Πολυτεχνείο ΄73: Θα είχε γίνει η εξέγερση αν δεν υπήρχαν κάποιοι που τους έλεγαν αλήτες;

Έως τώρα, δεν μίλησα ποτέ δημοσίως για την εμπειρία μου αυτή, παρά το γεγονός ότι είχα πολλά να πω, όχι για τα προσωπικά μου βιώματα, αλλά κυρίως για το πώς "μια σπίθα μπορεί να ανάψει φωτιά σ' έναν κάμπο", αλλά και για τον καταλυτικό ρόλο κάποιων ανθρώπων που αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της συγκυρίας και ανάβουν τη "σπίθα" την κατάλληλη στιγμή.

Είμαι βέβαιος, ότι ελάχιστοι γνωρίζουν το πώς και από ποιους ξεκίνησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Παρακολουθούσα τις συζητήσεις για το Πολυτεχνείο σε κάθε επέτειο και διαπίστωνα κάθε φορά, ότι σε αυτό το πολύ κρίσιμο θέμα, όλοι οι συνομιλητές αποσιωπούσαν κάποια σημαντικά γεγονότα, ενώ τα είχαν ζήσει.

Κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου στα κινήματα που επρόκειτο να επακολουθήσουν για τη δικαίωση των ανεκπλήρωτων στόχων του είναι ακριβώς αυτή: Το πώς ένα κίνημα που φαίνεται μειοψηφικό θα βρει την στιγμή και τον τρόπο να πάρει μαζί του και να κινητοποιήσει την πλειοψηφία της κοινής γνώμης.

Την αφορμή για να γράψω για πρώτη φορά αυτές τις σκέψεις μου, την πήρα από την αποστροφή του Πρωθυπουργού να χαρακτηρίσει "θρασίμια" (κυριολεκτικά "ψοφίμια" και μεταφορικά "θρασύδειλοι" ή "αναιδείς") τους φοιτητές του ΕΚΠΑ που αντέδρασαν στον αυταρχισμό του Πρύτανη Φορτσάκη. Δεν υπαινίσσομαι βεβαίως καμία αναλογία με το Πολυτεχνείο του '73. Μόνον για αφορμή μιλάω.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει πλέον μια παλλαϊκή αποδοχή. Πολλοί νομίζουν ότι η ίδια ή ανάλογη αποδοχή υπήρχε και τότε. Μύθος! Μπορεί στην φοιτητική κοινότητα να κυριαρχούσε η αντιχουντική άποψη και δραστηριότητα, αλλά παραέξω, στην κοινή γνώμη, επικρατούσαν άλλες αντιλήψεις, αν εξαιρέσουμε λίγους ανθρώπους που είχαν έμπρακτη αντιδικτατορική δράση και κάποιους ακόμη που "τολμούσαν" να τους στηρίζουν ψιθυριστά. Για τους υπόλοιπους, τους "νοικοκυραίους" και όλους αυτούς που "κοιτούσαν τη δουλειά τους", όσοι αγωνίζονταν κατά της χούντας ήταν "αλήτες", "αναρχοκομμουνιστές", κ.λπ. Στην καλύτερη περίπτωση είτε δεν έπαιρναν θέση είτε προτιμούσαν την απόλυτη σιωπή. Σημασία, λοιπόν, έχει να δούμε το πώς το Πολυτεχνείο ανέτρεψε την κατάσταση αυτή και οδήγησε ή ανάγκασε την κοινή γνώμη σε αυτή την εντυπωσιακή μεταστροφή, έστω και μετά την πτώση της χούντας. Θα χρειαστεί γι' αυτό να  χρησιμοποιήσω τα όσα έζησα την πρώτη μέρα της κατάληψης.

Είναι Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973 και έχουν προγραμματιστεί Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών σε όλες τις σχολές του Πολυτεχνείου, με μοναδικό θέμα την πρόταση για κατάληψη του Ιδρύματος, το οποίο εθεωρείτο καταλληλότερος χώρος από τη Νομική, στην οποία είχε προηγηθεί κατάληψη το Μάρτιο '73, η οποία είχε λήξει με αιματηρό τρόπο, μετά την εισβολή ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, που "προσκάλεσε" ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Αθήνας, Κ. Τούντας.
Στο Πολυτεχνείο, εκείνη την περίοδο, κυρίαρχο ρόλο ανάμεσα στους οργανωμένους αντιδικτατορικούς φοιτητές, διαδραματίζουν δύο οργανώσεις της τότε παραδοσιακής αριστεράς (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ.), η αντιΕΦΕΕ - ΚΝΕ και ο "Ρήγας Φεραίος". Το κλίμα στην μεγάλη πλειονότητα των φοιτητών είναι υπέρ της κατάληψης.

Ξεκινάει η δική μας συνέλευση πανηγυρικά, γιατί στη ανάμεσά μας παρευρίσκονται και κάποιοι συμφοιτητές μας που έχουν "αποστρατευθεί", αφού προηγουμένως τους είχε εξαναγκάσει η χούντα να υπηρετήσουν πολύμηνη στρατιωτική θητεία, λόγω της αντιδικτατορικής τους δράσης. Προσωπικότητες "θρυλικές" τότε, για μας τους πρωτοετείς.

Ενώ, όλοι περιμένουμε μια απόφαση για κατάληψη, σύμφωνη με το κλίμα που υπήρχε, ακούμε με έκπληξη τους εκπροσώπους της ΚΝΕ και του Ρήγα να μας εξηγούν "γιατί οι συνθήκες δεν είναι ώριμες σήμερα για κατάληψη" αλλά και γιατί  "δεν πρέπει, στη φάση αυτή, να προβάλλουμε αιτήματα πτώσης της χούντας, αλλά μόνον φοιτητικά". Τις απόψεις αυτές ενισχύουν και οι συνάδελφοι που είχαν επιστρέψει από φαντάροι και που είχαν τον απόλυτο σεβασμό μας, όπως ήταν φυσικό.

Στη διάρκεια της συνέλευσης, επεμβαίνει ένας Κνίτης και καταγγέλλει, ότι στον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου έχουν εισβάλει 350 αναρχικοί και προβοκάτορες που κατέφθασαν από τη Φυσικομαθηματική σχολή, οι οποίοι πετούν σε αστυνομικούς "νεράντζια με ξυραφάκια". Επεμβαίνουν ακόμα δύο συναδέλφισσες από τις σχολές Χημικών και Μεταλλειολόγων και μας ανακοινώνουν ότι η Συνέλευσή τους αποφάσισε να μην γίνει η κατάληψη και μας καλούν να πάρουμε την ίδια απόφαση.

Δεν θυμάμαι αν κάναμε ψηφοφορία. Ίσως δεν χρειάστηκε, γιατί η απόφαση φαινόταν ότι θα είχε συντριπτική πλειοψηφία. Αν έγινε, πάντως, είμαι βέβαιος ότι και εγώ ο ίδιος θα ψήφισα κατά της κατάληψης, επηρεασμένος από αυτούς που θεωρούσα  "ιερά τέρατα" ως πρωτοετής και παρά τις αρχικές μου διαθέσεις. Η συνέλευσή μας προχώρησε ακόμα περισσότερο. Αποφασίζει να βγούμε από την αίθουσα της συνέλευσης συγκροτημένοι σε αλυσίδες, ώστε να σπάσουμε πιο εύκολα τον κλοιό των "350" και να φύγουμε από το Πολυτεχνείο. Βγαίνοντας, μαθαίνουμε ότι οι πέντε από τις έξι σχολές του Πολυτεχνείου έχουν ψηφίσει κατά της κατάληψης (εξαίρεση η Αρχιτεκτονική). Πλησιάζοντας την μπροστινή πύλη, βλέπουμε ότι οι 350 "προβοκάτορες" είναι συμφοιτητές μας από τη Φυσικομαθηματική και δεν υπάρχουν ούτε νεράντζια, ούτε ξυραφάκια, ούτε πλέον αστυνομία. Οι "350" μας καλούν να παραμείνουμε στην κατάληψη.  Ως δια μαγείας οι αλυσίδες μας σπάνε και μένουμε μέσα όλοι, εκτός από τους τότε ηγέτες της ΚΝΕ και του "Ρήγα" που βγαίνουν και στέκονται αμήχανοι στο πεζοδρόμιο. Η κατάληψη, ώρα με την ώρα μαζικοποιείται με γρήγορο ρυθμό. Οι ηγέτες της ΚΝΕ και του Ρήγα αποχωρούν και επιστρέφουν λίγες ώρες μετά, έχοντας αποφασίσει να συμμετέχουν στην κατάληψη. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά σε όλους.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου κατόρθωσε να απονομιμοποιήσει τον ψευδεπίγραφο "εκδημοκρατισμό" του Μαρκεζίνη, ανάγκασε την κοινή γνώμη της χώρας να δει το απεχθές πρόσωπο της δικτατορίας και να πάρει θέση και ήταν ο καταλύτης της μεταγενέστερης πτώσης της χούντας. Έπρεπε να γίνει και έπρεπε να γίνει εκείνη τη στιγμή. Κι αυτό δεν οφείλεται στις "φωνές της λογικής" αλλά σε κάποιους που τους έλεγαν "αλήτες", "προβοκάτορες", ίσως και "θρασίμια".

Μερικές φορές, όμως, ο ρους της Ιστορίας αλλάζει από αυτούς. Και αυτή είναι μια από τις παρακαταθήκες που μας αφήνει το Πολυτεχνείο. Δεν φθάνουν πάντα οι πολιτικές αναλύσεις για να αλλάξεις οτιδήποτε στην κοινωνία. Πρέπει να βρίσκεις και το σωστό χρόνο που θα τολμήσεις ένα ποιοτικό άλμα. Και σήμερα, που οι υπόλοιποι, πλην της πτώσης της χούντας, στόχοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (ψωμί, παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη) παραμένουν χωρίς δικαίωση, η παρακαταθήκη αυτή είναι πιο επίκαιρη και χρήσιμη από ποτέ.
Η δική μου σημερινή μαρτυρία, είναι μια οφειλόμενη -41 χρόνια τώρα- τιμή σε κάποιους που τους είπαν "αλήτες", "προβοκάτορες" ή "θρασίμια". Τους το όφειλα, όσο κι αν συνήθως διαφωνώ μαζί τους, όπως "διαφώνησα" και τότε.

του Νίκου Μιχαλίτση

-------------------
[Πηγή]

Ποτάμι φοιτητών ενάντια στην αστυνομοκρατία των Φορσάκηδων...

Χιλιάδες φοιτητές συμμετείχαν σήμερα το απόγευμα στην πορεία διαμαρτυρίας ενάντια για την χουντική απόφαση της αστυνομίας και του Φορτσάκη και Σια, να αποκλείσει τις πανεπιστημιακές σχολές στο κέντρο της Αθήνας. Η αστυνομοκρατία στα Πανεπιστήμια δεν θα περάσει. Αυτό που συνέβησαν σήμερα είναι ανήκουστα, η @Ellinofreneia θυμίζει ότι ο πρύτανης ΕΜΠ Κονοφάγος, μετέπειτα υπουργός ΝΔ, δεν επέτρεψε την είσοδο της αστυνομίας. Επί Χούντας αυτό, όχι σήμερα.

ΜΑΤ χτυπάνε φοιτητές στο Πολυτεχνείο και κάποιο με τσαγανό καταβρέχουν τα ΜΑΤ με λάστιχο| 13-11-2014

Ιδού οι 2 τραυματίες φοιτητές, τα "θρασίμια" του κ. Σαμαρά, μετά από την ανάλογη "περιποίηση" που είχαν από τα ΜΑΤ των Φορσάκηδων!

LuxLeaks και κολύμπι στα σκατά - Του Άρη Δαβαράκη

Το μυαλό μου τα τελευταία 24ωρα γυρνάει συνεχώς γύρω από το ίδιο ερώτημα: Καλά τα LuxLeaks και αυτός ο θρασύτατος μεγαλοαπατεώνας ο Γιούνκερ  που έχει κάνει το Δουκάτο του μπουρδέλο κι’ έχει μαζέψει εκεί όλη την «φοροαποφυγή» (έτσι τη λέμε από προχθές την φοροδιαφυγή, δεν ξέρω γιατί) του «πολιτισμένου Δυτικού κόσμου» - από Google μέχρι EFG. Καλά η ντροπή της ντόπιας δημοσιογραφίας που για μια χούφτα ευρώ πετάει την είδηση κι’ αρπάζει τη διαφήμιση της Wind της Coca-Cola και της Eurobank και το βουλώνει από παντού, το ράβει με μαρκοβελόνα και χώνει το κεφάλι της στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο. Καλά η κυβέρνηση που δεν βγήκε ακόμα να πει «ορίστε ποιοι μας κουνάνε το δάχτυλο και μας λένε φοροφυγάδες, οι εξπέρ της απάτης, το Λουξεμβούργο και ο πρώην πρωθυπουργός του, ο Γιούνκερ, ο απατεώνας». Καλά η αξιωματική αντιπολίτευση που έχει ψαρώσει κι’ αυτή μέσα στην τόση φτηνή συνδιαλλαγή, δεν έχει και πείρα απ’ αυτά έτσι κι’ αλλιώς (ευτυχώς) και μας αφήνει ακάλυπτους χωρίς μια ισχυρή δήλωση που να ξεκαθαρίζει τη θέση της – να μας βοηθήσει και μας να ξέρουμε πώς να βαδίσουμε. Καλά όλα αυτά τα «σάπια» που έχουνε μπερδέψει τους ανθρώπους στο έπακρον και δεν ξέρουνε πια τι να σκεφτούνε, αν καταλάβανε καλά αυτά που διάβασαν σε ξένες εφημερίδες ή άκουσαν από διεθνείς τηλεοπτικούς σταθμούς (ή στο site του ThePressProject.gr  που τα γράφει όλα αναλυτικότατα αλλά πόσοι από τα δέκα εκατομμύρια θα φτάσουνε να πληκτρολογήσουνε www.thepressproject.gr για να ξεστραβωθούνε;) Καλά η ομερτά και το «βάστα με να σε βαστώ» πριν κατρακυλήσετε όλοι μαζί οι μαφιόζοι στα τάρταρα της μαύρης απαξίωσης και της ανυπαρξίας (που έτσι κι’ αλλοιώς σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες το συντομότερο δυνατόν). Καλά ο κυνισμός, καλά η χυδαιότητα, καλά το «νόμιμο άρα και ηθικό» που δεν το αποδεχτήκαμε από τους συνεργάτες του Κώστα Καραμανλή και ψηφίσαμε με 11% διαφορά τον ΓΑΠ και τώρα το καταπίνουμε αμάσητο ως εισαγόμενο από το Λουξεμβούργο – άρα «πολιτισμένο», «αποδεκτό», «μέσα στο παιχνίδι είναι όλα αυτά», «Ωχ μωρέ Άρη, είναι πολλά τα λεφτά, δεν καταλαβαίνεις εσύ από αυτά, εσύ ζεις στην κοσμάρα σου την very low budget- άρα χέσε μας και εμάς και τον Γιούνκερ ».

Να σας χέσω ευχαρίστως και σας και κυρίως τον Γιούνκερ – που αν υπήρχε ακόμα στην ανθρωπότητα λίγη τσίπα και δεν είχε κατρακυλήσει τόσο βαθειά στη μαύρη τρύπα ενός καπιταλισμού παγκοσμίων κανίβαλων υπανθρώπων, θα είχε (η ανθρωπότητα λέμε) κάποιες ή έστω κάποια (μία) ηγετική φωνή που θα έβγαινε και θα έλεγε «Ντροπή» - stop that madness, σας πήρανε είδηση σ’ όλη τη Γή καθίκια,  επανορθώστε αμέσως, βγείτε στις τηλεοράσεις, εξηγείστε, γιατί δεν πληρώνετε φόρους στις πατρίδες σας ρε ξεφτίλες και αφήνετε τα κράτη δίχως έσοδα και τους ζητάτε (ο ίδιος άνθρωπος ο κύριος Γιούνκερ, σε double face έκδοση) να κυνηγήσουνε τους φοροφυγάδες και να τσακίσουνε την φοροδιαφυγή και απαιτείτε μέτρα – την ώρα που εσείς είστε οι μεγάλοι καθηγητές της απάτης, από τα βρώμικα μυαλά σας έφτασε εδώ που έφτασε η ανθρωπότητα, τοξικά γουρούνια (τοξικά, όχι ταξικά –μην παρεξηγηθώ κιόλας).

Καλά όλα αυτά λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να τα ζούμε και να τα καταπίνουμε και να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε για πολλά χρόνια, μέχρι να έρθει η στιγμή της αποκάλυψης του απόλυτου μαλάκα (για τον Γιούνκερ λέω) οπότε πια δεν μπορεί κανείς να μας απαγορέψει να θυμώσουμε και να ζητήσουμε από της ηγεσίες μας που πάνε για εκλογές, τον Μάρτιο, τον Μάϊο, το 16 – δεν έχει σημασία, ο χρόνος κυλάει γρήγορα – να θυμώσουνε και αυτές. Να θυμώσουνε και να τοποθετηθούνε απέναντι στο φαινόμενο και με την ευκαιρία αυτήν, την σπάνια, να ξεκινήσουνε έναν διάλογο με την κοινωνία, να την ρωτήσουνε προς τα πού θέλει να πάει, αν θέλει να συνεχίσει να κυλιέται στα γουρουνάδικα ( γουρουνάδικα, όχι γουναράδικα, μην παρεξηγηθώ κιόλας).

Ακούστε εδώ φίλοι κι’ αδέρφια (μανάδες, γέροι και παιδιά που λέει και το τραγούδι) πρέπει να βρούμε τρόπο εμείς οι πολίτες, με πορείες, με ψηφίσματα και υπογραφές, με πρωτοβουλίες διαδικτυακές,  με όποιον τρόπο μπορούμε, να δηλώσουμε απερίφραστα ότι δεν θέλουμε να ζούμε μέσα σ’ αυτήν ξεφτίλα και ότι θα στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις όποιους μας υποσχεθούν κοιτάζοντάς μας στα μάτια ότι θέλουν να χτίσουνε πάνω σ’ όλα αυτά τα τοξικά ερείπια μιαν άλλη κοινωνία, ανθρώπινη, δίκαιη, ελεύθερη-με νόμους και κανόνες κοινά αποδεκτούς. Ότι είναι καιρός για μια αναθεώρηση ριζική, ξεκινώντας από το άλφα – να επανακαθορίσουμε τα όριά μας και να οχυρώσουμε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούμε να ζούμε, να δημιουργούμε, να «επιχειρούμε» , να καλλιεργούμε, να διδάσκουμε και να μαθητεύουμε, να μεγαλώνουμε παιδιά και να μπορούμε, ο καθένας από το δικό του μονοπάτι, να αναζητήσουμε την ευτυχία που όλοι δικαιούμαστε από την ίδια την φύση και την ύπαρξή μας, την διασύνδεσή μας με το οικοσύστημα, το σύμπαν και το χάος, του οποίου είμαστε ολοζώντανοι φωτεινοί κρίκοι –μιας αλυσίδας που οι Γιούνκερ αυτού του κόσμου αγνοούν την ύπαρξή της.

Και να σας πω κάτι; Εγώ ήθελα την Ευρώπη γιατί πίστευα ότι θα μας αναβαθμίσει –ο ηλίθιος. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τα τελευταία κυρίως χρόνια, επιθύμησα την Ελλάδα.

Και δεν με ενδιαφέρει αν θα πηγαίνω με διαβατήριο στο Δουκάτο του Γιούνκερ – ή όπου αλλού θέλω.

Αν εννοούσε αυτό ο Εθνάρχης Καραμανλής όταν «μας πέταξε στην Θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι», αν εννοούσε να γίνουμε υπήκοοι διαφόρων Γιούνκερ, θάπρεπε να μας το έχει εξηγήσει καλύτερα.

Κολύμπι ξέρουμε – και πολύ καλό μάλιστα με τόση θάλασσα που μας χαϊδεύει από παντού.

Κολύμπι στα σκατά δεν ξέρουμε.

Και δεν θέλουμε  να μάθουμε.

-------------------

[ΠΗΓΗ]

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται. Και εκείνοι που τώρα είναι κλεισμένοι και άπραγοι στα σπίτια τους γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μοιάζουν με τους ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους την περίοδο της Κατοχής γιατί φοβόντουσαν μην σκοτωθούν. Στην Κατοχή, όμως, αυτοί που έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμπαιναν στην Αντίσταση, είχαν χαμηλότερα επίπεδα φόβου από εκείνους που κλείνονταν και δεν συμμετείχαν σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή τους. Τι τους κρατούσε και τους έδινε δύναμη; Η αλληλεγγύη. Το ότι πολεμούσαν για ένα σκοπό [...]

Ο Αναπληρωτής Καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Χαράλαμπος Πουλόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την κρίση, τον φόβο και τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, με αφορμή το νέο του βιβλίο.

Κρ.Π.: Το βιβλίο Κρίση, φόβος και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής είναι μια πολιτική, ιστορική, κοινωνική, αλλά και επιστημονικά τεκμηριωμένη ματιά στις επιπτώσεις που είχε η λιτότητα στη ζωή των πολιτών, με έμφαση στη κοινωνική συνοχή. Τι σε οδήγησε να το γράψεις; 

Χ.Π.: Τα τελευταία χρόνια, από τότε που ξέσπασε στην Ελλάδα η κρίση, άρχισα να βλέπω φίλους και γνωστούς κάτω από μεγάλη πίεση, επειδή έχαναν τη δουλειά τους ή το εισόδημά τους μετά τις απανωτές μειώσεις μισθών. Έβλεπα ανθρώπους να αγωνίζονται και να αγωνιούν για το πώς θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ή σε πολύ βασικές ανάγκες, πρωταρχικές για την επιβίωσή τους.

Συγχρόνως έβλεπα τους ίδιους ανθρώπους που μας είχαν οδηγήσει στην κρίση να εμφανίζονται ως σωτήρες, όπως και τους μηχανισμούς κατασκευής ενόχων και ενοχών, εργαλεία πολιτικού φόβου που πλήττουν την κοινωνική συνοχή.

Από την άλλη έβλεπα τα στοιχεία για τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική και σωματική υγεία αλλά και τα ποσοστά αύξησης των αυτοκτονιών, της φτώχειας και της αδυναμίας των ενηλίκων για αξιοπρεπή διαβίωση, όπως και των εγκαταλελειμμένων παιδιών από τις οικογένειες που πλέον δεν είναι σε θέση να τα αναθρέψουν.

Ξεκίνησα να γράφω σε επιστημονικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες, ορισμένες φορές αρκετά θυμωμένα, προκειμένου να βρω μια ισορροπία. Ένιωθα ότι έπρεπε να ακουστεί η φωνή μου.

Δεν ήθελα να σιωπήσω, γιατί με τη σιωπή αυτή η κατάσταση με βάραινε ακόμη περισσότερο.

Πριν από ένα χρόνο, όταν πήγα στο Πανεπιστήμιο για να διδάξω και ανέλαβα ένα μάθημα για τις επιπτώσεις της κρίσης στην κοινωνία, ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να γράψω και ένα βιβλίο γι' αυτό το θέμα.

Στην αρχή νόμιζα πώς ήξερα προς ποια κατεύθυνση έπρεπε να κινηθεί η ανάλυσή μου. Στην πορεία, όμως, συγκεντρώνοντας και τις έρευνες για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κατάλαβα ότι το κυρίαρχο και κοινό στοιχείο σε καταστάσεις ανάλογες με αυτή που ζούμε σήμερα στη χώρα μας είναι αυτή η αίσθηση του φόβου.

Δεν είναι μόνο οι ορατές και μετρήσιμες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην κοινωνία –που είναι ούτως ή άλλως οδυνηρές σε πολλούς τομείς, στην ψυχική και σωματική υγεία, στη διατροφή, στη στέγαση, κ.λπ.  Αυτό που κυριαρχεί και διαποτίζει την ελληνική κοινωνία είναι η αίσθηση του φόβου, της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα.

Ο φόβος και η ανασφάλεια του ενός εκατομμυρίου τουλάχιστον ανθρώπων που έχουν χάσει τη δουλειά τους, η αβεβαιότητα όσων εργάζονται με δραστικά μειωμένες αποδοχές, μην μπορώντας  να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα και χωρίς να γνωρίζουν αν θα έχουν δουλειά την επόμενη μέρα.
Διδάσκοντας στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, είδα τους απόφοιτους κοινωνικούς λειτουργούς, που δουλειά τους θα ήταν να στηρίζουν τους πιο ευάλωτους σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, να αναζητούν και οι ίδιοι εις μάτην μια θέση στην αγορά εργασίας, εξαιτίας της συνεχούς συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, ή να εργάζονται σε προσωρινές θέσεις με εξαντλητικά ωράρια και πολύ χαμηλό μισθό που δεν τους εξασφάλιζε ούτε τα στοιχειώδη.

Σε αυτούς τους προσωπικούς φόβους που έχουμε πλέον όλοι οι εργαζόμενοι, την αγωνία της επιβίωσης και το φόβο απώλειας της εργασίας και της οικονομικής θέσης, προστίθεται και ο φόβος απώλειας της αξιοπρέπειας.

Γιατί η δουλειά μας σχετίζεται με την αξιοπρέπειά μας. Όταν χάνω τη δουλειά μου, πλήττεται και η ταυτότητά μου. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να μπορέσω να κρατηθώ. Και πολλές φορές αυτός ο φόβος της οικονομικής και κοινωνικής θέσης, μπορεί να συνδέεται και με το φόβο της κατάρρευσης.

Άρα ο φόβος είναι γενικός και μας αφορά όλους, είτε γιατί ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης είτε γιατί νιώθουμε την απειλή ότι, σύντομα, αυτό που βλέπουμε γύρω μας θα το ζήσουμε και εμείς.

Επιπλέον, όλο αυτό το διάστημα, έβλεπα σε πολλούς ανθρώπους να αναδύονται και οι φόβοι απέναντι στους άλλους. Περιστατικά επιθετικότητας ή βίας απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικούς, ξένους ή πιο αδύναμους κοινωνικά και προσωπικά, από πολίτες οι οποίοι, αδυνατώντας να επεξεργαστούν αυτό που συμβαίνει, εκδήλωναν με βίαιο τρόπο την επιθετικότητά τους. Αυτή είναι η περίπτωση των ρατσιστικών επιθέσεων που εκδηλώθηκαν όλο αυτό το διάστημα.

Έτσι τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία συνδιαλεγόμαστε με τους φόβους. Φόβους προσωπικούς, συλλογικούς φόβους και πολιτικούς.

Πολιτικούς φόβους, μάλιστα, που κατασκευάζονται  συστηματικά  τα τελευταία χρόνια, καθώς η άσκηση της πολιτικής δομείται γύρω από την «παραγωγή» φόβων και την «προστασία» από αυτούς.
Για παράδειγμα ο φόβος της χρεωκοπίας, ο φόβος της πείνας, ο φόβος για τους ξένους, ο φόβος για τους οροθετικούς, ο φόβος για τους εξαρτημένους από ναρκωτικά. Οι πολιτικοί έχουν μεταμορφωθεί σε διαχειριστές φόβων, κατασκευασμένων ή υπαρκτών και ανύπαρκτων.

Οι σκέψεις αυτές με έκαναν να γράψω ένα βιβλίο για τις επιπτώσεις της κρίσης και για το πώς η κρίση συνδέεται με το φόβο, αλλά και για το τι θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει από και πέρα.

Κρ.Π.: Και πώς έφτασες να εστιάσεις στην απουσία της κοινωνικής συνοχής, μέσα από όλα αυτά; Δηλαδή να την αναδείξεις ως το σημαντικότερο θέμα;

Χ.Π.: Γιατί η κοινωνική συνοχή αφορά τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων ή μεταξύ των ομάδων σε μια κοινωνία. Είναι η ποιότητα των σχέσεων. Κοινωνική συνοχή σημαίνει, πώς αντιλαμβάνομαι τον άλλον, πώς συνδέομαι με τον άλλον, πώς μοιράζομαι τα βιώματά μου μαζί του.

Όταν υπάρχει ο φόβος και όταν συμβαίνουν μια σειρά από αρνητικά γεγονότα στην κοινωνία, αυτή η συνοχή διαταράσσεται. Και ποια ήταν αυτά τα γεγονότα; Δεν ήταν μόνο οι επιπτώσεις της κρίσης. Ήταν περισσότερο η διαχείριση αυτών των επιπτώσεων. Ήταν η γενική πολιτική λιτότητας που επιλέχθηκε και κυρίως η πολιτική των περικοπών ειδικά για τις κοινωνικές δαπάνες. Με άλλα λόγια το δίχτυ κοινωνικής προστασίας άρχισε να σπάει.

Το δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό κράτος. Τα επιδόματα όπου μπορεί να στηριχτεί κάποιος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, η εξασφάλιση  στέγης και τροφής, η πρόσβαση στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική φροντίδα κ.λπ.  Ενώ λοιπόν υπάρχει ανεργία και οι ανάγκες των πολιτών αυξάνονται, ταυτόχρονα καταρρέει και το κοινωνικό κράτος.
Επίσης μεγάλο πλήγμα δέχτηκαν οι εργαζόμενοι μέσα από τις αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.  Στο  όνομα της κρίσης ο καθένας έγινε έρμαιο ατομικών συμβάσεων και συμφωνιών.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με το θυμό και τον φόβο για τους Άλλους, οδηγεί στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Σε αυτές τις συνθήκες, ωστόσο, εμφανίζονται κάποιοι να επιδιώκουν μια ψεύτικη συνοχή μέσα στην κοινωνία, επινοώντας αποδιοπομπαίους τράγους.

Αυτό έγινε, όπως είπαμε, με τους μετανάστες, με τους εξαρτημένους. με τους οροθετικούς και αύριο μπορεί να γίνει με τους άνεργους και τους φτωχούς.
Είναι σημαντικό όμως να αντιληφθούμε ότι η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί όχι τόσο λόγω της κρίσης, όσο λόγω της πολιτικής στρατηγικής που ακολουθήθηκε για τη διαχείρισή της.

Κρ.Π.: Πριν από την κρίση υπήρχε κοινωνική συνοχή; Επίσης στην Κατοχή που οι άνθρωποι οργανώθηκαν και έδρασαν με γνώμονα την αλληλεγγύη, είχαν να αντιμετωπίσουν έναν εξωτερικό εχθρό, ενώ σήμερα ο εχθρός μοιάζει να τον βλέπουν οι Έλληνες κυρίως στο εσωτερικό; Συνδέεται με την απουσία κοινωνικής συνοχής κάτι τέτοιο;

Χ.Π.: Δεν μπορούμε να πούμε ότι πριν από την κρίση ήταν ισχυρή η κοινωνική συνοχή, αλλά εδώ έχουμε δύο φόβους:

Έναν φόβο που έρχεται απ’ έξω και είναι ο φόβος των αγορών, δηλαδή οι απρόσωπες αλλά και υπαρκτές αγορές, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε χρεωκοπία.

Και έχουμε και «κινδύνους» που έρχονται από το εσωτερικό, προσωποποιούνται και συνδέονται με ανθρώπους όπως είπαμε άστεγους, μετανάστες, άρρωστους ψυχικά ή σωματικά, οροθετικούς, και γενικά ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που συνθέτουν την ζωή τους.

Επιπλέον έχουμε έναν συλλογικό φόβο που προέρχεται από την Κατοχή, που είναι η πείνα, και είναι καταγεγραμμένος σε αυτό που λέμε συλλογική μνήμη. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται μην τους συμβεί κάτι τέτοιο.

Όταν έχουμε εικόνες από ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, που κάνουν ουρές στα συσσίτια, που κοιμούνται σε παγκάκια και πεζοδρόμια, ενώ  συγχρόνως πολλαπλασιάζονται τα ενεχυροδανειστήρια, έρχονται στην επιφάνεια εικόνες της Κατοχής.

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται. Και εκείνοι που τώρα είναι κλεισμένοι και άπραγοι στα σπίτια τους γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μοιάζουν με τους ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους την περίοδο της Κατοχής γιατί φοβόντουσαν μην σκοτωθούν.
Στην Κατοχή, όμως, αυτοί που έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμπαιναν στην Αντίσταση, είχαν χαμηλότερα επίπεδα φόβου από εκείνους που κλείνονταν και δεν συμμετείχαν σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή τους.

Τι τους κρατούσε και τους έδινε δύναμη; Η αλληλεγγύη. Το ότι πολεμούσαν για ένα σκοπό.
Εδώ, σήμερα, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια περιορισμό της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης και αύξηση της αβεβαιότητας και του φόβου. Αυτό μπορεί κυρίως να σχετίζεται με τα απανωτά χτυπήματα που έχουν δεχτεί οι άνθρωποι.

Υπάρχει μία έννοια –που την καταγράφω στο βιβλίο- η οποία λέγεται εσωτερικευμένη καταπίεση. Κάποιος που έχει βιώσει ένα σοκ, μετά από ένα γεγονός που είναι τραυματικό γι’ αυτόν, μπορεί να αισθάνεται φόβο, ντροπή, ενοχή, αυτό-υποτίμηση, μπορεί να αισθάνεται ότι δεν αξίζει, και ουσιαστικά παραμένει κλεισμένος στον εαυτό του και αδρανεί.

Αυτό είναι που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έχουν υποστεί απανωτά σοκ. Στην εργασία, στη φορολογία κ.λπ. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να προβλέψουν τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια από το 2009 και μετά. Θεωρούσαμε ότι ήταν μια παροδική κατάσταση -τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν- και ότι θα βγούμε πολύ σύντομα από αυτήν. Ο Καραμανλής μίλαγε για «δύο χρόνια θυσίες» και ο Παπανδρέου έλεγε «λεφτά υπάρχουν».

Μετά από αυτά τα απανωτά σοκ, με τις στρατιές ανέργων που δημιουργήθηκαν μέσα σε 5 χρόνια –από το 7,7%  που ήταν η ανεργία το 2008 στο 27% το 2014. Με ένα εκατομμύριο ανέργους και 6,3 εκατομμύρια στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας, πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;
Επειδή δεν υπάρχει διέξοδος, ή φαίνεται να μην υπάρχει διέξοδος, και οι άνθρωποι νιώθουν απομονωμένοι, έχουν φτάσει στο σημείο να δέχονται άκριτα αυτά τους λέει ο θύτης!

Μοιάζει λίγο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δηλαδή, με την κατάσταση όπου  ένας απαγωγέας απομονώνει κάποιον/α για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κακοποιώντας τον και στερώντας του την ελευθερία του.  Μετά από καιρό  με ό,τι και να δώσει στον όμηρο, που του το έχει ήδη στερήσει, τον κάνει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη. Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, μετά από τόσα χρόνια, τα ψίχουλα που μας προσφέρουν να τα εισπράττουμε ως μεγάλη προσφορά των θυτών.

Και εμφανίζονται οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν στην κρίση, οι θύτες, ως οι σωτήρες μας, αυτοί που θα μας βγάλουν από αυτήν, σε επίπεδο τουλάχιστον πολιτικής.

Για αυτό χρειάζεται κριτική στάση απέναντι σε αυτά που μας σερβίρονται ως μονόδρομος τα τελευταία χρόνια. Διότι, ακόμη και η διάσωση ή η επιτυχία της Ελλάδας, θα συνοδεύεται από εκατομμύρια θύματα.

Αυτός ήταν ο λόγος που έγραψα κι αυτό το βιβλίο.

Κρ.Π.: Πρέπει να σκουντάμε ο ένας τον άλλον για να μην παγώσουμε και …πεθάνουμε, από το χιόνι (μέτρα, φόβοι, απειλές) που πέφτει συνεχώς πάνω μας, όπως στα Όνειρα του Κουροσάβα; 

Χ.Π. Αυτό είναι σίγουρο. Κι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μπορέσουμε να βγούμε έξω, να μην μένουμε παθητικοί αποδέκτες της πληροφόρησης που σερβίρεται από την τηλεόραση, δέσμιοι της άποψης ότι δεν υπάρχει λύση, διότι ακόμα κι όταν φαίνεται ότι δεν υπάρχει λύση θα πρέπει να κινητοποιηθούμε και να την ανακαλύψουμε.

Λύση σίγουρα υπάρχει και δεν πρέπει να αφηνόμαστε ή να «αποκοιμιόμαστε», γιατί, μην ξεχνάμε, πολλές φορές τα μέτρα περνιούνται όταν εμείς «κοιμόμαστε» ή όταν κοιτάζουμε κάπου αλλού.

Χρειάζεται να έχουμε μία θετική στάση απέναντι στα πράγματα. Είναι θα έλεγα μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας αυτής της χώρας, που μας βάζει να αναλογιστούμε ποιοι ευθύνονται και πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση.

Εργαζόμενοι με προσόντα που έκαναν καλά τη δουλειά τους βρέθηκαν χωρίς δουλειά. Την  ίδια στιγμή αναπαράγονται στερεότυπα που λένε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ενώ από έρευνες έχει γίνει γνωστό ότι οι Έλληνες είναι από τους πιο παραγωγικούς λαούς στον ιδιωτικό τομέα και εργάζονται περισσότερο και από τους Γερμανούς!

Άρα αυτή η αντίληψη τού «μαζί τα φάγαμε» δημιουργεί μία ενοχή που δεν μας επιτρέπει να αντιδράσουμε.

Το θέμα λοιπόν είναι να ξεχωρίσουμε ποιοι ευθύνονται γι’ αυτήν την κατάσταση. Εκείνοι που κερδοσκοπούσαν και πριν από την κρίση συνεχίζουν να κερδίζουν και μέσα στην κρίση. Η διαφορά είναι ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει βρεθεί στο στόχαστρο, έχει βρεθεί σε μία κατάσταση μόνιμου και αυξανόμενου φόβου, που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί από εμάς τους ίδιους, και όχι με λύσεις που θα έρθουν από επάνω.

Η σωτηρία δεν μπορεί να έρθει από τα πάνω. Μπορεί να έρθει από μικρές συλλογικότητες, από μικρές ή μεγάλες προσπάθειες, από συλλογική δράση και κοινωνική αλληλεγγύη. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.

Κρ.Π.: Και πώς μπορεί να δημιουργηθεί η κοινωνική αλληλεγγύη; Αναφέρεσαι το βιβλίο;

Χ.Π.: Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αφορά την κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία δεν είναι φιλανθρωπία. Η φιλανθρωπία βασίζεται στον οίκτο,  σε μια άνιση σχέση ανάμεσα στον δυνατό, τον ισχυρό που προσφέρει βοήθεια και  στον αδύναμο που την εισπράττει.

Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι μια ισότιμη σχέση, και σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη. Είμαι αλληλέγγυος, σημαίνει ότι δεν ψάχνω να βρω δουλειά για τον εαυτό μου εις βάρος κάποιου άλλου, αλλά  ότι προσπαθώ μαζί με τους άλλους να κάνουμε κάτι καλύτερο για όλους. Αυτό είναι ένα από τα νέα και θετικά στοιχεία που μπορεί να φέρει η κρίση. 

Επίσης στο βιβλίο αναλύεται η έννοια της συνηγορίας, δηλαδή της προάσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, διότι βλέπουμε σήμερα να παραβιάζονται πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματα και χρειάζεται να σκεφτούμε ποιος είναι ο ρόλος μας στην προάσπιση των δικαιωμάτων και ιδίως των ομάδων που είναι οι πιο αδύναμες; Πώς μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους και όχι απέναντί τους στοχοποιώντας τους.

Ωστόσο δεν προτείνω συγκεκριμένα μοντέλα ως λύση. Αυτό που ξέρω είναι ότι η  διερεύνηση των αιτιών, η κριτική ανάλυση αυτού που συμβαίνει, η μαχητική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι έννοιες που χρειάζεται να τις κάνουμε πράξη, όσο αδύναμοι κι αν αισθανόμαστε.

Κρ.Π.: Δηλαδή με έναν τρόπο να προτάξουμε όσο γίνεται το φως απέναντι από το σκοτάδι; Διότι βλέπουμε να γυρίζουμε εργασιακά, κοινωνικά, πολιτικά, ασφαλιστικά, οικονομικά, σχετικά και με τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και όχι μόνο, σε άλλες …σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, σα να γυρίζει πίσω η ιστορία;

Χ.Π.: Γυρίζει η ιστορία πίσω, αλλά θα το πω λίγο διαφορετικά. Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή να γυρίζουμε στον 18ο και στον 19ο αιώνα, κυρίως στον τομέα της κοινωνικής φροντίδας. Κλείνουν, δηλαδή, για παράδειγμα τα δημόσια ψυχιατρεία, που μπορεί να θεωρούνται από κάποιους το όνειδος για την Ελλάδα. Από την άλλη κατηγορούνται οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που ασχολούνται με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση ως διεφθαρμένες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα. Ετσι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη βρίσκονται στο κενό.

Βλέπουμε ότι ενώ οξύνονται τα προβλήματα, αυξάνονται οι επιχείρησεις – σκούπα, και πλήθος ανθρώπων οδογείται στα κέντρα κράτησης. Αυτό τι μας θυμίζει; Μας θυμίζει τα άσυλα του 18ου και του 19ου αιώνα, όπου είχαν μικροπαραβάτες, ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας κ.λπ.

Όταν καταργούνται οι δομές της κοινωνικής φροντίδας και οι άνθρωποι που τις έχουν ανάγκη στοιβάζονται σε χωματερές πάμε δύο αιώνες πίσω.

Υπάρχει μία φράση στο βιβλίο του Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών», που λέει ότι «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι», ότι ο καθένας μας δηλαδή είναι ο δήμιος του άλλου. Αυτό ακριβώς είναι που επιχειρούν να μας κάνουν να πιστέψουμε.

Όμως, θα πω κάτι που είπε η οκτάχρονη κόρη μου, ότι η κρίση και ο φόβος που μοιάζουν με σκοτάδι έχουν έναν εχθρό, την ελπίδα. Άρα αυτό που χρειάζεται να αναζητήσουμε είναι την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, και για μας και για τους νέους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή είναι κι αυτοί τα θύματα της κατάστασης.

Την ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία με τις αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις οποίες τις θεωρώ βασικές για τη λειτουργικότητα και τη συνοχή μιας κοινωνίας.

Κρ.Π.: Η παιδική κατασκευή του εξωφύλλου παραπέμπει στην έννοια της κοινωνικής συνοχής;  

Χ.Π.: Είναι μια κατασκευή με ξύσματα από μπογιές και μολύβια που έχουν κολληθεί πάνω σε ένα μουσαμά και σχηματίζουν μια καρδιά, που συμβολίζει την ενότητα, την αγάπη, την ευαλωτότητα -γιατί αυτή η κατασκευή είναι εύκολο να σπάσει- και έχει φτιαχτεί από κάτι που θεωρείται άχρηστο, που το πετάμε, αλλά που από αυτό δημιουργήθηκε κάτι όμορφο.

Κάποιος μπορεί να δει την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή, την ενότητα, αυτό το νιάξιμο στις σχέσεις που μπορεί όμως να διαρραγεί, και έχει γίνει από ανθρώπους που σήμερα μπορεί να θεωρούνται παρίες ή σκουπίδια της κοινωνίας, ωστόσο δημιουργούν κάτι όμορφο και αισιόδοξο όταν ενωθούν.-

-------------------
[ΠΗΓΗ]

Περίοδος τραγικής γελοιότητας - Του Γιάννη Μακριδάκη

Σε αυτή τη μεταβατική φάση της πορείας της προς την συνειδητότητα η ανθρωπότητα φαντάζει τραγικά γελοία. Διότι έχει μπλέξει πλήρως μέσα στις αντιφάσεις της, που αποδεικνύουν καθημερινά όχι μόνον ότι ο βασιλιάς είναι ολόγυμνος “το παίζει ντυμένος”, σφυρίζει δηλαδή αδιάφορα, δήθεν σαν να μην συμβαίνει τίποτε αλλά και ότι δεν υπάρχει “μικρός” για να το φωνάξει!!


Ας επικεντρωθούμε στην Ελλάδα:

1. Αυτές τις μέρες αποκαλύφθηκε ένα ακόμη διεθνές σκάνδαλο φοροαποφυγής μεγάλων εταιριών και πολυεθνικών, με συγκεκριμένες ελληνικές συνιστώσες και πιθανή διαπλοκή συγκεκριμένων κρατικών λειτουργών κατά την πρότερη φάση της καριέρας τους, όταν ήσαν στελέχη του ιδιωτικού τομέα, προτού δηλαδή αναλάβουν τις θέσεις τους στο δημόσιο, το οποίον φυσικά δεν έχουν σε καμίαν εκτίμηση ως φιλελεύθεροι, σπουδαγμένοι αμόρφωτοι και εραστές της πλήρους ιδιωτικοποίησης των πάντων, ακόμη και των φυσικών πόρων που, όπως έχουμε πει και γράψει πολλές φορές αποτελούν αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος. Βεβαίως, καθ’ όλο το διάστημα το λεγόμενο ως “περίοδος οικονομικής κρίσης” έχουν αποκαλυφθεί και άλλα πολλά τέτοια παρόμοια σκάνδαλα όπως η υπόθεση “λίστα Λαγκαρντ”

2. Αποκαλύφθηκε επίσης ότι εκδότης και ιδιοκτήτης συγκροτήματος ΜΜΕ με, υποκριτική κατά την άποψή μου, αντιμνημονιακή ρητορική και με ρηχό πολιτικό λόγο όλα αυτά τα χρόνια, φέρεται να συμμετείχε σε συγκεκριμένα μικροπολιτικά, και όχι μόνο ίσως, παίγνια, παρέα με γνωστούς επιχειρηματίες – πολιτικάντηδες, στηρίζοντας έμπρακτα και για λόγους δικούς του το σύστημα.

3. Αποκαλύφθηκε επίσης για ακόμη μια φορά στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων των βίαιων ανακατατάξεων ότι οι περισσότεροι των ανθρώπων που φέρουν – είτε αυτοαποκαλούμενοι είτε αλληλοαποκαλούμενοι είτε βεβαίως εκλεγμένοι- κάποιους βαρείς κοινωνικά τίτλους επί του σαρκίου τους, όπως συγγραφείς, φιλόσοφοι, πρυτάνεις, βουλευτές, υπουργοί κ.α. και θεωρούν εαυτούς σπουδαίους και κεφάλαια για την ελληνική κοινωνία, άρα κατ’ επέκταση και για την ανθρωπότητα την οποίαν εκπροσωπούμε όλοι μας στην παρούσα φάση της, δεν είναι τίποτε απολύτως παραπάνω από χυδαίοι, μικρόψυχοι, ρηχοί τω πνεύμα, αμόρφωτοι, φθηνοί, αναξιοπρεπείς και χίλια μύρια όσα συνεπάγονται αυτών.

4. Αποκαλύφθηκε, τέλος, ότι οι περισσότεροι εκ των οποίων αγανακτούν και αντιτάσσονται πολιτικά με όλους τους παραπάνω είναι άμεσα εξαρτημένοι οικονομικά άρα και βιοποριστικά (αφού δεν μπορούν να ζήσουν δίχως χρήμα) από αυτούς που διαπλέκονται στην κορυφή, απεργάζονται και εφαρμόζουν όλες αυτές τις πολιτικές. Π.χ τα ΜΜΕ κουκουλώνουν τα σκάνδαλα διότι παίρνουν διαφήμιση. Στηρίζουν δηλαδή εμπράκτως το σύστημα που τους απομυζεί στο διηνεκές, αυτούς τους ιδίους (εδώ εδράζεται η ανοησία και η αναξιοπρέπειά τους) αλλά και όλη την κοινωνία (εδώ εδράζεται η χυδαιότητά τους) επειδή τους δίνει μια μπουκιά ψωμί στο σήμερα. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, κάποιοι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να κάνουν αξιοπρεπώς την δουλειά τους ενώ γνωρίζουν ότι εργάζονται για διαπλεκόμενους εκδότες και ιδιοκτήτες.  Τέλος, κάποιοι πολιτικοί, οικονομολόγοι και επίδοξοι πολιτικοί, όσοι δηλώνουν αντίθετοι με την χυδαία και ανάλγητη καταναλωτική πολιτική που εφαρμόζεται στο σύστημα, είναι αφενός ικανοποιημένοι οι περισσότεροι λόγω του ότι έχουν προσωπικά εξασφαλίσει προς το παρόν την υλική τους χόρταση μα και την πλήρωση της ματαιοδοξίας τους μέσα από το ισχύον σύστημα, αφετέρου δε είναι ακόμη, σχεδόν στο σύνολό τους, πάρα πολύ πίσω, σε σημείο να υποστηρίζουν ανοιχτά ως εναλλακτική λύση και ως πολιτική για μια νέα πορεία, την εκβιομηχάνιση της χώρας(!!!!!!), δηλαδή την εκ νέου πεπατημένη που μας έφερε ως εδώ ως ανθρωπότητα (κατ’ “επέκταση” και ως κράτος).

Το γελοίο λοιπόν του πράγματος εδράζεται σε όλες αυτές τις αντιφάσεις που έρχονται στο φως καθημερινά και ζητούν επιτακτικά να τις συνειδητοποιήσουμε, να συνειδητοποιηθούμε ως άνθρωποι επιτέλους. Να νιώσουμε ότι θεωρώντας τον εαυτό μας σπουδαίο και πάνω απ’ όλα τα άλλα πλάσματα και ξένο από τη φύση, εμπνευστήκαμε και βάλαμε σε λειτουργία ένα σύστημα το οποίο είναι ατελές ως σύλληψη του ατελούς μας νου και στο οποίο όμως έχουμε οι ίδιοι απολύτως παραδοθεί δίχως ούτε να το αμφισβητούμε, ούτε να μπορούμε πλέον να το καταργήσουμε δίχως να αυτοκαταργηθούμε μαζί του.

Όποιος ζει έξω από αυτό τον γόρδιο δεσμό μες στον οποίον βιώνει τις ημέρες και τις νύχτες της η ανθρωπότητα, το βλέπει ξεκάθαρα το τραγικό και το γελοίο του πράγματος. Η εικόνα του είναι ίδια απολύτως με την εικόνα γραβατωμένου παχύσαρκου σβέρκου που θεωρεί εαυτόν πολιτισμένο και προοδευμένο ενώ την ίδια στιγμή είναι πλήρως εξαρτημένος από τα κουπόνια του χρήματος, απομυζεί το οικοσύστημα χωρίς να έχει την νοητική ικανότητα ούτε καν να σκεφτεί τις πράξεις του και να τις συνδέσει με το αποτέλεσμά τους στον εαυτό του και στον πλανήτη, τρέφεται με περιττώματα, “ζει” με χημική υποστήριξη φαρμάκων και θεωρεί κάθε τι το φυσικό ως “γκουρμεδιά” αν είναι τροφή και ως “απόδραση” αν είναι στιγμή.

Αυτό το ον λοιπόν πιθανότατα ζει την τελευταία του περίοδο επί του πλανήτη. Διότι έτσι συμβαίνει με τους αναξιοπρεπείς. Όσο αισθάνονται το τέλος τους, τόσο πιο τραγικά γελοίοι γίνονται.

-------------
[ΠΗΓΗ}

Ο Νίκος Ρωμανός ξεκινάει απεργία πείνας για το νόμιμο δικαίωμά του να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας
 
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό, ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Σε αυτό το σημείο, ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο, ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.

Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον, όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.

Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.

Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

*
Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε, άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.
Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.

Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Υ.Γ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.

Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού

(Ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη και καταδικάστηκε για την διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης. Ήταν φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ήταν μαζί του το βράδυ της δολοφονίας του από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του. Ήταν τότε και οι δυο 15 ετών.)

---------------------
[ΠΗΓΗ]

Σιωπή σημαίνει φοροαποφυγή #Luxleaks – by To Skouliki Tom

Εξαιρετικά ευχάριστα για τις εμπλεκόμενες εταιρείες στο σκάνδαλο Luxleaks κρίνονται τα νέα που έρχονται από την Ελλάδα, αφού οι ελληνικές εφημερίδες αρνούνται κατηγορηματικά να αναφερθούν στην είδηση, παρά το γεγονός ότι έχει γίνει γνωστή από την Τετάρτη 5 Νοεμβρίου κι υπάρχουν ήδη περισσότερα από 1,7 εκατομμύρια αποτελέσματα για τη λέξη “Luxleaks” στο Google.

Βέβαια, σε αυτό φταίει κι η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) που επέλεξε ΤΑ ΝΕΑ ως αποκλειστικό συνεργάτη για τις αποκαλύψεις, αφού, ως γνωστόν, η εν λόγω εφημερίδα έχει βαρέσει διάλυση εδώ και χρόνια και δεν έχει λεφτά να πληρώνει δημοσιογράφους – πόσω μάλλον ερευνητές δημοσιογράφους.

Πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε στα ΝΕΑ ότι τελικά έκαναν στην ICIJ την τιμή να παρουσιάσουν το ρεπορτάζ στο πρωτοσέλιδο της Πέμπτης 6 Νοεμβρίου σε ένα μικροσκοπικό κουτάκι πάνω αριστερά, ενώ η εφημερίδα έδινε δώρο κι έναν μεγεθυντικό φακό, ώστε να μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν την είδηση χωρίς να στραβωθούν.

Το παράδειγμα της αντικαθεστωτικής εφημερίδας ακολούθησαν τις επόμενες μέρες με σχετικά πρωτοσέλιδα η Εφημερίδα των Συντακτών, η Εστία, η Αυγή και το Βήμα, ενώ όλες οι υπόλοιπες εφημερίδες επιφυλάσσονται να αναφερθούν στο θέμα σε καμιά 10ριά χρόνια, ώστε να μην το αφήσουν να ξεχαστεί και να περάσει στα ψιλά.

Μάλιστα, η μοναδική εφημερίδα που κατονόμασε συγκεκριμένες εταιρείες ή πρόσωπα που εμπλέκονται στο σκάνδαλο ήταν ΤΟ ΒΗΜΑ επιλέγοντας μόνο μία από τις εμπλεκόμενες εταιρείες – την Damma Holdings του Δασκαλόπουλου -, σύμφωνα με τον γνωστό κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας που λέει “απ’ το ολότελα καλός κι ο Δασκαλόπουλος”.

Ξεχωριστή αχτίδα φωτός αποτέλεσε η νέα εφημερίδα “Αγορά” του γνωστού επαναστάτη Νίκου Χατζηνικολάου που φιλοξένησε παντελώς άσχετη με το θέμα συνέντευξη της Κατερίνας Σαββαΐδου, πρόσωπο-κλειδί της υπόθεσης, αφού υπήρξε στέλεχος της PwC, εταιρείας που έστηνε τα σχήματα φοροαποφυγής για τις μεγαλύτερες ελληνικές πολυεθνικές. Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί της Σαββαΐδου χτενιζόταν στις σελίδες της Αγοράς.

Εν τω μεταξύ, τα μεγάλα αντικαθεστωτικά κανάλια της χώρας, με μέμο που έχουν αποστείλει στους δημοσιογράφους τους, τους έχουν απαγορέψει να αναφέρουν στα δελτία ειδήσεων τις λέξεις Coca Cola, Eurobank, Λάτσης, Wind, Δασκαλόπουλος και Mall Ακαδημίας Πλάτωνος, αφού δεν είναι σωστό να στοχοποιούμε πολυεθνικές που αποτελούσαν ανέκαθεν το εύκολο θύμα των εκάστοτε κυβερνήσεων της Ελλάδας.

Πρέπει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να ασχοληθούμε σοβαρά με τον φούρναρη που δεν κόβει απόδειξη για την τυρόπιτα, την περιπτερού που πουλάει σοκολάτες στη μαύρη αγορά και την κομμώτρια που κουρεύει κατ’ οίκον χωρίς να κουβαλάει μαζί της την ταμειακή μηχανή.

Αυτά μας καίνε, τα απλά, τα καθημερινά. Τί μας νοιάζει τώρα αν ο Λάτσης γλιτώνει εκατομμύρια ευρώ! Στην τσέπη μας θα έμπαιναν; Ναι, στην τσέπη μας θα έμπαιναν αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ας ελπίσουμε ότι τις επόμενες μέρες όλο και περισσότερες μικρές, μικρομεσαίες και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις θα ενταχθούν στο αντιεξουσιαστικό σύστημα νόμιμης φοροαποφυγής που ευλόγησε ο αναρχικός Ζαν Κλοντ Γιούνκερ όντας πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και θα μεταφέρουν την έδρα τους στο όμορφο Λουξεμβούργο για να μην καταβάλλουν ούτε ευρώ φόρο στο άσχημο ελληνικό κράτος.

Το μπλογκ μας στηρίζει τον αγώνα που δίνουν οι μεγάλες πολυεθνικές και τάσσεται στο πλευρό τους ενάντια στην άδικη κρατική φορολόγηση. Το παγκόσμιο κίνημα “Δεν πληρώνω” ήρθε για να μείνει.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΛΕΥΤΕΡIA Σ’ ΟΣΟΥΣ ΚΛΕΒΟΥΝΕ ΛΕΦΤΑ!

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Ιδιαίτερα συγχαρητήρια αξίζουν στις αριστερές εφημερίδες που έχουν κάνει γαργάρα την είδηση και τραυλίζουν ακατάληπτες κουβέντες μιλώντας για “ελληνικό ενδιαφέρον” χωρίς να αναφέρονται σε συγκεκριμένα ονόματα εταιρειών. Δεν είναι να απορεί κανείς που έχουν πιάσει πάτο στα νούμερα κυκλοφορίας και τις διαβάζουν μόνο τα στελέχη των αριστερών κομμάτων.)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Ντροπή στην Guardian που, ενώ δέχεται διαφημίσεις από τις εμπλεκόμενες εταιρείς κι έχει προσωπική συμμετοχή στο σκάνδαλο, αφιερώνει μισό πρωτοσέλιδο κι εκτενή ρεπορτάζ στα Luxleaks. Έτσι τιμάτε τις συμφωνίες σας με τις πολυεθνικές, κύριοι της Guardian;)

(Για όσους δε γνωρίζουν για τί πράγμα μιλάμε παραθέτω το σχετικό άρθρο του Κώστα Εφήμερου: Μη ντρέπεστε…λέγονται Εurobank, Λάτσης και Wind)

(Μπράβο στο The Press Project που εδώ και μέρες αναδεικνύει το σκάνδαλο με συνεχείς αναφορές στο παρακάτω link: thepressproject.gr/luxleaks)

Το μπλογκ μας έχει την έδρα του στη λουξεμβουργική σελίδα facebook.com/TheThreeMooges

Για το Νόστιμον ήμαρ: Τhe Τhree Μooges

Δείτε επίσης:

Συστηματική φοροαποφυγή δισεκατομμυρίων και τα ΜΜΕ μόκο! Μη ντρέπεστε... λέγονται Eurobank, Λάτσης και Wind

Οι άγγελοι και ο Φώτης

Τον θυμήθηκα λόγω των Αγγέλων, που σήμερα είναι η μέρα τους.

Για τον Φώτη λέω, που όλοι τον γνωρίζουμε σ’ αυτή την πόλη.

Για τον Φώτη που είναι διαχρονικός (ίσως και υπερβατικός) και γυρίζει στους δρόμους μοιράζοντας χαμόγελα, ευχές, λουλούδια, ίσως και ενοχές για την γκρίνια μας.

Αλλάζουν, κυβερνήσεις, δήμαρχοι, καταστάσεις αλλά αυτός είναι πάντα ίδιος, σαν ορισμένος άγγελος εξάγγελος που κάνει εξαγγελίες παράταιρες με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Σκεφτόμουν τους αγγέλους λοιπόν και θυμήθηκα τον Φώτη που πριν καναδυό χρόνια τον συνάντησα στο κέντρο, σαν σήμερα γιορτή των επουρανίων Δυνάμεων και μου είχε πει (έτσι στα ξεκούδουνα):

«Χρόνια πολλά και να ξέρεις ότι στους δρόμους της πατρίδας μας κυκλοφορούν εκατομμύρια άγγελοι…Εκατομμύρια! Να το θυμάσαι».

Δεν το ξέχασα ποτέ και το ανασύρω από μέσα μου (σαν παλιό ραβασάκι αγαπημένου) κάθε φορά που φοβάμαι τα μελλούμενα και που θυμώνω με την αλητεία της εξουσίας.

Η αλήθεια είναι πως -αν και κατάλαβα το νόημα των λόγων του- συχνά ψάχνω γύρω μου αγγέλους «στα μέτρα μου». Φυσικά δεν βρήκα ποτέ αλλά κάποια φορά που ο Φώτης «ρύθμιζε» την κυκλοφορία των αυτοκινήτων πίσω από τον Άγιο Νικόλαο, εκεί που φώναζε «έλα πέρνα, μπορείς, μπορείς…» μου φάνηκαν τα απλωμένα του χέρια φτερά και είπα «να τώρα θα πετάξει πάνω από τ’ αυτοκίνητα»…

Μετά έφυγα, για να μην δω ότι δεν πέταξε.

Ύστερα έκανα καιρό να τον δω και άρχισα να ελπίζω πως πετάχτηκε στην Εδέμ να πει του Θεού (από κοντά, πως λέμε «το πρόσωπο είναι σπαθί») τα χάλια μας και να Του ζητήσει κι’ άλλες λεγεώνες αγγέλων για την φύλαξή μας.

Όταν τον ξαναείδα μου είπε για τις κομμένες κορίνες που κάνουν τους ανθρώπους να μπερδεύουν τα πόδια τους και να πέφτουν και κατάλαβα πως δεν είχε πάει πουθενά.

Ήταν πάντα εδώ αλλά μάλλον κρύφτηκε για λίγο, για να περάσουν οι άλλοι άγγελοι….

Από σύμπτωση (;) τον ακούω να μιλάει έξω από ανοιχτό μου παράθυρο ενώ γράφω αλλά δεν ξεκαθαρίζω τι λέει. Μόνο ο ήχος της φωνής του είναι ο γνωστός: Σαν ζεστό απογευματινό τσάι και λίγο βραχνός σαν από το πολύ λιβάνι που ανάσανε.

Γαληνεύω και ελπίζω.

Τα σύμφωνα και τα φωνήεντά του μπερδεμένα, λες για να μην με αποσπούν από το γράψιμο, ή για να σιγοντάρουν την ακολουθία του εσπερινού των Αρχαγγέλων στο διπλανό ναό.

Έτσι και μέχρι νεωτέρας, μένω στον παλιό του λόγο «Εκατομμύρια άγγελοι»….

Δεν ζητώ πια να τους δω.

Μου αρκεί η διαβεβαίωση του Φώτη η οποία με βοηθάει να αφουγκράζομαι τα μυστικά τους φτερουγίσματα όταν σταματούν το κλάμα των παιδιών, όταν ημερεύουν σε χαμόγελα εγκαρτέρησης τα καθ ’ημέραν πικρά των ανθρώπων, όταν βάζουν λίγη ζάχαρη στα βραδυνά μας ενύπνια και έτσι ονειρεύομαστε ζεστούς λουκουμάδες, σε χώρα πεινώντων.

Όσο υπάρχει ο Φώτης, οι άγγελοι θα συνεχίσουν να πετούν γύρω μας και αυτό μου δίνει μια σιγουριά.

Έχουμε ένα ισχυρό μέσον βρε παιδί μου. Κάποιον να…παίζει τραβώντας τους αγγέλους από την άκρη των φτερών και να τους κρατάει λίγο περισσότερο στη γη, λίγο πιο πολύ πάνω στις πληγές μας, μέχρι το αίμα να γίνει πορφύρα, μέχρι να ξανάρθουν οι ευτυχίες που μας έκλεψαν, μέχρι να ξαναβρούμε την χαμένη μας αθωότητα.

Βίλυ Σαμαλτάνη

(Ο Φώτης, μας τίμησε -νομίζω για 2η φορά-, στην τελευταία μας διανομή της ΆΝΩΣΗΣ, το Σάββατο 8/11/2014: υπό βροχήν, πέρασε και μας θερμοχαιρέτησε όλους, με εκείνο το γλυκύτατο και συνάμα απέριττο χαμόγελό του... δίνοντάς μας, έτσι βουβά, πολύ κουράγιο! Νά' σαι πάντα καλά Φώτη!)

-----------
[ΠΗΓΗ]

Κασιδιάρης είσαι και φαίνεσαι!

Από τις κινητοποιήσεις του 65 θα θυμάσαι ένα αίτημα για το 15% για την Παιδεία.  Δεξιά κυβέρνηση και τότε, Καραμανλής, σκληρή ΕΡΕ. Στούς δρόμους,  οι χαφιέδες μας μάζευαν, αρκεί και μόνο νάχαμε λίγο μαλλί παραπάνω, απ´  όσο επέτρεπε η φασιστική νοοτροπία των μπατσων.

Ένας τέτοιος με μπουζουριασε. Είμουνα σ΄ ένα γραφείο του 3ου Αστυνομικού Τμήματος. Κάποια στιγμή μπήκε μέσα ο διοικητής και με κατσάδιασε: «Τι μαλλί είναι αυτό ρε; Ούτε σκύλα δεν έρχεται μαζί σου. Έχεις δει σκύλα να πηδιέται μ΄ άσχημο σκύλο; Και θες και δεκαπέντε τα εκατό ρε αρχίδι;  Πάρε χαρτί ρε και γράψε: Κα- ρα- μαν- λής. Συλλαβιστά!».

Όλη η ιστορία ήταν για να διαπιστώσει αν θάγραφα Καρα- αμάν- αλης, γιατί τότε οι φωστήρες της ασφαλείας είχαν διαδώσει ότι οι αριστεροί θεωρούσαν τον Καραμανλή τουρκόσπορο.

Παει αυτό.

Ήρθε το Πολυτεχνείο… Ανδρουλάκης,Δαμανάκη,Λαλιώτης και λοιποί. Θυμάσαι;

 Το κεντρικό σύνθημα ήταν «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία». Και αφίκετο Καραμανλής. Ειδαμε την… προκοπή μας.

Μια ζωή,  η Παιδεία στη χωματερή τής Πολιτικής,  με βασικό στόχο όλων των Κυβερνήσεων,  πως θα χειραγωγήσουν το μαθητικό και φοιτητικό κίνημα. Γιατί εκεί πάντα σιγοβράζει η αγωνία για το μέλλον.

Ετσι και καβαντζάρεις τα είκοσι οχτώ,  χέσε ψηλά κι αγνάντευε. Μπορεί από Αριστερός να βρεθείς…Επίτροπος τής Ευρωπαϊκής Ενωσης.  Ε,  λοιπόν,  σ΄ αυτή την τρυφερή ηλικία υπάρχει η αγωνία για γνώση,  σφυρηλατούνται τα όνειρα και χτίζεται μια πατρίδα, όχι απόλυτα ονειρική,  αλλά μαχόμενη κι΄ ονειροπόλα.

Ε,  μια τέτοια πατρίδα δεν τη γουστάρει το Σύστημα. Και το Σύστημα  δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι μια απόλυτα συντηρητική  δεξιά αντίληψη, πού σε κάποιες περιόδους χαρακτήρισε και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Γιατί ο λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε το ίδιο ιοβόλος,  όπως και η διαχρονική φιλοσοφία τής Δεξιάς. Τό μότο: » Δεν θέλουμε τα κωλόπαιδα στους δρόμους να ταράζουν τη μακαριότητα μας και να διαταράσσουν την κοινωνική ειρήνη και να… παρακωλύουν τις… συγκοινωνίες. Θέλουμε μια Παιδεία μπετόν αρμέ, υπάκουη με κεφάλι σκυμμένο κι απόλυτα πειθαρχημένη».

Παράλληλα,  ελέγχουμε απόλυτα,  μέσα από κατευθυνόμενες συνελεύσεις,  τις διαδικασίες και αναπαράγουμε το σύστημα εξουσίας,  αναγορεύοντας διδάκτορες της αρεσκείας μας,  κι΄ όχι ανάλογα με τις ικανότητες. Στην επιλογή γίνονται συμφωνίες άθλιες,  κάτω από το τραπέζι,  με σκοτεινούς βυζαντινισμούς και τη τρομοκρατία σε πρώτο πλάνο.

Έτσι,  υπάρχει καθηγητής, σ΄ ελληνικό Πανεπιστήμιο,  που ενώ κουβαλά στην πλάτη του σοβαρή καταδίκη,  εξακολουθεί να ηγείται και να προωθεί φελούς,  πού διδάσκουν τα παιδιά μας. Απλά,  επειδή είναι υπάκουος.

Μέχρι και Πανεπιστήμιο στήθηκε για να τοποθετηθεί σύζυγος πολιτικού.

Αυτή είναι η αθλιότητα.

Αυτό είναι το πρόσωπο του σύγχρονου φασισμού.

Ο υφυπουργός Παιδείας απευθυνόμενος στην Κανέλλη είπε ότι «δεν θα με κάνετε εσείς Κασιδιάρη»… Μα,  είστε και φαίνεστε κύριε!  Ένας Κασιδιάρης είστε.

Οπως ομολόγησε και ο υπουργός σας,  τα παιδιά δεν έχουν βιβλία. Υπάρχουν σχολεία στο Νότιο Αιγαίο,  που δεν διαθέτουν ούτε ένα φιλόλογο. Και μάλιστα,  έκανε έκκληση για…εθελοντές φιλόλογους!

Ποιούς εθελοντές ψάχνετε κύριοι;

Εθελοντές πάμε σε μια πατρίδα πού μας σέβεται και μας πονά. Εθελοντές πάμε σε μία πατρίδα που οι υπήκοοι της απολαμβάνουν τα στοιχειώδη. Ένα κομμάτι ψωμί, ένα κεραμίδι και λίγα γραμματάκια,  που διδάσκουν αξιοπρέπεια στα παιδιά μας.

Εσείς δεν απέχετε από κανέναν Κασιδιάρη.  

Ο υπουργός σας ομολόγησε ότι δεν χρειάζονται τόσοι γιατροί,  γιατί πάνε στη..Γερμανία! Άκουσον,  άκουσον!  Πονάει δόντι,  κόβει κεφάλι.

Αναπαράγετε το φασισμό της αμάθειας και του σκοταδισμού.  Απολίτιστοι μέχρι τα μύχια τής ψυχής σας. Αν ήταν δυνατόν να κάψετε και τα λιγοστά βιβλία θα το κάνατε κι αυτό.

Κι όλα τα αποδίδετε στο Μνημόνιο. Μα αν έτσι συμβαίνει και δεν συμφωνείτε, ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ, αλλιώς δεν νομιμοποιείστε να επικαλείστε, ως τον κακό σας δαίμονα, κάτι που φέρετε στο αίμα σας.  Κι ο κάθε Κασιδιάρης κυκλοφορεί εντός σας…

Εκτός κι αν θέλετε εξετάσεις… αίματος για να το διαπιστώσετε.

Η κενότητα και η ανοησία σας μπορεί να φτάσει ως εκεί.

---------------

[ΠΗΓΗ]

Συστηματική φοροαποφυγή δισεκατομμυρίων και τα ΜΜΕ μόκο! Μη ντρέπεστε... λέγονται Eurobank, Λάτσης και Wind

Σήμερα η παγκόσμια δημοσιογραφία συγκλονίζεται από μια σημαντική διαρροή. Η Διεθνής Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) έδωσε στη δημοσιότητα μέρος των 28.000 εγγράφων που αποδεικνύουν τη συστηματική φοροαποφυγή δισεκατομμυρίων ευρώ των μεγαλύτερων εταιρειών του κόσμου. Ανάμεσα του βρίσκεται (προς το παρόν) η EFG Eurobank (της οικογένειας Λάτση) και η Wind... αλλά αυτό δεν θα το διαβάσετε σχεδόν πουθενά.

Εδώ και καιρό συζητάμε για την ποιότητα της ελληνικής δημοσιογραφίας αλλά η κατάσταση που παρουσιάσαμε σήμερα, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου, κάποια στιγμή θα μελετάται ως case study για το πως μοιάζει ο πάτος της.

Υπάρχει ήδη ένα άρθρο που εξηγεί με κάποια στοιχεία την υπόθεση LuxLeaks (εδώ link για το άρθρο από το διεθνές TPP) αλλά έτσι και αλλιώς η συντακτική ομάδα του TPP ετοιμάζει ένα ουσιαστικό αφιέρωμα που αξίζει να διαβάσετε. Μέχρι τότε όμως διαβάστε αυτό:

Το σκάνδαλο σε μια παράγραφο

Αυτό που αποκαλύπτει σήμερα το ICIJ μέσω των συνεργαζόμενων με αυτό ΜΜΕ ανά τον κόσμο (δυστυχώς το TPP δεν έχει το status των ΝΕΩΝ, τα οποία ανέλαβαν τη διερεύνηση του ελληνικού τμήματος) είναι μια τεράστια υπόθεση φοροαποφυγής, στην οποία ενέχονται εκτός από πολυεθνικές και ισχυρά πολιτικά συμφέροντα. Πρόκειται για ένα νόμιμο σύστημα σύμφωνα με το οποίο οι εταιρείες μπορούν να πετυχαίνουν ξεχωριστές συμφωνίες με κράτη προκειμένου να έχουν ειδική φορολόγηση. Το ICIJ σήμερα αποκάλυψε ότι οι αρχές του Λουξεμβούργου μέσω ελεγκτικών εταιριών έκαναν συμφωνίες με μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο προκειμένου να μεταφέρεται στο Δουκάτο η φορολόγηση των κερδών των εταιριών, νόμιμα, απλά... και εντελώς ανήθικα, αφού ουσιαστικά οι μεγάλες εταιρείες με αυτό τον τρόπο δεν φορολογούνται στις χώρες που δραστηριοποιούνται.

Πόσο μεγάλο είναι το σκάνδαλο

Σύμφωνα με τους ερευνητές του ICIJ το σκάνδαλο είναι τεράστιο αφού τα ποσά για τα οποία μιλάμε είναι σχεδόν 2 φορές όσο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της Ελλάδας, ενώ η φοροαποφυγή υπολογίζεται σε μερικά δισεκατομμύρια ευρώ.

Ποιες εταιρείες αφορά το σκάνδαλο στην Ελλάδα

Μέχρι στιγμής από τη δημοσίευση των εγγράφων έχουν αποκαλυφθεί οι συναλλαγές 5 εταιρειών ενώ έχει προγραμματιστεί η δημοσίευση για άλλες 4 (7,10,12 και 30 Νοεμβρίου). Οι εταιρείες που εμπλέκονται είναι:

1. Badcock & Brown
2. EFG Group
3. Macquarie Group
4. Olayan Investments Company Establishment
5. Weather Investments

Η EFG Group είναι ένα διεθνές ιδιωτικό τραπεζικό ίδρυμα με έδρα τη Ζυρίχη που ελέγχεται από την οικογένεια Λάτση ενώ η Weather Investments έχει τον έλεγχο της Wind Hellas. Η Olayan ήταν υποψήφια στις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις ενώ έχει ποσοστό και στην Chipita. Είχε πάρει μέρος στο διαγωνισμό για τον Αστέρα Βουλιαγμένης με συνεργάτη τον Κωνσταντακόπουλο αλλά δεν επιλέχθηκε τελικά. Η Badcock & Brown έχει επενδύσει στην Ελλάδα σε αιολικά πάρκα.

Είναι δηλαδή σαφές ότι μιλάμε για εταιρείες με τεράστιο κύκλο εργασιών που παίζουν στα υψηλότερα κλιμάκια της οικονομίας της χώρας.

Ποιες άλλες εταιρείες έχουν αποκαλυφθεί παγκόσμια

Μέχρι στιγμής από τα συνεργαζόμενα με το ινστιτούτο ICIJ μέσα έχει αποκαλυφθεί ότι:

• Οι Pepsi, IKEA, AIG, Coach, Deutsche Bank, Abbott Laboratiories και περίπου ακόμα 340 εταιρίες έχουν κάνει κρυφές συμφωνίες με τις αρχές του Λουξεμβούργου που τους επιτρέπουν να φοροαποφεύγουν στις χώρες όπου δραστηριοποιούνται.
• Η PriceWaterHouseCoopers έχει βοηθήσει πολυεθνικές εταιρείες να ολοκληρώσουν τουλάχιστον 548 συμφωνίες με τις αρχές του Λουξεμβούργου από το 2002 μέχρι το 2010. Αυτό το κρυφό σύστημα έχει βοηθήσει τις εταιρείες μέσω ενός πολύπλοκου φορολογικού συστήματος να γλιτώσουν δισεκατομμύρια φόρων. Οι οικονομικές αρχές του Λουξεμβούργου έκλειναν γραπτές συμφωνίες με τις επιχειρήσεις.
• Πολλές από τις κρυφές συμφωνίες εκμεταλλεύονται διεθνείς συμφωνίες μεταξύ κρατών που επιτρέπουν τα ειδικά φορολογικά καθεστώτα, όπως αυτό που ισχύει για το Λουξεμβούργο.

Που πήγε η είδηση, οεο;

Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο ακόμα ουρές του σκανδάλου, καθόλου αμελητέες. Την πρώτη και σημαντικότερη θα μας επιτρέψετε να την κρατήσουμε για λίγο ακόμα μέχρι να δημοσιεύσουμε τις αμέσως επόμενες ημέρες το μεγάλο μας αφιέρωμα. Η δεύτερη λέγεται ελληνική δημοσιογραφία... ή μάλλον η έλλειψή της.

Την αποκάλυψη έκαναν τα ΝΕΑ. Στην ένθετη φωτογραφία αριστερά μπορείτε να δείτε τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε η εφημερίδα του κυρίου Ψυχάρη να δημοσιεύσει αυτή την παγκόσμια αποκλειστική είδηση (είναι το κουτάκι πάνω αριστερά). Δεν θα βρείτε φυσικά ονόματα εταιριών. Ωστόσο να δώσουμε έναν πόντο στην εφημερίδα που πήρε μέρος στην έρευνα και τελικά έπαιξε το θέμα. Ας πάμε όμως παρακάτω και ας επιλέξουμε το εντελώς ανακριβές σύστημα της Alexa για να δούμε πως έπαιξαν το θέμα στις πρώτες τους σελίδες οι 10 πρώτες ιστοσελίδες* της χώρας μας:

1. Το Zougla.gr έχει την είδηση των Luxemburg Leaks και ρεπορτάζ 900 λέξεων αλλά αναφέρει μόνο τις εταιρείες που δεν δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Καμία αναφορά σε Eurobank, Λάτση ή Wind.

2. Το Protothema.gr δεν έχει καμία αναφορά στο σκάνδαλο. Έχει όμως διαφήμιση της Wind.

3. Το Newsit.gr δεν έχει επίσης καμία αναφορά στο LuxLeaks. Έχει επίσης διαφήμιση της Wind.

4. Το tro-ma-ktiko.blogspot.gr δεν έχει επίσης καμία αναφορά. Περιέργως όμως έχει μια τεράστια διαφήμιση της Eurobank (Να υποθέσουμε δηλαδή ότι δεν είναι ανώνυμο το blog και μπορεί να κόβει τιμολόγια;)

5. Το κραταιό και έγκυρο in.gr... Επίσης ούτε μια λέξη στη πρώτη το σελίδα για το LuxLeaks. Διαφήμιση Wind: Παρούσα!

6. News247.gr... καμία αναφορά, καμία διαφήμιση (πως θα τη βγάλει την HuffPost;)

7. Το NewsBomb.gr επίσης δεν έχει καμία απολύτως αναφορά και επίσης σχεδόν καμία διαφήμιση (όλοι σαν το TPP έχουν καταντήσει).

8. To iefimerida.gr δεν έχει καμία αναφορά στο θέμα και έχει διαφήμιση Wind και Eurobank στις δύο πρώτες θέσεις.

9. To NewsBeast.gr επίσης χωρίς καμία αναφορά και επίσης με διαφημίσεις Wind και Eurobank.

10. Capital.gr δεν έχει καμία απολύτως αναφορά στο σκάνδαλο και έχει διαφήμιση Eurobank.

 Χωρίς κανένα ακόμα σχόλιο.

* Υ.Γ.1: Μπορεί να συμβαίνει μόνο ένα από τα δύο: Ή οι Έλληνες είναι τρελοί και άλλα site διαβάζουν από αυτά που λένε ότι διαβάζουν, ή οι Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο internet αγοράζουν αφειδώς ψεύτικη επισκεψιμότητα. Η απάντηση σε λίγες ημέρες.

Υ.Γ.2: Κρατήστε την παραπάνω λίστα και επισκεφτείτε τα site που σας ανέφερα παραπάνω και φαίνεται ότι δεν έχουν διαφήμιση της μίας ή της άλλης εταιρίας. Προσωπικά πιστεύω ότι στις επόμενες 2-3 ημέρες οι Eurobank και Wind θα αυξήσουν «απότομα» την διαφημιστική τους δαπάνη.

Υ.Γ.3: Με την κατάσταση στα media όπως περιγράφεται παραπάνω εξαρτάται από εσάς να διαδοθεί η είδηση. Είναι η σειρά σας δηλαδή, που λέγαμε και μικροί... 

---------------------
[ΠΗΓΗ]

Ποιός ήταν ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Κλέφτες, πόρνες, ρεμπέτηδες, μπορντέλα, μηδενιστές, αναρχικοί, χασισοπότες, αντι-πατριώτες, μαχαιροβγάλτες, απάτριδες, αταίριαστοι, κουραδοκόφτες, μυστακιοφόροι, ποιητές και απόκληροι, χοντρές κουφάλες, χαμούρες και συφιλιάρηδες...

Λες και η αυθεντική αυτή φυσιογνωμία, αυτός ο προβοκάτορας λαογράφος, ποιητής, λογοτέχνης, άπατρις μουσάτος αποφάσισε να περισυλλέξει και να καταγράψει όλες τις ανόσιες γωνιές της κοινωνίας μας, τις μπάσταρδες καταβολές της, την ετερογένεια και την πολυχρωμία της, τα αστραποβόλα σκατά της, τις βδελυρές της λέξεις, τη σωτήρια ποταπότητά της.

Όχι για λόγους γραφικότητας, ούτε για να καταλογογραφήσει μία ορισμένη «παθογένεια» με το ψυχρό κλινικό βλέμμα ενός ανατόμου, αλλά για να δείξει με το ανεπανάληπτο ύφος του ότι η ζωή φύεται και αναπτύσσεται, ευδοκιμεί και απλώνεται υπόγεια, στις βρώμικες άμορφες χαοτικές σκουληκιασμένες ρίζες και όχι στα υπέργεια όμορφα άνθη. Άλλωστε, το άνθος δεν είναι παρά μία πρόσκαιρη απόφυση των ριζών...

«Πάντοτε μιλάω από μνήμης/ και τίποτα δεν καταφέρνω να αποδείξω. / Ωστόσο, νιώθω πως οι αναγνώστες μου / εξαγριώνονται από τις κακές λέξεις. / Γι' αυτό, εφεξής, / θα χρησιμοποιώ υποκοριστικά: / μουνάκι, κωλοτρυπιδούλα, ψωλίτσα κτλ. / Οι μινιατούρες, ανέκαθεν / ήσαν προτιμητέες και αποδεκτές», είχε πει λίγο πριν το θάνατό του. Και το εννοούσε...

-ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε να δημοσιογραφεί στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην εφημερίδα Μεσημβρινή. Πρωτοεμφανίστηκε ως κριτικός τέχνης στα περιοδικά Διαγώνιος και Ζυγός. Το πλούσιο συγγραφικό έργο του Ηλία Πετρόπουλου από μόνο του αποτελεί μάρτυρα της πολυπραγμοσύνης του. Έχει δημοσιεύσει πάνω από σαράντα βιβλία με θέματα που αφορούν τα ρεμπέτικα τραγούδια, τον "υπόκοσμο", τη λαϊκή παράδοση, την παραδοσιακή τέχνη, την ιστορία της Θεσσαλονίκης, την επίδραση των τούρκικων παραδόσεων στις ελληνικές. Η μελέτη του για τα Ρεμπέτικα Τραγούδια πρωτοδημοσιεύτηκε το 1968 χωρίς την άδεια της ελληνικής λογοκρισίας, γεγονός για το οποίο καταδικάστηκε σε πεντάμηνη φυλάκιση. Η εκτενής εισαγωγή, οι πλούσιες υποσημειώσεις και το ανεκτίμητο φωτογραφικό υλικό αποτελούν αστείρευτη πηγή πληροφοριών για τον "υπόκοσμο" της ελληνικής κοινωνίας. Την πρώτη καταδίκη ακολούθησαν άλλες δύο, η μία το 1972 για τη δημοσίευση του ποιήματος Σώμα, ενώ η τελευταία το 1980 αφορούσε την έκδοση του βιβλίου Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη.

Λιγότερη ίσως γνωστή αλλά εξίσου σημαντική είναι η συμβολή του στη διάσωση της παραδοσιακής τέχνης και της λαϊκής παράδοσης. Τα βιβλία του για τις παλιές σιδερένιες πόρτες και παράθυρα (Ελληνικές Σιδεριές και Ξυλόπορτες, Σιδερόπορτες στην Ελλάδα), τα ελληνικά ταφικά έθιμα (The Graves of Greece) αποτελούν μοναδικές μαρτυρίες μιας τέχνης που χάνεται και μιας παράδοσης που ξεχνιέται. Στα φωτογραφικά άλμπουμ (Cages aux oiseaux en Gréce, Le kiosque grec, La voiture grecque) ο συγγραφέας καταγράφει με μοναδική οξυδέρκεια τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και στέκεται σε θέματα που περνούν απαρατήρητα στους περισσότερους από εμάς. Ο Ηλίας Πετρόπουλος όμως ενδιαφερόταν και για τις ιστορικές μνήμες, αυτό άλλωστε αποδεικνύουν τα βιβλία του για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης (Les Juifs de Salonique, Ιn Μemoriam και Old Salonica).

Τέλος, ο Ηλίας Πετρόπουλος έχει γράψει μια σειρά από τεχνοκριτικές μελέτες για Έλληνες ζωγράφους, όπως ο Γιώργος Παραλής, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο Κώστας Τσόκλης κ.ά. Θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε και στις λογοτεχνικές μελέτες του Ηλία Πετρόπουλου. Το πρώτο βιβλίο για τον Οδυσσέα Ελύτη γράφτηκε το 1966 από τον Ηλία Πετρόπουλο (Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης).

Επίμονος ερευνητής των λαϊκών φραστικών επινοήσεων αλλά και πιστός στην πολυτονική γραφή, συστηνόταν ως λαογράφος και έψεγε με το ύφος του τον καθωσπρεπισμό του «πολιτικά ορθού». Το έργο του αναδίδει μια αίσθηση καθολικού ανθρώπου. Δεν θα ήταν υπερβολή να τον χαρακτηρίσουμε ιστορικό, λαογράφο, γλωσσολόγο, εικαστικό καλλιτέχνη (έχει εικονογραφήσει αρκετά βιβλία του με σκίτσα και κολλάζ), φωτογράφο - εν τέλει έναν ελευθέριο στοχαστή-ερευνητή που το έργο του αξίζει ευρύτερης προσοχής. Τα περίπου 80 βιβλία του αποτελούν καταθέσεις έρευνας και μελέτης του λαϊκού μας υποπολιτισμού, ενώ πολλές φορές εξερευνά θέματα ταμπού ή περιθωριακά (χασίς, ρεμπέτικο, υπόκοσμος, πορνεία, σεξουαλικότητα, φυλακή).

Ο Πετρόπουλος λογοκρίθηκε και καταδικάστηκε τέσσερις φορές από τα ελληνικά δικαστήρια για τον αναρχικό, μηδενιστικό χαρακτήρα των γραπτών του. Για το βιβλίο του Τα ρεμπέτικα τραγούδια, που δεν έφερε σφραγίδα λογοκρισίας, η χούντα τον καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση το 1968, όπως και για τα Καλιαρντά το 1972 και για το κείμενό του Σώμα, που δημοσίευσε στο περιοδικό Τραμ. Το 1972 διεκδίκησε και πέτυχε να αποκτήσει αστυνομική ταυτότητα η οποία ανέγραφε στο θρήσκευμα «άθεος». Μέχρι το 1998 —δηλαδή για πάνω από 25 χρόνια και μέχρι τα 70 του— εκκρεμούσε εναντίον του καταδίκη σε φυλάκιση για προσβολή της θρησκείας Κουρασμένος από το κυνηγητό και απογοητευμένος, μετακόμισε στο Παρίσι το 1975, από όπου συνέχισε ασταμάτητα να γράφει βιβλία για την Ελλάδα.

Πέθανε στο Παρίσι το 2003.

Στα 40 χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας, ο Ηλίας Πετρόπουλος, ο οποίος πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 2003 στο Παρίσι, δημοσίευσε 80 βιβλία και πάνω από χίλια άρθρα. Kατά τον θάνατό του, ζήτησε να αποτεφρωθεί και οι στάχτες του να πεταχτούν στον υπόνομο. Με βασικό άξονα ό,τι ο ίδιος αποκάλεσε «λαογραφία του άστεως», το έργο του καταγράφει δομές, θεσμούς, τρόπους έκφρασης και αντικείμενα της ελληνικής λαϊκής υποκουλτούρας. Το ανέκδοτο έργο του είναι τεράστιο, μέρος του οποίου είναι λεξικογραφικό. Το «Υπο–Λεξικό», το «Λεξικό του πολιτικού λόγου», το «Ονοματολεξικό» και τα «Φλοράδικα» περιμένουν τη μεταθανάτια επιμέλεια και δημοσίευσή τους.

************

Το 2005 κυκλοφόρησε το ντοκυμαντέρ "Ηλίας Πετρόπουλος - Ένας κόσμος υπόγειος" ^[2], διάρκειας 61', σκηνοθεσίας Καλλιόπης Λεγάκη, στο οποίο συντελεστές ήταν και ο ίδιος ο Πετρόπουλος λίγο πριν το θάνατό του:

 

Χρονολόγιο

• 1928: Γέννηση στις 26 Ιουνίου στην Αθήνα
• 1934: Η οικογένεια Πετρόπουλου εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη λόγω μετάθεσης του πατέρα, υπαλλήλου στο Δημόσιο.
• 1938: Μαθητής στο Γ' οκτατάξιο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης
• 1940: Αρχίζουν οι βομβαρδισμοί της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του φεύγει για το μέτωπο.
• 1943: Ο Ηλίας Πετρόπουλος οργανώνεται στην Ε.Π.Ο.Ν. Θεσσαλονίκης.
• 1944: Πεθαίνει ο πατέρας του. Δε βρέθηκε ποτέ το πτώμα του, γεγονός που τον σημάδεψε βαθιά.
• 1947: Ο Ηλίας Πετρόπουλος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για παράνομη εμφυλιακή δράση.
• 1947-1948: Τελειώνει το νυχτερινό γυμνάσιο της ΧΑΝΘ. Παράλληλα δουλεύει ως υπάλληλος του Δήμου Θεσσαλονίκης.
• 1949: Δίνει εξετάσεις στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εκείνη την εποχή απολύεται από το Δήμο Θεσσαλονίκης ως κομμουνιστής βάσει του διαβόητου Νόμου 509 για αντεθνική δράση.
• 1949-1957: Δύσκολα χρόνια. Άνεργος ως χαρακτηρισμένος.
• 1958: Μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού "Διαγώνιος" από τα πρώτα τεύχη, υπεύθυνος για τις εικαστικές τέχνες και τα οικονομικά. Κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο "Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης".
• 1963: Δολοφονία του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Ο Πετρόπουλος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα "Θεσσαλονίκη", δημοσιεύει -ανυπόγραφα για ευνόητους λόγους- μια σειρά τεράστιων άρθρων σχετικών με τη δολοφονία. Καλείται στην Εισαγγελία για ανάκριση.
• 1965: Δημοσιεύονται στον "Ζυγό" εκτενή αποσπάσματα από τη μελέτη του "Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης". Εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα, όπου από την πρώτη στιγμή εργάζεται ως δημοσιογράφος στη "Μεσημβρινή" και το περιοδικό "Εικόνες". Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς παραμονής του στην Αθήνα συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για τα βιβλία του ("Ρεμπέτικα Τραγούδια", "Καλιαρντά" και το ποίημα "Σώμα").
• 1966: Αυτοέκδοση σε βιβλίο της μελέτης του "Ελύτης Μόραλης Τσαρούχης".
• 1975: Εγκαθίσταται στο Παρίσι. Σπουδάζει επί τρία χρόνια τουρκολογία στην Ecole Pratique.
• 1981-1985: Διαλέξεις στο ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.
• 1985: Επιστρέφει στο Παρίσι, όπου μένει και εργάζεται ως το θάνατό του χωρίς να γυρίσει ποτέ στην Ελλάδα.
• 2003: "Οι αναίσθητοι με ρωτούν:

(-γιατί δεν γυρίζετε στην Ελλάδα; Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην, αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει. Δεν θάθελα να ξαναπατήσω στην Αθήνα. Και είπα στη γυναίκα μου: -όταν ψοφήσω, εδώ, στο Παρίσι, να κάψεις το κουφάρι μου στο κρεματόριο και να ρίξεις τις στάχτες στον υπόνομο. Τέτοια είναι η διαθήκη μου.")


-ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Πεζά

"Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη" (εκδ.Νεφέλη-1979)
"Πτώματα,πτώματα,πτώματα..." (εκδ. Νεφέλη-1989)
"Η μυθολογία του Βερολίνου" (εκδ. Νεφέλη-1982)
Υπόκοσμος
"Ρεμπέτικα Τραγούδια" (εκδ. Κέδρος-1979)
"Ρεμπετολογία" (εκδ. Κέδρος-1968)
"Τα Μικρά Ρεμπέτικα" (εκδ. Νεφέλη-1968)
"Το Άγιο Χασισάκι" (εκδ. Νεφέλη-1987)
"Της Φυλακής" (εκδ. Νεφέλη-1975)
"Το Μπουρδέλο" (εκδ. Νεφέλη-1980)
"Υπόκοσμος και Καραγκιόζης" (εκδ. Γράμματα-1978)
"Καπανταήδες και Μαχαιροβγάλτες" (εκδ. Νεφέλη-2001)
"Παροιμίες του Υποκόσμου" (εκδ. Νεφέλη-2002)

Λεξικά

"Γλωσσάριο των Ρεμπέτηδων" (εκδ. Κέδρος-1968)
"Καλιαρντά" (εκδ. Νεφέλη-1971)
Ενδυματολογία
"Η φουστανέλα" (εκδ. Νεφέλη-1987)
"Η Τραγιάσκα" (εκδ. Πατάκη-2000)

Λαογραφία

"Ο Τούρκικος Καφές εν Ελλάδι" (εκδ. Νεφέλη-1979)
"Ο Μύσταξ" (εκδ. Νεφέλη-1989)
"Ψειρολογία" (εκδ. Νεφέλη-1979)
"Η Ονοματοθεσία Οδών και Πλατειών" (εκδ. Πατάκη-1995)
"Το Ταντούρι και το Μαγκάλι" (εκδ. Νεφέλη-1994)
"Καρέκλες και Σκαμνιά" (εκδ. Νεφέλη-1988)
"Η Εθνική Φασουλάδα" (εκδ. Νεφέλη-1993)
"Τα Σίδερα. Η Λάσπη. Τα Μπαστούνια" (εκδ. Νεφέλη-1984)
"Ιστορία της Καπότας" (εκδ. Νεφέλη-1984)
"La voiture grecque" (Παρίσι-1976)
"La kiosque grec" (Παρίσι-1976)
"Cages a oiseaux en Grece" (Παρίσι-1976)
"Album turc" (Παρίσι-1976)

Αρχιτεκτονική

"Το μπαλκόνι στην Ελλάδα" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Η αυλή" (εκδ. Χατζηνικολή-1981)
"Το παράθυρο στην Ελλάδα" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Ελληνικές Σιδεριές" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Ξυλόπορτες - Σιδερόπορτες" (εκδ. Νεφέλη-1981)
"Το Μάτι του Βοδιού" (εκδ. Νεφέλη-1980)

Άρθρα

"Μικρά Κείμενα" (εκδ. Γράμματα-1980)
"Άρθρα στην Ελευθεροτυπία" (εκδ. Πατάκη-1992)
"Ο κουραδοκόφτης" (εκδ. Νεφέλη-2002)

Μεταφράσεις

"Δώδεκα Τραγουδάκια από την Παλατινή Ανθολογία" (εκδ. Νεφέλη-1980)
"Αρετίνου Ακόλαστα Σονέτα" (εκδ. Νεφέλη-1992)
"Ιωάννου Αποκάλυψις" (εκδ. Νεφέλη-1975)

Ποίηση

"Ποιήματα (1968-1991)" (εκδ. Νεφέλη-1991)
"Ποτέ και Τίποτα" (εκδ. Νεφέλη-1993)
"Topor: Τέσσερεις Εποχές" (εκδ. Νεφέλη-1991)

Ιστορία

"Les Juifs de Salonique/In Memoriam" (Παρίσι-1983)

Βιογραφίες

"Παύλος Μοσχίδης" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Γιώργος Παραλής" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Χαρακτική: Π. Τέτσης" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Γιώργος Δέρπαπας" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Μποστ" (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Σταμ.Σταμ." (άρθρα στο περιοδικό Διαγώνιος, 1958-1963)
"Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης" (εκδ. Πατάκη 1998-α΄δημοσ. 1965)
"Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης" (εκδ. Πατάκη 1998- α΄δημοσ. 1958)
"Τέσσερεις Ζωγράφοι: Αντώνης (Anton)/ Βιτάσταλη/ Δουραλή/ Σουλιώτης" (εκδ. Νεφέλη-1999)

Σχέδια-Κολλάζ

"Κυρίως αυτό" (εκδ. Νεφέλη-1993)
Με τον Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλο
"Μνήμη Νίκου Καχτίτση" (αυτοέκδοση-1972)
"Επιστολαί προς Μνηστήν" (εκδ. Νεφέλη-1998)

-------------------
[ΠΗΓΗ1  ΠΗΓΗ2]