«Η Χώρα μου και οι άνθρωποί της καταρρέουν»

Είμαι άφωνος.

Και όχι από χθες ή την προηγούμενη εβδομάδα. Έχω μείνει άφωνος από τις 13 Ιουλίου, όταν ο Ελληνικός αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός συμφώνησε να επιβαρύνει τη χώρα και το λαό της με ένα νέο δάνειο, το τρίτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα από το 2010, ταυτόχρονα με το πιο αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ.

Έχω μείνει άφωνος από τότε και, εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα,σκέφτηκα ότι δεν μπορώ πια να γράφω σε blogs. Μου πήρε χρόνο να καταπιώ και να απορροφήσω το σοκ. Αλλά και πάλι. Δεν μπορώ να το χωνέψω.

Δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω πώς μια Αριστερή κυβέρνηση κατέληξε να υπογράψει το χειρότερο πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μια Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει τέτοια συμφωνία, τι θα πρέπει να περιμένω από μια Δεξιά ή Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να κάνει; Επιδρομή στο διαμέρισμά μου, να κλέψουν τα τηγάνια στην κουζίνα μου, την συλλογή από πήλινες γάτες και τα βρακιά μου;

Όταν η Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει μια τέτοια συμφωνία, μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει τελειώσει. Και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Πρώτα, κατηγορήσαμε τους πιστωτές ότι θέλουν να πατάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποφευχθεί η δημιουργία και άλλων, τέτοιου είδους, παραδειγμάτων εντός της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε και πάλι τους πιστωτές, ειδικά τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Σόιμπλε, και το σχέδιο του για Grexit: 5 χρόνια με πακέτα διάσωσης, 5 έτη με προσωρινό Grexit, προτού η Ελλάδα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές. Αυτή ήταν η αρχική θέση του Σόιμπλε το 2011. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε τη διαφωνία μεταξύ του ΔΝΤ και της Γερμανίας όσον αφορά τους όρους περί“ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους”. Και τέλος, κατηγορήσαμε τον«ερασιτεχνισμό της Ελληνικής κυβέρνησης” που έστειλε στο Eurogroup το οικονομικό επιτελείο της για να εξηγήσει στους πιστωτές της Ελλάδας, σχετικά με το πώς θα πρέπει να αλλάξει η Ευρωζώνη. Για τον Βαρουφάκη και τους συνεργάτες του, τους πήρε δύο μήνες για να καταλάβουν ότι οι πιστωτές δεν έχουν τη διάθεση να ακούσουν κάποιες οικονομικές θεωρίες και επαναστατικά μανιφέστο, αλλά απλώς ήθελαν πίσω τα λεφτά τους.

Όλες μας οι κατηγορίες ήταν σωστές και λάθος ταυτόχρονα, επειδή το παιχνίδι ήταν στημένο εξ’ απαρχής του.

Όταν η Ελληνική ομάδα ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στις προτάσεις της, ήταν πολύ αργά. Ο Σόιμπλε ήταν αποφασισμένος να διώξει την Ελλάδα έξω από το Ευρώ με τις κλωτσιές και επιπλέον να «βοηθήσει» να γεφυρωθεί το χρονικό διάστημα που θα κρατούσε το Grexit με ένα δάνειο ύψους περίπου 50 δις Ευρώ. Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς Ευρώ, με ή χωρίς δραχμή, με ή χωρίς τον Σόιμπλε ή τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ένα τρίτο σχέδιο διάσωσης των 50- 84 δις Ευρώ και ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης. Δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα αυτή, για τους ανθρώπους της- τουλάχιστον για κάποιους από αυτούς.

Πραγματικά δεν με νοιάζει, αν Βαρουφάκης φοράει κακόγουστα πουκάμισα και γιατί ήθελε να «χακάρει» τους ΑΦΜ των φορολογουμένων καθώς κάθονταν με την ομάδα του από εξειδικευμένους χάκερ και παιδικούς του φίλους. Ο Βαρουφάκης δεν είναι των προτιμήσεών μου. Ποτέ δεν ήταν. Καθώς όμως η ζωή μας στην Ελλάδα καταρρέει μέρα με τη μέρα, έχω και να διαβάσω την 2.034η συνέντευξη του Βαρουφάκη εξηγώντας τη θεωρία των παιγνίων του και την ακαδημαϊκή του υπόθεση εργασίας, την ιστορία της μητέρας του και τον πόνο του ξαδέρφου του.

Ειλικρινά, αγαπητοί μου, δεν δίνω δεκάρα. Ειλικρινά, αγαπητοί μου, ως εδώ και μην παρέκει.

Έχω βαρεθεί να ακούω νομοθέτες της αντιπολίτευσης να διαμαρτύρονται για την Πρόεδρο του Κοινοβουλίου και να ισχυρίζονται ότι “η Ζωή Κωνσταντοπούλου βασανίζει τους βουλευτές με την σχολαστικότητά της”.Ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα.

Ειλικρινά, αγαπητοί μου, έχω βαρεθεί να βλέπω βουλευτές που «βασανίζονται» κερδίζοντας € 5,000 και περισσότερα τον μήνα και απολαμβάνουν το αφορολόγητο, ενώ εμείς οι υπόλοιποι κυριολεκτικά αιμορραγούμε: οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά και ηθικά.

Ούτε με νοιάζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, αν ο Πρωθυπουργός θέλει πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο, προκειμένου να εξασφαλίσει μια σαφή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ώστε να μπορέσει να περάσει τα νομοσχέδια λιτότητας που οδηγούν στο πουθενά.

Κωφεύω στους υπουργούς της κυβέρνησης, τα κομματικά στελέχη και τους νομοθέτες της αντιπολίτευσης που συζητάνε για το αν ο Βαρουφάκης πρέπει να κατηγορηθεί για μεγάλη ή μικρή προδοσία.

Απλά δεν με νοιάζει. Δεν επηρεάζει τη ζωή μου, ούτε καν στο ελάχιστο. Δεν δίνω ούτε ολόκληρη ούτε μισή δεκάρα από αυτήν την λεγόμενη «Ελληνική πολιτική ατζέντα» μετά την 13η Ιουλίου.

Αυτό που με νοιάζει είναι ότι βλέπω τη χώρα μου και τους ανθρώπους της να καταρρέουν. Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υφίστανται μια άλλη «εσωτερική υποτίμηση», λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Όταν η 3η συμφωνία διάσωσης θα έχει επισφραγιστεί μέχρι την 15η ή 20η Αυγούστου, θα είμαι επίσης σε θέση να πω και πάλι πως «Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υποφέρουν άλλη μια «εσωτερική υποτίμηση» λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, και… χρόνο με το χρόνο”.

Η εσωτερική υποτίμηση κατά 40%, που έχει εδραιωθεί πλέον στην Ελλάδα από το 2010, φθάνει σε μια νέα κορύφωση παρόλο που το 3ο σχέδιο διάσωσης δεν έχει ακόμη καν υπογραφεί. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων που επιβλήθηκαν στις 29 Ιουνίου προκειμένου να σώσει τις τράπεζες από το να αδειάσουν, έχουν καταστρέψει τις ζωές πολλών Ελλήνων. Φίλοι μου που έχουν εργαστεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες σε ιδιωτικές εταιρείες, εξαναγκάστηκαν σε «υποχρεωτική αργία» μαζί με τις τράπεζες: η δουλειά τους, πλήρους απασχόλησης μετατράπηκε σε 1 ή το πολύ 2 ημέρες εργασίας την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει 4 ή 8 ημέρες εργασίας ανά μήνα. Αντίστοιχα, ο μισθός τους καταβυθίστηκε μέχρι το τέλος του Ιουλίου. Πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είδαν τις ώρες εργασίας τους και τους ήδη χαμηλούς μισθούς να μειώνονται. Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να τα βγάζουν πέρα χωρίς εισόδημα; Κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν μιλά για αυτό. Ούτε τα εθνικά ούτε τα διεθνή ΜΜΕ μιλούν για αυτό. Εμείς συζητάμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας για αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες. Ήσυχα. Επειδή ντρεπόμαστε. Και εμείς αναρωτιόμαστε ασταμάτητα.

Άλλοι, μαστίζονται από την μακροχρόνια ανεργία ενώ δεν έχουν καμία προοπτική να βρουν μια θέση εργασίας ή ακόμη και να πάρουν σύνταξη, και έτσι αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να πουλήσουν το σπίτι τους. Αυτό δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο των ελέγχων κεφαλαίων. Το ποσό πώλησης θα παραμείνει στην τράπεζα και μπορεί να πέσει ακόμη και θύμα “κουρέματος καταθέσεων” μέχρι το τέλος του έτους. Μια άλλη φίλη που έχει ανάγκη να πουλήσει το δεύτερο διαμέρισμά της – μια κληρονομιά της – έτσι ώστε να έχει χρήματα για να ζήσει, δεν μπορεί ούτε να το πουλήσει. Πριν από δέκα χρόνια, το διαμέρισμα είχε αξία € 130,000. Τώρα, αν βρει έναν αγοραστή, θα πρέπει να το πουλήσει για 45,000-50,000 Ευρώ. Εκείνη προσπαθεί να το πουλήσει τα τελευταία 1,5 χρόνια. Ούτε ένας αγοραστής δεν εμφανίστηκε.

Με τις νέες αυξήσεις του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ), το ποσό που πρέπει να πληρώσουμε για τα εβδομαδιαία βασικά είδη παντοπωλείου, τώρα αυξάνεται επιπλέον 15-20 Ευρώ. “Μόλις 15 Ευρώ;»μπορεί κανείς να ρωτήσει. Ναι. Αυτό είναι ένα τεράστιο ποσό, αν δεν το έχεις ή έχεις παιδιά να θρέψεις και να πληρώσεις λογαριασμούς. Το πενηντάρικο που προορίζεται ψώνια, θα έχει χαθεί ως το τέλος του μήνα. Λογαριασμοί θα παραμείνουν απλήρωτοι και τα επιπλέον χρήματα για ένα έκτακτο πρόβλημα υγείας, για παράδειγμα, απλά δεν θα υπάρχουν. Είτε θα φας ή θα πεθάνεις.

Στα νοσοκομεία και τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη, η κατάσταση πάει από το χειρότερο προς το τρισχειρότερο. Ελλείψεις γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικού προσωπικού, υλικών. Χρειάζεσαι μια δόση υγρού σιδήρου; Ο μέσος χρόνος αναμονής ανέρχεται σε 3 ημέρες. Το ίδιο και για ειδικές αλοιφές, το ίδιο για το ένα και για το άλλο. Χρειάζεσαι λίγο βαμβάκι; “Ωχ, όχι τόσο πολύ, σας παρακαλώ, ένα μικρό κομμάτι,” η νοσοκόμα σου λέει ευγενικά. Μερικές φορές, τα φάρμακα ή οι αλοιφές δεν έρχονται ποτέ, απλά παίρνεις την συνταγή με το εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο.

Στη νυχτερινή βάρδια, μια μόνο νοσοκόμα είναι υπεύθυνη για 40-50 ασθενείς, ακόμα και στο δημόσιο νοσοκομείο που περήφανα αποκαλούν «το μεγαλύτερο στην Ελλάδα, σε όλα τα Βαλκάνια βασικά”. Ούτε αυτή, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατάφεραν να αυξήσουν τις ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι ασθενείς που χρειάζονται φροντίδα την νύχτα πρέπει να προσλάβουν ιδιωτική νοσοκόμα. Χρεώνουν € 8,5 ανά ώρα, € 55 για 6,5 ώρες, και ένα ωραίο πράσινο κατοστάρικο τα Σάββατα. Τα κλαδικά δικαιώματα είναι όπως και πριν από την κρίση. Αυτή είναι η ανταγωνιστικότητα για την οποία μιλάει η Τρόικα; Εργάζονται σε σταθερές βάρδιες και με το ρολόι στο χέρι: 23:00 μ.μ.-5.40 π.μ., για παράδειγμα. Μια φροντίδα 24 ωρών θα σου κοστίσει περισσότερο από € 200 και οι υπερωρίες που χρεώνουν είναι χωρίς απόδειξη.Μια μέρα, ο γιατρός σε στέλνει στο σπίτι, ημι-υγιής – ημι-άρρωστος και εντελώς άφραγκος. Στη συνέχεια, θα πρέπει να συμβουλευτείς έναν άλλο γιατρό και να πάρεις έμπειρους φροντιστές στο σπίτι, όλα πληρωμένα από την τσέπη σου. Ή να πέσεις κάτω και να πεθάνεις.

Ένα ζευγάρι χαμηλοσυνταξιούχων της διπλανής πόρτας, με την σύζυγο να βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι και άρρωστη με άνοια, έχουν περάσει τους τελευταίους 5 μήνες μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία. Η γυναίκα χρειάζεται 24ωρη και όλη την εβδομάδα φροντίδα, αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε έναν φροντιστή ή ακόμα καλύτερα έναν οίκο ευγηρίας. Οι τελευταίες αποταμιεύσεις τους είχαν δαπανηθεί σε αποκλειστικές νοσοκόμες όταν η γυναίκα εισήχθη στο νοσοκομείο. Ο άνδρας ήταν σε κατάσταση «σοκ και δέος» όταν άκουσε ότι και οι δύο θα παίρνουν 20 Ευρώ λιγότερο (στις συντάξεις τους), λόγω των αυξήσεων των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης. Ο άνθρωπος ήταν σε ένα τέτοιο σοκ που ξέχασε να πάει να πάρει τις συντάξεις τους την Παρασκευή. Ούτε την Δευτέρα πήγε.

Και μετά διάβασα για το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ), που έχει υπ’ όψιν του απαράδεκτες τουριστικές επιχειρήσεις με ψεύτικες ταμειακές μηχανές σε Μύκονο και Σαντορίνη. Ταμειακές μηχανές που δεν έχουν εγγραφεί στην εφορία. Ο πελάτης παίρνει την απόδειξή του, αλλά ο επιχειρηματίας τσεπώνει τα χρήματα χωρίς να αποδίδει στο κράτος το ΦΠΑ ή φόρους. Το υπουργείο Οικονομικών θορυβήθηκε από αυτό το νέο φαινόμενο της φοροδιαφυγής από τους ανέκαθεν έξυπνους “Έλληνες”. Αλλά “η έλλειψη προσωπικού” εμποδίζει μια επιδρομή σε όλους αυτούς με τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές … Η μία από τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρισκόταν στη Μύκονο, οι δύο στη Σαντορίνη, δηλαδή στα δύο από τα πλουσιότερα νησιά στην Ελλάδα. Επί του πρακτέου: οι ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρέθηκαν στις πλουσιότερες περιοχές της καταχρεωμένης χώρας, με τις φτωχοποιημένες οικογένειες και κατεστραμμένη την οικονομία.

Και τότε, έχω αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα ότι ζω σε άλλο πλανήτη, σε ένα μακρινό σύμπαν. Και θέλω να μείνω εκεί για πάντα. Σε μια φούσκα. Μακριά από αυτή την Ελλάδα, όπου ο μισός πληθυσμός της λιμοκτονεί και έχει άμεσα ανάγκη βοήθειας και το άλλο μισό, των «έξυπνων Ελλήνων», που συνεχίζει την εξαπάτηση και φοροδιαφυγή και απολαμβάνειμια πραγματική ζωή με ψεύτικες αποδείξεις και υπέρογκες χρέωση ανά ώρα, μακριά από τις συμφωνίες λιτότητας, τις απαιτήσεις της Τρόικας και τα μισητά μνημόνια, καθώς επωφελούνται από τις ελλείψεις του Δημόσιου τομέα.

Άρθρο του Tyler Durden για το Zero Hedge 

[Κεντρική φωτογραφία του παρόντος: Φωτογραφία του Geert Goiris

Μετάφραση- επιμέλεια κειμένου : Συντακτική ομάδα Ν.]

[Πηγή]

H κοινοτοπία του καλού - Του Νώντα Σκυφτούλη*

Ολόκληρος ο οργανωτικός ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε να γίνει λαϊκός, μεγάλη αντιμνημονιακή παράταξη εθνική ΚΑΙ κυβερνώσα; Εγινε. Και να τώρα: η καθολική απογοήτευση και ο βοναπαρτισμός έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στην κοινωνία.

Βοναπαρτισμός για τους «αμύητους» είναι η κατάσταση όπου τα συμφέροντα όλων των τάξεων των στρωμάτων των κομμάτων αλλά και των κινημάτων (κι ας κάνουν τον ψόφιο κοριό) διαθλώνται στο πρόσωπο του ηγέτη. Με δύο γλώσσες με δύο σκεπτικά, καθόλου εύκολος για εσωκομματικούς και εξωκομματικούς αντιπάλους. Μάλιστα.

Οι υπόλοιποι είναι αλήθεια ότι κάτι είχατε ακούσει από τον σύγχρονο κόσμο του αισθητού, αλλά η ιδεολογική ηγεμονία βλέπετε και η επιστημονικότητα (!!!) του ιστορικού υλισμού αυτή η φενάκη που και «γριές ομπυασμένες τις μετατρέπει σε καλλονές» και μας ταράξατε στον «εξηλεκτρισμό» και στον εθνικισμό, στις γνωστές φούσκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δεν μπορούμε εμείς, μπορεί το Κράτος. Οχι σχέδιο εξόδου, αλλά το κράτος θα τα κάνει όλα. Καλός ο Τσίπρας, αλλά τώρα που «έφυγε» από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κακός. Δεν υπάρχει εναλλακτική; Πέσατε από τα σύννεφα; Δεν υπάρχει δικαιολογία. Πάλι από την αρχή δεν γίνεται. Οσοι το σκέφτονται ματαιοπονούν. Παρακολουθήστε λοιπόν πού θα τον πάει «ΤΟ ΚΥΜΑ» τον Αλέξη.

Οι υπόλοιποι, στα γνωστά ήθη της λέξης σύντροφος: μαχαιρώματα πισώπλατα, συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, φράξιες, ανταγωνισμοί και ό,τι άλλο διαθέτει η φαρέτρα της ιεραρχίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δηλαδή του συγκεντρωτισμού και της ιδεολογίας. Και αυτό συμβαίνει χρόνια είτε αφορά ένα αντάρτικο είτε μια συντροφική κουζίνα (γνωστά και πέραν της Αριστεράς). Αυτά.

Ολα αυτά όμως και πολλά άλλα που δεν μας επιτρέπει η έκταση του κειμένου να επεκταθούμε συγκροτούν την κοινοτοπία του καλού (μιας και το πρόσημο είναι αριστερό και καλά) εκτός από ένα: το ΟΧΙ.

Το ΟΧΙ που δεν ήταν διαχειρίσιμο. Και παρά τις αρλούμπες που ακούγονται περί διαχειρισιμότητας του ΟΧΙ από το καθεστώς, η κυβέρνηση διαχειρίζεται το ΝΑΙ και μάλιστα με εθνική ομοψυχία.

Σε αυτά τα καθολικά ΟΧΙ δεν συμμετέχουν όλοι, γιατί διαισθάνονται ότι αυτό που απελευθερώνει είναι πέρα από τις δυνάμεις τους. Και αυτή η πλειοψηφία που διαμορφώθηκε τρομοκράτησε και θα τρομοκρατεί πλέον τις ιθύνουσες τάξεις, τις κυβερνήσεις αλλά και τα συστημικά ανατροφοδοτούμενα κινήματα και όλους που έχουν να χάσουν την ιδιωτική τους φύση ή τη βολική μιζέρια τους.

Δημιούργησε κοινωνικό και πολιτικό δεσμό για απρόβλεπτες μελλοντικές αναστατώσεις (που σύντομα θα δούμε).

Τώρα που αυτή η ψευτοπόλωση μνημόνιο-αντιμνημόνιο (αυτός ο ρεφορμισμός του υπάρχοντος) έχει οριστικά ξεπεραστεί και οι κονκισταδόρες της Αριστεράς επέστρεψαν από τον Ατλαντικό με βρεγμένα τουλάχιστον τα παπούτσια (για να πούμε και του στραβού το δίκιο που λένε όλοι) διακόπτοντας το σύντομο καλοκαίρι της Αριστεράς, θα επαναλάβω μερικά πράγματα που συλλογικά έχουν καταγραφεί γιατί η επανάληψη βοηθά στη μάθηση.

Αλλά προϋπόθεση η σύγχρονη αντιεξουσιαστική κριτική και ο αντίστοιχος σχεδιασμός του χώρου που διαπερνά χρόνια τώρα όλα τα οριζόντια εγχειρήματα στην Ευρώπη έξω από την αγορά το κράτος και τα κόμματα να είναι η επαρκής συνθήκη οποιασδήποτε κοινωνικής πρακτικής έξω από την ανάθεση. Και αυτή η σύγχρονη αναρχική-αντιεξουσιαστική κριτική όχι σαν αφήγημα αλλά σαν κοινωνικό πράττειν αποκατάστασης του αισθητού κόσμου.

1. Το Πέρα από την ΕΥΡΩΠΗ υποδηλώνει ότι η Ευρώπη δεν είναι δημοκρατική. Εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί το καθεστώς του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ με αιχμή του δόρατος το κράτος ελέγχου και τους νόμους-φίμωτρο.

Οχι, δεν έχει σχέση με τον παλιό ολοκληρωτισμό της ιδεολογίας και της παραγωγής αφαιρέσεων που νομιμοποιούνταν από τη φύση ή την κοινωνία. Πρόκειται για τον σύγχρονο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ όπου ο ρόλος της ιδεολογίας αντικαταστάθηκε με τον ρόλο της οικονομίας του χρήματος και των αγορών ως φυσική νομοτέλεια.

Ο ολοκληρωτισμός είναι ένα πλαίσιο που ΔΕΝ διαπραγματεύεται. Αποδιοργανώνεται ή καταστρέφεται.

Και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έχουν τρομάξει από τον Λεβιάθαν που από τον ΧΟΜΠΣ και μετά οικοδομούν.

Να επαναφέρουμε την αστική δημοκρατία είναι ματαιοπονία μιας επανάληψης.

Ηρθε ο καιρός για τη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας και να μιλήσουμε ανοικτά για την Αμεση δημοκρατία εκτοπίζοντας τον μύθο της ανάθεσης.

2. Η κοινωνική οικονομία που ανακάλυψε πρόσφατα η Αριστερά και άλλοι δεν θα κρατικοποιηθεί και οι προσπάθειες κομματικοποίησης και κρατικοποίησης θα μας βρουν μπροστά τους. Αυτοθέσμιση όλων των εγχειρημάτων τυπικών και άτυπων έξω από το κράτος και τους ιδιώτες και ό,τι αφορά τα εγχειρήματα αυτά καμιά μεσολάβηση από υπουργεία, δήμους και λοιπούς συγγενείς.

Για εμάς τα εγχειρήματα κοινωνικής οικονομίας που πρώτοι τα εισαγάγαμε πολιτικά στην Ελλάδα είναι το ορμητήριο, το έδαφος, μιας αναμέτρησης με το υπάρχον κοινωνικό-οικονομικό σύστημα που διεξάγεται καθημερινά με το εντός και το εκτός αυτής της διαδρομής. Δεν αρκεί η τροποποίηση του παλιού νόμου όπως έγινε με τις καθαρίστριες και την ΕΡΤ, αλλά η ενεργός συμμετοχή και η ΔΙΚΤΥΩΣΗ από τα κάτω.

3. Η αναδιάρθρωση των γεωργικών καλλιεργειών τώρα, με βάση τη βιοποικιλότητα, η απεξαρτημένη τοπική καλλιέργεια, τα νέα μοντέλα συνεργατικής συνείδησης, τα σύγχρονα μοντέλα οριζόντιας διακίνησης των προϊόντων είναι η απάντηση στα πολυεθνικά λόμπι αγροεφοδίων, παραγωγής και εμπορίας τροφίμων. Διεπαγγελματικές ελεύθερες ενώσεις αγροτών, γεωπόνων, ειδικών τεχνολόγων, καταναλωτών, σε τοπικό επίπεδο, με αντικείμενο τον τοπικό γεωργικό σχεδιασμό και την ορίζοντια διακίνηση των προϊόντων. Αυτά αφορούν τους νέους και εκεί απευθυνόμαστε για μια νέα αθωότητα στη γεωργική παραγωγή.

Συνοψίζοντας: Τα μεγάλα μέτωπα που είναι το νερό και τα φράγματα, η ενέργεια, τα απορρίμματα, ο επανοικειοποιημένος δημόσιος χώρος, τα σύγχρονα υλικά, κοινωνικά και διανοητικά Κοινά, η αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, η άμεση διάθεση αγαθών, η Χαλκιδική, η ΒΙΟΜΕ, η αυτοδιαχείριση όλων των οπτικοακουστικών μέσων και οι ψηφιακές άδειες δεν καλύπτονται απ’ την επίκληση της νομιμότητας, γιατί ο ίδιος ο αγώνας έχει δημιουργήσει το δικό του δίκαιο και θέτει σοβαρά προβλήματα στο πρόταγμα της ανάπτυξης και στις επενδύσεις.

Οι νέες επαναστάσεις έχουν ξεκινήσει, ο σχεδιασμός του χώρου (χωρικότητας) και της εξόδου από τον κρατισμό και τον καπιταλισμό προϋπόθεση στερέωσης της επερχόμενης γενικευμένης αυτονομίας.

ΥΓ.: Κύριε Πανούση, στις 18-25 Αυγούστου θα είμαστε στην Ιερισσό και θα κάνουμε βόλτα στις Σκουριές. Επιτρέπετε;

 

*Νώντας Σκυφτούλης, μέλος στην Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

-----------------

[πηγή]

Ζωή Κωνσταντοπούλου (γιατί «όλοι ΔΕΝ είναι ίδιοι»!)

Με αφορμή τη σημερινή συνέντευξη Τύπου της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου -με αντικείμενο τον απολογισμό του έως τώρα έργου και τον προγραμματισμό για το επόμενο διάστημα στην προεδρία της Βουλής- θέλω να εκφράσω την στήριξή μου στο πρόσωπό της.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου -και κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ψήφισαν τα προαπαιτούμενα μέτρα- κρατούν ακόμα όρθια τη σημαία των θέσεων που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση τον περασμένο Ιανουάριο.

Η στοχοποίηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ήταν προφανής από τις πρώτες ημέρες της στην προεδρία της Βουλής. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για το πρόσωπό της και οι συκοφαντίες ήταν -και είναι- στην ημερήσια διάταξη των ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής -με κορυφαία την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος- είναι ο κύριος λόγος που έχει στοχοποιηθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Γιατί κατάλαβαν πως η Κωνσταντοπούλου δεν θα έθαβε τις εξεταστικές επιτροπές, όπως έκαναν οι προηγούμενοι πρόεδροι της Βουλής.

Πια είναι εντελώς κατανοητό από όλους πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει στοχοποιηθεί μόνο από τα συστημικά ΜΜΕ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και από την ηγετική ομάδα του κόμματός της.

Η άρνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να υποκύψει στον εκβιασμό και να ψηφίσει τα προαπαιτούμενα μέτρα έχει προκαλέσει την οργή του Μεγάρου Μαξίμου.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα που έχει επιλέξει να έχει γύρω του θα πρέπει να οργιστούν με τους εαυτούς τους.

Αυτοί υπέκυψαν στον εκβιασμό και αγνόησαν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, και όχι η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Αν έχει κάποια αξία η γνώμη μου, πρέπει να στηριχτούν από τους πολίτες η Ζωή Κωνσταντοπούλου και όσοι βουλευτές δεν υποκύπτουν στον εκβιασμό.

Η λογική του «όλοι ίδιοι είναι» μας οδηγεί κατευθείαν στον φασισμό.

Ελπίζω και εύχομαι η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ -που δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό- να κρατήσουν τις θέσεις τους μέχρι το τέλος. Όποιο κι αν είναι αυτό το τέλος.

Θέση της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι οι καρέκλες.

Θέση της Αριστεράς είναι η ανιδιοτέλεια. Θέση της Αριστεράς είναι η αλήθεια. Θέση της Αριστεράς είναι η ευθύτητα.

Όταν κάνεις σημαία σου την αξιοπρέπεια, πρέπει να ξέρεις και τι σημαίνει αξιοπρέπεια.

Και πρώτα απ” όλα, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι αξιοπρεπής.

(Κάποιοι αναγνώστες -λίγοι είναι η αλήθεια- μου γράφουν πως «έστριψα». Δεν έστριψα εγώ, ο Αλέξης Τσίπρας έστριψε. Να θυμίσω πως, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα, έγραψα «H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία». Εκεί, μεταξύ άλλων, έγραφα «ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και προσφεύγει σε δημοψήφισμα». Βέβαια, όταν έγραφα αυτό το κείμενο, δεν ήξερα πως ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το δημοψήφισμα με την ελπίδα να κυριαρχήσει το ΝΑΙ, ούτε ότι θα πήγαινε μια εβδομάδα μετά να κάνει συμφωνία που περιείχε αυτά ακριβώς τα οποία αρνήθηκαν οι πολίτες στο δημοψήφισμα. Από την άλλη, όπως μάθαμε εκ των υστέρων, αυτά δεν το ήξερε ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης -που ήταν στενός συνεργάτης του-, εγώ θα τα ήξερα;)

(Εννοείται πως η στήριξη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που τιμούν τον όρκο τους, ισχύει όσο συνεχίζουν να το κάνουν. Οπαδός δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου.)


Του Pitsirikos

--------------------
[πηγή]

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ (ΠΟΥ ΕΣΙΓΗΣΑΝ) - Του Στάθη

Θα ήθελα να προσθέσω στο κυνήγι που έχει εξαπολυθεί εναντίον του κ. Βαρουφάκη, ως στοιχείο εναντίον του, ότι ο πρώην εγκάρδιος υπουργός του κ. Πρωθυπουργού τρώει τα βράδια παιδάκια και βράζει σίδερα για να τα κάνει χρυσάφι, ώστε να κατασκευάσει επιτέλους τη χρυσή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να επαναφέρει με ασφάλεια τη χώρα στη δραχμή ο Γκαστόνε!..


'Οντως απορώ! Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που καλοβλέπουν την ανθρωποφαγία εναντίον του κ. Βαρουφάκη (ή που κάνουν τα στραβά μάτια) δεν καταλαβαίνουν ότι οι ωμοφάγοι, που τρώνε τώρα ζωντανόν τον Γιάνη, δοκιμάζουν τι γεύση θα έχει αύριο στο στόμα τους ο κ. Τσίπρας;
Τι νομίζουν όσοι κάνουν γαργάρες; ότι η στάση τους είναι λιγότερο γελοία και λιγότερο επικίνδυνη απ’ τις κραυγές Πανούση; O οποίος έφθασε να μιλήσει ακόμα και για «εσχάτη προδοσία»!! (Καλά, ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Πανούσης, αναδεικνύεται σε κλόουν με περικεφαλαία. Ο απύλωτος στόμας του έχει πει τα πάντα! ακόμα και ότι οι μπάχαλοι μπορεί να βάλουν βόμβες στο σπίτι του κ. Τσίπρα - σαν να τους έβαζε την ιδέα να πάνε να βάλουν! Απίθανος! Αλλά πάντα στην κυβέρνηση! Πάντα με τις ευλογίες του κ. Τσίπρα.)

Ομως, αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βαρουφάκη είναι πολύ σοβαρό και εκθέτει το ήθος της Αριστεράς. Διότι είναι κάποιοι απ’ την κυβέρνηση που ρίχνουν κρυφά λάδι στη φωτιά εναντίον του. Κι άλλοι στα φανερά. Και το χειρότερο: κάποιοι έχουν «δώσει» τον κ. Βαρουφάκη. Και κάποιοι άλλοι τον έχουν εγκαταλείψει. Αυτά είναι πράγματα ιταμά.

Ο κ. Βαρουφάκης δεν πληρώνει μόνον τη δική του αμετροέπεια, την ανεπάρκεια (όπως απεδείχθη) και τον αφόρητο ναρκισσισμό του, αλλά πληρώνει κυρίως τον ρεβανσισμό ενός ολόκληρου συστήματος,

της Διαπλοκής, της Διαφθοράς και της Υποτέλειας,

ένα σύστημα που είδε τον χάρο με τα μάτια του, γλίτωσε και τώρα αντεπιτίθεται. Και θα αντεπιτεθεί στη συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερο μένος. Ως το τέλος. Αυτοί που γλίτωσαν τα ειδικά δικαστήρια απειλούν τώρα με ειδικό δικαστήριο (κατ’ αρχάς) τον κ. Βαρουφάκη, κι ύστερα βλέπουμε, ώστε ο καραγκιόζης αυτός λαός επιτέλους να σκάσει.

Και η κυβέρνηση «λιάζεται», το κόμμα «ψειρίζεται». Διότι όλα αυτά γίνονται με την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνενοχή ορισμένων Συριζαίων. Η αντίδραση τρώει την εκδίκησή της σε πιάτο ζεστό, κι όχι κρύο, άρκεσαν έξι μόλις μήνες για την παλινόρθωση των ντόμπερμαν που δίνουν τώρα ξεδιάντροπα και δημοσίως στον κ. Τσίπρα συμβουλές κι επαίνους. Βρήκαν και τα κάνουν!..

Πώς όμως φθάσαμε έως εδώ; Δεν θα κάνω απολογισμό. Θα κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση:
  
1. Ο ελληνικός λαός, συκοφαντημένος (ως τεμπέλης, διεφθαρμένος και λαϊκιστής), παραπλανημένος (από Σημίτηδες, Καραμανλήδες και Γιωργάκηδες), αιχμαλωτισμένος (απ’ τα μνημόνια), αντί να κάτσει στα αυγά του και να πάει ακόμα πιο δεξιά (όπως συνήθως γίνεται στην Ευρώπη), εξανέστη και πήγε πιο αριστερά.

2. Ο κ. Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση μέσα στην οποίαν αισθανόταν ασφαλής (παρέα της Αίγινας) και την οποίαν διέτρεχαν παλιές παθολογίες. Και συστημικές και κομματικές. Ας είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 36%, αλλά η υποστήριξη του λαού στη νέα κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα προσωπικώς εξελίχθηκε σε υπερδιπλάσια.

3. Ταυτοχρόνως με τη νέα κυβέρνηση ανεδύθη και το λεγόμενο «περιβάλλον» Τσίπρα. Ας είναι. Με το οποίον επίσης ο ίδιος αισθανόταν ασφαλής. Παρ’ ότι αδόκιμο και αδόκητο για τα αριστερά ήθη, το «περιβάλλον» αντιμετωπίσθηκε εν πρώτοις θετικά.

Παραλλήλως άρχισαν και οι πρώτες δυσάρεστες εκπλήξεις. Η νέα κυβέρνηση εις ουδέν «προσκλητήριο προς τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας» προέβη για να κυβερνήσει, αλλά άρχισαν να σκάνε άνθρωποι σαν τον κ. Σαγιά, τον κ. Μάρδα κι άλλους! Γνωστούς στους παροικούντες την (σημιτική) Ιερουσαλήμ, αλλά αγνώστους στους απλούς ανθρώπους, δεξιούς κι αριστερούς, σε όλους τους αγωνιστές της ζωής.

4. Αρχαίες παθολογίες του δικομματικού μονοκομματισμού άρχισαν να επαναλαμβάνονται, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι στα Υπουργεία να προσλαμβάνονται, κρατικά παράσιτα και κομματικά ρουσφέτια (πλην όμως με ικανά στελέχη του κόμματος στην απέξω) άρχισαν να δείχνουν ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Απόδειξη το ίδιο το κυβερνητικό έργο. Αν εξαιρέσουμε πέντε-δέκα Υπουργούς που έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά και τρία-τέσσερα σωστά μέτρα που ελήφθησαν, τα υπόλοιπα αφέθηκαν να σαπίζουν. Και μαζί τους σάπιζαν και οι προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος. Κι όχι μόνον. Αλλά άρχισε να ανθεί και πάλι η επικοινωνιακή διαχείριση, το φαίνεσθαι αντί του βουλεύεσθαι και του πράττειν. Καθώς και τα πρώτα ψέματα.

Πέρασαν έξι μήνες και η Διαπλοκή ουδέν υπέστη.

Πολύ γρήγορα αυτοί που είχαν χάσει πολλά έβλεπαν να χάνουν κι άλλα μπαίνοντας στον δρόμο να τα χάσουν όλα. Κι όμως εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση και προσωπικώς τον κ. Τσίπρα.

Στην πιάτσα έπεσε το σόφισμα ότι η (καλή) διακυβέρνηση θα αρχίσει μετά το (καλό) τέλος των διαπραγματεύσεων. Στο μεταξύ όμως και ανεξαρτήτως των διαπραγματεύσεων, καμιά προσπάθεια (πλην των τριών-τεσσάρων μέτρων που προαναφέραμε), καμιά αλλαγή. Ούτε η αρχή ανάταξης στην πρωτογενή παραγωγή, ούτε σχέδια επαναβιομηχάνισης, ούτε εξορθολογισμός των δεδομένων στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, ούτε επανάσταση στη δημόσια διοίκηση, ούτε τίποτα. Αντιθέτως,

υπό το βάρος (και την εξέλιξη) των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση της Αριστεράς μπήκε στην πεπατημένη της Δεξιάς κι άρχισε να λαμβάνει μέτρα υφεσιακά, φορομπηχτικά, αντιαναπτυξιακά, βαθαίνοντας τη λιτότητα και την υποτέλεια.

Κάγκελο οι γεωργοί, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι υποαμειβόμενοι, οι απλήρωτοι, κάγκελο οι μικροεπιχειρηματίες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι. Οι νέοι συνέχισαν και συνεχίζουν να φεύγουν, οι αυτοκτονίες να πληθύνονται εκ νέου, η φτώχεια να εξαπλώνεται (οι 4 πλέον στους 10 Ελληνες), με τη Διαπλοκή άπληκτη, τη φοροδιαφυγή απρόσβλητη και την κυρίαρχη προπαγάνδα να σηκώνει κεφάλι.

Στον ίδιο χωροχρόνο με τη διακυβέρνηση άρχισαν, εξελίχθηκαν και κατέληξαν (και με τις δύο έννοιες του ρήματος) οι διαπραγματεύσεις.  

1) Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Βαρουφάκης και Παππάς πήγαν ικέτες. Διότι δεν είχαν μαζί τους Plan B. Γνωστό urbi et orbi. Διότι δεν είχαν αμέσως νομοθετήσει δέκα νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους, για τα εργασιακά, τα δημοσιονομικά και τα κοινωνικά θέματα που θα είχαν χαλυβδώσει τη σχέση λαού - κυβέρνησης. Διότι δεν εκμεταλλεύθηκαν (ενώ ακόμα υπήρχαν εθνικοί πόροι) το κόστος που θα είχε το Grexit για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ κι όλον τον κόσμο. Διότι, ενώ γνώριζαν πως μόνον με την απειλή της ρήξης θα αποσπούσαν καλή συμφωνία, διαβεβαίωναν τους πάντες ότι δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τα γερμανικά σχέδια (εναντίον μας). Επιπροσθέτως, ακολούθησαν τακτική κατευνασμού απέναντι στα θηρία, τα θηρία εξεπλάγησαν κι ύστερα τους έφαγαν. Είδαν ότι δεν είχαν να κάνουν με αποφασισμένους ριζοσπάστες, αλλά με αμφίθυμους ερασιτέχνες. Και τους έφαγαν, τρώγοντας την Ελλάδα λάχανο. Και ξεσάλωσαν. Τα θηρία. Μπορούσαν πλέον να δείξουν στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι οι αριστεροί πειρασμοί μπορούν να ’χουν μόνο κακό τέλος. Κι άρχισαν να ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Τη νήσο Χίο έδινε ο Κομνηνός, όλο το Αιγαίο τού έπαιρναν οι Φράγκοι. Και στο σημείο αυτό, όντως ο κ. Τσίπρας βασανίσθηκε. Διότι η διαπραγμάτευση είχε γίνει μαρτύριο του δίδειν, έδινε και δεν τελείωνε.

2) Παρά ταύτα, υπήρχε ακόμα χρόνος και τρόπος. Υπήρχαν ακόμα πόροι, υπήρχε ακόμα ο λαός που θα μπορούσε να βγει στους δρόμους, υπήρχε (και πάντα υπάρχει) η γεωπολιτική αξία της χώρας. Ε, και; Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι «έκανε λάθος». Οτι υπέγραψε μια μεσοσυμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου χωρίς να λάβει αντίκρισμα ούτε τα «λύτρα της». Εκπληκτα απ’ τη χαρά τους τα θηρία, άρχισαν τις μονομερείς ενέργειες, έκοψαν τις «δόσεις μας» και πάθαμε σύνδρομο στέρησης. Οικονομική ασφυξία.

3) Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε πλέον να υπογράψει ένα μνημόνιο-μικρασιατική καταστροφή. Και πρότεινε το δημοψήφισμα. Σχεδόν σαν να ξαναβρήκε τον εαυτόν του - άλλωστε ακόμα δημοφιλής, άλλωστε ακόμα στα μάτια του λαού παλληκάρι, ένας Διγενής που αντιχαρομάχεται στα μαρμαρένια αλώνια. Και πήρε μπόι ο λαός. Ενιωσε ότι διακυβεύεται η ύπαρξή του κι έδωσε στον Αλέξη σκουτάρι 63% να κάνει τον χάροντα του αλατιού.

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας ήθελε το 63% του «Οχι» και εικασίες δεν θα κάμω. Γνωρίζω όμως ότι ο Αλέξης πήρε το «Οχι» και το έκανε «Ναι». Σε όλα.

Και γύρισε πίσω στην Αθήνα, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στη Μακεδονία φέρνοντας ένα νέο Μνημόνιο που όμοιό του δεν είχε υπάρξει. Και μας είπε ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» παρά να σύρει την Ελλάδα προς στραγγαλισμό σε «θρίαμβο των Δανειστών» στο Βερολίνο.

4) Ωπα! Μπάστα! Αυτό το Μνημόνιο θα οδηγήσει τη χώρα σε Grexit. Ή θα την κρατήσει μέσα στην Ενωση ως Προτεκτοράτο. Με το νέο Μνημόνιο

η Ελλάδα θα είναι σε Καθεστώς Εντολής ως το 2073!!! Το ΑΕΠ της χώρας ήταν το 2010 στα 245 δισ.! Σήμερα έχει πέσει κατά 25%, στα 180 δισ.! Το χρέος της είναι στα 320 δισ., δηλαδή στο 180% του ΑΕΠ και με τα 90 δισ., το νέο δάνειο του κ. Τσίπρα, το

χρέος της Ελλάδας θα φθάσει στον Θεό (και μαζί του ένας-ένας εκδημούντες οι Ελληνες). Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι υποσχέσεις ότι θα επανεξετασθεί το χρέος είναι για την ώρα υποσχέσεις, αλλά κι αν γίνουν πράξη, δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Διότι ουδείς απ’ τους δανειστές θέλει να λυθεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εργαλείο για να γίνει η Ελλάδα αυτό που έγινε, προτεκτοράτο. Ειδική Οικονομική Ζώνη. Εντός ή εκτός της ευρωζώνης, αυτό λίγη σημασία έχει και μετ’ ου πολύ καμία.
Ετσι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη δουλειά που άρχισε ο Γιωργάκης και συνέχισε ο κ. Σαμαράς. Και κατόρθωσαν
το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» να γίνει το success story της Αριστεράς. Η ντροπή είναι το λιγότερο. Το άγος (που ίσως να μην εξιλεωθεί ποτέ) είναι ότι η Ελλάδα συνεχίζει την κάθοδό της στον Αδη με οδηγό τη «ρεαλιστική Αριστερά»...

5) Μαζί όμως με τη «ρεαλιστική Αριστερά», την κάθοδό του για τον πολιτικό Αδη έχει αρχίσει και ο κ. Τσίπρας. Γιατί; Διότι ήδη κυβερνά με την ψήφο των αδυσώπητων πολιτικών του εχθρών. Διότι έχει ήδη διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι έχει ήδη ντροπιάσει την Αριστερά. Διότι ακόμα κι αν παραμένει δημοφιλής, όπως ισχυρίζονται τα γκάλοπ που έδιναν στο «Ναι» 51-52%, όταν αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των νέων μέτρων, η οργή θα υψωθεί στο στερέωμα.

Τι θα κάνει στο εξής ο Αλέξης; Τι θα κάνει μετά την υπογραφή της συμφωνίας; Θα πάει σε εκλογές; Οποιο ποσοστό κι αν πάρει, δεν θα του δίνει ούτε αυτοδυναμία, ούτε αυτονομία. Ή λοιπόν θα αναγκασθεί να συγκυβερνήσει με μνημονιακούς και να αφομοιωθεί (ώσπου να τον φάνε) ή να περάσει στην αντιπολίτευση και να χαθεί (όπου επίσης θα τον φάνε). Θα τον κατασπαράξουν και στις δύο περιπτώσεις, διότι διέπραξε το θανάσιμο αμάρτημα να φέρει τον λαό ante portas και να τρομάξει την μπουρζουαζία.

Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση. Μιας «μεσοβασιλείας». Οπου μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας θα τεθεί επικεφαλής ή θα συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση - ειδικού σκοπού και (πιθανόν) μακράς πνοής που θα προκύψει απ’ την αναμόχλευση των συσχετισμών στο τρέχον Κοινοβούλιο. Εχουμε ξαναγράψει ότι θα πρόκειται για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αλλά κυρίως θα πρόκειται για μια κυβέρνηση ανδρεικέλων. Τοποτηρητών της Τρόικας. Για μια δικτατορία. Σε μια χώρα υπό διαρκή έλεγχο, υπό διαρκή λεηλασία.

Ο,τι και να γίνει, αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος, κι ορισμένοι απ’ όσους την έστησαν δεν θα έχουν καλό τέλος. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν θα έχει τέλος. Τα μέτρα που προβλέπει είναι αίολα (τυχάρπαστα) και έωλα (βρομάνε), είναι ατελέσφορα και απάνθρωπα. Εξ ορισμού λοιπόν η «ρεαλιστική Αριστερά» θα φαγωθεί απ’ τους μνημονιακούς (αφού πλέον θα έχει περιφρονηθεί απ’ τον λαό), είτε πρώτη, είτε τελευταία, ο Πολύφημος θα αποφασίσει και σιγά την απόφαση…

Ομως το Μνημόνιο πρέπει να ανατραπεί. Οι Ελληνες (κατά βάθος το ξέρουμε όλοι) γνωρίζουν ότι το νεκρωτικό αυτό πράγμα δεν μπορεί να είναι η ζωή τους. Σήμερα ή αύριο, ο αγώνας για ανθρώπινη ζωή θα ξαναρχίσει, νέες πολιτικές προτάσεις για τη σχέση της χώρας με την Ενωση, για το πλαίσιο του αυτεξούσιου, για το νόμισμα, για τον επανασχεδιασμό της οικονομίας θα τεθούν εκ των πραγμάτων στην πολιτική αγορά.

Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν. Ξανά απ’ την αρχή. Οπως κι άλλες φορές στο παρελθόν.

Δεν είναι θέμα (μόνον) ιδεολογίας. Είναι θέμα πραγματικότητας. Η οποία διαμορφώνεται από μια οικονομική δικτατορία σε κοινωνική ζούγκλα. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο «τρόμος και η αθλιότητα» (των όποιων Ράιχ) δεν διαρκούν πολύ. Εκείνοι που «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς» ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο θεός. Στις

δημοκρατίες όμως, ακόμα και τις εκφυλισμένες, ακόμα και τις αυταρχικές, οι δικτατορίες της «οικονομικής φρίκης» μπορεί να είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά είναι και το κατώτατο στάδιο του ανθρώπου.

Και ο άνθρωπος έχει πολλή μνήμη μέσα του από Προμηθέα και Ιησού, από Σπάρτακο κι Ολοκαυτώματα, για να παραδεχθεί ότι «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς»...

******

 
(Ένα προσωπικό και συνάμα εξομολογητικό ξέσπασμα του Στάθη, για την κατάντια της πρώτη φορά Αριστεράς, των 6 μηνών που πέρασαν, όπως μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει! Είναι διπλά σημαντικό το κείμενο, γιατί το χαρακτηρίζει o ίδιος "αποχαιρετιστήριο", δλδ. δεν πιστεύει ότι μπορεί πλέον κάτι ν' αλλάξει, η κατρακύλα είναι προδιαγεγραμμένη "Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν". Και συνάμα, δεν το βάζει κάτω λέγοντας "Ξανά απ’ την αρχή. Όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν". 

Είναι ένα κείμενο που με εκφράζει απολύτως, διότι φέρνω βαρέως, που έκανα (ακόμα ένα) μεγάλο λάθος στη ζωή μου, και, ενώ δεν με εξέφραζε πλήρως, ψήφισα στις 20 του Γενάρη, τον Συριζα -που να μου κόβονταν το χέρι. Ας είναι. Ο αγώνας συνεχίζεται. Μια ζωή ΑΝΤΙ! Ξαναρχίζουμε απ' την αρχή, ώσπου να φύγουμε από τούτο τον κόσμο...
AMOR 2/8/2015)

******

--------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς - Του Pitsirikos

Παρά τα όσα διακήρυσσαν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν στη χώρα το τρίτο και πιο βάρβαρο Μνημόνιο. Και τώρα συγκρούονται και κάνουν δηλώσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Έχει γίνει μια παρεξήγηση.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ για να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να περιφέρεται ασκόπως και να χαζογελάει.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει κουμάντο η παρέα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει καριέρα ο Νίκος Παππάς, τον οποίο δεν γνώριζε κανείς.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τρώνε στη μάπα -μέσα από τα κανάλια των ολιγαρχών- χυδαίες φάτσες σαν του Νίκου Φίλη.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για τις προσωπικές φιλοδοξίες ή ιδεοληψίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Γιάνη Βαρουφάκη και των άλλων μελών της κυβέρνησης και του κόμματος.

Οι πολίτες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρουσίασε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και υποσχέθηκε πως θα το υλοποιήσει.

Έξι μήνες μετά τις εκλογές, κανένα σημείο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει, ενώ η χώρα είναι μπροστά σε ένα νέο Μνημόνιο.

Ποια είναι η χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ;

Ότι είναι Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μα δεν είναι. Ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς φράσεις και δικαιολογίες που έλεγαν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Αριστεροί είναι κι αυτοί;

Οι πολίτες αδιαφορούν παντελώς για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.

Μπορούν να προσπαθήσουν να φέρουν στον «ίσιο δρόμο» τον Αλέξη Τσίπρα, μπορούν να τον ρίξουν, μπορούν να πάνε στον γκρεμό μαζί του.

Δεν ξέρω γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θέλει εσωκομματικό δημοψήφισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να ντρέπεται ακόμα και να αναφέρει τη λέξη δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα έγινε στις 5 Ιουλίου, οι πολίτες ψήφισαν 61,3% Όχι, και ο Αλέξης Τσίπρας μια εβδομάδα μετά συμφώνησε στα μέτρα Γιούνκερ που οι πολίτες είχαν πει Όχι στο δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει πως η ιδρυματοποίηση είναι πολύ κακό πράγμα και πως δεν είναι όλος ο κόσμος το άθλιο παρεάκι που έχει μαζέψει γύρω του. Αν και τώρα μάλλον είναι αργά.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Αλλά να θυμούνται πως ένα από τα μεγαλόστομα προεκλογικά συνθήματα του κόμματός τους ήταν το «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς».

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν συνεχίσετε να αγνοείτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το σύνθημα σας θα σας επιστραφεί:

Αποφασίσατε χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς εσάς.

Γιατί εμείς θα προχωρήσουμε.

Και χωρίς εσάς. 


--------------
[πηγή]

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ - Του Καρτέσιου

Είπε ο αριστερός κ. Τσίπρας ότι ένας από τους μεγάλους αντιπάλους για τις δυνάμεις της προόδου και της Αριστεράς είναι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Και θα τους χτυπήσει είπε. Και θα τους νικήσει. Την ίδια ώρα ο δεξιός κ. Τσίπρας τρέχει να μας βάλει στο λαιμό την τρίτη μνημονιακή θηλιά για να χαρίσει ακόμη 25 δισ. στις Τράπεζες. Δηλαδή στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Τους τσάκισε ο αριστερός κ. Τσίπρας. Νίκησε ο δεξιός κ. Τσίπρας. Κορώνα – γράμματα δικά του.

Αμόλησε ο παλαιοπασόκος κ. Τσίπρας το τάγμα αυριανιστών που δημιούργησε γύρω του κι άρχισε αυτό το τάγμα να απαιτεί την παραίτηση των βουλευτών που δεν ψηφίζουν τις μνημονιακές παραχωρήσεις του κ. Τσίπρα. «Να δείξουν υπευθυνότητα και να παραδώσουν τις έδρες τους» απαιτούν τα τάγματα αυριανιστών. Την ίδια ώρα, ο δεξιός κ. Τσίπρας δηλώνει ατάραχος «Αναλαμβάνω τις ευθύνες για τα λάθη του παρελθόντος αλλά δεν θα δραπετεύσω από τις ευθύνες μου». Για πολλοστή φορά εκπρόσωπος του παλιού πολιτικού συστήματος αναλαμβάνει τις ευθύνες του … παραμένοντας στη θέση του χωρίς να τις πάρει μαζί του φεύγοντας αξιοπρεπώς. Ε, λοιπόν, το ίδιο λένε και οι βουλευτές που αρνούνται να παραδώσουν τις έδρες τους. Διότι, σύμφωνα με τη λογική του κ. Τσίπρα, αν τις παρέδιδαν θα ήταν σαν να έλεγαν «Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και δραπετεύουμε από αυτές». Το να θέλει ο κ. Τσίπρας να παραμείνει στη θέση του αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του, αλλά να φύγουν οι υπόλοιποι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους είναι από μόνο του ένας παραλογισμός.

Μας κοροϊδεύει κατάμουτρα ο κ. Τσίπρας υποσχόμενος ότι «Δεν μειώνονται οι συντάξεις». Διότι πρώτον κρύβει ότι δεν μειώνονται οι ήδη υπάρχουσες συντάξεις. Οι μελλοντικές συντάξεις εξαϋλώνονται, εξαερώνονται, εξευγενίζονται σε χαρτζιλίκι και κοροϊδία. Και μας κοροϊδεύει διότι, δεύτερον, μπορεί να υπόσχεται ότι δεν μειώνεται το ποσό των συντάξεων, αλλά και μόνο η αύξηση του ΦΠΑ μείωσε ήδη την πραγματική αξία τους. Στη συνέχεια θα μειωθούν κι άλλο μέσω της αύξησης της ΔΕΗ, την εξαφάνιση του ΕΚΑΣ κι όποιου άλλου συνταξοβόρου μέτρου υπογράψει ο δεξιός κ. Τσίπρας στο τρίτο μνημόνιο «για την ανάπτυξη». Πολυλογάς σε εμάς ο αριστερός κ. Τσίπρας, εξυπηρετικότατος στους δανειστές ο δεξιός κ. Τσίπρας.

Συμμετείχε ο κ. Τσίπρας στο γεύμα που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στους πολιτικούς αρχηγούς με την ευκαιρία «της 41ης επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας». Στο γεύμα, μαθαίνουμε, ότι επικράτησε «ευχάριστη και φιλική ατμόσφαιρα». Μέσα στην τόση ευχάριστη ατμόσφαιρα ο κ. Παυλόπουλος ευχήθηκε σε όλους «χρόνια πολλά» για την ημέρα και τόνισε ότι «αυτή η συνάντησή μας τιμά και την ημέρα, αλλά έχει και τον συμβολισμό της αποκατάστασης της Δημοκρατίας» και ο αριστερός κ. Τσίπρας δεν άρπαξε το ασημένιο μαχαίρι να κάνει χαρακίρι από ντροπή, διότι επικράτησε ο δεξιός κ. Τσίπας που βρήκε φυσιολογικό, κανονικό και δημοκρατικότατο το να έχει προτείνει και ψηφίσει πριν λίγες ώρες τις απαιτήσεις χιλιάδων σελίδων που έστειλαν οι δανειστές στα αγγλικά, χωρίς να τις διαβάσουν οι βουλευτές και δίχως να μπορούν να τις συζητήσουν. Το γεύμα των πολιτικών αρχηγών ήταν ο συμβολισμός της Δημοκρατίας. Στην κυριολεξία. Λάβετε, φάγετε• τούτο εστί το μέλλον μας. Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γάρ εστί το αίμα μας.

Διότι όπως είπε και η κυρία Φώφη Γεννηματά τσιμπώντας λίγο λαβράκι με βλήτα και πίνοντας μια γουλιά λευκό σαμιώτικο κρασί: «Σήμερα καταρρέει ο διαχωρισμός «μνημόνιο – αντιμνημόνιο»». Ακριβώς αυτό. Όσοι πιστέψαμε ότι υπήρξε αληθινή διαφορά μεταξύ των κομμάτων, ας το ξεπιστέψουμε. Ο πραγματικός διαχωρισμός είναι εμείς και αυτοί. Η δημοκρατία τους δεν έχει αδιέξοδα για αυτούς. Πάντα θα υπάρχουν έξοδοι να διαφύγουν. Η δημοκρατία τους είναι το κλουβί μας. Η δημοκρατία μας είναι στους δρόμους. ‘Η θα βγούμε από τα σπίτια μας ή θα τα πάρουν οι τράπεζες. Κι αυτό το ερώτημα δε μπορεί να απαντηθεί σε δημοψήφισμα. Μόνο με πράξεις.

-------------------
[πηγή]

Στην υπεράσπιση της ουτοπίας (There is no alternative) - Της Μαρίας Λούκα

Aπ’ τα παλιά καλοκαίρια θυμάμαι συνήθως το πρώτο καθάγιασμα στο νερό, το άδειασμα του νου σε μια παραλία με μια στίβα νουάρ μυθιστορήματα, το λυτρωτικό αεράκι στα θερινά σινεμά, το σκάλωμα στην αποκάλυψη ενός καινούργιου ηλιοβασιλέματος και διάφορα τέτοια ειδυλλιακά σ’ ένα κάδρο ανεμελιάς που όλο και ξεχαρβαλωνόταν τα τελευταία χρόνια, καθώς τα καλοκαίρια στένευαν, βυθιζόμενα κι αυτά μαζί σ’ ένα αέναο σπιράλ σκοτούρας.

Φέτος ο χρόνος καρφιτσώθηκε σ’ εκείνη την αποφράδα Δευτέρα. Τη δική μας «Μαύρη Δευτέρα». 

 

Αποκοιμισμένη μ’ ένα τηλεκοντρολ στο χέρι κι ένα λαπτοπ στα πόδια  - σε μια αστεία κατάσταση όπως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του κόσμου εκείνες τις μέρες -  άνοιξα τα μάτια μου την ώρα που έφευγες για δουλειά. Αντί για καλημέρα, ερώτηση:  «Η Σύνοδος;», «Συνεχίζεται, κοιμήσου». Σιγά μη ξανακοιμόμουν. Επόμενη ερώτηση: «Ο Τσίπρας;», «Δε γύρισε». Ο Τσίπρας δε γύρισε. Το #thisisacoup και το #TsiprasleaveEurosummit έμειναν δυο ανεκπλήρωτα trend που έγραψαν τη δική τους σύντομη ιστορία στον κόσμο του twitter  και στοίχειωσαν τις δικές μας βαριές ανάσες που αντηχούσαν σχεδόν σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Ο Τσίπρας εμφανίστηκε κανα δίωρο αργότερα μπροστά στις κάμερες προαναγγέλλοντας το τρίτο Μνημόνιο και η εικόνα του σιγά – σιγά θόλωνε, όπως ξεθώριαζαν κι εκείνες οι «λέξεις» του Συντάγματος που στις προγραμματικές δηλώσεις μας έκαναν όλους και όλες να ανεβούμε λίγο ψιλότερα. 

 

Και μετά ... μια τυποποιημένη άκεφη τελετουργία της καθημερινότητας, μια ιδιότυπη αποχαύνωση που υγραίνει τα μάτια στο μετρό και μια αίθουσα σύνταξης που τα γιορτινά τραγούδια της προηγούμενης Κυριακής αντικατέστησαν οι παρατεταμένες σιωπές σε μια διασταύρωση βουρκωμένων βλεμμάτων. Πως το πε να δεις μια φίλη; «Ούτε για γκόμενο δεν έχω γίνει έτσι». Για μένα έτσι γράφτηκε το πρελούδιο ενός ΟΧΙ 61,3% που έγιναν 229 ΝΑΙ μετά από λίγα 24ωρα. Έτσι άνοιξε ένα μεγάλο τραύμα στο σώμα της αριστεράς και εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος πένθους της ελληνικής κοινωνίας πάνω στο θεωρητικό υπόβαθρο του θατσερικού There is no alternative (TINA).

 

Ό,τι απορρίψαμε  τα πέντε χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα φτύνοντας το παλιό πολιτικό σύστημα και τη μιντιακή προπαγάνδα, επιστρέφοντας ξανά και ξανά στην πλατεία Συντάγματος , βγάζοντας με αυθάδεια τη γλώσσα στα χημικά και τα σηκωμένα γκλοπ, χτίζοντας τις δικές μας δομές αλληλεγγύης στις στάχτες του κοινωνικού κράτους, ψηφίζοντας ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες και απανωτούς εκβιασμούς, ξαναζωντάνεψε μπροστά μας σα σκιάχτρο ενός μισανθρωπικού ρεβανσισμού. Αυτού που ενοποιεί τον Αδωνη Γεωργιάδη με  την Αντιγόνη Λυμπεράκη  και τη διαπλοκή με τον εργοδοτικό αυταρχισμό  σ’ ένα κατάμαυρο συνεχές που κάνει πάρτι κάθε βράδυ στα δελτία των 8, όχι απλώς ποινικοποιώντας κάθε άλλη εναλλακτική αλλά αποζητώντας το αίμα της. 

 

Βλέπεις το ντόπιο κατεστημένο κέρδισε και δεν αρκείται απλά σ’ ένα ανασχηματισμό. Θέλει την απομόνωση , τη γελοιοποίηση και εν τέλει τον εξανδραποδισμό από τη δημόσια σφαίρα της Ζωής, του Γιάνη, του Λαφαζάνη, της Βαλαβάνη. Και σ’ αυτό το κρεσέντο της ανθρωποφαγίας συμμετέχουν όλο και περισσότερο στελέχη της κυβέρνησης , προσχωρώντας ίσως σταδιακά σ’ αυτό που ο Αλαιν Μπαντιού κωδικοποιούσε ως η «ηθική της εξουσίας» σε αντιπαραβολή με την «ηθική της αλήθειας». Το There is no alternative πρέπει να γίνει καθολικό δόγμα που θα τσακίσει το  ρεύμα κοινωνικής χειραφέτησης και θα εμπεδώσει το νέο συμβόλαιο με τη μιζέρια και την εξαθλίωση. 

 

Κι εμείς μουδιασμένοι ακόμα από το σοκ παρακολουθούμε αυτούς που ήταν δίπλα μας να μεταπηδούν απέναντι, να γίνονται ξένοι, να οικειοποιούνται τα επιχειρήματα που μέχρι πρόσφατα αποδομούσαν, να απεμπολούν ταυτοτικά και αξιακά χαρακτηριστικά της αριστεράς, να αποκηρύσσουν την ουτοπία ως μια εφηβική και ρομαντική αφέλεια  και να θωρακίζουν το δικό τους «μονόδρομο» του ρεαλισμού με τα αναβαπτισμένα και εσαεί οπλισμένα ΜΑΤ του ανεκδιήγητου κύριου Πανούση. Αυτό είναι το καλωσόρισμα στη νέα έρημο του πραγματικού που πρέπει να διανύσουμε εξορίζοντας ως αδιανόητο το φτερούγισμα ελευθερίας που νιώσαμε την εβδομάδα του δημοψηφίσματος. 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Η γενιά μας μεγάλωσε με το αποκαρδιωτικό «τέλος της Ιστορίας» του Φουκουγιάμα. Έμαθε, όμως,  και κυρίως έδειξε ότι η ιστορία έχει πολλές στροφές ακόμα. Δεν τελείωσε. Περπάτησε στους δρόμους της Γένοβα το 2001 «μαζί με κάποιες χιλιάδες ακόμα αλλοδαπών διαδηλωτών»,  στοιχήθηκε στα μεγάλο αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003, πλησίασε την ανατροπή στα μεγάλα φοιτητικά κινήματα του 2006-2007,  έσπασε τις βιτρίνες της κανονικότητας το Δεκέμβρη του 2008,  έπαθε ανοσία στα δακρυγόνα στο 2011-2012 . Σήμερα,  τη  φαντασιώνονται ξανά μ’ένα  xanax στη τσέπη και ένα διαβατήριο στο στόμα. Εμείς, όμως, ακουμπήσαμε την ουτοπία και φυλάμε αυτό το άγγιγμα ως πυξίδα για να ξαναβρούμε το δρόμο μας σ’ αυτό το στραβοπάτημα της ιστορίας. Όπως περίπου το έγραφε ο Ντανιέλ Μπενσάιντ "Αν και τα ηττημένα μας βράδια ήταν φυσικά περισσότερα από τα θριαμβευτικά πρωινά, με υπομονή έχουμε κατακτήσει το πολύτιμο δικαίωμα να ξαναρχίζουμε".

--------------------------

[πηγή]

Κίνημα αυτοοργανωμένων επιτροπών υπέρ του «όχι, μέχρι τη νίκη» σε όλη τη χώρα

Είναι κάπως παράταιρο ένα άρθρο γνώμης να ξεκινά με τίτλο που μοιάζει με προκήρυξη πολιτικής οργάνωσης. Ωστόσο, το χωρικό και χρονικό πλαίσιο απαιτούν να οξύνουμε το λόγο μας, προκειμένου να υπερασπιστούμε την υπόστασή μας, απέναντι σε ένα εξουσιαστικό σύστημα που έχοντας συμπεριλάβει και ένα κόμμα το οποίο θεωρείτο μέχρι πρότινος αριστερό επιχειρεί να μας βυθίσει σε μια παρακμιακή παθητικότητα και σε μια γενική κατάθλιψη.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι το Συμβάν. Η τυχοδιωκτική- καθότι ήλπιζε να κρυφτεί πίσω από το «ναι» του λαού ή πίσω από ένα οριακά πλειοψηφικό «όχι» για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή στροφή του- απόφαση του πρωθυπουργού σχετικά με την προκήρυξη δημοψηφίσματος, διαμόρφωσε τους όρους του Συμβάντος, δηλαδή της ρηγμάτωσης του ιστορικού συνεχούς, διά της (επανά-) εισόδου του κοινωνικού στο πολιτικό, με όρους μάλιστα κυριαρχίας του πρώτου επί του δεύτερου, δηλαδή με όρους προοδευτικούς. 

Οι κραυγές μέχρι και περί κινδύνου εμφυλίου πολέμου ενόψει δημοψηφίσματος όταν δεν ήταν απλά αναμασήματα κοινοτοπιών από αφελείς, εξέφραζαν στη βάση τους το φόβο απέναντι ακριβώς σε αυτή τη διαδικασία. Το φόβο δηλαδή της εξουσίας - εν προκειμένω αστικής - η πολιτική διεργασία είτε εν γένει, είτε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι να πάψει να αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης από ένα κλειστό και αδιαφανές ιερατείο ειδικών- έστω με μια στρεβλωμένη μεταφορά της λαϊκής βούλησης διά της αντιπροσώπευσης- και να καταληφθεί από την απευθείας εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση και ακόμα χειρότερα για το σύστημα εξουσίας, συμμετοχή.

Το δημοψήφισμα λοιπόν μπορεί να θεωρείται Συμβάν ακριβώς διότι αποτέλεσε ρήγμα στο συνεχές της κατάληψης της πολιτικής από το ιερατείο, δηλαδή στο συνεχές της συντηρητικής διαχείρισης και πολιτικής. Τούτο όχι μόνο, ούτε κυρίως εξαιτίας της διαδικασίας του δημοψηφίσματος αυτής καθ' εαυτής αλλά επειδή πρώτον τη μάχη υπέρ του όχι την έδωσαν κατά βάση αυθόρμητες  συσπειρώσεις πολιτών. Δεύτερον, επειδή το σχεδόν 62% προέκυψε μετά από μια ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος εξουσίας, τόσο του διεθνούς, όσο και του εγχώριου. Και τρίτον, διότι ο πυρήνας και η βάση του «όχι» χτίστηκαν πάνω σε μια μεταστροφή του συλλογικού φαντασιακού, το οποίο από την κυριαρχία του διδύμου «φόβος - ασφάλεια» μετατοπίστηκε έστω πρόσκαιρα στο δίδυμο «απελευθέρωση - μαχητικότητα». 

Αντίθετα με ό,τι η συντηρητική προσέγγιση διατείνεται στο πλαίσιο ενός δήθεν ορθολογισμού, η πολιτική προκειμένου να είναι δημοκρατική και κυρίαρχα κοινωνική διεργασία άρα εν τέλει όντως ορθολογική πρέπει να διαπνέεται πρωτίστως από την ικανότητα του κάθε ενός ανθρώπου και των συλλογικοτήτων του να (ανά) στοχάζονται και να συλλαμβάνουν στο φαντασιακό τους την ύπαρξή τους με θετικά εκτατικούς όρους, όπως κατεξοχήν είναι το απελευθερωτικό πρόταγμα. Κανένα επαναστατικό ή εν γένει προοδευτικό Συμβάν, από τη γέννηση της δημοκρατίας στην αρχαιότητα μέχρι τα επαναστατικά γεγονότα όπου γης των νεότερων χρόνων δε θα είχε λάβει χώρα, χωρίς αυτήν την πυρηνική διαδικασία.

Το σύστημα εξουσίας - κάθε σύστημα εξουσίας - στέκεται έμφυτα εχθρικά ή τουλάχιστον καχύποπτα απέναντι σε τέτοιες μετατοπίσεις του φαντασιακού και απέναντι σε τέτοιες ρηγματώσεις του συνεχούς της συντηρητικής διαχείρισης. Ο άνθρωπος ή ο λαός που κατακτά τη δυνατότητα να φαντάζεται και να στοχάζεται τη ζωή αλλιώς έχει πραγματώσει ένα μεγάλο απελευθερωτικό βήμα απέναντι σε εξουσιαστικούς καταναγκασμούς. Γι' αυτό το κάθε σύστημα εξουσίας προσπαθεί να (ξανά-) γεμίσει και να καλύψει το εν λόγω ρήγμα είτε με αγωνιώδεις υποσχέσεις περί ασφάλειας, είτε με εξίσου αγωνιώδεις απειλές περί συντριβής του ανθρώπου και του λαού εάν εγγραφεί οριστικά στο Συμβάν και αλλάξει πορεία.

Το σύστημα εξουσίας δεν είναι μονοδιάστατο και στατικό αλλά δυναμικό. Υπάρχει ο πυρήνας του, εν προκειμένω το σύμπλεγμα που αρκετά σχηματικά περιγράφουμε ως οικονομική ολιγαρχία, ξένη και ντόπια, με τη δεύτερη να είναι προσαρτημένη στην πρώτη, όπως και ένα τμήμα των κυβερνητικών ελίτ. Υπάρχουν οι πολιτικοί του βραχίονες, δημοσιογράφοι - παπαγάλοι, βουλευτές και υπουργοί που συνθέτουν κατά βάση αυτά που στην Ελλάδα είναι τα μνημονιακά κόμματα. Υπάρχουν όμως και γραφειοκρατικά συστήματα φύσει εξουσιαστικά, που παρότι δεν ανήκουν στο σύστημα εξουσίας προτιμούν τη σταθερότητα μιας γνωστής αντιπαλότητας παρά το ανασφαλές «κολύμπι» σε μια δυναμική και άγνωστη λαϊκή θάλασσα - βλ. ΚΚΕ. 

Το σύστημα εξουσίας είναι επίσης δυναμικό: προσάρτησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών τους στελεχών, μέσα από ένα συνδυασμό απειλών και υποσχέσεων. Από το “θα σε συν τρίψουμε” στον Τσίπρα πέρασε στο «θα συν τρίψουμε τους αντιπάλους σου και θα σε αναγορεύσουμε σε εθνικό ηγέτη». Κίβδηλες οι υποσχέσεις αλλά πάντα θελκτικές για καριερίστες. 

Υπάρχει λοιπόν ένα Συμβάν, ένα ρήγμα δηλαδή από τη μια και ένα συνασπισμένο σύστημα εξουσίας από την άλλη που προσπαθεί να το γεμίσει με ψεύτικες υποσχέσεις περί ασφάλειας και διαρκείς απειλές. Τι πρέπει να κάνει τώρα ο λαός λοιπόν;

Το πρώτο και το βασικό είναι να αναστοχαστεί. Να σκεφτεί πώς θα τεθεί στα πράγματα, πώς θα υπάρξει μέσα στις συνθήκες. Διαδικασία καθόλου αφελής και θεωρητική αλλά πολύ συγκεκριμένη και πρακτική. Δηλαδή ο λαός που ρηγμάτωσε ένα συνεχές το οποίο τον ήθελε στο περιθώριο της πολιτικής διεργασίας, έμφοβο και πειθήνιο καλείται να διαλέξει μεταξύ από τη μια του να υποταχθεί στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη του να μεγαλώσει το ρήγμα γεμίζοντάς το με απελευθερωτική αποφασιστικότητα και αποφασιστικότητα να απελευθερωθεί. 

Στην πρώτη περίπτωση τον περιμένει η εφαρμογή ενός 3ου μνημονίου το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να διαλύσει κάθε παραγωγική δυναμική και να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παρακμή ύφεσης, υπερχρέωσης, ταπείνωσης και εξάρτησης. Τον περιμένει η εφαρμογή ενός μνημονίου που σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μη «βγαίνει» για το λαό και η κατάθλιψη της ήττας και του αισθήματος ματαίωσης. Δηλαδή μια μακρά περίοδος βασανισμού του χωρίς κανένα όφελος τελικά για τον ίδιο.

Στη δεύτερη περίπτωση τον περιμένει η μεγάλη δυσκολία της κατάκτησης ενός μεγαλύτερου και βαθύτερου πεδίου ελευθερίας για τον ίδιο, μέσα από την προφανώς δύσκολη προσπάθεια αλλαγής οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και εν τέλει πνευματικού μοντέλου, που θα έχει αγωνίες και πόνο αλλά και την προοπτική υπέρβασης της παρακμής. 

Απαιτείται σχέδιο προκειμένου να υλοποιηθεί ένα τέτοιο άλμα; Φυσικά ναι. Υπάρχει σήμερα; όχι στο βαθμό που θα έπρεπε παρότι βασικές επεξεργασίες είναι υπαρκτές, τόσο από πλευράς των δανειστών, όσο και από εγχώριες δυνάμεις. Αρκεί η έξοδος από το ευρώ και θα είναι ανέφελη μια τέτοια επιλογή; προφανώς όχι. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για το τι θα παράγει και τι θα καταναλώνει η χώρα ανά κλάδο και περιφέρεια. Τι θα εισάγει και τι θα εξάγει. Πώς θα αναδιατάξει το ανθρώπινο δυναμικό της. Ποιες κοινωνικές υπηρεσίες θα παρέχει και σε ποιους,  προκειμένου να ζούμε σε μια ουσιαστικά ασφαλή, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία. Σε ποιες διεθνείς συμφωνίες εκτός και εντός ΕΕ θα συμμετέχουμε και από ποιες θα επιδιώξουμε να εξαιρεθούμε. 

Πόσο ανοιχτή, πόσο κλειστή - και πού αντίστοιχα - θα είναι η οικονομία μας. Τι σημαίνει ανοιχτή και δυναμική κοινωνία. Πώς εννοούμε τη δημοκρατία μας. Ποιες είναι οι μεγάλες αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, στο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό, στο δημογραφικό, στη διεθνή πολιτική, στο περιβαλλοντικό, στις πόλεις μας, στην αντίληψή μας για τα δικαιώματα του πολίτη. Και μέσα από όλα αυτά ποιες είναι οι εναλλακτικές μας απέναντι σε μια ευρωζώνη που γίνεται μνημόνιο διαρκείας, κοινώς πώς και πότε θα μπορούμε να εξ έλθουμε από μια νομισματική και δημοσιονομική ένωση που δεν είναι λειτουργική γενικά και σίγουρα για την Ελλάδα. Αλλά και από αυτήν την Ευρωζώνη έως τότε τι διεκδικούμε.

Για να υλοποιηθεί όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, η ρωγμή πρέπει να μεγαλώσει και να «γεμίσει» με ελευθερία ή ακόμα ακριβέστερα με απελευθερωτικές ενέργειες. Αυτές προηγούνται του σχεδιασμού και όχι το αντίστροφο. Δεν απελευθερώνεσαι επειδή έχεις σχέδιο, αποκτάς σχέδιο για τη ζωή σου αφού και επειδή αποφάσισες να ζεις ελεύθερα. 

Το δεύτερο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι ως λαός την απόφασή μας της 5ης Ιουλίου συγκροτώντας στο πλαίσιο αυτοοργάνωσης επιτροπές υπεράσπισης του όχι μέχρι τη νίκη, σε όλη τη χώρα. Επιτροπές υπεράσπισης του όχι απέναντι σε κάθε μνημόνιο και συνολικά απέναντι στην πολιτική της εξάρτησης και του καταστροφικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομισμού. Επιτροπές που θα λάβουν χαρακτηριστικά αλληλεγγύης και αντίστασης στο νέο μνημόνιο, σχεδιασμού για την εναλλακτική διέξοδο αλλά εν τέλει συγκρότησης ενός γνήσια απελευθερωτικού υποκειμένου. 

Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να υλοποιήσει την απελευθερωτική του προσπάθεια και να επιβάλλει να προχωρήσουν μπροστά, στην υπεράσπιση του όχι διαφορετικές δυνάμεις με την απαραίτητη ενότητα και σχεδιασμό. Οποιαδήποτε ολιγωρία θα επιτρέψει στο σύστημα εξουσίας να πάρει πίσω όλα όσα κινδυνεύει να χάσει μετά το «όχι» της 5ης Ιουλίου, ίσως δε και ακόμα περισσότερα. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά στην πολύπλευρη και βαθιά ρήξη, τώρα που πραγματοποιήσαμε ως λαός το πρώτο αναγκαίο βήμα.

----------------
[πηγή]