Τι θα διαβάσουμε τον χειμώνα του 2014

Αναλυτική επισκόπηση των προσεχών εκδόσεων ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης και δοκιμίων.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πλούσιο σε επιλογές νέων βιβλίων, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, αλλά και με αρκετές επανεκδόσεις, είναι το πρόγραμμα των εκδοτικών οίκων για τον χειμώνα που έρχεται, ίσως το πιο διευρυμένο των τελευταίων χρόνων. Επιλέξαμε έναν μεγάλο αριθμό από τα προτεινόμενα βιβλία, εστιάζοντας στην ελληνική και μεταφρασμένη λογοτεχνία, όπως και σε φροντισμένα δοκίμια ή μελέτες που δεν απευθύνονται σε ειδικευμένο αναγνωστικό κοινό. 

Ελληνική πεζογραφία

Με νέο βιβλίο επανέρχεται ο αειθαλής Μένης Κουμανταρέας. Τίτλος του Ο θησαυρός του χρόνου (εκδ. Πατάκη) και θέμα του η απώλεια. Μια αφήγηση ανάμεσα στην παραίσθηση και την άγρια πραγματικότητα, δοσμένη με μαστοριά αλλά και οξύτητα κοινωνικής παρατήρησης.

Ο Άκης Παπαντώνης

Πρωτοεμφανιζόμενος και πολλά υποσχόμενος ο Άκης Παπαντώνης μάς συστήνεται με τη νουβέλα Καρυότυπος (εκδ. Κίχλη). Ο N., μοριακός βιολόγος, μετακομίζει από την Αθήνα στην Οξφόρδη για να εργαστεί σε ερευνητικό πρόγραμμα. Mέσα από τα πειράματά του, προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσον κληροδοτείται το συναίσθημα της στοργής – στην ουσία αναζητά το σημείο στο οποίο η προσωπική του γενεαλογία εκβάλλει στην καθημερινότητά του. Στον Καρυότυπο ο ήρωας αναμετράται με τη χώρα στην οποία ζει, με τη χώρα που άφησε, με τη γλώσσα, την οικογένειά του, το άλλο φύλο, τις επινοημένες μνήμες και ενοχές του – με όλα όσα ναρκοθετούν την αναμέτρησή του με την αλήθεια.

Η Μαρία Μήτσορα

Νέο βιβλίο, έπειτα από αρκετά χρόνια, και για την Μαρία Μήτσορα. Δεκαπέντε διηγήματα, με τίτλο Από τη μέση και κάτω (εκδ. Πατάκη), μερικά ήδη δημοσιευμένα, τα περισσότερα όμως καινούργια. Οι πρωταγωνίστριες κι οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων βρίσκονται πάντα στο σταυροδρόμι του Τυχαίου με το Προδιαγεγραμμένο. Παίζουν με τη ζωή παίζοντας τη ζωή τους. Στο τέλος θα σπάσουν τα δεσμά των φράσεων και θα τρέξουν να κρυφτούν πάλι μέσα στους καθρέφτες.

Δεύτερο βιβλίο για τον Μιχάλη Γενάρη με τίτλο Ο σαξοφωνίστας (εκδ. Μεταίχμιο). Ρέικιαβικ, Αθήνα, Τελ Αβίβ, Βιέννη, Στοκχόλμη, Αντβέρπη: πόλεις σταθμοί στη δημιουργική και συναισθηματική εξέλιξη ενός ζωγράφου που γαλουχήθηκε στο φως των Κυκλάδων, κάτω από το βλέμμα τριών γυναικών και τη διαρκή περιφορά του χαμένου ονόματος ενός σαξοφωνίστα. Βυζαντινό παραμύθι. Σάγκα κοσμοπολιτισμού. Μυθιστόρημα καλλιτεχνικής μαθητείας. Μα προπαντός, αυτοπρόσωπη εξομολόγηση των μυστικών μιας ασυμβίβαστης ψυχής.

Δεύτερο πολυαναμενόμενο βιβλίο και για τον Γιώργο Μητά, με τίτλο Το σπίτι (εκδ. Κίχλη). Μια παράξενη πρόσκληση, ένας εκκεντρικός συλλέκτης, ένας υπηρέτης που λατρεύει την αμερικάνικη τζαζ, μια ασυνήθιστη δοκιμασία: αυτοί είναι οι αρμοί γύρω από τους οποίους αρθρώνεται η πλοκή του «Σπιτιού» – μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται στη χειμωνιάτικη Ύδρα, μέσα στους τοίχους ενός απομονωμένου αρχοντικού. Συνδυάζοντας στοιχεία ιστορίας μυστηρίου, αστυνομικής πλοκής αλλά και στοιχεία του φανταστικού, το Σπίτι μιλά για την περιπέτεια της γραφής, για τη γοητεία που ασκεί αλλά και για τους κινδύνους που ενέχει. 

Ο Αχιλλέας Κυριακίδης

Με το βιβλίο Μουσική και άλλα πεζά (1973-1995) (εκδ. Πατάκη) ο Αχιλλέας Κυριακίδης συγκεντρώνει ένα απάνθισμα πεζών μικροτεχνημάτων που μας μεταφέρουν με όλες μας τις αισθήσεις στις απαρχές της δημιουργίας του μινιατουρίστα της λογοτεχνίας μας, όταν το φανταστικό, εμποτισμένο με το παράλογο, σχολίαζε διακριτικά τη βία μιας ολόκληρης εποχής. Κάφκα, Καμύ και, εις τα καθ’ ημάς, Βασιλικός και Σαμαράκης υποτονθορύζουν κάτω απ’ τις γραμμές, Μπέκετ και Ιονέσκο αχνοφέγγουν στη σκιά των κειμένων, Σεφέρης και Έλιοτ φωτίζουν με το αγγελικό και μαύρο φως τους τα ερείπια μιας απορφανισμένης ρημαγμένης γης.

Μικρά πεζά θα παρουσιάσει και ο Τίτος Πατρίκιος στο βιβλίο του Ο πειρασμός της νοσταλγίας (εκδ. Κίχλη).

Νέο βιβλίου και για τον Σωτήρη Δημητρίου με τίτλο Κοντά στην κοιλιά (εκδ. Πατάκη).

Ο διηγηματογράφος Ηλίας Παπαμόσχος επανέρχεται με τη συλλογή Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες (εκδ. Κίχλη). Αν κάτι δένει τις ιστορίες αυτού του βιβλίου, αυτό είναι ο τόπος. Εξ αυτού αντλούν την όποια συνάφειά τους, η πυξίδα τους σημαδεύει τον βορρά. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου επιχειρούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον πεζό και τον ποιητικό λόγο, ανάμεσα στην περιγραφή του πεζού και την πυκνότητα του ποιητικού λόγου. 

Νέο βιβλίο με νουβέλες και διηγήματα και από την βραβευμένη Νίκη Αναστασέα, με τίτλο Τα άγρια περιστέρια (εκδ. Καστανιώτη). Οι ήρωες στα Άγρια περιστέρια είναι άνθρωποι που παλεύουν, πέφτουν, σηκώνονται, επιτίθενται ή υπομένουν καρτερικά τη μοίρα τους. Άνθρωποι που λυγίζουν κι ύστερα προσπαθούν να κρατηθούν απ’ όπου μπορούν.

Συλλογή διηγημάτων και από τον Κωνσταντίνο Πουλή με τίτλο Θερμοστάτης (εκδ. Μελάνι). Ένας νεαρός κάνει το καλύτερο κάμπινγκ της ζωής του στην Πλατεία Συντάγματος, με μόνη ενόχληση κάτι συζητήσεις για το χρέος και κάτι καλλιτεχνικές ομάδες που του θυμίζουν κατασκήνωση. Μια παρέα σπουδαστών στο Ωδείο Τσαϊκόφσκι διαβάζει δυνατά μια συνταγή για μοσχαράκι Ουέλλινγκτον την ώρα που τρώει χοτ ντογκ από το κοντινότερο βρώμικο. Όταν ο καθηγητής αποφασίζει να βάλει τον Μελέτη να διαβάσει στην τάξη ένα απόσπασμα από τον Μέγα Ανατολικό, το Α1 ζει για πρώτη φορά μια αληθινή λογοτεχνική εμπειρία.

Νέο μυθιστόρημα και για τον Σπύρο Καρυδάκη με τίτλο Το γυναικόκαστρο (εκδ. Πάπυρος). Ο Ντέτλεφ, νεαρός Γερμανός μεγαλωμένος στον δρόμο, σχεδιαστής κόμικς φτωχός και αμόρφωτος, προσλαμβάνεται από μια Ελληνίδα βοτανολόγο για να σχεδιάζει αγριολούλουδα. Καταλήγουν στην Πίνδο, σε ένα ορεινό χωριό όπου ζουν μόνο γυναίκες, Σαρακατσάνες. Και εκεί, βυθίζεται σε έναν κόσμο που γίνεται μυθικός, καθώς αναδύεται η αλήθεια του... Μια «μυθολογία», που υπαινίσσεται ότι οποιαδήποτε συνολική επαναθεώρηση της κοινωνίας και της Ιστορίας προϋποθέτει την κατάλυση της πατριαρχίας και την πλήρη κυριαρχία των γυναικών επί των ανδρών.

Νέα μυθιστορήματα επίσης από την Ελεονώρα Σουρλάγκα, Κρυφτό, Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου, Εν χορώ, Γιάννη Καμπουράκη, Το φως αναλύεται σε χρώματα και Νίνα Ράπτη, Κατάσταση Φούγκας. Όλα από τις εκδόσεις Κέδρος

Ο Χρήστος Οικονόμου

Νέο βιβλίο από τον Χρήστο Οικονόμου, Το καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα (εκδ. Πόλις), το πρώτο μέρος μια τριλογίας διηγημάτων για τους μικρούς εμφύλιους που διεξάγονται σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Η Άρτεμη κι ο Σταύρος, που πετάνε χαρταετό τον Ιούλιο, πάνω στα αποκαΐδια ενός καμένου ονείρου, ο Χρόνης στο καρότσι, που πολεμάει με ζωντανούς κι αναστημένους εφιάλτες, ο Τάσος που χάθηκε χορεύοντας έξω από μια σπηλιά, ο Λάζαρος το Τόξο, που το στόμα του αγαπάει το όνομα του γιου του – Έλληνες μετανάστες εναντίον ντόπιων Ελλήνων, άνθρωποι που παλεύουν να ξεφύγουν από ένα παρελθόν που αλλάζει διαρκώς κι ένα μέλλον που μοιάζει ίδιο για όλους.

Πρώτο μυθιστόρημα και για τον βραβευμένο με Κρατικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Χρήστο Αρμάνδο Γκέζο με τίτλο Η λάσπη (εκδ. Μελάνι). Ο 28χρονος πρωταγωνιστής του βιβλίου επιστρέφει στην Αθήνα έπειτα από έναν χρόνο στο εξωτερικό, αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Καθώς περιπλανάται στους δρόμους της πόλης υλοποιώντας τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου του, παρατηρεί το καθετί γύρω του, συνδιαλέγεται με τυχαίους περαστικούς, παλιούς γνώριμους και τον εαυτό του, παραπαίοντας συνεχώς μεταξύ του εκπνέοντος παρόντος και του διαρκώς επεκτεινόμενου παρελθόντος, αποκαλύπτοντας σταδιακά όσα προηγήθηκαν και όσα θα ακολουθήσουν.

Έπειτα από την εμπορική επιτυχία του Βιβλίου της Κατερίνας, ο Αύγουστος Κορτώ επανέρχεται με το μυθιστόρημα Επειδή είναι η καρδιά μου (εκδ. Πατάκη). Η Νόρα κι ο Χάρης ζούνε τις τελευταίες μέρες του γάμου τους, διαλυμένου απ’ τον χαμό του εξάχρονου γιου τους Άγγελου. Ώσπου ένα βράδυ ο Άγγελος έρχεται σ’ ένα μοιρασμένο όνειρο, και τους υπόσχεται πως αν επιστρέψουν στον τόπο της στερνής τους παραθέρισης και προβούν στην υπέρτατη θυσία, θα επιστρέψει κοντά τους. Μόνο που όταν βρίσκονται και πάλι στο απομονωμένο εξοχικό της Χαλκιδικής, ο Χάρης και η Νόρα διαπιστώνουν ότι το φράγμα ανάμεσα σε φύση και υπερφυσικό έχει καταρρεύσει, ότι το όνειρο απέχει μια ανάσα απ’ τον εφιάλτη, κι ότι το παρελθόν συνεχίζει να ζει, παντοδύναμο.

Νέο βιβλίο και για τον Χρήστο Χρυσόπουλο, Το σώμα του Τιρθανκάρα - Οι συναντήσεις ενός ταξιδιού στην Ινδία (εκδ. Νεφέλη). Ένα ταξιδιωτικό μυθιστόρημα, που με φόντο την περιπλάνηση στην Ινδία, ζωντανεύει τους ανθρώπους που συνάντησε ο συγγραφέας στον δρόμο του, τις ιστορίες τους και το ίχνος που άφησαν επάνω του.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο νέο του βιβλίο, Μοιρολα3 (εκδ. Τόπος) ξαναγράφει το Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, μεταφέροντάς το σε ένα όχι-και-τόσο-μακρινό μέλλον, όπου ο πλανήτης μας, έχει καταστραφεί οικολογικά και οι άνθρωποι έχουν ξαναγίνει αγρότες, που ζουν ανάμεσα στα ερείπια της υψηλής τεχνολογίας.

Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί το νέο μυθιστόρημα του Διονύση Χαριτόπουλου, Πρόβες πολέμου (εκδ. Τόπος). Γράφει ο Χαριτόπουλος: Τριάντα μέρες κλειστά τα σχολεία στον Έβρο. Τριάντα μέρες άδεια τα στρατόπεδα. Οι στρατιώτες στο ποτάμι. Σε θέσεις μάχης για τους Τούρκους. Μετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας.

Μυθιστόρημα και για τον Λένο Χρηστίδη, Η Μελαψή παρθένος (εκδ. Καστανιώτη). Η καλοκαιρινή «γαλήνη» ενός μικρού ελληνικού νησιού αναταράσσεται ξαφνικά όταν ανακαλύπτεται θαμμένος ένας ακέφαλος σκελετός. Το νήμα του μυστηρίου που αρχίζει να ξεδιπλώνεται μοιάζει να έρχεται από πολύ μακριά. Στην ιστορία «εισβάλλουν» νεορεμπέτες, χίπστερ, ναζί, νεοναζί, αλκοολικοί, ναρκομανείς, νεκρομάντεις, μούσια, προφητείες, ζώδια, μαγικοί ρούνοι και έξυπνα καδρόνια, που περιπλέκουν διαρκώς τα πράγματα, ενώ οι τοπικές έριδες τα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο.

Μυθιστόρημα και από τον Μανώλη Ανδριωτάκη, 42 (εκδ. Διόπτρα), τον Χρήστο Σιάφκο, Τέλος εποχής (εκδ. Παπαδόπουλος), τον Γιώργο Νικολαΐδη, Κλεμμένες ζωές (εκδ. Momentum), τον Διονύση Μαρίνο, Ουρανός κάτω (εκδ. Πάπυρος).

Νέα μυθιστορήματα και από τους: Μιχάλη Μοδινό, Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία και Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη, Αγάπη/love. Και τα δύο από τις εκδόσεις της Εστίας.

Νέο μυθιστόρημα και για την Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Ο Δράκος της Πρέσπας (Τριλογία) Μέρος Α: Η κοιλάδα της λάσπης (εκδ. Καστανιώτη). Μια λίμνη με τρεις όχθες, τρεις εκδοχές, τρεις απατηλές αντανακλάσεις. Παθιασμένοι εξερευνητές και δρακολόγοι αναμετρώνται στα θολά νερά, ανεξήγητα φαινόμενα και μυστηριώδη εγκλήματα οδηγούν σε παράδοξες θεωρίες και, στο περιθώριο της δράσης, κάποιος αλχημιστής με τον βοηθό του προσπαθούν να κατασκευάσουν το ελιξίριο της αυτογνωσίας. Βαλκανική μαγεία, συλλογικό φαντασιακό ή ένα πείραμα αποκρυφισμού που πήγε στραβά;

Πρώτο βιβλίο και για την καλή μεταφράστρια Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, με τίτλο Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας (εκδ. Πόλις).

Συλλογές διηγημάτων για τους πρωτοεμφανιζόμενους Βίκυ Τσελεπίδου, Κιχ και Κωνσταντίνο Τζήκα, Κομμένα. Και τα δύο από τη Νεφέλη.

Συλλογές διηγημάτων και από τους: Δημήτρη Πετσετίδη, Επί τέσσερα (Εστία), Σπύρο Τζουβέλη, Το σκοτεινό αίνιγμα (Καστανιώτης), Γεώργιο Ν. Χαριτωνίδη, Ανέβας και κατέβας (εκδ. Κέδρος) και Λάκη Παπαστάθη, Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά (εκδ. Πόλις).

Ο Αργύρης Χιόνης

Συλλογή διηγημάτων του εκλιπόντα Αργύρη Χιόνη με τίτλο Έχων σώας τας φρένας και άλλες τρελές ιστορίες θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κίχλη. Ορισμένα κείμενα έχουν παρωδιακό χαρακτήρα, άλλα ανήκουν στην κατηγορία του ψευδο-δοκιμίου και συνοδεύονται από παιγνιώδεις σημειώσεις, ενώ άλλα μεταποιούν αυτοβιογραφική ύλη - όλα πάντως μοιράζονται το καταλυτικό χιούμορ και τη λεκτική ευφορία του συγγραφέα.

Συλλογή διηγημάτων και για τον Σωτήρη Παστάκα, Ο δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του (εκδ. Μελάνι). Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Γράφει ποιήματα και μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία, το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα.

Νέα νουβέλα από τον Αντώνη Νικολή, Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα, μυθιστόρημα από τον πρωτοεμφανιζόμενο Σωφρόνη Σωφρονίου, Οι πρωτόπλαστοι, όπως επίσης και από την Μαρία Στεφανοπούλου, Άθος, ο δασονόμος. Όλα από τις εκδόσεις Ροδακιό.

Νέο μυθιστόρημα και για την Τατιάνα Αβέρωφ, Δέκα ζωές σε μια (εκδ. Μεταίχμιο). Ένα μυθιστόρημα που παρακολουθεί βήμα βήμα την πολυτάραχη ζωή του πατέρα της συγγραφέως, Ευάγγελου Αβέρωφ, αποτυπώνοντας την ταραγμένη ατμόσφαιρα της εποχής και τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα, από το 1908 μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τις αρχές του Εμφυλίου.

Δεύτερο μυθιστόρημα και για τον Γιάννη Πλιάγκο με τίτλο Ο άσσος στο μανίκι (εκδ. Κέδρος). Κάπου στις αρχές της Συγγρού γυρίζει ασταμάτητα ο τροχός μιας ρουλέτας. Ο Παύλος, στον άχαρο ρόλο του κρουπιέρη παρατηρεί τις μισογκρεμισμένες ζωές των παικτών και βιώνει τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Ναταλία. Ανάμεσά τους στέκονται εμπόδιο ο Μάριος, η ατέλειωτη νύχτα και η τυραννία του τζόγου. Στο αποπνικτικό σκηνικό της παράνομης λέσχης ξεκινά μια στημένη παρτίδα χωρίς ξεκάθαρους κανόνες. Πόσα αντέχεις να χάσεις μέχρι να βγεις νικητής;

Η Ευγενία Μπογιάνου

Μετά από δύο συλλογές με διηγήματα η Ευγενία Μπογιάνου επανέρχεται με το μυθιστόρημα Ακόμα φεύγει (εκδ. Πόλις). Σκληρές σκηνές καθημερινότητας στο άστυ εναλλάσσονται με ανοιχτά τοπία, στην προσπάθεια της συγγραφέως να καταδυθεί στη διαρκή εξερεύνηση των φόβων μας, μια κατάδυση που δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά.

Συλλογικός τόμος από τις εκδόσεις Τόπος σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τίτλο Το κόκκινο διαβάζει νέες φωνές. Πέντε πρεσβύτεροι πεζογράφοι, οι Βασίλης Αλεξάκης, Μένης Κουμανταρέας, Άρης Μαραγκόπουλος, Δημήτρης Νόλλας και Βαγγέλης Ραπτόπουλος ανθολογούν σε έναν τόμο 15 νεότερους συναδέλφους τους. Συμμετέχουν οι: Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Γιάννης Αστερής, Νεοκλής Γαλανόπουλος, Χρίστος Κυθρεώτης, Μαρία Ξυλούρη, Χρήστος Οικονόμου, Γιάννης Παλαβός, Μαριλένα Παπαϊωάννου, Λητώ Πιτυρή, Γαλάτεια Ριζιώτη, Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Βάσια Τζανακάρη, Γιάννης Τσίρμπας, Πάνος Τσίρος, Μαρία Φακίνου.

Νέα μυθιστορήματα και από τους Νίκο Α. Μάντη, Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί, Αλέξη Σταμάτη, Μελίσσια και Ιερώνυμο Λύκαρη, Η ζήλεια είναι μαχαιριά. Όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Στη νέα νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου, Το δέντρο του Ιούδα (εκδ. Κίχλη) παρακολουθούμε μια αστυνομική ιστορία, που διαδραματίζεται στην ορεινή Ήπειρο. Μια Αλβανή πόρνη βρίσκεται κατακρεουργημένη, πεταμένη σ’ ένα λάκκο έξω απ’ το Δελβινάκι, στο Πωγώνι. Στο φονικό μοιάζει να εμπλέκονται τρεις: ο Γιαννογκάσης, ένας αδίσταχτος γέρος· ένας δεκαοχτάρης, ο Νασιομέτσιος· κι ένας Αλβανός, ο Φλορίμ Σόπα, που στο κατόπι του η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό, θεωρώντας τον ως τον μοναδικό ύποπτο για τον φόνο. Ο μόνος που με τη μαρτυρία του συνδέει και τους τρεις, είναι ο Ηλίας Κούρος, που ’χει μονάχα λίγους μήνες στο χωριό.

Η αλληλογραφία του Μένη Κουμανταρέα με τον Βασίλη Βασιλικό θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Τόπος, σε επιμέλεια του Θανάση Θ. Νιάρχου. Δυο από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας διαλέγονται, προτείνουν, σχολιάζουν την εποχή και τα κείμενά της, όπως το έκαναν οι παλιοί συγγραφείς: γράφοντας ο ένας στον άλλον, μύχιες απόψεις, αισθήματα, σκέψεις.

Η άγνωστη αλληλογραφία του Κώστα Ταχτσή με τον Αυστραλό ζωγράφο Carl Plate, σε επιμέλεια του Γιάννη Βασιλακάκου θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Επανέκδοση δυο μυθιστορημάτων του Γιάννη Ξανθούλη, Ο Τούρκος στον κήπο και Το πεθαμένο λικέρ, από τις εκδόσεις Διόπτρα και δύο του Αντώνη Σαμαράκη, Η κόντρα και Εν ονόματι, από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επίτομη έκδοση των τεσσάρων έργων του Αλέξανδρου Κοτζιά (Ιαγουάρος, 1987, Η μηχανή, 1990, O πυγμάχος, 1991, Το σοκάκι, 1993) που συγκροτούν την τετραλογία Τα παιδιά του Κρόνου (εκδ. Κέδρος). Και οι τέσσερις νουβέλες με τις οποίες ο Αλέξανδρος Kοτζιάς έκλεισε το πεζογραφικό του έργο διαδραματίζονται στην ίδια ημερομηνία και χρονιά: 21 Mαΐου 1958. Οκτώ καθημερινοί πρωταγωνιστές και οι ιστορίες τους, που συντονίζονται σε κοινό χρόνο και χώρο ή επηρεάζονται από ένα κοινό εξωτερικό συμβάν (ένα πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα) χωρίς όμως να τέμνονται: η Δήμητρα και η Φιλιώ, ο Kώστας και ο Άγγελος, ο Γιάννης και ο Στέλιος, ο Σπύρος και η Aννέτα περνούν για λίγο (και σε διαφορετικές ώρες της ημέρας) από το Ελληνικό αεροδρόμιο, κι ύστερα, αγνοώντας καταφανώς ο ένας την ύπαρξη του άλλου, αποσύρονται βιαστικά στο ιδιωτικό τους περιθώριο, για να χωθούν ως το λαιμό στα περίπλοκα παραλυτικά τους αδιέξοδα.

Μετά την συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Μαρίας Πολυδούρη θα κυκλοφορήσουν σε έναν τόμο και τα Πεζά της (εκδ. Εστία) με φιλολογική επιμέλεια, σημειώσεις και επίμετρο της Χριστίνας Ντουνιά.

Επανέκδοση και για την Δίνη του Ρένου Αποστολίδη από την Εστία.

Νέα σχολιασμένη έκδοση από τη Μαρία Κακαβούλια του μυθιστορήματος της Μέλπως Αξιώτη, Κάδμω (εκδ. Κέδρος). Έργο συγκινητικό, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, Η Κάδμω είναι ένα κείμενο-απολογισμός ζωής, ένα είδος νέκυιας στην οποία τα περισσότερα πρόσωπα που εμφανίζονται στα προηγούμενα βιβλία της Μέλπως Αξιώτη συντροφεύουν την ηρωίδα στη μοναξιά της.

Συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Βουτυρά με τίτλο Ο Φαρφουλάς και άλλα διηγήματα (εκδ. Φαρφουλάς). Το ομότιτλο διήγημα περιγράφει μια πολιτεία που εξεγείρεται ενάντια στους απανωτούς και άδικους φόρους που επιβάλει το κράτους στους πολίτες. Ο Φαρφουλάς είναι ο ήρωας που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτήν την εξέγερση. Η συλλογη θα περιλαμβάνει 14 διηγημάτων που κυκλοφόρησαν το 1935 από τις εκδόσεις της εφημερίδας «Ανεξάρτητος».

Νέα έκδοση των διηγημάτων του Στρατή Τσίρκα σε έναν τόμο με τίτλο Τα διηγήματα (εκδ. Κέδρος). Εκτός από τη νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα, που κυκλοφόρησε το 1977 σε δεύτερη (αυτοτελή) έκδοση και πέντε ή έξι πεζογραφήματα της δεκαετίας 1927-38 σκορπισμένα σε παροικιακές εφημερίδες και περιοδικά της Αιγύπτου, αυτός ο τόμος περιέχει όλα τα διηγήματα που έγραψε και δημοσίευσε ο Τσίρκας σε περιοδικά της Αθήνας, της Αλεξάνδρειας και της Λευκωσίας, μαζί με μερικά ανέκδοτα.

Στη νέα σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο Τ’ αγαπημένα-Ποιήματα και αφηγήματα άλλων ο συγγραφέας και τραγουδοποιός Θωμά Κοροβίνη ανθολογεί κείμενα, κυρίως από το ευρύ φάσμα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Στον σχοινοτενή από καρδιάς πρόλογό του ο ανθολόγος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους επιλέγει τους συγκεκριμένους συγγραφείς, τη σχέση του με πολλούς απ’ αυτούς, τον τρόπο που έχουν επηρεάσει, παλιότεροι και νεότεροι, τον ίδιο και τις δημιουργίες του. Ακολουθεί ο τόμος με τις επιλογές του Μιχάλη Γκανά.

Ποίηση

Νέες ποιητικές συλλογές από τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο, Με δίχτυ τον άνεμο (εκδ. Κίχλη), τον Γιάννη Αντιόχου, Εκπνοές (εκδ. Ίκαρος), τη Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Δανεικά αγύριστα (εκδ. Κίχλη), Κώστα Κουτσουρέλη, Γράμμα στον κύριο Αλεπουδέλη, ποιητή (εκδ. Περισπωμένη) και την Ευτυχία Παναγιώτου, Χορευτές (εκδ. Κέδρος).

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η έκδοση Κ.Π. Καβάφης: Λέξικό σε επιμέλεια Μιχάλη Πιερή (εκδ. Ίκαρος). Το λεξικό που συνέταξε ο Αλεξανδρινός ποιητής αποτελείται από 561 λήμματα και αποτελεί ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για τη μελέτη της καβαφικής ποίησης και γενικότερα για την προώθηση των καβαφικών σπουδών σε ποικίλους τομείς. Η έκδοση περιλαμβάνει πέρα από τα λήμματα, εισαγωγή, κατάλογο βραχυγραφιών, εκτενή βιβλιογραφία, κατάλογο πηγών του Καβαφικού λεξικού, και παραρτήματα.

Νέες ποιητικές συλλογές και από τους Κωστή Γκιμοσούλη, Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε, Μυρτώ Τάσιου, Η Αλίκη δε μένει πια εδώ και Βαγγέλη Χρόνη, Η ευθύνη του Μαΐου. Όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών του Λίνου Ιωαννίδη, από το 1993 μέχρι σήμερα, με τίτλο Η θέση του χρόνου (εκδ. Ροδακιό).

Νέες ποιητικές συλλογές και από τους Μαρία Τοπάλη, Οι λέξεις μου-Ορατόριο για χορωδία και φωνές στο κέντρο της Αθήνας, Δημήτρη Λεοντζάκο, Τα σκυλιά του Ακταίωνα και Ζέφη Δαράκη, Η σπηλιά με τα βεγγαλικά. Όλα από τις εκδόσεις Νεφέλη.

Συγκεντρωτική έκδοση του συνόλου των ποιημάτων του Κώστα Βάρναλη σε έναν τόμο με τίτλο Άπαντα τα ποιητικά (εκδ. Κέδρος).

Ο Νίκος Καρούζος

Οι πρώτες ποιητικές συλλογές του Νίκου Καρούζου, που δεν έχουν ενταχθεί στα άπαντα, ποιήματα που είχαν δημοσιευτεί στον τύπο αλλά δεν είχαν ενταχθεί σε ποιητικές συλλογές, και αδημοσίευτα ποιήματα, θα περιλαμβάνονται στο βιβλίο Οιδίπους τυραννούμενος (εκδ. Ίκαρος) σε επιμέλεια της Μαρίας Αλμύρα.

Επίτομη έκδοση των ποιημάτων του Μίλτου Σαχτούρη, Ποιήματα (1945-1998) (εκδ. Κέδρος), που ανήκουν στις περιόδους 1945-1971 και 1980-1998.

Τα ολοκληρωμένα ποιήματα, πριν την Υψικάμινο, του Ανδρέα Εμπειρίκου συγκεντρώνονται σε έναν τόμο με τίτλο Προϊστορία ή Καταγωγή με εισαγωγή – επιμέλεια του Γιώργη Γιατρομανωλάκη (εκδ. Άγρα).

Επίσης, τα ποιητικά έργα Μαρτυρίες Α’ (1957-1963), Μαρτυρίες Β’ (1964-1965) και Μαρτυρίες Γ’ (1961-1967) του Γιάννη Ρίτσου συγκεντρώνονται σε έναν τόμο Μαρτυρίες Α’, Β’, Γ’ (εκδ. Κέδρος).

Επίσης, θα κυκλοφορήσει ο τόμος Μεταφράσεις: Ποίηση και ποιητική (εκδ. Ίκαρος) του Ζήσιμου Λορεντζάτου με μεταφράσεις των: Ezra Pound, Friedrich Hölderlin, Eugenio Montale, Wislawa Szymborska, W.H. Auden, W.B. Yeats, W.Blake, Edgar Allan Poe.

Νέα έκδοση για το εμβληματικό έργο του William Blake, Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Νεφέλη). Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της αγγλικής γραμματείας. Σύνθεση που ξεχωρίζει μέσα στο σώμα της ποιητικής παραγωγής του Μπλέηκ, είναι γραμμένη κυρίως σε πρόζα και αποτελεί την πρώτη προσπάθεια του ποιητή να παρουσιάσει με ολοκληρωμένο τρόπο το καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό του credo. Η έκδοση θα είναι σε μεγάλο, πανόδετο format, με νέα επεξεργασία των πρωτότυπων χαρακτικών του Blake και αναθεωρημένη μετάφραση.

Νέα μετάφραση από τον Γιώργο Βαρθαλίτη για Το θαλασσινό κοιμητήρι (εκδ. Περισπωμένη) του Paul Valéry.

Στο βιβλίο Σούε Τάο, ποιήτρια, χαρτοποιός και εταίρα στην Κίνα του 800 μ.Χ. (εκδ. Αιώρα) των Li-Ling Hsiao και Μαρίνου Βλέσσα σκιαγραφείται η πολυκύμαντη ζωή της Σούε Τάο στην ταραγμένη μεθόριο του Σιτσουάν, αποκαλύπτεται η χαρτοποιητική δραστηριότητά της μέσα από κινέζικες πηγές, άγνωστες στη Δύση, και παρατίθενται δείγματα της ποιητικής γραφής της.

Μεταφρασμένη πεζογραφία

Με δύο βιβλία του Paul Auster, σε νέες μεταφράσεις και τον ίδιο αυτοπροσώπως στην Αθήνα καλεσμένο των εκδόσεων Μεταίχμιο, ξεκινάει το φθινόπωρο για τους φίλους της καλής ξένης πεζογραφίας. Η αρχή γίνεται με το Σάνσετ Παρκ (μτφρ. Σπύρος Γιανναράς, εκδ. Μεταίχμιο) το οποίο διαδραματίζεται στις ΗΠΑ της οικονομικής κρίσης, της χρεοκοπίας των νοικοκυριών και των κατασχέσεων σπιτιών και ακουλουθεί το Ημερολόγιο του χειμώνα (μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Στις σελίδες αυτού του βιβλίου ο Auster συνθέτει ένα αξιοθαύμαστο μωσαϊκό με επίκεντρο τη μητέρα και τη δεύτερη σύζυγό του, τα δύο βασικά πρόσωπα της ζωής του, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους αναγνώστες του να αναγνωρίσουν ψήγματα της δικής τους ζωής στην ευρύτερη εικόνα που συντίθεται μέσα από τις αναμνήσεις του.

Ο Paolo di Paolo

Δεύτερο βιβλίο του Paolo di Paolo σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη και πάλι. Τίτλος του Αυτή η τόσο κοντινή μεγάλη απόσταση (εκδ. Ίκαρος). Φεβρουάριος του 1926, καρναβάλι. Ο ιδιαίτερα οξύθυμος Moralo φτάνει στο κρύο, σκοτεινό και υγρό Τορίνο για να δώσει εξετάσεις. Ανακαλύπτει ότι έχει πάρει κατά λάθος την βαλίτσα κάποιου άλλου· από το περιεχόμενό της υποθέτει ότι είναι φωτογράφος. Την προσοχή του τραβά ένας συμφοιτητής του: ο ψηλός αδύνατος, Piero είναι 24 χρονών και έχει ιδρύσει έναν εκδοτικό οίκο, έχει βγάλει δύο λογοτεχνικά περιοδικά και εκφράζει έντονα την αντίθεσή του με τον φασισμό.

Το κλασικό μυθιστόρημα Αντίο Βερολίνο (μτφρ. Ιωάννα Ηλιάδη, εκδ. Μεταίχμιο) του Christopher Isherwood εξιστορεί –και εν μέρει μυθιστορηματοποιεί– τα χρόνια που πέρασε ο συγγραφέας στην πόλη της Γερμανίας μεταξύ του 1930 και του 1933 και την τραγωδία της ανόδου του ναζισμού. 

Το χρονικό της φιλίας της με τη Μίλενα Γιέσενσκα μέσα στο ζοφερό κλίμα του γυναικείου στρατοπέδου συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ, όπου βρέθηκαν και οι δύο έγκλειστες, περιγράφει η Margarete Buber-Neumann, στο βιβλίο Μιλένα, η φίλη του Κάφκα (εκδ. Κίχλη), σε μετάφραση Τούλας Σιετή και επίμετρο-επιμέλεια Ντάνιας Δημακοπούλου. Μεταξύ στρατοπεδικής λογοτεχνίας και βιογραφίας, το βιβλίο ζωντανεύει, επίσης, έναν σπουδαίο πολιτισμό που χάθηκε με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πολιτισμό της Κεντρικής Ευρώπης.

Με ενδιαφέρον αναμένουμε και το βιβλίο της Rachel Kushner, Τα χρόνια της φωτιάς (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος). Το βιβλίο ήταν στη βραχεία λίστα για το National Book Award και η ιστορία του έχει ως εξής: Είναι 1975 και η Reno έχει έρθει στη Νέα Υόρκη με σκοπό να μετατρέψει την αγάπη της για τις μοτοσικλέτες και την ταχύτητα σε τέχνη. Η Reno έρχεται σε επαφή με μια ομάδα ονειροπόλων αφηγητών που αναλαμβάνουν την εκπαίδευσή της. Παθιασμένη, επιρρεπής και τολμηρή, δένεται με τον Sandro Valera. Όταν επισκέπτονται την οικογένεια του Sandro στην Ιταλία, η Reno αποκτά σχέσεις με μέλη του ριζοσπαστικού κινήματος που ανέτρεψε την Ιταλία τη δεκαετία του ‘70.

Ο Frank Norris

Το βιβλίο του Frank Norris, Μάκτιγκ. Μια ιστορία από το Σαν Φρανσίσκο (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Gutenberg) το οποίο αποτέλεσε τη βάση για δύο κινηματογραφικές ταινίες και μια όπερα, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1899. Αφηγείται την ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού, τον γάμο και τη φτώχεια τους, τη βία και, τέλος, τη δολοφονία ως αποτέλεσμα της ζήλειας και της απληστίας.

Προτού κατακτήσει τη φήμη με το Στο Δρόμο, ο Jack Kerouac ήταν ναυτικός. Στη Θάλασσα τ’ αδέρφι μου (μτφρ. Γιώργος-‘Ικαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Πατάκη), το πρώτο του μυθιστόρημα, άντλησε την έμπνευσή του από την αγάπη του για τη θάλασσα. Ο Kerouac άρχισε να γράφει αυτό το μυθιστόρημα λίγο μετά το πρώτο του ταξίδι ως ναύτης του εμπορικού ναυτικού στα τέλη του καλοκαιριού του 1942, κρατώντας λεπτομερείς σημειώσεις στο ημερολόγιό του για την τραχιά καθημερινή ρουτίνα της ζωής στη θάλασσα και για τα γνωρίσματα των συντρόφων του στο καράβι. Διαβάστε προδημοσίευση από το βιβλίο εδώ.

Νέα μυθιστορήματα για τους Dave Eggers, Ο Κύκλος (μτφρ. Ιλάειρα Διονυσοπούλου), Phillip Kerr, Η φλόγα που σιγοκαίει (μτφρ. Ανδρέας Μιχαηλίδης), Rafael Chirbes, Στην άκρη του γκρεμού (μτφρ. Βασιλική Κνήτου). Όλα από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η πείνα (μτφρ. Δημήτρης Παπαγρηγοράκης, εκδ. Μεταίχμιο) του Knut Hamsun, το πιο δημοφιλές και πολυμεταφρασμένο έργο του νομπελίστα συγγραφέα, είναι μια περιγραφή της μοναξιάς και της εξαθλίωσης του ανθρώπου που κάνει το «λάθος» να επιδίδεται σε πνευματικές και δημιουργικές δραστηριότητες, σε έναν συβαριτικό κόσμο αναζήτησης υλικών απολαύσεων. Αποτελεί ίσως την πιο «βιολογική» μελέτη αυτής της κατάστασης, αφού ο αναγνώστης νιώθει κυριολεκτικά στα σπλάχνα του αυτή τη φοβερή αίσθηση της πείνας που κατατρώει τον ήρωα, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Στο μυθιστόρημα του Graham Greene Η δύναμη και η δόξα (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις) η ιστορία έχει ως εξής: Με το επιχείρημα ότι ο καθολικός κλήρος είναι διεφθαρμένος και οπισθοδρομικός, η επαναστατική κυβέρνηση του Μεξικού εξαπολύει ευρείας κλίμακας διώξεις εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας. Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ένας κληρικός που συγκεντρώνει όλα τα μειονεκτήματα: αλκοολικός, πατέρας εξώγαμου παιδιού που το έχει εγκαταλείψει, ολιγόπιστος, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Κι όμως, αυτός ο παπάς αρνείται να υποταγεί: μετακινείται από χωριό σε χωριό προσπαθώντας να ξεφύγει από την καταδίωξη, φροντίζει ασθενείς, τελεί λειτουργίες, βαφτίζει παιδιά και οδηγείται στο μαρτύριο, κινούμενος από ένα ιδιότυπο αίσθημα αξιοπρέπειας.

Νέα βιβλία από τον Pascal Quignar, Το μάθημα μουσικής (μτφρ. Ιωάννης Κατσάνος) και την Claude Pujade-Renaud, Αγαπημένοι απόντες (μτφρ. Ηρώ Τσαρνά). Και τα δύο από τις εκδόσεις Μελάνι.

Μυθιστόρημα και για τον Roberto Bolaño, Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική (μτφρ. Κρίτωνας Ηλιόπουλος, εκδ. Άγρα).

Ο Edward Whittemore

Το βιβλίο του Edward Whittemore, Σκιές στον Νείλο (μτφρ. Άγγυ Βλαβιανού, επιμ. Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Γκοβόστη) είναι ένα μυθιστόρημα για το καλό και το κακό καθώς και τις περίεργες μεταμφιέσεις τους, ένα έπος για την αγάπη, τα μυστήρια του χρόνου και την τραγωδία του πολέμου. Μια ξάστερη νύχτα του 1942 η έκρηξη μιας χειροβομβίδας σε κάποια φτωχογειτονιά του Καΐρου σκότωσε επί τόπου έναν άντρα. Το όνομά του ήταν Στερν. Ήταν ένας μυστηριώδης διακινητής όπλων και μορφινομανής, του οποίου ο θάνατος θα έπρεπε να θεωρείται ήσσονος σημασίας εκείνες τις ζοφερές ημέρες – τις πιο μαύρες του αιώνα. Στο Μέτωπο της Ερήμου οι Γερμανοί συνέχιζαν την προέλασή τους πετυχαίνοντας τη μία νίκη μετά την άλλη και τα πανίσχυρα Afrika Corps του Ρόμελ βρίσκονταν πολύ κοντά στο να κυριεύσουν την Αίγυπτο και να αποκτήσουν τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Κι όμως εν μέσω όλων αυτών, η Υπηρεσία Πληροφοριών των Συμμάχων δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Στερν και φαίνεται να την απασχολεί πολύ το αίνιγμα του θανάτου του, που τελικά ίσως να αποβεί καθοριστικός για την έκβαση ολόκληρου του πολέμου. Όλο και μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται πίσω από το ερώτημα: για ποιον δούλευε ο Στερν;

Το μυθιστόρημα του Boris Vian, Φθινόπωρο στο Πεκίνο (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Νεφέλη) αποτελεί ένα από τα πλέον παράξενα και γοητευτικά μυθιστορήματα που μας παρέδωσε η γαλλική γλώσσα. Κι αυτό ακριβώς είναι το ιδιάζον στοιχείο του: η γλώσσα. Γιατί ο Βιαν οικοδομεί μια εντελώς απροσδόκητη, χιουμοριστική, καυστική και ταυτόχρονα εικονοκλαστική γλωσσική κατασκευή που εξέπληξε τους συγχρόνους του και παραμένει σαγηνευτική ακόμα και σήμερα.

Μυθιστόρημα και από την Hannah Kent με τίτλο Έθιμα ταφής (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος). Στη Βόρεια Ισλανδία του 1829 η Agnes Magnúsdóttir καταδικάζεται σε θάνατο για την άγρια δολοφονία δύο ανδρών. Υποχρεώνεται να περάσει το χρόνο μέχρι την εκτέλεσή της στη φάρμα του Jón Jónsson με την οικογένειά του, την γυναίκα του και τις δύο κόρες τους. Καθώς περνά ο καιρός και έρχεται ο χειμώνας, οι δουλειές στη φάρμα τους φέρνουν όλους πιο κοντά. Η ιστορία της Agnes ξεδιπλώνεται και αναδύεται και το ερώτημα της πραγματικής ή μη ενοχής της. Βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία το Burial rites είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για την προσωπική ελευθερία.

Το Bleeding Edge του Thomas Pynchon μεταφρζεται ως Υπεραιχμή από τον Γιώργο Κυριαζή και το Burried Giant του Kazuo Ishiguro ως Θαμμένος γίγαντας από την Αργυρώ Μαντόγλου. Και τα δύο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Άλλο ένα μυθιστόρημα του J.M. Coetzee με τίτλο Ένας αργός άνθρωπος (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Μεταίχμιο). Όταν ο φωτογράφος Πολ Ρέιμεντ χάνει το πόδι του ύστερα από ένα ατύχημα με το ποδήλατό του, βλέπει τη μοναχική του ζωή να αλλάζει οριστικά, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του επιθυμίες και επιλογές. Επιστρέφει στο εργένικο διαμέρισμά του, στην Αδελαΐδα και αρνείται σθεναρά τη λύση της πρόθεσης, αλλά ταυτόχρονα τον ενοχλεί πολύ το ότι ξαφνικά είναι υποχρεωμένος να εξαρτάται από τους άλλους. Οι αναδρομές στα εξήντα χρόνια της ζωής του ενισχύουν την απελπισία του και τη μοιρολατρική του στάση, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι έχει αρχίσει να ερωτεύεται τη Μαριγιάνα, την κροάτισσα νοσοκόμα του. Ακριβώς τότε κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του η μυστηριώδης συγγραφέας Ελίζαμπεθ Κοστέλο και τον προκαλεί να πάρει δυναμικά τη ζωή του στα χέρια του.

Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Pierre Lemaitre, Καλή ανττάμωση εκεί ψηλά (μτφρ. Έφη Κορομηλά) θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μίνωας, ενώ το μυθιστόρημα του Michelle Zackheim Το τελευταίο τρένο για το Παρίσι (μτφρ. Μαρία Φακίνου) από τις εκδ. Παπαδόπουλος.

Επίσης, το μυθιστόρημα του Γαλλο-Κογκολέζου συγγραφέα Alain Mabanckou, Αύριο γίνομαι είκοσι χρόνων (μτφρ. Κατερίνα Σπυροπούλου-Αναστασία Γιαννακοπούλου), το οποίο είναι ένας ύμνος στην παιδική ηλικία και του Reginald Hill, Ο ξυλοκόπος (μτφρ. Χρύσα Τσαλικίδου), το οποίο αφηγείται τη ζωή ενός ξυλοκόπου ταπεινής καταγωγής και τη μεγάλη ανατροπή που θα πάρει η ζωή του όταν η αστυνομία τον συλλάβει για εγκλήματα που ο ίδιος ορκίζεται ότι δεν έχει διαπράξει. Και τα δύο από τις εκδόσεις Εξάντας.

Το Βιβλίο (μτφρ. Αθηνά Ψυλλιά, εκδ. Κέδρος) του José Luís Peixoto είναι μια εποποιία της πορτογαλικής μετανάστευσης στη Γαλλία τη δεκαετία του ’60. Αφηγητές της μια πινακοθήκη χαρακτήρων, τους οποίους ενορχηστρώνει με δεξιότητα η αστραφτερή γραφή του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο. Ανάμεσα σε ένα χωριό της πορτογαλικής ενδοχώρας και το Παρίσι, ανάμεσα στο λαϊκό πολιτισμό και στις υψηλές αναφορές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αποκαλύπτονται τα στοιχεία ενός παρελθόντος που οδήγησε χιλιάδες Πορτογάλους σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής καθώς και σε ένα μέλλον στο οποίο η νέα ταυτότητα δεν σβήνει τα ίχνη της παλιάς.

O Arthur Koestler

Το Μηδέν και το Άπειρο (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη) του Arthur Koestler επάξια κατέκτησε θέση ανάμεσα στα κορυφαία «μυθιστορήματα ιδεών» του 20ού αιώνα. Με εντυπωσιακή οξυδέρκεια, αλλά και με τη ματιά και τη γνώση του ανθρώπου που γνωρίζει «από μέσα» τις πρακτικές του κομμουνιστικού κινήματος, ο Koestler προσεγγίζει εδώ, εμμέσως πλην σαφώς, το ακανθώδες ζήτημα των περιβόητων Δικών της Μόσχας, στις οποίες ο Στάλιν και το καθεστώς του εξόντωσαν –μεταξύ άλλων– και όλη την «παλιά φρουρά» των Μπολσεβίκων.

Νέα μετάφραση για τον Κόμη Μόντε-Χρίστο του Αλέξανδρου Δουμά από τον Θόδωρο Κατσικάρο για τις εκδόσεις της Εστίας και του Φρανκενστάιν της Mary Shelley από την Εύη Βαγγελάτου για τις εκδόσεις Μίνωας.

Ενδιαφέρουσες εκδόσεις και για τα βιβλία του Nathaniel Hawthorne, Ο Μαρμάρινος Φαύνος (μτφρ. Σάντυ Παπαϊωάννου) και του Anthony Trollope, Οι πύργοι του Μπάρτσεστερ (μτφρ. Ισμήνη Καπάνταη). Το μυθιστόρημα του Hawthorne δραματοποιεί τη σύγκρουση του Παλαιού Κόσμου με τον Νέο και την αβέβαιη σχέση μεταξύ του «αυθεντικού» και του «ψεύτικου» στη ζωή και στην τέχνη, ενώ στο βιβλίο του Trollope oι κάτοικοι και ο κλήρος του Μπάρτσεστερ έρχονται αντιμέτωποι με τη διαμάχη που έχει προκύψει για την ηγεσία της επισκοπής. Η τυραννία της παρεμβατικής κυρίας Πράουντι (συζύγου του νέου επισκόπου) και η ύπουλη επίθεση του υποκριτή και κοινωνικά ανερχόμενου κυρίου Σλόουπ δίνονται με καυστικό, ειρωνικό και βαθιά χιουμοριστικό τρόπο. Και τα δυο από τις εκδόσεις Gutenberg.

Νέα μετάφραση, επίσης, από την Ελένη Μπακοπούλου για την Ανάσταση (εκδ. Κέδρος) του Λέοντος Τολστόι.

Δύο εμβληματικά βιβλία του Fyodor Dostoyevsky θα επανεκδοθούν από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων και Αδελφοί Καραμαζόβ. Και τα δύο στις κλασικές μεταφράσεις του Άρη Αλεξάνδρου.

Ο Joseph Roth

Επίσης, Alfred du Musset, Αναμνήσεις ενός τέκνου του αιώνα (μτφρ. Βασίλης Πουλάκος, επιμέλεια-επίμετρο Μαρία Σπυριδοπούλου), Benjamin Constant, Αντόλφ (μτφρ.-επίμετρο Μαρία Σπυριδοπούλου) και Joseph Roth, Ο Τσίππερ και ο πατέρας του (μτφρ.-επίμετρο Πελαγία Τσινάρη). Όλα από τις εκδόσεις Printa.

Σε μετάφραση από τα ρωσικά από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και το βιβλίο του Varlam Shalamov, Οι βιβλιοθήκες μου (εκδ. Άγρα).

Το νέο μυθιστόρημα του Richard Ford έχει τίτλο Καναδάς (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Πατάκη). Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1956, η οικογένεια του Ντελ Πάρσονς εγκαθίσταται στο Γκρέιτ Φολς της Μοντάνα, όπως έκαναν πολλές οικογένειες στρατιωτικών μετά τη λήξη του πολέμου. Το γεγονός ότι οι γονείς του Ντελ αποφασίζουν να ληστέψουν μια τράπεζα, οφείλεται περισσότερο σε αστοχία του ενστίκτου τους και στην κακοτυχία. Όπως όμως ανακαλύπτει ο Ντελ σε τούτο το νέο κόσμο, τον γεμάτο μυστικά και σύγχυση, δεν είναι ο μόνος που το παρελθόν του καιροφυλακτεί στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Μυθιστόρημα και για τον David Mitchel, Τα χίλια φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ (μτφρ. Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Τόπος).

Συλλογή ιστοριών με τίτλο Απόδραση (μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, εκδ. Μεταίχμιο) της βραβευμένης με Νόμπελ Alice Munro, που εστιάζει στη δύναμη της αγάπης και στην προδοσία, καθώς και στις χαμένες ευκαιρίες, με πρωταγωνίστριες γυναίκες όλων των ηλικιών.

Η συλλογή διηγημάτων Δεκάτη Δεκεμβρίου (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος) του πολυβραβευμένου George Saunders περιλαμβάνει διηγήματα που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά από το 1995 έως το 2009. Το ομότιτλο διήγημα ήταν στη βραχεία λίστα για το Bram Stoker Award. O συγγραφέας, γράφει για το σεξ, την αγάπη, την απώλεια, τη δουλειά, την απόγνωση και τον πόλεμο, θέτοντας τα μεγάλα ερωτήματα που ορίζουν την σύγχρονη ζωή και ηθική.

Ο Junot Díaz

Συλλογή διηγημάτων για τον Junot Díaz με τίτλο Να πώς τη χάνεις (μτφρ. Νίνα Μπούρη, εκδ. Πατάκη). Με γραφή γεμάτη ενέργεια, πρωτότυπη, τρυφερή και αστεία, τα διηγήματα του Να πώς την χάνεις φανερώνουν την απέραντη λαχτάρα και την αναπόφευκτη αδυναμία της ανθρώπινης καρδιάς. Μια καταδικασμένη σχέση παραδέρνει σε μια παραλία του Αγίου Δομίνικου. Στη λάβρα ενός πλυσταριού νοσοκομείου στο Νιου Τζέρσι, μια γυναίκα πλένει τα ρούχα του εραστή της και σκέφτεται τη σύζυγό του. Στη Βοστόνη, ένας άντρας αγοράζει για τον καρπό του παράνομου έρωτά του, για τον μοναχογιό του, το πρώτο του ρόπαλο και γάντι για μπέιζμπολ.

Διηγήματα και για τον Don DeLillo με τίτλο Εσμεράλντα (μτφρ. Ελένη Γιαννακάκη, εκδ. Εστία), την Hilary Mantel, Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ (μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, εκδ. Πάπυρος) και την Joyce Carol Oates, Αδελφή μου, αγάπη μου (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτη).

Επίσης, το εκτενές διήγημα του Guy de Maupassant, Η χοντρομπαλού, σε μετάφραση Αμαλίας Τσακνιά και επίμετρο της Λίζυς Τσιριμώκου, θα κυκλοφορήσει από την Κίχλη.

Ο Gabriel García Márquez

Σε έναν τόμο συγκεντρώνονται και όλα τα διηγήματα του Gabriel García Márquez με τίτλο ‘Απαντα τα διηγήματα (μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδ. Νεφέλη).

Το νέο μυθιστόρημα του Mathew Quick, Καλή τύχη εδώ και τώρα (μτφρ. Σπύρος Γιανναράς, εκδ. Ίκαρος) είναι μια ιστορία για τον ρυθμό της ζωής και την μαγική δύναμη της ευγένειας και της αγάπης. Για σαράντα οκτώ χρόνια ο Bartholomew Neil ζει με τη μητέρα του. Όταν εκείνη πεθαίνει, η κοκκινομάλλα σύμβουλός του, τον παροτρύνει να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. Αλλά πως μπορεί ένας άνδρας που επί τόσα χρόνια ζούσε ανάμεσα στο σπίτι, την εκκλησία και τη βιβλιοθήκη να κάνει μια νέα αρχή;

Ο Irving Stone έχει γράψει μια μυθιστορηματική βιογραφία του Vincent Van Gogh με τίτλο Το πάθος για ζωή (μτφρ. Δ.Π. Κωστενέλου, εκδ. Γκοβόστη). Το βιβλίο ξεκινά από τις μέρες τις απόγνωσης, τότε που ο Van Gogh δούλευε σε ορυχείο, και φτάνει στα συναρπαστικά χρόνια της Νότιας Γαλλίας, όπου γνωρίστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες. Παρακολουθούμε την πορεία του προς την τρέλα, την τραγική κατάληξή του καθώς και τη δικαίωσή του ως καλλιτέχνη.

Νέα αστυνομικά μυθιστορήματα από την Camilla Lackberg, Ο φαροφύλακας (μτφρ. Γρηγόρης Κονδύλης), τον Arnaldur Indridason, Ο άνθρωπος της λίμνης (μτφρ. Νίκη Προδρομίδου), την Patricia Cornwell, Post Mortem (μτφρ. Έφη Φρυδά), Jo Nesbo, Οι κατσαρίδες (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη), Ian Ratkin, Άγιος ή αμαρτωλός (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη). Όλα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Δοκίμια-μελέτες

Ο William T. Vollmann

Στη μελέτη Φτωχοί άνθρωποι (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Κέδρος) ο William T. Vollmann, κατά τις επισκέψεις του σε πόλεις και χωριά σε διάφορα μέρη του κόσμου, κάνει την απλή αλλά καίρια ερώτηση «Γιατί είσαι φτωχός;» Το αποτέλεσμα αυτής της τολμηρής έρευνας είναι μια αποτύπωση της φτώχειας που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Στο βιβλίο Φτωχοί άνθρωποι, ο βραβευμένος συγγραφέας επιχειρεί να αντικρίσει κατάματα τη φτώχεια σε όλες της τις εκφάνσεις – την απελπισία και την ωμότητα, την περηφάνια και τον τρόμο, την άγρια δυστυχία και τη σιωπηλή παραίτηση.

Επίσης το βιβλίο του Thomas Piketty, Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα (μτφρ. Ελίζα Παπαδάκη, εκδ. Πόλις). Η σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη και η διάχυση των γνώσεων επέτρεψαν να αποτραπεί η μαρξιστική Αποκάλυψη, δεν άλλαξαν όμως τις βαθιές δομές του κεφαλαίου και των ανισοτήτων – ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο μπορούσε κανείς να φανταστεί στις αισιόδοξες δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν ωστόσο μέσα για να κατορθώσουν η δημοκρατία και το γενικό συμφέρον να θέσουν ξανά υπό έλεγχο τον καπιταλισμό και τα ιδιωτικά συμφέροντα αποκρούοντας ταυτόχρονα αναδιπλώσεις του προστατευτισμού και του εθνικισμού.

Από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος θα κυκλοφήσει το βιβλίο του Ludwig von Mises, Αντικαπιταλισμός (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας). Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1956 και κυκλοφορεί πρώτη φορά στα ελληνικά.

Επίσης, οι μελέτες των Πέτρου Θ. Πιζάνια, Η ιστορία των Ελλήνων. Από το 1400 έως το 1820, Karl Kerényi, Διόνυσος. Η αρχέγονη εικόνα της άφθαρτης ζωής, (μτφρ. Γιάννης Κοιλής) και Régis Debray, Εγκώμιο των συνόρων (μτφρ.- σημειώσεις Αντώνης Καραβασίλης). Από τις εκδόσεις της Εστίας.

Όταν ξέσπασε η κρίση, τα περισσότερα ευρωπαϊκά ΜΜΕ έσπευσαν με μεγάλη ευκολία να κατηγορήσουν τον ελληνικό λαό. Στερεότυπα αναπαράχθηκαν: οι Έλληνες δουλεύουν λίγο, συνταξιοδοτούνται νέοι, έχουν υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα. Η Σουηδή συγγραφέας και δημοσιογράφος Kajsa Ekis Ekman, στο βιβλίο της Κλεμμένη Άνοιξη: Το χρονικό της κρίσης με τη ματιά μιας Σουηδής δημοσιογράφου (εκδ. Κέδρος) αμφισβήτησε όλα τα παραπάνω. Η Έκμαν καταγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κρίση επηρέασε την ελληνική κοινωνία και παρακολουθεί από κοντά τα γεγονότα: γενικές απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις και εκλογικές αναμετρήσεις. Συνομιλεί με νέους ανθρώπους που έμειναν άνεργοι, με επιχειρηματίες και με θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας, με εργαζόμενους που πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο το εργοστασίου στο οποίο δούλευαν, με πολιτικούς και ψηφοφόρους από όλο το πολιτικό φάσμα.

Επίσης, το δοκίμιο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου, Κρίση και κοινωνική διαστρωμάτωση στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα (εκδ. Τόπος).

Επίσης οι μελέτες των: Enzo Traverso, Τι απόγιναν οι διανοούμενοι, Edgar Morin, Ο δρόμος: Για το μέλλον της ανθρωπότητας, Δημήτρη Πλάντζου, Οι αρχαιολογίες του κλασικού. Αναθεωρώντας τον εμπειρικό κανόνα και Χάρη Εξερτζόγλου, Εκ Δυσμών το Φως;: Εξελληνισμός και Οριενταλισμός στην οθωμανική αυτοκρατορία, (μέσα 19ου-αρχές 20ού αιώνα). Όλα από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

Ο Γεώργιος Δερτιλής

Επανέκδοση σε νέα αναθεωρημένη έκδοση για το βιβλίο του Γεώργιου Δερτιλή, Ιστορία του ελληνικού κράτους, 1830-1920 (Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης). Ο τίτλος Ιστορία του ελληνικού κράτους είναι μια βραχυλογία, μια απλούστευση. Το κράτος είναι ένα πρίσμα, ένας φακός, ένα κέντρο εστίασης, ένας τρόπος να φέρνουμε μέσα στο οπτικό μας πεδίο την κοινωνία που παρατηρούμε. Αμέσως μετά, όμως, μπορούμε να εστιάσουμε το βλέμμα μας στους ανθρώπους. Το ελληνικό κράτος δημιουργείται το 1828 εκ του μηδενός και, έως το 1920, αλλάζει ριζικά την ζωή των ανθρώπων που το δημιούργησαν με την φαντασία τους και με την επαναστατική τους πράξη. Τους επιβάλλει την αυθεντία και την νομιμότητά του, την βία και την εξουσία του· ελέγχει την αναμεταξύ τους βία· τέμνει, δικάζει και τιμωρεί· δεσμεύει την Εκκλησία χωρίς να την υποτάσσει, την προσκυνά και την χρησιμοποιεί, στηρίζει επάνω της μέγα μέρος της δικής του νομιμότητας· εκπαιδεύει τους νέους και τις νέες, τους μαθαίνει τον νόμο, την τάξη, την υποταγή, την εξίσωση έθνος-κράτος, τον πατριωτισμό. Με άλλα λόγια, το νεαρό ελληνικό κράτος επιβάλλει στους ανθρώπους ό,τι εν πολλοίς επιβάλλουν όλα τα κράτη. Και εκείνοι, με την σειρά τους, το ανέχονται, το αποδέχονται, το απορρίπτουν, υποκύπτουν, το περιβάλλουν με τα εθνικά σύμβολα, το διεκδικούν, εξεγείρονται, το καταλύουν προς στιγμήν για να το θεσμίσουν εξ υπαρχής, το στηρίζουν, το στελεχώνουν, το διαβρώνουν, το χρησιμοποιούν εναντίον αλλήλων. Εκείνοι διατυπώνουν τις εθνικιστικές του φαντασιώσεις, εκείνες μεταδίδουν στα παιδιά τους τις αλυτρωτικές του προσδοκίες και, όλοι μαζί, ακολουθούν τις σημαίες του, τροφοδοτούν με φόρους τα ταμεία του και με αίμα τους πολέμους του.

Η Ιστορία του Βυζαντίου όπως παρουσιάζεται συνήθως από τους ιστορικούς μοιάζει με μια ατέλειωτη σειρά από πολέμους, μάχες, πολιτικούς και κοινωνικούς ανταγωνισμούς, μεγάλα κατορθώματα σπουδαίων ανδρών. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για τα μικρά και τα ασήμαντα, τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων, τον τρόπο που ζούσαν, που σκέπτονταν, που διασκέδαζαν. Στο βιβλίο των Γιάννη Γρυντάκη, Γιώργου Δάλκου, Άγγελου Χόρτη και Έκτορα Χόρτη, Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου, Ιστορικά παράδοξα (εκδ. Μεταίχμιο) περιλαμβάνονται «ανέκδοτα», που συνοδεύονται από τις ανάλογες παραπομπές στις πηγές. Έτσι, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέχει στο κατάλληλο κείμενο για περισσότερη πληροφόρηση.

Επίσης η μελέτη των Georg Iggers και Edward Qingjia Wang, Παγκόσμια ιστορία της σύγχρονης ιστοριογραφίας 
με τη συνεργασία της Supriya Mukherjee (μτφρ. Πελαγία Μαρκέτου, εκδ. Νεφέλη).

Η Μαρία Δαμηλάκου, ιστορικός, λέκτορας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ερευνά και καταγράφει την Ιστορία της Λατινικής Αμερικής από τον 19ο αιώνα ως σήμερα (εκδ. Αιώρα). Ξεκινώντας από τις επαναστάσεις στην αρχή του 19ου αιώνα, παρακολουθεί τη συγκρότηση των εθνικών κρατών, τον εκσυγχρονισμό και την εκβιομηχάνιση, την επικράτηση των μαζών στην πολιτική ζωή, τα επαναστατικά κινήματα σε Κούβα και Χιλή, την κρατική τρομοκρατία, το νεοφιλελευθερισμό και την κατάρρευσή του και καταλήγει στην αναζήτηση μιας νέας πολιτικής τάξης τον 21ο αιώνα.

Ο Eric Hobsbawm

Στο βιβλίο της η Ρίκα Μπενβενίστε, Εκτόπιση και Αντίσταση. Για μια μικροϊστορία των θεσσαλονικών εβραίων στη δεκαετία του 1940 (εκδ. Πόλις) αναφέρει: Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο επανεξετάζοντας αρχεία και μαρτυρίες, αντιπαραβάλλοντας τα με τη συλλογική μνήμη και αναστοχαζόμενη τη δυναμική της «ελληνο-εβραϊκής ταυτότητας». Διερωτήθηκα επίσης ποια θα ήταν η κατάλληλη γλώσσα για να περιγράψω όσα συνέβησαν. Και όπως όλοι οι ιστορικοί της καταστροφής των Εβραίων της Ευρώπης, ήρθα κι εγώ αντιμέτωπη με την οικειότητα και την ξενότητα που η Shoah μας κάνει, ακόμη, να νιώθουμε.

Το βιβλίο του Gregory Elliott, Hobsbawm: Ιστορία και Πολιτική (μτφρ. Παρασκευάς Ματάλας, πρόλογος: Χρήστος Χατζηιωσήφ) θα κυκλοφορήσει από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Ο ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος αναλυτής της σύγχρονης εποχής. Οι πανοραμικές μελέτες του για τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, για την εποχή που εκτείνεται από τη Γαλλική Επανάσταση ως την πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού, έχουν διαμορφώσει την ιστορική συνείδηση ​​τόσο των ειδικών όσο και του ευρύτερου αναγνωστικού κοινού. Αλλά και τα κείμενά του πάνω στα εργατικά κινήματα και την σοσιαλιστική πολιτική κατέχουν κεντρική θέση στις συζητήσεις της αριστεράς. Παρ’όλα αυτά, δεν είχε επιχειρηθεί μέχρι τώρα καμιά εκτεταμένη μελέτη για το έργο του Χομπσμπάουμ. Ο Γκρέγκορυ Έλλιοττ καλύπτει αυτό το κενό με υποδειγματικό τρόπο. Αναλύει τόσο τα επιστημονικά επιτεύγματα του Χομπσμπάουμ όσο και την διανοητική και πολιτική του πορεία.

Η Barbara Cassin

Επίσης, τα δοκίμια της Barbara Cassin, La Nostalgie (μτφρ. Σεσίλ Μαργέλλου – Ιγγλέση) και του Damien Clerget-Gurnaud, Το πράττειν σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (μτφρ. Σοφία Διονυσοπούλου). Από τις εκδόσεις Μελάνι.

Από τις εκδόσεις Πατάκη θα κυκλοφορήσουν: Το βιβλίο της Virginia Woolf, Γράμμα σ’ έναν νέο ποιητή κι άλλα κείμενα (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης). Του Arthur Schopenhauer, Η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά) και Η σοφία της ζωής (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά). Τέλος του George Steiner, Στον New Yorker (μτφρ. Γιώργος Λαμπράκος).

Το δοκίμιο του Martin Heidegger, Περί της ουσίωσης και της έννοιας της Φύσης (εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια: Δημήτρης Υφαντής, εκδ. Ροές).

Επίσης, σε δύο τόμους, μια εκτενής συλλογή από Δοκίμια του David Hume (εκδ. Printa) και σε νέα μετάφραση το βιβλίο του Sigmund Freud, Το μέλλον μιας αυταπάτης (μτφρ. Πελαγία Τσινάρη, εκδ. Printa).

Στο βιβλίο Η μοντέρνα τέχνη, 1770-1970 & Η τέχνη στην καμπή του 21ου αιώνα (μτφρ. Λίνα Παπαδημήτρη & Μαρία Σπυριδοπούλου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) των Gioulio Carlo Argan και Achille Bonito Olivia στόχος είναι να εξηγηθεί σε ποιο βαθμό και μέσα από ποιες διεργασίες οι εικαστικές τέχνες συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ιδεολογίας και του πολιτισμικού συστήματος της σύγχρονης κοινωνίας και συμμετείχαν άμεσα και αυτόνομα στις εντάσεις, αντιφάσεις και κρίσεις της εποχής μας.

Ο Philip Roth

Δοκίμια του Philip Roth με τίτλο Διαβάζοντας τον εαυτό μου και άλλους (εκδ. Πόλις), σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά. Οι συνεντεύξεις, τα δοκίμια και τα άρθρα που συμπεριλαμβάνονται εδώ καλύπτουν τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια της συγγραφικής σταδιοδρομίας του Φίλιπ Ροθ. Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή συλλογή των μη λογοτεχνικών γραπτών του συγγραφέα, περιλαμβάνει επίσης μερικές από τις σημαντικότερες συνεντεύξεις του, με έντυπα όπως το Paris Review, o Nouvel Observateur και το New York Review of Books.

Επίσης, το βιβλίο του Στέφανου Ξένου, Μεταξύ ανθρώπων (εκδ. Πάπυρος). Δεκατέσσερις αφηγήσεις στις οποίες μυθικά και ιστορικά πρόσωπα που έχουν σημαδέψει την ιστορία της σκέψης ζωντανεύουν από την πέννα του συγγραφέα, γίνονται άνθρωποι με σάρκα και οστά, και μας μεταφέρουν το απόσταγμα της σοφίας τους. 

Mια εισαγωγή στη λειτουργική και επικοινωνιακή προσέγγιση της μετάφρασης επιχειρεί η Christiane Nord στο βιβλίο Η Μετάφραση ως στοχευμένη δραστηριότητα (μτφρ. Σίμος Π. Γραμμενίδης, Δέσποινα Δ. Λάμπρου, εκδ. Δίαυλος). Η Nord, χρησιμοποιώντας απλή γλώσσα, προσεγγίζει με σαφή τρόπο τις πολύπλοκες θέσεις των λειτουργικών θεωριών και ορίζει με ενάργεια τους διάφορους όρους που κυριαρχούν στις εν λόγω θεωρίες.

Ο Γιώργος Αναστασιάδης στο βιβλίο του Παντού στη Θεσσαλονίκη σε βρίσκει η Ιστορία. Προσεγγίσεις στην ασπρόμαυρη πόλη της ιστοριογραφίας και της λογοτεχνίας (1912-1974) (εκδ. Κέδρος) αντλώντας υλικό και ιδέες από βιβλία ιστορικά και λογοτεχνικά, από βιώματα και από παλιές και σύγχρονες εφημερίδες, ιχνηλατεί, διασώζει και παρουσιάζει όψεις από το πολυσήμαντο ιστορικό, πνευματικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της γενέθλιας πόλης του.

Τέλος, το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσουν δύο ενδιαφέρουσες βιογραφίες. Μια του Γιάννη Βασιλακάκου με τίτλο Ηλίας Πετρόπουλος – Ένας τεχνίτης της διαστροφής (Σεργιάνι στον κόσμο ενός αιρετικού ελληνολάτρη) (εκδ. Νεφέλη) και μια του Leonard Cohen από την Sylvie Simon με τίτλο Είμαι ο άνθρωπός σου (μτφρ. Τζούλια Τσιακίρη, εκδ. Ροδακιό). Μια διαδρομή από τα παιδικά χρόνια του μουσικού και ποιητή στο Μόντρεαλ ως τη χρυσή ωριμότητα που διανύει σήμερα. Ένα συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή και στην τέχνη.

* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.


----------------------------------
Πηγή:www.bookpress.gr 

536.409 ελληναράδες σκότωσαν τον Παύλο Φύσσα...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για τους 536.409 έλληνες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες ευρωεκλογές. Ούτε η ζωή ούτε ο θάνατός του αφορούσε ανθρώπους οι οποίοι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους για τη δυστυχία τους και τους βρίσκουν στα πρόσωπα των πακιστανών, των ομοφυλόφιλων ή των μουσουλμάνων. Τα τραγούδια του δεν έφτασαν ποτέ στα αφτιά εκείνων που ζουν σε σπίτια χωρίς καθρέφτες γιατί τρομάζουν και μόνο στην θέα τής όψης τους ή την θαυμάζουν τόσο πολύ που το γυαλί ραγίζει και δεν αντικρίζουν παρά μόνο μια παραμορφωμένη εικόνα την οποία εκλαμβάνουν ως αληθινή...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει γι' αυτούς που επιμένουν να διατηρούν ως τρίτη πολιτική δύναμη ένα νεοναζιστικό μόρφωμα δειλών δολοφόνων, μαστροπών, εκβιαστών, ληστών κι απατεώνων τού κοινού ποινικού δικαίου μόνο και μόνο γιατί θέλουν να τιμωρήσουν με αυτόν τον τρόπο τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης. Με την ανοχή τους, αν όχι και με το θαυμασμό τους για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να περιφρονούν το δικαίωμά τους να αντικαταστήσουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία στην οποία λειτουργούμε με την πραγματική άμεση δημοκρατία. Αντιθέτως, στρώνουν το έδαφος για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος στο οποίο θέση θα έχουν μόνο οι φίλοι του, ενώ οι εχθροί του θα είναι είτε φυλακισμένοι είτε εξόριστοι είτε νεκροί...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους εκείνους που αναζητούν φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογούν την ψήφο και τη φανερή ή κρυφή υποστήριξή τους στη Χρυσή Αυγή. Το επιχείρημα "καλό είναι να υπάρχουν και κάποιοι στη Βουλή να ρίχνουν μερικές μπουνιές" δεν θα τιμούσε έναν πίθηκο αν το χρησιμοποιούσε σε συνέλευση του είδους του στη ζούγκλα, πόσω μάλλον homo sapiens που υποτίθεται πως είμαστε πιο εξελιγμένο μοντέλο. Οποιος αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους γηπέδου, καφενείου ή αμερικανικής ταινίας εκδίκησης δεν μπορεί να συνυπολογίζεται στη χορεία των πολιτών...

Οπως το σύστημα δεν ανατρέπεται αν κάψεις μια τράπεζα, πετάξεις μια μολότοφ ή ακόμα κι αν δολοφονείς αραιά και πού επιφανείς εκπροσώπους του, με τον ίδιο τρόπο δεν πρόκειται να καταρρεύσει επειδή κάποιοι ουρακοτάγκοι με κοστούμια θα βρίσουν ή θα δώσουν και καμιά σφαλιάρα σε φαύλους. Πόσω μάλλον όταν, όπως καταγγέλλουν άλλωστε και πρώην χρυσαυγίτες, χρηματοδοτούνται από την ελίτ για να καταθέτουν, για παράδειγμα, ερωτήσεις υπέρ των εφοπλιστών ή να λερώνουν τα χέρια τους με αίμα σε κατ' ανάθεση δουλειές από επιχειρηματίες...

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει. Για την ακρίβεια δεν έζησε ποτέ για όλους αυτούς που λησμονούν τις ναζιστικές θηριωδίες σε αυτόν τον τόπο, οι οποίες τελέστηκαν από τα κτήνη που λατρεύουν οι χρυσαυγίτες. Και οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες είναι τόσο δειλά ανθρωπάκια που αποκηρύσσουν μπροστά στις κάμερες κι ενώπιον των ανακριτών τον Χίτλερ και την παρέα του, μολονότι για εκείνους είναι πραγματικοί θεοί. Η ιδεοληψία τους είναι τόσο χυδαία που ούτε καν οι ίδιοι δεν μπορούν να τη δικαιολογούν στο πόπολο, γι' αυτό και προτιμούν να το εξαπατούν με πατριωτικές και δήθεν αντισυστημικές κορώνες όταν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν είναι παρά εχθροί τής Ελλάδας και του λαού και οι απόλυτοι λακέδες τού κατεστημένου. Ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο Ηλ. Κασιδιάρης και η υπόλοιπη ακροδεξιά κομπανία βρίσκονται στη φυλακή με δική τους υπαιτιότητα κι όχι γιατί τους κυνηγά το διεφθαρμένο σύστημα. Με αυτό συναγελάζονταν, άλλωστε, όπως απόδειξε και η κασέτα με τον Τ. Μπαλτάκο...

Η Χρυσή Αυγή, όπως επίσης παραδέχθηκε νεοδημοκράτης βουλευτής, είναι εδώ για να κάνει τη βρόμικη δουλειά των απατεώνων με τα καθαρά χέρια και τις δυσώδεις συνειδήσεις, των εγκληματιών τού λευκού κολλάρου που είναι ικανοί να θυσιάσουν τα πάντα αρκεί να μη δουν την Αριστερά να κυβερνά αυτόν τον τόπο. Τον Παύλο Φύσσα, ωστόσο, δεν δολοφόνησε μόνο ο Ν. Μιχαλολιάκος. Μπήξαμε το μαχαίρι στο στομάχι του κι όλοι εμείς που ανεχόμαστε, όταν δεν χειροκροτούμε, τη νομιμοποίηση με χίλιους δυο τροπους τής μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, όλοι εμείς που παραχωρούμε με ευχαρίστηση ελευθερίες με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, όλοι εμείς που θωπεύουμε τι αδυναμίες μας, επιτρέποντας στο φασισμό να μας κατασπαράζει χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...    

Του vromostomos

----------------------
Πηγή:tripioevro

«Είμαστε άντρο απατεώνων και ηλιθίων» - Γ. Αγγελάκας

Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality! ** Κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα ** Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού τού άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα.

«Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, "Να η ευκαιρία" και... σιωπή! λέει ο Γιάννης Αγγελάκας, που αύριο βράδυ εμφανίζεται στο θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα, έχοντας στις αποσκευές του όχι μόνο τις ροκ μουσικές του, που ξυπνάνε νεκρό, και το ρεμπέτικο, που αγάπησε με πάθος, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θα παρουσιάσει και μέρος απ' τη δουλειά που έχει κάνει σκύβοντας στην εγχώρια μουσική παράδοση, για την οποία έχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «σαν να υπήρχε στο DNA μου. Ηταν, δηλαδή, σα να χρωστούσα κάτι σ' αυτήν τη μουσική».

- Πέρσι τέτοια εποχή, λίγο μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα, κλείσατε τη συναυλία σας στο Βύρωνα με τη φράση «Να προσέχουμε το φασίστα που κρύβουμε μέσα μας». Ο κόσμος απογοητεύτηκε, θυμάμαι, η φόρτιση ήταν μεγάλη, περίμενε να πείτε κάτι πιο οργισμένο. Πέρασε κιόλας ένας χρόνος απ' τη δολοφονία. Βλέπετε να έχει αλλάξει κάτι;

«Τι να 'χει αλλάξει; Τίποτα δεν άλλαξε. Ενα χρόνο μετά, υπάρχει ακόμα ένα 8-10% έτοιμο να ψηφίσει αυτούς που σκοτώνουν παιδιά και βαράνε ξένους. Ντρέπομαι που ένα τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας συμφωνεί με όλη αυτή την εγκληματική βλακεία. Αυτό που είχα πει και προκάλεσε αντιδράσεις -μου γράφανε στο twitter "δηλαδή, αν μας την πέφτουν οι φασίστες, εμείς θα κάνουμε διαλογισμό;"- δεν ήταν μια σκέψη της στιγμής. Πιστεύω ότι ο φασισμός είναι μια δύναμη στην κοινωνία που υπήρχε και απλώς βρήκε την ευκαιρία να εκφραστεί. Μίλησα για έναν πνευματικό αγώνα κατά του σκοταδιού που έχουμε μέσα μας και του σκοταδιού που γεννιέται συγκεκριμένες εποχές στην κοινωνία. Πάντα σε εποχές κρίσης οι ακροδεξιοί ήταν η λύση, το φρένο στο να προχωρήσει μια κοινωνία είτε σε πιο φιλελεύθερα είτε σε αριστερά μοτίβα. Οποτε ο καπιταλισμός ήταν σε κρίση αμολούσε τα ακροδεξιά σκυλιά».

- Το προχώρημά μας προς μοτίβα αριστερά προϋποθέτει προσκυνήματα στο Αγιον Ορος;

«Δεν πιστεύω σ' αυτή την Αριστερά, όπως δεν πιστεύω στο ΚΚΕ. Κι οι δύο διατηρούν τα μαγαζάκια της αντιπολίτευσης και πασχίζουν να τα κρατήσουν ανοικτά. Οταν ξεκινούσε η κρίση, θεωρούσα ότι ήταν μια ευκαιρία να ξυπνήσουνε μερικά πράγματα μέσα μας, όπως η συλλογικότητα. Αντ' αυτού, ξύπνησε το τέρας τη Χρυσής Αυγής και η ανοησία της ψευτοαριστεράς, που πηγαίνει από εδώ κι από εκεί και τα βρίσκει με τους πάντες - απ' την Ευρώπη μέχρι την Εκκλησία. Και δυστυχώς, οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουνε στα κόμματα κι ότι θα βρεθεί ο βοσκός που θα τα πάει σε ένα καλύτερο μέρος! Αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει πραγματικά την ευθύνη τού τι θα κάνουμε όλοι μαζί».

- Η συλλογικότητα έχει πεθάνει;

«Δεν ξέρω αν έζησε ποτέ σε αυτή τη χώρα!»

- Την ώρα που ανακοινώθηκε ο ΕΝΦΙΑ εμφανίστηκε, πάντως, ως μάννα εξ ουρανού, η Αμφίπολη.

«Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality!».

- Ακόμη κι ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ επικαλέστηκε τους καλούς οιωνούς που του γνέφουν απ' την Αμφίπολη! Σε ποιους απευθύνεται;

«Σε ηλίθιους! Αυτός ο τόπος ήταν πάντοτε -αλλά ειδικά σήμερα είναι ολοφάνερο!- ένα άντρο απατεώνων και ηλιθίων. Τίποτα άλλο. Και κάποιοι ευαίσθητοι πολίτες που κυκλοφορούν ανάμεσα σε αυτά τα δύο όρια νιώθουν αμήχανοι και μόνοι. Αγωνιούν, αλλά δεν ξέρουν από πού να πιαστούνε. Ομως αυτό συνέβαινε σε τούτη τη χώρα πάντα. Το ευαίσθητο και το πιο έξυπνο κομμάτι του πληθυσμού τρεπόταν σε φυγή. Ή έφευγε σε εξορίες ή πήγαινε μετανάστης, όπως τώρα τα καλύτερα παιδιά μας που φεύγουν έξω».

- Ακούσατε τις ομιλίες στη ΔΕΘ;

«Τις διάβασα στο Ιντερνετ. Και βλέπω την ιστορία να κάνει κύκλους. Κάποιος, εν μέσω κρίσης, υπόσχεται ότι θα μας τα δώσει όλα! Δεν νομίζω ότι είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Λυπάμαι. Ακόμα και αν έχουν κάποια διάθεση να κάνουν καλό σε αυτό τον τόπο, δεν νομίζω ότι θα τους είναι εύκολο».

- Ο κόσμος έχει να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ;

«Πιστεύω, πέρα από τον ΕΝΦΙΑ, αρκετός κόσμος δεν έχει να βγάλει το μήνα - ακόμα και άνθρωποι που δουλεύουνε απ' το πρωί μέχρι το βράδυ αλλά για ξεφτιλομεροκάματα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό το πράγμα. Εφτασε στον πάτο. Οι μάσκες έχουν πέσει. Μπορεί να βγάζει ο κόσμος την οργή του, αλλά κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα».

- Πού βλέπετε μια προοπτική; Οι νεότερες γενιές τι πρέπει να κάνουν, σε τι μπορούν να ελπίζουν;

«Οι νεότερες γενιές πρέπει να δούνε πού την έχουν πατήσει οι προηγούμενες γενιές. Αλλά να το δουν πραγματικά. Να ξεβρακωθούμε κι εμείς μπροστά στα παιδιά, να δούνε πώς φτάσαμε στη σημερινή μικροπολιτική, στον κατακερματισμό και στην κρίση, όπου χτυπούσαν τη μια κάστα και το τάδε επάγγελμα και οι υπόλοιποι σωπαίνανε. Και σιγά σιγά ήρθε η σειρά όλων μας, αλλά πάλι κανένας δεν μίλησε. Και σήμερα όλοι είναι παραδομένοι και υπνωτισμένοι. Και απλά αγανακτήσαμε, αλλά δεν αποφασίσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι για να πάει το πράγμα ένα βήμα μπροστά. Ηρθε όμως η ώρα καθένας μας να αναλάβει μια ευθύνη για όλα όσα δεν μπορεί πια να περιμένει ούτε από τους πολιτικούς ούτε από κανέναν. Γιατί αν εμείς, αν η ίδια η ψυχή μας ζητήσει καλύτερους πολιτικούς, θα βρεθούνε, θα υπάρξουνε. Απ' τη μια έχουμε τα ακροδεξιά τομάρια της Χρυσής Αυγής και από την άλλη τους ανίκανους δήθεν δεξιούς και δήθεν αριστερούς και όλο αυτό το καλαμπούρι. Θα μπορέσει να τα δει όλα αυτά η νέα γενιά και να κάνει το άλμα, το κβαντικό άλμα να πάει παραπέρα; Μπας και γίνουμε ποτέ χώρα; Γιατί τι είναι το ζητούμενό μας; Η Δημοκρατία και η Δικαιοσύνη, μερικά βασικά πράγματα για να μπορούμε να ζούμε ανθρώπινα διατηρώντας την αξιοπρέπειά μας».

- Κανείς δεν έχει τη διάθεση να εξεγερθεί, να επαναστατήσει.

«Δεν είναι θέμα εξέγερσης. Είναι θέμα σκέψης, θέμα αντίληψης. Να αλλάξουμε τη γωνία από όπου βλέπουμε τα πράγματα, γιατί μας έχουν θολώσει το τοπίο. Δεν ξέρουμε πραγματικά τι γίνεται και κυρίως δεν ξέρουμε τι μας ενώνει. Και το μόνο που συμβαίνει είναι να κυκλοφορούμε σαν νευρωτικοί και ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτό είναι η λύση;»

- Ζήσαμε το παραμύθι της ευμάρειας απενοχοποιημένα. Ομως αυτό που υφίσταται ο ελληνικός λαός σήμερα το άξιζε;

«Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού του άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα. Κι η ιστορία δεν είναι να φορτώσουμε ενοχές τον κόσμο. Η ιστορία είναι να φορτώσουμε τον κόσμο καθαρότητα. Να μπορέσουμε να επικονωνήσουμε καθαρά και να δούμε πως είμαστε όλοι θύματα της ίδιας ιστορίας».

- Παρακολουθήσατε τον ντόρο που προκάλεσε ο αντιρατσιστικός νόμος;

«Στην Ελλάδα ανακαλύπτουμε έναν όρο όταν δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα να λειτουργήσει. Αν και, κατά βάθος, ακόμα και την εποχή της ευμάρειας ο Ελληνας ρατσιστής ήταν. Θυμάμαι τους Αλβανούς που δεν τους γουστάραμε καθόλου ενώ μας χτίζανε το οικονομικό μας θαύμα. Το mainstream, η κυρίαρχη τάση που δημιουργεί τα αισθητικά status πάντα ήταν ξενοφοβική και κρυπτορατσιστική».

- Η τέχνη, η μουσική, μια συναυλία τι μπορούν να πουν, να μεταδώσουν στο νευρωτικό, έτοιμο να αρπαχτεί, μιζεριασμένο μικροαστό;

«Δεν ξέρω τι μπορεί να πει η τέχνη. Εγώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό γιατί ήδη από τα καλά χρόνια -σε εισαγωγικά- μέχρι τα κακά σημερινά χρόνια του οικονομικού ξεπεσμού είχαμε ιδιαίτερα ακροατήρια. Ανθρώπους που δεν τους ταΐζαμε μασημένη τροφή. Δεν παίξαμε ποτέ το παιχνίδι του mainstream».

- Πάντως, δεν καθαρίσαμε από ό,τι ξέρασε το lifestyle τα τελευταία χρόνια.

«Μα ποιος οδηγεί την αισθητική μας τόσο χαμηλά; Ποιος εκπέμπει όλη αυτή την αθλιότητα, τη δουλικότητα και την κακογουστιά; Εγώ ακούω ότι πηγαίνουν κατά χιλιάδες στην Πάολα, στον Παντελίδη και στον Ρέμο. Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, "Να η ευκαιρία" και... σιωπή!»

- Πιστεύετε σε κάτι;

«Στην εξέλιξη. Αλλά τη βλέπω να πηγαίνει πάρα πολύ αργά. Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι όλα θα γίνουν καλύτερα μια μέρα. Οχι μόνο για τον τόπο μας. Και στον πλανήτη».

____

Πηγή: Ελευθεροτυπία 

Νουάρ μυθιστόρημα 'ΜΑΠΟΥΤΣΕ' - Του Caryl Ferey

Το βιβλίο με τίτλο "ΜΑΠΟΥΤΣΕ" του Caryl Ferey, το τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πάρα πολύ. Παρόμοια πολύ θετική αποδοχή είχε και από το σύνολο των μελών της Λέσχης μας χθες (21/9/2014), που το είχαμε για συζήτηση. Οι λόγοι είναι πολλοί: εξαιρετική, εκρηκτική αφήγηση, φοβερή πλοκή, πολύ καλή μετάφραση, αναφορά (με μυθοπλασία) σε πραγματικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με την Αργεντινή από το 2001 έως το 2010, -που είναι όμως απότοκα της στυγνής δικτατορίας του Βιντέλα(1976 -1983)- στον αγώνα των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, αναφορά στη φυλή Μαπούτσε και στις περιπέτειες που είχαν από τους κατακτητές της γης τους λευκούς,  που έχουν αντίκτυπο μέχρι και σήμερα κλπ.

Είναι ένα βιβλίο 471 σελίδων, που ουσιαστικά γράφτηκε σήμερα (2012, μεταφράστηκε κι εκδόθηκε από την ΑΓΡΑ το 2013) και περιγράφει εκ περιτροπής την σημερινή κατάσταση της Αργεντινής, όπως την βλέπουν οι ήρωές του, που προσπαθούν να εξιχνιάσουν αφενός τα στυγερά εγκλήματα της δικτατορίας του Βιντέλα, την διαπλοκή που επικρατούσε και επικρατεί ακόμη λόγω και της έλλειψης τιμωρίας των ενόχων, και αφετέρου, τις περιπέτειες και τις σφαγές που υπέστησαν οι γηγενείς αμερικάνικοι πληθυσμοί από τους λευκούς κατακτητές (τους Ισπανούς) όπως η φυλή των Μαπούτσε, η οποία προσωποποιείται εδώ από την βασική ηρωίδα του βιβλίου την Ζανά.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μαθαίνουμε γεγονότα που ασφαλώς θυμίζουν, σαν σε καρμπόν, την κατάσταση της χώρας μας. «Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κάρλος Μένεμ είχε εγκλωβίσει τη χώρα σε έναν θανατηφόρο μηχανισμό, μια ωρολογιακή βόμβα: αύξηση του χρέους, μείωση των δημόσιων δαπανών, ευέλικτο ωράριο εργασίας, απολύσεις, ύφεση. Μαζική ανεργία, υποαπασχόληση, μέχρι το μπλοκάρισμα των τραπεζικών καταθέσεων και τον περιορισμό εβδομαδιαίων αναλήψεων σε μερικές εκατοντάδες πέσος. Το χρήμα έκανε φτερά, οι τράπεζες έκλειναν η μία μετά την άλλη. Διαφθορά, σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές προσαρμογές, ανάθεση κεφαλαίων σε τρίτους, ο ίδιος ο Μένεμ, οι διάδοχοί του υπό τις διαταγές των αγορών, και μετά η οικονομική κατάρρευση του 2001-2002 αποτελείωσαν το έργο της καταστροφής του κοινωνικού ιστού που είχε ξεκινήσει με την Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης των στρατηγών. Η κρίση μετατράπηκε σε πτώχευση. Η Αργεντινή, της οποίας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μετά τον πόλεμο ήταν ίσο με της Αγγλίας, είδε την πλειονότητα του πληθυσμού της να πέφτει στο όριο της φτώχειας και το ένα τρίτο να βυθίζεται κάτω από αυτό. Απόλυτη εξαθλίωση. Στα σχολεία, οι μαθητές λιγοθυμούσαν από την πείνα...». Με έναν λόγο: η Αργεντινή ήταν για ξεπούλημα!

Ποιοί είναι οι ΜΑΠΟΥΤΣΕ (Mapuche)

Μεταξύ των μη χριστιανικών φυλών που συνυπήρξαν στη χώρα (Τσαρούα, Ονάς, Γιαμανά, Σελκ' νάμ, Αραουκάν, Χάους, Αλακαλούφ, Μαπούτσε) οι χριστιανοί δεν είχαν δείξει οίκτο για κανέναν. Είχαν διαπράξει αληθινή γενοκτονία οκτακοσίων χιλιάδων ανθρώπων. Οι Μαπούτσε είχαν διασχίσει όλο τον αιώνα σαν σκιές. Φαντάσματα. Διαγράφοντας είκοσι πέντε χρόνια συνθήκης με την Ισπανία, το Σύνταγμα του 1810 είχε νέτα σκέτα αρνηθεί τους Μαπούτσε, τους «ανθρώπους της γης» που ζούσαν στις πάμπες ως νομάδες εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Μαπούτσε, σημαίνει η «Γη των ανθρώπων» (Μαπού=γη. Τσε=άνθρωποι»).

Στους ΜΑΠΟΥΤΣΕ δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη και όχι το αντίθετο.

Οι Μαπούτσε είναι η πλέον πολυπληθής φυλή Αμερικανών γηγενών, οι οποίοι, παρά τις απόπειρες εξολόθρευσής τους από τους Ισπανούς κατακτητές, κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Κάτι λίγοι ζουν ακόμη στη νότιο Αργεντινή. Η πλειονότητά τους, όμως, περί το 6% του συνολικού πληθυσμού της Χιλής (υπολογίζονται σε 16 εκατ.), κατοικεί στην κεντρική και νότιο Χιλή.

Πρόκειται για ανυπότακτη φυλή, την οποία πολέμησε μετά μανίας ο Χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ, αλλά δεν κατάφερε να της κλείσει το στόμα. 

Πριν από τέσσερα χρόνια, οι αρχές της Χιλής ανέσυραν και έθεσαν σε ισχύ ειδικό αντιτρομοκρατικό νόμο που είχε καταρτιστεί την εποχή της δικτατορίας, για να πατάξουν την έξαρση των επιθέσεων και των ταραχών στο νότιο τμήμα της χώρας, για τις οποίες κατηγορούνται ιθαγενείς Μαπούτσε. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι οι Μαπούτσε ήθελαν να έχουν δικαίωμα στη γη τους. 

Ποιός είναι ο Caryl Ferey (Καρίλ Φερέ)

Από εικοσάρης, ο γεννημένος στη Βρετάνη (στην Καέν το 1967) συγγραφέας, γυρνάει με μια μοτοσικλέτα όλη την υφήλιο, ζώντας με τα απαραίτητα, γιατί η συγγραφή προϋποθέτει το ρίσκο ως προϋπόθεση και ως αποτέλεσμα. Συνομιλητές και δάσκαλοί του του σ' αυτή την παγκοσμιοποιημένη αλητεία, ο Γκοντάρ, ο Ζακ Μπρελ, ο Ρενέ Σαρ ή οι Noir Desir. Γι' αυτό επιλέγει το εκρηκτικό πεδίο, που μπορεί να είναι οι καταπιεσμένοι, οι γυναίκες, η εν γένει ομορφιά του κόσμου. 

«Για τα βιβλία μου επιλέγω χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Ο καθείς και οι εμμονές του, και οι δικές μου εμμονές είναι ο καθημερινός φασισμός και η σχέση του με το νεοφιλελευθερισμό. Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται ποτέ Ινδιάνοι, δεν σημαίνει τίποτε γι' αυτούς η λέξη. Σφαγιάστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Στην Αργεντινή είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ», λέει ο Καρίλ Φερέ για το «Μαπούτσε». 

Ο Καρίλ Φερέ αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του γαλλικού αστυνομικού και νουάρ μυθιστορήματος με τα βιβλία του "Haka" και "Utu", με θέμα τους Μαορί (βραβείο Sang d'Encre 2005, βραβείο Michel Lebrun 2005 και βραβείο αστυνομικού μυθιστορήματος SNCF du Polar 2005). 

Η επιτυχία του κορυφώθηκε με το "Ζουλού" (2008), που απέσπασε ιδιαίτερα σημαντικά βραβεία (Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2008, Μεγάλο Βραβείο Αναγνωστριών του περιοδικού ELLE 2008, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ Quais du Polar 2009, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του σάιτ Bibliobs του περιοδικού Nouvel Observateur 2009, μεγάλο βραβείο γαλλικού μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ του Μπον 2009, Βραβείο Κριτικών για μυθιστόρημα μυστηρίου 2009 και βραβείο Jean Amila Meckert 2009).

Περίληψη του βιβλίου

Κατά την διάρκεια της δικτατορίας «Το έγκλημα στην Αργεντινή ήταν μια δεδομένη πράξη που περνούσε, θα έλεγε κανείς, ως συγχωρητέα και ως πράξη χαμηλού κύρους. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχαν εξαφανιστεί πεντακόσια μωρά, τα οποία δεν είχαν καταγραφεί στο ληξιαρχείο. Οι γονείς δεν εμφανίστηκαν στις Αρχές για να ζητήσουν τα βρέφη τους. Ο λόγος; Τους είχαν εξολοθρεύσει με δυναμίτη, τους είχαν πυρπολήσει, τους είχαν θάψει μέσα σε τσιμέντο, τους είχαν πετάξει από αεροπλάνα. Χωρίς εκταφές πτωμάτων και χωρίς να αναζητούνται από τις οικογένειες, αυτά τα παιδιά θα παρέμεναν παντοτινά φαντάσματα».

Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λους εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις, γλύπτρια, με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, που ειδικεύεται στην αποκάλυψη των εγκλημάτων τη; δικτατορίας του Βιντέλα, -με προσωπικό ενδιαφέρον, μιας και εκεί έχασε τον πατέρα του ποιητή Καλδερόν και την πολυαγαπημένη του μικρότερή του αδερφή-, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τους οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας.

Η Ζανά είναι Μαπούτσε, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001-2002, έγινε γλύπτρια και έκτοτε μένει μόνη της στο Μπουένος Άιρες. Τώρα, στα 28 της χρόνια, υπολογίζει πως δεν χρωστά πλέον τίποτε και σε κανέναν. Ο Ρουμπέν Καλδερόν είναι κι αυτός από τους επιβιώσαντες - ένας από τους ελάχιστους "υπονομευτές" που βγήκαν ζωντανοί από τις λαθραίες φυλακές, όπου χάθηκαν ο πατέρας του και η μικρή αδελφή του.

Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να ξανάρθει η δημοκρατία. Ιδιωτικός ερευνητής στην υπηρεσία των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, ο Ρουμπέν αναζητά ακατάπαυστα τα παιδιά των εξαφανισθέντων που δόθηκαν για υιοθεσία επί δικτατορίας Βιντέλα, καθώς και τους εκτελεστές τους... Τίποτε δεν προμηνύει τη συνάντηση της Ζανά και του Ρουμπέν, που τόσα τους χωρίζουν. Ένα πτώμα όμως ανασύρεται από τα νερά του λιμανιού της Λα Μπόκα: είναι η "Λους", μια τραβεστί που έκανε πιάτσα στην προκυμαία με την "Πάουλα", τη μοναδική φίλη της γλύπτριας.

Ο Ρουμπέν, από τη μεριά του, ερευνά την εξαφάνιση μιας φωτογράφου, της Μαρία Βικτόρια Καμπάλλο, κόρης ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες στη χώρα. Μολονότι η πολιτική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια, τα φαντάσματα των καταπιεστών πλανιώνται ακόμα στην Αργεντινή - και μαζί τους ρίχνουν τη σκιά τους οι καραμπινιέροι, που έδιωξαν την κοινότητα της Ζανά από τα πατρογονικά εδάφη...

Για τον Έλληνα αναγνώστη, που ζει εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια στο πετσί του, την οικονομική εξαθλίωση των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, όπου η διαπλοκή και η καταπίεση είναι σε ημερήσια διάταξη, η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, που σίγουρα αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα κατάλληλα μυθοποιημένα, αποτελεί έναν καλό μπούσουλα, για να καταλάβει (και να βγάλει συμπεράσματα) για την τρέχουσα κατάσταση που βιώνει. 

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα φαίνεται πως σε αρκετά η δικιά μας τωρινή κατάσταση, μοιάζει σε πολλά με την ιστορία του λαού της Αργεντινής. 

Πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα, και σχετικό με τα θέματα του βιβλίου, βρίσκω και το βιβλίο «Η χρονιά της ερήμου» ή το ταγκό της βαρβαρότητας, του Pedro Mairal, εκδόσεις Πόλις, που αναφέρεται επίσης στην Αργεντινή του 2001-2002.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------------------------

Πηγές:www.culturenow.gr www.enet.gr 
www.lifo.gr

Μήνυμα από έναν «στρατιώτη του εδάφους» στον Γιάννη Μακριδάκη

Αγαπητέ συναγωνιστή στρατιώτη του εδάφους Γιάννη Μακριδάκη

 

Είμαι και εγώ ένας «στρατιώτης του εδάφους» 31 ετών, που αν δεν υπήρχε η κρίση η τρόικα και όλα τα δεινά που έχουν χτυπήσει τη χώρα μας, θα είμουν ένας κουστουμαρισμένος νέος σε μια τράπεζα, στέλεχος σε μια μεγάλη εταιρεία (όπως και υπήρξα) ίσως και ένα ακόμα γρανάζι του δημοσίου μιας και διαθέτω πολύ μεγάλο βύσμα.

 

Για καλή μου τύχη, όπως και η πλειοψηφία εδώ στη Kρήτη, έχω στη κατοχή μου κάποια κομμάτια γης, κληρονομιά από το παππού μου και τη γιαγιά μου – η γιαγιά μου πρόσφυγας από Μικρά Ασία, τους είχε δώσει το κράτος τότε γη για μια καινούργια αρχή.

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βοηθούσαμε το παππού και τη γιαγιά στη καλλιέργεια αμπελιού, ελιάς, λεμονιάς, και ανά διαστήματα σε κηπευτικά, τα τελευταία κυρίως για το σπίτι. Εγώ θυμάμαι ότι πήγαινα με το ζόρι τα σαββατοκύριακα: που να ξυπνάς πρωί, που να γεμίζεις λάσπες, που να κρυώνεις, που να κάθεσαι να τρως με το παππού «φτωχικά» τη τροφή που έβγαζε, ελιές, ντομάτα, σταφίδες, καρύδια κτλ.. Εγώ ο γιος ενός δημόσιου υπαλλήλου που είχε τα πάντα πως να τα καταδεχόμουν όλα αυτά; Όταν παραπονιόμουν στους γονείς μου η απάντηση ήταν «δε τον λυπάσαι το καημένο να τα τραβάει μόνος;».

 

Όποτε δυσανασχετούσα γι’ αυτά, ο παππούς μου έλεγε το εξής «κλισέ»: «ε ρε κατοχή που σας χρειάζεται…». Εγώ σκεφτόμουν «τον καημένο το γέρο, έχει ξεμείνει δεκαετίες πίσω» και έβριζα τον εαυτό μου που δεν είχαμε σταματήσει πριν σε κανένα φούρνο να πάρω τα όμορφα και λαχταριστά που είχε φτιάξει ο φούρναρης (ζαμπονοτυρόπιτες, κρουασάν, σάντουιτς λαχταριστά). Διάβρωση μεγάλη…

 

Λίγους μήνες μετά από το θάνατο του παππού και ως εργαζόμενος σε καθεστώς οικονομικής κρίσης (άθλιες συνθήκες 12ωρου με μπόλικη πίεση και υπόχρεος σκλάβος στα αφεντικά μου που μου έκαναν τη χάρη και μου έδιναν κανονικά τις αποδοχές μου) ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ(ίσως κάπως έτσι να έγινε και το “big bang”!).Ξαφνικά όλα αυτά που μου είχαν διδάξει παππούς-γιαγιά έσκασαν μέσα μου, σαν να κρυβόντουσαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου και περίμεναν να βγουν στη επιφάνεια σα σανίδα σωτηρίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σκεφτόμουν αυτό είναι; Έτσι θα πάει; Σκλάβος; Να κάνω 12ωρο τα ίδια και τα ίδια και να λέω κι ευχαριστώ; Όταν ρωτούσα τους γύρω μου οι απαντήσεις οι εξής: «Έτσι είναι η ζωή, θα συνηθίσεις, να παρακαλάς που έχεις δουλειά». Κάτι δε μου άρεσε. κάτι με χάλαγε κάτι μέσα μου φώναζε. Ήταν ο παππούς που είχε περάσει αντίστοιχες καταστάσεις στη κατοχή (δούλευε στα καταναγκαστικά έργα των κατοχικών δυνάμεων).

Τα παράτησα, άδραξα το σπίτι και τα χωράφια του παππού. Από τότε έχει ξεκινήσει μια συναρπαστική διαδρομή, έσκαψα, φύτεψα, έφτιαξα τα παρτέρια μου καθάρισα και ξαναζωντάνεψα τα φρουτόδεντρα μου, τις καρυδιές μου.

 

Αγόρασα τις κότες μου και τις αμόλησα στο χωράφι με τις λεμονιές, μαζί με τα 2 αρνάκια μου τρώνε τα «ζιζάνια» και με ευχαριστούν με τη πλούσια κοπριά τους, ξεκίνησα επιτέλους να σκέφτομαι, ήρθα σε επαφή με γείτονες που κι αυτοί αναγκάστηκαν να γυρίσουν, βρισκόμαστε, ανταλλάσουμε, δίνω καρύδια μου δίνουν τυρί, δίνω αυγά ημέρας μου δίνουν φρέσκιες μαρμελάδες, κάθε μέρα ανταλλαγή, τεράστια ποικιλία από τρόφιμα γλυκά παραδοσιακά ότι θες, ερωτήσεις απαντήσεις σχετικά με ζώα δέντρα κηπευτικά.

 

Το μυαλό συνέχεια σε εγρήγορση, καθημερινά απλά προβλήματα που λύνονται με απλές απαντήσεις από γείτονες και πιο έμπειρους, μια ζωή σε αρμονία με τα ζώα τα πουλιά τα δέντρα το πράσινο, κάθε μέρα ανεβαίνω σε ένα λοφάκι με το σκύλο μου και βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα, χρησιμοποιώ εργαλεία, φτιάχνω κατασκευές για τα ζώα μου, πως να τα ταίζω πως να τα ποτίζω, κάνω δοκιμές στα παρτέρια μου, μαζεύω υλικό και ψάχνομαι να τα γεμίσω με σωστό χώμα που θα μου αποδώσει, φτιάχνω κόμποστ, αντιμετωπίζω τα λαχανικά σαν παιδιά, κάθε μέρα τα περιποιούμαι τα ποτίζω τα λιπαίνω με τη κοπριά μου, τα ελέγχω για τους φυσικούς εχθρούς και ότι δε ξέρω ρωτάω.

 

Ποιά σύγκριση μπορεί να υπάρχει σε ένα αγοραστό μπρόκολο με ένα μπρόκολο που το φύτεψες και το περιποιήθηκες για 3 μήνες; Καμία! Το πρώτο το πετάς άμα τύχει και σου περισσέψει στο ψυγείο, το δεύτερο το φυλάς σαν θησαυρό στο ψυγείο σου, το ψυγείο μου και το κελάρι μου είναι το θησαυροφυλάκιο μου.

 

Ψυχαγωγία υπερπαραγωγής, κάθε μέρα είμαι θεατής σε κάτι καινούργιο. Τις προάλλες είδα μάχη μεταξύ κρεμυδοφάγου και μιας σφίγγας, ζουρίδα να κυνηγάει ποντικό, κάθομαι τα βράδια στη φωτιά, κουκουβάγιες κάθονται παρέα στα κλαδιά της καρυδιάς, κάθε μέρα βλέπω αετούς (μου έχουν αρπάξει μερικά μικρά κοτόπουλα αλλά δε πειράζει), ηλιοβασιλέματα και απίστευτα χρώματα στους ουρανούς, τραγούδια από πουλιά, γρύλους, αφορδακούς(βατραχια), ο χαλαρωτικός ήχος του ποταμού κάθε μέρα στα αυτιά μου καθώς περιποιούμαι τα παρτέρια μου – φτιάχνω τα δέντρα μου κτλ. (η κοπέλα μου πληρώνει καθε μήνα 40 ευρώ στη σχολή γιόγκα ακούγοντας νερά να τρέχουν και τιτιβίσματα πουλιών σε «κονσέρβα» μέσα από ένα laptop…), καθόμαστε παρέες με όργανα συχνά πυκνά και τραγουδάμε, στο τραπέζι τα πάντα και τα περισσότερα δικά μας καθαρής παραγωγής, απίστευτα κρασιά και ρακί που δε τα βρίσκεις στις καλύτερες κάβες! Μια ζωη παραμυθένια μια ζωή ποιοτική, παράδεισος.

Σκέφτομαι συχνά τον παππού μου, και αν κάνω και εγώ κάποτε εγγόνια, και ίσως κι αυτά είναι καλομαθημένα -γιατί όλα είναι κύκλος- αν δυσανασχετήσουν για το πρωινό τους, αυτό που θα τους πω; 

 

Ε ΡΕ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

Με εκτίμηση

“INTOTHEWILD”

 

—

Μήνυμα από έναν «στρατιώτη του εδάφους» στον συγγραφέα, φυσικό καλλιεργητή και εμπνευστή του Απλεπιστημίου (aplepistimio.gr), Γιάννη Μακριδάκη

---------------------------
Πηγή:afigisizois

Ο Ιούδας κρεμάστηκε από μια συκιά Φώτη μου, δεν έγλειφε (και) το ΣΥΡΙΖΑ...

Αν οι άνθρωποι δεν είχαν φιλοδοξίες, αυτήν τη στιγμή ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να επικοινωνούσα μαζί σας θα ήταν να πήγαινα από σπηλιά σε σπηλιά και να χάραζα μηνύματα στους βράχους τους. Η φιλοδοξία κινητροδοτεί και χάρη σε αυτό το συναίσθημα που διακατέχει ορισμένους ανθρώπους έχω τη δυνατότητα σήμερα να σας γράφω μέσα από έναν ιστότοπο. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι επιλεκτική και πολλές φορές επισκέπτεται ακόμα κι άτομα που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους. Αυτό συμβαίνει συχνάκις με τους έλληνες πολιτικούς, τους οποίους αν ρωτήσεις τί πιστεύουν για τον εαυτό τους θα σου απαντήσουν πως αποτελούν μια μεταμοντέρνα σύνθεση Μεγαλέξανδρου, Καίσαρα και Ναπολέοντα. Αν, πάλι, κάτσουμε κι αξιολογήσουμε τα "επιτεύγματά" τους, θα δούμε πως αν ζούσαν στη Μακεδονία τού 4ου αιώνα π.Χ., στη Ρώμη τού 1ου αιώνα π.Χ. ή στη Γαλλία τού 19ου αιώνα δεν θα ήταν τίποτα παραπάνω από αξιολύπητοι, γλοιώδεις αυλοκόλακες...

Ιδιαίτερη θέση στην τελευταία κατηγορία κατέχει ο Φ. Κουρέλης, ο οποίος περιμένει τώρα ως αντάλλαγμα για τη συμβολή του στη...διάσωση της πατρίδας να τον εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αποδεικνύεται, ωστόσο, αφελέστερος κι από όσο τον είχα μετρήσει. Είναι δυνατό να πιστεύει ότι οι σαμαροβενιζέλοι έχουν πετάξει το όνομά του στο τραπέζι γιατί τον θέλουν υποψήφιό τους για διάδοχο του προέδρου Παπούλη κι όχι για να αποδομήσουν οποιαδήποτε συνεργασία τής ΜΝΗΜΑΡ με το ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμα δεν έχει καταλάβει πως είναι τελειωμένος και για το σύστημα, το οποίο ναι μεν βοήθησε να κρατηθεί στα πόδια του με την κυβερνητική του σύμπραξη αλλά αυτό δεν έχει καμιά πρόθεση να του απονείμει την τιμητική αποστρατεία τού Προέδρου της Δημοκρατίας; Τόσο θολωμένος είναι πια από τη γλύκα τής ψευδεπίγραφης εξουσίας ώστε να έχει πείσει και τον εαυτό του πως μπορεί να γίνει ο "πρώτος πολίτης" τής χώρας;...

Κάποιος πρέπει να σε ξυπνήσει "σύντροφε" Φώτη από το όνειρο που ζεις και να σου υπενθυμίσει τη σκληρή πραγματικότητα. Είσαι πρόεδρος ενός κόμματος το οποίο στις τελευταίες εκλογές πήρε μικρότερο ποσοστό κι από τους Κυνηγούς. Από αυτό το...απόκομμα έχουν ήδη αποχωρήσει οι μισοί, εκείνοι δηλαδή που βλέπουν πως οι δικές τους αστήρικτες από τη λογική φιλοδοξίες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν πλέον από εσένα. Αυτοί ήταν οι "φίλοι" σου Φώτη μου, ποντίκια που αντικρίζοντας το πλοίο να βυθίζεται το εγκαταλείπουν για να υπηρετήσουν την ελίτ από άλλα μετερίζια. Αν αυτό σου είναι πάντως παρηγοριά, η Ιστορία θα ασχοληθεί μαζί σου. Μην περιμένεις, όμως, να γραφτούν ύμνοι για την "προσωπικότητά" σου.

Αντιθέτως, θα σε θυμόμαστε με την ίδια νοσταλγία με την οποία μνημονεύουμε τον Εφιάλτη, τον Ιούδα ή τους γερμανοτσολιάδες, ως έναν "αριστερό" δηλαδή που την ώρα που ο ελληνικός λαός ζούσε μια οικονομική γενοκτονία εκείνος πρόδωσε την ιδεολογία του κα το δικό του παρελθόν για να συμμαχήσει με τα φερέφωνα της διαπλοκής, τους νεοφιλελεύθερους εθνικιστές και τους σοσιαλδημοκράτες συνοδοιπόρους τους. Και το ότι έφυγες για να κρατήσεις τα προσχήματα και για να παραμείνεις μια δήθεν χρυσή εφεδρεία τού κατεστημένου σε κάνει ακόμα περισσότερο γελοίο Φώτη μου. Τουλάχιστον ο Ιούδας είχε την ελάχιστη αξιοπρέπεια να κρεμαστεί από μια συκιά αντί να γλείφει τον Ιησού για λίγα ψίχουλα συγχώρεσης... 

Του vromostomos

---------------------------
Πηγή:tripioevro

Ασπρόμαυρες Ιστορικές φωτογραφίες ξαναζωντανεύουν!

Ο Καλλιτέχνης Kevin Weir δημιουργεί φοβερές κινούμενες εικόνες (animated GIFs) χησιμοποιώντας αρχειακές φωτογραφίες από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου.

Το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές!

Τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ποιους φοιτητές έχουν; 

Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές; 

Μίλησέ μου ειλικρινά αγαπητή μου αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη. Διαβάζοντας τον τίτλο τούτου του κειμένου, ποια ακριβώς περιμένεις να είναι η συνέχεια; Μάλλον μια μακρά λίστα βορειο-ευρωπαϊκών και αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, σωστά; Και στο τέλος του κειμένου, περιμένεις σίγουρα να διαβάσεις σχόλια για το πόσο χάλια είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια, για το δράμα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για την εθνική ντροπή που τα πανεπιστήμιά μας είναι στην 300η ή στη 500η ή στην 1000η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Πάντα μου προξενούσε ενδιαφέρον όλη αυτή η φιλολογία για τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια. Καταρχήν, ελάχιστα πράγματα χαίρουν πανεθνικής αποδοχής, όπως αυτή η άποψη. Τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια, να μια ιδέα που αγκαλιάζεται απ’ όλη την οικογένεια, τον μπαμπά, τη μαμά, τα παιδιά, ενίοτε και τον παππού και τη γιαγιά που ξεπαραδιάζονται «για να πάει έξω το παιδί». Εθνική συναίνεση, όχι αστεία! Εκτός όμως από το πόσο δημοφιλής είναι αυτή η άποψη, έβρισκα πάντα ενδιαφέρον και το πόσο άκριτα υιοθετείται.

Ας πούμε, θα περίμενε κάποιος όλοι αυτοί που έχουν τόσο πολύ εσωτερικεύσει το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να θέσουν στον εαυτό τους το απλό ερώτημα: Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές;Ομολογώ ότι αυτή η απορία με απασχόλησε πολύ, και οι απαντήσεις που έχω λάβει κατά καιρούς σε συζητήσεις είναι, το λιγότερο, αστείες: «διαβάζουμε από μικροί», «το έχουμε στο DNA μας», «αν δεν ήταν τα κακά πανεπιστήμια της Ελλάδας οι απόφοιτοι θα ήταν ακόμη καλύτεροι», κ.ο.κ. Το προφανές όμως δεν το έχω ακούσει ποτέ. Περίεργο ε; Περίεργο που δεν σκεφτόμαστε ότι οι Έλληνες απόφοιτοι είναι καλοί επειδή τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καλά. Τόσο απλά.

Ας ξαναδούμε πάλι το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ένα κακό πανεπιστήμιο να βγάζει αποφοίτους που γίνονται κατά κύματα αποδεκτοί για μεταπτυχιακές σπουδές από ένα καλό πανεπιστήμιο; Τρία τινά μπορούν να συμβαίνουν. Ή το εδώ «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο κακό, ή το εκεί «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο καλό αλλά μάλλον σούπερ-μάρκετ, ή και τα δύο. Αν το «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι κακό, τότε σταματήστε να συκοφαντείτε το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν το «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι και τόσο καλό, τότε σταματήστε να θεοποιείτε τα ξένα. Αν ισχύουν και τα δύο, τότε απλά τελειώνει η συζήτηση (με αυτούς τους όρους που ξεκίνησε τουλάχιστον)!

Η πραγματικότητά του δικού μου μικρόκοσμου, πάντως, του γεμάτου από μαθητές, συγγενείς και φίλους, είναι σαφής: η Μαρίνα στην AA του Λονδίνου κι από εκεί στο Cambridge, ο Αργύρης στο LSE, η Ιόλη στoCentralSchool κι από εκεί στο Saint-Martins, ο Θανάσης στο Konstanz, ο Γιώργος στη Σορβόννη, ο Κώστας στο Kent και μετά στο Aberystwyth, ο Δημήτρης στο City, η Χρύσα στο Imperial, ο Θοδωρής στο St. Gallen, ο Δημήτρης στο Leuven, η Κωνσταντίνα στο MIT, η Δήμητρα και ο Παναγιώτης στο Rotterdam, ο Σωκράτης στο ETH, ο Στάθης στο Bristol. Όλοι στα κορυφαία πανεπιστήμια του τομέα τους, και όλοι προερχόμενοι από ελληνικά πανεπιστήμια. Σταματάω εδώ, κι εσείς προσθέστε τα δικά σας ονόματα και τα δικά τους πανεπιστήμια. Πώς ξεφύτρωσαν και συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί;

Η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στη νεολαία ως προς το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο έχει σβήσει έως και τα αυτονόητα. Πήγα να κάνω μάστερ στο εξωτερικό, έχοντας ολοκληρώσει 58 μαθήματα με πτυχίο τετραετούς φοίτησης από το Πάντειο Πανεπιστήμιο – ναι, Πάντειο, και να μην σας πιάνει σύγκρυο. Κι εκεί στα βόρεια οι συμφοιτητές μου είχαν ολοκληρώσει 30 μαθήματα με πτυχίο τριετούς φοίτησης. Και να θέλει, δεν μπορεί το ξένο πανεπιστήμιο να μην σε πάρει όταν έχεις κάνει σε προπτυχιακό επίπεδο ό,τι αυτό πάει να διδάξει σε μεταπτυχιακό. Κι όμως, ο μεγάλος αριθμός μαθημάτων που ολοκληρώνουν οι Έλληνες φοιτητές και το εντυπωσιακό εύρος των σπουδών τους δεν παίζει κανέναν ρόλο στην εικόνα που οι ίδιοι έχουν για τον εαυτό τους. Έτσι, συναντώ αποφοίτους Πολυτεχνικών Σχολών με πέντε (5) χρόνια προπτυχιακής φοίτησης στην πλάτη τους, οι οποίοι νοιώθουν να υπολείπονται συναδέλφων τους από το εξωτερικό, οι οποίοι ολοκληρώνουν σπουδές με τα μισά μαθήματα. Τόσο πολύ μας έχουν διαλύσει τη ψυχολογία οι κήρυκες.

«Α, όλα κι όλα, δεν παίζει ρόλο η ποσότητα σε ένα πρόγραμμα σπουδών, αλλά η ποιότητα», θα μου πείτε. Κι όμως, ποσότητα και ποιότητα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήγα να διδάξω Ιστορία Ψυχρού Πολέμου σε φοιτητές Διεθνών Σχέσεων, σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Πώς σας φαίνεται ο άλλος να μην γνωρίζει τι σημαίνουν τα αρχικά ΟΗΕ; Φυσιολογικό, αν δεν έχεις κάνει κάποιο μάθημα σχετικά με τον θεσμό αυτό. Στο Πάντειο είχα κάνει – κι όμως, ο αγγλοσάξονας που είχα μπροστά μου είχε 300% μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τον οποιοδήποτε Έλληνα συνάδελφό του. Μια άλλη φορά δίδαξα «Παγκοσμιοποίηση» σε μεταπτυχιακούς, πάλι στο εξωτερικό. Ο εδώ προπτυχιακός φοιτητής της χρονιάς μου έφευγε με «Μικροοικονομική», «Μακροοικονομική», «Δημόσια Οικονομικά» και «Διεθνή Οικονομικά» στο τσεπάκι. Ο εκεί μεταπτυχιακός αγνοούσε ως και τη στοιχειώδη οικονομική ορολογία.

«Μα δες τις παγκόσμιες κατατάξεις, τα rankings, τις λίστες!!» ακούω ευθύς αμέσως την επόμενη ένστασή σας. Αχ αυτές οι λίστες… Σκεφθήκατε ποτέ ποιος τις γράφει; Ποιοι συμμετέχουν στις επιτροπές και στα πάνελ που επιλέγουν τα πανεπιστήμια; Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή;

Ας δούμε ενδεικτικά μερικές λίστες. Ας πάμε, π.χ., στη λίστα του Forbes για τα bestbusinessschools ανά τον κόσμο. Ποιο είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο επιλογής; Κρατηθείτε: ο μισθός που παίρνεις μόλις βρεις δουλειά μετά την ολοκλήρωσή ων σπουδών σου. Ναι! Ο μισθός αγαπητές μου αναγνώστριες έχει αναχθεί στο βασικότερο κριτήριο για την κατάταξη των πανεπιστημίων και την αξιολόγηση των σπουδών. Το χρήμα που θα βγάλεις στη ζωή σου κρίνει αν σπούδασες καλά ή κακά! Το ίδιο και με τις λίστες των FinancialTimes για τα καλύτερα μάστερ οικονομικών και επιχειρηματικών σπουδών. Η κρίσιμη λεπτομέρεια – ότι δηλαδή ο πρώτος μισθός στις ΗΠΑ ή στην Ελβετία είναι 3 και 4 φορές πάνω απ’ τον αντίστοιχο ελληνικό (ακόμη και αν τον συγκρίνουμε προσαρμοσμένο στη βάση των διαφορετικών επιπέδων τιμών στην αγορά), και άρα το αμερικανικό και το ελβετικό πανεπιστήμιο θα εμφανίζεται πάνω απ’ το αντίστοιχο ελληνικό βάσει του μισθού των αποφοίτων του – φαίνεται ότι διαφεύγει απ’ τους περισσότερους.

«Ναι, αλλά δεν μας λες κουβέντα για την έρευνα, τα journals, τις συμμετοχές στα συνέδρια…». Η πανεπιστημιακή έρευνα στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι μια πονεμένη, πάρα πολύ πονεμένη ιστορία. Επιγραμματικά: όταν η χρηματοδότηση εξαρτάται πλέον από την ερευνητική παραγωγή, είναι σαφές ότι αντί το πανεπιστήμιο να υπηρετεί την επιστήμη, καταλήγει η επιστήμη (ή η επίφασή της) να υπηρετεί το πανεπιστήμιο και τη μακροπρόθεσμη οικονομική του επιβίωση. Είναι τεράστιο ερώτημα το πόσα από τα άρθρα που κατακλύζουν τις επί γης επιστημονικές επιθεωρήσεις έχουν πραγματική κοινωνική χρησιμότητα, ή απλώς αναμασούν τα ίδια και τα ίδια – ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες, όπου τα κριτήρια επιστημονικότητας είναι πάντα πιο χαλαρά και αόριστα. Επίσης, σκεφθείτε ποιοι κάνουν τις ερευνητικές αξιολογήσεις: οι ίδιοι οι καθηγητές των ίδιων πανεπιστημίων που βγαίνουν πρώτα στις αξιολογήσεις. Έχω ζήσει από κοντά τη διαδικασία της «Άσκησης Ερευνητικής Αξιολόγησης» (Research AssessmentExercise) των βρετανικών πανεπιστημίων· επιλεγμένοι καθηγητές αξιολογούν την ερευνητική παραγωγή κάθε πανεπιστημίου. Και τα γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια είναι αυτά που δίνουν τους καθηγητές-μέλη των πάνελ, οι οποίοι στη συνέχεια αξιολογούν τα πανεπιστήμια βγάζοντας πρώτα τα ήδη γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια από τα οποία προέρχονται. Και πώς βγαίνει άραγε η ποσοτική αξιολόγηση του κάθε επιστημονικού περιοδικού, του κάθε άρθρου, και πάει λέγοντας; Πάλι από τους ίδιους.

Αλλά ας υποθέσουμε χάριν του επιχειρήματος ότι πράγματι η έρευνα που παράγεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπολείπεται άλλων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Τι σχέση έχει αυτό με το αν τα ελληνικά πανεπιστήμια παρέχουν καλή παιδεία ή όχι; Τι σχέση έχει η διδασκαλία με την έρευνα; Σύμφωνα με τον κοινό νου, ένα πανεπιστήμιο με υψηλού επιπέδου έρευνα θα έχει και υψηλού επιπέδου διδασκαλία. Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να ισχύει το αντίστροφο; Θυμάμαι σαν τώρα τους συναδέλφους μου στο εξωτερικό πώς αντιμετώπιζαν την κάθε τάξη, σαν βάρος το οποίο τους αποσπούσε από τον ιερό σκοπό τους: να γράψουν το επόμενο peer-reviewed άρθρο και να το καταθέσουν για την επόμενη κρίση, ώστε να εμπλουτίσουν το βιογραφικό και να επιβιώσουν για άλλο ένα χρόνο μέχρι να μονιμοποιηθούν. Όταν η καριέρα σου εξαρτάται από τις δημοσιεύσεις, και όταν για τις δημοσιεύσεις απαιτείται χρόνος, καθετί που σε αποσπά απ’ αυτές – δηλαδή η διδασκαλία – είναι ένα βάρος. Δεν είναι λοιπόν αυτόματη η μετάφραση μιας ισχυρής ερευνητικής κουλτούρας σε διδασκαλία υψηλού επιπέδου. Με άλλα λόγια, το ότι πατώνουν ερευνητικά τα ελληνικά πανεπιστήμια – αν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο – δεν λέει κάτι για το επίπεδο διδασκαλίας και παιδείας που παρέχουν.

Αν κατάφερα να σας πείσω για την ποιότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, ή τουλάχιστον για το αβάσιμο της μιζέριας που περιτριγυρίζει όλη τη σχετική συζήτηση, μένει να αναρωτηθούμε γιατί αυτή η μιζέρια έχει παγιωθεί τόσο έντονα. Καταρχήν, γιατί πράγματι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει προβλήματα – κομματικοκρατία, γραφειοκρατία, έλλειψη πόρων, και πολλά άλλα. Οι υποδομές συχνά είναι προβληματικές, γιατί έτσι πρέπει να είναι – π.χ. το ελληνικό κράτος αρνήθηκε να δώσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το γειτονικό κτίριο Σαρίδη, επειδή εκεί «έπρεπε» να στεγαστεί το υπουργείο Τύπου. Κομματικές παρέες  (όλωςτυχαίως των κομμάτων που υποστηρίζουν με τον τρόπο τους τη συγκεκριμένη φιλολογία για να προωθήσουν τις «μεταρρυθμίσεις») συχνά βάζουν το χεράκι τους σε λογής ζητήματα, κυρίως στελέχωσης. Και καθηγητές συχνά στέκονται ασυνεπείς ως προς το έργο τους – ακόμα θυμάμαι τον καθηγητή μου που μια φορά παράτησε τη διάλεξη και τους φοιτητές για να πάει να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο, και την ίδια στιγμή μας υμνούσε τον Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό… Αλλά τούτα τα προβλήματα δεν είναι μοναχά ελληνικό προνόμιο, και επίσης τούτα τα προβλήματα, περιέργως, δεν έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των ξένων πανεπιστημίων προς τους έλληνες απόφοιτους. Α, ναι, και τούτα τα προβλήματα δεν λύνονται με το να απολύεις διοικητικό προσωπικό και να κόβεις τη χρηματοδότηση!

Το ζήτημα όμως είναι βαθύτερο: η δυσφήμηση του ελληνικού πανεπιστημίου υπηρετεί την ανάγκη ιδεολογικής ηγεμονίας του κεφαλαίου. Θολώνει τη νεολαία, τσακίζει τη συνείδησή της, σπέρνει τη μοιρολατρία, και τη στέλνει γραμμή στα λογής ιδιωτικά κολλέγια και στις όλο πρεστίζ διεθνείς τους συνεργασίες. Παγιώνει όλη την κουβέντα περί της δήθεν ανάγκης εισαγωγής της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, νομιμοποιώντας το ιδιωτικό σε όλες του τις εκφάνσεις. Και ακυρώνει τη συλλογικότητα, όπως αυτή θα μπορούσε εν δυνάμει να εκφραστεί γύρω από τον πανεπιστημιακό θεσμό και τη μεταρρύθμισή του. Ξεψυχισμένος, ως φοιτητής, σου απομένει το να παραλάβεις τις σημειώσεις σου από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, να περιμένεις υπομονετικά να πάρεις το πτυχίο σου, και δρόμο. Κι ούτε θα σκεφτείς ποτέ, σαν μάθεις ότι σε πήρανε στο εξωτερικό, ότι κάποιο λιθαράκι θα έβαλε και το ελληνικό σου πανεπιστήμιο.

Κλείνοντας, ας υπενθυμίσω τη βασική θέση του κειμένου. Ανάμεσα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου είναι και τα ελληνικά. Όχι μόνο τα ελληνικά, όχι όλα τα ελληνικά, αλλά ΚΑΙ τα ελληνικά. Με τα αποτσίγαρα στο πάτωμα, με τις σκισμένες αφίσες τους, με τις καταλήψεις για ψύλλου πήδημα, με απλήρωτους διδάσκοντες, με μισοάδειες βιβλιοθήκες, με βιβλία που παραδίδονται στο τέλος της χρονιάς, με όλα αυτά και παρόλα αυτά. Ξέρω πως θα μου τρίψετε στη μούρη rankings και λίστες και αξιολογήσεις. Εγώ θα επικαλεστώ μοναχά την ωμή πραγματικότητα των χιλιάδων φοιτητών που διαπρέπουν σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο εξωτερικό. Από πού βγήκαν όλοι αυτοί; Ουρανοκατέβατοι; Τους έβρεξε ο καλός θεούλης; Ή τους έβγαλε η αθάνατη ελληνική ψυχή; Αμ δε! Τους δημιούργησε το Πάντειο, το Πολυτεχνείο, η Πάτρα, η Κρήτη, ο Πειραιάς, το Αριστοτέλειο, η Κομοτηνή, το Αθηνών, τα Γιάννενα, και πάει λέγοντας.

Γι’ αυτό, αγαπητοί έλληνες φοιτητές, κι εσείς σπαστικοί γονείς τους, πάψτε να διαβάζετε την προπαγάνδα εναντίον του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Πάψτε να αυτό-κομπλεξάρεστε – το πτυχίο και το βιογραφικό σας είναι μια χαρά. Μην ακούτε τους κήρυκες που ως μόνο χόμπι στη ζωή τούτη διάλεξαν την αποδόμηση του καθετί δημόσιου, του καθετί που δεν υπηρετεί το κεφάλαιο, του καθετί μη Δυτικού και μη καραμπινάτα αγοραίου. Προϋπόθεση για να βελτιωθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι να πιστέψουμε σ’ αυτά και στο έργο τους, να πάψουμε να τα συκοφαντούμε και να τα υπονομεύουμε. Όταν τα γραφεία εισαγωγής φοιτητών – τα admissions offices αγγλιστί – των πιο διάσημων πανεπιστημίων στον κόσμο επιδεικνύουν την πιο τυφλή εμπιστοσύνη στους απόφοιτους του ελληνικού πανεπιστημίου, ξανά και ξανά, δεν βρίσκω λόγο να μην κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Του Ηρακλή Οικονόμου 

----------------------------------------

Πηγή:www.toperiodiko.gr