Νουάρ μυθιστόρημα 'ΜΑΠΟΥΤΣΕ' - Του Caryl Ferey

Το βιβλίο με τίτλο "ΜΑΠΟΥΤΣΕ" του Caryl Ferey, το τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πάρα πολύ. Παρόμοια πολύ θετική αποδοχή είχε και από το σύνολο των μελών της Λέσχης μας χθες (21/9/2014), που το είχαμε για συζήτηση. Οι λόγοι είναι πολλοί: εξαιρετική, εκρηκτική αφήγηση, φοβερή πλοκή, πολύ καλή μετάφραση, αναφορά (με μυθοπλασία) σε πραγματικά γεγονότα που έχουν να κάνουν με την Αργεντινή από το 2001 έως το 2010, -που είναι όμως απότοκα της στυγνής δικτατορίας του Βιντέλα(1976 -1983)- στον αγώνα των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, αναφορά στη φυλή Μαπούτσε και στις περιπέτειες που είχαν από τους κατακτητές της γης τους λευκούς,  που έχουν αντίκτυπο μέχρι και σήμερα κλπ.

Είναι ένα βιβλίο 471 σελίδων, που ουσιαστικά γράφτηκε σήμερα (2012, μεταφράστηκε κι εκδόθηκε από την ΑΓΡΑ το 2013) και περιγράφει εκ περιτροπής την σημερινή κατάσταση της Αργεντινής, όπως την βλέπουν οι ήρωές του, που προσπαθούν να εξιχνιάσουν αφενός τα στυγερά εγκλήματα της δικτατορίας του Βιντέλα, την διαπλοκή που επικρατούσε και επικρατεί ακόμη λόγω και της έλλειψης τιμωρίας των ενόχων, και αφετέρου, τις περιπέτειες και τις σφαγές που υπέστησαν οι γηγενείς αμερικάνικοι πληθυσμοί από τους λευκούς κατακτητές (τους Ισπανούς) όπως η φυλή των Μαπούτσε, η οποία προσωποποιείται εδώ από την βασική ηρωίδα του βιβλίου την Ζανά.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μαθαίνουμε γεγονότα που ασφαλώς θυμίζουν, σαν σε καρμπόν, την κατάσταση της χώρας μας. «Η νεοφιλελεύθερη πολιτική του Κάρλος Μένεμ είχε εγκλωβίσει τη χώρα σε έναν θανατηφόρο μηχανισμό, μια ωρολογιακή βόμβα: αύξηση του χρέους, μείωση των δημόσιων δαπανών, ευέλικτο ωράριο εργασίας, απολύσεις, ύφεση. Μαζική ανεργία, υποαπασχόληση, μέχρι το μπλοκάρισμα των τραπεζικών καταθέσεων και τον περιορισμό εβδομαδιαίων αναλήψεων σε μερικές εκατοντάδες πέσος. Το χρήμα έκανε φτερά, οι τράπεζες έκλειναν η μία μετά την άλλη. Διαφθορά, σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, διαρθρωτικές προσαρμογές, ανάθεση κεφαλαίων σε τρίτους, ο ίδιος ο Μένεμ, οι διάδοχοί του υπό τις διαταγές των αγορών, και μετά η οικονομική κατάρρευση του 2001-2002 αποτελείωσαν το έργο της καταστροφής του κοινωνικού ιστού που είχε ξεκινήσει με την Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης των στρατηγών. Η κρίση μετατράπηκε σε πτώχευση. Η Αργεντινή, της οποίας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μετά τον πόλεμο ήταν ίσο με της Αγγλίας, είδε την πλειονότητα του πληθυσμού της να πέφτει στο όριο της φτώχειας και το ένα τρίτο να βυθίζεται κάτω από αυτό. Απόλυτη εξαθλίωση. Στα σχολεία, οι μαθητές λιγοθυμούσαν από την πείνα...». Με έναν λόγο: η Αργεντινή ήταν για ξεπούλημα!

Ποιοί είναι οι ΜΑΠΟΥΤΣΕ (Mapuche)

Μεταξύ των μη χριστιανικών φυλών που συνυπήρξαν στη χώρα (Τσαρούα, Ονάς, Γιαμανά, Σελκ' νάμ, Αραουκάν, Χάους, Αλακαλούφ, Μαπούτσε) οι χριστιανοί δεν είχαν δείξει οίκτο για κανέναν. Είχαν διαπράξει αληθινή γενοκτονία οκτακοσίων χιλιάδων ανθρώπων. Οι Μαπούτσε είχαν διασχίσει όλο τον αιώνα σαν σκιές. Φαντάσματα. Διαγράφοντας είκοσι πέντε χρόνια συνθήκης με την Ισπανία, το Σύνταγμα του 1810 είχε νέτα σκέτα αρνηθεί τους Μαπούτσε, τους «ανθρώπους της γης» που ζούσαν στις πάμπες ως νομάδες εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Μαπούτσε, σημαίνει η «Γη των ανθρώπων» (Μαπού=γη. Τσε=άνθρωποι»).

Στους ΜΑΠΟΥΤΣΕ δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη και όχι το αντίθετο.

Οι Μαπούτσε είναι η πλέον πολυπληθής φυλή Αμερικανών γηγενών, οι οποίοι, παρά τις απόπειρες εξολόθρευσής τους από τους Ισπανούς κατακτητές, κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι σήμερα. Κάτι λίγοι ζουν ακόμη στη νότιο Αργεντινή. Η πλειονότητά τους, όμως, περί το 6% του συνολικού πληθυσμού της Χιλής (υπολογίζονται σε 16 εκατ.), κατοικεί στην κεντρική και νότιο Χιλή.

Πρόκειται για ανυπότακτη φυλή, την οποία πολέμησε μετά μανίας ο Χιλιανός δικτάτορας Αουγκούστο Πινοσέτ, αλλά δεν κατάφερε να της κλείσει το στόμα. 

Πριν από τέσσερα χρόνια, οι αρχές της Χιλής ανέσυραν και έθεσαν σε ισχύ ειδικό αντιτρομοκρατικό νόμο που είχε καταρτιστεί την εποχή της δικτατορίας, για να πατάξουν την έξαρση των επιθέσεων και των ταραχών στο νότιο τμήμα της χώρας, για τις οποίες κατηγορούνται ιθαγενείς Μαπούτσε. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι οι Μαπούτσε ήθελαν να έχουν δικαίωμα στη γη τους. 

Ποιός είναι ο Caryl Ferey (Καρίλ Φερέ)

Από εικοσάρης, ο γεννημένος στη Βρετάνη (στην Καέν το 1967) συγγραφέας, γυρνάει με μια μοτοσικλέτα όλη την υφήλιο, ζώντας με τα απαραίτητα, γιατί η συγγραφή προϋποθέτει το ρίσκο ως προϋπόθεση και ως αποτέλεσμα. Συνομιλητές και δάσκαλοί του του σ' αυτή την παγκοσμιοποιημένη αλητεία, ο Γκοντάρ, ο Ζακ Μπρελ, ο Ρενέ Σαρ ή οι Noir Desir. Γι' αυτό επιλέγει το εκρηκτικό πεδίο, που μπορεί να είναι οι καταπιεσμένοι, οι γυναίκες, η εν γένει ομορφιά του κόσμου. 

«Για τα βιβλία μου επιλέγω χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Ο καθείς και οι εμμονές του, και οι δικές μου εμμονές είναι ο καθημερινός φασισμός και η σχέση του με το νεοφιλελευθερισμό. Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται ποτέ Ινδιάνοι, δεν σημαίνει τίποτε γι' αυτούς η λέξη. Σφαγιάστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. Στην Αργεντινή είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ», λέει ο Καρίλ Φερέ για το «Μαπούτσε». 

Ο Καρίλ Φερέ αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του γαλλικού αστυνομικού και νουάρ μυθιστορήματος με τα βιβλία του "Haka" και "Utu", με θέμα τους Μαορί (βραβείο Sang d'Encre 2005, βραβείο Michel Lebrun 2005 και βραβείο αστυνομικού μυθιστορήματος SNCF du Polar 2005). 

Η επιτυχία του κορυφώθηκε με το "Ζουλού" (2008), που απέσπασε ιδιαίτερα σημαντικά βραβεία (Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας 2008, Μεγάλο Βραβείο Αναγνωστριών του περιοδικού ELLE 2008, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ Quais du Polar 2009, βραβείο μυθιστορήματος νουάρ του σάιτ Bibliobs του περιοδικού Nouvel Observateur 2009, μεγάλο βραβείο γαλλικού μυθιστορήματος νουάρ του διεθνούς φεστιβάλ του Μπον 2009, Βραβείο Κριτικών για μυθιστόρημα μυστηρίου 2009 και βραβείο Jean Amila Meckert 2009).

Περίληψη του βιβλίου

Κατά την διάρκεια της δικτατορίας «Το έγκλημα στην Αργεντινή ήταν μια δεδομένη πράξη που περνούσε, θα έλεγε κανείς, ως συγχωρητέα και ως πράξη χαμηλού κύρους. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχαν εξαφανιστεί πεντακόσια μωρά, τα οποία δεν είχαν καταγραφεί στο ληξιαρχείο. Οι γονείς δεν εμφανίστηκαν στις Αρχές για να ζητήσουν τα βρέφη τους. Ο λόγος; Τους είχαν εξολοθρεύσει με δυναμίτη, τους είχαν πυρπολήσει, τους είχαν θάψει μέσα σε τσιμέντο, τους είχαν πετάξει από αεροπλάνα. Χωρίς εκταφές πτωμάτων και χωρίς να αναζητούνται από τις οικογένειες, αυτά τα παιδιά θα παρέμεναν παντοτινά φαντάσματα».

Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λους εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις, γλύπτρια, με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, που ειδικεύεται στην αποκάλυψη των εγκλημάτων τη; δικτατορίας του Βιντέλα, -με προσωπικό ενδιαφέρον, μιας και εκεί έχασε τον πατέρα του ποιητή Καλδερόν και την πολυαγαπημένη του μικρότερή του αδερφή-, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τους οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας.

Η Ζανά είναι Μαπούτσε, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001-2002, έγινε γλύπτρια και έκτοτε μένει μόνη της στο Μπουένος Άιρες. Τώρα, στα 28 της χρόνια, υπολογίζει πως δεν χρωστά πλέον τίποτε και σε κανέναν. Ο Ρουμπέν Καλδερόν είναι κι αυτός από τους επιβιώσαντες - ένας από τους ελάχιστους "υπονομευτές" που βγήκαν ζωντανοί από τις λαθραίες φυλακές, όπου χάθηκαν ο πατέρας του και η μικρή αδελφή του.

Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να ξανάρθει η δημοκρατία. Ιδιωτικός ερευνητής στην υπηρεσία των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, ο Ρουμπέν αναζητά ακατάπαυστα τα παιδιά των εξαφανισθέντων που δόθηκαν για υιοθεσία επί δικτατορίας Βιντέλα, καθώς και τους εκτελεστές τους... Τίποτε δεν προμηνύει τη συνάντηση της Ζανά και του Ρουμπέν, που τόσα τους χωρίζουν. Ένα πτώμα όμως ανασύρεται από τα νερά του λιμανιού της Λα Μπόκα: είναι η "Λους", μια τραβεστί που έκανε πιάτσα στην προκυμαία με την "Πάουλα", τη μοναδική φίλη της γλύπτριας.

Ο Ρουμπέν, από τη μεριά του, ερευνά την εξαφάνιση μιας φωτογράφου, της Μαρία Βικτόρια Καμπάλλο, κόρης ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες στη χώρα. Μολονότι η πολιτική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια, τα φαντάσματα των καταπιεστών πλανιώνται ακόμα στην Αργεντινή - και μαζί τους ρίχνουν τη σκιά τους οι καραμπινιέροι, που έδιωξαν την κοινότητα της Ζανά από τα πατρογονικά εδάφη...

Για τον Έλληνα αναγνώστη, που ζει εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια στο πετσί του, την οικονομική εξαθλίωση των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού, όπου η διαπλοκή και η καταπίεση είναι σε ημερήσια διάταξη, η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, που σίγουρα αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα κατάλληλα μυθοποιημένα, αποτελεί έναν καλό μπούσουλα, για να καταλάβει (και να βγάλει συμπεράσματα) για την τρέχουσα κατάσταση που βιώνει. 

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα φαίνεται πως σε αρκετά η δικιά μας τωρινή κατάσταση, μοιάζει σε πολλά με την ιστορία του λαού της Αργεντινής. 

Πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα, και σχετικό με τα θέματα του βιβλίου, βρίσκω και το βιβλίο «Η χρονιά της ερήμου» ή το ταγκό της βαρβαρότητας, του Pedro Mairal, εκδόσεις Πόλις, που αναφέρεται επίσης στην Αργεντινή του 2001-2002.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------------------------

Πηγές:www.culturenow.gr www.enet.gr 
www.lifo.gr

Ποιοί ψηφίζουν τους Μπέους, Μαρινάκηδες, Ψινάκηδες;

Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό από το αίσθημα του Φόβου ή την Απάθεια είναι η αδιόρατη αποδοχή της Μοίρας μας, ότι τίποτε δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε, ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ότι όλοι ίδια καθάρματα είναι, γι' αυτό γάμησέ τους  όλους, κλείσου στους τέσσερις τείχους της ιδιωτείας σου, φρόντισε μόνο να επιβιώσεις όπως μπορείς, φροντίζοντας μόνο τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και πέραν τούτου ουδέν. Τι σε νοιάζει αν ο γείτονας πεινάει, αν ο συνάδελφός σου πετάχτηκε κακήν κακώς στους δρόμους, αρκεί όμως-όπως εσύ- να' χεις ακόμα δουλειά, να μπορείς να ταΐσεις την οικογένεια και κράτα το στόμα σου κλειστό, μέχρι να περάσει το κακό. Κι όταν έρθει η ώρα των εκλογών, τότε ξέρεις τι θα κάνεις, θα ψηφίσεις τους Άλλους, αυτούς που δήθεν δεν ήταν ως τώρα στα πράγματα, αυτούς που τα λένε όμως έξω απ΄τα δόντια, αυτούς που βρίζουν όλους τους άλλους -όπως κι εσύ θα' θελες να κάνεις αλλά φοβάσαι-, εν τέλει αυτούς, που ενδόμυχα ψιλοθαυμάζεις γιατί δείχνουν ότι έχουν δύναμη -οποιασδήποτε μορφής- και παρόλα αυτά, είναι άνθρωποι σαν και σένα: είναι οπαδοί της ίδιας ομάδας με σένα, τα λένε απλά και κατανοητά για όλους, παρόλο που δεν είναι σπουδαγμένοι, είναι επιτυχημένοι και γνωστοί, όπως κι εσύ θα' θελες να είσαι. Δεν σε νοιάζει αν τους κυνηγάει η δικαιοσύνη, αν για κάποιους είναι λαμόγια, αν τα παίρνουν από δέκα μπάντες ψιλοπαράνομα, σημασία έχει ότι είναι ντόμπροι στον λόγο τους, κι ότι θα μας βολέψουν κι εμάς κάπως, εάν έχουμε κάποια ανάγκη.

Έτσι φθάσαμε στην πόλη μας, το Βόλο, να εκλέξουμε με τεράστια πλειοψηφία ένα καθαρό λαμόγιο, έναν αρχιμαφιόζο, τον Αχχ. Μπέο για Δήμαρχο, στον Πειραιά το τσιράκι του Μαρινάκη, στον Μαραθώνα -φευ- τον Ψινάκη κοκ.

Πολύ φοβάμαι, ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί, εάν δεν  καταλάβουμε τα γενεσιουργά της αίτια και προπάντων, εάν δεν προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχει καταβάλει.

Ο τραγέλαφος με τις διάφορες δηλώσεις, τις βρισιές και τις απειλές του νέου Δημάρχου στον Βόλο, έχει φθάσει ήδη στο κατακόρυφο: χθες παρενέβη τηλεφωνικά σε τηλεοπτική εκπομπή και απείλησε στη ψύχρα δημοσιογράφο ότι θα τον χαστουκίσει!

Το λυπηρό στην περίπτωση, είναι ότι κανείς δεν σηκώνει το μανίκι να καυτηριάσει αυτές τις πρακτικές. Υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή και από την υποτιθέμενη διανόηση του τόπου, αλλά και από τον τύπο, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

Προσπαθώντας εδώ και και να ερευνήσω  το φαινόμενο Μπέου κλπ. κατέληξα σε διάφορες σκέψεις και αναλύσεις, τις οποίες άλλωστε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, είχα διατυπώσει και προεκλογικά και σε διάφορους γνωστούς και φίλους, οι οποίοι -εμμέσως ή αμέσως- μου έδειχναν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν Μπέο. Τους έλεγα περίπου ότι όταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...[1]

Πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτοί που ψηφίζουν ΧΑ και αυτοί που ψηφίζουν Μπέους, Μαρινάκηδες και Ψινάκηδες, ανοίκουν στην ίδια συνομοταξία ψηφοφόρων, μπαίνουν στο ίδιο καλάθι. Οι πάνω από 400χιλ. ψηφοφόροι της ΧΑ ούτε φασίστες ούτε Ναζί είναι. Είναι οι ίδιοι, που μαζί με άλλους, ψηφίζουν τοπικά μαφιόζους για Δημάρχους, γιατί είναι πλήρως απογοητευμένοι και απαξιωμένοι από τη λαίλαπα των μνημονίων και έχοντας χάσει την ταξική τους συνείδηση, θέλουν δήθεν να τιμωρήσουν τους πολιτικούς γενικά και αόριστα, για να τους μείνει ίσως έτσι μια ικμάδα ικανοποίησης, ότι έτσι κάνουν το καθήκον τους... Αυτή είναι -ιστορικά- γνωστή συμπεριφορά του λούμπεν προλεταριάτου: αντί ν' αλλάξεις τον γάιδαρο χτυπάς το σαμάρι και καμώνεσαι κιόλας πως έτσι κάνεις το καθήκον σου...

Ο Βόλος είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τί σημαίνει λούμπεν προλεταριάτο. Σε μια ήδη μαραζωμένη από την αποβιομηχάνιση πόλη ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η εθνική οικονομική γενοκτονία. Κι όμως, ελάχιστοι αντέδρασαν για όλα αυτά, αναμένοντας μια "σοβαρότερη" εξέλιξη για να επαναστατήσουν. Κι αυτή ήρθε όταν υποβιβάστηκε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα λόγω της συμμετοχής τού ιδιοκτήτη της, του Αχ. Μπέου δηλαδή, στα στημένα παιχνίδια! Τότε οι βολιώτες πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης ζητώντας το δίκιο τους, δηλαδή να μην τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός Βόλου για την ενεργό συμμετοχή του σε ένα στημένο πρωτάθλημα με το αιτιολογικό πως και "οι άλλοι βασάνιζαν τους μαύρους, αλλά δεν τιμωρήθηκαν". Αυτό είναι, άλλωστε, το μέτρο τής δικαιοσύνης που ζητούμε στην Ελλάδα, να ψοφήσει δηλαδή και η κατσίκα τού γείτονα γιατί κι αυτός την πότιζε με απαγορευμένα φάρμακα, καθώς και η με κάθε κόστος νίκη, η οποία πρέπει να επιβραβεύεται έστω κι αν έρχεται δια της πλαγίας οδού. Την αδικία, εξάλλου, την επικαλούμαστε ως δικαιολογία μόνο όταν πέφτουμε θύματά της. Οταν είμαστε καβάλα στο άλογο, απλώς σηκώνουμε τους ώμους, ξεφυσούμε ένα "έτσι είναι η ζωή" και συνεχίζουμε...[2]

Είναι εξοργιστική η συνειδητοποίηση ότι μαχαιρωνόμαστε ακόμα για τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες ή σηκώνουμε το τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούμε γιατί η τηλεόραση ανάβαλε την προβολή τού αγαπημένου μας τουρκικού σίριαλ, αλλά κάνουμε ελάχιστα για να γλιτώσουμε από την πραγματική μας μιζέρια.[3]

Υπάρχουν βέβαια και πολλά ελαφρυντικά για όλους αυτούς τους ψηφοφόρους. Πέρα από την οικονομική αφαίμαξη και την καταπίεση που υφιστάμεθα όλοι, υπάρχει και καθημερινός κλαυσίγελος των "πολιτικών" πτωμάτων, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν. Τελευταία παραδείγματα για γέλια και για κλάματα ήταν τα 40χρονα του πτώματος ΠΑΣΟΚ, τα παλιά-νέα ψέμματα των Σαμαροβενιζέλων στην ΔΕΘ και το σημερινό επεισόδιο του πάλαι ποτέ γενικού γραμματέα της ΜΝΗΜΑΡ, του Λυκούδη, που αποχώρησε και ίδρυσε νέο κόμμα(?), προφανώς μαζί με Ψαριανούς και λοιπούς Ποταμίσιους, να βοηθήσει τη χώρα να μην πάει μια ώρα αρχύτερα σε νέες εκλογές εκπληρώνοντας την επιθυμία της δεξιοφασιστικής κυβέρνησης, που άγχεται να πιάσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών για να βγάλει νέο πρόεδρο χωρίς νέες εκλογές. Το άκρον άωτο εδώ με τον πολύ Λυκούδη, είναι, ότι ενώ δεν ψηφίστηκε απ' τον λαό -ήταν σαν Γ.Γραμματέας στο επικρατείας- δεν επιστρέφει την βουλευτική έδρα!

Όλα τα παραπάνω και βέβαια μύρια τόσα άλλα, θολώνουν κάποιων το μυαλό και τον στέλνουν σπίτι στον φαρδύ καναπέ τους. Πρέπει όμως κάποια στιγμή, πριν είναι πολύ αργά να αντιδράσουμε. Η κατάσταση στη πόλη μας στο Βόλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι τα επόμενα 5 χρόνια. Δεν μας αξίζει μια τέτοια μοίρα.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

----------------------------
[1-3]:tripioevro

Με μεγάλη επιτυχία έγινε από την ΑΝΩΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΒΟΛΟΥ η Διανομή διαμαρτυρίας στις 14/6/2014

Ο καλός Θεός της ΆΝΩΣΗΣ μας προστάτεψε χθες (Σάββατο 14/6/2014), από το σημερινό αρκετά έντονο μπουρίνι, και με άψογη οργάνωση και ηλιόλουστο καιρό, κάναμε μια ακόμα επιτυχημένη διανομή περίπου 20 τόνων εξαιρετικής ποιότητας πατάτας Αχαΐας, σε πάνω από 600 οικογένειες, σε τιμή 0,385 €, σε συσκευασίες των 13 κιλών προς 5,0 € την κάθε μία.

Η χθεσινή διανομή είχε για μας και το κίνημά μας, μια ιδιαίτερη σημασία. Ήταν η αντίδρασή μας απέναντι στο νέο νόμο που προσπαθεί να περιορίσει την εμπορική δραστηριότητα των Παραγωγών της χώρας μας, να μπλοκάρει τη δράση του Κινήματος «Χωρίς Μεσάζοντες». Ήταν μέρος της πανελλήνιας διαμαρτυρίας από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, με αίτημα την απόσυρση του νόμου που στερεί στους παραγωγούς το δικαίωμα της απευθείας διάθεσης των προϊόντων τους στους συμπολίτες μας. 

Σύμφωνα με το νόμο αυτόν που ψηφίστηκε στις 15 Μαΐου, γίνεται προσπάθεια να μπει φρένο στην εμπορική δραστηριότητα των παραγωγών, εμποδίζοντας τους να πουλήσουν οι ίδιοι τα προϊόντα τους σε πόλεις πάνω από 3.000 κατοίκους. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα άρθρα σχετικά με την άδεια πλανόδιου υπαίθριου εμπορίου, έχει παραληφθεί επιμελώς η λέξη «παραγωγός». Όλοι οι παραγωγοί εξομοιώνονται με τους πωλητές, δηλαδή με εκείνους που μπορεί να μην παράγουν τίποτα.

Πέρα από τις νέες ρυθμίσεις, ο νέος νόμος καταργεί όλους τους ισχύοντες νόμους για το πλανόδιο υπαίθριο εμπόριο των Παραγωγών. Μεταξύ άλλων καταργείται το άρθρο 6 του Π.Δ. 254/2005, που προέβλεπε έκδοση άδειας άσκησης υπαίθριου εμπορίου αποκλειστικά σε ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ με ισχύ σε όλη την επικράτεια, για την πώληση γεωργικών, αμπελουργικών, κτηνοτροφικών, πτηνοτροφικών και μελισσοκομικών προϊόντων ιδίας παραγωγής.

Κάτω απ' αυτό το κλίμα, η ανταπόκριση του κόσμου μας έδωσε κουράγιο. Πολύ ήρθαν μόνο για να μας πουν λόγια συμπαράστασης, άλλοι για να φέρουν μόνο τηγανέλαιο ή καπάκια και να μας ευχαριστήσουν για το έργο που κάνουμε.

Τους διαβεβαιώνουμε όλους, πως η ΆΝΩΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΒΟΛΟΥ και γενικά το κίνημα «Χωρίς Μεσάζοντες» σε όλη τη χώρα, δεν θα το σταματήσει κανένας νόμος και καμία δύναμη. Θα συνεχίσει απτόητο το έργο του, να βοηθάει τις φτωχές λαϊκές οικογένειες, κόντρα στους μεγαλέμπορους και τους κάθε λογής μεσάζοντες, προσφέροντας φτηνά, ποιοτικά ελληνικά προϊόντα και κάθε βοήθεια όπου αυτό είναι αναγκαίο. Θα συνεχίσουμε επίσης να βοηθάμε τους παραγωγούς, να συνεχίσουν να μπορούν να διαθέτουν οι ίδιοι τα προϊόντα τους κατευθείαν στον καταναλωτή και να μην γίνονται βορά στους κάθε λογής επιτήδειους μεσάζοντες - μεγαλέμπορους.

Ευχαριστούμε όλους για την συμπαράστασή σας. Θα σας ξαναδούμε στην επόμενη διανομή, το επόμενο μήνα. 

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Την Κυριακή μαυρίζουμε τον Μπέο, για να διορθώσουμε το κακό!

Αλήθεια τα'χω χαμένα. Διαβάζω σήμερα στον τοπικό τύπο το πως ψήφισαν οι συμπολίτες μου και παθαίνω σύγκρυο. 

Έναν νονό της νύχτας και του ποδοσφαίρου, έναν υπόδικο για διάφορα αδικήματα, που είναι αναγκασμένος κάθε 1 και 15 του μήνα, να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα, που του έχει απαγορευτεί η έξοδος στο εξωτερικό, που στις εξόδους και τις ομιλίες του "συνοδεύεται" από μια ντουζίνα μπράβους, που στο ψηφοδέλτιό του έχει περιλάβει όλα τα κατακάθια της Χρυσής Αυγής και της άκρας Δεξιάς, αυτόν λοιπόν τον τύπο, τον Μπέο, τον ψήφισαν 4 στους 10 ψηφοφόροι του Βόλου!. Στην Πορταριά δε και στη Μακρυνίτσα σχεδόν 5 στους 10. Το ίδιο και στην Αγριά. Μόνο η εργατομάνα Ν.Ιωνία άντεξε κάπως.

Το εξωφρενικό εδώ είναι, ό,τι από χθες, πολλοί φίλοι και γνωστοί, οι συνάδελφοι, γενικά η συντριπτική πλειοψηφία απ' αυτούς που έχω μιλήσει, έχουν δήθεν μείνει έκπληκτοι και πανικοβλημένοι, από το υψηλό του ποσοστό, κι από το "κακό" που μας βρήκε!. Θα τρελαθούμε εντελώς. Τότε ποιος τον ψήφισε, το άγιο πνεύμα; 

Έχουμε χάσει τον μπούσουλα, δεν έχουμε καν το θάρρος να παραδεχθούμε την μαλακία μας. Να πούμε ευθαρσώς, ναι τον ψήφισα γι'αυτόν κι εκείνο το λόγο. Να παραδεχτούμε ό,τι δεν γουστάρουμε να'μαστε ελεύθεροι, ό,τι θέλουμε τον "νταή", τον "δυνατό" να μας οδηγεί και να μας προστάζει... Ό,τι είμαστε φοβικοί και ραγιάδες και γαμημένοι νοικοκυραίοι της δεκάρας και της συντήρησης... Να παραδεχθούμε επιτέλους ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας, μόνο που αισθανόμαστε αδύναμοι να τον κοινοποιήσουμε προς τα έξω. (Γιατί, στο σπίτι μας, στη γυναίκα μας, στον μετανάστη, εκεί που μας παίρνει, εκεί  δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό...)

Εάν προσπαθήσω με τη λογική να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά των συμπολιτών μου, όπως και αυτή των Πειραιωτών, ή αυτών που -μετά απ' όσα έγιναν γνωστά- ψήφισαν στην Αθήνα Κασιδιάρη και Παναγιώταρο, καταλήγω σε διανοητικό αδιέξοδο. 

Πως αποφασίζω να ψηφίσω κάποιον κατώτερό μου;
Έναν νονό της νύχτας;
Έναν εν δυνάμει δολοφόνο;
Έναν φασίστα και ναζί;
Ή έναν εφοπλιστή;

Η μόνη δυνατή εξήγηση που είναι δυνατό να δοθεί εδώ, είναι αυτή που προανέφερα, ό,τι αποφασίζω όχι με βάση το προσωπικό - κοινωνικό και ταξικό μου συμφέρον, αλλά, τυφλά εγωιστικά, με βάση τα κατώτερά μου ένστικτα, με το θυμικό μου, και τις φοβίες μου.

Αυτή όμως, είναι αντίδραση ραγιάδικη, και ανθρώπου με κόμπλεξ κατωτερότητας.

Θέλουν δήθεν να εκδικηθούν τον "κακό" πολιτικό κόσμο του Βόλου. Μα η Αριστερά δεν ήταν ποτέ στα πράγματα, γιατί την καταδικάζουν πριν την δοκιμάσουν; Γιατί μετά από 4 χρόνια μνημονίου, μετά από τόση ανεργία, φτώχεια, και εξευτελισμό, δεν αποφασίζουν να ψηφίσουν αριστερό υποψήφιο;Πότε θα το κάνουν άραγε, στη Δευτέρα Παρουσία;

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ακόμα, για το φαινόμενο Μπέου, δεν έχει όμως νόημα. 

Σημασία έχει τώρα να προσπαθήσουμε συλλογικά, μήπως με την ψήφο μας, την ερχόμενη Κυριακή, μπορέσουμε και σώσουμε την παρτίδα. 

Στα σοσιαλ μιντια, είδα χθες με χαρά κάλεσμα του γνωστού και αγαπητού Συγγραφέα Κώστα Ακρίβου, όπως επίσης και της πολύ καλής Δημοσιογράφου Ελένης Σταμούλη, οι οποίοι σχεδόν ταυτόχρονα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και καλούν όλους σε επαγρύπνηση την Κυριακή, μπας και αποφύγουμε το μεγάλο κακό. 

Μακάρι να εισακουσθούν.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

'Έχεις δίκιο είναι ο Αλντεμπαράν' - Η τελευταία συλλογή ποιημάτων του Γιάννη Τσίγκρα

Μετά τη τελευταία συλλογή διηγημάτων με τίτλο "ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ", ο πολύ γνωστός κι αγαπητός βολιώτης συγγραφέας και ποιητής Γιάννης Τσίγκρας, προχώρησε σε δεύτερη αυτοέκδοση βιβλίου του, και συγεκριμένα της τελευταίας συλλογής ποιημάτων του, με τίτλο "Έχεις δίκιο είναι ο Αλντεμπαράν".
(Ο υποφαινόμενος τον βοήθησε μόνο -χωρίς προηγούμενη εμπειρία είναι η αλήθεια- στην στοιχειοθέτηση, εκτύπωση και δημοσίευση των βιβλίων).

Μάλιστα και το βιβλίο αυτό με τίτλο "Έχεις δίκιο είναι ο Αλντεμπαράν", το διαθέτει ο συγγραφέας ελεύθερα για κατέβασμα σε όλους από εδώ.

(Το βιβλίο με τίτλο "ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ", μπορείτε επίσης να το κατεβάσετε από εδώ).

Σήμερα αναδημοσιεύω -έτσι για γνωριμία- 2 από τα 54 ποιήματα της συλλογής, από τα πολλά που μου άρεσαν ιδιαίτερα.

 (Αποστόλης Μωραϊτόπουλος 23/4/2014)

******** 

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 50

Εκείνα τα χρόνια η φτώχεια  περίσσευε

Τη μαζεύαμε, λοιπόν, σε πιάτα

Και τη μοιράζαμε στους γείτονες

Η κυραΛένη τρία σαλιγκάρια στο πιάτο, για μας

Και μεις σκέτες πικραλήθρες για την κυρία Αρετή

Κι αυτή, ένα Χριστουγεννιάτικο  Δέντρο

Στολισμένο με βώλους, τυλιγμένους  με χρυσόχαρτα

Για να το βλέπει όλος ο κόσμος-το' κανε χωρίς  έπαρση.

Τα θερινά απογεύματα, οι γριούλες έγνεθαν ποκάρια απ' το

Γειτονικό εργοστάσιο του Τζήμα και οι νεότερες έπλεκαν

Πολύχρωμες, μ'αυτά, φανέλες,για όλα τα παιδιά της γειτονιάς.

Ένα βράδυ πέρασε απ' τη γειτονιά  μας ο Χριστός

Ζήτησε ένα ποτήρι νερό και του  το'φεραν με προθυμία.

Εκείνος ευλόγησε και χάθηκε στο δειλινό.

Από τότε η φτώχεια  μας έσπασε σε άπειρα κομμάτια

Έτσι  που χάθηκε ή τη συνηθίσαμε.

 
******** 

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ

Με το  ξεσκόνισμα τόσων βλεμμάτων

Τα πράγματα  χάνουν την ικμάδα

Του συναισθήματος-

Όπως στα παλιά κάδρα

Θέλεις να πεις  «ο καημένος ο παππούς»

Και σου βγαίνει ένα  « έτσι ήταν λοιπόν».

Χρειάζεται φειδώ  και το αγκάλιασμα.

 

Ο Αχ. Μπέος και το Ποτάμι δίνουν φρεσκάδα στον πολιτικό μας στίβο.

Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στον κεντρικό και τοπικό πολιτικό στίβο, το βρίσκω πολύ ενθαρρυντικό (και διασκεδαστικό). Επιτέλους ξεπροβάλλουν νέα κόμματα και σχηματισμοί. Νέοι άφθαρτοι άνδρες (κυρίως) και γυναίκες (κατα)δέχονται να μπουν στον πολιτικό στίβο.

Έτσι χάρηκα πάρα πολύ που ένας γίγαντας της δημοσιογραφίας και του αντικειμενικού ρεπορτάζ, ο Σταύρος Θεοδωράκης, καταδέχθηκε να κατεβεί στον πολιτική. Μάλιστα χάρηκα διπλά, γιατί αμέσως τον ακολούθησε στο επίπονο -είναι αλήθεια- εγχείρημά του, μέχρι κι ολόκληρος Αντιπρύτανης Πανεπιστημίου!. Το ό,τι το νέο εγχείρημά τους θα έχει σίγουρη επιτυχία, φάνηκε από την πρώτη στιγμή: δεν πέρασαν 2-3 ημέρες από την γνωστοποίηση του Ποταμιού τους και να'σου η πρώτη δημοσκόπηση, τους δίνει διψήφια νούμερα!.

Ελπίζω σύντομα να τους μιμηθούν και άλλοι καταξιωμένοι της δημοσιογραφίας, όπως ο Βαξεβάνης -τον οποίο προσωπικά πάω με χίλια-, ο Χατζηνικολάου και άλλοι πολλοί. Έτσι θα καταφέρουμε όλοι μαζί, να σταματήσουμε επιτέλους την επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αναγνωρίζει το SUCCESS STORY που καταφέραμε μόλις, με θυσίες και αγώνες 4 ετών.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον τοπικό πολιτικό μας στίβο στον Βόλο. Ένας τιτανοτεράστιος, άφθαρτος συντοπίτης μας, ο Αχ. Μπέος, έβαλε πλώρη να μας σώσει από την κακομοιριά. Ποιος είναι ο Μπέος, τον ξέρει το πανελλήνιο, η μόνη διαφορά που έχει από τους άλλους υποψηφίους, είναι ό,τι αυτός είναι ήδη υπόδικος, οι άλλοι μπορεί να γίνουν μετά. Θέλει λέει, να γίνει Δήμαρχος στον τόπο του και να κάνει επιτέλους τον Βόλο Μονακό!. Τι το περίεργο. Μακάρι να είχαν κι άλλοι κότσια (κι αρχίδια) σαν κι αυτόν. Ο τόπος θα ξεβρόμιζε μια για πάντα από τους κάθε λογής πολιτικάντηδες της δεκάρας και της αρπαχτής. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις τον φέρνουν πρώτο στην αγάπη του κόσμου. Εμείς οι βολιώτες ξέρουμε να εκτιμούμε τέτοιες πρωτοβουλίες. Πλήθος υποψηφίων δημοτικών συμβούλων δέχθηκαν ήδη να τον συνδράμουν στο δύσκολο έργο του. Μάλιστα έμαθα από τις εφημερίδες πως ήδη ένας καταξιωμένος συνάδελφός μου υπέβαλε υποψηφιότητα. Ένας άλλος,, ρωτούσε χθες να μάθει το κόστος, για να υποβάλει κι αυτός υποψηφιότητα. Μόλις έμαθε ό,τι κοστίζει 250 € έκανε προσωρινά πίσω.

Έτσι μου' ρχεται να βάλω κι εγώ υποψηφιότητα κάπου. Μόνο τα 250 € με προβληματίζουν κι εμένα. Είναι και τα επίδικα αυτής της 2μηνης απεργίας που κάναμε στο Πανεπιστήμιο τις προάλλες για να σταματήσουμε τις διαθεσιμότητες των συναδέλφων, που μ' έχουν οικονομικά γονατίσει. Την επόμενη φορά θα κοιτάω κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, μόνο την πάρτη μου, δεν είναι καιρός για απεργίες κι αγώνες τώρα.

Κατά τα άλλα ο νυν Δήμαρχος, Σκοτινιώτης κι ο Παπατόλιας χέστηκαν από τον φόβο τους από την επέλαση του Μπέου, και κάναν μεταξύ τους ειρήνη. Θα κατεβούν μαζί!. Τώρα είτε χώρια είτε μαζί το ποιος θα τους ψηφίσει, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Για την Αριστερά έχω ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ακόμη πρέπει σ'αυτήν να συμπεριλάβω τον ΣΥΡΙΖΑ -με τις συνεχείς διολισθήσεις προς την σοσιαλδημοκρατία που του επισυμβαίνουν τελευταία. Μαθαίνω ό.τι τον υποψήφιό του Πατσιαντά, οι μισοί δεν τον θέλουν. Όσο για το ΚΚΕ, καλά να'ναι το μοναστήρι!. Τελευταία αποστροφή του υποψήφιου του ΚΚΕ Νάνου: "Μπέος, Πατσιαντάς, Σκοτινιώτης είναι ένα και το αυτό, εμείς μόνο έχουμε δίκιο, που θα φέρουμε το σοσιαλισμό στο Βόλο". Εμένα πάντα μ'αρέσει αυτή η απλουστευτική λογική του άσπρου - μαύρου. Γι'αυτό η Αριστερά πάει μπροστά και συνεπαίρνει τα πλήθη.

¨Όσο για τις άλλες αριστερές δυνάμεις -τις άκρας αριστεράς ντε- ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ., βαρέθηκαν αυτή τη φορά να το συζητήσουν το θέμα, και είπαν να βάλουν υποψηφιότητα μόνο για την Περιφέρεια. Δεν πειράζει, την άλλη φορά θα βάλουνε και υποψήφιο Δήμαρχο.

Ξέχασα τη ΧΑ, αλλά αυτό το έκανα επίτηδες. Η ΧΑ επέλεξε -χωρίς να το καταλάβει- τον Μπέο, το ίδιο και η ΝΔ, που όμως για να κρατήσει τα προσχήματα όρισε και κάποιον άλλον υποψήφιο, κάποιον με μουστάκι, νομίζω, γιατί το όνομά του, λυπάμαι, δεν θυμάμαι.

Τώρα που το ξανασκέπτομαι, αν δεν έχουμε με την πρώτη φορά εκλογή Δημάρχου και πρέπει να επιλέξω την επόμενη βδομάδα μεταξύ Μπέου και Πατσιαντά (ΣΥΡΙΖΑ), θα βρίσκομαι σε πολύ μεγάλο δίλημμα ποιόν να επιλέξω.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

"ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ" - Τελευταία συλλογή διηγημάτων Του Γιάννη Τσίγκρα

Η τελευταία συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Τσίγκρα με τίτλο "ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ", είναι από σήμερα γεγονός. Όσοι γνωρίζουν τον συμπολίτη μας συγγραφέα και ποιητή, γνωρίζουν την αυθεντικότητα, την -σχεδόν παιδική- ευαισθησία του και το τεράστιο ταλέντο του. Γι' αυτό όλοι, νομίζω, είμαστε ευγνώμονες, που μας προσφέρει τώρα την τελευταία του δουλειά.  

Μάλιστα το βιβλίο το διαθέτει ο συγγραφέας ελεύθερα για κατέβασμα σε όλους από εδώ.

Σήμερα αναδημοσιεύω -έτσι για γνωριμία- ένα από τα 19 διηγήματα της συλλογής, -από τα λίγα που πρόλαβα ήδη να διαβάσω- που μου άρεσε ιδιαίτερα, του οποίου τον τίτλο, δανείστηκε η συλλογή.
Επιφυλάσσομαι σε μεταγενέστερο χρόνο να κάνω την βιβλιοκριτική μου.
 (Αποστόλης Μωραϊτόπουλος 14/2/2014)

********

  

ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ

                                                                              

-Στη δεκαετία του ’55 – ’65, η συνοικία Νεαπόλεως χωριζόταν σ’ ανατολικό και δυτικό τμήμα, από τη σιδηροδρομική γραμμή του μικρού τρένου, που κουβαλούσε κοκκινόχωμα, από τους πρόποδες της μαγούλας Παλατάκι, στο εργοστάσιο τουβλοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα. Δέκα με δεκαπέντε βαγονέτα κωνικά και μια ατμομηχανή που χωρούσε ένα καρβουνισμένο πενηντάρη, ξερακιανό με περισσότερες της μιας ιδιότητες: μηχανοδηγός, ρυθμιστής της κυκλοφορίας στην οδό Λαρίσης, όταν μ’ ένα κόκκινο σημαιάκι κατέβαινε απ’ το όχημα του, σταματώντας ποδήλατα και μηχανάκια και φορτηγά που είχαν τη μούρη του δράκου με τον οποίο πολέμησε ο Μεγαλέξανδρος.

      -Κι ακόμη μπόγιας γίνονταν για μας, όσοι τρέχαμε πλάι, πηδούσαμε από βαγόνι σε βαγόνι ή, όλοι μαζί, τραβώντας από το τελευταίο σίδερο, σταματούσαμε το συρμό. Μας κυνηγούσε τότε με τη λαβίδα του υψωμένη, ασθμαίνοντας και βρίζοντας, ανάμεσα στα βούρλα και τ’ αλμυρίθια, εκεί στις ‘αλατιέρες’ ή ‘τηγανάκια’ – τα αρχαία έλη της Δημητριάδας. Τεράστια τετράγωνα επίπεδα, ορισμένα από νεραύλακες, άσπριζαν μετά την εξάτμιση του θαλασσινού νερού. Λίγα χρόνια πριν, γέμιζαν από αλατάδες που, ξύνοντας την επιφάνεια τους, συγκέντρωναν το φθηνό άρτυμα του, λιτού τότε, πιάτου σε μεγάλους σωρούς. Αργότερα, το ελληνικό μονοπώλιο σταμάτησε τη χρήση των χώρων και οι αλατιέρες μπαζώθηκαν από τα υλικά των γκρεμισμένων από τους σεισμούς σπιτιών. Ανάμεσα σε χώματα και τσιμέντα έβλεπες κορμούς φοινικιάς, προφυλακτήρες αυτοκινήτων, αετώματα και κόρες πήλινες, τετράγωνους πεσσούς. Ακρίδες με κόκκινα φτερά  τινάζονταν ψηλά, στις μικρές χειμερινές λακκούβες, οι γυρίνοι στριφογύριζαν. Από την δυτική πλευρά έρχονταν η μυρωδιά της κράμβης και του καμπίσιου χιονιού ως την Άνοιξη που γέμιζε ο τόπος παπαρούνες και ασφοδέλους.

      -Το σπίτι μας, χτισμένο στο σχέδιο Παρασκευόπουλου, με πολλά μικρά δωμάτια και σινάζια, με περισσότερο σίδερο και λιγότερο μπετόν, ήταν απ’ τα  πρώτα  που χτίσθηκαν στην περιοχή. Στο βάθος μιας μικρής αυλής με κυδωνιές, φτούρο και τριαντάφυλλα, είχαμε, καλού – κακού, στήσει και μια παράγκα. Οι τοίχοι, διπλή σειρά καλαμιών, άντεχαν περισσότερο από βαρύτερες κατασκευές στις δονήσεις. Ευτυχώς δεν χρειάσθηκε. Έγινε κατά καιρούς, αποθήκη σταριού, χοιροστάσιο, δωμάτιο ενοικιασμένο, αίθουσα ( για ένα δίμηνο) της α και β τάξης του περιφερόμενου 23ου Δημοτικού Σχολείου, αποθήκη χλωρίνης και εδωδίμων. Ο πατέρας είχε ανοίξει μπακάλικο. Διαμόρφωσε κατάλληλα ένα δωμάτιο του μεγάλου σπιτιού. Αριστερά στοιβαγμένα σακιά με όσπρια, δεξιά τα ράφια, κουτάκια με μπογιές, ελιές ξυδάτες,. Στον μεγάλο πάγκο, πίσω απ’ τον οποίο καθόταν συνήθως η μητέρα, η στραβή ζυγαριά με τα στρογγυλά βαρίδια της οκάς και των δραμιών. Απ’ το ταβάνι κρέμονταν μαύρες και αποτελεσματικές μυγοπαγίδες.

      -Η πρώτη χήνα ανέβηκε λίγο ψηλότερα, πέρασε πάνω από τους ταύρους, το ‘χούι’ αποφεύγοντας των εκδοροσφαγέων. Βοήθησε μ’ ένα πλατάγισμα  των φτερών της να φανερωθεί η φαλάκρα της Αντριάννας, την ώρα που έπλενε στη Μπουρμπουλήθρα, κοιλίτσες και ‘μπουμπάρια’. Η Αντριάννα είχε επιβάλει τον τραβεστισμό της σε ένα σινάφι ανδροπρεπέστατο. Μαύρο φόρεμα και κόκκινες γαλότσες, σε τριχωτές φορούσε γάμπες και την Κυριακή, στην εκκλησία, μελιτζανί ταγέρ. Την είχαν αποδεχθεί οι τρεις – τέσσερις πρώτες γειτόνισσες του Συνοικισμού Αναπήρων, έτσι επίσημα ονομάζονταν το ανατολικό τμήμα της Νεάπολης. Σχεδίαζε  τον τρόπο του κεντήματος τόσο καλά που ακόμη κι αν ξένιζε η νοηματική γλώσσα , επειδή κωφάλαλη εμφανίσθηκε και χάθηκε αργότερα, ακόμη κι αν δεν καταλάβαιναν τι ήθελε να πει, μιλώντας εκεί στις αυλές με τα ρόδινα και τα θαλασσιά αλμυρίθια, έπιαναν τη βελονιά. Και της πρόσφεραν κολοκυθόπιτα  με σαλιγκάρια τηγανητά ή – μια βροχερή σχόλη – άνοιγαν δίπλα της το παράθυρο, ενώ ανέπνεε ήρεμη στην κρηπίδα  και της χαμογελούσαν.

           

-Η δεύτερη χήνα πετούσε πιο αριστερά. ( Μετακίνησα το γήπεδο που βρίσκονταν μπροστά στου Γιακόπουλου το σπίτι, βορειοδυτικά, όπως ο Ελ Γκρέκο το νοσοκομείο του Τολέδο, για να φανεί το καφενείο του Τάκου).

                                                             

-…πάνω απ’ την αυλή του Αντώνη του Κυδωνιέως. Ο Αντώνης βαριεστημένα την κοίταξε, ύστερα συνέχισε ένα μονόλογο στον αέρα, διακοπτόμενος από τα σφυρίγματα  και τους βόγκους των αυτοκινήτων της Εθνικής Οδού, που περνούσε μπροστά από το σπίτι του. Συνήθως δεν μιλούσε παρά για το τέλος μιας ιστορίας που άρχισε στην παραλία της Σμύρνης με τον ίδιο τρόπο που άρχισαν  χιλιάδες ιστορίες προσφύγων και κατέληξε εδώ, στη βεραντούλα του μικρού σπιτιού, με μουσική υπόκρουση τα τραγούδια του γουρίλα του Καζαντζίδη που άκουγε με τις ώρες η χοντρο Ευθυμία η κόρη του, τραγούδια που τον ενοχλούσαν αφόρητα, όσο κι ο γείτονας του, ο Νίκος ο Παχής. Ο τελευταίος δεν τον ενοχλούσε απλώς, αφαιρούσε με μόνη την ύπαρξη του, την ελάχιστη ελευθερία  που απολάμβανε ο παραπληγικός πρώην τρόφιμος του Αναπλιού – αυτό είναι το μέσον της ιστορίας του. Στο Βόλο ο Αντώνης παντρεύτηκε κι έζησε ευτυχισμένα δεκαοχτώ χρόνια , έως το Ανοιξιάτικο πρωί του ’42, όταν γύρισε να πάρει το ναυτικό σκούφο, επειδή έκανε ψύχρα κι ανοίγοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαρης, πρόλαβε να δει μια σκιά να χάνεται στο παράθυρο, έπειτα  άκουσε το τσάκισμα της ανθισμένης πασχαλιάς. Ότι ήταν Ιταλός το ‘μαθε αργότερα , το ίδιο βράδυ, λίγο πριν, κι αφού εκείνη του ομολόγησε τα πάντα, λίγο πριν αποφασίσει να σκουπίσει τον σουγιά που είχε για το μάτισμα του διχτυού πάνω στο κεντητό νυφικό τους σεντόνι, ν’ ακουμπήσει τη λάμα στη βάση του μηρού, να σπρώξει  και να τραβήξει προς τα πάνω ώσπου να φθάσει την καρδιά της.

      -Η χοντρο Ευθυμία ήταν το τρίτο παιδί από το δεύτερο γάμο  του με την τραυλή Ελένη κι ο Νίκος ο Παχής ο τιμωρός του άγγελος – επειδή, φθηνά τη γλίτωσε στις Αγροτικές Φυλακές  τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Ψιλοφιγουρατζής  πηγαδάς ο γείτονας του Αντώνη, βοθροποιός, αλλά το τελευταίο δεν το ομολογούσε, με γυαλισμένο παπούτσι, λαϊκός, αισθηματίας κι ωραίος, στα νιάτα του άνδρας. Περνούσε το μικρό μονοπάτι, το παράλληλο με τον χάντακα όμβριων της Παλαιάς Εθνικής, δίμετρο, τότε, στο πλάτος, δρόμο που μ’ άσπρα αλεξήλια (παρασόλια), διέσχιζαν οι επιβάτες των κάρων τα Σαββατοκύριακα του καλοκαιριού, περνούσε απ’ το παράλληλο με τον χαμηλό τοίχο της αυλής του Αντώνη μονοπατάκι, κρατώντας πάντα στο μέσα χέρι, έτσι για να εντυπωσιάζει, ό,τι ωραίο κουβαλούσε στην κυρά : Μια σακούλα κορκάρι, ένα σίδερο σιδερώματος  μεταχειρισμένο, έτοιμο να δεχθεί μικρά αναμμένα κάρβουνα, ένα καρβέλι άσπρο ψωμί, τη σαμπρέλα που αγόρασε μια Πρωτοχρονιά για το ποδήλατο του γιου του. Εκείνο όμως που περισσότερο πείραξε τον Αντώνη ήταν η ιστορία με την τρίτη χήνα και τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον ηγέτη της Ένωσης Κέντρου, όταν στα πλαίσια του Ανένδοτου, επισκέφθηκε τον Βόλο, μέσα σ’ ένα  μεγάλο ανοιχτό αυτοκίνητο του οποίου προπορεύονταν κι έπονταν ιππείς. Η συνοδεία πέρασε με μεγαλοπρέπεια την Εθνική Οδό, ο μισός Βόλος είδε το ίνδαλμα του και μόνο ο ριζωμένος στο σημείο αυτό Αντώνης δεν μπόρεσε να δει τίποτε, επειδή μέσα από το πλήθος που ανέμιζε σημαίες και φωτογραφίες πετάχτηκε ο Νίκος ο Παχής, ανεμίζοντας μια χήνα, τα φτερά της οποίας έκρυψαν, όχι μόνο τη μύτη του Γέρου της Δημοκρατίας αλλά και όλο το πλάνο.

      - ( Άλλαξα και τη μέρα διεξαγωγής του αγώνα παντρεμένων – ανύπαντρων, μπροστά στο καφενείο του Τάκου. Επειδή ναι μεν μπορούσαν ορισμένοι να αγνοήσουν τις Ώρες και τις σεμνές Ακολουθίες των μεγαλοεβδομαδιάτικων ημερών για το ματς, όμως κανένας, ακόμη και οι ΕΡΕτζήδες, δεν θα ‘χαναν τον θρίαμβο του Παπανδρέου. Εν πάσει περιπτώσει είναι πιο βολικό για μένα που αφηγούμαι).

αγαπητοί ακροατές, χρυσοζούζουνες κι απαλοί κλέφτες, γαιδουραγκαθ

      -Το τζουκ – μποξ να παίζει το ρολόι – κομπολόι, αγαπητοί ακροατές, χρυσοζούζουνες κι απαλοί κλέφτες, γαιδουραγκαθόσποροι, στιγματίζουν τον αέρα, καρδερινούλες  τερετίζουν. Οι φίλαθλοι στοιχηματίζουν έξω απ’ το καφενείο, δέκα στους ανύπαντρους, πέντε στους παντρεμένους. Οι ομάδες έχουν βγει στον αγωνιστικό χώρο ανάμεσα σε κότες, φουσκωμένες από τους εαρινούς ανέμους και σιδερόβεργες κάπου στη σέντρα. Ο Τάκος σέρβιρε αντσούγιες σε σωληνάρια και μισό δάχτυλο τσίπουρο. Οι καρέκλες  ήσαν όλες πιασμένες. Ακόμη και οι ποδηλάτες σταμάτησαν τη στιγμή που ο Σπυράκος, σπήκερ και διαιτητής, σφύριξε την έναρξη του αγώνα.

           

-Απόσπασμα από μπακαλοδέφτερο :

1.Νίκος Παχής εξωφλήθη,2. Κρεμμύδας βαμβάκι 0.30 δρχ.,3. Στατελιάν πετρέλαιο 5 δρχ., 4. Σπανός σύκα ξερά  0.50 δρχ., 5.Θεσσαλονικιός  (δυσανάγνωστο), 6.Αντώνης Κυδωνιώτης κονσέρβα (δυσανάγνωστο).

            -Η τέταρτη χήνα κραύγασε δέκα μέτρα πάνω απ’ το κεφάλι του Αποστόλη του Κρεμμύδα.. Ο τελευταίος αγόραζε απ’ το περίπτερο του Χρυσικού δυο ξυραφάκια ‘Αστορ’ και τα πέρασε κάτω από το πηλίκιο. Πλάι του ο πεθερός του Καραβασίλη, ο Άγιος, χωρίς εισαγωγικά και ακυριολεξίες, διάβαζε δυνατά και συλλαβίζοντας την εφημερίδα , πριν λίγο είχε κλείσει τη Γραφή: ‘ ΙΧ αυτοκίνητο έπεσε στη θάλασσα’.

                                               

-Ο Αναστασόπουλος έτριψε το πονεμένο του γόνατο, δεν είχε ματώσει. Στο πεζοδρόμιο ακούγονταν φωνές. Ένα βεγγαλικό, μάλλον αδέσποτο, επικύρωσε το ορθόν της απόφασης του διαιτητή. Η μπάλα στήθηκε στα 11 μέτρα . Όχι μέτρα, βήματα. Ο ίδιος ο Αναστασόπουλος πήρε φόρα.

                                                           

-Την ίδια στιγμή η Πλακαρού έκανε τσιπ, τσιπ, τσιπ και οι οχτώ χήνες της, κατά τη συνήθεια τους, έτρεξαν λίγο και πάνω απ΄ το μπαξέ του Σκαφίδα απογειώθηκαν. Πετούσαν χαμηλά ως το ανατολικό τέρμα του γηπέδου όπου διεξήγετο ο αγώνας.

           

-Ο Αναστασόπουλος φυσικά αστόχησε, η μπάλα φυσικά βρήκε το κέντρο του εσμού των πουλιών, οι χήνες τινάχθηκαν δεξιά κι αριστερά. Κάποια απ’ αυτές έπεσε στα πόδια του Νίκου του Παχή που κάθονταν μόνος του στην άκρη της ομάδας των φιλάθλων.

Την άρπαξε κι έτρεξε, χώθηκε στο πλήθος που ζητωκραύγαζε μακρύτερα.

-Οι πρώτοι μας πελάτες ήσαν οι γείτονες, τα σπίτια αραιά ξεφύτρωναν στις γωνιές τετραγώνων που όριζαν χαραγμένοι χωματόδρομοι. Και οι τσιγγάνοι που έρχονταν από τις όχθες του αρχαίου Ανάβρου, τώρα τον ονομάζουμε Ξηριά.

-Ο Αποστόλης ο Κρεμμύδας άνοιξε το ξυραφάκι, κάθισε σ’ ένα παλιό ρείθρο. Μάζεψε τα μανίκια του.

 - ( Και φυσικά δεν μπορώ παρά να περάσω τον μεγεθυντικό φακό ξανά πάνω στο παλιό δεφτέρι. Ποτέ μην έχετε την εντύπωση ότι όλοι οι αναγνώστες είναι, όσο εσείς, ασκημένοι)

-Απόσπασμα από μπακαλοδέφτερο: Κρεμμύδας : βαμβάκι 0.30 δρχ.