Καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό Του Χαϊνη Δ. Αποστολάκη

Φέτος το καλοκαίρι, παρεξηγήθηκα από μερίδα συντρόφων στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, όταν καταφέρθηκα εναντίον της έννοιας της φυλακής ακόμα κι αν πρόκειται για τον κολασμό ανθρώπων που διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις ή τις πράξεις τους. Θα ρωτήσετε εύλογα: Να μην τιμωρούνται δηλαδή οι εγκληματίες; Η απάντηση είναι ότι δε μ' ενδιαφέρει αν και πως θα τιμωρηθούν. Είναι δευτερεύον ζήτημα και ούτως ή άλλως, καμιά τιμωρία δεν έφερε πίσω ένα νεκρό. (Σημείωση: δηλώνω πως, αν κάποιος με σκοτώσει δεν επιθυμώ τη δίωξη του από την αστική δικαιοσύνη).

Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι το πρωτεύον ζήτημα: να μην υπάρξουν νέα θύματα. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα και την εκδικητικότητα του όχλου, που με πρόσχημα την απονομή δικαιοσύνης απαιτεί νέο αίμα, νέες ανθρωποθυσίες στη ρωμαϊκή αρένα του φαντασιακού της μικροαστικής ευνομίας του.

Δικαιοσύνη είναι οι συνθετικές οραματικές δράσεις που γοητεύουν το μέλλον κι όχι η τιμωρία του παρελθόντος.

Ο ρατσισμός είναι γύρω μας και μέσα μας (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω), αφού ο συμπεριφορικός και ο γλωσσικός μας κώδικας διαμορφώθηκε μέσα στο αξιακό σύστημα ετερόνομων εξουσιαστικών κοινωνιών. Για παράδειγμα, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ καπιταλιστική κοινωνία που να μην είναι ρατσιστική (αναφέρομαι σ' όλα τα είδη ρατσισμού).

Κάθε κοινωνική αρρώστια –όπως ο ρατσισμός – αντιμετωπίζεται όπως και κάθε ατομική νόσος. Όχι σαν πρόβλημα του μέρους αλλά σαν ιερό σημάδι αλλαγής του όλου. ‘Οταν νοσείς αλλάζεις ζωή. Δηλαδή αλλάζεις αξιακό σύστημα. Δηλαδή πειραματίζεσαι υιοθετώντας εντελώς άλλη πολιτική-ηθική-αισθητική στάση.Στην αντίθετη περίπτωση, ακρωτηριάζεις το πάσχον μέλος του συνόλου, αφήνοντας άθικτες τις εστίες μόλυνσης, που στην περίπτωση του ρατσισμού είναι:

• η ιεραρχική δομή των εξουσιαστικών κοινωνιών,
• η συσσώρευση πλούτου,
• ο κοινωνικός αποκλεισμός,
• η έλλειψη παιδείας (με την έννοια της εποπτικής εικόνας του όλου),η ευτέλεια της ζωής,
• η ευτέλεια της ζωής,
• η απουσία οράματος.

Έτσι αντιδρώντας, είναι θέμα χρόνου η εμφάνιση νέων διπόλων: θύτη-θύματος, τιμωρού-τιμωρημένου, καλού-κακού. Δηλαδή ένας αέναος, φαύλος κύκλος βίας.        

Οποιαδήποτε κρατική εξουσία για να εδραιωθεί χρειάζεται τη βοήθεια και τη συνέργεια της μαφίας της πληροφόρησης, του εμπορίου, της διασκέδασης, της καταστολής, των ναρκωτικών, του θεάματος κ.ά. Χρειάζεται το παρακράτος. Μ’ αυτό διαδρά διαρκώς, το εναγκαλίζεται και το απωθεί. Είναι ο παρτενέρ της στο τάνγκο της επιβολής. Το χρησιμοποιεί πότε σαν κοράκι και πότε σαν σκιάχτρο.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση της λαϊκιστικής ακροδεξιάς πατάσσει –μερικώς- την ανερχόμενη εθνικιστική ακροδεξιά:

Α) λόγω της διεθνούς κατακραυγής για τα φονικά.

Β) γιατί το τάιμινγκ είναι καλό για την υφαρπαγή των ψήφων της(εν όψει ευρωεκλογών).

Γ) γιατί οι εξουσιαστές έχουν πάντα ακονισμένα τα συντροφικά τους μαχαίρια για ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή .

Δ) για την τόνωση της ψευδαίσθησης ότι το σύστημα αυτοκαθαρίζεται( π.χ. περίπτωση Τσοχατζόπουλου) και το κράτος είναι ο εγγυητής της ομαλότητας.

Ε) και κυρίως, για να μπορεί να διώκεται η μόνη  πραγματική διαφωνία που δεν είναι άλλη από την έμπρακτη, αυτοσυνεπή, αδιάλειπτη, συνολική κριτική της κοινωνικής θέσμισης.

Όποιος αμφιβάλει είναι επικίνδυνος. Όποιος δεν είναι μαζί μας καταστρέφεται. Όποιος διαφέρει αναμορφώνεται βίαια. Όποιος δεν προσκυνά το κουφάρι της αστικής δημοκρατίας διώκεται. Όποιος δεν ασπάζεται το μέτρο των μετριοτήτων είναι μέρος του επικίνδυνου άκρου.

Για άλλη μια φορά εμφανίζονται η Απλούστευση και η Γενίκευση. Οι δυο πυλώνες του Λαϊκισμού, που γεννά το Φασισμό. Φασισμός σημαίνει ομοιομορφοποίηση, δηλαδή θάνατος, αφού ζωή είναι η διαφοροποίηση και η ποικιλότητα.

Γι’ αυτό, φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

Υ.Γ.1:Δεν κρίνω και δε μισώ κανέναν, παρά μόνο προσπαθώ να ερμηνεύσω φαινόμενα, με την ελπίδα να φωτίσω από άλλη οπτική γωνία τα γεγονότα, εκθέτοντας την ούτως ή άλλως υποκειμενική αλήθεια μου.

Υ.Γ.2:Θα τολμήσω μια πρόβλεψη: Αυτός είναι ο αιώνας των συγκλονιστικών αλλαγών που θα επανοηματοδοτήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι λόγοι είναι οι εξής:

Α) Στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το κέρδος γίνεται αυτοαναφορικό· κι οποιοδήποτε σύστημα γίνεται αυτοαναφορικό, καταντά κλειστός βρόχος και καταρρέει.

Β) Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη του πλανήτη δε συνάδει με την πνευματική του ανέλιξη. Αυτό σε συνδυασμό με την αμοραλιστική κερδοσκοπία εις βάρος του οικοσυστήματος, θα οδηγήσει σε σφοδρή και άνευ προηγουμένου σύγκρουση ανθρώπου και φυσικού περιβάλλοντος, με καταστροφικές για τον πρώτο συνέπειες.

Γ) Για πρώτη φορά ελέγχεται πλανητικά το εργατικό δυναμικό, πράγμα το οποίο δεν κατάφερε στο παρελθόν καμιά φασιστική κυβέρνηση. Αυτή η βία θα προκαλέσει μια εξίσου βίαια απάντηση.

Δ) Οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού γιγαντώνονται. Π.χ. εξυμνεί την ατομικότητα αλλά επιβάλει όλο και πιο πολύ την καταναλωτική ομοιομορφοποίηση. Στηρίζεται στο διαφωτισμό και τον ορθολογισμό-εννοείται-, αλλά είναι το πιο ανορθολογικό και άρα υποκριτικό σύστημα διακυβέρνησης που έχει περάσει από τον πλανήτη. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείες του Ο.Η.Ε. (του θεματοφύλακα της διεθνούς νομιμότητας και της ειρήνης), είναι οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς όπλων παγκοσμίως.

Ε) Η υπάρχουσα κοινωνική θέσμιση δεν μπορεί να δώσει όραμα. Δεν μπορεί δηλαδή να νοηματοδοτήσει τις επιμέρους πράξεις μας σαν τμήματα συλλογικής κίνησης, οπότε οι ανθρώπινες ζωές φαντάζουν θλιβερές, απομονωμένες σκιές που έρπουν φοβικά στο νεκροταφείο του αδυσώπητου κοινωνικού ανταγωνισμού.

Υπό αυτές τις συνθήκες αντινομίας θα γεννηθεί ο καινούργιος άνθρωπος. Ο άνθρωπος της δημιουργίας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της απόρριψης δογμάτων και προκαταλήψεων, ο άνθρωπος της αυτονομίας, της αυτοθέσμισης, της αυτοοργάνωσης.

Μετά τιμής

Χαiνης Δ. Αποστολάκης  

-----------------------------

Πηγή:tvxs

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ Π.Θ. (4/10/2013)

Ο Υπουργός Παιδείας, τηρώντας δουλικά τις μνημονιακές δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα, πιστός στο δόγμα «νόμος και τάξη» της Κυβέρνησης, συνεχίζει την προκλητική, απαράδεκτη και αυταρχική του συμπεριφορά. Έτσι, περιφρονώντας επιδεικτικά το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ, παρακάμπτει τις –μέσω του δικού του νόμου 4009 όπως ο ίδιος τον τροποποίησε- νόμιμες Πρυτανικές αρχές των Πανεπιστημίων και επιλέγει ο ίδιος να τα διοικήσει, με την καθημερινή συνδρομή Εισαγγελέων και Δικαστών. 

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών από το αίτημα που κατέθεσε στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για «διερεύνηση τυχόν τέλεσης αξιόποινων πράξεων από τη μη λειτουργία των ΑΕΙ», απέστειλε αρχικά (1/10/2013) «τελεσίγραφο» προς τους Πρυτάνεις και τις Διευθύνσεις Διοικητικού Προσωπικού και, ακολούθως (2/10/2013), παραγγελία προς τους Εισαγγελείς Πλημμελειοδικών Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Πατρών, Ηρακλείου, Ιωαννίνων και Θεσσαλίας προκειμένου να μεριμνήσουν για την αποστολή των στοιχείων των διοικητικών υπαλλήλων των κλάδων που καταργούνται, πριν την 10η Οκτωβρίου, ώστε να γίνει η επιλογή των 1349 υπαλλήλων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. 

Χθες, κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσής μας, πληροφορηθήκαμε ότι και στο ΠΘ κοινοποιήθηκαν οι 2 αυτές εισαγγελικές εντολές.

Στο εντωμεταξύ και διαρκούσης της κινητοποίησής μας, με συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις, διαβήματα και καλέσματα συμπαράστασης προς όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα, οι Πρυτανικές Αρχές και η Σύγκλητος δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Μετά κόπων και βασάνων δέχθηκαν να αναστείλουν συμβολικά την λειτουργία του ΠΘ για 1+3 ημέρες. Κάποιοι μάλιστα, έδειξαν «ενδιαφέρον» μόνον για την σωστή και άμεση καταγραφή των απεργούντων συναδέλφων μας… Άλλοι δε «προανήγγειλαν» εισαγγελικές παρεμβάσεις, -προφανώς για εκφοβισμό- ακόμα και με παρεμβάσεις στον τύπο, επειδή δήθεν (μόνο αυτοί άραγε;) θέλουν ανοικτό Πανεπιστήμιο…! 

Κάνουμε για μια ακόμη φορά, έκκληση προς την Διοίκηση του ΠΘ, τις Πρυτανικές Αρχές, την Σύγκλητο, αλλά και όλα τα μέλη ΔΕΠ, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να μην στέρξουν άλλο να απαξιώνονται σε απλούς και φοβικούς εντολοδόχους του Υπουργού με τη συνδρομή Εισαγγελέων. Να προασπίσουν με κάθε τρόπο το αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου. Να πάρουν θέση απέναντι στην συνεχή υποβάθμιση και απαξίωση των δημόσιων Πανεπιστημίων, που μόνο στόχο έχει την σταδιακή ιδιωτικοποίησή τους. Να κοιτάξουν κατάματα το δράμα που περνάμε εδώ κι ένα μήνα περίπου 110 διοικητικοί υπάλληλοι (τόσοι είναι συνολικά στις διάφορες κατηγορίες από τις οποίες θα επιλεγούν οι 33 συνάδελφοι). Πολλοί από εμάς βρισκόμαστε ήδη στο φάσμα της ψυχικής κατάρρευσης. Δεν κλείνουμε το Πανεπιστήμιο, απλά αγωνιζόμαστε για ένα σωστό, δωρεάν για όλους, ανοικτό και αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο, όπως το επιτάσσει ο νόμος και το Σύνταγμα. Χωρίς υπαλλήλους και καθηγητές φοβικούς και υποταγμένους. Είσαστε ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, η κοινωνία προσμένει από εσάς φωνή αντίστασης, το παράδειγμά σας.  Αν δεν μπορείτε να υψώσετε το κεφάλι, να αρθρώσετε φωνή διαμαρτυρίας, σ’ αυτόν τον κατήφορο, τότε σας καλούμε, να κάνετε το μόνο έντιμο που σας απομένει, να παραιτηθείτε.  

Σήμερα είμαστε στο στόχαστρο εμείς, όπως χθες ήταν οι Καθηγητές των ΕΠΑΛ και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι. Αύριο θα είστε εσείς, ή κάποια άλλη κοινωνική ομάδα, ο μνημονιακός κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Ο αγώνας μας λοιπόν, δεν είναι μόνο για μας, αγωνιζόμαστε μαζί και είμαστε αλληλέγγυοι με όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα που πλήττονται. Δεν πάει άλλο. Καλούμε όλους, την τοπική κοινωνία, τον τύπο, τα κόμματα, τους φοιτητές μας –παλιούς και νέους- τους πάντες να κατανοήσουν ότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος και θα τον συνεχίσουμε μέχρι τη τελική δικαίωση, παρά τις όποιες αντιξοότητες. Γιατί είναι αγώνας ζωής και θανάτου.

Τέλος καλούμε ξανά τον Υπουργό Παιδείας, να σταματήσει να προκαλεί το δημοκρατικό αίσθημα με τις συνεχόμενες αυθαίρετες και αυταρχικές παρεμβάσεις του και με τις απειλές που εξαπολύει κατά εργαζομένων και Πανεπιστημίων στο όνομα μιας υποτιθέμενης νομιμοφάνειας, όταν έχει γίνει σαφές, όχι μόνο στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, ότι ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης είναι η διάλυση της Δημόσιας Παιδείας και η πλήρης ιδιωτικοποίησή της. Τον προειδοποιούμε ότι εμείς στο ΠΘ και σε όλα τα υπόλοιπα Πανεπιστήμια που πλήττονται, είμαστε αποφασισμένοι σαν μια γροθιά, να μην συγκεντρώσουμε ονόματα και στοιχεία συναδέλφων μας και ούτε να τα στείλουμε στο Υπουργείο. Όσους Εισαγγελείς κι αν επιστρατεύσει, όση τρομοκρατία κι εκφοβισμό κι αν εξαπολύσει, εμείς θα υπερασπιστούμε ενωμένοι τους συναδέλφους μας. 

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ, ΛΕΜΕ ΌΧΙ ΣΤΟ ΦΌΒΟ, ΑΚΟΥΜΠΆΜΕ ΣΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ !!!

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Και κάτι έγινε βέβαια. Αρχίσανε τα παραληρήματα της ακροδεξιάς του Σαμαρά και όλων των λοιπών πολιτικών απολιθωμάτων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα άκρατου συντηρητισμού, οπισθοδρομήσαμε δεκαετίες, οι νοικοκυραίοι μπήκαν πάλι μπροστάρηδες για να ξανακατακτήσουν τις πόλεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς τους, και βέβαια την πολιτική σκηνή και το Κράτος, για να κλέψουν οι εκπρόσωποί τους με πολιτικά ψεύδη και ανακολουθίες τις ζωές των ιδίων των ψηφοφόρων τους και όλων μας, να τις καταθέσουν στα πόδια των διεθνών καπιταλιστών σαν σφαχτάρια που ήρθαν κοντά στο μαχαίρι οικειοθελώς και μάλιστα από αίσθημα (αυτο)συντήρησης…

Και δεν έγινε μόνον αυτό βέβαια αλλά και το άλλο. Η προσγείωσή μας η απότομη, μιας και φάνηκε περίτρανα το βέβαιον, ότι δηλαδή δεν έγιναν μεμιάς το εν τρίτο των ψηφοφόρων Αριστεροί, αλλά ότι η Αριστερά θα ‘παιζε από κείνη τη στιγμή και μετά, μέχρι και σήμερα ακόμη, τον ρόλο του πολιτικού απάγκιου όσων πελατών του πρώην καθεστώτος δυσαρεστήθηκαν, κι αντί να τους ριζοσπαστικοποιήσει, θα άρχιζε η Ίδια να ενδίδει, όπως ήταν πολύ φυσικό αφού τα κόμματα είναι πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Το ίδιο ακριβώς είναι λοιπόν και τώρα το συναίσθημα. Συναίσθημα προσγείωσης και επελαύνουσας ανησυχίας. Μετά την αρχική ικανοποίηση για το μπουντρούμιασμα των πρωτεργατών νεοναζί, των αντιπαθέστατων αμόρφωτων κρετίνων που κουνούσαν δάχτυλα και άφριζαν στις οθόνες και στη ζωή μας, των όξινων για τον οργανισμό μας πολιτικών καρικατούρων, των ανθυγιεινών ως παρουσίες και μόνον, οι οποίοι μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας σαν αρρώστια, για να μας προκαλούν καθημερινές τάσεις για εμετό, μετά λοιπόν την σύλληψη και την φυλάκιση αυτών, άρχισε να μπαίνει πάλι ο νους μπροστά και να θέτει τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση.

Το ότι τους συνέλαβαν αυτοί που τους εξέθρεψαν και τους ανέχτηκαν, αυτοί που μέχρι προχθές τους προσέγγιζαν για κυβερνητικούς τους εταίρους στο άμεσο μέλλον, αυτοί των οποίων η φρασεολογία αλλά κυρίως η πολιτική δεν διαφέρει και πολύ των χρυσαυγιτών και οι οποίοι επιδεικνύουν τώρα ξεδιάντροπα κάποιον δήθεν αντιφασισμό τους, το ότι οι ακροδεξιοί συμβουλάτορες της κυβέρνησης που κάνουν πολιτικό παιχνίδι, μοιάζουν να είναι αυτό ακριβώς που κάποιοι εννοούν με τον όρο “σοβαρή χρυσή αυγή”, το ότι έρχονται προς ψήφιση Ιδιώνυμα ενάντια σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε συλλογικότητα που αμφισβητεί το σύστημα, το καθεστώς, τον φασισμό και τον ναζισμό του καπιταλισμού ο οποίος δολοφονεί νόμιμα, ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον, το ότι ακόμα κι αν σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα αντιπαθέστατα καθάρματα, οι ιδέες τους είναι και θα είναι ακόμα σε άνθηση και πλήρη διάδοση ως βασικά προϊόντα του ηθικού ξεπεσμού των ανθρώπινων κοινωνιών που ονομάζεται “καπιταλισμός” και που ανθίζουν σε χρηματοοικονομικά και προ πολλού ηθικά και αξιακά πτωχευμένες κοινωνίες, το ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί κατ’ εντολήν, και χίλια δυο ακόμα τέτοια τα οποία πολλοί άνθρωποι ένιωσαν και πολύ επιτυχώς έγραψαν όλες αυτές τς μέρες σε διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο, όλα αυτά, συν την Αριστερά που φοβάται, διότι πολύ απλά δεν είναι Αριστερά αλλά μια σούπα που ακόμα βρίσκεται στη φάση “ανακάτεμα”, δημιουργούν το γνωστό αίσθημα της σταδιακής ώρα με την ώρα εξασθένισης του όποιου ενθουσιασμού, της όποιας ικανοποίησης και αυξάνουν προοδευτικά εκείνο αίσθημα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της απογοήτευσης, της αποδοχής ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στη Ζωή και στην Δικαίωση. Μέχρι να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να νικήσουμε το αίτιο, τον καπιταλισμό. Η πρόσκαιρη καταπολέμηση κάποιων συμπτωμάτων που υποτροπίασαν, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση αλλά δεν ματαιώνει ούτε καν καθυστερεί την σαπίλα του οργανισμού, δεν απομακρύνει ούτε λεπτό τον Θάνατο.

--------------------------

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=3544

ΣΑΚΣΕΣ ΣΤΩΡΗ

Εντάξει, τον είδαμε. Τον βλέπετε. Σας κάνει για ικανό να στήσει και να διαχειριστεί το πολιτικό εύρος του νεοναζισμού στην Ελλάδα; Δηλαδή, τον έχετε ικανό να διαχειριστεί επικοινωνιακά τους λόγους που έφεραν στη «Χρυσή Αυγή» τα ποσοστά της; Φυσικά, ούτε η φάτσα και ο λόγος του Γεωργίου Παπαδόπουλου έπειθε ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί μια χούντα. Από την πρώτη στιγμή, όμως, ήταν γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος υπήρξε το πρόσωπο των «από πίσω». Εντολοδόχος ήταν.

Επικίνδυνος ο Μιχαλολιάκος, συμφωνώ. Επικίνδυνος γι’ αυτό ακριβώς που κατηγορείται: για εγκληματική συμμορία. Φυσικά και θα χαρώ αν μπουν στη φυλακή και λιώσουν εκεί μέσα. Για τους φόνους που έκαναν, τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα. Όμως τί ακριβώς τελειώνει αν διαλυθεί η «Χρυσή Αυγή»; Η δράση μιας εγκληματικής οργάνωσης, που εύκολα αύριο θα αντικατασταθεί από μια «Χρυσή Κλωστή» ή μια «Μαύρη Αυγή». Το ερώτημα που παραμένει είναι αν νικήθηκε ο φασισμός και οι πρακτικές του.

Εν ολίγοις, μήπως νικήθηκαν οι συνθήκες που δημιούργησαν την ξενοφοβία; Όχι, φυσικά. Νικήθηκαν οι συνθήκες αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος και η εκδικητικότητα εναντίον του που δημιουργείται σε απεγνωσμένους πολίτες; Νικήθηκε η ευνοϊκή συμπεριφορά απέναντι σε εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες; Νικήθηκε η δύναμη των τραπεζών που σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό δανειοληπτών που έχασαν τα πάντα; Νικήθηκε η ατιμωρησία της πολιτικής τάξης; Όχι, φυσικά. Ε, όταν δε νικιούνται οι συνθήκες που στέλνουν τους πολίτες στην αγκαλιά ακροδεξιών «εκδικητών» και «σωτήρων» είναι μάταιο να πανηγυρίζεις πολιτικές νίκες.

Ο Μιχαλολιάκος ήταν υπεύθυνος για «διέγερση σε βιαιοπραγίες ή μίσος». Όμως τί το διαφορετικό έκανε ο πρωθυπουργός όταν έδινε το σύνθημα για την «ανακατάληψη των πόλεών μας» ρίχνοντας το ανάθεμα σε όλους τους μετανάστες γενικώς και αορίστως; Ο Μιχαλολιάκος έδινε εντολές για εκβιασμούς. Όμως τί διαφορετικό κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά όταν εκβιάζει πολίτες πως αν δεν έχουν να πληρώσουν θα μπουν φυλακή ή όταν εκβιάζει επιχειρήσεις πως αν δεν «τακτοποιήσουν τους λογαριασμούς τους» θα τους πάρει το ΑΦΜ;

Ο Μιχαλολιάκος έδινε πολιτική κάλυψη στα τάγματα εφόδου του που άνοιγαν ανενόχλητοι κεφάλια. Μα τί διαφορετικό κάνει ο Σαμαράς όταν προσφέρει κάλυψη στην αστυνομική βία που ανοίγει τα κεφάλια όσων τολμήσουν να κατεβούν σε πορεία, που κάνει πογκρόμ προσαγωγών υπόπτων με κριτήριο την εμφάνισή τους, που δέρνει και βασανίζει μέσα σε κρατητήρια;

Μα τι είναι αυτά που λέω; Ο Σαμαράς είναι εκλεγμένος! Μα και ο Μιχαλολιάκος ήταν. Εκτός κι αν το δικαιολογημένο ποσοστό βίας και αυθαιρεσίας είναι ανάλογο του ποσοστού που παίρνει ο κάθε αρχηγός στις εκλογές. Μα η αστυνομία είναι θεσμός! Μα και οι χρυσαυγίτες που χτυπούσαν και πετούσαν πέτρες, δίπλα στο θεσμό το έκαναν, όλοι τα βλέπουμε.  Μα η Δικαιοσύνη λειτούργησε! Ναι, όμως με εντολή της κυβέρνησης και αυτό δε δίνει καμία αίσθηση ανεξαρτησίας της. Μα έστω, η κυβέρνηση αντέδρασε. Ναι, από τη στιγμή που έδωσαν την εντολή οι Βρυξέλλες φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν και με απώλεια της προεδρίας της Ε.Ε.

Μα ταυτίζω την κυβέρνηση με τη «Χρυσή Αυγή»; Μπα; Γιατί όχι; Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε την αξιωματική αντιπολίτευση, τις ομάδες αντεξουσιαστών και όλους τους προοδευτικούς πολίτες  με τη «Χρυσή Αυγή», βαφτίζοντάς τους «άλλο άκρο». Εδώ ο Σαμαράς βάφτισε «άλλο άκρο» τους κατοίκους που υπερασπίζονται τη ζωή τους στις Σκουριές. Εδώ ο Σαμαράς ταύτισε το γιαούρτι με το μαχαίρι, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να ταυτίσω την κυβέρνησή του με τη «Χρυσή Αυγή»; Άλλωστε, δεν ήμουν εγώ που υπέθαλπτα τη βία της «Χρυσής Αυγής» και την άφηνα ατιμώρητη για τον τρόμο που σκορπούσε, ούτε είμαι έτοιμος να κερδίσω ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής» εξαγνίζοντάς τους με την αγιαστούρα της «επιπόλαιας επιλογής».

Οι πανηγυρισμοί για τη «νίκη της Δημοκρατίας» είναι αντίστοιχης αξίας με εκείνους για το πρωτογενές πλεόνασμα. Το χωράφι του φασισμού είναι καλά οργωμένο. Σπόροι υπάρχουν αμέτρητοι. Το τηλεοπτικό show του Μιχαλολιάκου με χειροπέδες δεν έπιασε καλή τηλεθέαση. Αν δεν είναι ο Μιχαλολιάκος, θα είναι κάποιος άλλος που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά μέχρι να τον φάει κι εκείνον η αλαζονεία του. Μέχρι να πιστέψει κι εκείνος ότι είναι πιο δυνατός από τα αφεντικά του. Ηλίθιοι υπάρχουν. Πρόθυμοι ακόμη περισσότεροι να καλύψουν τη δουλειά της «Χρυσής Αυγής» στην περίπτωση που χαθεί από το προσκήνιο. Ο φασισμός δε χρειάζεται να έχει τη φάτσα του Μιχαλολιάκου για να σε καταπιεί. Μπορεί να έχει και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανύπαρκτου success story.

---------------------------

Πηγή: kartesios

Φωτογραφίες από την συμμετοχή μας στην διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ την Τρίτη 24/9/2013

Φωτογραφίες από την μαζική συμμετοχή μας στην διαδήλωση - πορεία της ΑΔΕΔΥ στο Βόλο την Τρίτη 24/9/2013 (οι φωτογραφίες είναι από τη συνάδελφο Νατάσσα Καρακατσάνη).

Όπως θα δείτε στις φωτογραφίες, μετά το πέρας της πορείας στο Δημαρχείο Βόλου, το μπλοκ των συναδέλφων του Συλλόγου μας, που αριθμούσε πάνω από 100 άτομα, κατευθύνθηκε συντεταγμένα και με το πανό μπροστά, διαμέσου της παραλίας πίσω στο συγκρότημα Παπαστράτου.

Κατά τη διάρκεια της πορείας και ενώ περνούσαμε μπροστά από τις καφετέριες, σκαρώναμε αυθόρμητα συνθήματα και τα βροντοφωνάζαμε εν χορώ.

Φωτογραφίες από τους... 33 που απολύονται από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Η σημερινή κινητοποίηση όλου του διοικητικού προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ήταν πολύ μεγάλη κι εντυπωσιακή. Έγινε με στόχο την άσκηση πίεσης στον Πρύτανη και στα μέλη της Συγκλήτου που σήμερα στις 10:00 συνεδρίαζαν εκτάκτως στο συγκρότημα της Γεωπονίας στο Φυτόκο, με μόνο θέμα την διαθεσιμότητα - απόλυση των 33 συναδέλφων μας, σύμφωνα με την ΚΥΑ του υπουργείου που εκδόθηκε χθες.

Τελικά ύστερα από εξαντλητική συζήτηση 3 ωρών, πάρθηκε απόφαση αναστολής λειτουργίας των διοικητικών και ακαδημαϊκών υπηρεσιών από σήμερα Τετάρτη 25 έως και Παρασκευή 27/9/2013 και ορίσθηκε νέα έκτακτη σύγκληση της Συγκλήτου, για το ίδιο θέμα για τη Δευτέρα 30/9/13 στις 11:00.

Οι συνάδελφοι είχαν την ωραία ιδέα να τυπώσουν σε Α4 τα 33 νούμερα (1-33) και τα καρφίτσωσαν συμβολικά στο στήθος τους (βλέπετε φωτογραφίες παρακάτω).

Επιπλέον κατά την διάρκεια της 3ωρης συνεδρίασης, οι συνάδελφοι που ήταν απ' έξω στο διάδρομο, δεν σταμάτησαν να φτιάχνουν αυθόρμητα διάφορα συνθήματα και να τα βροντοφωνάζουν όλοι μαζί εν χορώ.

Φωτογραφία του συναδέλφου Κώστα Ζάρπα

Στο πλαίσιο της ενημέρωσης του κοινού για την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων και το κλείσιμο των κτηρίων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, η ομάδα μας έφτιαξε το παρακάτω δίλεπτο βιντεάκι. (Νατάσα Καρακατσάνη/ OramaPhotos.gr)

Η Αριστεία και η άδικη μεταχείριση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το Υπουργείο

Οι Εθνικές/Περιφερειακές στρατηγικές έρευνας και καινοτομίας την περίοδο 2014-2020 είναι ολοκληρωμένες δράσεις τοπικού οικονομικού μετασχηματισμού, οι οποίες θα πρέπει οπωσδήποτε να φροντίσουν να διοχετεύσουν τους πόρους (περίπου 15 δις ευρώ για τη χώρα) επικεντρώνοντας στις προκλήσεις και ανάγκες για ανάπτυξη βασισμένη στη γνώση.

Σε αυτή τη λογική α) αξιοποιούν τα δυνατά σημεία κάθε χώρας/περιφέρειας, τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματά της και τη δυναμική για αριστεία, β)υποστηρίζουν την τεχνολογική, καθώς και τη βασισμένη στην πρακτική καινοτομία και στοχεύουν στην τόνωση των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα. γ) επιτυγχάνουν την πλήρη συμμετοχή των ενδιαφερόμενων παραγόντων και ενθαρρύνουν την καινοτομία και τον πειραματισμό.

Το διάγραμμα που ακολουθεί απεικονίζει τις τάσεις εξειδίκευσης περιόδου 2000-2012 στις κυριότερες επιστημονικές περιοχές στις οποίες δραστηριοποιείται το ερευνητικό δυναμικό που είναι εγκατεστημένο στη Θεσσαλία και έχει σχέση με την παραγωγή καινοτομίας. Η ερευνητική παραγωγή στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην ερευνητική προσπάθεια του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ο οριζόντιος άξονας δείχνει το location quotient της περιόδου 2000-2006 κανονικοποιημένο στην περιοχή [-1,1] ενώ ο κατακόρυφος άξονας την ίδια τιμή της περιόδου 2007-2012.

Το location quotient ορίζεται ως ο λόγος της ποσοστιαίας κατανομής ενός μεγέθους σε μία περιφέρεια προς το λόγο της ποσοστιαίας κατανομής του ίδιου μεγέθους στο σύνολο της χώρας. Επειδή το πηλίκο μπορεί να πάρει οποιαδήποτε τιμή στην περιοχή [0,?), συνήθως κανονικοποιείται μέσω μίας συνάρτησης στην περιοχή [-1,1]. Στην περίπτωσή μας χρησιμοποιήθηκε η συνάρτηση (x-1)/(x+1).

Πρακτικά, σε συνδυασμό με τη συνάρτηση που χρησιμοποιήθηκε, κανονικοποιημένες τιμές πάνω από 0.20 υποδηλώνουν ότι υπάρχει στην περιφέρεια 50% μεγαλύτερη συγκέντρωση ερευνητικής προσπάθειας σε κάποιο επιστημονικό τομέα απ’ ότι στο σύνολο της χώρας διότι (1.5-1)/(1.5+1) = 0.2].

Με βάση το διάγραμμα -τα δεδομένα του οποίου είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας πρωτογενών στοιχείων από τη βιβλιογραφική βάση Web of Science της Thomson Reuters- προκύπτει ότι η περιφερειακή εξειδίκευση του ερευνητικού δυναμικού της Θεσσαλίας είναι διαχρονικά υψηλή σε επιστημονικά πεδία που είναι άμεσα συσχετισμένα με τον πρωτογενή τομέα (Κτηνιατρική, Γεωπονία και Επιστήμη των Τροφίμων) ενώ εμφανίζεται ως ανερχόμενο πεδίο η Βιοχημεία & Μοριακή Βιολογία που είναι οριζόντια υποστηρικτική τεχνολογία για τα παραπάνω. Όλοι οι υπόλοιποι πράσινοι κύκλοι είναι οι Ιατρικοί κλάδοι στους οποίους η Θεσσαλία είναι διαχρονικά υψηλή στην παραγωγή γνώσης.

Αυτά τα στοιχεία τα παρουσιάσαμε στο Υπουργείο Ανάπτυξης και στις 15 Οκτωβρίου έχουμε κληθεί να μιλήσουμε στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια και σε Περιφέρειες της χώρας, αποτελώντας σύμφωνα με τους αξιωματούχους του Υπουργείου best practice για τη χώρα. Ως ανταμοιβή για την προσπάθεια που κάνουμε ως ΠΘ, χωρίς να ξεχωρίζω κανένα κρίκο του πανεπιστημίου (συναδέλφους, βοηθητικό και διοικητικό προσωπικό), γιατί στην επιτυχία αυτή συνέβαλαν όλοι που εργαζόμαστε στο ΠΘ, από τον δικό του χώρο ο καθένας, εισπράξαμε σήμερα την διαθεσιμότητα 33 συναδέλφων διοικητικών από το Υπουργείο Παιδείας. Μας είπατε από το Υπουργείο, να κάνουμε αυτούς τους πίνακες πριν το καλοκαίρι. Αποδείξαμε με στοιχεία ότι το ΠΘ ανήκει ως ένα μεσαίου μεγέθους πανεπιστήμιο, στα άριστα της χώρας. Θέλετε να προωθήσετε την ανταγωνιστικότητα και την αριστεία στη χώρα. Τι άλλο θα πρέπει να κάνουμε για να σας πείσουμε? Τι να πω στους φοιτητές μου? Πώς να κοιτάξω στα μάτια τους συναδέλφους διοικητικούς που μεγαλώσαμε μαζί, όταν ήρθα στο ΠΘ πριν 20 χρόνια από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τόσα όνειρα?

Κύριοι το πανεπιστήμιο δεν είναι περίπτερο. Είναι ο χώρος που θα στηριχθεί η ανάπτυξη της χώρας μας. Αν μας αφήσετε να την κάνουμε, και αν τη θέλετε φυσικά

Δημήτριος Κουρέτας
Αναπληρωτής Πρύτανη ΠΘ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ: Τώρα πια όλοι ξέρουμε

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τώρα πια όλοι ξέρουμε

Τώρα πια όλοι ξέρουμε. Η πολιτική της υποβάθμισης της δημόσιας ανώτατης παιδείας που πρώτα στραγγάλισε οικονομικά τα ιδρύματα και επιχείρησε να τα απαξιώσει πολλαπλά με κατευθυνόμενες δηλώσεις, έφτασε να πλήξει συγκεκριμένα και απτά και την ίδια την καρδιά των ΑΕΙ: το προσωπικό τους, διοικητικό και εκπαιδευτικό. Οι εργαζόμενοι που θα απολυθούν έχουν πια αριθμό, περιγράφονται, και σε λίγο, αν δεν ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, θα έχουν όνομα. Αλλά και οι διδάσκοντες έχουν ήδη αποψιλωθεί, με τις απώλειες θέσεων που καταργούνται μετά τις συνταξιοδοτήσεις, με την πολιτική των μη-διορισμών εκλεγμένων συναδέλφων, με την ουσιαστική κατάργηση των αναθέσεων διδασκαλίας του Π.Δ. 407/80 και σε Επιστημονικούς Συνεργάτες των ΤΕΙ.

Τώρα πια όλοι ξέρουμε. Αυτοί που στοχοποίησαν κάθε τομέα του δημοσίου, εκποιώντας δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, αυτοί που καταστρέφουν τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια τηλεόραση, αυτοί που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, δε θέλουν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση. Γνωρίζουν ότι τα μεγάλα ΑΕΙ, κεντρικά και περιφερειακά που διακρίνονται διεθνώς για της επιδόσεις τους και αποτελούν φυτώρια νέων επιστημόνων, ερευνητών, δασκάλων και διανοουμένων δε θα μπορούν να λειτουργήσουν χάνοντας το μισό προσωπικό τους (διοικητικό, υποστηρικτικό της έρευνας και της εκπαίδευσης αλλά και εκπαιδευτικό). Γνωρίζουν ότι χωρίς ποιοτική εκπαίδευση, έρευνα και καινοτομία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας μας. Παρόλα αυτά, αμείλικτοι προχωρούν στο σχέδιο της καταστροφής που επινόησαν σε συνεργασία με τους οικονομικούς και πολιτικούς εντολοδότες τους: δεν θέλουν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση υψηλού κύρους, θέλουν εκπαιδευτήρια επαγγελματικής κατάρτισης εργαζομένων χωρίς ελπίδα για αξιοπρεπή εργασία, χωρίς μόρφωση και κριτική σκέψη.

Τώρα πια όλοι ξέρουμε: για να τους σταματήσουμε εμείς οι ίδιοι πρέπει να αγωνιστούμε. Εμείς, όχι κάποιοι άλλοι στο όνομά μας. Εμείς, για τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας. Σήμερα, όχι αύριο. Δίπλα σε όσους και όσες αγωνίζονται για δουλειά και αξιοπρέπεια. Για την υπεράσπιση του κοινού πλούτου μιας κοινωνίας που λεηλατείται. Και δεν θα επιτρέψουμε στους κρατούντες να στρέψουν τον ένα αγώνα ενάντια στον άλλον, να συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις και να δαιμονοποιήσουν τους διαφορετικούς κλάδους εργαζομένων κάθε φορά με την ίδια πάντα τακτική του διαίρει και βασίλευε.

Είναι καιρός να αντιστρέψουμε τα ιδεολογήματα που εγκλωβίζουν και δυσφημούν τους αγώνες της πανεπιστημιακής κοινότητας:

Ανοικτό, όχι κλειστό πανεπιστήμιο μας φωνάζουν και μας φώναζαν: Αλήθεια πόσο ανοικτό θα είναι εκείνο το πανεπιστήμιο που θα χάσει το προσωπικό του, θα έχει δίδακτρα, θα παρέχει κατάρτιση μόνο και όχι γνώσεις, που δεν θα κάνει καθόλου έρευνα, που θα είναι προσβάσιμο μόνο από λίγους και όπου η ελευθερία της έκφρασης θα ποινικοποιείται; Ανοικτό σε ποιους; Σε τι; Αγωνιζόμαστε για να μην κλείσουν τα ΑΕΙ, για να μην εκποιηθούν και για να παραμείνουν ανοικτά στην κοινωνία, την κριτική και την ανάπτυξη της γνώσης.

Σύνεση μας ζητούν. Αίσθηση ευθύνης. Ευθύνης απέναντι σε ποιους; Απέναντι σε αυτούς που παραβιάζουν το σύνταγμα καταστρέφοντας το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, αποφασίζοντας αυθαίρετα περικοπές, συγχωνεύσεις ιδρυμάτων και υπηρεσιών, συρρικνώσεις γνωστικών αντικειμένων; Ευθύνη απέναντι σε αυτούς που στέρησαν τα ΑΕΙ από τα αποθεματικά τους και έβγαλαν στην αγορά την περιουσία τους; Ευθύνη απέναντι σε αυτούς που έσπευσαν να στελεχώσουν τα ΣΙ επιβάλλοντας βίαια νομοθετικές ρυθμίσεις και σήμερα αν δεν σιωπούν συνένοχα ψελλίζουν ανεύθυνες ανοησίες περί αριστείας και ανάπτυξης; Η ευθύνη μας ως δασκάλων που ορκίστηκαν να υπηρετούν τη δημόσια δωρεάν παιδεία είναι πάνω απ' όλα να αποτρέψουμε τη σχεδιασμένη καταστροφή.

Όσοι μιλούν για τη νομιμότητα που δήθεν παραβιάζουν οι αγώνες και οι αποφάσεις των διοικήσεων ας αναλογιστούν οι ίδιοι τι νομιμοποιεί την κυβέρνηση και τις αποφάσεις της. Ας μας απαντήσουν αν το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που ζούμε έχει κάποια σχέση με τη δημοκρατική νομιμότητα. Η δική μας ευθύνη είναι σε τούτες τις συνθήκες ευθύνη υπεράσπισης ενός υπέρτερου αγαθού, του αγαθού της δημόσιας δωρεάν και ελεύθερης παιδείας.

Τώρα πια είναι φανερός ο τρόπος που επιδιώκουν να επιβάλλουν τις πολιτικές της καταστροφής: η κοινωνία δεν πείθεται, δεν συναινεί, μόνος δρόμος τους ο τρόμος και η ενστάλαξη μιας αίσθησης απελπισίας. «Ξαφνικός θάνατος», «fast track», «μηδενική ανοχή». Ο αντιμεταναστευτικός αυταρχισμός και η αντεργατική νομοθεσία συνδυάζονται με την καταδίωξη των μικροοφειλετών και την προστασία των επισήμων τοκογλύφων. Πόσο απέχουν αυτές οι πολιτικές από τον βίαιο και στοχευμένο αυταρχισμό του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»; Πόσο μακριά είναι από το μίσος που ενσταλάζει η Χρυσή Αυγή; Στη σκιά μιας πολιτικής δολοφονίας που στοχοποιεί και τρομάζει όποιον αντιστέκεται, οι επιλογές της κυβέρνησης φωτίζονται με καινούργιο φως: αστυνομοκρατούμενες πόλεις, απεργοί που αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ και την επιστράτευση, αυστηροποίηση της νομοθεσίας, δικαστές που σπάνια ξεχωρίζουν από την εκτελεστική εξουσία. Μια κυβέρνηση που ασκεί βία στην κοινωνία και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους μιλά για ακραίους, μιλά για άκρα που συναντώνται. Ακραία αντιδημοκρατική και ακραία ταυτισμένη με τα συμφέροντα των ισχυρών (ντόπιων και ξένων) που λεηλατούν μια κοινωνία, η μνημονιακή κυβέρνηση αποτελεί σήμερα την πιο ακραία απειλή για τη ζωή όλων μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Τώρα πια κανείς δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι δεν ξέρει. Είμαστε εδώ, στην καμπή ενός καθοριστικού αγώνα μακρύ και δύσκολου και τα διακυβεύματα είναι πεντακάθαρα. Δεν υπάρχουν κρυψώνες να περάσει κανείς απαρατήρητος και να μείνει αλώβητος. Όποιος και όποια ακολουθούν τον ατομισμό και την ιδιώτευση ας γνωρίζουν ότι αυτή η στάση είναι άκρως πολιτική. Όποιος και όποια αρνούνται την πλευρά του αγώνα υπηρετούν συνειδητά ή ασυνείδητα την καταστολή του.

Προτείνουμε:

Άμεση σύγκληση των συνελεύσεων των μελών ΔΕΠ/ΕΠ με προοπτική τη συνέχιση του αγώνα με 5/θήμερη απεργία. Ο στόχος διπλός: ενεργή συμπαράσταση στον αγώνα των εργαζομένων και διεκδίκηση των δικών μας αιτημάτων για οικονομική στήριξη των ΑΕΙ, διορισμούς, νέες θέσεις και αξιοπρεπείς μισθούς.

Συντονισμό όλων των συλλόγων των ΑΕΙ που βρίσκονται σε κινητοποίηση σε πανελλαδική κλίμακα. Άμεση συνάντηση εκπροσώπων των εργαζομένων, των φοιτητών και των μελών ΔΕΠ/ΕΠ με προοπτική την κοινή δράση. Κοινές απεργιακές επιτροπές και εκδηλώσεις ενημέρωσης ανά ίδρυμα (ή και ανά πόλη).

Άμεση και σκληρή καταγγελία της διοίκησης της ομοσπονδίας μας που αρνείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι βλέπουν με μεγάλη ανησυχία την ΠΟΣΔΕΠ να εξελίσσεται σε φορέα κυβερνητικού συνδικαλισμού και σε υπερασπιστή προνομιούχων καθηγητικών συντεχνιών ελευθέρων επαγγελματιών.

Στήριξη των αποφάσεων αναστολής της λειτουργίας των ιδρυμάτων που παίρνονται σε όλα τα επίπεδα της ακαδημαϊκής αυτοδιοίκησης (Σύγκλητοι, Σχολές, Τμήματα κ.λπ.)

Μαζί, με όσους αγωνίζονται για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και της ζωής τους θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τις πολιτικές της εκποίησης και του εκφασισμού. Τώρα πια είναι φανερό: ή εμείς ή αυτοί.

Εμείς. Όχι αυτοί.

Πανελλαδική Συνάντηση Πανεπιστημιακών Δασκάλων - 21/09/2013

Απαράδεκτη απόφαση του Συμβουλίου Διοίκησης του Π.Θ.

Αγαπητοί Συνάδελφοι του Π.Θ.

Εδώ και 2 εβδομάδες δίνουμε έναν για εμάς οικονομικά αιματηρό αγώνα, αλλά ωραίο και δίκαιο αγώνα, με ψηλά το κεφάλι, για να προασπίσουμε την δουλειά μας, την αξιοπρέπειά μας την ζωή μας.

Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την πάρτη μας, αλλά για όλους τους συναδέλφους των πανεπιστημίων, όλων των εργαζομένων στην πατρίδα μας που πλήττονται, που κατασυκοφαντούνται από τα πληρωμένα ΜΜΕ και τα τσιράκια τους, επειδή τυχαίνει να έχουν ακόμα δουλειά. 

Η κοινωνία του Βόλου και των άλλων πόλεων στη Θεσσαλία και αλλού, έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν, ποιοι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ μαζί μας, σ' αυτόν τον αγώνα ζωής και θανάτου που κάνουμε, ποιοι είναι ΔΉΘΕΝ μαζί μας και ποιοι ουσιαστικά μας ΚΟΡΟΪΔΕΎΟΥΝ ΑΣΎΣΤΟΛΑ.

Τα απόνερα του μνημονιακού νόμου της Διαμαντοπούλου 4009, που μόνο στόχο έχει την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, δημιούργησαν ένα δήθεν όργανο διοίκησης, το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο κανείς δεν ξέρει τι κάνει, τι αρμοδιότητες ακριβώς έχει, ούτε καν ποιοι το απαρτίζουν είναι σε όλους γνωστό.

Αυτό λοιπόν το δήθεν όργανο συναντήθηκε χθες, με μόνο θέμα την απόλυση των 33 συναδέλφων μας. Η απόφαση που έβγαλε, μόνο θυμηδία και οργή προκαλεί σε όλους μας... Ένα γενικόλογο, έντεχνα και νομικίστικα ουδέτερα γραμμένο κείμενο, μιλάει για "πόρους", δηλαδή για νούμερα
("αποστέρησης πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας") που θα χαθούν, και όχι για ανθρώπινες υπάρξεις που θα μείνουν άνεργοι, και ψυχικά καταρρακωμένοι. Καμία λέξη παραμυθίας -έτσι για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ-, μόνο γενικόλογο και προσχηματικό μπλα-μπλα και προτροπή άλλων οργάνων του Πανεπιστημίου, να κάνουν κάτι, αντί για αυτούς. Καμία ουσιαστική υποστήριξη του αγώνα μας, ένα απαράδεκτο κείμενο, κοντολογίς ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ!!!

Προσυπογράφω πλήρως την απάντηση που έδωσε σε αυτήν την απόφαση του ΣτΠ ο φίλος, καθηγητής Τάκης Πολίτης. Από εδώ και στο εξής έτσι πρέπει να απαντάμε σε κάθε πρόκληση απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται

Κι επειδή πλέον τα ψέμματα και οι ευγένειες τελείωσαν, πρέπει να μετρήσουμε τους φίλους και τους εχθρούς μας, παντού και στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία. Γι' αυτό βγάζω τα πάντα στη 'σέντρα'. Δημοσιεύω παντού και τα 2 κείμενα, να τα μάθουν όλοι. Να μάθουν όλοι ότι το λεγόμενο ΣτΠ ουσιαστικά μας εμπαίζει.

Έπεται συνέχεια...

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

***

Απόφαση του Συμβουλίου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στη 16^η/21-9-2013 συνεδρίαση του, συζήτησε εκτενώς τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ενδεχόμενη εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και θέλει να εκφράσει δημοσίως την κατηγορηματική του αντίθεση του σε αυτό.

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας υφίσταται εδώ και 3 χρόνια πολλαπλά πλήγματα: υπέστη μια δραματική μείωση της κρατικής επιχορήγησης κατά 50% σε σχέση με το 2008, τα μέλη του (διδακτικό και διοικητικό προσωπικό) υπέστησαν μείωση των αποδοχών τους κατά 40%, ο αριθμός των εργαζομένων κάθε κατηγορίας συνεχώς μειώνεται ενώ ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών συνεχώς αυξάνεται. Όπως επισημάναμε και στην επιστολή μας προς τον Υπουργό Παιδείας της 8^ης Αυγούστου, η αναλογία διοικητικού προσωπικού προς φοιτητές είναι 1/50 καθιστώντας τη λειτουργία του ΠΘ ήδη προβληματική. Αντί άλλης ενέργειας, το Υπουργείο αποφάσισε την δημιουργία ενός πέμπτου πόλου εκπαίδευσης και έρευνας για το Πανεπιστήμιο μας, ιδρύοντας ένα νέο τμήμα χωρίς καμία τεκμηρίωση, επεκτείνοντας τη δράση του και σε άλλη Περιφέρεια της χώρας!

Σήμερα επίκειται η ανακοίνωση της αποστέρησης πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρά την τεκμηριωμένη έκθεση της Διοίκησης που στηρίχθηκε στην πλήρη εφαρμογή των κριτηρίων που έθεσε το ίδιο το Υπουργείο, και απέδειξε ότι το Πανεπιστήμιο έχει έλλειμμα προσωπικού. Ταυτόχρονα παρατηρούμε ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι το μοναδικό ελληνικό ΑΕΙ με έδρα σε πέντε πόλεις που πλήττεται από το μέτρο της διαθεσιμότητας, σε αντίθεση με άλλα πολυεδρικά ιδρύματα που δεν υφίστανται καμία απώλεια.

Εν όψει αυτών των δυσμενών εξελίξεων:  1ον καλούμε τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να εξαντλήσει τα νομικά μέτρα που διαθέτει ώστε να προσβάλλει τη νομιμότητα του μέτρου. 2^ον καλούμε τη Διοίκηση του ΠΘ να προβάλλει δημοσίως τα αξεπέραστα προβλήματα λειτουργίας που δημιουργούνται με βάση και την ιδιαιτερότητα της πολυεδρικότητας του. Είμαστε πρόθυμοι να συμμετάσχουμε σε μια κοινή συνέντευξη τύπου Διοίκησης-Συμβουλίου-εργαζομένων όπως το έχουμε επανειλημμένα ζητήσει, εγγράφως και προφορικώς. 3^ον καλούμε τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να διερευνήσει εκ νέου τη δυνατότητα λειτουργίας του νέου Τμήματος Πληροφορικής και την ενδεχόμενη μετακίνηση των εκπαιδευτικών και διοικητικών λειτουργιών σε άλλη έδρα του ΠΘ.

Δηλώνουμε προς την ελληνική κοινωνία ότι τα Πανεπιστήμια δεν είναι δημόσιοι οργανισμοί που μπορούν να εξοικονομήσουν πόρους, αλλά φορείς εκπαίδευσης και έρευνας που προετοιμάζουν  τις επόμενες γενιές και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας. Κάθε περαιτέρω περικοπή δαπανών ή προσωπικού θα οδηγήσει σε δραματική έκπτωση της ποιότητας του παρεχόμενου έργου προς την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

***

Απάντηση στην απόφαση του ΣτΙ του Καθηγητή Τάκη Πολίτη

Βλέπω το mail «Απόφαση του Συμβουλίου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων» και το ανοίγω με ανυπομονησία, ενώ αυθόρμητα χαρούμενος σκέφτομαι: «Να βρε! Και το Συμβούλιο στηρίζει τους διοικητικούς». Αρχίζω να το διαβάζω, αλλά φευ, οποία απογοήτευσις…

Ούτε έστω μια κουβέντα από αυτές που πραγματικά χρειάζονται οι διοικητικοί. Οι λέξεις «συμπαράσταση», «αλληλεγγύη», «αξιοπρέπεια», «δικαίωμα», «υποστήριξη» απουσιάζουν από το κείμενο. Μια σκέψη μου περνάει φευγαλέα από το μυαλό: μήπως, λόγω αχρηστίας και πάντα υποσυνείδητα βέβαια, απουσιάζουν πλέον και από το λεξιλόγιο των μελών του Συμβουλίου;

Για την διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων μας γράφετε κ. Πρόεδρε, αλλά δεν φαίνεται να ανησυχείτε, εσείς και το Συμβούλιό σας, για το αν θα τεθούν σε διαθεσιμότητα (έτσι λέγεται κομψά η απόλυση, φαντάζομαι ότι το γνωρίζετε) ο Κώστας, η Μαρία, η Αθηνά, οι οποιοιδήποτε 33 συνάδελφοι μας διοικητικοί υπάλληλοι. Δεν ανησυχείτε για το αν θα έχουν την επόμενη μέρα να πληρώσουν το νοίκι τους, να ταΐσουν τα παιδιά τους, να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους…

Αυτό που σας ανησυχεί είναι η «…αποστέρηση πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων…». Θα σας καθησυχάσω λοιπόν! Σας υπενθυμίζω το ΕΣΠΑ, και ειδικότερα το ΕΣΠΑ της περιφέρειας Θεσσαλίας. Στις επιλέξιμες δαπάνες του προβλέπει και «ανθρώπινους πόρους» και μάλιστα με κόστος που μπορεί να είναι κατά πολύ χαμηλότερο ακόμα και των κατά 40% μειωμένων -όπως εσείς γράφετε- μισθών των διοικητικών υπαλλήλων. Ουπς! Ελπίζω να μην μπαίνουν ιδέες, ότι οι 33 είναι λίγοι, ότι με περισσότερους σε διαθεσιμότητα μπορούμε να κάνουμε –για το καλό της χώρας πάντα- ακόμα μεγαλύτερη οικονομία…

Απόφαση του Συμβουλίου σας μας στέλνετε κ. Πρόεδρε, αλλά δεν διαβάζω κάτι που εσείς και το Συμβούλιό σας αποφασίσατε να κάνετε για την αποτροπή της διαθεσιμότητας των απαραίτητων « για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος» (η έκφραση είναι δική σας) διοικητικών υπαλλήλων.  Αυτό που διαβάζω ότι αποφασίσατε να κάνετε, είναι να καλέσετε κάποιους άλλους να κάνουν διάφορες ενέργειες, επικοινωνιακού χαρακτήρα και αναμφισβήτητης αναποτελεσματικότητας. Στη βάση της βολικής λογικής της ανάθεσης, καλείτε: 1ον τον Πρύτανη του ΠΘ, 2ον τη Διοίκηση του ΠΘ, 3ον τη Σύγκλητο του ΠΘ, να κάνουν! Μάλιστα! Εξαιρετική στάση για ανώτατο όργανο διοίκησης Πανεπιστημίου…

Τελικά τι μας λέτε, εσείς και το Συμβούλιό σας κ. Πρόεδρε, με το κείμενο των 392 λέξεων που μας στείλατε; Απολύτως τίποτα! Ή μάλλον κάτι μας λέτε: ότι προθυμοποιείστε να βγείτε στα κανάλια, σε κοινή συνέντευξη τύπου με τους απεργούς διοικητικούς. Επιτρέψτε μου να σας πω αυτό: Να μην βγείτε στα κανάλια κ. Πρόεδρε, ούτε εσείς, ούτε το Συμβούλιό σας. Να παραμείνετε όσο το δυνατόν περισσότερο στην αφάνεια. Όσοι λιγότεροι σας γνωρίζουν, τόσο το καλύτερο για εσάς… 

Δυστυχώς, με καμία εκτίμηση

Τάκης Πολίτης

Αναπλ. Καθηγητής ΠΤΔΕ ΠΘ

Άκου φασιστάκο…

Το εξώφυλλο του Πρώτου θέματος ήταν στημένο - εδώ και χρόνια

 Οι παλιοί αποικιοκράτες συνήθιζαν να κρεμάνε τα κεφάλια των θηραμάτων τους στο σαλόνι του σπιτιού τους.

Οι δωσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών κυκλοφορούσαν με τα κομμένα κεφάλια των Ελλήνων αντιστασιακών από χωριό σε χωριό.

Ο Θέμος Αναστασιάδης «κρέμασε» το πτώμα του Παύλου Φύσσα στο εξώφυλλο του Πρώτου Θέματος.

Την περίμενε για καιρό αυτή την ημέρα.

Από τότε που έστηνε ψεύτικα ρεπορτάζ, για να παρουσιάσει τους δολοφόνους του Μιχαλολιάκου σαν καλά παιδιά που βοηθάνε τις γιαγιούλες να παίρνουν χρήματα από το ΑΤΜ.

Από τότε που έριξε όλο το βάρος της εκπομπής του για να εξανθρωπίσει τον Καιάδα.

Και πιο παλιά. Όταν προσποιούνταν τον αναλυτή στις σελίδες του Βήματος, καταχειροκροτούμενος από τους αυλικούς του Λαμπράκη.

Και ακόμη πιο παλιά, όταν έφτυνε τα ηλίθια, ρατσιστικά ανέκδοτά του στην πίσω σελίδα της Ελευθεροτυπίας. Δεν τον έδιωχνε τότε ο διευθυντής της. Πούλαγε φύλλα πάνω στα πτώματα των Αλβανών που πέθαιναν από ρατσιστικές επιθέσεις και εργατικά ατυχήματα στα εργοτάξια των ολυμπιακών αγώνων. Η πρώτη σελίδα έγραφε «Αθήναζε» και η τελευταία «Μαύρη Τρύπα».

Και όλο κάτι αντιφασιστικά «τσογλάνια» να του πετάνε γιαούρτια. Ήξερε όμως ότι μια ημέρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Θα έβαζε πρωτοσέλιδο το πτώμα ενός από αυτούς που τον ταπείνωναν με τη λεβεντιά τους σε κάθε τους βήμα. Τους μικρούς ανώνυμους ήρωες που έφτυναν τον πολιτισμό του. Που σιχαίνονταν όλους όσοι πέρασαν από τις εκπομπές του.

Ο Θέμος Αναστασιάδης βέβαια δεν είναι ένας τόσο διαφορετικός Έλληνας. Είναι το πρόσωπο μιας υπαρκτής Ελλάδας. Αυτής που ψήφισε Χρυσή Αυγή. Της Ελλάδας που δεν ταυτίστηκε ποτέ με τον Προμηθέα αλλά με το Κράτος και τη Βία, που έδεσαν το σώμα του Τιτάνα στον Καύκασο. Της Ελλάδας που έβγαλε τον Εφιάλτη αλλά και τον Κοτζαμάνη, τον Τσολάκογλου αλλά και τον Μπάμπαλη – είναι η φάρσα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται.

Και η εφημερίδα του όμως δεν είναι μια τυχαία εφημερίδα. Εδώ και χρόνια ύφαινε κάθε βδομάδα τον ιστό του life-style ναζισμού στην Ελλάδα, πάντα με την εβδομαδιαία συνδρομή των αναγνωστών της. Με μερικά ευρώ μπορούσες να εξασφαλίσεις ότι το νεοναζιστικό παραλήρημα θα συνεχιζόταν και την επόμενη εβδομάδα. Και πάνω από 100.000 συμπολίτες μας το έκαναν κάθε εβδομάδα.Την πλήρωσαν ακριβά αυτή τη δολοφονία και τη δικαιούνται.

Και ο τίτλος τους δικαιώνει: Δεν ξεχνώ τον φασισμό. Δεν τον ξέχασαν ποτέ. Ήταν πάντα μέσα τους.
Μόνο που πρέπει να θυμάστε ότι οι φωτογραφίες που γράφουν ιστορία είναι πολλές. Υπάρχουν φωτογραφίες από το πτώμα του Παύλου Φύσσα, και του Άρη Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα. Υπάρχει όμως και η φωτογραφία του Μουσολίνι κρεμασμένου ανάποδα στο Μιλάνο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Μαζική συμμετοχή των Διοικητικών Υπαλλήλων του Π.Θ. στη Διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ στο Βόλο στις 18/9/2013

Η σημερινή Διαδήλωση της ΑΔΕΔΥ στο Βόλο στις 18/9/2013, ήταν κατά γενική ομολογία πολύ μεγάλη -πολύ μιλάνε για πάνω από 2000 άτομα, πάντως φαίνονταν διπλάσια από αυτήν της Δευτέρας- στην οποία μόνο το μπλοκ των διοικητικών υπαλλήλων του Π.Θ. μετρούσε πάνω από 100 συναδέλφους και ήταν 2ο στην κορυφή της πορείας με το πανό του.

Στη πλατεία Ελευθερίας

Στη πλατεία Ελευθερίας

Η πορεία του ΠΑΜΕ Δημητριάδος με Καρτάλη

Ιάσονος με Καρτάλη η αρχή της πορείας, το 2ο μπλοκ είναι το δικό μας

Πρώτη φορά με πάνω από 100 άτομα το μπλοκ των συναδέλφων του Π.Θ.

Εδώ λίγο από το ύψος του συγκροτήματος Παπαστράτου

Ανοιχτή επιστολή εργαζομένων στη Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

Εμείς, το διοικητικό προσωπικό της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, βρισκόμαστε σε διαδικασία κινητοποιήσεων εδώ και περίπου δύο εβδομάδες. Θέλουμε να εξηγήσουμε γιατί.

Τα στοιχεία που έχουμε μιλούν για διαθεσιμότητα των δύο τρίτων περίπου των διοικητικών υπαλλήλων του ιδρύματος. Αποσοβήθηκε προς το παρόν, έχει όμως προαναγγελθεί και είναι ζήτημα μηνών η διαθεσιμότητα σχεδόν των μισών εκλεγμένων διδασκόντων. Γνωρίζουμε τους ακριβείς αριθμούς, και οι αριθμοί αυτοί είναι αμείλικτοι.

Θα ακουστεί ίσως κοινότοπο –άλλωστε η κοινωνία έχει σκόπιμα και μεθοδικά εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους δηλώσεις με καχυποψία– αλλά δεν πρόκειται για ένα στενόμυαλο, συντεχνιακό αίτημα μερικών εκατοντάδων ανθρώπων. Υπερασπιζόμαστε, προφανώς, το δικαίωμα του καθενός μας στη δουλειά. Ταυτόχρονα, όμως ο νους και η καρδιά μας βρίσκεται μαζί με όλους εκείνους που έχουν ήδη βιώσει την ανεργία, με όλους εκείνους για τους οποίους προμηνύεται το ίδιο. Και είναι –θα είμαστε– πολλοί.

Θέλουμε τη ζωή μας πίσω

Δεν περισσεύει κανείς, δεν θα δεχτούμε την απόλυση ούτε ενός, δεν διαγκωνιζόμαστε τη στιγμή αυτή για να περισώσουμε ο καθένας τον εαυτό του. Είναι δραματικό να χάνει κανείς τη δουλειά του, να ανατρέπεται η ζωή του σε μια νύχτα. Δεν το αγνοούμε: η ανεργία, η αγωνία, έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα των οικογενειών και των φίλων μας. Δεν υποτιμούμε τον κίνδυνο ούτε για μια στιγμή. Θέλουμε τη ζωή μας πίσω -αλλά δεν υπερασπιζόμαστε μόνο τη δική μας καθημερινότητα. Υπερασπιζόμαστε την καθημερινότητα της Σχολής, από εδώ και πέρα με τον αγώνα μας, όπως το κάναμε μέχρι τώρα με τη δουλειά μας.

Δεν καθόμαστε, δεν βαριόμαστε, δεν τα πιάνουμε, δεν κλέβουμε. Εργαζόμαστε με εξαθλιωμένους μισθούς, αντέχοντας σε καθεστώς ανασφάλειας εδώ και πολύ καιρό, με κόπο πολύ και χρόνο -όχι από αυτόν που έχουμε, αλλά από το περίσσευμα ψυχής και αξιοπρέπειας του κάθε ενός από εμάς. Μαζί με τους δασκάλους και τους σπουδαστές μας προσπαθούμε και εμείς να κρατήσουμε τη Σχολή όρθια. Σε πείσμα των καιρών.

Ο,τι διακυβεύεται αυτή την ώρα δεν είναι μόνο η μοίρα του καθενός μας, αλλά κάτι απείρως ευρύτερο, που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο αφορά πολλούς, πολύ περισσότερους από εμάς τους ίδιους: είναι το τι σημαίνει να υπάρχει και τι προσφέρει -στο σύνολο και όχι σε μία ή σε λίγες ομάδες- ένα καλό δημόσιο πανεπιστήμιο. Τι θα πει να συνεχίσει να λειτουργεί, πώς μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα, τι συμβαίνει όταν υποβαθμίζεται η σπουδή και το πτυχίο, τι σημαίνει να λοιδορείται και να εξευτελίζεται με κάθε τρόπο ο θεσμός. Σε τι τελικά αποσκοπεί και πού θέλει να καταλήξει η καταιγιστική επίθεση που ζούμε σε βάρος του δημόσιου πανεπιστήμιου. Οχι γιατί είναι η πρώτη φορά, αλλά γιατί αυτή τη φορά, στην πολλοστή απόπειρα διάλυσης της δημόσιας παιδείας, δεν υπάρχουν ούτε επιφυλάξεις ούτε προσχήματα. Η επίθεση είναι σχεδιασμένη, αδίστακτη, αναίσχυντη.

Το να κλείνει ένα σχολείο, μια σχολή, ένα πανεπιστήμιο, δεν σημαίνει ότι κάποιο πρωί θα βρεις ένα λουκέτο στην πόρτα. Σημαίνει να χτυπήσεις σταδιακά, συστηματικά, ένα ένα, τα συστατικά του στοιχεία, εκείνα που είναι αυτονόητα για την ύπαρξή του – και μετά να το αφήσεις να καταρρεύσει, να σβήσει σιωπηλά. Δεν υπάρχει σχολείο χωρίς υποδομές και εγκαταστάσεις, κυρίως όμως δεν υπάρχει σχολείο χωρίς ανθρώπους.

Είναι συστατικό στοιχείο της Σχολής μας οι σπουδαστές της. Αλλά και οι δάσκαλοί της. Αλλά και οι άνθρωποι που δουλεύουμε, κάθε μέρα και για κάθε τι που συμβαίνει εδώ, πίσω από την οθόνη, πίσω από το γραφείο, μέσα στο εργαστήριο. Οπως είναι συστατικό στοιχείο της Σχολής μας η ενασχόληση με τον χώρο, η θέση της στο κέντρο, η σχέση της με τη γειτονιά που την περιβάλλει. Το ρίσκο που παίρνει –ή, αλλιώς, η δυνατότητα που διεκδικεί– να ακούει και να αποκρίνεται, κάθε μέρα, στον σφυγμό μιας πόλης που δοκιμάζεται. Και αποκρίνεται με πολλούς τρόπους. Δυσφημιζόμενη. Κάποτε απειλούμενη. Καμιά φορά με κίνδυνο. Ισως με απώλειες. Και, χρόνια τώρα, με μια διαρκή ευαισθησία.

Δεν… ξεχνάμε

Ζούμε –ζήσαμε ώς τώρα– σ’ έναν χώρο που είναι εγγεγραμμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού μας μέσα από δρόμους που δεν ξεχνιούνται. Η ματωμένη καγκελόπορτα που συνέθλιψε το τανκ μαζί με τα σώματα των φοιτητών και φοιτητριών στις 17 Νοέμβρη του ’73 είναι ακόμα στο προαύλιό μας, εδώ στην οδό Πατησίων. Αυτή η πόρτα φυλάχτηκε από γενιές φοιτητών, εργαζομένων και δασκάλων εκεί που έπεσε, για να μην επιτρέψει να ξεχαστεί ποτέ αυτό που σήμερα μας επιβάλλουν να ξεχάσουμε: το Πολυτεχνείο. Εμείς, δεν τη βλέπουμε μόνο στις επετείους –τη βλέπουμε κάθε μέρα, ερχόμενοι και φεύγοντας από τη δουλειά μας. Αυτήν τη δουλειά που δεν ξέρουμε αν θα έχουμε αύριο.

Ζούμε –είχαμε την τύχη να ζήσουμε ώς τώρα– σ’ έναν χώρο με μνήμες συγκλονιστικές, με ιστορία περήφανη. Το Πολυτεχνείο υπάρχει από το 1836 – δεν θέλουμε να αφήσουμε να το κλείσουν τώρα, έτσι. Εξακολουθεί να αντανακλά, σ’ αυτούς τους καιρούς τους δυσοίωνους, συμβολισμούς, μνήμες, ίχνη – ψήγματα αλλοτινών, καλύτερων στιγμών. Συνεχίζει να παράγει και να εκπέμπει. Διατηρεί μια ολοζώντανη, δημιουργική, δροσερή, γλυκιά καθημερινότητα. Το Πολυτεχνείο δεν είναι κέντρο ανομίας, και στην Αρχιτεκτονική θα έχουμε γιορτή. Σας καλούμε να είστε όλοι εκεί.

Εργαζόμενοι Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 2013.

Στη χώρα των αθώων

Την παρέμβαση του εισαγγελέα προκάλεσε η προτροπή του προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνου Καμμένου προς κατοίκους της βορειονατολικής Χαλκιδικής να μην αφήνουν τον Πάχτα να κυκλοφορήσει και να τον λιντσάρουν. Η παρέμβαση του εισαγγελέα είναι μάταιη. Και θα έπρεπε να το ξέρει.

Έχω γράψει άπειρες φορές τα τρία τελευταία χρόνια πως το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η απουσία της Δικαιοσύνης.

Υπάρχει η εντύπωση σε κάποιους πως, αν κάνουν συνέχεια αναλύσεις και δηλώσεις για οικονομικά μεγέθη, για ανάπτυξη ή για τον «κίνδυνο της Χρυσής Αυγής», θα ξεχαστεί η χρεοκοπία της χώρας και το ποιοι είναι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία.

Η απουσία της Δικαιοσύνης -ή η επιλεκτική Δικαιοσύνη που είναι και πάλι απουσία της Δικαιοσύνης- δημιούργησε στην κοινωνία πλήρη αίσθηση ατιμωρησίας.

Ο συνδυασμός της απουσίας της Δικαιοσύνης με μια κυβέρνηση που κυβερνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τη συστηματική καταστρατήγηση του Συντάγματος οδηγούν την χώρα στα βράχια και στην εκτροπή.

Από το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Θόδωρου Πάγκαλου -που σημαίνει πως, αφού τα φάγαμε όλοι μαζί, δεν είναι κανείς υπεύθυνος για την χρεοκοπία της χώρας και όλοι είναι αθώοι- φάνηκε η αδυναμία της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Κανένας εισαγγελέας δεν κάλεσε τον κ. Πάγκαλο ο οποίος παραδέχτηκε δημόσια πως τα έφαγε. Αυτό έκανε με τη δήλωσή του ο Πάγκαλος. Μόνο αυτό. Αλλά δεν το πρόσεξε κανείς.

Κανένας εισαγγελέας δεν παρενέβη για την «επένδυση» στις Σκουριές. Οι δικαστές αγαπούν τον αθώο Μπομπολα.

Ο Πάνος Καμμένος το έπιασε αμέσως και είπε πως δεν χρειάζεται παρέμβαση του εισαγγελέα και πως θα παραδοθεί μόνος του, όταν ο εισαγγελέας παρέμβει «για το δηλητήριο που πότιζαν τα παιδιά στις Σκουριές και σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, μόλις παρέμβει ο εισαγγελέας για το δηλητήριο στα φρούτα, στα λαχανικά και σε όλη τη διατροφική αλυσίδα, για το έγκλημα που έχει συντελεστεί σε όλη την περιοχή».

Η διαρκής ατιμωρησία φέρνει περισσότερη ατιμωρησία και μετατρέπει την κοινωνία σε ζούγκλα.
Έχω επισημάνει πολλές φορές πως, από την στιγμή που δεν αναζητήθηκαν οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας, ουσιαστικά δεν μπορεί να τιμωρηθεί κανείς και για τίποτα.

Αφού οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία και τα δεινά που επέφερε στη χώρα και στους πολίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, ό,τι και να κάνει κάποιος από εμάς είναι πταίσμα.

Η επιλεκτική απονομή Δικαιοσύνης το μόνο που καταφέρνει είναι να επιτείνει το αίσθημα της αδικίας και να δίνει σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού της χώρας την εντύπωση πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους.

Οι έλληνες δικαστές αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Για μια ακόμα φορά.
Θα πρέπει οι έλληνες δικαστές να αντιληφθούν τις ευθύνες τους.

Ακόμα και το έκτρωμα της Χρυσής Αυγής «φούσκωσε» εξαιτίας της δικής τους ανυπαρξίας.
Αν και υποψιάζομαι πως και
πολλοίδικαστές -εκτός από την οικονομική ελίτ- θεωρούν την Χρυσή Αυγή ασπίδα για την ασφάλειά τους.

Η δικογραφία για την δήλωση του Πάνου Καμμένου θα μπει στο αρχείο.

Ο λόγος είναι απλός: Τόσες και τόσες δηλώσεις και ενέργειες κυβερνητικών στελεχών τα τελευταία χρόνια δεν συγκίνησαν κανέναν εισαγγελέα.

Οπότε, αθώος και ο Πάνος Καμμένος.

Σε άλλη περίπτωση, η Δικαιοσύνη θα θεωρηθεί όργανο της κυβέρνησης.

Όλοι αθώοι, λοιπόν. Και οι δικαστές, και ο Πάνος Καμμένος, και ο Πάχτας, και οι πολίτες που ψήφισαν τον Πάχτα, κι εγώ, κι εσείς, και ο Χατζηπετρής.

Την κατάληξη της ανομίας και της ατιμωρησίας δεν είναι δύσκολο να την φανταστεί κάποιος.

Χωρίς Δικαιοσύνη -έστω αυτή την αστική δικαιοσύνη- η χώρα είναι καταδικασμένη.

Αλλά δεν βλέπω και πολλούς να ζητούν Δικαιοσύνη.

Είναι αυτή η βεβαιότητα πως είμαστε όλοι αθώοι.

Το να είσαι Έλληνας θεωρείται από τους Έλληνες πιστοποιητικό αθωότητας.

Αλλά υπάρχει ένα πτώμα στη μέση του δωματίου. Και μας κοιτάει.

Χώρια που έχει αρχίσει να μυρίζει.

 Του πιτσιρίκου

-----------------------------------