Εμείς οι απέξω Του Διονύση Χαριτόπουλου

Δεν ανέμισα ποτέ κομματική σημαία. Γι' αυτό δεν διαθέτω επίσημα εύσημα πολιτικήςδράσης. Αλλά δεν τα έκαναν όλα οι οργανωμένοι- ούτε ποτέ ήταν μόνοι. Υπήρχαμε κι εμείς οι απέξω. Ανήκω στη μάζα, στο πλήθος στο πόπολο, σε αυτήν την επαναστατική πυρίτιδα που εκρήγνυται μόνο όταν την πλησιάσει η φλόγα της αδήριτης ανάγκης και όχι από κομματικό καθήκον ή κάποια άνωθεν εντολή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ την οργανωμένη πολιτική δράση. Απλώς έτσι εννοούσα εγώ την όποια συμμετοχή μου στα γεγονότα κι έτσι την εννοώ ακόμη. Πάντα είχα δυσανεξία στην ομαδική δουλειά και στις συμμορφώσεις που επιβάλλει• ήθελα όλα να τα κάνω με τον δικό μου τρόπο και αυτό έκανα.

Στο σχολείο και στην παρέα άλλοι ήταν γραμμένοι στην ΕΣΔΗ Ν της Ενωσης Κέντρου και άλλοι στους Λαμπράκηδες της ΕΔΑ. Εγώ πάλι στους απέξω, αλλά, από ένα προσωπικό αίσθημα δικαιοσύνης και θυμού για όσα συνέβαιναν, πήγαινα στις συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια και των δύο οργανώσεων διπλό ήταν και το ξύλο από την Αστυνομία.

Στα μαθητικά συλλαλητήρια (Κυπριακά,15%, 1 -1 -4) μπορώ να πω ότι ήμουν από τους υποκινητές. Εκεί έκανα και την πρώτη μου αθέλητη «δημόσια εμφάνιση». Σε μια πορεία των σχολείων του Πειραιά προς τα Προπύλαια της Αθήνας μπήκε στην «Αυγή» η φωτογραφία μου, σκαρφαλωμένου πάνω στο άγαλμα του Δαβάκη στην Καλλιθέα να κρατάω ένα πανό. Την είδε ένας καθηγητής και μου είπε θλιμμένα: Καταστράφηκες!

Αυτά δεν καταγράφηκαν πουθενά- τα κιτάπια καμιάς νεολαίας ή κόμματος δεν είχαν το όνομα μου. Ετσι, όταν πήγα στον στρατό επί χούντας δεν ήμουν γραμμένος πουθενά, όπως και πολλοί άλλοι, δεν είχα φάκελο και βρέθηκα ανθυπολοχαγός στον Εβρο. Εκεί ήταν ο κάλαθος των αχρήστων, όπου πέταγε η χούντα όσους είχαν αντίθετα φρονήματα ή δεν ήξερε τι φρονούσαν.

Και εκεί έγιναν πολλά που δεν καταγράφηκαν. Από όσα δικαιούμαι να αναφέρω, θα πω μόνο για το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν από το δημοψήφισμα του 1968. Με εντολή διοικητή έβγαινα με τον επίσης ανθυπολοχαγό Ν.Σ. κάθε νύχτα περιπολία με ένα τζιπ στην Αλεξανδρούπολη για να προλάβουμε τυχόν εκδηλώσεις ή δολιοφθορές «αναρχικών στοιχείων» λόγω του επικείμενου δημοψηφίσματος. Η πόλη φωτιζόταν με τεράστια «Ναι» από αναμμένους γλόμπους φωτεινές επιγραφές «Ναι στο Σύνταγμα», το πουλί της χούντας και άλλα τέτοια.

Δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Κάθε νύχτα και κάτι διαλύαμε με ένα τεράστιο καδρόνι που φυλάγαμε σε μια οικοδομή. Δεν χρειάζεται να περιγράψω την αναταραχή που είχε δημιουργηθεί στον στρατό και στην πόλη με αυτούς τους βανδαλισμούς των «αναρχικών». Τα είχαμε κάνει λαμπόγυαλο. Τελικά, την υποτιθέμενη ανικανότητα μας να αποτρέψουμε τις καταστροφές την πληρώσαμε με σαράντα μέρες φυλακή ο καθένας.

Εννοείται πως αυτό ήταν χάδι μπροστά σε όσα θα παθαίναμε αν μας είχαν τσακώσει. Ούτε αυτό καταγράφηκε πουθενά ούτε κάποια άλλα που τα διηγείται ακόμα ο Ν.Σ. στους Ελληνες της Γερμανίας και τον θεωρούν μεγάλο παραμυθά. Ενώ αν είχε μια καταδίκη, θα ήταν αλλιώς. Μπορεί να ήταν στην Ελλάδα βουλευτής κι όχι σε ξένο τόπο μετανάστης.

Οταν ξεκίνησε η υπόθεση του Πολυτεχνείου και μέρα τη μέρα φούσκωνε, αν και ήμουν πολύ μπλεγμένος στη δουλειά μου, όπως ήταν φυσικό, τράβηξε την προσοχή μου. Κάτι φίλοι μάζευαν λεφτά και φάρμακα να τα πάνε στα παιδιά. Εστειλα κι εγώ λεφτά να δοθούν και ξανάστειλα. Δεν το είχα πάρει και πολύ σοβαρά, μόνο σαν συμπαράσταση σε αυτούς που είχαν κλειστεί στο κτίριο. Την τελευταία μέρα της εξέγερσης με τον φίλο μου Γ.Π. είχαμε νωρίς το απόγεμα μια επαγγελματική συνάντηση στην Πατησίων, όπου δεν πήγαμε ποτέ. Περνώντας έξω από το Πολυτεχνείο, είδαμε τον χαλασμό που γινόταν, εγώ μπήκα για λίγο μέσα, μπούχτισα γρήγορα με την αφόρητη λογοδιάρροια που επικρατούσε, βγήκα και ενωθήκαμε με τους απέξω στις μάχες με την Αστυνομία επί ώρες στους γύρω δρόμους ώσπου περασμένα μεσάνυχτα αναγκάστηκα να μαζέψω τον χτυπημένο άσχημα Γ.Π. από το οδόστρωμα και να τον κουβαλήσω σέρνοντας τον ώς το Παγκράτι.

Από το 1974 ψηφίζω συνεχώς ΚΚΕ. Διατηρώ το δικαίωμα στην ουτοπία για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Πριν από λίγα χρόνια ένα ευφυές και πολύ σημαντικό πρόσωπο του ΚΚΕ μου είπε: «Διονύση, εσύ έπρεπε να είσαι μέλος του Κόμματος». «Αν με γράψεις σήμερα, αύριο εσύ θα με διαγράψεις», απάντησα. Χαμογέλασε και δεν σχολίασε.

Τώρα, με αφορμή το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ας ακούσουν οι σύνεδροι τι πιστεύει και κάποιος απέξω, που δεν είναι μέλος δεν τον γνωρίζουν, δεν έχει καμία πρόσβαση στις διεργασίες και ίσως δεν τον θεωρούν καν «σύντροφο».

Αν και το Κόμμα δεν είναι κοστούμι να το παραγγέλνεις στα μέτρα σου, θα ήθελα το ΚΚΕ στις κοινωνικές διεκδικήσεις και στα συλλαλητήρια να κατεβαίνει μαζί και όχι χώρια από τους άλλους πολίτες• θα ήθελα το ΚΚΕ στα πατριωτικά ζητήματα να είναι κέρβερος• και, ιδίως θα ήθελα το ΚΚΕ να σέβεται τον άνθρωπο, την ιερότητα της κάθε ύπαρξης χωριστά, χωρίς παρεκκλίσεις εν ονόματι του συνόλου ή κάποιας σκοπιμότητας.

Κι αν αυτά δεν γίνουν τώρα, ονειρεύομαι ότι κάποτε θα γίνουν. Τι άλλο να ονειρευτώ;

------------------------------
Αναδημοσίευση από tsak-giorgis.blogspot.gr

Ντουμπάι: Μια απάντηση στον Ν.Δήμου Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Ν. Δήμου ταξίδεψε στο Ντουμπάι και γνώρισε την πολιτεία του μέλλοντός (μας).

«Τι είναι το Ντουμπάι; Mε δυο λέξεις θα έλεγα: το αντίθετο της Ελλάδας. Πριν από δυο δεκαετίες δεν είχαν τίποτα – τώρα έχουν τα πάντα. Κι εμείς…
Ήταν ένα χωριό. Ούτε κάτι να δεις ούτε να κάνεις. Σήμερα, ο πιο δραστήριος τουρίστας θέλει έναν μήνα σκληρή δουλειά για να περιηγηθεί όλα του τα αξιοθέατα.
Έφτιαξαν αξιοθέατα εκεί που είχαν μόνο άμμο – κι εμείς που είχαμε τόσα, τα έχουμε απαξιώσει (και μαζί όλη τη χώρα). Έχουν περισσότερους ουρανοξύστες απ’ οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο (και τον ψηλότερο, στα 900 μέτρα), σχεδιασμένους από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες: ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας.
Μη βιαστείτε να πείτε: να τι κάνει το πετρέλαιο! Το Ντουμπάι ΔΕΝ έχει πετρέλαιο. Έχει φτιάξει ένα ενδιαφέρον τουριστικό προϊόν κι ένα εκπληκτικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Έτσι, όλη η υφήλιος επενδύει εκεί – και τα αδελφά εμιράτα τα πετροδολάριά τους.

Το Ντουμπάι ζει απ’ τον τουρισμό και το εμπόριο. Σαράντα εκατομμύρια επισκέπτες είχε τον περασμένο χρόνο. (Με μόνιμο πληθυσμό δύο εκατομμύρια.) Οι μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν εκεί γραφεία, από τα οποία ελέγχουν όλη τη δουλειά τους σε Ασία και Αφρική. Τα λιμάνια (φτιάχνουν και δεύτερο τεράστιο) και τα αεροδρόμια (επίσης) είναι διαμετακομιστικός σταθμός για το διεθνές εμπόριο. Από τη στιγμή που θα ξεφορτωθεί ένα κοντέινερ από το πλοίο, θέλει μόνο μία ώρα για να πετάει προς τον προορισμό του. Φορολογία στις εταιρείες (και τα άτομα); Καμία. Παιδεία και περίθαλψη: δωρεάν.

Παράδεισος; Όχι βέβαια. Πολλά τα τρωτά: από το κλίμα μέχρι το πολίτευμα. Αλλά υπόδειγμα ανάπτυξης. Και πολυπολιτισμικής συνύπαρξης (80% των κατοίκων δεν είναι ντόπιοι). Και καθαριότητας. (Τα πάντα λάμπουν!) Και οργάνωσης.
Κατάθλιψη σε πιάνει. Κάποτε είχαμε τον Τρίτο Κόσμο για παρηγοριά στη σύγκριση. Εδώ ο Τρίτος έγινε πρώτος. Κι εμείς κάπου στον Καιάδα της ανθρωπότητας.
Σκέψου να είχαν Ακρόπολη και Δελφούς, Μύκονο και Σαντορίνη… Αλλά ίσως επειδή δεν τα είχαν πρόκοψαν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα…»

Νίκος Δήμου

Όχι, κύριε Δήμου, το Ντουμπάι δεν είναι το αντίθετο της Ελλάδας. Είναι το μέλλον που οραματίζονται γι’ εμάς οι νέοι, μη εκλεγμένοι, κυβερνώντες μας. Ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας, όπως λέτε, βγαλμένο όμως από την Μητρόπολη του Φριτζ Λαγκ και το Ντελικατέσεν του Ζαν Πιέρ Ζενέ. Είναι μια χώρα όπου 300.000 εργάτες-σκλάβοι έχτιζαν τους λαμπερούς σας ουρανοξύστες. Κάθε βράδυ στοιβάζονταν κατά 30-40 σε μικρά δωμάτια ή κοιμόντουσαν στα γιαπιά και το πρωί διάβαζαν στις ινδικές και πακιστανικές εφημερίδες για έναν ακόμη συνάδελφό τους που αυτοκτόνησε αφήνοντας μια ζωή χωρίς παρόν και μέλλον. (Μήπως και στην Ελλάδα όμως δεν αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες κατά 40% μετά το μνημόνιο).

Τα αξιοθέατα που δεν προλαβαίνει να δει ο τουρίστας είναι μάλλον τα κιτς εμπορικά κέντρα, όπου χαζεύεις τσάντες και παπούτσια ή οι προθάλαμοι των πεντάστερων ξενοδοχείων όπου «ψωνίζεις» ιερόδουλες από την κεντρική Ασία και την Αφρική. Το Ντουμπάι ήταν και παραμένει η Disneyland του Μίλτον Φρίντμαν, το ελντοράντο της σωματεμπορίας και ένα κέντρο κατασκόπων για τον Περσικό Κόλπο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

«Πολυπολιτισμική συνύπαρξη» κύριε Δήμου δεν σημαίνει να δημιουργείς ζώνες (ανεξέλεγκτης) οικονομικής δραστηριότητας για Γερμανούς και Αμερικάνους επιχειρηματίες και βρωμερά δωμάτια για να στοιβάζεις τους εργάτες. Αυτό μας τα προσφέρει και το Βερολίνο ως αντάλλαγμα στα ευρωομόλογα και το «κούρεμα». Το ότι δεν το δεχόμαστε (ακόμη) δεν μας κάνει αφιλόξενους εθνικιστές – μας κάνει ανθρώπους με υπολείμματα αξιοπρέπειας.

Δεν έχουν, Ακρόπολη, Δελφούς, Μύκονο και Σαντορίνη γιατί από αυτά κράτησαν τους δούλους, το μυστικισμό, τον κιτς «κοσμοπολιτισμό» και την άμμο. Ή όπως έγραφε ο Mike Davis «μια ψυχεδελική απομίμηση του μεγάλου, του κακού και του άσχημου». Εμείς ελπίζουμε ακόμη στον έπαινο του Δήμου (όχι του Νίκου) και των σοφιστών. Αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία – και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;

Άρης Χατζηστεφάνου
Unfollow Ιανουάριος 2012

ΤΩΡΑ… Του Θύμιου Καλαμούκη

Όσο τους αφήνουμε τόσο το χειρότερο. Όσο είναι πολλοί αυτοί που ελπίζουν ότι σύντομα θα έρθει κάποια λύση, τόσο το χειρότερο γι αυτούς αλλά και για όλους μας. Όσο υπάρχουν ακόμη εθελοντές τυφλοί που δεν βλέπουν, σύντομα θα χάσουμε το φως μας όλοι μας. Όσο υπάρχουν αφελείς, σε λίγο δεν θα υπάρχει κανείς.

Το ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας,  και  το θυγατρικό του ελληνικό, είναι αδίστακτο και επικίνδυνο. Έπρεπε να είχε τελειώσει ΧΤΕΣ, με κάθε μέσον και τρόπο. Ήδη σήμερα είναι αργά και η όποια προσπάθεια ανατροπής τους γίνεται δυσκολότερη, αλλά πάντα αναπόφευκτη.

Τα όσα αποφασίστηκαν για την Κύπρο, αποδεικνύουν ότι,  το πιο άδικο σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο καπιταλισμός, εξελίσσεται σε  δολοφόνο. Σε αδίστακτο εγκληματία, με αρρωστημένη φαντασία. Χαντάκωσαν την Πορτογαλία, την Ισπανία, τις χώρες τις Βαλτικής. Χαντακώνουν τις χώρες των Βαλκανίων, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία. Ετοιμάζουν το κλίμα για την καταστροφή της Γαλλίας και Ιταλίας, ενώ η ύφεση αγγίζει τις χώρες του «ισχυρού» βορρά, όπως η Ολλανδία. Εξοντώνουν την Ελλάδα, με οικονομικούς αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς τύπου Μέγκελε.

Ήρθε η σειρά και της Κύπρου, της χώρας που μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν ο παράδεισος ανάπτυξης και κερδοφορίας, του καπιταλισμού. Όπως παράδεισος και παράδειγμα ήταν πριν 5 χρόνια η Ιρλανδία (ο ιρλανδικός τίγρης). Από την μια μέρα στην άλλη, η καπιταλιστική μηχανή του κιμά, αλέθει την μια μετά την άλλη, χώρα και μαζί με αυτήν τους λαούς τους. Τους πιο αδύναμους, τους πιο ανίσχυρους. Τις λαϊκές πλειοψηφίες.

Το τέρας αυτό δεν χορταίνει. Ούτε πρόκειται να χορτάσει. Μόνο αν χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο όπλο του, τον πόλεμο. Το έχει ξανακάνει σε εποχές παρόμοιες με την δική μας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, τελείωσε και έκλεισε με τον Β παγκόσμιο πόλεμο και τα εκατομμύρια νεκρών του.

Όλοι εμείς που διαφωνούμε με όσα γίνονται, όλοι εσείς που πιστεύετε ότι μόνο έτσι θα λυθούν τα προβλήματα είμαστε υποψήφιος κιμάς.

Οι γνώσεις μας, τα όνειρά μας, οι σκέψεις μας, οι αγωνίες μας, οι δημιουργίες μας, οι αντιφάσεις μας, τα είναι μας, είναι ήδη σκόνη, αέρας, τίποτα, στην παγκόσμια διαδικασία ανάκαμψης, του άρρωστου καπιταλισμού. Δεν μας βλέπουν ως πολίτες, εργάτες, επιχειρηματίες, οντότητες με ψυχή, νου και ιδέες, αλλά λιπαντικό για να ξεμπλοκάρει η μηχανή. Κάρβουνο για να ξαναλειτουργήσει η τεράστια κερδοφορία τους. Θύματα που τους είναι αναγκαία για να ξεφύγουν από τον κίνδυνο. Μας έχουν όλους νεκρούς γιατί έτσι μόνο θα πάρει μπρος ξανά η μηχανή του κέρδους. Τα όποια πειράματα με τα δημοσιονομικά σύμφωνα σταθερότητας, τα μνημόνια, τα περιοριστικά μέτρα κλπ, είναι παράταση πριν ηχήσουν τα όπλα.

Σε αυτή την κατάσταση, η αποδέχεσαι τον ρόλο του νεκρού, αναμασώντας τις ανοησίες περί ανάπτυξης που έρχεται και μονόδρομων ή αλλάζεις το σενάριο και από υποψήφιος νεκρός,  «σκοτώνεις»  εσύ το σύστημά τους, τις ιδέες τους, τις πρακτικές τους, τα επιχειρήματά τους, τις απειλές τους, τους παπαγάλους τους, τους εκπροσώπους τους. Και πρώτα από όλα «σκοτώνεις» τον φόβο σου, την αφέλειά σου, την αμάθειά σου και την ατολμία σου.

ΤΩΡΑ, γιατί είναι ήδη αργά.

---------------------------------------
Πηγή:Ελληνοφρένεια

Κομαντάτε Τσάβες, ο αγώνας συνεχίζεται! - Του Στάθη

Ο Τσάβες πέθανε, ο αγώνας συνεχίζεται.
Η Βενεζουέλα κι όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο αποχαιρετούν έναν λαϊκό ηγέτη που, μαζί με τους συντρόφους του, όχι μόνον μεταμόρφωσαν τη Βενεζουέλα, αλλά χάραξαν έναν νέο πολιτικό δρόμο, υπόδειγμα για τη Λατινική Αμερική, που τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτός και στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη, με (και μετά) τον Μάη του 1968, όταν η σχέση των διανοούμενων με την εργατική τάξη διερράγη με ευθύνη των πρώτων, έχασε πολύ χρόνο
μέσα στην αυτοαναφορικότητα της διανόησης (της μικροαστικής αλλά κι εκείνης της εργατικής που εξώμοσε προς την αστική τάξη). Στο διάστημα αυτό, κι ενώ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση έπαιρνε το πάνω χέρι, η Αριστερά στη Γηραιά Ηπειρο βίωνε την αυτοδιάλυσή της, βυθισμένη σε νεόκοπες θεωρίες όπως ο μεταμοντερνισμός, η πολυπολιτισμικότητα κι άλλες αμερικανιές, σε αβάσταχτης ελαφρότητας και ήσσονος σημασίας προτάγματα όπως το «φαντασιακό», ο «αυτοπροσδιορισμός» κι άλλα, που, στην πραγματικότητα, διευκόλυναν την άσκηση μιας άγριας οικονομικής πολιτικής απ’ την άρχουσα τάξη, υπό τη δορά του εκσυγχρονισμού, του φιλελευθερισμού και του μεταρρυθμισμού. (πάντα
προς αντιδραστική κατεύθυνση, αφού ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί την παθολογία που ο ίδιος δημιουργεί, ως πρόσχημα για τη δημιουργία ακόμα πιο έντονης παθολογίας). Μέσα σε αυτό το κλίμα σε όλη την Ευρώπη
και ύστερα απ’ την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Σοσιαλδημοκρατία έστριψε δεξιά (φθάνοντας έως την ακροδεξιά όπως τώρα στην Ελλάδα) τα κομμουνιστικά κόμματα αυτοδιαλύθηκαν (Ιταλία), συρρικνώθηκαν (Γαλλία, Ισπανία) ή αυτοπεριθωριοποιήθηκαν (όπως τώρα το ΚΚΕ). Κι έτσι, από την άλλοτε κραταιά Ευρωπαϊκή Αριστερά των πανίσχυρων συνδικάτων και των μαζικών κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, απέμειναν καθεστωτικές μεταλλάξεις όπως του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος ή της ΔΗΜΑΡ, σκαιές δεξιές Σοσιαλδημοκρατίες όπως το SPD στη Γερμανία, σκιές όπως το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα και θραύσματα όπως η CGT η το Γαλλικό Κ.Κ.
Σήμερα την Αριστερά στην Ευρώπη συγκροτούν ριζοσπαστικά κινήματα αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά, κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα που κρατούν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη, ακτιβιστές, συνδικάτα και πάσης φύσεως πολύχρωμα κινήματα.
Ομως όλα αυτά δεν συνιστούν, τουλάχιστον όχι ακόμα, απειλή για την εδραιωμένη Ευρωπαϊκή Αντεπανάσταση, διότι ούτε κοινή στρατηγική, ούτε αποτελεσματικές τακτικές, ούτε μέτωπα είναι σε θέση η Ευρωπαϊκή Αριστερά να συνθέσει, αν και, τώρα με την κρίση, οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο αρχίζουν να διαμορφώνονται· και στην Ελλάδα, και αλλού.
Αντιθέτως προς όλα αυτά στη Λατινική Αμερική τα πράγματα έχουν ακολουθήσει διαφορετική τροχιά (για την οποίαν η ταπεινότης μου με δύο μακρά ταξίδια σε πολλές χώρες της ηπείρου έχει και ιδίαν αντίληψη).
Στη Λατινική Αμερική με τα χρόνια διαμορφώθηκε ένα κίνημα, επιτρέψτε μου να το ονομάσω, της Αριστεράς του Καλού. Ισως της πιο ταξικής Αριστεράς που τουλάχιστον εγώ έχω αντιληφθεί να δρα, να νικά και να κυβερνά. Μέσα στα σχήματα αυτής της Αριστεράς συνενώθηκαν (συχνά κρατώντας τις ιδεολογικές τους διαφορές κι άλλοτε ωσμωνόμενοι) κομμουνιστές, σοσιαλιστές, τουπαμάρος, λαϊκοί δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, οπαδοί της λαϊκής θεολογίας, χριστιανοί, λευκοί, μιγάδες, ινδιάνοι και οργάνωσαν την πολιτική τους παρέμβαση όχι μόνον με καταγγελίες και διακηρύξεις αλλά με πράξεις. Προγράμματα και πράξεις. Με αυτές τις καθημερινές πράξεις έδειχναν στην κοινωνία τι θα μπορούσαν να κάνουν ως κυβερνήσεις.
Ετσι άρχισαν να παίρνουν δήμους όπως το Μοντεβιδέο σε χώρες που επί εκατό και πλέον χρόνια κυριαρχούσε ένας αιμοσταγής μιλιταριστικός δικομματισμός ή σε χώρες που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κρατούσε τους λαούς σε επίπεδα ζωής όμοια με των δικτατορικών που «άνθισαν» σε αυτήν την ήπειρο.
Σιγά - σιγά κι ύστερα γρήγορα - γρήγορα αυτή η Αριστερά άρχισε να κερδίζει εκλογές, να σχηματίζει κυβερνήσεις, να κυβερνά χώρες. Με την Κούβα
ως σύμβολο της εθνικής αξιοπρέπειας όλων, πολλοί λαοί της Λατινικής Αμερικής κι όλες οι εργαζόμενες τάξεις βγήκαν στο προσκήνιο, πήραν εν πολλοίς τη ζωή τους στα χέρια τους και οδήγησαν τις φιλολαϊκές κυβερνήσεις σε αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες, δείχνοντας έτσι ότι η ειρηνική επανάσταση και οι σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις είναι δυνατόν να συμβαίνουν.
Παιδί αυτού του κινήματος είναι και ο Τσάβες. Μιγάς, στρατιωτικός, επίδοξος πραξικοπηματίας, ξέμπλεξε με τον αριστερισμό και τον αυταρχισμό εγκαίρως. Αγωνίσθηκε κι εξελέγη Πρόεδρος στη χώρα του εκφράζοντας αυτήν την πάνδημη ταξική Αριστερά του Καλού. Κέρδισε πανηγυρικά μακρά σειρά εκλογικών νικών, δεν φοβήθηκε τον λαό, δεν κατάργησε τον πολυκομματισμό, αντιμετώπισε την αντίδραση ιδεολογικώς και πολιτικώς. Διότι, όταν εξελέγη ο Τσάβες, η αντίδραση έπεσε να τον φάει, τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε., οι πολυεθνικές, ακόμα και ορισμένα εργατικά συνδικάτα (αντιδραστικά και αριστερίστικα).
Ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό. Ανοιξε τον δρόμο προς τον Σοσιαλισμό -το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» όπως το έλεγε- σταματώντας πρώτα απ’ όλα το κακό. Καταπολέμησε τη φτώχεια, απεκατέστησε τους μισθούς, προχώρησε σε ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατά του αναλφαβητισμού, έδωσε γη στους ακτήμονες, όχι όση θα ήθελε, όση μπόρεσε - και οι επίγονοί του θα συνεχίσουν. Εστησε μια εκ βάθρων νέα εκπαιδευτική διαδικασία με τέτοιες υποδομές (ας πούμε τρία γεύματα την ημέρα για τα παιδιά) ώστε να στέλνουν όλοι τα παιδιά τους στα σχολεία. Δέχθηκε εθελοντές από την Κούβα, έστησε σύστημα Υγείας εκεί που δεν υπήρχε τίποτα. Προχώρησε σε επενδύσεις για τη στέγαση των φτωχών. Ο Τσάβες εθνικοποίησε τα πετρέλαια και όλες τις στρατηγικές δομές της χώρας, συγκρούσθηκε με τα θηρία, ΗΠΑ, πετρελαϊκές εταιρείες, εταιρείες όπλων, γείτονες-ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού και νίκησε, διότι αυτήν τη σύγκρουση τη σήκωσε στους ώμους του ο λαός. Διότι ο Τσάβες
επικοινωνούσε με τον λαό καθημερινώς. Οχι με επικοινωνιακά κόλπα και συνεντεύξεις στα ντόπερμαν της ενημέρωσης, αλλά κατευθείαν, ντιρέκτ, στα ίσια. Ο Τσάβες δεν «επικοινωνούσε» με τον λαό, του μιλούσε, τον ενημέρωνε, ο λαός ήξερε τι συμβαίνει και για αυτό αντιδρούσε αναλόγως.
Ο Τσάβες ήταν η καταισχύνη των υποκριτών όπως ο Ομπάμα που διανθίζει τους λόγους του με εξυπνακισμούς επιπέδου διαφημιστικής εταιρείας, ή της Μέρκελ που διανθίζει τους δικούς της λόγους με τους ευφημισμούς των δολοφόνων, της καλβινιστικής οικονομικής φρίκης. Ο Τσάβες
ήταν αλλοιώς, λαϊκός ρήτορας, χρησιμοποιούσε χωρία της Βίβλου, ποιητές και λαϊκά ρητά, έπλαθε συνθήματα, έκανε όλα αυτά τα ιερά κα τα άγια που
τα μαντρόσκυλα του συστήματος στιγματίζουν ως «λαϊκισμό» και «δημαγωγία». Ο Τσάβες ήταν παιδί του λαού, είχε οίκτο για τον κλεφτοκοτά, ευρυχωρία για τον σαλεμένο και κανένα έλεος για τον μπουρζουά και τις πλουμιστές κότες που τον υπηρετούν.

Οχι, ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό, αλλά δεν περίμενε τον Σοσιαλισμό για να λύσει τα προβλήματα που με τη βοήθεια του λαού θα μπορούσε να λύσει. Κι ακριβώς αυτό: τα προβλήματα που αυτός και το κίνημά του έλυσαν, ανοίγουν τον δρόμο για να λυθούν τα προβλήματα που μένει να λυθούν. Το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» του Τσάβες δεν προϋποθέτει τον Σοσιαλισμό για να λύσει προβλήματα, αλλά οδηγεί σ’ αυτόν λύνοντας προβλήματα.

Σήμερα στην Ευρώπη επικρατεί ο ζόφος της Ιεράς Συμμαχίας, οι άνθρωποι ζουν (κι όλο και περισσότεροι φυτοζωούν) υπό το κράτος της Νέας Τάξης, η ακροδεξιά ρητορική που παρουσιάζει ως μονόδρομο την οικονομία της φρίκης κατισχύει, το νεοναζιστικό τέρας όπου χρειάζεται (όπως τώρα στην Ελλάδα) πριμοδοτείται απ’ τους πατριδοκάπηλους και κοσμοπολίτες αστούς ξετσίπωτα. Οι εθνικές αντιθέσεις (στην ήπειρο που θα καταργούσε τα σύνορα) οξύνονται και εθνικιστικές έριδες αναβιώνουν ή νέες εμφυτεύονται ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς.
Στην Ελλάδα αυτό το προτσές, αυτή η διαδικασία, υπάρχει πιθανότης να σπάσει με ιστορικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη.

Ο Τσάβες ήταν ένας «ήρωας της εργατικής τάξης» όπως νευρική τραγουδάει η ροκ κι ένας «άγιος των φτωχών» όπως στοχαστικός στεφανώνει ο ποιητής.
Αντίο, υπερήφανε Λατινοαμερικανέ, σεμνότατε φωνακλά, φραγκισκανέ επαναστάτη. Δεν θα μας λείψεις, θα σε έχουν στο Πάνθεον των Ανθρώπων οι αδικούμενοι δίκαιοι και γαρύφαλλο στην κάννη των όπλων τους οι σοσιαλιστικές ιδέες...

-----------------------------
Πηγή: enikos.gr

Αφιερωμένο στα παλληκάρια της Λάρισας που χάθηκαν

Ο Ν. Πολυχρόνης (αριστερά) κι ο Σ. Παπαδόπουλος (δεξιά)

Μόλις πληροφορήθηκα - πριν 3-4 ημέρες - το τραγικό συμβάν με τα πέντε παλληκαρόπουλα του ΤΕΙ Λάρισας, συνέβη σεισμός εντός μου.

Μου φάνηκε ασύλληπτη η τραγωδία, τόσο των ιδίων, αλλά περισσότερο των γονιών και των φίλων τους. Το γεγονός αυτό είναι ποιο δυνατό, ποιο κραυγαλέο από την αυτοκτονία, που είναι προσωπική πράξη και απόφαση!.

Αντικατοπτρίζει ανατριχιαστικά τα αποτελέσματα της εξοντωτικής λιτότητας, της φτωχοποίησης του λαού...

Αυθόρμητα, είπα μέσα μου, τώρα θα γίνει χαμός, θα ξεσηκωθούν και... οι πέτρες. Θα βγούμε όλοι, στη μνήμη της θυσίας τους, στους δρόμους.

Θα πούμε επιτέλους, ένα μεγάλο ΟΧΙ, ένα ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΆΛΛΟ. Θα μοιάσουμε λίγο τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, που είναι σχεδόν καθημερινά στους δρόμους.

Αλλά φεύ, σχεδόν (πάλι) τίποτα δεν συναίβει, τίποτα το μεγάλο. Έχουμε πάθει λουμπάγκο, έχουμε παγώσει μέσα μας;

Πόσες θυσίες χρειαζόμαστε ακόμη για να ανανήψουμε; Δεν μας καταλαβαίνω, λυπάμαι.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ, έστω για μένα προσωπικά, να αποτίσω φόρο τιμής σε αυτά τα παλληκαρόπουλα δανειζόμενος (και πάλι) το σημερινό άρθρο του Στάθη.

Καλό κατευόδιο παιδιά μου, η απρόσμενη θυσία σας, θα δείτε από κει που είστε τώρα, θα μπολιάσει σπόρο εξέγερσης μέσα μας... Δεν θα ξεχασθεί. Καλή αντάμωση!

**********

«Ανεύθυνοι Άρχοντες»

Και αυτό θα ξεχασθεί.
Πέντε παίδες εν καμίνω. Και δεν φταίει κανείς! Κι αυτό θα ξεχασθεί. Νέα «νέα» θα έρθουν. Χειρότερα απ’ τα παλιά. Ή παράλογα και γελοία. Κι έτσι, κι αυτό θα ξεχασθεί.
Πέντεπαλληκαρόπουλα έχασαν την ανάσα τους – τα δύο χάθηκαν και δενφταίεικανείς.
Δεν φταίνε τα μέτρα που πάρθηκαν για το πετρέλαιο θέρμανσης; Δεν φταίει
ο κ. Στουρνάρας – ω τι ιεροσυλία να το πει κανείς! τι λαϊκισμός!
Ετσι, από χόμπι κρύωναν οι νεαροί φοιτητές, κανενός απ’ τα ανδρείκελα δεν ίδρωσε το αυτί, ποιος να παραιτηθεί και γιατί; υπάρχει πουθενά ευθύνη; και ποιος να την αναλάβει και να μην την αναλάβει ο διπλανός;
Φταίει ο κ. Χατζησωκράτης, που βγαίνει στα πάνελ και δικαιολογεί τα μέτρα, κρατώντας ταυτόχρονα μια πισινή για ενδεχόμενη συνεργασία στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ; - πόρτα
για τον χειμώνα σου λέει, πολύς ο χειμώνας στη Λάρισα – χάθηκαν δύο παίδες, διότι δεν είχαν για πετρέλαιο, όσα θέλει για το σούσι του ο κ. Βορίδης, ο εισηγητής της θανατικής ποινής – δύο λεβεντόπουλα
χάθηκαν και δεν φταίεικανείς!
Χάθηκαν στη «βάρδια του κ. Σαμαρά», αλλά δενφταίνε ούτε ο ίδιος ούτε τα μέτρα του – και επιπροσθέτως τι λαϊκισμός να πεις, ότι φταίνε τα παπαγαλάκια που τα υποστηρίζουν.
Τι φταίει ο κυρ Κουβέλης; αυτός πως θα ονομάσει ψάρια τις απολύσεις μαζί με τον κ. Μανιτάκη αγωνίζεται, τι φταίει που πάνω στη φάση δύο παιδιά εξέπνευσαν και χαροπαλεύουν άλλα τρία;
Τι φταίνε τα ανθρωπάρια της Μέρκελ, και εις οποίαν διάχυσινευθυνών ξεπέφτω τώρα εγώ ο λαϊκιστής, που «προσπαθώ να εκμεταλλευτώ κομματικά» μια τραγωδία, ενώ δεν υπάρχουν υπεύθυνοι, ενώ η πολιτική τους προσπαθεί κι απ’ αυτό να τη σκαπουλάρει. Οπως απ’ τις αυτοκτονίες, το γενικό μαράζι, το απόλυτο ξεχαρβάλωμα και την υπαγωγή μιας ολόκληρης χώρας στους ορισμούς του Αδη.

Τον Γρηγορόπουλο τον σκότωσαν οι σφαίρες ενός άγριου αστυνομικού, τα παιδιά αυτά τα σκότωσαν τα άγρια μέτρα μιας κυβέρνησης, μα τι λέω; αποδίδω συλλογική ευθύνη
σε 40 Υπουργούς για το συλλογικό έργο τους;

Αλλά, σκυφτοί οι Ελληνες.
Δεν είναι Ισπανοί, να διαδηλώνουν.
Βγήκαν κάτι λιγοστοί στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τα δολοφονημένα απ’ τα μέτρα παιδιά και η υπόθεση έληξε. Κι αυτό θα ξεχασθεί – έχουμε
μπόλικο καβγά να ασχοληθούμε, πολύ Κεδίκογλου να χαλκεύει, πολύ Γεωργιάδη να σκούζει, πολύ πείνα να αντιμετωπίσουμε, πολλούς νέους φόρους να πληρώσουμε, τουλάχιστον φεύγει ο χειμώνας και μαζί του το κρύο, έρχεται η άνοιξη, όχι
όμως για τα δύο παιδιά που έσκασε η ανέχεια. Για αυτά δεν έχει άλλη άνοιξη, ούτε θα «φθάσουν ως τον Ιούλιο» καθώς λέει ο κ. Σαμαράς, ώστε να «περάσουμε τον κάβο» κι από Σεπτέμβρη να πέφτει μάννα εξ ουρανού και να αρχίσει η...ανάκαμψη.
Δεν φταίει κανείς που αγγελοπαλέψανε πέντε παιδιά και χάθηκαν τα δύο, συμβαίνουν αυτά, έχουν τα μέτρα παράπλευρες απώλειες. Δεν φταίνε οι Υπουργοί που κάψανε οι πληβείοι στις σόμπες τους καρκίνο και τον ανασάναμε όλοι, τι φταίει
ο κ. Βενιζέλος; αυτός δεν ξέρει να μοιράσει ΦΠΑ σε δύο μπουγάτσες, ευθύνες θα του ζητήσουμε για δύο θανάτους;
Είναι όλοι αυτοί «ανεύθυνοι άρχοντες»! Δεν βλέπετε πως θρηνούν για τα μέτρα που παίρνουν εναντίον μας; πως αυτομαστιγώνονται που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς; πως κάθονται σούζα μπροστά στην Τρόικα για το καλό μας;

Χάθηκαν δύο παιδιά. Θα χαθούν κι άλλα. Χιλιάδες έχουν αυτοκτονήσει. Θα αυτοκτονήσουν κι άλλοι. Εκατομμύρια τους τρώει το μαράζι της φτώχειας και άλλους τόσους το σαράκι της ανεργίας. Μα πάνω απ’ όλα

ένα ολόκληρο έθνος έχει γονατίσει. Και ζει γονατιστό ελπίζοντας ότι για τα επόμενα δέκα – είκοσι χρόνια, θα φυτοζωεί, αν δεν διαλυθεί, ξεπεσμένο και ξεφτιλισμένο.
Ετσι δεν θρηνείς νεκρούς. Ετσι δεν πενθείς. Τους παραχώνεις και πας παρακάτω. Περιμένοντας την επόμενη κατακεφαλιά. Παραζαλισμένος, άμοιρος και κακομοίρης.
Δεν σου φταίει κανείς (ή, σου φταίνε όλοι, που είναι ακριβώς το ίδιο), θα δώσει την επόμενη συνέντευξη ο κ. Στουρνάρας και θα πάμε παρακάτω. Στα νέα μέτρα. Να τα βρίζεις κι αυτά όπως τα παλιά. Μείον οι πεθαμένοι...