Λογικό είναι να μη σας νοιάζει για το Ρωμανό... Μήπως νοιαστήκατε για τα παιδιά σας;

Έτσι λοιπόν έξι χρόνια μετά το φόνο του Γρηγορόπουλου ένα συνονθύλευμα ημιμαθών και ηλιθίων, θρασύδειλων "πουθενάδων", συμπλεγματικών απολιτίκ, φασιστοειδών και βολεμένων νεόπλουτων δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το αν θα πεθάνει και ο Ρωμανός ή όχι. 
 
Και μάλιστα έχουν και ..."ισχυρά" επιχειρήματα...

• - "Όταν πήρε το καλάσνικοφ δεν ήθελε να σπουδάσει;"
• - "'΄Αντε ρε το πλουσιόπαιδο!" 
• “ Να μη λήστευε τράπεζες τότε!”

• “Για τα δικά μας τα παιδιά ποιος νοιάστηκε;”
  
• “Δηλαδή να σπουδάσουν και όλοι οι άλλοι εγκληματίες της φυλακής;
  
• “Ψόφο στον βρωμοαναρχικό!”
  

Έχω λοιπόν να σας πω και γω ότι σας καταλαβαίνω, είναι λογικό να σκέφτεστε έτσι.

Εδώ δεν ενδιαφέρθηκατε όταν δεν υπήρχαν γιατροί και νοσοκομεία για τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν δεν υπήρχαν δάσκαλοι και καθηγητές για τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν κλείσανε τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια των παιδιών σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν αναγκάστηκαν να σπουδάσουν και να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν καθιερώθηκε η άμισθη και ανασφάλιστη δουλειά (δουλεία) και όταν διαλύθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις για τα παιδιά σας..

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν απολύθηκαν και μείνανε άνεργα τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν αδικήθηκαν από το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν υποθηκεύτηκε η πατρίδα και η γη σας, η δική σας και των παιδιών σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν δείρανε στο δρόμο ή απειλήσανε οι φασίστες και οι παρακρατικοί τα παιδιά σας..

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν υπερφορολογηθήκατε άδικα εσείς και έμμεσα τα παιδιά σας, όταν κόψανε τους μισθούς και τις συντάξεις με τις οποίες σπουδάζετε και βοηθάτε τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε που απέλυσαν καθηγητές και καθαρίστριες αλλά διορίζουν τα παιδιά και τα ξαδέρφια τους ως διοικητές οργανισμών και μετακλητούς υπαλλήλου, 

δεν ενδιαφερθήκατε που σας παίρνουν τα σπίτια αλλά χαρίζουν τα χρέη στις τράπεζες, στα κανάλια και στα κόμματα...

Τέλος δεν ενδιαφερθήκατε όταν βγήκε νόμος για την αποφυλάκιση των εμπόρων ναρκωτικών αλλά εξοργίζεσθε και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να βγει νόμος για να σπουδάσει ο Ρωμανός...

Δεν ενδιαφερθήκατε και δεν ενδιαφέρεστε για τα παιδιά σας,

σιγά μην ενδιαφερθείτε για το Ρωμανό. 

Όσο για σένα αγαπητέ Νίκο, έχω μια ευχή μόνο για τη γιορτή σου...

Στο τέλος όλα θα είναι καλά...Και αν κάποια στιγμή δεν είναι όλα καλά, τότε το τέλος δεν θα έχει έρθει ακόμα... Κράτα γερά Νίκο.

Του Δημήτρη Παπαδημητρίου

---------------------

[Πηγή]

Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα

Ο Νίκος Ρωμανός σηκώνει το φέρετρο του φίλου του

Ξέρω πως συνήθισες τις σφαλιάρες. Ξέρω πως συνήθισες την ταπείνωση. Ξέρω πως συνήθισες τον εξευτελισμό. Ξέρω πως δεν έχεις συνείδηση. Ξέρω πως δεν έχεις αξιοπρέπεια. Θέλω να σε ενημερώσω, όμως, πως δεν είσαι παράδειγμα προς μίμηση. Είσαι παράδειγμα προς αποφυγή.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν είσαι μόνο παράδειγμα προς αποφυγή. Είσαι η πλειοψηφία.

Είδες τη χώρα σου να διαλύεται αλλά δεν τόλμησες να αντιδράσεις.

Είδες τους συνανθρώπους σου να απελπίζονται αλλά το μόνο που σκέφτηκες ήταν «εγώ είμαι καλά ακόμα».

Είδες μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων να μεταναστεύει στο εξωτερικό και σκέφτηκες «τα δικά μου παιδιά δεν έχουν ανάγκη».

Είδες το φασισμό να φουντώνει και σκέφτηκες πως δεν σε αφορά, πως δεν οφείλεται και στη δική σου αδιαφορία.

Είδες τους απελπισμένους πρόσφυγες και ενόχλησαν την «αισθητική» σου γιατί σου θύμισαν πως και οι πρόγονοί σου ήταν πρόσφυγες.

Είδες την ατιμωρησία των πολιτικών και των νταβατζήδων, και σκέφτηκες πως «δεν πρέπει να πηγαίνω κόντρα στους δυνατούς αλλά να είμαι πάντα με τους δυνατούς, για να αρπάζω κι εγώ».

Και τώρα ζητάς να πεθάνει ένας 21χρονος που στα 15 του χρόνια -ακριβώς έξι χρόνια πριν σαν σήμερα- είδε να ξεψυχάει στα χέρια του ο φίλος του που δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό.

Ποιες ήταν οι επιλογές που είχε ο Νίκος Ρωμανός στη ζωή του, όταν στα 15 του χρόνια το Κράτος δολοφόνησε τον φίλο του;

Τι θα έκανες εσύ αν σου είχε συμβεί αυτό που συνέβη στον Νίκο Ρωμανό;

Αλλά ξέχασα, εσύ είσαι σάπιος.

Εσύ είσαι ήδη νεκρός.

Και θέλεις να πεθάνει και ο Νίκος Ρωμανός.

Για να μη σου θυμίζει με την δική του στάση πως υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας. Ο δρόμος που εσύ έχασες για πάντα.

Ο Νίκος Ρωμανός, έστω και εν αγνοία του, είναι σε ελληνικό δρόμο· δηλαδή, σε ανθρώπινο δρόμο.

Στον δρόμο που οι Έλληνες έχασαν πολλά χρόνια πριν.

Ο Νίκος Ρωμανός λέει με την στάση του «Ελευθερία ή θάνατος».

Δεν είναι ο Νίκος Ρωμανός που πεθαίνει. Είναι η Ελλάδα που πεθαίνει.

Όσοι μισούν τον Νίκο Ρωμανό, μισούν την Ελλάδα.

Όσοι ζητούν να πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός, ζητούν να πεθάνει η Ελλάδα.

Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα.

Να ζήσει ο Νίκος Ρωμανός, για να ζήσει η Ελλάδα.

(Στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, με την ευχή να κάνει πολλά χρόνια να συναντήσει ξανά τον Νίκο Ρωμανό. Όταν το Κράτος δολοφονεί τον φίλο σου μπροστά στα μάτια σου, κάθε υγιής άνθρωπος θέλει αυτός ο άνθρωπος να ζήσει για δυο ανθρώπους· να ζήσει και για τον δολοφονημένο φίλο του. Κάθε υγιής άνθρωπος ξέρει πως ο Νίκος Ρωμανός είναι γιος του, εγγονός του ή αδελφός του. Αν το ελληνικό κράτος καταφέρει έξι χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να δολοφονήσει και τον Νίκο Ρωμανό, να μην κάνει το ίδιο λάθος: οι πρώτοι που θα πρέπει να συλλάβει είναι τα παιδιά που θα έχουν στον ώμο τους το φέρετρό του. Και να τα εκτελέσει επί τόπου.)

Του Pitsirikos

---------------------
[Πηγή]

Υπό κατάληψη η Πρυτανεία του Π.Θ. - ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ του Τμήματος ΠΤΔΕ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

ΣΧΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΤΗΣ 6^ΗΣ/4-12-2014 ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Με απόφαση της Συνέλευσης του Π.Τ.Δ.Ε. εγκρίνεται ομόφωνα το παρακάτω ψήφισμα:

Ο κρατούμενος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Διεκδικεί εκπαιδευτική άδεια, όπως βάση του νόμου δικαιούται, για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα που εισήχθη φέτος με πανελλαδικές εξετάσεις.

Ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θεωρούμε ως αυτονόητο δικαίωμα όλων τη δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον απεργό πείνας φοιτητή Νίκο Ρωμανό και ζητάμε από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς την άμεση ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του για απρόσκοπτη παρακολούθηση των μαθήματων του.

Τη δική σου ζωή «απέρριψε» το δικαστήριο

Σκοτώνουν έναν άνθρωπο για να δείξουν ότι είναι πιο δυνατοί. Δεν μάχονται αυτόν. Εσένα θέλουν να τσακίσουν. Θέλουν να σου αποδείξουν πως ό,τι και αν κάνεις είσαι χαμένος. Και αν το παρακάνεις είσαι νεκρός.

Σου λένε αν φύγεις από τον κύκλο θα χαθείς. Στα όριά του μοναχά να γυροφέρνεις.

Εσένα, που σου πετάνε κάθε τέσσερα χρόνια μια κάλπη και νομίζεις ακόμη ότι είσαι ο «κυρίαρχος λαός».

Εσένα που για τέσσερις δεκαετίες ψήφιζες δυο κόμματα και τώρα απορείς πως έφτασες ως εδώ. Και ψάχνεις ένα τρίτο να έχεις να ψηφίζεις.

Ένας άνθρωπος προχώρησε τη μάχη απέναντί τους όσο δεν τα κατάφεραν όλοι οι αγανακτισμένοι, όλα τα κόμματα και οι οργανώσεις, όλα τα συνδικάτα και οι ενώσεις.

Για τα δικά μου πιστεύω, με όσα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια για το πως πρέπει να αγωνίζεσαι, ο Ρωμανός τα κάνει όλα «λάθος». Έχει όμως μέσα του τη δύναμη όσων μάθαμε να θαυμάζουμε στο πέρασμα των αιώνων.

Έχει το ήθος των αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι απέναντι στους δικαστές τους. Έχει τη δύναμη του ανώνυμου κομμουνιστή που βασανίστηκε στα ξερονήσια αλλά δεν έγινε «δηλωσίας». Είναι ο «τρομοκράτης» Μπόμπι Σαντς του IRA αλλά και ο δημοκράτης, που έμεινε εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο, όταν οι άλλοι αποχωρούσαν. Έχει κάτι από τη σπίθα στα μάτια του Γλέζου και του Σάντα, όταν κατέβαζαν τη σβάστικα.

Ελάχιστη σημασία έχει πλέον αν συμφωνείς με τις απόψεις και τις ιδέες τους και κυρίως με τα μέσα δράσης τους. Ο Νίκος Ρωμανός και οι σύντροφοί του μας δίνουν μια τελευταία ευκαιρία. Η θα σταθούμε στα πόδια μας ή θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε.

Άρης Χατζηστεφάνου

Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!
Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.

Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού,
η λεφτεριά η δικιά του θα ναι λεφτεριά σου,
κι ανάγκη πια δε θα χεις κανενός Θεού.

Κώστας Βάρναλης

-------------

[Πηγή]

Επιστολή Ρωμανού: “Χορεύοντας με τον θάνατο για 24 μέρες"

Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.

Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Η εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.

Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.
Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.

Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. 

Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Η επιστολή εστάλη στην ιστοσελίδα info-war.gr η οποία και τη δημοσίευσε.

Ελευθερία ή θάνατος

Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα του να πάρει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο και να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας», και φέρνει με το κορμί του και τη ζωή του μπροστά στα μάτια όλων των Ελλήνων, το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας: Ελευθερία ή θάνατος»

Ώστε, αυτό είναι το «Ελευθερία ή θάνατος»;

Ναι, χαζούλη, αυτό είναι. 

Το περίμενες με φουστανέλα, φέσι και τσαρούχια; 

Ή νομίζεις πως το «Ελευθερία ή θάνατος» τελείωσε με τον Κολοκοτρώνη και την αποχώρηση των Τούρκων;

Το «Ελευθερία ή θάνατος» είναι επίκαιρο σε κάθε τυραννία. Στον αγώνα κάθε ανθρώπου να ελευθερωθεί. 

Μα δεν έχουμε τυραννία. 

Νομίζεις. «Η δημοκρατία σας είναι, καθώς βλέπετε, μασκαρεμένη τυραννία». 

Μα ο Ρωμανός πήρε το Καλάσνικοφ.

Γιατί οι αγωνιστές του 1821 τι έκαναν; Πετούσαν λουλούδια;

Μα ο Ρωμανός πήγε να ληστέψει την τράπεζα.

Τι μου λες, σοβαρά; Οι αγωνιστές του 1821 ήταν κλέφτες. Ήταν ληστές.

Πιστεύει κάποιος πως οι κλέφτες εκείνης της εποχής, όταν έκαναν ληστείες, είχαν συνείδηση πως αγωνίζονται για το κοινό καλό, για την πατρίδα; Οι ιστορικοί, πάντως, μας διαβεβαιώνουν πως οι κλέφτες νοιάζονταν μόνο για την πάρτη τους. 

Και οι κλέφτες δεν έκλεβαν μόνο τους Τούρκους. Για την ακρίβεια, οι κλέφτες έκλεβαν, κυρίως, τους άλλους Έλληνες. Ιδιαίτερα, έκλεβαν τους αδύναμους Έλληνες. Τους προσκυνημένους κοτζαμπάσηδες και τους Τούρκους δεν ήταν εύκολο να τους κλέψουν, οπότε προτιμούσαν τους φτωχούς Έλληνες. 

Κλέφτης και αρματολός ο Νίκος Ρωμανός.

Βέβαια, ο Ρωμανός δεν πήγε να κλέψει τους αδύναμους Έλληνες -αυτό θα του το συγχωρούσε η κυβέρνηση γιατί αυτή το κάνει συνέχεια- αλλά την τράπεζα. 

Την τράπεζα που τόσο μισούμε. Έτσι λέμε τουλάχιστον.

Τα τελευταία χρόνια, μετά την χρεοκοπία της χώρας και τη μη απονομή Δικαιοσύνης, άκουσα με τα αυτιά μου πολλούς Έλληνες να λένε πως θα πάρουν τα όπλα.

Όχι μόνο δεν πήραν τα όπλα αλλά πήγαν και ψήφισαν ξανά Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Α, και Χρυσή Αυγή. Τόσο εξοργισμένοι ήταν.

Ο Νίκος Ρωμανός πήρε τα όπλα.

Αυτό δεν θα του το συγχωρέσουν πολλοί Έλληνες. Έκανε αυτό που δεν τόλμησαν αυτοί. Το «παιδαρέλι» είχε τα κότσια να πάρει τα όπλα.

Και βγαίνουν τώρα οι αρθρογράφοι της Καθημερινής -και ο κάθε προσκυνημένος εθελόδουλος ραγιάς Έλληνας- για να δώσουν συμβουλές στον Ρωμανό και να του ζητήσουν να δώσει λόγο τιμής.
Από πότε οι δούλοι δίνουν συμβουλές στους ελεύθερους ανθρώπους;

Από πότε οι προσκυνημένοι χωρίς τιμή -μόνο τιμή αγοράς- ζητάνε το λόγο της τιμής των ελεύθερων ανθρώπων; 

Είναι τραγικό άνθρωποι σε ώριμη ηλικία να μην έχουν καμία αίσθηση της γελοιότητάς τους. 

Παιδιά, να πάτε να δώσετε συμβουλές και στους Ζαπατίστας. Και μετά, μην ξεχάσετε να πάτε να πάρετε και μια πίπα από το αφεντικό σας. 

Ο Νίκος Ρωμανός έφερε το «Ελευθερία ή θάνατος» μπροστά στα μάτια όλων μας. 

Και οι Έλληνες τρόμαξαν. 

Τελικά, το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν έχει καμία σχέση με την σχολική γιορτή και τα εξάχρονα με τις φουστανέλες. Καμία σχέση με τις απόκριες των σχολικών εορτών. 

Και αυτή τη φορά, το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν το λέει ένας μακρινός αγωνιστής σε κάδρο στον τοίχο. 

Το λέει ένας άνθρωπος που είναι ακόμα ζωντανός, εδώ ανάμεσά μας. 

Λέει στα μούτρα μας αυτό που δεν τολμάμε να πούμε εμείς.

Και είναι αποφασισμένος να το πληρώσει με τη ζωή του. Το εννοεί. 

Νίκο Ρωμανέ, αυτό οι Έλληνες δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ. 

Αλλά οι αγωνιστές του 1821 σε καταλαβαίνουν απόλυτα. 

Οι Έλληνες είδαν το εθνικό τους σύνθημα στη ζωή ενός 20χρονου και τρόμαξαν. 

Ελευθερία ή θάνατος. 

(Είχα γράψει ένα μεγάλο κείμενο, κάνοντας έκκληση στον Νίκο Ρωμανό να σταματήσει την απεργία πείνας. Τελείωνε με την φράση «Νίκο Ρωμανέ, παιδί μου, μην τους κάνεις το χατίρι να πεθάνεις». Δεν το ανεβάζω γιατί αφενός δεν θα το διαβάσει ποτέ και αφετέρου δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη μου. Επίσης, εγώ δεν έχω το δικαίωμα να δώσω καμία συμβουλή στον Νίκο Ρωμανό. Είναι καλύτερος από εμένα. Και είναι ελεύθερος.)

(Η φωτογραφία είναι από την πορεία αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό την περασμένη Τρίτη.)

Pitsirikos

------------------
[Πηγή]

Η κονσέρβα με τα σκουλήκια

Κάθε φορά που ένας πολιτικός κρατούμενος (σ.σ. ναι φίλε μικροαστέ, υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στη χώρα, για τους οποίους επισήμως τα επιβαρυντικά στοιχεία είναι ο Μπακούνιν στην σχολική βιβλιοθήκη τους) ξεκινά απεργία πείνας για να διεκδικήσει ανθρώπινα ή και νόμιμα δικαιώματά του, ανοίγει η κονσέρβα με τα σκουλήκια της ελληνικής κοινωνίας.


Θρασύδειλα απολειφάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, οσφυοκάμπτες κάθε εξουσίας, με ένα δάκτυλο να. Υψωμένο και έτοιμο να σου βγάλει το μάτι.

Κακούργος. Τρομοκράτης. Απειλή για την κοινωνία.

Αλλά και ψευτοεπαναστάτης, πλουσιόπαιδο των βορείων προαστίων.

Αυτοί και άλλοι χαρακτηρισμοί που διαχωρίζουν το νομιμόφρονα από το χρυσαυγίτη, οι οποίοι μοιράζονται το ίδιο χεσμένο από το φόβο βρακί.

Ποιος Μηλιώνης μωρέ στη Μύκονο; Ποιος αυτοκτονικός εφημεριδάρχης Ανδρουλιδάκης; Ποιος Γερμανός τουρίστας Χριστοφοράκος; Αυτοί είναι μάγκες ρε φίλε. Πετυχημένοι. Αυτοδημιούργητοι. Ή τέλος πάντων, τι θες και τους ανακατεύεις και πετάς τη μπάλα στην εξέδρα (βλ. μας χαλάς τη σούπα);

Λεγκαλισμός της κακιάς ώρας, που αντιλαμβάνεται το νόμο μόνο ως προνόμιο των «νόμιμων» και την αστική δημοκρατία ιδιωτικό κλαμπάκι για εμάς τους νομιμόφρονες, τους Πετρουλάκηδες.

Τι να φοβάσαι άλλωστε τον Άκη; Σάμπως σπάει αυτοκίνητα στη Στουρνάρη;

Ο τρόμος απέναντι όχι στον πιο ικανό και θρασύ εγκληματία, αλλά απέναντι στο διαφορετικό και εκείνο που θα απειλήσει την ιδέα του «τρόπου ζωής» τους. Και βέβαια ο τρόπος ζωής τους περιλαμβάνει κλέφτες, λωποδύτες, εμπόρους ναρκωτικών, απατεώνες, συμμορίες, φοροφυγάδες, βιαστές και δολοφόνους. Αλλά τους δικούς μας. Αυτούς που ξέρουμε και συνηθίσαμε.

Ο αναρχικός απεργός πείνας είναι η μεγάλη απειλή. Γιατί με την πέρα από το ανθρώπινο αυτοκαταστροφικότητά του γκρεμίζει τις βεβαιότητές μας.

Όχι όμως και ότι από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει υποκρισία.

Χολωμένα δειλά τυπάκια, απειλούν θεούς και δαίμονες αν πεθάνει ο Ρωμανός. Λες και περιμένουν το σύνθημα από το θάνατο για να βγουν στο δρόμο. Ούτε καν αυτό. Ούτε καν αυτοί. Οι άλλοι. Η πιο μακάβρια περίπτωση ανάθεσης. Πρακτικά εύχονται το θάνατο που θα ξυπνήσει την λανθάνουσα επαναστατικότητα που θα τα κάνει «πουτάνα όλα». Δε βαριέσαι όμως. Κι αν δεν καεί το πελεκούδι, θα φταίνε οι «άλλοι» που δεν σηκώθηκαν από τον καναπέ τους.

Και κάτι άλλοι τουρίστες που είδαν φως και μπήκαν. Το επαναστατικό υποκείμενο ως θεματικό πάρκο. Κάτι σαν θρησκευτικός τουρισμός στους Άγιους Τόπους για την κάθαρση της μικροαστικής ψυχής. Ως ότου φύγει και πάλι η μόδα της «αλληλεγγύης» και να επιστρέψουν στην ρουτινιάρικη εγωπάθειά τους.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Υ.Γ. Όχι, οι παραπάνω αράδες δεν αφορούν τον Ν. Ρωμανό ειδικότερα, αλλά την υποκρισία γενικότερα.

Zaphod

--------------
[Πηγή]

Προς το Facebook, Google etc και όλες τις free υπηρεσίες που παραβιάζουν την ...ιδιωτικότητά μου!

Ας μην είμαστε υποκριτές, για ποιο λόγο χρησιμοποιούμε το FB, το Twitter κλπ., για ποιο λόγο αναρτούμε τις σκέψεις μας εκεί; Για να τις βλέπουμε μόνο εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος; Όχι βέβαια. Το κάνουμε για να τις διαβάσουν οι φίλοι μας (εικονικοί ή όχι δεν έχει σημασία) και, ή δυνατόν, όλος ο κόσμος. Η μήπως όχι; Το ίδιο βέβαια ισχύει και με τις φωτογραφίες ή βίντεο που δημοσιεύουμε ή κοινοποιούμε από τρίτους. Πείτε αλήθεια, πόσες φορές δεν χαρήκατε με τα πολλά like / retweet / favorite ή σχόλια που πήρατε με την τάδε ή την δείνα ανάρτησή σας; 

Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, τα ελεύθερα μιντια από τη δεκαετία του 90, ήταν μια επανάσταση για τον απλό πολίτη. Άντε αν δεν ήταν επανάσταση, ήταν τουλάχιστον ένα επαναστατικό εργαλείο, που σαν τέτοιο έχει όπως το μαχαίρι, την καλή του και την αρνητική πλευρά. Η καλή του είναι, ότι δίνει στον καθένα τη δυνατότητα, να γίνει εν δυνάμει ένας αυτοδίδακτος δημοσιογράφος ή ένας μικρός συγγραφέας. Και μάλιστα χωρίς να ξοδέψει μία, ΔΩΡΕΑΝ!. Η κακή του πλευρά -εκτός των άλλων- είναι ότι χάνει το copyright, χάνει την αποκλειστικότητα των δημοσιεύσεών του: ο καθένας που τον διαβάζει, μπορεί χωρίς να χρειάζεται να τον ρωτήσει, να τον αντιγράψει, να τον οικειοποιηθεί, να τον αναπαράγει ανεξέλεγκτα. Επαφίεται στην καλή προαίρεση του αντιγραφέα, να κοινοποιήσει την Πηγή. Αν δεν το κάνει δεν τιμωρείται γι'αυτό.

Θες λοιπόν ιδιωτικότητα, ή έστω αν θες copyright πληρώνεις και τυπώνεις τις σκέψεις, τις ιδέες σου σε ένα βιβλίο κλπ. Όταν όμως συμφωνείς να χρησιμοποιήσεις ένα free εργαλείο όπως το FB, Twitter etc. πρέπει να σκεφτείς ότι ό,τι κι αν σου πει ο κατασκευαστής, τα πάντα είναι στον έλεγχο του κατασκευαστή (και υπό τον έλεγχο των αναγνωστών σου)!. Το ίδιο και με τα e-mail, sms etc: ό,τι και να κάνεις –εκτός κι αν τα αποκρυπτογραφήσεις (πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο!)-, δεν χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερος hacker, για να τα διαβάσεις, π.χ. εγώ, κωδικούς χρήστη δεν στέλνω μέσω e-mail, παρά μόνο τηλεφωνικά (αν και αυτό ως γνωστόν παραβιάζεται -απλά είναι λίγο ποιο ασφαλές επειδή είναι ποιο δύσκολο -και λιγότερο πιθανό να γίνει). 

Αν θες λοιπόν -δωρεάν- επικοινωνία με άλλους, μην το ψάχνεις, τα πάντα είναι δημόσια και οπωσδήποτε στον έλεγχο του κατασκευαστή, οτιδήποτε άλλο είναι -συγνώμη- μπούρδα - ηλιθιότητα!.

Κάθε λίγο και λιγάκι, ιδιαίτερα στο FB, αναρτώνται -όπως και τώρα- παρόμοια hoaxes (=φάρσες): 

Από χθες ένα νέο hoax κυκλοφορεί στο Facebook. Το νέο hoax προσπαθεί να “πιαστεί” από την ανασφάλεια του κάθε χρήστη που σκέφτεται ότι τα δεδομένα που έχει ανεβάσει στην δημοφιλή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης δεν θα ήθελε να βρεθούν σε χέρια τρίτων. Σίγουρα θα έχετε διαβάσει άλλες φορές εκκλήσεις σε αναρτήσεις "φίλων" με την προτροπή ότι όσο ποιο πολλά like γίνουν, δήθεν τόσο χρήματα θα πληρώσει το Facebook για "καλό σκοπό"... κλπ. Όλ' αυτά είναι hoaxes, δηλαδή κοινώς μπούρδες που κάποιος τις σκαρφίστηκε και πέφτουν όλοι στη λούμπα.

Βλέποντας το πόσοι και πόσες, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις από άλλους χρήστες και σάιτς, δημοσιεύουν αυτή την παπαριά με τη δήλωση προστασίας από το φουμπου, σε πιάνει θλίψη. Κι ύστερα αναρωτιόμαστε από πού ξεφύτρωσαν τόσοι ψεκασμένοι, γιατί πηγαίνουμε κατά διαόλου και διάφορα τέτοια.
Όταν δεν έχουμε τη δυνατότητα να διακρίνουμε ούτε τα αυτονόητα, άστα βράστα.

Παράδειγμα: η παραπάνω παράγραφος δεν είναι δική μου, την πήρα με copy - paste από ανάρτηση 'φίλου' στο FB, με την οποία και συμφωνώ. Αν δεν αναφέρω ότι την έγραψε ο συγγραφέας Νίκος Αραπάκης, δεν θα το καταλάβαινε ίσως κανείς, εκτός από τον ίδιο! Και πιστεύω θα του άρεσε κιόλας που το έκανα... 

Έτσι δουλεύουμε στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης: όλα ΔΗΜΟΣΙΑ και ΔΩΡΕΑΝ, ελεύθερο COPY - PASTE με αναφορά πηγής. Τέλος. 

Οτιδήποτε άλλο δεν ισχύει, εκτός κι αν είσαι ηλίθιος ή ανόητος -εκτός από ευκολόπιστος-, και πιστεύεις σε χίμαιρες.

Μπορείς να ζήσεις χωρίς το FB, το Twitter; Μπορείς. 

Χωρίς τη μηχανή αναζήτησεις GOOGLE; Δεν μπορείς, ομολόγησέ το. 

Ε λοιπόν, αν τα χρησιμοποιείς, να ξέρεις ότι σε 'διαβάζουν', και, σύμφωνα μ'αυτά που γράφεις σου στέλνουν διαφημίσεις, απ' τις οποίες κονομάνε πολύ χρήμα. Αυτό είναι το τίμημα της ελεύθερης χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Και πρόσεξε, υπάρχουν εργαλεία με τα οποία μπορείς να "εξαφανίσεις" τις διαφημίσεις τους π.χ. AdBlock plus!

Εξακολουθείς να διαφωνείς με τα παραπάνω, κανένα πρόβλημα, γύρνα στην παλαιολιθική εποχή: μη χρησιμοποιείς ΚΑΝΕΝΑ ελεύθερο μιντια, κανένα e-mail / SMS μην χρησιμοποιείς κινητή τηλεφωνία, κλείσε το Internet!

Τελειώνοντας παραθέτω την πρωινή ανάρτηση - απάντηση για το εν λόγο θέμα, όπου βέβαια το βάρος πέφτει στην ειρωνική - πιπεράτη ανάρτηση της πανέξυπνης Έλενας Ακρίτα!

---------

Επειδή κάποιος μαλάκας του'ρθε η ιδέα ότι μπορεί με κάποιο τρόπο ν'απαγορεύσει το Facebook, Google etc, να παραβιάζει (δήθεν) την ιδιωτικότητά του και τα συναφή και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό είναι μάταιο (όσο και ανόητο), αναρτώ κι εγώ ένα κείμενο της Έλενας Ακρίτα που με εκφράζει κάργα:

"Λόγω του γεγονός που έχω τα νεύρα μου από 8 χρονώνε και το Facebook καταπατάει τα δεδομένα μου με βρεμμένα πόδια, ενώ το παρκέ δε σφουγγαρίζεται μαλάκα, ε μαλάκα, ΠΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΤΑΚΙΑ ΛΕΜΕ. Και λόγω του γεγονός που επιτρέπει την κλοπή πληροφοριών, 3 ασημένια κουταλάκια κι ένα πρίτι μπρα τώρα μόνο 9,9 €, δηλώνω τα εξής:
Σήμερα, 27 Νοεμβρίου και ώρα - θα 'ναι παρά τέταρτο ή πάω πίσω; - σύμφωνα με το άρθρο δεν το θυμάμαι θα ρωτήξω τον Κούγια, ό,τι φωτογραφίες, κείμενα, Λειβαδίτη, Μπουκόφσκι, 111.488 καρδούλες και και μια τυροκαυτερή να τσιμπάει η παρέα - όλα ανήκουν στο προφίλ μου. Το ανφάς χάριζμά τους στα μούτρα τα δικά τους.
Λόγω του γεγονός που είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα, λέω του Facebook ασταδιάλα ρε. Κι άμα θες να ξες, απαγορεύεται να αποκαλύψεις, αντιγράψεις, βρίσεις, να με πεις αι μαρή, να με κράξεις που πήγα περίπτερο με καλσόν και τσόκαρο.
Και του λέω "Άκου να δεις, Facebook άμα μου ξεπατικώσεις το ευαίσθητο δεδομένο "κασερόπιτα με τζίντζερ και μπλακ φόρεστ" πρώτον θα πας φυλακή και δεύτερον χάλια μωρέ δεν τρώγεται. ΚΙ ΕΜΕΝΑ FACEBOOK ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ, ΝΤΑΞ;
Αντιγράψτε το όλοι 13 φορές και θα γίνετε πλούσιοι, ευτυχισμένοι και με μια χοληστερίνη θεά. Ένας που δεν το αντέγραψε τον βρήκε ο Χάρος στο φτερό και ο ΕΝΦΙΑς όταν σκύβει για νερό. Και μια άλλη ξεφτιλίστηκε καθότι όταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται μην τηνε παρεξηγείτε πως πονάει δεν ξέρετε. Λόγω του γεγονός αυτού, δηλώνω ότι είμαι η Έλενα, είμαι καλά κι η διπολική μου ακόμα καλύτερα. Ακούς, Facebook, ακούω να λες, α γεια σου παλκάρ' μου."

Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων - Του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ένα εξαιρετικό κείμενο, γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Μ' ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου...». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι' αυτόν που τα γράφει και γι' αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.

Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει.

Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ' όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ' όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή.Μέσα σ' αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!

Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:

«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς;

Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση».

Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις;

Έστω. Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιο είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος;

Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου».

Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ' αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.

Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι 1) ψευδαίσθηση, 2) απάτη, 3) διάσπαση, 4) εξαλλαγή, 5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 6) κατακερματισμός, 7) αλλοτρίωση.

Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν' αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή.

Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα);

«Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ' όλα τ' άλλα που μας είπε παραπάνω;

Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής...

Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «...μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».

Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;

Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:

«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του...

Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».

(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)

Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. Τα κακά επομένως είναι δύο:

1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.

Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.

Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού.

Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν' ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.

Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή...

Πηγή: Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990).

---------------

[Πηγή]

Οι Podemos και ο θείος τους - Του Γιάννη Μακριδάκη

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά, πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου.

Διαβάζοντας χθες το άρθρο του Καρακούση στο Βήμα  για την μεγάλη κρίση της δεξιάς παράταξης δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ την ανάλογη μεγάλη κρίση της Αριστεράς. Η οποία μεταλλάχθηκε όπως ήταν φυσικό κι αυτή κατόπιν του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, σε συστημική Αριστερά, με την έννοια ότι είναι εγκλωβισμένη εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς και τις αξίες του, πολιτεύεται δε με στόχο την συντήρηση και την επιβίωσή του και αυτό είναι πασιφανές κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αλλά και απολύτως (φυσιο)λογικό αφού οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούν είναι οι ίδιοι προσωπικά απολύτως εγκλωβισμένοι στο σύστημα ως καταναλωτές.

Έχουμε λοιπόν κατά το πλείστον μία Αριστερά καταναλωτών γαλουχημένων να επιβιώνουν κυκλοφορώντας το χρήμα, μη ικανών να επιβιώσουν απεκδυόμενοι την ιδιότητά τους ως γρανάζια του συστήματος που ζει και ανασαίνει από την κυκλοφορία του, μη γνωριζόντων και μη διανοουμένων καν πολλών από αυτών ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής και θεώρησης του κόσμου, με άλλα ιδανικά, αξίες και ορισμούς. Μία Αριστερά η οποία και λόγω ακριβώς αυτής της σύνθεσης της πλειονότητας των μελών της, άνοιξε τις αγκάλες της από ένστικτο αυτοσυντήρησης συστημικής σε κάθε καρυδιάς καρύδι μετά από την καταβαράθρωση του παραδοσιακού δικομματισμού και ενσωμάτωσε πάντες τους κομματικά ορφανούς ρηχούς, αδαείς, αμόρφωτους, ιδιοτελείς, επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου, καιροσκόπους πολιτικάντηδες και διάφορους άλλους τύπους, οι οποίοι, εκτός των άλλων, λόγω και του ότι θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, καίγονται, όπως αποδεικνύουν περίτρανα οι βλακώδεις κατά καιρούς δηλώσεις τους, τις οποίες ηλιθιωδώς κατόπιν διευκρινίζουν απανωτά, να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους πόθος για αλλαγή πολιτικής φρουράς (και μόνον) και (επ)άνοδό τους στα οφίτσια.

Το άλλο βεβαίως μέρος της Αριστεράς, η εσωτερική της μειονότητα που ανέχεται όλους αυτούς, αποτελεί και αυτό μίαν ακόμη πίκρα. Διότι στην πλειονότητά τους είναι παρωχημένα πλέον πολιτικά όντα, δίχως οικουμενικότητα στοχαστική, ένα κράμα καταναλωτή και παλαιο-σοσιαλιστή, μπερδεμένου απόλυτα, ως είναι φυσικό, ανάμεσα στις αλληλοσυγκρουόμενές του ιδιότητες, εξ ου και οι πολιτικές που προτείνουν είναι παρωχημένες εκτός από αποδεδειγμένα αδιέξοδες, π.χ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προτείνουν εκβιομηχάνιση, επαναφορά δηλαδή στην αποτυχημένη πεπατημένη του παγκοσμίου συστήματος η οποία μας έφερε ως ανθρωπότητα μέχρι εδώ, πρεσβεύουν δηλαδή το πισωγύρισμα του χρόνου και τίποτε παραπάνω.

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά , πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου, μια Αριστερά εκπροσωπούμενη, τουλάχιστον στις θέσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτής, από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να τελούν πλέον υπό πολιτική απόσυρση λόγω ηλικίας τουλάχιστον, αντ' αυτού όμως κατέχουν θέσεις σημαντικές και επηρεάζουν με την συντηρίλα που αποπνέει ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας τους νεώτερους και την πορεία του χώρου, έχουμε μία Αριστερά ιδεολογικά μεν ρηχή, ανεπαρκή και αραχνιασμένη, εμφανισιακά δε επηρεασμένη, μιμούμενη και απολύτως ομοιάζουσα με την συντηρητική δεξιά δίχως γραβάτα.

Εξ ου και στις πρόσφατες φωτογραφίες από την Ισπανία, ο Αλέξης δίπλα στους Podemos έμοιαζε, λόγω εμφάνισης και γλώσσας του κορμιού του, όπως σχολίασε εύστοχα μία καλή μου φίλη, σαν να ήταν ο Έλληνας θείος τους που ήρθε απ' τα παλιά.

----------
[Πηγή]

Ο καλός κύριος Φορτσάκης κι εμείς (με έμφαση στο δεύτερο) - Του Σπύρου Γεωργάτου

Ανάστατο το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετά το «κλείδωμα» της Πρυτανείας, τα ΜΑΤ, τις συλλήψεις, την ανοίκεια επίθεση σε βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου κι εκείνο το αλλιώτικο ύφος που παραπέμπει σε άλλους καιρούς και άλλα ήθη, ο καλός κύριος Φορτσάκης θέλει τώρα να καταργήσει τους φοιτητικούς συλλόγους και να «κυβερνά» μέσω ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων. Σημεία των μνημονιακών καιρών, όπου οι συλλογικές διαδικασίες εξοβελίζονται, τα συλλογικά όργανα υποκαθίστανται από εικονίδια και ψηφία κι όποιος δεν συμμορφώνεται προσάγεται για τα περαιτέρω. Θα μπορούσε κανείς να κουνήσει με απογοήτευση το κεφάλι κατατάσσοντας όλα αυτά τα περιστατικά αυτά στον φάκελο «έργα και ημέρες ακραίως ακραίων». Δεν δραπετεύουμε όμως τόσο εύκολα με ένα «αι χάσου». Πώς και γιατί εξελέγη αυτός ο άνθρωπος Πρύτανης σε ένα ιστορικό Πανεπιστήμιο και μάλιστα με άνετη πλειοψηφία; Ανεξάρτητα από τα ευτράπελα με τις προ-επιλογές υποψηφίων και τα Συμβούλια που διοικούν για λογαριασμό της κυβέρνησης το Πανεπιστήμιο, κάποιοι –και μάλιστα πολλοί- τον επέλεξαν. Για να το δούμε λοιπόν αυτό με όσο γίνεται πιο καθαρό μάτι.

Το φαινόμενο του «φθίνοντος λόγου»

Τα τελευταία χρόνια, μεγαλο μέρος της ακαδημαϊκής κοινότητας (τόσο καθηγητές όσο και φοιτητές) φαίνεται να προσαρμόζεται πλαστικά στην εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Τα αριθμητικά δεδομένα των πρόσφατων εκλογών για την εκλογή μελών των Συμβουλίων Ιδρύματος και πρυτανικών αρχών δείχνουν ανάγλυφα το εξής: ενώ το 1/3 περίπου των μελών του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού  αντιστέκονται στις μεθοδεύσεις του Υπουργείου (π.χ., ηλεκτρονική ψηφοφορία, προ-επιλογή υποψηφίων από τα Συμβούλια Ιδρύματος), τα υπόλοιπα 2/3 προσαρμόζονται ανάλογα με τις συνθήκες και τελικά συμμορφώνονται σε όσα προβλέπει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Ποσοστό κατά πολύ μικρότερο των 2/3 συμμετέχει στις εκλογές των συλλόγων του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού, ενώ ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό, περίπου το 1/10, δίνει το παρόν στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων και τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτό το «φαινόμενο του φθίνοντος λόγου», είναι αποκαλυπτικό.

Φυσιολογικά, θα περίμενε κανείς τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας να είναι συσπειρωμένα γύρω από τους συλλόγους τους και να κινητοποιούνται αγωνιστικά για θέματα που τους αφορούν άμεσα όπως η φοιτητική μέριμνα, οι μισθολογικές περικοπές, οι εξελίξεις, οι διορισμοί και οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στους εκπαιδευτικούς και τους ερευνητικούς χώρους. Βέβαια, το πάτημα ενός πλήκτρου στην ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι μια στάση λιγότερο απαιτητική από την ενεργό συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες. Αν το σκεφτούμε όμως καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι όσο εύκολη είναι η «υπακοή» πατώντας ένα πλήκτρο στην ηλεκτρονική ψηφοφορία, άλλο τόσο θα ήταν και η «ανυπακοή» αν αποφάσιζε κανείς να μην το πατήσει. Για αυτό θα πρέπει να εξετάσουμε μια εναλλακτική ερμηνεία που ίσως εξηγεί καλύτερα τη φαινομενικά παθητική στάση μεγάλης μερίδας πανεπιστημιακών.

Μια βάσιμη ερμηνεία είναι ότι οι συνδικαλιστικές ενώσεις στο Πανεπιστήμιο (με εξαίρεση ίσως τα σωματεία των διοικητικών υπαλλήλων που κινήθηκαν με διαφορετικό τρόπο την τελευταία περίοδο) ασχολούνται ελάχιστα με θέματα εργασιακής φύσεως και προβλήματα που έχουν σχέση με την καθημερινότητα του Πανεπιστημίου. Το ίδιο ισχύει και για τους (αποδεκατισμένους) φοιτητικούς συλλόγους. Και αυτό συμβαίνει διότι την υπεράσπιση των «συνδικαλιστικού» και των «κλαδικού» τύπου αιτημάτων την έχουν αναλάβει εργολαβικά τα θεσμικά όργανα, όπως οι Πρόεδροι των Τμημάτων και οι πρυτανικές αρχές οι οποίες, αντί να επικεντρώνονται σε θέματα θεσμικού χαρακτήρα, πολλές φορές συμπεριφέρονται ως «πάτρονες» που προστατεύουν επιλεκτικά μερίδες της κοινότητας οι οποίες αποτελούν την «πελατεία» (clientele) της διοίκησης.

Επομένως, η συμπεριφορά μεγάλης μερίδας πανεπιστημιακών που εκλέγουν «τον λάθος άνθρωπο» δεν είναι καθόλου «παράδοξη» ή «ανεξήγητη». Εξηγείται από το γεγονός ότι εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα λυμαίνονται το Πανεπιστήμιο και διαχειρίζονται όχι μόνο συμβολικό κεφάλαιο, αλλά και συγκεκριμένα υλικά προνόμια, δηλαδή θέσεις εργασίας, πρόσθετες αμοιβές, επιλεκτική πρόσβαση σε κοινοτικά κονδύλια, κλπ.

Για να το διατυπώσω διαφορετικά: στο σημερινό Πανεπιστήμιο εξελίσσεται ένα περίεργο φαινόμενο «αντιποίησης αρμοδιοτήτων»: με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα θεσμικά όργανα (πρυτανικές αρχές, πρόεδροι, κλπ)  συμπεριφέρονται ως διαμεσολαβητές που προωθούν κατά βάση συντεχνιακά αιτήματα και εξασφαλίζουν «προστασία» στο lobby τους, ενώ οι συνδικαλιστικές ενώσεις, οι σύλλογοι,  συμπεριφέρονται λίγο-πολύ ως πολιτικές παρατάξεις που με έναν μαξιμαλιστικό ή καταγγελτικό τρόπο προσφέρουν ένα κάποιο άλλοθι -σε όσους βέβαια το χρειάζονται.

Το μόνο forum στο οποίο γίνεται μια στοιχειώδης συζήτηση για θέματα θεσμικής φύσεως και γενικότερης ακαδημαϊκής σημασίας είναι το υπερ-όργανο της συνόδου των πρυτάνεων, που δεν αποτελεί βέβαια «σύνθεση» των Συγκλήτων, αλλά μια λίγο-πολύ αυτόνομη ομάδα «παραγόντων» που κινείται με τον δικό της τρόπο ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και το Υπουργείο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κυριαρχεί η στρεβλή αντιπροσώπευση και ο απροκάλυπτος παραγοντισμός.

Το υπόβαθρο των πελατειακών σχέσεων

Οι πελατειακές σχέσεις στο Πανεπιστήμιο –όπως και σε άλλα τμήματα του δημόσιου τομέα- δεν είναι μια «ατέλεια» ή μια «υποστροφή» προς ένα καθεστώς φεουδαρχικού τύπου με πάτρονες και προστατευόμενους που οφείλεται σε «πολιτισμική υστέρηση», αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος συνάρθρωσης τυπικών κανόνων και άτυπων «παραδόσεων» που συνεργαστικά αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτός ο τρόπος συνάρθρωσης δεν είναι βέβαια ο μόνος δυνατός. Γιατί όπως βλέπουμε αυτές τις ημέρες από τα γεγονότα στο ΕΚΠΑ, υπάρχει και ο εναλλακτικός τρόπος χειρισμού και «διαπαιδαγώγισης» της «πελατείας» μέσω του αυταρχισμού και της προσφυγής στην κρατική καταστολή.

Από πού προκύπτουν και πού στηρίζονται οι πελατειακές σχέσεις στο Πανεπιστήμιο; Με δεδομένη τη σημασία που έχει η απουσία ακαδημαικής παράδοσης στα ελληνικά πανεπιστημιακά πράγματα, τρεις άλλες συνθήκες δημιουργούν τις προυποθέσεις για την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων. Πρώτον, η καταστρατήγηση του αυτοδιοίκητου και οι αλληλεξαρτήσεις της κεντρικής γραφειοκρατίας (Υπουργείο) με τις πρυτανικές αρχές και άλλους «παράγοντες». Δεύτερον, η εργασιακή επισφάλεια (ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χαμηλές καθηγητικές βαθμίδες και το επί συμβάσει προσωπικό). Και τρίτον, η συστηματική υποχρηματοδότηση στην έρευνα και την εκπαίδευση που έχει εφαρμοστεί τις δυο τελευταίες δεκαετίες.

Στη μνημονιακή περίοδο, η δημόσια επένδυση για την Παιδεία έφτασε σε οριακό σημείο (είμαστε 27οι στους 28 σε ευρωπαικό επίπεδο), με συνέπεια τη μη αντιστρεπτή απώλεια πολλών υποδομών και την ηθική/ψυχολογική φθορά του ανθρώπινου δυναμικού, που πλέον αναζητεί λύσεις στην πρακτική της «διευκολυνόμενης» ανέλιξης, της ετεροαπασχόλησης, της αποχής από την εργασία (absenteeism) ή τη μετανάστευση. Η υποχρηματοδότηση δεν καθιστά (μόνο) ατελέσφορη την προσπάθεια που καταβάλλεται στο εκπαιδευτικό και το ερευνητικό επίπεδο, αλλά και ανατροφοδοτεί άλλα φαινόμενα όπως την συστηματική διαστρέβλωση των όποιων κανόνων και των ελεγκτικών μηχανισμών σε ό,τι αφορά την αποτίμηση του παραγόμενου εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου. Όταν όλοι γνωρίζουν ότι «με αυτά τα μέσα δουλειά δε γίνεται», είναι φυσικό να ελαστικοποιούνται ή να παραμορφώνονται όλοι οι κανόνες –συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν στην εργασιακή συνέπεια και το ακαδημαϊκό ήθος. Προφανέστατα, η ανεπάρκεια μέσων και πόρων που προκύπτουν από την υποχρηματοδότηση «εκλογικεύει» και νομιμοποιεί επίσης την εισαγωγή κερδοσκοπικών κριτηρίων στις εκπαιδευτικές λειτουργίες καθιστώντας «αυτονόητη» την ιδιωτικοποίηση. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η διολίσθηση στην υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων θέσεων είναι πολύ εύκολη.

Ακόμη και αν μεταβληθεί το πολιτικό σκηνικό στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη. Το αντίθετο θα συμβεί: εάν μια άλλη κυβέρνηση επιχειρήσει να εισαγάγει ένα πιο δημοκρατικό, αλλά και πιο ορθολογικό, κανονιστικό πλαίσιο, είναι ενδεχόμενο η «απάθεια» μιας μεγάλης μερίδας μελών του διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού να μετατραπεί σε «μαχητική διεκδίκηση» των απολεσθέντων εικονικών ή υλικών προνομίων τους. Εάν λοιπόν το ζητούμενο είναι η παραγωγική κινητοποίηση της κοινότητας και η συγκεκριμενοποίηση ενός νέου Οράματος, οι δυνάμεις που εκπροσωπούν την ακαδημαϊκότητα και την ανανέωση του Πανεπιστημίου θα πρέπει να εφεύρουν νέους τρόπους επικοινωνίας με το σύνολο της κοινότητας και να εισηγηθούν ένα νέο πλέγμα μέτρων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα παρά μόνο μέσω «πυρήνων ποιότητας» (δηλαδή μειοψηφιών), που μπορούν να ερεθίσουν ξανά τα ακαδημαϊκά αντανακλαστικά παράγοντας πρωτότυπες επεξεργασίες και προγραμματικό λόγο. Αυτή η εκτίμηση μπορεί να ξενίζει και να ακούγεται «αριστοκρατική», αλλά, πώς να το κάνουμε, αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα και αντιστοιχεί σε μια πραγματική ανάγκη.

Προς αναζήτηση Νέων Δομών

Ένα υπόδειγμα «αντι-δομής», ή καλύτερα «ενδιάμεσης δομής», που ενεργοποιήθηκε στο ελληνικό Πανεπιστήμιο από το 1976 ως τις αρχές του ’80, δηλαδή σε μια κρίσιμη περίοδο της μεταπολίτευσης, ήταν ο «Πανεπιστημιακός Όμιλος». Ο Όμιλος -όπως μπορεί να θυμούνται οι γηραιότεροι - ήταν μια ένωση προσώπων με 80 περίπου μέλη από όλη την επικράτεια, στην πλειοψηφία τους καθηγητές των ΑΕΙ με σημαντικό επιστημονικό έργο και αντιστασιακές περγαμηνές στην περίοδο της δικτατορίας. Είχε «κεντροαριστερό» πολιτικό στίγμα που εκτείνονταν από το «ηρωικό» ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕεσ και τις παρυφές του (μεταπολιτευτικού) ΚΚΕ. 

Η ιδρυτική διακήρυξη του Πανεπιστημιακού Ομίλου περιελάμβανε τέσσερις στόχους:

1. Να περιγραφούν τα εκπαιδευτικά προβλήματα στην πραγματική τους διάσταση (ιστορική, κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική).
2. Να διατυπωθούν επιστημονικά κατοχυρωμένες προτάσεις για την αντιμετώπισή τους.
3. Να ξεπεραστεί η τεχνοκρατική αντίληψη για τον ρόλο της Επιστήμης στη σύγχρονη ζωή, ώστε οι έλληνες επιστήμονες να στοιχίσουν τη γνώση τους προς τα ευρύτερα προβλήματα του ελληνικού χώρου και
4. Να καθοριστούν οι στόχοι της εκπαίδευσης έτσι ώστε η αλλαγή να θέσει την Παιδεία πραγματικά στην υπηρεσία του λαού.

Παρά την προοδευτική στοχοθεσία του, ο Πανεπιστημιακός Όμιλος είχε συγκεκριμένα όρια και έναν κάποιο «ακαδημαικό συντηρητισμό» που δεν κατόρθωσε να υπερβεί όταν το πανεπιστημιακό κίνημα έθεσε επί τάπητος το πρόβλημα του ενιαίου φορέα διδασκόντων και της συνδιοίκησης στο τέλος της δεκαετίας του ‘70. Παρόλα αυτά, οι παρεμβάσεις του, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια μετά τη δημιουργία του, υπήρξαν καίριες και υποβοήθησαν τη συγκρότηση ενός εκπαιδευτικού μετώπου, που τελικά κατόρθωσε να επιβάλει τις θέσεις του και να επιτύχει την αλλαγή του νόμου-πλαισίου το 1982.

Ένα ανάλογο Όργανο, μια «ενδιάμεση δομή» αυτού του τύπου, προσιδιάζει ίσως στις σημερινές συνθήκες. Βέβαια, το Πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται αυτή τη φορά «μεγαλοσχήμονες», ιδίως τώρα που οι άνθρωποι «με προσωπικές και επώδυνες εμπειρίες από την ηρωική εποχή» -όπως λέει ο Δ. Μαρωνίτης- σιγά-σιγά αφυπηρετούν και αποστρατεύονται. Εκείνο που χρειαζεται είναι ένα μέτωπο πανεπιστημιακών που διαθέτουν αδιαμφισβήτητο ακαδημαϊκό κύρος και αναγνωρισιμότητα, αλλά δεν ανήκουν στη χωρεία των «μεγαλοπαραγόντων» και των «παρατρεχάμενων» του εκάστοτε Υπουργείου –ακόμα και αν αυτό το Υπουργείο είναι μέρος μιας «προοδευτικής» κυβέρνησης. Επιπλέον, χρειάζεται ένα «χώρος» με αίσθηση κοινωνικής ευθύνης, πολιτική εγρήγορση και επίγνωση των συσχετισμών, αλλά εντελώς απαλλαγμένος από μικρο-παραταξιακές δεσμεύσεις και ιδεολογικό πουριτανισμό. Το κυριότερο: χρειάζεται ένα Όργανο που έχει διαρρήξει τα δεσμά μιας «μικρομεσαίας» παράδοσης και έχει χωρίς περιστροφές υιοθετήσει ως κύριο «αλγόριθμο» της ανάλυσής του την ακαδημαϊκότητα, δηλαδή την πίστη στην αυταξία της Παιδείας, τη στράτευση στην «Ιδέα του Πανεπιστημίου» και τη χωρίς υποσημειώσεις αποδοχή της Κριτικής μέσα σε μια διαδικασία παραγωγικής αμφισβήτησης.

Με τί θα μπορούσε να καταπιαστεί ένας νέος Πανεπιστημιακός Όμιλος στην παρούσα συγκυρία; Πρώτα απ’ όλα με τα λεγόμενα μεγάλα θέματα όπως η χρηματοδότηση, η αξιολόγηση και το θεσμικό πλαίσιο της ανώτατης εκπαίδευσης. Μέσα σε κάθε ένα από αυτά τα θέματα υπάρχουν «γκρίζες ζώνες» που δεν είναι καθόλου αυτονόητο πώς πρέπει κανείς να τις διαβεί. Τί ακριβώς σημαίνει «αυτοδιοίκητο» στην περίπτωση της «δημόσιας, δωρεάν Παιδείας»; Τί διακρίνει την πλήρη «απελευθέρωση» (deregulation) της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την πλήρη εγκατάλειψη του Πανεπιστημίου από τον διακριτικό δημόσιο έλεγχο με σεβασμό της αυτονομίας των ΑΕΙ; Ποια ακριβώς είναι τα θεσμικά μέτρα που θωρακίζουν τα ΑΕΙ απέναντι στους κερδοσκόπους και την ιδιωτικοποιήση; Πώς θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μια πιθανή αύξηση της δημόσιας επένδυσης για την Παιδεία και πώς θα αντιμετωπιστεί σε αυτή την περίπτωση το διαχρονικό αίτημα του ... «δώσε και σε μένα μπάρμπα»; Χρειαζόμαστε κάποιας μορφής απολογισμό και αξιολόγηση προσώπων και δομών; Σε τί θα διέφερε μια «χρηστή» και «χρήσιμη» ΑΔΙΠ από την ΑΔΙΠ που υπάρχει σήμερα; Για τις συνέργειες και την οριζόντια δικτύωση τί λέμε; Έχει νόημα η έννοια των «πόλων», δηλαδή των clusters που απαρτίζονται από περισσότερα του ενός Πανεπιστήμια και μοιράζονται χώρους και (ενδεχομένως) προσωπικό; Εξοικονομούνται πόροι με αυτόν τον τρόπο και εξασφαλίζονται κρίσιμες μάζες; Πώς διοικούνται τέτοιες οντότητες; Κοντολογίς, τί πάει να πει «ανατροπή» στο πεδίο της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα διαφέρουν πάρα πολύ αν απαιτήσουμε, όπως αναφέρει στην ιδρυτική του διακήρυξη ο Πανεπιστημιακός Όμιλος,  επιστημονική τεκμηρίωση, ή εάν, αντίθετα, αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του ακαδημαικού χώρου όπως μέχρι τώρα, με την ελαφρότητα του επιχειρήματος «αυτά είναι ψευδο-διλήμματα και επινοήσεις των νεοφιλελευθέρων». Ο προγραμματικός λόγος των ακαδημαικά και δημοκρατικά σκεπτόμενων δεν μπορεί παρά να είναι ένας λόγος αξιολογικά μεταρρυθμιστικός -και  σε αυτό τον βαθμό και το μέτρο ριζοσπαστικός. Αυτό, ας μη γελιόμαστε,  σημαίνει αξιολογικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, τη χρηματοδότηση, το θεσμικό πλαίσιο, τις υποδομές.

Όσα γράφονται παραπάνω θα ήταν ίσως το καλύτερο «φάρμακο» και η επί της ουσίας απάντηση στον κύριο Φορτσάκη. Γιατί, όπως λέει και ο καλός συνάδελφός μου Γιάννης Παντής, η λέξη-κλειδί στην εποχή μας είναι «Αξιοπρέπεια». Θα προσέθετα ακόμη μια, με το ίδιο πρώτο συνθετικό: «Αξιοκρατία». 

Σπύρος Γεωργάτος

----------------
[Πηγή]