Ξενοδοχείο Lutetia - Βιβλίο του Pierre Assoulin

Μια πρώτη γνωριμία με το βιβλίο

Το βιβλίο αυτό του Pierre Assoulin, γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Γαλλία και στην Ευρώπη. Στη χώρα του, το 1995, πήρε το βραβείο Prix de Maisons de la Presse. Από τα προηγούμενα τρία μυθιστορήματά του, το Double vie εξασφάλισε και το Βραβείο των Βιβλιοπωλών.  Το μυθιστόρημα στη βάση του ιστορικό και λεπτομερώς τεκμηριωμένο, διαδραματίζεται σε ένα αληθινό παλάτι της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, στο περίφημο ξενοδοχείο Lutetia,  το πρώτο ξενοδοχείο τεχνοτροπίας art-deco, χτισμένο το 1910, από τους ιδιοκτήτες του πολυκαταστήματος Bon Marche γιά να διευκολύνονται οι πελάτες του, αλλά καθιερώθηκε από την αρχή ως ένα από τα ξενοδοχεία σύμβολα της πόλης και καλύπτει γεγονότα που συνέβησαν ανάμεσα στο 1938 και το 1945. Ο συγγραφέας ο Πιέρ Ασουλίν μάζευε το υλικό του από την δεκαετία ακόμη του 1971. Πρόκειται για ένα αληθινό μυθιστόρημα που δίνει μεγάλες ελευθερίες στον συγγραφέα του να αναφερθεί όχι μόνον τα αληθινά περιστατικά αλλά να επινοήσει καταστάσεις, να αναπτύξει δράματα και να φανταστεί τη ζωή μέσα στο μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο.Το ξενοδοχείο Lutetia, ήταν και παραμένει έως σήμερα, ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία του Παρισιού. Στα περίπου 250 δωμάτιά του έχουν μείνει τόσο σημαντικοί άνθρωποι που ζαλίζεσαι από την παρέλαση ονομάτων και μόνο.

Ο Ασουλίν αναδεικνύει το ξενοδοχείο Lutetia ως πρωταγωνιστή του ομώνυμου βιβλίου του. Ουσιαστικά αποτελεί την αυτοβιογραφία του ξενοδοχείου, όπως ήδη αναφέραμε και συγκεκριμένα για την περίοδο 1938 έως το 1945. Η αυτοβιογραφία αυτή (ενός ξενοδοχείου), παίρνει ζωή και πλοκή, διαμέσου της προσωπικής αφήγησης του ήρωά του Κιφέρ, ο οποίος, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει όλα τα συμβαίνοντα γύρω από αυτόν και μέσα σ' αυτό, διότι από την αρχή έως το τέλος της αφήγησης ουσιαστικά παραμένει εσώκλειστος στο Ξενοδοχείο. Αν θέλετε, αυτό είναι το "εύρημα" του συγγραφέα: αυτοβιογραφία του ξενοδοχείου Lutetia από το 1938 - 45 διαμέσου του εσώκλειστου Κιφέρ!.

Ο Κιφέρ, ως πρώην αστυνομικός, αναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή, την διεύθυνση της ασφάλειας του ξενοδοχείου. Είναι εγκατεστημένος σε ένα μικρό χώρο κοντά στην είσοδο και το κεντρικό σαλόνι,μπορεί να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και από επαγγελματική διαστροφή (και όχι μόνο),κρατά καρτέλες, σημειώσεις (αρχεία) για τον κάθε πελάτη. Αυτό βέβαια αλλάζει κάπως στην περίοδο της κατοχής και μετά, αλλά με τον έναν ή άλλο τρόπο, η διαστροφή του αυτή παραμένει ενεργή. Η αφήγησή του είναι στεγνή, ελλειμματική, απουσιάζει το συναίσθημα, το πάθος. μοιάζει περισσότερο με ιστορική αναφορά γεγονότων. Ο ίδιος άλλωστε σαν χαρακτήρας είναι κλειστός και μελαγχολικός, στιγματισμένος από την εγκατάλειψη της μητέρας του στα παιδικά του χρόνια.

Δομή του βιβλίου

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις περιόδους - κεφάλαια:

• Την προπολεμική περίοδο (Ο κόσμος πριν - 158 σελίδες), από το 1938 έως πριν τον πόλεμο (1940) και την Γερμανική κατοχή. Η αφήγηση εδώ αν και σχετικά χαλαρή, γίνεται μετά την ανάγνωση των πρώτων 50 - 60 σελίδων αρκετά κουραστική και πολλές φορές ανούσια, από την συχνή αναφορά πολλών ονομάτων των διάσημων και μη θαμώνων που επισκέπτονται και μένουν στο Ξενοδοχείο. Ανάμεσα τους βρίσκονται πολλά γνωστά ονόματα όπως οι Τόμας Μαν, Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, Ντε Γκωλ, Βίλι Μπραντ, Τζέιμς Τζόυς (για τον οποίο αφιερώνονται 8 σελίδες) και πολλοί άλλοι που μας δίνονται μέσα από τις καθημερινές, ανθρώπινές τους στιγμές.
• Την περίοδο του πολέμου και της Γερμανικής κατοχής 1940 - 44 (Στο μεταξύ- σελ.161 έως 290, 129 σελίδες) όπου το Lutetia μετατρέπεται σε έδρα της Γερμανικής αντικατασκοπείας αφού το ξενοδοχείο επιτάσσεται από τους Γερμανούς και εκεί εγκαθίσταται η γερμανική αντικατασκοπία..Ο Κιφέρ, καθώς και μεγάλο μέρος του προσωπικού, παραμένει. Ενώ η διγλωσσία του (γεννημένος στην γερμανόγλωσση Αλσατία), τον κάνει ιδιαίτερα χρήσιμο ως διερμηνέα του κατακτητή, προσπαθεί να ισορροπήσει σ' ένα τεντωμένο σχοινί, καθώς και η Αντίσταση ζητά τη βοήθειά του. "Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά του; Αυτό το ερώτημα αντηχούσε διαρκώς στ' αυτιά μου, τώρα περισσότερο παρά ποτέ". Πλήθος τα ονόματα, τα περιστατικά, η Αντίσταση αλλά και οι συνεργάτες των Γερμανών καθώς βεβαίως και οι μαυραγορίτες. Πολλές ημερομηνίες και τα περιστατικά που αναφέρονται εδώ, χρωματίζουν την περίοδο 1940-44. Ο Κιφέρ στην προσπάθειά να επιζήσει προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Για τον αναγνώστη το κεφάλαιο αυτό είναι όντως, κυρίως από ιστορική άποψη, αρκετά σημαντικό.
• Και τέλος την περίοδο της απελευθέρωσης (Η ζωή μετά - 293 έως 415, 122 σελίδες) – το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο κομμάτι του μυθιστορήματος, κατά την άποψή μου,όπου το ξενοδοχείο μετατρέπεται σε κέντρο υποδοχής των επιζησάντων και των προσφύγων, οι οποίοι επιστρέφουν από τα στρατόπεδα κατοχής (Άουσβιτς,Μπούχενβαλντ κλπ). Ο Κιφέρ εδώ μαζί με πλήθος εθελοντών υποδέχονται τα ανθρώπινα ερείπια που γυρίζουν από τη φρίκη, ενώ έξω από το ξενοδοχείο μαζεύεται το πλήθος που περιμένει ν' αναγνωρίσει κάποιο δικό του ή, κρατώντας φωτογραφίες στα χέρια να ρωτήσει για την τύχη του (πόσο γνώριμη, αλήθεια, αυτή η εικόνα για μας εδώ που ακόμα τη ζούμε...). Άπειρες μικρές ιστορίες καταγράφονται, προσωπικά δράματα που δεν έχουν τελειωμό, σκελετωμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους, να ξεχάσουν, να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους και η Ν., -ο ανομολόγητος έρωτας του Κιφέρ- που θα χαρίσει ένα τελευταίο, αδύναμο χαμόγελο στον πάντα μελαγχολικό Κιφέρ, καθώς φεύγει με την οικογένειά της.

Επίλογος

Το βιβλίο αυτό αν και χαρακτηρίζεται μυθιστόρημα περισσότερο μοιάζει με ιστορικό χρονικογράφημα. Αν αποτολμούσα να βαθμολογήσω τα 3 κεφάλαια του βιβλίου, θα έδεινα τους βαθμούς 2-4-4 ή 2-3-5 (με σύνολο το 10) για τα 3 κεφάλαια του βιβλίου. Το 1ο κεφάλαιο, μπορεί κανείς να το ξεπετάξει στα γρήγορα, ακόμα και να το παραλείψει, ενώ τα βασικότερα είναι το 2ο και κυρίως το 3ο, που καθηλώνει τον αναγνώστη. Τελικά σαν ιστορικό μυθιστόρημα το βιβλίο αυτό παρέχει στον αναγνώστη πολλές πληροφορίες για την κατοχική και μετακατοχική ιστορία των Γάλλων και όχι μόνο, παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως άξιζε τον κόπο (και τα... πολλά 20,00 €).

Σχετικά με τον συγγραφέα

Ο Πιερ Ασουλίν γεννήθηκε  στην Καζαμπλάνκα το 1953 και ζει στο Παρίσι από 13 χρονών, ενώ από τα 18 του εργάζεται ως δημοσιογράφος. Διδάσκει μάλιστα δημοσιογραφία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών και διατηρεί ένα από τα πιο παρεμβατικά blogs (Η δημοκρατία των βιβλίων) στο διαδικτυακό τόπο της εφημερίδας Le Monde. Άρχισε να γράφει μυθοπλασία το 1998 αφού προηγήθηκαν 15 βιβλία ντοκουμέντων, οι βιογραφίες του συγγραφέα Σιμενόν, του Καρτιέ Μπρεσόν, του Ερζέ, του Γκαλιμάρ. Είναι ένα προοδευτικό πνεύμα, πολέμιος του Σαρκοζί και θέτει διαρκώς ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματα. «Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς χωρίς να προδώσει την συνείδησή του;» είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα που επιθυμεί να απαντήσει γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα.

Ο Πιέρ Ασουλίν πιστεύει ότι τελικά η λογοτεχνία σε αντιδιαστολή με την ιστορική ή πολιτικοκοικωνική ανάλυση «μόνον αυτή και όχι τα ντοκουμέντα μπορεί να αποδώσει τον παραλογισμό των καταστάσεων και των ανθρώπων, μας δείχνει αυτά που αισθανόμαστε αλλά δεν βλέπουμε, μας διδάσκει ότι είμαστε διαφορετικοί», τονίζει σε συνέντευξη του στην Μικέλα Χαρτουλάρη, στα ΝΕΑ. Για να συμπληρώσει: «Είναι η προέκταση της ελευθερίας».

Υ.Γ.
Παραθέτω το παρακάτω ποίημα που κάποιος άγνωστος άφησε στη θυρίδα του Κιφέρ (γνωστό και σαν ποίημα του Μπρέχτ που στην πραγματικότητα ήταν ποίημα που Ο Μάρτιν Νίμελερ, ο Γερμανός λουθηρανός πάστορας, έγραψε το 1937), γιατί είναι σήμερα στην εποχή που ζούμε στην πατρίδα μας περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους καθολικούς,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν καθολικός.

Μετά ήρθαν να πάρουν εμένα,

και δεν απέμεινε πια κανείς για να πει οτιδήποτε.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------

Αναφορές: 
Βιβλιοθήκη Σερρών
anagnostria.blogspot.gr

librofilo.blogspot.gr 

www.diavasame.gr

Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες... (μικρό) ήρωα, πληρωμένε κονδυλοφόρε

Πέρασε αρκετός καιρός, σχεδόν ένας μήνας από τότε που απέστειλα εκείνο το μήνυμα (στις 26/1/2012) στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Π.Θ. στο οποίο κοινοποιούσα την άρνησή μου να εκτελέσω συγκεκριμένη εντολή του προϊσταμένου μου, στα πλαίσια της εφαρμογής του νόμου 4009/2011. Καιρός νομίζω αρκετός για έναν νηφάλιο απολογισμό.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως μια τέτοια απλή και συμβολική πράξη, θα μπορούσε να έχει έναν τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Τα μήνυμά μου αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα μπλογκς, φόρα, ιστοσελίδες σε όλη σχεδόν την χώρα, έφτασε μάλιστα να ασχολείται  μαζί μου και η «Καθημερινή» δια του εξοχότατου κυρίου Πάσχου Μανδραβέλη (Π.Μ.) αυτοπροσώπως και μάλιστα δύο φορές (εδώ & εδώ). Το σημαντικότερο όμως για μένα ήταν η θετικότατη αντίδραση των συναδέλφων μου, διοικητικών υπαλλήλων κυρίως, πολλών φοιτητών –οι περισσότεροι άγνωστοι σε μένα- αλλά και αρκετών μελών ΔΕΠ. Πρέπει να έλαβα πάνω από 30-40 μηνύματα συγχαρητηρίων και συμπαράστασης, μερικά δε ήταν κι από άλλα πανεπιστήμια. Υπήρχαν βέβαια και 2-3 μέλη ΔΕΠ που διατύπωναν με κόσμιο –είναι αλήθεια- τρόπο την αντίθεσή τους στην πράξη μου, κι αυτό ήταν αναμενόμενο.

Σ' αυτό το σημείο, θέλω θερμά να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές στο Πανεπιστήμιο και στην πόλη μας γενικότερα, πού με τον ένα ή άλλο τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη και συμπαράστασή τους σε μένα και στον αγώνα μας γενικότερα, για την κατάργηση στην πράξη και ματαίωση εφαρμογής αυτού του αντιδραστικού νόμου στο Πανεπιστήμιό μας.

Τα περισσότερα μηνύματα ήταν γραπτά και ολιγόλογα. Άλλα ήταν τηλεφωνικά. Μερικοί ήρθαν και με μίλησαν προσωπικά. Πήρα όμως και 4-5 μηνύματα – επιστολές, που και μόνο γι’ αυτές άξιζε αυτό που έκανα. Πολύ θα ήθελα αυτές τις επιστολές να τις δημοσιεύσω. Όμως οι αποστολείς αυτών των μηνυμάτων με θερμοπαρακαλούν να μην το κάνω, λόγω της σημερινής συγκυρίας, της έμμεσης έστω κεκαλυμμένης τρομοκρατίας και ρευστής κατάστασης που επικρατεί παντού γύρω μας και βέβαια μέσα στο Πανεπιστήμιο, που όλοι εργαζόμαστε.

Όλο αυτό τον μήνα που πέρασε από τότε, σκέφτηκα πολλές φορές να απαντήσω στον Δημοσιογράφο Π.Μ.. Στην αρχή ήμουν πολύ οργισμένος. Αισθάνθηκα την μικρότητά μου, όπως και κάθε απλού και άσημου εργαζόμενου, απέναντι στα μεγαθήρια των Μέσων Ενημέρωσης, απέναντι στους κάθε λογής πληρωμένους κονδυλοφόρους. Μετά από απόσταση κάποιων ημερών θεώρησα πως, μια απάντησή μου, δεν θα είχε κανένα νόημα.: ή θα την αγνοούσε ή θα την διαστρέβλωνε όπως θα ήθελε. Εντωμεταξύ ένας φοιτητής της Βιοχημείας είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει, ότι ο ίδιος έστειλε απαντητική επιστολή στον Π.Μ.(ο οποίος προφανώς την αγνόησε). Στο τέλος – τέλος ίσως θα πρέπει να του είμαι και ευγνώμων, που έτσι άθελά του με έκανα σχεδόν μικρό ήρωα στο Πανεπιστήμιο…!

Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη και η εξουσία που έχουν αυτοί οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της παραπληροφόρησης, μεγαλοδημοσιογράφοι των κάθε λογής Πρετεντέρηδων – Μανδαβέληδων και Σια., που εξαιτίας του δημοσιεύματος αυτού, το τελευταίο Πρυτανικό Συμβούλιο συζήτησε το θέμα μου και πήρε απόφαση να μου κάνει προφορική επίπληξη. Προηγήθηκε συζήτηση (περίπου ήπια ανάκριση) του αρμόδιου Προέδρου και Αντιπρύτανη, στην οποία αναφέρθηκε ξεκάθαρα «πως εξαιτίας του δημοσιεύματος του Π.Μ. πρέπει να κάνουμε κάτι εναντίον της συγκεκριμένης πράξης μου».

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πλέον. Για να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να σπάσουμε το σπυρί του φόβου, της απογοήτευσης και της ανασφάλειας που οι περισσότεροι νοιώθουμε. Ας αντισταθούμε λέγοντας ξεκάθαρα την όποια άποψή μας, δεν μας αρμόζει να σιωπούμε περιμένοντας ο άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Ψηλά το κεφάλι.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Οι Λίστες... της Σιωπής

¨Οταν τον Σεπτέμβρη του 2011 κυρίως το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά όπως και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με καταλήψεις και διάφορες παρεμβάσεις αγωνίζονταν ενάντια στο νόμο 4009/2011, εμφανίσθηκαν διάφορες λίστες με ονόματα μελών ΔΕΠ υπέρ του νόμου από κάποια τμήματα του Πανεπιστημίου και τότε έγραψα σ' ένα μήνυμά μου ότι:
"Είμαι σίγουρος ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αναφέρεται με τα μελανότερα χρώματα στην συμπεριφορά - αντίδραση της διανόησης και ειδικά της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι στον επαίσχυντο νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, αλλά και απέναντι στα δεινά που υποφέρει ήδη ο λαός και ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από την πολιτική της ξενόδουλης κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά τους, τους τροικανούς.Εκείνο όμως που με θλίβει περισσότερο είναι εκείνα τα e-mail με αποφάσεις Γ.Σ.Τμημάτων που στέλνονται σε όλους, δήθεν για να πληροφορήσουν, αλλά στην ουσία για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως αυτά των ΤΕΦΑΑ των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ κ.α. που επιπλέον μένουν και ασχολίαστα.
Ιδιαίτερα η απόφαση των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ  αποτελεί για μένα μνημείο ξύλινου λόγου και υποκρισίας...".

Αν και αυτή μου η θέση φάνηκε προσβλητική για μερικούς -όπως φάνηκε τελευταία από ένα μήνυμα του Καθηγητή κυρίου Λυμπερόπουλου- εντούτοις επιμένω στην άποψή μου αυτή τώρα περισσότερο απ' ότι τότε και εξηγούμαι γιατί παρακάτω.
Μετά την ματαίωση των εκλογών για την εκλογή συμβουλίων στο Π.Θ., μετά από την σθεναρή παρέμβαση 100δων φοιτητών, αλλά και Διοικητικών και μελών ΔΕΠ στο Βόλο και στη Λάρισα (οι οποίοι σημειωτέον ενήργησαν με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων τους), το γαϊτανάκι ξαναπαίζεται πάλι από την αρχή με τις Λίστες... της Σιωπής (για να μην χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο επίθετο) και μάλιστα τώρα σε πιο εξελιγμένη μορφή: τώρα μας δίνονται και ποσοστά επί των μελών των Τμημάτων. Έτσι ο Πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής Καθηγητής κύριος Ιωάννης Β. Φεζουλίδης μας δηλώνει "87 από 110 Μέλη ΔΕΠ (82 %) υπογράφουν εναντίον κάθε προσπάθειας  ματαίωσης των εκλογών". Στα τμήματα δε ΤΕΦΑΑ, Μηχανολόγων και Βιοχημείας (να υποθέσω εδώ ποσοστό 100%;), λένε εισαγωγικά (και πανομοιότυπα) στο μήνυμά τους τα εξής:
"-ΖΗΤΟΥΜΕ να έχουμε πρόσβαση στην άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος.
-Είμαστε ΕΝΑΝΤΙΟΙ σε κάθε προσπάθεια ματαίωσης των εκλογών."
Και ρωτάω πάλι, είναι αυτό ή δεν είναι η επιτομή του "ξύλινου λόγου"; (όπου "ξύλινο λόγο" έχουμε όταν μέσω μιας γενίκευσης συσκοτίζουμε την πληροφορία για να δημιουργήσουμε εντέχνως μιαν άλλη αλήθεια). Διότι είναι αυταπόδεικτο ότι στην Δημοκρατία μας οι εκλογές είναι όντως ελεύθερες αλλά έχουν πραγματική ισχύ και νόημα, όταν έχουμε να εκλέξουμε μεταξύ τουλάχιστον 2 διαφορετικών περιπτώσεων, ενώ στις προκείμενες "εκλογές" -κατά παραγγελία της φραου φον Διαμαντοπούλου- και μόνον η συμμετοχή μας, σημαίνει επιβράβευση ενός επαίσχυντου, αυταρχικού και αντιδραστικού νόμου, ο οποίος επιπλέον -και αυτό είναι το κυρίαρχο- αποτελεί αποτέλεσμα του Μνημονίου 1. Άθελά του δε, με τα ποσοστά που δίνει η Ιατρική, εμμέσως πλην σαφώς, είναι σαν μας λέει ότι το 82% των γιατρών είναι υπέρ της εφαρμογής του νόμου (άρα και υπέρ του Μνημονίου).

Όμως ο λαός κατά την συντριπτική του πλειοψηφία είναι ενάντια στα κάθε είδους Μνημόνια και σε κάθε είδους νομοσχέδια που απορρέουν απ' αυτά. Αγωνίζεται πλέον καθημερινά και εάν η ελίτ της πατρίδας και της κοινωνίας μας, που είστε εσείς, αγαπητά μέλη ΔΕΠ, πάτε κόντρα στον αγώνα αυτόν, τότε μην εξανίσαστε που έχετε τους υπόλοιπους εναντίον σας.
Θεωρώ ότι συμμερίζεστε το δικαίωμα του λαού να αντιστέκεται στην ταπείνωση και τον καθημερινό εξευτελισμό που δέχεται από τους τροικανούς και τους κάθε λογής ξένους τοκογλύφους και τους γκαουλαιτερ των κυρίων Μερκοζι και τους ντόπιους πάτρωνές τους. Οι Έλληνες αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους και την υπερηφάνεια τους. Ας πάψουμε να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας, ας κοιτάξουμε λίγο δίπλα μας, τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον γέροντα που του κόψανε την σύνταξη, ας το κάνουμε βρε αδελφέ για τα παιδιά μας. Όταν συνέλθουμε από αυτή την τεράστια κρίση, κι αποκτήσουμε πάλι την ανεξαρτησία μας και ορίζουμε μόνοι μας τα του οίκου μας, έχουμε χρόνο και δυνατότητες να κάνουμε έναν άριστο νόμο όχι μόνο για τα Πανεπιστήμια αλλά για την Παιδεία μας γενικότερα.
Αν λοιπόν στα παραπάνω, έστω στα περισσότερα συμφωνείτε, τότε αγωνισθείτε μαζί μας ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ Ο 4009/2011 ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ. Θα είναι αυτό η πρώτη νίκη του λαού ενάντια στο μνημόνιο, μια νίκη για την πατρίδα για τον υπερήφανο και αδούλωτο λαό μας.

--
Απόστολος Μωραϊτόπουλος

Υπεύθυνος Μηχανοργάνωσης Επιτροπής Ερευνών του Π.Θ.
(τηλ/να 24210 06410, κιν/τό 6973661224)
(Προσωπικό Ιστολόγιο: http://apopseis-eponyma.blogspot.com)

Φωτογραφίες από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, στις 11/3/2012

Φωτογραφίες από την Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της συνοικίας Χρυσοχοΐδη, την περασμένη Κυριακή 11/3/2012 του φίλου συμπολίτη Αλέξανδρου Παπαδημητρίου.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Νουάρ μυθιστόρημα 'ΜΑΠΟΥΤΣΕ' - Του Caryl Ferey

Το βιβλίο με τίτλο "ΜΑΠΟΥΤΣΕ" του Caryl Ferey, το τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πάρα πολύ. Παρόμοια πολύ θετική αποδοχή είχε και από το σύνολο των μελών της Λέσχης μας χθες (21/9/2014), που το είχαμε για συζήτηση. Οι λόγοι είναι πολλοί: εξαιρετική, εκρηκτική αφήγηση, φοβερή πλοκή, πολύ καλή μετάφραση, αναφορά (με μυθοπλασία) σε πραγματικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με την Αργεντινή από το 2001 έως το 2010, -που είναι όμως απότοκα της στυγνής δικτατορίας του Βιντέλα(1976 -1983)- στον αγώνα των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, αναφορά στη φυλή Μαπούτσε και στις περιπέτειες που είχαν από τους κατακτητές της γης τους λευκούς,  που έχουν αντίκτυπο μέχρι και σήμερα κλπ.

Είναι ένα βιβλίο 471 σελίδων, που ουσιαστικά γράφτηκε σήμερα (2012, μεταφράστηκε κι εκδόθηκε από την ΑΓΡΑ το 2013) και περιγράφει εκ περιτροπής την σημερινή κατάσταση της Αργεντινής, όπως την βλέπουν οι ήρωές του, που προσπαθούν να εξιχνιάσουν αφενός τα στυγερά εγκλήματα της δικτατορίας του Βιντέλα, την διαπλοκή που επικρατούσε και επικρατεί ακόμη λόγω και της έλλειψης τιμωρίας των ενόχων, και αφετέρου, τις περιπέτειες και τις σφαγές που υπέστησαν οι γηγενείς αμερικάνικοι πληθυσμοί από τους λευκούς κατακτητές (τους Ισπανούς) όπως η φυλή των Μαπούτσε, η οποία προσωποποιείται εδώ από την βασική ηρωίδα του βιβλίου την Ζανά.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μαθαίνουμε γεγονότα που ασφαλώς θυμίζουν, σαν σε καρμπόν, την κατάσταση της χώρας μας. «Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κάρλος Μένεμ είχε εγκλωβίσει τη χώρα σε έναν θανατηφόρο μηχανισμό, μια ωρολογιακή βόμβα: αύξηση του χρέους, μείωση των δημόσιων δαπανών, ευέλικτο ωράριο εργασίας, απολύσεις, ύφεση. Μαζική ανεργία, υποαπασχόληση, μέχρι το μπλοκάρισμα των τραπεζικών καταθέσεων και τον περιορισμό εβδομαδιαίων αναλήψεων σε μερικές εκατοντάδες πέσος. Το χρήμα έκανε φτερά, οι τράπεζες έκλειναν η μία μετά την άλλη. Διαφθορά, σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές προσαρμογές, ανάθεση κεφαλαίων σε τρίτους, ο ίδιος ο Μένεμ, οι διάδοχοί του υπό τις διαταγές των αγορών, και μετά η οικονομική κατάρρευση του 2001-2002 αποτελείωσαν το έργο της καταστροφής του κοινωνικού ιστού που είχε ξεκινήσει με την Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης των στρατηγών. Η κρίση μετατράπηκε σε πτώχευση. Η Αργεντινή, της οποίας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μετά τον πόλεμο ήταν ίσο με της Αγγλίας, είδε την πλειονότητα του πληθυσμού της να πέφτει στο όριο της φτώχειας και το ένα τρίτο να βυθίζεται κάτω από αυτό. Απόλυτη εξαθλίωση. Στα σχολεία, οι μαθητές λιγοθυμούσαν από την πείνα...». Με έναν λόγο: η Αργεντινή ήταν για ξεπούλημα!

Ποιοί είναι οι ΜΑΠΟΥΤΣΕ (Mapuche)

Μεταξύ των μη χριστιανικών φυλών που συνυπήρξαν στη χώρα (Τσαρούα, Ονάς, Γιαμανά, Σελκ' νάμ, Αραουκάν, Χάους, Αλακαλούφ, Μαπούτσε) οι χριστιανοί δεν είχαν δείξει οίκτο για κανέναν. Είχαν διαπράξει αληθινή γενοκτονία οκτακοσίων χιλιάδων ανθρώπων. Οι Μαπούτσε είχαν διασχίσει όλο τον αιώνα σαν σκιές. Φαντάσματα. Διαγράφοντας είκοσι πέντε χρόνια συνθήκης με την Ισπανία, το Σύνταγμα του 1810 είχε νέτα σκέτα αρνηθεί τους Μαπούτσε, τους «ανθρώπους της γης» που ζούσαν στις πάμπες ως νομάδες εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Μαπούτσε, σημαίνει η «Γη των ανθρώπων» (Μαπού=γη. Τσε=άνθρωποι»).

Στους ΜΑΠΟΥΤΣΕ δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη και όχι το αντίθετο.

Οι Μαπούτσε είναι η πλέον πολυπληθής φυλή Αμερικανών γηγενών, οι οποίοι, παρά τις απόπειρες εξολόθρευσής τους από τους Ισπανούς κατακτητές, κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Κάτι λίγοι ζουν ακόμη στη νότιο Αργεντινή. Η πλειονότητά τους, όμως, περί το 6% του συνολικού πληθυσμού της Χιλής (υπολογίζονται σε 16 εκατ.), κατοικεί στην κεντρική και νότιο Χιλή.

Πρόκειται για ανυπότακτη φυλή, την οποία πολέμησε μετά μανίας ο Χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ, αλλά δεν κατάφερε να της κλείσει το στόμα. 

Πριν από τέσσερα χρόνια, οι αρχές της Χιλής ανέσυραν και έθεσαν σε ισχύ ειδικό αντιτρομοκρατικό νόμο που είχε καταρτιστεί την εποχή της δικτατορίας, για να πατάξουν την έξαρση των επιθέσεων και των ταραχών στο νότιο τμήμα της χώρας, για τις οποίες κατηγορούνται ιθαγενείς Μαπούτσε. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι οι Μαπούτσε ήθελαν να έχουν δικαίωμα στη γη τους. 

Ποιός είναι ο Caryl Ferey (Καρίλ Φερέ)

Από εικοσάρης, ο γεννημένος στη Βρετάνη (στην Καέν το 1967) συγγραφέας, γυρνάει με μια μοτοσικλέτα όλη την υφήλιο, ζώντας με τα απαραίτητα, γιατί η συγγραφή προϋποθέτει το ρίσκο ως προϋπόθεση και ως αποτέλεσμα. Συνομιλητές και δάσκαλοί του του σ' αυτή την παγκοσμιοποιημένη αλητεία, ο Γκοντάρ, ο Ζακ Μπρελ, ο Ρενέ Σαρ ή οι Noir Desir. Γι' αυτό επιλέγει το εκρηκτικό πεδίο, που μπορεί να είναι οι καταπιεσμένοι, οι γυναίκες, η εν γένει ομορφιά του κόσμου. 

«Για τα βιβλία μου επιλέγω χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Ο καθείς και οι εμμονές του, και οι δικές μου εμμονές είναι ο καθημερινός φασισμός και η σχέση του με το νεοφιλελευθερισμό. Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται ποτέ Ινδιάνοι, δεν σημαίνει τίποτε γι' αυτούς η λέξη. Σφαγιάστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Στην Αργεντινή είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ», λέει ο Καρίλ Φερέ για το «Μαπούτσε». 

Ο Καρίλ Φερέ αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του γαλλικού αστυνομικού και νουάρ μυθιστορήματος με τα βιβλία του "Haka" και "Utu", με θέμα τους Μαορί (βραβείο Sang d'Encre 2005, βραβείο Michel Lebrun 2005 και βραβείο αστυνομικού μυθιστορήματος SNCF du Polar 2005). 

Η επιτυχία του κορυφώθηκε με το "Ζουλού" (2008), που απέσπασε ιδιαίτερα σημαντικά βραβεία (Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2008, Μεγάλο Βραβείο Αναγνωστριών του περιοδικού ELLE 2008, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ Quais du Polar 2009, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του σάιτ Bibliobs του περιοδικού Nouvel Observateur 2009, μεγάλο βραβείο γαλλικού μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ του Μπον 2009, Βραβείο Κριτικών για μυθιστόρημα μυστηρίου 2009 και βραβείο Jean Amila Meckert 2009).

Περίληψη του βιβλίου

Κατά την διάρκεια της δικτατορίας «Το έγκλημα στην Αργεντινή ήταν μια δεδομένη πράξη που περνούσε, θα έλεγε κανείς, ως συγχωρητέα και ως πράξη χαμηλού κύρους. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχαν εξαφανιστεί πεντακόσια μωρά, τα οποία δεν είχαν καταγραφεί στο ληξιαρχείο. Οι γονείς δεν εμφανίστηκαν στις Αρχές για να ζητήσουν τα βρέφη τους. Ο λόγος; Τους είχαν εξολοθρεύσει με δυναμίτη, τους είχαν πυρπολήσει, τους είχαν θάψει μέσα σε τσιμέντο, τους είχαν πετάξει από αεροπλάνα. Χωρίς εκταφές πτωμάτων και χωρίς να αναζητούνται από τις οικογένειες, αυτά τα παιδιά θα παρέμεναν παντοτινά φαντάσματα».

Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λους εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις, γλύπτρια, με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, που ειδικεύεται στην αποκάλυψη των εγκλημάτων τη; δικτατορίας του Βιντέλα, -με προσωπικό ενδιαφέρον, μιας και εκεί έχασε τον πατέρα του ποιητή Καλδερόν και την πολυαγαπημένη του μικρότερή του αδερφή-, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τους οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας.

Η Ζανά είναι Μαπούτσε, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001-2002, έγινε γλύπτρια και έκτοτε μένει μόνη της στο Μπουένος Άιρες. Τώρα, στα 28 της χρόνια, υπολογίζει πως δεν χρωστά πλέον τίποτε και σε κανέναν. Ο Ρουμπέν Καλδερόν είναι κι αυτός από τους επιβιώσαντες - ένας από τους ελάχιστους "υπονομευτές" που βγήκαν ζωντανοί από τις λαθραίες φυλακές, όπου χάθηκαν ο πατέρας του και η μικρή αδελφή του.

Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να ξανάρθει η δημοκρατία. Ιδιωτικός ερευνητής στην υπηρεσία των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, ο Ρουμπέν αναζητά ακατάπαυστα τα παιδιά των εξαφανισθέντων που δόθηκαν για υιοθεσία επί δικτατορίας Βιντέλα, καθώς και τους εκτελεστές τους... Τίποτε δεν προμηνύει τη συνάντηση της Ζανά και του Ρουμπέν, που τόσα τους χωρίζουν. Ένα πτώμα όμως ανασύρεται από τα νερά του λιμανιού της Λα Μπόκα: είναι η "Λους", μια τραβεστί που έκανε πιάτσα στην προκυμαία με την "Πάουλα", τη μοναδική φίλη της γλύπτριας.

Ο Ρουμπέν, από τη μεριά του, ερευνά την εξαφάνιση μιας φωτογράφου, της Μαρία Βικτόρια Καμπάλλο, κόρης ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες στη χώρα. Μολονότι η πολιτική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια, τα φαντάσματα των καταπιεστών πλανιώνται ακόμα στην Αργεντινή - και μαζί τους ρίχνουν τη σκιά τους οι καραμπινιέροι, που έδιωξαν την κοινότητα της Ζανά από τα πατρογονικά εδάφη...

Για τον Έλληνα αναγνώστη, που ζει εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια στο πετσί του, την οικονομική εξαθλίωση των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, όπου η διαπλοκή και η καταπίεση είναι σε ημερήσια διάταξη, η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, που σίγουρα αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα κατάλληλα μυθοποιημένα, αποτελεί έναν καλό μπούσουλα, για να καταλάβει (και να βγάλει συμπεράσματα) για την τρέχουσα κατάσταση που βιώνει. 

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα φαίνεται πως σε αρκετά η δικιά μας τωρινή κατάσταση, μοιάζει σε πολλά με την ιστορία του λαού της Αργεντινής. 

Πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα, και σχετικό με τα θέματα του βιβλίου, βρίσκω και το βιβλίο «Η χρονιά της ερήμου» ή το ταγκό της βαρβαρότητας, του Pedro Mairal, εκδόσεις Πόλις, που αναφέρεται επίσης στην Αργεντινή του 2001-2002.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------------------------

Πηγές:www.culturenow.gr www.enet.gr 
www.lifo.gr

«ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΔΕΡΕΡ» του Γκιγέρμο Μαρτίνες, Εκδ. Πατάκη (08/2009)

«ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΔΕΡΕΡ» του Γκιγέρμο Μαρτίνες

Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη,

Εκδ. «Πατάκη», σελ. 137, τιμή: 16 ευρώ.

Το «Σχετικά με τον Ροδέρερ» (Acerca de Roderer, 1992) είναι το πρώτο μυθιστόρημά του Μαρτινες που εγκωμιάστηκε πολύ στη χώρα του και έδειξε το ταλέντο του συγγραφέα.

Τα βασικά πρόσωπα του βιβλίου είναι δύο, ο αφηγητής - ίσως ο ίδιος ο συγγραφέας - και ο συμμαθητής του με τη ξεχωριστή ευφυΐα o Ροδερερ. Το όλο σκηνικό εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της αργεντίνικης επαρχίας, όπου σκιαγραφείται η μιζέρια της ζωής των νέων στα στενά πλαίσια ενός τυπικού χωριού του Πουέντο Βιέχο: ένα μπάρ όλο κι όλο για τη νεολαία, όπου οι περισσότεροι παίζουν τυχερά παιχνίδια μέσα σε ακατάσχετη οχλαγωγία και κάποιοι ελάχιστοι στο βάθος του μαγαζιού πότε - πότε παίζουν και κανένα σκάκι. Και οι δυο τους είναι άτομα μεγάλης ευφυΐας, ο αφηγητής, πρώτος μαθητής στο σχολείο, ο Ροδερερ σκοτεινός, κλειστός τύπος, με πολλά εξωσχολικά βιβλία παραμάσχαλα, παρατάει το σχολείο και το ρίχνει στη μελέτη απομονωμένος από τον κόσμο και τη κοινωνία.
Υπάρχουν σύμφωνα με τον καθηγητή τους Ράγο «δύο κύριοι τύποι ευφυΐας»:
«Η πρώτη, είναι η αφομοιωτική. Η ευφυΐα που δρα σαν σφουγγάρι και απορροφά αμέσως ό,τι της προσφέρεται, που προχωράει με αυτοπεποίθηση και βρίσκει φυσικές, προφανείς τις σχέσεις και τις αναλογίες που άλλοι προηγουμένως έχουν καθορίσει, που είναι προσανατολισμένη σύμφωνα με τον κόσμο κι αισθάνεται στο στοιχείο της σε οποιοδήποτε τομέα της σκέψης». Η ευφυΐα, ακριβώς, του αφηγητή.
«Όσο για τον άλλο τύπο ευφυΐας, πιο σπάνιος, πιο δυσεύρετος, είναι μια ευφυΐα που βρίσκει παράξενα και πολλές φορές εχθρικά τα πιο κοινά δεσμά της λογικής, τα πιο τετριμμένα επιχειρήματα, το γνωστό και αποδεδειγμένο. Τίποτα δεν είναι γι’ αυτήν
«φυσικό», τίποτε δεν αφομοιώνει χωρίς να νιώσει ταυτόχρονα κάποια απόρριψη: ναι, είναι γραμμένο, παραπονιέται, κι όμως δεν είναι έτσι, δεν είν’ αυτό».
«Η ευφυΐα που διατρέχει τον κίνδυνο να περάσει για αβουλία ή για ηλιθιότητα. Την απειλούν κι αυτή δύο κίνδυνοι, πολύ πιο τρομεροί: η τρέλα και η αυτοκτονία. Πώς θ’ αντέξει αυτή την επίπονη διαμαρτυρία ενάντια σ’ όλα, αυτή την αίσθηση πως δεν
ταιριάζει με τον κόσμο, αυτό το βλέμμα που δε διακρίνει παρά ανεπάρκεια κι αδυναμία στους δεσμούς που όλοι οι υπόλοιποι βρίσκουν αναγκαίους».

Την πρώτη ευφυΐα την έχει ο αφηγητής που με την προτροπή του Ροδερερ σπουδάζει Μαθηματικά στη πρωτεύουσα και μετά ετοιμάζεται για διδακτορικό στην Αγγλία, είναι «Η ευφυΐα που τα πάει καλύτερα με τη ζωή», «η ευφυΐα των λεγόμενων ταλαντούχων, ή ικανών, που ο κόσμος διαθέτει κατά χιλιάδες», την άλλη την έχει ο αινιγματικός Ροδερερ, που παρατάει τα πάντα για να ανακαλύψει την αλήθεια, την αλήθεια του, και, εκεί που πίστεψε ότι τη βρήκε, χάνει τα πάντα: πρώτα την μητέρα του, μετά τον χτυπάει η σπάνια ασθένεια Λύκος, η οποία τον εξουθενώνει και λίγο πριν προλάβει να διηγηθεί την Αλήθεια του στον φίλο του πεθαίνει. Αυτό θυμίζει κάπου την περίπτωση του θείου Πέτρου από το βιβλίο "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ" του Δοξιάδη,που λίγο πριν πεθάνει ο μεγάλος μαθηματικός θείος Πέτρος, ειδοποίησε τον ανιψιό του ότι βρήκε τη λύση του προβλήματος, μα μέχρι αυτός να έρθει είχε πεθάνει.

Είναι ένα όμορφο μυθιστόρημα με στρωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, που σκιαγραφεί μια σπάνια και αινιγματική μα και προικισμένη προσωπικότητα, τον Ροδερερ, με ένα καταθλιπτικό τέλος γι’ αυτόν. Είναι άραγε αυτή η μοίρα τέτοιων προικισμένων ανθρώπων;

---------------------------------
Βλέπε επιπλέον και εδώ

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------

(Το πρωτοδημοσίευσα στις 14/7/10 στη Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου)  

Ποιοί ψηφίζουν τους Μπέους, Μαρινάκηδες, Ψινάκηδες;

Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό από το αίσθημα του Φόβου ή την Απάθεια είναι η αδιόρατη αποδοχή της Μοίρας μας, ότι τίποτε δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε, ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ότι όλοι ίδια καθάρματα είναι, γι' αυτό γάμησέ τους  όλους, κλείσου στους τέσσερις τείχους της ιδιωτείας σου, φρόντισε μόνο να επιβιώσεις όπως μπορείς, φροντίζοντας μόνο τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και πέραν τούτου ουδέν. Τι σε νοιάζει αν ο γείτονας πεινάει, αν ο συνάδελφός σου πετάχτηκε κακήν κακώς στους δρόμους, αρκεί όμως-όπως εσύ- να' χεις ακόμα δουλειά, να μπορείς να ταΐσεις την οικογένεια και κράτα το στόμα σου κλειστό, μέχρι να περάσει το κακό. Κι όταν έρθει η ώρα των εκλογών, τότε ξέρεις τι θα κάνεις, θα ψηφίσεις τους Άλλους, αυτούς που δήθεν δεν ήταν ως τώρα στα πράγματα, αυτούς που τα λένε όμως έξω απ΄τα δόντια, αυτούς που βρίζουν όλους τους άλλους -όπως κι εσύ θα' θελες να κάνεις αλλά φοβάσαι-, εν τέλει αυτούς, που ενδόμυχα ψιλοθαυμάζεις γιατί δείχνουν ότι έχουν δύναμη -οποιασδήποτε μορφής- και παρόλα αυτά, είναι άνθρωποι σαν και σένα: είναι οπαδοί της ίδιας ομάδας με σένα, τα λένε απλά και κατανοητά για όλους, παρόλο που δεν είναι σπουδαγμένοι, είναι επιτυχημένοι και γνωστοί, όπως κι εσύ θα' θελες να είσαι. Δεν σε νοιάζει αν τους κυνηγάει η δικαιοσύνη, αν για κάποιους είναι λαμόγια, αν τα παίρνουν από δέκα μπάντες ψιλοπαράνομα, σημασία έχει ότι είναι ντόμπροι στον λόγο τους, κι ότι θα μας βολέψουν κι εμάς κάπως, εάν έχουμε κάποια ανάγκη.

Έτσι φθάσαμε στην πόλη μας, το Βόλο, να εκλέξουμε με τεράστια πλειοψηφία ένα καθαρό λαμόγιο, έναν αρχιμαφιόζο, τον Αχχ. Μπέο για Δήμαρχο, στον Πειραιά το τσιράκι του Μαρινάκη, στον Μαραθώνα -φευ- τον Ψινάκη κοκ.

Πολύ φοβάμαι, ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί, εάν δεν  καταλάβουμε τα γενεσιουργά της αίτια και προπάντων, εάν δεν προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχει καταβάλει.

Ο τραγέλαφος με τις διάφορες δηλώσεις, τις βρισιές και τις απειλές του νέου Δημάρχου στον Βόλο, έχει φθάσει ήδη στο κατακόρυφο: χθες παρενέβη τηλεφωνικά σε τηλεοπτική εκπομπή και απείλησε στη ψύχρα δημοσιογράφο ότι θα τον χαστουκίσει!

Το λυπηρό στην περίπτωση, είναι ότι κανείς δεν σηκώνει το μανίκι να καυτηριάσει αυτές τις πρακτικές. Υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή και από την υποτιθέμενη διανόηση του τόπου, αλλά και από τον τύπο, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

Προσπαθώντας εδώ και και να ερευνήσω  το φαινόμενο Μπέου κλπ. κατέληξα σε διάφορες σκέψεις και αναλύσεις, τις οποίες άλλωστε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, είχα διατυπώσει και προεκλογικά και σε διάφορους γνωστούς και φίλους, οι οποίοι -εμμέσως ή αμέσως- μου έδειχναν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν Μπέο. Τους έλεγα περίπου ότι όταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...[1]

Πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτοί που ψηφίζουν ΧΑ και αυτοί που ψηφίζουν Μπέους, Μαρινάκηδες και Ψινάκηδες, ανοίκουν στην ίδια συνομοταξία ψηφοφόρων, μπαίνουν στο ίδιο καλάθι. Οι πάνω από 400χιλ. ψηφοφόροι της ΧΑ ούτε φασίστες ούτε Ναζί είναι. Είναι οι ίδιοι, που μαζί με άλλους, ψηφίζουν τοπικά μαφιόζους για Δημάρχους, γιατί είναι πλήρως απογοητευμένοι και απαξιωμένοι από τη λαίλαπα των μνημονίων και έχοντας χάσει την ταξική τους συνείδηση, θέλουν δήθεν να τιμωρήσουν τους πολιτικούς γενικά και αόριστα, για να τους μείνει ίσως έτσι μια ικμάδα ικανοποίησης, ότι έτσι κάνουν το καθήκον τους... Αυτή είναι -ιστορικά- γνωστή συμπεριφορά του λούμπεν προλεταριάτου: αντί ν' αλλάξεις τον γάιδαρο χτυπάς το σαμάρι και καμώνεσαι κιόλας πως έτσι κάνεις το καθήκον σου...

Ο Βόλος είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τί σημαίνει λούμπεν προλεταριάτο. Σε μια ήδη μαραζωμένη από την αποβιομηχάνιση πόλη ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η εθνική οικονομική γενοκτονία. Κι όμως, ελάχιστοι αντέδρασαν για όλα αυτά, αναμένοντας μια "σοβαρότερη" εξέλιξη για να επαναστατήσουν. Κι αυτή ήρθε όταν υποβιβάστηκε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα λόγω της συμμετοχής τού ιδιοκτήτη της, του Αχ. Μπέου δηλαδή, στα στημένα παιχνίδια! Τότε οι βολιώτες πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης ζητώντας το δίκιο τους, δηλαδή να μην τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός Βόλου για την ενεργό συμμετοχή του σε ένα στημένο πρωτάθλημα με το αιτιολογικό πως και "οι άλλοι βασάνιζαν τους μαύρους, αλλά δεν τιμωρήθηκαν". Αυτό είναι, άλλωστε, το μέτρο τής δικαιοσύνης που ζητούμε στην Ελλάδα, να ψοφήσει δηλαδή και η κατσίκα τού γείτονα γιατί κι αυτός την πότιζε με απαγορευμένα φάρμακα, καθώς και η με κάθε κόστος νίκη, η οποία πρέπει να επιβραβεύεται έστω κι αν έρχεται δια της πλαγίας οδού. Την αδικία, εξάλλου, την επικαλούμαστε ως δικαιολογία μόνο όταν πέφτουμε θύματά της. Οταν είμαστε καβάλα στο άλογο, απλώς σηκώνουμε τους ώμους, ξεφυσούμε ένα "έτσι είναι η ζωή" και συνεχίζουμε...[2]

Είναι εξοργιστική η συνειδητοποίηση ότι μαχαιρωνόμαστε ακόμα για τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες ή σηκώνουμε το τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούμε γιατί η τηλεόραση ανάβαλε την προβολή τού αγαπημένου μας τουρκικού σίριαλ, αλλά κάνουμε ελάχιστα για να γλιτώσουμε από την πραγματική μας μιζέρια.[3]

Υπάρχουν βέβαια και πολλά ελαφρυντικά για όλους αυτούς τους ψηφοφόρους. Πέρα από την οικονομική αφαίμαξη και την καταπίεση που υφιστάμεθα όλοι, υπάρχει και καθημερινός κλαυσίγελος των "πολιτικών" πτωμάτων, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν. Τελευταία παραδείγματα για γέλια και για κλάματα ήταν τα 40χρονα του πτώματος ΠΑΣΟΚ, τα παλιά-νέα ψέμματα των Σαμαροβενιζέλων στην ΔΕΘ και το σημερινό επεισόδιο του πάλαι ποτέ γενικού γραμματέα της ΜΝΗΜΑΡ, του Λυκούδη, που αποχώρησε και ίδρυσε νέο κόμμα(?), προφανώς μαζί με Ψαριανούς και λοιπούς Ποταμίσιους, να βοηθήσει τη χώρα να μην πάει μια ώρα αρχύτερα σε νέες εκλογές εκπληρώνοντας την επιθυμία της δεξιοφασιστικής κυβέρνησης, που άγχεται να πιάσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών για να βγάλει νέο πρόεδρο χωρίς νέες εκλογές. Το άκρον άωτο εδώ με τον πολύ Λυκούδη, είναι, ότι ενώ δεν ψηφίστηκε απ' τον λαό -ήταν σαν Γ.Γραμματέας στο επικρατείας- δεν επιστρέφει την βουλευτική έδρα!

Όλα τα παραπάνω και βέβαια μύρια τόσα άλλα, θολώνουν κάποιων το μυαλό και τον στέλνουν σπίτι στον φαρδύ καναπέ τους. Πρέπει όμως κάποια στιγμή, πριν είναι πολύ αργά να αντιδράσουμε. Η κατάσταση στη πόλη μας στο Βόλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι τα επόμενα 5 χρόνια. Δεν μας αξίζει μια τέτοια μοίρα.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

----------------------------
[1-3]:tripioevro

Ο Αχ. Μπέος και το Ποτάμι δίνουν φρεσκάδα στον πολιτικό μας στίβο.

Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στον κεντρικό και τοπικό πολιτικό στίβο, το βρίσκω πολύ ενθαρρυντικό (και διασκεδαστικό). Επιτέλους ξεπροβάλλουν νέα κόμματα και σχηματισμοί. Νέοι άφθαρτοι άνδρες (κυρίως) και γυναίκες (κατα)δέχονται να μπουν στον πολιτικό στίβο.

Έτσι χάρηκα πάρα πολύ που ένας γίγαντας της δημοσιογραφίας και του αντικειμενικού ρεπορτάζ, ο Σταύρος Θεοδωράκης, καταδέχθηκε να κατεβεί στον πολιτική. Μάλιστα χάρηκα διπλά, γιατί αμέσως τον ακολούθησε στο επίπονο -είναι αλήθεια- εγχείρημά του, μέχρι κι ολόκληρος Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου!. Το ό,τι το νέο εγχείρημά τους θα έχει σίγουρη επιτυχία, φάνηκε από την πρώτη στιγμή: δεν πέρασαν 2-3 ημέρες από την γνωστοποίηση του Ποταμιού τους και να'σου η πρώτη δημοσκόπηση, τους δίνει διψήφια νούμερα!.

Ελπίζω σύντομα να τους μιμηθούν και άλλοι καταξιωμένοι της δημοσιογραφίας, όπως ο Βαξεβάνης -τον οποίο προσωπικά πάω με χίλια-, ο Χατζηνικολάου και άλλοι πολλοί. Έτσι θα καταφέρουμε όλοι μαζί, να σταματήσουμε επιτέλους την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αναγνωρίζει το SUCCESS STORY που καταφέραμε μόλις, με θυσίες και αγώνες 4 ετών.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον τοπικό πολιτικό μας στίβο στον Βόλο. Ένας τιτανοτεράστιος, άφθαρτος συντοπίτης μας, ο Αχ. Μπέος, έβαλε πλώρη να μας σώσει από την κακομοιριά. Ποιος είναι ο Μπέος, τον ξέρει το πανελλήνιο, η μόνη διαφορά που έχει από τους άλλους υποψηφίους, είναι ό,τι αυτός είναι ήδη υπόδικος, οι άλλοι μπορεί να γίνουν μετά. Θέλει λέει, να γίνει Δήμαρχος στον τόπο του και να κάνει επιτέλους τον Βόλο Μονακό!. Τι το περίεργο. Μακάρι να είχαν κι άλλοι κότσια (κι αρχίδια) σαν κι αυτόν. Ο τόπος θα ξεβρόμιζε μια για πάντα από τους κάθε λογής πολιτικάντηδες της δεκάρας και της αρπαχτής. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις τον φέρνουν πρώτο στην αγάπη του κόσμου. Εμείς οι βολιώτες ξέρουμε να εκτιμούμε τέτοιες πρωτοβουλίες. Πλήθος υποψηφίων δημοτικών συμβούλων δέχθηκαν ήδη να τον συνδράμουν στο δύσκολο έργο του. Μάλιστα έμαθα από τις εφημερίδες πως ήδη ένας καταξιωμένος συνάδελφός μου υπέβαλε υποψηφιότητα. Ένας άλλος,, ρωτούσε χθες να μάθει το κόστος, για να υποβάλει κι αυτός υποψηφιότητα. Μόλις έμαθε ό,τι κοστίζει 250 € έκανε προσωρινά πίσω.

Έτσι μου' ρχεται να βάλω κι εγώ υποψηφιότητα κάπου. Μόνο τα 250 € με προβληματίζουν κι εμένα. Είναι και τα επίδικα αυτής της 2μηνης απεργίας που κάναμε στο Πανεπιστήμιο τις προάλλες για να σταματήσουμε τις διαθεσιμότητες των συναδέλφων, που μ' έχουν οικονομικά γονατίσει. Την επόμενη φορά θα κοιτάω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, μόνο την πάρτη μου, δεν είναι καιρός για απεργίες κι αγώνες τώρα.

Κατά τα άλλα ο νυν Δήμαρχος, Σκοτινιώτης κι ο Παπατόλιας χέστηκαν από τον φόβο τους από την επέλαση του Μπέου, και κάναν μεταξύ τους ειρήνη. Θα κατεβούν μαζί!. Τώρα είτε χώρια είτε μαζί το ποιος θα τους ψηφίσει, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Για την Αριστερά έχω ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ακόμη πρέπει σ'αυτήν να συμπεριλάβω τον ΣΥΡΙΖΑ -με τις συνεχείς διολισθήσεις προς την σοσιαλδημοκρατία που του επισυμβαίνουν τελευταία. Μαθαίνω ό.τι τον υποψήφιό του Πατσιαντά, οι μισοί δεν τον θέλουν. Όσο για το ΚΚΕ, καλά να'ναι το μοναστήρι!. Τελευταία αποστροφή του υποψήφιου του ΚΚΕ Νάνου: "Μπέος, Πατσιαντάς, Σκοτινιώτης είναι ένα και το αυτό, εμείς μόνο έχουμε δίκιο, που θα φέρουμε το σοσιαλισμό στο Βόλο". Εμένα πάντα μ'αρέσει αυτή η απλουστευτική λογική του άσπρου - μαύρου. Γι'αυτό η Αριστερά πάει μπροστά και συνεπαίρνει τα πλήθη.

¨Όσο για τις άλλες αριστερές δυνάμεις -τις άκρας αριστεράς ντε- ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ., βαρέθηκαν αυτή τη φορά να το συζητήσουν το θέμα, και είπαν να βάλουν υποψηφιότητα μόνο για την Περιφέρεια. Δεν πειράζει, την άλλη φορά θα βάλουνε και υποψήφιο Δήμαρχο.

Ξέχασα τη ΧΑ, αλλά αυτό το έκανα επίτηδες. Η ΧΑ επέλεξε -χωρίς να το καταλάβει- τον Μπέο, το ίδιο και η ΝΔ, που όμως για να κρατήσει τα προσχήματα όρισε και κάποιον άλλον υποψήφιο, κάποιον με μουστάκι, νομίζω, γιατί το όνομά του, λυπάμαι, δεν θυμάμαι.

Τώρα που το ξανασκέπτομαι, αν δεν έχουμε με την πρώτη φορά εκλογή Δημάρχου και πρέπει να επιλέξω την επόμενη βδομάδα μεταξύ Μπέου και Πατσιαντά (ΣΥΡΙΖΑ), θα βρίσκομαι σε πολύ μεγάλο δίλημμα ποιόν να επιλέξω.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Έγκωσα. φτάνει πια με το Ξενοδοχείο...

Έγκωσα. Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο με το Ξενοδοχείο.

Δεν αντέχω άλλο (συγκινησιακές?) κωλοτούμπες και εύκολες γενικεύσεις. Χόρτασα.

Δεν μπορεί εδώ και 3 μέρες να είναι αυτό το κύριο θέμα συζήτησης (και έντασης!)...

Δεν μπορεί μια λάθος (ή σωστή?) κίνηση κάποιων αλληλέγγυων να τους απαξιώνει όλους;

Όπως επίσης δεν μπορεί, μια λάθος ή σωστή κίνηση κάποιων αναρχικών ή αριστερών ομάδων να απαξιώνει όλους όσους με τον άλφα ή βήτα τρόπο τολμούν - προσπαθούν ν' αντιστέκονται, ενώ κάποιοι τους κρίνουν απ' τον καναπέ τους...

Δεν είναι τίποτα άσπρο - μαύρο, συνήθως ή αλήθεια (ή το σωστό) είναι κάπου ανάμεσα, έχω μάθει στη ζωή μου. Και χρειάζεται μετριοπάθεια και χρόνος να το ανακαλύψεις.

Μήπως άθελά μας ρίχνουμε (ρίξαμε) νερό στο μύλο απαξίωσης των αλληλέγγυων που κραδαίνει εδώ και εβδομάδες ο Σύριζα, χωρίς να το καταλάβουμε;

Μήπως άθελα μας ξεχάσαμε τους ταλαίπωρους πρόσφυγες - μετανάστες, που τόσο καιρό προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να βοηθήσουμε -που χωρίς τους κάθε λογής αλληλέγγυους θα ήταν σε τρισχειρότερη θέση -κατά γενική ομολογία;

Μήπως άθελά μας, ξεφύγαμε απ' το κύριο που είναι να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας ενάντια στην επαίσχυντη μεθόδευση της πρώτηςδεύτερηςφοράς αριστεράς, που προσπαθεί στη λούφα και εν μέσω της σωστής (?) απεργίας των Δημοσιογράφων να περάσει αβρόχοις ποσί το 3/4ο μνημόνιο;

Ειπώθηκαν όμως λόγια βαριά, που δεν μπορεί κανείς να τα πάρει εύκολα πίσω. Και τα λόγια πονάνε μερικές φορές πιότερο από τις πράξεις...

Όχι δεν πιστεύω σ' αυτά τα βαρύγδουπα και ηχηρά ότι έχουμε φτάσει τόσο κάτω που ένα "ολοκαύτωμα" χρειαζόμαστε για να συνέλθουμε.

Επίσης Όχι δεν σκοπεύω να μεταναστεύσω γιατί δήθεν απηύδησα απ' την κατάσταση στη χώρα μου...

Όχι εδώ θα μείνω, όπως οι περισσότεροι και θα προσπαθήσω για το καλύτερο κάνοντας και σωστά και λάθη.

Με όποιο προσωπικό κόστος.

Απ. Μωραϊτόπουλος

Απαράδεκτη απόφαση του Συμβουλίου Διοίκησης του Π.Θ.

Αγαπητοί Συνάδελφοι του Π.Θ.

Εδώ και 2 εβδομάδες δίνουμε έναν για εμάς οικονομικά αιματηρό αγώνα, αλλά ωραίο και δίκαιο αγώνα, με ψηλά το κεφάλι, για να προασπίσουμε την δουλειά μας, την αξιοπρέπειά μας την ζωή μας.

Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την πάρτη μας, αλλά για όλους τους συναδέλφους των πανεπιστημίων, όλων των εργαζομένων στην πατρίδα μας που πλήττονται, που κατασυκοφαντούνται από τα πληρωμένα ΜΜΕ και τα τσιράκια τους, επειδή τυχαίνει να έχουν ακόμα δουλειά. 

Η κοινωνία του Βόλου και των άλλων πόλεων στη Θεσσαλία και αλλού, έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν, ποιοι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ μαζί μας, σ' αυτόν τον αγώνα ζωής και θανάτου που κάνουμε, ποιοι είναι ΔΉΘΕΝ μαζί μας και ποιοι ουσιαστικά μας ΚΟΡΟΪΔΕΎΟΥΝ ΑΣΎΣΤΟΛΑ.

Τα απόνερα του μνημονιακού νόμου της Διαμαντοπούλου 4009, που μόνο στόχο έχει την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, δημιούργησαν ένα δήθεν όργανο διοίκησης, το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο κανείς δεν ξέρει τι κάνει, τι αρμοδιότητες ακριβώς έχει, ούτε καν ποιοι το απαρτίζουν είναι σε όλους γνωστό.

Αυτό λοιπόν το δήθεν όργανο συναντήθηκε χθες, με μόνο θέμα την απόλυση των 33 συναδέλφων μας. Η απόφαση που έβγαλε, μόνο θυμηδία και οργή προκαλεί σε όλους μας... Ένα γενικόλογο, έντεχνα και νομικίστικα ουδέτερα γραμμένο κείμενο, μιλάει για "πόρους", δηλαδή για νούμερα
("αποστέρησης πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας") που θα χαθούν, και όχι για ανθρώπινες υπάρξεις που θα μείνουν άνεργοι, και ψυχικά καταρρακωμένοι. Καμία λέξη παραμυθίας -έτσι για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ-, μόνο γενικόλογο και προσχηματικό μπλα-μπλα και προτροπή άλλων οργάνων του Πανεπιστημίου, να κάνουν κάτι, αντί για αυτούς. Καμία ουσιαστική υποστήριξη του αγώνα μας, ένα απαράδεκτο κείμενο, κοντολογίς ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ!!!

Προσυπογράφω πλήρως την απάντηση που έδωσε σε αυτήν την απόφαση του ΣτΠ ο φίλος, καθηγητής Τάκης Πολίτης. Από εδώ και στο εξής έτσι πρέπει να απαντάμε σε κάθε πρόκληση απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται

Κι επειδή πλέον τα ψέμματα και οι ευγένειες τελείωσαν, πρέπει να μετρήσουμε τους φίλους και τους εχθρούς μας, παντού και στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία. Γι' αυτό βγάζω τα πάντα στη 'σέντρα'. Δημοσιεύω παντού και τα 2 κείμενα, να τα μάθουν όλοι. Να μάθουν όλοι ότι το λεγόμενο ΣτΠ ουσιαστικά μας εμπαίζει.

Έπεται συνέχεια...

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

***

Απόφαση του Συμβουλίου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στη 16^η/21-9-2013 συνεδρίαση του, συζήτησε εκτενώς τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ενδεχόμενη εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και θέλει να εκφράσει δημοσίως την κατηγορηματική του αντίθεση του σε αυτό.

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας υφίσταται εδώ και 3 χρόνια πολλαπλά πλήγματα: υπέστη μια δραματική μείωση της κρατικής επιχορήγησης κατά 50% σε σχέση με το 2008, τα μέλη του (διδακτικό και διοικητικό προσωπικό) υπέστησαν μείωση των αποδοχών τους κατά 40%, ο αριθμός των εργαζομένων κάθε κατηγορίας συνεχώς μειώνεται ενώ ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών συνεχώς αυξάνεται. Όπως επισημάναμε και στην επιστολή μας προς τον Υπουργό Παιδείας της 8^ης Αυγούστου, η αναλογία διοικητικού προσωπικού προς φοιτητές είναι 1/50 καθιστώντας τη λειτουργία του ΠΘ ήδη προβληματική. Αντί άλλης ενέργειας, το Υπουργείο αποφάσισε την δημιουργία ενός πέμπτου πόλου εκπαίδευσης και έρευνας για το Πανεπιστήμιο μας, ιδρύοντας ένα νέο τμήμα χωρίς καμία τεκμηρίωση, επεκτείνοντας τη δράση του και σε άλλη Περιφέρεια της χώρας!

Σήμερα επίκειται η ανακοίνωση της αποστέρησης πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρά την τεκμηριωμένη έκθεση της Διοίκησης που στηρίχθηκε στην πλήρη εφαρμογή των κριτηρίων που έθεσε το ίδιο το Υπουργείο, και απέδειξε ότι το Πανεπιστήμιο έχει έλλειμμα προσωπικού. Ταυτόχρονα παρατηρούμε ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι το μοναδικό ελληνικό ΑΕΙ με έδρα σε πέντε πόλεις που πλήττεται από το μέτρο της διαθεσιμότητας, σε αντίθεση με άλλα πολυεδρικά ιδρύματα που δεν υφίστανται καμία απώλεια.

Εν όψει αυτών των δυσμενών εξελίξεων:  1ον καλούμε τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να εξαντλήσει τα νομικά μέτρα που διαθέτει ώστε να προσβάλλει τη νομιμότητα του μέτρου. 2^ον καλούμε τη Διοίκηση του ΠΘ να προβάλλει δημοσίως τα αξεπέραστα προβλήματα λειτουργίας που δημιουργούνται με βάση και την ιδιαιτερότητα της πολυεδρικότητας του. Είμαστε πρόθυμοι να συμμετάσχουμε σε μια κοινή συνέντευξη τύπου Διοίκησης-Συμβουλίου-εργαζομένων όπως το έχουμε επανειλημμένα ζητήσει, εγγράφως και προφορικώς. 3^ον καλούμε τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να διερευνήσει εκ νέου τη δυνατότητα λειτουργίας του νέου Τμήματος Πληροφορικής και την ενδεχόμενη μετακίνηση των εκπαιδευτικών και διοικητικών λειτουργιών σε άλλη έδρα του ΠΘ.

Δηλώνουμε προς την ελληνική κοινωνία ότι τα Πανεπιστήμια δεν είναι δημόσιοι οργανισμοί που μπορούν να εξοικονομήσουν πόρους, αλλά φορείς εκπαίδευσης και έρευνας που προετοιμάζουν  τις επόμενες γενιές και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας. Κάθε περαιτέρω περικοπή δαπανών ή προσωπικού θα οδηγήσει σε δραματική έκπτωση της ποιότητας του παρεχόμενου έργου προς την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

***

Απάντηση στην απόφαση του ΣτΙ του Καθηγητή Τάκη Πολίτη

Βλέπω το mail «Απόφαση του Συμβουλίου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων» και το ανοίγω με ανυπομονησία, ενώ αυθόρμητα χαρούμενος σκέφτομαι: «Να βρε! Και το Συμβούλιο στηρίζει τους διοικητικούς». Αρχίζω να το διαβάζω, αλλά φευ, οποία απογοήτευσις…

Ούτε έστω μια κουβέντα από αυτές που πραγματικά χρειάζονται οι διοικητικοί. Οι λέξεις «συμπαράσταση», «αλληλεγγύη», «αξιοπρέπεια», «δικαίωμα», «υποστήριξη» απουσιάζουν από το κείμενο. Μια σκέψη μου περνάει φευγαλέα από το μυαλό: μήπως, λόγω αχρηστίας και πάντα υποσυνείδητα βέβαια, απουσιάζουν πλέον και από το λεξιλόγιο των μελών του Συμβουλίου;

Για την διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων μας γράφετε κ. Πρόεδρε, αλλά δεν φαίνεται να ανησυχείτε, εσείς και το Συμβούλιό σας, για το αν θα τεθούν σε διαθεσιμότητα (έτσι λέγεται κομψά η απόλυση, φαντάζομαι ότι το γνωρίζετε) ο Κώστας, η Μαρία, η Αθηνά, οι οποιοιδήποτε 33 συνάδελφοι μας διοικητικοί υπάλληλοι. Δεν ανησυχείτε για το αν θα έχουν την επόμενη μέρα να πληρώσουν το νοίκι τους, να ταΐσουν τα παιδιά τους, να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους…

Αυτό που σας ανησυχεί είναι η «…αποστέρηση πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων…». Θα σας καθησυχάσω λοιπόν! Σας υπενθυμίζω το ΕΣΠΑ, και ειδικότερα το ΕΣΠΑ της περιφέρειας Θεσσαλίας. Στις επιλέξιμες δαπάνες του προβλέπει και «ανθρώπινους πόρους» και μάλιστα με κόστος που μπορεί να είναι κατά πολύ χαμηλότερο ακόμα και των κατά 40% μειωμένων -όπως εσείς γράφετε- μισθών των διοικητικών υπαλλήλων. Ουπς! Ελπίζω να μην μπαίνουν ιδέες, ότι οι 33 είναι λίγοι, ότι με περισσότερους σε διαθεσιμότητα μπορούμε να κάνουμε –για το καλό της χώρας πάντα- ακόμα μεγαλύτερη οικονομία…

Απόφαση του Συμβουλίου σας μας στέλνετε κ. Πρόεδρε, αλλά δεν διαβάζω κάτι που εσείς και το Συμβούλιό σας αποφασίσατε να κάνετε για την αποτροπή της διαθεσιμότητας των απαραίτητων « για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος» (η έκφραση είναι δική σας) διοικητικών υπαλλήλων.  Αυτό που διαβάζω ότι αποφασίσατε να κάνετε, είναι να καλέσετε κάποιους άλλους να κάνουν διάφορες ενέργειες, επικοινωνιακού χαρακτήρα και αναμφισβήτητης αναποτελεσματικότητας. Στη βάση της βολικής λογικής της ανάθεσης, καλείτε: 1ον τον Πρύτανη του ΠΘ, 2ον τη Διοίκηση του ΠΘ, 3ον τη Σύγκλητο του ΠΘ, να κάνουν! Μάλιστα! Εξαιρετική στάση για ανώτατο όργανο διοίκησης Πανεπιστημίου…

Τελικά τι μας λέτε, εσείς και το Συμβούλιό σας κ. Πρόεδρε, με το κείμενο των 392 λέξεων που μας στείλατε; Απολύτως τίποτα! Ή μάλλον κάτι μας λέτε: ότι προθυμοποιείστε να βγείτε στα κανάλια, σε κοινή συνέντευξη τύπου με τους απεργούς διοικητικούς. Επιτρέψτε μου να σας πω αυτό: Να μην βγείτε στα κανάλια κ. Πρόεδρε, ούτε εσείς, ούτε το Συμβούλιό σας. Να παραμείνετε όσο το δυνατόν περισσότερο στην αφάνεια. Όσοι λιγότεροι σας γνωρίζουν, τόσο το καλύτερο για εσάς… 

Δυστυχώς, με καμία εκτίμηση

Τάκης Πολίτης

Αναπλ. Καθηγητής ΠΤΔΕ ΠΘ

Σκέψεις πάνω σε σημαντικά γεγονότα της βδομάδας που πέρασε

Όσο κι αν προσπαθώ, εδώ και ημέρες, δεν μπορώ  να καταλάβω, γιατί έγινε, με ποιο σκεπτικό αποφασίστηκε η επίσκεψη του Τσίπρα στον Πάπα, στην παρούσα συγκυρία (το ίδιο ισχύει και για την προγενέστερη επίσκεψή του στο Άγιο Όρος). Κατ' αρχάς, ήταν συλλογική απόφαση του Σύριζα ή προσωπική του ίδιου του προέδρου; Επίσης δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπούσε, τι ήθελε να αποκομίσει απ' αυτήν.

Όταν στη χώρα σου ο κόσμος τσουρουφλίζεται με την ανεργία στο 30%, τον ΕΝΦΙΑ, τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις κλπ. και προσβλέπει στην αριστερά, κι εν προκειμένω στον υποτιθέμενο αριστερό  Σύριζα να τον σώσει, το μόνο που κάνεις με τέτοιες ενέργειες είναι να τον αποπροσανατολίζεις, να τον μπερδεύεις ακόμη περισσότερο, και, εντέλει να τον απογοητεύεις, σπρώχνοντάς τον να κάτσει ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ του. (Ή για να το πω ποιο λαϊκά, εδώ ο κόσμος καίγεται και το μπιπ χτενίζεται...) 

Σε τί βελτίωσαν τα 2 αυτά γεγονότα την εικόνα του Σύριζα στον κόσμο; Ίσως βελτίωσε το προφιλ του στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα όμως; Ακόμα κι αν πιστεύει ότι χωρίς το λαϊκό κίνημα, μόνο με τη ψήφο θα κερδίσει την εξουσία, τα γεγονότα δεν φαίνονται τόσο ρόδινα: παρά 4 χρόνια αιματηρά μνημόνια στις τελευταίες (αυριανές) δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά του εξακολουθούν να είναι καθηλωμένα στα 24-27%, όπως εδώ κι ένα χρόνο περίπου.

Τούτη τη βδομάδα έγιναν επίσης τα αποκαλυπτήρια της στενής, στενότατης σχέσης του Σαμαρά-Μπαλτάκου με τους Ναζι της ΧΑ. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να παραιτηθεί ή να αναγκαστεί σε παραίτηση. Εδώ, περιέργως, η αξιωματική αντιπολίτευση αξιολογεί υψηλότερα την επίσκεψη του αρχηγού του στο Βατικανό απ' το γεγονός αυτό. Οποία πολιτική μωρία! Περιέργως πως, το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ και για τα άλλα κόμματα...

Προσωπικά δεν θα' χα καμιά αντίρρηση και για τις 2 αυτές επισκέψεις, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, π.χ. αν επισκεπτόταν τον Πάπα σαν πρωθυπουργός ή πρόεδρος της χώρας όπως έκαναν στο παρελθόν, ακόμη κι ο Κάστρο, όπως και πολλοί άλλοι ηγέτες χωρών. Το ίδιο θα έλεγα και για μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος, αλλά σαν ιδιώτης.

Τούτη τη βδομάδα, κι ενώ ο Τσίπρας έκανε επίσκεψη στον Πάπα -τι σύμπτωση αλήθεια-, οι ηρωικές καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, βγήκαν για πρώτη φορά εκτός Ελλάδος, κι επισκέφτηκαν την ευρωβουλή για να κοινοποιήσουν κι εκεί την διαμαρτυρία τους. Μαζί με τους ευρωβουλευτές του Σύριζα -κι όχι μόνο-, διατράνωσαν τη διαμαρτυρία τους μέσα κι έξω απ' το ευρωκοινοβούλιο. Μηνύματα συμπαράστασης άρχισαν να καταφθάνουν απ' όλη την Ευρώπη.

Δεν ξέρω πως μου συμβαίνει, αλλά όταν σκέπτομαι τον αγώνα που κάνουν μήνες τώρα, συγκινούμαι βαθύτατα, κι έχω τύψεις που βρίσκομαι μακριά τους και δεν μπορώ να τους βοηθήσω στο παραμικρό.

Μου φαίνεται δε περίεργο, που ακόμα κανένας Ποιητής δεν βρέθηκε να τους υμνήσει με ένα ποίημά του, όπως πρόσφατα έκανε ο Στ. Κραουνάκης για τον Π. Φύσσα. Ίσως γιατί είναι ακόμα τόσο ζωντανές και δεν θρηνήσαμε ακόμα κάποιο θύμα...

Γενικά πιστεύω, πως πάρα πολλοί, δεν έχουν αντιληφθεί την σημασία του αγώνα τους. Δεν αντιλήφθηκαν πολλοί, πως στις αγωνιζόμενες καθαρίστριες, βρίσκεται η μάνα τους, η αδερφή τους, η σύζυγός τους, που κόντρα στην αδιαφορία των περισσότερων κρατάνε την σημαία της αντίστασης και του αγώνα, μήνες τώρα σταθερά υψωμένη, κι αντιστέκονται ενάντια στη σάπια "Δικαιοσύνη", στους προπηλακισμούς και τη βία των ΜΑΤ και στην απαξία των πουλημένων και κατευθυνόμενων ΜΜΕ. Είμαι σίγουρος, πως ο αγώνας τους θα γραφτεί κάποτε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του λαϊκού κινήματος, όπως έγινε στην Αργεντινή με τις περίφημες «Γιαγιάδες της Πλατείας Μαΐου»*.

Σ' όλη την Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, ο κόσμος με μαζικές διαδηλώσεις τίμησε την μνήμη του Π.Φύσσα. Και στον Βόλο ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Στην Αθήνα έγιναν πολύ μαζικές διαδηλώσεις και βέβαια τα ΜΑΤ έκαναν πάλι την δουλειά τους: συνελήφθησαν 64 άτομα.

Χθες διοργανώθηκε στο Σύνταγμα τεράστια εκδήλωση στη μνήμη του, στην οποία συμμετείχαν 30 καλλιτέχνες. Πληροφορήθηκα ότι τα συνθήματα «Παύλο ψυχάρα άναψε φωτιά και ζέστανε τους άστεγους σε κάθε γειτονιά», «ο Παύλος ζει μορφώστε τους ναζί», «όλοι μαζί είμαστε», «αγάπη μόνο» και ο «Παύλος ζει ξυπνήστε τους ναζί» ήταν τα μόνα επιτρεπόμενα από τους διοργανωτές συνθήματα. Τα προβληματικά συνθήματα των διοργανωτών (όπως το ανεκδιήγητο «ξυπνήστε τους ναζί») και η εμφανής προσπάθεια τους να μην πολιτικοποιηθεί η εκδήλωση σε ανατρεπτική αντί-ΧΑ κατεύθυνση δημιούργησε αμηχανία, παγωμάρα και μια διαρκώς κλιμακούμενη ένταση από το κοινό που είναι αλήθεια ότι έδειξε μεγάλη υπομονή για πάνω από έξι ώρες.Ας είναι κι έτσι...

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------

*Η οργάνωση «Γιαγιάδες της Πλατείας Μαΐου», που ιδρύθηκε το 1977, είχε σκοπό τον εντοπισμό των παιδιών που είχαν απαχθεί κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας της περιόδου 1976-1983, και την επιστροφή στις οικογένειές τους. Πρόκειται για 30.000 παιδιά. Η «αμείλικτη μάχη» των Γιαγιάδων επέτρεψε σε περίπου εκατό νέους να βρουν την ταυτότητά τους,