Οι Έλληνες είπαν όχι!

«Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια.»

Αλμπέρ Καμύ

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όχι, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο. Ίσως και να μην κερδίσαμε τίποτα. Τίποτα, πέρα από τη σκέψη ότι σήμερα, στις 5 Ιουλίου του 2015, κάποιος μπήκε στο γραφείο της Μέρκελ, της Λαγκάρντ, του Σουλτς, του Γιούνκερ.

Μπήκε με σκυμμένο κεφάλι και είπε: “Οι Έλληνες ψήφισαν όχι!”

Και οι άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο, οι καταπιεσμένοι, αυτοί που χάνουν το σπίτι τους για να σωθούν οι τράπεζες, αυτοί θα διαβάσουν, θ’ ακούσουν: “Οι Έλληνες είπαν όχι!”

Όχι, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά μιλήσαμε, είπαμε όχι.

Παρά την τρομοκρατία, παρά τον φόβο που προσπάθησαν να ενσταλάξουν στην καρδιά μας, κάποιοι άνθρωποι, σε μια μικρή βαλκανική χώρα, τόλμησαν να δηλώσουν την άρνηση τους.

Αυτό φοβούνται οι πεφωτισμένοι. Ότι κάποιοι θα συνεχίσουν να λένε όχι, όσα και να τους προσφέρουν, όσο και να τους απειλήσουν.

Γιατί τους Μεγάλους δεν τους ενδιαφέρουν τα δισεκατομμύρια, δεν τους νοιάζει πόσοι ζουν και πόσοι πεθαίνουν.

Τους ενδιαφέρει μόνο ο έλεγχος, ο απόλυτος έλεγχος, η καταστολή κάθε άρνησης.

Κι όσο ένας άνθρωπος, έστω ένας, τολμάει να αρνείται, όσο ένας άνθρωπος ξεπερνάει τον φόβο του και λέει όχι, η Μηχανή τους θα τρίζει, η Παντοκρατορία τους θα ραγίζει.

Ναι, λοιπόν, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά σήμερα θ’ ακουστεί σ’ όλον τον κόσμο:

“Οι Έλληνες είπαν όχι!”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

Ενωμένοι να είστε εσείς - Του Pitsirikos

Μετά την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, πολλοί οπαδοί του ΝΑΙ κάνουν αναφορά στην ενότητα και λένε πως πρέπει να είμαστε όλοι οι Έλληνες ενωμένοι.

Ενωμένοι με τον Κώστα Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Γλύξμπουργκ να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπανδρέου να είστε εσείς.

Ενωμένοι με την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Μπόμπολα, τον Λάτση, τον Αλαφούζο και τους υπόλοιπους εθνικούς ευεργέτες να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη, τον Τσίμα και τις υπόλοιπες Λουγκρητίες Μπογδάνες της «δημοσιογραφίας» να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Σάκη Ρουβά, την Δέσποινα Βανδή, τον Γιάννη Μπέζο, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον Μάρκο Σεφερλή και άλλους «καλλιτέχνες»να είστε εσείς.

Ενωμένοι με την Μιμή Ντενίση, τον Νίκο Δήμου, τον Άνθιμο, τη Νάνα Μούσχουρη, τον Στέλιο Ράμφο να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τους «πνευματικούς ανθρώπους» του τόπου να είστε εσείς.

Εγώ έμαθα από τον πατέρα μου να προσέχω τις παρέες μου.

Καλά να περάσετε. Ενωμένοι.

(Ένας φίλος μου -φίλος εδώ και 30 χρόνια- μου είπε σήμερα πως ψήφισε ΝΑΙ, γιατί τους είπαν στην δουλειά πως, αν βγει το ΟΧΙ, θα χάσουν τη δουλειά τους μέχρι το τέλος του μήνα. Ήταν σε άσχημη κατάσταση -δεν τον έχω ξαναδεί έτσι- και μου είπε πως παρακαλάει να βγει το ΟΧΙ. Καταλαβαίνω τον φόβο των ανθρώπων και τους σέβομαι. Κι εγώ φοβάμαι. Αλλά δεν καταλαβαίνω τη σαπίλα που θέλει να περάσει για πρωτοπορία και ανανέωση. Διχασμός με τη σαπίλα τώρα. Για να ζήσει η χώρα.)

**********

Χθεσινά μου τουιτς (AMOR):

Το καλύτερο νομίζω. #dimopsifisma #oxi2015 #OXI #OXI #greece pic.twitter.com/lkwHTEvoU8

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Δύσκολο το δίλημμα ε; τι OΧΙ; #dimopsifisma pic.twitter.com/PrqBSGLJz3

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Νέα παρέμβαση του Σουλτς «Εάν οι Έλληνες ψηφίσουν "όχι", τότε θα πρέπει να υιοθετήσουν ένα νέο νόμισμα» Τώρα σίγουρα #ΟΧΙ #dimopsifisma

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Νομπελίστες οικονομολόγοι στηρίζουν το #ΟΧΙ ενώ οργιάζει η προπαγάνδα του #ΝΑΙ http://t.co/o3PlfKemwz #dimopsifisma pic.twitter.com/YhwznedXhD

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Είναι πρωτοφανές ημέρα #dimopsifisma σε μια ανεξάρτητη χώρα να κάνει τέτοια προκλητική παρέμβαση ο Πρόεδρος Ευρω/λίου http://t.co/TCjtbV1DZC

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Ευχαριστούμε τον Σουλτς που με τις προκλητικές παρεμβάσεις του, παροτρύνει τους Έλληνες να ψηφίσουν #ΟΧΙ #dimopsifisma #oxi2015 #greece

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Αποτελέσματα ΟΧΙ: 61,3% - ΝΑΙ: 38,7% Δείτε τα αποτελέσματα για κάθε νομό και την πρόβλεψη του Jo Di Poll #Greferendum pic.twitter.com/J0OW5vxmpy

— Jo Di Graphics (@jodigraphics15) July 6, 2015

**********

----------------------
[πηγή]

Προς παραπλανημένους ΝΑΙοέλληνες - Του Γιάννη Μακριδάκη

Επειδή το βέβαιον είναι ότι αυτοί που θα ψηφίσουν ναι δεν είναι μόνον οι διαχρονικά πατριδοκάπηλοι αλλά είναι και άνθρωποι καλών προθέσεων -γνωρίζω προσωπικά κάποιους-, οι οποίοι όμως είναι παραπλανημένοι και γίνονται άθελά τους πιόνια επιτήδειων που διαιρούν τις κοινωνίες για να βασιλεύουν οι ίδιοι, θα ήθελα σήμερα, παραμονή του δημοψηφίσματος να απευθυνθώ με λίγα λόγια σε αυτούς και να τους πω ότι:

Αποτελούμε όλοι μας μια κοινωνία που τα τελευταία 5 χρόνια ζει κατά κοινή ομολογία μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση, η οποία αυτοτροφοδοτείται λόγω των πολιτικών που ακολουθούνται και αποτελεί ένα συνεχόμενο καθοδικό σπιράλ, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου, αργά ή γρήγορα δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς μας. Όποιος νομίζει ότι θα γλυτώσει είναι βαθιά πλανεμένος.

Υποστήκαμε όλοι μας προσβολές από πολιτικούς ανακόλουθους και κυνικούς, οι οποίοι εξυπηρετούσαν εμφανώς συμφέροντα άλλων, εξωτερικών παραγόντων και όχι των πολιτών που δήθεν υπηρετούσαν ως αιρετοί. Ανεχτήκαμε πραξικοπηματικές πολιτικές και παραβιάσεις του Συντάγματος, μέχρι και κυβέρνηση διορισμένου τραπεζίτη συνεργάτη των δανειστών. Εξευτελιστήκαμε και εκποιηθήκαμε όλοι μας όταν εξευτελίστηκε η δημοκρατία και όταν εκποιήθηκε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της κοινής μας πατρίδας. Όποιος νομίζει ότι δεν εξευτελίστηκε και δεν εκποιήθηκε ο ίδιος, είναι δυστυχώς βαθιά πλανεμένος.

Αύριο Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 περνάμε όλοι μαζί πάλι ένα ιστορικό σημείο καμπής. Εμείς και μόνον εμείς το μεθοδεύσαμε, εμείς και μόνον εμείς το προκαλέσαμε, η κοινή μας κρίση, η συνισταμένη των “θέλω” μας, οδήγησαν μέχρι εδώ. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός σε ένα σαφές και διαυγές ερώτημα:

Λέμε ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, τα χαρακτηριστικά της οποίας εγγυώνται την συνέχιση των πολιτικών που βιώσαμε όλοι μας κατά τα 5 τελευταία χρόνια;

Κανένα άλλο δεν είναι το ερώτημα παρά μονάχα αυτό. Όποιος νομίζει ότι είναι κάποιο άλλο, έχει πέσει στην παγίδα που του έστησαν για να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά οι εξωτερικοί παράγοντες του διχασμού και οι εγχώριοι τοποτηρητές τους που για τα συμφέροντά του ο καθένας σκούζουν από την πρώτη στιγμή ότι το ερώτημα είναι άλλο, και δη η παραμονή ή όχι της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Όποιος αποδέχεται ότι πράγματι αυτό είναι το ερώτημα και το διακύβευμα, όποιος προσέρχεται στην κάλπη για να ψηφίσει σε αυτό το δήθεν ερώτημα, γίνεται όμοιος με τους εγχώριους τοποτηρητές των δανειστών, εκείνους που τόσα χρόνια εφάρμοζαν και νομιμοποιούσαν στην κοινωνία μας τις πολιτικές τους και ευελπιστούν να τις συνεχίσουν μέχρι να μας εκποιήσουν εντελώς. Εμπρός δε στην ελπίδα τους αυτή και μη διστάζοντας να υπηρετήσουν για μιαν ακόμη φορά τους εντολείς τους, θέτουν από μόνοι τους και εκ του μη όντος, το ζήτημα για το οποίο τόσον υποκριτικά διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι απεύχονται.

.

Προσωπικά ψηφίζω όχι σε κάθε μορφής συμβιβασμό με την Ευρώπη ως κυνική χρηματοοικονομική ένωση. Προσωπικά δεν με καλύπτει ούτε η πολιτική της δήθεν αριστεράς του Σύριζα, ούτε φυσικά το αριστερό μνημόνιο που κατέθεσαν, ούτε καν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα ήθελα να ήταν αυτό που δεν είναι αλλά εσείς λέτε ότι είναι και θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος αν πράγματι είχατε δίκιο αλλά δεν έχετε. Παρόλα αυτά θα πάω να ψηφίσω όχι στη συνέχιση των πολιτικών εξαθλίωσης και μη σεβασμού στη δημοκρατία και στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Βγείτε κι εσείς από την πλάνη σας, μην γίνεστε υποχείρια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των εγχώριων πατριδοκάπηλων και των έξωθεν διατακτών τους, σταθείτε στο ύψος της ιστορικής αυτής περίστασης και απαιτήστε κι εσείς να σταματήσει επιτέλους η αργή και βασανιστική συλλογική μας πορεία προς την υπανάπτυξη, την εκποίηση, την εξαθλίωση.

------------------

[πηγή]

Το Χρέος... - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κάθε ερώτημα που τίθεται επιτακτικά και ζητάει απάντηση με ένα ναι ή ένα όχι, αποτελεί δίλημμα και διχάζει την πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου, άρα, κατ’ επέκταση και τις κοινωνίες του.

Η διαρκής μάχη του νου με την ψυχή κορυφώνεται σε τέτοιες στιγμές.

Ο νους βάζει συνεχώς εμπόδια και ενεργοποιεί τον φόβο, το αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Η ψυχή πετάει ελεύθερη, δεν φοβάται, βρίσκει δρόμους και διεξόδους, δεν υποτάσσεται.

Ο νους σε περιορίζει στο άτομό σου και στο παρουσιάζει αδύναμο και ανεύθυνο, σου βγάζει μπροστά τη μικρότητά σου, νομίζεις ότι εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, σε ρωτάει, κάτσε εδώ που κάθεσαι, σε συμβουλεύει, δεν χρειάζονται αλλαγές, καλή είναι αυτή πορεία κι ας καταλήγει στον Θάνατο, τουλάχιστον πάει αργά.

Η ψυχή σε ωθεί να γίνεις πανανθρώπινος, να νιώσεις το μεγαλείο σου, ναι, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο και τη ζωή σου, σου λέει, αυτό είναι το Χρέος σου, διότι εσύ εκπροσωπείς την Ανθρωπότητα σήμερα, και έχεις Ευθύνη μεγάλη.

Ο νους επεμβαίνει ξανά και βάζει εμπρός την υποκρισία. Τότε επικαλείσαι τα παιδιά σου, σε τι κόσμο θα ζήσουν αν εσύ δεν υποδουλωθείς, αν κάνεις τον επαναστάτη, τι συνθήκες θα βρουν αν εσύ αλλάξεις πορεία και δεν την αφήσεις στην ίδια ροή. Επικαλείσαι και την πατρίδα, που δεν της αξίζει να απομονωθεί, να βγει στο περιθώριο αν εσύ πάρεις την τύχη της στα χέρια σου και δεν την αφήσεις στους άλλους όπως τη βρήκες και όπως σου μάθανε.

Η ψυχή όμως γνωρίζει καλά. Πως δυστυχώς και τα παιδιά σου για την πάρτη σου τα ‘κανες, όχι για τη δική τους, για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, για να σε κληρονομήσουν και να σε γηροκομήσουν τα ‘κανες και όχι για να τους δώσεις το δώρο της ζωής, από το φόβο σου μπρος στη σκέψη του θανάτου τα ‘κανες και όχι από τον ενθουσιασμό σου για το μεγαλείο της ζωής. Με τον νου τα ‘κανες δηλαδή τα παιδιά σου, υπολογιστικά και όχι με την ψυχή σου, αυθόρμητα.

Η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά. Πως και την πατρίδα σου σε κάθε ευκαιρία την εκπόρνευσες, το ίδιο έχεις σκοπό να πράξεις ξανά, πως τίποτε δημόσιο ποτέ σου δεν σεβάστηκες, απεναντίας έσπευσες με κάθε ευκαιρία να το καταχραστείς, πως πάντοτε την εκποίηση του αληθινού πλούτου προς απόκτηση πλασματικού πλούτου χρήματος είχες στον νου σου.

Ο νους δουλεύει με γνώμονα την αξία του χρήματος, σπέρνει τον φόβο, επενδύει στη μικρότητα, στον εγωισμό, στην αυτοσυντήρηση, και στην υποκρισία.

Η ψυχή πλανάρει σε άλλο αξιακό σύστημα και αποφασίζει ελεύθερα, οικουμενικά, με αξιοπρέπεια, για το μεγαλείο της Ύπαρξης, για την Ευθύνη και για το Χρέος της να αλλάξει τον Κόσμο.

Οι Έλληνες, λαός που είχε την τύχη να μπορεί να διαβάσει από το πρωτότυπο έναν Καζαντζάκη, καλούνται ξανά αυτή την ιστορική στιγμή, έστω και με αυτούς τους όρους, να αναμετρηθούν σε κοινή πανανθρώπινη θέα στην αιώνια μάχη του νου με την ψυχή τους, καλούνται να φανούν αντάξιοι των νεκρών τους και άξιοι των παιδιών τους, καλούνται να αποδείξουν ότι η λοβοτομή του καταναλωτισμού δεν πέτυχε σε όλους και δεν τους ισοπέδωσε, ότι στην πλειοψηφία τους έχουν παραμείνει άνθρωποι ψυχωμένοι και έχουν συναισθήματα κι άλλα εκτός τον φόβο.

ΥΓ

Προσωπικά, δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι οι μη λοβοτομημένοι και οι ψυχωμένοι συμπολίτες μου αποτελούν πλειονότητα, διότι τη γνωρίζω πολύ καλά, εμπειρικά και γνωστικά την κοινωνία των νεοελλήνων καταναλωτών. Είτε είναι λεγόμενοι δεξιοί και απολιτίκ, που θα ψηφίσουν ναι, είτε είναι λεγόμενοι αριστεροί που θα ψηφίσουν όχι, η συντριπτική τους πλειονότητα είναι υπόδουλοι του νου τους και ενός συστήματος ευτελισμένων αξιών το οποίο υπηρετούν τυφλά. Παρ’ όλα αυτά το ΟΧΙ αυτό, έστω και έτσι, μισερό, μη καθαρό, ένα όχι που μπορεί ξανά να οδηγήσει σε ένα ναι, είναι ένα βήμα προς τα εμπρός, αυτό αναγνωρίζω.

-------------------

[πηγή]

Όλη η σαπίλα της χώρας υπέρ του ΝΑΙ - Του Pitsirikos

Η τηλεοπτική παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή μας δίνει να καταλάβουμε αφενός πως το ΟΧΙ προηγείται στις δημοσκοπήσεις και αφετέρου πως όλη η σαπίλα της χώρας είναι υπέρ του ΝΑΙ.

Ως και τον Καραμανλή επιστράτευσαν -μετά τον Σάκη Ρουβά-, για να στηρίξουν το ΝΑΙ. Τον Καραμανλή που -μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη- ήταν ο αρχιερέας της χρεοκοπίας.

Αυτό το δημοψήφισμα κάνει θαύματα. Αφού μίλησε στην τηλεόραση ο εξαφανισμένος Καραμανλής, θα μιλήσουν και οι μουγκοί.

Καραμανλής, Μητσοτάκης, Σημίτης, όλη η σαπίλα της χώρας υπέρ του ΝΑΙ.

Αφού δεν πήγαν στον εισαγγελέα για τα «έργα» τους, μας δίνουν τώρα και συμβουλές για το μέλλον μας.

Την Κυριακή δεν ψηφίζουμε ΟΧΙ μόνο για το Μνημόνιο.

Την Κυριακή ψηφίζουμε ΟΧΙ στη σάπια Ελλάδα που θέλει να μας σαπίσει κι εμάς.

Ψηφίζουμε ΟΧΙ στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο, ΟΧΙ στα σάπια ΜΜΕ, ΟΧΙ στους σάπιους και κρατικοδίαιτους «πνευματικούς ανθρώπους», ΟΧΙ στους «καλλιτέχνες» του κώλου.

Ψηφίζουμε ΟΧΙ στην παλιά Ελλάδα.

Ψηφίζουμε ΝΑΙ στη νέα Ελλάδα της δημιουργίας.

-------------------

[πηγή]

Τόση (Ευρωπαϊκή) Δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη Χούντα

Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα. Ένα σύνθημα που λέγαμε τα τελευταία χρόνια, όταν τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις που τα υπηρετούσαν καταπατούσαν συστηματικά κάθε έννοια δημοκρατίας. Ε, λοιπόν, ύστερα από πέντε μήνες αριστερής διακυβέρνησης ήρθε η ώρα να το ξαναθυμηθούμε. Πράγματι, τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τα χρόνια του ΄60 και του ΄70 είχαμε χούντες στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Και οι τρεις απελευθερωθήκαμε διαδοχικά το 1974 και το 1975. Ποιος να φανταζόταν τότε ότι καμιά σαρανταριά χρόνια αργότερα, μια δράκα μη ελεγμένων τεχνοκρατών, συνεπικουρούμενων από εκλεγμένους οπαδούς του θατσερικού δόγματος Τ.Ι.Ν.Α. (there is no alternative/Δεν υπάρχει εναλλακτική) θα απειλούσαν ωμά και θα επιχειρούσαν να ανατρέψουν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση σε μια χώρα – μέλος της ΕΕ επειδή δεν είναι της αρεσκείας τους; Και όλα αυτά με το μανδύα της δημοκρατίας και των κοινών ευρωπαϊκών αρχών;

Εν αρχή ήσαν οι πράξεις: σταδιακή οικονομική ασφυξία, στοχοποίηση προσώπων σε συνδιασμό με διαίρει και βασίλευε (κακός ο Βαρουφάκης/καλός ο Τσίπρας) δήθεν καλλιέργεια κλίματος συμπάθειας και προσδοκίας για επίτευξη συμφωνίας, τράβηγμα του χαλιού την τελευταία στιγμή. Υστερα, ήρθε ο λόγος. Και τι λόγος! Κυνικός, ωμός, ξεδιάντροπος. Δια στόματος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, για παράδειγμα. «Έλληνες, μην αυτοκτονήσετε επειδή φοβάστε μην πεθάνετε», μας είπε ο απίστευτος πρόεδρος της Κομισιόν και εμπλεκόμενος στο κολοσσιαίο σκάνδαλο φοροδιαφυγής Luxleaks, θέτοντάς μας το δίλημμα αν προτιμάμε να πάμε από ξαφνικό ή από αργό θάνατο.

Ακολούθησε ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι σε ρόλο «τρελού του χωριού» θα έλεγε κανείς, αφού ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός ή πρόεδρος κράτους-μέλους της ΕΕ που πήρε ανοιχτά θέση υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα, παραβιάζοντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας: «Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν γίνει το δημοψήφισμα και χάσει ο Τσίπρας, αυτό θα είναι καλό για την Ελλάδα γιατί οι Έλληνες θα έχουν πει ναι, θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ και θα μπορούμε να διαπραγματευτούμε με μια άλλη κυβέρνηση.

Τώρα, αν κερδίσει το δημοψήφισμα, η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να βγει από το ευρώ». Αυτά είπε ο Ραχόι, πρωθυπουργός εκλεγμένος με ένα κόμμα-μετεξέλιξη του φρανκισμού σε ένα (πολύ) δεξιό κανάλι, το Cope, το οποίο πρόσκειται στην Καθολική Εκκλησία. Δεν αρέσει στον Ραχόι η κυβέρνηση του Σύριζα. Όχι γιατί κόπτεται τόσο για την Ελλάδα, όσο γιατί στην αμφισβήτηση που εκφράζει ο Σύριζα και οι αδερφές δυνάμεις στην Ισπανία βλέπει το δικό του πιθανό τέλος στις εκλογές του Νοέμβρη. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να αρέσει ο Σύριζα ή το Podemos στον Ραχόι που μέσα σε τέσσερα χρόνια με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του έστειλε την ανεργία και τη φτώχεια στα ύψη, που παρακολουθεί ατάραχος δεκάδες ανθρώπους να εκδιώκονται καθημερινά από τα σπίτια τους, αλλά, παρόλα αυτά επιμένει ότι «η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα» και η «ανάπτυξη έρχεται» (τούτο το μήνα, τον άλλο μήνα, τον από κάτω, τον παρακάτω).

Και μετά τον ισπανό μπάτλερ, μίλησε το πραγματικό αφεντικό: η Γερμανία. Το έδαφος προετοίμασε δημοσίευμα των Times που επικαλούνταν κορυφαίο συντηρητικό γερμανό πολιτικό και έλεγε ότι δεν θα πέσει ούτε ένα σεντ στην Ελλάδα αν δεν φύγει ο Τσίπρας. Έτσι ωμά και απροκάλυπτα. Εν συνεχεία, πήρε τον λόγο η επίσημη γερμανική κυβέρνηση δια στόματος Μέρκελ, η οποία άφησε να εννοηθεί το ίδιο πράγμα, αλλά στο πιο politically correct: Δημοκρατικό δικαίωμά σας μεν, αλλά… «περιμένουμε τι θα γίνει με το δημοψήφισμα, πριν από αυτό δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα βοήθειας. Απαιτείται επίσης η έγκριση της γερμανικής Βουλής».

Πριν τη Μέρκελ, τη δουλειά είχαν αναλάβει «λαγοί» όπως ο αντικαγκελάριος και υπουργός οικονομίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (σοσιαλδημοκράτης αυτός) ο οποίος εντελώς αυθαίρετα εξίσωσε το όχι στο δημοψήφισμα με όχι στο ευρώ, καθώς και ο επίσης γερμανός, σοσιαλδημοκράτης και πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος υιοθέτησε την ίδια παράλογη εκδοχή.

Στη σκληρή γραμμή φυσικά και το Eurogroup, με πρώτο και καλύτερο τον Γερούν-Γερά Ντάισελμπλουμ. Θα περιμένει κι αυτός το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ξεκαθάρισε ότι όσο η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει υπέρ του όχι, ο ίδιος θα επιμένει στο δικό του όχι.

Και, για να ολοκληρωθούν αυτές οι «δημοκρατικότατες» παρεμβάσεις στο εσωτερικό μιας κυρίαρχης χώρας, ήρθε και το Συμβούλιο της Ευρώπης το οποίο δια στόματος του γενικού γραμματέα του Τόριμπγιορν Γιάνγκλαντ απεφάνθη ότι το ελληνικό δημοψήφισμα δεν πληροί τις διεθνείς προδιαγραφές. Βρίσκει το διάστημα από την προκήρυξη ως την κάλπη πολύ σύντομο και το ερώτημα «όχι πολύ σαφές».

Ε, λοιπόν όχι κύριε Τόριμπγιορν Γιάνγκλαντ μου ή όπως αλλιώς σας λένε εσάς με το δυσκολοπρόφερτο όνομα. Το ερώτημα είναι πάρα μα πάρα πολύ σαφές:

Δέχεστε να σας κόψουν και άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις;

Δέχεστε να εξοντωθείτε και άλλο φορολογικά για να μην πληρώσουν παραπάνω οι καημένοι οι πλούσιοι;

Δέχεστε να απολύεστε με συνοπτικές διαδικασίες και ο εργοδότης να σας δίνει ό,τι μισθό θέλει, όποτε και αν και όλα αυτά με τη σφραγίδα του νόμου;

Δέχεστε να το σκέφτεστε διπλά και τριπλά προτού αρρωστήσετε επειδή θα έχουν ακριβύνει και άλλο τα φάρμακά σας;

Δέχεστε να συνεχίσετε να παγώνετε το χειμώνα στα σπίτια σας;

Δέχεστε να φτάσει το ρεύμα σε τέτοια ύψη ώστε να το σκέφτεστε σοβαρά προτού πατήσετε τον διακόπτη;

Θέλετε να αρχίσουμε να σας διώχνουμε από τα σπίτια σας αβέρτα – κουβέρτα, όπως γίνεται στην Ισπανία;

Κοινώς, δέχεστε να πάτε να πεθάνετε παραπέρα γιατί μας χαλάτε τη θέα;

Ε, λοιπόν όχι κύριοι γενικέ γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Ντάισελμπλουμ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Γκάμπριελ, Σουλτς, Ραχόι, Λαγκάρντ και λοιποί ευρωπαίοι συγγενείς. Σε όλα αυτά λέμε όχι.

Την τόσο «γενναιόδωρη» πρότασή σας κρατήστε τη για τίποτα άλλους, πιο βολικούς αποδέκτες.

Κατανοούμε ότι είχατε συνηθίσει στο «ναι σε όλα» και τώρα το «όχι» σας κακοπέφτει. Βλέπουμε ότι η δημοκρατία σας αρέσει μόνο α λα καρτ και είστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσετε κάθε άλλο παρά δημοκρατικές μεθόδους όταν κάποιος σας ξεβολεύει. Κόπτεσθε όταν π.χ. η Ρωσία κλείνει τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου προς την Ουκρανία. Αλλά, το να κλείνετε εσείς τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης προς την Ελλάδα ελπίζοντας πως θα την τρομοκρατήσετε και θα τη γονατίσετε είναι άκρως «δημοκρατικό».

Ετοιμαστείτε λοιπόν να πάρετε την Κυριακή ένα μάθημα δημοκρατίας από τη χώρα που τη γέννησε. Ξέρετε, πέρα από τις ωραίες έννοιες στα βιβλία και τις καρτ-ποστάλ, υπάρχει και η πραγματική ζωή. Και σε αυτή, η δημοκρατία είναι έννοια ζωντανή. Που ξέρετε; Ίσως αυτό το μάθημα που τώρα σας τρομάζει ως προοπτική και μόνο, στο τέλος να σας βοηθήσει. Και εσάς και ολόκληρη την Ευρώπη.

Της Καλλιρρόης Παρρέν

-----------------
[πηγή]

Ενα πολύ ευρωπαϊκό πραξικόπημα – του Άρη Χατζηστεφάνου

Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την αποκάλυψη ότι η CIA  ήδη από το 1948 (έναν χρόνο μετά την ίδρυσή της) παρενέβαινε στις βουλευτικές εκλογές της Ιταλίας χρηματοδοτώντας τα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς, ενώ άφηνε να διαρρέουν στον Τύπο συκοφαντίες για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας. Την περίοδο αμέσως μετά το τέλος του B’ Παγκοσμίου Πολέμου η αμερικανική εμπλοκή για την επιβολή φιλοδυτικών κυβερνήσεων ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης.

Το σχέδιο Μάρσαλ, εκτός απ’ το να λειτουργεί σαν μηχανισμός αναδιανομής εισοδήματος από τους Αμερικανούς φορολογουμένους προς τις κατασκευαστικές εταιρείες των ΗΠΑ που αναλάμβαναν την ανοικοδόμηση της ισοπεδωμένης Ευρώπης, χρησιμοποιούνταν και σαν εργαλείο για την επιβολή του αμερικανικού μοντέλου του καπιταλισμού αλλά και τον αποκλεισμό των αριστερών κομμάτων που είχαν γιγαντωθεί χάρη στην ηρωική τους αντίσταση στη ναζιστική κατοχή.

Οι ευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ θα χρειάζονταν δεκαετίες μετά τον πόλεμο για να αρχίσουν να χρησιμοποιούν την τεχνογνωσία των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά την ανατροπή κυβερνήσεων και την επιβολή άλλων,φιλικών προς αυτές, στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, όμως, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2007-2008 αποδεικνύουν ότι έμαθαν αρκετά καλά το μάθημά τους.

Οι πρόσφατες παρεμβάσεις της ΕΚΤ, που στραγγάλισαν τη ρευστότητα προς το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας, ίσως θυμίζουν στους παλαιότερους την εντολή που είχε δώσει ο Αμερικανός πρόεδρος Νίξον στους επιτελείς του όταν αποφάσισε την ανατροπή της κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή το 1973: «Κάντε την οικονομία να ουρλιάξει».

Η διακοπή στην παροχή ρευστότητας δοκιμάστηκε με επιτυχία από την ΕΚΤ στην Ιρλανδία και την Κύπρο, με στόχο την επιβολή των μνημονίων, και πήρε τα χαρακτηριστικά ολομέτωπης επίθεσης στην περίπτωση της Ελλάδας – δεν ήταν όμως οι μόνες παρεμβάσεις που απείλησαν να ανατρέψουν κυβερνήσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις τα κατάφεραν. Πριν από έναν χρόνο οι Financial Times αποκάλυψαν με κάθε λεπτομέρεια τον μηχανισμό που οδήγησε στην ανατροπή της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι το 2011 και στην αντικατάστασή του από τον άνθρωπο των τραπεζών, Μάριο Μόντι.

Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν πλέον ότι η ΕΚΤ έπαιξε καθοριστικό ρόλοστην τεχνητή εκτίναξη των spreads, που οδήγησε στην παραίτηση Μπερλουσκόνι και έθεσε σε εφαρμογή το πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο του προέδρου Ναπολιτάνο και του ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων για την αλλαγή εξουσίας στην Αιώνια Πόλη.

Σενάρια σαν κι αυτά έμοιαζαν μέχρι τότε βγαλμένα από κατασκοπευτικά μυθιστορήματα. Για την ακρίβεια, όπως μας θύμισε πρόσφατα στην «Εφ.Συν.» και ο πανεπιστημιακός Κώστας Δουζίνας, σε ένα τέτοιο μυθιστόρημα στηρίχθηκε και η πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του ’80 «Ενα πολύ βρετανικό πραξικόπημα» («A very british coup»): Μια αριστερή κυβέρνηση εκλέγεται με την υπόσχεση να διαλύσει τους ολιγάρχες των ΜΜΕ, να εθνικοποιήσει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, να βγάλει τη χώρα από το ΝΑΤΟ και να δημιουργήσει μια πραγματικά ανοιχτή κυβέρνηση για τους πολίτες.

Η ανατροπή της είναι θέμα χρόνου καθώς τα media συνωμοτούν με τις μυστικές υπηρεσίες και τις μεγάλες βιομηχανίες για να προκαλέσουν οικονομική ασφυξία.

Προφανώς η ιστορία που παρουσίασε το 1982 ο Κρις Μούλιν παραμένει προϊόν μυθοπλασίας αφού ακόμη δεν έχει υπάρξει αριστερή κυβέρνηση στην Ευρώπη – η οποία να ήθελε, λόγου χάρη, εθνικοποίηση επιχειρήσεων και έξοδο από το ΝΑΤΟ. Σε ό,τι αφορά τα σχέδια ανατροπής όμως οι ιστορίες που διηγούνταν η τηλεοπτική σειρά πλησιάζουν όλο και περισσότερο την πραγματικότητα.

Ποιος θα φανταζόταν πριν από μερικά χρόνια ότι ιδρύματα ερευνών των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών θα χρηματοδοτούσαν απροσχημάτιστα στελέχη της ουκρανικής αντιπολίτευσης και ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα στήριζε μια κυβέρνηση με τη συμμετοχή εθνικοσοσιαλιστών για να αντικαταστήσει τον ανατραπέντα Γιανουκόβιτς στο Κίεβο; Πόσο εξωπραγματικό θα ακουγόταν το γεγονός ότι η Κομισιόν συμμετείχε επισήμως στο κάλεσμα αντικυβερνητικών διαδηλώσεων του «Μένουμε Ευρώπη», από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και φυσικά πόσο αστείο θα φάνταζε, έστω και πριν από έναν χρόνο, ότι Ευρωπαίοι ηγέτες θα προσκαλούσαν σε γεύμα τον Σταύρο Θεοδωράκη μόλις αυτός ανακοίνωσε ότι είναι έτοιμος να αποδεχθεί οποιαδήποτε συμφωνία – όσο καταστροφική και αν είναι δηλαδή για τη χώρα του.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση του 2015 ένα κόμμα του 6% (όπως το Ποτάμι) μπορεί να ενισχύεται από τα μεγαλύτερα πολιτικά κέντρα και τα μεγαλύτερα ΜΜΕ ως αντιστάθμισμα σε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση – αρκεί βέβαια να έχει δώσει όρκους πίστης στο Βερολίνο, να αναφέρει στις εκδηλώσεις του ότι «η χούντα άφησε μηδενικό χρέος» και να περιλαμβάνει στα ψηφοδέλτιά του στελέχη που προτείνουν την ανάθεση της εξουσίας στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ.

Ενα πολύ ευρωπαϊκό πραξικόπημα. Indeed!

---------------

[πηγή]

Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι ΌΧΙ

Ήταν 8 του Φλεβάρη όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκλεινε τις προγραμματικές του δηλώσεις λέγοντας μεταξύ άλλων “είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους”. Από τότε κύλησε πολύ νερό, με πολλά λάθη στο εσωτερικό αλλά και σωστές κινήσεις που υπήρχαν στις υποσχέσεις του, και πολλές υποχωρήσεις στο εξωτερικό αλλά και συνεχή προσπάθεια για να καταφέρει κάτι καλύτερο από ό,τι του πρόσφεραν, από ό,τι οι άλλοι θα είχαν υπογράψει δίχως αντίρρηση. Πολλά, πάρα πολλά ίσως μπορούμε να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό, όχι όμως ότι δεν διαπραγματεύτηκε, ότι δεν έβγαλε το λάδι στους δανειστές, ότι δεν υπήρξε το σκληρό καρύδι που δεν περίμεναν, ότι έβγαλε ποτέ -απ’ την άκρη του μυαλού του έστω- πως κουβαλάει μαζί του και τον καθαρό λόγο της αριστεράς. Πέντε μήνες και φτάσαμε στο χτες, στο απροχώρητο, στο σκληρότερο τελεσίγραφο των, τάχα μου, εταίρων μας.
Τι έκανε ο Αλέξης Τσίπρας; Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό που τον λοιδόρησαν όταν συγκινούνταν προφέροντάς το στις 8 Φλεβάρη: υπηρέτησε το Σύνταγμα της χώρας. Όταν κάθε άλλη εναλλακτική εξαντλήθηκε, κατέφυγε σε αυτό και στον λαό που από αυτό ορίζεται ως κυρίαρχος. Με δημοψήφισμα του δίνει πρώτη φορά τη δυνατότητα, μετά από σαράντα χρόνια, να ξαναορίσει με άμεση απόφασή του το μέλλον του. Το δίλημμα; Ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών. Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι όχι.

• Όχι γιατί πρώτη φορά μου δείχνουν ότι με σέβονται.
• Όχι γιατί πρώτη φορά μετά από δεκαετίες κάποιος Έλληνας πολιτικός δε βγαίνει στο εξωτερικό με το κόμπλεξ του κατώτερου συγγενή απ’ το χωριό.
• Όχι γιατί δε θέλω η ψήφος μου να συμβάλλει στη διαιώνιση των αδικιών, στα βάρη πάντα στους φτωχούς, πάντα στους αδύναμους.
• Όχι γιατί είμαι ένας απ’ το 1,5 εκατομμύριο ανέργων που δημιούργησαν τα ναι των προηγούμενων.
• Όχι γιατί τα διαβάσματά μου, οι ποιητές, οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που με διαμόρφωσαν, με πείθουν να μην φοβάμαι τίποτα όταν υποστηρίζω τα ιδανικά μου.
• Όχι γιατί αυτό είναι η αξιοπρέπεια: να διαλέγω εγώ πώς θα παλέψω για τη ζωή μου και πώς εν τέλει θα τη ζήσω.
• Όχι γιατί κοιτάζω σε κανάλια και πολιτικούς ποιοι υποστηρίζουν το ναι και τρέχω με σιγουριά για το σωστό μου απέναντι.
• Όχι γιατί γεωγραφικά είμαι στην Ευρώπη, ιδεολογικά όμως είμαι σε όλο τον πλανήτη, δεν έχω ανάγκη την υποταγή για να μείνω εκεί.
• Όχι γιατί είκοσι χρόνια τώρα έχω φάει τις σόλες των παπουτσιών μου σε πορείες και συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας κι άλλα όμοια όχι όπως στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στην παράδοση του Οτσαλάν, στον πόλεμο στο Ιράκ, στην αστυνομική ασυδοσία (απ’ τον θάνατο του Γρηγορόπουλου ως των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ), στην εξόντωση των Παλαιστίνιων, στους φράχτες της Ευρώπης, στα μνημόνια, στους φασίστες της Χρυσής Αυγής.
• Όχι γιατί δεν ξεχνάω ότι το ευρώ ή η δραχμή είναι ένα εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Ένα απλά εργαλείο στην υπηρεσία μας κι όχι εμείς στη δικιά του.
• Όχι γιατί μια ακόμη υπογραφή θα στείλει κι άλλους φίλους μου κι άλλους γνωστούς μου μετανάστες στο εξωτερικό ζώντας κάπου που δε θα θέλουν, μακριά από όσους θέλουν.
• Όχι γιατί είναι κάτι αρνήσεις που δεν τις φτάνουν όλα τα ναι του κόσμου. Είναι κάτι αρνήσεις που συστήνονται στο ξημέρωμα πεταλούδες και τις βρίσκει το βράδυ δράκους.
• Όχι γιατί είμαι αριστερός. Με γνώση και συναίσθηση της σοβαρότητας της απόφασής μου θα πάω να ψηφίσω, με σφιγμένη γροθιά θα αγωνιστώ απέναντι σε όσα δύσκολα θα έρθουν και την ίδια σφιγμένη γροθιά θα υψώνω για να υπενθυμίζω στους δικούς μου ότι όσο δε με απογοητεύουν, όσο με υπολογίζουν θα είμαι δίπλα τους.

------------------------
[πηγή]

Όταν δάκρυσε η Ιστορία … Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Εκείνοι με τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα κι εμείς με τις παρακαταθήκες μας, καταχωρισμένες στη συλλογική συνείδηση και το ομαδικό θυμικό, χωρίς ενοχές και συμπλέγματα.

Εκείνοι οικονομικοί εγκληματίες κατά συρροή κι εμείς θύματα κατ΄εξακολούθηση. Τώρα όμως τιμωροί, δίκαιοι και δικαιωμένοι.

Αγριεύτηκαν και αγρίεψαν τα τάγματα των εθελόδουλων, μόλις κατάλαβαν ότι πήγε στράφι η προπόνηση στον πάγκο των Βρυξελλών, τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκώντας » ανάσταση νεκρών», καραδοκούσαν για αποτυχία η οποία θα οδηγούσε σε εκλογές, όπου θα κατέβαιναν από κοινού, ως ευρωπαϊκό μέτωπο. Αλλά το δημοψήφισμα ήρθε κατακούτελα και έχασαν έτσι κάθε πρόσχημα, οι «μένουμε Ευρώπη- Γερμανία». Ταυτόσημες  και οι τρεις ανακοινώσεις ( Ν.Δ. ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ) βγαλμένες από το ίδιο εργαστήριο. Τρομοκρατικές, ανεύθυνες και επικίνδυνες, καθώς με τη σπέκουλα και την κακοήθεια, έστειλαν τον κόσμο νυχτιάτικα στα ΑΤΜ και τα βενζινάδικα.

Και δεν βρέθηκε ένα κανάλι να πει ότι για να διακοπεί η χρηματοδότηση του Ντράγκι, απαιτούνται οι ψήφοι από τα 3/5 των μελών του συμβουλίου της ΕΚΤ και των 17 κεντρικών τραπεζιτών και το κυριότερο η υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης. Έσπευσαν να αναμεταδώσουν τις υστερικές αντιδράσεις της BILD κατά της Ελλάδας , αλλά κουβέντα για τη διαβεβαίωση του Bloomberg ότι τη Δευτέρα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα οι ελληνικές τράπεζες.

Χαρακτήρισαν διχασμό την προσφυγή στο λαό, δείχνοντας πόσο τον περιφρονούν και αποκαλύπτοντας πόσο τον φοβούνται. Έσπερναν φήμες ότι απειλεί με παραίτηση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ θα προκηρύξει εκείνος το δημοψήφισμα, ή ότι διαφωνεί η Ζωή Κωσνταντοπούλου, την ώρα που η Πρόεδρος της Βουλής έκανε συγκινημένη δηλώσεις, έξω από το Μαξίμου!

Η μεταμεσονύκτια ανακοίνωση του πρωθυπουργού για το  δημοψήφισμα – αφού είχε κλείσει η wall street- είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια πολιτική πρωτοβουλία ιστορικής σημασίας και μια ηγετική κίνηση ευρύτατου βεληνεκούς, που θα μνημονεύεται για χρόνια ως καταλύτης εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη.

Είναι η ένεση που χρειαζόταν η Ελληνική Δημοκρατία και η ανάσα που χρειαζόμασταν οι πολίτες της, για να βγούμε από την ταπείνωση, το τέλμα, την αμηχανία, το φόβο και την παράλυση.
Είναι η αφορμή να ξαναζήσει η Ελλάδα το μεγαλείο των αγώνων του 114 που έγινε 120 και ορίζει με δυο γραμμές την πεμπτουσία της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Αξιοπρέπειας. Το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, πρωταρχικό μέλημα και ζωτική ανάγκη κάθε ελεύθερου πολίτη:

 2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Είναι η υπόμνηση των φράσεων του Αλέξη  Τσίπρα στις προγραμματικές, τότε που έσπασε η φωνή του και η καρδιά μας:

«Δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την ιστορία μας. Δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού. Ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού και γι’ αυτό θα τον υπηρετήσουμε μέχρι τέλους. Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας» .

Είναι η στιγμή που δάκρυσε η Ιστορία από περηφάνεια και χωρίς προκατάληψη…


---------------------
[πηγή]

Πιο πιθανό είναι να στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Αγαπητέ Jo Di, μου φαίνεται πιο πιθανό να είναι στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, αυτό το διάστημα που διήρκεσε ο αγώνας των 595 καθαριστριών -μέχρι να δικαιωθούν και να επαναπροσληφθούν- ήταν η επίθεση που δέχτηκαν ακόμα και από ανθρώπους που περνιούνται για διανοούμενοι.

Πραγματικά, δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας τις ειρωνείες σε βάρος των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών.

Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να ειρωνεύεσαι τον αδύναμο. Είναι τόσο εύκολο που, αν δεν είσαι εντελώς βλάκας και απάνθρωπος, δεν το κάνεις ποτέ.

Οι ίδιοι άνθρωποι που ειρωνεύονταν τις καθαρίστριες, δεν αμφισβήτησαν ποτέ τους Έλληνες ολιγάρχες.

Πολύ χρήσιμη η χρεοκοπία της χώρας. Έδειξε ποιος είναι ο καθένας μας.


-------------------
[Πηγή]

Ερίκ Τουσέν: «Κανείς δεν φανταζόταν ότι μια κυβέρνηση ενάντια στη λιτότητα θα κάνει λογιστικό έλεγχο»

Ο γάλλος οικονομολόγος Ερίκ Τουσέν, εκπρόσωπος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM), μιλά στο βασκικό περιοδικό Gara για την πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης να διεξαγάγει λογιστικό έλεγχο για το δημόσιο χρέος.

Ποια είναι η εντολή που σας δόθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο;

Η απόφαση για τη δημιουργία επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο στην Ευρώπη. Κανένα κοινοβούλιο, κανένα θεσμικό όργανο κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Ευρώπης δεν έχει πάρει τέτοια πρωτοβουλία μέχρι σήμερα. Η εντολή αυτή είναι πολύ σημαντική, επειδή υπάρχει μια μεγάλη ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με την παρατυπία και την παρανομία μέρους του χρέους. Όμως δεν υπήρχαν ισχυρά επιχειρήματα που να βασίζονται στο διεθνές δίκαιο, με έλεγχο των δημόσιων λογαριασμών, καθώς και μια ολοκληρωμένη προσέγγιση των δημόσιων οικονομικών και τις σχέσεις τους με την ιδιωτική χρηματοδότηση. Μέχρι σήμερα υπάρχει μια έλλειψη επιχειρηματολογίας στην οποία να στηριχθούν οι σχετικές κυρίαρχες αποφάσεις σε σχέση με τον προσδιορισμό αυτού του είδους της παρατυπίας και της παρανομίας. Εμείς δεν θα προβούμε σε συστάσεις προς την κυβέρνηση σχετικά με τη στρατηγική της έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί μέρος της αποστολής μας. Αλλά με βάση τα ευρήματά μας, οι αρχές μπορούν να λάβουν κυρίαρχες αποφάσεις που να στηρίζονται σε επιχειρήματα του ελληνικού και του διεθνούς δικαίου για την επίτευξη συμφωνίας με τους πιστωτές.

Να κάνουμε αποσαφήνιση αυτών των εννοιών για το χρέος: παράνομο, απεχθές, και μη βιώσιμο.

Ένα παράνομο χρέος έχει συναφθεί ενάντια στο γενικό συμφέρον του πληθυσμού. Για παράδειγμα, τα χρέη που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των φορολογικών απαλλαγών σε μια μειοψηφία. Μπορούμε επίσης να εξετάσουμε ως παράνομο χρέος και αυτό που ευνοεί τις ιδιωτικές τράπεζες που ευθύνονται για την κρίση, όπως μια σύμβαση για την διάσωση των τραπεζών. Ένα χρέος είναι παράνομο όταν έχει συναφθεί χωρίς την τήρηση των νομικών διατάξεων που ισχύουν σε ένα κράτος, ή σε μια οικονομική ή πολιτική περιοχή όπως η ευρωζώνη και η Ε. Ε. Στην περίπτωση της Ελλάδας, θα αναλύσουμε αν τηρήθηκε το Σύνταγμα όταν υπογράφηκαν το μνημόνιο και το πρόγραμμα διάσωσης το 2010 και η αναδιάρθρωση του χρέους το 2012, και αν το ΔΝΤ σεβάστηκε τους κανόνες που τηρούνται στην Ε. Ε. όταν χορηγούσε πιστώσεις στην Ελλάδα. Θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε την νομιμότητα από την άποψη των διεθνών συνθηκών που διασφαλίζουν την άσκηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δηλαδή, αν δεν τηρήθηκαν οι συμβάσεις που προστατεύουν τους πολίτες και σχετίζονται με θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η επίτευξη ενός υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης, η δημόσια υγεία, οι αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, η συνταξιοδότηση, κλπ. Εάν αυτό συνέβαινε, τότε μιλάμε για το παράνομο και το απεχθές. Και φτάνω στο σημείο της μη βιωσιμότητας. Δεν μιλάμε για τη βιωσιμότητα με οικονομικούς όρους. Ένα μη βιώσιμο χρέος είναι εκείνο του οποίου η επιστροφή αποτρέπει την κυβέρνηση από το να εγγυηθεί ένα κοινωνικό κράτος για τους πολίτες και την ικανοποίηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Ποιους θα καλέσετε για να καταθέσουν ενώπιον της επιτροπής;

Θα καλέσουμε, μεταξύ άλλων, τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και τον Ντομινίκ Στρος-Καν, τότε διευθύνοντα σύμβουλο του ΔΝΤ, που σε συνεργασία με την Goldman Sachs συμμετείχε στο «μακιγιάζ» των λογαριασμών στην Ελλάδα. Επίσης, τον βραζιλιάνο εκπρόσωπο στο ΔΝΤ, Πάουλο Noguera Μπατίστα, ο οποίος δήλωσε ότι η απόφαση δανεισμού του Ταμείου στην Ελλάδα ελήφθη υπό την πίεση της Άνγκελα Μέρκελ, του Νικολά Σαρκοζί, καθώς και γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που απαίτησαν την «δημόσια διάσωση». Υπήρχαν στοιχεία που δείχνουν μια συζήτηση που γινόταν στο ΔΝΤ, στην οποία διάφοροι εκτελεστικοί διευθυντές είπαν: «Πρέπει να προβούμε σε διαγραφή του χρέους στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναδιαρθρώσουμε το χρέος τώρα (αυτό ήταν το 2010), επειδή η χορήγηση πίστωσης θα δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει». Αποδεικνύεται ότι το ΔΝΤ μπορεί να χορηγήσει πίστωση μόνο σε ένα μέλος, αν είναι δομικά βιώσιμη η αποπληρωμή του χρέους. Και τι έγινε; Οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Γερμανίας, υποστηριζόμενοι από άλλες χώρες της ευρωζώνης, δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν ένα κούρεμα, αφού πρόκειται για ένα κόστος για τις τράπεζες, γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές…Στη συνέχεια, οι ιδιώτες πιστωτές που έχει ήδη χρεωθεί την ποσόστωση των ελληνικών ομολόγων πούλησαν αυτούς τους τίτλους στην δευτερογενή αγορά σε άλλες τράπεζες. Και έτσι, οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες εγκατέλειψαν την αγορά του ελληνικού χρέους. Έπειτα, το 2012, έκαναν την αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά εκείνοι που επηρεάστηκαν δεν ήταν οι τραπεζίτες. Τώρα ήταν, για παράδειγμα, οι κυπριακές τράπεζες, οι οποίες είχε αγοράσει από τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες τους ελληνικούς τίτλους νομίζοντας ότι ήταν μια καλή συμφωνία. Και αυτό προκάλεσε την κρίση στην Κύπρο.

Είναι αυτό συμβατό με τις διαπραγματεύσεις του χρέους μεταξύ της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Φυσικά και είναι συμβατό. Εδώ υπάρχει και ένα είδος ειρωνείας της ιστορίας, που είναι η εξής: τον Μάιο του 2013 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εξέδωσε έναν κανονισμό για τις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής, όπως την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Κύπρο και την Ιρλανδία. Ο κανονισμός 472 είναι εξαιρετικά δύσκολος για την κηδεμονία των οικονομιών των χωρών στο πλαίσιο της χρηματοδοτικής βοήθειας. Το άρθρο 7.9 λέει ότι μια χώρα υπό διαρθρωτική προσαρμογή θα πρέπει να προβεί σε λεπτομερή λογιστικό έλεγχο για να εξηγήσει πώς το χρέος της αυξήθηκε σε ένα μη βιώσιμο επίπεδο και να εντοπιστούν τυχόν ανωμαλίες. Τι κάνει η Ελλάδα με την δημιουργία της επιτροπής λογιστικού ελέγχου; Εφαρμόζει αυτόν τον κανονισμό, ο οποίος για μένα είναι άδικος, αλλά υπάρχει. Όταν εγκρίθηκε βέβαια, δεν φαντάστηκαν ότι μια κυβέρνηση της αντι-λιτότητας θα διενήργησε έλεγχο του χρέους, σκέφτηκαν άλλα σενάρια. Αλλά μερικές φορές, αυτό το είδος των απροσδόκητων καταστάσεων επιτρέπει σε μια κυβέρνηση και της δίνει το δικαίωμα να στηρίξει ένα σημαντικό γεγονός. Σε αυτήν την περίπτωση, μια δημοκρατική και στοιχειώδη πράξη.

Γιατί μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι αντίστοιχο από καμία άλλη ευρωπαϊκή κυβέρνηση;

Νομίζω ότι αυτό πρέπει να ζητηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που υπεύθυνη για την εφαρμογή του παρόντος κανονισμού. Γιατί δεν το απαιτούσε από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά; γιατί δεν υποχρέωσε σε έλεγχο τον Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία; Γιατί δεν υποχρέωσε την Κύπρο; Δεν ήθελαν και δεν θέλουν να γίνουν οι έλεγχοι του χρέους.

Θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να ανατραπεί η κοινωνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους; Να αναγκαστούν οι τράπεζες να πληρώσουν;

Θα μπορούσαν να πληρώσουν τον λογαριασμό για τη διαγραφή του χρέους, ίσως με μια συμβολή σε ένα ειδικό ταμείο. Αν η ερώτηση είναι το ποιος κατέχει το χρέος των κρατών δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, η απάντηση είναι ότι οι τράπεζες είναι οι μεγάλες πιστωτές. Στην περίπτωση της Ισπανίας, οι κάτοχοι του δημόσιου χρέους είναι οι εγχώριες και οι ξένες ιδιωτικές τράπεζες. Στην περίπτωση της Ελλάδα, οι πιστωτές του δημόσιου τομέα είναι μια υπόθεση που θα περιέγραφα ως εξαιρετική, μαζί με εκείνες της Πορτογαλίας και της Κύπρου.

Μπορείτε να τεκμηριώσετε με σαφήνεια πού έχουν πάει τα δάνεια προς την Ελλάδα;

Είμαι απολύτως σίγουρος, γιατί υπάρχουν πολύ σαφείς δηλώσεις σχετικά με αυτό, ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα χρήματα που έλαβε για να κάνει τις πληρωμές προς τις τράπεζες. Τα χρήματα που έμειναν στην Ελλάδα ήταν ελάχιστα. Θα φανεί και με τον έλεγχο, αν και είναι ήδη καλά τεκμηριωμένο, ότι μεταξύ του 2010 και του 2012 πληρώθηκαν τεράστια ποσά για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ήταν σε μεγάλο βαθμό θυγατρικές γαλλικών και γερμανικών τραπεζών.

Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό έξω από την Ελλάδα;

Μπορεί να αποτελέσει ένα παράδειγμα για άλλους λαούς. Υπάρχει μεγάλη ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης για το τι μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα. Εάν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με ένα πρόγραμμα ενάντια στην λιτότητα πετύχει να εξασφαλίσει στους πολίτες της την αποκατάσταση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για την Ε. Ε. και για τους λαούς της Ευρώπης. Για αυτό το λόγο η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι είναι τόσο αυστηρή όσο και εκείνη της Άνγκελα Μέρκελ, όταν μιλάει με τις ελληνικές αρχές. Είναι προφανές ότι ο Ραχόι, ίσως περισσότερο από άλλους, θέλει να δει την αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει τους Ισπανούς ότι μια έξοδος από την πολιτική της λιτότητας τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατη, είναι αδιανόητη στην Ισπανία. Για αυτό και είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε υποστήριξή προς τον ελληνικό λαό, και έχει μεγάλη σημασία αυτή η εμπειρία να είναι επιτυχής.

Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης

----------------------------

[Πηγή]

Τι συμβαίνει με τη διαπραγμάτευση, με απλά λόγια

(Ο Σύριζα εκλέχτηκε (με το ζόρι) να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που προέβλεπε παραμονή στην ΕΕ, και όχι ρήξη και έξοδο απ' αυτήν. Πήρε μόνο την κυβέρνηση, κι αυτή όχι μόνος. Δεν πήρε την εξουσία. Όσοι αυτό δεν το βλέπουν, εθελοτυφλούν. Αν εξαιρέσουμε την επιλογή του Πάκη, την πρόσφατη "συμπεριφορά" των ΜΑΤ στις Σκουριές, κι ορισμένα ακόμα θέματα μικρότερης σημασίας, έχουν δρομολογηθεί ή ψηφιστεί νομοσχέδια στη σωστή κατεύθυνση. Το δίπολο Τσίπρας - Ζωή Κωσταντοπούλου αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμα και για την Αριστερά. Όπως ο νόμος για τις φυλακές τύπου Γ, για τα Πανεπιστήμια, για την επαναπρόσληψη των απολυμένων στο Δημόσιο, για την ανθρωπιστική κρίση κλπ. Οι πρωτοβουλίες της Ζωής (μία είναι η Ζωή πλέον στην Ελλάδα) είναι το λιγότερο θαρραλέες κι ελπιδοφόρες. Η αλλαγή συμπεριφοράς στο μεταναστευτικό - προσφυγικό είναι περισσότερο ορατές: μ' αρέσει η απλότητα, η ανθρωπιά κι ο αυθορμητισμός της Τασίας -έστω κι αν φαίνεται πως δεν έχει κάποιο οργανωμένο πρόγραμμα - λύση στο μυαλό της- πολύ περισσότερο απ' τον κυνισμό και την απαξιωτική συμπεριφορά των απανταχού φιλελέδων κρυφορατσιστών.

Ακούω - διαβάζω ότι κάποιοι αριστεροί μου φίλοι (στο Φ/Β ή αλλού), έχουν ήδη χάσει την υπομονή τους με την διαπραγμάτευση του Σύριζα [βλέπε άρθρο παρακάτω], και τον κατακεραυνώνουν καθημερινά και αλύπητα. Η υπομονή τους εξαντλήθηκε μόλις σε 2 μήνες. Προσωπικά θα περιμένω μέχρι να μάθω το τελικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης όποτε κι αν συμβεί αυτό. Εάν υπάρξει κωλοτούμπα, τότε ναι θα είμαι μαζί τους. Έχω υπομονή. Ίσως και γιατί δεν μου απομένει άλλη (ειρηνική) εναλλακτική δυνατότητα... Αν κάποιοι άλλοι έχουν να προτείνουν κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό, αλλά εφικτό στο τωρινό ελληνικό - ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι ας μου το κοινοποιήσουν. Για μελλοντικά οράματα μιας άλλης "μη επενδυτικής" - "μη αναπτυξιακής" Αριστεράς μπορούμε να μιλάμε, όταν δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση δίπλα μας, όταν η ανεργία υποχωρήσει αισθητά, όταν με τον καιρό οι περισσότεροι καταλάβουν ότι το μοντέλο της αέναης "ανάπτυξης" και καταναλωτισμού του καπιταλιστικού μοντέλου στην Ελλάδα και διεθνώς δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές χωρίς να υπάρξει καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ως τότε λύσεις τύπου Σύριζα ή Podemos, αν μπορέσουν στοιχειωδώς να λειτουργήσουν, μπορούν μόνο να βοηθήσουν, για να μπορέσουν να μπουν κάποια μπολιάσματα για τα οράματα του μέλλοντός μας.

AMOR 18/4/2015)

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όσα συμβαίνουν και κυρίως γράφονται σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχουν μια διάσταση που απαιτεί απλή εκλογίκευση. Με αυτή την εκλογίκευση προκύπτει ο βασιλιάς γυμνός και όχι το τέρας πύρινο. Ας πάμε λοιπόν με απλά βήματα προς τη λογική

1.Γιατί τόση σκληρότητα;Σε κάθε διαπραγμάτευση  η προσπάθεια που γίνεται είναι να εξασφαλίσει ο καθένας τα μέγιστα οφέλη και τις μικρότερες απώλειες. Αυτό δεν γίνεται κάτω από μια διαδικασία ευφορίας και φιλοφρονήσεων, αλλά με πιέσεις, απαιτήσεις και αρκετές φορές εκβιασμούς. Επίσης το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης δεν εξελίσσεται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι αλλά σε όλα τα πεδία. Κυρίως αυτό της επικοινωνίας. Δηλαδή οι διαπραγματευόμενοι, με δηλώσεις ή διαρροές, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τετελεσμένων και κυρίως φόβου για τον «αντίπαλο». Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε και τη λειτουργία του καλού και του κακού μπάτσου των κλασσικών αμερικάνικων ταινιών. Ο ένας απειλεί και ο άλλος δείχνει διαλακτικός και φιλικός. Αυτά συμβa;iνουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αυτές που αφορούν την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

2. Οι κλώνοι του Σόιμπλε. Είναι λοιπόν μάλλον ξεκάθαρο,πως για παιχτεί το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης σωστά, πρέπει από την κάθε πλευρά να υπάρχει όσο το δυνατόν μέτωπο «αμετακίνητων θέσων», προκειμένου η δεδομένη υποχώρηση από τις θέσεις αυτές, για να υπάρξει συμφωνία, να είναι όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα. Ο κάθε διαπραγματευτής προσπαθεί να κάνει συμμαχίες και να εξασφαλίσει ρωγμές στην απέναντι πλευρά. Στο θέμα αυτό η Ελλάδα έχει πραγματικά πρόβλημα. Μεγάλες πολιτικές ομάδες οι οποίες κυβέρνησαν στο παρελθόν, δημιουργούν εκ των προτέρων την εικόνα του «αδιαπραγμάτευτου» και της αποτυχίας. Δεν συντάσσονται με την εθνική απαίτηση, αλλά προφητεύουν την καταστροφή και δημιουργούν φόβο. Σε μια τέτοια λειτουργία στήνεται η ανακύκλωση κλίματος.Δηλαδή κάποιος Σόιμπλε στο εξωτερικό ή κάποια εφημερίδα, κάνει μία εκτίμηση ή δημιουργεί ένα φόβο για τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η δήλωση που όπως είπαμε είναι μια δήλωση όχι που εκφράζει την πραγματικότητα απαραίτητα, αλλά που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα, αναπαράγεται από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης και τους κλώνους του Σόιμπλε στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το κλίμα που δημιουργείται με τον τρόπο αυτό στη χώρα, από τον Σόιμπλε και τους κλώνους Σόιμπλε,καταγράφεται ως «ρεπορτάζ» από ξένα ΜΜΕ και δημιουργεί πλέον μια πραγματικότητα που μπορεί να στηρίζεται σε φήμη αλλά είναι πια πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι οι πολλαπλές φήμες για Bank Run. Στην αρχή υπήρξαν φόβοι για διοχέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Στη συνέχεια κάποιες Τράπεζες δημιούργησαν μέσω «πληροφοριών» αυτή τη ροή. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατέγραψαν την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε βάζοντας μάλιστα και φωτογραφίες από ουρές συνταξιούχων που περίμεναν στις ουρές στις Τράπεζες για τη σύνταξη εμφανίζοντας πως υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Όλο αυτό ανακυκλώθηκε από τα κανάλια και τελικώς η φυγή κεφαλαίων επιτεύχθηκε.

3. Γιατί δεν συντάσσονται όλοι μαζί; Αυτή είναι μια απλοική και ευγενής ερώτηση την οποία βάζουν καλοπροαίρετοι  άνθρωποι ή απολίτικοι. Απέναντι σε αυτή την κρίση, όπως και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα αλλά και ερμηνείες. Μπορεί να συνταχθεί η κυβέρνηση και όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο έτσι, με το Βενιζέλο που επέβαλε χαράτσια και το Σαμαρά που έκοψε μισθούς αλλά ταυτόχρονα έκανε πιο πλούσιους τους τραπεζίτες και την οικονομική ελίτ; Ο ένας θεωρεί πως η λύση για την ανάπτυξη είναι να επιβιώσει ο κόσμος με ανθρώπινα μεροκάματα για να αναπτυχθεί η χώρα, και ο άλλος πως πρέπει να πέσουν κι άλλο οι μισθοί για να είναι φτηνός ο στρατός που θα δουλεύει στο Λάτση. Η εικόνα του θύματος με τον θύτη αγκαλιά μπορεί να θυμίζει σε ρομαντισμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά δεν είναι πραγματικότητα. Σημασία έχει να είναι ισχυρές οι συμμαχίες στην κοινωνία που θα απαιτούν την αλλαγή και όχι να καθορίσουν την τύχη της χώρας αυτοί που την κατέστρεψαν. Ακόμη και οι εθνικές αφηγήσει που παρουσίαζαν τους έλληνες στο παρελθόν ενωμένους να μεγαλουργούν , είναι μύθοι. Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν πάντα Εφιάλτες και Λεωνίδες, Βελουχιώτηδες και Ράλληδες, κουζουλοί έλληνες και οπαδοί της υποχωρητικότητας.

4. Πού κολλάει η διαπραγμάτευση και γιατί; Η κυβέρνηση δήλωσε προεκλογικά και γι αυτό υποστηρίχθηκε από τους πολίτες, πως δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Δηλαδή δεν θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία προς τα κάτω με απολύσεις, μειώση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη διαπίστωση την έθεσε στο Τραπέζι και κατάφερε να πετύχει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, η Γερμανία και οι εταίροι κατάλαβαν πως μπορούν σταδιακά να αποδομήσουν το εσωτερικό ελληνικό μέτωπο. Έτσι εκμεταλλεύτηκαν τους κλώνους Σόιμπλε και την ισχύ των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν  συσχετισμούς υπέρ τους ή έστω κλίμα φόβου. Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση κολλάει στις ελληνικές κόκκινες γραμμές. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στην απόφαση να μην γίνουν απολύσεις, να μην κοπούν συντάξεις και μισθοί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ και να μην δοθεί όσο όσο η Δημόσια περιουσία. Αντιθέτως έχει εξαγγείλει για πρώτη φορά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλούτου.

Οι εταίροι δεν θέλουν μια Ελλάδα που μπορεί να σωθεί, αλλά μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα τους. Δηλαδή τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα εξασφαλίσουν τη «δημοσιονομική τάξη». Είτε πρόκειται για γερμανικό σύνδρομο είτε για αντίληψη για την οικονομία, αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει ακόμη και στη Γερμανία των εκατομμυρίων φτωχών και υποαπασχολούμενων και της όλο πιο πλούσιας οικονομικής ελίτ.

Αυτο το μοντέλο αμφισβητείται πολιτικά σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στο Νότο. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής στην Ευρώπη. Δηλαδή το θέμα δεν είναι οι επιλογές λιτότητας, αλλά η αναδιαμόρφωση της Ευρώπης η οποία έχει δομικά λάθη και είναι άδικη.

Είναι λοιπόν στοίχημα για τη μερκελική αντίληψη, να μην περάσει η ελληνική αντίσταση η οποία θα γενικευτεί ως πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι αυτό τέτοια επίθεση, για αυτό τόση επιμονή και φόβος.

5. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι γιατί να υποχωρήσει η Ελλάδα; Αν υποχωρήσει δεν γίνεται ανακόλουθος μόνο ο Συριζα αλλά επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να την θυμίσω λέγοντας πως η τρόικα κυβερνούσε μέσω mail, και ο πρωθυπουργός έκανε νόμους όσα απαιτούσε η τρόικα. Αυτά που απαιτούσε ήταν κόψιμο μισθών, απολύσεις, χτύπημα της πραγματικής Οικονομίας και βέβαια να γίνουν τα χρέη των Τραπεζών δικά μας, χωρίς να πληρώσουν ποτέ οι τραπεζίτες.

Αν υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η Ευρώπη και να αναπτυχθεί η χώρα. Δεν είναι θέμα πολιτικής ανακολουθίας αλλά ευκαιρίας που θα χαθεί.

6. Τι θα πάθουμε αν δεν υποχωρήσουμε; Αν κοιτάξει κάποιος τα δημοσιεύματα του διεθνή Τύπου, το ερώτημα αυτό απαντιέται με πολλούς τρόπους. Άλλοι λένε πως θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν πως θα καταστραφεί η Ευρώπη. Οι προφήτες της Οικονομίας, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να προβλέψουν την κρίση και πούλαγαν κωλόχαρτα ως επενδυτικά προιόντα, είναι ανίκανοι να πουν τι ακριβώς θα συμβεί γιατί δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν και αυτό σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την καταστροφή της, θα το είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Δεν το ξέρουν όμως και πολύ περισσότερο φοβούνται τις εξελίξεις. Σε μια παγκόσμια Οικονομία, η κατάρρευση της Lehman Brother στην Αμερική οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Σκεφθείτε αν καταρρεύσει μια χώρα.

Άρα το τι θα κάνουν δεν το ξέρουν.Προσπαθούν μέσα από το φόβο που προξενούν, τις πιέσεις που ασκούν, τους εκβιασμούς και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν στην Ελλάδα να δημιουργήσουν όσο καλύτερες συνθήκες μπορούν για τους ίδιους. Να θυμίσω πως με τα ίδια επιχειρήματα πέρασαν τα μνημόνια.

Η Ε.Ε και η Μέρκελ θα έχουν εκτός από οικονομικό πρόβλημα και πολιτικό με την κατάρρευση της Ελλάδας. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα ενοχοποιηθεί για το τι κάνει στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια οραματική Ένωση και θα αποκαλυφθεί ως αυταρχικός μηχανισμός. Την ίδια ώρα θα δημιουργηθούν ίσως νέες Ενώσεις στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί με παίκτη τη Ρωσία, πράγμα που δεν θέλει ούτε η Γερμανία ούτε η ΗΠΑ.

7.Έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τις στρόφιγγες; Την Τετάρτη μία ακτιβίστρια διατάραξε τη συνέντευξη τύπου του Ντράγκι, φωνάζοντας «κάτω η Δικτατορία της Κεντρικής Τράπεζας». Είχε δίκιο στο χαρακτηρισμό. Κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, δημιουργήθηκε χωρίς τις ελληνικές αντιρρήσεις η Τραπεζική Ενοποίηση. Ακούγεται ως κάτι καλό. Η Ευρωπαική Ένωση προχωρά σε διάφορες ενοποιήσεις, εκτός από αυτές των χρεών φυσικά. Πρακτικά αυτό που έγινε, ήταν να εκχωρηθούν μια σειρά από πολιτικές εξουσίες που ασκούνται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις στις Κεντρικές Τράπεζες και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα (πρόκειται ουσιαστικά για ιδιωτικούς μηχανισμούς όπως η Τράπεζα της Ελλάδος). Οι Τράπεζες κυβερνούν και καθορίζουν πώς θα ρέει το χρήμα. Οι κατά τόπους Τράπεζες δεν μπορούν να εκτυπώσουν χρήμα, μόνο να να ζητήσουν . Και η ΕΚΤ μπορεί να αρνηθεί είτε είναι ανήθικο, είτε παράλογο, είτε απαράδεκτο. Έχει τη «νομιμότητα» να λειτουργεί έτσι. Να σταματήσει να δίνει χρήματα στις ελλληνικές Τράπεζες παρότι η Ελλάδα είναι εντάξει με την αποπληρωμή των δανείων της. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει χρήματα από το 2014, παρότι πληρώνει τις δόσεις. Άρα αυτό που τους ενδιαφέρει, το κριτήριο, δεν είναι αν θα πληρώνει η Ελλάδα, αν θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, αλλά αν θα κάνουν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα.

Με αυτή τη λογική λοιπόν μπορούν να κρατήσουν κλειστές τις στρόφιγγες και να εκβιάσουν. Αλλά την ίδια ώρα διακινδυνεύουν η Ελλάδα να μην υποχωρήσει και να έχουν οι ίδιοι τις επιπτώσεις που φοβούνται. Αν κλείσουν οι στρόφιγγες, η Ελλάδα μπορεί να μην αποπληρώνει τα δάνεια, αλλά να κρατάει το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες. Τι θα κάνει η ΕΚΤ;Θα πάρει την απόφαση να δρομολογήσει τη διάλυση της Ε.Ε;



8.Μήπως λένε αλήθεια;

Όχι δεν λένε αλήθεια και το δείχνει η ιστορία τους και οι ήρωές της. Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ πρόσφατα συνελήφθη για διαφθορά. Ο Γιούνγκερ είχε δημιουργήσει στο Λουξεμβούργο ως πρωθυπουργός φορολογικό παράδεισο. Ο Σόιμπλε είχε εμπλοκή σε χρηματισμό με το «σκάνδαλο Κολ». Η σχέση τους με την αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλή. Απλώς ασκούν πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζουν, προς όφελος της Οικονομίας που θέλουν. Δεν λένε λοιπόν αλήθεια.Δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια. Ας δούμε την πρόσφατη Ιστορία. Όταν η Ελλάδα μπήκε υπό την διοίκηση της Τρόικας και των μνημονίων, εμφάνιζαν όλο αυτό ως μονόδρομο. Τώρα πλέον έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι πως αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών, θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν γιατί θα έχαναν τρισεκατομμύρια. Παρ όλα αυτά και τότε έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Όταν στη συνέχεια μπήκε το θέμα του κουρέματος του Ελληνικού χρέους, Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν πως δεν θα γίνει και ο ντόπιος Παπακωνσταντίνου είχε πει πως αν γίνει θα είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται πως δεν ήθελαν το κούρεμα γιατί οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα.Αν κουρευόταν το χρέος θα καταστρέφονταν οι ίδιοι και όχι η Ελλάδα.Παρ όλα αυτά έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Μετά τη σύνοδο των Καννών και αφού ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα, άλλαξαν εντελώς την επιχειρηματολογία και υποστήριξαν πως πρέπει να γίνει κούρεμα.Προχώρησαν σε κούρεμα με Αγγλικό Δίκαιο ενώ άλλαξαν και την κυβέρνηση στην Ελλάδα δίνοντας εντολή στο Βενιζέλο να ρίξει τον Παπανδρέου. Την απώλεια των Τραπεζών από το κούρεμα την αναλάβαμε εμείς με την ανακεφαλαιοποίηση. Αντιθέτως, δεν ζήτησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία  που κατέρρευσαν με το κούρεμα.Έλεγαν πως διαφορετικά θα καταστραφεί η χώρα.

Θα μπορούσε η ΕΚΤ να πάρει πρωτοβουλίες για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό χρέος. Αντί γι αυτό, έπαιρνε ομόλογα (ελληνικό χρέος δηλαδή) από την ελεύθερη αγορά σε μισή τιμή και εμάς μας έβαζε μέσω του δανεισμού να τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία. Και αυτή η τοκογλυφία έγινε για να μην καταστραφεί η Ελλάδα;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως «και τρων και ψεύδονται» που θα έλεγε και η Βλαχοπούλου. Άρα η επιχειρηματολογία τους είναι και σήμερα ψεύτικη. Απλώς ενεργοποιούν τη σωστή και αποτελεσματική ως σήμερα τακτική. Η οποία βέβαια απαιτεί να δημιουργηθεί έντονο κλίμα φόβου στη χώρα που θα αντικαταστήσει την αισιοδοξία μετά τις εκλογές.Το ρόλο αυτό δεν τον έχει αναλάβει ο Σόιμπλε αλλά το ντόπιο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Τι ζητάνε σήμερα; Να μην υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές γιατί θα καταστραφούμε. Δηλαδή να δεχθούμε να γίνουν απολύσεις, να κοπούν κι άλλο συντάξεις, να ανεβεί το ΦΠΑ και να παραδώσουμε τη Δημόσια περιουσία; Για να μην καταστραφεί η Ελλάδα λένε. Δηλαδή ποιά είναι η καταστροφή αν όχι αυτό;

---------------

[Πηγή]

Υπήρχε και άλλος δρόμος - Του Πιτσιρίκου

Από την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης στις 23 Απριλίου του 2010, μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, η κυρίαρχη -αν όχι και μοναδική- άποψη ήταν πως η Ελλάδα δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να σκύψει το κεφάλι, να εφαρμόσει τα Μνημόνια και να υπακούσει τυφλά στις εντολές των εταίρων και της Τρόικας.

Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, ολιγαρχών, καναλαρχών -και των δούλων τους- τα έδωσε όλα, για να πείσει τους Έλληνες πολίτες πως δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή.

Τους Έλληνες που δεν πείστηκαν και κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους, ανέλαβαν να τους πείσουν με απίστευτη βία οι δυνάμεις καταστολής.

Τα αποτελέσματα της επιβολής της κυρίαρχης άποψης ήταν -μεταξύ άλλων- να φτωχοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, να αυξηθούν οι αυτοκτονίες, να μεταναστεύουν μαζικά οι Έλληνες, να διαλυθεί ο τομέας της Υγείας, και να αυξηθεί το δημόσιο χρέος.

Η μία και μοναδική λύση οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή από την οποία υποτίθεται πως θα μας έσωζε.

Μετά από όλα αυτά -και αφού πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια-, οι Έλληνες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου σημαίνει πως οι Έλληνες δεν είναι πια ικανοποιημένοι από την άποψη που προσπάθησε να επιβάλει επί πέντε χρόνια το πολιτικό και ολιγαρχικό σύστημα.

Κι ενώ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων είχε πειστεί τα προηγούμενα χρόνια πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν που προπαγάνδιζαν καθημερινά οι Πρετεντέρηδες, οι Μπάμπηδες -και άλλοι καμμένοι-, ξαφνικά βλέπουμε πως η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά, ενώ αναζητεί και άλλους τρόπους, για να βγάλει τη χώρα και τους πολίτες από την δύσκολη θέση που τους έφεραν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν.

Αν μη τι άλλο, αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει ζωή και αξιοπρέπεια στους πολίτες, αν και δεν είναι η ίδια υπεύθυνη για το κακό που συνέβη στη χώρα μας.

Δηλαδή, υπήρχε άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά οι πολιτικοί που κυβερνούσαν ήταν δεμένοι από τους «εταίρους» και από τους Έλληνες ολιγάρχες, οπότε ξεπούλησαν τη χώρα και τους πολίτες, για να επιβιώσουν πολιτικά οι ίδιοι.

Φυσικά, η επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση από τους ολιγάρχες μέσα από τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ τους, είναι λυσσαλέα.

Προσέξτε τη λύσσα των ιδιωτικών ΜΜΕ εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Επιτροπής Αλήθειας για τον Λογιστικό Έλεγχο του Δημοσίου Χρέους.

Βέβαια, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να απαιτήσει από τους χρεοκοπημένους καναλάρχες και ολιγάρχες να πληρώσουν επιτέλους αυτά που τους αναλογούν, οπότε εξηγείται απόλυτα η λύσσα των ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Παράλληλα, ξέρουν πως ο έλεγχος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την υπόθεση της Siemens -και άλλα καυτά θέματα- θα φέρει τα δικά τους ονόματα στο προσκήνιο. Γιατί δεν τα φάγαμε μαζί. Αυτή η καραμέλα έλιωσε.

Δεν είναι δυνατόν από τη μία οι ολιγάρχες να κάνουν σημαία επί πέντε χρόνια πως η χώρα χρεοκόπησε επειδή οι Έλληνες δανείζονταν και ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους, και από την άλλη -ακόμα και σήμερα- η χρεοκοπημένη Καθημερινή να παίρνει δάνειο 36 εκατομμύρια ευρώ.

Υπήρχε λοιπόν άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά δεν συνέφερε τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση, τον Αλαφούζο και τα άλλα παιδιά.

Όπως είπα κάποτε σε έναν γνωστό και κοντό ολιγάρχη, «δεν γίνεται να έχω εγώ, ο γιος του οικοδόμου,τα ίδια συμφέροντα με εσένα, τον γιο του εφοπλιστή».

Ε ναι, δεν γίνεται. Το παραδέχτηκε και αυτός.

(Μπορεί πολλά να με στεναχωρούν απ' αυτά που έκανε ή δεν έκανε ως τώρα η Αριστερή κυβέρνηση, όμως δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τα παρακάτω, όσο κι αν μας φαρμακώνει η πρόσφατη συμπεριφορά των ΜΑΤ στις ‪#‎Skouries‬:
[...Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν...]
AMOR 10/4/2015)
 

------------------------------
Πηγή: pitsirikos.net