Ο ανθρωπολογικός τύπος του ύστερου καπιταλισμού

Ποτέ άλλοτε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δεν είχε τόση εντροπία, αλλά και ποτέ ίσαμε τώρα δεν υπήρχε αυτή η ηγεμονία της ιδεολογίας του καπιταλισμού στην κοινωνία.Πραγματικά το καπιταλιστικό φανταστικό έχει καταλάβει και κυριαρχεί στο μυαλό και στην καρδία του σύγχρονου ανθρώπου.

Οι άνθρωποι πλέον δεν ονειρεύονται, δε ζητούν ένα άλλο σύστημα πιο ανθρώπινο και πιο ελεύθερο, δεν έχουν κανένα όραμα για μια άλλου τύπου κοινωνική οργάνωση. Μέσα ακόμα και από την κρίση του καπιταλισμού , δεν αναδύεται ο άνθρωπος του μέλλοντος όπως συνέβαινε σ όλες τις παλαιότερες κοινωνίες σε κρίση. Ο καπιταλισμός ιδιαίτερα με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» – ή του κρατικού καπιταλισμού καλύτερα – έγινε πιο επιθετικός αλλά και ο πλανήτης πιο ασταθής και πιο ανισσόροπος. Η πρόβλεψη του Κέυνς ότι μέσω του καπιταλισμού όλες οι ανάγκες του ανθρώπου θα ικανοποιούνται –έτσι έλεγε το 1928-με ένα μικρό μόνο μέρος της εργασιακής του απασχόλησης για να ικανοποιηθεί ο παλαιός Αδάμ μέσα μας , όχι μόνο δεν ίσχυσε αλλά δείτε πως είναι ο κόσμος σήμερα.

Η παγκόσμια κρίση πλέον , ιδιαίτερα μετά την επικράτηση των νέων τεχνολογιών και με τα απίστευτα παίγνια γεωστρατηγικής, δεν ξέρουμε καν πως θα ελεγχτεί. Ο κόσμος πλέον και όχι μόνο οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση έχει γίνει αβέβαιος.

Ο καπιταλισμός πριν φανερώσει τα αδιέξοδα του κατέστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων , διαμόρφωσε ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο.

Και επειδή  όταν κανείς θέλει δροσερό , γάργαρο νερό να πιει για να ξεδιψάσει πρέπει να πάει στην πηγή την λαλέουσα ακούστε ένα απόσπασμα.

«ότι κατάφεραν οι ταξικές κοινωνίες μέσα στα τελευταία 2500 χρόνια δεν το κατάφεραν οι κοινωνίες των γενών 7500-8000 πριν.Κατάφεραν δηλαδή να καταστρέψουν ότι καλό, υψηλό και ευγενές έχει το ανθρώπινο είδοςεις βάρος ενός μόνο χαρακτηριστικού του, της λαιμαργίας. Αλλά αυτό δεν θα το κατάφερναν ποτέ αν δεν έπεφτε θεραπαινίδα στην ποδιά τους η Επιστήμη και κατά περιόδους και η Τέχνη»

Το απόσπασμα είναι από την «Καταγωγή της Οικογένειας» του Ένγκελς και έχει γραφεί πριν 150 και πάνω χρόνια την εποχή του πρώιμου καπιταλισμού. Σήμερα δεν θα χρειαζόταν σχεδόν τίποτα επιπλέον για να περιγράψει και να εξηγήσει το γιατί, για την κατάσταση που έχει περιέλθει η κοινωνία και ο άνθρωπος. Ο καπιταλισμός πως κατάφερε να διαμορφώσει αυτόν τον ανθρωπολογικό τύπο; Έναν  άνθρωπο μοναχικό, νευρωτικό, φοβικό και φοβισμένο αλλά και ατομιστή, επιθετικό, λαίμαργο, αποθηκευτικό καταναλωτικό και ενεργοβόρο; Καριερίστα, αμοραλιστή, εγωιστή, αμετροεπή, ασεβή με τη φύση και το περιβάλλον ανταγωνιστικό; έναν άνθρωπο «κάτοικο του εγώ» και απηνή  διώκτη του «εμείς»  έναν άνθρωπο που ακόμα και στη σημερινή γενική καταστροφή, διατηρεί μια ψευδαισθητική πιθανότητα ατομικής διαφυγής; Σε μια πρόσφατη έρευνα οι πολίτες σκόραραν σαν υπέρτατη αξία την οικογένεια. Με σωστή ανάγνωση της έρευνας προκύπτει η αποθέωση του ατομισμού.

Πώς λοιπόν, με ποιους μηχανισμούς, ανεδύθη και συγκροτήθη ως υποκείμενο, το σημερινό υβρίδιο ανθρώπου; Η σημερινή εκτρωματική μορφή του ανθρώπινου όντος; Κατ’ αρχάς υπάρχει ένα πρώτο ερώτημα. Γιατί ο σημερινός άνθρωπος αποτελεί ένα ανθρώπινο υβρίδιο. Η εξήγηση είναι προφανής. Ο καθένας μας πρέπει να σκεφθεί, ότι ατομικός άνθρωπος δεν υπάρχει. Ο καθένας από μας αν μεγάλωνε έξω από τους άλλους ανθρώπους δεν θα ήταν άνθρωπος αλλά κάτι άλλο. Ο άνθρωπος είναι ο κοινωνικός άνθρωπος. Συγκροτούμαι και συμπληρώνομαι ως άνθρωπος επειδή «κλέβω» από τους άλλους ανθρώπους, απ’ την κοινωνία, από ότι με περιβάλλει. Αυτό το μέρος ο άνθρωπος  δεν πρέπει να το καρπούται  ως ατομικό υποκείμενο. Οφείλει να το επιστρέφει στην κοινωνία. Αυτή είναι η ιστορική και επιστημονική νομιμοποίηση του αιτήματος  μιας κοινωνίας της αλληλεγγύης, του μοιράσματος, της συλλογικότητας, της ευθύνης και της ελευθερίας.

Μιας κοινωνίας που θα επιτρέπει σε κάθε μέλος της να αυτοπραγματώνεται. Δεν την ονομάζω κομμουνιστική, επειδή μετά την περιπέτεια των ιδεών του μαρξισμού με την εφαρμογή του στις ανατολικές χώρες, έχει φορτιστεί αρνητικά ο όρος. Όμως πρόκειται για αυτό το πράγμα.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν κακοποιήθηκε λέξη  —- όπως ο Κομμουνισμός. Ακόμα και ο απολυταρχικός καπιταλισμός της Κίνας σήμερα Κομμουνισμός ονομάζεται. Καμία σχέση δεν έχουν όλες αυτές οι περιπτώσεις και όλες αυτές οι περιπέτειες  με το όραμα του Μαρξ.

«Ο Κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ’ αυτό πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα που καταργεί την σημερινή κατάσταση πραγμάτων» έλεγε ο Μαρξ.

Η τερατώδης αντίληψη της ταύτισης του κομμουνισμού με το υπερτροφικό κράτος και της κοινωνίας με το κόμμα ή του πολιτικού του γραφείου, δεν γέννησε το καινούριο αλλά κυοφόρησε και γέννησε ένα τέρας, στο τέλος.

Κοινωνία «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» ήταν ο κομμουνισμός για τον Μαρξ. Αλλά ας επανέλθουμε στο πώς και στο γιατί του σημερινού ανθρωπολογικού τύπου.

Δυο λύκους έχει μέσα του κάθε άνθρωπος έλεγε ο γερό-Ινδιάνος στον εγγονό του. Τον καλό και τον κακό. Και ποιος κερδίζει παππού; Ρωτά ο εγγονός. Αυτόν που ταΐζεις παιδί μου.

Ο καπιταλισμός λοιπόν τάισε τον κακό λύκο. Και αυτός μεγάλωσε, θέριεψε, υπερίσχυσε. Και ο καλός έμεινε υποδεέστερος, αδύναμος, για τις δουλειές του σπιτιού. Καχεκτικός και απαξιωμένος.
Προσωπικά πιστεύω πως ο κακός λύκος, ο ζωώδης, ο ενστικτώδης άνθρωπος δηλαδή, ως πρώτος γεννηθείς είναι δυνατότερος. Εκ γενετής. Διότι για τους ψυχαναλυτές και ψυχαναλύζοντες έπιασε πρώτος τη θηλή. Κάτι που φαίνεται να γνώριζαν και οι πρώτες αναδιανεμητικές κοινωνίες και οι Αρχαίοι Αθηναίοι στην Αθηναϊκή δημοκρατία.

Ο καλός κυνηγός που έφερνε στην καλύβα το μεγάλο θήραμα-βαριά βιομηχανία της εποχής μας-έπαιρνε ίσο μερίδιο με όλους στη φυλή. Όχι από αλτρουϊσμό-όπως πιστεύουμε-αλλά από καθήκον, επειδή του το επέβαλε η κοινωνία, παρ’ ότι διεμαρτύρετο.

Οι Αρχαίοι Αθηναίοι είχαν θεσπίσει τον θεσμό των εύθυνων  και των δέκα λογιστών, που κάθε πολίτης που ασκούσε δημόσιο αξίωμα περνούσε απ’ την βάσανο τους.

Απ’ τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη σας διαβάζω

Σκηνή πρώτη: Κατάκοιτος, με γάγγραινα στο πόδι, ο Μιλτιάδης έχει μεταφερθεί στο δικαστήριο, κι εκεί, με κατάπληξη κι έσχατη αποκαρδίωση ακούει την καταδίκη του.

Σκηνή δεύτερη: Μ’ εγκαρτέρηση, μετά τον εξοστρακισμό του από τους Αθηναίους ο Αριστείδης, ανεβαίνει στο καράβι που θα τον απομακρύνει απ’ την πατρίδα του.

Σκηνή τρίτη: Ο Φειδίας ριγμένος στις φυλακές σαν κακούργος αργοπεθαίνει από γηρατειά και θλίψη.

Σκηνή τέταρτη: Ο Σωκράτης, στο στρώμα της φυλακής μετά την καταδίκη του σε θάνατο πίνει το κώνειο ήρεμος και ξεψυχάει κλπ κλπ

Γι αυτό σήμερα 2500 χρόνια μετά εξακολουθούμε να μελετούμε το φαινόμενο της Αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας.

Αλλά εν τω μεταξύ έχομε θεσπίσει το «Νόμο περί ευθύνης υπουργών»  για να κατοχυρωθεί το ακαταδίωκτο σε κάθε λεηλάτη του δημόσιου πλούτου.

Πώς όμως ο σύγχρονος καπιταλισμός-ιδιαίτερα ο ύστερος-μπόρεσε να διαμορφώσει τον ανθρωπολογικό τύπο της κατανάλωσης; Μπόρεσε δηλαδή να διαμορφώσει τον σκελετό του, την σπονδυλική του στήλη; Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν για 5 μήνες σταματήσουν οι άνθρωποι να καταναλώνουν τα «απαραίτητα» ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει. Επομένως όποιος θέλει ανατροπή αρκεί να κάνει αυτό. Χωρίς ρητορείες και εσχατολογικές ιδέες ή σωτηριολογικές εξαγγελίες. Όμως για να το πούμε στην γλώσσα των μαθηματικών «Δοςμοι πα στω και τα γαν κινάσω» έλεγε ο Αρχιμήδης.

Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός συνέδεσε την καταναλωτική αγορά όχι με τις πραγματικές ανάγκες αλλά με την επιθυμία των ανθρώπων (εφαρμόζοντας ιδέες της ψυχανάλυσης), ο ξέφρενος καπιταλισμός θα έφτανε στα ύψη, η σπατάλη ενέργειας εκεί που ποτέ δεν είχε φτάσει και τα προϊόντα δεν θα σήμαιναν μόνο κάλυψη στοιχειωδών αναγκών, αλλά θα είχαν  και έχουν  και άλλα ψυχολογικά συμφραζόμενα .

Διότι οι ανάγκες έχουν όρια, οι επιθυμίες είναι ακόρεστες. Το αυτοκίνητο πχ πλέον δεν είναι μόνον μέσο μεταφοράς, αλλά καλύπτει κι άλλες ψυχολογικές ανάγκες, είναι ισχυρό σήμα ευμάρειας, καταξίωσης κλπ. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα αγαθά.

Τα λογικά επιχειρήματα και η λογική αναλυτική σκέψη, τα πολιτικά ενεργήματα και τα στρατηγικά προτάγματα για την κοινωνία, αντικαταστάθηκαν από υποσυνείδητα ορμέμφυτα, εικόνες, επιθυμίες και φαντασιώσεις έτσι όπως ο πολίτης να μην ενεργεί λογικά αλλά συναισθηματικά. Έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς όλη την παθολογία σύζευξης κοινωνίας-αγοράς-πολιτικής.

Ο πλανήτης έχει αρκετό πλούτο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του καθενός, αλλά όχι και την αδηφαγία όλων. Έλεγε ο Μαχάντμα Γκάντι.

Όμως ο καπιταλισμός έχει ανάγκη για να ζει ,την αδηφαγία.

Όλοι διαισθανόμαστε τι θα γίνει σε λίγα χρόνια. Οι επιστήμες και εν μέρει και η τέχνη όπως έλεγε ο Έγκελς αντί να πουν αυτό πρέπει να πουν, βαυκαλίζονται με ιδέες παντοδυναμίας, εμπεδώνοντας στην συνείδηση των ανθρώπων ότι ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα λύσει. Ήρθε όμως η Φουκοσίμα για να μας δείξει ότι το αρχαίο Ύβρις-Άτι-δίκη εξακολουθεί να κυριαρχεί στο Σύμπαν και στα  ανθρώπινα.

Έκανα αυτό τον μακροσκελή πρόλογο γιατί θεωρώ το βιβλίο εξόχως πολιτικό. Γιατί πιστεύω ότι η λύση θα είναι πολιτική και ότι τίποτε δεν κινείται έξω από την σφαίρα της πολιτικής. Ποιας πολιτικής όμως; Της πολιτικής ως τέχνης του εξαπατάν, ως τέχνης της ιδίας κάρπωσης του δημόσιου πλούτου; Ως τέχνης για την προάσπιση των συμφερόντων μιας ελίτ, ή ως πρακτικής για την βελτίωση της ζωής των ανθρώπων; Πρέπει επομένως να επαναορίσομε την Πολιτική. Και κυρίως να επινοήσουμε τρόπους ελέγχου της όποιας εξουσίας. Αλλά πριν ζητήσουμε ένα νέο συλλογικό πολιτικό υποκείμενο που θα ενσαρκώσει τις ιδέες της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοδιαχείρισης, της αυτονομίας, της ελευθερίας  και της συμμετοχής, πρέπει να αλλάξουμε –να αρχίσουμε να αλλάζουμε- τον άνθρωπο. Έχομε ανάγκη από ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της επανανοηματοδότησης της ζωής, της ολιγάρκειας, της εκ νέου ιεράρχησης των αξιών, αλλιώς κινούμαστε στο ίδιο μοτίβο. Το παλιό σε συσκευασία καινούργιου.

Κοίταξε πως λειτουργεί ένα κόμμα στο εσωτερικό του για να δεις μπροστά σου την μελλοντική κοινωνία. Προσομοίωση της κοινωνίας είναι το κόμμα.

Διότι βασικός νόμος στις θεωρίες της συμπεριφοράς   είναι το εξής: «αν θέλεις να μάθεις κάτι κάντο το. Αν θέλεις να το ξεμάθεις κάνε κάτι άλλο».  Και άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Μόνο έτσι θα έλθει το καινούργιο. Αλλά νησίδες τέτοιου τύπου πρέπει να πολλαπλασιαστούν διότι  μόνο τότε  αυτή  η τρικυμισμένη θάλασσα των πολλαπλών συλλογικοτήτων θα μετατραπεί σε παλμικό κύμα προωθητικό της κοινωνίας.

Οι ιδέες της αποανάπτυξης σήμερα φαντάζουν ουτοπικές, ή γραφικές κατ άλλους. Όμως προσέξτε. Τα μεγάλα  άλματα στο  σκέπτεσθαι  αλλά και στο πράττειν δεν έγιναν όταν δώσαμε διαφορετικές απαντήσεις στα ίδια ερωτήματα αλλά όταν θέσαμε νέα ερωτήματα. Όπως :

• Συνιστά η ανάπτυξη πρόοδο και η αποανάπτυξη οπισθοδρόμηση;
• Η θεωρία ή η πρακτική συμπεριφορά θα αλλάξει τον άνθρωπο;
• Μπορεί να ζητήσουμε αλλαγή χωρίς εμείς να αλλάξουμε. Μπορεί να αλλάξουμε χωρίς να αλλάξουμε δηλαδή;
• Είναι οι φυσικοί πόροι περατοί ή θα βρει ο άνθρωπος τρόπους να αντιμετωπίσει το πρόβλημα;
• Μπορεί να αλλάξει η κοινωνία χωρίς επανανοηματοδότηση των αξιών της ζωής;
• Τα κόμματα όπως υπάρχουν σήμερα, αυτά που θέλουν να εκσυγχρονίσουν το παλιό, αλλά και αυτά που ευαγγελίζονται ένα νέο μέλλον, είναι σε θέση να το κάνουν, λειτουργώντας με τέτοια ιδεολογικά σχήματα , πρακτικές και λειτουργίες του παρόντος;
• Υπάρχει πρόβλημα όταν λες ότι θέλεις κάτι και κάνεις κάτι άλλο; Όταν υπάρχει σχάση μεταξύ ιδεών και πρακτικής; Μεταξύ ιδεολογίας και κοινωνικής συμπεριφοράς;
• Υπάρχει σήμερα επαναστατική προοπτική ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, χωρίς τις ιδέες της αποανάπτυξης, της άμεσης δημοκρατίας και της συμμετοχής;
• Είναι κινδυνολογία όταν λέμε σήμερα κοντοφτάνουνε όπως λέτε εδώ στη Κρήτη ή είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος;
• Είναι αξία μόνον η εργασία ή και η τεμπελιά; Ακούστε τι λέει ο Ν.Καρούζος

«Τέλος, την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύτηκε. Είν’ ακριβώς η μέρα όπου καθιερώνεται στην ύπαρξη η τεμπελιά, με τον άνθρωπο πλασμένο μέσα στη μακαριότητα της Εδέμ. Αυτή την κατάσταση την ανέτρεψε ο Αδάμ εκλέγοντας. Το παιχνίδι του παράδεισου διαδραματίστηκε ανάμεσα στο δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσεως. Εάν οι πρωτόπλαστοι παρέμεναν υπήκοοι της απραξίας και υπαρκτικής πληρότητας, τρώγοντας απ’ το δέντρο της ζωής μονάχα, θα ‘χε γλιτώσει ο κόσμος απ’ την Ιστορία, η τεμπελιά θα ‘τανε αδιάκοπη έκφανση αθανασίας (η αιωνιότητα). Ωστόσο, η εξέλιξη υπήρξε εκείνη που ξέρουμε και έτσι ο άνθρωπος εξώστηκε απ’ τον παράδεισο, ήτανε γι’ αυτό προειδοποιημένος (ίσον νους), η αιωνιότητα κομματιάστηκε για να καταντήσει χρόνος, εισέβαλε ο θάνατος, η εργασία έγινε αναγκαιότητα. Πρώτο ερώτημα: τι το ήθελε στον παράδεισο ο Θεός το δέντρο της γνώσεως; Απόκριση: Η νοητική σύλληψη «παιχνίδι», δεν έχει δομική υπόσταση χωρίς κανόνες και επομένως χωρίς τον κίνδυνο για λανθασμένη κίνηση. Δεύτερο ερώτημα: γιατί να εκφράζει αναγκαστικά το δέντρο της γνώσεως όλεθρο; Απόκριση: Η γνώση κρεουργεί την πληρότητα, εισάγει στις μετρήσεις, προκαλεί τη θνητότητα του ενός πράγματος υπέρ του άλλου, θέτει όρια και ιδρύει αέναα τις διαφορές τέμνοντας. Τρίτο ερώτημα: και γιατί η τεμπελιά κι όχι η εργασία; Τρίτη απόκριση: γιατί η τεμπελιά ταυτίζεται με την εσωτερική ζωή, με το άσπιλο, τη νοσταλγία της αδαμικής μακαριότητας, πέραν καλού και κακού, συνυφαίνοντας έτσι μιαν ανώτερη μορφή εργασίας: του απόλυτου τη χρήση

• Έχει σχέση το ευ  ζην με το ΑΕΠ μόνο;

Σας είπα μερικές σκέψεις που έκανα διαβάζοντας το βιβλίο. Ένα βιβλίο που σου ανοίγει ένα νέο χώρο ιδεών και σκέψεων. Ένα βιβλίο αναστοχασμού.

Σαν ερέθισμα για σκέψη, για μεταβολισμό νέων ιδεών και συναισθημάτων.

Το σύστημα έχει εμπεδώσει στον άνθρωπο πλήθος δοξασιών και στερεοτύπων, έτσι που το φυσικό να φαίνεται αφύσικο. Και κάθε αφύσικο φυσικό. Τσεκάρετε τις πρώτες σκέψεις που σας έρχονται ακούγοντας αυτά, για να δείτε πόσο αλήθεια είναι αυτό που σας λέω. Σκεφθείτε μόνον ότι σήμερα στον πλανήτη 1 έχει να φάει και 4 λιμοκτονούν. Είναι αυτός ένας κόσμος για τα ανθρώπινα μέτρα;

Όμως τίποτα δεν θα αλλάξει χωρίς την δράση των ανθρώπων, ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός της ιστορίας του και της μοίρας του.

Όλα τα πράγματα συμβαίνουν για μια πρώτη φορά… Προς το παρόν η ιστορία αναπαύεται στο  ανάκλιντρο της ανάγκης η  δολιχοδρομεί. Εχουμε πολύ δρόμο μέχρι να βγεί στο πάμφωτο μπαλκόνι της ελευθερίας,όχι μόνον ως κοινωνική και ιστορική τάση και όχι νόμο,όχι μόνο ως ηθικό πρόταγμα ,αλλά και κυρίως ως αποτέλεσμα της συνειδητής δράσης των ανθρώπων αν αποφασίσουν να δράσουν ικανοποιώντας την θέληση τους και την επιθυμία τους ,ζώντας σε μια κοινωνία και μια ζωή έμπλεη νοήματος

Υ.Σ Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση στα Χανιά του βιβλίου << Ο Ανθρωπολογικός τύπος της Αποανάπτυξης-Τοποικοποιήσης >>

Γ. Κοκκινάκος

-----------------------------------------------
Πηγή:http://apokoinou.com/

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

Δεν πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, λένε με κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί εταίροι ενώ έχουν ήδη υπογράψει αυτόματη λήψη νέων μέτρων για την κάλυψη κάθε εκτροχιασμού των εσόδων.

Θα βγουν στην κινητικότητα αλλά δεν θα απολυθούν, θα απορροφηθούν από άλλες υπηρεσίες, λένε όλοι, ο καθένας με τη σειρά του, ενώ έχουν ήδη υπογράψει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Έχουν μπλέξει μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους, γι’ αυτό έχουμε αρχίσει να βιώνουμε σουρεαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες από δω και πέρα θα πληθαίνουν μέχρι τον πλήρη ευτελισμό, μέχρι την τελική πτώση του καθεστώτος.

Οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που μας λένε εδώ και τρία χρόνια ότι έχουμε πόλεμο και ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Το καταλάβαμε όλοι, και ο πιο αδαής ακόμα, ότι έχουμε πόλεμο. Είδαμε με τα μάτια μας τους νεκρούς και τους κατατρεγμένους. Το μόνο που δεν μας είπαν, αλλά το καταλάβαμε κι αυτό κατόπιν, ήταν οι ίδιοι σε ποιών το πλευρό μάχονται. Σιγά σιγά, και ο πιο δύσπιστος μα και ο πιο βλαξ των πολιτών κατανόησε ότι όσοι μας σάλπισαν τον πόλεμο πήραν το μέρος των εισβολέων.

Σιγά σιγά επίσης καταλάβαμε ότι από εμάς δεν πρόκειται να σωθεί στο τέλος κανείς. Και το καταλάβαμε αυτό κλιμακωτά, κατά ομάδες, όπως ακριβώς μας χώρισαν και μας επιτέθηκαν. Όποια ομάδα δεχόταν επίθεση, άρχιζε να νιώθει και να καταλαβαίνει το τι πραγματικά συμβαίνει, πού οδηγεί. Όσοι εξ αρχής έκρουαν τον κώδωνα διότι διέβλεπαν για διάφορους λόγους την συνολική κατάσταση, όπως σε κάθε εποχή αγνοούνταν, ακόμα και λοιδορούνταν από την ευρεία μάζα διότι είναι πλέον εξακριβωμένο ότι η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου.

Όσοι εξαρχής πήραν θέσεις στην αντίσταση ενάντια στην εξαθλίωση, στον ρατσιμό και στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας και όσοι ζητούσαν επιτακτικά και εργάζονταν για τον συντονισμό και την διεύρυνση όλων αυτών των κινημάτων, χαρακτηρίζονταν είτε γραφικοί, είτε ήρωες, είτε ακτιβιστές, είτε, είτε…

Σήμερα όμως και ακόμα περισσότερο αύριο, με την νέα επίθεση που δεχόμαστε και θα γενικευτεί με απολύσεις και δραστικές μειώσεις στα εισοδήματα μέσω νέων περικοπών και φόρων, μόνο οι πολύ πλούσιοι – διαπλεκόμενοι που επωφελούνται της κατάστασης και οι βλάκες, δεν έχουν νιώσει ότι τελείωσε η εποχή του εγώ και έχει αρχίσει προ πολλού η εποχή του εμείς.

Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχουμε νιώσει ότι ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε, να γίνουμε οι ίδιοι ήρωες, ακτιβιστές, μαχητές, δεν υπάρχουν πια γραφικοί στους δρόμους, μόνο στους καναπέδες, έχουμε νιώσει ότι επιβάλλεται να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μπαίνουν καθημερινά στον κοινό αγώνα.

Ένα όμως ήταν και είναι ακόμα το εν δυνάμει σημείο καμπής του αγώνα αυτού και μένει να το χρησιμοποιήσουμε, να το εκμεταλλευτούμε και να το κάνουμε πράγματι ιστορικό σημείο καμπής, σημείο που από αυτό και μετά ο κοινός μας αγώνας παίρνει πορεία αισθητά ανοδική μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την πτώση του απολυταρχικού, ακροδεξιού, φασιστικού αυτού καθεστώτος που απομυζεί τη χώρα και τη ζωή μας και βρίσκεται τώρα στο τελικό του στάδιο, αυτό του σουρεαλισμού.

Κι αυτό το σημείο δεν είναι άλλο από την με τόσο βίαιο και φασιστικό τρόπο ένταξη του κλάδου των εργαζομένων της ΕΡΤ στον κοινό μας αγώνα. Η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοί της είναι η προίκα που έδωσε στον αγώνα μας η ηλιθιότητα του φασισμού.

Και επιβάλλεται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να νιώσουν, να κατανοήσουν ότι κανείς τους δεν πρόκειται να διασωθεί, κανείς τους δεν πρόκειται να τη βγάλει καθαρή, κανείς τους δεν πρόκειται να βολευτεί σε νέα θεσούλα διότι πολύ απλά κανείς μας δεν πρόκειται να επιζήσει. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να δοθούν από τώρα και στο εξής ψυχή τε και σώματι στον κοινό μας αγώνα ενάντια στους φασίστες που μας έχουν κηρύξει ανελέητο και μέχρις τελικής εξολόθρευσης πόλεμο. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να νιώσουν ότι η ώρα του μικρού εγώ έχει παρέλθει εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, και ότι τώρα πια είναι η ώρα του μεγάλου και γενναίου εμείς. Επιβάλλεται να στρατευθούν μαζί με όλους όσους εξαρχής αλλά και όσους σιγά σιγά μπήκαν στον κοινό αγώνα ενάντια στα τρία μέτωπα από τα οποία δεχόμαστε αδυσσώπητες επιθέσεις, ενάντια στην εξαθλίωση, τον ρατσισμό και την εκποίηση της πατρίδας. Επιβάλλεται να μπουν κι αυτοί στην κοινή μας λογική που δεν είναι άλλη από το ότι παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και εξαπολύουμε επίθεση για να απελευθερωθούμε από τους εισβολείς και τους εγχώριους τοποτηρητές τους.

Η ΕΡΤ είναι το μεγάλο, το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας και μόνον οι εργαζόμενοί της με την εμπειρία και τις γνώσεις τους μπορούν να το αξιοποιήσουν. Συνεπικουρούμενοι από όλους εμάς, όλους τους κλάδους και τους ανθρώπους που εξαρχής ή σιγά σιγά μπήκαν κι αυτοί στον κοινό αγώνα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ επιβάλλεται να γίνουν ο πολιορκιτικός μας κριός για την μεγάλη και τελική μας επίθεση.

Τώρα είναι η ιστορική στιγμή και δεν θα περιμένει.

Την παρουσία της την νιώθουμε καθαρά όλοι όσοι εξαρχής αλλά και όλοι όσοι με τον καιρό μπήκαμε στον κοινό αγώνα. Την νιώθουν όλοι οι αγωνιστές που μάχονται για την προστασία των τόπων τους από τους πολυεθνικούς εισβολείς καταστροφής, όλοι οι αγωνιστές από τις Σκουριές μέχρι το Αποπηγάδι, όλοι οι αγωνιστές σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά που έχουν εδώ και χρόνια συγκροτήσει επιτροπές, ομάδες, συλλογικότητες και δραστηριοποιούνται αλληλέγγυα και αντιρατσιστικά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν που μαζεύτηκαν από την πρώτη στιγμή έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Και χιλιάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα οι οποίοι λόγω απόστασης δεν μπόρεσαν να παραστούν εκεί. Εκατομμύρια Έλληνες πολίτες δηλαδή αυτή τη στιγμή αισθάνονται την ιστορικότητά της, νιώθουν ότι είναι και ότι μπορεί να γίνει πράγματι το σημείο καμπής που θα απογειώσει τον κοινό αγώνα. Και ζητούν αίσθημα ευθύνης και αποφασιστικότητα από τους εμπλεκόμενους στην ιστορία της ΕΡΤ, κυρίως από τους εργαζομένους της αλλά και από τους στενά εμπλεκόμενους αλληλέγγυους στον αγώνα τους.

Ζητούν να αρθεί επιτέλους αυτή η διαφορά οπτικής και να παρθεί η τελική απόφαση ότι η ΕΡΤ είναι υπό κατάληψη από τους πολίτες, μεταξύ των οποίων τυγχάνει να βρίσκονται και οι πρώην εργαζόμενοί της, οι οποίοι με μια άκρως φασιστική ενέργεια της ακροδεξιάς που κυβερνά την Ελλάδα, απολύθηκαν σε μια νύχτα.

Ζητούν η υπό κατάληψη ΕΡΤ, η ελεύθερη ΕΡΤ, η απελευθερωμένη από την κρατική χειραγώγιση και προπαγάνδα ΕΡΤ να γίνει το κανάλι τους, μέσα από το οποίο θα επικοινωνήσουν τον τίμιο και ηρωικό τους τριετή τουλάχιστον αγώνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αλλά κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, που αποχαυνώνεται από τα ιδιωτικά καθεστωτικά δίκτυα και έχει πέσει θύμα της χείριστης προπαγάνδας που λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, ότι κάθονται στον καναπέ και στο φβ, ότι δεν κουνιέται τίποτα στη χώρα και πως ό,τι κι αν μας κάνουν τα δεχόμαστε άβουλοι.

Ήρθε η ώρα μέσω της ΕΡΤ και των ανταποκριτών της αγωνιστών από κάθε γειτονιά, κάθε πόλη και κάθε χωριό της Ελλάδας, να φωτιστεί η ειδησεογραφία και η καθημερινότητα από την πλευρά των πολιτών και όχι πια του κράτους του φασισμού και της καταστολής, να παρουσιαστεί ο κοινός, μεγάλος, γενναίος αγώνας και να φουντώσει. Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης για να απελευθερώσουμε την πατρίδα, να διασώσουμε ό,τι προλάβουμε και κυρίως να διασώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον αφανισμό.

Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

ΥΓ
Επειδή άρχισαν οι γνωστές και βαρετές αντιδράσεις και σχόλια περί πνευματικών ανθρώπων και ποιοι είναι αυτοί και ποιος τους ορίζει και διάφορα τέτοια, με αφορμή βέβαια το κείμενο που έχουμε συνυπογράψει με τον Χαϊνη, να δώσω για μια ακόμα φορά τον προσωπικό μου ορισμό:

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που παράγει πνευματικό έργο και ταυτόχρονα δεν συναλλάσσεται με την εξουσία, αντιλαμβάνεται τις ιστορικές στιγμές προτού αυτές χαρακτηριστούν ιστορικές, είναι δλδ η κεραία της κοινωνίας, και δεν μπορεί να σιωπήσει, δεν μπορεί να μην μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του διότι αν σιωπήσει, αν δεν δράσει θα εκραγεί.

Όλοι οι άλλοι, όσοι δεν εμπίπτουν σε αυτόν τον ορισμό είναι οι γνωστοί σάλιακες αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί, διαννοούμενοι, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες κ.α., οι οποίοι προσδοκούν θέσεις και βραβεία για την υποτέλεια και την ανικανότητά τους είτε γλείφοντας το καθεστώς είτε παραμένοντας σιωπηροί.

------------------------------------
Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/?p=3210

«Πρυτάνευσε» η καταστολή

Μία μέρα μετά την αναφορά του Αντώνη Σαμαρά, στην ομιλία του στο πολιτικό συνέδριο της Ν.Δ., πως τόλμησε, λέει, «να σπάσει τα άλατα [sic] ενός απίστευτου κατεστημένου και να καταργήσει το άσυλο της παρανομίας μέσα στα πανεπιστήμια», εμφανίστηκαν οι πρόθυμοι καθηγητές που θέλησαν να δείξουν ποιος πρέπει να κάνει κουμάντο στο ελληνικό πανεπιστήμιο: η αστυνομία.

Ηταν ιστορική ημέρα για το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το κτίριο της πρυτανείας στα Προπύλαια η χθεσινή, με τις δυνάμεις καταστολής να αλωνίζουν στους διαδρόμους και στις αίθουσες, να προσάγουν 12 φοιτητές κλεισμένους στο γραφείο του πρύτανη και άλλους 19 από το προαύλιο, και να χτυπούν δυνατά την πόρτα του αμφιθεάτρου του δεύτερου ορόφου, όπου περίπου 30 φοιτητές είχαν φυγαδευτεί από διοικητικούς υπαλλήλους του κτιρίου και προσποιούνταν ότι κάνουν αιτήσεις για Erasmus(!). Είχε και άλλα ωραία η επιχείρηση «ανακατάληψης», όπως θα την ονόμαζε ο πρωθυπουργός, του Πανεπιστημίου από την αστυνομία: πυροσβέστες που προσπαθούσαν να παραβιάσουν με τροχό τη σιδερένια πόρτα της εισόδου, ΜΑΤ που έριχναν χημικά, αποθούσαν βίαια τους φοιτητές με τις ασπίδες τους, απωθούσαν βουλευτές και κρατούσαν σε απόσταση ασφαλείας δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ.

Ολα αυτά για μια ειρηνική, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, παράσταση διαμαρτυρίας φοιτητών έξω από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε το Συμβούλιο Ιδρύματος (είναι συνήθεις οι παραστάσεις διαμαρτυρίας φοιτητών στις συνεδριάσεις των Συμβουλίων) για να συζητήσει θέματα αιχμής του Πανεπιστημίου, όπως την κατάρτιση του εσωτερικού κανονισμού του ιδρύματος και ζητήματα αναδιάρθρωσης των σχολών.

«Βρεθήκαμε εδώ γιατί θεωρούμε ότι αυτό που συνέβαινε αφορά το μέλλον μας. Οι καθηγητές μάς είπαν ότι δεν έχουμε καμία δουλειά εδώ, ότι εκείνοι είναι οι αρμόδιοι να αποφασίσουν. Ομως αυτό για το οποίο αποφασίζουν είναι οι δικές μας ζωές, όχι οι δικές τους. Οταν έληξε η συνεδρίαση, άνοιξε η πόρτα και μείναμε μπροστά στην είσοδο για να μάθουμε τι συζητήθηκε. Αντικρίσαμε την εικόνα που περιγράφει πολύ καλά το δικό μας μέλλον: τα ΜΑΤ έξω από τις σχολές κι εμάς ανήμπορους να διεκδικήσουμε κάθε δικαίωμα», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Στράτος Κατσένης, φοιτητής ΑΣΟΕΕ.

Η αστυνομία επενέβη, σύμφωνα με το ελεύθερο που της έχει δώσει η κατάργηση του ασύλου, ύστερα από τηλεφωνική καταγγελία του προέδρου του Συμβουλίου Δημήτρη Μπερτσιμά (καθ. στο ΜΙΤ) και της Βασιλικής Κιντή (αν. καθηγήτρια στο τμήμα ΜΙΘΕ) ότι έχουν εγκλωβιστεί και κινδυνεύει η ζωή τους(!). Αποστάσεις από την αστυνομική επέμβαση κράτησε ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης, που χαρακτήρισε «θλιβερό θέαμα» την παρουσία της αστυνομίας στην είσοδο της πρυτανείας.

Οι προσαχθέντες μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ, όπου στις 3 το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 250 άτομα, στην πλειονότητά τους φοιτητές αλλά και γονείς των προσαχθέντων. Στα πηγαδάκια, κάποιοι εξηγούσαν ότι γλίτωσαν από το μένος των ΜΑΤ από καθαρή τύχη. «Λαέ άκου τους φοιτητές, σήμερα κυνηγάνε όλους τους αγωνιστές» ακουγόταν από τους συγκεντρωμένους.

«Ετοιμαστείτε για μπάτσες»

«Μας έχωσαν μέσα σε ένα κελί και, όταν κάποιοι αρνηθήκαμε να δώσουμε τις τσάντες μας, αρχίσανε να μας σπρώχνουν και να λένε “ετοιμάζεστε να φάτε τις μπάτσες σας”. Τελικά ούτε τις τσάντες μας πήρανε ούτε δακτυλοσκοπήσεις και φωτογραφήσεις προσώπων έγιναν, παρά μόνο εξακρίβωση στοιχείων», εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος, λίγα λεπτά αφότου αφέθηκε ελεύθερος, εν μέσω πανηγυρισμών από τους συγκεντρωμένους.

«Στη δεύτερη ομάδα προσαγωγών, που ήμουν εγώ, τα ΜΑΤ μάς τραβούσαν βίαια και μας έβριζαν», δήλωσε στην «Εφ.Συν.» η Σοφία από το Πολιτικό της Νομικής, ανακουφισμένη και αυτή από την απελευθέρωσή της. Στις 4.20 και οι 31 προσαχθέντες είχαν αφεθεί ελεύθεροι.



-----------------------------
Πηγή:efsyn

ΕΛΜΕ Μαγνησίας: Αγώνας για καμία απόλυση - Πρόγραμμα δράσης

Με ανακοίνωσή της η ΕΛΜΕ Μαγνησίας, κάνει γνωστό το πρόγραμμα δράσης των επόμενων ημερών, που καλούνται να υλοποιήσουν τα μέλη της. Αναλυτικά το πρόγραμμα:

Τρίτη, 9 Ιουλίου 2013

Αρ. Πρωτ. 85

Προς

·        Σχολεία και Υπηρεσίες της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Νομού Μαγνησίας

    ΜΜΕ

Θέμα: «Αγώνας για Καμία Απόλυση -  Πρόγραμμα Δράσης»

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

από την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ανακοινώθηκε η πρόθεσή της για χιλιάδες διαθεσιμότητες, κινητικότητες, υποχρεωτικές μετακινήσεις ή όπως αλλιώς ευφάνταστοι καρεκλοκένταυροι ονόμασαν τη χειραγώγηση και τις απολύσεις εκείνων που μαθαίνουν στα παιδιά τους γράμματα.

Μπορούμε να γράψουμε πολλά γι αυτά, μπορούμε να πούμε ακόμη περισσότερα αλλά τούτη την ώρα πρέπει μόνο να δράσουμε.

Πρέπει να δράσουμε καίρια και αποφασιστικά, ενωμένοι μεταξύ μας, ενωμένοι με κάθε πολίτη που θίγεται απ αυτές τις πολιτικές ενωμένοι με κάθε οργάνωση που αντιπαλεύει τις πολιτικές της καταστροφής της δημόσιας εκπαίδευσης και ολόκληρης της χώρας μας.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ έχοντας επίγνωση της κατάστασης αλλά και της ευθύνης την οποία έχει επωμισθεί, ειδικά στην παρούσα συγκυρία,  στην έκτακτη συνεδρίασή του, τη Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013 αποφάσισε το ακόλουθο πρόγραμμα δράσης:

Την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013 και ώρα 13.00 θα δοθεί συνέντευξη τύπου από τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Μαγνησίας για να ενημερωθεί ο κάθε πολίτης της περιοχής μας, ο κάθε γονέας, ο κάθε μαθητής για τα απεχθή τεκταινόμενα στην εκπαίδευση.

Την Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013 και ώρα 20.00 θα κληθούν, ο Σύλλογος Δασκάλων, οι Γονείς και Κηδεμόνες, τα θεσμικά συνδικαλιστικά μας όργανα του ΕΚΒ , οργανωμένα κινήματα, φορείς και πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων του Δημόσιου και του Ιδιωτικού τομέα για να προτείνουν τρόπους ενωτικής και ενιαίας αντιμετώπισης της λαίλαπας που βιώνουμε.

Την Πέμπτη και κάθε Πέμπτη πραγματοποιείται συγκέντρωση – συνέλευση εκπαιδευτικών σε διαφορετικό σχολείο κάθε φορά με αντικείμενο την οργάνωση του αγώνα, τον συντονισμό, την ανταλλαγή απόψεων και προτάσεων.

Η αρχή θα γίνει στις 11 Ιουλίου 2013 και ώρα 08.30 πμ στον προαύλιο χώρο του συγκροτήματος Μουρτζούκου.
Ειδικότερα θα συζητηθούν, προτάσεις για τις επόμενες αγωνιστικές κινήσεις του κλάδου και προτάσεις για την βελτιστοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και τη συνδρομή των εκπαιδευτικών σ’ αυτή.

Προτάσεις οι οποίες τέθηκαν στο ΔΣ της ΕΛΜΕ είναι η εφαρμογή των νόμων για διοικητική υποστήριξη των Σχολείων, ίδρυση ολοήμερων Λυκείων και Γυμνασίων ανοιχτών στη γνώση και την κοινωνία, εθελοντικές μετατάξεις κά. Επίσης θα συζητηθούν τρόποι και δράσεις αντιμετώπισης του νέου Δούρειου Ίππου του κοινωνικού αυτοματισμού και ακόμη χειρότερα, του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Το απόγευμα της Πέμπτης 11 Ιουλίου 2013 και ώρα 19.30 η ΕΛΜΕ να συμμετάσχει στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Πλατεία Πανεπιστημίου αναδεικνύοντας την θέλησή της να συμπαραταχθεί με κάθε ενεργό, αγωνιστικό κίνημα το οποίο έχει σα σκοπό την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών αγαθών, της δουλειάς και της αξιοπρέπειας καθενός μας.

Το ίδιο  απόγευμα της Πέμπτης 11 Ιουλίου 2013 και ώρα 21.00 η ΕΛΜΕ θα συμμετάσχει σε συγκέντρωση στήρηξης και αλληλοσυμπαράστασης με τους αγωνιστές  της ΕΡΑ έξω από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Βόλου.

Συνάδελφοι και Συναδέλφισσες,

καλείστε να συμμετάσχετε ενεργά σε όλες τις δράσεις της ΕΛΜΕ Μαγνησίας.

Οι καιροί είναι εξαιρετικά δύσκολοι.

Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα μόνο του.

Δεν πρέπει να είμαστε ηττοπαθείς, απογοητευμένοι, ή φοβισμένοι.

Πρέπει, μαζικά, οργανωμένα, ενωτικά και δυναμικά να αντισταθούμε.

Μόνο έτσι θα νικήσουμε






-------------------------------------
Πηγή: http://www.alfavita.gr

Ήρθε η ώρα της επίθεσης (για την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ)

Ήρθε η ώρα να σημάνουμε την γενική επίθεση. Από θλιμμένοι θεατές της ζοφερής μας πραγματικότητας, να προχωρήσουμε σε μια παράτολμη πράξη ανάληψης κοινωνικής ευθύνης.

Σήμερα άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων απευθύνουν σε όλους προσκλητήριο γενικής επίθεσης, με πρώτο βήμα την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ είναι το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας, είναι η μοναδική μας ευκαιρία να διατυπώσουμε το νέο οικουμενικό αφήγημα και θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία αν δεν το πράξουμε.

Η δημόσια τηλεόραση της Ελλάδας δεν ανήκει ούτε στο κράτος ούτε στους εργαζομένους της. Την ευθύνη λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φέρουν οι  πνευματικοί άνθρωποι που έχουν χρέος να πρωτοστατήσουν, οι εργαζόμενοί της που έχουν την διάθεση να αυταπαρνηθούν και κάθε πολίτης που νιώθει το κάλεσμα του συλλογικού οράματος.

Καλούμε λοιπόν όλους και όλες την Κυριακή 14 Ιουλίου και ώρα 7μμ. στην ΕΡΤ για να ληφθούν αποφάσεις ώστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, για να γίνει η ΕΡΤ η πρώτη τηλεόραση παγκοσμίως που θα εκπέμπει από τους ίδιους τους πολίτες και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.

Χαϊνης Δ. Αποστολάκης

Γιάννης Μακριδάκης

 *****

(Με νέο άρθρο του Γ.Μακριδάκη, ακυρώνεται η εκδήλωση...)

Επικίνδυνοι τυχοδιώκτες!

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι βγήκαν να μας κατηγορήσουν για επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που θα προκαλέσει το τελικό κυβερνητικό χτύπημα.. Άνθρωποι από μέσα από το “κίνημα” μάς κατηγορούν και άνθρωποι από δήθεν μέσα…

Επειδή καμιά διάθεση δεν έχουμε να κάνουμε ζημιά στο κίνημα της ΕΡΤ όπως υπάρχει, όπως το οργανώνουν και όπως τελικά το προχωρούν κάποιοι μέχρι σήμερα, επειδή κάποιοι ψάχνουν θύματα για να τους φορτώσουν την τελική αποτυχία αλλά κυρίως την ενδεχόμενη κυβερνητική επέμβαση και καταστολή, ακυρώνουμε την εκδήλωση και την παρέμβασή μας που θα γινόταν την Κυριακή στην ΕΡΤ.

Την άποψή μας την είπαμε, την γράψαμε, την κατέγραψε η Ιστορία. Αν οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν συμφωνούν, δεν θέλουν, δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή οτιδήποτε άλλο δεν, ας συνεχίσουν όπως αυτοί ξέρουν και όπως κάνουν μέχρι σήμερα, δίχως επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς στο διάβα τους.

---------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis

Ο εμφύλιος, ο άνεργος και το τρομπόνι, του Γιώργου Πήττα

Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα
Μουρμουρητό μητρικού θρήνου
Ποιες είναι αυτές οι ορδές που συνωστίζονται κουκουλωμένες
Σ' απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη
Ζωσμένες απ' τον χαμηλό ορίζοντα μονάχα
Ποια είναι η πόλη πέρα απ' τα βουνά
Διασπάται, μετασχηματίζεται, εκρήγνυται μες στον μενεξεδένιο αέρα
Πύργοι που πέφτουν
Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια
Βιέννη, Λονδίνο
Εξωπραγματικές
(Έρημη Χώρα, T.S. Eliot, σελ. 59 από την έξοχη απόδοση της Παυλίνας Παμπούδη)

Δεν είναι μόνο οι "κανονικές" αυτοχειρίες. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που μέσα από την αυτοματαίωση που γεννά η κρίση στην προσωπικότητα ενεργοποιούν αυτόματα την όποια αρρώστια προκειμένου να αποδράσουν από το κακό. Είναι και οι άλλοι.
Όλοι εκείνοι που είναι εδώ, ανάμεσα μας (εμείς συχνά) που έχοντας πέσει στην αλεστική μηχανή της κρίσης με ένα ή άλλο τρόπο βιώνουν ψυχή τε και σώματι την πλήρη διάρρηξη σε οτιδήποτε μέχρι χτες γνώριζαν ως "ζωή".

Και όπως η κρίση διαρρηγνύει την "Κοινωνική Συνοχή", ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τσακίζει τη συνοχή στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις ρίχνοντας τις μέσα στο πολεμικό πεδίο της εκτόξευσης ενοχών δημιουργώντας έτσι οικείους εμφυλίους και καθιστώντας τον κάθε ένα ακόμα πιο αδύναμο.

Πόσα και πόσα έχουν γραφτεί για τις κοινωνίες μας που είναι θεμελιωμένες στην ενοχή και στη θυματοποίηση. Μετάνοια και προσευχή.

Ταυτόχρονα δουλεύουν, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.

Η Νότια Ευρώπη , μαζί με την Ιρλανδία γύρω από την οποία κυριαρχεί μία κυριολεκτική συνωμοσία σιωπής, είναι  «έρημη χώρα», ένα απέραντο waste land για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του Ποιητή.

Δεν ξέρω αν  όσα βιώνουμε –σε όλη σχεδόν την Ευρώπη- είναι αποτέλεσμα ενός αργού θανατηφόρου σχεδίου ή αν είναι το προϊόν της ανθρώπινης ατέλειας, της ακόρεστης πλεονεξίας, της πείνας για δύναμη και εξουσία.

Είναι πολλοί, που έχουν τις απαντήσεις για όλα, μονίμως έτοιμες, να κρέμονται στην άκρη των χειλιών τους.

Εκστομίζονται σχεδόν πάντα ως αφορισμοί «έτσι είναι» και χωρίς καμία ουσιαστική ανάλυση.

Είναι ενοχλητικοί.

Όχι τόσο πάντως, όσο οι άλλοι, οι εκ του ασφαλούς ορμώμενοι, που αδυνατώντας να επικοινωνήσουν με την πραγματικότητα, εγκλωβισμένοι στην τρελή ευτυχία τους αφού ακόμα δεν έχουν στερηθεί το καθημερινό τους sushi  και τα εκκωφαντικά χαχανητά της επίπλαστης αυτοπεποίθησης τους, συντάσσονται ασμένως με οτιδήποτε νεοφιλελεύθερο προκειμένου να δείξουν την άνεση τους. Αυτοί, δεν είναι  ενοχλητικοί.

Είναι εμετικοί , όπως όλοι οι επηρμένοι.

Το χειρότερο: Αν και διατυμπανίζουν πως βρίσκονται σε πόλεμο με την 20ετή ΠΑΣΟΚική Αυτοκρατορία στην πραγματικότητα είναι τα γνησιότερα προϊόντα του life style που έφερε η Παπανδρεϊκή παρέα.

Έγραψα στην αρχή : «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξεσκίζουν το πρόσωπό μας.»

Ο Αυριανισμός από τη μια, η γκλαμουροκαλαμαριά από την άλλη. Ο πάτος και η κορυφή, να συμπιέζουν μέχρι πολτοποίησης οτιδήποτε φυσιολογικό υπήρχε σε αυτή τη χώρα.

Εξανέστησαν πολλοί με τον εμετό Μιχαλολιάκο και τα λεκτικά του κοπρίσματα για τον Γιάννη Αντετοκούμπο . Την καλύτερη απάντηση βέβαια, την έλαβε από Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Εξανέστησαν λοιπόν πολλοί, αλλά υπάρχει ένα λάθος.

Ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του μπορεί κάποτε να υπήρξαν ιδεολόγοι φασίστες, ναζί κ.α. αλλά, πια, αν κάποιος κάτσει να μελετήσει τις κινήσεις τους και τα λεγόμενα τους, σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξει:  Πως είναι νέτα σκέτα επαγγελματίες πολιτικάντηδες που βρήκαν μέσα από την απελπισία και την εξαθλίωση, την επιχειρηματική ευκαιρία να στήσουν το μαγαζί τους.

Και μέχρι τώρα, κάνουν τρελές εισπράξεις, ούτε στον ύπνο τους δεν τα είχαν φανταστεί όλα αυτά. Πρέπει να κάνουν εικόνισμα όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια. Ευτέλισαν τόσο πολύ την «τιμή» της πολιτικής, που αίφνης τα σκατά απέκτησαν «αξία».

Και, σε όλο αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι, κομματάκια. Τα εκατομμύρια των ανέργων σε όλη την Ευρώπη. Οι κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία κατά της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που οι πληττόμενες χώρες αδιαφορούν η μία για την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι βάλλουν μεταξύ τους, ενώ τα ανθρωπάκια που δυστυχώς κρατούν την τύχης της Ευρώπης στα χέρια τους χαχανίζουν σε κάθε συνάντηση και μοιράζουν ψιχία για την ανεργία (που προκάλεσαν) που θα τα καταπιούν είτε οι γραφειοκρατίες (που καλλιέργησαν) είτε κάποιοι επιτήδειοι (που δημιούργησαν).

Η κόλαση:

Αθήνα, 28 Ιουνίου 2013, γύρω στις 12 το μεσημέρι. Ο άνθρωπος είναι άστεγος, είναι άνεργος, είναι μουσικός.

Δεν ζητιανεύει, προσφέρει μουσική με το τρομπόνι του ως αντάλλαγμα για λίγα ψιλά.
Κάποιοι καταστηματάρχες ενοχλούνται. Καλούν την αστυνομία, αυτή φτάνει.
Τον αρπάζουν, τον τραβολογάνε, αυτός με όση δύναμη έχει φωνάζει: «Πεινάω! Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για να βγάλω μια τυρόπιτα».

Ο σπαραγμός του, κάνει κάποιους περαστικούς να σταματήσουν.

Ο τρομπονίστας αδύναμος, έχασε τις αισθήσεις του για δέκα λεπτά περίπου και γλύτωσε τη σύλληψη.

Όταν συνήλθε, έμαθε πως το τρομπόνι του, είχε κατασχεθεί.

Λόγια, δεν υπάρχουν για να περιγραφτεί η κτηνωδία: Παραπονούμενων καταστηματαρχών και αστυνομικών.

Λόγια, με αφορμή αυτή την ιστορία την τόσο συμβολική, για να περιγράψει κάποιος πως ένας «εμφύλιος», έχει ήδη ξεκινήσει, δεν υπάρχουν.

Τελικά, θα βγάλω το φτυάρι για να θάψω δικαιολογίες  αναλύσεις και ψευδοεκλογικεύσεις . Αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη – όπως ο κος Draghi που φέσωσε την Ιταλία και τώρα μας διασώζει, πρέπει να φύγουν.  Αλλά πως;
Αφού είμαστε όλοι, μύρια κομμάτια και αυτοί ενωμένοι.

---------------------------------
Πηγή:tvxs

Ποιοί σχεδιάζουν να μας κάνουν Αίγυπτο; Του Στέλιου Κούλογλου

Αντιγράφω από το χθεσινό ρεπορτάζ του tvxs.gr : «Τον πομπό αναλογικού σήματος που είχαν στήσει οι τεχνικοί της ΕΡΤ στον πύργο του ΟΤΕ στα Γεράνεια Όρη κατέβασε πριν από λίγο η Αστυνομία, χωρίς να επιδείξει κάποιο νομικό έγγραφο ή να συνοδεύεται από εισαγγελέα. Eμφανίστηκε στις εγκαταστάσεις του ΟΤΕ μια ομάδα αστυνομικών μαζί με δυο πολίτες που δεν αναγνωρίστηκαν από κανέναν. Aνέβηκαν στον έκτο και στον έβδομο όροφο. έσπασαν τις πόρτες και έθεσαν τα μηχανήματα εκτός λειτουργίας». Η ακροδεξιά ομάδα, που ελέω Βενιζέλου κυβερνά την χώρα, παραβιάζει ανοιχτά τους δημοκρατικούς κανόνες και έχει αποθεώσει την ανομία. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επιβάλλει την πολιτική της.

Έχω αναφερθεί ξανά από τη στήλη αυτή στις βασικές αιτίες της ανομίας. Το παγκόσμιο ρεκόρ της πολυνομίας που κατέχει η Ελλάδα, αφού αυτοί που καταρτίζουν ή ψηφίζουν τους νόμους, αντί να τους σέβονται, τους αλλάζουν σαν να είναι πουκάμισα. Οι πολεοδομικές παραβιάσεις τις οποίες το πολιτικό σύστημα ανέχεται ή και εκ των υστέρων νομιμοποιεί για ψηφοθηρικούς λόγους. Οι διάφοροι νόμοι περί (μη) ευθύνης υπουργών, που δίνουν το σύνθημα της γενικευμένης ατιμωρησίας και της ανοχής της διαφθοράς. Η μη συμμόρφωση προς τους διεθνείς κανόνες (αντιρατσιστικό π.χ.) και οι εκατοντάδες καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της Ελλάδας, τις οποίες οι διάφοροι υπουργοί αγνοούν (άλλωστε, δεν πληρώνουν αυτοί τα πρόστιμα).

Μέρα με τη μέρα τα συμπτώματα της ανομίας γίνονται πιο ορατά. Όλο και περισσότεροι παραβιάζουν τους κώδικες οδικής κυκλοφορίας: μοτοσικλέτες που διασχίζουν πεζοδρόμια, αυτοκίνητα που πηγαίνουν ανάποδα ή παρκάρουν όπου βρουν, για να μη μιλήσει κανείς για την παραβίαση του κόκκινου, σαν να έχει πέσει στη χώρα επιδημία αχρωματοψίας. Συχνά κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της λεγόμενης Δημοτικής Αστυνομίας του κ. Καμίνη ή των υφισταμένων του κ. Δένδια, με τους τελευταίους να συνιστούν από μόνοι τους πηγές ανομίας: το Σαββατοκύριακο στην Πάτρα, στα επεισόδια με τη Χρυσή Αυγή, οι αστυνομικοί συνελάμβαναν εκ του ασφαλούς (γιατί φοβήθηκαν να πλησιάσουν στον χώρο των συμπλοκών) πιτσιρικάδες με ποδήλατα, πέντε - έξι τετράγωνα πιο πέρα. Πώς δεν έχουμε γίνει ακόμα Αίγυπτος, όπου ο καθένας περνάει όποτε του καπνίσει, είναι απορίας άξιο. Ή μπορεί απλώς να είναι θέμα χρόνου.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι κυβερνώντες, αλλά και κάτι διανοούμενοι της κακιάς ώρας, υποτίθεται προοδευτικοί, αποδίδουν το πρόβλημα της ανομίας στην Αριστερά, ξεκινώντας από κάποια περιθωριακά περιστατικά ανομίας στα πανεπιστήμια. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κάποια τρελαμένα στα ΑΕΙ, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν πάρει θάρρος επειδή οι πανεπιστημιακές Αρχές είναι κότες και δεν εφαρμόζουν τους κανονισμούς και τον νόμο, αλλά για τη γενικευμένη ανομία άλλοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι: αυτοί που θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα σε όλη την κοινωνία.

Το λουκέτο στην ΕΡΤ είναι ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα. Υποτίθεται ότι οι πολίτες μιας χώρας πρέπει να σέβονται τον ύψιστο νόμο, το Σύνταγμα, τους κανόνες του οποίου πρέπει, πάνω απ' όλα, να τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια η εκάστοτε κυβέρνηση. Όμως, η ίδια η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία καταργήθηκε η ΕΡΤ είναι παράνομη και αντισυνταγματική. Τις ημέρες της κρίσης εξηγήθηκε πολλές φορές ότι το Σύνταγμα προβλέπει σαφώς πως τέτοιες πράξεις εκδίδονται μόνο για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης. Και όμως, από την αρχή της χρονιάς η κυβέρνηση εκδίδει συνεχώς τέτοιες πράξεις, δι' ασήμαντον αφορμήν. Όταν ο άλλος βλέπει την κυβέρνηση να παραβιάζει ξεδιάντροπα το Σύνταγμα, ποια ηθική αρχή ή κανόνας θα τον εμποδίσει να περνάει με κόκκινο;

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, η πλήρης ασέβεια απέναντι στους νόμους δεν περιορίζεται στο Σύνταγμα. Στην πραγματικότητα, επειδή δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, δεν γνώριζαν οι καημένοι ότι ακόμα και μικρή ατομική επιχείρηση να κλείσεις σου παίρνει έναν χρόνο, όχι όπως πήρε ένα βράδυ στον κ. Κεδίκογλου και τον κ. Στουρνάρα, που παριστάνει και τον υπουργό Οικονομικών. Δεν πήραν υπόψη τους ότι μια Ανώνυμη Εταιρεία όπως η ΕΡΤ είχε διεθνείς συμφωνίες και επομένως νομικές υποχρεώσεις, πελάτες με ανάλογες δοσοληψίες και, φυσικά, εργαζομένους, η μαζική απόλυση των οποίων παραβιάζει επίσης τη νομοθεσία. Οι άνθρωποι έκλεισαν μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στην Ελλάδα, χωρίς καν να έχουν συμβουλευτεί νομικό!

Τα ίδια ισχύουν για τη σύσταση νέου φορέα που εξήγγειλαν και τον οποίο λένε τώρα ότι θα βάλουν σε λειτουργία μέσα σε 15 μέρες! Σύμφωνα, όμως, με το Σύνταγμα, ο φορέας αυτός πρέπει να εγκριθεί από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, αφού προηγουμένως συσταθεί με νόμο, ο οποίος πρέπει να ρυθμίζει τον αριθμό των καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών, να προσδιορίζει το ιδρυτικό κεφάλαιο της νέας εταιρείας σε ακίνητη περιουσία, εγκαταστάσεις, μηχανήματα, αρχεία και δεν συμμαζεύεται! Ύστερα λένε ότι θα προσλάβουν - πάλι μέσα σε 15 μέρες! - 2.000 συμβασιούχους. Αλλά με βάση ποια νομοθεσία και με τι κριτήρια; Και γιατί να γίνουν 3 κανάλια και όχι ένα ή 5, ή να προσλάβουν 2.000 και όχι 1.500 ή 2.500; Τι είναι το κανάλι και οι εργαζόμενοι; Όπως πας στον χασάπη, του λες να σου βάλει ενάμισι κιλό κιμά και σε ρωτάει «να τα κάνω δύο»;

Κάθε μέρα παραβιάζουν και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που διέταξε να σταματήσει το μαύρο στις οθόνες και να επανέλθει το σήμα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Από την ΕΡΤ μέχρι τις Σκουριές, κάνουν ότι τους γουστάρει. Ο προφυλακισμένος δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου βγήκε στο 18μηνο επειδή έτσι λέει ο νόμος, αλλά τον Σακκά τον έχουν να σαπίζει 3 χρόνια στην φυλακή, χωρίς δίκη!
Όταν όμως σε μια χώρα παραβιάζονται συστηματικά οι νόμοι και το Σύνταγμα, θα έρθει κάποιος και θα τους καταργήσει. Πριν ο Χίτλερ καταλάβει την εξουσία, η δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε υπονομευθεί από τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όπως ακριβώς γίνεται στην Ελλάδα από πέρυσι το καλοκαίρι. Στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόζουν έχει πλήρως αποτύχει και ότι τα νέα επαχθή μέτρα που πρέπει να πάρουν το φθινόπωρο μπορούν να επιβληθούν μόνο με την παραβίαση των νόμων και την χρήση ωμής βίας. Το χθεσινό δίλημμα του ανεκδιήγητου Στουρνάρα «Μνημόνιο ή τανκς όπως στην Αίγυπτο» είναι πλαστό: τα Μνημόνια οδηγούν αναγκαστικά στη βία, το χάος και ίσως τα τανκς.

-------------------------------------
Πηγή:tvxs

Εγώ θα είμαι εκεί - Κάλεσμα του Στέλιου Κυμπουρόπουλου

Ονομάζομαι Στέλιος Κυμπουρόπουλος και έχω την ηλικία των 28 χρονών (παρά λίγων ημερών). Είμαι ένας νέος ειδικευόμενος ψυχίατρος, είμαι ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, είμαι ερευνητής, είμαι υποστηρικτής, και με κάθε τρόπο, προαγωγός των ανθρώπινων δικαιωμάτων… και τέλος είμαι ένας άνθρωπος με σοβαρή κινητική αναπηρία.


Παραπάνω περιγράφω εν συντομία τα όσα είμαι. Κανείς δε ξέρει όμως τα πόσα θέλω να γίνω, τα πόσα μπορώ να φτάσω, τα πόσα αξίζει να κάνω. Ούτε εγώ έχω κάποια απάντηση! Το μόνο που γνωρίζω είναι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δε θα μπορώ να είμαι τίποτα.

Ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς στόχους δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδα δεν είναι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος χωρίς αύριο δε ζει! Θέλω να ζω όμως σε μια Ελλάδα που έχει αξίες που μπορεί να βασίζεται στις δικές της δυνάμεις.

Δεν έχει σημασία αν φάμε ακόμα μια ημέρα καλό φαγητό, όταν πολλοί συνάνθρωποί μας τρώνε ψίχουλα ή ό,τι βρουν σε συσσίτια και ανοιχτόκαρδους ανθρώπους… σύντομα εκεί θα καταλήξουμε οι περισσότεροι!

Δεν έχει αξία αν δουλέψουμε μια μέρα περισσότερο, αφού είτε το 27% των συμπολιτών μας δε δουλεύει είτε και να δουλεύει κάποιος σήμερα, αύριο ο μισθός του δεν θα είναι αρκετός για τα καθημερινά απαραίτητα αγαθά. Και το ερώτημα γεννιέται: γιατί συμβαίνει αυτό;

Συμβαίνει γιατί αφήσαμε τη ζωή μας, χωρίς οδηγό, χωρίς υπηρεσίες, χωρίς όραμα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε στην προσπάθεια και στη σωστή ανταμοιβή και πιστέψαμε στη λαχειοφόρο αγορά των ψήφων.

Δεν υπολογίσαμε ώστε να φτιάξουμε μια κοινωνία για όλους, μια κοινωνία με βάσει την Παιδεία, τις Επιστήμες, την Έρευνα, τη Φυσική Ελληνική Ομορφιά του εδάφους και του υπεδάφους.

Ακόμα υπάρχουν ψήγματα ελπίδας και εγώ θέλω να τα εκμεταλλευτώ και να βρεθώ όσο ζω σε μια Ελλάδα πραγματικής Δημοκρατίας, πραγματικής Ελευθερίας, πραγματικής Παιδείας, πραγματικής Υγείας, πραγματικής Διαφορετικότητας.

Μπορούμε να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ!

Τώρα για να μη συνεχίσουν να ξενιτεύονται νέοι άνθρωποι για ένα καλύτερο αύριο.

Τώρα για να είμαστε σίγουροι πως σε 20-30 χρόνια θα υπάρχει ακόμα Ελλάδα και δε θα έχουμε αυτοαφανιστεί από την υπογονιμότητα!

Σαν άνθρωπος δε μπορώ να βλέπω άλλο την Ελλάδα να καταστρέφεται και να χάνεται. Δε μπορώ να βλέπω πως κάθε ημέρα πίνεται το αίμα των ανθρώπων μας. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ!!!

Δε ξέρω αν η ώρα μηδέν έφτασε, εγώ όμως ορίζω το δικό μου σημείο μηδέν. Την Τρίτη 16 Ιουλίου θα είναι σαν να έχω γενέθλια, θα είναι τα δικά μου διαφορετικά γενέθλια που αντί να τα γιορτάσω απολαμβάνοντας κάποιο γεύμα δίπλα στη θάλασσα με καλό κρασί και φαγητό, θέλω να γιορτάσω την αρχή μιας καινούργιας ημέρας, μιας αλλαγής.

Εγώ θα είμαι εκεί στις 20:00, μπροστά από το άγαλμα του άγνωστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή και θα σας περιμένω ΟΛΟΥΣ, να γεμίσει ο χώρος Ελπίδα έξω από το σπίτι μέσα στους δρόμους.

Ελάτε και φέρτε μαζί σας από ένα κερί να το ανάψουμε σαν σύμβολο ελπίδας για το αύριο. Φέρτε μαζί σας, με οποιοδήποτε τρόπο ιδέες – απόψεις κι όχι φράσεις του παρελθόντος (όπως ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ), ώστε να είναι στοιχειοθετημένες και τεκμηριωμένες.

Θα είμαστε εκεί για να τα μοιραστούμε αυτά, για να τα κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ ελεύθερων ανθρώπων, ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ.

Δεν θα βρεθούμε εκεί για διασκέδαση και γλέντι, με σουβλάκια και μπύρες. Οι εξελίξεις δεν έρχονται με την λειτουργία της πέψης, αλλά με τη λειτουργία του πνεύματος.

Καμιά αλλαγή δεν έγινε με το ξυλάκι από το καλαμάκι, αλλά όλες έγιναν με το ξίφος του πνεύματος και τη θέληση του σώματος. Θα είμαστε εκεί για την αλλαγή, για μια βιώσιμη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ!!!

Είμαι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος

· Δεν υποκινούμαι από κανένα κόμμα ή πολιτική παράταξη για αυτήν την προσπάθεια για αναστολή της καταδίκης μας. ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΑΙ όμως από τη θέλησή μου να ζω ελεύθερος και καλά!

· Χρησιμοποιώ το Facebook και άλλα socials media όχι σαν τελικό αποδέκτη, αλλά ως μέσο για τη διάδοση ενός τελικού σκοπού.

Σας αφήνω με στοίχους από το ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» του Τάσου Λειβαδίτη και με την ελπίδα να είμαστε μια δύναμη εκείνο το βράδυ!

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές […]
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄ απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
[…]

---------------------------------
Πηγή:pitsirikos

Η ΕΡΤ μπορεί να ρίξει τη χούντα Του Γιάννη Μακριδάκη (video συζήτησης)

Χθες συμμετείχα στην ανοιχτή συζήτηση που έγινε στο προαύλιο της ΕΡΤ, με θέμα την συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων εκεί και έκανα τις προτάσεις μου, τις οποίες καταθέτω και από δω, έτσι για να υπάρχουν και γραμμένες.

Πριν από αυτές μια διαπίστωση. Ενώ οι πολίτες που στέκονται αλληλέγγυοι στο εγχείρημα της ΕΡΤ θεωρούν ότι αυτή τη στιγμή η δημόσια τηλεόραση βρίσκεται υπό κατάληψη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, σύμφωνα και με την διευκρίνιση της Αγλαΐας Κυρίτση δεν μιλούν περί κατάληψης και δεν νιώθουν ως καταληψίες αλλά ως μη απολυμένοι που συνεχίζουν απλά΄την εργασία τους και την περιφρούρηση των μηχανημάτων. Αυτή η διαφορά οπτικής είναι η γενεσιουργός αιτία του οποιουδήποτε εκφυλισμού του κινήματος και επιβάλλεται να αρθεί σήμερα. Σε οποιοδήποτε κράτος της υφηλίου, αν η δημόσια τηλεόραση ήταν στα χέρια των πολιτών επί ένα σχεδόν μήνα και λειτουργούσε ελεύθερη, δίχως την κρατική χειραγώγηση, η κυβέρνηση δεν θα είχε σταθεί, πόσο μάλλον ο αγώνας των πολιτών δεν θα είχε εκφυλιστεί αλλά θα φούντωνε με ρυθμούς πυρκαγιάς σε πευκοδάσος υπό θυελλώδεις ανέμους. Εδώ, με μια ΕΡΤ επί ένα μήνα να παίζει, το ότι το Κίνημα ξεφουσκώνει αντί να έχει ρίξει την κυβέρνηση, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαφορά της οπτικής, από το ότι οι εργαζόμενοι λειτουργούν ακόμα ως να διαφυλάττουν τους εαυτούς και τις θέσεις τους, και ενδεχομένως την νέα τους σύμβαση στον νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θα δημιουργηθεί.

Η ΕΡΤ από σήμερα οφείλει να λειτουργήσει ως δημόσια τηλεόραση υπό κατάληψη. Είναι πλέον ελεύθερη, ανεξάρτητη, δεν χειραγωγείται από την κυβέρνηση. Είναι το βασικό όπλο των πολιτών για να ρίξουν το φασιστικό καθεστώς, την τυραννία. Στο Πολυτεχνείο είχαν έναν αυτοσχέδιο ραδιοφωνικό σταθμό μικρής εμβέλειας και ρίξανε την χούντα, ενώ εδώ, εμείς διαθέτουμε μια πανελλήνιας εμβέλειας σύγχρονη τηλεόραση μαζί με τους εξειδικευμένους εργαζομένους της και δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να απελευθερωθούμε. Απεναντίας, εκφυλίζεται μέρα με τη μέρα ο αγώνας μας.. Κι αυτό το βλέπει ο κυβέρνηση και περιμένει την πτώση του κάστρου δίχως να εκτεθεί στέλνοντας τα ματ της.

Η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να λειτουργεί υπό την διεύθυνση ενός συντονιστικού πολιτών και εργαζομένων, ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού. Να δώσει βήμα στους εκπροσώπους όλων των Κινημάτων που σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πόλη και χωριό αντιστέκονται ενάντια στα τρία βασικά μέτωπα από τα οποία μας βάλλουν. Στην εξαθλίωση των πολιτών, την άνοδο του ρατσισμού και την εκποίηση των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας μας.

Η ΕΡΤ οφείλει να δείξει και να βάλει μέσα σε κάθε ελληνικό σπίτι αλλά να στείλει και στο εξωτερικό την ελληνική κοινωνία που βράζει, που αντιστέκεται από το Αποπηγάδι της Κρήτης μέχρι την Χαλκιδική και την Θράκη, σε όλο το μήκος και το πλάτος της ελληνικής επικράτειας.

Η ΕΡΤ οφείλει να γίνει μια τηλεόραση πραγματικής λαϊκής βάσης και ενημέρωσης και να φωτίζει την επικαιρότητα και την καθημερινότητα από την μεριά των πραγματικών ιδιοκτητών της, διότι είναι δημόσια και όχι κρατική, διότι είναι στα χέρια των πολιτών και όχι υπό κρατικό έλεγχο και χειραγώγηση.

Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί από σήμερα να καταρρίψει αυτή την αθλιότητα, την οποίαν δυστυχώς πιπιλούν ως καραμέλα και τα κόμματα της Αριστεράς και η οποία λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, οι Έλληνες κάθονται απαθείς στους καναπέδες και βλέπουν. Αυτή είναι η χείριστη και η πλέον επικίνδυνη φασιστική προπαγάνδα. Η Ελλάδα είναι γεμάτη Κινήματα και Συλλογικότητες που δίνουν μάχες και μάλιστα κερδοφόρες καθημερινά. Και η ΕΡΤ οφείλει από σήμερα να προβάλει αυτές τις μάχες και αυτούς τους κοινωνικούς μαχητές. Οι οποίοι κοινωνικοί μαχητές θα γίνουν από αύριο οι ανταποκριτές της ΕΡΤ, της δημόσιας, της δικής μας τηλεόρασης ο καθένας από την γειτονιά, την πόλη το χωριό του.

Η ΕΡΤ οφείλει και μπορεί να γίνει ο μοχλός και ο συντονιστής των χιλιάδων καθημερινών μαχομένων πολιτών της Ελλάδας. της ελληνικής αντίστασης.

Η ΕΡΤ μπορεί με στοιχειώδη συντονισμό και αλλαγή οπτικής να ρίξει την χούντα.

-------------------------------------
Πηγή:yiannismakridakis.gr

Ο μαύρος Dirty Harry και ο λευκός Dirty Spy: Η διδακτική ιστορία του Έντουαρντ Σνόουντεν

Τι έκανε ο… κατάσκοπος Σνόουντεν; Πήρε μια παράτολμη πρωτοβουλία, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του, για να προστατέψει ό, τι είναι δυνατό να προστατευτεί στις θολές μέρες που ζει η ανθρωπότητα. Γνώριζε από μέσα, ως τεχνικός σύμβουλος, και αποκάλυψε σε όλο τον κόσμο τα αίσχη του Αμερικανού Μεγάλου Αδελφού: Η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (NSA) είχε καλωδιώσει, βυσματώσει, βραχυκυκλώσει οργανισμούς, πρεσβείες, δημόσια κτίρια και παρακολουθούσε όλες τις συνομιλίες, του ψιθύρους, τις σιωπές, ακόμα και τις σκέψεις όχι μόνο των «εχθρών» των ΗΠΑ, αλλά και των συμμάχων τους! Μεταξύ των οποίων όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ευρωπαϊκή Ένωση – και φυσικά η Ελλάδα.

Εν ολίγοις ο Σνόουντεν αποκάλυψε μια τεράστια υπόθεση κατασκοπείας – και τώρα κατηγορείται ο ίδιος και όχι ο αρχικατάσκοπος Ομπάμα και οι συνένοχοί του, για κατασκοπεία! Για να αποδειχτεί ότι στον κόσμο μας δεν είσαι ότι δηλώσεις, αλλά ότι σε δηλώσουν οι Αμερικανοί – τρομοκράτης, κατάσκοπος, εχθρός της ανθρωπότητας, ή φίλος της, ανάλογα με τις επιδιώξεις του Λευκού Οίκου.
Αυτό τον άνθρωπο ο φίλος του λαού και των μυστικών υπηρεσιών Ομπάμα τον έχει επικηρύξει και έχει εξαπολύσει όλα τα μαντρόσκυλα και όλη την ισχύ των ΗΠΑ εναντίον του -έτσι ώστε καμιά χώρα να μην του δώσει πολιτικό άσυλο, για μια εξόχως πολιτική πρωτοβουλία, για την οποία του αξίζει παράσημο. Στην Αμερική όμως, που έχει επιδοθεί σε σαφάρι για την έκδοσή του, είναι πιθανότατο να καταδικαστεί μέχρι και σε θάνατο -ως κατάσκοπος!

Έτσι βλέπουμε ένα παιγνίδι θανάτου να εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν τολμά να δώσει άσυλο στον Σνόουντεν. Ο Πούτιν τον χρησιμοποιεί ως πιόνι στα παιγνιδάκια του με τον Ομπάμα και τον έχει μαντρωμένο στο transit του αεροδρομίου της Μόσχας. Μικρότερες χώρες, που θα ήθελαν να του δώσουν άσυλο, φοβούνται την εκδικητική μανία των ΗΠΑ. Ενώ χτες έγινε το πιο αποκαλυπτικό: Η Γαλλία και η Πορτογαλία απαγόρευσαν στο αεροπλάνο που μετέφερε τον πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες να περάσει από τον εναέριο χώρο τους. Και η Αυστρία υποχρέωσε το αεροπλάνο με τον Έβο να προσγειωθεί στη Βιέννη, όπου παρέμεινε εννέα ώρες και το έκαναν οι πράκτορες φύλλο-φτερό, γιατί δήθεν υπήρχε η πληροφορία, ή η υποψία ότι μέσα βρισκόταν ο Σνόουντεν -ο οποίος έχει ζητήσει άσυλο και από τη Βολιβία, όπως και από τον Ισημερινό.

Οι κυβερνήσεις χωρών που βοήθησε ο Σνόουντεν, σπεύδουν δηλαδή να βοηθήσουν τις ΗΠΑ να τον συλλάβουν και να τον τιμωρήσουν επειδή τις βοήθησε! Και η διεθνής μαφία που καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα, δολοφονεί ελευθερίες και προγράφει λαούς και ανθρώπους, δεν δίστασε να μεταχειριστεί τον εκλεγμένο πρόεδρο μιας ανεξάρτητης χώρας λες και είναι κακοποιός. Αλήθεια, έκαναν και σωματική έρευνα στον Έβο μπας και έκρυβε τον Σνόουντεν στην τσέπη του;

Ήξεραν φυσικά τα γεράκια και τα κοράκια του Ομπάμα όχι μόνο ποιος βρίσκεται στο αεροπλάνο του Μοράλες, αλλά και τι μάρκα καφέ έπιναν οι επιβάτες. Άλλο επιδιώκουν με το σώου τύπου Dirty Harry (come on punk, make my day…) στο αεροδρόμιο της Βιέννης: Να δείξουν σε όλο τον κόσμο πόσο αποφασισμένοι είναι να πατήσουν επί δικαιωμάτων και πτωμάτων για να περάσουν χειροπέδες στον άνθρωπο που έδειξε τη μούρη του παγκόσμιου αστυνόμου πίσω από το χαμόγελο του μπάρμπα Σαμ.
Να επιδείξουν σε όλο τον κόσμο πόσο πειθαρχική και πειθήνια γίνεται η Ευρώπη όταν θυμώνει η Αμερική.

Να αναδείξουν σε όλο τον κόσμο την υπεροχή των λευκών της φυλής Ομπάμα απέναντι σε Ινδιάνους της φυλής Μοράλες.

Και να αποδείξουν σε όλο τον κόσμο who is the boss -ποιος είναι το αφεντικό.

Τώρα το ξέρουν και όσοι κάνουν πολιτική με τις αντιθέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης, και όσοι βασίζονται υπερβολικά στην καλή διάθεση χωρών που έχουν καλή διάθεση, και όσοι πίστεψαν ότι ένας μαύρος πρόεδρος φέρνει την άνοιξη: Αν τους χτυπήσουν χαράματα την πόρτα μπορεί να είναι η ΔΕΗ που ήρθε να κόψει το ρεύμα, αλλά μπορεί να είναι και ο αντιπρόσωπος της CIA στη γειτονιά τους που ήρθε να κόψει κεφάλια…

ΥΓ. Μπορεί και να τους βγει σε κακό τους αλαζόνες Αμερικάνους η εισβολή στο αεροπλάνο του Μοράλες. Την έχουν ξαναπάθει. Ήδη καλούν σε αντίσταση στην αμερικάνικη αποικιοκρατική θρασύτητα διάφορες χώρες της νότιας Αμερικής. Και οι αντιδράσεις στην Ευρώπη δεν είναι αμελητέες. Κάθε φωνή διαμαρτυρίας έχει τέτοιες ώρες τη σημασία της -κι αν διαμαρτύρεται στα ελληνικά έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία για μας…

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

----------------------------
Πηγή:koutipandoras

Κείμενο και οι υπογραφές της πρωτοβουλίας για μια ελεύθερη, δημόσια ραδιοτηλεόραση

• Επειδή στην ΕΡΤ συντελείται σήμερα ένα κοινωνικό και πολιτιστικό έγκλημα,
• Επειδή το μαύρο στις οθόνες είναι μαύρο στη δημοκρατία, την ενημέρωση και τον πολιτισμό,
• Επειδή η «μάχη της ΕΡΤ», την οποία δίνουν οι εργαζόμενοί της και χιλιάδες πολίτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό τόσες μέρες τώρα, συγκλονίζει την ελληνική και τη διεθνή κοινή γνώμη,
• Επειδή η κατάργηση της ΕΡΤ είναι ένα ακόμα τρόπος για να περιοριστεί ο τομέας των δημόσιων αγαθών προς όφελος των ιδιωτικών κερδοσκοπικών συμφερόντων,
• Επειδή η δημιουργία μιας ΥΕΝΕΔ της σύγχρονης εποχής είναι ένα ακόμα βήμα προς την πολιτιστική βαρβαρότητα και την μονοφωνική μεταφορά των πληροφοριών και ειδήσεων,
• Επειδή θέλουμε μια πραγματικά δημόσια ραδιοτηλεόραση, δημοκρατική, πλουραλιστική, δημιουργική, ανοιχτή στην κοινωνία, με τον έλεγχο των εργαζομένων, των ανθρώπων του πολιτισμού και των κοινωνικών φορέων,
• Επειδή το σχέδιο φραγής της ΕΡΤ ακολουθείται από ανάλογα σχέδια στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική πρόνοια, τις εργασιακές σχέσεις και τα δημοκρατικά δικαιώματα…
• Εμείς που υπογράφουμε, πήραμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε πανεπιστημιακούς, ανθρώπους της τέχνης και της ενημέρωσης και εργαζόμενους της ΕΡΤ σε μια συγκέντρωση-συζήτηση την Τετάρτη 3 Ιουλίου στις 7μμ. μπροστά από την είσοδο του κτιρίου της ΕΡΤ, στην οποία θα συζητηθούν οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ενός δικτύου συμπαράστασης στον αγώνα των εργαζομένων, τη συνάντηση των μέχρι τώρα κινήσεων, την κλιμάκωση της δράσης, την προοπτική και τους μελλοντικούς δρόμους του αγώνα.

Για μια Ελεύθερη Ραδιοφωνία Τηλεόραση
Για ελεύθερη ενημέρωση
Για ελεύθερο πολιτισμό.
Για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών από την κερδοσκοπική λαίλαπα.


Μιχαλακόπουλος Γιώργος, ηθοποιός
Δούκα Μάρω, συγγραφέας
Κυρίτση Αγλαΐα, δημοσιογράφος ΕΡΤ
Μαϊστρος Γιάννης, καθηγητής ΕΜΠ
Αρβανίτης Κώστας, δημοσιογράφος
Αγγελάκας Γιάννης, συνθέτης
Καρυστιάνη Ιωάννα, συγγραφέας
Αυγερόπουλος Γιώργος, δημοσιογράφος-κινηματογραφιστής
Βαξεβάνης Κώστας, δημοσιογράφος
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Βαρδαρός Λεωνίδας, σκηνοθέτης-ηθοποιός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Μητρόπουλος Γιώργος, ραδιοφωνικός παραγωγός ΕΡΑ
Γραμμένος Σπύρος, συνθέτης
Δεντάκης Παντελής, ηθοποιός
Ζούδιαρης Νίκος, συνθέτης
Καλαμούκης Θύμιος, δημοσιογράφος
Καλιαμπάκος Δημήτρης, καθηγητής ΕΜΠ
Κατζουράκης Κυριάκος, ζωγράφος, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
Ζαφειροπούλου Λίντα, ραδιοφωνικός παραγωγός ΕΡΑ
Λαμπρίδης Αλέξανδρος, σκηνοθέτης
Μανιάτης Γιώργος, καθηγητής Πανεπιστημίου
Ζιόβας Γιώργος, ηθοποιός
Μαυρογένη Εύα, δημοσιογράφος ΕΡΤ
Μεράντζας Γιώργος, τραγουδιστής
Μοσχοχωρίτου Όλγα, δικηγόρος-θεατρικός κριτικός
Παναγιωτοπούλου Δανάη, μουσικός-ηθοποιός
Παπαϊωάννου Θωμαϊς, ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στο Παρίσι
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πλειός Γιώργος, καθηγητής Πανεπιστημίου
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Τσακνής Διονύσης, συνθέτης
Χατζηστεφάνου Άρης , δημοσιογράφος
Πέπυ Ρηγοπούλου, καθηγήτρια πανεπιστημίου
Γιάγκος Ανδρεάδης, καθηγητής πανεπιστημίου

---------------------------------
Πηγή: info-war.gr

Καρδιά τόσο άσπρη Του Javier Marìas

Υπάρχουν βιβλία που τ’ αρχίζεις και δεν μπορείς να τα τελειώσεις. Άλλα πάλι τα τελειώνεις και μετά από λίγο χρόνο τα ξεχνάς, δεν θυμάσαι καν το τίτλο, τον συγγραφέα. Τέλος υπάρχουν κι εκείνα τα βιβλία, που σ’ εντυπωσιάζουν τόσο, που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις. Θέλεις να τα ξαναδιαβάσεις, να γράψεις μερικές αράδες για αυτά, να μοιραστείς κάποια πράγματα που σ’ εντυπωσίασαν με τους φίλους σου. Ένα τέτοιο βιβλίο ήταν για μένα το «Καρδιά τόσο άσπρη» του Javier Marias: το συζητήσαμε στη Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου την Κυριακή 21/4/2013, δηλαδή πριν σχεδόν 2μιση μήνες και δεν λέω να το ξεχάσω. Ήθελα από καιρό να το ξαναπιάσω στα χέρια μου και να γράψω μια παρουσίαση γι’ αυτό. Στο εντωμεταξύ έχω διαβάσει πάνω από 10 διαφορετικές σκέψεις – παρουσιάσεις για το βιβλίο σε διάφορα blogs και εφημερίδες. Με τα περισσότερα συμφωνώ, κι επειδή κανόνας μου είναι να μην εφευρίσκω τον τροχό ξανά και ξανά, ίσως τα περισσότερα από αυτά που θα αραδιάσω παρακάτω, αποτελούν ευγενή προσφορά – δανεισμό από αυτές τις πηγές, που παραθέτω στο τέλος.

Θυμάμαι, μόλις μισή ώρα πριν την συνάντησή μας στη Λέσχη, πρόλαβα να διαβάσω και τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου σπίτι μου. Διάφορες σκέψεις, υψηλής έντασης και πολυπλοκότητος με είχαν κατακλύσει. Δεν ήξερα από πού ν' αρχίσω: να δώσω σημασία στην περιγραφή της πλοκής, των προσώπων, των σκέψεων που τα πρόσωπα φαίνεται ότι κάνουν (κατά τον αφηγητή); Ή, τι είναι αυτό το μυθιστόρημα, αστυνομικό, φιλοσοφικό, ψυχολογικό με φιλοσοφικές προεκτάσεις... ή είναι εντέλει ένα σύγχρονο φιλοσοφικό μυθιστόρημα;

Τελικά από την συζήτηση μεταξύ μας στη Λέσχη, ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα. Η "Καρδιά τόσο άσπρη" θα μπορούσε λοιπόν να είναι κι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά αυτό που προκύπτει τελικά είναι ένα εξαιρετικό και μοναδικό κράμα διαφόρων ειδών γραφής. Ο Χαβιέρ Μαρίας μας μιλά για τη δύναμη των λέξεων και τη δυνατότητά τους ν' αλλάξουν τη ζωή εκείνου που θα τις ακούσει, για τη δύναμη της αφήγησης, για τα μυστικά, το γάμο, την υποψία, το τυχαίο, για την ομιλία και την αποσιώπηση και τις τόσο άσπρες καρδιές που σιγά σιγά λερώνονται, μαθαίνοντας αυτό που δεν θέλησαν να μάθουν.

"Το ν' ακούς είναι το πιο επικίνδυνο, σημαίνει να ξέρεις, σημαίνει να πληροφορείσαι και να είσαι ενήμερος, τ' αυτιά δεν έχουν βλέφαρα που θα μπορούσαν να κλείσουν ενστικτωδώς μπροστά σ' αυτό που ειπώθηκε, δεν μπορούν να φυλαχτούν απ' αυτό που προαισθάνονται ότι θ' ακούσουν, πάντα είναι πάρα πολύ αργά. Τώρα πια ξέρουμε, κι αυτό μπορεί να λεκιάσει τις τόσο άσπρες καρδιές μας, ίσως και να 'ναι χλωμές και φοβισμένες, ή δειλές".

Αλλά ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή.

"Δεν θέλησα να μάθω, κι όμως έμαθα ότι ένα από τα κορίτσια, όταν δεν ήταν πια κορίτσι και είχε πρόσφατα επιστρέψει από το γαμήλιο ταξίδι της, μπήκε στο μπάνιο, στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη, άνοιξε την μπλούζα της, έβγαλε το σουτιέν και σημάδεψε την καρδιά της με την κάννη του πιστολιού του πατέρα της, ο οποίος βρισκόταν στην τραπεζαρία με κάποια από τα μέλη της οικογένειας και τρεις καλεσμένους".

Έτσι με ένα πυροβολισμό αρχίζει η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του βιβλίου. Ένα νέο κορίτσι, λίγο μετά το γαμήλιο ταξίδι της, αυτοκτονεί με το πιστόλι του πατέρα της. Ο άντρας της, μήνες μετά θα παντρευτεί την αδελφή της. Λέγεται Ρανθ και είναι ο πατέρας του αφηγητή. Αυτή η σκηνή που έχει σημαδέψει την οικογένεια αποτελεί ένα μυστικό αξεδιάλυτο για τον γιο. Ακόμη και παντρεμένος με την Λουίσα, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει πράξεις και λόγια που κουβαλιούνται χρόνια τώρα σαν ένα βασανιστικό κληροδότημα. Το ζευγάρι είναι διερμηνείς (ο Χουάν που είναι κι ο αφηγητής και η Λουίσα) και γνωρίστηκαν σε διεθνείς συναντήσεις. Κερδίζουν χρήματα, ταξιδεύουν συνεχώς, γλώσσες, χώρες, καταγωγές είναι γι αυτούς στοιχεία διερμηνεύσιμα αλλά τα συναισθήματα και η βαθιά λογική τούς διεφεύγει. Τα μυστικά, που ποτέ δεν διερμηνεύονται, αποτελούν τους άλυτους γρίφους και μοιάζουν να αιωρούνται πάνω από τις ζωές τους.

“Η αφήγηση παραμορφώνει, η αφήγηση των γεγονότων παραμορφώνει τα γεγονότα και τα παραποιεί και σχεδόν τα αρνείται, το καθετί που αφηγούμαστε παύει σιγά σιγά να είναι πραγματικό και ακριβές, ακόμα κι αν είναι αληθινό, η αλήθεια δεν εξαρτάται από το αν υπήρξαν ή συνέβησαν τα πράγματα, αλλά από το αν παραμένουν κρυμμένα και αν αγνοούνται και αν δεν λέγονται΄ όταν αναφέρονται ή εκδηλώνονται ή επιδεικνύονται, ακόμα κι αν είναι με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες, σ αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα ή ζωή ή ακόμα και πραγματική ζωή, γίνονται τελικά μέρος της αναλογίας και του συμβόλου, και δεν είναι πια γεγονότα, αντίθετα έχουν μετατραπεί σε αναγνώριση.”

Η αυτοκτονία της αδελφής της μητέρας του αν κι έχει συμβεί στο απώτερο παρελθόν και είναι άγνωστη στον αφηγητή μέχρι τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, ωστόσο είναι συνεχώς παρούσα στη ζωή του και καθορίζει το μέλλον του. Ο Χουάν επιζητά να μάθει και ν' αναλύσει τα πάντα εκτός απ' αυτό που συνέβη τόσο παλιά και που τον αφορά. Ωστόσο το γεγονός αυτό παραμένει μετέωρο ανάμεσα στους ήρωες του μυθιστορήματος αλλά και ανάμεσα στον αναγνώστη και στον αφηγητή θέτοντας κάθε τόσο σε κίνηση την περίτεχνη πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Άλλωστε, θα έρθει η στιγμή που όλα θα έρθουν στο φως.

"Σκέφτηκα τότε πως ήταν γραφτό μου να μάθω, λες και οι ιστορίες που επί πολλά χρόνια βρίσκονται θαμμένες έχουν μια στιγμή που πρέπει να βγουν στην επιφάνεια και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον ερχομό τους... Δεν πιστεύω ότι περνάει ποτέ η εποχή μιας ιστορίας. Τα πάντα βρίσκονται εδώ, περιμένοντας κάτι να τα κάνει να επιστρέψουν. Ίσως φτάνει τελικά κάποια στιγμή που τα πράγματα θέλουν να ειπωθούν, αυτά τα ίδια, ίσως για να ξεκουραστούν ή για να περάσουν επιτέλους στο χώρο του φανταστικού".

Ο Ισπανός δημιουργός αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας της αφήγησης. Κατασκευάζει ένα πυκνό και ποιητικό μικροσύμπαν, που κέντρο του είναι ο άνθρωπος της εποχής μας, κλεισμένος στο κέλυφός του σα σαλιγκάρι.

"Η αλήθεια ποτέ δεν λάμπει, όπως συνηθίζουμε να λέμε, γιατί η μοναδική αλήθεια είναι αυτή που δεν γίνεται γνωστή και δεν μεταδίδεται, εκείνη που δεν μεταφράζεται σε λέξεις ή σε εικόνες, η καλυμμένη και η μη επιβεβαιωμένη, και ίσως γι' αυτό να αφηγούμαστε τόσα ή ακόμα και να τα αφηγούμαστε όλα, ώστε να μην έχει συμβεί τίποτα, από τη στιγμή που το έχουμε αφηγηθεί".

Ο αφηγητής θα έρθει η στιγμή να αναμετρηθεί με την αλήθεια. Γιατί αυτοκτόνησε η αδελφή της μητέρας του; Η Λουίσα θα εμπλακεί επίσης στην ομολογία του μυστηρίου. Όλοι μαζί όμως θα αποδιοργανωθούν αφού πρέπει να εξιστορήσουν με την πραγματική γλώσσα της ζωής και φυσικά η καρδιά τους δεν θα παραμείνει “λευκή”, μαθαίνοντας αυτό που δεν θέλησαν να μάθουν μέχρι τότε.

Ο Μαρίας συνεχίζει να κάνει εμπνευσμένη και συστηματική ανάλυση πολλών περιφερειακών καταστάσεων,  φεύγοντας από το θέμα στο οποίο βρίσκεται και περνώντας σ΄ένα άλλο με την μεγαλύτερη άνεση που φαντάζεται κάποιος. Παρατηρεί εστιάζοντας με οξύτατη αντίληψη στα βασικά αλλά και δευτερεύοντα συναισθήματα και πραγμένα των εμπλεκομένων και κυρίως στα δικά του ως αφηγητή -αυτοδιηγητικού μάλιστα,ρόλο που κρατάει σταθερά για τον εαυτό του αφήνοντάς τον πάντως να αναπνέει κι έξω από αυτόν- αλλά η τελική ανασύνθεση των όσων παρατηρεί, με αυτήν την άκρως στοχαστική  διάθεση, κι η καταγραφή τους που επιχειρεί αμέσως μετά, είναι πάρα πολύ δύσκολη,  αυτή καθαυτή, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί σε μια εντυπωσιακή μυθιστορία βάσης, με έντονα στοιχεία αστυνομικής πλοκής, διακλαδωμένη όμως με πλήθος παραφυάδων ιστοριών  γύρω της, που ενδέχεται -αν δεν διατυπωθούν με μέτρο- ν΄αποπροσανατολίσουν, να μείνουν σ΄ αυτό δηλαδή το κάτι, που φοβήθηκα στην αρχή.

Ακριβώς όμως αυτό το ρίσκο που παίρνει, να κάνει δηλαδή μια δύσκολη,συνθετική και παρέμβλητη αφήγηση, είναι ό,τι απογειώνει το δημιούργημά του, καθώς ο Μαρίας, επειδή το μπορεί, κεντάει στην συνέχεια με λέξεις ένα λεπτομερές και δύσκολο κομψοτέχνημα και παράλληλα με το βασικό, που έχει κατά νου σαν θέμα και σαν κεντρικό του μοτίβο, δεν διστάζει να προσθέτει συνεχώς  δεκάδες μικρότερα μοτίφ,που έλκουν ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη,που, αν δεν βιαστεί, πρόκειται να απολαύσει ένα καθ΄όλα εξαιρετικό βιβλίο ,έναν μύχιο μονόλογο, πέρα για πέρα εξομολογητικό, ενός ανθρώπου που στέκεται απέναντι από τον καθρέφτη στον οποίο αντικατοπτρίζεται  η ψυχή η δική του αλλά και των υπολοίπων -οικείων και ξένων- κι όλο αυτό είναι σαν την συνεχή ροή ενός μυαλού ευαίσθητου, σαν το αέναο βόμβισμα μιας παραγωγικής κυψέλης σκέψεων, σαν την ματιά μέσα από ένα καλειδοσκόπιο, διασκεδαστική και τρομαχτική παράλληλα, τόσο αληθινή όσο μαζί και ψεύτικη, που πριν -τόσο βιαστική είμαι ώρες και φορές- τις εξέλαβα σαν περικοκλάδες ...

Ο αφηγητής μας κατέχεται από λογής φόβους για την εξέλιξη του γάμου του με την συνάδελφό του μεταφράστρια και διερμηνέα Λουίσα,από το ταξίδι τους του μέλιτος κιόλας,επειδή ο πατέρας του,ο εκλεπτυσμένος και καλοστεκούμενος Ρανθ, ήταν ο σύζυγος της νεαρής γυναίκας που την αυτοκτονία της περιγράφει στην αρχή. Η νεαρή αυτή γυναίκα, η Τερέσα,αδελφή της επόμενης συζύγου τού Ρανθ της Χουανίτας,μητέρας του αφηγητή, έχει μάθει κάτι που την οδηγεί στην αυτοκτονία μια βδομάδα μετά την επιστροφή του ζευγαριού από το γαμήλιο ταξίδι.

Ο αφηγητής, που το όνομά του είναι Χουάν, κυριεύεται από φόβους,ανησυχίες και πολλές αρνητικές σκέψεις , που τις επιτείνει η γνώση, έστω και ημιτελής,του θανάτου που βαραίνει την οικογενειακή ιστορία και μάλιστα ένα περιστατικό του οποίου γίνεται μάρτυρας κατά την δική του γαμήλια παραμονή στην Αβάνα, τις κάνει ακόμα πιο έντονες.

Ένα παράνομο ζευγάρι,στο διπλανό δωμάτιο, η Κουβανή Μύριαμ κι ο Ισπανός Γκιγιέρμο μαλώνουν για την συνέχιση της σχέσης τους και τους ακούει όταν εκείνη του ζητάει να σκοτώσει την γυναίκα του για να μείνει ελεύθερος κι αυτός της λέει να κάνει υπομονή γιατί η γυναίκα του είναι έτσι κι αλλιώς ετοιμοθάνατη.

Ο Χουάν κουβαλάει αυτήν την ξένη ιστορία μαζί του, την στοιβάζει χωρίς να την μοιραστεί με την σύζυγό του πάνω στην δική του οικογενειακή κι έρχεται γρήγορα να προστεθεί και μια ακόμα, που την ζει σαν τρίτος αλλά πιο άμεσα, σ΄ένα ταξίδι του επαγγελματικό στην Νέα Υόρκη και η οποία διαδραματίζεται ανάμεσα στην παλιά του φίλη και συνάδελφο Μάρτα κι έναν μυστήριο άντρα, που τον λένε Μπιλ -το όνομα Μπιλ, από το Ουίλιαμ, αντιστοιχεί στα ισπανικά με το Γκιγιέρμο- και όλα αυτά, μαζί με ό,τι αργότερα ο Ρανθ αποκαλύπτει στην Λουίσα, την παλιά ιστορία και μοναδική αλήθεια για την αυτοκτονία της Τερέσας, ψυχικά τσακίζουν τον Χουάν, τον κυνηγούν, τα βλέπει στον πολυπρισματικό καθρέφτη-καλειδοσκόπιο, που έλεγα πιο πάνω.

Παρακάτω αντιγράφω ορισμένες σκέψεις του συγγραφέα για το γάμο (κι όχι μόνο):

«Από τότε που σύναψα το γάμο ( και αυτό είναι ένα ρήμα σε αχρηστία, αλλά πολύ παραστατικό και χρήσιμο) άρχισα να έχω ένα σωρό προαισθήματα καταστροφής, προαισθήματα όμοια μ’ εκείνα που σου προκαλεί μια απ’ αυτές τις αρρώστιες από τις οποίες ποτέ δεν ξέρεις με βεβαιότητα πότε θα θεραπευτείς. Η έκφραση αλλάζω κατάσταση, που συνήθως τη χρησιμοποιούμε με ελαφρότητα και γι’ αυτό δε λέει και πάρα πολλά, είναι αυτή που μου φαίνεται πιο κατάλληλη και ακριβής για την περίπτωσή μου, και της προσδίδω βαρύτητα, αντίθετα με ό,τι συνηθίζεται. Με τον ίδιο τρόπο που μια αρρώστια αλλάζει τόσο την κατάστασή μας ώστε μας αναγκάζει μερικές φορές να διακόψουμε τα πάντα και να κρεβατωθούμε ατέλειωτες μέρες και να βλέπουμε πια τον κόσμο μονάχα από το μαξιλάρι μας, έτσι και ο γάμος μου ήρθε να καταργήσει τις συνήθειές μου και ακόμη και τις πεποιθήσεις μου και, γεγονός πιο αποφασιστικής σημασίας, μέχρι και τη θεώρησή μου για τον κόσμο. Ίσως επειδή ήταν ένας γάμος κάπως όψιμος, ήμουν τριάντα τεσσάρων χρόνων όταν τον σύναψα. (…)

Αυτή η αλλαγή κατάστασης, όπως και η αρρώστια, έχει ανυπολόγιστες συνέπειες και διακόπτει τα πάντα, ή τουλάχιστον δεν επιτρέπει σε τίποτα να συνεχίσει να είναι όπως πριν: δεν μας επιτρέπει, για παράδειγμα, μετά τη βραδινή έξοδο για φαγητό ή για σινεμά να πάει ο καθένας στο σπίτι του και να χωρίσουμε, κι εγώ με το αυτοκίνητο ή μ’ ένα ταξί ν’ αφήσω τη Λουΐσα στην πόρτα του σπιτιού της κι ύστερα, αφού θα την έχω αφήσει, να κάνω μόνος μου μια βόλτα στους μισοάδειους και πάντα καταβρεγμένους δρόμους, και φυσικά να σκέφτομαι εκείνη και το μέλλον, μόνος μου, στο δρόμο για το σπίτι μου. Μετά το γάμο, βγαίνοντας από το σινεμά, τα βήματα κατευθύνονται μαζί προς το ίδιο μέρος ( αντηχώντας χωρίς συγχρονισμό, γιατί τώρα πια είναι τέσσερα τα πόδια που περπατούν), όχι όμως επειδή έχω αποφασίσει να τη συνοδέψω ούτε καν επειδή το συνηθίζω και μου φαίνεται σωστό και ευγενικό να το κάνω, αλλά επειδή τώρα τα πόδια δεν διστάζουν πάνω στο υγρό οδόστρωμα ούτε το σκέφτονται ούτε αλλάζουν γνώμη ούτε μπορούν να το μετανιώσουν ούτε καν να επιλέξουν: τώρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πάμε στο ίδιο μέρος, είτε το θέλουμε είτε όχι απόψε, ή ίσως να ήταν χτες το βράδυ που εγώ δεν ήθελα (…)

Αυτή η αλλαγή, λοιπόν, δεν αφήνει να συνεχίσει τίποτα να είναι όπως πριν, πολύ περισσότερο αν, όπως συμβαίνει συνήθως, έχει προαναγγελθεί από μια κοινή προσπάθεια, η κυριότερη δυνατή έκφραση της οποίας είναι η επιτηδευμένη προετοιμασία ενός κοινού σπιτιού, που δεν υπήρχε πριν ούτε για τον έναν ούτε για τον άλλον, αλλά που πρέπει να εγκαινιαστεί και από τους δύο, επιτηδευμένα. Σ’ αυτή την ίδια συνήθεια ή την πρακτική, πολύ διαδεδομένη απ’ όσο ξέρω, βρίσκεται η απόδειξη ότι στην πραγματικότητα, από τη στιγμή της σύναψης του γάμου, οι δύο συμβαλλόμενοι απαιτούν μια αμοιβαία κατάργηση ή εκμηδένιση, την κατάργηση εκείνου που ο καθένας υπήρξε και εκείνου που ο καθένας ερωτεύτηκε ή του οποίου είδε τα προτερήματα, μια και δεν προηγείται πάντοτε ο έρωτας, μερικές φορές ακολουθεί, άλλες φορές πάλι δεν συμβαίνει ούτε μετά ούτε πριν. Δεν είναι δυνατό να συμβεί. Η εκμηδένιση του καθενός, εκείνου που ο άλλος γνώρισε, εκείνου με τον οποίο δημιούργησε μια σχέση και τον οποίο αγάπησε, φέρνει μαζί της την εξαφάνιση των σπιτιών και των δύο, ή συμβολίζεται μ’ αυτήν. Έτσι λοιπόν, δυο άνθρωποι που είχαν τη συνήθεια να υπάρχει ο καθένας για τον εαυτό του και να είναι ο καθένας σε άλλο χώρο, να ξυπνάει ο καθένας μόνος του και πολύ συχνά να πλαγιάζει κιόλας μόνος του, βρίσκονται αίφνης τεχνητά ενωμένοι στον ύπνο και στο ξύπνημά τους, ή καθώς περπατούν στους μισοάδειους δρόμους στην ίδια κατεύθυνση ή ανεβαίνουν μαζί στο ασανσέρ, όχι πια ο ένας ως επισκέπτης κι ο άλλος ως οικοδεσπότης, ούτε πηγαίνοντας ο ένας να πάρει τον άλλον ή αυτός κατεβαίνοντας για να συναντήσει εκείνον, που περιμένει στο αυτοκίνητο ή δίπλα σ’ ένα ταξί, αλλά και οι δυο μαζί χωρίς επιλογή, με μερικά δωμάτια και ένα ασανσέρ κι ένα κατώφλι που δεν ανήκαν σε κανέναν και τώρα ανήκουν και στους δύο, μ’ ένα κοινό μαξιλάρι για το οποίο είναι πια αναγκασμένοι να μαλώνουν μέσα στον ύπνο τους και από το οποίο, ακριβώς όπως ο άρρωστος, θα καταλήξουν κι αυτοί να βλέπουν τον κόσμο». ( σελ. 16-19)

Και μια μέρα πριν το γάμο του, ο αφηγητής του Javier Marias αναλογίζεται:

«Από αύριο, και φαντάζομαι για πολλά χρόνια, δεν θα μπορώ να επιθυμώ να δω τη Λουΐσα, γιατί θα τη βλέπω μόλις ανοίγω τα μάτια μου. Δεν θα μπορώ ν’ αναρωτιέμαι τι διάθεση θα έχει σήμερα ούτε πώς θα είναι ντυμένη, γιατί θα βλέπω το πρόσωπό της από την αρχή της μέρας και ίσως θα τη βλέπω να ντύνεται, μπορεί ακόμα και να ντύνεται όπως εγώ θα της ζητάω, αν της λέω τις προτιμήσεις μου. Από αύριο δεν θα υπάρχουν οι μικρές άγνωστες λεπτομέρειες που εδώ κι ένα χρόνο σχεδόν γέμιζαν τις μέρες μου, που μ’ έκαναν να ζω αυτές τις μέρες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δηλαδή σε μια κατάσταση αόριστης αναμονής και αόριστης άγνοιας. Θα ξέρω πάρα πολλά, θα ξέρω περισσότερα απ’ όσα θέλω να ξέρω για τη Λουΐσα, θα έχω μπροστά μου ό,τι μ’ ενδιαφέρει από κείνη και ό,τι δεν μ’ ενδιαφέρει, δεν θα έχω πια δυνατότητα επιλογής ή εκλογής, την πιο ασήμαντη, την ελάχιστη καθημερινή εκλογή που σήμαινε να τηλεφωνηθούμε, να κανονίσουμε ραντεβού, να συναντηθούμε με τα μάτια του ενός να ψάχνουν τον άλλο στην είσοδο του κινηματογράφου ή ανάμεσα στα τραπέζια ενός εστιατορίου, ή πάλι ο ένας να ετοιμάζεται και να ξεκινά να επισκεφτεί τον άλλον. Δεν θα βλέπω το αποτέλεσμα, αλλά τη διαδικασία, που ίσως να μη μ’ ενδιαφέρει. Δεν ξέρω αν θέλω να βλέπω πώς βάζει το καλσόν της και πώς το στερεώνει στη μέση και στους γοφούς, ούτε να ξέρω πόση ώρα περνάει στο μπάνιο το πρωί, αν βάζει κρέμες για να κοιμηθεί ή τι διάθεση έχει όταν ξυπνάει και με βλέπει δίπλα της. Νομίζω πως τις νύχτες δεν θέλω να τη βρίσκω κάτω από τα σεντόνια με νυχτικό ή με πιτζάμες, αντίθετα θέλω να τη γδύνω βγάζοντάς της τα ρούχα του δρόμου, να της αφαιρώ την εμφάνιση που είχε ολόκληρη τη μέρα, όχι αυτή που μόλις θα έχει αποκτήσει μπροστά μου, ενώ θα είμαστε μόνοι στο δωμάτιό μας, ίσως γυρίζοντάς μου την πλάτη. Νομίζω πως δεν θέλω αυτή την ενδιάμεση φάση, όπως επίσης δεν θέλω μάλλον να ξέρω και πολύ καλά ποια είναι τα ελαττώματά της, ούτε να μάθω υποχρεωτικά αυτά που πρόκειται να αποκτήσει καθώς θα περνούν οι μήνες και τα χρόνια, αυτά που αγνοούν οι άλλοι που θα τη βλέπουν, που θα μας βλέπουν. Νομίζω πως επίσης δεν θέλω να χρησιμοποιώ το εμείς, να λέω πήγαμε ή θα αγοράσουμε ένα πιάνο ή θα κάνουμε παιδί ή έχουμε μια γάτα». ( σελ 94-5).

Αυτός  είναι ακριβώς ο ρόλος του μυθιστοριογράφου: να καταστήσει απαραίτητες, αναγκαίες όλες αυτές τις τυχαίες φαινομενικά δολοπλοκίες των λέξεων. Οπως ακριβώς συνέβη προ ετών με τον ίδιο ενώ καθόταν μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση. Είχε ξαναδεί τον «Μάκβεθ» του Ορσον Γουέλς αλλά ήταν η πρώτη φορά που άκουσε με ανοιχτά τα βλέφαρα τη φράση της αιματοβαμμένης σαιξπηρικής Λαίδης: «Τα χέρια μου έχουν το χρώμα σου· μα ντρέπομαι να 'χω μια καρδιά τόσο άσπρη». Δεν ήταν απλώς ένα τυχαίο πάτημα στο τηλεκοντρόλ που του χάρισε τον τίτλο του πλέον διάσημου βιβλίου του. Ηταν οι λέξεις «καρδιά» και «άσπρη» που ζήτησαν να αποκτήσουν τη δική τους οντότητα μέσα στις σελίδες του έργου του ­ μια ενδοφλέβια ένεση σε ένα μυθιστόρημα που η Ευρώπη θα αγκαλιάσει σαν ένα από τα πρωτοπόρα του ισπανικού νέου κύματος.

Λεξιλάγνος αλλ' ουδόλως εραστής του λογιωτατισμού, ο Χαβιέρ Μαρίας επαναφέρει στη λογοτεχνική σκηνή ένα κομμάτι της που έμοιαζε να έχει ατροφήσει. Το απλό μυθιστόρημα ιδεών παραδίδει εκ νέου τη σκυτάλη στο σύγχρονο φιλοσοφικό μυθιστόρημα. Και, παρ' ότι, όπως επισημαίνει ο Πιερ Λεπάπ στον γαλλικό «Monde», «ο χαρακτηρισμός μπορεί να φοβίζει και δικαίως γιατί φέρνει στον νου επίπονες αναζητήσεις στον γραπτό λόγο που καταλήγουν σε δυσνόητους συμβιβασμούς ανάμεσα στις απαιτήσεις της τέχνης και στη λογική των ιδεών», ο μαδριλένος συγγραφέας στέφεται καλλιτέχνης και όχι γενειοφόρος καθηγητής. «Το "Καρδιά τόσο άσπρη"», συνεχίζει ο γάλλος κριτικός, «βρίσκεται στους αντίποδες των επιτυχημένων μυθιστορημάτων της Πανεπιστημιακής Διεθνούς· ο Εκο, ο Λοντζ, ο Ferrucci, η Byatt πλάθουν τους λόγιους κριτικούς στοχασμούς τους μέσα στο πιο παραδοσιακό, και μάλιστα το πιο γερασμένο μυθιστορηματικό καλούπι».

Ο Χαβιέρ Μαρίας γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1951, σπούδασε Αγγλική Γλωσσολογία και μετάφρασε άγγλους συγγραφείς από τους οποίους είναι εμφανώς επηρεασμένος. Περιπλεκόμενη αφήγηση, κρυστάλλινη, κομψευόμενη αλλά και αναβλητική ως προς τα “επεξηγηματικά σημάδια”, οι διασταυρώμενες αφηγήσεις παραπέμπουν στον Sterne, τον Conrad, τον Nabokov και δυσκολεύοντας την ανάγνωση στα ελληνικά. Το μυθιστόρημα βραβεύτηκε με το βραβείο IMPAC 1997. Διαβάζεται με προσοχή, γοητεύει γιατί υπαινίσσεται περισσότερα απ όσα δηλώνει και γιατί σε καθιστά συνένοχο τόσο αποσιωπώντας όσο και αποκρύπτοντας. 

Η Μαδρίτη θα τον κρατήσει αρκετό καιρό μακριά. Εχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στην αγγλική γλωσσολογία θα διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα θα συνεχίσει να φιλοτεχνεί δοκίμια, άρθρα και σύντομες βιογραφίες για τον διεθνή Τύπο. Ακολουθούν τα μυθιστορήματα «El monarca del tiempo», «El siglo», «El hombre sentimental» (Βραβείο Μυθιστορήματος Herralde 1986), «Todas las almas» (Βραβείο Ciudad de Barcelona 1989). Οι κριτικοί έχουν αρχίσει να υποκύπτουν σε ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα που δεν φοβάται να «παίξει» με το θρίλερ και το φιλμ νουάρ (ακόμη και ο όνομα του Χίτσκοκ θα διανθίσει τους πλείστους ­ είναι η αλήθεια ­ διθυράμβους που συνοδεύουν το όνομά του), τη φάρσα, την ειρωνεία και το δράμα.

Με την «Καρδιά τόσο άσπρη» η Ευρώπη είναι πλέον δική του. Μέσα σε δύο εβδομάδες το βιβλίο θα πουλήσει στη Γερμανία 100.000 αντίτυπα, με τη Γαλλία και τη Βρετανία να ακολουθούν ασθμαίνοντας στα ίχνη του απολωλότος Ισπανού. Ο Marcel Reich - Ranicky, θρυλικός γκουρού της γερμανικής λογοτεχνίας, καταποντίζει το τελευταίο μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας για να αποφανθεί ότι «δεν υπάρχει τίποτε στη σύγχρονη λογοτεχνία που να μπορεί να συγκριθεί με το έργο του Χαβιέρ Μαρίας... ίσως μόνο ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες». Το γερμανικό «Der Spiegel» αφιερώνει διά στόματος Χέλμουτ Καράσεκ τρεις σελίδες στον συγγραφέα της «Καρδιάς», ενώ ο Ζίγκριντ Λέφλερ της «Suddeutsche Zeitung» του Μονάχου μιλάει για «ένα μυθιστόρημα ανατρεπτικό μοντέρνο, κοσμοπολίτικο, με μια ματιά σύγχρονη στην Ισπανία του σήμερα».

Το 1996 ο Μαρίας επανέρχεται με το «Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς» και καθιερώνεται πλέον ως το «χαϊδεμένο παιδί» της ισπανικής λογοτεχνίας. Και εδώ (όπως και στο «Καρδιά τόσο άσπρη», με μια νιόπαντρη να αυτοπυροβολείται μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου) οι εναρκτήριες σελίδες είναι γεμάτες πορφυρές κηλίδες. Αυτή τη φορά ο ήρωας Βίκτωρ Φρανθές, ένας συγγραφέας και σεναριογράφος της τηλεόρασης, δέχεται μια πρόσκληση για δείπνο από μια παντρεμένη γυναίκα, η οποία αφήνει την τελευταία της πνοή στη διάρκεια του ερωτικού παιχνιδιού. Και πάλι ο Μαρίας αφήνει το περιτύλιγμα μιας ζοφερής μυθοπλασίας να τον παρασύρει σε ένα ολοκαίνουργο παιχνίδισμα κόσμων ­ και φυσικά λέξεων ­ με φόντο τη νυχτερινή Μαδρίτη και έναν μεταμοντέρνο Δον Κιχώτη ψυχών και αναμνήσεων: «Και πόσο λίγα είναι αυτά που μένουν τελικά από κάθε άτομο μέσα στον άχρηστο χρόνο σαν το ολισθηρό χιόνι, για πόσο λίγα υπάρχει απόδειξη, και από αυτά τα λίγα που μένουν πόσα αποσιωπούνται, και από αυτά που δεν αποσιωπώνται μόνο ένα ελάχιστο μέρος μένει μετά στη μνήμη και για λίγο καιρό: ενόσω οδεύουμε αργά προς την εξάλειψή μας μόνο και μόνο για να περάσουμε στην πλάτη ή στην πίσω πλευρά αυτού του χρόνου, όπου δεν μπορεί πια κανείς να συνεχίσει να σκέφτεται ούτε να αποχαιρετά».

Ο ίδιος εξομολογείται σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «El Pais» ότι τον έχει φοβίσει η υποδοχή της Γηραιάς Ηπείρου. Περιγράφει μάλιστα ένα παράξενο τηλεφώνημα που του έκαναν άγνωστοι βιβλιοφάγοι: «Σήκωσα το ακουστικό και μου είπαν στα αγγλικά ότι μου τηλεφωνούσαν από ένα εστιατόριο. Με ρώτησαν αν μιλάω γερμανικά και όταν απάντησα αρνητικά πήραν το ακουστικό κάποιοι άλλοι οι οποίοι δήλωσαν ότι θέλουν να με δουν, να με χαιρετήσουν, να με τραβήξουν φωτογραφίες. Τρελοί για τα σίδερα». Ισως γιατί ο λεξιλάγνος της Ισπανίας δεν μπορεί ακόμη να αντιληφθεί ότι δύο βιβλία στη λίστα με τα μπεστ σέλερ της Ενωμένης Ευρώπης συνεπάγονται αυτοσχέδια φαν κλαμπ. Ισως πάλι γιατί προτιμά την desamor.

-------------------------------------

Πηγές:

lykeio6o.blogspot.gr

www.serrelib.gr

lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.gr

www.tovima.gr

alexis-chryssanthie.blogspot.gr