Δημοψήφισμα: Επτά κρίσιμες μέρες.- Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί.

 

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού. Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Από τα χαράματα του Σαββάτου, η ελληνική κυβέρνηση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πόλεμο που δεν επέλεξε, αποφεύγοντας την  ύστατη στιγμή την ταπεινωτική παράδοση. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.

3. Το ψυχόδραμα της «διαπραγμάτευσης», που κράτησε πέντε μήνες, ήταν εν πολλοίς η σύγκρουση δύο αυταπατών. Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης είχε την αυταπάτη ότι οι δανειστές θα υποχωρήσουν, έστω και την ύστατη στιγμή, προσφέροντας μια κακή μεν, πλην πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, αφενός μεν γιατί θα φοβούνταν το οικονομικό κόστος της ρήξης, αφετέρου δε λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων ή και των αντιθέσεών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευρά των δανειστών, συνηθισμένη από την εύκολη παράδοση των Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου, πίστευε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας είναι κουτάβι που γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει. Ότι στο τέλος, με το πιστόλι του bankrun στον κρόταφο, θα παραδινόταν άνευ όρων και θα υπέγραφε μια συμφωνία που θα διέλυε την κυβέρνηση και το κόμμα του, για να δρομολογήσει τη μετατροπή ενός ακρωτηριασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όμηρο των νέων κυβερνητικών του εταίρων, όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Κι οι δύο πλευρές συμπεριφέρθηκαν σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας, που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Και η σύγκρουση ήρθε.

4. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης έκανε το παν για να αποφύγει τη σύγκρουση. Η πρόταση των 47 σελίδων που κατέθεσε αποτελούσε Μνημόνιο με υφεσιακά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρατούσε ωστόσο δύο στοιχεία που την έκαναν- ίσως- οριακά διαχειρίσιμη: κάποια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών («να πληρώσουν οι πλούσιοι, και όχι τα συνήθη υποζύγια») και κάποια δέσμευση ουσιαστικής ελάφρυνσης για το χρέος. Το ισχυρότατατο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε αφαίρεσε και τα δύο αυτά στοιχεία, καθιστώντας σαφέστατο ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οικονομικής, τεχνοκρατικής φύσης, αλλά ξεκάθαρα πολιτικό: να ταπεινωθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και κυρίως ο ελληνικός λαός, αυτό το απείθαρχο στρατιωτάκι που δεν λέει να κάτσει στη σειρά του και βάζει τρελές ιδέες ανυπακοής και ανταρσίας στους υπόλοιπους υποτελείς. Με άλλα λόγια, εκβίασαν τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει τον Ρουβίκωνα όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.

5. ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται από τίποτα, όπως δεν δεσμεύονται από τίποτα οι αντίπαλοι. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΟΧΙ στη συμφωνία των δανειστών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανεξάρτητα από το περιορισμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ βρίσκεται ούτως η άλλως μπροστά μας και- είτε το βλέπει ως επιβεβλημένη, λυτρωτική έξοδο από το θάλαμα βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε, είτε ως το μη χείρον έναντι της αιώνιας λιτότητας- θα είναι έτοιμος να το αποδεχθεί αν καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Το κυριότερο, τα καταιγιστικά γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται, η πόλωση και οι συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, θα παρασύρουν και τα δύο στρατόπεδα σε μια δίνη ριζοσπαστικοποίησης. Την 6η Ιουλίου θα βρεθούμε, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελλάδα, με μια άλλη Αριστερά και έναν άλλο λαό- για το καλύτερο ή το χειρότερο.

6. Ακριβώς γιαυτό το λόγο, οι δανειστές και τα ελληνικά κέντρα πραγματικής εξουσίας θα κάνουν το παν για να μη γίνει το δημοψήφισμα (κι αν δεν τα καταφέρουν, για να το κερδίσουν, επιστρατεύοντας κάθε νόμιμο και βρώμικο μέσο). Η απόφαση του Eurogroup για τερματισμό του προγράμματος και ο αναμενόμενος τερματισμός του ELA στις τράπεζες, σημαίνουν απλούστατα επιτάχυνση του bankrun, ώστε οι πολίτες να πάνε στις κάλπες με κλειστές τράπεζες και επιβολή capital controls (Το τελευταίο δεν είναι τόσο τραγικό: λίγοι θα υποφέρουν αν μπορούν να σηκώσουν από την τράπεζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλλωστε η Κύπρος δεν έζησε και την Αποκάλυψη με capital controls επί δύο χρόνια). Ο ιταμός αποκλεισμός Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Eurogroup από τους Ντάισελμπλουμ- Σόιμπλε (τον οποίο αποδέχτηκαν, ρουφώντας τη μύτη τους, τα ανθρωπάκια που τους πλαισιώνουν) ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους «αγανακτισμένους πολίτες». Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα να λένε ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα κι οι Βρετανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσυρσης από την ΕΕ, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους. Αλλά ένα ελληνικό δημοψήφισμα για μια εξοντωτική οικονομική συμφωνία είναι αιτία πολέμου.

Στην προσπάθεια ματαίωσης του δημοψηφίσματος και δημιουργίας κλίματος πολιτικής ανωμαλίας, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Παυλόπουλος, ένας συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος ωστόσο απέφυγε, παρά τις τρομερές πιέσεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δεκέμβρη του 2008, δεν διανοείται να περάσει στην πολιτική Ιστορία του τόπου σαν καινούργιος Γλύξμπουργκ των καινούργιων Ιουλιανών.

7. Σε κάθε περίπτωση, η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί. Η άθλια στάση των δανειστών και του ντόπιου υπηρετικού προσωπικού τους έχει συσσωρεύσει τεράστια οργή και ριζοσπαστικοποίηση σε ένα μεγάλο μέρος τόσο των εργατικών, όσο και των μεσαίων στρωμάτων που ασφυκτιούν. Το στρατόπεδο του ΟΧΙ διαθέτει τρία πολύ ισχυρά, στο συνδυασμό τους, χαρτιά- την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων απέναντι σε διεθνείς τοκογλύφους και Έλληνες ολιγάρχες, της δημοκρατίας απέναντι στους νεοπραξικοπηματίες και της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους καθηλώνουν την Ελλάδα σε ρόλο αποικίας χρέους. Η ρήξη με το ιερατείο των Βρυξελλών θα προκαλέσει αναταραχή στις αγορές και σοβαρά πολιτικά προβλήματα των κυβερνώντων, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κούγκι» κάποιων απελπισμένων. Είναι, μπορεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμμετρο πόλεμο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χάσουν.

8. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, αποφασιστικότητα και γερά νεύρα- κάτι που δεν έδειξαν οι δηλώσεις Βαρουφάκη από τις Βρυξέλλες, όπου εμφάνισε το δημοψήφισμα κάτι σαν απλό διαπραγματευτικό ατού, που μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, αν μας φέρουν κάτι σαν το κείμενο των 47 σελίδων.

Δεύτερον, αποφασιστικές κινήσεις της κυβέρνησης για τον έλεγχο από την πλευρά της της Τράπεζας της Ελλάδας και των συστημικών τραπεζών, ώστε να διαχειρισθεί, εν ανάγκη με έκτακτα μέτρα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε.

Τρίτον, την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με επιτροπές του «όχι» σε όλη την Ελλάδα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων, με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκστρατεία γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Τέταρτον, τις γενικές γραμμές του πολιτικού και κοινωνικού σχεδίου για  την Ελλάδα της 6ης Ιουλίου: ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να κατανοήσει την ανάγκη να αναλάβει ρίσκα, να σηκώσει άγκυρα για «αχαρτογράφητα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλλακτική λύση που του προσφέρουν είναι να μείνει εσαεί καθηλωμένος στα βρώμικα νερά, σ’ αυτό το λιμάνι της αγωνίας, όπου τον βομβαρδίζουν καθημερινά χωρίς να έχει έξοδο κινδύνου. Για να το κάνει, όμως, θα πρέπει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανάλογα με τα οφέλη που θα προσδοκά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνωστου να υπερκεραστεί από τη θετική ελπίδα μιας Ελλάδας της δικαιοσύνης και της κυριαρχίας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.

--------------------

[πηγή]

Οι 10 Μικροί Σόϊμπλε

Την άλλη Κυριακή ο ελληνικός λαός θα απαντήσει.

Τον μεγάλο Σόϊμπλε και στους μικρούς Σόϊμπλε εντός της χώρας.

Η απόφαση του Πρωθυπουργού τους ξάφνιασε.

Οι βυθισμένοι στην ρουτίνα “του υπογράφω τα Μνημόνια” και ύστερα με του δημοσιογράφους μου κάνω πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, ώστε να παραμείνω στην εξουσία, ξαφνιάστηκαν, πετάχτηκαν όρθιοι.

Ο λαός θα στείλει στα σπίτια τους όσους ακόμα επιμένουν ότι οι δικοί τους πολιτικοί ήταν οι σωστοί.

Τι ζητούν οι μικροί Σόϊμπλε;

Να συνεχίσει η νέα κυβέρνηση να κάνει αυτά που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση και έπεσε;

Αν ο λαός ήθελε την πολιτική του Σαμαρά, ποιος ο λόγος να ψηφίσει τον Τσίπρα;

Ότι και να συμβεί, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της ερχόμενης Κυριακής, θα είναι υπέρ του Πρωθυπουργού.

Είναι κίνηση ματ.

Ας υποθέσουμε ότι οι ξένοι τα μαζεύουν και αποσύρουν τις προτάσεις τους, όπως ήδη διακινούν τέτοιες πληροφορίες οι δημοσιογράφοι του Mega.

Θα είναι νίκη του.

Αν στο δημοψήφισμα πάρει συντριπτική πλειοψηφία το ΟΧΙ, συρρικνώνεται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το Ποτάμι, που στηρίζουν την υπερψήφιση κάθε συμφωνίας, όποιας συμφωνίας.

Δηλαδή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζοντας το ΝΑΙ, στηρίζουν νέα περικοπή μισθών, νέα περικοπή συντάξεων, απόλυτη διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταστροφικό Φ.Π.Α. για τον τουρισμό.

Ένα ισχυρό ΟΧΙ θα δρομολογήσει εξελίξεις στα κόμματα τους, τα οποία θα πρέπει να αλλάξουν αρχηγούς και πολιτικές.

Με την κίνηση λοιπόν αυτή ο Τσίπρας, θέλει να φανερώσει στον ελληνικό λαό, ότι πίσω από τα μισόλογα της αντιπολίτευσης κρύβεται η απόλυτη και πλήρης υποταγή σε ότι διατάσουν οι ξένοι.

Με τον τρόπο αυτό τους θέτει εκτός μάχης.

Την άλλη Κυριακή, ο ελληνικός λαός θα θέσει τα όρια του καινούργιου πολιτικού τοπίου, το οποίο θα αποσαφηνιστεί στις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Το σάπιο σκηνικό της μεταπολίτευσης θα μπει στο μουσείο του παρελθόντος.

Παράλληλα με την κίνηση αυτή ο Τσίπρας, ενώνει τις φωνές διαφωνίας στο εσωτερικό του κόμματος του και της κυβέρνησης του, βάζοντας τους όλους σε μάχη ιδεολογική με τους εκβιαστές. 

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να μικραίνει. Πρέπει να αναστραφεί η ίδια αυτή καταστροφική πορεία.

Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε ο Παπανδρέου.

Δεν μπορεί οι θεσμοί να συνεχίσουν την πλήρη αποικιοποίηση της χώρας. Με το δημοψήφισμα αυτό θα βγουν οι μάσκες όλων. Και των απλών ανθρώπων.

Τι πραγματικά θέλουμε; Πρέπει να απαντήσουμε.

Αυτός που θα ψηφίσει ΝΑΙ, θα πρέπει να ξέρει πλέον ότι θα κοπεί η σύνταξη του και σταδιακά θα φτάσει στα 280 Ευρώ, ίσως και κάτι λιγότερο. 

Αν το επιθυμεί ας ψηφίσει ΝΑΙ. 

Ακόμα και αν ένας λαός θέλει να αυτοκτνήσει ομαδικά ή να οδηγηθεί στον αργό δημοσιονομικό θάνατο που του επιβάλλουν, δεν μπορείς να του το απαγορεύσεις.

Οφείλεις ως κυβέρνηση να το στηρίξεις.

Εκείνο που δεν μπορείς να στηρίξεις, είναι να σε ψηφίζει ο λαός να μην υπογράψεις Μνημόνιο και εσυ να λες υπέγραψα διότι με πιέσαν πάρα πολύ.

Θα αρχίσουν τώρα στα κανάλια να μιλούνε για την έξοδο από το Ευρώ, για την δραχμή που έρχεται, για τον δειλό Τσίπρα που δεν θα σταθεί δίπλα στους θαρραλέους Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμο και Καρατζαφέρη, για την ανευθυνότητα της κυβέρνησης που αντιμιλάει στην Λανγκάρτν.

Θα δείχνουν συνέχεια βενζινάδικα και ΑΤΜ, από την Δευτέρα ουρές στα σουπερ μάρκτ για ρύζια και μακαρόνια, θα διαλέγουν τα πρόσωπα που κάνουν δηλώσεις, σύμφωνες με τις απόψεις τους και θα μοντάρουν ξανά την ιστορία όπως τους συμφέρει.

Αφήστε τους να βγάλουν αφρούς. Θα πάρετε την ‘εκδίκηση’ σας την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είναι υποχρεωμένοι να διαβάσουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.

Τότε θα δείτε την χλωμάδα στα πρόσωπα των 10 Μικρών Σόϊμπλε.

Τέλος, στο ερώτημα, τι θα γίνει μετά την απόφαση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, η απάντηση υπάρχει.

Πρώτον, αν υπάρξει ισχυρό ΟΧΙ, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να συνεχίσει να συντάσσεται με την γραμμή του Δ.Ν.Τ.

Δεύτερον, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι ο ελληνικός λαός θέλει να παραμείνει στο Ευρώ και ζητάει από τους Ευρωπαίους να βρουν μία άλλη πολιτική, η οποία να τους επιτρέπει να ζήσουνε και να αποπληρώσουν εκείνο το χρέος που μπορούν.

Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να έχει μία πολιτική.

Δεν είναι δυνατόν να εκλέγονται μόνοδεξιές φιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Δεν μπορεί να ισχύουν οι απόψεις του Σόϊμπλε σε όλο τον κόσμο.

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν ιδιαιτερότητες στις χώρες. 

Δεν μπορεί να παγορεύεται σε μία χώρα να εξετάζει για το πως διογκώθηκε το έλλειμα της.

Η εξεταστική για το χρέος ήταν αυτή που οδήγησε την Λανγκάρντ στην αλλαγή στάσης.

Ήθελε να εξαναγκάσει την κυβέρνηση να υπογράψει, αμέσως μετά να χάσει την δεδηλωμένη και είχαν έτοιμο τον Θεοδωράκη για Πρωθυπουργό.

Την ανατροπή αυτή την σχεδίαζαν εδώ και καιρό.

Ο Τσίπρας σιωπηλός περίμενε διαπραγματευόμενος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Δεν μπορεί να σταθεί μία Ευρώπη επιμένοντας σε μία μόνο πολιτική και μάλιστα απολύτως καταστροφική και αυτί διαπιστωμένο από όλους. Εχθρούς και φίλους.

Του Λάκη Λαζόπουλου

-----------------------

[πηγή]

Another Brick in the Eurozone ή εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΑΤΜ

Πλέον, έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα πάντα. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει ένα ακόμα άρθρο. Μάλλον τίποτα. Τι άλλο να πεις γι’ αυτήν την Ευρώπη των «Σόιμπλε»;

Τι να πεις γι’ αυτήν την Ελλάδα των προσκυνημένων και επίορκων; Αυτών που αποζητούν δικαίωση για τα εγκλήματά τους, στην εξαθλίωση των Ελλήνων και στην άνευ όρων παράδοση της χώρας. Στην ολοσχερή μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Για τι πράγμα να γράψεις; Για Δημοκρατία και Εθνική ανεξαρτησία; Για ελεύθερους ανθρώπους; Έλληνες, Ιταλούς, Ισπανούς, Γάλλους και όλους τους λαούς που ονειρευτήκαμε μια Ενωμένη Ευρώπη;

Τι να πεις για τη ζωή όλων μας που έγινε γκρίζα και πικρή; Το χειρότερο δεν είναι τα χρώματα και οι γεύσεις που χάθηκαν. Είναι ότι θέλουν να βάλουν τα όνειρα των λαών στην παρανομία. Ναι, στην παρανομία. Γιατί αυτοί που ονειρεύονται κάποια στιγμή θα ονειρευτούν και την απελευθέρωσή τους και τότε θα θελήσουν να αποτινάξουν όσα τους πνίγουν.

Οι λέξεις για το ιερατείο της ΕΕ και τους ντόπιους υπαλλήλους τους έγιναν αδειανά πουκάμισα. Γι’ αυτούς, εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ΑΤΜ. «Η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών». Αυτά είχε πει (μεταξύ άλλων) ο Οδ. Ελύτης στην απονομή του Νόμπελ.

Αντί για ένα ακόμα άρθρο, θα ακολουθήσω αυτά που είπε. Θα το κάνω αλληγορικά με την ελπίδα οι συμπατριώτες μου να κατανοήσουν την αλληγορία. Ίσως και να αναγνωρίσουν τους «Σόιμπλε» και τις «Μέρκελ» στα πρόσωπα.

Another Brick in the Wall



We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.

Ουσιαστικά το δημοψήφισμα είναι για την Δημοκρατία, την Εθνική ανεξαρτησία, την αποφυγή της μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους. Ας υψώσουμε το ανάστημά μας έτσι ώστε τα παιδιά μας να μην λένε τα λόγια από το πρώτο μέρος στο μουσικό έργο των Pink Floyd «The Wall».

Daddy’s flown across the ocean.
Leaving just a memory
A snap shot in the family album
Daddy what else did you leave for me?
Daddy what you leave behind for me?
All in all it was just a brick in the wall
All in all it was all just a bricks in the wall

Μετάφραση



Ο μπαμπάκας έχει πετάξει πέρα από τον ωκεανό
Αφήνοντας μόνο μία ανάμνηση
Μία φωτογραφία της στιγμής στο οικογενειακό άλμπουμ
Μπαμπάκα τί άλλο άφησες για μένα;
Μπαμπάκα τί άφησες πίσω για μένα;
Τελικά ήταν μόνο ένα τούβλο στον τοίχο
Τελικά ήταν μόνο τούβλα στον τοίχο.


---------------------
[πηγή]

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ

Υπήρχαν πάντα οι «αυτοί». Καμία έκπληξη, λοιπόν, σχετικά με τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με αίτημα να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι πολλοί για να κερδίσουν οι λίγοι. Απόγονοι εκείνων που το ’41 έλεγαν «ευτυχώς ήρθαν να μας σώσουν οι Γερμανοί» και αντίγραφα εκείνων που στα Δεκεμβριανά προσκυνούσαν τον στρατηγό Σκόμπυ. Πάντα θα υπάρχουν «αυτοί» και πάντα η Ιστορία θα τους κρύβει για να μη ζούμε μέσα στη ντροπή οι υπόλοιποι. 

Οι «αυτοί» είναι οι πεμπτοφαλαγγίτες που υπόσχονται στους πολιορκητές πως τίποτε δεν θ’ αλλάξει και ότι μπορούν να πολιορκούν ήσυχοι. Είναι η απόδειξη ότι ο κίνδυνος για την ελευθερία μπορεί άνετα να μην κυκλοφορεί μόνο με μαύρα μπλουζάκια και ξυρισμένο κεφάλι, αλλά να φοράει κουστούμια και να έχει μαλλί κομμωτηρίου.

Διότι την Πέμπτη στο Σύνταγμα αυτό φώναξαν όσοι συμμετείχαν στη γιορτή των εν Ελλάδι γερμανών χριστιανοδημοκρατών. Φώναξαν την πίστη τους στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, στο φασισμό των τραπεζών, στα κέρδη των φοροφυγάδων, στην περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων, στον αφανισμό των συνταξιούχων. Φώναξαν «Ζήτω και Χάιλ η νέα γερμανική αυτοκρατορία». Συνειδητά το έπραξαν, κανένα άλλοθι ηλιθιότητας.

Οι «αυτοί» συστήνονται ως φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές, υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα. Ποιος αρμοδιότερος να τους απαντήσει άραγε από τον πρόεδρο των Ιταλών βιομηχάνων που μόλις προχτές τα έχωσε στον Ιταλό πρωθυπουργό λέγοντας: «Είναι αποκαρδιωτικό το ότι η Ιταλία δεν καλείται, πλέον, σε σημαντικές ευρωπαϊκές συναντήσεις. Στην Ευρώπη υπάρχει μια διαρχία που αποτελείται από την Γερμανία και την Γαλλία και δεν βρίσκω σωστή την διαρχία αυτή». Ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων ενοχλείται από την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά «αυτοί» οι τριτοκλασάτοι γιάπηδες είναι ενθουσιασμένοι.

Δυστυχώς αυτό το είδος που κατέβηκε την Πέμπτη στο Σύνταγμα είναι η τραγικότερη απόδειξη της ευρωπαϊκής παρακμής. Η Ευρώπη στα μυαλά τους δεν είναι Ιστορία, δεν είναι σύνθεση πολιτισμών, δεν έχει κανένα ανθρωπιστικό στοιχείο. Η Ευρώπη στα μυαλά τους είναι μόνο ένα κέρμα που το ρίχνεις στις slot machines του Ποταμιού και της ΝΔ, σου βγάζει τρεις σημαίες της Ε.Ε. και αναβοσβήνει η επιγραφή του τζακ ποτ «Συγχαρητήρια είσαι ευρωλάγνος!!!!». 

Οι «αυτοί» που την Πέμπτη μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα θεωρούν ότι η Ευρώπη γεννήθηκε το 1999 μαζί και λόγω του ευρώ. Γι’ αυτό και ταύτιζαν τόσο ανοήτως το «Μένουμε Ευρώπη» με το «Μένουμε στην ευρωζώνη, μένουμε στο ευρώ». Λες και οι Άγγλοι δε μένουν στην Ευρώπη, επειδή έχουν εθνικό νόμισμα. Το ίδιο και οι Σουηδοί. Όμως είναι τόσο υπερήφανοι «ευρωπαίοι» επειδή χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα με την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και το Κόσσοβο. 

Αν οι «αυτοί» πραγματικά είχαν και το παραμικρό ενδιαφέρον για την Ευρώπη και τις χώρες της, έστω για τη δική τους χώρα, τότε απλά θα την ήθελαν καλύτερη, ανθρώπινη, σοφότερη. Αλλά κυρίως ελεύθερη. Έκαναν ξεκάθαρο ότι δεν τους αφορά κάτι τέτοιο. Τους ενδιαφέρει το νόμισμα, το κέρδος, οι τράπεζες, η γερμανική κυριαρχία. Δικαίωμά τους. Και υποχρέωσή μας να σταθούμε απέναντί τους. Να προστατέψουμε ιδέες, δικαιώματα και ανθρώπους, από αυτούς που θέλουν να τα θάψουν όλα στη χωματερή της τραπεζοκρατίας. 

Έχουμε υποχρέωση να προστατευτούμε και να προστατέψουμε τα ιδανικά μας, με κάθε τρόπο. Χτες, ο πρώην υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης απείλησε ότι η λαοθάλασσα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα βρίσκεται σε ετοιμότητα. Ελπίζω να το εννοούσε στα σοβαρά. Εδώ είμαστε, αν και δε νομίζω ότι o λαός του θα τολμήσει να βρέξει τις Louis Vuitton και τις Louboutin του σε θαλασσομαχίες. Πάλι σε κάναν αντισυνταγματάρχη von Scheiben θα τρέξει να κλαφτεί….

------------------

[πηγή]

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο - του Στάθη Κουβελάκη

Χρειάστηκαν λοιπόν πέντε μήνες για να αποχωρήσει επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση από μια διαδικασία εξουθενωτική για την ίδια, την κοινωνία και την χώρα. Οσοι χρειάστηκαν και για να αποφασίσει να δώσει (προσωρινό;) τέλος στην αιμορραγία της αποπληρωμής των δόσεων προς τους δανειστές και για να απευθύνει το κυβερνών κόμμα ένα κάλεσμα για επανεκκίνηση της λαϊκής κινητοποίησης που διέκοψε η καταστροφική από κάθε άποψη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Με στραγγιγμένα τα δημόσια ταμεία, με την οικονομία να υφίσταται τις συνέπειες του ελέω ΕΚΤ χρηματοδοτικού στραγγαλισμού, με τον λαό αδρανοποιημένο και σε σύγχυση, το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι εάν όλα τα προηγούμενα, πέρα από ανεπαρκή, έρχονται πολύ αργά. Εάν, με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να καλυφθεί ο χρόνος που άρχισε να κυλά σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης από τότε που η ίδια προσπάθησε να παρουσιάσει ως «διαπραγματευτική επιτυχία» την αδυναμία της να κάμψει στο ελάχιστο την στάση των δανειστών.

Σε πείσμα λοιπόν της ξύλινης γλώσσας περί «προόδου» και «επικείμενης συμφωνίας», αυτό που ήρθαν να επιβεβαιώσουν οι τελευταίες εξελίξεις είναι ότι η παράσταση του τελευταίου πεντάμηνου δεν ήταν παρά μια παρωδία «διαπραγμάτευσης». Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε μια διαδικασία όπου η πρόταση που καταθέτει τελεσιγραφικά, μετά από τέσσερις μήνες, η άλλη πλευρά, προφανώς αυτή που διαθέτει την ισχύ, αποτελεί, κατ’ομολογία του υπουργού Εσωτερικών  μια ιδιαίτερα βεβαρυμένη εκδοχή του σημείου εκκίνησης, των όσων δηλαδή είχε αποδεχθεί η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση με το διαβόητο «μέηλ Χαρδούβελη»;  Το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι ότι μετά από ένα τέτοιο ναυάγιο, είναι η αποχώρηση. Το πιο κρίσιμο όμως, εάν δεν θέλουμε να επαναληφθεί αυτό το εφιαλτικό σενάριο, είναι η συνειδητοποίηση, δηλαδή η δημόσια αναγνώριση, ότι αυτή η διαδικασία ήταν μια παγίδα, στην οποία εγκλωβίστηκε η ελληνική πλευρά, με πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα, που, ας το πούμε ευθέως, μόνο με ριζική αλλαγή πορείας είναι αναστρέψιμα.

Διότι ο χρόνος που «χάθηκε» σε αυτές τις ατέλειωτες «συνομιλίες» δεν χάθηκε για όλους. Προφανώς δεν χάθηκε για την πλευρά των δανειστών που ακολούθησαν με απόλυτη συνέπεια την στρατηγική του «κλοιού ρευστότητας» που εγκαινίασε δέκα μόλις μέρες μετά τις εκλογές ο Μάριο Ντράγκι. Και που πέτυχαν κάτι, που τουλάχιστον στα μάτια όσων στήριξαν και συνέβαλαν στην υπόθεση μιας αριστερής κυβέρνησης, φάνταζε αδιανόητο πριν από μερικούς μήνες: να σύρουν μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με διακυρηγμένο στόχο την κατάργηση των Μνημονίων στην αποδοχή του «κάδρου» των πολιτικών λιτότητας. Διότι, και πάλι, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το απίστευτο «κείμενο των 47 σελίδων», όπως έχει πλέον καταχωρηθεί η τελευταία ολοκληρωμένη εκδοχή της ελληνικής πρότασης; (Το πλήρες αναρτήθηκε από το ThePressProject) Ενα κείμενο που κινείται στην γνώριμη, και σαφέστατα μνημονιακή, λογική των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της διαρκούς αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, της παγίωσης της ληστρικής υπερφορολόγησης των τελευταίων ετών με ταυτόχρονη αύξηση της έμμεσης φορολογίας, την μείωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και την μετάθεση σε ένα ακαθόριστο μέλλον του συνόλου σχεδόν των προγραματικών δεσμεύσεων  του Σύριζα που δεν έχουν ντε φάκτο ήδη αναιρεθεί;

Ας είμαστε σαφείς: στην διαρκή διολίσθηση των ελληνικών θέσεων κατά τη διάρκεια της δήθεν διαπραγμάτευσης, το κείμενο των 47 σελίδων αποτελεί σημείο τομής. Ακόμη κι αν οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς γίνονταν αποδεκτές ως «βάση συζήτησης», και ξέρουμε ότι από τότε υπήρξαν και περαιτέρω βήματα ευθυγράμμισης με τις απαιτήσεις των δανειστών (με πιο χαρακτηριστικό την πλήρη αποδοχή των στόχων για δημοσιονομικά πλεονάσματα), το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι η συνέχιση της λιτότητας και η εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι η παραβίαση της λαϊκής εντολής έχει ήδη συντελεσθεί.

Ο «χαμένος χρόνος» δεν σημαίνει όμως μόνο διαρκή υποχώρηση των ελληνικών θέσεων. Εξ’ίσου καίρια είναι  η αδρανοποίηση της κοινωνίας, ο εθισμός στο κατέβασμα του πύχη, το αίσθημα ανημπόριας που γενικεύεται. Η τομή εδώ ήρθε με την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που έδωσε τέλος στο κλίμα ελπίδας και αγωνιστικής εγρήγορσης που είχε πυροδοτήσει η εκλογική νίκη. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε εδώ ο επίσημος κυβερνητικός λόγος αλλά και η αδυναμία του Σύριζα ώς κόμματος να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα. Αυτό που εν τέλει κυριάρχησε, και συνεχίζει εν μέρει μια μετά θάνατον διαδρομή, ήταν η ατέρμονη «διαπραγματευσιολογία», η φιλολογία περί της επί θύραις «συμφωνίας» και του δήθεν «έντιμου συμβιβασμού», όλα αυτά κατά στιγμές διανθισμένα με πιο επιθετικές κορώνες που «έπαιζαν» με το ενδεχόμενο της «ρήξης» - χωρίς ποτέ όμως να το προετοιμάζουν και να το εξηγούν σαν μια βιώσιμη και θετική επιλογή. Δεν μπορεί λοιπόν να προκαλεί έκπληξη ο σκεπτικισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ένα καθυστερημένο, πρόχειρο και με θολή στόχευση κάλεσμα για λαϊκή κινητοποίηση όπως αυτό της Τετάρτης 17 Ιούνη.

Είναι πλέον προφανές η κυβέρνηση αλλά και γενικότερα ο Σύριζα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα θέμα αξιοπιστίας. Διότι ποιά αξιοπιστία μπορεί άραγε να έχει η δήλωση ότι «τώρα αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση» μετά από τους εξαντλητικούς πέντε μήνες που πέρασαν; Τι νόημα έχει η επανάληψη της εκτίμησης περί «θετικής συμφωνίας της 20^ης Φλεβάρη» όταν οι πάντες περίπου έχουν δεχθεί ότι έδεσε τα χέρια της κυβέρνησης χωρίς να εξασφαλίσει την παραμικρή χαλάρωση του χρηματοδοτικού κλοιού; Πόσοι πιστεύουν ακόμη ότι το «Brussels group» και τα «τεχνικά κλιμάκια» είναι κάτι διαφορετικό από την Τρόϊκα, ότι η λεγόμενη «πέμπτη αξιολόγηση» έχει αποσυρθεί από το τραπέζι ή ακόμη ότι δεν υφίσταται Μνημόνιο ακόμη κι αν τώρα το λέμε «πρόγραμμα» (κατά το «Θεσμοί»); Αυτή η διαρκής λεκτική ταχυδακτυλουργία δεν αποτελεί εξ’άλλου και μια ομολογία αποτυχίας (όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλάζουμε την ονομασία τους) και συνάμα σύμπτωμα προϊούσας αποσάθρωσης του ίδιου του πολιτικού λόγου;

Με το μνημειώδες έργο του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», ο Μαρσέλ Προυστ κατέδειξε αυτό που είχε συνοψίσει ο Ηράκλειτος με το ρητό του «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ» («είναι αδύνατο να μπεις στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά»). Ο «χαμένος χρόνος» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και η αναβίωσή του, με οδηγό την μνήμη, δεν νοείται παρά ως αφηγηματική αναδημιουργία σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της μυθιστορίας και του φαντασιακού. Και για να το κάνει αυτό ο Προυστ σταμάτησε να ζει, διέκοψε τρόπον τινά για τον ίδιο την ροή του χρόνου για να αφήσει την γραφή του να ανεμετρηθεί με την εμπειρία της απώλειας.

Εστω και έτσι όμως, ο γάλλος συγγραφέας έχει κάτι καίριο να πει σε όσους κάνουν την αντίθετη από τον ίδιο επιλογή, σε όσους να συνεχίζουν να ζουν και να δρουν σε αυτόν τον κόσμο, με τη γνώση όμως ότι το καθετί κρατάει κάτι από την γεύση του παρελθόντος, που δεν είναι παρά η γεύση του ανεκπλήρωτου. Μόνο η δημιουργία καινούργιου χρόνου μπορεί να δικαιώσει όσα τραυμάτισε αυτός που πέρασε. Με αυτήν την έννοια, τίποτε δεν είναι σήμερα πιο επίκαιρο από το πρόγραμμα του Σύριζα, από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και που τον οδήγησαν σε μια ιστορικής σημασίας νίκη, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι η υλοποίησή τους δεν μπορεί να γίνει όπως αρχικά είχαμε σκεφτεί. Νέα αρχή δεν γίνεται εκ του μηδενός, ούτε όμως και χωρίς ρήξη με αυτό προηγήθηκε.

Η κυβέρνηση, ο Σύριζα, ο ελληνικός λαός βρίσκονται σήμερα μπροστά σε ένα απλό, στη διατύπωσή του και μόνον, δίλημμα: συνθηκολόγηση ή ρήξη, παράδοση ή ανοιχτό στοίχημα για το μέλλον. Η δεύτερη επιλογή ενέχει αναμφισβήτητα ρίσκο, η πρώτη όμως δεν έχει να προσφέρει παρά την ασφάλεια μιας θανάσιμης, ατελείωτης, αγωνίας. Για λίγο ακόμη το μέλλον είναι ανοιχτό. Κανείς δεν μπορεί εξ’άλλου να πει τι θα είχε κάνει ο Προυστ αν δεν είχε δοκιμάσει αυτό το μικρό κομμάτι κέηκ που οι Γάλλοι ονομάζουν Μαντλέν.

ΥΓ. Ο Παύλος Ζάννας (1929-1989) άρχισε να μεταφράζει το έργο του Μαρσέλ Προυστ στη φυλακή όπου βρισκόταν για την αντιδικτατορική του δράση και τη συμμετοχή στην οργάνωση «Δημοκρατική Αμυνα». Οταν οι συγκρατούμενοί του, ή οι κατοπινότεροι, τον ρωτούσαν γιατί, στις δεδομένες συνθήκες, δεν είχε διαλέξει να ασχοληθεί με κάτι «πιο πολιτικό», απαντούσε ότι το να μεταφράζεις Προυστ ακριβώς σε εκείνες τις συνθήκες συνιστούσε κατ’εξοχήν πολιτική πράξη και αναπόσπαστο μέρος της αντιστασιακής του δράσης.

του Στάθη Κουβελάκη, στη μνήμη του Παύλου Ζάννα

----------------

[Πηγή]

Γιατί η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν πει «όχι» στους πιστωτές - Του Wolfgang Münchau (FT)

Με ένα άρθρο-φωτιά, οι Financial Times καλούν στην ουσία τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στις αξιώσεις των πιστωτών. Μέσω συγκεκριμένων στοιχείων αναλύουν γιατί δεν πρόκειται να χάσει τίποτε αν πει «όχι» κηρύσσοντας πτώχευση, ακόμη και αν υπάρξει Grexit.

Ο συντάκτης του άρθρου στους FT Wolfgang Münchau εξηγεί αναλυτικά τα δεδομένα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία και στην περίπτωση του «ναι» και στην περίπτωση του «όχι». Και καταλήγει στο συμπέρασμα: Δεν έχει να χάσει τίποτα, ενώ Γερμανία και Γαλλία μόνο, θα χάσουν 160 δισ. Ευρώ σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας.

«Ωστε εδώ είμαστε. Είπαν στον Αλέξη Τσίπρα «take it or leave it». Τι πρέπει να πράξει;

Ο Ελληνας Πρωθυπουργός δεν έχει να αντιμετωπίσει εκλογές μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Οποια πορεία και αν αποφασίσει τώρα, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο.
Κατ 'αρχάς, τα δύο ακραία σενάρια: αποδέχεται την τελική προσφορά των πιστωτών ή αποχωρεί από τη ζώνη του ευρώ. Αποδεχόμενος την προσφορά, θα πρέπει να συμφωνίσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, εντός έξι μηνών.

Ο συνάδελφός μου Martin Sandbu υπολόγισε πώς μια προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει την ελληνική ανάπτυξη. Εγώ τώρα επεκτείνω αυτό τον υπολογισμό, για να συμπεριλάβω το συνολικό τετραετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως ζητούν οι πιστωτές. Βασισμένος στις ίδιες παραδοχές που κάνει για το πώς η δημοσιονομική πολιτική και το ΑΕΠ αλληλοεπηρεάζονται - μια αμφίδρομη διαδικασία – φτάνω σε ένα συμπέρασμα ότι θα υπάρξει πλήγμα του επιπέδου του ΑΕΠ της τάξης του 12,6% σε διάστημα τεσσάρων ετών.

Ο λόγος του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200%.

Το συμπέρασμά μου είναι πως η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία - για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού.

Θα μπορούσε το αντίθετο – ακραίο σενάριο – ενός Grexit να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;

Μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα ήταν, για τρεις λόγους.

1. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα θα ήταν πως η Ελλάδα θα είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει ανάγκη να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει μια εφάπαξ προσαρμογή αλλά αυτό είναι.
Η Ελλάδα θα κήρυττε πτώχευση έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους ευρωπαίους πιστωτές της.

Αλλά θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά λίγα χρόνια αργότερα.

2. Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά από ένα Grexit,κανείς δεν θα φοβάται τον κίνδυνο μετατροπή νομίσματος. Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα είχε ήδη κηρύξει στάση πληρωμών στους επίσημους πιστωτές της και θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών.

3. Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην θέση της οικονομίας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία.

Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια. Το υπόλοιπο 1/4 που δεν είναι εγχώριο, τα περισσότερα προέρχονται από τον τουρισμό, κλάδος ο οποίος θα επωφεληθεί από την υποτίμηση. Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής, ωστόσο. Από τις τρεις επιπτώσεις,η πρώτη είναι η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα.

Ενα Grexit, ασφαλώς, έχει παγίδες, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμες.

Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική. Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσουν τα σύνορα. Αυτές οι απώλειες χρόνου, θα είναι σημαντικές, αλλά όταν το χάος υποχωρήσει η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα.

Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, θυμάμαι την παρατήρηση Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια κατάσταση που υποχωρεί. Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Το δεύτερο, σου δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα.

Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα είχαν έναν λογικό λόγο να προτιμούν Grexit. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή που πρέπει να ληφθεί αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή απόρριψης προσφοράς των πιστωτών. Το Grexit είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο.

Αν ο κ Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία – το Eurogroup της 18ης Ιουνίου - θα κατέληγε να αθετήσει την αποπληρωμή του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Σε εκείνο το σημείο, η Ελλάδα θα παραμένει στη ζώνη του ευρώ και θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει μόνο αν η ΕΚΤ θα μείωνε τη ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες κάτω από το ανεκτό όριο. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.

Οι πιστωτές της ευρωζώνης, μπορεί επίσης να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για την ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Απλά φανταστείτε τη θέση τους.

Εάν η Ελλάδα επρόκειτο να χρεοκοπήσει έναντι όλων των χρεών του επίσημου τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία μόνο θα χάσουν περίπου 160 δισ. €. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί «losers».

Οι πιστωτές απορρίπτουν μεν τώρα κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει όταν η Ελλάδα αρχίσει την πτώχευση. Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν. Η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, εφόσον η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετεί ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους το οποίο θα ήταν πιο ανεκτό. Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να καλύψουν μερικές από τις – αλλιώς – σίγουρες – απώλειες.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι η Ελλάδα, δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει, απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας».

--------------------------------------------------
[Πηγή]

Οι διαπραγματεύσεις στο χείλος του γκρεμού - του Jacques Sapir (11 Ιουνίου 2015)

Οι διαπραγματεύσεις στο χείλος του γκρεμού
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Η είδηση της διακοπής των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της την Πέμπτη 11 Ιουνίου, δεν είναι ούτε έκπληξη ούτε ένα νέο. Από τη μια πλευρά, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι δεν είναι κάτι περισσότερο από μια αναστολή των διαπραγματεύσεων, και ότι θα ξαναρχίσουν σε λίγες μέρες, καθώς είμαστε ακόμη υπό καθεστώς σκοτσέζικου ντους. Αλλά από την άλλη πλευρά, είναι σαφές ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφωνία σχετικά με την φύση της πολιτικής σε αυτές τις διαπραγματεύσεις.

Η φύση της διαφωνίας
––––––––––––––––––––––
Αυτό που επιδιώκει η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω του Eurogroup είναι να καυτηριάσει το προηγούμενο που άνοιξε με το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 στην Ελλάδα. Αυτό γίνεται για να αποδείξει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη Γαλλία, ότι δεν μπορούμε να "βγούμε από το πλαίσιο της λιτότητας», όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις (Ευρωπαϊκες) συμφωνίες. Είναι λοιπόν σημαντικό να κάνουν την Ελλάδα να λυγίσει, όχι σαν αυτοσκοπός ή για να ταπεινώσουν τους ηγέτες της χώρας (αν και ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αυτή τη θέση), αλλά για να αποτρέψουν τους λαούς της Ευρώπης να ξεσηκωθούν μέσω εκλογών εναντίον των υπαγορεύσεων των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης.

Αυτό που επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση είναι να επιβάλει μια πολιτική λύση στο ζήτημα του χρέους, η οποία να επιτρέπει μια διαφορετική πορεία από αυτή της λιτότητας. Ως εκ τούτου, μέσω μιας τέτοιας συμφωνίας και ενός προγράμματος επενδύσεων στην Ελλάδα, η κυβέρνηση θα ήταν διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις είτε στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, είτε στις συντάξεις. Αλλά για έχουν νόημα οι παραχωρήσεις αυτές χρειάζεται μια συνολική πολιτική συμφωνία. Αυτό υπενθύμισε ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, κ. Βαρουφάκης νωρίτερα αυτή την εβδομάδα [1].

Η στάση του Eurogroup λοιπόν οδήγησε σε μεγάλο βαθμό τις διαπραγματεύσεις προς ένα σημείο που ο Γιάνης Βαρουφάκης αποκαλεί «πόλεμο».

Συμφωνίες και διαφωνίες
–––––––––––––––––––––––––
Συνεπώς, μπορεί σε τεχνικό επίπεδο η συμφωνία να είναι πολύ κοντά, αλλά πολιτικά είναι πολύ μακριά. Οι διάφοροι Ευρωπαίοι ηγέτες (ο Jean-Claude Juncker κατά πρώτο λόγο), οι Γερμανοί ηγέτες, κατανοούν πολύ καλά το ζήτημα. Δεν υπολογίζουν όμως ακόμα πλήρως την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του κ. Τσίπρα. Η αποφασιστικότητα αυτή βασίζεται σε διάφορους παράγοντες:

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τόσο δραματική και η υποστήριξη που απολαμβάνει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του είναι τέτοια, ώστε δεν διαφαίνεται υποχώρηση από την πλευρά του. Η υποχώρηση θα ήταν πολιτική αυτοκτονία. Είναι όμως νέος άνθρωπος. Ξέρει ότι αποτελεί σήμερα ένα πραγματικό σύμβολο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Θα μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις, αν κατάφερνε να πάρει το βασικό [σ.μ. μείωση του χρέους]. Όμως, πέρα από αυτό, ο ίδιος δεν έχει κανένα κίνητρο να παραδοθεί. Οι Βρυξέλλες πιστεύουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας νεότερος Παπανδρέου, αλλά κάνουν τελείως λάθος.

Η Ελλάδα έχει να χάσει πολύ λιγότερα από μια ρήξη απ'ότι οι ολιγάρχες των Βρυξελλών, του Παρισιού ή του Βερολίνου. Μια αποτυχία των διαπραγματεύσεων θα οδηγούσε σε πτώχευση, και πιθανά η πτώχευση θα οδηγούσε σε έξοδο από το ευρώ. Το σοκ θα ήταν σημαντικό για την Ελλάδα, αλλά η χώρα γρήγορα θα βρισκόταν ξανά σε πορεία ανάπτυξης. Αντιθέτως, είναι πολύ πιθανό ότι η Ευρωζώνη δεν θα άντεχε. Υπό αυτές τις συνθήκες, και υπολογίζοντας όλα όσα έχουν επενδυθεί πολιτικά και συμβολικά στο ευρώ, είναι σαφές ότι η προοπτική μιας πτώχευσης είναι πολύ πιο αβάσταχτη για τον Φρανσουά Ολάντ, τον Πιερ Μοσκοβισί, τον Ματέο Ρέντζι, ακόμη και την Άνγκελα Μέρκελ απ'ότι για τον Αλέξη Τσίπρα.

Η Ελλάδα παίζει εξάλλου εδώ και με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η ΕΚΤ είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένη να συνεχίσει τη χρηματοδότηση των ελληνικών εμπορικών τραπεζών, καθώς υπάρχει μια σημαντική εκροή καταθέσεων από τον Φεβρουάριο. Αλλά το φαινόμενο μπορεί να ελεγχθεί από τον Τσίπρα, καθώς μπορεί να πει ότι τα κεφάλαια που βγαίνουν σήμερα από την Ελλάδα θα επανέλθουν γρήγορα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ και υποτίμησης του ελληνικού νομίσματος. Αυτή η διαδικασία βοηθά στην πραγματικότητα στην εξασφάλιση ενός μέρους των ελληνικών αποταμιεύσεων στην περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Αυτός είναι ο λόγος που η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να εφαρμόσει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων.

Αν θεωρήσουμε το ζήτημα από γεωπολιτική οπτική γωνία, είναι επίσης σαφές ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν από ότι η Ελλάδα. Μια ρήξη ανάμεσα στην Ελλάδα και το Eurogroup θα έριχνε τη χώρα στην αγκαλιά της Ρωσίας. Η Ελλάδα θα ήταν αντίθετη με τη συνέχιση των κυρώσεων από τον Ιούλιο και θα μπορούσε να βασιστεί στο ζεύγος Ρωσία-Κίνα για να βρει τις επενδύσεις που χρειάζεται. Οι στομφώδεις ευρωπαίοι διπλωμάτες που, στις Βρυξέλλες, υπόσχονται να "γδάρουν" την Ελλάδα ή την Κύπρο, αν οι χώρες αυτές αλλάξουν στρατόπεδο, δεν είναι παρά ξιπασμένοι.

Η αποτυχία της στρατηγικής του Eurogroup
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
Στην πραγματικότητα, είναι το Eurogroup, και εντός αυτού, η Γερμανία, η οποία βρίσκεται σε αναζήτηση μιας στρατηγικής. Αν δικαιώσει την Ελλάδα, και δεχθεί μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με ακύρωση μέρους αυτού, αμέσως θα δει την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και ίσως ακόμα και την Ιρλανδία να ζητούν συνθήκες παρόμοιες με εκείνες που συμφωνήθηκαν για την Ελλάδα. Αν διατηρήσει την αδιάλλακτη θέση της, ρισκάρει την ρήξη με μια ελληνική χρεοκοπία και μια διαδικασία αποδιάρθρωσης της ευρωζώνης που θα ξεκινήσει σύντομα. Αυτό εξηγεί τη χαοτική φύση των σημερινών διαπραγματεύσεων. Είναι πραγματικά δύσκολο για τους Έλληνες διαπραγματευτές να διαπραγματεύονται με ανθρώπους χωρίς στρατηγική. Το πρόβλημα ενισχύεται από την κατάσταση στη Γερμανία.
Αν και η καγκελάριος έχει επίγνωση του κινδύνου που διατρέχει από την αδιάλλακτη πολιτική, πρέπει επίσης να λάβει υπόψη τη θέση του δικού της υπουργού Οικονομικών, που αντιτίθεται σθεναρά στην ιδέα μιας συμφωνίας, διότι μετρά το κόστος τόσο σε επίπεδο απώλειας της αξιοπιστίας της Γερμανίας στον τομέα της οικονομικής πολιτικής, αλλά επίσης - και ίσως πιο άμεσα -σε επίπεδο προϋπολογισμού. Είναι σαφές ότι, αν η Ευρωζώνη εξελισσόταν προς μια λογική κατά της λιτότητας, θα υπήρχαν πολύ ισχυρές πιέσεις προς τη Γερμανία για να συμβάλει, χρηματοδοτώντας τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Αυτή θα ήταν μια «ένωση μεταφοράς κεφαλαίων», για την οποία η Γερμανία δεν θέλει να ακούσει.

Περισσότερο από ποτέ, η διαπραγμάτευση είναι λοιπόν αβέβαιη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πολιτικά κίνητρα και όχι μόνο - ούτε κυρίως οικονομικού ορθολογισμού - εμπλέκονται σε αυτή τη διαπραγμάτευση. Υπάρχει επίσης η γεωπολιτική διάσταση, και εδώ βλέπουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της λογικής του Ψυχρού Πολέμου που επιδιώκουν να επιβάλουν απέναντι στη Ρωσία, έχουν συμφέρον να διατηρηθεί η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετάφραση της Έλενας Τζουανάκου από το πρωτότυπο στα Γαλλικά http://russeurope.hypotheses.org/3958 (βλέπε παρακάτω τουιτ)

MUST READ Οι διαπραγματεύσεις στο χείλος του γκρεμού - του Jacques Sapir (@russeurope) http://t.co/kG6sclBpPe via @elenacou

— ElenaTzouanacou (@elenacou) June 11, 2015

Αλέξη πάτα το κουμπί - Του Πολύφημου

Πάνε μέρες που έχω να γράψω, ακόμη κι αν όλα όσα τρέχουν εκεί έξω είναι τουλάχιστον άξια σχολιασμού. Υπάρχουν όμως περίοδοι που χρειάζεσαι κάτι περισσότερο στα χέρια σου για να μπορέσεις να πεις τα ουσιώδη, και να μην καταλάβεις ότι μέρα με τη μέρα το μόνο που κάνεις είναι να επαναλαμβάνεσαι.

Δυστυχώς, αυτή η επανάληψη δεν μπορεί να αποφευχθεί εντελώς, ακόμη κι αν οι συνθήκες προσφέρονται για μερικές σημαντικές επισημάνσεις που συμπληρώνονται από την καθημερινότητα.

Η ιστορία της πολιτικής διαπραγμάτευσης μπήκε αυτήν την εβδομάδα στην τελευταία της φάση, και μάλιστα με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Οι διακυμάνσεις των τελευταίων 15 ημερών συνοψίζονται σε μια είδηση της 27ης Μαΐου, που ναι μεν δημοσιεύτηκε από αρκετά μέσα όμως δεν έτυχε της απαραίτητης προσοχής.

Πρόκειται για μια συνέντευξη του επικεφαλής της τράπεζας Blackrock, Λάρι Φινκ. Για όποιον δεν ξέρει τι είναι η Blackrock, απλώς να πω ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο διαχειριστή κεφαλαίων παγκοσμίως με ενεργητικό περίπου 4,3 τρις δολαρίων και κέρδη που ξεπερνούν τα 2 δις δολάρια ετησίως.

Ο Φινκ είχε πει πριν μερικές μέρες ότι οι παραχωρήσεις στην Ελλάδα είναι πιο επικίνδυνες από ένα Grexit. Δεν εξήγησε τους λόγους με όρους τεχνοκρατικούς, ή βάζοντας κάτω νούμερα. Απλώς έφερε το παράδειγμα της Ισπανίας, λέγοντας πως εάν οι Έλληνες πάρουν αυτά που θέλουν (δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία) έπονται οι Ισπανοί· και κατ’ επέκταση όλοι όσοι έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βαρβαρότητα της τελευταίας επταετίας.

Το αφεντικό της Blackrock έδωσε ένα μήνυμα που δεν αφορούσε μονάχα τον εαυτό του, αλλά και όλο το σύστημα του οποίου ηγείται και που κι ελέγχει την κίνηση του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο: Αν δεν γαμήσετε την Ελλάδα τώρα, θα σηκώσουν κεφάλι κι άλλοι.

Εδώ έρχεται και κολλάει μαεστρικά η πρόταση που κατατέθηκε στον Αλέξη Τσίπρα από τον αγγελιαφόρο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, την οποία ειλικρινά όταν την διάβασα για πρώτη φορά έβαλα τα γέλια. Αύξηση 10% στο ρεύμα, προκαταβολή φόρου 100% για τους επαγγελματίες, αύξηση ΦΠΑ σε νησιά και τουρισμό από 1 Ιουλίου, εξαφάνιση ΕΚΑΣ, κατάργηση επιδομάτων πετρελαίου, κατάργηση απαλλαγών για τους αγρότες, ξεπούλημα της ΔΕΗ κι όλων των υποδομών χωρίς καμία κρατική συμμετοχή, μείωση συντάξεων και μισθών, σύνταξη στα 67, και πολλές ακόμη από αυτές τις ενέργειες που (συμ)περιλαμβάνονται στο γλαφυρό μήνυμα του Λάρι Φινκ που ανέφερα προηγουμένως.

Εδώ αξίζει να γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά στους λόγους και τις αιτίες που συνέβη κάτι τέτοιο. Αν δει κανείς όλα τα δημοσιεύματα και τις εκθέσεις διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από το 2013-2014 και μετά, θα διαπιστώσει πως κάθε μεγάλη τράπεζα του πλανήτη έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν την ενδιαφέρει πλέον εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ή βγει από το ευρώ. Ενώ οι πολιτικοί παράγοντες -αλλά και κάποιοι από την ΕΚΤ- μιλούν για άμεση ζημιά 1 τρις ευρώ και ανυπολόγιστα απόνερα του σοκ έλλειψης εμπιστοσύνης στο ευρώ για τους επόμενους μήνες, οι τραπεζίτες δηλώνουν «απόλυτα έτοιμοι» να διαχειριστούν ακόμη και το σπάσιμο της αλυσίδας της ευρωζώνης.

Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι πολύ απλά η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και ταξίδεψε στον υπόλοιπο πλανήτη, απέδειξε πως οι «πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν» θα διασώζονται εσαεί με κρατικό χρήμα. Δηλαδή με τα λεφτά των φορολογούμενων.

Έτσι λοιπόν ο ασύλληπτος χρηματοπιστωτικός πλούτος που ίσως έχει ξεπεράσει πλέον τα 900 τρις δολάρια (κάποιοι μιλούν και για 1 τετράκις εκατ.) και που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα προϊόν ανεξέλεγκτου τζόγου με τα πραγματικά λεφτά του κοσμάκη, μπορεί να αισθάνεται σίγουρος πως όταν έρθει η ώρα να μετατραπεί σε κανονικό χρήμα, τότε οι κυβερνήσεις των καταχρεωμένων κρατών θα δουλέψουν για λογαριασμό του. Κι αν, ο μη γένοιτο, τα ταμεία έχουν λιγότερα από αυτά που θα απαιτήσει το σινάφι της Blackrock, τότε τα κράτη κόβουν μερικές λίβρες ακόμη από τη σάρκα εκείνων που παράγουν πραγματικό πλούτο, για να ξεπληρώσουν το μερτικό του κυρίου Φινκ και των συναδέλφων του.

Κάπως έτσι φουσκώνει και ξεφουσκώνει η λεγόμενη καπιταλιστική φούσκα· κι αυτή η φούσκα δεν έχει πλέον μέσα της την Ελλάδα. Δεν την έχει, γιατί τα ίδια τα κράτη της Ευρώπης, μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις, φρόντισαν να απαλλάξουν τις μεγάλες τράπεζες από το ρίσκο της αποτυχίας, διασφαλίζοντάς τες με το δάνειο των 240 δις ευρώ που δόθηκε στις κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου και που διαχειρίστηκαν μαζί με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Καρατζαφέρη. Τα χρήματα αυτά διασφάλισαν την ηρωική έξοδο των μεγάλων τραπεζών από το ελληνικό χρέος και φόρτωσαν τα κράτη της Ευρώπης με ελληνικά χρηματοπιστωτικά «σαπάκια». Κι όχι μόνο αυτό. Δημιούργησαν τη μαζικότερη πρόκληση κοινωνικού αυτοματισμού της δεκαετίας μας: Ότι δηλαδή οι λαοί της Ευρώπης έδωσαν ιδρώτα από τον ιδρώτα τους, κι αίμα από το αίμα τους, για να πληρώσουν τους καταχρεωμένους Έλληνες.

Στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις των λαών της Ευρώπης έδωσαν εγγυήσεις στις τράπεζες, και μερικά έξτρα μηδενικά στις οθόνες των υπολογιστών. Σε αντάλλαγμα, η ελληνική κοινωνία έδωσε το ένα τέταρτο του πλούτου της, ένα εκατομμύρια ανέργους, 130.000 (και βάλε) κλειστές επιχειρήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες νεο-μετανάστες, χιλιάδες αυτόχειρες, όλα της τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αποτέλεσε επίσης και το πρόσχημα για ακόμη πιο σκληρή λιτότητα στα πλούσια κράτη του ευρωπαϊκού βορρά. Έκανε δηλαδή αυτό το οποίο κάνει κάθε λαός όταν οι κύριοι Φινκ έρχονται στο ταμείο για να εισπράξουν.

Αυτά ονομάστηκαν «θυσίες» από τους μέσα και τους έξω που εκτέλεσαν το σχέδιο σωτηρίας των τραπεζών οι οποίες είναι αδύνατο να αποτύχουν. Και τώρα, μετά από όλες αυτές τις «θυσίες», ήρθε η ώρα του θερισμού. Αυτό που το αφεντικό της Blackrock εννόησε ξεκάθαρα, χωρίς υπαινιγμούς: Μπορείτε να τελειώσετε πλέον κύριοι και κυρίες με την Ελλάδα. Ο στόχος επετεύχθη.

Κάπως έτσι ήρθε η πρόταση των δανειστών, δια χειρός Γιούνκερ, στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Και κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, κι άλλοι κυβερνητικοί, δήλωναν σοκαρισμένοι από τα μέτρα που ζήτησαν, εν είδει φάρσας, οι δανειστές. Διότι μόνο ως πλάκα μπορεί να θεωρηθεί η απαίτηση να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις και να αυξηθεί τουλάχιστον 15% το κόστος ζωής. Ή να πληρώνει κάποιος επαγγελματίας 100% προκαταβολή φόρου και ο ΦΠΑ στον τουρισμό να αυξηθεί έτσι ξαφνικά, εντός της τουριστικής περιόδου.

Η κυβέρνηση έχει αναλάβει εδώ και τέσσερις μήνες την ευθύνη να βρει μια λύση, χωρίς όμως να δείχνει πως έχει κατανοήσει τους συνομιλητές της. Επιμένει να μιλά για μια αόρατη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όταν η ίδια η Ευρώπη έχει δηλώσει αυτές τις μέρες ότι οδεύει προς ένα κατασκεύασμα αέναης λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής περιορισμένων πόρων και μηδενικής παραγωγής, με μπροστάρηδες τη Γαλλία και τη Γερμανία. Αυτά δεν είναι θεωρίες. Τα είπαν ο Γάλλος και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών σαφέστατα σε πολλές από τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις τους.

Η Ελλάδα έχει να προσφέρει ένα μόνο πράγμα στην Ευρώπη. Να την διαλύσει. Να δείξει ότι μπορεί οι εκάστοτε Blackrock να υπολογίζουν τα δεδομένα μόνο ως μια μαθηματική συνάρτηση που οδηγεί στο κέρδος, όμως σαφέστατα μια διάλυση αυτού του εκτρώματος θα έχει και πολιτικές συνέπειες. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση οφείλει να έχει έτοιμο το σχέδιο όχι μόνο της οικονομικής, αλλά κυρίως της πολιτικής και της κοινωνικής διαχείρισης μιας διάλυσης. Κάτι που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν έχουν. Διότι όσο καλοί κι αν (λένε ότι) είναι στα νούμερα, στους ανθρώπους έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Για να το θέσω διαφορετικά, και να γίνει απολύτως κατανοητό. Αυτό το οποίο ο Γιούνκερ έδωσε στον Τσίπρα, δεν ήταν ένα τελεσίγραφο. Ήταν το κουμπί για να ανατινάξει τον δυναμίτη που βρίσκεται θαμμένος στα θεμέλια της Ευρώπης. Ηθελημένα, ή μη, ο πρόεδρος της Κομισιόν έθεσε στον πρωθυπουργό της Ελλάδα το ερώτημα αν θέλει να διαλύσει την Ευρώπη. Κι ο Τσίπρας το σκέφτηκε για κάποιες ώρες. Ήταν εκείνες οι ώρες πριν τη συνεδρίαση της βουλής την Παρασκευή 5 Ιουνίου, ημέρα που η κυβέρνηση ζήτησε και πήρε την άδεια να πληρώσει το ΔΝΤ αργότερα, που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρευσε το ενδεχόμενο η χώρα να αποσύρει εντελώς τους ανθρώπους της από τη διαπραγμάτευση. Αυτό ο Τσίπρας δεν το είπε ποτέ στην ομιλία του. Αρκέστηκε μόνο να πει ότι είναι αισιόδοξος, και πως η Ελλάδα είναι πιο κοντά σε συμφωνία από ποτέ. Χωρίς καν να φέρει τις 47 σελίδες της πρότασής του στους δανειστές. Αυτό το μάθαμε από τα ξένα ΜΜΕ.

Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον έπεσε ο κλήρος σε έναν άνθρωπο για να αποφασίσει εάν θα κάνει ευτυχισμένη την Blackrock, ή τους πολίτες του. Διότι στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, ή ο ένας θα είναι ευτυχισμένος, ή ο άλλος. Κι αυτό που ο Τσίπρας οφείλει να κάνει μετά από την ταπεινωτική πρόταση των δανειστών, είναι να πατήσει το κουμπί. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

(Το «κουμπί» κανονικά ανήκει στον λαό. Ο λαός όμως φέρει, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, τις μεγαλύτερες ευθύνες για το κατάντημα του. Ο λαός έβαλε τους νεοναζί στη βουλή και έκανε τότε ξανά το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση. Και μυαλό δεν έχει βάλει ακόμη)


Για το Νόστιμον ήμαρ: Πολύφημος

Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση

Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση δημοκρατική και το ευρώ εθνικό μας νόμισμα;

Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές.

Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτήν την κυβέρνηση;

Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον, εγκρίθηκε από περίπου ένα 36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.

Τα δύο κόμματα σχημάτισαν πλειοψηφία στη Βουλή και συγκρότησαν κυβέρνηση. Αυτό δεν έπρεπε να είναι σεβαστό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;

Με την κοινή λογική του «κυρίαρχου λαού» θα έπρεπε να το είχαν αποδεχτεί. Και όμως, όχι.

Το τι λέει ο λαός δεν έχει πια καμία σημασία για το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Τα κέρδη είναι που μετρούν, όχι οι άνθρωποι και οι λαοί.

Και όποια χώρα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πρέπει ή να αλλάξει κυβέρνηση ή η εκλεγμένη κυβέρνηση, αν θέλει να νέμεται τα καλά της εξουσίας, πρέπει να υποταχθεί πλήρως σε όλα και να πάει αντίθετα στις διακηρύξεις της.

Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα.

Είναι συνάλλαγμα, μεταμφιεσμένο γερμανικό μάρκο.

Η Γερμανία, πρώτη εξαγωγική χώρα της Ευρώπης, θέλει να πληρώνεται με το δικό της νόμισμα. Και τα κατάφερε.

Εμείς ως χώρα γιατί να έχουμε το ευρώ ταμπού, ενώ η πρώην Μεγάλη Βρετανία έχει ακόμα το εθνικό της νόμισμα, όπως βέβαια και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. που είναι εκτός ευρωζώνης;

Στην πράξη, κανείς δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ευρώ, γιατί δεν υπάρχει νομοθεσία με αυτήν την πρόβλεψη.

Αρα, αυτό που παίζεται για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι ξεκάθαρο: ή ρήξη ή υποταγή άνευ όρων.

Ο έντιμος συμβιβασμός μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο. Είναι σαν να παραδέχεσαι πως αυτός ο αρπακτικός καπιταλισμός, που κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι σε θέση να πει «Σύμφωνοι. Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν πια καμία αξία. Δείτε Μέση Ανατολή, Αφρική, Μεσόγειο κ.λπ.

Το τι θα κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αν και μπορούμε να κάνουμε κάποιες δυσάρεστες προβλέψεις, ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν.

Γιατί υπάρχουν και οι λαοί της Ευρώπης, που έχουν τον τελευταίο λόγο.

Οπως οι πρωτοβουλίες που παίρνονται στην Ευρώπη για μια άλλη οικονομία, που λέγεται συνεταιριστική, που δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη, αλλά και στη γειτονική Τουρκία. Αναρίθμητα είναι τα εργοστάσια που κλείνουν σε όλη την Ευρώπη, γιατί δεν θεωρούν το κέρδος τους ικανοποιητικό.

Οχι ότι ήταν ζημιογόνα. Αλλά άλλο είναι να πληρώνεις μισθούς Λετονίας και άλλο Σουηδίας.

Δεν είναι όμως το ίδιο για τους εργαζόμενους που αρκούνται στο μεροκάματό τους.

Η κρίση του 2008 χτύπησε ανελέητα τη Νότια Ευρώπη, δηλαδή τους PIGS (γουρούνια). Ετσι βαφτίστηκαν από τον πλούσιο Βορρά η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία.

Και η ανεργία κάλπαζε. Και ήρθε η στιγμή για πρωτοβουλίες από τα κάτω.

Οι εργαζόμενοι πήραν τις επιχειρήσεις στα χέρια τους και αρνήθηκαν να δώσουν το… φιλί του θανάτου στην εργασία τους.

Αλλοι με διαπραγματεύσεις, άλλοι με καταλήψεις – έτσι έχουμε σήμερα περίπου 500 επιχειρήσεις που είναι αυτοδιαχειριζόμενες.

Η μεγάλη πλειονότητα αυτών είναι στην Ισπανία. Ακολουθούν Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα (με ΒΙΟΜΕ και «Εφ.Συν.») και έπεται η Τουρκία.

Το 2014 συγκεντρώθηκαν στη Μασσαλία 200 αντιπρόσωποι από δώδεκα χώρες, ανάμεσά τους και η πρωτοπόρος Αργεντινή, που διαθέτει πάνω από 300 επιχειρήσεις που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων.

Και αυτό κάτι δείχνει. Αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, δεν υπάρχει μέλλον.

Το χρέος της Ελλάδας είναι μια γάγγραινα για τη χώρα. Ολο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να μας σκοτώσει όλους. Και εδώ χρειάζονται ρηξικέλευθες τομές.

Π.χ. γιατί η ΕΡΤ, ύστερα από τόσο αγώνα, να μην περάσει στα χέρια των εργαζομένων, όπως και κάθε άλλη Δημόσια Επιχείρηση, και τα κέρδη να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στους γκάνγκστερ του αρπακτικού κεφαλαίου;

Στην Ελλάδα οι συνεταιρισμοί δεν έχουν καλό όνομα. Είναι συνώνυμο της ρεμούλας και της απάτης.

Πάντοτε υπάρχουν οι επιτήδειοι που έχουν εκπαιδευτεί στην πλεκτάνη, που διεισδύουν σε έναν κόσμο καλών προθέσεων και τελικά τα παίρνουν όλα.

Αλλά αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Αν λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, οι πιθανότητες απάτης ελαχιστοποιούνται.

Πολλές οι φωνές, πολλές και οι σκέψεις. Και αυτό δημιουργεί έναν έλεγχο.

Το πρόβλημα αρχίζει με την ανάθεση καθηκόντων σε αντιπρόσωπο.

Και από κει και πέρα η απάτη θριαμβεύει. Και οι ασήμαντοι κυριαρχούν.

-----------------------
[Πηγή:efsyn.gr]

Το κρυφό plan B μέχρι τον Ιούνιο - του Σταύρου Λυγερού

Με την πλάτη στον τοίχο είναι πλέον η κυβέρνηση, αφού οι ελπίδες της για μία συμφωνία στη σύνοδο του Eurogroupτης 24ης Απριλίου διαψεύδονται. Το Μαξίμου συνεχίζει να εκφράζει την αισιοδοξία του ότι τελικώς θα επιτευχθεί συμφωνία, αλλά η ρητορική του αυτή υπαγορεύεται κυρίως από τη σκοπιμότητα να μην προκληθεί περαιτέρω ανησυχία και ενταθεί η αιμορραγία του τραπεζικού συστήματος και το πάγωμα της αγοράς.

Στην πραγματικότητα, οι εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς είναι σε μεγάλο βαθμό προσχηματικές. Οι ελληνικές προτάσεις έχουν ελλείμματα όσον αφορά την επεξεργασία και την κοστολόγηση.Δεν είναι, όμως, αυτή η αιτία που εμποδίζει τη συμφωνία. Η αιτία είναι η άρνηση της Αθήνας να υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών στα τέσσερα ζητήματα, τα οποία ανέφερε ο πρωθυπουργός στο Reuters:

• Πρώτον, να αλλάξει το ασφαλιστικό κυρίως μειώνοντας συντάξεις (με τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος) κι αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης.
• Δεύτερον, να καταργήσει και τις εναπομείνασες διατάξεις που προστατεύουν τους εργαζόμενους, κυρίως επιτρέποντας τις ομαδικές απολύσεις.
• Τρίτον, να αυξήσει το ΦΠΑ στα νησιά.
• Τέταρτον, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και τα όποια έσοδα να πάνε στους δανειστές.

Σύμφωνα με κυβερνητικό παράγοντα, «εμείς επιδιώκουμε το ταχύτερο δυνατόν έναν έντιμο συμβιβασμό. Μπορεί να κάναμε κάποιους λάθος χειρισμούς, μπορεί να ήμασταν σε κάποια θέματα απροετοίμαστοι, αλλά είμαστε εποικοδομητικοί, επειδή θέλουμε συμφωνία. Πρώτα απ’ όλα για να δοθεί ένα τέλος στο κλίμα αβεβαιότητας που σκοτώνει την οικονομία. Και βέβαια για να εκταμιευθεί η δόση, ώστε να ανταποκριθούμε στις δανειακές υποχρεώσεις μας, χωρίς να εξαντλούμε τα κάθε είδους αποθεματικά».

Όταν ρωτήσαμε τον ίδιο γιατί δεν προκύπτει συμφωνία, μας απάντησε:«Επειδή δεν δέχονται έστω και έναν ετεροβαρή συμβιβασμό. Απαιτούν να παραδοθούμε άνευ όρων. Να υποκύψουμε στις απαιτήσεις τους και να αποδεχθούμε τις μνημονιακές πολιτικές που απέρριψε ο ελληνικός λαός. Για να το επιτύχουν μας έχουν κλείσει τη στρόφιγγα και μας απειλούν με πνιγμό».

Είναι προφανές ότι η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχισθεί. Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μπλανσάρ σημειώνει σωστά ότι η χρησιμοποίηση των αποθεματικών έχει νόημα μόνο εάν είναι σίγουρο πως οι διαπραγματεύσεις θα καταλήξουν σε συμφωνία. Αυτό, όμως, δεν είναι σίγουρο. Σε περίπτωση ρήξης, η Ελλάδα θα έχει σπαταλήσει ζωτικά αναγκαίους πόρους για να ξανασταθεί στα πόδια της.

Έτσι κι αλλιώς, όμως –σύμφωνα με αρμόδια πηγή– η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις του Απριλίου, αλλά είναι αμφίβολο εάν ισχύει το ίδιο και για τον Μάιο. Η ίδια πηγή μας επιβεβαίωσε ότι η Αθήνα βολιδοσκόπησε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για το ενδεχόμενο καθυστέρησης αποπληρωμής της επόμενης δόσης περίπου 750 εκατ. τον Μάιο λόγω αδυναμίας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που πραγματοποιήθηκε η πρώτη εσπευσμένη συνάντηση του Βαρουφάκη με τη Λαγκάρντ. Η επικεφαλής του ΔΝΤ όχι μόνο τήρησε αρνητική στάση, αλλά και φρόντισε να την εκφράσει και δημοσίως, όταν η πληροφορία διέρρευσε. Η εξέλιξη αυτή υποχρέωσε τον υπουργό Οικονομικών να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Αν και διαβεβαίωσε με ένταση ότι η Αθήνα εργάζεται για την επίτευξη συμφωνίας, τόνισε στο Huffington Post πως εάν στην πλευρά των δανειστών επικρατήσει η σκληρή γραμμή, η αθέτηση πληρωμών θα καταστεί αναπόφευκτη, λόγω του γεγονότος ότι η Ελλάδα είναι εκτός αγορών και δεν θα έχει τη δυνατότητα να πληρώσει.

Η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει μία τέτοια εξέλιξη και γι’ αυτό έχει ήδη κάνει πολλά βήματα πίσω. Δεν είναι, όμως, διατεθειμένη να παραδοθεί άνευ όρων. Τουλάχιστον αυτό δηλώνουν ο Τσίπρας και οι υπουργοί του. Είναι, μάλιστα, ενδιαφέροντα τα όσα σχετικά μας είπε ένας δεδηλωμένα μετριοπαθής υπουργός: «Οι δανειστές πιστεύουν λανθασμένα ότι δεν υποχωρούμε στις απαιτήσεις τους, επειδή μας εμποδίζει η Αριστερή Πλατφόρμα. Γι’ αυτό και με το γνωστό κυνισμό τους οι FinancialTimes συστήνουν στον Τσίπρα να κυβερνήσει σαν δεξιός, να απαλλαγεί από την αριστερή πτέρυγα και να συνεργαστεί κυβερνητικά με το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και ίσως και τη ΝΔ για να περάσει το νέο Μνημόνιο που ετοιμάζουν για τον Ιούνιο. Δεν καταλαβαίνουν ότι διαφωνίες στο ΣΥΡΙΖΑ ίσως προκύψουν μόνο εάν μας προσφέρουν έναν έντιμο συμβιβασμό. Όσο μας ζητάνε να ξεβρακωθούμε το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά τη ρήξη που θα προκαλέσει ζημιά όχι μόνο σε μας αλλά και σ’ αυτούς».

Στο κυβερνητικό επιτελείο ελπίζουν ότι τελικώς θα επικρατήσει ο ορθολογισμός και θα επιτευχθεί συμφωνία, ανοίγοντας τον δρόμο για μία ομαλή και βιώσιμη σχέση με την Ευρωζώνη. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις των δύο τελευταίων μηνών τους έχουν διδάξει να είναι πλέον επιφυλακτικοί. Συνεχίζουν την αισιόδοξη ρητορική για να μην προκαλέσουν οικονομικό πανικό, αλλά δεν αποκλείουν καθόλου το ενδεχόμενο η υπόθεση να στραβώσει.

Όπως μας είπε κυβερνητική πηγή, «επειδή από τη μια μεριά πρέπει να αποφύγουμε τον πανικό, αλλά από την άλλη πρέπει και να μην αποκοιμίζουμε την κοινή γνώμη, εγώ προτιμώ να μιλάω γι’ αυτό που επιδιώκουμε και όχι γι’ αυτό που θα συμβεί». Από τη μια η κυβέρνηση έχει ανάγκη να καθησυχάσει την αγορά κι από την άλλη θέλει να στείλει το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένη ακόμα και για ρήξη εάν δεν της αφήσουν άλλο δρόμο. Είναι ακριβώς αυτή η αντίφαση που παράγει αντιφατικές δηλώσεις ενίοτε και από τους ίδιους αξιωματούχους.

Στην κυβέρνηση είναι πλέον πεπεισμένοι πως τα γεράκια του ευρωιερατείουεπιδιώκουν να την εξουθενώσουν πολιτικά για να της επιβάλουν τον Ιούνιο ένα νέο Μνημόνιο. Η τακτική της ελεγχόμενης ασφυξίας που παραλύει όλο αυτό το διάστημα την ελληνική οικονομία και αποστραγγίζει κάθε ρευστότητα για να εξυπηρετηθούν οι τρέχουσες δανειακές υποχρεώσεις, έχει στόχο να κάμψει κάθε αντίσταση και να καταστήσει μονόδρομο την αποδοχή των μνημονιακών απαιτήσεων που σήμερα η Αθήνα απορρίπτει.

Η ελπίδα του Τσίπρα είναι πως όταν ο κόμπος θα φθάσει στο χτένι, λόγω και της γεωπολιτικής σημασίας που έχει η Ελλάδα για τη Δύση, η αδιάλλακτη γραμμή Σόιμπλε θα καμφθεί και θα επικρατήσουν οι μετριοπαθείς φωνές που επιδιώκουν ένα συμβιβασμό. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσδοκία.

Η Ουάσιγκτον, όπως επιβεβαίωσε και η σύντομη συνομιλία του Ομπάμα με τον Βαρουφάκη, επιδιώκει μία συντεταγμένη λύση του ελληνικού προβλήματος κι όχι ρήξη. Δεν είναι, ωστόσο, διατεθειμένη να πειθαναγκάσει το Βερολίνο σ’ ένα συμβιβασμό με την Αθήνα. Ούτε, βεβαίως, οι Γιούνκερ, Ολάντ και Ρέντσι δείχνουν διατεθειμένοι να συγκρουσθούν με τη Γερμανία για να αποτρέψουν το στρίμωγμα του Τσίπρα.

Όσο, άλλωστε, η Ελλάδα πληρώνει κανονικά τις υποχρεώσεις της κανείς στο ευρωιερατείο δεν βιάζεται να εκταμιεύσει χρήματα. Ας σημειωθεί πως –σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες– όταν στη συνάντηση με τη Μέρκελ ο Τσίπρας της είπε πως έχουν εξαντληθεί η δυνατότητα της Αθήνας να πληρώσει, η καγκελάριος του υπέδειξε όχι μόνο να σαρώσει τα κάθε είδους αποθεματικά, αλλά και που να βρει «κρυμμένους» πόρους! Το περιστατικό επιβεβαίωσε ότι η Τρόικα γνώριζε περισσότερα από τη νέα κυβέρνηση για τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, σ’ εκείνη τη μαραθώνια συνάντηση ο πρωθυπουργός και η καγκελάριος εξέτασαν αναλυτικά και επί ώρες μία προς μία τις ελληνικές προτάσεις, με σκοπό να σπάσει το αδιέξοδο. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Τσίπρας είχε σχηματίσει την εντύπωση πως ο δρόμος για μία συμφωνία είχε ανοίξει. Η συνέχεια, όμως, τον διέψευσε. Όταν η μπάλα επέστρεψε στο Eurogroup, που είναι το γήπεδο του Σόιμπλε, οι διαπραγματεύσεις επανήλθαν σε αδιέξοδο πλαίσιο.

Σύμφωνα με κυβερνητική πηγή που έχει άριστη γνώση των διαπραγματεύσεων, μετά την άρνηση της Αθήνας να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των δανειστών, οι εκπρόσωποι τους έχουν αλλάξει τακτική. Αποφεύγουν να καταθέτουν συγκεκριμένες προτάσεις. Περιορίζονται στην με κάθε τρόπο αποδόμηση των ελληνικών προτάσεων και στο ροκάνισμα του χρόνου. «Είναι προφανές ότι προσπαθούν να μας πάνε στη μεγάλη διαπραγμάτευση εξαντλημένους και με τον πέλεκυ της χρεοκοπίας πάνω από το κεφάλι μας».

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι ακόμα κι αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, εάν καταφέρει να φθάσει στο φθινόπωρο θα έχει εξασφαλίσει την επιβίωσή της.

    Πρώτον, επειδή πολιτικά θα έχει διαψευσθεί εμπράκτως το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης», στο οποίο ποντάρουν και τα γεράκια του ευρωιερατείου και οι Σαμαράς-Βενιζέλος.
    Δεύτερον, επειδή οι δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας από το Σεπτέμβριο μειώνονται δραστικά, σε βαθμό που να μπορεί να τις εξυπηρετήσει και με το πρωτογενές πλεόνασμα, σύμφωνα με την εκτίμηση κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντα.

Πώς, όμως, μπορεί να φθάσει μέχρι το Σεπτέμβριο; Ακόμα και εάν με νόμο αντλούσε όλα τα αποθεματικά του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ακόμα και εάν η Μόσχα υλοποιούσε την υπόσχεσή της και εκταμίευε περίπου τέσσερα δισ (ως προκαταβολή με την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό), πάλι δεν φθάνουν τα χρήματα για να πληρωθούν κανονικά όλες οι δανειακές υποχρεώσεις.

Το κλειδί είναι τα δύο ομόλογα συνολικής αξίας 6,7 δισ που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και λήγουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.Στην κυβέρνηση θεωρούν ότι η αποπληρωμή των δύο αυτών ομολόγων δεν έχει τον επιτακτικό χαρακτήρα που έχει η αποπληρωμή των δόσεων προς το ΔΝΤ.

Ο πρώτος λόγος που επικαλούνται είναι πως αυτά τα ομόλογα είναι σε ελληνικό δίκαιο, γεγονός που παρέχει στην Αθήνα κάποια περιθώρια ελιγμών. Ο δεύτερος λόγος είναι πως εκτός από την Ελλάδα έχει και η ίδια η Ευρωζώνη συμφέρον να μην προκύψει χρεοκοπία από την αδυναμία αποπληρωμής ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούν πως ίσως βρεθεί ένας τρόπος να παρακαμφθεί το εμπόδιο με τη χρήση κονδυλίων που προορίζονται για την Ελλάδα και τα οποία σήμερα παρακρατεί η Ευρωζώνη.

Στην περίπτωση που ισχύσει το ενδιάμεσο αυτό σενάριο, το οικονομικό επιτελείο ελπίζει πως από το Σεπτέμβριο το κλίμα θα έχει αλλάξει ριζικά στην οικονομία. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η κυβέρνηση θα έχει πλέον τη δυνατότητα να δρομολογήσει μεγάλα αναπτυξιακά έργα υποδομής, για τα οποία έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από το εξωτερικό.

Όπως ομολογεί κυβερνητικός παράγοντας, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να αποκατασταθεί η πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Όσο η κατάσταση θα θυμίζει κινούμενη άμμος, η οικονομία θα φυτοζωεί και η κυβέρνηση θα φθείρεται. Ο ίδιος μας ανέφερε χαρακτηριστικά την επιφυλακτικότητα των Κινέζων. Ενώ ενδιαφέρονται έντονα και για το λιμάνι του Πειραιά, αλλά και για όλες τις υποδομές που θα το καταστήσουν την κύρια πύλη του εξαγωγικού εμπορίου τους προς την Ευρώπη, διστάζουν να προχωρήσουν.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι φοβούνται να διαπραγματευθούν με μία κυβέρνηση που δεν είναι σίγουροι ότι στέκει καλά στα πόδια της. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η Μέρκελ επιχειρεί να διαπραγματευθεί μαζί τους και για τα σχέδιά τους στην Ελλάδα! Το διαπίστωσε με έκπληξη η ελληνική αντιπροσωπεία κατά τη διάρκεια των πρόσφατων συνομιλιών που είχε στο Πεκίνο.

Εάν η κυβέρνηση φθάσει μέχρι τον Σεπτέμβριο, θα έχει διασκεδάσει τις ανησυχίες για τη βιωσιμότητά της. Κατ’ αυτό τον τρόπο –όπως μας λέει υψηλά ιστάμενο στέλεχός της– θα έχει αυξήσει την ικανότητά της και να διαπραγματευθεί επενδυτικά σχέδια με ξένους επενδυτές, αλλά και να συγκεντρώσει ένα σημαντικό κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του θα της επιτρέψει να βρει πρόσθετους πόρους. Κατά την ίδια πηγή, εάν τα πράγματα εξελιχθούν καλά, δεν αποκλείεται η Αθήνα να αποκτήσει τη δυνατότητα να αγοράσει ελληνικό χρέος από το ΔΝΤ.

Όλα τα αισιόδοξα παραπάνω, βεβαίως, είναι υπό την αίρεση πολλών «εάν». Το νέο κύμα επιθετικών δηλώσεων του Σόιμπλε είναι μία υπόμνηση ότι τα δύσκολα είναι μέχρι το καλοκαίρι. Η δύναμη πυρός των γερακιών του ευρωιερατείου στο επίπεδο της επικοινωνίας είναι τόσο μεγάλη που διαμορφώνει το κλίμα για την Ελλάδα διεθνώς.

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο θεωρείται θέσφατος κανόνας και κάθε αμφισβήτησή του αντιμετωπίζεται όχι ως άλλη πολιτική, αλλά σαν ασυνέπεια, ή ακόμα και σαν ακατανόητη ανυπακοή. Όταν ο Σόιμπλε λέει και ξαναλέει με διαφορετικά λόγια πως η μπάλα είναι στο γήπεδο της Αθήνας, ουσιαστικά δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι η μόνη αποδεκτή απάντηση της κυβέρνησης Τσίπρα είναι να υποκύψει στις μνημονιακές απαιτήσεις που απέρριψε ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου.

Είναι ακριβώς αυτή η εμμονή που καθιστά πολύ πιθανό το κακό σενάριο. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν βελτιώσει τη θέση τους αφενός εντείνει την απομόνωση της Ελλάδας, αφετέρου αμβλύνει τον φόβο των γερακιών του ευρωιερατείου για τις συνέπειες μίας ρήξης. Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα Zeit, μάλιστα, ο Σόιμπλε σχεδιάζει ακόμα και χρεοκοπία της Ελλάδας εντός Ευρωζώνης.

Πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση Τσίπρα εάν, λόγω της άρνησής της να υποκύψει, την σπρώξουν στον γκρεμό;Εάν αρνηθούν να της εκταμιεύσουν το αναγκαίο ποσό για να πληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις της; Η απάντηση που δίνεται από κυβερνητικούς παράγοντες είναι πως σε μία τέτοια απευκταία, αλλά όχι απίθανη περίπτωση δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να προκηρύξουν δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός εάν θα αποδεχθεί ή θα απορρίψει το τελεσίγραφο με ό,τι το «ναι» ή το «όχι» συνεπάγεται.

του Σταύρου Λυγερού

------------------

[Πηγή]