδα, αφού αυτοί που καταρτίζουν ή ψηφίζουν τους νόμους, αντί να τους σέβονται, τους αλλάζουν σαν να είναι πουκάμισα. Οι πολεοδομικές παραβιάσεις τις οποίες το πολιτικό σύστημα ανέχεται ή και εκ των υστέρων νομιμοποιεί για ψηφοθηρικούς λόγους. Οι διάφοροι νόμοι περί (μη) ευθύνης υπουργών, που δίνουν το σύνθημα της γενικευμένης ατιμωρησίας και της ανοχής της διαφθοράς. Η μη συμμόρφωση προς τους διεθνείς κανόνες (αντιρατσιστικό π.χ.) και οι εκατοντάδες καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της Ελλάδας, τις οποίες οι διάφοροι υπουργοί αγνοούν (άλλωστε, δεν πληρώνουν αυτοί τα πρόστιμα).

Μέρα με τη μέρα τα συμπτώματα της ανομίας γίνονται πιο ορατά. Όλο και περισσότεροι παραβιάζουν τους κώδικες οδικής κυκλοφορίας: μοτοσικλέτες που διασχίζουν πεζοδρόμια, αυτοκίνητα που πηγαίνουν ανάποδα ή παρκάρουν όπου βρουν, για να μη μιλήσει κανείς για την παραβίαση του κόκκινου, σαν να έχει πέσει στη χώρα επιδημία αχρωματοψίας. Συχνά κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης Δημοτικής Αστυνομίας του κ. Καμίνη ή των υφισταμένων του κ. Δένδια, με τους τελευταίους να συνιστούν από μόνοι τους πηγές ανομίας: το Σαββατοκύριακο στην Πάτρα, στα επεισόδια με τη Χρυσή Αυγή, οι αστυνομικοί συνελάμβαναν εκ του ασφαλούς (γιατί φοβήθηκαν να πλησιάσουν στον χώρο των συμπλοκών) πιτσιρικάδες με ποδήλατα, πέντε - έξι τετράγωνα πιο πέρα. Πώς δεν έχουμε γίνει ακόμα Αίγυπτος, όπου ο καθένας περνάει όποτε του καπνίσει, είναι απορίας άξιο. Ή μπορεί απλώς να είναι θέμα χρόνου.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι κυβερνώντες, αλλά και κάτι διανοούμενοι της κακιάς ώρας, υποτίθεται προοδευτικοί, αποδίδουν το πρόβλημα της ανομίας στην Αριστερά, ξεκινώντας από κάποια περιθωριακά περιστατικά ανομίας στα πανεπιστήμια. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κάποια τρελαμένα στα ΑΕΙ, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν πάρει θάρρος επειδή οι πανεπιστημιακές Αρχές είναι κότες και δεν εφαρμόζουν τους κανονισμούς και τον νόμο, αλλά για τη γενικευμένη ανομία άλλοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι: αυτοί που θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα σε όλη την κοινωνία.

Το λουκέτο στην ΕΡΤ είναι ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα. Υποτίθεται ότι οι πολίτες μιας χώρας πρέπει να σέβονται τον ύψιστο νόμο, το Σύνταγμα, τους κανόνες του οποίου πρέπει, πάνω απ' όλα, να τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια η εκάστοτε κυβέρνηση. Όμως, η ίδια η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία καταργήθηκε η ΕΡΤ είναι παράνομη και αντισυνταγματική. Τις ημέρες της κρίσης εξηγήθηκε πολλές φορές ότι το Σύνταγμα προβλέπει σαφώς πως τέτοιες πράξεις εκδίδονται μόνο για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης. Και όμως, από την αρχή της χρονιάς η κυβέρνηση εκδίδει συνεχώς τέτοιες πράξεις, δι' ασήμαντον αφορμήν. Όταν ο άλλος βλέπει την κυβέρνηση να παραβιάζει ξεδιάντροπα το Σύνταγμα, ποια ηθική αρχή ή κανόνας θα τον εμποδίσει να περνάει με κόκκινο;

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, η πλήρης ασέβεια απέναντι στους νόμους δεν περιορίζεται στο Σύνταγμα. Στην πραγματικότητα, επειδή δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, δεν γνώριζαν οι καημένοι ότι ακόμα και μικρή ατομική επιχείρηση να κλείσεις σου παίρνει έναν χρόνο, όχι όπως πήρε ένα βράδυ στον κ. Κεδίκογλου και τον κ. Στουρνάρα, που παριστάνει και τον υπουργό Οικονομικών. Δεν πήραν υπόψη τους ότι μια Ανώνυμη Εταιρεία όπως η ΕΡΤ είχε διεθνείς συμφωνίες και επομένως νομικές υποχρεώσεις, πελάτες με ανάλογες δοσοληψίες και, φυσικά, εργαζομένους, η μαζική απόλυση των οποίων παραβιάζει επίσης τη νομοθεσία. Οι άνθρωποι έκλεισαν μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στην Ελλάδα, χωρίς καν να έχουν συμβουλευτεί νομικό!

Τα ίδια ισχύουν για τη σύσταση νέου φορέα που εξήγγειλαν και τον οποίο λένε τώρα ότι θα βάλουν σε λειτουργία μέσα σε 15 μέρες! Σύμφωνα, όμως, με το Σύνταγμα, ο φορέας αυτός πρέπει να εγκριθεί από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, αφού προηγουμένως συσταθεί με νόμο, ο οποίος πρέπει να ρυθμίζει τον αριθμό των καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών, να προσδιορίζει το ιδρυτικό κεφάλαιο της νέας εταιρείας σε ακίνητη περιουσία, εγκαταστάσεις, μηχανήματα, αρχεία και δεν συμμαζεύεται! Ύστερα λένε ότι θα προσλάβουν - πάλι μέσα σε 15 μέρες! - 2.000 συμβασιούχους. Αλλά με βάση ποια νομοθεσία και με τι κριτήρια; Και γιατί να γίνουν 3 κανάλια και όχι ένα ή 5, ή να προσλάβουν 2.000 και όχι 1.500 ή 2.500; Τι είναι το κανάλι και οι εργαζόμενοι; Όπως πας στον χασάπη, του λες να σου βάλει ενάμισι κιλό κιμά και σε ρωτάει «να τα κάνω δύο»;

Κάθε μέρα παραβιάζουν και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που διέταξε να σταματήσει το μαύρο στις οθόνες και να επανέλθει το σήμα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Από την ΕΡΤ μέχρι τις Σκουριές, κάνουν ότι τους γουστάρει. Ο προφυλακισμένος δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου βγήκε στο 18μηνο επειδή έτσι λέει ο νόμος, αλλά τον Σακκά τον έχουν να σαπίζει 3 χρόνια στην φυλακή, χωρίς δίκη!
Όταν όμως σε μια χώρα παραβιάζονται συστηματικά οι νόμοι και το Σύνταγμα, θα έρθει κάποιος και θα τους καταργήσει. Πριν ο Χίτλερ καταλάβει την εξουσία, η δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε υπονομευθεί από τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όπως ακριβώς γίνεται στην Ελλάδα από πέρυσι το καλοκαίρι. Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζουν έχει πλήρως αποτύχει και ότι τα νέα επαχθή μέτρα που πρέπει να πάρουν το φθινόπωρο μπορούν να επιβληθούν μόνο με την παραβίαση των νόμων και την χρήση ωμής βίας. Το χθεσινό δίλημμα του ανεκδιήγητου Στουρνάρα «Μνημόνιο ή τανκς όπως στην Αίγυπτο» είναι πλαστό: τα Μνημόνια οδηγούν αναγκαστικά στη βία, το χάος και ίσως τα τανκς.

-------------------------------------
Πηγή:tvxs

Εγώ θα είμαι εκεί - Κάλεσμα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονών (παρά λίγων ημερών). Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία.


Παραπάνω περιγράφω εν συντομία τα όσα είμαι. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα.

Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει! Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις.

Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι!

Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά. Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων.

Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάσει την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους.

Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ!

Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο.

Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα!

Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ!!!

Δε ξέρω αν η ώρα μηδέν έφτασε, εγώ όμως ορίζω το δικό μου σημείο μηδέν. Την Τρίτη 16 Ιουλίου θα είναι σαν να έχω γενέθλια, θα είναι τα δικά μου διαφορετικά γενέθλια που αντί να τα γιορτάσω απολαμβάνοντας κάποιο γεύμα δίπλα στη θάλασσα με καλό κρασί και φαγητό, θέλω να γιορτάσω την αρχή μιας καινούργιας ημέρας, μιας αλλαγής.

Εγώ θα είμαι εκεί στις 20:00, μπροστά από το άγαλμα του άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ, να γεμίσει ο χώρος Ελπίδα έξω από το σπίτι μέσα στους δρόμους.

Ελάτε και φέρτε μαζί σας από ένα κερί να το ανάψουμε σαν σύμβολο ελπίδας για το αύριο. Φέρτε μαζί σας, με οποιοδήποτε τρόπο ιδέες – απόψεις κι όχι φράσεις του παρελθόντος (όπως ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ), ώστε να είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες.

Θα είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε αυτά, για να τα κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων, ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.

Δεν θα βρεθούμε εκεί για διασκέδαση και γλέντι, με σουβλάκια και μπύρες. Οι εξελίξεις δεν έρχονται με την λειτουργία της πέψης, αλλά με τη λειτουργία του πνεύματος.

Καμιά αλλαγή δεν έγινε με το ξυλάκι από το καλαμάκι, αλλά όλες έγιναν με το ξίφος του πνεύματος και τη θέληση του σώματος. Θα είμαστε εκεί για την αλλαγή, για μια βιώσιμη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ!!!

Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος

· Δεν υποκινούμαι από κανένα κόμμα ή πολιτική παράταξη για αυτήν την προσπάθεια για αναστολή της καταδίκης μας. ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΑΙ όμως από τη θέλησή μου να ζω ελεύθερος και καλά!

· Χρησιμοποιώ το Facebook και άλλα socials media όχι σαν τελικό αποδέκτη, αλλά ως μέσο για τη διάδοση ενός τελικού σκοπού.

Σας αφήνω με στοίχους από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη και με την ελπίδα να είμαστε μια δύναμη εκείνο το βράδυ!

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές […]
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
[…]

---------------------------------
Πηγή:pitsirikos

Η ΕΡΤ μπορεί να ρίξει τη χούντα Του Γιάννη Μακριδάκη (video συζήτησης)

Χθες συμμετείχα στην ανοιχτή συζήτηση που έγινε στο προαύλιο της ΕΡΤ, με θέμα την συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων εκεί και έκανα τις προτάσεις μου, τις οποίες καταθέτω και από δω, έτσι για να υπάρχουν και γραμμένες.

Πριν από αυτές μια διαπίστωση. Ενώ οι πολίτες που στέκονται αλληλέγγυοι στο εγχείρημα της ΕΡΤ θεωρούν ότι αυτή τη στιγμή η δημόσια τηλεόραση βρίσκεται υπό κατάληψη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, σύμφωνα και με την διευκρίνιση της Αγλαΐας Κυρίτση δεν μιλούν περί κατάληψης και δεν νιώθουν ως καταληψίες αλλά ως μη απολυμένοι που συνεχίζουν απλά΄την εργασία τους και την περιφρούρηση των μηχανημάτων. Αυτή η διαφορά οπτικής είναι η γενεσιουργός αιτία του οποιουδήποτε εκφυλισμού του κινήματος και επιβάλλεται να αρθεί σήμερα. Σε οποιοδήποτε κράτος της υφηλίου, αν η δημόσια τηλεόραση ήταν στα χέρια των πολιτών επί ένα σχεδόν μήνα και λειτουργούσε ελεύθερη, δίχως την κρατική χειραγώγηση, η κυβέρνηση δεν θα είχε σταθεί, πόσο μάλλον ο αγώνας των πολιτών δεν θα είχε εκφυλιστεί αλλά θα φούντωνε με ρυθμούς πυρκαγιάς σε πευκοδάσος υπό θυελλώδεις ανέμους. Εδώ, με μια ΕΡΤ επί ένα μήνα να παίζει, το ότι το Κίνημα ξεφουσκώνει αντί να έχει ρίξει την κυβέρνηση, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαφορά της οπτικής, από το ότι οι εργαζόμενοι λειτουργούν ακόμα ως να διαφυλάττουν τους εαυτούς και τις θέσεις τους, και ενδεχομένως την νέα τους σύμβαση στον νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θα δημιουργηθεί.

Η ΕΡΤ από σήμερα οφείλει να λειτουργήσει ως δημόσια τηλεόραση υπό κατάληψη. Είναι πλέον ελεύθερη, ανεξάρτητη, δεν χειραγωγείται από την κυβέρνηση. Είναι το βασικό όπλο των πολιτών για να ρίξουν το φασιστικό καθεστώς, την τυραννία. Στο Πολυτεχνείο είχαν έναν αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό μικρής εμβέλειας και ρίξανε την χούντα, ενώ εδώ, εμείς διαθέτουμε μια πανελλήνιας εμβέλειας σύγχρονη τηλεόραση μαζί με τους εξειδικευμένους εργαζομένους της και δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να απελευθερωθούμε. Απεναντίας, εκφυλίζεται μέρα με τη μέρα ο αγώνας μας.. Κι αυτό το βλέπει ο κυβέρνηση και περιμένει την πτώση του κάστρου δίχως να εκτεθεί στέλνοντας τα ματ της.

Η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να λειτουργεί υπό την διεύθυνση ενός συντονιστικού πολιτών και εργαζομένων, ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού. Να δώσει βήμα στους εκπροσώπους όλων των Κινημάτων που σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πόλη και χωριό αντιστέκονται ενάντια στα τρία βασικά μέτωπα από τα οποία μας βάλλουν. Στην εξαθλίωση των πολιτών, την άνοδο του ρατσισμού και την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας μας.

Η ΕΡΤ οφείλει να δείξει και να βάλει μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι αλλά να στείλει και στο εξωτερικό την ελληνική κοινωνία που βράζει, που αντιστέκεται από το Αποπηγάδι της Κρήτης μέχρι την Χαλκιδική και την Θράκη, σε όλο το μήκος και το πλάτος της ελληνικής επικράτειας.

Η ΕΡΤ οφείλει να γίνει μια τηλεόραση πραγματικής λαϊκής βάσης και ενημέρωσης και να φωτίζει την επικαιρότητα και την καθημερινότητα από την μεριά των πραγματικών ιδιοκτητών της, διότι είναι δημόσια και όχι κρατική, διότι είναι στα χέρια των πολιτών και όχι υπό κρατικό έλεγχο και χειραγώγηση.

Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί από σήμερα να καταρρίψει αυτή την αθλιότητα, την οποίαν δυστυχώς πιπιλούν ως καραμέλα και τα κόμματα της Αριστεράς και η οποία λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, οι Έλληνες κάθονται απαθείς στους καναπέδες και βλέπουν. Αυτή είναι η χείριστη και η πλέον επικίνδυνη φασιστική προπαγάνδα. Η Ελλάδα είναι γεμάτη Κινήματα και Συλλογικότητες που δίνουν μάχες και μάλιστα κερδοφόρες καθημερινά. Και η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να προβάλει αυτές τις μάχες και αυτούς τους κοινωνικούς μαχητές. Οι οποίοι κοινωνικοί μαχητές θα γίνουν από αύριο οι ανταποκριτές της ΕΡΤ, της δημόσιας, της δικής μας τηλεόρασης ο καθένας από την γειτονιά, την πόλη το χωριό του.

Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί να γίνει ο μοχλός και ο συντονιστής των χιλιάδων καθημερινών μαχομένων πολιτών της Ελλάδας. της ελληνικής αντίστασης.

Η ΕΡΤ μπορεί με στοιχειώδη συντονισμό και αλλαγή οπτικής να ρίξει την χούντα.

-------------------------------------
Πηγή:yiannismakridakis.gr

Ο μαύρος Dirty Harry και ο λευκός Dirty Spy: Η διδακτική ιστορία του Έντουαρντ Σνόουντεν

Τι έκανε ο… κατάσκοπος Σνόουντεν; Πήρε μια παράτολμη πρωτοβουλία, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του, για να προστατέψει ό, τι είναι δυνατό να προστατευτεί στις θολές μέρες που ζει η ανθρωπότητα. Γνώριζε από μέσα, ως τεχνικός σύμβουλος, και αποκάλυψε σε όλο τον κόσμο τα αίσχη του Αμερικανού Μεγάλου Αδελφού: Η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSA) είχε καλωδιώσει, βυσματώσει, βραχυκυκλώσει οργανισμούς, πρεσβείες, δημόσια κτίρια και παρακολουθούσε όλες τις συνομιλίες, του ψιθύρους, τις σιωπές, ακόμα και τις σκέψεις όχι μόνο των «εχθρών» των ΗΠΑ, αλλά και των συμμάχων τους! Μεταξύ των οποίων όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ευρωπαϊκή Ένωση – και φυσικά η Ελλάδα.

Εν ολίγοις ο Σνόουντεν αποκάλυψε μια τεράστια υπόθεση κατασκοπείας – και τώρα κατηγορείται ο ίδιος και όχι ο αρχικατάσκοπος Ομπάμα και οι συνένοχοί του, για κατασκοπεία! Για να αποδειχτεί ότι στον κόσμο μας δεν είσαι ότι δηλώσεις, αλλά ότι σε δηλώσουν οι Αμερικανοί – τρομοκράτης, κατάσκοπος, εχθρός της ανθρωπότητας, ή φίλος της, ανάλογα με τις επιδιώξεις του Λευκού Οίκου.
Αυτό τον άνθρωπο ο φίλος του λαού και των μυστικών υπηρεσιών Ομπάμα τον έχει επικηρύξει και έχει εξαπολύσει όλα τα μαντρόσκυλα και όλη την ισχύ των ΗΠΑ εναντίον του -έτσι ώστε καμιά χώρα να μην του δώσει πολιτικό άσυλο, για μια εξόχως πολιτική πρωτοβουλία, για την οποία του αξίζει παράσημο. Στην Αμερική όμως, που έχει επιδοθεί σε σαφάρι για την έκδοσή του, είναι πιθανότατο να καταδικαστεί μέχρι και σε θάνατο -ως κατάσκοπος!

Έτσι βλέπουμε ένα παιγνίδι θανάτου να εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν τολμά να δώσει άσυλο στον Σνόουντεν. Ο Πούτιν τον χρησιμοποιεί ως πιόνι στα παιγνιδάκια του με τον Ομπάμα και τον έχει μαντρωμένο στο transit του αεροδρομίου της Μόσχας. Μικρότερες χώρες, που θα ήθελαν να του δώσουν άσυλο, φοβούνται την εκδικητική μανία των ΗΠΑ. Ενώ χτες έγινε το πιο αποκαλυπτικό: Η Γαλλία και η Πορτογαλία απαγόρευσαν στο αεροπλάνο που μετέφερε τον πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες να περάσει από τον εναέριο χώρο τους. Και η Αυστρία υποχρέωσε το αεροπλάνο με τον Έβο να προσγειωθεί στη Βιέννη, όπου παρέμεινε εννέα ώρες και το έκαναν οι πράκτορες φύλλο-φτερό, γιατί δήθεν υπήρχε η πληροφορία, ή η υποψία ότι μέσα βρισκόταν ο Σνόουντεν -ο οποίος έχει ζητήσει άσυλο και από τη Βολιβία, όπως και από τον Ισημερινό.

Οι κυβερνήσεις χωρών που βοήθησε ο Σνόουντεν, σπεύδουν δηλαδή να βοηθήσουν τις ΗΠΑ να τον συλλάβουν και να τον τιμωρήσουν επειδή τις βοήθησε! Και η διεθνής μαφία που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα, δολοφονεί ελευθερίες και προγράφει λαούς και ανθρώπους, δεν δίστασε να μεταχειριστεί τον εκλεγμένο πρόεδρο μιας ανεξάρτητης χώρας λες και είναι κακοποιός. Αλήθεια, έκαναν και σωματική έρευνα στον Έβο μπας και έκρυβε τον Σνόουντεν στην τσέπη του;

Ήξεραν φυσικά τα γεράκια και τα κοράκια του Ομπάμα όχι μόνο ποιος βρίσκεται στο αεροπλάνο του Μοράλες, αλλά και τι μάρκα καφέ έπιναν οι επιβάτες. Άλλο επιδιώκουν με το σώου τύπου Dirty Harry (come on punk, make my day…) στο αεροδρόμιο της Βιέννης: Να δείξουν σε όλο τον κόσμο πόσο αποφασισμένοι είναι να πατήσουν επί δικαιωμάτων και πτωμάτων για να περάσουν χειροπέδες στον άνθρωπο που έδειξε τη μούρη του παγκόσμιου αστυνόμου πίσω από το χαμόγελο του μπάρμπα Σαμ.
Να επιδείξουν σε όλο τον κόσμο πόσο πειθαρχική και πειθήνια γίνεται η Ευρώπη όταν θυμώνει η Αμερική.

Να αναδείξουν σε όλο τον κόσμο την υπεροχή των λευκών της φυλής Ομπάμα απέναντι σε Ινδιάνους της φυλής Μοράλες.

Και να αποδείξουν σε όλο τον κόσμο who is the boss -ποιος είναι το αφεντικό.

Τώρα το ξέρουν και όσοι κάνουν πολιτική με τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης, και όσοι βασίζονται υπερβολικά στην καλή διάθεση χωρών που έχουν καλή διάθεση, και όσοι πίστεψαν ότι ένας μαύρος πρόεδρος φέρνει την άνοιξη: Αν τους χτυπήσουν χαράματα την πόρτα μπορεί να είναι η ΔΕΗ που ήρθε να κόψει το ρεύμα, αλλά μπορεί να είναι και ο αντιπρόσωπος της CIA στη γειτονιά τους που ήρθε να κόψει κεφάλια…

ΥΓ. Μπορεί και να τους βγει σε κακό τους αλαζόνες Αμερικάνους η εισβολή στο αεροπλάνο του Μοράλες. Την έχουν ξαναπάθει. Ήδη καλούν σε αντίσταση στην αμερικάνικη αποικιοκρατική θρασύτητα διάφορες χώρες της νότιας Αμερικής. Και οι αντιδράσεις στην Ευρώπη δεν είναι αμελητέες. Κάθε φωνή διαμαρτυρίας έχει τέτοιες ώρες τη σημασία της -κι αν διαμαρτύρεται στα ελληνικά έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία για μας…

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

----------------------------
Πηγή:koutipandoras