Στηρίξτε την Επιτροπή Αλήθειας

Κάλεσμα στήριξης των εργασιών και του προκαταρκτικού πορίσματος της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, που απέδειξε γιατί η Ελλάδα “δεν μπορεί και δεν πρέπει να πληρώσει το χρέος” υπογράφουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Σε ανακοίνωσή της η πρωτοβουλία για τη στήριξη του έργου της επιτροπής εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση. Διαβάστε την και υπογράψτε για να μην αποσιωπήσουν το έργο της.

Στους λαούς της Ευρώπης και ολάκερου του κόσμου,

Σε όλες εκείνες και όλους εκείνους που απορρίπτουν τις πολιτικές λιτότητας και δεν δέχονται να πληρώνουν ένα δημόσιο χρέος που μας στραγγαλίζει ενώ συνάφθηκε χωρίς εμάς και ενάντια σε εμάς.

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κάλεσμα, συμπαραστεκόμαστε στον ελληνικό λαό που, με τη ψήφο του στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, ήταν ο πρώτος στην Ευρώπη και στο βόρειο ημισφαίριο που απέρριψε τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στο όνομα της αποπληρωμής ενός δημόσιου χρέους που έχει συναφθεί από τους «από πάνω» χωρίς το λαό και ενάντια στο λαό.  Ταυτόχρονα,  εκτιμούμε ότι η δημιουργία, με πρωτοβουλία της Προέδρου του ελληνικού Κοινοβουλίου, της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος της Ελλάδας, συνιστά ένα ιστορικό γεγονός κεφαλαιώδους σημασίας όχι μόνο για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου!

Πράγματι, αυτή η Επιτροπή, που αποτελείται από εθελοντές πολίτες που ήλθαν από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, θα βρει μιμητές σε άλλες χώρες.  Καταρχήν, επειδή το πρόβλημα του χρέους είναι μια μάστιγα που χτυπάει σχεδόν παντού στην Ευρώπη και στο κόσμο. Κατόπιν, επειδή υπάρχουν πια πάρα πολλά εκατομμύρια πολίτες που, δίκαια, θέτουν μερικά στοιχειώδη και συνάμα θεμελιώδη  ερωτήματα σχετικά με αυτό το χρέος:

«Τι απόγινε το χρήμα του τάδε δανείου, με ποιους όρους συνάφθηκε το δείνα δάνειο; Πόσοι τόκοι πληρώθηκαν, με ποιο επιτόκιο, πόσο τμήμα του δανείου ήδη αποπληρώθηκε; Πώς διογκώθηκε το χρέος παρόλο που δεν είδαμε το χρώμα του χρήματος; Ποιο δρόμο πήραν τα κεφάλαια; Σε τι χρησίμεψαν; Ποιο μέρος τους καταχράστηκε και γιατί;»

Και επίσης: «Ποιος δανείστηκε και στο όνομα ποιανού; Ποιος δάνεισε και ποιος ήταν ο ρόλος του; Πώς βρέθηκε μπλεγμένο το Κράτος, με ποια απόφαση, που λήφθηκε με ποια αρμοδιότητα; Πώς τα ιδιωτικά χρέη έγιναν «δημόσια»; Ποιος προώθησε σχέδια μαϊμούδες, ποιος έσπρωξε, ενθάρρυνε, ποιος κέρδισε από αυτά; Ποια εγκλήματα διαπράχτηκαν με αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν αποδίδονται αστικές, ποινικές και διοικητικές ευθύνες;».

Όλα αυτά τα ερωτήματα θα αναλυθούν λεπτομερώς από την ειδική Επιτροπή που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Προέδρου της Ελληνικής Βουλής. Αυτή η Επιτροπή έλαβε επίσημη εντολή να συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που συνδέονται  με τη δημιουργία και την υπερβολική διόγκωση του δημόσιου χρέους  και να τα υποβάλλει σε ενδελεχή  επιστημονική εξέταση  προκειμένου να ορίσει ποιο μέρος του μπορεί να ταυτοποιηθεί ως  χρέος άνομο ή παράνομο ή απεχθές ή δυσβάσταχτο, και αυτό τόσο στην περίοδο των Μνημονίων, από το Μάιο 2010 μέχρι τον Ιανουάριο 2015, όσο και στη διάρκεια των προηγούμενων ετών.  Πρέπει επίσης να δημοσιεύει συγκεκριμένες πληροφορίες, προσβάσιμες σε όλους τους πολίτες, να τεκμηριώνει δημόσιες τοποθετήσεις, να προκαλεί την ευαισθητοποίηση του ελληνικού πληθυσμού, της διεθνούς κοινότητας και της διεθνούς κοινής γνώμης, και τέλος να επεξεργάζεται  επιχειρήματα και αιτήματα σχετικά με τη  διαγραφή του.

Θεωρούμε ότι είναι το πιο στοιχειώδες  δημοκρατικό δικαίωμα κάθε πολίτη να ζητήσει και να του δοθούν καθαρές και συγκεκριμένες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Εκτιμούμε επίσης ότι η άρνηση να δοθούν απαντήσεις συνιστά άρνηση δημοκρατίας και διαφάνειας από μέρους εκείνων των «από πάνω»  που εφεύραν και χρησιμοποιούν το «σύστημα-χρέος» για να κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.  Και ακόμα χειρότερα: Πιστεύουμε ότι διατηρώντας με κάθε μέσο το μονοπώλιο του δικαιώματος να αποφασίζουν για τη τύχη της κοινωνίας, οι «από πάνω» στερούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ανδρών και γυναικών,  όχι μόνο από το δικαίωμα να αποφασίζουν, αλλά κυρίως από το δικαίωμα να πάρουν  στα χέρια τους τόσο τις δικές τους τύχες όσο και την τύχη της ανθρωπότητας!

Να γιατί, και με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση ανάγκης, απευθύνουμε σε όλους τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, στα κοινωνικά κινήματα, στα οικολογικά και φεμινιστικά δίκτυα και κινήματα, στα εργατικά συνδικάτα και στους πολιτικούς σχηματισμούς που απορρίπτουν  αυτή τη νεοφιλελεύθερη και όλο και λιγότερο δημοκρατική και ανθρώπινη Ευρώπη το εξής κατεπείγον κάλεσμα:

Εκδηλώστε την αλληλεγγύη σας σε αυτή την Ελλάδα που αντιστέκεται υποστηρίζοντας τώρα και έμπρακτα την Επιτροπή  Αλήθειας του ελληνικού δημόσιου Χρέους καθώς και το έργο της για την ταυτοποίηση του παράνομου, άνομου, απεχθούς ή/και δυσβάσταχτου μέρους αυτού του χρέους.

Υπερασπιστείτε την  ενάντια στις επαίσχυντες επιθέσεις που υφίσταται από εκείνους που, στην Ελλάδα και στο κόσμο, έχουν συμφέρον να κρατήσουν καλά καταχωνιασμένη την αλήθεια για το «σύστημα-χρέος».

Λάβετε ενεργά μέρος στις διαδικασίες λογιστικού ελέγχου από πολίτες, που αναπτύσσονται τώρα παντού στην Ευρώπη και αλλού.

Δικτυώστε την υποστήριξη και την αλληλεγγύη σας, επειδή μόνον αυτή η υποστήριξη  και μόνον αυτή η διεθνής αλληλεγγύη είναι σε θέση να εξουδετερώσουν  το σχέδιο των ισχυρών  να προκαλέσουν ασφυξία στην Ελλάδα που παλεύει ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς: τις πολιτικές λιτότητας και το χρέος που μας στραγγαλίζει!

Απέναντι σε ένα έμπειρο, καλά συντονισμένο, οπλισμένο με τεράστιες εξουσίες και κυρίως, αποφασισμένο να πάει μέχρι τέρμα την επίθεσή του ενάντια σε όλες και όλους εμάς που αποτελούμε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνιών μας, εμείς δεν μπορούμε να έχουμε τη πολυτέλεια να αντισταθούμε χωριστά, ο καθένας στη γωνιά του.

Ας ενώσουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας σε ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα που αντιστέκεται και ας προσφέρουμε την υποστήριξή μας στην ελληνική Επιτροπή Αλήθειας του Δημοσίου Χρέους, δημιουργώντας ανάλογες επιτροπές λογιστικού ελέγχου του χρέους παντού όπου αυτό είναι δυνατό.

Ο αγώνας του ελληνικού λαού είναι και δικός αγώνας και η νίκη του θα είναι και δικιά μας νίκη καθώς η ισχύς μας βρίσκεται στην ενότητά μας!

Πατήστε εδώ για να υπογράψετε το κάλεσμα

---------------------------

[πηγή]

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ

Υπήρχαν πάντα οι «αυτοί». Καμία έκπληξη, λοιπόν, σχετικά με τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με αίτημα να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι πολλοί για να κερδίσουν οι λίγοι. Απόγονοι εκείνων που το ’41 έλεγαν «ευτυχώς ήρθαν να μας σώσουν οι Γερμανοί» και αντίγραφα εκείνων που στα Δεκεμβριανά προσκυνούσαν τον στρατηγό Σκόμπυ. Πάντα θα υπάρχουν «αυτοί» και πάντα η Ιστορία θα τους κρύβει για να μη ζούμε μέσα στη ντροπή οι υπόλοιποι. 

Οι «αυτοί» είναι οι πεμπτοφαλαγγίτες που υπόσχονται στους πολιορκητές πως τίποτε δεν θ’ αλλάξει και ότι μπορούν να πολιορκούν ήσυχοι. Είναι η απόδειξη ότι ο κίνδυνος για την ελευθερία μπορεί άνετα να μην κυκλοφορεί μόνο με μαύρα μπλουζάκια και ξυρισμένο κεφάλι, αλλά να φοράει κουστούμια και να έχει μαλλί κομμωτηρίου.

Διότι την Πέμπτη στο Σύνταγμα αυτό φώναξαν όσοι συμμετείχαν στη γιορτή των εν Ελλάδι γερμανών χριστιανοδημοκρατών. Φώναξαν την πίστη τους στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, στο φασισμό των τραπεζών, στα κέρδη των φοροφυγάδων, στην περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων, στον αφανισμό των συνταξιούχων. Φώναξαν «Ζήτω και Χάιλ η νέα γερμανική αυτοκρατορία». Συνειδητά το έπραξαν, κανένα άλλοθι ηλιθιότητας.

Οι «αυτοί» συστήνονται ως φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές, υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα. Ποιος αρμοδιότερος να τους απαντήσει άραγε από τον πρόεδρο των Ιταλών βιομηχάνων που μόλις προχτές τα έχωσε στον Ιταλό πρωθυπουργό λέγοντας: «Είναι αποκαρδιωτικό το ότι η Ιταλία δεν καλείται, πλέον, σε σημαντικές ευρωπαϊκές συναντήσεις. Στην Ευρώπη υπάρχει μια διαρχία που αποτελείται από την Γερμανία και την Γαλλία και δεν βρίσκω σωστή την διαρχία αυτή». Ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων ενοχλείται από την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά «αυτοί» οι τριτοκλασάτοι γιάπηδες είναι ενθουσιασμένοι.

Δυστυχώς αυτό το είδος που κατέβηκε την Πέμπτη στο Σύνταγμα είναι η τραγικότερη απόδειξη της ευρωπαϊκής παρακμής. Η Ευρώπη στα μυαλά τους δεν είναι Ιστορία, δεν είναι σύνθεση πολιτισμών, δεν έχει κανένα ανθρωπιστικό στοιχείο. Η Ευρώπη στα μυαλά τους είναι μόνο ένα κέρμα που το ρίχνεις στις slot machines του Ποταμιού και της ΝΔ, σου βγάζει τρεις σημαίες της Ε.Ε. και αναβοσβήνει η επιγραφή του τζακ ποτ «Συγχαρητήρια είσαι ευρωλάγνος!!!!». 

Οι «αυτοί» που την Πέμπτη μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα θεωρούν ότι η Ευρώπη γεννήθηκε το 1999 μαζί και λόγω του ευρώ. Γι’ αυτό και ταύτιζαν τόσο ανοήτως το «Μένουμε Ευρώπη» με το «Μένουμε στην ευρωζώνη, μένουμε στο ευρώ». Λες και οι Άγγλοι δε μένουν στην Ευρώπη, επειδή έχουν εθνικό νόμισμα. Το ίδιο και οι Σουηδοί. Όμως είναι τόσο υπερήφανοι «ευρωπαίοι» επειδή χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα με την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και το Κόσσοβο. 

Αν οι «αυτοί» πραγματικά είχαν και το παραμικρό ενδιαφέρον για την Ευρώπη και τις χώρες της, έστω για τη δική τους χώρα, τότε απλά θα την ήθελαν καλύτερη, ανθρώπινη, σοφότερη. Αλλά κυρίως ελεύθερη. Έκαναν ξεκάθαρο ότι δεν τους αφορά κάτι τέτοιο. Τους ενδιαφέρει το νόμισμα, το κέρδος, οι τράπεζες, η γερμανική κυριαρχία. Δικαίωμά τους. Και υποχρέωσή μας να σταθούμε απέναντί τους. Να προστατέψουμε ιδέες, δικαιώματα και ανθρώπους, από αυτούς που θέλουν να τα θάψουν όλα στη χωματερή της τραπεζοκρατίας. 

Έχουμε υποχρέωση να προστατευτούμε και να προστατέψουμε τα ιδανικά μας, με κάθε τρόπο. Χτες, ο πρώην υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης απείλησε ότι η λαοθάλασσα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα βρίσκεται σε ετοιμότητα. Ελπίζω να το εννοούσε στα σοβαρά. Εδώ είμαστε, αν και δε νομίζω ότι o λαός του θα τολμήσει να βρέξει τις Louis Vuitton και τις Louboutin του σε θαλασσομαχίες. Πάλι σε κάναν αντισυνταγματάρχη von Scheiben θα τρέξει να κλαφτεί….

------------------

[πηγή]

Και Α και ΟΥ μνημόνια παντού - Ένα φωτορεπορτάζ για τους Γιουνκερίστας της λιτότητας

Άστραψε η Μύκονος και βρόντηξε η Εκάλη την Πέμπτη στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη», που αποδείχθηκε εντέλει μια υπέροχη και διασκεδαστική συγκέντρωση, στην οποία θα μπορούσε κανείς να κάθεται σε μια γωνιά, να χαζεύει με τις ώρες και να γελάει με το θέαμα, αλλά και να δει από κοντά επιτέλους, μαζεμένους, πολλούς από αυτούς που ωφελήθηκαν από την κρίση. Δεν θέλαμε να φύγουμε. Αν δεν μας πίεζε ο χρόνος, θα καθόμασταν εκεί μέχρι να φύγει και ο τελευταίος «Ευρωπαίος».

Ήταν μια πολυφυλετική συγκέντρωση, με φυλές από εκείνες που θα συναντούσε κανείς μόνο στα γκαλά της πρέσβειρας καλής θελήσεως της Unesco κας Μαριάνας Βαρδινογιάννη ή σε βαφτίσια του Νίκου Χατζηνικολάου:

Κι εκεί που κοιτούσαμε δεξιά-αριστερά για να δούμε από που θα ξεπροβάλει και ο μπάτλερ με τα καναπεδάκια στο δίσκο, ακούγεται μια γυναικεία κολωνακιώτικη φωνή: «Ελάτε, ελάτε να κλείσουμε το δρόμο», την οποία ακολούθησαν διαδοχικά σφυρίγματα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ζύγωσε δίπλα σε αυτή την κυρία άλλη μια τέτοια μορφή, που παρότρυνε επίσης το κόσμο να κλείσουν το δρόμο:

Ενώ καμιά εικοσαριά μέτρα πιο δίπλα, άλλη μιά ευρωκομμαντάντε, της ίδια φυλής, σήκωνε κι αυτή το επαναστατικό λάβαρο για την κατάληψη του δρόμου:

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επανάσταση από τα σκαλάκια του Μετρό με προορισμό τους τσολιάδες, αφού πρώτα εκδιώχθηκαν τα σταλινικά περιστέρια:

Φυσικά από μια τόσο μεγάλη δεξίωση δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα ναρκωτικά:


ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙΣ
Μετά την εκδίωξη και των τελευταίων σταλινικών περιστεριών, το χαρούμενο ευρωποίμνιο, μη νιώθοντας πια καμιά απειλή και σφυρίζοντας με πολύχρωμες σφυρίχτρες, άρχισε να κατακλύζει την Αμαλίας. Κάπου εκεί ανάμεσά τους σφύριζε πεντάχαρος και ο Μουρούτης, ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Σαμαρά:



Παίζει να ήταν και πρώτη φορά που άφηνε το twitter και τα υπόγεια της γαλάζιας μονταζιέρας, γι αυτό μάλλον άφησε κι αυτό το επαναστατικό μούσι. Αν φορούσε και τον μπερέ με το άστρο, φτυστός ο Τσε Γκεβάρα θα 'ταν. Ο εξεγερσιακός του οίστρος, όμως, διακόπηκε απρόσμενα όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τη Συγγρού, που τον ενημέρωνε ότι στην τελευταία δημοσκόπηση της ProRata τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας έπεσαν στο 13,5%:

Εκεί ήταν και ο τρελός ξεπλυμένος ακροδεξιός του χωριού, που εξακολουθεί να συνδυάζει την ναζιστόψυχη αρχαιοπληξία με τα πιο υγρά όνειρα της Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως και ο αδερφικός του φίλος «εγώ ήμουν ρε στο Μεγάλο Πεύκο»:

Εκεί ήταν και ο Γιάννης Πανούσης, όπως και ο Δρακουμέλ του Πανεπιστημίου Αθηνών:

Κάναμε λάθος. Ο Ξένιος Δένδιας τελικά είναι ο πρώτος -τώρα τελευταία τον μπερδεύουμε συνέχεια με τον Γιάννη Πανούση. Ο Κερκυραίος μεγαλοαστός, πρώτη φορά διαδηλωτής, που πριν κάνα δυο χρόνια εφάρμοζε αβέρτα την ατζέντα της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας, εκστομίζοντας αδιανόητες κοτσάνες για κάθοδο των Δωριέων και νέα άλωση, όταν δεν διέτασσε επιχειρήσεις σκούπα κατά σκουρόχρωμων και δεν εκκένωνε κοινωνικούς χώρους, διεκδικεί παράλληλα τον τίτλο του φιλελεύθερου ευρωπαϊστή.

Όσο γα τον Φορτσάκη, ο τόσο δημοκρατικός αυτός άνθρωπος και πάνω απ' όλα ακομμάτιστος, σάρωσε τα πάντα στην ολιγόμηνη θητεία του ως πρύτανης του ΕΚΠΑ (μετά από καμιά πενηνταριά ακόμα θητείες σε διάφορα πόστα που δεν θυμάται ούτε ο ίδιος) γινόμενος σύμβολο για τους απανταχού νεοφιλελέδες γιατί προσπάθησε να διώξει τα (αριστερά) κόμματα από το πανεπιστήμιο. Τόσο ακομμάτιστος που, λίγους μήνες μετά, τα παράτησε όλα για να καβατζώσει βυσματική υποψηφιότητα, με σίγουρη εκλογή, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Από τη μεγάλη αυτή δεξίωση δεν θα μπορούσε να λήψει  φυσικά ο νεκροθάφτης των εργασιακών σχέσεων, ούτε και ο παγκόσμιος πρωταθλητής γυρολογίας των κομμάτων:

Το παρόν έδωσαν και διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι:

Αλλά και άνθρωποι του μεροκάματου, όπως ο Γιώ'γος Σα'αντάκος του Mega -χ'όνια τώ'α στις υπη'εσίες τις διαπλοκής. Δεξιά τον βλέπουμε να παίρνει συνέντευξη από τον γκόμενο της εφοπλίστριας:

Φυσικά τα σελέμπριτις στη συγκέντρωση ήταν περισσότερα, αλλά αυτά ήταν από τα πιο λαμπερά που είχαν την τιμή να βρεθούν στο διάβα μας.

Αξίζει βεβαίως να αναφέρουμε ότι είδαμε και τη Σοφία Βούλτεψη, αλλά μέχρι να τη φωτογραφίσουμε είχε ήδη περάσει κάτω από τα πόδια μας και αμέσως μετά κάτω από τα πόδια των παραδίπλα παρευρισκομένων για να χαθεί πάλι κάτω από τα πόδια των παραπέρα και έτσι να εξαφανιστούν τα ίχνη της.

ΤΑ ΦΡΕΣΚΟΤΥΠΩΜΕΝΑ ΠΛΑΚΑΤ

Τα πλακάτ που κυκλοφορούσαν στη συγκέντρωση ήταν κι αυτά υπέροχα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν τυπωμένα σε τυπογραφείο, έχοντας μάλιστα επάνω τους και το logo του «Μένουμε Ευρώπη». Τα πλακάτ αυτά μεταφέρθηκαν μαζικά στη συγκέντρωση μέσα σε σακούλες κι από κει άρχισαν να διανέμονται στους παρευρισκόμενους. Μόνο ένας Ευρώς γνωρίζει από ποιά κονδύλια πληρώθηκαν:

#MenoumeEvropi Το εργοδοτικό "σωματείο" της Eurobank καλεί τους εργαζόμενους στο σημερινό συλλαλητήριο των φιλελέδων! pic.twitter.com/LpY3HMuoLb

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) June 18, 2015

Όσο για το περιεχόμενο των πλακάτ, πολλά φάνταζαν σαν μεταφράσεις στο google translator από σκόρπια κλισέ του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ. Όμως τα περισσότερα προέρχονταν από τον κοινό τόπο της αντιαριστερής συνθηματολογίας που εκφράζει τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο και τη Χρυσή Αυγή, όσο και τα νεοφιλελεύθερα μορφώματα, όπως το Ποτάμι και το κόμμα του Τζήμερου.

Η αλήθεια είναι ότι στη αρχή μας μπέρδεψαν. Σκεφτήκαμε μήπως και πρόκειται για μαζική συγκέντρωση κυριλέ τροτσκιστών που θέλουν να επαναφέρουν την επαναστατική αλλαγή της 25ης Γενάρη στα ριζοσπαστικά της νάματα καταγγέλλοντας την σταλινική παρέκκλιση. Για παράδειγμα, το πλακάτ «Δεν θα γίνουμε η τελευταία σοβιετία» εξέφραζε ευθέως την αντίθεσή του στην επικράτηση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα. Δηλαδή, τι πιο ριζοσπαστικό από το πρόταγμα της διεθνιστικής επανάστασης που οφείλουν να ακολουθήσουν και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, σπάζοντας την καπιταλιστική περικύκλωση της Ελλάδας;

Ενώ η κυρία «Να μην περάσει ο σοσιαλφασισμός» υιοθετούσε χωρίς περιστροφές την βασική πολεμική του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας στον μεσοπόλεμο κατά των σοσιαλδημοκρατών, τους οποίους αποκαλούσε σοσιαλφασίστες.

Παρά ταύτα δεν έλειψαν και τα συνθήματα κατά του Γρηγόρη Ψαριανού:

Και μιας και αναφερθήκαμε στον Ψαριανό, κανείς ασφαλώς σε αυτή τη συγκέντρωση δεν θα ανεχόταν χαρακτηρισμούς όπως «δωσίλογος»  ή «γερμανοτσολιάς». Ούτε αυτοί που εμπνεύστηκαν και εκτύπωσαν τέτοια «ναιναίκικα» πλακάτ, ούτε αυτοί που τα περιέφεραν ενσυνειδήτως και υπερηφάνως:

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΑΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Ένας σημαιοστολισμένος ελληνοευρωπαίος σπάει το άβατο του μνημείου του αγνώστου στρατιώτη και ανεβαίνει τα σκαλιά κατευθυνόμενος προς τον προαύλιο χώρο της βουλής. Οι αστυνομικοί απλά του κάνουν παρατήρηση -αν η κυβέρνηση ήταν «φιλοευρωπαϊκή», σαν αυτήν του Σαμαρά φερ' ειπείν, το κεφάλι του τώρα θα ήταν ανοιγμένο και θα νοσηλεύονταν ετοιμοθάνατος στην εντατική του Ευαγγελισμού:

Με το που γίνεται η live σύνδεση με το δελτίο του Mega και ξεκινάει την ανταπόκριση ο Γιώ'γος Σα'αντάκος, πέφτει σύρμα και γίνεται από τους συγκεντρωμένους ένα ομαδικό ντου στα σκαλιά με τελικό προορισμό το προαύλιο της βουλής. Πρώτη απ' όλους -«ευρωπαία» κι αυτή- η χρυσαβγονεοδημοκράτισσα Χριστίνα Σιδέρη:

Την παράνομη εισβολή των Γιουνκερίστας στο προαύλιο της βουλής ακολούθησε και υποστήριξε σχεδόν όλη η, κατά τα άλλα «νομιμόφρων», γαλάζια παράταξη. Εδώ για παράδειγμα βλέπουμε εκπροσώπους από όλες τις συνιστώσες της Νέας Δημοκρατίας. Της χρυσαυγίτικης, της νεοφιλελεύθερης και της ακροδεξιάς:

Κι εκεί που περιμέναμε να γίνει, όπως πριν μερικούς μήνες, ένας συντονισμένος αφηνιασμένος πανικός στα κανάλια και στα ΜΜΕ γενικότερα, με πηχυαίους τίτλους για την «πρωτοφανή εισβολή στο προαύλιο της βουλής», βγαίνει ο Πρετεντέρης χαρούμενος στο δελτίο του Mega και κάνει λόγο για μια «πολύ ωραία εικόνα» και «από τις ωραιότερες σκηνές, που σε κάνουν να ξαναποκτάς αισιοδοξία»:

Όλα βέβαια έχουν την εξήγησή τους. Στην παρούσα περίπτωση την εξήγηση δίνει η γνωστή αρχαιοελληνική ρήση «πες μου τι σεμινάρια παρακολούθησες για να σου πω τι δημοσιογράφος είσαι».

___________________________

Αν και ειρωνικά, ο Ανδρέας Πετρουλάκης περιγράφει την κοινωνική σύνθεση των Γιουνκερίστας περισσότερο εύστοχα απ' όσο θα μπορούσε να την περιγράψει ο οποιοσδήποτε αντιμνημονιακός αρθρογράφος:

«Αυτοί της Πέμπτης δεν είναι λαός. Είναι κυρίες με γόβα στιλέτο και ακριβές τσάντες, είναι στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, είναι γιάπηδες με ντιζάιν γραβάτες, είναι πλούσιοι χωρίς προβλήματα, είναι ευρωλιγούρηδες, είναι ψευτοδιανοούμενοι που τους κουράζει ο λαϊκισμός, είναι ενεργούμενα κομμάτων, είναι υπάλληλοι εκδοτών, είναι παπαγαλάκια, είναι εκπρόσωποι των δανειστών, είναι υπερασπιστές της πρότασης Γιούνκερ.»

Ακριβώς to the point, Ανδρέα Πετρουλάκη. Από μια επίτοπια αυτοψία, αυτοί ακριβώς διαπιστώσαμε κι εμείς ότι μαζεύτηκαν την Πέμπτη, άντε και κάποιοι σκόρπιοι ψεκασμένοι φτωχομπινέδες ευρωλιγούρηδες, όπως και κάποιοι με οπαδικά κριτήρια -«ψηφίζω, γιατί έτσι ψήφιζε ο μπαμπάς μου κι ο παππούς μου»- ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας.

----------------------------

(Από χθες μαζεύω φωτογραφίες και διάφορες ιδέες για ένα άρθρο σαν κι αυτό που αναδημοσιεύω εδώ. Όλα πήγαν στο βρόντο μόλις διάβασα αυτό το άρθρο στο Jungle Report... Στο βρόντο κι ο τίτλος που είχα επιλέξει [Οι ευρωδωσίλογοι σήκωσαν την παντιέρα της επανάστασης με μότο "Γερμανία δώσε κι άλλο λιτότητα στο λαό, αρκεί εμείς να είμαστε απέξω" (Φωτορεπορταζ)]. Για ...ακόμη μια φορά ήρθα αργοπορημένος, δεν πειράζει. Απλά πρόσθεσα μερικά φωτοστιγμιότυπα ακόμη, όπως κι ένα σημαντικό μου τουιτ, που περιέχει ξεδιάντροπα το κάλεσμα που κάνει το εργοδοτικό "σωματείο" της Eurobank. Μπράβο στο Jungle Report, μπράβο και στον Καρτέσιο, του οποίου το άρθρο επίσης αναδημοσιεύω! AMOR 20-21/6/2015)

-------------------------

[πηγή]

Ο πρώτος μου ...φορητός ο «Osborne1» ζύγιζε 11 κιλά!

Ο «Osborne1» είχε βάρος σχεδόν 11 κιλά και κόστιζε 1.795 δολάρια. Η οθόνη ήταν 5 ιντσών και σε οκτώ μήνες πουλήθηκαν 11 χιλιάδες βαλιτσάκια – laptop. Σχεδιάστηκε από τον Άνταμ Όσμπορν και τον Λι Φέλστενσταϊν. Η διαφήμιση της κατασκευάστριας εταιρείας Osborne ήταν ξεκάθαρη. «Ο τύπος με την τσάντα – χαρτοφύλακα στα αριστερά, δεν έχει καμία τύχη. Μέσα έχει δύο φακέλους, ένα περιοδικό και ένα σάντουιτς. Ο τύπος στα δεξιά έχει ένα φορητό κομπιούτερ, στο μέγεθος του χαρτοφύλακα. Εκεί φυλάσσονται σε μια δισκέτα περισσότερες από 1.600 σελίδες. Ο κάτoχος του φορητού υπολογιστή θα «βγάλει» περισσότερη και καλύτερη δουλειά, με λιγότερη προσπάθεια και σε λιγότερο χρόνο. Το βγάζετε, το συνδέετε και δουλεύετε, όπως δεν δουλέψατε ποτέ»....

«Ο τύπος με την τσάντα – χαρτοφύλακα στα αριστερά, δεν έχει καμία τύχη. Μέσα έχει δύο φακέλους, ένα περιοδικό και ένα σάντουιτς. Ο τύπος στα δεξιά έχει ένα φορητό κομπιούτερ, στο μέγεθος του χαρτοφύλακα. Εκεί φυλάσσονται σε μια δισκέτα περισσότερες από 1.600 σελίδες. Ο κάτoχος του φορητού υπολογιστή θα «βγάλει» περισσότερη και καλύτερη δουλειά, με λιγότερη προσπάθεια και σε λιγότερο χρόνο. Το βγάζετε, το συνδέετε και δουλεύετε, όπως δεν δουλέψατε ποτέ».

Τον Σεπτέμβριο του 1981, η Osborne Computer Company έκανε πωλήσεις ύψους ενός εκατομμυρίου δολαρίων τον μήνα. Τα χαρακτηριστικά του laptop-μαμούθ ήταν: 

Developer: Adam Osborne 

Type: portable computer 

Release date: 3 April 1981.

Introductory price: US$1.795 

Discontinued: 1983 

Operating system: CP/M 

CPU: Zilog Z80 at 4.0 MHz 

Memory: 64 kB 

Την ίδια χρονιά στην Ελλάδα, μια αίτηση για τηλέφωνο στον ΟΤΕ αποτελούσε μια μικρή περιπέτεια για όποιον ήθελε να γίνει συνδρομητής.

(Όντως το 1981 ο «Osborne1», ήταν το καμάρι μου, ο πρώτος φορητός στον κόσμο αλλά βέβαια και για μένα. Τότε τελείωνα τις σπουδές μου στη Στουτγκάρδη Γερμανίας και ήμουν κατενθουσιασμένος με το μηχάνημα αυτό... Θυμάμαι πολύ καλά ακόμη, ότι τότε είχε πρωτοεμφανιστεί η περίφημη TurboPascal της Borland, η οποία σημειωτέον χωρούσε σε 1 δισκέτα των 160 KB! -αν θυμάμαι καλά!)

--------------------

[πηγή]

Γονείς συνεξαρτημένοι στην τοξικομανία - Του Κώστα Κάππα

Συνεξάρτηση είναι το να κλέβεις

το άγχος, την αγωνία και τον πόνο από τον τοξικομανή

και να του αφήνεις μόνο την γλύκα του πιόματος…

Παραδέχομαι ότι είμαι εξαρτημένος από ουσίες. Το γιατί είναι μεγάλη ιστορία. Ο πατέρας μου όμως δεν παραδέχεται ότι και αυτός είναι εξαρτημένος. Είναι (συν)εξαρτημένος από ‘μένα. Ώρες – ώρες τον λυπάμαι. Εγώ πονάω το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας αλλά μόλις πάρω την δόση μου, για κάποιο χρόνο όλα παγώνουν: αισθήσεις, πόνος, αγωνία, πανικός. Ο ίδιος πονάει όλη την ημέρα και δεν έχει κάτι να τον ανακουφίσει. Πριν χαθώ στην ντάγκλα μου τον παρατηρώ. Βλέπει ότι είμαι “κάπως” και αμέσως δείχνει σαν να πονάει ακόμα περισσότερο, καταρρέει και εκτοξεύει απειλές ότι θα αυτοκτονήσει.

Δεν δίνω σημασία. Σιγά μην αυτοκτονήσει! Φυσικά και δεν θα σκοτωνόταν τελικά. Πιστεύει μέσα του ότι οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη του είναι πάρα πολλοί, με πρώτον εμένα. Αισθάνεται υπεύθυνος για τόσα πολλά, γιατί οι άλλοι άνθρωποι γύρω του, αισθάνονται υπεύθυνοι για τόσα λίγα και αυτός θεωρεί ότι απλώς “μαζεύει τα μπόσικα”.

Νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι καλοσύνη, ενδιαφέρον και αγάπη. Κοροϊδεύει τον εαυτό του! Είναι καθαρή, ατόφια συνεξάρτηση! Ο πατέρας μου προγραμματίζει την ημέρα του σύμφωνα με τις ενοχές του. Κάθε πρωί ξυπνάει πολύ πριν από όλους και φτιάχνει δεκάδες εφιαλτικά σενάρια, όλα για να με ελέγξει, να μου επιβληθεί και να με “προστατεύσει”:

Αν πάω σχολείο, θα την στήσει για ώρες στην γωνία του κτιρίου, νομίζοντας ότι δεν το μυρίζομαι, να δει αν θα κάνω κοπάνα και με ποιους και αν θα πάω για δόση στη πλατεία ή στο Μενίδι. Αν δεν πάω στο μάθημα, θα χαλάσει τον κόσμο, να βρει γιατρούς να δικαιολογήσει τις απουσίες μου, να μην μείνω στην ίδια τάξη. Μόλις κόλλησα ηπατίτιδα C, μου άρχισε θεραπεία και μου αγόρασε καθαρές ενέσεις. Συχνά μου αφήνει διακριτικά ένα δεκάρικο για την δόση μου… για να μην γίνω εκτός από τοξικομανής και κλέφτης. Κα’να-δυό φορές που με πιάσανε για χάπια, με γλύτωσε στο αυτόφωρο ο δικηγόρος της οικογένειας.

Αν σπάσω το σπίτι και το κάνω γυαλιά – καρφιά, τον νοιάζει.… μην κοπώ! Αν τον χτυπήσω από τα νεύρα μου και γίνει φασαρία, τρέμει μην φωνάξουν οι γείτονες την αστυνομία και με κλείσουν μέσα. Ο πατέρας μου είναι έξαλλος αλλά δείχνει νηφάλιος. Μιλάει γλυκά για να πνίξει τον επερχόμενο καυγά. Από την άλλη, υποπτεύομαι ότι παρακαλάει να του φερθώ άσχημα για να με μισήσει και έτσι να δικαιολογήσει την οργή του για τα όσα τραβάει εξ’αιτίας μου.

Ο πατέρας μου γνωρίζει τι πρέπει να κάνει ο άλλος αλλά δεν γνωρίζει τι αισθάνεται ο ίδιος. Είναι εξουσιαστικός επειδή τα πάντα γύρω του και μέσα του είναι ανεξέλεγκτα. Πολύ συχνά παραπονιέται ότι οι προσπάθειές του δεν εκτιμώνται, ενώ η οικογένειά του αντί να τον ευχαριστεί αισθάνεται οργή γι’αυτόν. Κουνάει απειλητικά το δάκτυλο στην μάνα μου, σε ‘μένα και στην αδελφή μου, φωνάζοντας ότι το λάθος (ποιο λάθος απ’όλα;) είναι δικό μας. Ταυτόχρονα, προσφέρει συνεχώς τα πάντα στους πάντες, αλλά δεν γνωρίζει πώς να δεχθεί από αυτούς το παραμικρό… Ο πατέρας μου τελικά ασφυκτιά στην καρέκλα που επέλεξε, παρατηρώντας και κριτικάρoντας την ζωή την δική μου και των άλλων, γιατί δεν ζει την δική του, δεν την παίρνει στα σοβαρά και φυσικά σπάνια διασκεδάζει. Ο ίδιος είναι απλά μια αναπόφευκτη ενόχληση για όλους εμάς και δεν το ξέρει. Θα του πετάξω καμμιά ‘μέρα κατάμουτρα ότι πρέπει να πάρει μαθήματα αυτοεκτίμησης και να μάθει πώς να είναι κατηγορηματικός στις αποφάσεις και στις απόψεις του.

Ο πατέρας μου είναι ένα τρομακτικό βαρίδι στη ζωή μου που με κρατάει δεμένο με την πρέζα. Μου λύνει όλα τα προβλήματα, δικαστήρια, αρρώστιες, φαγητό, χαρτζιλίκι, στέγη και με αφήνει να ασχοληθώ απερίσπαστος με την μοναδική μου φιλενάδα, την πρέζα, την ζουζού μου. Γιατί να την χωρίσω;

Είναι στιγμές όμως που είμαι νηφάλιος για κα’να δυό ώρες, να, όπως τώρα που γράφω. Θέλω να ξεφύγω απ’όλα αυτά. Ναι θέλω να καταφύγω λυτρωτικά στο 18 ΑΝΩ, στον ΘΗΣΕΑ, στο ΚΕΘΕΑ σε ένα στεγνό πρόγραμμα! Για να σηκωθώ ευκολότερα πάνω από τον κόσμο μου χρειάζομαι μια μαγκούρα να πιαστώ. Εάν και η μαγκούρα κλαίει, απελπίζεται, αυτό-ενοχοποιείται, απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει και αρρωσταίνει, τότε δεν είναι μαγκούρα είναι άχρηστη πλαστελίνη. Η μαγκούρα πρέπει να είναι σκληρή για να βοηθηθώ και να κρατηθώ επάνω της. Πολύ σκληρή.

Βαρίδι – μαγκούρα, βαρίδι – μαγκούρα, πρέπει να διαλέξει! Ο πατέρας μου είναι συνεξαρτώμενος και συνεξάρτηση σημαίνει ότι πρέπει να πάει κατεπειγόντως σε πρόγραμμα για γονείς!

[ Κώστας Κάππας / Ελλάδα / 13.06.15 ]

--------------------------------
[Πηγή]

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο - του Στάθη Κουβελάκη

Χρειάστηκαν λοιπόν πέντε μήνες για να αποχωρήσει επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση από μια διαδικασία εξουθενωτική για την ίδια, την κοινωνία και την χώρα. Οσοι χρειάστηκαν και για να αποφασίσει να δώσει (προσωρινό;) τέλος στην αιμορραγία της αποπληρωμής των δόσεων προς τους δανειστές και για να απευθύνει το κυβερνών κόμμα ένα κάλεσμα για επανεκκίνηση της λαϊκής κινητοποίησης που διέκοψε η καταστροφική από κάθε άποψη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Με στραγγιγμένα τα δημόσια ταμεία, με την οικονομία να υφίσταται τις συνέπειες του ελέω ΕΚΤ χρηματοδοτικού στραγγαλισμού, με τον λαό αδρανοποιημένο και σε σύγχυση, το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι εάν όλα τα προηγούμενα, πέρα από ανεπαρκή, έρχονται πολύ αργά. Εάν, με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να καλυφθεί ο χρόνος που άρχισε να κυλά σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης από τότε που η ίδια προσπάθησε να παρουσιάσει ως «διαπραγματευτική επιτυχία» την αδυναμία της να κάμψει στο ελάχιστο την στάση των δανειστών.

Σε πείσμα λοιπόν της ξύλινης γλώσσας περί «προόδου» και «επικείμενης συμφωνίας», αυτό που ήρθαν να επιβεβαιώσουν οι τελευταίες εξελίξεις είναι ότι η παράσταση του τελευταίου πεντάμηνου δεν ήταν παρά μια παρωδία «διαπραγμάτευσης». Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε μια διαδικασία όπου η πρόταση που καταθέτει τελεσιγραφικά, μετά από τέσσερις μήνες, η άλλη πλευρά, προφανώς αυτή που διαθέτει την ισχύ, αποτελεί, κατ’ομολογία του υπουργού Εσωτερικών  μια ιδιαίτερα βεβαρυμένη εκδοχή του σημείου εκκίνησης, των όσων δηλαδή είχε αποδεχθεί η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση με το διαβόητο «μέηλ Χαρδούβελη»;  Το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι ότι μετά από ένα τέτοιο ναυάγιο, είναι η αποχώρηση. Το πιο κρίσιμο όμως, εάν δεν θέλουμε να επαναληφθεί αυτό το εφιαλτικό σενάριο, είναι η συνειδητοποίηση, δηλαδή η δημόσια αναγνώριση, ότι αυτή η διαδικασία ήταν μια παγίδα, στην οποία εγκλωβίστηκε η ελληνική πλευρά, με πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα, που, ας το πούμε ευθέως, μόνο με ριζική αλλαγή πορείας είναι αναστρέψιμα.

Διότι ο χρόνος που «χάθηκε» σε αυτές τις ατέλειωτες «συνομιλίες» δεν χάθηκε για όλους. Προφανώς δεν χάθηκε για την πλευρά των δανειστών που ακολούθησαν με απόλυτη συνέπεια την στρατηγική του «κλοιού ρευστότητας» που εγκαινίασε δέκα μόλις μέρες μετά τις εκλογές ο Μάριο Ντράγκι. Και που πέτυχαν κάτι, που τουλάχιστον στα μάτια όσων στήριξαν και συνέβαλαν στην υπόθεση μιας αριστερής κυβέρνησης, φάνταζε αδιανόητο πριν από μερικούς μήνες: να σύρουν μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με διακυρηγμένο στόχο την κατάργηση των Μνημονίων στην αποδοχή του «κάδρου» των πολιτικών λιτότητας. Διότι, και πάλι, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το απίστευτο «κείμενο των 47 σελίδων», όπως έχει πλέον καταχωρηθεί η τελευταία ολοκληρωμένη εκδοχή της ελληνικής πρότασης; (Το πλήρες αναρτήθηκε από το ThePressProject) Ενα κείμενο που κινείται στην γνώριμη, και σαφέστατα μνημονιακή, λογική των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της διαρκούς αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, της παγίωσης της ληστρικής υπερφορολόγησης των τελευταίων ετών με ταυτόχρονη αύξηση της έμμεσης φορολογίας, την μείωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και την μετάθεση σε ένα ακαθόριστο μέλλον του συνόλου σχεδόν των προγραματικών δεσμεύσεων  του Σύριζα που δεν έχουν ντε φάκτο ήδη αναιρεθεί;

Ας είμαστε σαφείς: στην διαρκή διολίσθηση των ελληνικών θέσεων κατά τη διάρκεια της δήθεν διαπραγμάτευσης, το κείμενο των 47 σελίδων αποτελεί σημείο τομής. Ακόμη κι αν οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς γίνονταν αποδεκτές ως «βάση συζήτησης», και ξέρουμε ότι από τότε υπήρξαν και περαιτέρω βήματα ευθυγράμμισης με τις απαιτήσεις των δανειστών (με πιο χαρακτηριστικό την πλήρη αποδοχή των στόχων για δημοσιονομικά πλεονάσματα), το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι η συνέχιση της λιτότητας και η εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι η παραβίαση της λαϊκής εντολής έχει ήδη συντελεσθεί.

Ο «χαμένος χρόνος» δεν σημαίνει όμως μόνο διαρκή υποχώρηση των ελληνικών θέσεων. Εξ’ίσου καίρια είναι  η αδρανοποίηση της κοινωνίας, ο εθισμός στο κατέβασμα του πύχη, το αίσθημα ανημπόριας που γενικεύεται. Η τομή εδώ ήρθε με την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που έδωσε τέλος στο κλίμα ελπίδας και αγωνιστικής εγρήγορσης που είχε πυροδοτήσει η εκλογική νίκη. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε εδώ ο επίσημος κυβερνητικός λόγος αλλά και η αδυναμία του Σύριζα ώς κόμματος να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα. Αυτό που εν τέλει κυριάρχησε, και συνεχίζει εν μέρει μια μετά θάνατον διαδρομή, ήταν η ατέρμονη «διαπραγματευσιολογία», η φιλολογία περί της επί θύραις «συμφωνίας» και του δήθεν «έντιμου συμβιβασμού», όλα αυτά κατά στιγμές διανθισμένα με πιο επιθετικές κορώνες που «έπαιζαν» με το ενδεχόμενο της «ρήξης» - χωρίς ποτέ όμως να το προετοιμάζουν και να το εξηγούν σαν μια βιώσιμη και θετική επιλογή. Δεν μπορεί λοιπόν να προκαλεί έκπληξη ο σκεπτικισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ένα καθυστερημένο, πρόχειρο και με θολή στόχευση κάλεσμα για λαϊκή κινητοποίηση όπως αυτό της Τετάρτης 17 Ιούνη.

Είναι πλέον προφανές η κυβέρνηση αλλά και γενικότερα ο Σύριζα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα θέμα αξιοπιστίας. Διότι ποιά αξιοπιστία μπορεί άραγε να έχει η δήλωση ότι «τώρα αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση» μετά από τους εξαντλητικούς πέντε μήνες που πέρασαν; Τι νόημα έχει η επανάληψη της εκτίμησης περί «θετικής συμφωνίας της 20^ης Φλεβάρη» όταν οι πάντες περίπου έχουν δεχθεί ότι έδεσε τα χέρια της κυβέρνησης χωρίς να εξασφαλίσει την παραμικρή χαλάρωση του χρηματοδοτικού κλοιού; Πόσοι πιστεύουν ακόμη ότι το «Brussels group» και τα «τεχνικά κλιμάκια» είναι κάτι διαφορετικό από την Τρόϊκα, ότι η λεγόμενη «πέμπτη αξιολόγηση» έχει αποσυρθεί από το τραπέζι ή ακόμη ότι δεν υφίσταται Μνημόνιο ακόμη κι αν τώρα το λέμε «πρόγραμμα» (κατά το «Θεσμοί»); Αυτή η διαρκής λεκτική ταχυδακτυλουργία δεν αποτελεί εξ’άλλου και μια ομολογία αποτυχίας (όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλάζουμε την ονομασία τους) και συνάμα σύμπτωμα προϊούσας αποσάθρωσης του ίδιου του πολιτικού λόγου;

Με το μνημειώδες έργο του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», ο Μαρσέλ Προυστ κατέδειξε αυτό που είχε συνοψίσει ο Ηράκλειτος με το ρητό του «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ» («είναι αδύνατο να μπεις στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά»). Ο «χαμένος χρόνος» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και η αναβίωσή του, με οδηγό την μνήμη, δεν νοείται παρά ως αφηγηματική αναδημιουργία σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της μυθιστορίας και του φαντασιακού. Και για να το κάνει αυτό ο Προυστ σταμάτησε να ζει, διέκοψε τρόπον τινά για τον ίδιο την ροή του χρόνου για να αφήσει την γραφή του να ανεμετρηθεί με την εμπειρία της απώλειας.

Εστω και έτσι όμως, ο γάλλος συγγραφέας έχει κάτι καίριο να πει σε όσους κάνουν την αντίθετη από τον ίδιο επιλογή, σε όσους να συνεχίζουν να ζουν και να δρουν σε αυτόν τον κόσμο, με τη γνώση όμως ότι το καθετί κρατάει κάτι από την γεύση του παρελθόντος, που δεν είναι παρά η γεύση του ανεκπλήρωτου. Μόνο η δημιουργία καινούργιου χρόνου μπορεί να δικαιώσει όσα τραυμάτισε αυτός που πέρασε. Με αυτήν την έννοια, τίποτε δεν είναι σήμερα πιο επίκαιρο από το πρόγραμμα του Σύριζα, από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και που τον οδήγησαν σε μια ιστορικής σημασίας νίκη, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι η υλοποίησή τους δεν μπορεί να γίνει όπως αρχικά είχαμε σκεφτεί. Νέα αρχή δεν γίνεται εκ του μηδενός, ούτε όμως και χωρίς ρήξη με αυτό προηγήθηκε.

Η κυβέρνηση, ο Σύριζα, ο ελληνικός λαός βρίσκονται σήμερα μπροστά σε ένα απλό, στη διατύπωσή του και μόνον, δίλημμα: συνθηκολόγηση ή ρήξη, παράδοση ή ανοιχτό στοίχημα για το μέλλον. Η δεύτερη επιλογή ενέχει αναμφισβήτητα ρίσκο, η πρώτη όμως δεν έχει να προσφέρει παρά την ασφάλεια μιας θανάσιμης, ατελείωτης, αγωνίας. Για λίγο ακόμη το μέλλον είναι ανοιχτό. Κανείς δεν μπορεί εξ’άλλου να πει τι θα είχε κάνει ο Προυστ αν δεν είχε δοκιμάσει αυτό το μικρό κομμάτι κέηκ που οι Γάλλοι ονομάζουν Μαντλέν.

ΥΓ. Ο Παύλος Ζάννας (1929-1989) άρχισε να μεταφράζει το έργο του Μαρσέλ Προυστ στη φυλακή όπου βρισκόταν για την αντιδικτατορική του δράση και τη συμμετοχή στην οργάνωση «Δημοκρατική Αμυνα». Οταν οι συγκρατούμενοί του, ή οι κατοπινότεροι, τον ρωτούσαν γιατί, στις δεδομένες συνθήκες, δεν είχε διαλέξει να ασχοληθεί με κάτι «πιο πολιτικό», απαντούσε ότι το να μεταφράζεις Προυστ ακριβώς σε εκείνες τις συνθήκες συνιστούσε κατ’εξοχήν πολιτική πράξη και αναπόσπαστο μέρος της αντιστασιακής του δράσης.

του Στάθη Κουβελάκη, στη μνήμη του Παύλου Ζάννα

----------------

[Πηγή]