Η Επιστολή παραίτησης της Νάντιας Βαλαβάνη

Προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας 

Αλέξη,

Στήριξα την ομάδα διαπραγμάτευσης τη νύχτα της Παρασκευής όντας σίγουρη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συμφωνία. Ότι τελικά θα γυρίσετε πίσω για να στηριχτούμε  στο λαό - όπως το έκανες και την προηγούμενη φορά.  Ότι η ανάγνωση της μάχης που δίνατε εκεί θα βοηθήσει ν’  αποκαλυφθεί στα μάτια και των πιο ανυποψίαστων συμπατριωτών μας, μετά και τ’ αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της προηγούμενης Κυριακής, πώς επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως εργαλείο για να μετασχηματίσουν βίαια στο ακόμα φρικαλεότερο συνολικότερα την Ευρώπη. Επειδή δεν πιστεύω ότι η κατάσταση για την εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μπορεί ποτέ ν’ αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο χωρίς τη δική της συνειδητοποίηση και θέληση για δράση προς τα εκεί.

Ακόμα και τώρα, Δευτέρα πρωί, εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία. Ότι η τακτική των γνωστών κυρίαρχων κύκλων στη Γερμανία είναι ο πλήρης εξευτελισμός της κυβέρνησης και της χώρας. Να ψηφίσει η Βουλή αύριο-μεθαύριο ό,τι μέχρι σήμερα έχει – ας πούμε - «συμφωνηθεί», και πάλι να μην υπάρξει συμφωνία. Μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση και ν’  αναλάβει κυβέρνηση «δοτών» και «προθύμων».  Αυτοί που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ. Αυτοί που, μαζί με τους «έξω», πίστεψαν ότι  οι κλειστές τράπεζες θα συνέτριβαν το πρώτο πείραμα ελπίδας στην ευρωπαϊκή ήπειρο τον καινούργιο  αιώνα. Αυτοί που ήδη σηκώνουν κεφάλι και απευθύνονται με μια ύβρι που δε θα μπορέσει να εξαλείψει οποιαδήποτε κάθαρση.

Αλέξη,

ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι σ’ ένα πόλεμο, όταν οι δυνάμεις του αντίπαλου αποδειχθούν συντριπτικά υπέρτερες, επιτρέπεται η συνθηκολόγηση – με μοναδικό στόχο την ανασύνταξη  των δικών σου δυνάμεων και την οργάνωση, ξανά, της αντίστασης που θα επιτρέψει να μεταβάλλεις πλέον τις ίδιες εκείνες τις συνθήκες που οδήγησαν στην ήττα. Αυτή η «συνθηκολόγηση», όμως, είναι τόσο συντριπτική, που δε θα επιτρέψει ανασύνταξη δυνάμεων. Και η επιδείνωση, με δική μας υπογραφή, της κατάστασης ενός εξαντλημένου λαού εκεί που πήγαινε να σηκώσει κεφάλι, θα αποτελέσει «ταφόπλακα», για πολλά χρόνια, οποιωνδήποτε δυνατοτήτων χειραφέτησης του.

Χρωστάμε πριν απ’  όλα στα νέα παιδιά, αυτά που καθόρισαν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής, αυτά που είναι το μέλλον τους που καθορίζεται σήμερα, να γυρίσει η αντιπροσωπεία μας χωρίς αφόρητες δεσμεύσεις. Ν’  απευθυνθείς ξανά σε αυτά τα παιδιά και σ’ όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν ψήφισαν όχι ή ναι. Να τους εξηγήσεις πώς ακριβώς έχει η κατάσταση, τι θα έχει ν’  αντιμετωπίσει ο λαός μας, αν πάρει σάρκα και οστά, στις συνθήκες που επιβλήθηκαν στη χώρα, το πλειοψηφικό όχι. Που δόθηκε με την πλειοψηφία να θέλει αυτό που λέγαμε, λύση εντός της Ευρώπης. Αυτή η συγκεκριμένη λύση, όμως, που επιβάλλεται σήμερα με τόσο καταθλιπτικό τρόπο, δεν είναι λύση βιώσιμη. Για τους ίδιους, για το λαό, για τη χώρα. Για την άλλη Ευρώπη, που βρίσκεται σε κατάσταση τοκετού. Είναι άλλο πράγμα να βρεθείς σε μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολη, ν΄ αντιμετωπίζεις μια καταστροφή, μ’  ελπίδα ωστόσο σ’ ένα μέλλον αξιοπρέπειας, κυριαρχίας  κι ανεξαρτησίας. Κι άλλο ν’  αντιμετωπίζεις μια καταστροφή που θα ολοκληρωθεί με ό,τι εθνικό εισόδημα έχει απομείνει να κατευθύνεται στους «έξω», για την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν αποπληρώνεται στους αιώνες των αιώνων και κάνει την ίδια την κοινωνία μη βιώσιμη, και στους «πάνω». 

Αλέξη,

Σ’  ένα τέτοιο προσκλητήριο θα είμαι παρούσα και θα το υπηρετήσω απ’ όποια θέση θέλεις μέχρι τέλους. Σε περίπτωση όμως που η αντιπροσωπεία μας επιστρέψει με τις δεσμεύσεις που απευχόμαστε  - μέτρα θνησιγενή, που σε κάθε αξιολόγηση θα ξαναθέτουν τα ίδια  διλήμματα, υποχώρηση ή GREXIT –, είναι αδύνατο να συνεχίσω να είμαι μέλος της κυβέρνησης. Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη με την οποία με τίμησες. Με τη σειρά μου, σ’  ένα υπουργείο που όπως ξέρεις βρέθηκα μόνο για λόγους κομματικότητας, έκανα ότι μπορούσα για ν’  ανακουφιστούν λαϊκά στρώματα και για να προετοιμάσω ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα.  Το ίδιο και σε ό,τι αφορά το άλλο μεγάλο μέτωπο, της διαφύλαξης και μιας πραγματικής  αξιοποίησης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και του τόπου, της δημόσιας περιουσίας. Σ’  ευχαριστώ που έστω για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα μου έδωσες τη δυνατότητα να υπηρετήσω απ’  αυτή τη θέση το απελευθερωτικό μας εγχείρημα. 

Ο αγώνας, θέλω να πιστεύω, συνεχίζεται. 

Μ’  εκτίμηση

Νάντια Βαλαβάνη

---------
[πηγή]

Αυτή είναι η λίστα με τους δημοσιογράφους που φέρονται να πήραν χρήματα από το ΚΕΕΛΠΝΟ

Το koutipandoras.gr αποκαλύπτει τη λίστα που κατέθεσε στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ο Πάνος Καμμένος με τα media shops, τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους που φέρονται να έλαβαν συνολικά 21 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο της διαφημιστικής καμπάνιας του ΚΕΕΛΠΝΟ. Στη λίστα υπάρχουν ποσά που δημιουργούν ερωτήματα, ποσά με άγνωστους παραλήπτες ενώ σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, σε ορισμένες περιπτώσεις κάποια ποσά δεν έχουν καταλήξει στο σύνολό τους στους αναγραφόμενους παραλήπτες.

Σε αρκετές περιπτώσεις το μέγεθος κι η ακροαματικότητα των Μέσων δε δικαιολογογούν τα ποσά. Για παράδειγμα, είναι απορίας άξιο πώς τα ΜΜΕ του Νίκου Χατζηνικολάου που κατέχει το μεγαλύτερο ραδιόφωνο της χώρας, ιστοσελίδες με μεγάλη αναγνωσιμότητα και δύο εφημερίδες, έλαβε 398.000 ευρώ ενώ μεμονωμένοι δημοσιογράφοι που κατέχουν ενδεχομένως μια ιστοσελίδα μικρότερης αναγνωσιμότητας έλαβαν πολύ περισσότερα χρήματα. Με ποιό σκεπτικό το ΚΕΕΛΠΝΟ αποφάσισε ποια ποσά θα πάνε πού;

Δημοσιογραφικές πληροφορίες εμφανίζουν ορισμένους από τους παραλήπτες των ποσών αυτών να λειτουργούν ως μεσάζοντες ώστε να μεταφερθεί χρήμα προς συγκεκριμένους πολιτικούς. Η αναντιστοιχία ποσών και Μέσων που παρατηρείται συνάδει με αυτές τις πληροφορίες.

Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έδωσε με επιφύλαξη τη λίστα αυτή στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ μαζί με 153 δημοσιογράφους που εμφανίζονται να είναι στο μισθολόγιο του ΚΕΕΛΠΝΟ αλλά το θέμα δεν μπορεί να αφορά μόνο στη δημοσιογραφική δεοντολογία. Το ΚΕΕΛΠΝΟ είναι δημόσιος φορέας κι ως εκ τούτου τα 21 εκατομμύρια της λίστας είναι δημόσιο χρήμα του οποίου η χρήση πρέπει να δημοσιεύεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπόκειται στο καθεστώς των προσωπικών δεδομένων.

Του θέματος πρέπει να επιληφθεί εισαγγελέας ο οποίος θα εξετάσει αν τα χρήματα αυτά πήγαν όντως για την καμπάνια του ΚΕΕΛΠΝΟ ή αν πρόκειται πρακτικά για χρηματισμό δημοσιογράφων από την κυβέρνηση Σαμαρά μέσω του ανεξέλεγκτου κι αμαρτωλού, όπως έχει αποκαλύψει το HOT DOC, ΚΕΕΛΠΝΟ. Καθώς πρόκειται για δημοσιογράφους και ΜΜΕ σε συνθήκες μνημονίου όπου συγκεκριμένες γνώμες και στάσεις έπρεπε να ακούγονται, δημιουργούνται υποψίες πως τα χρήματα αυτά εξυπηρετούσαν κι άλλους από το δηλωμένο σκοπό.

Ιδού η λίστα:

Για χρήμα που δεν πήγαινε... για τη γρίπη μίλησε ο Πάνος Καμμένος

Η λίστα που δημοσιεύει το koutipandoras.gr κατέθεσε λίγο πριν τη 1 το μεσημέρι στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας έκανε λόγο για χρήματα που μοιράστηκαν προκειμένου να προωθήσουν συγκεκριμένες καμπάνιες κάνοντας την ίδια στιγμή επιθέσεις στο κυβερνητικό έργο.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έπραξε αυτό που δήλωσε αμέσως μετά τη λήξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος για κατάθεση της «χρυσής» λίστας δημοσιογράφων.

Σύμφωνα με τα όσα είπε ο κ. Καμμένος εξερχόμενος του κτηρίου της ΕΣΗΕΑ, στον κατάλογο συμπεριλαμβάνονται περισσότερα από 150 μισθολόγια, πολλά sites και ΜΜΕ καθώς και 37 δημοσιογράφοι.

Ο κ. Καμμένος ζήτησε από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ να γίνει διασταύρωση των στοιχείων με τις τραπεζικές καταθέσεις, να ερευνηθούν ποια κονδύλια ήταν αυτά που έλαβαν δημοσιογράφοι και ΜΜΕ, τί διαφήμιζαν και πώς πήραν τα εν λόγω χρήματα.

Η ΕΣΗΕΑ καλείται τώρα να ερευνήσει την τεράστια αυτή υπόθεση και κατά πόσο ΜΜΕ και δημοσιογράφοι έπαιρναν χιλιάδες ευρώ διαφήμιση με αντάλλαγμα να επιτίθενται ανελλιπώς στην κυβέρνηση και το έργο της με στημένα ρεπορτάζ.


----------------
[πηγή]

Σημείο καμπής - Του Στάθη

Με την άκρη του ματιού. Κι εν αναμονή εξελίξεων. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να είχε φθάσει ως εδώ. Διαπραγματεύθηκε σαν να είχε άγνοια κινδύνου και με πατέντες ερασιτεχνών εντός ενός στενού αρχηγικού κύκλου. Ο ορισμός του μεζέ των θηρίων. Ταυτοχρόνως, ως τώρα και πλην ολίγων εξαιρέσεων η κυβέρνηση κυβέρνησε υποτυπωδώς. Και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Οι Έλληνες. Η χώρα. Παρά ταύτα

και παρά τη θηριώδη προπαγάνδα εναντίον του, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και έδωσε όπλο το 62%  στην κυβέρνηση. Τη φιλολαϊκή κυβέρνηση. Η οποία όμως δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, διότι είχε ήδη φθάσει στο απροχώρητο. Δεν είχε

πιά παρά μόνον ένα δρόμο, τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι, ο δικομματικός μονοκομματισμός. Και ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, απλώς χρησιμοποιώντας μια άλλη ρητορική. Που όμως κι αυτή με τη ρητορική των προγενέστερων άρχισε να μοιάζει. Το «όχι» έπρεπε να γίνει «ναι». Κι έγινε. Και στις διαπραγματεύσεις και στη Βουλή. ‘Ένα «ναι» που πίσω του στοιχήθηκαν όλες οι δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια και τον λαό στη δυστυχία.

Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι! Κι αυτό είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Έφερε την Αριστερά σε αντίθεση με τον εαυτόν της. Μοιραίο κατόρθωμα-διότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε τροχιά καμπής. Τι θα βγει απ΄αυτό; άγνωστον ακόμα (μόνο σενάρια κι εικασίες τρέχουν). Η πραγματικότητα όμως έχει διαμορφωθεί.  Η χώρα παραμένει σταθερά σε καθεστώς υποτέλειας (που μάλιστα βαθαίνει) και η κυβέρνηση

φαίνεται ότι θα αποσπάσει μια συμφωνία πολύ σκληρή για τον λαό με μια-δύο πλευρές που θα χρυσώνουν το χάπι (εν πρώτοις με τη «γενναιόδωρη» πλέον αποκατάσταση εκ μέρους  των δυναστών του τραπεζικού τομέα). Στην κοινωνία τα ερχόμενα θα λειτουργήσουν κατά το σύνδρομο του σπιτιού του Χότζα. Με τα σπίτια μας τίγκα στις ύαινες και τους κροκόδειλους, αν μας απαλλάξουν απ΄τη γάτα, θα αισθανθούμε μια κάποια ανακούφιση. Διότι ο λαός

είδε τον χάρο (μιας ανοργάνωτης εξόδου απ΄το ευρώ) με τα μάτια του. Η παραμονή λοιπόν σε ένα νόμισμα φυλακή, σε μια χώρα Ειδική Οικονομική Ζώνη και σε μια Ένωση Θηρίων συνοδεύεται από στεναγμούς ανακούφισης της μεγάλης πλειοψηφίας, και πάντως όλων εκείνων που δεν ήταν προετοιμασμένοι για κινδυνώδεις περιπέτειες σε «αχαρτογράφητα νερά».

Χθες στη Βουλή η εως τώρα επιτυχημένη διαχείριση των εσωτερικών αντιθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ και η απολύτως αποτυχημένη διαχείριση του ρόλου της Αριστεράς ως κυβέρνηση έφθασαν στο όριό τους. Και ο κόμπος έσπασε το χτένι: προ του Γορδίου Δεσμού (ο οποίος θα παραμείνει άλυτος για πολλά χρόνια πλέον) οι αστικές δυνάμεις «πήγαν» με την Αριστερά (για να τη φάνε στη συνέχεια) και η Αριστερά, πλην ολίγων, πήγε μαζί τους. Όπως πήγε και τη χώρα εκεί που ως τώρα την πήγαιναν, περιορίζοντας τη διαφορετικότητά της  σε υποσχέσεις για το μέλλον.

Με έναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε ακόμα και από τα αστικοδημοκρατικά του καθήκοντα και υποτάχθηκε όχι τοις κείνων ρήμασι, αλλά στις υπαγορεύσεις των δικτατόρων της οικονομικής φρίκης και του πολιτικού εκφασισμού που τη συνοδεύει. Η απώλεια της δεδηλωμένης (η οποία μάλλον θα διευρυνθεί όταν έλθει η συμφωνία προς ψήφισιν στη Βουλή) υποχρεώνει

τον κ. Τσίπρα (εκτός απ΄τον ανασχηματισμό που θα πρέπει να κάνει αμέσως) σε δύο λύσεις: ή στην ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινοβουλίου-πράγμα που θα ήταν ένα «υψηλό πραξικόπημα»-ή στην προσφυγή σε εκλογές.

Ό,τι απ΄τα δύο κι αν κάνει, το κόμμα του το έχει διαλύσει. Αν ο ίδιος μετακινηθεί προς την κεντροαριστερά, όπως με τόση επιμονή τον καλεί να κάνει το σύστημα που θα πολεμούσε, στις επόμενες εκλογές θα έχει βγάλει ο ίδιος την Αριστερά απ΄το προσκήνιο, επιτυγχάνοντας άθλο που ουδείς άλλος ηγέτης της έως τώρα έχει επιτύχει.

Όμως, ας μείνουμε στα τρέχοντα, άλλωστε εις ό,τι με αφορά για την ερμηνεία της βοής των επερχομένων ελάχιστη ικανότητα έχω, σθένος δε τρωθέν και βαρύθυμο.

Άλλωστε χόρτασα, κορέσθηκα απ΄το γελοίον του πράγματος. Είδα τον πρώην Υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη να φεύγει στην Αίγινα σαν τον τελευταίο νάρκισσο και τον πρώτο ρίψασπιν. Είδα την Αριστερά να αποκτά τον δικό της Τζαμτζή στο πρόσωπο του κ. Μιχελογιαννάκη, είδα και τον «γουναρά» να ΄χει ράμματα για τη γούνα του ο ίδιος. Όμως

αυτά ήταν της πλάκας. Τα σοβαρά είναι μ΄ανθρώπους σαν και μένα. Σε ποια διαδήλωση είχα δει εγώ τον κ. Σαγιά και σε ποιόν αγώνα; Ως φαίνεται, όποιος κάνει τα στραβά μάτια για κάποια πράγματα, ένεκεν υπέρτερων λόγων, στο τέλος στραβώνεται. Ή του ανοίγουν τα μάτια, χωρίς δόξα και με ακόμα λιγότερες ελπίδες.

Σε όσους από σας συνταξιδεύουμε χρόνια μαζί, αλλά και σε πολλούς νεότερους που ανταμωθήκαμε καθ΄οδόν, πάντοτε έλεγα να αμφιβάλλετε για όσα γράφω, όχι επειδή έχω περισσότερες από μία γλώσσες, ούτε επειδή σας γέλασα ποτέ, αλλά διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Πάντα προσπαθούσα να σας λέω την αλήθεια δια της αποδείξεώς της, όπως και τη γνώμη μου χωρίς περιστροφές.



Κι έτσι θα συνεχίσω: αμφιβάλλοντας, επαληθεύοντας, ψάχνοντας…

               Ες αύριον πάλι…

-----------------------
[πηγή]

Δεν τους ενδιαφέρει καμία συμφωνία - Την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι θέλουν οι Γερμανοί

Δεν τους ενδιαφέρει καμία συμφωνία. Δεν τους ενδιαφέρει καμία Ενωμένη Ευρώπη και κυρίως δεν τους ενδιαφέρει καμιά Δημοκρατία. Τους ενδιαφέρει μόνο το κεφάλι του Τσίπρα. Να σερβιριστεί στο πιάτο σε ένα από τα δείπνα τους για να το απολαύσουν ακούγοντας τη «Λιλή Μαρλέν» , που αλλοίμονο, δεν θα σημαίνει τίποτα από το αυταρχικό παρελθόν της Γερμανίας. Η Γερμανία έχει βλέπετε τη μεγάλη ικανότητα να απενοχοποιεί το παρελθόν της και να ενοχοποιεί το μέλλον των άλλων.

Αυτό που διαδραματίζεται το τελευταίο 48ωρο είναι άκρως αποκαλυπτικό. Η Γερμανία έχει βάλει τους παλιούς ιππποκόμους της γερμανικής κυριαρχίας και νυν μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης, να σπάσουν τα μούτρα της Ελλάδας με τις συνεχείς και προσβλητικές αναφορές στην αναξιοπιστία της ελληνικής πλευράς. Ο διεθνής τύπος γεμίζει  με δημοσιεύματα δηλώσεων της επικριτικής Φινλαδίας και της αγανακτισμένης Λετονίας για τους απαράδεκτους Ελληνες που θέλουν λεφτά χωρίς να εγγυώνται τίποτα. Αυτή τη φορά μέχρι και ο Ντράγκι αγανάκτησε, ενώ η Γαλλία και η Ιταλία έτρεξαν αμέσως μετά την απόφαση της ελληνικής Βουλής για το νέο πρόγραμμα να δηλώσουν πως είναι ικανοποιητικό για να προλάβουν την αρνητική τοποθέτηση του Σόιμπλε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει στα όρια της, όσο και αν αυτό δεν φαίνεται. Ζει τη νέα  γερμανική κυριαρχία η οποία, όπως συμβαίνει με κάθε κυριαρχία, λίγο ενδιαφέρεται για τη Δημοκρατία.

Στη διάρκεια πριν το δημοψήφισμα, η παρέμβαση των ευρωπαικών παραγόντων, όπως συνέβη και με τις εκλογές του Ιανουαρίου, ήταν προσβλητικά χειραγωγητική. Περιέγραψαν ως πρόβλημα της Ελλάδας τον Τσίπρα αφού εκβίασαν με όσα μέτρα μπορούσαν. Ζητούσαν ανοιχτά μια άλλη κυβέρνηση. Πιστός σε αυτό το ευρωπαϊκό «ιδεώδες» ο εκφραστής της Δημοκρατίας του τρικάμερου, Σταύρος Θεοδωράκης, τελειώνοντας με τις συναντήσεις του με τους ευρωπαίους και μια ακόμη πρόβα στον καθρέφτη, αναφώνησε πως η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση από την εκλεγμένη. Λίγη σημασία έχει αν ο Θεοδωράκης έχει ως αφετηρία όσα του τάζουν ο Σούλτς και ο Γιούνγκερ ή να απλώς φαντασιώνεται τον εαυτό του ρυθμιστικό παράγοντα όπως διαφήμιζε και το Γενάρη πριν τις εκλογές. Σημασία έχει πως σύσσωμη η τρόικα εσωτερικού, χαιρέκακα παρακολουθεί κάτι εκπροσώπους μαφίας που έχουν αναλάβει ρόλο υπουργού στις βαλτικές χώρες να βρίζουν την Ελλάδα και να απαιτούν τους δικούς τους μισθούς των 200 ευρώ για την Ελλάδα , δηλώνοντας έτοιμη  να κάνει ακόμη και δηλώσεις στα Φιλανδικά για να δείξει πόσο γρήγορα ευθυγραμμίζεται στις νέες απαιτήσεις.

Η Δημοκρατία καταλύεται μέσα από τις απαιτήσεις αυτών που φαντάζουν οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης. Στα τραπέζεια των διαπραγματεύσεων βάζουν κυνικά απαιτήσεις που αφορούν τα συμφέροντά τους αλλά κυρίως την απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα. Ή ο Τσίπρας θα συρθεί στα πόδια τους, ή θα προχωρήσουν σε ένα σύγχρονο πραξικόπημα προτάσσοντας τα ευρώ τους. Σε καμιά περίπτωση δεν θα τον αφήσουν να αλλάξει την Ευρώπη με τη δύναμη του παραδείγματος της Ελλάδας.

Δεν σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν τανκς. Τι να τα κάνεις τα τανκς όταν έχεις την τηλεόραση. Θα ήταν ωστόσο καλό να γνωρίζουν, είτε χρησιμοποιήσουν τανκς είτε τον εναλλακτικό Θεοδωράκη καβάλα σε ποδήλατο που θα τον καταγράφουν δέκα κάμερες, πως το να παίζεις με τους λαούς έχει ένα μεγάλο ρίσκο στον οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί η κάθε Σαλώμη.

Του Κώστα Βαξεβάνη (πρωτότυπος τίτλος:"Την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι θέλουν")

--------------
[πηγή]

Δεν είναι όλοι ίδιοι (μια καταγραφή για την Ιστορία)

Παρακολουθώντας χτες το βράδυ την συνεδρίαση και τη ψηφοφορία της Βουλής για το νομοσχέδιο -το νέο Μνημόνιο δηλαδή-, δεν πίστευα στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Όταν ξεκίνησε να μιλάει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος -τον οποίο συμπαθούσα κάποτε- και άκουσα τι έλεγε, νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Το πήρα και προσωπικά, δηλαδή.

Όταν μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας, ας μην γράψω καλύτερα τι σκέφτηκα.

Η μόνη στιγμή που αναθάρρησα κάπως ήταν όταν μίλησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δεν σχολιάζω, δείτε το βίντεο.

Επειδή ξέρω τους τραμπουκισμούς που υφίστανται οι βουλευτές για να υποκύψουν και να ευθυγραμμιστούν με την γραμμή της ηγεσίας -ειδικά όταν η ηγεσία έχει κάνει τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ζωής της-, θέλω να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που άκουσαν τη συνείδησή τους, σεβάστηκαν τους πολίτες, σεβάστηκαν τη χώρα, και δεν ψήφισαν την πρόταση για το νέο Μνημόνιο.

Μετά το 61,3% του ΟΧΙ των πολιτών στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, βρέθηκαν μόνο δυο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ΟΧΙ.

Είναι η Ιωάννα Γαϊτάνη και η Ελένη Ψαρρέα.
Το μόνο που κρατώ, παρακαταθήκη για το μέλλον,τα παιδιά κι εγγόνια μου είναι η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου!!!
Όλα τα υπόλοιπα, πετάω στα σκουπίδια της Ιστορίας.
Παρών δήλωσαν οι: Ζωή Κωνσταντοπούλου, Παναγιώτης Λαφαζάνης. Δημήτρης Στρατούλης, Κώστας Λαπαβίτσας, Στάθης Λεουτσάκος Αγλαϊα Κυρίτση, Γιάννης Σταθάς, Θανάσης Σκούμας.

Απόντες ήταν οι: Γιάνης Βαρουφάκης, Ελένη Αυλωνίτου, Δημήτρης Κοδέλας, Ελένη Σωτηρίου, Βασίλης Χατζηλάμπρου, Ραχήλ Μακρή και Βασίλης Κυριακάκης.

Ξέρω πως όλοι αυτοί οι βουλευτές -και όσοι σκέφτονται να τους ακολουθήσουν- θα υποστούν bullying. Ήδη συμβαίνει αυτό.

Εγώ θέλω να ξέρουν πως στη δική μου συνείδηση είναι καθαροί.

Ίσως και στις συνειδήσεις άλλων ανθρώπων. Ο καθένας εκφράζει τον εαυτό του.

Αυτοί οι βουλευτές έδειξαν πως δεν είναι όλοι οι βουλευτές ίδιοι.

Εμείς να μην το ξεχάσουμε.

(Στο τέλος του βίντεο, προσέξτε τη λύσσα νεοδημοκρατών και πασόκων βουλευτών κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Είναι το λυσσασμένο μίσος του προσκυνημένου για αυτόν που δεν υπέκυψε.)

Του Pitsirikos

***** 

(Σχόλιά μου σχετικά στα social media :

• Το μόνο που κρατώ, παρακαταθήκη για το μέλλον,τα παιδιά κι εγγόνια μου είναι η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου!!!
  Όλα τα υπόλοιπα, πετάω στα σκουπίδια της Ιστορίας.
• Τότε μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιο λόγο έγινε το δημοψήφισμα, για να προσγειώσουμε το λαό πάλι σε ένα λίγο πιο λαιτ μνημόνιο; λυπάμαι αλλά δεν τα καταλαβαίνω όλ' αυτά... εκτός ίσως για να κερδίσει χρόνο δλδ να προετοιμαστεί για μια επόμενη κίνηση...
• Τι είχαν ν' ακούσουν τ' αφτιά μας σήμερα:
  Μειμαράκης προς ΣΥΡΙΖαίους
  "Σας συμπονούμε και σας καταλαβαίνουμε"
  
  
• Τέτοια κατάντια δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ: μετά από ένα ιστορικό ΟΧΙ ενός ξεφοβισμένου και συνάμα κατατρεγμένου λαού, αντί η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συντονιστεί μαζί του και να κάνει ενδεχομένως ακόμη ένα βήμα μπροστά, να κάνει τη ΡΗΞΗ, φέρνει ουσιαστικά ένα ‪#‎mnimonio3‬ στη Βουλή, ζητάει στήριξη, η αντιπολίτευση μετά χαράς τη δίνει απλόχερα, και βγαίνουν μόνο κάποιοι τολμηροί βουλευτές του και κάνουν κριτική!

#AMOR 11/7/2015 )

***** 

------------------

[πηγή]

Βάρκιζα τέλος ή Βάρκιζα 2.0; Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, υποστήριξαν ότι είχαν ραντεβού με την ιστορία. Πρέπει, όπως έλεγε και Θ.Μικρούτσικος, να είναι πολύ τσούλα αυτή η ιστορία, που βγαίνει ραντεβού με τόσο κόσμο.

Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, στη σχέση μαζί της είναι ότι σε καλεί σε ιστορικές συγκρίσεις. Και η συμφωνία, την οποία προσφέρει η κυβέρνηση στους δανειστές, παραπέμπει άμεσα στη Βάρκιζα.

Κάθε κείμενο συνθηκολόγησης αποτυπώνει τους όρους υποταγής του ηττημένου. Η ιδιαιτερότητα της Βάρκιζας είναι ότι αποτύπωνε τους όρους υποταγής μιας Ελλάδας που δεν είχε χάσει τη μάχη και δήλωνε έτοιμη να πολεμήσει.

Τηρουμένων όμως των αναλογιών αυτό δεν έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ; Είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι δεν οφείλει να πληρώσει ένα παράνομο και απεχθές χρέος και κουβαλούσε στις αποσκευές του την πανίσχυρη λαϊκή εντολή ενός δημοψηφίσματος – αποφάσισε όμως να μη δώσει τη μάχη.

Η απάντηση που δίνουν κορυφαία στελέχη γύρω από τον πρωθυπουργό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός και ο λαός δεν ήταν έτοιμοι για τη ρήξη, η οποία θα οδηγούσε με σχετική βεβαιότητα σε Grexit. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτό το επιχείρημα με προσοχή.

Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει άμεσα στο δημοσίευμα του mediapart.fr, στο οποίο ανώτατος σύμβουλος του Τσίπρα, υποστηρίζει ότι ο Σόιμπλε προσφέρθηκε να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από τη ζώνη του ευρώ. Το κείμενο του Βαρουφάκη στον Guardian φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι υπήρχε πίεση προ αυτή την κατεύθυνση.

Αν όμως η Ελλάδα μπορούσε να εγκαταλείψει τον «ζουρλομανδύα του ευρώ» έχοντας εξασφαλίσει τις «πλάτες» της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, για ποιο λόγο έχασε την ιστορική ευκαιρία; Το παλιό πολιτικό κατεστημένο είχε κάθε λόγο να το κάνει γιατί είναι εξαρτημένο από τα χρηματοπιστωτικά κέντρα της ευρωζώνης. Ο «φρέσκος» ΣΥΡΙΖΑ γιατί; Μόνο οι ιδεοληψίες του ευρωλιγούρη μπορεί να εξηγήσουν τη στάση του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Οι μεγαλύτεροι οικονομικοί αναλυτές του πλανήτη απορούν γιατί η κυβέρνηση μπήκε σε μια περιπέτεια που έφερε όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά ενός Grexit αλλά δεν θέλησε να απολαύσει κανένα από τα πλεονεκτήματα. «Ο Μεγαλύτερος λογαριασμός του Grexit πληρώθηκε ήδη» έλεγε ο Κρούγκμαν. «Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη τη ζημιά της εξόδου αλλά και τη ζημιά της παραμονής στην ευρωζώνη» συμπλήρωνε και η Washington Post.

Ως προς το δεύτερο επιχείρημα, ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος, παραπέμπει στις μεσσιανικές δοξασίες του ΚΚΕ για την έλευση της επανάστασης στο απώτερο μέλλον.

Οι πρωτόγνωρα πολιτισμένες ουρές στα ΑΤΜ («so ungreek», όπως έλεγαν ξένοι ανταποκριτές) δεν ήταν δείγμα πραότητας αλλά της εσωτερικής δύναμης ενός λαού που μπορεί να υποστεί τα πάντα για να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του και να σχεδιάσει ένα καλύτερο μέλλον. Το 61.3% που έδωσε στις κάλπες, όταν σύσσωμη η Ε.Ε, τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση εξίσωναν το ΟΧΙ με την έξοδο από το ευρώ, είναι μήνυμα ρήξης και όχι υποταγής.

Σε αυτή τη μάχη οι μόνοι που δεν ήταν έτοιμοι ήταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που περιστοιχίζουν τον πρωθυπουργό. Το να διαφημίζουν όμως την ανικανότητά τους επιρρίπτοντας την ευθύνη στους ψηφοφόρους τους αποτελεί προσβολή σε κάθε έννοια δημοκρατίας.

Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε μια κυβέρνηση στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που να έχει προδώσει τη λαϊκή εντολή σε διάστημα μικρότερο της μιας εβδομάδας. Έτσι όμως απελευθερώνει δυνάμεις τις οποίες ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαχειριστεί. Πιστεύουμε ότι θα είναι δυνάμεις της προόδου και όχι του φασισμού γιατί τότε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα έχει επιβεβαιώσει τη ρήση του Βάλτερ Μπένγιαμιν ότι κάθε φασισμός είναι μια χαμένη επανάσταση.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι είναι καιρός για πεσιμισμό και ηττοπάθεια; Κάθε άλλο. Είμαστε ακόμη μεθυσμένοι από τη θριαμβευτική γιορτή του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ένα ΟΧΙ με αδιαμφισβήτητα ταξικά χαρακτηριστικά. Ένα ΟΧΙ στο οποίο κυριάρχησε η νέα γενιά που επαναπροσδιορίζει τον ευρωπαϊσμό της σε υγιή βάση.

Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να συμμετέχει στη χαρά μας είναι δικό της πρόβλημα. Ούτως η άλλως ποτέ δεν θέλαμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Άρης Χατζηστεφάνου

-------------

[πηγή] 

Είμαι Έλληνας δημοσιογράφος… -Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν η αστυνομία έστειλε στην εντατική τον φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο και τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο. Αλλά δεν σε θυμάμαι εκεί.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν συνέλαβαν τον Κώστας Βαξεβάνη γιατί αποκάλυψε τη λίστα Λαγκάρντ. Εσύ συνομιλούσες με τα μέλη της λίστας – αν δεν ήσουν και εσύ ένα από αυτά.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν κάποιος που παρουσιάστηκε ως ο Μελισσανίδης (και δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι δεν ήταν) τηλεφώνησε στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο στο Unfollow και απείλησε να σκοτώσει αυτόν και όποιον βρισκόταν γύρω του. Ο Μελισσανίδης όμως ήταν φίλος του Σαμαρά και εσύ μιλούσες με τον δικηγόρο του, τον Φαήλο Κρανιδιώτη.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν εκατοντάδες συνάδελφοί μου και εγώ απολυθήκαμε, γιατί τολμήσαμε να παρουσιάσουμε εναλλακτικές προτάσεις στα μνημόνια τα οποία προωθούσαν οι τράπεζες που πληρώνουν το μισθό σου.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν το ισραηλινό κράτος έστειλε στη φυλακή τρεις Έλληνες δημοσιογράφους που κάλυπταν τον στόλο της Ελευθερίας. Εσύ όμως έδινες το λόγο σε σκοτεινούς κύκλους των μυστικών υπηρεσιών που επιχειρούσαν να παρουσιάσουν την ανθρωπιστική αποστολή σαν τρομοκρατική ενέργεια.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν το Reuters υποστήριζε ότι υπάρχει ένα γιγαντιαίο σκάνδαλο της Τράπεζας Πειραιώς αλλά εσύ δεν το έκανες ούτε μονόστηλο. Μόνο την επόμενη ημέρα διαλαλούσες την απάντηση του Σάλα.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος στα χρόνια του μνημονίου, όταν η ελευθερία του Τύπου κατρακύλησε κατά 50 θέσεις, σύμφωνα με εκθέσεις των ρεπόρτερ χωρίς σύνορα, και η Ελλάδα βρέθηκε σε χειρότερη θέση από μοναρχίες και δικτατορίες του Περσικού Κόλπου. Εσύ τότε απέκρυπτες πληροφορίες για τη μη βιωσιμότητα τους χρέους, εκπαιδευόσουν από το ΔΝΤ σε τεχνικές προπαγάνδας για να παραπληροφορείς του πολίτες και χειροκροτούσες την τοποθέτηση ενός μη εκλεγμένου πρωθυπουργού για πρώτη φορά από το τέλος της δικτατορίας.

Ήμουν Έλληνας δημοσιογράφος όταν έκλειναν την ΕΡΤ. Αλά εσύ με τις πλάτες της Digea ετοιμαζόσουν να μοιραστείς την ψηφιακή πίτα και να συνεχίσει ανενόχλητος την προπαγάνδα σου γνωρίζοντας ότι δεν θα έχεις πλέον κανένα τηλεοπτικό σταθμό να αμφισβητεί την απόλυτη αλήθεια σου.

Ήμουν Έλληνας Δημοσιογράφος όταν η Θεσσαλονίκη βυθιζόταν από το συλλαλητήριο για τις σκουριές αλλά εσύ παρουσίαζες σαν τρομοκράτες του κατοίκους της Χαλκιδικής που αμφισβητούσαν τα σχέδια του Μπόμπολα και της El Dorado.

Εσύ λοιπόν «συνάδελφε» δεν είσαι δημοσιογράφος. Είσαι μεγαλοστέλεχος μιας μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης που ελέγχει με πειρατικό τρόπο δημόσιες συχνότητες. Την προηγούμενη εβδομάδα με τη συνεργασία του ΣΕΒ και της ΕΚΤ επιχείρησες να ανατρέψεις μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση προκαλώντας τραπεζικό πανικό, διαδίδοντας ψευδείς ειδήσεις, παραποιώντας φωτογραφίες και δημοσκοπήσεις και κόβοντας στον αέρα όποιον τολμούσε να σου αντιμιλήσει.

Αν σε ενοχλούν οι πειθαρχικές διώξεις και κυρίως αν θεωρείς ότι πραγματοποιείται συλλογική επίθεση στην ελευθερία του Τύπου, σου έχω μια πρόταση: Έλα να περπατήσεις μαζί με αληθινούς δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ στο κέντρο της Αθήνας και εκεί θα καταλάβεις ποιο είναι το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Θα καταλάβεις πως όταν 100.000 άτομα φωνάζουν «Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι», ξέρουν πολύ καλά σε ποιους αναφέρονται.

Διαφορετικά κάτσε με τους σωματοφύλακές σου στο μαγαζάκι σου και υπό την προστασία των ΜΑΤ συνέχισε να παπαγαλίζεις τις εντολές που λαμβάνεις. Μην απορείς όμως αν κάποιοι ζητούν να αφαιρεθούν οι άδειες λειτουργίας του σταθμού σου και να επιστραφούν σε αυτούς που τις πληρώνουν εδώ και δεκαετίες – δηλαδή στους πολίτες.

Άρης Χατζηστεφάνου

-------------------

[πηγή]

Κρούγκμαν: Ο μεγαλύτερος λογαριασμός του Grexit πληρώθηκε ήδη!

Το μεγαλύτερο κόστος από ένα Grexit έχει ήδη πληρωθεί με τα capital controls και την τραπεζική αργία. Η Ελλάδα θα πρέπει να εισπράξει και τα οφέλη κι αυτά δεν είναι άλλα από μια υποτίμηση του νομίσματος που θα έρθει με τη δραχμή.

H Ευρώπη γλίτωσε τα χειρότερα την Κυριακή. Οι Έλληνες ψηφοφόροι υποστήριξαν σθεναρά την απόρριψη των απαιτήσεων των δανειστών εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης. Κι ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έπρεπε να αισθάνονται ανακουφισμένοι από αυτό το αποτέλεσμα.

Φυσικά οι πιστωτές δε θα ήθελαν να το δείτε έτσι. Η αφήγησή τους, την οποία αναμεταδίδει εν πολλοίς και ο οικονομικός τύπος, είναι ότι η αποτυχία τους να εκφοβίσουν την Ελλάδα να συναινέσει ήταν ένας θρίαμβος τουανορθολογισμού και της ανευθυνότητας έναντι ορθών τεχνοκρατικών συμβουλών.

Όμως η εκστρατεία του εκφοβισμού - η προσπάθεια να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες με το να αποκόψουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών και να απειλήσουν με γενικό χάος -, όλα με σχεδόν απροκάλυπτο στόχο να εξωθήσουν την κυβέρνηση στην πτώση της – ήταν μια ντροπιαστική στιγμή για την Ευρώπη, η οποία ισχυρίζεται ότι πιστεύει στις αρχές της δημοκρατίας. Θα ήταν ένα φρικτό προηγούμενο, αν αυτή η εκστρατεία είχε πετύχει το στόχο της, ακόμα κι αν αυτά που έλεγαν οι δανειστές έβγαζαν νόημα.

Πόσο μάλλον τώρα που δεν έβγαζαν. Η αλήθεια είναι ότι οι αυτοαποκαλούμενοι τεχνοκράτες της Ευρώπης, είναι σαν τους μεσαιωνικούς γιατρούς που επέμεναν να συνιστούν την αφαίμαξη των ασθενών – κι όταν η θεραπεία έκανε τους ασθενείς πιο άρρωστους, τότε ζητούσαν περισσότερη αφαίμαξη.

Μία ψήφος της χώρας στο «ναι» θα την είχε καταδικάσει σε χρόνια με περισσότερα δεινά, κάτω από πολιτικές που δε λειτουργούν και οι οποίες, μόνο και μόνο βάσει απλής αριθμητικής, δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Η λιτότητα φέρνει πιθανότατα μεγαλύτερη ύφεση απ' ό,τι αντίστοιχη μείωση στο χρέος κι έτσι όλα τα βάσανα που περνά κανείς είναι τελείως άσκοπα. Η σαρωτική και ολοκληρωτική νίκη του όχι δίνει τουλάχιστον τη δυνατότηταστη η χώρα να διαφύγει από αυτήν την παγίδα.

Αλλά πώς θα μπορούσε κανείς να διαχειριστεί αυτήν τη διαφυγή; Υπάρχει κάποιος τρόπος για την Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ; Και είναι κάτι τέτοιο σε οποιαδήποτε των περιπτώσεων επιθυμητό αποτέλεσμα; Το πιο άμεσο ζήτημα αφορά στις ελληνικές τράπεζες.

Σε αναμονή του δημοψηφίσματος, η ΕΚΤ απέκοψε την πρόσβασή τους σε επιπρόσθετα κεφάλαια, ελπίζοντας ότι θα επιταχύνει τον πανικό και θα εξαναγκάσει την κυβέρνηση να επιβάλει capital controls και τραπεζική αργία. Η ΕΚΤ τώρα έχει να κάνει μια περίεργη επιλογή: αν επαναφέρει την κανονική ροή χρήματος θα είναι σαν να παραδέχεται ότι το πάγωμα ήταν πολιτική επιλογή, αλλά αν δεν το κάνει θα έχει εξωθήσει ουσιαστικά την Ελλάδα στην έκδοση νέου νομίσματος.

Ειδικότερα, αν το χρήμα δεν αρχίσει να ρέει από τη Φρανκφούρτη (όπου εδρεύει η ΕΚΤ), η Ελλάδα δε θα έχει άλλη επιλογή από το να αρχίσει να πληρώνει μισθούς και συντάξεις με IOUs, τα οποία de facto θα είναι ένα παράλληλο νόμισμα – και τα οποία θα μπορούσαν σύντομα να μετατραπούν σε νέα δραχμή.

Υποθέστε από την άλλη μεριά ότι η ΕΚΤ θα επαναφέρει τον κανονικό δανεισμό κι ότι η τραπεζική κρίση αποσοβείται. Αυτό αφήνει και πάλι ανοικτό το ερώτημα πώς θα αποκατασταθεί η οικονομική ανάπτυξη.

Στις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στο δημοψήφισμα της Κυριακής, το βασικό σημείο τριβής ήταν η απαίτηση της Ελλάδας για μία μόνιμη ελάφρυνση χρέους, ώστε να απομακρυνθεί αυτό το σύννεφο που σκιάζει όλη την οικονομία της.

Η τρόικα – οι θεσμοί που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των δανειστών – αρνήθηκε, ακόμα κι αν τώρα πια γνωρίζουμε ότι ένα μέλος της, το ΔΝΤ, είχε ανεξάρτητα συμπεράνει ότι το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί. Αλλά θα συνειδητοποιήσουν τώρα ότι η προσπάθειά τους να ρίξουν την αριστερή ελληνική κυβέρνηση συνασπισμού απέτυχε;

Δεν έχω ιδέα – και σε κάθε περίπτωση τώρα πια υπάρχει ένα ισχυρό επιχείρημα ότι μια ελληνική έξοδος από το ευρώ θα είναι η καλύτερη από πολλές κακές επιλογές. Φανταστείτε για ένα λεπτό ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ υιοθετήσει το ευρώ και είχε απλώς συνδέσει την αξία της δραχμής με αυτό. Τι θα μας συνιστούσε η βασική οικονομική ανάλυση ότι θα έπρεπε να γίνει τώρα; Η απάντηση θα ήταν, το δίχως άλλο, ότι θα έπρεπε ναυποτιμήσει τη δραχμή: κάντε την αξία της δραχμής να πέσει, τόσο για να ενθαρρύνετε τις εξαγωγές όσο και για να ξεφύγετε από τον κύκλο του αποπληθωρισμού!

Βέβαια η Ελλάδα δεν έχει πια το δικό της νόμισμα, και πολλοί αναλυτές λένε ότι η υιοθέτηση του ευρώ ήταν μια ενέργεια χωρίς γυρισμό – άλλωστε, η παραμικρή υπόνοια εξόδου από το ευρώ θα ξεκινούσε ένα bank run και μία χρηματοπιστωτική κρίση. Αλλά αυτό το σκέλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης έχει ήδη συμβεί, ώστε το μεγαλύτερο κόστος εξόδου από το ευρώ έχει ήδη πληρωθεί. Γιατί τότε λοιπόν να μην εισπράξει κανείς και τα πλεονεκτήματα;

Θα λειτουργήσει μια ελληνική έξοδος τόσο καλά όσο η σημαντικά επιτυχημένη υποτίμηση της Ισλανδίας το 2008-2009 ή η εγκατάλειψη της πολιτικής της Αργεντινής για 1 πέσο-1 δολάριο το 2001-2002; Ίσως και όχι – αλλά σκεφτείτε τις εναλλακτικές. Εκτός κι αν η Ελλάδα πάρει μία μεγάλη ελάφρυνση χρέους, ή ίσως ακόμα και τότε, ηεγκατάλειψη του ευρώ προσφέρει το μόνο ικανό δρόμο διαφυγής από τον ατελείωτο οικονομικό της εφιάλτη.

Κι ας είμαστε ξεκάθαροι: Αν η Ελλάδα φτάσει να εγκαταλείψει το ευρώ, αυτό δε σημαίνει ότι οι Έλληνες είναι κακοί Ευρωπαίοι. Το πρόβλημα του χρέους αντανακλά έναν ανεύθυνο δανεισμό τόσο από την πλευρά του δανειολήπτη, όσο και από αυτήν του πιστωτή. Και στην περίπτωση της Ελλάδας οι Έλληνες έχουν πληρώσει τα αμαρτήματα των κυβερνήσεών τους στο πολλαπλάσιο. Εάν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με το κοινό νόμισμα της Ευρώπης, είναι γιατί το κοινό νόμισμα δεν προσφέρει καμία ανακούφιση για τις χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Το σημαντικότερο τώρα είναι να γίνει ό,τι μπορεί να γίνει για να σταματήσει η αιμορραγία...

-----------------------
[πηγή]

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ - Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

1. Ό,τι και να συμβεί τις αμέσως επόμενες, εξαιρετικά κρίσιμες ημέρες, η 5η Ιουλίου θα περάσει στην ιστορία σαν μια εκπληκτική νίκη του ελληνικού λαού, μεγαλύτερη κι απ' την 25η Ιανουαρίου. Ένας μικρός λαός υπέστη πρωτοφανή οικονομική και ψυχολογική βία- κάτι σαν εικονικές εκτελέσεις και εικονικούς πνιγμούς ενός ολόκληρου έθνους- από το ενιαίο μέτωπο όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αυτού του πλανήτη.

Βρέθηκε αντιμέτωπος με μια εκστρατεία οργανωμένης τρομοκρατίας των Ελλήνων ολιγαρχών και των συστημικών καναλιών τους, που ποντάρισαν στην προσχεδιασμένη χρεοκοπία της χώρας για να διασώσουν τα προνόμιά τους- και πρέπει να λογοδοτήσουν γι αυτό, μόλις βγούμε από το τούνελ.

Παρόλα αυτά, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της εποχής μας έμειναν όρθιοι και προκάλεσαν έναν πολιτικό σεισμό που ακούστηκε από τη μια άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη. Αυτοί που περίμεναν ότι μέχρι σήμερα θα είχαν κλείσει την «αριστερή παρένθεση», βρίσκονται ήδη στην πολιτική συνταξιοδότηση, σαν τον Σαμαρά, ή ετοιμάζονται να τον ακολουθήσουν.

2. Περισσότερο κι από την απροσδόκητη, ακόμη και για τους πιο αισιόδοξους, έκτασή της (23 μονάδες διαφορά!), η θριαμβευτική νίκη του ΟΧΙ διακρίνεται για τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα πολώθηκε ταξικά όσο ποτέ άλλοτε μετά τον εμφύλιο. Το ΟΧΙ θριάμβευσε χάρη στη συντριπτική υποστήριξη της εργατικής τάξης (73% στην πιο εργατική περιφέρεια της Ελλάδας, τη Β' Πειραιά!), των αγροτών και της νεολαίας. Όσοι διεκτραγωδούσαν την υποτιθέμενη πολιτική «απάθεια» των νέων ανθρώπων, ξύπνησαν σε έναν άλλο κόσμο την Παρασκευή και την Κυριακή το βράδυ στο Σύνταγμα. Η πλατεία κατακλύστηκε- σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από την εποχή των Αγανακτισμένων- από νέα παιδιά, που τραγουδούσαν Θεοδωράκη, Μικρούτσικο και αντάρτικα, ανακαλύποντας τη μυθολογία της δικής μας γενιάς, όπως εμείς ανακαλύπταμε στη μεταπολίτευση τη μυθολογία της γενιάς της Αντίστασης. Είναι αυτή η γενιά που γράφει τώρα τη δική της ιστορία, στη δική της, νέα, εργατική- λαϊκή- νεανική «μεταπολίτευση».

3. Αποτελεί εκπληκτικό, συμβολικά και ουσιαστικά, στοιχείο η νίκη του ΟΧΙ σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους νομούς της χώρας. Η προσπάθεια των κυρίαρχων να διαμορφώσουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα για να διχάσουν το λαό απέτυχε οικτρά. Η ευρεία λαϊκή ενότητα έγινε γεγονός, όχι βέβαια στο έδαφος της «συναίνεσης», δηλαδή του ενουχισμού του κινήματος, αλλά πάνω στο αμόνι της σκληρότατης ρήξης. Ο χτυπημένος από την κρίση και την τρομοκρατία, αλλά ψύχραιμος, αποφασισμένος και περήφανος λαός ήταν αυτός που έδωσε και κέρδισε τη μάχη, ξεπερνώντας κατά πολύ ΟΛΑ τα κομματικά επιτελεία της Αριστεράς, κυβερνώσας και εξωκοινοβουλευτικής. Τράβηξε τα επιτελεία από το μανίκι, επιβάλλοντάς τους αυτό που του υπαγόρευε η ανάγκη της λαϊκής και της εθνικής επιβίωσης, σηκώνοντας τις ηγεσίες πολύ ψηλότερα από το μπόι τους. Αυτός ο λαός εξουδετέρωσε τους λιπόψυχους, τους σαμποτέρ και τους γραφειοκράτες που δεν έλειψαν και δεν λείπουν στους κόλπους των αριστερών ηγεσιών, αποτρέποντας και την καταστροφική συνθηκολόγηση και την παραλυτική πολυδιάσπαση. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη υποθήκη για το μέλλον.

4. Μια πολύ μεγάλη μάχη κερδήθηκε, αλλά ένας πολύ μεγάλος πόλεμος βρίσκεται μπροστά μας. Αυτό που διαδραματίστηκε στο δραματικό οκταήμερο (πυκνό σαν μια δεκαετία!) ανάμεσα στη θαρραλέα απόφαση του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα και στη νίκη της 5ης Ιουλίου, ήταν η εκρηκτική ωρίμανση της βασικής αντίθεσης που μας ακολουθεί από τις 25 Ιανουαρίου: της αντίθεσης ανάμεσα στην πολιτική δύναμη της ελληνικής Αριστεράς, επικεφαλής ενός κυρίαρχου λαού, και την οικονομική δύναμη των επίδοξων στραγγαλιστών μας. Και οι δύο πόλοι της αντίθεσης γιγαντώθηκαν το οκταήμερο που πέρασε: ποτέ η πολιτική μας δύναμη δεν ήταν πιο κραταιά και ποτέ η οικονομική μας κατάσταση τόσο δεινή. Αυτή η δραματική αντίθεση θα λυθεί με τον τρόπο που λύνονται όλες οι πραγματικές αντιθέσεις: με το να οξυνθεί μέχρι το έπακρο. Η στιγμή της αλήθειας έρχεται, πιθανόν μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Σ' αυτές τις συνθήκε δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ανάπαυλα και για το μεθύσι της νίκης. Ο παράγοντας χρόνος είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.

5. Τις αμέσως επόμενες ώρες θα μάθουμε αν κυριαρχήσει στους κόλπους της ΕΕ η σκληρή γραμμή στραγγαλισμού της Ελλάδας με «εκτέλεση» των τραπεζών, πράγμα πιθανό ή αν, υπό την πίεση των εσωτερικών τους αντιθέσεων, επιχειρήσουν μια νέα παγίδευση της κυβέρνησης για να κερδήσουν χρόνο και να μας αποδιοργανώσουν, προτού μας φέρουν ξανά αντιμέτωπους με έναν νέο, ακόμη πιο ασφυκτικό εκβιασμό. Σε κάθε περίπτωση, ο «ασύμμετρος πόλεμος» που βρίσκεται εδώ και πέντε μήνες σε εξέλιξη, θα κλιμακωθεί. Η κυβέρνηση οφείλει να κινηθεί με κεραυνοβόλο τρόπο, στο «γήπεδο» όπου εκείνη είναι ισχυρή, το πολιτικό πεδίο, όσο ακόμη οι εσωτερικοί αντίπαλοί της είναι εκμηδενισμένοι, ζαλισμένοι, με το ηθικό στο πάτωμα.


Το πρώτο, απολύτως αναγκαίο μέτρο είναι η με συνοπτικές διαδικασίες κρατικοποίηση των συστημικών τραπεζών- ο μοναδικός τρόπος για να αποκτήσει η κυβέρνηση ζωτικό οικονομικό χώρο, να ελέγξει τα στρατηγικά υψώματα της οικονομίας, να σώσει τις λαικές καταθέσεις και να αποτρέψει την απαλλοτρίωση των τραπεζών από το ευρωπαϊκό (κυρίως γερμανογαλλικό) κεφάλαιο.

Εξίσου αναγκαία είναι η υπερώριμη πια κάθαρση στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, με την εφαρμογή της δημοκρατικής νομιμότητας. Ο εξευτελισμός πολλών συστημικών- και καταχρεωμένων- μίντια, ειδικά το τελευταίο δεκαήμερο, προσφέρει τεράστια λαϊκή νομιμοποίηση σ'αυτή τη στοιχειώδη και υπερώριμη από καιρό κίνηση.

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός οφείλει από σήμερα κιόλας να κηρύξει αναστολή πληρωμών στην ΕΚΤ, το EFSF και τα ευρωπαϊκά κράτη- μέλη μέχρι να κουρευτεί δραστικά το χρέος, κάτι ακόμη και το ΔΝΤ αναγνωρίζει ως αναπόφευκτο. Είναι βέβαιο ότι το μήνυμα θα το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψιν, αν όχι από την πρώτη στιγμή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, τουλάχιστον οι ευρωπαϊκές αγορές, το «δημοψήφισμα» των οποίων δεν τολμούν να αγνοήσουν τα πολιτικά τους ενεργούμενα.

6. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν οι κυρίαρχοι της Ευρώπης θα υποχωρήσουν μπροστά σε μια τέτοια επίδειξη αποφασιστικότητας. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν κύμα αποστροφής και οργής στις ίδιες τις χώρες τους και σε όλο τον κόσμο αν επιχειρήσουν, παρόλα αυτά, να μας στραγγαλίσουν ακόμη κι ύστερα από το δημοψήφισμα. Γιατί τώρα και οι Ευρωπαίοι επικυρίαρχοι και η Πέμπτη φάλαγγα στην Ελλάδα, θα είναι φως φανάρι ότι επιχειρούν να βιάσουν όχι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά και έναν ολόκληρο λαό. Η Ε.Ε. θα αποκαλυφτεί μπροστά σε όλο τον κόσμο ως νέα Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών, μια μεταμοντέρνα μορφή οικονομικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού.

Εάν όμως αναλάβουν αυτό το τεράστιο οικονομικό και πολιτικό ρίσκο, θα φέρουν την ελληνική κυβέρνηση, παρά τη θέλησή της, αντιμέτωπη με το Γόρδιο Δεσμό του ευρώ. Σ'αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση θα πρέπει, επί ποινή ακύρωσης και προδοσίας της λαϊκής νίκης, να απεμπλακεί από την «τριάδα του αδύνατου»: τέλος στη λιτότητα- διάσωση των καταθέσεων και ξανάνοιγμα των τραπεζών- παραμονή στο ευρώ. Ένα από τα τρία πρέπει να θυσιαστεί, για να διασωθούν, έστω με προσωρινό κόστος, τα άλλα δύο. Ο λαός το έδειξε πολύ καθαρά την Κυριακή: ανάμεσα στο να «πεθάνει» κοινωνικά, αγκαλιά με το ευρώ και το να ζήσει χωρίς αυτό, διαλέγει ξεκάθαρα, έστω και σαν το λιγότερο κακό, το δεύτερο. Οι εχθροί μας, ξένοι και εγχώριοι, μας γάνωσαν τ' αυτιά επί οκτώ μέρες ότι θα ψηφίζαμε ναι ή όχι στο ευρώ. Ας το λουστούν τώρα! Οι ίδιοι προσέφεραν ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση σε ενδεχόμενη ρήξη με την ευρωζώνη. Μια φασιστική απόπειρα στραγγαλισμού της ελληνικής Δημοκρατίας θα γιγαντώσει αυτή τη νομιμοποίηση.

Η στρατηγική της «σύνεσης» και της «δημιουργικής ασάφειας» έδειξε τα αδιέξοδά της. Η κορύφωση της δραματικής σύγκρουσης που βρίσκεται μπροστά μας απαιτεί τρία μόνο πράγματα: Τόλμη, τόλμη και πάλι τόλμη! Μήπως μ'αυτά δεν κερδίσαμε ό,τι κερδίσαμε ως τώρα;

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

-----------------------

[πηγή]

Ναί - Μια αποτίμηση του μεγάλου ΟΧΙ - Του Κώστα Βαξεβάνη

Ναι λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά μετά τη συστράτευση αυτής της χώρας στην Εθνική Αντίσταση που παρουσιάζει τέτοια ομοθυμία σε μια πολιτική υπόθεση. Δεν είναι μόνο το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Είναι μεγάλο ακόμα το ποσοστό ανθρώπων που παρά τη θέλησή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία με την οποία συστηματικά τον περιέβαλαν αν και συμφωνεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Δηλαδή πολύ απλά, το 62% που διαμορφώθηκε παρά τον καταιγισμό  βίας των απευθείας μεταδόσεων της διαπλοκής, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όσο και αν είναι, είναι πάντως μια ισχυρή βάση για μια άλλη πορεία της χώρας.

Ξημέρωσε με τον κόσμο περήφανο και περισσότερο υπεύθυνο από ποτέ. Με τους πολίτες να έχουν ξεπεράσει εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο δεν περνάει ο φόβος και δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά της υποταγής. Δεν ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση. Ήταν πόλεμος. Χρησιμοποιήθηκαν όροι πολεμικών ψυχολογικών επιχειρήσεων για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης. Επικοινωνιολόγοι έγραφαν μηνύματα «Ναι στον έρωτα, ναι στην αγάπη» προσπαθώντας να αποφορτίσουν το ΝΑΙ από την πολιτική του έννοια και να δώσουν ένα περίγραμμα θετικής στάσης. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θυμήθηκαν να προσφέρουν δωρεάν χρόνο ομιλίας μέσα στο δημοψήφισμα παίζοντας με το «Ναι» ως λέξη αποδοχής. Δεκάδες σποτ που χρηματοδοτήθηκαν άγνωστο από ποιόν, χωρίς υπογραφή και πάτρωνα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και κατέκλυσαν το youtube ως διαφημιστικά πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θέαση. Ξεπεσμένοι σελεμπριτάδες βγήκαν στην τηλεόραση για να απαντήσουν για πρώτη φορά δίλημμα άλλο από το «πάμε Μύκονο ή Πάρο;». Ακόμη και ο Σάκης πήρε θέση ξεπληρώνοντας κάποιες από τις υποχρεώσεις στο σύστημα που τον έφτιαξε και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μιλάει κιόλας. Στο koutipandoras.gr δημοσιεύτηκαν ομιλίες επιχειρηματιών προς το προσωπικό τους που απειλούσαν με απολύσεις και κατάργηση θέσεων εργασίας αν επικρατήσει το ΟΧΙ. Σύσσωμη η διαπλοκή αλλά και η υποκουλτούρα του lifestyle έδωσε το παρόν στον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πιο σοβαρό όμως ήταν πως όλα αυτά δεν έγιναν σε συνθήκες πιθανού φόβου αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Με τράπεζες κλειστές, με ουρές στα βενζινάδικα που δημιούργησαν τα ρεπορτάζ τρόμου στην τηλεόραση, με εφόδους στα super market. Κι όμως το ΟΧΙ, δηλαδή το ΝΑΙ σε μια άλλη πορεία της χώρας έφτασε 62%. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να αξιολογήσει το μέγεθός του.

Πάνω απ όλα είναι μια μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν φοβήθηκε να βάλει το πραγματικό δίλημμα στην κοινωνία. Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου, η Ελλάδα είναι ένα σύμβολο για την Ευρώπη. Οι προσπάθειες για να εμφανιστεί το θέμα της Ελλάδας ως ένα λογιστικό πρόβλημα έμειναν ανεκπλήρωτες. Το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, παίρνει την πολιτική του διάσταση, αφού γονιμοποίησε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είμαστε πλέον σε γραφεία διαπραγματεύσεων, δεν μιλάμε για ομάδα διαπραγματεύσεων αλλά για το μεγάλο τερέν όπου παίκτης είναι ο λαός. Και κυρίως ο λαός αυτός έχει δηλώσει πως δεν μπορεί να φοβηθεί αφού πέρασε με επιτυχία το crash test, με τους κατασκευασμένους εφιάλτες.

Παράγοντας όμως της νίκης είναι και η ίδια η διαπλοκή. Ήταν τέτοιο το μένος της να τελειώσει με τον Τσίπρα, να κλείσει την παρένθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που ξεχύθηκε με πρωτοφανή ένταση σε όλα τα μέτωπα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ποιοί είναι το ΝΑΙ. Από το Σάκη Ρουβά ως το Γιάννο Παπαντωνίου και από τον «ημιέτοιμο» να κυβερνήσει Θεοδωράκη ως τον νεκραναστημένο Βαρβιτσιώτη όλοι με μια φωνή φώναζαν ΝΑΙ. Δήλωναν δηλαδή καθημερινά στον κόσμο πως το ΝΑΙ είναι η διαπλοκή και όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που είναι.

Ρόλο για μια ακόμη φορά έπαιξε και η μανία και βιασύνη των δανειστών. Η αδυναμία τους να τηρήσουν τους δημοκρατικούς έστω τύπους, η συνεχή προσπάθεια να παρεμβαίνουν στη χώρα  δηλώνοντας πως θέλουν να καθορίσουν τα πράγματα, ενεργοποίησε τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου που δεν ανεχόταν άλλο να του υποδεικνύουν τί θα κάνει. Η προσπάθεια να ρίξουν τον Τσίπρα, έκανε σύμμαχό του το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το ποιός μας αρέσει στην Ελλάδα και ποιός όχι είναι δική μας υπόθεση. Δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρση αλλά για υποστήριξη των αρχών δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες με μια απειλή που είναι ο λαός. Δηλώνει πιστός στα ευρωπαϊκά ιδεώδη αλλά ταυτόχρονα και έτοιμος να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την ομαλότητα. Ακροατής πλέον είναι όλη η Ευρώπη και όχι ο Σόιμπλε. Η νίκη Τσίπρα είναι ήττα για την αδιαλλαξία της Μέρκελ. Μπορεί στη Σύνοδο Κορυφής να ρίξουν για μια ακόμη φορά τις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τη Μάλτα να βρίζουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν όπως παλιά. Γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι οριακά. Έχουν να σταθμίσουν την αποφασισμένη Ελλάδα και τις απαιτήσεις της και από την άλλη την καταστροφική εμμονή τους. Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πλέον στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως φάνηκε πριν το δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του όλα τα όπλα για μια καλή συμφωνία, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να πολιτικοποιήσει στην Ευρώπη το θέμα της κρίσης. Να αναζητήσει τους πολιτικούς συμμάχους για να αναδείξει την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης. Το 62% όμως είναι μια εξαιρετικά σημαντική συναίνεση του λαού προς τον Τσίπρα και για όλα τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Η διαπραγμάτευση πρέπει να μείνει στο γήπεδο της κοινωνίας και όχι να κλειστεί πάλι σε γραφεία. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη όχι μόνο για διαπραγμάτευση και την επίλυση του οικονομικού θέματος αλλά για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας. Οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες επί πέντε μήνες κρύφτηκαν πίσω από την διαπραγμάτευση. Δεν έκαναν τη θεσμική και κοινωνική ανατροπή που όλοι περίμεναν. Περιορίστηκαν να ρητορεύουν στα κανάλια που δεν έπαψαν φυσικά να είναι οι ντουντούκες της προπαγάνδας που οι ίδιοι είχαν νομιμοποιήσει με την παρουσία τους. Η σύγκρουση πριν το δημοψήφισμα, αποκάλυψε πως η κυβέρνηση είχε αφήσει ακέραιες όλες τις δομές και τις συμπεριφορές της διαπλοκής και της πολιτικής παθογένειας. Αυτό το κατάλαβε κυρίως ο κόσμος  και το ακύρωσε όντας προσβεβλημένος από όσα εξελίσσονταν.

Όσο διαρκεί η νέα διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο εξυγίανσης της κοινωνίας. Νόμους για τα κανάλια, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τους διεφθαρμένους κι όχι από την κοινωνία, παρεμβάσεις στο Δημόσιο για να το μετατρέψει σε φιλικό προς τον πολίτη. Χρειάζεται τώρα, η κυβέρνηση να αποφασίσει ένα δόγμα του σοκ ενάντια στη διαπλοκή, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για την αποκατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει να φτιαχτεί νομικό πλαίσιο που θα καταργεί τώρα το προηγούμενο αθωωτικό που δημιούργησαν για τη διαπλοκή Βενιζέλος και Αθανασίου. Το ΣΔΟΕ πρέπει να γίνει εργαλείο εσόδων και όχι αμνήστευσης επωνύμων. Εν ολίγοις η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει αντί να φιλολογεί για τη διαπραγμάτευση η οποία είναι σε καλά χέρια με ισχυρές εγγυήσεις. Πρέπει επίσης ο Τσίπρας να πετάξει τώρα από τον κυβερνητικό κορμό τα άτομα εκείνα, που υπήρξαν παντός καιρού και με το άλλοθι του τεχνοκράτη υπηρέτησαν το σύστημα και μεγένθυναν τους φόβους και την αστάθεια. Έχει στα χέρια του ένα μεγάλο ΟΧΙ που δεν αφορά τη διαπραγμάτευση αλλά τη λειτουργία της χώρας και το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάφαση, το μεγαλύτερο ΝΑΙ για να την αλλάξει. Χωρίς έλεος. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

----------------

[πηγή]

Εν βρασμώ - του Δημήτρη Καραμάνη

40 χρόνια βρίσκατε τον τρόπο. Είτε δια της συναίνεσης, είτε δια της ανοχής, είτε δια της επιβολής. Μας βάζατε από κάτω γιατί ήμασταν αδύναμοι και εσείς ξέρατε τα κόλπα. Κάναμε και εμείς τα δικά μας λάθη. Παλιότερα τρώγαμε την παπάτζα της εθνικής συμφιλίωσης, δανειζόμασταν το πλάνο σας για την ανάπτυξη που όμως το λέγαμε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για να μη σας μοιάζουμε και όταν σε μερικές στιγμές προσπαθούσαμε να γίνουμε επικίνδυνοι, ξέρατε τα κόλπα να μας περιορίσετε στη γωνιά μας.

Εμείς είχαμε τα δικά μας. Λέγαμε πολλά για το λαό, αλλά τον θεωρούσαμε κάπως ξένο, έξω από μας. Σας χαρίσαμε για χρόνια το δικαίωμα να μιλάτε εσείς εξ ονόματος του. Δικαίως το κάνατε. 8 στους 10 σας ψήφιζαν όταν έπρεπε. Εμείς είχαμε συνάψει μια σιωπηρή ειρήνη με το τέρας που το νομίζαμε ανίκητο. Εσάς.

Όλους εσάς που η κρίση σας παρουσιάστηκε ως ευκαιρία να πειραματιστείτε. Να βγάλετε ακόμα περισσότερα φράγκα, να φτιάξετε μια ακόμα πιο βαθιά άβυσσο ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Το κάνατε με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας. Γνωρίζατε ότι θα είχατε ορισμένες ελεγχόμενες απώλειες, μα ποτέ δεν πιστέψατε ότι θα είχατε αντίπαλο. Αριστερά, λαός, κίνημα. Σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει. Έλα όμως που άρχισε να δαγκώνει.

Φτάσαμε στο 2015. Η «αριστερή παρένθεση» άντε να κρατήσει κανένα εξάμηνο. Μετά θα κλείσει, σκεφτήκατε. Θα φορτώσετε στην πλάτη της όσα κάνατε εσείς και η ζωή συνεχίζεται. Η στιγμή ήρθε. 40 χρόνια κουμάντο, έπρεπε να ξεδιπλωθούν στη στρατηγική μιας εβδομάδας. Κυριακή ψηφίζουμε Δευτέρα φεύγουν, γράφατε από δω και από κει. Κατεβάσατε όλα σας τα όπλα, νέα και παλιά, γυαλισμένα και σκουριασμένα απέναντι σε έναν αντίπαλο άπειρο, λίγο αυθάδη αλλά και ζαλισμένο, έτοιμο να κατασπαραχθεί. Η μάχη αυτή δεν είχε κανόνες, σεβασμό, εγκράτεια. Άλλωστε ποιοί είστε εσείς να παίξετε με κανόνες; Πότε παίξατε έτσι για να το κάνετε και τώρα;

Η μέρα της κρίσης ήρθε. Δεν είδατε τα σημάδια. Πέσατε θύματα της αφήγησης που είχατε φτιάξει εσείς για την κατάσταση στη χώρα. Είδατε τα ΑΤΜ αλλά δεν είδατε την ψυχραιμία του κόσμου στις ουρές. Διακινούσατε ειδήσεις στον ηλεκτρονικό τύπο αλλά δε βλέπατε το κράξιμο του κόσμου στα σχόλια. Κάνατε συγκεντρώσεις μεταξύ σας, αλλά δε βλέπατε τι συμβαίνει στα 500 μέτρα από το Καλλιμάρμαρο. Ακούγατε το Γιούνκερ, το Σόιμπλε, τη Μέρκελ, τον Ντάισελμπλουμ αλλά δεν ακούγατε τα μπινελίκια κάθε φορά που οι φάτσες τους έμπαιναν στα σπίτια των φτωχών. Κοιμηθήκατε ήσυχοι όταν οι εργαζόμενοι σας υπέμεναν στωικά και αθόρυβα τις απειλές και τους εκβιασμούς σας, ξεχάσατε όμως ότι στο Σύνταγμα και στην κάλπη δεν θα σας είχαν μαζί τους να τους κυνηγάτε. Πιστέψατε ότι θα τσιμπήσετε τους νέους γιατί είχατε στη βιτρίνα το ελληνικό star system της οθόνης και της πίστας αλλά δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι όσο αδειάζουν οι πίστες, γεμίζουν οι συναυλιακοί χώροι, ούτε κανείς σας είπε ότι αντί για καραγκιόζηδες σαν τον Σεφερλή εμείς έχουμε το Luben, το Κουλούρι και τα ρέστα, για να γουστάρουμε. Είχατε σίγουρη την επικράτηση σας γιατί στην τελική, θα μας κύκλωνε ο φόβος της δραχμής, της απομόνωσης, της καταστροφής. Δεν πήρατε ποτέ στα σοβαρά ότι εμείς το φόβο τον έχουμε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Χάσατε. Χάσατε γιατί είστε ένα τσούρμο από πουλημένα τομάρια, φαντασμένους, γκάνγκστερ, γιάπηδες, σκοταδιστές και πολιτικά ζόμπι, που πιστεύουν ότι μπορούν να πουλάνε και να αγοράζουν ένα λαό κατά το δοκούν. Χάσατε γιατί οι φτωχοί είναι ασύμμετρη απειλή για τον πλούτο που ζει στη γυάλα και έχει μάθει να τους βλέπει όλους σαν υπηκόους. Χάσατε γιατί πιστέψατε ότι «το χρήμα πάνω από τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια», είναι μια αρχή που ισχύει τόσο στην Εκάλη όσο και στο Καματερό.

Χάσατε και τώρα ετοιμάζεστε άλλοι να φάτε τις σάρκες σας, άλλοι να γλείψετε το χέρι που έγραψε το 62-38. Κάντε μας τη χάρη και απλά σωπάστε. Αφήστε μας για λίγο να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια της Ελλάδας που σας έθρεψε. Εμείς θα χτίσουμε το νέο κόσμο με τον πόνο μας, με τα ζόρια μας, αλλά με άλλα υλικά. Δεν έχει σημασία να σας μιλήσουμε γι’ αυτά. Δεν θα καταλάβετε ποτέ. Απλά σωπάστε και ακούστε τον ήχο των ηττημένων που γύρισαν για να τα πάρουν όλα πίσω.

του Δημήτρη Καραμάνη

-------------

[πηγή]

Είναι χεσμένοι, φίλε…

Πέντε χρόνια πόνταραν στον φόβο. Και κέρδιζαν. Κέρδιζαν ολοένα και περισσότερα. Ο κόσμος πήδαγε από τα μπαλκόνια, πέθαινε στο κρύο, τα παιδιά λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα, μανάδες τα άφηναν για λίγο, για περισσότερο ή για πάντα στους παιδικούς σταθμούς, παππούδες και γιαγιάδες ζούσαν χωρίς ρεύμα, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς ελπίδα… Οι νέοι έφευγαν μετανάστες. Αυτοί όμως κέρδιζαν… Κέρδιζαν…

Από την ώρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, άφησαν το φόβο. Δεν αρκούσε πια. Το κατάλαβαν στις εκλογές του Γενάρη. Έπρεπε να χοντρύνουν το παιχνίδι. Και τη θέση του φόβου πήρε η τρομοκρατία… Ήλπιζαν ότι θα ξανακερδίσουν. Πόνταραν ότι ο Έλληνας θα τρομοκρατηθεί, βλέποντας τις τράπεζες κλειστές, τις ουρές στα ΑΤΜ, στα σούπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα. Ξέχασαν κάτι. Τον βρεγμένο που δεν φοβάται τη βροχή. Ούτε την καταιγίδα… Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Μπούμερανγκ, φίλε. Τους γύρισε μπούμερανγκ. Αντί να τρομοκρατήσουν, τρομοκρατήθηκαν. Και το πέτυχες εσύ!

Είναι χεσμένοι…

Γι’ αυτό παρήγγειλαν στημένες δημοσκοπήσεις.

Γι’ αυτό έσπρωξαν τον παππού που δεν είπε το ποίημα.

Γι’ αυτό οι… διάλογοι είναι πέντε εναντίον ενός.

Γι’ αυτό από το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα έδειξαν μόνο τα «επεισόδια».

Γι’ αυτό έβαλαν τον Σάκη του… Άξιον Εστί να κάνει διάγγελμα.

Γι’ αυτό κόβουν και ράβουν τις δηλώσεις του Βαρουφάκη και του Τσακαλώτου.

Γι’ αυτό δουλεύουν τριπλοβάρδιες η Όλγα, ο Νίκος, η Σία, ο Μπάμπης…

Γι’ αυτό ο Γρηγοριάδης θα… σκοτωθεί στο επόμενο επεισόδιο της «Δικαίωσης».

Γι’ αυτό βάζουν τους ξένους να γράφουν για κούρεμα, ξύρισμα, χτένισμα.

Γι’ αυτό έχουν αναστήσει «πεθαμένους» που κάνουν δηλώσεις, για να πείσουν τον κόσμο να σκύψει το κεφάλι.

Γι’ αυτό δεν βλέπετε πουθενά τις διαδηλώσεις υπέρ της Ελλάδας σε όλα τα μέρη της Ευρώπης.

Γι’ αυτό ο Μάλαμας και ο Αλκίνοος δεν ακούγονται στα ραδιόφωνα.

Γι’ αυτό μέχρι να δύσει ο ήλιος την Κυριακή και να κλείσουν οι κάλπες θα βλέπεις στην TV κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ζεις…

Γιατί είναι χεσμένοι φίλε… Και αυτό το κατάφερες εσύ. Ο άνεργος, ο άστεγος, ο χαμένος… Εσύ που δεν είχες μπάρμπα στην Κορώνη. Που ξέρεις τι σημαίνει ουρά αλλά στο συσσίτιο και όχι στο ΑΤΜ. Που δεν έχεις ούτε 50 ευρώ να βγάλεις. Που τα βγάζεις πέρα με 50 ευρώ το μήνα… Όσα δηλαδή δεν αντέχει να περιμένει για να βγάλει ο διπλανός σου από το ΑΤΜ…

Αυτός ο φόβος φίλε, όλων αυτών, ήταν δικός σου. Κατάδικος σου. Τους τον έστειλες να τους κάνει συντροφιά για μια εβδομάδα μπας και καταλάβουν τι περνάς εσύ κάθε βράδυ, τι περνάς όταν δεν έχεις να πάρεις ένα γάλα στο παιδί σου, τι περνάς όταν σου κόβουν το ρεύμα. Για 50 ευρώ… Αυτά που δεν τους φτάνουν για να περάσουν τη μέρα…

Σε ευχαριστώ φίλε… Σε ευχαριστώ που αντέχεις. Σε ευχαριστώ που τους φόβισες… Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να σταθώ πλάι σου στο Σύνταγμα... Σε ευχαριστώ για όλα… Και θα στο ανταποδώσω. Όπως μπορώ, με κάθε τρόπο… Λόγω Τιμής.

Νίκος Συρίγος

-------------------

[πηγή]

Οι Έλληνες είπαν όχι!

«Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια.»

Αλμπέρ Καμύ

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όχι, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο. Ίσως και να μην κερδίσαμε τίποτα. Τίποτα, πέρα από τη σκέψη ότι σήμερα, στις 5 Ιουλίου του 2015, κάποιος μπήκε στο γραφείο της Μέρκελ, της Λαγκάρντ, του Σουλτς, του Γιούνκερ.

Μπήκε με σκυμμένο κεφάλι και είπε: “Οι Έλληνες ψήφισαν όχι!”

Και οι άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο, οι καταπιεσμένοι, αυτοί που χάνουν το σπίτι τους για να σωθούν οι τράπεζες, αυτοί θα διαβάσουν, θ’ ακούσουν: “Οι Έλληνες είπαν όχι!”

Όχι, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά μιλήσαμε, είπαμε όχι.

Παρά την τρομοκρατία, παρά τον φόβο που προσπάθησαν να ενσταλάξουν στην καρδιά μας, κάποιοι άνθρωποι, σε μια μικρή βαλκανική χώρα, τόλμησαν να δηλώσουν την άρνηση τους.

Αυτό φοβούνται οι πεφωτισμένοι. Ότι κάποιοι θα συνεχίσουν να λένε όχι, όσα και να τους προσφέρουν, όσο και να τους απειλήσουν.

Γιατί τους Μεγάλους δεν τους ενδιαφέρουν τα δισεκατομμύρια, δεν τους νοιάζει πόσοι ζουν και πόσοι πεθαίνουν.

Τους ενδιαφέρει μόνο ο έλεγχος, ο απόλυτος έλεγχος, η καταστολή κάθε άρνησης.

Κι όσο ένας άνθρωπος, έστω ένας, τολμάει να αρνείται, όσο ένας άνθρωπος ξεπερνάει τον φόβο του και λέει όχι, η Μηχανή τους θα τρίζει, η Παντοκρατορία τους θα ραγίζει.

Ναι, λοιπόν, δεν κερδίσαμε τον πόλεμο, αλλά σήμερα θ’ ακουστεί σ’ όλον τον κόσμο:

“Οι Έλληνες είπαν όχι!”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/