«Η άλωση της Κωσταντίας», Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Εισαγωγικά

Φέτος το καλοκαίρι, είναι αλήθεια ότι διάβασα αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία νέων Ελλήνων λογοτεχνών, όπως το "Κάτι θα γίνει, θα δεις" του Χρήστου Οικονόμου, το Ο κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου, όμως η αληθινή αποκάλυψη για μένα είναι το "Η δεξιά τσέπη του ράσου", Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη, όπως και το τελευταίο που τελείωσα και παρουσιάζω σήμερα, το βιβλίο «Η άλωση της Κωσταντίας», επίσης του Γιάννη Μακριδάκη. 

Ο Γιάννης Μακριδάκης αποτελεί κυριολεκτικά την αποκάλυψη για μένα, φέτος, αν και το πρώτο του μυθιστόρημα το έγραψε το ήδη το 2008 (Ανάμισης ντενεκές). Δεν είχα την τύχη να τον διαβάσω νωρίτερα, αν και συμμετέχω σε λέσχη βιβλίου και γενικά είμαι λάτρης του καλού βιβλίου. Στο βιβλίο του "Η δεξιά τσέπη του ράσου", με συνεπήρε η λογοτεχνική περιγραφή της ασκητικής ζωής του μοναχού Βικέντιου, που μ' έκανε σχεδόν να θυμηθώ παπαδιαμάντια μαεστρία. Στο βιβλίο του αυτό με τίτλο «Η άλωση της Κωσταντίας» η γραφή του είναι χείμαρρος, χωρίς κεφάλαια και με ελάχιστες τελείες (και πάρα πολλές άνω τελείες) όπου οι προτάσεις είναι σιδηρόδρομοι -θυμίζουν Σαραμάγκου και κάπου Καρυστιάνη- κι όμως, το διαβάζεις κυριολεκτικά απνευστί. Σε μαγεύει η αμεσότητα της περιγραφής, η μίξη του τρίτου και πρώτου ενικού στην ίδια πρόταση δεν σε κουράζει, αντίθετα, σε απογειώνει, σε μεταφέρει αλλού, στα αληθινά μονοπάτια της λογοτεχνίας, που σπάνια συναντάς στη νεότερη ελληνική βιβλιογραφία. Αληθινά πιστεύω πως ο Μακριδάκης -αν και είναι μόλις 41 χρονών- αποτελεί ήδη ένα μεγάλο ταλέντο για την ελληνική λογοτεχνία.

Ιδού ένα απόσπασμα από το βιβλίο:

«η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της σαν να 'χει απέναντί της έναν τρελό, δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του, ότι τον αρέσουνε οι παλιατσαρίες, τη διάκοψε απότομα, εκείνη τη μέρα μ΄έφερε κάτι αρχαία λυχνάρια θεοβρόμικα, και κάτι κουταλάκια που σιχαινόσουνα να τα διείς όχι να τα πιάσεις και είχε την απαίτηση να τα χρηιμοποιώ κιόλας, παρ' τα ν' ανακατεύεις το τσάι σου να με σκέφτεσαι, με είπε ο αδικιωρισμένος, σιγά όμως μη τα κρατούσα, εγώ στην κόρη μου τα 'δωσα, από δω μέσα να φύγουνε, σιγά μη βάλω μέσα στο σπίτι μου ό,τι άχρηστο πετάνε οι Τούρκοι, μα είμαστε με τα καλά μας, ας τα πάρει η Άννα που πήρε και του λόγου του, και να τονε χαίρεται, σταμάτησε απότομα, κάπως τσαντισμένη. Η Βαγγελία είχε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στο στόμα της, στέναξε σα να της έλεγε δίκιο έχεις καημένη, έμπλεξες, τί να κάνεις κι εσύ, δε φταίς, η κόρη σου τα φταίει όλα, δεν άρθρωσε όμως λέξη, ξαναγύρισε στα χαρτιά και διάβασε παρακάτω, εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι»(σελ. 72-73).

Περιττό να πω, ότι αρχίζει και τελειώνει με άνω τελεία. Όπως προανέφερα, αρχίζει με περιγραφή στον τρίτο ενικό "η Κωσταντία κουνούσε το κεφάλι της..." και στην ίδια πρόταση, βάζει ένα κόμα και συνεχίζει σε πρώτο ενικό "δε σε το ΄πα εγώ ότι δεν είναι με τα καλά του..." κ.ο.κ. Στην παρακάτω πρόταση "Η Βαγγελία είχε...", κάνει αρχικά ακριβώς το ίδιο όπως και πρίν και τελειώνει με το "εκείνη τη μέρα ήτανε που σου πήρα δώρο τα κουταλάκια, Κωσταντία μου, και το λυχναράκι", που πλέον συνεχίζει την αφήγηση του γράμματος! Δηλαδή σε μία πρόταση -που τελειώνει σε άνω τελεία ("στο λυχναράκι")- έχουμε 3 λεκτικά σχήματα μαζί: τρίτο, πρώτο ενικό και αφήγηση (του γράμματος) μαζί..! Καταπληπτικό!. Τέλος χρησιμοποιεί αυθεντική ντοπιολαλιά, που προσδίδει αμεσότητα και προφορική σχεδόν περιγραφή.

Η υπόθεση του βιβλίου όπως την περιγράφει ο ίδιος ο συγγραφέας

«Τον Οκτώβριο του 2005 η 60χρονη Κωσταντία, Ρωμιά της Κωνσταντινούπολης, λαμβάνει ένα ογκωδέστατο γράμμα από τη Χίο. Αποστολέας είναι ο Γιάννης, ο γαμπρός της, ο οποίος ζει στο νησί μαζί με τη μοναχοκόρη της την Άννα και με την επιστολή αυτή τής καθιστά γνωστά (για να μην τα μάθει από άλλους) τα όσα έζησε και τα όσα έμαθε σχετικά με τον εαυτό του κατά την πρόσφατη επίσκεψη του ζεύγους στην Πόλη. Ιστορίες και καταστάσεις οι οποίες ξεκίνησαν από ένα τυχαίο περιστατικό και βήμα προς βήμα τού αποκάλυψαν το άγνωστο και σοκαριστικά ανατρεπτικό προσωπικό του παρελθόν. Διότι ο Γιάννης δεν είναι αυτός που νόμιζε ότι ήταν, μέχρι τα 35 χρόνια του. Ο γαμπρός της Κωσταντίας είναι Τούρκος από τη μεριά του πατέρα του αλλά υιοθετήθηκε όταν ήταν βρέφος από ανάδοχη ελληνική και χριστιανική οικογένεια στη Χίο. 

Η Κωσταντία λοιπόν, όπως κάθε Ρωμιά που σέβεται τον εαυτό της και την καταγωγή της, νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της καθώς διαβάζει αυτή την πληροφορία, δεν μπορεί να το διανοηθεί, δεν μπορεί να το πιστέψει, η κόρη της πήρε Τούρκο τελικά, πήγε στην Ελλάδα να παντρευτεί αλλά της βγήκε τουρκόσπορος, τρελαίνεται η Κωσταντία και είναι έτοιμη να σκάσει με αυτό το ύπουλο χτύπημα της μοίρας. Μετά το πρώτο σοκ επιστρατεύει όση ψυχραιμία της απέμεινε και ξεκινά, μαζί με την κουτσομπόλα φίλη της τη Βαγγελία να διαβάζουν όλη νύχτα εναλλάξ μεγαλοφώνως το ογκωδέστατο αυτό γράμμα του γαμπρού της, να περιπλανιούνται μαζί του στο Κουρτουλούς, στο Ντολάπντερε, στην Αντιγόνη, στο Μπαλουκλή, να μένουν άφωνες με αυτά που άκουσε ο ίδιος από Τούρκους και Ρωμιούς συγγενείς των πραγματικών του γονιών, να σχολιάζουν άλλοτε σαρκαστικά και άλλοτε με πίκρα τα γραφόμενά του, να ξαναζούν και να αναβιώνουν με διαφορετική ματιά γεγονότα και καταστάσεις που είχαν ζήσει παραλλήλως κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πόλη, τέλος δε να απορούν και να βάζει ο νους τους ακόμη πολλά και διάφορα. Ο αναγνώστης παρακολουθεί αυτήν ακριβώς την ολονυκτία ανάγνωσης και τις αντιδράσεις των δύο φιλενάδων, καθώς ξεδιπλώνεται μπροστά τους λέξη προς λέξη η υπόθεση. 

Η άλωση της Κωσταντίας είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο στην ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Είναι εμπνευσμένο από τον τρόπο με τον οποίον η πλειονότητα των μελών της ελληνικής μειονότητας της Πόλης (αλλά και κάθε μειονότητας) αντιμετωπίζει το μέγα ζήτημα των μικτών γάμων αλλά και από τις ψυχολογικές αναταράξεις που συμβαίνουν σε έναν άνθρωπο όταν βλέπει να καταρρέουν ξαφνικά όλα όσα είχε βέβαια και δεδομένα για την ύπαρξή του τόσα χρόνια, όταν από τη μια στιγμή στην άλλη νιώθει ένας άλλος μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. 

Η Κωσταντία αλώθηκε ψυχολογικά από τον πορθητή γαμπρό της, με σύγχρονο δούρειο ίππο έναν ογκωδέστατο φάκελο που έκρυβε εντός του μια ιστορία απίστευτη και γεμάτη εκπλήξεις από την αρχή ώς το τέλος της» (στο Τυπωθείτω της παλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας στις 29/4/2011) 

Σχολιασμός πάνω στην υπόθεση του βιβλίου

Το κλειδί της υπόθεσης είναι βέβαια η επιστολή του Γιάννη προς την πεθερά του Κωσταντία. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης ενσωματώνεται στο γράμμα του Γιάννη Γιασάρ Φρατζεσκάκη προς την πεθερά του, το οποίο διαβάζουν φωναχτά η ίδια και η φίλη της Βαγγελία, αναλαμβάνοντας εναλλάξ τον ρόλο της αναγνώστριας και της ακροάτριας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο συγγραφέας πετυχαίνει μια σταθερή αντίστιξη λόγων (ο απολογητικός λόγος του Γιάννη για την τουρκική καταγωγή του και ο εξοργισμένος λόγος των δύο γυναικών για τη συνταρακτική παραδοχή του), που συμπλέκονται με έναν ασθματικό, σχεδόν παραληρηματικό ρυθμό, προσδίδοντας στην αφήγηση μια σπάνια ζωντάνια. 

Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι του συγγραφέα µε την έννοια της αλήθειας,  κι όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, με την ιδέα του «Αλλου», στο πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον «Αλλον», τον εθνικά και θρησκευτικά διαφορετικό, αλλά και τον «Αλλο του εαυτό» μέσα από τους πολλούς άλλους. Διότι άλλη είναι η αλήθεια όταν ο Γιάννης εστιάζει στα γεγονότα ως ερευνητής του οικογενειακού παρελθόντος του και άλλη όταν τα παρακολουθεί ως εν δυνάµει µυθιστοριογράφος. Η αλήθεια είναι λοιπόν θέµα οπτικής γωνίας και ανάλογα µε την οπτική της γωνία µπορεί να τρελάνει ή να λυτρώσει. Έτσι όµως ο Μακριδάκης καταφέρνει και κάτι άλλο: να µιλήσει µε ανάλαφρο και ταυτόχρονα σοβαρό τρόπο για τις εθνικές µας εµµονές, αποφεύγοντας τόσο την ιερή τους εξαΰλωση, που καταργεί κάθε ιστορική αίσθηση της πραγµατικότητας, όσο και τη στεγνή ιδεολογική τους αποµυθοποίηση, που αγνοεί το φορτίο του ιστορικού τους βιώµατος (η Κωσταντία είναι παιδί του πογκρόµ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955). Με αυτή την έννοια, το βιβλίο είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ, αν λάβουμε υπόψη τα πογκρόμ κατά των μεταναστών της εγχώριας τρόικα και κυρίως των φασιστών της Χρυσής Αυγής. Έτσι ανάλαφρα, σαν σε παραμύθι, ο Μακριδάκης σε οδηγεί αριστοτεχνικά εκεί που θέλει, στο να γκρεμίσει δηλαδή τις φυλετικές διακρίσεις αφήνοντας την Κωσταντία να της ξεφύγει:«Ναι μεν Τούρκος, αλλά είναι γιατρός!». Άρα οι εθνικές/θρησκευτικές διαφορές είναι μόνο για τους φτωχούς; Ή μήπως χρειάζεται ένα άλλοθι για να πνεύσει αέρας δημοκρατικότητας και εκσυγχρονισμού; Ο συγγραφέας επικαλείται την ισότητα των ανθρώπων, προσθέτοντας πως πατρίδα του καθενός είναι η παιδική του ηλικία και πως την ταυτότητά του την αποκτά από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε με γεννήτορες αυτούς που τον ανέθρεψαν και όχι απαραίτητα τους φυσικούς του γονείς.

Ο Γιάννης Μακριδάκης με δυναμική και νοσταλγική γραφή κατακτά τον αναγνώστη και ξεκλειδώνει για μια ακόμη φορά το λαογραφικό σεντούκι της Χίου, ελευθερώνοντας τους πόνους και τις ρίζες του κοινωνικού της ιστού. Και όχι μόνο. 

Τέλος, ο από μηχανής θεός δίνει τη λύση. Ένα μυθιστόρημα είναι! Είναι;

«Η άλωση της Κωνσταντίας» θα παίζεται σύντομα και στο θέατρο με την Άννα Βαγενά και την Ελένη Γερασιμίδου, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Βαλαβανίδη.

Τέλος συνιστώ να διαβάσετε οπωσδήποτε και την συνέντευξη του Γιάννη Μακριδάκη για το βιβλίο.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------------

Αναφορές: 

Και Τούρκος και Ελληνας, µολυσµένος από την επιµειξία

www.diavasame.gr

Γενική Απεργία στον Βόλο με πολύ μεγάλες πορείες

Στην πόλη μας τον Βόλο, η Γενική Απεργία είχε μεγάλη επιτυχία. Αυτό φάνηκε κι από την πολύ μεγάλη συμμετοχή του κόσμου στις -δυστυχώς πάλι- 3 πορείες που έγιναν με πάνω από 7000 άτομα συνολικά κόσμο. Να προσθέσω πως ύστερα από πολύ καιρό η Επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ήταν κλειστή λόγω απεργίας. Δεν ξέρω μέχρι στιγμής τι έκανε το υπόλοιπο Πανεπιστήμιο. Πάντως συνάντησα λιγότερους από 10 Καθηγητές, πολύ λίγους φοιτητές και ελάχιστους συναδέλφους μου.

Ιδιαίτερα πολύ μεγάλη ήταν η πορεία που ήταν προγραμματισμένη στο ιστορικό Εργατικό Κέντρο Βόλου με πάνω από 5000 κόσμο, στην οποία και συμμετείχα.

Η πορεία που ήταν προγραμματισμένη στο ιστορικό Εργατικό Κέντρο Βόλου

 Η πορεία αυτή θύμιζε όντως παλιές πολύ καλές εποχές. Έγινε με την συμμετοχή μελών του ΕΚΒ, της ΑΔΕΔΥ, της ΟΕΒΕΜ, της Ένωσης Εστίασης και Διασκέδασης Μαγνησίας, του Εμπορικού Συλλόγου Βόλου, καθώς επίσης και υπαλλήλων του Λιμενικού Σώματος αλλά και μελών της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης Εργαζομένων Ανέργων του Νομού Μαγνησίας.

Με δύο μπουλντόζες στην κεφαλή της πορείας, πάνω από 5.000 απεργών, διέσχισαν τις οδούς 2ας Νοεμβρίου, Ιάσονος, Φιλελλήνων, Δημητριάδος, Καρτάλη και Αναλήψεως, φωνάζοντας συνθήματα έξω από το κτίριο της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας, το οποίο φιλούσαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, για να καταλήξουν μέσω της οδού Ιωλκού στο λιμάνι της πόλης, όπου και πραγματοποίησαν συμβολικό αποκλεισμό του, διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια ιδιωτικοποίησής του.

Πορεία-Βόλος-2012-09-26 από apomor

Η πορεία του ΠΑΜΕ με αφετηρία την πλατεία Πανεπιστημίου

Την ίδια ώρα που ολοκληρώνονταν η πρώτη πορεία του ΕΚΒ, ολοκληρώνονταν και μία από τις μεγαλύτερες πορείες των τελευταίων ετών του ΠΑΜΕ, με πάνω από 1500 απεργούς, με την συμμετοχή μελών της ΠΑΣΕΒΕ, του Συλλόγου Καθαριστριών Μαγνησίας, συνταξιούχων, εργατικών σωματείων, φοιτητών και εργαζομένων στους ΟΤΑ, οι οποίοι πραγματοποίησαν προσυγκέντρωση στο Δημαρχείο του Βόλου, για να ενωθούν αργότερα με τους υπόλοιπους απεργούς στην Πλατεία Πανεπιστημίου, απ' όπου και ξεκίνησε η μεγαλειώδης πορεία τους. 

Η τρίτη πορεία με αφετηρία την Πλατεία Ελευθερίας

Μετά το τέλος των δύο προηγούμενων πορειών ξεκίνησε και η τρίτη, με σαφώς μικρότερο όγκο κόσμου (περί τους 1000 απεργούς), που είχαν αφετηρία την Πλατεία Ελευθερίας με συμμετοχή ανεξάρτητων πολιτών αλλά και μελών της Ανοιχτής Συνέλευσης Μαγνησίας, του Συλλόγου Διδασκόντων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων, συλλογικοτήτων και αλληλέγγυων πολιτών.

Η πορεία που πραγματοποίησαν, διασχίζοντας τις οδούς Ιωλκού, Δημητριάδος, Σόλωνος και Ιάσονος, για να καταλήξουν στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο οποίο παρέμειναν για να αποφασίσουν τις περαιτέρω κινητοποιήσεις τους.

Η πόλη είχε κατεβάσει ρολά, όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά

Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως μέχρι το πέρας και των 3 πορειών, κυριολεκτικά όλα τα εμπορικά καταστήματα ήταν κλειστά, καθώς και τα φροντιστήρια, φαρμακεία και εμπορικά, ακόμα και τα βενζινάδικα. Τέλος τα καταστήματα εστίασης παρέμειναν κλειστά μέχρι και τις 3.00 το μεσημέρι 

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

'Η δεξιά τσέπη του ράσου', Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Κάτι σαν πρόλογος

Ότι πιο όμορφο, λογοτεχνικό, νοσταλγικό, ευαίσθητο έχω διαβάσει φέτος, ήταν "Η δεξιά τσέπη του ράσου", το δεύτερο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη.

Τον συγγραφέα γνώριζα ήδη σαν ευαίσθητο, ανήσυχο και προοδευτικό πολιτικό σχολιαστή από άρθρα του σε μπλογκς και είχα ήδη θετική άποψη γι' αυτόν. Ώσπου στην τελευταία συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης Εξωραϊστικής του Βόλου, μια φίλη μας συνέστησε τα 2 τελευταία του πονήματα, "Η δεξιά τσέπη του ράσου" και το βιβλίο "Η άλωση της Κωσταντίας", τα οποία και δανείστηκα. Όχι τυχαία, αλλά επειδή μου άρεσε ο πρωτότυπος τίτλος, πήρα και διάβασα το πρώτο. Μέσα σε μια μέρα το ρούφηξα όλο και το χάρηκα αφάνταστα.

Η υπόθεση του βιβλίου

Σ’ ένα ξεχασμένο κι απομακρυσμένο μοναστήρι σε κάποιο νησί του Αιγαίου ζει ένας μοναχός, ο Βικέντιος. Είναι μόνος του σ' ολόκληρο το μοναστήρι. Μόνη του συντροφιά είναι η σκυλίτσα του η Σίσσυ, που την υπεραγαπά. "Ο καλόγερος αυτός είναι υπόδειγμα της κατά Παπαδιαμάντη χριστιανορθόδοξης λαϊκής ευσέβειας. Αγαθός, αθώος, απέραντα ταπεινόφρων, πράος, με απλοϊκή αλλά βαθιά ριζωμένη θρησκευτική πίστη, με αγάπη για όλα τα πλάσματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα. Τηρεί ευλαβικά τους κανόνες της μοναστικής ζωής, αλλ΄ αφήνεται και στις μικρές, άδολες εγκόσμιες χαρές- το αγνάντεμα της θάλασσας, τους περίπατους στην εξοχή γύρω από το μοναστήρι για το μάζεμα τριφυλλιών, την κουβέντα με τους σποραδικούς επισκέπτες του μοναστηριού και, φυσικά, την τρυφερή σχέση με τη σκυλίτσα Σίσσυ ή, αργότερα, με τα κουτάβια της" (γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα Νέα).

Κάποια στιγμή μένει έγκυος η Σίσσυ και αφού γεννάει 3 κουτάβια πεθαίνει. Συμπτωματικά αυτό συμβαίνει την ίδια μέρα, το πρωί που πεθαίνει και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Αυτό είναι και το καταπληκτικό εύρημα του Μακριδάκη εδώ, η σύμπτωση του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου (ξημερώματα 28ης Ιανουαρίου 2008, που το μαθαίνει ο Βικέντιος από το ραδιοφωνάκι του), και του θανάτου της σκυλίτσας του Σίσσυς πάνω στη γέννα. Αφού ενταφιάζει την Σίσσυ κοντά στον ιστο της σημαίας, μετά κατεβάζει την σημαία μεσίστια, περισσότερο για την σκυλίτσα του, παρά για τον αρχιεπίσκοπο. Μετά, μέσα σε έντεκα ημέρες, δηλαδή όσες μεσολάβησαν από τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου μέχρι την ανακοίνωση του διαδόχου του, παίζεται το όλο δράμα στο μοναστήρι με τα 3 ορφανά κουταβάκια. Ουσιαστικά, όμως, η αφήγηση περιορίζεται στις επτά πρώτες ημέρες, συμπλέκοντας όσα συμβαίνουν στο χιώτικο μοναστήρι με τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία της Ελλάδος: Τρεις οι επικρατέστεροι διάδοχοι του Αρχιεπισκόπου, τρία τα ορφανά κουτάβια που χαροπαλεύουν. Την ημέρα που η αρχιεπισκοπική σορός εκτίθεται για προσκύνημα, πεθαίνει το θηλυκό κουτάβι. Την ημέρα της κηδείας του Αρχιεπισκόπου, πεθαίνει το ένα από τα δύο αρσενικά. Την ημέρα της εκλογής του Ιερώνυμου, το τρίτο κουτάβι ανοίγει τα μάτια του και βαφτίζεται προς τιμήν του Ρώνυ.

Σχολιασμός

Εδώ έχουμε τον συγγραφέα να παίζει με τις αντιθέσεις: 

• ένας μοναχός από τη μια, κι ένας αρχιεπίσκοπος από την άλλη. 
• Η ταπεινή όψη της θρησκείας στη μορφή του αγαθού Βικέντιου από τη μιά και η δημόσια, επιβλητική της έκφραση (αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος), βαδίζουν παράλληλα,
• την αμφιταλάντευση ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη και την εκκοσμίκευσή της,
• η σκληρή ζωή του μοναχισμού από τη μιά και η ανάγκη για συντροφικότητα από την άλλη,
• ο αγώνας μεταξύ ζωής και θανάτου,
• ο σιωπηλός πόνος, για ένα πλάσμα ταπεινό και άκακο όπως η μικρή σκυλίτσα, σε αντιδιαστολή με ένα δημόσιο πένθος, όπως αυτό του θανάτου του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου,
• το δόσιμο χωρίς ανταπόδοση.

Θα περίμενε κανείς από τα παραπάνω, το βιβλίο να είναι γεμάτο από νουθεσίες και διδάγματα για μια καλύτερη ζωή. Τίποτα απ' αυτά δεν υπάρχει. Ο αναγνώστης πλημμυρίζεται από αφτιασίδωτο συναίσθημα, πληθώρα εικόνων και εντέλει ονειρικών καταστάσεων που τον συνεπαίρνουν. Γιατί και με απλά, απέριττα, φυσικά και καθημερινά "υλικά" μπορείς να "ζωγραφίσεις" μαγικές εικόνες και να δώσεις ζωή στην αφήγηση:

«Γονάτισε στα σανίδια και ακούμπησε το χέρι του στη σακουλιασμένη της κοιλίτσα. Ανάσα καμιά. Η καρδιά του τρεμόπαιξε μες στα στήθια. Εσκυψε βαθιά κι έχωσε το κεφάλι του μες στην ψαροκασέλα, ακούμπησε τ’ αυτί του στο κορμάκι της. Και τότε, έτσι γονατιστός, ανασηκώθηκε, κοίταξε τον ουρανό κι έβγαλε μια κραυγή ο δόλιος, που έσκισε πέρα για πέρα την παγερή βουή του βοριά. Σήκωσε τα χέρια ψηλά σε παράκληση κι έμεινε κάμποση ώρα εκεί ασάλευτος. Από τα μάτια του κυλούσανε καυτά ποτάμια κι η μύτη του άρχισε να πλημμυρίζει». Έτσι περιγράφει ο συγγραφέας τον αφόρητο πόνο και την οδύνη του μοναχού Βικέντιου για τον θάνατο όχι ενός ανθρώπου, αλλά για τη σκυλίτσα του, τη Σίσσυ, τη μόνη του συντροφιά του εδώ και χρόνια. 

Εκείνο όμως που θέλει να δείξει ο συγγραφέας δεν είναι τον πόνο του θανάτου ή την προσήλωση στην πίστη. Δείχνει τον αγώνα του μοναχού Βικέντιου που αφοσιώνεται στο να διασώσει τα τρία κουτάβια της Σίσσυς. Αγωνίζεται ψυχή τε και σώματι να καταφέρει να τα μεγαλώσει μέσα στις αντίξοες συνθήκες του κρύου, του παλιού μοναστηριού. Για να το καταφέρει, για να νιώθουν τη ζεστασιά του σώματος, ο Βικέντιος τα κουβαλάει τυλιγμένα σε μια κάλτσα στη δεξιά τσέπη του ράσου του στη διάρκεια της μέρας. «Εχωσε το χέρι του στην τσέπη και το ανασήκωσε, έβγαλε τα μπροστινά του ποδαράκια έξω και πέρασε το τσεπόχειλο κάτω από τις μασχαλίτσες του. Απόμεινε αυτό να, κρεμάμενο, με το κορμάκι του μέσα στην τσέπη και τα τυφλά ματάκια του κατάφατσα στον πρωινό ήλιο».
Γιατί το νόημα της ζωής είναι το τι διαλέγουμε να… φυλάμε και να προστατεύουμε μέσα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, στην ψυχή μας δηλαδή.

Επίλογος

Το βιβλίο αυτό αποτελεί για μένα καθαρά λογοτεχνικό γεγονός. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη, όπως το "Ανάμισης ντενεκές", το δε "Η άλωση της Κωσταντίας" το έχω δανειστεί ήδη.

O Γιάννης Μακριδάκης

O Γιάννης Μακριδάκης (akridaki@gmail.com) γεννήθηκε το 1971 στη Xίο και σπούδασε Mαθηματικά. Το 1997 ίδρυσε το Kέντρο Xιακών Mελετών Πελινναίο.

Για το βιβλίο του αυτό λέει στην Συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη:
"Το ράσο είναι το χαϊδεμένο μου, γιατί εκτός των άλλων το έχει αγαπήσει πολύ ο κόσμος. Μου ξύπνησε μέσα μου το μοναστήρι που από μικρό παιδί μου άρεσε και με ενέπνεε όλη αυτή η φύση εκεί, και άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα επί τρεις μήνες και να μαζεύω ήχους, ομιλίες, λόγους, μυρωδιές, εικόνες για να γράψω το βιβλίο. Και όταν ένιωσα έτοιμος ότι έχω πολύ υλικό μαζέψει μέσα μου, αποσύρθηκα και πήγα και σκεφτόμουν ποια θα είναι η ιστορία που θα μπει για να τα συνδέσει όλα αυτά τα πράγματα που είχα μαζέψει, και ξαφνικά πέθανε ο Χριστόδουλος και μού δωσε τη φλασιά! Το ράσο είναι το βιβλίο, άλλωστε, που με έχει σημαδέψει σε σχέση με την εικόνα που έχουν για μένα οι αναγνώστες και σήμερα είναι στην 11η χιλιάδα ή στην 12η.

Στη… δεξιά τσέπη του ράσου του ο Μακριδάκης τι έχει φυλαγμένο; 

Την ψυχή μου φαντάζομαι ότι έχω φυλαγμένη εκεί. Την ψυχή μου, την αφέλειά μου και το πάθος μου. Αυτά, που δεν με αφήνουν να συμμορφωθώ με την κοινωνία. Που είμαι 40 χρονών και δεν θυμάμαι ποτέ να είδα μια διαφήμιση στην τηλεόραση και να είπα ότι με αφορά. Μα ποτέ. Τα ‘βλεπα όλα σαν ένας παρατηρητής που βλέπει πράγματα που αφορούν μόνο τους άλλους. Και όχι μόνο στις διαφημίσεις. Σε όλα. Λες και είμαι αλλού. Αυτό. Φυλάω τη μοναχικότητά μου. Ύμνος στη μοναχικότητα είναι το ράσο. Και στην αγνή αγάπη. Στην αγνή πίστη,"

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2012)	Το ζουμί του πετεινού, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2011)	Η άλωση της Κωσταντίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010)	Ήλιος με δόντια, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010)	Λαγού μαλλί, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010)	Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι· όλοι, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2009)	Η δεξιά τσέπη του ράσου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2008)	Ανάμισης ντενεκές, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2007)	10.516 μέρες, Πελινναίο
(2006)	Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι· όλοι, Πελινναίο

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

-------------------------------

Αναφορές:
Κρυσταλία Πατούλη
Αφοσίωση και ανιδιοτέλεια 

Ο αγαθός ρασοφόρος 

Από τη Σίσσυ στον Ρώνυ

facebook

Ξενοδοχείο Lutetia - Βιβλίο του Pierre Assoulin

Μια πρώτη γνωριμία με το βιβλίο

Το βιβλίο αυτό του Pierre Assoulin, γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Γαλλία και στην Ευρώπη. Στη χώρα του, το 1995, πήρε το βραβείο Prix de Maisons de la Presse. Από τα προηγούμενα τρία μυθιστορήματά του, το Double vie εξασφάλισε και το Βραβείο των Βιβλιοπωλών.  Το μυθιστόρημα στη βάση του ιστορικό και λεπτομερώς τεκμηριωμένο, διαδραματίζεται σε ένα αληθινό παλάτι της αριστερής όχθης του Σηκουάνα, στο περίφημο ξενοδοχείο Lutetia,  το πρώτο ξενοδοχείο τεχνοτροπίας art-deco, χτισμένο το 1910, από τους ιδιοκτήτες του πολυκαταστήματος Bon Marche γιά να διευκολύνονται οι πελάτες του, αλλά καθιερώθηκε από την αρχή ως ένα από τα ξενοδοχεία σύμβολα της πόλης και καλύπτει γεγονότα που συνέβησαν ανάμεσα στο 1938 και το 1945. Ο συγγραφέας ο Πιέρ Ασουλίν μάζευε το υλικό του από την δεκαετία ακόμη του 1971. Πρόκειται για ένα αληθινό μυθιστόρημα που δίνει μεγάλες ελευθερίες στον συγγραφέα του να αναφερθεί όχι μόνον τα αληθινά περιστατικά αλλά να επινοήσει καταστάσεις, να αναπτύξει δράματα και να φανταστεί τη ζωή μέσα στο μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο.Το ξενοδοχείο Lutetia, ήταν και παραμένει έως σήμερα, ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία του Παρισιού. Στα περίπου 250 δωμάτιά του έχουν μείνει τόσο σημαντικοί άνθρωποι που ζαλίζεσαι από την παρέλαση ονομάτων και μόνο.

Ο Ασουλίν αναδεικνύει το ξενοδοχείο Lutetia ως πρωταγωνιστή του ομώνυμου βιβλίου του. Ουσιαστικά αποτελεί την αυτοβιογραφία του ξενοδοχείου, όπως ήδη αναφέραμε και συγκεκριμένα για την περίοδο 1938 έως το 1945. Η αυτοβιογραφία αυτή (ενός ξενοδοχείου), παίρνει ζωή και πλοκή, διαμέσου της προσωπικής αφήγησης του ήρωά του Κιφέρ, ο οποίος, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφει όλα τα συμβαίνοντα γύρω από αυτόν και μέσα σ' αυτό, διότι από την αρχή έως το τέλος της αφήγησης ουσιαστικά παραμένει εσώκλειστος στο Ξενοδοχείο. Αν θέλετε, αυτό είναι το "εύρημα" του συγγραφέα: αυτοβιογραφία του ξενοδοχείου Lutetia από το 1938 - 45 διαμέσου του εσώκλειστου Κιφέρ!.

Ο Κιφέρ, ως πρώην αστυνομικός, αναλαμβάνει από την πρώτη στιγμή, την διεύθυνση της ασφάλειας του ξενοδοχείου. Είναι εγκατεστημένος σε ένα μικρό χώρο κοντά στην είσοδο και το κεντρικό σαλόνι,μπορεί να ελέγχει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και από επαγγελματική διαστροφή (και όχι μόνο),κρατά καρτέλες, σημειώσεις (αρχεία) για τον κάθε πελάτη. Αυτό βέβαια αλλάζει κάπως στην περίοδο της κατοχής και μετά, αλλά με τον έναν ή άλλο τρόπο, η διαστροφή του αυτή παραμένει ενεργή. Η αφήγησή του είναι στεγνή, ελλειμματική, απουσιάζει το συναίσθημα, το πάθος. μοιάζει περισσότερο με ιστορική αναφορά γεγονότων. Ο ίδιος άλλωστε σαν χαρακτήρας είναι κλειστός και μελαγχολικός, στιγματισμένος από την εγκατάλειψη της μητέρας του στα παιδικά του χρόνια.

Δομή του βιβλίου

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις περιόδους - κεφάλαια:

• Την προπολεμική περίοδο (Ο κόσμος πριν - 158 σελίδες), από το 1938 έως πριν τον πόλεμο (1940) και την Γερμανική κατοχή. Η αφήγηση εδώ αν και σχετικά χαλαρή, γίνεται μετά την ανάγνωση των πρώτων 50 - 60 σελίδων αρκετά κουραστική και πολλές φορές ανούσια, από την συχνή αναφορά πολλών ονομάτων των διάσημων και μη θαμώνων που επισκέπτονται και μένουν στο Ξενοδοχείο. Ανάμεσα τους βρίσκονται πολλά γνωστά ονόματα όπως οι Τόμας Μαν, Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, Ντε Γκωλ, Βίλι Μπραντ, Τζέιμς Τζόυς (για τον οποίο αφιερώνονται 8 σελίδες) και πολλοί άλλοι που μας δίνονται μέσα από τις καθημερινές, ανθρώπινές τους στιγμές.
• Την περίοδο του πολέμου και της Γερμανικής κατοχής 1940 - 44 (Στο μεταξύ- σελ.161 έως 290, 129 σελίδες) όπου το Lutetia μετατρέπεται σε έδρα της Γερμανικής αντικατασκοπείας αφού το ξενοδοχείο επιτάσσεται από τους Γερμανούς και εκεί εγκαθίσταται η γερμανική αντικατασκοπία..Ο Κιφέρ, καθώς και μεγάλο μέρος του προσωπικού, παραμένει. Ενώ η διγλωσσία του (γεννημένος στην γερμανόγλωσση Αλσατία), τον κάνει ιδιαίτερα χρήσιμο ως διερμηνέα του κατακτητή, προσπαθεί να ισορροπήσει σ' ένα τεντωμένο σχοινί, καθώς και η Αντίσταση ζητά τη βοήθειά του. "Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά του; Αυτό το ερώτημα αντηχούσε διαρκώς στ' αυτιά μου, τώρα περισσότερο παρά ποτέ". Πλήθος τα ονόματα, τα περιστατικά, η Αντίσταση αλλά και οι συνεργάτες των Γερμανών καθώς βεβαίως και οι μαυραγορίτες. Πολλές ημερομηνίες και τα περιστατικά που αναφέρονται εδώ, χρωματίζουν την περίοδο 1940-44. Ο Κιφέρ στην προσπάθειά να επιζήσει προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Για τον αναγνώστη το κεφάλαιο αυτό είναι όντως, κυρίως από ιστορική άποψη, αρκετά σημαντικό.
• Και τέλος την περίοδο της απελευθέρωσης (Η ζωή μετά - 293 έως 415, 122 σελίδες) – το σημαντικότερο και συγκλονιστικότερο κομμάτι του μυθιστορήματος, κατά την άποψή μου,όπου το ξενοδοχείο μετατρέπεται σε κέντρο υποδοχής των επιζησάντων και των προσφύγων, οι οποίοι επιστρέφουν από τα στρατόπεδα κατοχής (Άουσβιτς,Μπούχενβαλντ κλπ). Ο Κιφέρ εδώ μαζί με πλήθος εθελοντών υποδέχονται τα ανθρώπινα ερείπια που γυρίζουν από τη φρίκη, ενώ έξω από το ξενοδοχείο μαζεύεται το πλήθος που περιμένει ν' αναγνωρίσει κάποιο δικό του ή, κρατώντας φωτογραφίες στα χέρια να ρωτήσει για την τύχη του (πόσο γνώριμη, αλήθεια, αυτή η εικόνα για μας εδώ που ακόμα τη ζούμε...). Άπειρες μικρές ιστορίες καταγράφονται, προσωπικά δράματα που δεν έχουν τελειωμό, σκελετωμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους, να ξεχάσουν, να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. Ανάμεσά τους και η Ν., -ο ανομολόγητος έρωτας του Κιφέρ- που θα χαρίσει ένα τελευταίο, αδύναμο χαμόγελο στον πάντα μελαγχολικό Κιφέρ, καθώς φεύγει με την οικογένειά της.

Επίλογος

Το βιβλίο αυτό αν και χαρακτηρίζεται μυθιστόρημα περισσότερο μοιάζει με ιστορικό χρονικογράφημα. Αν αποτολμούσα να βαθμολογήσω τα 3 κεφάλαια του βιβλίου, θα έδεινα τους βαθμούς 2-4-4 ή 2-3-5 (με σύνολο το 10) για τα 3 κεφάλαια του βιβλίου. Το 1ο κεφάλαιο, μπορεί κανείς να το ξεπετάξει στα γρήγορα, ακόμα και να το παραλείψει, ενώ τα βασικότερα είναι το 2ο και κυρίως το 3ο, που καθηλώνει τον αναγνώστη. Τελικά σαν ιστορικό μυθιστόρημα το βιβλίο αυτό παρέχει στον αναγνώστη πολλές πληροφορίες για την κατοχική και μετακατοχική ιστορία των Γάλλων και όχι μόνο, παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως άξιζε τον κόπο (και τα... πολλά 20,00 €).

Σχετικά με τον συγγραφέα

Ο Πιερ Ασουλίν γεννήθηκε  στην Καζαμπλάνκα το 1953 και ζει στο Παρίσι από 13 χρονών, ενώ από τα 18 του εργάζεται ως δημοσιογράφος. Διδάσκει μάλιστα δημοσιογραφία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών και διατηρεί ένα από τα πιο παρεμβατικά blogs (Η δημοκρατία των βιβλίων) στο διαδικτυακό τόπο της εφημερίδας Le Monde. Άρχισε να γράφει μυθοπλασία το 1998 αφού προηγήθηκαν 15 βιβλία ντοκουμέντων, οι βιογραφίες του συγγραφέα Σιμενόν, του Καρτιέ Μπρεσόν, του Ερζέ, του Γκαλιμάρ. Είναι ένα προοδευτικό πνεύμα, πολέμιος του Σαρκοζί και θέτει διαρκώς ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματα. «Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς χωρίς να προδώσει την συνείδησή του;» είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα που επιθυμεί να απαντήσει γράφοντας αυτό το μυθιστόρημα.

Ο Πιέρ Ασουλίν πιστεύει ότι τελικά η λογοτεχνία σε αντιδιαστολή με την ιστορική ή πολιτικοκοικωνική ανάλυση «μόνον αυτή και όχι τα ντοκουμέντα μπορεί να αποδώσει τον παραλογισμό των καταστάσεων και των ανθρώπων, μας δείχνει αυτά που αισθανόμαστε αλλά δεν βλέπουμε, μας διδάσκει ότι είμαστε διαφορετικοί», τονίζει σε συνέντευξη του στην Μικέλα Χαρτουλάρη, στα ΝΕΑ. Για να συμπληρώσει: «Είναι η προέκταση της ελευθερίας».

Υ.Γ.
Παραθέτω το παρακάτω ποίημα που κάποιος άγνωστος άφησε στη θυρίδα του Κιφέρ (γνωστό και σαν ποίημα του Μπρέχτ που στην πραγματικότητα ήταν ποίημα που Ο Μάρτιν Νίμελερ, ο Γερμανός λουθηρανός πάστορας, έγραψε το 1937), γιατί είναι σήμερα στην εποχή που ζούμε στην πατρίδα μας περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ:

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους καθολικούς,

δεν είπα τίποτα, δεν ήμουν καθολικός.

Μετά ήρθαν να πάρουν εμένα,

και δεν απέμεινε πια κανείς για να πει οτιδήποτε.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------

Αναφορές: 
Βιβλιοθήκη Σερρών
anagnostria.blogspot.gr

librofilo.blogspot.gr 

www.diavasame.gr

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ κ.λπ. και μπρός όλοι μαζί για ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Επιτέλους να και μια διαφορετική και ουσιαστική ΑΛΛΗ ΆΠΟΨΗ για το αδιέξοδο των έως τώρα συνδικαλιστικών πρακτικών (και τακτικών), όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων, η οποία προέρχεται από τα κάτω και λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους:

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ (μεταξύ σας) ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ
και λοιπές συνδικαλιστικές οργανώσεις

και μπρός όλοι μαζί για 

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Σκληρή ανακοίνωση κατά των συνδικαλιστικών φορέων ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ εξέδωσε το σωματείο εργαζομένων στο Μετρό Θεσσαλονίκης.
 «Σε αυτά τα δυο μνημονιακά χρόνια που τα χάσαμε όλα και έχουμε ταπεινωθεί τελείως η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ , δυστυχώς και το Π.Α.Μ.Ε μας τρέλαναν στην επαναστατική γυμναστική με 24ωρες απεργίες και άντε και μια 48ωρη», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους οι εργαζόμενοι.
Διαβάστε χαρακτηριστικά σημεία της ανακοίνωσης:
«Το σωματείο μας στην έκτακτη γενική συνέλευση που πραγματοποίησε στις 5/9/2012 αποφάσισε να μην ξαναστηρίξει 24ωρη απεργία για τους παρακάτω λόγους.
Δυο χρόνια περίπου ζούμε σε μνημονιακό καθεστώς που μας το επιβάλανε ξένα και ντόπια συμφέροντα. Ένα καθεστώς που δεν περνάει σχεδόν μέρα που να μην προσπαθήσουν να μας πάρουν και κάτι παραπάνω. Ένα καθεστώς που έχει ανεβάσει την ανεργία στο 25% που μέχρι τέλους του 2012 θα έχει φτάσει στο 30% , στους δε νέους η ανεργία βρίσκεται στο 50%.Το παραγωγικότερο κομμάτι της χώρας ψάχνει την τύχη του εκτός συνόρων και αυτοί που μένουν στον τόπο τους δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν όνειρα.
 (…)
Σε αυτά τα δυο μνημονιακά χρόνια που τα χάσαμε όλα και έχουμε ταπεινωθεί τελείως η ΓΣΕΕ , η ΑΔΕΔΥ , δυστυχώς και το Π.Α.Μ.Ε μας τρέλαναν στην επαναστατική γυμναστική με 24ωρες απεργίες και άντε και μια 48ωρη.
Ρωτάμε λοιπόν και θέλουμε απάντηση απ' όλους αυτούς που έχουν στρογγυλοκαθίσει στις συνδικαλιστικές καρέκλες με στόχο γιατί όχι και ένα βουλευτιλίκι ή ακόμα και υπουργιλίκι, να μας πουν ποιο μέτρο πήραν πίσω οι τροικανοί της Ευρώπης και της κυβέρνησης από τις 24ωρες απεργίες που κάναμε μέχρι τώρα ;  και δεν είναι λίγες.
Αφού λοιπόν διαπιστώσατε ότι είχαμε «τεράστιες επιτυχίες» με τις 24ωρες, αποφασίσατε να μας κατεβάσετε σε ακόμη μια 24ωρη στις 26 Σεπτέμβρη έτσι για να ξεμουδιάσουμε και να βγείτε πάλι στο μπαλκόνι, να μας «φουσκώσετε» τα μυαλά με μεγαλοστομίες, «φοβερίζοντας» τους τροικανούς ότι τάχα μου θα μας βρούνε μπροστά τους.
Κύριοι, έστω και τώρα που και ο τελευταίος Έλληνας έχει αντιληφθεί πού το πάτε, να είστε σίγουροι πως όλοι οι Έλληνες έχουμε καταλάβει πως δεν έχουμε μόνο Ευρωπαϊκή και Κυβερνητική τρόικα αλλά δυστυχώς έχουμε και συνδικαλιστική τρόικα. Έστω λοιπόν και αυτήν την ύστατη στιγμή μπορείτε να το σώσετε.
Σας προτείνουμε και απαιτούμε να παραμερίσετε όλες τις ανούσιες κομματικο-ιδεολογικές σας διαφορές, διότι αυτό δεν ενδιαφέρει διόλου τους εργαζόμενους που υποφέρουν, να σκύψετε πάνω στα προβλήματα που απασχολούν όλη την κοινωνία, να καθίσετε σε ένα τραπέζι, να κάνετε την αυτοκριτική σας, να μας πείτε ένα μεγάλο συγγνώμη για αυτά που έχουμε υποστεί και αν θέλετε να βάλουμε ένα φρένο σ' αυτήν την λαίλαπα που θα μας πεθάνει όλους, να βγείτε και να προτείνετε το αυτονόητο που είναι μονόδρομος πια:
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.
Αν δεν μπορείτε να τα βρείτε ακόμα και τώρα που έχουμε πιάσει πάτο, αφήστε τα. Ίσως το κάνουμε καλύτερα μόνοι μας (…)».

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------
Πηγή: enikos.gr

"Απ’ την απαίτηση στην επαιτεία..." (ή πως το Συρτάκι του Βόλου θα «ενισχύσει το ηθικό» του έθνους που δυσπραγεί) του Στάθη

Εισαγωγικό σημείωμα: Στις 18/8/2012 ανάρτησα το άρθρο Το καραγκιοζιλίκι με το συρτάκι του Βόλου για να καταγράψω έτσι απλά την (σίγουρα μειοψηφική) άποψή μου, για αυτό το ρεζιλίκι που θα γίνονταν στην πόλη μου. Ποτέ δεν περίμενα, αυτή μου η ενέργεια, να έχει μια τέτοια απήχηση (αρνητική ή θετική δεν έχει σημασία): μέχρι στιγμής διαβάστηκε πάνω από 2300 φορές, συζητήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ.
Την σκυτάλη πήρε (στον "Ταχυδρόμο" της προπερασμένης Κυριακής) ο αειθαλής αρθρογράφος Γιάννης Μαντίδης, με ένα εξαιρετικό σημείωμά του. 
Δεν ήθελα να επανέλθω ξανά στο θέμα -υπάρχουν μύρια άλλα θέματα που μας κατατρέχουν αυτή την στιγμή- μα σήμερα, ο αγαπημένος μου Στάθης στον eniko.gr, με αφορμή αυτό το θέμα, έγραψε το παρακάτω εξαιρετικό σημείωμα και φυσικά δεν μπορούσα να το παραβλέψω. Απολαύστε το...
Απ. Μωραϊτόπουλος

* * *

Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν και 5.614 εξ ημών το γλεντάνε κιόλας χορεύοντας ομού κι όλοι μαζί συρτάκι για να μπουν στα ρεκόρ Γκίνες και ταυτοχρόνως
να «ενισχύσουν το ηθικό» του έθνους που δυσπραγεί, να «δώσουν έναν τόνο αισιοδοξίας» κι άλλα τέτοια πιασάρικα παρόμοια, απότοκα
ενός τηλεορασάκικου τρόπου σκέψης που θα άφηνε ακόμα και τον τζίτζικα (του παραμυθιού με τον μέρμηγκα) άφωνο.
Τι να πω; μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι (πλην όμως όχι! άλλη δουλειά δεν έχει ο Κύριος παρά να μηχανεύεται τον χαμό του ρωμαίικου) - μωραίνει όμως ον βούλεται απολέσαι η πολλή τηλεόραση, ο ρηχός δημόσιος λόγος, η αβάσταχτη ελαφρότης του μελό που μας δέρνει - συχνά πιο ελαφρόμυαλου κι απ’ τα τούρκικα σίριαλ που μας έχουν καρφώσει στον εγκέφαλο.
Ζεϊμπέκικα αλά Γιωργάκη μπροστά στον Τζεμ, τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια και τις πίστες, όπου πρωτοπόρησε η εθνική μας γκλαμουριά του λάιφ στάιλ και της λαμογιάς,
μόνον οικεία κακά μάς θυμίζουν πλέον, απ’ αυτά που μας έφεραν έως εδώ.
Κακέκτυπα αυτών των συμπεριφορών, όπως ο χορός των 5.614 αθλοφόρων των Γκίνες, όχι μόνον δεν εξορκίζουν την κρίση (πώς θα μπορούσαν;) αλλά βυθίζουν σε βαθειά μελαγχολία τις σκιές εκείνων που χόρεψαν άλλους χορούς, στο Ζάλογγο, το Αρκάδι, το Κούγκι - όμως τι λέω; τι ανίερες συγκρίσεις κάνω;
Ζούμε σε μια χώρα που πλέον καταδιώκονται οι νεφροπαθείς, οι ανάπηροι, οι καρκινοπαθείς, οι χρονίως πάσχοντες
κι εμείς καθόμαστε παράλυτοι στ’ αυγά μας κι ακούμε τα μέτρα να φέρνουν το ένα το άλλο.
Διότι αυτή η τακτική των αλλεπάλληλων σοκ στο ίδιο κόλπο είναι: εξαγγέλλονται, φέρ’ ειπείν, μέτρα 11,6 δισ., σε παίρνει η σφαίρα ξώφαλτσα ή ανάμεσα στα μάτια (το ίδιο είναι), αγανακτείς, βρίζεις, λέγε-λέγε τα παπαγαλάκια εμπεδώνεις τα μέτρα που σε σκότωσαν, τα μηρυκάζεις, τα χωνεύεις -εν τέλει τα αποδέχεσαι- και τότε: τσουπ
νέα μέτρα! Χειρότερα! Περισσότερα! Πανικός! Ωρύεσαι! Αλλά σε έχουν ήδη βάλει στο χέρι, σε έχουν ήδη εκπαιδεύσει να ετοιμάζεσαι για το χειρότερο! κι όταν
το χειρότερο έρχεται, εσύ ήδη άλλο ακόμα χειρότερο περιμένοντας το καταπίνεις - και πάει λέγοντας το κακό.

Τα «τελευταία» κάθε φορά μέτρα έχουν διαρκώς ουρά, έχουν διαρκώς συνέχεια. «Νέα μείωση μισθού» σου λένε, δεν βγαίνουν τα 11,6 δισ., χρειαζόμαστε 13,5 δισ. που είναι 18,2 δισ. - χραπ
σου κόβουν και το πενθήμερο!
Σου κόβουν ό,τι απέμεινε απ’ τον 13ο και τον 14ο μισθό (σήμερα απ’ τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους, αύριο από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα) και εσύ το καταπίνεις κι αυτό διότι κάτι άλλο ακόμα χειρότερο περιμένεις. Κι ύστερα σου φταίει ο διπλανός σου, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ που έγινε ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν γίνεται ΠΑΣΟΚ, σου φταίνε όλοι, άρα
ουδείς.
Κι αυτοί που όντως φταίνε συνεχίζουν το «Σοκ και Δέος», την «Καταιγίδα της Ερήμου» με τον πανικό, τους «λαγούς», τις διαρροές, τα παπαγαλάκια, τρελαίνεσαι, μπερδεύεσαι, τα παρατάς κι αφήνεις μόνον την απελπισία σου να ελπίζει...
Σε τι όμως μπορεί να ελπίζει η απελπισία; σε σχολεία που έχουν φέτος βιβλία, αλλά δεν έχουν πετρέλαιο;...
Είναι το αποκατασταθέν αυτονόητο (να έχουν δηλαδή βιβλία τα σχολεία) ικανή συνθήκη για να πραγματώνεται το αδιανόητο, να μην έχουν δηλαδή πετρέλαιο, απρόσκοπτη διδασκαλία, όλο και πιο πλούσιους πόρους;

Δεν πάμε μόνον στραβά σαν τον κάβουρα, αλλά και προς τα πίσω σαν τους ηττημένους στρατούς - ίσως όμως πάλι, μπορεί και να κάνω λάθος. Ισως ένα συρτάκι (στα κάρβουνα) να είναι κάτι που θα μπορούσε να με εγκαρδιώσει, αν και οι αναστενάρηδες σ’ αυτήν τη χώρα είναι πολύ λιγότεροι από 5.614!
Αρα, στερούμεθα εμπροσθοφυλακής...

------------------------
Πηγή: enikos.gr

Μπράβο σε όλους για τον "Μαραθώνιο στήριξης" στους απόρους του Βόλου στις 24/8/2012

Επειδή πρέπει να λέμε και τα θετικά που συμβαίνουν στην πόλη μας, αναφερόμαστε στον "Μαραθώνιο στήριξης", που έλαβε χώρα την Παρασκευή στις 24 Αυγούστου στο Εθνικό Στάδιο Βόλου, στις 21:30, με στόχο την συλλογή τροφίμων διαρκείας που διατέθηκαν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Βόλου, αλλά και στο Γηροκομείο του Βόλου. Όπως πληροφορηθήκαμε, ήδη, μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια, ο αριθμός των ατόμων που συντηρούνται από το Κοινωνικό Παντοπωλείο Βόλου, αυξήθηκε κατά 1000%, ανερχόμενος σήμερα στα 6000 άτομα. 

Την εκδήλωσε διοργάνωσε το "Σωματείο Γυναικείας Επιχειρηματικότητας Μαγνησίας", που δεν ξέρω από που κρατάει η σκούφια του, ούτε τι ακριβώς κάνει -κι ούτε μ' ενδιαφέρει- σημασία όμως έχει, πως πέτυχε κάτι πολύ μεγάλο και αξιέπαινο:

• Πάνω από 6.500 Βολιώτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα αυτό.
• Η συναυλία πραγματοποιήθηκε με εισιτήριο...  τρόφιμα διαρκείας! 
• Ο Μαραθώνιος στήριξης εκφράστηκε μέσα από μια συναυλία, στην οποία συμμετείχαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως οι Ελένη Τσαλιγοπούλου, Διονύσης Τσακνής και Δημήτρης Ζερβουδάκης, ενώ στην προσπάθεια αυτή συνέβαλε και ο ταλαντούχος Βολιώτης τραγουδοποιός και ερμηνευτής Απόστολος Μόσιος.
• Στο τέλος της βραδιάς συγκεντρώθηκαν πάνω από 8,5 τόνοι τροφίμων,

Στο τέλος έλεγε η Ελένη Τσαλιγοπούλου πως είναι η πρώτη φορά που τραγουδά χωρίς εισιτήριο, αλλά με τρόφιμα, δηλώνοντας βέβαιη πως θα το κάνει ξανά και με τον Διονύση Τσακνή να ευχαριστεί τον κόσμο που έδειξε αλληλεγγύη, απευθύνοντας του κάλεσμα να βρεθούν το ίδιο αλληλέγγυοι και στους δρόμους! 

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Δείτε αποσπάσματα από την εκδήλωση:

Το καραγκιοζιλίκι με το συρτάκι του Βόλου

Δεύτερη Έκδοση 23/08/12 13:30:
Την παρακάτω Πρώτη Έκδοση του άρθρου μου αυτού, την κοινοποίησα για δημοσιοποίηση (έστω σαν προσωπική επιστολή) σε όλα τα ΜΜΕ του Βόλου (Εφημερίδες "Θεσσαλία", "Ταχυδρόμος", στο e-volos) αλλά και στα enikos.gr & alfavita.gr. Μόνο ο "Ταχυδρόμος" τη δημοσίευσε. Στη "Θεσσαλία" έστειλα και δεύτερη κοινοποίηση -όπου μιλάω ότι δεν πιστεύω σε ενδεχόμενη προληπτική λογοκρισία- αλλά φευ με αγνόησαν και πάλι (δεν θέλουν προφανώς να... στεναχωρήσουν τα αφεντικά τους, Δήμαρχο και Περιφερειάρχη). Εντέλει το γνωστοποίησα στο everybody του Πανεπιστημίου με το παρακάτω πρόλογο και έγινε χαμός: μέσα σε 36 ώρες αναγνώστηκε πάνω από 800 φορές και διαβάζεται ακόμα έως τώρα. Και δεν νομίζω ότι διαβάζεται έτσι από απλή περιέργεια, αλλά επειδή, λίγο πολύ, αρκετός κόσμος συμφωνεί με το περιεχόμενό του. Ευχαριστώ τους (έως τώρα) 2 Καθηγητές, μια συνάδελφο και έναν (γνωστό) Δημοσιογράφο, που με μηνύματα ή τηλεφωνικά, επικοινώνησαν μαζί μου.

Ο πρόλογος του μηνύματος που έστειλα στο στο everybody του Πανεπιστημίου:
"Και τώρα που η κατάσταση όλων μας γίνεται δραματικά όλο και χειρότερη, που μας απαγορεύεται η γαλήνη, μας απαγορεύεται η ηρεμία, μας απαγορεύεται η αξιοπρέπεια, μας απαγορεύεται η αισιοδοξία, μας απαγορεύεται και το αυτονόητο: μας απαγορεύεται η ζωή, μας απαγορεύεται -έστω εμμέσως- και ο πολιτισμός μας!
Προεξάρχοντος του Περιφερειάρχη, του Δημάρχου και... λοιπών "αρχόντων" του τόπου μας, προσπαθούν να μας περάσουν το καρακιτσαριό, το καραγκιοζιλίκι, με το... περίφημο συρτάκι του Βόλου, για πολιτιστική εκδήλωση, δήθεν για την πόλη μας, για την Ελλάδα...!(συνέχεια στην πρώτη Έκδοση)."


Πρώτη Έκδοση
Διαβάζω εδώ και ημέρες στον τοπικό τύπο για το περίφημο... "μεγαλύτερο συρτάκι παγκοσμίως που θα γίνει στο Βόλο 31/8/12 ημέρα Παρασκευή και ώρα 8.30 στην παραλία" που φιλοδοξεί να μπει στο βιβλίο Γκίνες με τα παγκόσμια ρεκόρ και δεν το παίρνω στα σοβαρά. Σκέπτομαι ότι κάποιος μωροφιλόδοξος ιδιώτης έχει μια τέτοια φαεινή ιδέα και θέλει να την πραγματοποιήσει για πάρτι του. Εδώ όμως τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν πρόκειται για κάποιον ιδιώτη, εδώ μιλάμε για ενέργεια που γίνεται με πρωτοβουλία και κάλυψη της Περιφέρειας, του Δήμου Βόλου, υπό την καθοδήγηση του... εξοχότατου προέδρου της ΕΚΠΟΛ κ. Κώστα Χαλέβα!

Γίνεται, λέει, για την τουριστική προβολή της πόλης μας, του Βόλου... Λες κι ο Βόλος, με τις τόσες ομορφιές του, έχει ανάγκη μιας τέτοιας προβολής. Αυτό το εγχείρημα, αν πραγματοποιηθεί, όχι μόνο δεν θα δώσει στην πόλη μας περισσότερη (ποιοτική) προβολή, αλλά θα την δυσφημίσει κιόλας. Ποιος είπε ότι το kitsch τελείωσε με τη χούντα; Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος συμπολίτης που διατυπώνει αυτή την άποψη. 

Σ' αυτό το καραγκιοζιλίκι, ταιριάζει γάντι η σοφή παροιμία "εδώ ο κόσμος καίγεται και το... μπιπ χτενίζεται". Διότι βρισκόμαστε και σαν πολίτες και σαν τοπική αυτοδιοίκηση και σαν κοινωνία γενικότερα, μέσα σε μια οικονομική και πολιτική ομηρία από τους ληστές τροικανούς, ντόπιους και ξένους. Ο Δήμος κοντεύει να βάλει λουκέτο, ο περιφερειακός (ξανά) μπήκε στις καλένδες, η ανεργία στην περιοχή μας καλπάζει και αυτοί... τον χαβά τους.

Θα μου αντιπροτείνει κάποιος: και τί πρέπει να κάνουμε τώρα, να πέφτουμε ο ένας μετά τον άλλο απ' τα μπαλκόνια; Και βέβαια όχι. Και να διασκεδάσουμε πρέπει, αλλά και να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Αλλά αυτό δεν θα το κάνουμε βέβαια αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο με φτηνά πανηγυράκια αυτού του στύλ! Δόξα το Θεό, ο τόπος και πολιτισμό έχει και πολλά ήθη κι έθιμα έχει που μπορεί να αναδείξει, έστω και για τουριστικούς λόγους.

Εκείνο που με θλίβει όμως περισσότερο είναι ότι η λεγόμενη πνευματική ηγεσία του τόπου μας μέχρι τώρα σιωπά. Να υποθέσω ότι συμφωνεί μ' αυτό το καραγκιοζιλίκι; Δεν θέλω να το πιστεύω.

=====================================

Υ.Γ.(11/09/2012)

• Όσοι διάβασαν το παραπάνω άρθρο, αξίζει να διαβάσουν και το εξαιρετικό άρθρο του Στάθη, για το ίδιο θέμα εδώ.
• Ενώ αρχικά απαντούσα σχεδόν σε κάθε σχόλιο αναγνώστη, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου και επειδή πολλά είχαν επαναλαμβανόμενη θεματολογία, έπαψα να απαντώ σε καθένα ξεχωριστά. Μπορούν βέβαια και οι ίδιοι οι αναγνώστες να απαντήσουν σε σχόλια άλλων αναγνωστών.
• Αυτή είναι η τελευταία μου προσθήκη. Τέλος. Το πήραμε το Γκίνες. Πάμε για το επόμενο...

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Εικόνα 360 μοιρών από τον πλανήτη Άρη

Μια διαδραστική εφαρμογή από τη δεύτερη μέρα του Curiosity έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Το Rover της NASA συνεχίζει την εξερεύνηση του στα εδάφη του κόκκινου πλανήτη, στέλνοντας στη Γη εντυπωσιακές εικόνες.

Μέσω της συγκεκριμένης εφαρμογής, ο χρήστης μπορεί να δει μέσα από τα "μάτια" του Curiosity και να κάνει μια μικρή περιήγηση 360 μοιρών στην επιφάνεια του Άρη. Το Curiosity έκλεισε μια εβδομάδα ζωής στον Άρη και οι επιστήμονες έχουν αρχίσει να σχηματίζουν μια πρώτη άποψη για την επιφάνεια του πλανήτη.
A view of Mars

Curiosity rover: Martian solar day 2 in New Mexico
  
Υπεύθυνος για τη διαδραστική εφαρμογή είναι ο φωτογράφος Andrew Bodrov, ο οποίος στην ουσία ένωσε φωτογραφίες της NASA και δημιούργησε τη δική του εκδοχή για τον άγνωστο πλανήτη στα πρότυπα του Google Street View.
Ο χρήστης καλείται να χρησιμοποιήσει τα βελάκια του πληκτρολογίου ή το ποντίκι του υπολογιστή του για να αρχίσει το "ταξίδι" στο διάστημα αλλά και για να μεταβεί σε άλλα σημεία της Γης που έχει επιλέξει η NASA και έχει απεικονίσει σε πλατφόρμα 360 μοιρών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Εσθονός Andrew Bodrov κάνει κάτι τέτοιο. Στη λογική των 360 μοιρών, έχει ήδη απαθανατίσει πολλά σημεία και μνημεία του πλανήτη όπως οι πυραμίδες της Αιγύπτου.
Περισσότερες φωτογραφίες από τον Άρη, μπορείτε να δείτε εδώ

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#
------------------
Πηγή:http://news247.gr

Δεν ξέρω καν αν συζητάμε πια μεταξύ μας - Ημερολόγιο Δευτέρα 11/8/12

Κοντεύει 2:00 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Με τον φορητό έξω στην ταράτσα, με την δροσιά και τ' αστέρια από πάνω μου για συντροφιά. Πίσω μου φωτισμένο το Πήλιο ησυχάζει. Είμαι μόνος. Όπως και στην καθημερινή μου πραγματικότητα. Οι φίλοι τελευταία λιγόστεψαν επικινδύνως. Οι συνάδελφοι στο Πανεπιστήμιο - όσο υπάρχει δουλειά και μισθός - πέρα βρέχει, καθ' ένας στην κοσμάρα του! Απλά ζώ την εικονική μου πραγματικότητα νομίζοντας ότι μοιράζομαι τις σκέψεις και τις έγνοιες μου με τους "φιλους μου" στο Facebook & Twitter. Οποία πλάνη! Πραγματική όχι εικονική.

Κάνω αυτές τις σκέψεις, με αφορμή ένα εξαίσιο - και ταιριαστό για την περίπτωσή μου - άρθρο που διάβασα πριν λίγο στην "Καθημερινή" (την οποία από σπόντα αγόρασα την Κυριακή), του οποίου το μεγαλύτερο μέρος παραθέτω αυτούσιο:

Δεν ξέρω καν αν συζητάμε πια μεταξύ μας. Συναντιόμαστε, δεν αμφιβάλλω. Μιλάμε για την αφόρητη ζέστη, για τα επικείμενα νέα μέτρα, χρησιμοποιούμε ορολογία τρόικας και υπουργείου Οικονομικών (ισοδύναμα μέτρα, οριζόντιες περικοπές…), μετράμε τις απώλειες, περιγράφουμε στιγμές στο τραμ, το μετρό, το λεωφορείο. Μας διχάζει ή μας ενώνει η λαθρομετανάστευση και η αντιμετώπισή της, δηλώνουμε εξπέρ στην εξειδίκευση των μέτρων, ανησυχούμε για το δόγμα της Θράκης, ένας υφέρπων πατριωτισμός μας πνίγει, αλλά τίποτα το σπουδαίο, το ανατρεπτικό. Μιλάμε με στόμφο, αλλά και λίγο φόβο – ένα έμπειρο μάτι τον διακρίνει στις συσπάσεις των ματιών. Η επιστροφή στην ελαφρότητα, σε αυτό που λέμε μικροσυζήτηση, είναι δεδομένη. Ο λόγος μας δεν είναι αναθεωρητικός των χαμένων αξιών, ούτε καν των γνωστών δεδομένων. Λες και το μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι να ξορκίσουμε τη μιζέρια των άλλων, τον πόνο των άλλων.


Ορισμένοι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να μη συγκινηθούν, γράφει η Σούζαν Σόνταγκ (φωτ.) στο βιβλίο της «Παρατηρώντας τον πόνο των άλλων». Όπως επίσης μας θυμίζει την κατηγορία εκείνων που επιδιώκουν την αίσθηση της ανωτερότητας από την πολυθρόνα, μακριά από τους πραγματικούς κινδύνους. Η ζωή όμως είναι εδώ, σφριγηλή, ωραία ή ωραιοποιημένη ή φρικτή, ανάλογα πάντα με τις περιστάσεις, την κοινωνική γαλήνη ή τις περιόδους πολέμου και βίας. Και τώρα τι έχουμε; Πόλεμο, μήπως; Μια μορφή πολέμου, ίσως; Ποιος θα ορίσει το πλαίσιο της παρούσας ζωής; Σε τέτοιες περιόδους γίνονται πολλαπλές και πολυεπίπεδες ζυμώσεις προκειμένου όλοι μαζί να γυρίσουμε σελίδα. Αλλά φοβάμαι πως μας διαφεύγει η ουσία. Όλον αυτό τον καιρό θα ’πρεπε να ’χουμε μετρήσει τις εγκαταλελειμμένες ανθρωπιστικές αξίες. Την ανθρωπιά του ανθρώπου, το ρόλο του, τη σύμφυτη με την εσωτερική επάρκεια πορεία του προς το μέλλον, την ευθύνη του ως μονάδα, την ευθύνη του μέσα στο σύνολο, την αναγκαία και ισότιμη συμπόρευση. Μια κοινωνία, για να αντέξει, χρειάζεται πλαίσιο αξιών που θα στοχεύουν στην άοκνη καλλιέργεια και εκγύμναση του νου, στην αξιοπρέπεια, στον αγώνα για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Αντ’ αυτού, μετράμε απλώς νούμερα και εκχωρούμε το δικαίωμα για όλα τα παραπάνω σε μικρές πολιτικές μειοψηφίες, με αμφισβητούμενη διαχειριστική ικανότητα.


Στο έργο του «Ρόσμερσχολμ», ο Νορβηγός δραματουργός Ερρίκος Ιψεν (φωτ.) βάζει τον πρωταγωνιστή Ρόσμερ να ρωτήσει τον εξουθενωμένο γερο–Βρέντελ: «Μήπως θα μπορούσα να σε βοηθήσω»; Και απαντά ο Βρέντελ: «Αν μπορούσες να μου διαθέσεις ένα ιδανικό ή ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα ιδανικά, θα έκανες καλή πράξη». Ναι, αναζητούμε ένα ζευγάρι ιδανικά. Και ελαφρώς μεταχειρισμένα, δεν θα τα αρνηθούμε. Κυρίως για να τα προσφέρουμε στους νέους ανθρώπους, στα παιδιά μας. Σε αυτούς που έρχονται με νεανική ορμή, αλλά με ψαλιδισμένα φτερά, και αναζητούν μέσα από τις σκόρπιες λέξεις μας την απάντηση για το τι είναι θεμιτό και τι αθέμιτο. Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Τι θα μπορούσε σε έναν καινούργιο κόσμο να σημαίνει κοινωνική καταξίωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Πώς θα μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στην ουσιαστική μοναξιά του ατόμου και τη διάθεση να αποσύρονται για να σκεφτούν, να αναλογιστούν, να βάλουν τάξη στα πρέπει και τα θέλω. Δεν ζούμε πια σε εποχές θυσιών της ζωής μας στο όνομα της επιβίωσης των νεότερων. Γι’ αυτό και αναζητούμε απεγνωσμένα ένα ζευγάρι ιδανικά, έστω και μεταχειρισμένα, για να τα δωρίσουμε στο μέλλον.[1]

***
Να μην ξεχάσω το τεράστιο γεγονός, ότι από σήμερα κυκλοφορεί το βιβλίο «Τα φάγαμε όλοι μαζί» του σιχαμερού  Θ. Πάγκαλου σε ηλεκτρονική μορφή (e-book) στο οποίο περιγράφει το πόσα, πότε και ποιοι «τα φάγανε» και πώς κατανέμεται η ευθύνη από πάνω προς τα κάτω, στους πολιτικούς και στους πολίτες. Πόσο χαμηλά θα πέσουμε ακόμη θεέ μου...!

***
Ένας ιρακινός μετανάστης πέθανε ήδη από μαχαιριές φασιστοχρυσαυγιτών και το δράμα συνεχίστηκε με βίαιες επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες σε 3-4 πόλεις σ' όλη την Ελλάδα, σήμερα. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, το πράγμα να πάρει μεγάλες διαστάσεις και να γίνει ανεξέλεγκτο. Και να μην ξεχάσω να αναφερθώ σε ένα εμετικό άρθρο του αλιτήριου, κομιστή Θέμου Αναστασιάδη στην εφημερίδα του της Κυριακής.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

 -------------------------------
[1] Πηγή:Καθημερινή - Ρίτσα Μασούρα 11/8/12 (οι υπογραμμίσεις δικές μου)

Ο κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου

Το βιβλίο "Ο κύριος Επισκοπάκης" ή "η εξομολόγηση ενός δειλού" του Ανδρέα Μήτσου, πήρε δικαίως το Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ- ΕΡΤ [2007]. Πρόκειται για μια νουβέλα συνολικά 143 σελίδων, χωρισμένο σε 4 ενότητες ("Ο εκβιασμός","Η ταπείνωση","Η τιμωρία","Επίμετρο"), οι οποίες αποτελούνται κυρίως από μικρά κεφάλαια 1-3 σελίδων, που διαβάζεται με άνεση (και αγωνία) σε 2-3 ώρες.  

Η υπόθεση είναι σχετικά συνηθισμένη, έχουμε εδώ να κάνουμε όχι με ένα ερωτικό τρίγωνο αλλά ερωτικό τετράγωνο, αφού η κυρία (η οδοντίατρος Αντιγόνη) μοιράζεται σε τρεις άνδρες, αρχίζοντας από τον αξιωματικό λιμενικό σύζυγο, τον πρώην ιστορικό και νυν έμπορο κοσμημάτων κύριο Επισκοπάκη και έναν μάλλον αγροίκος Βαλκάνιο μετανάστη που τους εκβιάζει. Τι είναι όμως εκείνο που σε συναρπάζει και σε καθηλώνει σ' αυτό το βιβλίο; Είναι ο τρόπος αφήγησης της πλοκής, που είναι εντελώς προσωπικός - μήπως και αυτοβιογραφικός - γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από τον βασικό ήρωα τον κύριο Επισκοπάκη. Αυτή η εξωτερίκευση γίνεται με πηγαίο και συνάμα αγχωτικό τρόπο, με στόχο την προσωπική εξιλέωση και καλύτερη κατανόηση των πράξεών του. Ο αφηγητής διυλίζει την μνήμη του ψάχνει τις λέξεις, βιάζεται να διηγηθεί μην τυχόν ξεχάσει κάτι γιατί "Μια εξομολόγηση είναι και τούτη, η δική μου. Μια έκκληση για βοήθεια, που ποντάρω μόνο στο ρυθμό της αφήγησης, στη συνέργεια των λέξεων, για να πάρει σώμα και υπόσταση και να με πιστέψετε"(σελ.120).

Εκείνο λοιπόν που έχει νόημα εδώ να ειπωθεί, δεν είναι η πανθομολογούμενη - και αναμενόμενη από τον δευτερότιτλο - δειλία  του πρωταγωνιστή απέναντι στα διλήμματα της ζωής του - άσχετα αν είναι ερωτικά ή όχι - αλλά στον τρόπο που τα βίωσε και τα επαναβιώνει διηγώντας τα "Αφού  το νόημα της κάθε ιστορίας και η αλήθεια της υπάρχουν μόνο στο τρόπο που τα λέει κανείς."(σελ. 121).

Τα πάντα είναι λοιπόν υποκειμενικά, ιδιαίτερα αυτά που βιώνουμε. Μπορεί π.χ. να πράξουμε τα ίδια πράγματα 3 άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να είναι και φίλοι μεταξύ τους, κι όμως ο καθένας θα τις βιώσει τελείως διαφορετικά και προπάντων θα τις διηγηθεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η πολλές φορές διαφορετική παρουσίαση - αφήγηση του ίδιου συμβάντος από μάρτυρες στο δικαστήριο.

Ο Ανδρέας Μήτσου, στο βιβλίο του αυτό πράγματι κατορθώνει να καθηλώσει τον αναγνώστη, αποκαλύπτοντας την ψυχή, την εσωτερικότητα του πρωταγωνιστή του, που διαμέσου της αφήγησης των παρελθόντων πράξεών του, αυτοεξαγνίζεται, συνειδητοποιεί τις αδυναμίες του - στο προκείμενο την δειλία του να πάρει αποφάσεις που θα άλλαζαν την ζωή του - συμφιλιώνεται μ' αυτές ή προσπαθεί να τις ξεπεράσει. Είναι πολύ καλό γιατρικό που όλοι λίγο πολύ χρειαζόμαστε στην ζωή μας, να διηγηθούμε σε κάποιον το πρόβλημα που μας βασανίζει και σαν από θαύμα όταν το κάνουμε - με τον δικό μας πάντα προσωπικό και υποκειμενικό τρόπο - τελειώνοντας αισθανόμαστε πολύ καλύτερα, πιο απελευθερωμένοι, πιο δυνατοί.

Σχετικά με τον συγγραφέα: Ο Ανδρέας Μήτσου γεννήθηκε στην Αμφιλοχία, το 1950. Δημοσίευσε έξι συλλογές διηγημάτων (Ένα μήλο, ένα κυδώνι, ένα κλωνί βασιλικό, Ο φόβος της έκρηξης, Γέλια, Ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού, Ο χαρτοπαίκτης έχει φοβηθεί, Σφήκες), δύο μυθιστορήματα (Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου, Ο σκύλος της Μαρί). Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία και ελληνική φιλολογία, με διδακτορικό για την καθημερινότητα και τη λογοτεχνία. Είναι Καθηγητής – φιλόλογος στη δημόσια μέση εκπαίδευση.

Το βιβλίο: Ανδρέας Μήτσου – Ο κύριος Επισκοπάκης (Η εξομολόγηση ενός δειλού), εκδόσεις Καστανιώτης, 2007, σελ. 143.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Η διανομή τροφίμων από τη Χρυσή Αυγή και η"σκούπα" του Δένδια - Ημερολόγιο Τρίτη 7/8/2012

Μέσα στη αυγουστιάτικη ραστώνη των διακοπών και των υψηλών θερμοκρασιών, η τρόικα εσωτερικού συνεπικουρούμενη από τους χρυσαυγίτες τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και τον υπολανθάνοντα ρατσισμό του μέσου Έλληνα, ουσιαστικά αποδέχθηκε την εξόρμηση "σκούπα" του Δένδια για το μπαγλάρωμα όλων των μεταναστών και τον εξοστρακισμό όλων από το κέντρο της Αθήνας, και καταδίκασε ήδη -χωρίς δίκη- τον Πακιστανό μετανάστη σαν υπαίτιο του τραυματισμού της άτυχης 15χρονης στην Πάρο. Προσοχή μακριά από μένα η άποψη ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες. Υπάρχει και μάλιστα είναι πολύ μεγάλο κι επικίνδυνο. Και μάλιστα η αριστερά πρέπει επιτέλους να δώσει πειστική λύση διεξόδου στο πρόβλημα, πριν οι μελανωχίτωνες υπερδιπλασιαστούν.

• Ευτυχώς στο tvxs βρήκα για το θέμα του Πακιστανού και των μεταναστών ένα εξαιρετικό άρθρο (άγνωστου συγγραφέα?) με προμετωπίδα :ερωτήματα που περιμένουν απάντηση σε σχέση με την πολύκροτη υπόθεση της Πάρου διατυπώνονται στο διαδίκτυο, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που διεξάγει η αστυνομία το έργο της, τις συνθήκες ομολογίας του φερόμενου ως δράστη, την χρονική σύμπτωση της σύλληψης και ομολογίας του με την επιχείρηση «σκούπα» σε βάρος των μεταναστών, για τις γενικεύσεις και τις ρατσιστικές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το αποτρόπαιο έγκλημα. Ερωτήματα που διατυπώνονται επώνυμα, κυρίως όμως ανώνυμα για το... φόβο των Ιουδαίων.Αξίζει να διαβασθεί ολόκληρο.
• Ήταν αλήθεια θλιβερό το θέαμα στις ειδήσεις του Σκαϊ, να μπουκάρουν περί τους 50 χρυσαυγίτες στο κατάστρωμα του καραβιού που μετέφερε τον  Πακιστανό μετανάστη για να τον λιντσάρουν, φορώντας τις χρυσαυγίτικες μπλούζες τους, χωρίς -ούτε πριν ούτε μετά- κανείς να τους εμποδίζει. Η συνεργασία τους με την αστυνομία είναι δεδομένη. Πού θα καταλήξει η κατάσταση αυτή άραγε;
• Η διανομή τροφίμων από τη Χρυσή Αυγή, στην πλατεία Συντάγματος, μόνο σε όσους επεδείκνυαν ελληνική ταυτότητα και κατεγράφοντο τα στοιχεία του αίματός τους, που σημαίνει την ώρα μηδέν για την ελληνική κοινωνία, την ώρα της ηθικής και ψυχικής της αποσάθρωσης. Μόνο ντροπή μπορεί να νιώσει ένας Έλληνας, ακόμη και στην πληγωμένη Ελλάδα του 2012, όταν μελανοχίτωνες μοιράζουν μακαρόνια εξετάζοντας το αίμα του πεινώντος. Ντροπή, γιατί αυτή η ωμά ρατσιστική ενέργεια διεξάγεται υπό την σκιά της δημοκρατικής Βουλής των Ελλήνων.(λινκ)
• Τελικά τί γίνεται με την Συρία; Η αριστερά γιατί δυσκολεύεται να πάρει θέση πάνω στο θέμα; Μήπως επειδή ο Άσαντ εμφανίζεται ως γεωπολιτικός αντίπαλος των ΗΠΑ και του Ισραήλ φαίνεται αρκετό για να παραβλεφθεί ως ένα βαθμό το ότι εξοντώνει το λαό του.(βλέπε εξαιρετικό άρθρο εδώ)

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#