Είμαι Έλληνας δημοσιογράφος… -Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν η αστυνομία έστειλε στην εντατική τον φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο και τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο. Αλλά δεν σε θυμάμαι εκεί.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν συνέλαβαν τον Κώστας Βαξεβάνη γιατί αποκάλυψε τη λίστα Λαγκάρντ. Εσύ συνομιλούσες με τα μέλη της λίστας – αν δεν ήσουν και εσύ ένα από αυτά.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν κάποιος που παρουσιάστηκε ως ο Μελισσανίδης (και δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι δεν ήταν) τηλεφώνησε στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο στο Unfollow και απείλησε να σκοτώσει αυτόν και όποιον βρισκόταν γύρω του. Ο Μελισσανίδης όμως ήταν φίλος του Σαμαρά και εσύ μιλούσες με τον δικηγόρο του, τον Φαήλο Κρανιδιώτη.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν εκατοντάδες συνάδελφοί μου και εγώ απολυθήκαμε, γιατί τολμήσαμε να παρουσιάσουμε εναλλακτικές προτάσεις στα μνημόνια τα οποία προωθούσαν οι τράπεζες που πληρώνουν το μισθό σου.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν το ισραηλινό κράτος έστειλε στη φυλακή τρεις Έλληνες δημοσιογράφους που κάλυπταν τον στόλο της Ελευθερίας. Εσύ όμως έδινες το λόγο σε σκοτεινούς κύκλους των μυστικών υπηρεσιών που επιχειρούσαν να παρουσιάσουν την ανθρωπιστική αποστολή σαν τρομοκρατική ενέργεια.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν το Reuters υποστήριζε ότι υπάρχει ένα γιγαντιαίο σκάνδαλο της Τράπεζας Πειραιώς αλλά εσύ δεν το έκανες ούτε μονόστηλο. Μόνο την επόμενη ημέρα διαλαλούσες την απάντηση του Σάλα.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος στα χρόνια του μνημονίου, όταν η ελευθερία του Τύπου κατρακύλησε κατά 50 θέσεις, σύμφωνα με εκθέσεις των ρεπόρτερ χωρίς σύνορα, και η Ελλάδα βρέθηκε σε χειρότερη θέση από μοναρχίες και δικτατορίες του Περσικού Κόλπου. Εσύ τότε απέκρυπτες πληροφορίες για τη μη βιωσιμότητα τους χρέους, εκπαιδευόσουν από το ΔΝΤ σε τεχνικές προπαγάνδας για να παραπληροφορείς του πολίτες και χειροκροτούσες την τοποθέτηση ενός μη εκλεγμένου πρωθυπουργού για πρώτη φορά από το τέλος της δικτατορίας.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν έκλειναν την ΕΡΤ. Αλά εσύ με τις πλάτες της Digea ετοιμαζόσουν να μοιραστείς την ψηφιακή πίτα και να συνεχίσει ανενόχλητος την προπαγάνδα σου γνωρίζοντας ότι δεν θα έχεις πλέον κανένα τηλεοπτικό σταθμό να αμφισβητεί την απόλυτη αλήθεια σου.

Ήμουν Έλληνας Δημοσιογράφος όταν η Θεσσαλονίκη βυθιζόταν από το συλλαλητήριο για τις σκουριές αλλά εσύ παρουσίαζες σαν τρομοκράτες του κατοίκους της Χαλκιδικής που αμφισβητούσαν τα σχέδια του Μπόμπολα και της El Dorado.

Εσύ λοιπόν «συνάδελφε» δεν είσαι δημοσιογράφος. Είσαι μεγαλοστέλεχος μιας μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης που ελέγχει με πειρατικό τρόπο δημόσιες συχνότητες. Την προηγούμενη εβδομάδα με τη συνεργασία του ΣΕΒ και της ΕΚΤ επιχείρησες να ανατρέψεις μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση προκαλώντας τραπεζικό πανικό, διαδίδοντας ψευδείς ειδήσεις, παραποιώντας φωτογραφίες και δημοσκοπήσεις και κόβοντας στον αέρα όποιον τολμούσε να σου αντιμιλήσει.

Αν σε ενοχλούν οι πειθαρχικές διώξεις και κυρίως αν θεωρείς ότι πραγματοποιείται συλλογική επίθεση στην ελευθερία του Τύπου, σου έχω μια πρόταση: Έλα να περπατήσεις μαζί με αληθινούς δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ στο κέντρο της Αθήνας και εκεί θα καταλάβεις ποιο είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Θα καταλάβεις πως όταν 100.000 άτομα φωνάζουν «Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι», ξέρουν πολύ καλά σε ποιους αναφέρονται.

Διαφορετικά κάτσε με τους σωματοφύλακές σου στο μαγαζάκι σου και υπό την προστασία των ΜΑΤ συνέχισε να παπαγαλίζεις τις εντολές που λαμβάνεις. Μην απορείς όμως αν κάποιοι ζητούν να αφαιρεθούν οι άδειες λειτουργίας του σταθμού σου και να επιστραφούν σε αυτούς που τις πληρώνουν εδώ και δεκαετίες – δηλαδή στους πολίτες.

Άρης Χατζηστεφάνου

-------------------

[πηγή]

Κρούγκμαν: Ο μεγαλύτερος λογαριασμός του Grexit πληρώθηκε ήδη!

Το μεγαλύτερο κόστος από ένα Grexit έχει ήδη πληρωθεί με τα capital controls και την τραπεζική αργία. Η Ελλάδα θα πρέπει να εισπράξει και τα οφέλη κι αυτά δεν είναι άλλα από μια υποτίμηση του νομίσματος που θα έρθει με τη δραχμή.

H Ευρώπη γλίτωσε τα χειρότερα την Κυριακή. Οι Έλληνες ψηφοφόροι υποστήριξαν σθεναρά την απόρριψη των απαιτήσεων των δανειστών εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης. Κι ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έπρεπε να αισθάνονται ανακουφισμένοι από αυτό το αποτέλεσμα.

Φυσικά οι πιστωτές δε θα ήθελαν να το δείτε έτσι. Η αφήγησή τους, την οποία αναμεταδίδει εν πολλοίς και ο οικονομικός τύπος, είναι ότι η αποτυχία τους να εκφοβίσουν την Ελλάδα να συναινέσει ήταν ένας θρίαμβος τουανορθολογισμού και της ανευθυνότητας έναντι ορθών τεχνοκρατικών συμβουλών.

Όμως η εκστρατεία του εκφοβισμού - η προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες με το να αποκόψουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών και να απειλήσουν με γενικό χάος -, όλα με σχεδόν απροκάλυπτο στόχο να εξωθήσουν την κυβέρνηση στην πτώση της – ήταν μια ντροπιαστική στιγμή για την Ευρώπη, η οποία ισχυρίζεται ότι πιστεύει στις αρχές της δημοκρατίας. Θα ήταν ένα φρικτό προηγούμενο, αν αυτή η εκστρατεία είχε πετύχει το στόχο της, ακόμα κι αν αυτά που έλεγαν οι δανειστές έβγαζαν νόημα.

Πόσο μάλλον τώρα που δεν έβγαζαν. Η αλήθεια είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι τεχνοκράτες της Ευρώπης, είναι σαν τους μεσαιωνικούς γιατρούς που επέμεναν να συνιστούν την αφαίμαξη των ασθενών – κι όταν η θεραπεία έκανε τους ασθενείς πιο άρρωστους, τότε ζητούσαν περισσότερη αφαίμαξη.

Μία ψήφος της χώρας στο «ναι» θα την είχε καταδικάσει σε χρόνια με περισσότερα δεινά, κάτω από πολιτικές που δε λειτουργούν και οι οποίες, μόνο και μόνο βάσει απλής αριθμητικής, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Η λιτότητα φέρνει πιθανότατα μεγαλύτερη ύφεση απ' ό,τι αντίστοιχη μείωση στο χρέος κι έτσι όλα τα βάσανα που περνά κανείς είναι τελείως άσκοπα. Η σαρωτική και ολοκληρωτική νίκη του όχι δίνει τουλάχιστον τη δυνατότηταστη η χώρα να διαφύγει από αυτήν την παγίδα.

Αλλά πώς θα μπορούσε κανείς να διαχειριστεί αυτήν τη διαφυγή; Υπάρχει κάποιος τρόπος για την Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ; Και είναι κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων επιθυμητό αποτέλεσμα; Το πιο άμεσο ζήτημα αφορά στις ελληνικές τράπεζες.

Σε αναμονή του δημοψηφίσματος, η ΕΚΤ απέκοψε την πρόσβασή τους σε επιπρόσθετα κεφάλαια, ελπίζοντας ότι θα επιταχύνει τον πανικό και θα εξαναγκάσει την κυβέρνηση να επιβάλει capital controls και τραπεζική αργία. Η ΕΚΤ τώρα έχει να κάνει μια περίεργη επιλογή: αν επαναφέρει την κανονική ροή χρήματος θα είναι σαν να παραδέχεται ότι το πάγωμα ήταν πολιτική επιλογή, αλλά αν δεν το κάνει θα έχει εξωθήσει ουσιαστικά την Ελλάδα στην έκδοση νέου νομίσματος.

Ειδικότερα, αν το χρήμα δεν αρχίσει να ρέει από τη Φρανκφούρτη (όπου εδρεύει η ΕΚΤ), η Ελλάδα δε θα έχει άλλη επιλογή από το να αρχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις με IOUs, τα οποία de facto θα είναι ένα παράλληλο νόμισμα – και τα οποία θα μπορούσαν σύντομα να μετατραπούν σε νέα δραχμή.

Υποθέστε από την άλλη μεριά ότι η ΕΚΤ θα επαναφέρει τον κανονικό δανεισμό κι ότι η τραπεζική κρίση αποσοβείται. Αυτό αφήνει και πάλι ανοικτό το ερώτημα πώς θα αποκατασταθεί η οικονομική ανάπτυξη.

Στις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στο δημοψήφισμα της Κυριακής, το βασικό σημείο τριβής ήταν η απαίτηση της Ελλάδας για μία μόνιμη ελάφρυνση χρέους, ώστε να απομακρυνθεί αυτό το σύννεφο που σκιάζει όλη την οικονομία της.

Η τρόικα – οι θεσμοί που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των δανειστών – αρνήθηκε, ακόμα κι αν τώρα πια γνωρίζουμε ότι ένα μέλος της, το ΔΝΤ, είχε ανεξάρτητα συμπεράνει ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί. Αλλά θα συνειδητοποιήσουν τώρα ότι η προσπάθειά τους να ρίξουν την αριστερή ελληνική κυβέρνηση συνασπισμού απέτυχε;

Δεν έχω ιδέα – και σε κάθε περίπτωση τώρα πια υπάρχει ένα ισχυρό επιχείρημα ότι μια ελληνική έξοδος από το ευρώ θα είναι η καλύτερη από πολλές κακές επιλογές. Φανταστείτε για ένα λεπτό ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ υιοθετήσει το ευρώ και είχε απλώς συνδέσει την αξία της δραχμής με αυτό. Τι θα μας συνιστούσε η βασική οικονομική ανάλυση ότι θα έπρεπε να γίνει τώρα; Η απάντηση θα ήταν, το δίχως άλλο, ότι θα έπρεπε ναυποτιμήσει τη δραχμή: κάντε την αξία της δραχμής να πέσει, τόσο για να ενθαρρύνετε τις εξαγωγές όσο και για να ξεφύγετε από τον κύκλο του αποπληθωρισμού!

Βέβαια η Ελλάδα δεν έχει πια το δικό της νόμισμα, και πολλοί αναλυτές λένε ότι η υιοθέτηση του ευρώ ήταν μια ενέργεια χωρίς γυρισμό – άλλωστε, η παραμικρή υπόνοια εξόδου από το ευρώ θα ξεκινούσε ένα bank run και μία χρηματοπιστωτική κρίση. Αλλά αυτό το σκέλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει ήδη συμβεί, ώστε το μεγαλύτερο κόστος εξόδου από το ευρώ έχει ήδη πληρωθεί. Γιατί τότε λοιπόν να μην εισπράξει κανείς και τα πλεονεκτήματα;

Θα λειτουργήσει μια ελληνική έξοδος τόσο καλά όσο η σημαντικά επιτυχημένη υποτίμηση της Ισλανδίας το 2008-2009 ή η εγκατάλειψη της πολιτικής της Αργεντινής για 1 πέσο-1 δολάριο το 2001-2002; Ίσως και όχι – αλλά σκεφτείτε τις εναλλακτικές. Εκτός κι αν η Ελλάδα πάρει μία μεγάλη ελάφρυνση χρέους, ή ίσως ακόμα και τότε, ηεγκατάλειψη του ευρώ προσφέρει το μόνο ικανό δρόμο διαφυγής από τον ατελείωτο οικονομικό της εφιάλτη.

Κι ας είμαστε ξεκάθαροι: Αν η Ελλάδα φτάσει να εγκαταλείψει το ευρώ, αυτό δε σημαίνει ότι οι Έλληνες είναι κακοί Ευρωπαίοι. Το πρόβλημα του χρέους αντανακλά έναν ανεύθυνο δανεισμό τόσο από την πλευρά του δανειολήπτη, όσο και από αυτήν του πιστωτή. Και στην περίπτωση της Ελλάδας οι Έλληνες έχουν πληρώσει τα αμαρτήματα των κυβερνήσεών τους στο πολλαπλάσιο. Εάν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το κοινό νόμισμα της Ευρώπης, είναι γιατί το κοινό νόμισμα δεν προσφέρει καμία ανακούφιση για τις χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Το σημαντικότερο τώρα είναι να γίνει ό,τι μπορεί να γίνει για να σταματήσει η αιμορραγία...

-----------------------
[πηγή]

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ - Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

1. Ό,τι και να συμβεί τις αμέσως επόμενες, εξαιρετικά κρίσιμες ημέρες, η 5η Ιουλίου θα περάσει στην ιστορία σαν μια εκπληκτική νίκη του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη κι απ' την 25η Ιανουαρίου. Ένας μικρός λαός υπέστη πρωτοφανή οικονομική και ψυχολογική βία- κάτι σαν εικονικές εκτελέσεις και εικονικούς πνιγμούς ενός ολόκληρου έθνους- από το ενιαίο μέτωπο όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αυτού του πλανήτη.

Βρέθηκε αντιμέτωπος με μια εκστρατεία οργανωμένης τρομοκρατίας των Ελλήνων ολιγαρχών και των συστημικών καναλιών τους, που ποντάρισαν στην προσχεδιασμένη χρεοκοπία της χώρας για να διασώσουν τα προνόμιά τους- και πρέπει να λογοδοτήσουν γι αυτό, μόλις βγούμε από το τούνελ.

Παρόλα αυτά, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της εποχής μας έμειναν όρθιοι και προκάλεσαν έναν πολιτικό σεισμό που ακούστηκε από τη μια άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη. Αυτοί που περίμεναν ότι μέχρι σήμερα θα είχαν κλείσει την «αριστερή παρένθεση», βρίσκονται ήδη στην πολιτική συνταξιοδότηση, σαν τον Σαμαρά, ή ετοιμάζονται να τον ακολουθήσουν.

2. Περισσότερο κι από την απροσδόκητη, ακόμη και για τους πιο αισιόδοξους, έκτασή της (23 μονάδες διαφορά!), η θριαμβευτική νίκη του ΟΧΙ διακρίνεται για τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα πολώθηκε ταξικά όσο ποτέ άλλοτε μετά τον εμφύλιο. Το ΟΧΙ θριάμβευσε χάρη στη συντριπτική υποστήριξη της εργατικής τάξης (73% στην πιο εργατική περιφέρεια της Ελλάδας, τη Β' Πειραιά!), των αγροτών και της νεολαίας. Όσοι διεκτραγωδούσαν την υποτιθέμενη πολιτική «απάθεια» των νέων ανθρώπων, ξύπνησαν σε έναν άλλο κόσμο την Παρασκευή και την Κυριακή το βράδυ στο Σύνταγμα. Η πλατεία κατακλύστηκε- σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από την εποχή των Αγανακτισμένων- από νέα παιδιά, που τραγουδούσαν Θεοδωράκη, Μικρούτσικο και αντάρτικα, ανακαλύποντας τη μυθολογία της δικής μας γενιάς, όπως εμείς ανακαλύπταμε στη μεταπολίτευση τη μυθολογία της γενιάς της Αντίστασης. Είναι αυτή η γενιά που γράφει τώρα τη δική της ιστορία, στη δική της, νέα, εργατική- λαϊκή- νεανική «μεταπολίτευση».

3. Αποτελεί εκπληκτικό, συμβολικά και ουσιαστικά, στοιχείο η νίκη του ΟΧΙ σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους νομούς της χώρας. Η προσπάθεια των κυρίαρχων να διαμορφώσουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα για να διχάσουν το λαό απέτυχε οικτρά. Η ευρεία λαϊκή ενότητα έγινε γεγονός, όχι βέβαια στο έδαφος της «συναίνεσης», δηλαδή του ενουχισμού του κινήματος, αλλά πάνω στο αμόνι της σκληρότατης ρήξης. Ο χτυπημένος από την κρίση και την τρομοκρατία, αλλά ψύχραιμος, αποφασισμένος και περήφανος λαός ήταν αυτός που έδωσε και κέρδισε τη μάχη, ξεπερνώντας κατά πολύ ΟΛΑ τα κομματικά επιτελεία της Αριστεράς, κυβερνώσας και εξωκοινοβουλευτικής. Τράβηξε τα επιτελεία από το μανίκι, επιβάλλοντάς τους αυτό που του υπαγόρευε η ανάγκη της λαϊκής και της εθνικής επιβίωσης, σηκώνοντας τις ηγεσίες πολύ ψηλότερα από το μπόι τους. Αυτός ο λαός εξουδετέρωσε τους λιπόψυχους, τους σαμποτέρ και τους γραφειοκράτες που δεν έλειψαν και δεν λείπουν στους κόλπους των αριστερών ηγεσιών, αποτρέποντας και την καταστροφική συνθηκολόγηση και την παραλυτική πολυδιάσπαση. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη υποθήκη για το μέλλον.

4. Μια πολύ μεγάλη μάχη κερδήθηκε, αλλά ένας πολύ μεγάλος πόλεμος βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό που διαδραματίστηκε στο δραματικό οκταήμερο (πυκνό σαν μια δεκαετία!) ανάμεσα στη θαρραλέα απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα και στη νίκη της 5ης Ιουλίου, ήταν η εκρηκτική ωρίμανση της βασικής αντίθεσης που μας ακολουθεί από τις 25 Ιανουαρίου: της αντίθεσης ανάμεσα στην πολιτική δύναμη της ελληνικής Αριστεράς, επικεφαλής ενός κυρίαρχου λαού, και την οικονομική δύναμη των επίδοξων στραγγαλιστών μας. Και οι δύο πόλοι της αντίθεσης γιγαντώθηκαν το οκταήμερο που πέρασε: ποτέ η πολιτική μας δύναμη δεν ήταν πιο κραταιά και ποτέ η οικονομική μας κατάσταση τόσο δεινή. Αυτή η δραματική αντίθεση θα λυθεί με τον τρόπο που λύνονται όλες οι πραγματικές αντιθέσεις: με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο. Η στιγμή της αλήθειας έρχεται, πιθανόν μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Σ' αυτές τις συνθήκε δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ανάπαυλα και για το μεθύσι της νίκης. Ο παράγοντας χρόνος είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.

5. Τις αμέσως επόμενες ώρες θα μάθουμε αν κυριαρχήσει στους κόλπους της ΕΕ η σκληρή γραμμή στραγγαλισμού της Ελλάδας με «εκτέλεση» των τραπεζών, πράγμα πιθανό ή αν, υπό την πίεση των εσωτερικών τους αντιθέσεων, επιχειρήσουν μια νέα παγίδευση της κυβέρνησης για να κερδήσουν χρόνο και να μας αποδιοργανώσουν, προτού μας φέρουν ξανά αντιμέτωπους με έναν νέο, ακόμη πιο ασφυκτικό εκβιασμό. Σε κάθε περίπτωση, ο «ασύμμετρος πόλεμος» που βρίσκεται εδώ και πέντε μήνες σε εξέλιξη, θα κλιμακωθεί. Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με κεραυνοβόλο τρόπο, στο «γήπεδο» όπου εκείνη είναι ισχυρή, το πολιτικό πεδίο, όσο ακόμη οι εσωτερικοί αντίπαλοί της είναι εκμηδενισμένοι, ζαλισμένοι, με το ηθικό στο πάτωμα.


Το πρώτο, απολύτως αναγκαίο μέτρο είναι η με συνοπτικές διαδικασίες κρατικοποίηση των συστημικών τραπεζών- ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσει η κυβέρνηση ζωτικό οικονομικό χώρο, να ελέγξει τα στρατηγικά υψώματα της οικονομίας, να σώσει τις λαικές καταθέσεις και να αποτρέψει την απαλλοτρίωση των τραπεζών από το ευρωπαϊκό (κυρίως γερμανογαλλικό) κεφάλαιο.

Εξίσου αναγκαία είναι η υπερώριμη πια κάθαρση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, με την εφαρμογή της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο εξευτελισμός πολλών συστημικών- και καταχρεωμένων- μίντια, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, προσφέρει τεράστια λαϊκή νομιμοποίηση σ'αυτή τη στοιχειώδη και υπερώριμη από καιρό κίνηση.

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός οφείλει από σήμερα κιόλας να κηρύξει αναστολή πληρωμών στην ΕΚΤ, το EFSF και τα ευρωπαϊκά κράτη- μέλη μέχρι να κουρευτεί δραστικά το χρέος, κάτι ακόμη και το ΔΝΤ αναγνωρίζει ως αναπόφευκτο. Είναι βέβαιο ότι το μήνυμα θα το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψιν, αν όχι από την πρώτη στιγμή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, τουλάχιστον οι ευρωπαϊκές αγορές, το «δημοψήφισμα» των οποίων δεν τολμούν να αγνοήσουν τα πολιτικά τους ενεργούμενα.

6. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν οι κυρίαρχοι της Ευρώπης θα υποχωρήσουν μπροστά σε μια τέτοια επίδειξη αποφασιστικότητας. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν κύμα αποστροφής και οργής στις ίδιες τις χώρες τους και σε όλο τον κόσμο αν επιχειρήσουν, παρόλα αυτά, να μας στραγγαλίσουν ακόμη κι ύστερα από το δημοψήφισμα. Γιατί τώρα και οι Ευρωπαίοι επικυρίαρχοι και η Πέμπτη φάλαγγα στην Ελλάδα, θα είναι φως φανάρι ότι επιχειρούν να βιάσουν όχι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά και έναν ολόκληρο λαό. Η Ε.Ε. θα αποκαλυφτεί μπροστά σε όλο τον κόσμο ως νέα Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών, μια μεταμοντέρνα μορφή οικονομικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού.

Εάν όμως αναλάβουν αυτό το τεράστιο οικονομικό και πολιτικό ρίσκο, θα φέρουν την ελληνική κυβέρνηση, παρά τη θέλησή της, αντιμέτωπη με το Γόρδιο Δεσμό του ευρώ. Σ'αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση θα πρέπει, επί ποινή ακύρωσης και προδοσίας της λαϊκής νίκης, να απεμπλακεί από την «τριάδα του αδύνατου»: τέλος στη λιτότητα- διάσωση των καταθέσεων και ξανάνοιγμα των τραπεζών- παραμονή στο ευρώ. Ένα από τα τρία πρέπει να θυσιαστεί, για να διασωθούν, έστω με προσωρινό κόστος, τα άλλα δύο. Ο λαός το έδειξε πολύ καθαρά την Κυριακή: ανάμεσα στο να «πεθάνει» κοινωνικά, αγκαλιά με το ευρώ και το να ζήσει χωρίς αυτό, διαλέγει ξεκάθαρα, έστω και σαν το λιγότερο κακό, το δεύτερο. Οι εχθροί μας, ξένοι και εγχώριοι, μας γάνωσαν τ' αυτιά επί οκτώ μέρες ότι θα ψηφίζαμε ναι ή όχι στο ευρώ. Ας το λουστούν τώρα! Οι ίδιοι προσέφεραν ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση σε ενδεχόμενη ρήξη με την ευρωζώνη. Μια φασιστική απόπειρα στραγγαλισμού της ελληνικής Δημοκρατίας θα γιγαντώσει αυτή τη νομιμοποίηση.

Η στρατηγική της «σύνεσης» και της «δημιουργικής ασάφειας» έδειξε τα αδιέξοδά της. Η κορύφωση της δραματικής σύγκρουσης που βρίσκεται μπροστά μας απαιτεί τρία μόνο πράγματα: Τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη! Μήπως μ'αυτά δεν κερδίσαμε ό,τι κερδίσαμε ως τώρα;

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

-----------------------

[πηγή]

Ναί - Μια αποτίμηση του μεγάλου ΟΧΙ - Του Κώστα Βαξεβάνη

Ναι λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά μετά τη συστράτευση αυτής της χώρας στην Εθνική Αντίσταση που παρουσιάζει τέτοια ομοθυμία σε μια πολιτική υπόθεση. Δεν είναι μόνο το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Είναι μεγάλο ακόμα το ποσοστό ανθρώπων που παρά τη θέλησή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία με την οποία συστηματικά τον περιέβαλαν αν και συμφωνεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Δηλαδή πολύ απλά, το 62% που διαμορφώθηκε παρά τον καταιγισμό  βίας των απευθείας μεταδόσεων της διαπλοκής, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όσο και αν είναι, είναι πάντως μια ισχυρή βάση για μια άλλη πορεία της χώρας.

Ξημέρωσε με τον κόσμο περήφανο και περισσότερο υπεύθυνο από ποτέ. Με τους πολίτες να έχουν ξεπεράσει εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο δεν περνάει ο φόβος και δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά της υποταγής. Δεν ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση. Ήταν πόλεμος. Χρησιμοποιήθηκαν όροι πολεμικών ψυχολογικών επιχειρήσεων για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης. Επικοινωνιολόγοι έγραφαν μηνύματα «Ναι στον έρωτα, ναι στην αγάπη» προσπαθώντας να αποφορτίσουν το ΝΑΙ από την πολιτική του έννοια και να δώσουν ένα περίγραμμα θετικής στάσης. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θυμήθηκαν να προσφέρουν δωρεάν χρόνο ομιλίας μέσα στο δημοψήφισμα παίζοντας με το «Ναι» ως λέξη αποδοχής. Δεκάδες σποτ που χρηματοδοτήθηκαν άγνωστο από ποιόν, χωρίς υπογραφή και πάτρωνα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και κατέκλυσαν το youtube ως διαφημιστικά πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θέαση. Ξεπεσμένοι σελεμπριτάδες βγήκαν στην τηλεόραση για να απαντήσουν για πρώτη φορά δίλημμα άλλο από το «πάμε Μύκονο ή Πάρο;». Ακόμη και ο Σάκης πήρε θέση ξεπληρώνοντας κάποιες από τις υποχρεώσεις στο σύστημα που τον έφτιαξε και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μιλάει κιόλας. Στο koutipandoras.gr δημοσιεύτηκαν ομιλίες επιχειρηματιών προς το προσωπικό τους που απειλούσαν με απολύσεις και κατάργηση θέσεων εργασίας αν επικρατήσει το ΟΧΙ. Σύσσωμη η διαπλοκή αλλά και η υποκουλτούρα του lifestyle έδωσε το παρόν στον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πιο σοβαρό όμως ήταν πως όλα αυτά δεν έγιναν σε συνθήκες πιθανού φόβου αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Με τράπεζες κλειστές, με ουρές στα βενζινάδικα που δημιούργησαν τα ρεπορτάζ τρόμου στην τηλεόραση, με εφόδους στα super market. Κι όμως το ΟΧΙ, δηλαδή το ΝΑΙ σε μια άλλη πορεία της χώρας έφτασε 62%. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να αξιολογήσει το μέγεθός του.

Πάνω απ όλα είναι μια μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν φοβήθηκε να βάλει το πραγματικό δίλημμα στην κοινωνία. Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου, η Ελλάδα είναι ένα σύμβολο για την Ευρώπη. Οι προσπάθειες για να εμφανιστεί το θέμα της Ελλάδας ως ένα λογιστικό πρόβλημα έμειναν ανεκπλήρωτες. Το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, παίρνει την πολιτική του διάσταση, αφού γονιμοποίησε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είμαστε πλέον σε γραφεία διαπραγματεύσεων, δεν μιλάμε για ομάδα διαπραγματεύσεων αλλά για το μεγάλο τερέν όπου παίκτης είναι ο λαός. Και κυρίως ο λαός αυτός έχει δηλώσει πως δεν μπορεί να φοβηθεί αφού πέρασε με επιτυχία το crash test, με τους κατασκευασμένους εφιάλτες.

Παράγοντας όμως της νίκης είναι και η ίδια η διαπλοκή. Ήταν τέτοιο το μένος της να τελειώσει με τον Τσίπρα, να κλείσει την παρένθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που ξεχύθηκε με πρωτοφανή ένταση σε όλα τα μέτωπα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ποιοί είναι το ΝΑΙ. Από το Σάκη Ρουβά ως το Γιάννο Παπαντωνίου και από τον «ημιέτοιμο» να κυβερνήσει Θεοδωράκη ως τον νεκραναστημένο Βαρβιτσιώτη όλοι με μια φωνή φώναζαν ΝΑΙ. Δήλωναν δηλαδή καθημερινά στον κόσμο πως το ΝΑΙ είναι η διαπλοκή και όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που είναι.

Ρόλο για μια ακόμη φορά έπαιξε και η μανία και βιασύνη των δανειστών. Η αδυναμία τους να τηρήσουν τους δημοκρατικούς έστω τύπους, η συνεχή προσπάθεια να παρεμβαίνουν στη χώρα  δηλώνοντας πως θέλουν να καθορίσουν τα πράγματα, ενεργοποίησε τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου που δεν ανεχόταν άλλο να του υποδεικνύουν τί θα κάνει. Η προσπάθεια να ρίξουν τον Τσίπρα, έκανε σύμμαχό του το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το ποιός μας αρέσει στην Ελλάδα και ποιός όχι είναι δική μας υπόθεση. Δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρση αλλά για υποστήριξη των αρχών δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες με μια απειλή που είναι ο λαός. Δηλώνει πιστός στα ευρωπαϊκά ιδεώδη αλλά ταυτόχρονα και έτοιμος να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την ομαλότητα. Ακροατής πλέον είναι όλη η Ευρώπη και όχι ο Σόιμπλε. Η νίκη Τσίπρα είναι ήττα για την αδιαλλαξία της Μέρκελ. Μπορεί στη Σύνοδο Κορυφής να ρίξουν για μια ακόμη φορά τις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τη Μάλτα να βρίζουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν όπως παλιά. Γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι οριακά. Έχουν να σταθμίσουν την αποφασισμένη Ελλάδα και τις απαιτήσεις της και από την άλλη την καταστροφική εμμονή τους. Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πλέον στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως φάνηκε πριν το δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του όλα τα όπλα για μια καλή συμφωνία, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να πολιτικοποιήσει στην Ευρώπη το θέμα της κρίσης. Να αναζητήσει τους πολιτικούς συμμάχους για να αναδείξει την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης. Το 62% όμως είναι μια εξαιρετικά σημαντική συναίνεση του λαού προς τον Τσίπρα και για όλα τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Η διαπραγμάτευση πρέπει να μείνει στο γήπεδο της κοινωνίας και όχι να κλειστεί πάλι σε γραφεία. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη όχι μόνο για διαπραγμάτευση και την επίλυση του οικονομικού θέματος αλλά για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας. Οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες επί πέντε μήνες κρύφτηκαν πίσω από την διαπραγμάτευση. Δεν έκαναν τη θεσμική και κοινωνική ανατροπή που όλοι περίμεναν. Περιορίστηκαν να ρητορεύουν στα κανάλια που δεν έπαψαν φυσικά να είναι οι ντουντούκες της προπαγάνδας που οι ίδιοι είχαν νομιμοποιήσει με την παρουσία τους. Η σύγκρουση πριν το δημοψήφισμα, αποκάλυψε πως η κυβέρνηση είχε αφήσει ακέραιες όλες τις δομές και τις συμπεριφορές της διαπλοκής και της πολιτικής παθογένειας. Αυτό το κατάλαβε κυρίως ο κόσμος  και το ακύρωσε όντας προσβεβλημένος από όσα εξελίσσονταν.

Όσο διαρκεί η νέα διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο εξυγίανσης της κοινωνίας. Νόμους για τα κανάλια, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τους διεφθαρμένους κι όχι από την κοινωνία, παρεμβάσεις στο Δημόσιο για να το μετατρέψει σε φιλικό προς τον πολίτη. Χρειάζεται τώρα, η κυβέρνηση να αποφασίσει ένα δόγμα του σοκ ενάντια στη διαπλοκή, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για την αποκατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει να φτιαχτεί νομικό πλαίσιο που θα καταργεί τώρα το προηγούμενο αθωωτικό που δημιούργησαν για τη διαπλοκή Βενιζέλος και Αθανασίου. Το ΣΔΟΕ πρέπει να γίνει εργαλείο εσόδων και όχι αμνήστευσης επωνύμων. Εν ολίγοις η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει αντί να φιλολογεί για τη διαπραγμάτευση η οποία είναι σε καλά χέρια με ισχυρές εγγυήσεις. Πρέπει επίσης ο Τσίπρας να πετάξει τώρα από τον κυβερνητικό κορμό τα άτομα εκείνα, που υπήρξαν παντός καιρού και με το άλλοθι του τεχνοκράτη υπηρέτησαν το σύστημα και μεγένθυναν τους φόβους και την αστάθεια. Έχει στα χέρια του ένα μεγάλο ΟΧΙ που δεν αφορά τη διαπραγμάτευση αλλά τη λειτουργία της χώρας και το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάφαση, το μεγαλύτερο ΝΑΙ για να την αλλάξει. Χωρίς έλεος. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

----------------

[πηγή]

Εν βρασμώ - του Δημήτρη Καραμάνη

40 χρόνια βρίσκατε τον τρόπο. Είτε δια της συναίνεσης, είτε δια της ανοχής, είτε δια της επιβολής. Μας βάζατε από κάτω γιατί ήμασταν αδύναμοι και εσείς ξέρατε τα κόλπα. Κάναμε και εμείς τα δικά μας λάθη. Παλιότερα τρώγαμε την παπάτζα της εθνικής συμφιλίωσης, δανειζόμασταν το πλάνο σας για την ανάπτυξη που όμως το λέγαμε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για να μη σας μοιάζουμε και όταν σε μερικές στιγμές προσπαθούσαμε να γίνουμε επικίνδυνοι, ξέρατε τα κόλπα να μας περιορίσετε στη γωνιά μας.

Εμείς είχαμε τα δικά μας. Λέγαμε πολλά για το λαό, αλλά τον θεωρούσαμε κάπως ξένο, έξω από μας. Σας χαρίσαμε για χρόνια το δικαίωμα να μιλάτε εσείς εξ ονόματος του. Δικαίως το κάνατε. 8 στους 10 σας ψήφιζαν όταν έπρεπε. Εμείς είχαμε συνάψει μια σιωπηρή ειρήνη με το τέρας που το νομίζαμε ανίκητο. Εσάς.

Όλους εσάς που η κρίση σας παρουσιάστηκε ως ευκαιρία να πειραματιστείτε. Να βγάλετε ακόμα περισσότερα φράγκα, να φτιάξετε μια ακόμα πιο βαθιά άβυσσο ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Το κάνατε με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας. Γνωρίζατε ότι θα είχατε ορισμένες ελεγχόμενες απώλειες, μα ποτέ δεν πιστέψατε ότι θα είχατε αντίπαλο. Αριστερά, λαός, κίνημα. Σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει. Έλα όμως που άρχισε να δαγκώνει.

Φτάσαμε στο 2015. Η «αριστερή παρένθεση» άντε να κρατήσει κανένα εξάμηνο. Μετά θα κλείσει, σκεφτήκατε. Θα φορτώσετε στην πλάτη της όσα κάνατε εσείς και η ζωή συνεχίζεται. Η στιγμή ήρθε. 40 χρόνια κουμάντο, έπρεπε να ξεδιπλωθούν στη στρατηγική μιας εβδομάδας. Κυριακή ψηφίζουμε Δευτέρα φεύγουν, γράφατε από δω και από κει. Κατεβάσατε όλα σας τα όπλα, νέα και παλιά, γυαλισμένα και σκουριασμένα απέναντι σε έναν αντίπαλο άπειρο, λίγο αυθάδη αλλά και ζαλισμένο, έτοιμο να κατασπαραχθεί. Η μάχη αυτή δεν είχε κανόνες, σεβασμό, εγκράτεια. Άλλωστε ποιοί είστε εσείς να παίξετε με κανόνες; Πότε παίξατε έτσι για να το κάνετε και τώρα;

Η μέρα της κρίσης ήρθε. Δεν είδατε τα σημάδια. Πέσατε θύματα της αφήγησης που είχατε φτιάξει εσείς για την κατάσταση στη χώρα. Είδατε τα ΑΤΜ αλλά δεν είδατε την ψυχραιμία του κόσμου στις ουρές. Διακινούσατε ειδήσεις στον ηλεκτρονικό τύπο αλλά δε βλέπατε το κράξιμο του κόσμου στα σχόλια. Κάνατε συγκεντρώσεις μεταξύ σας, αλλά δε βλέπατε τι συμβαίνει στα 500 μέτρα από το Καλλιμάρμαρο. Ακούγατε το Γιούνκερ, το Σόιμπλε, τη Μέρκελ, τον Ντάισελμπλουμ αλλά δεν ακούγατε τα μπινελίκια κάθε φορά που οι φάτσες τους έμπαιναν στα σπίτια των φτωχών. Κοιμηθήκατε ήσυχοι όταν οι εργαζόμενοι σας υπέμεναν στωικά και αθόρυβα τις απειλές και τους εκβιασμούς σας, ξεχάσατε όμως ότι στο Σύνταγμα και στην κάλπη δεν θα σας είχαν μαζί τους να τους κυνηγάτε. Πιστέψατε ότι θα τσιμπήσετε τους νέους γιατί είχατε στη βιτρίνα το ελληνικό star system της οθόνης και της πίστας αλλά δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι όσο αδειάζουν οι πίστες, γεμίζουν οι συναυλιακοί χώροι, ούτε κανείς σας είπε ότι αντί για καραγκιόζηδες σαν τον Σεφερλή εμείς έχουμε το Luben, το Κουλούρι και τα ρέστα, για να γουστάρουμε. Είχατε σίγουρη την επικράτηση σας γιατί στην τελική, θα μας κύκλωνε ο φόβος της δραχμής, της απομόνωσης, της καταστροφής. Δεν πήρατε ποτέ στα σοβαρά ότι εμείς το φόβο τον έχουμε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Χάσατε. Χάσατε γιατί είστε ένα τσούρμο από πουλημένα τομάρια, φαντασμένους, γκάνγκστερ, γιάπηδες, σκοταδιστές και πολιτικά ζόμπι, που πιστεύουν ότι μπορούν να πουλάνε και να αγοράζουν ένα λαό κατά το δοκούν. Χάσατε γιατί οι φτωχοί είναι ασύμμετρη απειλή για τον πλούτο που ζει στη γυάλα και έχει μάθει να τους βλέπει όλους σαν υπηκόους. Χάσατε γιατί πιστέψατε ότι «το χρήμα πάνω από τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια», είναι μια αρχή που ισχύει τόσο στην Εκάλη όσο και στο Καματερό.

Χάσατε και τώρα ετοιμάζεστε άλλοι να φάτε τις σάρκες σας, άλλοι να γλείψετε το χέρι που έγραψε το 62-38. Κάντε μας τη χάρη και απλά σωπάστε. Αφήστε μας για λίγο να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια της Ελλάδας που σας έθρεψε. Εμείς θα χτίσουμε το νέο κόσμο με τον πόνο μας, με τα ζόρια μας, αλλά με άλλα υλικά. Δεν έχει σημασία να σας μιλήσουμε γι’ αυτά. Δεν θα καταλάβετε ποτέ. Απλά σωπάστε και ακούστε τον ήχο των ηττημένων που γύρισαν για να τα πάρουν όλα πίσω.

του Δημήτρη Καραμάνη

-------------

[πηγή]

Είναι χεσμένοι, φίλε…

Πέντε χρόνια πόνταραν στον φόβο. Και κέρδιζαν. Κέρδιζαν ολοένα και περισσότερα. Ο κόσμος πήδαγε από τα μπαλκόνια, πέθαινε στο κρύο, τα παιδιά λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα, μανάδες τα άφηναν για λίγο, για περισσότερο ή για πάντα στους παιδικούς σταθμούς, παππούδες και γιαγιάδες ζούσαν χωρίς ρεύμα, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς ελπίδα… Οι νέοι έφευγαν μετανάστες. Αυτοί όμως κέρδιζαν… Κέρδιζαν…

Από την ώρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, άφησαν το φόβο. Δεν αρκούσε πια. Το κατάλαβαν στις εκλογές του Γενάρη. Έπρεπε να χοντρύνουν το παιχνίδι. Και τη θέση του φόβου πήρε η τρομοκρατία… Ήλπιζαν ότι θα ξανακερδίσουν. Πόνταραν ότι ο Έλληνας θα τρομοκρατηθεί, βλέποντας τις τράπεζες κλειστές, τις ουρές στα ΑΤΜ, στα σούπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα. Ξέχασαν κάτι. Τον βρεγμένο που δεν φοβάται τη βροχή. Ούτε την καταιγίδα… Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Μπούμερανγκ, φίλε. Τους γύρισε μπούμερανγκ. Αντί να τρομοκρατήσουν, τρομοκρατήθηκαν. Και το πέτυχες εσύ!

Είναι χεσμένοι…

Γι’ αυτό παρήγγειλαν στημένες δημοσκοπήσεις.

Γι’ αυτό έσπρωξαν τον παππού που δεν είπε το ποίημα.

Γι’ αυτό οι… διάλογοι είναι πέντε εναντίον ενός.

Γι’ αυτό από το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα έδειξαν μόνο τα «επεισόδια».

Γι’ αυτό έβαλαν τον Σάκη του… Άξιον Εστί να κάνει διάγγελμα.

Γι’ αυτό κόβουν και ράβουν τις δηλώσεις του Βαρουφάκη και του Τσακαλώτου.

Γι’ αυτό δουλεύουν τριπλοβάρδιες η Όλγα, ο Νίκος, η Σία, ο Μπάμπης…

Γι’ αυτό ο Γρηγοριάδης θα… σκοτωθεί στο επόμενο επεισόδιο της «Δικαίωσης».

Γι’ αυτό βάζουν τους ξένους να γράφουν για κούρεμα, ξύρισμα, χτένισμα.

Γι’ αυτό έχουν αναστήσει «πεθαμένους» που κάνουν δηλώσεις, για να πείσουν τον κόσμο να σκύψει το κεφάλι.

Γι’ αυτό δεν βλέπετε πουθενά τις διαδηλώσεις υπέρ της Ελλάδας σε όλα τα μέρη της Ευρώπης.

Γι’ αυτό ο Μάλαμας και ο Αλκίνοος δεν ακούγονται στα ραδιόφωνα.

Γι’ αυτό μέχρι να δύσει ο ήλιος την Κυριακή και να κλείσουν οι κάλπες θα βλέπεις στην TV κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ζεις…

Γιατί είναι χεσμένοι φίλε… Και αυτό το κατάφερες εσύ. Ο άνεργος, ο άστεγος, ο χαμένος… Εσύ που δεν είχες μπάρμπα στην Κορώνη. Που ξέρεις τι σημαίνει ουρά αλλά στο συσσίτιο και όχι στο ΑΤΜ. Που δεν έχεις ούτε 50 ευρώ να βγάλεις. Που τα βγάζεις πέρα με 50 ευρώ το μήνα… Όσα δηλαδή δεν αντέχει να περιμένει για να βγάλει ο διπλανός σου από το ΑΤΜ…

Αυτός ο φόβος φίλε, όλων αυτών, ήταν δικός σου. Κατάδικος σου. Τους τον έστειλες να τους κάνει συντροφιά για μια εβδομάδα μπας και καταλάβουν τι περνάς εσύ κάθε βράδυ, τι περνάς όταν δεν έχεις να πάρεις ένα γάλα στο παιδί σου, τι περνάς όταν σου κόβουν το ρεύμα. Για 50 ευρώ… Αυτά που δεν τους φτάνουν για να περάσουν τη μέρα…

Σε ευχαριστώ φίλε… Σε ευχαριστώ που αντέχεις. Σε ευχαριστώ που τους φόβισες… Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να σταθώ πλάι σου στο Σύνταγμα... Σε ευχαριστώ για όλα… Και θα στο ανταποδώσω. Όπως μπορώ, με κάθε τρόπο… Λόγω Τιμής.

Νίκος Συρίγος

-------------------

[πηγή]

Οι Έλληνες είπαν όχι!

«Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια.»

Αλμπέρ Καμύ

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όχι, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο. Ίσως και να μην κερδίσαμε τίποτα. Τίποτα, πέρα από τη σκέψη ότι σήμερα, στις 5 Ιουλίου του 2015, κάποιος μπήκε στο γραφείο της Μέρκελ, της Λαγκάρντ, του Σουλτς, του Γιούνκερ.

Μπήκε με σκυμμένο κεφάλι και είπε: “Οι Έλληνες ψήφισαν όχι!”

Και οι άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο, οι καταπιεσμένοι, αυτοί που χάνουν το σπίτι τους για να σωθούν οι τράπεζες, αυτοί θα διαβάσουν, θ’ ακούσουν: “Οι Έλληνες είπαν όχι!”

Όχι, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά μιλήσαμε, είπαμε όχι.

Παρά την τρομοκρατία, παρά τον φόβο που προσπάθησαν να ενσταλάξουν στην καρδιά μας, κάποιοι άνθρωποι, σε μια μικρή βαλκανική χώρα, τόλμησαν να δηλώσουν την άρνηση τους.

Αυτό φοβούνται οι πεφωτισμένοι. Ότι κάποιοι θα συνεχίσουν να λένε όχι, όσα και να τους προσφέρουν, όσο και να τους απειλήσουν.

Γιατί τους Μεγάλους δεν τους ενδιαφέρουν τα δισεκατομμύρια, δεν τους νοιάζει πόσοι ζουν και πόσοι πεθαίνουν.

Τους ενδιαφέρει μόνο ο έλεγχος, ο απόλυτος έλεγχος, η καταστολή κάθε άρνησης.

Κι όσο ένας άνθρωπος, έστω ένας, τολμάει να αρνείται, όσο ένας άνθρωπος ξεπερνάει τον φόβο του και λέει όχι, η Μηχανή τους θα τρίζει, η Παντοκρατορία τους θα ραγίζει.

Ναι, λοιπόν, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά σήμερα θ’ ακουστεί σ’ όλον τον κόσμο:

“Οι Έλληνες είπαν όχι!”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

Ενωμένοι να είστε εσείς - Του Pitsirikos

Μετά την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, πολλοί οπαδοί του ΝΑΙ κάνουν αναφορά στην ενότητα και λένε πως πρέπει να είμαστε όλοι οι Έλληνες ενωμένοι.

Ενωμένοι με τον Κώστα Σημίτη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Γλύξμπουργκ να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπανδρέου να είστε εσείς.

Ενωμένοι με την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Μάκη Βορίδη να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Μπόμπολα, τον Λάτση, τον Αλαφούζο και τους υπόλοιπους εθνικούς ευεργέτες να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Πρετεντέρη, τον Μπάμπη, τον Τσίμα και τις υπόλοιπες Λουγκρητίες Μπογδάνες της «δημοσιογραφίας» να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τον Σάκη Ρουβά, την Δέσποινα Βανδή, τον Γιάννη Μπέζο, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, τον Μάρκο Σεφερλή και άλλους «καλλιτέχνες»να είστε εσείς.

Ενωμένοι με την Μιμή Ντενίση, τον Νίκο Δήμου, τον Άνθιμο, τη Νάνα Μούσχουρη, τον Στέλιο Ράμφο να είστε εσείς.

Ενωμένοι με τους «πνευματικούς ανθρώπους» του τόπου να είστε εσείς.

Εγώ έμαθα από τον πατέρα μου να προσέχω τις παρέες μου.

Καλά να περάσετε. Ενωμένοι.

(Ένας φίλος μου -φίλος εδώ και 30 χρόνια- μου είπε σήμερα πως ψήφισε ΝΑΙ, γιατί τους είπαν στην δουλειά πως, αν βγει το ΟΧΙ, θα χάσουν τη δουλειά τους μέχρι το τέλος του μήνα. Ήταν σε άσχημη κατάσταση -δεν τον έχω ξαναδεί έτσι- και μου είπε πως παρακαλάει να βγει το ΟΧΙ. Καταλαβαίνω τον φόβο των ανθρώπων και τους σέβομαι. Κι εγώ φοβάμαι. Αλλά δεν καταλαβαίνω τη σαπίλα που θέλει να περάσει για πρωτοπορία και ανανέωση. Διχασμός με τη σαπίλα τώρα. Για να ζήσει η χώρα.)

**********

Χθεσινά μου τουιτς (AMOR):

Το καλύτερο νομίζω. #dimopsifisma #oxi2015 #OXI #OXI #greece pic.twitter.com/lkwHTEvoU8

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Δύσκολο το δίλημμα ε; τι OΧΙ; #dimopsifisma pic.twitter.com/PrqBSGLJz3

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Νέα παρέμβαση του Σουλτς «Εάν οι Έλληνες ψηφίσουν "όχι", τότε θα πρέπει να υιοθετήσουν ένα νέο νόμισμα» Τώρα σίγουρα #ΟΧΙ #dimopsifisma

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Νομπελίστες οικονομολόγοι στηρίζουν το #ΟΧΙ ενώ οργιάζει η προπαγάνδα του #ΝΑΙ http://t.co/o3PlfKemwz #dimopsifisma pic.twitter.com/YhwznedXhD

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Είναι πρωτοφανές ημέρα #dimopsifisma σε μια ανεξάρτητη χώρα να κάνει τέτοια προκλητική παρέμβαση ο Πρόεδρος Ευρω/λίου http://t.co/TCjtbV1DZC

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Ευχαριστούμε τον Σουλτς που με τις προκλητικές παρεμβάσεις του, παροτρύνει τους Έλληνες να ψηφίσουν #ΟΧΙ #dimopsifisma #oxi2015 #greece

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) July 5, 2015

Αποτελέσματα ΟΧΙ: 61,3% - ΝΑΙ: 38,7% Δείτε τα αποτελέσματα για κάθε νομό και την πρόβλεψη του Jo Di Poll #Greferendum pic.twitter.com/J0OW5vxmpy

— Jo Di Graphics (@jodigraphics15) July 6, 2015

**********

----------------------
[πηγή]

Κλέων Γρηγοριάδης: Αν δεν αγωνιστώ, θα είναι σαν να φτύνω τους αγώνες του πατέρα μου

Ο Κλέων Γρηγοριάδης είναι πρωταγωνιστής σε σειρά του MEGA. Αυτό δεν τον εμπόδισε να εκφράσει ευθέως την αντίθεσή του στην μεροληπτική δημοσιογραφία του καναλιού υπέρ του ΝΑΙ. Όταν προσκλήθηκε την ώρα του δελτίου ειδήσεων να παρέμβει ως ένας από τους καλλιτέχνες που τάσσονται υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, μίλησε για χούντα στην ιδιωτική τηλεόραση.  Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του για το συμβάν, όπως και για την κατάσταση στη χώρα, λίγες ώρες πριν το δημοψήφισμα.

Πώς βλέπετε όλη αυτή την κατάσταση ως πολίτης;

Φαντάζομαι αναφέρεσαι στην κατάσταση στην οποία αναφέρθηκα και εγώ χτες μιλώντας ως τηλεφωνικός καλεσμένος στο MEGA. Η αιτία που δέχτηκα να παρέμβω και δεν το έχω κάνει σχεδόν ποτέ στα 31 χρόνια που είμαι ηθοποιός, είναι η αγανάκτηση. Και είναι αγανάκτηση υπερκομματική θα έλεγα και υπερ-ιδεολογική θα έλεγα. Δεν έχει σχέση ούτε με την ιδεολογία μου ούτε με τις κομματικές μου προτιμήσεις. Είναι αγανάκτηση δημοκρατίας. Είναι εμφανές ότι έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το δημοψήφισμα. Και για μένα αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και παράλληλα εξόχως εκνευριστικό, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Είναι επικίνδυνο για την ομαλότητα, για τη ζωή μας, για τη δημοκρατία μας το να έχουμε δημοκρατία α λα καρτ, δηλαδή όσο θέλουν.

Αναφέρατε χτες στο MEGA, τη λέξη χούντα.

Έζησα τις συνέπειες της χούντας, ξέρω πώς είναι. Να ακούς Μίκη Θεοδωράκη και κάθε φορά που φτάνεις σε τροχονόμο να το σβήνεις διότι αλλιώς θα σε συνελάμβαναν και επειδή το ξέρω δεν θέλω να υπάρξει το ρίσκο να το ξαναζήσουμε. Τα πράγματα είναι απλά. Ο πρωθυπουργός της χώρας και το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισαν -όπως δικαιούνται από το Σύνταγμα- να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα για ένα πολύ κρίσιμο εθνικό θέμα, το κρισιμότερο που αντιμετωπίσαμε μετά τη δικτατορία. Είναι δικαίωμα του λαού να αποφανθεί αν συμφωνεί με την εισηγητική πρόταση του πρωθυπουργού ή όχι.  Όπως έχει τονίσει ο ίδιος, η όποια απόφαση θα είναι απολύτως σεβαστή. Και μέχρι εδώ όλα είναι νόμιμα και θεσμικά σωστά.

Από τη στιγμή όμως που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιδρά στο δημοψήφισμα, σε ένα θεσμικό δικαίωμα του πρωθυπουργού δηλαδή, χαρακτηρίζοντάς το πραξικόπημα, τότε έχει χαθεί και η μπάλα και το νόημα των λέξεων. Και μάλιστα αναφέρω ότι πρόκειται για τον ίδιο πρόεδρο, πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος με εντελώς πραξικοπηματικό τρόπο σύμφωνα με όλους τους συνταγματολόγους, όχι της Ελλάδας, αλλά όλης της γης πέρασε τους μνημονιακούς νόμους με κατεπείγοντα νομοσχέδια, το καθένα από τα οποία περιελάμβανε εκατοντάδες άρθρα.

Μια κυβέρνηση λοιπόν κατηγορείται ότι λειτουργεί με πραξικοπηματικό τρόπο επειδή κάνει δημοψήφισμα, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από καθετί απολυταρχικό και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την κατηγορεί για πραξικόπημα, ενώ ο ίδιος πραξικοπηματικά έχει περάσει τους βαρβαρότερους μνημονιακούς νόμους, οι οποίοι έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, τον οικονομικό ιστό, τον ανθρώπινο ιστό, έχει καταπατήσει την αξιοπρέπειά μας.

Μαζί με τον θεσμικό παράγοντα, τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλα θεσμικά παραγοντούδια, όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης, συντεταγμένα και οργανωμένα από την επόμενη μέρα ξεκινούν μια μάχη ώστε να μη μιλήσει ο λαός. Και ω του θαύματος σύσσωμα τα ιδιωτικά κανάλια ενορχηστρωμένα, αρχίζουν να μας μεταδίδουν αποκλειστικά εικόνες με πανικόβλητο κόσμο. Είναι λογικό από τη μία ο κόσμος να πανικοβάλλεται -βέβαια πιστεύω ότι ακόμη και αν μας έλεγαν ότι μένουμε για πάντα στο ευρώ, πάλι πολλοί θα πανικοβάλλονταν- αλλά είναι προβληματικό να γίνεται focus από τα κανάλια μόνο σε αυτό. Δεν είναι όμως μόνο τα πλάνα, είναι και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως  τόνος της φωνής των παρουσιαστών οι οποίοι φωνάζουν λες και έχει γίνει πυρηνική επίθεση στην Ελλάδα. Τα κανάλια έχουν καλλιεργήσει το αίσθημα πως ψηφίζουμε για το αν θα είμαστε ζωντανοί ή νεκροί τη Δευτέρα.

Όλο αυτό αγγίζει τα όρια της παρανομίας και της προσπάθειας να κατασταλεί η νομιμότητα, που ξεφεύγει ακόμη περισσότερο αν σε αυτά προσθέσουμε ότι μαζί με τα κανάλια, μαζί με όλους τους φιλοτροϊκανούς της ελληνικής αντιπολίτευσης, παρεμβαίνουν και όλοι οι παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεσμικοί και άλλοι, πρωθυπουργοί, άνθρωποι που δεν έχουν όμως θεσμικό ρόλο να μιλήσουν για το δημοψήφισμα. Στην αρχή μας λέγανε ψηφίστε «Ναι», αλλά τώρα λένε προς Θεού μη γίνει το δημοψήφισμα, ας το ξανασκεφτεί ο πρωθυπουργός, ας μην το κάνει!

Όλος αυτός ο μηχανισμός προσπαθεί να ακυρώσει το δικαίωμα του πρωθυπουργού να ασκεί την πρωθυπουργία για την οποία έχει εξαιρετικά νωπή εντολή να την ασκεί. Είμαστε μπροστά σε μια εκτροπή και μία ανωμαλία που θυμίζει χουντικές περιόδους. Δεν μπορεί να μας γυρίζουν 500 χρόνια πίσω, επειδή φοβούνται ότι θα κυβερνήσουν για πρώτη φορά αριστεροί.  Δεν θα το επιτρέψουμε να γίνει.

Δεν φοβηθήκατε με την παρέμβασή σας στο MEGA;

Απειλείται η δημοκρατία και δεν θα κάτσω στα αβγά μου. Δεν έχω κανέναν λόγο να το κάνω στην ηλικία μου. Πολύ σύντομα θα πεθάνω, το πολύ σε τριάντα χρόνια, αν είμαι εξωφρενικά τυχερός, έχω να ζήσω λιγότερο δηλαδή από όσο έχω ζήσει. Ο φόβος μού δημιουργεί μόνο γέλιο. Διότι ο βασικός φόβος του ανθρώπου είναι ότι είναι φθαρτός, ότι πρόκειται να παραδώσει τη ψυχή του στο σύμπαν με την λήξη του πολύ αυτού ωραίου ονείρου και αυτό τον φόβο τον έχω ξεπεράσει, άλλο δεν έχω. Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι είμαστε φθαρτοί, κοιτάω την κόρη μου και τα παιδιά των άλλων και βλέπω πως όταν πεθάνω ξέρω ότι η ζωή θα συνεχιστεί. Έπειτα, έχω εισπράξει τόση αγάπη που δεν αντιστοιχεί στη ζωή που μου μένει να ζήσω, ούτε καν σε ολόκληρη τη ζωή που έχω ζήσει. Έχω εισπράξει τόση αγάπη που κανένας δεν μπορεί να μου κάνει κακό.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είπε πως τρώτε ψωμί από το κανάλι και ήταν ντροπή αυτό που κάνατε.

Είναι ακριβώς η λογική και η ιδεολογία του ό,τι είπε. Είναι τρομερό πώς αποκαλύπτεται κανείς μιλώντας. Αυτή είναι η διαφορά μας  με τον κ. Γεωργιάδη. Έχει μάθει κάθε φορά που βρίσκει μια δουλίτσα και βολεύεται, να υποτάσσεται πλήρως στα αφεντικά του. Αν του πουν βάλε ένα κομπινεζόν τώρα και κάνε μια τούμπα και προσγειώσου ανάποδα, θα το κάνει γιατί σέβεται το μαγαζί που του δίνει ψωμί να φάει. Αυτό ακριβώς επαναφέρει τις εργασιακές σχέσεις στον Μεσαίωνα. Ο βασιλιάς είχε τον τρελό του. Και ο τρελός του ήταν ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Βορίδης, κάποιος από όλους αυτούς που αλλάζουν κόμμα κάθε 15 εβδομάδες. Ξεκινούν από την ΕΠΕΝ, φτάνουν στο ΛΑΟΣ, βρίζουν 15 χρόνια τη Νέα Δημοκρατία όσο είναι ΛΑΟΣ, μετά βρίσκονται υπουργοί της ΝΔ, λες να σκέφτονται να πάνε και με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Όλοι αυτοί οι χαριτωμένα γραφικοί τύποι, έχουν συνηθίσει κάθε φορά που χώνονται ή επιχειρούν να χωθούν σε ένα μαγαζάκι, να τα κάνουν αμέσως πλακάκια με τον μαγαζάτορα, να σέβονται, όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Γεωργιάδης το μαγαζί από το οποίο τρώνε, ξεχνώντας όμως ποιοι είναι, τι πιστεύουν για τον κόσμο, το μέλλον, την ανθρωπότητα. Θέλω να έχω ισότιμες σχέσεις στο μαγαζί που δουλεύω. Δεν είμαι υπάλληλος του σταθμού, ποτέ δεν υπήρξα, αλλά συνεταίρος και απαιτώ οι συνεταίροί μου να με σέβονται. Είμαι σίγουρος ότι αν ο κ. Γεωργιάδης δούλευε στο MEGA θα έπαιρνε τηλέφωνο τον διευθυντή και θα του έλεγε «κ. διευθυντά πείτε μου, τι να πω σήμερα;»

Δεν πιστεύετε ωστόσο ότι θα υπάρξουν συνέπειες στη δουλειά σας; Μήπως ξαφνικά «σας πεθάνουν» στο σίριαλ;

Η «Δικαίωση» γυρίζεται από τον Δημήτρη Αρβανίτη. Είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος, δεν θα μπορούσε κανένας να τον αναγκάσει να με «κόψει». Ακόμη και αν τον έπαιρνε ο Άδωνις Γεωργιάδης και του έλεγε «πας και δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει;», είμαι σίγουρος ότι θα του απαντούσε «κάνε μας τη χάρη ρε καραγκιόζη». Για να δίνουμε πάντως και όλη την εικόνα, τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί. Από εκεί και έπειτα δεν φοβάμαι για το επαγγελματικό μου μέλλον και μου αρέσει να παίρνω και κάποια ρίσκα.

Είμαι επίσης γιος του Γιώργου Γρηγοριάδη. Στους περισσότερους ανθρώπους δεν λέει τίποτα, γιατί ο πατέρας μου δεν είναι τόσο διάσημος όπως ο Μανώλης Γλέζος. Όμως ο Γ. Γρηγοριάδης, ο περίφημος γιατρός των φτωχών, ο οποίος είναι 80 χρονών και ο οποίος έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά κατά τη δικτατορία, έχει ζήσει πολλά. Απετάχθη αμέσως από αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού μόλις έγινε η χούντα, συνελήφθη αμέσως και βασανίστηκε βάρβαρα, χάνοντας τον αριστερό του αμφιβληστροειδή, ενώ συνεχίζει να χειρουργείται. Όντας γιος αυτού του ανθρώπου, που υπήρξε και δήμαρχος στο Ν. Ηράκλειο για 8 χρόνια με το ΚΚΕ Εσωτερικού, δεν μπορώ παρά να αγωνιστώ.

Αν ο πατέρας μου έδωσε ένα μάτι και αρκετούς μήνες βασανιστηριών για να λέμε τη γνώμη μας ελεύθερα σήμερα, είναι υποχρέωσή μου να αγωνιστώ για να συνεχίσουμε να μιλάμε ελεύθερα. Αν δεν το κάνω θα είναι σαν να φτύνω το βγαλμένο μάτι του πατέρα μου.

Είδαμε ότι 500 άνθρωποι του Πολιτισμού πήραν θέση υπέρ του ΟΧΙ. Έχω την αίσθηση πως είναι από τις πρώτες φορές που ο Πολιτισμός παίρνει θέση τα τελευταία χρόνια με όνομα και επώνυμο.

Ο Πολιτισμός έχει θέση εξ ορισμού. Κάθε φορά που υπάρχει μια οικονομική κρίση στην πραγματικότητα έχει προηγηθεί μια δεκαετία πολιτιστικού ελλείμματος. Τα προηγούμενα χρόνια είχε φύγει ο Πολιτισμός από το πεδίο και τη θέση του είχε πάρει κάτι που παριστάνει τον Πολιτισμό. Το lifestyle. Κάτι που είναι ντυμένο κουλτούρα και Τέχνη. Δηλαδή ο Ψευδοπολιτισμός. Στην Ελλάδα έχουμε φάει τόνους ψευδοπολιτισμού, από την εποχή του Φώσκολου.

Τη δεκαετία 1995-2005, την περίοδο της υποτιθέμενης ανάπτυξης, που τίποτα δεν αναπτύχθηκε εκτός από την κατανάλωσή μας, όλος ο Κωστοπουλικός μηχανισμός, μαζί με το παραπαίον ΠΑΣΟΚ, φτιάξανε αυτόν τον παραπολιτισμό που καταναλώσαμε. Αν ανοίγαμε σε αυτή τη δεκαετία την τηλεόραση κατά 99% θα βλέπαμε έναν τραγουδιστή που δεν ήταν τραγουδιστής, θα ακούγαμε τραγούδια που δεν ήταν τραγούδια με στίχο δίχως νόημα και κλεμμένη μουσική, το ίδιο συνέβαινε και με τις τηλεοπτικές σειρές, χωρίς να απαξιώνω τις όποιες θετικές εξαιρέσεις, το ίδιο και με το σινεμά, παρότι από τη φύση του αντιστέκεται, γιατί το κάνεις για τη ψυχή της μάνας σου. Τα ιδιωτικά κανάλια άρχισαν να χρηματοδοτούν ελληνικές ταινίες και μιλούσαν τότε για άνθιση του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Κανένας νέος ελληνικός κινηματογράφος. Ήταν από την ίδια την παλαιότητα, ήταν για παράδειγμα συρραφή 2-3 επεισοδίων ενός σίριαλ της πλάκας.

Η Τέχνη είναι καταφύγιο για τους λαούς που προσπαθούν να τους στερήσουν βασικές κατακτήσεις και δικαιώματά τους. Μου έκανε εντύπωση γιατί την ανέχονται τα αυταρχικά κράτη και δεν συλλαμβάνουν όποιον κάνει Τέχνη, είτε παλιά είτε τώρα. Τους αφήνουν γιατί αλλιώς θα έπεφταν οι κυβερνήσεις. Το ψυχικό αίτημα των λαών για πραγματική Τέχνη είναι τόσο λυσσαλέο, που η πείνα είναι τέτοια, που είναι μεγαλύτερη από την αληθινή πείνα. Αν ήταν στο χέρι τους θα την απαγόρευαν και θα επέτρεπαν μόνο τη ψευδοτέχνη, αλλά δεν μπορούν.

--------------------

[πηγή]

Προς παραπλανημένους ΝΑΙοέλληνες - Του Γιάννη Μακριδάκη

Επειδή το βέβαιον είναι ότι αυτοί που θα ψηφίσουν ναι δεν είναι μόνον οι διαχρονικά πατριδοκάπηλοι αλλά είναι και άνθρωποι καλών προθέσεων -γνωρίζω προσωπικά κάποιους-, οι οποίοι όμως είναι παραπλανημένοι και γίνονται άθελά τους πιόνια επιτήδειων που διαιρούν τις κοινωνίες για να βασιλεύουν οι ίδιοι, θα ήθελα σήμερα, παραμονή του δημοψηφίσματος να απευθυνθώ με λίγα λόγια σε αυτούς και να τους πω ότι:

Αποτελούμε όλοι μας μια κοινωνία που τα τελευταία 5 χρόνια ζει κατά κοινή ομολογία μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση, η οποία αυτοτροφοδοτείται λόγω των πολιτικών που ακολουθούνται και αποτελεί ένα συνεχόμενο καθοδικό σπιράλ, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου, αργά ή γρήγορα δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς μας. Όποιος νομίζει ότι θα γλυτώσει είναι βαθιά πλανεμένος.

Υποστήκαμε όλοι μας προσβολές από πολιτικούς ανακόλουθους και κυνικούς, οι οποίοι εξυπηρετούσαν εμφανώς συμφέροντα άλλων, εξωτερικών παραγόντων και όχι των πολιτών που δήθεν υπηρετούσαν ως αιρετοί. Ανεχτήκαμε πραξικοπηματικές πολιτικές και παραβιάσεις του Συντάγματος, μέχρι και κυβέρνηση διορισμένου τραπεζίτη συνεργάτη των δανειστών. Εξευτελιστήκαμε και εκποιηθήκαμε όλοι μας όταν εξευτελίστηκε η δημοκρατία και όταν εκποιήθηκε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της κοινής μας πατρίδας. Όποιος νομίζει ότι δεν εξευτελίστηκε και δεν εκποιήθηκε ο ίδιος, είναι δυστυχώς βαθιά πλανεμένος.

Αύριο Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 περνάμε όλοι μαζί πάλι ένα ιστορικό σημείο καμπής. Εμείς και μόνον εμείς το μεθοδεύσαμε, εμείς και μόνον εμείς το προκαλέσαμε, η κοινή μας κρίση, η συνισταμένη των “θέλω” μας, οδήγησαν μέχρι εδώ. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός σε ένα σαφές και διαυγές ερώτημα:

Λέμε ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, τα χαρακτηριστικά της οποίας εγγυώνται την συνέχιση των πολιτικών που βιώσαμε όλοι μας κατά τα 5 τελευταία χρόνια;

Κανένα άλλο δεν είναι το ερώτημα παρά μονάχα αυτό. Όποιος νομίζει ότι είναι κάποιο άλλο, έχει πέσει στην παγίδα που του έστησαν για να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά οι εξωτερικοί παράγοντες του διχασμού και οι εγχώριοι τοποτηρητές τους που για τα συμφέροντά του ο καθένας σκούζουν από την πρώτη στιγμή ότι το ερώτημα είναι άλλο, και δη η παραμονή ή όχι της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Όποιος αποδέχεται ότι πράγματι αυτό είναι το ερώτημα και το διακύβευμα, όποιος προσέρχεται στην κάλπη για να ψηφίσει σε αυτό το δήθεν ερώτημα, γίνεται όμοιος με τους εγχώριους τοποτηρητές των δανειστών, εκείνους που τόσα χρόνια εφάρμοζαν και νομιμοποιούσαν στην κοινωνία μας τις πολιτικές τους και ευελπιστούν να τις συνεχίσουν μέχρι να μας εκποιήσουν εντελώς. Εμπρός δε στην ελπίδα τους αυτή και μη διστάζοντας να υπηρετήσουν για μιαν ακόμη φορά τους εντολείς τους, θέτουν από μόνοι τους και εκ του μη όντος, το ζήτημα για το οποίο τόσον υποκριτικά διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι απεύχονται.

.

Προσωπικά ψηφίζω όχι σε κάθε μορφής συμβιβασμό με την Ευρώπη ως κυνική χρηματοοικονομική ένωση. Προσωπικά δεν με καλύπτει ούτε η πολιτική της δήθεν αριστεράς του Σύριζα, ούτε φυσικά το αριστερό μνημόνιο που κατέθεσαν, ούτε καν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα ήθελα να ήταν αυτό που δεν είναι αλλά εσείς λέτε ότι είναι και θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος αν πράγματι είχατε δίκιο αλλά δεν έχετε. Παρόλα αυτά θα πάω να ψηφίσω όχι στη συνέχιση των πολιτικών εξαθλίωσης και μη σεβασμού στη δημοκρατία και στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Βγείτε κι εσείς από την πλάνη σας, μην γίνεστε υποχείρια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των εγχώριων πατριδοκάπηλων και των έξωθεν διατακτών τους, σταθείτε στο ύψος της ιστορικής αυτής περίστασης και απαιτήστε κι εσείς να σταματήσει επιτέλους η αργή και βασανιστική συλλογική μας πορεία προς την υπανάπτυξη, την εκποίηση, την εξαθλίωση.

------------------

[πηγή]

Το Χρέος... - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κάθε ερώτημα που τίθεται επιτακτικά και ζητάει απάντηση με ένα ναι ή ένα όχι, αποτελεί δίλημμα και διχάζει την πολυσύνθετη φύση του ανθρώπου, άρα, κατ’ επέκταση και τις κοινωνίες του.

Η διαρκής μάχη του νου με την ψυχή κορυφώνεται σε τέτοιες στιγμές.

Ο νους βάζει συνεχώς εμπόδια και ενεργοποιεί τον φόβο, το αίσθημα αυτοσυντήρησης.

Η ψυχή πετάει ελεύθερη, δεν φοβάται, βρίσκει δρόμους και διεξόδους, δεν υποτάσσεται.

Ο νους σε περιορίζει στο άτομό σου και στο παρουσιάζει αδύναμο και ανεύθυνο, σου βγάζει μπροστά τη μικρότητά σου, νομίζεις ότι εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, σε ρωτάει, κάτσε εδώ που κάθεσαι, σε συμβουλεύει, δεν χρειάζονται αλλαγές, καλή είναι αυτή πορεία κι ας καταλήγει στον Θάνατο, τουλάχιστον πάει αργά.

Η ψυχή σε ωθεί να γίνεις πανανθρώπινος, να νιώσεις το μεγαλείο σου, ναι, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο και τη ζωή σου, σου λέει, αυτό είναι το Χρέος σου, διότι εσύ εκπροσωπείς την Ανθρωπότητα σήμερα, και έχεις Ευθύνη μεγάλη.

Ο νους επεμβαίνει ξανά και βάζει εμπρός την υποκρισία. Τότε επικαλείσαι τα παιδιά σου, σε τι κόσμο θα ζήσουν αν εσύ δεν υποδουλωθείς, αν κάνεις τον επαναστάτη, τι συνθήκες θα βρουν αν εσύ αλλάξεις πορεία και δεν την αφήσεις στην ίδια ροή. Επικαλείσαι και την πατρίδα, που δεν της αξίζει να απομονωθεί, να βγει στο περιθώριο αν εσύ πάρεις την τύχη της στα χέρια σου και δεν την αφήσεις στους άλλους όπως τη βρήκες και όπως σου μάθανε.

Η ψυχή όμως γνωρίζει καλά. Πως δυστυχώς και τα παιδιά σου για την πάρτη σου τα ‘κανες, όχι για τη δική τους, για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, για να σε κληρονομήσουν και να σε γηροκομήσουν τα ‘κανες και όχι για να τους δώσεις το δώρο της ζωής, από το φόβο σου μπρος στη σκέψη του θανάτου τα ‘κανες και όχι από τον ενθουσιασμό σου για το μεγαλείο της ζωής. Με τον νου τα ‘κανες δηλαδή τα παιδιά σου, υπολογιστικά και όχι με την ψυχή σου, αυθόρμητα.

Η ψυχή γνωρίζει πολύ καλά. Πως και την πατρίδα σου σε κάθε ευκαιρία την εκπόρνευσες, το ίδιο έχεις σκοπό να πράξεις ξανά, πως τίποτε δημόσιο ποτέ σου δεν σεβάστηκες, απεναντίας έσπευσες με κάθε ευκαιρία να το καταχραστείς, πως πάντοτε την εκποίηση του αληθινού πλούτου προς απόκτηση πλασματικού πλούτου χρήματος είχες στον νου σου.

Ο νους δουλεύει με γνώμονα την αξία του χρήματος, σπέρνει τον φόβο, επενδύει στη μικρότητα, στον εγωισμό, στην αυτοσυντήρηση, και στην υποκρισία.

Η ψυχή πλανάρει σε άλλο αξιακό σύστημα και αποφασίζει ελεύθερα, οικουμενικά, με αξιοπρέπεια, για το μεγαλείο της Ύπαρξης, για την Ευθύνη και για το Χρέος της να αλλάξει τον Κόσμο.

Οι Έλληνες, λαός που είχε την τύχη να μπορεί να διαβάσει από το πρωτότυπο έναν Καζαντζάκη, καλούνται ξανά αυτή την ιστορική στιγμή, έστω και με αυτούς τους όρους, να αναμετρηθούν σε κοινή πανανθρώπινη θέα στην αιώνια μάχη του νου με την ψυχή τους, καλούνται να φανούν αντάξιοι των νεκρών τους και άξιοι των παιδιών τους, καλούνται να αποδείξουν ότι η λοβοτομή του καταναλωτισμού δεν πέτυχε σε όλους και δεν τους ισοπέδωσε, ότι στην πλειοψηφία τους έχουν παραμείνει άνθρωποι ψυχωμένοι και έχουν συναισθήματα κι άλλα εκτός τον φόβο.

ΥΓ

Προσωπικά, δυστυχώς, δεν πιστεύω ότι οι μη λοβοτομημένοι και οι ψυχωμένοι συμπολίτες μου αποτελούν πλειονότητα, διότι τη γνωρίζω πολύ καλά, εμπειρικά και γνωστικά την κοινωνία των νεοελλήνων καταναλωτών. Είτε είναι λεγόμενοι δεξιοί και απολιτίκ, που θα ψηφίσουν ναι, είτε είναι λεγόμενοι αριστεροί που θα ψηφίσουν όχι, η συντριπτική τους πλειονότητα είναι υπόδουλοι του νου τους και ενός συστήματος ευτελισμένων αξιών το οποίο υπηρετούν τυφλά. Παρ’ όλα αυτά το ΟΧΙ αυτό, έστω και έτσι, μισερό, μη καθαρό, ένα όχι που μπορεί ξανά να οδηγήσει σε ένα ναι, είναι ένα βήμα προς τα εμπρός, αυτό αναγνωρίζω.

-------------------

[πηγή]