Δεν πέφτει μόνη της η κυβέρνηση Σαμαρά εξαιτίας της ΕΡΤ Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τους Ελληνες, όταν ο πρωθυπουργός έκοψε το σήμα των κρατικών καναλιών, σύμβολο του μέλλοντός μας

Όχι, δεν επίκειται η κατάρρευση της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ λόγω αποχώρησης του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη από το κυβερνητικό σχήμα εξαιτίας της απαράδεκτης και εκβιαστικής στάσης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, που με χουντική νοοτροπία και αντισυνταγματικό τρόπο έκλεισε την ΕΡΤ και απέλυσε πάνω από 2.500 εργαζόμενους σε μια μέρα!

Αρχίσαμε έτσι το άρθρο μας γιατί επιθυμούμε να εκφράσουμε την άποψή μας για το θέμα που κυριάρχησε χθες στην πολιτική ζωή της χώρας. Απίθανα σενάρια κάθε προέλευσης εσκεμμένα έθεταν σε κυκλοφορία κύκλοι ακόμη και της ΝΔ, οι οποίοι υποβλέπουν τη θέση του αρχηγού της Δεξιάς και πολύ θα ήθελαν την ανατροπή του Σαμαρά για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Όποιος όμως δίνει βάση σε τέτοιες αφελείς εικασίες σημαίνει ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει το θεμελιώδες: ότι η μοναδική «κόκκινη γραμμή» για τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φ. Κουβέλη είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση! Το μοναδικό πράγμα που δεν συζητούν με τίποτα είναι να φύγουν από την κυβέρνηση! Ολα τα υπόλοιπα μπορούν να τα κουβεντιάσουν, αρκεί να μη θέτουν υπό αμφισβήτηση τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση! Ο λόγος είναι απλούστατος: αποχώρηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση σημαίνει ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά και άμεση προκήρυξη εκλογών.

Στις εκλογές αυτές όμως το ΠΑΣΟΚ θα πάρει μονοψήφιο ποσοστό και η ΔΗΜΑΡ θα κινηθεί λίγο πάνω από το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Πρακτικά, αυτό σημαίνει -συμβολικά μιλώντας- ότι την ίδια τη νύχτα των εκλογών θα καρατομηθούν τόσο ο Ευ. Βενιζέλος όσο και ο Φ. Κουβέλης από αρχηγοί των κομμάτων τους προκειμένου με άλλους ηγέτες το όποιο ΠΑΣΟΚ και η όποια ΔΗΜΑΡ έχουν απομείνει να προσπαθήσουν να προσκολληθούν ως δήθεν ανανήψαντα, αντιμνημονιακά πλέον κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός έχει βγει πρώτο κόμμα.

Τρελοί είναι επομένως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης να εγκαταλείψουν οικειοθελώς την κυβέρνηση, έστω και ως εταίροι κατωτάτης υποστάθμης, και να οδεύσουν αμέσως και με τη δική τους βούληση προς την πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών αντί να συνεχίσουν να δρέπουν τους καρπούς της εξουσίας ίσως και για τρία χρόνια ακόμη; Από πλευράς προσωπικού πολιτικού συμφέροντος θα ήταν όντως ανόητοι για να επιλέξουν την πολιτική αυτοκτονία. Αυτό το γνωρίζει άριστα ο Αντώνης Σαμαράς, του οποίου πιθανότατα θα τελείωνε ακαριαία και η δική του πολιτική καριέρα αν προκήρυσσε εκλογές μέσα σε αυτό το κλίμα γενικευμένης κοινωνικής κατακραυγής εναντίον του λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ, όπου η πιθανότητα να βγει τώρα η ΝΔ πρώτο κόμμα θα ήταν πολύ περιορισμένη.

Το κύριο στοιχείο όμως είναι πως ο Αντ. Σαμαράς ξέρει ότι έχει στο χέρι τους Ευ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη και γι' αυτό τους εκβιάζει ωμά. Τόσο με τις διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου ότι ο Σαμαράς δεν πρόκειται να κάνει πίσω και αν τολμούν οι Βενιζέλος και Κουβέλης ας τον ρίξουν όσο και με την επικρεμάμενη χθες απειλή ότι θα καταθέσει πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του, εξαναγκάζοντας έτσι τους Βενιζέλο και Κουβέλη να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης.

Μέσω της ταπείνωσης των ηγετών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ο Αντ. Σαμαράς θέλει όχι τον απλό δημόσιο εξευτελισμό τους, αλλά τη μετατροπή τους σε ακόμη περισσότερο πειθήνια και άβουλα όργανά του, που να μην τολμούν να του προκαλούν έστω και δευτερεύοντα μικροπροβλήματα στο μέλλον. Η επίδειξη πυγμής όμως του πρωθυπουργού με την απόλυση δυόμισι χιλιάδων ανθρώπων δεν αποσκοπεί πρωτίστως στη διαπαιδαγώγηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που άλλωστε συνιστούν τόσο μεγάλο κίνδυνο για την πολιτική Σαμαρά όσο ένα σκυλάκι πεκινουά της αγκαλιάς.

Ο πρώτος στόχος του δεν είναι καν η μετατροπή της ΕΡΤ σε ακραιφνή «μνημονιακή γιάφκα», πειθαρχημένη στην κυβέρνηση Σαμαρά όσο η χουντική ΥΕΝΕΔ στους δικτάτορες Παπαδόπουλο και Ιωαννίδη. Πάνω απ' όλα ο Αντώνης Σαμαράς θέλει με τις αποκρουστικά μαύρες οθόνες των κρατικών καναλιών να τρομοκρατήσει ολόκληρο τον ελληνικό λαό, να τσακίσει κάθε διάθεσή του για αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική.

Η συστηματική παραβίαση άρθρων του Συντάγματος από τον πρωθυπουργό αποτελεί πτυχή της ίδιας προσπάθειας προώθησης αυτού του στόχου. Θέλει να φοβίσει τον λαό, γιατί μόνο ο φόβος και η βία διασφαλίζουν σίγουρα την υποταγή των πολιτών στο νέο μνημονιακό καθεστώς που καταβαραθρώνει το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων και καταστρέφει εκατομμύρια ζωές. Οι μαύρες τηλεοπτικές οθόνες που σόκαραν τον λαό μας όταν ο Σαμαράς διέταξε να κοπεί το σήμα της ΕΡΤ συμβολίζουν το μέλλον των Ελλήνων και της δημοκρατίας στη χώρα μας.

------------------------------------------------------------------------
Πηγή: Δημοσιεύθηκε στο "Εθνος" την Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Χρυσή Αυγή: Η κομπίνα συνεχίζεται

Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Αν η Χρυσή Αυγή ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις, δεν θα σκίζονταν τόσοι συστημικοί αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι για την άνοδό της.


Τον Μάρτιο του 2011, ο Αλέξης Παπαχελάς είχε γράψει στην «Καθημερινή» ένα άρθρο με τον τίτλο «Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ».

Τότε είχα γράψει το εξής: «Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το ΛΑΟΣ δεν ανεβαίνει. Αν το ΛΑΟΣ ανέβαινε, δεν θα χρειαζόταν να γράψει αυτό το άρθρο ο κ. Παπαχελάς.».

Την τύχη που είχε το ΛΑΟΣ την ξέρετε.

Στο ίδιο κείμενο, είχα γράψει και τα εξής:
«Φυσικά, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Παπαχελάς υμνεί τον Καρατζαφέρη. Είναι γνωστό από την παγκόσμια ιστορία πως η αστική δημοκρατία –όταν τα βρίσκει δύσκολα- κάνει μια εκτροπή και το γυρνάει στο φασισμό, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών.
Ως εκ τούτου, δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν σύντομα ο κ. Παπαχελάς γράψει ένα άρθρο για να υμνήσει και τη Χρυσή Αυγή.»

Η Χρυσή Αυγή έχει στηριχτεί –και στηρίζεται- από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Φυσικά, έχει στηριχτεί με έντεχνο τρόπο. Τραβάτε με κι ας κλαίω.

Δεν υπάρχει καθεστωτικό λαμόγιο -που είχε αποθεώσει όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν- που να μην έχει αποφανθεί για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κι όταν σου την πέφτουν τα λαμόγια, γίνεσαι συμπαθής.

Και σε κάνουν να μοιάζεις αντισυστημικός. Κι ας είσαι ό, τι πιο συστημικό υπάρχει, όπως είναι η Χρυσή Αυγή.

Πάντως, είναι εξαιρετική η παρρησία όλων των κρατικοδίαιτων τενεκέδων για την Χρυσή Αυγή. Μπορεί να μην έχουν αγγίξει ποτέ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα –και τα άλλα αφεντικά τους- αλλά με την Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνουν.

Σήμερα συζητούν την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής επειδή είναι ρατσιστική και ναζιστική.
Το ερώτημα είναι απλό: «Όταν επέτρεπαν στην Χρυσή Αυγή να κατέβει στις εκλογές δεν ήταν ρατσιστική και ναζιστική;». Αλλά αυτό, περιέργως, δεν το ρωτάει κανείς.

Η Χρυσή Αυγή, ουσιαστικά, δεν υπήρχε.

Η Χρυσή Αυγή είναι το πλυντήριο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Η Χρυσή Αυγή ήταν η χρυσή εφεδρεία που χρησιμοποιείται τώρα, για να αθωώσει το σάπιο και καταρρέον πολιτικό κατεστημένο.

Οι χρυσαυγίτες είναι ναζιστές και καθάρματα, οπότε όλοι οι υπόλοιποι είναι δημοκράτες και τίμιοι. Προσκυνήστε τους.

Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον ναζισμό.

Ξεχάστε τις ευθύνες του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και των συνεργατών τους, ξεχάστε την οικονομική ελίτ που συνεχίζει να κάνει πάρτι –ενώ η ανεργία φουντώνει και οι μισθοί πετσοκόβονται-, και ασχοληθείτε με το πώς θα σωθεί η Ελλάδα από την Χρυσή Αυγή.

Μην δίνετε σημασία στις κωλοτούμπες του Σαμαρά, στο ότι ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είναι στο δικαστήριο και στο ότι ο «υπεύθυνος αριστερός» Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν ποτέ σε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ• όχι, τώρα κινδυνεύουμε από την Χρυσή Αυγή.
Ακούστε με ευλάβεια τον Μάκη Βορίδη –ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο στην προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ- να μιλάει με οίστρο για τον κίνδυνο του ναζισμού που φέρνει η Χρυσή Αυγή.

Την Χρυσή Αυγή που πετάει στις δημοσκοπήσεις. Όπως πετούσε το ΛΑΟΣ.

Αν είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε ξεμυτίσει ποτέ.
Αλλά, αφού η κεντρική απόφαση από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ήταν πως η απονομή δικαιοσύνης θα έπληττε τους ίδιους και θα ήταν το τέλος τους, πέταξαν στην αρένα τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Και κάποιοι τσίμπησαν.

Η Χρυσή Αυγή αποτελεί και την αιχμή για την διαιώνιση του δικομματισμού. Η ύπαρξή της Χρυσής Αυγής βολεύει και την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τους μικρότερους παίκτες.

Παρούσης της Χρυσής Αυγής, είναι όλοι τους δημοκράτες και προοδευτικοί.

Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, όλοι οι υπόλοιποι είναι νόμιμοι.

Ως και συνεργασία Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει, με την δικαιολογία πως θέλουν να αντιμετωπίσουν τον ναζιστικό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Για να σώσουν την χώρα. Πάλι.

Ο Σαμαράς από τη μία –ή ο αντικαταστάτης του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας-, ο Τσίπρας από την άλλη και στην μέση ο Ζίζεκ. Αγκαλιασμένοι.

Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, όλοι θα ήταν υποχρεωμένοι να μιλάνε –και να προτείνουν λύσεις- για την κοινωνία και την οικονομία. Με την Χρυσή Αυγή, μπορούν να μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά.

Μπορούν να μιλάνε για τον ναζισμό, για τον Χίτλερ, τους Εβραίους, την Άννα Φρανκ, την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Κακό Λύκο και άλλα τέτοια επίκαιρα και φλέγοντα θέματα.

Το μεταναστευτικό –που είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό θέμα της Χρυσής Αυγής- θα μπορούσε να λυθεί πιο εύκολα και γρήγορα απ’ όσο νομίζουν κάποιοι• πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις δημιούργησαν το μεταναστευτικό, δεν έπεσαν από τον ουρανό οι μετανάστες, ούτε βγήκαν από τους υπονόμους.

Αλλά οι φτηνοί μετανάστες είναι χρήσιμοι –και πολλοί απ’ αυτούς εγκλωβίζονται στην Ελλάδα-, αφενός για να στρέφονται εναντίον τους οι Έλληνες και να ξεχνούν τα Μνημόνια, και αφετέρου για να υπάρχει το φόβητρο της Χρυσής Αυγής που απειλεί τη Δημοκρατία μας. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Βέβαια, τα τέρατα που έφτιαξαν το τέρας που λέγεται Χρυσή Αυγή ξέρουν πως υπάρχει ο κίνδυνος το δημιούργημά τους να αυτονομηθεί –σαν το τέρας του Φρανκενστάιν- και να αρχίσει να κάνει τα δικά του.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουν την Χρυσή Αυγή στο χέρι, αφού ο βίος και η πολιτεία των χρυσαυγιτών αποτελούν κοινό μυστικό.

Το θέμα είναι πότε θα αποφασίσουν πως δεν χρειάζονται πια την Χρυσή Αυγή και ποια θα είναι η οικονομική κατάσταση στη χώρα την δεδομένη περίοδο.

Εκεί θα παιχτεί η τύχη της Χρυσής Αυγής.

Όσο οι Έλληνες πολίτες δεν απαιτούν Δικαιοσύνη και Νέο Σύνταγμα –γραμμένο και από τους πολίτες-, τα τέρατα θα πληθαίνουν.

Και οι Έλληνες θα τα συνηθίζουν. Θα τα βλέπουν και στον καθρέφτη.

Γιατί ο φασισμός ήταν εδώ πριν από την Χρυσή Αυγή. Ήταν μέσα στο σαλόνι σας. Και δεν ενοχλούσε κανέναν.

--------------------------------------------
Αναδημοσίευση από pitsirikos

==========================
Λίγο πριν διαβάσω αυτό το άρθρο, μια μέρα πρίν, είχα γράψει στο φβ μου την εξής ανάρτηση:
"Η Χρυσή Αυγή αποδείχθηκε ζάχαρη στο ψωμί στην τρικομματική χούντα που μας κυβερνάει: ξεχάστηκαν τα μνημόνια, τα χαράτσια, οι αυτοκτονίες...
Το κακό είναι ότι το ίδιο κάνει και όλη η Αριστερά, της προσφέρανε την πεπονέφλουδα και την πάτησε χωρίς δεύτερη σκέψη!"

Ντουμπάι: Μια απάντηση στον Ν.Δήμου Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Ν. Δήμου ταξίδεψε στο Ντουμπάι και γνώρισε την πολιτεία του μέλλοντός (μας).

«Τι είναι το Ντουμπάι; Mε δυο λέξεις θα έλεγα: το αντίθετο της Ελλάδας. Πριν από δυο δεκαετίες δεν είχαν τίποτα – τώρα έχουν τα πάντα. Κι εμείς…
Ήταν ένα χωριό. Ούτε κάτι να δεις ούτε να κάνεις. Σήμερα, ο πιο δραστήριος τουρίστας θέλει έναν μήνα σκληρή δουλειά για να περιηγηθεί όλα του τα αξιοθέατα.
Έφτιαξαν αξιοθέατα εκεί που είχαν μόνο άμμο – κι εμείς που είχαμε τόσα, τα έχουμε απαξιώσει (και μαζί όλη τη χώρα). Έχουν περισσότερους ουρανοξύστες απ’ οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο (και τον ψηλότερο, στα 900 μέτρα), σχεδιασμένους από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες: ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας.
Μη βιαστείτε να πείτε: να τι κάνει το πετρέλαιο! Το Ντουμπάι ΔΕΝ έχει πετρέλαιο. Έχει φτιάξει ένα ενδιαφέρον τουριστικό προϊόν κι ένα εκπληκτικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Έτσι, όλη η υφήλιος επενδύει εκεί – και τα αδελφά εμιράτα τα πετροδολάριά τους.

Το Ντουμπάι ζει απ’ τον τουρισμό και το εμπόριο. Σαράντα εκατομμύρια επισκέπτες είχε τον περασμένο χρόνο. (Με μόνιμο πληθυσμό δύο εκατομμύρια.) Οι μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν εκεί γραφεία, από τα οποία ελέγχουν όλη τη δουλειά τους σε Ασία και Αφρική. Τα λιμάνια (φτιάχνουν και δεύτερο τεράστιο) και τα αεροδρόμια (επίσης) είναι διαμετακομιστικός σταθμός για το διεθνές εμπόριο. Από τη στιγμή που θα ξεφορτωθεί ένα κοντέινερ από το πλοίο, θέλει μόνο μία ώρα για να πετάει προς τον προορισμό του. Φορολογία στις εταιρείες (και τα άτομα); Καμία. Παιδεία και περίθαλψη: δωρεάν.

Παράδεισος; Όχι βέβαια. Πολλά τα τρωτά: από το κλίμα μέχρι το πολίτευμα. Αλλά υπόδειγμα ανάπτυξης. Και πολυπολιτισμικής συνύπαρξης (80% των κατοίκων δεν είναι ντόπιοι). Και καθαριότητας. (Τα πάντα λάμπουν!) Και οργάνωσης.
Κατάθλιψη σε πιάνει. Κάποτε είχαμε τον Τρίτο Κόσμο για παρηγοριά στη σύγκριση. Εδώ ο Τρίτος έγινε πρώτος. Κι εμείς κάπου στον Καιάδα της ανθρωπότητας.
Σκέψου να είχαν Ακρόπολη και Δελφούς, Μύκονο και Σαντορίνη… Αλλά ίσως επειδή δεν τα είχαν πρόκοψαν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα…»

Νίκος Δήμου

Όχι, κύριε Δήμου, το Ντουμπάι δεν είναι το αντίθετο της Ελλάδας. Είναι το μέλλον που οραματίζονται γι’ εμάς οι νέοι, μη εκλεγμένοι, κυβερνώντες μας. Ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας, όπως λέτε, βγαλμένο όμως από την Μητρόπολη του Φριτζ Λαγκ και το Ντελικατέσεν του Ζαν Πιέρ Ζενέ. Είναι μια χώρα όπου 300.000 εργάτες-σκλάβοι έχτιζαν τους λαμπερούς σας ουρανοξύστες. Κάθε βράδυ στοιβάζονταν κατά 30-40 σε μικρά δωμάτια ή κοιμόντουσαν στα γιαπιά και το πρωί διάβαζαν στις ινδικές και πακιστανικές εφημερίδες για έναν ακόμη συνάδελφό τους που αυτοκτόνησε αφήνοντας μια ζωή χωρίς παρόν και μέλλον. (Μήπως και στην Ελλάδα όμως δεν αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες κατά 40% μετά το μνημόνιο).

Τα αξιοθέατα που δεν προλαβαίνει να δει ο τουρίστας είναι μάλλον τα κιτς εμπορικά κέντρα, όπου χαζεύεις τσάντες και παπούτσια ή οι προθάλαμοι των πεντάστερων ξενοδοχείων όπου «ψωνίζεις» ιερόδουλες από την κεντρική Ασία και την Αφρική. Το Ντουμπάι ήταν και παραμένει η Disneyland του Μίλτον Φρίντμαν, το ελντοράντο της σωματεμπορίας και ένα κέντρο κατασκόπων για τον Περσικό Κόλπο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

«Πολυπολιτισμική συνύπαρξη» κύριε Δήμου δεν σημαίνει να δημιουργείς ζώνες (ανεξέλεγκτης) οικονομικής δραστηριότητας για Γερμανούς και Αμερικάνους επιχειρηματίες και βρωμερά δωμάτια για να στοιβάζεις τους εργάτες. Αυτό μας τα προσφέρει και το Βερολίνο ως αντάλλαγμα στα ευρωομόλογα και το «κούρεμα». Το ότι δεν το δεχόμαστε (ακόμη) δεν μας κάνει αφιλόξενους εθνικιστές – μας κάνει ανθρώπους με υπολείμματα αξιοπρέπειας.

Δεν έχουν, Ακρόπολη, Δελφούς, Μύκονο και Σαντορίνη γιατί από αυτά κράτησαν τους δούλους, το μυστικισμό, τον κιτς «κοσμοπολιτισμό» και την άμμο. Ή όπως έγραφε ο Mike Davis «μια ψυχεδελική απομίμηση του μεγάλου, του κακού και του άσχημου». Εμείς ελπίζουμε ακόμη στον έπαινο του Δήμου (όχι του Νίκου) και των σοφιστών. Αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία – και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;

Άρης Χατζηστεφάνου
Unfollow Ιανουάριος 2012

ΤΩΡΑ… Του Θύμιου Καλαμούκη

Όσο τους αφήνουμε τόσο το χειρότερο. Όσο είναι πολλοί αυτοί που ελπίζουν ότι σύντομα θα έρθει κάποια λύση, τόσο το χειρότερο γι αυτούς αλλά και για όλους μας. Όσο υπάρχουν ακόμη εθελοντές τυφλοί που δεν βλέπουν, σύντομα θα χάσουμε το φως μας όλοι μας. Όσο υπάρχουν αφελείς, σε λίγο δεν θα υπάρχει κανείς.

Το ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας,  και  το θυγατρικό του ελληνικό, είναι αδίστακτο και επικίνδυνο. Έπρεπε να είχε τελειώσει ΧΤΕΣ, με κάθε μέσον και τρόπο. Ήδη σήμερα είναι αργά και η όποια προσπάθεια ανατροπής τους γίνεται δυσκολότερη, αλλά πάντα αναπόφευκτη.

Τα όσα αποφασίστηκαν για την Κύπρο, αποδεικνύουν ότι,  το πιο άδικο σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο καπιταλισμός, εξελίσσεται σε  δολοφόνο. Σε αδίστακτο εγκληματία, με αρρωστημένη φαντασία. Χαντάκωσαν την Πορτογαλία, την Ισπανία, τις χώρες τις Βαλτικής. Χαντακώνουν τις χώρες των Βαλκανίων, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία. Ετοιμάζουν το κλίμα για την καταστροφή της Γαλλίας και Ιταλίας, ενώ η ύφεση αγγίζει τις χώρες του «ισχυρού» βορρά, όπως η Ολλανδία. Εξοντώνουν την Ελλάδα, με οικονομικούς αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς τύπου Μέγκελε.

Ήρθε η σειρά και της Κύπρου, της χώρας που μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν ο παράδεισος ανάπτυξης και κερδοφορίας, του καπιταλισμού. Όπως παράδεισος και παράδειγμα ήταν πριν 5 χρόνια η Ιρλανδία (ο ιρλανδικός τίγρης). Από την μια μέρα στην άλλη, η καπιταλιστική μηχανή του κιμά, αλέθει την μια μετά την άλλη, χώρα και μαζί με αυτήν τους λαούς τους. Τους πιο αδύναμους, τους πιο ανίσχυρους. Τις λαϊκές πλειοψηφίες.

Το τέρας αυτό δεν χορταίνει. Ούτε πρόκειται να χορτάσει. Μόνο αν χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο όπλο του, τον πόλεμο. Το έχει ξανακάνει σε εποχές παρόμοιες με την δική μας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, τελείωσε και έκλεισε με τον Β παγκόσμιο πόλεμο και τα εκατομμύρια νεκρών του.

Όλοι εμείς που διαφωνούμε με όσα γίνονται, όλοι εσείς που πιστεύετε ότι μόνο έτσι θα λυθούν τα προβλήματα είμαστε υποψήφιος κιμάς.

Οι γνώσεις μας, τα όνειρά μας, οι σκέψεις μας, οι αγωνίες μας, οι δημιουργίες μας, οι αντιφάσεις μας, τα είναι μας, είναι ήδη σκόνη, αέρας, τίποτα, στην παγκόσμια διαδικασία ανάκαμψης, του άρρωστου καπιταλισμού. Δεν μας βλέπουν ως πολίτες, εργάτες, επιχειρηματίες, οντότητες με ψυχή, νου και ιδέες, αλλά λιπαντικό για να ξεμπλοκάρει η μηχανή. Κάρβουνο για να ξαναλειτουργήσει η τεράστια κερδοφορία τους. Θύματα που τους είναι αναγκαία για να ξεφύγουν από τον κίνδυνο. Μας έχουν όλους νεκρούς γιατί έτσι μόνο θα πάρει μπρος ξανά η μηχανή του κέρδους. Τα όποια πειράματα με τα δημοσιονομικά σύμφωνα σταθερότητας, τα μνημόνια, τα περιοριστικά μέτρα κλπ, είναι παράταση πριν ηχήσουν τα όπλα.

Σε αυτή την κατάσταση, η αποδέχεσαι τον ρόλο του νεκρού, αναμασώντας τις ανοησίες περί ανάπτυξης που έρχεται και μονόδρομων ή αλλάζεις το σενάριο και από υποψήφιος νεκρός,  «σκοτώνεις»  εσύ το σύστημά τους, τις ιδέες τους, τις πρακτικές τους, τα επιχειρήματά τους, τις απειλές τους, τους παπαγάλους τους, τους εκπροσώπους τους. Και πρώτα από όλα «σκοτώνεις» τον φόβο σου, την αφέλειά σου, την αμάθειά σου και την ατολμία σου.

ΤΩΡΑ, γιατί είναι ήδη αργά.

---------------------------------------
Πηγή:Ελληνοφρένεια

Είναι τρελοί οι Ιταλοί; Του Παναγιώτη Μαυροειδή

{Το παρακάτω άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή, είναι ίσως το ποιό κατατοπιστικό που βρήκα στο διαδίκτυο, για τις εκλογές και την κατάντια των κομμάτων της πάλαι ποτέ Αριστεράς και όχι μόνο. Επιπλέον εξηγεί το φαινόμενο Γκρίλο (που από 0% πήρε 25%) όπως και του Μπερλουσκόνι. Μπορούμε έτσι να βγάλουμε συμπεράσματα και για την δική μας (κομματική) κατάντια.}

 
Επιφωνήματα κατάπληξης ή/και  ρίγη αγανάχτησης όλων των καθώς πρέπει φιλελεύθερων, των ταγμένων  ευρωπαϊστών και  των ‘’μοντέρνων’’ αριστερών της πεντάρας, συνοδεύουν την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών.

 

‘’Μα πάλι τον πορνόγερο Μπερλουσκόνι οι άθλιοι; Και από πού και ως πού, πρώτο κόμμα στη Βουλή ένας άσημος λαϊκιστής  Γκρίλο που θυμίζει ένα φτηνό Λαζόπουλο;’’

Για να δούμε λοιπόν τι έλεγαν στους Ιταλούς οι παραπάνω θλιμμένοι συγγενείς της θανούσης πολιτικής σοβαρότητας και της πληγωμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας.

‘’Οι Ιταλοί δεν είναι τρελοί. Η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από την  αύξηση των φόρων και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το πολιτικό σύστημα, που προωθούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’.

Αυτά έλεγε ο διορισμένος πρώην πρωθυπουργός και  τραπεζίτης Μάριο Μόντι, που ορίστηκε μέσα σε μια νύχτα από τις Βρυξέλλες, για να σώσει την Ιταλία.  Στη σύγχρονη τροϊκανή γλώσσα ο Μόντι δεν λέγεται ούτε τραπεζίτης, ούτε αστός, αλλά εξαγνίζεται με το πιο εύηχο ‘’τεχνοκράτης’’, κάτι μεταξύ επιστήμονα και αδέκαστου κριτή.  Πήρε λοιπόν αυτός,  όλα τα γνωστά και από την Ελλάδα των μνημονίων μέτρα, από τις ιδιωτικοποιήσεις, έως την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας και τις άγριες περικοπές σε παιδεία και υγεία. Οδηγώντας σε μαζική φτώχεια τους εργαζομένους της πέμπτης βιομηχανικής δύναμης του κόσμου, σε ανεργία 11,5%, σε μαζικές απολύσεις προσωπικού στην υγεία και σε διακοπή της θέρμανσης στα σχολεία. Τον υποστήριξαν με λύσσα οι πάτρωνες του στην ΕΕ και κατάφερε να περισωθεί με ένα ποσοστό κοντά στο 9%!

Ας δούμε τώρα πως στάθηκαν απέναντι στον Μόντι, τη λιτότητα και τα άλλα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα της ΕΕ, οι βασικές διεκδικητές της  κεντρο-αριστερής διαχείρισης. Αυτοί που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν πως θα έκαναν πάρτι απέναντι στο Μπερλουσκόνι, θεωρώντας πως τους αρκεί η υποστήριξη των ΜΜΕ, ειδικά σε μια προοπτική συμμαχίας με τον Μόντι.

‘’Ένας αριθμός πολιτικών κομμάτων είναι πρόθυμα να κατηγορούν την Ευρώπη για κάθε στρατηγικό λάθος που έχει πλήξει την Ιταλία. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει συχνά, αν όχι πάντοτε, βοηθήσει αποφασιστικά την Ιταλία"

Αυτά μας λέει ο Francesco de Angelis, βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπερσάνι. Καθόλου παράξενο φυσικά, μιας και οι θλιβεροί κληρονόμοι του πάλαι ποτέ ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είχαν και πριν υποστηρίξει τον Μόντι και την αντιλαϊκή πολιτική του, αλλά και δεν ξεχνούν να υμνολογούν την ΕΕ ότι κοστούμι και αν κόβει.

Μα δεν υπάρχει αριστερά στην Ιταλία, της Bandiera Rossa;

Πως δεν υπάρχει. Κατέβηκε και πολύ ‘’ενωτικά’’ μάλιστα στις εκλογές, βασικά συσπειρωμένη στο σχηματισμό ….’’Επανάσταση Πολιτών’’.  Ένας σιδηρόδρομος κομμάτων και κομματιδίων, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και τους Ιταλούς Κομμουνιστές (όμορη δύναμη κάποτε του ΚΚΕ), μέχρι οικολόγους, κινήματα πολιτών, ένα Πορτοκαλί (!) Κόμμα, άπειρους τεχνοκράτες, αρκετούς διακεκριμένους πανεπιστημιακούς. Με επικεφαλής ένα δικαστή (Ingroia), που μάλιστα έδωσε και το όνομά του να κοσμήσει τον τίτλο του κόμματος, συνεπικουρούμενος από πάμπολλους άλλους δικαστές και προφεσόρους. Η  αναγκαία ενότητα των εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, στην πλήρη διαστροφή της και γελοιογραφία της. Αντι για αυτό,  παρδαλές συμπράξεις μικροαστικών, χαζοχαρούμενων, διαχειριστικών ρευμάτων, ανακατεμένων με κομμουνιστές που το Α ξεκινά με (δήθεν) ενότητα και το Ω σημαίνει ένα πολιτικό πρόγραμμα της πλάκας, ως εισιτήριο για τη Βουλή και φυσικά για το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, δηλαδή την  κυβέρνηση.

‘’Η τάση του ευρωσκεπτικισμού είναι πολύ επικίνδυνη σε αυτές τις εκλογές. Δεν είναι μόνο ο λαϊκισμός του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, που έχουν βοηθήσει να δαιμονοποιείται η Ευρώπη’’.

Αυτά δήλωνε ο Niccolo Rinaldi, βουλευτής του Κόμματος των Αξιών, που συμμετέχει στο συνασπισμό   ‘’Επανάσταση Πολιτών’’ στις ιταλικές εκλογές, αλλά είναι ευρωβουλευτής που συμμετέχει στην Ομάδα των Φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο!

‘’Επικίνδυνο’’ λοιπόν πράγμα η αντίθεση στην ΕΕ και πρέπει να ξορκιστεί ως δαιμονοποίηση.

Μα μήπως είναι υπερβολικό να κρίνουμε από μια ..δηλωσούλα; Αν διαβάσει κανείς τη σύντομη δήλωση του πολιτικού προγράμματος του συνδυασμού, θα απογοητευτεί χειρότερα (Πολιτικό πρόγραμμα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ).

Μην κουράζεστε αλλά δεν θα βρείτε τίποτα που να θυμίζει μια αριστερή και εργατική απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση στη γειτονική χώρα, πέρα από δευτερεύουσες διεκδικήσεις, κατώτερες και από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις συνδικάτων τύπου ΓΣΕΕ.

Θα σχολιάσουμε δύο σημεία.

Για την Ιταλική αριστερά, ευρωζώνη και ΕΕ απλούστατα ….δεν  υπάρχουν! Όπως το ακούτε, δεν υπάρχουν πουθενά στη σύντομη αυτή δήλωση. Ή μπορεί να μην ανήκει η Ιταλία σε αυτές. Πώς να εξαφανίστηκαν άραγε; Λέτε να ήταν ένας σοφός τρόπος για να βγουν με ενωτικό τρόπο τα ‘’κοινά σημεία’’ του πολιτικού προγράμματος και να μείνουν στην άκρη διαφορές για ..επουσιώδεις διαφορές; Όπως και να έχει, η μόνη ‘’θετική’’ κατεύθυνση που μπαίνει (οι ‘’θετικές προτάσεις’’ πάνω από όλα, χωρίς ‘’αρνητισμούς και εύκολες καταγγελίες’’), είναι το αίτημα για ‘’Ευρώπη των δικαιωμάτων’’, η οποία ‘’μαζί με το δείκτη του ΑΕΠ, θα πρέπει να έχει και ένα δείκτη που θα μετρά την κοινωνική πολιτική και την πολιτική για το περιβάλλον’’.  Κανονική επαιτεία του χειρίστου είδους…

Η Ιταλία όμως, έχει και ένα μεγάλο μαγικό χαρακτηριστικό:  Δεν έχει αστική τάξη, ούτε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις! Έχει μόνο ‘’μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις’’, για τις οποίες διεκδικούνται από την ιταλική αριστερά φοροαπαλλαγές ‘’αν αυτές επενδύουν στην έρευνα και την καινοτομία και δημιουργούν σταθερές δουλειές’’.

Η ιταλική αριστερά, που παίζει στα δάχτυλα την ‘’ηγεμονία’’ και τον ‘’πόλεμο θέσεων’’ του Γκράμσι, έχασε από την τσέπη του παντελονιού της στον κοινοβουλευτικό  δρόμο προς την κυβέρνηση και το σοσιαλισμό, κάθε έννοια ταξικής αναφοράς στην πολιτική της, έστω στο φραστικό προγραμματικό επίπεδο. Αλλά και έμεινε εκτός βουλής  με ένα ποσοστό κοντά στο 2%, όταν κάποτε το ΚΚΙ σκέτο, με έμβλημα ένα ‘’αναχρονιστικό’’ σφυροδρέπανο έφτανε στο 35%.

Δεν την έσωσε ούτε το κάλεσμα υποστήριξης της που απηύθυνε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υπογραφόταν από κοινού από Α. Τσίπρα, Μελανσόν και Λαφοντέν. (European Left urges Italy to vote for far-left anti-austerity group)

Εντάξει όλα αυτά, αλλά ήταν είναι ανάγκη να δούμε τα γεμάτα παλστικές μούτρα του Μπερλουσκόνι να γελούν;

Δυστυχώς εκεί έφτασε η Ιταλική αριστερά, όλων σχεδόν των εκδοχών (με την  εξαίρεση τη χωρίς σημαντική επιτυχία  προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών του Φεράντο). Να μετατραπεί όχι μόνο σε ακίνδυνο, αλλά και σε  σταθεροποιητικό παράγοντα για το ιταλικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, αφήνοντας την αστική τάξη απερίσπαστη να ασχολείται μόνο με τις δικές της έριδες, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού/παζαριού της με τους εταίρους της στην ΕΕ. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου-και αυτό το εκφράζει και ο Μπερλουσκόνι- διεκδικεί σύγκρουση με την ευρωζώνη, πάντα φυσικά στο πλαίσιο της ΕΕ και αυτό κάνει την Μέρκελ οπωσδήποτε να ιδρώνει.

Ο Γκρίλο με τη σειρά του, κάνει τον εξευτελισμό της ιταλικής αριστεράς να φαντάζει τέλειος. Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του δε θα βρει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά του ευρώ. Αλλά δυστυχώς είναι εκατό χρόνια μπροστά από την αριστερά, διότι τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχει θέμα καταστροφικών συνεπειών  από τη συμμετοχή της Ιταλίας σε αυτήν, αναφέρεται  διαρκώς σε αυτές, ενώ θέτει και ζήτημα δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση.

Το ‘’Κίνημα των 5 Αστέρων’’ του οποίου ηγείται δεν έχει κανένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ωστόσο δεν διστάζει να θέσει ζήτημα για εργασία είκοσι ωρών την βδομάδα, όταν η αριστερά ζητεί φορο-απαλλαγές στις επιχειρήσεις. Η τελευταία αρκέστηκε να επιτίθεται στον Γκρίλο για λαϊκισμό. Πράγματι, ένας μέτριος πολιτικός επιστήμονας, εύκολα θα δικαιολογούσε απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μέσα  όμως στο πλαίσιο της απουσίας προβολής μιας εργατικής πολιτικής από την ιταλική αριστερά, αλλά και μιας στοιχειωδώς λογικής πολιτικής για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων,  το κοστουμάκι του αντι-λαϊκισμού μάλλον προδίδει μια περιφρόνηση προς το λαό. Αλλά και  αβυσσαλέα απόσταση από μια ταξική στάση, σε μια κοινωνία που πολώνεται ταξικά όσο ποτέ.

Οι εξελίξεις αυτές στην Ιταλία, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται μετά την ταπεινωτική ήττα της ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’ του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Αποτελούν ένα δυνατό σήμα κινδύνου για την κομμουνιστική αριστερά.  Η καπιταλιστική κρίση,  δε θα δώσει πράσινο φως σε μια ανέφελη πορεία της αριστεράς στο ‘’να αναλάβει τα πράγματα’’. Αντίθετα, έρχεται να υπογραμμίσει την κρίση πραγματικής εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής που αυτή προσφέρει. Και αυτή η κρίση θα μετατραπεί σε σκληρή δοκιμασία, όσο αυτή η αριστερά θα κλωθογυρίζει σε πολιτικές διαχείρισης και θα μετατρέπει σε αυτοσκοπό και στόχο  το ‘’να κυβερνήσει’’ η ίδια  ή παρέα με άλλους, αντί να συμβάλλει ώστε ο ταξικός κοινωνικός αγώνας της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειονότητας να ανατρέψουν  την σαπίλα που περιβάλει τους πάντες όλο και πιο επικίνδυνα.

---------------------------------
 Πηγή: aristeroblog

Όποιος ποθεί και αδρανεί θρέφει την πανούκλα

Μη μιλάς μη φωνάζεις. Δεν είναι το βασικό θέμα τα βασανιστήρια. Δεν είναι βασανιστήρια. Δεν είναι κακοποίηση. Δεν είναι βασικό θέμα η κακοποίηση. Μην κοιτάζεις τις φωτογραφίες. Μην κοιτάζεις τα βίντεο με τους αστυνομικούς διευθυντές. Μην κοιτάς τα ρολόγια. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες. Μην μιλάς. Μη μιλάς μη φωνάζεις. Μην ακούς ότι κάπου σ’ ένα σχολείο πολύ κοντά σου έκοψαν τη μύτη ενός παιδιού χρυσαυγίτες. Μη διαβάζεις την είδηση. Μην μαθαίνεις τι γίνεται στα σχολεία. Μην φωνάζεις. Μην ακούς δηλώσεις. Μην ακούς τους γενικούς γραμματείς του υπουργείου να σου λένε ότι παίρνεις πάρα πολλά. Μην κοιτάς το ΑΤΜ. Μην ακούς το Λοβέρδο να λέει ότι οι φασίστες είναι ακτιβιστές και όχι φασίστες. Μην διαβάζεις τα άρθρα για τις προθέσεις της κυβέρνησης σχετικά με τις απεργίες. Μην λείπεις και δεν πάρεις το χαρτί της επίταξης. Μην φωνάζεις μη μιλάς. Μην πας στο αμαξοστάσιο. Μην πας στο λιμάνι. Έστω, πήγαινε, αλλά φύγε. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες με τον κόσμο να απλώνει τα χέρια. Μην κοιτάς τριγύρω. Μην κοιτάς τις στατιστικές. Μην ακούς τίποτα, δεν χρειάζεται, όλα πάνε καλά. Μη φωνάζεις. Μη μιλάς. Τώρα περιμένουμε. Υπομονή, σε τρία χρόνια έχει εκλογές.

-//-

Σ’ ένα πάνελ λένε ότι παραχαϊδέψαμε τα παιδιά, ότι υπάρχει νεολαγνεία. Στο ίδιο πάνελ ο ηθοποιός και καθηγητής Λιγνάδης λέει ότι δεν βλέπει τα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους. Εκεί, ο καθηγητής Πανούσης αποτελεί σκιά του εαυτού του και ένας τηλεπαρουσιαστής παρέα με μια τηλεκριτικό κάνουν μαθήματα ηθικής, δυσφορώντας που ένα κομμάτι του κόσμου θεώρησε σημαντικό ζήτημα τα βασανιστήρια. Η αριστερή εκπροσώπηση στο ίδιο πάνελ, αναλύει με στιλ «πόσο απλό όπλο είναι το καλάσνικοφ».

-//-

Σε 5:22, με πολύ απλό τρόπο, πως ο «μεταρρυθμισμός» συναντά στη γωνία τον φασισμό και κλείνει ραντεβού για το εγγύς μέλλον. Πρώτα διαλύουμε την κοινωνικές δομές, μετά διαπομπεύουμε τους περιθωριακούς και τελικά βγάζουμε το καπέλο στον ακτιβισμό στις γειτονιές. Η σοσιαλδημοκρατία στα καλύτερά της.

-//-

Έχω την εντύπωση ότι η αριστερά (γενικεύοντας μιλάω) προχωράει με την εξής σκέψη. Περιμένουμε δηλώσεις, αναζητούμε αφορισμούς, εκδηλώσεις αυταρχισμού της αστυνομίας για να «αποκαλύψουμε» αυτούς που μοιάζουν να κλείνουν το μάτι στο φασισμό. Στεκόμαστε σε μια γωνία και μόλις τους εντοπίζουμε (δεν είναι δα και δύσκολο πια), λέμε να, «αυτό είναι φασιστικό». Καθισμένοι μερικά χιλιόμετρα πίσω απ’ το σημείο που βρίσκεται η κοινωνία, θεωρούμε ότι προκαλούμε συντριπτικά χτυπήματα, τονίζοντας ότι ο ένας ή ο άλλος είπε κάτι φιλοναζιστικό ή υιοθέτησε μια ακροδεξιά θέση.

Μα δεν κρύβεται κανείς. Δεν προσπαθεί κανείς να κρύψει κάτι. Δεν βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να ξετρυπώσουμε τους φασίστες. Βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να αποδεχτούμε ότι εδώ και τώρα, σήμερα, υπάρχουν φασίστες (και μάλιστα αρκετοί) και κάπως πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Ο φασισμός αυτή τη στιγμή αποτελεί κοινωνικό ρεύμα (μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω), όχι παράτα των συμβούλων του πρωθυπουργού για να αντιμετωπίζεται με δηκτικές αναρτήσεις.

-//-

Το να παίρνεις ως αριστερό (ή «αριστερό», ότι θεωρεί ο καθένας) κόμμα ένα υψηλό ποσοστό είναι μια επιτυχία. Τουλάχιστον με εκλογικούς όρους. Αλλά αυτή η επιτυχία, έτυχε σε ένα περιβάλλον και μια συνθήκη τέτοια σαν τη σημερινή. Πράγμα που σημαίνει, ότι είτε το ήθελε είτε ότι, είτε ήταν προετοιμασμένος είτε όχι, ο σύριζα εκ των πραγμάτων έχει μια ευθύνη. Η ευθύνη του δυστυχώς, δεν είναι η κυβερνητική σταθερότητα ή η απόδειξη ότι είναι εξίσου έτοιμος με τους πασοκονεοδημοκράτες να κυβερνήσει. Η ευθύνη που του έλαχε είναι (όσο μπορεί) να αποτελέσει το ανάχωμα στην κοινωνική εξαθλίωση και τον φασισμό (που ετοιμάζεται να παρελάσει). Η ευθύνη του δεν είναι να μην κάνει γκάφες για να πηγαίνει καλά στις δημοσκοπήσεις, ούτε να μαζεύει τα στελέχη του. Η ευθύνη του δεν είναι να περιμένει τις εκλογές, όποτε γίνουν και όποτε αποφασίσει η μαύρη κυβέρνηση. Καλώς ή κακώς, έχει έρθει (εδώ και πολύ καιρό) η στιγμή που αν θέλει να λέγεται αριστερό κόμμα ο σύριζα, πρέπει να βάλει τέλος σ’ αυτό το αυταρχικό κρεσέντο. Τα ίδια ισχύουν και για το ΚΚ, ανεξαρτήτως ποσοστού. Η ευθύνη τους δεν είναι να κάνουν αντιπολίτευση. Η ευθύνη τους είναι να σταματήσουν άμεσα αυτή την κατηφόρα.

Δεν το περιμένουμε απ’ αυτούς, δεν το αναθέτουμε σ’ αυτούς, αλλά κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κριθούν γι’ αυτό.

-//-

Το να επαναλαμβάνουμε ότι η γσεε είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικη καταντάει εκνευριστικό. Δεν μπορείς να ζητάς εξηγήσεις απ’ αυτούς που σου λένε ότι στέκονται κάπου αλλού από σένα. Ή τους παρακάμπτεις ή σταματάς να γκρινιάζεις.

-//-

Η φωτογραφία του αρχιχρυσαύγουλου παρέα με τους Γερμανούς ναζί στην βουλή (αργότερα αυτοί οι ίδιοι συμμετείχαν στην πορεία για τα Ίμια), όπως και οι 100 και κάτι ψήφοι που πήρε η πρότασή τους στην εξεταστική, δείχνει πολύ περισσότερα απ’ όσα υποψιαζόμαστε για το πόσο γρήγορα γλιστράνε τα πράγματα προς την επιβεβαίωση του μοιραίου.

-//-

Το ότι εκτός απ’ τη μαυρίλα, κινούμαστε στον αστερισμό της γελοιότητας είναι επίσης γνωστό. Ο γιός του Βαρβιτσιώτη σοκάρεται επειδή οι 4 συλληφθέντες δεν είχαν πολιτικές – ιδεολογικές ανησυχίες (επειδή αυτός που είχε, έτυχε να συμφωνήσει απόλυτα με τον μπαμπά του). Γιοι και κόρες που κάθονται στην ίδια ακριβώς καρέκλα που κάθονταν κι οι επιτυχημένοι γονείς τους, αναρωτιούνται για την κατάληξη των παιδιών των βορίων προαστίων. Μιλάνε για μια γενιά που δεν έμαθε ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες και το λένε για τέσσερα παιδιά που πιθανότατα θα περάσουν χρόνια και χρόνια στη φυλακή. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν ότι θα συνεχίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να ενισχύουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν πώς δε θα χάσουν ποτέ τίποτα. Τα εξοχικά στη Μύκονο και στην Αράχοβα θα μείνουν πάντοτε δικά τους. Οι εκπομπές θα μείνουν πάντοτε δικές τους. Η ευθύνη για τη σωτηρία της πατρίδας θα μείνει πάντοτε δική τους.

-//-

Εκτός όλων των άλλων, συνηθίζουμε να ακούμε ειρωνείες για ανθρώπους που βασανίστηκαν ή σχολιάκια για την ποιότητα της δουλειάς της μάνα τους. Μείνετε μαζί μας. Αμέσως μετά, ακολουθεί η συζήτηση, για το αν ενοχλεί πραγματικά ο δημόσιος λιθοβολισμός των ζητιάνων που κατακλύζουν τα πεζοδρόμια της πόλης μας. Αφού πρώτα βέβαια προβλεφθεί ρητά σε διάταξη, δεν θα θέλαμε να συμβάλουμε στην διάχυτη ανομία.

Αλλά είπαμε, καμία έκπληξη. Το ζήτημα δεν είναι ότι αυτοί λένε τι πιστεύουν, αλλά ότι εμείς δεν στεκόμαστε ακόμη ξεκάθαρα απέναντί τους, παρά μόνο ασυνάρτητα και σπασμωδικά.

---------------------------

(Αντιγραφή από το το Βυτίο με τίτλο "όποιος ποθεί" )

Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος Του Ηλία Ιωακείμογλου

Οι επιθέσεις στις ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες εστίες αντίστασης δεν είναι επικοινωνιακά παιχνίδια, είναι επεισόδια από την οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους και τη συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας, από τη μετατροπή της Δεξιάς σε Εμπόλεμη Δεξιά. Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης και το ΚΚΕ αποσύρεται στα στεγανά διαμερίσματά του για να παρακολουθήσει την πυρκαγιά από το μπαλκόνι.

Πώς η Δεξιά πήρε το προβάδισμα

Η ελληνική οικονομία κινείται σήμερα επάνω σε μια καθοδική σπείρα διαδοχικών κύκλων φθίνουσας συσσώρευσης κεφαλαίου και αυξανόμενης ανεργίας. Η ύφεση και η ανεργία σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών, η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν ταξικούς συσχετισμούς δύναμης που επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και αναπλάθει την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Το σύστημα απαιτεί ανθρωποθυσίες για να υπερβεί τις κρίσεις του. O Mαρξ το περιγράφει σαν έναν Μολώχ, έναν τρομερό παγανιστικό θεό που επιθυμεί να πιει νέκταρ από τα κρανία των νεκρών. Υπερβολή;

Εάν θα υπάρξουν ή δεν θα υπάρξουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα σταματήσουν τις ανθρωποθυσίες εξαρτάται από την ικανότητα της αστικής τάξης να ασκεί πολιτική ηγεμονία. Εξαρτάται δηλαδή από την ικανότητά της να παρουσιάζει ένα πολιτικό σχέδιο με το οποίο το δικό της μερικό συμφέρον να εμφανίζεται ως γενικό συμφέρον. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, όμως, έχει προκαλέσει τεράστια οικονομική και κοινωνική καταστροφή στις πιο αδύναμες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας διατηρώντας στο απυρόβλητο τις πιο εύπορες και πλούσιες κοινωνικές τάξεις. Ως εκ τούτου είναι μια πολιτική που είναι αδύνατον να ασκηθεί στο όνομα του γενικού συμφέροντος.

Είναι μια πολιτική που έχει οδηγήσει σε κενό πολιτικής ηγεμονίας, ένα κενό που διεκδικούν πλέον να καλύψουν και οι εργαζόμενες τάξεις με την πολιτική τους εκπροσώπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου έχει εκκινήσει ένας αγώνας δρόμου για την πολιτική ηγεμονία από την Αριστερά και την Δεξιά: ποιος από τους δύο θα κατορθώσει πρώτος να συγκροτήσει έναν νέο ή ανανεωμένο κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας παραμένει προς το παρόν απροσδιόριστο.

Εκφασισμός ή Αριστερά
Για την άρχουσα τάξη, ως μοναδική ορατή λύση στο κενό ηγεμονίας υπάρχει πλέον ο εκφασισμός και η οικοδόμηση ενός Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους που θα διασφαλίζει την συντριβή των πιο αδύναμων, θα παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, μικρά προνόμια στην λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια στους μικροαστούς νοικοκυραίους, και θα κρατάει στο περιθώριο τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή την Αριστερά, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές. Ο φασισμός δεν αναδύεται πλέον μόνον ως κίνημα, αλλά και ως ηγεμονική πολιτική πρόταση.

Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έως τις επεμβάσεις της αστυνομίας στους αυτοδιαχειριζόμενος χώρους (βίλα Αμαλίας, κατάληψη Λέλας Καραγιάννη) προχωράει γρήγορα η προσχώρηση όλων των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη διαδικασία λειτουργεί ως αφορμή να εκφραστούν οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ διαφορετικών, και εκ πρώτης όψεως αντίπαλων, ρευμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της ακροδεξιάς. Τώρα πια, από τους πιο μετριοπαθείς έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη. Η όποια αντιπαλότητά τους είναι απλώς αντιπαράθεση για την ηγεμονία επί του ενιαίου πλέον δεξιού - ακροδεξιού χώρου.

Είναι ήδη φανερό ότι η φασιστική πρόταση μπορεί να συνενώσει σε μια νέα ταξική συμμαχία (που στηρίζεται στον κοινωνικό δαρβινισμό, στο μίσος για το μετανάστη, στον εθνικισμό και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της αστυνομίας, του στρατού, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, της μηδενικής ανοχής και της καταδίωξης των αδύναμων), μια σειρά κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, έως μερίδες ανέργων και εξαθλιωμένων συνταξιούχων, τα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους θρησκόληπτους και τους μπράβους, το λούμπεν προλεταριάτο.

Η κίνηση αυτή του εκφασισμού, πραγματοποιείται πλέον με πρωτοβουλία της ΝΔ, που αναλαμβάνει το πηδάλιο του εκφασισμού από την ΧΑ επειδή ως κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να καταργεί θεσμούς, να παρεμβαίνει με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους στις κατεστημένες μεταπολιτευτικές ισορροπίες, να νομιμοποιεί τον φασισμό αλλάζοντας τους θεσμούς και χτίζοντας έτσι το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος. Η Δεξιά συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης.

Στην άλλη άκρη, ο "λαός της Αριστεράς" (με την πιο ευρεία δυνατή έννοια της λέξης), η "κοινωνική Αριστερά" συγκεντρώνεται πλειοψηφικά στις περισσότερες επαγγελματικές κατηγορίες εργαζομένων με μισθωτή σχέση στον ιδιωτικό τομέα (πλην όμως όχι τις ανώτερες βαθμίδες της εργασιακής ιεραρχίας), τους εργάτες, τους προλετάριους των υπηρεσιών, τους πρεκάριους, τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπεί για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση την κοινωνική Αριστερά, τον "λαό της Αριστεράς", βρίσκεται σε διαδικασία συγκρότησης ενός μαζικού ταξικού κόμματος με ηγεμονικές αξιώσεις ανασυγκρότησης της χώρας.

Ποιος από τους δύο θα κερδίσει τον αγώνα δρόμου προς την πολιτική ηγεμονία και την εξουσία παραμένει απροσδιόριστο. Η Ιστορία δεν είναι η γραμμική εξέλιξη του παρελθόντος και ενδέχεται απρόβλεπτοι παράγοντες να μετατρέψουν ριζικά τις σημερινές πολιτικές τάσεις.

Σήμερα, πάντως, οι τάσεις αυτές ορίζουν ένα μέλλον που φαίνεται να συμπυκνώνεται στο δίλημμα "Εκφασισμός ή Αριστερά".

Μερικές θέσεις για τον αγώνα δρόμου προς την ηγεμονία
1.  O ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκπροσώπηση του λαού της Αριστεράς στην πλειοψηφία του, και διεκδικεί την διατύπωση ενός ηγεμονικού σχεδίου που θα κλείσει τον δρόμο στο φασισμό, θα φέρει τις εργαζόμενες τάξεις στη θέση της κυβέρνησης, θα μετατρέψει θεαματικά τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, θα σταματήσει τις ανθρωποθυσίες και ενδεχομένως θα επιχειρήσει ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τη διεύθυνση της παραγωγής, δηλαδή στις παραγωγικές σχέσεις. Είμαστε σε μια ιστορικά σπάνια συγκυρία κατά την οποία οι "από πάνω" δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, και οι "από κάτω" συγκεντρώνονται σε έναν πολιτικό σχηματισμό που δεν ανήκει στους "από πάνω" και ο οποίος αργά μεν αλλά σταθερά μορφοποιεί το ηγεμονικό σχέδιο των εργαζόμενων τάξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ηγετική του ομάδα, είναι ο ίδιος ο λαός της Αριστεράς που επιχειρεί να γίνει ηγετική δύναμη της χώρας. Για αυτό το λόγο η θέση όλων των ζωντανών δυνάμεών της Αριστεράς, από τους σοσιαλδημοκράτες του παλιού Συνασπισμού έως τους αναρχικούς, βρίσκεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κατανοούν την ταξική φύση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε την δυναμική της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, και δρουν με βάση γενικές και αφηρημένες ιδεολογικές αρχές, έχουν αποσυρθεί στα στεγανά διαμερίσματά τους για να παρακολουθήσουν την πυρκαγιά από τα μπαλκόνια τους.

2.  Ακριβώς όπως η Δεξιά έγινε μια εμπόλεμη Δεξιά και συσπειρώνεται πλέον στο Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, η Αριστερά πρέπει να οργανώσει τη δική της ηγεμονική ομπρέλα, τους δικούς της σχηματισμούς ταξικής μάχης. Στη σημερινή συγκυρία ιστορικής όξυνσης των ταξικών συγκρούσεων, της ακραίας πόλωσης σε Αριστερά και Δεξιά, η ηγετική ομάδα του Σύριζα δεν μπορεί να θεωρεί ότι η δουλειά του Αριστεράς στις μάζες είναι μόνο οι ευγενικές δράσεις αλληλεγγύης, όσο πολύτιμες και εάν είναι αυτές. Η Αριστερά, μάρτυράς μας η Ιστορία, είναι και οι ρήξεις και η ανυπακοή και η αμφισβήτηση των νόμων και της εξουσίας, και η αμφισβήτηση των θεσμών στους ιστούς των οποίων είναι μπλεγμένη η καθημερινή μας ζωή. Ίσως η ηγετική ομάδα δεν το έχει καταλάβει, αλλά η βάση του ΣΥΡΙΖΑ νοιώθει "ότι η Βάρκιζα τελείωσε. Ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο" (Κυριακή Κλοκίτη) και να τον αλλάξουμε τώρα. Εξάλλου, αν όχι τώρα, πότε; Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στραφεί σε αυτές τις ιστορικές ανατρεπτικές αξίες της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να συσπειρώσει τον λαό του σε σχηματισμούς ταξικής μάχης και η συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας θα προχωρήσει απρόσκοπτη.

3. Οι επιθέσεις στις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων δεν είναι επικοινωνιακή στρατηγική της Δεξιάς: είναι ένα επεισόδιο στη διαδικασία ανασυγκρότησης του αστικού κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας εξουσίας υπό την ηγεμονία της εθνικοφροσύνης και του φασισμού. Είναι η ίδια η απόπειρα της αστικής τάξης να συγκεντρώσει ξανά κάτω από την ηγεμονική της ομπρέλα τις μικροαστικές μάζες και να ανακτήσει τη στήριξη των συντηρητικών λαϊκών μαζών που διαμαρτύρονται τώρα προσφεύγοντας στη ΧΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Δεν είναι επικοινωνιακή πολιτική: είναι ακόμη ένας πλίνθος στην οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους. Η αστυνομία δεν εισβάλλει στις καταλήψεις προκειμένου να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης, αλλά επειδή αυτές οι επιθέσεις αποτελούν το ιδεολογικό τσιμέντο που δένει τις ταξικές συμμαχίες του φασιστικού μπλοκ εξουσίας. Γι΄ αυτό το λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υπερασπίζεται τις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων. Επειδή "η Βίλα και οι συλληφθέντες αγωνιστές και αγωνίστριες της ανακατάληψής της είναι η Χαλυβουργία, η Δωδώνη, η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οι δάσκαλοι και εργαζόμενοι στους δήμους, οι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ" (Γιώργος Καλαμπόκας).

4.  Μέσα στη δεδομένη συγκυρία, είναι αδιανόητο και θλιβερό οι τηλεμπάτσοι να εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί και αυτός να απολογείται: Τη στιγμή που η Δεξιά συσπειρώνεται κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, που έχει γίνει μια εμπόλεμη δεξιά "χωρίς να δεσμεύεται από την ειρήνη που θέσπισε η Μεταπολίτευση" (Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος), τη στιγμή που οργανώνει την επίσημη κρατική βία για να τη στρέψει ενάντια στις δικές μας δυνάμεις, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να περάσει στην αντεπίθεση, προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης. Σε αυτό το παιχνίδι υποταγής, με αφορμή την υπόθεση της βίλας Αμαλία, πήρε την απόφαση η ηγετική ομάδα να διαρρήξει ο ΣΥΡΙΖΑ τις σχέσεις του με τον αντιεξουσιαστικό και τον αναρχικό χώρο. Είναι πολύ πιθανό, όμως, ότι για την πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ "οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά στέκια και το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελούν μερικούς από τους ελάχιστους πλέον θύλακες αντίστασης, που αντανακλούν συμβολικά τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτο-οργάνωσης, της συλλογικότητας, της αποεμπορευματοποίησης και της δημοκρατίας, συνεπώς σκιαγραφούν ένα υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης άλλο από το κυρίαρχο" (Πέτρος Δράτσας).

5. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς, ανάμεσα στην κοινωνική Αριστερά και στην κοινωνική Δεξιά δεν βρίσκεται ένας τρίτος λαός, ο λαός των νοικοκυραίων, μια ιδεολογικά άμορφη μάζα που μπορεί να μετακινηθεί αριστερά ή δεξιά ανάλογα με τις δυσκολίες της στιγμής, ανάλογα με την ρητορεία του ενός ή του άλλου κόμματος. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς υπάρχει μια μερίδα της μικροαστικής τάξης που έχει εισοδήματα από εργασία και κατέχει ταυτοχρόνως περιουσιακά στοιχεία -και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι μια τάξη επαμφοτερίζουσα. Είναι μια τάξη που συνθλίβεται από την μείωση των μισθών και των συντάξεων, από την ανασφάλεια σχετικά με την απαξίωση των περιουσιακών της στοιχείων και από τον φόβο της προλεταριοποίησης. Η τάξη αυτή, που εκπροσωπείται προνομιακά από τον Champagne Socialism της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από τους νεοφίλ οργανικούς διανοούμενους του αστισμού (Έφη Γιαννοπούλου και Θεόφιλος Τραμπούλης), έχει μεγάλη "κοινωνική επιφάνεια" αλλά είναι αριθμητικά περιορισμένη. Η επαμφοτερίζουσα φύση αυτής της μερίδας της μικροαστικής τάξης επιτρέπει στις δυνάμεις της Αριστεράς, ακολουθώντας τις συμβουλές του Λένιν, να επιδιώξουμε την πολιτική της ουδετερότητα ή τη διαίρεσή της στην επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση με τη Δεξιά. Τίποτα παραπάνω από την ουδετερότητα ή την διαίρεση, ακριβώς επειδή είναι επαμφοτερίζουσα τάξη.

6. Στον αγώνα δρόμου για την ηγεμονία προηγείται η Δεξιά επειδή συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Δεν πρόκειται για αγώνα δρόμου που αφορά στην διεκδίκηση ενός εθνικού ακροατηρίου που διεκδικούν οι δύο πλευρές, όπως κατά τα φαινόμενα νομίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τον βαθμό συσπείρωσης της κοινωνικής Δεξιάς και της κοινωνικής Αριστεράς, του λαού της Δεξιάς και του λαού της Αριστεράς κάτω από τα αντίστοιχα ηγεμονικά σχέδια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το προβάδισμα της ΝΔ στη συσπείρωση του λαού της Δεξιάς (όπως π.χ. με την πρόσφατη διάσπαση των Ανεξάρτητων Ελλήνων) θα πρέπει να το δούμε σύντομα να αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σταματήσει την στροφή προς το συρρικνούμενο Κέντρο και τους ανύπαρκτους αριστερούς νοικοκυραίους και να τονίσει την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ για να συσπειρώσει αυτούς που όντως μπορεί να συσπειρώσει, αυτούς που μπορούν και θέλουν ή θα μπορούσαν και θα ήθελαν να έχουν αριστερή ταυτότητα, για να επεκτείνουμε την πολιτική μας επιρροή  "ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει" (Χρήστος Λάσκος και Χριστόφορος Παπαδόπουλος).

Τότε όμως θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και την ακολουθούμενη πολιτική από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Να λειτουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, και εννοείται, με εσωκομματική δημοκρατία: να μιλήσει η βάση για τις στρατηγικές κατευθύνσεις. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αναγκαστικά το μεγάλο θέμα που θα επικρατήσει στο Συνέδριο.

------------------------------

Πηγή: .rednotebook.gr

Σύντροφοι, διαβάστε New York Times. Του Θέμη Τζήμα

Η αναφορά του κυβερνητικού αξιωματούχου στους New York Times, που στην Ελλάδα αναπαράγει το tvxs σχετικά με τον κυβερνητικό σχεδιασμό επίθεσης στα συνδικάτα, μετά την οπερέτα της «Βίλα Αμαλία» και σε συνδυασμό με τις εμφανώς προβοκατόρικου χαρακτήρα τρομοκρατικές ενέργειες έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που γράφεται εδώ και κάποιες εβδομάδες ως προς τη στρατηγική της έντασης και της αυταρχικοποίησης.

Εν όψει ενός καταστροφικού από πλευράς ύφεσης, φτώχειας και ανεργίας 2013, με τα νέα μέτρα να βρίσκονται προ των πυλών και με τον ξένο παράγοντα - κυρίως τη Γερμανία αλλά όχι μόνο - να απαιτεί πολιτική σταθερότητα προς όφελος των δυνάμεων του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, το κατεστημένο της χώρας διά της τρικομματικής συγκυβέρνησης ετοιμάζει σαρωτική επίθεση σε κάθε κοινωνική δομή ή υπόλειμμά της, που έστω και κατ' ελάχιστο θα μπορούσε να απειλήσει το σχεδιασμό του παρασιτισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, προκειμένου αφενός να αποπροσανατολίσουν όσο είναι δυνατόν, το λαό και αφετέρου να προχωρήσουν γρήγορα στην περαιτέρω αυταρχικοποίηση πριν ενταθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι συστημικές δυνάμεις αξιοποιούν τους βασικούς πυλώνες κυριαρχίας τους: τη Χρυσή Αυγή, το παρακράτος με τις προβοκατόρικες ενέργειές του, τα ΜΜΕ, τους νεοαποικιακού τύπου θεσμούς ελέγχου του χρήματος - βλέπε Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - και φυσικά την τρικομματική συγκυβέρνηση, που υπό το πρόσχημα της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης», με τόνους δυσφήμησης στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού και με την υλική βία του κράτους επιτίθεται σε κάθε κοινωνικό, μαζικό χώρο. Επικαλούμενη μάλιστα τον κυρίαρχο αντιμεταπολιτευτικό - κατ' ουσίαν αντιδημοκρατικό- λόγο, η κυβέρνηση ντύνει αυτήν της την επίθεση με ρητορική «νόμου και τάξης», «υπευθυνότητας», «σοβαρότητας» κλπ.

Σε αυτήν την επίθεση που ξεκίνησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά κλιμακώνεται με τη σημερινή, οι βασικοί σταθμοί διόλου τυχαία είναι ο χώρος της γ' βάθμιας εκπαίδευσης και τα συνδικάτα. Ο στόχος ήταν και παραμένει να εξαφανιστούν ως χώροι κοινωνικής ζύμωσης και δράσης, ακόμα και στη σημερινή τους ηττημένη εκδοχή. Το κατεστημένο της χώρας επιδιώκει στη νέα φάση επιδείνωσης της κρίσης, που έρχεται τόσο σε οικονομικό - κοινωνικό, όσο και σε δημοκρατικό επίπεδο να μην υφίσταται ο παραμικρός οργανωμένος χώρος αντίδρασης.

Αφού όμως αυτός είναι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ως αιχμής του δόρατος του κατεστημένου, το ερώτημα που μπαίνει είναι τί κάνει η αριστερά και ευρύτερα οι προοδευτικές αντισυστημικές δυνάμεις. Μέχρι σήμερα τόσο οι παραπάνω δυνάμεις, όσο και οι κοινωνικοί χώροι αντιμετώπισαν τις απανωτές επιθέσεις του κατεστημένου σα να επρόκειτο για μεμονωμένα και συνήθη συμβάντα. Δεν κατανόησαν ότι υπό τη διπλή πίεση απαξίωσης από τα κάτω και επίθεσης με από τα πάνω, οι προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις, οι χώροι δράσης και τα κοινωνικά κινήματα ωθούνται στην οριστική εξαφάνιση. Δεν αντιλήφθηκαν ότι οι διαπραγματευτικές και διαμεσολαβητικές πρακτικές που εφήρμοζαν σε προηγούμενες φάσεις δεν αποδίδουν διότι δεν υφίσταται άλλη, πρόθυμη να διαπραγματευτεί πλευρά όπως παλιότερα αλλά νεοαποικιακού τύπου δυνάμεις, αποφασισμένες να ισοπεδώσουν οποιοδήποτε θεσμό και χώρο επιδιώκει ρόλο σημαντικότερο από εκείνον ενός πρωτοκολλητή προειλημμένων αποφάσεων.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στο βαθμό που δε συνοδεύεται από κοινωνική οργάνωση στους χώρους δουλειάς, εκπαίδευσης, στα κοινωνικά κινήματα, στη διανόηση, εάν δε σηματοδοτεί τη νέα ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μπορεί να εξελιχθεί σε μια μεγαλοπρεπή παγίδα: είτε ενός περίκλειστου κόμματος, χωρίς δυνατότητα να κυβερνήσει, είτε σε μια βραχύβια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που θα καταρρεύσει υπό το βάρος των αντιφάσεων και αντιθέσεων, χρεωμένη με τις «αμαρτίες» όλων των προηγουμένων.

Σήμερα λοιπόν πρέπει όλοι αν μη τι άλλο οφείλουμε να διαβάσουμε καλά τους New York Times. Το τί έπεται είναι σαφές. Ο κυβερνητικός σχεδιασμός είναι πεντακάθαρος και επιπλέον στο ημίφως ή και ξεκάθαρα στο φως της μέρας φαίνονται οι δυνάμεις της ανωμαλίας που εδώ και καιρό κινούνται.

Ήρθε η ώρα η ευρύτερη αριστερά, ο σοσιαλιστικός και ο κομμουνιστογενής χώρος, οι όντως προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι απαιτείται κοινή δουλειά στη βάση. Θα πρέπει δηλαδή να στηθούν νέα συνδικάτα, να ριζοσπαστικοποιηθούν και να από - γραφειοκρατικοποιηθούν τα ήδη υπάρχοντα. Για παράδειγμα, το συνέδριο της ΓΣΕΕ και όλες οι εργατικές οργανώσεις πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικά συγκρουσιακό χαρακτήρα, όχι μεταξύ παρηκμασμένων γραφειοκρατιών αλλά ζωντανών δυνάμεων από τη μια και συντήρησης από την άλλη.

Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία πρέπει να πάρουν φωτιά με περιεχόμενο προοδευτικό, ώριμο και συγκρουσιακό απέναντι στον πυρήνα των κατεστημένων δυνάμεων. Τα κοινωνικά κινήματα να αναζωογονηθούν, να δώσουν έμφαση στο τρίπτυχο αλληλεγγύη- επιβίωση- κοινωνική απελευθέρωση. Ένα μεγάλο δημοκρατικό και αντιφασιστικό μέτωπο πρέπει να απλωθεί παντού συμπεριλαμβάνοντας και πολίτες πιο συντηρητικών αντιλήψεων, με τον τόνο να δίνει η αριστερά βεβαίως.

Νέα ρεύματα στην τέχνη και στη διανόηση πρέπει να ενισχυθούν κόντρα στο ευτελές lifestyle που κυριάρχησε τις προηγούμενες δεκαετίες και στους οργανικούς, συστημικούς «διανοουμένους» που αποθέωσαν την επιφανειακότητα και την κοινοτοπία. Χωρίς πνευματική καθοδήγηση και αφύπνιση ο κοινωνικός αυτοματισμός θα μετατραπεί σε ηλικιακό και ενδοταξικό κανιβαλισμό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όλοι και φυσικά οι δυνάμεις τις οποίες εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός οφείλουμε να διαμορφώσουμε ενιαίο, μετωπικό σχήμα πάλης που από τη βάση θα εξελίσσεται προς τα πάνω. Σύντομα, η κοινωνική διάλυση, η σύγχυση στις τάξεις του λαού και ο αυταρχισμός θα καταστήσουν απαγορευτικές τις συνθήκες για την όποια τέτοια συγκρότηση.

Σύντροφοι, η πολυτέλεια των ευγενικών προειδοποιήσεων έχει τελειώσει. Τα νέα μας ήρθαν -ακόμα και- από τους New York Times.

------------------------------------------

Πηγή:tvxs.gr

Φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη Του Περικλή Κοροβέση

Ο καπιταλισμός είναι ένα είδος κοινωνικού καρκίνου. Με τη νεοπλασία του κέρδους να επεκτείνεται επιθετικά, τόσο στον άνθρωπο, όσο και στο περιβάλλον του, και να επενδύει στον θάνατο της ζωής. Αυτό που μετράει είναι ο πλούτος του 1% και ο αφανισμός του 99% του πληθυσμού μαζί με τον αφανισμό του πλανήτη Γη.

Η επανάσταση του αρπακτικού κεφαλαίου, με τις θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού του Φρίντμαν της σχολής του Σικάγου, έγινε μια νέα πολιτική θρησκεία που προσηλύτισε σοσιαλιστές και ανανεωτικούς κομμουνιστές (π.χ. Χριστόφιας, Κουβέλης στα καθ” ημάς) και έκλεισε τους κλασικούς κομμουνιστές στο μοναστήρι του Ορθού Δόγματος, όπου επιδίδονται σε λιτανείες και προσευχές για την έλευση της αταξικής κοινωνίας, στην οποία ο παράδεισος θα μετακομίσει από τον ουρανό στη Γη και θα εγκατασταθεί οριστικά.

Τα τρία τελευταία χρόνια η Ελλάδα δέχτηκε την ολομέτωπη επίθεση του αρπακτικού καπιταλισμού, δημιουργώντας μια ανθρωπιστική καταστροφή που συγκρίνεται μόνο με το ρήμαγμα που φέρνει ένας πόλεμος. Η μετάβαση της χώρας από προτεκτοράτο σε αποικία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, αν δεν αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό και οι εγχώριοι υπογκαουλάτορες συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, που θα φτάσει όχι μόνο στην εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και της δημόσιας-λαϊκής περιουσίας, αλλά και νησιών και αρχαιολογικών χώρων.

Η χώρα ολόκληρη είναι υποθηκευμένη, σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο. Εκεί θα οδηγήσει το χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και που διαρκώς θα αναγεννάται.

Οι προσεκτικοί παρατηρητές της δημόσιας ζωής έχουν διαπιστώσει πως η διάλυση του Κράτους Πρόνοιας και η λεγόμενη εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι τίποτα άλλο από τον σχηματισμό μιας φτηνής αποικιοκρατικής διοίκησης, που στο απώτερο μέλλον θα δημιουργήσει τα στρατόπεδα εργασίας με 12 ώρες την ημέρα δουλειά, 365 μέρες τον χρόνο, με ωρομίσθιο 50 λεπτά. Και τότε βέβαια θα έρθουν οι επενδύσεις.

Για τους καπιταλιστές της Γερμανικής Ευρώπης είναι πιο επικερδές να έχουν τα εργοστάσιά τους στην Ευρώπη απ” ό,τι στην Πολυνησία ή την Ταϊλάνδη. Γλιτώνουν τα μεταφορικά. Ηδη η Κεντρική Ευρώπη έχει γνωρίσει αυτό το είδος της ανάπτυξης, με αποτέλεσμα η φτώχεια να εδραιωθεί για τα καλά.

Στις περιπτώσεις που έχουμε ανθρωπιστική καταστροφή, όπως σήμερα στην Ελλάδα, δραστηριοποιούνται φιλανθρωπικές οργανώσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις και κινήματα αλληλεγγύης. Η φιλανθρωπία με τη σημερινή της έννοια είναι θεολογικός όρος και δηλώνει την αγάπη του θεού προς τον άνθρωπο, με κορυφαία έκφραση την ενανθρώπιση του Χριστού. Δηλαδή, μια υπέρτατη δύναμη, που δεν είναι συγκρίσιμη με τον αδύναμο-θνητό άνθρωπο, τον ελεημονεί για να ζήσει.

Αυτή η αντίληψη διαδόθηκε κυρίως στις ΗΠΑ, όπου οι φιλανθρωπικές, όπως και οι φιλοζωικές οργανώσεις, περιθάλπουν αδέσποτα ανθρώπινα όντα και ζώα. Κάποιες έχουν έργο και άλλες εξαντλούνται σε φιλανθρωπικά τσάγια κυριών. Ποτέ δεν εξετάζεται η φτώχεια ως κοινωνικό φαινόμενο αλλά αντιμετωπίζεται σαν κάτι φυσιολογικό. Συχνά η φιλανθρωπία είναι και εργαλείο προσηλυτισμού.

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι διαιρεμένες σε δύο βασικά στρατόπεδα: Αυτές που ασκούν μια κρατική πολιτική εκεί που το κράτος δεν μπορεί να επέμβει-και φυσικά όλα γίνονται με το αζημίωτο. Υπάρχει όμως και το άλλο στρατόπεδο που δουλεύει εθελοντικά και με αυτοθυσία, συντηρείται από τα μέλη του και τους φίλους του και δεν δέχεται καμία επιχορήγηση, κρατική ή άλλη.

Αυτές οι οργανώσεις συγγενεύουν με τα κινήματα αλληλεγγύης, αλλά είναι πιο οργανωμένες και έχουν διάρκεια στον χρόνο. Τα κινήματα αλληλεγγύης είναι μια άμυνα στην καταστροφή μιας χώρα και συνήθως είναι πρωτοβουλίες αριστερών ακτιβιστών που βαρέθηκαν τις κομματικές διαδικασίες κλειστού χώρου και βγαίνουν κατευθείαν στην κοινωνία και συχνά κάνουν θαύματα.

Να δούμε εδώ τα πρώτα κύτταρα μιας μελλοντικής κοινωνίας πιο αλληλέγγυας και λιγότερο ανταγωνιστικής ή βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα που να δικαιώνουν τις επιθυμίες μας; Ο χρόνος θα δείξει. Εντούτοις, είναι ένα μικρό φωτάκι στα σκοτάδια που ζούμε. Και το φως έχει μεγαλύτερη δύναμη από το σκοτάδι, όσο μικρό κι αν είναι.

-------------------------------
Πηγή:www.efsyn.gr

Εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας Του Χρήστου Γιαννίμπα

Το 1975 παρακολούθησα πρώτη φορά τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (από το Θέατρο Τέχνης του αείμνηστου Κάρολου Κουν). Έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε και έχω παρακολουθήσει άλλες πέντε παραστάσεις με τους Όρνιθες. Κάθε φορά εδραιωνόταν όλο και περισσότερο η πεποίθησή μου πως το συγκεκριμένο έργο του Αριστοφάνη είναι ένα από τα σπουδαιότερα πνευματικά δημιουργήματα της ανθρωπότητας (από όσα εγώ γνωρίζω). Ομολογώ πως η κρίση μου αυτή βασίζεται περισσότερο στην διαίσθηση παρά στη λογική. Λέγοντας λογική εννοώ την τυπική λογική. Δηλαδή ένα αυστηρά κλειστό και ομόφωνα καθορισμένο σύστημα κανόνων. Αναφέρομαι στην διαίσθηση με την φιλοσοφική σημασία του όρου και όχι την τρέχουσα. Δηλαδή την διαισθητική κρίση ως μια άμεση κατανόηση της αλήθειας όχι εξ αιτίας μιας απόδειξης, αλλά με την άμεση κατανόηση του περιεχομένου της. Μια τέτοια κρίση μπορεί βέβαια στη συνέχεια να υποβληθεί στη διαδικασία της τυπικής λογικής, αλλά μπορεί και να μην απαιτήσει ποτέ απόδειξη που πολλές φορές είναι αδύνατο να υπάρξει. Μια διαισθητική κρίση για παράδειγμα είναι αυτή της επάρκειας ενός αναγκαστικά περιορισμένου αριθμού πειραματικών δεδομένων για την επαλήθευση (επιβεβαίωση) ενός ισχυρισμού. Τέτοιες κρίσεις διατυπώνουν οι επιστήμονες. Ο φυσικός που επαληθεύει μια υπόθεση, ο χημικός κτλ. Παρόμοια κρίση διατυπώνει ο δικαστής που θεωρεί τις «αποδείξεις», που δεν είναι πάντα σύμφωνες με την τυπική λογική, επαρκείς για την ετυμηγορία του. Υπάρχουν δύο ακραίες περιπτώσεις λογικής και διαισθητικής κρίσης. Η μία είναι στα μαθηματικά όπου λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Ένας μαθηματικός μπορεί όλη του τη ζωή να εργάζεται στα όρια της (δοσμένης) λογικής παραβλέποντας πως το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης είναι αναπόφευκτο. Έτσι άλλωστε εμφανίσθηκε ο φετιχισμός και η ειδωλολατρία της λογικής σκέψης. Δηλαδή η λαθεμένη πεποίθηση πως τα πάντα μπορούν να αποδειχτούν αυστηρά και πως αυτά που δεν μπορούν βρίσκονται έξω από την επιστήμη. Η άλλη ακραία περίπτωση είναι η κρίση για το ωραίο, την ομορφιά και γενικότερα την αισθητική. Ο ισχυρισμός για παράδειγμα πως αυτός ο πίνακας είναι «ωραίος», μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο με μια άλλη διαισθητική κρίση. Είναι «ωραίος» γιατί έχει «απαλές γραμμές», «ωραία χρώματα» κτλ. Όμως δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί λογικά. Παραβλέπω το γεγονός πως τέτοιες κρίσεις περιορίζονται τοπικά, ιστορικά, εθνικά κτλ.

Για να επιστρέψω στους Όρνιθες  του Αριστοφάνη, οι ειδικοί λένε πως το έργο αποτελεί μια αλληγορία και έναν υπαινιγμό για την Σικελική εκστρατεία που ήταν σε εξέλιξη την εποχή που παίχτηκε το έργο (414 π.Χ.). Η εκστρατεία κατέληξε σε πανωλεθρία των Αθηναίων ενώ αποτέλεσε και την αρχή της πτώσης τους. Άλλοι πάλι βλέπουν στο έργο μία φυγή και ένα παραμύθι που τραβά τον άνθρωπο μακριά από την δυσάρεστη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν κάποια άποψη είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστή, ούτε και κατανοώ αυτές τις «αντιπαραθέσεις». Προσωπικά δεν ξέρω και πιστεύω ούτε οι ειδικοί ξέρουν, ποια είχε ως βασική ιδέα στο μυαλό του ο Αριστοφάνης, ούτε και τους σκοπούς του όταν το έγραψε πριν 2500 χρόνια. Αλλά και δεν πιστεύω πως έχει καμία σημασία. Ο καθένας δικαιούται να βιώνει τα κείμενα με το δικό του τρόπο, με τις δικές του εμπειρίες. Μια παράσταση του έργου μπορεί να φέρνει έναν άλλο αέρα, μια φρεσκάδα και να τονίζει περισσότερο την μια ή την άλλη πτυχή του έργου. Σημασία έχει τι παίρνει (προσλαμβάνει) ο καθένας απ’ αυτό. Θα σας πω λοιπόν τι παίρνω εγώ προσπαθώντας έτσι να αιτιολογήσω γιατί κατατάσσω τους Όρνιθες στα κορυφαία πνευματικά έργα. Σημειώνω πως πολλές φορές η διατύπωση ενός ερωτήματος έχει μεγαλύτερη αξία από την απάντηση (ή τις απαντήσεις) που δίνονται σε αυτό.

Με τους Όρνιθες, στη σκέψη μου γεννώνται μερικά ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία της Νεφελοκοκκυγίας; Να υπάρξει εδώ, στη γη, ως έργο των ανθρώπων. Ή μήπως είναι αποκλειστικότητα της Νεφελοκοκκυγίας και των πουλιών κατοίκων της που ούτε χρήμα έχουν (χάρτινο ή πλαστικό), ούτε κανόνες αγοράς, ούτε CDS και οίκους αξιολόγησης, ούτε και ΜΜΕ; Αν μπορεί να υπάρξει Νεφελοκοκκυγία στη γη πως θα είναι αυτή και επιπλέον θα είναι αιώνια ή θα έχει ημερομηνία λήξης; Μήπως πάντα καραδοκεί κάποιος Πεισθέταιρος που κι αν ακόμα υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία θα καθορίσει θεσμούς, ελευθερίες, παραγωγικούς και άλλους μηχανισμούς; Μήπως δηλαδή κάθε επαναστατικό σύστημα ιδεών μόλις καθιερωθεί γίνεται μια καρικατούρα του αρχικού ενθουσιασμού και της ιδεολογίας και τελικά εγκλωβίζεται σε εξουσία και γραφειοκρατία; (Γαλλική επανάσταση, Σοβιετική επανάσταση και χιλιάδες άλλες μικρότερες από το Γαλλικό Μάη και το Πολυτεχνείο μέχρι τις πλατείες Τιεν αν Μεν και Ταχρίρ). Από την άλλη πάλι σκέφτομαι μήπως ο Πεισθαίτερος, ίσως και ο αγαθός Ευελπίδης, είναι οραματιστές; Ανεξάρτητα αν ο Πεισθαίτερος είναι ή όχι ένας μικρός δικτατορίσκος, ίσως έχει ένα όραμα για το «έθνος των πουλιών». Μπορεί αυτό να είναι και ουτοπικό. Όμως κι αν ακόμα το όραμα είναι πράγματι ουτοπικό, είναι αυτός λόγος να παραιτηθεί κάποιος από το ταξίδι και τις διεργασίες προς την ουτοπία και την Νεφελοκοκκυγία; Μήπως δηλαδή αν δεχτούμε πως η κοινότητα των πουλιών είναι «χαμένη από χέρι» ακυρώνουμε όλες τις επαναστάσεις, μεγάλες ή μικρές, αλλά και τους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο; Επιπλέον στο ταξίδι αυτό προς το καλύτερο αύριο, ουτοπικό ή όχι, θα καθοδηγήσει τις «μάζες» των πουλιών η «συνειδητή πρωτοπορία» που εξ αποκαλύψεως γνωρίζει το δρόμο και τις παγίδες ή και μόνο η αναφορά σε κάποια «συνειδητή πρωτοπορία» είναι ύβρις και ιδεολογικό πραξικόπημα; Μήπως τελικά η ουτοπία του σήμερα μπορεί να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο; Ερώτημα που παραπέμπει στη διαλεκτική δυνατότητας και πραγματικότητας, τη διαλεκτική του δυνάμει και του ενεργεία. Μια διαλεκτική που πρώτος διατύπωσε ο Αριστοτέλης, ανέπτυξε ο Χέγκελ και εμπλουτίστηκε από το Μαρξισμό και τις σημερινές φυσικές και κοινωνικές επιστήμες.

Στην παράσταση βέβαια η κάθε σκηνοθετική ματιά δικαιούται να απαντά, αν το θέλει, σε ένα ή περισσότερα από τα ερωτήματα και με τον τρόπο που θέλει. Μήπως έτσι οι Όρνιθες του Αριστοφάνη χάνουν κάτι από την αξία τους; Πιστεύω πως όχι. Η αξία τους παραμένει μεγάλη και αναλλοίωτη γιατί αρκεί και μόνο το γεγονός πως τίθενται ερωτήματα. Ερωτήματα που δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Θα μπορούσε κάποιος να εντάξει όλα αυτά σε ένα. Την «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο μοναχικό της ταξίδι στην Ιστορία. Ένα ταξίδι που ναι μεν είναι terra incognita, αλλά σ’ αυτό έχουμε τα εφόδια της Ιστορικής διαδρομής που έχει ήδη διανυθεί. Αναφέρομαι στην «τραγωδία» της ανθρωπότητας ως μια «μάχη» μεταξύ λογικής και διαισθητικής κρίσης, με το περιεχόμενο αυτών των εννοιών που ήδη ανέφερα. Εννοώ μια δραματική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μέρη που και τα δύο πιθανόν να έχουν δίκιο αλλά κατά διαφορετικό τρόπο. Το ένα με βάση τη λογική, την ορθολογικότητα και το άλλο με βάση την διαίσθηση, το αλόγιστο, το ανθρώπινο.

Στην αυθεντική τραγωδία, αυτή η σύγκρουση λύνεται με τον θάνατο του ήρωα και τον θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στη συλλογιστική αλήθεια. Για παράδειγμα η σύγκρουση του Σαλιέρι και του Μότσαρτ, που περιγράφει ο Πούσκιν, δεν είναι (ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο) μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα ζηλότυπο και φθονερό και σε μια ιδιοφυΐα. Είναι σύγκρουση ανάμεσα στη συνεπή «επιστημονική» γραμμή που εκφράζει ο Σαλιέρι και την «έξω λογική» τέχνη του Μότσαρτ που με το θάνατό του επιβεβαιώνει το άδικο του επιστήμονα και λογικού Σαλιέρι. Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή η ηρωίδα είναι η ενσάρκωση του φυσικού δικαίου και της οικογένειας. Ο Κρέων η ενσάρκωση του δικαίου του κράτους, της δύναμης του νόμου. Η Αντιγόνη με το θάνατό της επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης πάνω στη λογική. Ανάλογα ο Οθέλλος δεν είναι ζηλότυπος αλλά εύπιστος. Εμπιστεύεται τις «αποδείξεις». Το μαντήλι και την συλλογιστική του Ιάγου. Αφού η Δεισδαιμόνα μπόρεσε να ξεγελάσει τον πατέρα της μπορεί να απατήσει και το σύζυγό της κτλ. Τελικά ανάμεσα στις δύο κρίσεις, την αληθινή (η Δεισδαιμόνα είναι αθώα) και την λαθεμένη (αυτή είναι ένοχη), ο Οθέλλος επιλέγει τη λαθεμένη γιατί είναι συλλογιστικά διατυπωμένη. Αποδεδειγμένη με έναν λογικό συλλογισμό. Ο θάνατος της Δεισδαιμόνας επιβεβαιώνει το λαθεμένο των «αποδείξεων» που πίστεψε ο Οθέλλος. Το ίδιο κάνουν και τα πουλιά στους Όρνιθες. Αν και η αρχική διαισθητική τους κρίση εκφράζεται με τις άγριες διαθέσεις τους, τελικά πείθονται από τις συλλογιστικά διατυπωμένες «θέσεις» του Πεισθέταιρου να ιδρύσουν και να οικοδομήσουν τη Νεφελοκοκκυγία. Ο Αριστοφάνης βέβαια γράφει κωμωδία και όχι τραγωδία. Έτσι η αρχική διαισθητική κρίση των πουλιών και η αρνητική τους θέση, επαληθεύεται όταν γρήγορα καταφθάνουν στη Νεφελοκοκκυγία οι «καλοθελητές» και τα λαμόγια. Ο οραματιστής(;) Πεισθέταιρος τους εκδιώκει. Τελικά όμως ο δικτατορίσκος Πεισθέταιρος (που στο τέλος παντρεύεται με την όμορφη νεαρή θεά Βασίλεια) επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης των πουλιών.

Πιθανόν τα παραπάνω παραδείγματα να μην είναι τα καλύτερα. Μπορεί η ερμηνεία τους να μην είναι η ορθότερη. Σε κάθε περίπτωση η διαισθητική κατανόηση βρίσκεται σε άσχημη θέση όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει το κύρος του συλλογισμού. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση είναι η «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο ταξίδι της στην Ιστορία που προανέφερα. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το γεγονός πως ο συλλογισμός κλεισμένος στον εαυτόν του είναι ανίσχυρος και δεν μπορεί να διασφαλίσει μια επαρκή γνώση όχι μόνο στις φυσικές επιστήμες αλλά και στην ηθική, τις κοινωνικές επιστήμες, την οικονομία, την πολιτική. Στην εποχή μας, που επιστήμες και τεχνολογία καλπάζουν, το κύρος της συλλογιστικής γνώσης δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο γιατί η χρησιμότητά της είναι πρόδηλη. Ο κίνδυνος είναι η μεγιστοποίηση του ρόλου της και η ελαχιστοποίηση της σπουδαιότητας της διαισθητικής κρίσης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα για παράδειγμα στην οικονομία και την πολιτική. Η συλλογιστική γνώση και η «αλήθεια» των αριθμών, που κατά κόρο προβάλλουν οι κυβερνώντες, όχι μόνο μεγιστοποιείται αλλά υποκαθιστά πλήρως την διαισθητική κρίση. Όμως η κοινωνία δεν είναι in vitro αλλά in vivo και ο πολιτικός δεν είναι λογιστής. Δεν είναι ένας μαθηματικός όπου (όπως προανέφερα) λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Δεν μπορεί να εργάζεται στα όρια της δοσμένης λογικής παραβλέποντας το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης που είναι αναπόφευκτο. Άλλωστε η ελπίδα, που θρέφει οράματα, γεννά προσδοκίες, κινητοποιεί, υπάρχει μόνο στη διαισθητική ατζέντα της πολιτικής, ενώ είναι εκτός όλων των οικονομικών λογιστικών που επιπλέον πολλές φορές στερούνται και ηθικής. Δεν έχουν αυτό που η φιλόσοφος Susan Neiman έχει ονομάσει «Ηθική Διαύγεια» (Moral Clarity). Δηλαδή ένα συνδυασμό ηθικών αρχών που πρέπει να είναι ο οδηγός στη λήψη αποφάσεων για πραγματικά ζητήματα.

Τρία χρόνια παρακολουθούμε την αρχαιοελληνική τραγωδία «Αντιγόνη της Τρόϊκας». Το λαό, ως Αντιγόνη, να ενσαρκώνει την οικογένεια, το δίκαιο της επιβίωσης, το φυσικό δίκαιο. Τους κυβερνώντες, ως Κρέων, να ενσαρκώνουν και να εφαρμόζουν το δίκαιο του κράτους και τη δύναμη του «νόμου» των αγορών. Να κατηγορούν τους αντιφρονούντες. Όπως κι ο Κρέων που κατηγορεί την Ισμήνη, τον Αίμονα, τον Τειρεσία, πως χρηματίζονται, είναι βαλτοί, ασεβείς, απειθείς κλπ. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε μια «διασκευή» του Οθέλου. Οι κυβερνόντες σε ρόλο Ιάγου, με «μαντήλια» και συλλογιστικά διατυπωμένες «αλήθειες», να πείθουν τον Οθέλο, κυρίαρχο λαό, για την ενοχή της Δεισδαιμόνας που, σε διπλό ρόλο, επίσης υποδύεται ο λαός. Τελικά και στις δύο τραγωδίες ο «θάνατος» του ελληνικού λαού επαληθεύει το θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στην λογιστική τους «αλήθεια».

Οι περισσότεροι έλληνες ίσως (λέω ίσως) να μην καταλαβαίνουν και πολλά από μνημόνια, PSI, ελλείμματα, ισοζύγια, βιώσιμο χρέος κλπ. Όμως αντιλαμβάνονται διαισθητικά πως οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αυτή η διαισθητική κρίση, αποτυπώνεται στο χόλο, το θυμό, την οργή για το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο που κυβέρνησε και συνεχίζει να κυβερνά. Έτσι, αυτό έχει απονομιμοποιηθεί και έχει χάσει την πολιτική (και εκλογική) του εμβέλεια. Δυστυχώς ένα σημαντικό τμήμα πολιτών προσεγγίζουν εκλογικά τη ΧΑ. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς όχι πολιτικά ή ιδεολογικά. Κάποιοι έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια σταθερή αξία ύπαρξης όπως είναι η εθνική ταυτότητα. Κάποιοι θεωρούν πως έτσι εκδικούνται το πολιτικό σύστημα. Βεβαίως κάνουν λάθος. Δεν αντιλαμβάνονται πως η ΧΑ κάνει σημαία την πλέον απεχθή εκδοχή της εθνικής μας ταυτότητας. Ούτε πως γυρνούν την πλάτη στη Δημοκρατία που την ταυτίζουν με το (πράγματι διεφθαρμένο) πολιτικό σύστημα. Κάποιοι (λίγοι) βρίσκουν ιδεολογικό στήριγμα στα ναζιστικά παραληρήματα της ΧΑ.

Ταυτόχρονα βρίσκεται υπό διαμόρφωση μια πλειοψηφία κοινωνικών δυνάμεων που θέλουν μια ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, με όλα εκείνα τα υλικά που διαχρονικά θέρμαιναν και θερμαίνουν την καρδιά και το μυαλό των προοδευτικών ανθρώπων όπου γης. Δικαιοσύνη, Ισονομία, Ισοπολιτεία, Διαφάνεια, Απολογισμός. Έννοιες αναλλοίωτες στο χρόνο ανεξάρτητα αν διασύρθηκαν πολύ κι από πολλούς. Σ’ αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν πολίτες που τα συμφέροντά τους δεν χωράνε στην κρατική προστασία και τους πολιτικούς προστάτες. Δεν βλέπουν το μέλλον τους όπως οι «κλασσικοί πελάτες» των πολιτικών (αριστοκράτες εργάτες και υπάλληλοι τμήματος του σκουριασμένου δημοσίου και ιδιωτικού φορέα). Πάρα πολλοί έχουν επάρκεια γνώσεων και ικανότητα επεξεργασίας του τεράστιου όγκου πληροφοριών με τον οποίο όλοι μας καθημερινά βομβαρδιζόμαστε. Έχουν την ικανότητα να διακινούν την πληροφορία και τη γνώση. Πολλοί έχουν υψηλή ειδίκευση. Οικονομικά κινούνται σε όλα τα επίπεδα. Από τους υψηλά αμειβόμενους μέχρι τους υποαπασχολούμενους και τους ανέργους. Αυτή η εν δυνάμει πλειοψηφία έχει ήδη γυρίσει την πλάτη στο παλιό. Ένα μέρος της, εκλογικά και εν μέρει μόνο πολιτικά, εκφράστηκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι σήμερα τον ψηλαφίζουν. Κάποιοι άλλοι στέκονται διστακτικά ή και επιφυλακτικά απέναντί του. Τίποτα το περίεργο. Μπορεί να γύρισαν την πλάτη στο παλιό αλλά το νέο δεν έχει ακόμα πλήρως διαμορφωθεί. Άλλωστε το παλιό δεν πέθανε και ούτε είναι διατεθειμένο να δώσει χώρο στο νέο. Ξέρει πως η πραγματική εξουσία του δεν βρίσκεται μόνο ή κυρίως στην κυβερνητική εξουσία που πιθανόν να χάσει (ιδίως με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο). Γι’ αυτό αντιστέκεται και θα αντισταθεί με λύσσα και με χίλιους τρόπους. Συκοφαντεί και θα συκοφαντήσει μέχρι αηδίας. Εκβιάζει και θα εκβιάσει με τα πλέον απίστευτα «διλλήματα». Ενοχοποιεί και θα ενοχοποιήσει Έλληνες, Γερμανούς, αλλοεθνείς, τους πάντες, προκειμένου να διασώσει το τομάρι του. Προσπαθεί και θα προσπαθήσει να ενσταλάξει στο νέο, όποια και όσα «γονίδια» μπορεί προκειμένου να το διαφθείρει και να επιστρέψει αύριο με άλλο προσωπείο. Παρέδωσε και θα παραδώσει ακόμα περισσότερο τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα, προκειμένου να διατηρήσει έστω και μέρος της εξουσίας του. Παρουσίασε και θα παρουσιάσει τη δική του επιβίωση ως επιβίωση της χώρας. Κοντολογίς λοιπόν λέω αυτό που κι ο λαός διαισθητικά αντιλαμβάνεται. Οι άνθρωποι αυτοί πρόδωσαν, κατέστρεψαν και ξεπούλησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα. Σήμερα χτίζουν το δικό τους αύριο. Όσο παραμένουν, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η ανοικοδόμηση του δικού μας αύριο. Και θυμηθείτε με, στα εθνικά μας ζητήματα (περιλαμβάνω και τον εθνικό μας πλούτο), η βλάβη απέχει ελάχιστα από το να είναι μη αναστρέψιμη.

Η Νεφελοκοκκυγία, μεταφορικά, είναι εμπρός μας. Δεν ξέρω πως θα είναι. Δεν ξέρω αν (και πως) θα μετεξελιχθούν οι Πεισθέταιροι ούτε καν οι Ευελπίδηδες. Δεν ξέρω αν το όραμά τους είναι ουτοπικό. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτοί δεν έχουν πίσω τους ούτε τα ΜΜΕ, ούτε την οικονομική ελίτ, ούτε τους παρασιτικούς μηχανισμούς της. Έχουν μόνο την εμπιστοσύνη που τους δίνεται και δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα πολιτικής επιβίωσης αν την προδώσουν. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει δίκη προθέσεων. Αυτό που ξέρω είναι πως κι αν ακόμα το όραμα είναι ουτοπικό, δεν είναι λόγος να προσκολλάται κάποιος στο διεφθαρμένο χθες. Να παραιτείται, ήδη από σήμερα, από το ταξίδι και τις διεργασίες προς ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως από μόνα τους, ταξίδι και διεργασίες είναι τεράστιο κέρδος. Αυτό που ξέρω είναι πως πολλές χθεσινές ουτοπίες είναι σήμερα πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι πως η μάχη για ένα καλύτερο αύριο είναι καθεαυτή μια νίκη. Πως το καλύτερο αύριο δεν φύεται στη φύση ούτε χαρίζεται. Πως τα βαμπίρ του χθες δεν μπορεί να είναι οι μηχανοδηγοί προς το αύριο ούτε οι αρχιτέκτονες του αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν υπάρχουν Ιστορικές αναγκαιότητες παρά μόνο δυνατότητες. Πως καμιά «συνειδητή πρωτοπορία» δεν γνωρίζει εξ αποκαλύψεως τις παγίδες και το δρόμο, ούτε θα τον ανοίξει για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό που ξέρω είναι πως οι λαοί της Ευρώπης είναι δίπλα μας. Η δική μας μάχη για μια Ευρώπη των λαών, κι όχι των τραπεζιτών και των αγορών τους, για μια Ευρώπη αλληλεγγύης και Δημοκρατίας, είναι και δική τους μάχη και αντίστροφα. Αυτό που ξέρω είναι πως : «Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε τα μυστικά των άστρων, ούτε αρμένισε στις θάλασσες που δεν τις έχει ο χάρτης, ούτε άνοιξε καινούργιους δρόμους για το ανθρώπινο πνεύμα» [1]

Αυτό που ξέρω είναι πως αξίζει να εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας.

ΥΓ 1. Αν αναρωτιέστε γιατί «ενέπλεξα» την τέχνη στην πολιτική, είναι γιατί η τέχνη «εγείρεται στο σημείον όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ’ αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη». Γιατί «η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών». Γιατί, τέλος, «Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα». (Από το λόγο του Ο. Ελύτη στην απονομή του Νόμπελ).

ΥΓ 2. Το παραπάνω άρθρο είναι «συνέχεια» του : «Πείτε μου πως κάνω λάθος».

(Βλέπε εδώ : www.koutipandoras.gr  )

[1] Από ποίημα της Έλεν Άνταμς Κέλλερ (1880 – 1968), την οποία θεωρώ προσωποποίηση της αστείρευτης δύναμης του ανθρώπου. Αμερικανίδα συγγραφέας και ακτιβίστρια που αντιτάχθηκε στους πολέμους. Ήταν κωφή και τυφλή αλλά έμαθε τη νοηματική γλώσσα και ήταν το πρώτο άτομο (με κώφωση και τύφλωση) που αποφοίτησε από Πανεπιστήμιο. Μελέτησε πολλούς συγγραφείς και φιλοσόφους και έμαθε Ελληνικά, Λατινικά και Γερμανικά. Πάλεψε για τα εργατικά δικαιώματα και την ψήφο των γυναικών. (Και ναι, αυτά στην εποχή της ήταν ουτοπίες).

--------------------------------------------

Πηγή: www.koutipandoras.gr