Ζωή Κωνσταντοπούλου (γιατί «όλοι ΔΕΝ είναι ίδιοι»!)

Με αφορμή τη σημερινή συνέντευξη Τύπου της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου -με αντικείμενο τον απολογισμό του έως τώρα έργου και τον προγραμματισμό για το επόμενο διάστημα στην προεδρία της Βουλής- θέλω να εκφράσω την στήριξή μου στο πρόσωπό της.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου -και κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ψήφισαν τα προαπαιτούμενα μέτρα- κρατούν ακόμα όρθια τη σημαία των θέσεων που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση τον περασμένο Ιανουάριο.

Η στοχοποίηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ήταν προφανής από τις πρώτες ημέρες της στην προεδρία της Βουλής. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για το πρόσωπό της και οι συκοφαντίες ήταν -και είναι- στην ημερήσια διάταξη των ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής -με κορυφαία την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος- είναι ο κύριος λόγος που έχει στοχοποιηθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Γιατί κατάλαβαν πως η Κωνσταντοπούλου δεν θα έθαβε τις εξεταστικές επιτροπές, όπως έκαναν οι προηγούμενοι πρόεδροι της Βουλής.

Πια είναι εντελώς κατανοητό από όλους πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει στοχοποιηθεί μόνο από τα συστημικά ΜΜΕ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και από την ηγετική ομάδα του κόμματός της.

Η άρνηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να υποκύψει στον εκβιασμό και να ψηφίσει τα προαπαιτούμενα μέτρα έχει προκαλέσει την οργή του Μεγάρου Μαξίμου.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα που έχει επιλέξει να έχει γύρω του θα πρέπει να οργιστούν με τους εαυτούς τους.

Αυτοί υπέκυψαν στον εκβιασμό και αγνόησαν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, και όχι η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Αν έχει κάποια αξία η γνώμη μου, πρέπει να στηριχτούν από τους πολίτες η Ζωή Κωνσταντοπούλου και όσοι βουλευτές δεν υποκύπτουν στον εκβιασμό.

Η λογική του «όλοι ίδιοι είναι» μας οδηγεί κατευθείαν στον φασισμό.

Ελπίζω και εύχομαι η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ -που δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό- να κρατήσουν τις θέσεις τους μέχρι το τέλος. Όποιο κι αν είναι αυτό το τέλος.

Θέση της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι οι καρέκλες.

Θέση της Αριστεράς είναι η ανιδιοτέλεια. Θέση της Αριστεράς είναι η αλήθεια. Θέση της Αριστεράς είναι η ευθύτητα.

Όταν κάνεις σημαία σου την αξιοπρέπεια, πρέπει να ξέρεις και τι σημαίνει αξιοπρέπεια.

Και πρώτα απ” όλα, πρέπει εσύ ο ίδιος να είσαι αξιοπρεπής.

(Κάποιοι αναγνώστες -λίγοι είναι η αλήθεια- μου γράφουν πως «έστριψα». Δεν έστριψα εγώ, ο Αλέξης Τσίπρας έστριψε. Να θυμίσω πως, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα, έγραψα «H Πρώτη Φορά Αριστερά έγινε Πρώτη Φορά Δημοκρατία». Εκεί, μεταξύ άλλων, έγραφα «ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και προσφεύγει σε δημοψήφισμα». Βέβαια, όταν έγραφα αυτό το κείμενο, δεν ήξερα πως ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το δημοψήφισμα με την ελπίδα να κυριαρχήσει το ΝΑΙ, ούτε ότι θα πήγαινε μια εβδομάδα μετά να κάνει συμφωνία που περιείχε αυτά ακριβώς τα οποία αρνήθηκαν οι πολίτες στο δημοψήφισμα. Από την άλλη, όπως μάθαμε εκ των υστέρων, αυτά δεν το ήξερε ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης -που ήταν στενός συνεργάτης του-, εγώ θα τα ήξερα;)

(Εννοείται πως η στήριξη στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που τιμούν τον όρκο τους, ισχύει όσο συνεχίζουν να το κάνουν. Οπαδός δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου.)


Του Pitsirikos

--------------------
[πηγή]

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ (ΠΟΥ ΕΣΙΓΗΣΑΝ) - Του Στάθη

Θα ήθελα να προσθέσω στο κυνήγι που έχει εξαπολυθεί εναντίον του κ. Βαρουφάκη, ως στοιχείο εναντίον του, ότι ο πρώην εγκάρδιος υπουργός του κ. Πρωθυπουργού τρώει τα βράδια παιδάκια και βράζει σίδερα για να τα κάνει χρυσάφι, ώστε να κατασκευάσει επιτέλους τη χρυσή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να επαναφέρει με ασφάλεια τη χώρα στη δραχμή ο Γκαστόνε!..


'Οντως απορώ! Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που καλοβλέπουν την ανθρωποφαγία εναντίον του κ. Βαρουφάκη (ή που κάνουν τα στραβά μάτια) δεν καταλαβαίνουν ότι οι ωμοφάγοι, που τρώνε τώρα ζωντανόν τον Γιάνη, δοκιμάζουν τι γεύση θα έχει αύριο στο στόμα τους ο κ. Τσίπρας;
Τι νομίζουν όσοι κάνουν γαργάρες; ότι η στάση τους είναι λιγότερο γελοία και λιγότερο επικίνδυνη απ’ τις κραυγές Πανούση; O οποίος έφθασε να μιλήσει ακόμα και για «εσχάτη προδοσία»!! (Καλά, ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Πανούσης, αναδεικνύεται σε κλόουν με περικεφαλαία. Ο απύλωτος στόμας του έχει πει τα πάντα! ακόμα και ότι οι μπάχαλοι μπορεί να βάλουν βόμβες στο σπίτι του κ. Τσίπρα - σαν να τους έβαζε την ιδέα να πάνε να βάλουν! Απίθανος! Αλλά πάντα στην κυβέρνηση! Πάντα με τις ευλογίες του κ. Τσίπρα.)

Ομως, αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βαρουφάκη είναι πολύ σοβαρό και εκθέτει το ήθος της Αριστεράς. Διότι είναι κάποιοι απ’ την κυβέρνηση που ρίχνουν κρυφά λάδι στη φωτιά εναντίον του. Κι άλλοι στα φανερά. Και το χειρότερο: κάποιοι έχουν «δώσει» τον κ. Βαρουφάκη. Και κάποιοι άλλοι τον έχουν εγκαταλείψει. Αυτά είναι πράγματα ιταμά.

Ο κ. Βαρουφάκης δεν πληρώνει μόνον τη δική του αμετροέπεια, την ανεπάρκεια (όπως απεδείχθη) και τον αφόρητο ναρκισσισμό του, αλλά πληρώνει κυρίως τον ρεβανσισμό ενός ολόκληρου συστήματος,

της Διαπλοκής, της Διαφθοράς και της Υποτέλειας,

ένα σύστημα που είδε τον χάρο με τα μάτια του, γλίτωσε και τώρα αντεπιτίθεται. Και θα αντεπιτεθεί στη συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερο μένος. Ως το τέλος. Αυτοί που γλίτωσαν τα ειδικά δικαστήρια απειλούν τώρα με ειδικό δικαστήριο (κατ’ αρχάς) τον κ. Βαρουφάκη, κι ύστερα βλέπουμε, ώστε ο καραγκιόζης αυτός λαός επιτέλους να σκάσει.

Και η κυβέρνηση «λιάζεται», το κόμμα «ψειρίζεται». Διότι όλα αυτά γίνονται με την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνενοχή ορισμένων Συριζαίων. Η αντίδραση τρώει την εκδίκησή της σε πιάτο ζεστό, κι όχι κρύο, άρκεσαν έξι μόλις μήνες για την παλινόρθωση των ντόμπερμαν που δίνουν τώρα ξεδιάντροπα και δημοσίως στον κ. Τσίπρα συμβουλές κι επαίνους. Βρήκαν και τα κάνουν!..

Πώς όμως φθάσαμε έως εδώ; Δεν θα κάνω απολογισμό. Θα κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση:
  
1. Ο ελληνικός λαός, συκοφαντημένος (ως τεμπέλης, διεφθαρμένος και λαϊκιστής), παραπλανημένος (από Σημίτηδες, Καραμανλήδες και Γιωργάκηδες), αιχμαλωτισμένος (απ’ τα μνημόνια), αντί να κάτσει στα αυγά του και να πάει ακόμα πιο δεξιά (όπως συνήθως γίνεται στην Ευρώπη), εξανέστη και πήγε πιο αριστερά.

2. Ο κ. Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση μέσα στην οποίαν αισθανόταν ασφαλής (παρέα της Αίγινας) και την οποίαν διέτρεχαν παλιές παθολογίες. Και συστημικές και κομματικές. Ας είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 36%, αλλά η υποστήριξη του λαού στη νέα κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα προσωπικώς εξελίχθηκε σε υπερδιπλάσια.

3. Ταυτοχρόνως με τη νέα κυβέρνηση ανεδύθη και το λεγόμενο «περιβάλλον» Τσίπρα. Ας είναι. Με το οποίον επίσης ο ίδιος αισθανόταν ασφαλής. Παρ’ ότι αδόκιμο και αδόκητο για τα αριστερά ήθη, το «περιβάλλον» αντιμετωπίσθηκε εν πρώτοις θετικά.

Παραλλήλως άρχισαν και οι πρώτες δυσάρεστες εκπλήξεις. Η νέα κυβέρνηση εις ουδέν «προσκλητήριο προς τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας» προέβη για να κυβερνήσει, αλλά άρχισαν να σκάνε άνθρωποι σαν τον κ. Σαγιά, τον κ. Μάρδα κι άλλους! Γνωστούς στους παροικούντες την (σημιτική) Ιερουσαλήμ, αλλά αγνώστους στους απλούς ανθρώπους, δεξιούς κι αριστερούς, σε όλους τους αγωνιστές της ζωής.

4. Αρχαίες παθολογίες του δικομματικού μονοκομματισμού άρχισαν να επαναλαμβάνονται, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι στα Υπουργεία να προσλαμβάνονται, κρατικά παράσιτα και κομματικά ρουσφέτια (πλην όμως με ικανά στελέχη του κόμματος στην απέξω) άρχισαν να δείχνουν ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Απόδειξη το ίδιο το κυβερνητικό έργο. Αν εξαιρέσουμε πέντε-δέκα Υπουργούς που έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά και τρία-τέσσερα σωστά μέτρα που ελήφθησαν, τα υπόλοιπα αφέθηκαν να σαπίζουν. Και μαζί τους σάπιζαν και οι προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος. Κι όχι μόνον. Αλλά άρχισε να ανθεί και πάλι η επικοινωνιακή διαχείριση, το φαίνεσθαι αντί του βουλεύεσθαι και του πράττειν. Καθώς και τα πρώτα ψέματα.

Πέρασαν έξι μήνες και η Διαπλοκή ουδέν υπέστη.

Πολύ γρήγορα αυτοί που είχαν χάσει πολλά έβλεπαν να χάνουν κι άλλα μπαίνοντας στον δρόμο να τα χάσουν όλα. Κι όμως εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση και προσωπικώς τον κ. Τσίπρα.

Στην πιάτσα έπεσε το σόφισμα ότι η (καλή) διακυβέρνηση θα αρχίσει μετά το (καλό) τέλος των διαπραγματεύσεων. Στο μεταξύ όμως και ανεξαρτήτως των διαπραγματεύσεων, καμιά προσπάθεια (πλην των τριών-τεσσάρων μέτρων που προαναφέραμε), καμιά αλλαγή. Ούτε η αρχή ανάταξης στην πρωτογενή παραγωγή, ούτε σχέδια επαναβιομηχάνισης, ούτε εξορθολογισμός των δεδομένων στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, ούτε επανάσταση στη δημόσια διοίκηση, ούτε τίποτα. Αντιθέτως,

υπό το βάρος (και την εξέλιξη) των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση της Αριστεράς μπήκε στην πεπατημένη της Δεξιάς κι άρχισε να λαμβάνει μέτρα υφεσιακά, φορομπηχτικά, αντιαναπτυξιακά, βαθαίνοντας τη λιτότητα και την υποτέλεια.

Κάγκελο οι γεωργοί, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι υποαμειβόμενοι, οι απλήρωτοι, κάγκελο οι μικροεπιχειρηματίες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι. Οι νέοι συνέχισαν και συνεχίζουν να φεύγουν, οι αυτοκτονίες να πληθύνονται εκ νέου, η φτώχεια να εξαπλώνεται (οι 4 πλέον στους 10 Ελληνες), με τη Διαπλοκή άπληκτη, τη φοροδιαφυγή απρόσβλητη και την κυρίαρχη προπαγάνδα να σηκώνει κεφάλι.

Στον ίδιο χωροχρόνο με τη διακυβέρνηση άρχισαν, εξελίχθηκαν και κατέληξαν (και με τις δύο έννοιες του ρήματος) οι διαπραγματεύσεις.  

1) Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Βαρουφάκης και Παππάς πήγαν ικέτες. Διότι δεν είχαν μαζί τους Plan B. Γνωστό urbi et orbi. Διότι δεν είχαν αμέσως νομοθετήσει δέκα νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους, για τα εργασιακά, τα δημοσιονομικά και τα κοινωνικά θέματα που θα είχαν χαλυβδώσει τη σχέση λαού - κυβέρνησης. Διότι δεν εκμεταλλεύθηκαν (ενώ ακόμα υπήρχαν εθνικοί πόροι) το κόστος που θα είχε το Grexit για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ κι όλον τον κόσμο. Διότι, ενώ γνώριζαν πως μόνον με την απειλή της ρήξης θα αποσπούσαν καλή συμφωνία, διαβεβαίωναν τους πάντες ότι δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τα γερμανικά σχέδια (εναντίον μας). Επιπροσθέτως, ακολούθησαν τακτική κατευνασμού απέναντι στα θηρία, τα θηρία εξεπλάγησαν κι ύστερα τους έφαγαν. Είδαν ότι δεν είχαν να κάνουν με αποφασισμένους ριζοσπάστες, αλλά με αμφίθυμους ερασιτέχνες. Και τους έφαγαν, τρώγοντας την Ελλάδα λάχανο. Και ξεσάλωσαν. Τα θηρία. Μπορούσαν πλέον να δείξουν στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι οι αριστεροί πειρασμοί μπορούν να ’χουν μόνο κακό τέλος. Κι άρχισαν να ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Τη νήσο Χίο έδινε ο Κομνηνός, όλο το Αιγαίο τού έπαιρναν οι Φράγκοι. Και στο σημείο αυτό, όντως ο κ. Τσίπρας βασανίσθηκε. Διότι η διαπραγμάτευση είχε γίνει μαρτύριο του δίδειν, έδινε και δεν τελείωνε.

2) Παρά ταύτα, υπήρχε ακόμα χρόνος και τρόπος. Υπήρχαν ακόμα πόροι, υπήρχε ακόμα ο λαός που θα μπορούσε να βγει στους δρόμους, υπήρχε (και πάντα υπάρχει) η γεωπολιτική αξία της χώρας. Ε, και; Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι «έκανε λάθος». Οτι υπέγραψε μια μεσοσυμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου χωρίς να λάβει αντίκρισμα ούτε τα «λύτρα της». Εκπληκτα απ’ τη χαρά τους τα θηρία, άρχισαν τις μονομερείς ενέργειες, έκοψαν τις «δόσεις μας» και πάθαμε σύνδρομο στέρησης. Οικονομική ασφυξία.

3) Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε πλέον να υπογράψει ένα μνημόνιο-μικρασιατική καταστροφή. Και πρότεινε το δημοψήφισμα. Σχεδόν σαν να ξαναβρήκε τον εαυτόν του - άλλωστε ακόμα δημοφιλής, άλλωστε ακόμα στα μάτια του λαού παλληκάρι, ένας Διγενής που αντιχαρομάχεται στα μαρμαρένια αλώνια. Και πήρε μπόι ο λαός. Ενιωσε ότι διακυβεύεται η ύπαρξή του κι έδωσε στον Αλέξη σκουτάρι 63% να κάνει τον χάροντα του αλατιού.

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας ήθελε το 63% του «Οχι» και εικασίες δεν θα κάμω. Γνωρίζω όμως ότι ο Αλέξης πήρε το «Οχι» και το έκανε «Ναι». Σε όλα.

Και γύρισε πίσω στην Αθήνα, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στη Μακεδονία φέρνοντας ένα νέο Μνημόνιο που όμοιό του δεν είχε υπάρξει. Και μας είπε ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» παρά να σύρει την Ελλάδα προς στραγγαλισμό σε «θρίαμβο των Δανειστών» στο Βερολίνο.

4) Ωπα! Μπάστα! Αυτό το Μνημόνιο θα οδηγήσει τη χώρα σε Grexit. Ή θα την κρατήσει μέσα στην Ενωση ως Προτεκτοράτο. Με το νέο Μνημόνιο

η Ελλάδα θα είναι σε Καθεστώς Εντολής ως το 2073!!! Το ΑΕΠ της χώρας ήταν το 2010 στα 245 δισ.! Σήμερα έχει πέσει κατά 25%, στα 180 δισ.! Το χρέος της είναι στα 320 δισ., δηλαδή στο 180% του ΑΕΠ και με τα 90 δισ., το νέο δάνειο του κ. Τσίπρα, το

χρέος της Ελλάδας θα φθάσει στον Θεό (και μαζί του ένας-ένας εκδημούντες οι Ελληνες). Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι υποσχέσεις ότι θα επανεξετασθεί το χρέος είναι για την ώρα υποσχέσεις, αλλά κι αν γίνουν πράξη, δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Διότι ουδείς απ’ τους δανειστές θέλει να λυθεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εργαλείο για να γίνει η Ελλάδα αυτό που έγινε, προτεκτοράτο. Ειδική Οικονομική Ζώνη. Εντός ή εκτός της ευρωζώνης, αυτό λίγη σημασία έχει και μετ’ ου πολύ καμία.
Ετσι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη δουλειά που άρχισε ο Γιωργάκης και συνέχισε ο κ. Σαμαράς. Και κατόρθωσαν
το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» να γίνει το success story της Αριστεράς. Η ντροπή είναι το λιγότερο. Το άγος (που ίσως να μην εξιλεωθεί ποτέ) είναι ότι η Ελλάδα συνεχίζει την κάθοδό της στον Αδη με οδηγό τη «ρεαλιστική Αριστερά»...

5) Μαζί όμως με τη «ρεαλιστική Αριστερά», την κάθοδό του για τον πολιτικό Αδη έχει αρχίσει και ο κ. Τσίπρας. Γιατί; Διότι ήδη κυβερνά με την ψήφο των αδυσώπητων πολιτικών του εχθρών. Διότι έχει ήδη διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι έχει ήδη ντροπιάσει την Αριστερά. Διότι ακόμα κι αν παραμένει δημοφιλής, όπως ισχυρίζονται τα γκάλοπ που έδιναν στο «Ναι» 51-52%, όταν αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των νέων μέτρων, η οργή θα υψωθεί στο στερέωμα.

Τι θα κάνει στο εξής ο Αλέξης; Τι θα κάνει μετά την υπογραφή της συμφωνίας; Θα πάει σε εκλογές; Οποιο ποσοστό κι αν πάρει, δεν θα του δίνει ούτε αυτοδυναμία, ούτε αυτονομία. Ή λοιπόν θα αναγκασθεί να συγκυβερνήσει με μνημονιακούς και να αφομοιωθεί (ώσπου να τον φάνε) ή να περάσει στην αντιπολίτευση και να χαθεί (όπου επίσης θα τον φάνε). Θα τον κατασπαράξουν και στις δύο περιπτώσεις, διότι διέπραξε το θανάσιμο αμάρτημα να φέρει τον λαό ante portas και να τρομάξει την μπουρζουαζία.

Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση. Μιας «μεσοβασιλείας». Οπου μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας θα τεθεί επικεφαλής ή θα συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση - ειδικού σκοπού και (πιθανόν) μακράς πνοής που θα προκύψει απ’ την αναμόχλευση των συσχετισμών στο τρέχον Κοινοβούλιο. Εχουμε ξαναγράψει ότι θα πρόκειται για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αλλά κυρίως θα πρόκειται για μια κυβέρνηση ανδρεικέλων. Τοποτηρητών της Τρόικας. Για μια δικτατορία. Σε μια χώρα υπό διαρκή έλεγχο, υπό διαρκή λεηλασία.

Ο,τι και να γίνει, αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος, κι ορισμένοι απ’ όσους την έστησαν δεν θα έχουν καλό τέλος. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν θα έχει τέλος. Τα μέτρα που προβλέπει είναι αίολα (τυχάρπαστα) και έωλα (βρομάνε), είναι ατελέσφορα και απάνθρωπα. Εξ ορισμού λοιπόν η «ρεαλιστική Αριστερά» θα φαγωθεί απ’ τους μνημονιακούς (αφού πλέον θα έχει περιφρονηθεί απ’ τον λαό), είτε πρώτη, είτε τελευταία, ο Πολύφημος θα αποφασίσει και σιγά την απόφαση…

Ομως το Μνημόνιο πρέπει να ανατραπεί. Οι Ελληνες (κατά βάθος το ξέρουμε όλοι) γνωρίζουν ότι το νεκρωτικό αυτό πράγμα δεν μπορεί να είναι η ζωή τους. Σήμερα ή αύριο, ο αγώνας για ανθρώπινη ζωή θα ξαναρχίσει, νέες πολιτικές προτάσεις για τη σχέση της χώρας με την Ενωση, για το πλαίσιο του αυτεξούσιου, για το νόμισμα, για τον επανασχεδιασμό της οικονομίας θα τεθούν εκ των πραγμάτων στην πολιτική αγορά.

Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν. Ξανά απ’ την αρχή. Οπως κι άλλες φορές στο παρελθόν.

Δεν είναι θέμα (μόνον) ιδεολογίας. Είναι θέμα πραγματικότητας. Η οποία διαμορφώνεται από μια οικονομική δικτατορία σε κοινωνική ζούγκλα. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο «τρόμος και η αθλιότητα» (των όποιων Ράιχ) δεν διαρκούν πολύ. Εκείνοι που «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς» ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο θεός. Στις

δημοκρατίες όμως, ακόμα και τις εκφυλισμένες, ακόμα και τις αυταρχικές, οι δικτατορίες της «οικονομικής φρίκης» μπορεί να είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά είναι και το κατώτατο στάδιο του ανθρώπου.

Και ο άνθρωπος έχει πολλή μνήμη μέσα του από Προμηθέα και Ιησού, από Σπάρτακο κι Ολοκαυτώματα, για να παραδεχθεί ότι «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς»...

******

 
(Ένα προσωπικό και συνάμα εξομολογητικό ξέσπασμα του Στάθη, για την κατάντια της πρώτη φορά Αριστεράς, των 6 μηνών που πέρασαν, όπως μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει! Είναι διπλά σημαντικό το κείμενο, γιατί το χαρακτηρίζει o ίδιος "αποχαιρετιστήριο", δλδ. δεν πιστεύει ότι μπορεί πλέον κάτι ν' αλλάξει, η κατρακύλα είναι προδιαγεγραμμένη "Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν". Και συνάμα, δεν το βάζει κάτω λέγοντας "Ξανά απ’ την αρχή. Όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν". 

Είναι ένα κείμενο που με εκφράζει απολύτως, διότι φέρνω βαρέως, που έκανα (ακόμα ένα) μεγάλο λάθος στη ζωή μου, και, ενώ δεν με εξέφραζε πλήρως, ψήφισα στις 20 του Γενάρη, τον Συριζα -που να μου κόβονταν το χέρι. Ας είναι. Ο αγώνας συνεχίζεται. Μια ζωή ΑΝΤΙ! Ξαναρχίζουμε απ' την αρχή, ώσπου να φύγουμε από τούτο τον κόσμο...
AMOR 2/8/2015)

******

--------------------------------
Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς - Του Pitsirikos

Παρά τα όσα διακήρυσσαν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν στη χώρα το τρίτο και πιο βάρβαρο Μνημόνιο. Και τώρα συγκρούονται και κάνουν δηλώσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Έχει γίνει μια παρεξήγηση.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ για να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να περιφέρεται ασκόπως και να χαζογελάει.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει κουμάντο η παρέα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει καριέρα ο Νίκος Παππάς, τον οποίο δεν γνώριζε κανείς.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τρώνε στη μάπα -μέσα από τα κανάλια των ολιγαρχών- χυδαίες φάτσες σαν του Νίκου Φίλη.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για τις προσωπικές φιλοδοξίες ή ιδεοληψίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Γιάνη Βαρουφάκη και των άλλων μελών της κυβέρνησης και του κόμματος.

Οι πολίτες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρουσίασε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και υποσχέθηκε πως θα το υλοποιήσει.

Έξι μήνες μετά τις εκλογές, κανένα σημείο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει, ενώ η χώρα είναι μπροστά σε ένα νέο Μνημόνιο.

Ποια είναι η χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ;

Ότι είναι Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μα δεν είναι. Ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς φράσεις και δικαιολογίες που έλεγαν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Αριστεροί είναι κι αυτοί;

Οι πολίτες αδιαφορούν παντελώς για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.

Μπορούν να προσπαθήσουν να φέρουν στον «ίσιο δρόμο» τον Αλέξη Τσίπρα, μπορούν να τον ρίξουν, μπορούν να πάνε στον γκρεμό μαζί του.

Δεν ξέρω γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θέλει εσωκομματικό δημοψήφισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να ντρέπεται ακόμα και να αναφέρει τη λέξη δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα έγινε στις 5 Ιουλίου, οι πολίτες ψήφισαν 61,3% Όχι, και ο Αλέξης Τσίπρας μια εβδομάδα μετά συμφώνησε στα μέτρα Γιούνκερ που οι πολίτες είχαν πει Όχι στο δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει πως η ιδρυματοποίηση είναι πολύ κακό πράγμα και πως δεν είναι όλος ο κόσμος το άθλιο παρεάκι που έχει μαζέψει γύρω του. Αν και τώρα μάλλον είναι αργά.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Αλλά να θυμούνται πως ένα από τα μεγαλόστομα προεκλογικά συνθήματα του κόμματός τους ήταν το «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς».

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν συνεχίσετε να αγνοείτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το σύνθημα σας θα σας επιστραφεί:

Αποφασίσατε χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς εσάς.

Γιατί εμείς θα προχωρήσουμε.

Και χωρίς εσάς. 


--------------
[πηγή]

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ - Του Καρτέσιου

Είπε ο αριστερός κ. Τσίπρας ότι ένας από τους μεγάλους αντιπάλους για τις δυνάμεις της προόδου και της Αριστεράς είναι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Και θα τους χτυπήσει είπε. Και θα τους νικήσει. Την ίδια ώρα ο δεξιός κ. Τσίπρας τρέχει να μας βάλει στο λαιμό την τρίτη μνημονιακή θηλιά για να χαρίσει ακόμη 25 δισ. στις Τράπεζες. Δηλαδή στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Τους τσάκισε ο αριστερός κ. Τσίπρας. Νίκησε ο δεξιός κ. Τσίπρας. Κορώνα – γράμματα δικά του.

Αμόλησε ο παλαιοπασόκος κ. Τσίπρας το τάγμα αυριανιστών που δημιούργησε γύρω του κι άρχισε αυτό το τάγμα να απαιτεί την παραίτηση των βουλευτών που δεν ψηφίζουν τις μνημονιακές παραχωρήσεις του κ. Τσίπρα. «Να δείξουν υπευθυνότητα και να παραδώσουν τις έδρες τους» απαιτούν τα τάγματα αυριανιστών. Την ίδια ώρα, ο δεξιός κ. Τσίπρας δηλώνει ατάραχος «Αναλαμβάνω τις ευθύνες για τα λάθη του παρελθόντος αλλά δεν θα δραπετεύσω από τις ευθύνες μου». Για πολλοστή φορά εκπρόσωπος του παλιού πολιτικού συστήματος αναλαμβάνει τις ευθύνες του … παραμένοντας στη θέση του χωρίς να τις πάρει μαζί του φεύγοντας αξιοπρεπώς. Ε, λοιπόν, το ίδιο λένε και οι βουλευτές που αρνούνται να παραδώσουν τις έδρες τους. Διότι, σύμφωνα με τη λογική του κ. Τσίπρα, αν τις παρέδιδαν θα ήταν σαν να έλεγαν «Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και δραπετεύουμε από αυτές». Το να θέλει ο κ. Τσίπρας να παραμείνει στη θέση του αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του, αλλά να φύγουν οι υπόλοιποι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους είναι από μόνο του ένας παραλογισμός.

Μας κοροϊδεύει κατάμουτρα ο κ. Τσίπρας υποσχόμενος ότι «Δεν μειώνονται οι συντάξεις». Διότι πρώτον κρύβει ότι δεν μειώνονται οι ήδη υπάρχουσες συντάξεις. Οι μελλοντικές συντάξεις εξαϋλώνονται, εξαερώνονται, εξευγενίζονται σε χαρτζιλίκι και κοροϊδία. Και μας κοροϊδεύει διότι, δεύτερον, μπορεί να υπόσχεται ότι δεν μειώνεται το ποσό των συντάξεων, αλλά και μόνο η αύξηση του ΦΠΑ μείωσε ήδη την πραγματική αξία τους. Στη συνέχεια θα μειωθούν κι άλλο μέσω της αύξησης της ΔΕΗ, την εξαφάνιση του ΕΚΑΣ κι όποιου άλλου συνταξοβόρου μέτρου υπογράψει ο δεξιός κ. Τσίπρας στο τρίτο μνημόνιο «για την ανάπτυξη». Πολυλογάς σε εμάς ο αριστερός κ. Τσίπρας, εξυπηρετικότατος στους δανειστές ο δεξιός κ. Τσίπρας.

Συμμετείχε ο κ. Τσίπρας στο γεύμα που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στους πολιτικούς αρχηγούς με την ευκαιρία «της 41ης επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας». Στο γεύμα, μαθαίνουμε, ότι επικράτησε «ευχάριστη και φιλική ατμόσφαιρα». Μέσα στην τόση ευχάριστη ατμόσφαιρα ο κ. Παυλόπουλος ευχήθηκε σε όλους «χρόνια πολλά» για την ημέρα και τόνισε ότι «αυτή η συνάντησή μας τιμά και την ημέρα, αλλά έχει και τον συμβολισμό της αποκατάστασης της Δημοκρατίας» και ο αριστερός κ. Τσίπρας δεν άρπαξε το ασημένιο μαχαίρι να κάνει χαρακίρι από ντροπή, διότι επικράτησε ο δεξιός κ. Τσίπας που βρήκε φυσιολογικό, κανονικό και δημοκρατικότατο το να έχει προτείνει και ψηφίσει πριν λίγες ώρες τις απαιτήσεις χιλιάδων σελίδων που έστειλαν οι δανειστές στα αγγλικά, χωρίς να τις διαβάσουν οι βουλευτές και δίχως να μπορούν να τις συζητήσουν. Το γεύμα των πολιτικών αρχηγών ήταν ο συμβολισμός της Δημοκρατίας. Στην κυριολεξία. Λάβετε, φάγετε• τούτο εστί το μέλλον μας. Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γάρ εστί το αίμα μας.

Διότι όπως είπε και η κυρία Φώφη Γεννηματά τσιμπώντας λίγο λαβράκι με βλήτα και πίνοντας μια γουλιά λευκό σαμιώτικο κρασί: «Σήμερα καταρρέει ο διαχωρισμός «μνημόνιο – αντιμνημόνιο»». Ακριβώς αυτό. Όσοι πιστέψαμε ότι υπήρξε αληθινή διαφορά μεταξύ των κομμάτων, ας το ξεπιστέψουμε. Ο πραγματικός διαχωρισμός είναι εμείς και αυτοί. Η δημοκρατία τους δεν έχει αδιέξοδα για αυτούς. Πάντα θα υπάρχουν έξοδοι να διαφύγουν. Η δημοκρατία τους είναι το κλουβί μας. Η δημοκρατία μας είναι στους δρόμους. ‘Η θα βγούμε από τα σπίτια μας ή θα τα πάρουν οι τράπεζες. Κι αυτό το ερώτημα δε μπορεί να απαντηθεί σε δημοψήφισμα. Μόνο με πράξεις.

-------------------
[πηγή]

Στην υπεράσπιση της ουτοπίας (There is no alternative) - Της Μαρίας Λούκα

Aπ’ τα παλιά καλοκαίρια θυμάμαι συνήθως το πρώτο καθάγιασμα στο νερό, το άδειασμα του νου σε μια παραλία με μια στίβα νουάρ μυθιστορήματα, το λυτρωτικό αεράκι στα θερινά σινεμά, το σκάλωμα στην αποκάλυψη ενός καινούργιου ηλιοβασιλέματος και διάφορα τέτοια ειδυλλιακά σ’ ένα κάδρο ανεμελιάς που όλο και ξεχαρβαλωνόταν τα τελευταία χρόνια, καθώς τα καλοκαίρια στένευαν, βυθιζόμενα κι αυτά μαζί σ’ ένα αέναο σπιράλ σκοτούρας.

Φέτος ο χρόνος καρφιτσώθηκε σ’ εκείνη την αποφράδα Δευτέρα. Τη δική μας «Μαύρη Δευτέρα». 

 

Αποκοιμισμένη μ’ ένα τηλεκοντρολ στο χέρι κι ένα λαπτοπ στα πόδια  - σε μια αστεία κατάσταση όπως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του κόσμου εκείνες τις μέρες -  άνοιξα τα μάτια μου την ώρα που έφευγες για δουλειά. Αντί για καλημέρα, ερώτηση:  «Η Σύνοδος;», «Συνεχίζεται, κοιμήσου». Σιγά μη ξανακοιμόμουν. Επόμενη ερώτηση: «Ο Τσίπρας;», «Δε γύρισε». Ο Τσίπρας δε γύρισε. Το #thisisacoup και το #TsiprasleaveEurosummit έμειναν δυο ανεκπλήρωτα trend που έγραψαν τη δική τους σύντομη ιστορία στον κόσμο του twitter  και στοίχειωσαν τις δικές μας βαριές ανάσες που αντηχούσαν σχεδόν σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης. Ο Τσίπρας εμφανίστηκε κανα δίωρο αργότερα μπροστά στις κάμερες προαναγγέλλοντας το τρίτο Μνημόνιο και η εικόνα του σιγά – σιγά θόλωνε, όπως ξεθώριαζαν κι εκείνες οι «λέξεις» του Συντάγματος που στις προγραμματικές δηλώσεις μας έκαναν όλους και όλες να ανεβούμε λίγο ψιλότερα. 

 

Και μετά ... μια τυποποιημένη άκεφη τελετουργία της καθημερινότητας, μια ιδιότυπη αποχαύνωση που υγραίνει τα μάτια στο μετρό και μια αίθουσα σύνταξης που τα γιορτινά τραγούδια της προηγούμενης Κυριακής αντικατέστησαν οι παρατεταμένες σιωπές σε μια διασταύρωση βουρκωμένων βλεμμάτων. Πως το πε να δεις μια φίλη; «Ούτε για γκόμενο δεν έχω γίνει έτσι». Για μένα έτσι γράφτηκε το πρελούδιο ενός ΟΧΙ 61,3% που έγιναν 229 ΝΑΙ μετά από λίγα 24ωρα. Έτσι άνοιξε ένα μεγάλο τραύμα στο σώμα της αριστεράς και εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος πένθους της ελληνικής κοινωνίας πάνω στο θεωρητικό υπόβαθρο του θατσερικού There is no alternative (TINA).

 

Ό,τι απορρίψαμε  τα πέντε χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα φτύνοντας το παλιό πολιτικό σύστημα και τη μιντιακή προπαγάνδα, επιστρέφοντας ξανά και ξανά στην πλατεία Συντάγματος , βγάζοντας με αυθάδεια τη γλώσσα στα χημικά και τα σηκωμένα γκλοπ, χτίζοντας τις δικές μας δομές αλληλεγγύης στις στάχτες του κοινωνικού κράτους, ψηφίζοντας ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες και απανωτούς εκβιασμούς, ξαναζωντάνεψε μπροστά μας σα σκιάχτρο ενός μισανθρωπικού ρεβανσισμού. Αυτού που ενοποιεί τον Αδωνη Γεωργιάδη με  την Αντιγόνη Λυμπεράκη  και τη διαπλοκή με τον εργοδοτικό αυταρχισμό  σ’ ένα κατάμαυρο συνεχές που κάνει πάρτι κάθε βράδυ στα δελτία των 8, όχι απλώς ποινικοποιώντας κάθε άλλη εναλλακτική αλλά αποζητώντας το αίμα της. 

 

Βλέπεις το ντόπιο κατεστημένο κέρδισε και δεν αρκείται απλά σ’ ένα ανασχηματισμό. Θέλει την απομόνωση , τη γελοιοποίηση και εν τέλει τον εξανδραποδισμό από τη δημόσια σφαίρα της Ζωής, του Γιάνη, του Λαφαζάνη, της Βαλαβάνη. Και σ’ αυτό το κρεσέντο της ανθρωποφαγίας συμμετέχουν όλο και περισσότερο στελέχη της κυβέρνησης , προσχωρώντας ίσως σταδιακά σ’ αυτό που ο Αλαιν Μπαντιού κωδικοποιούσε ως η «ηθική της εξουσίας» σε αντιπαραβολή με την «ηθική της αλήθειας». Το There is no alternative πρέπει να γίνει καθολικό δόγμα που θα τσακίσει το  ρεύμα κοινωνικής χειραφέτησης και θα εμπεδώσει το νέο συμβόλαιο με τη μιζέρια και την εξαθλίωση. 

 

Κι εμείς μουδιασμένοι ακόμα από το σοκ παρακολουθούμε αυτούς που ήταν δίπλα μας να μεταπηδούν απέναντι, να γίνονται ξένοι, να οικειοποιούνται τα επιχειρήματα που μέχρι πρόσφατα αποδομούσαν, να απεμπολούν ταυτοτικά και αξιακά χαρακτηριστικά της αριστεράς, να αποκηρύσσουν την ουτοπία ως μια εφηβική και ρομαντική αφέλεια  και να θωρακίζουν το δικό τους «μονόδρομο» του ρεαλισμού με τα αναβαπτισμένα και εσαεί οπλισμένα ΜΑΤ του ανεκδιήγητου κύριου Πανούση. Αυτό είναι το καλωσόρισμα στη νέα έρημο του πραγματικού που πρέπει να διανύσουμε εξορίζοντας ως αδιανόητο το φτερούγισμα ελευθερίας που νιώσαμε την εβδομάδα του δημοψηφίσματος. 

 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Η γενιά μας μεγάλωσε με το αποκαρδιωτικό «τέλος της Ιστορίας» του Φουκουγιάμα. Έμαθε, όμως,  και κυρίως έδειξε ότι η ιστορία έχει πολλές στροφές ακόμα. Δεν τελείωσε. Περπάτησε στους δρόμους της Γένοβα το 2001 «μαζί με κάποιες χιλιάδες ακόμα αλλοδαπών διαδηλωτών»,  στοιχήθηκε στα μεγάλο αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003, πλησίασε την ανατροπή στα μεγάλα φοιτητικά κινήματα του 2006-2007,  έσπασε τις βιτρίνες της κανονικότητας το Δεκέμβρη του 2008,  έπαθε ανοσία στα δακρυγόνα στο 2011-2012 . Σήμερα,  τη  φαντασιώνονται ξανά μ’ένα  xanax στη τσέπη και ένα διαβατήριο στο στόμα. Εμείς, όμως, ακουμπήσαμε την ουτοπία και φυλάμε αυτό το άγγιγμα ως πυξίδα για να ξαναβρούμε το δρόμο μας σ’ αυτό το στραβοπάτημα της ιστορίας. Όπως περίπου το έγραφε ο Ντανιέλ Μπενσάιντ "Αν και τα ηττημένα μας βράδια ήταν φυσικά περισσότερα από τα θριαμβευτικά πρωινά, με υπομονή έχουμε κατακτήσει το πολύτιμο δικαίωμα να ξαναρχίζουμε".

--------------------------

[πηγή]

Κίνημα αυτοοργανωμένων επιτροπών υπέρ του «όχι, μέχρι τη νίκη» σε όλη τη χώρα

Είναι κάπως παράταιρο ένα άρθρο γνώμης να ξεκινά με τίτλο που μοιάζει με προκήρυξη πολιτικής οργάνωσης. Ωστόσο, το χωρικό και χρονικό πλαίσιο απαιτούν να οξύνουμε το λόγο μας, προκειμένου να υπερασπιστούμε την υπόστασή μας, απέναντι σε ένα εξουσιαστικό σύστημα που έχοντας συμπεριλάβει και ένα κόμμα το οποίο θεωρείτο μέχρι πρότινος αριστερό επιχειρεί να μας βυθίσει σε μια παρακμιακή παθητικότητα και σε μια γενική κατάθλιψη.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου είναι το Συμβάν. Η τυχοδιωκτική- καθότι ήλπιζε να κρυφτεί πίσω από το «ναι» του λαού ή πίσω από ένα οριακά πλειοψηφικό «όχι» για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή στροφή του- απόφαση του πρωθυπουργού σχετικά με την προκήρυξη δημοψηφίσματος, διαμόρφωσε τους όρους του Συμβάντος, δηλαδή της ρηγμάτωσης του ιστορικού συνεχούς, διά της (επανά-) εισόδου του κοινωνικού στο πολιτικό, με όρους μάλιστα κυριαρχίας του πρώτου επί του δεύτερου, δηλαδή με όρους προοδευτικούς. 

Οι κραυγές μέχρι και περί κινδύνου εμφυλίου πολέμου ενόψει δημοψηφίσματος όταν δεν ήταν απλά αναμασήματα κοινοτοπιών από αφελείς, εξέφραζαν στη βάση τους το φόβο απέναντι ακριβώς σε αυτή τη διαδικασία. Το φόβο δηλαδή της εξουσίας - εν προκειμένω αστικής - η πολιτική διεργασία είτε εν γένει, είτε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι να πάψει να αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης από ένα κλειστό και αδιαφανές ιερατείο ειδικών- έστω με μια στρεβλωμένη μεταφορά της λαϊκής βούλησης διά της αντιπροσώπευσης- και να καταληφθεί από την απευθείας εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση και ακόμα χειρότερα για το σύστημα εξουσίας, συμμετοχή.

Το δημοψήφισμα λοιπόν μπορεί να θεωρείται Συμβάν ακριβώς διότι αποτέλεσε ρήγμα στο συνεχές της κατάληψης της πολιτικής από το ιερατείο, δηλαδή στο συνεχές της συντηρητικής διαχείρισης και πολιτικής. Τούτο όχι μόνο, ούτε κυρίως εξαιτίας της διαδικασίας του δημοψηφίσματος αυτής καθ' εαυτής αλλά επειδή πρώτον τη μάχη υπέρ του όχι την έδωσαν κατά βάση αυθόρμητες  συσπειρώσεις πολιτών. Δεύτερον, επειδή το σχεδόν 62% προέκυψε μετά από μια ολοκληρωμένη και ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος εξουσίας, τόσο του διεθνούς, όσο και του εγχώριου. Και τρίτον, διότι ο πυρήνας και η βάση του «όχι» χτίστηκαν πάνω σε μια μεταστροφή του συλλογικού φαντασιακού, το οποίο από την κυριαρχία του διδύμου «φόβος - ασφάλεια» μετατοπίστηκε έστω πρόσκαιρα στο δίδυμο «απελευθέρωση - μαχητικότητα». 

Αντίθετα με ό,τι η συντηρητική προσέγγιση διατείνεται στο πλαίσιο ενός δήθεν ορθολογισμού, η πολιτική προκειμένου να είναι δημοκρατική και κυρίαρχα κοινωνική διεργασία άρα εν τέλει όντως ορθολογική πρέπει να διαπνέεται πρωτίστως από την ικανότητα του κάθε ενός ανθρώπου και των συλλογικοτήτων του να (ανά) στοχάζονται και να συλλαμβάνουν στο φαντασιακό τους την ύπαρξή τους με θετικά εκτατικούς όρους, όπως κατεξοχήν είναι το απελευθερωτικό πρόταγμα. Κανένα επαναστατικό ή εν γένει προοδευτικό Συμβάν, από τη γέννηση της δημοκρατίας στην αρχαιότητα μέχρι τα επαναστατικά γεγονότα όπου γης των νεότερων χρόνων δε θα είχε λάβει χώρα, χωρίς αυτήν την πυρηνική διαδικασία.

Το σύστημα εξουσίας - κάθε σύστημα εξουσίας - στέκεται έμφυτα εχθρικά ή τουλάχιστον καχύποπτα απέναντι σε τέτοιες μετατοπίσεις του φαντασιακού και απέναντι σε τέτοιες ρηγματώσεις του συνεχούς της συντηρητικής διαχείρισης. Ο άνθρωπος ή ο λαός που κατακτά τη δυνατότητα να φαντάζεται και να στοχάζεται τη ζωή αλλιώς έχει πραγματώσει ένα μεγάλο απελευθερωτικό βήμα απέναντι σε εξουσιαστικούς καταναγκασμούς. Γι' αυτό το κάθε σύστημα εξουσίας προσπαθεί να (ξανά-) γεμίσει και να καλύψει το εν λόγω ρήγμα είτε με αγωνιώδεις υποσχέσεις περί ασφάλειας, είτε με εξίσου αγωνιώδεις απειλές περί συντριβής του ανθρώπου και του λαού εάν εγγραφεί οριστικά στο Συμβάν και αλλάξει πορεία.

Το σύστημα εξουσίας δεν είναι μονοδιάστατο και στατικό αλλά δυναμικό. Υπάρχει ο πυρήνας του, εν προκειμένω το σύμπλεγμα που αρκετά σχηματικά περιγράφουμε ως οικονομική ολιγαρχία, ξένη και ντόπια, με τη δεύτερη να είναι προσαρτημένη στην πρώτη, όπως και ένα τμήμα των κυβερνητικών ελίτ. Υπάρχουν οι πολιτικοί του βραχίονες, δημοσιογράφοι - παπαγάλοι, βουλευτές και υπουργοί που συνθέτουν κατά βάση αυτά που στην Ελλάδα είναι τα μνημονιακά κόμματα. Υπάρχουν όμως και γραφειοκρατικά συστήματα φύσει εξουσιαστικά, που παρότι δεν ανήκουν στο σύστημα εξουσίας προτιμούν τη σταθερότητα μιας γνωστής αντιπαλότητας παρά το ανασφαλές «κολύμπι» σε μια δυναμική και άγνωστη λαϊκή θάλασσα - βλ. ΚΚΕ. 

Το σύστημα εξουσίας είναι επίσης δυναμικό: προσάρτησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών τους στελεχών, μέσα από ένα συνδυασμό απειλών και υποσχέσεων. Από το “θα σε συν τρίψουμε” στον Τσίπρα πέρασε στο «θα συν τρίψουμε τους αντιπάλους σου και θα σε αναγορεύσουμε σε εθνικό ηγέτη». Κίβδηλες οι υποσχέσεις αλλά πάντα θελκτικές για καριερίστες. 

Υπάρχει λοιπόν ένα Συμβάν, ένα ρήγμα δηλαδή από τη μια και ένα συνασπισμένο σύστημα εξουσίας από την άλλη που προσπαθεί να το γεμίσει με ψεύτικες υποσχέσεις περί ασφάλειας και διαρκείς απειλές. Τι πρέπει να κάνει τώρα ο λαός λοιπόν;

Το πρώτο και το βασικό είναι να αναστοχαστεί. Να σκεφτεί πώς θα τεθεί στα πράγματα, πώς θα υπάρξει μέσα στις συνθήκες. Διαδικασία καθόλου αφελής και θεωρητική αλλά πολύ συγκεκριμένη και πρακτική. Δηλαδή ο λαός που ρηγμάτωσε ένα συνεχές το οποίο τον ήθελε στο περιθώριο της πολιτικής διεργασίας, έμφοβο και πειθήνιο καλείται να διαλέξει μεταξύ από τη μια του να υποταχθεί στο σύστημα εξουσίας και από την άλλη του να μεγαλώσει το ρήγμα γεμίζοντάς το με απελευθερωτική αποφασιστικότητα και αποφασιστικότητα να απελευθερωθεί. 

Στην πρώτη περίπτωση τον περιμένει η εφαρμογή ενός 3ου μνημονίου το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να διαλύσει κάθε παραγωγική δυναμική και να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο στην παρακμή ύφεσης, υπερχρέωσης, ταπείνωσης και εξάρτησης. Τον περιμένει η εφαρμογή ενός μνημονίου που σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μη «βγαίνει» για το λαό και η κατάθλιψη της ήττας και του αισθήματος ματαίωσης. Δηλαδή μια μακρά περίοδος βασανισμού του χωρίς κανένα όφελος τελικά για τον ίδιο.

Στη δεύτερη περίπτωση τον περιμένει η μεγάλη δυσκολία της κατάκτησης ενός μεγαλύτερου και βαθύτερου πεδίου ελευθερίας για τον ίδιο, μέσα από την προφανώς δύσκολη προσπάθεια αλλαγής οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και εν τέλει πνευματικού μοντέλου, που θα έχει αγωνίες και πόνο αλλά και την προοπτική υπέρβασης της παρακμής. 

Απαιτείται σχέδιο προκειμένου να υλοποιηθεί ένα τέτοιο άλμα; Φυσικά ναι. Υπάρχει σήμερα; όχι στο βαθμό που θα έπρεπε παρότι βασικές επεξεργασίες είναι υπαρκτές, τόσο από πλευράς των δανειστών, όσο και από εγχώριες δυνάμεις. Αρκεί η έξοδος από το ευρώ και θα είναι ανέφελη μια τέτοια επιλογή; προφανώς όχι. Χρειάζεται ένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για το τι θα παράγει και τι θα καταναλώνει η χώρα ανά κλάδο και περιφέρεια. Τι θα εισάγει και τι θα εξάγει. Πώς θα αναδιατάξει το ανθρώπινο δυναμικό της. Ποιες κοινωνικές υπηρεσίες θα παρέχει και σε ποιους,  προκειμένου να ζούμε σε μια ουσιαστικά ασφαλή, ελεύθερη και αλληλέγγυα κοινωνία. Σε ποιες διεθνείς συμφωνίες εκτός και εντός ΕΕ θα συμμετέχουμε και από ποιες θα επιδιώξουμε να εξαιρεθούμε. 

Πόσο ανοιχτή, πόσο κλειστή - και πού αντίστοιχα - θα είναι η οικονομία μας. Τι σημαίνει ανοιχτή και δυναμική κοινωνία. Πώς εννοούμε τη δημοκρατία μας. Ποιες είναι οι μεγάλες αλλαγές στην παιδεία, στην υγεία, στο συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό, στο δημογραφικό, στη διεθνή πολιτική, στο περιβαλλοντικό, στις πόλεις μας, στην αντίληψή μας για τα δικαιώματα του πολίτη. Και μέσα από όλα αυτά ποιες είναι οι εναλλακτικές μας απέναντι σε μια ευρωζώνη που γίνεται μνημόνιο διαρκείας, κοινώς πώς και πότε θα μπορούμε να εξ έλθουμε από μια νομισματική και δημοσιονομική ένωση που δεν είναι λειτουργική γενικά και σίγουρα για την Ελλάδα. Αλλά και από αυτήν την Ευρωζώνη έως τότε τι διεκδικούμε.

Για να υλοποιηθεί όμως ένας τέτοιος σχεδιασμός, η ρωγμή πρέπει να μεγαλώσει και να «γεμίσει» με ελευθερία ή ακόμα ακριβέστερα με απελευθερωτικές ενέργειες. Αυτές προηγούνται του σχεδιασμού και όχι το αντίστροφο. Δεν απελευθερώνεσαι επειδή έχεις σχέδιο, αποκτάς σχέδιο για τη ζωή σου αφού και επειδή αποφάσισες να ζεις ελεύθερα. 

Το δεύτερο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι ως λαός την απόφασή μας της 5ης Ιουλίου συγκροτώντας στο πλαίσιο αυτοοργάνωσης επιτροπές υπεράσπισης του όχι μέχρι τη νίκη, σε όλη τη χώρα. Επιτροπές υπεράσπισης του όχι απέναντι σε κάθε μνημόνιο και συνολικά απέναντι στην πολιτική της εξάρτησης και του καταστροφικού μείγματος νεοφιλελευθερισμού και δημοσιονομισμού. Επιτροπές που θα λάβουν χαρακτηριστικά αλληλεγγύης και αντίστασης στο νέο μνημόνιο, σχεδιασμού για την εναλλακτική διέξοδο αλλά εν τέλει συγκρότησης ενός γνήσια απελευθερωτικού υποκειμένου. 

Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να υλοποιήσει την απελευθερωτική του προσπάθεια και να επιβάλλει να προχωρήσουν μπροστά, στην υπεράσπιση του όχι διαφορετικές δυνάμεις με την απαραίτητη ενότητα και σχεδιασμό. Οποιαδήποτε ολιγωρία θα επιτρέψει στο σύστημα εξουσίας να πάρει πίσω όλα όσα κινδυνεύει να χάσει μετά το «όχι» της 5ης Ιουλίου, ίσως δε και ακόμα περισσότερα. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά στην πολύπλευρη και βαθιά ρήξη, τώρα που πραγματοποιήσαμε ως λαός το πρώτο αναγκαίο βήμα.

----------------
[πηγή]

Λαπαβίτσας: Αναλυτικό σχέδιο της εξόδου υπάρχει από καιρό...

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες μέρες για το αν υπάρχει, ή όχι, σχέδιο που να μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα συντεταγμένα και με σχετική ασφάλεια εκτός της αποτυχημένης νομισματικής ένωσης που πλέον την πνίγει. Ευρύτατα ακούγεται η άποψη ότι τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει, άρα η μόνη λύση είναι το νέο μνημόνιο, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τη χώρα και το λαό της.

Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω του καλούς οπαδούς του μονόδρομου, αλλά αναλυτικός σχεδιασμός της εξόδου υπάρχει από καιρό. Η δημόσια κατάθεσή του είναι θέμα πολιτικό και θα γίνει όταν θα το επιλέξει η πλευρά που εδώ και χρόνια επιχειρηματολογεί υπέρ της εξόδου. Περιττό να ειπωθεί ότι η πλευρά αυτή – που βρίσκεται κυρίως μέσα στο Σύριζα – έχει πλήρως δικαιωθεί μετά τα τελευταία γεγονότα και την αποδοχή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση. Και η πλευρά αυτή με πρωτοβουλία της θέτει το θέμα σε δημόσια διαβούλευση.

Η δημόσια κατάθεση των προτάσεων για την έξοδο δεν θα γίνει όμως στον χρόνο που θα επιλέξουν τα ΜΜΕ και το λόμπι των ευρωμανών, που πλέον έχουν χάσει κάθε μέτρο στη δημόσια συζήτηση και από τη δαιμονοποίηση πέρασαν στην ασύστολη κατασυκοφάντηση κάθε αναφοράς και προσπάθειας συζήτησης για το εθνικό νόμισμα. Το θέμα της συντεταγμένης εξόδου από την καταστροφική και αποτυχημένη ΟΝΕ έχει πολύ μεγάλη σημασία για να γίνει έρμαιο πολιτικών και επικοινωνιακών παιχνιδιών και βορά των συστημικών ΜΜΕ. 

Αυτό όμως που μπορεί και πρέπει να γίνει, μέσα στον ορυμαγδό υπερβολής, της διαστρέβλωσης και του καθαρού ψεύδους των τελευταίων ημερών, είναι μια σοβαρή συζήτηση για το τι ακριβώς μπορεί και πρέπει να είναι ένα «Σχέδιο Εξόδου».

Τι είναι το Σχέδιο Εξόδου;

Είναι με έναν τρόπο κατανοητό να νομίζει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει λεπτομερής σχεδιασμός του κάθε βήματος που απαιτείται για την έξοδο από την ΟΝΕ, με οικονομετρική αποτίμηση των επιπτώσεων και ίσως με ποσοτική μέτρηση του κόστους και του οφέλους. Δυστυχώς όμως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να υπάρξει. Το Σχέδιο Εξόδου, όπως και κάθε οικονομικό σχέδιο για δύσκολα και σύνθετα ζητήματα, δε μπορεί να είναι σαν μια συνταγή μαγειρικής που θα δίνει τις ακριβείς αναλογίες των συστατικών και οδηγίες εκτέλεσης για σίγουρη επιτυχία.

Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι μια βαθιά δυναμική διαδικασία που θα αλλάξει όλα τα δεδομένα της οικονομίας. Συνεπώς, το μόνο που μπορεί να γίνει εκ των προτέρων είναι να εξακριβωθεί η λογική αλληλουχία των βημάτων που απαιτούνται για να γίνει με επιτυχία η μετάβαση, ώστε να διαμορφωθεί το πλαίσιο της απαραίτητης οικονομικής πολιτικής. Αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο αναλυτικό πρόβλημα της «εξόδου από την ΟΝΕ» και όχι η ποσοτική μέτρηση των πιθανών επιπτώσεων της εξόδου. Στο τελευταίο συνήθως επιδίδονται με ενθουσιασμό οι εντεταλμένοι των τραπεζών, οι μετρήσεις των οποίων κατά κανόνα δεν έχουν καμία αξία.

Το πρόβλημα της εξόδου της Ελλάδας από τη ΟΝΕ δεν έχει βέβαια προηγούμενο. Ακόμη και όταν εγκαταλείφθηκε ο Κανόνας του Χρυσού στις αρχές του 20ου αιώνα, τα αποφασιστικά βήματα είχαν γίνει από τις μεγάλες οικονομίες της εποχής. Υπάρχει όμως νομισματική και μακροοικονομική εμπειρία δεκαετιών, η οποία λέει ξεκάθαρα ότι μεγάλα νομισματικά γεγονότα, όπως η έξοδος από την ΟΝΕ, οδηγούν σε σύντομη κρίση που την ακολουθεί ταχεία ανάκαμψη. Το βάθος της κρίσης εξαρτάται από το βαθμό και το είδος της προετοιμασίας της χώρας πριν από την αλλαγή.

Είναι ενδιαφέρον ότι ακόμη και οι μελέτες που κατά καιρούς κάνουν οι τράπεζες και άλλοι διαπρύσιοι φίλοι του ευρώ, συγκλίνουν στο σημείο αυτό: τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα της εξόδου θα είναι δύσκολα, αλλά μεσομακροπρόθεσμα η έξοδος είναι ο προτιμότερος τρόπος για να βγει η χώρα μας από την παγίδα στην οποία βρίσκεται. Περιττό να ειπωθεί ότι η βραχυπρόθεσμη δυσκολία δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί την αναβολή λήψης της απόφασης της εξόδου που θα έχει θετικά μεσομακροπρόθεσμα αποτελέσματα.

Η λύση του προβλήματος της εξόδου, ο πυρήνας του πολυσυζητημένου «Σχεδίου Εξόδου», είναι η λογική σύζευξη και στοιχειοθέτηση των απαραίτητων βημάτων ώστε η έξοδος να είναι συντεταγμένη και με σχετική ασφάλεια. Γίνεται έτσι προφανές, ότι το Σχέδιο αυτό θα περιλαμβάνει πολιτικές αποφάσεις και κινήσεις – θα είναι μια βαθύτατα πολιτική διαδικασία και όχι απλώς ένα τεχνικό οικονομικό κείμενο.

Από τη στιγμή που το πρόβλημα της εξόδου ως πολιτική και τεχνική διαδικασία θα έχει λυθεί, αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι η περαιτέρω επεξεργασία και η λεπτομερής εμβάθυνση των διαφόρων πλευρών του, ώστε να μετατραπεί σε εφαρμόσιμη κυβερνητική πολιτική. Για παράδειγμα, θα πρέπει να γίνει λεπτομερής ανάλυση των αλλαγών στις τράπεζες, της συναλλαγματικής ισοτιμίας, της φορολογίας, κλπ.

Τη στιγμή αυτή ο πυρήνας του Σχεδίου, ο πλοηγός της εξόδου, υπάρχει. Είναι αποτέλεσμα πολύμηνης συνεργασίας μου με τους διεθνούς εμβέλειας οικονομολόγους, Χάινερ Φλάσμπεκ και Ζακ Σαπίρ και με ομάδα άλλων οικονομολόγων κύρους που μας πλαισίωσαν. Αυτό που απομένει να γίνει είναι η λεπτομερής επεξεργασία των επιμέρους πλευρών του όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πράγμα που απαιτεί πολιτική βούληση και ομάδες εργασίας. Αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο για την κυβέρνηση Σύριζα τους επόμενους μήνες, καθώς το τρίτο μνημόνιο θα οδεύει προς την αποτυχία, κάτι που διεθνώς εκτιμάται ως η πλέον πιθανή εξέλιξη. 

Η έξοδος από την ΟΝΕ απαραίτητο βήμα για τη ριζική αλλαγή της χώρας

Πρέπει να τονιστεί ότι η έξοδος από την ΟΝΕ δεν αποτελεί από μόνη της λύση στα προβλήματα της Ελλάδας. Είναι ένα δύσκολο βήμα που επιβάλλεται στην Ελλάδα από την αδιαλλαξία των μελών της ΟΝΕ και την ιστορική αποτυχία της νομισματικής ένωσης. Αντιμέτωπη με το τρίτο μνημόνιο που θα είναι καταστροφικό και στην πράξη θα αποδειχθεί μη εφαρμόσιμο, η Ελλάδα έχει μόνο την επιλογή της εξόδου και της αλλαγής πορείας. Η έξοδος μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για πολιτικές που μειώνουν την ανεργία, αυξάνουν το εισόδημα και βάζουν τη χώρα σε δρόμο ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι οπωσδήποτε ένας δρόμος που εμπεριέχει μετωπική σύγκρουση με ισχυρότατα εγχώρια και ξένα συμφέροντα, αλλά αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο προσφέρει στην Ελλάδα μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει τη κοινωνική της δομή προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Εάν η διαχείριση της εξόδου γίνει με τρόπο επιτυχή και εξασφαλίζοντας τη στήριξη μιας ισχυρής πλειοψηφίας, μπορεί να αποτελέσει μια ιστορική ευκαιρία για να μπει η Ελλάδα σε διαφορετική τροχιά εθνικής ανεξαρτησίας στις διεθνείς της σχέσεις.

Η δύσκολη αρχική περίοδος της εξόδου μπορεί να γίνει σημαντικά ευκολότερη, αν υπάρξει δημόσια αποφασιστικότητα και θέληση. Ο ελληνικός λαός πλέον συνειδητοποιεί ότι η προοπτική της παραμονής στην ΟΝΕ και της εφαρμογής του νέου μνημονίου θα φέρει τη μακροπρόθεσμη αποδυνάμωση της χώρας, με αύξηση των ανισοτήτων και των κοινωνικών εντάσεων, ενώ παράλληλα θα διατηρηθεί η τεράστια πίεση του χρέους, μετατρέποντας την Ελλάδα σε ασήμαντο παρία στη διεθνή σκηνή. Αν υπάρξει καθαρή και έντιμη πληροφόρηση, ο ελληνικός λαός έχει δείξει ότι μπορεί και θέλει να στηρίξει την προσπάθεια εξόδου.

Η ανάκαμψη που θα ακολουθήσει θα είναι η βάση για τη μεσοπρόθεσμη ανασυγκρότηση της χώρας. Η Ελλάδα θα πρέπει οπωσδήποτε να προχωρήσει σε βαθιά μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού και δικαστικού συστήματος, καθώς και σε αλλαγή των κανόνων της αγοράς και της λειτουργίας του κράτους. Πάνω απ’ όλα, η Ελλάδα χρειάζεται συστηματική αλλαγή του πλαισίου των επενδύσεων. Η μακρά ιστορική εμπειρία δείχνει ότι μια επίμονη επενδυτική προσπάθεια από πλευράς κάποιας χώρας βασίζεται πάντα στις εγχώριες δυνάμεις και δεν καθορίζεται από τις ξένες επενδύσεις. Τα επενδυτικά κεφάλαια που έρχονται από το εξωτερικό μπορούν να παίξουν στην καλύτερη περίπτωση έναν συμπληρωματικό ρόλο.

Για να υλοποιηθεί η μεσοπρόθεσμη επενδυτική τόνωση που χρειάζεται η Ελλάδα, θα πρέπει άμεσα να ισχυροποιηθεί το πρόγραμμα των δημοσίων επενδύσεων. Θα πρέπει επίσης να αναδιαρθρωθούν οι αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες, υπό δημόσιο έλεγχο με νέα αντίληψη διοίκηση, με στόχο τη στήριξη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Η αναζωογόνηση των δημοσίων επενδύσεων και η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος σε δημόσια βάση θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια σταθερή ανάκαμψη των ιδιωτικών επενδύσεων. Η Ελλάδα θα μπορούσε τότε να αποκτήσει μία νέα σχέση ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.

Η έξοδος από την ΟΝΕ τελικά, είναι ένα βήμα στο δρόμο της κοινωνικής και οικονομικής μεταμόρφωσης της χώρας, αλλά είναι ένα ζωτικό και αναγκαίο βήμα. Μετά το τελευταίο μνημόνιο η Ελλάδα απλώς δεν έχει άλλες επιλογές, πράγμα που σταδιακά συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι οικονομολόγοι διεθνώς. Αν οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν αυτό το πρόγραμμα δράσουν αποφασιστικά, θα υπάρξει η λαϊκή στήριξη που είναι απαραίτητη για την επιτυχία. Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες θα είναι κρίσιμοι.

-----------------

[πηγή]

ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΧΑΜΗΛΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΤΕ; - Του Καρτέσιου

Δε μπορώ να κρίνω τον Βαρουφάκη για τις γνώσεις του. Ως δημόσιο πρόσωπο πάντως έδειξε από την αρχή ότι επικοινωνιακά ήταν σαχλαμάρας και τον χαρακτήριζε μία μανία προβολής του. Δεν είναι ο μόνος. Και, κυρίως, δεν είναι τόσο σούργελο όσο τα σούργελα της πολιτικής ζωής στα οποία έχουμε συνηθίσει.

Ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας έκανε μία κίνηση η οποία θα έπρεπε να είχε γίνει πολλά χρόνια νωρίτερα, αλλά ήμασταν μπλεγμένοι με ηλίθιους και τσάτσους οπότε δεν έγινε. Ο Βαρουφάκης ετοίμασε μία κίνηση άμυνας για την Ελλάδα στην περίπτωση που οι δανειστές αποφάσιζαν να προχωρήσουν σε ένα τρίτο οικονομικό πραξικόπημα εναντίον της χώρας.

Καλό ή κακό το εναλλακτικό του σχέδιο, δεν έχει πλέον καμία σημασία. Και δεν έχει, επειδή το τρίτο πραξικόπημα έγινε και η κυβέρνηση της Ελλάδας μαζί με σύσσωμη την αντιπολίτευση αρνήθηκαν να μπει σε λειτουργία το σχέδιο άμυνας. Ως εκ τούτου, ζούμε μέσα στο εξής σκηνικό: Ο μόνος που αποφάσισε να ετοιμάσει σχέδιο αποφυγής ενός μνημονίου βρίσκεται σήμερα κατηγορούμενος από όλη τη διαπλοκή, τη σαπίλα και τη διαφθορά των media και του πολιτικού συστήματος, της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης, για προδοσία.

Είναι εφιαλτικό αυτό που ζούμε. Είναι τραγικό να ακούμε ως κατηγορία ότι υπήρχε σχέδιο να «καταληφθούν» τα ΑΦΜ των Ελλήνων φορολογουμένων από την ελληνική κυβέρνηση. Μα, λογικά η ελληνική κυβέρνηση τα έχει, από ποιον να τα υποκλέψει; Μήπως όμως απλώς τα γνωρίζει, αλλά δεν τα κατέχει; Μήπως τα γνωρίζει αλλά δεν τα έχει υπό τον έλεγχό της; Πολλά σενάρια συνωμοσίας μπορεί να δημιουργήσει η συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον του Βαρουφάκη, όπως και όλες οι άλλες κατηγορίες.

Ένας άνθρωπος βρέθηκε να κατασκευάσει σενάριο αποφυγής της καταστροφής και σήμερα είναι κατηγορούμενος! Σε αυτή τη χώρα τρία πράγματα δεν θα τελειώσουν ποτέ. Η ρουφιανιά, η πισώπλατη μαχαιριά και η μαλακία που μας δέρνει.

Βρίσκεται, λοιπόν, κατηγορούμενος για οικονομικό πραξικόπημα ο Βαρουφάκης από ποιους; Από δύο κόμματα που επί 5 χρόνια κράτησαν ορθάνοιχτες τις πύλες της χώρας για να πραγματοποιηθούν δύο τεράστια οικονομικά πραξικοπήματα με όλη τη σημασία της λέξης. Πραξικοπήματα που διέλυσαν την οικονομία, παρέδωσαν τα κλειδιά των υπουργείων και των προσωπικών μας στοιχείων σε τριτοκλασάτους υπαλλήλους των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, εξόρισαν Έλληνες σε όλο τον κόσμο να ψάχνουν για ένα κομμάτι ψωμί, οδήγησαν ανθρώπους στην αυτοκτονία, λεηλάτησαν ψυχές, έσπασαν κεφάλια διαδηλωτών ατιμώρητοι, κατήργησαν τη Βουλή κι έβαλαν στη θέση τους Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, επέβαλαν ό,τι χαράτσι γούσταραν, προστάτεψαν τους ισχυρούς φοροφυγάδες και μετέτρεψαν σε υπέρτατο θεσμό τις Τράπεζες.

Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι μαζί με το πολιτικό σκέλος της διαπλεκόμενης μπίζνας που ξεχύθηκε από τις πηγές της διαφθοράς για να σιγουρέψει πως τίποτα δεν θ’ αλλάξει σε αυτόν τον καταραμένο τόπο, κατηγορούν για πραξικόπημα τον έναν που έκανε το χρέος του. Το χειρότερο σε όλο αυτό, είναι ότι η κυβέρνηση παρακολουθεί χαμογελαστή ενώ κουτοπόνηρα κλείνει και το ματάκι στα όσα εξοργιστικά συμβαίνουν. Τους βολεύει να φαγωθεί ο Βαρουφάκης. Έτσι είναι η συμφωνία. Μάλλον υπήρξε προαπαιτούμενο για το τρίτο μνημόνιο. Άλλωστε ήταν και απαίτηση του Σόιμπλε.

Αυτή είναι η σημερινή κυβέρνηση. Η πρώτη φορά αριστερά. Ξερνάω στα μούτρα της από αηδία. Σκέφτομαι ότι την ψήφισα και τρελαίνομαι. Αρρωσταίνω. Κάποτε είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Άκου μαλάκα». Τώρα το λέω στον εαυτό μου. «Άκου μαλάκα μου, έτσι και την ξαναπατήσεις είσαι για να κρεμαστείς από ντροπή».

«Κατάλαβες μαλάκα;», δε σταματάω να με ρωτάω. 

------------------

[πηγή]

Ετοιμαστείτε για την δραχμή - Του Pitsirikos

Όσο και να ουρλιάζουν οι πολιτικοί και οι σκλάβοι των ολιγαρχών κατά της εξόδου από την ευρωζώνη, η δραχμή έρχεται τρέχοντας. Με «αριστερή» κυβέρνηση; Με οικουμενική κυβέρνηση; Χωρίς κυβέρνηση; Η δραχμή έρχεται.

Με την ατμόσφαιρα ασφυξίας που υπάρχει στην ελληνική οικονομία και στη χώρα, δεν είναι θέμα πια αν σου αρέσει το ευρώ ή η δραχμή· δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την δραχμή.

Μπορεί να προτιμάς το αυτοκίνητο από την βέσπα αλλά, αν σου χαλάσει το αυτοκίνητο στην ερημιά και υπάρχει μόνο μια βέσπα, θα αναγκαστείς να ανεβείς στη βέσπα. Τι, δεν ξέρεις από βέσπα; Καιρός να μάθεις.

Όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα του νέου Μνημονίου, και ο τελευταίος Έλληνες θα αντιληφθεί πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την επιστροφή στη δραχμή.

Είναι η πραγματικότητα και η ανάγκη που θα πείσουν οριστικά τους Έλληνες πως πρέπει να αποχωριστούν το ευρώ, το οποίο ήδη πολλοί Έλληνες έχουν αποχωριστεί, λόγω φτώχειας.

Και τότε θα ανάψει η συζήτηση γιατί η Ελλάδα δεν βγήκε από το ευρώ το 2010 -όταν χρεοκόπησε- και έπρεπε να το κάνει, αφού διαλύθηκε εντελώς με τα Μνημόνια και το ξεπούλημα.

Επίσης, θα πρέπει κάποιος να εξηγήσει στους Έλληνες γιατί η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη,

Δίπλα στις ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας θα προστεθούν και οι ευθύνες για την υστερική επιμονή για παραμονή στο ευρώ.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πλήρες σχέδιο για συντεταγμένη έξοδο από την Ευρωζώνη.

Οι πάντες παραδέχονται πια πως η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να είχε μπει στο ευρώ.

Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χωρίς κανένα σχέδιο.

Η έξοδος από το ευρώ πρέπει να γίνει με σχέδιο.


-----------------
[πηγή]

Ωραίες μέρες στο προτεκτοράτο - Του Pitsirikos

Καθώς η χώρα έχει φάει κατακέφαλα ένα τρίτο Μνημόνιο -αυτή τη φορά από τον αριστερό Αλέξη Τσίπρα και το επαναστατικό παρεάκι του-, η επικαιρότητα στρέφεται σε θέματα ανούσια και βλακώδη. 

Είναι λογικό στο προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα να ασχολούνται όλοι με βλακώδη θέματα γιατί τα σημαντικά θέματα δεν είναι στην αρμοδιότητά τους.

Για τα σημαντικά θέματα αποφασίζουν και διατάζουν οι «εταίροι», και αφήνουν τα λιμά για τους ιθαγενείς.

Τι το κάναμε εδώ; Μικροί μεγάλοι στα καφενεία;

Οι ιθαγενείς ψηφίζουν στο δημοψήφισμα Όχι και -μια εβδομάδα μετά- η πρωθυπουργάρα τους πάει και λέει Ναι σε όλα.

Αυτό μάλιστα συνέβη στη χώρα που περηφανεύεται ότι γέννησε την Δημοκρατία.

Και αντί να έχουν ξεσηκωθεί και οι πέτρες για την απάτη του Αλέξη Τσίπρα και της Πρώτη Φορά Αριστερά, οι Έλληνες κάθονται και κοιτάνε τους γελοίους του ΣΥΡΙΖΑ -που είχαν λυσσάξει πέντε χρόνια πως θα καταργήσουν τα Μνημόνια- να λένε πως το νέο Μνημόνιο είναι αναγκαίο.

Φυσικά, το μόνο που ενδιαφέρει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ -όπως και όλες τις προηγούμενες- είναι να γαντζωθεί στην εξουσία. Απάτη ολκής. Αριστερή απάτη.

Ζούμε στη χώρα που χρεοκόπησε πριν από πέντε χρόνια και επειδή σήμερα το θέλουν οι ολιγάρχες -και παράλληλα βολεύει τον Τσίπρα και τη σιχαμερή παρέα του-, ο υπεύθυνος για όλα τα κακά της χώρας είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Δηλαδή, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν επί δεκαετίες δεν έχουν καμία ευθύνη για την χρεοκοπία και την κατάντια της χώρας αλλά για όλα ευθύνεται ο Γιάνης Βαρουφάκης επειδή, ως υπουργός Οικονομικών, έκανε κάποια σχέδια που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.

Αν δεν καταλάβατε, δεν έχουν καμία ευθύνη αυτοί που εφάρμοσαν τα σχέδιά τους επί δεκαετίες αλλά έχει ευθύνη ο Βαρουφάκης του οποίου το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε και ήταν υπουργός Οικονομικών για λιγότερο από μισό χρόνο.

Όχι δεν έχουν καμία ευθύνη υπουργοί Οικονομικών όπως ο Παπαντωνίου, ο Αλογοσκούφης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και ο Χαρδούβελης.

Επίσης, δεν έχει καμία ευθύνη ο Τσίπρας -τουλάχιστον τώρα που βολεύει- που επέλεξε τον Βαρουφάκη.

Όλη η ευθύνη είναι του Γιάνη Βαρουφάκη.

Δεν ξέρω πόσο ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να φάει την προπαγάνδα του Μαξίμου και των ολιγαρχών κατά του Βαρουφάκη.

Βέβαια, φταίει ο Γιάνης Βαρουφάκης που πήγε κι έμπλεξε με τα σκατά του Τσίπρα και της παρέας του.

Γιάνη, στους σκατάδες λέμε ΟΧΙ.

(Φυσικά, ο στόχος τους δεν είναι να καταδικαστεί ο Βαρουφάκης -ξέρουν πως αυτό είναι αδύνατο αν δεν τιμωρηθούν οι προηγούμενοι από τον Βαρουφάκη- αλλά, δια της στοχοποιήσεώς του, να αθωωθούν όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους για τα εγκλήματά τους σε βάρος της χώρας. Και τελικός στόχος τους είναι ο Τσίπρας, ο οποίος αποδεικνύεται τραγικά ανόητος.)

-------------
[πηγή]