Πότε χρησιμοποιούμε ότι και πότε ό,τι

"Κάνει ότι θέλει το καλό μας αλλά δεν θα μας κάνει ό,τι θέλει"

Παρά τα φαινόμενα, ο τίτλος δεν αφορά π.χ. την κ. Μέρκελ ή άλλους εταίρους μας, αλλά έχει θέμα καθαρά γλωσσικό, ορθογραφικό μάλιστα. Όπως ξέρουμε υπάρχουν δυο «ότι» στη γλώσσα μας, η αναφορική αόριστη αντωνυμία (ουδέτερο της αρχαίας αντωνυμίας όστις) που σημαίνει «οτιδήποτε» και ο ειδικός σύνδεσμος που σημαίνει «πως».

Για να τα διακρίνουμε, την αντωνυμία (που σημαίνει οτιδήποτε) τη γράφουμε χωρισμένη με ένα σημαδάκι που μοιάζει με κόμμα (αλλά που πιο σωστό είναι να τη λέμε υποδιαστολή).

Λέει ότι θέλει να βοηθήσει αλλά δεν τον πιστεύω (ειδικός σύνδεσμος· λέει πως θέλει να βοηθήσει)
Λέει ό,τι θέλει ο ψεύτης, μην τον πιστεύεις (λέει οτιδήποτε θέλει, κάθε τι που θα του περάσει από το μυαλό).

Κανονικά, δεν υπάρχει ενδεχόμενο να μπερδέψουμε τα δυο ομόηχα αφού οι σημασίες είναι διαφορετικές (και αφού, στον προφορικό λόγο, το ό,τι τονίζεται πολύ εντονότερα από το ότι). Αν έχουμε αμφιβολία, μεταφράζουμε μέσα μας τη λέξη, κι αν ισοδυναμεί με το «οτιδήποτε» θέλει υποδιαστολή, αν αποδίδεται με το «πως» δεν θέλει. Παράδειγμα:
Είπε oti θα μας βοηθήσει και θα μας δώσει oti του ζητήσουμε. Αυτό αντιστοιχεί στο: είπε πως θα μας βοηθήσει και θα μας δώσει οτιδήποτε του ζητήσουμε. Άρα: Είπε ότι θα μας βοηθήσει και θα μας δώσει ό,τι του ζητήσουμε.

Το ό,τι οι αρχαίοι το γράφανε χωρισμένο (ό τι) ή μάλλον το γράφανε έτσι κι αλλιώς ενωμένο αλλά στις σημερινές εκδόσεις το βρίσκουμε χωρισμένο. Η υποδιαστολή αυτή είναι κληρονομιά από τους βυζαντινούς γραφιάδες, που δεν την χρησιμοποιούσαν μόνο για το ότι αλλά και σε άλλες περιπτώσεις· τα λέει καλά ο Νικ Νίκολας εδώ.

Μερικοί, από υπερβάλλοντα ζήλο, γράφουν και το οτιδήποτε με υποδιαστολή (ο,τιδήποτε) αλλά εδώ είναι περιττή -και, θα έλεγα, λάθος. Στο σύμπλοκο apoti, χρειάζεται η υποδιαστολή: απ’ ό,τι μου είπε (= από όσα, από οτιδήποτε μου είπε), συμφωνεί με την πρότασή σου. Στο σύμπλοκο paroti δεν χρειάζεται, αφού είναι «παρά το γεγονός ότι»: παρ’ ότι διαφώνησε, υπάκουσε στην πλειοψηφία. Το ό,τι να ‘ναι θέλει υποδιαστολή, όπως και (διπλή) το ό,τι κι ό,τι.

Μια αμφισβητούμενη περίπτωση είναι το χρονικό oti (π.χ. ήρθε ό,τι φεύγαμε [= πάνω που φεύγαμε]), που εγώ το γράφω χωρισμένο με υποδιαστολή (ό,τι) το ίδιο και το λεξικό Μπαμπινιώτη, αλλά στο ΛΚΝ, τουλάχιστον στην ηλέκδοση, βλέπω με έκπληξη να γράφεται αχώριστο.

Στον απεριποίητο «οιονεί γραπτό» λόγο των φόρουμ και των ιστολογίων του Διαδικτύου, οι όμορφες διακρίσεις όμορφα καίγονται· ούτε η διάκριση του αναφορικού που από το ερωτηματικό πού τηρείται, ούτε του ότι από το ό,τι.

Εδώ που τα λέμε, η πιθανότητα σύγχυσης δεν είναι και τόσο μεγάλη. Μπορούμε να κατασκευάσουμε φράσεις που να μην είναι σαφές για ποιο oti πρόκειται, αλλά θα είναι ελλειπτικές ή χωρίς συμφραζόμενα, σκέτοι τίτλοι, π.χ. «Κάνει ότι θέλει η ΑΕΚ», τίτλος από κυπριακή αθλητική ιστοσελίδα (δεν πρόκειται για την ΑΕΚ που ξέρουμε, αλλά για μια κυπριακή): έτσι ξερός που είναι ο τίτλος δεν είναι σαφές αν η ΑΕΚ προσποιείται ότι θέλει ή αν κυριαρχεί απόλυτα στο τοπικό πρωτάθλημα, άρα «κάνει ό,τι θέλει». Αν διαβάσουμε το άρθρο, προκύπτει πως η δεύτερη εκδοχή είναι η σωστή. Κι αν γκουγκλίσετε το «κάνει ότι θέλει», οι ανευρέσεις της πρώτης δεκάδας είναι και οι δέκα στραβογραμμένες, θα έπρεπε να είναι «κάνει ό,τι θέλει», π.χ. «Ο ΟΤΕ κάνει ότι θέλει στη Γλυφάδα».

Παρεμπιπτόντως, τον παλιό καιρό, δηλαδή προπολεμικά, το που (το αναφορικό) και το πού (το ερωτηματικό) δεν ξεχώριζαν, και τα δύο γράφονταν ίδια: ποῦ και φυσικά αυτό δεν εμπόδισε τον Καβάφη να γράψει αριστουργήματα και το αναγνωστικό κοινό να τα κατανοήσει. Δεν είναι δηλαδή προς θάνατο η εξαφάνιση της διάκρισης μεταξύ ό,τι και ότι. Ωστόσο, ακόμα κι αν δεν εμποδίζεται η κατανόηση, είναι τσαπατσουλιά. Βέβαια, για πολλά «ότι» που θα έπρεπε να είναι «ό,τι» ίσως να φταίει ο ορθογράφος του Word, ο οποίος (τουλάχιστον στη δική μου έκδοση) κοκκινίζει το ό,τι λες και είναι λάθος. Πάντως, είναι αφροντισιά και από έναν επαγγελματία γραφιά περιμένεις να κρατάει τη διάκριση, όπως κι από έναν επαγγελματία γιατρό περιμένεις να μην κυκλοφορεί με λιγδιασμένα ρούχα. Αλλά, όπως είπαμε τις προάλλες, εδώ κοτζάμ Μανδραβέλης που μπαίνει και θέμα στις εξετάσεις, και που μας έχει γανώσει τα αυτιά να μιλάει για την ανομία, αλλά τους νόμους της ορθογραφίας δεν τους τηρεί.

Από τη στιγμή που «νόμος» ορίζεται ότι θέλει το κόμμα, γιατί να μην γίνεται «νόμος» ότι αποφασίσει η μικρή ομαδούλα;

Υπάρχουν βέβαια και τα ανάποδα λάθη, όπως εδώ σε κείμενο της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου , όπου το τελευταίο oti έπρεπε να είναι ότι αλλά γράφτηκε ό,τι.

Για μένα, το μεγαλύτερο όφελος που αποκομίζεις απ’ το μουσείο αυτό είναι ότι σε βοηθάει ν’ αντιληφθείς το σημαντικότερο ζήτημα που απασχόλησε και ίσως βασάνισε την αρχαία ελληνική δημιουργία, κι αυτό δεν είναι άλλο από τη διαχείριση του εκτυφλωτικού μεσογειακού φωτός. Είτε το εκλάβεις κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, η διαχείριση του φωτός παραμένει ένα πολύ επίκαιρο ζήτημα και για μένα είναι ο λόγος που επιστρέφω στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ξανά και ξανά. Όχι τόσο για να διδαχτώ το πώς αλλά για να διαπιστώσω κάθε φορά από την αρχή ό,τι γίνεται.

Υποθέτω πως εννοεί «να διαπιστώσω ότι γίνεται η διαχείριση του φωτός», όχι «να διαπιστώσω ό,τι γίνεται στο Μουσείο» -υποψιάζομαι δε ότι το λάθος το έκανε διορθωτής. Πράγμα που θα σήμαινε ότι η (δωρεάν) Lifo πληρώνει ακόμα διορθωτές τη στιγμή που κραταιές (συμβατικές) εφημερίδες έχουν αναθέσει τα διορθωτικά τους στον Σπελ Τσέκερ. Λέτε;

*****

Σε γενικές γραμμές, συμπερασματικά ισχύουν τα εξής:

Γενικά για να το θυμάστε εύκολα, απλά να ξέρετε το εξής:
Πάντα χρησιμοποιούμε το ότι ΕΚΤΟΣ κι αν αυτό που λέμε, υποδηλώνει το "οτιδήποτε".
Αν δηλαδή χρησιμοποιείτε ένα "ότι" σε μία πρότασή σας και το μεταφράζετε νοητά σε "οτιδήποτε", αν ταιριάζει, τότε χρησιμοποιήστε το ό,τι με το κόμμα.
Αυτό είναι όλο!
Με κόμμα = "οτιδήποτε"
Χωρίς κόμμα = όλα τα άλλα
Ας δούμε και λίγα παραδείγματα για να καταλάβετε καλύτερα τη διαφορά του ό,τι με το ότι:

Ότι

» Να του πεις ότι θα αργήσω.
» Αν πας μέσα, τότε θα καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα φαντάζεσαι.
» Δεν μου έρχεται κάτι άλλο, κόλλησα... ίσως φταίει ότι είναι αργά το βράδυ! :)

Ό,τι

» Πάντα καταλήγω εδώ να πάρει ευχή ό,τι και να κάνω.
» Ό,τι πιεις, κερασμένο από εμένα.
» Αγάπησα πολύ το coolweb και ό,τι αγαπάω... το κάνω... αγκαλίτσες! (ό,τι να ’ναι)
Πιστεύουμε έγινε πλήρως κατανοητή η διαφορά ό,τι με το ότι και πλέον θα είναι εύκολο να το χρησιμοποιείτε σωστά. 

------------------------------
Πηγή:sarantakos.wordpress.com
coolweb.gr 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ - PODEMOS: Από τους Αγανακτισμένους στην Πλημμύρα της Ελπίδας:Τι είναι και τι θέλει το «φαινόμενο» Podemos

Το πολιτικό τοπίο που αφήνουν  πίσω τους τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: Ερείπια! Μοναδική όαση το ελληνοϊσπανικό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS + η μικρότερης εμβέλειας αλλά ιστορική επιτυχία της βελγικής πέραν της σοσιαλδημοκρατίας αριστεράς που με άξονα το PTB (Βελγικό Κόμμα Εργασίας) εκλέγει βουλευτές και μπαίνει μετά από δεκαετίες στο Κοινοβούλιο. Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο. Από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε πρωτοβουλία και κίνηση είτε για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής αριστεράς είτε για τη συντονισμένη κινητοποίηση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας ή στο φασισμό πρέπει υποχρεωτικά να εκπορεύεται αλλά και να στηρίζεται σε αυτό τον ελληνοϊσπανικό άξονα ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS…

Ιδού λοιπόν ένας παραπάνω λόγος που πρέπει να μας κάνει να θέλουμε να γνωρίσουμε το Podemos, να μάθουμε τι είναι και τι θέλει αυτό που δίκαια ήδη παρουσιάζεται ως το φαινόμενο και συνάμα η μεγάλη ελπίδα της ισπανικής αλλά και ευρωπαϊκής κινηματικής αριστεράς. 

Πολιτική έκφραση του κινήματος των Αγανακτισμένων -που πρόφτασε γρήγορα να ριζώσει και να γεννήσει τις μεγάλες πλημμυρίδες (Mareas) για την εκπαίδευση (Πράσινη), την Υγεία (Λευκή), τους ανέργους (Κόκκινη), τις Δημόσιες Υπηρεσίες (Πορτοκαλιά), τις γυναίκες (Βιολετιά), κ.α.-, το κίνημα των Podemos αναδείχτηκε στη μεγάλη έκπληξη των ευρωεκλογών και με το 8% των ψήφων είναι τώρα το τέταρτο κόμμα της χώρας (τρίτο στη Μαδρίτη και σε άλλες μεγάλες πόλεις). Έχοντας καταρτίσει το ευρωψηφοδέλτιό του μετά από ανοιχτές ψηφοφορίες στις οποίες ψήφισαν 33.165 ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, το Podemosέκανε μια εντυπωσιακή προεκλογική εκστρατεία (που κόστισε μόλις 130.000 ευρώ) βασιζόμενο στην εθελοντική εργασία των «λεσχών» βάσης του που λειτουργούν ήδη σε πάνω από 400 πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά του Ισπανικού Κράτους.

Κύριο χαρακτηριστικό των 5 ευρωβουλευτών του Podemos είναι ότι «πιάνει το χέρι» τους, ότι είναι κατ’εικόνα και ομοίωση των κινηματικών αγωνιστών της βάσης του, ότι δεν είναι ηγέτες «του σωλήνα», καθώς υπάρχουν εξαιτίας των κινημάτων και ελέγχονται συνεχώς από αυτά. Ωστόσο, επειδή τίποτα δεν πέφτει από τον ουρανό, για αυτό και η αρχική πρωτοβουλία για τη δημιουργία του Podemos ανήκε από κοινού στην ομάδα της δημοφιλέστατης «αιρετικής» τηλεοπτικής εκπομπής La Tuerka (το παξιμάδι βίδας) γύρω από τον ηγέτη της Pablo Iglesias και στη -νεαρή αλλά με σημαντική επιρροή- οργάνωση Izquierda Anticapitalista (Αντικαπιταλιστική Αριστερά). 

Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι ο 35χρονος καθηγητής Pablo Iglesias εξελέγη πρώτος μεταξύ των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ενώ δεύτερη ήταν η  32χρονη Ανδαλουσιανή ακτιβίστρια της Πράσινης Πλημμυρίδας και μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς Teresa Rodriguez. Ωστόσο, προσοχή: Στο Podemos όχι μόνο αποκλείονται οι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά και είναι υποχρέωση των μελών του –και κατά συνέπεια, και των 5 ευρωβουλευτών του- να συνεχίσουν την επαγγελματική τους απασχόληση καθώς και τη συμμετοχή τους στην πολιτική οργάνωση και στο συνδικάτο της αρεσκείας τους.

Δεν κρύβουμε ότι όλα αυτά καθώς και πολλά άλλα χαρακτηριστικά του Pοdemos μπορεί να σοκάρουν μια ελληνική αριστερά και άκρα αριστερά που είναι μαθημένες… αλλιώς. Όπως εξάλλου μπορεί να σοκάρει –ή να μας κάνει να ζηλεύουμε τα ισπανικά αριστερά ήθη- το γεγονός ότι αυτό το καθαρόαιμα ακροαριστερό και πολυφωνικό Podemosόχι μόνο σπεύδει μετεκλογικά να συμφωνήσει με την ισπανική Ενωμένη Αριστερά για την από κοινού δημιουργία ενός «Κοινού Χώρου»  συνεργασίας και σύγκλισης αλλά και ανακοινώνει την ένταξη των ευρωβουλευτών του στην Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) λίγο μετά από την τηλεφωνική επικοινωνία του Pablo Iglesiasμε τον Αλέξη Τσίπρα!

Με την ευχή λοιπόν ότι στους πολύ χαλεπούς καιρούς στους οποίους μπήκαμε, είναι πια ζωτικής φύσης η ανάγκη να συσφίξουν τις αγωνιστικές σχέσεις τους όσα από τα αριστερά κόμματα και κοινωνικά κινήματα είναι ακόμα όρθια στην Ευρώπη μας, κλείνουμε αυτό το πρώτο σημείωμα γνωριμίας με το «φαινόμενο» Podemos, με τη παρουσίαση του προγράμματός του στη συμπυκνωμένη μορφή που του έδωσε η αριστερή ισπανική ηλεκτρονική εφημερίδα Publico.

Απασχόληση: Δικαίωμα σε ένα ελάχιστο εισόδημα για όλους. Πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων και πολιτικών για την οικονομική επανεργοποίηση, τη δημιουργία ποιοτικών θέσεων απασχόλησης και τον αναπροσανατολισμό του οικονομικού μοντέλου προς μια οικονομία βασισμένη στη καινοτομία που συμβάλει στο κοινό καλό. Απαγόρευση των απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Μετανάστευση: Αναγνώριση των δικαιωμάτων των μεταναστών. Απαγόρευση των CIES  (Κέντρων εγκλεισμού μεταναστών). Ακύρωση των προγραμμάτων FRONTEX και EUROSUR (Ευρωπαϊκό Σύστημα Επιτήρησης των Συνόρων).  Τερματισμός της επονομαζόμενης «Οδηγίας της ντροπής» (πρόκειται για την «Οδηγία Επαναπατρισμού»). Εξάλειψη των συνοριακών φραχτών κατά προσωπικού.  Τερματισμός των εκτοπίσεων με αεροπλάνα ή πλοία. Δίκτυο πλήρους υποδοχής που φροντίζει τα θύματα του εμπορίου ανθρώπων.

Μοντέλο Κράτους: Αναγνώριση του δικαιώματος των διαφόρων λαών της Ευρώπης να συσταθούν ως τέτοιοι και να αποφασίσουν για το μέλλον τους.

Οικονομία: Περιορισμός της εργάσιμης ημέρας στις 35 ώρες εβδομαδιαίως και συνταξιοδότηση στα 60 χρόνια. Κατάργηση των εργασιακών μεταρρυθμίσεων και λογιστικός έλεγχος του χρέους. Δημόσιος έλεγχος των στρατηγικών τομέων.  Φορολογική πολιτική προσανατολισμένη προς την ανακατανομή του πλούτου. Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου προωθώντας την έρευνα, την ανάπτυξη και τις καινοτομίες μεγαλύτερης προστιθέμενης αξίας.

Εκπαίδευση: Εξασφάλιση του δικαιώματος στη γνώση, στη μόρφωση και στη δημόσια δωρεάν, κοσμική και καθολική εκπαίδευση, στην οποία συμμετέχουν δημοκρατικά όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας. Παράλυση των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης. Υπεράσπιση ενός ανεξάρτητου και δημόσιου ερευνητικού μοντέλου.

Υγεία: Εξασφάλιση του δικαιώματος στην υγεία και ενός δημόσιου, δωρεάν και δίκαιου συστήματος υγείας καθολικής κάλυψης, που χρηματοδοτείται κατά προτεραιότητα από τον προϋπολογισμό και χωρίς κανένα αποκλεισμό για τους ανθρώπους που ζουν σε οποιαδήποτε χώρα της Ενωμένης Ευρώπης.

Ισότητα και έκτρωση: Σχέδιο δράσης για να εξαλειφθεί η ανισότητα στο εργασιακό  πεδίο.  Εξασφάλιση των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος να αποφασίζουμε για το δικό μας σώμα. Αποποινικοποίηση της έκτρωσης και εγγυημένη καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία για τις γυναίκες που παίρνουν αυτή την απόφαση.

Δικαιοσύνη:  Πάταξη και αυστηροποίηση των κυρώσεων της φοροδιαφυγής. Δημιουργία μηχανισμών δημοκρατικού ελέγχου και μέτρα κατά της διαφθοράς  επικεντρωμένα στο να υπάρξει διαφάνεια στην κατακύρωση των δημόσιων συμβάσεων, στη χρηματοδότηση των κομμάτων, στις εισφορές, στους γάμους και τα εισοδήματα των αιρετών αρχόντων.

Ενέργεια:  Προώθηση της αναγκαίας αποανάπτυξης στη χρήση των ορυκτών και υλικών ενεργειών. «Εθνικοποίηση σημαίνει να επιβάλεις συνδυασμό μέτρων, να εξασφαλίζεις τη προμήθεια ηλεκτρισμού σε όλους τους πολίτες και, ταυτόχρονα, να υποστηρίζεις με δημόσιες πολιτικές τη δημιουργία και ανάπτυξη συνεταιρισμών ανανεώσιμων και καθαρών ενεργειών».

Ευρώπη: Εκδημοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Δημόσιου Οργανισμού Αξιολόγησης που θα υποκαταστήσει τους ιδιωτικούς.  Κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου και δημιουργία μιας Επιτροπής Συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.  Προώθηση των κοινωνικών προϋπολογισμών στην ΕΕ. Προώθηση των κοινωνικών προϋπολογισμών στην ΕΕ και τερματισμός των μνημονίων. 

Του Γιώργου Μητραλιά


------------------------------------
Πηγή:www.contra-xreos.gr

Ευρωεκλογές 2014. Οι βασικές διαιρετικές τομές του εκλογικού σώματος, Του Χριστόφορου Βερναρδάκη

-Αυτό που κανείς εύκολα διαπιστώνει είναι η απολύτως διαφοροποιημένη συμπεριφορά μεταξύ των «εργατικών–μισθωτών» περιοχών και των «υψηλών» (αστικών) περιοχών. Οι μεν πρώτες δίνουν ισχυρά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, πολύ ισχυρότερα από το μέσο ποσοστό τους στις αστικές περιοχές, οι δε δεύτερες επιλέγουν με πολύ μεγάλη στατιστική σημαντικότητα την ΝΔ (και δευτερευόντως το ΠΟΤΑΜΙ).

-Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κυρίως μια εκλογική συμμαχία των «μισθωτών-εργατικών» στρωμάτων με τα μεσαία στρώματα. Λόγω της κρίσης φαίνεται ότι έχει αποκτήσει όμως ισχυρά ακροατήρια και στα μεσοαστικά στρώματα. Αντίθετα, είναι πλήρως σχεδόν απομονωμένος στις αστικές περιοχές. Το ΚΚΕ «ακολουθεί» τη χωρική γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας ουσιαστικά ότι μεταξύ των εκλογικών σωμάτων αναπτύσσεται αμφίδρομη επικοινωνία. Η ΝΔ ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη φορά, δείκτης και αυτός της μεγάλης πολιτικής-ταξικής πόλωσης που διακρίνει τον κομματικό ανταγωνισμό.

- Όπως φαίνεται από τα στοιχεία, καταγράφεται μία μεγάλη απόκλιση στην ψήφο στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας, μεταξύ δημόσιου τομέα και ανέργων από τη μια και σημερινών εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα από την άλλη. Στις δύο πρώτες κατηγορίες είναι εμφανές το μεγάλο προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (προσοχή: στους σημερινούς μισθωτούς) φαίνεται μια σχετική αντοχή της ΝΔ, αλλά και μια ισχυρή επιρροή της ΧΑ.

*****

Εισαγωγή

Δύο χρόνια μετά τις δύο βουλευτικές αναμετρήσεις του 2012 που διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο στον κομματικό ανταγωνισμό, οι ευρωεκλογές του 2014 αποτέλεσαν το πρώτο «εθνικής τάξεως» εκλογικό γεγονός και απέδειξαν ότι οι βασικές τομές που συντελέστηκαν το 2012 έχουν βαθύνει και σταθεροποιηθεί.

Επιβάλλεται να επισημανθεί προκαταβολικά ότι ο τύπος των ευρωεκλογών δεν είναι ταυτόσημος με των βουλευτικών. Οι ευρωεκλογές είναι εκλογές «β’ τάξεως» όπως ονομάζονται συνήθως στη βιβλιογραφία, εκλογές δηλαδή που έχουν χαμηλότερης ισχύος κεντρικά διακυβεύματα: α) δεν εκλέγουν κυβέρνηση και επομένως δεν κρίνουν ευθέως την εντολή διακυβέρνησης και, β) προσφέρονται περισσότερο για μια «ιδεολογική καταγραφή» σε σχέση με την πολιτική «πραγματική» προτίμηση. Τούτων δοθέντων, τα δεδομένα τους πρέπει να τα δούμε περισσότερο ως «τάση», παρά ως απόλυτα συγκρίσιμα με τις βουλευτικές εκλογές στοιχεία. Ολες οι παρατηρήσεις του κειμένου πρέπει να θεωρηθούν «αρχικές», οι οποίες τις επόμενες ημέρες πρέπει να δουλευτούν βαθύτερα.

Η «εκλογική εκκαθάριση» της διετίας κατέγραψε λοιπόν τα εξής γενικά δεδεομένα: α) την εκλογική νίκη ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, γεγονός ιστορικής σημασίας τόσο για το ελληνικό κομματικό σύστημα όσο και για τα ευρωπαϊκά, και μάλιστα με ποσοστό σχεδόν ισοδύναμο με των βουλευτικών εκλογών, β) τη μεγάλη εκλογική μείωση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ/Ελιά) που υποχώρησαν κατά 11.5%, μετατόπιση ιλιγγιώδης στα εκλογικά χρονικά, γ) την συρρίκνωση του τρίτου εταίρου της συγκυβέρνησης του 2012, της ΔΗΜΑΡ, γεγονός πάντως που είχε προεξοφληθεί τουλάχιστον ένα χρόνο πριν, δ) την επικύρωση της εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής, που πλέον αποτελεί βασική συνιστώσα του κομματικού συστήματος και, ε) την χαμηλότερη των προσδοκιών τους καταγραφή σχημάτων όπως οι ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ και το νεοσύστατο «κεντροαριστερό» ΠΟΤΑΜΙ.

1. Η συμμετοχή στις εκλογές/αντιπολιτικές στάσεις

Οι ευρωεκλογές του 2014 διεξήχθησαν μία εβδομάδα μετά τον α’ γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Η χρονική επιλογή των δύο εκλογών είχε εμφανή επίδραση στην εκλογική συμμετοχή τη β’ Κυριακή. Όπως φαίνεται αναλυτικά στον Πίνακα 1, από 6.088.121 ψηφοφόρους την Κυριακή του α’ γύρου το εκλογικό σώμα μειώθηκε στις ευρωεκλογές σε 5.932.100, δηλαδή κατά 156.021 άτομα. Σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου 2012 η μείωση φτάνει τα 284.698 άτομα, ενώ σε σχέση με τον Μάιο του 2012 τα 544.718 άτομα (!). Η μείωση του εκλογικού σώματος συνέβαλε στο να διαμορφώσει για τα κόμματα της συγκυβέρνησης ένα ελαφρώς καλύτερο φαινομενικά αποτέλεσμα, αφού είναι σχεδόν βέβαιον από τις έρευνες εκλογικής συμπεριφοράς ότι η αύξηση της συμμετοχής θα ενίσχυε αριθμητικά και ποσοστιαία τα κόμματα της μη-συγκυβέρνησης. Το στοίχημα της μεγαλύτερης προσέλευσης στην κάλπη δεν επιτεύχθηκε για τα αριστερά κόμματα (κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ).

ΠΙΝΑΚΑΣ 1: Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1996-2014

ΕΚΛΟΓΕΣ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 1996	6.978.656
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 1999	6.712.684
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2000	7.026.527
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2002	7.267.049
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2004	7.573.368
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004	6.283.637
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2006	7.110.538
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2007	7.355.026
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009	5.261.355
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2009	7.044.479
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2010	5.988.678
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Α)	6.476.818
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Β)	6.216.798
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2014	6.088.121
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014	5.932.100

Πηγή: ΥΠΕΣ, Εκλογικά Αποτελέσματα

Ετσι, η πραγματική αποχή καταγράφηκε στο 28.5% σε ό,τι αφορά στις ευρωεκλογές, ενώ ήταν 27% περίπου στον α’ γύρο των Περιφερειακών/Δημοτικών.

Παραμένει βεβαίως το γενικό συμπέρασμα, ότι η εκλογική συμμετοχή στην Ελλάδα μειώνεται σταθερά σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Συγκριτικά με τις Βουλευτικές εκλογές του 2004 το εκλογικό σώμα εμφανίζεται μειωμένο κατά 1.641.268 ψηφοφόρους, εκτινάσσοντας την αποχή σε τεράστια για τα ελληνικά ιστορικά δεδομένα επίπεδα. Η οικονομική και κοινωνική κρίση σχετίζεται, όπως φαίνεται, ευθέως με την εμπιστοσύνη στον κοινοβουλευτισμό και στις εκλογές.

Ταυτόχρονα, όπως φαίνεται στον Πίνακα 2, ενισχύθηκε αρκετά η επιλογή της άκυρης/λευκής ψήφου, τόσο σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές όσο και σε σχέση με τις δύο βουλευτικές εκλογές του 2012.

ΠΙΝΑΚΑΣ 2: Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ–ΑΚΥΡΗΣ ΨΗΦΟΥ 1996-2014

ΕΚΛΟΓΕΣ	ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΕΥΚΩΝ / ΑΚΥΡΩΝ	ΠΟΣΟΣΤΟ % ΤΩΝ ΨΗΦΙΣΑΝΤΩΝ
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 1996	198.607	2.8
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 1999	283.988	4.2
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2000	158.516	2.2
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2002	441.918	6.1
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2004	166.667	2.2
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2004	161.005	2.5
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ 2006	467.015	6.6
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2007	196.020	2.7
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009	133.818	2.5
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2009	186.137	2.6
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2010	545.880	9.1
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Α)	152.682	2.4
ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ 2012 (Β)	61.334	1.0
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ 2014	434.241	7.1
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2014	225.494	3.8

Πηγή: ΥΠΕΣ, Εκλογικά Αποτελέσματα

2. Η χωρική γεωγραφία της ψήφου–η συνέχεια της «ταξικής πόλωσης» 

Οι Ευρωεκλογές του 2014 πιστοποίησαν τη μεταβολή της εκλογικής βάσης των κομμάτων. Θα έλεγε κανείς ότι στην ουσία σταθεροποίησαν την «εικόνα» του Ιουνίου 2012, η οποία πλέον δεν πρέπει να θεωρείται «μεταβατική». Αντιθέτως, η κοινωνική διαστρωμάτωση της ψήφου στις ευρωεκλογές έδειξε ότι «μεταβατική» ήταν η εικόνα που είχε προκύψει τον Μάιο του 2012.

Στον Πίνακα 3 καταγράφεται η «χωρική» κατανομή της ψήφου και διαγράφεται η διαφοροποιημένη εκλογική βάση των κομμάτων, αλλά και η εμβάθυνση της ταξικής πόλωσης που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου ’12. Το ποσοστό των κομμάτων ανά κατηγορία περιοχής είναι ορθότερο να συγκρίνεται όχι με τόσο με το εθνικό ποσοστό αλλά με το ποσοστό στις αστικές περιοχές. Αυτό που κανείς εύκολα διαπιστώνει είναι η απολύτως διαφοροποιημένη συμπεριφορά μεταξύ των «εργατικών–μισθωτών» περιοχών και των «υψηλών» (αστικών) περιοχών. Οι μεν πρώτες δίνουν ισχυρά ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ, πολύ ισχυρότερα από το μέσο ποσοστό τους στις αστικές περιοχές, οι δε δεύτερες επιλέγουν με πολύ μεγάλη στατιστική σημαντικότητα την ΝΔ (και δευτερευόντως το ΠΟΤΑΜΙ).

ΠΙΝΑΚΑΣ 3: Η εκλογική επιρροή των κομμάτων στις Ευρωεκλογές 2014 σε επιλεγμένες περιοχές βάσει της κοινωνικοεπαγγελματικής (κ/ε) τους τυπολογίας (ποσοστά %)

	ΣΥΡΙΖΑ	ΝΔ	ΧΑ	ΕΛΙΑ	ΠΟΤΑΜΙ		ΚΚΕ	ΑΝΕΛ
ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ	26.6	22.7	9.4	8.0		6.6	6.1	3.5
ΠΟΣΟΣΤΟ ΣΤΙΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ	26.1	21.6	8.2	7.6		7.2	6.2	3.6
«Υψηλές περιοχές»
Βουλιαγμένη	16.0	41.5	7.4	5.3		8.9	2.6	4.5
Βούλα	19.9	36.6	6.8	5.8		8.8	3.0	3.8
Ψυχικό	13.2	49.8	5.9	5.4		8.7	2.0	1.6
Φιλοθέη	12.3	52.5	5.1	5.0		9.2	1.5	1.6
Εκάλη	7.8	59.0	4.6	4.2		7.4	1.4	1.9
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «Υψηλών»	13.8	47.9	6.0	5.1		8.6	2.1	2.7
«Υψηλές – μεσαίες περιοχές»
Χολαργός	27.4	24.9	7.3	6.7		8.1	5.0	3.2
Αγ. Παρασκευή	27.4	26.2	7.0	7.1		8.0	4.9	3.2
Χαλάνδρι	27.3	25.6	7.0	6.4		8.7	5.6	3.1
Βριλήσσια	26.3	26.8	7.0	6.4		9.4	4.6	2.9
Μαρούσι	27.1	25.3	7.3	6.8		8.8	5.3	3.4
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «υψηλών – μεσαίων»	27.1	25.7	7.1	6.7		8.6	5.1	3.2
Μεσαίες περιοχές
Ελληνικό	28.4	19.1	7.5	6.3		9.2	8.9	3.6
Ζωγράφου	29.2	22.3	8.0	7.4		7.0	7.6	3.0
Γαλάτσι	30.8	17.8	8.8	6.7		7.9	8.1	3.3
Βύρωνας	32.6	18.9	8.0	6.3		7.2	9.2	3.1
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «μεσαίων»	30.2	19.5	8.1	6.7		7.8	8.4	3.2
Περιοχές «μισθωτών εργατών»
Καματερό	32.1	14.4	10.9	6.4		6.5	10.1	3.8
Κερατσίνι	33.0	14.4	10.7	5.7		6.7	9.6	3.8
Νίκαια	34.3	13.7	10.2	6.0		6.5	11.2	3.9
Αγ. Ιωάννης Ρέντη	34.3	15.1	12.1	5.4		6.1	7.4	4.1
Περιστέρι	34.9	15.6	9.6	5.6		6.4	9.9	3.6
Αιγάλεω	34.5	15.1	9.9	6.0		6.6	9.5	3.5
ΜΕΣΗ ΤΙΜΗ «μισθωτών -εργατικών περιοχών»	33.8	14.7	10.6	5.8		6.4	9.6	3.8

Πηγή: ΥΠΕΣ, Επεξεργασία Εκλογικών Αποτελεσμάτων

Όσο κανείς «ανεβαίνει» (ή αντίστοιχα «κατεβαίνει») στην κλίμακα της κοινωνικής χωρικής διαστρωμάτωσης βλέπει με σαφήνεια τις διαφοροποιήσεις για κάθε κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κυρίως μια εκλογική συμμαχία των «μισθωτών-εργατικών» στρωμάτων με τα μεσαία στρώματα. Λόγω της κρίσης φαίνεται ότι έχει αποκτήσει όμως ισχυρά ακροατήρια και στα μεσοαστικά στρώματα. Αντίθετα, είναι πλήρως σχεδόν απομονωμένος στις αστικές περιοχές. Το ΚΚΕ «ακολουθεί» τη χωρική γεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας ουσιαστικά ότι μεταξύ των εκλογικών σωμάτων αναπτύσσεται αμφίδρομη επικοινωνία. Η ΝΔ ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη φορά, δείκτης και αυτός της μεγάλης πολιτικής-ταξικής πόλωσης που διακρίνει τον κομματικό ανταγωνισμό. Είναι ισχυρότατη στις «αστικές» περιοχές (εδώ πρέπει κανείς να συνυπολογίσει, επιπλέον, και τη μεγάλη δύναμη που κατέγραψαν και τα υπόλοιπα σχήματα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, όπως οι ΓΕΦΥΡΕΣ), όμως έχει συρρικνωθεί δραματικά στις «λαϊκές» και «μεσαίες» περιοχές, ενώ φαίνεται να χάνει και τις «τάξεις-στηρίγματα», δηλαδή τα μεσοαστικά στρώματα.

Η ΧΑ βρίσκει την υποστήριξή της περισσότερο στις «λαϊκές» και «μεσαίες» περιοχές. Αντίθετα, το ειδικό της βάρος μειώνεται στις «αστικές» και «μεσοαστικές» περιοχές. Είναι επομένως δυνατό μόρφωμα, που διεκδικεί στο επίπεδο της ψήφου ένα μέρος της «λαϊκής αντισυστημικότητας».

Το ΠΟΤΑΜΙ καταγράφηκε τελικά, όπως διαφαινόταν άλλωστε, ως ένα μόρφωμα διαμαρτυρίας περισσότερο των αστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Η Ελιά δείχνει μια «πολυσυλλεκτικότητα» χαμηλής αντοχής. Τα ποσοστά της ήρθαν κατά βάση από την αγροτική περιφέρεια.

Μια τελική παρατήρηση για τη «χωρική» ψήφο: δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται μια εκτίμηση που είχε διατυπωθεί από κάποιον αναλυτή προεκλογικά ότι μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και των μεσοαστικών/αστικών υπάρχει τεράστια απόσταση, ένα ασυνεχές. Τα δεδομένα δείχνουν ότι η απόσταση (δηλαδή η «πόλωση») αφορά και μεγάλο μέρος των μεσοαστικών στρωμάτων. Οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι οι κυρίαρχες τάξεις τείνουν να μείνουν χωρίς «τάξεις-στηρίγματα», προφανώς λόγω της τεράστιας κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής μεγάλου μέρους των μεσοαστικών στρωμάτων. Η τάση αυτή μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί τους επόμενους μήνες και έως τις εκλογές.

3. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της ψήφου – η συνέχεια της «ταξικής πόλωσης» 

Η εικόνα της χωρικής πόλωσης επιβεβαιώνεται από την κοινωνική/επαγγελματική διαστρωμάτωση της ψήφου, όπως αποτυπώνεται στον Πίνακα 4. Εδώ μπορεί να παρατηρήσει κανείς ευκρινέστερα τον τύπο κοινωνικής-εκλογικής συμμαχίας που τείνει σήμερα να διαμορφωθεί με τα υφιστάμενα κόμματα. Οι παρατηρήσεις που προκύπτουν θα πρέπει να ιδωθούν βεβαίως υπό το πρίσμα της τεράστιας αναταραχής που έχει προκληθεί στη δομή της εργασίας αυτά τα χρόνια. Οι διαφοροποιήσεις που παρατηρούνται σε γενικές γραμμές αφορούν σε μία «στροφή» προς τα αριστερά των μισθωτών του δημόσιου τομέα και της μεγάλης δεξαμενής των ανέργων, αλλά και στη διαφαινόμενη «συντηρητικοποίηση» μεγάλου μέρους της σημερινής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

ΠΙΝΑΚΑΣ 4: Η εκλογική επιρροή των κομμάτων κατά κοινωνικο-επαγγελματική κατηγορία

	ΣΥΡΙΖΑ	ΝΔ	ΧΑ	ΕΛΙΑ	ΠΟΤΑΜΙ	ΚΚΕ	ΑΝΕΛ
ΕΘΝΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ	26.6	22.7	9.4	8.0	6.6	6.1	3.5
Εργοδότες – Επιχειρηματίες	8.7	37.4	23.5	9.0	1.0	8.7	4.5
Αυτοαπασχολούμενοι Αγρότες / κτηνοτρόφοι	37,5	22.5	10.0	7.5	5.0	10.0	2.5
Αυτοαπασχολούμενοι Ελεύθεροι επαγγελματίες (επιστήμονες)	21.0	22.0	11.0	2.2	7.7	4.4	5.5
Επαγγελματίες – Βιοτέχνες – Μικροί έμποροι	32.0	12.8	11.2	4.8	7.2	3.2	5.6
Μισθωτοί Δημοσίου Τομέα	43.5	7.2	2.9	7.2	10.1	5.8	1.4
Μισθωτοί Ιδιωτικού Τομέα	21.0	20.0	15.2	6.7	7.6	8.6	1.9
Άνεργοι (για πρώτη φορά)	27.3	9.1	18.2	9.1	15.0	9.0	2.5
Άνεργοι (έχουν χάσει τη δουλειά τους)	36.3	12.9	12.9	2.4	5.6	7.3	1.4
Νοικοκυρές	28.3	24.4	9.4	6.3	3.9	7.1	3.1
Συνταξιούχοι	20.3	32.1	5.9	13.2	6.8	5.7	3.1
Μαθητές / Σπουδαστές / Φοιτητές	44.0	12.0	0	4.0	4.0	4.0	3.0

Πηγή: VPRC, Αθροιστικά Δεδομένα Εκλογικών Ερευνών, Μάιος 2014

Όπως φαίνεται από τα στοιχεία, καταγράφεται μία μεγάλη απόκλιση στην ψήφο στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας, μεταξύ δημόσιου τομέα και ανέργων από τη μια και σημερινών εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα από την άλλη. Στις δύο πρώτες κατηγορίες είναι εμφανές το μεγάλο προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (προσοχή: στους σημερινούς μισθωτούς) φαίνεται μια σχετική αντοχή της ΝΔ, αλλά και μια ισχυρή επιρροή της ΧΑ. Με άλλα λόγια, πιθανόν η γεωγραφία του σημερινού ιδιωτικού τομέα να έχει αλλοιωθεί.

Βεβαίως, η εικόνα αυτή της ψήφου των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα προέρχεται κυρίως από τα μεσαία και ανώτερα στελέχη του. Στις κατηγορίες αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα ισχνό 11.8% και 13.8% αντίστοιχα, ενώ παρατηρείται και στις δύο κατηγορίες προβάδισμα της ΝΔ με 23.5% και 20% αντίστοιχα, αλλά και εξαιρετικά υψηλά ποσοστά για την ΧΑ με 20% και 14% αντίστοιχα. Στην κατηγορία των υψηλών στελεχών του ιδιωτικού τομέα καταγράφεται και ισχυρή παρουσία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ με 12%.

Αντίθετα, στις κατώτερες θέσεις της απασχόλησης (κατώτερο προσωπικό γραφείου, ανειδίκευτη εργασία, ειδικευμένη εργασία, ελαστική απασχόληση-part time) o ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ένα ποσοστό κοντά στο 30%, με το μεγαλύτερο στην κατηγορία των ανειδίκευτων εργατών (33.3%).

Η κοινωνική κατανομή της ψήφου δείχνει μια μεγάλη ανακατάταξη σε σχέση με το μεταπολιτευτικό παρελθόν. Η κοινωνική κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων αγροτών φαίνεται να κινείται πια προς τα αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΚΚΕ). Ομως, η κοινωνική κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων επιστημονικών επαγγελμάτων (δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, κλπ) φαίνεται να κινείται μάλλον προς τα «δεξιά», δίνοντας ισχυρά ποσοστά σε ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, αλλά και ΧΑ.

-----------------------------

Πηγή: :rednotebook

 

Ο εμετός του Πειραιά και το “έγκλημα” του Βόλου

Σε δύο από τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας καθρεφτίστηκε η σκατοψυχιά, το οπαδιλίκι, κι ένας εγκληματικός εκδικητικός μικροκομματισμός που έγραψε ιστορία.

Στον Πειραιά ο πραγματικός δήμαρχος Βαγγέλης Μαρινάκης διόρισε τον υπάλληλό του, Γιάννη Μώραλη, στη θέση του για να ξεκλέβει λίγο από το χρόνο που μοιράζει μεταξύ των καραβιών με σημαίες Λιβερίας και του Ολυμπιακού.

Τη βραδιά των εκλογών ήταν ιδιαιτέρως συγκινητική η παρουσία των ούγκανων της θύρας 7 στο εκλογικό κέντρο του Μώραλη, οι οποίοι έβαλαν τα δυνατά τους για να πάρουν το πρωτάθλημα του δήμου υπό το σύνθημα «είναι τρελός ο πρόεδρος». Είναι τα ίδια ούγκανα που μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κι όταν σε όλα σχεδόν τα γήπεδα της Ελλάδας σηκώνονταν αντιφασιστικά πανό, εκείνοι έκαναν σύνθημα το No Politica. Τελικά αυτό το No Politica εξελίχθηκε σε μια γαβροκαμπάνια από την οποία δε γλίτωσαν ούτε οι παίκτες και οι προπονητές του Ολυμπιακού – καλοί υπάλληλοι κι αυτοί.

Τελικά ο απολιτίκ οπαδισμός έπιασε, και ο Πειραιάς θα έχει για τα επόμενα πέντε χρόνια έναν δήμαρχο ο οποίος εξελέγη με το σύνθημα «ο Πειραιάς έχει καταντήσει σαν τον Παναθηναϊκό».

Ο Βόλος από την άλλη κρύβει μια ερμηνεία η οποία δεν προέκυψε μόνο από τους αριθμούς, αλλά κι από το έγκλημα που πιθανότατα διέπραξε το ΚΚΕ. Νέος δήμαρχος εξελέγη ο Αχιλλέας Μπέος· ένα υπόδικος, με κατηγορίες για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς (στήσιμο αγώνων, εκβιασμοί, προστασία), που έκανε μάλιστα και φυλακή και που στην πρώτη του μετεκλογική ομιλία υποσχέθηκε ότι θα εκδικηθεί όσους “κουλτουριάρηδες τραγουδιστές” τού την είπαν, και θα κάνει την πόλη μια απέραντη πίστα γεμάτη Πάολα και Παντελίδη.

Το “έγκλημα” του Βόλου έχει να κάνει με τη γραμμή του ΚΚΕ να μη στηρίξει κανέναν άλλον υποψήφιο εκτός των δικών του, ρίχνοντας λευκό και άκυρο στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Η παρακάτω ανάλυση βασίζεται σε αριθμούς και συλλογισμούς. Τα συμπεράσματα δικά σας:

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, η συμμετοχή των ψηφοφόρων στον Βόλο κινήθηκε στα ίδια σχεδόν επίπεδα και τις δύο Κυριακές – στον πρώτο γύρο ψήφισε το 63,52% και στον δεύτερο το 63,41% (70.405 και 70.290).

Τα έγκυρα και τα άκυρα/λευκά παρουσίασαν χτυπητή αλλαγή από τη μια Κυριακή στην άλλη. Στον πρώτο γύρο τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν 66.757 (94,82%) και στον δεύτερο γύρο 63.849 (90,84%). Καθαρή διαφορά 4% δηλαδή. Από αυτά, τα άκυρα αυξήθηκαν μεταξύ του Α’ και Β’ γύρου κατά 1,13% (2.474 στον Α’ και 3.263 στον Β’) και τα λευκά κατά 2,85% (1.174 στον Α’ και 3.178 στον Β’).

Ο υποψήφιος του ΚΚΕ στον Βόλο, Απόστολος Νάνος, έλαβε στον Α’ γύρο 5.589 ψήφους – 1.588 περισσότερους από τη διαφορά του Αχιλλέα Μπέου με τον υποψήφιο της αριστεράς, Μαργαρίτη Πατσιαντά, στον Β’ γύρο. Ο Μπέος έλαβε στις 25 Μαΐου 33.925 ψήφους και ο Πατσιαντάς 29.924.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ένας ψηφοφόρος του ΚΚΕ δεν είναι δυνατόν να ρίξει ψήφο στον Μπέο, βλέποντας τα νούμερα Α’ και Β’ γύρου, αλλά και ακούγοντας τον σύντροφο Κουτσούμπα να καλεί για λευκό και άκυρο όλους τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, οι συνειρμοί δεν είναι άκυροι και το έγκλημα –ίσως- είναι προφανές. Ίσως κι όχι.

Αν όμως πραγματικά συνέβη κάτι τέτοιο, τότε θα πρόκειται για μια από τις πιο μαύρες σελίδες του κόμματος από το 1989 και μετά.

(Είναι πάρα πολλοί οι φίλοι του ΚΚΕ που δεν τους αρέσουν αυτά που γράφω για το κόμμα, ενώ αντίθετα θαυμάζουν ότι κάνει. Όσο κακό κι αν τους προκάλεσε η διάσπαση οφείλουν να γνωρίζουν πως όταν στηρίζουν δια της απουσίας τους Μπέους, τόσο πιο πολύ πέφτουν στα μάτια του κόσμου)

----------------------------

Πηγή:polyfimoss

Αυτός και το σακίδιο

Τι είναι αλήθεια το Ποτάμι και τι η μαγευτική TVpersona που μετά βδελυγμίας απαρνείται το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τα παιδιά του «κομματικού σωλήνα»; Τι συμβολίζει αλήθεια το σακίδιο που η TVpersona αγόγγυστα κουβαλά; Μήπως ο Σταύρος είναι ο νέος Μεσσίας σε μεταμοντέρνο περιτύλιγμα, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου πακεταρισμένες σε σακίδιο; Η μήπως είναι το αιώνιο αρσενικό που κάθε θηλυκό προσμένει στη ζωή του για να ολοκληρωθεί; Ο εραστής που θα διεισδύσει στο (θηλυκό) εκλογικό σώμα για να το μυήσει σε ηδονές που μόνον εκείνος μπορεί να χαρίσει; Ή είναι ένας απλός κομπέρ του συστήματος που με το μικρόφωνο στο χέρι ασταμάτητα κάνει βόλτες επί σκηνής και με χαρακτηριστική άνεση απαντά σε ερωτήσεις από ένα αθέατο κοινό, στήνοντας ένα onemanshow;[1]

 

Ατέλειωτα τα ερωτηματικά μπροστά σε αυτό το «νέο», το «φρέσκο» και το «εναλλακτικό» πράγμα που σαν επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος επισκέφτηκε με μορφή κόμματος τον Σταύρο όταν κοίταζε επίμονα το ταβάνι σε βαθιά περισυλλογή για όλα και για τίποτα. Η μόνη σίγουρη απάντηση είναι το ότι πρόκειται περί μιας εξόφθαλμης κατασκευής, προϊόν της διαπλοκής των μήντια και των εγχώριων μεγιστάνων που τα ελέγχουν με πολιτικά κέντρα. Σκοπός της «παρθενογένεσης» είναι ο Ποταμός να διαχυθεί με χύμα στυλ στο εκλογικό σώμα και να διεμβολίσει ως δούρειος ίππος όχι γενικώς το κουρασμένο πολιτικό τοπίο, όπως ο ίδιος ο ευαίσθητος δημοσιογράφος ισχυρίζεται, αλλά την Αριστερά και πολύ συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μαρκούτσι του Σταύρου στοχεύει στα μεσαία εκείνα στρώματα που ακόμα φαντασιώνονται ότι θα ξαναβρούν το προ Μνημονίου απολεσθέν λάιφ στάιλ τους που γι’ αυτά συγκροτεί ταυτότητα, τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα ασχέτως αν είναι copyandpaste έτοιμων εικόνων από τα ΜΜΕ και τις χολιγουντιανές ταινίες. Γι’ αυτά τα μεσοστρώματα, όπως και για πολλούς νεολαίους, εκείνο που φταίει είναι γενικώς το σύστημα, οι πολιτικοί και η πολιτική που είναι αδιακρίτως κακοί/ή, που μιλούν την ξύλινη γλώσσα των αριθμών και των θεσμών και κατάντησαν τη χώρα «σ’ αυτό το χάλι». Προνομιακά σε αυτό το κοινό, ο «αντιεξουσιαστής», ζωντανός και χαλαρός Σταύρος πλασάρει την πολιτική ως καταναλωτικό προϊόν που δίνει στον αγοραστή την ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Η απόλαυση αυτή είναι πολλαπλή: ερωτική με τη χυδαία σεξιστική εκδοχή της, ψυχαγωγική με τους εξυπνακισμούς του, βαθιά λαϊκίστικη (το παιδί από τις δυτικές συνοικίες που δεν ξέρει ξένες γλώσσες) αλλά και πατριωτική («δεν λυγίζουν τα πόδια μου» στους Ευρωπαίους). 

Πάνω απ’ όλα όμως εγκαλεί με την αλτουσεριανή έννοια τους ψηφοφόρους του ως αυτό που είναι ο ίδιος, δηλαδή ο επιτυχημένος ενός συστήματος που όμως αποκρύβει: του συστήματος των παντοδύναμων ΜΜΕ. Τους καλεί να ταυτιστούν με την εικόνα του αμφισβητία των πάντων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο σκόπιμα βάζει στο κέντρο του διεφθαρμένου και κουρασμένου πολιτικού σκηνικού. Η απάτη βρίσκεται ακριβώς στο παραπάνω: ενώ ο ίδιος στην πραγματικότητα έχει χτίσει μία «λαμπερή» καριέρα σε μια υποτιθέμενη αμφισβήτηση, αυτήν που ζητά όμως επίμονα να εκφράσουν με την ψήφο τους, μαζί με τον καθόλου «φρέσκο» εκβιασμό του ότι αν δεν πάρει 5% θα εγκαταλείψει (!), θα τους οδηγήσει στην πλήρη καταστροφή.

Το Ποτάμι και ο Σταύρος είναι μόνον εικόνα χωρίς περιεχόμενο. Και εδώ έγκειται ο κίνδυνος, ακριβώς διότι ως κενό σημείο μπορεί να νοηματοδοτηθεί από τον καθέναν με τον τρόπο που επιθυμεί ώστε να συγκροτήσει τη φαντασιακή του σχέση με την πολιτική. Είναι ίσως η πιο καθαρή έκφραση του μεταμοντέρνου σε μια χώρα που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση και έχει αποδείξει ότι η ιστορία μπορεί να είναι και κυκλική διότι ο Μεσαίωνας είναι εδώ. Γι’ αυτήν τη χώρα ο Σταύρος δεν έχει προτάσεις — ή μάλλον έχει συνθέσει ένα μοντάζ από βαριά αντιδραστικές και δεξιές θέσεις μαζί με άλλες εκσυχρονιστικές, που όμως δεν συνιστούν πρόγραμμα. Επαίρεται μάλιστα για το ότι «δεν έχουμε τεκμηριωμένες απόψεις», πουλώντας έτσι το σπάσιμο άλλου ενός πολιτικού ταμπού. Ο λόγος του είναι σκόπιμα αβαθής διότι επενδύει στην απουσία περιεχομένου. Όταν όμως πιέζεται επιτέλους να πει κάτι πλασάρεται ως «ο καλός διαπραγματευτής» με την Τρόικα γιατί θα πάει «πρεσβευτής να μιλήσ[ει] για το δίκιο του Έλληνα που έχει προσφέρει “αυτά”».[2] Τρέμετε, Τροικανοί, με τα «αυτά» του Σταύρου!

Σίσσυ Βελισσαρίου

Η Σίσσυ Βελισσαρίου διδάσκει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι μέλος Επιτροπής Προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ

[1] Διακαναλική του Σ.Θεοδωράκη στη Θεσσαλονίκη, 20.5.2014.

[2] Συνέντευξη στον ΣΚΑΪ, 20.5.2014.

--------------------

Πηγή:enthemata

Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν. 

Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.

Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

Του πιτσιρίκου

*****

(Προσπαθώντας σε προηγούμενο άρθρο μου να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο σημερινός ψηφοφόρος στο Βόλο ή στον Πειραιά επιλέγει για Δήμαρχο έναν Μπέο ή Μαρινάκη, έλεγα  ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας. Η Κρυσταλία Πατούλη σ' ένα άρθρο της που αναδημοσίευσα καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι "Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας" και σήμερα βρήκα αυτό το παλιό, σχεδόν προφητικό άρθρο του πιτσιρίκου, το οποίο και αναδημοσιεύω. 

"(*)Μπράβο λοιπόν στους πολίτες που ψηφίζουν ανθρώπους με μπράβους ή, σε άλλες περιπτώσεις, τους ίδιους τους μπράβους.Όταν θα ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους μπράβους των εφοπλιστών και οι χρυσαυγίτες θα μαχαιρώνουν και θα δολοφονούν, οι «αθώοι» πολίτες ας προσπαθήσουν να θυμηθούν ποιους ψήφισαν". Εάν τώρα, δραστικά και ανυποχώρητα, δεν σταματήσουμε την λουμπενοποίηση της κοινωνίας, την οπαδοποίηση των πολιτών, τότε σύντομα το φαινόμενο αυτό θα βρει μιμητές πανελλαδικά, ένας Έλληνας Μπερλουσκόνι θα μας καταδυναστεύσει. Και τότε, φοβάμαι, θα είναι πολύ αργά για όλους μας.

Απ.Μωρ.)

---------------------

Πηγή: πιτσιρίκος 24/12/2012 
(*)πιτσιρίκος 21/5/2014

Αχιλλέας Μπέος, από την «παράγκα» στο Δημαρχείο

Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών, ένα ερώτημα κυριαρχεί στο Βόλο και για τον Βόλο. Πώς ο πρωταγωνιστής της παράγκας και των στημένων παιχνιδιών βρίσκεται να διεκδικεί την δημαρχία; Πώς από τις διώξεις για κακουργηματικές πράξεις, ο υπόδικος Αχιλλέας Μπέος βρέθηκε με «φωτοστέφανο»; «Τέτοιο δήμαρχο θέλουμε;», διερωτώνται πολλοί. Την απάντηση θα τη δώσουν οι ίδιοι οι δημότες.

Μέσα σε μια δεκαετία από το σύνθημα «Εεεε, οοοο, Αχιλλέα το έπαιξες ημίχρονο διπλό»  που αντηχούσε το Δεκέμβρη του 2004 στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης  στο  αγώνα Πανιώνιος – Ντιναμό Τιφλίδας, τις διώξεις για τα στημένα και όχι μόνο, τις προφυλακίσεις, τις κασέτες, τις απειλές  κ.α. ο Αχιλλέας Μπέος εμφανίστηκε την περασμένη Κυριακή έξω από το εκλογικό του κέντρο στο Βόλο να μιλάει για τους «απατεώνες» πολιτικούς του αντιπάλους.

Η ιστορία και η δράση του Αχιλλέα Μπέου είναι λίγο έως πολύ γνωστή καθώς έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά για  το ρόλο του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Παράγοντες του ποδοσφαίρου τον έχουν περιγράψει ως τον άνθρωπο που στήνει όλους τους ελληνικούς αγώνες. Εξάλλου ο υποψήφιος Δήμαρχος Βόλου έχει απασχολήσει πολλάκις αρχές, μέσα και κοινή γνώμη.

Προφυλακιστέος για τα στημένα το 2011, το 2012 αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 300.000 ευρώ και περιοριστικούς όρους.  Στον Αχιλλέα Μπέο έχει απαγορευτεί η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και η ενασχόληση με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Από τα γήπεδα επιχειρεί πλέον να περάσει στην πολιτική. Η προεκλογική του εκστρατεία βασίστηκε πάνω στα νταηλίκια και τις ύβρεις, όπως αναφέρουν πολίτες του Βόλου στο Tvxs.gr. Όσο για το πολιτικό του πρόγραμμα: Ποιο πρόγραμμα; Όταν ρωτήθηκε ο ίδιος φρόντισε να υπενθυμίσει την εμπλοκή του με τη νύχτα. «Τι πρόγραμμα να βγάλω;  Καρράς, Φουρέιρα ή Ρέμος, Βίσση...».

Ο ίδιος ωστόσο χαρακτηρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους μεταξύ άλλων «κοπρόσκυλα, αερητζίδες» κ.α. ενώ για τον εαυτό του έχει κρατήσει τους χαρακτηρισμούς  του «νέου» και «άφθαρτου». Όμως ένα μέρος των πολιτών του Βόλου τον ψήφισε - ειδικότερα ο Αχιλλέας Μπέος συγκέντρωσε 38,29% των ψήφων. Δεύτερος ο Μαργαρίτης Πατσιαντάς με 24,82%. «Η πρωτιά Μπέου φαίνεται πως έχει αφυπνίσει τους πολίτες του Βόλου», σχολιάζει στο Τvxs.gr ο δημοσιογράφος  του Magnesia News Γιώργος Καρεκλίδης. «Αλίμονό μας αν το άφθαρτο και το νέο είναι ο Μπέος», προσθέτει.

Οι μηχανισμοί της ΝΔ και η ενσωμάτωση των νεοναζί

Πώς όμως κατάφερε  ο Αχιλλέας Μπέος να συγκεντρώσει αυτό το ποσοστό; Όπως σημειώνει στο Tvxs.gr ο κ. Καρεκλίδης, το πρώτο σημείο-κλειδί  είναι η υποστήριξη της υποψηφιότητας του από τους μηχανισμούς της ΝΔ. Στενός συνεργάτης του Αχιλλέα Μπέου και Νο2 στην δημοτική παράταξή του είναι ο Γιώργος Μουλάς, στέλεχος της ΝΔ, ο οποίος είναι επί σειρά ετών δημοτικός σύμβουλος και πρώην πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής του κόμματος και πολιτευτής της ΝΔ.

Το δεύτερο είναι η ενσωμάτωση όλης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής στο ψηφοδέλτιο του. «Έχει ενσωματωθεί όλη η Χρυσή Αυγή στο ψηφοδέλτιο του, αλλά υπάρχουν και στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ», αναφέρει.  Σημειώνεται πως από την καταμέτρηση των σταυρών, όπως μεταδίδει η τοπική ιστοσελίδα Magnesia News, τουλάχιστον τρία «κρυμμένα» στελέχη της νεοναζιστικής οργάνωσης που «θαλαμώθηκαν» στο ψηφοδέλτιο του Μπέου ως δήθεν «ανεξάρτητοι και υπερκομματικοί» έχουν εκλεγεί ως δημοτικοί σύμβουλοι.

Αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας;

Μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελέσματων της Κυριακής φαίνεται να υπήρξε μια αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας. Πολλοί εκτιμούν πως οι πολίτες του Βόλου με την ψήφο τους θα αποτρέψουν μια νίκη του Μπέου στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών. Κινητικότητα υπάρχει και στις δημοτικές παρατάξεις.Ο Πάνος Σκοτινιώτης επικεφαλής του συνδυασμού «Επιλογή Ευθύνης»  έχει ανακοινώσει τη στήριξή του στον συνδυασμό του Μ. Πατσιαντά. «Η μάχη του Βόλου είναι μάχη για τη δημοκρατία, την ιστορία, την αξιοπρέπεια και τις αξίες της πόλης», δήλωσε ενώπιον των υποστηρικτών του και επισήμανε πως «σε περίπτωση που κερδίσει ο Αχιλλέας Μπέος τις εκλογές, ο δήμος κινδυνεύει να μπει σε μεγάλες περιπέτειες». 

Η δήλωση του έτερου υποψήφιου Μιχάλη Μιτζίκου ήταν πως «δεν πρόκειται να καταστρέψουμε την πόλη».

«Στο Βόλο καταγράφεται ένα κίνημα εναντίον του Αχιλλέα Μπέου», δηλώνει στο tvxs.gr ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρεκλίδης, σημειώνοντας ωστόσο πως επικρατεί μεγάλος προβληματισμός για το γεγονός πως 38% των πολιτών στήριξαν με την ψήφο τους την υποψηφιότητά του. 

-------------------------
Πηγή: tvxs