Ψηφίζω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στέλνω μούντζα στους Μαυρογιαλούρους των μνημονίων και της διαπλοκής

Μέρες τώρα προσπαθώ να βρω έμπνευση να γράψω το κατάλληλο κείμενο που να ταιριάζει στον τίτλο "Ψηφίζω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στέλνω μούντζα στους Μαυρογιαλούρους των μνημονίων και της διαπλοκής". Την καλύτερη λύση - ως συνήθως - μου την έδωσε ο σημερινός (και αγαπημένος μου) Στάθης, τον οποίο και παραθέτω ολόκληρο. 
Ο δικός του τίτλος είναι "Κατά Ψωροκώσταινας (Και κατά Κατοχής)".

Δεν θέλω για Πρωθυπουργό μου τον κ. Ράιχενμπαχ ή τον κ. Τόμσεν.

Γι’ αυτό δεν ψηφίζω ούτε τη Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ.

Δεν θέλω την Ελλάδα Προτεκτοράτο υπό την Εντολή της Τρόικας, 

δεν θέλω την Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη που θα δουλεύει για τους Τοκογλύφους της Ντόιτσε Μπανκ.

Γι’ αυτό δεν θα ψηφίσω ούτε τον κ. Ράιχενμπαχ Σαμαρά, ούτε τον κ. Τόμσεν Βενιζέλο.

Κανείς δεν θα με αναγκάσει ανάμεσα στα δύο κακά του δικομματισμού να διαλέξω το ένα, 

ποτέ δεν θα διαλέξω ανάμεσα σε δύο Γκαουλάιτερ, τον Κουίσλινγκ που τάχα μου ταιριάζει.

Ούτε απ’ τα φύλλα συκής του δικομματισμού πρόκειται να επιλέξω, οι παραφυάδες του έβλαψαν και «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο», αρίστευσαν σε αυτό και η κυρία Μπακογιάννη και ο κ. Καρατζαφέρης.

Δεν θα ψηφίσω αυτούς που είπαν «ναι σε όλα» στους εγχώριους Δυνατούς και τους ξένους Δυνάστες.

Βενιζέλος! Ο άνθρωπος που ψεύδεται ακόμα και στον εαυτόν του, ο άρχων της σοφιστείας. Δεν τον ψηφίζω.

Σαμαράς! Ο αντιμνημονιακός που προσκύνησε!

Δεν τον ψηφίζω.

Καρατζαφέρης! Ο Χουντίνι της Κωλοτούμπας.

Δεν τον ψηφίζω.

Μπακογιάννη! Ο καθωσπρεπισμός της Διαπλοκής.

Δεν την ψηφίζω.

Δεν ψηφίζω αυτούς που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό, που διέλυσαν το κράτος και το κατηγορούν για κρατισμό, δεν ψηφίζω αυτούς που υπηρέτησαν και υπηρετούν τους «νταβατζήδες», τα λαμόγια, τους μιζαδόρους και τους αεριτζήδες. Τελεία και παύλα! Θέλω άλλη Ελλάδα.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο «εκσυγχρονισμός» και η μιντιακή προπαγάνδα τους έστησαν μια τυραννίδα που τώρα θα καταψηφίσω και στη συνέχεια, αν μπορέσω, θα συντρίψω.

Καμμία απειλή (για ακυβερνησία), κανένας εκβιασμός (για ξωπέταγμα της χώρας μας απ’ το ευρώ), κανένα παραμύθι (ότι δεν έχω την ισχύ να επαναδιαπραγματευθώ με οποιονδήποτε για οτιδήποτε) δεν θα με εμποδίσουν να προσπαθήσω να βρω έναν άλλον δρόμο. Δύσκολον; ίσως! αλλά όχι μονόδρομος για τον τάφο, αυτόν, που κατ΄ευφημισμόν ονόμασαν «σωτηρία».

Θα τιμωρηθούν.

Διότι η τιμωρία γεννάει λύτρωση και φέρνει ελπίδα. Αναζήτηση νέας στρατηγικής και τακτικής στη βάση της ευθύνης του ιδίου του λαού.

Θέλω μιαν άλλη Ελλάδα

που θα σέβεται τους γέροντες και δεν θα τους κόβει τη σύνταξη.

Που τα παιδιά της δεν θα γεννιούνται από χέρι στον Καιάδα για να μένουν μέσα του εφ’ όρου ζωής.

Θέλω μιαν Ελλάδα

που θα παρέχει στις νεαρές Ελληνίδες, στους νεαρούς Ελληνες και τα παιδιά των μεταναστών που ζουν μαζί μας την εκπαίδευση και την αγωγή που θα δώσει στη χώρα πολίτες

κι όχι κολλίγους ή ραγιάδες.

Θέλω να επιστρέψει ο πολιτισμός της εργασίας, θέλω την Αγορά πλήθουσα ανθρώπων κι όχι μόνον εμπορευμάτων, θέλω το μικρομάγαζο να ανθεί, τους εργάτες υπερήφανους, το κράτος και οι υπηρεσίες του να λειτουργούν, θέλω να επανέλθει 

ή μάλλον να δημιουργηθεί εκ νέου ο σεβασμός στις μεταξύ μας σχέσεις, να επαινούνται οι άξιοι, να επιβραβεύονται οι ρηξικέλευθοι, να υποστηρίζονται οι επιστήμονες. Γι’ αυτό

θα ψηφίσω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αριστερούς Οικολόγους. 

Θέλω κονδύλια για την έρευνα, την τεχνολογία, θέλω Ταμείο όπως της Νορβηγίας, όπου θα αποταμιεύει και θα δαπανά το έθνος υπέρ του λαού,

θέλω να ξαναβρούν οι πολίτισσες και οι πολίτες την αξιοπρέπειά τους, τον αυτοσεβασμό τους, το χαμόγελό τους, τις ουτοπίες τους - χωρίς ουτοπίες δεν προχωρούν οι κοινωνίες. 

Θέλω να απελευθερωθούν οι Ελληνες απ’ τον κυνισμό των αποβρασμάτων - όχι, δεν «τα φάγαμε μαζί»! Απ’ την ιδεολογική τρομοκρατία των ντόμπερμαν, την πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα.

Γι’ αυτό θα ψηφίσω Αριστερά.

Θέλω να βρούμε λύσεις εδώ και τώρα, 

για την ανεργία,

για την πρωτογενή παραγωγή,

για την ενέργεια, τις τράπεζες, την παροχή υπηρεσιών, 

για την άμυνα, την υγεία, το φορολογικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση.

Για όλα αυτά λόγο πρέπει να έχει ο ίδιος ο λαός - οι δυνάμεις του είναι αστείρευτες. Διαθέτει τους επιστήμονες, τους εργάτες, τους νέους, το σθένος, τη μνήμη, τη φαντασία.

Θέλω τον σοσιαλισμό αύριο, αλλά από σήμερα ψηφίζω Αριστερά, διότι μόνον αν μπει από σήμερα ο λαός στον αγώνα, μόνον αν ο ίδιος ελέγχει τον δρόμο και το αποτέλεσμα, δεν θα βρεθούμε πάλι αύριο μπροστά σε μια γραφειοκρατική παρέκβαση ή, ακόμα χειρότερα, σε μια τυραννίδα (στο όνομα του λαού, με τον λαό στη γωνία).

Οχι άλλη κινδυνολογία.

Ο λαός μπορεί και χωρίς αυτούς που τον εξαπάτησαν και προσπαθούν να τον εξαπατήσουν εκ νέου.

Δεν υπάρχουν μονόδρομοι.

Μας έφεραν έως εδώ αυτοί που ζητούν να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία θανάτου, πεθαίνοντας καθ’ οδόν, όπως οι Αρμένιοι αιχμάλωτοι των Τούρκων το 1915, αλλά πολλοί άλλοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας.

Δεν θα μας πάνε αμέσως στον Παράδεισο, αλλά θα μας βγάλουν απ’ τη Γεδρωσία.

Δεν είναι εύκολοι, δεν είναι δρόμοι του καναπέ, είναι δρόμοι του αγώνα. Θέλει δουλειά, δουλειά που πιάνει όμως τόπο, όχι δουλεία όπως μας προτείνουν οι Γραικύλοι.

Ώς εδώ!

Δεν ψηφίζω Μέρκελ! Ψηφίζω Ελλάδα.

Δεν διαλέγω τυράννους! Τους καταψηφίζω.

Δεν νομιμοποιώ τοκογλύφους! Θα τους δικάσω.

Διαλέγω με ποιους διαλέγομαι. Δεν διαλέγομαι με τα φερέφωνα του Δ’ Ράιχ και τα ανδρείκελα της Διαπλοκής.

Είμαι πολίτης, οπλίτης της ψήφου μου - μεγάλη ευθύνη και γι’ αυτήν λογοδοτώ στους πλησίον μου, στους συντρόφους μου, στους συμπολίτες μου, στους ίσκιους της μάνας μου και του πατέρα μου...

Μια υποψία ταραχής στο Χρυσοτρίκλινο… του Στάθη

Ταράχθηκαν οι Πρίγκηπες στο Ιερό Παλάτιο.

Νωρίς -λίαν πρωί- για τους Σεπτούς Γόνους, γύρω στις 9 με την ώρα των λαϊκών, έφθασαν από την αγορά τα νέα
στα Κάτω Δώματα. Και πρώτοι ρίγησαν καθώς τα έμαθαν οι Ευνούχοι.

Ενας πληβείος, λέει, ανέβηκε μόνος του στον Σταυρό

εν Μέση Οδώ

μεσ’ στην Πλατεία Συντάγματος

μέσα στη μέση στο Μεϊντάνι.

Κι εκεί, μπροστά στα μάτια πλήθους πληβείων απέθανε, χωρίς υπόσχεση αναστάσεως να αφήσει, χωρίς κάποιαν ελπίδα άλλη να υπαινιχθεί πως υπάρχει,

χωρίς κάποιο σημείο που να μπορεί αισίως να ερμηνευθεί πίσω του να κληροδοτήσει.

Τίποτα.

Απλώς έδωσε τέλος ο ίδιος στη ζωή του, λέγοντας ότι ζωή δεν είναι πια, και με το ίδιο του το χέρι, αυτόχειρ, κατέληξε.

Σφόδρα ταράχθηκε το πλήθος και ο ένας με τον άλλον άρχισαν να συναθροίζονται στην Αγορά, από στόμα σε στόμα τα νέα, τι έγινε και πώς και γιατί;

Αυτό το «γιατί» εξόχως ανησυχητικό και με αυτό το «γιατί» μαντάτο έσπευσαν οι σμπίροι στους Ευνούχους και οι Ευνούχοι από τα Κάτω Δώματα

στα Ανω, να πληροφορήσουν τους Σεπτούς Περίκλειστους για την ταραχή, και πιθανώς την αναταραχή που διατρέχει την Αγορά κι αναστατώνει την Πόλη.

Κι αυτοί, οι Σεπτοί, ήρεμοι όπως πάντα, νηφάλιοι και γνώστες -παλιές γενιές αυτές οι Δυναστείες- το πρώτον

είπαν να ειπωθεί στο πλήθος για τη βαθειά τους θλίψη! Πρώτα αυτό: ότι θρηνούν! Και ύστερα ότι το πράγμα θα εξετασθεί. Δικαιοσύνη θα αποδοθεί.

Ας μην ανησυχούν οι πληβείοι - άλλωστε οι
καιροί είναι κρίσιμοι, δεν είναι ωφέλιμη η αταξία, θα εξετάσουν οι Σεπτοί, θα
αποφανθούν οι επαΐοντες. Ολα θα γίνουν όπως προβλέπουν οι νόμοι - έτσι
παράγγειλαν οι Γόνοι των Δυνατών οι πάνσεπτοι, απαραβίαστοι και ιεροί, έτσι έσπευσαν να διαδώσουν στο πόπολο και οι Ευνούχοι, ώστε
να κρατηθεί σε τάξη η Αγορά, να συνεχισθούν οι δοσοληψίες.

Κι ενώ έτσι είπαν οι Ιεροί στους σμπίρους τους να πράξουν, φώναξαν οι ίδιοι τους Πραίτορες, τα Ντόμπερμαν και τους Γκόλντεν Γκαουλάιτερ Οπίνιον Μέικερς να συσκεφθούν περί το πρακτέον.

- Να τον βγάλουμε «διαταραγμένον» , είπε ο ένας, «παρία» είπε ο άλλος, «σαλόν» είπε ο τρίτος - δεν γίνεται

φώναξαν εν χορώ οι σμπίροι. Αφησε πίσω του γράμμα και γραφή -τώρα ευρέθη!- στο οποίο κατηγορεί εσάς τους Σεπτούς ότι του κάψατε τη ζωή και για αυτό σας την πετάει στα μούτρα.

Παύσις.

Θα μπορούσε να ήταν και θλίψη, αν δεν ήταν απλώς μια έκδηλη αμηχανία.



Και τότε μίλησε ο πιο πονηρός απ’ τους Σεπτούς -παλιά αλεπού και δεινός ρήτωρ- «αυτή είναι η λύσις» δήλωσε.

«Η σιωπή μας απέναντι στον νεκρό.

Η αμηχανία μας η οποία μπορεί να εκληφθεί κι ως θλίψη.

Έτσι "σεμνά" να απορροφήσουμε το γεγονός!

Οχι πως πρέπει να αμελήσουμε να διατρανώσουμε αυτή μας τη θλίψη, θερμά να είναι τα συλλυπητήριά μας προς τους οικείους του, αλλά

και τον λοιπό λαό!

Που περνάει δύσκολες ώρες! Δεν είναι τώρα η στιγμή για εκμετάλλευση του τραγικού συμβάντος,
αυτό να τονίσουμε», είπε ο πιο πονηρός απ’ τους Σεπτούς - σιγά την πονηρία δηλαδή, απλά πράγματα. Γνωστά:

«Οι ευθύνες θα αναζητηθούν».

«Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί».

Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. «Τα παραπάνω, θα είναι πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος».

Ισως, τέλος, να επρόκειτο περί αδύναμου χαρακτήρος. Αν αυτοκτονούσαν όλοι όσοι δεν αντέχουν την πολιτική μας, δεν θα μας έμενε κανείς να κυβερνήσουμε - πήγε να καγχάσει ο Πρωτοσεπτός,

αλλά ήταν η θλίψη του σπουδαία και δεν εκάγχασε...


Ζήτησε μάλιστα να του φέρουν κι ένα κρεμμύδι - ήταν σπουδαία η θλίψις του και θα έπρεπε το δάκρυ να φανεί...

-------------------------------
(Στάθης enikos.gr)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στον συμβολικό χαρακτήρα της πράξης του 77χρονου αυτόχειρα, που αυτοπυροβολήθηκε στην πλατεία Συντάγματος, αναφέρθηκε με μία λιτή δήλωσή της η κόρη του.

Μιλώντας στα "Νέα" η κόρη του 77χρονου συνταξιούχου, δημοσιογράφος και ακτιβίστρια, είπε: "Το περιεχόμενο του σημειώματος είναι η φωνή του πατέρα μου, το πολιτικό περιεχόμενο της πράξης του".
Στο σημείωμα που βρέθηκε στην τσέπη του 77χρονου και είχε ως παραλήπτη την κόρη του, ο αυτόχειρας "μίλησε" εκφράζοντας τους φόβους και τις αγωνίες πολλων συμπολιτών του, που έχουν "γονατίσει" από τα οικονομικά μέτρα και την κρίση.

Ενύπνιον 25ης Μαρτίου - του Στάθη

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή

απ’ τον εσπερινό ήδη του Σαββάτου, βάζουν τα καλά τους τα ξωκλησάκια του Αιγαίου για να ανάψουν, στο λιόγερμα της παραμονής, το πρώτο κεράκι της γιορτής.

Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ’ το «αθάνατο κρασί του 21» - σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες,

ανάρια - ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ’ τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά - μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ’ το Δίστομο

τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ’ τα Καλάβρυτα

και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ’ τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη - «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ’ την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ’ τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά

αγκαλιά με τα γράμματα απ’ τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.

Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ’ τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ’ άλλο το Βαγγέλιο» παρέα

με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα,

του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ’ αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.

Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ’ την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να εύχεται ο πρωτομάρτυρας

στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων - όμως


Μεγάλη η Γιορτή

κι όσο πάει και μεγαλώνει το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.

Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ’ την Καππαδοκία ως τη Θράκη,

και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για

να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.

Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ - όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα

για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ

ελε λευ

λέξη αγνώστου ετύμου η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες

του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.

Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας - τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ

από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας - ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ’ την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.

Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ’ τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή

μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε’ της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»

Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!

Εχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! - τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ’ τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!

Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται!


Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτή σ’ αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.

Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται...

------------------------
(Πηγή: enikos.gr)

Το δικό μου σχόλιο:

Ποιο καλύτερο επετειακό λογοτεχνικό κείμενο, ποιο καλύτερο στιχούργημα απ' το σημερινό σου κείμενο, αγαπητέ Στάθη, είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω! Σ' ευχαριστώ από καρδιάς που με την γραφίδα και την πέννα σου με συντροφεύεις κάθε μέρα, σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς...

Το γιαούρτι (του Συνταξιούχου)...

Πρώτη καταχώρηση: 08/03/2012

08:00Ο Στάθης στον eniko

Αγαπητέ Γιώργο

σπανίως απευθύνομαι γράφοντας σε δεύτερο πρόσωπο υπό μορφήν ανοικτής επιστολής προς κάποιον, αλλά σήμερα, ας κάνουμε μιάν εξαίρεση

χάριν μιας παλιάς (εκ των πραγμάτων) σχέσης αφ’ ενός μεταξύ ενός καλλιτέχνη κι ενός σχολιαστή, αφ’ ετέρου μεταξύ δύο φίλων,

έστω πρώην φίλων. Αν είμαστε πρώην φίλοι, διότι, όσο κι αν χώρισαν οι δρόμοι μας (όταν οι φίλοι δεν τροφοδοτούν τη φιλία τους, η σχέση τους χλωμιάζει) ορισμένες πέτρες, απ’ αυτές που θεμελιώνουν οι άνθρωποι τα σπίτια τους, παραμένουν στη θέση τους - και, με τα χρόνια, γίνονται ιερές.

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω, αγαπητέ μου Γιώργο, όπως κι εκατομμύρια άλλοι Ελληνες, ότι «έχεις πια εγγραφεί στην πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας, ότι έχεις κοσμήσει τα ελληνικά γράμματα», όπως είχε η ταπεινότης μου την τιμή να δηλώσει για σένα, όταν ρωτήθηκε από καλούς ανθρώπους, θεράποντες της ιστορίας μας - πες τους καταγραφείς, συναξαριστές, «Αλεξανδρινούς», έρχεται

απ’ τα πολύ παλιά η σκούφια του γένους μας - πες τον λαό, πολίτες, συμπατριώτες σου.

Στενοχωρήθηκα με όσα έπαθες στο Ιλιον.

Στενοχωρήθηκα όμως ακόμα περισσότερο με όσα άρχισες μετά να δηλώνεις.

«Δυστυχώς υπάρχει και φασισμός στη χώρα μας» είπες! Κι έχεις δίκιο! Είναι φασισμός να πάει το μεροκάματο στα 427 διά 25 ίσον 17 Ευρώ την ημέρα.

Είναι βία ή μάλλον βιασμός να είναι ο ένας στους δύο νέους άνεργος.

Το κόψιμο της σύνταξης του παππού και της γιαγιάς, το βαρύ χαράτσι που πρέπει να πληρώνουν ο πατέρας και η μάνα, τα νηστικά παιδιά στα χωρίς βιβλία σχολεία, όλα αυτά κι άλλα πολλά που έχουν βυθίσει τα περισσότερα ρωμέικα σπίτια σε βαθειά κατάθλιψη, ίσως να μην έχουν να κάνουν με τον φασισμό των μελανοχιτώνων,

αλλά έχουν οπωσδήποτε να κάνουν με τον φασισμό των καπιταλιστών (όχι μόνον των τοκογύφων, αλλά όλων).

Και βεβαίως, με τον φασισμό του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί, βάζοντας τα επιτόκια πάνω απ’ τους ανθρώπους - ανάμεσά τους, νομίζω, και η Αννα. Ή μήπως δεν ψήφισε κι αυτή το Μνημόνιο.

Θα μου πεις ότι εσύ δεν ψήφισες το Μνημόνιο, όπως ότι ούτε έχεις ψηφίσει ποτέ σου ΠΑΣΟΚ. Και πάλι δίκιο έχεις! Ούτε κι εγώ, εμένα όμως δεν με έχουν γιαουρτώσει -τουλάχιστον όχι ακόμα- γιατί;

(Βεβαίως, μηδένα προ του τέλους μακάριζε - αν κάποια στιγμή υποστώ κι εγώ, στο μέτρο του γραφία, την αποδοκιμασία των συμπολιτών μου, θα προσπαθήσω να καταλάβω το γιατί) - Ομως

τι σ’ τα λέω όλα αυτά, τα ξέρεις.

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικώς είμαι κατά των γιαουρτιών και της μούντζας, όπως είμαι κι εναντίον της (χρήσιμης στην εξουσία) βίας των μπαχαλάκηδων, αυτών που καίνε το βιβλιοπωλείο του κ. Γεωργιάδη (και τον «βγάζουν» έτσι βουλευτή) ή αυτών (των ίδιων) που διαλύουν τις διαδηλώσεις

στέλνοντας ξανά και ξανά τον κόσμο σπίτι του τριάντα χρόνια τώρα.

Ομως, αγαπητέ μου Γιώργο, δεν είμαι κατά της βίας γενικώς, πιστεύω, όπως κι εσύ άλλωστε, ότι ενίοτε «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας» και πάντως είμαι οπωσδήποτε υπέρ της δημόσιας αποδοκιμασίας - τη

βρίσκω πολύ δημοκρατική: Ιδιαιτέρως όταν διατυπώνεται με παρρησία και σθένος - αρχαίο κουσούρι κι αυτό, από όταν οι Αθηναίοι, ας πούμε, πέταγαν ζαρζαβατικά στους τραγωδούς ή τους κωμωδιογράφους αν έγραφαν «πατάτες» ή

γιούχαραν (επίσης μετά ζαρζαβατικών, πριν να τους εξορίσουν) όσους πολιτικούς διαπίστωναν οι πολίτες ότι προσπαθούσαν αν τους εξαπατήσουν.

Μερικές φορές οι πολίτες έκαναν λάθος - αλλά έτσι είναι η δημοκρατία, ένα τσαχπίνικο πολίτευμα που κάνει μεν λάθη, προσπαθεί όμως μερικές φορές τουλάχιστον να τα διορθώσει.

Εχεις λοιπόν για μιαν ακόμα φορά δίκιο, όταν επικαλείσαι τη Δημοκρατία, παρ’ ότι δεν αντιστέκεσαι σε όσους τώρα την καταλύουν

κουρελιάζοντας το Σύνταγμά της,

υπαγάγοντας τη χώρα σε Καθεστώς Κατοχής,

και καθιστώντας την Ελλάδα εκ νέου Φόρου Υποτελή.

Ομως, κι αυτά τα ξέρεις, δεν χρειάζεται να σου τα υπενθυμίσω εγώ, ούτε μεταξύ μας χωράνε δοκησισοφίες περί Χούντας, αυτές άφησέ τες για τις μαζορέτες και τα ντόμπερμαν του συστήματος που παθαίνουν ιερή φρίκη με τους «αγανακτισμένους» είτε

πολίτες στο Σύνταγμα είτε θεατές στην Επίδαυρο, αλλά δεν λένε λέξη για τα βάσανα του κόσμου (αυτά που τον έκαναν και τον κάνουν «αγανακτισμένο»). Τα ίδια παπαγαλάκια έχουν βγάλει τον σκασμό για τους Δυνατούς - πες τους νταβατζήδες, λαμόγια, φοροφυγάδες, αεριτζήδες.

Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, υπέρ των αφεντικών τους και ουδέν ακούουν, εσύ όμως, ένας καλλιτέχνης, πρόμαχος συχνά του λαού, σίγουρα ακούς τη βοή των επερχομένων.

Οταν όμως, παλιέ μου φίλε, ενώ ακούς τη βοή των επερχομένων εσύ σιωπάς, κραυγές, αιτιάσεις και μεγάλες φωνές των απελπισμένων θα λάβεις ως απάντηση.

Δεν θα σου έλεγα, «Γιώργαρε» των καλύτερων μας χρόνων, να σκύψεις το κεφάλι με σεβασμό μπροστά σε αυτούς που σε γιαούρτωσαν επειδή εσύ τους όπλισες το χέρι (δεν είμαστε δε και Χριστιανοί να πάμε να τους πλύνουμε τα πόδια), ούτε να στρέψεις και το άλλο μάγουλο, θα σου έλεγα όμως -αν μου το επιτρέπεις- να κλείσεις το στόμα σου και να ανοίξεις τα αυτιά σου. Για λίγο.

Ετσι σαν σε προσευχή στους ποιητές που έχεις τραγουδήσει κι αποδίδοντας, με ενός (μεγάλου) λεπτού σιγή, τιμές στους πληβείους για τους οποίους έχεις τραγουδήσει.

Ωστε, όταν ανοίξεις ξανά το στόμα σου να ανοίξουν ξανά και οι άνθρωποι τα αυτιά τους να σε ακούσουν κι όχι το στόμα τους για να σε αποπάρουν.

Μάλιστα με λέξεις βαρειές.

Ξέρω, και τελειώνω με αυτό, ότι ξέρεις κι εσύ πως δεν πρόκειται για «οργανωμένες μειοψηφίες» κι άλλα καταγέλαστα? τα ίδια μας τα έργα βλέπουμε κάθε μέρα που μας κάνουν τη χάρη οι θεοί να ξυπνάμε το πρωί,

τα ίδια, που, αν κλείσουμε μπροστά τους τα μάτια, θα αρχίσουν να μας κρατάνε ξάγρυπνους τη νύχτα - με τις «καλές κυράδες», όπως αποκαλούσαν τις Ερινύες οι αρχαίοι, να λεηλατούν την ψυχή μας...

Με την αγάπη μου, Σ.