Προς τις Πρυτανικές Αρχές: Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!

του Πέτρου Ροδακινιά

Έχουμε θυμό και οργή. Εμείς οι αγωνιζόμενοι Διοικητικοί υπάλληλοι του Π.Θ., είμαστε οργισμένοι και σφόδρα θυμωμένοι, με την αδράνεια -ή μήπως μεθόδευση- των πρυτανικών αρχών, να μας αγνοούν επιδεικτικά και να μας αφήνουν στο έλεος της παραπληροφόρησης, σχετικά με το τι τελικά απέστειλαν στο Υπουργείο. Δεν παραπληροφορούν μόνο εμάς, αφήνουν τα κυβερνητικά ΜΜΕ, την τοπική κοινωνία, αλλά και τους συναδέλφους των άλλων πληττόμενων πανεπιστημίων, να πιστεύουν ότι μάλλον στείλαμε τις "λίστες". Δεν σέβονται τον αγώνα μας -5 βδομάδες ήδη-, την αγωνία μας για το αν θα' χουμε δουλειά αύριο, για το αν θα' χουμε καν μέλλον στη ζωή μας.

Χθες, πήραμε ομόφωνα απόφαση στη Γ. Συνέλευση, να στείλουμε επιστολή στις Πρυτανικές αρχές για να λάβουν επιτέλους θέση στην μεθοδευμένη παραπληροφόρηση του Υπουργείου και των διάφορων ΜΜΕ και να μας ενημερώσουν επίσημα, τι ακριβώς έχουν αποστείλει στο Υπουργείο. Να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν με το ποιο κατηγορηματικό τρόπο τα διαδιδόμενα για το ότι είμαστε στα λίγα πανεπιστήμια που αποστείλαμε τη "λίστα". Σήμερα πληροφορηθήκαμε το σωστό αίτημα του πρώην Πρύτανη κ. Γουργουλιάνη προς τις Πρυτανικές Αρχές, που ζητά άμεσα να του κοινοποιηθεί η αλληλογραφία με το Υπουργείο Παιδείας. Αν ο κ. Γουργουλιάνης -και σωστά- έχει μια φορά έννομο συμφέρον, τότε εμείς, που πληττόμαστε άμεσα, έχουμε εκατό φορές έννομο συμφέρον, να μας κοινοποιηθεί επιτέλους η αλληλογραφία και να λάμψει η αλήθεια.

Κάνουμε ακόμη μια φορά έκκληση στις Πρυτανικές Αρχές, πείτε μας γραπτά και επίσημα, τι ακριβώς αποστείλατε. Πάρτε επιτέλους θέση απέναντι στα μυθεύματα των τοπικών και λοιπών ΜΜΕ και πείτε την αλήθεια: είστε στο πλευρό μας ή εγκρίνετε τις μεθοδεύσεις του Υπουργείου.

Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός!


#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Απαράδεκτη απόφαση του Συμβουλίου Διοίκησης του Π.Θ.

Αγαπητοί Συνάδελφοι του Π.Θ.

Εδώ και 2 εβδομάδες δίνουμε έναν για εμάς οικονομικά αιματηρό αγώνα, αλλά ωραίο και δίκαιο αγώνα, με ψηλά το κεφάλι, για να προασπίσουμε την δουλειά μας, την αξιοπρέπειά μας την ζωή μας.

Δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την πάρτη μας, αλλά για όλους τους συναδέλφους των πανεπιστημίων, όλων των εργαζομένων στην πατρίδα μας που πλήττονται, που κατασυκοφαντούνται από τα πληρωμένα ΜΜΕ και τα τσιράκια τους, επειδή τυχαίνει να έχουν ακόμα δουλειά. 

Η κοινωνία του Βόλου και των άλλων πόλεων στη Θεσσαλία και αλλού, έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν, ποιοι είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ μαζί μας, σ' αυτόν τον αγώνα ζωής και θανάτου που κάνουμε, ποιοι είναι ΔΉΘΕΝ μαζί μας και ποιοι ουσιαστικά μας ΚΟΡΟΪΔΕΎΟΥΝ ΑΣΎΣΤΟΛΑ.

Τα απόνερα του μνημονιακού νόμου της Διαμαντοπούλου 4009, που μόνο στόχο έχει την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, δημιούργησαν ένα δήθεν όργανο διοίκησης, το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο κανείς δεν ξέρει τι κάνει, τι αρμοδιότητες ακριβώς έχει, ούτε καν ποιοι το απαρτίζουν είναι σε όλους γνωστό.

Αυτό λοιπόν το δήθεν όργανο συναντήθηκε χθες, με μόνο θέμα την απόλυση των 33 συναδέλφων μας. Η απόφαση που έβγαλε, μόνο θυμηδία και οργή προκαλεί σε όλους μας... Ένα γενικόλογο, έντεχνα και νομικίστικα ουδέτερα γραμμένο κείμενο, μιλάει για "πόρους", δηλαδή για νούμερα
("αποστέρησης πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας") που θα χαθούν, και όχι για ανθρώπινες υπάρξεις που θα μείνουν άνεργοι, και ψυχικά καταρρακωμένοι. Καμία λέξη παραμυθίας -έτσι για τα μάτια του κόσμου βρε αδερφέ-, μόνο γενικόλογο και προσχηματικό μπλα-μπλα και προτροπή άλλων οργάνων του Πανεπιστημίου, να κάνουν κάτι, αντί για αυτούς. Καμία ουσιαστική υποστήριξη του αγώνα μας, ένα απαράδεκτο κείμενο, κοντολογίς ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ!!!

Προσυπογράφω πλήρως την απάντηση που έδωσε σε αυτήν την απόφαση του ΣτΠ ο φίλος, καθηγητής Τάκης Πολίτης. Από εδώ και στο εξής έτσι πρέπει να απαντάμε σε κάθε πρόκληση απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται

Κι επειδή πλέον τα ψέμματα και οι ευγένειες τελείωσαν, πρέπει να μετρήσουμε τους φίλους και τους εχθρούς μας, παντού και στο πανεπιστήμιο και στην κοινωνία. Γι' αυτό βγάζω τα πάντα στη 'σέντρα'. Δημοσιεύω παντού και τα 2 κείμενα, να τα μάθουν όλοι. Να μάθουν όλοι ότι το λεγόμενο ΣτΠ ουσιαστικά μας εμπαίζει.

Έπεται συνέχεια...

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

***

Απόφαση του Συμβουλίου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων

Το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στη 16^η/21-9-2013 συνεδρίαση του, συζήτησε εκτενώς τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ενδεχόμενη εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος και θέλει να εκφράσει δημοσίως την κατηγορηματική του αντίθεση του σε αυτό.

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας υφίσταται εδώ και 3 χρόνια πολλαπλά πλήγματα: υπέστη μια δραματική μείωση της κρατικής επιχορήγησης κατά 50% σε σχέση με το 2008, τα μέλη του (διδακτικό και διοικητικό προσωπικό) υπέστησαν μείωση των αποδοχών τους κατά 40%, ο αριθμός των εργαζομένων κάθε κατηγορίας συνεχώς μειώνεται ενώ ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών συνεχώς αυξάνεται. Όπως επισημάναμε και στην επιστολή μας προς τον Υπουργό Παιδείας της 8^ης Αυγούστου, η αναλογία διοικητικού προσωπικού προς φοιτητές είναι 1/50 καθιστώντας τη λειτουργία του ΠΘ ήδη προβληματική. Αντί άλλης ενέργειας, το Υπουργείο αποφάσισε την δημιουργία ενός πέμπτου πόλου εκπαίδευσης και έρευνας για το Πανεπιστήμιο μας, ιδρύοντας ένα νέο τμήμα χωρίς καμία τεκμηρίωση, επεκτείνοντας τη δράση του και σε άλλη Περιφέρεια της χώρας!

Σήμερα επίκειται η ανακοίνωση της αποστέρησης πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων από το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παρά την τεκμηριωμένη έκθεση της Διοίκησης που στηρίχθηκε στην πλήρη εφαρμογή των κριτηρίων που έθεσε το ίδιο το Υπουργείο, και απέδειξε ότι το Πανεπιστήμιο έχει έλλειμμα προσωπικού. Ταυτόχρονα παρατηρούμε ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι το μοναδικό ελληνικό ΑΕΙ με έδρα σε πέντε πόλεις που πλήττεται από το μέτρο της διαθεσιμότητας, σε αντίθεση με άλλα πολυεδρικά ιδρύματα που δεν υφίστανται καμία απώλεια.

Εν όψει αυτών των δυσμενών εξελίξεων:  1ον καλούμε τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να εξαντλήσει τα νομικά μέτρα που διαθέτει ώστε να προσβάλλει τη νομιμότητα του μέτρου. 2^ον καλούμε τη Διοίκηση του ΠΘ να προβάλλει δημοσίως τα αξεπέραστα προβλήματα λειτουργίας που δημιουργούνται με βάση και την ιδιαιτερότητα της πολυεδρικότητας του. Είμαστε πρόθυμοι να συμμετάσχουμε σε μια κοινή συνέντευξη τύπου Διοίκησης-Συμβουλίου-εργαζομένων όπως το έχουμε επανειλημμένα ζητήσει, εγγράφως και προφορικώς. 3^ον καλούμε τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να διερευνήσει εκ νέου τη δυνατότητα λειτουργίας του νέου Τμήματος Πληροφορικής και την ενδεχόμενη μετακίνηση των εκπαιδευτικών και διοικητικών λειτουργιών σε άλλη έδρα του ΠΘ.

Δηλώνουμε προς την ελληνική κοινωνία ότι τα Πανεπιστήμια δεν είναι δημόσιοι οργανισμοί που μπορούν να εξοικονομήσουν πόρους, αλλά φορείς εκπαίδευσης και έρευνας που προετοιμάζουν  τις επόμενες γενιές και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας. Κάθε περαιτέρω περικοπή δαπανών ή προσωπικού θα οδηγήσει σε δραματική έκπτωση της ποιότητας του παρεχόμενου έργου προς την ελληνική κοινωνία και οικονομία.

***

Απάντηση στην απόφαση του ΣτΙ του Καθηγητή Τάκη Πολίτη

Βλέπω το mail «Απόφαση του Συμβουλίου για τη διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων» και το ανοίγω με ανυπομονησία, ενώ αυθόρμητα χαρούμενος σκέφτομαι: «Να βρε! Και το Συμβούλιο στηρίζει τους διοικητικούς». Αρχίζω να το διαβάζω, αλλά φευ, οποία απογοήτευσις…

Ούτε έστω μια κουβέντα από αυτές που πραγματικά χρειάζονται οι διοικητικοί. Οι λέξεις «συμπαράσταση», «αλληλεγγύη», «αξιοπρέπεια», «δικαίωμα», «υποστήριξη» απουσιάζουν από το κείμενο. Μια σκέψη μου περνάει φευγαλέα από το μυαλό: μήπως, λόγω αχρηστίας και πάντα υποσυνείδητα βέβαια, απουσιάζουν πλέον και από το λεξιλόγιο των μελών του Συμβουλίου;

Για την διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων μας γράφετε κ. Πρόεδρε, αλλά δεν φαίνεται να ανησυχείτε, εσείς και το Συμβούλιό σας, για το αν θα τεθούν σε διαθεσιμότητα (έτσι λέγεται κομψά η απόλυση, φαντάζομαι ότι το γνωρίζετε) ο Κώστας, η Μαρία, η Αθηνά, οι οποιοιδήποτε 33 συνάδελφοι μας διοικητικοί υπάλληλοι. Δεν ανησυχείτε για το αν θα έχουν την επόμενη μέρα να πληρώσουν το νοίκι τους, να ταΐσουν τα παιδιά τους, να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους…

Αυτό που σας ανησυχεί είναι η «…αποστέρηση πολύτιμων και απαραίτητων ανθρώπινων πόρων…». Θα σας καθησυχάσω λοιπόν! Σας υπενθυμίζω το ΕΣΠΑ, και ειδικότερα το ΕΣΠΑ της περιφέρειας Θεσσαλίας. Στις επιλέξιμες δαπάνες του προβλέπει και «ανθρώπινους πόρους» και μάλιστα με κόστος που μπορεί να είναι κατά πολύ χαμηλότερο ακόμα και των κατά 40% μειωμένων -όπως εσείς γράφετε- μισθών των διοικητικών υπαλλήλων. Ουπς! Ελπίζω να μην μπαίνουν ιδέες, ότι οι 33 είναι λίγοι, ότι με περισσότερους σε διαθεσιμότητα μπορούμε να κάνουμε –για το καλό της χώρας πάντα- ακόμα μεγαλύτερη οικονομία…

Απόφαση του Συμβουλίου σας μας στέλνετε κ. Πρόεδρε, αλλά δεν διαβάζω κάτι που εσείς και το Συμβούλιό σας αποφασίσατε να κάνετε για την αποτροπή της διαθεσιμότητας των απαραίτητων « για την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος» (η έκφραση είναι δική σας) διοικητικών υπαλλήλων.  Αυτό που διαβάζω ότι αποφασίσατε να κάνετε, είναι να καλέσετε κάποιους άλλους να κάνουν διάφορες ενέργειες, επικοινωνιακού χαρακτήρα και αναμφισβήτητης αναποτελεσματικότητας. Στη βάση της βολικής λογικής της ανάθεσης, καλείτε: 1ον τον Πρύτανη του ΠΘ, 2ον τη Διοίκηση του ΠΘ, 3ον τη Σύγκλητο του ΠΘ, να κάνουν! Μάλιστα! Εξαιρετική στάση για ανώτατο όργανο διοίκησης Πανεπιστημίου…

Τελικά τι μας λέτε, εσείς και το Συμβούλιό σας κ. Πρόεδρε, με το κείμενο των 392 λέξεων που μας στείλατε; Απολύτως τίποτα! Ή μάλλον κάτι μας λέτε: ότι προθυμοποιείστε να βγείτε στα κανάλια, σε κοινή συνέντευξη τύπου με τους απεργούς διοικητικούς. Επιτρέψτε μου να σας πω αυτό: Να μην βγείτε στα κανάλια κ. Πρόεδρε, ούτε εσείς, ούτε το Συμβούλιό σας. Να παραμείνετε όσο το δυνατόν περισσότερο στην αφάνεια. Όσοι λιγότεροι σας γνωρίζουν, τόσο το καλύτερο για εσάς… 

Δυστυχώς, με καμία εκτίμηση

Τάκης Πολίτης

Αναπλ. Καθηγητής ΠΤΔΕ ΠΘ

Ποιός κατάστρεψε τον μπαξέ του κυρ Αντώνη; (Μια αληθινή ιστορία)

Τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια, μένω στην συνοικία Χρυσοχοΐδη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τέτοια συνοικία δεν υπάρχει στο Βόλο, απλά εδώ και δεκάδες χρόνια, έτσι συνηθίζεται  να λέγεται η κάτω περιοχή της -κανονικής- συνοικίας του Αγίου Γεωργίου, που τελειώνει στον περιφερειακό και έχει σαν επάνω όριο την οδό Ιατρίδη (που είναι η συνέχεια της οδού Αγίας Παρασκευής -μετά την Ιωλκού.)
 
Η συνοικία μας λοιπόν, είναι ένας κλασσικός φτωχομαχαλάς, με μικρές απέριττες μονοκατοικίες (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων), με πολύ στενά δρομάκια, χωρίς σύστημα όμβριων υδάτων, ουσιαστικά χωρίς κανονική έξοδο στον περιφερειακό, και γενικά είναι εγκαταλελειμμένη στην τύχη της.

2 δρόμους πιο πάνω από τον περιφερειακό,  Παπανικολάου και Χόρτου γωνία, υπάρχει ένα μικρό κι απέριττο σπιτάκι, μια κάμαρη όλη κι όλη, γύρω στα 20 τμ., μέσα σ' ένα οικόπεδο το πολύ 50 τμ.. Ο καμπινές, είναι εξωτερικός, στη δεξιά και πίσω γωνιά της αυλής. Μπροστά και δεξιά απ' την κάμαρη, υπάρχει μια αυλίτσα και στα δεξιά του οικοπέδου, ένας μικρός μπαξές. Εδώ και 3 χρόνια, μετά το θάνατο της μάνας του, ζει σ' αυτό το σπιτάκι ο κυρ Αντώνης, ένας αδύνατος, ξερακιανός, 65ρης ασπρομάλλης, και λιγομίλητος κύριος, που όταν περνάω, ψάχνω να τον δω να τον χαιρετήσω και να πω μια κουβέντα μαζί του.

Φέτος την Άνοιξη ήταν ιδιαίτερα δραστήριος με τον μπαξέ του. Τον έβλεπα να φυτεύει ζαρζαβατικά, ντοματιές, φασολιές, αγγουριές, λάχανα κ.λπ. ή να περιποιείται τις ευωδιαστές τριανταφυλλιές του. 

Ο κυρ Αντώνης τ' απογεύματα, όταν δεν έχει πολύ ήλιο, συνήθως κάθεται στην αυλίτσα του μπροστά, σ' ένα καναπεδάκι που έχει μόνιμα εκεί, μ' ένα τραπεζάκι μπροστά και 2 καρέκλες στο πλάι -έχοντας πλάτη τον μπροστινό τοίχο της κάμαρης. Τις περισσότερες φορές κάθεται μόνος του, σπάνια με παρέα, καπνίζοντας και πίνοντας το ποτό του. Στον τοίχο δε, έχει κρεμασμένη μια φωτογραφία σε κορνίζα, που πίστευα πως θα' ταν η γυναίκα του. Όμως έκανα λάθος, δεν είναι παντρεμένος μου είπε, είναι η Πρωθιέρεια της αφή της Ολυμπιακής φλόγας... "Πολύ όμορφη γυναίκα", μου είπε -δεν ήξερε τ' όνομά της...!

Την Τρίτη το πρωί, αφού ψώνισαν στην λαϊκή της γειτονιάς τα χρειαζούμενα, οι γειτόνισσες, η κυρά Σοφία, η κυρά Κατίνα και η Μαργαρίτα (η πεθερά μου), γύριζαν πίσω με τα καροτσάκια γεμάτα. Φαίνονταν όμως -από τις χειρονομίες που κάνανε- στεναχωρημένες, και πλησιάζοντας, τις άκουσα να μιλάνε για το κακό που κάνανε στον κυρ Αντώνη:

Κάποιος πήγε το βράδυ της Δευτέρας προς Τρίτη και ψέκασε -απ' έξω απ' τον φράκτη-, με κάποιο δηλητήριο - χημικό και κατάστρεψε όλο τον μπαξέ του κυρ Αντώνη: οι ντοματιές, οι φασολιές, που ήτανε ίσα με μπόι ανθρώπου ψηλές, είχανε τώρα όλες ξαπλώσει ζαρωμένες και κιτρινισμένες καταγής. Ούτε τα ευωδιαστά τριαντάφυλλα δεν λυπήθηκε η κακία του ανθρώπου, τα περισσότερα μπουμπούκια είχαν ζαρωμένα γυρίσει ανάποδα... Δεν χώραγε ο νους του ανθρώπου να καταλάβουν, γιατί να του κάνουν, ένα τέτοιο κακό! Τι τους έφταιγε ο μπαξές; Τι τους έφταιγε ο κυρ Αντώνης;

Μόλις τ' άκουσα, τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η κακία (και μωρία) των ανθρώπων, ιδιαίτερα σήμερα, με την τεράστια οικονομική κρίση που μαστίζει όλους μας. Αντί να δείξουν αλληλεγγύη, αγάπη και συμπόνια, σε έναν φτωχό, μοναχικό και γέροντα άνθρωπο, του έδωσαν... φαρμάκι να πιει (πραγματικό και ψυχολογικό). 

Μέχρι σήμερα, που γράφω τούτες τις αράδες, δεν μπορώ ακόμα να δώσω μια εξήγηση, μια κάποια δικαιολογία για τα κίνητρα του δράστη. Μόνο λύπηση νοιώθω για την κατάντια ορισμένων συνανθρώπων μας.

Μετά απ' αυτό το συμβάν, παρατήρησα, ο,τι ο κυρ Αντώνης, τα επόμενα βράδια δεν κοιμάται πλέον εδώ, έρχεται μόνο την ημέρα σπίτι του...

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Περίπτερο στο Βόλο χαρίζει... γνώσεις!

Από μικρός είχα -όπως ίσως οι περισσότεροι, νομίζω-, μια ιδιαίτερη σχέση με το περίπτερο της γειτονιάς μου και τον περιπτερά του. Από εκεί αγόρασα -ήμουν ακόμη μαθητής γυμνασίου, θυμάμαι-, τα πρώτα μου (χύμα) τσιγάρα (Ματσάγγου), τις καραμελίτσες (ραντεβού), τις τσίχλες, σοκολάτες κ.λπ.

Θέλεις λοιπόν από νοσταλγία, ή ίσως επειδή το παλιό ξύλινο περίπτερο ήταν τόσο όμορφο -αρχιτεκτονικά και όχι μόνο-, πονάει η ψυχή μου που εδώ και 2-3 χρόνια όλο και περισσότερα περίπτερα κλίνουν, εξαιτίας της εξοντωτικής μείωσης του ποσοστού κέρδους στα τσιγάρα και τον τύπο, που επέφερε η μνημονιακή λαίλαπα της λιτότητας που μας μαστίζει όλους.

Έτσι, χτές βράδυ κατά τις 7:30 χάρηκα πάρα πολύ όταν πηγαίνοντας με κατεύθυνση προς τον Άναυρο, στο ύψος της Πολυμέρη με Ιατρού Τζάνου, στην αριστερή μεριά της Πολυμέρη, μπροστά στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο Μεφσούτ, είδα ανανεωμένο το τελευταίο περίπτερο της περιοχής εκεί (δυστυχώς όχι πλέον ξύλινο). Δίπλα, στον παλιό τοίχο του εργοστασίου υπήρχαν 2 μαυροπίνακες ανηρτημένοι.

Πλησίασα κοντά να διαβάσω: ο ένας έχει τον τίτλο "Σαν σήμερα" κι ο άλλος "Ετούτα κ' τάλλα". Έτσι ο παλιός τοίχος του εργοστασίου, λες και πήρε πάλι ζωή και νόημα, με την άσπρη και κίτρινη κιμωλία, να ζωγραφίζει όμορφες φράσεις πάνω στη γηρασμένη πλάτη του.

Αγόρασα ένα κουτί τσιγάρα και προσπάθησα να πιάσω συζήτηση με τον περιπτερά. Ο κ. Τάκης Τριανταφυλλάκος, ο περιπτεράς, ένας ευγενέστατος ασπρομάλλης γύρω στα 55, δεν ήθελε πολλά-πολλά, ήταν αμέσως πρόθυμος, κι ομιλητικός, να μου συστηθεί και να μου εξηγήσει τα πάντα.

Στον πρώτο λοιπόν πίνακα, υπενθυμίζει στον τυχερό πελάτη του, σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν την τρέχουσα ημέρα (βλέπε φωτογραφία για χθές 13/8/2013). Μου θυμίζει την εκπομπή της ΝΕΤ, νομίζω "Σαν σήμερα", κάτι που κάνουν και κάποιες εφημερίδες.

Στον δεύτερο πίνακα, ο κυρ Τάκης είναι ποιο προσωπικός, γράφει ότι του αρέσει από στιχάκια τραγουδιών, ποιήματα, μαντινάδες και ρήσεις σοφών.

Έτσι το περίπτερο αυτό δεν πουλάει μόνο τσιγάρα ή ψιλικά, όπως όλα τ' άλλα, αλλά... χαρίζει και γνώσεις. Γνώσεις ιστορικές, ποιητικές, λογοτεχνικές, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά γούστα του περιπτερά! Πολλαπλό όφελος για τον κάθε πελάτη ή επισκέπτη.

Ο κυρ Τάκης φαίνεται ο,τι είναι ένα ιδιαίτερα ανήσυχο και καλλιτεχνικό πνεύμα και έχει πολλά πλάνα για το μέλλον. Θέλει προσεχώς να βάλει φωτισμό και πολυθρόνες σκηνοθέτη μπροστά από τους πίνακες, για όσους θέλουν να πουν μια κουβέντα μαζί του ή να ξαποστάσουν. Δεν είναι βολιώτης, μου είπε, βρίσκεται όμως εδώ 18 χρόνια τώρα, τα τελευταία άνεργος, μέχρι που βρήκε τούτο το περίπτερο. Έχει internet, ο ίδιος όμως είναι ανίδεος μ' αυτά, ασχολείται κυρίως ο 22 χρονος γιός του. Το δουλεύουν σε 2 βάρδιες με τον γιό του, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 1 το βράδυ.

Η συζήτησή μας με τον κυρ Τάκη, θα συνεχιστεί σύντομα, ελπίζω. Όποιος όμως περνάει από εκεί, -ακόμα και με τ' αυτοκίνητο- αξίζει να ρίξει μια ματιά στους μαυροπίνακες και τα γραφόμενά τους, κι αν έχει λίγο χρόνο, ας πει και μια καλημέρα στον κυρ Τάκη.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Τί πρέπει να κάνουμε στο Πανεπιστήμιο... (μερικές σκέψεις)

Ποτέ άλλοτε δεν πήρα -μαζεμένη- 4 βδομάδες άδεια, όπως έκανα φέτος. Το έκανα όμως συνειδητά, γιατί είχα κουραστεί ψυχικά, διέκρινα ελαφρά σημάδια κατάθλιψης να με περιτριγυρίζουν, άκουσα τη συμβουλή της γυναίκας μου για αρκετή ξεκούραση, και είπα να φύγω λίγο από την καθημερινή ρουτίνα, να ανανεωθώ λιγάκι, να σπάσω έγκαιρα το κακό σπυρί... μέσα μου.

Δεν πρόλαβα να κάνω μερικά μπάνια (προσκαλεσμένος από φίλο) στην πανέμορφη Θάσο και μόλις γύρισα πίσω, προσγειώθηκα ανώμαλα μαθαίνοντας τα κακά μαντάτα για τις μετακινήσεις - απολύσεις στα Πανεπιστήμια. Διαβάζω κάθε μέρα τα μειλ των συναδέλφων και μαυρίζει η ψυχή μου.

Μέρες στριφογυρίζουν διάφορες σκέψεις στο κεφάλι μου, για το τι πρέπει να κάνουμε για να καταπολεμήσουμε την νέα (αλλά αναμενόμενη) λαίλαπα που έρχεται κατά πάνω μας, αλλά όλο και το ανέβαλα για αργότερα, ίσως γιατί διαπίστωνα μια καλή κινητοποίηση από πολλά μέλη του ΔΣ του Συλλόγου μας και όχι μόνο. Τελευταία όμως έγινε κάτι εντελώς λάθος (ειρωνικό μειλ μέλους του ΔΣ προς συναδέλφους του ΠΑΜΕ), που μας γυρίζει στις παλιές κακές στιγμές διαμάχης αναμεταξύ μας και γι' αυτό είπα να γράψω τις παρακάτω σκέψεις μου.

Α.) Είμαστε όλοι εν δυνάμει απολυμένοι! Να το πω λαϊκά, όποιος πιστεύει ό,τι κάνοντας την πάπια θα την σκαπουλάρει, πλανάται πλάνην οικτράν! Τα ίδια λέγαμε και πέρσι τέτοιο καιρό αν θυμάστε... Η μνημονιακή συνταγή ορίζει, όπως όλοι έχουμε ήδη πολλές φορές ακούσει, ότι ως το 2015 περίπου 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν. Πώς τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν να παρέχουν τις από το σύνταγμα προβλεπόμενες υπηρεσίες; Δεν τους ενδιαφέρει, αυτοί κάνουν ό,τι τους προστάζει η τρόϊκα, είναι τα καλύτερα φερέφωνά της. Άλλωστε υπάρχει και η λύση των συμβασιούχων έργου ορισμένου χρόνου - που εφαρμόζεται ήδη κατά κόρον στα πανεπιστήμια - και τελευταία ακούγονται και τα περίφημα συμβόλαια "μηδέν ωρών" (εφαρμόζονται ήδη στην Αγγλία). Η μονιμότητα θα καταργηθεί, τα πανεπιστήμια σιγά -σιγά θα γίνουν ιδιωτικά.

Συνάδελφοι, πιστεύω πως η κυβέρνηση είναι πολύ ικανή, ξέρει τι θέλει, θέλει να καταστρέψει όχι να χτίσει, κι επιλέγει τους σωστούς ανθρώπους για να κάνουν αυτή τη βρώμικη δουλειά. Υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από τον Αδωνη Γεωργιάδη για να καταστρέψει ολοσχερώς το δημόσιο σύστημα υγείας; Υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από έναν της οικογένειας Μητσοτάκη για να διώξει άκριτα χιλιάδες εργαζόμενους απ' το δημόσιο, αρχίζοντας πρώτα από τους ποιο αδύνατους και ταπεινούς, στο όνομα της δήθεν αναδιοργάνωσης του δημοσίου;

Β.) Αν δεν "αγαπηθούμε" μεταξύ μας, αν δεν δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλο, αν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν (πολιτικά - κομματικά και όχι μόνο), είμαστε εν δυνάμει - αργά ή γρήγορα - χαμένοι από χέρι! Τι νόημα έχει λοιπόν να υποδαυλίζουμε κομματικές έριδες; Δεν είναι καλύτερα να παραδειγματισθούμε από τα κινήματα στις Σκουριές Χαλκιδικής, της Κερατέας (παλαιότερα) και τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, που αγωνίζονται όλοι μαζί, ανεξάρτητα κομματικών αποχρώσεων, και μας δείχνουν με το παράδειγμά τους ποιόν δρόμο πρέπει να βαδίσουμε; Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι αυτών των πρωτοβουλιών, τα κέρδη για όλους τους συμμετέχοντες θα είναι πολλαπλά: οι διαπροσωπικές σχέσεις αναβαθμίζονται, η συντροφικότητα και η άδολη αλληλεγγύη μπαίνουν ξανά σε ημερήσια βάση κ.α. και σε κάθε περίπτωση -σύμφωνα και με τη θεωρία του χάους- τίποτα δεν πάει χαμένο, παραμένει παρακαταθήκη για επόμενους αγώνες.

Δεν έχει λοιπόν νόημα να αρχίσουμε να λέμε εγώ είμαι ΠΕ, ΤΕ, άσε τους ΔΕ / ΥΕ συναδέλφους να πάνε στο διάολο! Ή ας περιμένουμε να δούμε, μπορεί και φέτος να τη σκαπουλάρουμε, να μη διώξουν κανένα από το ΠΘ, ασ' το για αργότερα...

Γ.) Πρέπει να βρούμε συμμάχους στον αγώνα μας! Και φυσικοί σύμμαχοί μας είναι στο πανεπιστήμιο τα μέλη ΔΕΠ και φυσικά οι φοιτητές. Επίσης η διοίκηση του ΠΘ. Την επιστολή του προέδρου του ΣτΙ του κ. Ζούμπου προς τον υπουργό, τη βρήκα αρκετά καλή και αν δεν είναι προσχηματική, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε όταν τα πράγματα γίνουν ποιο... άγρια.

Επίσης φυσικοί σύμμαχοί μας είναι οι συνάδελφοι από άλλες δημόσιες υπηρεσίες στην πόλη και βέβαια οι συνάδελφοι στον Δήμο και στην τοπική ΕΡΤ.

Δ.) Δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ μας. Μπορούμε κάλλιστα να δημιουργήσουμε α) δικό μας ιστότοπο, β) ομάδα facebook ή και τα δύο μαζί. Παρόλα αυτά έως ότου κάτι τέτοιο πάρει σάρκα και οστά, πρέπει να συνεχίσουμε όπως τώρα να επικοινωνούμε με μειλ. Η περίπτωση β) είναι -κατά τη γνώμη μου- η καλύτερη και ευκολότερη: μέλος του ΔΣ την δημιουργεί και την διαχειρίζεται και καλεί όλα τα μέλη του συλλόγου να εγγραφούν.

Προτάσεις δράσης:

• Κάλεσμα του συλλόγου μελών ΔΕΠ σε κοινή συνεδρίαση, το ίδιο με συλλόγους φοιτητών των διαφόρων σχολών / τμημάτων. Συνεχής συνεργασία με την διοίκηση του ΠΘ. (κυρίως πρύτανη και αναπληρωτές πρυτάνεις).
• Κλιμάκια του ΔΣ (όπως πριν ένα χρόνο για τον ίδιο λόγο) να διοργανώσουν επισκέψεις - συζητήσεις ανά ομάδα εργαζομένων, με στόχο όχι μόνο ενημέρωση, αλλά κυρίως εμψύχωση για τον κοινό αγώνα και καταπολέμηση του Φόβου.
• Σύνδεση του αγώνα μας με άλλες δημόσιες υπηρεσίες στην πόλη και βέβαια με τους συναδέλφους στον Δήμο και στην τοπική ΕΡΤ, για απο κοινού ενέργειες και εκδηλώσεις.
• Συννενόηση και κοινός βηματισμός, -όπου αυτό είναι δυνατόν- με τους συναδέλφους και τα ΔΣ των άλλων Πανεπιστημίων & ΤΕΙ, όπως και με την Ομοσπονδία.
• Αμέσως μετά τα προηγούμενα βήματα, κάλεσμα σε γενική συνέλευση, με έτοιμες προτάσεις αγώνα. Θα ήταν λάθος να γίνει εσπευσμένα μια ΓΣ χωρίς το ΔΣ να έχει το ίδιο σχηματίσει μια ολοκληρωμένη πρόταση αγώνα!.

Υ.Γ. Έχω μια βδομάδα άδεια ακόμη, ελπίζω όταν επιστρέψω την μεθεπόμενη Δευτέρα στις 19 του Αυγούστου, να βρώ το γραφείο μου... να με περιμένει. Είμαι... σπίτι μου και stand by για οτιδήποτε χρειασθεί.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Γιατί πιστεύουμε: Πώς η επιστήμη του εγκεφάλου εξηγεί την ανάγκη μας για τον Θεό» Άντριου Νιούμπεργκ, Μαρκ Γουόλντμαν

Καταγράφοντας την επαφή με τον Θεό

Ο νευροεπιστήμονας Αντριου Νιούμπεργκ μάς εξηγεί γιατί πιστεύουμε και πώς ο εγκέφαλός μας κατασκευάζει «πραγματικότητες» 
 

Τελικά, υπάρχει λύση στα προβλήματά μας! «Για να διατηρήσετε το πνεύμα σας ανοιχτό και να νιώσετε απόλυτα εναρμονισμένοι με τους γύρω σας», γράφει ο διακεκριμένος νευροεπιστήμονας Αντριου Νιούμπεργκ, «το μόνο που απαιτείται σε νευρολογικό επίπεδο είναι η συνειδητή μείωση της δραστηριότητας στους δύο μετωπιαίους και στους δύο βρεγματικούς λοβούς, καθώς και η αναστολή της στεφανιαίας δραστηριότητας του εγκεφάλου, η οποία σχετίζεται με τον θυμό και τον φόβο». Το πράγμα, δηλαδή, ακούγεται σχετικά απλό!

Ο Αντριου Νιούμπεργκ είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Ραδιολογίας και Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και λέκτορας στο τμήμα Θεολογίας, έγραψε δε –σε συνεργασία με τον Μαρκ Ρόμπερτ Γουόλντμαν, θεραπευτή και επιστημονικό συνεργάτη στο Κέντρο Πνευματικότητας και Νου του ίδιου πανεπιστημίου– το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Γιατί πιστεύουμε: Πώς η επιστήμη του εγκεφάλου εξηγεί την ανάγκη μας για τον Θεό», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αβγό. Και αντικείμενό του δεν είναι μόνον η θρησκευτική πίστη, αλλά το πώς συγκροτούνται οι πεποιθήσεις μας μέσα από τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Και φυσικά, κάπου εδώ εγείρεται η πρώτη απορία μας, την οποία απευθύναμε στον διακεκριμένο ερευνητή: Μήπως η «μέτρηση» της θρησκευτικότητας και η ερμηνεία της, από την οπτική της νευρολογίας, οδηγήσει σε εκ νέου αποδόμηση της θρησκείας, η οποία θα συμπαρασύρει και το ηθικό αξιολογικό μας σύστημα; Ή για να το θέσουμε αλλιώς: είναι η επιστήμη σε θέση να κατασκευάσει μια νέα ηθική στη θέση εκείνης που θα καταβαραθρωθεί, αν αποδειχθεί ότι η θρησκευτική πίστη είναι ένα παιχνίδι που απλώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας; «Η επιστήμη συνέβαλε στην αποδυνάμωση κάθε ηθικού συστήματος που βασιζόταν στη θρησκεία», απαντά ο καθηγητής. «Πολλοί στρέφονται στην επιστήμη επειδή νομίζουν ότι παρέχει μια πιο αντικειμενική και λογική προσέγγιση του κόσμου, επομένως και ένα πιο λογικό και αντικειμενικό σύστημα ηθικών αξιών. Παρ’ όλα αυτά, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν η επιστήμη παρέχει όντως κάποιο ηθικό σύστημα αξιών. Στην ουσία, αποτελεί ένα εργαλείο μελέτης του κόσμου και ο ρόλος της δεν είναι να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος. Στην ιδανική της μορφή, η επιστήμη θα έπρεπε να αξιολογεί αν μια ιδέα λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η εν λόγω ιδέα είναι και ηθικά σωστή».

Στο βιβλίο του ο καθηγητής Νιούμπεργκ υποστηρίζει, χρησιμοποιώντας εκλαϊκευμένη γλώσσα, ότι η αρχιτεκτονική του μυαλού μας είναι τέτοια που «εκ φύσεως» κατασκευάζουμε και πρεσβεύουμε πνευματικές αντιλήψεις. Και η κάθε λογής θρησκευτικότητα είναι η παλαιότερη και πιο κοινή έκφανσή τους. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πιστεύουμε» και η πίστη μας συνδέεται πρακτικά με την ηθικότητα, οι λειτουργίες της οποίας εδράζονται στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου. Ομως, παραδέχεται ότι τελικά αυτό που βιώνουμε ως ηθικό σύστημα αποτελεί συνδυασμό διδαγμένων πιστεύω, νευρολογικής ανάπτυξης και ομαδικής συναίνεσης. Η λειτουργία της πίστης δηλαδή μπορεί μόνο εν μέρει να αποκρυπτογραφηθεί από τη νευροεπιστήμη. Αλλωστε, όπως αναφέρει στη συνομιλία που είχαμε μαζί του: «Ενα άλλο ζήτημα είναι ότι οι επιστήμονες συνήθως αντιμετωπίζουν κι αυτοί τα ηθικά διλήμματα που στοιχειώνουν κάθε απλό άνθρωπο. Συχνά είναι μικροπρεπείς, ανταγωνιστικοί κι εκδικητικοί. Η καλύτερη προσέγγιση είναι να βρούμε τρόπους να συνδυάσουμε ό, τι καλύτερο έχει να προσφέρει η επιστήμη με ό, τι καλύτερο προσφέρουν οι θρησκευτικές και πνευματικές παραδόσεις».

Η προσευχή του άθεου 

Πώς όμως του ήρθε να αναζητήσει τον Θεό; «Δεν θα έλεγα ότι προσπαθώ να προσεγγίσω τον Θεό! Παρ’ όλα αυτά, η έννοια του θείου, της θρησκείας και της πνευματικότητας αγγίζει βαθιά όλα τα ανθρώπινα όντα. Κάθε πολιτισμός, από την εποχή του Νεάντερταλ έως τους Ελληνες φιλοσόφους και τον σύγχρονο άνθρωπο, έχει αναρωτηθεί “γιατί είμαστε εδώ;” “Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας;” Είναι φυσικό να καταφεύγουμε σε όλες τις δυνατές προσεγγίσεις, συμπεριλαμβανομένης και της επιστημονικής».

Ο καθηγητής Νιούμπεργκ, λοιπόν, απεικόνισε, χρησιμοποιώντας τομογραφία απλού φωτονίου (SPECT), την εγκεφαλική λειτουργία βουδιστών μοναχών πριν και μετά τον διαλογισμό, την προσευχή μιας ομάδας Φραγκισκανών μοναχών, Πεντηκοστιανές γυναίκες σε φάση «πολυγλωσσίας», ακόμα κι έναν δηλωμένο άθεο (ο οποίος πίστευε στις δυνατότητες του εγκεφάλου) που συνήθιζε να αυτοσυγκεντρώνεται χρησιμοποιώντας ασκήσεις αναπνοής. Σε όλους κατέγραψε αυξημένη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό και μείωση στους βρεγματικούς λοβούς, όπου βρίσκεται το «κέντρο προσανατολισμού» του εγκεφάλου. Συνέβαινε δηλαδή κάτι παρόμοιο με αυτό που στη νευροεπιστήμη ονομάζουν «απώλεια προσαγωγών αισθητικών ερεθισμάτων». Είτε την κατάσταση αυτή την ονομάσουμε σύνδεση με το θείο είτε νευρική παραίσθηση, το σίγουρο είναι πως η πολύχρονη «προπόνηση» του εγκεφάλου μας σε ένα τέτοιο φαινόμενο δημιουργεί μια νέα δομή ενώ, γενικά, συνοδεύεται από αύξηση του επιπέδου σεροτονίνης, η οποία δρα σαν φυσικό αγχολυτικό.

Ο εγκέφαλος έχει την προδιάθεση να απορρίπτει κάθε πιστεύω που έρχεται σε αντίθεση με την ήδη δομημένη κοσμοθεωρία του, γράφει στο βιβλίο του ο δρ Νιούμπεργκ. Ομως, ο άνθρωπος έχει τη βιολογική δύναμη να επιβάλλεται στα καταστροφικά πιστεύω του και να παράγει νέες ιδέες, οι οποίες άλλωστε είναι σε θέση να αλλοιώνουν το νευρικό δίκτυο. Τελικά, είναι οι νευροεπιστήμονες οι φιλόσοφοι της μεταμοντέρνας εποχής; «Είναι δύσκολο να μελετήσεις τον εγκέφαλο», απαντά, «χωρίς να επηρεάζεσαι από το ποιος είσαι, πώς βλέπεις τον κόσμο και το πώς αντιλαμβάνεσαι τη φύση της πραγματικότητας. Γι’ αυτό πολλοί νευροεπιστήμονες επηρεάζονται από τις φιλοσοφικές ιδέες. Στην ουσία όμως, όλες οι επιστήμες έχουν κάτι να προσφέρουν στα μεγάλα ερωτήματα». Τα μεγάλα ερωτήματα! Ποιο είναι το δικό σας υπέρτατο ερώτημα, κύριε καθηγητά; «Για μένα το υπέρτατο ερώτημα είναι το εξής: Πώς ξέρουμε τι είναι αλήθεια; Από εκεί πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα»! Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην τεθεί και το ερώτημα των ορίων της ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς από μια τέτοια οπτική. Ποια είναι δηλαδή η επόμενη πρόκληση για τον δρα Νιούμπεργκ; «Θα συνεχίσω να εξερευνώ τις διαφορετικές μορφές θρησκευτικών και πνευματικών πρακτικών και εμπειριών. Σκοπός μου είναι να δημιουργήσω έναν πλήρη χάρτη του γονιδιώματος της θρησκείας (religionomes), ανάλογο με το σύνολο των χρωμοσωμάτων του ανθρώπου. Ετσι θα είχα την ευκαιρία να κατηγοριοποιήσω και να αξιολογήσω τις θρησκευτικές παραδόσεις με βάση τα δεδομένα του τομέα μου, χωρίς να εξαιρέσω, βέβαια, τις φιλοσοφικές απόψεις που υπάρχουν».

Ο ζωντανός τρισδιάστατος κόσμος που αντιλαμβανόμαστε (μέσω των αισθήσεων) είναι στην πραγματικότητα φτιαγμένος από νευροχημικές και νευροηλεκτρικές διεγέρσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν τον «έξω κόσμο» για να κατασκευάσουν μια εικόνα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Αυτή είναι η βασική αρχή της επιστήμης του εγκεφάλου και αντικείμενό της το πώς εφάπτονται όλα αυτά στον εγκέφαλο. Εκεί όπου όλα είναι έννοιες – κάτι τέτοιο είναι και ο Θεός… Τελικά, δρ Νιούμπεργκ, είστε πιστός – κι αν ναι, σε τι; «Πιστεύω ότι το σύμπαν (άσχετα με το αν περιλαμβάνει τον Θεό ή όχι) θα μας αποκαλυφθεί αν είμαστε προσεκτικοί και επίμονοι όταν το εξερευνούμε. Η παρατήρησή μας, όμως, θα πρέπει είναι πολύμορφη: επιστημονική, φιλοσοφική, πνευματική»!

23/05/2010
Του Γιαννη Κολοβου

-----------------------------------------
[Το εξαιρετικό βιβλίο αυτό, έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία - μ' έκανε ίσως εντύπωση ο τίτλος του: ένα τοπικό βιβλιοπωλείο προ μηνών διοργάνωσε ένα bazzar βιβλίων σε πολύ χαμηλές τιμές (μου κόστισε μόνο 5 € από τα 24,45 € που κανονικά κόστιζε). Μετά την ανάγνωσή του η αξία του για μένα έγινε σχεδόν ανεκτίμητη. Τέτοια βιβλία δεν τα διαβάζεις μια φορά και τα αφήνεις, αλλά αποτελούν ανεξάντλητη πηγή γνώσης, ορισμένα κεφάλαια χρειάζονται δεύτερη ίσως και τρίτη ανάγνωση κ.ο.κ. Άρχισα να το διαβάζω σιγά - σιγά, 3-4 σελίδες την ημέρα, είχα φθάσει περίπου στη μέση, το πήρα όμως μαζί στις διακοπές μου και το τελείωσα εκεί, πολλές φορές διαβάζοντάς το επί ώρες στην ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα...! Το βιβλίο αυτό, παρότι επιστημονικό (δοκίμιο) είναι ευανάγνωστο, γραμμένο σε εκλαϊκευμένη γλώσσα και μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα απ' τον καθένα, χωρίς προϋποθέσεις. Τις γνώσεις και προπάντων τους προβληματισμούς που θα δημιουργήσει αυθόρμητα μέσα μας, για την λειτουργία και τις δυνατότητες του εγκεφάλου μας, θα μας οδηγήσουν ίσως σε μια νέα αυτογνωσία.
Για κάθε σημαντικό βιβλίο που διαβάζω, γράφω πάντα μια βιβλιοπαρουσίαση. Τούτη τη φορά κάνω μια εξαίρεση, και αναδημοσιεύω αυτούσια αυτή την εξαιρετική βιβλιοπαρουσίαση του Γιάννη Κολοβού -με την οποία συμφωνώ απόλυτα - (που την έγραψε προφανώς στην έκδοση του βιβλίου, παίρνοντας μάλιστα και συνέντευξη από τον συγγραφέα). Αποστόλης Μωραϊτόπουλος]

Αρβελέρ: η αβάστακτη ελαφρότητα των διανοουμένων

«Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι ένα είδος αδράνειας. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει ένα όραμα. Μνημόνιο-όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά; Πολύ περισσότερο απ’ όλα με φοβίζει ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα -όχι της ελπίδας, την οποία έχουν εναποθέσει στους ξένους- αλλά του οράματος», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων η διαπρεπής Ελληνίδα του εξωτερικού, βυζαντινολόγος, ακαδημαϊκός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Λέει πολλά ακόμα, σωστά και μη για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, τα οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο μπορείς κάπως ν' αποδεχτείς, - ιδιαίτερα όταν εκτιμάς κι αγαπάς την ίδια (έχεις διαβάσει βιβλία της κ.λπ.) την θεωρείς άνθρωπο του πνεύματος, άκρως επιτυχημένη στον τομέα της κ.λπ. - και εκεί που πας να τελείωσεις με την ανάγνωση της συνέντευξής της, για καπάκι την ακούς να μας λέει τα εξής κουφά για το μαύρο στην ΕΡΤ και όχι μόνο:

«Ήταν τραγικό αυτό για τη χώρα προς τα έξω. Μαύρο στην ΕΡΤ. Με ρώτησαν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι "τι έγινε" και τους είπα "δεν υπάρχει εθνικός αερομεταφορέας, δεν υπάρχει εθνική τηλεόραση, ε, μένει ο εθνικός ύμνος". Δεν έχουν κάνει μελέτη πουθενά, να πούνε είναι τόσοι, κοστίζουν τόσο, πρέπει γίνει αυτό. Είναι πράγματα να αρχίζει ο κακομοίρης, ο Μητσοτάκης, από την αρχή; Αν με ρωτούσες από πού να αρχίσουμε, θα σου έλεγα ότι αν ο Μητσοτάκης κάνει καλή δουλειά, νομίζω θα την κάνει, θα καταφέρουμε κάτι. Νομίζω ότι αν δεν τα καταφέρει αυτός, δεν θα τα καταφέρει κανένας. Είμαι αισιόδοξη. Νομίζω ότι οι δυο τους τώρα, Σαμαράς και Βενιζέλος, θα τα καταφέρουν, αλλά δεν θα είμαι αισιόδοξη αν η "Χρυσή Αυγή" πάρει μεγάλα ποσοστά. Εκεί, τα πράγματα θα δυσκολέψουνε, γιατί τότε οι Ευρωπαίοι θα πούνε "τώρα κάντε ό,τι θέλετε". Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει, γελάνε. Αλλά με τη "Χρυσή Αυγή" δεν γελάνε καθόλου».

Εξακολουθώ να έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους του πνεύματος που εκτιμώ για το ταλέντο τους π.χ. στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στην επιστήμη κ.λπ., όταν τους διαβάζω να λένε κυριολεκτικά αρλούμπες για την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα... Κι αυτό παρότι έχω πρόσφατα ξαναδιαβάσει το "Εγχειρίδιο Βλακείας" του Δ. Χαριτόπουλου, στο οποίο ξεκάθαρα αποκαθηλώνονται οι κάθε λογής "άνθρωποι του πνεύματος" & "διανοούμενοι" όπως αντικειμενικά είναι:

"Ο αριθμός των βλακών ανάμεσά μας, είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο νομίζουμε: όσοι είναι χάχες μεταξύ των παρκαδόρων είναι και μεταξύ των πανεπιστημιακών. Πρέπει να αμφιβάλλουμε περισσότερο με τη γελοία κάστα των διανοουμένων, που ενώ θεωρούν ότι ζουν σ’ ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν." (Δοξιάδης, Δημουλά, Τατσόπουλος, Χειμωνάς). (εδώ πρέπει να προσθέσουμε δυστυχώς και την Αρβελέρ!)

Παρότι αριστερών πεποιθήσεων, δεν πιστεύω ότι τη λύση θα τη φέρει το ανώνυμο πλήθος ή ο ανώνυμος πολίτης ή ο ανώνυμος μπλογκερ με τα άρθρα του και τις όποιες ιδέες του. Την ιστορία την γράφουν κάποιες (στην αρχή) ισχνές αλλά επώνυμες μειοψηφίες, που γεννούν τις ιδέες - λύσεις, γειώνονται με τη δύναμη και το πάθος του ανώνυμου πλήθους και κάνουν την μικρή ή μεγάλη ανατροπή!.

Είμαι αισιόδοξος "γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος ότι θα αφανίσει τους ηλίθιους, τους ανήθικους και τους αναξιοπρεπείς του πλανήτη, επειδή ακριβώς δεν το βάζει ο νους τους ή δεν το υπολογίζουν λόγω αλαζονείας."*

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------
 *(δανεισμένο από εδώ)

Μια βδομάδα διακοπές στη Θάσο, κόντρα στο μνημόνιο...!

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ναι είναι αλήθεια, τολμήσαμε να πάμε 1 βδομάδα διακοπές στη όμορφη Θάσο, ξεχνώντας για λίγο λιτότητες και μνημόνια...!

Η αλήθεια είναι, πως αν δεν μας προσκαλούσε ένας παλιόφιλος να μείνουμε σπίτι του, δεν θα το αποτολμούσαμε ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, ανήκουμε στο 30% των Ελλήνων που φέτος μπόρεσαν, κουτσά - στραβά να πάνε έστω για λίγες μέρες διακοπές.

Μας παραχωρήθηκε λοιπόν μια κάμαρη με 2 κρεβάτια για ύπνο, χρησιμοποιούσαμε μια κοινή κουζίνα να μαγειρεύουμε το καθημερινό μας μεσημεριανό, κι αυτό ήταν όλο. Την εν λόγω συμβίωση την αντέξαμε 5 ημέρες, για τις υπόλοιπες 2 την... κοπανήσαμε, αποδράσαμε, νοικιάσαμε ένα ωραιότατο δωμάτιο σε ξενοδοχείο στη Σκάλα Πρίνου με 26 € (χωρίς πρωϊνό) και περάσαμε ωραία κι ελεύθερα. Το ανέκδοτο στην προκείμενη περίπτωση ήταν, ότι όταν μας ανακοίνωσε ο ξενοδόχος την τιμή δλδ. τα 26€, -προφανώς από συνήθεια ή κεκτημένη ταχύτητα-, τον ρωτήσαμε μήπως μπορεί να γίνει καλύτερη τιμή, κι εκεί έγινε μεταξύ μας μια μικρή παύση, γελάσαμε και οι δυό πλευρές και είπαμε οκ.

Το ταξίδι Βόλος - Κεραμωτή είναι ακριβώς 400 χλμ., με το δικό μας πεζω 206 κάναμε 4,5 ώρες, καταναλώσαμε περίπου 30 λ. βενζίνη δλδ. 50 € συν περίπου 20 € διόδια. Από Κεραμωτή με πλοίο για Θάσο κοστίζει άλλα 22 €, σύνολο 2 * 92 = 184 € συν τη βενζίνη μέσα στο νησί δλδ. σύνολο έξοδα μετακίνησης περίπου 220 €.

Η Θάσος είναι ένα εξαιρετικό νησί από κάθε άποψη: έχει πάρα πολλές ακτές, η μια καλύτερη απ' την άλλη, άλλες με ψιλό χαλικάκι, άλλες με χρυσαφένια άμμο, οι περισσότερες ρηχές, γενικά παραλίες για όλα τα γούστα, έχει ένα εκπληκτικό αρχαιολογικό μουσείο, που θα ζήλευε ακόμα και ο Βόλος, μια αρχαία αγορά καλοσυντηρημένη και πολλά άλλα αρχαία ευρήματα, έχει επίσης ένα σχεδόν τέλειο οδικό σύστημα που συνδέει όλες τις παραθαλάσσιες πόλεις (σκάλες) και χωριά, που θα ζήλευε ακόμα και το Πήλιο, έχει βουνό με πολύ πράσινο (πολλά πεύκα, πλάτανους, πολλά ελιόδενδρα και γενικά πολύ βλάστηση) κ.λπ. Να μην ξεχάσω να αναφέρω το εξαιρετικό Δημοτικό καμπινγκ στη Σκάλα Πρίνου (στο οποίο θα γίνονταν το πανελλαδικό αντιρατσιστικό καμπινγκ).

Στα αρνητικά πρέπει να πούμε την παντελή έλλειψη νησιώτικου χρώματος και αρχιτεκτονικής στους οικισμούς και στην πολεοδομία γενικότερα: οι αυθαιρεσίες και οι πολεοδομικές παραβάσεις, πρέπει να αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Ελάχιστα κτίσματα κυρίως στον Λιμένα, θυμίζουν ότι βρισκόμαστε σε νησί. Το πολυδιαφημιζόμενο χωριό Θεολόγος είναι απλά για λύπηση: δεν έχει πλατεία, έχει μόνο 2 δρόμους (μονόδρομους), ο ένας σε βγάζει έξω απ' το χωριό και κάνοντας ουσιαστικά αναστροφή μπορείς να επιστρέψεις από τον άλλο δρόμο... Κανένα χρώμα ορεινού χωριού, με εξαίρεση ελάχιστα πετρόχτιστα σπίτια που αργοπεθαίνουν απεριποίητα. Το μόνο που έχει είναι μια τουριστική κιτς ατραξιόν με τις 4-5 ταβέρνες που διαθέτει, κυρίως με ντόπια ψητά και τον πολύ καλό παραγωγό Σουρίνη, στον οποίο πρέπει να σταματήσεις (αν μπορέσεις σε κάποιο πεζοδρόμιο να παρκάρεις) να αγοράσεις εξαιρετικό μέλι και ντόπια γλυκά εξαιρετικής ποιότητας και σε χαμηλές τιμές.

Αν θέλεις να φας ντόπιο ψητό, μην κάνεις το λάθος -όπως εμείς- να κάνεις τόσα χιλιόμετρα να πας στον Θεολόγο, πήγαινε από τον Λιμένα σε 10-15 λεπτά στο χωριό Παναγιά, που έχει τα πάντα, είναι και ποιο γραφικό - σου θυμίζει λίγο ορεινό Πήλιο.

Το νησί το γυρίσαμε σχεδόν 3 φορές με το αυτοκίνητο: το γύρο του νησιού τον κάνεις σε 1-2 ώρες και είναι 100 χλμ. Αξίζει να κολυμπήσεις και να θαυμάσεις όσο το δυνατόν περισσότερες ακτές και στην πρωτεύουσα του νησιού στο Λιμένα (ή Θάσο) αξίζει να βγεις το βραδάκι να θαυμάσεις (και να φωτογραφίσεις) στο παλιό λιμάνι το ηλιοβασίλεμα, πίνοντας μια δροσερή μπύρα ή έναν καφέ.

Τέλος δεν πρέπει να ξεχάσω να πω, πως οι τιμές γενικά στη Θάσο, ήταν πολύ καλές έως φθηνές (ίσως με μόνη εξαίρεση την ταβέρνα "Αύγουστος" στο Θεολόγο...), ο κόσμος ήταν ευγενικός και πολύ εξυπηρετικός.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι να έχουμε όλοι μας.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

6ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου

Σήμερα άρχισε με μεγάλη επιτυχία το 6^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου στην παραλία του Βόλου μπροστά από το πανεπιστημιακό συγκρότημα Παπαστράτου. 

Το Φεστιβάλ υποστηρίζουν ο Ενιαίος Σύλλογος Διδασκόντων ΠΘ καθώς και ο Σύλλογος Μελών ΕΤΕΠ ΠΘ. Τα Μουσικά Σύνολα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας συμμετέχουν στο Αντιρατσιστικo Φεστιβάλ με συναυλία την Παρασκευή βράδυ.

 

Πρόγραμμα του 6^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου 

Παρασκευή 12 Οκτώβρη 2012

6 μμ: Έναρξη

6 μμ – 8μμ: Παιδότοπος, Χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με υποστήριξη παιδαγωγών: Φοιτητές και φοιτήτριες των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε ποικίλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά.

7.00-8.30μμ: Συζήτηση με Θέμα «Μετανάστες-πρόσφυγες: της γης οι κολασμένοι»

Ομιλητές	Γιάννα Κούρτοβικ, δικηγόρος
	Μιχάλης Αφολιάνο μετανάστης 2ης γενιάς
	Γιαννούς Μοχαμαντί, Αφγανός πρόσφυγας
Συντονιστής	Γρηγόρης Ανδρεάτος

8.45-9.30μμ: Θεατρικό δρώμενο, «40 χρόνια Μποστ» πολιτική σάτιρα, , διάρκεια: 45’,

Παράσταση από τη θεατρική ομάδα ΑμεΑ «Έκφραση», προλογίζει η Αλίκη Κουκουμβρή.

10.00-12.00μμ: Συναυλία

• Μουσικά Σύνολα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας με το Σχολείο Ιδρύματος Αγωγής Ανηλίκων Βόλου, φιλική συμμετοχή: Μαρία Σιμόγλου
• Μουσικό Συγκρότημα της Κοινότητας Αφγανών Μεταναστών και Προσφύγων στην Ελλάδα
• Ρεμπέτικη Κομπανία

Σάββατο 13 Οκτώβρη 2012

6 μμ: Έναρξη

6 μμ – 8μμ: Παιδότοπος, Χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με υποστήριξη παιδαγωγών: Φοιτητές και φοιτήτριες των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε ποικίλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά.

6.30-8.30μμ: Συζήτηση με Θέμα «Φασισμός και κρίση»

Ομιλητές	Γιώργος Αλεξάτος, συγγραφέας
	Σεραφείμ Σεφεριάδης, πανεπιστημιακός
	Λούκας Χμιελέβσκι, Πολωνός μαθητής Γ Λυκείου, μέλος της "Πρωτοβουλία Ενάντια στο Φασισμό και τη Ρατσιστική Βία"
Συντονίστρια	Μαριάνθη Κυπρίδου

8.30-9.00μμ: Προβολή ντοκιμαντέρ «Η ιστορία του αγκυλωτού σταυρού»

9.30-12.00πμ: Συναυλία

• Caracatu (κρουστά)
• Skaribas (reggae-punk-ska)
• Renovatio (αλβανικό hip hop)
• Band Fatale (rock)

Και τις 2 μέρες θα υπάρχουν:

·         κεντρικό περίπτερο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ

·         θεματικά περίπτερα με φωτογραφίες και οπτικοακουστικό υλικό

·         βιβλιοπωλείο

·         κουζίνα με γεύσεις από Αλβανία, Αφγανιστάν, Τουρκία και Παλαιστίνη

·         μπαρ με τοπικά αναψυκτικά, κρασιά, μπύρες και τσίπουρα

Συλλογή φαρμάκων για το Κοινωνικό Ιατρείο Βόλου

Συλλογή τροφίμων από τη Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Νεκταρίου και την Εθελοντική Ομάδα Διάσωσης Μαγνησίας

  
#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Η άλωση της Κωσταντίας», Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Εισαγωγικά

Φέτος το καλοκαίρι, είναι αλήθεια ότι διάβασα αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία νέων Ελλήνων λογοτεχνών, όπως το "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του Χρήστου Οικονόμου, το Ο κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου, όμως η αληθινή αποκάλυψη για μένα είναι το "Η δεξιά τσέπη του ράσου", Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, όπως και το τελευταίο που τελείωσα και παρουσιάζω σήμερα, το βιβλίο «Η άλωση της Κωσταντίας», επίσης του Γιάννη Μακριδάκη. 

Ο Γιάννης Μακριδάκης αποτελεί κυριολεκτικά την αποκάλυψη για μένα, φέτος, αν και το πρώτο του μυθιστόρημα το έγραψε το ήδη το 2008 (Ανάμισης ντενεκές). Δεν είχα την τύχη να τον διαβάσω νωρίτερα, αν και συμμετέχω σε λέσχη βιβλίου και γενικά είμαι λάτρης του καλού βιβλίου. Στο βιβλίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου", με συνεπήρε η λογοτεχνική περιγραφή της ασκητικής ζωής του μοναχού Βικέντιου, που μ' έκανε σχεδόν να θυμηθώ παπαδιαμάντια μαεστρία. Στο βιβλίο του αυτό με τίτλο «Η άλωση της Κωσταντίας» η γραφή του είναι χείμαρρος, χωρίς κεφάλαια και με ελάχιστες τελείες (και πάρα πολλές άνω τελείες) όπου οι προτάσεις είναι σιδηρόδρομοι -θυμίζουν Σαραμάγκου και κάπου Καρυστιάνη- κι όμως, το διαβάζεις κυριολεκτικά απνευστί. Σε μαγεύει η αμεσότητα της περιγραφής, η μίξη του τρίτου και πρώτου ενικού στην ίδια πρόταση δεν σε κουράζει, αντίθετα, σε απογειώνει, σε μεταφέρει αλλού, στα αληθινά μονοπάτια της λογοτεχνίας, που σπάνια συναντάς στη νεότερη ελληνική βιβλιογραφία. Αληθινά πιστεύω πως ο Μακριδάκης -αν και είναι μόλις 41 χρονών- αποτελεί ήδη ένα μεγάλο ταλέντο για την ελληνική λογοτεχνία.

Ιδού ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

«η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της σαν να 'χει απέναντί της έναν τρελό, δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του, ότι τον αρέσουνε οι παλιατσαρίες, τη διάκοψε απότομα, εκείνη τη μέρα μ΄έφερε κάτι αρχαία λυχνάρια θεοβρόμικα, και κάτι κουταλάκια που σιχαινόσουνα να τα διείς όχι να τα πιάσεις και είχε την απαίτηση να τα χρηιμοποιώ κιόλας, παρ' τα ν' ανακατεύεις το τσάι σου να με σκέφτεσαι, με είπε ο αδικιωρισμένος, σιγά όμως μη τα κρατούσα, εγώ στην κόρη μου τα 'δωσα, από δω μέσα να φύγουνε, σιγά μη βάλω μέσα στο σπίτι μου ό,τι άχρηστο πετάνε οι Τούρκοι, μα είμαστε με τα καλά μας, ας τα πάρει η Άννα που πήρε και του λόγου του, και να τονε χαίρεται, σταμάτησε απότομα, κάπως τσαντισμένη. Η Βαγγελία είχε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στο στόμα της, στέναξε σα να της έλεγε δίκιο έχεις καημένη, έμπλεξες, τί να κάνεις κι εσύ, δε φταίς, η κόρη σου τα φταίει όλα, δεν άρθρωσε όμως λέξη, ξαναγύρισε στα χαρτιά και διάβασε παρακάτω, εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι»(σελ. 72-73).

Περιττό να πω, ότι αρχίζει και τελειώνει με άνω τελεία. Όπως προανέφερα, αρχίζει με περιγραφή στον τρίτο ενικό "η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της..." και στην ίδια πρόταση, βάζει ένα κόμα και συνεχίζει σε πρώτο ενικό "δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του..." κ.ο.κ. Στην παρακάτω πρόταση "Η Βαγγελία είχε...", κάνει αρχικά ακριβώς το ίδιο όπως και πρίν και τελειώνει με το "εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι", που πλέον συνεχίζει την αφήγηση του γράμματος! Δηλαδή σε μία πρόταση -που τελειώνει σε άνω τελεία ("στο λυχναράκι")- έχουμε 3 λεκτικά σχήματα μαζί: τρίτο, πρώτο ενικό και αφήγηση (του γράμματος) μαζί..! Καταπληπτικό!. Τέλος χρησιμοποιεί αυθεντική ντοπιολαλιά, που προσδίδει αμεσότητα και προφορική σχεδόν περιγραφή.

Η υπόθεση του βιβλίου όπως την περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας

«Τον Οκτώβριο του 2005 η 60χρονη Κωσταντία, Ρωμιά της Κωνσταντινούπολης, λαμβάνει ένα ογκωδέστατο γράμμα από τη Χίο. Αποστολέας είναι ο Γιάννης, ο γαμπρός της, ο οποίος ζει στο νησί μαζί με τη μοναχοκόρη της την Άννα και με την επιστολή αυτή τής καθιστά γνωστά (για να μην τα μάθει από άλλους) τα όσα έζησε και τα όσα έμαθε σχετικά με τον εαυτό του κατά την πρόσφατη επίσκεψη του ζεύγους στην Πόλη. Ιστορίες και καταστάσεις οι οποίες ξεκίνησαν από ένα τυχαίο περιστατικό και βήμα προς βήμα τού αποκάλυψαν το άγνωστο και σοκαριστικά ανατρεπτικό προσωπικό του παρελθόν. Διότι ο Γιάννης δεν είναι αυτός που νόμιζε ότι ήταν, μέχρι τα 35 χρόνια του. Ο γαμπρός της Κωσταντίας είναι Τούρκος από τη μεριά του πατέρα του αλλά υιοθετήθηκε όταν ήταν βρέφος από ανάδοχη ελληνική και χριστιανική οικογένεια στη Χίο. 

Η Κωσταντία λοιπόν, όπως κάθε Ρωμιά που σέβεται τον εαυτό της και την καταγωγή της, νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της καθώς διαβάζει αυτή την πληροφορία, δεν μπορεί να το διανοηθεί, δεν μπορεί να το πιστέψει, η κόρη της πήρε Τούρκο τελικά, πήγε στην Ελλάδα να παντρευτεί αλλά της βγήκε τουρκόσπορος, τρελαίνεται η Κωσταντία και είναι έτοιμη να σκάσει με αυτό το ύπουλο χτύπημα της μοίρας. Μετά το πρώτο σοκ επιστρατεύει όση ψυχραιμία της απέμεινε και ξεκινά, μαζί με την κουτσομπόλα φίλη της τη Βαγγελία να διαβάζουν όλη νύχτα εναλλάξ μεγαλοφώνως το ογκωδέστατο αυτό γράμμα του γαμπρού της, να περιπλανιούνται μαζί του στο Κουρτουλούς, στο Ντολάπντερε, στην Αντιγόνη, στο Μπαλουκλή, να μένουν άφωνες με αυτά που άκουσε ο ίδιος από Τούρκους και Ρωμιούς συγγενείς των πραγματικών του γονιών, να σχολιάζουν άλλοτε σαρκαστικά και άλλοτε με πίκρα τα γραφόμενά του, να ξαναζούν και να αναβιώνουν με διαφορετική ματιά γεγονότα και καταστάσεις που είχαν ζήσει παραλλήλως κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πόλη, τέλος δε να απορούν και να βάζει ο νους τους ακόμη πολλά και διάφορα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί αυτήν ακριβώς την ολονυκτία ανάγνωσης και τις αντιδράσεις των δύο φιλενάδων, καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά τους λέξη προς λέξη η υπόθεση. 

Η άλωση της Κωσταντίας είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Είναι εμπνευσμένο από τον τρόπο με τον οποίον η πλειονότητα των μελών της ελληνικής μειονότητας της Πόλης (αλλά και κάθε μειονότητας) αντιμετωπίζει το μέγα ζήτημα των μικτών γάμων αλλά και από τις ψυχολογικές αναταράξεις που συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο όταν βλέπει να καταρρέουν ξαφνικά όλα όσα είχε βέβαια και δεδομένα για την ύπαρξή του τόσα χρόνια, όταν από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθει ένας άλλος μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. 

Η Κωσταντία αλώθηκε ψυχολογικά από τον πορθητή γαμπρό της, με σύγχρονο δούρειο ίππο έναν ογκωδέστατο φάκελο που έκρυβε εντός του μια ιστορία απίστευτη και γεμάτη εκπλήξεις από την αρχή ώς το τέλος της» (στο Τυπωθείτω της παλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας στις 29/4/2011) 

Σχολιασμός πάνω στην υπόθεση του βιβλίου

Το κλειδί της υπόθεσης είναι βέβαια η επιστολή του Γιάννη προς την πεθερά του Κωσταντία. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης ενσωματώνεται στο γράμμα του Γιάννη Γιασάρ Φρατζεσκάκη προς την πεθερά του, το οποίο διαβάζουν φωναχτά η ίδια και η φίλη της Βαγγελία, αναλαμβάνοντας εναλλάξ τον ρόλο της αναγνώστριας και της ακροάτριας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο συγγραφέας πετυχαίνει μια σταθερή αντίστιξη λόγων (ο απολογητικός λόγος του Γιάννη για την τουρκική καταγωγή του και ο εξοργισμένος λόγος των δύο γυναικών για τη συνταρακτική παραδοχή του), που συμπλέκονται με έναν ασθματικό, σχεδόν παραληρηματικό ρυθμό, προσδίδοντας στην αφήγηση μια σπάνια ζωντάνια. 

Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι του συγγραφέα µε την έννοια της αλήθειας,  κι όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, με την ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Διότι άλλη είναι η αλήθεια όταν ο Γιάννης εστιάζει στα γεγονότα ως ερευνητής του οικογενειακού παρελθόντος του και άλλη όταν τα παρακολουθεί ως εν δυνάµει µυθιστοριογράφος. Η αλήθεια είναι λοιπόν θέµα οπτικής γωνίας και ανάλογα µε την οπτική της γωνία µπορεί να τρελάνει ή να λυτρώσει. Έτσι όµως ο Μακριδάκης καταφέρνει και κάτι άλλο: να µιλήσει µε ανάλαφρο και ταυτόχρονα σοβαρό τρόπο για τις εθνικές µας εµµονές, αποφεύγοντας τόσο την ιερή τους εξαΰλωση, που καταργεί κάθε ιστορική αίσθηση της πραγµατικότητας, όσο και τη στεγνή ιδεολογική τους αποµυθοποίηση, που αγνοεί το φορτίο του ιστορικού τους βιώµατος (η Κωσταντία είναι παιδί του πογκρόµ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955). Με αυτή την έννοια, το βιβλίο είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ, αν λάβουμε υπόψη τα πογκρόμ κατά των μεταναστών της εγχώριας τρόικα και κυρίως των φασιστών της Χρυσής Αυγής. Έτσι ανάλαφρα, σαν σε παραμύθι, ο Μακριδάκης σε οδηγεί αριστοτεχνικά εκεί που θέλει, στο να γκρεμίσει δηλαδή τις φυλετικές διακρίσεις αφήνοντας την Κωσταντία να της ξεφύγει:«Ναι μεν Τούρκος, αλλά είναι γιατρός!». Άρα οι εθνικές/θρησκευτικές διαφορές είναι μόνο για τους φτωχούς; Ή μήπως χρειάζεται ένα άλλοθι για να πνεύσει αέρας δημοκρατικότητας και εκσυγχρονισμού; Ο συγγραφέας επικαλείται την ισότητα των ανθρώπων, προσθέτοντας πως πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία και πως την ταυτότητά του την αποκτά από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε με γεννήτορες αυτούς που τον ανέθρεψαν και όχι απαραίτητα τους φυσικούς του γονείς.

Ο Γιάννης Μακριδάκης με δυναμική και νοσταλγική γραφή κατακτά τον αναγνώστη και ξεκλειδώνει για μια ακόμη φορά το λαογραφικό σεντούκι της Χίου, ελευθερώνοντας τους πόνους και τις ρίζες του κοινωνικού της ιστού. Και όχι μόνο. 

Τέλος, ο από μηχανής θεός δίνει τη λύση. Ένα μυθιστόρημα είναι! Είναι;

«Η άλωση της Κωνσταντίας» θα παίζεται σύντομα και στο θέατρο με την Άννα Βαγενά και την Ελένη Γερασιμίδου, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Βαλαβανίδη.

Τέλος συνιστώ να διαβάσετε οπωσδήποτε και την συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη για το βιβλίο.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------------

Αναφορές: 

Και Τούρκος και Ελληνας, µολυσµένος από την επιµειξία

www.diavasame.gr