«Εγώ κι ο Καμίνσκι» του Ντανιέλ Κέλμαν

Το «Εγώ κι ο Καμίνσκι» του Ντανιέλ Κέλμαν ήρθε να συμπληρώσει ότι άρχισε το προηγούμενο βιβλίο που διαβάσαμε «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλούμ» του Μπέλ: εκεί είδαμε την ασυδοσία, την ψευτιά, την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την τρομοκρατία που μπορούν ν’ ασκήσουν τα διάφορα ΜΜΕ στον ανώνυμο πολίτη για να πετύχουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, ενώ εδώ βλέπουμε πάλι τα ΜΜΕ σε μια τους έκφανση, αλλά κυρίως την εικονική πραγματικότητα του «κόσμου της τέχνης», των δήθεν κουλτουριάρηδων – εικαστικών και των διαφόρων παρατρεχάμενών τους (κριτικών, βιογράφων, ανθρώπων των Γκαλερί , συλλεκτών, χορηγών κ.λπ.) αλλά και των ίδιων των καλλιτεχνών.

Ο Κέλμαν εδώ κατορθώνει αριστουργηματικά, να παρουσιάσει την προσπάθεια ενός κυνικού, εγωμανούς, ξερόλα και ματαιόδοξου κριτικού της τέχνης, στο πρόσωπο του Σεμπάστιαν Τσέλνερ, με σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης, που εργάζεται σε μια εφημερίδα, που έβαλε στόχο να πλησιάσει με κάθε μέσο τον γηραλέο τυφλό ζωγράφο Μάνουελ Καμίνσκι για να γράψει την Βιογραφία του, πριν τον προλάβουν οι ανταγωνιστές. Στη προσπάθειά του αυτή ο Σεμπάστιαν – που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας του στο βιβλίο – δείχνει τη κυνικότητα και ανηθικότητα του χαρακτήρα του και γι’ αυτά που σκέπτεται, αλλά και γι’ αυτά που κάνει, με τον, κατ’ αρχάς, δυστυχή ζωγράφο. Από την άλλη και ο ζωγράφος ούτε και τόσο πολύ «τυφλός» είναι, ούτε και τόσο μεγάλος όσο ήθελε να φαίνεται , εξάλλου στον τόπο που ζει είναι παντελώς άγνωστος, μόνο στην «κοινότητα» των δήθεν μυημένων είναι γνωστός κι αυτό για ιδιοτελείς λόγους.

Αυτό το αντάμωμα των δύο προσώπων, σκιαγραφείται με πυκνότητα, χιούμορ, ειρωνεία που φτάνει στα όρια της αυτογελοιοποίησης και περισσή δεξιοτεχνία τόσο στην αφήγηση όσο και στην πλοκή, που πραγματικά σε καθηλώνει μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Οι ήρωές του, παρουσιάζονται με τα ψεγάδια τους, πολύ ανθρώπινοι και φθαρτοί, με τα ελαττώματά τους και τις όποιες αναλαμπές τους - ιδιαίτερα ο Καμίνσκι -όπως άλλωστε είμαστε όλοι μας. Το τελείωμα της ιστορίας είναι εντυπωσιακό: 1)ο ζωγράφος με τις ιδιοτροπίες και τα καμώματά του βασικά αποκαθηλώνεται, όμως παρ’ όλα αυτά παραμένει σαν χαρακτήρας πιο συμπαθής για κάποια ψήγματα σοφίας που του δίδαξε η ηλικία του, 2)ο Σεμπάστιαν δε, όταν παρεμπιπτόντως μαθαίνει πως σαν βιογράφος του έρχεται δεύτερος, τότε αντιλαμβάνεται την ματαιότητα της όλης προσπάθειάς του, συνειδητοποιεί την κενότητα και απαξία όλων αυτών των προσπαθειών που έκανε, εις βάρος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής του ιδίου αλλά και του Καμίνσκι – τον έδιωξε η γυναίκα του η Έλκε, κορόιδεψε την κόρη του ζωγράφου επανειλημμένα – και σε μια έκρηξη αυτογνωσίας ή αυτοκαταστροφικής μανίας, πετάει στην θάλασσα και το μαγνητοφωνάκι του και τις σημειώσεις του, για να κρατήσει ότι ίσως αξίζει περισσότερο στη ζωή, όπως το να ζητήσει συγνώμη από την γυναίκα του που παραμέλησε και από την κόρη του ζωγράφου που πολλές φορές ταλαιπώρησε με τις μηχανορραφίες του.

Συμπερασματικά πιστεύω πως το βιβλίο είναι τόσο συναρπαστικό, όχι τόσο για τη θεματολογία που παρουσιάζει, όσο για τη ανάπτυξη & την διαπλοκή των χαρακτήρων των 2 πρωταγωνιστών, που όσο προχωράει η αφήγηση, η αγωνία μεγαλώνει και εν τέλη στο τέλος σχεδόν τα πάντα ανατρέπονται, τα προσχήματα αυτοκαταργούνται, οι συμπεριφορές εξηγούνται, τίποτα δεν είναι όπως πρώτα, τίποτα το μεγάλο, όλα φαίνονται πλέον απλά και βατά, στο τέλος δε αρχίζεις να τους ψιλοσυμπαθείς κιόλας, "γιατί εν τέλει τους καταλαβαίνουμε, αλλά και γιατί κατά βάθος είχαμε εξαρχής αναγνωρίσει σε αυτούς τα δικά μας ελαττώματα –ή έστω εκείνα των «ανθρώπων που ξέρουμε». Από αυτήν την άποψη, η αφήγηση έχει κάτι από τους πίνακες του Καμίνσκι, που ζωγράφιζε τη θάλασσα χωρίς να την έχει δει ποτέ. Ή μήπως την είχε δει;"*

Περισσότερα για το βιβλίο αλλά και συνέντευξη με τον συγγραφέα διαβάστε εδώ.

*Ηρώ Κουνάδη

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

---------------------------------
(Το πρωτοδημοσίευσα στις 7/7/09 στη Λέσχη Ανάγνωσης Εξωραϊστικής Βόλου)  

6ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου

Σήμερα άρχισε με μεγάλη επιτυχία το 6^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου στην παραλία του Βόλου μπροστά από το πανεπιστημιακό συγκρότημα Παπαστράτου. 

Το Φεστιβάλ υποστηρίζουν ο Ενιαίος Σύλλογος Διδασκόντων ΠΘ καθώς και ο Σύλλογος Μελών ΕΤΕΠ ΠΘ. Τα Μουσικά Σύνολα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας συμμετέχουν στο Αντιρατσιστικo Φεστιβάλ με συναυλία την Παρασκευή βράδυ.

 

Πρόγραμμα του 6^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου 

Παρασκευή 12 Οκτώβρη 2012

6 μμ: Έναρξη

6 μμ – 8μμ: Παιδότοπος, Χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με υποστήριξη παιδαγωγών: Φοιτητές και φοιτήτριες των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε ποικίλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά.

7.00-8.30μμ: Συζήτηση με Θέμα «Μετανάστες-πρόσφυγες: της γης οι κολασμένοι»

Ομιλητές	Γιάννα Κούρτοβικ, δικηγόρος
	Μιχάλης Αφολιάνο μετανάστης 2ης γενιάς
	Γιαννούς Μοχαμαντί, Αφγανός πρόσφυγας
Συντονιστής	Γρηγόρης Ανδρεάτος

8.45-9.30μμ: Θεατρικό δρώμενο, «40 χρόνια Μποστ» πολιτική σάτιρα, , διάρκεια: 45’,

Παράσταση από τη θεατρική ομάδα ΑμεΑ «Έκφραση», προλογίζει η Αλίκη Κουκουμβρή.

10.00-12.00μμ: Συναυλία

• Μουσικά Σύνολα Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας με το Σχολείο Ιδρύματος Αγωγής Ανηλίκων Βόλου, φιλική συμμετοχή: Μαρία Σιμόγλου
• Μουσικό Συγκρότημα της Κοινότητας Αφγανών Μεταναστών και Προσφύγων στην Ελλάδα
• Ρεμπέτικη Κομπανία

Σάββατο 13 Οκτώβρη 2012

6 μμ: Έναρξη

6 μμ – 8μμ: Παιδότοπος, Χώρος δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με υποστήριξη παιδαγωγών: Φοιτητές και φοιτήτριες των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε ποικίλες δραστηριότητες για μικρά παιδιά.

6.30-8.30μμ: Συζήτηση με Θέμα «Φασισμός και κρίση»

Ομιλητές	Γιώργος Αλεξάτος, συγγραφέας
	Σεραφείμ Σεφεριάδης, πανεπιστημιακός
	Λούκας Χμιελέβσκι, Πολωνός μαθητής Γ Λυκείου, μέλος της "Πρωτοβουλία Ενάντια στο Φασισμό και τη Ρατσιστική Βία"
Συντονίστρια	Μαριάνθη Κυπρίδου

8.30-9.00μμ: Προβολή ντοκιμαντέρ «Η ιστορία του αγκυλωτού σταυρού»

9.30-12.00πμ: Συναυλία

• Caracatu (κρουστά)
• Skaribas (reggae-punk-ska)
• Renovatio (αλβανικό hip hop)
• Band Fatale (rock)

Και τις 2 μέρες θα υπάρχουν:

·         κεντρικό περίπτερο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ

·         θεματικά περίπτερα με φωτογραφίες και οπτικοακουστικό υλικό

·         βιβλιοπωλείο

·         κουζίνα με γεύσεις από Αλβανία, Αφγανιστάν, Τουρκία και Παλαιστίνη

·         μπαρ με τοπικά αναψυκτικά, κρασιά, μπύρες και τσίπουρα

Συλλογή φαρμάκων για το Κοινωνικό Ιατρείο Βόλου

Συλλογή τροφίμων από τη Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Νεκταρίου και την Εθελοντική Ομάδα Διάσωσης Μαγνησίας

  
#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

'Η δεξιά τσέπη του ράσου', Βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη

Κάτι σαν πρόλογος

Ότι πιο όμορφο, λογοτεχνικό, νοσταλγικό, ευαίσθητο έχω διαβάσει φέτος, ήταν "Η δεξιά τσέπη του ράσου", το δεύτερο βιβλίο του Γιάννη Μακριδάκη.

Τον συγγραφέα γνώριζα ήδη σαν ευαίσθητο, ανήσυχο και προοδευτικό πολιτικό σχολιαστή από άρθρα του σε μπλογκς και είχα ήδη θετική άποψη γι' αυτόν. Ώσπου στην τελευταία συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης Εξωραϊστικής του Βόλου, μια φίλη μας συνέστησε τα 2 τελευταία του πονήματα, "Η δεξιά τσέπη του ράσου" και το βιβλίο "Η άλωση της Κωσταντίας", τα οποία και δανείστηκα. Όχι τυχαία, αλλά επειδή μου άρεσε ο πρωτότυπος τίτλος, πήρα και διάβασα το πρώτο. Μέσα σε μια μέρα το ρούφηξα όλο και το χάρηκα αφάνταστα.

Η υπόθεση του βιβλίου

Σ’ ένα ξεχασμένο κι απομακρυσμένο μοναστήρι σε κάποιο νησί του Αιγαίου ζει ένας μοναχός, ο Βικέντιος. Είναι μόνος του σ' ολόκληρο το μοναστήρι. Μόνη του συντροφιά είναι η σκυλίτσα του η Σίσσυ, που την υπεραγαπά. "Ο καλόγερος αυτός είναι υπόδειγμα της κατά Παπαδιαμάντη χριστιανορθόδοξης λαϊκής ευσέβειας. Αγαθός, αθώος, απέραντα ταπεινόφρων, πράος, με απλοϊκή αλλά βαθιά ριζωμένη θρησκευτική πίστη, με αγάπη για όλα τα πλάσματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα. Τηρεί ευλαβικά τους κανόνες της μοναστικής ζωής, αλλ΄ αφήνεται και στις μικρές, άδολες εγκόσμιες χαρές- το αγνάντεμα της θάλασσας, τους περίπατους στην εξοχή γύρω από το μοναστήρι για το μάζεμα τριφυλλιών, την κουβέντα με τους σποραδικούς επισκέπτες του μοναστηριού και, φυσικά, την τρυφερή σχέση με τη σκυλίτσα Σίσσυ ή, αργότερα, με τα κουτάβια της" (γράφει ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα Νέα).

Κάποια στιγμή μένει έγκυος η Σίσσυ και αφού γεννάει 3 κουτάβια πεθαίνει. Συμπτωματικά αυτό συμβαίνει την ίδια μέρα, το πρωί που πεθαίνει και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Αυτό είναι και το καταπληκτικό εύρημα του Μακριδάκη εδώ, η σύμπτωση του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστόδουλου (ξημερώματα 28ης Ιανουαρίου 2008, που το μαθαίνει ο Βικέντιος από το ραδιοφωνάκι του), και του θανάτου της σκυλίτσας του Σίσσυς πάνω στη γέννα. Αφού ενταφιάζει την Σίσσυ κοντά στον ιστο της σημαίας, μετά κατεβάζει την σημαία μεσίστια, περισσότερο για την σκυλίτσα του, παρά για τον αρχιεπίσκοπο. Μετά, μέσα σε έντεκα ημέρες, δηλαδή όσες μεσολάβησαν από τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου μέχρι την ανακοίνωση του διαδόχου του, παίζεται το όλο δράμα στο μοναστήρι με τα 3 ορφανά κουταβάκια. Ουσιαστικά, όμως, η αφήγηση περιορίζεται στις επτά πρώτες ημέρες, συμπλέκοντας όσα συμβαίνουν στο χιώτικο μοναστήρι με τα τεκταινόμενα στην Εκκλησία της Ελλάδος: Τρεις οι επικρατέστεροι διάδοχοι του Αρχιεπισκόπου, τρία τα ορφανά κουτάβια που χαροπαλεύουν. Την ημέρα που η αρχιεπισκοπική σορός εκτίθεται για προσκύνημα, πεθαίνει το θηλυκό κουτάβι. Την ημέρα της κηδείας του Αρχιεπισκόπου, πεθαίνει το ένα από τα δύο αρσενικά. Την ημέρα της εκλογής του Ιερώνυμου, το τρίτο κουτάβι ανοίγει τα μάτια του και βαφτίζεται προς τιμήν του Ρώνυ.

Σχολιασμός

Εδώ έχουμε τον συγγραφέα να παίζει με τις αντιθέσεις: 

• ένας μοναχός από τη μια, κι ένας αρχιεπίσκοπος από την άλλη. 
• Η ταπεινή όψη της θρησκείας στη μορφή του αγαθού Βικέντιου από τη μιά και η δημόσια, επιβλητική της έκφραση (αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος), βαδίζουν παράλληλα,
• την αμφιταλάντευση ανάμεσα στη θρησκευτική πίστη και την εκκοσμίκευσή της,
• η σκληρή ζωή του μοναχισμού από τη μιά και η ανάγκη για συντροφικότητα από την άλλη,
• ο αγώνας μεταξύ ζωής και θανάτου,
• ο σιωπηλός πόνος, για ένα πλάσμα ταπεινό και άκακο όπως η μικρή σκυλίτσα, σε αντιδιαστολή με ένα δημόσιο πένθος, όπως αυτό του θανάτου του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου,
• το δόσιμο χωρίς ανταπόδοση.

Θα περίμενε κανείς από τα παραπάνω, το βιβλίο να είναι γεμάτο από νουθεσίες και διδάγματα για μια καλύτερη ζωή. Τίποτα απ' αυτά δεν υπάρχει. Ο αναγνώστης πλημμυρίζεται από αφτιασίδωτο συναίσθημα, πληθώρα εικόνων και εντέλει ονειρικών καταστάσεων που τον συνεπαίρνουν. Γιατί και με απλά, απέριττα, φυσικά και καθημερινά "υλικά" μπορείς να "ζωγραφίσεις" μαγικές εικόνες και να δώσεις ζωή στην αφήγηση:

«Γονάτισε στα σανίδια και ακούμπησε το χέρι του στη σακουλιασμένη της κοιλίτσα. Ανάσα καμιά. Η καρδιά του τρεμόπαιξε μες στα στήθια. Εσκυψε βαθιά κι έχωσε το κεφάλι του μες στην ψαροκασέλα, ακούμπησε τ’ αυτί του στο κορμάκι της. Και τότε, έτσι γονατιστός, ανασηκώθηκε, κοίταξε τον ουρανό κι έβγαλε μια κραυγή ο δόλιος, που έσκισε πέρα για πέρα την παγερή βουή του βοριά. Σήκωσε τα χέρια ψηλά σε παράκληση κι έμεινε κάμποση ώρα εκεί ασάλευτος. Από τα μάτια του κυλούσανε καυτά ποτάμια κι η μύτη του άρχισε να πλημμυρίζει». Έτσι περιγράφει ο συγγραφέας τον αφόρητο πόνο και την οδύνη του μοναχού Βικέντιου για τον θάνατο όχι ενός ανθρώπου, αλλά για τη σκυλίτσα του, τη Σίσσυ, τη μόνη του συντροφιά του εδώ και χρόνια. 

Εκείνο όμως που θέλει να δείξει ο συγγραφέας δεν είναι τον πόνο του θανάτου ή την προσήλωση στην πίστη. Δείχνει τον αγώνα του μοναχού Βικέντιου που αφοσιώνεται στο να διασώσει τα τρία κουτάβια της Σίσσυς. Αγωνίζεται ψυχή τε και σώματι να καταφέρει να τα μεγαλώσει μέσα στις αντίξοες συνθήκες του κρύου, του παλιού μοναστηριού. Για να το καταφέρει, για να νιώθουν τη ζεστασιά του σώματος, ο Βικέντιος τα κουβαλάει τυλιγμένα σε μια κάλτσα στη δεξιά τσέπη του ράσου του στη διάρκεια της μέρας. «Εχωσε το χέρι του στην τσέπη και το ανασήκωσε, έβγαλε τα μπροστινά του ποδαράκια έξω και πέρασε το τσεπόχειλο κάτω από τις μασχαλίτσες του. Απόμεινε αυτό να, κρεμάμενο, με το κορμάκι του μέσα στην τσέπη και τα τυφλά ματάκια του κατάφατσα στον πρωινό ήλιο».
Γιατί το νόημα της ζωής είναι το τι διαλέγουμε να… φυλάμε και να προστατεύουμε μέσα στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, στην ψυχή μας δηλαδή.

Επίλογος

Το βιβλίο αυτό αποτελεί για μένα καθαρά λογοτεχνικό γεγονός. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα βιβλία του Γιάννη Μακριδάκη, όπως το "Ανάμισης ντενεκές", το δε "Η άλωση της Κωσταντίας" το έχω δανειστεί ήδη.

O Γιάννης Μακριδάκης

O Γιάννης Μακριδάκης (akridaki@gmail.com) γεννήθηκε το 1971 στη Xίο και σπούδασε Mαθηματικά. Το 1997 ίδρυσε το Kέντρο Xιακών Mελετών Πελινναίο.

Για το βιβλίο του αυτό λέει στην Συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη:
"Το ράσο είναι το χαϊδεμένο μου, γιατί εκτός των άλλων το έχει αγαπήσει πολύ ο κόσμος. Μου ξύπνησε μέσα μου το μοναστήρι που από μικρό παιδί μου άρεσε και με ενέπνεε όλη αυτή η φύση εκεί, και άρχισα να πηγαίνω κάθε μέρα επί τρεις μήνες και να μαζεύω ήχους, ομιλίες, λόγους, μυρωδιές, εικόνες για να γράψω το βιβλίο. Και όταν ένιωσα έτοιμος ότι έχω πολύ υλικό μαζέψει μέσα μου, αποσύρθηκα και πήγα και σκεφτόμουν ποια θα είναι η ιστορία που θα μπει για να τα συνδέσει όλα αυτά τα πράγματα που είχα μαζέψει, και ξαφνικά πέθανε ο Χριστόδουλος και μού δωσε τη φλασιά! Το ράσο είναι το βιβλίο, άλλωστε, που με έχει σημαδέψει σε σχέση με την εικόνα που έχουν για μένα οι αναγνώστες και σήμερα είναι στην 11η χιλιάδα ή στην 12η.

Στη… δεξιά τσέπη του ράσου του ο Μακριδάκης τι έχει φυλαγμένο; 

Την ψυχή μου φαντάζομαι ότι έχω φυλαγμένη εκεί. Την ψυχή μου, την αφέλειά μου και το πάθος μου. Αυτά, που δεν με αφήνουν να συμμορφωθώ με την κοινωνία. Που είμαι 40 χρονών και δεν θυμάμαι ποτέ να είδα μια διαφήμιση στην τηλεόραση και να είπα ότι με αφορά. Μα ποτέ. Τα ‘βλεπα όλα σαν ένας παρατηρητής που βλέπει πράγματα που αφορούν μόνο τους άλλους. Και όχι μόνο στις διαφημίσεις. Σε όλα. Λες και είμαι αλλού. Αυτό. Φυλάω τη μοναχικότητά μου. Ύμνος στη μοναχικότητα είναι το ράσο. Και στην αγνή αγάπη. Στην αγνή πίστη,"

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2012)	Το ζουμί του πετεινού, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2011)	Η άλωση της Κωσταντίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010)	Ήλιος με δόντια, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010)	Λαγού μαλλί, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2010)	Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι· όλοι, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2009)	Η δεξιά τσέπη του ράσου, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2008)	Ανάμισης ντενεκές, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2007)	10.516 μέρες, Πελινναίο
(2006)	Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι· όλοι, Πελινναίο

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

-------------------------------

Αναφορές:
Κρυσταλία Πατούλη
Αφοσίωση και ανιδιοτέλεια 

Ο αγαθός ρασοφόρος 

Από τη Σίσσυ στον Ρώνυ

facebook

Με μεγάλη επιτυχία έγινε από την ΑΝΩΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΒΟΛΟΥ η Διανομή διαμαρτυρίας στις 14/6/2014

Ο καλός Θεός της ΆΝΩΣΗΣ μας προστάτεψε χθες (Σάββατο 14/6/2014), από το σημερινό αρκετά έντονο μπουρίνι, και με άψογη οργάνωση και ηλιόλουστο καιρό, κάναμε μια ακόμα επιτυχημένη διανομή περίπου 20 τόνων εξαιρετικής ποιότητας πατάτας Αχαΐας, σε πάνω από 600 οικογένειες, σε τιμή 0,385 €, σε συσκευασίες των 13 κιλών προς 5,0 € την κάθε μία.

Η χθεσινή διανομή είχε για μας και το κίνημά μας, μια ιδιαίτερη σημασία. Ήταν η αντίδρασή μας απέναντι στο νέο νόμο που προσπαθεί να περιορίσει την εμπορική δραστηριότητα των Παραγωγών της χώρας μας, να μπλοκάρει τη δράση του Κινήματος «Χωρίς Μεσάζοντες». Ήταν μέρος της πανελλήνιας διαμαρτυρίας από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, με αίτημα την απόσυρση του νόμου που στερεί στους παραγωγούς το δικαίωμα της απευθείας διάθεσης των προϊόντων τους στους συμπολίτες μας. 

Σύμφωνα με το νόμο αυτόν που ψηφίστηκε στις 15 Μαΐου, γίνεται προσπάθεια να μπει φρένο στην εμπορική δραστηριότητα των παραγωγών, εμποδίζοντας τους να πουλήσουν οι ίδιοι τα προϊόντα τους σε πόλεις πάνω από 3.000 κατοίκους. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα άρθρα σχετικά με την άδεια πλανόδιου υπαίθριου εμπορίου, έχει παραληφθεί επιμελώς η λέξη «παραγωγός». Όλοι οι παραγωγοί εξομοιώνονται με τους πωλητές, δηλαδή με εκείνους που μπορεί να μην παράγουν τίποτα.

Πέρα από τις νέες ρυθμίσεις, ο νέος νόμος καταργεί όλους τους ισχύοντες νόμους για το πλανόδιο υπαίθριο εμπόριο των Παραγωγών. Μεταξύ άλλων καταργείται το άρθρο 6 του Π.Δ. 254/2005, που προέβλεπε έκδοση άδειας άσκησης υπαίθριου εμπορίου αποκλειστικά σε ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ με ισχύ σε όλη την επικράτεια, για την πώληση γεωργικών, αμπελουργικών, κτηνοτροφικών, πτηνοτροφικών και μελισσοκομικών προϊόντων ιδίας παραγωγής.

Κάτω απ' αυτό το κλίμα, η ανταπόκριση του κόσμου μας έδωσε κουράγιο. Πολύ ήρθαν μόνο για να μας πουν λόγια συμπαράστασης, άλλοι για να φέρουν μόνο τηγανέλαιο ή καπάκια και να μας ευχαριστήσουν για το έργο που κάνουμε.

Τους διαβεβαιώνουμε όλους, πως η ΆΝΩΣΗ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΒΟΛΟΥ και γενικά το κίνημα «Χωρίς Μεσάζοντες» σε όλη τη χώρα, δεν θα το σταματήσει κανένας νόμος και καμία δύναμη. Θα συνεχίσει απτόητο το έργο του, να βοηθάει τις φτωχές λαϊκές οικογένειες, κόντρα στους μεγαλέμπορους και τους κάθε λογής μεσάζοντες, προσφέροντας φτηνά, ποιοτικά ελληνικά προϊόντα και κάθε βοήθεια όπου αυτό είναι αναγκαίο. Θα συνεχίσουμε επίσης να βοηθάμε τους παραγωγούς, να συνεχίσουν να μπορούν να διαθέτουν οι ίδιοι τα προϊόντα τους κατευθείαν στον καταναλωτή και να μην γίνονται βορά στους κάθε λογής επιτήδειους μεσάζοντες - μεγαλέμπορους.

Ευχαριστούμε όλους για την συμπαράστασή σας. Θα σας ξαναδούμε στην επόμενη διανομή, το επόμενο μήνα. 

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

'Έχεις δίκιο είναι ο Αλντεμπαράν' - Η τελευταία συλλογή ποιημάτων του Γιάννη Τσίγκρα

Μετά τη τελευταία συλλογή διηγημάτων με τίτλο "ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ", ο πολύ γνωστός κι αγαπητός βολιώτης συγγραφέας και ποιητής Γιάννης Τσίγκρας, προχώρησε σε δεύτερη αυτοέκδοση βιβλίου του, και συγεκριμένα της τελευταίας συλλογής ποιημάτων του, με τίτλο "Έχεις δίκιο είναι ο Αλντεμπαράν".
(Ο υποφαινόμενος τον βοήθησε μόνο -χωρίς προηγούμενη εμπειρία είναι η αλήθεια- στην στοιχειοθέτηση, εκτύπωση και δημοσίευση των βιβλίων).

Μάλιστα και το βιβλίο αυτό με τίτλο "Έχεις δίκιο είναι ο Αλντεμπαράν", το διαθέτει ο συγγραφέας ελεύθερα για κατέβασμα σε όλους από εδώ.

(Το βιβλίο με τίτλο "ΕΝΑ ΒΙΟΥ ΜΑΣΤΕΡ ΧΩΡΙΣ ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑΝΟΥΣ", μπορείτε επίσης να το κατεβάσετε από εδώ).

Σήμερα αναδημοσιεύω -έτσι για γνωριμία- 2 από τα 54 ποιήματα της συλλογής, από τα πολλά που μου άρεσαν ιδιαίτερα.

 (Αποστόλης Μωραϊτόπουλος 23/4/2014)

******** 

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 50

Εκείνα τα χρόνια η φτώχεια  περίσσευε

Τη μαζεύαμε, λοιπόν, σε πιάτα

Και τη μοιράζαμε στους γείτονες

Η κυραΛένη τρία σαλιγκάρια στο πιάτο, για μας

Και μεις σκέτες πικραλήθρες για την κυρία Αρετή

Κι αυτή, ένα Χριστουγεννιάτικο  Δέντρο

Στολισμένο με βώλους, τυλιγμένους  με χρυσόχαρτα

Για να το βλέπει όλος ο κόσμος-το' κανε χωρίς  έπαρση.

Τα θερινά απογεύματα, οι γριούλες έγνεθαν ποκάρια απ' το

Γειτονικό εργοστάσιο του Τζήμα και οι νεότερες έπλεκαν

Πολύχρωμες, μ'αυτά, φανέλες,για όλα τα παιδιά της γειτονιάς.

Ένα βράδυ πέρασε απ' τη γειτονιά  μας ο Χριστός

Ζήτησε ένα ποτήρι νερό και του  το'φεραν με προθυμία.

Εκείνος ευλόγησε και χάθηκε στο δειλινό.

Από τότε η φτώχεια  μας έσπασε σε άπειρα κομμάτια

Έτσι  που χάθηκε ή τη συνηθίσαμε.

 
******** 

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ

Με το  ξεσκόνισμα τόσων βλεμμάτων

Τα πράγματα  χάνουν την ικμάδα

Του συναισθήματος-

Όπως στα παλιά κάδρα

Θέλεις να πεις  «ο καημένος ο παππούς»

Και σου βγαίνει ένα  « έτσι ήταν λοιπόν».

Χρειάζεται φειδώ  και το αγκάλιασμα.

 

Φίλοι και σύντροφοι σ'αυτές τις κρίσιμες εκλογές ας αφήσουμε την Υποκρισία κατά μέρος! - Του AMOR

Έχω κουραστεί να διαβάζω κριτικές και μεγάλα λόγια από φίλους και συντρόφους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το πόσο αριστερός είναι ο Σύριζα, για το πως θα γίνει ένα νέο έστω καλύτερο ΠΑΣΟΚ, για τις κωλοτούμπες που έκανε (και κάνει) σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώ κλπ. κλπ. Τους λέω, το 2012 που ήταν σωστότερος ο Σύριζα δεν τον ψήφισε ο κόσμος και ξαναψήφισε τους σαμαροβενιζέλους. 

Τότε είχε ο λαός να κάνει την Αλλαγή από επιλογή, τώρα θα κάνει την όποια επιλογή του, από Ανάγκη! 

Αυτός είναι ο λαός μας, σ' αυτή την κοινωνία ζούμε όλοι μας, δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ισχύει το "όταν ο λαός δεν ψηφίζει σύμφωνα με τις απόψεις μας, ας αλλάξουμε τον λαό!". Προφανώς ο λαός δεν ήθελε εκείνο τον Σύριζα, τον ήθελε σαν τα μούτρα του, γιαλαντζί αριστερό, τι να κάνουμε...

Ήμαστε, νομίζω, πάντα άξιοι της τύχης μας, αυτή την αριστερά θέλουμε, αυτή την αριστερά φτιάχνουμε. Και ο Σύριζα έβαλε νερό στο κρασί του, συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις μας, υπέκυψε στα κελεύσματα των φόβων μας. 

Το σημαντικότερα επίδικα αυτών των εκλογών στις 25 του Γενάρη είναι τα εξής:

• να ξεκουμπιστούν τα σαμαροβενιζελικά κρυφοφασισταριά από το πολιτικό μας γίγνεσθαι,
• να σταματήσει η μνημονιακή λαίλαπα και επιτέλους να ανασάνει ο κόσμος,
• να ξεβρακωθούν οι ποταμίσιοι, δημαρίτες, γαπίτες και Σία και να μπουν στον κάλαθο των αχρήστων,
• να εξαφανιστεί η ναζιστική συμμορία και τέλος
• να γίνει μια νέα αρχή με (έστω κάποιο) αριστερό πρόσημο, να αρχίσει ο κόσμος να ελπίζει ξανά, για το μέλλον του, για τα παιδιά του, για μια καλύτερη Παιδεία, Υγεία και μείωση της ανεργίας.

Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψη και κάτω από την ασφυκτική προπαγάνδα σχεδόν όλων των ΜΜΕ και των πληρωμένων ψευτοδημοσιογράφων τους και κάτω από το σχεδόν καθημερινό σφυροκόπημα των ψευτοδημοσκοπήσεων, ο πολύς κόσμος έχει δυστυχώς ένα δίλημμα: Σύριζα ή σαμαροβενιζέλοι στην όποια εκδοχή τους! Έτσι είναι τα πράγματα, είτε το θέλουμε -εμείς της εκτός Σύριζα αριστεράς- είτε όχι. Ας αποφασίσουμε λοιπόν χωρίς ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τι θέλουμε. 

Το να λέμε "θα ψηφίσω -όπως πάντα- ΚΚΕ, αλλά ελπίζω να βγει ο Σύριζα", είναι σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε "δεν μπορώ να ψηφίσω Σύριζα, ψηφίζω όπως πάντα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά βέβαια δεν θέλω να ξαναβγούν οι σαμαροβενιζέλοι", είναι επίσης σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε όπως μια καλή φίλη στο φ/β "Πάντως όσο και να κάνουμε τους σοβαρούς κι εμείς οι ΑΝΤΑΡΣΥΟΙ -ΜΑΡΣΕΓΙΕΖΟΙ έχουμε τρελλή χαρά που θα ξωπεταχθεί σε 48 ώρες με κλωτσιές προς αγύριστο η συμμορία που μας ρούφηξε το αίμα τόσα χρόνια και μας ξεγάνωσε στη κυριολεξία !", είναι επίσης Υποκριτικό!

Προσωπικά αν είχα 2 ψήφους, ξέρω τι θα ψήφιζα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ & Σύριζα! Έχω όμως μία ψήφο, γι' αυτό αυτή τη φορά -παρά τις πάρα πολλές αντιρρήσεις μου- θα ψηφίσω Σύριζα, και μάλιστα χωρίς τύψεις! Κι ας βγει αυτό μελλοντικά πως ήταν λάθος... Με λάθη προχωράει η ιστορία!

Επιτέλους, μια ζωή την έχουμε, δεν μπορούμε να επιλέγουμε να κάνουμε κάτι, όχι επειδή το πιστεύουμε πραγματικά, αλλά από υποχρέωση, η να μην επιλέγουμε κάτι επειδή δεν μας αντιπροσωπεύει 100%, ενώ αν επιλέξουμε το άλλο υπάρχει κίνδυνος να μην ωφελήσουμε το κοινωνικό σύνολο -για το οποίο τάχα μου αγωνιζόμαστε... 

Ο σωστός αριστερός είναι, για μένα, αυτός που ξέρει να κάνει συμβιβασμούς, όταν αυτό είναι για το συμφέρον όχι το δικό του, αλλά των πολλών!

Εύχομαι λοιπόν, καλό βόλι, με αυτοδύναμο Σύριζα και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!

AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Διαβάστε αν θέλετε κι' αυτά:

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR 

Μισώ τους αδιάφορους - Του Antonio Gramsci

Την Κυριακή μαυρίζουμε τον Μπέο, για να διορθώσουμε το κακό!

Αλήθεια τα'χω χαμένα. Διαβάζω σήμερα στον τοπικό τύπο το πως ψήφισαν οι συμπολίτες μου και παθαίνω σύγκρυο. 

Έναν νονό της νύχτας και του ποδοσφαίρου, έναν υπόδικο για διάφορα αδικήματα, που είναι αναγκασμένος κάθε 1 και 15 του μήνα, να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα, που του έχει απαγορευτεί η έξοδος στο εξωτερικό, που στις εξόδους και τις ομιλίες του "συνοδεύεται" από μια ντουζίνα μπράβους, που στο ψηφοδέλτιό του έχει περιλάβει όλα τα κατακάθια της Χρυσής Αυγής και της άκρας Δεξιάς, αυτόν λοιπόν τον τύπο, τον Μπέο, τον ψήφισαν 4 στους 10 ψηφοφόροι του Βόλου!. Στην Πορταριά δε και στη Μακρυνίτσα σχεδόν 5 στους 10. Το ίδιο και στην Αγριά. Μόνο η εργατομάνα Ν.Ιωνία άντεξε κάπως.

Το εξωφρενικό εδώ είναι, ό,τι από χθες, πολλοί φίλοι και γνωστοί, οι συνάδελφοι, γενικά η συντριπτική πλειοψηφία απ' αυτούς που έχω μιλήσει, έχουν δήθεν μείνει έκπληκτοι και πανικοβλημένοι, από το υψηλό του ποσοστό, κι από το "κακό" που μας βρήκε!. Θα τρελαθούμε εντελώς. Τότε ποιος τον ψήφισε, το άγιο πνεύμα; 

Έχουμε χάσει τον μπούσουλα, δεν έχουμε καν το θάρρος να παραδεχθούμε την μαλακία μας. Να πούμε ευθαρσώς, ναι τον ψήφισα γι'αυτόν κι εκείνο το λόγο. Να παραδεχτούμε ό,τι δεν γουστάρουμε να'μαστε ελεύθεροι, ό,τι θέλουμε τον "νταή", τον "δυνατό" να μας οδηγεί και να μας προστάζει... Ό,τι είμαστε φοβικοί και ραγιάδες και γαμημένοι νοικοκυραίοι της δεκάρας και της συντήρησης... Να παραδεχθούμε επιτέλους ό,τι κρύβουμε έναν μικρό φασίστα μέσα μας, μόνο που αισθανόμαστε αδύναμοι να τον κοινοποιήσουμε προς τα έξω. (Γιατί, στο σπίτι μας, στη γυναίκα μας, στον μετανάστη, εκεί που μας παίρνει, εκεί  δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό...)

Εάν προσπαθήσω με τη λογική να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά των συμπολιτών μου, όπως και αυτή των Πειραιωτών, ή αυτών που -μετά απ' όσα έγιναν γνωστά- ψήφισαν στην Αθήνα Κασιδιάρη και Παναγιώταρο, καταλήγω σε διανοητικό αδιέξοδο. 

Πως αποφασίζω να ψηφίσω κάποιον κατώτερό μου;
Έναν νονό της νύχτας;
Έναν εν δυνάμει δολοφόνο;
Έναν φασίστα και ναζί;
Ή έναν εφοπλιστή;

Η μόνη δυνατή εξήγηση που είναι δυνατό να δοθεί εδώ, είναι αυτή που προανέφερα, ό,τι αποφασίζω όχι με βάση το προσωπικό - κοινωνικό και ταξικό μου συμφέρον, αλλά, τυφλά εγωιστικά, με βάση τα κατώτερά μου ένστικτα, με το θυμικό μου, και τις φοβίες μου.

Αυτή όμως, είναι αντίδραση ραγιάδικη, και ανθρώπου με κόμπλεξ κατωτερότητας.

Θέλουν δήθεν να εκδικηθούν τον "κακό" πολιτικό κόσμο του Βόλου. Μα η Αριστερά δεν ήταν ποτέ στα πράγματα, γιατί την καταδικάζουν πριν την δοκιμάσουν; Γιατί μετά από 4 χρόνια μνημονίου, μετά από τόση ανεργία, φτώχεια, και εξευτελισμό, δεν αποφασίζουν να ψηφίσουν αριστερό υποψήφιο;Πότε θα το κάνουν άραγε, στη Δευτέρα Παρουσία;

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ακόμα, για το φαινόμενο Μπέου, δεν έχει όμως νόημα. 

Σημασία έχει τώρα να προσπαθήσουμε συλλογικά, μήπως με την ψήφο μας, την ερχόμενη Κυριακή, μπορέσουμε και σώσουμε την παρτίδα. 

Στα σοσιαλ μιντια, είδα χθες με χαρά κάλεσμα του γνωστού και αγαπητού Συγγραφέα Κώστα Ακρίβου, όπως επίσης και της πολύ καλής Δημοσιογράφου Ελένης Σταμούλη, οι οποίοι σχεδόν ταυτόχρονα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και καλούν όλους σε επαγρύπνηση την Κυριακή, μπας και αποφύγουμε το μεγάλο κακό. 

Μακάρι να εισακουσθούν.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#