Αξιοπρέπεια - Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει!

Η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε νέο Μνημόνιο, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε επειδή υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα Μνημόνια και θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Η συμφωνία -με τις προτάσεις που έκανε η ελληνική κυβέρνηση- παρουσιάζεται ως βέβαιη, και τώρα θα πρέπει να περάσει από τη Βουλή.

Δηλαδή, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα πρέπει να πάνε τώρα στη Βουλή, και να ψηφίσουν υπέρ αυτών για τα οποία κατηγορούσαν με λύσσα επί πέντε χρόνια τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Αν αυτή είναι η «πρώτη φορά αριστερά», θα είναι και η τελευταία.

Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει.

Όταν εκλέγεσαι με σύνθημα την ελπίδα και την αξιοπρέπεια, πρέπει να έχεις αξιοπρέπεια.

Διαφορετικά, είσαι απατεώνας και άθλιος.

Και είσαι ακόμα πιο άθλιος επειδή υποστηρίζεις πως είσαι αριστερός, επικαλούμενος αγώνες αριστερών που δεν ζουν πια.

Η μια επιλογή για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η προκήρυξη δημοψηφίσματος για τη συμφωνία.

Το δημοψήφισμα είναι δημοκρατικό και θα επιβεβαιώσει τη λαϊκή κυριαρχία, την οποία προβλέπει το Σύνταγμα αλλά όλες οι κυβερνήσεις το ξεχνάνε.

Κάτι μου λέει πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πάει τη συμφωνία στη Βουλή αλλά σε δημοψήφισμα. Αν έχει ένστικτο επιβίωσης, αυτό θα κάνει. Η ευθύνη της συμφωνίας τον ξεπερνάει.

Η δεύτερη επιλογή είναι η παραίτηση.


Του Pitsirikos


(Έγραφα χθες:-Είναι κρίμα να έχεις ιδρώσει τη φανέλα για 90 λεπτά και στις καθυστερήσεις να βάζεις αυτογκόλ όταν θα μπορούσες να πάρεις την παρτίδα και να γράψεις ιστορία... -Κύριοι Συριζαίοι σας ψηφίσαμε για να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας, αν η ΕΕ δεν σας το επιτρέπει να τους καταγγείλετε δημόσια, μην προσπαθείτε όμως να μας χρυσώσετε το χάπι, γίνεστε καταγέλαστοι...-Μόνη ελπίδα, οι δανειστές να ζητήσουν επιπλέον μέτρα, που θ'αναγκάσουν τον Τσίπρα να τ' αρνηθεί, αλλιώς ψυχή βαθιά...
Αυτά.
AMOR 24/6/2015)


---------------------
[πηγή]

20.000 λεύγες υπό την Ύφεση (ή μια χαμένη ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά)

Κρατώντας μια επιφύλαξη (για τους τύπους) ώσπου να ολοκληρωθεί η συμφωνία (με τον φόβο ότι όσες αλλαγές γίνουν, θα γίνουν επί τα χείρω) δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχθεί ότι πρόκειται για μια ήττα, ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Η προσπάθεια του κ. Σακελλαρίδη, φέρ’ ειπείν, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (λέγοντας ότι «αυτήν τη φορά γίνεται άλλη κατανομή των βαρών» και ότι «άλλες κατηγορίες του πληθυσμού, διαφορετικές απ’ τις συνήθεις θα επωμισθούν τα βάρη») δεν στέκει παρά στο κενό. Εν πρώτοις δεν υπάρχει «πληθυσμός», υπάρχουν τάξεις. Και θίγονται όλες. Διότι τα μέτρα αυτά είναι φορομπηχτικά, υφεσιακά και αντιπαραγωγικά.

Θίγουν τους εργάτες. Κρατάνε τους ανέργους στην ανεργία. Θίγουν τους εργαζόμενους. Θίγουν τους επιχειρηματίες, κυρίως τους μικρομεσαίους. Καταστρέφουν κι άλλο τη μεσαία τάξη. Τώρα, αν θίγουν ή αν δεν θίγουν τους μπουρζουάδες, ποσώς. Δεν παράγουν οι μπουρζουάδες τον πλούτο, απλώς τον νέμονται. Ομως όσοι παράγουν τον πλούτο, απ’ αυτά τα μέτρα θίγονται σκληρά και όχι ευάριθμοι καταστρέφονται.

Ως χθες, η κυβέρνηση άφηνε να φαίνεται ότι σώζει τουλάχιστον τους μισθούς και τις συντάξεις, ότι σώζει το Ασφαλιστικό και ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια «υποσχετική» για το χρέος. Λυπάμαι, αλλά ούτε αυτά έγιναν κατορθωτά. Οι μισθοί και οι

συντάξεις μειώνονται (διά των αυξήσεων στις κρατήσεις, τις εισφορές και τους φόρους), το Ασφαλιστικό

παραπέμπεται για «νέα μεταρρύθμιση» (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στα... ευρωπαϊκά) τον Οκτώβριο (όταν θα έχει γυρίσει από τις διακοπές του στα νερά της Στυγός ο Προκρούστης). Οσο

για το χρέος, χαιρετίσματα από τις ελληνικές καλένδες. Λυπάμαι, αλλά αντιθέτως προς τον Γιάνη με ένα νι, η ήττα αυτή κρατάει τα δύο ταυ που διαθέτει στο ακέραιο. Και αφορά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Διότι η Ευρώπη φαίνεται σαν να πυροβολεί τα πόδια της (δια)σύροντας στη σκλαβιά και την εξουθένωση ένα κράτος-μέλος της, ενώ στην πραγματικότητα οικοδομεί την επόμενη φάση της σε ένα τοπίο τρόμου και αθλιότητας.

Οχι, η Ευρώπη δεν θα καταρρεύσει τώρα (απέφυγε τη ρήξη με την Ελλάδα), αλλά καταρρέει ήδη, διότι διαμορφώνει τη μελλοντική της δομή με τον πιο απάνθρωπο και συνάμα ηλίθιον τρόπο. Αυτό το πρωθύστερο των έργων της την τρώει ήδη.

Οσο για την Ελλάδα, η διατήρηση λόγου χάριν (ακόμα και η επαύξηση) του ΕΝΦΙΑ είναι το λιγότερο. Η Ελλάδα συνεχίζει να βαδίζει στο βαθύ τούνελ της λιτότητας. Και της ύφεσης. Που, αν δεν αλλάξει κάτι, θα αποδειχθεί μακρά οδός απανδόκευτος για πολλά χρόνια ακόμη. Κι αυτό η Ελλάδα το παθαίνει στα χέρια της Αριστεράς. Αν κάτι τέτοιο εν τέλει ολοκληρωθεί, τότε η Αριστερά δεν θα αφήσει πίσω της μια παρακαταθήκη, μιαν ανολοκλήρωτη προσπάθεια και μιαν ανεκπλήρωτη προσδοκία, αλλά μια χαμένη ιστορική ευκαιρία.

Των οίκων ημών εμπιμπραμένων ο ελληνικός λαός στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να σβήσει τη φωτιά. Κι ύστερα βλέπουμε. Για την ώρα, το μόνον που βλέπουμε είναι ότι τα σπίτια μας συνεχίζουν να σιγοκαίγονται. Και ανάταξη της χώρας, στη χόβολη δεν γίνεται...

ΥΓ.: Εννοείται ότι οι κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες που επετέθησαν εναντίον όσων διαδήλωναν υπό το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» δεν είναι τίποτε άλλο από φασίστες (ανεγκέφαλοι, χαλαστές, προβοκάτορες, αλλά πάνω απ’ όλα φασίστες).

 Του Στάθη


---------------------
[πηγή]

Στηρίξτε την Επιτροπή Αλήθειας

Κάλεσμα στήριξης των εργασιών και του προκαταρκτικού πορίσματος της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που απέδειξε γιατί η Ελλάδα “δεν μπορεί και δεν πρέπει να πληρώσει το χρέος” υπογράφουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Σε ανακοίνωσή της η πρωτοβουλία για τη στήριξη του έργου της επιτροπής εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση. Διαβάστε την και υπογράψτε για να μην αποσιωπήσουν το έργο της.

Στους λαούς της Ευρώπης και ολάκερου του κόσμου,

Σε όλες εκείνες και όλους εκείνους που απορρίπτουν τις πολιτικές λιτότητας και δεν δέχονται να πληρώνουν ένα δημόσιο χρέος που μας στραγγαλίζει ενώ συνάφθηκε χωρίς εμάς και ενάντια σε εμάς.

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κάλεσμα, συμπαραστεκόμαστε στον ελληνικό λαό που, με τη ψήφο του στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, ήταν ο πρώτος στην Ευρώπη και στο βόρειο ημισφαίριο που απέρριψε τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στο όνομα της αποπληρωμής ενός δημόσιου χρέους που έχει συναφθεί από τους «από πάνω» χωρίς το λαό και ενάντια στο λαό.  Ταυτόχρονα,  εκτιμούμε ότι η δημιουργία, με πρωτοβουλία της Προέδρου του ελληνικού Κοινοβουλίου, της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας, συνιστά ένα ιστορικό γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας όχι μόνο για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου!

Πράγματι, αυτή η Επιτροπή, που αποτελείται από εθελοντές πολίτες που ήλθαν από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, θα βρει μιμητές σε άλλες χώρες.  Καταρχήν, επειδή το πρόβλημα του χρέους είναι μια μάστιγα που χτυπάει σχεδόν παντού στην Ευρώπη και στο κόσμο. Κατόπιν, επειδή υπάρχουν πια πάρα πολλά εκατομμύρια πολίτες που, δίκαια, θέτουν μερικά στοιχειώδη και συνάμα θεμελιώδη  ερωτήματα σχετικά με αυτό το χρέος:

«Τι απόγινε το χρήμα του τάδε δανείου, με ποιους όρους συνάφθηκε το δείνα δάνειο; Πόσοι τόκοι πληρώθηκαν, με ποιο επιτόκιο, πόσο τμήμα του δανείου ήδη αποπληρώθηκε; Πώς διογκώθηκε το χρέος παρόλο που δεν είδαμε το χρώμα του χρήματος; Ποιο δρόμο πήραν τα κεφάλαια; Σε τι χρησίμεψαν; Ποιο μέρος τους καταχράστηκε και γιατί;»

Και επίσης: «Ποιος δανείστηκε και στο όνομα ποιανού; Ποιος δάνεισε και ποιος ήταν ο ρόλος του; Πώς βρέθηκε μπλεγμένο το Κράτος, με ποια απόφαση, που λήφθηκε με ποια αρμοδιότητα; Πώς τα ιδιωτικά χρέη έγιναν «δημόσια»; Ποιος προώθησε σχέδια μαϊμούδες, ποιος έσπρωξε, ενθάρρυνε, ποιος κέρδισε από αυτά; Ποια εγκλήματα διαπράχτηκαν με αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν αποδίδονται αστικές, ποινικές και διοικητικές ευθύνες;».

Όλα αυτά τα ερωτήματα θα αναλυθούν λεπτομερώς από την ειδική Επιτροπή που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Προέδρου της Ελληνικής Βουλής. Αυτή η Επιτροπή έλαβε επίσημη εντολή να συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που συνδέονται  με τη δημιουργία και την υπερβολική διόγκωση του δημόσιου χρέους  και να τα υποβάλλει σε ενδελεχή  επιστημονική εξέταση  προκειμένου να ορίσει ποιο μέρος του μπορεί να ταυτοποιηθεί ως  χρέος άνομο ή παράνομο ή απεχθές ή δυσβάσταχτο, και αυτό τόσο στην περίοδο των Μνημονίων, από το Μάιο 2010 μέχρι τον Ιανουάριο 2015, όσο και στη διάρκεια των προηγούμενων ετών.  Πρέπει επίσης να δημοσιεύει συγκεκριμένες πληροφορίες, προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες, να τεκμηριώνει δημόσιες τοποθετήσεις, να προκαλεί την ευαισθητοποίηση του ελληνικού πληθυσμού, της διεθνούς κοινότητας και της διεθνούς κοινής γνώμης, και τέλος να επεξεργάζεται  επιχειρήματα και αιτήματα σχετικά με τη  διαγραφή του.

Θεωρούμε ότι είναι το πιο στοιχειώδες  δημοκρατικό δικαίωμα κάθε πολίτη να ζητήσει και να του δοθούν καθαρές και συγκεκριμένες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Εκτιμούμε επίσης ότι η άρνηση να δοθούν απαντήσεις συνιστά άρνηση δημοκρατίας και διαφάνειας από μέρους εκείνων των «από πάνω»  που εφεύραν και χρησιμοποιούν το «σύστημα-χρέος» για να κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.  Και ακόμα χειρότερα: Πιστεύουμε ότι διατηρώντας με κάθε μέσο το μονοπώλιο του δικαιώματος να αποφασίζουν για τη τύχη της κοινωνίας, οι «από πάνω» στερούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ανδρών και γυναικών,  όχι μόνο από το δικαίωμα να αποφασίζουν, αλλά κυρίως από το δικαίωμα να πάρουν  στα χέρια τους τόσο τις δικές τους τύχες όσο και την τύχη της ανθρωπότητας!

Να γιατί, και με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση ανάγκης, απευθύνουμε σε όλους τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, στα κοινωνικά κινήματα, στα οικολογικά και φεμινιστικά δίκτυα και κινήματα, στα εργατικά συνδικάτα και στους πολιτικούς σχηματισμούς που απορρίπτουν  αυτή τη νεοφιλελεύθερη και όλο και λιγότερο δημοκρατική και ανθρώπινη Ευρώπη το εξής κατεπείγον κάλεσμα:

Εκδηλώστε την αλληλεγγύη σας σε αυτή την Ελλάδα που αντιστέκεται υποστηρίζοντας τώρα και έμπρακτα την Επιτροπή  Αλήθειας του ελληνικού δημόσιου Χρέους καθώς και το έργο της για την ταυτοποίηση του παράνομου, άνομου, απεχθούς ή/και δυσβάσταχτου μέρους αυτού του χρέους.

Υπερασπιστείτε την  ενάντια στις επαίσχυντες επιθέσεις που υφίσταται από εκείνους που, στην Ελλάδα και στο κόσμο, έχουν συμφέρον να κρατήσουν καλά καταχωνιασμένη την αλήθεια για το «σύστημα-χρέος».

Λάβετε ενεργά μέρος στις διαδικασίες λογιστικού ελέγχου από πολίτες, που αναπτύσσονται τώρα παντού στην Ευρώπη και αλλού.

Δικτυώστε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη σας, επειδή μόνον αυτή η υποστήριξη  και μόνον αυτή η διεθνής αλληλεγγύη είναι σε θέση να εξουδετερώσουν  το σχέδιο των ισχυρών  να προκαλέσουν ασφυξία στην Ελλάδα που παλεύει ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς: τις πολιτικές λιτότητας και το χρέος που μας στραγγαλίζει!

Απέναντι σε ένα έμπειρο, καλά συντονισμένο, οπλισμένο με τεράστιες εξουσίες και κυρίως, αποφασισμένο να πάει μέχρι τέρμα την επίθεσή του ενάντια σε όλες και όλους εμάς που αποτελούμε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνιών μας, εμείς δεν μπορούμε να έχουμε τη πολυτέλεια να αντισταθούμε χωριστά, ο καθένας στη γωνιά του.

Ας ενώσουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας σε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα που αντιστέκεται και ας προσφέρουμε την υποστήριξή μας στην ελληνική Επιτροπή Αλήθειας του Δημοσίου Χρέους, δημιουργώντας ανάλογες επιτροπές λογιστικού ελέγχου του χρέους παντού όπου αυτό είναι δυνατό.

Ο αγώνας του ελληνικού λαού είναι και δικός αγώνας και η νίκη του θα είναι και δικιά μας νίκη καθώς η ισχύς μας βρίσκεται στην ενότητά μας!

Πατήστε εδώ για να υπογράψετε το κάλεσμα

---------------------------

[πηγή]

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ

Υπήρχαν πάντα οι «αυτοί». Καμία έκπληξη, λοιπόν, σχετικά με τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με αίτημα να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι πολλοί για να κερδίσουν οι λίγοι. Απόγονοι εκείνων που το ’41 έλεγαν «ευτυχώς ήρθαν να μας σώσουν οι Γερμανοί» και αντίγραφα εκείνων που στα Δεκεμβριανά προσκυνούσαν τον στρατηγό Σκόμπυ. Πάντα θα υπάρχουν «αυτοί» και πάντα η Ιστορία θα τους κρύβει για να μη ζούμε μέσα στη ντροπή οι υπόλοιποι. 

Οι «αυτοί» είναι οι πεμπτοφαλαγγίτες που υπόσχονται στους πολιορκητές πως τίποτε δεν θ’ αλλάξει και ότι μπορούν να πολιορκούν ήσυχοι. Είναι η απόδειξη ότι ο κίνδυνος για την ελευθερία μπορεί άνετα να μην κυκλοφορεί μόνο με μαύρα μπλουζάκια και ξυρισμένο κεφάλι, αλλά να φοράει κουστούμια και να έχει μαλλί κομμωτηρίου.

Διότι την Πέμπτη στο Σύνταγμα αυτό φώναξαν όσοι συμμετείχαν στη γιορτή των εν Ελλάδι γερμανών χριστιανοδημοκρατών. Φώναξαν την πίστη τους στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, στο φασισμό των τραπεζών, στα κέρδη των φοροφυγάδων, στην περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων, στον αφανισμό των συνταξιούχων. Φώναξαν «Ζήτω και Χάιλ η νέα γερμανική αυτοκρατορία». Συνειδητά το έπραξαν, κανένα άλλοθι ηλιθιότητας.

Οι «αυτοί» συστήνονται ως φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές, υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα. Ποιος αρμοδιότερος να τους απαντήσει άραγε από τον πρόεδρο των Ιταλών βιομηχάνων που μόλις προχτές τα έχωσε στον Ιταλό πρωθυπουργό λέγοντας: «Είναι αποκαρδιωτικό το ότι η Ιταλία δεν καλείται, πλέον, σε σημαντικές ευρωπαϊκές συναντήσεις. Στην Ευρώπη υπάρχει μια διαρχία που αποτελείται από την Γερμανία και την Γαλλία και δεν βρίσκω σωστή την διαρχία αυτή». Ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων ενοχλείται από την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά «αυτοί» οι τριτοκλασάτοι γιάπηδες είναι ενθουσιασμένοι.

Δυστυχώς αυτό το είδος που κατέβηκε την Πέμπτη στο Σύνταγμα είναι η τραγικότερη απόδειξη της ευρωπαϊκής παρακμής. Η Ευρώπη στα μυαλά τους δεν είναι Ιστορία, δεν είναι σύνθεση πολιτισμών, δεν έχει κανένα ανθρωπιστικό στοιχείο. Η Ευρώπη στα μυαλά τους είναι μόνο ένα κέρμα που το ρίχνεις στις slot machines του Ποταμιού και της ΝΔ, σου βγάζει τρεις σημαίες της Ε.Ε. και αναβοσβήνει η επιγραφή του τζακ ποτ «Συγχαρητήρια είσαι ευρωλάγνος!!!!». 

Οι «αυτοί» που την Πέμπτη μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα θεωρούν ότι η Ευρώπη γεννήθηκε το 1999 μαζί και λόγω του ευρώ. Γι’ αυτό και ταύτιζαν τόσο ανοήτως το «Μένουμε Ευρώπη» με το «Μένουμε στην ευρωζώνη, μένουμε στο ευρώ». Λες και οι Άγγλοι δε μένουν στην Ευρώπη, επειδή έχουν εθνικό νόμισμα. Το ίδιο και οι Σουηδοί. Όμως είναι τόσο υπερήφανοι «ευρωπαίοι» επειδή χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα με την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και το Κόσσοβο. 

Αν οι «αυτοί» πραγματικά είχαν και το παραμικρό ενδιαφέρον για την Ευρώπη και τις χώρες της, έστω για τη δική τους χώρα, τότε απλά θα την ήθελαν καλύτερη, ανθρώπινη, σοφότερη. Αλλά κυρίως ελεύθερη. Έκαναν ξεκάθαρο ότι δεν τους αφορά κάτι τέτοιο. Τους ενδιαφέρει το νόμισμα, το κέρδος, οι τράπεζες, η γερμανική κυριαρχία. Δικαίωμά τους. Και υποχρέωσή μας να σταθούμε απέναντί τους. Να προστατέψουμε ιδέες, δικαιώματα και ανθρώπους, από αυτούς που θέλουν να τα θάψουν όλα στη χωματερή της τραπεζοκρατίας. 

Έχουμε υποχρέωση να προστατευτούμε και να προστατέψουμε τα ιδανικά μας, με κάθε τρόπο. Χτες, ο πρώην υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης απείλησε ότι η λαοθάλασσα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα βρίσκεται σε ετοιμότητα. Ελπίζω να το εννοούσε στα σοβαρά. Εδώ είμαστε, αν και δε νομίζω ότι o λαός του θα τολμήσει να βρέξει τις Louis Vuitton και τις Louboutin του σε θαλασσομαχίες. Πάλι σε κάναν αντισυνταγματάρχη von Scheiben θα τρέξει να κλαφτεί….

------------------

[πηγή]

Και Α και ΟΥ μνημόνια παντού - Ένα φωτορεπορτάζ για τους Γιουνκερίστας της λιτότητας

Άστραψε η Μύκονος και βρόντηξε η Εκάλη την Πέμπτη στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη», που αποδείχθηκε εντέλει μια υπέροχη και διασκεδαστική συγκέντρωση, στην οποία θα μπορούσε κανείς να κάθεται σε μια γωνιά, να χαζεύει με τις ώρες και να γελάει με το θέαμα, αλλά και να δει από κοντά επιτέλους, μαζεμένους, πολλούς από αυτούς που ωφελήθηκαν από την κρίση. Δεν θέλαμε να φύγουμε. Αν δεν μας πίεζε ο χρόνος, θα καθόμασταν εκεί μέχρι να φύγει και ο τελευταίος «Ευρωπαίος».

Ήταν μια πολυφυλετική συγκέντρωση, με φυλές από εκείνες που θα συναντούσε κανείς μόνο στα γκαλά της πρέσβειρας καλής θελήσεως της Unesco κας Μαριάνας Βαρδινογιάννη ή σε βαφτίσια του Νίκου Χατζηνικολάου:

Κι εκεί που κοιτούσαμε δεξιά-αριστερά για να δούμε από που θα ξεπροβάλει και ο μπάτλερ με τα καναπεδάκια στο δίσκο, ακούγεται μια γυναικεία κολωνακιώτικη φωνή: «Ελάτε, ελάτε να κλείσουμε το δρόμο», την οποία ακολούθησαν διαδοχικά σφυρίγματα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ζύγωσε δίπλα σε αυτή την κυρία άλλη μια τέτοια μορφή, που παρότρυνε επίσης το κόσμο να κλείσουν το δρόμο:

Ενώ καμιά εικοσαριά μέτρα πιο δίπλα, άλλη μιά ευρωκομμαντάντε, της ίδια φυλής, σήκωνε κι αυτή το επαναστατικό λάβαρο για την κατάληψη του δρόμου:

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επανάσταση από τα σκαλάκια του Μετρό με προορισμό τους τσολιάδες, αφού πρώτα εκδιώχθηκαν τα σταλινικά περιστέρια:

Φυσικά από μια τόσο μεγάλη δεξίωση δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα ναρκωτικά:


ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙΣ
Μετά την εκδίωξη και των τελευταίων σταλινικών περιστεριών, το χαρούμενο ευρωποίμνιο, μη νιώθοντας πια καμιά απειλή και σφυρίζοντας με πολύχρωμες σφυρίχτρες, άρχισε να κατακλύζει την Αμαλίας. Κάπου εκεί ανάμεσά τους σφύριζε πεντάχαρος και ο Μουρούτης, ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Σαμαρά:



Παίζει να ήταν και πρώτη φορά που άφηνε το twitter και τα υπόγεια της γαλάζιας μονταζιέρας, γι αυτό μάλλον άφησε κι αυτό το επαναστατικό μούσι. Αν φορούσε και τον μπερέ με το άστρο, φτυστός ο Τσε Γκεβάρα θα 'ταν. Ο εξεγερσιακός του οίστρος, όμως, διακόπηκε απρόσμενα όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τη Συγγρού, που τον ενημέρωνε ότι στην τελευταία δημοσκόπηση της ProRata τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας έπεσαν στο 13,5%:

Εκεί ήταν και ο τρελός ξεπλυμένος ακροδεξιός του χωριού, που εξακολουθεί να συνδυάζει την ναζιστόψυχη αρχαιοπληξία με τα πιο υγρά όνειρα της Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως και ο αδερφικός του φίλος «εγώ ήμουν ρε στο Μεγάλο Πεύκο»:

Εκεί ήταν και ο Γιάννης Πανούσης, όπως και ο Δρακουμέλ του Πανεπιστημίου Αθηνών:

Κάναμε λάθος. Ο Ξένιος Δένδιας τελικά είναι ο πρώτος -τώρα τελευταία τον μπερδεύουμε συνέχεια με τον Γιάννη Πανούση. Ο Κερκυραίος μεγαλοαστός, πρώτη φορά διαδηλωτής, που πριν κάνα δυο χρόνια εφάρμοζε αβέρτα την ατζέντα της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας, εκστομίζοντας αδιανόητες κοτσάνες για κάθοδο των Δωριέων και νέα άλωση, όταν δεν διέτασσε επιχειρήσεις σκούπα κατά σκουρόχρωμων και δεν εκκένωνε κοινωνικούς χώρους, διεκδικεί παράλληλα τον τίτλο του φιλελεύθερου ευρωπαϊστή.

Όσο γα τον Φορτσάκη, ο τόσο δημοκρατικός αυτός άνθρωπος και πάνω απ' όλα ακομμάτιστος, σάρωσε τα πάντα στην ολιγόμηνη θητεία του ως πρύτανης του ΕΚΠΑ (μετά από καμιά πενηνταριά ακόμα θητείες σε διάφορα πόστα που δεν θυμάται ούτε ο ίδιος) γινόμενος σύμβολο για τους απανταχού νεοφιλελέδες γιατί προσπάθησε να διώξει τα (αριστερά) κόμματα από το πανεπιστήμιο. Τόσο ακομμάτιστος που, λίγους μήνες μετά, τα παράτησε όλα για να καβατζώσει βυσματική υποψηφιότητα, με σίγουρη εκλογή, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Από τη μεγάλη αυτή δεξίωση δεν θα μπορούσε να λήψει  φυσικά ο νεκροθάφτης των εργασιακών σχέσεων, ούτε και ο παγκόσμιος πρωταθλητής γυρολογίας των κομμάτων:

Το παρόν έδωσαν και διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι:

Αλλά και άνθρωποι του μεροκάματου, όπως ο Γιώ'γος Σα'αντάκος του Mega -χ'όνια τώ'α στις υπη'εσίες τις διαπλοκής. Δεξιά τον βλέπουμε να παίρνει συνέντευξη από τον γκόμενο της εφοπλίστριας:

Φυσικά τα σελέμπριτις στη συγκέντρωση ήταν περισσότερα, αλλά αυτά ήταν από τα πιο λαμπερά που είχαν την τιμή να βρεθούν στο διάβα μας.

Αξίζει βεβαίως να αναφέρουμε ότι είδαμε και τη Σοφία Βούλτεψη, αλλά μέχρι να τη φωτογραφίσουμε είχε ήδη περάσει κάτω από τα πόδια μας και αμέσως μετά κάτω από τα πόδια των παραδίπλα παρευρισκομένων για να χαθεί πάλι κάτω από τα πόδια των παραπέρα και έτσι να εξαφανιστούν τα ίχνη της.

ΤΑ ΦΡΕΣΚΟΤΥΠΩΜΕΝΑ ΠΛΑΚΑΤ

Τα πλακάτ που κυκλοφορούσαν στη συγκέντρωση ήταν κι αυτά υπέροχα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν τυπωμένα σε τυπογραφείο, έχοντας μάλιστα επάνω τους και το logo του «Μένουμε Ευρώπη». Τα πλακάτ αυτά μεταφέρθηκαν μαζικά στη συγκέντρωση μέσα σε σακούλες κι από κει άρχισαν να διανέμονται στους παρευρισκόμενους. Μόνο ένας Ευρώς γνωρίζει από ποιά κονδύλια πληρώθηκαν:

#MenoumeEvropi Το εργοδοτικό "σωματείο" της Eurobank καλεί τους εργαζόμενους στο σημερινό συλλαλητήριο των φιλελέδων! pic.twitter.com/LpY3HMuoLb

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) June 18, 2015

Όσο για το περιεχόμενο των πλακάτ, πολλά φάνταζαν σαν μεταφράσεις στο google translator από σκόρπια κλισέ του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ. Όμως τα περισσότερα προέρχονταν από τον κοινό τόπο της αντιαριστερής συνθηματολογίας που εκφράζει τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο και τη Χρυσή Αυγή, όσο και τα νεοφιλελεύθερα μορφώματα, όπως το Ποτάμι και το κόμμα του Τζήμερου.

Η αλήθεια είναι ότι στη αρχή μας μπέρδεψαν. Σκεφτήκαμε μήπως και πρόκειται για μαζική συγκέντρωση κυριλέ τροτσκιστών που θέλουν να επαναφέρουν την επαναστατική αλλαγή της 25ης Γενάρη στα ριζοσπαστικά της νάματα καταγγέλλοντας την σταλινική παρέκκλιση. Για παράδειγμα, το πλακάτ «Δεν θα γίνουμε η τελευταία σοβιετία» εξέφραζε ευθέως την αντίθεσή του στην επικράτηση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα. Δηλαδή, τι πιο ριζοσπαστικό από το πρόταγμα της διεθνιστικής επανάστασης που οφείλουν να ακολουθήσουν και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, σπάζοντας την καπιταλιστική περικύκλωση της Ελλάδας;

Ενώ η κυρία «Να μην περάσει ο σοσιαλφασισμός» υιοθετούσε χωρίς περιστροφές την βασική πολεμική του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας στον μεσοπόλεμο κατά των σοσιαλδημοκρατών, τους οποίους αποκαλούσε σοσιαλφασίστες.

Παρά ταύτα δεν έλειψαν και τα συνθήματα κατά του Γρηγόρη Ψαριανού:

Και μιας και αναφερθήκαμε στον Ψαριανό, κανείς ασφαλώς σε αυτή τη συγκέντρωση δεν θα ανεχόταν χαρακτηρισμούς όπως «δωσίλογος»  ή «γερμανοτσολιάς». Ούτε αυτοί που εμπνεύστηκαν και εκτύπωσαν τέτοια «ναιναίκικα» πλακάτ, ούτε αυτοί που τα περιέφεραν ενσυνειδήτως και υπερηφάνως:

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΑΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Ένας σημαιοστολισμένος ελληνοευρωπαίος σπάει το άβατο του μνημείου του αγνώστου στρατιώτη και ανεβαίνει τα σκαλιά κατευθυνόμενος προς τον προαύλιο χώρο της βουλής. Οι αστυνομικοί απλά του κάνουν παρατήρηση -αν η κυβέρνηση ήταν «φιλοευρωπαϊκή», σαν αυτήν του Σαμαρά φερ' ειπείν, το κεφάλι του τώρα θα ήταν ανοιγμένο και θα νοσηλεύονταν ετοιμοθάνατος στην εντατική του Ευαγγελισμού:

Με το που γίνεται η live σύνδεση με το δελτίο του Mega και ξεκινάει την ανταπόκριση ο Γιώ'γος Σα'αντάκος, πέφτει σύρμα και γίνεται από τους συγκεντρωμένους ένα ομαδικό ντου στα σκαλιά με τελικό προορισμό το προαύλιο της βουλής. Πρώτη απ' όλους -«ευρωπαία» κι αυτή- η χρυσαβγονεοδημοκράτισσα Χριστίνα Σιδέρη:

Την παράνομη εισβολή των Γιουνκερίστας στο προαύλιο της βουλής ακολούθησε και υποστήριξε σχεδόν όλη η, κατά τα άλλα «νομιμόφρων», γαλάζια παράταξη. Εδώ για παράδειγμα βλέπουμε εκπροσώπους από όλες τις συνιστώσες της Νέας Δημοκρατίας. Της χρυσαυγίτικης, της νεοφιλελεύθερης και της ακροδεξιάς:

Κι εκεί που περιμέναμε να γίνει, όπως πριν μερικούς μήνες, ένας συντονισμένος αφηνιασμένος πανικός στα κανάλια και στα ΜΜΕ γενικότερα, με πηχυαίους τίτλους για την «πρωτοφανή εισβολή στο προαύλιο της βουλής», βγαίνει ο Πρετεντέρης χαρούμενος στο δελτίο του Mega και κάνει λόγο για μια «πολύ ωραία εικόνα» και «από τις ωραιότερες σκηνές, που σε κάνουν να ξαναποκτάς αισιοδοξία»:

Όλα βέβαια έχουν την εξήγησή τους. Στην παρούσα περίπτωση την εξήγηση δίνει η γνωστή αρχαιοελληνική ρήση «πες μου τι σεμινάρια παρακολούθησες για να σου πω τι δημοσιογράφος είσαι».

___________________________

Αν και ειρωνικά, ο Ανδρέας Πετρουλάκης περιγράφει την κοινωνική σύνθεση των Γιουνκερίστας περισσότερο εύστοχα απ' όσο θα μπορούσε να την περιγράψει ο οποιοσδήποτε αντιμνημονιακός αρθρογράφος:

«Αυτοί της Πέμπτης δεν είναι λαός. Είναι κυρίες με γόβα στιλέτο και ακριβές τσάντες, είναι στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, είναι γιάπηδες με ντιζάιν γραβάτες, είναι πλούσιοι χωρίς προβλήματα, είναι ευρωλιγούρηδες, είναι ψευτοδιανοούμενοι που τους κουράζει ο λαϊκισμός, είναι ενεργούμενα κομμάτων, είναι υπάλληλοι εκδοτών, είναι παπαγαλάκια, είναι εκπρόσωποι των δανειστών, είναι υπερασπιστές της πρότασης Γιούνκερ.»

Ακριβώς to the point, Ανδρέα Πετρουλάκη. Από μια επίτοπια αυτοψία, αυτοί ακριβώς διαπιστώσαμε κι εμείς ότι μαζεύτηκαν την Πέμπτη, άντε και κάποιοι σκόρπιοι ψεκασμένοι φτωχομπινέδες ευρωλιγούρηδες, όπως και κάποιοι με οπαδικά κριτήρια -«ψηφίζω, γιατί έτσι ψήφιζε ο μπαμπάς μου κι ο παππούς μου»- ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας.

----------------------------

(Από χθες μαζεύω φωτογραφίες και διάφορες ιδέες για ένα άρθρο σαν κι αυτό που αναδημοσιεύω εδώ. Όλα πήγαν στο βρόντο μόλις διάβασα αυτό το άρθρο στο Jungle Report... Στο βρόντο κι ο τίτλος που είχα επιλέξει [Οι ευρωδωσίλογοι σήκωσαν την παντιέρα της επανάστασης με μότο "Γερμανία δώσε κι άλλο λιτότητα στο λαό, αρκεί εμείς να είμαστε απέξω" (Φωτορεπορταζ)]. Για ...ακόμη μια φορά ήρθα αργοπορημένος, δεν πειράζει. Απλά πρόσθεσα μερικά φωτοστιγμιότυπα ακόμη, όπως κι ένα σημαντικό μου τουιτ, που περιέχει ξεδιάντροπα το κάλεσμα που κάνει το εργοδοτικό "σωματείο" της Eurobank. Μπράβο στο Jungle Report, μπράβο και στον Καρτέσιο, του οποίου το άρθρο επίσης αναδημοσιεύω! AMOR 20-21/6/2015)

-------------------------

[πηγή]

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο - του Στάθη Κουβελάκη

Χρειάστηκαν λοιπόν πέντε μήνες για να αποχωρήσει επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση από μια διαδικασία εξουθενωτική για την ίδια, την κοινωνία και την χώρα. Οσοι χρειάστηκαν και για να αποφασίσει να δώσει (προσωρινό;) τέλος στην αιμορραγία της αποπληρωμής των δόσεων προς τους δανειστές και για να απευθύνει το κυβερνών κόμμα ένα κάλεσμα για επανεκκίνηση της λαϊκής κινητοποίησης που διέκοψε η καταστροφική από κάθε άποψη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Με στραγγιγμένα τα δημόσια ταμεία, με την οικονομία να υφίσταται τις συνέπειες του ελέω ΕΚΤ χρηματοδοτικού στραγγαλισμού, με τον λαό αδρανοποιημένο και σε σύγχυση, το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι εάν όλα τα προηγούμενα, πέρα από ανεπαρκή, έρχονται πολύ αργά. Εάν, με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να καλυφθεί ο χρόνος που άρχισε να κυλά σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης από τότε που η ίδια προσπάθησε να παρουσιάσει ως «διαπραγματευτική επιτυχία» την αδυναμία της να κάμψει στο ελάχιστο την στάση των δανειστών.

Σε πείσμα λοιπόν της ξύλινης γλώσσας περί «προόδου» και «επικείμενης συμφωνίας», αυτό που ήρθαν να επιβεβαιώσουν οι τελευταίες εξελίξεις είναι ότι η παράσταση του τελευταίου πεντάμηνου δεν ήταν παρά μια παρωδία «διαπραγμάτευσης». Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε μια διαδικασία όπου η πρόταση που καταθέτει τελεσιγραφικά, μετά από τέσσερις μήνες, η άλλη πλευρά, προφανώς αυτή που διαθέτει την ισχύ, αποτελεί, κατ’ομολογία του υπουργού Εσωτερικών  μια ιδιαίτερα βεβαρυμένη εκδοχή του σημείου εκκίνησης, των όσων δηλαδή είχε αποδεχθεί η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση με το διαβόητο «μέηλ Χαρδούβελη»;  Το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι ότι μετά από ένα τέτοιο ναυάγιο, είναι η αποχώρηση. Το πιο κρίσιμο όμως, εάν δεν θέλουμε να επαναληφθεί αυτό το εφιαλτικό σενάριο, είναι η συνειδητοποίηση, δηλαδή η δημόσια αναγνώριση, ότι αυτή η διαδικασία ήταν μια παγίδα, στην οποία εγκλωβίστηκε η ελληνική πλευρά, με πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα, που, ας το πούμε ευθέως, μόνο με ριζική αλλαγή πορείας είναι αναστρέψιμα.

Διότι ο χρόνος που «χάθηκε» σε αυτές τις ατέλειωτες «συνομιλίες» δεν χάθηκε για όλους. Προφανώς δεν χάθηκε για την πλευρά των δανειστών που ακολούθησαν με απόλυτη συνέπεια την στρατηγική του «κλοιού ρευστότητας» που εγκαινίασε δέκα μόλις μέρες μετά τις εκλογές ο Μάριο Ντράγκι. Και που πέτυχαν κάτι, που τουλάχιστον στα μάτια όσων στήριξαν και συνέβαλαν στην υπόθεση μιας αριστερής κυβέρνησης, φάνταζε αδιανόητο πριν από μερικούς μήνες: να σύρουν μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με διακυρηγμένο στόχο την κατάργηση των Μνημονίων στην αποδοχή του «κάδρου» των πολιτικών λιτότητας. Διότι, και πάλι, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το απίστευτο «κείμενο των 47 σελίδων», όπως έχει πλέον καταχωρηθεί η τελευταία ολοκληρωμένη εκδοχή της ελληνικής πρότασης; (Το πλήρες αναρτήθηκε από το ThePressProject) Ενα κείμενο που κινείται στην γνώριμη, και σαφέστατα μνημονιακή, λογική των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της διαρκούς αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, της παγίωσης της ληστρικής υπερφορολόγησης των τελευταίων ετών με ταυτόχρονη αύξηση της έμμεσης φορολογίας, την μείωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και την μετάθεση σε ένα ακαθόριστο μέλλον του συνόλου σχεδόν των προγραματικών δεσμεύσεων  του Σύριζα που δεν έχουν ντε φάκτο ήδη αναιρεθεί;

Ας είμαστε σαφείς: στην διαρκή διολίσθηση των ελληνικών θέσεων κατά τη διάρκεια της δήθεν διαπραγμάτευσης, το κείμενο των 47 σελίδων αποτελεί σημείο τομής. Ακόμη κι αν οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς γίνονταν αποδεκτές ως «βάση συζήτησης», και ξέρουμε ότι από τότε υπήρξαν και περαιτέρω βήματα ευθυγράμμισης με τις απαιτήσεις των δανειστών (με πιο χαρακτηριστικό την πλήρη αποδοχή των στόχων για δημοσιονομικά πλεονάσματα), το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι η συνέχιση της λιτότητας και η εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι η παραβίαση της λαϊκής εντολής έχει ήδη συντελεσθεί.

Ο «χαμένος χρόνος» δεν σημαίνει όμως μόνο διαρκή υποχώρηση των ελληνικών θέσεων. Εξ’ίσου καίρια είναι  η αδρανοποίηση της κοινωνίας, ο εθισμός στο κατέβασμα του πύχη, το αίσθημα ανημπόριας που γενικεύεται. Η τομή εδώ ήρθε με την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που έδωσε τέλος στο κλίμα ελπίδας και αγωνιστικής εγρήγορσης που είχε πυροδοτήσει η εκλογική νίκη. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε εδώ ο επίσημος κυβερνητικός λόγος αλλά και η αδυναμία του Σύριζα ώς κόμματος να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα. Αυτό που εν τέλει κυριάρχησε, και συνεχίζει εν μέρει μια μετά θάνατον διαδρομή, ήταν η ατέρμονη «διαπραγματευσιολογία», η φιλολογία περί της επί θύραις «συμφωνίας» και του δήθεν «έντιμου συμβιβασμού», όλα αυτά κατά στιγμές διανθισμένα με πιο επιθετικές κορώνες που «έπαιζαν» με το ενδεχόμενο της «ρήξης» - χωρίς ποτέ όμως να το προετοιμάζουν και να το εξηγούν σαν μια βιώσιμη και θετική επιλογή. Δεν μπορεί λοιπόν να προκαλεί έκπληξη ο σκεπτικισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ένα καθυστερημένο, πρόχειρο και με θολή στόχευση κάλεσμα για λαϊκή κινητοποίηση όπως αυτό της Τετάρτης 17 Ιούνη.

Είναι πλέον προφανές η κυβέρνηση αλλά και γενικότερα ο Σύριζα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα θέμα αξιοπιστίας. Διότι ποιά αξιοπιστία μπορεί άραγε να έχει η δήλωση ότι «τώρα αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση» μετά από τους εξαντλητικούς πέντε μήνες που πέρασαν; Τι νόημα έχει η επανάληψη της εκτίμησης περί «θετικής συμφωνίας της 20^ης Φλεβάρη» όταν οι πάντες περίπου έχουν δεχθεί ότι έδεσε τα χέρια της κυβέρνησης χωρίς να εξασφαλίσει την παραμικρή χαλάρωση του χρηματοδοτικού κλοιού; Πόσοι πιστεύουν ακόμη ότι το «Brussels group» και τα «τεχνικά κλιμάκια» είναι κάτι διαφορετικό από την Τρόϊκα, ότι η λεγόμενη «πέμπτη αξιολόγηση» έχει αποσυρθεί από το τραπέζι ή ακόμη ότι δεν υφίσταται Μνημόνιο ακόμη κι αν τώρα το λέμε «πρόγραμμα» (κατά το «Θεσμοί»); Αυτή η διαρκής λεκτική ταχυδακτυλουργία δεν αποτελεί εξ’άλλου και μια ομολογία αποτυχίας (όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλάζουμε την ονομασία τους) και συνάμα σύμπτωμα προϊούσας αποσάθρωσης του ίδιου του πολιτικού λόγου;

Με το μνημειώδες έργο του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», ο Μαρσέλ Προυστ κατέδειξε αυτό που είχε συνοψίσει ο Ηράκλειτος με το ρητό του «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ» («είναι αδύνατο να μπεις στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά»). Ο «χαμένος χρόνος» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και η αναβίωσή του, με οδηγό την μνήμη, δεν νοείται παρά ως αφηγηματική αναδημιουργία σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της μυθιστορίας και του φαντασιακού. Και για να το κάνει αυτό ο Προυστ σταμάτησε να ζει, διέκοψε τρόπον τινά για τον ίδιο την ροή του χρόνου για να αφήσει την γραφή του να ανεμετρηθεί με την εμπειρία της απώλειας.

Εστω και έτσι όμως, ο γάλλος συγγραφέας έχει κάτι καίριο να πει σε όσους κάνουν την αντίθετη από τον ίδιο επιλογή, σε όσους να συνεχίζουν να ζουν και να δρουν σε αυτόν τον κόσμο, με τη γνώση όμως ότι το καθετί κρατάει κάτι από την γεύση του παρελθόντος, που δεν είναι παρά η γεύση του ανεκπλήρωτου. Μόνο η δημιουργία καινούργιου χρόνου μπορεί να δικαιώσει όσα τραυμάτισε αυτός που πέρασε. Με αυτήν την έννοια, τίποτε δεν είναι σήμερα πιο επίκαιρο από το πρόγραμμα του Σύριζα, από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και που τον οδήγησαν σε μια ιστορικής σημασίας νίκη, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι η υλοποίησή τους δεν μπορεί να γίνει όπως αρχικά είχαμε σκεφτεί. Νέα αρχή δεν γίνεται εκ του μηδενός, ούτε όμως και χωρίς ρήξη με αυτό προηγήθηκε.

Η κυβέρνηση, ο Σύριζα, ο ελληνικός λαός βρίσκονται σήμερα μπροστά σε ένα απλό, στη διατύπωσή του και μόνον, δίλημμα: συνθηκολόγηση ή ρήξη, παράδοση ή ανοιχτό στοίχημα για το μέλλον. Η δεύτερη επιλογή ενέχει αναμφισβήτητα ρίσκο, η πρώτη όμως δεν έχει να προσφέρει παρά την ασφάλεια μιας θανάσιμης, ατελείωτης, αγωνίας. Για λίγο ακόμη το μέλλον είναι ανοιχτό. Κανείς δεν μπορεί εξ’άλλου να πει τι θα είχε κάνει ο Προυστ αν δεν είχε δοκιμάσει αυτό το μικρό κομμάτι κέηκ που οι Γάλλοι ονομάζουν Μαντλέν.

ΥΓ. Ο Παύλος Ζάννας (1929-1989) άρχισε να μεταφράζει το έργο του Μαρσέλ Προυστ στη φυλακή όπου βρισκόταν για την αντιδικτατορική του δράση και τη συμμετοχή στην οργάνωση «Δημοκρατική Αμυνα». Οταν οι συγκρατούμενοί του, ή οι κατοπινότεροι, τον ρωτούσαν γιατί, στις δεδομένες συνθήκες, δεν είχε διαλέξει να ασχοληθεί με κάτι «πιο πολιτικό», απαντούσε ότι το να μεταφράζεις Προυστ ακριβώς σε εκείνες τις συνθήκες συνιστούσε κατ’εξοχήν πολιτική πράξη και αναπόσπαστο μέρος της αντιστασιακής του δράσης.

του Στάθη Κουβελάκη, στη μνήμη του Παύλου Ζάννα

----------------

[Πηγή]

Υπήρχε και άλλος δρόμος - Του Πιτσιρίκου

Από την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης στις 23 Απριλίου του 2010, μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, η κυρίαρχη -αν όχι και μοναδική- άποψη ήταν πως η Ελλάδα δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να σκύψει το κεφάλι, να εφαρμόσει τα Μνημόνια και να υπακούσει τυφλά στις εντολές των εταίρων και της Τρόικας.

Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, ολιγαρχών, καναλαρχών -και των δούλων τους- τα έδωσε όλα, για να πείσει τους Έλληνες πολίτες πως δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή.

Τους Έλληνες που δεν πείστηκαν και κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους, ανέλαβαν να τους πείσουν με απίστευτη βία οι δυνάμεις καταστολής.

Τα αποτελέσματα της επιβολής της κυρίαρχης άποψης ήταν -μεταξύ άλλων- να φτωχοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, να αυξηθούν οι αυτοκτονίες, να μεταναστεύουν μαζικά οι Έλληνες, να διαλυθεί ο τομέας της Υγείας, και να αυξηθεί το δημόσιο χρέος.

Η μία και μοναδική λύση οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή από την οποία υποτίθεται πως θα μας έσωζε.

Μετά από όλα αυτά -και αφού πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια-, οι Έλληνες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου σημαίνει πως οι Έλληνες δεν είναι πια ικανοποιημένοι από την άποψη που προσπάθησε να επιβάλει επί πέντε χρόνια το πολιτικό και ολιγαρχικό σύστημα.

Κι ενώ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων είχε πειστεί τα προηγούμενα χρόνια πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν που προπαγάνδιζαν καθημερινά οι Πρετεντέρηδες, οι Μπάμπηδες -και άλλοι καμμένοι-, ξαφνικά βλέπουμε πως η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά, ενώ αναζητεί και άλλους τρόπους, για να βγάλει τη χώρα και τους πολίτες από την δύσκολη θέση που τους έφεραν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν.

Αν μη τι άλλο, αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει ζωή και αξιοπρέπεια στους πολίτες, αν και δεν είναι η ίδια υπεύθυνη για το κακό που συνέβη στη χώρα μας.

Δηλαδή, υπήρχε άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά οι πολιτικοί που κυβερνούσαν ήταν δεμένοι από τους «εταίρους» και από τους Έλληνες ολιγάρχες, οπότε ξεπούλησαν τη χώρα και τους πολίτες, για να επιβιώσουν πολιτικά οι ίδιοι.

Φυσικά, η επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση από τους ολιγάρχες μέσα από τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ τους, είναι λυσσαλέα.

Προσέξτε τη λύσσα των ιδιωτικών ΜΜΕ εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Επιτροπής Αλήθειας για τον Λογιστικό Έλεγχο του Δημοσίου Χρέους.

Βέβαια, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να απαιτήσει από τους χρεοκοπημένους καναλάρχες και ολιγάρχες να πληρώσουν επιτέλους αυτά που τους αναλογούν, οπότε εξηγείται απόλυτα η λύσσα των ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Παράλληλα, ξέρουν πως ο έλεγχος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την υπόθεση της Siemens -και άλλα καυτά θέματα- θα φέρει τα δικά τους ονόματα στο προσκήνιο. Γιατί δεν τα φάγαμε μαζί. Αυτή η καραμέλα έλιωσε.

Δεν είναι δυνατόν από τη μία οι ολιγάρχες να κάνουν σημαία επί πέντε χρόνια πως η χώρα χρεοκόπησε επειδή οι Έλληνες δανείζονταν και ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους, και από την άλλη -ακόμα και σήμερα- η χρεοκοπημένη Καθημερινή να παίρνει δάνειο 36 εκατομμύρια ευρώ.

Υπήρχε λοιπόν άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά δεν συνέφερε τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση, τον Αλαφούζο και τα άλλα παιδιά.

Όπως είπα κάποτε σε έναν γνωστό και κοντό ολιγάρχη, «δεν γίνεται να έχω εγώ, ο γιος του οικοδόμου,τα ίδια συμφέροντα με εσένα, τον γιο του εφοπλιστή».

Ε ναι, δεν γίνεται. Το παραδέχτηκε και αυτός.

(Μπορεί πολλά να με στεναχωρούν απ' αυτά που έκανε ή δεν έκανε ως τώρα η Αριστερή κυβέρνηση, όμως δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τα παρακάτω, όσο κι αν μας φαρμακώνει η πρόσφατη συμπεριφορά των ΜΑΤ στις ‪#‎Skouries‬:
[...Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν...]
AMOR 10/4/2015)
 

------------------------------
Πηγή: pitsirikos.net

Το Grexit είναι προτιμότερο από ένα τρίτο Μνημόνιο

Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιλογή (ή τουλάχιστον τη λιγότερο κακή) μεταξύ των πραγματικών εναλλακτικών που είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμή η νέα ελληνική κυβέρνηση. Με τη συμφωνία η κυβέρνηση μπόρεσε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» (μέσω του στραγγαλισμού του τραπεζικού συστήματος) που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριοι σκληροπυρηνικοί της λιτότητας. Επιπλέον, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, σε ένα επίσημο διπλωματικό έγγραφο καταγράφηκαν στοιχεία μιας εναλλακτικής λογικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, στον αντίποδα των αντιλήψεων με βάση τις οποίες διαμορφώθηκαν τα μνημόνια. Από την άλλη, μιας και δεν πρέπει να ωραιοποιούμε την κατάσταση, η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη εμπεριείχε και σημαντικές παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά, τουλάχιστον συγκριτικά με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ –οι ΑΝΕΛ δεν έχουν ζήτημα με τις ιδιωτικοποιήσεις...

Μια συμφωνία που δεν εφαρμόζεται

Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία Ελλάδας-Eurogroup, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής. Η κυβέρνηση αρχίζει να εφαρμόζει το πρόγραμμά της (Μέτρα Αντιμετώπισης Ανθρωπιστικής Κρίσης, Ανασύσταση ΕΡΤ, Ρύθμιση Ληξιπρόθεσμων Οφειλών στο Δημόσιο-100 δόσεις), ενώ τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών είναι στην Αθήνα για να αντλήσουν στοιχεία σχετικά με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παραβιάσει σε κανένα σημείο τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Αντιθέτως, το άλλο συμβαλλόμενο μέρος, δηλαδή το Εurogroup, δεν την εφαρμόζει. Για την ακρίβεια, διάφοροι κύκλοι του έχουν προβεί σε σειρά πράξεων και παραλείψεων που οδηγούν στην πλήρη υπονόμευσή της.

Η υπονόμευση της συμφωνίας από τους ακραία συντηρητικούς ευρωπαϊκούς κύκλους έχει δύο εκφάνσεις. Η πρώτη είναι η διαρκής προσπάθεια να διολισθήσουμε από το περιεχόμενο της συμφωνίας σε αυτό του Μνημονίου και της 5ης αξιολόγησης. Δεν είναι μόνο οι συνεχείς αναφορές διαφόρων ιθυνόντων (με προεξάρχοντα τον Σόιμπλε) σε «μνημόνιο» και «τρόικα». Πιο σημαντική είναι η προσπάθεια επαναφοράς στο τραπέζι πολιτικών που κινούνται έξω από το συμφωνημένο πλαίσιο και συνιστούν μέρος όσων είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Αλλά η βασική έκφανση της υπονόμευσης της συμφωνίας αποτελεί το μπλοκάρισμα της χρηματοδότης του ελληνικού Δημοσίου. Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, όχι μόνο δεν έχει ανοίξει η στρόφιγγα της δανειακής χρηματοδότησης, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν επιτρέπει καν μια μικρή αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου για την έκδοση έντοκων γραμματίων ώστε να καλυφθούν όπως-όπως οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου. Με πιο απλά λόγια, αν τον Φλεβάρη ήταν το τραπεζικό σύστημα που απειλούταν με ασφυξία, τώρα είναι η σειρά του Δημοσίου.

Προς ένα αδυσώπητο δίλημμα;

Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, και διατηρώντας πάντα την αυτοσυγκράτηση που είναι αναγκαία όταν πρόκειται κανείς να προβεί σε πολιτικές εικασίες, η μέχρι τώρα συμπεριφορά των ακραία συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων μπορεί να οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα: Μέσω της χρηματοδοτικής ασφυξίας , επιχειρούν να θέσουν την ελληνική κυβέρνηση προ του αδυσώπητου διλήμματος «Τρίτο μνημόνιο ή Grexit». Θέλουν δηλαδή να φέρουν τα πράγματα σε εκείνο το οριακό σημείο που η κυβέρνηση θα πρέπει να υποταχτεί και να προδώσει τη λαϊκή εντολή προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου και να παραμείνει στην ευρωζώνη.

Η συμπεριφορά τους δεν υπαγορεύεται βέβαια από τη όποια οικονομική λογική. Τα χρήματα που έχει ανάγκη η Ελλάδα (λίγα δισεκατομμύρια) είναι σταγόνα στον ωκεανό της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο δε ελληνικός προϋπολογισμός έχει σταθερά πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ η νέα κυβέρνηση διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά με χρηστό τρόπο.

Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής συντήρησης θέλουν να συντρίψουν πολιτικά τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για να δολοφονήσουν εν τη γενέσει του ένα εναλλακτικό πολιτικό παράδειγμα με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία. Χτυπάνε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώσουν με το Podemos και το Sinn Fein.

Επιπλέον, η ραγδαία άνοδος του δεξιού λαϊκισμού στη Γερμανία ωθεί τον συνασπισμό εξουσίας υπό την Μέρκελ στη συντηρητικοποίηση και, κυρίως, την εθνική περιχαράκωση. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε λειτουργεί πολύ περισσότερο σαν μια γερμανική ηγεσία, παρά σαν μια ευρωπαϊκή ηγεμονική δύναμη.

Οι δύσκολες επιλογές

Η κυβέρνηση μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι έχει σαν θεμελιώδη αρχή το σεβασμό στη λαϊκή εντολή. Για πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση που βασική έγνοια της είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών και όχι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων. Επίσης, η κυβέρνηση, σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες, έδειξε ότι εκτός από εντιμότητα, διαθέτει και πολιτικό κριτήριο, αφού και ελιγμούς έκανε και συμμαχίες οικοδόμησε. Αυτό που λογικά πράττει τώρα η κυβέρνηση είναι η συνέχιση της οικοδόμησης συμμαχιών με στόχο να αρθεί το αδιέξοδο και να μην ευοδωθούν τα σχέδια των σκληροπυρηνικών της λιτότητας. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να τα καταφέρει.

Ωστόσο, αν τα πράγματα φτάσουν στο έσχατο σημείο, και το δίλημμα είναι «Τρίτο Μνημόνιο ή Grexit», η απάντηση μια κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας επουδενί μπορεί να είναι «Τρίτο Μνημόνιο». Και αυτό όχι γιατί ο Grexit είναι η βασιλική οδός προς την ανάπτυξη, όπως αφελώς ορισμένο διατείνονται –κάθε άλλο: το Grexit θα σημάνει πτώση του ΑΕΠ και θα υπαγορεύσει περιοριστικές πολιτικές. Ούτε μόνο γιατί πολιτικά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να «σηκώσει» μνημονιακές πολιτικές –το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σημαντικό από το όποιο (καλώς εννοούμενο) κομματικό συμφέρον.

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που πρέπει να οδηγήσουν στην (πραγματικά επώδυνη) επιλογή του Grexit αν τα πράγματα εντέλει φτάσουν στο όριο. Ο πρώτος είναι ότι τα όποια μνημονιακά υφεσιακά μέτρα αναγκαστεί να πάρει η κυβέρνηση, δεν θα είναι ούτε τα τελευταία ούτε θα ανοίξουν το δρόμο στην ανάκαμψη για τους πολλούς. Αντιθέτως, η διατήρηση του μνημονιακού πλαισίου εγγυάται, από τη μια μεριά, τη διαρκή λήψη νέων μέτρων όταν δεν πιάνονται οι (άπιαστοι) στόχοι του προγράμματος, και από την άλλη, παγιώνει την οικονομική στασιμότητα (με ύφεση ή πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης), αφού δεν προβλέπει πολιτικές για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Το Grexit είναι πολύ επώδυνο (γι’ αυτό και ορθά δεν ήταν η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξει προοπτικές που δεν υπάρχουν στο μνημονιακό πλαίσιο.

Ο βασικός όμως λόγος που αν τα πράγματα (με ευθύνη των Ευρωπαίων) φτάσουν στο όριο, δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή το τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι αυστηρά οικονομικός. Το τρίτο Μνημόνιο θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση του λαού, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που οι εκλογές έχουν φέρει έναν άνεμο ελπίδας και ανάτασης. Ένας λαός ταπεινωμένος όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά αξιοπρεπής μέσα στην Ευρώπη, αλλά ούτε και να φανεί δημιουργικός στο οικονομικό πεδίο –η ψυχολογία συνιστά βασική πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας. Ο ταπεινωμένος λαός θα βυθιστεί στον κυνισμό και την απάθεια, με κίνδυνο να στραφεί στις δυνάμεις του φασιστικού σκότους, Παράλληλα, η ταπείνωση του ελληνικού λαού θα ενταφιάσει την αριστερή ελπίδα σε όλη την Ευρώπη.

Αν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν στο όριο, κι έχουμε να διαλέξουμε αυστηρά μεταξύ πολύ επώδυνων επιλογών, πρέπει να προτιμήσουμε τη λιγότερό κακή, αυτήν δηλαδή που δεν αποκλείει και την παραμικρή ακτίνα φωτός.

Του Γιάννη Αλμπάνη

-------------------------

[Πηγή]