Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! - Της Κρυσταλίας Πατούλη

    Ποια είναι η δυσκολότερη εργασία; Να ψάχνει κάποιος να βρει εργασία με αμοιβή. Ποια είναι ακόμα πιο δύσκολη εργασία; Να προσπαθεί ένας άνεργος να παράγει έργο χωρίς αμοιβή. Γιατί άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! Η δύναμη της στρατιάς των ανέργων σήμερα στην Ελλάδα –και όχι μόνο- θα ήταν καθοριστική για την πορεία της χώρας εάν όλοι εμείς οι άνεργοι δεν μέναμε και άπραγοι.

    Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία; Τι θα γινόταν αν ο καθένας εκανε αισθητή την παρουσία του και τις θέσεις του, στην κοινωνία, ως πολίτης που συμμετέχει στα κοινά;

    Και δεν μιλάμε για συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σόου, που προϋποθέτουν συνήθως τη λύπηση και την ανισότητα στην νοοτροπία του κάθε …φιλάνθρωπου. Ούτε βέβαια για εθελοντισμό έξω από κοινωνικές δομές που βολεύει πάρα πολύ την κάθε εξουσία… αλλά για ισότιμο μοίρασμα.

    Μοιράζομαι ότι είμαι, ότι νιώθω, ότι σκέφτομαι, και ότι έχω και δεν έχω με τους ανθρώπους. Τι σημαίνει άνθρωπος, αν όχι αυτός που συνυπάρχει με τους Άλλους για να μοιράζεται;

    Στις Σκουριές υπάρχουν πολλοί άνεργοι που δεν πήγαν να εργαστούν στο εργοτάξιο που καταστρέφει τον τόπο τους, αγωνιζόμενοι αντίθετα ενάντια σε αυτό. Πόσοι επίσης από τους πρώην εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν πήγαν να καταθέσουν αιτήσεις για να προσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ ενώ το είχαν τόσο ανάγκη; Πόσοι από αυτούς συνεχίζουν να παράγουν έργο ως κατά τα άλλα …άνεργοι, όπως π.χ. οι απολυμένες καθαρίστριες με τον αγώνα τους;

    Υπάρχουν βέβαια και έργα ανθρώπων που είναι καταστροφικά (και συνήθως αυτά ειδικά αμείβονται!) όταν δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλο το… δάσος, όλη την εικόνα, όλη την κοινωνία, αλλά βλέπουν και νοιάζονται μόνο για το δικό τους …δεντράκι: το προσωπικό τους συμφέρον.

    Μια νοοτροπία ακροδεξιάς κοπής, μετεμφυλιακής κοπής, που μας έφερε ως εδώ, όσες βολικές ταμπέλες κι αν κολλήσαμε και συνεχίζουμε να κολλάμε κατά καιρούς (σοσιαλιστής, νεοδημοκράτης, δημαρίτης, ανελίτης, αλλά και αριστερός ενίοτε).

    Αυτή η νοοτροπία του νοικοκυραίου κυρ Παντελή, μας κατέστρεψε, και δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε την καταιγιστική αυτή πορεία. Όμως σίγουρα για αρχή μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια και την τιμή μας (όχι φυσικά εκείνη που μετριέται με χρηματικά ποσά).

    Να σώσουμε την ψυχή μας, τον πολιτισμό μας, με τα έργα μας, που δεν πωλούνται. Και δεν πωλούνται αυτά τα έργα, για να μην πουληθεί η χώρα μας. Τα έργα των ανέργων που δεν μένουν άπραγοι… Τα έργα που δεν μπορεί να αξιολογηθούν ούτε να κατανοηθούν από Οίκους και Αγορές.

    «Όλοι είμαστε άνεργοι», «Όλοι είμαστε Charlie», όλοι είμαστε όμως και τζιχαντιστές, όλοι είμαστε και το καλό και το κακό, γιατί είμαστε υπεύθυνοι και συμμετέχουμε θέλουμε δε θέλουμε όχι μόνο σε ότι γίνεται μέσα στα σπίτια μας, αλλά στην αυλή του κόσμου που περιφερόμαστε.

    Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, των αναπόφευκτων αλλαγών και μεταβάσεων, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, και κορυφώνεται το φαινόμενο να αλλάζουν οι άνθρωποι ιδεολογίες και πολιτικά στρατόπεδα εν μία νυκτί, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του.

    Σε μια χώρα με τόση μεγάλη περιουσία, με τόσο ανεκτίμητο πλούτο, φυσικό και πολιτισμικό, δεν νοείται να μην βρίσκεται μια λύση, να μην αξιοποιείται το ανθρώπινο δυναμικό όσο και οι φυσικοί πόροι και η πολιτισμική κληρονομιά της.

    Οι κυβερνήσεις με την πολιτική τους εξαθλίωσαν και ατίμωσαν αυτή τη χώρα. Την έβγαλαν στο σφυρί. Έστειλαν παιδάκια σε ιδρύματα. Έσπρωξαν εκατομμύρια στον ΟΑΕΔ. Κλώτσησαν χιλιάδες στα παγκάκια και στα σκουπίδια. Έσυραν χιλιάδες στον τάφο και χιλιάδες στις φυλακές και στα κρατητήρια. Τρομοκράτησαν, βασάνισαν και κακοποίησαν εκατομμύρια πολίτες και τους άφησαν να ζουν με ψίχουλα χωρίς να έχουν τα βασικά για την επιβίωσή τους και για την υγεία τους. Ανάγκασαν τους νέους -και όχι μόνο- να τραπούν σε άτακτη φυγή προς το εξωτερικό. Προκάλεσαν την κατάθλιψη και τον εκφασισμό σε ένα ολόκληρο έθνος.

    Και τώρα, παραμονή εκλογών, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού, για την ακρίβεια πάνω από το 63%, βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας ή σε άμεσο κίνδυνο να τα …διαβεί, και ενώ παράλληλα μέσα σε αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης τουλάχιστον ένας στους τρεις Έλληνες είναι άνεργοι, κάποιοι από την μειοψηφία που ακόμα εργάζονται με αμοιβή ή έχουν οικονομικούς πόρους, προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν να μείνουμε με εκείνους που μας έσυραν ως εδώ για να μην πάθουμε χειρότερα! Να μείνουμε άπραγοι και να περιμένουμε να μας σώσουν κάποιοι με μια ψήφο!

    Ο Γαβράς έχει πει: Δολοφόνοι όσοι πετάνε χίλιους εργάτες στο δρόμο. Τι είναι λοιπόν όσοι πέταξαν και συνεχίζουν να πετάνε εκατομμύρια;

    Ειδικά ο άνεργος δεν νοείται να μένει άπραγος, γιατί τότε μόνο κινδυνεύει να χάσει την αξιοπρέπειά του. Τα δικά του έργα ίσως είναι τα σημαντικότερα για να εξαλειφθεί κάποτε η ανεργία, ή ακόμα και να βαφτιστεί σε κάποιο μελλοντικό Σύνταγμα ως κακουργηματικό αδίκημα του κράτους που την προκαλεί.

    Ότι και να γίνει, η δική μου απλή κατάθεση σε αυτόν τον πόλεμο των Αγορών είναι το άνεργο έργο μου που με βοήθησε να μετατρέψω τον φόβο και την οργή, σε δύναμη ζωής, επικοινωνίας και μοιράσματος: Μια συλλογική τελικά προσπάθεια για την κατάκτηση της επίγνωσης μέσα από μία έρευνα, του τι μας έφερε ως εδώ, και του τι πρέπει να κάνουμε.

    Για να μην μπορεί κανείς πια να πει –έστω και υποκριτικά- στο παρόν ή στο μέλλον ότι δεν ήξερε, δεν έπραξε με γνώση αλλά εν αγνοία του, ή ότι δεν είχε την κακή πρόθεση… άρα είναι αθώος και νίπτει τας χείρας του.

    Και για να μην μπορεί κανείς να πει ότι ένας άνεργος χάνει την αξιοπρέπειά του επειδή χάνει -μόνο- την αμειβόμενη εργασία του… Γιατί το έργο ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τα ένσημά του, ούτε το μισθό του, ούτε τις καταθέσεις του. Και γιατί η αξιοπρέπεια και η αξία της ζωής δεν μετριέται με τα πορτοφόλια

Της  Κρυσταλίας Πατούλη

------------------

[Πηγή]

Το «κοινωνικό πείραμα» του Charlie Hebdo - Μερικά ερωτήματα

Η εκτέλεση των σκιτσογράφων του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Η δολοφονική επίθεση ενάντια σε ανθρώπους οι οποίοι κρατούσαν μολύβια και πληκτρολόγια ήταν μια επίθεση ενάντια στην ελευθερία της άποψης, τη σάτιρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αντίθεση στον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.

Ήταν επίθεση κατά κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, ακριβώς όπως είναι οποιαδήποτε δολοφονία αμάχων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, το μέλλον των παιδιών τους και την υπεράσπιση των κοινωνικών τους κεκτημένων. Από το Παρίσι ως τη Λωρίδα της Γάζας κι από τα κινεζικά εργοστάσια της Σενζέν ως το Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κι όμως. Τα πρωτοσέλιδα του περιοδικού Charlie Hebdo δημιούργησαν μια τεράστια συζήτηση για το πόσο ένας κατά φαντασίαν θρησκευόμενος δικαιούται να φανατίζεται και να δολοφονεί στο όνομα του Θεού του, αλλά και για το ποιος έχει δικαίωμα να οικειοποιείται νεκρούς δημοσιογράφους, σκιτσογράφους και αστυνομικούς (ναι υπήρχαν και νεκροί Μουσουλμάνοι αστυνομικοί) για να προωθήσει μια ατζέντα ομοφοβίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.

Επειδή όμως ορισμένες φορές τα καλύτερα συμπεράσματα βγαίνουν μέσα από τις πιο εύστοχες ερωτήσεις, ιδού ένα μικρό δείγμα:

Είναι δυνατόν ένα σατιρικό μέσο ενημέρωσης να χλευάζει τα θεία;

Βεβαίως. Η περίπτωση του Charlie Hebdo είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Το περιοδικό ακολουθεί την ίδια πολιτική από τη δεκαετία του ’60. Τα πρωτοσέλιδα του έχουν στραφεί, μεταξύ άλλων, ενάντια στον θρησκευτικό φανατισμό, τον φονταμενταλισμό, τις θρησκευτικές διακρίσεις, την παράνοια που φέρνει ο εκκλησιαστικός υπνωτισμός φτωχών και περιθωριοποιημένων λαϊκών μαζών, τα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης.

Ναι, αλλά πώς γίνεται να απεικονίζεται το Άγιο Πνεύμα να πηδάει τον Υιό, που πηδάει τον Πατέρα και τον Μωάμεθ να γλωσσοφιλιέται με αγνώστους;

Γιατί να μην γίνεται; Ποιος είπε ότι ο Θεός, ο Αλλάχ ή ο Μωάμεθ παρεξηγούνται από τέτοια δημοσιεύματα. Όποιος ισχυρίζεται ότι δρα εξ ονόματός τους, ή κατ’ εντολή τους, είτε είναι θεομπαίχτης, είτε τρελός, είτε και τα δύο μαζί.

Ως πού μπορεί να φτάσει η σάτιρα; Είναι δυνατόν να σατιρίζονται κι άλλοι εκτός από τους ισχυρούς;

Ναι, φυσικά και είναι. Η σάτιρα μπορεί να στρέφει την προσοχή της παντού. Με τη μόνη διαφορά ότι η σάτιρα οφείλει να είναι ακριβοδίκαιη. Αν ενεργεί για λογαριασμό του ισχυρού, δεν είναι σάτιρα αλλά προπαγάνδα. Αν στοχεύει μόνο μια κοινωνική ομάδα, θρησκεία, τάξη, πολιτική πεποίθηση, ιδεολογία, κομματική παράταξη, τότε είναι ελεγχόμενη. Αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά εκτέλεση συμβολαίου συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πρέπει τελικά να φοβόμαστε τους Μουσουλμάνους, του Χριστιανούς ή οποιονδήποτε θρήσκευμα ή δόγμα;

Δεν υπάρχει καν λόγος να κάνουμε μια ερώτηση σαν αυτή. Τι έχουμε να φοβηθούμε από έναν Μουσουλμάνο, έναν Χριστιανό ή έναν άθεο; Εφόσον ο καθένας κρατάει την πίστη του για τον εαυτό του, πώς μπορούμε να λέμε ότι ένας Εβραίος είναι κατά κανόνα φιλάργυρος ή «μασώνος»; Αυτές είναι τουλάχιστον ηλίθιες θεωρίες στις οποίες η ανθρωπότητα υποτίθεται ότι έχει δώσει τις απαντήσεις της εδώ και μερικούς αιώνες. Τουλάχιστον στη θεωρία.

Ζει η Ευρώπη έναν πολιτισμικό πόλεμο;

Όχι. Η Ευρώπη δεν ζει κανέναν πολιτισμικό, θρησκευτικό ή φυλετικό πόλεμο. Ο πόλεμος ο οποίος διεξάγεται στην Ευρώπη είναι καθαρά ταξικός. Και έχει προκληθεί από τις ίδιες τις πολιτικές της μακριά από τα δικά της σύνορα. Ο θρησκευτικός φανατισμός αποτέλεσε για πολλές δεκαετίες το εργαλείο της Δύσης για την επεκτατική της πολιτική στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Η μειοψηφία των φανατικών εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά για να επιβληθεί στους πολλούς, επιστρέφοντάς τους αιώνες πίσω.

Πολιτισμικά, ιστορικά, κοινωνικά.

Οι φτωχοποιημένες και αμόρφωτες μάζες ανθρώπων μεγάλωσαν μέσα στη βία και το μίσος για τον «άπιστο». Μόλις ο άπιστος σταμάτησε να τους στηρίζει, τότε στράφηκαν εναντίον του. Κι όταν οι πατρίδες τους έγιναν πεδία αιματηρών συγκρούσεων, τότε εξάπλωσαν τον φανατισμό τους στα ευήκοα ώτα εκείνων που παρέμειναν στο περιθώριο, εντός των συνόρων των «απίστων». Κι ύστερα επάνδρωσαν τα πιο αρρωστημένα τους σχέδια. Άλλωστε, το ισλαμικό Χαλιφάτο δεν είναι παιδί των φονταμεταλιστών. Είναι γνήσιος γόνος της δυτικής πολιτικής, εξοπλισμένος κατά ένα μεγάλο βαθμό από τον έμπορο όπλων που ακούει στο όνομα Φρανσουά Ολάντ.

Μπορεί να θεωρήσει κάποιος τη δολοφονία των σκιτσογράφων και των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo πολιτικό γεγονός;

Όχι. Η δολοφονία τους δεν είναι πολιτικό γεγονός, αλλά μια πράξη εκδίκησης στο όνομα ενός αιμοσταγούς θεού ο οποίος δεν υπάρχει καν στα ιερά τους βιβλία, αλλά αποτελεί μια στρέβλωση της αληθινής θρησκείας την οποία υποτίθεται ότι τιμούν. Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και η ακροδεξιά ηγέτιδα του Γαλλικού Μετώπου, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τις δολοφονίες, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς. Ο Αντώνης Σαμαράς για να προωθήσει τη μεταναστοφοβία και τον ρατσισμό ο οποίος διακρίνει τον ίδιο και την πολιτική του. Η Μαρίν Λεπέν για να προωθήσει την ατζέντα –μεταξύ άλλων- των θρησκευτικών διώξεων, της επαναφοράς της θανατικής ποινής και του στιγματισμού των μειονοτήτων. Επιδιώξεις τις οποίες είχαν κριτικάρει πολλάκις οι δολοφονημένοι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo.

Ήταν ακραίο το Charlie Hebdo;

Για κάποιους ναι. Για άλλους όχι. Ποιος είναι αυτός που ορίζει τι είναι ακραίο και τι όχι; Ο Θεός; Ο Μωάμεθ; Ο νόμος;

Οι αναγνώστες, είναι η απάντηση.

Εκείνοι επιλέγουν αν κάτι αρμόζει στο γούστο ή τα κριτήρια τους. Κι αν δεν τους κάνει, δεν το αγοράζουν. Ούτε το αναπαράγουν. Στο τέλος, αυτό είναι το μόνο εργαλείο που διαχωρίζει την ποιοτική σάτιρα από τη χυδαιότητα.

Έχουν το δικαιώματα τα κόμματα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς σκιτσογράφους;

Αναλόγως την περίπτωση. Κόμματα σαν τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει καταδικάσει τα πρωτοσέλιδα από το Ποντίκι και το περιοδικό Unfollow ενώ έχει στηρίξει διώξεις σαν αυτή του διαχειριστή της σελίδας στο Facebook «Γέρων Παστίτσιος», έχουν απολέσει το δικαίωμα αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χρησιμοποίησε ένα «σεξιστικό» σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου για να κάνει πολιτική ενάντια σε έναν μιντιακό όμιλο, με τον οποίο είχε προβλήματα εξ αρχής αλλά ποτέ δεν απέκτησε το θάρρος να το δείξει απευθείας. Αντ’ αυτού, επέλεξε να σηκώσει τους τόνους με αφορμή ένα –κατά τη δική μου άποψη- απαράδεκτο σκίτσο.

Μπορεί να αντιδράσει μια πολιτική ή κομματική οντότητα σε ένα φαινομενικά σατιρικό σκίτσο;

Ναι μπορεί. Εφόσον, για παράδειγμα, το σκίτσο αυτό αμφισβητεί την ίδια την ιστορία και παίζει το επικίνδυνο παιχνίδι της θεωρίας των δύο άκρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρωτοσέλιδο ενός από τα γνωστά free press, το οποίο εξίσωνε τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Τέτοιου είδους ανιστόρητες πράξεις είναι επικίνδυνες, εφόσον δεν ακολουθούν τον πρώτο «κανόνα» της σάτιρας κι εξυπηρετούν την κυρίαρχη αφήγηση που ευνοεί τον ισχυρό και τα συμφέροντα του.

Τι μπορείς να πεις σε όσους θεωρούν αναμενόμενες τις δολοφονικές επιθέσεις σε περιοδικά σαν το Charlie Hebdo;

Την απάντηση του διευθυντή σύνταξης του περιοδικού, Στεφάν Σαρμπονιέ, στη συνέντευξή του στον Στέλιο Κούλογλου: «Δηλαδή, μια γαλλική σατιρική εφημερίδα, μια μικρή γαλλική σατιρική εφημερίδα, θα έφτανε με μερικά σκίτσα να εκνευρίσει την Αλ-Κάιντα, για παράδειγμα, ή τους ισλαμιστές τρομοκράτες πολύ περισσότερο απ’ ότι αυτή καθαυτή η πολιτική της Γαλλίας στο Μάλι ή απ’ ότι η πολιτική των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο κλπ. Άρα, εάν οι ισλαμιστές θέλουν να εκτονωθούν με την τοποθέτηση βομβών, έχουν πάμπολλους άλλους λόγους να το πράξουν και πιστεύω πως δεν έχουν ανάγκη το Charlie Hebdo ως δικαιολογία».

Μα την επίθεση αυτή δεν την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες»;

Ναι. Την επίθεση αυτή την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες». Αλλά ακόμη κι αν την διέπρατταν «μετανάστες», τι διαφορά θα είχε; Όποιος είναι μετανάστης είναι δολοφόνος; Όποιος είναι Μουσουλμάνος είναι τζιχαντιστής; Όποιος είναι Χριστιανός που ζει στη Μέση Ανατολή είναι πράκτορας της Δύσης; Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι το απόλυτο όπλο στη μάχη των τάξεων. Μόνος κερδισμένος είναι αυτός που εισπράττει το αντίτιμο του αίματος σε πετροδόλαρα, αγωγούς φυσικούς αερίου, αποθέματα χρυσού, εμπορικούς δρόμους, διαμάντια και άλλα πολύτιμα μέταλλα. Χαμένοι είμαστε όλοι οι υπόλοιποι.

Ο επίλογος

Οι ερωτήσεις είναι πάρα πολλές, αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ. Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Αρκεί να σταματήσει να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο θέσεις. Γιατί μετά από λίγο, η τρικυμία που προκαλούν οι σχολιαστές επί παντός επιστητού μας κάνουν να νιώθουμε ότι εκτός συνόρων είμαστε όλοι δημοκράτες και φανατικοί οπαδοί του Διαφωτισμού. Όταν όμως η υπόθεση περνά τα δικά μας σύνορα, τότε ο εφήμερος «ανθρωπισμός» χάνεται, κι ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο.

---------------

[Πηγή]

Σαμαράχου άκμπαρ (Je suis Le Pen) – by To Skouliki Tom

Αρκετές ώρες έχουν περάσει και χιλιάδες τόνοι μελανιού έχουν χυθεί από τη στιγμή που οι 3 ισλαμοφασίστες έκαναν τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι, η οποία άφησε πίσω της 12 νεκρούς και 4 τραυματίες σε κρίσιμη κατάσταση.

Ανάμεσα στα θύματα ήταν και 4 καρτουνίστες (Charb, Cabu, Wolinski, Tignous) τους οποίους αγαπούσα πολύ για τα πανέξυπνα σκίτσα τους. Θα μου λείψουν.

Oι μαρτυρίες λένε ότι οι δράστες της επίθεσης φώναζαν “Αλλάχου ακμπάρ”, δηλαδή “Ο Αλλάχ είναι μεγάλος”, αν και δεν αποκλείεται να φώναζαν “Σαμαράχου άκμπαρ” θέλοντας να δηλώσουν το μίσος τους προς το περιοδικό που συνήθιζε να υπερβαίνει τα όρια της σάτιρας.

Βέβαια, όρια στη σάτιρα δεν υπάρχουν αλλα ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ελλάδα όπου, επί Αντώνη Σαμαρά, ο Γέροντας Παστίτσιος έφαγε 10 μήνες φυλακή με αναστολή κι ο Πιτσιρίκος είχε στοχοποιηθεί από το Μέγαρο Μαξίμου.

Άνθρωποι που ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα για τα λεγόμενα ή γραφόμενα οποιουδήποτε δε χώνευαν, σκίζουν από χθες τα ιμάτιά τους για την ελευθερία έκφρασης των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo που πνίγηκε στο αίμα.

Ευτυχώς δηλαδή που η Ελλάδα βρίσκεται στην 99η θέση στην ελευθερία του Τύπου παγκοσμίως και δεν κινδυνεύουμε από τους τζιχαντιστές, αφού σκίτσα όπως αυτά του Charlie Hebdo θα καίγονταν στην πλατεία Συντάγματος από χριστιανοταλιμπάν.
Φιλελεύθεροι φίλοι μου, ξεχνάτε ότι ζητούσατε να μην εκδοθεί το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα; Ξεχνάτε το μνημείο που είχε στήσει στην βιτρίνα του το αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο; Για ποια ελευθερία λόγου μιλάτε τώρα;

Εσείς δεν είστε που διαλαλείτε ότι θα ψηφίσετε, ως το μικρότερο κακό, τη Νέα Δημοκρατία η οποία σύνδεσε τους ισλαμοφασίστες που δολοφονούν με τους μετανάστες που επιχειρούν να μπουν στην Ελλάδα – οπότε ευτυχώς που έχουμε τον φράχτη του Έβρου να μας προστατεύει;

Μαντέψτε τί: οι δράστες της επίθεσης στο περιοδικό είναι Γάλλοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στο Παρίσι.

Αντίο Άδωνι Γεωργιάδη! Αντίο Γιώργο Μουρούτη!

Αντίο και σε σένα Γαλλία που έστελνες στους τζιχαντιστές τα όπλα με τα οποία σκότωσαν τα παιδιά σου.

Πού να ήξερες όταν προμήθευες με όπλα τους αντάρτες της Συρίας ότι στην ουσία εξόπλιζες την ISIS που είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα; Τώρα που οι δολοφόνοι του Παρισιού φώναζαν ότι ανήκουν σε αυτήν, τί έχεις να πεις για το τέρας που δημιούργησες μαζί με τα φιλαράκια σου και τη CIA;

Εν τω μεταξύ, σκέψου να είσαι η Μαρίν Λε Πεν και να πρέπει να προσποιηθείς ότι θρηνείς για τα θύματα ενώ θέλεις να ουρλιάξεις από χαρά.

Σκέψου να είσαι ο Αντώνης Σαμαράς, να λες από τον Έβρο ότι οι μετανάστες – άρα στο μυαλό των ηλιθίων κι οι μουσουλμάνοι – ευθύνονται για τα δεινά του ελληνικού λαού, να έχεις μπροστά σου εκλογές χαμένες από χέρι και να σου κάτσει λίγες μέρες πριν μια επίθεση από τζιχαντιστές με 12 νεκρούς.
Η συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή – που θα χτύπαγε χαλαρά 20% – θα ήταν στανταράκι.

Αγαπητοί ισλαμοφασίστες, σε λάθος χώρα χτυπήσατε. Η Ελλάδα και η σταθερότητα του Αντώνη Σαμαρά σάς έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Εν τω μεταξύ, συνεχίζει να παίζει σαν τρελή στα κανάλια από τη Δευτέρα η είδηση ότι δεξαμενόπλοιο ελληνικών συμφερόντων – της εταιρείας Aegean Shipping Enterprises Company του Δημήτρη Μελισσανίδη που δικάστηκε με 12 χρόνια καθυστέρηση για λαθρεμπόριο πετρελαίου οπότε το αδίκημα παραγράφηκε – βομβαρδίστηκε από πολεμικό αεροσκάφος της Λιβύης επειδή θεωρήθηκε ύποπτο για μεταφορά τζιχαντιστών στο λιμάνι της Ντέρνα το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ISIS. Τί, όχι;)

(Αξίζει να διαβάσετε για την ISIS και τις σχέσεις που διατηρούσε μέχρι πρότινος με τη Δύση στο κείμενο που είχαμε γράψει με την Κρίστη Μιχαλούδη για το Κομπάνι: “Το Κομπάνι ως σύμβολο ισχύος“.)

--------------

[Πηγή]

Error 404. Freedom of speech not found. – by Leia Organa Solo

Παρίσι. Έτος 2015.

12 άνθρωποι σκοτώθηκαν μετά από επίθεση στην εφημερίδα όπου εργάζονταν. Ανάμεσά στους νεκρούς βρίσκονται οι σκιτσογράφοι Cabu, Tignous, Wolinski και ο Stephane Charbonnier ή Charb, ο οποίος ήταν ο διευθυντής της «Charlie Hebdo».
Σύμφωνα με τη διεθνή ειδησεογραφία, οι δράστες, φώναζαν συνθήματα υπέρ της θρησκείας τους, για την τιμή της οποίας έγιναν δολοφόνοι.

Κόσμος. Έτος 2015.

Η εκμετάλλευση του φρικτού γεγονότος μόλις ξεκίνησε. Στο μικρόκοσμο της Ελλάδας, ο Άδωνις, συνέδεσε η σφαγή  με το φράχτη στον Έβρο ο οποίος κατά τη γνώμη του κρατάει μακριά τους μουσουλμάνους που πάλι κατά τη γνώμη του είναι ΟΛΟΙ εν δυνάμει δολοφόνοι.

Facebook. Έτος 2015.

Ακροδεξιοί, χριστιανοί και άλλοι φανατικοί ξέρασαν τον οχετό τους, του οποίου ένα δείγμα σας παραθέτω αυτούσιο, με καμία διάθεση ανάλυσής του.

«Βασικά και εγώ στα παπάρια μου θα τον γράψω τον κάθε άθεο και εσένα μαζί. Γιατί αν εσύ με θεωρείς φασίστρια και βλαμμένη που πιστεύω στον Θεό και διαχωρίζω τους μουσουλμάνους ως μελλοντικούς σφάχτες μας το ίδιο λέω και εγώ για εσένα και χειρότερα. Ότι είσαι ένα Φασιστικό γουρούνι που με υποχρεώνει να είμαι άθεη επειδή έτσι γουστάρει. Σε γράφω λοιπόν.»

Ας μιλήσουμε για την ελευθερία του λόγου. Για την παρεξηγημένη αυτή έννοια που έχει βιαστεί διαδοχικά και χωρίς κανένα έλεος από κάθε είδους θρησκευόμενο. Στη χώρα μας έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο καθότι η ελευθερία λόγου είναι ανύπαρκτη. Και ως ανύπαρκτη δεν μπορεί να απειληθεί.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το ίδιο συμβαίνει και τα ιερά και όσια του καθενός. Ως ανύπαρκτα δεν μπορούν να απειληθούν από κανένα σκίτσο ή κείμενο ή ακόμα και από καμία πράξη.

Ένα θεμελιώδες λάθος όλων των οπαδών κάποιας θρησκείας είναι ότι απαιτούν τον σεβασμό όλων των υπολοίπων. Στο μάθημα που μας έλεγαν ότι ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται οι εν λόγω τύποι έλειπαν. Είχαν πάει στην εκκλησία όπου μάθαιναν ότι έχουν κάποιο είδος προνομίου απέναντι στους άλλους ανθρώπους.  Έτσι χρησιμοποιούν τον όρο «ελευθερία του λόγου» για  να πείσουν ότι ενώ εκείνοι έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν την πίστη τους, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν το αντίστοιχο δικαίωμα να την σατιρίζουν.

Και αυτό δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα όσο τα λόγια μένουν λόγια ή το πολύ πολύ γραπτά. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτά τα πειραγμένα τυπάκια προσπαθούν να κλείσουν στη φυλακή ή και σφάζουν κόσμο επειδή σχεδίασε και κυκλοφόρησε ένα σατιρικό σκίτσο του αγίου τους.

Και το πρόβλημα συνεχίζεται όταν οι ακόμα περισσότερο πειραγμένοι πολιτικοί κάνουν φοβικές δηλώσεις που στηρίζονται στην αυταρχική έννοια της συλλογικής ευθύνης (βλέπε δηλώσεις Άδωνι). 

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο, οι άθεοι, να υπερασπιζόμαστε θρήσκους που κινδυνεύουν από άλλους θρήσκους και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε όλους αυτούς ότι το δικαίωμά τους στη θρησκεία δεν αναιρεί το δικαίωμα μας στη διακωμώδησή της.

Φυσικά όλα αυτά είναι υπέρ του δέοντος, δύσκολο να κατανοηθούν από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται μέσα από μισάνθρωπες θρησκείες με ακόμα πιο μισάνθρωπα διδάγματα. 

 
Και μπορεί οι γιορτές να πέρασαν αλλά ορίστε μια καλή ιδέα για δώρο.

«Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ραούλ Βάνεγκεμ. Βρείτε το και χαρίστε το σε έναν φανατικό θρήσκο. 
Εκείνος μπορεί να μην το ευχαριστηθεί, αλλά εσείς θα γελάσετε πολύ με την αντίδρασή του.

by Leia Organa Solo

-------------

[Πηγή]

Το Μίσος – από τον Χάρη Ζάβαλο

Brain is the weapon -By Plasticobilism

Χθες, 7 Γενάρη του 2015, για άλλη μια φορά, ο «δυτικός πολιτισμός» επλήγει από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι προσβεβλημένοι από τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, εισέβαλαν οπλισμένοι στα γραφεία του εντύπου στο Παρίσι, εκτελώντας 11 δημοσιογράφους κι 1 αστυνομικό. 

Το βίντεο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση του αστυνομικού, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και η κτηνωδία των «ισλαμιστών φονιάδων», πάγωσε όλον τον πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, κόντρα στην διακαή επιθυμία του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Τζήμερου να αποδειχτεί ότι οι εκτελεστές ήταν μουσουλμάνοι φανατικοί, οι οποίοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παραμένει, σύμφωνα με το σινάφι του, ένα ξέφραγο αμπέλι όπου διάφοροι «λαθραίοι» εγκληματίες, εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια για την ισλαμοποίηση της Ευρωπαικής Ένωσης και κατ’ επέκταση ολόκληρου του κόσμου, σκοτώνουν, ανατινάζουν και καταστρέφουν τα αγαθά του Διαφωτισμού (ο Άδωνης άλλωστε είναι κλασικό τέκνο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, οπότε μάχεται νυχθημερόν για την προστασία της, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ), αποδείχτηκε εν τέλει, μετά την ταυτοποίηση των δραστών, ότι ούτε «λαθρομετανάστες» είναι ούτε τζιχαντιστές από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά Γάλλοι πολίτες, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια μήτρα που γέννησε το Διαφωτισμό που τόσο πολύ «λατρεύει» ο κάθε φασίστας σκοταδιστής Τζήμερος και δεν χάνει ευκαρία να τον εκτελέσει με τα γεμάτα μίσος διακυρήγματά του για μια «καθαρή από μουσουλμάνους Ευρώπη».

Αναμφίβολα όμως, η αδιαφορία του ίδιου του Κράτους όπλισε τα χέρια των εξτρεμιστών. Έχοντας γκετοποιήσει συνειδητά ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες σε συγκεκριμένες υποβαθμισμένες γειτονιές, καθιστούν αυτόματα, τους νέους αυτούς πολίτες, εύκολη λεία. Στο, από το κράτος διαμορφωμένο, πρόσφορο τούτο έδαφος, διάφοροι στρατολόγοι και φανατικοί, εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αποκλεισμό των συγκεκριμένων ατόμων, «νερουλιάζουν» το μυαλό τους και δηλητηριάζουν τις ίδιες τους τις ψυχές, κατασκευάζοντας έτσι πειθήνια όργανα που θα εξυπηρετήσουν στην επέκταση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, εκμεταλλευόμενοι πάντα την κατασκευασμένη έξαρση τη θρησκευτικής τους μανίας.

Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι και έχει πάει μια βόλτα στα προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να αντιληφθεί τις «δυο ταχύτητες» που τρέχει και αυτή αλλά και πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης. Τα επεισόδια του 2005 μπορούν εύκολα να μας διδάξουν την κατάσταση που επικρατεί χρόνια στο Παρίσι αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Αποκομμένοι πλήρως ο ένας από τον άλλον, δυο κόσμοι συγκρούονται καθημερινά: Ο κόσμος του πλούτου και της ευμάρειας του κέντρου του Παρισίου (απόγονος της γαλλικής μπουρζουαζίας) από τη μία και ο κόσμος της φτώχειας και της εγκατάλειψης ολόκληρων μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στις «παρακμιακές» γειτονιές των προαστίων από την άλλη.

Φερέφωνα αυτής της αντίδρασης του μίσους (πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία του Ματίε Κάσοβιτς, “La Haine”), αυτοκτονική εκτόνωση μέσα από τη δολοφονική θρησκεία που διακηρύττει τη μισαλλοδοξία, για άλλη μια φορά θύματα υπήρξαν αθώοι καλλιτέχνες που πολεμoύσαν αυτό ακριβώς το δολοφονικό ένστικτο των εκάστοτε ιερέων και ιμάμηδων, οι οποίοι απευθύνονται στους περιθωριοποιημένους νέους ώστε να κατασκευάσουν τους επόμενους φονιάδες / στρατιώτες, καλύπτοντας αυτό ακριβώς το κενό, που η έλλειψη κρατικής μέριμνας δημιουργεί. Απόγονοι των μεταναστών που στάλθηκαν στη Γαλλία για να την ανοικοδομήσουν, εγγόνια της μανίας του Σαρλ Ντε Γκωλ και της άρχουσας τάξης για τη διατήρηση των κεκτημένων τους στις αποικίες, σηκώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, στοχεύοντας σε αθώα θύματα και όχι στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που τους εξοντώνει μέρα με την ημέρα. Όπως εκμηδένισε τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους, έτσι ακριβώς υποβαθμίζει και τελικά εξοντώνει και τους ίδιους αλλά και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί το Μίσος εκκολάπτεται εκεί που η αδιαφορία και ο αποκλεισμός εκτρέφονται.

Του Χάρη Ζάβαλου

--------------------

{Πηγή]