Μάνος Δανέζης: Ζούμε σε ένα Matrix… η ανατροπή είναι θέμα χρόνου

Επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα στον Τύπο, εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες, διαθέτει ένα πλούσιο συγγραφικό έργο βιβλίων Φυσικής, Αστροφυσικής Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θετικών Επιστημών αλλά και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Τα τελευταία χρόνια οι ρηξικέλευθες απόψεις του γίνανε γνωστότερες από τις τηλεοπτικές σειρές «Το Σύμπαν που αγάπησα» και «Έτσι βλέπω τον κόσμο» στην ΕΤ3, όπου υπήρξε (μαζί με τον Δρ Ε. Θεοδοσίου) παρουσιαστής και επιστημονικός υπεύθυνος. Παρακολουθώντας τον, δεν ξέρω να σας πω αν είναι «ταπεινο-εκκεντρικός», «φευγάτος», ή και υπερ-ευφυής ως επιστήμονας αλλά σίγουρα βαδίζει στον δικό του ρυθμό, προσπαθώντας να μας αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο λόγος για τον Μάνο Δανέζη.

Κύριε Δανέζη πιστεύετε ότι ο δυτικός κόσμος καταρρέει;

Σήμερα, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί, οι δυτικές κοινωνίες διέρχονται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές. Ως παράδειγμα αναφέρουμε τη διεθνή οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα. Όπως είναι φανερό η οικονομική κρίση δεν είναι το αίτιο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης αξιών και ιδεών. Πίσω από την καταρρέουσα οικονομική δομή, σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, βρίσκεται ένας καταρρέον πολιτισμός και ομάδες ανθρώπων που την υπηρετούν. Χαρακτηριστικό φαινόμενο αυτής της κατάρρευσης είναι η εγκατάλειψη των αρχών της συλλογικότητας, της κοινωνικότητας και του κοινοτικού πνεύματος, δηλαδή των βασικών στοιχείων δόμησης του πολιτισμού μας.

Η συλλογικότητα έχει αντικατασταθεί από την ιδιώτευση, την υποκειμενικότητα, την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό. Με τον τρόπο αυτό η κοινωνία χάνει τη συνοχή της και αυτοδιαλύεται σε ένα σύνολο συγκρουόμενων ατόμων. Το εγώ αντικαθιστά το εμείς. Το είμαι αντικαθίσταται από το έχω. Με τον τρόπο αυτό ο δυτικός πολιτισμός από κοινωνικός, μετατρέπεται σε εξατομικευμένο, υστερόβουλο, ωφελιμιστικό και συν τω χρόνω φθείρεται, διαφθείρεται, και καταρρέει.

Δυστυχώς, η ιστορία διδάσκει ότι όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος κατέρρευσαν, μέσα σε τραγικές ωδίνες, χωρίς οι διεφθαρμένες κοινωνικές δομές να το αντιλαμβάνονται και χωρίς να είναι έτοιμες να τους αντικαταστήσουν με κάτι καλύτερο

Την πολιτισμικά μεταβατική περίοδο που διανύουμε, ελπίδα και προσπάθειά μας πρέπει να είναι η δημιουργία όλων των αναγκαίων συνθηκών προκειμένου η ιστορία να μην επαναληφθεί και η πολιτισμική μετάβαση, η οποία είναι ήδη δρομολογημένη, να γίνει ομαλά χωρίς τις τραυματικές εμπειρίες άλλων ιστορικών περιόδων.

Όπως διαπιστώνετε, ένα πολιτισμικό ρεύμα εκφράζει βασικά την εκάστοτε προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει και να ελέγξει τους φόβους του. Τι φοβόμαστε σήμερα και πως μπορούμε να το ξεπεράσουμε;

Ένα βασικό και επιτακτικό ανθρώπινο συναίσθημα είναι ο «φόβος», ο οποίος δημιουργείται από την έννοια της «ανάγκης». Σκοπός και αίτιο της ανάπτυξης ενός πολιτισμικού ρεύματος είναι η προσπάθεια μιας κοινωνίας να ξεπεράσει και να ελέγξει συλλογικά τρεις βασικές ομάδες φόβων, οι οποίοι βρίσκονται σε άμεση σχέση και συνάρτηση με τριών ειδών πραγματικά και πρακτικά γεγονότα. Ο πρώτος φόβος είναι ο φόβος της φυσικής ανθρώπινης επιβίωσης, ο δεύτερος είναι ο φόβος της βίαιης δράσης του φυσικού περιβάλλοντος και τέλος ο μεταφυσικός φόβος, δηλαδή ο φόβος που προκαλούν κάποια γεγονότα τα οποία ξεφεύγουν από το πλαίσιο μιας λογικής ερμηνείας, η οποία θα είχε τη βάση της στην εμπειρία των ανθρώπινων αισθήσεων, όπως ο θάνατος.

Προκειμένου ο άνθρωπος να κατασιγάσει αυτές τις τρεις ομάδες φόβων δημιούργησε αντίστοιχα, τα «κοινωνικά συστήματα» από τα οποία προήλθαν τα «πολιτικά συστήματα», την «επιστήμη» η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μετασχηματίζεται σε «τεχνολογία». και τέλος τη «θεολογία», η οποία αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία της έννοιας της «θρησκείας». Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν οι βασικοί τρεις πυλώνες ενός πολιτισμικού ρεύματος. Στο πλαίσιο αυτών των τριών πολιτισμικών πυλώνων αναπτύσσονται  ανθρώπινες διοικητικές δομές οι οποίες, όλες μαζί, αποτελούν αυτό το οποίο ονομάζουμε «κοσμική εξουσία». Όπως γίνεται φανερό, αυτό που οδηγεί σε κατάρρευση έναν πολιτισμό δεν είναι η φιλοσοφική βάση τους, αλλά οι φιλοδοξίες, ο δογματισμός και η διαφθορά, των ανθρώπων που συγκροτούν τις διοικητικές δομές τους.

Όμως, όταν οι διοικητικές δομές των πολιτισμικών πυλώνων διαφθαρούν, οι πολιτισμικοί πυλώνες και ο πολιτισμός γενικότερα καταρρέουν, αφήνοντας τους ανθρώπινους φόβους να γιγαντωθούν εκ νέου. Τότε δημιουργείται η αναγκαιότητα δημιουργίας ενός νέου πολιτισμικού ρεύματος το οποίο θα πρέπει να είναι ικανό να κατασιγάσει τους νέους ανθρώπινους φόβους.

Όμως μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, ανίκανη να αντιδράσει λογικά και ήρεμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της. Μια φοβισμένη κοινωνία κυριαρχείται από την αίσθηση του πανικού, της οργής, της ανεξέλεγκτης βίας. Μια φοβισμένη κοινωνία είναι μια εύκολα χειραγωγούμενη κοινωνία. Το γιγάντωμα των αναγκών και των φόβων μας, μας στερεί το υπέρτατο ανθρώπινο αγαθό, την ελευθερία μας.

Σήμερα πλέον κατανοούμε γιατί ο δυτικός πολιτισμός, μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας κάνει πιο ευχάριστη τη ζωή. αλλά επειδή αυξάνοντας τις ανάγκες μας, γιγάντωνε πλαστά τους φόβους μας. Μας έκανε υποταγμένους και εύκολα χειραγωγούμενους

Ας αντιδράσουμε από σήμερα. Ας ελαχιστοποιήσουμε τους φόβους μας ελαχιστοποιώντας τις πλαστές ανάγκες μας, αντικαθιστώντας τις έννοιες του «αμοιβαίου συμφέροντος» και της περιστασιακής «ελεημοσύνης» με το μόνιμο αίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης

Η αλλαγή της πολιτισμικής συγκρότησης θα επιτευχθεί ειρηνικά και αναίμακτα, αν και όταν αντιληφθούμε την αναγκαιότητα μιας εσωτερικής μας αναμόρφωσης. Η πνευματική και συνειδησιακή συγκρότηση των πολιτών καθορίζει την ποιότητα της Πολιτείας και η ποιότητα της Πολιτείας, τον πολιτισμό που αυτή θα συγκροτήσει.

Η μεγάλη πολιτισμική αλλαγή θα αρχίσει να γίνεται μια ειρηνική πραγματικότητα μόνο όταν κάνουμε την αγωνία μας, τον δικαιολογημένο κοινωνικό θυμό μας και το αίσθημα της εκδίκησης, αξιοπρέπεια, δουλειά, γνώση, υπευθυνότητα, συλλογικότητα.

Μιλάτε για μια επιστημονική επανάσταση συνδεδεμένη με ένα καινούργιο πολιτισμικό ρεύμα, το οποίο μπορεί να αλλάξει το σύγχρονο κόσμο. Τι «ευαγγελίζεται» το ρεύμα αυτό και που συνίσταται η νεωτερικότητά του, το καινούργιο;

Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι το με ποιόν τρόπο επιδρά το περιεχόμενο της επιστημονικής σκέψης στις δομές ενός πολιτισμικού ρεύματος;

Αρχικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι θετικές επιστήμες και σε προέκταση ο πυλώνας της επιστήμης, δεν θεμελιώνονται πάνω σε πειραματικά αποδεδειγμένες έννοιες, όπως αφήνουμε πολλές φορές να εννοηθεί.

Οι βάσεις των θετικών επιστημών είναι οι έννοιες της «ύλης», του «χρόνου», και του «χώρου». Όμως οι έννοιες αυτές, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι ούτε χειροπιαστές ούτε αντικειμενικά προσδιορισμένες αλλά, φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους, σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς πολιτισμούς.

Το πολύ σημαντικό όμως είναι ότι, οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστήμης ενός πολιτισμικού ρεύματος αλλά και των άλλων δύο πυλώνων του, εκείνων της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας.

Επακόλουθο αυτού του γεγονότος είναι ότι, αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο των εννοιών της «ύλης», του «χρόνου» και του «χώρου» καταρρέει ολόκληρο το πολιτισμικό οικοδόμημα μιας κοινωνίας. Η ανατροπή αυτή είναι προνόμιο των θετικών επιστημών και έχει επιτευχθεί από την σύγχρονη επιστημονική σκέψη. Ως εκ τούτου, η ανατροπή και η αλλαγή του δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι ζήτημα χρόνου.

Η μεγάλη αυτή επιστημονική επανάσταση, που θα σχηματοποιήσει σε νέες βάσεις τις κοινωνικές διοικητικές δομές, στηρίζεται σε δύο νέες βασικές αλήθειες, επιστημονικά τεκμηριωμένες τόσο θεωρητικά όσο και πειραματικά.

Η πρώτη αλήθεια αναφέρεται στην αποκάλυψη του τι είναι στην ουσία αυτό το οποίο ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα και σε προέκταση, τι είναι αυτό το οποίο ονομάζουμε ύλη η οποία αποτελεί το θεό του καταρρέοντος πολιτισμικού ρεύματος, στον βωμό της οποίας αλλά και των παραγώγων της, πολλές φορές θυσιάζουμε ακόμα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η σύγχρονη επιστημονική σκέψη, μέσω της πειραματικής διαδικασίας, γνωρίζει πλέον ότι η αισθητή υλική πραγματικότητα αποτελεί μια ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φυσιολογίας, η οποία δημιουργείται μέσα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου με την βοήθεια των αισθητηρίων οργάνων μας. Η υλική πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα matrix.

Σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας η υλική συμπαντική πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά «η προβολή (το είδωλο, το καθρέφτισμα) όσων υπάρχουν στο πραγματικό τετραδιάστατο μη Ευκλείδειο και αθέατο Σύμπαν πάνω σε έναν ψεύτικο τρισδιάστατο και Ευκλείδειο χώρο που φτιάχνουν πλαστά οι αισθήσεις μας». Τον χώρο αυτό η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ονομάζει χώρο Minkowski

Η δεύτερη επιστημονική αλήθεια στην οποία θα στηριχθεί το νέο πολιτισμικό ρεύμα είναι ή έννοια της ολικότητας. Το Σύμπαν της σύγχρονης επιστήμης είναι ένα ενιαίο σύστημα το οποίο δεν μερίζεται, ούτε αποτελείται από μέρη. Η αίσθηση των εξατομικευμένων αντικειμένων και μορφών δεν αποτελεί παρά μια νέα πλάνη η οποία στηρίζεται σε μια ιδιομορφία, βασικά, της όρασής μας αλλά γενικότερα της εγκεφαλικής μας συγκρότησης.

Η αλήθεια είναι ότι τα πάντα μέσα στο Σύμπαν είναι Ένα. Μια απέραντη ενιαία, και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχή το μέρος, αν πάσχει το όλον

Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια κοινωνική φιλοσοφία του «εμείς» και του «είμαι» καταργώντας την κοινωνική φιλοσοφία του «εγώ» και του «έχω».

Συγχρόνως, το θεώρημα δράσης αντίδρασης μας διδάσκει ότι, μέσα σε ένα ενιαία και αδιάσπαστη συμπαντική ουσία, κάθε κακή δράση μας πάνω στο μέρος, δημιουργεί την ενστικτώδη αντίδραση του συνόλου πάνω σε μας. Με λίγα λόγια ότι κάνουμε το εισπράττουμε πολλαπλάσια από κάθε γωνιά της συμπαντικής ενότητας.

Τέλος η έννοια της συμπαντικής αδιαίρετης ενότητας δημιουργεί μια νέα περιβαλλοντική συνείδηση εφόσον, η φύση είναι ένα μέρος του όλου και κάθε δράση μας εναντίον της σημαίνει δράση ολόκληρης της δημιουργίας εναντίον μας.

Δηλαδή λέτε πως ο,τιδήποτε αντιλαμβανόμαστε γύρω μας είναι ψευδές; Είναι matrix; Ό,τι μάθαμε είναι λάθος;

Ότι μάθαμε μέχρι σήμερα μας βοήθησε να δημιουργήσουμε όλα όσα χρειάζονταν για να αναπτύξουμε τον σημερινό δυτικό πολιτισμό. Δεν ήταν λάθος αλλά περιορισμοί της αλήθειας μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φυσιολογίας και δογματικής.

Όπως ανέφερε και ο Δημόκριτος: «Yπάρχουν δύο είδη γνώσης, η μία μέσω των αισθήσεων και η άλλη μέσω της διάνοιας. Από αυτές, εκείνη που αποκτάται μέσω της διάνοιας την αποκαλεί γνήσια, αποδίδοντάς της αξιοπιστία για την εκφορά σωστής κρίσης, ενώ εκείνη που αποκτάται μέσω των αισθήσεων την ονομάζει νόθα, μην αναγνωρίζοντάς της το αλάθητο για τη διάγνωση του αληθινού. Λέγει κατά λέξη, «υπάρχουν δύο μορφές γνώσεις, μία γνήσια και μία νόθα. Στη νόθα ανήκουν όλα τα παρακάτω, η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση, η αφή. Η άλλη μορφή γνώσης είναι γνήσια, που είναι ξέχωρη από αυτή».

Η σύγχρονη επιστημονική γνώση έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη γνώση που αποκτάται μέσω της διάνοιας και πάνω σε αυτήν δομεί το Νέο Πολιτισμικό Ρεύμα.

«Η ψευδαίσθηση του αισθητού κόσμου»

Ποια είναι κατά τη γνώμη σας, η επίδραση όλων των σύγχρονων επιστημονικών θεωριών στη νέα δομική συγκρότηση των δυτικών κοινωνιών;

Μια κοινωνία, η οποία έχει συνειδητοποιήσει τους προηγούμενους φυσικούς  κανόνες, αναγνωρίζει ως βασική αξία της την «ελευθερία» στo πλαίσιo της ενότητας. Μέσο κατάκτησης της ελευθερίας αποτελεί η πνευματικότητα.

Αποτέλεσμα της προηγούμενης διαπίστωσης είναι ότι πρώτη και βασική επιδίωξη του ανθρώπου πρέπει να είναι η διασφάλιση και επέκταση της πνευματικότητάς του. Αυτό όμως που θα πρέπει να διευκρινιστεί είναι ότι το πνεύμα δεν αποτελεί ένα ανεξάρτητο φιλοσοφικό κατηγόρημα, αλλά μια άλλη έκφραση της έννοιας της ελευθερίας.

Πνευματικός άνθρωπος είναι ο ελεύθερος και κοινωνικοποιημένος άνθρωπος. Πνευματικότητα δεν σημαίνει εξαΰλωση αλλά απελευθέρωση

Η επιστήμη δίνει τα όπλα προκειμένου να συγκροτήσουμε έναν νέο ουμανιστικό πολιτισμό. Όμως οι κοινωνικές εξελίξεις έχουν δρομολογηθεί προς μια στρεβλή κατεύθυνση Ως εκ τούτου δεν υπάρχει παρά μόνο μια διέξοδος από την κρίση, η συνειδητοποίηση της ανάγκης μιας εσωτερικής προσωπικής μας αναμόρφωσης, Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα την αναμόρφωση των καθιερωμένων θεσμών και μακροπρόθεσμα την κατάρρευση της σημερινής οικονομίστικης λογικής και την ανάπτυξη ενός νέου Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Έτσι είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι, η επανάσταση η οποία ήδη συντελείται στους τομείς της ενέργειας, της τεχνολογίας, της οικογενειακής ζωής, τις σχέσεις των δύο φύλων, του τομέα της επικοινωνίας, θα έχει ως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, μια πολιτική και πολιτιστική έκρηξη, για την οποία πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι. Η προετοιμασία όμως αυτή δεν είναι εύκολη εφόσον προσκρούει σε μια στρεβλά και εγωιστικά αναπτυγμένη αίσθηση του «δημόσιου και οικονομικού συμφέροντος»

Παρόλα αυτά, όσο δύσκολο και αν είναι, το πρώτο βήμα του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος πρέπει να γίνει τώρα. Είναι επιτακτική ανάγκη, το συντομότερο δυνατόν, να αντικατασταθεί ο πολιτισμός του Homo Sapiens, του σοφού ανθρώπου των πολέμων του αίματος και των καταστροφών, από τον ουμανιστικό πολιτισμό του Homo Universalis, του Συμπαντικού ανθρώπου, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Οι νέες επιστημονικές ανακαλύψεις ή διαπιστώσεις παραμένουν στο περιθώριο του εκπαιδευτικού συστήματος και γιατί;

Είναι θέμα των δυτικών «εκπαιδευτικών συστημάτων». Τα συστήματα αυτά  προωθούν μόνο τις γνώσεις που αποβλέπουν στην θεοποίηση της ύλης και της ατομικότητας, ως παραγόντων της οικονομικής ανάπτυξης. Η λογική των εκπαιδευτικών αυτών συστημάτων θεωρεί, αλλά δεν ομολογεί, ότι η οικονομική ευμάρεια είναι ο μόνος παράγοντας που οδηγεί στην ευτυχία της κοινωνίας και του ανθρώπου.

Όλα είναι ένα, όλα είναι τώρα;

Όπως αναφέρει ο Αϊνστάιν: «Για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς  η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη»

Η έννοια του «χρόνου» στη σύγχρονη Φυσική τροποποιείται ριζικά έτσι ώστε, έννοιες όπως αυτές του «παρόντος», του «μέλλοντος» και του «παρελθόντος» δεν έχουν πλέον επιστημονικό νόημα. Ομοίως, δεν έχουν νόημα έννοιες όπως αυτές, του «εδώ» και του «εκεί», του «πάνω» ή του «κάτω». Στο Σύμπαν της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας το «εδώ» είναι «παντού» και το «τώρα» ταυτίζεται με το «χθες» και το «αύριο».

Υπάρχουν άλλοι επιστήμονες ή φιλόσοφοι εντός ή εκτός Ελλάδας με τους οποίους συμφωνείτε στην αναγκαιότητα του νέου αυτού πολιτισμικού ρεύματος;

Όπως πλέον διαφαίνεται, το μηχανιστικό και υλιστικό κοσμοείδωλο, που θεμελιώθηκε κατά τον 16ο-17οαιώνα, έχει σχεδόν κλείσει τον ιστορικό του κύκλο αφήνοντας πίσω του τα συντρίμμια ενός καταρρέοντος δυτικού πολιτισμού σε κοινωνικό, οικονομικό και θεολογικό επίπεδο.

Η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου δυτικού πολιτισμικού ρεύματος είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Το πρόβλημα όμως είναι η αναζήτηση των αξιακών και ηθικών βάσεων της ανάπτυξης του νέου αυτού ανθρωπιστικού πολιτισμικού ρεύματος

Την ανάγκη αυτή έχουν επισημάνει, προτείνοντας λύσεις, μεγάλοι διανοητές σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους Τόφλερ, Μαρκούζε και Νέγκρι.

Εκτός αυτών όμως, τόσο η διάσημη Λέσχη της Ρώμης, όσο και η Ομάδα Φουτουριστών στο Stanford Research Institute, μελετώντας τα πολύ επικίνδυνα μελλοντικά προβλήματα της ανθρωπότητας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η τρέχουσα κοσμοθεωρία και οι τεχνολογίες που αυτή υποστηρίζει, έχουν μεν δημιουργήσει τεράστια οφέλη σε ένα επίπεδο, αλλά συγχρόνως είναι απαρχαιωμένες και υπεύθυνες για τη δημιουργία του παγκόσμιου μεγάλου προβλήματος. Οι συγγραφείς αυτών των μελετών διατύπωσαν μια πρότασή εξόδου από την κρίση που δεν είχε να κάνει με την οικονομία, την τεχνολογία ή την πολιτική. Περισσότερο εξαρτιόταν από την επανάκτηση αυτού που ο Άλντους Χάξλεϊ όρισε ως προαιώνια φιλοσοφία: Μια κατανόηση της σχέσης μεταξύ του εαυτού μας και του κόσμου που βρίσκεται στη ρίζα κάθε μεγάλου κοινωνικού, θρησκευτικού ή φιλοσοφικού κινήματος.

Όπως επισημαίνουν οι διανοητές Hugh Kearney, Βuckminster Fullet, John Strohmeier και Peter Westbrook, οι βάσεις μιας νέας πολιτισμικής συγκρότησης απορρέει μόνο μέσα από ένα σύστημα σκέψης, το οποίο πήγασε από την αρχαία Ελληνική διανόηση.

Ποιος όμως τους άκουσε και ποιος τους ακούει ακόμα και σήμερα;

Πέρα από την ακαδημαϊκή σας δράση πως αλλιώς οργανώνεστε και προωθείτε τις ιδέες σας;

Οι ιδέες δεν έχουν ατομική, αλλά συλλογική πατρότητα, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προωθούνται συγκεκριμένα από κάποιον. Η γνώση της αλήθειας των όντων δεν αποτελεί κτήση κανενός. Όλοι μας αποτελούμε μετόχους της συμπαντικής γνώσης στο επίπεδο των δυνατοτήτων μας. Η γνώση είναι δύναμη και η συνολική δύναμη του σύμπαντος μερίζεται στους ανθρώπους δίχως να διαμερίζεται και δεν αποτελεί αποκλειστικό κτήμα κανενός.

Η σχέση της γνώσης με τον άνθρωπο είναι ερωτική και όπως αναφέρει και ο καθηγητής της θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Μπέγζος:  

«Η κτητική γνώση μένει ανέραστη, αλλά η μετοχική γνώση γίνεται ερωτική πράξη. Η αλήθεια δεν είναι καρπός στεγνού λογισμού των φυσικομαθηματικών επιστημών και στυγνού υπολογισμού κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, αλλά αποτελεί γέννημα θρέμμα του ερωτικού λόγου. Μόνο στον έρωτα ενώνεται η ζωή με τη σκέψη, η γνώση με την πράξη, η θεωρία με την εφαρμογή. Και μόνο σε ένα τέτοιο ορίζοντα σχεσιακού, υπαρξιακού διαλόγου, συμβιωτικού και ερωτικού λόγου βρίσκει η ζωή το νόημα της, παίρνει ξανά πάλι σημασία και αποκτά όντως αξία».

Δείτε επίσης:

«Επιστήμη και Νέα Κοινωνική Φιλοσοφία»

«Επιστήμη, Τεχνολογία και Κοινωνία»

--------------------------

[Πηγή]

Μανώλης Γλέζος : 'Το πανεπιστημιακό άσυλο και αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων'

Η εκκένωση του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους συνολικά δεκατέσσερις (14) αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές», υπό των αστυνομικών δυνάμεων, αποτελεί ξεκάθαρα ωμή παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου.
 Απορώ πώς, μέσα σε 19 μέρες κατάληψης, δεν βρέθηκε ούτε μια μικρή ομάδα καθηγητών, από αυτούς μάλιστα που υπεραμύνονται του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων, να μπουν στην Πρυτανεία και να συνομιλήσουν με τους καταληψίες, ασκώντας τον αυτονόητο έλεγχο που οφείλουν στο χώρο όπου λειτουργούν και διδάσκουν.
 Οι εκπαιδευτικοί ασκούν λειτούργημα, και μάλιστα ιερό, γιατί, πέραν των γνώσεων (οφείλουν να) διδάσκουν ήθος δημοκρατικό, κοινωνική αλληλεγγύη και συμπεριφορά, καθώς και πανανθρώπινες αξίες. 

Αντί, λοιπόν, όλοι αυτοί να βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο, όπως όφειλαν, διαγκωνίζονταν στα ΜΜΕ, κάνοντας εκκλήσεις προς την Πολιτεία να εκδιώξει τους καταληψίες.
 

Αλλά πού απευθύνονταν; Στην αστυνομία και στις δικαστικές αρχές; Μα οι καθηγητές πριν απ’ όλους θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν είναι δουλειά ούτε της αστυνομίας ούτε των δικαστικών αρχών να εμπλέκονται στα των Πανεπιστημίων. Άλλωστε είναι οι ίδιοι που κόπτονται για το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων. 

 

 Πώς έχουν, επιτέλους, στο μυαλό τους αυτό το περίφημο Αυτοδιοίκητο;
Θα μπορούσα να μιλήσω και για την ευθύνη των ίδιων των φοιτητών, που επίσης υπερασπίζονται (και καλά κάνουν) το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αλλά θεωρώ ότι η ευθύνη των καθηγητών τους είναι σαφώς μεγαλύτερη.

 Τέλος, υπάρχουν ευθύνες και στην, πολυπληθή πλέον, κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω και την κυβέρνηση την ίδια. 

 Πολλοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανάμεσά τους. Γιατί όλοι αυτοί, που άλλοτε κατήγγελλαν κάθε απόπειρα κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου, σήμερα σιωπούν και ως χτες αδρανούσαν, περιοριζόμενοι στο ρόλο θεατών;
 

 Οι αρχές της δημοκρατίας δεν μπορούν να είναι «α λα καρτ», ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Χρέος μας είναι να υπερασπιστούμε χωρίς ταλαντεύσεις το πανεπιστημιακό άσυλο και να κατανοήσουμε ότι δεν καταλαμβάνεται, δεν ιδιωτικοποιείται και βεβαίως δεν χρησιμοποιείται ως χώρος βίας και τρομοκρατίας από καμιά πλευρά. Και οι μόνοι αρμόδιοι να το υπερασπίζονται είναι οι καθηγητές και οι φοιτητές.

Μανωλης Γλεζος



Βρυξέλλες, 18 Απριλίου 2015

Τι συμβαίνει με τη διαπραγμάτευση, με απλά λόγια

(Ο Σύριζα εκλέχτηκε (με το ζόρι) να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που προέβλεπε παραμονή στην ΕΕ, και όχι ρήξη και έξοδο απ' αυτήν. Πήρε μόνο την κυβέρνηση, κι αυτή όχι μόνος. Δεν πήρε την εξουσία. Όσοι αυτό δεν το βλέπουν, εθελοτυφλούν. Αν εξαιρέσουμε την επιλογή του Πάκη, την πρόσφατη "συμπεριφορά" των ΜΑΤ στις Σκουριές, κι ορισμένα ακόμα θέματα μικρότερης σημασίας, έχουν δρομολογηθεί ή ψηφιστεί νομοσχέδια στη σωστή κατεύθυνση. Το δίπολο Τσίπρας - Ζωή Κωσταντοπούλου αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμα και για την Αριστερά. Όπως ο νόμος για τις φυλακές τύπου Γ, για τα Πανεπιστήμια, για την επαναπρόσληψη των απολυμένων στο Δημόσιο, για την ανθρωπιστική κρίση κλπ. Οι πρωτοβουλίες της Ζωής (μία είναι η Ζωή πλέον στην Ελλάδα) είναι το λιγότερο θαρραλέες κι ελπιδοφόρες. Η αλλαγή συμπεριφοράς στο μεταναστευτικό - προσφυγικό είναι περισσότερο ορατές: μ' αρέσει η απλότητα, η ανθρωπιά κι ο αυθορμητισμός της Τασίας -έστω κι αν φαίνεται πως δεν έχει κάποιο οργανωμένο πρόγραμμα - λύση στο μυαλό της- πολύ περισσότερο απ' τον κυνισμό και την απαξιωτική συμπεριφορά των απανταχού φιλελέδων κρυφορατσιστών.

Ακούω - διαβάζω ότι κάποιοι αριστεροί μου φίλοι (στο Φ/Β ή αλλού), έχουν ήδη χάσει την υπομονή τους με την διαπραγμάτευση του Σύριζα [βλέπε άρθρο παρακάτω], και τον κατακεραυνώνουν καθημερινά και αλύπητα. Η υπομονή τους εξαντλήθηκε μόλις σε 2 μήνες. Προσωπικά θα περιμένω μέχρι να μάθω το τελικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης όποτε κι αν συμβεί αυτό. Εάν υπάρξει κωλοτούμπα, τότε ναι θα είμαι μαζί τους. Έχω υπομονή. Ίσως και γιατί δεν μου απομένει άλλη (ειρηνική) εναλλακτική δυνατότητα... Αν κάποιοι άλλοι έχουν να προτείνουν κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό, αλλά εφικτό στο τωρινό ελληνικό - ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι ας μου το κοινοποιήσουν. Για μελλοντικά οράματα μιας άλλης "μη επενδυτικής" - "μη αναπτυξιακής" Αριστεράς μπορούμε να μιλάμε, όταν δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση δίπλα μας, όταν η ανεργία υποχωρήσει αισθητά, όταν με τον καιρό οι περισσότεροι καταλάβουν ότι το μοντέλο της αέναης "ανάπτυξης" και καταναλωτισμού του καπιταλιστικού μοντέλου στην Ελλάδα και διεθνώς δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές χωρίς να υπάρξει καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Ως τότε λύσεις τύπου Σύριζα ή Podemos, αν μπορέσουν στοιχειωδώς να λειτουργήσουν, μπορούν μόνο να βοηθήσουν, για να μπορέσουν να μπουν κάποια μπολιάσματα για τα οράματα του μέλλοντός μας.

AMOR 18/4/2015)

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όσα συμβαίνουν και κυρίως γράφονται σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχουν μια διάσταση που απαιτεί απλή εκλογίκευση. Με αυτή την εκλογίκευση προκύπτει ο βασιλιάς γυμνός και όχι το τέρας πύρινο. Ας πάμε λοιπόν με απλά βήματα προς τη λογική

1.Γιατί τόση σκληρότητα;Σε κάθε διαπραγμάτευση  η προσπάθεια που γίνεται είναι να εξασφαλίσει ο καθένας τα μέγιστα οφέλη και τις μικρότερες απώλειες. Αυτό δεν γίνεται κάτω από μια διαδικασία ευφορίας και φιλοφρονήσεων, αλλά με πιέσεις, απαιτήσεις και αρκετές φορές εκβιασμούς. Επίσης το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης δεν εξελίσσεται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι αλλά σε όλα τα πεδία. Κυρίως αυτό της επικοινωνίας. Δηλαδή οι διαπραγματευόμενοι, με δηλώσεις ή διαρροές, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τετελεσμένων και κυρίως φόβου για τον «αντίπαλο». Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε και τη λειτουργία του καλού και του κακού μπάτσου των κλασσικών αμερικάνικων ταινιών. Ο ένας απειλεί και ο άλλος δείχνει διαλακτικός και φιλικός. Αυτά συμβa;iνουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αυτές που αφορούν την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

2. Οι κλώνοι του Σόιμπλε. Είναι λοιπόν μάλλον ξεκάθαρο,πως για παιχτεί το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης σωστά, πρέπει από την κάθε πλευρά να υπάρχει όσο το δυνατόν μέτωπο «αμετακίνητων θέσων», προκειμένου η δεδομένη υποχώρηση από τις θέσεις αυτές, για να υπάρξει συμφωνία, να είναι όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα. Ο κάθε διαπραγματευτής προσπαθεί να κάνει συμμαχίες και να εξασφαλίσει ρωγμές στην απέναντι πλευρά. Στο θέμα αυτό η Ελλάδα έχει πραγματικά πρόβλημα. Μεγάλες πολιτικές ομάδες οι οποίες κυβέρνησαν στο παρελθόν, δημιουργούν εκ των προτέρων την εικόνα του «αδιαπραγμάτευτου» και της αποτυχίας. Δεν συντάσσονται με την εθνική απαίτηση, αλλά προφητεύουν την καταστροφή και δημιουργούν φόβο. Σε μια τέτοια λειτουργία στήνεται η ανακύκλωση κλίματος.Δηλαδή κάποιος Σόιμπλε στο εξωτερικό ή κάποια εφημερίδα, κάνει μία εκτίμηση ή δημιουργεί ένα φόβο για τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η δήλωση που όπως είπαμε είναι μια δήλωση όχι που εκφράζει την πραγματικότητα απαραίτητα, αλλά που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα, αναπαράγεται από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης και τους κλώνους του Σόιμπλε στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το κλίμα που δημιουργείται με τον τρόπο αυτό στη χώρα, από τον Σόιμπλε και τους κλώνους Σόιμπλε,καταγράφεται ως «ρεπορτάζ» από ξένα ΜΜΕ και δημιουργεί πλέον μια πραγματικότητα που μπορεί να στηρίζεται σε φήμη αλλά είναι πια πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι οι πολλαπλές φήμες για Bank Run. Στην αρχή υπήρξαν φόβοι για διοχέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Στη συνέχεια κάποιες Τράπεζες δημιούργησαν μέσω «πληροφοριών» αυτή τη ροή. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατέγραψαν την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε βάζοντας μάλιστα και φωτογραφίες από ουρές συνταξιούχων που περίμεναν στις ουρές στις Τράπεζες για τη σύνταξη εμφανίζοντας πως υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Όλο αυτό ανακυκλώθηκε από τα κανάλια και τελικώς η φυγή κεφαλαίων επιτεύχθηκε.

3. Γιατί δεν συντάσσονται όλοι μαζί; Αυτή είναι μια απλοική και ευγενής ερώτηση την οποία βάζουν καλοπροαίρετοι  άνθρωποι ή απολίτικοι. Απέναντι σε αυτή την κρίση, όπως και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα αλλά και ερμηνείες. Μπορεί να συνταχθεί η κυβέρνηση και όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο έτσι, με το Βενιζέλο που επέβαλε χαράτσια και το Σαμαρά που έκοψε μισθούς αλλά ταυτόχρονα έκανε πιο πλούσιους τους τραπεζίτες και την οικονομική ελίτ; Ο ένας θεωρεί πως η λύση για την ανάπτυξη είναι να επιβιώσει ο κόσμος με ανθρώπινα μεροκάματα για να αναπτυχθεί η χώρα, και ο άλλος πως πρέπει να πέσουν κι άλλο οι μισθοί για να είναι φτηνός ο στρατός που θα δουλεύει στο Λάτση. Η εικόνα του θύματος με τον θύτη αγκαλιά μπορεί να θυμίζει σε ρομαντισμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά δεν είναι πραγματικότητα. Σημασία έχει να είναι ισχυρές οι συμμαχίες στην κοινωνία που θα απαιτούν την αλλαγή και όχι να καθορίσουν την τύχη της χώρας αυτοί που την κατέστρεψαν. Ακόμη και οι εθνικές αφηγήσει που παρουσίαζαν τους έλληνες στο παρελθόν ενωμένους να μεγαλουργούν , είναι μύθοι. Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν πάντα Εφιάλτες και Λεωνίδες, Βελουχιώτηδες και Ράλληδες, κουζουλοί έλληνες και οπαδοί της υποχωρητικότητας.

4. Πού κολλάει η διαπραγμάτευση και γιατί; Η κυβέρνηση δήλωσε προεκλογικά και γι αυτό υποστηρίχθηκε από τους πολίτες, πως δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Δηλαδή δεν θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία προς τα κάτω με απολύσεις, μειώση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη διαπίστωση την έθεσε στο Τραπέζι και κατάφερε να πετύχει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, η Γερμανία και οι εταίροι κατάλαβαν πως μπορούν σταδιακά να αποδομήσουν το εσωτερικό ελληνικό μέτωπο. Έτσι εκμεταλλεύτηκαν τους κλώνους Σόιμπλε και την ισχύ των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν  συσχετισμούς υπέρ τους ή έστω κλίμα φόβου. Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση κολλάει στις ελληνικές κόκκινες γραμμές. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στην απόφαση να μην γίνουν απολύσεις, να μην κοπούν συντάξεις και μισθοί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ και να μην δοθεί όσο όσο η Δημόσια περιουσία. Αντιθέτως έχει εξαγγείλει για πρώτη φορά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλούτου.

Οι εταίροι δεν θέλουν μια Ελλάδα που μπορεί να σωθεί, αλλά μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα τους. Δηλαδή τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα εξασφαλίσουν τη «δημοσιονομική τάξη». Είτε πρόκειται για γερμανικό σύνδρομο είτε για αντίληψη για την οικονομία, αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει ακόμη και στη Γερμανία των εκατομμυρίων φτωχών και υποαπασχολούμενων και της όλο πιο πλούσιας οικονομικής ελίτ.

Αυτο το μοντέλο αμφισβητείται πολιτικά σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στο Νότο. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής στην Ευρώπη. Δηλαδή το θέμα δεν είναι οι επιλογές λιτότητας, αλλά η αναδιαμόρφωση της Ευρώπης η οποία έχει δομικά λάθη και είναι άδικη.

Είναι λοιπόν στοίχημα για τη μερκελική αντίληψη, να μην περάσει η ελληνική αντίσταση η οποία θα γενικευτεί ως πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι αυτό τέτοια επίθεση, για αυτό τόση επιμονή και φόβος.

5. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι γιατί να υποχωρήσει η Ελλάδα; Αν υποχωρήσει δεν γίνεται ανακόλουθος μόνο ο Συριζα αλλά επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να την θυμίσω λέγοντας πως η τρόικα κυβερνούσε μέσω mail, και ο πρωθυπουργός έκανε νόμους όσα απαιτούσε η τρόικα. Αυτά που απαιτούσε ήταν κόψιμο μισθών, απολύσεις, χτύπημα της πραγματικής Οικονομίας και βέβαια να γίνουν τα χρέη των Τραπεζών δικά μας, χωρίς να πληρώσουν ποτέ οι τραπεζίτες.

Αν υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η Ευρώπη και να αναπτυχθεί η χώρα. Δεν είναι θέμα πολιτικής ανακολουθίας αλλά ευκαιρίας που θα χαθεί.

6. Τι θα πάθουμε αν δεν υποχωρήσουμε; Αν κοιτάξει κάποιος τα δημοσιεύματα του διεθνή Τύπου, το ερώτημα αυτό απαντιέται με πολλούς τρόπους. Άλλοι λένε πως θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν πως θα καταστραφεί η Ευρώπη. Οι προφήτες της Οικονομίας, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να προβλέψουν την κρίση και πούλαγαν κωλόχαρτα ως επενδυτικά προιόντα, είναι ανίκανοι να πουν τι ακριβώς θα συμβεί γιατί δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν και αυτό σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την καταστροφή της, θα το είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Δεν το ξέρουν όμως και πολύ περισσότερο φοβούνται τις εξελίξεις. Σε μια παγκόσμια Οικονομία, η κατάρρευση της Lehman Brother στην Αμερική οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Σκεφθείτε αν καταρρεύσει μια χώρα.

Άρα το τι θα κάνουν δεν το ξέρουν.Προσπαθούν μέσα από το φόβο που προξενούν, τις πιέσεις που ασκούν, τους εκβιασμούς και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν στην Ελλάδα να δημιουργήσουν όσο καλύτερες συνθήκες μπορούν για τους ίδιους. Να θυμίσω πως με τα ίδια επιχειρήματα πέρασαν τα μνημόνια.

Η Ε.Ε και η Μέρκελ θα έχουν εκτός από οικονομικό πρόβλημα και πολιτικό με την κατάρρευση της Ελλάδας. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα ενοχοποιηθεί για το τι κάνει στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια οραματική Ένωση και θα αποκαλυφθεί ως αυταρχικός μηχανισμός. Την ίδια ώρα θα δημιουργηθούν ίσως νέες Ενώσεις στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί με παίκτη τη Ρωσία, πράγμα που δεν θέλει ούτε η Γερμανία ούτε η ΗΠΑ.

7.Έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τις στρόφιγγες; Την Τετάρτη μία ακτιβίστρια διατάραξε τη συνέντευξη τύπου του Ντράγκι, φωνάζοντας «κάτω η Δικτατορία της Κεντρικής Τράπεζας». Είχε δίκιο στο χαρακτηρισμό. Κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, δημιουργήθηκε χωρίς τις ελληνικές αντιρρήσεις η Τραπεζική Ενοποίηση. Ακούγεται ως κάτι καλό. Η Ευρωπαική Ένωση προχωρά σε διάφορες ενοποιήσεις, εκτός από αυτές των χρεών φυσικά. Πρακτικά αυτό που έγινε, ήταν να εκχωρηθούν μια σειρά από πολιτικές εξουσίες που ασκούνται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις στις Κεντρικές Τράπεζες και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα (πρόκειται ουσιαστικά για ιδιωτικούς μηχανισμούς όπως η Τράπεζα της Ελλάδος). Οι Τράπεζες κυβερνούν και καθορίζουν πώς θα ρέει το χρήμα. Οι κατά τόπους Τράπεζες δεν μπορούν να εκτυπώσουν χρήμα, μόνο να να ζητήσουν . Και η ΕΚΤ μπορεί να αρνηθεί είτε είναι ανήθικο, είτε παράλογο, είτε απαράδεκτο. Έχει τη «νομιμότητα» να λειτουργεί έτσι. Να σταματήσει να δίνει χρήματα στις ελλληνικές Τράπεζες παρότι η Ελλάδα είναι εντάξει με την αποπληρωμή των δανείων της. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει χρήματα από το 2014, παρότι πληρώνει τις δόσεις. Άρα αυτό που τους ενδιαφέρει, το κριτήριο, δεν είναι αν θα πληρώνει η Ελλάδα, αν θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, αλλά αν θα κάνουν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα.

Με αυτή τη λογική λοιπόν μπορούν να κρατήσουν κλειστές τις στρόφιγγες και να εκβιάσουν. Αλλά την ίδια ώρα διακινδυνεύουν η Ελλάδα να μην υποχωρήσει και να έχουν οι ίδιοι τις επιπτώσεις που φοβούνται. Αν κλείσουν οι στρόφιγγες, η Ελλάδα μπορεί να μην αποπληρώνει τα δάνεια, αλλά να κρατάει το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες. Τι θα κάνει η ΕΚΤ;Θα πάρει την απόφαση να δρομολογήσει τη διάλυση της Ε.Ε;



8.Μήπως λένε αλήθεια;

Όχι δεν λένε αλήθεια και το δείχνει η ιστορία τους και οι ήρωές της. Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ πρόσφατα συνελήφθη για διαφθορά. Ο Γιούνγκερ είχε δημιουργήσει στο Λουξεμβούργο ως πρωθυπουργός φορολογικό παράδεισο. Ο Σόιμπλε είχε εμπλοκή σε χρηματισμό με το «σκάνδαλο Κολ». Η σχέση τους με την αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλή. Απλώς ασκούν πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζουν, προς όφελος της Οικονομίας που θέλουν. Δεν λένε λοιπόν αλήθεια.Δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια. Ας δούμε την πρόσφατη Ιστορία. Όταν η Ελλάδα μπήκε υπό την διοίκηση της Τρόικας και των μνημονίων, εμφάνιζαν όλο αυτό ως μονόδρομο. Τώρα πλέον έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι πως αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών, θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν γιατί θα έχαναν τρισεκατομμύρια. Παρ όλα αυτά και τότε έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Όταν στη συνέχεια μπήκε το θέμα του κουρέματος του Ελληνικού χρέους, Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν πως δεν θα γίνει και ο ντόπιος Παπακωνσταντίνου είχε πει πως αν γίνει θα είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται πως δεν ήθελαν το κούρεμα γιατί οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα.Αν κουρευόταν το χρέος θα καταστρέφονταν οι ίδιοι και όχι η Ελλάδα.Παρ όλα αυτά έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Μετά τη σύνοδο των Καννών και αφού ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα, άλλαξαν εντελώς την επιχειρηματολογία και υποστήριξαν πως πρέπει να γίνει κούρεμα.Προχώρησαν σε κούρεμα με Αγγλικό Δίκαιο ενώ άλλαξαν και την κυβέρνηση στην Ελλάδα δίνοντας εντολή στο Βενιζέλο να ρίξει τον Παπανδρέου. Την απώλεια των Τραπεζών από το κούρεμα την αναλάβαμε εμείς με την ανακεφαλαιοποίηση. Αντιθέτως, δεν ζήτησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία  που κατέρρευσαν με το κούρεμα.Έλεγαν πως διαφορετικά θα καταστραφεί η χώρα.

Θα μπορούσε η ΕΚΤ να πάρει πρωτοβουλίες για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό χρέος. Αντί γι αυτό, έπαιρνε ομόλογα (ελληνικό χρέος δηλαδή) από την ελεύθερη αγορά σε μισή τιμή και εμάς μας έβαζε μέσω του δανεισμού να τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία. Και αυτή η τοκογλυφία έγινε για να μην καταστραφεί η Ελλάδα;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως «και τρων και ψεύδονται» που θα έλεγε και η Βλαχοπούλου. Άρα η επιχειρηματολογία τους είναι και σήμερα ψεύτικη. Απλώς ενεργοποιούν τη σωστή και αποτελεσματική ως σήμερα τακτική. Η οποία βέβαια απαιτεί να δημιουργηθεί έντονο κλίμα φόβου στη χώρα που θα αντικαταστήσει την αισιοδοξία μετά τις εκλογές.Το ρόλο αυτό δεν τον έχει αναλάβει ο Σόιμπλε αλλά το ντόπιο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Τι ζητάνε σήμερα; Να μην υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές γιατί θα καταστραφούμε. Δηλαδή να δεχθούμε να γίνουν απολύσεις, να κοπούν κι άλλο συντάξεις, να ανεβεί το ΦΠΑ και να παραδώσουμε τη Δημόσια περιουσία; Για να μην καταστραφεί η Ελλάδα λένε. Δηλαδή ποιά είναι η καταστροφή αν όχι αυτό;

---------------

[Πηγή]

Πρόεδροι της Βουλής (1974 μέχρι σήμερα)

Πρόεδροι της Βουλής (1974 μέχρι σήμερα)

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…

1974 – 1977: Κ. Παπακωνσταντίνου (ΝΔ)
1977 – 1981: Δ. Παπασπύρου (ΝΔ)
1981 – 1989: Ι. Αλευράς (ΠΑΣΟΚ)
1989 – 1993: Αθ. Τσαλδάρης (ΝΔ)
1993 – 2004: Απ. Κακλαμάνης (ΠΑΣΟΚ)
2004 – 2007: Αν. Ψαρούδα – Μπενάκη (ΝΔ)
2007 – 2009: Δ. Σιούφας (ΝΔ)
2009 – 2012: Φ. Πετσάλνικος (ΠΑΣΟΚ)
2012: Β. Πολύδωρας (ΝΔ)
2012 – 2015: Ευ. Μεϊμαράκης (ΝΔ)
2015 – : Ζ. Κωνσταντοπούλου (ΣΥΡΙΖΑ)

(Αγαπητέ Jo Di, μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει ενδιαφέρον από όλους αυτούς τους προέδρους της Βουλής. Οι προηγούμενοι ήταν σαν απουσιολόγοι. Βαρετοί μέχρι αηδίας. Και συστημικοί. Χώρια που οι περισσότεροι ήταν γεροσάψαλα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει κάνει τη Βουλή μόδα. Επίσης, σήμερα όλοι οι Έλληνες ξέρουν πώς λέγεται ο Πρόεδρος της Βουλής. Και πολλοί την αποκαλούν μόνο με το μικρό της όνομα. Αυτό κάτι λέει.)

Pitsirikos, Jodi

Μαρινάκης – Μπέος: σημειώσατε 1

Παραπομπή του Αχιλλέα Μπέου και άλλων 92 ζητάει ο Εισαγγελέας Εφετών Παναγιώτης Πούλιος για τα αδικήματα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, της απάτης κατ” επάγγελμα και συνήθεια, της εκβίασης με απειλή βλάβης εξαναγκαζομένου, της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, της δωροδοκίας και δωροληψίας για αλλοίωση αποτελέσματος αγώνα.
Από την άλλη, απαλλαγή για τον Βαγγέλη Μαρινάκη και άλλους 59 προτείνει ο Εισαγγελέας αφού, κατά την γνώμη του, δεν στοιχειοθετείται εις βάρος τους κάποια κατηγορία.

 Pitsirikos, Jodi

Ο τοίχος των αδίστακτων τοκογλύφων

Ο τοίχος των αδίστακτων τοκογλύφων

Να τελειώνουμε με τους αδίστακτους τοκογλύφους

(Αγαπητέ Jo Di, να τελειώνουμε με τους αδίστακτους τοκογλύφους και με τους ντόπιους συνεργάτες τους. Γιατί πάντα από μέσα πέφτει η πόλη. Καμία χώρα δεν μπορεί να κατακτηθεί από τους έξω, αν δεν έχει πρώτα καταστραφεί από τους μέσα. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί της ανθρωπότητας με αυτόν τον τρόπο τελείωσαν.)

 Pitsirikos, Jodi

Νόμος είναι το δίκιο των μεταλλωρύχων του Μπόμπολα

Διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποίησαν σήμερα οι μεταλλωρύχοι του Μπόμπολα, παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία και διαταράσσοντας την κοινωνικοοικονομική ζωή της πόλης.

Θα πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να δράσει σαν τις κυβερνήσεις Σαμαρά και Παπανδρέου και να στέλνει τα ΜΑΤ να σπάνε στο ξύλο όσους διαδηλώνουν και δεν επιτρέπουν σε εμάς τους υπόλοιπους να κάνουμε τις βόλτες μας.

Δεν είναι δυνατόν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι να κλείνουν το κέντρο της Αθήνας και να παραλύουν μια πόλη που είναι γεμάτη τουρίστες, γιατί χαλάνε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό (σ.σ. αυτά δεν μας λένε τόσα χρόνια αυτοί που κόπτονται τώρα για το δικαίωμα των μεταλλωρύχων να ζουν σαν αρουραίοι μέσα σε τρύπες;)

Οι μεταλλωρύχοι έχουν στο πλευρό τους -εκτός από το αφεντικό τους- τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ και τους γνωστούς παπαγάλους, οι οποίοι, αν βρεθούν ποτέ σε μεταλλωρυχείο, θα πάθουν ντουβρουτζά.

Στο πλευρό των μεταλλωρύχων είναι και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος εγκατέλειψε την θέση του στα τηλεοπτικά στούντιο και κάνει εξωτερικά γυρίσματα, για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Μπόμπολα.

Δεν πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση που ο Άδωνις Γεωργιάδης βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε διαδήλωση εργαζομένων, αφού είναι γνωστό πως ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά.

Οι μεταλλωρύχοι διεκδικούν το δικαίωμά τους να πεθάνουν από καρκίνο και να σκορπίσουν τον καρκίνο -εκτός από τα δικά τους παιδιά- στους συνανθρώπους τους και στα παιδιά τους, αλλά οι συνάνθρωποί τους δεν θέλουν να βγάλουν τον καρκίνο γιατί είναι οπισθοδρομικοί και τριτοκοσμικοί Έλληνες, και θέλουν να ζουν πάνω από τις δυνατότητες που τους προσφέρει ο καρκίνος.

Επίσης, οι μεταλλωρύχοι ζητούν να σβηστούν τα χρέη του αφεντικού τους και των άλλων ιδιοκτητών ΜΜΕ, ενώ ζητούν να δοθούν και άλλα δάνεια στα ΜΜΕ γιατί τα 36 εκατομμύρια στην χρεοκοπημένη Καθημερινή δεν φτάνουν.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στα χρεοκοπημένα ΜΜΕ και στους σφουγγοκωλάριους που εργάζονται σε αυτά, γιατί, ενώ επί πέντε χρόνια έκαναν επίθεση σε όλες τις ομάδες εργαζομένων ή αποσιώπησαν όλες τις εργατικές διαδηλώσεις, καλύπτουν τώρα με όλες τους τις δυνάμεις την διαδήλωση των μεταλλωρύχων του Μπόμπολα.

(Με την ευκαιρία να θυμίσω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν να είναι δούλοι. Και θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν.)

Pitsirikos

Το ότι θα επέτρεπαν ποτέ εργάτες να μετέχει στην πορεία τους ο Άδωνις ειλικρινά αυτό με ...υπερβαίνει. #skouries
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) April 16, 2015

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν... Α ρε τιμημένη εργατιά τι σου' μελε να πάθεις... #skouries https://t.co/alEeTXAR5M
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) April 16, 2015

H πρώτη πορεία εργαζομένων ever, με χημικές τουαλέτες, ασθενοφόρα, κάμερες δικές τους και σκηνοθέτη.
— e-tetRadio.gr (@tetRadio) April 16, 2015

Τον εξοπλισμό τους θα ζήλευαν πολλα ΜΜΕ. Μεχρι και ιπτάμενη κάμερα οι μεταλλωρύχοι pic.twitter.com/AGKWBEail4
— Makis Sinodinos (@MakisSinodinos) April 16, 2015

Φέρονται στη Ζωή όπως εκείνοι που κατηγορούν το θύμα βιασμού για το 'προκλητικό' του ντύσιμο...

Στη Ζωή Κωνσταντοπούλου αρέσει να ακούει τη φωνή της. Πολύ πιθανόν, επίσης, ο ναρκισσισμός της να ξεπερνά το επιτρεπόμενο όριο που θέτουν τα χρηστά ήθη. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως ο γράφων δεν έχει γνωρίσει ακόμα τον τέλειο, απαλλαγμένο από κάθε ελάττωμα άνθρωπο. Γι' αυτό και την πρόεδρο της Βουλής δεν θα την κρίνω από το ύφος αλλά από την αποτελεσματικότητά της. Κι όσο κι αν με ενοχλεί κάποιες φορές η διάθεσή της να μην αφήνει τίποτα να πέφτει κάτω, οφείλω να της αναγνωρίσω ότι μέσα σε δύο μόλις μήνες έχει κατορθώσει να επαναφέρει το Κοινοβούλιο στην καρδιά τής πολιτικής επικαιρότητας. Και δεν το εννοώ με τον τρόπο που το εννοούν τα σκανδαλοθηρικά έντυπα και τα διαπλεκόμενα μίντια, που έχουν υιοθετήσει πλήρως τη μικροαστική ατζέντα τής Ν.Δ. περί νόμου και τάξης μήπως και γλιτώσουν κανέναν από τους δίκαιους φόρους και τα λοιπά ποσά που καλούνται να πληρώσουν κι έχουν αμελήσει να πράξουν εδώ και μια 25ετία που μολύνουν το ραδιοτηλεοπτικό αέρα με την προπαγάνδα τους. Ηδη ο Αλέξης Τσίπρας έχει μιλήσει στη Βουλή περισσότερες φορές από όσες ο Αντ. Σαχλαμαράς σε δυόμισι χρόνια, ενώ έχουν συσταθεί επιτροπές για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, το δημόσιο χρέος και τα μνημόνια που θα έπρεπε να είχαν συγκροτηθεί πολύ νωρίτερα. Και μόνο το ότι οι πολίτες παρακολουθούν τις συνεδριάσεις τής Ολομέλειας σε ικανοποιητικούς αριθμούς αποτελεί έτσι κι αλλιώς νίκη τής δημοκρατίας. Και γι' αυτό και μόνο οφείλουμε πολλά εύσημα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου...

Κάτι μου θυμίζει η συμπεριφορά όλων όσων συμπεριφέρονται στη Ζωή σαν να ήταν η τρελή τού χωριού: εκείνους που είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν ένα θύμα βιασμού γιατί ήταν "προκλητικώς" ντυμένο. Αντί, δηλαδή, να επικεντρώσουν στο αν έχει άδικο ή όχι η πρόεδρος της Βουλής όταν θέτει ζητήματα όπως η καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, η διαγραφή τού επαχθούς χρέους και η τιμωρία όσων οδήγησαν τους έλληνες στη χειρότερη οικονομική γενοκτονία από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου επικεντρώνονται στην, υπερβολική ομολογουμένως, διάθεσή της για αυτοπροβολή και στη σχολαστικότητά της σεναριολογώντας ασύστολα για τις φιλοδοξίες της, στηριζόμενοι στο υπόδειγμα που τους έχουν δώσει τόσα χρόνια οι καρεκλοκένταυροι νταβατζήδες τους στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ. Εφτασαν στο σημείο να καυτηριάσουν τα έξοδα διαμονής των ξένων φιλοξενουμενων που μίλησαν στην επιτροπή για το χρέος, τα οποία ήταν απειροελάχιστα σε σύγκριση με το πόσο που μας κόστισαν τα αντίστοιχα των τροϊκανών που πηγαινοέρχονταν κάθε τρεις και λίγο για να απαιτούν να περικοπεί η επικουρική σύνταξη των γιαγιάδων και των παππούδων μας. Κι αν αυτό θεωρείται λαϊκισμός, μικρό το κακό. Θα μπορούσα να είχα κατρακυλήσει σε χειρότερο αμάρτημα, εκείνο του ελιτισμού...

Αφήστε που θέλουν οι σεξιστές να κρυφτούν κι ο μισογυνισμός τους δεν τους αφήνει να αγιάσουν. Και δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιοι που πετούν χυδαία υπονοούμενα για το πόσο συχνά κάνει σεξ η Ζωή είναι κι αυτοί που ενοχλούνται επειδή θα αφεθεί ελεύθερος ο Σάββας Ξηρός μολονότι έχει 98% αναπηρία. Η μισαλλοδοξία με την εκδικητικότητα συνήθως εμφιλοχωρούν στα ίδια άτομα, τα οποία έχουν εξορίσει την αυτοκριτική κι έχουν σπιτώσει το φαρισαϊσμό. Ο Ιησούς, τον οποίο θα σπεύσουν να τιμήσουν αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες κάνοντας το σταυρό τους οσο πιο επιδεικτικώς γίνεται για να τους καμαρώσουν οι γείτονές τους, θα είχε απλώσει ασπίδα προστασίας στη Ζωή, όπως είχε κάνει άλλωστε για γυναίκες θεωρούμενης χαμηλότερης υποστάθμης από τους νοικοκυραίους όπως η Μαγδαληνή, και θα είχε συγχωρήσει τον Σάββα Ξηρό πάνω στο σταυρό τού μαρτυρίου του και θα του είχε επιτρέψει να πεθάνει με γαλήνη. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορείς να διαλέξεις τους οπαδούς σου κι ο Ιησούς έχει δυστυχήσει ανά τους αιώνες να τον υμνούν καθάρματα με ράσα και πιστοί που από το λόγο του συγκράτησαν μόνο τη βασιλεία των ουρανών και λησμόνησαν πως για να φτάσεις σε αυτή οφείλεις να αγαπάς και να συγχωρείς ακόμα και τον εχθρό σου, ακόμα κι εκείνον που είναι άθεος ενώ είσαι πιστός, μαύρος ενώ είσαι λευκός, ομοφυλόφιλος ενώ είσαι ετεροφυλόφιλος, αριστερός ενώ είσαι δεξιός, αντιεξουσιαστής ενώ είσαι νομοταγής και ούτω καθεξής...

--------------------

[Πηγή]

Υπήρχε και άλλος δρόμος - Του Πιτσιρίκου

Από την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης στις 23 Απριλίου του 2010, μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, η κυρίαρχη -αν όχι και μοναδική- άποψη ήταν πως η Ελλάδα δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να σκύψει το κεφάλι, να εφαρμόσει τα Μνημόνια και να υπακούσει τυφλά στις εντολές των εταίρων και της Τρόικας.

Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, ολιγαρχών, καναλαρχών -και των δούλων τους- τα έδωσε όλα, για να πείσει τους Έλληνες πολίτες πως δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή.

Τους Έλληνες που δεν πείστηκαν και κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους, ανέλαβαν να τους πείσουν με απίστευτη βία οι δυνάμεις καταστολής.

Τα αποτελέσματα της επιβολής της κυρίαρχης άποψης ήταν -μεταξύ άλλων- να φτωχοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, να αυξηθούν οι αυτοκτονίες, να μεταναστεύουν μαζικά οι Έλληνες, να διαλυθεί ο τομέας της Υγείας, και να αυξηθεί το δημόσιο χρέος.

Η μία και μοναδική λύση οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή από την οποία υποτίθεται πως θα μας έσωζε.

Μετά από όλα αυτά -και αφού πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια-, οι Έλληνες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου σημαίνει πως οι Έλληνες δεν είναι πια ικανοποιημένοι από την άποψη που προσπάθησε να επιβάλει επί πέντε χρόνια το πολιτικό και ολιγαρχικό σύστημα.

Κι ενώ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων είχε πειστεί τα προηγούμενα χρόνια πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν που προπαγάνδιζαν καθημερινά οι Πρετεντέρηδες, οι Μπάμπηδες -και άλλοι καμμένοι-, ξαφνικά βλέπουμε πως η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά, ενώ αναζητεί και άλλους τρόπους, για να βγάλει τη χώρα και τους πολίτες από την δύσκολη θέση που τους έφεραν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν.

Αν μη τι άλλο, αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει ζωή και αξιοπρέπεια στους πολίτες, αν και δεν είναι η ίδια υπεύθυνη για το κακό που συνέβη στη χώρα μας.

Δηλαδή, υπήρχε άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά οι πολιτικοί που κυβερνούσαν ήταν δεμένοι από τους «εταίρους» και από τους Έλληνες ολιγάρχες, οπότε ξεπούλησαν τη χώρα και τους πολίτες, για να επιβιώσουν πολιτικά οι ίδιοι.

Φυσικά, η επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση από τους ολιγάρχες μέσα από τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ τους, είναι λυσσαλέα.

Προσέξτε τη λύσσα των ιδιωτικών ΜΜΕ εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Επιτροπής Αλήθειας για τον Λογιστικό Έλεγχο του Δημοσίου Χρέους.

Βέβαια, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να απαιτήσει από τους χρεοκοπημένους καναλάρχες και ολιγάρχες να πληρώσουν επιτέλους αυτά που τους αναλογούν, οπότε εξηγείται απόλυτα η λύσσα των ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Παράλληλα, ξέρουν πως ο έλεγχος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την υπόθεση της Siemens -και άλλα καυτά θέματα- θα φέρει τα δικά τους ονόματα στο προσκήνιο. Γιατί δεν τα φάγαμε μαζί. Αυτή η καραμέλα έλιωσε.

Δεν είναι δυνατόν από τη μία οι ολιγάρχες να κάνουν σημαία επί πέντε χρόνια πως η χώρα χρεοκόπησε επειδή οι Έλληνες δανείζονταν και ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους, και από την άλλη -ακόμα και σήμερα- η χρεοκοπημένη Καθημερινή να παίρνει δάνειο 36 εκατομμύρια ευρώ.

Υπήρχε λοιπόν άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά δεν συνέφερε τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση, τον Αλαφούζο και τα άλλα παιδιά.

Όπως είπα κάποτε σε έναν γνωστό και κοντό ολιγάρχη, «δεν γίνεται να έχω εγώ, ο γιος του οικοδόμου,τα ίδια συμφέροντα με εσένα, τον γιο του εφοπλιστή».

Ε ναι, δεν γίνεται. Το παραδέχτηκε και αυτός.

(Μπορεί πολλά να με στεναχωρούν απ' αυτά που έκανε ή δεν έκανε ως τώρα η Αριστερή κυβέρνηση, όμως δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τα παρακάτω, όσο κι αν μας φαρμακώνει η πρόσφατη συμπεριφορά των ΜΑΤ στις ‪#‎Skouries‬:
[...Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν...]
AMOR 10/4/2015)
 

------------------------------
Πηγή: pitsirikos.net

Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά

Δίνουμε 500.000.000 ευρώ από τα λεφτά που δεν έχουμε για να εκσυγχρονίσουμε πολεμικά αεροσκάφη, στέλνουμε τα ΜΑΤ στη Χαλκιδική για να συμπαρασταθούν στους φουσκωτούς τού Γ. Μπόμπολα και διορίζουμε συγγενείς και φίλους στον κρατικό μηχανισμό. Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά. Ναι, το ξέρω, υπάρχουν δικαιολογίες για όλα: τα αεροπλάνα επιτηρούν τα σύνορα της χώρας και η επισκευή τους από ελληνικά χέρια είναι φτηνότερη της αγοράς τους από ξένα. Στα ορυχεία είχαν μεταβεί και οι γνωστοί άγνωστοι αντιεξουσιαστές για να δώσουν κι εκεί την παράστασή τους με τις μολότοφ. Στη δημόσια διοίκηση αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να εμπιστεύεσαι δεν θα σε αφήσουν να κάνεις δουλειά...

Μην μου επαναλαμβάνετε, όμως, επιχειρήματα τα οποία ακούω επί δεκαετίες από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό. Θα είχε νόημα μόνο αν αυτός δεν είχε σαπίσει και δεν υπήρχε λαχτάρα στους πολίτες για το καινούριο. Κι εκεί είναι το ζουμί κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: ο λαός δεν σας εξέλεξε απλώς για να διαχειριστείτε την καταστροφή που άλλοι έφεραν στον τόπο, αλλά για να προχωρήσετε σε ανατροπές. Και σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται τα κανόνια, οι μπάτσοι, οι θυγατέρες και τα κολλητάρια...

Φυσικά κι αυτούς τους δύο μήνες και κάτι έχουν γίνει πολλά που δεν έγιναν σαράντα χρόνια: η δυναμική διαπραγμάτευση στο οικονομικό πεδίο, το άπλωμα της εξωτερικής μας πολιτικής σε όλους τους ισχυρούς διεθνείς παίκτες, τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση, τις 100 δόσεις, την επανίδρυση της δικτατορικώς καταργηθείσας ΕΡΤ, το χτύπημα στους μεγαλοκαναλάρχες και στη διαπλοκή γενικότερα με νομοθετικά μέτρα και την κινητοποίηση των διωκτικών αρχών, η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ' κι άλλων ανελεύθερων επιλογών, η διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, η επιτροπή για το δημόσιο χρέος και η εξεταστική για τα μνημόνια. Ολα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα και ποιότητα, πόσω μάλλον όταν προέρχονται από ανθρώπους που δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ ξανά στη ζωή τους...

Από την Αριστερά, ωστόσο, περιμένω πολύ περισσότερα από την παροχή των αυτονόητων σε μια δημοκρατική κοινωνία, έστω κι αν η εφαρμογή τους σπανίζει στη χώρα μας. Από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του προσδοκώ τον ουρανό με τα άστρα όχι γιατί πιστεύω σε μεσσίες (όσοι πέρασαν, άλλωστε, από αυτόν τον πλανήτη πέθαναν και δεν αναστήθηκαν ποτέ), αλλά γιατί μόνο κοιτώντας ψηλά θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις παγίδες τις οποίες στήνει το κατεστημένο στο βάλτο του. Γι' αυτό και είναι θλιβερό όταν αυτοτραυματιζόμαστε κάνοντας αυτά που καταγγέλλαμε χρόνια πως έκαναν ο άλλοι για τους εξοπλισμούς, τις δυνάμεις καταστολής και την οικογενειοκρατία...

Ακόμα κι ο πρωθυπουργός έχει προαναγγείλει, κι ορθώς έπραξε, πως αν δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και ταυτοχρόνως τους διεθνείς τοκογλύφους η επιλογή δεν μπορεί να είναι παρά η πρώτη. Το αυτό, επομένως, ισχύει και για τα 500.000.000 που δόθηκαν για τα αεροσκάφη τού πολεμικού ναυτικού. Αν καταφέρουμε να δανειοδοτηθούμε και να βάλουμε ξανά την πραγματική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, στηριζόμενοι όσο το δυνατό περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις, δεν έχω αντίρρηση να δαπανήσουμε αυτό το ποσό για την καλύτερη φύλαξη των συνόρων μας. Οι τούρκοι, ωστόσο, θα εισβάλουν ευκολότερα σε μια οικονομικώς εξαθλιωμένη Ελλάδα, η οποία απλώς θα διαθέτει στη βιτρίνα της όπλα και κανόνια, από ό,τι σε μια χώρα τής οποίας ο πληθυσμός θα έχει κατορθώσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Κι ελπίζω Αλέξη η πολλή παρέα με τον Π. Καμμένο να μην σε έχει κάνει να αλλάξεις γνώμη επ' αυτού...

Κι όσον αφορά τα ΜΑΤ έχει δίκιο ο Γ. Πανούσης να επιτίθεται στην "Αριστερά τού τίποτα" (έστω κι αν ο τρόπος που το έκανε μέσω συστημικών εντύπων δημιουργεί αμφιβολίες για τις πραγματικές του προθέσεις), αλλά το τάνγκο τής ανομίας θέλει δύο για να χορευτεί: αν δεν υπήρχαν ΜΑΤ στη σημερινή τους μορφή, δηλαδή στελεχωμένα ως επί το πλείστον με θιασώτες των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν θα υπήρχαν κι αντιεξουσιαστές επίσης στην τωρινή τους εκδοχή, δηλαδή πληρωμένοι ή αφελείς υπηρέτες τής επαναστατικής γυμναστικής. Κι αν, επιπλέον, οι κόρες, οι γιοι, οι σύζυγοι, τα ξαδέρφια, οι μπατζανάκηδες ή τα φιλαράκια μας δεν αποτελούν δώρα τής φύσης στην ανθρωπότητα είναι προτιμότερο να επιλέγουμε άσχετους με το επώνυμο ή το κοινωνικό μας περιβάλλον ανθρώπους, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια ακριβώς προσόντα με τους συγγενείς και τους φίλους μας. Ο Καίσαρας το είχε συνειδητοποιήσει ότι η γυναίκα του πρέπει να δείχνει και τίμια. Οι καισαρίσκοι φαίνεται πως έχουν δρόμο ακόμα, ο οποίος όμως δεν θα είναι μακρύς αν σπεύδουν και οι ίδιοι να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια τους...    

(Άλλαξα τον τίτλο του άρθρου που αναδημοσιεύω με μέρος του κειμένου, γιατί το βρίσκω πολύ πιο καίριο και επιπλέον νομίζω πως ουσιαστικά αντιπροσωπεύει και τον βασικό λόγο που γράφτηκε αυτό το κείμενο (από τον Vromostomos). Ο αρχικός τίτλος είναι "Σύντροφοι, με κανόνια, ΜΑΤ και τους γιους τους κυβερνούσαν και οι προηγούμενοι...κι έπεσαν". AMOR

---------------

[Πηγή]

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την Ελλάδα. Το φάντασμα του Αλλιέντε

Καμιά φορά μπορεί να αδικείς τους ικανούς ανθρώπους βάζοντάς τους να περπατήσουν στο δρόμο της Ιστορίας φορώντας τα δικά σου παπούτσια, αλλά αν μιλήσεις με άλλο τρόπο από αυτόν που πιστεύεις ως σωστό, τότε εσύ φοράς τα παπούτσια κάποιου άλλου. Ούτε να  προσφέρεις μπορείς, ούτε να έχεις τη δικιά σου περπατησιά.

Έτσι θα το πω όπως το σκέφτομαι. Αν και ελπίζω,φοβάμαι. Δεν φοβάμαι ούτε το Grexit,ούτε το Grexident ,ούτε τις απειλές που αφήνει στο χαρτί το βρώμικο χέρι γηραιών εκδοτών. Δεν με ανησυχούν οι βρυχηθμοί ενός συστήματος που τελειώνει, αλλά αυτοί που αντιλαμβάνονται τον επιθανάτιο ρόγχο όχι ως θάνατο αλλά ως το «ζωντανό ακόμη θηρίο».

Η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας, κινδυνεύουν από τη δική τους «11η Σεπτεμβρίου». Δεν εννοώ την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, αλλά την 11η Σεπτεμβρίου του 1973, η οποία αποτελεί μια καταγραφή για την Παγκόσμια Αριστερά. Ο Σαλβατόρ Αλλιέντε, ο λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης της Χιλής, έπεσε από πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε Πινοσέτ, ο αρχηγός τους Στρατού που ο ίδιος διόρισε.

Πριν τη πτώση του ο Αλλιέντε, αυτή η μεγάλη μορφή της πολιτικής, είχε μπροστά του όλα τα δείγματα και για το καλό και για το κακό. Έτσι συμβαίνει πάντα άλλωστε. Ανέλαβε τη χώρα, την έκανε την πρώτη ουσιαστική Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής, προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις και άντεξε τις διαδηλώσεις που οργάνωσε η CIA στη χώρα με το Συνδικάτο Φορτηγών. Ο Κίσσινγκερ επιχείρησε να οργανώσει ανατροπή του Αλλιέντε στη Χιλή με το στρατηγό Ρενέ Σνάιντερ, ο οποίος πιστός στη Δημοκρατία αρνήθηκε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος μερικές μέρες αργότερα.Το 1973 έγινε δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος την οποία αντιμετώπισε ο στρατηγός Πράτς, επίσης πιστός στον Αλλιένετε. Ο Πράτς είχε καταλάβει πως κάτι θα συνέβαινε και ζήτησε από τον Αλλιέντε να πάρει δραστικά μέτρα. Ο Χιλιανός πρόεδρος δεν τον άκουσε και τον απομάκρυνε.Στη θέση του έβαλε τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Στις 11 Νοεμβρίου 1973, ο Πινοσέτ επιτέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο από ξηρά και αέρα και ανέτρεψε την κυβέρνηση. Ο Αλλιέντε αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των πραξικοπηματιών. Η Χιλή έζησε μια πολύχρονη Χούντα και η Λατινική Αμερική σταμάτησε την πορεία της προς τη Δημοκρατία.

Ίσως κάποιοι-κυρίως στην κυβέρνηση- αναρωτηθούν τι σχέση έχουν όλα αυτά τα παλαιοκομμουνιστικά με μια αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης. Τη σχέση που έχει πάντα το ιστορικό προηγούμενο με αυτόν που δεν το αφουγκράζεται. Τον κίνδυνο να πέσει στην ίδια παγίδα.

Για να μετασχηματίσεις μια κοινωνία η οποία καταδυναστεύεται όχι μόνο από την κρίση αλλά από τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τους φορείς της, δεν αναθέτεις τη διοίκησή της ούτε σε διεφθαρμένους, ούτε σε πιόνια και στρατηγούς της παλιάς κατάστασης. Δεν αφήνεις Πινοσέτ ούτε στο ΤΧΣ, ούτε στη Δικαιοσύνη, ούτε στις Τράπεζες, ούτε στις θέσεις κλειδιά του μηχανισμού. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για δημιουργία κομματικού κράτους αλλά για κράτος όπου οι ικανοί και τίμιου, θα αντικαταστήσουν τους διεφθαρμένους ή τους φορείς της παλιάς κατάστασης.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι κοινωνικές δυνάμεις που επέβαλαν το Συριζα, ουσιαστικά τον ανάγκασαν να ασχοληθεί με θέματα διοίκησης και εξουσίας που του ήταν ξένα. Οι δυνάμεις της ιδεολογικής ανησυχίας και της πολιτικής αναζήτησης έγιναν ξαφνικά δυνάμεις εξουσίας. Έπρεπε όχι να αναλύσουν αλλά να διοικήσουν.Και κυρίως έπρεπε να βρουν τα άτομα για να το κάνουν αυτό.Συμφωνώ πως είναι δύσκολο και απαιτεί χρόνο.

Τι δείχνουν όμως τα μέχρι τώρα δείγματα; Πρόσωπα που υπηρέτησαν τη Διοίκηση και την εξουσία όπως την εξέφραζαν οι φορείς της διαφθοράς συνεχίζουν να εξουσιάζουν και σήμερα. Δεν πρόκειται για τεχνοκράτες που αν τους αλλάξεις την πολιτική κατεύθυνση θα τους αλλάξεις και τη δράση τους κάνοντάς την οφέλιμη. Είναι συνειδητοί στυλοβάτες της συντήρησης, μερικοί από τους οποίους ίσως λίγο πριν τις εκλογές είχαν την πρόνοια να αλλάξουν ή να δηλώσουν πως αλλάζουν στρατόπεδο.

Μόλις προχθές αποκαλύφθηκε  πως ο Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομικών παραστάθηκε σε δικαστήριο και υποστήριξε τις θέσεις της Siemens την μέρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός την κατονόμαζε στο Βερολίνο ως παράγοντα διαφοράς. Πολιτικές θέσεις και μεθοδεύσεις ακυρώνονται από ενδιάμεσους που συνεχίζουν να υπηρετούν ό,τι υπηρετούσαν. Το ΤΧΣ, οι Τράπεζες, η Τράπεζα της Ελλάδος, η Δικαιοσύνη, η Οικονομία, οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί, διοικούνται από όσους διοικούσαν και κυρίως με τον ίδιο τρόπο.

Πολλές από αυτές τις διοικήσεις δεν μπορούν να αλλάξουν ίσως, αλλά μπορεί η κυβέρνηση να κάνει ξεκάθαρο και σε αυτούς και στην κοινωνία, ποιά είναι η δική της πολιτική θέση και διάθεση. Πώς πρέπει να διοικούν για να αντιλαμβάνεται και ο πολίτης την παρεκτροπή. Αντί γι αυτό γίνεται το αντίθετο. Αυτοί οι διοικητικοί παράγοντες δηλώνουν προς την κοινωνία το λάθος μήνυμα,πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας αναμφίβολα δίνει τη μάχη κυρίως στο εξωτερικό για την αποκατάσταση της καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα. Μέσα τι γίνεται; Με τους νταβατζήδες; Με τους διεφθαρμένους; Με αυτούς που συνεχίζουν να κυβερνούν;

Αντί να αντιμετωπιστεί η διαφθορά και η αυθαιρεσία στα ΜΜΕ, να τακτοποηθεί το τοπίο με νόμους και να μπουν κανόνες, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη κάθε μέρα να αντιμετωπίζει,σα να ήταν αντιπολίτευση, της προβοκάτσιες τύπου «σκανδάλου Κατρούγκαλου». Αντί κάποιος να τους ζητήσει τα θαλασσοδάνεια που πήραν , είναι αυτοί που ζητάνε τα ρέστα κάθε μέρα.

Το Μαξίμου συνεχίζει να κάνει τον τερματοφύλακα σε όσα διαρρέουν (ψευδή πολλές φορές) ή όσα κατασκευάζουν οι αντίπαλοι, βγάζοντας 20 non paper τη μέρα. Αποδίδουν δηλαδή στον εαυτό τους το ρόλο της αντιπολίτευσης της Κουμουνδούρου, ενώ έχουν μετακομίσει στην Ηρώδου Αττικού. Υπουργοί και θεσμικοί παράγοντες συνεχίζουν να διαγκωνίζονται για μερικά λεπτά δημοσιότητας στα άθλια κανάλια που έχουν υποχρέωση να αλλάξουν.

Οι εισαγγελίες είναι γεμάτες με δικογραφίες που κάποιοι κρατούν στα συρτάρια ή τις πηγαινοφέρνουν στα γραφεία ως την παραγραφή τους. Την ημέρα που ο Τύπος διυλίζει Κατρούγκαλους, η κυβέρνηση Συριζα χωνεύει αποκαλύψεις για τα έργα και την περιουσία του ανθρώπου που είναι στο τιμόνι της Τράπεζας της Ελλάδος. Ακόμη και αν δεν μπορεί να τον αλλάξει τον Γιάννη Στουρνάρα, οφείλει να δηλώσει πώς η ίδια θα ήθελε να είναι ο κεντρικός Τραπεζίτης ή να θέσει το ερώτημα στον κύριο Ντράγκι αν μπορεί να διοικεί την Τράπεζα ο άνθρωπος του Γιάννου Παπαντωνίου με τις «φτηνές» βίλες.

Ισχύει αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας λέει συνεχώς στο εξωτερικό. Πως πήρε εντολή με σαφές περιεχόμενο. Η εντολή αυτή είναι η σαρωτική αλλαγή των δομών και των συμπεριφορών της καταστροφής της χώρας. Έχει μεγάλη λαοφιλία και η σύγκρουση θα κινητοποιήσει και άλλες κοινωνικές δυνάμεις για να καταφέρει να πραγματοποιήσει τις αλλαγές.

Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει στη ρήξη όπως την έχει περιγράψει η ίδια προεκλογικά. Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για την επιβίωση και της κυβέρνησης και της χώρας. Η μετριοπάθεια και η σύνεση είναι επίσης καλοί σύμβουλοι για να πορευτεί η κυβέρνηση με τρόπο που να συμπορεύετε με με όλο και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας. Της κοινωνίας όμως όχι αυτών που είναι απέναντι στην κοινωνία. Εν ολίγοις η μετριοπάθεια δεν μπορεί να την αναγκάζει να συμπορεύεται Πινοσέτ γιατί απλώς μοιραία θα έχει την τύχη του Αλλιέντε. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

-----------------------

[Πηγή]

Αν το 1821 υπήρχε internet...

Αν το 1821 υπήρχε internet...

• Οι αγγελιοφόροι δε θα μετέφεραν φιρμάνια αλλά e-mails.
• Το Σύνταγμα της Επιδαύρου θα είχε γραφτεί σε word.
• Η Φιλική Εταιρία θα δημιουργούσε στο Facebook μυστική ομάδα.
• Οι Φιλέλληνες θα είχαν τρελάνει στα Like τις αναρτήσεις του Υψηλάντη.
• Μετά τη σφαγή της Χίου θα κυκλοφορούσε petition καταδίκης με χιλιάδες υπογραφές.
• Ο Παπαφλέσσας θα αρθρογραφούσε στο www.agioritikovima.gr
• O Κολοκοτρώνης θα έριχνε το προφίλ του Δράμαλη στα Δερβενάκια.
• Ο Καραϊσκάκης θα πόσταρε στη σελίδα του Σουλτάνου σέλφι των αχαμνών του.
  
• Ο Κιουταχής θα είχε φάει report/block στη Ρούμελη.
• Η Άλωση της Τριπολιτσάς θα θεωρούνταν τρολιά.
• Ο Αλή Πασάς θα ρουφούσε το ναργιλέ του σε net café των Ιωαννίνων.
• Ο Σαμαράς θα καλούσε τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο προκειμένου ν’ ανοίξει τα καταστήματα τις Κυριακές.
• Ο Βαρουφάκης θα έσκαγε έφιππος στα συνέδρια της Ιεράς Συμμαχίας, φορώντας φέσι και γιλέκο λαχούρι.
  
• Ο Τσίπρας θα τοποθετούσε το Μαυρομιχάλη ως μινίστρο Ασφαλείας του Καποδίστρια.
• Οι Αναρχικοί θα βουτούσαν (συμβολικά) τη ντουντούκα του ντελάλη.
• Ο Ζουράρις θα μιλούσε στους ραγιάδες σε απλή Δημοτική.
• Ο Πάνος Καμμένος θα πετούσε στεφάνι στην τούρκικη ναυαρχίδα.
• Ο Κουτσούμπας θα κήρυσσε την έναρξη της επανάστασης 3 χιλιόμετρα πιο μακριά από την Αγία Λαύρα.
• Ο Σταύρος Θεοδωράκης θα συμμετείχε ενεργά στην πολιορκία του Μεσολογγίου (στην πλευρά των πολιορκητών).
• Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα αναλάμβανε προσωπικά την ανάκριση του Νενέκου.
• Ο Τζήμερος θα έστελνε επιστολή στον Σουλτάνο με την προσφώνηση: «Πολυχρονεμένε μου Πατισάχ»

------------------------------
[Πηγή]

Ήλιος με δόντια - Γιάννης Μακριδάκης

Αν φτιάξουμε μια συνταγή στην οποία:

1)Παίρνουμε σαν βάση ένα άγνωστο στους πολλούς πολεμικό συμβάν στη Χίο, που συνέβη τον Φεβρουάριο το 1944. Στο λιμάνι της Χίου έχει αγκυροβολήσει ένα σουηδικό πλοίο υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού, με σκοπό να φέρει τρόφιμα στο νησί. Οι Βρετανοί, θεωρώντας ότι μεταφέρει καύσιμα για τους Γερμανούς κατακτητές, επιτίθενται και βομβαρδίζουν το πλοίο. Εκείνη τη μέρα 16 άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολλοί τραυματίζονται. Αυτές οι απώλειες ήταν για το νησί οι μεγαλύτερες από τις έως τότε καταστροφές που είχαν φέρει στο νησί οι ίδιοι οι Γερμανοί κατακτητές!, 

2)Ανακαλύπτουμε και περιγράφουμε την ιστορία του λιμανιού της Χίου, τη ζωή γύρω από αυτό, την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με την φτωχολογιά αποκλεισμένη μέσα στο Κάστρο και τους υπόλοιπους έξω απ' αυτό, στο περίφημο Τρίγωνο και γύρω απ' το λιμάνι, όπως ήταν τότε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τέλος 

3)Αναφερόμαστε και στην παρουσία του Αγγλικού παράγοντα αλλά και του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στον κατακτητή,

τότε με τα παραπάνω, ένας συγγραφέας, το πολύ-πολύ που μπορεί να γράψει, είναι ένα αξιόλογο ιστορικό αφήγημα ή ιστορικό μυθιστόρημα. Όμως στον Γ.Μ. αυτά τα συστατικά δεν αρκούν, έτσι προσθέτει τα παρακάτω 4) και 5).

4)Τώρα προσθέτουμε στη συνταγή το απαραίτητο και αναζωογονητικό καρύκευμα, δηλαδή το κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα, ή το μήνυμα που θέλει να υπηρετήσει το βιβλίο, τον βασικό λόγο για τον οποίο αξίζει  κανείς να κάνει τον κόπο να γράψει ένα βιβλίο -αν και πολλοί συγγραφείς το αρνούνται αυτό-, εφευρίσκοντας έναν ήρωα περιθωριακό, θηλυπρεπή, κατατρεγμένο, που ξεχωρίζει απ' τη μάζα σαν την μύγα μέσα στο γάλα, που βολοδέρνει μια ζωή προπιλακιζόμενος και απορριπτόμενος από τον κοινωνικό του περίγυρο - μια καθαρή περίπτωση Bulling όπως αυτή που βιώσαμε πρόσφατα στην τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη απ' την Κρήτη. Έτσι το καθαρό μήνυμα εδώ του Γ.Μ. είναι να καυτηριάσει αυτή την συμπεριφορά του περίγυρου και της κοινωνίας γενικότερα, απέναντι σ' αυτά τα υπερευαίσθητα, ξεχωριστά και περιθωριακά άτομα.

5)Τέλος δεν έχουμε παρά τελευταία να προσθέσουμε το απαραίτητο λαδάκι στην συνταγή μας, στην περίπτωσή μας, μια εκπληκτική μυθοπλασία και μια μαεστρική οργάνωση της ύλης, ένα μαστερ-πλαν όπως θα λέγαμε ελληνιστί. Στο βιβλίο αυτό, είναι τόσο πειστική η μυθοπλασία και η οργάνωση της ύλης, που ενώ το διαβάζεις όλο, διαβάζεις και την τελευταία σελίδα του συγγραφέα, στην οποία ο ίδιος επεξηγεί ποια απ' όλα αυτά που διαβάσαμε ήταν υπαρκτά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα, έχεις άρνηση να αποδεχθείς ότι π.χ. ο Κωσταντής δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά!

Την παραπάνω συνταγή μόνο ένας ταλαντούχος και προικισμένος μάστορας του Λόγου της Ζωής και της Γραφής σαν τον Γιάννη Μακριδάκη, μπορούσε να επιλέξει και με επιτυχία να πραγματοποιήσει. Έτσι λοιπόν ο Γ.Μ., για άλλη μια φορά κεντώντας  διπλοβελονάκι γράφει το υπέροχο "Ήλιος με δόντια"!

Τελείωσα το βιβλίο μόλις 2 μέρες πριν ανακαλύψουν το πτώμα του αδικοχαμένου παιδιού του Βαγγέλη Γιακουμάκη από την Κρήτη. Δεν περίμενα τόσο σύντομα και τραγικά  να επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις σαν αυτές που αναφέρονταν στο βιβλίο, κοντολογίς δεν περίμενα τόσο γρήγορα να επιβεβαιωθούν οι φόβοι του συγγραφέα. Έτσι κατάλαβα πιο βαθιά μέσα μου τον πόνο και τα βάσανα που βίωσε ο δυστυχής Βαγγέλης, ίδια κι όμοια μ' αυτά που βίωνε τόσα χρόνια κι ο ήρωας Κωσταντής του βιβλίου. Αυτό συνετέλεσε στο να καταλάβω το μεγαλείο του συγγραφέα, -που άλλωστε αυτός είναι μεταξύ των άλλων κι ο ρόλος του-, να προβλέπει, να αναλύει και να καυτηριάζει το κακό.

Έτσι την αποφράδα εκείνη Κυριακή, στις 15/3/2015, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω την παρακάτω ανάρτηση:

Δεν πέρασαν παρά μόνο 7 λεπτά και είχα την τιμή, να μου απαντήσει προσωπικά ο ίδιος ο συγγραφέας:

Ήταν σωστό που -κατά τύχη- διάβασα πρώτα το βιβλίο αυτό και μετά τη "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, -βιβλίο αληθινά κλασσικό για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία-, που αναφέρεται επίσης στο ίδιο θέμα το bulling και έτσι μπόρεσα λογοτεχνικά να πάω, απ' τον θετικό στον υπερθετικό βαθμό αξιολόγησης των δυο βιβλίων. Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος πως το βιβλίο "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, απετέλεσε τον μπούσουλα ή την αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου.

Δεν θέλω να μαρτυρήσω πολλά πράγματα ακόμη από την υπόθεση του βιβλίου. Θέλω να πω μόνο, πως για μένα και αυτό όπως και τα άλλα 3 βιβλία του που διάβασα, δηλαδή "Τη δεξιά τσέπη του ράσου", "Η άλωση της Κωσταντίας", και "το ζουμί του πετεινού", αποτελούν πολύτιμα μαργαριτάρια στο βιβλιοιστορικό μου ρεπερτόριο.

Και σ' αυτό του το βιβλίο, η φαντασία και η ευρηματικότητα του Γ.Μ στην μυθοπλασία. όπως προανέφερα, είναι κάτι που σε καθηλώνει. Κι όλο αυτό είναι συνδυασμένο με ιδιαίτερο σεβασμό και με απόλυτη συσχέτιση με την ιστορική πραγματικότητα. Έτσι ο αναγνώστης πληροφορείται τη φυσιογνωμία μιας ολόκληρης βιωμένης ιστορικής μνήμης, όπως την καταστροφή της Σμύρνης, τη δικτατορία του Μεταξά, την ζωή στην κατοχή, ακόμη και τη τοπική λαϊκή αντίσταση στη Χίο αλλά και τη σχέση των Άγγλων μ' όλα αυτά. Όταν τα βάλεις όλ' αυτά όπως ο Γ.Μ. μαστορικά μαζί, τότε παράγεις σαν αποτελέσματα έναν τέλειο μύθο και μια σφιχτή πλοκή όπως συμβαίνει κατά κόρον στο βιβλίο αυτό. Και όλο αυτό το σκηνικό συνδυάζεται με την ζωή του βασικού ήρωα Κωνσταντή, που βέβαια δεν έχασε τη ζωή του, αλλά παραφρόνησε όταν είδε ανάμεσα στους νεκρούς του βομβαρδισμού τον θετό του ουσιαστικά πατέρα τον Μαστρο-Μιμήκο, -που άτυπα τον υιοθέτησε- και τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσε, τον Απόστολο. Για όλα αυτά τα γεγονότα, αφήνει τον Κωσταντή ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο να ανασυνθέσει στη μνήμη του, μιλώντας κάθε Σάββατο ξανά και ξανά μπροστά στον καθρέφτη, με ένα λόγο αστείρευτο, χειμαρρώδη, προσπαθώντας να ξαναθυμηθεί τι ακριβώς συνέβη.

Αυτό όμως που μοιάζει να τον ενδιαφέρει δεν είναι  μόνο  η ιστορία  και η καταγραφή ενός σχεδόν άγνωστου στους πολλούς πολεμικού συμβάντος στο λιμάνι της Χίου αλλά η παρουσίαση του παράδοξου ήρωα του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να σκηνοθετήσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και της κοινωνίας και τη σχέση του ομοφυλόφιλου ήρωα μαζί τους που φτάνει τελικά να γίνει αποδεκτός τόσο από μια αντιστασιακή ομάδα όσο και από την ίδια την εκκλησία, γεγονός που από μόνο του προκαλεί με την αντίφασή του. Τι είναι τελικά ο Κωνσταντής; Είναι ένας άνθρωπος που καταφέρνει από αποδιοπομπαίος τράγος  της μικρής κοινωνίας να γίνει ακόμη και ιερέας παρά τη γνωστή του ιδιαιτερότητα ή ένα πρόσωπο ψυχικά διαταραγμένο που βιώνει μια σκληρότητα από την κοινωνία γύρω του, έναν παρανοϊκό εγκλεισμό στους  ηθικούς κώδικες της εποχής του και στην προσωπική του διαταραχή;  Και το ίδιο το βιβλίο είναι τελικά η συνειρμική αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας που χάνεται στη δίνη της ιστορικής πραγματικότητας ή η καταγραφή των παράπλευρων απωλειών που οι κοινωνικοί κώδικες της ηθικής μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου έφεραν και πόσο διαχρονικές μπορεί να είναι αυτές;[από την Τέσυ Μπάιλα]

Για τον Γιάννη Μακριδάκη

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, είναι σήμερα μόνο 40 χρονών, και έχει γράψει ήδη 11 επιτυχημένα βιβλία. Όμως ο Γ.Μ. δεν είναι μόνο ένας επιτυχημένος συγγραφέας, είναι συγχρόνως βιοκαλλιεργητής, ακτιβιστής, στοχαστής, πολιτικός σχολιαστής, έχει φτιάξει το απλεπιστήμιο, είναι ένας πανεπιστήμων με την αρχαιοελληνική αριστοτελική έννοια του όρου, με το δικό του όραμα, την δικιά του ουτοπία. Προσωπικά, εκτιμώ απεριόριστα τον Γ.Μ. και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το λογοτεχνικό του έργο. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι συμφωνώ σε όλα μαζί του -ιδίως σε κάποιους από τους πολιτικούς σχολιασμούς του.

Η εκτίμησή μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν πληροφορήθηκα προχθές ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε εκδήλωση του Ιανού. Ιδού το κείμενο που παραθέτει ο ίδιος:

«Μου τηλεφώνησε ο υπεύθυνος του Ιανού και μου είπε ότι θέλουν να μου κάνουν αφιέρωμα. Έχουν κάνει, είπε, αφιερώματα σε πολλούς γνωστούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, μου τους απαρίθμησε κιόλας έναν προς ένα και μία προς μία και κατόπιν με ρώτησε αν θέλω να πάω κι εγώ, και πότε.
Τον ευχαρίστησα τον άνθρωπο που με σκέφτηκε αλλά του απάντησα ότι έχω ιδεολογικό πρόβλημα με τον Ιανό, δεν συμφωνώ με τις πρακτικές, τις οποίες μαθαίνω από διάφορες καταγγελίες του σωματείου εργαζομένων στον χώρο του βιβλίου, ότι εφαρμόζει ο ιδιοκτήτης του στους εργαζόμενους, συνεπώς δεν μπορώ να δίνω άλλοθι σε αυτές με την παρουσία μου εκεί, άρα ότι δεν θέλω να μου κάνουν αφιέρωμα.
Με ευχαρίστησε κι αυτός και μου είπε ότι αυτήν ακριβώς την απάντηση περίμενε από μένα…
Καλό αυτό.
Το καταγράφω το περιστατικό επειδή όλα αυτά πρέπει να καταγράφονται. Προς γνώση των πάντων. Διότι αυτό που θίγεται όλα αυτά τα χρόνια είναι η αξιοπρέπειά μας και έχουμε χρέος να την υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο αλλά και να στηρίζουμε έμπρακτα όσους την υπερασπίζονται και όσους δέχονται επιθέσεις επ’ αυτής».

Τελευταία πληροφορήθηκα ότι το ίδιο έκανε και ο δικός μας Κοροβίνης, μπράβο λοιπόν και σ' αυτόν!

Προσωπικά τον γνώρισα πέρυσι όταν ήρθε να μιλήσει για το κίνημα του Νερού  στον Βόλο και του έσφιξα το χέρι. Του υποσχέθηκα ότι αν μπορέσω οικονομικά, θα προσπαθήσω φέτος το καλοκαίρι να τον επισκεφτώ στην Χίου, στο μούρκι του. Ελπίζω να τα καταφέρω και να έχει το χρόνο να με δεχτεί έστω για λίγο.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος (AMOR)