Η έλλειψη οξυγόνου βλάπτει το... συκώτι! από ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

[Είναι κρίμα επιτεύγματα του Πανεπιστημίου μας, όπως αυτό που αλίευσα από το ΒΗΜΑ, να μην το μαθαίνουμε άμεσα από τα μέσα σαν μέλη της ίδιας Πανεπιστημιακής Κοινότητας που είμαστε, ή έστω από τον τοπικό τύπο, αλλά να το μαθαίνουμε κατά τύχη από έντυπα της Αθήνας.]

Σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου σωρεύεται λίπος στα ζωτικά μας όργανα, προσοχή σε υπνική άπνοια και διάφραγμα!

Η λαϊκή ρήση «εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τη σχέση μας με το οξυγόνο. Ενώ είναι βέβαιον ότι χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε ζωή πάνω στη Γη, τουλάχιστον όχι σαν αυτή που γνωρίζουμε, τα παράγωγα του μεταβολισμού του, οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, είναι καταστρεπτικές για τα κύτταρά μας και κατ' επέκταση για εμάς τους ίδιους.

Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της εξέλιξης τα κύτταρα έχουν αναπτύξει περίπλοκους μηχανισμούς διατήρησης της ομοιόστασης του οξυγόνου (αφού χωρίς αυτό δεν μπορούν να ζήσουν) αλλά και προστασίας από τα μεταβολικά παράγωγά του (αφού με αυτά δεν μπορούν να ζήσουν). Κεντρικό ρόλο στις παραπάνω λειτουργίες παίζουν μόρια τα οποία ονομάζονται HIF (Hypoxia-Inducible Factors, παράγοντες επαγόμενοι από την υποξία) και τα οποία εμπλέκονται τόσο στη φυσιολογία όσο και στην παθολογία του ανθρώπινου οργανισμού.

Τον πιθανό ρόλο των ΗΙF στην ανάπτυξη της ασθένειας του λιπώδους ήπατος διαλεύκαναν προσφάτως ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, δίνοντας μάλιστα μια εξήγηση στην επιδημιολογική παρατήρηση ότι η εμφάνισή της συνδέεται με την υπνική άπνοια. Το «ΒΗΜΑScience» μίλησε με τον επικεφαλής των ερευνών αναπληρωτή καθηγητή Βιοχημείας κ. Γεώργιο Σίμο για τη σημασία των ευρημάτων και πώς αυτά θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της νόσου που εμφανίζεται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα στις ανεπτυγμένες χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.

Αναπνέουμε άρα ζούμε

Τα μέλη της ομάδας του Εργαστηρίου Βιοχημείας του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπι-στημίου Θεσσαλίας που συμμετείχαν στη μελέτη: (από αριστερά): Χριστίνα Μπεφάνη, υποφήφια διδάκτωρ, Γιώργος Σίμος, αναπλ. καθ. Βιοχημείας, Ηλίας Μυλωνής, λέκτορας Βιοχημείας, Παναγιώτης Λιάκος, επικ. καθ. Ιατρικής Βιοχημείας.

Αυτό που στην πραγματικότητα μελετούν ο κ. Σίμος και οι συνεργάτες του δεν είναι τίποτε άλλο από το εξελικτικό προϊόν της διαβίωσης/επιβίωσής μας πάνω στη Γη. Ολα άρχισαν πριν από περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν το οξυγόνο άρχισε να συγκεντρώνεται στη γήινη ατμόσφαιρα. Η αυξημένη διαθεσιμότητά του οδήγησε στη εξέλιξη της αναπνοής, ενός ιδιαίτερα αποτελεσματικού συστήματος παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας: το οξυγόνο χρησιμοποιείται για να μεταφερθεί η ενέργεια των δεσμών άνθρακα που υπάρχουν στα θρεπτικά στοιχεία σε υψηλής ενέργειας φωσφορικούς δεσμούς στο μόριο ΑΤΡ (τριφωσφορική αδενοσίνη). Το μόριο αυτό λειτουργεί ως το ενεργειακό νόμισμα του κυττάρου, αποδίδοντας την ενέργειά του όπου και όταν χρειάζεται.

Η ύπαρξη ενός τόσο αποτελεσματικού μηχανισμού υπήρξε κινητήριος δύναμη για την εξέλιξη των πολυκύτταρων οργανισμών, οι οποίοι είτε απορροφούν απευθείας με τα κύτταρά τους το πολύτιμο οξυγόνο (όπως, παραδείγματος χάριν, συμβαίνει με τον νηματώδη σκώληκα Caenorhabditis elegans) είτε δημιούργησαν δομές για τη μεταφορά του σε ολόκληρο τον οργανισμό (όπως συμβαίνει με τα έντομα). Φυσικά, τα σπονδυλόζωα αποτελούν την κορύφωση των εξελικτικών διαδικασιών που έχουν τη ρίζα τους στο οξυγόνο καθώς έχουν αναπτύξει τα πιο περίπλοκα συστήματα αναπνοής και αιματικής κυκλοφορίας, αλλά και ένα νευρικό σύστημα που εξασφαλίζει τη δέσμευση και μεταφορά του οξυγόνου στα δισεκατομμύρια των κυττάρων ενός οργανισμού, όπως παραδείγματος χάριν ο άνθρωπος.

Είναι προφανές ότι, όταν ολόκληρη η ζωή όπως τη γνωρίζουμε βασίζεται στην ύπαρξη οξυγόνου, οι οργανισμοί θα έχουν αναπτύξει μηχανισμούς που εξασφαλίζουν την ομοιόστασή του, τη σταθερή ροή του στα κύτταρα, ακόμη και αν οι συνθήκες παροχής του από το περιβάλλον δεν είναι ιδανικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μειωμένης παροχής οξυγόνου είναι το μεγάλο υψόμετρο.

Οταν λείπει το οξυγόνο

Την προσπάθεια του ανθρώπινου οργανισμού να ανταποκριθεί σε συνθήκες ελαττωμένης παροχής οξυγόνου μελετά τα τελευταία 10 χρόνια η ερευνητική ομάδα του κ. Σίμου: «Στο Εργαστήριο Βιοχημείας της Ιατρικής Σχολής στη Λάρισα, ως κοινό ερευνητικό θέμα μελετάμε τους μηχανισμούς που διαθέτουν τα ανθρώπινα κύτταρα για να αντιμετωπίζουν την υποξία, δηλαδή τη μείωση του διαθέσιμου οξυγόνου. Η υποξία χαρακτηρίζει πολλές παθολογικές καταστάσεις, όπως τα πνευμονικά νοσήματα, τις αναιμίες, τις καρδιαγγειακές νόσους, ακόμη και τον καρκίνο» εξήγησε ο έλληνας ερευνητής.

Οταν η παροχή του οξυγόνου μειώνεται, μια σειρά μεταβολικών αλλαγών λαμβάνει χώρα μέσα στα κύτταρα προκειμένου αυτά να επιβιώσουν. Κεντρικό ρόλο στις αλλαγές αυτές παίζουν οι παράγοντες HIF. Πρόκειται για μόρια που προσδένονται στο DNA και ελέγχουν την έκφραση πληθώρας γονιδίων. Χάρη στη δράση τους το κύτταρο αφενός θέτει σε λειτουργία την αναερόβια αναπνοή (δηλαδή την παραγωγή ενέργειας χωρίς χρήση οξυγόνου), αφετέρου προστατεύεται από τον σχηματισμό των ελευθέρων ριζών, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται σε συνθήκες υποξίας.

Αν και το ενδιαφέρον των επιστημόνων από τη Λάρισα εστιάζεται κυρίως στη σχέση της υποξίας με τον καρκίνο, δεν μπόρεσαν κατά τη διάρκεια των μελετών τους να μην παρατηρήσουν ότι μεταξύ των αλλαγών που επιφέρει η υποξία στα κύτταρα ήταν και η έκτοπη συσσώρευση λίπους. «Προσφάτως, μελετώντας την επίδραση της υποξίας στον μεταβολισμό των κυττάρων, κάναμε μια αναπάντεχη παρατήρηση: η υποξία προκάλεσε τη συσσώρευση σταγονιδίων λίπους μέσα σε καρκινικά κύτταρα του ήπατος, αλλά και σε άλλους φυσιολογικούς κυτταρικούς τύπους» σημείωσε ο κ. Σίμος και προσέθεσε ότι «παρόμοια συσσώρευση λίπους παρατηρείται σε ασθένειες όπως αυτή του "λιπώδους ήπατος" που προκαλείται από την παχυσαρκία ή τον αλκοολισμό και μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ επικίνδυνη ηπατίτιδα ή κίρρωση».

Τα «άτακτα» λιποσταγονίδια

Αν το έντονο ροχαλητό του συντρόφου σας δεν σας αφήνει να κοιμηθείτε, ίσως πρέπει να τον στείλετε σε ένα ιατρείο ύπνου. Μπορεί έτσι να σώσετε και το συκώτι του».

Υπό κανονικές συνθήκες τέτοιου είδους λιποσταγονίδια τα οποία περιέχουν τριγλυκερίδια εμφανίζονται μόνο στα κύτταρα του λιπώδους ιστού που αποτελεί τον χώρο αποθήκευσης ενέργειας του οργανισμού μας. Ποιος ήταν όμως ο μηχανισμός πίσω από αυτή την παραγωγή τριγλυκεριδίων που συσσωρεύονταν με τη μορφή λιποσταγονιδίων σε κύτταρα που δεν θα έπρεπε; Οπως αναφέρουν οι έλληνες ερευνητές στο άρθρο τους, με πρώτο συγραφέα τον λέκτορα Βιοχημείας κ. Ηλία Μυλωνή, στην επιστημονική επιθεώρηση «Journal of Cell Science», κεντρικό ρόλο σε αυτό παίζει ο HIF-1, ένας από τους παράγοντες που επάγονται σε συνθήκες υποξίας. «Αυτό που αποδείξαμε πειραματικά ήταν ότι η υποξία προκαλεί την ενεργοποίηση μιας ρυθμιστικής πρωτεΐνης (του HIF-1) η οποία συνδέεται στο γονίδιο του ενζύμου λιπίνη 1 και αυξάνει την έκφρασή του. Η λιπίνη 1, που έτσι υπερπαράγεται, προκαλεί τη σύνθεση τριγλυκεριδίων, που συσσωρεύονται ως λιποσταγονίδια μέσα στα κύτταρα» εξήγησε ο κ. Σίμος.

Με άλλα λόγια, οι θεσσαλοί ερευνητές διαλεύκαναν το μεταβολικό μονοπάτι που μπορεί να οδηγεί στην ανάπτυξη του λιπώδους ήπατος, βασικά βήματα του οποίου είναι τα εξής: έλλειψη οξυγόνου, ενεργοποίηση HIF-1, υπερπαραγωγή λιπίνης 1, σύνθεση τριγλυκεριδίων και συσσώρευσή τους στα κύτταρα. Είναι προφανές ότι καθένα από τα ενδιάμεσα στάδια αυτού του μονοπατιού μπορεί να αποτελέσει στόχο για την ανάπτυξη φαρμάκων που θα αποτρέπουν την έκτοπη συσσώρευση λίπους σε κύτταρα όπως αυτά του ήπατος σε συνθήκες υποξίας.

«Ελπίζουμε ότι η διαλεύκανση του μηχανισμού με τον οποίο η έλλειψη οξυγόνου προκαλεί αυτή την κυτταρική "παχυσαρκία" να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την παθογενετική αιτιολογία της νόσου του λιπώδους ήπατος που αποτελεί επικίνδυνη παρενέργεια της σωματικής παχυσαρκίας και να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι για την αντιμετώπισή του» σημείωσε ο κ. Σίμος.

Πώς σώζουν τα λαχανικά

Ισως η ελληνική ερευνητική ομάδα να είναι σε θέση να πετύχει τους στόχους της σχετικά γρήγορα, καθώς έχει ήδη στα χέρια της ένα συστατικό το οποίο μπορεί να σπάσει τη μεταβολική αλυσίδα που οδηγεί στην έκτοπη συσσώρευση λίπους. Οπως αναφέρεται σε άρθρο της το οποίο δημοσιεύθηκε το 2010 στην επιστημονική επιθεώρηση «Biochemical and Biophysical Research Communications» (τεύχος 398, σελίδες 74-78), υπάρχει μια φυτική ουσία που αναστέλλει την ενεργότητα του HIF-1 σε κύτταρα ηπατοκαρκινώματος. Αποτέλεσμα της αναστολής ήταν τα καρκινικά κύτταρα να μην μπορούν να επιβιώσουν σε συνθήκες υποξίας. Η ουσία αυτή ονομάζεται καμπφερόλη (kaempferol) και εντοπίζεται σε λαχανικά όπως η κάππαρη, το μπρόκολο, το πράσο και το σπανάκι.

Εχοντας διαπιστώσει την υπό όρους αντικαρκινική δράση της καμπφερόλης, οι έλληνες ερευνητές δοκίμασαν να τη χρησιμοποιήσουν και στην περίπτωση της έκτοπης συσσώρευσης λίπους. Διεπίστωσαν ότι η δράση της στην αναστολή του HIF-1 είχε όντως το αναμενόμενο αποτέλεσμα, κάτι που αυξάνει τις ελπίδες τους για την ανάπτυξη φαρμακευτικής αγωγής για το λιπώδες ήπαρ: «Η παρεμπόδιση της κυτταρικής "παχυσαρκίας" μέσω της χορήγησης ενός φυσικού φλαβονοειδούς μάς δίνει ελπίδες ότι τα αποτελέσματά μας θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων κατά των παθολογικών επιπτώσεων της παχυσαρκίας ή άλλων διαταραχών που προκαλούν μειωμένη οξυγόνωση» σημειώνει ο έλληνας ερευνητής.

Με δεδομένη τη φυτική προέλευση της καμπφερόλης δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί για έναν πιθανό θεραπευτικό ρόλο της διατροφής. Ο κ. Σίμος φάνηκε συγκρατημένος σε αυτό το θέμα: «Πολύς λόγος γίνεται για τις λεγόμενες υπερτροφές και φυσικά κανείς δεν αμφισβητεί την επίδραση της διατροφής στην υγεία μας. Πολύ περισσότερο μάλιστα σε ασθένειες, όπως το λιπώδες ήπαρ, που σχετίζονται με την παχυσαρκία. Ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί έναν πιθανό ρόλο της διατροφής στην πρόληψη της νόσου παρά στη θεραπεία της. Και πάλι, για να μιλήσουμε με βεβαιότητα θα απαιτηθούν επιδημιολογικές και κλινικές μελέτες. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μια ισορροπημένη διατροφή που περιέχει πολλές πηγές φλαβονοειδών όπως τα λαχανικά μόνο καλό μπορεί να κάνει».

ΛΙΠΩΔΕΣ ΗΠΑΡ
Μην αμελείτε την υπνική άπνοια!
Τα ευρήματα των ελλήνων επιστημόνων έρχονται να δώσουν απάντηση σε ένα ανοιχτό ερώτημα της ιατρικής κοινότητας: τη σχέση της αποφρακτικής υπνικής άπνοιας και του λιπώδους ήπατος.

Η αποφρακτική υπνική άπνοια είναι μια περίπλοκη νόσος η οποία χαρακτηρίζεται από απόφραξη των ανώτερων αεραγωγών του αναπνευστικού συστήματος με αποτέλεσμα να παρατηρείται χρόνια υποξία. Καθώς δε αυτή συμβαίνει κατά τη διάρκεια του ύπνου, οι ασθενείς υποφέρουν από συχνές διακοπές του. Και φυσικά ο κακός ύπνος έχει ως συνέπεια την υπνηλία κατά τη διάρκεια της ημέρας και αυτή με τη σειρά της επιδρά στην παραγωγικότητα αλλά και στο ευ ζην των ασθενών. Περιττό δε να πούμε ότι η χρονιότητα της νόσου δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα υγείας, μεταξύ των οποίων και το λιπώδες ήπαρ.

Καθώς η αποφρακτική υπνική άπνοια εμφανίζεται σε πολύ μεγάλη συχνότητα μεταξύ παχύσαρκων ατόμων τα οποία συχνά πάσχουν και από λιπώδες ήπαρ, οι επιδημιολόγοι δεν ήταν βέβαιοι αν το λιπώδες ήπαρ και η υπνική άπνοια είχαν σχέση αιτίου-αιτιατού. Ωστόσο, υπήρχαν παρατηρήσεις, επιδημιολογικές και πειραματικές, που οδηγούσαν προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικότερα, είχε παρατηρηθεί ότι οι παχύσαρκοι που έπασχαν από υπνική άπνοια είχαν αυξημένες πιθανότητες να πάσχουν και από λιπώδες ήπαρ, σε σχέση με τους παχύσαρκους που δεν έπασχαν από υπνική άπνοια. Επιπροσθέτως, μελέτες σε ανθρώπους είχαν δείξει ότι η αποφρακτική υπνική άπνοια είχε επίδραση στην ηπατική λειτουργία με αύξηση της παραγωγής ηπατικών ενζύμων. Ακόμη περισσότερο, η θεραπεία της υπνικής άπνοιας επανέφερε τα ηπατικά ένζυμα σε κανονικά επίπεδα.

Αν και ισχυρές, οι παραπάνω ενδείξεις δεν αποτελούσαν απόδειξη ότι η υπνική άπνοια αποτελεί αιτία για την ανάπτυξη του λιπώδους ήπατος. Τα αποτελέσματα των ερευνητών του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας όμως λειτουργούν σαν τον κρίκο που μπορεί να συνδέσει τις δύο νοσηρές καταστάσεις. Ολα δείχνουν ότι η χρόνια υποξία στην οποία υποβάλλεται ο οργανισμός του ασθενούς που πάσχει από αποφρακτική υπνική άπνοια μπορεί να έχει ως συνέπεια την ανάπτυξη του λιπώδους ήπατος μέσω της ενεργοποίησης του μηχανισμού που διαλευκάνθηκε από τον κ. Σίμο και τους συνεργάτες του.

Ο χρόνος θα δείξει αν τα ευρήματα των ελλήνων επιστημόνων οδηγήσουν στην ανάπτυξη θεραπευτικής αντιμετώπισης για το λιπώδες ήπαρ που προκύπτει από την παχυσαρκία. Ωστόσο, το εύρημα αυτό καθεαυτό είναι σημαντικό για τη διαχείριση της αποφρακτικής υπνικής άπνοιας και των συνεπειών της. Η νόσος, η οποία δείχνει σαφή προτίμηση στους άνδρες, γίνεται συνήθως αντιληπτή από τις ατυχείς συγκοιμώμενες των ασθενών των οποίων ο ύπνος επίσης διακόπτεται τόσο από το ροχαλητό όσο και από τις έντονες αναπνοές που είναι αναγκασμένοι να παίρνουν οι ασθενείς. Για τη διάγνωση της νόσου απαιτείται η επίσκεψη σε ειδικά εξοπλισμένο ιατρείο ύπνου στο οποίο ο εξεταζόμενος καλείται να περάσει ολόκληρη τη νύχτα προκειμένου να καταγραφούν οι παράμετροι του ύπνου του.

Η νόσος αντιμετωπίζεται με τη βοήθεια ειδικών συσκευών οι οποίες εξασφαλίζουν ομαλή οξυγόνωση. Οπως όμως επισημαίνεται σε άρθρο βρετανών γιατρών το οποίο αφορά την αποφρακτική υπνική άπνοια και δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση World Journal of Gastroenterology (Σεπτ. 2010, τεύχος 16(34) σελ. 4.243-4.252), όσοι διαγιγνώσκονται με τη νόσο θα πρέπει να υποβάλλονται σε ενδελεχείς εξετάσεις του καρδιαγγειακού συστήματός τους (το οποίο προφανώς πλήττεται από την υποξία), αλλά και της ηπατικής λειτουργίας τους.

Αν η παραπάνω συμβουλή δινόταν στους γιατρούς που διαχειρίζονταν ασθενείς με αποφρακτική υπνική άπνοια πριν από την αποκάλυψη των ελλήνων επιστημόνων για τη σχέση της με το λιπώδες ήπαρ, αντιλαμβάνεται κανείς ότι σήμερα η διερεύνηση της υγείας του ήπατος όσων πάσχουν από τη νόσο είναι απολύτως απαραίτητη. Ομοίως απαραίτητη είναι βεβαίως και η αντιμετώπισή της.
----------------
(Πηγή: ΒΗΜΑ)

Η μπλόφα της εξόδου από το ευρώ. Του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη

[Αυτό το μικρό άρθρο είναι ένα μικρό διαμαντάκι επιχειρημάτων, για το πόσο σημαντικό είναι στις επερχόμενες εκλογές να έρθει έστω αυτή η κουτσουρεμένη αριστερά υπό τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία - μιας και δεν υπάρχει άλλος δρόμος κοινοβουλευτικός ή μη.]

Για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει στη διεθνή αγορά με την Ελλάδα και να βγάλει και τα συμπεράσματα του σε σχέση με όσα του λένε προεκλογικά τα κόμματα δεν έχει παρά να σκεφτεί τα εξής:

Ήδη από τις αρχές Μαϊου άρχισαν οι απειλές, ότι αν η χώρα δεν εφαρμόσει το μνημόνιο μπορεί και να βρεθεί εκτός ευρωζώνης. Όσο οι ελπίδες των δανειστών και των κερδοσκόπων για μια μετεκλογική κυβέρνηση ήταν ζωντανές σιώπησαν.

Ενόψει των νέων εκλογών και με την πιθανότητα να κυριαρχήσει ένα αριστερό σχήμα οι απειλές όχι μόνο έγιναν αγριότερες αλλά επεκτάθηκαν και σε κλίμακα και σε συχνότητα. Επιστρατεύτηκαν από τον Ομπάμα και τη Λαγκάρντ μέχρι τους πιο χαμηλόβαθμους επιτρόπους της Κομισιόν. Η Ελλάδα είναι πλέον πρώτο θέμα κάθε μέρα σε περισσότερα από ένα πρακτορεία, δίκτυα και εφημερίδες ανά τον κόσμο.

Αγαπητοί αναγνώστες. Θα αναστατώνατε ποτέ τόσο πολύ τον κόσμο για έναν οφειλέτη σας αν δεν σας έκαιγαν τα χρήματα που σας οφείλει ή αν δεν είχατε ποντάρει σημαντικά πράγματα στη συμφωνία που έχετε κάνει μαζί του;

Ακόμα πιό πέρα: Αν σάς ήταν εύκολο και ανώδυνο να τον τιμωρήσετε θα χαλάγατε τόσο πολύ τον κόσμο ότι θα τον τιμωρήσετε; Απλώς θα το κάνατε. Αν σας ήταν αδιάφορα και λίγα τα χρήματα που σας όφειλε θα αναστατώνατε την οικουμένη;

Η λύσσα, με την οποία γίνεται η επίθεση κατά της Ελλάδας και οι απειλές εναντίον της από τούς δήθεν εταίρους της, μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο απ αυτό που κάνουν: Μαρτυρούν:

1. πόσο σημαντική είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη για τους ίδιους τούς δανειστές και εταίρους.
2.Πόσο σημαντική είναι γι αυτούς η εφαρμογή του σχεδίου Ρουμανοποίησης της χώρας και του Νότου
3.Και πόσο σημαντικό είναι να μη γίνει η Ελλάδα παράδειγμα αντίδρασης προς μίμηση για τους άλλους λαούς της Ευρώπης. Αυτά είναι τα διακυβεύματα.

Τόσο σημαντική ως πείραμα πρότυπο για τη δημιουργία μιας ζώνης φτηνής εργασίας για τα προϊόντα του Βορρά, ώστε κάθε κίνδυνος ματαίωσης αυτού τού πειράματος να απειλεί τα εθνικιστικά οικονομικά σχέδια της Γερμανίας, της Σκανδιναβίας και των δορυφόρων τους. Οι οποίοι νομίζουν ότι έτσι εξυπηρετούν και τα συμφέροντα διατήρησης του ευρώ ζωντανού.

Αυτές και μόνο οι πραγματικότητες, έτσι όπως είναι φανερές, δείχνουν πόσο εφικτό είναι να εκμεταλλευτεί κανείς την ανάγκη αυτών των χωρών. Η ανάγκη είναι πάντα μια αδυναμία. Εκεί επάνω η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να χτίσει τη δική της διαπραγματευτική πολιτική. Επιθετική και απαιτητική. Και όχι υποτακτική και ενδοτική, όπως έκαναν οι εγκληματικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και η συγκυβέρνηση της ΝΔ.

Αναζωπυρώνεται η αρχέγονη διαμάχη Αριστεράς - Δεξιάς. Του Ν. Αραπάκη

[Τον συγγραφέα Νίκο Αραπάκη δεν τον γνωρίζω, το άρθρο του αυτό όμως με εκφράζει σχεδόν πλήρως. Δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αυτόνομη κάθοδο στις επόμενες εκλογές - περίπου στα χνάρια του ΚΚΕ - παρά την κρισιμότητα των στιγμών και παρά την έντονη αντίδραση πολλών οργανωμένων μελών και φίλων της. Δεν πρέπει να παραλείψω να αναφέρω την τρομερή ελευθερία λόγου στο εσωτερικό της όπως και στο δικτυακό μέσο που διαθέτει: αν πάει κανείς στο λινκ http://www.antarsya.gr που είναι το όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα βγει τα πάντα! Όσο κι αν φαίνεται αυτό δευτερεύον, πιστέψτε με για την Αριστερά της σήμερον αποτελεί κατάκτηση. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που σαν ανεξάρτητος αριστερός εδώ και καιρό είμαι πολύ κοντά της.]

"Όλα δείχνουν ότι αναζωπυρώνεται η αρχέγονη διαμάχη μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, όχι όμως με τους όρους, την ορολογία και τον τρόπο που την γνωρίσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά με έναν τρόπο πιο –ας μου επιτραπεί η έκφραση– σκληρό, που παραπέμπει, κατά κάποιο τρόπο, στην Ελλάδα της Κατοχής και του εμφυλίου."

Τις τελευταίες ημέρες αναπτύσσεται μια συζήτηση περί της κοινής καθόδου στις επερχόμενες εκλογές των – λεγόμενων και, κυρίως, αυτοπροσδιοριζόμενων – φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Να συνενωθούν δηλαδή όλοι όσοι προκρίνουν ως μονόδρομο την παραμονή μας στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση, να κατεβάσουν ένα κοινό ψηφοδέλτιο και να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στην αριστερή πρόταση εξουσίας, που οραματίζεται ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με αυτούς που διακινούν αυτή την πρόταση, τα κόμματα που είναι εξ ορισμού φιλοευρωπαϊκά και θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια είναι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, καθώς και τα διάφορα μικρά φιλελεύθερα κόμματα τα οποία δεν κατάφεραν να μπουν στη βουλή αλλά, αθροιζόμενα, έχουν ένα ποσοστό όχι ευκαταφρόνητο (κυκλοφορούν και κάποιες εκδοχές λίγο διαφορετικές που είτε προσθέτουν είτε αφαιρούν κάποια κόμματα, αλλά, ως προς την ουσία του εγχειρήματος, δεν νομίζω ότι αλλάζει κάτι).

Μολονότι οι πιθανότητες να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, νομίζω ότι αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του. Γιατί; Διότι δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία μας, και οι οποίες είναι εξαιρετικά δυναμικές, πρωτόγνωρες για τη σύγχρονη Ελλάδα, αλλά πάνω απ’ όλα δείχνουν ότι αναζωπυρώνεται η αρχέγονη διαμάχη μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, όχι όμως με τους όρους, την ορολογία και τον τρόπο που την γνωρίσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά με έναν τρόπο πιο –ας μου επιτραπεί η έκφραση– σκληρό, που παραπέμπει, κατά κάποιο τρόπο, στην Ελλάδα της Κατοχής και του εμφυλίου.

Η διακυβέρνηση της αριστεράς, που για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά ένα ενδεχόμενο που συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες πραγματοποίησης, θορύβησε πολλούς. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα που ομνύει στη δικτατορία του προλεταριάτου, όπως το ΚΚΕ, αλλά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς, έκανε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, που όλα τα προηγούμενα χρόνια το είχε ταυτίσει με τους –σύμφωνα με τη Μανδραβέλεια διάλεκτο– μπαχαλάκηδες, να ανατριχιάσει.

Κυρίως όμως, αυτή που ανατρίχιασε ήταν η αστική τάξη της χώρας.  Βιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές και, πάνω απ’ όλα, οι βαρόνοι των μέσων ενημέρωσης έχουν επιδοθεί σε έναν ανελέητο πόλεμο αποδόμησης της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ (την πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ για κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την θεωρώ ένα επιτυχημένο αστείο). Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Σίγουρα κάποιοι από αυτούς που αντιδρούν το κάνουν όχι μόνο γιατί είχαν μάθει να παρασιτούν εις βάρος του δημοσίου και τώρα βλέπουν τις διόδους προς τα κρατικά ταμεία να κλείνουν αλλά και γιατί είχαν μάθει να συγ-κυβερνούν, να έχουν λόγο σε κάθε απόφαση, μικρή ή μεγάλη, που αφορά στον τόπο, κι είναι αυτονόητο ότι σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς αυτό το «προνόμιο» θα αποτελέσει παρελθόν. Βέβαια, δεν πρέπει και δεν μπορούμε να αποδώσουμε σε όλους δόλο. Υπάρχει και ένα κομμάτι της αστικής τάξης το οποίο αντιδρά διότι διαφωνεί ιδεολογικά με μια κυβέρνηση της αριστεράς και θεωρεί –μάλλον όχι άδικα – ότι θα είναι βλαπτική για τα συμφέροντά της.

Όποιος έχει μελετήσει, έστω στοιχειωδώς, την περίοδο της δεκαετίας του ’40, θα γνωρίζει ότι με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο αντέδρασε και η αστική τάξη της εποχής στην εμφάνιση του ΕΑΜ. Λοιδορία, απαξίωση, καταστροφολογία για τις συνέπειες της άφρονος στάσης του, που θα οδηγήσει το λαό σε μεγάλες περιπέτειες κλπ, κλπ, κλπ. Δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε.

Οι λογικές των αστικών τάξεων είναι διαχρονικές, διαφοροποιούνται ελάχιστα από τις συνθήκες ή τις εποχές και, πάνω απ’ όλα, έχουν ως άξονα την επιβίωση της ίδιας της τάξης τους και όχι του λαού. Δεν είναι, όμως, μόνο οι λογικές και τακτικές των αστικών τάξεων που δεν διαφοροποιούνται.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους δοκιμαζόμενους λαούς οι οποίοι, κάθε φορά που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, αφήνουν στην άκρη τις μειλίχιες συμπεριφορές, σταματούν να είναι πειθήνιοι και ριζοσπαστικοποιούνται, αδιαφορώντας για τις νουθεσίες, τις προτροπές ή τους εκφοβισμούς που αφειδώς σκορπούν οι εκάστοτε ελίτ –βλέπετε, η ανάγκη για φυσική επιβίωση υπερτερεί οποιουδήποτε άλλου επιχειρήματος.

Είναι γεγονός ότι η δεκαετία του ’40 με το σήμερα έχει ελάχιστες ομοιότητες. Όμως, σιγά σιγά αναδύονται στην επιφάνεια κάποια κοινά χαρακτηριστικά τα οποία δύνανται να συνδέσουν τις δυο –φαινομενικά εντελώς αταίριαστες– εποχές. Καταρχήν, όπως και τότε έτσι και τώρα, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είτε έχουν εξαθλιωθεί είτε οδηγούνται προς την εξαθλίωση.

Κατά δεύτερον, όπως κατά τη διάρκεια της Κατοχής εμφανίστηκε από το πουθενά το ΕΑΜ για να δώσει δύναμη και ελπίδα στον δοκιμαζόμενο πληθυσμό, έτσι και σήμερα, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να μην είναι αυθεντικό προϊόν της κρίσης, όπως ήταν το ΕΑΜ, μιας και σαν κόμμα υπάρχει αρκετά χρόνια, όμως το απότομο μεγάλωμά του και η μετάλλαξή του από ένα κόμμα που παλεύει μονίμως για την επιβίωσή του σε κόμμα εξουσίας, είναι κάτι που, αδιαμφισβήτητα, οφείλεται στις ειδικές συνθήκες που βιώνουμε σήμερα.

Ξέρω ότι κάποιοι, και μόνο στην ιδέα ότι προσπαθώ να παραλληλίσω το ΕΑΜ και τον ΣΥΡΙΖΑ, θα με χαρακτηρίσουν ιερόσυλο. Όμως, αν αφήσουμε έξω το συναίσθημα και προσεγγίσουμε το ζήτημα με την ψυχρή λογική,  θα διαπιστώσουμε ότι οι ομοιότητες είναι αρκετές. Ακόμη κι αν η δυναμική του ΕΑΜ με του ΣΥΡΙΖΑ δεν δύνανται να συγκριθούν, οι δυο αυτοί σχηματισμοί παρουσιάζουν αρκετά ακόμη κοινά χαρακτηριστικά. Παραδείγματος χάρη, όπως το ΕΑΜ δεν είχε στελεχωθεί από ανθρώπους αποκλειστικά αριστερών πεποιθήσεων, το αυτό συμβαίνει σήμερα και με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και βάσει των όσων διάβασα αλλά και από προσωπική εμπειρία, γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωπου που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν όχι γιατί έλκονται από τη γενικότερη ιδεολογία του αλλά ως λύση ανάγκης. Κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο το ΕΑΜ όσο και ο ΕΛΑΣ, παρότι ήταν δημιουργήματα του ΚΚΕ, ενσωμάτωσαν στις τάξεις τους πλήθος ανθρώπων από όλες τις παρατάξεις. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όταν κάποιος κινδυνεύει να πνιγεί ψάχνει για μια οποιαδήποτε σανίδα σωτηρίας και όχι για μια σανίδα που θα είναι πιο κοντά στα –ιδεολογικά– γούστα του.

Θα μπορούσα να καταθέσω αρκετές ακόμη ομοιότητες του τότε με το σήμερα αλλά, μιας και δεν νομίζω ότι θα προσθέσει κάτι εξαιρετικό στην όλη κουβέντα, δεν θα το κάνω. Θα σταθώ όμως σε μια ομοιότητα, που αποτέλεσε την αφορμή γι’ αυτό το άρθρο: Τον διχασμό της κοινωνίας σε δυο στρατόπεδα. Αυτό, νομίζω, είναι που χαρακτήριζε όλη την δεκαετία του ’40, αλλά χαρακτηρίζει, εξίσου, και την εποχή που διανύουμε σήμερα. Πλέον οδηγούμαστε, με μαθηματική ακρίβεια, σε μια σύγκρουση μανιχαϊστικής λογικής.  Περιθώρια για άλλες δυνάμεις πέραν των δυο, δεν υπάρχουν.

Όσοι στέκονται στο μέσο είτε θα συνθλιβούν είτε θα αναγκαστούν να προσχωρήσουν σε κάποιο από τα δυο στρατόπεδα. Το αρχέγονο δίπολο δεξιά-αριστερά, που για πολλά χρόνια βρισκόταν σε χειμερία νάρκη, δείχνει να ξυπνάει, βρυχώμενο.

Από τη μια πλευρά στέκεται η δεξιά, που τώρα είναι πιο εκσυγχρονισμένη και περισσότερο διευρυμένη ιδεολογικά, δεν ομνύει (αποκλειστικά) στην πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια αλλά, κυρίως, στην οικονομία της αγοράς, ενώ έχει καταφέρει να ενσωματώσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχοντας ως πρόταγμα την φιλοευρωπαϊκή της διάσταση.  Από την άλλη πλευρά, η αριστερά, που και αυτή έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με αυτήν της δεκαετίας του ‘40, αφού δεν ομνύει πια στη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά προτείνει/προκρίνει ένα μικτό σύστημα οικονομίας, εξακολουθεί να πορεύεται με κύριο άξονα την προστασία των φτωχών και των κατατρεγμένων.

Μόνο που τούτη τη φορά τα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει είναι περισσότερα και πιο σύνθετα. Το κυριότερο από αυτά είναι ότι δεν έχει πλέον το ηθικό/ιδεολογικό πλεονέκτημα που είχε η αριστερά της Κατοχής και του εμφυλίου. Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΚΚΕ και δεν είναι υποχρεωμένος να απολογείται για την αποτυχία του σοσιαλιστικού πειράματος, στη συνείδηση ενός μεγάλου μέρους του κόσμου αυτή η αποτυχία τον βαραίνει. Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε ότι οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν ότι θα μας μετατρέψει σε Βόρεια Κορέα ή Κούβα.

Από τώρα και μέχρι τις εκλογές η σύγκρουση θα κλιμακώνεται ραγδαία. Η παράταξη της δεξιάς θα ενισχύεται καθημερινά και από τους συμμάχους της στο εξωτερικό. Η κινδυνολογία, που μέχρι τώρα αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα όπλα της, θα ενταθεί και θα ενισχυθεί και με περιποιημένες εισαγόμενες δόσεις. Όχι τυχαία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη κι αν ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού έχει οδηγηθεί ήδη στο περιθώριο και ως εκ τούτου έχει παγιώσει τις πολιτικές/κομματικές του επιλογές, ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι το οποίο καταφέρνει, έστω με δυσκολία, να επιβιώνει, είναι αυτό που τελικά θα κρίνει τις εκλογές. Εάν η κινδυνολογία και η λογική του «υπάρχουν και χειρότερα» το επηρεάσει ή όχι, και σε ποιο βαθμό, θα φανεί στις κάλπες.

Η αριστερά, εάν θέλει να έχει πιθανότητες επιτυχίας, οφείλει, κατά την εκτίμησή μου, να κάνει δυο πράγματα, πρώτον, να πορευτεί με ρεαλισμό και να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του εφικτού και του οράματος. Όσο κι αν η σύγκρουση είναι κάποιες φορές αναπόφευκτη και χρήσιμη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Κι όποιος διαφωνεί, ας θυμηθεί που οδηγήθηκε το αριστερό κίνημα της μετακατοχικής Ελλάδας.

Δεν θέλω να κάνω μαθήματα ιστορίας, αλλά δεν έχω βρει κανέναν άνθρωπο που να γνωρίζει στοιχειωδώς τα της συγκεκριμένης εποχής και να μην αναγνωρίζει ότι η αποχή της αριστεράς από τις εκλογές του ’46 υπήρξε η απαρχή της καταστροφής της.  Δεύτερον, εάν η αριστερά θέλει να μετουσιώσει την ψήφο διαμαρτυρίας που εισέπραξε στις προηγούμενες εκλογές σε ψήφο εμπιστοσύνης, πρέπει να μεταμορφωθεί, το συντομότερο δυνατόν, σε κόμμα εξουσίας.

Η πολυγλωσσία των συνιστωσών πρέπει να εκλείψει και να αντικατασταθεί από ένα λόγο που θα έχει ως άξονά του τον κυβερνητικό ρεαλισμό. Εάν βγαίνει ο κάθε ένας και λέει το μακρύ του και το κοντό του, προκοπή δεν πρόκειται να γίνει. Διότι καλά και άγια τα ουμανιστικά τσιτάτα και τα ηρωικά κελεύσματα περί αντίστασης των λαών και μπλα, μπλα, μπλα, αλλά αυτός που αγωνιά για το μισθό του και τη σύνταξή του, δεν νομίζω να πειστεί από τέτοιου είδους επιχειρήματα.

Δεν ξέρω ποιος θα βγει νικητής από αυτή τη μάχη. Αυτό που ξέρω είναι ότι η μάχη και προμηνύεται και θα είναι σκληρή. Εύχομαι και ελπίζω αυτή τη φορά να αντιστραφούν οι όροι και η αριστερά να μετακομίσει στο στρατόπεδο των νικητών. Κι αυτό δεν το εύχομαι στη λογική «να νικήσει η ομάδα μου». Το εύχομαι διότι πιστεύω ακράδαντα πως μια νίκη της αριστεράς θα σηματοδοτήσει εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όπως είχα γράψει και στο προηγούμενο άρθρο μου που είχε δημοσιευτεί πάλι στο tvxs, «ο καπιταλισμός-καζίνο πνέει τα λοίσθια». Αυτό που χρειάζεται για να μας αποχαιρετήσει μια και καλή, είναι μια γερή κατραπακιά. Ας ελπίσουμε ότι αυτή την κατραπακιά θα του τη δώσει η αριστερά. Η ελληνική αριστερά.

Νίκος Αραπάκης

Υ.Γ.

Ένα φίλος δημοσιογράφος, ο Αλβανικής καταγωγής Νίκο Άγκο, ο οποίος ζει και εργάζεται στη χώρα μας για περισσότερα από 20 χρόνια, ειδοποιήθηκε από τις αρχές ότι πρέπει εντός ολίγων ημερών να εγκαταλείψει τη χώρα διότι, κατά τα έτη 2007 -2008, δεν συμπλήρωσε τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων. Σημειωτέον ότι ο Νίκο τον τελευταίο καιρό έχει δεχθεί, λόγω της αρθογραφίας του, πλήθος απειλών από μέλη της χρυσής αυγής. Όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητές του, πρέπει να παλέψουμε ώστε να αποτρέψουμε αυτή την αθλιότητα.

---

Σχετικά Άρθρα του Συγγραφέα:

• Αναζωπυρώνεται η αρχέγονη διαμάχη Αριστεράς - Δεξιάς. Του Ν. Αραπάκη
• Κοινωνία υπό διάλυση. Νίκος Αραπάκης
• Το δίκιο. Του Νίκου Αραπάκη
• "Τι πρέπει να κάνουμε;" Απαντά ο Νίκος Αραπάκης 

---------
(Πηγή: tvsx.gr)

Γεφυρώνοντας τις γενιές. Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν

Στις 25-27 Μαΐου θα διεξαχθεί στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ένα σημαντικό Διεθνές Συνέδριο Προφορικής Ιστορίας με τίτλο «Γεφυρώνοντας τις γενιές: Διεπιστημονικότητα και αφηγήσεις ζωής στον 21ο αιώνα. Προφορική Ιστορία και άλλες Βιο-ιστορίες». Πάνω από 100 άτομα, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και μέλη τοπικών κοινοτήτων ζήτησαν να συμμετάσχουν στο συνέδριο αυτό με ανακοίνωση. Τι άραγε μπορεί να σημαίνει αυτή η μεγάλη ανταπόκριση σε εποχές κρίσης;" η Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, Κοινωνικός Ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, εξηγεί στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs.gr.

Υπάρχουν διάφορες πτυχές της σημερινής συγκυρίας που μπορούν να εξηγήσουν αυτό το ενδιαφέρον.
Πρώτα από όλα είναι το θέμα της μνήμης. Η «έκρηξη μνήμης» που σημαδεύει την εποχή μας μπορεί να κρύβει ταυτόχρονα, όπως έλεγε ο Γάλλος ιστορικός Πιερ Νορά, ένα έλλειμμα ζωντανής μεταβίβασης της μνήμης από τη μια γενιά στην άλλη.
Η είσοδος στη Βουλή ενός κόμματος με ανοιχτά νεοναζιστικές αναφορές δείχνει ξεκάθαρα το βαρύ τίμημα της «αμνησίας» σε μια κοινωνία η οποία έχει υποφέρει όπως καμιά άλλη χώρα της Δυτικής Ευρώπης από τη θηριωδία των Ναζί και των ελλήνων συνεργατών τους.
Η καλλιέργεια της προφορικής μνήμης στο δημόσιο χώρο, αλλά και στην εκπαίδευση είναι ένα ισχυρό αντίδοτο στη λήθη. Στο συνέδριο εκπαιδευτικοί και των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης θα δώσουν πολύ ενδιαφέροντα παραδείγματα εφαρμογής της προφορικής ιστορίας προς την κατεύθυνση αυτή.
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι η «νέα» προφορικότητα. Μέσα από τη δυσπιστία για τους πολιτικούς θεσμούς «λύθηκαν» οι γλώσσες των απλών πολιτών που ζητούν να ακουστεί η φωνή τους στις πλατείες, στις συνοικίες, αλλά και στο Διαδίκτυο. Η ζωντανή έκφραση των βιωματικών τους εμπειριών δεν αρθρώνει μόνο πολιτικό λόγο, αλλά ξαναχτίζει επίσης κοινότητες που είχαν χαθεί.
Το τρίτο στοιχείο είναι η ίδια η κρίση που περνάνε οι κοινωνίες μας. Εκεί που οι προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς ανατρέπονται από τη μια στιγμή στην άλλη και οι ατομικές ζωές εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας σημαδεύονται από βαθιές ρήξεις στην καθημερινότητά τους, οι αφηγήσεις ζωής αναδεικνύονται ως προνομιακά εργαλεία για τη μελέτη αυτών των ραγδαίων κοινωνικών μεταβολών.
Αυτά τα πέντε σημεία (η μνήμη, η κοινότητα, η εκπαίδευση, η κρίση και οι νέες τεχνολογίες) είναι και οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους στήθηκε το συνέδριο.
Με αυτό τον τρόπο προσδοκά να ξαναπιάσει το νήμα της προφορικής ιστορίας της δεκαετίας του 1970, με κύριο γνώμονα τη σύνδεση της ιστορίας με την κοινωνική παρέμβαση, και ταυτόχρονα να το εμπλουτίσει με νέα θεωρητικά και μεθοδολογικά ερωτήματα και νέες προτάσεις αξιοποίησης των προφορικών μαρτυριών σε ψηφιακά περιβάλλοντα.
To συνέδριο θα τιμήσουν με την παρουσία τους εξέχουσες επιστημονικές προσωπικότητες που συνέβαλαν, ο καθένας με τον τρόπο του, στην αναγνώριση των προφορικών μαρτυριών ως έγκυρου εργαλείου ιστορικής και κοινωνικής γνώσης.
Ανάμεσα τους, ο Αντώνης Λιάκος, καθηγητής ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά στην αναγνώριση της προφορικής ιστορίας σε επιστημονικό και θεσμικό επίπεδο, ο Πωλ Τόμσον, ο «πατέρας» της προφορικής ιστορίας, γνωστός και στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό από το βιβλίο του «Φωνές από το Παρελθόν» (Πλέθρον 2002), ο Rob Perks, διευθυντής της τεράστιας συλλογής αφηγήσεων ζωής της Βρετανικής Βιβλιοθήκης (www.bl.uk/nls ), o Toby Butler, ο οποίος κατέγραψε τις φωνές υποβαθμισμένων περιοχών του Ανατολικού Λονδίνου, τις οποίες μετέτρεψε στη συνέχεια σε «ηχητικούς περιπάτους» (soundwalks), η Joanna Bornat, η οποία εστίασε ιδίως στη θεραπευτική λειτουργία της αφήγησης σε ομάδες ηλικιωμένων, και η Lena Inowlocki, που χρησιμοποίησε την αφηγηματική συνέντευξη στο χώρο της κοινωνιολογίας της θρησκείας, της μετανάστευσης, αλλά και των «ακροδεξιών βιογραφιών».
Στις πρώτες δύο μέρες του συνεδρίου ιστορικοί, ανθρωπολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί ψυχολόγοι, ψυχίατροι και εκπαιδευτικοί, που έχουν σαν κοινή αφετηρία τη χρήση προφορικών μαρτυριών, θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα ευρύ φάσμα θεματικών (η αξιοποίηση των προφορικών μαρτυριών σε μουσεία, στο σχολείο, σε ψηφιακά περιβάλλοντα και ως θεραπευτική μέθοδο, η βιωμένη εμπειρία και η κοινότητα, η προφορική μαρτυρία σε εποχές κρίσης – Μικρασιατική καταστροφή – εμφύλιος, προσφυγιά, μετανάστευση και η σημερινή οικονομική κρίση – μεθοδολογικά ζητήματα).
Την τρίτη μέρα, Κυριακή 27 Μαΐου, θα δοθεί ο λόγος σε δύο τοπικές ομάδες προφορικής ιστορίας που δημιουργήθηκαν πρόσφατα, στα Χανιά και στην Αθήνα, αντίστοιχα. Η Ομάδα των Χανίων δημιουργήθηκε το 2009 με πρωτοβουλία του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και σε συνεργασία με τη Νομαρχία Χανίων, με απώτερο στόχο να δημιουργηθεί ένα μουσείο και κέντρο μελέτης προφορικής ιστορίας στην περιοχή. Είκοσι εθελοντές επιμορφώθηκαν στη μεθοδολογία της προφορικής ιστορίας και συγκέντρωσαν συνεντεύξεις που ανέδειξαν ως τότε άγνωστες πτυχές της τοπικής ιστορίας.
Για τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της έρευνας επισκεφθείτε την ιστοσελίδα http://cretaadulteduc.gr/blog/?p=377 .
Το 2011 δημιουργήθηκε αντίστοιχη ομάδα στην Κυψέλη σαν απάντηση μιας κίνησης κατοίκων στις δυσκολίες που συναντούν στην καθημερινότητά τους (είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Αθήνας και με το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών).
Η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης (ΟΠΙΚ) παρουσίασε πρόσφατα τη δουλειά της στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών, με τεράστια επιτυχία. https://sites.google.com/site/opikdomain . Μια νέα ομάδα εθελοντών είναι επίσης υπό διαμόρφωση στο Βόλο, η οποία θα συμβάλλει στη συγκέντρωση προφορικών μαρτυριών για το σχεδιαζόμενο Μουσείο της Πόλης.
Μετά από την παρέμβαση των τοπικών ομάδων προφορικής ιστορίας, ο Rob Perks θα παρουσιάσει τη συλλογή αφηγήσεων ζωής της Βρετανικής Βιβλιοθήκης, η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες συλλογές προφορικής ιστορίας του κόσμου. Το απόγευμα το συνέδριο θα προχωρήσει στην ίδρυση ελληνικής επιστημονικής ένωσης προφορικής ιστορίας με έδρα το Βόλο.
Η ένωση αυτή θα ενταχθεί στη Διεθνή Ένωση Προφορικής Ιστορίας (IOHA), που έχει παραρτήματα σε όλο τον κόσμο. Η νέα ένωση θα λειτουργήσει ως τόπος συνάντησης και διαλόγου ερευνητών και τοπικών ομάδων που ασχολούνται με τη συγκέντρωση αφηγήσεων ζωής και θα δραστηριοποιηθεί στο επόμενο διάστημα στην οργάνωση επιστημονικών συναντήσεων και επιμορφωτικών σεμιναρίων, στην καταγραφή αρχείων οπτικοακουστικών μαρτυριών, στην παροχή συμβουλών και στη διάχυση ερευνητικών αποτελεσμάτων.
Στο χώρο του συνεδρίου θα λειτουργήσουν και έκθεση βιβλίων και ψηφιακή έκθεση προφορικών μαρτυριών που έχουν συγκεντρωθεί από τοπικές κοινότητες, σχολεία και μεμονωμένους ερευνητές. Για το πλήρες πρόγραμμα του συνεδρίου μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα http://extras.ha.uth.gr/oralhistory/el .
Τη Δευτέρα 28 Μαΐου θα διεξαχθεί στο Βόλο ένα επιμορφωτικό σεμινάριο προφορικής ιστορίας με διδάσκοντες τους Rob Perks, Toby Butler και Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν. (http://extras.ha.uth.gr/oralhistory/el/workshop.asp ).
Τέλος την Τετάρτη 30 Μαΐου και ώρα 7 μ.μ ο  Rob Perks θα δώσει διάλεξη στο Ολλανδικό Ινστιτούτο Αθηνών, Οδός Μακρή 11, με τίτλο «The development of modern oral history: transformations and challenges».
------------------------------
(Πηγή: tvxs.gr)

Νοήματα και προστάγματα των εκλογών της 6ης Μαϊου της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Πρ. Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Μέσα από πολύπλοκες, αλλά αδιαφανείς διεργασίες, στο διάστημα αυτών των δυόμισι τελευταίων ετών, και σε πείσμα της συνεχούς τρομοκράτησής του, στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός έδωσε την ετυμηγορία του. Βροντοφώνησε, επιτέλους, ένα μεγάλο και καθαρό ΟΧΙ στην εξαθλίωση, που του επέβαλαν οι εντός και εκτός «σωτήρες του». 

Διαμήνυσε, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν θέλει πια να εξακολουθήσει να «σώζεται», ότι απορρίπτει με βδελυγμία Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και όλο το αποτρόπαιο συνονθύλευμα των τεράτων, που στοίχειωσαν τη ζωή του χωρίς να τον ρωτήσουν, που καταληστεύουν καθημερινά το βιός του και το μέλλον των παιδιών του, και που τον έχουν καταντήσει δουλοπάροικο, μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Μέσα από τις κάλπες, όπου επικράτησε όχι μόνο ο μεγάλος θυμός, αλλά και η ωριμότητα, αλλά και η αποφασιστικότητα ενός οικτρά δοκιμαζόμενου λαού, από ξένους αλλά δυστυχώς και από δικούς του ανθρώπους, μας αναγγέλλει με υπερηφάνεια ότι, ναι, θέλει και μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του και να ξαναγεννηθεί. 

Οι εντολές του, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ξεχειλίζουν από πόνο και δάκρυα, από μια σαφή τάση εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα, αλλά πάνω απ’ όλα κατακλύζονται από ελπίδα, αλλά και από πίστη, στα πεπρωμένα του, στις ικανότητές του, ακριβώς σ’ αυτές που με τόση βαρβαρότητα και ποταπότητα διαμφισβητήθηκαν, και τέλος στο μέλλον αυτού του τόπου, στο αύριο της ακριβής του Ελλάδας. 

Η κορυφαία του εκδίκηση είναι, βέβαια, το 7% που έδωσε στη Χρυσή Αυγή. 

Αυτά είναι τα νύχια του, που προβάλλουν στην απελπισία του… που του ανήκουν και αυτά, και που προφανώς κρίνει ότι πρέπει να τα χρησιμοποιήσει στις πολύ δύσκολες ώρες του. Πέρα όμως από εκδίκηση, ο ελληνικός λαός δίνει, με την ψήφο του, διαταγές και νουθεσίες. Καταρχήν, στέλνει στο «πυρ το εξώτερο» όλους εκείνους που τόλμησαν να τον εξευτελίσουν και να τον τελειώσουν, υπογράφοντας τη θανατική του καταδίκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Και, φυσικά, οι ψηφοφόροι αρνούνται να τηρήσουν «λογιστικά βιβλία» για το ποιος υπόγραψε το πρώτο, ποιός το δεύτερο Μνημόνιο της ντροπής, ποιος δηλαδή εγκλημάτησε λιγότερο ή περισσότερο εναντίον του ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη ή μικρότερη εφευρετικότητα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να εμφανίσει λιγότερα αποκρουστικά τα εγκλήματά του. 

Στη συνέχεια, ο ελληνικός λαός πρόσταξε τους υποψήφιους κυβερνήτες του, αυτούς που οπωσδήποτε δεν βαρύνονται με εγκληματικές υπογραφές, να «κόψουν το λαιμό τους» και να του εξασφαλίσουν «κυβέρνηση συνεργασίας», που να τον βγάλει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τη σκοτεινή καταπακτή, και να τον οδηγήσει προς το ελληνικό φως, προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη, μακριά από τρόικες, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα. Και, ναι, ο ελληνικός λαός τα θέλει όλα αυτά, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ. 

Η σαφής λαϊκή εντολή, για συνεργασία, εξηγείται βέβαια από την πλήρη συνειδητοποίηση της ανάθεσης μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. «Όλοι μαζί», διατάζει ο λαός…. βάλτε πλάτη να με βγάλετε από δω μέσα, πριν πνιγώ από ασφυξία». Και να μερικές από τις δυσκολίες:

*Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, αυτή η ίδια η «συνεργασία», ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, πεποιθήσεις, αλλά και σε γενικευμένα αρχηγικά σύνδρομα. «Αυτά να τα ξεχάσετε» λένε οι κάλπες, γιατί τώρα αυτό «που χρειάζεται δεν οι αρχηγοί, αλλά οι στρατιώτες».

*Δεύτερον, η προσπάθεια ιδεολογικής επικράτησης: προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, και με πόση ακριβώς απόκλιση. Η ψήφος του λαού μας δηλώνει ότι πριν φθάσουμε σε τέτοια διλήμματα, οπωσδήποτε απολύτως ορθά, κάτω από ομαλότερες συνθήκες, το πρώτιστο είναι η απελευθέρωσή μας από την απάνθρωπη κατοχή. Να δώσουμε, λένε οι κάλπες, εδώ και τώρα, έναν υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία μας. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερής, κεντρώας ή δεξιάς κατεύθυνσης, αν αυτή θα συνεχίσει να έχει ως κύρια καθήκοντά της, το πώς:

• θα ικανοποιήσει καλύτερα και πιο γρήγορα, τις αιμοβόρες απαιτήσεις της τρόικας, όπως ανάμεσα σε άλλες, την άμεση απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, επειδή δήθεν είναι άχρηστοι, στα πλαίσια ενός δημόσιου τομέα, που δήθεν είναι υπερμεγέθης, ενώ θα αρκούσε η προσπάθεια, αυτός να καταστεί λιγότερο αναποτελεσματικός,
• θα βαφτίσει ως «μεταρρυθμίσεις» ή και ως «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του συνολικού ελληνικού πλούτου στους δανειστές, καταληστεύοντας έτσι τους δικαιούχους,
• θα παραμυθιάζει πιο αποτελεσματικά το λαό, και ταυτόχρονα θα τον απειλεί και θα τον εκβιάζει, ότι δεν θα του επιβληθούν άλλα νέα και επώδυνα μέτρα, αν….. «στέρξει να αυτοκτονήσει», ενόσω όλα αυτά τα νέα μέτρα έχουν όχι μόνο αποφασιστεί, αλλά και υπογραφεί, και ενόσω πρόκειται για μέτρα αμέτρητα μιας Λερναίας Ύδρας,
• θα αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό με διαβεβαιώσεις ότι δήθεν «πηγαίνουμε καλύτερα», και ότι δήθεν «οι θυσίες δεν πάνε χαμένες», ενόσω πάμε από το κακό στο χειρότερο και ενόσω επίσημα προβλέπεται ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι μεγαλύτερο από όσο ήταν το 2009.

*Το περιεχόμενο, εξάλλου, της κάλπης χλευάζει και γελοιοποιεί την μέχρι τώρα απέλπιδα προσπάθεια των «Μνημονιακών» να απαλλάσσονται από διαφορετικές γνώμες, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην και αφελώς ως «λαϊκίστικες», και τους υποστηρικτές τους ως «λαϊκιστές». Ο λαός μας απέρριψε, με περισσή περιφρόνηση, τους «μονόδρομους», τις «απόλυτες αλήθειες», τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Ο λαός καταδίκασε όλα αυτά και όλους αυτούς που τον εξευτέλιζαν ασύστολα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Απαιτεί, τώρα, συνδυασμούς, φαντασία, τόλμη και πίστη, κατά την εκστρατεία καταγγελίας των απάνθρωπων Μνημονίων, καθώς και αποδέσμευση από το επαχθές και επαχθές τμήμα του χρέους. Ο λαός μας θέλει να ενωθούμε σε μια γροθιά, όλοι οι Αντιμνημονιακοί, και να καταγγείλουμε τα επαίσχυντα χαρτιά, χωρίς φυσικά τους Μνημονιακούς, που τα υπέγραψαν…. γιατί, πως αλήθεια θα μπορούσαν αυτοί να τα καταγγείλουν! Ο λαός εκλαμβάνει ξεκάθαρα Μνημόνια και Μνημονιακούς, ως δημιουργούς του προβλήματός του. Συνεπώς, αυτοί οι ίδιοι δεν μπορεί να είναι και λύση του. 

Οι εταίροι μας, με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, παρακολουθούν πανικόβλητοι το διπλό ταυτόχρονο χτύπημα των γαλλικών και ελληνικών εκλογών, εναντίον της ατέρμονης λιτότητας. Το μήνυμα που διαχέουν αυτές οι δύο εκλογές είναι η πλήρης αποτυχία της παρανοϊκής συνταγής του ΔΝΤ, που υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμούς από την ΕΕ και που τώρα κινδυνεύει να την διαλύσει. Αναγγέλλει το τέλος της Μερκοζύ και την υπόσχεση ανάδυσης μιας νέας Ευρώπης, φιλικής και όχι εχθρικής απέναντι στους λαούς της. Και ας ψελλίζει πανικόβλητη η Γερμανίδα καγκελάριος ότι «η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της». Προφανώς, η κυρία Μέρκελ δεν κατανόησε το περιεχόμενο της ψήφου του ελληνικού λαού.

***

Η κ. Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη είναι Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 

------------------------------------------

(Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας)

Ο κατήφορος της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ πλέον έχει χάσει κάθε μέτρο. Αφού με την ψευδεπίγραφη και υποκριτική “αριστερή” στροφή της το μόνο που έχει κατορθώσει είναι να στηρίζει τις κυρίαρχες πολιτικές, τώρα πλέον οδηγεί στον αυτοχειριασμό όλο αυτό τον κόσμο, που πιστός (και δίκαια) στην ιστορική παράδοση του κομμουνιστικού ρεύματος στη χώρα μας, ακολούθησε – εκών άκων – τις άθλιες πολιτικές της. Επιπλέον αμαυρώνει, στο βαθμό που κατορθώνει να το καπηλεύεται, το ίδιο το κομμουνιστικό ρεύμα.

Η στάση της τόσο στην εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος (που ουσιαστικά μόνη αυτή μαζί με τον δικομματισμό βρήκε σαν απογοητευτικό) όσο και στα βρώμικα μετεκλογικά παιχνίδια είναι απλά αχαρακτήριστη και θυμίζει εποχές Μανιαδάκη και Τυρίμου.

Ιδιαίτερα η πρόσφατη δήλωση της όπου ζητά νέες εκλογές και ταυτόχρονα δηλώνει ότι «Καλούμε το λαό να… διορθώσει την ψήφο του, αν θέλει να συγχρονιστεί με τις εξελίξεις» δείχνει ότι πλέον όχι μόνο έχει πάρει διαζύγιο από την μαρξιστική λογική αλλά πλέον χωρίζει και από την απλή κοινή λογική. Θυμίζει, σε ακόμη χειρότερη εκδοχή, την διαβόητη ανοησία του Μπ.Δρακόπουλου ότι “ο λαός δικαιούται να σφάλλει” (μετά αντίστοιχη εκλογική αποτυχία του ΚΚΕεσ.).

Κάποιος θα έπρεπε να της θυμίσει – εάν οι περιβάλλοντες γνωρίζουν στοιχειωδώς – το ακόλουθο κείμενο ενός μεγάλου κομμουνιστή, του Μπ.Μπρεχτ:

«Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,

και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον…;»


Καλά μυαλά.

------------------------------
(Πηγή: Σταύρος Μαυρουδέας)

Υπέρ των «αμώμων της Αχαϊκής Συμπολιτείας»... του Στάθη

Για πολλούς από τους αριστερούς αλλά κυρίως για πάρα πολλούς εκ των Ελλήνων, οι στιγμές είναι ιστορικές.
Για πρώτη φορά μετά τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη και για δεύτερη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ένας ηγέτης κόμματος της Αριστεράς λαμβάνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε τα βασικά σημεία του προγράμματος αυτής της κυβέρνησης, ένα μίνιμουμ, το οποίον, αν η κυβέρνηση αυτή σχηματισθεί,
αναλόγως των εξελίξεων και των δυνάμεων που θα την υποστηρίξουν, μπορεί να διευρυνθεί.
Το πάγωμα του Μνημονίου, το μορατόριουμ έως την επαναδιαπραγμάτευσή του, ή εν τέλει την ακύρωσή του, όπως έχουν κάνει έως τώρα σειρά χωρών της Ευρώπης μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης για τα δικά τους χρέη
η εξέταση από Διεθνή Επιτροπή (κατά το προηγούμενο επίσης πολλών κρατών) της νομιμότητας ή του επαχθούς περί το χρέος, είναι μέτρα που μπορεί να υποστηρίξει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, αν ταυτοχρόνως
αναζητηθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες εκείνων που οδήγησαν τη χώρα σε Κατοχή και τον λαό σε Αιχμαλωσία.

Η άμεση κατάργηση του καλπονοθευτικού νόμου Σκανδαλίδη - Παυλοπούλου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής (ώστε να μπει επιτέλους και η... Ντόρα στη Βουλή), η κατάργηση του τερατώδους και Βενιζέλειου νόμου περί ευθύνης Υπουργών, είναι

μέτρα που έχουν πάνδημη υποστήριξη, όχι μόνον από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ή μόνον απ’ τις αριστερές.

Επίσης: η ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών, ο δημόσιος έλεγχος των Τραπεζών, ώστε να διοχετευθούν κεφάλαια για την ανάπτυξη, η καταδίωξη της φοροδιαφυγής, μπορούν να είναι τα πρώτα άμεσα μέτρα για την αλλαγή πορείας της χώρας, για την έξοδο από το σπιράλ της ύφεσης και της λιτότητας.
Η αξιοποίηση και η ανάπτυξη των εθνικών πόρων, η ανάταξη της παραγωγικής βάσης δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, με την υποστήριξη του λαού όμως, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και την έξοδο απ’ την ύφεση. Με δικαιότερη κατανομή του πλούτου εν πρώτοις κι ύστερα βλέπουμε

Η ανακοπή των επερχομένων κακών που προβλέπονται απ’ το Μνημόνιο και η αρχή της θεραπείας όσων κακών έως τώρα προκάλεσε, είναι κάτι που μπορεί να γίνει εδώ και τώρα, αν ο λαός κληθεί να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Προσωπικώς, εκτιμώ το φιλότιμο των Ελλήνων και πιστεύω ότι πολλά δεινά μπορούμε να αποτρέψουμε κι άλλα να διορθώσουμε, αν οι εργαζόμενοι πολίτες, οι επιστήμονες, οι νέοι, κληθούν να συμμετάσχουμε στις ευθύνες της διακυβέρνησης.
Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αυτές τις ημέρες θαυμαστά πράγματα να συμβαίνουν: μια

ολόκληρη μιντιακή τρομοκρατία να καταρρέει,
μνημονιακά κόμματα να επιδίδονται πανικόβλητα σε φθηνές ντρίμπλες, τον ΣΕΒ να κάνει επικοινωνιακά κόλπα, πολύ παιδαριώδη για να πιάσουν τόπο.
Φαίνεται σαν λαός να μίλησε στις εκλογές και τώρα να ’χει στήσει αυτί. Ακούει και κρίνει.
Και κατά τούτο δεν καταλαβαίνω τη στάση του ΚΚΕ. Δύο λόγια μόνο θα πω και δεν θα ξανασχοληθώ - όχι από αλαζονεία, αλλά από πικρία.
Είναι σαν να καίγεται το σπίτι των εργατών και το Κόμμα της εργατικής τάξης να μας προτείνει τα σχέδια του νέου μας σπιτιού στον σοσιαλισμό!
Τώρα χάνονται δουλειές, τώρα σκλαβώνονται οι εργάτες, τώρα κλείνουν μαγαζιά, τώρα αυτοκτονούν άνθρωποι και το ΚΚΕ δεν συμμετέχει, ούτε υποστηρίζει έστω μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να τα σταματήσει όλα αυτά.
Γιατί;
Διότι «ο Τσίπρας λέει ψέματα, εξαπατά τον λαό, δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα σας».

Δίκη προθέσεων;
Παραλογισμός;
Απορία ψαλτού βηξ;

Ο,τι κι αν είναι, αφήνει τον λαό αβοήθητο. Η αποστασιοποίηση του ΚΚΕ για να μην καλλιεργήσει τάχα στο λαό αυταπάτες, αποβαίνει τελικώς χρήσιμη σε όσους επιδιώκουν να μην αλλάξει τίποτε.
Θα αλλάξουν όλα αύριο, μας διαβεβαιώνει το ΚΚΕ και ως τότε, τιμωρεί όσους είχαν αυταπάτες, λέει, για το... Μάαστριχτ. Εως τότε ας χαθούν μεροκάματα, ας κλείσουν σπίτια και μαγαζιά, ας χαθούν ζωές, όταν

όλοι χάσουμε τις αυταπάτες που μας καλλιεργεί η απλώς αριστερά (!) και προσχωρήσουμε στην Αίρεση των Καθαρών, θα σωθούμε.

Με έναν λόγο, η Ελλάδα ζητάει την αρωγή του ΚΚΕ και το ΚΚΕ της υπαγορεύει όρους. Η εργατική τάξη χρειάζεται το ΚΚΕ και οι αριστεριστές της ηγεσίας του την κοιτούν στα δόντια να δουν αν είναι.... κομμουνιστική.
Ως εδώ!
Αν συνεχίσει έτσι το ΚΚΕ, ο λαός θα το προσπεράσει, δεν θα το χρειάζεται.

Οπως επίσης, ούτε πιστοποιητικά αριστεροσύνης χρειάζονται οι πολίτες για να τους στέρξει το ΚΚΕ στην αγωνία τους.
Ενα κόμμα με τέτοια ιστορία και τόσους αγώνες, συχνά συκοφαντημένο, που έχει χύσει το αίμα του σε μάχες, σε φυλακές, σε εξορίες, που δημιούργησε ταξικά συνδικάτα, που είχε μπροστάρηδες τους ποιητές μας,
κάθεται τώρα και μας κάνει δίκη προθέσεων.

Προβάλλει το μάξιμουμ για να μη στέρξει στο μίνιμουμ (ακόμα και για να μας «μάθει», βρ’ αδερφέ, να αγωνιζόμαστε κι εμείς οι «άμαθοι» για το μάξιμουμ).
Ομως, έως εδώ η σεχταριστική αλαζονεία.
Πολλοί από τους αριστερούς, από το 1974 έως σήμερα διυλίσαμε τον κώνωπα και κατάπιαμε την κάμηλο - μπορεί το ΚΚΕ να ζει με το γινάτι της διάσπασης του 1968 και του 1991, όχι όμως κι ο λαός.
Ο λαός βρίσκεται στο 2012 και το 2012 είναι μαύρο. Με τον νεοφιλελευθερισμό να οργιάζει. Και το 2013 να ’ρχεται πιο μαύρο, με την Τρόικα να οργιάζει, ακόμα και με τον Πόλεμο να καραδοκεί.

Ο λαός δίνει στην Αριστερά την εντολή να τον υπερασπισθεί και το ΚΚΕ την «ψειρίζει»...
Κανένα πρόβλημα! Μπορούμε και χωρίς τον «Δίαιο και τον Κριτόλαο».
Τουλάχιστον εμείς θα έχουμε προσπαθήσει...

---------------------------------------
(Πηγή: enikos.gr 9/5/2012)

Ψηφίζω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στέλνω μούντζα στους Μαυρογιαλούρους των μνημονίων και της διαπλοκής

Μέρες τώρα προσπαθώ να βρω έμπνευση να γράψω το κατάλληλο κείμενο που να ταιριάζει στον τίτλο "Ψηφίζω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στέλνω μούντζα στους Μαυρογιαλούρους των μνημονίων και της διαπλοκής". Την καλύτερη λύση - ως συνήθως - μου την έδωσε ο σημερινός (και αγαπημένος μου) Στάθης, τον οποίο και παραθέτω ολόκληρο. 
Ο δικός του τίτλος είναι "Κατά Ψωροκώσταινας (Και κατά Κατοχής)".

Δεν θέλω για Πρωθυπουργό μου τον κ. Ράιχενμπαχ ή τον κ. Τόμσεν.

Γι’ αυτό δεν ψηφίζω ούτε τη Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ.

Δεν θέλω την Ελλάδα Προτεκτοράτο υπό την Εντολή της Τρόικας, 

δεν θέλω την Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη που θα δουλεύει για τους Τοκογλύφους της Ντόιτσε Μπανκ.

Γι’ αυτό δεν θα ψηφίσω ούτε τον κ. Ράιχενμπαχ Σαμαρά, ούτε τον κ. Τόμσεν Βενιζέλο.

Κανείς δεν θα με αναγκάσει ανάμεσα στα δύο κακά του δικομματισμού να διαλέξω το ένα, 

ποτέ δεν θα διαλέξω ανάμεσα σε δύο Γκαουλάιτερ, τον Κουίσλινγκ που τάχα μου ταιριάζει.

Ούτε απ’ τα φύλλα συκής του δικομματισμού πρόκειται να επιλέξω, οι παραφυάδες του έβλαψαν και «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο», αρίστευσαν σε αυτό και η κυρία Μπακογιάννη και ο κ. Καρατζαφέρης.

Δεν θα ψηφίσω αυτούς που είπαν «ναι σε όλα» στους εγχώριους Δυνατούς και τους ξένους Δυνάστες.

Βενιζέλος! Ο άνθρωπος που ψεύδεται ακόμα και στον εαυτόν του, ο άρχων της σοφιστείας. Δεν τον ψηφίζω.

Σαμαράς! Ο αντιμνημονιακός που προσκύνησε!

Δεν τον ψηφίζω.

Καρατζαφέρης! Ο Χουντίνι της Κωλοτούμπας.

Δεν τον ψηφίζω.

Μπακογιάννη! Ο καθωσπρεπισμός της Διαπλοκής.

Δεν την ψηφίζω.

Δεν ψηφίζω αυτούς που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό, που διέλυσαν το κράτος και το κατηγορούν για κρατισμό, δεν ψηφίζω αυτούς που υπηρέτησαν και υπηρετούν τους «νταβατζήδες», τα λαμόγια, τους μιζαδόρους και τους αεριτζήδες. Τελεία και παύλα! Θέλω άλλη Ελλάδα.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο «εκσυγχρονισμός» και η μιντιακή προπαγάνδα τους έστησαν μια τυραννίδα που τώρα θα καταψηφίσω και στη συνέχεια, αν μπορέσω, θα συντρίψω.

Καμμία απειλή (για ακυβερνησία), κανένας εκβιασμός (για ξωπέταγμα της χώρας μας απ’ το ευρώ), κανένα παραμύθι (ότι δεν έχω την ισχύ να επαναδιαπραγματευθώ με οποιονδήποτε για οτιδήποτε) δεν θα με εμποδίσουν να προσπαθήσω να βρω έναν άλλον δρόμο. Δύσκολον; ίσως! αλλά όχι μονόδρομος για τον τάφο, αυτόν, που κατ΄ευφημισμόν ονόμασαν «σωτηρία».

Θα τιμωρηθούν.

Διότι η τιμωρία γεννάει λύτρωση και φέρνει ελπίδα. Αναζήτηση νέας στρατηγικής και τακτικής στη βάση της ευθύνης του ιδίου του λαού.

Θέλω μιαν άλλη Ελλάδα

που θα σέβεται τους γέροντες και δεν θα τους κόβει τη σύνταξη.

Που τα παιδιά της δεν θα γεννιούνται από χέρι στον Καιάδα για να μένουν μέσα του εφ’ όρου ζωής.

Θέλω μιαν Ελλάδα

που θα παρέχει στις νεαρές Ελληνίδες, στους νεαρούς Ελληνες και τα παιδιά των μεταναστών που ζουν μαζί μας την εκπαίδευση και την αγωγή που θα δώσει στη χώρα πολίτες

κι όχι κολλίγους ή ραγιάδες.

Θέλω να επιστρέψει ο πολιτισμός της εργασίας, θέλω την Αγορά πλήθουσα ανθρώπων κι όχι μόνον εμπορευμάτων, θέλω το μικρομάγαζο να ανθεί, τους εργάτες υπερήφανους, το κράτος και οι υπηρεσίες του να λειτουργούν, θέλω να επανέλθει 

ή μάλλον να δημιουργηθεί εκ νέου ο σεβασμός στις μεταξύ μας σχέσεις, να επαινούνται οι άξιοι, να επιβραβεύονται οι ρηξικέλευθοι, να υποστηρίζονται οι επιστήμονες. Γι’ αυτό

θα ψηφίσω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αριστερούς Οικολόγους. 

Θέλω κονδύλια για την έρευνα, την τεχνολογία, θέλω Ταμείο όπως της Νορβηγίας, όπου θα αποταμιεύει και θα δαπανά το έθνος υπέρ του λαού,

θέλω να ξαναβρούν οι πολίτισσες και οι πολίτες την αξιοπρέπειά τους, τον αυτοσεβασμό τους, το χαμόγελό τους, τις ουτοπίες τους - χωρίς ουτοπίες δεν προχωρούν οι κοινωνίες. 

Θέλω να απελευθερωθούν οι Ελληνες απ’ τον κυνισμό των αποβρασμάτων - όχι, δεν «τα φάγαμε μαζί»! Απ’ την ιδεολογική τρομοκρατία των ντόμπερμαν, την πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα.

Γι’ αυτό θα ψηφίσω Αριστερά.

Θέλω να βρούμε λύσεις εδώ και τώρα, 

για την ανεργία,

για την πρωτογενή παραγωγή,

για την ενέργεια, τις τράπεζες, την παροχή υπηρεσιών, 

για την άμυνα, την υγεία, το φορολογικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση.

Για όλα αυτά λόγο πρέπει να έχει ο ίδιος ο λαός - οι δυνάμεις του είναι αστείρευτες. Διαθέτει τους επιστήμονες, τους εργάτες, τους νέους, το σθένος, τη μνήμη, τη φαντασία.

Θέλω τον σοσιαλισμό αύριο, αλλά από σήμερα ψηφίζω Αριστερά, διότι μόνον αν μπει από σήμερα ο λαός στον αγώνα, μόνον αν ο ίδιος ελέγχει τον δρόμο και το αποτέλεσμα, δεν θα βρεθούμε πάλι αύριο μπροστά σε μια γραφειοκρατική παρέκβαση ή, ακόμα χειρότερα, σε μια τυραννίδα (στο όνομα του λαού, με τον λαό στη γωνία).

Οχι άλλη κινδυνολογία.

Ο λαός μπορεί και χωρίς αυτούς που τον εξαπάτησαν και προσπαθούν να τον εξαπατήσουν εκ νέου.

Δεν υπάρχουν μονόδρομοι.

Μας έφεραν έως εδώ αυτοί που ζητούν να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία θανάτου, πεθαίνοντας καθ’ οδόν, όπως οι Αρμένιοι αιχμάλωτοι των Τούρκων το 1915, αλλά πολλοί άλλοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας.

Δεν θα μας πάνε αμέσως στον Παράδεισο, αλλά θα μας βγάλουν απ’ τη Γεδρωσία.

Δεν είναι εύκολοι, δεν είναι δρόμοι του καναπέ, είναι δρόμοι του αγώνα. Θέλει δουλειά, δουλειά που πιάνει όμως τόπο, όχι δουλεία όπως μας προτείνουν οι Γραικύλοι.

Ώς εδώ!

Δεν ψηφίζω Μέρκελ! Ψηφίζω Ελλάδα.

Δεν διαλέγω τυράννους! Τους καταψηφίζω.

Δεν νομιμοποιώ τοκογλύφους! Θα τους δικάσω.

Διαλέγω με ποιους διαλέγομαι. Δεν διαλέγομαι με τα φερέφωνα του Δ’ Ράιχ και τα ανδρείκελα της Διαπλοκής.

Είμαι πολίτης, οπλίτης της ψήφου μου - μεγάλη ευθύνη και γι’ αυτήν λογοδοτώ στους πλησίον μου, στους συντρόφους μου, στους συμπολίτες μου, στους ίσκιους της μάνας μου και του πατέρα μου...