Η συγκλονιστική επιστολή ενός απολυμένου εργαζομένου του ΔΟΛ

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.

Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

--------------------------------------

Πηγή: Rising Galaxy 

Ψηφίσματα της 73ης Συνόδου Πρυτάνεων στην Κέρκυρα

73η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩΝ Δ.Ε.
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Κέρκυρα, 30-31 Αυγούστου 2013

ΨΗΦΙΣΜΑ
 Διαθεσιμότητα Διοικητικών Υπαλλήλων ΑΕΙ

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων θεωρεί ότι η εφαρμογή του “σχεδίου μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης” στην Ανώτατη Εκπαίδευση, εκτός των σοβαρών ζητημάτων νομιμότητας που εγείρει, θα οδηγήσει σε διαθεσιμότητα έως και απόλυση εργαζομένων με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του παραγόμενου εκπαιδευτικού, ερευνητικού και κοινωνικού έργου των ΑΕΙ , καθώς και της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των Ιδρυμάτων. Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, θεωρεί νομικά έωλη και λειτουργικά επικίνδυνη την ανταπόκριση των ΑΕΙ στο περιεχόμενο τού από 14/8/2013 εγγράφου του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων (Μεταρρυθμιστικές Δράσεις ΥΠΑΙΘ-ΑΕΙ) σχετικά με νέα οργανογράμματα.

Η σύνταξη οργανογραμμάτων σε πολυεπίπεδα ΝΠΔΔ όπως τα ΑΕΙ απαιτεί μία
συγκροτημένη και στοχευμένη προσέγγιση προς όφελος των Ιδρυμάτων και του δημοσίου συμφέροντος, αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του Οργανισμού κάθε Πανεπιστημίου. Πρότυπο σχέδιο Οργανισμού έχει προετοιμαστεί από τη συσταθείσα προς τούτο Επιτροπή της Συνόδου. Το σχέδιο αυτό πρόκειται σε εύλογο χρονικό διάστημα να τεθεί προς τελική επεξεργασία στους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες του Υπουργείου και στη συνέχεια να διατεθεί στα ΑΕΙ για εξειδικευμένη προσαρμογή.

O αριθμός των Διοικητικών Υπαλλήλων των Πανεπιστημίων (μόνιμοι και ΙΔΑΧ) της χώρας δεν υπερβαίνει τους 6.213 (αντίθετα με τα στοιχεία περί 10.200). Η ενδεχόμενη δε μείωσή του κατά 1.500 άτομα μέσω της διαθεσιμότητας, θα ενισχύσει τα αρνητικά αποτελέσματα: (α) του ραγδαία αυξανόμενου ρυθμού συνταξιοδότησης των υπηρετούντων, (β) του μη διορισμού μέχρι σήμερα των επιτυχόντων του πρώτου διαγωνισμού ΑΣΕΠ για ΑΕΙ, έτους 2009, (γ) των ήδη σοβαρών απωλειών προσωπικού που υπέστησαν τα ΑΕΙ κατά το πρώτο κύμα διαθεσιμότητας.

Τα ελληνικά ΑΕΙ είναι διαχρονικά υποστελεχωμένα σε όλα τα επίπεδα και οποιαδήποτε μείωση μέσω διαθεσιμότητας μονίμων υπαλλήλων και ΙΔΑΧ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για το εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο των ιδρυμάτων.

H Σύνοδος καλεί την πολιτική ηγεσία να αναλογιστεί τη σημασία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της παραγωγής και αξιοποίησης του επιστημονικού έργου για την ελληνική κοινωνία και οικονομία καθώς και τις άκρως αρνητικές συνέπειες τέτοιων επιλογών. Επίσης καλεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας σε κοινή δράση για την αποτροπή των μέτρων της διαθεσιμότητας

----------------------------

73η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩΝ Δ.Ε.
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Κέρκυρα, 30-31 Αυγούστου 2013

ΓΕΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων διεξήχθη στην Κέρκυρα σε μία κρίσιμη για τη χώρα περίοδο. Η Σύνοδος υπογραμμίζει την ανάγκη διατήρησης της ενότητας όλης της Πανεπιστημιακής κοινότητας ιδιαίτερα στην σημερινή κρίσιμη συγκυρία. Κάθε είδους διαθεσιμότητα διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ διακυβεύει τη δυνατότητα λειτουργίας τους, στοχεύοντας έναν από τους πλέον ανταγωνιστικούς και παραγωγικούς θεσμούς της εθνικής ανάπτυξης, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Τα Πανεπιστήμια ενωμένα με κάθε τρόπο για να υπερασπιστούν το δικαίωμα κάλυψης των λειτουργικών αναγκών τους με βάση τα οργανογράμματα που καταθέτουν άμεσα στο πλαίσιο των Οργανισμών των Ιδρυμάτων, δηλώνουν ότι σε περίπτωση κάθε είδους  διαθεσιμότητας θα ασκήσουν όλα τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων.
Η Σύνοδος καλεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας με κοινή τους δράση να μην επιτρέψουν τη διάλυση των Πανεπιστημίων και αναλαμβάνει να ενημερώσει την ελληνική κοινωνία.
Η Σύνοδος επισημαίνει τις σημαντικές καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση της διοικητικής μεταρρύθμισης τους από το ΕΣΠΑ σε μια συγκυρία όπου ζητείται επιμόνως η διοικητική αναδιοργάνωση των Ιδρυμάτων.
Σχετικά με έγγραφο που απέστειλε το Υπουργείο, που αναφέρεται στις διαδικασίες εκλογής Κοσμήτορα επισημαίνεται ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν αφήνει περιθώρια ερμηνείας ως προς τη βάση υπολογισμού της νόμιμης πλειοψηφίας, που είναι το σύνολο των εκλεκτόρων. Κάθε αντίθετη προσέγγιση είναι παράνομη.
Στη σημερινή συγκυρία που τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης είναι κοινά για το σύνολο των Πανεπιστημίων, η Σύνοδος αποφάσισε να προχωρήσει στη θεσμική συγκρότησή της σε ενιαίο φορέα για να αντιμετωπίσει αποφασιστικότερα τα προβλήματα αυτά.
Με δεδομένο ότι οι θέσεις του Π.Δ. 407/80  περιορίζονται λόγω μνημονίου σε 20, η Σύνοδος ζητεί να προβλεφθεί στο άρθρο 39 του σχεδίου νόμου για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να ενταχθούν  άμεσα οι ΙΔΑΧ με διδακτορικό σε θέσεις ΕΔΙΠ μετά από την προβλεπόμενη κρίση  χωρίς την προϋπόθεση δημοσίευσης Οργανισμού.
Σε σχέση με τις επιχειρούμενες αλλαγές στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η Σύνοδος επισημαίνει ότι αν και βελτιώνουν την υπάρχουσα κατάσταση, παραμένουν προσανατολισμένες στην ίδια αδιέξοδη λογική που μετατρέπει τα Λύκεια σε εξεταστικά κέντρα και στερεί από τα ΑΕΙ κάθε δυνατότητα συμμετοχής στην επιλογή των υποψηφίων.

ΕΛΜΕ Μαγνησίας - Συμπαράσταση στον αγώνα των υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (30/8/13)

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ του Νομού Μαγνησίας δηλώνει απερίφραστα τη συμπαράσταση των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού, στους δοκιμαζόμενους από τα τελευταία μέτρα της κινητικότητας - διαθεσιμότητας, διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
 

Σημειώνουμε ότι τις επόμενες μέρες οι πρώτοι από αυτούς (περίπου το 20%) καλούνται να βγουν στην εργασιακή περιπλάνηση που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην απόλυσή τους. Οι επόμενοι θα ακολουθήσουν μέχρι το Δεκέμβρη και την ερχόμενη χρονιά. Ο κυβερνητικός στόχος είναι 150.000 εργαζόμενοι μέχρι το 2015 να δουν την έξοδο από την εργασία τους.

Σχετικό έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας εντέλλεται την αξιολόγηση των δομών και υπηρεσιών των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και τον καθορισμό πλεονάζοντος προσωπικού εντός ανεκδοτολογικά στενών χρονικών προθεσμιών, επιβεβαιώνοντας το ότι αξιολογήσεις και οργανογράμματα επιδιώκεται να χρησιμοποιηθούν εντελώς προσχηματικά για την επικοινωνιακή υποστήριξη προειλημμένων αποφάσεων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειακών μνημονίων της χώρας.

Παράλληλα με τις σοβαρότατες πολιτικές αντιρρήσεις συνολικά για το εγχείρημα της διαθεσιμότητας και για τα δεινά που αυτό επισωρεύει στην ελληνική κοινωνία, οφείλουμε να επισημάνουμε τον παραλογισμό της στόχευσης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Οι διαθεσιμότητες - απολύσεις που γίνονται, όχι μόνο στην Παιδεία αλλά και στον χώρο της Υγείας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους σ' αυτούς τους χώρους αλλά όλο το λαό αφού υποβαθμίζονται και διαλύονται υπηρεσίες και δομές, που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες όπως είναι της παιδείας και της υγείας, της πρόνοιας, της ασφάλισης.

Οι Διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Θεσσαλία είναι αποφασισμένοι να αποτρέψουν με δυναμικές κινητοποιήσεις τις εξελίξεις αυτού του είδους, που ως μόνο στόχο έχουν την περαιτέρω απαξίωση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και την περαιτέρω φτωχοποίηση των συναδέλφων που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκεί. Δεν κάνουν βήμα πίσω από την ΑΠΑΙΤΗΣΗ για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί του Νομού Μαγνησίας, γνωρίζουμε πολύ καλά τα «μέτρα» αυτά που τόσα δεινά επέφεραν, επιφέρουν και θα επιφέρουν στην Παιδεία αν δε σταματήσουμε εκείνους που αναίσχυντα τα εφαρμόζουν.

Με βάση αυτό το στόχο δηλώνουμε τη συμπαράσταση και τη συμπόρευσή μας με τους δοκιμαζόμενους διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τους υπαλλήλους της Υγείας, των ΟΤΑ, όλων των υπηρεσιών του Δημοσίου, όλων των υπαλλήλων του Ιδιωτικού τομέα καθώς και όλων των εργαζομένων και ανέργων που θίγονται από τη λαίλαπα που βιώνουμε.

Όλοι στον κοινό αγώνα για να αποτραπούν τα σχέδια της συγκυβέρνησης για απολύσεις στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα.

Όλοι στο πλάι των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε.

Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας

------------------------------------------------

Πηγή: www.elme-mag.gr

Θα επιτεθούν στη Συρία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Τι θα γίνει μετά; του Γιώργου Δελαστίκ

Οριστική και αμετάκλητη φαίνεται η απόφαση των Αμερικανών να επιτεθούν μέσω του ΝΑΤΟ εναντίον της Συρίας. Εχουν μάλιστα διοχετεύσει στα μέσα ενημέρωσης και... λεπτομέρειες (!) για τον τύπο της επίθεσης που θα πραγματοποιήσουν: θα ρίξουν μερικές εκατοντάδες πυραύλους, επιδιώκοντας με τα πλήγματα αυτά να διαλύσουν τις ένοπλες δυνάμεις της Συρίας. Σε αντίθεση με αυτά που σκόπιμα διοχετεύει η προπαγάνδα των ΗΠΑ περί δήθεν «θολών στόχων», «μη πρόθεσης ανατροπής του Ασαντ» κ.λπ., τα πάντα είναι ξεκάθαρα.

Ας τα βάλουμε σε μια τάξη. Αιτία της αμερικανικής επίθεσης κατά της Συρίας είναι η στρατιωτική ήττα των αντικαθεστωτικών συριακών δυνάμεων και του συρφετού των μισθοφόρων που μάχονται στο πλευρό τους χρηματοδοτούμενοι από τα εμιράτα και εξοπλιζόμενοι από τη Δύση, με κύρια βάση εξοπλισμού τους την Τουρκία, αλλά και την Ιορδανία και το Ιράκ. Η κατάσταση στα πεδία των μαχών είχε πάρει τόσο αρνητική τροπή για τους αντικαθεστωτικούς, ώστε οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έβαλαν τους πράκτορές τους στις γραμμές τους να ρίξουν χημικά εναντίον αμάχων και στη συνέχεια η αμερικανική και δυτική προπαγάνδα να επιρρίψει την ευθύνη για τη χρήση των χημικών στον Ασαντ, παρέχοντας το πρόσχημα για την προαποφασισμένη επιδρομή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Απολύτως ξεκάθαρος είναι και ο στόχος της επίθεσης που θα γίνει: να διαλύσει τον συριακό στρατό ώστε να μπορέσουν οι αντικαθεστωτικοί να νικήσουν επιτέλους τις κυβερνητικές ένοπλες δυνάμεις.

Υπενθυμίζουμε ότι και στη Λιβύη η αεροπορική επίθεση του ΝΑΤΟ εκδηλώθηκε λίγες ώρες, όχι μέρες, πριν πέσει στα χέρια των δυνάμεων του Καντάφι η πόλη της Βεγγάζης, κάτι που θα σηματοδοτούσε τη νίκη του Καντάφι εναντίον των μισθοφόρων των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Ο λόγος που ο Λευκός Οίκος δηλώνει ότι δήθεν δεν έχει στόχο την ανατροπή του Ασαντ με την επίθεση που θα πραγματοποιήσει εναντίον της Συρίας, είναι απλούστατος: δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι οι αντικαθεστωτικοί κατσαπλιάδες θα μπορέσουν σίγουρα να ανατρέψουν τον Ασαντ, έστω και μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ! Δεν θέλει επομένως να εμφανιστεί η καθαρά παράνομη και ιμπεριαλιστική επίθεση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους ως αποτυχημένη, αν ο Ασαντ παραμείνει στην εξουσία και μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ. Σε ό,τι αφορά στη στάση της Ρωσίας, οι Αμερικανοί δεν ανησυχούν καθόλου. Δεν αποτελεί εμπόδιο στα σχέδιά τους. Σε πολιτικό επίπεδο, αποκλείεται οι Ρώσοι να συναινέσουν σε επίθεση κατά της Συρίας - άρα αποκλείεται η αμερικανονατοϊκή επίθεση να γίνει υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Στο στρατιωτικό όμως επίπεδο, η Μόσχα είναι εντελώς ανίκανη να εμποδίσει την επίθεση της Δύσης εναντίον της Συρίας.

Η Ρωσία έχει μηδαμινό πολιτικοστρατιωτικό βάρος σήμερα σε σύγκριση με εκείνο της Σοβιετικής Ενωσης. Μάλιστα η παγκόσμια έκδοση των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» χθες λοιδορούσε τον Ρώσο πρόεδρο, καθώς έγραφε σε κορυφαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της: «Ο Πούτιν παραμένει σιωπηλός καθώς οι βοηθοί του επιτίθενται κατά της Δύσης»! «Φαίνεται ότι πιστεύει πως δεν μπορεί να σταματήσει την επίθεση» πρόσθετε μεταξύ άλλων ο υπότιτλος, εμφανίζοντας τον Βλαντιμίρ Πούτιν εκ των προτέρων ηττημένο στην υπόθεση αυτή. Δεν έχουν άδικο αναφορικά με τη Ρωσία οι Αμερικάνοι. Οι Ρώσοι έχουν εξοπλίσει τη Συρία με αξιόλογη αεράμυνα που δεν επιτρέπει στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν αμέσως αεροπορικές επιθέσεις χωρίς αξιόλογες απώλειες, αλλά πέραν τούτου, μηδέν. Η μοναδική χώρα που μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στη Συρία μετά τη νατοϊκή επίθεση είναι το Ιράν, αλλά οι εξελίξεις είναι περίπλοκες στο εσωτερικό της χώρας αυτής σήμερα.

Ολοι οι Ιρανοί γνωρίζουν ότι αν οι ΗΠΑ ανατρέψουν το καθεστώς του Ασαντ στη Συρία, ο επόμενος στόχος της Ουάσιγκτον θα είναι το Ιράν. Θεωρητικά λοιπόν το Ιράν έχει κάθε λόγο να στείλει ισλαμιστές μαχητές στη Συρία και να αποσταθεροποιήσει το καθεστώς ανδρεικέλων των ΗΠΑ που θα εγκαταστήσουν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι. Η σαρωτική εκλογή όμως ως προέδρου του Ιράν του φιλοδυτικού Χασάν Ροχανί, υποδηλώνει εμφανώς τη διάθεση της πλειοψηφίας του ιρανικού λαού να συναλλαγεί με τους Αμερικανούς. Καθίσταται έτσι αμφίβολο αν η επίθεση εναντίον της Συρίας θα προλάβει να επηρεάσει τους συσχετισμούς στους κύκλους εξουσίας της Τεχεράνης, ενισχύοντας τους σκληροτράχηλους αντιαμερικανούς ή αν -σε πρώτη τουλάχιστον φάση- θα επικρατήσουν οι φιλοδυτικοί, οπότε θα δοθεί χρόνος σε κυβέρνηση - μαριονέτα της Δύσης στη Δαμασκό να εδραιώσει τις θέσεις της. Ούτως ή άλλως, αυτή η κατάσταση στο εσωτερικό του Ιράν ευνοεί την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Συρίας - και δεν νομίζουμε ότι ο Ομπάμα θα χάσει την ευκαιρία.

--------------------------------
Πηγή:ethnos 31/8/2013

Συμβάσεις με ερωτηματικά στην Επιτροπή Ερευνών του Π.Θ.

Συμβάσεις με ερωτηματικά στην Επιτροπή Ερευνών του Π.Θ.

Πολλαπλά ερωτηματικά, καθώς και υποψίες για φωτογραφικές προσλήψεις ή αναθέσεις έργων προκάλεσαν συγκεκριμένες προσκλήσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος που φέρουν μάλιστα την υπογραφή του νέου πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Ιωάννη Μεσσήνη, και αφορούν στην σύναψη δύο συμ-βάσεων μίσθωσης έργου ιδιωτικού δικαίου, στο πλαίσιο του ανασχεδιασμού διεργασιών και της αναδιοργάνωσης του Γραφείου Διαμεσολάβησης του Π.Θ., με καθήκοντα σύνταξης φακέλων εναρμονισμένων στο RIS3 η μεν πρώ-τηκαι καθήκοντα υπεύθυνου προβολής, επικοινωνίας και Μάρκετινγκ η δεύτερη. Η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος (αρ. πρωτ. 12332) και αριθμό διαδικτυακής ανάρτησης (ΑΔΑ) ΒΛ4Κ469Β7Ξ-ΣΤΟ δημοσιεύθηκε μόνο στη "Διαύγεια" και στην ιστοσελίδα της Επιτροπής Ερευνών, αλλά όχι στον τοπικό Τύπο, αυτομάτως λοιπόν τίθεται θέμα για την έκταση της δημοσιότητας που έλαβε προκειμένου να προσελκύσει τον μεγαλύτερο αριθμό προτάσεων. Η προθεσμία υποβολής προτάσεων δε έληγε μόλις 11 ημέρες από την ημερομηνία δημοσιοποίησης της πρόσκλησης. Στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος επίσης δεν αναφέρεται καμία λεπτομέρεια σχετικά με το έργο (Τίτλος, σκοπός, διάρκεια, προϋπολογισμός, πόροι χρηματοδότησης, κλπ)

Σε τι εξυπηρετεί οι υποψήφιοι να έχουν ως απαιτούμενο προσόν πτυχίο Πολυτεχνικής Σχολής και όχι οποιασδήποτε άλλης ειδικότητας καθώς και διδακτορικό τίτλο, για τη θέση Α' και γιατί για τη θέση Β'ζητείται γενικώς πτυχίο ΑΕΙ οποιασδήποτε ειδικότητας; Για ποιο λόγο δεν ακολουθήθηκε μια πιο διαφανής και ανοικτή διαδικασία για την πλήρωση αυτών των θέσεων; Γιατί δεν συνεκτιμώνται τα κοινωνικά κριτήρια ώστε σε περίπτωση που βρεθούν δύο ενδιαφερόμενοι με τα ίδια προσόντα, επάρκεια και εμπειρία, να προηγηθεί εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη με βάση κοινωνικά χαρακτηριστικά; Για ποιο λόγο η πρόσκληση έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να μήν συνταχθεί πίνα-κας κατάταξης και επιτυχόντων και γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα ένστασης; Πόσοι ήταν τελικά οι ενδιαφερόμενοι που υπέβαλλαν προτάσεις; Αληθεύει ότι οι μοναδικοί; ενδιαφερόμενοι και τελικώς επιτυχόντες εργάζονταν ήδη στο Γραφείο Διαμεσολάβησης και διεκπεραίωναν εργασίες, έχοντας μάλιστα προσωπικό τηλέφωνο και διεύθυνση ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του Π.Θ., εκπροσωπώντας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και την Επιτροπή Ερευνών μήνες πριν ακόμη δημοσιευθεί η παραπάνω πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος; Αυτό αποδεικνύεται εύκολα από την ανάρτηση στην επίσημη σελίδα του Γραφείου Διαμεσολάβησης του Π.Θ. σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης (facebook), όπου στις 17/6/2013 ένας εκ των "επιτυ-χόντων" παρουσιάζεται ως στέλεχος του. Ποιά είναι η σχέση των επιτυχόντων Χ.Γ και IT. με τον νέο Αναπληρωτή Πρύτανη Δημοσίων και Διεθνώς Σχέσεων. Εξωστρέφειας, Καινοτομίας και Επιχειρηματικότητας του Π. Θ. κ. Δημήτρη Κουρέτα; Αληθεύει ότι τη διοργάνωση εκδήλωσης για την παρουσίαση του μονοθέσιου αγωνιστικού αυτοκινήτου που κατασκευάστηκε από φοιτητές του Π.Θ. και έγινε στην παραλία του Βόλου στις 26 Ιουνίου είχε αναλάβει ο "επιτυχών" αρκετό καιρό πριν ακόμη δημοσιευθεί η πρόσκληση εκδήλωσης εν-διαφέροντος στην οποία τελικά επελέγη για μια από τις θέσεις; Αληθεύει ότι ο ένας εκ των "επιτυχόντων" είναι επιχειρηματίας και μάλιστα ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρίας με έδρα τη γειτονική Λάρισα; Αληθεύει το γεγονός ότι ο "επιτυχών" Χ.Γ. στις 5/8/2013 αμοίφθηκε με το ποσό των 1.500 ευρώ για τις εργασίες που πρόσφερε στο Γ.Δ.. Πότε πρόλαβε η Επιτροπή Ερευνών του Π.Θ., εν μέσω καλοκαιριού, να αξιολογήσει τις προτάσεις από την λήξη της προθεσμίας στις 19/7/2013 να κάνει συνεντεύξεις, να επιλέξει τον καλύτερο υποψήφιο, να υπογράψει τη σύμβαση έργου (παραλείποντας βέβαια να αναρτήσει τις συμβάσεις στη "Διαύγεια", όπως υποχρεούται), ο "επιτυχών" να ξεκινήσει να εργάζεται να παράξει έργο και να πληρωθεί μόλις λίγες ημέρες μετά; Όλα αυτά τα ερωτηματικά χρήζουν απαντήσεων και μάλιστα άμεσων, προκειμένου το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το οποίο αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο για την περιοχή και για τη διαχείριση του οποίου, σε ότι αφορά τα οικονομικά και διοικητικά.δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία σκιά, να συνεχίσει απρόσκοπτα να προσφέρει ποιοτικό εκπαιδευτικό έργο και οι εργαζόμενοι σε αυτό, διοικητικοί και ακαδημαϊκοί, να εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στο έργο τους και όχι στη σχολιασμό θεμάτων όπως το παραπάνω.

Α. ΚΑΡΕΚΛΙΔΗΣ

-------------------------------------------------------
Πηγή: εφημερίδα Μαγνησία 27/08/2013

Απόφαση γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Πέμπτη 29/08/2013)

Την Πέμπτη 29/8/13, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας πραγματοποίησε Γενική Συνέλευση στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος» του Συγκροτήματος Παπαστράτου, στο Βόλο. Στη Συνέλευση παρευρέθηκαν, μίλησαν και επέδωσαν ψηφίσματα συμπαράστασης:

- Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

- Εκπρόσωπος των απολυμένων της ΕΡΑ Βόλου

- Ο Σύλλογος φοιτητών του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Π.Θ

- Εκπρόσωποι των φοιτητών από τα Παιδαγωγικά Τμήματα του Π.Θ

- Ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου των μελών ΔΕΠ του Π.Θ

Επίσης πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας των διοικητικών υπαλλήλων  έμπροσθεν κτιρίου Παπαστράτου και κτιρίου Τσικρίκη ,  όσο η συνεδρίαση του Δ.Σ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού με το Συμβούλιο του Ιδρύματος ήταν σε εξέλιξη. Κατόπιν, και στο πλαίσιο της στάσης εργασίας που είχε εξαγγείλει η ΑΔΕΔΥ, ακολούθησε Γενική Συνέλευση, από την οποία προέκυψε και το παρακάτω ψήφισμα:

Απόφαση γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Τις επόμενες ημέρες οι πρώτοι από εμάς (περίπου 20%) καλούμαστε να βγούμε στην εργασιακή περιπλάνηση (διαθεσιμότητα που οδηγεί σε απολύσεις). Οι επόμενοι θα ακολουθήσουμε μέχρι το Δεκέμβρη και την ερχόμενη χρονιά. Ο κυβερνητικός στόχος είναι 150.000 συνάδελφοι μέχρι το 2015 να δουν την έξοδο από το Δημόσιο.

Σχετικό έγγραφο του ΥΠΑΙΘ εντέλλεται την αξιολόγηση των δομών και υπηρεσιών των ιδρυμάτων και τον καθορισμό πλεονάζοντος προσωπικού εντός ανεκδοτολογικά στενών χρονικών προθεσμιών, επιβεβαιώνοντας την υποψία ότι αξιολογήσεις και οργανογράμματα επιδιώκεται να χρησιμοποιηθούν εντελώς προσχηματικά για την επικοινωνιακή υποστήριξη προειλημμένων αποφάσεων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειακών μνημονίων της χώρας.

Παράλληλα με τις σοβαρότατες πολιτικές αντιρρήσεις συνολικά για το εγχείρημα της διαθεσιμότητας και για τα δεινά που αυτό επισωρεύει στην ελληνική κοινωνία, οφείλουμε να επισημάνουμε τον παραλογισμό της στόχευσης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Οι διαθεσιμότητες – απολύσεις που γίνονται, όχι μόνο στην Παιδεία αλλά και στον χώρο της Υγείας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση κλπ, δεν πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους σ’ αυτούς τους χώρους αλλά όλο το λαό αφού υποβαθμίζονται και διαλύονται υπηρεσίες και δομές, που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες όπως είναι της παιδείας και της υγείας, της πρόνοιας, (υποβαθμίζονται και καταργούνται νοσοκομεία, χιλιάδες παιδιά μένουν εκτός παιδικών σταθμών), υποχρεώνονται οι εργαζόμενοι να πληρώνουν πιο ακριβά για αυτές τις υπηρεσίες. 

Απαιτείται λοιπόν κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα ενάντια σ’ αυτά τα μέτρα.

Δεν κάνουμε βήμα πίσω από την ΑΠΑΙΤΗΣΗ μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις. Θέλουμε Τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, πλήρως χρηματοδοτούμενη από το κράτος και με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Αποφασίζουμε:

- Η Ομοσπονδία να προχωρήσει άμεσα σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, τέτοιες ώστε ο αγώνας να είναι πανελλαδικός, όσο γίνεται πιο μαζικός και αποτελεσματικός. Είμαστε διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε ακόμα και σε απεργία διαρκείας για να μην προχωρήσει καμιά απόλυση.

- Στηρίζουμε και συμμετέχουμε σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση των κλάδων που πλήττονται όπως εμείς.

- Την Τρίτη 3/9/2013 προχωράμε σε στάση εργασίας από τις 8:30 πμ μέχρι τις 12 το μεσημέρι και πραγματοποιούμε Γενική Συνέλευση στις 9:00 πμ με τηλεδιάσκεψη στο Αμφιθέατρο του Κορδάτου.


Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Βόλος Πέμπτη 29/08/2013

Η σημερινή κινητοποίηση του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Πέμπτη 29/8/2013, ώρα περίπου 11:30

Η σημερινή κινητοποίησή μας, στα πλαίσια της στάσης εργασίας που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ ήταν πάρα πολύ ικανοποιητική.
Στον Βόλο συγκεντρωθήκαμε πάνω από 100 συνάδελφοι, που αρχικά μπροστά από το πανέμορφο κτίριο Τσικρίκη και κατόπιν μπροστά στο συγκρότημα  Παπαστράτου, δηλώσαμε με την παρουσία μας και με το πανό μας τη διάθεσή μας για αγώνα ενάντια στις προγραφές της τρόικα και των εδώ υπηρετών της.
Στις άλλες πόλεις, Λάρισα, Τρίκαλα και Καρδίτσα η κινητοποίηση ήταν επίσης πολύ μεγάλη, με συμμετοχή άλλων 40-50 συναδέλφων, όπως φάνηκε αργότερα στην γενική συνέλευση, -που έγινε πάλι απρόσκοπτα με τηλεδιάσκεψη- και κράτησε πάνω από 2 ώρες, έως 15:30 περίπου.
Παρακάτω παραθέτω μερικές φωτογραφίες από την σημερινή κινητοποίηση στο Βόλο.

Οι χρυσαυγίτες του πνεύματος

Ποιος είναι ο πολιτικός λόγος της «χρυσής αυγής» (ΧΑ); Αυτός ο οποίος χωρίζει την πραγματικότητα σε βολικά σχήματα, ώστε να δημιουργηθούν δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Το ένα στρατόπεδο έχει μια φυσική θέση ισχύος γιατί έχει κατασκευαστεί με βάση το κυρίαρχο ιδεολόγημα του κατασκευαστή. Το αντίπαλο στρατόπεδο βολικά έχει όλα τα στοιχεία του κακού. Έτσι στα νοητικά κατασκευάσματα της ακροδεξιάς υπάρχουν πάντα κακοί μετανάστες, σιωνιστές που επιβουλεύονται τα όσια και τα ιερά και γενικά κατασκευάσματα που εξυπηρετούν το θυμικό και όχι τη λογική.

Παρακολουθώ για χρόνια τον δημόσιο λόγο στην Ελλάδα και ειδικά τον λόγο μιας κατηγορίας δημοσίων διανοούμενων που ξεπετάχτηκαν από την κρίση. Ομολογώ πως ο λόγος τους δεν διαφέρει σε επίπεδο ανάλυσης από αυτόν της ΧΑ. Και εξηγούμαι: στο δικό τους κατασκεύασμα υπάρχει μια διεφθαρμένη χώρα, κατοικημένη από κάποιους ανθρώπους με προβλήματα πολιτισμού, αισθητικής και κουλτούρας. 'Ανθρωποι που λαθρεπιβατούν σε κάθε ευκαιρία (τζαμπατζήδες), άνθρωποι που δεν θα θέλατε να έχετε σπίτι σας. Η αντιπαραβολή σε αυτόν τον ανθρωπότυπο είναι ένας εναλλακτικός άνθρωπος ο οποίος συγκεντρώνει την αισθητική, την κουλτούρα, το καλό γούστο και την σωστή συμπεριφορά. Είναι ένας άνθρωπος με «αστική» λεγόμενη παιδεία, ο οποίος δεν ανήκει στη μικροαστική τάξη που ζούσε με δανεικά.

Αυτό το σχήμα είναι πολύ βολικό. Κυρίως για τους εμπνευστές του, γιατί τους βάζει αυτόματα σε μια θέση ισχύος. Εκτός δηλαδή του πλήθους που κρίνουν. Παρ' όλο που είναι βολικό, αυτό το σχήμα είναι τελείως ακραίο. Διάβαζα προ ημερών έναν σεβάσμιο της ελληνικής διανόησης να αποκαλεί την Ελλάδα... «βόθρο»! Ένας άλλος φιλόσοφος, διάσημος τα τελευταία χρόνια, πρωταγωνιστεί σε μια εκστρατεία που θα ζήλευαν οι αποικιοκράτες του 19ου αιώνα, αυτήν τηςεξατομίκευσης και του διαφωτισμού του Έλληνα. Μια άλλη κυρία διαμαρτύρεται για τους λαϊκούς τραγουδιστές, που αποκαλούνε «συναυλίες» τις ανοιχτές τους εκδηλώσεις. Ένας άλλος κύριος σιχτίρισε το τουριστικό προϊόν της Ελλάδας γιατί κάθισε σε ένα κατάστημα, δεν είδε τις τιμές, και όταν του ήρθε ο λογαριασμός θεώρησε υπερβολική την χρέωση. Η Ελλάδα του πλαστικού τιμοκαταλόγου πρέπει να εξαφανιστεί! Απορώ με ποιον τρόπο. Σε κάποια άλλη περίπτωση, ακούστηκε ότι ένας ανάλογος κύριος σε ανάλογη περίπτωση δεν πλήρωσε. Και η λίστα συνεχίζεται.

Αυτή η έκφραση συλλογικής ευθύνης συνοδεύεται με μια κρυφή σκέψη που δεν βγαίνει προς τα έξω από τους εκφραστές της. «Καλά να πάθουν που υποφέρουν», σκέφτονται από μέσα τους αυτοί οι κύριοι και αυτές οι κυρίες. Γράφω το κείμενο με αφορμή το συμβάν στο λεωφορείο με τον θάνατο ενός παιδιού και την αντίδραση μιας συγγραφέως η οποία έθεσε το ζήτημα βολικά στο επίπεδο του «τζαμπατζή», χωρίς να αφήσει να διαπιστωθούν τα πραγματικά αίτια τους συμβάντος. Μπορεί να είναι ατύχημα χωρίς ευθύνη κανενός, όμως ένα τέτοιο ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται με όρους τζαμπατζή εναντίον τίμιου πολίτη. Εξυπηρετεί αυτή η αντιμετώπιση τα νοητικά σχήματα που τόσο βολικά χωρίζουν μια διανόηση που υπάρχει ερήμην της κοινωνίας, από την ίδια την κοινωνία.

Λυπάμαι, άλλα στο δικό μου λεξικό η απόδοση γενικών χαρακτηρισμών σε έναν πληθυσμό λέγεται ρατσισμός. Και επίσης λυπάμαι που δίπλα στους χρυσαυγίτες που δέρνουν μετανάστες, υπάρχουν χρυσαυγίτες του πνεύματος που δέρνουν την λογική. Δεν διαφέρει ο κύριος που αποκαλεί την Ελλάδα «βόθρο» (και ίσως λύματα τους κατοίκους της) σε επίπεδο πολιτικού λόγου από τον Ηλία Κασιδιάρη. Τον ίδιο ρατσιστικό λόγο εκφέρουν. Στην τελική είναι συνοδοιπόροι...

-------------------------------------------
Πηγή:Του Νίκου Γεωργιόπουλου

Κατά φαντασίαν κουλτουριάρα (ή πως η Σώτειος αρθρογραφία μας γεμίζει οίκτο για τη συγγραφέα)

Μερικές φορές η ενασχόληση με θέματα ήσσονος σημασίας μπορεί να αποβεί άκρως διασκεδαστική!

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου πλασάρεται ως ελληνίδα συγγραφέας. Παρελκόμενο της ιδιότητός της αυτής είναι η προσπάθειά της να διοχετεύσει στο ευρύ κοινό μία- δήθεν «νεοφιλελέ»- κουλτούρα. Σε χθεσινό της άρθρο/ παραλήρημα (σε δικτυακό τόπο. Δείτε ΕΔΩ), επιχείρησε με ιδιαίτερα άτεχνο και αποτυχημένο τρόπο, να ενοχοποιήσει την αριστερά για την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα και να βαφτίσει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως «άκρα αριστερά»!

Μεταξύ άλλων γραφικών μας ενημέρωσε ότι σεβασμός των θεσμών είναι (για παράδειγμα και όλως τυχαίως), η εξόφληση του χρέους της Ελλάδας, ενώ κούνησε με αυστηρότητα το δάχτυλο στην αριστερά, η οποία μη αντιλαμβανόμενη την ανάγκη υλοποίησης των λαοκτόνων πλην «θεσφάτων μεταρρυθμίσεων», ταυτίζεται με το παρακράτος!

Αν κάποιος καταφέρει να διαβάσει το άρθρο της κυρίας Τριανταφύλλου αποφεύγοντας την ημικρανία και τη συνδρομή ψυχολόγου, είναι άξιος θερμών συγχαρητηρίων! Η αγωνιώδης προσπάθειά της να αποτυπώσει τις «πολυσύνθετες» πολιτικές της πεποιθήσεις- κάνοντας χρήση ενός δύστροπου και εννοιολογικά ασυνάρτητου λόγου- σίγουρα δεν την καθιστά «αναγνωστικώς» θελκτική και οπωσδήποτε δε τη βοηθά να μεταλαμπαδεύσει τις κατά φαντασίαν κουλτουριάρικες απόψεις της!

Στην απίθανη περίπτωση που κάποιος ενδιαφερθεί να ανατρέξει σε κάποιες συνεντεύξεις της- γοητευμένης από τον Ομπάμα- συγγραφέως είναι βέβαιο ότι θα ευθυμήσει! Σε διάφορα videos, η γκουρού της «κουλτούρας» Σώτη, κοιτώντας την κάμερα με ύφος ψευτομυστηριώδες και βλέμμα ημιπαρανοϊκό δηλώνει ότι «Το να γνωρίσεις τον κόσμο είναι μια οδυνηρή εμπειρία», ότι «τα ταξίδια δεν είναι αυτό που φαίνονται στα μάτια των άλλων ανθρώπων παρόλο που δε λέω ψέματα...» ενώ σε άλλο μήκος κύματος εκμυστηρεύεται στον τηλεθεατή ότι ίσως θα έπρεπε να γράφει μουσική για ασανσέρ ή να φτιάχνει μουσικά περιβάλλοντα...

Όλα τα ανωτέρω συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: η μαινόμενη κατήγορος της αριστεράς Σώτη, με την υποτιθέμενη επιχειρηματολογία της, δεν εκπληρώνει το στόχο εκείνων που μας την επιβάλλουν ως πνευματικό άνθρωπο. Για κακή τύχη του υπάρχοντος μιντιακού συστήματος και της πολιτικής εξουσίας που το στηρίζει, η Σώτειος αρθρογραφία δεν μας γεμίζει θαυμασμό για τη σοφία του γράψαντος, αλλά οίκτο για την ρηχότητα του!

Διαβάστε επίσης
------------------------------------------
Πηγή:Της Λουκίας Χουλιάρα

Πού κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;

Ποιος πολιτισμικός και κοινωνικός βόθρος άνοιξε το 2010; Πόσο φαρμάκι έκρυβε μέσα της η ελίτ του ελληνικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’90; Πόσες εμμονές και πόση αυταρέσκεια χωρά σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων; Πόσο παραγωγικός είναι επιτέλους αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός που έχει επιβληθεί.

Ξεφτίλισαν το συνταξιούχο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Χλεύασαν τα παιδιά που λιποθύμησαν από κακή διατροφή. Αφόδευσαν σε πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα κρατητήρια. Αγνόησαν χιλιάδες ψυχές που στιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χειροκρότησαν κάθε κυβερνητική απόφαση που έκριναν ότι είναι αρκούντως σκληρή και διαμαρτυρήθηκαν μόνο για τις καθυστερήσεις στην επιβολή της πιο απάνθρωπης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Όχι, δεν είναι ούτε εργοστασιάρχες, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εθνικοί εργολάβοι, ούτε καναλάρχες. Είναι άνθρωποι του πολιτισμού. Είναι η πεφωτισμένη πρωτοπορία των 90s. Είναι το πνευματικό ισοδύναμο της σκωληκοειδούς απόφυσης του Κλικ.

Αφορμή για τις παρακάτω αράδες, η αυγουστιάτικη επέλαση των ανθρωπόμορφων ανθρωποφάγων στα ιντερνετικά μιντιομάγαζα, με πεντιγκρί «Έλληνα λογοτέχνη». Εκείνου του είδους που άκμασε στη δεκαετία του ’90 γράφοντας αφόρητα αυτοαναφορικές αηδίες, για να τις διαβάζει ο ίδιος και να αυτοθαυμάζεται. Πού πούλησαν δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα σε ανθυποβαλκάνιους που ένιωσαν ότι έγιναν Ευρωπαίοι, γιατί κάτω από το ελενίτ του γκαράζ μπόρεσε επιτέλους να μπει η πολυπόθητη BMW. Δεν έχει κανένα νόημα να αραδιάσω ονόματα. Τα γνωρίζουν όλοι. Είναι συγγραφείς, ποιητές, πανεπιστημιακοί, που αλώνιζαν στους τηλεοπτικούς δέκτες και ενίοτε στα κομματικά επιτελεία. Είναι όλοι εκείνοι, που η Λένα Διβάνη (αυτο)αποκαλεί… μετριοπαθέστατα, «διανόηση».

Όταν δεν υπήρχε συστημικός κίνδυνος οι «διανοητές» μπορούσαν εύκολα να παριστάνουν τους φιλελεύθερους και να ξιφουλκούν εναντίον του συστήματος, αλλά να το εκμεταλλεύονται έμμεσα ή άμεσα για τον βιοπορισμό τους. Τη στιγμή όμως το αυτό το ίδιο σύστημα άρχισε να απειλείται, σχεδόν αυτόματα ή και συντονισμένα, συντάχθηκαν αρχικά με αποφασιστικότητα και τελικά με λύσσα δίπλα του. Με αυτόν τον τρόπο αποκαλύφθηκε ο βαθύτατος συντηρητισμός τους, αυτή η συστημική μούχλα που τους εξασφάλιζε το παντεσπάνι τους. Εκεί ήταν πάντα. Απλά δεν απειλούνταν τόσα χρόνια. Άλλωστε, οι περισσότεροι αξιοποίησαν εξαντλητικά, πολιτικό σύστημα, κόμματα και Κράτος. Είναι κρίμα να γίνουν θύματα των περικοπών του, τώρα που και οι ιδέες και οι πελάτες εξαντλούνται.

Φτάσαμε στο σημείο λοιπόν, οπότε η αμφισβήτηση της εξουσίας να θεωρείται η κριτική στους πολιτικούς γιατί δεν είναι πιο αποφασιστικοί στην επιβολή του κοινωνικού δαρβινισμού και υπολογίζουν το πολιτικό κόστος των πράξεών τους, δηλαδή γιατί υπολογίζουν ακόμη και τις οριακά δημοκρατικές διαδικασίες. Αν αυτό ονομάζεται διανόηση σε συνεχή σύγκρουση με την εξουσία και την πολιτική και πνευματική αρτηριοσκλήρωση, τότε πράγματι ο Χίτλερ ήταν οραματιστής της παγκόσμιας ειρήνης.

Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο σε αυτήν την περίπτωση. Ούτε δα ήταν κάτι κρυφό ή μη αναμενόμενο. Ένας πανεπιστημιακός, διορισμένος σε Δ.Σ. κρατικής επιχείρησης και πέντε-έξι επιτροπές, υπάρχει περίπτωση να δαγκώσει το χέρι που τον ταΐζει; «Μα δεν πληρώνομαι», αντιτάσσουν υποκριτικά. «Το κάνω για το καλό του πολιτισμού, των γραμμάτων, της κοινωνίας, της χώρας, της ανθρωπότητας, του γνωστού και αγνώστου σύμπαντος». Φαίνεται ότι στην προεμφυλιακή Ελλάδα του 21^ου αιώνα, ο αλτρουισμός περίσσεψε στη διανόηση. Αυτός θα είναι και ο λόγος που συντηρούν την ανθρωποφαγία με τόσο πάθος.

Η παρεξηγημένη σκατοψυχιά

Είναι δείγμα υγείας, κατά την άποψή μου, το ότι ακόμη και στην τούρλα του Αυγούστου, τέτοια μισαλλόδοξα, υπερσυντηρητικά, ανιστόρητα, και εν τέλει απάνθρωπα κείμενα και δηλώσεις δεν περνούν αναπάντητα. Όχι μόνο αναδεικνύονται (ως απάνθρωπα) αλλά κάποιες φορές αναγκάζουν τον ιδιοκτήτη τους να ερμηνεύσει ή και ανακαλέσει τα λεγόμενά του. Αυτό από την άλλη οδηγεί σε ένα ακόμη τραγελαφικό φαινόμενο. Υποτιθέμενοι τεχνίτες της γλώσσας, λογοτέχνες και καθηγητές Πανεπιστημίου, να προσπαθούν να πείσουν ότι είναι ανίκανοι να βάλουν τη μία λέξη πίσω από την άλλη και να φτιάξουν μία κοινώς κατανοητή πρόταση που να μην επιδέχεται άλλης ερμηνείας. Ποτέ άλλωστε τόσοι γνώστες της γλώσσας δεν αποδείχτηκαν τόσο ανίκανοι να την χρησιμοποιήσουν.
Προφανώς δεν είναι αυτή η αλήθεια. Καμία παρεξήγηση. Καμία παρερμηνεία. Ό,τι γράφουν ή λένε (ή καλύτερα, εκτοξεύουν), το εννοούν. Και εννοούν κάθε λέξη που χρησιμοποιούν. Απλώς τους είναι αδύνατο να παραδεχτούν ότι πιάστηκαν με την καρδάρα στο χέρι. Και αντ’ αυτού προσπαθούν να την περάσουν κάτω από τα μάτια μας, επιμένοντας «δεν βλέπετε καλά». Λένε ότι «όταν ανακαλύφθηκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο». Σωστό. Το κακό είναι ότι κάποιοι δεν έχουν ανακαλύψει ούτε τη συγγνώμη.

Πράγμα που μας οδηγεί στα κοινωνικά δίκτυα και το ρόλο τους. Το κλαμπ των διανοητών που αλληλοκαβατζώνονται από κυβερνητική επιτροπή σε κρατικό Δ.Σ., έως και σήμερα παραμένει ερμητικά κλειστό. Δεν αρκείται όμως σε αυτό. Όντας ανέκαθεν κλειστό, αλλά χωρίς τη δυνατότητα ζύμωσης με τον πραγματικό κόσμο, η εντύπωση -σε μεγάλο βαθμό αληθής- ήταν ότι η κοινωνία μπορεί να άγεται εύκολα και εσαεί χωρίς να χρειαστεί να συγχρωτιζόμαστε με αυτήν. Τα κοινωνικά δίκτυα ανέτρεψαν αυτήν την παγιωμένη εντύπωση και -με βίαιο τρόπο- τους αποκαλύπτουν μία άλλη πραγματικότητα. Ότι δεν είναι αυθεντίες. Ότι ο λόγος τους δεν περνάει ως θέσφατο. Ότι εκτοξεύουν συχνά πηχτές ανοησίες που δεν περνούν απαρατήρητες. Για την ώρα συνεχίζουν να ζουν στη γυάλα τους, αλλά πλέον βλέπουν απ’ έξω. Βλέπουν ότι δεν μπορούν να επιβάλουν εύκολα όποια άποψη βγάζουν από την κοιλιά τους ή -ακόμη χειρότερα- τους ορίζεται να επιβάλουν. Αντιμετωπίζουν ανθρώπους που είναι εξυπνότεροι, πιο καλλιεργημένοι πνευματικά, περισσότερο γνώστες, πιο καταρτισμένοι και κυρίως πολύ πιο αξιόλογοι από αυτούς. Εκατοντάδες πολίτες της διπλανής πόρτας, κατά κόρον ψευδώνυμοι (ακριβώς γιατί είναι της «διπλανής πόρτας» και δεν έχουν την ανάγκη να αντλήσουν κύρος από την ονοματάρα τους), που παράγουν ψηφίδες ιδεών πολύ πιο προωθημένων, πολύ πιο άρτια εκπεφρασμένων, πολύ πιο σύγχρονων, και με περισσότερο ενδιαφέρον βρε αδερφέ από την ομοφοβική μπαλαφαρία της κάθε Σώτης στην Άθενς Βόις.

Οπότε χτυπάμε την ανωνυμία. Πού πας χωρίς να σε λένε Χειμωνά ή Τατσόπουλο; Πώς θα σε θυμάται η Ανθρωπότητα αν βγαίνεις με το όνομα «βυζιά μελάτα» ή «μπάμπης6789241»; Ποια κρατική επιτροπή θα σε βραβεύσει; Ποιος υπουργός θα σου σφίξει το χέρι; Ποια Σούλα Καραμπουζούκη, χήρα μεγαλοεργολάβου, θα σε συνοδεύσει σε παρουσίαση πραγματείας για την αφόρητη μυρωδιά της μασχάλης της εργατικής πλέμπας; Ναι υπάρχει και η σαβούρα ανάμεσα στους ψευδώνυμος. Ογκώδης και κραυγαλέα σαβούρα. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην υπήρχε; Αλλά καλό θα ήταν να μην διαβάζουμε κουταμάρες περί κανιβαλισμού. Δεν κανιβαλίζεται ο ανθρωποφάγος, αγάπη μου.

Υ.Γ.1 Δεν ισοπεδώνω τους διανοητές ή τους λογοτέχνες. Είναι όμως η πικρή αλήθεια ότι η πλειονότητα των διακεκριμένων Ελλήνων των γραμμάτων και της τέχνης των 90s πρωτοστατεί, συντάσσεται ή σιωπά, σε αυτό το ανθρωποφαγικό μεταμοντέρνο think tank της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.

Y.Γ.2 Πιο γραφικοί, πιο γελοίοι και τελικά ακόμη πιο σκατόψυχοι, είναι εκείνοι οι δευτεροκλασάτοι σχολιαστές σε ιστοσελίδες και εφημερίδες, που νιώθουν την αδήριτη ανάγκη να δικαιολογήσουν κάθε κρετινισμό των παραπάνω «διανοητών». Πρόκειται για εκείνα τα γελοία ανθρωπάκια που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μπουν στα σαλόνια της κυρίας Σούλας Καραμπουζούκη, χήρας μεγαλοεργολάβου, και να τα θαυμάσουν κι αυτά για το αφόρητο τίποτε που πουλάνε.

Διαβάστε επίσης
-----------------------------------------------
Πηγή:galaxyarchis.wordpress.com
-----------------------------------------------

[Ολη τη βδομάδα τριβέλιζαν στο μυαλό μου διάφορες σκέψεις, με αφορμή το ξεβράκωμα αυτού του εσμού των γιαλατζί διανοουμένων, καθηγητάδων και καλλιτεχνών, με αποκορύφωμα το tweet της κ. Διβάνη, αλλά κυρίως η μετέπειτα τοποθέτησή της, που έκανε στο protagon, μετά τον σεισμό αντιδράσεων που είχε ξεσηκώσει.
Από έλλειψη χρόνου κυρίως, δεν πρόλαβα να γράψω κάτι ολοκληρωμένο και να το δημοσιεύσω. Σήμερα, προτού αρχίσω το γράψιμο, έριξα -ως συνήθως- μια ματιά στα social media και ανακάλυψα τούτο το μαργαριτάρι, που με καλύπτει πλήρως.
AMOR]

Ποιός κατάστρεψε τον μπαξέ του κυρ Αντώνη; (Μια αληθινή ιστορία)

Τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια, μένω στην συνοικία Χρυσοχοΐδη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τέτοια συνοικία δεν υπάρχει στο Βόλο, απλά εδώ και δεκάδες χρόνια, έτσι συνηθίζεται  να λέγεται η κάτω περιοχή της -κανονικής- συνοικίας του Αγίου Γεωργίου, που τελειώνει στον περιφερειακό και έχει σαν επάνω όριο την οδό Ιατρίδη (που είναι η συνέχεια της οδού Αγίας Παρασκευής -μετά την Ιωλκού.)
 
Η συνοικία μας λοιπόν, είναι ένας κλασσικός φτωχομαχαλάς, με μικρές απέριττες μονοκατοικίες (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων), με πολύ στενά δρομάκια, χωρίς σύστημα όμβριων υδάτων, ουσιαστικά χωρίς κανονική έξοδο στον περιφερειακό, και γενικά είναι εγκαταλελειμμένη στην τύχη της.

2 δρόμους πιο πάνω από τον περιφερειακό,  Παπανικολάου και Χόρτου γωνία, υπάρχει ένα μικρό κι απέριττο σπιτάκι, μια κάμαρη όλη κι όλη, γύρω στα 20 τμ., μέσα σ' ένα οικόπεδο το πολύ 50 τμ.. Ο καμπινές, είναι εξωτερικός, στη δεξιά και πίσω γωνιά της αυλής. Μπροστά και δεξιά απ' την κάμαρη, υπάρχει μια αυλίτσα και στα δεξιά του οικοπέδου, ένας μικρός μπαξές. Εδώ και 3 χρόνια, μετά το θάνατο της μάνας του, ζει σ' αυτό το σπιτάκι ο κυρ Αντώνης, ένας αδύνατος, ξερακιανός, 65ρης ασπρομάλλης, και λιγομίλητος κύριος, που όταν περνάω, ψάχνω να τον δω να τον χαιρετήσω και να πω μια κουβέντα μαζί του.

Φέτος την Άνοιξη ήταν ιδιαίτερα δραστήριος με τον μπαξέ του. Τον έβλεπα να φυτεύει ζαρζαβατικά, ντοματιές, φασολιές, αγγουριές, λάχανα κ.λπ. ή να περιποιείται τις ευωδιαστές τριανταφυλλιές του. 

Ο κυρ Αντώνης τ' απογεύματα, όταν δεν έχει πολύ ήλιο, συνήθως κάθεται στην αυλίτσα του μπροστά, σ' ένα καναπεδάκι που έχει μόνιμα εκεί, μ' ένα τραπεζάκι μπροστά και 2 καρέκλες στο πλάι -έχοντας πλάτη τον μπροστινό τοίχο της κάμαρης. Τις περισσότερες φορές κάθεται μόνος του, σπάνια με παρέα, καπνίζοντας και πίνοντας το ποτό του. Στον τοίχο δε, έχει κρεμασμένη μια φωτογραφία σε κορνίζα, που πίστευα πως θα' ταν η γυναίκα του. Όμως έκανα λάθος, δεν είναι παντρεμένος μου είπε, είναι η Πρωθιέρεια της αφή της Ολυμπιακής φλόγας... "Πολύ όμορφη γυναίκα", μου είπε -δεν ήξερε τ' όνομά της...!

Την Τρίτη το πρωί, αφού ψώνισαν στην λαϊκή της γειτονιάς τα χρειαζούμενα, οι γειτόνισσες, η κυρά Σοφία, η κυρά Κατίνα και η Μαργαρίτα (η πεθερά μου), γύριζαν πίσω με τα καροτσάκια γεμάτα. Φαίνονταν όμως -από τις χειρονομίες που κάνανε- στεναχωρημένες, και πλησιάζοντας, τις άκουσα να μιλάνε για το κακό που κάνανε στον κυρ Αντώνη:

Κάποιος πήγε το βράδυ της Δευτέρας προς Τρίτη και ψέκασε -απ' έξω απ' τον φράκτη-, με κάποιο δηλητήριο - χημικό και κατάστρεψε όλο τον μπαξέ του κυρ Αντώνη: οι ντοματιές, οι φασολιές, που ήτανε ίσα με μπόι ανθρώπου ψηλές, είχανε τώρα όλες ξαπλώσει ζαρωμένες και κιτρινισμένες καταγής. Ούτε τα ευωδιαστά τριαντάφυλλα δεν λυπήθηκε η κακία του ανθρώπου, τα περισσότερα μπουμπούκια είχαν ζαρωμένα γυρίσει ανάποδα... Δεν χώραγε ο νους του ανθρώπου να καταλάβουν, γιατί να του κάνουν, ένα τέτοιο κακό! Τι τους έφταιγε ο μπαξές; Τι τους έφταιγε ο κυρ Αντώνης;

Μόλις τ' άκουσα, τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η κακία (και μωρία) των ανθρώπων, ιδιαίτερα σήμερα, με την τεράστια οικονομική κρίση που μαστίζει όλους μας. Αντί να δείξουν αλληλεγγύη, αγάπη και συμπόνια, σε έναν φτωχό, μοναχικό και γέροντα άνθρωπο, του έδωσαν... φαρμάκι να πιει (πραγματικό και ψυχολογικό). 

Μέχρι σήμερα, που γράφω τούτες τις αράδες, δεν μπορώ ακόμα να δώσω μια εξήγηση, μια κάποια δικαιολογία για τα κίνητρα του δράστη. Μόνο λύπηση νοιώθω για την κατάντια ορισμένων συνανθρώπων μας.

Μετά απ' αυτό το συμβάν, παρατήρησα, ο,τι ο κυρ Αντώνης, τα επόμενα βράδια δεν κοιμάται πλέον εδώ, έρχεται μόνο την ημέρα σπίτι του...

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Στο ντιβάνι της Διβάνη και της διανόησης Του Κώστα Βαξεβάνη

Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.

Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.

“Πού είναι οι άνθρωποι της διανόησης;” ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πώς βοηθάνε την Ελλάδα; Πώς βοηθάνε τους ανθρώπους της; Πώς στέκονται απέναντι στην κρίση;

Τον Ιούνιο του 2011, 32 “άνθρωποι του πνεύματος” υπέγραψαν ένα κείμενο για την εθνική σωτηρία, ζητώντας από τους Έλληνες να αντιπαλέψουν τον λαϊκισμό και να δείξουν υπευθυνότητα. Στους επόμενους μήνες, υπήρξαν επίσης φωνές από τον ίδιο χώρο σαν αυτή της Κικής Δημουλά που μίλησαν για το διεκδικούμενο παγκάκι της Κυψέλης, της Σώτης Τριανταφύλλου, της οποία η γνώση και ο κοσμοπολιτισμός οδηγούσαν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως μας χρειάζεται ένα “καθαρτήριο” και της Λένας Διβάνη, που τοποθετήθηκε όπως τοποθετήθηκε για κάποιον 18χρονο νεκρό “τζαμπατζή”.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, πόσο μάλλον όταν ζει επί χρόνια πουλώντας απόψεις. Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις όσων εκφράστηκαν, όπως εκφράστηκαν, αλλά η ρηχότητα. Το γεγονός πως άνθρωποι που γράφουν βιβλία και παράγουν σκέψη και πολιτισμό, φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν μια σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα με όρους καφενείου .Αντί να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει, αντί να πάρουν την πρωτοβουλία να το εξηγήσουν στον κόσμο, αντί να συγκρουστούν με τα αδιέξοδα, γίνονται οπαδοί ενός κοινωνικού μακαρθισμού, που προγράφει κατηγορίες ανθρώπων, που απαιτεί θυσιαστήρια, που θέλει κάποιον να φταίει αλλά προς θεού, όχι στο ύψος της εξουσίας.

Με την αυτάρκεια του τυχαίου ημιμαθή, έχει άποψη που κατακρίνει συμπεριφορές, τον κοινωνικό παρασιτισμό και φτάνει ακόμη παραπέρα. Σχεδόν αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως παράσιτο. Και αν βρεθεί κάποιος περισσότερο αφελής και λιγότερο διανοούμενος να ρωτήσει “και τι έκανε αυτή η διανόηση όταν όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα;” σίγουρα οι οπαδοί του αυτομαστιγωτικού διανοουμενισμού, έχουν να δείξουν πολλές φωτογραφίες τους με υπουργούς, πρωθυπουργούς και επιχειρηματίες, στους οποίους έκαναν προσιτή την χαρισματική τους προσωπικότητα.

Μετά την Μεταπολίτευση, η ελληνική διανόηση, καβάλα στο όχημα της αμφισβήτησης που αυτόματα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση, άγγιξε όνειρα, οραματικές πολιτικές, αγωνίες. Μετά τη δεκαετία του ’80 με μεγάλη ευκολία μετεπιβιβάστηκε σε BMW και τζιπ, τραγούδησε σε συναυλίες με μαύρο χρήμα, έγραψε κλεψίτυπα βιβλία, συνωμότησε στους διαδρόμους των Πανεπιστημίων για να εξασφαλίσει θέσεις καθηγητή που δεν άξιζε, προσκύνησε την ευνοιοκρατία, τον κομματικό καιροσκοπισμό, τους αγράμματους φαύλους που κυβερνούσαν.

Η μέγιστη διανοητική διαδικασία στην οποία μπήκε η διανόηση που σήμερα βρυχάται, είναι των αποδοτικών δημοσίων σχέσεων. Για μια θέση στο Φεστιβάλ, στο πανεπιστήμιο, στο Εθνικό Κέντρο Τάδε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δείνα. Διανόηση με απόδοση τίτλων, με εμφανίσεις στην τηλεόραση, ζαλισμένη από τα πάρτι, ταλαιπωρημένη από τους ψυχολόγους της.

Σήμερα, από το ντιβάνι της κυρίας Διβάνη, το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού ή το κρεβάτι μιας αιμομικτικής πολιτιστικής Αθήνας, η διανόηση ανησυχεί. Δεν ανησυχεί για την Ελλάδα, αλλά για να μην χάσει προνόμια. Γι” αυτό σαν τις Κατίνες της γειτονιάς, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει το απέναντι σπίτι που ρίχτηκε στην ακολασία, που διέπραξε τη μοιχεία, που φταίει για τα κακά του χωριού.

Με την ίδια ευκολία θεώρησε νομοτελειακό φαινόμενο και αποδέχθηκε, την ξεφτίλα της ελληνικής τηλεόρασης, τα σκάνδαλα Βενιζέλου στο Υπουργείο Πολιτισμού, τον κρατικοδίαιτο επιδοματικό πολιτισμό.

Είναι μια διανόηση που αποδέχθηκε ο κινηματογράφος να παράγει μόνο με κρατική επιδότηση, σαν να είναι βαμβάκι στον κάμπο της Λάρισας. Που θεωρούσε πως τα Φεστιβάλ, δηλαδή ο τρόπος ανάδειξης του πολιτισμού, ήταν τα ίδια πολιτισμός. Που στα Πανεπιστήμια ανέδειξε τους εξυπηρετικούς προσδοκώντας το ανταποδοτικό τέλος της δικής τους ανάδειξης.

Η διανόηση στην Ελλάδα, δεν υπήρξε μόνο εγωιστική και συμφεροντολόγος. Λειτούργησε με το δικό της star system, συνέτριψε όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο σύστημα των δημοσίων σχέσεων, καταδίκασε στην ανωνυμία όσους δεν φωτογραφήθηκαν με όλους τους μελλοντικούς τροφίμους του Κορυδαλλού. Οι κυρίες και οι κύριοι της διανόησης που βρίζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας αντί να γίνονται παράδειγμα για όλη την κοινωνία, δεν υπήρξαν μόνο ομοτράπεζοι και ομοκρέβατοι της πολιτικής ελίτ, αλλά της παρείχαν και όλα τα άλλοθι της τέχνης και του πολιτισμού.

Οι εραστές του σκυλάδικου έγιναν άνθρωποι της τέχνης επειδή συναναστρέφονταν τον τάδε σκηνοθέτη και ο υπουργός πολιτισμού μετατρεπόταν σε τόσο περισσότερο άνθρωπο του πολιτισμού όσο μεγαλύετερες ήταν οι επιχορηγήσεις.

Αυτή η διανόηση πού και πού στραβομουτσούνιαζε υποκριτικά για την παρουσίαση της υποκριτικής τέχνης του Ρουβά στην Επίδαυρο, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να θεωρεί μέντορα πολιτισμού αυτόν που επέλεξε να πάει τον Σάκη στο Αρχαίο Θέατρο. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις δεν ήταν αντιπαραθέσεις ιδεών, αλλά ζήλια και φθόνος.

Η διανόηση έπαψε να έχει ως κινητήριο μοχλό τις κοινωνικές αντιθέσεις και την υπαρξιακή αναζήτηση και απέκτησε κινητικότητα μέσω της κυνικότητας ή της ψυχεδελικής εσωστρέφειας. Έλεγε στα βιβλία της όσα θα έπρεπε να πει στον ψυχίατρό της.

Η διανόηση, σιγά σιγά έγινε ανήμπορη να αναλύει και να εκφράζει και έγινε ρηχή όπως οι εκφραστές της, γύρω από το μεγάλο τραπέζι της εξουσίας. Άλλος έτρωγε χαβιάρι και άλλος τα ψίχουλα, ευελπιστώντας πως θα έρθει και η δική του ώρα.

Είναι λογικό, η διανόηση σήμερα να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Διαφορετικά φοβάται πως θα χαθεί μαζί με την ψεύτικη εικόνα της.

Αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία γιατί απουσιάζει πολλά χρόνια απ” αυτή. Δεν έχει την ελάχιστη ικανότητα να ξεχωρίσει το δευτερεύον (παρασιτικά φαινόμενα, διαφθορά, γραφειοκρατία), από το πρωτεύον που είναι όσα δημιουργούν την κρίση και αυτά τα φαινόμενα, που είναι οι πολιτικές. Οι πολιτικές των φίλων της. Έτσι, αναμασά ευχολόγια και αγαπησιάρικες ενωτικές θεωρίες ευθύνης, επιδεικνύοντας πλήρη ανευθυνότητα. Με βουδιστική στωικότητα την ώρα του πολέμου, αυτή η διανόηση είναι έτοιμη να στηλιτεύσει το φαινόμενο του τζαμπατζή, του ταβερνιάρη που φοροδιαφεύγει, της συμπεριφοράς που μας κάνει ανεύθυνους. Δεν θα το επεκτείνει όμως ως την απόφαση του Βενιζέλου να χαρίσει 2 δις στη SIEMENS, ούτε ως την απόφαση του Σαμαρά να κάνει πιο πλούσιους τους Τραπεζίτες. Οι έλληνες διανοητές επιλέγουν το πεδίο της μικροκοσμικής ευθύνης του διπλανού. Όχι της ευθύνης συνολικά.

Η διανόηση είναι συνένοχη. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά ποινικά. Ποιός καθηγητής Πανεπιστημίου να αντιταχθεί, ποιός μεγαλοσυνθέτης να κάνει αντίσταση, ποιός συγγραφέαςνα αποδώσει ευθύνη. Με το που θα το κάνει, θα βγουν στη δημοσιότητα τα πανεπιστημιακά κονδύλια που έπαιξε στο χρηματιστήριο, οι Μη κυβερνητικές Οργανώσεις του που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, οι επιδοτήσεις που πήρε για ένα βιβλίο που διάβασαν 200 άτομα.

Η γενίκευση είναι φασισμός. Το να αποδίδεις αυτά τα χαρακτηριστικά σε όλη τη διανόηση είναι άδικο. Η υγιής διανόηση λοιπόν, ας αποφύγει τη γενίκευση. Ας αυτοεξαιρεθεί, βγαίνοντας μπροστά. Παράγοντας σκέψη, τέχνη, πολιτισμό.

ΥΓ: Συμμερίζομαι πραγματικά πως υπάρχει το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας για κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους στο διαδίκτυο που δεν ελέγχεται όπως τα ΜΜΕ ώστε να αποφευχθούν ακρότητες ή να φτιαχτούν προφίλ. Ωστόσο υπάρχει και δική τους ευθύνη γιατί προτίμησαν την αρένα του θεάματος, αντί τον θρόνο του διανοητή.

-------------------------
Πηγή:koutipandoras

Περίπτερο στο Βόλο χαρίζει... γνώσεις!

Από μικρός είχα -όπως ίσως οι περισσότεροι, νομίζω-, μια ιδιαίτερη σχέση με το περίπτερο της γειτονιάς μου και τον περιπτερά του. Από εκεί αγόρασα -ήμουν ακόμη μαθητής γυμνασίου, θυμάμαι-, τα πρώτα μου (χύμα) τσιγάρα (Ματσάγγου), τις καραμελίτσες (ραντεβού), τις τσίχλες, σοκολάτες κ.λπ.

Θέλεις λοιπόν από νοσταλγία, ή ίσως επειδή το παλιό ξύλινο περίπτερο ήταν τόσο όμορφο -αρχιτεκτονικά και όχι μόνο-, πονάει η ψυχή μου που εδώ και 2-3 χρόνια όλο και περισσότερα περίπτερα κλίνουν, εξαιτίας της εξοντωτικής μείωσης του ποσοστού κέρδους στα τσιγάρα και τον τύπο, που επέφερε η μνημονιακή λαίλαπα της λιτότητας που μας μαστίζει όλους.

Έτσι, χτές βράδυ κατά τις 7:30 χάρηκα πάρα πολύ όταν πηγαίνοντας με κατεύθυνση προς τον Άναυρο, στο ύψος της Πολυμέρη με Ιατρού Τζάνου, στην αριστερή μεριά της Πολυμέρη, μπροστά στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο Μεφσούτ, είδα ανανεωμένο το τελευταίο περίπτερο της περιοχής εκεί (δυστυχώς όχι πλέον ξύλινο). Δίπλα, στον παλιό τοίχο του εργοστασίου υπήρχαν 2 μαυροπίνακες ανηρτημένοι.

Πλησίασα κοντά να διαβάσω: ο ένας έχει τον τίτλο "Σαν σήμερα" κι ο άλλος "Ετούτα κ' τάλλα". Έτσι ο παλιός τοίχος του εργοστασίου, λες και πήρε πάλι ζωή και νόημα, με την άσπρη και κίτρινη κιμωλία, να ζωγραφίζει όμορφες φράσεις πάνω στη γηρασμένη πλάτη του.

Αγόρασα ένα κουτί τσιγάρα και προσπάθησα να πιάσω συζήτηση με τον περιπτερά. Ο κ. Τάκης Τριανταφυλλάκος, ο περιπτεράς, ένας ευγενέστατος ασπρομάλλης γύρω στα 55, δεν ήθελε πολλά-πολλά, ήταν αμέσως πρόθυμος, κι ομιλητικός, να μου συστηθεί και να μου εξηγήσει τα πάντα.

Στον πρώτο λοιπόν πίνακα, υπενθυμίζει στον τυχερό πελάτη του, σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν την τρέχουσα ημέρα (βλέπε φωτογραφία για χθές 13/8/2013). Μου θυμίζει την εκπομπή της ΝΕΤ, νομίζω "Σαν σήμερα", κάτι που κάνουν και κάποιες εφημερίδες.

Στον δεύτερο πίνακα, ο κυρ Τάκης είναι ποιο προσωπικός, γράφει ότι του αρέσει από στιχάκια τραγουδιών, ποιήματα, μαντινάδες και ρήσεις σοφών.

Έτσι το περίπτερο αυτό δεν πουλάει μόνο τσιγάρα ή ψιλικά, όπως όλα τ' άλλα, αλλά... χαρίζει και γνώσεις. Γνώσεις ιστορικές, ποιητικές, λογοτεχνικές, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά γούστα του περιπτερά! Πολλαπλό όφελος για τον κάθε πελάτη ή επισκέπτη.

Ο κυρ Τάκης φαίνεται ο,τι είναι ένα ιδιαίτερα ανήσυχο και καλλιτεχνικό πνεύμα και έχει πολλά πλάνα για το μέλλον. Θέλει προσεχώς να βάλει φωτισμό και πολυθρόνες σκηνοθέτη μπροστά από τους πίνακες, για όσους θέλουν να πουν μια κουβέντα μαζί του ή να ξαποστάσουν. Δεν είναι βολιώτης, μου είπε, βρίσκεται όμως εδώ 18 χρόνια τώρα, τα τελευταία άνεργος, μέχρι που βρήκε τούτο το περίπτερο. Έχει internet, ο ίδιος όμως είναι ανίδεος μ' αυτά, ασχολείται κυρίως ο 22 χρονος γιός του. Το δουλεύουν σε 2 βάρδιες με τον γιό του, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 1 το βράδυ.

Η συζήτησή μας με τον κυρ Τάκη, θα συνεχιστεί σύντομα, ελπίζω. Όποιος όμως περνάει από εκεί, -ακόμα και με τ' αυτοκίνητο- αξίζει να ρίξει μια ματιά στους μαυροπίνακες και τα γραφόμενά τους, κι αν έχει λίγο χρόνο, ας πει και μια καλημέρα στον κυρ Τάκη.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός (1 & 2) Του Τάκη Φωτόπουλου

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός (1)

Μια σοβαρή παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του «υπαρκτού» και της ουσιαστικής ενσωμάτωσης των μητροπολιτικών κομουνιστικών κομμάτων στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα είναι η παράλληλη καθίζηση του Μαρξιστικού προτάγματος. Έτσι, οι «Μαρξιστές» αυτοί, αντί να παραμένουν πιστοί στη Μαρξιστική μέθοδο που ορίζει την ορθοδοξία, και όχι στα «δόγματα», όπως υποστήριζε η εκχυδαϊσμένη Μαρξιστική εκδοχή, έχουν επιστρέψει, εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις Μαρξιστών στο εξωτερικό, στα κιτάπια των αρχών του 20ου αιώνα για να ερμηνεύσουν το νέο συστημικό φαινόμενο της εποχής μας:  την παγκοσμιοποίηση. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά η διατύπωση εντελώς λανθασμένων και ασχέτων με τη σημερινή πραγματικότητα θεωρητικών θέσεων, αλλά, ακόμη χειρότερα, η διατύπωση πολιτικών συμπερασμάτων που συμβάλλουν στην οικονομική καταστροφή λαών στην περιφέρεια του συστήματος, όπως ο Ελληνικός, αλλά και στη φυσική εξόντωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη διαδικασία της πλήρους ενσωμάτωσής του στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).

Έτσι, αντί οι σύγχρονοι «Μαρξιστές» να αντιληφθούν ότι ο πρωταρχικός εχθρός των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται είναι η υπερεθνική ελίτ που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση, σε αγαστή σύμπνοια με τις ντόπιες ελίτ και τις κοινοβουλευτικές χούντες που έχουν εγκαταστήσει στη περιφέρεια, ασχολούνται αποπροσανατολιστικά με τον δήθεν «φασιστικό κίνδυνο» από τις καρικατούρες νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων και όχι με τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο από την παγκοσμιοποίηση! Άλλοι, πάλι, δεν βλέπουν ότι ο πρωταρχικός αγώνας σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός, ώστε να σπάσουν οι πολυποίκιλοι δεσμοί που δένουν τους λαούς στη  Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) —την οποία καθιερώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι συναφείς Κοινοβουλευτικές Χούντες— για να τεθούν οι βάσεις για αντισυστημικό αγώνα. Αντίθετα, περιμένουν τη …σοσιαλιστική επανάσταση, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια για παλλαϊκό μέτωπο και αντικειμενικά βοηθώντας την ολοκλήρωση της  σημερινής καταστροφής. 

Αν, επομένως, αύριο ξεσπάσει μια πιθανή γενικευμένη σύρραξη που μπορεί να πάρει τη μορφή ακόμη και παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι απίθανο να δούμε τους «Μαρξιστές» αυτούς, που με την ασχετοσύνη τους (στη καλύτερη περίπτωση) προδίδουν το πνεύμα του Μαρξισμού, να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τηρούν «ίσες αποστάσεις» σε σχέση με τον καθοριστικό για το μέλλον των λαών αγώνα. Δηλαδή, τον αγώνα μεταξύ των εθνών που είναι ενσωματωμένα στην ΝΔΤ (ΕΕ, ΝΑFTA, Ιαπωνία, κ.λπ.) και αυτών που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, όπως ο Ρωσικός λαός μαζί με το μη ενσωματωμένο στην παγκοσμιοποίηση τμήμα της ηγεσίας του, η Ευρασιατική Ένωση που προωθεί το ίδιο τμήμα της Ρωσικής ηγεσίας, οι αντιστεκόμενοι λαοί στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράν κ.λπ.)  καθώς και οι αντίστοιχοι λαοί στη Λατιν. Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Κούβα κ.α.).

Όλοι αυτοί οι «Μαρξιστές», ενώ αρχικά μιλούσαν για το «ιδεολόγημα» της παγκοσμιοποίησης ή για χίμαιρα, στη συνέχεια ανακάλυψαν το… τέλος της παγκοσμιοποίησης, με Μαρξιστές «γκουρού», όπως ο Χομπσμπάουμ, εδώ και 15 χρόνια να διακηρύσσουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού! Στη πραγματικότητα, βέβαια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι απλά δεν τέλειωσε αλλά, όπως έδειξε πολύ πρόσφατη συστηματική μελέτη του φαινόμενου που αναφέρει ο Martin Wolf (Financial Times, 16/7/2013) δεν έπαψε να θεριεύει, παρά τη πελώρια χρηματοπιστωτική κρίση που η ίδια δημιούργησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Έτσι, τόσο οι άμεσες ξένες επενδύσεις όσο και το διεθνές εμπόριο  αυξήθηκαν πολύ πιο γρήγορα από το παγκόσμιο προϊόν στη περίοδο μετά το 1990, με τις ξένες επενδύσεις να έχουν αυξηθεί από 9% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1990, σε 33% το 2012, και τις  εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών από 20% του ΑΕΠ σε 31%. Σήμερα, παρά τη κρίση, τόσο το διεθνές εμπόριο όσο και οι ξένες επενδύσεις είναι σε ιστορικά μεγέθη-ρεκόρ σε σχέση με το παγκόσμιο ΑΕΠ!
Στα επόμενα άρθρα θα δούμε τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης σε σχέση με τον μύθο των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τις γεωπολιτικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Υ.Γ. Όπως συνήθως, τα στελέχη του ηγετικού ρεύματος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσαν καμιά απάντηση στις κρίσιμες ερωτήσεις που έθεσε το περασμένο άρθρο για το πως συμβιβάζονται οι πολιτικάντικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (του τύπου «θα σας φτιάξουμε και ποτάμια!) με την παραμονή στην ΕΕ και το Ευρώ. Αντίθετα, κάποιοι προτίμησαν τις ανώνυμες, αν όχι λασπολογικές, προσωπικές επιθέσεις. Από την άλλη μεριά, ο αρχηγός του ΕΠΑΜ, μη τολμώντας να θέσει θέμα ταυτόχρονης εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ, θολώνει συνεχώς τα νερά ότι δήθεν έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την ΕΕ, λες και δεν υπάρχουν νεοφιλελεύθερες χώρες που είναι στην ΕΕ αλλά όχι και στο Ευρώ! Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι είναι η ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ που οδήγησε στη σημερινή καταστροφή με την αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής, και όχι απλά η ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Είναι, άλλωστε, γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (της ΕΕ) ότι το «Σχέδιο Β» της Ευρώ-ελίτ περιλαμβάνει την αποπομπή μας από το Ευρώ, αλλά την παραμονή μας στην ΕΕ, όπως ακριβώς υπόσχονται κάποιοι στην Αριστερά μας, αλλά και στην «πατριωτική» Αριστερά ή Δεξιά...

 

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός (2)

Δεν είναι τυχαίο που Κεϋνσιανοί και «Μαρξιστές» καταφεύγουν σε δόγματα όταν προσπαθούν ν' αγνοήσουν την παγκοσμιοποίηση, εφόσον τόσο τα στατιστικά δεδομένα (που παρερμηνεύουν κατά βούληση), όσο και η ιστορική εμπειρία, τους διαψεύδουν οικτρά, όπως θα δούμε στα επόμενα άρθρα. Όμως, οι συνέπειες δεν είναι απλά θεωρητικές. Έχουν τραγικά αποτελέσματα σε λαούς ολόκληρους, όπως ο Ελληνικός, που αποπροσανατολίζονται συστηματικά, κυρίως από «προοδευτικούς» αναλυτές ―εξαιρουμένων βέβαια των κομουνιστών που απλά προσκολλώνται σε δόγματα του περασμένου αιώνα.

Έτσι, οι Κεϋνσιανοί για να «εξηγήσουν» τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση καταφεύγουν σε «δόγματα σοκ» ή σε κατάφωρη παρερμηνεία των στατιστικών στοιχείων ―όλα αυτά  με Μαρξίζουσα σάλτσα για να φαίνονται και «προοδευτικά». Και αυτό, γιατί ξέρουν ότι αν δεχτούν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σαν αναπότρεπτο συστημικό φαινόμενο μέσα στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς, θα πρέπει να αλλάξουν... θεωρία, εφόσον σήμερα ο Κεϋνσιανισμός, που θεμελιώθηκε στην εποχή του κράτους-έθνους, είναι νεκρός και θαμμένος για πάντα. Όχι, βέβαια, από τους «κακούς» νεοφιλελεύθερους, αλλά από το γεγονός ότι, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, (όπως επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση που δεν αμφισβητούν!), μόνο ένας παγκόσμιος Κεϋνσιανισμός θα ήταν πια δυνατός. Αλλά, ένας παγκόσμιος Κεϋνσιανισμός είναι απλά κακόγουστο ανέκδοτο! Ούτε οι χώρες της «Ομάδας των 7», όπου εδράζονται βασικά οι υπερεθνικές επιχειρήσεις (η ψυχή της παγκοσμιοποίησης) αλλά ούτε και τα οικονομικά «θαύματα» της «Ομάδας των 20» (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.), θα δεχόντουσαν ποτέ αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας αλλά και εμπορευμάτων, όπως προέβλεπε ο Κεϋνσιανισμός. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος των υπερεθνικών επιχειρήσεων και, επομένως, το τέλος της «ανάπτυξης» των τελευταίων 30 περίπου χρόνων που θεμελιωνόταν στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και, φυσικά, την κατάρρευση των οικονομικών «θαυμάτων» που αναδύθηκαν βασικά χάρη  στις υπερεθνικές επιχειρήσεις που μετακόμισαν στο Νότο για να εκμεταλλευθούν τις εκεί άθλιες συνθήκες εργασίας!

Από την άλλη μεριά, οι «Μαρξιστές» που μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, «δεν βλέπουν» ότι ποτέ άλλοτε οι καπιταλιστικές ελίτ που είναι ενσωματωμένες στη Νέα Διεθνή Τάξη (η οποία οριζεται απο τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τις κοινοβουλευτικές Χούντες), δεν ήταν τόσο ενωμένες στο βασικό στόχο τους για τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας/δύναμης, παρά τις επί μέρους (μη ανταγωνιστικές) διαφορές τακτικής. Και αυτό, τη στιγμή που η αποδεκατισμένη (χάρη στην αποβιομηχάνιση της παγκοσμιοποίησης) δυτική εργατική τάξη δεν μπορεί να ενωθεί ούτε σε στοιχειώδη αμυντικό αγώνα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης!

Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους Μαρξιστές είναι η από μέρους τους  μετατροπή  σε δόγμα της αναχρονιστικής Λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, ή της αντίστοιχης θεωρίας του υπέρ-ιμπεριαλισμού του Καούτσκι, που, όπως και η Κεϋνσιανή θεωρία,  επίσης στηριζόντουσαν στο κράτος-έθνος. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, π.χ. για το θέμα της ΕΕ, είναι αγεφύρωτες. Έτσι, από τη μια μεριά, είναι η Ευρώδουλη «Αριστερά» που εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι θα μπορούσε η ΕΕ  να αλλάξει «από μέσα» και να ανοίξει το δρόμο για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, αν όχι για τον σοσιαλισμό και ...άλλα (ψηφοθηρικά) παραμύθια. Και, από την άλλη, είναι  οι «επαναστάτες» Μαρξιστές που, πάλι με βάση το ίδιο δόγμα του ιμπεριαλισμού, αδυνατούν να κατανοήσουν την σημασία της σημερινής παγκόσμιας κοινωνικής σύγκρουσης. Δηλαδή, το γεγονός ότι η σύγκρουση αυτή δεν είναι απλά μια σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας για την ... σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μια πελώρια σύγκρουση μεταξύ θυμάτων και θυτών στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης που, εν δυνάμει, ενέχει, βέβαια, και το θέμα της συστημικής αλλαγής. Τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι με μισθούς επιβίωσης ή με συμβόλαια «μηδέν ωρών», οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι,  οι συνταξιούχοι, η Παιδεία, η Υγεία. Οι θύτες είναι τα στελέχη των υπερεθνικών επιχειρήσεων και οργανισμών και τα διαπλεκόμενα προνομιούχα στρώματα που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση.

Με άλλα λόγια, ο αγώνας σήμερα είναι τόσο κοινωνικός όσο και εθνικός, εφόσον η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει την κατάργηση τόσο της οικονομικής αυτοδυναμίας των λαών, όσο και, συνακόλουθα, της εθνικής κυριαρχίας τους. Πράγμα που επιβάλλει Λαϊκά Μέτωπα, με πολύ ευρύτερους κοινωνικούς στόχους από αυτούς των ιστορικών Μετώπων σαν το ΕΑΜ, που θα επιδίωκαν την κοινωνική αλλά και την εθνική απελευθέρωση. Δηλαδή, την ταυτόχρονη μονομερή έξοδο από ΕΕ, Ευρώ, ΝΑΤΟ κ.λπ., ώστε να μπορούν να τεθούν οι βάσεις για την αυτοδυναμία και, εν δυνάμει, για  συστημική αλλαγή. Αλλά θα επανέλθω.

Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να παραποιώ, και μάλιστα σκόπιμα, τις θέσεις κανενός και επιστρέφω ως ασύστολη συκοφαντία τον σχετικό ατεκμηρίωτο ισχυρισμό του ΕΠΑΜ. Η θέση ότι «έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την Ε.Ε» δεν στηρίζεται πουθενά, (ούτε βέβαια στην καταστατική συνθήκη της ένταξής μας στην ΕΕ που προβλέπει ρητή αποχώρηση μέλους μόνο από την ΕΕ) και επομένως είναι απλή υπεκφυγή στο κρυστάλλινο ερώτημα: βάζει το ΕΠΑΜ θέμα ταυτόχρονης μονομερούς εξόδου  από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ναι ή όχι;

--------------------------------------------

Πηγή:(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 4 & 11 Αυγούστου 2013)