Κομαντάτε Τσάβες, ο αγώνας συνεχίζεται! - Του Στάθη

Ο Τσάβες πέθανε, ο αγώνας συνεχίζεται.
Η Βενεζουέλα κι όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο αποχαιρετούν έναν λαϊκό ηγέτη που, μαζί με τους συντρόφους του, όχι μόνον μεταμόρφωσαν τη Βενεζουέλα, αλλά χάραξαν έναν νέο πολιτικό δρόμο, υπόδειγμα για τη Λατινική Αμερική, που τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτός και στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη, με (και μετά) τον Μάη του 1968, όταν η σχέση των διανοούμενων με την εργατική τάξη διερράγη με ευθύνη των πρώτων, έχασε πολύ χρόνο
μέσα στην αυτοαναφορικότητα της διανόησης (της μικροαστικής αλλά κι εκείνης της εργατικής που εξώμοσε προς την αστική τάξη). Στο διάστημα αυτό, κι ενώ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση έπαιρνε το πάνω χέρι, η Αριστερά στη Γηραιά Ηπειρο βίωνε την αυτοδιάλυσή της, βυθισμένη σε νεόκοπες θεωρίες όπως ο μεταμοντερνισμός, η πολυπολιτισμικότητα κι άλλες αμερικανιές, σε αβάσταχτης ελαφρότητας και ήσσονος σημασίας προτάγματα όπως το «φαντασιακό», ο «αυτοπροσδιορισμός» κι άλλα, που, στην πραγματικότητα, διευκόλυναν την άσκηση μιας άγριας οικονομικής πολιτικής απ’ την άρχουσα τάξη, υπό τη δορά του εκσυγχρονισμού, του φιλελευθερισμού και του μεταρρυθμισμού. (πάντα
προς αντιδραστική κατεύθυνση, αφού ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί την παθολογία που ο ίδιος δημιουργεί, ως πρόσχημα για τη δημιουργία ακόμα πιο έντονης παθολογίας). Μέσα σε αυτό το κλίμα σε όλη την Ευρώπη
και ύστερα απ’ την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Σοσιαλδημοκρατία έστριψε δεξιά (φθάνοντας έως την ακροδεξιά όπως τώρα στην Ελλάδα) τα κομμουνιστικά κόμματα αυτοδιαλύθηκαν (Ιταλία), συρρικνώθηκαν (Γαλλία, Ισπανία) ή αυτοπεριθωριοποιήθηκαν (όπως τώρα το ΚΚΕ). Κι έτσι, από την άλλοτε κραταιά Ευρωπαϊκή Αριστερά των πανίσχυρων συνδικάτων και των μαζικών κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, απέμειναν καθεστωτικές μεταλλάξεις όπως του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος ή της ΔΗΜΑΡ, σκαιές δεξιές Σοσιαλδημοκρατίες όπως το SPD στη Γερμανία, σκιές όπως το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα και θραύσματα όπως η CGT η το Γαλλικό Κ.Κ.
Σήμερα την Αριστερά στην Ευρώπη συγκροτούν ριζοσπαστικά κινήματα αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά, κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα που κρατούν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη, ακτιβιστές, συνδικάτα και πάσης φύσεως πολύχρωμα κινήματα.
Ομως όλα αυτά δεν συνιστούν, τουλάχιστον όχι ακόμα, απειλή για την εδραιωμένη Ευρωπαϊκή Αντεπανάσταση, διότι ούτε κοινή στρατηγική, ούτε αποτελεσματικές τακτικές, ούτε μέτωπα είναι σε θέση η Ευρωπαϊκή Αριστερά να συνθέσει, αν και, τώρα με την κρίση, οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο αρχίζουν να διαμορφώνονται· και στην Ελλάδα, και αλλού.
Αντιθέτως προς όλα αυτά στη Λατινική Αμερική τα πράγματα έχουν ακολουθήσει διαφορετική τροχιά (για την οποίαν η ταπεινότης μου με δύο μακρά ταξίδια σε πολλές χώρες της ηπείρου έχει και ιδίαν αντίληψη).
Στη Λατινική Αμερική με τα χρόνια διαμορφώθηκε ένα κίνημα, επιτρέψτε μου να το ονομάσω, της Αριστεράς του Καλού. Ισως της πιο ταξικής Αριστεράς που τουλάχιστον εγώ έχω αντιληφθεί να δρα, να νικά και να κυβερνά. Μέσα στα σχήματα αυτής της Αριστεράς συνενώθηκαν (συχνά κρατώντας τις ιδεολογικές τους διαφορές κι άλλοτε ωσμωνόμενοι) κομμουνιστές, σοσιαλιστές, τουπαμάρος, λαϊκοί δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, οπαδοί της λαϊκής θεολογίας, χριστιανοί, λευκοί, μιγάδες, ινδιάνοι και οργάνωσαν την πολιτική τους παρέμβαση όχι μόνον με καταγγελίες και διακηρύξεις αλλά με πράξεις. Προγράμματα και πράξεις. Με αυτές τις καθημερινές πράξεις έδειχναν στην κοινωνία τι θα μπορούσαν να κάνουν ως κυβερνήσεις.
Ετσι άρχισαν να παίρνουν δήμους όπως το Μοντεβιδέο σε χώρες που επί εκατό και πλέον χρόνια κυριαρχούσε ένας αιμοσταγής μιλιταριστικός δικομματισμός ή σε χώρες που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κρατούσε τους λαούς σε επίπεδα ζωής όμοια με των δικτατορικών που «άνθισαν» σε αυτήν την ήπειρο.
Σιγά - σιγά κι ύστερα γρήγορα - γρήγορα αυτή η Αριστερά άρχισε να κερδίζει εκλογές, να σχηματίζει κυβερνήσεις, να κυβερνά χώρες. Με την Κούβα
ως σύμβολο της εθνικής αξιοπρέπειας όλων, πολλοί λαοί της Λατινικής Αμερικής κι όλες οι εργαζόμενες τάξεις βγήκαν στο προσκήνιο, πήραν εν πολλοίς τη ζωή τους στα χέρια τους και οδήγησαν τις φιλολαϊκές κυβερνήσεις σε αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες, δείχνοντας έτσι ότι η ειρηνική επανάσταση και οι σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις είναι δυνατόν να συμβαίνουν.
Παιδί αυτού του κινήματος είναι και ο Τσάβες. Μιγάς, στρατιωτικός, επίδοξος πραξικοπηματίας, ξέμπλεξε με τον αριστερισμό και τον αυταρχισμό εγκαίρως. Αγωνίσθηκε κι εξελέγη Πρόεδρος στη χώρα του εκφράζοντας αυτήν την πάνδημη ταξική Αριστερά του Καλού. Κέρδισε πανηγυρικά μακρά σειρά εκλογικών νικών, δεν φοβήθηκε τον λαό, δεν κατάργησε τον πολυκομματισμό, αντιμετώπισε την αντίδραση ιδεολογικώς και πολιτικώς. Διότι, όταν εξελέγη ο Τσάβες, η αντίδραση έπεσε να τον φάει, τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε., οι πολυεθνικές, ακόμα και ορισμένα εργατικά συνδικάτα (αντιδραστικά και αριστερίστικα).
Ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό. Ανοιξε τον δρόμο προς τον Σοσιαλισμό -το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» όπως το έλεγε- σταματώντας πρώτα απ’ όλα το κακό. Καταπολέμησε τη φτώχεια, απεκατέστησε τους μισθούς, προχώρησε σε ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατά του αναλφαβητισμού, έδωσε γη στους ακτήμονες, όχι όση θα ήθελε, όση μπόρεσε - και οι επίγονοί του θα συνεχίσουν. Εστησε μια εκ βάθρων νέα εκπαιδευτική διαδικασία με τέτοιες υποδομές (ας πούμε τρία γεύματα την ημέρα για τα παιδιά) ώστε να στέλνουν όλοι τα παιδιά τους στα σχολεία. Δέχθηκε εθελοντές από την Κούβα, έστησε σύστημα Υγείας εκεί που δεν υπήρχε τίποτα. Προχώρησε σε επενδύσεις για τη στέγαση των φτωχών. Ο Τσάβες εθνικοποίησε τα πετρέλαια και όλες τις στρατηγικές δομές της χώρας, συγκρούσθηκε με τα θηρία, ΗΠΑ, πετρελαϊκές εταιρείες, εταιρείες όπλων, γείτονες-ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού και νίκησε, διότι αυτήν τη σύγκρουση τη σήκωσε στους ώμους του ο λαός. Διότι ο Τσάβες
επικοινωνούσε με τον λαό καθημερινώς. Οχι με επικοινωνιακά κόλπα και συνεντεύξεις στα ντόπερμαν της ενημέρωσης, αλλά κατευθείαν, ντιρέκτ, στα ίσια. Ο Τσάβες δεν «επικοινωνούσε» με τον λαό, του μιλούσε, τον ενημέρωνε, ο λαός ήξερε τι συμβαίνει και για αυτό αντιδρούσε αναλόγως.
Ο Τσάβες ήταν η καταισχύνη των υποκριτών όπως ο Ομπάμα που διανθίζει τους λόγους του με εξυπνακισμούς επιπέδου διαφημιστικής εταιρείας, ή της Μέρκελ που διανθίζει τους δικούς της λόγους με τους ευφημισμούς των δολοφόνων, της καλβινιστικής οικονομικής φρίκης. Ο Τσάβες
ήταν αλλοιώς, λαϊκός ρήτορας, χρησιμοποιούσε χωρία της Βίβλου, ποιητές και λαϊκά ρητά, έπλαθε συνθήματα, έκανε όλα αυτά τα ιερά κα τα άγια που
τα μαντρόσκυλα του συστήματος στιγματίζουν ως «λαϊκισμό» και «δημαγωγία». Ο Τσάβες ήταν παιδί του λαού, είχε οίκτο για τον κλεφτοκοτά, ευρυχωρία για τον σαλεμένο και κανένα έλεος για τον μπουρζουά και τις πλουμιστές κότες που τον υπηρετούν.

Οχι, ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό, αλλά δεν περίμενε τον Σοσιαλισμό για να λύσει τα προβλήματα που με τη βοήθεια του λαού θα μπορούσε να λύσει. Κι ακριβώς αυτό: τα προβλήματα που αυτός και το κίνημά του έλυσαν, ανοίγουν τον δρόμο για να λυθούν τα προβλήματα που μένει να λυθούν. Το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» του Τσάβες δεν προϋποθέτει τον Σοσιαλισμό για να λύσει προβλήματα, αλλά οδηγεί σ’ αυτόν λύνοντας προβλήματα.

Σήμερα στην Ευρώπη επικρατεί ο ζόφος της Ιεράς Συμμαχίας, οι άνθρωποι ζουν (κι όλο και περισσότεροι φυτοζωούν) υπό το κράτος της Νέας Τάξης, η ακροδεξιά ρητορική που παρουσιάζει ως μονόδρομο την οικονομία της φρίκης κατισχύει, το νεοναζιστικό τέρας όπου χρειάζεται (όπως τώρα στην Ελλάδα) πριμοδοτείται απ’ τους πατριδοκάπηλους και κοσμοπολίτες αστούς ξετσίπωτα. Οι εθνικές αντιθέσεις (στην ήπειρο που θα καταργούσε τα σύνορα) οξύνονται και εθνικιστικές έριδες αναβιώνουν ή νέες εμφυτεύονται ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς.
Στην Ελλάδα αυτό το προτσές, αυτή η διαδικασία, υπάρχει πιθανότης να σπάσει με ιστορικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη.

Ο Τσάβες ήταν ένας «ήρωας της εργατικής τάξης» όπως νευρική τραγουδάει η ροκ κι ένας «άγιος των φτωχών» όπως στοχαστικός στεφανώνει ο ποιητής.
Αντίο, υπερήφανε Λατινοαμερικανέ, σεμνότατε φωνακλά, φραγκισκανέ επαναστάτη. Δεν θα μας λείψεις, θα σε έχουν στο Πάνθεον των Ανθρώπων οι αδικούμενοι δίκαιοι και γαρύφαλλο στην κάννη των όπλων τους οι σοσιαλιστικές ιδέες...

-----------------------------
Πηγή: enikos.gr

Αφιερωμένο στα παλληκάρια της Λάρισας που χάθηκαν

Ο Ν. Πολυχρόνης (αριστερά) κι ο Σ. Παπαδόπουλος (δεξιά)

Μόλις πληροφορήθηκα - πριν 3-4 ημέρες - το τραγικό συμβάν με τα πέντε παλληκαρόπουλα του ΤΕΙ Λάρισας, συνέβη σεισμός εντός μου.

Μου φάνηκε ασύλληπτη η τραγωδία, τόσο των ιδίων, αλλά περισσότερο των γονιών και των φίλων τους. Το γεγονός αυτό είναι ποιο δυνατό, ποιο κραυγαλέο από την αυτοκτονία, που είναι προσωπική πράξη και απόφαση!.

Αντικατοπτρίζει ανατριχιαστικά τα αποτελέσματα της εξοντωτικής λιτότητας, της φτωχοποίησης του λαού...

Αυθόρμητα, είπα μέσα μου, τώρα θα γίνει χαμός, θα ξεσηκωθούν και... οι πέτρες. Θα βγούμε όλοι, στη μνήμη της θυσίας τους, στους δρόμους.

Θα πούμε επιτέλους, ένα μεγάλο ΟΧΙ, ένα ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΆΛΛΟ. Θα μοιάσουμε λίγο τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, που είναι σχεδόν καθημερινά στους δρόμους.

Αλλά φεύ, σχεδόν (πάλι) τίποτα δεν συναίβει, τίποτα το μεγάλο. Έχουμε πάθει λουμπάγκο, έχουμε παγώσει μέσα μας;

Πόσες θυσίες χρειαζόμαστε ακόμη για να ανανήψουμε; Δεν μας καταλαβαίνω, λυπάμαι.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ, έστω για μένα προσωπικά, να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτά τα παλληκαρόπουλα δανειζόμενος (και πάλι) το σημερινό άρθρο του Στάθη.

Καλό κατευόδιο παιδιά μου, η απρόσμενη θυσία σας, θα δείτε από κει που είστε τώρα, θα μπολιάσει σπόρο εξέγερσης μέσα μας... Δεν θα ξεχασθεί. Καλή αντάμωση!

**********

«Ανεύθυνοι Άρχοντες»

Και αυτό θα ξεχασθεί.
Πέντε παίδες εν καμίνω. Και δεν φταίει κανείς! Κι αυτό θα ξεχασθεί. Νέα «νέα» θα έρθουν. Χειρότερα απ’ τα παλιά. Ή παράλογα και γελοία. Κι έτσι, κι αυτό θα ξεχασθεί.
Πέντεπαλληκαρόπουλα έχασαν την ανάσα τους – τα δύο χάθηκαν και δενφταίεικανείς.
Δεν φταίνε τα μέτρα που πάρθηκαν για το πετρέλαιο θέρμανσης; Δεν φταίει
ο κ. Στουρνάρας – ω τι ιεροσυλία να το πει κανείς! τι λαϊκισμός!
Ετσι, από χόμπι κρύωναν οι νεαροί φοιτητές, κανενός απ’ τα ανδρείκελα δεν ίδρωσε το αυτί, ποιος να παραιτηθεί και γιατί; υπάρχει πουθενά ευθύνη; και ποιος να την αναλάβει και να μην την αναλάβει ο διπλανός;
Φταίει ο κ. Χατζησωκράτης, που βγαίνει στα πάνελ και δικαιολογεί τα μέτρα, κρατώντας ταυτόχρονα μια πισινή για ενδεχόμενη συνεργασία στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ; - πόρτα
για τον χειμώνα σου λέει, πολύς ο χειμώνας στη Λάρισα – χάθηκαν δύο παίδες, διότι δεν είχαν για πετρέλαιο, όσα θέλει για το σούσι του ο κ. Βορίδης, ο εισηγητής της θανατικής ποινής – δύο λεβεντόπουλα
χάθηκαν και δεν φταίεικανείς!
Χάθηκαν στη «βάρδια του κ. Σαμαρά», αλλά δενφταίνε ούτε ο ίδιος ούτε τα μέτρα του – και επιπροσθέτως τι λαϊκισμός να πεις, ότι φταίνε τα παπαγαλάκια που τα υποστηρίζουν.
Τι φταίει ο κυρ Κουβέλης; αυτός πως θα ονομάσει ψάρια τις απολύσεις μαζί με τον κ. Μανιτάκη αγωνίζεται, τι φταίει που πάνω στη φάση δύο παιδιά εξέπνευσαν και χαροπαλεύουν άλλα τρία;
Τι φταίνε τα ανθρωπάρια της Μέρκελ, και εις οποίαν διάχυσινευθυνών ξεπέφτω τώρα εγώ ο λαϊκιστής, που «προσπαθώ να εκμεταλλευτώ κομματικά» μια τραγωδία, ενώ δεν υπάρχουν υπεύθυνοι, ενώ η πολιτική τους προσπαθεί κι απ’ αυτό να τη σκαπουλάρει. Οπως απ’ τις αυτοκτονίες, το γενικό μαράζι, το απόλυτο ξεχαρβάλωμα και την υπαγωγή μιας ολόκληρης χώρας στους ορισμούς του Αδη.

Τον Γρηγορόπουλο τον σκότωσαν οι σφαίρες ενός άγριου αστυνομικού, τα παιδιά αυτά τα σκότωσαν τα άγρια μέτρα μιας κυβέρνησης, μα τι λέω; αποδίδω συλλογική ευθύνη
σε 40 Υπουργούς για το συλλογικό έργο τους;

Αλλά, σκυφτοί οι Ελληνες.
Δεν είναι Ισπανοί, να διαδηλώνουν.
Βγήκαν κάτι λιγοστοί στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τα δολοφονημένα απ’ τα μέτρα παιδιά και η υπόθεση έληξε. Κι αυτό θα ξεχασθεί – έχουμε
μπόλικο καβγά να ασχοληθούμε, πολύ Κεδίκογλου να χαλκεύει, πολύ Γεωργιάδη να σκούζει, πολύ πείνα να αντιμετωπίσουμε, πολλούς νέους φόρους να πληρώσουμε, τουλάχιστον φεύγει ο χειμώνας και μαζί του το κρύο, έρχεται η άνοιξη, όχι
όμως για τα δύο παιδιά που έσκασε η ανέχεια. Για αυτά δεν έχει άλλη άνοιξη, ούτε θα «φθάσουν ως τον Ιούλιο» καθώς λέει ο κ. Σαμαράς, ώστε να «περάσουμε τον κάβο» κι από Σεπτέμβρη να πέφτει μάννα εξ ουρανού και να αρχίσει η...ανάκαμψη.
Δεν φταίει κανείς που αγγελοπαλέψανε πέντε παιδιά και χάθηκαν τα δύο, συμβαίνουν αυτά, έχουν τα μέτρα παράπλευρες απώλειες. Δεν φταίνε οι Υπουργοί που κάψανε οι πληβείοι στις σόμπες τους καρκίνο και τον ανασάναμε όλοι, τι φταίει
ο κ. Βενιζέλος; αυτός δεν ξέρει να μοιράσει ΦΠΑ σε δύο μπουγάτσες, ευθύνες θα του ζητήσουμε για δύο θανάτους;
Είναι όλοι αυτοί «ανεύθυνοι άρχοντες»! Δεν βλέπετε πως θρηνούν για τα μέτρα που παίρνουν εναντίον μας; πως αυτομαστιγώνονται που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς; πως κάθονται σούζα μπροστά στην Τρόικα για το καλό μας;

Χάθηκαν δύο παιδιά. Θα χαθούν κι άλλα. Χιλιάδες έχουν αυτοκτονήσει. Θα αυτοκτονήσουν κι άλλοι. Εκατομμύρια τους τρώει το μαράζι της φτώχειας και άλλους τόσους το σαράκι της ανεργίας. Μα πάνω απ’ όλα

ένα ολόκληρο έθνος έχει γονατίσει. Και ζει γονατιστό ελπίζοντας ότι για τα επόμενα δέκα – είκοσι χρόνια, θα φυτοζωεί, αν δεν διαλυθεί, ξεπεσμένο και ξεφτιλισμένο.
Ετσι δεν θρηνείς νεκρούς. Ετσι δεν πενθείς. Τους παραχώνεις και πας παρακάτω. Περιμένοντας την επόμενη κατακεφαλιά. Παραζαλισμένος, άμοιρος και κακομοίρης.
Δεν σου φταίει κανείς (ή, σου φταίνε όλοι, που είναι ακριβώς το ίδιο), θα δώσει την επόμενη συνέντευξη ο κ. Στουρνάρας και θα πάμε παρακάτω. Στα νέα μέτρα. Να τα βρίζεις κι αυτά όπως τα παλιά. Μείον οι πεθαμένοι...

Γιατί οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να βρουν μια κοινή λύση στα προβλήματά μας; Του Γιάνη Βαρουφάκη

Ασυγκράτητη οικονομική ιδεολογία ή Γιατί οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να βρουν μια κοινή λύση στα προβλήματά μας;

Με ρωτούν πολλοί: «Γιατί, βρε παιδί μου, εσείς οι οικονομολόγοι, ως επιστήμονες, δεν μπορείτε να τα βρείτε; Γιατί δεν μπορείτε, όπως οι φυσικοί, να κάτσετε γύρω από ένα τραπέζι, να διαφωνήσετε, να ανταλλάξετε απόψεις και στοιχεία και, τελικά, στη βάση της επιστημονικής μεθόδου να καταλήξετε ομόφωνα στη βέλτιστη οικονομική πολιτική για τη χειμαζόμενη οικονομία μας; Γιατί, την ώρα που η κοινωνία αιμορραγεί, εσείς δεν μπορείτε να συμφωνήσετε ούτε ως προς τη διάγνωση ούτε ως προς την ενδεδειγμένη θεραπεία;».


Η απάντηση μπορεί να δοθεί σύντομα ή πιο περιφραστικά. Η σύντομη μορφή της είναι: «Επειδή τα οικονομικά δεν είναι επιστήμη. Μπορεί να χρησιμοποιούν τεχνικές μεθόδους, στατιστική και ανώτερα μαθηματικά, αλλά δεν παύουν να είναι κατά βάση ιδεολογία (ίσως και θρησκεία) με αμπαλάζ τεχνικών μεθόδων και μαθηματικών μοντέλων». Αλλά, επειδή αυτή η απάντηση δεν αρκεί, επιτρέψτε μου μια πιο περιφραστική, που χρησιμοποιεί ένα απλό παράδειγμα, το οποίο αναδεικνύει την ιδεολογική διάσταση της κάθε οικονομικής ανάλυσης.


Έστω ότι σας παραθέτω αντικειμενικά και χωρίς καμία ερμηνεία τα εξής αριθμητικά δεδομένα: μικρό χωριό στην Αφρική, αποτελούμενο από δέκα οικογένειες χωρικών, των οποίων η μόνη σοδειά είναι το καλαμπόκι, και οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους λίγο-πολύ τα ίδια στρέμματα. Το ελάχιστο εισόδημα για να μην πεινάσουν ανέρχεται στα $1.000 ανά οικογένεια ετησίως. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, η σοδειά του χωριού είναι είτε 1.000 τόνοι (μια κανονική χρονιά), είτε 1.500 (μια καλή χρονιά), είτε 500 (μια κακή χρονιά). Έστω, ακόμα, ότι οι πιθανότητες γι' αυτές τις διαφορετικές καιρικές συνθήκες είναι περίπου οι ίδιες (δηλαδή, οι κανονικές, οι καλές και οι κακές χρονιές παρατηρούνται περίπου με την ίδια συχνότητα).


Αφού μαζέψουν το καλαμπόκι τους οι δέκα οικογένειες, το μεταφέρουν με κάρα στη γειτονική πόλη, όπου το πουλάνε σε τιμή που διαμορφώνεται ανάλογα με την προσφορά: σε μια κανονική χρονιά, που φέρνουν στην αγορά 1.000 τόνους, η τιμή φτάνει τα $10 τον τόνο και έτσι τα έσοδά τους ισούνται με $1.000 ανά οικογένεια – όσο δηλαδή εισόδημα απαιτείται για να μην πέσουν κάτω από το όριο της πείνας. Όμως, σε μια καλή χρονιά, όταν η παραγωγή τους φτάνει τους 1.500 τόνους, για να τους διαθέσουν στην αγορά της γειτονικής πόλης αναγκάζονται να πουλήσουν προς $8 τον τόνο. Συνεπώς, στις καλές χρονιές το εισόδημά τους αυξάνεται στα $12.000, δηλαδή στα $1.200 ανά οικογένεια – $200 πάνω από το όριο της πείνας. Αντίθετα, σε μια κακή χρονιά, τότε που η παραγωγή (λόγω ξηρασίας, χαλαζιού κ.λπ.) πέφτει στους 500 τόνους, η τιμή (λόγω έλλειψης καλαμποκιού στη γειτονική αγορά) εκτινάσσεται στα $19 και έτσι το εισόδημα του χωριού εξισορροπείται κάπως στα $19x500 = $9.500 ή $950 ανά οικογένεια.


Σε γενικές γραμμές, κατά μέσον όρο, το εισόδημα των χωρικών βρίσκεται πάνω από το όριο της φτώχειας (περίπου στα $1.050), δεδομένου ότι, από χρονιά σε χρονιά, το οικογενειακό εισόδημα κυμαίνεται μεταξύ $950, $1.000 και $1.200 (εφόσον, βέβαια, οι χωρικοί αποταμιεύουν ένα σοβαρό μέρος των «επιπλέον» $200 που κερδίζουν στις καλές χρονιές).


Έστω τώρα η εξής εξέλιξη: κατά τη διάρκεια μιας καλής χρονιάς, όταν η σοδειά τους είναι 1.500 τόνοι και πριν τη μεταφέρουν στη γειτονική πόλη για την πουλήσουν προς $8 τον τόνο, εμφανίζεται ένας μεσάζων ο οποίος τους κάνει την εξής προσφορά: «Σας προσφέρω $8,50 για 500 από τους 1.500 τόνους σας. Έτσι, αντί να πάρετε $8 τον τόνο για τους 1.500 τόνους, θα εισπράξετε $8,50 από μένα για τους 500 και, καθώς στη γειτονική αγορά θα μεταφέρετε μόνο 1.000 τόνους, εκεί θα λάβετε $10 για τον καθένα, όπως σε μια κανονική χρονιά που παράγετε 1.000 τόνους. Έτσι, αντί να λάβετε τα $12.000 που θα βγάλετε αν δεν δεχτείτε την προσφορά μου, αν τη δεχτείτε θα εισπράξετε $4.250 ($8,50x500) από εμένα και $10.000 ($10x1000) από τη γειτονική αγορά. Σύνολο, δηλαδή, $14.250. Τι λέτε; Δέχεστε;».


Προφανώς και δέχονται και έτσι ο μεσάζων φυλάει τους 500 τόνους που αγόρασε στις αποθήκες του για να τους πουλήσει όταν θα τον συμφέρει – σε μια κακή χρονιά, που το καλαμπόκι θα σπανίζει. Και όταν πράγματι έρθει η κακή χρονιά και η σοδειά των χωρικών είναι μόλις 500 τόνοι, τότε ο μεσάζων θα πουλήσει κι αυτός τους 500 αποθηκευμένους τόνους του στην ίδια αγορά. Συνολικά, η προσφορά θα είναι συνολικά η ίδια με μια καλή χρονιά (500 οι τόνοι των χωρικών και 500 του μεσάζοντα) και, συνεπώς, η τιμή θα είναι η ίδια: $10. Οπότε, το εισόδημα των χωρικών καταρρέει στα $5.000 ($10x500), δηλαδή σε $500 ανά οικογένεια – $500 κάτω από το όριο της πείνας. Παράλληλα, ο μεσάζων θα έχει κερδίσει ενάμιση δολάριο για κάθε τόνο (αφού τον αγόρασε προς $8,50 και τον πουλάει προς $10), δηλαδή συνολικά $750 ($1,50x500).
Έστω ότι αυτά τα δεδομένα είναι απολύτως σωστά, αντικειμενικά και μη αμφισβητήσιμα. Τώρα, διαβάστε τις εξής δύο ερμηνείες των ίδιων αυτών δεδομένων, όσον αφορά τον ρόλο του μεσάζοντα:


Ερμηνεία 1: Ο μεσάζων βoηθάει την οικονομία, προσφέροντάς της τη σταθερότητα τιμών που λείπει. Η κoιvωvική πρoσφoρά τoυ είvαι η απόσβεση τωv «κραδασμώv» πoυ οφείλονται στις καιρικές διακυμάνσεις. Εκεί που η τιμή αυξομειωνόταν μεταξύ $8 και $19, τώρα παραμένει στα $10. Αφαιρεί έτσι την αβεβαιότητα από τη ζωή των αρτοποιών και των καταναλωτών και επιτρέπει στην οικονομία vα λειτoυργήσει καλύτερα. Το κέρδος του μεσάζοντα, συνεπώς, αποτελεί την αμοιβή του γι' αυτήν τη συνεισφορά. Και μην ξεχνάμε ότι δεν υποχρεώνει κανέναν να του πουλήσει καλαμπόκι. Αγοράζει μόνο από όσους κρίνουν ότι τους συμφέρει να του πουλήσουν. Πρόκειται για την προσωποποίηση της αποδοτικότητας και της ελεύθερης πρωτοβουλίας.


Ερμηνεία 2: Ο μεσάζων δεν είναι παρά έvας κoιvός καιρoσκόπoς πoυ εκμεταλλεύεται απλούς αvθρώπoυς τoυ μόχθoυ. Δεν παράγει τίποτα, κερδίζει όμως με αγoραπωλησίες πoυ καταδικάζoυv τους συνανθρώπους του (εκείνους που μοχθούν για να παραχθεί το καλαμπόκι) στη βιoλoγική και ηθική εξόvτωση κάθε φορά που οι καιρικές συνθήκες στρέφονται εναντίον τους. Η πείνα τους, το κέρδος του.


Κλείνω με την εξής παρατήρηση: και οι δύο ερμηνείες βασίζονται στα ίδια ακριβώς στατιστικά στοιχεία, στα ίδια δεδομένα και στην ίδια «επιστημονική» ανάλυση της σχέσης τιμών και ποσοτήτων. Όμως διαφέρουν όπως η μέρα και η νύχτα, καθώς η δεύτερη ερμηνεία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο μεσάζων πρέπει είτε να φορολογηθεί άγρια είτε να εμποδιστεί στη δραστηριότητά του, ενώ η πρώτη ερμηνεία τείνει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να παρέμβει στην αγορά. Ποια ερμηνεία, και άρα ποια πολιτική, διαλέγουμε είναι καθαρά ηθικό, πολιτικό, φιλοσοφικό και εν τέλει ιδεολογικό ζήτημα.


Να γιατί δεν μπορούμε εμείς οι οικονομολόγοι να κάτσουμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να συμφωνήσουμε ως προς το τι πρέπει να γίνει.

-------------------------------------------
Πηγή: lifo

Είναι τρελοί οι Ιταλοί; Του Παναγιώτη Μαυροειδή

{Το παρακάτω άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή, είναι ίσως το ποιό κατατοπιστικό που βρήκα στο διαδίκτυο, για τις εκλογές και την κατάντια των κομμάτων της πάλαι ποτέ Αριστεράς και όχι μόνο. Επιπλέον εξηγεί το φαινόμενο Γκρίλο (που από 0% πήρε 25%) όπως και του Μπερλουσκόνι. Μπορούμε έτσι να βγάλουμε συμπεράσματα και για την δική μας (κομματική) κατάντια.}

 
Επιφωνήματα κατάπληξης ή/και  ρίγη αγανάχτησης όλων των καθώς πρέπει φιλελεύθερων, των ταγμένων  ευρωπαϊστών και  των ‘’μοντέρνων’’ αριστερών της πεντάρας, συνοδεύουν την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών.

 

‘’Μα πάλι τον πορνόγερο Μπερλουσκόνι οι άθλιοι; Και από πού και ως πού, πρώτο κόμμα στη Βουλή ένας άσημος λαϊκιστής  Γκρίλο που θυμίζει ένα φτηνό Λαζόπουλο;’’

Για να δούμε λοιπόν τι έλεγαν στους Ιταλούς οι παραπάνω θλιμμένοι συγγενείς της θανούσης πολιτικής σοβαρότητας και της πληγωμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας.

‘’Οι Ιταλοί δεν είναι τρελοί. Η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από την  αύξηση των φόρων και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το πολιτικό σύστημα, που προωθούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’.

Αυτά έλεγε ο διορισμένος πρώην πρωθυπουργός και  τραπεζίτης Μάριο Μόντι, που ορίστηκε μέσα σε μια νύχτα από τις Βρυξέλλες, για να σώσει την Ιταλία.  Στη σύγχρονη τροϊκανή γλώσσα ο Μόντι δεν λέγεται ούτε τραπεζίτης, ούτε αστός, αλλά εξαγνίζεται με το πιο εύηχο ‘’τεχνοκράτης’’, κάτι μεταξύ επιστήμονα και αδέκαστου κριτή.  Πήρε λοιπόν αυτός,  όλα τα γνωστά και από την Ελλάδα των μνημονίων μέτρα, από τις ιδιωτικοποιήσεις, έως την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας και τις άγριες περικοπές σε παιδεία και υγεία. Οδηγώντας σε μαζική φτώχεια τους εργαζομένους της πέμπτης βιομηχανικής δύναμης του κόσμου, σε ανεργία 11,5%, σε μαζικές απολύσεις προσωπικού στην υγεία και σε διακοπή της θέρμανσης στα σχολεία. Τον υποστήριξαν με λύσσα οι πάτρωνες του στην ΕΕ και κατάφερε να περισωθεί με ένα ποσοστό κοντά στο 9%!

Ας δούμε τώρα πως στάθηκαν απέναντι στον Μόντι, τη λιτότητα και τα άλλα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα της ΕΕ, οι βασικές διεκδικητές της  κεντρο-αριστερής διαχείρισης. Αυτοί που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν πως θα έκαναν πάρτι απέναντι στο Μπερλουσκόνι, θεωρώντας πως τους αρκεί η υποστήριξη των ΜΜΕ, ειδικά σε μια προοπτική συμμαχίας με τον Μόντι.

‘’Ένας αριθμός πολιτικών κομμάτων είναι πρόθυμα να κατηγορούν την Ευρώπη για κάθε στρατηγικό λάθος που έχει πλήξει την Ιταλία. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει συχνά, αν όχι πάντοτε, βοηθήσει αποφασιστικά την Ιταλία"

Αυτά μας λέει ο Francesco de Angelis, βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπερσάνι. Καθόλου παράξενο φυσικά, μιας και οι θλιβεροί κληρονόμοι του πάλαι ποτέ ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είχαν και πριν υποστηρίξει τον Μόντι και την αντιλαϊκή πολιτική του, αλλά και δεν ξεχνούν να υμνολογούν την ΕΕ ότι κοστούμι και αν κόβει.

Μα δεν υπάρχει αριστερά στην Ιταλία, της Bandiera Rossa;

Πως δεν υπάρχει. Κατέβηκε και πολύ ‘’ενωτικά’’ μάλιστα στις εκλογές, βασικά συσπειρωμένη στο σχηματισμό ….’’Επανάσταση Πολιτών’’.  Ένας σιδηρόδρομος κομμάτων και κομματιδίων, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και τους Ιταλούς Κομμουνιστές (όμορη δύναμη κάποτε του ΚΚΕ), μέχρι οικολόγους, κινήματα πολιτών, ένα Πορτοκαλί (!) Κόμμα, άπειρους τεχνοκράτες, αρκετούς διακεκριμένους πανεπιστημιακούς. Με επικεφαλής ένα δικαστή (Ingroia), που μάλιστα έδωσε και το όνομά του να κοσμήσει τον τίτλο του κόμματος, συνεπικουρούμενος από πάμπολλους άλλους δικαστές και προφεσόρους. Η  αναγκαία ενότητα των εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, στην πλήρη διαστροφή της και γελοιογραφία της. Αντι για αυτό,  παρδαλές συμπράξεις μικροαστικών, χαζοχαρούμενων, διαχειριστικών ρευμάτων, ανακατεμένων με κομμουνιστές που το Α ξεκινά με (δήθεν) ενότητα και το Ω σημαίνει ένα πολιτικό πρόγραμμα της πλάκας, ως εισιτήριο για τη Βουλή και φυσικά για το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, δηλαδή την  κυβέρνηση.

‘’Η τάση του ευρωσκεπτικισμού είναι πολύ επικίνδυνη σε αυτές τις εκλογές. Δεν είναι μόνο ο λαϊκισμός του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, που έχουν βοηθήσει να δαιμονοποιείται η Ευρώπη’’.

Αυτά δήλωνε ο Niccolo Rinaldi, βουλευτής του Κόμματος των Αξιών, που συμμετέχει στο συνασπισμό   ‘’Επανάσταση Πολιτών’’ στις ιταλικές εκλογές, αλλά είναι ευρωβουλευτής που συμμετέχει στην Ομάδα των Φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο!

‘’Επικίνδυνο’’ λοιπόν πράγμα η αντίθεση στην ΕΕ και πρέπει να ξορκιστεί ως δαιμονοποίηση.

Μα μήπως είναι υπερβολικό να κρίνουμε από μια ..δηλωσούλα; Αν διαβάσει κανείς τη σύντομη δήλωση του πολιτικού προγράμματος του συνδυασμού, θα απογοητευτεί χειρότερα (Πολιτικό πρόγραμμα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ).

Μην κουράζεστε αλλά δεν θα βρείτε τίποτα που να θυμίζει μια αριστερή και εργατική απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση στη γειτονική χώρα, πέρα από δευτερεύουσες διεκδικήσεις, κατώτερες και από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις συνδικάτων τύπου ΓΣΕΕ.

Θα σχολιάσουμε δύο σημεία.

Για την Ιταλική αριστερά, ευρωζώνη και ΕΕ απλούστατα ….δεν  υπάρχουν! Όπως το ακούτε, δεν υπάρχουν πουθενά στη σύντομη αυτή δήλωση. Ή μπορεί να μην ανήκει η Ιταλία σε αυτές. Πώς να εξαφανίστηκαν άραγε; Λέτε να ήταν ένας σοφός τρόπος για να βγουν με ενωτικό τρόπο τα ‘’κοινά σημεία’’ του πολιτικού προγράμματος και να μείνουν στην άκρη διαφορές για ..επουσιώδεις διαφορές; Όπως και να έχει, η μόνη ‘’θετική’’ κατεύθυνση που μπαίνει (οι ‘’θετικές προτάσεις’’ πάνω από όλα, χωρίς ‘’αρνητισμούς και εύκολες καταγγελίες’’), είναι το αίτημα για ‘’Ευρώπη των δικαιωμάτων’’, η οποία ‘’μαζί με το δείκτη του ΑΕΠ, θα πρέπει να έχει και ένα δείκτη που θα μετρά την κοινωνική πολιτική και την πολιτική για το περιβάλλον’’.  Κανονική επαιτεία του χειρίστου είδους…

Η Ιταλία όμως, έχει και ένα μεγάλο μαγικό χαρακτηριστικό:  Δεν έχει αστική τάξη, ούτε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις! Έχει μόνο ‘’μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις’’, για τις οποίες διεκδικούνται από την ιταλική αριστερά φοροαπαλλαγές ‘’αν αυτές επενδύουν στην έρευνα και την καινοτομία και δημιουργούν σταθερές δουλειές’’.

Η ιταλική αριστερά, που παίζει στα δάχτυλα την ‘’ηγεμονία’’ και τον ‘’πόλεμο θέσεων’’ του Γκράμσι, έχασε από την τσέπη του παντελονιού της στον κοινοβουλευτικό  δρόμο προς την κυβέρνηση και το σοσιαλισμό, κάθε έννοια ταξικής αναφοράς στην πολιτική της, έστω στο φραστικό προγραμματικό επίπεδο. Αλλά και έμεινε εκτός βουλής  με ένα ποσοστό κοντά στο 2%, όταν κάποτε το ΚΚΙ σκέτο, με έμβλημα ένα ‘’αναχρονιστικό’’ σφυροδρέπανο έφτανε στο 35%.

Δεν την έσωσε ούτε το κάλεσμα υποστήριξης της που απηύθυνε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υπογραφόταν από κοινού από Α. Τσίπρα, Μελανσόν και Λαφοντέν. (European Left urges Italy to vote for far-left anti-austerity group)

Εντάξει όλα αυτά, αλλά ήταν είναι ανάγκη να δούμε τα γεμάτα παλστικές μούτρα του Μπερλουσκόνι να γελούν;

Δυστυχώς εκεί έφτασε η Ιταλική αριστερά, όλων σχεδόν των εκδοχών (με την  εξαίρεση τη χωρίς σημαντική επιτυχία  προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών του Φεράντο). Να μετατραπεί όχι μόνο σε ακίνδυνο, αλλά και σε  σταθεροποιητικό παράγοντα για το ιταλικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, αφήνοντας την αστική τάξη απερίσπαστη να ασχολείται μόνο με τις δικές της έριδες, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού/παζαριού της με τους εταίρους της στην ΕΕ. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου-και αυτό το εκφράζει και ο Μπερλουσκόνι- διεκδικεί σύγκρουση με την ευρωζώνη, πάντα φυσικά στο πλαίσιο της ΕΕ και αυτό κάνει την Μέρκελ οπωσδήποτε να ιδρώνει.

Ο Γκρίλο με τη σειρά του, κάνει τον εξευτελισμό της ιταλικής αριστεράς να φαντάζει τέλειος. Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του δε θα βρει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά του ευρώ. Αλλά δυστυχώς είναι εκατό χρόνια μπροστά από την αριστερά, διότι τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχει θέμα καταστροφικών συνεπειών  από τη συμμετοχή της Ιταλίας σε αυτήν, αναφέρεται  διαρκώς σε αυτές, ενώ θέτει και ζήτημα δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση.

Το ‘’Κίνημα των 5 Αστέρων’’ του οποίου ηγείται δεν έχει κανένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ωστόσο δεν διστάζει να θέσει ζήτημα για εργασία είκοσι ωρών την βδομάδα, όταν η αριστερά ζητεί φορο-απαλλαγές στις επιχειρήσεις. Η τελευταία αρκέστηκε να επιτίθεται στον Γκρίλο για λαϊκισμό. Πράγματι, ένας μέτριος πολιτικός επιστήμονας, εύκολα θα δικαιολογούσε απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μέσα  όμως στο πλαίσιο της απουσίας προβολής μιας εργατικής πολιτικής από την ιταλική αριστερά, αλλά και μιας στοιχειωδώς λογικής πολιτικής για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων,  το κοστουμάκι του αντι-λαϊκισμού μάλλον προδίδει μια περιφρόνηση προς το λαό. Αλλά και  αβυσσαλέα απόσταση από μια ταξική στάση, σε μια κοινωνία που πολώνεται ταξικά όσο ποτέ.

Οι εξελίξεις αυτές στην Ιταλία, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται μετά την ταπεινωτική ήττα της ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’ του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Αποτελούν ένα δυνατό σήμα κινδύνου για την κομμουνιστική αριστερά.  Η καπιταλιστική κρίση,  δε θα δώσει πράσινο φως σε μια ανέφελη πορεία της αριστεράς στο ‘’να αναλάβει τα πράγματα’’. Αντίθετα, έρχεται να υπογραμμίσει την κρίση πραγματικής εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής που αυτή προσφέρει. Και αυτή η κρίση θα μετατραπεί σε σκληρή δοκιμασία, όσο αυτή η αριστερά θα κλωθογυρίζει σε πολιτικές διαχείρισης και θα μετατρέπει σε αυτοσκοπό και στόχο  το ‘’να κυβερνήσει’’ η ίδια  ή παρέα με άλλους, αντί να συμβάλλει ώστε ο ταξικός κοινωνικός αγώνας της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειονότητας να ανατρέψουν  την σαπίλα που περιβάλει τους πάντες όλο και πιο επικίνδυνα.

---------------------------------
 Πηγή: aristeroblog

Ο ΑΡΑΠΗΣ - της Λίνας Φυτιλή

Είχαμε εφτά σκυλιά, είχαμε και τον Αράπη. Ένα σκυλί γεροδεμένο, ολόμαυρο, κατράμι. Εποχή κατοχής  κι η φτώχεια θέριζε. Αλλά τον Αράπη τον αγαπούσα. Έπαιρνα βούτυρο, το έριχνα κρυφά στον τραχανά και μ΄ αυτό τον τάιζα. Μετά τον έπαιρνα μαζί μου στη βόλτα. Βγαίναμε έξω από την πόλη, ως το κτήμα του παππού. Ένα κομμάτι μπλε ουρανού μας ακολουθούσε παντού. Ο κάμπος έτρεχε στα πόδια μας. Λίγο διάφανο φως, φρέσκο απαλό αεράκι και το σύννεφο του φόβου απομακρυνόταν προσωρινά.  Ο ήλιος ψηλά έλαμπε.

      Λίγες μέρες πριν μπουν οι Ιταλοί στην πόλη, ο Αράπης ούρλιαζε συνέχεια. Τρία ολόκληρα μερόνυχτα ουρλιαχτού. Άσχημα μαντάτα θα έρχονταν. Ο πατέρας μου δεν άντεχε το αλύχτισμα.

«Κακοσήμαδο» είπε.

  Μια μέρα, δυο μέρες, την τρίτη ήταν έξαλλος από θυμό. Κάθισε σκεφτικός δίπλα στο πιστό σκυλί, μετά το πήρε μαζί του. Το πήγε σ΄ ένα χωράφι με το κάρο και του έριξε μια με το όπλο, για να το σκοτώσει.

    Όταν γύρισε στο σπίτι το μεσημέρι, μας είπε κακόκεφα ότι τον σκότωσε τον Αράπη. Έκλαιγα, δεν μπορούσα να το πιστέψω.

  «Γιατί; Τι σου έκανε;»

Έτρεχαν τα δάκρυά μου, λίμνη από αναφιλητά.

 «Το ουρλιαχτό του δεν ήταν καλό για το σπίτι μας…»

Αυτό είπε μόνο και βγήκε από το δωμάτιο.

Απαρηγόρητη πήγα να ξαπλώσω. Το γεγονός ήταν  τετελεσμένο.

       Πέρασαν μερικές μέρες και πήγαμε στο μοναστήρι της Παναγίας Ξενιάς με το κάρο, εγώ, ο πατέρας μου κι η μάνα μου. Μόλις φτάσαμε στον Αι-Γιώργη, στο σημείο κοντά στις βρύσες, είδαμε εκατοντάδες αντάρτες παραταγμένους.  Περίμεναν τους Ιταλούς. Θα γινόταν επίθεση το πρωί. Κρύος ιδρώτας μας έλουσε. Η μάνα μου πάγωσε.

 «Πάμε να φύγουμε» είπε.

  Βιαστήκαμε μέχρι που φτάσαμε στο Κοελίτσι, εκεί που βρίσκεται σήμερα το αεροδρόμιο. Ο ουρανός αγέρωχος κι η θάλασσα κάτω από το νευραλγικό φως, κυμάτιζε στο βάθος ψεύτικα. Σ’ εκείνα τα κυματάκια ταλαντεύονταν λίγες λαθραίες εικόνες ηρεμίας. Ώρες κράτησε το ταξίδι μες τη νύχτα με το κάρο. Κρυφτήκαμε σ’ ένα μικροσκοπικό σπίτι, σπιρτόκουτο, δυο δωμάτια όλο κι όλο. Ανάμεσα στους φουντωτούς θάμνους δεν ξεχώριζε.

    Την άλλη μέρα μάθαμε ότι το πρώτο σπίτι που κάηκε στον Αλμυρό, ήταν το δικό μας. Εμείς τότε, τα υπάρχοντά μας τα είχαμε στοιβάξει σε μια αποθηκούλα, ώστε αν μας έκαιγαν το σπίτι, να είχαμε κάπως να ζήσουμε. Η μάνα μου ήταν προνοητικός άνθρωπος. Αλλά η πρώτη βόμβα έπεσε ακριβώς εκεί και κάηκε η αποθήκη. Όλο εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα παπούτσια. Κυκλοφορούσα μ’ ένα ζευγάρι πάνινες παντόφλες, που είχαν στο κάτω μέρος τους δυο κόκκινα κορδόνια και τα έδενα στον αστράγαλο.

     Εμένα οι Ιταλοί με αγαπούσαν. Με φώναζαν dolce Αντιγόνη κι άλλα παρατσούκλια και μου έφερναν κάλτσες, μακαρόνια και χάπια, ιδίως όταν είχα πάθει ελονοσία.

     Μια μέρα, η γιαγιά μου είχε πάει στο στάβλο γιατί αρρώστησε η κατσίκα μας, η Μάρμω. Φώναζε η μάνα μου «Μην πας εκεί μέσα», η γριά κέρατο, δεν άκουγε, έκανε του κεφαλιού της. Όταν γύρισε στο σπίτι, τα πόδια της ήταν μαύρα από τους ψύλλους κι η φανέλα της, στο ίδιο κακό χάλι.

«Πώς έγινες έτσι, γριά. Θα σου πιουν το αίμα, θα σου τρυπήσουν τις φλέβες...»

  Πήρε τα ρούχα της η μάνα μου, τα ζεμάτισε σε καυτό νερό. Δε θέλω να θυμάμαι το θέαμα. Δεν τολμούσα να μπω στο στάβλο ούτε γι΄ αστείο.

    Στο σπίτι μας είχαμε στήσει πια αντίσκηνο και κάπως τα βολεύαμε. Ένα βράδυ η μάνα μου ζήτησε άδεια από τον Κομεντάτε, το διοικητή των Ιταλών, για να πάμε στο Κοελίτσι. Αυτός της επέτρεψε αλλά μόνο για εικοσιτέσσερις ώρες.

    Ξεκινήσαμε πάλι με το κάρο, η γιαγιά, η μάνα μου κι εγώ. Τη στιγμή που φτάσαμε εκεί, έγινε η δεύτερη επίθεση των Ιταλών στον Αλμυρό. Τα μεσάνυχτα, λέγεται, ότι οι Ιταλοί «πέρασαν» όποια γυναίκα βρήκαν μπροστά τους. Από σπόντα γλιτώσαμε.

   Όταν το άλλο πρωί γυρίζαμε, ακούγαμε τους πυροβολισμούς. Τα αεροπλάνα ακόμη βομβάρδιζαν πάνω από τα κεφάλια μας. Μόλις πλησίαζαν τα βουητά τους, κρυβόμασταν στους θάμνους. Μετά συνεχίζαμε πάλι. Αυτό έγινε άπειρες φορές, μέχρι να φτάσουμε. Πέφταμε κάτω, γινόμασταν ένα με τη γη και το χώμα. Η καρδιά μου πήγαινε κι ερχόταν. Τρομερή διαδρομή.

    Φτάνοντας στο σπίτι, το είδαμε ξανά βομβαρδισμένο. Η βόμβα είχε πέσει σε τέτοιο σημείο, που δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Αρχίσαμε να κλαίμε, η γιαγιά τράβαγε τα μαλλιά της. Μόνο η μάνα μου στάθηκε ψύχραιμη μπροστά στα ερείπια.

«Ντουβάρια. Ξαναγίνονται» είπε.

     Τίποτα δεν μου προκαλούσε πια έκπληξη. Ίσως γιατί στη διαδρομή μας, είχα μια αναπάντεχη συνάντηση. Όπως περπατούσα εκεί γύρω από το σπιτάκι, ανάμεσα στα σπαρμένα χωράφια με τα χτικιάρικα δέντρα είδα μπροστά μου τον Αράπη, το σκύλο μας. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Στην αρχή λέω, άλλο σκυλί είναι και του μοιάζει.

Αλλά όχι, ήταν ο Αράπης.

   «Μάνα» φώναξα «ο Αράπης…Κοίτα τον» και μετά άρχισα να τον φωνάζω, πολλή ώρα. «Αράπη, Αράπη…»

    Δε γύρισε. Έτρεχε ακανόνιστα προς το βουνό. Η σφαίρα προφανώς είχε διαταράξει το μυαλό του, δεν πάταγε καλά, χασεμένο σκυλί ήταν πια. Μάλλον δεν του είχε απομείνει πολλή ζωή ακόμη. Επιστρέφοντας, το είπα στον πατέρα μου.

«Πατέρα, ο Αράπης ζει…Τον είδα»

«Αποκλείεται. Τον σκότωσα»

«Ο Αράπης ζει. Τον είδαμε. Ρώτα και τη μάνα μου…»

Ο πατέρας μου έβαλε τα κλάματα. Ένα κλάμα βαθύ, ένοχο, μες από τα στήθη.  Αγριεμένος και ταλαιπωρημένος από τον πόλεμο κι όμως, έκλαιγε. «Όλα τα προαισθανόταν αυτό το σκυλί. Καημένε Αράπη…»

    Τις νύχτες παρά τα χρόνια που πέρασαν, ονειρεύομαι συχνά το ίδιο πράγμα. Τα μαλλιά μου τυλίγονται στις φλόγες και  ξυπνάω απότομα ουρλιάζοντας. Από μακριά ο Αράπης  στέκεται στα πίσω  πόδια και  με κοιτάζει θλιμμένα με τα μεγάλα του μάτια. Δίπλα, μια παγωμένη λίμνη και τρέχω βιαστικά να βουτήξω, για να σβήσω τις φλόγες.

   Στα όνειρα όλα επιτρέπονται.

Είχαμε κι εμείς όνειρα κάποτε, τραγούδια που αγαπούσαμε και τα ψιθυρίζαμε κλεφτά. Επιθυμίες, που τις κατάπιαν οι εποχές.

    Είχαμε εφτά σκυλιά, είχαμε και τον Αράπη.

***************

Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα, ζει στον Αλμυρό Βόλου κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Το 1997 δημοσιεύτηκε το βιβλίο της Οι Νύχτες της άχρωμης κιμωλίας, Καστανιώτης. Το 2004 εκδόθηκε η εργασία της η Ευέλικτη Ζώνη στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση, σε συνεργασία με εκπαιδευτικούς και μαθητές από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο- Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου. Το 2011 εκδόθηκε το μυθιστόρημά της Τώρα είναι αργά, εκδόσεις Απόπειρα. Γράφει στο press.gr και στο περιοδικό τέχνης ΝΤΟΥέΝΤΕ.

--------------------------------------------------------

Αναδημοσίευση από : Λογοτεχνικό Μπιστρό

----------------------------------------------------------------

Στο Εργαστήρι Λογοτεχνίας για Ενήλικες (από τους «Πολίτες Εν Γνώσει»  την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου στις 7.30 μμ στη Σοφίτα του Πολυχώρου Τέχνης Φουντούλη), έγινε η πρώτη συνάντηση με την συγγραφέα κα Λίνα Φυτιλή, όπου σπουδαστές και συνδαιτυμόνες (όπως εγώ), είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουν μαζί της για το έργο της και για την τέχνη της γραφής.  
Έχω διαβάσει (μόνο) 2 διηγήματα της Λίνας Φυτιλή, τον "Αράπη" και την "Παρείσακτη" και μου άρεσαν και τα δύο. Βιβλία της δεν έχω διαβάσει ακόμη. Η συνάντηση που είχα(-με) μαζί της, η απλότητά της, η αύρα που εξέπεμπε με τον λόγο και την παρουσία της, μας ενθουσίασαν.
Την επόμενη Παρασκευή 1 Μαρτίου οι σπουδαστές από το Εργαστήρι Λογοτεχνίας για Ενήλικες, θα διοργανώσουν την παρουσίαση του βιβλίου της με τίτλο «Τώρα είναι αργά» στις 7 μμ στο Public του Βόλου με ανοιχτή είσοδο για το κοινό.  

 

Η σιωπή δεν είναι χρυσός Του Γιώργου Αυγερόπουλου

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα).

Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια:

ΕΛΛΑΔΑ

Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold.

Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων.

Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας».

Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες.

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης.

Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες.

Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως.

Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη.

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

1. Και οι δύο χώρες πλήττονται βάναυσα από την οικονομική κρίση.

2. Και οι δύο χώρες θέλουν να εξορύξουν το χρυσάφι τώρα που οι τιμές του πολύτιμου μετάλλου βρίσκονται στα ύψη.

3. Και οι δύο χώρες έχουν ως επενδυτές καναδικές εταιρείες.

4. Κάτοικοι και των δύο περιοχών αντιδρούν υποστηρίζοντας πως τα σχέδια εξόρυξης θα έχουν καταστροφικές συνέπειες.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

1. Στη Ρόσια Μοντάνα αστυνομία δεν πάτησε ποτέ, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων που πολλές φορές ήταν έντονες και παρά τη συμμετοχή ξένων ακτιβιστών που ταξίδεψαν στη Ρουμανία ειδικά για κείνες τις διαδηλώσεις. Στις Σκουριές στέλνουν τα ΜΑΤ.

2. Ο πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου, που είναι αναφανδόν υπέρ του πρότζεκτ, επισκέπτεται τη Ρόσια Μοντάνα και συνομιλεί με τους κατοίκους που αντιδρούν. Στην Ελλάδα δεν άκουσα ποτέ για μια τέτοια συνάντηση σε τόσο υψηλό επίπεδο.

3. Στη Ρουμανία το πρότζεκτ το έχει αναλάβει μια κοινοπραξία, η Rosia Montana Gold Corporation (4). Σε αυτή την εταιρεία οι Καναδοί έχουν το 80,69%, ενώ το υπόλοιπο 19,31% έχει μείνει στον έλεγχο του κράτους.

Στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια αντίστοιχη κοινοπραξία, η «Ελληνικός Χρυσός». Οι Καναδοί ελέγχουν το 95%, ενώ το υπόλοιπο 5% ανήκει στην ελληνική κατασκευαστική εταιρεία «Ακτωρ» του ομίλου Μπόμπολα. Το ελληνικό κράτος δηλαδή δεν έχει κρατήσει απολύτως τίποτα.

4. Το ρουμανικό κράτος, σύμφωνα με τη Rosia Montana Gold Corp., θα πάρει 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτή την επένδυση, συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης (royalties) που θα εισπράττει βάσει των νόμων κατ” αναλογία με το μετάλλευμα που θα εξορύσσεται (5).

Αντίθετα η Ελλάδα παραχώρησε στην «Ελληνικός Χρυσός» τα πάντα για 11 εκατομμύρια ευρώ και δεν θα εισπράξει ούτε σεντ από δικαιώματα εξόρυξης στο μέλλον καθώς ο μεταλλευτικός κώδικας που γράφτηκε επί χούντας δεν προβλέπει κάτι τέτοιο (6).

5. Ολοι οι υπουργοί που πέρασαν από το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος της Ρουμανίας, διστάζουν να δώσουν περιβαλλοντική άδεια στο πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα, και ως εκ τούτου το πράσινο φως για την έναρξή του.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ατίλα Κοροντί, μάλιστα απέρριψε το 2007 την περιβαλλοντική μελέτη της εταιρείας καθώς δεν είχαν προσκομιστεί όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. «Χρειαζόμαστε επενδυτές σε αυτή τη χώρα που να είναι σοβαροί, και η εταιρεία κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετά σοβαρή», είπε στην συνάδελφο Γεωργία Ανάγνου.

Η τωρινή υπουργός Περιβάλλοντος μάλιστα, Rovana Plumb, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί όλος ο φάκελος στη δημοσιότητα προκειμένου οι Ρουμάνοι να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια αναφορικά με το πρότζεκτ (7).

Στην Ελλάδα, παρ” όλο που εκκρεμεί απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα κρίνει το αν θα αρχίσει το πρότζεκτ ή όχι, το υπουργείο Περιβάλλοντος με εντολή του παρεμβαίνει υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός» και ουσιαστικά διατάζει το δασαρχείο να εγκρίνει εργασίες υλοτομίας στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, πριν από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (8).

6. Η Rosia Montana Gold Corporation προσπαθεί να κερδίσει την κοινή γνώμη της Ρουμανίας με διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση και στις εφημερίδες. Σε σχέση με τη διαφήμιση η εταιρεία κατατάσσεται τρίτη μετά τις δύο μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχει και την εγχώρια πληροφόρηση, αφού όπως καταγγέλλουν Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, «είναι αδύνατον να δεις να γράφονται άρθρα εναντίον του πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα στον εθνικό Τύπο».

Στην Ελλάδα η «Ελληνικός Χρυσός» δεν έχει ούτε καν ιστοσελίδα (9) και δεν δαπανά τίποτα για διαφήμιση. Ούτε και φαίνεται να νοιάζει κανέναν -και μιλώ κυρίως για το κράτος- να ενημερωθεί η κοινή γνώμη της Ελλάδας για το τι ακριβώς σχεδιάζεται να γίνει στη Χαλκιδική.

Είναι λες και μιλάμε για μια έρημη τοποθεσία στον πλανήτη Αρη. Τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ σιωπούν εναρμονιζόμενα με την κυβερνητική γραμμή περί ανάπτυξης και ξένων επενδύσεων uber alles, ενώ το γεγονός ότι στην κοινοπραξία συμμετέχει και ένας από τους πιο σημαντικούς επιχειρηματικούς ομίλους της Ελλάδας, βασικός μέτοχος και σε ΜΜΕ, καθιστά τη δημοσίευση κριτικής σχετικά με το project πρακτικά αδύνατη.

7. Στην Ρουμανία το πρότζεκτ είναι μεγαλύτερο (4 ανοιχτά ορυχεία) και συνεπώς έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στο περιβάλλον από ότι το πρότζεκτ στις Σκουριές. Επίσης θα χρησιμοποιηθεί κυάνιο. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των υπευθύνων της  «Ελληνικός Χρυσός» όχι.

Όπως λένε, από τη στιγμή που το κοίτασμα στις Σκουριές περιέχει χαλκό, θα χρησιμοποιήσουν μια τεχνική για μεταλλουργία χαλκού που λέγεται flash smelting (στιγμιαία τήξη) και θα παίρνουν τον χρυσό ως παραπροϊόν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Το ρουμανικό κράτος, παρ” όλο που έχει να κερδίσει περισσότερα χρήματα από τα σχέδια εξόρυξης χρυσού στο έδαφός του, παρ” όλο που έκανε καλύτερες συμφωνίες και παρ” όλο που και το ίδιο είναι μέτοχος της κοινοπραξίας, φαίνεται να κινείται με περισσότερη ωριμότητα, υπευθυνότητα και προσοχή σε σχέση με την Ελλάδα.

Το ελληνικό κράτος, που χορεύει στον ρυθμό των Μνημονίων, βιάζεται. Με μοναδικό κριτήριο το «να δώσουμε θέσεις εργασίας» ή «να φέρουμε ξένες επενδύσεις» κινείται άρον άρον με προχειρότητα, κερδίζοντας ελάχιστα, και μάλιστα σε ένα θέμα τόσο σημαντικό που αφορά το περιβάλλον μιας περιοχής απερίγραπτου φυσικού κάλλους.

Και επειδή οι άνθρωποι που ζουν εκεί πιστεύουν ότι τα αρχέγονα δάση που θα κοπούν δεν ξαναγίνονται και πως κάθε απόφαση που θα ληφθεί τώρα, θα επηρεάσει άμεσα και τις επόμενες γενιές, διαμαρτύρονται. Ωστόσο αντί να βρουν ένα κράτος που θα σκύψει και θα τους ακούσει, εκείνο τους στέλνει τα ΜΑΤ για να καταπνίξει τη φωνή τους.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει καμία ανάλογη περίπτωση, από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, όπου ένα μεταλλευτικό σχέδιο επιχειρήθηκε να επιβληθεί με αυτόν τον τρόπο, διά της βίας, εκ των άνω, από ευρωπαϊκό κράτος στον λαό του.

Αυτά είναι πράγματα που συχνά τα βλέπει κανείς να συμβαίνουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στη Γουατεμάλα, όπου ΜΑΤ και άνδρες ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι επενέβησαν προς χάριν της μεταλλευτικής CGN προκειμένου να καταπνίξουν τη διαμαρτυρία ιθαγενών Μάγιας.

Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτώσουν φριχτά τον ηγέτη τους, κομματιάζοντάς τον με ματσέτες. Στο Περού για το ορυχείο της Newmont, όπου δυνάμεις καταστολής συγκρούστηκαν με τους ντόπιους που επίσης διαμαρτύρονταν κατά του πρότζεκτ, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και τραυματίες.

Και στην Κολομβία, όπου εξαιτίας του 50χρονου εμφύλιου πολέμου, ο στρατός είναι αυτός που φυλάει τις ιδιωτικές εταιρείες χρυσού. Αλλά είπαμε: Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με Λατινική Αμερική, είμαστε στο ευρώ, είμαστε Ευρώπη!

Ρώτησα τον πρώην υπουργό Περιβάλλοντος που έβαλε την υπογραφή του για το πρότζεκτ, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τι ακριβώς κερδίζει η χώρα. (Θυμίζω ότι πήραμε 11 εκατ. ευρώ και τέλος. Ούτε σεντ από royalties στο μέλλον.)

Μου απάντησε αυτολεξεί: «Το κράτος κερδίζει γιατί παίρνει φόρους, το κράτος κερδίζει γιατί προσλαμβάνονται πάνω από 1.000 άτομα και αυτά τα άτομα έχουν εισοδήματα, άρα πληρώνουν φόρους».

Θέσεις εργασίας

Ο κ. Στρατουδάκης της «Ελληνικός Χρυσός» μιλάει για «1.700 άμεσες θέσεις εργασίας και τις διπλάσιες έμμεσες». Περίπου 5.000 δηλαδή. Κάτι που με ευκολία επιβεβαιώνει και ο δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Πάχτας:

«Πείτε μου, σε ποια άλλη περιοχή της πατρίδας μας, στην επόμενη πενταετία θα δημιουργηθούν άλλες 5.000 θέσεις απασχόλησης;».

Παρ” όλο που θεωρώ έωλο τον αριθμό των έμμεσων θέσεων -γιατί κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να επιβεβαιώσει ότι π.χ. οι γαλότσες που θα φορούν οι εργάτες θα φτιάχνονται από ελληνικά χέρια και δεν θα αγοράζονται από τη Βουλγαρία- θα θεωρήσω ότι ο αριθμός των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι όντως 5.000.

Οπως επίσης θα τονίσω και κάτι που δεν ακούγεται συχνά: ότι σύμφωνα με τις μελέτες της εταιρείας για τις Σκουριές, το ορυχείο θα έχει ζωή 27 χρόνων.

Αμείλικτα ερωτήματα

Τα ερωτήματα λοιπόν που καλείται να απαντήσει η ελληνική κοινωνία είναι τα εξής: Δέχεται για μια υπόσχεση 5.000 θέσεων εργασίας που θα διαρκέσουν 27 χρόνια, να κοπούν εκατοντάδες στρέμματα αρχέγονου δάσους;

Δέχεται να ρισκάρει τυχόν περιβαλλοντικές επιπτώσεις και ατυχήματα;

Δέχεται να εξορυχτεί χρυσάφι που θα φεύγει έξω, χωρίς να αφήνει περαιτέρω κέρδη στον τόπο από δικαιώματα εξόρυξης, παρά μόνο όσα θα προκύπτουν από τη φορολογία της επιχείρησης και των εργαζομένων της;

Και το πιο σημαντικό: Δέχεται αυτού του τύπου την ανάπτυξη;

Αυτά τα βασικά ερωτήματα θα πρέπει να αποτελέσουν την καρδιά μιας δημόσιας διαβούλευσης, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Ετσι ώστε όλοι οι Ελληνες να είναι ενημερωμένοι γι” αυτό που σχεδιάζεται να γίνει σε ένα μέρος της πατρίδας τους.

Μας αφορά όλους. Αλλωστε όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, «Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας». Δυστυχώς στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία αυτά είναι ψιλά γράμματα.

1. http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2011-2012/278-to-aggigma-tou-mida

2. http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2012-2013/314-o-xrysos-sta-xronia-tis-krisis-mavri-vilva

3. http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2012-2013/330-xrysos-sta-xronia-tis-krisis-o-thisavros-tis-kassandras

4. http://en.rmgc.ro/

5. http://en.rmgc.ro/rosia-montana-project/economy/business-plan.html

6. Μεταλλευτικός Κώδικας, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ, ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΚΤΗΣΙΑ ΕΝΝΟΙΑ – ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ – ΜΕΤΑΒΟΛΑΙ Δικαίωμα μεταλλειοκτησίας http://www.ndf.gr/el/law/law/finish/1—/3-210–35101973.html

7. http://actmedia.eu/energy-and-environment/rovana-plumb-insists-on-declassification-of-files-on-rosia-montana/41457

8. http://www.exandasdocumentaries.com/gr/news/interesting-articles/315-omi-paremvasi-tou-ypeka-yper-tis-ellinikos-xrysos

9. http://www.hellas-gold.com/

10. http://www.newsbomb.gr/politikh/story/109173/o-panishyros-giorgos-mpompolas–ta-dimosia-erga-kai-ta-mme

-------------------------------------
Πηγή: Εφημερίδα Συντακτών