Πώς στρώθηκε ο δρόμος για τον φασισμό

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν. 

Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».

Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.

Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.

Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.

Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.

Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.

Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.

Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.

Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.

Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.

Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.

Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.

Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.

Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.

Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.

Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.

Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.

Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.

Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.

«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.

Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)

Του πιτσιρίκου

*****

(Προσπαθώντας σε προηγούμενο άρθρο μου να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο σημερινός ψηφοφόρος στο Βόλο ή στον Πειραιά επιλέγει για Δήμαρχο έναν Μπέο ή Μαρινάκη, έλεγα  ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας. Η Κρυσταλία Πατούλη σ' ένα άρθρο της που αναδημοσίευσα καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι "Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας" και σήμερα βρήκα αυτό το παλιό, σχεδόν προφητικό άρθρο του πιτσιρίκου, το οποίο και αναδημοσιεύω. 

"(*)Μπράβο λοιπόν στους πολίτες που ψηφίζουν ανθρώπους με μπράβους ή, σε άλλες περιπτώσεις, τους ίδιους τους μπράβους.Όταν θα ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους μπράβους των εφοπλιστών και οι χρυσαυγίτες θα μαχαιρώνουν και θα δολοφονούν, οι «αθώοι» πολίτες ας προσπαθήσουν να θυμηθούν ποιους ψήφισαν". Εάν τώρα, δραστικά και ανυποχώρητα, δεν σταματήσουμε την λουμπενοποίηση της κοινωνίας, την οπαδοποίηση των πολιτών, τότε σύντομα το φαινόμενο αυτό θα βρει μιμητές πανελλαδικά, ένας Έλληνας Μπερλουσκόνι θα μας καταδυναστεύσει. Και τότε, φοβάμαι, θα είναι πολύ αργά για όλους μας.

Απ.Μωρ.)

---------------------

Πηγή: πιτσιρίκος 24/12/2012 
(*)πιτσιρίκος 21/5/2014

Αχιλλέας Μπέος, από την «παράγκα» στο Δημαρχείο

Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών, ένα ερώτημα κυριαρχεί στο Βόλο και για τον Βόλο. Πώς ο πρωταγωνιστής της παράγκας και των στημένων παιχνιδιών βρίσκεται να διεκδικεί την δημαρχία; Πώς από τις διώξεις για κακουργηματικές πράξεις, ο υπόδικος Αχιλλέας Μπέος βρέθηκε με «φωτοστέφανο»; «Τέτοιο δήμαρχο θέλουμε;», διερωτώνται πολλοί. Την απάντηση θα τη δώσουν οι ίδιοι οι δημότες.

Μέσα σε μια δεκαετία από το σύνθημα «Εεεε, οοοο, Αχιλλέα το έπαιξες ημίχρονο διπλό»  που αντηχούσε το Δεκέμβρη του 2004 στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης  στο  αγώνα Πανιώνιος – Ντιναμό Τιφλίδας, τις διώξεις για τα στημένα και όχι μόνο, τις προφυλακίσεις, τις κασέτες, τις απειλές  κ.α. ο Αχιλλέας Μπέος εμφανίστηκε την περασμένη Κυριακή έξω από το εκλογικό του κέντρο στο Βόλο να μιλάει για τους «απατεώνες» πολιτικούς του αντιπάλους.

Η ιστορία και η δράση του Αχιλλέα Μπέου είναι λίγο έως πολύ γνωστή καθώς έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά για  το ρόλο του στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Παράγοντες του ποδοσφαίρου τον έχουν περιγράψει ως τον άνθρωπο που στήνει όλους τους ελληνικούς αγώνες. Εξάλλου ο υποψήφιος Δήμαρχος Βόλου έχει απασχολήσει πολλάκις αρχές, μέσα και κοινή γνώμη.

Προφυλακιστέος για τα στημένα το 2011, το 2012 αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 300.000 ευρώ και περιοριστικούς όρους.  Στον Αχιλλέα Μπέο έχει απαγορευτεί η είσοδος στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και η ενασχόληση με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Από τα γήπεδα επιχειρεί πλέον να περάσει στην πολιτική. Η προεκλογική του εκστρατεία βασίστηκε πάνω στα νταηλίκια και τις ύβρεις, όπως αναφέρουν πολίτες του Βόλου στο Tvxs.gr. Όσο για το πολιτικό του πρόγραμμα: Ποιο πρόγραμμα; Όταν ρωτήθηκε ο ίδιος φρόντισε να υπενθυμίσει την εμπλοκή του με τη νύχτα. «Τι πρόγραμμα να βγάλω;  Καρράς, Φουρέιρα ή Ρέμος, Βίσση...».

Ο ίδιος ωστόσο χαρακτηρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους μεταξύ άλλων «κοπρόσκυλα, αερητζίδες» κ.α. ενώ για τον εαυτό του έχει κρατήσει τους χαρακτηρισμούς  του «νέου» και «άφθαρτου». Όμως ένα μέρος των πολιτών του Βόλου τον ψήφισε - ειδικότερα ο Αχιλλέας Μπέος συγκέντρωσε 38,29% των ψήφων. Δεύτερος ο Μαργαρίτης Πατσιαντάς με 24,82%. «Η πρωτιά Μπέου φαίνεται πως έχει αφυπνίσει τους πολίτες του Βόλου», σχολιάζει στο Τvxs.gr ο δημοσιογράφος  του Magnesia News Γιώργος Καρεκλίδης. «Αλίμονό μας αν το άφθαρτο και το νέο είναι ο Μπέος», προσθέτει.

Οι μηχανισμοί της ΝΔ και η ενσωμάτωση των νεοναζί

Πώς όμως κατάφερε  ο Αχιλλέας Μπέος να συγκεντρώσει αυτό το ποσοστό; Όπως σημειώνει στο Tvxs.gr ο κ. Καρεκλίδης, το πρώτο σημείο-κλειδί  είναι η υποστήριξη της υποψηφιότητας του από τους μηχανισμούς της ΝΔ. Στενός συνεργάτης του Αχιλλέα Μπέου και Νο2 στην δημοτική παράταξή του είναι ο Γιώργος Μουλάς, στέλεχος της ΝΔ, ο οποίος είναι επί σειρά ετών δημοτικός σύμβουλος και πρώην πρόεδρος της Νομαρχιακής Επιτροπής του κόμματος και πολιτευτής της ΝΔ.

Το δεύτερο είναι η ενσωμάτωση όλης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής στο ψηφοδέλτιο του. «Έχει ενσωματωθεί όλη η Χρυσή Αυγή στο ψηφοδέλτιο του, αλλά υπάρχουν και στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ», αναφέρει.  Σημειώνεται πως από την καταμέτρηση των σταυρών, όπως μεταδίδει η τοπική ιστοσελίδα Magnesia News, τουλάχιστον τρία «κρυμμένα» στελέχη της νεοναζιστικής οργάνωσης που «θαλαμώθηκαν» στο ψηφοδέλτιο του Μπέου ως δήθεν «ανεξάρτητοι και υπερκομματικοί» έχουν εκλεγεί ως δημοτικοί σύμβουλοι.

Αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας;

Μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελέσματων της Κυριακής φαίνεται να υπήρξε μια αφύπνιση της τοπικής κοινωνίας. Πολλοί εκτιμούν πως οι πολίτες του Βόλου με την ψήφο τους θα αποτρέψουν μια νίκη του Μπέου στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών. Κινητικότητα υπάρχει και στις δημοτικές παρατάξεις.Ο Πάνος Σκοτινιώτης επικεφαλής του συνδυασμού «Επιλογή Ευθύνης»  έχει ανακοινώσει τη στήριξή του στον συνδυασμό του Μ. Πατσιαντά. «Η μάχη του Βόλου είναι μάχη για τη δημοκρατία, την ιστορία, την αξιοπρέπεια και τις αξίες της πόλης», δήλωσε ενώπιον των υποστηρικτών του και επισήμανε πως «σε περίπτωση που κερδίσει ο Αχιλλέας Μπέος τις εκλογές, ο δήμος κινδυνεύει να μπει σε μεγάλες περιπέτειες». 

Η δήλωση του έτερου υποψήφιου Μιχάλη Μιτζίκου ήταν πως «δεν πρόκειται να καταστρέψουμε την πόλη».

«Στο Βόλο καταγράφεται ένα κίνημα εναντίον του Αχιλλέα Μπέου», δηλώνει στο tvxs.gr ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρεκλίδης, σημειώνοντας ωστόσο πως επικρατεί μεγάλος προβληματισμός για το γεγονός πως 38% των πολιτών στήριξαν με την ψήφο τους την υποψηφιότητά του. 

-------------------------
Πηγή: tvxs

Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας

Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας. Όταν ψηφίζεις για το τομάρι σου και μόνο, τότε ήδη έχεις γίνει φασίστας. Όταν για χρόνια έκανες το ίδιο στο παρελθόν, τότε ήδη ήσουν από τότε φασίστας. Ο φασισμός δεν είναι μόνο ο ναζισμός, είναι η κάθε εκδήλωση αδιαφορίας προς τον ΑΛΛΟΝ, εκτός από την κακοποίηση του άλλου με οποιονδήποτε τρόπο, μικρό έως μεγάλο και εγκληματικό, επιθετικό ή παθητικό.

Δεν έχουμε ακόμα καταλάβει τι είναι ο φασισμός, και ψάχνουμε να τον αντιμετωπίσουμε! ε, δεν πρόκειται, μέχρι να αντιληφθούμε, πως φασισμός είναι οτιδήποτε που δεν λαμβάνει υπόψιν του την κοινωνία σε σύνολο, αλλά μόνο το προσωπικό και οικογενειακό συμφέρον του οποιουδήποτε.

Το πελατειακό σύστημα που στηρίζεται στην παραπάνω ...φιλοσοφία ζωής, είναι θεόρατο και έχει εμπλακεί με τα δύο κόμματα εξουσίας κατά συρροή στη χώρα μας. Μην αναρωτιέστε λοιπόν γιατί ακόμα τα ψηφίζει. Κι όσοι δεν τα ψηφίζουν οι περισσότεροι είναι μέσα και στη Χρυσή Αυγή, φαντάζομαι οργισμένοι που όλοι οι άλλοι μαζί τα φάγανε, ενώ αυτοί όχι, ή όχι και τόσο...

Γνωρίζω αρκετούς τέτοιους ψηφοφόρους με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, που κράδαιναν σημαιάκια μπλε και πράσινα στο παρελθόν και τώρα μισούν -εκτός των άλλων- τους μετανάστες, θεωρώντας τους ως βασικούς υπεύθυνους για όλα τα προβλήματά τους, χωρίς να τους πηγαίνει το μυαλό ούτε μια φορά να κοιταχτούν στον καθρέφτη, ή απλά να ξύσουν το κεφάλι τους, πριν το ξυρίσουν... και ψηφίσουν...

...θεωρώντας για άλλη μια φορά πως η λύση έρχεται από τους αρχηγούς και την εξουσία και όχι από την κοινωνία πολιτών, από τη συμμετοχή στα κοινά και τη ΔΗΜΟκρατία, από τον πολιτισμό “του κοινού καλού”, που σημαίνει ότι δεν ανέχεσαι το άδικο, ούτε καν ως μάρτυρας μίας κακοποίησης, είτε σε άνθρωπο, είτε στη φύση, είτε σε οτιδήποτε, ζωντανό, είτε σε ότι μπορεί να τιμά τη ζωή.

Γεμίσαμε, ως φαίνεται με… δίκαιους φασίστες όλα αυτά τα χρόνια. Με δίκαιους στα λόγια αλλά φασίστες κυρίως στις μη - πράξεις. Με αδιάφορους.

Το έχω προσπαθήσει να το ψάξω από όλες τις μεριές εδώ και 4 χρόνια και παραπάνω ειδικά για την κρίση, και 49 χρόνια, όσο ζω, από τις γνώσεις και την εμπειρία μου. Ελπίδα που να μην συμπεριλαμβάνει τους άλλους δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει είναι φασιστική, όπως φασιστικά και βίαια καταστρέφουν τον πλανήτη και τις κοινωνίες για το κέρδος και μόνο, όπως φασιστικά και βίαια αποφάσισαν ότι δεν θα λάβουν υπόψη τους τις μελέτες από τη δεκαετία του '70 που ανέλυαν οι ειδικοί καταλήγοντας πως θα φτάσουμε σίγουρα στην κρίση το 2008, όπως για το κέρδος και για την τσέπη τους καταστρέφουν έναν ολόκληρο πλανήτη όλοι αυτοί που μας έφτασαν εδώ παγκοσμίως.

Όσο ειδικά για αυτή τη νοοτροπία του Έλληνα σε πλειοψηφία όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των Δημοτικών Εκλογών, έχει τις ρίζες της από την τουρκοκρατία και μετά (όπως αναλύει διεξοδικά επίσης στην έρευνα ο ανθρωπολόγος Γρηγόρης Γκιζέλης), μέχρι τον εμφύλιο και μετά, μέχρι τη χούντα και μετά, μέχρι τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν με την ίδια ή παρόμοια κουλτούρα, που λέει ότι το κράτος είναι για το ξεζουμίζουμε, να το εκμεταλλευόμαστε μόνο για ίδιον όφελος, πετώντας ψίχουλα στους άλλους και τα μεγάλα κομμάτια της πίτας στους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, και να καθόμαστε να ασχολούμαστε μόνο με το σπιτάκι μας και το πορτοφόλι μας, και όλοι αυτοί που δεν το κάνουν είναι από τρελοί μέχρι ηττημένοι - κυνηγημένοι έως και εχθροί της κοινωνίας των φιλοτομαριστών νοικοκυραίων.

Αυτά τα ολίγα, τα γνωστά δηλαδή, και περισσότερα όποιος θέλει διαβάζει κανείς σ' αυτήν την έρευνα που παρεμπιπτόντως τα ΜΜΕ σύσσωμα αγνοούν, διότι πρέπει να φύγω για Αθήνα γιατί έρχεται από τη Θεσσαλονίκη ο Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου, ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους των γραμμάτων αυτής της χώρας, που φυσικά επίσης οι περισσότεροι αγνοούν καθώς τα κανάλια ανακυκλώνουν με θέρμη ειδήσεις για το τι φόρεσε η Μπιγιονσέ στο τάδε event και δέχονται διαφημίσεις για το κόμμα της ΧΑ προεκλογικά, ενώ αποκλείουν π.χ. το ανάλογο σποτ των φαρμακοποιών. Να μας χαιρόμαστε. Και εις ανώτερα. 

Κρυσταλία Πατούλη

19/5/14

ΥΓ. 1) ...οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα της πλειοψηφίας.

ΥΓ. 2) Έτσι όπως πάνε τα πράγματα τα κόμματα θα διαχωριστούν ευθαρσώς πια (διότι και σήμερα κάπως έτσι είναι, αλλά ακόμα λίγο καλυμμένα) ανάλογα με την υποστήριξη που θα παρέχουν σε διάφορες επαγγελματικές ομάδες. Άλλα θα υποστηρίζουν τους μικρομεσαίους ελεύθερους επιχειρηματίες, άλλα τους δημόσιους, άλλα τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, άλλα τους αγρότες, άλλα τους μαφιόζους των μαγαζιών της κάθε παραλιακής, άλλα τους εμπόρους ένδυσης και υπόδησης, άλλα τους μεγαλοβιομήχανους, άλλα τους εφοπλιστές, άλλα και τους δύο μαζί, κλπ. κλπ.

Θα ψηφίζει ο κόσμος το κόμμα προστάτη-νταβατζή των επαγγελματικών "δικαιωμάτων" του, για την ακρίβεια τον προστάτη του πορτοφολιού του. Η ιδεολογία και η κοινωνία θα καταργηθεί παντελώς και τυπικώς και ουσιαστικώς. Ο άνθρωπος θα ζει εκπορνευμένος στους νταβατζήδες του μόνο για να επιβιώνει. Πολιτισμός; Αξίες; Κοινωνία; Φύση; Ανθρώπινα δικαιώματα; Αντίο. Έκανε άλλωστε το πρώτο βήμα ο μεγάλος "ιδεολόγος" της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση(που λέει ο λόγος) έδωσε την... εικόνα. Μια νέα μεταλλαγμένη εικόνα του συνδικαλισμού σε εντελώς ξεκάθαρο πελατειακό νταβατζηλίκι, με τη μορφή κόμματος ή κομματικού συνδυασμού τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο ομαδοποιημένος φασισμός στα καλύτερά του.

***** 

(Προσπαθώντας σε προηγούμενο άρθρο μου να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους ο σημερινός ψηφοφόρος στο Βόλο ή στον Πειραιά επιλέγει για Δήμαρχο έναν Μπέο ή Μαρινάκη, έλεγα  ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας. Εδώ η Κρυσταλία Πατούλη καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι "Όταν την ελπίδα την προσωποποιείς, ήδη έχεις γίνει φασίστας" και ό,τι  έτσι "Ο άνθρωπος θα ζει εκπορνευμένος στους νταβατζήδες του μόνο για να επιβιώνει. Πολιτισμός; Αξίες; Κοινωνία; Φύση; Ανθρώπινα δικαιώματα; Αντίο".

Απ.Μωρ.)

---------------------------------
Πηγή: tvxs

Την Κυριακή μαυρίζουμε τον Μπέο, για να διορθώσουμε το κακό!

Αλήθεια τα'χω χαμένα. Διαβάζω σήμερα στον τοπικό τύπο το πως ψήφισαν οι συμπολίτες μου και παθαίνω σύγκρυο. 

Έναν νονό της νύχτας και του ποδοσφαίρου, έναν υπόδικο για διάφορα αδικήματα, που είναι αναγκασμένος κάθε 1 και 15 του μήνα, να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα, που του έχει απαγορευτεί η έξοδος στο εξωτερικό, που στις εξόδους και τις ομιλίες του "συνοδεύεται" από μια ντουζίνα μπράβους, που στο ψηφοδέλτιό του έχει περιλάβει όλα τα κατακάθια της Χρυσής Αυγής και της άκρας Δεξιάς, αυτόν λοιπόν τον τύπο, τον Μπέο, τον ψήφισαν 4 στους 10 ψηφοφόροι του Βόλου!. Στην Πορταριά δε και στη Μακρυνίτσα σχεδόν 5 στους 10. Το ίδιο και στην Αγριά. Μόνο η εργατομάνα Ν.Ιωνία άντεξε κάπως.

Το εξωφρενικό εδώ είναι, ό,τι από χθες, πολλοί φίλοι και γνωστοί, οι συνάδελφοι, γενικά η συντριπτική πλειοψηφία απ' αυτούς που έχω μιλήσει, έχουν δήθεν μείνει έκπληκτοι και πανικοβλημένοι, από το υψηλό του ποσοστό, κι από το "κακό" που μας βρήκε!. Θα τρελαθούμε εντελώς. Τότε ποιος τον ψήφισε, το άγιο πνεύμα; 

Έχουμε χάσει τον μπούσουλα, δεν έχουμε καν το θάρρος να παραδεχθούμε την μαλακία μας. Να πούμε ευθαρσώς, ναι τον ψήφισα γι'αυτόν κι εκείνο το λόγο. Να παραδεχτούμε ό,τι δεν γουστάρουμε να'μαστε ελεύθεροι, ό,τι θέλουμε τον "νταή", τον "δυνατό" να μας οδηγεί και να μας προστάζει... Ό,τι είμαστε φοβικοί και ραγιάδες και γαμημένοι νοικοκυραίοι της δεκάρας και της συντήρησης... Να παραδεχθούμε επιτέλους ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας, μόνο που αισθανόμαστε αδύναμοι να τον κοινοποιήσουμε προς τα έξω. (Γιατί, στο σπίτι μας, στη γυναίκα μας, στον μετανάστη, εκεί που μας παίρνει, εκεί  δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό...)

Εάν προσπαθήσω με τη λογική να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά των συμπολιτών μου, όπως και αυτή των Πειραιωτών, ή αυτών που -μετά απ' όσα έγιναν γνωστά- ψήφισαν στην Αθήνα Κασιδιάρη και Παναγιώταρο, καταλήγω σε διανοητικό αδιέξοδο. 

Πως αποφασίζω να ψηφίσω κάποιον κατώτερό μου;
Έναν νονό της νύχτας;
Έναν εν δυνάμει δολοφόνο;
Έναν φασίστα και ναζί;
Ή έναν εφοπλιστή;

Η μόνη δυνατή εξήγηση που είναι δυνατό να δοθεί εδώ, είναι αυτή που προανέφερα, ό,τι αποφασίζω όχι με βάση το προσωπικό - κοινωνικό και ταξικό μου συμφέρον, αλλά, τυφλά εγωιστικά, με βάση τα κατώτερά μου ένστικτα, με το θυμικό μου, και τις φοβίες μου.

Αυτή όμως, είναι αντίδραση ραγιάδικη, και ανθρώπου με κόμπλεξ κατωτερότητας.

Θέλουν δήθεν να εκδικηθούν τον "κακό" πολιτικό κόσμο του Βόλου. Μα η Αριστερά δεν ήταν ποτέ στα πράγματα, γιατί την καταδικάζουν πριν την δοκιμάσουν; Γιατί μετά από 4 χρόνια μνημονίου, μετά από τόση ανεργία, φτώχεια, και εξευτελισμό, δεν αποφασίζουν να ψηφίσουν αριστερό υποψήφιο;Πότε θα το κάνουν άραγε, στη Δευτέρα Παρουσία;

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ακόμα, για το φαινόμενο Μπέου, δεν έχει όμως νόημα. 

Σημασία έχει τώρα να προσπαθήσουμε συλλογικά, μήπως με την ψήφο μας, την ερχόμενη Κυριακή, μπορέσουμε και σώσουμε την παρτίδα. 

Στα σοσιαλ μιντια, είδα χθες με χαρά κάλεσμα του γνωστού και αγαπητού Συγγραφέα Κώστα Ακρίβου, όπως επίσης και της πολύ καλής Δημοσιογράφου Ελένης Σταμούλη, οι οποίοι σχεδόν ταυτόχρονα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και καλούν όλους σε επαγρύπνηση την Κυριακή, μπας και αποφύγουμε το μεγάλο κακό. 

Μακάρι να εισακουσθούν.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Γαμημένε νοικοκυραίε - Του Σταμάτη Μορφονιού

Γαμημένε νοικοκυραίε.
Σε ξέρω καλά.
Είσαι εσύ που όταν τα παιδιά στο διπλανό σπίτι γιόρταζαν με δυνατές μουσικές και γέλια, φώναζες τους μπάτσους γιατί τάραζαν τη νεκρική γαλήνη σου.
Είσαι εσύ που όταν η μπάλα των παιδιών έπεφτε στην αυλή σου δεν την έδινες ποτέ πίσω.
Είσαι εσύ που όταν βλέπεις νέους γύρω σου να φιλιούνται και να ερωτεύονται, μιλάς για "κατάντια της νεολαίας".
Είσαι εσύ που όταν οι εργάτες απεργούν, δηλώνεις υποταγή στον προιστάμενο τρίβοντας τα χέρια σου.
Είσαι εσύ που δεν πουλιέσαι μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη τιμή.


Γαμημένε νοικοκυραίε.
Πάνω στη σιωπή σου γεννήθηκε αυτό το τέρας.
Όπου και να πάω σε βρίσκω μπροστά μου και δεν μπορώ πια ούτε να γελάσω μαζί σου, ούτε να σε λυπηθώ.
Σαράντα χρόνια νύχτα χρέωσε τα όνειρα των παιδιών η "δουλίτσα" σου και το "σπιτάκι" σου.

Γαμημένε νοικοκυραίε 
Είσαι εσύ που όταν οι εθελοντές που φρόντιζαν τα αδέσποτα ζώα στη πλατεία έφυγαν, έριξες τροφή με δηλητήριο για να "ησυχάσεις" από αυτά μια και καλή.
Είσαι εσύ που μέσα στο "σπιτάκι" σου χτυπάς τη γυναίκα σου και τρομοκρατείς τα παιδιά σου.
Είσαι εσύ που όταν πνιγόμασταν στους δρόμους από τα δακρυγόνα και σου χτυπήσαμε την πόρτα για βοήθεια δεν άνοιξες.
Είσαι εσύ που σύρθηκες στην ουρά στα "συσσίτια" των χρυσαυγιτών γιατί ...."ε, εντάξει μωρέ... Και τι έγινε;.. Κορόιδο τους έπιασα. Δεν θα τους ψηφίσω."

Γαμημένε νοικοκυραίε.
Δεν θα είμαι ψύχραιμος πια μαζί σου.
Λερώνεις με τις μίζερες παντούφλες σου τα όνειρά μας.
Αντάλλαξες σαράντα χρόνια τώρα την ελπίδα μας με δυο κατσαρόλες, δυο καρέκλες και μια γαμημένη τηλεόραση.
Όπου σε βρίσκω θα σε φτύνω στα μούτρα.
 
------------------------
Πηγή:koutipandoras

Λαμόγια - Βόλος και φιλότιμο

Σε μια από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές της ταινίας «Η επιστροφή του Ροζ πάνθηρα», ο Chief Inspector Κλουζώ επισκέπτεται τον πρώην Chief Inspector Ντρέιφους στην ψυχιατρική κλινική όπου ο δεύτερος έχει οδηγηθεί για λόγους που ανάγονται στη συμπεριφορά του πρώτου. Ο Ντρέιφους έχει πείσει τον γιατρό του ότι είναι ικανός να ξαναβγεί στην κοινωνία, αλλά η επίσκεψη του Κλουζώ του δημιουργεί και πάλι μεγάλη βλάβη. Αν δείτε τη σκηνή της ταινίας, θα καταλάβετε γιατί.

Αυτή η σκηνή μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα το κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Νίκο Ζήγρα, ξάδερφο του Άκη Τσοχατζόπουλου, ήδη καταδικασθέντα από την ελληνική Δικαιοσύνη, των εξηγήσεων που έδωσε στο κλιμάκιο Ελβετών δικαστικών λειτουργών, σχετικά με το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Αν έχετε διάθεση για μαύρη κωμωδία, διαβάστε όλο το κείμενο. Φαντάζομαι ότι μετά από αυτό, οι Ελβετοί βρίσκονται σε κάποιο κέντρο ανάπαυσης, γελώντας σαν τον Ντρέιφους στην ταινία, μέχρι να ξεχάσουν την ιστορία αυτή. Κι αν τυχόν, στη φάση της αποκατάστασης της ψυχικής τους υγείας, ακούσουν μια ελληνική λέξη, οι άνθρωποι θα ξανακυλήσουν στη λήθη που χαρίζει το γέλιο.

Τι είπε ο Νίκος Ζήγρας στους Ελβετούς; Τους είπε κατάμουτρα απατεώνες ελαστικής συνείδησης, οι οποίοι ξεπλένουν χρήματα ανεξαρτήτου (sic) προελεύσεως. Μέχρι κι αυτά που τους δίνουν τα λαμόγια οι Έλληνες. Μάλιστα, επειδή ο Υπουργός Δικαιοσύνης τους δε δέχτηκε (όπως καταλαβαίνω από το παραλήρημα του κειμένου) δωροδοκία από τον Άκη, παραιτήθηκε ή τον παραίτησαν. Οι Ελβετοί οφείλουν να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό εφόσον ο ίδιος ο Νίκος ο Ζήγρας ζήτησε επειδή εκείνοι φταίνε για ό,τι έγινε. Μάλιστα, πρέπει οι ίδιοι οι Ελβετοί να δώσουν πίσω τα κλεμμένα (από τα λαμόγια τους Έλληνες). Είναι ένοχοι οι Ελβετοί επειδή το κράτος τους δεν φρόντισε να ελέγξει πώς ένας έλληνας ξυλέμπορος, χωρίς κανένα τιμολόγιο, με φορολογικές δηλώσεις μερικών χιλιάδων ευρώ, διακινούσε δεκάδες εκατομμύρια στις τράπεζές τους εξαργυρώνοντας επιταγές από εμπόρους όπλων!

Μα, όχι, σας παρακαλώ φανταστείτε την έκφραση των Ελβετών ακούγοντάς τα αυτά. Βέβαια, θα ήθελα να γνωρίζω πώς αποδόθηκε η λέξη «λαμόγια» σε μια ξένη γλώσσα ή αν έμεινε κι αυτή αμετάφραστη, σαν το «filotimo».

Μέχρι να συνέλθω από το μανιφέστο του Ζήγρα εναντίον του απάνθρωπου τραπεζικού συστήματος της Ελβετίας που δεν επιστρέφει τα κλεμμένα από τα λαμόγια τους Έλληνες στον ελληνικό λαό, ήρθε το χτύπημα του Άγγελου Φιλιππίδη, πρώην επικεφαλής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ο οποίος συνελήφθη στην Τουρκία για την υπόθεση των επισφαλών δανείων αλλά το διεθνές ένταλμα δεν εκτελέστηκε. Στην απόφαση της μη εκτέλεσης, γράφεται ότι η δικηγόρος του, ενώπιον των Τούρκων δικαστών, ανέφερε ότι ο Άγγελος Φιλιππίδης είναι πολιτικά διωκόμενος στην Ελλάδα, διότι υπήρξε στενός συνεργάτης και προσωπικός φίλος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και πρόσθεσε ότι η δίωξη σε βάρος Φιλιππίδη στόχο έχει να πληγεί ο πρώην πρωθυπουργός.

Το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, λοιπόν, ευθύνεται για τον Ζήγρα που δεν τον άφησε να αγιάσει, ενώ ο Φιλιππίδης πληρώνει τη φιλία του με τον άνθρωπο που πολέμησαν όλοι οι ισχυροί του πλανήτη γη, ίσως και οι ίδιοι οι Ελ.

Κατόπιν τούτων, μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό το ότι ο Αχιλλέας Μπέος, υποψήφιος δήμαρχος Βόλου, κατεβαίνει στις εκλογές αυτοπροσδιοριζόμενος ως «το νέο, το άφθαρτο, το δημιουργικό, το δυναμικό», που θέλει «πετάξει το παλιό και το φθαρμένο», γι' αυτό και «θα υπάρξουν πολλά κιλά λάσπη» από «τους δήθεν». Για να επιτύχει τους στόχους του, δε θα διστάσει να ρίξει «γροθιά στο μαχαίρι», δηλαδή «στο διεφθαρμένο σύστημα», κι ας ξέρει ότι θα ματώσει, όμως θα σπάσει και το μαχαίρι. Όλα αυτά, για να υπηρετήσει «το δίκιο της πόλης» και δε θα διστάσει να πάει «και στον εισαγγελέα, όσες φορές χρειαστεί». Ξέρει ότι θα δεχτεί λυσσαλέες αντιδράσεις γιατί «ο Μπέος είναι στόχος γι' αυτούς που έμαθαν να ζουν σε βάρος των άλλων χωρίς να προσφέρουν τίποτα». Αλλά δεν τους φοβάται, εδώ κοτζάμ «διεφθαρμένη κυβέρνηση προσπάθησε με τα πιο ανέντιμα και φασιστικά μέτρα» να τον εξοντώσει και δεν το πέτυχε. Για τον Ολυμπιακό Βόλου έγιναν όλα, και τη σύγκρουση του Μπέου με «το σύστημα της διαφθοράς και του τέλματος που διατηρεί τα προνόμιά του», τους χάλεσε το βόλεμα. Ήταν ο «νέος που πάλευε» κι έπρεπε από κάποιους να στηθεί «μια επιχείρηση βρωμιάς και συκοφαντίας χωρίς στοιχεία, αποδείξεις και μάρτυρες, χωρίς ένα τίποτα, προσπαθούν ακόμη και σήμερα να καταστούν ενοχοποιητικοί». Γι' αυτό τον έστειλαν φυλακή, ήθελαν την εξόντωσή του, ακόμη και τη βιολογική. Αλλά την απάντηση την έδωσε ο κόσμος που τον περιστοιχίζει, γι' αυτό «κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους».

Παντού συνωμοσίες, προκειμένου να εξοντωθούν οι τίμιοι και ηθικοί του τόπου αυτού. Κρίμα που δε ζει πια ο σκηνοθέτης Μπλέικ Έντουαρντς, θα είχε πολλή έμπνευση από την Ελλάδα του 21ου αιώνα…

-------------------------------
Πηγή:protagon

 **********

(Για το "φαινόμενο" Μπέος δεν χρειάσθηκε, παρά μια απλή αναζήτηση στη google για να μου δώσει πάνω από 40 χιλ. λήμματα. Το κακό, που θα συμβεί και ήδη συμβαίνει με την υποψηφιότητά του στον Βόλο, θα το συζητάμε (και θα ανατριχιάζουμε) για πολύ, μα πάρα πολύ καιρό. 

Είναι εκπληκτικό το γεγονός, ό,τι πέρα από τις γνωστές κορώνες των πολιτικών αντιπάλων του, ελάχιστοι δημοσιογράφοι -εγώ θυμάμαι μόνον έναν στον "Τ"- έχουν επώνυμα καυτηριάσει την υποψηφιότητά του, για δε τους επώνυμους των γραμμάτων και του πολιτισμού της πόλης μας, υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή...!

Προσπαθώντας να ταράξω λίγο το πέπλο της εκκωφαντικής σιωπής, με άγνοια κινδύνου, αναδημοσιεύω το παραπάνω άρθρο, γιατί νομίζω ταιριάζει γάντι, στα τραγική κατάντια που μας καταδυναστεύει -τοπικά και πανελλαδικά- τα τελευταία 4-5 χρόνια, όντας αισιόδοξος (και αρκετά αιθεροβάμων...) όπως πάντα, μήπως και ξυπνήσω, έστω και καθυστερημένα κάποιες συνειδήσεις. 

Δεν πρέπει εδώ να ξεχάσω, να μην αναφερθώ, στο άλλο στρατόπεδο της υπόλοιπης δεξιάς αλλά και της μνημονιακής σοσιαλδημοκρατίας, των κάθε λογής Σκοτινιώτηδων, Παπατόλιων και δεν συμμαζεύεται, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κατέστρεψαν τον Βόλο, υπηρετώντας και εφαρμόζοντας σαν τα υπάκουα σκυλάκια, τις προσταγές της ντόπιας και ξένης τρόϊκα. Είναι εξίσου απορριπτέοι -ή ίσως και περισσότερο-, γιατί εξαπάτησαν τον κόσμο, εκμεταλλευόμενοι μια δήθεν αριστερή προέλευση που διέθεταν.

Επιπλέον παραθέτω κάποιους συνδέσμους με άρθρα του Τ. Τέλλογλου σχετικά με τα παραπάνω (αν και δεν τρέφω την καλύτερη εκτίμηση για αυτόν).

Απ.Μωρ.)

***********

Διαβάστε ακόμη:

Η πτώση του Βόλου

Η πτώση του Βόλου 2.0

 

Κορνήλιος Καστοριάδης: “Ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται”

Μια συνέντευξη που παραχώρησε ο Κορνήλιοs Καστοριάδηs πριν χρόνια αλλά σήμερα μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ...

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης:  Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των "δυνατών" και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ' αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ' αυτή την περίοδο;

Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ' αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης:   Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν "ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά";

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: «Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του.  Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».   -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι

*****

(Την επόμενη Κυριακή έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο κίνδυνος του να πάρει πολλούς ψήφους, στον Βόλο, ο γνωστός νονός του ποδοσφαίρου και λαμόγιο, ο Μπέος, είναι, δυστυχώς πολύ μεγάλος. Κάποιες σκόρπιες συζητήσεις με γνωστούς και φίλους που έκανα τελευταία, μ' έκαναν ν' ανατριχιάσω για το επίπεδο των επιχειρημάτων τους, ή καλύτερα για το μέγεθος της ηλιθιότητας, που χαρακτηρίζει ακόμα και "μορφωμένους" ανθρώπους, ή μάλλον κυρίως αυτούς... Θέλοντας να γράψω κάτι για το όνειδος του όποιου Μπέου για την πόλη μου τον Βόλο, έπεσα σ'αυτή την παλιά -αλλά επίκαιρη όσο ποτέ- συνέντευξη του μεγάλου Κορνήλιου Καστοριάδη, την οποία και αναδημοσιεύω, με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιους, να ξανασκεφτούν τι θα ψηφίσουν στις ερχόμενες εκλογές, που για μένα, εδώ και καιρό, είναι πιο ξεκάθαρο παρά ποτέ: ψήφο στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Απ.Μωρ.)

-------------------------------------
Πηγή:enallaktikos.gr

Οι Ρίζες του Μίσους Του Κορνήλιου Καστοριάδη

Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο.

Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμου».

Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.

Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.

Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να «εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.

Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.

 

----------------------------

Πηγή:enallaktikos.gr

Εκτελούν το κίνημα «Χωρίς Μεσάζοντες»! Του Ηλία Τσολακίδη

Σύμφωνα με το άρθρο 32, § 2 του νομοσχεδίου των λαϊκών αγορών θα απαγορεύεται το υπαίθριο εμπόριο (εκεί εντάσσονται και οι διανομές «Χωρίς Μεσάζοντες») σε δήμους άνω των 3.000 κατοίκων.

 
Με το νομοσχέδιο για τις λαϊκές αγορές που ψηφίζεται στη Βουλή τη Δευτέρα 5 Μαΐου, η κυβέρνηση εκτελεί εν ψυχρώ τους παραγωγούς και τους πωλητές των λαϊκών αγορών με στόχο την εξυπηρέτηση των μεγάλων ιδιωτικών μονοπωλιακών συμφερόντων και των πολυεθνικών εμπορικών αλυσίδων και με ταυτόχρονη ζημιά των λαϊκών νοικοκυριών και των καταναλωτών.
Με τις ρυθμίσεις του υπαίθριου, στάσιμου και πλανόδιου εμπορίου που συμπεριλαμβάνονται στο νομοσχέδιο, επιχειρείται να δοθεί τέλος και στο κίνημα «Χωρίς Μεσάζοντες», και μάλιστα ύπουλα, κρυφά και υπόγεια, χωρίς η πρόθεσή τους αυτή να ομολογείται κάπου ρητά.

Αντί να ενισχυθούν ο θεσμός των λαϊκών αγορών με σπάσιμο των κυκλωμάτων των μεσαζόντων, η προμήθεια ποιοτικής τροφής σε συμφέρουσα τιμή για καταναλωτές και παραγωγούς μέσα από τα κινήματα «Χωρίς Μεσάζοντες» και τη συμβολαιακή γεωργία δίνοντας τη δυνατότητα, ιδιαίτερα στους φτωχοποημένους της πόλης, να αγοράζουν φθηνότερα και στους παραγωγούς να εξασφαλίζουν καλύτερες τιμές για τα προϊόντα τους, με το νομοσχέδιο αυτό επιβάλλεται ένα ασφυκτικό πλαίσιο κριτηρίων για απόκτηση άδειας που πετάει έξω από το επάγγελμα χιλιάδες μεροκαματιάρηδες λαϊκατζήδες και απομονώνει τον παραγωγό από τον καταναλωτή.

Σύμφωνα με το άρθρο 32, § 2 του νομοσχεδίου θα απαγορεύεται το υπαίθριο εμπόριο (εκεί εντάσσονται και οι αγορές «Χωρίς Μεσάζοντες») σε δήμους άνω των 3.000 κατοίκων, ενώ θα επιβάλλεται τέλος το οποίο θα καθορίζεται από τον δήμο ή την περιφέρεια!

Μονάχα με τις δύο αυτές σειρές του νομοσχεδίου, επιχειρούν να ξεφορτωθούν το κίνημα «Χωρίς Μεσάζοντες». Έτσι όπως έγινε και με το κίνημα «Δεν πληρώνουμε» κατά των διοδίων, με τις ντροπολογίες Ρέππα και Βορίδη και την ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας κατά της απάτης παραχώρησης των εθνικών μας οδών στους εθνικούς …επενδυτές.

Οι πρωτοβουλίες πολιτών «Χωρίς μεσάζοντες» και οι πολίτες που στηρίχτηκαν απ’ αυτές, οφείλουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να αντισταθούν. Να απαιτήσουν την άμεση απόσυρση του νομοσχεδίου και την έναρξη πραγματικής διαβούλευσης, διότι το δικαιούνται!
Το κίνημα «Χωρίς μεσάζοντες» ανακούφισε χιλιάδες ανήμπορους πολίτες σε ολόκληρη τη χώρα και ανέδειξε διεθνώς το τεράστιο πρόβλημα της αισχροκέρδειας των μεσαζόντων στη χώρα μας. Η κυβέρνηση, αντί να πατάξει την αισχροκέρδεια και να περιορίσει τα κέρδη των «νταβατζήδων» της αγοράς, ανέλαβε την εξόντωση των λαϊκών αγορών και των κινημάτων, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών.

Πρέπει όλοι μαζί να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το υπαίθριο εμπόριο, διότι μέσα απ' αυτό εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα των μικρών παραγωγών αλλά και των επαγγελματιών, δίνοντας ταυτόχρονα στον καταναλωτή τη δυνατότητα προμήθειας ντόπιων, ποιοτικών και φθηνών προϊόντων.

H πολιτική των μνημονίων έχει επιβάλει ανηλεή λιτότητα, με αποτέλεσμα να εξοντωθεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Παγιδευμένο πλέον, περιμένει ανήμπορο στη μια μεριά του δρόμου, σε ένα επικίνδυνο και πολυσύχναστο σταυροδρόμι χωρίς σηματοδότη. Άρρωστοι, άνεργοι, ανασφάλιστοι, οικονομικά ανήμποροι με βήμα αργό δεν τολμούν να πατήσουν στο οδόστρωμα. Είναι καταδικασμένοι, διότι σ’ αυτή τη διασταύρωση αργός βηματισμός σημαίνει θάνατος! Η κυκλοφορία δεν ελέγχεται.

Βαριά οχήματα πολυεθνικών εταιρειών, φορτωμένα κέρδος, περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και οι οδηγοί τους δεν δίνουν δεκάρα για τις ζωές των εξουθενωμένων.

Η επιβίωση των ανθρώπων αυτών, χωρίς κοινωνική πρόνοια και κοινωνική φροντίδα, εξαρτάται πια από την αλληλεγγύη των συμπολιτών τους. Αποτελεί υποχρέωση αυτών που αντέχουν ακόμη να βοηθήσουν τους ανήμπορους. Να τους πάρουν από το χέρι και να τους περάσουν απέναντι. Κοινωνικά Παντοπωλεία, Ιατρεία, Φαρμακεία, Φροντιστήρια και αγορές «Χωρίς Μεσάζοντες» σε ολόκληρη τη χώρα, προσφέρουν βοήθεια σε δεκάδες χιλιάδες πολίτες.

Τα χρόνια όμως περνούν και τα πράγματα χειροτερεύουν. Λείπουν τα πάντα! Κομμένο ηλεκτρικό ρεύμα και απλήρωτοι λογαριασμοί νερού, απλήρωτοι φόροι και χρέη, άνεργοι και ανασφάλιστοι χωρίς πρόσβαση στις στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας και οι τιμές στα ύψη. Νέα νομοσχέδια, νέοι νόμοι και αποφάσεις της κυβέρνησης αναγκάζουν εκατομμύρια πολίτες να περιμένουν αβοήθητοι στη διασταύρωση.

Φίλε μου, τα ψέματα τελείωσαν! Δεν μένει άλλος χρόνος για λόγια και περιττές κουβέντες. Είναι ώρα για έργα αντίστασης και αλληλεγγύης. Πρέπει να καταλάβεις πως για να περάσουμε ασφαλείς απέναντι πρέπει πρώτα, όλοι μαζί, να σηκώσουμε τα μανίκια και να διορθώσουμε το φανάρι! Πρέπει επιτέλους να ανάψει πράσινο και για τους «πεζούς». Να μπει ένα ΣΤΟΠ στα κέρδη των πολυεθνικών, των τραπεζών και των ντόπιων ολιγαρχών. Πρέπει να φύγει η άθλια αυτή κυβέρνηση που κρατά μονίμως το φανάρι της διασταύρωσης χαλασμένο για να περνούν ελεύθερα τα φορτηγά του κέρδους.
 

-----------------------------------------------

Πηγή:thepressproject

Μήνυμα αξιοπρέπειας στις εκλογές - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κανονικά με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια πολιτική που εφαρμόζει αυτά τα δύο χρόνια αλλά και με όσα αναμένεται, ως γνωστόν, να εφαρμόσει, ο Σύριζα θα έπρεπε ήδη να έχει παρελάσει θριαμβευτής και απελευθερωτής στο Σύνταγμα μετά από παλλαϊκό ξεσηκωμό και πτώση της ακροδεξιάς και κατόπιν εκλογών στις οποίες θα ελάμβανε συντριπτική πλειοψηφία και αυτοδυναμία.

Αυτά βεβαίως θα είχαν συμβεί αν ο Σύριζα ήταν αξιοπρεπές κόμμα, ριζοσπαστικό που ενέπνεε και έδινε ελπίδα στους καταληστεμένους και τσαλαπατημένους επί της αξιοπρέπειάς τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όμως ο Σύριζα από τότε που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, άλλαξε και ρότα πολιτικής. Αντί να στέκει με αξιοπρέπεια και σταθερότητα στις θέσεις του, αντί να απευθύνεται ξεκάθαρα στην κοινωνία των πολιτών, αντί να είναι μπροστάρηδες στην πορεία της κοινωνίας προς την ανατροπή του ίδιου του αναξιοπρεπούς και ιδιώτη εαυτού της οι βουλευτές και τα στελέχη του, άρχισαν όλοι μαζί την οικειοθελή βίαιη “ωρίμανσή τους”, την ευθυγράμμισή τους με τις επιταγές του συντηρητισμού για να λάβουν θέση κυβέρνησης εν αναμονή, την καθημερινή ενασχόλησή τους με τα δελτία τύπου των μουρούτηδων που είχαν στόχο να τους τραβήξουν στον βόθρο τους, την τελική διολίσθηση, τις εκπτώσεις, τις απαράδεκτες και ανήθικες δηλώσεις και ενέργειες, τον εναγκαλισμό με ανθρώπους γνωστού αναξιοπρεπούς πολιτικού παρελθόντος, την ανάδειξη πρωτοκλασσάτων στελεχών δουλοπρεπών και ανέντιμων, ανακόλουθων πολιτικάντηδων με προσωπικές οικονομικές επενδύσεις σε πολυεθνικές που απομυζούν και καταστρέφουν τον πλανήτη, έγινε δηλαδή εντός δύο ετών αναμονής εξουσίας ο Σύριζα ένα κόμμα ίδιο και απαράλλαχτο με όσα χείριστα τέτοια μάθαμε να ανεχόμαστε στους κυβερνητικούς θώκους εδώ και δεκαετίες.

Προφανώς αυτή είναι ακόμα η ελληνική κοινωνία, κοινωνία ιδιωτών και όχι πολιτών. Δεν έχει αλλάξει ακόμη η δυναμική της παρ’ όλες τις τεράστιες αλλαγές που έχουν συντελεστεί . Οπότε ένα κόμμα για να λάβει την πλειοψηφία της και να κυβερνήσει πρέπει, σύμφωνα με τα παλαιοπολιτικά δεδομένα, να την εκφράζει, πρέπει να είναι ο καθρέφτης της και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δικαιολογεί συνεργασία ακόμα και με τον διάβολο, όπως αρέσκονταν να λένε τα στελέχη του Σύριζα τότε, στην αρχή αυτής της πορείας ενδοτισμού, τότε που μασούσαν με κάθε τρόπο για να καταπιούν όπως όπως τις εισροές γνωστών για το ποιόν τους πολιτικών προσώπων στον χώρο τους και τον εφεξής συναγελασμό μαζί τους. Διάλεξαν δηλαδή όλοι τους την εύκολη πορεία της προσαρμογής παρά την δύσκολη πορεία της ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου.

Με γεια τους με χαρά τους λοιπόν εκεί στον Σύριζα που το σκέφτηκαν και το σκέφτονται ακόμη έτσι το “πράμα” και έγιναν ένα συμπαγές αναξιόπιστο πράμα, όπως λέει και ο ανεκδιήγητος πολιτικάντης υποψήφιος ευρωβουλευτής τους που κορδίζεται ότι έδιωξε την Σαμπιχά από το ψηφοδέλτιο διότι ήταν ακροδεξιά τσιγγάνα (γελάνε και οι όρνιθες). Με γεια τους με χαρά τους που μετρούν κουκιά και πορεύονται, που θεωρούν δεδομένους ανθρώπους-ψήφους στο σακούλι τους και πάνε να ανοιχτούν συνειδησιακά ολοένα για να προσεταιριστούν και άλλους. Με γεια τους με χαρά τους που δεν έχουν πρόβλημα να αδειάσουν συνεργάτες τους, να εκθέσουν ανθρώπους, να πράξουν αναξιοπρεπώς, να μιλήσουν δουλοπρεπώς, να γίνουν γλίτσες ξεφτίλες ανακόλουθοι και αναξιόπιστοι μόνο και μόνο για να λάβουν την πλειοψηφία στις εκλογές με παλαιοπολιτικά κριτήρια και μεθόδους και όχι με ριζοσπαστισμό και αξιοπρέπεια. Με γεια τους με χαρά τους που διάλεξαν να πορευτούν και πορεύονται ακόμη στον εύκολο απλοϊκό δρόμο που θα έπαιρνε ο κάθε ηλίθιος πολιτικάντης αν έφτανε μέχρις εκεί. Με γεια τους με χαρά τους όλα αυτά αλλά τους αξιοπρεπείς πολίτες, όσους δεν τους αρέσει να νιώθουν ότι τους έχει ο Σύριζα δεδομένους ψήφους δικούς του, όσους δεν ανέχονται την ανηθικότητα, την ιδιοτέλεια, την αναξιοπρέπεια τους χάνει καθημερινά εδώ και δύο χρόνια γι αυτό και προφανώς δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπίσεις αλλά πέφτει κιόλας ύστερα από τόση κοσμοχαλασιά. Επίσης, όπως πολύ ευκρινώς διαφαίνεται, δεν παίρνει ούτε σημαντικό ποσοστό από τους “άλλους”, οι οποίοι προτιμούν βέβαια τους ομοίους τους παρά αυτούς που προσαρμόζονται ως όμοιοί τους. Εξ ου και η εμφάνιση των ποταμιών στην πολιτική ζωή, η ανάδυση των άλλων ακροδεξιών, των καμουφλαρισμένων πίσω το προσωπείο της απολιτίκ ποταμίσιας πέστροφας. Για όλη αυτή την κατάντια είναι συνυπεύθυνος με την ακροδεξιά που κυβερνά, ο Σύριζα που περιμένει και ενδίδει.

Η πιο αξιόπιστη και επίσημη όμως δημοσκόπηση θα είναι οι εκλογές για ευρωβουλή και περιφέρειες. Εκεί ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας πρέπει να λάβουν το μήνυμα της αποτυχίας τους, το οποίο κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τόσον καιρό. Οι αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να τους ψηφίσουν ούτε καν με βαριά καρδιά, για να φύγουν οι άλλοι διότι αν πράξουν έτσι, νιώθουν ότι δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους βουλευτάδες του άθλιου δικομματισμού της ακροδεξιάς, οι οποίοι με βαριά καρδιά κι αυτοί (έλεγαν ότι) ψήφιζαν τα μνημόνια δήθεν για να μην καταρρεύσει η χώρα. Αν η αριστερά θέλει να “ωριμάσει” και να γίνει δεξιά, οι “ανώριμοι” αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να την ακολουθήσουν στην κατηφόρα της.

Κανονικά ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας που τον περιστοιχίζει θα έπρεπε ήδη να έχουν αποδεχτεί την πλήρη και καταφανή αποτυχία τους βλέποντας τα σημάδια της κοινωνίας, η οποία, παρόλα όσα οι ίδιοι αλλά κυρίως οι αντίπαλοί τους πράττουν, δεν τους αποδέχεται, δεν συμβαδίζει με αυτούς, δεν συμμετέχει, δεν τους εμπιστεύεται, το κόμμα δεν έχει μέλη καλά καλά για να στελεχώσει συνδυασμούς αυτοδιοίκησης και τρώει πόρτα από τους πολίτες τους οποίους προσεγγίζει. Αυτό και μόνο είναι η απόδειξη παταγώδους αποτυχίας των πολιτικών επιλογών τους. Οι περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές απλά θα αποδείξουν και θα καταγράψουν επίσημα τα ηλίου φαεινότερα, τα οποία μονάχα οι ενδιαφερόμενοι να τα δουν και να τα αναλύσουν δεν βλέπουν και δεν δύνανται, νοητικά πιθανόν, να εκτιμήσουν.

Όπως ανήγαγαν τις κατά καιρούς απεργίες σε κομβικές ημέρες και εμβληματικές δράσεις για την πτώση της ακροδεξιάς αλλά διαψεύστηκαν όλες τις φορές οικτρά δίχως όμως να κατανοήσουν, όπως φάνηκε, το παραμικρό, με τον ίδιον ακριβώς τρόπο έχουν αναγάγει και τις επερχόμενες εκλογές ως κόμβο στην πορεία της ανατροπής της ακροδεξιάς, μιας πορείας που όμως ουσιαστικά δεν έχει αρχίσει ποτέ. Διότι ο Σύριζα επέλεξε εξ αρχής την πορεία δικής του ωρίμανσης και ενδοτισμού και όχι την πορεία ανατροπής του συστήματος και  των εκφραστών του.

Οι επερχόμενες εκλογές λοιπόν, ευρωεκλογές και περιφερειακές είναι ευκαιρία των πολιτών να δείξουν στο δίπολο της αναξιοπρέπειας, της ακροδεξιάς που κυβερνά και του Σύριζα που αναμένει και εξευτελίζει τις αξίες και την αξιοπρέπειά μας, ότι δεν τους ανεχόμαστε πια. Τους μεν για τον τρόπο που κυβερνούν και ξεπουλούν την Ελλάδα και την ζωή μας, τους δε για τον τρόπο που ωριμάζουν και προοιωνίζονται μια καλή συστημική διαχείριση της κατάντιας μας.

ΥΓ

Η Αριστερά όσο συνεχίζει να ασχολείται και να μιλάει για το χρήμα και όχι για τις πραγματικές αξίες, τόσο θα είναι δέσμια του ευτελούς και αναξιοπρεπούς συστήματος που την γέννησε, την ορίζει και την περιορίζει, τόσο θα είναι μια παρωχημένη Αριστερά. Μια Μουσειακή Αριστερά όπως το ΚΚΕ και λοιπές ομοειδείς δυνάμεις ή μια ενδοτική αναξιόπιστη και αναξιοπρεπής συστημική “αριστερά” όπως ο Σύριζα.

Η Αριστερά επιβάλλεται πλέον να μιλήσει με άλλους όρους και να προβάλει στην πολιτική ζωή τις πραγματικές αξίες. Η Οικουμενική Αριστερά είναι η μόνη προοπτική ζωής για το οικοσύστημα και για την ανθρωπότητα.

--------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis

Υγεία: ο ερευνητής μέσα στον καθηγητή Του Κώστα Κάππα

Να αντισταθώ εγώ μόνος μου, δεν αντέχω άλλο. Ούτε και εσύ. Πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να ενεργοποιηθούν οι πολίτες-ασθενείς. Στο κάτω κάτω, οι λαοί έχουν την υγεία που τους αξίζει. Αλήθεια, μας αξίζει το σημερινό σύστημα υγείας; 

Σπουδάζεις στην Ελλάδα, μετά συνεχίζεις, συχνά έξω. Αφήνεις πολλά χρόνια από τη νιότη σου στο νοσοκομείο της μεγάλης ξένης πόλης, συγκινείσαι, πεισμώνεις και μαγεύεσαι ταυτόχρονα. Ονειρεύεσαι να σώσεις τον κόσμο και κατεβαίνεις κουρδισμένος στην Ελλάδα να γίνεις τμήμα του θεϊκού τρίπτυχου: βλέπω το κλινικό πρόβλημα, ερευνώ για να του βρω λύση, την βρίσκω και θεραπεύω. Και όλα αυτά τα διδάσκω στους φοιτητές και στους νέους γιατρούς. Τρία σ’ ένα! Τι καλύτερο χωράφι να ευδοκιμήσει το τρίπτυχο αυτό από ένα Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο;

Πας συνειδητά στην επαρχία, θυσιάζεις την οικογενειακή ζωή, τους βλέπεις δύο διήμερα τον μήνα. Μπαίνεις στο τριτοβάθμιο νοσοκομείο και ανακαλύπτεις ότι είναι το μοναδικό που προσφέρει θεραπευτικές ακτινοβολίες για τους ασθενείς, για μία τεράστια περιοχή, κοντά στο ένα εκατομμύριο κάτοικοι. Μαζεύεις τα επιδημιολογικά στοιχεία της περιοχής και αναμένεις ότι κάτι λιγότερο από 3.000 κάτοικοι θα ασθενήσουν από καρκίνο, από τους οποίους οι 2.000 περίπου θα υποβληθούν και σε ακτινοθεραπεία. Τρομάζεις. Σύμφωνα με τα διεθνή standards, ο γραμμικός επιταχυντής (η βασική ακτινοθεραπευτική μονάδα) μπορεί να εξυπηρετήσει σωστά, το πολύ 500 ασθενείς τον χρόνο. Εχεις δύο γραμμικούς επιταχυντές, 1.000 ασθενείς το πολύ. Τι κάνεις για τους άλλους 1.000;

Αφού φωνάξεις, κάνεις εκατοντάδες έγγραφα, παρακαλέσεις για νέα μηχανήματα και απογοητευτείς, στο τέλος εθελοτυφλείς και κοιτάς τι θα κάνεις με τους 1.000 που μπορείς. Κοιτάς τους γραμμικούς επιταχυντές και διαπιστώνεις ότι είναι του… 1994. Μόλις ανακάλυψες ότι όλη η τεχνογνωσία μετά το σωτήριο έτος 1994 είναι μεν στο κεφάλι σου, αλλά η αντίστοιχη τεχνολογία λείπει από το μηχάνημα. Αυτόματα επιλέγεις μόνο τα περιστατικά εκείνα, για τα οποία η ποιότητα της θεραπείας θα είναι αποδεκτή ακόμη και με την παλιά αυτή τεχνολογία. Τα άλλα τα στέλνεις να γεμίσουν τις ουρές του «Αγιου Σάββα» και του Θεαγενείου.

Μετράς τους συναδέλφους σου και ανακαλύπτεις ότι είναι λιγότεροι από όσους πρέπει και συνεχώς μειώνονται, είτε με ρουσφετολογικές μεταθέσεις, είτε με συνταξιοδοτήσεις, είτε, είτε, είτε… Είναι το κλήμα στραβό, το τρώει και ο γάιδαρος… ο γραμμικός επιταχυντής χαλάει συχνά (υψηλή τεχνολογία + παλαιότητα + εντατική χρήση = εφιάλτης) και πολλές φορές η γραφειοκρατία του Δημοσίου μαζί με την έλλειψη κονδυλίων οδηγεί σε πολύμηνη διακοπή της λειτουργίας του.

Οταν κλείνει το ένα μηχάνημα για περισσότερο από ένα χρόνο, σημαίνει μείον 500 ασθενείς. Τι κάνουν αυτοί; Οι 100 θα βρουν (εν μέσω κρίσης; στο χωριό; από πού;) τα 7.000-8.000 ευρώ, τα οποία απαιτούνται (επιπλέον των 5.000 που πρέπει να δώσει ο ασφαλιστικός φορέας) στο ιδιωτικό νοσοκομείο, άλλοι 100 θα απορροφηθούν σχετικά σύντομα από τα δημόσια ακτινοθεραπευτικά τμήματα Αθήνας-Θεσσαλονίκης και οι υπόλοιποι 300, ο Θεός και η ψυχή τους…

Τότε θα θυμηθείς τη στατιστική: Ακόμη και για μέτριας ποιότητας παροχή ακτινοθεραπείας, οι μισοί ασθενείς διεθνώς θεραπεύονται οριστικά και οι άλλοι μισοί καταλήγουν, λόγω της ασθένειας, με μέσο χρόνο επιβίωσης τα 12 χρόνια (άλλοι σε εβδομάδες, άλλοι σε μήνες και άλλοι ύστερα από πολλά χρόνια). Τότε ανακαλύπτεις γιατί το κράτος δεν βιάζεται (έστω ασυνείδητα και όχι επίτηδες) να βρει προσωπικό και νέα μηχανήματα.

Ο καρκινοπαθής είναι πλέον προβληματικός εργαζόμενος, «άχρηστος» για το σύστημα. Ζητά συνεχώς άδειες από την εργασία του για check up, σε παρά πολλές περιπτώσεις βγαίνει με 67% αναπηρία και στοιχίζει πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε φάρμακα και συντάξεις. Οταν κλείνει λοιπόν ένας γραμμικός επιταχυντής, π.χ. για ένα χρόνο, η οικονομία για το Σύστημα δεν είναι τα 250.000 ευρώ της συντήρησης που θα έπρεπε να γίνει εάν λειτουργούσε, αλλά τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τους «ενοχλητικούς» και «άχρηστους» ασθενείς…

Τότε θα σου τεθεί ένα ηθικό δίλημμα: Εάν είσαι «απολίτικος» επιστήμονας θα πεις: «Δεν φταίω, εάν αντί για 2.000 ασθενείς μου ανέθεσαν τελικά 500. Για τους 500 θα κάνω το καλύτερο που μπορώ και θα κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδησή μου». Ξεχνάς όμως ότι και ο κορυφαίος επιστήμονας του κόσμου να είσαι, η στατιστική είναι αμείλικτη: με τα συγκεκριμένα οικονομοτεχνικά δεδομένα θα σώσεις τους μισούς, άντε το 60%, ήτοι 300 ανθρώπους και θα δώσεις παράταση ζωής στους υπόλοιπους.

Εάν όμως σκεφθείς ότι έχεις ηθική υποχρέωση και σε εκείνους που τους αποτρέπει ή απαγορεύει το σύστημα να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία, τότε θα ουρλιάξεις και θα παλέψεις να ξαναγίνουν τουλάχιστον 1.000 αυτοί που θα έρθουν σε σένα. Και τους μισούς να κάνεις καλά, είναι πολλές δεκάδες περισσότερα άτομα από αυτά του «αποστειρωμένου» συναδέλφου σου.

Ο αγώνας όμως ματώνει: το σύστημα έχει τους ανθρώπους του, έχει μηνύσεις, έχει διασυρμό, έχει τον φόβο. Τι θέλει -στην ουσία- να σου πει, είτε με το καλό είτε με το άγριο: «Γιατί βασανίζεσαι με όλα αυτά; Πεινάς, σου σκοτώσαμε τα όνειρα, τσάμπα σπούδασες, σε απειλούμε με απόλυση. Πήγαινε στην κοινωνική τάξη σου! Πήγαινε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου θα έχεις την τεχνολογία και την εξουσία που σου αξίζει. Φύγε από τη μιζέρια! Αν δεν φύγεις με το καλό, θα σε στείλουμε με το άγριο!».

Να αντισταθώ εγώ μόνος μου, δεν αντέχω άλλο. Ούτε και εσύ. Πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να ενεργοποιηθούν οι πολίτες-ασθενείς. Στο κάτω κάτω οι λαοί έχουν την υγεία που τους αξίζει. Αλήθεια, μας αξίζει το σημερινό σύστημα υγείας;

********* 

(Ο καθηγητής Κώστας Κάππας, μου έκανε την τιμή, να με κοινοποιήσει προσωπικά αυτό του το άρθρο. Συμφωνώ απολύτως με τις απόψεις του, γι'αυτό και το αναδημοσιεύω. Ο καθηγητής Κώστας Κάππας, αποτελεί κόσμημα για τη πανεπιστημιακή κοινότητα και ιδιαίτερα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, και, είναι τιμή μου, που με θεωρεί φίλο του.)

-------------------------

Πηγή: efsyn