Αντί επιλόγου - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

                               Xτες ήρθε ένας ωραίος τύπος να πάρει κάτι τελευταία ρούχα από την αποθήκη της «Αγκαλιάς». Δεν έχει ούτε facebook, δεν έχει καν κινητό. Ετοιμάζει να τα στείλει στην Κένυα όπου είχε πάει να βοηθήσει σε μια ιεραποστολή. Συζητήσαμε λίγο για την κατάσταση στην υποσαχάρια Αφρική. Πήγε εκεί, έκατσε, είδε, δεν άντεξε. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει καλύτερα για την πείνα και τη φτώχεια, για τους πολέμους και το μαφιόζικο έγκλημα που σπρώχνει εκατομμύρια κόσμο στην μετακίνηση τόσο εντός της Αφρικής όσο και προς την Ευρώπη. Δεν του έπαιρνα και πολλά λόγια, συνεσταλμένος και πολύ μετρημένος άνθρωπος. Τον ρωτούσα τι εννοεί "είναι δύσκολα εκεί". Σκέφτηκε μια στιγμή και μου είπε. "Θα σου πω μόνο ένα πράγμα και μετά θα ξεκινήσουμε το φόρτωμα και δε θα πούμε κάτι άλλο. Τα παιδιά πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία και από την πείνα τρώνε τα κεριά". Με στοιχειώνει αυτή η κουβέντα από χτες. Την ίδια στιγμή νιώθω πολύ καλά που υπάρχει ο Παναγιώτης και που γύρισε και με τις δικές του δυνάμεις και κάνει αυτό που μπορεί δίχως να το ξέρει κανείς και δίχως να το διαλαλεί πουθενά.

Τόσο καιρό εντοπίζω μέσα μου μια σιγουριά την οποία θέλω πεισματικά να απωθώ. Τα ανθρωπιστικά πρόβλημα έχουν λύσεις μα αυτοί που τελικά αποφασίζουν δεν θέλουν να τα λύσουν. Απολύτως συνειδητά, μετά λόγου γνώσεως είτε πιστεύοντας ότι έτσι κάνουν το λιγότερο κακό (κατά τη γνώμη μου μια πίστη πέρα για πέρα αβάσιμη) είτε απλά γνωρίζοντας πως έτσι στηρίζουν την εξουσία που έχουν στα χέρια τους. Δεύτερον : η μεγάλη πλειονότητα είναι ανίκανη να αντιδράσει. Μεγαλώνει αποκομμένη από τα εφόδια που θα της επέτρεπαν να αντιδράσει και να πάρει πίσω τη ζωή της. Μαθαίνει να αρκείται σε κάτι ψίχουλα εξουσίας, γνώσης, ελευθερίας που της πετούν από ψηλά και είναι έτοιμη να κατασπαράξει τον διπλανό, τον μόνο με τον οποίο θα μπορούσε να συνασπιστεί για κάτι καλύτερο. Τα υλικά αυτού του θεάτρου είναι αιώνες τώρα γνωστά, πατρίδες, θρησκείες και πίσω από όλα η πιο ψεύτικη εφεύρεση, το χρήμα. Επίσης : η δική μας δράση, των τάχα αφυπνισμένων, η προσωπική (γιατί η συλλογική είναι ανύπαρκτη) δεν μπορεί παρά να είναι περιορισμένη και μπροστά στα προβλήματα συνολικά δεν μπορεί παρά να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Σώζει –ίσως, αν είναι ειλικρινής- τη δική μας αξιοπρέπεια, βοηθάει ένα δυο, δέκα, χίλιους ανθρώπους αλλά παραμένει απελπιστικά μικρή.

Να βλέπεις την παράνοια να στεφανώνεται καθημερινά νικήτρια.

Αυτή είναι η ανταμοιβή που θες να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Μερικοί φίλοι μου λένε πως σε κάποια στιγμή γίνεται να έχεις και γνώση και γαλήνη, μα αυτό νιώθω ότι για εμένα τουλάχιστον είναι κάτι πολύ μακρινό. Προς το παρόν έχω οργή, θλίψη αλλά και αρκετή αποφασιστικότητα να υπερασπίσω τα μετερίζια μου.

Νιώθω την ανάγκη να πω κάτι , για τελευταία φορά, γύρω από το πλέον άσχημο κομμάτι του προσφυγικού, τον εγκλεισμό αθώων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχει επισημανθεί πως ο εγκλεισμός είναι ο τρόπος που η εξουσία βιομηχανοποιεί εκ νέου τους απόκληρους. Όποιος πει "δεν γνώριζα τι γινόταν στη Μόρια" απλά θα λέει ψέματα. Πλέον όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου γνωρίζουν τι συμβαίνει στη Μόρια. Δημοσιογραφικά μέσα από τα πιο απίθανα μέρη έχουν ασχοληθεί, έχουν περιγράψει την κατάσταση με τόση γλαφυρότητα... Όλος ο κόσμος, κυριολεκτικά. Μερικοί από εμάς κάναμε πολύ κόπο να περιγράψουμε την κατάσταση στο κολαστήριο και να προτείνουμε λύσεις. Μια άσκηση στη ματαιότητα μιας και έχουμε καταλάβει πως οι καταστάσεις τύπου Mόρια έχουν φτιαχτεί ακριβώς ως ανεπίλυτα προβλήματα και διατηρούνται ως τέτοια. Ήταν όμως χρέος να θεωρητικοποιηθεί το θέμα για να γίνει και αυτό το βήμα, ήταν ένα χρέος ακτιβιστικό και ακαδημαϊκό. Και να που κανείς δεν δηλώνει υπεύθυνος για αυτό που συμβαίνει, να που γίνονται προαναγγελίες θανάτων για τις οποίες οι αρμόδιοι νίπτουν τα χείρας ο καθένας στη δική του κρυστάλλινη εξιλαστήρια γαβάθα, και να που παρ’ όλες τις ακριβοπληρωμένες ΜΚΟ ή τους εθελοντές και αλληλέγγυους που φτύνουν αίμα και καίγονται κάθε μέρα να σώσουν ο,τι σώζεται, η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ. Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που θα γράψω για τη Μόρια είτε υπάρξουν θάνατοι είτε όχι. Δεν είναι κούραση ή παραίτηση. Είναι η κατανόηση του πόσο μάταιο πλέον είναι να θες να ξυπνήσεις έναν κόσμο που δεν θέλει και δεν μπορεί να ξυπνήσει. Από την άλλη, δε νομίζω να υπάρχει κάτι που να μπορώ να γράψω και να μην το έχω γράψει. Είναι μερικές φορές, επίσης, που καταλαβαίνω ότι όσοι είμαστε στο πεδίο γράφουμε και οι αναγνώστες μας νομίζουν πως μετέχουν του πεδίου ενώ απλά κάνουν μια νοερή ανάθεση και τίποτα άλλο. Επίσης μερικές φορές γράφουμε-γράφουμε και νομίζουμε πως και εμείς κάτι κάνουμε ενώ απλά αναμασάμε, ενώ απλά δεν υπάρχει κανείς άλλος εκεί έξω που θέλει να μας ακούσει και δεν μας έχει ακούσει – εμάς ή άλλους με τις ίδιες ανησυχίες. Είμαι πεπεισμένος πως ακόμα και όσοι έχουν καλές προθέσεις έχουν κατά καιρούς χάσει την ισορροπία μεταξύ της διαδικτυακής γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας και του ουσιαστικού ακτιβισμού. Δε μπορώ να επιτρέψω μια τέτοια λούμπα σε εμένα. Ο,τι ήταν να μάθετε, το ξέρετε. Θα φανεί τι μπορείτε να κάνετε. Έστω και ως δική σας σταγόνα στον ωκεανό. Και εγώ και εσείς.

Όπως καταλαβαίνετε αυτή είναι και η τελευταία ανάρτηση για φέτος. Ήταν μια από τις πιο παραγωγικές, περίπλοκες και κουραστικές χρονιές για την «Αγκαλιά» η οποία και στις αρχές του χρόνου θα δημοσιεύσει τον καθιερωμένο της απολογισμό. Από τις δράσεις με τους Ρομά (ενός τρομερά αδικημένου και απίστευτα επιβαρυμένου ψυχικά και σωματικά κομματιού της κοινωνίας μας που συναποτελεί αυτό που ονομάζω «χρήσιμο περιθώριο) μέχρι τη στήριξη εκατοντάδων ντόπιων και από την βοήθεια σε εκατοντάδες πρόσφυγες μέχρι την «Σχολή Γονέων» που ολοκληρώθηκε, φαίνεται πως κάναμε πολλά – αρκετά ίσως για να είμαστε περήφανοι λίγες φευγαλέες στιγμές, ελάχιστα μπροστά στο τόσο σκοτάδι. Είναι η ίδια αίσθηση κάθε φορά. Είναι η έλλειψη κάθε αίσθησης. Σαν εκείνο το πικρό χαμόγελο που είχα δει σε έναν φίλο όταν του είπα «κουράγιο» και μου είχε απαντήσει «είμαι πέρα από το κουράγιο». Πλέον έχει φορές που και το "μπράβο" και το "αίσχος" βαστούν το ίδιο σπαθί και έχουν την ίδια γεύση. Πλέον φτάσαμε να ξέρουμε για πνιγμένους έξω από την πόρτα μας, να αντιμετωπίζουμε την φτώχεια και τη φρίκη και να μη νιώθουμε τίποτα. Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό, κάτι μου λέει πως υπάρχουν βάρη πολύ μεγάλα εκεί έξω που δεν γίνεται να τα πολεμήσει κανείς δίχως να χάσει κάτι από τη ψυχή του.

Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους μας στήριξαν στο ακτιβιστικό μας έργο. Σε όσους στείλατε χρήματα για τη «Σχολή Γονέων», σε όσους μαζί με αυτά στείλατε ένα σημείωμα με ένα «συνεχίστε», σε όσους μας στείλατε ένα βιβλίο, ένα ρούχο. Σε όσους από τη θέση σας, γιατροι, δικηγόροι συγγραφείς, δημοσιογράφοι ψαράδες, εργαζόμενοι κάθε λογής κάνατε ο,τι μπορούσατε και τρέξατε δίπλα μας. Μας δώσατε υλικό να λέμε ιστορίες ανθρωπιάς κυριολεκτικά μέχρι να γεράσουμε. Είστε εκατοντάδες – αυτό ίσως μένει να πω. Είστε τόσοι και τόσοι που τρέξατε κοντά μας…Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σε όσους πάλεψαν και φέτος ο καθένας από το μετερίζι του, τον πόνο, την αρρώστια, τα δικά του βάρη ο καθένας. Σκέφτομαι κάτι και χαμογελώ. Σε λίγες μέρες γιορτάζουν τον Χριστό που γεννιέται. Ήταν και αυτός προσφυγάκι, πάμφτωχος μεγάλωσε, ψαράδες είχε φίλους και πόρνες και αποσυνάγωγους. ‘Ηταν ο ξένος. Ο επαναστάτης που γκρέμισε τους πάγκους των εμπόρων. Ο αιώνιος «άλλος» που μας καλεί μέσα από τη διαφορετικότητα του να δούμε τον εαυτό μας. Και ας μην τον λογιάζουμε θεό ορισμένοι από εμάς. Όσο και να τον ντύνουν στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια του. Και όσο και να ντύνονται και οι ίδιοι στο χρήμα, στην πορφύρα και στο χρυσάφι, αυτή η αλήθεια μέσα σε όλες τις ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν είναι που κάποτε θα τους τσακίσει. Όσους σταυρούς και όσα καρφιά και αν φτιάξουν. Ώρα μας καλή παιδιά. Αγαπημένα να περάσετε.

--------------------------

13/12/2017, https://www.facebook.com/mko.aggalia/posts/1591318270904218

Συγκλονιστικό γράμμα στον Αμίρ που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία - Του Γιώργου- Τυρίκου-Εργά

                                                                  

Συγκλονιστικό γράμμα στον Αμίρ που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία

Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Αγαπητέ Αμίρ 

Δε σε ξέρω, μικρέ μου, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα διαβάσεις ποτέ αυτές τις γραμμές. Έμαθα πως χτες δε σε άφησαν να σηκώσεις τη σημαία της χώρας μας -όπου έχεις καταφύγει πρόσφυγας για να γλιτώσεις πόλεμο και φτώχεια- παρόλο που είχες κληρωθεί να το κάνεις. Να ξέρεις πως δεν συμφωνώ με τις παρελάσεις. Παρόλα αυτά νιώθω θλίψη και ντροπή γιατί σκέφτομαι πως σε αδίκησαν. Θέλω να σου πω πως βλέπω τη σημαία μας -γιατί πάλι αν και πιστεύω πως αυτός ο κόσμος θα προχωρήσει μόνο όταν σύνορα και σημαίες δεν μας χωρίζουν- αυτήν την σημαία έμαθα να την αγαπώ και να δακρύζω βλέποντάς την. 

Ο σταυρός πάνω σε αυτή τη σημαία έφερε πάνω του -σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία- έναν σπουδαίο επαναστάτη που είπε ένα απλό πράγμα : αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και εννοούσε τους πάντες ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία, ανεξάρτητα από ο,τιδήποτε. Λυπάμαι που δεν εισπράττεις αυτήν την αγάπη. Να ξέρεις πως ο Θεός που λατρεύει αυτή η χώρα είχε εβραϊκή καταγωγή, μιλούσε αραμαϊκά -και όχι ελληνικά-, είναι ξένος και πέθανε και εκεί που ήταν ως ξένος και εξόριστος. Τον σκότωσαν οι παπάδες και οι πολιτικοί της εποχής του γιατί έλεγε αλήθειες.

Το λευκό και το μπλε στη σημαία μου συμβολίζει τη θάλασσα και τον ουρανό. Πάνω σε αυτή τη θάλασσα και κάτω από αυτόν τον ουρανό γεννήθηκε κάποτε -και ας ψυχομαχεί πλέον- ένας πολιτισμός που έβλεπε την ανατολή και δύση με το ίδιο μάτι. Που τολμούσε να ταξιδέψει σε άλλους τόπους και να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του, να ανταλλάξει ιδέες και θεούς και λέξεις, να πάρει και να δώσει ελεύθερα από εμπορεύματα έως συντρόφους. Από τον παππού τον Ιάσωνα στα μέρη της Κολχίδας και τον Οδυσσέα, μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο στην Ινδία και μέχρι τον παππού μου τον σφουγγαρά από την Κάλυμνο στην Τρίπολη. Όλοι ετούτοι ήταν εξερευνητές και θαλασσοπόροι πάνω σε αυτή τη θάλασσα και κάτω από αυτόν τον ουρανό και το σύνορο του ορίζοντα ήθελαν να το σπάσουν. Το «ξένο» για αυτούς -έτσι το βλέπω εγώ- ήταν ευκαιρία για να γίνουν καλύτεροι. Δεν ήταν άγιοι, κάθε άλλο. Άρπαζαν και αυτοί αλλά δεν φοβόντουσαν και να δώσουν. Να θαυμάσουν, να μάθουν. Δεν φοβόντουσαν τίποτα. Δεν υποτιμούσαν το αλλιώτικο – όταν έλεγαν ότι σε κάτι ήταν ανώτεροι το εννούσαν και το έδειχναν. Το ποθούσαν το «ξένο» να το κάνουν μέρος του εαυτού τους. Λυπάμαι που για σένα αυτός ο ουρανός και αυτή η θάλασσα ήταν απλά ένα πέρασμα θανάτου πάνω σε πλαστικές βάρκες διακινητών, ένα υγρό σύνορο-φυλακή, κάτι που σε απειλεί με κύματα και βροχές. Και εσύ δεν ήθελες περιπέτεια. Ήθελες απλά να ζήσεις. Θέλεις απλά να έχεις μια αξιοπρεπή ζωή. Λυπάμαι που σήμερα οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον τόπο φοβούνται το ξένο, δεν τολμούν να ταξιδέψουν πέρα από τον ορίζοντα, δεν δίνουν αλλά μόνο παίρνουν ο,τι τους πασάρουν.

Φοβούνται εσένα από άγνοια μην τους «αλλοιώσεις» τον πολιτισμό κι όμως κάθε μέρα είναι στημένοι μπροστά στην τηλεόραση και κουρασμένοι, άμαθοι, δίχως να στοχάζονται καταπίνουν πράγματα που τους αλλώνουν όχι μόνο τις ρίζες τους αλλά την ίδια τους τη ψυχή…Φοβούνται μην τους χαλάσεις τη θρησκεία και έχουν ξεχάσει τι είπε ο επαναστάτης Θεός τους – αυτός ο ξένος ντε…

Σε φοβούνται βέβαια ή καταριούνται μόνο όταν είσαι ξένος και απένταρος. Αχ, Αμίρ, όταν όμως έρχεσαι με γεμάτες τσέπες, πάει ο φόβος, μέχρι και «περάστε παρακαλώ» στη γλώσσα σου θα μάθουν να λένε! 

Πάμε παρακάτω : ο αριθμός των γραμμών στη σημαία μας σχηματίζει νοερά τη φράση «ελευθερία ή θάνατος». Δεν θα σου πω για την ιστορία της σημαίας που από αλλού σχεδιάστηκε και μας επιβλήθηκε, δε θα σου πω το ότι οι άρχοντες αυτού του τόπου πάντοτε έβαζαν άλλους να πεθαίνουν για την «ελευθερία τους» όποτε τους βόλευε μόνο και μόνο για να σκοτώσουν αργότερα τους πραγματικούς αγωνιστές – δε με νοιάζουν αυτά. Με νοιάζει ότι υπήρξαν άνθρωποι που όντως έδωσαν τη ζωή τους για αυτό το ιδανικό. Ξέρω πως και στον τόπο σου υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς τους δικούς μας ήταν αγωνιστές και στοχαστές (θα σου αναφέρω για παράδειγμα τα όνοματα Ρήγας Βελεστινλής, Αδαμάντιος Κοραής) που έζησαν και αυτοί σαν εσένα μακριά από μια ελεύθερη πατρίδα και που πάλεψαν και πέθαναν για μια ελευθερία που δεν είναι μόνο δική μας αλλά όσων ανθρώπων θέλουν να είναι ελεύθεροι άσχετα από τη γλώσσα και τον τόπο τους – για ένα πανανθρώπινο ιδανικό.

Ξέρω πολλούς από το Αφγανιστάν που θα έδιναν τη ζωή τους για μια πανανθρώπινη ελευθερία. Είχα την τιμή να τους γνωρίσω. Αυτοί οι άνθρωποι δεν «έμειναν να πολεμήσουν» γιατί κατάλαβαν πως δεν θέλουν να είναι συνένοχοι σε κανένα έγκλημα και πως μόνο η φυγή από το χάος και τη σφαγή αποτελεί μια οδύσσεια ελευθερίας για αυτούς. Μια ελπίδα να κάνουν κάτι με τη ζωή τους που θα προσφέρει στο σύνολο όχι μόνο στο Αφγανιστάν. Είναι θαρραλέοι άνθρωποι, σαν εσένα. Θαρραλέοι μαχητές. Σαν τον παππού μου τον Οδυσσέα που δεν βολεύτηκε στη σπηλιά της μάγισσας και σαν τον παππού μου τον σφουγγαρά που δεν έκατσε με δεμένα χέρια πάνω σε ένα βραχώδες νησί να πεινάει…ξεκίνησαν ένα μακρινό και γεμάτο κινδύνους ταξίδι.

Αγαπητέ μου Αμίρ, θα έχεις νιώσει πως πολλοί δεν σε θέλουν εδώ. Λένε πως ζεις εις βάρος της πατρίδα μας. Αυτοί που το λένε δεν έχουν στοχαστεί στιγμή ποιός και πως σαράντα και πλέον χρόνια στο Αφγανιστάν, στην πατρίδα σου, διατηρεί το χάος, την φτώχεια, την αστάθεια. Δεν ρωτούν στιγμή από που έρχεται το πετρέλαιο στα αμάξια μας, οι πρώτες ύλες για την τεχνολογία που χρησιμοποιούμε καθημερινά ενώ δεν δίνουν δεκάρα να ρωτήσουν το αν τελικά όφελος από τον πόλεμο φτάνει μέχρι την τσέπη τους -γιατί και η Ελλάδα, Αμίρ, είναι μέρος ενός πολεμικού μηχανισμού ενός συστήματος που προσκυνάει και ζητιανεύει- το οποίο αρπάζει τον πλούτο από άλλες χώρες μέ μια παλιά συνταγή : κρατώντας τις χώρες αυτές ρημαγμένες και πουλώντας τους όπλα ή απλά στέλνοντας τις εταιρίες του να ρουφούν σαν τα παράσιτα ο,τι το καλύτερο από εκεί. Δεν θέλουν να παραδεχτούν πως για τον ξεριζωμό σου έχουμε και εμείς συλλογική ευθύνη…

Αμίρ, μικρέ μου φίλε, πιστεύω ότι το να σηκώσεις εσύ αυτήν την σημαία -εσύ ο «αλλόθρησκος», εσύ ο ξένος» θα ήταν τιμή. Γιατί η ουσία αυτής της σημαίας δεν μπορεί να αλλοιωθεί από κανέναν, αντίθετα όταν υψώνεται από τον οποιονδήποτε με αγάπη και χρέος είναι φάρος και ελπίδα. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν το χρέος και την ελπίδα, βέβαια, και όσους δεν ζουν βουτηγμένοι στο ψέμα. Ξέρω ότι ζεις πολύ δύσκολα. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς. Αμίρ, να βρεις τον δρόμο σου. Μη ξεχνάς ότι ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Ελπίζω να βρεις τον τρόπο κάποτε να συγχωρήσεις και να αγαπήσεις αυτόν τον τόπο – έχεις εδώ ανθρώπους που σε θεωρούν ήδη δικό τους και που χαίρονται που είσαι εδώ! Θα υπάρχουν τέτοιο άνθρωποι σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρεθείς – κάτω (ή αν θες, πέρα και πάνω) από οποιαδήποτε σημαία. 

Σε χαιρετώ.

Ανάρτηση του Γιώργου Τυρίκου-Εργά στο Facebook 19/10/2017

****************************************************************

(Ευχαριστώ θερμά το Μπλογκ picasonidis.blogspot.gr που πριν από εμένα ήδη είχε αναδημοσιεύσει το κείμενο αυτό, το οποίο σχεδόν αυτούσιο αναδημοσιεύω.)

«Σκατοψυχιά» ή «Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια»

«Κωλοζωόφιλοι, νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους» είπε ο σκατόψυχος και κλώτσησε το κουτάβι.

«Παλιοκομούνια, νοιάζεστε για τα προσφυγάκια κι όχι για τα ελληνάκια» είπε ο σκατόψυχος και πούλησε 5 ευρώ το ροδάκινο στο παιδάκι της Ειδομένης.

Σκατοψυχιά. Συγγνώμη αλλά ‘πολιτικώς ορθή’ χαρακτηρισμός δεν μου βγαίνει. Σκα-το-ψυ-χιά. Σκατόψυχοι άνθρωποι – με έμφαση στο ‘σκατόψυχοι’ κι όχι στο ‘άνθρωποι’. Αυτοί που φαντασιώνονται για τον συνάνθρωπό τους ‘κακό ψόφο’ και ‘καρκίνο’. Αυτοί που σε καταριούνται. Αυτοί που σε μισούν. Αυτοί που ζουν, τρέφονται κι αναπνέουν μέσα απ’ την δική σου απελπισία. Μέσα από τον δικό σου πόνο. Αυτοί που δεν περπατάνε: Έρπουν. Έρπουν μέσα στην βία, την σκληρότητα, στην κακοποίηση.

Οι σκατόψυχοι. Ζουν ανάμεσά μας. Καταπίνουν τον αέρα μας. Κουνάνε το δάχτυλο. Κι ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουνε κάνει μια καλή πράξη στη ζωή τους. Ανάθεμα αν οι ίδιοι έχουν δώσει ένα πακέτο μακαρόνια στον Έλληνα – εγώ σου λέω – άνεργο. Ανάθεμα αν οι ίδιοι ποτέ έχουν σκεπάσει με μια κουβέρτα τον Έλληνα – εγώ σου λέω – άστεγο. Ανάθεμα κι αν έχουν βάλει ένα τσουκάλι στη φωτιά για τον Έλληνα – εγώ σου λέω – γείτονα. Αν έχουν χαρίσει ένα παιχνίδι στο Ελληνάκι – εγώ σου λέω – του ισογείου.

Οι σκατόψυχοι. Κρίνουν τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις και κυρίως για ΠΟΙΟΝ το κάνεις. Γιατί η μόνη αποδεκτή ομάδα που χρήζει συνδρομής είναι οι Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Κι αυτούς μόνον όταν τους βοηθάς εσύ. Εσύ, όχι εκείνοι. Ποτέ εκείνοι.

Σκατοψυχιά:

«Νοιάζεστε τα σκυλιά κι όχι τους ανθρώπους».

Λες και το ένα αποκλείει το άλλο. Λες κι εδώ δεν είναι απλά μαθηματικά: Ο άνθρωπος που θα αγκαλιάσει το αδέσποτακι, θα νοιαστεί και τον συνάνθρωπο. Ο άλλος που θα βασανίσει ένα κουτάβι, θα χτυπήσει και τον αδύναμο.

Γιατί όλοι αυτοί είναι ΚΑΙ θρασύδειλοι. Χέστηδες. Χτυπάνε παιδιά, χτυπάνε ηλικιωμένους, χτυπάνε άτομα με κινητικά ή νοητικά προβλήματα. Χτυπάνε, κακοποιούν, βιάζουν όποιον τους παίρνει και γλείφουν όποιον δεν τους παίρνει. Τον οποίον καταριούνται πίσω απ’ την πλάτη του. Να ψοφήσει από καρκίνο – κλασική διαχρονική αξία σαν το ταγιέρ Σανέλ.

Τελικά, όποιος ‘ρωτούσε για την ποιότητα’ αυτή η κρίση του έδωσε την απάντηση. Μια κρίση που ξεσκαρτάρισε συμπεριφορές και χαρακτήρες. Μια κρίση που έβγαλε προς τα έξω τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μας. Απ’ τη μια μεριά, άνθρωποι που τους χαίρεσαι, απ’ την άλλη, ανθρωπάκια και τα φτύνεις. Καθάρματα με σφιχτά χείλη, μάτια σχισμές, χέρια γροθιές και την κατάρα στην κωλότσεπη.

Επί προσωπικού: Αλλιώς μου τα ‘πανε κι άλλα μου τάξανε. Νόμιζα πως τα χρόνια θα με προικίσουν με τις αρετές της ανοχής, της υπομονής, της κατανόησης. Αντί γι’ αυτό, μου ‘κατσε το εντελώς αντίθετο: Θυμώνω πιο πολύ. Δεν έχω πια ούτε ανοχές, ούτε αντοχές με τον σκατόψυχο. Να διάολο να πάει και στα τσακίδια. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα ασχοληθώ παραπάνω. Ούτε ψόφο θα του…ευχηθώ – ούτε με καρκίνο θα τον καταραστώ. Τόση τοξικότητα στη ζωή μου δεν την αντέχω, δεν την θέλω – και συνεπώς δεν την επιλέγω.

Άρα τι κάνουμε;

Άρα συνεχίζουμε, μάγκες. Συνεχίζουμε κανονικά και ψύχραιμα. Έτσι για να τους σπάσουμε τα νεύρα, ρε γαμώτο. Συνεχίζουμε να είμαστε εθελοντές. Συνεχίζουμε να στηρίζουμε όποιον μας έχει ανάγκη. Τον Έλληνα, τον ξένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, την κακοποιημένη γυναίκα, τον ανήμπορο ηλικιωμένο, το χτυπημένο παιδί, το βασανισμένο ζώο…

Είμαστε εδώ, είμαστε εκεί, είμαστε παντού, είμαστε όπου μπορούμε, είμαστε όσο αντέχουμε, είμαστε όσο μας βαστάν τα πόδια μας, τα κότσια μας, η τσέπη μας κι η καρδιά μας.

Είμαστε παρόντες. Και σε όποιον αρέσουμε, γατάκια.

Έλενα Ακρίτα

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο - του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Ανοιχτή επιστολή προς τους ταγούς του Χριστιανισμού με αφορμή την αυριανή επίσκεψη στη Λέσβο.

Σεβασμιότατοι.

Η κίνησή σας έχει όντως συμβολική σημασία. 

Αν μη τι άλλο θα προβληθεί πως οι πρόσφυγες δεν είναι σκουπίδια ή κατσαρίδες όπως θέλουν να βλέπουν πολλοί - και αυτό είναι τρομερά σημαντικό. 

Πέρα όμως από το μήνυμα προς τον όχλο που ίσως σεβαστεί λιγάκι τη γενική σας στάση, υπάρχουν βαθύτερα και διαχρονικότερα προβλήματα τα οποία θα πρέπει κάποτε με θάρρος να αντιμετωπίσετε. 

Εσείς ή οι διάδοχοί σας, κάποιος τελοσπάντων προκειμένου οι Πάπες, οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να μην χύνουν τα ίδια δάκρυα πάνω από τα ίδια νεκρά παιδιά, πάνω από τα ίδια νεκρά όνειρα και τις σπαταλημένες ζωές προσφύγων στο μέλλον. 

Τα προβλήματα αυτά, του φονταμενταλισμού, των αρπακτικών οικονομικών μοντέλων είναι δύσκολο να τα θίξετε μα δυστυχώς εκεί είναι η ουσία. Και είναι δύσκολο να τα θίξετε γιατί η οργανωμένη θρησκεία ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους. 

Αν τα θίξετε τότε θα πρέπει να είστε έτοιμοι να αποποιηθείτε ακόμα και την εξουσία σας. Το συλλογικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Όμως αλήθεια : είναι ικανός ένας άνθρωπος που ανέβηκε τόσο ψηλά στην ιεραρχία να δράσει έτσι και να αποτελέσει τέτοιο παράδειγμα; 

Ο Ιησούς που ίδρυσε τον χριστιανισμό συγκρούστηκε με τις τότε δομές εξουσίας ολοκληρωτικά. 

Επειδή είπε την αλήθεια, τον αφάνισαν. 

Ήταν όμως ένας από τους τελευταίους. 

Γιος ξυλουργού, αφανής, ταπεινής γενιάς, ένας δίχως αξιώματα. 

Ένας ολοκληρωμένος χριστιανισμός πραγματικά κατά μίμηση του Ιησού θα είναι, καταρχήν, ενιαίος και κατά δεύτερον απέναντι και όχι μαζί με την εξουσία εκείνη -κάθε μορφής- που προκαλεί φτώχεια και πολέμους για τον Μαμωνά. Δεν αρκούν οι συμβολισμοί. 

Πρέπει κάποτε να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. 

Γνωρίζω πως ως ταγοί καλείστε να παίξετε ακόμα και όταν έχετε τις ευγενέστερες των προθέσεων ένα λεπτό παιχνίδι ισορροπιών. 

Σε αυτό το παιχνίδι, θέλω να πιστέψω μπορεί και να θεωρείτε πως τελικά κάνετε όσο περισσότερο καλό μπορείτε. 

Παρακαλώ όμως θυμηθείτε πως λατρεύετε τον Εσταυρωμένο Ιησού. 

Πότε μάσησε εκείνος τα λόγια του; 

Αν τα μασούσε θα πέθαινε γέρος σε ένα σπίτι κάπου στη Γαλιλαία. 

Μπορείτε πολλά παραπάνω από συμβολισμούς - αυτό όμως θα σημαίνει μια imitatio Christi δίχως προηγούμενο...

Μέχρι τότε οι συμβολικές σας πράξεις απλά προσπαθούν -δίχως επιτυχία κατά τη γνώμη μου- απλά να ισοφαρίσουν τη συνενοχή σας. 

Ήρθατε στο νησί του παπα-Στρατή που είχε μόνο ένα ράσο και δεν ησύχαζε το βράδυ αν δεν είχε βοηθήσει όσους περισσότερους μπορούσε μέσα στη μέρα. 

Ήρθατε στο νησί της Λέσβου όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων παρόλη την ανέχεια, έστερξε τον πρόσφυγα. 

Ήρθατε στο νησί όπου εκατοντάδες αλληλέγγυοι ξεπέρασαν τα όρια τους ακόμα και αρρωσταίνοντας ψυχικά και σωματικά στην πορεία να αντέξουν στους ώμους τους και με περιορισμένα μέσα μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση ανθρώπων που έφευγαν από τον πόλεμο. 

Αν πίστευα σε Θεό θα προσευχόμουν σήμερα να σας φωτίσει να διδαχθείτε από το παράδειγμά τους, θα προσευχόμουν στο μέλλον αν όχι εσείς τότε κάποιοι άλλοι στο πόστο σας, να κάνουν την υπέρβαση, να πουν, "αρκετά" και πραγματικά να κάνουν την θυσία που απαιτείται...

του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

(Προσυπογράφω)

Η Γιορτή Αλληλεγγύης προς τους Πρόσφυγες σήμερα στο Σύνταγμα ξεπέρασε και την πλέον αισιόδοξη προσδοκία!

Έξω και από την πλέον αισιόδοξη προσδοκία κινήθηκε η ανταπόκριση των Αθηναίων στο κάλεσμα που απηύθυνε το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης για συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες.

Από το πρωί της Κυριακής, εκατοντάδες αυτοκίνητα δεν έπαψαν να σταματούν στην πλατεία Συντάγματος και να αφήνουν στα ειδικά σημεία περισυλλογής χιλιάδες σακούλες με ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης αλλά κυρίως με το περίσσευμα της αγάπης τους για τον συνάνθρωπο που φαίνεται πως αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Πρέπει να το πούμε πολλές φορές πως αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα σήμερα προκαλεί συγκίνηση.Κόντρα στην σκατοψυχια κάποιων η αλληλεγγύη είναι απίστευτη

 Οι δρόμοι γύρω από το Σύνταγμα ήταν για ώρες μπλοκαρισμένοι από αυτοκίνητα απλών ανθρώπων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα κι έφερα ό,τι ο καθ'ένας μπορούσε να φέρει. Ήταν πολύ συγκινητικό!.

Αλληλεγγύη και από τις Φιλιππίνες. Respect!

Ένας Άνδρας πέντε ετών

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος... ρίξε μια ροχάλα στον καθρέπτη αφού έχεις τόσο τσαγανό, που μέσα στην ανασφάλεια στην οποία σε έχωσαν οι εκλεγμένοι κυβερνήτες μέσω της δικής σου ψήφου, εσύ μπορείς να αντιστέκεσαι στην καταπάτηση της "ελληνικής" γης από βρομιάρηδες πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι τέτοιο το τσαγανό σου που επί  7 ολόκληρα χρόνια δεν μπορείς να αντισταθείς στο σφάξιμό σου αλλά επιθυμείς το σφάξιμο αυτών που απέδειξαν ότι προτιμούν να πνιγούν στο Αιγαίο από το να καθίσουν με τα χέρια σταυρωμένα. 

Καταπατούν την γη σου οι αλλοεθνείς αλλά ξεχνάς ότι την γη εσύ την έδωσες πεσκέσι στην Ε.Ε, στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ για να μπορείς να έχεις σίγουρο το μισθουλάκο σου, την συνταξούλα σου, την ευρωπαϊκή επιδότηση και το 5μηνο κοινωφελούς εργασίας. Με ποιο δικαίωμα άραγε υπερασπίζεσαι κάτι που έχεις ήδη πουλήσει; Ποιανού γη είναι τούτη εδώ τέλος πάντων; Διότι του ιθαγενή Έλληνα δεν είναι, με ενοίκιο ζει εδώ μέσω φόρων και όταν αδειάσει η τσέπη δεν θα έχει τα κουράγια να θαλλασοπνιγεί για να βρει την Γη της Επαγγελίας εκεί που θα του την τάξουν τα αφεντικά του.  Ποια θα είναι η γη που θα χωρέσει εσένα όταν την ελληνική γη  θα την έχουν οι Ευρωπαίοι ως θερινό θέρετρο και ως τεράστια πλατφόρμα μεταφοράς ενέργειας για τα  βορειοευρωπαϊκά τους σπίτια;

Οι λατρεμένοι Ευρωπαίοι παίζουν το παιχνίδι τους που δεν είναι άλλο από το φτηνό μεροκάματο και την αρπαγή του πλούτου πατρίδων μεταναστών και προσφύγων αλλά ουδείς δεν καρφώνει γουρουνοκεφαλές έξω από την Γερμανική, την Γαλλική και την Αμερικανική Πρεσβεία. Να δείξει ότι γνωρίζει ποιος βομβαρδίζει οικονομικά ή πολεμικά τις χώρες αυτών των ανθρώπων. Αλλά μέχρι εκεί είναι η μαγκιά του Έλληνα. Τρομοκρατεί εκεί που τον παίρνει αλλά όταν δεν τον παίρνει κάνει την κότα και φλυαρεί περί νέων επαναστάσεων και περί ελληνισμού. Ο Έλληνας που πρώτα χαράκωσε το κορμί του ο οικονομικός πόλεμος βλέπει εχθρούς αλλού αλλά όχι εκεί από όπου πατάνε το κουμπί για να εκτοξευθούν ειρηνικές και πολεμικές βόμβες εξόντωσης.

Εσύ που τεντώνεις τις φλέβες σου για την καταπάτηση των δικαιωμάτων σου και των εργασιακών σου συνθηκών, του μη δικαιώματος στην δημόσια υγεία, που γράφεις κειμενάρες ανατριχιαστικές  για τις απειλές των υπηρεσιών και τραπεζών ότι θα σου κατάσχουν τα ακίνητά σου, έχεις τα κουράγια να σηκώνεις πανό: "Έξω οι πρόσφυγες και μετανάστες από το σπίτι μας". Ποιανού σπίτι είναι αυτό και εσύ θυμήθηκες να το υπερασπιστείς; 

Δεν σε είδαμε να υπερασπίζεσαι τα σπίτια των 15,000 αυτόχειρων Ελλήνων, ούτε τα σπίτια των δεκάδων χιλιάδων που οι υπηρεσίες του Κράτους έκοβαν το νερό και το ρεύμα.  
Δεν σε είδαμε όλα αυτά τα χρόνια να στήνεις καραούλι έξω από το υπουργείο Υγείας για τους 2,5 εκατ. ανασφάλιστους Έλληνες που πεθαίνουν στα κρεβάτια του σπιτιού τους χωρίς δικαίωμα να παλέψουν την αρρώστια. 

Δεν σε είδαμε καν να κάνεις κατάληψη στα 15 περιφερειακά αεροδρόμια που έδωσες μέσω ψήφου σου στο γερμανικό κράτος, ούτε καν είδαμε ένα πανό στα λιμάνια των νησιών την ώρα που το ΝΑΤΟ κάνει την παρθενική του εμφάνιση υπό γερμανική σημαία. 

Δεν σε είδαμε να κάνεις ντου σε καμία τράπεζα που σου άρπαξε την Ελλάδα για να τσεπώσει 250 δις ευρώ βάζοντας ενέχυρο όλη την ελληνική γη.  Δεν σε είδαμε πουθενά αλλά τώρα που σε χρειάζεται το σύστημα τώρα παίρνεις θέση. Είσαι ένας Ευρωπαίος που φοβάσαι το ξένο. Το σκούρο. Το άγνωστο.

Εσύ, που κλαις και σπαράζεις για το 1,5 εκατ. Έλληνες οικονομικούς μετανάστες και τους 150,000 νέους Έλληνες επιστήμονες που ξενιτεύτηκαν σε βόρειες ευρωπαϊκές χώρες ρίχνοντας κατάρες στην Ε.Ε για το κακό που σε βρήκε, έχεις μούτρα και απαγορεύεις σε οποιονδήποτε άλλο μετανάστη να μην έχει το ίδιο δικαίωμα με σένα γιατί αυτός είναι άραψ ενώ εσύ ευρωπαίος; Αυτός είναι Αφρικανός ενώ εσύ Έλληνας; Και κάτι τρέχει στα γύφτικα της Ινδίας που εσύ είσαι Έλληνας στα χαρτιά διότι στην ψυχή είναι μεγάλο ερώτημα του τι είσαι και το απέδειξες την ώρα  που είχες στα χέρια σου την πολυτιμότερη χώρα στον κόσμο και μέσα σε μια δεκαετία κατάφερες και την έκανες μπουρδελομάγαζο της Ε.Ε, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. 

Εσύ, ντε που δεν άφησες κάλπη για κάλπη να πάει χαμένη 40 ολόκληρα χρόνια σηκώνοντας σημαίες κόμματος αλλά βάζοντας στη ναφθαλίνη την σημαία της πατρίδος σου διότι εκείνες τις εποχές ο στόχος σου ήταν να γίνεις Ευρωπαίος και να αφήσεις πίσω την ελληνική σου ταυτότητα λες και ήταν βαρίδι που σε πήγαινε στον πάτο. Ήταν κακό να είσαι Βαλκάνιος, κακό να έχεις κύτταρο Ανατολίτη, κακό να είσαι αυτός που πραγματικά ήσουν. Αυτό που δεν είσαι σήμερα: Ελεύθερος.

Πες μας  τώρα ότι και για τις δημοκρατικές αποφάσεις που εσύ πήρες φταίνε οι Αφγανοί, οι Τυνήσιοι, οι Ιρανοί και οι Σομαλοί. Μόνο αυτό δεν ακούσαμε ακόμα.  Πες ακόμα ότι τα παιδιά των μεταναστών και προσφύγων μπορεί να γίνουν ζευγάρι με τα δικά σου παιδιά και δεν θα έχεις εγγόνια να τα πηγαίνεις βόλτα καμαρώνοντας ότι είναι από σπέρμα δικό σου και μήτρα βορειοευρωπαϊκή και τούμπαλιν. 

Πες μας ακόμα ότι θα γίνουν εδώ τζαμιά και θα φορέσουμε κελεμπίες ενώ θα μάς σφάξουν το βράδυ οι Άραβες ταλιμπάν λες και δεν μάς σφάζουν οι Ευρωπαίοι ταλιμπάν εδώ και εφτά χρόνια. Από τη μια απειλείς ότι θα πάρεις το όπλο και τα βουνά για την ελευθερία αλλά από την άλλη όταν ακούς όπλο φωνάζεις τη μαμά Μέρκελ να βάλει την τάξη με στρατό για την δική σου ασφάλεια. 

Καμιά πατρίδα δεν είναι καλύτερη από την πατρίδα του άλλου. Κανένας άνθρωπος δεν είναι επικίνδυνος όταν θέλει να ζήσει. Επικίνδυνοι είναι μόνο αυτοί που ζυγιάζουν τα πράγματα με την τσέπη. Όταν γίνονται μισθοφόροι με όπλο το σπαθί ή με όπλο την ψήφο. Το ίδιο επικίνδυνη είναι και η Ελλάδα που ως χώρα χάθηκε από τους ψηφοφόρους ταλιμπάν, τους καιροσκόπους πολίτες που είχαν γραμμένη την Ελλάδα στα παλιά τους τα παπούτσια, τους ηλίθιους που για το χρήμα ξερίζωσαν ο,τιδήποτε θύμιζε Ελλάδα. 

Δεν υπάρχει Ελλάδα πια να κατακτήσουν οι Άραβες, οι Αφρικανοί και οι αλλόθρησκοι. Πρόλαβαν να κάνουν πλιάτσικο οι "Ελληνορθόδοξοι" που στα δύσκολα θυμόταν πάντα τις εξαιρέσεις που άφησαν τα κόκαλά τους στα πεδία μαχών πολεμώντας όχι Άραβες αλλά προγόνους "Ελληναράδων" που είχαν κάνει κολιγιά με το Ευρωπαϊκό Έθνος.

Εσύ που κατάπιες το να στήνεται η σημαία της πατρίδος σου δίπλα από το κουρελόπανο της Ε.Ε, δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς περί Ελλάδας. 

Άσε εκείνον τον πιτσιρικά πρόσφυγα να κάνει την πορεία ζωής σε μια εθνική οδό της Ελλάδας τιμώντας  με τον τιμημένο ιδρώτα του αυτή την γη γιατί ο ιδρώτας που ρίχνουμε οι "Έλληνες" είναι μόνο με την χρήση πληκτρολογίων και τηλεκοντρόλ. Ιδρώτας ραδιενεργός.

Άσε τον πιτσιρικά να περπατήσει χιλιάδες χιλιόμετρα με το πείσμα στα μάτια και είναι ευχή να αποφασίσει να μείνει εδώ γιατί εδώ ξεμείναμε χρόνια τώρα από Άνδρες και η ελληνική γη ήταν ελληνική όσο υπήρχαν Άνδρες από τα γεννοφάσκια τους.-  

του Γιάννη Λαζάρου

---------------

[πηγή]

Μια δική μας αυθόρμητη πράξη αλληλεγγύης στους πρόσφυγες του Βόλου-Αλμυρού!

Αρχικά σκέφτηκα να μην κοινοποιήσω τίποτα.

Μετά είπα γιατί όχι, δεν ευλογώ τα γένια μου, δεν ήταν δική μου πρωτοβουλία, ήταν μια συγκινητική κι αυθόρμητη πρωτοβουλία μιας Συναδέλφου.

Κι ύστερα, είπα, γιατί να μην κοινοποιούμε τα καλά, αυτά μας δίνουν κουράγιο.

Σήμερα λοιπόν, έγινε -εντελώς απροσδόκητα- μια αυθόρμητη πράξη αλληλεγγύης για στους πρόσφυγες που βρίσκονται από χθες λίγο έξω απ'τον Αλμυρό Μαγνησίας.

Συγκεκριμένα, στη δουλειά μου, στην Επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, μια συνάδελφός μου, σκέφτηκε να κάνει κάτι πρακτικό για να βοηθήσει τους πρόσφυγες: 
γύρισε με έναν φάκελο έναν-έναν όλους τους συναδέλφους και τους ζητούσε να δώσουν ό,τι θέλουν και μπορούν σε χρήματα για να αγοραστούν τρόφιμα πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες.

Η ανταπόκριση ήταν πολύ μεγάλη. Σε πολύ λίγο χρόνο μαζεύτηκαν πάνω από 70 €. Αμέσως μετά 2 συναδέλφισσες μαζί, πήγαν σε σουπερμαρκετ αγόρασαν τρόφιμα και τα μετέφεραν στον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΑ Βόλου, που εδώ και μέρες μαζεύει τρόφιμα και ρουχισμό για τους πρόσφυγες.

Πολλά Μπράβο τους αξίζουν!

«Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της» - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργάς

Nα βάζεις στο χέρι Σύρου πρόσφυγα πενήντα ευρώ και εκείνος να μη τα δέχεται με τίποτα λέγοντας "εγώ είμαι ένας, θα τα καταφέρω, δώσε τα σε μια οικογένεια".

Να συζητάς νύχτα στην Αγκαλιά που δεν έχει ρεύμα για την "Καρδιά του Σκότους" του Κόνραντ παρέα με Πακιστανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Λαχώρης. 

Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της. 

Να στέκεσαι σαν μαλάκας ακούγοντας από νεαρό Παλαιστίνιο μηχανικό-μηχανολόγο για τον Ηρόστρατο και τις υδραυλικές του μελέτες. 

Να τρως χοντρή ήττα στο σκάκι (τέσσερις φορές απανωτά) από δεκαπεντάχρονο από τη Σρι Λάνκα....

Να λαμβάνεις με το ταχυδρομείο δεκάδες δέματα με τακτοποιημένα ρουχαλάκια από όλο τον πλανήτη και με σημειώματα "Υπομονή". "Βαστάτε". "Σταγόνα στον ωκεανό, μα σταγόνα". 

Να έρχεται ο μεροκαματιάρης, στην ηλικία σου και να σου δίνει μια τσάντα αναλγητικά που αγόρασε κάνοντας έρανο στη δουλειά του και να έχουν τσοντάρει όλοι. 

Να σχολάει dj από το νυχτερινό του μεροκάματο σε μπαρ, να τον πετυχαίνεις εφτά η ώρα το πρωί ξενύχτη και να σου δίνει εβδομήντα ευρώ, ο,τι έβγαλε ολόκληρο το βράδυ "για να βοηθήσω τους ανθρώπους" και να φεύγει χαμογελώντας κάνοντας και μια σούζα. 

Να μην ξέρεις να εξηγήσεις στον παππού από το Χαλέπι πως αυτό που πάτησε βγαίνοντας από τη βάρκα είναι αχινός, να μη ξέρεις τη λέξη στα αγγλικά και να πετάγεται μια στρουμπουλή κοπελίτσα και να σε ταπώνει με προφορά χαμογελώντας "sea urchin!" 

Να έρχεται Έλληνας μετανάστης από Γερμανία και να σου λέει πεταχτά ενώ χάνεσαι πως θα πάει να προπληρώσει φρούτα και να καταλαβαίνεις πως σου πλήρωσε τα φρούτα όλου του επόμενου μήνα και βάλε και να μην ξέρεις καν το όνομά του να πεις ευχαριστώ. 

Να σου στέλνει μήνυμα ο Σύριος με την υπέροχη οικογένεια που πέρασε από την Αγκαλιά πριν ένα μήνα και να σου λέει "είμαστε Γερμανία, τα καταφέραμε, είμαστε ζωντανοί". 

Είπα να μην κάνω άλλη ανάρτηση για αυτήν την εβδομάδα, μα τέτοια πράγματα αν δεν τα μοιραστώ θα σκάσω...Καταστάσεις που δεν είχαμε τη δύναμη να φανταστούμε. Αλήθεια δεν έχω δικαίωμα να μην πω τι ζούμε, τα καλά και τα κακά, δεν έχω το δικαίωμα.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς

♦♦♦♦♦♦

(Τύχη αγαθή με βοήθησε να γνωρίσω τον Γιώργο, μέσω μιας ανάρτησης του Χρήστου Αγγελάκου, τον οποίο κι ευγνωμονώ γι' αυτό.Περιττό να πω, πως αμέσως έγινα "φίλος" με τον Γιώργο και άρχισα έτσι σιγά-σιγά να γνωρίζω το φοβερό εθελοντικό έργο που με αυταπάρνηση παρέχει στους πρόσφυγες στη Λέσβο!. Το παραπάνω κείμενο μ' έχει καθηλώσει. Είναι ένα απαύγασμα ανθρωπιάς, αληθινής και άδολης αγάπης για τον συνάνθρωπο, τον κυνηγημένο πρόσφυγα, που μόνο όσοι το έχουν στη πράξη ζήσει  μπορούν να αισθανθούν. Μια μικρή έστω προσωπική γεύση νοιώθω κι εγώ, με την συμμετοχή μου στην  εθελοντική δουλειά στην  ΆΝΩΣΗ στο Βόλο, μα αυτό που κάνει ο Γιώργος και οι άλλοι εθελοντές εκεί στα νησιά μας, όπως στη Λέσβο και αλλού, είναι ασύγκριτα ανώτερο και θαυμαστό.
AMOR 24/8/2015)

Μέτρα για τους πρόσφυγες ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση

Αγαπητέ Jo Di, το θέμα στην Ελλάδα δεν είναι ότι έχουν πνιγεί χιλιάδες άνθρωποι αλλά αν θα τους αποκαλούμε μετανάστες, πρόσφυγες ή λαθρομετανάστες.

Ένας φίλος στο Facebook μου έγραψε πως αν πνίγονται είναι πρόσφυγες, αν πάνε Ιταλία είναι μετανάστες, και αν έρχονται στην Ελλάδα είναι λαθρομετανάστες.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι ίδιοι τηλεδημοσιογράφοι που μιλούν καθημερινά για τον τεράστιο κίνδυνο που αποτελούν οι «λαθρομετανάστες», γίνονται ξαφνικά ανθρωπιστές και τους πιάνουν οι ευαισθησίες τους όταν βλέπουν τη θάλασσα να ξεβράζει νεκρούς.

Μετά παρεξηγούνται αν τους πεις πoυτάνες.

Πάντως, είναι ενδιαφέρον πως η Ελλάδα περιμένει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση που βλέπει απαθής δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να πνίγονται.

Δεν είναι που δεν καταλαβαίνουμε, είναι που δεν θέλουμε να καταλάβουμε.


Pitsirikos, Jodi

(Αγαπητέ Jo Di οι ηγέτες της ΕΕ φαίνεται συγκινήθηκαν ιδιαίτερα και από την συμπεριφορά των κατοίκων της Ρόδου και είπαν κι αυτοί να δώσουν ένα χαράκι βοήθειας.
AMOR)

ΜΑΣ ΤΑ ΖΑΛΙΣΑΤΕ - Του Καρτέσιου

Επειδή ο βλάκας δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα, ας μιλήσω στη δική του. Λαθρομετανάστες θέλει να τους λέμε; Λαθρομετανάστες θα τους γράφω για να το καταλαβαίνει. Θέλει ο βλάκας να συνδέσει τα τραγικά γεγονότα στη Γαλλία με τη λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα, επειδή τον βολεύει να τρομοκρατεί και ιδιαίτερα προεκλογικά; Ας πάμε με τα νερά του βλάκα και ας το εξετάσουμε, γιατί μας τα ζάλισε.

Λοιπόν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν στη Βουλή ο μεγαλύτερος αριθμός των αλλοδαπών δραστών, την περίοδο 1998-2012, είναι αλβανικής υπηκοότητας, ακολουθούν οι Ιρακινοί και οι Ρουμάνοι. Ακολουθούν Πακιστανοί και Βούλγαροι.

Λοιπόν, ποιος άνοιξε τα σύνορα με την Αλβανία δίχως να υπάρξει καμία προετοιμασία και έλεγχος; Μήπως ήταν ο Τσίπρας; Όχι, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς της ΝΔ που ήθελε να βολέψει Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι αναζητούσαν φτηνά εργατικά χέρια για μεγάλα έργα που είχαν πάρει στη Βόρεια Ελλάδα.

Πάμε στους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους. Είναι λαθρομετανάστες; Όχι. Η Ρουμανία και η Βουλγαρία έγιναν μέλη της Ε.Ε. την 1^η Ιανουαρίου του 1997. Ποιος ήταν τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας; Μήπως ο Κουτσούμπας; Όχι. Ήταν ο Κώστας Καραμανλής της ΝΔ.

Πάμε στους Ιρακινούς και τους Πακιστανούς. Ποιες κυβερνήσεις κώλωσαν να έρθουν σε ρήξη με τους Τούρκους ώστε να σταματήσει το εμπόριο ανθρώπων; Οι κυβερνήσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Όχι. Ήταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τι έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ για να εμποδίσει τη λαθρομετανάστευση; Έστησε ένα φράγμα στον Έβρο και πανηγύρισε ότι έλυσε το πρόβλημα. Τι λένε όμως σχετικά με την αποτελεσματικότητα του φράχτη διάφοροι Ελληναράδες που κρατάνε στοιχεία; Λένε ότι αυξήθηκε η λαθρομετανάστευση από το Αιγαίο, αλλά και ότι δημιουργήθηκαν νέα σημεία εισόδου στον Έβρο.

Είναι τελικά το πραγματικό πρόβλημα η είσοδος των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα ή μήπως το κυρίαρχο πρόβλημα είναι ότι οι λαθρομετανάστες δε μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα και μένουν παγιδευμένοι εδώ; Σαφώς το δεύτερο. Ποιος μας φόρτωσε την υποχρέωση να γίνουμε χώρα – φυλακή; Η Συνθήκη ΙΙ του Δουβλίνου που την υπέγραψε η Ελλάδα το 2003. Ποιος ήταν τότε κυβέρνηση; Μήπως το ΚΚΕ μ-λ; Όχι. Ήταν το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση Σημίτη.

Ποιος δήλωσε το αμίμητο «Η αντιμετώπιση του Εθνικού προβλήματος της λαθρομετανάστευσης έχει και κέρδη! Ζεστό Ευρωπαϊκό χρήμα»; Μήπως η Παπαρήγα; Όχι. Η βουλευτής της ΝΔ, Φωτεινή Πιπιλή το δήλωσε.

Πάμε τώρα στους τζιχαντιστές του ISIS που θέλουν να αιματοκυλήσουν την Ευρώπη και να κατακτήσουν τον κόσμο. Ποιοι τους πολέμησαν από την πρώτη μέρα της εμφάνισής τους; Τα καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας του Άσαντ. Ποιος ήθελε πριν λίγο καιρό να βομβαρδιστεί η Συρία; Μήπως ήταν ο Παφίλης; Όχι. Ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Πάμε τώρα στην κορύφωση της βλακείας μέσω της προσπάθειας να συνδεθούν οι δράστες της επίθεσης στη Γαλλία με τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Ήταν λοιπόν λαθρομετανάστες οι δράστες της σφαγής στο γαλλικό περιοδικό; ΟΧΙ! Ήταν αλγερινής καταγωγής και γαλλικής υπηκοότητας! Νόμιμοι Γάλλοι, δηλαδή. Όσοι θέλουν να μάθουν πόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό στη Γαλλία και για ποιο λόγο συμβαίνει ας βγάλουν τα γκαβά τους να καθίσουν να διαβάσουν κάνα βιβλίο πριν αρχίσουν τις μαλακίες περί σύνδεσης φράχτη του Έβρου και τζιχαντιστών.

Επειδή όμως ο βλάκας είναι πάντα βλάκας, δεν του φτάνει που αναπαράγει φόβους για τους τζιχαντιστές, αλλά ταυτόχρονα έχει ξεκινήσει και μία άλλου είδους τρομοκρατία, εκείνη που έχει σχέση με την πτώση της τιμής του ευρώ απέναντι στο δολάριο. Λοιπόν, βλάκα, ξεστραβώσου και διάβασε. Η πτώση του ευρώ ευνοεί την Ελλάδα. Πάντα αυτό συνέβαινε, βλάκα! Δεν τα γράφει η «Η ΑΥΓΗ», η «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» τα γράφει.

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τα ζήτημα. Αυτοί οι ίδιοι που σήμερα προσπαθούν πάλι να τρομάξουν τους ψηφοφόρους και να τους συσπειρώσουν γύρω από το φόβο για λαθρομετανάστες και τζιχαντιστές στη Γαλλία είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις να μεγαλώσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Είναι οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του Σαμαρά και του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί που μπλόκαραν όλα αυτά τα χρόνια τη συζήτηση για τη δημιουργία μίας σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής. Είναι η παρέα του Σαμαρά και των ψηφοφόρων του στις Μανωλάδες.

Είναι οι Σεραφείμ και οι Άνθιμοι που πουλάνε πατριωτισμό στα πλήθη των πιστών και υποδεικνύουν τον Σαμαρά ως σωτήρα της πατρίδας, την ώρα που αυτός μέσω των μνημονίων μετέτρεψε σε μπακλαβά την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και τη μοιράζει σε τοκογλύφους και ξένες κυβερνήσεις.

Ξέρω ότι τζάμπα έγραφα τόση ώρα. Τουλάχιστον όμως, έκανα το χρέος μου να προσπαθήσω να εξηγήσω σε όποιον χρησιμοποιεί τον φόβο ως άλλοθι για να ψηφίσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι δεν είναι φοβισμένος. Είναι απλώς ΒΛΑΚΑΣ! 

Και τώρα άι σιχτίρ!

Του Καρτέσιου

------------------

[Πηγή]