Η Επιστολή παραίτησης της Νάντιας Βαλαβάνη

Προς τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας 

Αλέξη,

Στήριξα την ομάδα διαπραγμάτευσης τη νύχτα της Παρασκευής όντας σίγουρη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συμφωνία. Ότι τελικά θα γυρίσετε πίσω για να στηριχτούμε  στο λαό - όπως το έκανες και την προηγούμενη φορά.  Ότι η ανάγνωση της μάχης που δίνατε εκεί θα βοηθήσει ν’  αποκαλυφθεί στα μάτια και των πιο ανυποψίαστων συμπατριωτών μας, μετά και τ’ αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της προηγούμενης Κυριακής, πώς επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως εργαλείο για να μετασχηματίσουν βίαια στο ακόμα φρικαλεότερο συνολικότερα την Ευρώπη. Επειδή δεν πιστεύω ότι η κατάσταση για την εργαζόμενη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας μπορεί ποτέ ν’ αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο χωρίς τη δική της συνειδητοποίηση και θέληση για δράση προς τα εκεί.

Ακόμα και τώρα, Δευτέρα πρωί, εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει συμφωνία. Ότι η τακτική των γνωστών κυρίαρχων κύκλων στη Γερμανία είναι ο πλήρης εξευτελισμός της κυβέρνησης και της χώρας. Να ψηφίσει η Βουλή αύριο-μεθαύριο ό,τι μέχρι σήμερα έχει – ας πούμε - «συμφωνηθεί», και πάλι να μην υπάρξει συμφωνία. Μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση και ν’  αναλάβει κυβέρνηση «δοτών» και «προθύμων».  Αυτοί που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ. Αυτοί που, μαζί με τους «έξω», πίστεψαν ότι  οι κλειστές τράπεζες θα συνέτριβαν το πρώτο πείραμα ελπίδας στην ευρωπαϊκή ήπειρο τον καινούργιο  αιώνα. Αυτοί που ήδη σηκώνουν κεφάλι και απευθύνονται με μια ύβρι που δε θα μπορέσει να εξαλείψει οποιαδήποτε κάθαρση.

Αλέξη,

ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι σ’ ένα πόλεμο, όταν οι δυνάμεις του αντίπαλου αποδειχθούν συντριπτικά υπέρτερες, επιτρέπεται η συνθηκολόγηση – με μοναδικό στόχο την ανασύνταξη  των δικών σου δυνάμεων και την οργάνωση, ξανά, της αντίστασης που θα επιτρέψει να μεταβάλλεις πλέον τις ίδιες εκείνες τις συνθήκες που οδήγησαν στην ήττα. Αυτή η «συνθηκολόγηση», όμως, είναι τόσο συντριπτική, που δε θα επιτρέψει ανασύνταξη δυνάμεων. Και η επιδείνωση, με δική μας υπογραφή, της κατάστασης ενός εξαντλημένου λαού εκεί που πήγαινε να σηκώσει κεφάλι, θα αποτελέσει «ταφόπλακα», για πολλά χρόνια, οποιωνδήποτε δυνατοτήτων χειραφέτησης του.

Χρωστάμε πριν απ’  όλα στα νέα παιδιά, αυτά που καθόρισαν το αποτέλεσμα της προηγούμενης Κυριακής, αυτά που είναι το μέλλον τους που καθορίζεται σήμερα, να γυρίσει η αντιπροσωπεία μας χωρίς αφόρητες δεσμεύσεις. Ν’  απευθυνθείς ξανά σε αυτά τα παιδιά και σ’ όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα αν ψήφισαν όχι ή ναι. Να τους εξηγήσεις πώς ακριβώς έχει η κατάσταση, τι θα έχει ν’  αντιμετωπίσει ο λαός μας, αν πάρει σάρκα και οστά, στις συνθήκες που επιβλήθηκαν στη χώρα, το πλειοψηφικό όχι. Που δόθηκε με την πλειοψηφία να θέλει αυτό που λέγαμε, λύση εντός της Ευρώπης. Αυτή η συγκεκριμένη λύση, όμως, που επιβάλλεται σήμερα με τόσο καταθλιπτικό τρόπο, δεν είναι λύση βιώσιμη. Για τους ίδιους, για το λαό, για τη χώρα. Για την άλλη Ευρώπη, που βρίσκεται σε κατάσταση τοκετού. Είναι άλλο πράγμα να βρεθείς σε μια πραγματικότητα εξαιρετικά δύσκολη, ν΄ αντιμετωπίζεις μια καταστροφή, μ’  ελπίδα ωστόσο σ’ ένα μέλλον αξιοπρέπειας, κυριαρχίας  κι ανεξαρτησίας. Κι άλλο ν’  αντιμετωπίζεις μια καταστροφή που θα ολοκληρωθεί με ό,τι εθνικό εισόδημα έχει απομείνει να κατευθύνεται στους «έξω», για την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν αποπληρώνεται στους αιώνες των αιώνων και κάνει την ίδια την κοινωνία μη βιώσιμη, και στους «πάνω». 

Αλέξη,

Σ’  ένα τέτοιο προσκλητήριο θα είμαι παρούσα και θα το υπηρετήσω απ’ όποια θέση θέλεις μέχρι τέλους. Σε περίπτωση όμως που η αντιπροσωπεία μας επιστρέψει με τις δεσμεύσεις που απευχόμαστε  - μέτρα θνησιγενή, που σε κάθε αξιολόγηση θα ξαναθέτουν τα ίδια  διλήμματα, υποχώρηση ή GREXIT –, είναι αδύνατο να συνεχίσω να είμαι μέλος της κυβέρνησης. Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη με την οποία με τίμησες. Με τη σειρά μου, σ’  ένα υπουργείο που όπως ξέρεις βρέθηκα μόνο για λόγους κομματικότητας, έκανα ότι μπορούσα για ν’  ανακουφιστούν λαϊκά στρώματα και για να προετοιμάσω ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα.  Το ίδιο και σε ό,τι αφορά το άλλο μεγάλο μέτωπο, της διαφύλαξης και μιας πραγματικής  αξιοποίησης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και του τόπου, της δημόσιας περιουσίας. Σ’  ευχαριστώ που έστω για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα μου έδωσες τη δυνατότητα να υπηρετήσω απ’  αυτή τη θέση το απελευθερωτικό μας εγχείρημα. 

Ο αγώνας, θέλω να πιστεύω, συνεχίζεται. 

Μ’  εκτίμηση

Νάντια Βαλαβάνη

---------
[πηγή]

Σημείο καμπής - Του Στάθη

Με την άκρη του ματιού. Κι εν αναμονή εξελίξεων. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να είχε φθάσει ως εδώ. Διαπραγματεύθηκε σαν να είχε άγνοια κινδύνου και με πατέντες ερασιτεχνών εντός ενός στενού αρχηγικού κύκλου. Ο ορισμός του μεζέ των θηρίων. Ταυτοχρόνως, ως τώρα και πλην ολίγων εξαιρέσεων η κυβέρνηση κυβέρνησε υποτυπωδώς. Και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Οι Έλληνες. Η χώρα. Παρά ταύτα

και παρά τη θηριώδη προπαγάνδα εναντίον του, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και έδωσε όπλο το 62%  στην κυβέρνηση. Τη φιλολαϊκή κυβέρνηση. Η οποία όμως δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, διότι είχε ήδη φθάσει στο απροχώρητο. Δεν είχε

πιά παρά μόνον ένα δρόμο, τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι, ο δικομματικός μονοκομματισμός. Και ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, απλώς χρησιμοποιώντας μια άλλη ρητορική. Που όμως κι αυτή με τη ρητορική των προγενέστερων άρχισε να μοιάζει. Το «όχι» έπρεπε να γίνει «ναι». Κι έγινε. Και στις διαπραγματεύσεις και στη Βουλή. ‘Ένα «ναι» που πίσω του στοιχήθηκαν όλες οι δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια και τον λαό στη δυστυχία.

Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι! Κι αυτό είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Έφερε την Αριστερά σε αντίθεση με τον εαυτόν της. Μοιραίο κατόρθωμα-διότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε τροχιά καμπής. Τι θα βγει απ΄αυτό; άγνωστον ακόμα (μόνο σενάρια κι εικασίες τρέχουν). Η πραγματικότητα όμως έχει διαμορφωθεί.  Η χώρα παραμένει σταθερά σε καθεστώς υποτέλειας (που μάλιστα βαθαίνει) και η κυβέρνηση

φαίνεται ότι θα αποσπάσει μια συμφωνία πολύ σκληρή για τον λαό με μια-δύο πλευρές που θα χρυσώνουν το χάπι (εν πρώτοις με τη «γενναιόδωρη» πλέον αποκατάσταση εκ μέρους  των δυναστών του τραπεζικού τομέα). Στην κοινωνία τα ερχόμενα θα λειτουργήσουν κατά το σύνδρομο του σπιτιού του Χότζα. Με τα σπίτια μας τίγκα στις ύαινες και τους κροκόδειλους, αν μας απαλλάξουν απ΄τη γάτα, θα αισθανθούμε μια κάποια ανακούφιση. Διότι ο λαός

είδε τον χάρο (μιας ανοργάνωτης εξόδου απ΄το ευρώ) με τα μάτια του. Η παραμονή λοιπόν σε ένα νόμισμα φυλακή, σε μια χώρα Ειδική Οικονομική Ζώνη και σε μια Ένωση Θηρίων συνοδεύεται από στεναγμούς ανακούφισης της μεγάλης πλειοψηφίας, και πάντως όλων εκείνων που δεν ήταν προετοιμασμένοι για κινδυνώδεις περιπέτειες σε «αχαρτογράφητα νερά».

Χθες στη Βουλή η εως τώρα επιτυχημένη διαχείριση των εσωτερικών αντιθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ και η απολύτως αποτυχημένη διαχείριση του ρόλου της Αριστεράς ως κυβέρνηση έφθασαν στο όριό τους. Και ο κόμπος έσπασε το χτένι: προ του Γορδίου Δεσμού (ο οποίος θα παραμείνει άλυτος για πολλά χρόνια πλέον) οι αστικές δυνάμεις «πήγαν» με την Αριστερά (για να τη φάνε στη συνέχεια) και η Αριστερά, πλην ολίγων, πήγε μαζί τους. Όπως πήγε και τη χώρα εκεί που ως τώρα την πήγαιναν, περιορίζοντας τη διαφορετικότητά της  σε υποσχέσεις για το μέλλον.

Με έναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε ακόμα και από τα αστικοδημοκρατικά του καθήκοντα και υποτάχθηκε όχι τοις κείνων ρήμασι, αλλά στις υπαγορεύσεις των δικτατόρων της οικονομικής φρίκης και του πολιτικού εκφασισμού που τη συνοδεύει. Η απώλεια της δεδηλωμένης (η οποία μάλλον θα διευρυνθεί όταν έλθει η συμφωνία προς ψήφισιν στη Βουλή) υποχρεώνει

τον κ. Τσίπρα (εκτός απ΄τον ανασχηματισμό που θα πρέπει να κάνει αμέσως) σε δύο λύσεις: ή στην ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινοβουλίου-πράγμα που θα ήταν ένα «υψηλό πραξικόπημα»-ή στην προσφυγή σε εκλογές.

Ό,τι απ΄τα δύο κι αν κάνει, το κόμμα του το έχει διαλύσει. Αν ο ίδιος μετακινηθεί προς την κεντροαριστερά, όπως με τόση επιμονή τον καλεί να κάνει το σύστημα που θα πολεμούσε, στις επόμενες εκλογές θα έχει βγάλει ο ίδιος την Αριστερά απ΄το προσκήνιο, επιτυγχάνοντας άθλο που ουδείς άλλος ηγέτης της έως τώρα έχει επιτύχει.

Όμως, ας μείνουμε στα τρέχοντα, άλλωστε εις ό,τι με αφορά για την ερμηνεία της βοής των επερχομένων ελάχιστη ικανότητα έχω, σθένος δε τρωθέν και βαρύθυμο.

Άλλωστε χόρτασα, κορέσθηκα απ΄το γελοίον του πράγματος. Είδα τον πρώην Υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη να φεύγει στην Αίγινα σαν τον τελευταίο νάρκισσο και τον πρώτο ρίψασπιν. Είδα την Αριστερά να αποκτά τον δικό της Τζαμτζή στο πρόσωπο του κ. Μιχελογιαννάκη, είδα και τον «γουναρά» να ΄χει ράμματα για τη γούνα του ο ίδιος. Όμως

αυτά ήταν της πλάκας. Τα σοβαρά είναι μ΄ανθρώπους σαν και μένα. Σε ποια διαδήλωση είχα δει εγώ τον κ. Σαγιά και σε ποιόν αγώνα; Ως φαίνεται, όποιος κάνει τα στραβά μάτια για κάποια πράγματα, ένεκεν υπέρτερων λόγων, στο τέλος στραβώνεται. Ή του ανοίγουν τα μάτια, χωρίς δόξα και με ακόμα λιγότερες ελπίδες.

Σε όσους από σας συνταξιδεύουμε χρόνια μαζί, αλλά και σε πολλούς νεότερους που ανταμωθήκαμε καθ΄οδόν, πάντοτε έλεγα να αμφιβάλλετε για όσα γράφω, όχι επειδή έχω περισσότερες από μία γλώσσες, ούτε επειδή σας γέλασα ποτέ, αλλά διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Πάντα προσπαθούσα να σας λέω την αλήθεια δια της αποδείξεώς της, όπως και τη γνώμη μου χωρίς περιστροφές.



Κι έτσι θα συνεχίσω: αμφιβάλλοντας, επαληθεύοντας, ψάχνοντας…

               Ες αύριον πάλι…

-----------------------
[πηγή]

Δεν τους ενδιαφέρει καμία συμφωνία - Την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι θέλουν οι Γερμανοί

Δεν τους ενδιαφέρει καμία συμφωνία. Δεν τους ενδιαφέρει καμία Ενωμένη Ευρώπη και κυρίως δεν τους ενδιαφέρει καμιά Δημοκρατία. Τους ενδιαφέρει μόνο το κεφάλι του Τσίπρα. Να σερβιριστεί στο πιάτο σε ένα από τα δείπνα τους για να το απολαύσουν ακούγοντας τη «Λιλή Μαρλέν» , που αλλοίμονο, δεν θα σημαίνει τίποτα από το αυταρχικό παρελθόν της Γερμανίας. Η Γερμανία έχει βλέπετε τη μεγάλη ικανότητα να απενοχοποιεί το παρελθόν της και να ενοχοποιεί το μέλλον των άλλων.

Αυτό που διαδραματίζεται το τελευταίο 48ωρο είναι άκρως αποκαλυπτικό. Η Γερμανία έχει βάλει τους παλιούς ιππποκόμους της γερμανικής κυριαρχίας και νυν μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης, να σπάσουν τα μούτρα της Ελλάδας με τις συνεχείς και προσβλητικές αναφορές στην αναξιοπιστία της ελληνικής πλευράς. Ο διεθνής τύπος γεμίζει  με δημοσιεύματα δηλώσεων της επικριτικής Φινλαδίας και της αγανακτισμένης Λετονίας για τους απαράδεκτους Ελληνες που θέλουν λεφτά χωρίς να εγγυώνται τίποτα. Αυτή τη φορά μέχρι και ο Ντράγκι αγανάκτησε, ενώ η Γαλλία και η Ιταλία έτρεξαν αμέσως μετά την απόφαση της ελληνικής Βουλής για το νέο πρόγραμμα να δηλώσουν πως είναι ικανοποιητικό για να προλάβουν την αρνητική τοποθέτηση του Σόιμπλε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει στα όρια της, όσο και αν αυτό δεν φαίνεται. Ζει τη νέα  γερμανική κυριαρχία η οποία, όπως συμβαίνει με κάθε κυριαρχία, λίγο ενδιαφέρεται για τη Δημοκρατία.

Στη διάρκεια πριν το δημοψήφισμα, η παρέμβαση των ευρωπαικών παραγόντων, όπως συνέβη και με τις εκλογές του Ιανουαρίου, ήταν προσβλητικά χειραγωγητική. Περιέγραψαν ως πρόβλημα της Ελλάδας τον Τσίπρα αφού εκβίασαν με όσα μέτρα μπορούσαν. Ζητούσαν ανοιχτά μια άλλη κυβέρνηση. Πιστός σε αυτό το ευρωπαϊκό «ιδεώδες» ο εκφραστής της Δημοκρατίας του τρικάμερου, Σταύρος Θεοδωράκης, τελειώνοντας με τις συναντήσεις του με τους ευρωπαίους και μια ακόμη πρόβα στον καθρέφτη, αναφώνησε πως η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση από την εκλεγμένη. Λίγη σημασία έχει αν ο Θεοδωράκης έχει ως αφετηρία όσα του τάζουν ο Σούλτς και ο Γιούνγκερ ή να απλώς φαντασιώνεται τον εαυτό του ρυθμιστικό παράγοντα όπως διαφήμιζε και το Γενάρη πριν τις εκλογές. Σημασία έχει πως σύσσωμη η τρόικα εσωτερικού, χαιρέκακα παρακολουθεί κάτι εκπροσώπους μαφίας που έχουν αναλάβει ρόλο υπουργού στις βαλτικές χώρες να βρίζουν την Ελλάδα και να απαιτούν τους δικούς τους μισθούς των 200 ευρώ για την Ελλάδα , δηλώνοντας έτοιμη  να κάνει ακόμη και δηλώσεις στα Φιλανδικά για να δείξει πόσο γρήγορα ευθυγραμμίζεται στις νέες απαιτήσεις.

Η Δημοκρατία καταλύεται μέσα από τις απαιτήσεις αυτών που φαντάζουν οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης. Στα τραπέζεια των διαπραγματεύσεων βάζουν κυνικά απαιτήσεις που αφορούν τα συμφέροντά τους αλλά κυρίως την απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα. Ή ο Τσίπρας θα συρθεί στα πόδια τους, ή θα προχωρήσουν σε ένα σύγχρονο πραξικόπημα προτάσσοντας τα ευρώ τους. Σε καμιά περίπτωση δεν θα τον αφήσουν να αλλάξει την Ευρώπη με τη δύναμη του παραδείγματος της Ελλάδας.

Δεν σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν τανκς. Τι να τα κάνεις τα τανκς όταν έχεις την τηλεόραση. Θα ήταν ωστόσο καλό να γνωρίζουν, είτε χρησιμοποιήσουν τανκς είτε τον εναλλακτικό Θεοδωράκη καβάλα σε ποδήλατο που θα τον καταγράφουν δέκα κάμερες, πως το να παίζεις με τους λαούς έχει ένα μεγάλο ρίσκο στον οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί η κάθε Σαλώμη.

Του Κώστα Βαξεβάνη (πρωτότυπος τίτλος:"Την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι θέλουν")

--------------
[πηγή]

Δεν είναι όλοι ίδιοι (μια καταγραφή για την Ιστορία)

Παρακολουθώντας χτες το βράδυ την συνεδρίαση και τη ψηφοφορία της Βουλής για το νομοσχέδιο -το νέο Μνημόνιο δηλαδή-, δεν πίστευα στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Όταν ξεκίνησε να μιλάει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος -τον οποίο συμπαθούσα κάποτε- και άκουσα τι έλεγε, νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Το πήρα και προσωπικά, δηλαδή.

Όταν μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας, ας μην γράψω καλύτερα τι σκέφτηκα.

Η μόνη στιγμή που αναθάρρησα κάπως ήταν όταν μίλησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δεν σχολιάζω, δείτε το βίντεο.

Επειδή ξέρω τους τραμπουκισμούς που υφίστανται οι βουλευτές για να υποκύψουν και να ευθυγραμμιστούν με την γραμμή της ηγεσίας -ειδικά όταν η ηγεσία έχει κάνει τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ζωής της-, θέλω να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που άκουσαν τη συνείδησή τους, σεβάστηκαν τους πολίτες, σεβάστηκαν τη χώρα, και δεν ψήφισαν την πρόταση για το νέο Μνημόνιο.

Μετά το 61,3% του ΟΧΙ των πολιτών στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, βρέθηκαν μόνο δυο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ΟΧΙ.

Είναι η Ιωάννα Γαϊτάνη και η Ελένη Ψαρρέα.
Το μόνο που κρατώ, παρακαταθήκη για το μέλλον,τα παιδιά κι εγγόνια μου είναι η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου!!!
Όλα τα υπόλοιπα, πετάω στα σκουπίδια της Ιστορίας.
Παρών δήλωσαν οι: Ζωή Κωνσταντοπούλου, Παναγιώτης Λαφαζάνης. Δημήτρης Στρατούλης, Κώστας Λαπαβίτσας, Στάθης Λεουτσάκος Αγλαϊα Κυρίτση, Γιάννης Σταθάς, Θανάσης Σκούμας.

Απόντες ήταν οι: Γιάνης Βαρουφάκης, Ελένη Αυλωνίτου, Δημήτρης Κοδέλας, Ελένη Σωτηρίου, Βασίλης Χατζηλάμπρου, Ραχήλ Μακρή και Βασίλης Κυριακάκης.

Ξέρω πως όλοι αυτοί οι βουλευτές -και όσοι σκέφτονται να τους ακολουθήσουν- θα υποστούν bullying. Ήδη συμβαίνει αυτό.

Εγώ θέλω να ξέρουν πως στη δική μου συνείδηση είναι καθαροί.

Ίσως και στις συνειδήσεις άλλων ανθρώπων. Ο καθένας εκφράζει τον εαυτό του.

Αυτοί οι βουλευτές έδειξαν πως δεν είναι όλοι οι βουλευτές ίδιοι.

Εμείς να μην το ξεχάσουμε.

(Στο τέλος του βίντεο, προσέξτε τη λύσσα νεοδημοκρατών και πασόκων βουλευτών κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Είναι το λυσσασμένο μίσος του προσκυνημένου για αυτόν που δεν υπέκυψε.)

Του Pitsirikos

***** 

(Σχόλιά μου σχετικά στα social media :

• Το μόνο που κρατώ, παρακαταθήκη για το μέλλον,τα παιδιά κι εγγόνια μου είναι η ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου!!!
  Όλα τα υπόλοιπα, πετάω στα σκουπίδια της Ιστορίας.
• Τότε μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιο λόγο έγινε το δημοψήφισμα, για να προσγειώσουμε το λαό πάλι σε ένα λίγο πιο λαιτ μνημόνιο; λυπάμαι αλλά δεν τα καταλαβαίνω όλ' αυτά... εκτός ίσως για να κερδίσει χρόνο δλδ να προετοιμαστεί για μια επόμενη κίνηση...
• Τι είχαν ν' ακούσουν τ' αφτιά μας σήμερα:
  Μειμαράκης προς ΣΥΡΙΖαίους
  "Σας συμπονούμε και σας καταλαβαίνουμε"
  
  
• Τέτοια κατάντια δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ: μετά από ένα ιστορικό ΟΧΙ ενός ξεφοβισμένου και συνάμα κατατρεγμένου λαού, αντί η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συντονιστεί μαζί του και να κάνει ενδεχομένως ακόμη ένα βήμα μπροστά, να κάνει τη ΡΗΞΗ, φέρνει ουσιαστικά ένα ‪#‎mnimonio3‬ στη Βουλή, ζητάει στήριξη, η αντιπολίτευση μετά χαράς τη δίνει απλόχερα, και βγαίνουν μόνο κάποιοι τολμηροί βουλευτές του και κάνουν κριτική!

#AMOR 11/7/2015 )

***** 

------------------

[πηγή]

Βάρκιζα τέλος ή Βάρκιζα 2.0; Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, υποστήριξαν ότι είχαν ραντεβού με την ιστορία. Πρέπει, όπως έλεγε και Θ.Μικρούτσικος, να είναι πολύ τσούλα αυτή η ιστορία, που βγαίνει ραντεβού με τόσο κόσμο.

Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, στη σχέση μαζί της είναι ότι σε καλεί σε ιστορικές συγκρίσεις. Και η συμφωνία, την οποία προσφέρει η κυβέρνηση στους δανειστές, παραπέμπει άμεσα στη Βάρκιζα.

Κάθε κείμενο συνθηκολόγησης αποτυπώνει τους όρους υποταγής του ηττημένου. Η ιδιαιτερότητα της Βάρκιζας είναι ότι αποτύπωνε τους όρους υποταγής μιας Ελλάδας που δεν είχε χάσει τη μάχη και δήλωνε έτοιμη να πολεμήσει.

Τηρουμένων όμως των αναλογιών αυτό δεν έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ; Είχε στα χέρια του αποδείξεις ότι δεν οφείλει να πληρώσει ένα παράνομο και απεχθές χρέος και κουβαλούσε στις αποσκευές του την πανίσχυρη λαϊκή εντολή ενός δημοψηφίσματος – αποφάσισε όμως να μη δώσει τη μάχη.

Η απάντηση που δίνουν κορυφαία στελέχη γύρω από τον πρωθυπουργό είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός και ο λαός δεν ήταν έτοιμοι για τη ρήξη, η οποία θα οδηγούσε με σχετική βεβαιότητα σε Grexit. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτό το επιχείρημα με προσοχή.

Η κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει άμεσα στο δημοσίευμα του mediapart.fr, στο οποίο ανώτατος σύμβουλος του Τσίπρα, υποστηρίζει ότι ο Σόιμπλε προσφέρθηκε να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από τη ζώνη του ευρώ. Το κείμενο του Βαρουφάκη στον Guardian φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι υπήρχε πίεση προ αυτή την κατεύθυνση.

Αν όμως η Ελλάδα μπορούσε να εγκαταλείψει τον «ζουρλομανδύα του ευρώ» έχοντας εξασφαλίσει τις «πλάτες» της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, για ποιο λόγο έχασε την ιστορική ευκαιρία; Το παλιό πολιτικό κατεστημένο είχε κάθε λόγο να το κάνει γιατί είναι εξαρτημένο από τα χρηματοπιστωτικά κέντρα της ευρωζώνης. Ο «φρέσκος» ΣΥΡΙΖΑ γιατί; Μόνο οι ιδεοληψίες του ευρωλιγούρη μπορεί να εξηγήσουν τη στάση του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Οι μεγαλύτεροι οικονομικοί αναλυτές του πλανήτη απορούν γιατί η κυβέρνηση μπήκε σε μια περιπέτεια που έφερε όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά ενός Grexit αλλά δεν θέλησε να απολαύσει κανένα από τα πλεονεκτήματα. «Ο Μεγαλύτερος λογαριασμός του Grexit πληρώθηκε ήδη» έλεγε ο Κρούγκμαν. «Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη τη ζημιά της εξόδου αλλά και τη ζημιά της παραμονής στην ευρωζώνη» συμπλήρωνε και η Washington Post.

Ως προς το δεύτερο επιχείρημα, ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος, παραπέμπει στις μεσσιανικές δοξασίες του ΚΚΕ για την έλευση της επανάστασης στο απώτερο μέλλον.

Οι πρωτόγνωρα πολιτισμένες ουρές στα ΑΤΜ («so ungreek», όπως έλεγαν ξένοι ανταποκριτές) δεν ήταν δείγμα πραότητας αλλά της εσωτερικής δύναμης ενός λαού που μπορεί να υποστεί τα πάντα για να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του και να σχεδιάσει ένα καλύτερο μέλλον. Το 61.3% που έδωσε στις κάλπες, όταν σύσσωμη η Ε.Ε, τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση εξίσωναν το ΟΧΙ με την έξοδο από το ευρώ, είναι μήνυμα ρήξης και όχι υποταγής.

Σε αυτή τη μάχη οι μόνοι που δεν ήταν έτοιμοι ήταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που περιστοιχίζουν τον πρωθυπουργό. Το να διαφημίζουν όμως την ανικανότητά τους επιρρίπτοντας την ευθύνη στους ψηφοφόρους τους αποτελεί προσβολή σε κάθε έννοια δημοκρατίας.

Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε μια κυβέρνηση στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που να έχει προδώσει τη λαϊκή εντολή σε διάστημα μικρότερο της μιας εβδομάδας. Έτσι όμως απελευθερώνει δυνάμεις τις οποίες ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να διαχειριστεί. Πιστεύουμε ότι θα είναι δυνάμεις της προόδου και όχι του φασισμού γιατί τότε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα έχει επιβεβαιώσει τη ρήση του Βάλτερ Μπένγιαμιν ότι κάθε φασισμός είναι μια χαμένη επανάσταση.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι είναι καιρός για πεσιμισμό και ηττοπάθεια; Κάθε άλλο. Είμαστε ακόμη μεθυσμένοι από τη θριαμβευτική γιορτή του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ένα ΟΧΙ με αδιαμφισβήτητα ταξικά χαρακτηριστικά. Ένα ΟΧΙ στο οποίο κυριάρχησε η νέα γενιά που επαναπροσδιορίζει τον ευρωπαϊσμό της σε υγιή βάση.

Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να συμμετέχει στη χαρά μας είναι δικό της πρόβλημα. Ούτως η άλλως ποτέ δεν θέλαμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Άρης Χατζηστεφάνου

-------------

[πηγή] 

Ναί - Μια αποτίμηση του μεγάλου ΟΧΙ - Του Κώστα Βαξεβάνη

Ναι λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά μετά τη συστράτευση αυτής της χώρας στην Εθνική Αντίσταση που παρουσιάζει τέτοια ομοθυμία σε μια πολιτική υπόθεση. Δεν είναι μόνο το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Είναι μεγάλο ακόμα το ποσοστό ανθρώπων που παρά τη θέλησή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία με την οποία συστηματικά τον περιέβαλαν αν και συμφωνεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Δηλαδή πολύ απλά, το 62% που διαμορφώθηκε παρά τον καταιγισμό  βίας των απευθείας μεταδόσεων της διαπλοκής, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όσο και αν είναι, είναι πάντως μια ισχυρή βάση για μια άλλη πορεία της χώρας.

Ξημέρωσε με τον κόσμο περήφανο και περισσότερο υπεύθυνο από ποτέ. Με τους πολίτες να έχουν ξεπεράσει εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο δεν περνάει ο φόβος και δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά της υποταγής. Δεν ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση. Ήταν πόλεμος. Χρησιμοποιήθηκαν όροι πολεμικών ψυχολογικών επιχειρήσεων για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης. Επικοινωνιολόγοι έγραφαν μηνύματα «Ναι στον έρωτα, ναι στην αγάπη» προσπαθώντας να αποφορτίσουν το ΝΑΙ από την πολιτική του έννοια και να δώσουν ένα περίγραμμα θετικής στάσης. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θυμήθηκαν να προσφέρουν δωρεάν χρόνο ομιλίας μέσα στο δημοψήφισμα παίζοντας με το «Ναι» ως λέξη αποδοχής. Δεκάδες σποτ που χρηματοδοτήθηκαν άγνωστο από ποιόν, χωρίς υπογραφή και πάτρωνα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και κατέκλυσαν το youtube ως διαφημιστικά πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θέαση. Ξεπεσμένοι σελεμπριτάδες βγήκαν στην τηλεόραση για να απαντήσουν για πρώτη φορά δίλημμα άλλο από το «πάμε Μύκονο ή Πάρο;». Ακόμη και ο Σάκης πήρε θέση ξεπληρώνοντας κάποιες από τις υποχρεώσεις στο σύστημα που τον έφτιαξε και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μιλάει κιόλας. Στο koutipandoras.gr δημοσιεύτηκαν ομιλίες επιχειρηματιών προς το προσωπικό τους που απειλούσαν με απολύσεις και κατάργηση θέσεων εργασίας αν επικρατήσει το ΟΧΙ. Σύσσωμη η διαπλοκή αλλά και η υποκουλτούρα του lifestyle έδωσε το παρόν στον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πιο σοβαρό όμως ήταν πως όλα αυτά δεν έγιναν σε συνθήκες πιθανού φόβου αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Με τράπεζες κλειστές, με ουρές στα βενζινάδικα που δημιούργησαν τα ρεπορτάζ τρόμου στην τηλεόραση, με εφόδους στα super market. Κι όμως το ΟΧΙ, δηλαδή το ΝΑΙ σε μια άλλη πορεία της χώρας έφτασε 62%. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να αξιολογήσει το μέγεθός του.

Πάνω απ όλα είναι μια μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν φοβήθηκε να βάλει το πραγματικό δίλημμα στην κοινωνία. Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου, η Ελλάδα είναι ένα σύμβολο για την Ευρώπη. Οι προσπάθειες για να εμφανιστεί το θέμα της Ελλάδας ως ένα λογιστικό πρόβλημα έμειναν ανεκπλήρωτες. Το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, παίρνει την πολιτική του διάσταση, αφού γονιμοποίησε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είμαστε πλέον σε γραφεία διαπραγματεύσεων, δεν μιλάμε για ομάδα διαπραγματεύσεων αλλά για το μεγάλο τερέν όπου παίκτης είναι ο λαός. Και κυρίως ο λαός αυτός έχει δηλώσει πως δεν μπορεί να φοβηθεί αφού πέρασε με επιτυχία το crash test, με τους κατασκευασμένους εφιάλτες.

Παράγοντας όμως της νίκης είναι και η ίδια η διαπλοκή. Ήταν τέτοιο το μένος της να τελειώσει με τον Τσίπρα, να κλείσει την παρένθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που ξεχύθηκε με πρωτοφανή ένταση σε όλα τα μέτωπα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ποιοί είναι το ΝΑΙ. Από το Σάκη Ρουβά ως το Γιάννο Παπαντωνίου και από τον «ημιέτοιμο» να κυβερνήσει Θεοδωράκη ως τον νεκραναστημένο Βαρβιτσιώτη όλοι με μια φωνή φώναζαν ΝΑΙ. Δήλωναν δηλαδή καθημερινά στον κόσμο πως το ΝΑΙ είναι η διαπλοκή και όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που είναι.

Ρόλο για μια ακόμη φορά έπαιξε και η μανία και βιασύνη των δανειστών. Η αδυναμία τους να τηρήσουν τους δημοκρατικούς έστω τύπους, η συνεχή προσπάθεια να παρεμβαίνουν στη χώρα  δηλώνοντας πως θέλουν να καθορίσουν τα πράγματα, ενεργοποίησε τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου που δεν ανεχόταν άλλο να του υποδεικνύουν τί θα κάνει. Η προσπάθεια να ρίξουν τον Τσίπρα, έκανε σύμμαχό του το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το ποιός μας αρέσει στην Ελλάδα και ποιός όχι είναι δική μας υπόθεση. Δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρση αλλά για υποστήριξη των αρχών δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες με μια απειλή που είναι ο λαός. Δηλώνει πιστός στα ευρωπαϊκά ιδεώδη αλλά ταυτόχρονα και έτοιμος να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την ομαλότητα. Ακροατής πλέον είναι όλη η Ευρώπη και όχι ο Σόιμπλε. Η νίκη Τσίπρα είναι ήττα για την αδιαλλαξία της Μέρκελ. Μπορεί στη Σύνοδο Κορυφής να ρίξουν για μια ακόμη φορά τις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τη Μάλτα να βρίζουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν όπως παλιά. Γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι οριακά. Έχουν να σταθμίσουν την αποφασισμένη Ελλάδα και τις απαιτήσεις της και από την άλλη την καταστροφική εμμονή τους. Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πλέον στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως φάνηκε πριν το δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του όλα τα όπλα για μια καλή συμφωνία, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να πολιτικοποιήσει στην Ευρώπη το θέμα της κρίσης. Να αναζητήσει τους πολιτικούς συμμάχους για να αναδείξει την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης. Το 62% όμως είναι μια εξαιρετικά σημαντική συναίνεση του λαού προς τον Τσίπρα και για όλα τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Η διαπραγμάτευση πρέπει να μείνει στο γήπεδο της κοινωνίας και όχι να κλειστεί πάλι σε γραφεία. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη όχι μόνο για διαπραγμάτευση και την επίλυση του οικονομικού θέματος αλλά για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας. Οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες επί πέντε μήνες κρύφτηκαν πίσω από την διαπραγμάτευση. Δεν έκαναν τη θεσμική και κοινωνική ανατροπή που όλοι περίμεναν. Περιορίστηκαν να ρητορεύουν στα κανάλια που δεν έπαψαν φυσικά να είναι οι ντουντούκες της προπαγάνδας που οι ίδιοι είχαν νομιμοποιήσει με την παρουσία τους. Η σύγκρουση πριν το δημοψήφισμα, αποκάλυψε πως η κυβέρνηση είχε αφήσει ακέραιες όλες τις δομές και τις συμπεριφορές της διαπλοκής και της πολιτικής παθογένειας. Αυτό το κατάλαβε κυρίως ο κόσμος  και το ακύρωσε όντας προσβεβλημένος από όσα εξελίσσονταν.

Όσο διαρκεί η νέα διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο εξυγίανσης της κοινωνίας. Νόμους για τα κανάλια, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τους διεφθαρμένους κι όχι από την κοινωνία, παρεμβάσεις στο Δημόσιο για να το μετατρέψει σε φιλικό προς τον πολίτη. Χρειάζεται τώρα, η κυβέρνηση να αποφασίσει ένα δόγμα του σοκ ενάντια στη διαπλοκή, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για την αποκατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει να φτιαχτεί νομικό πλαίσιο που θα καταργεί τώρα το προηγούμενο αθωωτικό που δημιούργησαν για τη διαπλοκή Βενιζέλος και Αθανασίου. Το ΣΔΟΕ πρέπει να γίνει εργαλείο εσόδων και όχι αμνήστευσης επωνύμων. Εν ολίγοις η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει αντί να φιλολογεί για τη διαπραγμάτευση η οποία είναι σε καλά χέρια με ισχυρές εγγυήσεις. Πρέπει επίσης ο Τσίπρας να πετάξει τώρα από τον κυβερνητικό κορμό τα άτομα εκείνα, που υπήρξαν παντός καιρού και με το άλλοθι του τεχνοκράτη υπηρέτησαν το σύστημα και μεγένθυναν τους φόβους και την αστάθεια. Έχει στα χέρια του ένα μεγάλο ΟΧΙ που δεν αφορά τη διαπραγμάτευση αλλά τη λειτουργία της χώρας και το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάφαση, το μεγαλύτερο ΝΑΙ για να την αλλάξει. Χωρίς έλεος. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

----------------

[πηγή]

Προς παραπλανημένους ΝΑΙοέλληνες - Του Γιάννη Μακριδάκη

Επειδή το βέβαιον είναι ότι αυτοί που θα ψηφίσουν ναι δεν είναι μόνον οι διαχρονικά πατριδοκάπηλοι αλλά είναι και άνθρωποι καλών προθέσεων -γνωρίζω προσωπικά κάποιους-, οι οποίοι όμως είναι παραπλανημένοι και γίνονται άθελά τους πιόνια επιτήδειων που διαιρούν τις κοινωνίες για να βασιλεύουν οι ίδιοι, θα ήθελα σήμερα, παραμονή του δημοψηφίσματος να απευθυνθώ με λίγα λόγια σε αυτούς και να τους πω ότι:

Αποτελούμε όλοι μας μια κοινωνία που τα τελευταία 5 χρόνια ζει κατά κοινή ομολογία μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση, η οποία αυτοτροφοδοτείται λόγω των πολιτικών που ακολουθούνται και αποτελεί ένα συνεχόμενο καθοδικό σπιράλ, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου, αργά ή γρήγορα δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς μας. Όποιος νομίζει ότι θα γλυτώσει είναι βαθιά πλανεμένος.

Υποστήκαμε όλοι μας προσβολές από πολιτικούς ανακόλουθους και κυνικούς, οι οποίοι εξυπηρετούσαν εμφανώς συμφέροντα άλλων, εξωτερικών παραγόντων και όχι των πολιτών που δήθεν υπηρετούσαν ως αιρετοί. Ανεχτήκαμε πραξικοπηματικές πολιτικές και παραβιάσεις του Συντάγματος, μέχρι και κυβέρνηση διορισμένου τραπεζίτη συνεργάτη των δανειστών. Εξευτελιστήκαμε και εκποιηθήκαμε όλοι μας όταν εξευτελίστηκε η δημοκρατία και όταν εκποιήθηκε οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο της κοινής μας πατρίδας. Όποιος νομίζει ότι δεν εξευτελίστηκε και δεν εκποιήθηκε ο ίδιος, είναι δυστυχώς βαθιά πλανεμένος.

Αύριο Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 περνάμε όλοι μαζί πάλι ένα ιστορικό σημείο καμπής. Εμείς και μόνον εμείς το μεθοδεύσαμε, εμείς και μόνον εμείς το προκαλέσαμε, η κοινή μας κρίση, η συνισταμένη των “θέλω” μας, οδήγησαν μέχρι εδώ. Βρισκόμαστε λοιπόν εμπρός σε ένα σαφές και διαυγές ερώτημα:

Λέμε ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών, τα χαρακτηριστικά της οποίας εγγυώνται την συνέχιση των πολιτικών που βιώσαμε όλοι μας κατά τα 5 τελευταία χρόνια;

Κανένα άλλο δεν είναι το ερώτημα παρά μονάχα αυτό. Όποιος νομίζει ότι είναι κάποιο άλλο, έχει πέσει στην παγίδα που του έστησαν για να τον χρησιμοποιήσουν για άλλη μια φορά οι εξωτερικοί παράγοντες του διχασμού και οι εγχώριοι τοποτηρητές τους που για τα συμφέροντά του ο καθένας σκούζουν από την πρώτη στιγμή ότι το ερώτημα είναι άλλο, και δη η παραμονή ή όχι της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ. Όποιος αποδέχεται ότι πράγματι αυτό είναι το ερώτημα και το διακύβευμα, όποιος προσέρχεται στην κάλπη για να ψηφίσει σε αυτό το δήθεν ερώτημα, γίνεται όμοιος με τους εγχώριους τοποτηρητές των δανειστών, εκείνους που τόσα χρόνια εφάρμοζαν και νομιμοποιούσαν στην κοινωνία μας τις πολιτικές τους και ευελπιστούν να τις συνεχίσουν μέχρι να μας εκποιήσουν εντελώς. Εμπρός δε στην ελπίδα τους αυτή και μη διστάζοντας να υπηρετήσουν για μιαν ακόμη φορά τους εντολείς τους, θέτουν από μόνοι τους και εκ του μη όντος, το ζήτημα για το οποίο τόσον υποκριτικά διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι απεύχονται.

.

Προσωπικά ψηφίζω όχι σε κάθε μορφής συμβιβασμό με την Ευρώπη ως κυνική χρηματοοικονομική ένωση. Προσωπικά δεν με καλύπτει ούτε η πολιτική της δήθεν αριστεράς του Σύριζα, ούτε φυσικά το αριστερό μνημόνιο που κατέθεσαν, ούτε καν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θα ήθελα να ήταν αυτό που δεν είναι αλλά εσείς λέτε ότι είναι και θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος αν πράγματι είχατε δίκιο αλλά δεν έχετε. Παρόλα αυτά θα πάω να ψηφίσω όχι στη συνέχιση των πολιτικών εξαθλίωσης και μη σεβασμού στη δημοκρατία και στην ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Βγείτε κι εσείς από την πλάνη σας, μην γίνεστε υποχείρια πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των εγχώριων πατριδοκάπηλων και των έξωθεν διατακτών τους, σταθείτε στο ύψος της ιστορικής αυτής περίστασης και απαιτήστε κι εσείς να σταματήσει επιτέλους η αργή και βασανιστική συλλογική μας πορεία προς την υπανάπτυξη, την εκποίηση, την εξαθλίωση.

------------------

[πηγή]

Δημοψήφισμα: Επτά κρίσιμες μέρες.- Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί.

 

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού. Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Από τα χαράματα του Σαββάτου, η ελληνική κυβέρνηση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πόλεμο που δεν επέλεξε, αποφεύγοντας την  ύστατη στιγμή την ταπεινωτική παράδοση. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.

3. Το ψυχόδραμα της «διαπραγμάτευσης», που κράτησε πέντε μήνες, ήταν εν πολλοίς η σύγκρουση δύο αυταπατών. Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης είχε την αυταπάτη ότι οι δανειστές θα υποχωρήσουν, έστω και την ύστατη στιγμή, προσφέροντας μια κακή μεν, πλην πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, αφενός μεν γιατί θα φοβούνταν το οικονομικό κόστος της ρήξης, αφετέρου δε λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων ή και των αντιθέσεών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευρά των δανειστών, συνηθισμένη από την εύκολη παράδοση των Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου, πίστευε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας είναι κουτάβι που γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει. Ότι στο τέλος, με το πιστόλι του bankrun στον κρόταφο, θα παραδινόταν άνευ όρων και θα υπέγραφε μια συμφωνία που θα διέλυε την κυβέρνηση και το κόμμα του, για να δρομολογήσει τη μετατροπή ενός ακρωτηριασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όμηρο των νέων κυβερνητικών του εταίρων, όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Κι οι δύο πλευρές συμπεριφέρθηκαν σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας, που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Και η σύγκρουση ήρθε.

4. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης έκανε το παν για να αποφύγει τη σύγκρουση. Η πρόταση των 47 σελίδων που κατέθεσε αποτελούσε Μνημόνιο με υφεσιακά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρατούσε ωστόσο δύο στοιχεία που την έκαναν- ίσως- οριακά διαχειρίσιμη: κάποια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών («να πληρώσουν οι πλούσιοι, και όχι τα συνήθη υποζύγια») και κάποια δέσμευση ουσιαστικής ελάφρυνσης για το χρέος. Το ισχυρότατατο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε αφαίρεσε και τα δύο αυτά στοιχεία, καθιστώντας σαφέστατο ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οικονομικής, τεχνοκρατικής φύσης, αλλά ξεκάθαρα πολιτικό: να ταπεινωθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και κυρίως ο ελληνικός λαός, αυτό το απείθαρχο στρατιωτάκι που δεν λέει να κάτσει στη σειρά του και βάζει τρελές ιδέες ανυπακοής και ανταρσίας στους υπόλοιπους υποτελείς. Με άλλα λόγια, εκβίασαν τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει τον Ρουβίκωνα όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.

5. ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται από τίποτα, όπως δεν δεσμεύονται από τίποτα οι αντίπαλοι. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΟΧΙ στη συμφωνία των δανειστών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανεξάρτητα από το περιορισμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ βρίσκεται ούτως η άλλως μπροστά μας και- είτε το βλέπει ως επιβεβλημένη, λυτρωτική έξοδο από το θάλαμα βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε, είτε ως το μη χείρον έναντι της αιώνιας λιτότητας- θα είναι έτοιμος να το αποδεχθεί αν καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Το κυριότερο, τα καταιγιστικά γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται, η πόλωση και οι συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, θα παρασύρουν και τα δύο στρατόπεδα σε μια δίνη ριζοσπαστικοποίησης. Την 6η Ιουλίου θα βρεθούμε, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελλάδα, με μια άλλη Αριστερά και έναν άλλο λαό- για το καλύτερο ή το χειρότερο.

6. Ακριβώς γιαυτό το λόγο, οι δανειστές και τα ελληνικά κέντρα πραγματικής εξουσίας θα κάνουν το παν για να μη γίνει το δημοψήφισμα (κι αν δεν τα καταφέρουν, για να το κερδίσουν, επιστρατεύοντας κάθε νόμιμο και βρώμικο μέσο). Η απόφαση του Eurogroup για τερματισμό του προγράμματος και ο αναμενόμενος τερματισμός του ELA στις τράπεζες, σημαίνουν απλούστατα επιτάχυνση του bankrun, ώστε οι πολίτες να πάνε στις κάλπες με κλειστές τράπεζες και επιβολή capital controls (Το τελευταίο δεν είναι τόσο τραγικό: λίγοι θα υποφέρουν αν μπορούν να σηκώσουν από την τράπεζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλλωστε η Κύπρος δεν έζησε και την Αποκάλυψη με capital controls επί δύο χρόνια). Ο ιταμός αποκλεισμός Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Eurogroup από τους Ντάισελμπλουμ- Σόιμπλε (τον οποίο αποδέχτηκαν, ρουφώντας τη μύτη τους, τα ανθρωπάκια που τους πλαισιώνουν) ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους «αγανακτισμένους πολίτες». Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα να λένε ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα κι οι Βρετανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσυρσης από την ΕΕ, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους. Αλλά ένα ελληνικό δημοψήφισμα για μια εξοντωτική οικονομική συμφωνία είναι αιτία πολέμου.

Στην προσπάθεια ματαίωσης του δημοψηφίσματος και δημιουργίας κλίματος πολιτικής ανωμαλίας, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Παυλόπουλος, ένας συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος ωστόσο απέφυγε, παρά τις τρομερές πιέσεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δεκέμβρη του 2008, δεν διανοείται να περάσει στην πολιτική Ιστορία του τόπου σαν καινούργιος Γλύξμπουργκ των καινούργιων Ιουλιανών.

7. Σε κάθε περίπτωση, η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί. Η άθλια στάση των δανειστών και του ντόπιου υπηρετικού προσωπικού τους έχει συσσωρεύσει τεράστια οργή και ριζοσπαστικοποίηση σε ένα μεγάλο μέρος τόσο των εργατικών, όσο και των μεσαίων στρωμάτων που ασφυκτιούν. Το στρατόπεδο του ΟΧΙ διαθέτει τρία πολύ ισχυρά, στο συνδυασμό τους, χαρτιά- την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων απέναντι σε διεθνείς τοκογλύφους και Έλληνες ολιγάρχες, της δημοκρατίας απέναντι στους νεοπραξικοπηματίες και της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους καθηλώνουν την Ελλάδα σε ρόλο αποικίας χρέους. Η ρήξη με το ιερατείο των Βρυξελλών θα προκαλέσει αναταραχή στις αγορές και σοβαρά πολιτικά προβλήματα των κυβερνώντων, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κούγκι» κάποιων απελπισμένων. Είναι, μπορεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμμετρο πόλεμο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χάσουν.

8. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, αποφασιστικότητα και γερά νεύρα- κάτι που δεν έδειξαν οι δηλώσεις Βαρουφάκη από τις Βρυξέλλες, όπου εμφάνισε το δημοψήφισμα κάτι σαν απλό διαπραγματευτικό ατού, που μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, αν μας φέρουν κάτι σαν το κείμενο των 47 σελίδων.

Δεύτερον, αποφασιστικές κινήσεις της κυβέρνησης για τον έλεγχο από την πλευρά της της Τράπεζας της Ελλάδας και των συστημικών τραπεζών, ώστε να διαχειρισθεί, εν ανάγκη με έκτακτα μέτρα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε.

Τρίτον, την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με επιτροπές του «όχι» σε όλη την Ελλάδα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων, με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκστρατεία γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Τέταρτον, τις γενικές γραμμές του πολιτικού και κοινωνικού σχεδίου για  την Ελλάδα της 6ης Ιουλίου: ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να κατανοήσει την ανάγκη να αναλάβει ρίσκα, να σηκώσει άγκυρα για «αχαρτογράφητα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλλακτική λύση που του προσφέρουν είναι να μείνει εσαεί καθηλωμένος στα βρώμικα νερά, σ’ αυτό το λιμάνι της αγωνίας, όπου τον βομβαρδίζουν καθημερινά χωρίς να έχει έξοδο κινδύνου. Για να το κάνει, όμως, θα πρέπει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανάλογα με τα οφέλη που θα προσδοκά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνωστου να υπερκεραστεί από τη θετική ελπίδα μιας Ελλάδας της δικαιοσύνης και της κυριαρχίας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.

--------------------

[πηγή]

Οι 10 Μικροί Σόϊμπλε

Την άλλη Κυριακή ο ελληνικός λαός θα απαντήσει.

Τον μεγάλο Σόϊμπλε και στους μικρούς Σόϊμπλε εντός της χώρας.

Η απόφαση του Πρωθυπουργού τους ξάφνιασε.

Οι βυθισμένοι στην ρουτίνα “του υπογράφω τα Μνημόνια” και ύστερα με του δημοσιογράφους μου κάνω πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, ώστε να παραμείνω στην εξουσία, ξαφνιάστηκαν, πετάχτηκαν όρθιοι.

Ο λαός θα στείλει στα σπίτια τους όσους ακόμα επιμένουν ότι οι δικοί τους πολιτικοί ήταν οι σωστοί.

Τι ζητούν οι μικροί Σόϊμπλε;

Να συνεχίσει η νέα κυβέρνηση να κάνει αυτά που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση και έπεσε;

Αν ο λαός ήθελε την πολιτική του Σαμαρά, ποιος ο λόγος να ψηφίσει τον Τσίπρα;

Ότι και να συμβεί, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της ερχόμενης Κυριακής, θα είναι υπέρ του Πρωθυπουργού.

Είναι κίνηση ματ.

Ας υποθέσουμε ότι οι ξένοι τα μαζεύουν και αποσύρουν τις προτάσεις τους, όπως ήδη διακινούν τέτοιες πληροφορίες οι δημοσιογράφοι του Mega.

Θα είναι νίκη του.

Αν στο δημοψήφισμα πάρει συντριπτική πλειοψηφία το ΟΧΙ, συρρικνώνεται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το Ποτάμι, που στηρίζουν την υπερψήφιση κάθε συμφωνίας, όποιας συμφωνίας.

Δηλαδή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζοντας το ΝΑΙ, στηρίζουν νέα περικοπή μισθών, νέα περικοπή συντάξεων, απόλυτη διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταστροφικό Φ.Π.Α. για τον τουρισμό.

Ένα ισχυρό ΟΧΙ θα δρομολογήσει εξελίξεις στα κόμματα τους, τα οποία θα πρέπει να αλλάξουν αρχηγούς και πολιτικές.

Με την κίνηση λοιπόν αυτή ο Τσίπρας, θέλει να φανερώσει στον ελληνικό λαό, ότι πίσω από τα μισόλογα της αντιπολίτευσης κρύβεται η απόλυτη και πλήρης υποταγή σε ότι διατάσουν οι ξένοι.

Με τον τρόπο αυτό τους θέτει εκτός μάχης.

Την άλλη Κυριακή, ο ελληνικός λαός θα θέσει τα όρια του καινούργιου πολιτικού τοπίου, το οποίο θα αποσαφηνιστεί στις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Το σάπιο σκηνικό της μεταπολίτευσης θα μπει στο μουσείο του παρελθόντος.

Παράλληλα με την κίνηση αυτή ο Τσίπρας, ενώνει τις φωνές διαφωνίας στο εσωτερικό του κόμματος του και της κυβέρνησης του, βάζοντας τους όλους σε μάχη ιδεολογική με τους εκβιαστές. 

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να μικραίνει. Πρέπει να αναστραφεί η ίδια αυτή καταστροφική πορεία.

Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε ο Παπανδρέου.

Δεν μπορεί οι θεσμοί να συνεχίσουν την πλήρη αποικιοποίηση της χώρας. Με το δημοψήφισμα αυτό θα βγουν οι μάσκες όλων. Και των απλών ανθρώπων.

Τι πραγματικά θέλουμε; Πρέπει να απαντήσουμε.

Αυτός που θα ψηφίσει ΝΑΙ, θα πρέπει να ξέρει πλέον ότι θα κοπεί η σύνταξη του και σταδιακά θα φτάσει στα 280 Ευρώ, ίσως και κάτι λιγότερο. 

Αν το επιθυμεί ας ψηφίσει ΝΑΙ. 

Ακόμα και αν ένας λαός θέλει να αυτοκτνήσει ομαδικά ή να οδηγηθεί στον αργό δημοσιονομικό θάνατο που του επιβάλλουν, δεν μπορείς να του το απαγορεύσεις.

Οφείλεις ως κυβέρνηση να το στηρίξεις.

Εκείνο που δεν μπορείς να στηρίξεις, είναι να σε ψηφίζει ο λαός να μην υπογράψεις Μνημόνιο και εσυ να λες υπέγραψα διότι με πιέσαν πάρα πολύ.

Θα αρχίσουν τώρα στα κανάλια να μιλούνε για την έξοδο από το Ευρώ, για την δραχμή που έρχεται, για τον δειλό Τσίπρα που δεν θα σταθεί δίπλα στους θαρραλέους Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμο και Καρατζαφέρη, για την ανευθυνότητα της κυβέρνησης που αντιμιλάει στην Λανγκάρτν.

Θα δείχνουν συνέχεια βενζινάδικα και ΑΤΜ, από την Δευτέρα ουρές στα σουπερ μάρκτ για ρύζια και μακαρόνια, θα διαλέγουν τα πρόσωπα που κάνουν δηλώσεις, σύμφωνες με τις απόψεις τους και θα μοντάρουν ξανά την ιστορία όπως τους συμφέρει.

Αφήστε τους να βγάλουν αφρούς. Θα πάρετε την ‘εκδίκηση’ σας την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είναι υποχρεωμένοι να διαβάσουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.

Τότε θα δείτε την χλωμάδα στα πρόσωπα των 10 Μικρών Σόϊμπλε.

Τέλος, στο ερώτημα, τι θα γίνει μετά την απόφαση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, η απάντηση υπάρχει.

Πρώτον, αν υπάρξει ισχυρό ΟΧΙ, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να συνεχίσει να συντάσσεται με την γραμμή του Δ.Ν.Τ.

Δεύτερον, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι ο ελληνικός λαός θέλει να παραμείνει στο Ευρώ και ζητάει από τους Ευρωπαίους να βρουν μία άλλη πολιτική, η οποία να τους επιτρέπει να ζήσουνε και να αποπληρώσουν εκείνο το χρέος που μπορούν.

Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να έχει μία πολιτική.

Δεν είναι δυνατόν να εκλέγονται μόνοδεξιές φιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Δεν μπορεί να ισχύουν οι απόψεις του Σόϊμπλε σε όλο τον κόσμο.

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν ιδιαιτερότητες στις χώρες. 

Δεν μπορεί να παγορεύεται σε μία χώρα να εξετάζει για το πως διογκώθηκε το έλλειμα της.

Η εξεταστική για το χρέος ήταν αυτή που οδήγησε την Λανγκάρντ στην αλλαγή στάσης.

Ήθελε να εξαναγκάσει την κυβέρνηση να υπογράψει, αμέσως μετά να χάσει την δεδηλωμένη και είχαν έτοιμο τον Θεοδωράκη για Πρωθυπουργό.

Την ανατροπή αυτή την σχεδίαζαν εδώ και καιρό.

Ο Τσίπρας σιωπηλός περίμενε διαπραγματευόμενος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Δεν μπορεί να σταθεί μία Ευρώπη επιμένοντας σε μία μόνο πολιτική και μάλιστα απολύτως καταστροφική και αυτί διαπιστωμένο από όλους. Εχθρούς και φίλους.

Του Λάκη Λαζόπουλου

-----------------------

[πηγή]

Αξιοπρέπεια - Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει!

Η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε νέο Μνημόνιο, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε επειδή υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα Μνημόνια και θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Η συμφωνία -με τις προτάσεις που έκανε η ελληνική κυβέρνηση- παρουσιάζεται ως βέβαιη, και τώρα θα πρέπει να περάσει από τη Βουλή.

Δηλαδή, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα πρέπει να πάνε τώρα στη Βουλή, και να ψηφίσουν υπέρ αυτών για τα οποία κατηγορούσαν με λύσσα επί πέντε χρόνια τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Αν αυτή είναι η «πρώτη φορά αριστερά», θα είναι και η τελευταία.

Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει.

Όταν εκλέγεσαι με σύνθημα την ελπίδα και την αξιοπρέπεια, πρέπει να έχεις αξιοπρέπεια.

Διαφορετικά, είσαι απατεώνας και άθλιος.

Και είσαι ακόμα πιο άθλιος επειδή υποστηρίζεις πως είσαι αριστερός, επικαλούμενος αγώνες αριστερών που δεν ζουν πια.

Η μια επιλογή για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η προκήρυξη δημοψηφίσματος για τη συμφωνία.

Το δημοψήφισμα είναι δημοκρατικό και θα επιβεβαιώσει τη λαϊκή κυριαρχία, την οποία προβλέπει το Σύνταγμα αλλά όλες οι κυβερνήσεις το ξεχνάνε.

Κάτι μου λέει πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πάει τη συμφωνία στη Βουλή αλλά σε δημοψήφισμα. Αν έχει ένστικτο επιβίωσης, αυτό θα κάνει. Η ευθύνη της συμφωνίας τον ξεπερνάει.

Η δεύτερη επιλογή είναι η παραίτηση.


Του Pitsirikos


(Έγραφα χθες:-Είναι κρίμα να έχεις ιδρώσει τη φανέλα για 90 λεπτά και στις καθυστερήσεις να βάζεις αυτογκόλ όταν θα μπορούσες να πάρεις την παρτίδα και να γράψεις ιστορία... -Κύριοι Συριζαίοι σας ψηφίσαμε για να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας, αν η ΕΕ δεν σας το επιτρέπει να τους καταγγείλετε δημόσια, μην προσπαθείτε όμως να μας χρυσώσετε το χάπι, γίνεστε καταγέλαστοι...-Μόνη ελπίδα, οι δανειστές να ζητήσουν επιπλέον μέτρα, που θ'αναγκάσουν τον Τσίπρα να τ' αρνηθεί, αλλιώς ψυχή βαθιά...
Αυτά.
AMOR 24/6/2015)


---------------------
[πηγή]

20.000 λεύγες υπό την Ύφεση (ή μια χαμένη ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά)

Κρατώντας μια επιφύλαξη (για τους τύπους) ώσπου να ολοκληρωθεί η συμφωνία (με τον φόβο ότι όσες αλλαγές γίνουν, θα γίνουν επί τα χείρω) δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχθεί ότι πρόκειται για μια ήττα, ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Η προσπάθεια του κ. Σακελλαρίδη, φέρ’ ειπείν, να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (λέγοντας ότι «αυτήν τη φορά γίνεται άλλη κατανομή των βαρών» και ότι «άλλες κατηγορίες του πληθυσμού, διαφορετικές απ’ τις συνήθεις θα επωμισθούν τα βάρη») δεν στέκει παρά στο κενό. Εν πρώτοις δεν υπάρχει «πληθυσμός», υπάρχουν τάξεις. Και θίγονται όλες. Διότι τα μέτρα αυτά είναι φορομπηχτικά, υφεσιακά και αντιπαραγωγικά.

Θίγουν τους εργάτες. Κρατάνε τους ανέργους στην ανεργία. Θίγουν τους εργαζόμενους. Θίγουν τους επιχειρηματίες, κυρίως τους μικρομεσαίους. Καταστρέφουν κι άλλο τη μεσαία τάξη. Τώρα, αν θίγουν ή αν δεν θίγουν τους μπουρζουάδες, ποσώς. Δεν παράγουν οι μπουρζουάδες τον πλούτο, απλώς τον νέμονται. Ομως όσοι παράγουν τον πλούτο, απ’ αυτά τα μέτρα θίγονται σκληρά και όχι ευάριθμοι καταστρέφονται.

Ως χθες, η κυβέρνηση άφηνε να φαίνεται ότι σώζει τουλάχιστον τους μισθούς και τις συντάξεις, ότι σώζει το Ασφαλιστικό και ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει μια «υποσχετική» για το χρέος. Λυπάμαι, αλλά ούτε αυτά έγιναν κατορθωτά. Οι μισθοί και οι

συντάξεις μειώνονται (διά των αυξήσεων στις κρατήσεις, τις εισφορές και τους φόρους), το Ασφαλιστικό

παραπέμπεται για «νέα μεταρρύθμιση» (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στα... ευρωπαϊκά) τον Οκτώβριο (όταν θα έχει γυρίσει από τις διακοπές του στα νερά της Στυγός ο Προκρούστης). Οσο

για το χρέος, χαιρετίσματα από τις ελληνικές καλένδες. Λυπάμαι, αλλά αντιθέτως προς τον Γιάνη με ένα νι, η ήττα αυτή κρατάει τα δύο ταυ που διαθέτει στο ακέραιο. Και αφορά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Διότι η Ευρώπη φαίνεται σαν να πυροβολεί τα πόδια της (δια)σύροντας στη σκλαβιά και την εξουθένωση ένα κράτος-μέλος της, ενώ στην πραγματικότητα οικοδομεί την επόμενη φάση της σε ένα τοπίο τρόμου και αθλιότητας.

Οχι, η Ευρώπη δεν θα καταρρεύσει τώρα (απέφυγε τη ρήξη με την Ελλάδα), αλλά καταρρέει ήδη, διότι διαμορφώνει τη μελλοντική της δομή με τον πιο απάνθρωπο και συνάμα ηλίθιον τρόπο. Αυτό το πρωθύστερο των έργων της την τρώει ήδη.

Οσο για την Ελλάδα, η διατήρηση λόγου χάριν (ακόμα και η επαύξηση) του ΕΝΦΙΑ είναι το λιγότερο. Η Ελλάδα συνεχίζει να βαδίζει στο βαθύ τούνελ της λιτότητας. Και της ύφεσης. Που, αν δεν αλλάξει κάτι, θα αποδειχθεί μακρά οδός απανδόκευτος για πολλά χρόνια ακόμη. Κι αυτό η Ελλάδα το παθαίνει στα χέρια της Αριστεράς. Αν κάτι τέτοιο εν τέλει ολοκληρωθεί, τότε η Αριστερά δεν θα αφήσει πίσω της μια παρακαταθήκη, μιαν ανολοκλήρωτη προσπάθεια και μιαν ανεκπλήρωτη προσδοκία, αλλά μια χαμένη ιστορική ευκαιρία.

Των οίκων ημών εμπιμπραμένων ο ελληνικός λαός στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να σβήσει τη φωτιά. Κι ύστερα βλέπουμε. Για την ώρα, το μόνον που βλέπουμε είναι ότι τα σπίτια μας συνεχίζουν να σιγοκαίγονται. Και ανάταξη της χώρας, στη χόβολη δεν γίνεται...

ΥΓ.: Εννοείται ότι οι κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες που επετέθησαν εναντίον όσων διαδήλωναν υπό το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη» δεν είναι τίποτε άλλο από φασίστες (ανεγκέφαλοι, χαλαστές, προβοκάτορες, αλλά πάνω απ’ όλα φασίστες).

 Του Στάθη


---------------------
[πηγή]

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ

Υπήρχαν πάντα οι «αυτοί». Καμία έκπληξη, λοιπόν, σχετικά με τη χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με αίτημα να εξαθλιωθούν ακόμη περισσότερο οι πολλοί για να κερδίσουν οι λίγοι. Απόγονοι εκείνων που το ’41 έλεγαν «ευτυχώς ήρθαν να μας σώσουν οι Γερμανοί» και αντίγραφα εκείνων που στα Δεκεμβριανά προσκυνούσαν τον στρατηγό Σκόμπυ. Πάντα θα υπάρχουν «αυτοί» και πάντα η Ιστορία θα τους κρύβει για να μη ζούμε μέσα στη ντροπή οι υπόλοιποι. 

Οι «αυτοί» είναι οι πεμπτοφαλαγγίτες που υπόσχονται στους πολιορκητές πως τίποτε δεν θ’ αλλάξει και ότι μπορούν να πολιορκούν ήσυχοι. Είναι η απόδειξη ότι ο κίνδυνος για την ελευθερία μπορεί άνετα να μην κυκλοφορεί μόνο με μαύρα μπλουζάκια και ξυρισμένο κεφάλι, αλλά να φοράει κουστούμια και να έχει μαλλί κομμωτηρίου.

Διότι την Πέμπτη στο Σύνταγμα αυτό φώναξαν όσοι συμμετείχαν στη γιορτή των εν Ελλάδι γερμανών χριστιανοδημοκρατών. Φώναξαν την πίστη τους στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, στο φασισμό των τραπεζών, στα κέρδη των φοροφυγάδων, στην περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων, στον αφανισμό των συνταξιούχων. Φώναξαν «Ζήτω και Χάιλ η νέα γερμανική αυτοκρατορία». Συνειδητά το έπραξαν, κανένα άλλοθι ηλιθιότητας.

Οι «αυτοί» συστήνονται ως φιλελεύθεροι, ευρωπαϊστές, υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα. Ποιος αρμοδιότερος να τους απαντήσει άραγε από τον πρόεδρο των Ιταλών βιομηχάνων που μόλις προχτές τα έχωσε στον Ιταλό πρωθυπουργό λέγοντας: «Είναι αποκαρδιωτικό το ότι η Ιταλία δεν καλείται, πλέον, σε σημαντικές ευρωπαϊκές συναντήσεις. Στην Ευρώπη υπάρχει μια διαρχία που αποτελείται από την Γερμανία και την Γαλλία και δεν βρίσκω σωστή την διαρχία αυτή». Ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων ενοχλείται από την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά «αυτοί» οι τριτοκλασάτοι γιάπηδες είναι ενθουσιασμένοι.

Δυστυχώς αυτό το είδος που κατέβηκε την Πέμπτη στο Σύνταγμα είναι η τραγικότερη απόδειξη της ευρωπαϊκής παρακμής. Η Ευρώπη στα μυαλά τους δεν είναι Ιστορία, δεν είναι σύνθεση πολιτισμών, δεν έχει κανένα ανθρωπιστικό στοιχείο. Η Ευρώπη στα μυαλά τους είναι μόνο ένα κέρμα που το ρίχνεις στις slot machines του Ποταμιού και της ΝΔ, σου βγάζει τρεις σημαίες της Ε.Ε. και αναβοσβήνει η επιγραφή του τζακ ποτ «Συγχαρητήρια είσαι ευρωλάγνος!!!!». 

Οι «αυτοί» που την Πέμπτη μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα θεωρούν ότι η Ευρώπη γεννήθηκε το 1999 μαζί και λόγω του ευρώ. Γι’ αυτό και ταύτιζαν τόσο ανοήτως το «Μένουμε Ευρώπη» με το «Μένουμε στην ευρωζώνη, μένουμε στο ευρώ». Λες και οι Άγγλοι δε μένουν στην Ευρώπη, επειδή έχουν εθνικό νόμισμα. Το ίδιο και οι Σουηδοί. Όμως είναι τόσο υπερήφανοι «ευρωπαίοι» επειδή χρησιμοποιούν το ίδιο νόμισμα με την Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και το Κόσσοβο. 

Αν οι «αυτοί» πραγματικά είχαν και το παραμικρό ενδιαφέρον για την Ευρώπη και τις χώρες της, έστω για τη δική τους χώρα, τότε απλά θα την ήθελαν καλύτερη, ανθρώπινη, σοφότερη. Αλλά κυρίως ελεύθερη. Έκαναν ξεκάθαρο ότι δεν τους αφορά κάτι τέτοιο. Τους ενδιαφέρει το νόμισμα, το κέρδος, οι τράπεζες, η γερμανική κυριαρχία. Δικαίωμά τους. Και υποχρέωσή μας να σταθούμε απέναντί τους. Να προστατέψουμε ιδέες, δικαιώματα και ανθρώπους, από αυτούς που θέλουν να τα θάψουν όλα στη χωματερή της τραπεζοκρατίας. 

Έχουμε υποχρέωση να προστατευτούμε και να προστατέψουμε τα ιδανικά μας, με κάθε τρόπο. Χτες, ο πρώην υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης απείλησε ότι η λαοθάλασσα της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα βρίσκεται σε ετοιμότητα. Ελπίζω να το εννοούσε στα σοβαρά. Εδώ είμαστε, αν και δε νομίζω ότι o λαός του θα τολμήσει να βρέξει τις Louis Vuitton και τις Louboutin του σε θαλασσομαχίες. Πάλι σε κάναν αντισυνταγματάρχη von Scheiben θα τρέξει να κλαφτεί….

------------------

[πηγή]

Και Α και ΟΥ μνημόνια παντού - Ένα φωτορεπορτάζ για τους Γιουνκερίστας της λιτότητας

Άστραψε η Μύκονος και βρόντηξε η Εκάλη την Πέμπτη στη συγκέντρωση του «Μένουμε Ευρώπη», που αποδείχθηκε εντέλει μια υπέροχη και διασκεδαστική συγκέντρωση, στην οποία θα μπορούσε κανείς να κάθεται σε μια γωνιά, να χαζεύει με τις ώρες και να γελάει με το θέαμα, αλλά και να δει από κοντά επιτέλους, μαζεμένους, πολλούς από αυτούς που ωφελήθηκαν από την κρίση. Δεν θέλαμε να φύγουμε. Αν δεν μας πίεζε ο χρόνος, θα καθόμασταν εκεί μέχρι να φύγει και ο τελευταίος «Ευρωπαίος».

Ήταν μια πολυφυλετική συγκέντρωση, με φυλές από εκείνες που θα συναντούσε κανείς μόνο στα γκαλά της πρέσβειρας καλής θελήσεως της Unesco κας Μαριάνας Βαρδινογιάννη ή σε βαφτίσια του Νίκου Χατζηνικολάου:

Κι εκεί που κοιτούσαμε δεξιά-αριστερά για να δούμε από που θα ξεπροβάλει και ο μπάτλερ με τα καναπεδάκια στο δίσκο, ακούγεται μια γυναικεία κολωνακιώτικη φωνή: «Ελάτε, ελάτε να κλείσουμε το δρόμο», την οποία ακολούθησαν διαδοχικά σφυρίγματα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ζύγωσε δίπλα σε αυτή την κυρία άλλη μια τέτοια μορφή, που παρότρυνε επίσης το κόσμο να κλείσουν το δρόμο:

Ενώ καμιά εικοσαριά μέτρα πιο δίπλα, άλλη μιά ευρωκομμαντάντε, της ίδια φυλής, σήκωνε κι αυτή το επαναστατικό λάβαρο για την κατάληψη του δρόμου:

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η επανάσταση από τα σκαλάκια του Μετρό με προορισμό τους τσολιάδες, αφού πρώτα εκδιώχθηκαν τα σταλινικά περιστέρια:

Φυσικά από μια τόσο μεγάλη δεξίωση δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα ναρκωτικά:


ΣΕΛΕΜΠΡΙΤΙΣ
Μετά την εκδίωξη και των τελευταίων σταλινικών περιστεριών, το χαρούμενο ευρωποίμνιο, μη νιώθοντας πια καμιά απειλή και σφυρίζοντας με πολύχρωμες σφυρίχτρες, άρχισε να κατακλύζει την Αμαλίας. Κάπου εκεί ανάμεσά τους σφύριζε πεντάχαρος και ο Μουρούτης, ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Σαμαρά:



Παίζει να ήταν και πρώτη φορά που άφηνε το twitter και τα υπόγεια της γαλάζιας μονταζιέρας, γι αυτό μάλλον άφησε κι αυτό το επαναστατικό μούσι. Αν φορούσε και τον μπερέ με το άστρο, φτυστός ο Τσε Γκεβάρα θα 'ταν. Ο εξεγερσιακός του οίστρος, όμως, διακόπηκε απρόσμενα όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τη Συγγρού, που τον ενημέρωνε ότι στην τελευταία δημοσκόπηση της ProRata τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας έπεσαν στο 13,5%:

Εκεί ήταν και ο τρελός ξεπλυμένος ακροδεξιός του χωριού, που εξακολουθεί να συνδυάζει την ναζιστόψυχη αρχαιοπληξία με τα πιο υγρά όνειρα της Μάργκαρετ Θάτσερ, όπως και ο αδερφικός του φίλος «εγώ ήμουν ρε στο Μεγάλο Πεύκο»:

Εκεί ήταν και ο Γιάννης Πανούσης, όπως και ο Δρακουμέλ του Πανεπιστημίου Αθηνών:

Κάναμε λάθος. Ο Ξένιος Δένδιας τελικά είναι ο πρώτος -τώρα τελευταία τον μπερδεύουμε συνέχεια με τον Γιάννη Πανούση. Ο Κερκυραίος μεγαλοαστός, πρώτη φορά διαδηλωτής, που πριν κάνα δυο χρόνια εφάρμοζε αβέρτα την ατζέντα της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας, εκστομίζοντας αδιανόητες κοτσάνες για κάθοδο των Δωριέων και νέα άλωση, όταν δεν διέτασσε επιχειρήσεις σκούπα κατά σκουρόχρωμων και δεν εκκένωνε κοινωνικούς χώρους, διεκδικεί παράλληλα τον τίτλο του φιλελεύθερου ευρωπαϊστή.

Όσο γα τον Φορτσάκη, ο τόσο δημοκρατικός αυτός άνθρωπος και πάνω απ' όλα ακομμάτιστος, σάρωσε τα πάντα στην ολιγόμηνη θητεία του ως πρύτανης του ΕΚΠΑ (μετά από καμιά πενηνταριά ακόμα θητείες σε διάφορα πόστα που δεν θυμάται ούτε ο ίδιος) γινόμενος σύμβολο για τους απανταχού νεοφιλελέδες γιατί προσπάθησε να διώξει τα (αριστερά) κόμματα από το πανεπιστήμιο. Τόσο ακομμάτιστος που, λίγους μήνες μετά, τα παράτησε όλα για να καβατζώσει βυσματική υποψηφιότητα, με σίγουρη εκλογή, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Από τη μεγάλη αυτή δεξίωση δεν θα μπορούσε να λήψει  φυσικά ο νεκροθάφτης των εργασιακών σχέσεων, ούτε και ο παγκόσμιος πρωταθλητής γυρολογίας των κομμάτων:

Το παρόν έδωσαν και διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι:

Αλλά και άνθρωποι του μεροκάματου, όπως ο Γιώ'γος Σα'αντάκος του Mega -χ'όνια τώ'α στις υπη'εσίες τις διαπλοκής. Δεξιά τον βλέπουμε να παίρνει συνέντευξη από τον γκόμενο της εφοπλίστριας:

Φυσικά τα σελέμπριτις στη συγκέντρωση ήταν περισσότερα, αλλά αυτά ήταν από τα πιο λαμπερά που είχαν την τιμή να βρεθούν στο διάβα μας.

Αξίζει βεβαίως να αναφέρουμε ότι είδαμε και τη Σοφία Βούλτεψη, αλλά μέχρι να τη φωτογραφίσουμε είχε ήδη περάσει κάτω από τα πόδια μας και αμέσως μετά κάτω από τα πόδια των παραδίπλα παρευρισκομένων για να χαθεί πάλι κάτω από τα πόδια των παραπέρα και έτσι να εξαφανιστούν τα ίχνη της.

ΤΑ ΦΡΕΣΚΟΤΥΠΩΜΕΝΑ ΠΛΑΚΑΤ

Τα πλακάτ που κυκλοφορούσαν στη συγκέντρωση ήταν κι αυτά υπέροχα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν τυπωμένα σε τυπογραφείο, έχοντας μάλιστα επάνω τους και το logo του «Μένουμε Ευρώπη». Τα πλακάτ αυτά μεταφέρθηκαν μαζικά στη συγκέντρωση μέσα σε σακούλες κι από κει άρχισαν να διανέμονται στους παρευρισκόμενους. Μόνο ένας Ευρώς γνωρίζει από ποιά κονδύλια πληρώθηκαν:

#MenoumeEvropi Το εργοδοτικό "σωματείο" της Eurobank καλεί τους εργαζόμενους στο σημερινό συλλαλητήριο των φιλελέδων! pic.twitter.com/LpY3HMuoLb

— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) June 18, 2015

Όσο για το περιεχόμενο των πλακάτ, πολλά φάνταζαν σαν μεταφράσεις στο google translator από σκόρπια κλισέ του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ. Όμως τα περισσότερα προέρχονταν από τον κοινό τόπο της αντιαριστερής συνθηματολογίας που εκφράζει τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο και τη Χρυσή Αυγή, όσο και τα νεοφιλελεύθερα μορφώματα, όπως το Ποτάμι και το κόμμα του Τζήμερου.

Η αλήθεια είναι ότι στη αρχή μας μπέρδεψαν. Σκεφτήκαμε μήπως και πρόκειται για μαζική συγκέντρωση κυριλέ τροτσκιστών που θέλουν να επαναφέρουν την επαναστατική αλλαγή της 25ης Γενάρη στα ριζοσπαστικά της νάματα καταγγέλλοντας την σταλινική παρέκκλιση. Για παράδειγμα, το πλακάτ «Δεν θα γίνουμε η τελευταία σοβιετία» εξέφραζε ευθέως την αντίθεσή του στην επικράτηση του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα. Δηλαδή, τι πιο ριζοσπαστικό από το πρόταγμα της διεθνιστικής επανάστασης που οφείλουν να ακολουθήσουν και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί, σπάζοντας την καπιταλιστική περικύκλωση της Ελλάδας;

Ενώ η κυρία «Να μην περάσει ο σοσιαλφασισμός» υιοθετούσε χωρίς περιστροφές την βασική πολεμική του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας στον μεσοπόλεμο κατά των σοσιαλδημοκρατών, τους οποίους αποκαλούσε σοσιαλφασίστες.

Παρά ταύτα δεν έλειψαν και τα συνθήματα κατά του Γρηγόρη Ψαριανού:

Και μιας και αναφερθήκαμε στον Ψαριανό, κανείς ασφαλώς σε αυτή τη συγκέντρωση δεν θα ανεχόταν χαρακτηρισμούς όπως «δωσίλογος»  ή «γερμανοτσολιάς». Ούτε αυτοί που εμπνεύστηκαν και εκτύπωσαν τέτοια «ναιναίκικα» πλακάτ, ούτε αυτοί που τα περιέφεραν ενσυνειδήτως και υπερηφάνως:

Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΑΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Ένας σημαιοστολισμένος ελληνοευρωπαίος σπάει το άβατο του μνημείου του αγνώστου στρατιώτη και ανεβαίνει τα σκαλιά κατευθυνόμενος προς τον προαύλιο χώρο της βουλής. Οι αστυνομικοί απλά του κάνουν παρατήρηση -αν η κυβέρνηση ήταν «φιλοευρωπαϊκή», σαν αυτήν του Σαμαρά φερ' ειπείν, το κεφάλι του τώρα θα ήταν ανοιγμένο και θα νοσηλεύονταν ετοιμοθάνατος στην εντατική του Ευαγγελισμού:

Με το που γίνεται η live σύνδεση με το δελτίο του Mega και ξεκινάει την ανταπόκριση ο Γιώ'γος Σα'αντάκος, πέφτει σύρμα και γίνεται από τους συγκεντρωμένους ένα ομαδικό ντου στα σκαλιά με τελικό προορισμό το προαύλιο της βουλής. Πρώτη απ' όλους -«ευρωπαία» κι αυτή- η χρυσαβγονεοδημοκράτισσα Χριστίνα Σιδέρη:

Την παράνομη εισβολή των Γιουνκερίστας στο προαύλιο της βουλής ακολούθησε και υποστήριξε σχεδόν όλη η, κατά τα άλλα «νομιμόφρων», γαλάζια παράταξη. Εδώ για παράδειγμα βλέπουμε εκπροσώπους από όλες τις συνιστώσες της Νέας Δημοκρατίας. Της χρυσαυγίτικης, της νεοφιλελεύθερης και της ακροδεξιάς:

Κι εκεί που περιμέναμε να γίνει, όπως πριν μερικούς μήνες, ένας συντονισμένος αφηνιασμένος πανικός στα κανάλια και στα ΜΜΕ γενικότερα, με πηχυαίους τίτλους για την «πρωτοφανή εισβολή στο προαύλιο της βουλής», βγαίνει ο Πρετεντέρης χαρούμενος στο δελτίο του Mega και κάνει λόγο για μια «πολύ ωραία εικόνα» και «από τις ωραιότερες σκηνές, που σε κάνουν να ξαναποκτάς αισιοδοξία»:

Όλα βέβαια έχουν την εξήγησή τους. Στην παρούσα περίπτωση την εξήγηση δίνει η γνωστή αρχαιοελληνική ρήση «πες μου τι σεμινάρια παρακολούθησες για να σου πω τι δημοσιογράφος είσαι».

___________________________

Αν και ειρωνικά, ο Ανδρέας Πετρουλάκης περιγράφει την κοινωνική σύνθεση των Γιουνκερίστας περισσότερο εύστοχα απ' όσο θα μπορούσε να την περιγράψει ο οποιοσδήποτε αντιμνημονιακός αρθρογράφος:

«Αυτοί της Πέμπτης δεν είναι λαός. Είναι κυρίες με γόβα στιλέτο και ακριβές τσάντες, είναι στελέχη πολυεθνικών επιχειρήσεων, είναι γιάπηδες με ντιζάιν γραβάτες, είναι πλούσιοι χωρίς προβλήματα, είναι ευρωλιγούρηδες, είναι ψευτοδιανοούμενοι που τους κουράζει ο λαϊκισμός, είναι ενεργούμενα κομμάτων, είναι υπάλληλοι εκδοτών, είναι παπαγαλάκια, είναι εκπρόσωποι των δανειστών, είναι υπερασπιστές της πρότασης Γιούνκερ.»

Ακριβώς to the point, Ανδρέα Πετρουλάκη. Από μια επίτοπια αυτοψία, αυτοί ακριβώς διαπιστώσαμε κι εμείς ότι μαζεύτηκαν την Πέμπτη, άντε και κάποιοι σκόρπιοι ψεκασμένοι φτωχομπινέδες ευρωλιγούρηδες, όπως και κάποιοι με οπαδικά κριτήρια -«ψηφίζω, γιατί έτσι ψήφιζε ο μπαμπάς μου κι ο παππούς μου»- ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας.

----------------------------

(Από χθες μαζεύω φωτογραφίες και διάφορες ιδέες για ένα άρθρο σαν κι αυτό που αναδημοσιεύω εδώ. Όλα πήγαν στο βρόντο μόλις διάβασα αυτό το άρθρο στο Jungle Report... Στο βρόντο κι ο τίτλος που είχα επιλέξει [Οι ευρωδωσίλογοι σήκωσαν την παντιέρα της επανάστασης με μότο "Γερμανία δώσε κι άλλο λιτότητα στο λαό, αρκεί εμείς να είμαστε απέξω" (Φωτορεπορταζ)]. Για ...ακόμη μια φορά ήρθα αργοπορημένος, δεν πειράζει. Απλά πρόσθεσα μερικά φωτοστιγμιότυπα ακόμη, όπως κι ένα σημαντικό μου τουιτ, που περιέχει ξεδιάντροπα το κάλεσμα που κάνει το εργοδοτικό "σωματείο" της Eurobank. Μπράβο στο Jungle Report, μπράβο και στον Καρτέσιο, του οποίου το άρθρο επίσης αναδημοσιεύω! AMOR 20-21/6/2015)

-------------------------

[πηγή]