ΣΥΡΙΖΑ από ανάγκη - Του Pitsirikos

Μετά από σαράντα χρόνια Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, οι Έλληνες έφεραν στην κυβέρνηση ένα άλλο κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, οι Έλληνες έκαναν πρωθυπουργό έναν νέο άνθρωπο, τον Αλέξη Τσίπρα, αν και δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι. Όπως και να το κάνουμε, αυτά είναι επαναστατικά για την συντηρητική ελληνική κοινωνία. Τόσο επαναστατικά, που ελάχιστοι τα πήραν είδηση.

Η αποχή ήταν πάλι πολύ υψηλή, ενώ, αν προστεθούν στην αποχή οι ψήφοι σε κόμματα που είναι κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και οι ψήφοι για χαβαλέ, είναι προφανές πως ο ένας στους δυο Έλληνες ψηφοφόρους δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.

Βέβαια, αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα, κάνεις τουλάχιστον μια άλλη προσπάθεια για οργάνωση σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά αυτό δεν βλέπουμε να συμβαίνει, οπότε η χώρα έχει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα πρέπει να το αντιμετωπίσει.

Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με τις εκλογές αλλά απουσιάζει και το λαϊκό κίνημα, απουσιάζουν οι συλλογικότητες, οπότε πώς ακριβώς θα αλλάξει η χώρα μας; Με παρέμβαση του Θεού;

Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται επειγόντως ένα νέο Σύνταγμα -από τους πολίτες για τους πολίτες- γιατί, διαφορετικά, θα συνεχίσει να γερνάει και να βαλτώνει.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το μίσος της ελληνικής κοινωνίας για οποιαδήποτε αλλαγή αλλά θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως πρέπει να αλλάξουμε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Όποιος δεν αλλάζει, εξαφανίζεται.
Στις χτεσινές εκλογές, οι Έλληνες έστειλαν στην αντιπολίτευση την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ -αν και αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να είχαν κάνει στις εκλογές του 2012- και έφεραν στην κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι τα τμήματα του πληθυσμού που έχουν πληγεί περισσότερο, αυτά που έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είχαν και άλλη επιλογή· η Ελλάδα είναι πια σε αδιέξοδο και πάει από το κακό στο χειρότερο.

Η ανάθεση της κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ -με την συνεργασία και την στήριξη μικρότερων κομμάτων- δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα. Άλλωστε, οι αναθέσεις ήταν που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία.

Για να υπάρξει ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει κάποιες νίκες -μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί για την χώρα μας- θα χρειαστεί η στήριξη των πολιτών.

Αν κάποιος πιστεύει πως ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στις Βρυξέλλες να διεκδικήσει το καλύτερο για την χώρα και τους πολίτες, και θα το καταφέρει, ενώ εμείς θα είμαστε αραχτοί στους καναπέδες, κάνει μεγάλο λάθος.

Για να υπάρχει η προοπτική της επιτυχίας, θα πρέπει εκατομμύρια Έλληνες να βρίσκονται στους δρόμους.
 
Όσοι κουράζονται στην ιδέα να στηρίξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στους δρόμους, ας κάνουν για λίγο τον κόπο να σκεφτούν τι θα ακολουθήσει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαστε πολίτες, είμαστε ενήλικες και έχουμε ευθύνες.

Και οι ευθύνες μας δεν τελειώνουν με μια ψήφο στις εκλογές, ούτε με την αποχή από τις εκλογές.

Η επιτυχία για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος.
Κι αυτή την επιτυχία θα πρέπει να την επιθυμούν πολλοί περισσότεροι από αυτούς που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης, πρέπει να την επιθυμούν πολλά εκατομμύρια πολιτών της Ευρώπης, που βλέπουν στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μια ελπίδα και για το δικό τους μέλλον.

Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι ο αριστερός αλλά φιλοευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα.

Το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η πολύ πιθανή νίκη της ακροδεξιάς στις γαλλικές εκλογές.

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πάει προς τα αριστερά, τα ακροδεξιά κόμματα θα την διαλύσουν.

Άρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση -αν δεν έχει αποφασίσει να βάλει λουκέτο στο μαγαζί- έχει συμφέρον να στηρίξει μέχρι ένα σημείο την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλά θα κριθούν από την δική μας στάση. Από την στάση των πολιτών.
 
(Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ αλλά, αν διαπιστώσω τις επόμενες ημέρες πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πραγματικά την πρόθεση να τηρήσει τους νόμους, να αναδείξει την Δικαιοσύνη, και να επιβάλει στην οικονομική ελίτ του τόπου να καταβάλει αυτά που της αναλογούν -και αποφεύγει συστηματικά να πληρώνει-, θα τον στηρίξω. Τουλάχιστον στον δρόμο. Γιατί στο μπλογκ θα του αλλάξω τα φώτα.)

Του Pitsirikos

(Η υπογράμμιση, τα έντονα γράμματα και η φωτογραφία, δικά μου. - AMOR)

-------------------

[Πηγή]

Φίλοι και σύντροφοι σ'αυτές τις κρίσιμες εκλογές ας αφήσουμε την Υποκρισία κατά μέρος! - Του AMOR

Έχω κουραστεί να διαβάζω κριτικές και μεγάλα λόγια από φίλους και συντρόφους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το πόσο αριστερός είναι ο Σύριζα, για το πως θα γίνει ένα νέο έστω καλύτερο ΠΑΣΟΚ, για τις κωλοτούμπες που έκανε (και κάνει) σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώ κλπ. κλπ. Τους λέω, το 2012 που ήταν σωστότερος ο Σύριζα δεν τον ψήφισε ο κόσμος και ξαναψήφισε τους σαμαροβενιζέλους. 

Τότε είχε ο λαός να κάνει την Αλλαγή από επιλογή, τώρα θα κάνει την όποια επιλογή του, από Ανάγκη! 

Αυτός είναι ο λαός μας, σ' αυτή την κοινωνία ζούμε όλοι μας, δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ισχύει το "όταν ο λαός δεν ψηφίζει σύμφωνα με τις απόψεις μας, ας αλλάξουμε τον λαό!". Προφανώς ο λαός δεν ήθελε εκείνο τον Σύριζα, τον ήθελε σαν τα μούτρα του, γιαλαντζί αριστερό, τι να κάνουμε...

Ήμαστε, νομίζω, πάντα άξιοι της τύχης μας, αυτή την αριστερά θέλουμε, αυτή την αριστερά φτιάχνουμε. Και ο Σύριζα έβαλε νερό στο κρασί του, συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις μας, υπέκυψε στα κελεύσματα των φόβων μας. 

Το σημαντικότερα επίδικα αυτών των εκλογών στις 25 του Γενάρη είναι τα εξής:

• να ξεκουμπιστούν τα σαμαροβενιζελικά κρυφοφασισταριά από το πολιτικό μας γίγνεσθαι,
• να σταματήσει η μνημονιακή λαίλαπα και επιτέλους να ανασάνει ο κόσμος,
• να ξεβρακωθούν οι ποταμίσιοι, δημαρίτες, γαπίτες και Σία και να μπουν στον κάλαθο των αχρήστων,
• να εξαφανιστεί η ναζιστική συμμορία και τέλος
• να γίνει μια νέα αρχή με (έστω κάποιο) αριστερό πρόσημο, να αρχίσει ο κόσμος να ελπίζει ξανά, για το μέλλον του, για τα παιδιά του, για μια καλύτερη Παιδεία, Υγεία και μείωση της ανεργίας.

Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψη και κάτω από την ασφυκτική προπαγάνδα σχεδόν όλων των ΜΜΕ και των πληρωμένων ψευτοδημοσιογράφων τους και κάτω από το σχεδόν καθημερινό σφυροκόπημα των ψευτοδημοσκοπήσεων, ο πολύς κόσμος έχει δυστυχώς ένα δίλημμα: Σύριζα ή σαμαροβενιζέλοι στην όποια εκδοχή τους! Έτσι είναι τα πράγματα, είτε το θέλουμε -εμείς της εκτός Σύριζα αριστεράς- είτε όχι. Ας αποφασίσουμε λοιπόν χωρίς ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τι θέλουμε. 

Το να λέμε "θα ψηφίσω -όπως πάντα- ΚΚΕ, αλλά ελπίζω να βγει ο Σύριζα", είναι σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε "δεν μπορώ να ψηφίσω Σύριζα, ψηφίζω όπως πάντα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά βέβαια δεν θέλω να ξαναβγούν οι σαμαροβενιζέλοι", είναι επίσης σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε όπως μια καλή φίλη στο φ/β "Πάντως όσο και να κάνουμε τους σοβαρούς κι εμείς οι ΑΝΤΑΡΣΥΟΙ -ΜΑΡΣΕΓΙΕΖΟΙ έχουμε τρελλή χαρά που θα ξωπεταχθεί σε 48 ώρες με κλωτσιές προς αγύριστο η συμμορία που μας ρούφηξε το αίμα τόσα χρόνια και μας ξεγάνωσε στη κυριολεξία !", είναι επίσης Υποκριτικό!

Προσωπικά αν είχα 2 ψήφους, ξέρω τι θα ψήφιζα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ & Σύριζα! Έχω όμως μία ψήφο, γι' αυτό αυτή τη φορά -παρά τις πάρα πολλές αντιρρήσεις μου- θα ψηφίσω Σύριζα, και μάλιστα χωρίς τύψεις! Κι ας βγει αυτό μελλοντικά πως ήταν λάθος... Με λάθη προχωράει η ιστορία!

Επιτέλους, μια ζωή την έχουμε, δεν μπορούμε να επιλέγουμε να κάνουμε κάτι, όχι επειδή το πιστεύουμε πραγματικά, αλλά από υποχρέωση, η να μην επιλέγουμε κάτι επειδή δεν μας αντιπροσωπεύει 100%, ενώ αν επιλέξουμε το άλλο υπάρχει κίνδυνος να μην ωφελήσουμε το κοινωνικό σύνολο -για το οποίο τάχα μου αγωνιζόμαστε... 

Ο σωστός αριστερός είναι, για μένα, αυτός που ξέρει να κάνει συμβιβασμούς, όταν αυτό είναι για το συμφέρον όχι το δικό του, αλλά των πολλών!

Εύχομαι λοιπόν, καλό βόλι, με αυτοδύναμο Σύριζα και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!

AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Διαβάστε αν θέλετε κι' αυτά:

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR 

Μισώ τους αδιάφορους - Του Antonio Gramsci

Μισώ τους αδιάφορους - Του Antonio Gramsci

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
 

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Antonio Gramsci (Γκράμσι)

----------------------

[Πηγή]

Βασίλης Ραφαηλίδης – Γερμανία είναι ο γερμανικός πολιτισμός (και όχι η γερμανική ράτσα)

Η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος δεν θα ξοφλήσουν ποτέ τα χρέη τους στους Γερμανούς. (Όταν λέμε Γερμανοί, τουλάχιστον από πολιτι­στικής απόψεως, συμπεριλαμβάνουμε σ’ αυτούς και τους Αυστριακούς, που είναι μεν διαφορετική απ’ τους Γερμανούς εθνότητα, αλλά όχι εντε­λώς. Ο γερμανικός και ο αυστριακός πολιτισμός, λόγω γλώσσας κυ­ρίως, είναι ενιαίος). Πρόκειται για έναν λαό παράξενο, αντιφατικό, μπερδεμένο, συγχυσμένο, ικανό και για το καλύτερο και για το χειρότε­ρο.

Έναν πάρα πολύ μεγάλο λαό, ωστόσο, από κάθε άποψη. Τόσο μεγά­λο, που ο σοβινισμός στη Γερμανία να μοιάζει σα φυσιολογική κατάσταση - αν υποθέσουμε πως υπάρχει μια φυσιολογία και στην πα­θολογία. Είναι τόσα πολλά και τόσο εντυπωσιακά τα επιτεύγματα των γερμανών επιστημόνων, σοφών, καλλιτεχνών, που πάρα πολύ εύκολα να μπορεί να τα οικειοποιείται ο κάθε αγράμματος δημαγωγός για να διεγείρει την «εθνική υπερηφάνεια» της αγράμματης μάζας, που πάντα και παντού στον κόσμο έχει την τάση να πιστεύει πως το κάθε επίτευγ­μα ανθρώπων προικισμένων αποκλείεται να μην αφορά και τον κάθε τε­νεκέ προσωπικά. Οταν πιστέψεις πως η όποια ανθρώπινη ικανότητα εί­ναι πρόβλημα ράτσας, αρχίζεις να την ψάχνεις στα χρωμοσώματα, που δεν μπορεί παρά να είναι λίγο ως πολύ όμοια σε όλους τους ανθρώπους της ίδιας ράτσας. Για τον αποβλακωμένο σοβινιστή, είμαι Ελληνας, εί­μαι Γερμανός, είμαι Αγγλος, είμαι Γάλλος, σημαίνει πριν απ’ το κάθε τι, πως έχω στον εγκέφαλο ή και σε ολόκληρο το σώμα κύτταρα ειδικής ποιότητας που συνιστούν την ελληνικότητα, τη γερμανικότητα, την αγγλικότητα, τη γαλλικότητα, με την ίδια περίπου έννοια που η υφή των μορίων των μετάλλων συνιστά την ειδική ποιότητα του κάθε μετάλλου χωριστά και κάνει να ξεχωρίζει ο χρυσός απ’ τον μπρούντζο και ο άρ­γυρος απ’ τον ψευδάργυρο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δημιουργοί του σοβινισμού είναι οι Γερμανοί, με την έννοια πως πουθενά αλλού στον κόσμο εκτός απ’ τη Γερμανία δεν είναι τόσο καλά εδραιωμένη στη μάζα η πεποίθηση πως, τέτοια συσσώρευση σοφίας, τόση ικανότητα, τέτοια ποιότητα τα­λέντου σε τόσο πολλούς τομείς δεν μπορεί παρά να είναι βιολογικό και όχι ιστορικό γνώρισμα, προαποφασισμένο απ’ το Θεό -όπως πίστευε και για μας ο Κων. Παπαρρηγόπουλος, που ήταν ένας ασπούδαχτος ε­ρασιτέχνης ιστορικός, πολύ φιλόπονος ωστόσο, πολύ ιδεαλιστής και πολύ τίμιος μέσα στις ιδεοληψίες του - και όχι ένα δεδομένο καθορι­σμένο απ’ τις συγκεκριμένες γεωιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες εμφανίζεται και δρα ένας συγκεκριμένος λαός.

Οπως εμείς ξεχνάμε πως τα τέσσερα ελληνικά φύλα, όταν ήρθαν απ’ το βορρά και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν πέρα για πέρα βαρβαρικά και πως τον μεγαλειώδη πολιτισμό τους δεν τον έφεραν στις βαλίτσες τους, αλλά τον ανέπτυξαν πολύ αργότερα, χάρη στις γεωιστο­ρικές συγκυρίες που δημιουργήθηκαν με την εγκατάστασή τους σ’ ένα πολιτιστικό σταυροδρόμι όπου ήδη συνωθούνταν πολλοί πολιτισμοί, έτσι και οι γερμανοί σοβινιστές ξεχνούν πως είναι ο τελευταίος λαός της δυτικής Ευρώπης που εκπολιτίστηκε, και πως τον σπουδαίο του πολιτισμό, που τον ανέπτυξε πολύ αργότερα, τον χρωστάει όχι σε κά­ποιο γερμανικό DNA, αλλά στη θέση του μέσα στο χάρτη της Ευρώ­πης. Η Γερμανία είναι το γεωγραφικό κέντρο της ηπείρου μας και ο τόπος συνάντησης του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, που έφτασε πολύ αργά εκεί, με τους ανατολικούς (σλάβικους και ασιατικούς) πολιτι­σμούς. Αλλωστε, η Λιθουανία, η κοινή αφετηρία όλων των Ινδοευρωπαίων, που ξεκινώντας από κει έφτασαν μέχρι την Πορτογαλία προς δυσμάς και μέχρι τη βόρεια Ινδία προς ανατολάς, βρίσκεται πολύ κο­ντά στη Γερμανία.

Οι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι Ινδοί, δεν ήρθαν απ’ την Ινδία. Είναι έ­νας λαός που για άγνωστους λόγους άρχισε να υπερπολλαπλασιάζεται στην περιοχή της Βαλτικής γύρω στο 4.000 π.Χ. Και λόγω του υπερ­πληθυσμού άρχισε να κινείται προς πάσα κατεύθυνση, ακτινωτά γύρω του. Φυσικά, οι τόποι όπου εγκαταστάθηκαν τελικά οι Ινδοευρωπαίοι δεν ήταν ακατοίκητοι. Οι γηγενείς πληθυσμοί -τους λέμε και ιθαγε­νείς- μπερδεύτηκαν με τους εποίκους, και απ’ αυτό το κράμα προήλ­θαν οι αρχαίες λαότητες της σημερινής Ευρώπης.

Οι αρχαίοι Έλληνες, για παράδειγμα, ήταν φυλετικό κράμα των τεσ­σάρων ελληνικών ινδοευρωπαϊκών φύλων που ήρθαν στην περιοχή απ’ το 2.000 και μετά (Αχαιοί, Ιωνες, Αολείς και Δωριείς) και των προελληνικών λαών, που δεν ξέρουμε από πότε ήταν εγκαταστημένοι εδώ όταν ήρθαν οι πολύ δραστήριοι, όπως όλοι οι βάρβαροι, Έλληνες. Οι Πελα­σγοί, οι Θράκες, οι Λέλεγες και οι Κάρες είναι προελληνικά, και μάλ­λον μη ινδοευρωπαϊκά φύλα. Που καθώς αναμείχτηκαν με τους καινουργιοφερμένους συναποτέλεσαν έναν λαό, τους Έλληνες, όπως θα ο­νομαστεί τελικά το φυλετικό κράμα απ’ το όνομα όχι μιας ελληνικής ινδοευρωπαϊκής φυλής, αλλά μιας μικρής ομάδας Ινδοευρωπαίων, που ανήκε μάλλον στους περί την Δωδώνη Δωριείς. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές για το όνομα Έλληνες που είναι έτσι κι αλλιώς συμβατικό. Ό­πως και να ονομάσουμε αυτόν τον λαό, δεν θα πάψει να είναι ο ίδιος λαός, που δημιούργησε τον πιο λαμπρό πολιτισμό σ’ ολόκληρη την αν­θρώπινη ιστορία. Το όνομα είναι μια ταμπέλα, μια επιγραφή. Το θέμα είναι να καταλάβει κανείς αν η ετικέτα του μπουκαλιού του καλού και παλιού κρασιού, βρίσκεται κολλημένη σε μπουκάλι που πράγματι έχει μέσα καλό και παλιό κρασί. Γιατί αλλιώς, καλά κρασιά, συνέλληνες, μεθυσμένοι απ’ την προγονική δόξα!

Η γεωιστορική συγκυρία, λοιπόν, είναι αυτή που έκανε τους Γερμα­νούς σπουδαίο λαό, όπως και τους αρχαίους Έλληνες, και όχι τα κύττα­ρα και ειδικότερα τα κύτταρα του αίματος. Ξέρουμε ήδη πως η Πρωσσία, το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κρατίδιο της μετέπειτα ομόσπονδης Γερμανίας, προέκυψε όλως συμπτωματικά από την τυχοδιωκτική δρα­στηριότητα του τάγματος των Τευτόνων Ιπποτών, που όταν επέστρεψαν απ’ τους Αγίους Τόπους όπου βρέθηκαν μαζί με άλλα αποβράσματα σαν σταυροφόροι είπαν να φκιάξουν δικό τους κράτος. Και έφκιαξαν την Πρωσσία επί εδαφών σλαβικών και με Σλάβους κατά πλειοψηφία υπη­κόους. Το Ντάντσιχ, που το θεμελίωσαν οι Τεύτονες Ιππότες, θα μαρτυράει στον αιώνα τη σλαβική του καταγωγή ως πολωνικό Γκντανσκ. Και ο Φρειδερίκος Νίτσε, τη μεγαλειώδη σκέψη του οποίου οικειοποιήθηκε με τον πιο βάρβαρο και άκομψο τρόπο ένας «βέρος» Γερμανός (απ’ την εκλατινισμένη Αυστρία) ονόματι Χίτλερ, δεν έκρυβε τη σλαβική του καταγωγή. (Ήταν Πολωνός).

Το κωμικό είναι πως η φωλιά των γερμανών σοβινιστών είναι η «μπάσταρδη» Πρωσσία και όχι η «καθαρόαιμη» Σαξονία, στα νότια σύ­νορά της, η κοιτίδα όλων των γερμανικών λαών, κι αυτών που κατοι­κούν σήμερα στη Γερμανία και των άλλων που από πάρα πολύ παλιά κινήθηκαν προς δυσμάς για να αποτελέσουν τους Ολλανδούς, τους Φλαμανδούς, τους Λουξεμβούργιους, τους γερμανόφωνους Ελβετούς, τους Σκανδιναβούς, τους Λομβαρδούς και τους Αγγλους. Που όλοι ξέχασαν προ πολλού πως είναι γερμανικής καταγωγής. Ο Χίτλερ όμως δεν το ξέχασε και αποφάσισε πως τουλάχιστον η μισή Ευρώπη, η «γερμανική», του ανήκει εκ κληρονομιάς. Κι όταν κανείς χρησιμο­ποιεί το κληρονομικό δίκαιο και για χώρες εκτός από κτήματα, γίνεται αυτό που έγινε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά συμβαίνουν με λαούς που καβαλούν το καλάμι. Άλλωστε, συνέβησαν και στη μικρή Ελλάδα το 1922. Γιατί, λοιπόν, να μη συμβούν και στη μεγάλη Γερμανία, της οποίας ο πολιτισμός είναι πάντα ολοζώντανος, και όχι μουσειακός, ό­πως σε μας; Το θέμα είναι να μην πιστέψεις πως είσαι σπουδαίος γιατί σπουδαίος ήταν ο μπαμπάς σου, ή ο πατριός σου σε μια περίπτωση α­νάλογη μ' αυτήν που τροφοδοτεί τον ελληνικό σοβινισμό. Γιατί αν το πιστέψεις, χέστηκες στο τέλος. Είδατε τι έπαθε ο Χίτλερ; Ό,τι ακριβώς και οι έλληνες μεγαλοϊδεάτες στη Μικρά Ασία. Πάλι με χρόνια με και­ρούς πάλι δίκιά μας θα 'ναι! Η «γερμανική» Ευρώπη για τον Χίτλερ, η Αγιά Σόφιά για μας τους χριστιανούς ορθόδοξους, που ακόμα δεν κατα­φέραμε να προσδιορίσουμε τα όρια ανάμεσα στην ορθοδοξία και τον ελ­ληνισμό και για να ξεμπερδεύουμε στα γρήγορα φκιάξαμε την πιο αστεία και ανιστόρητη σύνθετη λέξη που θα μπορούσε να υπάρξει, τον ελληνοχριστιανισμό, πoυ είναι κάτι σαν το πεισματάρικο και άγονο μουλάρι: Διασταύρωση ίππου και όνου. Εντάξει, να είναι δίκιά μας πάλι με χρόνια με καιρούς η Πόλη. Ποιος θα έλεγε όχι; Όμως, διάολε, πώς είναι δυνατό να σκέφτεστε, βρε ηλίθιοι, την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατο­ρίας, όταν κρατάτε την Ελλαδίτσα στη ζωή με τονωτικές ενέσεις που προμηθεύεστε υπό μορφήν δανείων απ’ την Ευρώπη; Φτου σας, καρα­γκιόζηδες κι απατεώνες εθνοκάπηλοι. Ούτε ο Χίτλερ δεν μπόρεσε να σας μάθει τίποτα; Δηλαδή, σας χρειάζεται και δεύτερος Σαγγάριος; Αντε πνιγείτε, λοιπόν, σ’ όποιο ποτάμι βρείτε μπροστά σας κι αφήστε μας να μελετάμε την ιστορία των λαών και όχι των κρετίνων σοβινιστών.

Όσο πιο μπάσταρδος είναι κανείς, τόσο ξελαρυγγίζεται ουρλιάζο­ντας για τη «γνησιότητά» του. Απόδειξη ο Χίτλερ. Οι καθολικοί Αυ­στριακοί ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν απ’ τους προτεστάντες Γερμανούς του γερμανικού βορρά σαν «γνήσιοι» Γερμανοί. Και οι καθολικοί Βαυαροί του γερμανικού νότου, όπου πρωτοεμφανίστηκε και εδραιώθη­κε ο ναζισμός, ποτέ δεν ήταν κυρίως ειπείν Γερμανοί. Αλλωστε, τόσο η Βαυαρία όσο και η Αυστρία είχαν πάντα τη δική τους ιστορία, έξω και πέρα από τις περιπεπλεγμένες επιμέρους ιστορίες των κεντρικών και των βόρειων γερμανικών κρατιδίων. Κι όταν μιλάμε για γερμανική ι­στορία, σ’ αυτά τα κρατίδια κυρίως αναφερόμαστε, και όχι στα κράτη της Βαυαρίας και της Αυστρίας εκεί παραδίπλα. Η Αυστρία και η Βαυα­ρία είχαν πάντα εντονότατες αυτονομιστικές τάσεις. Αλλωστε, η Αυ­στρία, η κληρονόμος της Αυστρουγγρικής Αυτοκρατορίας, που ήταν στα μαχαίρια με την Πρωσσία, παραμένει πάντα αυτόνομο κράτος, πα­ρά το «άνσλους» (την ενσωμάτωση στη Γερμανία) που επεχείρησε και πέτυχε ο Χίτλερ, τον καιρό που κατάφερε να πείσει τους Αυστριακούς πως είναι κι αυτοί τόσο «γνήσιοι» Γερμανοί, όσο περίπου οι Σλαβογερμανοί της Πρωσσίας και οι Γαλλογερμανοί της Ρηνανίας. Επιτέλους, οι γερμανοί σοβινιστές, που δυο φορές κόντεψε να καταστρέψουν την Ευ­ρώπη και τον κόσμο, πρέπει κάποτε να καταλάβουν πως οι Γερμανοί είναι σπουδαίος λαός ακριβώς γιατί είναι μιγάς λαός. Σλαβογερμανοί στο βορρά, Λατινογερμανοί στο νότο (Αυστρία και Βαυαρία), Γαλλογερμανοί στην πιο προοδευτική περιοχή της Γερμανίας, την Κολω­νία. Πού τη βρήκε τη γερμανική φυλετική καθαρότητα εκείνο το κτή­νος, ο Χίτλερ; Γιατί οι Γερμανοί είναι οι πιο «καθαροί» Άριοι; Αλλω­στε, οι Αριοι δεν ήταν Ευρωπαίοι αλλά Πέρσες αρχικά, που ξαπλώθη­καν και στη βόρειο Ινδία. Από φόβο, κανείς γερμανός επιστήμονας δε βρέθηκε να πει σε κείνο το αγράμματο κτήνος πως οι Ινδοευρωπαίοι δεν έχουν σαν πρώτο συνθετικό το Ινδός διότι ήρθαν από την Ινδία, αλ­λά γιατί ξαπλώθηκαν και προς την Ινδία, όπου διαφυλάχτηκε καλύτερα η πανάρχαιη ιστορία τους μέσα από τα ιερά κείμενα του ινδουισμού, τις Βέδες, η μελέτη των οποίων ήταν η αφορμή για να αποφανθούν, πρώτοι οι γερμανοί επιστήμονες πως, για να υπάρχει τέτοια γλωσσική ομοιότη­τα στις ουσιώδεις λέξεις από τη βόρεια Ινδία μέχρι την Πορτογαλία ση­μαίνει πως όλοι αυτοί οι λαοί έχουν μια κοινή κοιτίδα· που εντοπίστηκε στην περιοχή της σημερινής Λιθουανίας χάρη στη λιθουανική γλώσσα, την πιο πρωτόγονη ευρωπαϊκή γλώσσα, που βρίσκεται πιο κοντά στην ιαπετική (έτσι ονομάστηκε συμβατικά η κοινή αρχικά γλώσσα των Ιν- δοευρωπαίων) από κάθε άλλη ευρωπαϊκή.

Στο κάτω κάτω, όταν ακούς Μπετόβεν λίγο σε νοιάζει αν ήταν Ολ­λανδός κατά την καταγωγή, όπως άλλωστε δείχνει το τυπικά ολλανδικό όνομά του: βαν Μπεετχόβεν. Κι όταν ακούς Γκούσταβ Μάλερ, δεν λες, άστον καλύτερα, εκτός από Γερμανοεβραίος, γεννήθηκε επιπροσθέτως και στη Βοημία (της Τσεχοσλοβακίας, που τότε ανήκε στην Άυστρουγγρική Αυτοκρατορία) και συνεπώς δεν είναι γνήσιος γερμανός συνθέ­της, παρά το γεγονός πως όλοι οι φίλοι της μουσικής ξέρουν πως ο τε­λευταίος των ρομαντικών κατέχει περίοπτη θέση στη ιστορία της γερ­μανικής μουσικής. Αλλωστε, ολόκληρος ο ρομαντισμός, όχι μόνο στη μουσική αλλά σ’ όλες τις τέχνες είναι μια καθαρά και τυπικά γερ­μανική υπόθεση, που εκφράζει με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο την απαίτηση για την πλήρη ελευθερία και την ολική αυτονομία του ατό­μου. Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε δεν ανήκει μόνο στους Γερμανούς, ανή­κει, έτσι το ήθελε άλλωστε, σ’ όλους όσους λάτρεψαν τη θεία ποίησή του σ’ όλον τον κόσμο. Κι όταν διαβάζεις Νίτσε, σκασίλα σου αν είναι Σλάβος ή Γερμανός. Κι όταν μένεις εκστατικός στο τέλος του διαβά­σματος ενός έργου του Τόμας Μαν, δεν αναρωτιέσαι πώς συμβαίνει να είναι τόσο προοδευτικός ένας Βαυαρός. (Με την ευκαιρία, διαβάστε το ταχύτερο αν δεν το διαβάσατε ακόμα το μυθιστόρημα Δόκτωρ Φάουστους αυτού του μεγάλου πεζογράφου, στοχαστή και δημοκράτη. Ο Αντριάν Λέβερκιν, ο θρυλικός ήρωάς του, έχει να σας μάθει πολλά και για το διπλό πρόσωπο του γερμανού Ιανού, και για τη μουσική, και για τη ζωή που είναι θάνατος, και για το θάνατο που είναι ζωή). Κι αν απορρίψεις τον γερμανόφωνο Φραντς Κάφκα, που ανήκει στη γερμα­νική λογοτεχνία, για μόνο το λόγο πως εκτός από Εβραίος, έζησε ολό­κληρη τη σύντομη ζωή του στην Πράγα, τότε καλά θα κάνεις να περιο­ριστείς στα λογοτεχνικά κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα, που σου δίδα­ξαν στο σχολείο προκειμένου να γίνεις καλός Έλληνας.

Οταν, λοιπόν, λέμε Γερμανία εννοούμε γερμανικός πολιτισμός και όχι γερμανική ράτσα. Τις ράτσες τις αφήνουμε είτε για τον Χίτλερ, είτε για τον Μεταξά, είτε για τον Αυγουστίνο Φλωρίνης, είτε για τον Γ. Παπαδόπουλο, είτε για τους εκτροφείς αλόγων ράτσας για τον ιππόδρομο.

Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη "Λαοί της Ευρώπης Καταγωγή και χαρακτηριστικά"

-------------

[Πηγή]

Το πορτρέτο ενός εγκλωβισμένου μικροαστού

Ο Μπουνιουέλ γύρισε τον «Εξολοθρευτή Άγγελο» το 1962.

Σ’ αυτή την ταινία βλέπουμε μια παρέα αστών που συγκεντρώνεται στο σπίτι του ζεύγους Nobile για να δειπνήσουν. Μετά το τέλος του δείπνου όμως, αντί ν’ αναχωρήσουν, όλοι βρίσκουν μια δικαιολογία, εγκαθίστανται και κοιμούνται στο σαλόνι.

Το επόμενο πρωινό, μετά τον καφέ τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να βγούνε από το δωμάτιο. Είναι εγκλωβισμένοι στο σαλόνι, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, κάποιο εμπόδιο. Απλά δεν μπορούν να φύγουν!

Μέρα με τη μέρα -και υπό την πίεση της πείνας και της δίψας- οι μάσκες της ηθικής αρχίζουν να πέφτουν και οι παγιδευμένοι αστοί ξεπέφτουν σε ένα σχεδόν ζωώδες επίπεδο.

Η ταινία εξελίσσεται και κορυφώνεται αριστουργηματικά, αλλά το ζητούμενο –από τη δική μας πλευρά- είναι τί εμποδίζει τους συνδαιτυμόνες να βγουν έξω. Και καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά πρόκειται για πρόβλημα βούλησης και όχι αδυναμίας εξόδου.

Ο Μπουνιουέλ αρεσκόταν να καυτηριάζει την αστική τάξη, αλλά σε κάποια συνέντευξη είχε παραδεχτεί ότι τίποτα δε θα άλλαζε αν στη θέση των μπουρζουάδων ήταν εργάτες ή μικροαστοί.

Τολμώντας έναν ριψοκίνδυνο παραλληλισμό οι Έλληνες μοιάζουν να είναι παρόμοια εγκλωβισμένοι στο σαλόνι –ή μάλλον στα υπόγεια- της Ευρώπης.

Η πείνα και η δίψα τους βασανίζει, οι μάσκες έχουν πια πέσει, η μισαλλοδοξία είναι μέρος της καθημερινότητας τους, αλλά δεν μπορούν να διασχίσουν το κατώφλι… 

Λάθος! Μπορούν, αλλά –χωρίς να το συνειδητοποιούν- δε θέλουν.

Αυτό το πρόβλημα βούλησης οφείλεται καταφανώς στη μικροαστική νοοτροπία των Ελλήνων.

                                                                          

Δύο από τα πιο τυπικά γνωρίσματα της ψυχοσύνθεσης του μικροαστού είναι ο οικογενειακός εγκλωβισμός και το σύνδρομο του επιλοχία.

                                                                     

Για τον οικογενειακό εγκλωβισμό στην Ελλάδα δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Ένα όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα της προαγωγής αυτής της ιδιωτικής παθογένειας σε κοινωνικό επίπεδο είναι η οικογενειοκρατία στην πολιτική ζωή.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα που το πρωθυπουργικό αξίωμα να κληροδοτείται. Γιοί, εγγόνια, ανίψια, ξαδέλφια και μπατζανάκηδες έχουν ιδιοποιηθεί την εξουσία τα τελευταία εβδομήντα χρόνια.

Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται μόνο σε κομμουνιστικές δικτατορίες, τύπου Βόρειας Κορέας, όπου ο χαρισματικός γιος εκπαιδεύεται από τα μικράτα του ως άλλος αυτοκράτορας για να αναλάβει την εξουσία μετά το θάνατο του εξίσου χαρισματικού πατέρα.

Στην Ελλάδα κανείς δεν εξαναγκάζει τους πολίτες να ψηφίσουν το γιο του αδελφού του θείου του πρώην πρωθυπουργού, αλλά εκείνοι μοιάζουν άβουλοι να διασχίσουν το κατώφλι της οικογενειοκρατίας.

                                             -

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του μικροαστού είναι το σύνδρομο του επιλοχία.

Ο επιλοχίας είναι ένας μέσος υπαξιωματικός, που όσοι έχουν περάσει από τον στρατό θα τον θυμούνται πολύ καλά.

Είναι ανώτερος από τον λοχία και τους φαντάρους και κατώτερους από όλους τους άλλους.

Ο ρόλος του είναι μεσολαβητικός: Προσπαθεί να υποτάξει τους κατωτέρους του και υποτάσσεται με απόλυτη ευπείθεια στους ανώτερους του.

Συνήθως είναι αυτός που φωνάζει, βρίζει, περιφρονεί και χλευάζει τον αδύναμο να αντιδράσει φαντάρο, ενώ «στέκεται σούζα», όποτε βλέπει αξιωματικό.

Μιμείται το βάδισμα των αξιωματικών, τον τρόπο ομιλίας τους, το ντύσιμο τους. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αξιωματικός κι αυτός –ή τουλάχιστον ένας αρχιλοχίας.

                                                                     -

Ο μικροαστός στην καθημερινότητα συμπεριφέρεται όπως ένας επιλοχίας.

Έχει πάντα το βλέμμα στραμμένο προς τα άνω και ονειρεύεται να γίνει μια μέρα πασάς, όχι για κάποιο «ανώτερο σκοπό», όπως την αυτοβελτίωση ή για να προσφέρει έργο στους συνανθρώπους του, αλλά μόνο για να «λαδώσει το εντεράκι του» και την αυτοπεποίθηση του-όπως ο αρχετυπικός Χατζηαβάτης.

Όσο παραμένει επιλοχίας-μικροαστός προσπαθεί να μοιάσει στους ανώτερους του, ενδυματολογικά και επιφανειακά. Ακόμα κι αν δεν έχει να φάει θα ντυθεί όπως ντύνονται αυτοί που θαυμάζει, θα καταχρεωθεί για να αποκτήσει ένα αντικείμενο κύρους –όπως αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, smart phone, επώνυμα κοσμήματα.

Παρακολουθεί με ευλάβεια τις τηλεοπτικές εκπομπές και αποθεώνει τα ριάλιτι σόου, όπου μπορεί ο κάθε επιλοχίας να γευτεί –έστω για δεκαπέντε λεπτά- την επιτυχία και τη διασημότητα ή να πατήσει σε αυτές για να γίνει μέρος του συστήματος που τον έχει καταδικάσει να είναι πάντα υπαξιωματικός.

Λατρεύει τα πρόσωπα των κουτσομπολίστικων περιοδικών και εφημερίδων, γιατί διαβλέπει στη στεφανωμένη μετριότητα τους μια πιθανότητα να στεφανωθεί κι εκείνος.

Την ίδια στιγμή μισεί, περιφρονεί και διώκει όλους όσοι είναι κατώτεροι από εκείνον.

Τον εργάτη που δεν έχει καν δικό του σπίτι ή αυτοκίνητο.

Τον χωριάτη που μιλάει με βλάχικη προφορά.

Το μετανάστη, πρωτίστως, που δεν έχει τίποτα.

                                         -

Ο μικροαστός ρέπει προς τη μεταφυσική, το ρατσισμό και το φασισμό. Υπηρετεί τον ηγέτη του –όποιας πολιτικής απόχρωσης- και ταυτίζεται με τις ιδέες που του υπαγορεύει.

Ενώ μπορεί να σκεφτεί μόνος του –κάθε άνθρωπος το μπορεί- προτιμάει να αναμασάει τις λέξεις και την ιδεολογία που ξερνάνε τα πρότυπα του.

Δεν έχει επίγνωση της κοινωνικής του ταυτότητας (ή αλλιώς ταξική συνείδηση), αφού διαρκώς αναλώνεται σε επιθέσεις ενάντια στους κατώτερους και τους όμοιους του ή σε ονειροπολήσεις αιφνίδιας οικονομικής και κοινωνικής προαγωγής.

                                      -

Έτσι ο επιλοχίας-μικροαστός συνεχίζει να δοξάζει τον ηγέτη του, όσο κι αν αυτός τον καταδικάζει στην ένδεια.

Και μένει εγκλωβισμένος στα υπόγεια της ιστορίας, άβουλος και μοιραίος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

-------------------

[Πηγή]

Ρε συμπατριώτες… (μήπως να ζητήστε συγνώμη απ'την Ραχήλ;)

Η δήλωση της Ραχήλ Μακρή -περί της δυνατότητας να τυπωθούν ευρώ από την Τράπεζα της Ελλάδας «εάν χρειαστεί»- ήταν καταπληκτική και καίρια. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε από κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ και πολίτες αποδεικνύουν ποιο είναι το τεράστιο και ανίκητο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αυτή την θέση.

«Δεν γίνεται αυτό που είπε η Ραχήλ Μακρή»
«Γιατί δεν γίνεται;»
«Γιατί δεν το προβλέπει πια η Ευρωπαϊκή Ένωση»
«Δηλαδή, πριν μερικά χρόνια το προέβλεπε;»
«Ναι»
«Άρα, μπορεί να το προβλέψει ξανά. Οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλάζουν. Δεν είναι Ευαγγέλια.»

Όλοι αυτοί που έπαθαν υστερία με την Ραχήλ Μακρή ξεχνούν πως ούτε μηχανισμός στήριξης προβλεπόταν πριν την χρεοκοπία της Ελλάδας. Αλλά τώρα υπάρχει.

Ρε ζώα, όλα αυτά που έγιναν στην Ελλάδα μετά το 2010, προβλέπονταν από πουθενά;

Προβλεπόταν από κάπου το ξεπούλημα της χώρας;

Προβλεπόταν από κάπου οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και η κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων;

Προβλεπόταν από κάπου το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Προβλεπόταν από κάπου ότι θα σου παίρνει το σπίτι σου η τράπεζα και θα το βγάζει σε πλειστηριασμό;

Προβλεπόταν από κάπου ότι θα σας ξεσκίζουν τη ζωή και θα παραμένετε προσκυνημένοι και ραγιάδες;

Προβλεπόταν από κάπου ότι θα είστε έρμαια των τοκογλύφων των αγορών;

Προβλεπόταν ότι θα είναι νόμιμη η τοκογλυφία;

«Μα δεν συμφωνεί ο Μηλιός»

Τι μου λες, σοβαρά; Ο Μηλιός; Δεν το ήξερα αυτό. Αμάαααν!!! Πέφτω από τα σύννεφα!

Ο Σταθάκης τοποθετήθηκε; Γιατί εγώ στον Σταθάκη έχω ποντάρει όλες τις ελπίδες μου για ανατροπή.

Στον Σταθάκη και στον Μηλιό. Φαίνονται γνήσιοι επαναστάτες.

Εντάξει, κάπως σιτεμένοι -πιο πολύ για καλή ψυχή είναι οι άνθρωποι παρά για ανατροπές- αλλά γυαλίζει το μάτι τους στα καθεστωτικά ΜΜΕ, όταν τους λέει ο τηλεδημοσιογράφος πως πρέπει να κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις.

Είναι πάρα πολύ αστείο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, πριν από δυο χρόνια, θα έσκιζαν τα Μνημόνια και θα τα έβαζαν στον πισινό της Μέρκελ να ψάχνουν τώρα τρόπο να ανακοινώσουν το νέο Μνημόνιο, και να τους ενοχλούν οι δηλώσεις της Ραχήλ Μακρή, γιατί δεν θέλουν να ακούν τέτοια πράγματα τώρα που πλησιάζει η ώρα της κυβέρνησης, η ώρα της μάσας.

Θα φάτε, κι εσείς, καλέ, πώς κάνετε έτσι;

Έχουμε ακούσει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να λένε εντελώς διαφορετικά πράγματα για το ίδιο θέμα ο ένας από τον άλλον, αλλά να λέει διαφορετικά πράγματα ο ίδιος άνθρωπος για το ίδιο θέμα την ίδια μέρα.

Τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους πειράζουν οι ατελείωτες κωλοτούμπες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ -αυτές τις έχουν ξεχάσει-, η δήλωση της Ραχήλ Μακρή τους πείραξε.

«Μα γιατί να το πει; Ακόμα κι αν το κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είπε, λέγονται δημόσια αυτά τα πράγματα;»

Ζούμε σε μια χώρα που ο ένας αποκαλεί τον άλλο μαλάκα από το πρωί ως το βράδυ, αλλά, όταν ακουστεί η λέξη «μαλάκας» στην τηλεόραση, μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος.

Αν ακουστεί το «μαλάκας» στην τηλεόραση, οι Έλληνες κοκαλώνουν. «Ρε μαλάκα, είπε “μαλάκας” ο μαλάκας! Δεν το πιστεύω, ρε μαλάκα!».

Ζούμε στη χώρα που ο πατέρας πηδάει την γκόμενα του γιου του -καμιά φορά και τον γκόμενο του γιου του ή και τον ίδιο τον γιο του- αλλά όλοι το παίζουν θεούσες και παρθένες.

Ζούμε στη χώρα που όλοι είναι επαναστάτες στα καφενεία -και θα πάρουν και τα όπλα- αλλά είναι κότες μόλις βγουν από το καφενείο.

Όλοι «Je suis Charlie» και υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης αλλά μονόδρομος τα Μνημόνια και να μην πει κανείς τίποτα διαφορετικό, γιατί θα τον καθαρίσουμε που μας διώχνει τους πελάτες.

Όλοι στην γραμμή του κόμματος. Στη μία αλήθεια. Μετά κοροϊδεύουν το ΚΚΕ.

Συμπατριώτες, να πάτε να ψηφίσετε Σαμαρά, Ντόρα, Βενιζέλο, Παπαδημούλη, Σταθάκη, Θεοδωράκη, Τατσόπουλο, Ψαριανό και Γιώργο Παπανδρέου, για να μην κινδυνεύσει η χώρα.

Ρε συμπατριώτες, δεν μου γαμιέστε κι εσείς και τα κόμματα!

(Ευτυχώς που δεν είμαι υπάλληλος κανενός και δεν έχω ανάγκη κανέναν. Σε διαφορετική περίπτωση, θα έπρεπε να μεταναστεύσω.)

(Συγγνώμη που με διαβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, δεν φταίω εγώ για αυτό. Έχω μάθει να γράφω ό,τι σκέφτομαι. Και δεν είναι υποχρεωτικό να με διαβάζει κάποιος. Ούτε το Μέγαρο Μαξίμου, ούτε ο κάθε Σκατατσόπουλος. Επιλογή τους είναι. Δεν έρχομαι από την τηλεόραση, ούτε από το καθεστωτικό ΜΜΕ κάποιου νταβατζή ολιγάρχη· έρχομαι από το διαδίκτυο, όπου μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα ο κάθε πολίτης. Αρκεί να θέλει να εκφραστεί ελεύθερα.)

Του Pitsirikos

***

(Προσωπικά, ζητώ ταπεινά συγνώμη απ' τη Ραχήλ, την πάτησα κι εγώ!
Τελικά χίλιες φορές να τακιμιάσω με κανονικούς δεξιούς, που δέχονται ν' αλλάξουν, παρά με τους μεταλλαγμένους κρυφοφασίστες δεξιούς ή πασόκους του κώλου και της ψευτοκουλτούρας, που στην εφηβεία τους ήταν οι καλύτεροι Κνίτες καθοδηγητές [Λυμπεράκη, Κύρτσος, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης κλπ. κλπ.] 
AMOR 17/1/2015)

--------------
[Πηγή]

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR

Έχω κουραστεί με όλους σας. Με την βλακεία σας. Το συντηρητισμό σας. Με την πρώιμη κριτική σας, σε μια ενδεχόμενη νέα κατάσταση, που ενδεχομένως θα έρθει στις 26 του μηνός...

Κουράστηκα να σας ακούω να προσπερνάτε με τόση ευκολία τα 5 χρόνια που σας πηδάνε κανονικά και με το νόμο τα κάθε λογής λαμόγια και φασιστοειδή των γνωστών 4-5 οικογενειών, ψελλίζοντας χίλιες δυο δικαιολογίες που σας έχουν πιπιλίσει στο μυαλό τα καθεστωτικά δημοσιογραφικά τσιράκια των μεγαλοεργολάβων, από τα δήθεν ανεξάρτητα ΜΜΕ. Κι αυτό γιατί βαριέστε ή ίσως ξεχάσατε κιόλας, ότι ενάμιση χρόνο τώρα υπάρχει και η πραγματική ανεξάρτητη φωνή της ERTOPEN, την οποία και στην τιβι και στο ράδιο μπορείτε κάθε μέρα και στιγμή να επιλέξετε και να ξεστραβωθείτε! 

Κουράστηκα να σας υπενθυμίζω κάθε τόσο, τον ηρωικό αγώνα που κάνουν τόσους μήνες οι απολυμένες Καθαρίστριες, οι "τρομοκράτες" κάτοικοι στις Σκουριές, οι απολυμένοι Δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κοκ. Τους ξεχάσατε όλους. Έγιναν πλέον κι αυτοί γραφικοί για σάς... Χασκογελάτε όταν τυχόν ακούτε νέα απ' τον αγώνα τους... Α! τους καημένους λέτε, θα βαρεθούν κάποια στιγμή και θα τα παρατήσουν, λέτε.

Κουράστηκα με τη νωθρότητα και την απαισιοδοξεία σας. Τον φόβο σας. Λατρεύετε τον Φόβο σας! Μη τυχόν και σας συμβεί κάτι χειρότερο...Τι λέτε μωρέ, πότε θα πείτε στοπ, ως εδώ και μη παρέκει;

Κουράστηκα να προσπαθώ μαζί σας να συζητήσω με λογικά, καθημερινά επιχειρήματα, έστω και με λίγο συναίσθημα ή και με λίγο οργή ακόμη, κι εσείς να σκέπτεστε μόνο τη Φωτογραφία σας, το λιγοστό ΕΧΕΙ που σας έχει ακόμα απομείνει... 

Λυπάμαι, αλλά είστε τυφλοί! Και κουφοί! Βλέπετε μέχρι τη μύτη σας... Δεν σας νοιάζει τι κάνει ο διπλανός σας, αν έχει να φάει, αν μπορεί να βάλει πετρέλαιο να ζεσταθεί, αν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, αν θα του πάρουν το σπίτι... Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν σας εξεγείρει! Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ να'ναι καλά! Συνηθίσατε στην κακομοιριά, στην αναξιοπρέπεια, στους πετσοκομμένους σας μισθούς -όσοι ακόμα έχουν την τύχη να' χουν δουλειά-, συνηθίσατε στην υποταγή, στο "εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα"-, στο "μαζί τα φάγαμε" και στο τέλος τα ρίξατε όλα στη κακιά σας τη μοίρα. "Φταίμε κι εμείς" λέτε. Το να πείτε, μήπως φταίνε και κάποια άλλοι, μήπως αυτοί π.χ. που μας κυβερνάνε 40 τόσα χρόνια ελέω θεού και τις δικιάς μας βλακείας... δεν σας περνάει απ' τον νου ε;

Σας βαρέθηκα να ζυγιάζετε με δέκα διαφορετικές ζυγαριές το ενδεχόμενο κακό που θα σας εύρη, αν τυχόν στις 26 σπάσει το ρόδι... κι έρθει ο Συριζα στην εξουσία! Τι έχετε ακόμη να χάσετε ρε; Τι σας απόμεινε ακόμη; Μήπως τα δεσμά σας; Αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί και μετά ξεσκίστε τον όσο θέλετε, κάντε τον την σκληρότερη αντιπολίτευση που δεν κάνατε στους κρυφοφασίστες τόσα χρόνια, βγείτε στους δρόμους με τις κατσαρόλες, με ό,τι θέλετε, σπάστε τα όλα και κάντε τα ρημαδιό, αλλά αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί, -ΑΝ εκλεγεί.

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα κι εσάς ΚΚΕδες... ή το μοναστήρι να' ναι καλά! Δεν σας μπορώ άλλο. Έλεος, τι παράνοια είναι αυτή... Ακόμη και τότε το 81 με το τότε ΠΑΣΟΚ, σχεδόν πανηγυρίζατε την επερχόμενη αλλαγή (δείτε σας παρακαλώ τον Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής), γι' αυτό κι ο κόσμος τότε σας έδωσε απλόχερα πάνω από 11% αν θυμάμαι καλά. Πως είναι λοιπόν δυνατόν σήμερα να βλέπετε σαν μεγαλύτερο εχθρό σας τον Συριζα κι όχι τους φασίστες σαμαροβενιζέλους;

Κουράστηκα και με τους υπόλοιπους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς... Συζητήσεις επι συζητήσεων, αν ο Συριζα είναι αρκούντως αριστερός, αν είναι μια απ' τα ίδια σαν το ΠΑΣΟΚ του 81, αν θα πάει το κίνημα μπροστά ή πίσω... κλπ. κλπ. Ποιο κίνημα μωρέ; Βλέπετε πουθενά εσείς κίνημα ή είμαι εγώ τυφλός; 
Τους μόνους που κάπως καταλαβαίνω είναι τους φίλους μου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μόλις διάβασα την εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα!), τους οποίους και θα ψήφιζα αν τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στο γκρεμό, όπως τώρα. Όμως φίλοι μου, ο κόσμος σήμερα δεν θέλει σοσιαλισμό, δεν θέλει κομμουνισμό, είναι βαθιά νυχτωμένος! Με το ζόρι επανάσταση δεν γίνεται! Ας τον βοηθήσουμε λοιπόν, να κάνει στις 25 του μήνα ένα έστω μικρό βηματάκι. Γιατί στις 25 δεν θα ψηφίσουν από επιλογή, θα ψηφίσουν από ΑΝΑΓΚΗ, και με ΟΡΓΗ! Γιατί το δίλημμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΑΟΣ αλλά ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ή ΚΑΜΟΜΟΙΡΙΑ!

Κουράστηκα πολύ μ' όλ' αυτά είναι αλήθεια, αλλά τώρα που σας τα είπα, ξέδωσα, έφυγε ένα βάρος από μέσα μου... -είμαι και συναισθηματικός τύπος που να πάρει...

Και ας αναλάβει ο καθένας την προσωπική του ευθύνη επιτέλους, να πράξει το σωστό, μα όχι μόνο για την πάρτη του, αλλά και για τον συνάνθρωπο δίπλα του.

Του AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα: Δεν υπάρχει a priori αριστερή κυβέρνηση

Στον τραπεζίτη επίσης πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πήρε μια τράπεζα, τη χρεοκόπησε, καιρός είναι να τα παρατήσει και να κάνει μια τίμια δουλειά. Ας ανοίξει ένα περίπτερο.

Η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι Περιφερειακή σύμβουλος Αττικής εκλεγμένη με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Έχει διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ.

Πριν ξεκινήσουμε, πείτε μας ένα σχόλιο για τη δολοφονική επίθεση στο γαλλικό περιοδικό CharlieHebdo;

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο σε σχέση με ό,τι έγινε στη Γαλλία είναι ακριβώς αυτό που με απασχολούσε και πριν: υπήρχαν δημοσιεύματα (ευτυχώς και ελληνικών εφημερίδων) που προειδοποιούσαν σχετικά με Ευρωπαίους πολίτες οι οποίοι πηγαίνουν στη Μέση Ανατολή, εκπαιδεύονται από τους τζιχαντιστές και γυρίζουν πίσω στην Ευρώπη.

Πέρα από αυτό, υπάρχει ένα πραγματικό ταξικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρώπη: ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμών της Ευρώπης είναι κοινωνικά αποκλεισμένο. Δεν είναι μόνο οι μουσουλμάνοι, απλά σε αυτούς μπορεί να συγκροτηθεί το ζήτημα και με την έννοια της θρησκευτικής ταυτότητας. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πολιτική πραγματικής ένταξης των μεταναστών και των κοινωνικώς αποκλεισμένων. Αυτό παράγει ανειρήνευτες κοινωνικές αντιθέσεις.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η Γαλλία, μαζί με πολλές άλλες χώρες, εξόπλισαν τους τζιχαντιστές. Αυτό αναπόφευκτα θα το βρεις κάποια στιγμή μπροστά σου. Δυστυχώς δεν το βρίσκουν πάντα αυτοί που το κάνουν. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πράγματα, τα οποία δεν περιμέναμε να ζήσουμε, όπως η φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρακολουθήσαμε τη δράση των μυστικών υπηρεσιών μέσα σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ήταν στην ουσία ένας εμφύλιος πόλεμος. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει αλλά όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Θέλει πάρα πολλή δουλειά.

Υπάρχει απειλή τζιχαντιστών στην Ευρώπη ή ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό;

Τα δημοσιεύματα αναφέρονται πολύ συγκεκριμένα σε αρκετά μεγάλους αριθμούς ευρωπαίων πολιτών που πηγαίνουν να πολεμήσουν στο πλευρό των τζιχαντιστών και μετά γυρνάνε στην Ευρώπη εκπαιδευμένοι. Το ίδιο συμβαίνει στη Σαουδική Αραβία και φυσικά στην Αμερική. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ISIS εξοπλίστηκε από τους Αμερικάνους για να πολεμηθεί τότε ο Άσαντ.

Πώς σχολιάζετε τα γεγονότα στη Φιλαδέλφεια και τις επιθέσεις που γίνονται από τους γνωστούς ‘’μπράβους’’ εναντίον πολιτών; Και ποιος ο  ρόλο της δημοσίευσης των 17 ονομάτων στην ιστοσελίδα της ΑΕΚ;

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι είμαι ΑΕΚ (γέλια). Έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά, καθώς ως περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, παρακολουθώ από πάρα πολύ κοντά την υπόθεση. Εκπλήσσομαι με το γεγονός ότι άνθρωποι σκεπτόμενοι, αριστεροί ή οτιδήποτε, όταν πρόκειται για την ομάδα τους χάνουν οποιοδήποτε κριτήριο. Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Φιλαδέλφεια είναι απαράδεκτο. Για ένα διάστημα ελπίζαμε ότι η ORIGINAL δε θα πάρει τη θέση που πήρε, γιατί κουβαλάει μια διαφορετική ιστορία πίσω της.

Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι ένας επιχειρηματίας, φίλος του Πρωθυπουργού τα έχει βρει όλα έτοιμα. Ένα ολόκληρο κράτος δουλεύει για αυτόν. Αγόρασε τον ΟΠΑΠ σχεδόν τσάμπα. Είναι μέσα σε όλες τις μπίζνες και τις αποκρατικοποιήσεις κι έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο, αδίκημα το οποίο τελικά παραγράφηκε. Πρόσφατα μάθαμε από τις εφημερίδες του εξωτερικού και για τα «κατορθώματα» του πλοίου του στη Λιβύη με θύματα δύο ναυτικούς. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, ο οποίος από το 1997 όποιον άνθρωπο μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά του τον απειλεί προσωπικά, εκτός από το κράτος που έχει στη διάθεσή του, θέλει να έχει κι έναν παρακρατικό μηχανισμό, που τον στήνει υποσχόμενος γήπεδο της ΑΕΚ. Η υπόθεση είναι πιο σοβαρή από όσο φαίνεται. Ο Μελισσανίδης δε θέλει να φτιάξει γήπεδο της ΑΕΚ αλλά να πάρει 6 στρέμματα από το Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, και 20 στρέμματα ακόμη, και να φτιάξει πολυκαταστήματα αλλάζοντας τη μορφή της περιοχής.

Για αυτό το λόγο ψηφίστηκε το καλοκαίρι ένα ρυθμιστικό σχέδιο, που λέγεται Ρυθμιστικό Αθήνας-Αττικής 2020, το οποίο ενώ είναι σε πολλά θέματα γενικόλογο -ανοίγοντας πάντα το δρόμο στην πώληση πολλών περιοχών της Αττικής στο κεφάλαιο– στην περίπτωση της Φιλαδέλφειας αφιερώνει τη μισή αιτιολογική έκθεση για τη μορφή που θα πάρει η περιοχή! Επίσης, δεσμεύεται για το ποιος θα χτίσει το γήπεδο, δηλαδή η ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 1924 Α.Ε. κι όχι η Ερασιτεχνική ΑΕΚ. Είναι τόσο συγκεκριμένο, τόσο φωτογραφικό και το έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για να προμοτάρει το επιχειρηματικό σχέδιο του Μελισσανίδη, το οποίο ως προμετωπίδα έχει το γήπεδο της ΑΕΚ «Αγιά Σοφιά». Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου ήθελε στο πλάι του κι έναν ιδιωτικό στρατό.
Αυτό εμείς το έχουμε καταγγείλει και το έχουμε γράψει έτσι ακριβώς. Πρόκειται για έναν ιδιωτικό στρατό ο ποίος ηθελημένα ή αθέλητα δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας του αλλά ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Αυτό που στήθηκε λοιπόν στη Φιλαδέλφεια είναι ένας ωμός εκβιασμός και συνάμα ένας ξεκάθαρος πολιτικός εκβιασμός απέναντι στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στον οποίο μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τρόπον τινά υπέκυψε, βάσει των δηλώσεών του. Το να βγαίνει και να λέει ότι θα τους καθίσει όλους στο ίδιο τραπέζι και να κρατάει ίσες αποστάσεις απέναντι σε αυτούς που έδειραν πέντε δημοτικούς συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ, που έδειραν τον αγωνιστή Μανώλη Καμπούρη, υποψήφιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι απαράδεκτο. Του την έστησαν και τον έδειραν.

Έχουμε όμως πολύ «ξερά» κεφάλια στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και δε μας φοβίζουν τέτοιες πρακτικές. Αυτό που μας απασχολεί είναι το γιατί ένα κόμμα που πηγαίνει για κυβέρνηση φοβάται να τοποθετηθεί πάνω σε τέτοια πράγματα. Ο κόσμος της Φιλαδέλφειας και η Δημοτική Αρχή είναι ξεκάθαροι στο να γίνει το γήπεδο στο οικόπεδο που ήταν και πριν και να μην κοπεί ούτε ένα δέντρο. Το άλσος πρέπει να μείνει ανέπαφο.

Τα είκοσι εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό της Περιφέρειας θα δοθούν τελικά;

Αυτό είναι άλλο ένα ζήτημα. Η Περιφέρεια Αττικής, δυστυχώς, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, έβαλε κανονικότατα τα είκοσι εκατομμύρια στον προϋπολογισμό για το γήπεδο της ΑΕΚ. Είπε μεν ότι δεν τα ονοματίζει, δηλαδή ότι δεν είναι του Μελισσανίδη, αλλά από το στιγμή που έτσι ορίζει το Ρυθμιστικό το οποίο, όπως είπαμε πριν, είναι πλέον νόμος, καταλαβαίνουμε όλοι τη συνέχεια.

Θεωρείτε κρίσιμες τις παρούσες εκλογές;

Νομίζω ότι αυτό που φαίνεται σε αυτές τις εκλογές είναι η σαπίλα του πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχουν πια ιδεολογικές διαφορές. Όχι ότι υπήρχαν πριν, αλλά τώρα είναι πλέον ολοφάνερο. Οι μεταγραφές των βουλευτών ομοιάζουν με εκείνες των ποδοσφαιριστών: πάνε όπου τους δώσουν τα περισσότερα! Με αυτή την έννοια ναι, είναι κρίσιμο να καταψηφιστούν όλες οι δυνάμεις του μνημονιακού τόξου και τα παραφερνάλια. Το απίστευτο είναι ότι εμφανίζονται ως κάτι «νέο» κόμματα όπως το ΠΟΤΑΜΙ του Μπόμπολα και των συν αυτώ ή το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου με υποψήφιο τον Ανδρέα Γεωργίου Παπανδρέου στην Πάτρα! Παρουσιάζονται ως κομιστές του νέου αυτοί οι άνθρωποι! Σε κάνει να αναρωτιέσαι τελικά αν αντί αστικής δημοκρατίας, έχουμε βασιλευομένη. Είναι κρίσιμες λοιπόν οι εκλογές για να μαυριστεί όλο αυτό το σάπιο σύστημα.

Κρισιμότερη όμως θα είναι η επόμενη μέρα. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι τώρα, σε αντίθεση με το 2012, ο κόσμος που πηγαίνει να ψηφίσει την Αριστερά δεν το κάνει με ελπίδα, αλλά από απελπισία. Σε αυτό η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, αφού δεν θέλησε αυτά τα δύο χρόνια να μετασχηματίσει τίποτα ουσιαστικά. Θέλησε να μετασχηματιστεί ο ίδιος για να σχηματίσει κυβέρνηση. Το βλέπεις καθαρά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ απλώς για «να φύγουν οι άλλοι». Αυτό θα είναι και το πρόβλημα της επόμενης μέρας.

Υπάρχει επίσης κι εκείνο το κομμάτι του κόσμου που θεωρεί τον εαυτό του τόσο αποκλεισμένο που θα απέχει. Μην ξεχνάμε επίσης και τους αποκλεισμένους από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τους 18άρηδες που ζουν εδώ και δεν τους δόθηκε το δικαίωμα ψήφου και νέους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Δεν είμαι αναρχική, αλλά πιστεύω στ’ αλήθεια ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Όμως, μέσω των εκλογών μπορείς να στείλεις ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα -και πρέπει σε αυτές τις εκλογές να είναι υπέρ της συγκρουσιακής αριστεράς αυτό το μήνυμα. Θα ήθελα να πάρει ένα 3% η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α κι έτσι ο κόσμος να απαντήσει στους εκβιασμούς της όποιας Μέρκελ.

Να δείξουμε ότι μπορούμε. Μπορούμε να βγούμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες, που ούτως ή άλλως έχουμε πληρώσει, μπορούμε να εθνικοποιήσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις και να τις λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι. Μπορούμε να ξεπεράσουμε το σαθρό πολιτικό σύστημα που δεν είναι απλώς κομμάτι του προβλήματος αλλά υπηρέτης αυτής της καταστροφικής πολιτικής -και μάλιστα με το αζημίωτο. Δεν ξέρω αν μια προεκλογική εκστρατεία των 15 ημερών δίνει τη δυνατότητα να βγει προς τα έξω αυτός ο πολιτικός λόγος και να ζυμωθεί με τον κόσμο – γιατί αφορά πάρα πολύ κόσμο. Για αυτό και φρόντισαν να ορίσουν την κοντινότερη δυνατή ημερομηνία.

Ποιες συμμαχίες μπορούν να γίνουν και είναι αποδεκτές σε συνδικαλιστικό επίπεδο;

Όλες οι συμμαχίες με τον κόσμο, ο οποίος πλήττεται από αυτή την πολιτική. Σε συνδικαλιστικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι απλώς επιτρεπτές, αλλά αναγκαίες. Εκεί που δεν μπορεί να γίνει καμία συμμαχία είναι με την γραφειοκρατία του συνδικαλισμού, η οποία θέλει να αναπαραχθεί έχοντας ως προμετωπίδα τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται υπέρ του εαυτού της. Αυτό δεν έπαψε να υπάρχει ούτε μέσα στην κρίση, δυστυχώς.

Δεν μπορεί επίσης να γίνει καμία συμμαχία, με κυβερνητικούς συνδικαλιστές ανεξαρτήτως κόμματος. Κι ελπίζω να μην το ζήσουμε αυτό με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι η Αριστερά, οι θέσεις που έχει και πρέπει να διαφυλάττει σε όλες τις εκφάνσεις της και ειδικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι θέσεις αρχής και δεν τις έχει απλώς για να κάνει αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Με κυβερνητικούς λοιπόν και εργοδοτικούς συνδικαλιστές δεν γίνονται συμμαχίες, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Ο συνδικαλιστής εκπροσωπεί τον εργαζόμενο, δεν τον «πρακτορεύει».

Η συνδικαλιστική οργάνωση είναι όργανο της τάξης για τον εαυτό της, τρόπος επιβολής των δικών της αιτημάτων. Αυτό που πράγματι πρέπει να γίνει είναι μια αναζωογόνηση των σωματείων ειδικά μετά τις εκλογές, να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν, να μην περιμένουν νομοθετικές παρεμβάσεις αλλά να τις επιβάλλουν. Πρέπει για παράδειγμα οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ να πάνε μαζί με το κίνημα συμπαράστασης και να μπουν στην ΕΡΤ και μετά να επιβάλλουν τη νομοθετική ρύθμιση. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, να πάνε και να απαιτήσουν από το Μάνεση να κάτσει μαζί τους σε ένα τραπέζι και να εξηγήσει γιατί έκλεισε σχεδόν τη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ενώ άνοιξε άλλες επιχειρήσεις και βγάζει υπερκέρδη. Έπειτα να επιμείνουν στην επαναπρόσληψή τους, αφού απολύθηκαν παράνομα. Το ίδιο και οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών. Όλα αυτά έπρεπε να γίνονται και τώρα αλλά υπάρχει μια λογική εκλογικής αναμονής. Αν το λαϊκό κίνημα δεν πρωτοστατήσει, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή.

Πιστεύετε ότι θα τονωθεί το λαϊκό κίνημα με μια αριστερή κυβέρνηση;

Εγώ δεν τη λέω a priori αριστερή κυβέρνηση. Αυτό μένει να αποδειχτεί. Ήδη πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλές θέσεις του δείχνει, δυστυχώς, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα ενταθεί το κίνημα, αλλά σίγουρα θα τελειώσει αυτή η εκλογική αναμονή, την οποία και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε. Υπάρχει βέβαια από την άλλη και μια αναγκαστική κόπωση του κινήματος. Δεν αντιμετωπίσαμε κι εύκολα πράγματα. Φάγαμε ξύλο, δακρυγόνα, κάποιοι συνελήφθησαν άνευ λόγου και είναι υπόδικοι. Στις Σκουριές τους πάνε για εγκληματική οργάνωση. Η καταστολή ήταν απίστευτη, δεν ήταν ότι έκατσε σπίτι από μόνος του ο κόσμος.

Μετά την εκλογική αναμέτρηση μπαίνουμε σε μια νέα κατάσταση. Το εργατικό κίνημα πρέπει να βγει μπροστά και να διεκδικήσει όσα του έκλεβαν τόσα χρόνια. Εμείς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμαστε στο δρόμο. Δεν υπήρξε κίνημα που να μην παραβρεθήκαμε. Θα είμαστε στο δρόμο και την επόμενη μέρα.

Στις 20 Γενάρη λέτε να έχουμε ανακοίνωση για τον τάφο της Αμφίπολης;

Όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα, έχουμε φτάσει στο ύψιστο σημείο της κατάπτωσης. Ελπίζω ότι δε θα τολμήσουν να το κάνουν αυτό. Μπορώ να σας πω πάντως προκαταβολικά τι θα ανακοινώσουν. Εξηγούμαι: δεν ξέρω τι θα πει η επιστημονική ομάδα. Ξέρω όμως τι θα προσπαθήσει να πει η πολιτική ηγεσία και η επικοινωνιακή σύμβουλος τάφου. Θα πουν ότι τα οστά ανήκουν σε γυναίκα μεγάλης ηλικίας, για να στρέψουν μέσω αυτού την προσοχή στο Μ. Αλέξανδρο, λέγοντας ότι είναι η μητέρα του Ολυμπιάδα και ότι έφτιαξε τον τάφο για να μεταφέρει τη σορό του γιου της από την Αλεξάνδρεια αλλά δεν τα κατάφερε κι όταν πέθανε, τάφηκε εκεί η ίδια. Θα προσπαθηθεί πάλι μια σύνδεση του Αντώνη Σαμαρά με το Μ.Αλέξανδρο οπωσδήποτε. Το εύρημα από μόνο του έχει τεράστια αξία αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που γράφτηκαν και διοχετεύθηκαν στον τύπο.

Ποια η γνώμη σας για τον Αλέξη Τσίπρα;

Τον Αλέξη Τσίπρα τον γνωρίζω από το 1992-1993. Ήμαστε μαζί στο πανεπιστήμιο με ένα έτος διαφορά. Οπότε η ερώτηση είναι εντελώς προσωπική. Έχουμε βαδίσει μαζί στους ίδιους δρόμους, δε νομίζω όμως ότι το ζήτημα σε ένα κόμμα -και μάλιστα σε ένα κόμμα που ετοιμάζεται να γίνει κυβέρνηση- είναι ατομικό. Υπό αυτή την έννοια, άλλο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι άλλο ο Αλέξης Τσίπρας και δεν έχει νόημα ποια είναι η γνώμη μου για ένα πρόσωπο.

Υπάρχει ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας αν η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α μπει στη βουλή;

Εμείς είμαστε σαφείς σε αυτό: κρίνουμε κάθε κυβέρνηση και κάθε πρόταση που μας γίνεται με βάση το πρόγραμμά της. Σε σχέση λοιπόν με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δε θεωρούμε ότι μπορούν να γίνουν πράξη οι φιλολαϊκές πολιτικές που ευαγγελίζεται, εντός της ευρωζώνης και του ευρώ. Θεωρούμε ότι η έξοδος του εργατικού λαού απαιτεί σύγκρουσή και ρήξη του με αυτά. Έξοδος από την ευρωζώνη λοιπόν, κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων με διαγραφή του χρέους. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μονομερώς. Προς το παρόν το μόνο που γίνεται μονομερώς είναι η αύξηση του χρέους. Υπάρχει ένα χρέος το οποίο δεν αποπληρώνουμε ποτέ κι έχει ό,τι επιτόκια τους κατέβουν στο κεφάλι. Αν πάρεις τον προϋπολογισμό του δημοσίου και βγάλεις όσα δίνουμε για τους τόκους, θα έχεις λεφτά για τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και για να κάνεις μια πολιτική ενάντια στην ανεργία.

Λέμε ότι πρέπει να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και αυτό δεν είναι κανένα τρελό αίτημα. Το χρήμα που έχουμε δώσει στους τραπεζίτες για την υποτιθέμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αν το είχαμε εγώ κι εσείς θα τις αγοράζαμε όλες από την αρχή. Αντ’ αυτού τις πήραν πάλι αυτοί που τις είχαν. Είχε φτάσει η μετοχή 1,5 ευρώ, μέχρι κι η κόρη μου με το χαρτζιλίκι της μπορούσε να αγοράσει, αν την άφηναν. Αν δεν εθνικοποιήσεις τις τράπεζες δεν διαγράφονται τα χρέη των νοικοκυριών που δεν μπορούν να πληρώσουν. Δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος αλλά και το ιδιωτικό. Ο κόσμος έχει πληρώσει ένα δάνειο 3 φορές κι ακόμη το χρωστάει με κίνδυνο να του πάρουν το σπίτι.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία. Το έκανε στο παρελθόν ο Ισημερινός αλλά ακόμη και η ίδια η Γερμανία. Διέγραψαν τα χρέη τους. Ούτως ή άλλως στο τέλος αυτό θα γίνει. Το παγκόσμιο χρέος είναι τέσσερις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Χρήματα δεν υπάρχουν, είναι «αέρας». Τα πραγματικά χρήματα είναι αυτά που παράγουμε εμείς οι ίδιοι, τα οποία όμως οι καπιταλιστές καρπώνονται και βάζουν στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους. Τι θα γίνει με όλα αυτά; Σε μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε μια πολιτική κόντρα στους τραπεζίτες και τους δανειστές θα δίναμε ψήφο ανοχής.

Ένα άλλο θέμα πολύ σοβαρό είναι η τιμωρία του πολιτικού προσωπικού που μας έφτασε εδώ. Όχι με την έννοια της συλλογικής ευθύνης. Ποιοι έφταιξαν, γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιοι κέρδισαν. Αυτό είναι και βασικό αίτημα του κόσμου. Είμαι ανήσυχη γιατί βλέπω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πίσω σε βασικά αιτήματα όπως για παράδειγμα η εκκαθάριση της αστυνομίας, η κατάργηση ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και η καταγγελία και τιμωρία όλων των περιστατικών αστυνομικής βίας, τα οποία είναι πολύ συγκεκριμένα και γνωστά. Δεν τα βάζει ούτε με το δικαστικό σώμα, όπου πρέπει επίσης να γίνει μια διερεύνηση, γιατί υπάρχει ακροδεξιό κύκλωμα –πώς νομίζετε ότι έγιναν οι αναβολές δικών μελών της Χρυσής Αυγής και οι αθωωτικές αποφάσεις;

Σε όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κάνει πίσω και θα μας βρει απέναντι, αν ακολουθήσει τη στροφή που μοιάζει να παίρνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ψηφίστε με» για να βγάλει αυτοδυναμία και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με αστικά κόμματα, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί αποφάσισε ήδη να «συγκυβερνήσει» με μνημονιακούς όπως π.χ με την Τζάκρη, βάζοντας τη στα ψηφοδέλτιά του. Μην ξεχνάμε ότι η Θεοδώρα Τζάκρη διετέλεσε υπουργός, υπέγραψε μνημόνια και ήταν αυτή που έστελνε τα ΜΑΤ στην Κερατέα για να καταστείλουν τον αγώνα του κόσμου.

Γιατί να ψηφίσει κάποιος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στις εκλογές;

Καταρχάς στις εκλογές κατεβαίνουμε με τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Απευθυνθήκαμε σε όλο το χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της -όπως λέμε- «αριστεράς εκτός των τειχών». Σε αυτό το σχέδιο ανταποκρίθηκαν δυνάμεις όπως το Σχέδιο Β’, η Παρέμβαση και άλλοι ανεξάρτητοι αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ενίσχυση αυτής της αντισυστημικής και αντικαπιταλιστικής συμπόρευσης θα δώσει ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στο μνημονιακό τόξο. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το μνημονιακό μπλοκ θα ζητήσει να κρατήσει τα κεκτημένα του έστω κι εκβιαστικά με συμμάχους τα ΜΜΕ, την Αστυνομία, τους ακροδεξιούς. Εμείς θα πρέπει να είμαστε δυνατοί, ως αντίβαρο όλων αυτών. Να νικήσουμε το φόβο που παράγεται από την ανυπαρξία εναλλακτικής.

Δεν μπορεί να φοβόμαστε για το τι θα γίνει αν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας πάρει την επιχείρησή του και φύγει. Ας φύγει! Οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους, όπως έγινε στη ΒΙΟΜΕ. Μπορούμε χωρίς αφεντικά. Η ERTOPEN επίσης απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει αληθινή δημόσια τηλεόραση. Και μάλιστα είναι η ΕΡΤ που πάντα θέλαμε, ανοιχτή στους αγώνες και τα κινήματα. Στον τραπεζίτη επίσης πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πήρε μια τράπεζα, τη χρεοκόπησε, καιρός είναι να τα παρατήσει και να κάνει μια τίμια δουλειά. Ας ανοίξει ένα περίπτερο. Πρέπει να ξανανοίξουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία και πρέπει να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου. Να ψηφίσει λοιπόν ο κόσμος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α- ΜΑ.Ρ.Σ για να διεκδικήσει την ανακούφισή του.

Συνέντευξη για το Νόστιμον Ήμαρ στην Μαρία Παρέντη και το Skouliki Tom.

(Κάθε φορά που την "συναντώ" είτε με γραπτές παρεμβάσεις είτε με τον αγώνα της, όλο και περισσότερο εντυπωσιάζομαι από την επιστήμονα και αγωνίστρια Δ. Κουτσούμπα. Έτσι και τώρα στην συνέντευξή της αυτή είναι εξαιρετικά καλή, γιατί εκτός των άλλων πολλών, ξεκαθαρίζει την -πολύ σωστή- κριτική θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την ισοπεδωτική κριτική του ΚΚΕ. Μακάρι μαζί με πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ, να έχουμε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!
AMOR 17/1/2015)

 

-------------------

[Πηγή]