Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση

Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση δημοκρατική και το ευρώ εθνικό μας νόμισμα;

Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές.

Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτήν την κυβέρνηση;

Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον, εγκρίθηκε από περίπου ένα 36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.

Τα δύο κόμματα σχημάτισαν πλειοψηφία στη Βουλή και συγκρότησαν κυβέρνηση. Αυτό δεν έπρεπε να είναι σεβαστό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;

Με την κοινή λογική του «κυρίαρχου λαού» θα έπρεπε να το είχαν αποδεχτεί. Και όμως, όχι.

Το τι λέει ο λαός δεν έχει πια καμία σημασία για το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Τα κέρδη είναι που μετρούν, όχι οι άνθρωποι και οι λαοί.

Και όποια χώρα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πρέπει ή να αλλάξει κυβέρνηση ή η εκλεγμένη κυβέρνηση, αν θέλει να νέμεται τα καλά της εξουσίας, πρέπει να υποταχθεί πλήρως σε όλα και να πάει αντίθετα στις διακηρύξεις της.

Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα.

Είναι συνάλλαγμα, μεταμφιεσμένο γερμανικό μάρκο.

Η Γερμανία, πρώτη εξαγωγική χώρα της Ευρώπης, θέλει να πληρώνεται με το δικό της νόμισμα. Και τα κατάφερε.

Εμείς ως χώρα γιατί να έχουμε το ευρώ ταμπού, ενώ η πρώην Μεγάλη Βρετανία έχει ακόμα το εθνικό της νόμισμα, όπως βέβαια και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. που είναι εκτός ευρωζώνης;

Στην πράξη, κανείς δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ευρώ, γιατί δεν υπάρχει νομοθεσία με αυτήν την πρόβλεψη.

Αρα, αυτό που παίζεται για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι ξεκάθαρο: ή ρήξη ή υποταγή άνευ όρων.

Ο έντιμος συμβιβασμός μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο. Είναι σαν να παραδέχεσαι πως αυτός ο αρπακτικός καπιταλισμός, που κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι σε θέση να πει «Σύμφωνοι. Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν πια καμία αξία. Δείτε Μέση Ανατολή, Αφρική, Μεσόγειο κ.λπ.

Το τι θα κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αν και μπορούμε να κάνουμε κάποιες δυσάρεστες προβλέψεις, ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν.

Γιατί υπάρχουν και οι λαοί της Ευρώπης, που έχουν τον τελευταίο λόγο.

Οπως οι πρωτοβουλίες που παίρνονται στην Ευρώπη για μια άλλη οικονομία, που λέγεται συνεταιριστική, που δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη, αλλά και στη γειτονική Τουρκία. Αναρίθμητα είναι τα εργοστάσια που κλείνουν σε όλη την Ευρώπη, γιατί δεν θεωρούν το κέρδος τους ικανοποιητικό.

Οχι ότι ήταν ζημιογόνα. Αλλά άλλο είναι να πληρώνεις μισθούς Λετονίας και άλλο Σουηδίας.

Δεν είναι όμως το ίδιο για τους εργαζόμενους που αρκούνται στο μεροκάματό τους.

Η κρίση του 2008 χτύπησε ανελέητα τη Νότια Ευρώπη, δηλαδή τους PIGS (γουρούνια). Ετσι βαφτίστηκαν από τον πλούσιο Βορρά η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία.

Και η ανεργία κάλπαζε. Και ήρθε η στιγμή για πρωτοβουλίες από τα κάτω.

Οι εργαζόμενοι πήραν τις επιχειρήσεις στα χέρια τους και αρνήθηκαν να δώσουν το… φιλί του θανάτου στην εργασία τους.

Αλλοι με διαπραγματεύσεις, άλλοι με καταλήψεις – έτσι έχουμε σήμερα περίπου 500 επιχειρήσεις που είναι αυτοδιαχειριζόμενες.

Η μεγάλη πλειονότητα αυτών είναι στην Ισπανία. Ακολουθούν Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα (με ΒΙΟΜΕ και «Εφ.Συν.») και έπεται η Τουρκία.

Το 2014 συγκεντρώθηκαν στη Μασσαλία 200 αντιπρόσωποι από δώδεκα χώρες, ανάμεσά τους και η πρωτοπόρος Αργεντινή, που διαθέτει πάνω από 300 επιχειρήσεις που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων.

Και αυτό κάτι δείχνει. Αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, δεν υπάρχει μέλλον.

Το χρέος της Ελλάδας είναι μια γάγγραινα για τη χώρα. Ολο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να μας σκοτώσει όλους. Και εδώ χρειάζονται ρηξικέλευθες τομές.

Π.χ. γιατί η ΕΡΤ, ύστερα από τόσο αγώνα, να μην περάσει στα χέρια των εργαζομένων, όπως και κάθε άλλη Δημόσια Επιχείρηση, και τα κέρδη να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στους γκάνγκστερ του αρπακτικού κεφαλαίου;

Στην Ελλάδα οι συνεταιρισμοί δεν έχουν καλό όνομα. Είναι συνώνυμο της ρεμούλας και της απάτης.

Πάντοτε υπάρχουν οι επιτήδειοι που έχουν εκπαιδευτεί στην πλεκτάνη, που διεισδύουν σε έναν κόσμο καλών προθέσεων και τελικά τα παίρνουν όλα.

Αλλά αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Αν λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, οι πιθανότητες απάτης ελαχιστοποιούνται.

Πολλές οι φωνές, πολλές και οι σκέψεις. Και αυτό δημιουργεί έναν έλεγχο.

Το πρόβλημα αρχίζει με την ανάθεση καθηκόντων σε αντιπρόσωπο.

Και από κει και πέρα η απάτη θριαμβεύει. Και οι ασήμαντοι κυριαρχούν.

-----------------------
[Πηγή:efsyn.gr]

Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα

Φορώντας τις κόκκινες γραμμές θα εμφανιστεί ο Τσίπρας στη Σύνοδο στη Ρίγα

Η Ρίγα θα βαφτεί κόκκινη

Αγαπητέ Jo Di, για πολλά χρόνια, κάθε Μάιο, οι Έλληνες είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για την τύχη του τραγουδιού της χώρας μας στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον.

Τώρα έχουν αγωνία για τη συμμετοχή του πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής στη Ρίγα της Λετονίας.
Αυτό είναι μια κάποια πρόοδος για την ελληνική κοινωνία.

---------------
[πηγή]

Η Ζωή μας όλη

Πρωτοφανές σκηνικό που δεν το χωράει ανθρώπινος νους με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Κωνσταντοπούλου εκτυλίχθηκε χθες το μεσημέρι μπροστά στη Βουλή, ενώ ανατριχιαστικές είναι οι λεπτομέρειες της φρίκης που βίωσε ένας ταξίαρχος της Αστυνομίας στα χέρια της αδίστακτης Προέδρου, σύμφωνα με τα έγκυρα ΜΜΕ της χώρας.

Συγκεκριμένα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου σφυροκοπούσε λεκτικά επί ώρες έναν ανυπεράσπιστο ταξίαρχο, ο οποίος προσπάθησε διακριτικά με 28 κλούβες να ανακόψει την πορεία αφιονισμένων εργαζομένων και συνταξιούχων από το χώρο της Υγείας που απειλούσαν να μπουν στο Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και το Μέγαρο Μαξίμου και να τα κάνουν Κούγκι.

Όπως ήταν φυσικό, η πρωτοφανής κίνηση της Προέδρου της Βουλής έκανε το γύρο του κόσμου, με τα διεθνή μέσα να μιλούν για απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας και μονομερή ενέργεια που περιπλέκει τις διαπραγματεύσεις και καθιστά τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους σχεδόν αδύνατη.

Στο πλευρό του άτυχου αστυνομικού τάχθηκε αμέσως ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος αποκάλυψε στο Mega ότι ο Αλέξης Τσίπρας τού είχε εκμυστηρευτεί πως θέλει να ξεφορτωθεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά δεν της το λέει γιατί φοβάται μήπως η Περιστέρα βρεθεί σε κανά χαντάκι.

Παρόλα αυτά, όλο και περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σπάνε τη σιωπή τους επικρίνοντας δημόσια τις ανορθόδοξες τακτικές που ακολουθεί η Πρόεδρος της Βουλής και το σχέδιό της να σαμποτάρει την καλοκουρδισμένη κυβερνητική μηχανή του ΣΥΡΙΖΑ.

Εν τω μεταξύ, όλοι κριτικάρουν τη στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου απέναντι στον αστυνομικό που «απλά ακολουθούσε εντολές» και είχε αποκλείσει το δρόμο μπροστά από τη Βουλή με κλούβες των ΜΑΤ αλλά δε βρέθηκε ούτε ένας να κριτικάρει το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα τα ΜΑΤ – που θα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.



Οτιδήποτε κι αν κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, από τότε που ανέλαβε Πρόεδρος της Βουλής, παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως προσχεδιασμένο σόου κι ό,τι γίνεται για το θεαθήναι. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ακολουθεί δική της ατζέντα κι έχει προσωπικές φιλοδοξίες. Λες και ο Πρόεδρος της Βουλής είναι μόνο για να βαράει το κουδούνι στις συνεδριάσεις.

Καλά αυτοί δεν την αποκαλούσαν κομματικότερη του κόμματος; Τώρα έγινε η παραφωνία του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί; Επειδή αρνείται να κάνει κωλοτούμπα; Επειδή απαιτεί οι δρόμοι να είναι ανοιχτοί για όσους πολίτες θέλουν να διαμαρτυρηθούν; Τόσο πολύ συνηθίσαμε την αστυνομοκρατία;

Υπάρχουν πολίτες που δε χαίρονται ένα από τα λίγα καλά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την αποσυμπίεση του κέντρου από τους μπάτσους; Προφανώς και υπάρχουν. Τα κανάλια και η προηγούμενη κυβέρνηση που εμφάνιζαν την αστυνομική βία ως ωδή στη Δημοκρατία, ενώ τώρα χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως αντιδημοκρατική.

Θλιβεροί και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που δε τολμάνε να αγγίξουν θέματα, όπως η Αστυνομία, και βολτάρουν στα κανάλια - που θα διέλυαν – απολογούμενοι συνεχώς και για τα πάντα. Αυτή τη φορά βρέθηκαν να απολογούνται και να κατακρίνουν την αντίδραση της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Είναι χέστηδες και μίζεροι.

Όσα είπαν δεν είναι καν άξια αναφοράς. Είναι απλώς παράσημα για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και ο κόσμος το βλέπει.

Δεν είμαστε στο 2010. Υπάρχει κόσμος που έχει ξυπνήσει και δε μασάει από φτηνή προπαγάνδα.

Υπάρχει κόσμος που θέλει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να κάνει αυτό για το οποίο την ψήφισε.

Κι αυτό ακριβώς θα κάνει. Είμαι σίγουρος.

by To Skouliki Tom

-------------------------
[πηγή]

Ο Μανώλης Γλέζος ζητάει από το λαό να βγει στους δρόμους

Ενόψει της Συνόδου Κορυφής στη Ρίγα της Λετονίας, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλης Γλέζος, κάνει έκκληση στο λαό να βγει στους δρόμους, γιατί «Tώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε σε όλους ότι διατηρούμε τη μνήμη της ελευθερίας, την ιδεολογία της αντίστασης».

Ο κ. Γλέζος ζητάει «Να βγούμε στο δρόμο για να πούμε και στην κυβέρνησή μας πως είμαστε δίπλα της, αρκεί να μην κάνει βήμα πίσω».

Με όλο τον σεβασμό στο Μανώλη Γλέζο, δεν γίνεται οι πολίτες να βγαίνουν στον δρόμο, μόνο όταν το επιθυμεί η κυβέρνηση ή όταν βολεύει την κυβέρνηση.

Δηλαδή, δεν γίνεται τη μια μέρα να απαγορεύεται στους εργαζόμενους στην Υγεία και τους συνταξιούχους να πραγματοποιήσουν την πορεία τους στο Μέγαρο Μαξίμου -και να κατηγορείται η πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, για την παρέμβασή της στον αστυνομικό διευθυντή να φύγουν οι κλούβες- και την επόμενη να ζητείται από τους πολίτες να βγουν στον δρόμο, για να στηρίξουν την κυβέρνηση.

Ούτε είναι δυνατόν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά κανάλια των ολιγαρχών να κατηγορούν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πως έκανε παρέμβαση επειδή υπήρχαν τηλεοπτικές κάμερες. Αλήθεια, καμία αίσθηση της πραγματικότητας δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Τον καθρέφτη τους τον κοιτάνε ποτέ;

Όταν όλοι γνωρίζουμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία, είναι απαράδεκτο να κάνουν πορεία οι εργαζόμενοι στην Υγεία – ζητώντας άμεσα μέτρα ενίσχυσης των δημόσιων νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας- και οι πάντες να ασχολούνται με το τι είπε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αντί να ασχολούνται με το γεγονός πως χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση στην Υγεία.

Ξέρετε, όταν ένας άρρωστος άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση στην Υγεία, το πιθανότερο είναι να πεθάνει. Είναι τόσο απλό. Όποιος θέλει μπορεί να τσακωθεί, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει.

Οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους στις πρώτες ημέρες αυτής της κυβέρνησης -είχα κατέβει κι εγώ-, για να στηρίξουν την κυβέρνηση στην προσπάθειά της να αντισταθεί στους «εταίρους» και να υλοποιήσει το πρόγραμμά της.

Μετά ήρθε η συμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου -η οποία βαφτίστηκε «επιτυχία» από την κυβέρνηση- και οι πολίτες πάγωσαν.

Στους τρεις μήνες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση επέλεξε να διαπραγματευτεί στα κρυφά και να μας ενημερώνει μέσα από τα ΜΜΕ των ολιγαρχών, που, πριν από τις εκλογές, έλεγε πως θα τους διέλυε.

Όλη μέρα στα κανάλια των ολιγαρχών τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τους κατηγορούν και ως εγχώριους συνεργάτες των «εταίρων».

Επί σχεδόν τέσσερις μήνες, η κυβέρνηση επέλεξε για συνοδοιπόρους της τους ολιγάρχες και τα παπαγαλάκια τους.

Να κατέβουν οι ολιγάρχες λοιπόν τώρα στον δρόμο να στηρίξουν την κυβέρνηση.

Κύριε Γλέζο, με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπό σας, εγώ δεν θα ανταποκριθώ στην έκκλησή σας και δεν θα βγω στον δρόμο.

Δεν θα βγω εγώ στον δρόμο, για να με ενημερώσει την Δευτέρα το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στον Νίκο Χατζηνικολάου στο παράνομο κανάλι του Βαρδινογιάννη, κάνοντας και πάσες για διαφημίσεις.

Κύριε Γλέζο, αυτά ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι.

Αν αυτή η κυβέρνηση είναι για τους πολίτες και όχι για τους ολιγάρχες, αν αυτή η κυβέρνηση εννοεί τις φράσεις του Αλέξη Τσίπρα στο τέλος των προγραμματικών του δηλώσεων «Είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού, αυτόν τον λαό θα υπηρετήσουμε» και «Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας», ας το αποδείξει.

Και τότε θα βγω στον δρόμο.

-------------------
[πηγή]

Προσευχή ενός μοιρολάτρη: «Αγία Βαρβάρα, περιμένω με τις ώρες να φιλήσω τα κόκαλά σου κι εσύ βοηθάς τις καθαρίστριες»;...

Γιατί να με ενοχλούν τα κόκαλα της Αγίας Βαρβάρας; Εδώ υποδεχθήκαμε κι αυτό το Πάσχα ως άγιο και με τιμές αρχηγού κράτους ένα φως που ανάβει με αναπτήρα Bic. Πέρα από τον έμφυτο ανίερο σαρκασμό μου, θεωρώ υποχρέωση κάθε πραγματικώς πιστού χριστιανού να τιμά τα λείψανα μιας αγίας. Κι ο γράφων, για παράδειγμα, όταν του δοθεί η ευκαιρία θα επισκεφθεί το μαυσωλείο τού Λένιν στη Μόσχα. Ούτε με προβληματίζει ιδιαιτέρως το ότι αποδόθηκαν τιμές αρχηγού κράτους σε μια νεκρή που δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός κράτους, αρκεί παρόμοιες να αποδοθούν και σε άλλες προσωπικότητες, λιγότερο μεταφυσικές, ζώσες ή πεθαμένες. Αυτό που διαχρονικά, ωστόσο, με ενοχλεί δεν είναι άλλο από τη στωικότητα του λούμπεν προλεταριάτου, σημαντική μερίδα τού οποίου πιστεύει ότι για να βελτιωθεί η ζωή του δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να σταυροκοπιέται, να προσκυνά εικόνες κι οστά και να υπομένει στωικά τα βάσανά του γιατί ναι μεν θα ταλαιπωρηθεί σε αυτήν τη ζωή αλλά, δεν βαριέσαι, θα δικαιωθεί στη βασιλεία των ουρανών. Ευτυχώς, δηλαδή, που υπάρχουν και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες αγωνίστηκαν και νίκησαν δίχως να προσκυνήσουν, δίνοντάς μας ένα σύγχρονο παράδειγμα για την αξία τού αγώνα. Κι ας το έκαναν κυρίως για τη δική τους αποκατάσταση κι ας μην γονατίζουν στο μέλλον οι άνθρωποι μπροστά στα σκηνώματά τους όταν αυτές πεθάνουν, όπως κάνουν σήμερα για την προστάτιδα του Πυροβολικού (άλλη μια ταπείνωση του θεού αυτή, να τον αποκαλούμε προστάτη δυνάμεων που σκοτώνουν)...

Ακούω τους διάφορους ελιτιστές να παραπονούνται για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών την ώρα που χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πτυχιούχοι είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα ή έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Και το λένε, κυρίως, αυτοί που λούφαραν ακόμα κι από το στρατό για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν ούτε μια φορά στη ζωή τους δημόσια τουαλέτα. Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο σνομπισμό των λευκών κολάρων (που κι αυτά κάποιες άλλες καθαρίστριες τα σιδερώνουν) όσο στη λανθασμένη νοοτροπία πως στη ζωή παίρνεις οπωσδήποτε ό,τι αξίζει λόγω κληρονομικού χαρίσματος ή βιογραφικού. Ε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, σας ενημερώνω πως στη ζωή παίρνεις ό,τι διεκδικείς. Γι' αυτό κι ενδεχομένως να είναι ένα επιπλέον ατού να τα έχεις καλά με τους θεούς και τους αγίους, γιατί όχι και με τους δαίμονες, αλλά αν δεν κουνήσεις έστω και λίγο το δαχτυλάκι σου καμιά Βαρβάρα, όσο αγία κι αν είναι, δεν πρόκειται να σε βοηθήσει...

Ας έδειχναν, επομένως, κι άλλες επαγγελματικές ομάδες τη συνοχή, την αποφασιστικότητα, την επιμονή μέχρι τελικής πτώσης των καθαριστριών τού υπουργείου Οικονομικών κι ας αποτύγχαναν. Τα μέλη τους θα αισθάνονταν πολύ πιο ευτυχισμένα από όσο είναι σήμερα γιατί τουλάχιστον θα είχαν αντιμαχήσει στην καταστροφή τους. Η νίκη είναι αυτοσκοπός μόνο για όσους έχουν δηλητηριαστεί από το μικρόβιο του νεοφιλελευθερισμού. Για τους υπόλοιπους δεν είναι κάτι παραπάνω από μια ηθική επιβράβευση μιας πορείας που από μόνη της αξίζει όλα τα λεφτά τού κόσμου...

Εχουν "μαλλιάσει" τα χέρια μου να το γράφουν: ο πόλεμος των μνημονίων ήταν από την αρχή ταξικός. Δεν ήταν κάτι άλλο από το να πληρώσουν σχεδόν αποκλειστικώς οι μικρομεσαίοι την εποχή τής ψεύτικης ευμάρειας από την οποία, αναντίρρητα, ωφεληθήκαμε οι περισσότεροι αλλά λίγοι ήταν εκείνοι που από αυτή αποκόμισαν υπερκέρδη. Και το ότι επιβλήθηκαν, εφαρμόστηκαν κι οδήγησαν σε μια οικονομική γενοκτονία δεν οφείλεται μόνο σε μια εξωνημένη πολιτική ηγεσία, η οποία ήταν αδύνατο να μην προστατέψει τα συμφέροντα των χρηματοδοτών της, αλλά και στο ότι αυτή εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μια εργατική τάξη δίχως ταξική συνείδηση. Αναρωτηθείτε πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν στην οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ή ιδιωτική επιχείρηση οι εργαζόμενοι ήταν μια γροθιά, όπως οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, και δεν έλεγαν "τί να κάνω, έχω οικογένεια και παιδιά, "έχω να πληρώσω δάνεια" ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία εφευρίσκει ο καθένας για τον εαυτό του προκειμένου να μένει αδρανής στο βιασμό του. Οι καθαρίστριες αποτελούν τον καθρέφτη των ενοχών μας, των τύψεων που βαραίνουν τη συνείδησή μας γιατί τα παρατήσαμε όταν θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τα πάντα. Γι' αυτό και τα ειρωνικά σχολιάκια ορισμένων σήμερα: δεν αντέχουν να βλέπουν τους Δον Κιχώτες να νικούν, περιμένοντας οι ίδιοι ακόμα στην ουρά για να φιλήσουν τα κόκαλα της αγίας Βαρβάρας. Προσβάλλεται η μοιρολατρία τους... 

-------------
[Πηγή]

Δεν υπονομεύω εγώ την κυβέρνηση, αυτή μ'αφήνει να την υπονομεύω...*

Ο τρόπος που η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας (σ.σ.: ένας όρος που δεν πολυακούγεται τελευταίως) διαπραγματεύθηκε με τους δανειστές (τοκογλύφους) μετά τις εκλογές και έως σήμερα την οδήγησε σε θέσεις ασθενέστερες από εκείνες που κατείχε την επαύριο των εκλογών. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει αβίαστο και στέκει εδραίο, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος - και στην πολιτική εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Εις ό,τι αφορά τις προθέσεις της κυβέρνησης και την εντολή που με βάση αυτές τις προθέσεις έλαβε δεν τίθεται θέμα (αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για συνειδητή εξαπάτηση του λαού). Οταν όμως το αποτέλεσμα της τακτικής σου δεν δικαιώνει τις προθέσεις, τις διακηρύξεις και τους στόχους σου, το πρόβλημά σου είναι μεγαλύτερο από το πρόβλημα του αντιπάλου σου να σε οδηγήσει σε δυσχερή θέση κι από ’κεί σε δυσχερέστερη.

Κι αυτή ακριβώς η κλιμάκωση (από δυσχερή σε δυσχερέστερη θέση) είναι αυτή που χαρακτήρισε εις όσα αφορούν εμάς την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων. Αν θεωρήσουμε και πρέπει να θεωρήσουμε (αλλιώς κολλάμε μπρίκια) ότι οι θέσεις των δανειστών μας ήταν σαφείς και προδιαγεγραμμένες, η απόπειρά μας να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον ηττήθηκε ολοσχερώς, τα δε στρατηγήματα που ακολούθησαν την πανωλεθρία ήταν εξίσου ολέθρια. Διότι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων εκείνοι που ισχυροποιούσαν διαρκώς τις θέσεις τους, μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, δεν ήμασταν εμείς.

Επ’ αυτού υπάρχουν ευθύνες (που όμως δεν είναι της παρούσης). Δεν θα σταθώ στο λάθος που επικαλέσθηκε ο κ. Τσίπρας (εις ό,τι αφορά το ρευστόν αντίκρισμα της ημισυμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου), ούτε στην απειρία (αλλά και το ανέτοιμον!!!) που επικαλέσθηκε ο κ. Τσακαλώτος, ούτε στις κόκκινες ρίγες (έστω κόκκινες γραμμές) στο σακάκι του κ. Βαρουφάκη, όμως θα σταθώ
σε όλο αυτό το αλαλούμ με το οποίο κυβερνητικά στελέχη και στελέχη επικάλυψαν την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ενας κονιορτός που σκεπάζοντας έδειχνε την ανυπαρξία στρατηγικής και τακτικής. Τους ελιγμούς που δεν θα έκανε ούτε ανεκπαίδευτος λοχίας χωρίς να πάει μετά να κοπανάει το κεφάλι του στον τοίχο (πριν να γκρεμισθεί κι αυτός).

Σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι δανειστές κέρδιζαν έδαφος με τέτοια ευκολία, ώστε να πολλαπλασιάζουν τις απαιτήσεις τους και να μετατρέπουν τους όρους τους σε υπαγορεύσεις. Κι έτσι τους λεονταρισμούς ότι θα τους «πληρώσουμε με αέρα» μάς τους επέστρεψαν (ή ήταν από μόνοι τους αυτεπίστροφοι) με τη χρηματοδοτική ασφυξία.

Ενα έπαιρναν από μας οι δανειστές και δέκα ζητούσαν. Εριξαν πάνω στο τραπέζι τα πάντα: την πονηρία, την αλαζονεία, την απληστία, άρχισαν να ροκανίζουν τον χρόνο και το κύρος της ελληνικής κυβέρνησης. Προκάλεσαν κόπωση της διαδικασίας. Εκαναν τον κ. Βαρουφάκη με τα κρεμμυδάκια, ενώ η επιχείρηση προσωπικής φθοράς του κ. Τσίπρα με την επικουρία των εδώ γκαουλάιτερ της Διαπλοκής εντείνεται, κορυφώνεται και βαθαίνει.

Η δημοφιλία του κ. Τσίπρα στα γκάλοπ (68-70%) και η υποστηρικτική διάθεση του λαού στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (πάνω από 50%) θα αποδειχθούν πολύ ασθενή αναχώματα για τους δανειστές, αν στο τέλος των διαπραγματεύσεων θα έχουν αλώσει τις δύο συν δύο κόκκινες γραμμές που έχουν απομείνει να τις υπερασπίζεται μόνη της η κυβέρνηση (με τον λαό μουδιασμένο να παρατηρεί την έκβαση). Και βεβαίως η στήριξη στον λαό, αλλά όχι και η ενεργοποίησή του είναι λάθος (αλλά ούτε αυτό είναι της παρούσης) - της παρούσης είναι πώς φθάσαμε ως εδώ και τι μπορούμε να κάνουμε στο εξής για να το ανατρέψουμε. Να το ανατρέψουμε διότι ήδη βρισκόμαστε σε έδαφος που είτε υποχωρήσουμε ακόμα πιο πίσω είτε το κρατήσουμε ,η χώρα δεν θα μπορεί να επιβιώσει στο εξής παρά μόνον ως Ειδική Οικονομική Ζώνη.

Λένε ορισμένοι και το λένε καλόπιστα ότι πρέπει να κρατήσουμε τώρα ό,τι μπορούμε και να ανακτήσουμε στο εγγύς μέλλον ό,τι η κυβέρνηση υποσχέθηκε στον λαό, αν όχι με το πρόγραμμά της, αλλά τουλάχιστον με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Διότι, αν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων (εφόσον στο μεταξύ δεν πάθουμε κι άλλα χειρότερα) θα είναι να κρατηθούν μία, δύο η καμμία από τις κόκκινες γραμμές, η χώρα δεν θα έχει πλέον το σθένος (κι ούτε τις δυνατότητες) να ξεκινήσει για την ανάταξή της απ’ την αρχή.

Αντιθέτως, θα έχει μπει σε μια μακρά οδό λιτότητας και υποτέλειας. Μπορεί ή θέλει η Αριστερά να διαχειρισθεί κάτι τέτοιο; Μπορεί να μετατρέψει τις κόκκινες (ήδη τσαλακωμένες) γραμμές της σε «κόκκινα μνημόνια»;

Βεβαίως αυτοί που προτιμούν τον «έντιμο συμβιβασμό» από τη ρήξη έχουν δίκιο. Διότι μια ρήξη στην οποία δεν θα προχωρήσει κανείς με τους δικούς του όρους, θα είναι απλώς καταστροφική. Οπως καταστροφικός θα είναι και ένας «έντιμος συμβιβασμός» που θα «νομιμοποιεί» την παραίτηση της Αριστεράς (τώρα και αργότερα) απ’ τους στόχους εκείνους που (παρά τους συμβιβασμούς) θα κρατούσαν ζωντανή τη χώρα, έστω κι αναπνέοντας με καλάμι.

Για να δει τι μπορεί να κάνει η Αριστερά τώρα, πρέπει να δει τι έκανε και τι δεν έκανε ως τώρα.

Πήγε στις διαπραγματεύσεις χωρίς plan B. Ολοι διαθέτουν plan B και C και D, μόνον η Αριστερά, υποκύπτοντας στην εγχώρια κι εξωχώρια ιδεολογική τρομοκρατία, πήγε χωρίς plan B να διαπραγματευτεί με εκείνους που διαθέτουν ό,τι είδους plan θέλετε. Δεύτερον: έπρεπε να έχει πάει στις διαπραγματεύσεις έχοντας ήδη ψηφίσει στη Βουλή δέκα φιλολαϊκά νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους. Που θα έκαναν την υποστήριξη του λαού σίδερο. Τρίτον: Με τον λαό στους δρόμους. Ενημερωμένον, οργανωμένον, έτοιμον. Ωστε να βλέπει η κοινή γνώμη στη Δύση όχι χαζογκλαμουριάρικες φωτογραφήσεις υπό την Ακρόπολη, αλλά την Ακρόπολη στο πόδι απ’ την οργή ενός λαού που παγιδεύθηκε αισχρά και σφαγιάσθηκε αισχρότερα. Τέταρτον: με μια μελέτη του κόστους που θα είχε η ευρωζώνη αν η Ελλάδα δέκα-είκοσι μέρες μετά τις εκλογές έσκαζε στα χέρια της! Πόσο θα κόστιζε στους δανειστές η απληστία τους; ένα τρισεκατομμύριο, δύο; άγνωστον;

Με δυο λόγια, έχει γίνει ένα στρατηγικό λάθος που δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε ιστορικό λάθος. Ο χρόνος που χάθηκε πολύς, ο χρόνος που μένει λίγος. Η διακυβέρνηση δεν είναι μόνον θέμα συμβολισμών (καλών όπως με τις καθαρίστριες, κακών όπως με τους διορισμούς ημετέρων), αλλά αποτελέσματος. Κι όσον η διακυβέρνηση εξαρτάται απ’ τη διαπραγμάτευση τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.

Αν υπάρχει χρόνος να αλλάξουν τα πράγματα και η διαπραγμάτευση να εξαρτηθεί απ’ τη διακυβέρνηση, το γνωρίζει πλέον μόνον ο κ. Τσίπρας και το στενό του περιβάλλον. Ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε καν το κόμμα του. Δυστυχώς. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται να βασίζεται στη σχέση του με τον λαό. Ακόμα προνομιακή. Σε καιρούς κινδυνώδεις, αυτό που σε ομαλούς καιρούς είναι απαράδεκτο (η προσωποπαγής διακυβέρνηση) φαίνεται τώρα σαν μια επιλογή. Κακή επιλογή ακόμα κι αν φέρει καλό αποτέλεσμα.

Συνεπώς, μόνον με άλλες επιλογές προσώπων και μεθόδων θα μπορούσε η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας να μη δίνει μια διαρκή μάχη οπισθοφυλακών, αλά να βαδίσει μπροστά. Κι αν δεν βαδίσει μπροστά, δεν θα υπάρχει έδαφος για να κάνει πίσω...

(* Ο τίτλος του άρθρου του Στάθη είναι "Ζιγκ ζαγκ, γκαπ", τον οποίον κι αντικατέστησα με το κείμενο του σκίτσου του που τον βρήκα πιο σωστό)
----------------
[Πηγή]

Χαμηλά ένστικτα, υψηλές τηλεθεάσεις

Ο καθένας από μας έχει μέσα του τα ένστικτα του κτήνους. Τα λειαίνει το αξιακό σύστημα που ενσταλάζει στην συγκρότηση του χαρακτήρα η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκευτική πίστη για κάποιους, τα όρια που θέτουν οι νόμοι, άγραφοι και μη, όμως το κτήνος πάντα λανθάνει. Κοιμάται κάτω από τις στοιβάδες της κοινωνικής θέσης, τα πτυχία, τον καθωσπρεπισμό, τον φόβο του αστυνόμου. Σε αυτά τα ένστικτα, το γενετήσιο, της βίας και την περιέργεια για κάθε τι παράξενο, εξωφρενικό, σοκαριστικό, ερεθιστικό, απευθύνονται οι διαφημιστές και οι προπαγανδιστές της «ενημέρωσης».

Άμα πίνεις το αναψυκτικό της γκόμενας στη διαφήμιση, θα γίνεις ωραία σαν αυτήν ή αν είσαι άντρας, θα βρεις γκόμενα σαν αυτήν που έχει ο άντρας που το πίνει. Πόσιμα, εδώδιμα, αυτοκίνητα, υπηρεσίες, τα πάντα πλασάρονται παίζοντας την επικοινωνιακή μπάλα κάτω από τη μέση ή άντε στο ύψος ξέχειλου πλαστικού μπούστου. Και ο όχλος αγοράζει, διότι ο όχλος είναι το συλλογικό κτήνος, του οποίου ερεθίζουν το γενετήσιο ένστικτο για να τραβήξουν την προσοχή του και να αγοράσει ό,τι πουλιέται.

Έτσι πλασάρονται και οι ειδήσεις, γιατί ο όχλος θα τις υπερκαταναλώσει, τα χαμηλά ένστικτα θ’ ανεβάσουν τα νούμερα και τις κυκλοφορίες, θα μπορούν να πάνε στους διαφημιστές και να πουλήσουν τηλεοπτικό χρόνο και πόντους στις σελίδες, για να πουληθούν όσα αγοράζει το πλήθος. Δεν αρκεί η είδηση, ποιος σκότωσε ποιον και ίσως γιατί. Πρέπει να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες και να εφευρεθούν κι άλλες. Αστυνομικοί, δικηγόροι, δικαστικοί υπάλληλοι, όποιος θεσμικά λαμβάνει γνώση, διαρρέει έγγραφα, ανατριχιαστικές πληροφορίες, υπαρκτές ή μη. Το απόρρητο της ανάκρισης, η υποχρέωση εχεμύθειας είναι σεσηπότα πτώματα που σέρνονται ως λάφυρα σε οθόνες κι εξώφυλλα και τα θεσμικά όργανα αναχαράζουν σαν γελάδια στο λιβάδι. Καμώνονται πως υπάρχουν, άλλα όρθια πτώματα κι αυτά. Τα γεγονότα ντύνονται με τίτλους που κόβουν την ανάσα, υποβλητική μουσική, ακόμη και φανταστικές αναπαραστάσεις. Οι ειδήσεις εδώ και χρόνια πλέον δεν μεταδίδονται. Σκηνοθετούνται. Ξεχειλώνονται. Κακοποιούνται.

Το συλλογικό κτήνος γουστάρει αίμα, σεξουαλικές διαστροφές, διαμελισμούς, κτηνωδία κι ύστερα αρχίζει ο χορός των κραυγών, γι’ αυτό που έχει εδώ και δεκαετίες αποβάλλει ο ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός: την θανατική ποινή. Γιατί την απέβαλε; Γιατί υπάρχει πάντα αυτό που λέγεται δικαστική πλάνη, το ανθρώπινο λάθος. Κι αν τον άλλο τον στήσεις στα έξι μέτρα ή ανοίξει η καταπακτή και κλωτσήσει με σπασμούς τον αέρα, την ώρα που θα σπάσει τον αυχένα το βάρος του σώματος κρεμασμένο στον βρόγχο, δεν έχει επιστροφή. Δεν μπορείς μετά να τους πεις, σόρρυ φίλε, να του κλείσεις τις ματωμένες κουμπότρυπες στο στήθος, να του ισιώσεις το λαιμό και να αποκαταστήσεις την οξυγόνωση του εγκεφάλου, να τον ξεσκονίσεις και να του δώσεις και μερικά φράγκα για την ψυχική οδύνη.

Ήταν λοιπόν περιττές οι λεπτομέρειες των πωλητών «ενημέρωσης» για το παιδάκι. Κτηνώδεις όσο και το έγκλημα. Κτηνώδεις κι οι κραυγές του όχλου, που ζητάει αίμα. Του ίδιου όχλου, που κάνει την πάπια όταν μέσα στην οικογένεια του, στο διπλανό σπίτι, στα όρια της όρασης και της ακοής του, βλέπει κι ακούει, ξέρει, κάποιον που συστηματικά κακοποιεί κάποιον άλλο και δεν μιλάει, δεν παρεμβαίνει δυναμικά, δεν απευθύνεται στους αρμοδίους. Είναι το ίδιο πλήθος που περνάει χωρίς να σταματήσει δίπλα από το τροχαίο ατύχημα και βλέπει εκστασιασμένο το σώμα κάποιου συνανθρώπου να σφαδάζει και δεν σταματάει να βοηθήσει, ούτε διευκολύνει. Κόβει την κυκλοφορία για να δει καλύτερα, εμποδίζοντας το φρακαρισμένο πίσω του ασθενοφόρο…

---------------

[Πηγή]

Πιο πιθανό είναι να στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Αγαπητέ Jo Di, μου φαίνεται πιο πιθανό να είναι στείλει μήνυμα αλληλεγγύης η Μέρκελ στις καθαρίστριες, παρά κάποιοι Έλληνες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, αυτό το διάστημα που διήρκεσε ο αγώνας των 595 καθαριστριών -μέχρι να δικαιωθούν και να επαναπροσληφθούν- ήταν η επίθεση που δέχτηκαν ακόμα και από ανθρώπους που περνιούνται για διανοούμενοι.

Πραγματικά, δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας τις ειρωνείες σε βάρος των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών.

Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να ειρωνεύεσαι τον αδύναμο. Είναι τόσο εύκολο που, αν δεν είσαι εντελώς βλάκας και απάνθρωπος, δεν το κάνεις ποτέ.

Οι ίδιοι άνθρωποι που ειρωνεύονταν τις καθαρίστριες, δεν αμφισβήτησαν ποτέ τους Έλληνες ολιγάρχες.

Πολύ χρήσιμη η χρεοκοπία της χώρας. Έδειξε ποιος είναι ο καθένας μας.


-------------------
[Πηγή]

Όσο πιο αμόρφωτη είναι η κοινωνία τόσα περισσότερα ειδεχθή εγκλήματα θα βλέπει...

Βαθύτατα υποκριτική κοινωνία... τα ειδεχθή εγκλήματα μένουν στην ιστορία για να μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος έχει μια σκοτεινή πλευρά χωρίς όρια. Αυτοί που αλαλάζουν οργισμένοι, ζητώντας τη θανατική ποινή ή το βασανισμό όσων διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα, δεν είναι μόνο φύσει και θέσει υποκριτές, αλλά πρωτίστως το ίδιο ψυχικά σηπτικοί.

Ας θυμηθούμε ότι σαν χθες, το 1908, έγινε για πρώτη φορά πανομοιότυπο ειδεχθές έγκλημα με το πρόσφατο της μικρής Άννυ Μπορίσοβα. Το ίδιο έγκλημα λοιπόν, τέλεσε η Μαρία Παπαδάκη στο Πειραιά. Όντας γιαγιά, πήρε το νόθο νεογέννητο παιδί της κόρης της, το έπνιξε, το τεμάχισε και έβαλε τα κομμάτια του παιδιού στο τσουκάλι. Αφού τα έβρασε, εν συνεχεία τα διασκόρπισε στις συνοικίες του Πειραιά...

Το έχουμε πει πολλές φορές ότι:

1. η κοινωνία όσο πιο αμόρφωτη είναι, τόσα περισσότερα ειδεχθή εγκλήματα θα βλέπει,
2. ακριβώς επειδή λειτουργεί ως σαρκοβόρα αγέλη είναι εθισμένη στο αίμα,
3. επιβεβαιώνει την ύπαρξη της μέσα από το αίμα, επιδιώκει να χυθεί περισσότερο αίμα,
4. το αίμα που ρέει όχι μόνο την απενοχοποιεί από την ανεπάρκειά της να βγει από το σκοταδισμό αλλά και την εξαγνίζει,
4. κάθε εξαγνισμός της αγέλης λειτουργεί μυστικιστικά ως επιβεβαίωση της "ηθικής" της,
5. η "ηθική" της αγέλης περιορίζεται αμιγώς στους νόμους της ζούγλας και υπακούει στο "δίκαιο" του ισχυρού,
6. στο όνομα της "ηθικής" γίνεται αδίστακτη και είναι ικανή να προβεί σε νέα ειδεχθή εγκλήματα,
7. τέτοιου είδους αγέλες είναι βαθύτατα ρατσιστικές, ομοφοβικές, συντηρητικές, θρησκόληπτες και διεφθαρμένες,

Δεν μπορείς λοιπόν να έχεις επικοινωνία με ανθρωπόμορφα τέρατα, λόγω του ότι δεν εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος. Επιδιωκόμενο αυτής της αγέλης είναι οι σταυροφορίες. Θαρρείτε ότι διαφέρει πολύ ο ισλαμοφασίστας που λιθοβολεί μέχρι θανάτου για να διαφυλάξει την "τιμή" της αγέλης του, από τον χριστιανοφασίστα που ζητά να καεί ζωντανός ο πατροκτόνος, να σταυρωθεί, να βιαστεί αργά και βασανιστικά κοκ; Μόνο όταν νοσείς, μόνο όταν είσαι αποκομμένος από τον κοινωνικό ιστό, μόνο όταν είσαι σηπτικός μπορεί να βγάζεις από μέσα σου τέτοιο σκοταδισμό. Και φυσικά για να βρίσκεσαι σε τέτοια ψυχική αποσύνθεση θα πρέπει να είσαι αμόρφωτος. Μόνο ένας αμόρφωτος μπορεί να ενστερνίζεται τέτοιο σκοταδισμό. Και μόνο αυτός ο αμόρφωτος είναι εν δυνάμει ο επόμενος ψυχρός δολοφόνος που θα κορνιζάρουν τα δελτία των οκτώ.

Στο σημείο αυτό είναι περιττό να αναφερθούμε στο ότι η θανατική ποινή ποτέ δεν ήταν συνώνυμη της έννοιας του δικαίου, ποτέ δεν μείωσε ή λειτούργησε αποτρεπτικά για τα απλά εγκλήματα κατά της ζωής, πολλώ δε μάλλον για τα ειδεχθή. Η τοποθέτηση του νομικού George Tzamadanis ήταν πληρέστατη, περιεκτική και δεν χωρεί παρερμηνειών και μπορείτε να δείτε εδώ (https://goo.gl/CynWZj). Απλά ο αμόρφωτος πάντα θα είναι ανίκανος να αντιληφθεί ότι αποτελεί το παράδειγμα προς αποφυγή.


-------------------------
[Πηγή]

Ερίκ Τουσέν: «Κανείς δεν φανταζόταν ότι μια κυβέρνηση ενάντια στη λιτότητα θα κάνει λογιστικό έλεγχο»

Ο γάλλος οικονομολόγος Ερίκ Τουσέν, εκπρόσωπος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM), μιλά στο βασκικό περιοδικό Gara για την πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης να διεξαγάγει λογιστικό έλεγχο για το δημόσιο χρέος.

Ποια είναι η εντολή που σας δόθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο;

Η απόφαση για τη δημιουργία επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους στην Ελλάδα δεν έχει προηγούμενο στην Ευρώπη. Κανένα κοινοβούλιο, κανένα θεσμικό όργανο κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Ευρώπης δεν έχει πάρει τέτοια πρωτοβουλία μέχρι σήμερα. Η εντολή αυτή είναι πολύ σημαντική, επειδή υπάρχει μια μεγάλη ευαισθητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με την παρατυπία και την παρανομία μέρους του χρέους. Όμως δεν υπήρχαν ισχυρά επιχειρήματα που να βασίζονται στο διεθνές δίκαιο, με έλεγχο των δημόσιων λογαριασμών, καθώς και μια ολοκληρωμένη προσέγγιση των δημόσιων οικονομικών και τις σχέσεις τους με την ιδιωτική χρηματοδότηση. Μέχρι σήμερα υπάρχει μια έλλειψη επιχειρηματολογίας στην οποία να στηριχθούν οι σχετικές κυρίαρχες αποφάσεις σε σχέση με τον προσδιορισμό αυτού του είδους της παρατυπίας και της παρανομίας. Εμείς δεν θα προβούμε σε συστάσεις προς την κυβέρνηση σχετικά με τη στρατηγική της έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί μέρος της αποστολής μας. Αλλά με βάση τα ευρήματά μας, οι αρχές μπορούν να λάβουν κυρίαρχες αποφάσεις που να στηρίζονται σε επιχειρήματα του ελληνικού και του διεθνούς δικαίου για την επίτευξη συμφωνίας με τους πιστωτές.

Να κάνουμε αποσαφήνιση αυτών των εννοιών για το χρέος: παράνομο, απεχθές, και μη βιώσιμο.

Ένα παράνομο χρέος έχει συναφθεί ενάντια στο γενικό συμφέρον του πληθυσμού. Για παράδειγμα, τα χρέη που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των φορολογικών απαλλαγών σε μια μειοψηφία. Μπορούμε επίσης να εξετάσουμε ως παράνομο χρέος και αυτό που ευνοεί τις ιδιωτικές τράπεζες που ευθύνονται για την κρίση, όπως μια σύμβαση για την διάσωση των τραπεζών. Ένα χρέος είναι παράνομο όταν έχει συναφθεί χωρίς την τήρηση των νομικών διατάξεων που ισχύουν σε ένα κράτος, ή σε μια οικονομική ή πολιτική περιοχή όπως η ευρωζώνη και η Ε. Ε. Στην περίπτωση της Ελλάδας, θα αναλύσουμε αν τηρήθηκε το Σύνταγμα όταν υπογράφηκαν το μνημόνιο και το πρόγραμμα διάσωσης το 2010 και η αναδιάρθρωση του χρέους το 2012, και αν το ΔΝΤ σεβάστηκε τους κανόνες που τηρούνται στην Ε. Ε. όταν χορηγούσε πιστώσεις στην Ελλάδα. Θα πρέπει επίσης να εξετάσουμε την νομιμότητα από την άποψη των διεθνών συνθηκών που διασφαλίζουν την άσκηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Δηλαδή, αν δεν τηρήθηκαν οι συμβάσεις που προστατεύουν τους πολίτες και σχετίζονται με θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η επίτευξη ενός υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης, η δημόσια υγεία, οι αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, η συνταξιοδότηση, κλπ. Εάν αυτό συνέβαινε, τότε μιλάμε για το παράνομο και το απεχθές. Και φτάνω στο σημείο της μη βιωσιμότητας. Δεν μιλάμε για τη βιωσιμότητα με οικονομικούς όρους. Ένα μη βιώσιμο χρέος είναι εκείνο του οποίου η επιστροφή αποτρέπει την κυβέρνηση από το να εγγυηθεί ένα κοινωνικό κράτος για τους πολίτες και την ικανοποίηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Ποιους θα καλέσετε για να καταθέσουν ενώπιον της επιτροπής;

Θα καλέσουμε, μεταξύ άλλων, τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πρώην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και τον Ντομινίκ Στρος-Καν, τότε διευθύνοντα σύμβουλο του ΔΝΤ, που σε συνεργασία με την Goldman Sachs συμμετείχε στο «μακιγιάζ» των λογαριασμών στην Ελλάδα. Επίσης, τον βραζιλιάνο εκπρόσωπο στο ΔΝΤ, Πάουλο Noguera Μπατίστα, ο οποίος δήλωσε ότι η απόφαση δανεισμού του Ταμείου στην Ελλάδα ελήφθη υπό την πίεση της Άνγκελα Μέρκελ, του Νικολά Σαρκοζί, καθώς και γαλλικών και γερμανικών τραπεζών που απαίτησαν την «δημόσια διάσωση». Υπήρχαν στοιχεία που δείχνουν μια συζήτηση που γινόταν στο ΔΝΤ, στην οποία διάφοροι εκτελεστικοί διευθυντές είπαν: «Πρέπει να προβούμε σε διαγραφή του χρέους στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναδιαρθρώσουμε το χρέος τώρα (αυτό ήταν το 2010), επειδή η χορήγηση πίστωσης θα δημιουργήσει μια κατάσταση στην οποία η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να αποπληρώσει». Αποδεικνύεται ότι το ΔΝΤ μπορεί να χορηγήσει πίστωση μόνο σε ένα μέλος, αν είναι δομικά βιώσιμη η αποπληρωμή του χρέους. Και τι έγινε; Οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Γερμανίας, υποστηριζόμενοι από άλλες χώρες της ευρωζώνης, δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν ένα κούρεμα, αφού πρόκειται για ένα κόστος για τις τράπεζες, γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές…Στη συνέχεια, οι ιδιώτες πιστωτές που έχει ήδη χρεωθεί την ποσόστωση των ελληνικών ομολόγων πούλησαν αυτούς τους τίτλους στην δευτερογενή αγορά σε άλλες τράπεζες. Και έτσι, οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες εγκατέλειψαν την αγορά του ελληνικού χρέους. Έπειτα, το 2012, έκαναν την αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά εκείνοι που επηρεάστηκαν δεν ήταν οι τραπεζίτες. Τώρα ήταν, για παράδειγμα, οι κυπριακές τράπεζες, οι οποίες είχε αγοράσει από τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες τους ελληνικούς τίτλους νομίζοντας ότι ήταν μια καλή συμφωνία. Και αυτό προκάλεσε την κρίση στην Κύπρο.

Είναι αυτό συμβατό με τις διαπραγματεύσεις του χρέους μεταξύ της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Φυσικά και είναι συμβατό. Εδώ υπάρχει και ένα είδος ειρωνείας της ιστορίας, που είναι η εξής: τον Μάιο του 2013 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εξέδωσε έναν κανονισμό για τις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα διαρθρωτικής προσαρμογής, όπως την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Κύπρο και την Ιρλανδία. Ο κανονισμός 472 είναι εξαιρετικά δύσκολος για την κηδεμονία των οικονομιών των χωρών στο πλαίσιο της χρηματοδοτικής βοήθειας. Το άρθρο 7.9 λέει ότι μια χώρα υπό διαρθρωτική προσαρμογή θα πρέπει να προβεί σε λεπτομερή λογιστικό έλεγχο για να εξηγήσει πώς το χρέος της αυξήθηκε σε ένα μη βιώσιμο επίπεδο και να εντοπιστούν τυχόν ανωμαλίες. Τι κάνει η Ελλάδα με την δημιουργία της επιτροπής λογιστικού ελέγχου; Εφαρμόζει αυτόν τον κανονισμό, ο οποίος για μένα είναι άδικος, αλλά υπάρχει. Όταν εγκρίθηκε βέβαια, δεν φαντάστηκαν ότι μια κυβέρνηση της αντι-λιτότητας θα διενήργησε έλεγχο του χρέους, σκέφτηκαν άλλα σενάρια. Αλλά μερικές φορές, αυτό το είδος των απροσδόκητων καταστάσεων επιτρέπει σε μια κυβέρνηση και της δίνει το δικαίωμα να στηρίξει ένα σημαντικό γεγονός. Σε αυτήν την περίπτωση, μια δημοκρατική και στοιχειώδη πράξη.

Γιατί μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι αντίστοιχο από καμία άλλη ευρωπαϊκή κυβέρνηση;

Νομίζω ότι αυτό πρέπει να ζητηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που υπεύθυνη για την εφαρμογή του παρόντος κανονισμού. Γιατί δεν το απαιτούσε από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά; γιατί δεν υποχρέωσε σε έλεγχο τον Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία; Γιατί δεν υποχρέωσε την Κύπρο; Δεν ήθελαν και δεν θέλουν να γίνουν οι έλεγχοι του χρέους.

Θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να ανατραπεί η κοινωνικοποίηση του ιδιωτικού χρέους; Να αναγκαστούν οι τράπεζες να πληρώσουν;

Θα μπορούσαν να πληρώσουν τον λογαριασμό για τη διαγραφή του χρέους, ίσως με μια συμβολή σε ένα ειδικό ταμείο. Αν η ερώτηση είναι το ποιος κατέχει το χρέος των κρατών δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, η απάντηση είναι ότι οι τράπεζες είναι οι μεγάλες πιστωτές. Στην περίπτωση της Ισπανίας, οι κάτοχοι του δημόσιου χρέους είναι οι εγχώριες και οι ξένες ιδιωτικές τράπεζες. Στην περίπτωση της Ελλάδα, οι πιστωτές του δημόσιου τομέα είναι μια υπόθεση που θα περιέγραφα ως εξαιρετική, μαζί με εκείνες της Πορτογαλίας και της Κύπρου.

Μπορείτε να τεκμηριώσετε με σαφήνεια πού έχουν πάει τα δάνεια προς την Ελλάδα;

Είμαι απολύτως σίγουρος, γιατί υπάρχουν πολύ σαφείς δηλώσεις σχετικά με αυτό, ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τα χρήματα που έλαβε για να κάνει τις πληρωμές προς τις τράπεζες. Τα χρήματα που έμειναν στην Ελλάδα ήταν ελάχιστα. Θα φανεί και με τον έλεγχο, αν και είναι ήδη καλά τεκμηριωμένο, ότι μεταξύ του 2010 και του 2012 πληρώθηκαν τεράστια ποσά για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ήταν σε μεγάλο βαθμό θυγατρικές γαλλικών και γερμανικών τραπεζών.

Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό έξω από την Ελλάδα;

Μπορεί να αποτελέσει ένα παράδειγμα για άλλους λαούς. Υπάρχει μεγάλη ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης για το τι μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα. Εάν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με ένα πρόγραμμα ενάντια στην λιτότητα πετύχει να εξασφαλίσει στους πολίτες της την αποκατάσταση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για την Ε. Ε. και για τους λαούς της Ευρώπης. Για αυτό το λόγο η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι είναι τόσο αυστηρή όσο και εκείνη της Άνγκελα Μέρκελ, όταν μιλάει με τις ελληνικές αρχές. Είναι προφανές ότι ο Ραχόι, ίσως περισσότερο από άλλους, θέλει να δει την αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει τους Ισπανούς ότι μια έξοδος από την πολιτική της λιτότητας τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατη, είναι αδιανόητη στην Ισπανία. Για αυτό και είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε υποστήριξή προς τον ελληνικό λαό, και έχει μεγάλη σημασία αυτή η εμπειρία να είναι επιτυχής.

Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης

----------------------------

[Πηγή]

Το κρυφό plan B μέχρι τον Ιούνιο - του Σταύρου Λυγερού

Με την πλάτη στον τοίχο είναι πλέον η κυβέρνηση, αφού οι ελπίδες της για μία συμφωνία στη σύνοδο του Eurogroupτης 24ης Απριλίου διαψεύδονται. Το Μαξίμου συνεχίζει να εκφράζει την αισιοδοξία του ότι τελικώς θα επιτευχθεί συμφωνία, αλλά η ρητορική του αυτή υπαγορεύεται κυρίως από τη σκοπιμότητα να μην προκληθεί περαιτέρω ανησυχία και ενταθεί η αιμορραγία του τραπεζικού συστήματος και το πάγωμα της αγοράς.

Στην πραγματικότητα, οι εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς είναι σε μεγάλο βαθμό προσχηματικές. Οι ελληνικές προτάσεις έχουν ελλείμματα όσον αφορά την επεξεργασία και την κοστολόγηση.Δεν είναι, όμως, αυτή η αιτία που εμποδίζει τη συμφωνία. Η αιτία είναι η άρνηση της Αθήνας να υποκύψει στις απαιτήσεις των δανειστών στα τέσσερα ζητήματα, τα οποία ανέφερε ο πρωθυπουργός στο Reuters:

• Πρώτον, να αλλάξει το ασφαλιστικό κυρίως μειώνοντας συντάξεις (με τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος) κι αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης.
• Δεύτερον, να καταργήσει και τις εναπομείνασες διατάξεις που προστατεύουν τους εργαζόμενους, κυρίως επιτρέποντας τις ομαδικές απολύσεις.
• Τρίτον, να αυξήσει το ΦΠΑ στα νησιά.
• Τέταρτον, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και τα όποια έσοδα να πάνε στους δανειστές.

Σύμφωνα με κυβερνητικό παράγοντα, «εμείς επιδιώκουμε το ταχύτερο δυνατόν έναν έντιμο συμβιβασμό. Μπορεί να κάναμε κάποιους λάθος χειρισμούς, μπορεί να ήμασταν σε κάποια θέματα απροετοίμαστοι, αλλά είμαστε εποικοδομητικοί, επειδή θέλουμε συμφωνία. Πρώτα απ’ όλα για να δοθεί ένα τέλος στο κλίμα αβεβαιότητας που σκοτώνει την οικονομία. Και βέβαια για να εκταμιευθεί η δόση, ώστε να ανταποκριθούμε στις δανειακές υποχρεώσεις μας, χωρίς να εξαντλούμε τα κάθε είδους αποθεματικά».

Όταν ρωτήσαμε τον ίδιο γιατί δεν προκύπτει συμφωνία, μας απάντησε:«Επειδή δεν δέχονται έστω και έναν ετεροβαρή συμβιβασμό. Απαιτούν να παραδοθούμε άνευ όρων. Να υποκύψουμε στις απαιτήσεις τους και να αποδεχθούμε τις μνημονιακές πολιτικές που απέρριψε ο ελληνικός λαός. Για να το επιτύχουν μας έχουν κλείσει τη στρόφιγγα και μας απειλούν με πνιγμό».

Είναι προφανές ότι η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχισθεί. Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μπλανσάρ σημειώνει σωστά ότι η χρησιμοποίηση των αποθεματικών έχει νόημα μόνο εάν είναι σίγουρο πως οι διαπραγματεύσεις θα καταλήξουν σε συμφωνία. Αυτό, όμως, δεν είναι σίγουρο. Σε περίπτωση ρήξης, η Ελλάδα θα έχει σπαταλήσει ζωτικά αναγκαίους πόρους για να ξανασταθεί στα πόδια της.

Έτσι κι αλλιώς, όμως –σύμφωνα με αρμόδια πηγή– η Ελλάδα μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις του Απριλίου, αλλά είναι αμφίβολο εάν ισχύει το ίδιο και για τον Μάιο. Η ίδια πηγή μας επιβεβαίωσε ότι η Αθήνα βολιδοσκόπησε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για το ενδεχόμενο καθυστέρησης αποπληρωμής της επόμενης δόσης περίπου 750 εκατ. τον Μάιο λόγω αδυναμίας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που πραγματοποιήθηκε η πρώτη εσπευσμένη συνάντηση του Βαρουφάκη με τη Λαγκάρντ. Η επικεφαλής του ΔΝΤ όχι μόνο τήρησε αρνητική στάση, αλλά και φρόντισε να την εκφράσει και δημοσίως, όταν η πληροφορία διέρρευσε. Η εξέλιξη αυτή υποχρέωσε τον υπουργό Οικονομικών να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Αν και διαβεβαίωσε με ένταση ότι η Αθήνα εργάζεται για την επίτευξη συμφωνίας, τόνισε στο Huffington Post πως εάν στην πλευρά των δανειστών επικρατήσει η σκληρή γραμμή, η αθέτηση πληρωμών θα καταστεί αναπόφευκτη, λόγω του γεγονότος ότι η Ελλάδα είναι εκτός αγορών και δεν θα έχει τη δυνατότητα να πληρώσει.

Η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει μία τέτοια εξέλιξη και γι’ αυτό έχει ήδη κάνει πολλά βήματα πίσω. Δεν είναι, όμως, διατεθειμένη να παραδοθεί άνευ όρων. Τουλάχιστον αυτό δηλώνουν ο Τσίπρας και οι υπουργοί του. Είναι, μάλιστα, ενδιαφέροντα τα όσα σχετικά μας είπε ένας δεδηλωμένα μετριοπαθής υπουργός: «Οι δανειστές πιστεύουν λανθασμένα ότι δεν υποχωρούμε στις απαιτήσεις τους, επειδή μας εμποδίζει η Αριστερή Πλατφόρμα. Γι’ αυτό και με το γνωστό κυνισμό τους οι FinancialTimes συστήνουν στον Τσίπρα να κυβερνήσει σαν δεξιός, να απαλλαγεί από την αριστερή πτέρυγα και να συνεργαστεί κυβερνητικά με το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και ίσως και τη ΝΔ για να περάσει το νέο Μνημόνιο που ετοιμάζουν για τον Ιούνιο. Δεν καταλαβαίνουν ότι διαφωνίες στο ΣΥΡΙΖΑ ίσως προκύψουν μόνο εάν μας προσφέρουν έναν έντιμο συμβιβασμό. Όσο μας ζητάνε να ξεβρακωθούμε το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά τη ρήξη που θα προκαλέσει ζημιά όχι μόνο σε μας αλλά και σ’ αυτούς».

Στο κυβερνητικό επιτελείο ελπίζουν ότι τελικώς θα επικρατήσει ο ορθολογισμός και θα επιτευχθεί συμφωνία, ανοίγοντας τον δρόμο για μία ομαλή και βιώσιμη σχέση με την Ευρωζώνη. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις των δύο τελευταίων μηνών τους έχουν διδάξει να είναι πλέον επιφυλακτικοί. Συνεχίζουν την αισιόδοξη ρητορική για να μην προκαλέσουν οικονομικό πανικό, αλλά δεν αποκλείουν καθόλου το ενδεχόμενο η υπόθεση να στραβώσει.

Όπως μας είπε κυβερνητική πηγή, «επειδή από τη μια μεριά πρέπει να αποφύγουμε τον πανικό, αλλά από την άλλη πρέπει και να μην αποκοιμίζουμε την κοινή γνώμη, εγώ προτιμώ να μιλάω γι’ αυτό που επιδιώκουμε και όχι γι’ αυτό που θα συμβεί». Από τη μια η κυβέρνηση έχει ανάγκη να καθησυχάσει την αγορά κι από την άλλη θέλει να στείλει το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένη ακόμα και για ρήξη εάν δεν της αφήσουν άλλο δρόμο. Είναι ακριβώς αυτή η αντίφαση που παράγει αντιφατικές δηλώσεις ενίοτε και από τους ίδιους αξιωματούχους.

Στην κυβέρνηση είναι πλέον πεπεισμένοι πως τα γεράκια του ευρωιερατείουεπιδιώκουν να την εξουθενώσουν πολιτικά για να της επιβάλουν τον Ιούνιο ένα νέο Μνημόνιο. Η τακτική της ελεγχόμενης ασφυξίας που παραλύει όλο αυτό το διάστημα την ελληνική οικονομία και αποστραγγίζει κάθε ρευστότητα για να εξυπηρετηθούν οι τρέχουσες δανειακές υποχρεώσεις, έχει στόχο να κάμψει κάθε αντίσταση και να καταστήσει μονόδρομο την αποδοχή των μνημονιακών απαιτήσεων που σήμερα η Αθήνα απορρίπτει.

Η ελπίδα του Τσίπρα είναι πως όταν ο κόμπος θα φθάσει στο χτένι, λόγω και της γεωπολιτικής σημασίας που έχει η Ελλάδα για τη Δύση, η αδιάλλακτη γραμμή Σόιμπλε θα καμφθεί και θα επικρατήσουν οι μετριοπαθείς φωνές που επιδιώκουν ένα συμβιβασμό. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσδοκία.

Η Ουάσιγκτον, όπως επιβεβαίωσε και η σύντομη συνομιλία του Ομπάμα με τον Βαρουφάκη, επιδιώκει μία συντεταγμένη λύση του ελληνικού προβλήματος κι όχι ρήξη. Δεν είναι, ωστόσο, διατεθειμένη να πειθαναγκάσει το Βερολίνο σ’ ένα συμβιβασμό με την Αθήνα. Ούτε, βεβαίως, οι Γιούνκερ, Ολάντ και Ρέντσι δείχνουν διατεθειμένοι να συγκρουσθούν με τη Γερμανία για να αποτρέψουν το στρίμωγμα του Τσίπρα.

Όσο, άλλωστε, η Ελλάδα πληρώνει κανονικά τις υποχρεώσεις της κανείς στο ευρωιερατείο δεν βιάζεται να εκταμιεύσει χρήματα. Ας σημειωθεί πως –σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες– όταν στη συνάντηση με τη Μέρκελ ο Τσίπρας της είπε πως έχουν εξαντληθεί η δυνατότητα της Αθήνας να πληρώσει, η καγκελάριος του υπέδειξε όχι μόνο να σαρώσει τα κάθε είδους αποθεματικά, αλλά και που να βρει «κρυμμένους» πόρους! Το περιστατικό επιβεβαίωσε ότι η Τρόικα γνώριζε περισσότερα από τη νέα κυβέρνηση για τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, σ’ εκείνη τη μαραθώνια συνάντηση ο πρωθυπουργός και η καγκελάριος εξέτασαν αναλυτικά και επί ώρες μία προς μία τις ελληνικές προτάσεις, με σκοπό να σπάσει το αδιέξοδο. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Τσίπρας είχε σχηματίσει την εντύπωση πως ο δρόμος για μία συμφωνία είχε ανοίξει. Η συνέχεια, όμως, τον διέψευσε. Όταν η μπάλα επέστρεψε στο Eurogroup, που είναι το γήπεδο του Σόιμπλε, οι διαπραγματεύσεις επανήλθαν σε αδιέξοδο πλαίσιο.

Σύμφωνα με κυβερνητική πηγή που έχει άριστη γνώση των διαπραγματεύσεων, μετά την άρνηση της Αθήνας να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των δανειστών, οι εκπρόσωποι τους έχουν αλλάξει τακτική. Αποφεύγουν να καταθέτουν συγκεκριμένες προτάσεις. Περιορίζονται στην με κάθε τρόπο αποδόμηση των ελληνικών προτάσεων και στο ροκάνισμα του χρόνου. «Είναι προφανές ότι προσπαθούν να μας πάνε στη μεγάλη διαπραγμάτευση εξαντλημένους και με τον πέλεκυ της χρεοκοπίας πάνω από το κεφάλι μας».

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι ακόμα κι αν δεν επιτευχθεί συμφωνία, εάν καταφέρει να φθάσει στο φθινόπωρο θα έχει εξασφαλίσει την επιβίωσή της.

    Πρώτον, επειδή πολιτικά θα έχει διαψευσθεί εμπράκτως το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης», στο οποίο ποντάρουν και τα γεράκια του ευρωιερατείου και οι Σαμαράς-Βενιζέλος.
    Δεύτερον, επειδή οι δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας από το Σεπτέμβριο μειώνονται δραστικά, σε βαθμό που να μπορεί να τις εξυπηρετήσει και με το πρωτογενές πλεόνασμα, σύμφωνα με την εκτίμηση κορυφαίου κυβερνητικού παράγοντα.

Πώς, όμως, μπορεί να φθάσει μέχρι το Σεπτέμβριο; Ακόμα και εάν με νόμο αντλούσε όλα τα αποθεματικά του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ακόμα και εάν η Μόσχα υλοποιούσε την υπόσχεσή της και εκταμίευε περίπου τέσσερα δισ (ως προκαταβολή με την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό), πάλι δεν φθάνουν τα χρήματα για να πληρωθούν κανονικά όλες οι δανειακές υποχρεώσεις.

Το κλειδί είναι τα δύο ομόλογα συνολικής αξίας 6,7 δισ που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και λήγουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.Στην κυβέρνηση θεωρούν ότι η αποπληρωμή των δύο αυτών ομολόγων δεν έχει τον επιτακτικό χαρακτήρα που έχει η αποπληρωμή των δόσεων προς το ΔΝΤ.

Ο πρώτος λόγος που επικαλούνται είναι πως αυτά τα ομόλογα είναι σε ελληνικό δίκαιο, γεγονός που παρέχει στην Αθήνα κάποια περιθώρια ελιγμών. Ο δεύτερος λόγος είναι πως εκτός από την Ελλάδα έχει και η ίδια η Ευρωζώνη συμφέρον να μην προκύψει χρεοκοπία από την αδυναμία αποπληρωμής ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούν πως ίσως βρεθεί ένας τρόπος να παρακαμφθεί το εμπόδιο με τη χρήση κονδυλίων που προορίζονται για την Ελλάδα και τα οποία σήμερα παρακρατεί η Ευρωζώνη.

Στην περίπτωση που ισχύσει το ενδιάμεσο αυτό σενάριο, το οικονομικό επιτελείο ελπίζει πως από το Σεπτέμβριο το κλίμα θα έχει αλλάξει ριζικά στην οικονομία. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η κυβέρνηση θα έχει πλέον τη δυνατότητα να δρομολογήσει μεγάλα αναπτυξιακά έργα υποδομής, για τα οποία έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον από το εξωτερικό.

Όπως ομολογεί κυβερνητικός παράγοντας, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να αποκατασταθεί η πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Όσο η κατάσταση θα θυμίζει κινούμενη άμμος, η οικονομία θα φυτοζωεί και η κυβέρνηση θα φθείρεται. Ο ίδιος μας ανέφερε χαρακτηριστικά την επιφυλακτικότητα των Κινέζων. Ενώ ενδιαφέρονται έντονα και για το λιμάνι του Πειραιά, αλλά και για όλες τις υποδομές που θα το καταστήσουν την κύρια πύλη του εξαγωγικού εμπορίου τους προς την Ευρώπη, διστάζουν να προχωρήσουν.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι φοβούνται να διαπραγματευθούν με μία κυβέρνηση που δεν είναι σίγουροι ότι στέκει καλά στα πόδια της. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η Μέρκελ επιχειρεί να διαπραγματευθεί μαζί τους και για τα σχέδιά τους στην Ελλάδα! Το διαπίστωσε με έκπληξη η ελληνική αντιπροσωπεία κατά τη διάρκεια των πρόσφατων συνομιλιών που είχε στο Πεκίνο.

Εάν η κυβέρνηση φθάσει μέχρι τον Σεπτέμβριο, θα έχει διασκεδάσει τις ανησυχίες για τη βιωσιμότητά της. Κατ’ αυτό τον τρόπο –όπως μας λέει υψηλά ιστάμενο στέλεχός της– θα έχει αυξήσει την ικανότητά της και να διαπραγματευθεί επενδυτικά σχέδια με ξένους επενδυτές, αλλά και να συγκεντρώσει ένα σημαντικό κεφάλαιο, το οποίο με τη σειρά του θα της επιτρέψει να βρει πρόσθετους πόρους. Κατά την ίδια πηγή, εάν τα πράγματα εξελιχθούν καλά, δεν αποκλείεται η Αθήνα να αποκτήσει τη δυνατότητα να αγοράσει ελληνικό χρέος από το ΔΝΤ.

Όλα τα αισιόδοξα παραπάνω, βεβαίως, είναι υπό την αίρεση πολλών «εάν». Το νέο κύμα επιθετικών δηλώσεων του Σόιμπλε είναι μία υπόμνηση ότι τα δύσκολα είναι μέχρι το καλοκαίρι. Η δύναμη πυρός των γερακιών του ευρωιερατείου στο επίπεδο της επικοινωνίας είναι τόσο μεγάλη που διαμορφώνει το κλίμα για την Ελλάδα διεθνώς.

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο θεωρείται θέσφατος κανόνας και κάθε αμφισβήτησή του αντιμετωπίζεται όχι ως άλλη πολιτική, αλλά σαν ασυνέπεια, ή ακόμα και σαν ακατανόητη ανυπακοή. Όταν ο Σόιμπλε λέει και ξαναλέει με διαφορετικά λόγια πως η μπάλα είναι στο γήπεδο της Αθήνας, ουσιαστικά δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι η μόνη αποδεκτή απάντηση της κυβέρνησης Τσίπρα είναι να υποκύψει στις μνημονιακές απαιτήσεις που απέρριψε ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου.

Είναι ακριβώς αυτή η εμμονή που καθιστά πολύ πιθανό το κακό σενάριο. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν βελτιώσει τη θέση τους αφενός εντείνει την απομόνωση της Ελλάδας, αφετέρου αμβλύνει τον φόβο των γερακιών του ευρωιερατείου για τις συνέπειες μίας ρήξης. Σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα Zeit, μάλιστα, ο Σόιμπλε σχεδιάζει ακόμα και χρεοκοπία της Ελλάδας εντός Ευρωζώνης.

Πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση Τσίπρα εάν, λόγω της άρνησής της να υποκύψει, την σπρώξουν στον γκρεμό;Εάν αρνηθούν να της εκταμιεύσουν το αναγκαίο ποσό για να πληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις της; Η απάντηση που δίνεται από κυβερνητικούς παράγοντες είναι πως σε μία τέτοια απευκταία, αλλά όχι απίθανη περίπτωση δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να προκηρύξουν δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός εάν θα αποδεχθεί ή θα απορρίψει το τελεσίγραφο με ό,τι το «ναι» ή το «όχι» συνεπάγεται.

του Σταύρου Λυγερού

------------------

[Πηγή]

Οταν ακούω 'φιλοευρωπαϊστές' ακούω συζήτηση παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...

Το γράφω γιατί μάλλον οι βλαχοδήμαρχοι δεν το έχουν αντιληφθεί, πιστεύοντας ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα φέουδά τους: έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο δεν κερδίζει ο καλύτερος αλλά αυτός που είναι διατεθειμένος να φτάσει μέχρι τέλους, όσες θυσίες κι αν είναι απαραίτητες. Αν βρισκόμασταν υπό κανονικές συνθήκες, το δημόσιο ταμείο ήταν γεμάτο και το ελληνικό Δημόσιο μπορούσε με άνεση να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία μεταφέρονται στην Τράπεζα της Ελλάδος τα ταμειακά διαθέσιμα των ΟΤΑ, πανεπιστημίων, νοσοκομείων και λοιπών φορέων τής γενικής κυβέρνησης θα ήταν καταφανώς αντισυνταγματική. Μόνο που δεν βρισκόμαστε υπό κανονικές συνθήκες. Αντιθέτως, η χώρα οδηγείται στην οικονομική ασφυξία από τους υποτιθέμενους φίλους της, οι οποίοι απαιτούν την άνευ όρων παράδοσή της. Οπως ακριβώς οι ναζί εκτελούσαν τους αντάρτες, τις οικογένειες και τους συγχωριανούς τους προς παραδειγματισμό των υπολοίπων...

Δεν λέει ψέματα ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Μάρδας όταν αποκαλύπτει πως η μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων έγινε γιατί μας έλειπαν 400.000.000 ευρώ. Η κυβέρνηση αναζητά χρήματα ημέρα την ημέρα ώστε όταν φτάσει η στιγμή τής τελικής σύγκρουσης, η οποία δεν αργεί, να μην έχει προηγηθεί πιστωτικό γεγονός που θα δυσχεράνει τη διαπραγματευτική της δύναμη. Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως τούτη την ώρα προτιμούν να προστατεύουν το δημοτικό, περιφερειακό, κομματικό τους δένδρο από το εθνικό δάσος. Κάνουν, δηλαδή, πως δεν καταλαβαίνουν πως αν πέσει η χώρα τα ταμειακά τους διαθέσιμα δεν θα έχουν καμία αξία ακόμα κι αν παραμείνουν στη διάθεσή τους για να τα μοιράζουν κατά το δοκούν...

Μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά που σκέφτομαι τί προτιμούν οι αυτοαποκαλούμενοι ευρωπαϊστές, κι ας μην τολμούν να δώσουν δημοσίως μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα για την εναλλακτική που προτείνουν στη διαπραγματευτική πολιτική τής κυβέρνησης. Θέλουν ένα τρίτο μνημόνιο, με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα προηγούμενα, όπως άλλωστε αυτοί που ήταν διατυπωμένοι στο διαβόητο email Χαρδούβελη, του υπουργού Οικονομικών που την ώρα που ζητούσε θυσίες από τον ελληνικό λαό εκείνος έβγαζε τα εκατομμύριά του στο εξωτερικό με δόσεις για να μην ελεγχθεί από τα αρμόδια όργανα. Σχεδιάζουν, μάλιστα, και τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού μετώπου, λες κι ο φιλοευρωπαϊσμός αποδεικνύεται από την τυφλή προσήλωση στις άγριες, ταξικές και υφεσιακές πολιτικές λιτότητας. Οταν ακούω τους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους, σε αγαστή σύμπραξη με την τραπεζική-επιχειρηματική-μιντιακή ελίτ, να μιλούν για την ανάγκη παραμονής πάση θυσία στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. προς χάρη τού πόπολου είναι σαν να γίνομαι ωτακουστής συζήτησης παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...

Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δίνει τη μάχη ακριβώς για τη διάσωση των ευρωπαϊκών λαών, για την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη στην ήπειρό μας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που επέφερε η μεταφορά του δογματικού προτεσταντισμού στην πραγματική οικονομία. Αυτοί που συνετέλεσαν στην καταστροφή ακόμα κι αυτού του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι οι κατ' εξοχήν αντιευρωπαϊστές. Κι όμως είναι εκείνοι που παριστάνουν τους βασιλικότερους του βασιλέως, κραδαίνοντας την ευρωπαϊκή σημαία που έχουν λερώσει με το αίμα των λαών...

Αυτούς τους τρεις μήνες που έχουν περάσει από τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου έχουμε διανύσει πολύ δρόμο για να πούμε τώρα πως επιστρέφουμε στην Ελλάδα των σαμαροβενιζέλων. Εχουμε φτάσει έξω από τα τείχη που έχει ορθώσει η καλβινιστική Γερμανία και τα οποία εμποδίζουν την προέλαση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Με λίγα λόγια, εδώ που βρισκόμαστε δεν έχουμε άλλη επιλογή από έναν έντιμο συμβιβασμό ή από μια σύγκρουση. Οι υποχωρήσεις κι από την ελληνική πλευρά θα είναι αναπόφευκτες στην περίπτωση που καταλήξουμε σε μια συμφωνία. Το ζητούμενο είναι αυτές να μην ισοδυναμούν με παράδοση άνευ όρων, αλλά αντιθέτως να δημιουργούν την προοπτική στο άμεσο μέλλον τής απεμπλοκής μας από τη μέγγενη των διεθνών τοκογλύφων. Αν μπορούσα, όμως, να διαλέξω ανάμεσα στην άμεση χρεοκοπία ή στην παράτασή της μέσω ενός τρίτου μνημονίου η επιλογή μου θα ήταν ασφαλώς η πρώτη...

Αν η Κρ. Λαγκάρντ ή η Ανγκ. Μέρκελ ζήσουν έστω για ένα μήνα με λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα, όπως ζητούν από μερίδα των ελλήνων συνταξιούχων, είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσουν από μόνες τους τη στάση ζωής τους. Οπως κι αν έχει κι όσο κι αν φωνάζουν οι βλαχοδήμαρχοι, οι οποίοι αδυνατούν να δουν πέρα από τα γεωγραφικά όρια των βιλαετιών τους, η κυβέρνηση οφείλει να παραμείνει αμετακίνητη στο βασικό πλαίσιο των αρχών με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές και οι οποίες ορίζουν και την ιδεολογία της. Καταστροφή θα είναι μόνο τυχόν οπισθοχώρησή της από αυτές κι όχι η καθυστέρηση, για παράδειγμα, πληρωμής μιας δόσης στο ΔΝΤ...   

Του vromostomos

-----------------

[Πηγή]

Εδωσε και δεν πήρε ο Μπόμπολας λεφτά από το Δημόσιο; Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο Τσίπρας καταστρέφει το λαό...

Το δημόσιο ταμείο εισέπραξε τα πρώτα χρήματα, σχεδόν δύο εκατομμύρια ευρώ, από τη λίστα Λαγκάρντ κι από έναν κατ' εξοχήν εκπρόσωπο της ελληνικής διαπλοκής, τον Λ. Μπόμπολα. Την ίδια ώρα, ο αρμόδιος υφυπουργός Αθλητισμού, Σταύρος Κοντονής έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους μαφιόζους που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη, αυτή η αξιοθρήνητη φιγούρα που λέγεται Αντ. Σαχλαμαράς επέμενε και χθες βράδυ σε τηλεοπτική συνέντευξή του για την ανάγκη περικοπής των επικουρικών συντάξεων, για τη "σωτηρία τής πατρίδος" βεβαίως βεβαίως. Αναρωτιέμαι: υπάρχει ακόμα κάποιος που να αμφιβάλλει πως αυτός ο πόλεμος είναι ταξικός ή πως τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στη χώρα μας απείχαν παρασάγγας από την κοινωνική δικαιοσύνη;...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς βρίσκει τα λεφτά από τους πλούσιους, τους οποίους τιμωρεί όχι γιατί είναι πλούσιοι αλλά γιατί η ασυδοσία τους τα προηγούμενα χρόνια ήταν τόσο μεγάλη ώστε να παραβιάζουν ακόμα και τους νόμους, ειδικώς τους φορολογικούς, που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους. Η δεξιά, πάλι, επιμένει να αναζητεί χρήματα από τα συνήθη υποζύγια, τα οποία τιμωρεί όχι γιατί είναι φτωχά αλλά γιατί θα πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα να μην χάσει η ελίτ ούτε ένα ευρώ. Γι' αυτό, άλλωστε, και οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι το μόνο που έκαναν για τη λίστα Λαγκάρντ είναι να στείλουν στα δικαστήρια το δημοσιογράφο που την αποκάλυψε, γαβγίζουν για να υπογράψει ο Αλέξης Τσίπρας το τρίτο μνημόνιο. Αν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν υποκύψει και η χώρα σταθεί όρθια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο μέλλον που έχουν δεν είναι στην πολιτική αλλά στα δικαστήρια...

Τόσο η υπόθεση Μπόμπολα όσο και το ξεσκαρτάρισμα στο ποδόσφαιρο αποδεικνύουν ότι αν υπάρχει βούληση ανοίγεται κι ο δρόμος για να λάβει αυτή σάρκα κι οστά. Το καλύτερο παράδειγμα, εξάλλου, που θα μπορούσε να δώσει στο λαό η εξουσία για να είναι αυτός συνεπής στις υποχρεώσεις του και να μην βγαίνει κανένας Πάγκαλος να τον κατηγορεί πως "μαζί τα φάγαμε" δεν είναι άλλος από την τακτική τού καρότου στους αδύναμους (βλ. 100 δόσεις, οι οποίες και τους μικρομεσαίους ανακούφισαν και στον κρατικό κορβανά έχουν αποδώσει ήδη πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ) και του μαστίγιου στους οικονομικώς ισχυρούς, στους ανθρώπους δηλαδή που έγιναν κατεστημένο όχι γιατί ήταν καινοτόμοι στον τομέα τους, τύπου Γκέιτς ή Τζομπς, αλλά γιατί χρησιμοποίησαν τον έλεγχο που ασκούσαν στο πολιτικό προσωπικό τής χώρας προκειμένου να στηρίξουν τον πλούτο τους στο αλισβερίσι με το Δημόσιο...

Για όλα αυτά και πολλά ακόμα καγχάζω όταν ακούω πως η καταστροφή τής Ελλάδας ήταν δήθεν η σοβιετική οικονομία της. Βάλτε στη ζυγαριά τα φράγκα που έπεσαν κάτω από το τραπέζι από τους ιδιώτες με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα με τη στήριξη της πολιτικής καριέρας ορισμένων, κι αυτά που σπαταλήθηκαν για την πρόσληψη άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων με κομματικά κριτήρια και θα αντιληφθείτε τη διαφορά τού ωκεανού από τη σταγόνα του αντιστοίχως...

Ο πόλεμος, αναπόφευκτα, με τους διαπλεκόμενους έχει το τίμημά του. Τα ίδια τηλεοπτικά κανάλια που αφιερώνουν πεντάλεπτα στη σύλληψη κάποιου διεφθαρμένου δημοσίου υπαλλήλου δεν είπαν κουβέντα για την προσαγωγή τού Λ. Μπόμπολα. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου για τα ταμειακά διαθέσιμα των ΟΤΑ, που υπογράφηκε για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, για τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης αποτελεί το σκάνδαλο των σκανδάλων. Ομοίως, στη μπάλα εκείνοι που έχουν μετατρέψει το ελληνικό πρωτάθλημα σε μια βίαιη φαρσοκωμωδία κατηγορούν τώρα τον αρμόδιο υφυπουργό γιατί αυτός μας οδηγεί τάχα μου στη διεθνή απομόνωση. Φωνάζουν, με λίγα λόγια, οι κλέφτες για να φοβηθούν οι νοικοκύρηδες σε ένα ρεσιτάλ φαρισαϊσμού που μαρτυρά τον πανικό ενός μικρόκοσμου που καταρρέει...

Την Ελλάδα που ήταν ιδιοκτησία τους δεν θέλουν να δει να χρεοκοπεί οι μπουρζουάδες, οι οποίοι έχουν εξαπολύσει τα μιντιακά παπαγαλάκια τους για να φτύνουν οχετούς λοιδορίας για πολιτικές που αποσκοπούν στην απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτοί που είναι δεμένοι σε άρματα είναι λογικό να απορούν για το πώς έχει το θράσος κάποιος να καλπάζει ελεύθερος από εξαρτήσεις. Κι αν μη τί άλλο και η Γερμανία οφείλει να αντιληφθεί πως είναι προς το συμφέρον της να μπει ένας φραγμός στην ασυδοσία τού εγχώριου κεφαλαίου και να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση αντί να απειλεί με Grexit και Graccident από τα οποία δεν πρόκειται να ωφεληθεί κανείς, μα κανείς...     

Του vromostomos

-------------------------

[Πηγή]

'Μια χούντα μας χρειάζεται'… - του Νίκου Μπογιόπουλου

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα, 48 χρόνια από την επιβολή της δικτατορία των συνταγματαρχών, οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

***
    Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα  – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, τωνδολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

    Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου». Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους

    Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουναυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» - πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

***
    Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος»της χούντας των συνταγματαρχών.

     1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε  στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε!Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

    2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

    4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

    5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

    6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

    7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!),περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

    8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο  ξένο κεφάλαιο. Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***
Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

    Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

*
– Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».

– Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε (εκδόσεις «Τόπος») ένα εξαιρετικό βιβλίο, μια σπουδαία μελέτη του φίλου και συναδέλφου δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου που διαλύει με στοιχεία και ντοκουμέντα όλες τις αλχημείες και τις αθλιότητες της προπαγάνδας γύρω από τα… «καλά» της απριλιανής χούντας. Τίτλος εύγλωττος: «Λαμόγια στο χακί». Διαβάστε το!

-----------------
[Πηγή]

Εμπρός για της γενιάς μας την Αστυνομία

Αγαπητέ Jo Di, ο Αλέξης Τσίπρας θα διαλύσει την Αστυνομία από μέσα.

Αρχικά, έκανε υπουργό Προστασίας του Πολίτη τον συστημικό Γιάννη Πανούση, για να τους κοιμίσει άλλους.

Αλλά αυτό που δεν ξέρουν οι περισσότεροι είναι πως τα βράδια ο Αλέξης Τσίπρας ντύνεται μπάτσος -μαζί με τον Δραγασάκη, τον Βούτση και τον Λαφαζάνη- και κάνει περιπολίες στις γειτονιές.

Μπορεί η Αθήνα να μην έχει πια γειτονιές, αλλά ο Τσίπρας είπε σήμερα πως ο πολίτης χαίρεται όταν βλέπει αστυνομικούς στις γειτονιές.

Δεν ξέρω για τους άλλους αλλά εγώ κάνω πάρτι κάθε φορά που βλέπω τους αστυνομικούς.

Μου φτιάχνει η διάθεση.


Jodi, Pitsirikos

Μέτρα για τους πρόσφυγες ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση

Αγαπητέ Jo Di, το θέμα στην Ελλάδα δεν είναι ότι έχουν πνιγεί χιλιάδες άνθρωποι αλλά αν θα τους αποκαλούμε μετανάστες, πρόσφυγες ή λαθρομετανάστες.

Ένας φίλος στο Facebook μου έγραψε πως αν πνίγονται είναι πρόσφυγες, αν πάνε Ιταλία είναι μετανάστες, και αν έρχονται στην Ελλάδα είναι λαθρομετανάστες.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι ίδιοι τηλεδημοσιογράφοι που μιλούν καθημερινά για τον τεράστιο κίνδυνο που αποτελούν οι «λαθρομετανάστες», γίνονται ξαφνικά ανθρωπιστές και τους πιάνουν οι ευαισθησίες τους όταν βλέπουν τη θάλασσα να ξεβράζει νεκρούς.

Μετά παρεξηγούνται αν τους πεις πoυτάνες.

Πάντως, είναι ενδιαφέρον πως η Ελλάδα περιμένει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση που βλέπει απαθής δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να πνίγονται.

Δεν είναι που δεν καταλαβαίνουμε, είναι που δεν θέλουμε να καταλάβουμε.


Pitsirikos, Jodi

(Αγαπητέ Jo Di οι ηγέτες της ΕΕ φαίνεται συγκινήθηκαν ιδιαίτερα και από την συμπεριφορά των κατοίκων της Ρόδου και είπαν κι αυτοί να δώσουν ένα χαράκι βοήθειας.
AMOR)